♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 10
-I only think about you-
หนึ่ง สอง สามแอนด์สี่ ห้า หก เจ็ด แอนด์แปด ไขว้ขา วาดแขนซ้ายพร้อมบิดตัว และ...
“ทำอะไรน่ะ”
ผมหยุดเต้น หันไปมองแมทที่เดินตรงเข้ามาในห้องนั่งเล่น ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาหนานุ่ม เมื่อตอนเย็นแมทไปรับผมก่อนจะพากลับมาบ้านก่อนจะออกไปอีกครั้ง และก็เพิ่งจะกลับมาตอน 5 ทุ่มกว่าๆนี่แหละ ผมมองแมทที่หลับตาเอามือนวดขมับด้วยท่าทีเหนื่อยล้าแล้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้
ผมเดินเข้าครัว ชงน้ำแดงใส่โซดาแก้วโตและหยิบแคนตาลูปที่ผมปอกไว้จานแช่ไว้ในตู้เย็นออกมา เหนื่อยๆแบบนี้ ได้อะไรเย็นๆหวานๆสักหน่อยคงทำให้รู้สึกดีขึ้น
“แมทดื่มน้ำก่อน กินนี่ด้วย” ผมแตะแขนแมทให้รู้สึกตัว ยื่นแก้วน้ำส่งให้แมท
“ขอบใจ” แมทรับแก้วน้ำแดงไปดื่มทีเดียวค่อนแก้ว ผมหยิบส้อมจิ้มแคนตาลูปจขึ้นจ่อที่ปากแมท แมทมองอย่างชั่งใจก่อนจะอ้าปากรับแคนตาลูปที่ผมป้อน
“หวานไหม” ผมถาม
“อืม” แมทแย่งส้อมไปจิ้มกินเอง ผมมองแมทแล้วก็ยิ้มออกมา บางทีเขาก็ยังไม่โตเท่าไหร่หรอก
ผมปล่อยให้แมทนั่งกินแคนตาลูป ส่วนตัวเองก็ลุกขึ้นไปซ้อมเต้นต่อ ผมเลือกเพลงง่ายๆที่จังหวะบีทแรงหน่อยแต่ไม่หนักมากนัก ท่าเต้นก็คิดเองบ้าง แกะจากคลิปบ้าง ปกติผมชอบคิดท่าเองแต่เวลานี้ไม่ทันแล้วครับ พรุ่งนี้ผมต้องออกไปโชว์แล้ว นี่ยังหวั่นใจอยู่เลยว่าจะทำท่าได้ไหม ถ้าไม่ได้ผมก็คงต้องโชว์เต้นสดเอาล่ะครับ
“กินข้าวยัง” แมทถามขึ้น พอดีกับเพลงที่จบลง
“กินแล้ว แมทล่ะ กินอะไรมาหรือยัง” ผมถามด้วยความเป็นห่วง เหลือบตาไปมองจานที่ตอนนี้ว่างเปล่า ไม่ใช่น้อยๆเลยนะแคนตาลูปที่ผมปอกไว้นะ หนึ่งลูกเลยนะนั่น
“กินแล้วเมื่อตอนหกโมงเย็น แต่ตอนนี้หิวอีกแล้ว” แมทเอามือลูบท้องตัวเองเพื่อบอกว่าเขาหิวจริงๆ ผมมองแมทขำๆเลยได้สายตาดุๆส่งมา โธ่เอ้ย! แค่นี้ไม่กลัวหรอก ดุกว่านี้ก็เคยเจอมาแล้ว จะใครซะอีกล่ะ ก็พี่ปืนไง ร้ายนั้นตาดุมาก แต่ก็มีเสน่ห์มากๆเช่นกัน >_<
“จะกินอะไรไหมล่ะ เดี๋ยวทำให้”
“อืม ได้ก็ดี” พูดเหมือนไม่ใส่ใจเท่าไหร่
จะให้ทำให้ก็บอกมาเถอะพ่อคุณเอ้ย เก็กชะมัดเลยให้ตายสิ เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจไม่ทำให้ซะเลยนิ
“จะกินอะไรล่ะ ข้าวหรืออย่างอื่น” ผมเดินเข้าครัว แมทก็ลุกเดินตามเข้ามาด้วย
“อะไรก็ได้ ทำมาเถอะ”
ผมมองแมทที่นั่งลงที่เคาร์เตอร์แล้วฟุบหน้าลง คงเหนื่อยมากสินะ ผมละสายตาจากแมท เปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรบ้างที่พอจะทำอาหารมื้อดึกให้แมทได้บ้าง เมื่อค้นของในตู้เย็นออกมาดูแล้ว ผมก็ตัดสินใจว่าจะทำราเมนให้แมทกิน กินอะไรร้อนๆก่อนนอนนี่มันสวรรค์น้อยๆเลยล่ะ เพราะมันจะทำให้หลับสบายและก็อุ่นท้องด้วย ที่สำคัญคือผมอยากกินเองด้วยแหละ แต่ถ้าจะให้ทำกินคนเดียวก็ขี้เกียจทำ
มันต่างกันนะ เวลาที่ทำอาหารให้ตัวเองกินกับทำใหคนอื่นกิน ความกระตือรือร้นมันต่างกัน อารมณ์แบบถ้ากินเองก็กินอะไรก็ได้ที่ไม่ยุ่งยาก แต่ถ้าทำให้คนอื่นนี่ต้องคิดนะว่าจะทำอะไรดี คนกินจะกินรสชาติแบบไหน จะคิดเยอะกว่าเป็นสองเท่าได้
ผมจัดการลงมือทำราเมนสำหรับมื้อดึก มีเครื่องอะไรผมจับใส่หมด จนสุดท้ายก็ได้ราเมนชามโตสองชามที่เต็มไปด้วยเครื่องเช่นกุ้ง ปลาหมึก หมูเด้ง เกี้ยว ลูกชิ้นและอีกสารพัด ที่ขาดไม่ได้เลยคือผัก เดี๋ยวได้รับสารอาหารไม่เต็มที่ พวกผมกำลังโตนะ ต้องเข้าใจ อิอิ
“อะ กินซะ”
ผมวางชามราเมนลงตรงหน้าแมท แมทยืนตัวขึ้นก่อนจะลงมือกิน เราสองคนกินไปคุยกันไป แมทก็ถามเรื่องที่ผมไม่เข้าทีมเต้นว่าเป็นยังไงบ้าง ผมก็เล่าให้แมทฟัง รวมไปถึงตอนที่เจอกับพี่ปืนด้วย แมทก็รับฟังไม่แย้งหรือทำสีหน้าอะไร ต่างจากก่อนหน้านี้เวลาเล่าเรื่องพี่ปืน แมทจะทำหน้าเหมือนมีอะไรขัดใจสักอย่าง
พอกินเสร็จผมนั่งให้อาหารย่อยแปบหนึ่งแล้วก็ลุกขึ้นซ้อมต่อ ส่วนแมทก็แยกไปอาบน้ำบนห้อง ผมซ้อมอีกห้ารอบก็ขึ้นไปอาบน้ำนอนเหมือนกัน พรุ่งนี้งานเริ่มตั้งแต่เก้าโมงเช้า ผมต้องไปก่อน แมทเองก็บอกว่าจะไปส่งผมก็เบาใจ เพราะปกติวันพุธ ผมและแมทจะมีเรียนบ่าย
----------
----------
“ทางนี้ต้นหอม มาเตรียมตัวเร็ว” เพื่อนในคณะที่เป็นประธานฝ่ายกิจกรรมชื่อว่าปิ้งกวักมือเรียกผม ผมเดินตรงไปหาก่อนจะโดนเธอลากไปนั่งให้รุ่นพี่จับแต่งหน้า
เอ่อ...แต่งทำไม ผมแค่เต้นนะ ไม่ได้แสดงอะไรสักหน่อย
“ไม่ต้องแต่งก็ได้มั้ง” ผมบอก
“ไม่ได้ๆ นิดหนึ่งก็ยังดี เนี่ยนะ กรีดตาสักหน่อยเวลาเต้นจะได้ดูเฉี่ยวๆไง”
มันเกี่ยวกันเหรอครับ??
ผมที่ยังคงงงกับคำพูดของปิ้ง ถูกพี่ผู้หญิงคนหนึ่งละเลงหน้าให้ ก็แค่ลงแป้งแล้วก็ทาลิปมันที่เปลี่ยนสีเป็นสีชมพูนิดหน่อยแต่ไม่ได้มาก ตามด้วยกรีดอายไลเนอร์เส้นเล็กๆชิดติดขอบตา
“หน้าน้องเนียนมากจนพี่อิจฉา ผิวก็ดีมากๆเลย มีเคล็ดลับอะไรบอกพี่บ้างสิ” พี่ที่แต่งหน้าให้ผมเอ่ยถามตาเป็นประกาย
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับ ก็มีทาครีมบ้างทั่วไป” ผมบอกไปตามความจริง
“จริงเหรอ น่าอิจฉาจังนะ”
“ขอบคุณครับ”
“เดี๋ยวพี่ไปแต่งหน้าให้คนอื่นก่อน อย่าเพิ่งไปไหนนะ เดี๋ยวต้องทำผมต่อ” พี่เขาพูดยิ้มๆก่อนจะลุกไปแต่งหน้าให้คนอื่นต่อ
“เฮ้ย! ต้นหอม” เสียงอาร์มเรียกผมดังทั่วบริเวณ
“ไงอาร์ม หวัดดีทุกคน”
มากับครบเลยครับ อาร์ม ก้าน ไข่ดาว ปลา แชมป์ แล้วก็พวงรามมาด้วยอีกคน สี่สาวมองหน้าผมก่อนจะทำตาโตอ้าปากเหมือนตกตะลึง
“ต้นหอม! สวยอ่ะ” ไข่ดาวพุ่งเข้ามาจับหน้าผมหันซ้ายหันขวาไปมา ราวกับกำลังสำรวจสินค้างั้นแหละ
“น่ารักจัง แต่งหน้าแบบนี้แล้วน่ารักกว่าเดิมขึ้นเป็นกองเลย”
“เออ จริงด้วยวะ” อาร์มยื่นหน้าเข้ามาส่องหน้าผมอย่างแนบชิด ผมผงะถอยหลังนิดหน่อยไม่ให้หน้าเราสองคนใกล้กันเกินไป
“แล้วนี่ทุกคนเป็นไงบ้าง เตรียมตัวดีแล้วใช่ไหม” ผมถาม ทุกคนเริ่มหาเก้าอี้มานั่งข้างๆผม
“อืม ชนะแน่ๆงานนี้” ก้านตีอกตัวเอง พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ
“ถุย! ซ้อมก็ไม่มาซ้อม ทำมาพูดดี” รามแขวะเข้าให้ แต่ก้านกลับยิ้มรับซะงั้น
“ฝีมือผมดีอยู่แล้วครับท่านกับตันทีม วางใจได้”
“ให้มันแน่ ถ้าแพ้ มึงเลี้ยงข้าวเพื่อนทุกคน” รามท้า มุมปากเหยียดยิ้มเล็กน้อยอย่างเป็นต่อ
“โหย ไรวะ” ก้านเริ่มโวยวาย และเริ่มหาตัวช่วยซึ่งก็คืออาร์มนั่นเอง ขนาดปลายังโดนลากเข้าไปเกี่ยวด้วยเลย
ผมนั่งมองเพื่อนๆคุยกันไปเถียงกันมา หัวเราะบ้างพูดบ้าง จนพี่ที่ทำผมเดินมาทำผมให้ผม ทุกคนเลยออกไปร่วมงานข้างนอก
“เดี๋ยวพวกเราออกไปด้านนอกก่อนนะ เต็มที่ๆ” แชมป์พูด
“อืม โอเค ฮะๆ”
“สู้ๆนะ เดี๋ยวเราจะถ่ายวีดีโอไว้ไห้”
“หืม ไม่ต้องหรอกมั้ง”
“ไม่ได้ๆ งานนี้ต้นหอมโชว์เดี่ยวทั้งที ต้องถ่ายแล้วเอาไปเผยแพร่ให้ดังภายในข้ามคืน” ปลาพูดจบทุกคนก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ผมเองก็ร่วมวงหัวเราะตามไปด้วย
แต่ถึงกับอัดวีดีโอเผยแพร่นี่มัน...มันดูอลังการเกินไปนะ >_<
พอทุกคนให้กำลังใจผมเสร็จก็ออกไปด้านนอกที่ตอนนี้เริ่มงานแล้ว ผมได้ยินเสียงพิธีก่อนพูดเปิดงานแบบฮาๆ แล้วก็ตามมาด้วยเสียงโห่ เสียงโหวกเหวกโวยวายอย่างครึกครื้นตามมา คงเป็นคณะอื่นที่ไม่ใช่คณะผมอย่างเช่นคณะจิตรกรรมหรือไม่ก็สถาปัตฯ เนื่องจากเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงผู้ชาย และแน่นอนว่าคณะอักษรฯอย่างพวกผมมีประชากรชายน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย ไม่มีทางที่เสียงจะแมนห้วนแบบนั้นแน่นอน =_=
ระหว่างที่ผมนั่งรอเวลาแสดงนั้น ปิ้งก็เดินมาหาผมด้วยท่าทีเร่งรีบ
“ต้นหอม เห็นรามบ้างไหม”
“ออกไปข้างนอกแล้วล่ะ”
รามก็เป็นส่วนหนึ่งของพวกสต๊าฟเช่นเดียวกัน เพราะโดนเพื่อนเลือกให้เป็นจากบุคลิกท่าทางที่ดูเป็นผู้นำ
“งั้นช่วยออกไปตามให้เราหน่อยได้ไหม พอดีเราต้องไปเคลียร์อีกหลายเรื่องเลยอ่ะ” ปิ้งทำสีหน้าลำบากใจกับการขอความช่วยเหลือจากผม ทั้งๆที่มันไม่ได้หนักหนาอะไร
“ได้สิ รอแปบหนึ่งนะเดี๋ยวออกไปตามมาให้”
“ขอบใจจ้า ฝากทีนะ”
ผมเดินออกจากห้องแต่งตัว เดินตรงไปยังโถงใต้ตึกคณะที่ตอนนี้ใช้เป็นสถานที่จัดกิจกรรมกันอยู่ ปกติแล้วบริเวณนั้นจะมีโต๊ะเยอะมากไว้สำหรับให้นักศึกษานั่งเล่น อ่านหนังสืออะไรทำนองนั้น แต่เมื่อมีงานก็ต้องเอาโต๊ะออกไปให้หมดเพื่อที่จะได้มีพื้นที่โล่งกว้างสำหรับกิจกรรมใหญ่ๆแบบนี้
ผมหยุดยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงที่จัดกิจกรรมมานัก จะได้มองมาหาได้ถนัดๆ แต่เมื่อกวาดสายตามองหาแล้วก็ไปพบ ไปนั่งตรงไหนกันนะ ทั้งที่ไม่น่าจะหายากเพราะรามเป็นคนที่โดดเด่นพอสมควรจากส่วนสูงแล้วก็หน้าตา
รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้รามดังในคณะมาก รวมไปถึงดังในต่างคณะด้วย สาวๆทั้งรุ่นพี่แล้วก็รุ่นเดียวกันต่างพากันแจกขนมจีบให้รามอย่างไม่มีใครยอมใคร บางทีรามได้ขนมมาก็เอามาแบ่งพวกผมกิน จะบอกให้ว่ารามนี่หล่อน้องๆพี่ปืนเลยนะ แต่จะดูไม่ดุเท่าแล้วก็ไม่เฉยชาเท่าพี่ปืนด้วย เพราะอย่างน้อยๆรามก็ยังเล่นกับเพื่อนให้เห็นบ้าง แต่กับพี่ปืน เท่าที่เห็นพี่เขาจะนิ่งแทบจะตลอดเวลา
“เฮ้ย! มายืนทำไรตรงนี้”
“เฮ้ย!” ผมสะดุ้งตัวโยน อยู่ดีๆก็มีเสียงคนดังขึ้นข้างๆหู คนตะโกนก็รามนั่นเอง ผมเอามือลูบอกพลางเรียกขวัญที่คงตกใจบินหายไปไหนต่อไหนให้กลับเข้าร่างตามเดิม
“อะไร แค่นี้ทำเป็นตกอกตกใจ”
“ก็มาเงียบๆจะไม่ให้ตกใจได้ไง”
“ฉันส่งเสียงแล้วนะ” รามผลักหัวผมเบาๆ มันไม่เจ็บหรอกนะ แต่มันทำให้ทรงผมเสียทรง อุตส่าห์นั่งทนให้พี่เขาย่ำยีกับหัวผมตั้งนาน T^T
“ทำเป็นห่วงหล่อ” รามทำท่าจะผลักหัวผมอีกรอบ แต่ผมเอนตัวหนี่ทัน
“อย่านะ ผมเสียทรงหมด” ผมว่าแล้วก็จัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทางตามเดิม
“- -“
“นี่ราม ปิ้งให้มาตามนะ คงจะคุเกี่ยวกับเรื่องงานนี่แหละ” ผมบอกวัตถุประสงค์หลักที่ออกมาข้างนอกทันที เดี๋ยวลืมไม่ใช่อะไร
“งั้นหรอ” รามพยักหน้ารับรู้แล้วก็หมุนตัวเดินไปทางห้องแต่งตัว
ระหว่างทางผมและรามเดินไปก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย รามเป็นคนพูดไม่เก่ง แต่อ้าปากพูดทีก็เอาเรื่องเหมือนกัน รู้สึกว่ารอบตัวผมจะเจอแต่คนปากดีๆกันทั้งนั้นเลยนะเนี่ย ><
ปกติแล้วผมกับรามไม่ค่อยได้พูดคุยกันสักเท่าไหร่ เพราะเราอยู่กันคนล่ะกลุ่ม แต่เนื่องจากอาร์มและก้านอยู่ทีมฟุตบอลของคณะโดยมีรามเป็นกัปตันทีม ทำให้หลายครั้งผมและรามได้เจอกและพูดคุยกัน
“อีก 20 นาทีถึงคิวแสดงนะต้นหอม สู้ๆ” เพื่อนคนหนึ่งที่เป็นสต๊าฟเดินมาบอกผม รามเดินแยกไปหาปิ้งแล้ว ผมเลยหลบเข้ามุมไปทำสมาธิและทวนท่าแบบเบาๆเพื่อที่ร่างกายจะได้ไม่ยึดจนเคลื่อนไหวไม่คล่องตัว เวลาเต้นจะได้เต้นได้อย่างเต็มที่
ทวนท่าเสร็จผมก็กดโทรศัพท์โทรหาแมท อยากได้กำลังใจ และอยากรู้ด้วยว่าแมทมาถึงหรือยัง
“ฮัลโหลแมท อยู่ไหนแล้ว”
[อยู่ตรงที่เขาทำกิจกรรมแล้ว ใกล้จะแสดงหรือยัง]
“ใกล้แล้วล่ะ”
[สู้ๆ ไม่ต้องตื่นเต้น ถ้าตื่นสายตาคนมองก็มองมาที่พี่ เข้าใจไหม]
“ครับ”
ผมคุยกับแมทต่ออีกสองสามประโยคก่อนที่จะวางสายเพราะมีคนมาตามว่าถึงคิวผมแล้ว
ในที่สุดเวลาของผมก็มาถึง ฟู่~~ ผมเป่าลมออกจากปาก ข่มอารมณ์ตื่นเต้นไว้ ปกติผมก็ไม่ชอบถูกจับตามองอยู่แล้ว แต่นี่มันยิ่งกว่าเป็นที่จับตามองเสียอีก
“ต่อไปจะเป็นการแสดงโชว์จากคณะอักษรศาสตร์ของเรา น่าตื่นเต้นมากๆ”
“จริงเหรอค่ะ ได้ข่าวว่าคนแสดงของเราน่ารักมากๆ”
“จริงครับจริง”
“ถ้างั้นก็ขอเชิญรับชมการแสดงเลยค่า”
เสียงดนตรีดังขึ้น ผมก้าวออกจากด้านหลังเวทีที่ทำฉากกั้นเอาไว้สองข้างให้เดินออกตรงกลาง ผมยืนนิ่งต่อหน้าคนดูเพื่อรอจังหวะขึ้น ในขณะนั้นเองที่สายตาของผมถูกดูดดึงด้วยสายตาคู่เดิม...สายตาของพี่ปืน แต่ที่ดึงดูดสายตาของผมมากกว่านั้นคือ ข้างๆพี่ปืนมีผู้หญิงร่างเล็กน่าตาน่ารักยืนกอดแขนพี่ปืนอยู่
เธอ....เป็นใครกัน
แฟนพี่ปืน?
แต่แล้วเสียงเพลงก็ดังผมกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง ผมตัดเรื่องทุกอย่างทิ้งแล้วก็เริ่มเต้นตามจังหวะที่ซ้อมมา แต่มันยากมาก ผมเต้นไปใจก็คิดไปว่าพี่ปืนกับผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกัน ผมเต้นทั้งๆที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี
“วู้วววว”
“เจ๋งที่สุด!”
“สุดยอดเลยยยย”
“กรี๊ดดด อ๊ายยยย”
ผมก้มตัวเป็นการขอบคุณให้กับทุกคนสำหรับเสียงเชียร์ มีหน้าม้าที่พวกจัดกิจกรรมเอาพวงมาลัยที่ทำกันเองมาคล้องให้ผม รอยยิ้มแล้วเสียงหัวเราะ รวมไปถึงคำเอ่ยชมของเพื่อนๆทำให้ผมลืมเรื่องพี่ปืนไปได้ชั่วขณะ
“เก่งนี่” แมทเอ่ยชม
“แน่นอน” ผมยักคิ้วให้แมท เลยได้การขยี้หัวกลับมาแทน อะไรเนี่ย หล่อได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องหมดหล่อเพราะพวกขี้อิจฉาเหรอเนี่ย ยุ่งกับผมของผมจังเลยนะ เดี๋ยวก็ถอดหัวให้เลยนิ -_-
“แล้วนี่ต้องทำอะไรต่อหรือเปล่า” แมทถาม ตาก็กวาดมองไปรอบๆ
“ก็คงร่วมกิจกรรมที่เหลือต่ออ่ะ”
การร่วมงานของคณะไม่ว่าจะเป็นงานอะไรก็แล้วแต่ผมถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ครั้งหนึ่งในชีวิตในฐานะเฟรชชี่ที่เราจะได้ทำ ไม่ใช่ว่านึกอยากจะทำได้เมื่อไหร่ก็ได้ ผมว่ามันคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม
“งั้นไปก่อนนะ ต้องไปช่วยงานเพื่อนต่อ”
“อืม เจอกันตอนเย็นนะ”
“ดูแลตัวเองด้วย”
ผมโบกมือลาแมท ก่อนจะเดินไปที่ห้องแต่งตัวตามเดิม แต่ระหว่างทางที่เดินไปนั้นผมดันเดินสวนทางกับพี่ปืนและผู้หญิงคนนั้น ผมมองมือของสองคนที่เกาะกุม ใจผมก็บีบแน่นจนรู้สึกเจ็บ ผมสบตากับพี่ปืนแวบหนึ่งก่อนจะเบนสายตาหนี ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ ถ้ามันไม่น่ากระอักกระอ่วนใจแบบนี้ ผมคงจะทักพี่ปืนด้วยความสุข แต่ตอนนี้ผมได้แต่เดินสวนทางกับพี่ปืนเท่านั้น
คงเป็นแฟนกันสินะ คนอย่างพี่ปืน ถ้าไม่รักก็คงไม่ทำแบบนั้นหรอก
“เฮ้อ”
เหมือนอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยแหะ บ้าจริง! ทำไมผมต้องน้ำตาไหลด้วยนะ ผมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาก่อนจะข่มความรู้สึกตัวเองไม่ให้เศร้าไปกว่านี้
จะว่ายังไงล่ะ ถึงผมจะพูดว่าไม่ได้หวัง แต่ลึกๆแล้วผมก็ยังหวังอยู่บ้าง ทุกครั้งที่ได้คุยกับพี่ปืน ทุกครั้งที่สายตาดุๆนั่นมองมา แต่ก็ยังตามใจผมในบ้างครั้งนั้น มันทำให้ผมยิ่งชอบและยิ่งรู้สึกถลำลึก ผมไม่โทษในสิ่งที่พี่ปืนทำหรอก ถ้าพี่เขาจะไม่ชอบผมก็ไม่เป็นไร...ไม่สิ! พี่เขาเคยบอกผมแล้วนี่น่าว่าเขาชอบผู้หญิง ไม่ได้ชอบผู้ชายอย่างผม
“อ้าว ต้นหอม กินอะไรหรือยัง ตรงนี้มีข้าวนะ” ปิ้งบอกผม ผมยิ้มรับแต่ไม่ได้เดินไปเอาข้าวมากินหรอก อารมณ์ผมตอนนี้ถ้ายังกินอะไรลงก็คงจะเก่งเกินไปแล้ว
ผมเดินตรงเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น ผมยังอยู่ที่มหาวิทยาลัย ไม่สะดวกหรอกถ้าผมจะมาเศร้ามาร้องไห้ที่นี่ เมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จแล้วผมก็เดินออกไปร่วมกิจกรรมด้านนอกทันที
“สวัสดี เราชื่อนายนะ นายล่ะชื่ออะไร” เพื่อนที่นั่งข้างๆผมถาม ดูจากป้ายก็รู้ว่าเป็นเด็กคณะจิตรกรรม
“ชื่อต้นหอม” ผมบอก
ตอนนี้เรายังกันเป็นกลุ่ม โดยกระจายๆกันไป เพื่อนที่จะได้สร้างความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนใหม่ให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น
“นายเต้นเก่งมาก ตัวเล็กๆอย่างนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะเต้นออกมาได้ดูแข็งแรงขนาดนั้น”
ผมยิ้มรับคำชม อย่าหาว่าหยิ่งเลยนะ ตอนนี้ผมไม่พร้อมเสวนากับใครจริงๆ สายตาเจ้ากรรมก็มัวแต่มองไปทางพี่ปืนที่ยืนถ่ายรูปในงานไปมา หลายครั้งที่สายตาเราสบกัน แต่ก็เป็นผมที่เอาแต่หลบสายตาพี่ปืนเพราะไม่กล้าสู้หน้า ยิ่งมองหน้าผู้หญิงคนนั้นที่ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองช่างด้อยนัก นอกจากจะเป็นผู้ชายแล้วยังน่ารักไม่เท่าผู้หญิงคนนั้นอีก (จริงๆแล้วน้องต้นหอมของเราน่ารักกว่าเยอะ)
ผมทำกิจกรรมต่อไปเรื่องจนกระทั่งถึงเวลาพักเที่ยง พี่ๆก็แจกข้าวให้พวกเราคนล่ะกล่องแล้วก็นั่งกินกันในกลุ่มที่เปลี่ยนใหม่ไปเรื่อยๆ ทำให้ผมรู้จักคนเยอะมากขึ้น
“พี่ครับ ผมขอเปลี่ยนเป็นข้าวผัดได้ไหมครับ” ผมส่งกล่องข้าวที่เป็นผัดขิงให้รุ่นพี่ในคณะคนหนึ่งที่เดินแจกข้าวอยู่
“พี่รบกวนน้องลุกไปเอาตรงนั้นทีนะ ของพี่มีแต่ผัดขิง” พี่เค้าชี้ไปทางด้านหลังที่พวกพี่ๆสต๊าฟยืนกันอยู่ และข้างๆกันนั้นก็มีถุงกล่องข้าววางอยู่ด้วย
ผมชั่งใจว่าจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนดีไหม ก็พี่ปืนนะสิ ทำไมต้องไปยืนอยู่ตรงนั้นด้วยก็ไม่รู้ ที่มีให้ยืนเยอะแยะ หงุดหงิดครับ พาลด้วย!
แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจลุกขึ้นไปเปลี่ยน เพราะผมกับผัดขิงนี่ไม่ถูกกันอย่างแรง
“พี่ครับ ผมขอเปลี่ยนเป็นข้าวผัดหน่อยครับ” ผมบอกกับพี่ผู้ชายคนหนึ่งที่คุยกับพี่ปืนอยู่ พี่ทั้งสองคนหยุดพูดแล้วก็ละสายตามามองหน้าผม ก่อนที่พี่เขาจะรับกล่องข้าวผมไปเปลี่ยนให้
“เรื่องมาก” พี่ปืนพูดขึ้น และแน่นอนว่าต้องว่าผม
“...” ผมได้แต่นิ่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร เกิดอาการใบ้บึ้งไปชั่วขณะ
“นี่ครับน้อง” พี่อีกคนส่งกล่องข้าวกล่องใหม่ให้ผม
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปนั่งที่เดิม แต่พี่ปืนดันเรียกผมไว้
“นี่!”
“อะไรครับ” ผมถาม สายตามองที่พื้นไม่ได้มองหน้าพี่ปืน ผมเลยไม่รู้ว่าพี่ปืนทำสีหน้ายังไงอยู่
“เป็นอะไร”
“เปล่าครับ”
“...”
“ผมขอตัวนะครับ”
ผมเดินหลับมานั่งที่เดิม ก้มหน้าก้มตากินข้าว อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ได้ สิ่งที่พี่ปืนทำเมื่อกี้มันเรียกว่าเป็นห่วงได้หรือเปล่า คงไม่หรอก ผมนี่บ้าจริง กล้าคิดเข้าข้างตัวเองได้ยังไงนะ
หลังจากกินข้าวเที่ยงแล้วก็มีการแสดงโชว์จากคณะอื่นๆ แล้วก็เกมส์ต่างๆ ทั้งๆที่มันสนุกมากๆ แต่ผมกลับไม่รู้สึกว่ามันสนุกเลยสักนิด ในหัวมีแต่เรื่องของพี่ปืนลอยไปลอยมาก จนหลายต่อหลายครั้งที่เพื่อนถามว่าผมโอเคไหม ไม่สบายหรือเปล่า ผมอยากตอบเหลือเกินว่าผมไม่โอเคเลย แต่การทำแบบนั้น ผมบ่งบอกว่าผมอ่อนแอมากแค่ไหน ผมมันแย่มากๆเลยใช่ไหม
“พี่ปืนค่ะ เย็นนี้ปิ่นอยากกินอาหารอิตาเลียน เราไปกินเจ้าโปรดกันนะคะ” เสียงหวานใสกับชื่อคุ้นหูทำผมสะดุ้งเล็กน้อย
“อืม เอาสิ”
“เย้ ปิ่นรักพี่ปืนที่สุดเลย”
“ฮะๆ”
ทำไมผมต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ด้วยนะ ไม่ไหวแล้ว ผมอยากจะร้องไห้เหลือเกิน ผมอยากจะเอาพี่ปืนผมออกไปจากหัวตอนนี้ แต่มันยากเสียยิ่งกว่ายาก
เสียงหัวเราะแบบนั้น ผมไม่เคยได้รับด้วยซ้ำ
หึหึ น่าสมเพส ผมเจอพี่เขากี่ครั้งกันเชียว แล้วหลายครั้งที่ผมทำให้พี่เขาเดือดร้อน แล้วทำไมเขาจะต้องมีความสุขเวลาอยู่กับผมด้วยล่ะ
ผมเสียใจ...
ทั้งๆที่ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ใกล้ชิดพี่ปืน เพื่อหวังว่าพี่เขาจะสนใจผมบ้าง ทั้งๆที่เคยคิดว่าแค่ได้คุยบ้างก็ยังดี ไม่หวังอะไรเกินตัว แต่เอาเข้าจริงผมกลับยิ่งหวัง หวังว่าจะได้รับความรักจากพี่ปืน หวังว่าพี่ปืนจะชอบผมบ้าง หวังว่าพี่ปืนจะให้ความสำคัญกับผมบ้าง แต่ความหวังทั้งหมดนั้นมันช่างดูเลือนลางเหลือเกิน
เหมือนยิ่งเดินเข้าหาก็เหมือนว่าระยะทางยิ่งไกล กลายเป็นผมเองที่คิดไปเองฝ่ายเดียว แล้วต่อจากนี้ล่ะ ผมต้องทำยังไง จะตัดใจงั้นเหรอ ตัดใจทั้งๆที่ในหัวผมเอาแต่คิดถึงพี่ปืนเนี่ยนะ
ผมอยากรู้ว่า สำหรับพี่ปืนแล้ว ผมมีตัวตนในสายตาของพี่เขาบ้างไหม สักเศษเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
