หัวข้อ: @@@โดยLuk {My..Love} ความรักของเพื่อนแท้ ที่ยั่งยืนถาวรตลอดกาล

[luzileas]

 
บอลเข้าใจผิด  ไม่ฟังเหตุผลอีกแล้ว

แต่ที่แย่ที่สุดคือคำพูด  ทำร้ายจิตใจบูมากๆเลยนะ

ส่วนบูทำดีแล้วค่ะ  ถ้าเราไม่สามารถคิดกับคนนั้นแบบคนรักได้เราก็ควรจบค่ะ  อย่าไปให้ความหวังเลย  เพราะเขาจะเจ็บมาก  เจ็บวันนี้แค่แป็ปเดียวดีกว่าเจ็บนานๆนะค่ะ

[kny]

 

[withmeto_PJ]

โอ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เยี่ยมมมเลยที่บูกล้าตัดสินใจบอกเลิกน้องหนุ่ยและพูดตรงๆกับเขม เอาให้ชัดๆๆไปเลย 555555
รอดูว่าจะเป็นยังไงต่อไป

ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยค่ะ ^____________^ 

[ReiiHarem]

แปะเป็ด!!
โหย เพิ่งเม้นบอกไปว่า บูกะหนุ่ยเลิกกันแน่
มาตอนนี้เลิกกันเลยวุ้ย
อิน้องบอลตอนแรกเหมือนจะดี น่ารักเขิน เบาๆ
ที่ไหนได้ ด่าน้องบูอีกละ
เฮ้อ ก็คนมันหวง มันหึงชิมิ น้องบอล หุหุ

[gngane]

ตอนหน้าเกลียดบอลเข้าติ่ง 

NC รึเปล่าค่ะพี่

มาต่อไวๆน่ะ ไม่อยากให้บอลโกรธเลยยยย


โบกธงเขม หนุ่ย อิอิ

[sumonta]

บอลลูนเอ๋ยทั้งรัก ทั้งห่วง ทั้งหึง แต่อาการซึนครอบงำก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรใช่ไหม เลยทำให้ต้องพ่นคำพูดประโยคนั้นออกไป
ปล.พยายามเข้าข้างบอลลูนแล้วนะเนี้ย ^^

[nightsza]

บอลโกรธเพราะหึงรึเปล่านะ

[acidic_crazy]

แง ..สงสารพี่บู โดนอีกแล้ว น้องบอลลนี่ใจร้ายจัง

[na_near]

แอบนอยที่บอลโมโหไม่ฟฟังเหตุผลอีกแล้ว
หัดฟังคนอื่นพุดซะบ้างเซ่   นึกว่าจะเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ซะอีก ไหงทำตัวเป็นเด็กหูเบาคิดเองออเองไปได้
ซึนไม่ว่าแต่ต้องมีเหตุผลนะค่ะน้องบอลลูน
บูแคร์เธอมากนะ  แล้วเธอหล่ะแคร์บูบ้างรึป่าว
รู้ว่าซึน แต่ว่าแต่ละคำที่พูด  แต่ละท่าทางที่แสดงออกตอนโมโหนี่
รู้ไหมมันทำร้ายจิตใจคนอึนๆอย่างบูตัสขนาดไหน

เดียวบัดแช่งให้บูหาแฟนที่หล่อ เลิศ รวย แถมเลวน้อยกว่าแกให้ซะเลยนี้

คิดใหม่ทำใหม่นะจ๊ะบอลคนอ่านไม่ปลื้มอย่างแรง

[omuya]

  เข้าใจผิดอีกละ

[nutty]

ปล่อยเด็กมัน รอโตอย่ามาง้อพี่ล่ะกัน

ปล บางมุมน้องคล้ายลูกแก้วนะ แต่นิสัยเสียอ่ะชอบลงพี่
เกลียดตุ๊ดแร่น่าจะรู้นิสัยพี่ตัวเอง - -"

[Poseidon]

บอลโกรธเพราะหึงใช่มั้ย

[เก้าแต้ม]

บอลลูนเริ่มอีกแล้ว

[Narcissus]

บอลน่าเบื่อจริง บูเค้าจะเลิกกับหนุ่ยแล้วจะทำไม?
ทำมาโกรธแทนเพื่อน แค่ยัดเยียดบูให้หนุ่ยมันก็เกินพอแล้วนะ
ให้พี่บูเค้าตัดสินใจเอง เลือกเองบ้างเถอะ ไปกำหนดกะเกณท์อะไรบูนัก
แล้วบอลก็หัดเป็นคนมีเหตุมีผลกว่านี้หน่อย รับฟังคนอื่นเค้าบ้างนะ เฮ้อ 

  น้องบอล เซ็งเด็กทำตัวมีปัญหา

รออ่านค่ะ 

[Narcissus]

ปล่อยเด็กมัน รอโตอย่ามาง้อพี่ล่ะกัน

ปล บางมุมน้องคล้ายลูกแก้วนะ แต่นิสัยเสียอ่ะชอบลงพี่
เกลียดตุ๊ดแร่น่าจะรู้นิสัยพี่ตัวเอง - -"

พี่มันจะง้อน้องก่อนน่ะสิ ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ผิด = =''
เห็นด้วยว่านิสัยเสียจริง มีอะไรลงกับพี่ กับคนอื่นทำดี เช่น ยัยแพรนั่นขนาดไม่ใช่แฟนยังเทคแคร์ ซื้อเสื้อผ้า ซื้อของให้
โว๊ะ ไม่เอาไม่พูดแระ เซ็งน้องบอลมัน

[mnara]

ไม่อยากให้บอลกับบูทะเลาะกันแบบแรงๆเลย
โดยเฉพาะบอลไม่อยากให้ว่าอะไรบูแบบรุนแรงเลยอะ
สงสารนู๋บู
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะจ๊ะ

[suck_love]

เชียร์หนุ่ย-เขม เมื่อไหร่จะลงเอยกัน ลุ้นๆ   เขมช่วยดามอกให้หนุ่ยทีนะ

[loveview]

แบบว่าบอลเด็กเกิ้นไปหรือป่าวววว

[sogato]

มารอ วันนี้จะมามั้ยเน้อ

[thejaoil]

บอลลูนนี่พระเอก มากๆๆ เข้าใจผิดได้ตลอดๆจริง

[gngane]

แปบเดียวยังไม่ครบ24 ชม  มาหน้า46เเล้ว จากหน้า43 

เค้าอยากอ่านต่อเเล้ววว

หนกหาวิธีง้อน่ารักๆมาง้อตุ๊ดหล่อน่ะ อิอิ

[KuMaY]

ทำไมทุกคนถึงชอบคิดเองเออเอง
ไม่ถามถึงเหตุผลหรือข้อเท็จจริงกันก่อน
ไม่อยากดราม่าเลย มันอึดอัด

[BaII]

อยากอ่านต่อแว้วว

[lluvia]

  เหนื่อยใจแทนบูจริงๆ ปล่อยๆมันไปก่อนเถอะ

อยากรู้เขมจะเคลียร์หนุ่ยยังไงนะ

รอตอนต่อไปค่ะ

[EoBen]

น้องหนุ่ยน่ารักนะ ดูร่าเริงดี เขมปลอบใจด่วน ตอนนี้มึงเท่ที่สุด จากที่ผ่านๆมาโคตรกวนส้นทีน

55555

[Hummer]

มารอดันกระทู้ครับ

รอๆๆๆๆๆ

[namtarn11]

มารอค่ะ เลยวันพ่อมาแล้วนา *กดดันๆ*

[luxilove]

My love 
Part 22


                อย่างเศร้าตั้งแต่เช้าน้องเดินหนีด้วยอารมณ์โมโห สามทุ่มกับข้าวที่ทำไว้เย็นหมด
บอลลูนยังไม่กลับ ผมเสี่ยงโทรไปเป็นสิบสายไม่มีการรับ  รำคาญจัดน้องปิดโทรศัพท์หนีเฉย

                ได้กนกมาส่ง ทีแรกไอ้เขมอาสา ผมสั่นหัวปฏิเสธเอาเป็นเอาตาย  มีคดีกับมันอยู่
ขืนบุ่มบ่ามไปไหนมาไหนด้วยกัน คงไม่วายเป็นเรื่องจนได้ ต่อให้บริสุทธิ์ใจ แต่ยากในการอธิบายให้ใครบางคนเข้าใจ

        สุดท้ายกนกเป็นสารถี แวะส่งผมก่อน ค่อยวกส่งโจ๊กอีกที ตุ๊ดทอมกลับด้วยกัน เพิ่งรู้ตุ๊ดหล่อหารค่าน้ำมัน
ถึงแม้กนกยืนกรานเสียงแข็งไม่รับ แต่โจ๊กมันไม่ยอม ไม่อย่างนั้นจะบึ่งมอเตอร์ไซค์คู่ชีพขับไปเอง

                 ทอมแสบก็ต้องยอมรับเงื่อนไขจนได้ ดีกว่าขับรถคนเดียว สมองพานคิดแต่เรื่องเดิมๆ
มีโจ๊กคอยเป็นเพื่อนกัดตลอดทาง กนกพลอยลับฝีปากสนุกปะทะโจ๊ก ดูมันสดชื่นไม่น้อย ถ้าไม่เจอน้องเดียร์จังๆเข้าอีก
มันคงไม่เฮิร์ทสติแตกแน่นอน

         เสียงรถน้องมาจอด ผมยังนั่งตรงโต๊ะอาหาร กับข้าวครอบฝาไว้ อารมณ์หิวพานหมด ไม่ได้แตะเหมือนกัน
นั่งบีบนิ้วไปพลางๆ นึกหาคำพูดอธิบายให้บอลลูนเข้าใจ

       ร่างสูงตามเผ่าพันธุ์เดินหน้านิ่งเข้ามา ชำเลืองหางตาแวบเดียว ก่อนตั้งท่าก้าวขึ้นบันได ผมปล่อยน้องผ่านไปไม่ได้

      “หิวไหม” บอลลูนชะงัก แต่ไม่ยอมหันหน้ามา

      “กินมาแล้ว” น้องพูดเสียงห้วน ผมใจแป๋ว..กับข้าวเป็นหมัน

       “ขอคุยหน่อยสิ” ตัดสินใจพูดเลย ทีแรกตั้งใจให้ทานข้าวเสียก่อน หลังจากนั้นค่อยเคลียร์ ตอนนี้ไม่รอแล้ว

     “เรื่องคบไอ้เขมบอกเลิกไอ้หนุ่ย..ไม่จำเป็น” น้องตัดจบ

   “แต่บอลเข้าใจพี่ผิด พี่ไม่ได้...”

   “อย่ามาแก้ตัว เห็นเต็มสองตามีหน้าโกหกอีก” พยายามอธิบาย แต่น้องไม่ยอมฟังผมพูดให้จบ

   “มันไม่ใช่อย่างที่คิด พี่กับเขมไม่มีอะไร ขอร้องฟังหน่อยได้ไหม” ระหว่างเราความสัมพันธ์เริ่มจะดี
ผมกำลังมีความสุข เพียงข้ามคืนดิ่งเหว เหลือหนทางไหนต้องรีบคว้าไว้ เรามีกันแค่นี้ บอลลูนคือญาติที่เหลืออยู่
ผมไม่ปล่อยน้องเข้าใจผิด จนเข้าหน้าไม่ติดเป็นอันขาด

   “ก่อนจะคุย ขอถามหน่อย” น้องลดความกระด้างน้ำเสียงลง

   “ได้สิ..” ผมรีบคว้าโอกาส พยักหน้ารับทันที

   “ทำไมเลิกกับไอ้หนุ่ย” เรื่องนี้หรอกหรือ

   “พี่ไม่ได้รักน้องหนุ่ย ไม่อยากทำร้ายเขา ขืนดันทุรังไปไม่เป็นผลดี” พูดตามที่คิด..ไตร่ตรองดีที่สุดแล้ว

   “ไม่ใช่เพราะอยากคบไอ้เขมอ่อยใครต่อใคร มีแฟนไม่อิสระสินะ บอกเลิกไปแล้ว
คิดบ้างไหมมันจะเสียใจแค่ไหน..ห๊ะ!!” จู่ๆน้องตะคอกผมเสียงดัง ทำเอาสะดุ้ง

   “ปะ..เปล่า พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น” ผมรีบปฏิเสธคอตั้ง

   “พูดมาได้..ไม่คิด!!! เพราะไม่คิดไอ้หนุ่ยถึงมีสภาพทุเรศแบบนั้น รู้ไหมทำอะไรลงไป แม่ง!!..
เพื่อนกูโง่เอง หลงบ้ารักตุ๊ด เมาหัวราน้ำอยู่บ้านไอ้เอกโน้น เรียนก็ไม่ไปเรียน พรุ่งนี้ยังไม่รู้ไปโรงเรียนไหวไหม
พูดจาอ้อแอ้ไม่รู้เรื่อง ฝีมือใคร สมใจหรือยังทำมันเป็นแบบนี้ เจ๋งสิปั่นหัวมันเล่น..เชี้ย!” น้องมองผมตาขวาง
นี่น้องหนุ่ยอาการแย่เลยหรือ

            “พี่ไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้” ผมปากสั่นกำมือแน่น

            “แล้วให้ความหวังมันทำไม” เสียงดังตามอารมณ์ จ้องจะเอาเรื่อง คงรักเพื่อนมาก ผมรักพวกโจ๊กเหมือนกัน
รู้สึกน้ำตาปริ่มจะหยด ไม่อยากให้บอลลูนคิดว่าผมอ่อนแอ

            การร้องไห้..บางครั้งไม่ได้อ่อนแอเสมอไป จุกอกอึดอัดแทบระเบิด น้องไม่รับฟังสิ่งที่ผมต้องการอธิบาย
ความรู้สึกเป็นแบบนั้น ไม่คิดว่าน้องหนุ่ยดันไม่รักตัวเอง ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ผมไม่เคยมีความรักมาก่อน
ไม่เข้าใจรักแล้วผิดหวังมันเจ็บปวดแค่ไหน..

            ปวดใจน้องไม่ยอมรับฟังเหตุผลคนเป็นพี่ มันใช่แบบเดียวคนอกหักไหม ถ้าใช่ผมเข้าใจความทรมาน
ยังไงผมไม่ทำร้ายตัวเอง..ไม่มีวันทำ

            “พี่ไม่มีเจตนาให้มันเป็นแบบนี้จริงๆ” ผมพูดจากใจ

            “แล้วเลิกทำไม ไอ้หนุ่ยผิดอะไร ร่านอยากได้ไอ้เขม ยังมีเหตุผลอะไรอีก” มือเร็วเกินคาด

            “เพี๊ยะ!!..” รู้ตัวอีกทีแรงตบจากฝ่ามือก็กระทบแก้มขาวไปแล้ว

            “ถุด!” น้องถุยน้ำลายลงพื้น หน้าหล่อแดงเป็นรอยมือ ผมปล่อยน้ำตาไหลกลั้นไว้ไม่ไหว ปวดใจที่เผลอตบน้อง
เจ็บใจที่น้องก้าวร้าวใส่

           จุกอก..นึกคำพูดไม่ออก ได้แต่ยืนมองหน้าหล่อที่จ้องตอบเขม็ง ปากบางสีสดมีเลือดซึม เจ้าของไม่สนใจป้ายทิ้ง
ดวงตาแข็งกร้าวจ้องผมเหมือนวันนั้น ถดขาถอยตามสัญชาตญาณ น้องขยับตามอย่างเอาเรื่อง

            “บอล!..หยุด! อย่าว่าไม่เตือน ได้ยินไหมถอยออกไป ถอยไปเซ่!!!”  ผมตะโกนเสียงสั่น
แต่น้องกับย่างสามขุม หน้าหล่อถมึงทึง ลูกตาเทาอมฟ้าสดใสวาวโรจน์ดูน่ากลัว ต้องลงมือป้องกันตัว
ใจไม่อยากทำ แค่ตบหน้าเลือดซึมผมถึงกับน้ำตาร่วงแล้ว

             “พลั๊ก!..ตุ๊บ!..ผลั๊ว!!.อุก..โอ๊ะ!!..อือ..ไม่นะ..บอลลูนอย่า..ไม่ๆๆ!!!” เสียงผมดังลั่น
น้องไม่ฟังพรวดเข้าถึงตัว จำต้องออกหมัดป้องกัน

                 ไม่อยากทำน้องเจ็บ แรงที่ต่อยจึงไม่เต็มร้อย น้องปัดทิ้งง่ายดาย กระแทกหมัดอัดท้องผมต่อเนื่องสามทีติด
ทรุดตัวงอมือกุมท้องหน้านิ่ว หายใจไม่ออก..แน่นยันลิ้นปี่  เปิดโอกาสให้น้องถึงตัว ถอดเข็มขัดที่ใส่กระชากมือผมไพล่หลัง
มัดไว้แน่นหนา พยายามใช้ขาถีบสู้..บิดตัวหนีสุดแรงที่เหลือ แต่โดนร่างสูงใหญ่กดทับไว้ บวกกับจุกยังไม่หาย
บอลลูนบ้าไปแล้ว น้องไม่ฟังเสียงวอนของผมแม้แต่น้อย

                 เสื้อยืดที่สวมถูกกระชากขาดไม่มีชิ้นดี กางเกงขาสั้นโดนดึงล่นลงกองหน้าขา น้องจับผมพลิกเพียงเสี้ยวนาที
ฝันร้ายคืบคลานหนาวยะเยือกเย็นเฉียบไปทั้งใจ พยามยามร้องอึกอักอยู่ในคอ ไม่สามารถหลุดออกมาได้ เศษเสื้อที่หมดสภาพ
ม้วนยัดอัดอยู่เต็มปาก ปิดหนทางสุดท้ายที่หวังใช้เตือนสติบอลลูน หลุดลอยไปทันที

                 อารมณ์ดิบเถื่อนที่แสดงออก ผมไม่รู้จักบอลลูนคนนี้ น้องไม่ใช่บอลลูนคนที่ผมคุ้น แววตาแข็งกร้าวเหมือนไฟ
ที่ต้องการเผาทำลายทุกสิ่งให้เป็นจุลในพริบตา เหยื่อไม่ใช่ใครนอกจาก..ผม..?

                “อือ..อื้อ” ผมดิ้นแต่มันไร้ประโยชน์ สัมผัสอุ่นร้อนเกิดขึ้นด้านหลัง ทำผมตาเหลือก
ลนลานกระเสือกกระสนถดตัวหนีสุดชีวิต ขาดันถูกจับยึดถ่างออกกว้าง ก่อนรับรู้ถึงชะตากรรมอันโหดร้าย

                “อร๊ากกก!!!!” เสียงโหยหวนของผมส่งไปไม่ถึง แก้วหูลั่นเปรี๊ยะ ตึงแน่นเจ็บใจขาด
สิ่งแปลกปลอมแข็งขึงทะลวงยัดเข้าในร่าง แรงหมดฮวบทรุดตัวอ่อนทันควัน

                 กรีดร้องในลำคอปวดร้าวไปทั้งร่าง การกระแทกกระทั้นตามติด  ตัวสั่นไปตามแรงส่ง เจ็บจนมึน
ม่านน้ำตาบดบังทัศนีย์ภาพในการมองเห็น สัมผัสถึงความเร่าร้อนรุนแรงของการเสียดสี แสบร้อนเหมือนตายทั้งเป็น
ภาวนาให้ความบ้าคลั่งนี้ยุติโดยเร็วที่สุด

                 ยิ่งวิงวอนเหมือนโดนกลั่นแกล้ง ดูยาวนานเหลือแสน กว่าทุกอย่างจะจบลง ผมสิ้นเรี่ยวแรง
รับรู้ว่าไม่มีอะไรกดทับอยู่อีก บอลลูนไปแล้ว น้องคลายเข็มขัดที่มัดออก ปล่อยร่างกะปลกกะเปลี้ยนอนกองที่พื้น
ผมถูกน้องข่มขืนบนพื้น เลวร้ายที่สุด…สมเพชตัวเองกว่าครั้งไหนๆ

                 กว่าจะมีแรงขยับ เหมือนกระดูกและกล้ามเนื้อหลุดออกจากกัน ดึงผ้ายัดปากที่เหนียวน้ำลายทิ้ง
อาศัยเกาะราวบันไดพาความบอบช้ำแก้มอาบน้ำตา พยุงตัวตะเกียกตะกายขึ้นบนห้อง เกือบพลาดตกบันไดด้วยซ้ำ
ไม่มีความใยดีแยแสจากคนกระทำ ซึ่งผมรักห่วงใยยิ่งกว่าตัวเองมาตลอด

                 วินาทีนี้..หัวใจป่นปี้ไม่มีชิ้นดี ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ความรู้สึกดีดีถูกทำลายไม่เหลือซาก
ผมฟุบกายคว่ำหน้ากับเตียง จำไม่ได้ว่าร้องไห้รอบที่เท่าไหร่ จำได้คือให้อภัยมาโดยตลอด!..ครั้งนี้คำว่าให้อภัยของผม
มันไม่มีให้อีก...มันเกินไปจริงๆ ‘ขอโทษครับแม่ ถ้าบูจะรักษาคำพูดไม่ได้’..?

                 สองวันเต็ม ที่ขังตัวเองอยู่ในห้อง โทรบอกแบมให้มันส่งใบลา ม.6 ช่วงนี้เน้นเตรียมแอดฯ
งานอาจารย์เพลาลงแล้ว สั่งต้นเทอมเสียส่วนใหญ่ ซึ่งผมส่งไปเรียบร้อย

                 จันทร์-อังคาร ที่หมกอยู่ในห้อง บอลลูนมาเคาะประตู กระทั่งทุบตะโกนเรียกสารพัด
ถึงขั้นถีบด้วยผมไม่ยอมเปิด  โชคดีห้องกลอนแน่นหนาไม้สักเนื้อแข็งทนทาน กลายเป็นปราการสำคัญ
ให้น้องหมดความพยายาม สำหรับความอดทนของเด็กโมโหร้ายแบบบอลลูน ในที่สุดก็ล่าถอยยอมไปเรียนแต่โดยดี
เลิกวุ่นวายกับผม ซึ่งไม่อยากเห็นหน้าน้องในตอนนี้

                 พวกแบมถามกันใหญ่ ผมโกหกหน้าตายว่าเป็นหวัดไม่อยากให้พวกมันติด จึงไม่อนุญาตให้มาเยี่ยม
เจอกันวันพุธเลยทีเดียว

                 ช่วงบอลลูนไม่อยู่ผมแวบมาหาอะไรกิน ถึงจะผิดหวังแค่ไหน จะไม่ทำร้ายตัวเองเป็นอันขาด
ชีวิต..เลือดเนื้อ..วิญญาณ กว่าจะโตทุกวันนี้ พ่อแม่ลำบากเลี้ยงผมมาเท่าไหร่ ทำไมต้องทำลายสิ่งที่พวกท่านอาบเหงื่อต่างน้ำ
เหนื่อยยากโดยไม่เห็นคุณค่า แม้จะเศร้าโศกเสียใจ ขอร้องไห้ถึงที่สุด หลังจากนี้จะไม่เสียน้ำตากับเรื่องที่ผ่านมาเด็ดขาด...?

                 “หายดียังมึง หน้าตาเซียวอยู่เลย” โจ๊กทัก แบมกับกนกจ้องอย่างสนใจเช่นกัน

                 “อืมดีขึ้นแล้ว..กูมีเรื่องขอร้อง”  ไม่เสียเวลา วานมันช่วยเป็นธุระให้ในสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้ว

                 “มีอะไร?” แบมเป็นคนถาม

                 “เลิกเรียนแล้ว มึงไปเป็นเพื่อนกูที่บริษัทxx หน่อย” ตั้งใจไปยกเลิกถ่ายแบบกับพี่วิชญ์ เพื่อไม่ให้พวกพี่เขา
เสียเวลาหาคนใหม่ทัน วันนี้ตรงกับตารางนัด จันทร์ พุธ ศุกร์ ผมเลิกบ่ายสามวันพุธ รีบไปก่อนบอลลูน ไม่อยากเจอน้อง
เช้านี้ก็แอบนั่งแท็กซี่ ถ้าจะให้ถูกผมไม่ยอมพบหน้าน้องเลยตั้งแต่คืนวันอาทิตย์

                “ให้กูไปทำไมว่ะ” โจ๊กมันถาม

                “ไปเคลียร์ธุระนิดหน่อย”

                “ธุระอะไรของมึง” มันยังจะเอาคำตอบ

                “กูจะไม่ถ่ายแบบ ไปบอกยกเลิก” ทั้งสามตาโต

                “อะไรของมึง..อีบู” ประสานเสียงแบบไม่ต้องนัด

                “กูคิดดูแล้ว ไม่เหมาะกับกูหรอก” ผมตัดจบดื้อๆ ก่อนนึกขึ้นได้

                “ยังมีอีกเรื่อง เสาร์-อาทิตย์ ไปรับกูเรียนได้ไหม” ประโยคหลังหันไปพูดกับกนก

                “เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหา ประเด็นคืออะไร ไหนน้องมึงให้ติดรถไป” คำถามนี้คิดไว้แล้วต้องตามมา

                “กูทะเลาะกับบอลลูน” ผมเลือกบอกบางส่วน ไม่ลงรายละเอียด พวกมันต่างเข้าใจ คุ้นกันดีกับเหตุการณ์แบบนี้

                “แล้วมึงมาเรียนยังไง” โจ๊กถาม

                “กูนั่งแท็กซี่มา คิดว่าวันต่อไปคงนั่งรถเมลล์” แท็กซี่ทุกวันไม่ไหว ไปกลับเกือบสามร้อย
เดือนเก้าพันไม่เอาด้วยหรอก ถึงจะมีเงินของพ่อแม่ที่ไม่ค่อยได้ใช้ ต้องเผื่ออนาคตที่ผมเรียนอีกต่างหาก
นับแต่นี้จะไม่ทำอะไรแบบที่ผ่านมา ไม่มีมื้อเย็นไม่ใช้เงินน้อง ‘ต่างคนต่างอยู่’ นับแต่นี้

                “เอางี้..กูไปรับมึง ช่วงนี้วนไปรับตุ๊ดอยู่แล้ว” กนกบอก

               “อืม..เห็นด้วย เย็นนี้มึงให้กูไปเป็นเพื่อน คงต้องอาศัยทอมไปส่ง รถกูจอดอยู่บ้าน” ลืมไปโจ๊กมากับกนก
ทอมไม่อยากขับรถคนเดียว

              “หนกมีปัญหาไม่ล่ะ ป๊าม๊าจะบ่นไหมเข้าบ้านมืด” ผมบอก

              “ไม่หรอก สบายมากโทรบอกหน่อยเชื่อกูดิ” มันโบกมือใหญ่ กลัวผมเกรงใจ สุดท้ายเพื่อนก็น่ารักน่าวางใจที่สุด

              “ขอบใจมากว่ะ..พวกมึง”  มันพากันยิ้มให้กำลังใจ ไม่มีใครถามซอกแซกแม้แต่น้อย ข้อดีของพวกมัน
เวลาเอาคำตอบมันจะดูจังหวะ หากผมไม่พร้อมพวกมันก็เฉย แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ใส่ใจปล่อยผ่าน
แค่รอเวลาเหมาะค่อยถามเท่านั้น

              “มาพบคุณวิชญ์ครับ” ผมแจ้งประชาสัมพันธ์ด้านล่าง ให้โจ๊กกับกนกนั่งรอตรงมุมรับรองลูกค้า

             “ให้บอกใครต้องการพบค่ะ” พี่คนสวยถาม

              “บูตัสครับ” พี่เค้าต่อสายภายในคุย

              “เชิญชั้นสี่ได้เลยค่ะ” ไม่ลืมขอบคุณ ก่อนกวักมือเรียกโจ๊กกับกนกให้ขึ้นลิฟท์ไปพร้อมกัน ถึงหน้าห้องพี่วิชญ์
เลขาพี่เขาให้โจ๊กกับกนกนั่งรอด้านนอก ก่อนเคาะประตูนำผมไป

              “คุณวิชญ์ค่ะ น้องบูตัสมาแล้วค่ะ” พี่วิชญ์เงยหน้าจากจอคอมฯ ส่งยิ้มให้ผมอย่างเป็นกันเอง

              “นึกไงมาไว เรานัดกันหกโมงไม่ใช่หรือครับ” ตามตารางหกโมง แต่ผมไม่ต้องการเจอบอลลูน
รีบชิ่งมาตั้งแต่สี่โมงครึ่ง

             “ครับ..ผมมีเรื่องคุยกับพี่ก่อน” เข้าเรื่องเลยไม่อยากรบกวนเวลา

             “มีอะไรหรือเปล่า” แกเลิกคิ้วสงสัย หลังเห็นผมจริงจัง

             “ผมมาขอยกเลิก ส่วนเงินที่พี่เอาเข้าบัญชี ผมจะโอนคืนให้ หาคนใหม่แทนผมดีกว่าครับ” พูดไปแล้ว หน้าพี่เขาอึ้ง

             “เดี๋ยวใจเย็นๆ มันเกิดอะไรขึ้นถึงมายกเลิก บอกเหตุผลพี่ได้ไหม” พี่วิชญ์ถึงกับขยับนั่งตัวตรง
หน้าตาบ่งบอกชัดไม่ง่ายที่ผมจะยกเลิก

             “ผมไม่พร้อม คงทำไม่ได้ดี” เหตุผลข้อเดียวที่คิดได้

            “ถ้าเป็นเรื่องนี้ สบายใจได้ รูปเคสฯพี่ส่งเมลล์ให้ยุโรป ทางโน้นโอเคกับบูตัสและน้องบอล
เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลอะไรอีก” ผมไม่นึกว่ารูปที่ถ่ายวันเสาร์ จะส่งไปให้ยุโรปอะไรนั่นดู

             “แต่..” ผมกำลังอ้าปาก

             “ไม่มีแต่ครับ ตอนนี้พี่กำลังเจอปัญหาใหม่ บูตัสเห็นใจพี่เถอะนะ อย่าให้ต้องปวดหัวเรื่องหาคนเลย
ทางยุโรปยื่นเงื่อนไขให้เพิ่มนายแบบรุ่นเดียวกับบูตัส เน้นเอเชียผิวแทน แถมต้องแกะกล่องใหม่กิ๊กหน้าหล่อ
พวกพี่กำลังปวดหัวกันอยู่ตอนนี้ ขืนน้องมาบอกไม่ถ่าย กลายเป็นเพิ่มปัญหาให้พวกพี่อีกหรือครับ” พูดไม่ออก
ฟังแล้วเหมือนเด็กไม่ยอมโต หนีปัญหาด้วยการสร้างภาระให้คนเดือดร้อน แต่จะให้เจอบอลลูนทำอะไรร่วมกันตอนนี้
ผมไม่พร้อมจริงๆ ทำใจไม่ได้ในเร็ววันแน่นอน

              “ถ้างั้นผมมีข้อแม้” ทางเลือกสุดท้าย พี่เขานิ่งไปครู่

              “ลองว่ามา” ก่อนอนุญาตให้ผมพูด

              “ผมขอเปลี่ยนเป็นอังคาร พฤหัส เสาร์ เข้าฝึกได้ไหมครับ"

        “เรื่องแค่นี้ไม่เป็นปัญหา พี่แจ้งพวกทีมงานแป๊ปเดี๋ยว ติดเรื่องนี้ก็ไม่บอก แล้วบอลรู้หรือยัง มาด้วยกันหรือเปล่า” ผมอึกอัก

               “อีกเรื่องที่ต้องรบกวนพี่วิชญ์ ช่วยปิดบอลลูนได้ไหมว่าผมไม่ผ่านจากทีมงานยุโรป เก็บเป็นความลับ
ถ้าพี่ตกลงผมยินดีทำตามเงื่อนไขเดิม” พี่วิชญ์หรี่ตาครุ่นคิด

              “เรามีปัญหาอะไรกับน้องชายหรือเปล่า” ผู้ใหญ่ผ่านโลกมามากใช้เวลาไม่นานก็เดาได้ทะลุปรุโปร่ง

              “นิดหน่อยครับ ประเด็นมันอยู่ตรงที่ผมไม่พร้อมเจอน้องในช่วงนี้ พี่รับปากได้ไหม
หากได้ผมยินดีร่วมงานกับพี่เหมือนเดิม” ผมไม่มีทางเลือก

               “ตกลง พี่กังวลว่าพอเราไม่ถ่าย บอลลูนจะพานไม่ถ่ายด้วยนะสิ” แกทำท่าคิดหนัก

                “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง พี่พูดปัญหาเหมือนที่พี่บอกผม บอลไม่ทิ้งพี่ไปกลางคันหรอกครับ
น้องมีความรับผิดชอบมากทีเดียว” ผมมั่นใจ

                “เอางั้นก็ได้” ผมยิ้มให้ กำลังจะลากลับ ต้องรีบไปก่อนบอลลูนมา ดูเวลาห้าโมงแล้ว น้องคงกำลังเดินทางมาที่นี่

                 “พี่วิชญ์โชคเข้าข้างเราแล้วพี่  อ้าว! ดีจ๊ะบูตัส” พี่นุชกับพี่อนงค์เปิดประตูเข้ามาพอดี คงไม่รู้ว่าผมอยู่ด้วย
ถือโอกาสยกมือไหว้ทักทาย

                 “ไม่เคาะประตูอีกแล้วพวกเธอนี่นะ” พี่วิชญ์ดุไม่จริงจังนัก

                 “แหม..ทำเป็นดุน้องนุ่ง ขอโทษค๊า ไม่คิดว่าจะมีน้องบูตัสคนน่ารักอยู่ในนี้นี่นา คืองี้พี่..นายแบบผิวแทน
ที่เรากำลังหนักใจกันอยู่ เขาคนนั้นมาเยือนเราถึงที่ ไม่ต้องปวดหัวไปหาที่ไหนแล้ว” พี่อนงค์รายงานอย่างตื่นเต้น

                  “อะไรของเธอ ใครมาเยือนถึงที่ ถ้าพวกโมเดลลิ่งส่งมาล่ะก็ ยกมือบายบ๊ายได้เลย
ทางยุโรปเน้นแกะกล่องใหม่กิ๊กรู้ใช่ไหม” พี่วิชญ์รีบเบรก

                  “รายนี้ไม่น่าจะใช่ ชุดนักเรียนอยู่เลย ฟอร์มเดียวกับน้องบูตัสด้วยเหมือนจะคุ้นหน้า เพื่อนบูตัสหรือเปล่า
นั่งตรงโซนรับรองมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กหน้าขาวใสๆอยู่ด้วย” หมายถึงโจ๊กกับกนกแน่ ถ้าใส่ชุดนักเรียน

                 “ใช่ครับเพื่อนผมเอง”

                 “อร๊าย!!!..เด็กโรงเรียนนี้เป็นอะไรกันค่ะ หน้าตาดีเลิศ” พี่นุชกรี๊ดอย่างมีความสุข อยากบอกเหมือนกันหน้าตาดี
มีโจ๊กกับบอลลูนนี่แหละหล่อสุดในโรงเรียนแล้ว ส่วนแบมมันสวย แต่ผมนี่สิติดไปกับเขาได้ยังไง..?

                “งั้นเรียกเข้ามาคุยดู” พี่วิชญ์สั่งพี่นุช

               “ได้เลยค่ะบอส” แล้วพี่แกก็กุรีกุจอไปตามโจ๊กกับกนกมาทันที เกิดการสัมภาษณ์โจ๊ก ได้เป็นนายแบบผิวแทน
ในเซทนี้ไปโดยปริยายด้วยคุณสมบัติเกรด A ตรงตามเป้าหมาย กลายเป็นถ่าย 5 คน ทางยุโรปดูรูปเคสแล้วรู้สึกมีแต่
ผิวขาวหน้าฝรั่งสองลูกครึ่งหนึ่ง แถมจืดชืดบ้านๆอีก 1 เลยต้องการผิวแทนคมหล่อ ส้มหล่นตกที่โจ๊กไปตามระเบียบ
และมันยินดีแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด ด้วยเหตุผลคำเดียวคือ ‘รายได้งาม’

               “ตกลงกูต้องเสริมฟิตเนส  นวดตัว ฝึกแอคติ้ง” โจ๊กถามระหว่างเราเดินทางกลับ

               “อืม..” ผมขานรับสั้นๆ ตามองไปนอกหน้าต่าง พี่วิชญ์ยอมทำตามเงื่อนไขที่ผมขอร้อง

              “มึงหลบหน้าบอลลูน” กนกทักไม่ให้ตั้งตัว

              “อืม..” ผมยังคงเสต็ปตอบสั้นๆ ปฏิเสธไปไม่มีประโยชน์

             “โกหกว่าเค้าไม่เอาถ่าย” ทอมแสบยังคงทำหน้าที่ประมวลผล

              “อืม..”

             “ทั้งหมดที่เกิดขึ้น พวกกูจะไม่ถามเหตุผล เพราะคิดว่าถามไปมึงคงไม่พร้อมจะพูดความจริง
แต่ไม่ได้แปลว่าจะปล่อยผ่าน เตรียมความจริงที่ไม่หมกเม็ดไว้เล่าให้พวกกูฟังด้วย” โจ๊กมันรวบ ผมคงต้องเตรียมบอก
พวกมันแล้วสิ ขอเวลาอีกสักนิด ผมจะเล่าให้เพื่อนที่น่ารักของผมฟัง..อย่างน้อยยังมีคนพร้อมจะฟัง
ดีกว่าพยายามจะบอกแต่ไม่ยอมฟัง..?

             “ปังๆๆ!!..บู..เปิดประตู” เสียงบอลลูนทุบประตูห้อง ผมเฉยไม่ทุกข์ร้อน ปล่อยบ้าไปเดี๋ยวก็หยุดเอง

             “เปิดสิว่ะ..ปังๆๆ!! ไม่เปิดใช้ขวานจาม” กล้าขู่ใช้ขวานจามเหรอ ผมนิ่งขมวดคิ้วชั่งใจ

               “อยากให้พัง..จัดให้” ว่าแล้วเสียงเหมือนเดินลงบันได เอาจริงหรือ เงื้อมหูฟังขึ้นบันไดลงส้นอย่างอารมณ์เสีย
ไม่ได้การขืนไม่เปิดคงโดนจามด้วยขวานแน่

              “มีอะไร” น้องชะงัก ผมเปิดประตูแง้มถาม หน้าหล่อเหงื่อซึมขมับ ตาวาวโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง

              “ไม่รอจามก่อนค่อยโผล่หัว” ประชดอีก เงียบไม่ตอบโต้ ทำนิ่งไม่ยินดียินร้าย
น้องจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ที่ผมเมินใส่

               “ทำไมหลบหน้า” ยืนจังก้าถามเสียงแข็ง ผมเหลือบตามองก่อนเมินไม่ตอบ

               “อย่ามาทำท่าแบบนี้ ถามก็ตอบสิว่ะ” เสียงดังอีกแล้ว โมโหร้ายนิสัยเสียชะมัด

               “รู้ดีอยู่แล้ว จะถามทำไม”

               “หึ..ถ้าเรื่องนั้น ไม่จำเป็นต้องหลบ ของเคยโดนมาก่อน ไม่ชินอีก” ผมกัดฟันเม้มปากแน่น
หลังฟังคำพูดจากปากน้องที่ผมรักและรับปากกับพ่อแม่จะดูแลไม่ทอดทิ้ง

               “เงียบ เถียงไม่ออก” ย้ำผมอีก

              “ไม่มีอะไรใช่ไหม จะอ่านหนังสือ” ผมปิดประตู น้องเอามือยันไว้

              “ยังคุยไม่จบ ขอเข้าไปหน่อย”

              “มีอะไรก็พูดตรงนี้” ไม่ยอมให้เข้ามาหรอก

              “จะเปิดดีๆ หรือจะให้ออกแรง” ทำไมบอลลูนกลายเป็นคนแบบนี้

             


ต่อด้านล่าง

[luxilove]

=  2  =



              “หยุดสักที!!!”   ผมตะเบ็งเสียงดังลั่นบ้าน ก่อนจะหอบหายใจโยนตัวสั่นปากสั่นไปหมด
บอลลูนตาโตคงไม่คิดว่าผมจะปรี๊ดปรอทแตก

              “เปิดสิ มีเรื่องจะคุย” น้องลดน้ำเสียงลง ผมยังไม่ยอม

              “ทำไมไม่รอ บอลไม่ถ่ายแบบแล้วนะ” ประโยคแรกไม่เท่าไหร่ ประโยคหลังผมถึงกับนิ่วหน้า

              “ทำไมไม่ถ่าย” เผลอหลุดปากถามจนได้

             “เขาไม่เลือกบู” ผมคิดผิดมหันต์ ยืนยันพี่วิชญ์ว่าบอลลูนมีความรับผิดชอบ สงสัยหวังมากไป น้องเด็กมาก
นิสัยเอาแต่ใจตัวเองสุดๆ

             “จะสร้างปัญหาให้เขาทำไม ไม่คิดว่าคนอื่นจะเดือดร้อนบ้างห่ะ!” อดอบรมไม่ได้
สุดท้ายสัญชาตญาณคนเป็นพี่ก็เกิดขึ้นเอง

             “มันเรื่องของเขา ไม่อยากเดือดร้อนไม่เอาบูก่อนทำไมเล่าว่ะ!” เออ..ผมผิดอีก

             “บอล..พี่วิชญ์ไม่ได้ไม่อยาก แต่ทางยุโรปต่างหากที่ไม่เอาบูถ่าย  มีเหตุผลหน่อย
อย่าเอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ บอลทำแบบนี้เสียนิสัย แคร์ความรู้สึกคนอื่นบ้าง”
ครั้งแรกในรอบสามวันที่ผมพูดประโยคยาวๆ

              “ทำมาสอน บูเองเคยแคร์ความรู้สึกคนอื่นด้วย” ย้อนอีก

              “อย่างน้อยบูไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร” ผมเถียง

              “มีสิ ไอ้หนุ่ยไง” นิ่งเลย

              “ตะ..แต่นั่น พี่ทำเพราะไม่อยากให้หนุ่ยเสียใจมากกว่านี้ เลิกกันตอนนี้ดีที่สุดแล้ว จะยื้อไปทำไม
ในเมื่อพี่รู้ตัวว่าไม่มีทางรักหนุ่ย”

              “ไม่ใช่เพราะตั้งใจจะเปลี่ยนไปคบไอ้เขม” น้องเอาลิ้นดุนพุงแก้มมองผมแบบกวนๆ

              “หนุ่ยกับบอลคิดกันเอาเอง ช่างเถอะพูดไปคงไม่มีประโยชน์” ผมส่ายหน้าอย่างเอือมๆ

              “แน่ใจว่าไม่ได้คิดจะคบมัน” น้องยังย้ำ

              “เออ..ไม่ได้คบ แค่นี้ใช่ไหมที่อยากรู้” ชักรำคาญ

              “เดี๋ยว..อย่าให้รู้ว่าแอบคบใครอยู่” น้องชี้นิ้วใส่หน้า

              “นี่..พี่เป็นพี่นะ” ผมปัดมือทิ้ง

              “ไม่ใช่โว้ย..เป็นเมีย!!!” เสียงแปดหลอดดังลั่น ทำผมตะลึงตาค้าง
น้องเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา ถึงกับนิ่งกึกทันควัน

              “พะ..พูดอะไร..รู้ตัวไหม” ผมตะกุกตะกัก ไม่คิดว่าบอลลูนจะหลุดปากตะคอกแบบนี้
น้องเม้มปากแน่น จ้องผมไม่มีหลบ รีบแก้สถานการณ์

              “ช่างเถอะ เรื่องถ่ายแบบอย่าให้พี่วิชญ์เขาเดือดร้อน ทำให้มันเสร็จตามที่ตกลงกับพี่เขา รับเงินมาแล้ว
นั่นไม่เท่ากับเราต้องรักษาคำพูด ขอเรื่องนี้เรื่องเดียว” ผมเปลี่ยนเรื่อง

               “อืม..” น้องขานรับ

               “จะอ่านหนังสือ”

               “เดี๋ยว พรุ่งนี้ไปโรงเรียนพร้อมกัน”

              “กนกจะมารับ”

              “ไม่ต้อง โทรบอกไปกับบอล”

              “เราห่างกันสักพักเถอะ” ตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิดจะทำ

             “ห่าง..ทำไมต้องห่าง..ห๊ะ!” กลับมาขึ้นเสียงอีกแล้ว

             “บอล..เราเป็นพี่น้องกันนะ แล้วดูที่บอลทำกับบูสิ มันสมควรไหม”

             “ใครเริ่มก่อนว่ะ..ถ้าไม่ยั่วโมโหจะทำไหม” น้องไม่ยอมรับผิด

             “แต่มันใช่วิธีที่ต้องทำหรือไง ไหนบอลเกลียดตุ๊ด สิ่งที่ยัดเยียดทำกับบูมันดีกว่าตุ๊ดตรงไหน” ผมอดไม่ได้

             “แม่ง..ไอ้ตุ๊ดเหี้ยที่เคยทำบอล มันเคยคิดหรือเปล่าหืม” น้องพาล

            “แต่ตุ๊ดทั้งโลกไม่ได้เหี้ยกันหมด คนเรายังมีดีเลว สำคัญพี่ทำอะไรบอลร้ายแรงหรือไง
ถึงได้ทำร้ายพี่เหมือนไม่ใช่คน” คราวนี้น้ำตาเจ้ากรรมที่ตั้งใจจะไม่ยอมร้องอีก ดันหยดแหมะร่วงผล่อยลงมาเฉย
เวรเอ้ย!..ไม่อยากเจ้าน้ำตาสักนิด แต่ดันบังคับไม่ได้

             “ขอโทษ..จะไม่ทำอีก บูก็ห้ามทำให้บอลโมโหเหมือนกัน” นี่ขนาดขอโทษ ยังมีเงื่อนไขต่อท้าย

             “เคยถามตัวเองไหม บอลโมโหพี่เรื่องอะไรถึงต้องลงมือทำร้ายกันขนาดนี้” ผมใจเย็นลง
ปาดน้ำตาทิ้งสงบใจคุยกับน้องดีๆ

             “อยากรู้เหรอ” น้องถาม

             “อืม..” พยักหน้ารับ

             “แน่ใจว่ารับมันได้” ชักสงสัย เหมือนมีลับลมคมใน

             “อะไร” จ้องน้องนิ่ง

             “งั้นตามมา” น้องไม่พูดอะไรอีก หันหลังเดินกลับห้องตัวเอง ทำให้ผมเกิดคำถามมากมาย ตามน้องไปทันที

             “อ่านดูเอง..” มาถึงห้อง บอลลูนเปิดลิ้นชักที่มักล็อกกุญแจประจำ รื้อจดหมายออกมายื่นให้
ผมรับมาแกะอ่านพร้อมกับส่ายหน้าคัดค้านต่อสิ่งที่กำลังอ่านอย่างไม่เชื่อ



            ‘ถึงหลานรักของน้า’

                          ถ้าหนูโตขึ้น ติดต่อขอรับมรดกพ่อแม่ น้าคงไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว น้าเป็นมะเร็งอยู่ได้ไม่ถึงปี
อดห่วงไม่ได้ วิธีที่จะให้หลานรู้ความจริง น้าแอบเขียนจดหมาย ติดต่อทนายซึ่งดูแลมรดกของพ่อแม่หนู
รบกวนให้เขาใส่จดหมายนี้ไว้กับพินัยกรรม

                         พ่อแม่หนูตามข่าวถูกฆ่าชิงทรัพย์ แท้จริงเป็นฆาตกรรมอำพรางถูกหักหลังโดยเพื่อนสนิทหุ้นส่วนธุรกิจ
ตอนหลังโดนจับตายอยู่ในคุกชดใช้กรรมแล้ว มันชื่อ ภานุเมศ บริรักษ์ น้องชาย ภานุสิทธิ์ บริรักษ์ ครอบครัวที่รับหนูไป
เป็นลูกบุญธรรม  หนูไม่มีญาติที่ไหนอีก น้าเองเหลือเวลาไม่มาก ไร้ความสามารถที่จะปกป้องดูแลหลานคนเดียวได้
หวังเพียงสองผัวเมียพ่อแม่บุญธรรมหนู จะมีจิตใจโอบอ้อมอารีย์ ทั้งคู่เป็นคนที่พ่อแม่หนูไว้ใจและเคยฝากฝังกันมา

                         แต่ยังไงน้องชายของเขาคือคนที่ฆ่าพ่อแม่ของหนู หากเขาไม่ดีกับหนูล่ะก็ ขอให้หนูดิ้นรนเอาตัวรอด
อยู่ให้ได้ด้วยตัวเองนะลูก สุดท้ายนี้น้าไม่มีอะไรจะให้ นอกจากอวยพรให้ชีวิตของหนูจงพบกับความสุขความเจริญ
อย่าได้อาภัพเหมือนพ่อแม่และก็น้าอีกเลย

                                                                         รัก...น้าพรจิต เปรมภักดี’


                     “ไม่จริง..เรื่องนี้โกหก” ผมน้ำตาไหลอาบแก้ม เผลอขย้ำจดหมาย บอลลูนรีบแกะมือดึงออกไปเก็บ

                        “มันเป็นความจริง หลังรู้เรื่องนี้ บอลได้ตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว น้องพ่อคือคนที่ฆ่าพ่อแม่บอล”
สายตาบอลลูนแข็งกร้าว กำหมัดเกร็งแน่น

                       “แต่พ่อกับแม่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ท่านรักบอลมาก” ผมกลั้นเสียงสะอื้น ชี้ให้น้องเห็นความจริง

                       “เพราะแบบนี้ไง บอลถึงรู้สึกแย่” น้องเสียงแผ่วโหย

                       “ที่บอลทำร้ายพี่ เพื่ออยากให้ชดใช้กับสิ่งที่ครอบครัวพี่ทำร้ายครอบครัวบอลหรือ
เราไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วใช่ไหม..บอลลูน” ผมคราง เรียกชื่อเล่นน้องเต็มยศ แต่น้องไม่ยักโมโห หรือไม่สะกิดใจ

                      “ดูรูปนี่สิ” น้องก้มไปหยิบรูปใบหนึ่งมายื่นให้  ผมรับมาดูถึงกับอึ้ง คนในรูปเป็นใคร หน้าผมมีส่วนคลายเขามาก

                       “ขะ..เขาเป็นใคร” ถามปากสั่น ใจคิดไปต่างๆนาๆ

                      “เขาคือคนที่ฆ่าพ่อแม่บอล น้องชายของพ่อ” คนนี้หรือที่มีจิตใจโหดเหี้ยมทารุณ
หน้าตาผมมีส่วนคล้ายไม่น้อย แต่ก็ไม่เหมือนทีเดียว

                     “อาของเรา” ผมครางเสียงแผ่ว

                     “ไม่ใช่ เขาเป็นพ่อของบูต่างหาก” น้องพูด ก่อนจะจ้องผมเขม็ง

                     “อะไรนะ..พูดใหม่อีกทีสิ” ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

                     “เขาเป็นพ่อบูไม่ใช่อา พ่อเราเป็นหมัน แม่บัวเป็นคนรักเก่าเขา พอแม่ท้องแล้วเขาไม่ยอมรับ
พ่อจึงแต่งกับแม่บัว” ผมเข่าทรุดกองลงไปกับพื้น

                     “ไม่จริง..พี่ไม่เชื่อ!! บอลไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหน รู้ได้ยังไงไปฟังใครเขามา ไม่จริง!!!!”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธใหญ่ ผมไม่เชื่อ น้องต้องโดนใครหลอกมาแน่ๆ

                     “มันเป็นเรื่องจริง บูต้องยอมรับ หลักฐานทั้งหมดบอลจ้างนักสืบใช้เวลาตรวจสอบหลังได้มรดก
พอรู้ความจริงจากจดหมายน้าพร ผู้ใหญ่ต่างหากที่หลอกลวงเรามาตลอด” ผมอึ้ง หากน้องยืนยันขนาดนี้
แสดงว่าคงสืบเรื่องนี้จนแน่ใจ น้องเก็บเรื่องไว้กับตัวเอง ผมไม่เคยรู้อะไรสักอย่าง

                     “ฮึก..อึก..ฮืออ!!!” ร้องไห้ฟุบอยู่กับเข่ากอดไว้แน่น ทรมานหัวใจมากกับความจริงที่ได้รู้
นี่สินะที่บอลลูนเกลียดชังผม ทำร้ายผม เพราะน้องต้องทนอยู่กับลูกของฆาตกรที่ฆ่าพ่อแม่ ทำลายครอบครัวของน้อง...

                     ความจริงช่างโหดร้ายนัก ไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด ภาพครอบครัวอบอุ่นของเราวันวาน
รอยยิ้มของพ่อกับแม่ที่ดูอ่อนโยน คำสัญญาที่แม่ให้ผมรับปาก ‘บูสัญญากับแม่ว่าจะดูแลไม่ทอดทิ้งน้อง’
มันไม่ได้เป็นการสัญญาปกติที่คนเป็นพี่พึงกระทำ

                      แม่ย้ำนักย้ำหนา แม้เสี้ยววินาทีสุดท้ายก่อนหมดลมหายใจ ที่แท้มันมีปมซ่อน ความรู้สึกผิดที่ฝังใจแม่
ได้มอบหมายให้ผมเป็นคนไถ่บาป แล้วบอลลูนล่ะ คิดว่ากำลังให้ผมชดใช้อยู่ใช่ไหม...??




มาต่อให้แล้วนะคะ  ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ช่วยกันโพสฯ คอมเม้นท์ให้มากมาย

กดบวก 1 ให้ทุกคนค่ะ  ตอนนี้ยาวสุดๆ เห็นปมในใจของไอ้น้องบอลซึนกันหรือยัง

ตอนหน้าไปจะเปลี่ยนเป็นโจ๊กเล่าแล้วนะ จะได้รู้ความเป็นมาทางฝั่งตุ๊ดหล่อบ้างแล้วทีนี้

พบกันวันอาทิตย์ ถ้ากำลังใจตามกันเยอะอีก คนเขียนจะเร่งปั่นมาโพสฯ ก่อนค่ะ

พยายามสุดกำลังของสติปัญญาน้อยๆ พึงจะมี หวังว่าดร่าม่าของเรื่องนี้คงไม่ทำให้หลายคน

จิตตกนะคะ ไม่เยอะไม่แยะหรอกค่ะ เป็นดราม่าปกติของชีวิตมนุษย์ ก่อนพบความสุขย่อมผ่านอุปสรรค


รักคนอ่านที่น่ารักทุกคนที่รอคอยตามอ่านกันค่ะ

Luk.




PS. ฝากที่เหลือด้วยค่ะ ใครอยากได้เหลืออยู่จำนวนเท่านี้ สนใจดูรายละเอียดได้เลยนะคะ หมดแล้วหมดเลยค่ะ
ตอนนี้หนังสือยังมีเหลือ ใครอยากได้รบกวนติดต่อตามรายละเอียดข้างล่างนี้เลยนะคะ

         แบบธรรมดา บ็อกเซท  เหลือจำนวน 4 ชุด  ราคาชุดละ 1,000 รวมค่าจัดส่งแล้ว

รายละเอียดหนังสือ
1.นิยายมี 2 เล่มจบ
2.เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน  640  หน้าต่อ 2 เล่ม
3.ที่คั่นหนังสือ
4.ตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงในเล้าฯ  5 ตอน  เป็นของคู่เอก 3 ตอน คู่รอง 2 ตอน
           4.1.เจ้าพ่อของจริง
        4.2.มังกรล่อแก้ว
   4.3.ขืนใจ..รามูน
   4.4.เสือเล่นน้ำ
   4.5.แฮปปี้เบิร์ดเดย์..คงคา

ราคานิยาย+ บ็อกเซท 1,000 บาท รวมค่าจัดส่งลงทะเบียน

1.โอนได้ที่
ธนาคารไทยพาณิชย์ ออมทรัพย์
เลขที่บัญชี 391-214997-2
ชื่อบัญชี นายภาณุพงศ์  ทับประสูติ

2.โอนแล้วแจ้งรายละเอียดการโอน พร้อมที่อยู่จัดส่งหนังสือมาทาง Mail ได้เลยค่ะ
   luxilove_19690 แอท hotmail ดอท com

Thank so.
ลักษ์.

[mascot]

มาแล้ววววววว ...เม้นก่อนอ่าน

ปวดใจอย่างแรง