Lesson 43
ผ่านไปสิบนาทีหลังจากที่ผมออกรถตามหาและกำลังจะลงไปที่โรงแรมแห่งหนึ่งเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นซะก่อนครับ พอมองหน้าก็โชว์เบอร์ไอ้วินครับ สงสัยว่าจะมีความคืบหน้าแล้วแน่ๆ
“ฮัลโหล มึงมีไร”
( เจอแล้วอยู่ที่โรงแรม XPL มึงรีบมาภายในห้านาทีกูรออยู่ร็อบบี้เร็วด้วยสัด!!! ) พูดจบมันก็วางสายไปเลยครับ ผมก็รีบขึ้นรถแล้วขับรถไปโรงแรมที่ไอ้วินบอกทันที มีเพื่อนเป็นมาเฟียร์ก็แบบนี้แหละแปปเดียวรู้แล้วว่าดวงใจผมอยู่ไหน และเหมือนโชคจะเข้าข้างเพราะว่าโรงแรมที่ไอ้วินมันบอกให้พบไปน่ะมันห่างจากโรงแรมที่ผมอยู่ประมาณสองกิโลเท่านั้นเอง
“ไอ้เหี้ย มาไวจังวะ” เมื่อไอ้วินเห็นหน้าผม มันก็ถามครับเพราะนี่มันแค่สามนาทีกว่าๆเองผมก็ยืนอยู่ตรงหน้ามันแล้ว
“ไปเร็วเถอะไอ้เหี้ย นำไป” ผมบอกมันครับ ผมไม่อยากเสียเวลาแม้แต่นิดเดียว ผมกลัวว่าน้องจะเป็นอะไร แล้วจะโดนทำอะไร
“ห้องนี่แหละ” ตอนนี้ผมขึ้นมาถึงห้องที่พนักงานบอกว่าน้องถูกพามาห้องนี้ครับ
“กุญแจสำรอง” ไอ้วินพูดขึ้นพนักงานก็ยื่นให้อย่างร้อนรนปนกลัวๆครับ นี่มึงทำอะไรเค้าเปล่าวะเนี่ย
“กริ๊ก...” ผมเปิดเข้าไปอย่างรวดเร็ว และภาพที่เห็นทำให้ผมกัดกรามแน่นและโกรธมากๆ ผมไม่เคยโมโหอะไรมากมายขนาดนี้มาก่อนผมจะฆ่าพวกมันคอยดู!!!!
“เฮ้ย มึงเข้ามาได้ไงวะ” ผู้ชายคนนึงพูดขึ้น แต่สภาพพวกมันไม่มีเสื้อผ้าใส่เลยสักคนครับ ส่วนบนเตียงก็มีร่างของคนตัวเล็กผิวขาวนอนสั่นอยู่สภาพก็เหลือแต่กางเกงในสีขาวตัวเดียวและกำลังโดนผู้ชายอีกสองคนโลมเลียลวนลามไปทั่วตัว
“พวกมึง!!!!!” ผมเลือดขึ้นหน้าไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นขว้าปืนในมือลูกน้องไอ้วินยิงใส่แขนใส่ขาพวกมันทุกคน มันก็จะตะเกียกตะกายจะหนีกันครับ แต่ผมไม่ปล่อยไปพวกมันไปง่ายๆ ผมตามไปเอาปืนจ่อหัวไหล่พวกมันแล้วก็เหนี่ยวไกลทีละคนจนครบทุกคน
“ไอ้โชว์มึงพอก่อน” ไอ้ร้องห้ามแล้วจะแย่งปืนจากมือผมครับ
“มึงห้ามกูทำไม มึงเห็นไหมมันทำอะไรคิม!!!!” ผมแทบจะตะคอกถามมันด้วยเพราะอารมณ์โมโหอยู่ครับ
“กูเข้าใจมึงนะ....ตอนนี้มึงควรจะดูแลคิมก่อน” มันเตือนสติผมครับผมหันไปมองทางน้อง น้องนอนสะอื้นอยู่ครับเห็นแล้วก็ยิ่งทำให้ผมเจ็บใจมากกว่าเดิม ผมไม่น่าปล่อยน้องมาเลย ถ้าผมมาด้วยคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้
“ฮือๆ...พี่โชว์ช่วยคิมด้วย ฮือ....พี่โชว์!!!!!” น้องร้องเรียกแต่ชื่อผมครับผมก็รีบเข้าไปกอดน้องไว้แล้วก็แกะเชือกที่มันสีกับข้อมือน้องจนเลือดซิบครับ
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ พี่อยู่นี่แล้ว” น้องโผกอดผมแน่นเลยครับ ผมก็เอาผ้าห่มห่อตัวน้องไว้ครับน้องก็นอนร้องไห้กอดผมไปจนน้องหลับไป คงเพลียและตกใจกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดเมื่อครู่ครับ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงเพราะคิมไม่เคยมีศัตรูที่ไหน.....เอ๊ะ หรือว่า!!! ผมวางน้องลงบนเตียงแล้วไปกระชากไอ้พวกชาติชั่วที่มันกองอยู่ที่พื้นขึ้นมาคนนึงครับ
“โอ้ย...ปล่อยผมไปเถอะ” มันพูดเสียงอ่อนเลยครับ คงเพราะว่ามันโดนยิงไปหลายที่เหมือนกันครับและคนที่ยิงพวกมันก็คือผมนี่แหละ
“ใครจ้างพวกมึงมา” ผมถามมันครับ
“ไม่รู้ครับ” มันยังปฏิเสธ ได้เลยมึงจะได้รู้ว่ากูเนี่ยคนจริง
“ปัง!!!” ผมยิงถากเอวมันครับ เอาสิมึงจะปากแข็งกูนี่แหละจะเอาปืนยัดปากมึงเอง
“โอ้ยยยยยย” มันร้องเสียงหลงเลยครับ ช่วยไม่ได้มึงบังคับกูต้องทำเอง
“คราวนี้กูจะเอายัดปากมึง!!!” ผมพูดพร้อมกับจ่อไปทีปากมันครับ มันหน้าซีดเลยครับ
“เฮ้ย มึงใจเย็นๆเดี๋ยวมันก็ตายหรอก” ไอ้ส้มเข้ามาห้ามครับ มันมากันตอนไหนผมยังไม่รู้ตัวเลย หน้ามันก็เสียเหมือนกันคงไม่เคยเห็นผมโมโหร้ายมากขนาดนี้มาก่อน
“ว่าไง กูถามว่าใครจ้างมึงมา!!!!” ผมไม่ฟังใครทั้งสิ้นครับ ยังไงซะผมต้องสาวไปให้ถึงคนบงการและถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดละก็ คนๆนั้นคงไม่ใช่ใครที่ไหน
“เอ่อ...” มันอ้ำอึ้งครับเหมือนลังเล ผมจะช่วยมันลดความลังเลเอง
“กริ๊ก...ฟึ่บ ฟึ่บ” ผมชักปืนรอเลยครับ มันกลืนน้ำลายเอื้อกเลยครับ
“หนึ่ง”
“…”
“สอง” มึงยังไม่ตอบใช่ไหม....งั้นมึงก็ตายไปเลยละกัน!!!
“เดี๋ยวๆ คุณเมย์ครับ คุณเมย์เป็นคนสั่งพวกเรามา ให้ข่มขืนคนที่อยู่บนเตียงแล้วก็ให้อัดคลิปส่งไปให้ครับ
“เมย์ไหน!!!!!” ผมถามเสียงเข้มถึงจะค่อนข้างแน่ใจก็เถอะ
“ลูกนักธุรกิจใหญ่ที่....”
“พอแล้วไม่ต้องพูดแล้ว กูรู้แล้ว” พูดจบผมก็ปล่อยมันลงไปกองกับพื้น
“เฮ้ย พวกมึงเก็บกวาด” ไอ้วินหันไปสั่งลูกน้องมันครับ
“ครับ” ลูกน้องมันก็โค้งรับแล้วก็กรูกันเข้ามาแบกไอ้พวกนรกนี้ออกไปครับ ส่วนผมก็ไปอุ้มน้องเพื่อจะพากลับบ้านครับ
“แล้วมึงจะเอาไงต่อวะ” ไอ้วินถามครับ ตอนนี้ผมก็หันไปมองรอบๆ ทุกคนกำลังจ้องมาที่ผมเพื่อรอฟังคำตอบจากผม
“กูว่าค่อยคุยกันดีกว่า” ผมบอกแล้วก็ก้าวออกจากห้องพาน้องขึ้นรถไปครับ
“เจอกันที่บ้านกูแล้วกันนะ” ผมบอกทุกคนก่อนจะแยกย้ายไปรถใครรถมัน
เมื่อถึงบ้านผมก็อุ้มน้องขึ้นมาบนห้องแล้วเช็ดตัวให้ตามตัวน้องมีรอยแดงเป็นจ้ำตามตัว ยิ่งเห็นก็ยิ่งอารมณ์ขึ้นครับผมแค้น ผมโมโห แต่เดี๋ยวก่อนผมยังไม่ทำอะไรตอนนี้ ผมจะรอให้น้องตื่นขึ้นมาก่อน
“อื้อ...อื้มมมม” เสียงน้องงัวเงียเริ่มรู้สึกตัวครับ ผมก็นั่งรอให้น้องลืมตาขึ้นมามองผมครับและเมื่อน้องลืมตาขึ้น
“พี่โชว์...ฮึก....ฮือ” น้องร้องไห้ทันทีเลยครับ ผมก็โอบน้องเข้ามากอดไว้
“ไม่ร้องนะครับไม่ร้อง”
“คิมกลัว...ฮึก...พวกมันลวมลามคิม”
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ พี่จัดการพวกมันหมดแล้ว” ผมพยายามปลอบน้อง น้องก็เงียบลงไปสงบสักพักนึง
“พี่โชว์เกลียดคิมแล้วใช่ไหม” อยู่ๆน้องก็พูดขึ้นครับ เล่นเอาผมตกใจไม่น้อยกับคำถาม
“พี่จะเกลียดคิมทำไมครับ” ผมถามกลับแล้วจ้องหน้าน้อง
“คิม...สกปรก...ฮึก...ฮือ” แล้วน้องก็ร้องไห้อีกแล้วครับ
“ไม่จริงครับคิม คิมไม่สกปรก คิมยังเป็นของพี่คนเดียวนะครับเชื่อพี่นะครับ พี่ไม่เกลียดคิมนะครับ ไม่ว่าจะยังไงพี่ก็ไม่เกลียดคิมครับ” จังหวะนั้นพวกเพื่อนๆก็เข้ามาในห้องพอดีครับ
“คิมเป็นยังไงบ้าง” เฟียร์เดินเข้ามาถามไถ่คิมด้วยความเป็นห่วง
“แย่ มันแย่มาก” น้องตอบแต่ก็ยังเอาหน้าซุกอกผมอยู่เหมือนตอนนี้น้องกำลังกลัวและระแวงอยู่เลยต้องหาที่พักพิง
“ใครทำคิม” เฟียร์ถามครับ น้องก็เล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบ เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งที่คิมเล่าก็พากันเดือดดาลด้วยความโมโห โดยเฉพาะผมที่โกรธจนรู้สึกหน้าร้อนเหมือนจะระเบิด
“มึงจะเอายังไงสรุปมาสักทีดิ๊” ไอ้วินถามผม ผมก็หันไปมองหน้ามันแล้วตอบเสียงเข้ม
“กูเอามันตายแน่!!!!!”
หัวข้อ: หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด Ms.Shizuru Lesson 77 End 19/01/2014 P.66 (อ่าน 718377 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก