Lesson 54
( Kim Part )
“มึงจะตื่นได้หรือยัง!!!” ผมพยายามลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงเสียงบางอย่างที่ลอยเข้ามากระทบประสาทสัมผัสหูของผม เสียงก็เป็นที่คุ้นเคยกันดีอยู่แล้ว
“อือ...” ผมครางแล้วก็หันไปมองรอบๆห้อง เอ๊ะ ทำไมพี่โชว์ยืนมองผมหน้าโหดขนาดนั้น
“โอ้ย...ซี๊ดดดด” ปวดหัวจี๊ดเลยครับเมื่อคืนยังดีๆอยู่เลยนะ
“กูนึกว่ามึงจะตายไปซะแล้ว หลับไปตั้งสองวันเต็ม”
“…ห๊ะ กี่วันนะ” จะเป็นไปได้ไงในเมื่อ เมื่อคืนผมยังคุยกับพี่โชว์ดีๆอยู่เลย
“สองวันชัดพอไหม” งั้นก็แปลว่าเรื่องเมื่อคืน...มันเป็นแค่ความฝันสินะ หึ ก็ไม่แปลกหรอก ทำเค้าไว้ขนาดนั้นเค้าจะยกโทษง่ายๆเลยเชียวเหรอ
“ปึ้ง...กินเข้าไปซะ จะได้กินยา” พี่โชว์วางข้าวกระแทกกับโต๊ะตรงหัวเตียงพร้อมกับน้ำอีกหนึ่งแก้วและยาจำนวนนึง
“ผมไม่หิวอ่ะพี่...ยังไม่กินได้ไหม” ทันทีที่ผมพูดก็ถูกด่าทันทีครับ
“มึงอย่ามาเรื่องมากนักได้ไหม แดกๆเข้าไปซักที ถ้ามึงหายช้ามึงก็จะโดนกูทรมานช้าลงน่ะสิ” พูดจบพี่โชว์ก็ตักข้าวยัดเข้าปากผมเลยครับ ผมพยายามหันหน้าหนีแต่ก็โดนล็อกคอไว้ สุดท้ายผมก็ต้องยอมกินอยู่ดี
“…”
“เป็นอะไร มึงไม่ต้องมาทำหน้าหงอย...แล้วจะอมข้าวอีกนานไหม กลืนลงไปสิ” ผมกลืนไม่ลงนิก็คนไม่หิวจะมาบังคับได้ยังไงล่ะ
“…” ผมกลืนเข้าไปคำสุดท้ายก็เริ่มรู้สึกไม่ไหวครับ เลยลุกพรวดขึ้นจากเตียงเพื่อจะเอาอาหารที่กลืนเข้าไปออกมา แต่ว่า...
“หมับ....จะไปไหนนั่งลงเดี๋ยวนี้” ผมเอามืออีกข้างปิดปากไว้ครับ พร้อมกับพยายามฉุดลากพี่โชว์เข้าไปในห้องน้ำด้วยเพราะพี่เค้าไม่ยอมปล่อยผม
“เฮ้ย!!! บอกให้นั่งลงไงวะ!!!” พี่โชว์เหวี่ยงผมกลับมาที่เตียงอย่างแรง
“อึก...อั๊วววว....อ้วกกกกก” ผมอ้วกกลางที่นอนเลยครับเพราะทนไม่ไหวแล้ว
“แม่งเอ้ย!!! มึงทำอะไรเนี่ย ทำอะไร!!!!!!!” พี่โชว์พูดด้วยน้ำเสียงโมโหสุดขีด
“ผมไม่ได้ตั้งใจ” ผมบอกพร้อมกับเอาผ้าส่วนที่ไม่เปื้อนไปเช็ดมือพี่โชว์ที่มีอ้วกผมเลอะนิดหน่อย
“ไม่ต้องมาจับตัวกู...สกปรก” กึก เหมือนถูกมีดกรีดลงกลางใจ...คงเกลียดผมมากเลยสินะ...พี่โชว์
“ฮึก...อึก” บ้าเอ้ย ทำไมมึงถึงอ่อนแอยังงี้ คิมภิรันทร์ ก็แค่ด่าเสียดสีแรงๆจากผู้ชายคนนึงที่เคยรัก...แม้ว่าตอนนี้จะยังคงรักอยู่ก็ตาม
“จะร้องไห้ทำไมอีก รำคาญ!!!!”
“ซิก...ซิก” ผมพยายามห้ามน้ำตาตัวเอง แต่ว่ามันก็ห้ามไว้ไม่อยู่
“โอ้ยยย กูบอกว่ารำคาญไงวะ ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง”
“งั้นพี่ก็ออกไปสิ ออกไปเลย ออกไปให้พ้นเลย ถ้าไม่อยากได้ยิน ถ้ามันรำคาญมากนักก็ไสหัวออกไปซะ” เหมือนความโกรธมันบังตาจนไม่รู้สถานะตัวเองว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร ด่าเค้าซะเต็มดอกเลยครับ
“มึงคิดว่ามึงเป็นใคร ถึงมายืนด่ากูฉอดๆแบบนี้ ห๊ะ”
“เป็นคนเหมือนคุณนั่นแหละ คุณจะโกรธจะเกลียดผม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรคุณเลย คุณเอาเรื่องทุกๆอย่างมาลงที่ผมเพราะคิดว่าผมยอมคุณหมดทุกเรื่อง” เมื่อผมพูดแบบนี้พี่โชว์ก็นิ่งไปครับและจ้องหน้าผม
“แต่คุณลืมไปหรือเปล่า...ว่ามนุษย์ทุกคนมีขีดจำกัดในทุกๆเรื่อง”
“!!!” พูดจบพี่โชว์ก็เข้าประชิดตัวผมอย่างรวดเร็วพร้อมกับบีบแขนผมอย่างแรงแล้วเหวี่ยงตัวผมเข้าไปในห้องน้ำ จนหลังผมชนเข้ากับประตูห้องน้ำอย่างจัง
“ปวกดีนัก ล้างปากกันหน่อยดีมั้ง” พี่โชว์เปิดน้ำใส่อ่างล้างหน้าแล้วก็กดหน้าผมลงกับน้ำ ผมพยายามตะเกียกตะกายเท่าที่จะสามารถทำได้
“ดิ้นเข้าไปสิ ดิ้นเข้าไป จะได้รู้ว่าไอ้คนโง่ๆที่มันเคยยอมมึงทุกอย่างน่ะ มันตายไปจากโลกนี้แล้ว!!!!!!!!”
“อึก...อึก...เฮือก...แฮ่กๆ”
“จำไว้ล่ะ อย่ามากล้าลองดีกับกูอีก” พี่โชว์ผละออกจากตัวผมแล้วก็มองผมด้วยสายตาเหยียดหยามอย่างมาก
“กูให้เวลามึงแปปนึง กูเข้ามาทุกอย่างในห้องต้องสะอาดเหมือนเดิม” พูดจบพี่โชว์ก็เดินออกไปจากห้อง หึ มันคงถึงเวลาแล้วสินะที่ผมต้องเลือกทางนั้น...ทางที่จะทำให้ผมหลุดพ้นไปจากชีวิตห่วยแตกแบบนี้
( Show Part )
ผมทนอยู่ในห้องนั้นต่อไปไม่ไหวแล้วแหละครับ ถามว่าทำไม...เพราะผมสงสารไงครับ ถามว่าผมยังรักน้องอยู่ไหม ผมยังรักน้องเหมือนเดิมครับ รักมากกว่าเดิมผมตั้งใจว่าจะทำตัวใหม่กับน้อง แต่ว่าพอเห็นหน้าน้องทีไรก็พาลนึกถึงวันที่น้องทิ้งให้ผมต้องเดียวดายอยู่ถึงสามปีโดยไม่รู้สาเหตุ มันก็ทำให้ความโกรธผมเริ่มปะทุขึ้น และผลมันก็ไปลงกับน้องไงครับ เมื่อเดินออกมาจากห้องผมก็หยิบโทรศัพท์โทรหาไอ้วินทันทีครับ เพราะว่าขึ้นเบอร์มิสคอลของมันตั้งหลายสาย
“ฮัลโหลว่าไงวะ”
“ทักกูได้แบบว่า...”
“เล่นลิ้นอีก เดี๋ยวกูถีบผ่านโทรศัพท์”
“กลัวตายอ่ะไอ้สัด” สรุปมึงโทรมาหาเรื่องด่ากับกูใช่ไหมเนี่ย
“แล้วสรุปมีเหี้ยอะไร ควาย!!!!”
“เห็นแม่มึงบอกว่าไปเที่ยวทางเหนือ...ไม่เห็นชวนกูเลย”
“ประธานบริษัทอย่างกูต้องรายงานใครก่อนด้วยหรอ” เอาตำแหน่งขู่แม่มเลย
“ชิช๊ะ กูก็ประธานเหมือนกันโว้ยยยย” ก็จริงของมันครับ
“แต่ประธานบริษัทมึงกลัวเมียนี่หว่า ฮ่าๆๆๆ” จริงๆครับ ไอ้เนี่ยจะทำอะไรถามเฟียร์ทุกเรื่อง จนผมสงสัยว่าเวลาอาบน้ำต้องถามเฟียร์ไหมว่าอาบยังไง
“ก็มึงไม่มีเมียให้กลัวนี่หว่า เหอะๆ”
“…” ผมยังไม่ได้บอกมันครับว่าผมมาเหนือทำไม...มาตามหาคนสำคัญของผมไงครับ
“เฮ้ย โทษว่ะปากมันพาไป” ไอ้วินเสียงเศร้าเลยครับ
“อือ อย่าไปคิดมากเลย” ผมตอบปัดๆมันไป
“แล้วเรื่องตามหาได้เรื่องบ้างไหมวะ”
“ก็ยังเงียบเหมือนเดิมว่ะ”
“กูว่าคิมเตลิดไปต่างประเทศแล้วมั้ง เป็นไปได้หรอว่าเวลาสามปีมึงกับกูจะหาตัวมันไม่เจอ...ประเทศไทยก็แค่เนี่ยเองนะมึง” ผมโกหกมันเต็มๆเลยครับ จริงๆแล้วผมหาคิมเจอมาประมาณเดือนกว่าแล้ว เพียงแต่จับตาดูห่างๆเท่านั้นเอง
“เออ ช่างมันเถอะมึงกูไม่ได้ใส่ใจแล้วว่ะ....ปึก...” เสียงอะไร มาจากในห้อง
“เฮ้ย แค่นี้ก่อนมีธุระ” พูดจบผมก็วางสายแล้วพุ่งไปที่ประตูห้อง แต่ว่ามันล็อก เปิดเท่าไรก็ไม่ออก ผมเลยพังเข้าไปแม่งเลยครับแล้วภาพที่เห็นก็ทำผมแทบช็อกตาย
“!!!!”
หัวข้อ: หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด Ms.Shizuru Lesson 77 End 19/01/2014 P.66 (อ่าน 719195 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก