อัพเพราะแรงใจจากเม้นท์ที่มากมาย เป็นแรงหนุนให้รีบอัพค่ะ
คุณน้องค่ะ รู้ได้ยังไงว่าพี่ชอบกดและโดนดัน อร๊ายยยย!!! 
พูดแบบนี้เลยต้องยิ่งอัพใหญ่ ฮ่ะฮ่าๆๆๆ 
My love
Part 38 “เฮ้! ดีใจด้วยบูตัส ยินดีด้วยบอล..ดีใจด้วย บลาๆๆ” เสียงทักแสดงความดีใจผสมยินดีจากพวกแบม โจ๊ก กนก ยกทีมกันมาก่อน
พวกเพื่อนบอลลูนกำลังตามมา ติดพัฒนาโรงเรียนอยู่ โจ๊กบอกคำสั่งให้ม.3
บำเพ็ญประโยชน์หลังเลิกเรียน พวกน้องๆเลยมาไม่พร้อม
“ตกลงหายดีแล้วใช่ไหม” ทอมแสบถามเจ้าภาพ น้องยกยิ้มหล่อ ก่อนพูดเสียงนุ่มตอบกลับไป
“ครับ..พี่หนก ขอบคุณพวกพี่มาก ที่คอยดูแลผมกับบูมาตลอด” พวกแบมถึงกับยิ้มกว้าง
คงตะลึงคาดไม่ถึงจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากน้องแน่ๆ โจ๊กถึงกับยื่นมือไปจับไหล่บอลลูนบีบเบาๆ
พร้อมรอยยิ้มหล่อบาดจิตของมันตามมา
“ไม่เป็นไรไอ้น้องชาย แค่ทำให้เพื่อนพี่มีความสุข ถือเป็นการตอบแทนพวกเราแล้ว จริงไหมพวกมึง”
มันหันไปพยักเพยิดขอแรงสนับสนุนแฟนมันกับสวยตัวแม่
“จริงที่สุด หวังว่าพวกพี่คงเห็นความรักความเข้าใจ บอลมอบให้บูตัสต่อจากนี้ อย่าทำให้เพื่อนพี่ร้องไห้อีกหละ
รู้ใช่ไหมที่ผ่านมามันรักห่วงเรามากแค่ไหน” แบมเป็นคนเสริม
“ครับพี่แบม ขอโทษพวกพี่ด้วย ที่ผมทำอะไรไม่ยั้งคิด”
“ไม่เอาน่าเรื่องมันผ่านมาแล้ว บอลคิดได้พวกพี่พร้อมอภัยเสมอ อย่าคิดมาก..สู้ๆ”
กนกพูดให้น้องสบายใจ ส่วนผมนั่งยิ้มมีความสุข
ภาพเพื่อนรักกับคนรักเปิดเผยจริงใจ เป็นสิ่งไม่คิดว่าจะได้เห็น ยิ่งคนที่ผมรักคือ
‘บอลลูน’ ยิ่งห่างไกลจะมีวันนี้จริงๆ
“ยิ้มไม่หุบเลยนะมึง” โจ๊กขยี้หัวผม แซวใหญ่
“เห็นมึงหน้าบานแบบนี้ กูพลอยมีความสุขไปด้วย” แบมส่งยิ้มให้
“คราวนี้สมหวังเสียทีนะ” กนกเสริมปิดท้าย
“แซวกู..ห่านิ” ไม่รู้ทำตัวยังไง ปรามพวกมันทั้งที่หน้าหยุดยิ้มไม่ได้ รู้สึกฟูฟ่องจนคับอกไปหมด
ชำเลืองมองน้องต้องรีบหลุบตาหลบทันควัน ไม่คิดบอลจะอมยิ้มจ้องผมอยู่ก่อน อร๊าย!!..เขินวุ้ย!
“หึหึ!..พี่โจ๊กครับ กะเทยกลุ่มนั้นเรื่องไปถึงไหน” น้องหัวเราะผม ก่อนจะเบนไปถามโจ๊ก เลยหูผึ่งตาม
“อยากเห็นไหม ถ่ายคลิปมาให้ดูด้วย” พูดจบโจ๊กล้วงโทรศัพท์ออกมาเปิดคลิปวีดีโอ ภาพกะเทยห้าคน
หัวโจกที่ถูกยิงมีผ้าขาวพันที่ขาเรียบร้อย ผมกับน้องดูคลิปอย่างสนใจ แบมกับกนกคงดูแล้วนั่งรอเงียบๆ
“ฮือๆ..คุณทหารขา พวกเรามีพ่อมีแม่ มากักขังบังคับให้ฝึกทหารมันผิดกฎหมายนะคะ”
หนึ่งในนั้นโอดครวญ หลังทหารถือปัตตาเลี่ยนเตรียมกร้อนผมพวกเธอ
“เหรอ..แล้วตอนน้องทำเขา ไม่คิดเขามีพ่อมีแม่ล่ะจ๊ะ” พี่ทหารคนนั้นก็ยอกย้อนต่อปากต่อคำอย่างกวน
“อีสายไหมบอกเป็นเด็กกำพร้าไม่มีญาตินี่นา สองพี่น้องนั่นจะมีพ่อแม่ได้ยังไง” กะเทยอีกคนรีบแย้งทันควัน
“โธ่!.อีผี ยิ่งเขาไม่มีพ่อแม่พวกมึงยิ่งต้องสงสารเห็นใจ ไม่สมควรไปทำแบบนั้น ฆ่าเขาทั้งเป็นเลยนะอีห่า
เขาสมยอมก็ว่าไปอย่าง” พี่ชาติโผล่เข้ามาในกล้องแล้ว เป็นคนตวาดเสียเอง
“ขอโทษค่ะคุณพี่ มันไม่ยุติธรรมกับผู้หญิงนี่คะ ไอ้รูปหล่อคนน้อง ไปหลอกน้องสาวเราก่อน
ทำให้เธอรักจนยอมเสียตัวเสียใจ แล้วมาเขี่ยทิ้งไม่ใยดี แถมยังให้เพื่อนรุมโทรมเธออีก
แบบนี้สมควรโดนหรือเปล่าคุณพี่ ถ้าพวกคุณพี่รักความยุติธรรม แล้วผู้หญิงล่ะค่ะ น้องเขาเพิ่งม.5 อยู่เลย
จะให้ไปเรียกร้องความเป็นธรรมจากที่ไหน พวกเราทนเห็นเธอโดนรังแกไม่ได้ นับถือดูแลเป็นน้องนุ่ง
ต้องออกโรงทวงความเป็นธรรมสิ ใช่กะเทยทุกคนอยากทำชั่วเสียเมื่อไหร่”
“อะแฮ่ม..ยังไงเราก็ไม่มีสิทธิ์ใช้ศาลเตี้ย ถ้าน้องสาวโดนรุมโทรมทำไมไม่ให้เจ้าหน้าที่จัดการตามกฎหมาย
ตะกี้ฉันได้ยินใครอ้างอยู่แหม่บๆ คร่ำครวญคงไม่มีประโยชน์ ฉันสั่งให้เราทุกคนฝึกทหารสามเดือน
ถ้าเรื่องมากจะส่งตำรวจดำเนินคดีแทน คลิปในโทรศัพท์มือถือที่ถ่ายไว้ เป็นหลักฐานชั้นเยี่ยมทีเดียว
ฉันโทรเรียกผู้ปกครองพวกเธอมารับทราบพร้อมเซ็นยินยอมเป็นลายลักษณ์อักษรไว้เรียบร้อย
เลิกอ้างเรื่องผู้ปกครองได้แล้ว นับแต่นี้พวกเธอต้องฝึกวินัย จะได้หัดเป็นผู้เสียสละ ไม่บุ่มบ่ามตัดสินคนอื่น
โดยขาดการไตร่ตรองให้ถ่องแท้ เข้าใจกันแล้วใช่ไหม..ไอ้ชาติจัดการตามนี้” พ่อโจ๊กเป็นคนหยุดทุกอย่าง
อบรมจนพวกกะเทยหัวหดกันหมด
ก่อนพี่ทหารจะโกนหัวพวกนั้นทรงทหารเกณฑ์ คลิปจบลงด้วยสภาพน้ำตาอาบแก้มกะเทย 5 นาง
ร้องไห้กันสะอึกสะอื้น
“พ่อกูจัดการเอง เป็นอย่างที่พวกมึงเห็น” โจ๊กสรุปให้ฟัง
“คนถูกยิงฝึกได้เหรอโจ๊ก” แอบเป็นห่วง หลังรู้ความจริงพวกนี้ถูกสายไหมเป่าหู เกิดการเข้าใจผิด
ถึงได้มาแก้แค้นเอาคืนด้วยวิธีแบบนี้
การรักพวกพ้องเป็นไปได้ที่พวกเขาสงสารสายไหม ถ้าเธอเล่นละครตบตาใส่ไฟพวกผม
พวกกะเทยถึงผิดก็น่าให้อภัย
“ไม่ต้องกังวลบูตัส อีนั่นยังไม่ฝึกหนักหรอกรอหายก่อน พี่ชาติบอกสองอาทิตย์หายแล้ว
พี่เขาไม่ได้ยิงจุดสำคัญ ไม่พิการหรอก” ฟังโจ๊กพูดค่อยเบาใจ
“ตัวบงการต่างหาก สมควรจัดหนัก” แบมมันแทรกขึ้น
“สายไหมนะเหรอ ไม่ยอมเลิกยุ่งกับพวกมึงสักทีวะ” กนกมันเปรยอย่างไม่สบอารมณ์
“คงยาก คนแบบนี้ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ไม่ยอมรามือง่ายๆ ตราบใดที่ไม่เจอจัดหนัก”
แบมยืนยัน ตลอดเวลาบอลลูนนิ่ง ไม่แสดงความคิดเห็นแม้แต่น้อย
“มึงจะเอายังไง” ผมอดถามไม่ได้
“ปล่อยเป็นหน้าที่กู พวกมึงอยู่เฉยๆ เรื่องนี้พวกเราไม่ควรเอาตัวเข้าไปเกี่ยวด้วย มันยืมมือฆ่าคนได้
ใช่ทำเป็นฝ่ายเดียวเมื่อไหร่ ตาต่อตาฟันต่อฟัน ทำยังไงก็ต้องได้รับผลอย่างนั้น” ฟังแบมมันพูดน้ำเสียงแบบนี้ ชวนขนหัวลุกพิลึก
“แบม..เออ” พูดไม่ทันจบ มันตวัดสายตาใส่ เลยหุบปากนิ่งดีกว่า
“บูตัส..มึงเลิกใจอ่อนเหอะ หมดยุคนางเอกนิยายน้ำเน่าแล้ว คนบางคนดีด้วยได้
แต่บางคนต่อให้มึงดีแค่ไหนใช่สำนึก” เหตุผลของมันทำให้จนปัญญาโต้แย้ง
“เฮ้ย!..ไอ้บอลเป็นไงบ้าง” เสียงน้องเอกนำเข้าประตูมาก่อน
ตามหลังเป็นน้องวิทย์ น้องหนุ่ย ไอ้เขมปิดท้าย
“หูย!!..ยังดูดีหล่อเหมือนเดิมนี่หว่า นึกว่าแย่แล้วเสียอีกน้องบอลรูปหล่อของพวกเรา”
น้องเอกพร่ำต่อ ค่อยหันมายกมือไหว้ทักทายพวกผม
“หวัดดีพี่บู หวัดดีพี่ทุกคน บลาๆๆ” เพื่อนน้องทำตาม ยกเว้นน้องหนุ่ยที่ไหว้โจ๊ก แบม กนก ส่วนผมน้องแค่ยิ้มให้ปกติ
“ดีครับ..พี่เขม” บอลลูนไหว้ไอ้เถื่อน มันก็ยกมือขึ้นรับ
“ไงมึง ได้ข่าวเกือบซวย” รับไหว้บอลลูนเสร็จ หันมาพยักหน้าถาม เลยยิ้มให้มันแทน ไม่ตอบรับปฏิเสธ
“บอล..กูลิโกะป็อกกี้ของโปรด กูซื้อรสช็อกโกแลตกับสตอร์เบอร์รี่ หายไวๆได้ไปเรียนกัน”
น้องเอกล้วงกระเป๋าหยิบขนมสี่กล่อง ยื่นให้บอลลูน
“ขอบใจ” น้องรับมาวางตรงหน้า อมยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“แล้วนี่..การบ้านมึงเอาไปลอกซะ จะได้ไม่งอแง” น้องวิทย์ล้วงสมุดโน้ตออกมายื่นให้อีก
“ขอบใจ” น้องยังคงรับมาวางข้างกล่องขนม
“อ่ะ..สติ๊กเกอร์รูปกระต่าย กูซื้อมาฝาก” น้องหนุ่ยยื่นสติ๊กเกอร์รูปกระต่ายกว่าสิบแผ่นส่งให้บ้าง
“ขอบใจ” น้องก็รับมาวางข้างกันหมด เพื่อนน้องมองกันเลิ่กลัก หลังผิดสังเกตบอลลูนพูดประโยคเดียว
“พี่บู มันคงไม่มีผลกระทบใช่ป่ะ” น้องเอกกระซิบใกล้ผม
“ผลั๊ว!..โอย!..อูยเขกกบาลกูไมไอ้บอล เล่นแรงนะมึง” น้องเอามือคลำหัวปอยๆ
หลังโดนบอลลูนมะเหงกใส่ไปที
“จะคุยไม่ต้องยื่นหน้าใกล้ขนาดนั้น..ไอ้ห่า” น้ำเสียงนิ่ง
เล่นเอาน้องวิทย์ น้องหนุ่ย แม้แต่ไอ้เขมอึ้งไปอึดใจใหญ่
“มะ..มึงพูดไอ้ห่า ไม่หยาบแล้วเหรอ” น้องวิทย์ถาม
“หยาบ..แต่กูพูดเฉพาะกับพวกมึง” บอลลูนตอบหน้าตาย
“ไอ้บอล!!!!..นี่อย่าบอก” น้องหนุ่ยชี้นิ้วใส่ ก่อนได้รอยยิ้มหล่อกลับมา ไม่มีเสียงตอบรับ
“ไอ้เลว หลอกเพื่อน..สัด!” แล้วทั้งกลุ่มก็กระโจนเข้ารุมคนเจ้าเล่ห์ร่วมกันประชาทัณฑ์
พวกผมที่เหลือพานขำภาพบอลลูนโดนเพื่อนเอาตัวล้มทับกองเป็นพะเนิน ช่วยกันจี๋เอวเรียกเสียงหัวเราะอบอวลไปทั้งห้อง
“ฮะฮ่าๆๆ..พอแล้วไอ้ห่าวิทย์ ไอ้เอกอย่าจี๋กูตรงนั้น ฮะฮ่าๆ..ไอ้เลวบอลหลอกพวกกู มึงตาย..ฮ่าๆๆ”
บอลลูนมีเพื่อนรักเพื่อนสนิท ไม่ต่างผม ภาพน้องๆเล่นเป็นเด็ก ไม่สนใจพวกผมนั่งหัวโด่มองอยู่
กลายเป็นสิ่งดึงรอยยิ้มจากพวกเราทุกคน
แม้แต่ไอ้เถื่อนเขม ถึงมันจะส่ายหัวเอือมๆ แต่ก็ยิ้มกว้าง คงเห็นน้องหนุ่ยหน้าแดงหูแดงมุดหัวช่วยจี๋บอลลูน
จนร่างสูงใหญ่กว่าใครในกลุ่ม ดิ้นเป็นไส้เดือน
“กะเทยพวกนี้กูรู้จัก เป็นรุ่นพี่สายไหม รักนับถือกันมานาน พาสายไหมขึ้นเวทีประกวดตามเทศกาล”
เถื่อนเขมยืนยัน หลังดูคลิปที่โจ๊กเปิดให้ทุกคนดูอีกรอบ
“เด็กเก่ามึงนี่ร้ายสุดๆ” แบมมันเปรย
“เฮ้ย!อย่าเกี่ยวกูสิ อดีตหนะอดีต ไอ้บอลก็ด้วยกูคนเดียวที่ไหน” ไอ้เถื่อนหาลูกร่วม
“ไม่เกี่ยวกับผม ที่คบเพราะไอ้หนุ่ยมันขอ” น้องโบ้ยเฉย
“อ้าว!ไอ้ห่าบอลมึงนิ ยัยนั่นตามตื้อมึงนี่หว่า ทั้งที่เป็นแฟนพี่เขม
ยังเสือกอ่อยมึง กูเลยยุให้จัดสิวะ” น้องหนุ่ยออกตัวชิ่ง แต่สรรพนามเรียกไอ้เขมพี่
ทำให้ไอ้เถื่อนยิ้มปากกว้าง เหล่มองเมียตามฐานะที่บอกผมอย่างกรุ้มกริ่ม
คนพูดไม่รู้ตัวหรอกว่าไอ้เขมมองแบบไหน มัวจ้องเถียงเอาชนะ
“ไม่ต้องโบ้ยกันแล้ว ที่พูดแค่ย้ำให้รู้ จำไว้ซะเห็นเป็นกุหลาบที่แท้ก็ดอกขี้ไก่
จะได้ไม่หลงผิดไปกับรูปลักษณ์ภายนอกอีก” สวยตัวแม่ถือโอกาสอบรมรวบหมด หงายเงิบไปตามกัน
“คร๊าบ!!..พี่แบมคนสวย พวกผมขอจำขึ้นใจ คราวหน้าคราวหลังต้องได้สวยทั้งตัวและหัวใจอย่างพี่แบมก่อน
ถึงค่อยยอมให้เป็นแม่ของลูก” น้องวิทย์ทำทะเล้นใส่
“เดี๋ยวปั๊ด!..ลามปามนิ” แบมมันสะบัดค้อนตาคว่ำไม่จริงจังนัก เรียกเสียงหัวเราะตามมาเป็นพรวน
จากนั้นได้เวลาอาหารค่ำ กับข้าวที่ผมกับบอลลูนซื้อสำเร็จจากร้านอร่อยมาเตรียมไว้
ถูกจัดใส่จานด้วยฝีมือน้องๆ ยกขึ้นโต๊ะเตรียมลงมือทานกันพร้อมหน้า
“ปลากระพงทอดน้ำปลา” บอลลูนตักประเดิมใส่จานให้ผมก่อน ทุกสายตามองมานิ่ง
ผมก้มหน้างุดอายอ่ะ ทั้งที่เป็นเรื่องปกติ แต่พอฐานะของเราเปลี่ยน ความรู้สึกมันก็นะ อร๊าย!!!...อายวุ้ย!
“อ่ะ..ผัดหอยลาย” โจ๊กมันตักให้กนกเลียนแบบ
“พ่องมึงสิ..กูไม่แดกหอยลายผัด” ทอมเสียงห้วนใส่
“ฮะฮ่าๆๆ..เอิ้กๆ!!” กลายเป็นเรียกเสียงหัวเราะสนั่นขึ้นมาอีกครั้ง
สุดหล่อเพื่อนรักยิ้มร่าไม่สะทกสะท้าน กับวาจาแฟนทอมที่หงุดหงิดสักนิด ก่อนคำพูดพาทุกคนขำกลิ้งตามมาติดๆ
“อุ่ย!ดีใจยิ่งกว่าแจ็คพ็อตแตก แฟนกูเลิกบริโภคหอยเว้ยเฮ้ย!..ฮ่ะฮ่าๆ..กร๊าก!!”
น้องเอกอาการหนักกว่าเพื่อน ชักดิ้นชักงอเป็นที่เรียบร้อย ดีที่ยังไม่มีใครตักข้าวเข้าปาก
ไม่งั้นคงมีพุ่งกระจายไม่ต้องกินกันแล้ว
“เช็ดเข้! มึงร้ายวะไอ้โจ๊ก” เถื่อนเขมปรบมือฉาด ยกนิ้วโป้งให้โจ๊กอย่างชูฮก มีคารวะแบบหนังจีนตบท้ายอีก
“ไอ้เถื่อนเขม มึงหุบปากเลยไอ้สันขวาน” กนกชี้นิ้วใส่ หน้าแดงก่ำ เห็นแล้วอดเป็นห่วงกลัวแตกดังโพล๊ะ!
“เอาน่า..กินๆก่อนขำตายกันหมด” สวยตัวแม่เบรก ทั้งที่มันก็กลั้นขำหน้าดำหน้าแดง
คงสงสารกนกที่ตายสนิท หลังประโยคดับดาวของโจ๊ก มันเลยพยายามหาทางช่วยเบนประเด็นให้ทอมแสบอีกทางหนึ่ง
“อ่ะนี่..ตูดเป็ด” ไอ้เถื่อนเขมตักตูดเป็ดพะโล้ใส่จานน้องหนุ่ย หน้าน้องบิดเบี้ยวขบฟันกรอดแล้ว
“อะไร..ตอนเด็กมึงชอบไม่ใช่ อย่าบอกต่อหน้าเพื่อนเกิดอายห๊ะ! กูอุตส่าห์ชิงมาให้มึงก่อนใคร”
ไอ้เถื่อนยังคงตีมึน จ้องน้องหนุ่ยแฉวีรกรรมของโปรดตีแผ่พวกผมหน้าตาเฉย
“พ่องมึงสิ กูเลิกกินไปนานแล้วนิ มึงเอาไปแดกเลย..ห่า” น้องหนุ่ยหัวฟัดหัวเหวี่ยงตักคืนใส่จานไอ้เขม
“อ้าว! กูจะรู้เหรอ ความจริงกูไม่ชอบกินตูดเป็ดตูดไก่ แต่มึงเอามาให้คงเลี่ยงไม่ได้
กินก็กิน..เดี๋ยวอดกินตูดคน...?” มันพูดทิ้งไว้ พวกผมขำกระจาย ยกเว้นน้องหนุ่ย ตั้งท่ายกส้อมจิ้มลูกตามันแล้ว
“อ่ะๆ..อย่าแม้แต่จะคิดนะมึง จิ้มตากูบอดมึงได้จูงกูตลอดชีวิต” มันปราม แต่ยังไม่เลิกกวนส้นอีก
“ไอ้เขม..ขืนมึงยังไม่หยุดกูจิ้มทะลุเบ้าแน่ไอ้ห่า ตาบอดก็ช่างมึงดิ ปากแบบนี้คลำเองเถอะ”
น้องคงลืมตัว อารมณ์อยากชนะ เท่ากับยอมรับปริยาย น้องเอก น้องวิทย์ พากันกลั้นขำจนตัวสั่น
ไม่ต้องแจงสถานะแล้ว เจ้าตัวยอมรับอย่างไม่รู้ตัว เข้าแผนประกาศอย่างเป็นทางการไอ้เถื่อนเต็มๆ
“มึงพอใจก็เอา กูกลัวคนมองมึงเป็นหมาหรอกถึงห่วง คนตาบอดมีแต่หมานำทางนะมึง”
ก่อนเหตุการณ์นองเลือดครอบครัวจะเกิด คงต้องรีบห้ามศึก ไม่งั้นไม่มีใครได้ทานข้าวอย่างสงบแน่ เล่นฮาจนน้ำตาเล็ด
“พอๆ กินก่อนค่อยตบตีกันในห้อง อย่ามาหากรรมการแถวนี้เลย” ที่พูดก็แค่ให้ดูขำๆ ไม่ทันคิด...
“เหรอ!เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้มึงตบตีในห้อง มิน่าไม่ค่อยมีใครช่วยห้ามแล้ว” กรรม!..รู้งี้กูหุบปากก็ดีหรอก
กลายเป็นทุกสายตามองผมอย่างล้อเลียน เบนความสนใจได้ชะงัด แต่ดันเข้าตัวเต็มๆ
“ไม่ตบตีหรอกครับ ผมมีแต่..ตับๆ!” ขอหลบเอาหน้ามุดโต๊ะก่อน
ไม่คิดบอลลูนจะหน้าด้านผสมโรงเฉย ตายสนิทแล้วบูตัส...อร๊ากกก!!!
อ่า...มาลงให้แล้วนะค๊า คนอ่านที่น่ารักทูกกกก..คนของคนเขียน อิอิ
รักกันแบบนี้ มา..ขอกอดที ตอนที่ 39 เป็นตอนที่ยาวอีแล้วนะจ๊ะ
ดำเนินมาได้ครึ่งเรื่องแล้วจร้า เหลือแค่อำลาอาลัยกับละครของพระเอกหนก กับนางเอกโจ๊ก
แล้วตามต่อด้วยเที่ยวภูเก็ต เป็นนายแบบโกอินเตอร์ จากนั้นพบชีวิตในรั้วมหาลัยค่ะ
ปรบมือให้กับคนอ่าน ที่ตามกันมาจวนจบภาคมัธยมของพี่บูตัสคนน่ารัก ซึ่งไม่รู้ตัวแบบอึนๆกับหน้าตาตัวเอง
แปะๆๆๆๆ...ไว้เจอกันอีกค๊า
Luk.
ปล.ขอบคุณคำทักทวงที่พิมพ์พลาดผิดทุกคนที่ช่วยกันแจ้งมานะคะ ยินดีรับอย่างดีใจสุดซึ้ง
ถือว่าช่วยกันพิสูจน์อักษรไปในตัว รวมเล่มจะได้รวดเร็วขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเลย
โพลล์
หัวข้อ: @@@โดยLuk {My..Love} ความรักของเพื่อนแท้ ที่ยั่งยืนถาวรตลอดกาล (อ่าน 1274451 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก