ใครยังไม่ได้อ่าน 50% แรกไปตามอ่านก่อนที่หน้า 67 นะคะ
เพิ่งเสร็จภารกิจหลัก เข้ามาอ่านคอมเม้นท์ แม่เจ้า!
กำลังใจล้นหลาม ขอบคุณ Hummer ที่ดำเนินการยกอ้างให้คนเขียน
ติดตามเหนียวหนึบ เข้าใจชีวิตผองเพื่อน บูตัส บอลลูน โจ๊ก กนก แบม เขม หนุ่ย ฯลฯ
ทำให้คนเขียนคันยิบๆในหัวใจ ต้องออกมาคุยเล็กน้อย ทั้งที่ไม่เคยคุยเกี่ยวกับตัวละครมาก่อนสักเรื่อง
เรื่องนี้ ตั้งใจให้เห็นการใช้ชีวิต ของเด็กวัยละอ่อนสองคน ที่มีความขาดและไม่สมบูรณ์ในหลายอย่าง
ถึงจะมีเงินไม่ลำบาก แต่ความสุขความมั่นคง ความอบอุ่นทางใจต่างไม่มีผู้ใหญ่คอยดูแล เขาต่างใช้ชีวิต
ที่ยึดหลักความรักเป็นที่ตั้ง
แต่ก็ผิดพลาดด้วยปัจจัยหลายอย่าง ความไม่เข้าใจ ขาดการพูดคุยชัดเจน
ขาดวุฒิภาวะ วัยวุฒิคุณวุฒิด้านอื่นๆมารองรับ แต่พวกเขาก็ไม่หลงเดินทางผิด ติดยาเสพติดหรืออบายมุข
นอกจากผิดตามที่เห็น ตัวบอลลูนถึงจะดูโหดร้ายกับบูตัส ไม่สมควรเป็นอย่างยิ่งในการกระทำที่แสดงออก
แต่กลับไม่เคยโหดร้ายกับบุคคลภายนอก ยังมีมารยาทและวางตัวในสังคมได้ดี
สำหรับบูตัสที่บอลลูนทำไปเป็นเพราะน้องยังเด็กควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ เห็นว่าบูตัสคือคนในครอบครัว
ไม่เช่นนั้นคงไม่บุ่มบ่ามกระทั่งเกิดอุบัติเหตุเพราะอารมณ์ชั่ววูบ
ส่วนบูตัสรักน้องมากเป็นพี่ที่ไม่เด็ดขาดกับน้อง กลัวน้องไม่รัก ด้วยรู้เต็มอกไม่ได้เป็นพี่ที่คลานตามกันมา
สาเหตุนี้เลยมีความเกรงผสมในความรู้สึก ทำอะไรไปอย่างไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำส่งผลด้านไหนเช่นกัน
สรุป..สองคนไม่เข้าใจกัน เนื่องจากเกิดช่องว่างระหว่างกันขึ้น อีกอย่างปมความเลวร้ายจากเพศที่สาม
ซึ่งบอลลูนประสพ ส่งผลมาถึงบูตัส ด้วยกระแสการล้อเลียน นั่นคือประเด็นที่เป็นอิทธิพลให้การแสดงความรู้สึกของสองพี่น้อง
เป็นมุมมืดทำให้มึนๆอึนๆ คลุมเครือจนเกิดการเข้าใจผิด บวกบุคลิกส่วนตัวของพวกเขาเป็นทุนด้วยนะคะ
พูดมาทั้งหมดเกี่ยวอะไรกันเนี่ยะ เกี่ยวตรงที่ว่า สิ่งที่คาดหวังคือการดึงข้อดีและผลเสียจากตัวละคร
มาประยุกต์คิดประยุกต์ใช้กับตัวเราและคนรอบข้าง หวังว่านะ..ดีใจที่คุณ Beery25 ยกชีวิตตัวเองมาพูดให้ฟัง
คนเขียนมิได้เจตนาที่จะกระทบกับชีวิตของคนอ่าน ทั้งในอดีตและปัจจุบัน พอคุณยกเป็นตัวอย่าง
คนเขียนถึงกับหลุดยิ้ม อย่างน้อยคุณชอบงานของเรา
เพื่อไม่ให้ทุกคนมาม่าจนอืด จึงยังไม่ยอมทานมื้อเย็น มานั่งพิมพ์และอัพ 50% ที่เหลือ
ไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้เช้า หวังว่าคงนอนหลับกันได้นะคะ อยากอ่านความเห็นของทุกคนเช่นกัน
นั่นคือกำลังใจในการสร้างงานของคนเขียน เป็นวัตถุดิบชั้นดีทีเดียว มีพี่สาวที่น่ารักท่านหนึ่งอุตส่าห์ส่งเมลล์ไปคุย
หลายท่านไม่ชอบมาม่า เอาเป็นว่าลายเส้น luxilove แฮปปี้แอนดิ้งเสมอค่ะ
My Love
Part 28 “ชะลัลลาๆๆRrrr” ริงโทนสายเข้า เบอร์โจ๊กปาดน้ำตาก่อนกดรับ
“ว่าไง..มึง”
[เสร็จหรือยัง รีบมาเลย ประกันมารอมึงเซ็นเอกสาร]
“อืม..กำลังไป ให้เขารอไม่เกินยี่สิบนาที”
[ได้..มีข่าวดีจะบอก] มันหยุดค้างไว้
“อะไร” แอบลุ้นใจเต้นตึกตักๆ
[น้องมึงขยับตัวแล้ว แต่ยังไม่ตื่น รีบมา..เร็ว]
“โจ๊กกกก!!!!...” เรียกซะเสียงดังลั่น
[อืม..มาให้ไว หมอบอกเดี๋ยวคงฟื้น]
“ดะ..ได้กูจะรีบให้ไว ขอบใจมาก” วางสาย เก็บของที่รื้อจัดเรียงไว้อย่างเดิม ก่อนดิ่งไปหากนกที่ห้องผม
“หนก..ไปโรงบาลด่วนเลยมึง” หน้ามันเหรอหรา
“เสียงดังเหี้ยไรตกใจหมด ใจเย็นบูตัสกูแนะนำมึงไปล้างหน้าก่อน เป็นนกกระปูดตาแดงไปแล้ว”
นึกขึ้นได้ นั่งร้องไห้ตอนอ่านไดอารี่
“อืม..รอแป๊ป” ผลุนผลันเข้าห้องน้ำอย่างเร็ว
“โจ๊ก..บอลฟื้นยัง” รีบถามตุ๊ดปลอมหลังหัวพ้นประตู ลืมสังเกตด้วยซ้ำว่ามีใครอยู่ในห้องบ้าง
“ใจเย็นยังไม่ตื่นขยับตัวแล้ว มึงจัดการธุระเรื่องเอกสารก่อนเถอะ คุณสมหมายเจ้าหน้าที่ประกันเขามารอเป็นชั่วโมง”
มันหันไปแนะนำผู้ชายสวมสูทนั่งตรงโซฟา
“หวัดดีครับ ขอโทษที่ผมเสียมารยาท” หันไปยกมือไหว้
“ไม่เป็นไรผมเข้าใจ เพื่อไม่ให้เสียเวลาทางเราจะรีบไปดำเนินการ รบกวนอ่านเอกสารให้เข้าใจ
ลงลายมือชื่อให้ผมด้วย” เขาวางกระดาษ A4 ตรงโต๊ะกลาง ผมนั่งตรงข้ามก่อนหยิบมาอ่านงงๆ สมองไม่รับรู้เท่าไหร่
“มึงไม่ต้องกังวล พี่ต้นตรวจทานให้เรียบร้อยแล้ว พาแบมลงไปหาอะไรกินข้างล่าง พร้อมเพื่อนน้องมึงกับไอ้เขม”
โจ๊กดูออก รีบบอกเสียก่อน
“อืม..” ไม่กลัวแล้ว ลองพี่ต้นตรวจสบายใจได้ หยิบปากกาเซ็นชื่อตรงช่องที่เขาใช้
ดินสอกากบาทไว้ให้ สามสี่แผ่นเป็นอันเสร็จ
“ที่เหลือปล่อยเป็นหน้าที่ทางเรา หวังจะมีโอกาสได้รับใช้ตลอดไป อย่าลืมเลือกใช้บริการกับทางบริษัทฯนะครับ
ขอบคุณครับคุณภาณุวัฒน์” พูดจบรับเอกสารเก็บใส่กระเป๋า ผมยิ้มให้ก่อนแกขอตัวกลับ
“นะ..น้ำ” เสียงครางแผ่ว แต่ผมได้ยินชัด พุ่งเข้าประกบทันที
“บอลลูนฟื้นแล้วโจ๊ก..ตามหมอ..ตามหมอเร็ว..โจ๊ก” ละล่ำละลักสั่งโจ๊กลิ้นพัน มันกดออดตรงหัวเตียง
นี่ผมตื่นเต้นจนลืมออดไปได้
“น้ำครับ..ค่อยๆจิบน๊า” ประคองแก้วใส่หลอด จับใส่ปากให้น้องจิบอย่างระมัดระวัง ไม่กล้าประคองไหล่
ถึงจะหมุนหัวเตียงปรับสูงแต่บอลยังดูเก้กังอยู่ดี กลัวกระทบหัวที่พันผ้าขาวไว้ บอลลูนจ้องตาแป๋ว จิบน้ำไปมองผมไม่ละสายตา
มีบางอย่างผิดปกติ แววตาแบบนี้ผมคุ้นเคยดี แต่นั่นมันตอนบอลลูนยัง..เด็ก!
คำยืนยันผลกระทบ ปกติเสี่ยงอัมพาตหรือพิการ กรณีบอลลูนไม่มีความช้ำที่เยื่อสมอง ไม่มีเลือดตกใน
หรือบวมเป็นบริเวณกว้าง อาการบวมไม่มากมีแอลกอฮอลล์ในกระแสเลือดสูง
ผลกระทบที่ได้รับเกิดพัฒนาการถอยหลัง ความจำไม่สูญเสีย เพียงแต่คิดอ่านแบบเด็ก ย้ำคิดย้ำทำโต้ตอบช้ากว่าปกติ
คิดเรื่องซับซ้อนไม่ได้ ลักษณะเด่นชัดคือนิสัยการแสดงออก ชัดเจนต่อความต้องการและอารมณ์ความรู้สึกแบบเด็ก..เด็กเลยล่ะ!!!!..
ความจริงหมอวิเคราะห์อีกอย่าง บอลลูนพิการเหมือนกัน ไม่ใช่อัมพาตทางเส้นประสาท แต่เป็นอัมพาต
ด้านความรู้สึกอารมณ์ความคิด ที่เกิดความปารถนาแบบผู้ใหญ่ สะสมจากประสบการณ์มันหายไป เช่นความรู้สึก
ต้องการทางเพศตามวัย ความรักแบบหนุ่มสาว หรือความโกรธเกลียดตามวัยไม่ปกติ แต่จะเป็นเด็กไปเลย
ผลกระทบนี้หมอมั่นใจหายได้ จึงไม่ใช้คำว่าพิการในเคสของบอลลูน
“บูตัส..ใจดีไว้มึง” แบมมันกอดปลอบอยู่ใกล้ๆ ผมมองน้องน้ำตารื้นจนได้
พวกเพื่อนบอลลูนต่างหน้าเสีย เศร้าไปตามกัน
“คิดมากอย่างน้อยไม่พิการ หมอบอกมีโอกาสหาย น้องมึงยังเด็กวัยกำลังโต
พัฒนาการทางสมองซ่อมแซมตัวเองได้ แค่ต้องใช้เวลาหน่อย หมอพูดอยู่หยกๆ” โจ๊กบีบไหล่ปลอบอีกคน
“พวกกูช่วยดูแลเอง..บูตัส” กนกเข้ามาจับมือส่งกำลังใจ ผมรู้สึกซาบซึ้งในความปารถนาดี ไอ้เถื่อนเขมหน้าเจื่อนสนิท
ทั้งที่เคยเป็นคู่กรณีบอลลูนมาก่อน ประสาอะไรคนที่เหลือ น้องเอก น้องหนุ่ย น้องวิทย์ หน้าซีดตามกันไปแล้ว
“พี่บูไม่ต้องห่วง พวกผมจะช่วยดูแลมันเอง” น้องเอกเอ่ยปาก
“ขอบใจมาก” เผลอยิ้มทั้งน้ำตา อย่างน้อยไม่มีใครทิ้งกันยามยาก
“บู..เป็นไร” บอลลูนถามขึ้น ทำให้ผมรีบสูดหายใจ ปาดน้ำตาทิ้ง กลัวน้องเห็น
“เปล่า..บอลเอาอะไรครับ” น้องมองตาแป๋ว ก่อนหันไปทางเพื่อนสนิทของตัวเอง
“ใครแกล้งบู” คำถามหลุดจากปาก มองพวกน้องเอกคิ้วย่น
“เห้ย!..ไม่เกี่ยวพวกกู” น้องเอกโบกมือสั่นหัวปฏิเสธใหญ่ บอลลูนนิ่งเหมือนใช้ความคิด ค่อยหันมามองผม...
“บู..อยากกินเค้ก” น้องมองผมตาปริบๆ อ้อนกินเค้กเบรกอารมณ์ ซึ้งเศร้าทันตา รอฟังคำตอบว่าผมจะพูดยังไง
น้องไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าพวกเราอยู่ในโหมดไหน แววตาใสซื่อบริสุทธิ์ไม่ลึกล้ำอ่านยาก ไม่มีมุมปิดไม่มีมาดหลงเหลือ
เหมือนดวงตาเด็กไม่มีผิด
“ได้..เดี๋ยวบูซื้อให้ เอาอะไรอีกไหม” เผื่อน้องอยากกินอย่างอื่นอีก หน้าหล่อเอียงคอคิดก่อนบอก
“น้ำแดงแฟนต้า ตัวต่อจิ๊กซอกระต่ายด้วย” เรียกรอยยิ้มทันควัน พากันอมยิ้มจนได้
ไม่มีใครคาดจะได้เห็นบอลลูนมุมนี้มาก่อน
“ไม่เหลือมาดเจ้าชาย..ห่าบอล” น้องวิทย์แหย่
“พูดไม่เพราะ..” น้องชี้นิ้วใส่
“โมโหรึไง” น้องวิทย์ลอยหน้าลอยตา บอลลูนมองอย่างไม่เข้าใจ เม้มปากเหมือนสมัยเด็ก
น้องมักทำหน้าแบบนี้ตอนถูกขัดใจ...
“ไม่คบวิทย์..” น้องวิทย์เหวอ หัวเราะงอหาย บอลลูนจำแต่สิ่งดีใสซื่อทั้งแววตาคำพูด
ฟังศัพท์สูงไม่เข้าใจ ยิ่งประโยคซับซ้อนงงเข้าไปใหญ่ ต้องคอยอธิบายช้าๆ
พวกเราขอคำชี้แจงจากหมอ ลักษณะนี้ใกล้เคียงดาวน์ซินโดรมหรือไม่อย่างไร หมอยืนยันไม่ถึงขั้นดาวน์ซินโดรม
ซึ่งเกิดจากพัฒนาการทางสมองล่าช้ากว่าวัยอันควร
กรณีของบอลลูนเป็นผลของอุบัติเหตุ กระทบพัฒนาการถอยกลับ กรณีนี้โอกาสหายมีสูง
ต้องใช้เวลาเยียวยาเป็นตัวหลัก หมอบอกบอลลูนมีสุขภาพแข็งแรงดี กรณีนี้เกิดได้ไม่กี่เปอร์เซ็นต์
น่าจะสัมพันธ์กับแอลกอฮอล์ในกระแสเลือดมีส่วนอยู่ไม่น้อย
บอลลูนติดผมแจ ไม่ยอมคลาดสายตา น้องจำได้ปกติแต่ไม่ลึกซึ้งเรื่องลักษณะนิสัย
ไม่ตื่นตกใจหรือมีอาการหวาดกลัว ทักแบบเด็กๆ
ไม่ใช้ภาษาวัยเดียวกันคุยแบบเดิม พูดหรือกระทำเหมือนเด็กประถม
ซึ่งหมอไม่สามารถชี้ชัดว่าเปรียบได้กับเด็กวัยใด
ไม่เกี่ยวกับความทรงจำเสื่อมแต่อย่างใด น้องจำได้ทุกเรื่อง ลองเช็คดูตอบได้แต่ต้องใช้เวลาคิด
ที่สำคัญลักษณะนิสัยของน้องย้อนไปเป็นบอลลูนที่ผมชินตาในสมัยประถมไม่ผิดเพี้ยน
พวกโจ๊กกลับตอนสองทุ่ม พรุ่งนี้เลิกเรียนจะรีบมา เพื่อนน้องด้วย ผมฝากจัดการลาทั้งผมและน้อง
พวกนั้นรับเป็นธุระให้ หมอสั่งอยู่ดูอาการอีกสองวันถึงกลับบ้านได้ ผมถามบอลลูนสามารถไปเรียนได้ไหม
หมอบอกให้กลับสู่สังคมเหมือนเดิม จะช่วยน้องมีพัฒนาการเร็วขึ้น
แต่ต้องคอยระวังดูแลเป็นพิเศษ พวกเพื่อนน้องต่างรับปากแข็งขัน นึกว่ามีแต่เพื่อนผมที่รักเป็นห่วงแท้จริง
เพื่อนบอลลูนก็ไม่ต่างกันเลย มิน่าตอนน้องหนุ่ยเสียใจเพราะผม บอลลูนโกรธเอาเรื่อง
“บู..ปวดฉี่” น้องดึงความคิดผมกลับ
“เอาซิ..พี่ช่วย” ประคองลงเตียงพาไปห้องน้ำ ถอดน้ำเกลือแล้ว น้องทานอาหารได้ปกติ
ไม่รู้สึกอ่อนเพลียเท่าไหร่
รอฉี่เสร็จพากลับเตียง บอลลูนเล่นจิ๊กซอเงียบๆ จำได้แต่ก่อนน้องชอบมาก โดยเฉพาะตัวต่อรูปกระต่าย
“บู..คิดถึงพ่อกับแม่เนอะ” จู่ๆเงยหน้ามองผมตาแป๋ว พูดขึ้นเฉย ฟังแล้วตกใจกอดปลอบทันที..
“พี่ยังอยู่ สัญญาไม่ไปไหนพี่ดูแลบอลเอง” ผมลูบหัวทุยสีน้ำตาลอย่างอ่อนโยน
น้องดุนหัวกับมือผมใหญ่ ตอนเด็กมักทำประจำ
“บูไม่ทิ้งกันเนอะ” ผมเผลอยิ้ม น้องพูดอุบอิบก้มหัวซุนมือเหมือนแมวอ้อน
บอลลูนเป็นแบบนี้ ผมสามารถชดเชยช่วงเวลาที่เราห่างเหินจนเกิดช่องว่างได้บ้างสินะ
น้องไม่ได้หลงลืม แค่อารมณ์ซับซ้อนไม่มี ไม่คิดใส่ใจเหมือนเด็ก โกรธเกลียดลืมเร็วประมาณนั้น
ยกเว้นรู้สึกผูกพัน มีผมที่น้องไม่ยอมห่าง
“บู..วาดกระต่ายไหม” ชวนวาดกระต่าย น้องเริ่มลากเส้น ตาจ้องกระดาษที่เริ่มเป็นรูปร่างอย่างตั้งใจ
“วาดเสร็จหลับนะ” ต่อรองอยากให้น้องพักผ่อน บอลไม่ง่วงเลย ขืนเป็นแบบนี้ผมกลัวน้องป่วย
“บูนอนเป็นเพื่อน” อ้าว!..มันเตียงคนป่วย
“ไม่ได้หรอก เตียงเขาให้นอนคนเดียว พี่ไปเบียดตกขึ้นมาทำไง” ผมอธิบายอย่างใจเย็น
“บอลจะนอนกับบู” น้องบู่หน้าไม่พอใจ เอาไงดี..ต้องมารับมือกับบอลลูนภาคเด็กอีกครั้ง
เพียงแต่ครั้งนี้สมองเด็กในร่างวัยรุ่น..?
“เดี๋ยวพี่ก็มานะคะ ดื้อพยาบาลจับฉีดยานะ ออกมาเร็วคนเก่ง...อ้าวมาพอดี” ผมรีบวางของที่ซื้อมาลงบนโต๊ะ
นึกแปลกใจพยาบาลสองคนไปยืนพูดอะไรตรงประตูห้องน้ำ
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
“น้องชายคุณนะคะ หนีเข้าห้องน้ำขังตัวเองในนั้นไม่ยอมออกมา ตะโกนหาคุณใหญ่
พยาบาลมาวัดความดันแกดันตื่นไม่เห็นคุณเข้า”
“ก็อก..ก็อก..บอลคร้าบ..บอลพี่เอง” ผมเคาะเรียก เงียบไม่ตอบ ผมแนบหูฟังเสียง
“อึก..ฮือออๆๆ” ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ คล้ายกลั้นเอาไว้
“พี่ครับ ผมขอใช้เวลากับน้องสักครู่สิครับ พร้อมแล้วผมกดออด” สภาพนี้ไม่สะดวกให้พี่เขาคอย
ขอคุยกับบอลลูนก่อนค่อยว่ากัน
“ได้ค่ะ..” พี่เค้ายิ้มเข้าใจ ก่อนเดินออกประตูกันไป
“บอลเปิดให้พี่หน่อย ซื้อหนมมาฝาก” งอนแน่ๆ ตั้งใจไปแวบเดียวบอลลูนกำลังหลับ
ถือโอกาสออกไปซื้อเค้กกับมื้อเที่ยงเตรียมไว้ มื้อเย็นโจ๊กจะซื้อมาฝาก บอลลูนหลับสิบโมง ผมไปกลับ 15 นาทีเอง
“บอล..ไม่กินเหรอเค้กวานิลาอัลมอลล์ พี่อุตส่าห์ตั้งใจซื้อให้บอลเชียวน๊า” พยายามหลอกล่อ เงียบครู่ใหญ่
“แกร๊กๆ..” น้องเปิดประตูแง้ม มองเข้าไปคนเปิดตาแดงจมูกแดง ร้องไห้แน่ เห็นแล้วนึกก่นด่าตัวเอง
“ออกมาสิ” ผมเรียกไม่กล้าดันประตู จำได้สมัยเด็กน้องงอนที่ผมไม่เล่นดีดลูกแก้วเป็นเพื่อน
ถึงกับปิดประตูไม่ให้เข้าห้อง พอง้อให้เปิดผมเผลอดัน กลายเป็นประตูกระแทกบอลลูนจนได้แผลหัวปูด
“บอลไม่ออกมาพี่เข้าไปนะ” ลองถามดู น้องถอยหลังแสดงว่าอนุญาตให้เข้าไป ค่อยดันประตูอ้ากว้าง
“เป็นอะไร ทำไมมาหลบในนี้” ผมตีมึน ทั้งที่รู้จากพยาบาลแล้ว น้องจ้องผมตาวาวรื้น
ก่อนเดินไปนั่งคู้เข่าบนชักโครก ก้มหน้ามุดแขนไม่พูดไม่จานิสัยเด็กเป๊ะ
“พี่ขอโทษ ตั้งใจลงไปซื้อเค้กให้ ซื้อขนมกับข้าวมื้อเที่ยงด้วย ของกินเต็มเลย อย่างอนน้า”
เข้าไปนั่งยองๆ มือลูบหัวน้องยอมเงยหน้าแล้ว
“บูหายไป..” เสียงอู้อี้ เหมือนคนมีน้ำมูกในจมูก
“หายที่ไหน ไปซื้อเค้กกับขนมให้บอลต่างหาก” ผมใจเย็นอธิบาย
“บอลไม่ชอบ ตื่นมาไม่เจอบู” น้องบู่หน้าใส่ เห็นแล้วต้องกลั้นขำ บอลลูนในแบบนี้
นึกถึงตอนมีเรื่อง น้องเดินจับชายเสื้อผมไม่ยอมปล่อย หน้ามีน้ำตาเต็มแก้ม เป็นสาเหตุที่ผมขอพ่อเรียนมวย
“พี่ขอโทษ ดีกันนะ บอลไม่โกรธใช่ไหม พี่ซื้อเค้กอร่อยมาฝากน๊า” ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวนิ้วน้อง
บอลลูนจ้องกลับตาใส ชอบมากลูกตาเทาอมฟ้ารื้นน้ำตากลิ้งในนั้น เห็นเงาสะท้อนหน้าผมชัด กดจมูกหอมหน้าผากไปที
“อืม...หายโกรธเนอะ” ผละมองน้อง หน้าหล่อยิ้มร่า ก่อนกดจมูกโด่งบนแก้มผมไม่ตั้งตัว
“ฟ๊อด!..หายก็ได้” อึ้งหน้าร้อนวูบ มองตาน้องกลับไม่มีพิรุธให้เห็น
ไม่ใช่สายตาเหมือนตอนโดนหอมแบบเดียวกัน ในห้องน้ำคืนเกิดเรื่อง
ตาคมสวยใสซื่อไม่มีอารมณ์ใดๆ นอกจากเด็กๆดีใจ
“บอลล้างหน้าก่อน ค่อยกินเค้กกัน” น้องลุกไปยืนที่อ่าง จัดการทำตามผมบอกอย่างว่าง่าย..
ส่วนผมหน้ายังร้อนไม่หาย..ใจเต้นตึกตักๆ..
ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับทุกแรงใจที่มีให้กันแบบนี้
ฝันดีกันนะคะ พรุ่งนี้จะรีบปั่นต่อ เจอกันวันอังคารนะคะ
Luk.
โพลล์
หัวข้อ: @@@โดยLuk {My..Love} ความรักของเพื่อนแท้ ที่ยั่งยืนถาวรตลอดกาล (อ่าน 1198556 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก