หัวข้อ: ๐๐Timeless รักข้ามภพ๐๐ Update เปิดจองรวมเล่ม P.33

[bulldog17]

มีพวกเป็นอืม....วิญญาณต่างด้าวสินะ(?)

[yeyong]

ทั้งตื่นเต้นทั้งน่ารัก ทิวจะเป็นคู่ของพิทหรือเปล่า

[Kanokwan]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาต่อแล้วๆๆๆ *///*
ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกว่าทิวน่าจะเป็นอะไรซักอย่างกับพิทนะ
555555555555555555555555555555+
+ เป็ด รอตอนต่อไปค่าาาา ♥

[nightsza]

ทิวแอบเจ้าเล่ห์นะ

[Pam_Teukky]

ทิวน่ารักอ่ะ

ทิวจะมาช่วยพิทใช่มั้ย?

รอตอนต่อไปนะคะ

[wan]

นั้นแน่ ในที่สุด นายพีทก็หาทางรู้เรื่องอดีตได้ แม้จะไม่ใช่จากคน
แต่ก็เป็นอดีตคนรู้ใจเป็นแน่แท้ 
+1 พร้อมกำลังใจครับ

[ormn]

ว่าแล้วเชียว่าน้องทิวนี่ไม่ธรรมดา


 

[chancha]

สงสารทิวจัง ที่ผ่านมาคงจะเหงามาก

[=นีรนาคา=]

รอติดตาม ลุ้นตลอดเลย

[OitJi]

สนุกดีอะ ชอบแนวนี้มาก ลึกลับซับซ้อน เราจะคอยติดตามน้า >///<

[seaz]

ทิวพระอกหรือเปล่า?

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ทิวเป็นคนที่วิญญาณหลุดออกจากร่าง O_O

[Lemon_Tea]

ทิวต้องเกี่ยวข้องกับพิทแน่เลย

[jonathan2624]

เอ่อ ค้างอะครับบบ....แงๆๆ ลงต่อด่วนนนนน

[nice13]

ทิวน่ารักจัง! 555 (ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องจริงๆ - -")

จะเป็นยังไงต่อ เดาไม่ถูกเลย 

[nutspicy7879]

รอต่อไปเรื่อยๆ เจ้าชายนิทราน้อย :")

[cavalli]

 

[ordkrub]

ตื่นเต้นขื้นเรื่อยๆแล้ว
ว่าแต่ทิวยังไม่ตายจริงๆแล้วจะตามไปได้ไงหว่า

[mentholss]

นายทิวจะใช่เนื้อคู่ กระดูกคู่ ของพิทรึป่าวหนอ

[KlericZouls]

อ่อยยยย ติดตามๆๆๆ 

ปมนึงคลี่คลาย แต่ก็ทำให้เกิดผมอื่นๆต่อไป -0- ตื่นเต้นนน


 

[tanuki]

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วครับ ลุ้นๆ

[watcharet]

ยังงงอยู่นะเนี่ย....เรื่องนี้มันเปนมาอะไรยังไงเนี่ย

[เซ็งเป็ด]

ค่ำวันนั้นพิทเดินกลับไปยังห้องที่ร่างอันไร้วิญญาณของทิวนอนอยู่ เขาจำใจต้องรับปากทิวเพราะอยากรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาในช่วงที่ผ่านมา

“เคาะประตูสิ เดี๋ยวแม่ทิวก็มาเปิด”
พิทเคาะประตูตามคำสั่ง ไม่นาน หญิงวัยกลางคนที่ใบหน้าอมทุกข์ก็เดินออกมาเปิดประตูด้วยแววตาสงสัย

“สวัสดีครับคุณแม่” พิทยกมือไหว้

หญิงแก่รับไหว้ “มาหาใครเหรอคะ”

“เอ่อ ผมเป็นเพื่อนทิวน่ะครับ”

“อ้อ เพื่อนทิวเหรอลูก” เธอเชื่ออย่างสนิทใจ “เข้ามาก่อนสิลูก ช่วงหลังๆมานี้ไม่ค่อยมีเพื่อนทิวมาเยี่ยมเลย”
เธอเดินพูดไปพลางจัดแจงที่นั่ง

“นั่งก่อนสิลูก”

“อ้อ ไม่เป็นไรครับ ผมแค่จะมาบอกอะไรบางอย่าง” เขากระอักกระอ่วนใจที่จะพูด

“เอ่อ ผมจะมาขอ................”

“มาขอทิวครับ”

พิทโพร่งออกมาตรงๆจนแม่ทิวแสดงสีหน้างุนงง

“อะไรกัน”

“คุณเชื่อผมเถอะนะครับ ผมเจอทิว ทิวเขามาขอให้ผมพาเขาไปอยู่ด้วย เพราะเขาเชื่อว่าผมสามารถทำให้เขาฟื้นได้”

“พูดเรื่องอะไรของเธอ” เสียงของเธอเริ่มแข็งกร้าว

“ทิวเขาบอกว่า..............”

“จะให้ฉันยกลูกของตัวเองให้ใครก็ไม่รู้ได้ยังไง”

“แต่..............”

“ออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรจากเราสองแม่ลูก แต่ฉันไม่มีทางยกลูกชายให้ใครหรอก ถึงเขา
จะ..........”

“แต่คุณครับ ทิวบอกผมว่า............”

“ออกไป ฉันบอกให้ออกไปไง”

“ทิวบอกว่า ทิวขอบคุณสำหรับวันนั้น” พิทยังคงพูดแทรก

“พูดอะไรของเธอ ออกไป๊” หล่อนถลาเข้ามาคว้าแขนพิท ก่อนจะทั้งดึงทั้งลากเขาให้ออกไปจากห้อง ปากก็พร่ำแต่ไล่ให้พิทไปไกลๆ

“อย่ามาพูดจาเหลวไหลที่นี่ ฉันไม่อยากฟัง”

“ออกไป แล้วอย่ากลับมาอีกนะ ออกไป” หล่อนพยายามจะปิดประตู แต่พิทก็ยังฝืนเอามือดันไว้

“คุณฟังผมก่อน แค่ประโยคเดียวเท่านั้น”

“ไม่ ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ออกไป” หล่อนดันประตูจนสุดกำลัง

“ทิวบอกว่า เขาขอบคุณสำหรับเสื้อที่คุณปักให้เป็นชื่อเขาในวันที่เขาต้องไปปฐมนิเทศ” พิทยังคงพยายามดันประตูไว้

“คุณบ่นน้อยใจเพราะทิวไม่ยอมใส่ คุณคะยั้นคะยอให้เขาใส่ และคุณก็ร้องไห้ ทิวบอกว่าเขาขอโทษ ที่เขาไม่ใส่เสื้อตัวนั้นไม่ใช่เพราะเขาอาย แต่เป็นเพราะเขาไม่อยากให้มันเก่า ไม่อยากให้ตัวหนังสือที่คุณปักให้มันซีดจาง เขารักคุณมากนะครับ”
สิ้นเสียงของพิท แม่ของทิวก็ทิ้งตัวลงกับพื้นเอามือปิดหน้าร้องไห้โฮ

“โธ่ ทิวลูกแม่.................................”

[เซ็งเป็ด]

เมื่อทุกอย่างเข้าสู่ภาวะปกติ ทั้งพิทและแม่ก็เข้ามานั่งอยู่ในห้อง ข้างๆแจกันที่มีดอกทานตะวันช่อสด

“ทิวเขาชอบดอกทานตะวัน เขาบอกว่ามันเหมือนโลกนี้ยังมีความหวัง” น้ำเสียงของเธอดูต่ำทุ้มสั่นเครือหลังจากผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาเมื่อครู่

“แม่ก็เห็นด้วย และแม่ก็บอกเขาเสมอว่าเขาก็เป็นดอกทานตะวันน้อยๆของแม่เหมือนกัน” น้ำตาของหญิงแก่ร่วงรินอีกครั้ง หล่อนคงหมายถึงหล่อนยังมีความหวังที่ทิวชายหนุ่มผู้หลับใหลจะฟื้นคืนมาอีกครั้ง

“ทิวบอกว่าเขาไม่อยากเห็นคุณร้องไห้อีก”

“จ๊ะ ลูก แม่จะไม่ร้องไห้อีก” เธอเช็ดน้ำตา “ตอนนี้เขาอยู่ไหนคะ” เธอหันมาถามพิทถึงลูกชายเธอ

“ทิวนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆคุณครับ”

“โธ่ ทิว ทำไมถึงไม่มาให้แม่เห็นบ้าง” เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชุ่มนั้นถูกเธอกำไว้แน่น

“ทิวบอกว่าเขาเชื่อว่าผมสามารถทำให้เขาฟื้นได้ เขาบอกว่า คุณจำวันที่เขาชีพจรเต้นอีกครั้งได้มั๊ย”
แม่ของทิวพยักหน้า

“วันนั้นคือวันแรกที่เขาเจอผม”  พิทนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังฟังสารบางอย่างจากทิว  “ทิวบอกให้คุณเชื่อใจเขาอีกสักครั้ง”

“เขาสัญญาว่าเขาจะกลับมา มาใส่เสื้อตัวที่คุณปักให้” พิทเอื้อมมือไปกุมมือหล่อน “แม่ปักเสื้อไว้รอทิวนะครับ ปักไว้หลายๆตัว ปักทุกครั้งที่แม่คิดถึงทิว ทิวสัญญาว่าทิวจะกลับมาใส่มันอีกครั้ง”   พิทพูดทุกคำที่ทิวต้องการสื่อสาร

แม่โผเข้ากอดพิทจนแน่นอย่างลืมตัว แต่พิทก็ไม่ได้ขัดขืน เขาถือว่าตอนนี้เขาเป็นตัวแทนของทิวไปแล้ว

“ทิวเขาตลก” แม่คลายอ้อมกอดจากพิท “เขาชอบทำให้ใครต่อใครหัวเราะและมีความสุขเสมอ เมื่อตอนพ่อเขาเสีย เขาบอกกับแม่ว่า พ่อไม่ได้เสีย พ่ออยู่กับแม่ ในร่างของทิว ตานี้ของพ่อ จมูกก็ของพ่อ เลือดเนื้อในตัวเขาก็ของพ่อ  และที่สำคัญเขารักแม่มากก็เหมือนพ่อ”

หล่อนสูดหายใจเข้า ก่อนจะค่อยๆผ่อนมันออกมาอย่างโล่งใจ

“ฝากทิวด้วยนะลูก”

[KOWPOON]

 

[KOWPOON]

  เอ๊าะยังไง เหมือนจะสั้นๆไปนะ รึว่าเราคิดไปเอง 
ปล.สั้นไปไหมเธอ

[jonathan2624]

ลงน้อย...งอล....คนเขียน....งวดหน้าของสิบหน้าเลยน้า อิอิ

[yeyong]

เข้มข้น แต่สั้นอ่า

[เซ็งเป็ด]

ทิวเล่าเรื่องราวที่เขารับรู้ได้ด้วยนิมิตบางอย่างให้พิทฟังว่า ครั้งแรกที่เขาเห็นพิทนั้น ไม่เพียงแต่แค่เงาของเขาที่ติดตามตัว แต่ยังมีความมืดทะมึนสีดำที่จ้องจะครอบงำอยู่รอบๆตัวเขาอีกด้วย

“มันน่ากลัวดีนะ”ทิวพูดขณะที่เขากำลังนั่งรอพิทซื้อตั๋วอยู่ที่ท่ารถ
คืนนั้นเป็นอีกคืนที่ทิวออกมาเดินเล่น และมาหาพี่สาวที่ตึกที่พิทอยู่ เขาเคยเล่าเรื่องผู้หญิงคนนี้ให้พิทฟังแล้ว

“เป็นผีนะซีนะ”

ทิวเล่าว่าระหว่างที่เดินอยู่นั้น เขาก็เห็นเงานั้นอีกครั้งที่หน้าห้องพิท เงาที่ค่อยๆก่อร่างจากเกลียวยาวๆเป็นรูปร่างผู้หญิง

“เธอเดินวนไปวนมาหน้าห้องเฮีย บางครั้งก็พยายามเขย่าประตูด้วยนะ” ทิวเล่า นั่นทำให้พิทขนลุกซู่ เพราะมันเป็นสิ่งที่พิทรู้สึกเมื่อตอนอยู่ในห้องนั้น

“แล้วทำไมทิวไม่ช่วยพี่หล่ะ”

“ไม่เอาอ่ะ ทิวกลัวผี”

พิทแบะปากนึกในใจ มันจะกลัวผีทำไมในเมื่อมันเองก็เป็นผี

“ผมว่าวิญญาณนั้นต้องการอะไรบางอย่างจากพี่แน่ๆ”

“แล้วอะไรหล่ะที่เขาต้องการ”

ทิวยักไหล่ เพราะจนใจที่จะไขปริศนาข้อนี้

รถทัวร์ค่อยๆเคลื่อนตัวไปช้าๆ ก่อนขึ้นรถพิทบอกที่บ้านว่าเขาจะกลับบ้าน ทางนั้นถามย้ำมาอีกว่าแน่ใจแล้วหรือ
เขาตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล

พิทซื้อตั๋วที่นั่งสองใบด้านหลังโดยอ้างกับคนขายตั๋วว่าเขาไม่สะดวกใจที่จะนั่งไปกับคนอื่น

“ให้ทิวนั่งริมหน้าต่างนะ”

“เอาสิ”

เด็กหนุ่มนั่นดูกระตือรือร้นที่จะเห็นโลกที่ต่างออกไปเป็นพิเศษ

“นายไม่เคยไปไหนเลยเหรอ นอกจากโรงพยาบาล” พิทถาม

“ใช่ ทิวจะไปได้ก็เฉพาะที่ที่ทิวคุ้นเคยและเขาอนุญาต”

“เขา??”

“ใช่ ก็พวกเจ้าที่เจ้าทางน่ะ บางทีตาแก่พวกนั้นก็ดูใจดี แต่บางทีก็ดูน่ากลัว”

“แล้วไปไกลกว่านั้นไม่ได้เหรอ” พิทยังคงสงสัย บ่อยครั้งที่เขาเผลอพูดเสียงดังโดยลืมไปว่าคนอื่นไม่ได้มองเห็นทิวเหมือนเขา พวกผู้โดยสารคนอื่นก็จะหันกลับมามองเขาเหมือนเขาเป็นคนสติไม่สมประกอบ

“ไม่ได้ รอบๆโรงพยาบาลมีแต่ควันขาวๆเต็มไปหมดเลย มองไม่เห็นอะไร ขืนออกไปทิวคงหลงติดอยู่ในนั้นไม่มีทางได้กลับออกมาอีก”

“เหมือนพวกวิญญาณเร่ร่อนสินะ”

“อื้อ” ทิวตอบพลางแนบหน้าไปกับกระจก มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย

“คิดถึงตอนที่มีชีวิตมีเลือดเนื้ออยู่จังเลยเน๊อะ อยากทำอะไรก็ทำได้ จะไปไหนก็ไปได้” เขาบ่นลอยๆ
...



ความมืดเริ่มเข้าปกคลุมรอบๆอย่างรวดเร็ว แสงไฟบนถนน และปริมาณรถก็ค่อยๆจางหายจนในที่สุดทั้งทิวและพิทก็พบว่ามีเพียงรถพวกเขาเท่านั้นที่วิ่งอยู่บนถนน นานๆครั้งจึงจะมีรถสวนมาให้เห็นสักคัน

“ทิว” พิทเรียก “นายยังเห็นผู้หญิงคนนั้นอีกรึเปล่า”

ทิวยืดตัวมองไปรอบๆ ก่อนจะส่ายหัว

“เฮียจะทำยังไงต่อ”

“ทำยังไงน่ะเหรอ ไม่รู้สิ คงจะหยุดงานสักพัก ว่าแต่เราเถอะ จะให้ช่วยยังไง”

“ทิวก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าต้องอยู่กับเฮีย......................”
.
.
“ทำไมวิญญาณนั่นต้องคอยตามทำร้ายพี่ด้วย” พิทเปรยด้วยความไม่เข้าใจ

“เขาเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเฮีย ทุกคนมีเจ้ากรรมนายเวรเป็นของตัวเอง  คนที่เราเคยไปทำอะไรให้เขาผูกใจเจ็บ ทิวเองก็มี ถึงได้มามีสภาพเป็นครึ่งผีครึ่งคนแบบนี้ไงหล่ะ”

“เหมือนแฟนคลับนักร้องงี้เหรอ”

“ใช่ พวกมันจะถือป้ายไฟคอยเชียร์และร้องกรี๊ดๆบางครั้งก็เอาขนมหม้อแกงมาฝากด้วย ทุ้ย จะบ้าเหรอ”

“แหะๆ ล้อเล่น เห็นบรรยากาศมันอึมครึม” ทิวหัวเราะแห้งๆแต่ในใจนึกหวั่น

“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าเขาต้องการอะไร”

“ทิวก็ไม่รู้ มันเป็นเรื่องที่เฮียต้องค้นหามันด้วยตัวเอง”
.
.
.
.
“เสียงของท่านช่างไพเราะราวกับเสียงนกการเวก ข้าใคร่อยากจักฟังท่านเยี่ยงนี้ตลอดกาล”
สายลมแผ่วเบาพัดเอื่อย เสียงใบพิกุลต้องลมดังเหมือนเสียงดนตรีขับขาน  ท้องน้ำที่ใสนิ่งราวกระจก ที่นี่คือที่ไหน และเสียงนั้นคือเสียงของใคร

“เยี่ยงนี้ตลอดกาล ได้ยินไหม!!!” แต่แล้วจู่ๆเสียงที่นุ่มนวลเมื่อครู่ก็กลับกลายเป็นเกรี้ยวกราด พลันเจ้าของเสียงก็ปรากฏตัวขึ้นเป็นเงาดำตรงหน้า ก่อนจะคว้าข้อมือของพิทไว้ ไอร้อนแล่นไปทั่วร่าง พิทปวดแสบปวดร้อนจนทนไม่ไหว

“โอ้ยยยยยยยยยยยยยย”เขาตะโกนลั่นรถ

“เฮียเป็นอะไร” เสียงทิวดังขึ้น เขามองไปรอบๆ คนทั้งคันรถมองเขาด้วยสายตาไม่วางใจ

“พี่ฝัน ฝันเห็น  โอ้ยยย” ความเจ็บปวดในฝันเมื่อครู่ยังไม่จางหาย เขารู้สึกแสบที่ข้อมือเหมือนโดนพริกละเลง

“ฝันถึงเขาเหรอ” ทิวถามด้วยความเป็นห่วง

“ใช่ อีกแล้ว” พิทตอบก่อนจะยกมือขวาขึ้นและพบรอยไหม้ทำเป็นวงรอบข้อมือ

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน” พิทเริ่มทนไม่ไหว

“ใจเย็นๆก่อนเถอะ เดี่ยวเราค่อยหาทางแก้ พักผ่อนเถอะครับ ทิวจะดูแลพี่เอง”

ทิวแตะแขนที่โดนไหม้ของพิทเบาๆ ทันใดนั้นพิทก็รับรู้ได้ถึงไอเย็นที่แผ่ซ่าน ถึงมันจะไม่หาย แต่สัมผัสนั้นก็ทำให้เขาทุเลาอาการแสบร้อน

เขาเงยหน้ามองทิวด้วยสายตาแคลงใจ เสียงที่บอกว่า “ทิวจะดูแลพี่เอง” มันช่างเหมือนเทปที่ถูกกลอฟังครั้งแล้วครั้งเล่าเสียจริง

[เซ็งเป็ด]

ไปบินแล้วคร๊าบบบ นี่อุตส่าห์มาลงนิยายไกลถึงเคนย่าเลยนะนี่  555