หัวข้อ: ๐๐Timeless รักข้ามภพ๐๐ Update เปิดจองรวมเล่ม P.33

[yellowswarn]

ขอเดาว่าทิวเป็นเจ้าชายนิทรา

ถึงทำอะไรพยาบาลที่เล่นกับปู๋ตัวเอง ไม่ได้
55555555555555

เจอทิวแล้วทำให้เรื่องนี้ดูผ่อนคลายขึ้นนะคะ
หลังจากที่เครียดมาหลายตอน
รุจน่ากลัวมากก ยิ่งตอนอยู่โรงพยาบาล แม่สาวผมหลาวคนนั้นหลอนได้อีก

ที่ทิวพูดถึงพี่สาวตึกนั้น จะใช่คนเดียวกันมั้ยนะ
แล้วใครเป็นคนพูดประโยคนั้น ตอนที่พิทจะจมน้ำ

ปมปริศนาเยอะ น่าติดตามมากๆ

ขอบคุณค่ะ

[Pam_Teukky]

หนูทิวต้องไม่ใช่คนแน่ๆ

รอตอนต่อไปนะคะ

[wan]

ไอ้อาการแบบนี้ นายพิทเจอของจริงอีกแล้ว
วนไปวนมา จนตัวนายพิทเข้าใจอะไร ๆ เพิ่มขึ้นนั้นแหละ
แล้วกลับไปจัดการกับสิ่งที่ยังค้างคาใจ ทั้งคนทั้งนาคา เพื่อใ้ห้เวรกรรมจบสิ้นกันไป
+1 ให้พร้อมกำลังใจครับ 

[Kanokwan]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
//รออ่านต่อไป T^T
ทิวน่ารักอ่ะ 555555555555+
♥

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เรื่องแปลกตั้งแต่รุทยังทิวเลยวุ้ย

สงสัย พิทจะต้องเจอแต่คนแปลกซะแล้ว

[AnimajuS]

ลึกลับ ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน แต่สนุก

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

มาต่อแล่น

[LifeTime]

ท่าทางจะเป็นเจ้าชายนิทรา 

[Lemon_Tea]

ทิวใช่คนป่ะเนี่ย หรือแค่วิญญาณหลุดจากร่างออกมาเฉยๆ

[Ice_Iris]

เรื่องลับ ซับซ้อน

มีใครเป็นคน(คนจริงๆ)บ้างเนี่ยะ

ตามต่อขอรับ

[zombi]

เรื่องในอดีต มีการเข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่า
คนร้ายอาจกลายเป็นแพะได้ เพราะผู้เสียหายบอกความจริงไม่ได้แล้ว

[nutspicy7879]

ทิวจะเป็นคนหรือเปล่านี่ ?

แล้วใช่ทิวหรือเปล่าที่ช่วยพิทตอนจมน้ำ เลยกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ?

อยากอ่านต่อมากๆครับ :") 

[bun]

คิดเหมือนคนอื่นนะ
ว่าทิวนี่เป็นเจ้าชายนิทราหรือเปล่า
แล้ววิญญาณออกจากร่างอะไรประมาณเนี้ยะ

[cavalli]

 

[takara]

เอ ทิวนี่จะช่ายอย่างที่พิทกลัวป่าวนะ

[pokkyza]

ชอบมากๆ เลยค่ะ ! > <
ความจริงแล้วเป็นคนกลัวอะไรลึกลับๆ แบบนี้มากๆ แต่พออ่านเรื่องนี้แล้วถึงจะขนลุกเสียวหลังวาบๆ แต่ก็หยุดอ่านไม่ได้จริงๆ ค่ะ

เขียนเรื่องได้น่าตื่นเต้นมาก กลั้นหายใจไปหลายรอบตอนอ่าน ยิ่งตอนที่รุจลากไปหลังโบถส์กับตอนที่รู้ว่าลุงเสียแล้วนี่หายใจสะดุดเลยค่ะ
เราเดาว่าทิมคือพญาครุฑผู้ปกปักษ์ค่ะ แบบเป็นเจ้าชายนิทราเพราะวิญญาณชาติก่อนตื่นขึ้นมาประมาณนี้รึเปล่า ?
แล้วเราก็ยังสงสัยไม่หายว่าเสียงใครพูดตอนพิทโดนรุจลากลงน้ำ เดาคงไม่ใช่ลุงแน่ๆ ค่ะ
ติดตามนะคะ สู้ๆ ค่า : D

[jonathan2624]

สนุกอะครับ รีบๆ มาต่อนะ 

[ronlbb]

เรื่องนี้สนุกจริงๆอ่ะ

[Chichi Yuki]

ยังงงอยู่

ลึกลับ ซับซ้อน

รอตอนต่อไปค่ะ 

[tonkhaw]

อะไรนะ O_o!!! พยาบาลเล่นอาโบ๊ะจามะ

ทิวผีชัวร์

[nightsza]

ทิว นี่ใช่คนแน่หรือเปล่า?

[เซ็งเป็ด]

“หมอให้ไม่ได้แล้วครับ ทานบ่อยๆไม่ดีนะ” หมอปฏิเสธคำร้องขอของพิท

“หมอ คืนนี้คืนเดียวเองนะ หมอ ขอยานอนหลับให้ผมเถอะ” เขาอ้อนวอน

“ไม่ได้แล้วครับ ไม่ต้องกลัวอะไรหรอกคุณ พยาบาลก็อยู่หน้าห้องนี่เอง มีอะไรเรียกได้ตลอดเวลานะ เห็นญาติคนไข้บอกว่าจะมารับกลับคืนพรุ่งนี้แล้วนี่นา”

เมื่ออ้อนวอนหมอไม่ได้ พิทจึงล้มตัวลงนอนหันหลังให้ประตู
แค่สามทุ่มกว่าเอง ยังเหลือเวลาอีกตั้งนานกว่าจะเช้า เขาไม่อยากนอนอยู่ในสภาพหวาดผวาแบบนี้เลย โรงพยาบาลที่นี่ยิ่งดึกก็ยิ่งวังเวง และที่สำคัญเขากลัวจะพบเจอเหตุการณ์แบบที่เคยเจอเมื่อคืนก่อนอีก



“ตึง!!” เสียงของหนักบางอย่างหล่นกระแทกพื้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว พิทสะดุ้งตื่นจากการหลับที่เขาพยายามจะฝืนแต่ไม่สำเร็จ

“เหี้ย อีกแล้ว”
เขาคิดก่อนจะค่อยๆลืมตา แสงไฟสีส้มจากด้านนอกสาดเข้ามาในห้องสลัวๆ

“อะไรอีกวะ” พิทเริ่มรู้สึกหงุดหงิด

“ครืด ๆ ๆ” ทันใดนั้นเสียงเหมือนใครลากอะไรบางอย่าง หรือเหมือนสัตว์บางอย่างเลื้อยครูดไปกับพื้นก็ดังขึ้น

พิทยันตัวเองขึ้นจากเตียงมองหาปุ่มกดเรียกพยาบาล  เสียงเลื้อยนั้นดังขึ้นใกล้เข้ามาๆ เขาค่อยๆดันร่างตัวเองชิดผนังห้อง แสง
ไฟจากช่องประตูนั้นเคลื่อนไหวไปมาคล้ายมีอะไรบางอย่างกำลังเดินไปเดินมา

“ตึ๊งๆๆ” เขาตัดสินใจกดปุ่มเรียกพยาบาล แต่ไม่มีวี่แววการตอบรับ ภายในห้องอบอ้าวขึ้นมาจนผิดสังเกต ในที่สุดพิทจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปที่ประตู

เขาเอื้อมมือจับลูกบิดประตู ก่อนจะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วพิทก็เปิดประตูออกไป

ทันทีที่ประตูเปิดออกเขาก็ต้องตกตะลึง เพราะภาพที่เห็นคืองูใหญ่ขนาดเท่ารถยนต์กำลังเลื้อยไปมาอยู่ทางเดินหน้าประตู เกล็ดของมันดำขลับ แววตาแดงก่ำ ทันใดนั้นเองมันหันขวับมาทางพิท แสงสีเขียวสว่างวาบขึ้นมา เขาอยากจะก้าวขาวิ่ง แต่ทำไม่ได้ งูใหญ่พุ่งตัวเข้าหาเขาอย่างแรงจน.....

“ม่ายยยยยย!!!!!”

“คุณคะ คุณคะ คุณ คุณเป็นอะไร”  เขาต้องตายไปแล้วแน่ๆ นี่มันอะไรกัน ความสับสนที่วิ่งอยู่ในหัวเขาตอนนี้
พิทรับรู้ถึงมืออุ่นๆของใครบางคนสัมผัสที่ไหล่ แต่เขาไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้น เขาไม่รู้ว่าทันทีที่เขาลืมตาขึ้นมาจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้แล้วว่าที่นี่จะเป็นที่ไหน จะเป็นเวลาเท่าไหร่ จะเป็นอย่างไร เขากลัว

“คุณ คุณคะ คุณ” เสียงนั้นพยายามเร่งเร้าให้เขาลืมตาหรือมีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆบ้าง

“พี่ครับ ตื่นเถอะ” และแล้วก็มีเสียงเด็กหนุ่มคนนั้นดังขึ้นในห้วงความคิด เสียงที่บอกกับเขาว่า ไม่เป็นไร เสียงที่บอกกับเขาว่า มันปลอดภัย

สุดท้ายเขาก็ลืมตาขึ้นมา

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” พยาบาลนั่นเองที่พยายามจะปลุกเขาและที่นี่ก็เป็นห้องพยาบาล ในเวลาเช้าตรู่

“ผมเป็นอะไรไปครับ” พิทถามด้วยความเหนื่อยอ่อน เขาหลับไปตั้งแต่หัวค่ำ แต่เหมือนกับว่าไม่ได้หลับมาหลายคืนติดต่อกัน

“คุณร้องโวยวายเสียงดังค่ะ เหมือนคืนแรก”

[เซ็งเป็ด]

พิทเก็บของใช้ส่วนตัวใส่กระเป๋าเป้ใบเก่าอย่างรวดเร็ว เขาเบื่อที่นี่เต็มทน การที่จะต้องมาเจออะไรที่เขย่าขวัญสั่นประสาทแทบทุกคืนนี้ไม่ไม่ใช่เรื่องสนุกเอาเสียเลย เขาจะไม่รอให้ใครมาพาเขาออก หรืออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลอีกแล้ว เขาจะออกไปเอง

กระเป๋าถูกวางไว้ข้างเตียง รอแค่เจ้าของสะพายมันออกไปเท่านั้น แต่ก่อนที่พิทจะออกไปจากที่นี่ เขาต้องไปพบใครคนหนึ่งก่อน คนที่เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องไปเจอ

สวนเล็กๆที่หลบอยู่ในซอกตึกนั้นคือที่ที่พิทต้องการมาหาใครคนหนึ่ง เขาต้องการแค่ร่ำลาคนที่ทำให้เขาหัวเราะได้ในยามที่โลกทั้งโลกเหมือนจะพังทลายลงต่อหน้า

พิทนั่งรออยู่ตรงนั้น เขาคิดว่าคนๆนั้นอาจออกมาเดินเล่นสูดอากาศในยามบ่ายแบบนี้บ้างก็ได้
แต่เปล่าเลย  ไม่มีวี่แววของเขา นี่คงไม่ใช่เวลาที่เขาจะออกมา บางที หมอ หรือแม่ของชายคนนั้นอาจไม่ให้เขาออกมาก็ได้

“เฮ้อ” พิทกระโดดลงจากก้อนหินก้อนใหญ่ที่เขานั่ง หันมองซ้ายมองขวา

“ไว้มีโอกาสคงได้เจอกันอีกนะ” เขาพูดก่อนจะหันหลังกลับ

แต่เมื่อเดินไปได้สักพัก พิทก็ต้องหยุดลง

“ถ้าเราหายไปแบบนี้เขาจะเป็นยังไง ไม่รอเราเก้อเหรอ” ว่าแล้วพิทก็ตัดสินใจเดินไปยังตึกที่ทิวเดินหายไปบ่อยๆ เพื่อออกตามหา

พิทเดินดุ่มๆไปยังห้องที่อยู่เรียงรายสองข้างทาง  เขามองผ่านกระจกประตูบานแล้วบานเล่า แต่ไม่มีวี่แววของทิวเลย

“ขอโทษนะครับ เอ่อ ตึกนี้มีผู้ป่วยที่ชื่อ “ทิว” บ้างมั๊ยครับ” พิทตัดสินใจถามพยาบาลนางหนึ่งที่เดินสวนกับเขา

“ทิวเหรอคะ” พยาบาลคนนั้นทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้า

“อ๋อ มีค่ะ อยู่ห้อง 208 ค่ะ เดินตรงไปสุดทางเดินนะคะ” หล่อนยิ้มให้พิท

 เขาเดินไปตามทางที่พยาบาลคนนั้นบอก ห้องที่อยู่ต่อหน้าเขานั้น บานประตูทาด้วยสีเขียวอ่อนสบายตา พิทใจเต้นตึกๆ พยายามนึกคำพูดที่จะกล่าวบอกลา และขอบคุณสำหรับการทำให้พิทรู้ว่าเขายังไม่เป็นอะไร

“ก๊อก ก๊อก” เขาเคาะประตูก่อนจะยืนก้มหน้านิ่ง รอการตอบรับจากภายใน
แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา

“ก๊อกๆ”
.
.
.
.



พิทตัดสินใจชะโงกหน้ามองผ่านช่องประตู
ภายในห้องนั้นปิดหน้าต่างมิดชิด มีเพียงแสงไฟนีออนเท่านั้นที่ทำหน้าที่ให้แสงสว่าง ที่มุมห้องมีแจกันดอกทานตะวันช่อสดวางอยู่

พิทเลื่อนสายตามองหาคนที่เขาอยากพบ

“เอ่ะ” พิทผงะถอยออกมาทันทีเมื่อเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียง

“ทิวเหรอ” เขาไม่เชื่อสายตาตัวเองจนต้องชะโงกหน้ามองอีกครั้ง

ภาพชายหนุ่มคนที่เขาเคยพบทุกเย็น ชายหนุ่มที่ทำให้เขาหัวเราะ ให้เขาลืมเรื่องราวเลวร้าย ชายหนุ่มที่บอกเขาว่าไม่เป็นไรในห้วงความคิดที่อยู่ในภยันตราย

ชายหนุ่มคนนั้นกลับเป็นชายหนุ่มที่รูปร่างผอมนอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนเตียง พร้อมด้วยสายยาง เครื่องช่วยหายใจ ท่อที่เจาะเข้าที่ลำคอ และเครื่องมือแพทย์อื่นๆอีกมากมาย

เมื่อแน่ใจแล้วว่าชายที่นอนอยู่ในห้องนั้นเป็นทิว พิทถึงกับเซไม่เป็นท่า เขาเดินถอยหลังออกมาเรื่อยๆด้วยความไม่เข้าใจ

“อุ้ย!!” เสียงพยาบาลคนเดิมร้องขึ้น พิทเซไปชนเธอเข้าอย่างจัง

“ขอโทษครับ”

“คุณนั่นเองน่ะค่ะ ตกลงเจอน้องทิวรึยังคะ” หล่อนยิ้มราวกับกำลังเยาะเย้ยพิท

“ทิว คนในนั้นคือทิว???”

“ใช่ค่ะ ตึกนี้ ไม่สิ โรงพยาบาลนี้มีผู้ป่วยชื่อทิวคนนี้คนเดียวแหละคะ น้องเขาน่าสงสารนะคะ เป็นเจ้าชายนิทรามาเกือบปีแล้ว แถมแม่ยังต้อง........”

พยาบาลพูดอะไรต่ออีกมากมาย แต่พิทไม่สนใจที่จะฟังเรื่องใดๆอีกแล้ว เขาสับสนไปหมดแล้วว่าอันไหนคือโลกความจริงอันไหนคือโลกของความฝัน

คนโกหก หลอกลวงคนด้วยกันเองไม่น่าแปลก แต่สวรรค์ยังมาหลอกคนนี่ 

“บ้าเอ้ย” พิทสบถเบาๆก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งหายลับตาพยาบาลไป

[nunnan]

โดนหลอกซะแล้วว
เศร้าอ่ะ

[เซ็งเป็ด]

เขาวิ่งเข้ามาในห้องตัวเอง ล๊อกประตูห้อง ทรุดตัวลงบนเตียง และคิดย้อนเรื่องราวถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
เด็กหนุ่มคนนั้น ไม่มีตัวตน เขาไม่มีตัวตน สิ่งที่พิทเห็นมันคือภาพลวงตา

“ใช่ มันคือภาพลวงตา”

เขาตัดสินใจเชื่อเช่นนั้น ก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าที่จัดไว้ และออกจากห้องนั้นไป
เวลาเย็นของที่นี่ เป็นเหมือนทุกวัน เหมือนเมื่อวาน เหมือนเมื่อวานซืน เวลานี้ที่ชายหนุ่มคนนั้นจะออกมานั่งเล่นที่สวน
พิทต้องเดินผ่านสวนนั้น ทางแยกข้างหน้าเป็นทางที่เขาจะต้องตัดสินใจแล้วว่าจะหันไปมองก้อนหินก้อนเดิม ในสวนสวนเดิมที่ทิวเคยนั่งอยู่หรือไม่

มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆทุกครั้งที่พิทก้าวขาเดิน เขาหายใจติดขัด และใจเต้นโครมคราม พิทไม่อยากเห็นภาพๆนั้น เขาจึงเดินก้มหน้าหลบสายตาทุกคนบนโลกนี้ รวมทั้งชายแปลกหน้าผู้ที่คุ้นเคยคนนั้นด้วย
ความรู้สึกที่เดินผ่านสวนนั้น พิทรู้ว่าเขาอยู่ที่นั่น ยังนั่งอยู่ตรงนั้น แต่พิททำใจที่จะเงยหน้าขึ้นมามองไม่ได้ เขาเดินผ่านไปเรื่อยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ทิวครับ เป็นนักศึกษาปีที่สี่”

“พี่คงไม่อยากคุยกับทิวเหมือนที่คนอื่นๆไม่อยากคุยกับทิวใช่มั๊ย”

“ทิวไม่รู้ว่าตัวเองป่วยเป็นอะไร ไม่มีใครยอมบอกทิวเลย”

“ทิวอยากเป็นนักข่าวการเมืองและทหาร”

“ขำอะไรนักหนา ไม่ตลกนะเว้ย”

“ไว้พรุ่งนี้ทิวจะพาพี่ไปหาแม่นะ”

แต่แล้วจู่ๆคำพูดทุกคำพูด เรื่องราวทุกเรื่องราวสองสามวันที่ผ่านมาก็แล่นเข้ามาในสมอง  เด็กนั่นไม่ได้ทำอะไรผิด เขาไม่ได้คิดร้ายกับพิท เขามาปรากฏตัวให้เห็นเพียงเพราะความเหงากำลังฆ่าเขา การที่กลายเป็นวิญญาณที่ล่องลอยมันก็น่าเศร้ามากพออยู่แล้ว

แล้วนี่พิทจะใจร้ายทิ้งเขาไปได้ลงคอทั้งๆที่พิทเป็นเพียงเพื่อนคนเดียวในโลกมืดของเขาหรือ

“...............................”

เขาหยุดกึก ก้มหน้านิ่ง มือที่จับสายเป้ไว้ค่อยๆเลื่อนลงมาแนบลำตัว

“เฮ้อ” พิทถอนหายใจ ทำไมกันนะ ทำไมเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
พิทหันไปช้าๆ

ช้าๆ

 และก็พบว่าชายคนนั้นนั่งอยู่ตรงนั้นจริงๆ หัวใจของเขาสั่นๆ หวั่นๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งความกลัว ความสงสาร รู้ทั้งรู้ว่าทิวไม่ใช่คนที่มีเนื้อมีหนังอีกต่อไป แต่พิทก็ตัดสินใจแล้วว่า...........เขาจะเข้าไปหาทิว

ภาพของทิวที่นั่งบนก้อนหิน ก้มหน้าดูท่าทางเศร้าสร้อยนั้นทำให้พิทรู้สึกสะท้อนใจ หากเขาหนีไปโดยไม่ได้ล่ำลา เขาคงกลายเป็นคนใจร้ายไม่น้อย

“เอ่อ.................”

พิทกล้าๆกลัวๆที่จะเข้าไปใกล้ทิว

“นาย นาย นาย” เขาอ้ำๆอึ้งๆ แต่ทิวยังคงก้มหน้าก้มตา

“พี่กลัวผม เหมือนที่คนอื่นๆกลัว” เสียงของทิวดังอู้อี้เหมือนคนกำลังร้องไห้

“เอ่อ พี่ ก็ เอ่อ..........”เขาไม่รู้จะพูดยังไง จะมีคนดีๆที่ไหนบ้างวะ ที่ไม่กลัวผี

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ทิวเข้าใจ”

“ไม่ทิวไม่เข้าใจ” พิทพูด “ทิวจะเข้าใจได้ยังไงในเมื่อพี่ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย”

ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจนั่งลงใกล้ๆ พร้อมถอนหายใจ

“เฮ้อ  ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้นะ”

“ทิวผิดเองแหละครับ ที่ไม่บอกพี่”

“อืม คงงั้นมั้ง”

“แต่ทิวไม่ได้ตั้งใจจะหลอกพี่หรอกนะ เพียงแต่ ทิวไม่อยากให้พี่กลัว”

“ตกลงนายเป็น เอ่อ..เป็น” พิทไม่กล้าจะเรียกวิญญาณที่อยู่ข้างว่าผีเต็มปาก

“ผีสินะ พี่จะเรียกทิวว่าผีสินะ” เขาหลบสายตา

“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่พี่ไม่เข้าใจว่าเราเอ่อ เราเป็นอะไรกันแน่”

“ทิวติดอยู่ระหว่างภพครับพี่ ภพมนุษย์กับภพวิญญาณ ทิวยังไม่ตาย แต่ก็เหมือนตาย ร่างกายของทิวไม่รับรู้ แต่หัวใจของทิวยังเต้น ทิวยังหายใจ” เขาถอนหายใจ  “แบบนี้พี่จะเรียกทิวว่าไง” เขาเงยหน้าขึ้นมา 

บางครั้งพิทแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่เขาเห็น สิ่งที่ทิวเป็น ทิวเป็นวิญญาณที่ดูเหมือนคนมากจริงๆ เขามีแววตาที่คลอเอ่อไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากและแก้มทั้งสองข้างยังแดงระเรื่อไม่เหมือนผีในจินตนาการที่พิทเคยได้ยินมาว่าต้องซีดเผือด
เขาอยากจะสัมผัสมือของทิว แต่ก็กลัวเกินกว่าจะทำแบบนั้น

“รู้มั้ยว่าการที่ไม่มีตัวตนมันโดดเดี่ยวแค่ไหน ไม่มีใครเห็นทิว พูดกับทิว หรือแม้แต่สบตากับทิว ให้ทิวรู้ว่าทิวยังมีตัวตน จนวันนั้นวันที่ทิวเจอพี่ วันที่พี่ล้มลงและมองหน้าทิว ทิวได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้น ช่วงเวลานั้นร่างที่แน่นิ่งในห้องนั้นของทิว หมอบอกแม่ว่าชีพจรที่ร่างนั้นเต้นอีกครั้ง สำหรับทิวการได้เจอพี่ก็เหมือนการได้เข้าใกล้การมีชีวิตใหม่”
ชายหนุ่มร่ายยาว แต่พิทก็นั่งลงฟังอย่างสงบนิ่ง

“ทิวไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ที่รู้คือ ทิวรอพี่ รอพี่ด้วยเหตุผลบ้าบออะไรก็ไม่รู้”

“แล้วตกลงเราเป็นอะไร” พิทถามโพร่งๆ

“เอ้ย!!!  พูดอยู่ตั้งนานนี่ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ” จู่ๆทิวก็แว๊ดขึ้นมา

“อ่าว ไหงอารมณ์เปลี่ยนไวจัง” พิทเกาหัว

“พี่อยากเรียกอะไรก็เรียกไปเหอะ”

“เหรอ อืม....”พิททำท่าครุ่นคิด “งั้นเรียกกระบวนการนี้ว่า การรอขึ้นทะเบียนคนต่างด้าว ไม่สิ ต้องเรียกว่าอยู่ในระหว่างการรอขึ้น
ทะเบียนเป็นมนุษย์ดีม๊ะ” พิทยิ้มร่า เขาตั้งใจให้ทิวได้หัวเราะอีกครั้ง

“จะเรียกอะไรก็เรียกเหอะ”

“ยังไม่หายโกรธพี่อีกเหรอ” เขาขยับมาใกล้ๆ ความกลัวเมื่อครู่ค่อยๆจางหาย

“ก็พี่วิ่งหนีหน้าตื่นขนาดนั้น”

“อ่าว เป็นใครใครจะไม่ตกใจมั่งล่ะ เห็นเป็นเรื่องหมอฉีดสิวหรือไงจะได้ให้ขำๆ”

“เหอะๆ”ทิวหัวเราะในลำคอเบาๆ นับเป็นสัญญาณที่ดี “แล้วนี่ไม่กลัวทิวแล้วเหรอ”
พิทส่ายหน้า

“ทิวแหกอกได้นะ”

พิทส่ายหน้า

“ทำตาหลุดก็ได้นะ”

พิทยังคงส่ายหน้า

“อ้อ แล้วก็ถอดหัวได้ด้วย

พิทก็ยังส่ายหน้า

“นี่พี่พิท ไม่กลัวแล้วทำไมต้องหลับตาปี๋แบบนี้ด้วยหล่ะ”

แล้วทั้งคู่ก็ได้หัวเราะกันอีกครั้ง

“ทิว  ที่พี่ตามหาทิววันนี้ก็เพื่อ.....................”เขาเว้นจังหวะหายใจ “พี่จะมาลา”
ทิวหันมองขวับ

“พี่ต้องกลับบ้าน กลับไปงานศพญาติผู้ใหญ่ที่พี่เคารพ เขาต้องมาตายเพราะความดื้อรั้นของพี่”
สีหน้าของทิวสลดลงไปอีกครั้ง

แต่แล้วเขาก็กลับร่าเริงขึ้นมา

“ให้ทิวไปด้วย” เขายิ้ม

“หา อะไรนะ”

“ทิวจะไปด้วยไง อยู่ที่นี่เบื่อจะตาย”

“ไม่ได้นะ จะไปได้ยังไง”

“ได้สิทำไมจะไม่ได้ พี่ก็ไปขอทิวกับแม่สิ”

“เฮ้ย จะบ้าเหรอ ไม่ได้จะเอาไปทำเมีย จะต้องมาสู่ขอ”

“ฮ่าๆๆ บ้าเหรอพี่พิท  พี่ไม่คิดบ้างเหรอว่าเรามีวาสนาต่อกัน ถึงได้มาเจอกันในสภาพนี้ ผมอาจเกี่ยวข้องกับชีวิตพี่ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง”

“ไม่ได้หรอก จะเป็นไปได้ยังไง เราอยู่คนละภพภูมิกัน อีกอย่าง พี่ก็เจอเรื่องราวมามากพอแล้ว”

“เรื่องที่พี่เจอผีน่ะเหรอ” ทิวพูดเหมือนรู้ทัน

“นายรู้ได้ยังไง”

“ก็เห็นน่ะ”

“เห็นอะไร เห็นยังไง”พิทร้อนรน จนต้องลุกขึ้นยืน แต่ทิวเหมือนจะไม่ยอมให้ความร่วมมือ

“พี่อยากรู้ก็ให้ผมไปด้วยสิ” เขามองฟ้ามองต้นไม้แสร้งไม่สนใจ

พิทนิ่งไปครู่ใหญ่ จนในที่สุด

“ก็ได้ ให้ไปด้วยก็ได้ แต่ต้องเล่ามาให้หมดนะ”...............................................

[oaw_eang]

อุ๊บส์!

[honeystar]

มาคั่นหรือเปล่าาา ?? แต่อยากอ่านต่อเเล้ว ><

[tonkhaw]

มีผู้ช่วยเเล้วพิท
คราวนี้คงอยู่ช่วยจนตลอดรอดฝั่งเลยนะ
อย่าจากไปเหมือนลุงหลวยละ

[Ramika]

จบแรงเงาปุ๊บ ก็มาต่อปั๊บเลย ขอบใจจ้า

[bun]

ทิวนี่เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะนี่
มีให้ไปขอกับแม่ด้วย