Lesson 18
( Kim Part )
“อ้าว เต้ว่าไงนั่งก่อนสิ” ผมเอ่ยชวนตามมารยาท
“เต้นี้...”
“ไม่ต้องบอกหรอกใครๆก็รู้จัก น้องเฟียร์ผู้เลื่องลือว่าน่ารักมากๆ แถมยังเป็นแฟนพี่วินอีกใครไม่รู้จักก็บ้าแล้ว”
“แหม เต้ก็พูดเวอร์ไป เราไม่ได้มีชื่อเสียงขนาดนั้นสักหน่อย” เฟียร์พูดแล้วยิ้มๆท่าทางจะเขินอยู่ไม่น้อย
“คิมเย็นนี้คิมว่างหรือเปล่าอ่ะ”
“ก็ไม่ได้ไปไหนนะ ว่างอยู่” ผมบอก
“หรอ ไปเดินเที่ยวห้างกันนะ ไปเป็นเพื่อนเราหน่อย เราเบื่อๆน่ะ” โอ้วชวนกันแบบนี้เลย
“เอ่อ...ก็ได้นะแต่เราไม่กลับบ้านค่ำนะ” ผมรีบบอกเพราะผมไม่ชอบเข้าบ้านค่ำๆ
“งั้นเราไปกันเลยไหม”
“อื้มได้สิ เฟียร์ไปด้วยกันเปล่า” ผมหันไปชวน
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวปีศาจวินอาละวาดอีก”
“อื้มๆ งั้นเราไปก่อนนะ” ผมบอกเฟียร์แล้วก็เดินไปกับเต้ ผมก็เดินห้างกันไปผมก็รู้สึกสบายใจดีไม่ต้องคิดอะไรมากมาย เต้ก็เทกแคร์ผมดีมาก เลี้ยงข้าวผมด้วยของฟรี อิอิ
เราเดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย จนใกล้ค่ำแหละครับ
( Show Part )
“เฮ้อ เลิกเรียนสักที” เสียงไอ้วินบ่นครับ
“วันนี้มึงกลับเลยปะวะ”
“เออ ก็กลับเลยอ่ะแหละ แต่เดี๋ยวโทรหาเฟียร์ก่อน” พูดจบมันก็โทรหาเฟียร์คุยกันได้สักพักมันก็วาง
“ว่าไงวะ” ผมถามมัน
“มันบอกว่ารอกูอยู่คณะคิมอ่ะ ให้ไปรับมันที่นั่น”
“อืม เดี๋ยวกูไปด้วยเผื่อจะรับคิมกลับไปด้วย” ผมบอกไอ้วิน ไอ้วินมันรู้ว่าผมคิดยังไงกับคิม
“กูว่าคิมไม่กลับกับมึงหรอก มึงเห็นไหมเมื่อกลางวันน่ะ เหมือนคิมหึงมึงเลยว่ะ”
“มันจะมาหึงกูเรื่องอะไร” ผมถามมัน
“ก็ที่มึงคุยกับกิ๊ฟไง”
“มันไม่หึงกูหรอก มันไม่ได้คิดอะไรกับกูหรอก อีกอย่างกิ๊ฟกูก็คุยแค่น้อง แต่กิ๊ฟมันคิดมากกว่านั้นหรือเปล่ากูไม่รู้” ผมบอกมัน แต่กิ๊ฟชอบตามเซ้าซี้ผมจริงๆ
“เออๆ แล้วแต่มึงจะคิดละกัน ไปกันเถอะเดี๋ยวศรีภรรยากูจะงอนเอาอีกถ้าไปช้า” พูดจบเราก็เดินกันไปที่คณะเลยครับ
“เฟียร์คร้าบบบบ มาหอมหน่อยคิดถึงจัง” แหม ออดอ้อนเมียเลยนะไอ้เวร
“ทะลึ่ง มากไปละนี่ที่สาธารณะนะ”
“ก็คนมันคิดถึงไม่เห็นเป็นไรเลย”
“ฮึ้ยยยย กูจะอ้วก” ผมพูดแทรกขึ้น
“ฮ่าๆๆๆๆ คนเค้ามีความรักกันมึงไม่มีความรักไม่รู้หรอก...เออนี่เฟียร์แล้วคิมล่ะ” ผมหูผึ่งทันที
“ไปเดินห้างน่ะ” เมื่อเฟียร์พูดไม่ทันจบผมก็สวนขึ้นทันที
“ไปกับใคร!!!” ผมถามเสียงดังลั่น
“ไปกับเต้น่ะ...ไม่ต้องตาเขียวขนาดนั้นคิมบอกว่าคงไม่กลับบ้านค่ำ” ไปกับไอ้เต้หรอ ไอ้เด็กเศรษฐศาสตร์ ปี 2 ที่มาขอเบอร์คิมอ่ะสินะ
“กูไปละ” ผมพูดแทบจะคำรามไอ้วินคงสังเกตได้
“ใจเย็นๆเว้ย เค้าแค่ไปเที่ยวกันตามภาษาเพื่อนเว้ย”
“กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ กูจะไปว่าอะไรมันได้” พูดจบผมก็เดินไปที่รถของตัวเองทันที ผมหงุดหงิดมากตอนนี้ ทำไมต้องไปกับไอ้เต้นั่นด้วย ผมขับรถกลับบ้านแทบไม่ได้แตะเบรกเลยตลอดทางเพราะความหงุดหงิด
( Kim Part )
ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านแล้วขณะนี้เวลาหกโมงครึ่งก็ไม่ได้ค่ำอะไรมากผมก้าวลงจากรถของเต้เมื่อรถจอดสนิท
“ขอบคุณนะที่มาส่งเราน่ะ” ผมหันไปกล่าวตามมารยาท
“ไม่เป็นไรหรอก เราสิต้องขอบคุณวันนี้เราสนุกมากเลย”
“อื้มๆ งั้นเราเข้าบ้านก่อนนะ ขับรถดีๆล่ะ” ผมบอกเต้แล้วเดินเข้าบ้านทันที เมื่อเข้ามาถึงในบ้านก็เจอพี่โชว์นั่งหน้าบึ้งแล้วกำลังมองมาที่ผม
“ไปไหนมา!!!” ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย
“ไปเที่ยวห้างมา” ผมตอบแล้วยิ้มๆแต่อีกคนไม่ยิ้มด้วยเลย
“ไปกับใคร” จะถามเสียงดุทำไมวะ
“ไปกับเพื่อน”
“เพื่อนคนไหน” เซ้าซี้จริงวุ้ย
“ก็เพื่อนต่างคณะ ชื่อเต้น่ะ”
“ดีเนอะ เดี๋ยวนี้มีเพื่อนต่างคณะด้วย”
“อ้าว เฟียร์ก็เพื่อนต่างคณะนะ ก็คล้ายๆกับพี่โชว์นั้นแหละ พี่ต่างคณะ” เมื่อผมพูดจบพี่โชว์ก็พุ่งเข้ามาหาผมแล้วจับแขนผมอย่างแรง
“โอ้ยยยย พี่โชว์ผมเจ็บอ่ะ” ผมทำอะไรผิด ก็มันเป็นเรื่องจริง
“อย่าเอากูไปเทียบกับมัน และต่อจากนี้กูขอสั่งให้มึงเลิกยุ่งกับไอ้เหี้ยเต้นั่นซะ” เฮ้ยๆ เดี๋ยวดิมีสิทธิ์อะไรอ่ะ
“เดี๋ยวดิพี่โชว์ พี่มีสิทธิ์มาสั่งผมตั้งแต่เมื่อไร”
“มึง ห้าม ยุ่ง กับ มัน!!!” พี่โชว์พูดเน้นทีละคำ
“ไม่!!! จนกว่าพี่จะบอกเหตุผลผมมาก่อน” ผมเถียงขาดใจเลยตอนนี้แค่มีเพื่อนแค่เนี่ยผิดด้วยหรอวะ
“ไม่มีเหตุผล นี่ไม่ใช่คำขอร้องแต่เป็นคำสั่ง!!!” พี่โชว์ตะคอกผม
“โอ้ยยย ปล่อยแขนผมได้แล้วผมเจ็บ แล้วก็เลิกยุ่งกับผมสักที พี่เป็นอะไรกับผมหรอถึงได้วุ่นวายกับผมนัก เราก็เป็นแค่คนรู้จักกัน” เมื่อผมพูดจบคนตรงหน้าก็บดริมฝีปากลงมาที่ริมฝีปากผม
“อื้อ...อ่า...อ่อย” ผมพูดแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง จะหันหน้าหลบก็ไม่ได้เพราะถูกรั้งท้ายทอยไว้
“ปึ้กกกก...โอะ” ผมกระทืบเท้าลงไปที่เท้าพี่โชว์ ทำให้ผมหลุดออกเป็นอิสระผมจึงรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น แต่วิ่งไม่ได้กี่ก้าวก็โดนพี่โชว์ล็อคคอจากด้านหลัง
“จะไปไหนมานี่!!!”
“ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยสิ” ผมดิ้นสุดแรง ผมกลัวจะซ้ำรอยเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา
“ฤทธิ์นักใช่ไหม ห๊ะ!!!”
“ตุ๊บ....อึก” พี่โชว์ต่อยท้องผมจนผมตัวงอเพราะความเจ็บปวด
“หมดฤทธิ์แล้วสินะ เตรียมตัวได้เลยเดี๋ยวจะพาไปสวรรค์”