ขอบคุณมากนะคะ ที่ตามรอกัน ช่วยแก้คำผิดให้ด้วย 
เสร็จภารกิจก่อน กลับมาอาบน้ำกินข้าว
เลยตัดสินใจอัพให้ 70% นะคะ
พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงจะอัพ ที่เหลือให้หมด
ตอนนี้มันยาวมากนะคะ ใช้เวลาจัดหน้าเยอะ
หวังว่านักอ่านที่รัก จะเข้าใจคนเขียน
My love
Part 33
[Specail Kam] “อยู่ไหน..” ยืนแนบโทรศัพท์ติดหู ตามองสาวจิ้มลิ้มพอเป็นกระสัย หลายคนชม้ายตาตอบหยาดเยิ้ม เป็นเมื่อก่อนพ่อจะล่อซะ..!
[สนามบอล..] เสียงอึกทึกดังดีฉิบหาย
“ตรงไหนวะ มีกี่สนาม..ห่า” สนามบอลโรงเรียนมันมีสนามเล็ก กลาง ใหญ่ อย่างกับเตรียมไว้ปั้นทีมชาติ
บอลไทยจะไปมวยโลก..สาด! เตะกันทีไรต่อยกันแม่งทุกทีสิน่า...
[หลังโรงอาหาร] อ้อ..สนามกลาง เลือกได้ถูกตึกบังแดด ดีไม่ร้อน
“กูกำลังเข้าไป” บอกพร้อมออกเดิน ตาชม้ายสาวนมโตใส่บิ๊กอายส่งยิ้มให้
ยิ้มตอบซิครับ เห็นเถื่อนหล่อแบบนี้..สาวชอบ!
[เดี๋ยว!..] เกือบวางสายแล้วเชียว ถ้ามันไม่เรียกไว้
“อะไรหืม..ไอ้คุณเมีย” แหย่หน่อย ไม่ได้ยินมันเหวี่ยงเหงาหูพิลึก
[เมียพ่องมึงสิ..ติดเกลือแร่มาโหลดิ] ทำอย่างกูเป็นมินิมาร์ท
“แม่ง..แดกหรือเอาไปอาบวะ โหลเลยเหรอ” หนักเหี้ย กูหิ้วนะมึง
[เผื่อเพื่อนกูด้วย] ประเสริฐ!!! พ่อมหาจำเริญ ใจป๋าจริงเมียกู
“ตั้งหลายยี่ห้อแดกอะไร สปอร์นหรือเอ็ม” ซื้อไม่ถูกใจ นอยด์กูอีก
[อะไรก็มาเหอะ] กูซื้อที่ชอบดีกว่า
“เออ..อย่าเสือกบ่นนะมึง” ตัดสายเฉยไม่มีขอบจงขอบใจ..เด็กเปรต นี่กูต้องข้ามฝั่งไปเซเว่นอีกล่ะสิ..เซ็งเป็ด!
“ดีค่ะ..พี่เขม” เสียงคุ้นหู หันไปดู
“ดีครับ...ไหม” อดีต..ที่ไม่ใช่ปัจจุบัน ยิ้มสวยมาเชียว
“มารับเด็กใหม่เหรอ” ไม่มีอ้อม รู้ไส้เห็นพุงทะลุลิ้นปี่แหละ
“อืม..” ยอมรับผ่านๆ หาเรื่องปลีกตัวไม่อยากคุยนาน
“ใครเอ่ย บอกได้เปล่า” เสียงอ้อนสาด..
“ไม่ได้ครับ” รู้จักพี่น้อยไปน้อง พี่มันเลว! สายไหมหน้าเสีย
“โห..ไม่คิดพี่เขมจะหวง ถึงเลิกกันแล้วคุยได้นี่นา ทำมาห่างเหิน”
“คุยได้..แต่ไม่ใช่ทุกเรื่อง ทักทายมาพี่ก็คุยด้วยนี่ครับ” ไม่รีเทิร์น
“ทำไม..กลัวไหมแกล้งเค้าเหรอ” ใครกลัววะ! ห่วงเธอโดนมันเตะดิ
“ไม่ใช่ คนนี้ไม่ธรรมดาน่ะ” รู้แล้วจะหนาวนะจ๊ะ..น้อง
“ยังไง สวยกว่าไหม หรือว่า..เก่งกว่า” เธอตั้งใจเว้นไว้ รู้กันเอง
“สู้ไหมไม่ได้หรอก เรื่องเก่งยิ่งไม่ใช่ใหญ่” ไม่สวยแต่โดนใจเว้ย!
“คิคิ..พี่เขมยังไม่ลืมไหม ใช่เปล่า” ไปใหญ่แล้วแม่คุณ
“เปล่าพี่พูดไม่จบ ไม่สามารถเปรียบใครในอดีต รักจริงหวังแต่ง ไม่ใช่หวังฟันไว้คั่นเวลา แค่นี้นะ..พี่ติดธุระ”
หน้าเจื่อนสนิท อึ้งกิมกี่ ผมเดินออกมาเธอยังนิ่งอยู่กับที่ ช่วยไม่ได้รนหาเรื่องเองนะอีหนู
ป๋าไปก่อน เมียรอแดกเกลือแร่ชูกำลัง ขืนช้าเดี๋ยวมันแข่งบอลแพ้ เหวี่ยงผัวสุดหล่ออีก..
ใช่โง่ไม่รู้นิสัย ผู้หญิงอย่างไหมแมงป่องซ่อนพิษนี่เลย ผมไม่ใช่คนดีมากนัก
อะไรให้ได้ไม่เคยขัด ถือว่าเราไม่เคยติดค้างกัน ไหมเองกล้าสวมเขาทั้งที่คบกับผม
ของแบบนี้ชั่วโมงบินมันทันกันครับ ไม่เล่นงานเธอเพราะไม่รักมากกว่า ลองผมรักแล้วทำแบบนี้
จะจับขังมัดล่อเช้า กลางวัน เย็น สามเวลาหลังอาหาร ให้จุกขาถ่างไม่ต้องร่านไปล่อใครอีก..
ซื้อเครื่องดื่มเกลือแร่ยี่ห้อดัง 15 ขวด ตี๋หมึกสั่งโหล เกินมาอีกสาม เผื่อตัวเองด้วย
ระหว่างรอพนักงานคิดตังค์ มองนอกกระจกสายไหมยังอยู่ เธอแวดล้อมไปด้วยกะเทยมีนม ตุ๊ดแต่งสาว
เพื่อนรุ่นพี่พาเธอเดินสายเวทีประกวด สงสัยคงนัดมาเจอกัน
แปลกใจหน่อยๆ ช่วงนี้มีงานประกวดอะไรวะ ไม่ใช่เทศกาลนี่นา ยกเว้นประกวดผลไม้
วางขายเกลื่อนตอนนี้ก็มีน้อยหน่า หรือชวนเธอไปประกวดธิดาน้อยหน่า อิสานบ้านบักหิน น่าภูมิใจพิลึกเชียวล่ะ
ถ้าไหมคว้าตำแหน่ง
‘เทพีบักเขียบ’ เข้ากั๊นเข้ากันกับสายไหม!
จ่ายเงินเสร็จเธอไปแล้ว ดีไม่ต้องเผชิญหน้า ยิ่งตุ๊ดกะเทยพวกนั้น มองจะแดกกูแล้ว
ได้แต่มองละว้า กระดอเทพเก็บไว้ให้ตี๋หนุ่ยเว้ย!
ดิ่งไปสนามบอลหลังโรงอาหาร เสียงกรี๊ดดังมาแต่ไกล หวังว่าคงไม่ใช่รุมกรี๊ดเมียตี๋เข้าล่ะ
“กรี๊ดด!!.น่ารักจัง..สู้ๆเชียร์ค๊า..บอลสู้ๆ” เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ชื่อไอ้หรั่งดังกระหึ่ม
นี่ขนาดมึงเอ๋อเหวิ่นเหวอเป็นเด็ก ยังเรทติ้งกระฉูด..เชื่อเลยสัด!
อัฒจรรย์เหล็ก ถูกยึดพื้นที่จากบรรดาน้องหนู ทั้งสาวทั้งหนุ่ม ตุ๊ด แต๋ว กะเทยหัวโปกไม่ต่ำกว่าร้อย
มันแข่งธรรมดาหรือนัดชิงถ้วยวะเนี่ยะ..
กวาดตาไปยังนักกีฬาครึ่งท่อน เสื้อยืดกางเกงนักเรียนในสนาม ขนาดเจ็ดคนเล่น
เห็นไอ้ตี๋เหงื่อซึมวอร์มส่งบอลกันไปมา ยังไม่เริ่มแข่ง ยืดหยุ่นร่างกายกันอยู่
ตัวหลักซี้มันครบทีมสี่คน มีเพิ่มอีกสามไม่คุ้นไม่รู้จัก
ข้างสนามมีพี่เลี้ยงเดาไม่พลาดเพื่อนมันแน่ ดิ่งเข้าไปหาทันที สายตาหลายคู่มองมา
สาวน้อยหลายนางอึ้งในความหล่อเถื่อน แววตาแบบนี้ชินเสียแล้วครับ เจอทีไรเถื่อนจัดให้เสมอ ตอนนี้ไม่ได้แล้ว..เมียดุ!
“อ่ะไอ้น้อง พี่ซื้อแจกทีมเรา” ยื่นเกลือแร่ให้มันทั้งถุง แอบจิ๊กออกมาขวด มันหันมองงงๆ
คงแปลกใจไอ้นี่เป็นใคร จู่ๆยื่นถุงขวดเกลือแร่มาให้
“ให้พวกแข่งบอลหรือครับ” มีสองทีม ย่อมสงสัยให้ผิดทีมเปล่า
“เรียกไอ้หนุ่ยมาดิ” ตัดรำคาญ มันพยักหน้าเข้าใจ หันไปในสนาม
มือป้องปากตะโกนแข่งกับเสียงเชียร์ที่ดังไม่ขาด
“ไอ้หนุ่ย..ไอ้หนุ่ย” ไอ้ตี๋หยุดวอร์ม พอเห็นผมมันวิ่งเหยาะๆมาหา
“มาแล้วเหรอ ได้ของเปล่า” ห่า..ทวงกูทันที
“อืม..” พยักเพยิดให้มองถุงในมือเพื่อนมันแทน
“เฮ้ย!...พวกมึงเกลือแร่โว้ย!” เพื่อนมันครบเช็ท พากันกลับเข้ามาข้างสนาม แต่ละคนโชกไปด้วยเหงื่อ
“หวัดดีพี่เขม..ดีครับพี่ ขอบคุณมากพี่” เสียงเซ็งแซ่มีทั้งยกมือไหว้ขอบคุณ มีทักทายปกติ
รับไหว้พวกมันแทบไม่ทัน ไอ้หรั่งหล่อยกมือไหว้ก่อนใครด้วยซ้ำ ลองปกติไม่มีทางมันจะทำ
แค่เรียกพี่เติมหน้าชื่อทำกูอึ้งไปที ก่อนหน้านี้เรียกไอ้ ต่อยกูหน้ายับ..สัด!
จากนั้นพวกมันแจกเกลือแร่ คู่แข่งมองอย่างหมั่นไส้ พวกมันแดกน้ำเปล่า
คงเห็นฝ่ายนี้มีหนุ่มเซอร์มาดเท่ รับบทเป็นผู้สนับสนุนหลังอยู่สิท่า
กอปรเสียงเชียร์สาวแท้กับกระเทียม กรี๊ดกระจายสมควรหมั่นไส้
ถ้าผมเป็นคู่แข่งไม่แคล้วรู้สึกเหมือนกัน หักหน้ากันเห็นๆ เรทติ้งพวกมึงจะแรงไปไหน
ตัวเรียกคะแนนไม่พ้นไอ้หล่อเหี้ยๆยืนหน้าอมชมพู ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง
แหงนหน้ากระดกขวดอย่างซาบซ่าน สาด!..มึงหล่อกระทั่งแดกเกลือแร่เนี่ยะนะ เผลอมองด้วยความอิจฉา
แต่ที่ตรึงตาคือไอ้ตี๋ตาตี่เหงื่อย้อยใกล้ๆนี่ต่างหาก เย้ย!..เห็นแล้วอยากอุ้มกลับคอนโดฯฉิบหาย น่ารักแอนด์เซ็กซี่จุงเบย..
“อ้าว!..เขม” สติคืนเพราะเสียงเรียก
“บูตัส”มาแล้วไอ้หน้าญี่ปุ่น ออร่าสะกดเสียงกรี๊ดกลายเป็นกระซิบกระซาบ สายตาจ้องจับที่มันแทน
สามารถจริงๆแค่ก้าวเข้ามาดึงดูดความสนใจไปในทันที
สมควรอยู่หรอก หน้าใสตากลมโตดำสนิท วาวรื้นน้ำเลี้ยงเด่นสุดบนหน้าใบเล็กแก้มพองเหมือนเด็ก
ขนตายาวปากนิดจมูกหน่อยแดงเป็นธรรมชาติ ผิวขาวส่องประกายวิ้งค์ๆ มันคงไม่รู้ตัวว่าโดดเด่นมากแค่ไหน
ตั้งหน้าเดินมายืนข้างๆ ส่งยิ้มอย่างมึนๆอึนๆ ตามแบบฉบับเป๊ะ!
“มึงคนเดียว” ผมถามเพราะสงสัย ส่วนใหญ่เห็นมันทีไรข้างกายต้องมีเพื่อนประจำ ไอ้หล่อโจ๊กหน้าคมชวนถูกเตะ
เสือกหล่อกว่ากูดีนัก ทอมบอยน่ารักท่าทางแสบๆ หรือตุ๊ดสวยบาดใจ พวกหายไปไหนกันหมด
“พวกมันติดซ้อมละคร กูแวบมาได้แป๊ปเดี๋ยว” ถึงว่ามีแต่มันที่มา
“หาที่นั่งเหอะ กูเมื่อย” เอ่ยชวนหลังยืนขาแข็ง เดินหิ้วของมือชา ยังมายืนรอเป็นชั่วโมง ตะคริวแดกขากูแน่
“เอาดิ..” มันหันซ้ายหันขวาหาที่ว่าง แอบชำเลืองกองเชียร์พากันหลุบตาหลบ หน้าแดงหูแดงอายม้วนไปตามกัน
พอมันหันไปทางซ้ายพวกก็ก้มหลุบกันเลิ่กลั่ก หันไปทางขวาพวกก็ทำเมินกันเป็นแถว
ทำเหมือนไม่ได้แอบมองมันซะงั้น เกิดอะไรขึ้นวะ..กูชักสงสัยพฤติกรรมพวกคนดูแหละ
อย่าบอกแอบปลื้มบูตัส แต่ไม่กล้าออกนอกหน้า
“พี่บูเก้าอี้ดีกว่า ไม่ต้องเบียดอัฒจรรย์” ไอ้เอกหิ้วเก้าอี้พลาสติกมาสองตัว
วางแหมะให้ตรงหน้า ดีมากไอ้น้องให้มันได้อย่างนี้สิ
“ขอบใจ..เอก” พูดจบมันนั่งลง เลยหย่อนตูดตามซะ!
“บู..เหงื่อ เช็ดให้หน่อย” ไอ้หล่อหรั่งเดินหน้ามึนมาหาพี่มัน หยุดยืนค้ำหัวเหงื่อไหลย้อย
บูตัสชะงักไปนิด ก่อนล้วงผ้าเช็ดหน้าถือในมือ
ไอ้หรั่งเปรตเหมือนรู้ควรทำไง นั่งยองเข่าบนส้นเท้าตาจ้องพี่ปริบๆ ทุกสรรพเสียงเงียบทันที
ต่างลุ้นดูไปพร้อมกัน มือขาวเรียวจับผ้าเช็ดหน้า ค่อยซับบนหน้าหล่อดั้งโด่งอย่างอ่อนโยน เห็นแล้ว..อึ้ง!
เงียบกริบทั้งบริเวณ ชำเลืองดูปฏิกิริยาผู้ร่วมสังเกตการณ์รอบข้าง เซ็ดเข้! หลากหลายอาการทางสีหน้า
นึกอยากหยิบมือถือเก็บภาพฉิบหาย
บ้างตาโตเหวอเลยก็มี บ้างกัดนิ้วปิดกลั้นไม่ให้เสียงเล็ดรอดอย่างสุดกำลัง
บางกลุ่มกำมือทุบหน้าขาห่อไหล่คู้ แสดงอาการกรี๊ดไม่ให้มีเสียงอย่างทรมานเหลือแสน
คงอึดอัดน่าดูอะน่ะ ในสภาพอยากแหกปากกรี๊ดแต่ทำไม่ได้ อาการเลยออกมาอย่างที่เห็น
เพื่อนไอ้หรั่งที่ยืนแดกน้ำตอนแรก ถือขวดค้างตาตั้งตามเป็นแถว สมควรพวกแม่งเจออาฟเตอร์ช็อก
ผมเองถึงกับอึ้งปนทึ่ง ก่อนหลุดยิ้มตามภาพซึ่งดูไม่ขัดลูกตาสักนิดเดียว
บูตัสหน้าใสตากลมโตดูอ่อนโยน บรรจงซับเหงื่อหน้าผาก ขมับ ปีกจมูก
ใต้คางและลำคอแกร่งของไอ้หรั่งหน้าหล่อ ที่แหงนรอรับบริการปานเด็กน้อย อยากเก็บช็อทเด็ดนี้ไว้ฉิบหาย
ทำไม่ได้เพราะไอ้คนพี่หน้าใสหากมันรู้ตัวอาจเขินนอยด์ขึ้นมา
ถึงผมไม่ทำ แต่บรรดาเหล่าสาวก แอบถ่ายกันกระหน่ำเนียนโคตร เป็นร้อยได้เลยมั้ง
พี่น้องสุดสวาทขาดใจไม่ได้รู้ตัวหรือผิดสังเกตบรรยากาศ รอบข้างสักนิด
ทั้งคู่สะกดคนดูตรึงให้ไม่อาจละสายตา จากภาพอบอุ่นได้แม้แต่น้อย
“อ่ะ..เสร็จแล้วครับ” น้ำเสียงนุ่มที่ใช้คุยกับน้อง อ่อนโยนฉิบหาย ก่อนเงยหน้าแล้วดันชะงัก
เมื่อรู้สึกผิดปกติกับเสียงที่เงียบฉี่เป็นเป่าสาก เหลียวหน้าบ้องแบ๋วสำรวจไปทางไหน มีแต่คนก้มหน้าหลบงุดซะอย่างนั้น
“เออ..เขม” มันหันมาเรียก เผลอทำตาปริบๆ รอฟังจะพูดอะไร
“มึง..กินนั่นยัง” ปากมันบุ้ยมาที่ขวดเกลือแร่ในมือ ถือนานแหละ
“ยัง..มึงจะกินเหรอ” ถามกลับ ดันเอามือเกาหัวแก้เขิน พยักหน้าหงึกๆคงอายที่ลืมตัวขอ
คงพึ่งนึกได้ว่าถืออยู่ขวดเดียว ที่จริงเหลือในถุงอีกสองขวดยังไม่มีใครฉก
เดาไม่ผิด มันคงหาวิธีแก้เขินบรรยากาศรอบกาย ตอนนี้มากกว่า ถึงด้านขอตรงๆ
ผิดวิสัยคนอย่างมันจะกล้าทำ เริ่มรู้มั้งมีคนแอบมองตรึม
“เอาดิ..กูซื้อมาหลายขวด” จัดการบิดเกลียวเปิดฝา ยื่นส่งให้
“ขอบใจ..” รับไปพร้อมคำพูดขอบใจ แถมยิ้มเก้อไม่รู้ควรทำไง น้องสุดหล่อของมันลุกขึ้นยืน
มองหน้าผมสลับกับมันไปมา ก่อนคิ้วเข้มจะขมวดนิดๆ เปิดปากพูดประโยคเล่นเอาตกกะใจ!!
“บู..ห้ามไปชอบใครนะ” อะจ๊ากก!! เกือบหงายหลังตีหลังกาตกเก้าอี้
พูดเสร็จจ้องผมตาเขียวปั๊ด เหมือนเด็กกำลังไม่พอใจอะไรซักอย่าง
“ครับ..ไม่มีหรอก ไปแข่งเถอะ” มันรีบรับปาก บอกน้องเข้าสนาม
“อืม..แข่งก่อนนะ ไปกันพวกเรา” ไอ้หน้าลูกครึ่งหันไปชวนทีมมันลงสนาม เนื่องจากได้เวลาแข่งพอดี
ทีมคู่แข่งกลับนิ่งเป็นศพยืนรากงอกรอนานแล้ว นักเตะพากันประจำตำแหน่ง
เสียงเชียร์เสียงพูดคุยอบอวลขึ้นอีกครั้ง หลังโดนภาพปรนนิบัติหยุดโลกสะกดไปชั่วขณะ
“มึงมารับเด็ก..” มันชวนคุย
“เปล่า..” ปฏิเสธเสียงเรียบ หน้ามันมีอาการงงทันที
“อ้าว!ไหนบอกนั่น เด็กมึง” มีบุ้ยปากไปในสนาม ให้รู้หมายถึงไอ้ตี๋ คงวันที่ผมลากไปกินเตี๋ยวเรือด้วยสิท่า
เกริ่นไปว่าจะพาเด็กมาเปิดตัว มันคงเข้าใจไปตามที่พูด ว่าไอ้หนุ่ยคือเด็กที่ว่า
“ไม่ใช่เด็ก..เมียกูต่างหาก” ผมเว้นจังหวะเฉลย มันเหวอตามคาด อดหัวเราะจนได้ตลกหน้าฉิบหาย
ปกติดูอึนเป็นทุนอยู่แล้ว เห็นอาการตาโตเบิ่งกว้างตะลึงค้าง ชวนขำสุดๆ...
“ฮ่ะฮ่าๆๆๆ..ดูมึงทำหน้า” เผลอแซวจนได้
“เขม..มะ..มึงพูดจริงหรือเล่นวะ” มันถามตะกุกตะกัก
“เหตุผลอะไร กูต้องโกหก” พูดกลั้วหัวเราะ ขำหน้ามันโคตรๆ
“นะ..นี่มึงกับน้องหนุ่ย ฟิชเชอร์ริ่งกันเรียบร้อย” ฟังศัพท์ที่มันใช้สิ
“กูได้กันเรียบร้อย อย่างมันส์..” แกล้งแม่งเลย หน้ามันแดงเป็นลูกเชอร์รี่ไปแล้ว หลังฟังคำยืนยันจากปาก
“ฮ่ะฮ่าๆๆ ทำไมหน้ามึงแดงขนาดนั้นวะ จะระเบิดหรือเปล่าเนี่ยะ” อดกังวลนิดๆ
แดงเอาๆลามทั่วคอกับหูขาวของมันแล้ว น่ารักไปแล้ว..บูตัส
“ปรี๊ดดดด!!!” เสียงนกหวีดกรรมการ ดึงความสนใจของผมกับมันให้มองในสนาม
ไอ้หล่อหรั่งทำประตูนำไปแล้ว พวกมันกำลังกระโดดกอดกันบ้าคลั่ง พร้อมเสียงเป่าปากวี๊ดเชียร์ ปรบมือดังสนั่น
“เฮๆๆ!!!..วี๊ดดด!!!..บอล..เยี่ยมๆๆๆ..แปะๆๆๆ!!!” ผมกับไอ้คนข้างๆ ปรบมือตามอย่างดีใจ
ยิ่งไอ้ตี๋ออกอาการยิ้มตาเป็นสระอิ โผล่กอดคอไอ้หล่อเหี้ยอุ้มมันเหวี่ยงไปมาเป็นเด็กๆ นี่ถ้ากูไม่คิดมึงเป็นเพื่อนกันละก็..มีเฮ
คนเหี้ย’ไรหล่อได้กระทั่งตอนยิ้ม อิจฉาโว้ย..กูอิจฉา
สาวน้อยสาวใหญ่สาวแท้กระเทียม พากันดีใจตาพราวระยับไปกับรอยยิ้มใสซื่อโชว์ฟันเรียงตัวขาวจั๊วะ
แถมเขี้ยวโผล่ให้เห็น ไม่นับรอยบุ๋มข้างแก้มอีก มึงจะเยอะไปแล้วไอ้สาด...
ไม่แปลกทำไมสายไหมถึงเลือกสวมเขาให้ผม ต้องยอมรับไอ้บอลมันหล่อเหี้ยจริงๆ
เห็นกันจะๆ ตอนมันหัวเราะร่าดีใจเป็นเด็กนี่แหละ ปกติเก็กหน้าขรึมวางมาดซะอยากเตะ
เอาจริงพี่น้องคู่นี้มันไม่รู้ตัว เป็นพวกมีฟีโรโมนพิเศษ ดึงดูดผู้คนได้ชะงัดนัก
“บู..บอลยิงประตูล่ะ” มันวิ่งขาขวิดอ้าแขนกว้างตรงเข้าหาพี่ตัวบาง หลังผละจากพวกเพื่อนที่รุมล้อม
ก่อนรวบบูตัสยกเหมือนหมอนนุ่น ไม่ได้รู้สึกรู้สมว่ามันยกคนเลยสักนิด คนถูกยกก็นะ..มึงจะบางไปไหน
“ฮ่ะฮ่าๆๆ..ดีใจด้วย บอลเก่งจัง” พี่มันก็กอดคอน้องหัวเราะร่า ลืมอายลืมสายตา ลืมห่าลืมเหวลืมตัว
พอน้องวางลงพื้น มือขาวเรียวก็ปรบแปะๆ ยินดีเป็นเด็กพอกันเลย ตระกูลซึนเดเระของจริง..
“ไปเขี่ยลูกสิ เพื่อนรออยู่” ยังดีที่มันมีสติ ท้วงน้องที่ยังดีใจไม่หาย ให้กลับเข้าสนาม กรรมการรออยู่
พอน้องชายพยักหน้ารับ เสือกล้วงผ้ามาซับเหงื่อทิ้งท้ายให้ไอ้หน้าหล่อนิสัยเด็กซะงั้น ทำเอาอาการเหล่าสาวก
กลั้นเสียงกรี๊ดกัดนิ้วตัวสั่นกันอีกหน กรรม! มึงจะทรมานพวกมันทำไม!!!
“พอๆ ปล่อยไปได้แล้ว” เลยต้องรีบไล่ ไม่งั้นมึงทำกองเชียร์หัวใจวายตายกันไปข้างแน่
ไอ้หล่อวิ่งกลับก้นขวิด ทำหน้าที่กองหน้าของมันต่อ
ต่อด้านล่าง
โพลล์
หัวข้อ: @@@โดยLuk {My..Love} ความรักของเพื่อนแท้ ที่ยั่งยืนถาวรตลอดกาล (อ่าน 1191092 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก