♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 40
This was out of my control, so I fell into your hands
มันอยู่เหนือการควบคุมของฉันไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงตกอยู่ในกำมือของคุณ
[Tonhom talks]
“เฮ้ย! ทำไร”
“แมท! ตกใจหมด” ผมอุทานเสียงดัง อยู่ๆแมทก็ตะโกนใส่หูผมแบบไม่ทันตั้งตัว ผมก้มลงไปเสียบสายยางกับก๊อกน้ำตามเดิม
“ตกลงทำอะไร” แมทถามอีกรอบ
“จะล้างรถ” ผมบอกแล้วก็ลากสายยางไปที่รถพี่ปืน น้องบีเอ็มของพี่ปืนไม่ได้อาบน้ำมาจะสองอาทิตย์ได้แล้ว ฝุ่นเกาะเต็มรถไปหมด
“อืมดี ฝากล้างด้วยคันหนึ่งนะ” แมทยืนกอดอกบอก ผมยืดตัวตรงมองหน้าแมทนิ่งๆ
“ล้างเองสิ” ผมพูด แต่ที่จริงแค่อยากตีรวนเฉยๆ วันนี้ผมว่างไม่มีเรียน ล้างได้สบายอยู่แล้ว
“ไม่ล่ะขี้เกียจ ล้างให้ด้วย ไม่เคยได้ยินเหรอไง อยู่บ้านท่านอย่างนิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่นน่ะ” พูดแบบนี้ไม่น่าทำให้เลยสักนิด
“เข้าบ้านไปเลยป่ะ กวนประสาทจริงๆ” ผมไล่แมท เดินไปหยิบน้ำยาล้างรถและฟองน้ำออกมา
“เอาสะอาดๆนะ ไม่งั้นไม่จ่ายเงินเดือน ฮ่าๆๆ” กวนผมเสร็จก็หัวเราะเดินกลับเข้าบ้านไป ผมได้แต่มองค้อนตามหลัง มีความสุขเสียจริงนะ
เพราะผมไม่มีอะไรทำเลยออกมาล้างรถ พี่ปืนนอนอยู่บนห้องผม เมื่อคืนพี่ปืนทำงานส่งอาจารย์ถึงเช้า แล้วก็นอนหลับยาวจนตอนนี้ก็ยังไม่ตื่น ผมไม่อยากปลุกเพราะกลัวพี่ปืนนอนไม่พอ แต่ก็เป็นห่วงเพราะพี่ปืนยังไม่ได้กินข้าว ผมเรียกแล้วนะ แต่พี่ปืนไม่ตื่น ผมเลยลงมาล้างรถแทน
ปกติพี่ทั้งพี่ปืนทั้งแมทจะเอารถไปล้างที่ร้าน แต่ผมเห็นว่าล้างเองก็ได้วันนี้เลยจัดการล้างให้เสียเลย เพราะที่บ้านก็มีเครื่องดูดฝุ่นสำหรับรถอยู่แล้ว ผมเคยช่วยแมทล้างรถอยู่สองสามครั้ง แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยแล้วก็ยุ่งจนไม่มีเวลาล้างรถเอง
ตอนแรกๆอากาศก็ดีหรอก เมฆเยอะ แต่พอล้างรถพี่ปืนไปได้ครึ่งคันแดดก็เปรี้ยง ผมต้องทนล้างรถกลางแดดจ้า พอเดินเข้ามาเปิดก๊อกน้ำในที่ร่มเล่นเอาหน้าเกือบมืด มองอะไรก็มืดดำไปหมด แต่พอล้างไปนานๆก็เริ่มจะชิน พอมันร้อนผมก็เอาน้ำรดตัวเองเลย เย็นดี คิดซะว่าเป็นวันสงกรานต์ล่ะกัน
ล้างรถพี่ปืนเสร็จแล้ว พี่ปืนก็ยังไม่ลงมา ผมก็เลยจัดการล้างรถแมทต่อ แต่อยู่ๆฟ้าก็ครึ้มทำท่าเหมือนจะตก ไม่เอานะ! อย่าเพิ่งตก ขอล้างรถเสร็จก่อน! ผมไม่อยากเหนื่อยฟรีนะ
ผมรีบๆล้างรถแมทให้เสร็จ อาจจะไม่สะอาดเท่ารถพี่ปืน แต่ก็สะอาดและ แล้วก็รีบไช้ผ้าเช็ดให้แห้ง ตอนขึ้นไปเช็ดบนหลังคานี่ถึงกับต้องปีนเก้าอี้ช่วย เกิดมาตัวเตี้ยเนี่ยลำบากแท้
แต่ก็ไม่ทัน ฝนตกก่อน ผมรีบขับรถพี่ปืนเข้าไปจอดที่โรงรถ แล้วก็วิ่งไปขับรถแมทมาจอดที่โรงรถ จากนั้นผมก็ซู่ลงมาห่าใหญ่ เฮ้อ ดีนะที่ขับมาเก็บทันก่อนที่จะตกหนัก ไม่งั้นได้ล้างใหม่อีกรอบ เนื้อตัวผมเปียกไปหมด พอฝนตกมันก็รู้สึกหนาวๆ แต่ไม่อยากปล่อยรถทิ้งไว้แบบนี้ เลยว่าจะเช็ดต่อให้เสร็จ
“ต้นหอม ฝนตกแล้ว เข้าบ้าน!” แมทตะโกนโผล่หน้าออกมาจกาหน้าต่าง
“แปบ” ผมตะโกนกลับแล้วก็ลงมือเช็ดรถต่อ
“ไม่ต้องทำแล้ว เข้าบ้านเดี๋ยวนี้ ฝนตกเดี๋ยวไม่สบาย!”แมทยังคงตะโกนเรียก
“จะเสร็จแล้ว!” ผมบอก ก็มันจริงนี่ครับ ทำมาตั้งนาน แค่เช็ดน้ำฝนออกอีกนิดหน่อยก็เสร็จแล้ว แต่แมทถึงกับเดินถือร่มออกมารับผม
“ไม่ต้องทำแล้ว เข้าบ้าน นี่เปียกฝนใช่ไหม!”แมททำหน้าโหดใส่ผม ผมเลยจำปากจู๋ใส่แล้วก็ยอมวางมือแต่โดยดี ก่อนที่พี่ท่านจะพิโรธเอา ผมเดินอยู่ใต้ร่มที่แมทกางให้เข้าบ้าน เห็นพี่ปืนเดินหน้าบวมลงมาพอดี สงสัยเพิ่งจะตื่น ผมยังชี้โด่ชี้เด่อยู่เลย น่ารักดี
“เปียกฝนจนได้นะต้นหอม น่าตีจริงๆ” แมทยังคงบ่นไม่หยุด
“นิดหน่อยเองน่า” ผมพูด
“ไปเลย ขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย” แมทสั่งเสียงดุ ผมเลยเดินขึ้นห้องมาอาบน้ำ โดยมีพี่ปืนเดินตามขึ้นมา
“ไปทำอะไรมาถึงตัวเปียก” พี่ปืนถาม มือก็จับชายเสื้อยืดผมดึงออกจากหัว
“ไปล้างรถมาแล้วฝนมันตก” ผมบอก พี่ปืนทำท่าจะดึงกางเกงผมลง แต่ผมจับเอาไว้
“ไม่เอา เดี๋ยวต้นหอมถอดเอง” ผมบอก แล้วหมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำ แต่พี่ปืนเดินตามเข้ามาด้วย
“อาบด้วย” พี่ปืนพูดหน้านิ่ง แต่ผมหน้าร้อนฉ่า
“ไม่เอา ต้นหอมจะอาบคนเดียว” ผมบอก ไม่อาบกับพี่ปืนหรอก หื่นจะตาย ใครไม่อยู่ด้วยไม่มีทางรู้หรอก
“เสียเวลา หิวข้าวแล้วด้วย” พี่ปืนพูดแล้วจัดการล็อกประตูห้องน้ำเสร็จสรรพ ดันตัวผมให้เข้าไปยืนใต้ฝักบัว ผมขืนตัวไว้นิดๆ พี่ปืนถอดเสื้อออก ผมก้มมองต่ำเห็นหน้าท้องสวยเป็นลอนของพี่ปืนเลยเอื้อมมือไปแตะ ผมไม่ได้หื่นนะ แค่..อยากสัมผัสเฉยๆ
“ชอบไหม” พี่ปืนกระซิบถาม
“ชอบ ต้นหอมอยากมีบ้าง” ผมบอก
“ไม่ต้องมีหรอก แบบนี้ดีแล้ว” พี่ปืนลูบหน้าท้องผมบ้าง แต่น้ำหนักมือที่เบาเป็นพิเศษ พอมาลูบวนแบบนี้มันก็หวิวเหมือนกันนะครับ ผมเลยต้องเกร็งหน้าท้องหนีมือพี่ปืน
กว่าจะอาบน้ำเสร็จผมก็หวิดเสียตัวให้พี่ปืน แต่ผมขอไว้ พรุ่งนี้มีเรียนทั้งวันยังไม่อยากระบมไปเรียน แถมยังรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้อีก ถ้าแมทรู้แมทต้องดุแน่ๆ
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมกับพี่ปืนก็เดินลงมาข้างล่าง แมทนอนดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น พอเห็นผมก็ลุกขึ้นมาหา เอามือแตะหน้าผากและลำคอ
“เดี๋ยวกินข้าวแล้วกินยาเลยนะ” แมทบอก ผมพยักหน้า เพราะเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วเหมือนกัน
พี่ปืนตักกับข้าวที่ผมทำไว้เมื่อเช้าใส่ถ้วยสำหรับกลางวันนี้ ผมเดินไปคดข้าวใส่จาน
“ต้นหอม ทอดไข่เจียวให้หน่อย” พี่ปืนเดินมากอดเอวผมพร้อมกับจุ๊บที่คอผมไปมา
“อยากกินเหรอครับ” ผมถาม พี่ปืนส่งเสียงอื้อในคอ
“อะแฮ่ม!”
ผมสะดุ้งหันไปมอง แมทมองพี่ปืนตาขวาง พี่ปืนก็จ้องแมทตอบไม่ต่างกันก่อนจะหัวเราะหึในคอ ไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวผมแถมยังก้มหน้าลงมาจุ๊บปากผมแรงๆเน้นๆอีก
“ไอ้ปืน! อย่ารุ่มร่ามกับน้องกูให้มากนัก”แมทพูดหน้าบึ้ง นั่งลงที่โต๊ะกินข้าวอย่างไม่สบอารมณ์
“โทษทีวะ น้องมึงกูไม่เถียง แต่นี่เมียกูว่ะ” นี่ก็ๆไม่ยอม ผมอายจะอยากจะเอาหัวจุ่มลงไปในหม้อหุงข้าวอยู่แล้ว พี่ปืนยอมปล่อยแขนจากเอวผมแล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ ผมจัดการเจียวไข่ให้พี่ปืน เสร็จแล้วก็เอาไปเสริฟ ทั้งคู่ยังคงฟาดฟันกันทางสายตาไม่เลิก จ้องตากันขนาดนี้ผมแอบหึงนะ!
“นี่ยา กินซะ” แมทส่งยาให้ผมสี่เม็ดหลังจากกินข้าวเสร็จ ยาอะไรบ้างเนี่ย ทำไมมันเยอะขนาดนี้
“เม็ดเดียวไม่ได้เหรอ” ผมต่อรอง พี่ปืนมองยาในมือแมทกับหน้าผมสลับกัน
“เป็นอะไร” พี่ปืนถามผม แต่มองหน้าแมทเพื่อหาคำตอบ
“ไปตากฝนล้างรถมาไง กินกันไว้เลย เป็นไข้แล้วชอบหายช้า เดี๋ยวก็มางอแงอีก” แมทบ่น
“ไม่ได้ชอบหายช้าสักหน่อย มันหายช้าเองต่างหาก” ผมแย้งเบาๆ แมทแยกเขี้ยวใส่ผม พี่ปืนลุกขึ้นเก็บจานชาม ส่วนผมก็จำใจกินยาสี่เม็ดนั่นแต่โดยดี ผมก็ไม่ชอบตอนตัวเองป่วยเหมือนกัน ผมไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดเดี๋ยวป่วยๆ แต่ถ้าเป็นก็หายช้า
สามชั่วโมงผ่านไป
ไม่รอดแล้วครับผม ไข้หวัดรับประทาน! ไม่สบายจนได้ แม่ขึ้นมาสวดผมถึงบนห้องไปยกหนึ่ง ดีที่พี่ปืนไม่ดุอีกคน แค่ลูบหัวผมเบาๆเท่านั้น แต่ผมไม่โกรธแมทหรอก ผมรู้ว่าแมทเป็นห่วง
“ปวดหัวไหม” พี่ปืนขึ้นมานอนบนห้องเป็นเพื่อนผม ฝนข้างนอกหยุดตกแล้ว แมทออกไปรับมิน ผมเลยอยู่กับพี่ปืนสองคนในบ้าน
“นิดหน่อยครับ” ผมบอก เริ่มปวดหัวตุบๆ ปวดเมื่อยเนื้อตัว ขอบตาร้อนผ่าว เวลาหายใจออกมารู้สึกได้เลยว่าไอร้อนที่ออกจากตัวร้อนจนน่าใจหาย คงเป็นเพราะก่อนที่จะโนฝนผมยืนตาแดดเปรี้ยงๆล้างรถเป็นเวลานาน พอโดนฝนร่างกายเลยปรับตัวไม่ทัน ช่วงนี้อากาศแปรปรวนมากจนน่าแปลก
“นอนซะ แล้วทีหลังไม่ต้องออกไปล้างรถเลยนะ”
“ต้นหอมแค่อยากทำให้”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวเอาไปล้างที่ร้านเอา จะล้างเองทำไมให้เหนื่อย” พี่ปืนนอนกอดผมไว้ ผมเบี่ยงตัวหนี
“ทำไม?” พี่ปืนขมวดคิ้วถาม
“เดี๋ยวพี่ติดไข้” ผมบอก ไม่อยากให้พี่ปืนไม่สบายไปด้วย
“พี่แข็งแรงกว่าเราเยอะน่า ขยับเข้ามา” พี่ปืนอ้าแขนออก ผมชั่งใจก่อนจะขยับเข้าไปหาพี่ปืน รักจังคนนี้ เหมือนฝันเลยจริงๆที่ได้อยู่ในอ้อมกอดพี่ปืนแบบนี้
“พี่ปืนอย่าไปไหนนะ” ผมบอก เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมา เป็นเพราะยาแน่ๆ
“ครับ นอนซะ”
ชอบจัง ผมชอบให้พี่ปืนพูด ‘ครับ’
วันทั้งวันผมนอนซม เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ทรมานสุดๆ เหงื่อไหลออกโซมกายจะรู้สึกรำคาญ น้ำตาผมไหลลงมาแล้วก็สะอื้นตามมาติดๆ ผมลืมตามองไม่มีใครอยู่ในห้อง พี่ปืนไปไหน
ผมพยายามจะลุกขึ้นจากเตียงแต่ก็ทำได้ยาก ร่างกายผมไม่มีแรงเลย แค่จะผลิกตัวยังทำไมได้เลย ผมคงไม่ได้เป็นอัมพาตใช่ไหม
“ฮึก พี่ปืนนน แค่กๆ”
เจ็บคอ...ลอคอแหกผากจนเจ็บไปหมด ผมกลืนน้ำลายลงคอหวังให้ดีขึ้นแต่กลับยิ่งเจ็บ ผมสะอื้นเบาๆแทบจะไม่มีเสียง
ครืนนนนน
โทรศัพท์สั่นสองสามที แต่ผมไม่สนใจ ได้แต่กวาดสายตามองไปรอบๆห้องและจ้องที่ประตู พื่ปืนไปไหน ทำไมไม่อยู่กับผม เสียงโทรศัพท์สั่นอีก พอคิดว่าอาจจะเป็นพี่ปืนผมก็ฮึดแรงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ พอหยิบได้รู้ตัวเลยว่าแขนสั่นไปทั้งแขน เหนื่อยแทบขาดใจกะอีกแค่หยิบของ ผมเกลียดเวลาไม่สบายที่สุด
ผมมองข้อความที่ส่งเข้ามา...ไม่ใช่พี่ปืน แต่เป็นพี่เซน
-พี่มาถึงเมืองไทยแล้วน้า เดี๋ยวไว้พี่โทรหาเราอีกที คิดถึงเราจะแย่ ไว้พี่จัดการธุระเสร็จเราไปเที่ยวกันนะ-
ลืมไปเลย! ลืมไปสนิทว่าวันนี้พี่เซนมาไทย แล้วผมจะทำยังไงดี พี่ปืนไม่ให้ไปกับพี่เซนอ่ะ แถมผมยังมาป่วยอีก ไปไม่ได้แน่ๆ แล้วผมจะบอกพี่เซนยังไงดีให้พี่เขาไม่เสียใจอ่ะ
แกร๊ก!
“พี่ปืน ฮึกก”
น้ำตาไหลลงมาทันทีที่พี่ปืนเปิดประตูเข้ามาในห้อง พอเห็นผมร้องไห้พี่ปืนก็รีบเดินมาหา ผมกอดเอวพี่ปืนแน่น พี่ปืนขยับตัวนั่งให้ผมกอดได้สะดวกขึ้น
“ร้องทำไม” พี่ปืนลูบศีรษะผมเบาๆ
“พี่ไปไหนมา ฮึก ไหนบอกจะไม่ไปไหนไง”
น้ำตาไหลไม่หยุด พี่ปืนช้อนหน้าผมขึ้นแล้วเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ แต่มันก็ไหลออกมาอีกจนพี่ปืนขมวดคิ้วเข้าหากัน มันไหลเองนะ ผมไม่ได้สั่งเลย
“หยุดร้องได้แล้ว หน้าแดงตาแดงหมด” พี่ปืนจูบซับน้ำตาให้ น้ำตาผมก็ยิ่งไห้ พยายามจะหยุดร้องแต่ก็ทำไม่ได้
“พี่ไปไหนมา แค่กๆ” ผมยังคงถามคำถามเดิม
“พี่ออกไปซื้อข้าวต้มมาให้ หิวไหม” ผมส่ายหน้า เหลือบไปมองนาฬิกา จะทุ่มหนึ่งแล้วเหรอเนี่ย
“หนูคิดว่าพี่ปืนหนีกลับไปแล้ว” ผมบอกเสียงแหบเสียงแห้ง พี่ปืนต้องก้มหน้าลงมาใกล้ปากผมเพื่อฟังว่าผมพูดอะไร
“แล้วถ้าพี่หนีกลับไปต้นหอมจะทำไง” พี่ปืนพูดนิ่งๆ ทำเอาผมร้องไห้อีกรอบ
“พอๆ หยุดร้องได้แล้ว ล้อเล่นน่า”
ผมกัดปากกลั้นสะอื้น ล้อเล่นก็ไม่เอา ผมไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากให้พี่ปืนย้ายไปไหนด้วย
“อยู่กับหนูนะ อย่าทิ้งหนูไป” ผมไม่ชอบอยู่คนเดียว ผมเคยป่วยแล้วต้องอยู่บ้านคนเดียว ไม่มีพ่อไม่มีแม่อยู่ใกล้ๆ แมทก็ไม่รู้ ผมอยู่บ้านคนเดียว ร้องไห้ก็ไม่มีใครมา บ้านเงียบจนรู้สึกกลัว
“หึหึ ป่วยแล้วอ้อนนะ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย” พี่ปืนก้มลงหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ก่อนจะลุกออกจากเตียง ผมรีบคว้าชายเสื้อพี่ปืนเอาไว้
“เดี๋ยวมา จะไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้”
“ขออาบน้ำได้ไหม” มันเหนียวตัวมากๆเลย ผมรู้สึกขยะแขยงตัวเองเต็มทน
“ไม่ได้ อยากช็อคตายหรือไง ตัวร้อนขนาดนี้” พี่ปืนเอ็ด น้ำตาไหลทันที
“แต่หนูเหนียวตัว ฮึก” ผมอ้อน
“ก็เดี๋ยวจะเช็ดตัวให้นี่ไง” พี่ปืนพูดเสียงอ่อนลง ผมก็เลยต้องอยมปล่อยชายเสื้อพี่ปืน นอนรอไม่นานพี่ปืนก็ถือกะละมังใบเล็กออกมาจากห้องน้ำ
“ถอดเสื้อก่อน ลุกไหวไหม” พี่ปืนถาม ผมพยักหน้า ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง พี่ปืนก็ช่วยประคองตัวผม ก่อนจะถอดเสื้อยืดออกจากตัวผม พี่ปืนตวัดผ้าห่มออกแล้วก็ถอดกางเกงผมออก
“ไม่ถอดได้ไหม” ผมรีบจับมือพี่ปืนที่กำลังจะดึงชั้นในออก ผมอายอ่ะ
“ไม่ถอดแล้วจะทำความสะอาดยังไง” พี่ปืนพูดหน้าตาเฉย แต่ผมอายจะตายอยู่แล้ว
“ไม่เอา” ผมส่ายหน้าไม่ยอม
“อายเหรอ หึหึ”
คนบ้า ขี้แกล้ง!
“ไม่ต้องอายหรอก ทำยังกับพี่ไม่เคยเห็น” ชอบพูดให้อายตลอด พี่ปืนดึงมือผมออกแล้วก็จัดการรูดชั้นในตัวจิ๋วออกจากตัว ผมยกมือขึ้นปิดหน้าทันที พี่ปืนหัวเราะเสียงดัง ผมตีแขนพี่ปืนที่กำลังเช็ดหน้าอยู่เบาๆ ที่จริงอยากจะตีแรงกว่านี้แต่ไม่มีแรง อนาถตัวเอง
พี่ปืนดึงแขนผมออกจากหน้า แล้วใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดให้ สายตาหวานเชื่อมที่น้อยครั้งจะได้เห็นจ้องเข้ามาในตาผม ผมเบนหน้าหนีเพราะรู้สึกเขิน น้ำหนักมือหนักสลับเบาหวิวที่เช็ตตามตัวเร่งให้อุณหภูมิในตัวผมสูงขึ้น วนเช็ดอยู่ที่หน้าท้องเหมือนจะแกล้ง ผมเลยตวัดสายตามองแบบเคืองๆ แต่พี่ปืนกลับยิ้มกลับมาแทน ชอบทำให้ผมเขินอยู่เรื่อย
จนเมื่อพี่ปืนเช็ดในส่วนสงวนตัวน้อยๆของผม ผมงี้เอาต้องหยิบหมอนขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้ แกล้งผมอยู่สักพักจนพอใจถึงได้เลื่อนลงไปเช็ดขาจนเสร็จ พี่ปืนลุกออกไปจากที่นอนแต่ผมยังไม่ยอมเอาหมอนออกจากหน้า อายจะแย่อยู่แล้ว!
แชะ!
สะ เสียงอะไรอะ!
แชะๆๆๆ
“พี่ปืน งื้อออ!”
ผมผลิกตัวนอนคว่ำทันที ไอ้พี่บ้าถ่ายรูปผมตอนโป๊ โป๊แบบโป๊จริงๆอ่ะ ไม่มีอะไรติดตัวสักชิด แล้วนี่ยังไม่หยุดถ่ายอีก ผมคลำมือควานหาผ้าห่มมาปิดร่างกายตัวเองแทบไม่ทัน
“ปิดทำไม” พี่ปืนพูดขำๆ มันไม่ตลกนะ ฮืออ
“ฮึก ไม่เอา ไม่ถ่ายนะ ฮืออ” ร้องไห้เลยครับ ทำไมต้องแกล้งผมด้วย
“โอ๋ๆ ขี้แยจังหืม” พี่ปืนดึงผ้าห่มออก แต่ผมจับไว้แน่น ขดตัวอยู่ในผ้าห่มจนไม่มีส่วนไหนของร่างกายโผล่ออกมาจากผ้าห่ม
“ปล่อยผ้าห่ม พี่จะใส่เสื้อผ้าให้” พี่ปืนเกลี่ยกล่อม
“ไม่เอา พี่ชอบแกล้งหนู ฮืออ” ผมร้องไห้เมื่อนึกถึงรูปที่พี่ปืนถ่ายเมื่อกี้
“ฮ่าๆๆ ไม่แกล้งแล้ว เร็วครับ ใส่เสื้อผ้าแล้วจะได้ลงไปกินข้าว”
“ฮึก”
“ต้นหอมครับ”
ไม่ต้องมาค้งมาครับเลย! เสียงพี่ปืนนิ่งไปนาน ผมหยุดร้องไหเ ในห้องเงียบมากเหมือนไม่มีใครอยู่นอกจากผม พี่ปืนไปไหนอีกแล้วอ่ะ
ด้วยความสงสัยผมเลยโผล่หัวออกมากจากผ้าห่ม
พรึบ!
“พี่ปืน!!! แค่กๆๆ” ผมร้องลั่นทั้งๆที่ไม่มีเสียง พี่ปืนกระชากผ้าห่มออกจากตัวผมแล้วโยนทิ้งไปที่พื้น ผมงอตัวเข้าหากัน พี่ปืนดึงขาผมทั้งสองข้างออก ผมไม่มีแรงเลยเกร็งขาเอาไว้ไม่ได้
“ใส่เสื้อผ้าครับ” พี่ปืนบอก แล้วก็ใส่ชั้นในกับกางเกงนอนขายาวให้ผม จากนั้นก็ช้อนตัวผมขึ้นนั่งบนตักพี่ปืน ผมกดหน้าลงที่ไหล่หนาของพี่ปืน แต่พี่ปืนจับตัวผมออก ผมก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าพี่ปืน พี่ปืนก็ไม่แซวอะไรให้ผมอาย ปะแป้งเด็กให้ผมทั่วตัวก่อนจะใส่เสื้อให้ผม เสร็จแล้วก็จุ๊บที่หน้าผาก แก้มทั้งสองข้างก่อนจะจบที่ริมฝีปากเบาๆ
“น่ารัก” พี่ปืนพูดกระซิบเบาๆ
“ลบ...” ผมพูดอยู่กับอกพี่ปืน รู้สึกเหนื่อยจนไร้เรี่ยวแรง
“อะไรนะ” พี่ปืนถาม
“ลบรูบเมื่อกี้เลยนะ” ผมสั่ง
“ไม่ลบ”
“ฮึก ลบนะ หนูอาย”
“อายทำไม น่ารักจะตาย ตัวแดงอย่างกับลูกหนู”
“ไม่เอา ลบๆๆๆ เดี๋ยวคนอื่นเห็น” ผมยังคงไม่ยอม ถ่ายรูปผมตอนอื่นจะไม่ว่าเลย จะยิ้มใส่กล้องให้ด้วย แต่นี่มัน...ผมโป๊นะ! ปวดหัวไปหมดแล้ว ไม่สบายยังจะแกล้งกันอีก ไม่รักแล้ว ไม่รักพี่ปืนแล้ว!
“ไม่หลุดหรอกน่า” พี่ปืนพูดจริงจัง
“...” ผมงอน
จุ๊บ
“ไม่หลุดแน่นอน พี่สัญญา” พี่ปืนจุ๊บที่ปากผมพร้อมกับพูดกระซิบติดริมฝีปาก ผมไม่พูดอะไรทั้งนั้น เหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรแล้ว ผมซบอยู่กับไหล่พี่ปืนจนหลับไปอีกครั้ง
ไว้ผมหายดีก่อนนะ ผมจะต้องลบรูปพวกนั้นให้ได้!
สี่วันผ่านไป ผมก็ยังไม่หายดี แต่ก็ดีมากกว่าวันแรกๆ ยังมีไข้อยู่บ้าง ปวดหัวบ้าง แต่ก็พอไหว ที่ไม่หายเพราะผมดื้อจะไปเรียนให้ได้ ผมไม่อยากขาดเรียน พอไปเรียนกลับมาไข้ผมก็ขึ้น ลำบากทั้งพี่ปืนแล้วแมทที่ต้องคอยดูแล อ่อ มีพี่มินอีกคนนะ แต่แมทไม่ค่อยให้พี่มินเข้าใกล้ผม เพราะกลัวติดไข้จากผม แต่แมทกับพี่ปืนไม่เป็นอะไรเลย ร่างกายทำจากเหล็กกันหรือยังไงนะ น่าอิจฉาเป็นบ้า แล้วนี่เมื่อไหร่ผมจะหายเนี่ย
“เฮ้อ จะหายทันไหมเนี่ย” ผมบ่นกับตัวเองพลางมองข้อความในโทรศัพท์ พี่เซนบอกว่าว่างวันเสาร์นี้ พรุ่งนี้วันศุกร์แล้วด้วย ที่สำคัญผมยังไม่ได้คุยกับพี่ปืนอีกรอบ
“ทำไร” ผมกดปิดข้อความที่คุยกับพี่เซนทันที
“เปล่าครับ พี่ปืน...” ผมเรียกพี่ปืนเสียงอ่อน
“อะไร”
“วันเสาร์นี้ พี่ปืนว่างไหม” ผมกะว่าจะชวนพี่ปืนไปด้วย พี่ปืนจะได้ไม่เป็นห่วง
“ไม่ว่าง ทำไม” พี่ปืนตอบ เดินไปเปิดตูเสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนชุด ตั้งแต่ผมไม่สบายพี่ปืนก็มานอนที่นี่กับผมทุกวัน แมทบ่นพี่ปืนแต่พี่ปืนก็ไม่ใส่ใจ แต่ผมดีใจที่พี่ปืนมาอยู่ดูแลผม
“งั้นเหรอ แล้วพี่ปืนไปไหนเหรอ” ผมถามเสียงบา พี่ปืนหันมามองก่อนจะหันไปหยิบเสื้อยืดที่ผมซื้อให้มาใส่
“ไปทำงานกับไอ้ก้อง มีอะไรหรือเปล่า” พี่ปืนเดินมานั่งข้างๆผมบนเตียง ผมส่ายหน้าแล้วยิ้มบางๆ
“งานต้องส่งอาจารย์เหรอครับ” ผมถาม พี่ปืนพยักหน้า งั้นแสดงว่าจำเป็นต้องไป
“ต้องไปต่างจังหวัด ทีแรกว่าจะพาไปด้วย แต่ไม่ยอมหายไข้เสียที” พี่ปืนบ่นผมแบบไม่จริงจัง ผมทำปากจู๋ใส่
“ก็มันไม่หายเองนี่นา”
“ก็ดื้อนี่” พี่ปืนบีบจมูกผมเหมือนหมั่นเขี้ยว พี่ปืนชอบเล่นแรงๆ จมูกเบี้ยวหรือเปล่าก็ไม่รู้
“พี่ปืน...” ผมเรียกอีก ว่าจะพูดแต่ก็ไม่กล้า พี่ปืนเลิกคิ้วถาม ผมเลยได้แต่ส่ายหน้าว่าไม่มีอะไร พี่ปืนไม่อยู่ ถ้าแอบไป พี่ปืนจะรู้ไหม แค่วันเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง ผมไม่อยากให้พี่ปืนหงุดหงิดอ่ะ แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธพี่เซน พี่เขาดีกับผม ผมก็อยากตอบแทนน้ำใจพี่เซนบ้าง แต่ถ้าขอพี่ปืน พี่เขาคงไม่ให้แน่ๆ แถมจะให้ไปด้วยพี่ปืนก็ไม่ว่างอีก
ผมจะทำยังไงดี!
............................................................
# เจอเด็กอ้อนเข้าไป อิพี่ปืนไม่เก็บความหื่นเลย 555555
มีใครสนใจอยากรับเด็กขี้่อ้อนไปเลี้ยงบ้าง เพราะตอนหน้าเด็กขี้อ้อนจะถูกทำโทษ
คึคึ ไม่ดราม่านะ ไม่ต้องกังวล
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
