หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17

[nan239]

เมื่อไรจะมาต่ออ่ะ

[A_THan]

ไม่มีใครเรียนรู้ทุกอย่างได้ดีไปกว่า...ตัวเรา

ทุกประสบการณ์ผ่านมาแค่ครั้งเดียว

แล้วมันก็จะผ่านไป

วันนี้จะกลายเป็นแค่เมื่อวาน สำหรับวันพรุ่งนี้

สิ่งที่เราต้องทำคือ ทำวันนี้...ขณะนี้ให้ดีที่สุด

เพื่อที่มันจะได้กลายเป็นความทรงจำที่สวยงามที่สุดสำหรับวันพรุ่งนี้..


----------------------------------------------------------

ตอนที่ 18
[มะนาว]


   เอาเข้าจริง ๆ แล้วผมก็ไม่ได้เดินไปไหนไกล เพียงแค่ตลาดที่อยู่ห่างจากคอนโดมันเพียงแค่ 3 กิโลเท่านั้น จริง ๆ ผมเดินตามรถขายโจ๊กมา คนเข็นคือชายหนุ่มอายุน่าจะประมาณพี่บุ้งได้มั้ง ที่เดินเคียงข้างคือหญิงสาวหน้าตาดี และอาซิ้มที่ดูแก่แต่แกเดินไวชะมัด ทั้งสามคนเดินมาเรื่อย ๆ จนมาหยุด ณ ที่แห่งนึง ป้ายใหญ่โตเขียนให้รู้ว่ามันเป็น ตลาดสดกลางกรุง
พอหลุดเข้ามาในตลาดเหมือนโลกอีกโลกนึงที่ผมไม่เคยเจอ เหมือนว่าขณะที่ผู้คนกำลังหลับใหล แต่ชาวตลาดยังคงตื่นขึ้นทำงานประหนึ่งว่านี่คือเวลากลางวัน เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่นตลาด สลับกับเสียงจัดข้าวของเตรียมขายในวันรุ่งขึ้น ผมยืนอยู่ข้างหน้าอย่างตื่นตะลึง!


“น้อง ๆ หลบหน่อยน้อง!!!!!”เสียงดังตวาดข้างหลัง คนหันมามองที่ผมก่อนจะกลับไปสนใจทำงานตัวเองต่อ ผมเบี่ยงเข้าด้านข้างหลบรถเข็นผักที่เข็นมา น่ากลัวว่ะ...แต่ก็น่าสนใจไม่น้อยถ้าผมจะลองเดินเล่นในนี้คงจะสนุกดีนะ


ทุกคนดูเร่งรีบและทำงานกับเร็วมาก ๆ ไม่มีใครหยุดหรือปริปากบ่นกันเลย ทุกนาทีอาจหมายถึงจำนวนของเม็ดเงินที่มาจุนเจือครอบครัวตัวเองสินะ ผมไม่เคยทำงาน...นอกจากงานในไร่ ซึ่งก็ได้เข้าบ้างไม่ได้เข้าบ้างก็ไม่มีใครว่า ส่วนใหญ่แล้วพ่อไม่อยากให้ผมไป พ่อชอบให้ผมนั่งอ่านหนังสือในบ้านมากกว่า ที่บ้านมีเงินให้ผมใช้อาจไม่มากเท่าคนอื่น แต่ผมรู้ว่ามันก็ไม่น้อย ผมไม่ต้องออกค่าเทอมเอง ค่ากิน ค่าอยู่ มีคนจ่ายให้หมด อยากได้อะไร...ถ้าขอจากแม่ไม่ได้ ปู่ย่าตายายก็จะเป็นคนให้ผมแทน เพราะฉะนั้นผมถึงไม่เคยดิ้นรน...ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม


ยกนาฬิกาขึ้นมาดู หกโมงครึ่งแล้วยังไม่มีแสงพระอาทิตย์แต่ความสว่างก็เริ่มทอดกายมาใกล้ ผมเดินมาจนถึงท้ายตลาด...อะไรบางอย่างที่เบื้องหน้าไม่อาจทำให้ผมหันหลังกลับ สวนสาธารณะติดกับแม่น้ำเจ้าพระยา เดินไปลมก็โกรกพัดหน้าจนรู้สึกสดชื่น อ๊า....ผมสูดอากาศที่คิดว่าบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด สบายจัง~ ถ้าติณฑ์มาเห็นมันจะชอบที่นี่รึเปล่านะ
ป่านนี้จะตื่นรึยัง
จะรู้หรือยัง...ว่าที่ห้องนั้นไม่มีผมอยู่~
 
ตอนที่มันโทรหาผม ผมค่อนข้างตกใจมาก เสียงมันน่ากลัวมาก...และผมกลัวว่าถ้าบอกไป มันอาจจะด่าผมแน่ ๆ ผมไม่กล้าพูด ภายนอกที่ทุกคนเห็นผมอาจดูเป็นคนเก่ง หยิ่ง พึ่งตัวเองได้ แต่ผมรู้ว่าผมกำลังสร้างกำแพงเหล่านั้นคลุมตัวเองไว้ ปกปิดไว้ไม่ให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเอง
 
ท่ามกลางคนเหล่านั้น ผมเปิดให้มัน...ให้มันดูคนเดียว
 
ผมไม่รู้เลย...ว่าจะต้องทำยังไงเวลามันโกรธมันดูน่ากลัวมาก ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไร บางทีผมอาจแค่กลัวเสียมันไป~
 
นั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ที่ม้านั่งจนรู้สึกปวดท้อง...ผมหยิบน้ำขึ้นมาดื่มอีกหน ไม่ไหวแล้วล่ะ...คงต้องหาอะไรยัดลงท้องก่อนอาการจะหนักกว่านี้ มองซ้ายมองขวาเห็นร้านโจ๊กรถเข็นคันนั้น มันตั้งอยู่เกือบริมน้ำทีเดียว ผมเดินเข้าไปมอง ๆ ซิ้มก็ยิ้มให้
“นั่งก่อง ๆ พ่อหนุ่ม”ซิ้มแกเช็ดเก้าอี้แล้วยื่นให้ผม
“ทานโจ๊กไหมครับ”พี่ผู้ชายถามขึ้น ผมพยักหน้า...สั่งไม่เป็นอ่ะ
แต่เค้าไม่ถามอะไรต่อ กลับก้มลงทำอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานโจ๊กใส่ไข่ร้อน ๆ ก็วางตรงหน้า เค้าแยกผักมาให้ด้วย ผมเขินให้อย่างเขิน ๆ ลองตักขึ้นมาชิมแล้วยิ้มกว้าง จนอาซิ้มหัวเราะ
ติณฑ์มันต้องชอบแน่ ๆ มันชอบสรรหาของอร่อย ๆ ทำอยู่แล้วนี่...
ผมทานไปได้ครึ่งถ้วยก็ไม่ไหวแล้ว รู้สึกจุกที่ลิ้นปี่...แต่ยังขอนั่งที่ร้านเพื่อนั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นต่อไป...เรือข้ามฟากกำลังทำงาน คนทำงานและนักเรียนเริ่มทยอยเดินมารอเรือกันแล้ว จนกระทั่งร้านโจ๊กที่เงียบสงบเต็มไปด้วยคน ผมถึงจ่ายเงินและลุกออกมา
เฮ้อ...เหงา
ติณฑ์มันต้องรำคาญผมมากแน่ ๆ กำลังชั่งใจอยู่ว่าจะไปไหนดี...สักแปปก็มีสายเข้า ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู ‘ติณฑ์’
กดรับแต่ไม่ได้พูดอะไร...
“...............................”
“อยู่ไหน?”มันถามน้ำเสียงหงุดหงิด เห็นมันเป็นแบบนี้ผมยังไม่อยากกลับ ไม่อยากทะเลาะ ไม่อยากทำให้มันรำคาญ
“...............................”
“ถามว่าอยู่ไหน!?!??!”
“...............................”
“อยู่ไหนครับ...”น้ำเสียงเริ่มอ่อนลงบ้าง มันก็เป็นซะอย่างเงี้ย
“ตลาด....”ตอบมันเสียงเบา กูกลัวมันอ่ะ~
“รออยู่ตรงนั้นนะ”มันบอกแล้ววางสายไป ผมลังเลจะเอายังไงดี...แต่ขาก้าวไม่ออกเหมือนถูกตรึงไว้ เพราะคำพูดนั้น...ไม่นานอย่างที่คิด มันเดินเข้ามามองหาผม สักพักพอเห็นผม มันก็ทำหน้าเหมือนโล่งใจ เราไม่ได้พูดอะไรกัน...มันจับมือผมเดินออกจากที่นั่น พาขึ้นรถ แล้วขับออกไปทันที
            ผมไม่ได้ถามว่าจะพาไปไหน มันเองก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นเดียวกัน...ผมนอนคิดอะไรไปเรื่อย รู้สึกเจ็บท้องจนต้องกัดปากตัวเองเอาไว้ ร่างผมกำลังสั่น...เพราะความหนาวของแอร์ แม้แต่การยื่นมือไปหรี่ความเย็นผมยังไม่กล้า
 
            อึดอัด~
 
            ผมไม่กล้ามองหน้ามันง่ะ...ไม่รู้ว่า ณ ตอนนี้มันกำลังทำหน้าแบบไหน...ไม่กี่นาทีเราก็มาอยู่ที่คอนโดมันเหมือนเคย มันจูงมือผมเข้ามาในห้อง พาไปนั่งที่โซฟาแล้วก็เริ่มจูบผม จนหัวสมองเริ่มเบลอไปหมด
            “รู้ไหมว่ากูโกรธมาก”มันถาม ผมพยักหน้า...รังสีรัศมีแห่งความโหดแผ่ซ่านซะขนาดนี้
            “รู้ไหมโกรธเรื่องอะไร”มันถามต่อ
            “หนีเรียน โกหก”ผมบอกเสียงเบา ไม่ได้ตั้งใจนี่...ผมอยากทำงานนี้จริง ๆ เพราะอยากได้เงินจริง ๆ ถามว่าทำไมถึงอยากได้เงินนักทั้งที่ก็มีพอให้ใช้ เพราะผมอยากลองทำอะไรง่าย ๆ ด้วยตัวเองบ้าง ผมเคยขอพ่อไปเรียนต่างประเทศแต่พ่อไม่ให้ ผมกำลังรวบรวมเงินที่มีเก็บไว้ เผื่อ...วันไหนที่ผมอาจจะได้ไปขึ้นมาจริง ๆ
            มันจับคางผมเชิดขึ้น
            “มองตากู”มันบอก ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย ตามันดุ...จนไม่กล้ามองนาน
            “โกรธเรื่องอื่นด้วย กูไม่ชอบให้มึงไปกับคนอื่น หัวเราะกับคนอื่น”
            ผมทำหน้าไม่เข้าใจ...?
            “เมื่อวานกูเห็นมึงที่ห้าง.....กับไอ้เหี้ยรุ่นพี่คนนั้น”มันบอก ผมทำตาโตด้วยความตกใจ หะ เห็นเหรอ ใช่สิ...มันต้องเห็นแน่ ๆ ไม่งั้นมันจะโทรหาผมทำไม ไร้คำแก้ตัว...
            “ไปทำอะไรกัน”
            “....................”
            “มีอะไรทำไมไม่ชอบพูดว่ะ ให้โอกาสอธิบายแล้วนะโว้ย”
            “กะ ก็มึงชอบทำท่าน่ากลัวใส่อ่ะ”ผมบอก เหมือนมันระงับอารมณ์ตัวเองอยู่ ผมก็ไม่ได้พูดอะไรมาก
            “ไปทำอะไรบอกกูหน่อยดิ”
            “ไปดูเขาหาสปอนเซอร์กับลองถ่ายภาพ”
            “แล้วธุระอะไรของมึงต้องไปกับเขา นี่ถึงกับต้องโดดเรียน ที่บอกว่ามีควิซก็โกหกใช่ไหม?”
            “เปล่า!!! มีควิซตอนเช้า แต่ตอนบ่ายโดดจริง”พูดเสียงเบาละครับ
            “เฮ้ออออออออ~ รู้ไหมว่ากูโคตรเกลียดคนโกหก”
            “ไม่รู้~”ไม่ได้รวนมันนะ ไม่รู้จริง ๆ นี่หว่า
            “งั้นมึงก็รู้ไว้ซะ ว่ากูรักมึงมาก หวงมากด้วย อ่อ...ตอนนี้กูโคตรหึงเลย ฉะนั้นเวลามึงจะทำอะไรช่วยสำนึกด้วยนะครับว่า มึงกับกูเป็นคน ๆ เดียวกันแล้ว มีอะไรต้องบอกกูทุกเรื่อง เพราะถ้าให้กูรู้เองทีหลัง กูจะโมโหมาก!!!”มันบอก ผมโผเข้ากอดมันเลย ไม่กล้าทำอีกแล้ว~
            มันกอดผมกลับหนัก ๆ เช่นเดียวกัน
            “ทีหลังไม่ว่าจะยังไง...อย่าเดินหนีออกไปไหนอีกนะ ถ้ากูตามไปไม่เจอจะทำยังไง”มันบอก ผมร้องไห้โฮออกมา
            “ขอโทษ”
            มันดีกับผมจัง~

 
/------------------------------------------------------------------/



[ติณฑ์]



   ร้องไห้จนหลับไปแล้วฮะ ที่จริงมันไม่ได้จะหนีหายไปไหนหรอก มันบอกว่าแค่ออกไปสูดอากาศข้างนอก แล้วเดี๋ยวจะกลับเข้ามา ผมก็เลยทำสัญญากับมันว่าถ้าทะเลาะกัน หรือโกรธกันเราจะไม่ทิ้งอีกคนไปไหน...ที่จริงผมก็ผิดละนะ ทิ้งให้มันนอนหน้าห้อง อันนี้โคตรโกรธตัวเองเลย คิดว่ามันจะไปหาคิ้วนี่หว่า...
เข้าไปสงบสติในห้อง ออกมาก็ไม่เจอมันแล้ว...ใจหายแวบเลย ดีนะที่มันรับโทรศัพท์
ก่อนเข้าไปนอนมันอาเจียนออกมา บอกว่าเจ็บท้อง...ผมรีบหายาให้มันกินก่อนเลย กระเพาะกำเริบแน่นอน...เด็กดื้อเอ้ย...
มันนอนยาวจนเกือบเที่ยงถึงได้ตื่นขึ้นมา เด็กดื้องัวเงียเดินมานั่งตักผม กอดและคล้องคอผมไว้...จะอ้อนอะไรว่ะ แค่นี้กูก็รักจะแย่แล้ว ผมกอดเอวมันไว้หลวม ๆ


“หิวไหม”มันนิ่งไม่ตอบ แสรด...นั่งนานเดี๋ยวจอร์จตื่นนะมึง!
“เป็นไรว่ะ ไหนดูหน้าดิ๊”ผมพยายามจะเอามือมันออก แต่มันก็รัดแน่นไม่ปล่อย หน้ามันเกยอยู่บนบ่า
“งื้ออออ~”
“เป็นไรครับ”กูกลัวนะ...อารมณ์มันก็พอ ๆ กับผม ผีเข้าผีออก...ครั้งที่แล้วกัดบ่าอย่างเจ็บ คราวนี้มันจะกัดหูกูไหม...
“มึงจะทิ้งกูไปไหม”
“รักขนาดนี้จะให้ทิ้งไปไหนว่ะ”
“แต่เมื่อวานมึงทิ้งกู ทิ้งให้กูนอนหน้าห้องคนเดียว กูไม่รู้...ว่ากูทำอะไรผิดถึงขนาดที่มึงต้องไปกินเหล้า พอมาถึงก็ไม่พูดกับกู ไม่มองหน้ากูด้วยซ้ำ”
ผมกอดมันไว้แล้วโยกตัวเบา ๆ ทุกอย่าง...ความผิดผมเอง ผมน่าจะฟังมันก่อน
“ขอโทษนะครับ ไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะความขาดสติของกู ทำให้ทำร้ายมึงโดยไม่รู้ตัว กูมาถึงเห็นมึงนอนอยู่หน้าห้อง กูก็เลยโมโหตัวเองต่อ...”
“กูรอมึง กูรู้ว่ามึงต้องกลับมา”มันบอกเสียงสั่น น้ำตากูจะไหลแล้ว
“....................................”



“กู ฮึกกกก....ระ รัก มึง~”




 
เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!





 
หูฝาดป่ะว่ะ มันพูดไปสะอื้นไป...ผมพยายามดึงตัวมันออก แต่มันกอดไว้แน่นไม่ยอมให้ผมมองหน้ามันเลย!!!!





 
“ฮึกกกกกกกกกก รักไปแล้ว ทำไงดี...ฮืออออออออ”มันร้อง
 
อ้าว...เหมือนเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย กูควรดีใจไหมนาทีนี้...
 
“รักแล้วรักเลยนะครับ”ผมบอก
“ทำไงดี ทำไงดี...กูต้องแบบไหนมึงถึงไม่ทิ้งกูไป?”
“นาวปล่อยกูก่อน”ผมดึงมันออก ลูบแก้มใสนั่นบาง ๆ
“เราต้องมาคิดใหม่ทำไมกันแล้วล่ะ กูเคยบอกมึงแล้วว่ารักว่าจะไม่ทิ้งกูก็หมายความตามนั้น”
“แต่ว่า.....”
“ฟัง! กูแค่โมโห...เดี๋ยวก็หาย เมื่อวานกูผิดเอง...แต่มึงก็ผิดเหมือนกัน ฉะนั้นทีหลังมีอะไรให้บอกนะครับ อย่าโกหก...”
มันรีบพยักหน้า
“มึงก็เป็นมึงเหมือนเดิม กูให้มึงดื้อให้ซนได้เต็มที่ แต่จะไปไหน...จะทำอะไรช่วยบอกกูหน่อย กูเป็นห่วง...ถ้าไม่ให้กูรู้อะไรเลย กูก็หงุดหงิดนะ”
มันจุ๊บปากผมเบา ๆ หึหึหึ....แค่นั้นละ ยิ้มออกมาได้แล้ว มันจุ๊บผมอีกสองสามที แล้วทำหน้ายุ่ง...ไอ้เตี้ยวิ่งหนีออกเข้าไปในห้องน้ำ แล้วก็อาเจียนออกมาเต็มเลย ผมวิ่งตามเข้าไป...ลูบหลังให้
“เป็นอะไร?”
“ปวดท้อง”
มันพูดกล้า ๆ กลัว ๆ ผมกัดปากตัวเอง...ชิบ!!!! กูโมโหตัวเองว่ะ!!!!!
“ติณฑ์ ปวดท้อง~”
“ปวดตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“เมื่อวาน”
ผมกอดมันไว้อย่างสุดรัก....เสียไม่ได้แล้ว กูเสียคน ๆ ไปไม่ได้แล้ว
“ไหวไหมไปหาหมอไหม”ผมถาม
“อยากนอน”
ผมอุ้มมันเข้าไปนอนเองเลยครับ กูขอทำหน้าที่เป็นหมอหน่อยเถอะ ซักมันว่าได้กินอะไรไปมั่งยัง มันบอกเมื่อเช้ากินโจ๊กไป แต่ก็ยังเจ็บ ๆ สงสัยกระเพาะจะกำเริบ
“อย่าไปไหนนะ”มันร้องบอก ตอนผมจะก้าวออกจากห้อง ผมหันมายิ้มให้แล้วก็เข้าครัวมาทำอาหารให้มัน จะไม่ปล่อยเป็นอย่างนี้อีกต่อไปแล้ว
 
เกือบเย็นน้องเจมานอนที่ห้องด้วย ไอ้เตี้ยยังนอนหลับอยู่เลยฮะ ผมนั่งดูทีวีอยู่ก็ผละความสนใจมา เพราะน้องถือของมาเต็มเลย มากับไอ้พุท
“อ้าวอยู่เหรอว่ะ”มันถาม
“อือ”
“นาวล่ะวะ ไปไหน”
“ไม่สบาย อยู่ในห้องนั่นแหล่ะ”
ไอ้พุทหรี่ตามองเหมือนจับผิด
“ไม่ได้ทำอะไรน้องใช่ไหม?”
“เปล่า...ไม่ได้ทำ!! สงสัยความเครียดลงกระเพาะ นี่นอนหลับตั้งแต่เที่ยงแล้ว กูจะให้ไปรพ.ก็ไม่ยอมไป”
“เจเข้าไปหาได้ไหม”
“ไม่ได้ครับ”อันนี้ไอ้พุทตอบแทนผม น้องเจเดินมานั่งข้าง ๆ
“ได้ไหมพี่ติณฑ์”
“ให้น้องเข้าไปเถอะ แต่อย่ากวนพี่เค้านะ...พี่เค้าหลับอยู่”ผมบอก ไอ้พุทส่ายหน้าแล้วเดินเข้าห้องเล็กไป
“ฮี่ ๆ พี่พุทงี่เง่า”เจหัวเราะ คู่นี้เค้าไม่โกรธกันนานหรอกครับ




(ช่วงหลังเป็นส่วนของน้องเจ เดี๋ยวมาต่อให้นะ...ออกไปทำธุระก่อน) 

[tuckky]

  โล่งอก เข้าใจกันก็ดีแล้ว

[route rover]

ติณฑ์อารมณ์ร้อน และแรงเนอะ ต้องใจเย็นกว่านี้นะ

สงสารนาวปวดท้อง หายไวๆ นะเด็กน้อย

[nongrak]

ปรับความเข้าใจกันก็ดีแล้ว แต่นาวป่วยบ่อยพาไปหมอสิติณฑ์

[Zarunghaja]

มะนาวบอกรักแล้วววว  เย้ๆๆ

มาต่ออีกไวไวนะคะ 

[arisa_sa]

ค่อยโล่งออกหน่อย    มะนาวบอกรักแล้ว    ติณฑ์ดูแลน้องด้วยนะ ถึงจะงองแงไปบ้างก็หยวน ๆ เพราะน้องน่ารัก อิอิ 

ขอบคุณมากค่ะ 

[CarToonMiZa]

ปรับความเข้าใจกันได้สักที

[zingiber]

  เข้าใจกันแล้ว

[silverspoon]

เหมือนตอนมันขาดหายไปป่าวคะ หรือตั้งใจจะข้ามไปแล้วใช้วิธีเล่าเอาในตอนนี้


(ติณฑ์โมโหมาก ไปกินเหล้าเมามาย นาวเข้าห้องไม่ได้ นอนหน้าห้อง นาวตื่นมาออกไปเดินตลาดเช้า แล้วสิ่งที่นาวต้องการทำคืออะไรคะ ?)

[seaz]

สงสารน้องนาว แต่พี่ติณฑ์ก็น่าสงสารเหมือนกัน

[nongrak]

รอตอนต่อไป

[greensnake]

อ่านทันแล้ว ยาวนานมากกว่าจะอ่านทัน
หลงเสน่ห์น้องเตี้ย เอ๊ย น้องมะนาวเข้าเต็มเปา
แม้จะวีนจะเหวี่ยงในบางครั้ง แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี
พี่ติณห์เองก็รักและเอาใจใส่น้องเป็นอย่างดี
แม้จะมีหลุดโมโหร้ายไปบ้างในบางครั้งแต่ก็ควบคุมได้
พี่ติณห์ต้องเป็นผู้ใหญ่กว่านี้นะเพราะน้องเด็กเหลือเกิน
ไม่ใช่ทางร่างกาย แต่เป็นเรื่องของจิตใจต่างหาก
เอาใจช่วยทั้งสองคนค่ะ
อ้อ เกือบลืม ชอบน้องเจมากๆเช่นกันจ้า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[A_THan]

เหมือนตอนมันขาดหายไปป่าวคะ หรือตั้งใจจะข้ามไปแล้วใช้วิธีเล่าเอาในตอนนี้


(ติณฑ์โมโหมาก ไปกินเหล้าเมามาย นาวเข้าห้องไม่ได้ นอนหน้าห้อง นาวตื่นมาออกไปเดินตลาดเช้า แล้วสิ่งที่นาวต้องการทำคืออะไรคะ ?)

ใช่ค่ะ...ตั้งใจข้ามมาเล่าฝั่งมะนาว อ่านแล้วติดขัดใช่ไหมคะ...จะปรับปรุงส่วนนี้นะคะ

มุมของมะนาว รักก็คือรัก ยังไม่ได้เรียนรู้ในส่วนของการแบ่งปัน การไว้เนื้อเชื่อใจ หรือการที่ทำอะไรแล้วต้องนึกถึงจิตใจของอีกฝ่าย ที่ให้มะนาวเดินออกมา ไม่ใช่เดินหนีปัญหาแต่อยากให้น้องลองเดินแล้วมองเพื่อที่จะเข้าใจเหตุการณ์หรือการกระทำของทั้งตัวมะนาวและติณฑ์มากขึ้นค่ะ

[A_THan]

ขอโทษด้วยที่ช้านะฮับ เพราะคิดว่าลงครบตอนแล้ว 


(ต่อตอนที่ 18 ครึ่งหลัง)
[น้องเจ]

   ค่อยแหง้มประตูในพี่ติณฑ์ เห็นพี่นาวกำลังนอนอยู่เลยฮะ จุ๊ ๆ ต้องค่อย ๆ ย่องไม่งั้นพี่นาวจะตื่น ผมชอบพี่นาวจังเลย พี่ชายน่ารักและชอบพาเล่นสนุกสนาน วันนี้นอนซมซะแล้ว...ผมย่องขึ้นเตียงไปนอนข้าง ๆ กะว่าจะนอนเล่นมือถือเล่นไปเล่นมาดันหลับจริง ๆ ซะนี่
ตื่นมาเพราะมีคนมาจิ้ม ๆ ที่แก้มนี่แหล่ะ ลืมตามาก็เหมือนดวงตากลมโตนอนอมยิ้มอยู่ก่อนแล้ว
“คึคึคึ หลับ~”ผมบอก
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่”พี่นาวถาม
“ตั้งแต่เย็นแล้วฮะ พี่พุทก็มา...เจซื้อพุดดิ้ง เค้ก แล้วก็ไส้กรอกชีสมาฝากที่นาวด้วย”ผมบอก พี่เค้าชอบกินแน่ๆ
“ติณฑ์ล่ะ”
“ดูซีรี่ย์อยู่ข้างนอกฮะ พี่นาวเป็นยังไงบ้าง” เรานอนคุยกัน...
“ดีขึ้นแล้ว นอนมากชักจะปวดหัวแทนแล้วเนี่ย”
“ป่ะ ไปกินกัน”ผมชวน แต่พี่นาวจับแขนไว้ให้นอนลงตามเดิม
“เดี๋ยวกอดหน่อย”ว่าแล้วเขาก็กอดผมไว้ทั้งตัว กลิ่นพี่นาวหอมมาก...ผมซุกเข้าไปในอกจนได้กลิ่นจาง ๆ ของสบู่ และโลชั่นที่พี่นาวชอบใช้ พี่เขาขาวมากเลยอ่ะ...โดนอะไรนิดหน่อยก็เห็นเป็นรอยขึ้นแล้ว ผมกอดพี่นาวตอบ...
“คึคึคึ” เราสองคนหัวเราะให้กัน พี่นาวจุ๊บ ๆ หน้าผากผมด้วยง่ะ เดี๋ยวผมโดนพี่พุทว่าอีกนะ! แต่ผมก็ไม่ได้ห้ามเค้า...เดี๋ยวพี่นาวโมโห เวลาพี่นาวโมโหน่ากลัวที่สุดเลย...เหมือนเด็กที่พร้อมจะอาละวาดทุกเมื่อ ผมเคยโดนมาแล้วนี่ฮะ เลยจำแม่น พี่ติณฑ์ก็เคยบอกว่า...อย่าไปขัดใจพี่นาว หึ! ผมแอบน้อยใจนะ..แต่ก็ยอม ก็ไม่มีเพื่อนเล่นนี่ฮะ พี่นาวชอบพาเล่นอะไรที่ผมไม่เคยทำ สนุกดี...เราสองคนเข้ากันได้ดีมากกกก~
“แก้มนุ๊มนุ่ม!”พี่เจจุ๊บแก้มผมเบา ๆ จนจั๊กจี้
“จะฟ้องพี่ติณฑ์ พี่นาวหอมแก้มเจ”
“ฟ้องเลย พี่ก็จะฟ้องพี่พุทว่าเจมานอนกอดพี่”
“กอดที่ไหนพี่นาวนั่นแหล่ะกอดเจ”ผมเถียง
“ก็....ก่อนหน้านี้ไงเล่า!!!!”
ตอนไหนห๊ะ...พี่นาวชอบมั่วตลอด ผมหาเรื่องแย้งไม่ทัน พี่นาวนี่สุดยอดที่สุดแล้ว...อย่างที่พี่ติณฑ์เคยว่า พี่นาวเถียงเก่งที่สุดเลย ไม่มีใครต่อกรได้ทันเท่าพี่ติณฑ์อีกแล้วฮะ...
 
“น้องเจ!!!!!”
 
ชะอุ้ย...พี่พุทเปิดประตูเข้ามา เห็นผมนอนบนเตียงก็เรียกเสียงดุเลย
“ลงมา!!!!”
“ง่ะ เจไม่ได้ป่วนพี่นาวนะ...พี่นาวเค้าตื่นเอง”รีบแก้ตัวก่อนเลย พี่พุทชอบบ่น แล้วพี่ติณฑ์ก็เดินเข้ามาในห้องอีกคน พี่นาวอ่ะ!!! อย่าแกล้งทำลอยหน้าไม่รู้ไม่ชี้นะ แก้ตัวให้เจเดี๋ยวนี้!!!!
“พี่พุท น้องเจไม่ได้กวนนะ!!!”เค้าเดินส่ายหัวหนีเลยอ่ะ ผมตีแขนพี่นาวเพลี๊ยะก่อนจะวิ่งตามออกไป
“อะไรอ่ะ...มาตีพี่ทำไม!?!?!??!?!”เสียงตะโกนไล่หลังมา ผมไม่สนวิ่งไปกระโดดขี่หลังพี่พุท
“อึ๊บบบ~”
“น้องเจ!!!! ถ้าพี่พุทรับไม่ทันจะทำยังไง!?!??!”
“ก็ล้ม...”ผมเอาแก้มแนบแก้ม พี่พุทแกล้งเหวี่ยงตัวผมลงบนที่นอนนุ่ม
“ดื้อเหรอครับ”เขาเดินไปล็อคประตู คึคึคึ...กึ้ดดดดด พี่พุทจะกลายร่างเป็นยักษ์แล้ววววว~ เขาค่อย ๆ ย่องมาหา สายตาจับจ้องกัน
“คริคริคริ อย่า ๆ ให้น้องเจเตรียมตัวก่อน”เค้าชอบพุ่งมากอดและรัดไว้อ่ะ
“ไม่ให้หนีแล้วครับบบบบ...เด็กดื้อ”
“หยู๊ดดดดดด...ให้เจหนีก่อน ๆ”ผมร้องลั่นดิ้นหนีมือหนา
“อร๊ากกกกกกก อย่า 55555555555555555555+ พี่พุทททททท...น้องเจจะตายแล้วววววว”เขากอดรัดผมแน่นเลย แถมยังเอาหนวดแพลม ๆ นั่นมาไซร์คอจนรู้สึกจั๊กจี้ด้วย
“ไม่รอดแล้วเด็กดื้อเอ้ยยยยยย~”
“อร๊ากกกกกกกก” หมดกัน...พี่พุทอ่ะ ทุกทีเลย...ขี้โกงแบบนี้ทุกทีเลย...ผมต้องคอยตกเป็นเบี้ยล่างทุกที~
 
จนหมดแรงละครับ...
 
พี่พุทยังไม่นอนลงไป แต่กลับโน้มกายลงมามองตาผมเบา ๆ >///< ชอบทำให้เขินอยู่เรื่อยเลย
“เป็นเด็กดีนะครับ”พี่พุทบอกก่อนก้มลงจูบหน้าผาก ถึงจะทำบ่อยแต่ก็ไม่เคยชินสักที พี่พุทน่ะอ่อนโยนกับผมแบบนี้เสมอ น่ารักใช่ไหมล้า...แฟนผม คึคึคึ
เค้านั่งลุกขึ้นแล้วเอาผ้าขนหนูห่อร่างตัวเองไว้ ก่อนจะเดินมาฝั่งผม...แล้วยื่นมือทั้งสองข้างออกมา รอยยิ้มที่น่ารักไม่อาจทำให้ผมหมดความเขินอายลงไปได้ ให้ตายสิ...ใต้ร่างผมไม่มีอะไรปกคลุมนะ ผมส่ายหน้าน้อย ๆ รู้ว่าโดนแกล้ง ก็แทนที่จะไปหยิบผ้าขนหนูมาให้ไม่ใช่เหรอฮะ
“อาบน้ำครับ”
ผมส่ายหน้าหยิก...บ้าใหญ่แล้ว
“เอาผ้าขนหนูให้เจสิฮะ จะให้ไปอย่างนี้ได้ไงเล่า”
“ขี้เกียจเดิน ม่ะ...พี่จะหลับตาไม่มองก็ได้” คนเจ้าเล่ห์แกล้งหลับตา
“แล้วจะมองเห็นทางได้ไง!”
“งั้นจะค่อย ๆ ลืมตาที่ละนิดนะครับ”
“ไม่เอา ไม่ต้องมาเจ้าเล่ห์เลย หันหลังไป...”ผมบอก พี่พุทแสดงสีหน้ารู้ทันแต่ทำอะไรไม่ได้
“หลับตาด้วย”ผมบอก ชะโงกหน้าดูว่าทำจริงรึเปล่า...ปรากฏว่าจริงเลยเกาะเอวหนา ดันหน้าให้เดินไป แล้วตัวผมค่อย ๆ เดินตามและคอยระวังไม่ให้พี่พุทเดินชนข้าวของไปจนถึงห้องน้ำ~
 
ก่อนจะได้นอนหลับพักผ่อน คนเจ้าเล่ห์เปิดกระเป๋าหยิบเอกสารออกมาอ่านแล้วทำหน้ายุ่ง ผมเห็นประจำจนชินแล้วครับ พี่พุทวิ่งรอกกรุงเทพ – ระยองประจำ จริง ๆ แล้วถ้าไม่ต้องคอยดูแลผมพี่พุทจะค้างที่ระยองเลย แต่เพราะช่วงนี้พ่อกับแม่มักจะพาลูกของแต่ละฝั่งมาป่วน ทำให้พี่พุทไม่ไว้ใจ...และกลัวผมจะไม่มีสมาธิไปเรียนด้วย เลยต้องทำหน้าที่เทียวรับเทียวส่งเองตลอด
“งานด่วนเหรอฮะ”ผมถาม
“ที่จริงก็ไม่ด่วนอะไรหรอกนะ...”เหมือนเขาอยากจะพูดอะไรแต่ไม่ยอมพูด ผมนั่งนิ่ง ๆ คอยรับฟัง
“เจครับ คืออีกสองวันพี่ต้องไปสวิสอีกแล้ว...”ผมอ้าปากชะงักค้าง หน้าเริ่มแดงด้วยความโมโห
“พี่รู้ตัวว่าต้องไปเมื่อไหร่”ถามต่อ เพราะอีกแค่สองวันเจ้าตัวคงไม่ใช่เพิ่งรู้แน่ ๆ เขาอ้ำอึ้ง...ไม่กล้าบอก
“ไปแค่อาทิตย์เดียวนะครับ”
“พอ ๆ ไม่อยากฟังแล้ว ทำไมพี่พุทชอบมาบอกกระทันหันอย่างนี้ทุกทีเลย!!!!!”งอนแล้วด้วย ทำไมชอบทำแบบนี้นะ!
“เพราะถ้าบอกก่อนเราจะงอแงนะสิครับ”
“เจไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย”
“เหรอออออ~”
คนบ้า...ผมยังไม่ทันได้เตรียมตัวอะไรเลยนะ ไปตั้งอาทิตย์นึงด้วย...ตั้งใจจะบอกให้กะทันหันแบบนี้ เพราะไม่อยากให้ผมไปด้วยใช่มะ พี่พุทใจร้าย!!! นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจนพี่พุทมากอด
“คนดีครับ พี่ไปทำงานนะ...ไม่เชื่อใจกันเหรอ”
“เปล่าฮะ”
 
ฟอดดดด~ เขายิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ
 
“พี่รู้ว่าเจต้องเข้าใจพี่ นอกจากเรื่องงานพี่ก็ทุ่มเวลาให้เจคนเดียวเลยนะครับ...เจรู้ใช่ไหม”
“รู้! แต่ว่า...”
“ชู่วววว~ พี่ไม่อยู่นอนที่นี่นะ”
“จะไปนอนบ้าน”ผมบอก ดี ๆ ถ้ามีคนมาอาละวาดที่บ้านหรือผมโดนรังแกก็จะปล่อยให้เขากระทำไปเลย ผมไม่มีคนปกป้องแล้วนี่! พี่พุทถอนหายใจ...ไม่บ่อยนักหรอกที่ผมเกิดอยากจะดื้อหรือพูดไม่ฟังขึ้นมาบ้าง
“รู้ไหมว่าเราน่ะ เถียงเก่งขึ้นทุกที”
“ไม่รู้”
“ถ้าเถียงอีก พี่จะไม่ให้ไปเล่นกับพี่นาวแล้วนะครับ”
“เกี่ยวอะไรกับพี่นาวล่ะ”
“ก็พี่นาวน่ะเถียงพี่ติณฑ์เก่งที่สุดจนพี่ติณฑ์บ่นปวดหัวอยู่บ่อย ๆ แล้วถ้าน้องเจไปติดนิสัยนี้มาเข้า พี่พุทจะทำยังไง”
“ก็ปวดหัวอยู่บ่อย ๆ น่ะสิ”ผมบอก
“ครับใช่...อยากให้พี่พุทปวดหัวเหรอ”ผมส่งสีหน้าคัดค้านไป
“ใครจะอยาก”
“งั้นน้องเจต้องฟังพี่นะ”
“อื้อ ก็ฟังอยู่ทุกครั้งไม่ใช่เหรอไง!”
“คนเก่งของพี่~”
“ถ้าระหว่างนี้พวกนั้นมาหาเรื่อง เจจะทำยังไงเล่า...”
“เดี๋ยวพี่จะบอกให้พี่ติณฑ์คอยรับส่งเรียนพิเศษนะครับ หรือว่าจะให้ลุงหมานมานอนที่นี่ด้วย”
“นั่นบ้านเจนะ ถ้ามานี่กันหมด...เค้าก็จะเข้ายึดน่ะสิ”
“โอเคครับไม่ให้มา”
“พี่พุท พี่พุทว่า...ถ้าเจไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรเลย พวกเขาจะมา...จะทำแบบนี้กันไหม”
พวกเขา..คือฝ่ายพ่อและฝ่ายแม่ ที่แทบจะกลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้วสำหรับผม ผมมีน้อง...อายุห่างกันไม่กี่ปี จากทั้งสองฝั่ง ฝั่งละ 2 คน พวกเขาคือคนแปลกหน้าที่น่ากลัว ทุกครั้งที่มา...มักจะโผล่มาพร้อมกันทุกครั้ง ราวกับนัดกันไว้...เอาอกเอาใจ แต่ลับหลังคอยหลอกล่อ...เพื่อให้ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ
พวกเขา...ใช้เงินน่ากลัวกันเกินไป หน้าใหญ่...และใจป้ำสำหรับพวกพ้อง ติดหนี้การพนัน แล้วอะไรอีกล่ะ...เด็กพวกนั้นที่เป็นลูก ๆ ของเขา ก็ไม่ต่างกันหรอก...พวกแกมักจะกรีดร้องเวลาไม่ได้ดั่งใจ รวมหัวกันกลั่นแกล้งผม...มีอยู่ครั้งนึงผมเผลอหลุดอารมณ์ที่โหดร้ายเกินไป เพราะเป็นฝ่ายถูกกระทำ ผมตบหน้าลูกสาวคนเล็กของแม่ ผลคือ...นอกจากโดนคนที่เรียกว่าแม่ตบกลับแล้ว ผมยังต้องจ่ายค่าทำขวัญ ค่าพยาบาลอีกหลายหมื่น



นาทีนั้น...เจ็บและอ่อนแอ เกินกว่าจะตอบโต้~




“อย่าไปคิดถึงสิครับ เราอยู่ของเรา ทำตัวให้ดีที่สุด”พี่พุทไม่ชอบให้ผมไปยุ่งกับคนพวกนั้น ผมอยากมีพี่น้อง บางทีเค้าเล่นสนุกกันผมก็อยากเล่นด้วย แม้จะถูกทำให้เจ็บใจ ผมรู้ว่าที่เขามา...เพราะผมมักเป็นคนจ่ายค่าโน่นนี่ให้ แม้จะถูกหลอกล่อให้ทำก็ยอม...เพราะเขามีในสิ่งที่ผมไม่มี



ไม่เคยได้รู้จักคำว่า ครอบครัว~



และก็ยอมเป็นคนโง่...ที่ยอมจ่ายเงินก้อนโตเพื่อให้เขาอยู่กับผม และพอมีอะไรไม่ได้ดั่งใจ พวกเขาก็จะพากันออกไป
“เจครับ มีแค่พี่ก็พอแล้ว”พี่พุทบอก ผมยิ้มรับจูบให้เขาอย่างอ่อนโยน
“แล้วพี่พุทล่ะ ถ้าเจไม่มีอะไรติดตัวเลย จะยังรักและอยู่กับเจอยู่รึเปล่า”ประคองหน้าหล่อนั่นให้มองที่ผมคนเดียว เขาใช้สายตากรุ่มกริ่มจนอยากจะเบือนหน้าหนี
“ไม่มีอะไรติดตัวเลยเหรอ? สักชิ้นก็ไม่มีเลย?”คำพูดเจ้าเล่ห์ของคนเจ้าเล่ห์
“คนทะลึ่ง!!!!”
เราสองคนหัวเราะให้แก่กัน ผมอบอุ่นทุกครั้งที่มีคน ๆ นี้ เขาไม่เคยปล่อยให้ผมต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว...รักพี่พุทที่สุดเลยฮะ รักมาก ๆ ๆ ๆ ขอให้คุณยายช่วยอวยพรให้เราสองคนด้วยนะฮะ ผมรู้ว่าคุณยายก็ชอบพี่พุทเหมือนกัน 

/-------------------------------------------------------------------------------------/

รุ่งเช้าผมเดินลงไปส่งพี่พุท เพราะเขาต้องกลับไปเตรียมตัวก่อนจะบิน ห้ามไม่ให้ผมไปส่งอีก...ชอบมีลับลมคมใน! ไม่ไปส่งก็ได้ แต่ผมขอของฝากซะจนพี่พุทจำไม่ไหว ไม่รู้ละ...ถ้าไม่ได้มานะ มีเรื่อง...
“รักนะครับ ดูแลตัวเองด้วย”
“ฮะ”
“พี่ไม่ได้โทรหาบ่อย ๆ เพราะอาจรีบทำงานนะ น้องเจก็ไม่ต้องโทรหาพี่...บางทีที่อาจไม่ว่างรับสาย”
“เข้าใจแล้ว~ พี่พุทสั่งตั้งแต่ข้างบนจนข้างล่างยังไม่จบอีก”
“คร๊าบ ๆ ไม่สั่งแล้ว”

จุ๊บ~

คนบ้า+เจ้าเล่ห์ขับรถหรูออกไป เฮ้ออออ....แค่นี้ก็คิดถึงซะแล้ว

ผมนั่งแหม่ะลงข้าง ๆ พี่นาวที่ตอนนี้กำลังมัดจุกผมตัวเองอยู่ พี่นาวน่ารักมาก ๆ เลยฮะ ผมพี่เขาก็ยาวเกือบบ่าแล้วด้วย ได้ยินว่าพี่ติณฑ์จะจับตัดแหล่ะ...แต่พี่นาวไม่ยอม
“มาพี่มัดให้”พี่นาวไม่ได้ถาม ประโยคนั้นเหมือนดังคำสั่งกลาย ๆ เขาจับผมเล่นเหมือนเป็นตุ๊กตาเลยฮะ ผมก็ยอม...ก็พี่เค้ายิ้มหวานนี่
“เตี้ยมึงอย่าทำน้องแรง มันเจ็บ”พี่ติณฑ์ร้องบอก
“มึงรู้ได้ไง ถ้าเจเจ็บเจก็บอกแล้ว ใช่ไหมเจ”พี่นาวเหวี่ยงตามาที่ผม ผมยิ้มเจื่อน ๆ ให้ พยักหน้ารับ...ไม่กล้าขัดพี่เค้าอ่ะ พี่ติณฑ์กำลังทำข้าวให้เราสองคนทานฮะ พี่นาวไม่สบาย...ไม่อยากออกไปไหน ความจริง...พี่นาวโดนพี่ติณฑ์ดุแหล่ะ คึคึคึ ผมอยากเห็นจัง...ตอนคนดื้อ ๆ แบบนี้โดนกำราบจะเป็นยังไง พี่ชายผมเจ๋งสุด ๆ ไปเลย
“เสร็จแล้ว น่ารักมากกก~”

จุ๊บบบ~

พี่นาวจุ๊บปากผมอย่างเร็วไม่ได้ทันตั้งตัว เห้ยยยยยยยยยย!!!! ตรงนี้ของพี่พุทนะ!!!! ผมเหวอมาก...ทำอะไรไม่ถูกแต่คงช้ากว่าพี่ติณฑ์ที่มาตบหัวพี่นาวดัง......ปั้ก!!!

“เจ็บนะโว้ย~”ทำหน้าเหวี่ยงใส่พี่ติณฑ์แล้ว
“ใครบอกให้ทำแบบนั้นละ เดี๋ยวจะโดน...เดี๋ยวกูจับแยก”
“แบร่~”คงหายดีแล้วละฮะ...อาการป่วย เพราะดูท่าร่างเดิมของท่านนาวจะประทับแล้ว
“ปะ ไปในเล่นห้องกัน”พี่นาวชวน
“เห้ย ๆ อย่ารื้อของกันนะ”มือสวยกุมมือผมเข้าห้องนอนใหญ่ ปกติไม่ค่อยได้เข้ามาหรอกฮะ ห้องส่วนตัวพี่ติณฑ์ไม่ชอบให้ใครยุ่ง แต่พี่นาวยุ่งได้...อิอิอิ มีโมเดลหุ่นยนต์ต่อค้างไว้ พี่นาวบอกว่าตัวนี้พี่ชายซื้อมาให้จากเมืองนอกด้วย ผมชักอยากรู้ ขนาดน้องยังหน้าตาน่ารักขนาดนี้ พี่ชายจะหน้าตาน่ารักเหมือนกันรึเปล่า ฟังพี่นาวบอกว่า...พี่ชายใจดีด้วย ถ้ากลับมาประเทศไทยพี่นาวจะแนะนำให้รู้จัก ผมแยกปากยิ้มกว้าง...พี่ชายแบบพี่นาวเพิ่มขึ้นอีก 1 คน แค่คิดยังสยองเลยฮะ 555555555555+

ติ๊ด ๆ มือถือพี่นาวดัง ผมไม่ได้สนใจนั่งต่อโมเดลต่อไป เห็นพี่เค้ามองหน้าแปปนึงก็พูดต่อ
“เออ ไปได้ ๆ โอเชเจอกัน”
เหมือนจะนัดกันไปไหนเลย จู่ ๆ ผมก็หายใจไม่ทั่วท้องซะอย่างนั้น
“เจ”
“ฮะ....”ตอบรับด้วยอาการตกใจ เหมือนว่าพี่นาวจะรู้เลยว่าผมแอบนินทาในใจ
“ช่วยอะไรอย่างสิ”
“อะ อะไรเหรอฮะ”
“พรุ่งนี้เจไปเรียนพิเศษใช่เปล่า พี่ไปด้วย”พี่นาวบอก มีพิรุธแท้ ๆ ทำไมต้องผมด้วยล่ะ...!?!?!??!?!   
“ตามนี้นะ...ถ้าไอ้โหดถามก็บอกว่าเจอยากให้พี่ไปเป็นเพื่อนแค่นั้น”
ฮืออออออออออออออ...ไม่บอกอะไรให้มากความ แถมยังลากความซวยมาเยือนอีก พี่นาวโดนพี่ติณฑ์ทำโทษอยู่ไม่ใช่เหรอฮะ ถ้าพี่ติณฑ์รู้เข้าผมก็แย่ไปด้วยน่ะสิ!!!!
“พี่นาว เดี๋ยวพี่ติณฑ์ก็โกรธอีกหรอก...พี่ชายน่ะ ถ้าโกรธก็จะน่ากลัวมาก ๆ พี่นาวรู้แล้วไม่ใช่เหรอฮะ”
“รู้แต่ใครว่าพี่กลัวกัน?”
“ง่ะ งั้นเจไม่ช่วยนะ...ถ้าพี่ติณฑ์บอกพี่พุทด้วยล่ะก็ ไม่อยากจะคิดเลย”
“กลัวมากเลยเหรอ”
“ฮะ...?”
“กลัวสองคนนั่นมากเลยเหรอ”
“ก็ กะ ก็...ไม่อยากทำให้เขาไม่สบายใจ”ผมเลือกใช้คำให้ถูกต้องที่สุด พี่นาวทำหน้าครุ่นคิดแปปนึงก็เงียบไป นี่...พี่เค้าโกรธผมรึเปล่า?
“เจคบกับพี่พุทมานานแล้วเหรอ”เหมือนจะเปลี่ยนเรื่องแฮะ ผมโล่งอก...ที่ไม่ต้องพูดเรื่องเดิมซ้ำ ๆ ไม่อยากทำอะไรที่พี่พุทไม่ให้ทำนี่ฮะ
“ก็ตั้งแต่ 15”
“15!!! งี้พี่พุทก็พรากผู้เยาว์ดิ?!?!??!?!”ดวงตากลมโตและสีหน้าตกใจ ทำให้ผมหัวเราะคิก
“บ้า...ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย”
“แล้วมีอะไรกันครั้งแรกเมื่อไหร่”จู่ ๆ ก็มาถามอะไรลึกขนาดนี้ >//<
“ไม่สิ ๆ ต้องเริ่มถามที่ว่าจูบกันครั้งแรกเมื่อไหร่?”พี่นาวถามใหม่
“ครั้งแรกเลยเหรอ”ผมนึก

ผมเจอพี่พุทครั้งแรกตอนพี่พุทมานอนบ้านพี่ติณฑ์ ช่วงนั้นผมเข้าออกที่นั่นบ่อย เพราะคุณยายต้องไปทำงานต่างประเทศ พี่น้ำตาลจึงเรียกผมไปนอนที่บ้านด้วยทุกครั้ง เห็นครั้งแรกก็คิดว่าพี่ชายคนนี้ท่าทางสุขุมจัง น่ากลัว และเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูด แต่พอได้รู้จักมากขึ้นกลับรู้สึกว่าจริง ๆ แล้วพี่พุทขี้เล่น และเจ้าเล่ห์มาก
ผมโดนแกล้งบ่อยทั้งเพื่อนที่โรงเรียน กับน้องต่างพ่อต่างแม่ พี่พุทมักจะช่วยเข้ามาช่วยเหลือในทุก ๆ เรื่อง ทั้งเรื่องเรียน และเรื่องที่บ้าน ผมไม่รู้ว่าความสัมพันธ์เราเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ เหมือนเราค่อย ๆ ซึมซับกันและกัน กลายเป็นความผูกพันที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เราไม่เคยห่างกัน อยากที่พี่พุทพูด นอกจากเวลางานพี่พุททุ่มให้ผมหมด

“นึกนานจัง~”พี่นาวพูด
“กะ ก็จูบแรกตอน 13”
“13!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! บ้าไปแล้ว!!!!!!!!!!!”
ผมหน้าแดงตรงคำว่า ‘บ้าไปแล้วของพี่นาว เขาทำหน้าแบบไม่เชื่อมากมาย
“ทะ ทะ ทำไมเหรอฮะ”
“ก็เด็กน่ะสิ!!!! แล้วทำไมนายถึงยอมล่ะ”
“ก็ไม่รู้สิฮะ”พี่นาวเบะปากแล้วยักไหล่ให้โมเดลเรือตรงหน้า
“งั้นก็รู้จักพี่พุทมาตั้งแต่เด็ก ๆ สินะ”
“ฮะ ก็พี่พุทเรียนกับพี่ติณฑ์มาตั้งแต่ประถม”
“แล้วเจ.....แบบว่า ไม่รู้สึกแหยง ๆ มั่งเหรอเวลาที่ทำอะไร ๆ กับพี่พุท”
“ไม่นี่ เฉพาะพี่พุทนะ...แล้วพี่นาวละฮะ ถามแบบนี้...รู้สึกยังไงกับพี่ติณฑ์เหรอ”ผมถามกลับบ้าง แต่พี่นาวไม่ยอมตอบอ่ะ หน้าแดงไปหมด...
“พี่นาวฮะ บอกเจมั่งสิ เจบอกพี่นาวไปตั้งหลายอย่าง”
“ม่ายยยยยย”หัวเราะน้อย ๆ ชิชะ...พี่นาวร้ายกาจนัก ผมลุกขึ้นไปนั่งบนหลังพี่นาวที่นอนคว่ำ ไม่โกรธหรอก...พี่นาวชอบเล่นแรง ๆ ผมรู้....ผมแกล้งล็อคคอ
“บอกหน่อยสิฮะ รู้สึกยังไงกับพี่ติณฑ์”
“ฮ่าฮ่าฮ่า แกล้งเหรอ...ตายซะเถอะ!!!!”พี่นาวลุกขึ้นด้วยพลังมหาศาล ผมจับคอเสื้อไว้เพราะกำลังจะหล่น แต่ก็ไม่พลาด กลิ้งตุ้บลงมาที่พื้น

“เจ้าคือทาสของข้า...”ว่าแล้วพี่นาวก็โหมกายใส่ผม...อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ยอมไม่ได้ผมต้องรีบหนี
“พี่นาวรักพี่ติณฑ์ ๆ ๆ ๆ “ผมแซว เพราะเห็นพี่นาวเริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อย ๆ
“อร๊ากกกกกกกกกกก~ เจ้าไม่มีสิทธิ์พูด!!!!!!”
พี่นาวรวบตัวผมไว้ เราสองคนกอดรัดเหมือนงูที่เกี่ยวพันไว้ แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ผมต้องดิ้นให้หลุด แต่พี่นาวรัดเจ็บมาก หน้าพี่เค้าก็แดงมากเช่นกัน
“จะบอกให้พี่ติณฑ์จัดการ”ผมร้องบอก พี่นาวหัวเราะ
“เจ้านั่นก็คือทาสของข้า อร๊ากกกกกก~”

ตุ้บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ตั่บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เสียงเล่นกันธรรมดานะฮะ อย่าคิดลึก 55555555555+ พากันหน้าแดงทั้งสองคนเลย หัวยุ่งด้วย...พี่ติณฑ์เปิดประตัวผลั๊วะเข้ามา!!! มองหน้าผมกับพี่นาวนิ่ง ๆ

“อย่าเสียงดังกันได้ไหม?”โดนดุแล้วฮะ ผมจัดเสื้อให้เข้าที่ เกาะแขนพี่ติณฑ์
“พี่ติณฑ์ ๆ พี่นาวบอกว่า....”
“เจ!!!!!!!!!!!!!!!”พี่นาวส่งสายตาดุ ๆ ใส่ ผมหัวเราะฮี่ฮี่....ไหนบอกว่าไม่กลัวไง
“บอกว่าอะไรเจ?”
“บอกว่า.....”
“เจ!!!! อย่านะ!!!!”
“คริคริคริ....ไม่รู้ละ เคลียร์กันเอาเองนะคร๊าบบบบบบบ”
ผมวิ่งหัวเราะออกมา ทิ้งให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน ฮ่าฮ่าฮ่า...ดีใจได้แก้แค้นเล็ก ๆ

-----/------------------------------------------------------------/------

TBC. ขอบคุณฮับสำหรับรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มองข้ามไป 

[silverspoon]

เคะน้อยๆเล่นกันน่ารักจัง 

[hyuk_knok]

เคะสองคนนี่อยู่ด้วยกันทีไร...น่ารักทุกทีเลยอ่ะ

[SU_NG]

นาวจะโกหกอีกแล้ว...........ไม่นะ.......

 

[greensnake]

สองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไร โลกสดใสทุกที
ระหว่างที่พี่พุทไม่อยู่อย่าได้มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ
คิดว่าทั้งมะนาวและเจต่างก็โชคดีที่ได้เจอกัน
อีกคนก็ได้น้อง อีกคนก็ได้พี่ ถูกใจทั้งสองฝ่าย
แต่ก็สร้างความปวดหัวให้พี่ติณห์มิใช่น้อย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[CarToonMiZa]

เล่นกันได้น่ารักน่าหยิกมากกกกก

[arisa_sa]

เล่นกันน่ารักซะ อิอิ น้องนาวจ๊ะเจ๊ว่าบอกพี่ติณฑ์ไปเต๊อะ ถ้ารู้ที่หลังจะโดนไม่ใช่น้อยนะ

ขอบคุณมากค่ะ 

[nongrak]

นาวจะหนีเที่ยวไม่กลัวติณฑ์โกรธเหรอ
แต่เจกับนาวเล่นกันน่ารักมากมีจุ๊บน้องเจด้วย

[SU_NG]

คนเขียนหายไปไหน รอ รอ รอ รอ รอ


 

[A_THan]

ตอนที่ 19

[ติณฑ์]
   หัวหมุนทุกวัน...เพราะกิจวัตรประจำวันที่เปลี่ยนไปของผม ต้องตื่นเช้ามากกว่าปกติ...ฝ่ารถติดไปส่งไอ้เตี้ยที่มหาลัย พักนี้ทำตัวมีพิรุธน่าสงสัย ถามอะไรก็ไม่ยอมบอก...ตกลงที่เคยพูดไป แมร่งไม่เข้าใจหรือทำซึนไม่รู้เรื่องก็ไม่รู้ ไอ้รุ่นพี่ก็ชักจะมายุ่มย่ามมากเกินไปแร่ะ ดีหน่อยที่มันมาเล่าเรื่องไอ้นี่ให้ฟังบ้าง

‘พี่กาวก็ดีนะ ช่วยกูตั้งหลายอย่าง’

โอเค...ฟังแล้วหมั่นไส้ แต่ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องเรียนของมัน เห็นบางวันกลับมาก็ร้องไห้...บอกว่าสอบไม่ได้บ้างล่ะ เรียนไม่รู้เรื่องบ้างล่ะ ผมฟังแล้วก็ไม่รู้จะช่วยยังไง แต่พอมีไอ้นี่เข้ามา เหมือนว่ามันจะไม่ค่อยกังวลอะไรแล้ว เพราะว่าเขาก็มีเพื่อนมีช่องทางที่จะหาคนติวให้มันได้ เรียกว่า...ให้คบได้เพื่อผลประโยชน์มันล่ะนะ ระหว่างนี้ผมแค่คอยระวังไม่ให้มันมากเกินไป แค่นั้นพอ...
ไปส่งแล้วทิ้งมันไว้ที่มหาลัย บางวันก็ไปรับ บางวันก็ไม่เพราะเวลาบ่ายผมก็ต้องไปส่งเจไปเรียนพิเศษ เพิ่งรู้ว่า...ไอ้พุทโคตรสรรหาที่เรียน เรียนแมร่งวันละสองที่ แล้วไกลคนละมุมเมือง! ไม่เข้าใจมันจริง ๆ เจมันก็เหนื่อยละนะ...เรียนทั้งวิชาการ เรียนเปียโน เรียนขี่ม้า เรียนคาราเต้ เรียนว่ายน้ำ ฯลฯ คือมันคงกลัวน้องว่างมาก เลยจัดให้เต็มขนาดนี้
กลับมาตอนเย็นกลายเป็นไอ้เตี้ยไม่ได้ไปนอนคอนโดตัวเองเลย เพราะว่าผมไม่ยอมทิ้งเจให้นอนคนเดียวแน่ ๆ เลยต้องฟังเสียงมันเถียงกันตอนอาหารเย็นทุกวัน...
“มึงดู ๆ ๆ ๆ ๆ ดู ๆ ๆ”เสียงไอ้ตัวพี่เริ่มแล้วครับ
“เออ เห็นอยู่”ผมบอก ไก่ราดซอสทำไว้ 15 น่อง ตั้งใจว่าจะแบ่งกันคนละ 5 ละครับ แต่บังเอิญผมกินพะแนงหมูอิ่มแล้ว เลยยกส่วนของตัวเองให้มันแบ่งกัน ปัญหาก็เกิดที่นี้...ไม่ลงตัว =_=
“เป็นพี่ก็ต้องให้น้องสิ”เจบอกครับ ไอ้เตี้ยกำช้อนแน่นแล้ว
“จะเถียงกันทำไมเนี่ย! แค่ไก่ชิ้นเดียว...มึงก็ยอม ๆ มันบ้างเถอะ เจมันยังยอมกินเค้ก สตอเบอรี่ แล้วก็นมเปรี้ยวน้อยกว่ามึงเลย”
“ไม่เห็นเกี่ยวกับอันนั้นเลย ตอนนี้ก็กูบอกว่ากูจองแล้วนี่!!!!!”
“แล้วจะทำให้ทำไงเล่า...แทะกระดูกป่ะ!”ผมแกล้งโยนกระดูกที่แทะแล้ววางใส่จานมัน หน้างอแล้วฮะ...เฮ้อ
“สกปรก!!!!”
“น้ำลายมึงทั้งนั้นแหล่ะเตี้ย ทำบ่นนะ...เจกินไป จะได้รีบไปอ่านหนังสือ”
“ฮะ...”
เตี้ยมันมองหน้าผมยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ นิสัย! เจรีบกินอย่างไม่คิดชีวิตเลยฮะ ทีแรกจะยกไอศกรีมมาให้พวกมันเปลี่ยนใจ ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวมันเถียงกันอีก...รีบกินรีบไปอยู่คนละมุมดีที่สุด
“วางไว้เจ เดี๋ยวพี่เก็บเอง”
“ฮะ ไปแล้วนะฮะพี่นาว”เจบอกยิ้ม ๆ แล้วเดินเข้าห้องไป เหลือตัวป่วนอีกหนึ่ง
“อิ่มรึยัง?”
“แล้ว”
“งั้นก็ลุกมาช่วยเก็บหน่อย เอาเศษอาหารใส่ถุงขยะแล้วเอาจานมาแช่ อ่อ...ทางที่ดีช่วยล้างไปเลย”
“จึ้ก!!”
“ล้อเล่น ๆ แค่เอาจานมาแช่ก็พอ เสร็จแล้วไปทำการบ้านไป”
“อยากล้าง!!!”
นั่น...อะไรที่ห้ามแมร่งจะทำหมด!!!! ผมจุ๊บหัวมันไปหนึ่งที แล้วยิ้มให้...อย่างเอาใจ
“ไม่ต้องครับ ไปทำการบ้านนะ...”
“ไม่เอาจะล้าง~”ในเมื่อมันดื้อเองผมก็ให้ทำละครับ มันเริ่มจะล้างได้คล่องขึ้นแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า...ผมใช้งานจนเป็นอ่ะ มันล้างน้ำยา ส่วนผมล้างน้ำเปล่า...แล้วคว่ำไว้
“มึง...พรุ่งเนี้ย แบบว่า....”
เกริ่นนำมาแล้ว...หึหึหึ อย่าให้ต้องเดา ผมไม่ตอบรอฟังมันพูด กูว่าละ...ทำงานหวังผลนี่เอง ไม่น่าอยากช่วยนัก!
“แบบว่า พี่กาวชวนไปงานหนังสือ”
“แล้ว...”
“แล้วกูก็รับปากไปแล้ว”นั่นไง...!!!!
“มึงรับปากไปแล้ว แล้วจะมาถามกูเพื่อ!?!?!?”
“จึ้ก...กูก็มาบอกมึงก่อนไงเล่า จะได้ไม่ต้องมาทำท่าหมาบ้าใส่กูอีก!!!”
“มึงชอบอ่านหนังสือตั้งแต่เมื่อไหร่!?”ผมถาม เอาจริง ๆ นะ นอกจากการ์ตูนไม่เคยเห็นมันหยิบจับอะไรอ่านได้เป็นชั่วโมง ๆ
“ชอบแล้วกันน่า!”
“ที่มาบอกกูเนี่ย อยากได้ยินคำไหน ถ้ากูบอกไม่ต้องไป! มึงจะฟังกูรึเปล่า?”
ถามอย่างนี้เพราะล่าสุดมันโกหกผมอีกแล้ว ว่าไปส่งเจเรียนพิเศษที่ไหนได้ แมร่ง...นัดกับไอ้โรลไปเดินสวน โคตรโมโหแต่จะทำอะไรมันได้ เจได้ของเยอะแยะเป็นค่าปิดปาก ส่วนผมที่โมโหมัน...สุดท้ายมันมาง้อด้วยพวงกุญแจรูปหมา หึหึหึ..แต่กูก็เอาอ่ะนะ ผมบอกมันแล้วนะ ถ้ามาบอกตรง ๆ ก็จะรับพิจารณา
“มึงอ่ะ พอกูไปไม่บอกก็ด่า พอมาบอกก็ด่ากูอีก!!!!”
“เอ้ากูห่วงอ่ะ มึงไปทำแต่ละอย่างดิ๊ ดี ๆ เหลือเกิน...กูหึง กูหวงเป็นนะเห้ย!”
มันอมยิ้มหน้าแดง ชอบครับชอบ...ชอบให้พูดว่าหึงว่าหวง ไอ้นี่โคตรโรคจิตอ่ะ
“แต่กูรับปากไปแล้ว”
“ก็ไม่ต้องไป พรุ่งนี้อยากไปเดี๋ยวพาไปเอง”
“เดี๋ยวมึงก็บ่นว่ารถติด”
“เออน่า จะบ่นยังไงก็ปากกู...โทรไปยกเลิกเลยนะ หรือถ้าอยากมาเดินด้วยก็ได้ ถ้าไม่กลัวกูเม้งใส่!”
“โหดมากจ้า...โหดมาก!!!”มันแกล้งกัดฟันพูด
ล้างจานใบสุดท้ายเสร็จผมก็จับมือมันมาล้างสบู่ มือมันยังไม่ชินกับน้ำยาล้างจาน ล้างทีไรแดงทุกที มันบอกคันด้วย...แต่คงไม่แพ้หรอก ถ้าแพ้มันต้องขึ้นตุ่มแดงกว่านี้ แค่คนไม่เคยโดนน้ำยาล้างจานมากกว่า
“วันเสาร์หน้ากลับบ้านด้วย แม่บอกให้กลับ”มันบอก
“จะกลับไง รถมึงเอาทิ้งไว้ที่บ้านไม่ใช่เหรอ”
“อือ เดี๋ยวต้องดูก่อน ถ้าแม่ให้นั่งรถไปเองกูไม่ไปหรอก!”ความลำบากหรืออะไรที่ยุ่งยากไม่ได้กินมันหรอก พอเดินเข้าห้องมันก็ไปนั่งโต๊ะ เตรียมทำการบ้านละครับ ผมหอมแก้มมันหนึ่งทีก่อนเข้าไปอาบน้ำ ออกมาเห็นมันนั่งทำตาใสแป๋ว วางมือจากคอมแล้วหันมาหาผม
“ติณฑ์กูรู้ละ มึงก็ไปเที่ยวบ้านกูไง!?”ตามันเป็นประกายปิ๊ง ๆ เหมือนว่าแผนนี้สุดยอด
ชวนเข้าบ้านเฉยเลยครับ คือมันคงคิดว่าจะอาศัยรถผมเฉย ๆ แต่ผมงี้โคตรตื่นเต้น ใจเต้น ตุ้บ ๆ ๆ
“ไปเปล่า กูพาไปเล่นในสวน อ่อ...ที่บ้านมีม้าด้วยนะ ของกูชื่อ ขุนเชื่อง ฝากพี่ฟ้าเลี้ยงให้อยู่ตัวนี้ปู่ยกให้กู สวยนะ พ่อยังบอกว่าพันธ์นี้ดี พี่ฟ้าให้คนมาอาบน้ำทุกอาทิตย์แน่ะ กลับบ้านคราวที่แล้วกูยังไม่ได้ขี่มันเลยมัวแต่ทำอย่างอื่น...ไปนะ ๆ มึงต้องชอบแน่เลย เออ..กูคิดออกอีกแล้ว เอาไอ้กระถางไปสู้กับขุนเชื่องกูดิ ท่ามันส์~~ แต่ไอ้กระถางท่าทางโง่ ๆ จะสู้ขุนเชื่องไหวรึเปล่าว่ะ ม้ากูฉลาดเหมือนเจ้าของ คริคริคริ”

=_=

เอาหมาไปสู้กับม้า นี่...มันเรียนหนักไปป่ะว่ะ!!!

ผมก้าวขึ้นเตียง...โคตรอ่อนล้า พรุ่งนี้ยังคงต้องตื่นเช้าเหมือนทุกวัน ปล่อยให้แมร่งพูดไป...พูด ๆ ๆ ๆ จนผมหลับไป ลืมตาตื่นตอนมันสะกิด ห่านนนน...กำลังจะฝันดี
“ไปนะ...”ยังไม่จบ?
“อือ”รับปากไปก่อนละ
“แน่นะ”
“อืออออออออ”
“สัญญา”
“วุ้ย!!!! อะไรมึงเนี่ย...การบ้านเสร็จยัง! ไปอาบน้ำแล้วมานอนได้แล้ว กูละเพลีย”
มันหัวเราะร่วน...คงดีใจที่รวนให้ผมโมโหได้ คอมปิดแล้ว...มันคงทำเสร็จแล้ว ได้กลิ่นแป้งหอม ๆ เห็นตัวมันใส่ชุดนอนตัวเก่ง ทำไมชอบใส่เสื้อกล้ามนอนว่ะ...ผมเปิดผ้าให้มันมุดเข้ามาอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน พอเข้ามาได้มันก็กอดเอวผมไว้คล้ายเป็นหมอนข้างขนาดใหญ่ ผมก็กอดมันไว้เช่นกัน ตัวมันนุ่มนิ่มกอดแล้วก็อยากรัดไว้แน่น ๆ แต่ทำยังงั้นเดี๋ยวมันผละหนี

“ติณฑ์กูเล่าเรื่องที่สวนให้ฟัง~~”

คร่อก!!!!!!!!!!!

กูขอใช้สิทธิ์ลาโลกบัดเดี๋ยวนี้!!!!

/-----------------------------------------------------------------/
พามาจนได้งานหนังสือ แล้วไอ้พี่กาว...มันก็หน้าด้านมาจนได้ หึหึ...ผมลากเจมาด้วย ให้เจได้เลือกซื้อหนังสือเตรียมสอบเอ็นท์เอาไว้ไปอ่านที่บ้าน ยืนรอเจเลือกละครับ ส่วนไอ้คู่นั่นทำยังกับไม่ได้มาด้วยกัน มันคุยปรึกษาห่านไรกันไม่รู้ ทำไมต้องกระซิบด้วยว่ะ
“ได้แล้วฮะพี่ติณฑ์”เจได้หนังสือสองเล่ม ผมจ่ายเงินแล้วยัดลงกระเป๋า เจบอกว่างานหนังสือนี้มีหนังสือเกือบทุกประเภท ที่สำคัญมีการ์ตูนด้วย น้องอยากจะลากผมไปดูใจจะขาดแต่ติดที่ไอ้สองคนนั่น...มันยังเลือกหนังสืออีกบู้ทกันไม่เสร็จ
“ได้ยัง?”ผมถาม ไอ้เตี้ยมองหนังสือในมือ เป็นหนังสือถ่ายภาพ รู้สึกเดี๋ยวนี้สนใจอย่างนี้เยอะขึ้นนะ...
“ซื้อหนังสือแต่ไม่มีกล้อง ก็ไม่มีประโยชน์”มันพูดลอย ๆ มองหน้าผม
“ทำตัวไม่ดีไม่ซื้อให้หรอก!”
“ซื้อเองก็ได้ แบร่~”
“ไหนบอกจะเก็บตังค์ไง อย่าให้รู้นะว่าไปแอบซื้อ กูสายตรงถึงแม่มึงแน่”
“มีเบอร์เหรอ”มันทำหน้ากวนประสาท
“มี!”ผมก็แกล้งกลับ
“โม้!”
“ไม่ได้โม้ กูเมมไว้ตอนมึงหลับ”
“สันดาน!”
55555555555555+ หน้ามันโคตรตลกเลย ไอ้พี่กาวมันเลือกหนังสือเสร็จแล้ว ผมกุมมือไอ้เตี้ยแล้วเดินออกมาไปยังบู้ที่เจอยู่ ปล่อยให้รุ่นพี่มันเดินตาม ให้รู้มั่งนะ...ว่าที่ทางที่ตัวเองควรจะยืนอยู่ตรงไหน!!!
เดินมาเจอมุมหนังสือการ์ตูนเหมือนผีเข้ากันแล้วครับ ทั้งเจทั้งเตี้ย คนก็เยอะมาก...ยืนออกันอยู่ข้างหน้า ยังเข้าไปข้างในไม่ได้ ค่อย ๆ กระดึ้บไปทีละนิด ผมดูราคาแล้วคุ้มเหมือนกันนะ
“กูเวียนหัว”เตี้ยมันมาคราง คนเยอะจริง ๆ แต่น้องเจยังอยากจะเข้าไปให้ได้ ผมฝากกาวให้ดูน้องเจ บอกว่าจะพาเตี้ยมันออกมาก่อน ทีแรกไม่ยอม...เพราะอยากจะเข้าไปเหมือนกัน แต่เพราะคงเวียนหัวจริง ๆ เลยยอมเดินตามผมมา นั่งพักตรงที่นั่งที่เค้าจัดให้นั่ง ผมมองหาที่ซื้อน้ำแล้วเอามาให้มัน
“คนเยอะเนอะ”
“กูบอกแล้วว่างานนี้ไม่เหมาะกับมึง เป็นไงล่ะ”
ผมเอาน้ำเทใส่ผ้าเช็ดหน้ามาให้ชุ่มนิดหน่อยแล้วให้มันเช็ดหน้า หน้าไม่ไหวแต่ใจสู้โว้ย
“ยังไม่ได้เข้าไปเดินในโน้นด้วย”
มันชี้เข้าไปในแพลนนาลีฮอลล์ ยังคิดจะเดินอีกนะ
“ไหวรึเปล่าล่ะ”
“ไหวดิ มึงอย่าทำเหมือนกูอ่อนแอมาก”
“ครับ ๆ มึงเก่ง มึงโคตรเก่ง”พูดประชดแมร่ง มันมองค้อน...
“แล้วก็อย่าชักสีหน้าใส่พี่กาวบ่อยด้วย กูเห็นนะ...”มันบอก
“คร๊าบ ๆ แตะไม่ได้ ไอ้พี่คนนี้ของมึงเนี่ย”
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย มึงอ่ะ...”มันทำหน้างอ เข้าใจครับ...มันกลัวเขาไม่พอใจมัน โกรธมัน เห็นอยู่ว่าเขาทำประโยชน์ให้มันได้มาก แต่ผมยังมองไม่ออกว่า...มันต้องการประโยชน์อะไรจากไอ้เตี้ย ได้แต่จับตามองดูมันต่อไป
“เตี้ย...”
“หือ”
“ถ้ากูบอกมึงบ้างว่ากูไม่สบายใจ ที่เห็นมึงกับเขามาด้วยกัน มึงจะห่างให้กูบ้างได้ไหม”ผมถาม มันมองผมแววตาตัดพ้อ
“มึงก็คือมึง พี่กาวก็คือพี่กาว กูไม่ได้คิดอะไรกับเขาสักหน่อย”
“มึงไม่คิด แต่ดูการกระทำนะครับ คนอื่นเขาคิด...มึงอาจไม่รู้ตัว แต่มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นะโว้ย”ผมบอกมันตรง ๆ หน้างอใส่กูอีก เล่นบทคนดีไม่ชอบ ชอบให้โหด!
เจกับกาวเดินออกมาถือหนังสือมาเต็มสองมือ น้องเจได้หนังสือที่อยากได้เพียบเลยครับ ผมผละห่างจากเตี้ยแล้วช่วยน้องถือ
“พี่นาวเป็นอะไรฮะ”เจนั่งลงข้าง ๆ บีบแขนให้
“เป็นไงบ้าง พี่ว่ากลับกันเลยดีกว่าไหม”กาวก็พูดอีกแรง
“ไม่เป็นไรแล้ว ไหนเจเอามาให้พี่ดูหน่อยได้เรื่องอะไรมาบ้าง”เปลี่ยนเรื่องละเก่งที่หนึ่งเชียว ยังยืนยันว่าจะไปให้ได้ ผมก็ให้มันเดินเข้าไปอีกรอบ
“โหยเยอะเลยว่ะ กูเอาเรื่องไรดีว่ะ”มันดูตื่นเต้นมาก ไม่เคยมาหรือไงว่ะ...
“เอาอะไรก็สั่งให้พี่เค้าหยิบให้”
“อยากได้ Starry Sky กับนารุโตะ”มันบอก
“นารุโตะอ่านของเจก็ได้ เจมีเกือบครบชุดแล้ว”ผมบอก มันไม่ยอมอ่ะ...
“ไม่เอา อยากได้!!!!”
“ดื้อ”ผมบีบจมูกมัน แล้วหันไปสั่งให้ ยิ้มแฉ่งเลยคราวนี้
“เอาไว้ที่ห้องมึงนะ เอาไว้ที่ห้องกูไม่ได้....เดี๋ยวพ่อแม่มาเห็นเป็นเรื่อง”
“อะไรที่เค้าไม่ชอบมึงก็ชอบทำ นิสัย....”
“ก็กูอยากอ่านบ้างอ่ะ”มันบอกเสียงเบา เลิกพูดถึงครอบครัวไปแล้ว ไอ้เตี้ยมันเป็นเด็กมีอะไรขัดแย้งในตัวเองตลอด คิดว่าจะเก่ง บางเรื่องกลับขี้ขลาดอย่างที่สุด คิดว่าจะดื้อแต่ก็ยอมอ่อนข้อด้วยเรื่องง่าย ๆ แต่พอเรื่องไหนโดนใจอยากได้อยากทำแล้ว...จะเถียง จะเอาให้ได้ เหมือนจะถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ แต่มันก็รู้ตัวว่า...อันไหนที่บ้านปลื้มไม่ปลื้ม คือถ้าไม่ไปบีบมันมาก ๆ มันก็จะทำให้...แปลกดี
ผมจ่ายค่าหนังสือให้ แล้วเดินกลับไปหาเจกับกาว
“โฮ้ววว...เยอะเลยพี่นาว”
“กลับกันเลยป่ะ”ผมถาม
“หิวข้าว ไปกินข้าวกันไหม...พี่กาวไปด้วยนะ”ไอ้เตี้ยชวน น้องเจปรบมือดีใจ ส่วนไอ้หล่อนี่ยืนยิ้มกว้าง ส่วนกูหงุดหงิดมาก....
“ป่ะ ๆ กินข้าว ๆ”แล้วพวกมันก็เดินออกนำ

ร้านอาหารหมูกระทะ
ย่างกันหัวเหม็นละครับ ผมน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะ...ว่าร้านอาหารประเภทไหนเหมาะกับพวกเรา หมายถึง ผม เตี้ย น้องเจ ที่สุด คำตอบก็เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่า ร้านอาหารประเภทบุฟเฟต์ เป็นอะไรที่โคตรเหมาะกับพวกเรามากครับ เพราะว่ากินกันลืมตาย เติมได้ไม่อั้น ผมกินง่ายอยู่แล้ว...ไอ้เตี้ยนี่ขอแค่มีของชอบมันก็กินง่าย ส่วนเจไม่เคยนั่งร้านอาหารพวกนี้ แต่ก็กินง่ายเหมือนกัน
“พี่กาวเอาซอสให้ด้วย”เตี้ยร้องบอกกาว มันยิ้มรับ...บริการดีจริ๊ง ไอ้หล่อ
“พี่นาวววววววว...อย่า ๆ ๆ”น้องเจเอาตะเกียบแตะชิ้นเนื้อหมักย่างไว้ แสดงความเป็นเจ้าของ ไอ้เตี้ยเนียนไปหลายชิ้นแล้ว ผมไม่ได้ย่างให้...ให้มันทำเองบ้าง
“คริคริคริ อันนี้ก็ดะ...”
“อันนี้ของกูครับ”ผมแตะชิ้นของตัวเองบ้าง เตี้ยมันวางตะเกียบแล้วมองหน้าผม ฉากดราม่ามาแล้ว
“จึ้ก...”
“อย่าหน้างอ นั่น ๆ เอาชิ้นนั้นลง เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว”ผมบอก มันไม่ยอมทำตาม
“อะ ให้ ๆ”เจเอาเนื้อจุ่มซอสชุ่ม ๆ แล้วยื่นมาป้อน คิดว่าจะไม่กิน หึหึหึ....อ้าปากรับทันที มันหยิบไส้กรอกยัดใส่ปากเจแทน หึหึหึ
“พี่กาว กินเปล่า”เตี้ยมันยื่นไส้กรอกให้รุ่นพี่มัน ผมนั่งนิ่งส่งตาดุ ๆ ให้แต่มันไม่รู้ตัว ไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อมันก็ผละไปนิดนึงแล้วก็กินที่มันป้อนอย่างงง ๆ
สัส...!!!!!!!

เริ่มกินไม่ลงแล้ว....

“ติณฑ์กูไม่อยากกินอันนี้แล้ว มึงกินไปนะ”มันบอก ยกถ้วยข้าวผัดมาให้ผม ไม่คุยกับแมร่งแล้ว...มันก็ไปหนุงหนิงกับเจสองคนต่อ
“บ้านอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวจะไปส่ง”ผมถามไอ้หล่อ มันยิ้มให้
“ไม่ต้องหรอกครับพี่ เดี๋ยวผมต่อแท็กซี่”มันบอก ผมพยักหน้าดีเหมือนกัน...ความจริงมันก็สุภาพดีนะ มันคงคิดว่าผมเป็นพี่ไอ้สองตัวนี่แน่ ๆ เห็นมันก็ปกติกับไอ้เตี้ยนะ ไม่ได้ทีท่าว่าจะมาจีบอะไรแต่อย่างใดเลย
“เรียนปีไหนแล้วล่ะ”
“ปี 3 ครับ”
“แล้วนึกยังไงชวนไอ้เตี้ยไปถ่ายแบบด้วย เห็นมันบอกว่า...จะเอาไปทำงานมหาลัย”
“ครับ ก็เป็นงานประชาสัมพันธ์ร้านค้ามหาลัยกับคณะนิเทศด้วย ยังไม่ทันได้ถ่ายเลย...วันนั้นร้องไห้ตาบวมซะก่อน”มันบอกยิ้ม ๆ วันไหนว่ะ??????? ไอ้เตี้ยหันมาเหล่....
“ร้องไห้เหรอ...วันไหน?”ผมถามเตี้ย มันเอาปลาหมึกย่างยัดใส่ปาก ไม่ให้ได้พูดอะไรต่อ กาวหัวเราะ...ผมจ้องมันจับผิด แล้วก็ฉุกคิดขึ้นได้ อ่อ...สงสัยวันที่มันโดดเรียนไปกับพวกนี้แน่ ๆ หึหึหึ....สมน้ำหน้ามันยิ่งนัก!!!
“กิน ๆ พูดมาก!!!!”มันยัดเนื้อใส่ปากรุ่นพี่มันบ้าง...ผมไม่ถามอะไรอีก คึคึคึ
“หึหึหึ สมน้ำหน้า”ผมบอก มันชักสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เจไปหยิบไอศกรีมมาทาน
“เผื่อพี่ด้วย”เตี้ยร้องบอก ผมหัวเราะ
“พี่นาวอ่ะ ไม่เคยจะลุก”เจยืนถ้วยให้ ผมเห็นมันเถียง ๆ กันสุดท้ายมันก็มาคุยกันอยู่ดี
“เจจะเดินไปอยู่แล้วนี่”
เจไม่ทันมันหรอก...หึหึหึ เงียบปากไปเป็นการดีที่สุด

   กินกันจนอิ่ม...ผมไปส่งกาวที่จุดรอรถแท็กซี่ แล้วขับรถกลับคอนโด...
   “โอ๊ยยยย เมื่อย ๆ ๆ ๆ”
“เจก็เมื่อย”
“ไปอาบน้ำกันสิคร๊าบบบ จะได้ไปนอน”ผมบอก เจพูดครั้งเดียวก็เดินเข้าห้องไปอาบน้ำทันที เตี้ยมันนอนราบไปกับโซฟา
“ไปอาบน้ำครับ”
“เมื่อยอ่ะ!”เสียงดังใส่ผมเฉย
“ก็ไปอาบน้ำ จะได้มานอน”ผมจูบหน้าผาก มันเขินหน้าแดง...มองตาผมแป๋ว แก้มป่องเพราะความอาย
“เหม็นมาก...ไปเร็วครับ ลุกเร็ว...เจไปอาบแล้วนะ จะได้มานอน”ผมบอก มันผงกหัว หาน้อง...ไม่มี ดีดตัวนั่งขึ้น
“กูไปอาบกับเจนะ!”มันจะรีบออกวิ่ง ผมรีบดึงมือมันไว้
“เดี๊ยวววววว...จะไปอาบได้ไง”
“ไมอ่ะ”
“จะอาบพร้อมกันได้ไง”
“ได้ดิ...ผู้ชายกับผู้ชายไม่ต้องอายกันหรอก”มันบอก ผมยึดข้อมือไว้
“กูก็ผู้ชาย มึงก็ผู้ชาย...งั้นก็ไม่ต้องอายกันใช่ไหม”
“ง่ะ.....”
555555555555555555+ หน้าโคตรแดง กัดปาก หาคำมาเถียงไม่ทัน มันกำมือทุบอกผม...
“เจ็บนะ เดี๋ยวนี้มือหนักนะมึง”ผมกำมือมันไว้ มันขืน คราวนี้มันจะดึงหัวผมให้ได้ ผมเลยต้องกำมือมันออกห่าง
“เจ็บ ๆ ๆ ๆ ๆ”มันร้อง ผมรีบปล่อยมือ มันสะบัดออก..ก็ทิ้งตัวลงนั่งที่พื้น ดูข้อมือตัวเอง...แดงไปหมด ผมนั่งยอง ๆ ตาม
“ขอโทษครับ ขอโทษนะ”รีบขอโทษมันก่อนเลย มันนั่งก้มหน้า...จนผมรู้สึกเสียใจ คว้าข้อมือเล็กมาลูบเบา ๆ มันสะบัดออก ผลักอกผมจนล้มลงไป แล้วขึ้นมานั่งคร่อม
“แบร่~”

สาสสสสส~

สตอนี่เอง

“ตายซะเถอะ...”มันหยิกหูผมสองข้าง ผมก็ไม่ยอม ดึงมันออก...
“อร๊าก ๆๆๆๆ”
“เจ็บไหมๆๆๆ”
“โอ๊ยยย เล่นแรงนะ”
“อย่าดึงตรงนี้เด่ะ”

ผมแกล้งเอาจริง เหวี่ยงมันลงบนโซฟาแล้ว ถาโถมร่างตัวเอง...ระดมทั้งจูบทั้งไซร้มันอย่างเร่าร้อน เหมือนมันจะเริ่มตกใจเพราะเมื่อกี้เรายังเล่นกันดี ๆ อยู่ มันเริ่มขัดขืนหนักขึ้น
“ติณฑ์ ๆ ไม่เอานะ ไม่เอา...”ละล่ำละลักร้องบอก
 ม๊วฟฟฟฟ~ ผมเอามือกั้นไว้ไม่ให้มันออกไปไหนได้
“ที่รุ่นพี่มึงบอกอ่ะ ร้องไห้เมื่อไหร่ครับ”ผมถาม มันหันหน้าหนี ไม่ยอมพูดอะไร...ผมถามย้ำอีกครั้ง
“เมื่อไหร่...”
“ก็วันนั้นแหล่ะ แมร่ง...ชอบย้ำจังว่ะ รู้แล้วว่าผิด..”

ผมก้มลงจูบมันแผ่วเบา ไม่ได้พูดอะไรต่อ...รู้แล้วว่าวันนั้นมันก็คงรู้สึกไม่ดีมาก พอ ๆ กับที่ผมรู้สึก

“ป่ะ อาบน้ำกัน”
“มว๊ากกกกก ไม่เอานะ....~”
อุ้มมันตัวลอยเข้าห้องน้ำเลยฮะ ยังไงมันก็สู้ผมไม่ได้อยู่แล้ว คึคึคึ    ลั้น ลั้นลา~~

“มานี่....”เตี้ยตบเบาะที่นอนให้เจลงไปนอนด้วย ว่าจะดูสารคดีหน่อย ทีวีโดนแย่งไปดูมวยปล้ำซะแล้ว...ผมเลยต้องนั่งเอาเอกสารคุณประกอบมาอ่านทำความเข้าใจ แต่ยอมรับว่าพฤติกรรมสองคนนี้ดึงเอาสมาธิหายไปหมด ลอบนั่งมองมันเงียบ ๆ
“พี่นาวเขยิบไปหน่อยดิ เจจะตกอยู่แล้ว”เจบอก เตี้ยมันเขยิบแล้วเปลี่ยนนอนตะแคง กอดเจไว้...เหมือนที่มันกอดผมบ่อย ๆ เวลานอน เหมือนมันจะติดท่านี้นะ...

ฟอดดดด~

“คริคริคริ”

เตี้ยหอมแก้มเจ เจหันมาหอมแก้มคืนแล้วมันก็หัวเราะกันสองคน มึงสองคนจะเกินไปหน่อยละ...!!! =_= ผมแกล้งไม่สนใจยังไงมันก็เล่นกันอยู่ละนะ รู้แหล่ะว่าไม่ได้คิดอะไรกัน แต่หึงนะครับ...หึงมาก ทำอะไรก็ไม่ได้
สเต็ปต่อมา เตี้ยมันหยิกแก้มเจ หยิกแรงด้วย...หยิกแล้วดึงออกมา จนตามันตี่ เจแมร่งก็ไม่ยอม...ดึงกลับบ้าง จากเล่น ๆ แมร่งเริ่มเอาจริงแล้ว เอาละโว้ย...มันจะฆ่ากันไหม
“เจ็บนะ!!!”เจร้องก่อน ไอ้เตี้ยหัวเราะคิกคัก แล้วมันก็เล่นกันต่อ... =_=
“ถ้าคนใดคนนึงเจ็บตัว กูจะจัดการทั้งสองคน!”ผมบอก เล่นแบบนี้ไม่ได้แผลก็เหลือเชื่อแล้ว
“แบร่~ ๆ”มันสองคนหันมาแล่บลิ้นให้ผม ไอ้ตัวพี่...นี่น่าหมั่นไส้มาก
“เดี๋ยวเถอะ ๆ”
“คริคริคริ.....”

จุ๊บ~ เจจุ๊บแก้มเตี้ยเบา ๆ น่ารัก

จุ๊บบบ~ เตี้ยจุ๊บกลับ เหมือนจะค้างนานกว่า

จุ๊บบบบบบ~ คราวนี้เจกดจูบหนัก ๆ ลงแก้มไอ้เตี้ย

เตี้ยมันขบเขี้ยวจับคอเจหันด้านข้าง แล้วล็อคไว้ไม่ให้หลุด แล้วก็......!!!!!

“ยี้~~~~~!!!!!!”เจร้อง ไอ้เตี้ยเอาลิ้นเลียหน้าเจอ่ะ =_=!!!!

“สกปรกนะ!!!!! ถ้าเจมีสิวจะทำไง”เจผละออกหนี...เอามือเช็ดแก้มตัวเองปอย ๆ
“คึคึคึ”
“ไอ้เตี้ยยยยยยย~”ผมส่งเสียงปรามยาน ๆ ไปให้ มันหัวเราะชอบใจ
“เจแพ้แล้ว ๆ 55555”
“พี่ติณฑ์ช่วยด้วยยยย”เจร้องหาตัวช่วย ผมหัวเราะ...

แล้วมันก็เล่น ๆ เถียง ๆ กันอย่างนี้ ผมลงมานอนดูมวยปล้ำบนโซฟา กว่าจะจบ...มองมันสองคนอีกที เฮ้อ...หลับกันซะแล้ว...หึหึหึ หยิบโทรศัพท์มาถ่ายไอ้พี่น้องต่างสายเลือดคู่นี้แล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้ มันเข้ากันได้ดีจริง ๆ ไอ้เตี้ยนี่ไม่เคยมีน้อง เจอคนที่ยอมมันให้เป็นจ่าฝูงหน่อยละ...จัดเต็ม ส่วนเจมันก็ลูกคนเดียว หาพี่ที่คอยเล่นกับมันตลอดก็ไม่มี นับว่าเป็นคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อกันดี
ผมปลุกเจให้เข้าไปนอนในห้อง แล้วอุ้มไอ้เตี้ยเข้าไปนอนในห้องตัวเอง ออกมาปิดทีวี เก็บของที่มันรื้อออกมากัน ถุงหนังสือที่ซื้อเอาใส่ตู้และของเจเอาเข้าไปวางไว้ในห้องให้เป็นระเบียบ แล้วค่อยกลับเข้าไปนอน มันลืมตาขึ้นนิดนึงตอนผมนั่งลงบนเตียง...

จุ๊บ~ ริมฝีปากมันเบา ๆ มันอมยิ้ม

“แพ้กูแล้วอะดิ~”ผมกระซิบบอกมัน มันตบหน้าท้องแล้วซุกหน้าลงบนอกผม...

หึหึหึหึ....

อีกสองวันมันก็จะกลับบ้านแล้ว...ผมยังไม่ได้เข้าไปเคลียร์งาน ถ้าคิดจะไปกับมันจริง ๆ อดกังวลอยู่ไม่ได้เหมือนกันนะ ที่บ้านมันจะโหดป่ะว่ะ...ทีแรกว่าจะเอาเจไปเป็นตัวประกันอีกคนนึง เจมีลักษณะพิเศษที่ผู้ใหญ่เห็นต้องเอ็นดู เพราะถ้าให้ผมไป มันจะบอกที่บ้านว่าอะไร เพื่อนงั้นเหรอ...หึหึหึ หน้าตากูเหมาะเป็นเพื่อนมันมากเลยเนอะ เมียเสือกหน้าเด็ก...กูก็เสือกหน้าแก่ ดูสภาพไม่น่าจะเป็นเพื่อนกันได้เลย
ทำยังไงดีว่ะ!?!?!?!?!?

-----/------------------------------------------------------------/------

[A_THan]

ตอนที่ 20
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก....ใครช่วยเอามันสองคนนี่ไปเก็บที อีกตั้งสองชั่วโมงนะ...กว่าจะถึงบ้านมัน ผมแวะปั๊มข้างหน้า ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
“ลงมา!”ผมเรียกไอ้เตี้ยลงรถคนแรก
เรื่องของเรื่องคือ มันแย่งแซนวิชกับเจที่ผมติดรถมาด้วย แย่งในที่นี้คือแย่งแบบจริงจัง แค่แซนวิชนะ มันต้องการแบ่งให้ได้เท่า ๆ กัน คนละ 3 ชิ้น แต่ที่ผมทำมามัน 7 ชิ้น กูพลาดเอง =_=
“ไปขับ”ผมบอก ให้มันขับรถ มันจะได้ไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกัน หน้ามุ่ยแล้วครับ...ท่านผู้ชม เหอ ๆ
“ไม่เอาอ่ะ!!!!”
“ไม่เอาก็นั่งกันเฉย ๆ เงียบ ๆ บ้าง ตลอดทางกูจะบ้าตาย!!!”
“แล้วทำไมด่าแต่กูล่ะ!!!” ไอ้เตี้ยโวยวายเสียงดัง
“ก็มึงเป็นพี่ มึงต้องยอม ๆ มันบ้าง แบ่งปันอ่ะ...รู้จักไหมคำนี้”ผมเตือนสติมัน
“ไม่รุ...กูรู้จักแต่คำว่า ‘เท่าเทียม’”
โอ๊ยยยยย...เบื่อจะเถียงกับมัน
“งั้นไม่ต้องกินแล้ว ไปเข้าไปซื้อนมมาคนละกล่อง...แล้วหยุดกินกันได้แล้ว!!!!”มันยื่นเงินให้มันสองคนไปซื้อนมมากิน แล้วเก็บเศษถุงขนมมันลงขยะ...ไม่ให้กินแล้ว เรื่องมากกันนัก เจมันสะกิดไอ้เตี้ยซึ่งมันก็เดินกระทืบเท้าเข้ามินิมาร์ทไป
“พี่ติณฑ์ฮะ...”เจออกมาเรียก ผมมองหาอีกคนนึง ที่ไม่ได้เดินออกมาด้วย
“พี่นาวล่ะเจ”
“พี่นาวตังค์ไม่พอ ให้มาขอตังค์เพิ่ม”
“ไม่พอไรว่ะ นมกล่องจะ 15 บาท”โคตรหัวเสีย...ล็อครถแล้วเดินเข้าไป โอ้ว...ชัดเลย!!! มันหยิบนมมาทุกยี่ห้อ ทุกรส อย่างละกล่อง...ทำลอยหน้ายืนอยู่หน้าเค้าเตอร์ด้วย!!!!!
ผมควักเงินจ่ายให้ แล้วเดินออกมาเลย ให้แมร่งหิ้วถุงกันออกมาเอง
หงุดหงิด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ไอ้เตี้ยนั่งข้างหลังกับเจล่ะฮะ มันคงรู้ว่าผมหงุดหงิด เพราะถ้าผมไม่พูดปุ๊ป...มันก็จะนิ่งเงียบปั๊ป
“เจชอบรสนี้ จองนะ!”
มันเริ่มแบ่งนมกันแล้ว เจมันหยิบเอาถุงพลาสติกอีกใบมาแยกให้ชัดเจน เหมือนว่าจะตกลงกันมาแล้ว การแบ่งนมกล่องคราวนี้ถึงได้ราบรื่นยิ่งนัก พอกินกันเสร็จมันเงียบ ๆ ไปทั้งสองคน ทำให้ผมมีสมาธิในการขับรถมากขึ้น มองกระจกหลังเห็นเจหลับไปแล้วฮะ แต่ไอ้เตี้ยยังนั่งเชิดคอ...อยู่ หึหึหึ
มันสะกิดแขนผมเบา ๆ
“อะไร”ผมมองกระจกหลังเห็นหน้ามันซึม ๆ
“อ่ะ....”ยื่นขวดนมเปรี้ยวพร้อมเจาะให้เรียบร้อย นี่ง้อกูอยู่ใช่ไหมเนี่ย! >////< นี่ไม่ติดว่าขับรถจะจับจูบให้หายหงุดหงิด มองกระจกหลังอีกที เห็นมันอมยิ้มด้วยอ่ะ อร๊ากกก...โคตรน่ารัก
“เห็นไหมว่าขับรถอยู่”ผมบอก ในมือยังถือนมเปรี้ยว
“จึ้ก...กินเองก็ได้”มันแย่งไป แต่ผมรีบบอก
“ป้อนดิ...”
“มือก็มี กินเองดิว่ะ”
“ขับรถอยู่เนี่ยเห็นไหม”ผมบอก กำมือสองข้างกับพวงมาลัย อมยิ้มให้มันนิดนึง มันเบะปากทำขมุบขมิบแล้วจ่อมาที่ปากผม คึคึคึ...แกล้งดูดช้า ๆ แต่ไอ้นมนี่ก็ขวดโคตรเล็ก
“ขอบคุณครับ”ผมบอก
“อื้อ”มันยิ้มกว้างด้านหลัง เห็นนะ ๆ ๆ กิ้ว ๆ ๆ ๆ

---/------------------------------------------------------------/---

บ้านมันเป็นสวนกว้างยาวสุดลูกหูลูกตา ระหว่างทางผ่านบ้านทรงเดียวกันหลายครั้ง มันบอกว่าญาติพี่น้องทั้งนั้น กว่าจะถึงตัวบ้านก็เกือบ 3 กิโลเมตร จากถนนที่ตัดเข้ามา เจเกาะกระจกมองตาสุกใสเลยทีเดียว เด็กกรุงเทพฯละฮะ ไม่เคยมานอนแบบนี้ด้วยซ้ำ การที่เห็นฝูงวัว ฝูงม้า จึงเป็นเรื่องค่อนข้างตื่นเต้นมาสำหรับเจ
“เห้ย ๆ ๆ ๆ ๆ ดูสินั่น ๆ ๆ”เจร้อง เห็นวัวกินหญ้า
“อ่อ วัวพ่อพันธุ์ เจ๋งป่ะล่ะ”ได้ทีมันโอ่หน่อย ๆ ผมนึกขำ มีคนงานตัวดำมะเมื่อมกำลังพากันไล่ต้อนฝูงวัวไปผูก
ผมขับรถมาเรื่อย ๆ จนถึงบ้านหลังใหญ่ เตี้ยมันบอกให้จอด...มีผู้หญิงเกือบสูงวัยคนนึงยืนอยู่กับผู้ชายหน้าตาดีอีกคนนึงอยู่หน้าบ้าน ซึ่งคนนี้ผมเคยเห็นแล้ว ก็พี่ฟ้าของมันนั่นแหล่ะ...เตี้ยมันรีบเปิดประตูวิ่งเข้าไปหา
“แมมมมมมมมมมมม่.....”

จุ๊บ ๆ ๆ ๆ ๆ

มันหอมแก้มซ้ายขวา บนล่างแม่มัน ผมกับเจเดินลงมาตาม ยกมือไหว้แล้วยิ้ม ๆ

“พี่ฟ้าาาาาาาาาาาา”

เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!! มันทำแบบเดียวกับที่ทำกับแม่ ผมยืนกำมือแน่น แต่ยังคุมอารมณ์ตัวเองไว้ได้อยู่

“นี่เหรอเพื่อน สวัสดีจ๊ะ”
“แม่นี่ เจ แล้วก็ติณฑ์ เป็นพี่ของเจ”มันแนะนำ ผมยกมือไหว้แม่ และฟ้าก็ยกมือไหว้ผมเช่นกัน

เพลี๊ยะ~

“โอ๊ย...แม่!!!! มาตีหนูทำไม!?!??!?!”มันโวยวาย
“พี่เค้าเป็นพี่ แก่กว่าตั้งหลายปี...ทำไมไม่เรียกพี่”แม่มันด่า เจหัวเราะคิกเลย
“โธ่แม่ ไอ้...เอ้ย พี่เค้าก็เพื่อนกันนี่แหล่ะ เนอะ ๆ”มันหันมาทางผม
“นิสัยไม่ดีเลย! อย่าให้แม่ได้ยินอีกนะ...”
“เข้าใจแล้วคร๊าบบบบบ”ยิ้มอ้อน ๆ พร้อมกอดเอว น่ารัก
“ขับรถมาเหนื่อยไหมพ่อติณฑ์ ป่ะเข้าบ้านก่อน คนนี้เหรอ...เจ หน้าตาน่ารักดีจังนะ ฟ้าให้คนมาช่วยยกของลงจากรถทีนะ”เจยิ้มแฉ่ง...เตี้ยมันจูงมือน้องเข้าบ้าน
“ได้ครับนายแม่”นายฟ้าเดินออกไป แม่ของไอ้เตี้ยดูเป็นผู้ดีมาก สวยและผิวพรรณผุดผ่อง รู้ละ...ลูกหน้าตาน่ารักเหมือนใคร ผมมองท่านโอบเอวเด็กสองคนเข้าไป แล้วเดินตามอย่างเงียบ ๆ
บ้านมันสวยมาก เฟอร์นิเจอร์ทำด้วยไม้ แต่ไม่มีมากชิ้น ทำให้บ้านดูโล่งโปร่งสบายเป็นที่สุด
“แม่ให้คนจัดห้องไว้แล้ว ทีแรกเห็นว่าจะมาคนเดียว เลยให้เด็กจัดไว้แค่ห้องเดียว”แม่บอก ตอนแรกผมก็กะว่าจะไม่เอาเจมาแหล่ะครับ เจต้องเรียน แต่เห็นแล้วว่า...เจมันก็น่าจะมารู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตชนบทบ้าง ก็เลยพามา
“ไม่เป็นไรฮะ ห้องเดียวก็ได้ ทีแรกว่าจะมาคนเดียวครับ พอดีน้องเจหยุดเรียนได้ ผมก็เลย...มาขอรบกวนอยากให้น้องเรียนรู้วิถีชีวิตอีกแบบ”ผมบอก ท่านคุยเก่งและยิ้มง่าย ไม่เห็นว่าจะดุแบบที่มันกลัว
“ได้เลยจ๊ะ ไม่มีปัญหา...มะนาวพาพี่ขึ้นไปพักก่อนนะลูก มากันเหนื่อย ๆ เดี๋ยวให้เด็กยกน้ำขึ้นไปเสิร์ฟด้านบน”
“แม่ให้คนยกที่นอนไปห้องหนูดีกว่า...”
“ทำไมล่ะ”แม่ถาม มันมองหน้าผมนิดนึง
“หนูจะนอนกับน้อง ให้ติณฑ์...เอ้ย ให้พี่ติณฑ์นอนพื้นก็ได้ เนอะ”
“ได้ยังไง”
“โถ่แม่~ กะ ก้อ...แบบว่า...”มันไม่อยากนอนห่างผม คึคึคึ แต่ก็ไม่รู้จะบอกแม่ว่ายังไง เอ้า ๆ ผมให้เวลามันโกหกได้เต็มที่ จริง ๆ แล้วเรานอนด้วยกันแทบทุกวัน ทั้งผม เจ แล้วก็ไอ้เตี้ย วันไหนแยกเจไปนอนห้องตัวเองนั่นแล่ะ ถึงได้มีเวลาเป็นส่วนตัว...ก่อนนอนผมชอบบีบมือให้มัน  หลัง ๆ มาคงติดใจ ให้บีบให้ทุกคืนเลย เห็นมันจับปากกาเขียนการบ้านโน่นนี่แล้ว แล้วสงสารถึงนวดให้ มันบอกว่า...ถ้าไม่นวดมันนอนไม่หลับ ทำอย่างนี้มันคงเพลิน...คึคึคึ
“ขอโทษด้วยนะจ๊ะ มะนาวเอาแต่ใจแบบนี้”แม่หันมาขอโทษ
“ไม่เป็นไรครับ ปกติก็นอนพื้นอยู่แล้ว สบายมาก...”ผมบอก
แม่ดูกังวลเล็กน้อย แต่ผมก็ยิ้มให้แบบไม่เป็นไร...ถ้ารู้ว่าผมกับลูกชายเขาลึกซึ้งกันกว่านั้น แววตานี้จะเปลี่ยนไปไหมผมก็กลัวเหมือนกัน
“ตอนเย็นเดี๋ยวพี่พาไปน้ำตก”เตี้ยบอกเจ...เจพยักหน้าหงึกหงัก ให้ทำอะไรมันทำหมดแร่ะครับงานนี้...อยากเที่ยวกันเต็มที่
“ฟ้า ๆ เอากระเป๋าไปไว้ห้องเจนะลูก”แม่ตะโกนบอก
“ครับ นายแม่”นายฟ้าไม่ได้ถาม ทำตามอย่างว่าง่าย
“ป่ะ ไปดูห้อง...”
ห้องนอนมันกว้างมาก ที่สำคัญ...สีชมพูเกือบล้วนนี่คืออาราย เตี้ยมันกระโดดขึ้นเตียงใหญ่มัน เจก็ไม่ยอมห่างเลย
“แม่จะให้คนเอาฟูกหนา ๆ มาปูให้แล้วกันนะ ดูสิ...ห้องนอนดี ๆ มีก็ไม่นอนกัน”
“ขอบคุณครับ”ผมบอก ดูข้าวของในห้อง...จัดโคตรจะเป็นระเบียบผิดกับที่คอนโดมันสิ้นเชิง ดูก็รู้ว่าที่นี่มีคนทำความสะอาดให้ ไม่งั้นไม่เรียบร้อยอย่างนี้หรอก
“โห...มีแต่สีชมพู ชอบสีนี้เหรอพี่นาว”เจถาม
“อือ พี่เกิดวันอังคาร คนเกิดวันอังคารน่ารักทุกคน เนอะแม่เนอะ...”เตี้ยมันหันไปหาแม่ ซึ่งท่านส่ายหัวยิ้ม ๆ
“แม่จะลงไปข้างล่างแล้ว นอนเล่นพักผ่อนกันเถอะจ๊ะ เย็น ๆ จะพาไปเที่ยวน้ำตก”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ผมบอกเดินไปส่งหน้าห้อง พอดีกับคนเอาที่นอนมาให้ ผมรับมาปูเอง แล้วปิดประตูล็อคลงกลอนอย่างดี สองคนมันเอาหมอนมาฟาดกันแล้วอ่ะ ผมไม่ได้สนใจ เอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋า กลัวจะยับ...เปิดตู้เสื้อผ้ามัน อื้อหื้อ...จะแน่นเต็มตู้ไปไหนครับพี่น้อง หาไม้แขวนแล้วแขวนของผมกับเจ ไว้หน้าตู้ เสื้อผ้าไอ้เตี้ยมันไม่ได้เอามา...เพราะที่นี่มีอยู่เต็มอย่างนี้นี่เอง
“พี่นาว สอนเจขี่ม้าได้รึเปล่า”เจถาม
“ได้ดิ เดี๋ยวพาไปดูม้าพี่ สวยด้วยนะ...เสียดาย คนบางคนไม่ให้เอาไอ้กระถางมา ไม่งั้นมันก็ได้มาวิ่งเล่นที่นี่แล้ว อยู่แต่ในตึกปูน น่าอุดอู้จะตาย”ด่ากระทบกูอีก =_=
“น้อย ๆ หน่อยเตี้ย มึงรู้ได้ไงว่ามันจะอยากมา คุยกับหมารู้เรื่องเหรอ”
“ไม่ค่อย กูถึงได้พยายามคุยอยู่นี่ไง”
“...............................”

อร๊ากกกกกกกกกก

“ฮ่าฮ่าฮ่า พี่ติณฑ์แพ้ยกกกกกกกกก”เจร้อง

ไอ้เตี้ยยยยยยยยย....ไอ้เด็กเวรรรรรรรรรรรรร ผมดึงข้อขามัน จนมันล้มลงที่นอน เจหัวเราะร่า...เพราะนั่งบนที่นอนเหมือนกัน ไอ้เตี้ยมันเอาขาอีกข้างที่เป็นอิสระ รั่วกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ใส่ผม จนผมต้องล่าถอย
“แบร่ๆๆๆๆๆๆ แบร่~”
“อร๊ากกกก....อย่าขึ้นมานะมึง!!!”มันร้องห้าม หัวเราะน้ำตาเล็ด จากไล่จับคนเดียว ตอนนี้กูต้องไล่จับมันทั้งสองคน!
“นี่คือเขตหวงห้ามอย่านะๆ ๆ ๆ”เตี้ยมันร้อง ผมก็บ้าจี้ทำตามัน วิ่งวนอยู่รอบเตียง
“กร๊ากกกกกกกกกกกก~”เจร้องออกมาเพราะผมจับตัวประกันได้หนึ่งคนแล้ว ไอ้เตี้ยหยิบหมอนมาฟาดผมใหญ่ เจ็บนะเว้ยเห้ยยยยย~
ผมล็อคเจไว้ ส่วนแขนอีกข้างพยายามจับหมอนแล้วดึงมาแล้วขว้างไปอีกทาง
“อร๊ากกกก~”

อุ๊บบบบบ...หึหึหึ จับได้แล้วววววววว กร๊าก ๆ ๆ

“เจ็บ ๆ ๆ ๆ ๆ”ไอ้เตี้ยร้องเล่นมุขเดิม กำมือไว้หลวม ๆ มันเจ็บไม่จริงหรอก!
“ถ้าเจ็บก็พอไม่ต้องเล่นแล้ว...แมร่ง! เจมานอน...!!!”
“จะนอนกับพี่นาว”
“งั้นนอนไปให้หลับนะ ใครส่งเสียงรบกวนกูโดนแน่ ๆ เมื่อยตัวหมดแล้ว”ผมบอก เข้าไปอาบน้ำให้สดชื่นแล้วมาล้มตัวลงนอนบนฟูก ได้ยินเสียงมันนอนคุยกัน สักพักก็เงียบไป คิดว่าคงหลับไปเหมือนกัน....ยังไม่เจอพ่อกับปู่ย่าตายาย คิดว่าคงได้เจอตอนอาหารเย็นมั้ง? ดูแล้วแม่มันก็จะตามใจไม่น้อยจริง ๆ นั่นแหล่ะ แล้วไอ้พี่ฟ้าอีก ถึงว่ามันทำอะไรเองไม่เป็นเลย

มีอะไรมาเขี่ยแก้มไม่รู้ ลืมตาขึ้นนิดหน่อย ไอ้เตี้ยมันนอนหัวเราะเอาหัวโผล่มาจากบนเตียง ผมดึงมันลงมานอนฟูกข้างล่างด้วยกัน มันร้องแต่เสียงไม่ดัง ขืนตัวไว้...แต่ผมก็ลากมันลงมาจนได้ล่ะน่า
“อื้อ!!!! อย่า....เดี๋ยวมีคนเข้ามา”
“ล็อคห้องแล้ว”ผมบอก มันประสานมือเข้ากับผม
“กูไว้ใจมึงนะ อย่าให้พ่อรู้นะ...”
“ครับ ไม่รู้แน่นอน”ผมบอก เพราะมันไว้ใจถึงกล้าทำอะไรแบบนี้นี่เอง
“มึงว่าจะมีคนสงสัยเราไหม?”มันถาม
“ก็ถ้าทำตัวปกติไม่มีใครสงสัยหรอกครับ แล้วก็...ถ้ามึงไม่อ้อนพี่มึงต่อหน้ากูด้วย กูก็จะไม่หลุดอารมณ์ใด ๆ ให้เป็นที่ระแคะระคายของคนอื่นทั้งสิ้น!”
“ไม่ได้อ้อนสักหน่อย”
“ครับ ไม่ได้อ้อน...ถ้ากูเห็นกูไม่รับปากนะ!!”
“มึงอ่ะ! ถ้าให้พ่อรู้ กูโดนฆ่าแน่ ๆ”
“กูอยู่ด้วย ไม่มีใครทำอะไรมึงได้แน่นอน”ผมพูดหนักแน่น...กอดมันไว้
“เจอปืนส่องเดี๋ยวก็กลับคำ”
“หึหึหึ สัญญาครับ”ผมจุ๊บปากมัน ไม่สิ...ต้องดูดดื่มกว่าพี่มันร้อยเท่า จนร่างเล็กครางล่ะครับ หึหึหึ มันหน้าแดง เอาหน้าซุกอกผมใหญ่เลย
“ชอบป่ะ”ผมถาม มันเงียบไม่ตอบ ผมจับคางมันเชิดมองหน้านิ่ง
“ชอบไหม...”เป่าหูแกล้ง มันทุบอกและหยิกผม หึหึหึ
“ฟู่~”แกล้งเป่าอีก
“คึคึคึ จั๊กจี้~”
“ฮึฮึฮึ...”ผมพรมจูบมันเกือบทั่วใบหน้า พยายามที่สุดที่จะไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ เดี๋ยวตายก่อนได้กลับกรุงเทพฯ ชะโงกมองดูเจนอนหลับไปแล้ว เลยลงมานอนกอดไอ้เตี้ยตามเดิม
“เตี้ยแล้วพ่อไปไหนล่ะ ตั้งแต่มายังไม่เห็นเลย”
“อ๋อ พ่อเข้าไร่ ตอนเย็นเดี๋ยวได้รู้จักครบแน่ ๆ”
“ตื่นเต้นว่ะ”ผมบอก
“ตื่นเต้นไร?”
“ตื่นเต้นจะได้เจอ ‘พ่อตา’”ผมเน้นคำ จนมันหน้าแดง
“กำลังจะได้เจอปืน ‘พ่อตา’ ด้วย”มันบอก
“เขาไม่กล้ายิงกูหรอก!”
“ทำไมจะไม่กล้า?”
“เก๊าะกูกุมหัวใจลูกชายเขาไว้แล้วอ่ะ เขาเลยไม่กล้ายิง”

กร๊ากกกกกกกกกกกกก....โคตรเสี่ยววววว มันหน้าแดงใหญ่เลยทีนี้

“แหว่ะ....มุขมึงโบราณมาก!!!!”
“หึหึหึ  ชอบนะนั่น อย่าหน้าแดงดิ อะนะ ๆ ๆ จุ๊บบบ~”มันจุ๊บปากมัน ทำเสียงหงุงหงิงแล้วก็เงียบไป ผมโอบกอดมันไว้...หยุดพูดไปเช่นกัน ตาปรืออยากจะนอนเต็มที่แล้ว เตี้ยมันหยุกหยิกอยู่ไม่นานก็หลับไป
---/------------------------------------------------------------/---
เกือบสามโมงครึ่งพากันมาน้ำตก มีฟ้าขับรถกอล์ฟมาให้ เตี้ยมันบอกให้เอามาขนหนูกับชุดมาเปลี่ยนด้วย ที่นี่มีบ้านอีกหลัง...น้ำตกที่นี่น้ำใสและสวยมาก แต่น้ำไม่ลึกเท่าไหร่หรอก แค่เอวผมเท่านั้น...ผมชะโงกหน้าลงไปดู เห็นมีปลาตัวเล็ก ๆ ที่มันชอบตอดด้วย หันมามองเจอีกที...สีหน้ามันแบบอยากเล่นมาก มึงยังไม่รู้ชะตากรรม =_=
“ระวังหินด้วยนะครับ ทางโน้นหินเยอะ”ฟ้าบอก เขาไม่ได้เข้ามายุ่มย่ามอะไร พอ ๆ กับไอ้เตี้ยก็ไม่ได้คุยกันกับเขามากมาย หรือเพราะผมมองอย่างจับผิดมันอยู่ก็ไม่รู้ ดูมันไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่
“พี่ติณฑ์ ต้องถอดรองเท้าไหม”เจหันมาถามเพราะใส่ผ้าใบอยู่ ผมแทบจะหัวเราะ...มันเคยเล่นแต่สระน้ำ
“ถอดซิครับ ไม่งั้นน้ำพลัดหายแน่”ฟ้าเป็นคนตอบให้
“ถอดไว้ตรงนี้นะเจ เวลาขึ้นจากน้ำจะได้หยิบใส่ง่าย ๆ”
“ผมติดรองเท้าแตะมาด้วย เดี๋ยวเอามาวางไว้ให้ดีกว่าครับ ผ้าใบเปียกเดี๋ยวจะแห้งยาก”ฟ้าบอก ผมพยักหน้าขอบคุณ
“พี่ฟ้า...เป่าห่วงยางให้เค้าหน่อยดิ”เตี้ยมันยื่นห่วงยางให้พี่มัน สรรพนามที่แทนตัว...ทำกูขำไม่ออกนะเตี้ย!!!!
“น้องนาวอย่าเล่นแรงนะครับ”ฟ้าบอก แล้วหยิบอุปกรณ์เติมลมยางขนาดเล็ก มาเป่าให้ โคตรเตรียมพร้อม!
“รู้แล้วน่า ลงมาดิเจ”เตี้ยร้องเรียกเจ เหมือนมันยังกล้า ๆ กลัว ๆ อยู่ ผมจูงมือน้องลงไปเอาเท้าแตะ ๆ น้ำก่อนสร้างความเคยชิน
“โห้ววว...เย็น”น้องหันมาบอกยิ้ม ๆ
“น้ำไม่ลึกหรอกนะ ดูพี่นาวดิ ยืนได้สบายเลย”ผมบอก
“กลัวอ่ะ ใต้น้ำมันไม่เรียบเหมือนในสระใช่ไหมพี่ติณฑ์”
“ไม่เหมือนครับ มันก็จะเป็นโขดหิน เป็นดินอะไรอย่างเงี้ย”
“ง่ะ....ไม่กล้าลงแล้วอ่ะ”
   “ดูสิพี่นาวยังลงเลย เตี้ยมารับน้องหน่อย”ผมร้องบอก มันดำผุดดำว่ายอยู่รอบ ๆ ได้ยินเสียงก็ว่ายเข้ามา...
   “เจว่ายน้ำเป็นไหม?”มันถาม ผมพยักหน้า
   “แต่ไม่เคยเล่นน้ำตก น้ำคลอง...มึงอย่าแกล้งมันนะโว้ย”ประโยคหลังนี่กระซิบให้ได้ยินแค่สองคน มันพยักหน้าออเออ แล้วจับมือเจลงน้ำ ผมมองคอยระวังอยู่ เจยืนนิ่ง ๆ กลางน้ำสักพักก็เริ่มเดิน ฟ้าโยนห่วงยางไปให้...มันเกาะคนละด้าน กูว่า...เดี๋ยวต้องได้แย่งกันอีกแน่ ๆ
   “คุณติณฑ์ไม่ลงด้วยเหรอฮะ”ฟ้าหันมาถามผม
   “ไม่ดีกว่า ให้เด็ก ๆ เล่นก็ดูสนุกดี แล้วนายล่ะ”
   “ผมขี้เกียจเปลี่ยนชุดแล้วครับ”ผมนั่งลงดูมันเล่นกัน
   “ได้ยินว่านายไม่ใช่พี่แท้ ๆ ?”ผมแกล้งถาม ชวนคุย...ทั้งที่รู้ความจริงอยู่แล้ว
   “ครับ ผมเป็นลูกแม่แก้ว เป็นแม่บ้านที่นี่ครับ”
 “อ่อ ดูท่าทางคุณภูมิฐานมากกว่านั้นนะ”
“พ่อใหญ่กับนายแม่ มีบุญคุณกับผมมากครับ ส่งเสียให้เรียนและให้ทำงาน...ท่านเลี้ยงผมมาเหมือนลูกแท้ ๆ คนนึง”

ผมพยักหน้า
“แล้วคุณติณฑ์ละฮะ รู้จักมะนาวได้ยังไง ว่ากันตรง ๆ คือน้องผมก็ไม่ใช่คนที่จะทำความรู้จักกับใครใหม่บ่อย ๆ สักเท่าไหร่”พ่อคนนี้ฉลาดในการล้วงข้อมูลแท้
“ผมเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยเค้าน่ะ ได้เจอกันบ่อย ๆ ”ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้แย้งอะไรกลับมา ถ้าจะถามให้ตรงกว่านี้ ผมก็คงต้องตอบตรง ๆ ล่ะนะ ไม่อยากจะโกหกอะไร
“ได้รู้จักแล้วยังไงฮะ มะนาวไม่เป็นอย่างที่คิดรึเปล่า”
“คิดอะไรเหรอครับ”ผมถามซื่อ ๆ ฟ้าหัวเราะ
“น้องน่ะ ภายนอกก้าวร้าว ดื้อ ซน เกินกว่าเด็กปกติ แต่ไม่ใช่เด็กไม่ฟังอะไรน่ะครับ แกค่อนข้างหัวอ่อนซะด้วยซ้ำ ทีแรกนายแม่กับพ่อใหญ่ให้ไปอยู่คนเดียว ผมยังตกใจ...กลัวน้องจะถูกชักจูงไปทำอะไรที่ไม่ดี”
“ฮะ เรื่องดื้อ ซน ผมไม่เถียง...เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน 555”เจอมากับตัวแล้วนี่
“แต่คุณติณฑ์ก็ดีนะฮะ เข้าใจธรรมชาติของเด็กดี คงเพราะมีน้องวัยไล่เลี่ยกัน”
“นาวกับเจ มีบางเรื่องที่คล้ายกันน่ะครับ เจไม่ใช่น้องผมจริง ๆ หรอก แต่เป็นน้องข้างบ้านที่พ่อแม่แยกทาง คุณยายเสีย มีปัญหากับพ่อแม่แท้ ๆ เรื่องมรดก ไม่มีญาติพี่น้อง จะมีก็แต่พี่น้องต่างพ่อต่างแม่เท่านั้น ซึ่งคนเหล่านั้นก็อาจจะไม่ดีพอสำหรับเจเท่าไหร่ น้องเลยเป็นคนไม่ค่อยกล้าจะสู้คนน่ะครับ
ส่วนนาวผมว่าแกโตมาในสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างพร้อมเกินไป แต่เหมือนอย่างที่คุณฟ้าว่าจริง ๆ แต่ดันใช้ความแข็งแกร่งที่มีดันทุกคนออกหมด ปิดกั้นตัวเอง...ขณะเดียวกันก็อยากรู้อยากเห็นสิ่งต่าง ๆ”

“พ่อใหญ่ดุมากครับ ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับมะนาวนี่ ท่านไม่เคยปล่อยผ่านเลย”
กุกลืนน้ำลายดังเอือก...มันจะได้ยินรึเปล่าว่ะ?
“เหรอครับ”
“คุณติณฑ์ รู้เรื่องมะนาวดีจังเลยนะครับ”ตาขวากระตุก มองหน้าคนพูด...เหมือนมีชนักติดหลังทำให้ผมได้แต่ยิ้มแก้เก้อ
“ผมก็สังเกตเอาทั่ว ๆ ไปล่ะครับ”
“อย่างนั้นเหรอครับ”น้ำเสียงคนพูดชวนให้หงุดหงิดโว้ย มันพูดเรียบ ๆ แต่เหมือนรู้ทัน และจะต้อนให้จนมุมยังไงไม่รู้ หรือกูคิดมากไปเอง?

“โอ๊ยยย~”
เสียงร้องทำให้บทสนทนาใด ๆ จบลง ผมกับฟ้ามองลงไปในน้ำเห็นเด็กสองคนเล่นอยู่ แต่หนึ่งในนั้นทำหน้าเหยเก เบะปาก เพื่อจะสะกดกลั้นความเจ็บปวด
“มะนาวเป็นไรครับ”ฟ้าถามรัว เตี้ยมันหยุดการเคลื่อนไหว จับมือเจอยู่ในน้ำ เจก็มองใหญ่เลย
“เจ็บ!”มันร้อง โดนอะไรอยู่ใต้น้ำแน่ ๆ ปลาคงไม่ได้คาบไอ้จอร์จมันหนีหรอกนะ...ยิ่งมีน้อย ๆ อยู่ คึคึคึ (ยังจะเล่น)
“ขึ้นฝั่งมาครับ”ฟ้าร้องบอก
“ซี้ดดด~”มันร้อง หน้าเริ่มแดง น้ำตาคลอ เจคอยประคองเข้าฝั่ง นั่งตรงริมสระ มันยกขาขึ้นมาดู

เห้ยยยยยยยยยยยยยยย

เลือดเต็มเลย!!!!!!!!!!!!!!

“หินบาด...”มันว่า ก้มหน้าไม่มองผม
“เอาน้ำล้างก่อนครับ กลับบ้านเลยดีกว่า...ทนไหวไหม”ฟ้าถาม มันพยักหน้า ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูให้ทั้งสองคน ขึ้นรถกอล์ฟนั่งกลับ รถมันมีหลายตอน ผมนั่งหลังสุดส่วนเจไปนั่งคู่กับเตี้ย มีฟ้าเป็นคนขับพากลับ แอบมองเท้ามันอยู่ตลอดเห็นเลือดไหลหยดจนแดงฉาน มันหันกลับมาเหล่มองหน้าผม...ทำปากจู๋สีหน้าอ้อน ๆ
ไม่อยากจะส่งสีหน้าโกรธไปให้มันเลย แกล้งหันไปมองวิวของข้างทาง
กลับมาถึงที่บ้านเค้าก็ทำแผลให้ละฮะ อาบน้ำเสร็จก็รีบลงไปทำเลย ผมอยู่เป็นเพื่อนเจตอนน้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอดีคุณประกอบโทรมาเลยได้คุยอะไรกันนิดหน่อย ท่านชวนไปทานข้าวด้วยพรุ่งนี้ เสียดายที่ไม่ว่าง...
“พี่ติณฑ์อยากลงไปหาพี่นาว”เจแต่งตัวเสร็จก็ร่ำร้อง
“อือ ป่ะสิ”ผมบอก แล้วพากันเดินลงไป เห็นมีแม่ ปู่ย่า ตายาย และคนที่ดูภูมิฐานหน้ากลัวนั่งหน้าดุอยู่อีกคน น่าจะเป็นพ่อ
“เอ้ามากันแล้ว พ่อติณฑ์ น้องเจ มาไหว้ ปู่ ย่า นี่ตา กับยาย นะจ๊ะ ส่วนนั่นคุณพ่อ”แม่เป็นคนแนะนำ เหมือนโดนสายตาสแกนจนเสียวสันหลังวาบ...พ่อยกมือรับไหว้
“ตามสบายนะ”พ่อพูดเสียงเย็น ๆ น่ากลัวอย่างที่มะนาวมันว่าจริง ๆ แต่เหมือนท่านก็จะใจดีอยู่ไม่น้อย ก็ดูลูกสิ...ซนขนาดนี้ จะให้พ่อใจดียังไงไหว
“เป็นยังไงบ้าง ที่นี่สะดวกสบายดีรึเปล่า”ย่าถามเจ ตอนนี้น้องนั่งพับเพียบที่พื้น มองแล้วน่ารัก ส่วนผมก็เดินไปนั่งใกล้ ๆ กัน เหมือนทุกคนจะเอ็นดูเจไม่น้อย คิดไม่ผิดที่เอามาด้วย กร๊าก ๆ ๆ ๆ
“สนุกดีฮะ แต่เจยังอยากไปดูฝูงวัวใกล้ ๆ พี่นาวบอกว่าจะพาไปขี่ม้าด้วย แต่ขาเจ็บอย่างนี้คงไม่ได้ไป”ทำเสียงเศร้าคงเสียดาย
“เจ็บก็ไปได้ เนอะแม่เนอะ...”
“อย่าซ่า ๆ”พี่ฟ้าปราม มันแล่บลิ้นใส่พี่มัน ที่เท้าพันผ้าพันแผลไว้เรียบร้อย คงทำแผลเสร็จแล้ว...
“เอารถจิ๊ปออกก็ได้ฟ้า พาน้องไปดูวัวหน่อย แล้วถ้าจะขี่ม้าก็เลือกตัวที่เชื่อง ๆ ให้น้อง แล้วมะนาวก็ไม่ต้องใช้โกรนนะ” (ที่เหยียบขึ้นม้า) พ่อบอกน้ำเสียงเรียบ ๆ ยกเท้ามาดูแผลลูกชาย ผมเห็นภาพนั้นแล้วประทับใจ ดูท่านใส่ใจลูกมาก ๆ
“เย้~”เด็กสองคนร้องพร้อมกัน ทุกคนหัวเราะ
อาหารเย็นมื้อนั้นผ่านไปอย่างอร่อยมาก ทานข้าวกับผู้ใหญ่พอเป็นพิธี แล้วออกมากินปิ้งย่างกับเฉพาะพวกเด็ก ลานที่นี่กว้างมาก ฟ้าเป็นคนเอาเตามาจุดไฟ ปิ้งบาบีคิวอร่อยดี ย่าเดินออกมาดู...แต่ไม่ได้ร่วมวงด้วย ท่านบอกคนแก่ฟันไม่ค่อยดี พากันเข้าไปดูทีวีกันข้างใน
ครอบครัวมันใหญ่แต่อบอุ่นจริง ๆ ครับ เห็นแล้วยังอิจฉา...เจเข้ากับทุกคนได้ไหลลื่นเป็นธรรมชาติมาก และเหมือนคุณพ่อคุณแม่เตี้ยได้ลูกชายคนใหม่ ที่ซนเหมือนลูกคนเดิม แต่พูดง่ายกว่ากันเยอะ ทั้งสองเลยถูกอกถูกใจไม่น้อย ผมก็โล่งใจไปเปราะนึง
“ทานด้วยกันนะครับ”ผมบอก พ่อเดินออกมาดู...เอาซอสราดหมูย่างมาให้ ผมเลยชวนท่าน
“ตามสบาย ๆ เป็นไงอร่อยไหมน้องเจ”
“อร่อยครับ”
“เราก็กินเยอะ ๆ ฟ้าเอาไอ้พวกเนื้อโคขุน มาย่างให้น้องกินด้วย กินกับผักในสวนกรอบ ๆ ไร้สารเคมี”
“พอแล้วพ่อ แค่นี้ก็อิ่มจะตายอยู่แล้ว”เตี้ยบอกพ่อมัน พ่อตีหน้าผากมันเบา ๆ
“เรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าง”
   “ก็ดี”มันตอบสั้น ๆ
   “อย่าทำให้พ่อต้องผิดหวังนะ!”พ่อบอกเรียบ ๆ แต่น้ำเสียงออกแนวบังคับ เตี้ยมันกอดเอวพ่อ
   “รู้แล้วน่า! หนูก็พยายามอยู่นี่ไง”
   โคตรอ้อนอ่ะ
   ผมได้คุยกับท่านอีกหลายอย่าง ท่านก็ถามว่าเป็นพ่อชื่ออะไร แม่ชื่ออะไร ตอนนี้ทำงานหรือเรียน ทำงานอะไร...ผมก็บอกว่าตอนนี้ทำร้านอาหารกับเทรนงานที่บริษัทคุณพ่อผม ท่านก็ถามต่อว่า...บริษัททำอะไร ถามเยอะล่ะครับ...ผมก็ตอบตามตรง นี่ถ้าถามว่ารู้สึกยังไงกับลูกท่าน คงตอบตรง ๆ ไปด้วยแล้ว คึคึคึ
   “ทำบริษัทใหญ่ท่าทางจะงานหนักเอาการ”
   “บริษัทใหญ่ฮะ แต่ส่วนที่ผมทำเล็กนิดเดียวเองครับ”ผมตอบ เพราะยังเป็นแค่ผู้ช่วยเขาอยู่
   “ดี ๆ นักธุรกิจต้องมีความอ่อนน้อมแบบนี้”พ่อบอกแล้วตบบ่าผม

   คือน้ำตาจะปริ่ม ๆ กูผ่านด่านแรกสำเร็จแล้วเหรอว่ะ ถ้าให้วิเคราะห์นะ ท่านก็เหมือนพ่อทั่วไป...ที่ห่วงลูก อาจจะมากกว่าปกตินิดนึง เวลาทำอะไรต้องพินิจให้ละเอียด เพื่อสิ่งที่ดีที่สุด...ผมไม่รู้ว่าเตี้ยมันซึมซับความรู้สึกนี้มากน้อยแค่ไหน หรืออาจจะปิดกั้นตัวเองด้วยคำว่า ‘กลัว’ มากไปก็ไม่ทราบ
   “แล้วนี่เจปิดเทอมหรือยัง”พ่อซักฟอกผมเสร็จ หันไปซักฟอกเจต่อเลย หันไปมองฟ้าย่างอาหารหน้ามีเหงื่อเต็มไปหมด แต่น้องก็กินเอา กินเอา...ไหนมันบอกอิ่ม?
   “เจไม่ได้เรียนฮะปีนี้ เอนท์ไม่ติด...เลยติวหนักปีนี้ รอสอบใหม่”น้องบอก พ่อทำหน้าประหลาดใจทีเดียว
   “อ้าว แล้วไม่เข้าเอกชนล่ะ”
   “เจอยากเข้า มหาลัย ....... ฮะ เลยต้องพยายามหน่อย ถ้าปีนี้ไม่ได้ที่นี่ คงต้องเข้าเอกชนเหมือนกัน” พ่อพยักหน้า...ลูบหัวอย่างเอ็นดู
   “มีอะไรก็ปรึกษาพี่นาวได้”พ่อบอก เจยิ้มรับ...

   กินกันจนอิ่มล่ะครับ หัวเหอฟุ้งกลิ่นควัน กลับขึ้นมาต้องอาบน้ำใหม่อีกรอบ ผมให้เจเข้าไปอาบก่อน เสร็จแล้วเรียกเตี้ยมันมา เวลาเดินมันเอาส้นลง...น่าสงสาร
   “สระหัวด้วย เหม็นกลิ่นควัน”ผมบอก ปิดล็อคห้องเรียบร้อยดี...ตอนนี้อยู่ในห้องน้ำครับ คึคึคึ
   “สระให้หน่อยนะ”มันบอก ผมเอานิ้วแตะปากตัวเองรัว ๆ  แล้วมองหน้ามัน
   “หื่น! จะบอกพ่อ!!!”
   “บอกเลยดิ เมื่อกี้อยากจะบอกใจจะขาดแล้วเนี่ย”
   ทุบอกผมเฉยเลย 555555+ มันบอก...นี่เขายังไม่รู้หรอกถ้ารู้จะเป็นยังไงว่ะ...ผมชักสงสัย ง่วงนอนจะแย่เลยให้มันนอนราบอ่างเอาหัวพิงขาผมไว้ แล้วให้เท้ามันยกสูง ๆ  จะได้ไม่โดนน้ำ เอาน้ำฉีดหัวมันทีก็ราดเปียกกางเกงผมหมดล่ะครับ คุณชายเค้าสบายเกิน ฮัมเพลงไปด้วย อารมณ์ดีจริ๊งจริง…

[A_THan]

ตอนที่ 21

[ติณฑ์]
ยามเช้าที่ไร่อากาศสดชื่นมากเลยฮะ ผมตื่นก่อนคนแรก รีบอาบน้ำแต่งตัวและปลุกเจ ให้ลุกมาอาบน้ำตาม ตอนแรกทำท่าอิดออดจนต้องบอกว่า นี่ไม่ใช่บ้านเรานะ เหมือนจะนึกขึ้นได้...รีบอาบน้ำใหญ่เลยครับ ส่วนชายน้อยเสร็จที่หลังสุด ท่าโน้นท่านี้...ตัวมันตื่นสายได้ไม่เป็นไร แต่ถ้าผมสองคนลงไปสาย พ่อแม่พี่มันจะมิมองเราว่านอนกินบ้างกินเมืองรึยังไง ก็ต้องสร้างภาพดี ๆ ก่อนล่ะฮะ 55
   หลังจากทานอาหารเสร็จได้มาขับรถชมไร่ และที่ถูกใจเจมากที่สุดคงได้ขี่ม้านี่แหล่ะฮะ
   “ไปตรงโน้นได้ไหมฮะ”เจร้องบอก ชี้ไปยังต้นไม้ใหญ่ข้างหน้า ผม ฟ้า ขี่คนละตัวตามหลัง เจกับเตี้ยมันขี่ตัวเดียวกัน น่ารักจนอดหยิบโทรศัพท์มาถ่ายไว้ไม่ได้
   “มาแข่งกัน!”เตี้ยเป็นคนคุมบังเหียน มันร้องบอก ฟ้ารีบร้องปราม
   “ไม่ได้ครับ!!! ห้าม!!!!”
   “โธ่พี่ฟ้า~”
   “เท้าเจ็บอยู่นะครับ มีน้องนั่งด้วย มะนาวต้องระวังให้มาก”
   “ไม่เป็นไรหรอกน่า เค้าดูแลน้องได้~”
   ดื้อครับดื้อ ไอ้เจก็ไม่หือไม่อืออะไรเพราะว่าอยากจะไปอยู่แล้วด้วย ผมละห่วงจนอยากจะด่าให้รู้สำนึก หน้ามันแบบ...ไม่คิดเลยว่าจะเกิดอะไรอันตรายกับตัวเองบ้าง
   “อย่าไปเลย วิ่งเหยาะ ๆ เล่นกันนี่แหล่ะ”ผมพูดนิ่ง ๆ แต่น้ำเสียงค่อนไปทางไม่ค่อยพอใจแล้ว เตี้ยมันสะบัดหน้าหนี วิ่งไปเหยาะ ๆ อย่างว่า หึหึหึ
   
   เราตกลงกันว่าจะออกบ่ายนี้ ถึงกรุงเทพคงค่ำ ๆ พอดี ตอนนี้รอคุณแม่ของเตี้ยกำลังแพ็คอาหารให้ลูกชายเขาอยู่ มีเผื่อมาถึงเจและผมด้วย
   “อร่อยจังฮะ”เจหยิบกินด้วย แพ็คกล่องด้วย แม่กับยายและย่าอมยิ้มกันใหญ่
   “งั้นก็ทานเยอะ ๆ นะจ๊ะ ดูสิตัวเล็กพอกันเลย”ย่าบอก
   “อาหย่อย ๆ”
   ช่วยกันทำ ช่วยกันทานสนุกดี ฮะ ผมเองก็มือโปรด้านทำอาหารเหมือนกัน ช่วยหั่นช่วยปอกจนย่าและยายพากันเอ่ยปากชม คึคึคึ ต้องการรับสมัครลูกเขยไหมล่ะครับ!?
   “พ่อติณฑ์เก่งนะ ดูสิหั่นผักได้น่าทานมาก”
   “ผมชอบทำอาหารน่ะครับ ไปทานที่ร้านบางทีไม่อร่อยถูกใจ เลยกลับมาหัดทำเอง”
   “ดี ๆ ทำเองประหยัดดีนะจ๊ะ เดี๋ยวให้มะนาวเอาผักไปผัดที่บ้าน ผักในสวนอร่อยนะ...ไม่มีสารเคมีแน่นอน”ย่าบอก คือเขาไม่รู้ว่าผมกับลูกชายเขามาอยู่ด้วยกัน เพราะฉะนั้นเขาเลยแบ่งแยกกล่องให้ 2 กล่อง ของผมกับเจ และของลูกชายเขา มันเลยเยอะมาก ๆ จนผมอดกังวลไม่ได้ว่า จะทานกันไม่หมดก่อนผักเน่า
    “แม่ไม่ต้องเอาไปเยอะหรอก”
   “ทำไมล่ะจ๊ะ”
   “โธ่ หนูทำเป็นที่ไหนล่ะ ติณฑ์มันไม่ให้แตะครัว”

    อุ๊ปส์~~~~~


   ไอ้เตี้ยหลุดครับพี่น้อง!!!!!


   “หือ หนูก็เอาไปทำที่คอนโดหนูสิ จะไปยุ่งกับพี่เค้าทำไม”แม่บอก
   “ก็ หนู~ ทำไม่เป็น~”มันพูดเสียงเบา ก้มหน้า...แต่ยังไม่มีใครเอะใจอะไร ฟู่~~

   “แสดงว่าไปบ้านพี่เค้าบ่อยล่ะสิ”แม่ถาม
   “ก็~”มันนึกหาคำแก้ตัว ผมรีบออกรับแทน
   “ฮะ ก็ไปพาไปเล่นกับเจฮะ บางทีก็ให้นาวช่วยเจติวหนังสือ”
   “มะนาวเนี่ยนะ? ติวหนังสือให้”แม่ขึ้นเสียงสูง ทำหน้าประหลาดใจมากกกกกก ผมเกือบสะดุ้งเพราะรู้ตัวว่าเดินหมากผิดตัว
   “แหม่ แม่...ลูกชายแม่ก็มีดีเหมือนกันนะฮะ”มันทำงอน
   “จ้า ๆ ไม่ได้ว่าอะไร ติวให้น้องก็อย่าดุน้องล่ะ แล้วมะนาวทำอะไรให้ลำบากใจไหมล่ะพ่อติณฑ์”
   “ไม่เลยครับ”
   “ถ้าน้องดื้ออะไรโทรมาบอกแม่ได้เลยนะ เดี๋ยวแม่ให้เบอร์ไว้”
   “ครับ”
   ผมหัวเราะหน้าเกือบซีด ฟู่~~~~
   “ชอบที่นี่ไหมจ๊ะ น้องเจ”แม่หันมาถามเจบ้าง เคี้ยวตุ้ย ๆ จนเครื่องเคียงจะหมดอยู่แล้ว
   “ชอบฮะ เจอยากมาอีก”ดีมาก ๆ หึหึหึ
   “มาเลยจ่ะ อยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้เลย”
   “เย้~~”
   “แม่!!!!!! ลืมลูกชายคนนี้แล้วใช่ไหม????”เตี้ยมันกอดแม่อย่างหวง ๆ แม่มันตีมือเบา ๆ
   “ไม่ลืมหรอกจ้า ลูกชาย สุด-ที่-ร๊ากกกก”
   “หนูรักแม่ที่สุด”
   “แม่ก็รักหนูจ้า”
   “ดีจัง เจอยากมีแม่อย่างนี้บ้าง”เจพูดเสียงเศร้า ทั้งหมดยืนนิ่งกลอกตามองกันไปมา เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ทั้งที่เจ้าตัวคนพูดกลับมีรอยยิ้มจาง ๆ ที่ใบหน้า
   “นี่ไงแม่~~”เตี้ยมันโอบมือแม่จากด้านหลังไปกอดเจไว้
   “นี่ไงเนอะ แม่เนอะ~”ย่ากับยายยิ้มออกมาเอ็นดู
   “เจก็เป็นลูกแม่อีกคนนึงก็ได้นะ”แม่บอก
   “ได้เหรอฮะ”น้ำเสียงสดใสมาก ทั้งสามคนกอดกันอบอุ่นมาก
   “ได้สิจ๊ะ”
   “เป็นลูกบ้านนี้ต้องไม่ดื้อนะน้องเจ”ย่าร้องบอก
   “เจไม่ดื้อครับ!!!!”เจก็รีบบอกกลับออกไปเช่นกัน ทุกคนในครัวหัวเราะกันร่วน กับความน่ารักน่าเอ็นดูของทั้งสองคน

   “เอารถกลับดีไหมมะนาว”พ่อถาม ออกมาส่งหน้าบ้าน เก็บของขึ้นรถผมหมดแล้วฮะ
   “ไม่เอาฮะ...ไม่ได้ใช้ เอาไปจอดไว้เปล่า ๆ”
   “แล้วจะไปเรียนยังไงล่ะ”
   “ก็ติณฑ์ไปส่ง”

   หือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


   พ่อมันชะงัก พร้อมกับผมที่กำลังยกของขึ้นก็ชะงักหายใจไม่ทั่วท้อง เจนี่ยืนเกร็งมากเลย....

   “ทำไมต้องรบกวนพี่เขาไปส่งด้วยล่ะ เจ้านี่นิ!!!!!!”เสียงพ่อดุกังวาน จนน่ากลัว เจเขยิบ ๆ มายืนเกือบท้าย ๆ รถ ปล่อยไอ้เตี้ยยืนตัวลีบต่อหน้าพ่อมันคนเดียว
   “ก็~~~~”
   “ทางเดียวกันฮะ ผมต้องไปทำงานทางเดียวกับมหาลัยอยู่แล้ว แวะรับได้...ไม่เป็นไรครับ”ผมรีบบอก เห็นมันจนมุมถึงที่สุดแล้ว
   “แล้วถ้าจะไปไหนมาไหนจะทำยังไง เดี๋ยวนี้แท็กซี่อันตราย”เสียงเข้มมากครับ
   “ก็หนูไม่อยาก.....”
   “อย่าเถียงพ่อสิจ๊ะ มะนาว”แม่ปราม มันรีบเงียบ
   “หรือจะให้พี่ฟ้าขับไปส่ง”
   มันเงียบ หน้างอ...ที่เค้าว่า ดื้อเงียบมันเป็นอย่างนี้นี่เอง พ่อมันก็จ้องหน้าลูกอย่างน่ากลัว
   “ฟ้า ทำบัญชีเสร็จหรือยัง”
   “ยังเลยครับ ฟ้าแค่เช็ครายละเอียดยอดสองเดือนที่แล้วใหม่ ของเดือนนี้ยังไม่เสร็จครับ”ฟ้าบอก
   “งั้นทำต่อให้เสร็จก่อนก็ได้ เรียบร้อยแล้วค่อยตามน้องไปทีหลัง”
   “ครับ”
   “แล้วเท้าน่ะ อย่าเดินออกแรงมาก อย่าดื้ออย่าซนด้วยนะมะนาว”พ่อสั่ง
   “ครับ”มันเดินไปกอดแม่กับยายไว้
   “พอเถอะค่ะคุณลูกโตแล้ว”
   “โตที่ไหนกัน ยังอ้อนพ่อแม่เป็นเด็ก ๆ อยู่เลย”เตี้ยมันทำหน้านิ่ง...ไม่กล้าหืออะไร หึหึหึ เจอล่ะ...คนที่ทำให้มันกลัวได้
   “ฝากติณฑ์ดูแลน้องหน่อยแล้วกัน มีอะไรไม่ดีโทรมาบอกพ่อเลย”พ่อหันมาหาผม
   “ครับ”
   “เอ้าไปกันได้แล้ว พูดมาก...ลูกมันเบื่อแล้ว จะพูดอะไรหนักหนา เนอะ....”ปู่หันมาหาหลานตัวเอง ยื่นซองสีขาวให้ มันยิ้มแฉ่งวิ่งเข้าไปกอดปู่มันใหญ่
   “พ่อให้เงินหลานเกินความจำเป็นอีกแล้วนะครับ”
   “เกินที่ไหน หลานมันต้องกินต้องใช้นะโว้ย”
   หึหึหึ...หนึ่งคนค้าน ล้านคนโอ๋ กูไม่แปลกใจละ...ทำไมมันดื้อแบบนี้
   “ของตาก็มี ๆ เอ้ามะนาว...ใช้ประหยัด ๆ นะลูก”ตามันยื่นซองให้เหมือนกัน หนาพอ ๆ กับซองแรกเลยทีเดียว มันกอดและหอมแก้มทุกคน
   “มาให้แม่หอมหน่อย น้องเจ”น้องเจก็เนื้อหอมไม่แพ้กัน
   เราสามคนไหว้ลาผู้ใหญ่และฟ้า ก่อนจะออกมาสวนมา...เตี้ยมันผ่อนลมหายใจยกใหญ่

   “อร๊ากกกกกกกกกกกกกกก เกือบแล้วไหมล่ะ!!!!!”มันร้องตะโกนที่เบาะหลัง เจหัวเราะร่วนชอบใจ
   
   ผ่านไปได้อีกหนึ่งด่าน!!!!!

ณ คอนโด สุดหล่อ หึหึหึ
   ผมเก็บของบ้านสวนมาวางให้เป็นที่หลังจากที่ เด็กสองคนมันหิ้วขึ้นมาแล้ววางระเกะระกะเต็มห้อง เจเข้าห้องไปคุยโทรศัพท์กับพี่พุทแล้ว ส่วนไอ้เตี้ยก็ย้ายตัวเองไปนอนในห้อง เมื่อยอะไรว่ะ...รถก็ไม่ได้ขับ ผมมองร่างเล็กที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่ที่เตียง
   “น้ำก็ไม่อาบว่ะ”แกล้งดูดปากไปที มันอมยิ้ม...ลืมตาขึ้นมานิดนึง
   “เดี๋ยวค่อยอาบก็ได้ ขอนอนก่อน”
   “ไปอาบก่อนดีกว่า จะได้สดชื่น นอนยาวไปเลย...”
   “อือ...”
   แต่ไม่ยอมทำตามแฮะ ผมดีดหน้าผากเบา ๆ มันทีนึง มันจับมือผมกำไว้ เอาไปซุกไว้ที่ซอกคอแล้วหลับตา หึหึหึ จะน่ารักไปไหนว่ะ!!!!! –

--------------------------------------------------------------------

    เตี้ยเลิกเรียนเสร็จผมก็เลิกงานพอดี ขับรถไปรับมันกลับจากมหาลัยเหมือนเดิมเช่นทุกวัน เมื่อกลางวันหมวดแวนโทรมาหาบอกว่า เห็นพวกไอ้สินมันโผล่มาแถว ๆ นี้ มันให้ตำรวจจับตาดูอยู่ เห็นว่าไปก่อคดีปล้นเพชรอยู่ที่ชุมพร ผมล่ะตกใจ...ไม่คิดว่ามันจะกล้ามาถิ่นนี้อีก พักนี้เลยไม่ปล่อยให้เตี้ยมันไปไหนมาไหนคนเดียวเลยครับ
   “มารับไวจัง”มันพูดหลังจากขึ้นรถมาแล้ว
   “ไม่ดีเหรอ มึงจะได้ไม่ต้องรอไง”
   “พูดไม่เพราะจะฟ้องแม่” มันทำเชิดหน้า...น่าจูบ >///<
   “โอเคต้องไปนี้เรามาพูดเพราะ ๆ กันนะ...น้องนาวครับ”
   “ขนลุกเลยว่ะ 555555555”มันยกแขนให้ดู
   “เรียกพี่ติณฑ์หน่อยสิครับ”ผมบอก จับหน้ามันหันมา มันเขินดึงเบลล์ตัวเองใหญ่
   “ไม่!!! อย่าเล่นดิ หิวจะตายแล้ว”
   “เดี๋ยวพาไปกินให้อิ่มเต็มกระเพาะ เรียกก่อน ‘พี่ติณฑ์ครับ นาวหิวแล้ว’”ผมบอก อยากให้มันใช้น้ำเสียงอ้อน ๆ กับกูบ้างอ่ะ ทีคนโน้นคนนี้มันอ้อนไปทั่ว อิจฉานะ
   “แหว่ะ กูจะอ้วก”มันแกล้ง
   “แพ้ท้องเหรอครับ...ทำไปไม่กี่ครั้งเองนะ”
   “ไอ้บ้า! ออกรถเร็วๆ”เขินครับ เขินใหญ่แล้ว
   “ไม่พูดไม่ออกนะ....พี่ติณฑ์ครับ มะนาวหิวแล้ว เร็วดิ อยากฟัง”
   “ไม่เอา บ้าป่ะเนี่ย!!!”คนไม่บ้ายิ้มให้กระจกครับ หึหึหึ
   “งอนล่ะ สาส”ผมผลักหัวมันเบา ๆ ทีนึง แล้วออกรถ เสียงเบา ๆ ก็ลอยมา
   “ทีตัวเองยังพูดกับเค้าไม่เพราะเลย...”
   
   พามาเดินซื้อของครับ เดินจูงมือกันในห้างนี่แหล่ะ ผมไม่แคร์อะไรอยู่แล้ว ปกติเดินคนเดียวคนก็มองอยู่แล้ว ไอ้ตัวเล็กนี่มันก็น่ารักใช่ย่อย คนมองมันกันใหญ่เลย ภูมิใจมีแฟนน่ารัก...พาเดินซื้อเสื้อยืด ปกติผมไม่ค่อยได้ใส่อยู่แล้ว ถ้าชุดลำลองก็ใส่เสื้อเชิ้ตเป็นปกติ แต่เตี้ยมันชอบเสื้อยืดมาก ยิ่งลายกราฟฟิคน่ารัก ๆ มันก็ยิ่งชอบ เลือกเหมือนผีเข้าเลยฮะ
   “ให้กี่ตัว”มันถาม
   “อะไร ๆ ออกเองดิ เห็นนะ ปู่กับตาให้ซองมาตั้งหนา”ผมบอกตั้งใจแกล้ง ไม่คิดจะให้มันออกเองหรอกครับ เป็นเมียกูแล้วหนิ กูเต็มที่ครับ แต่ตอนนี้...มันหน้างอไปแล้ว
   “ไม่ได้! อันนั้นต้องเก็บเอาไว้”
   “เก็บไว้ทำไรว่ะ”มันเก็บเงินตัวเองเก่งมากเลยฮะ ขณะเดียวกันใช้เงินคนอื่นเก่งมาก ผมอยากจะรู้เหมือนกันมันเอาไปทำอะไรหนักหนา
   “จะเก็บไว้ไปเรียนเมืองนอก”
   “โห ฝันไกลเนาะ”
   “เผื่อพี่บุ้งขอพ่อได้ กูต้องเตรียมตัว”มันบอก ผมนิ่งกึก....
   “เป็นอะไร?”มันถาม
   “อยากไปมากเลยเหรอ”
   “ใช่น่ะซี้ คริคริคริ”
   ผมรู้ว่ามันติดพี่ติดมาก ตั้งแต่ผมเจอพี่มัน พี่ฟ้า...ผมก็ยังคิดอยู่เลยว่าขนาดพี่ฟ้านะ ผมยังหึงในใจอยู่คนเดียวแทบบ้า แล้วถ้าพี่บุ้งของมัน...จะขนาดไหน เข้าใจแล้วล่ะ...ที่มันอยากทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำโน่นทำนี่ จะเก็บตังค์เพื่อการนี้เอง ในสมองมันก็คิดอยู่แค่นี้สินะ
   
อยากจะรู้จริง ๆ ว่า...มันเคยคิดอะไรถึงผมบ้างไหม?

คนตัวเล็กกำลังเลือกของอย่างสบายใจ คงมีแต่ผมที่ว้าวุ่นไปคนเดียวสินะ...
   “ติณฑ์ใส่ตัวนี้ได้นะ...น่าจะพอดีตัว”มันเอาเสื้อมาทาบ ๆ ให้ผม ยิ้มไม่ออกแล้วกู...
   “เอาสีนี้ดีกว่า”มันเลือกแต่สีกับลายที่มันชอบขึ้นมาทาบตัวผม ซึ่งยืนนิ่งอยู่
   “อ่ะ เอาหมดนี่เลยครับ ลดได้ไหม”
   “คิดให้ตัวละ 350 แล้วกันครับ”เจ้าของร้านบอก มันทำสีหน้าอ้อน ๆ ใส่
   “300 เถอะน้า นะครับพี่...ซื้อตั้ง 5 ตัว จะได้ถ้วน ๆ”
   “อือ ก็ได้ครับ”
   “เย้~~~”มันยกมือดีใจ หันมาหาผม...ผมส่งกระเป๋าตังค์ให้แล้วเดินหนีออกมา น้อยใจมันอยู่อ่ะ...

   ถือถุงออกมาแล้วนั่งจ๋องข้างหน้าผม รู้ตัวล่ะสิ...หน้ามันจ๋อยไปเลย
   “เป็นอะไร”มันถาม
   “เปล่า”ยื่นมือออกไปรับถุงมาถือเอง มันกลับยื่นกระเป๋าตังค์ให้
   “ถือไว้นั่นแหล่ะ เผื่ออยากได้อะไรอีก”ผมบอก มันยัดใส่มือผม
   “ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูใช้ตังค์ตัวเองดีกว่า”
   นั่น...มีงอนกลับ เฮ้ออออ~ มันเดินหนีไปแล้วอ่ะ...ผมเปิดกระเป๋าดูธนบัตรอยู่ครบทุกใบ มันไม่ได้เงินผมสักบาทเดียว
   “เอาเงินที่ไหนจ่าย”ผมถาม จับศอกมันไว้หลวม ๆ
   “ก็เอาเงินกูดิ”
   “แล้วทำไมไม่เอาในกระเป๋านี่จ่าย”
   “ก็มึงทำหน้าไม่พอใจ ใครจะกล้าใช้ ทีหลังบอกตรง ๆ ก็ได้...ไม่เห็นต้องทำแบบนี้”มันกลั้นสะอื้น ทำเหมือนพยายามจะไม่ร้องไห้ แต่มีน้ำตาคลอมาบาง ๆ แล้ว
   “ไม่ใช่แบบนั้น...”
   “ไปเถอะ กูแค่ใช้เงินตัวเองอะไรกันหนักหนา”มันสะบัดเดินหนี เฮ้อออ...ยังไม่ทันได้อธิบายอะไรเลย
   “กินน้ำไหม...”ผมถาม เมื่อเรากำลังเดินผ่านร้านขายน้ำปั่น มันพยักหน้า
   “เอาน้ำกีวี่ปั่นฮะ”
   “มะพร้าวปั่นครับ”ผมสั่งบ้าง มันนั่งรอเงียบ ๆ แกล้งทำเป็นเล่นโทรศัพท์มือถือ ผมเลยเงียบบ้าง...
   “ได้แล้วค่ะ”คนขายยื่นให้พร้อมกันทั้งสองแก้ว
   “เท่าไหร่ครับ”
   “รวมนะคะ 65 บาทค่ะ”แม่ค้าร้องบอก ผมกำลังหยิบแบงค์ร้อยยื่นให้ เตี้ยมันเอาเงินวางส่วนตัวเอง 35 บาท แล้วเดินไปทันที แม่ค้ามองผมหน้าเจื่อน ๆ  ผมมองตามร่างเล็กไป เก็บเงินของมันรีบจ่ายเงินรอรับตังค์ทอนแล้วเดินตามไปทันที
   “ทำไมทำแบบนี้”ผมยื่นเงินคืนให้
   “อะไร?”
   “เงินมึงน่ะ...เก็บไป เงินแค่นี้กูจ่ายให้ได้อยู่แล้ว”
   “ไม่เป็นไร แค่จ่ายส่วนของกูแค่นั้นเอง หรือว่าไม่พอใจ? กูจ่ายเพิ่มให้ก็ได้”
   “เตี้ย!?!??!”ผมตวาด มันมองหน้าอย่างกับโกรธแค้นอะไรมากมาย
   “อ่ะ...ไม่มีเศษ กูให้ร้อยนึงเลยแล้วกัน”
   “มึงอย่าใช้แต่อารมณ์ได้ป่ะ!!!!!!”
   “ตะคอกกูอยู่เนี่ย มึงไม่ใช้หรือไง!!!!!! แมร่งด่าอยู่ได้!!!!!”
   “เตี้ย!!!”
   “จึ้ก...! เอาไปเลยป่ะ...!!!! กูให้!!!!”มันขว้างถุงเสื้อใส่ผม แล้วเดินหนี แมร่ง...กวนชิบ
   “อย่าทำแบบนี้ได้ป่ะว่ะ!?!?!”ผมก็โมโหเหมือนกัน
   “อะไรอีก!!!! กูใช้เงินตัวเองจ่ายของตัวเอง กูผิดอีกใช่ไหม!?!?!?”
   “คุยไม่รู้เรื่องแล้ว กลับบ้านดีกว่า...”ผมบอก เมื่อเราก็ต่างเสียงดังใส่กันมากขึ้น มันมองหน้าผมอย่างน้อยใจ ดึงแขนตัวเองไว้เมื่อผมกำข้อมือมันแน่น
   “ยังซื้อของไม่เสร็จ!!!”
   “จะซื้ออะไรอีก!!!! ป่ะไปซื้อให้เสร็จๆ”ผมบอก มันเดินไปเข้าซอยโน้นซอยนี้ แต่ไม่ได้ซื้อ...อะไร เราทั้งสองคนเลยกลับมาที่คอนโด โดยไม่พูดอะไรกันสักคำ ก่อนลงรถ...เตี้ยมันควักกระเป๋าตังค์ตัวเองขึ้นมา หยิบแบงค์ร้อยมาสามใบ  ยัดใส่มือผม...
   “ค่าน้ำมัน”
   
เชี่ย...เอ้ยยยยย~ ผมต้องสะกดตัวเองให้ใจเย็น ๆ

กลับมาถึงห้องมันก็ล็อคห้องนอนเงียบเลย ผมรีบไปเคาะประตู...แต่ไม่ยอมเปิดให้ เลยไปหยิบกุญแจสำรองมาไข เห็นมันนั่งร้องไห้อยู่บนเตียง มือกำที่นอนแน่น...แค่ก้าวเท้าจะไปหา มันคว้าโคมไฟข้างหัวเตียงขึ้นมา
“อย่าปามานะ!!!!”ผมตวาดเสียงดัง ไม่ได้เสียดายโคมไฟอะไรหรอก เดี๋ยวบาดมือมันมากกว่า เท้ามันก็ยังไม่หายดีเท่าไหร่นัก...
“ทำไมแพงเหรอ...เดี๋ยวกูจ่ายให้”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ทำไมชอบประชดนักว่ะ!?!?!”
“เรื่องของกู”ผมดึงโคมไฟวางให้ห่างจากมือ มันฮึดฮัดไม่พอใจ
“กูไม่ได้หมายความว่าไม่ให้มึงใช้เงินกู”พยายามอธิบาย แต่มันเดินหนี...ควานหากระเป๋าตังค์ตัวเอง เอามาปาใส่ผม...เกือบ ๆ โดนหัว
“ค่าอาหาร ค่าไฟ ค่าที่นอน ค่าน้ำ ค่า5เหวอะไรก็หยิบเอาเลย”
“เตี้ย!!! มึงช่วยสงบสติอารมณ์ก่อนได้ไหม!!!!”ผมจับมันเหวี่ยงบนที่นอน...อย่างลืมตัว มันเองก็คงตกใจ...ร้องไห้โฮเลย...
“ขะ ขอโทษ เจ็บไหม”
“ไม่ต้องมาจับกู!!!!”มันถอยร่นหนีอย่างหวาดกลัว ผมชะงักมือไม่กล้าจับ...

โธ่เว้ย!!!!!!!

เดินหนีออกมาสงบสติตัวเองเช่นกัน...หายใจเข้าออก บอกตัวเองมันยังไม่เข้าใจ คงคิดว่าผมไม่อยากให้มันใช้เงิน ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แมร่ง!!!!!!!!


แยกกันอยู่คนละห้อง ผมอาบน้ำและออกไปเตรียมข้าวไว้ กินของตัวเอง...เสร็จก็เข้าห้อง ได้ยินเสียงกุกกักของเตี้ยและเจ ออกมากินข้าว พอเงียบไป ก็ออกมาเก็บชามล้าง....เก็บอาหารที่เหลือ มันสองคนเข้าไปอยู่ในห้องปิดเงียบกันทีเดียวเที่ยงคืนกว่าผมย่องไปห้องน้องเจ เห็นเด็กสองคนมันนอนหลับไปแล้ว อุ้มเตี้ยมันออกมานอนห้องผมเบา ๆ แค่มือโดนหมอนยังรู้สึกเลยว่าหมอนชุ่มมาก คงจะร้องไห้ไปเยอะ....มันขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาในอ้อมกอดผม
“ชู่วววว”ก้าวขาไม่ออกครับ ยืนนิ่ง ๆ มันลืมตามานิดนึง มองหน้าผมแล้วหันหนี
“ปล่อย!”
“เบา ๆ น้องเจหลับ....”ผมบอกพร้อมอุ้มมันไปวางบนเตียง พร้อมรีบก้าวลงไปสมทบ...กลัวมันหนีห่าง...
“นอนเถอะ”ผมบอก ห่มผ้าให้...นอนกอดกันด้วยความเคยชิน ตอนแรกมันขืนตัวแต่ผมไม่ได้ทำอะไร แค่กอดมันไว้ลูบหลังเบา ๆ จะให้พูดอะไรตอนนี้ พูดไม่ออกหรอกครับ มันร้องอีกแล้ว
//------------------------------------------------------------------

[A_THan]

ตอนที่ 22
หน้าโคตรเละครับ...ตาบวมเป่งเลย ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว แล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้มัน....หน้ายังแดงอยู่เลย วันนี้งอแงหนักแน่ ๆ ถ้าไม่พูดกันให้รู้เรื่อง วันต่อไปก็จะเป็นอย่างนี้อีก ผมจูบหน้าผากเบา ๆ พร้อมหอมแก้มไปหนึ่งที ก่อนจะออกมาทำอาหารเช้าให้

ติ๊งต่องงงง~

เสียงกดออด ทำไมไม่มีพนักงานโทรมาแจ้งก่อนล่ะว่าจะมีคนมา แล้วเช้าขนาดนี้เนี่ยนะ! หัวเสียนิดหน่อย แต่ผมรีบก็เดินไปดูตาแมว เห็นเครื่องแบบตำรวจเต็มยศก็รีบเปิดประตูต้อนรับ
“มาแต่เช้าเชียวว่ะ” หมวดแวนครับ
“เข้าเวรเช้า แวะมาคุยกับนายก่อน”
“เข้ามาสิ กินอะไรมารึยัง กำลังทำข้าวต้มกุ้ง”
“กินแล้ว เอ้า...เอาขนมมาฝากน้องนาว แล้วนี่ไปไหนล่ะว่ะ”
“ยังไม่ตื่น เมื่อคืนนอนดึก”
“ทำอะไรว่ะ ดึก? คึคึคึ”
“ทะลึ่ง ๆ ไอ้หมวด ไหนมีอะไรว่ามา”
“ก็เรื่องคดีอ่ะ ไอ้สินมันป้วนเปี้ยนแถวมหาลัยนะ อันนี้ได้รับการยืนยันจากลูกน้องมันแล้ว โดนจับสองคนเลยซัดทอดกันใหญ่เลย ส่วนเรื่องร้านไอ้ลูกกอล์ฟมันบอกว่า อยากให้นายเข้าไปดูแลร้านบ้าง...”
“อะไรว่ะ! จ้างมันมาเป็นผู้จัดการร้านแล้วไง”
“ฟังก่อน....ไอ้ลูกกอล์ฟมันบอกว่าพักนี้ ไอ้เกอร์เพื่อนไอ้สินมันมาบ่อยชอบกล”
“เกอร์ไหนว่ะ?”
“ไอ้เกอร์ที่ชอบกินเหล้ากับมันบ่อย ๆ ไง แต่ไอ้คนนี้ไม่มีประวัติติดยา หรือค้ายา เล่นบอล เดินโพยอะไรหรอก แต่เป็นเพื่อนกินเหล้าด้วยกันแน่ ๆ บ้านมันก็รวยใช่ย่อย เรียนก็ดี แถมเป็นเดือนคณะ มันคงไม่เอาทุกอย่างมาแลกกับอบายมุขแค่นี้”
“แล้วการที่มันมานั่งกินร้านกูบ่อย ๆ มันเกี่ยวกันยังไง ในเมื่อมึงบอกว่ามันมีตังค์?”
“ก็ไอ้ลูกกอล์ฟมันบอกว่า ถามหาแต่น้องนาวล่ะสิ”
“...............................”เอิ่ม...งานเข้า
“ระวัง ๆ ไว้หน่อย อย่าให้มะนาวไปโผล่แถวนั้นล่ะ”
“ห้ามได้ที่ไหนว่ะ นี่ก็รับส่งทุกวันแทบจะเป็นพ่อลูกกันอยู่แล้ว ว่าจะเข้าออฟฟิศก็ห่วงมันต้องกลับบ้านเอง”
“ก็โทรมาหาฉันก็ได้นี่หว่า วันไหน...ไปรับไม่ได้”
“มึงจะตีท้ายครัวกูหรือครับ”ผมพูดเล่น ไอ้หมวดหัวเราะใหญ่
“ถุย~ ดื้อแบบนี้กูของบาย”
“5555555555555555555”
“แต่กูพูดจริง ๆ ถ้าว่างจะไปรับให้”
“ขอบใจว่ะ”ผมตบบ่าหมวดเบา ๆ มีเพื่อนที่ดีและรักผมมันก็ดีแบบนี้เอง ไม่ใช่แค่หมวดแต่รวมถึงกล้าและพุทก็เช่นกัน มิตรภาพพวกเรายาวนานและงดงามมาก ๆ ผมรักพวกมัน อีกทั้งงานที่ทำของแต่ละคน ยังสามารถซัพพอร์ตเพื่อนได้ ทำให้ต้องเจอกันบ่อยไม่ได้หนีหน้าหายกันไปไหน
“ไปก่อนละกัน เดี๋ยวจะสาย แค่แวะมาบอกเฉย ๆ”
“เออ ขอบใจอีกที ไม่ได้ลงไปส่งนะโว้ย”ผมบอก
“ไม่เป็นไร ไว้เจอกัน”

กลับมาทำข้าวต้มต่อ ใช้กุ้ง ปลาหมึก และหมูเด้งปรุงรสอย่างดี เอาเครื่องเคียงวาง หั่นผักและทำพริกน้ำส้มใส่ถ้วยไว้ เจกินแบบชอบปรุงพริก น้ำตาล ผมก็ตั้งเรียง ๆ ไว้ ให้น้อง ก่อนจะหันมาทอดไข่ดาว ไส้กรอก แฮม ใส่จานวางกลางโต๊ะ เอานมกับน้ำแอปเปิ้ลใส่แก้วไว้อย่างดี
เดินไปเรียกเจคนแรก แล้วค่อยเดินมาที่ห้องตัวเอง ตัวเล็กมันนอนคลุมโปงอยู่คราวนี้ ผมนั่งข้างเตียงสะกิดเรียก
“เตี้ย...ตื่นได้แล้ว กินข้าว ไปเรียน”
“ฮึ...!”
“ตื่นได้แล้ว”
“จึ้ก...อย่ามายุ่งได้ป่ะ!!!”นั่นดราม่าใส่แต่เช้า...
“เดี๋ยวไปเรียนสาย”
“ไม่ไป!!!”
“ทำไม ปวดหัวเหรอ...หรือไม่สบาย?”
“.......................”
“เตี้ยครับ!!!”
ดึงผ้าห่มออก แต่มันไม่ยอม ผมเลยต้องกระชากหน้ามันแดงกว่าตอนที่เอาผ้าเช็ดให้ สงสัยร้องไห้อีกแล้ว ร้องเยอะเกินไปแล้วนะ
“ตาบวมหมดแล้ว...พอได้แล้ว”
“เ.สือก”
“พูดไม่เพราะเลยว่ะครับ!!!!”
“แล้วมายุ่งอะไร!!!!”
“ไม่ยุ่งได้ไง เมียร้องไห้ตาบวมขนาดนี้”
“ใครเป็นเมียมึง พูดดี ๆ นะ!!!!”
“อ้าว ๆ แค่นี้จำไม่ได้ ต้องเตือนความจำกันหน่อยไหม!!!!”มีอารมณ์หน่อย ๆ ตอนพูด มันทำสีหน้าไม่พอใจ
“อยากทำเชี่ยไรก็ทำเลย มึงจะทำอะไรก็ได้อยู่แล้วนี่!”

เฮ้อ...พูดไม่รู้เรื่อง ไม่พูดดีกว่า รอให้มันหยุดประชดแล้วหันมาฟังผมบ้าง ถึงจะคุยกันได้เข้าใจ ลงไปนอนกอดมันไว้...มันหันมาจ้องหน้าผม
“เมื่อวานไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นนะ...อย่าให้มึงรู้ไว้”ผมพูดเรื่อย ๆ เหมือนเล่าเรื่อง โดยปรับน้ำเสียงให้เรียบที่สุด
“กูน้อยใจเป็นนะครับ มึงอยากจะไปหาพี่มึง แล้วทำเหมือนกูไม่มีตัวตน”ผมบอก มันกัดปากตัวเอง
“ก็กูอยากไปจริง ๆ อ่ะ”
ไม่รู้ตัว!!!! จะบ้าตาย!!!!!!
“มึงรักกูไหม?”ผมถาม มันพยักหน้า
“แล้วถ้าไปเรียนไกลขนาดนั้น กูจะทำยังไง”
“...........................”
“คิดว่ากูจะห่วงไหม”
“...........................”
“มึงไปอยู่โน่น เวลาเหงาก็คงอยู่กับพี่มึง สมใจมึงละที่นี้...แล้วกูละครับ เวลากูเหงากูจะนอนกอดใคร”ผมบอก มันโผเข้ากอดผม ร้องไห้สะอื้นสุดแรง
“กะ ก็กู ยะ อยากไป....”มันร้องบอก ผมรู้สึกเศร้าใจมาก นี่คงเป็นความฝันของมันเลยทีเดียว จะเห็นแก่ตัวไปไหมถ้าผมบอกให้มันอยู่กับผมก่อน อยู่ตรงนี้ก่อน....เพราะตอนนี้ผมขาดมันไม่ได้จริง ๆ
“กูรักมึงนะ”ผมบอกน้ำตาไหลไปด้วย กดหน้าให้มันซุกอกผม ไม่ให้เห็นน้ำตา
“กูก็รักมึง....”มันบอกเสียงเบา
“อือ กูรู้...”
“มึงโกรธกูเรื่องนี้เหรอ”
“ไม่ได้โกรธแค่น้อยใจ ขณะที่กูคิดแต่อยากอยู่กับมึงตลอดเวลา เพิ่งรู้ว่ามึงคิดจะไปจากกูตลอดเวลาเหมือนกัน”ผมบอก มันเงยหน้ามอง
“กูแค่คิดจะไปหาพี่...ไม่ได้คิดจะไปจากมึงเลย!!!!!”มันบอก
“ถ้าไปอยู่กับพี่ ก็ไม่ได้เจอกูแล้วนะ”ผมบอก มันทำหน้าเหมือนนึกขึ้นได้....
“เออว่ะ!?!?”

!!!!!!!!!!!!!!

มันทำหน้าเหมือนค้นพบทางสว่างได้...!!!!!!

คือเรื่องนี้อิเตี้ยมันไม่ได้คิดมาก่อนใช่ไหม??????? ตบหน้าตัวเองรัว ๆ จะบ้าตาย ๆ ๆ

“งั้นก็ไปคิดมาว่า ถ้าไปอยู่กับพี่มึง มึงจะทำยังไงกับกู ให้กูรอเหรอ...กี่ปีดีล่ะ”ผมประชดกลับ มันทำหน้านึก ๆ สมองคงกำลังประมวลผลอยู่ แต่คงช้าหน่อยเพราะแรมโคตรต่ำ คิดอะไรได้แค่ทีละอย่าง...ซับซ้อนไม่เป็น
มันกอดก่ายผมไว้
“รอไม่ได้เหรอ?”
“รอได้...แต่ให้รอแล้ว กลับมาจะเหมือนเดิมรึเปล่า”
“ทำไมจะเหมือนเดิมว่ะ”มันถามกลับ คือมันคงยังไม่รู้ตัวเองว่าตัวมันโลเลง่ายขนาดไหน วันนี้บอกอย่างพรุ่งนี้เปลี่ยนใจไม่เอาแล้ว ทำอะไรตามใจตัวเองตลอด ถ้าขืนมันให้ผมรอ แล้วสุดท้ายมันเดินมาบอกว่า...ไม่คบต่อแล้ว ผมจะทำยังไง ตอนนี้ผมก็ควรจะคุยกับมันให้ชัดเจนไปเลยดีกว่า หรือไม่งั้นผมจะเดินเข้าไปบอกพ่อแม่มัน...ว่าผมกับมันคบกันถึงไหนแล้ว ถึงตอนนั้นจะฆ่าแกงผมยังไงก็ยินดี แต่ผมจะบอกเพื่อที่จะขอให้ผมไปกับลูกชายเขา จะว่าไปเฝ้าก็ยอม
“ถามใจตัวเองครับ อยากไปจริง ๆ ไหม แล้วถ้าไป...มึงจะทำยังไงกับกู”
ทิ้งไว้ให้มันคิดเองบ้าง สุดท้าย...จะตัดสินใจยังไงผมก็จะยอมรับการตัดสินใจของมัน

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
[มะนาว]
ปวดหัวแบบสุด ๆ ความฝันแทบพังครืน...นี่ผมเอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง จนลืมนึกถึงคนที่ผมรักไปได้ยังไง ติณฑ์มันต้องเสียใจแน่  ๆ แค่เห็นสีหน้าก็รู้ แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ผมเก็บเงินและรอคอยมาตลอดนี่...ว่าจะได้ไปเรียนต่อเมืองนอก ทำไมต้องกับพี่บุ้งน่ะเหรอ ก็เพราะน่าจะมีความเป็นไปได้มากกว่าพี่คนอื่น ๆ ไง!?!
“ติณฑ์”ผมเรียกตอนมันกำลังจะเดินออกไปนอกห้อง
“หือ?”
“คิดไม่ออก”ผมบอก จะทำยังไงดีล่ะ มันหัวเราะน้อย ๆ เดินมากอดผม
“ไปอาบน้ำ กินข้าว แล้วจะไปเรียนไหม”
“ดูตาดิบวมขนาดนี้”
“งั้นไม่ต้องไป สอบเสร็จเมื่อไหร่...”มันถาม
“วันศุกร์นี่แล้ว”
“ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ตั้งใจอ่านหนังสือ...ปิดเทอมตั้งสองเดือน จะไปทำอะไร กลับไปอยู่บ้านเหรอ”ผมส่ายหน้า ไม่แน่ ๆ
“ไปหาพี่สิ...อยากไปอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”มันพูดหรือประชดว่ะ อ้อนหน่อยแล้วกัน
“ไม่ไป อยากอยู่กับมึง”มันชะงัก...
“พูดจริงหรือพูดเล่น?”
“พูดจริงดิ ขอโทษน้าที่บอกว่าอยากไปหาพี่บุ้ง...แต่กูอยากไปจริงๆ”พูดไปแล้วตอนแรกมันท่าจะยิ้มกว้าง แต่ก็หุบยิ้มเอาตอนประโยคหลัง ฮี่ฮี่...
“เอาไว้ค่อยตัดสินใจกันอีกทีแล้วกัน ถ้าอยากไปจริงกูก็ไม่ห้าม”
“แต่ก็อยากอยู่กับมึงด้วย”ผมบอก อยากทำทั้งสองอย่างเลยนี่ฮะ มันทำสีหน้าแบบหมั่นเขี้ยวก่อนจะดันผมเข้าห้องอาบน้ำ
“เออ กูรู้ละ เอาแน่นอนอะไรกับมึงไม่ได้ เดี๋ยวค่อยคิด...แล้วกัน”
“ถ้ามึงไปกับกูด้วยได้ก็คงดี”ผมบอก
“อาบน้ำ!!!!”
ชิส์~~

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

    [ติณฑ์]
   “พี่ติณฑ์ เจไม่อยากไปเรียนที่นี่เลย...เจไม่ชอบ”
   ผมกำลังมาส่งเจเรียนพิเศษครับ เตี้ยเดินคุยโทรศัพท์กับเพื่อนมันอยู่ข้างหลัง ใส่แว่นดำปกปิดใบหน้าและตาอันบวมช้ำ แล้วจู่ ๆ น้องเจก็ดันบอกว่าไม่อยากเรียนพิเศษซะงั้น!?!?!
   “ทำไมล่ะ...สอนไม่ดีเหรอ”ผมถาม เพราะว่าไอ้พุทมันไม่น่าเลือกที่เรียนพลาดนะ แต่อย่างว่าแหล่ะ...แรกเข้ากับการที่เข้าไปเรียนแล้ว มันก็คงต่างกัน เพราะเราจะรู้ข้อบกพร่องอะไรหลาย ๆ อย่าง
   “เปล่าฮะ”
   “อ้าว...แล้วทำไมไม่อยากเรียนล่ะ?”
   “ก็มีคนนึงชอบมองหน้าเจ เจไม่ชอบ”
   “ใคร”ผมรีบถาม
   “คนที่มาเรียนอ่ะ ชอบมองหน้าชวนคุย...เจไม่ชอบ”
   “จีบรึเปล่า?”ผมถาม อย่าให้รู้ถึงหูไอ้พุท ไม่งั้น...ตายแน่ ๆ (น้องเจอ่ะ...ตายแน่ๆ)
   “ไม่รู้”น้องส่ายหน้า
   “แล้วเจคุยกับเขารึเปล่า”
   “คุยสิ เจกลัวเสียมารยาทนี่”
   “งั้นเจก็ผิด เจต้องรู้สิว่าตัวเองมาติวเพื่ออะไร...เสียเงินตั้งมากมายนะครับ ตั้งใจหน่อย...ไหนว่าอยากเข้าคณะนี้ไง”
   “ก็อยาก....”
   “เขาชวนคุยก็ไม่ต้องคุยแล้ว บอกว่าจะเรียน...ไม่ต้องไปเกรงใจ เข้าใจไหมครับ”
   “เข้าใจครับ”น้องรับคำ
   ส่งมันไปเรียนถึงเวลาเดทเล็ก ๆ ของผมกับเตี้ย คราวนี้ไม่มีทะเลาะแล้วคุยกันเข้าใจดี...
   
“ทำอะไรต้องปรึกษาก่อน”ผมบอกมันไว้
“ทุกเรื่องเลยเหรอ?”มันทำหน้าครุ่นคิด
“ทุกเรื่องดิ เป็นของกันและกันแล้วนี่!”
“จะกินต้องปรึกษาป่ะ?”
“ครับ”
“จะไปเที่ยวก็ต้องบอก?”
“อือ...”
“จะ....”
“บอกแมร่งทุกเรื่องแหล่ะ กูอยากรู้ทุกเรื่องที่เป็นเรื่องมึง”
มันอมยิ้มกอดผม

จับมือกันเดินเล่นในห้างก่อนครับ ว่าจะพาไปร้านเค้ก แต่รอเจเรียนเสร็จก่อนดีกว่า...ผมจูงมือมันเดิน เตี้ยมันคุยโทรศัพท์กับเพื่อน แม่ และพี่สาว ที่ผลัดกันโทรเข้ามา เวลาไล่เลี่ยกัน
เดินเข้ามาในชอปลาคอสเพื่อเลือกเสื้อ แบรนด์นี้เป็นแบรนด์โปรดของผม เพราะติดใจเนื้อผ้า...แล้วยังดูสปอร์ตเท่ ๆ อีกด้วย เตี้ยมันไปนั่งรอตรงโซฟาที่เขาจัดให้นั่ง ผมลองเสื้อหลาย ๆ แบบแล้วก็ซื้อเลย หยิบเสื้อเชิ้ตสีชมพูน่ารักไซส์เล็กมาดู ถ้าให้มันใส่ต้องน่ารักมากแน่ ๆ เลยจัดให้อีก 1 ตัว
“ไปดูหมวกไหม”ผมถามมันพยักหน้า แล้วคุยโทรศัพท์ต่อ...เห็นบ่นหลายวันแล้ว อยากได้หมวก พาเดินไปร้านขายหมวก มีให้เลือกไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แต่ดูท่ามันจะติดใจใบนึงอยู่ไม่น้อย
“เออ กูรู้แล้ว...แล้วเดี๋ยวจะค่อยถามติณฑ์อีกที”มีพาดพิงด้วยง่ะ มันลองหยิบขึ้นมาสวม ก็น่ารักมากกกก...
“เฮ้ย???????”เตี้ยมองออกไปนอกร้าน
“อะไร??????”ผมหันไปมองบ้าง
“คิ้วเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ!!!”แล้วมันก็วางไปเลย หยิบหมวกส่งคืนแล้ววิ่งออกไปนอกร้าน ผมต้องวิ่งตาม
“อะไรมะนาว?”
“เหมือนเห็นพี่ฟ้า?”

ชาวาบเมื่อได้ยิน

“จริงรึเปล่า หรือตาฝาด”
“นั่นสิ พี่ฟ้าจะอยู่นี่ได้ยังไง?”
“ตกใจหมดเลย...ป่ะ ไปซื้อของกันต่อ...หิวรึยัง”ผมลากมันกลับมา แต่เหมือนมันยังติดใจอยู่ ยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพี่มัน
“พี่ฟ้าอยู่ไหน”
“ว่าไงครับมะนาว”
“อยู่ไหน!!!!!”มันเสียงดังใส่พี่จนผมจับมือให้ใจเย็น ๆ ก่อน เป็นอย่างนี้ทุกที...ไม่มีเรื่องอะไรก็อาละวาดไปก่อนแล้ว
“อยู่ออฟฟิศครับ”
“อ่อ...เหรอฮะ”
“มะนาวมีอะไรกับพี่ไหม เดี๋ยวพี่ต้องออกไร่แล้ว”
“ปะ เปล่าครับ”วางสายไปมันทำหน้าเจื่อน ๆ
“สงสัยตาฝาดจริง ๆ เห็นไกล ๆ เหมือนฟ้าเลย”มันบอก ผมเขกหัวมันเบา ๆ ทีนึง..แล้วหัวเราะ
“ป่ะ ไปต่อไหม”
“อือ”
วันนี้ใจดี...ไม่อยากให้มันคิดมากด้วย เลยซื้อกระเป๋าเป้ให้ 1 ใบ สีน้ำเงินน่ารักเหมาะกับมันดี แล้วซื้อให้เจด้วย 1 ใบ สีฟ้าลายเดียวกัน ตอนแรกทำอิดออดว่าจะจ่ายเอง...แต่พอผมนิ่งมันก็เข้ามาประจบ บอกมันแล้ว...อย่ามาทะเลาะกันเรื่องเดิมซ้ำ ๆ
“เกรงใจ~”มันบอก กูแทบจะกดโทรศัพท์ขึ้นมาอัดเสียงไว้ หึหึหึ....น้ำเสียงเบา แต่สีหน้าเก็บไม่มิดแล้ว อยากได้สุด ๆ
“งั้นเอาไปวาง”
“เห้ยยยย~ ฮี่ฮี่ฮี่~~”กอดกระเป๋าอย่างหวงแหน หึหึหึ นั่นไง...ความทะเล้นมัน
“พักนี้ไม่รู้เป็นไรว่ะ สงสัยกูระแวงมากไป”จู่ ๆ มันก็พูดขึ้น ตอนกำลังพากันเดินผ่านร้านต่าง ๆ
“ทำไม?”ผมถาม
“ใครไม่รู้แมร่งชอบตาม”มันบอก สีหน้าครุ่นคิดติดจริงจัง
“ยังไง?”
“ก็เหมือนแอบดู แอบตาม มีคนมองตลอดเวลา~”
“ปาปารัซซี่ม้างงง”ผมแกล้ง
“จริง ๆ นะ!!! ไม่เชื่อกูอีกดิ!!!!!”
“เชื่อครับเชื่อ แล้วมึงเห็นหน้าเค้าไหมล่ะ ถึงว่าเขาตาม”
“เคยเห็นที่มหาลัย 4-5 ครั้ง แล้วก็วันนี้อีก...แต่ไม่รู้ว่าคนเดียวกันรึเปล่า”
“ห๊ะ!!!!!!”ผมชะงักกึก...ตกใจกับจำนวนที่มันบอก!!!!
“อือ จริง ๆ นะ พอมองกูก็มองกลับ เขาก็หลบตา พอกูเดินไป...ก็ไม่เจอใครแล้ว”มันบอก
“อย่าทำอย่างนั้นนะ!!!!!!”ผมเผลอเสียงดัง!
“สัญญากับกูนะว่าจะไม่ตามมันไม่ไป ถ้าเห็นอีก!!!”ในใจกูร้อนรุ่มอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ถ้าตามมันขนาดนั้นย่อมไม่เป็นผลดีแน่ ๆ
“อือ...อย่าเสียงดังได้ไหมเล่า!”มันทำหน้ายุ่ง ผมฉุดแขนมันนั่งลงที่ม้านั่ง
“มึงสังเกตว่ามีคนตามตั้งแต่เมื่อไหร่”ผมถามรายละเอียด
“ก็นานแล้วหลายเดือน”
“แล้วมึงพึ่งมาบอกกูเนี่ยนะ!!!!!!!!”
“ก็ตอนนั้นไม่ค่อยแน่ใจไงเล่า!!!!”
ผมเงียบ...มองหน้ามันอย่างเป็นห่วงสุด ๆ มันชอบทำอะไรตามใจ อยากรู้อะไรต้องรู้ให้ได้ อยากได้อะไรต้องเอามาให้ได้ กลัวว่าจะพลาดพลั้งโดนทำร้าย
“มึงอย่าเงียบดิ”มันเขย่าแขนผม
“กำลังคิดว่า...มันเป็นใคร มึงคุ้น ๆ หน้ามันบ้างไหม”
“อือ กูคิดมานานจนเลิกคิดแล้ว คิดไม่ออก...เหมือนจะเคยเจอ พอนึกเข้าจริง ๆ ก็ไม่รู้จัก...สงสัยเนื้อคู่กูมั้ง”มันพูดติดตลก ผมบีบมือมันแรง
“น้อย ๆ หน่อย กูนี่...เนื้อคู่!!!”
“เจ็บนะ!!!”
“ทำไมว่ะ...ทีคนอื่นมึงโน่นนี่สารพัด ทีกับกูนี่...ชอบทำให้โมโหจัง!”
“กูแค่พูดเล่น~”
“พูดเล่นก็หึงนะครับ หึงมากด้วย...”
หน้าแดงไปล่ะ...
“ไม่ได้ตั้งใจนี่นา~ ทีหลังจะไม่ทำแล้วน้า...”มันพูดเสียงอ้อน ๆ ไปหัดทำแบบนี้มาจากไหนว่ะเนี่ย!!!!!
“ทำแบบนี้อยากโดนเหรอครับ”ผมจับคางมันน้อย ๆ มันมองตาแป๋ว
“อยากโดนไร?”ผมไม่ตอบลูบปากมันเบา ๆ จนมันเขินหันหนี ไม่ทำหรอกเตี้ย...กลางแจ้งแบบนี้กูก็อายเป็นนะ!!!
“กลับบ้านไหม?”ผมถาม มันส่ายหัว
“กลับทำไม...แล้วเจล่ะ”
“อีกนานกว่าเจจะออกมา ตั้งสามชั่วโมง นะ...กลับนะ”ผมเร้าหรือมัน
“ไม่เอา ขับรถไปขับรถมา เดี๋ยวมึงก็หงุดหงิดอีก”
“ป่ะ กลับ ๆ”ผมฉุดมันออกเดินด้วยกันเลย หึหึหึ....เวลานี้แหล่ะ เวลาดี...ไม่มีน้องเจ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก...

---------------------********************--------------------
TinTin&Now
[มะนาว]
   โดนนัวเนียไม่หยุด พอก้าวถึงห้องร่างใหญ่ก็ดึงถุงของที่มันซื้อให้ออกจากมือ โยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี ก่อนจะรั้งร่างผมเข้าหา พอขืนตัว มันก็กระชากแรงอีก...หลังชนผนังดังอึก ชักสีหน้าใส่มัน...มันกลับหัวเราะหึหึ ร้ายกาจ!!!!
   เหมือนเวลาเสือพ่อพันธ์มันกำลังติดสัดดิ...แมร่ง!!!! เสียงลมหายใจฟึดฟัด ต่อเนื่อง...จนรับรู้ได้ถึงความต้องการ ผมบีบต้นแขนสองข้างไว้ เมื่อปากหนาก้มลงจูบเคล้าคลึงทั่วใบหน้า
   “อือ...”ผมขอประท้วง มันรุกจนน่ากลัว....!!!!! แต่ศาลท่านไม่อนุมัติ จับร่างกอดจนเจ็บกระดูก แล้วบีบท้ายทอยเมื่อผมไม่ได้ทำตามตอนที่มันพยายามจะดันลิ้นรุกร้ำเข้าไปด้านใน
   “งืออออ~ แฮ่กกกกกๆ”เสียงหอบน้อย ๆ ของผมเอง ตอนที่มันถอยหน้าออก...จ้องผมจนแทบจะกลืนกิน แค่มอง...ใจก็สั่น ตุ้บ ๆ ร่างผมสั่นขึ้นเองอัตโนมัติ แกล้งทำเป็นไม่มอง...ยิ่งทำอย่างนั้นมันยิ่งจ้องใหญ่ หัวเราะชอบใจเชียวนะมึง!!!

   “หวง~ ไม่อยากให้ใครมอง”มันบอกข้าง ๆ หู ผมเกาะแขนแข็งแรงนั่นเอาไว้ ตอนนี้แทบจะยืนไม่อยู่อยู่แล้ว
   “ฟู่~~”เบาลมใส่หูเบา ๆ จนรู้สึกสะท้านไปทั้งร่าง

   “อย่างแกล้ง~” สาบานให้ตายสิ...ว่านั่นเสียงผม มันโคตรอ้อน โคตรกระเส่าเลย
   “ไม่ได้แกล้ง เอาจริง~”มันแกล้งกลับด้วยน้ำเสียงเดียวกัน

   ยกสองเริ่ม!!!!

   โดนบดขยี้...จนรู้สึกว่าปากเจ็บขึ้นกว่าเดิม ผมเกือบน้ำตาคลอ...เมื่อรสจูบครั้งนี้มันรุนแรงกว่าครั้งเมื่อกี้มาก แต่...อาจจะรู้สึกไปเอง มันก้มดูดซอกคอ...จนจั๊กกะจี๋ ถอยคอร่นหนี แต่ถูกล็อคไว้
   “เสียวอ่ะ”ผมร้องออกมา ไม่คิดว่าคำนั้นจะทำให้มันบดขยี้มากกว่าเดิม
   “อ๊ะ...”
   “จ๊วววบบบบบบบบ”
   “ตะ ติณฑ์ พะ พอ ละ แล้ววว”ผมร้องบอก
   “เงียบ...ตอนนี้กำลังทำโทษ”มันบอก
   “ทะ ทำโทษ?”
   “ใช่ ทำให้เป็นห่วง ทำให้กูน้อยใจด้วย”
   “น้อยใจ!!!!”
   “อือ....”
   “ตอนไหน กล่าวหามั่ว ๆ นะ!!!!”ขอประท้วงอ่ะ....
   “เมื่อวานไง”
   ผมนึก...เมื่อวานก็มีแค่ที่ทะเลาะกับมัน แล้วมันน้อยใจเรื่องอะไร? นึกไม่ออกอ่ะ...มันคงเห็นหน้าผมสงสัยมาก เลยบอกให้เอาบุญ
   “ตอนที่มึงบอกจะไปอยู่กับพี่ กูน้อยใจนะ...”
   “อ๋อ...เรื่องนั้นเอง”
   “มึงห่างกูได้ แต่มึงรู้ไหม...ตอนนี้กูห่างมึงไม่ได้แล้ว”

   หัวใจพองโตแทบคับอก แววตามันทำให้ผมรู้สึกผิด ผมโผเข้ากอดมันทั้งตัว ไม่ได้ตั้งใจนะ...ไม่รู้ว่าแค่พูดแค่นั้นทำให้มันน้อยใจ มันไม่ได้บอกผมให้รู้ตัวด้วย ผมกลับโมโหมันกลับ...
   “ขะ ขอโทษนะ”
   “อือ....”

   สองร่างกวัดเกี่ยวเข้าหากัน มันหัวเราะร่าตอนเพิ่มความหวานให้หัวใจผม ร่างหนาอยู่ด้านบน...จู่ ๆ ก็หยุดกิจกรรมค้างจนผมตีสะโพกเมื่อโดนแกล้ง
   “งือออ...”
   “จุ๊บ...มาอยู่ด้านบนมั่ง”มันร้องบอก อุ้มผมขึ้นนั่งแทน เห้ยยยยยยยยยย~ ไม่ถงไม่ถามสุขภาพสักคำ!!!!!
   นั่งนิ่งดิฮะ อายด้วย...มันนอนเฉย ๆ เอามือหนุนหัวทำตาเยิ้ม ๆ อายดิ!!!!! แมร่ง!!!!!
   “ค้างนะ ถ้าไม่ขยับอ่ะ”เห็นป่ะ...ว่าถ้าอ่อนให้มัน มันก็จะแกล้ง มันชอบแกล้งอ่ะ...อยากร้องไห้!!! ผมกัดปาก...สะกดอารมณ์ จอร์จกูก็แมร่งตั้งโด่เลย มันเห็นผมมองจอร์จ มันเลยคิดจะใจดียื่นมือเข้าช่วยเหลือ...

   อึ๊กกกก~

   จับข้างหน้า สะเทือนถึงข้างหลัง มันหัวเราะออกมา
   “ขยับดิครับ....”ไม่พูดเปล่า สะโพกมันเด้งขึ้น...กูงี้แทบจุก!!! ไม่ทันได้ตั้งตัว!!!!!
   “อย่าแกล้ง~”ตีหน้าอกมัน จนรอยแดงขึ้นห้านิ้ว ตอนนี้สงสัยไม่ทันใจไอ้โหดจับสะโพกผมยกขึ้น แล้วกระแทกสวนขึ้นมา ทั้งเร็วทั้งแรง
   “อ๊ะ....อ๊ะ....อ๊ะ....อ๊ะ....อ๊ะ....”หลับตาปี๋ดิครับ...นั่งแทบจะโงนเงนล้มลงมา ต้องใช้สองมือยันขอบเตียงไว้!!!
   “จะไปแล้วนะครับ”มันร้องบอก เอาจอร์จถอยออกเกือบสุดแล้วดันกลับเข้ามาสุด!!!!!!!!
   
   เสียวโคตร!!!!!!!

   “อ๊ะ....อ๊าาาาาาา”
   มันจัดการจอร์จน้อยผมจนน้ำทะลักออกมาละ ด้านหลังยังทะลวงไม่เสร็จ เหงื่องี้ออกแทบหมดตัว มันดึงผมลงไปนอนแนบชิดมันไว้ ทั้งที่ส่วนร่างยังเชื่อมต่อกัน สองมือหน้ากอด...จัดการบุกประตูหลังจนมันเสร็จสิ้นภารกิจ ผมหอบหนัก...ไถลลองนอนด้านข้าง
   “จุ๊บบบ”
   ร่างหนาหันมาจุ๊บแก้มที่ชุ่มด้วยเหงื่อ แล้วปัดผมที่รกหน้าผมออกให้...เหนื่อยมาก!!!!! จะตายอยู่แล้ว!!!! เห็นหน้าระรื่นยิ่งหมั่นไส้ ...

---------------------********************--------------------
[ติณฑ์]
   อีกชั่วโมงเจจะเลิกเรียน ผมกับเตี้ยคงไปไม่ไหวแล้ว โทรไปหาหมวดแวนก็ไม่ว่างไปรับ เลยโทรหาไอ้กล้า...มันทำธุระอยู่ห้างนั้นพอดี เลยรบกวนมันหน่อย ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จออกมาหาอะไรให้สุดที่รักทาน หึหึหึ....หลังจากโดนจัดหนักไป ร้องหิวข้าวเลยฮะ
   มันเดินตามออกมาในครัว บอกให้นอนรอ...เดี๋ยวยกไปให้ก็ไม่เอา หลังจากอาบน้ำเสร็จหยิบเสื้อเชิ้ตผมให้มันใส่ มันบ่นใหญ่เลยว่าบ้ารึเปล่า เอาน่า...อยากเห็นมันใส่นี่ ตัวเล็ก ๆ กับเสื้อตัวใหญ่จะน่ารักแค่ไหน เหมือนเด็กเลยฮะ 555+ เสื้อตัวใหญ่มากจริง ๆ ผมพับแขนเสื้อขึ้นให้ แล้วจุ๊บปากเบา ๆ
   “ไปอยู่กับพี่ ไม่มีใครทำอย่างนี้ให้นะ”ผมบอก หน้ามันเขินสุด ๆ
   “จุ๊บหน่อย”ผมร้องบอก มันผลักหน้าหนี เออ...จำไว้ ๆ หึหึหึ
   “กินอะไรดี....”
   “อยากกินข้าว”
   “เขียวหวานหมูไหม มีหมูเหลืออยู่...”ผมถาม มันพยักหน้ารัว
   “เขียวหวานหมู ไข่เจียวหมูสับ อะไรอีกดี?”
   “ไส้กรอกทอด”
   “โอเค นั่งรอเลยครับที่รัก...”ผมบอก มันยืนกอดอกหน้าแดง จนอดไม่ไหวหันไปจุ๊บอีกที
   “ชอบทำให้อาย~”
   “มึงน่ารักอ่ะ...ไปนั่งรอป่ะ แปปเดียว”
   “อยากดู~”ฮิ้ววววววววววว.....พูดแล้วก้มหน้า~~ โคตรน่ารัก ผมอุ้มมันนั่งบนเค้าเตอร์ ขาลอยจากพื้นเยอะเหมือนกัน...โคตรเตี้ยอ่ะ
   “อย่าเล่นมีดนะ”ร้องบอกก่อน เพราะมันนั่งอยู่ใกล้ที่เสียบมีดที่สุด มันพยักหน้า...แต่มิวายแกล้งจับด้ามมีดทำท่าจะหยิบออกมา ผมแกล้งทำเป็นไม่มอง แต่จริง ๆ ก็ระวังมันอยู่...ไอ้นี่ชอบทำอะไรให้ได้เสียวอยู่เรื่อย~
   “ติณฑ์ กูคิดได้ละ”มันพูดขึ้น ผมมองหน้า
   “คิดว่า?”
   “คิดว่า...ไม่อยากไปหาพี่บุ้งแล้ว”น้ำเสียงใส ๆ แววตาซื่อ ๆ จนต้องมองหาความจริงในแววตา
   “อยากอยู่กับมึง...”มันกอดคอผมไว้ โคตรรักอ่ะคนนี้...แต่คำพูดมันกูเชื่อไม่ได้ครับ พรุ่งนี้...มันต้องบอกว่าอยากไปแน่นอน ให้พี่เค้าบ้าไปคนเดียวเถอะ...โลเลที่สุดมันอ่ะ!!!
   “หึหึหึ”
   “จริง ๆ นะ กูคิดมาแล้ว”
   “เหร๊ออออออ!!!!”ผมหัวเราะ
   “ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ!!!”
   ผมหัวเราะกร๊ากกกกว่าเดิม....คนเก่งทำปากจู๋งอนไปละ แต่ผมรู้ว่ามันไม่ได้งอนจริงหรอก ทำกับข้าวไป...แกล้งมันไปสนุกดี ต้องรีบทำรีบกิน เพราะเตี้ยมันจะหลบหน้าน้องเจ...มันบอกมันอาย 555+ น่ารักจะตาย มีรอยจูบที่คอ ที่ท้ายทอย เต็มแขน ขาไปหมดเลย หึหึหึ ไปเรียนคงต้องให้มันใส่เสื้อแขนยาวไปด้วย....
   
   ติ๊ด ๆ
   เสียงโทรศัพท์เข้า ผมเดินไปเอาให้มัน หน้าจอขึ้น ‘พี่ฟ้า’ ผมส่งให้มัน...โดยไม่ลืมจุ๊บปากมันก่อนทีนึง แล้วหันไปทำกับข้าวต่อ
   “ครับพี่ฟ้า”
   “...............................”
   “อยู่ อยู่ห้องดิครับ พี่ฟ้ามีอะไรเหรอ”น้ำเสียงเบาลง...เรื่อย ๆ
   “..............................”
   “พี่ฟ้าไม่ต้องขับมาหรอก เอามาก็จอดเฉย ๆ เอาไว้ที่บ้านแหล่ะ ไม่อยากให้แดดเลีย เดี๋ยวสีจางหมด”
   “..............................”
   “ครับ ครับผม ครับ...”
   วางไปแล้ว ผมมองหน้ามัน
   “พี่ฟ้าจะเอารถมาให้...”
   พยักหน้าเข้าใจแล้ว ทำอาหารต่อ....ทอดไส้กรอกแล้ววางไว้ เตี้ยมันหยิบชิมจนเกือบจะหมด ต้องร้องห้ามไว้...ผมจูบกระหม่อมมัน ประคองไปนั่งเก้าอี้แล้วเอากับข้าวทุกอย่างวางเรียง มันกินอย่างอร่อย...โคตรภูมิใจอ่ะ >///<
   “กินเยอะ ๆ นะ...จะได้อ้วน ๆ”
   “มีแต่คนชอบพูดอย่างนี้ เดี๋ยวอ้วนจริงแล้วจะหนาว”
   “หึหึหึ ให้อ้วนก่อนเถอะครับ”
   “มึงบอกเจแวะซื้อข้าวหน้าเป็ดได้ป่ะ กูอยากกิน”
   “เออ กำลังอยากกินอยู่พอดี”

   ติ๊งต่องงงงง~~

   เสียงกดออดหน้าห้อง...ผมที่กำลังจะโทรหาเจเลยต้องวางสาย เพราะคิดว่าน้องคงกลับมาแล้ว
   “มาเร็วจัง...ยังกินไม่เสร็จเลย”เตี้ยร้องบอก...รีบยัดอาหารเข้าปาก มันจะหลบหน้าเจจริง ๆ เหรอ 55 กลัวโดนแซวล่ะสิ???
   

[saradino1]

พี่ฟ้า พาพ่อกับแม่ มาหา นาวแน่เลย

[timvasabi]

 หวังว่าจะไม่มีเรื่งอะไรมาเซอรืไพร์แบบช้อคลืมโลกนะ ไอ้เสียงติ๊งตีองเนี่ย ฟังแล้วค้างมากมายยยยย

[arisa_sa]

อ๊าค ยาวได้ใจไปเล้ยยยย  น่ารักโครตๆๆๆ แต่เสียงติ๊งต่องน่ากลัวอะ คงไม่มาม่าน้า
เป็นกำลังใจให้จ้า ร้อรอมะนาว กะติณฑ์ 

ขอบคุณจ้า