หัวข้อ: ซีรีย์ [บังเอิญ]...สวนทาง (จบในตัว)

[BaoBao]

โอยยยยยยยยยยย จะสอบแล้วววว

แต่หยุดอ่านเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆนะ หนุกมากกกก

 

ด้วยสปริตของ "ผู้ใหญ่"
เราจะหยุดโพสเพื่ออนาคตของชาติ ！！！ 

[w[o]w]

หยุดไม่ได้ ขาดใจ

[RinNam]

แงงงง ไม่เป็นไรค่ะ ขอไว้เป็นกำลังใจในการสอบดีกว่าน้าา

เค้าคิดถึงน้องแม๊กอะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ด้วยสปริตของ "ผู้ใหญ่"
เราจะหยุดโพสเพื่ออนาคตของชาติ ！！！ 

ม่ายยยยยยยยยยยยย~  ยังมีคนที่ไม่ได้อยู่ในช่วงสอบเหมือนกันนะคะ   

"อนาคตของชาติ" ต้องรู้หักห้ามใจเอาเองสิ!   

 อย่าหยุดเล้ยยยยยยยย ขาดใจตายแหงๆ แค่นี้ก็รีเฟรชซ้ำแล้วซ้ำอีกแล้ว!!!   

[DrSlump]

ค้างอ่ะ   

อยากอ่านต่อมากมายยยยยยยยยยยยยยย

[Takarajung_TK]

อ๊ากกกก อย่าหยุดโพสต์น้า
ตอนนี้เข้ามารีเฟรชทุกชั่วโมงเลย
เห็นใจผู้สูงวัยบ้างสิ 

[malula]

ผู้สูงวัยมาเรียกร้องสิทธิ์อีกคน ก๊าก...

[BaoBao]

ฮั่นแน่ะ ใครสูงวัยล่ะจับได้รายคนเลย ทีนี้ 



...

..

.


ตะเกียบคู่หนึ่งยื่นไปคีบเส้นมะละกอสดกรอบเข้าปาก

“สรุปว่าเมื่อคืนมึงก็ให้ไอ้แม๊คมันนอนบ้านมึง”

“ฮื๊อ---” ผมพยักหน้าเสริม

“แล้วก๊องกินไรน่ะ เพื่อนเค้าอยู่แถวนั้น 7-11 ก็โดนยกเค้าเหมือนกัน ฮ่าฮ่าฮ่า ฮาดีนะ”

“กินข้าวผัดที่ไอ้แม๊คมันซื้อกลับไปบ้านอ่ะ นี่เธอ ถ้าเธอไปเห็นนะ เธอจะตัวชาแบบผม มันเหลือเชื่อ ไอ้เป้ แม่งไม่ใช่แล้วนะมึง กูว่ามันเป็นอาการกลัวมากกว่า แค่น้ำท่วมแม่ง เวอร์ว่ะ คนเมืองกรุง” ผมยื่นตะเกียบไปขยุ้มเส้นมะละกอมาเข้าปากอีกคำ แล้วตามด้วยแอปเปิ้ลชิ้นเล็กหนึ่งชิ้น...เออ ตำไทยใส่แอปเปิ้ลเขียวของแฟนไอ้เป้มันก็เคี้ยวมันปากดีเหมือนกันนะ

“ก๊องๆ แล้วเมื่อคืนกอดน้องนอนป๊ะ?”

ผมหันหน้าควับไปจ้องหน้าของแฟนไอ้เป้ “เธอจะบ้าเรอะ แม่งโตเป็นควายแล้ว จะนอนกอดมันทำด๋อยไร ห๊า!”

“ก็ปลอบใจไงก๊อง ก๊องอ่ะ เวลาเฉยๆ ไม่คิดอะไร ใจดำโคตรๆ ฮึ๊ยยย-----ขนลุก” แฟนไอ้เป้ทำหน้าเย้ แต่ก็ยังสวย เพราะเธอสวยเหลือเฟือ

“ฮึ๊!” ผมเค่นเสียงขึ้นจมูกใส่แฟนไอ้เป้ แล้วหันไปบอกไอ้เป้ “กูชังน้ำหน้าสาววายว่ะ นิถ้ากูย้ายไปอาศัยห้องมึงนะไอ้เป้ กูจะกอดมึงแทนหมอนข้างทู๊กคืนเลย กูจะนอนเตียงเดียวกับมึง กูจะใช้ผ้าห่มกับหมอนอันเดียวกับมึง กูจะอาบน้ำพร้อมมึง กูจะเอากางในมึงมาใส่” แล้วผมก็หันหน้าไปเย้ยแฟนไอ้เป้ “แฟนของเธอน่ะ ผมยืมชั่วคราวนะ บอกเฉยๆ ไม่ได้ขอ ไว้น้ำลดแล้วจะคืนให้ พอใจยางงงง------!”

“พอใจมากจ้า ชอบประโยคนี้อ่ะ ขอซื้อนะก๊อง วายแตกมาก เริ่ดดดด----” เธอทำหน้าราวกับกำลังจะได้ปราด้ามาอยู่ในมือ

“ฮึ...” ผมเค่นเสียงขึ้นจมูก

แฟนไอ้เป้ทำหน้าเหมือนคิดหนักสักแป๊บแล้วบอกผมว่า “แต่นะก๊อง....คือช่วงนั้นเค้าขอค่ายืมเป้เป็น เทค อะ โฟโต้ หน่อยได้ป๊ะ อยากได้รูปซีนเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อหน่อยอ่ะ มะด้ายเอาไปขายน๊า อยากได้มาประกอบความบันเทิงส่วนตัวอ่ะจ้า สัญญา ไม่เผยแพร่ ไม่เผยแพร่....” แฟนไอ้เป้ทำตาลุกวาวกว่าปกติ พร้อมทั้งมือเป็นสัญลักษณ์ว่าสาบาน

“ชิ....” ผมเอานิ้วชี้จิ้มหน้าผากแฟนไอ้เป้ เฉดหัวเธอให้ไปไกลๆ “งั้นอันนี้ ขอแทนค่าตัวล่วงหน้าละกัน”

ว่าแล้วผมก็หยิบจานส้มตำไทยใส่แอปเปิ้ลเขียวของแฟนไอ้เปมากินเอง

“อ๊ายย----ก๊อง นั่นของเค้านะ! เค้ายังไม่ได้กินสักคำเลยง่า----อย่าน๊า!!! แอปเปิ้ลเค้า---------”

ผมเอาฝ่ามือซ้ายยันหน้าผากของแฟนไอ้เป้ไว้ แล้วรีบเอามือข้างขวาจ้วงตักเฉพาะแอ๊ปเปิ้ลเขียวเข้าปาก........เป็นการระบายความแค้นที่โดนหยาม!!!!

......

.....

....

...

..

.

[malula]

โว้ะ แฟนเป้เป็นสาววายเยี่ยงเรานี่เอง เจอพวก
ว่าแล้วก็ไปเสาะหาส้มตำมากินมั่งดีกว่า คิคิ

[moredee]

ตำผลไม้ก็อร่อยนะก๊อง
อยากได้โฟโต้ ชุดก๊องกับน้องงู(ที่เป็นคน)มากกว่า

[Rafael]

หุหุ
ชอบแฟนเป้
แต่ละคำถามโดนใจ
สาววาย กร๊ากกก

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

แย่งแอปเปิ้ลเขียวของแฟนไอ้เป้กินจนหมดจาน ผมก็เดินสะบัดตูดจ่ายเฉพาะค่าข้าวของตัวเองไว้กับไอ้เป้ และปล่อยไอ้เป้ให้ดูแลปลอบใจแฟนมันต่อ

ผมตัวเองเดินขึ้นมายังตึกที่ทำงาน ขณะที่เดินขึ้นบันไดของตึก ผมก็นึกอย่างหนึ่งขึ้นมาได้ เลยหยุดอยู่หน้าร้านวัตสัน พิงกำแพงใกล้ๆ แถวนั้น และกดโทรศัพท์....

รอสักพักหนึ่งจนสายเกือบตัด ปลายสายก็รับสายของผม
“ครับพี่กั๊ก มีไร?”

“มึงออกจากบ้านกูมายัง?”

“ออกมาแล้ว! เนี่ยสอบบ่าย แต่ก็มาถึงมหาลัยก่อนเที่ยง มากินข้าวที่มหาลัยอ่ะ ไมเหรอทพี่กั๊ก มีไรเปล่า?”

“เปล่า กูโทรมาถามเฉยๆ เผื่อมึงนอนเพลิน เออ แค่นี้ละ ว่าแต่มึงวางกุญแจไว้ในบ้านใช่ป๊ะ?”

“เออ ลืมอ่ะพี่ ใส่กางเกงติดมามหาลัย เมื่อเช้าออกไปซื้อข้าวราดแกงกินอีกอ่ะ โทษทีพี่ เดี๋ยวตอนเย็นไปคืนนะ”

“เออ ไม่ได้อะไร มึงน่ะ ไม่อ่านหนังสือรึไงวะ กูว่าพอกูออกมาทำงานมึงต้องเอาแต่นอนแน่ๆ เลยว่ะ”

“แหะ แหะ แหะ..... อย่ามารู้น่าพี่กั๊ก อีโด่ ระดับไหนแล้ว ไงๆ ผมก็เอาแค่ผ่าน ไม่ได้จะเก็บคะแนนเอาโล่สักหน่อย”

“โอย ตายห่า ไอ้อนาคตของชาติกู ไปเรียนเปลืองเงินพ่อแม่มึงแท้ๆ เลย”

“พี่กั๊กปากนะ ปาก....”

“ฮ่าฮ่าฮ่า....เออ เออ แค่นี้แหละ โชคเอมึง”

“สาธุ สมพรปากพี่กั๊กด้วยเถอะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า....แค่นี้ละ กูวางนะมึง”

“คร๊าบ----”

ผมกดปุ่มวางสาย เอามือถือใส่เข้าไปในกางเกงของตัวเอง แล้วเดินหน้าไปขึ้นลิฟท์เพื่อยังชั้นที่ผมทำงาน

เมื่อเช้าตอนออกมาหน้าไอ้แม๊คมันดูเพลียมาก ก็นะสงสัยแม่งคิดมาก นอนไม่อิ่ม....

ตอนเช้าไม่ได้กะให้มันไปออกกำลังอะไรหรอก แต่มันก็ตื่นมาพอดี อากาศมันดี เลยชวนมันไปสูดสักหน่อย ก่อนสอบอ่ะ ผมไม่ชอบอุดอู้อยู่ที่โต๊ะเหมือนคนอื่น ผมก็อ่านแต่ก็ออกกำลังด้วย มันกระตุ้นสมองดีนะ

ถึงผมสอบไม่เคยได้เอ แต่นั่นเพราะผมขี้เกียจจำมากกว่าไม่ได้อ่านหนังสือนะครับ...ขอบอก

จะว่าไป....เมื่อคืนผมก็เผลอพูดหมดเปลือกเลย โมโหหิวมากไปหน่อย มาเจอแม่งปัญญาอ่อนอีก เลยขึ้นเลย ..... เฮ้อ... กว่าไอ้แม๊คจะหยุดได้ ผมก็เหมือนคนความดันต่ำ ตามันเห็นดาวปริบๆ .... มืองี้เย็นเจี๊ยบ ไอ้แม๊คแม่งก็ตื่นเต้นว่าผมเป็นไร

ผมก็บอกไปตรงๆ ว่ากูหิวข้าว ไม่มีของขาย กลับมาก็เจอมึงร้องไห้ หิวจะตายห่า ไอ้แม๊คเลยบอกว่ามันมีข้าวผัดที่ซื้อจากปากซอย กะจะเอาไปกินที่บ้านตอนกลับไปถึงแล้ว แล้วมันก็บอกให้ผม.....รอดตายก็ตอนนั้นแหละ

นั่งกินกับพื้นกระเบื้องงั้นแหละ

ไอ้แม๊คก็นั่งหน้าแดงตาแดงอยู่ใกล้ๆ

มันบอกว่าบ้านผมวังเวง พอไม่มีอะไรเลยมันวังเวงมาก ผมก็บอกว่ากูเห็นด้วย

ผมกินเสร็จ ก็ถามมันว่าจะนอนค้างมั้ย? เพราะดึกแล้ว พรุ่งนี้แม่งก็มีสอบ จะให้มันขี่มอไซด์กลับไปบ้านมันก็ห่วงฉิบหาย คือก่อนนี้มองเห็นหน้ามันไม่ชัด เห็นแค่ลางๆ แต่พอเอามันเข้ามาในบ้านแล้วถึงได้เห็นเต็มตาตา หน้าตามันเหมือนคนอดหลับอดนอนมาเป็นอาทิตย์ๆ

ไอ้แม๊คมันก็เกรงๆ สงสัยยังไม่กล้า เลยย้ำกับมันว่ากูห่วงมึง กลัวหลับใน มึงนอนกับกูซะกูก็สบายใจ

มันก็ยิ้มตาหยี รีบพยักหน้าหงึกๆ...... เด็กหนอเด็ก

พอไอ้แม๊คไปจูงมอไซด์เข้ามาเก็บในบ้านแล้ว ผมก็เดินนำมันขึ้นไปห้องข้างบน มันแทบไม่เหลือที่ให้ใครมานอนด้วยเลย แต่จะให้มันนอนเตียงด้วยผมก็แปลกๆ อ่ะ

โซฟาของชั้นล่าง เพื่อนผมมันขนมาวางตรงหน้าบันไดให้ เลยถามมันว่าสะดวกจะนอนโซฟามั้ย?

มันก็ว่าได้ แต่มันบอกว่านอนตรงหน้าบันไดแบบนี้ไม่ดี แม่มันสอนไว้

มันเลยขอจะยกโซฟาลงไปนอนข้างล่าง ผมก็เออออ...แล้วช่วยมันยกโซฟาลงมาวางที่เดิมของมัน..... ก้เบาๆ ครับไม่มีปัญหา

แต่แล้วไอ้แม๊คบอกว่า มันต้องเช็คเมล์ มันบอกว่ามันรับงานจ๊อบไว้ ก่อนหน้าที่มันจะมารอผม ลูกค้ามันโทรมาบอกว่าส่งงานมาให้แก้ มันเลยต้องใช้คอม

แต่ตั้งแต่ไอ้เพื่อนๆ มันมาขนย้ายข้าวของขึ้นข้างบน ผมก็ไม่ได้ต่อคอมอีกเลย เนี่ยก็เป็นยิ่งอย่างที่ผมหงุดหงิด สายต่อเน็ตของบ้านผมมันมีแค่ที่ชั้นล่าง แล้วจะไปซื้อสายยาวๆ มาเชื่อมขึ้นชั้นบนผมก็ไม่มีเวลา ขี้เกียจไปเดิน เลยปล่อยมันไป กะว่าน้ำท่วมแค่แป๊บเดียว ทนๆ ไปก่อน แต่จริงๆ แล้วก็หงุดหงิดมากเลยล่ะ

อย่ากระนั่นเลย ขนคนเดียวมันเหนื่อย เลยให้ไอ้แม๊คขนลงไปเอง อยากใช้มึงก็จัดการไป...... เคี้ยก เคี๊ยก เคี๊ยก...แล้วพอมึงไป กูก็ได้ใช้ต่อ ......

ผมเดินเข้าไปอาบน้ำ สระผม สบายใจ.... เดินออกมาจากห้องน้ำสักพัก กำลังปะแป้งเย็นบนพุงตัวเอง หูผมก็ได้ยินเสียงเหมือนรายการทีวี ดังขึ้นมาบนชั้นสอง

พอลงไปดู เออ....ไอ้เชี่ยแม่งแม๊คจัดวิมานของมันเรียบร้อย.... โซฟา โต๊ะคอม เก้าอี้คอม คอมฯ ลำโพง ทีวี .... พร้อม!

ไอ้เวร...มึงเอาตู้เย็นด้วยเลยมั้ย? กูจะได้ขนลงไปให้มึงใช้!

อยากลงไปด่ามันนะ แต่พอเดินลงไปแล้วเห็นมันหน้าเคร่งอยู่กับหน้าจอคอม ก็นึกได้ว่ามันคงแก้งานของมันอยู่ เลยเว้นให้มัน ผมเดินลงไปเอาหมอนกับผ้าห่มชุดนึงไปวางไว้บนโซฟา พร้อมบอกมันว่าให้รีบๆ นอนพักซะ จากนั้นผมก็เดินกลับขึ้นไปนอนในห้องของตัวเอง

พอล้มตัวลงนอนแล้วก็คิดได้อีกอย่าง ไอ้แม๊คมันทำงานพิเศษสอนพิเศษภาษาอังกฤษที่บ้านเพื่อนมัน แล้วนี่มันจ๊อบอะไร ทำไมต้องใช้คอมแก้งาน

แต่คิดได้แป๊บนึง คาใจนะ กำลังจะลุกไปถามมันให้หายสงสัย แต่ปากปมมันก็หาวพอดี เลยช่างหัวมัน ไว้ตื่นแล้วค่อยถามก็ได้ ไม่ใช่เรื่องขอคาดบาดตาย

ว่าแล้วผมก็ตะแคงตัวเอง แล้วหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมไหล่ให้ตัวเอง 

......

.....

....

...

..

.

[Takarajung_TK]

 อ่านแล้วก็อยากกินส้มตำ

[moredee]

พี่กั๊ก คนไม่ชอบคิด เริ่มคิดถึงน้องแม๊ก มากกว่างูเล้วเว้ยเฮ้ย

[patchylove]

แมคมาแล้ววว ๆ

[Rafael]

นั่นสิ
แล้วใช่คอมทำอะไร หุหุ

[koraorni]

เค้าปลื้มแฟนเป้อะ พูดกรอกหูพี่กั๊กบ่อยๆๆจะได้คล้อยตาม 555  กลับจากข้างนอกก๊รีบมาตามข่าวพี่กั๊กเลย คาดว่าวันนี้คงไม่ต้องลุ้นมากเท่าเมื่อคืนนะคะ

[londoneye]

แล้วเดี๋ยวน้องแม๊คก็คงจะค่อยๆเริ่มเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของพี่กั๊ก

ส่วนกุญแจบ้านเนี่ย...เดี๋ยวได้แอบมีเอาไปปั๊มอีกดอกแน่เลย

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ลงมาจากรถตู้ เดินไปทางโต้รุ่ง ผมก็มีอันต้องตกใจ ร้านค้าหายไปเกือบหมด คนที่เดินผ่านผมไปต่างก็พูดแต่เรื่องน้ำจะท่วมๆ ...... เซ็งอ่ะ

ผมไม่ได้กลัวน้ำนะ แต่หากแค่มันจะท่วมแล้วของกินผมหายไปเกลี้ยงตั๊บแบบนี้ ผมคงอยู่ไม่ได้ซะแล้ว

ผมซื้อของกินในร้านที่อร่อยสุดในเวลานั้นติดมือเข้าบ้าน และไม่วางลองแวะที่ 7-11 ดูหน่อย เช่นเดิม 7-11 ยังคงสภาพถูกยกเค้าอยู่เหมือนเมื่อวาน ผมเลยไปถามเด็กที่แคชเชียร์ว่า ของจะมามั้ย? แล้วตกลงถึงน้ำยังมาไม่ถึงปทุมธานีผมก็ไม่สามารถฝากท้องกับ 7-11 ได้ใช่มั้ย?

คำตอบของเด็กที่ร้าน 7-11 ทำเอาผมเริ่มสำเนียกถึงความน่ากลัวของ “น้ำ” ------------- โรงงานทำขนมปังส่ง 7-11 โดนน้ำท่วมไปแล้วที่อยุธยา

โอ๊ว-------------น่ากลัวม๊ากกกกกกกกกกกกกก 

......

.....

....

...

..

.

เอี๊ยด เอี๊ยด เอี๊ยด----- ผมปั่นจักรยานทรงแม่บ้านสนิมเกรอะกรังเข้ามาในหมู่บ้าน ไม่รีบร้อน สบายๆ

พอผมเลี้ยวเข้ามาในซอยของบ้านตัวเอง ผมก็เห็นมอไซด์คนหนึ่งจอดอยู่หน้าแถบกระถางต้นไม้รกครึ้มของบ้านตัวเอง และพอผมจอดจักรยานหน้าทางเข้าบ้าน เมื่อมองเข้าไปในตัวบ้าน ผมเห็นแสงไฟเปิดอยู่...ก็ไม่แปลกใจละ เมื่อกลางวันรู้แล้วว่าไอ้แม๊คมันเอากุญแจบ้านผมติดตัวไปด้วย

พอผมเข็นรถจักรยานเข้ามาในรั้วบ้าน ไอ้แม๊คก็เปิดประตูไม้ออกมาหาผม

“พี่กั๊ก กินไรมายัง?”

“กูซื้อมาแล้ว ไมวะ?”

“เพื่อนผมมันแบ่งแตงโมมาให้ สวนญาติมันน้ำท่วม เค้าเลยเก็บแตงโมมาจากญาติๆ ก่อนอพยพไปอยู่บ้านญาติคนอื่นที่เหนืออ่ะ พี่จะเอากี่ลูก เดี๋ยวแบ่งให้”

“เชี่ย จะมาอะไรตอนนี้วะ ตู้เย็นกูปิดแล้ว เวรกรรม อยากกินของฟรีแช่เย็นซะหน่อย แตงโมไม่เย็นมันจะอร่อยตรงไหนว๊า” ผมพูดพลางถือกล่องข้าวที่ซื้อมากับกระเป๋าคู่ใจเดินเข้าไปในบ้าน

“เย็นก็มี ผมแช่ไว้ให้แล้ว แต่พี่จะเอากี่ลูก จะได้ใส่ตู้เย็นไว้ให้ ที่เหลือผมจะได้เอากลับบ้านไปให้พ่อแม่”

ผมวางกระเป๋าสะพายของตัวเองลงบนโซฟา แล้วค่อยๆ หันหน้าไปมองหน้าไอ้แม๊ค “มึงทำอะไรกับตู้เย็นกู”

“ก็ต่อสายไฟสิ เสียบปลั๊กก็ใช่ได้แล้ว ยากตรงไหน?”

“มันลำบากกูมั้ย? เดี๋ยวมึงกลับ กูก็ต้องย้ายวิมานมึงขึ้นข้างบน นี่มึงสำเนียกมั้ยว่า กูอยู่ในพื้นที่เสี่ยงเนี่ย!”

ไอ้แม๊คยักไหล่ แล้วเดินหายขึ้นไปบนบ้านผม สักแป๊บมันก็ลงมาพร้อมจานเปล่ากับช้อมส้อม “รู้ดิ แต่พี่น่ะ คิดจะปักหลักอยู่นี่ไปถึงไหน งานก็ต้องทำ เกิดมันท่วมมาจริงๆ มันจะเดินทางสะดวกได้ยังไง นิพี่กั๊กรู้มั้ยว่าน้ำมันมาถึงอยุธยาแล้ว!”

ไอ้แม๊คลากถุงข้าวที่ผมซื้อมาไปแกะกล่องแล้วเทใส่จาน วางว้อนส้อมลงบนจาน จากนั้นก็เลื่อนจานมาทางผม

“รู้สิ เนี่ย โรงงานทำขนมปังให้ 7-11 แม่งจำน้ำไปแล้ว น่ากลัวฉิบหาย” ผมทิ้งตูดลงนั่งที่โซฟา หยิบจานข้าวขึ้นมา แล้วตักข้าวคำแรกเข้าปาก

“โห โรงงานขนมปังจมมันน่ากลัวมากเลยเหรอพี่กั๊ก”

“เออดิ ความเป็นความตายของกูเลยนะ ก่อนขึ้นรถตู้ไปทำงาน กูต้องกินแซนวิชของ 7-11 ทุกวันนะมึง เชี่ย ลำบาก ลำบาก”

“พี่กั๊กเอ๊ย------” ไอ้แม๊คส่ายหัว

“ไม?” ผมพูดทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก

“เปล๊า!” ไอ้แม๊คยักไหล่ขึ้นเสียงสูง

“กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงนะ อย่ามาด่ากูในใจ” ผมเอาส้อมชี้หน้ามัน

“เหอะ เหอะ พี่กินให้เสร็จป๊ะ เดี๋ยวผมยกขึ้นไปเก็บให้ก่อนกลับ เออ กุญแจอยู่บนโต๊ะคอมนะพี่กั๊ก” ไอ้แม๊คพูดจบก็เดินขึ้นไปที่ชั้นบนของบ้านผมอีกที

ผมหันไปมองกุญแจ ก็เห็น ปกติ ไม่มีไร แล้วก็หันกลับมาดูทีวี แม่งก็เส้นทางน้ำ เดี๋ยวจะต้องนี้ ต้องเฝ้าระวัง .... กินข้าวไม่อร่อยเลยให้ตายสิ!

ผมกดรีโมทเปลี่ยนช่อง ไอ้แม๊คเดินเอาเขียงกับมีดลงมาพร้อมแตงโมลูกกระทัดรัดลูกหนึ่ง

“ไอ้แม๊ค นี่มึงค้นเหี้ยไรบ้านกูนักเนี่ย ไม่ต้องเสือกขนอะไรลงมาอีกนะ อีโต๊ะนี่ก็เหมือนกัน เมื่อเช้ายังไม่มีเลย มึงเอาลงมาทำไมว๊า”

“ก็มันนั่งกินข้าวไม่สะดวกนี่พี่กั๊ก จะให้ถือจานไว้ตลอดผมเมื่อย บ่นเป็นหมีกินผึ้งไปได้ เดี๋ยวเอาขึ้นไปให้เองน่า กินๆ ไปเหอะพี่น่ะ กินเสร็จก็เอาแตงโมล้างปาก ว่าแต่จะเอากี่ลูก ถามหลายเที่ยวแล้วนะ ไม่ตอบสักที”

“เอาลูกเดียว”

“อ๊าว เอาน้อยจังอ่ะ” ไอ้แม๊คถือมีดค้าง

“เออ กูว่าจะไม่อยู่แหละ พรุ่งนี้วันเสาร์ กูไปทำงานอีกวัน แล้ววันอาทิตย์กูจะเก็บของย้ายไปอยู่กับไอ้เป้แหละ”

“ใครน่ะไอ้เป้?” คิ้วมันขมวดนิดๆ

“เพื่อนที่ทำงานกู” บอกมันแล้วก็ตักข้าวเข้าปากต่อ

“อ๋อ ย้ายเข้าเมืองน่ะเหรอ?” แล้วมันก็เริ่มตั้งท่าผ่าลูกแตงโม

“เออ กูว่ามันไม่ท่วมไปถึงสีลมหรอก มึงว่าป๊ะ?” หันไปถามไอ้แม๊ค

“อืม.....ไม่รู้สิพี่ ถ้าระบายน้ำไม่ทันมันก็คงนิดๆ แต่ไม่หนักเท่าบ้านพี่นี่หรอก น้ำล่ะ ของกินล่ะ เพื่อนพี่เตรียมยัง แม่ผมบอกว่าอะไรๆ ในห้องก็หมด ถ้าเป็นของกินอ่ะนะ” ไอ้แม๊คพูดพลางตั้งหน้าตั้งตาอยู่กับเล็งผ่าแตงโมให้ตรงสวย

“เหรอ... ไม่รู้ ไอ้เป้มันคงเตรียมแล้วละ มันจะให้กูไปอยู่กับมันตั้งกะมันยกพวกมาย้ายของกูขึ้นชั้นบนแหละ เห็นมันว่ามันซื้อเครื่องกรองน้ำมาติดที่ห้องมันแหละ คงไม่มีปัญหาเรื่องน้ำ” พูดจบผมก็ยักไหล่ ไม่ใส่ใจ ปล่อยไอ้เป้จัดการไป

แตงโมถูกผ่าเป็นสองซีกแล้ว ไอ้แม๊คถือมีดค้างไว้ มันเงยหน้าขึ้นมาถามผม “มันเวอร์ๆ เนอะพี่กั๊ก ว่าป๊ะ?”

“เออดิ น้ำท่วมบ้านนอกยังไม่ขนาดนี้เลย”

ผมพูดจบไอ้แม๊คก็ก้มหน้าผ่าแตงโมซีกหนึ่งเป็นชิ้นเล็กๆ แต่กันอีกซีกไว้ในถุงพลาสติก ไม่มีท่าทีว่าจะเอามาผ่ากิน “อื้อ..... ถึงผมไม่เคยรู้จักน้ำท่วมบ้านนอก แต่ผมว่ามันก็เวอร์ไปอยู่ดี พื้นที่ของในเมืองถ้าจะท่วมก็แค่เมตรเดียว หากมันจะท่วมอ่ะนะ แล้วจะตั้งรับอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้ เมตรเดียวเนี่ยพวกหมาสิน่าจะลำบาก เพราะพวกมันคงต้องลอยตุ๊บป่องหนีน้ำ ขาก็ไม่ถึง น้ำคงสูงท่วมเลยหลังมันไปเยอะ....”

“ฮ่าฮ่าฮ่า..... มึงคิดได้ไงวะ ก๊ากกกกกกก”

“ก็มันจริงนะพี่กั๊ก ไม่เข้าใจคนเมืองกรุงว่ะ” ถึงหน้ามุ่ย แต่ไอ้แม๊คก็ยังจริงจังกับการผ่าซีกแตงโมให้เป็นสิ้นเท่าๆ กัน

“แล้วมึงไม่ใช่คนเมืองกรุงรึไง บ้านมึงก็อยู่ในเมือง”

“ถึงเป็นก็เป็นพวกวงนอก ไม่ใช่คนวงใน แต่ดันมาเป็นช่วงสอบนี่สิ ลำบากว่ะพี่” ไอ้แม๊ควางมีดลง แล้วเลื่อนเขียงพลาสติกมาทางผม จากนั้นก็หันหน้าไปดูทีวี

“เออ แล้วมหาลัยมึงอ่ะ จะเหลือเหรอ?”

“อ.บอกว่าอาจต้องเลื่อนสอบ แต่วันไหนไม่รู้ ไม่มีความแน่นอน ให้เด็กเคยเช็คหน้าเน็ตเอาวันต่อวันอ่ะครับ” มันเงยหน้าขึ้นมาบอก แล้วหันไปดูทีวีต่อ

“อ้อ .....” ผมวางจานข้าวที่นั่งคุยไปกินไปจนหมดลงบนแผ่นกระจก แล้วหยิบแตงโมที่ไอ้แม๊คผ่าเป็นชิ้นพอดีมือขึ้นมากิน “แล้วมึงไม่กินล่ะไอ้แม๊ค ชอบไม่ใช่รึไง?”

ไอ้แม๊คถอนสายตาออกมาจากหน้าจอทีวี มันส่ายหน้า “ไม่อ่ะ เดี๋ยวไปกินบ้านให้แม่แกะเม็ดให้ดีกว่า”

“มึงก็หั่นมันดิ แบบที่กูทำให้มึงก่อนเนี้ย ไอ้ส่วนติดเม็ดเดี๋ยวกูกินเอง” ผมเถือกเขียงที่มีแตงโมแผ่หราไปให้มัน

“ไม่เอาอ่ะ แย่งพี่กั๊กกิน นิสัยไม่ดี” มันส่ายหน้านิดๆ พร้อมส่งยิ้มหวานมาให้

“แดกๆ ไป แดกเยอะๆ แล้วจะได้มีแรงขนของ กูไม่ช่วยมึงนะ ใครเอาลงมาก็เอาขึ้นไปเอง กูช่วยแค่โซฟาอันเดียว” ผมส่งยิ้มหวานคืนมัน

“..................เลวว่ะพี่กั๊ก.....” ไอ้แม๊คหุบยิ้ม เหล่ตามองด้วยด้วยหางตา

“กูเคยบอกแล้วไง คนดีมีถมไป กูขอเป็นคนเลวสักหน่อยจะเป็นไรไป๊ ฮ่าฮ่าฮ่า---------”

......

.....

....

...

..

.

[konnarak]

อยากให้รักกันเร้วๆๆ

[Takarajung_TK]

อ่านเหตุการณ์น้ำท่วมของปีที่แล้วในวันนี้ที่พายุแกมีจะเข้าไทย
ตื่นเต้นกับน้อง "น้ำ" อีกล่ะ

[koraorni]

ตอนนี้หน้าที่สลับกันและ จากที่เคยต้องบริการน้องแม๊ค กลายเป็นต้องมาบริการพี่กั๊กแทน ระวังจะเพลินจนติดใจล่ะพี่กั๊ก

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

เช้าวันเสาร์

ตื่นแล้วผมก็ออกไปทำงาน ก่อนออกจากบ้านก็ช่วยให้แม๊คยกโซฟาขึ้นชั้นบน ส่วนที่เหลือทิ้งให้ไอ้แม๊คจัดการต่อเอง....เมื่อคืนไอ้แม๊คมันขอค้างอีกคืน เพราะพรุ่งนี้วันเสาร์มันจะไปสอนเด็กเรียนพิเศษแต่เช้า มันว่าขี้เกียจขี่มอไซด์กลับบ้าน

ก็ให้มันที่ซุกหัวนอนมันอีกคืน แลกกับแตงโมอร่อยๆ ที่มันหอบหิ้วมาจากบ้านเพื่อนมัน

พูดถึงแตงโม มันบอกว่าขอฝากส่วนของที่บ้านมันเอาไว้ในตู้เย็นก่อน แล้วขอกลับมาเอาอีกทีตอนเสร็จจากสอนแล้ว .... ผมก็อือๆ แล้วแต่มัน แต่สั่งมันไว้ว่าไม่ต้องถอนปลีกตู้เย็นที่มันโยงสายมาต่อใช้แบบพลการ เพราะเดี๋ยวตอนเย็นผมกลับมาแล้วจะจัดการมันให้เกลี้ยงและถอดปลั๊กเอง

......

.....

....

...

..

.

ผมไปทำงาน พร้อมบอกไอ้เป้ว่าจะไปอยู่กับมันวันอาทิตย์เป็นต้นไป เชี่ยเป้ไม่ได้ตื่นเต้นกับการไปของผมเลย มันทำหน้าเหมือนกูรอจนเหนื่อย

ไอ้เป้แค่ตบบ่าผมปุ๊ๆ แล้วบอกว่า ออกจากบ้านแล้วให้ผมโทรมา มันจะมารอผมที่อนุสาวรีย์ แล้วรับเข้าไปที่คอนโดมันด้วยกัน ----- ประเสริฐมากเพื่อนเป้ รู้ดีจริงๆ ว่ากูไม่ชอบจำทาง ------ เคี๊ยก เคี๊ยก เคี๊ยก

......

.....

....

...

..

.

ผมย้ายมาอยู่ห้องไอ้เป้ได้ 2 วันหมู่บ้านผมก็กลายเป็นหมู่บ้านเคียงน้ำไปซะแล้ว

ผมดูข่าวแล้วเศร้า.... เพราะเค้าพยากรณ์ว่ามันจะท่วมขังอยู่อย่างนั้นเป็นเดือน...หรือสองเดือน

ผมเป็นห่วงต้นโมกข์ของพ่อจัง... ก่อนมาผมเอามันเข้ามาในรั้วบ้านแล้วก็เถอะ แต่มันจะต้องแช่น้ำอยู่แบบนั้นเป็นเดือนๆ มันจะดีเหรอ....มันจะตายมั้ย?.... ตั้งสี่ปีเลยนะ กว่าผมจะขุนมันจนสวยได้ขนาดนั้นง่า....... 

......

.....

....

...

..

.

[malula]

แหม ๆ ๆ ต่อปากต่อคำ
กั๊กไปอยู่กับเป้จริง ๆ ใครบางคนมิลงแดงหรือนี่
เห็นมาจอดรถวนเวียนแถวบ้านเขาได้ทุกวัน

[Rafael]

ตามกันต่อ

[moredee]

ไม่ต้องห่วงต้นโมกข์ น้องมันขนให้แล้ววววววว

[koraorni]

หลังจากที่ไปกินข้าวมาแล้ว ก้อมาลุ้นพี่กั๊กกะน้องแม๊คต่อ หลังจากย้ายมาอยู่ในเมืองแล้วจะเจอกันได้ยังไง

[londoneye]

ไปอยู่กับเป้แล้วน้องแม๊คล่ะ

จะไม่คิดถึงพี่กั๊กแย่เหรอ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อ่านแล้วนึกถึงปีที่แล้วเลย ลุ้นจนเหนื่อย แล้วยังต้องลุ้นให้มันลดลงอีก ของก็ห่วงแสนห่วง แต่พอเห็นข่าวเห็นสภาพบ้านแล้วก็ไม่รู้จะห่วงของยังไงดีเลย เพราะมันต้องมีเสียไปแหงๆ ที่จริงตอนรอให้มันลงก็ทำใจไว้แล้วล่ะ เหอๆๆ อยากจะบอกว่าตอนนั้นที่ม.ก็งดสอบกระทันหันเหมือนกัน เลื่อนออกไปไม่มีกำหนดเลย กว่ามันจะลด..ลืมหมด!!

ต้นไม้น่ะไม่ต้องห่วง... ตายหมดแหงๆ น้ำเน่าปานนั้น จะมีเหลือรอดได้ไง อาจจะเหลือแค่ต้นใหญ่ๆและอึดๆน่ะ เหอะๆๆ

แต่ไอ้คุณน้องแม๊กนี่ก็ช่างกล้าเนอะ ยกลงมาหมด ไม่กลัวว่าน้ำจะมากะทันหันจนยกขึ้นไปไม่ทันเรอะ ตอนน้ำมาอ่ะเร็วจะตายยย ทำไรไม่ทันหรอก

รอตอนอยู่ด้วยกัน เอ้ย! คอนโดเดียวกันชั้นเดียวเฉยๆ คริๆๆ 

ปอลิง แฟนเป้นี่ช่างใจจริงๆ กั๊กมีเซอร์วิสด้วย เป้คงชินแล้วสินะ คริๆๆ แอบฟินไปด้วยเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ 

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ปึ๊ก----

“โอ๊ย! ไอ้ก๊อง กระแทกมาได้ พุงกูจะแตก” ไอ้เป้ตวาดลั่น

“กรี๊ดดดดดดดดดด------- ก๊อง เอาอีก เอาอีก กอดหมอนอิงอ่ะ แล้วซุกหน้าเข้าพุงเป้ เห็นแค่หัว ไม่เห็นหน้า เข้าเงื่อนไขพอดี อร๊ายยยยย---”

แฟนไอ้เป้ส่งหมอนอิงที่เธอนั่งกอดอยู่บนพื้นมาให้ผม แล้วแม่คุณก็หันไปหยิบกล้องถ่ายรูปมาปรับตั้งค่า

ผมรับหมอนอิงมากอด แล้วกลับหลังหันไปนอนเอาจมูกจิ้มพุงไอ้เป้

เสียงคลิกถ่ายรูป ดังให้ได้ยินเป็นช่วงๆ ผสมกับเสียงกรี๊ดกร๊าดของคุณเธอ.....

“เป้......”

“ไร.....”

“คิดถึงบ้านที่ปทุมว่ะ เดือนนึงแล้วนะเว้ย เมื่อไหร่มันจะลดหมดสักทีว๊า กั๊กๆ อยู่นั่นแหละ”

“น้ำไม่ลดแล้วมึงด่าตัวเองทำไมวะ ก๊อง?” ไอ้เป้ถอนสายตาจากหนังสือนิยายที่มันอ่าน ก้มมามองผมที่นอนหนุนพุงมันอยู่

“.......กูด่าตัวเองตรงไหน กูบ่นน้ำ!”

“ก็เมื่อกี้มึงบอกว่า กั๊กๆ อยู่นั่นแหละ....”

“กวนตีนแหละไอ้เป้”

“ฮ่าฮ่าฮ่า.......เค้าชอบเวลาก๊องอยู่กับเป้อ่ะ น่ารักดี” แฟนไอ้เป้ที่คงถ่ายฉากวายชวนจิ้นจนสมใจแล้วมานั่งแปะอยู่ใกล้หัวเข่าของไอ้เป้

ผมตะแคงหน้าไปอีกทาง เบื่อพุงไอ้เป้ละ คุยเล่นกับแฟนไอ้เป้ก็มันส์ไปอีกแบบ พอแก้เบื่อได้ “ไม่หรอก เราน่ะชอบแค่ผู้ชายกุ๊กกิ๊กกัน แต่ไอ้ผู้ชายหน้าไหนมันกุ๊กกิ๊กกันเราก็ชอบทั้งนั้นแหละ ทำมาพูดดี”

“เปล่านะ นี่ถ้าอัดเสียงได้จะอัดเลย เป้คุยกับก๊องแล้วตลกดี เวลาเค้าเครียดๆ กับเจ้านายนะ เค้านึกถึงคำที่ก๊องกับเป้เถียงกัน แล้วเค้าก็หัวเราะออกด้วยละ ตลกดี”

“......ผมไม่เข้าใจคุณ.....” ผมบอกแฟนไอ้เป้

“คนนี้มึงไม่ต้องเสือกเข้าใจหรอก กูเข้าใจของกูคนเดียวพอ” ไอ้เป้พูดแทรกขึ้นมาเหนือหัวของผม

“อ๊ายยยยย----- เท่ไปเลยที่รัก ไหนมาหอมทีสิ” พูดจบแม่คุณก็ลุกพรวดขึ้นมาหอมแก้มไอ้เป้หนึ่งฟอด ไอ้เชี่ยเป้ก็ยิ้มกริ่มซี่

“ชิ.... เออ กูไม่มีแฟนมั่งก็ให้มันรู้ไป....” พูดจบผมก็ลุกขึ้น หมุนตัวเอาหลังไปพิงพนักวางแขนอีกฝั่งของโซฟา แล้วยื่นเท้าไปวางบนตักของไอ้เป้ นั่งกอดหมอนอิงที่แฟนไอ้เป้ยื่นมาให้เมื่อกี้แบบอิจฉาที่เห็นคนเค้ารักกัน

และไอ้ท่านี้ของผมมันก็ดั๊นเรียกเสียงกรี๊ดของแม่คุณได้อีกรอบ เลยต้องนั่งเป็นแบบให้เธอถ่ายรูปอีกช๊อต

อยากบอกเหลือเดินว่า *-* ไอ้ก๊องไม่ไหวแล้วนะ！！！ เบื่อ！  เซ็งเว้ย！！！

......

.....

....

...

..

.

หลังจากแฟนไอ้เป้ปล่อยตัว ผมก็เดินออกมานอกคอนโดของไอ้เป้ ก็เดินเล่นเฉยๆ ฆ่าเวลา

วันจันทร์-เสาร์ ทำงานทั้งวัน ผมไม่รู้สึกเบื่อและเซ็งเท่าไหร่

แต่พอมาถึงวันอาทิตย์นี่สิ.....ยิ่งนับวันผมก็ยิ่งเหมือนคนซึมเศร้า

ขอบอกอย่างหน้าไม่อายเลยนะ ผมคิดถึงบ้านเช่าหลังนั้น บ้านที่ปทุมซึ่งถูกน้ำโอบล้อมด้วยความรัก....รักมากเลยไม่ไปไหน...

อยู่กับไอ้เป้ สุขสบายอย่างที่คิดละ ไอ้เป้แม่งเตรียมพร้อมทุกอย่าง ของกินก็พอมีให้เลือกบ้าง ไม่ได้ถึงกับสวยหรู แต่ก็ไม่อดตาย มาม่าไอ้เป้มีให้ผมพร้อมเลือกหลายรส กันผมเอียน....เสื้อผ้าไม่ต้องซัก จ้างร้านซักผ้าด้านล่างคอนโดมันเอา ชิ้นละ 5 บาท....ไม่รีด ผมจะรีดเอง

แต่ก็นั่นแหละ ห้องกระติ๋วเดียว ผมทำความสะอาดแป๊บเดียวก็จบแหละ รีดผ้าก็แค่เสื้อกับกางที่ใส่ไปทำงานเท่านั้น....ที่ใส่ลำลองเล่น ไม่เคยรีดครับ คิดว่าไม่จำเป็น

แล้วก็เบื่อ....เบื่อมาก ทีวีก็ไม่มีอะไรดู มีแต่ข่าวน้ำ กับการเตรียมตัว.....ไอ้เชี่ย จะเตรียมเผื่อไปดวงจันทร์เลยมั้ยเนี่ย?...

นิยายในห้องไอ้เป้ก็มีแต่ที่อ่านแล้ว โรงพิมพ์ สำนักพิมพ์ก็คาดว่าอาจจมน้ำไปไม่น้อย ถนนหนทางเหมือนถูกตัดขาด หนังสือใหม่ๆ เลยไม่มีให้ผมซื้ออ่าน

หนังซีรีย์ในเน็ตก็ตามเก็บดูหมดแล้ว อันที่ไม่มีซับไทยผมก็ไม่สามารถ ถึงฟังภาษาอังกฤษออกแต่มันไม่เข้าใจอ่ะ

ถึงแฟนไอ้เป้มานั่งเล่นด้วยวันอาทิตย์ ให้ผมลับฝีปากเล่น แต่มันมือคนละชั้น คือฝ่ายนั้นเค้าผู้หญิง ผมจะพูดกูมึงกับเค้ามันก็ไม่ได้ เลยคุยเล่นได้แป๊บๆ ก็เบื่อแหละ

เดือนนึงแล้ว ผมก็ตามข่าวอยู่ว่าน้ำมันลดยัง? ซึ่งก็ลดแล้วล่ะนะ แต่ก็ยังเหลืออยู่ในบ้าน ประมาณเกือบหัวเข่าได้

เมื่อเช้านี้ตื่นมา คิดถึงบ้านจัด บอกไอ้เป้ว่าจะไปดูบ้าน คือผมเช็คในเน็ตแล้วว่ามีรถทหารมีคอยรับส่งอยู่ ผมโทรไปยืมรองเท้าบูธสูงเหนือเข่ามาจากแฟนไอ้เป้ละ เธอว่าจะเอาของพี่ชายมาให้

แล้วไง...... เจอไอ้เป้สวดยับ

มันว่าน้ำเน่าขนาดนั้นไม่ให้ไปหรอก แล้วมันพูดเสียงเฉียบเลยว่า ให้ลดเหลือแค่ถนนในหมู่บ้านแล้วจะให้กลับไปขัดบ้าน...................... ขัดใจเว๊ย!!!!!!!!! 

บ่ายสี่โมงกว่า ผมเดินกลับมาที่คอนโดไอ้เป้อีกครั้ง หลังจากไปหาความบันเทิงที่สยาม กะว่าจะไปดูหนังสักเรื่อง แต่ก็ไม่มีหนังไหนน่าดู เดินเล่นดูเสื้อผ้า นั่นนี่ สักชั่วโมง เท่านั้นก็เบื่อละ ผมเลยนั่งรถเมลจากสยาม เอารถแดงเนี่ยะแหละ นั่งมันหวานเย็นมาเรื่อยๆ ต่อกี่ทอดก็ช่างหัวมัน ..... ไม่มีไรทำ เบื่อ.... เลยมาถึงคอนโดไอ้เป้ตอนบ่ายแก่จัดสมใจ

วันนี้ไอ้เป้จะทำสุกี้ให้แฟนมันกิน ลาภปากมาก ชอบสุกี้ฝีมือไอ้เป้ เพราะไม่ว่าจะเอาเครื่องเทลงไปเท่าไหร่น้ำซุปมันก็ไม่เค็มเหมือนตามร้าน.....

“เอาว่ะ อย่างหน้อยก็มีเรื่องดีๆ นะมึง ทนอีกหน่อยนะไอ้กั๊ก ทนหน่อยมึง.....” ผมพูดพึมพัมกับตัวเอง ตอนที่ยืนรอลิฟท์ลงมา

ถอนหายใจทิ้งสักสองสามที ลิฟท์ก็ลงมาถึง ไม่มีใครคนอื่นจะขึ้นไปพร้อมผม เมื่อเข้าลิฟท์ไปแล้ว ผมจึงกดปุ่มสั่งประตูให้ปิดทันที

“เดี๋ยวๆ พี่ รอก่อน!”

เสียงหนึ่งดังลอดเข้ามาในลิฟท์ ยืมมือไวกริบยกนิ้วไปกดปุ่มสั่งประตูให้เปิดค้างไว้ทันที............ช้าหน่อย แต่ก็ทันการ ประตูเหล็กเปิดอ้าจนสุด แล้วคนที่ตะโกนเรียกผมไว้ ก็วิ่งมาพร้อมกับข้าวของพะรุงพะรัง

“ฮ๊า----- ขอบคุณครับ....ชั้น 15 ครับ รบกวนด้วย!” เด็กหนุ่มคนนั้นเข้ามาแล้วก็พูดโดยไม่ได้มองหน้าผม จากนั้นก็ยืนหอบ

ผมจ้องเสี้ยวหน้าครึ่งหนึ่งของเด็กหนุ่มคนนั้นแล้วก็เผลออุทานเสียงหลง “อ้าว！”

อีกฝ่ายได้ยินเสียงอุทานของผม ก็หันมามองหน้าแล้ว แล้วก็ทำหน้าประหลาดใจสุดๆ “อ้าว------”

“มึงมาไงวะ?”

“ก็นั่งรถมากับเจ้”

“มึงรู้....ว่ากู....อยู่นี่?”

“.........ไม่ใช่เทวดาครับพี่กั๊ก ผมเป็นแค่ไอ้แม๊ค พี่เห๊อะ ตามผมมาล่ะซี่”

“เชี่ยแหละ นี่มันหอไอ้เป้ ความคิดมึงแม่งเสื่อมว่ะไอ้แม๊ค ฮึ!”

“อ้าว งี้ก็หนีน้ำมาเจอะกันสิ อยู่ชั้นไหนล่ะ?”

“15 มึงอ่ะ?”

“15.....หึหึหึ”

“กรรมของกู”

“แล้วจะเปลี่ยนคำพูด....”

“หนีน้ำมาเจอมึงเนี่ยนะ กรรมกูชัดๆ”

“แล้วพี่ไม่คิดเหรอว่าผมก็หนีจระเข้จากรามอินทรามาปะสิงโตเหมือนกัน”

“นิกูเท่เหมือนสิงโตเหรอวะ หึหึหึ....”

“เปล่า ขี้เกียจเหมือนสิงโตตัวผู้ นอกจากเวลากินแล้วจะนั่งหน้าตรงทำเท่ ทอดอารมณ์ไปเรื่อย.....เหมือนแม๊ะ?”

“.........เชี่ย!......” 

......

.....

....

...

..

.