ตอนที่ 5 [ติณฑ์]
หึหึหึ...ให้ไปแล้วครับ น้ำหอมขวดนั้น...ไปซื้อด้วยตัวเอง เลือกด้วยตัวเอง ตอนนี้ผมดึงน้องคิ้วมาเป็นพวกได้สำเร็จรายที่หนึ่ง หลังจากที่แลกเบอร์ไว้คุยกันหลังจากที่เจอวันนั้น คึคึคึ น้องคิ้วไม่ได้เป็นกบฏนะฮะ แต่น้องคิ้วเป็นนางฟ้าของพี่ 5555555555+ ซื้อเสร็จก็ไม่รีรอ...เอามาให้มันเลย ไม่งั้นผมจะนอนไม่หลับ เหมือนมีอะไรติดค้าง...มาถึงคอนโดของมัน หรูนะครับ...ที่นี่ เรียกว่าต้องมีฐานะพอสมควร ยิ่งค่าเช่าต่อเดือนแบบสมราคาของมัน ทำให้รู้ว่าน้องมันไม่ใช่ตาสีตาสาที่ไหน ดูจากของแบรนด์เนมที่มันใช้ก็รู้ ผมไม่ได้แอบเปิดกระเป๋าของมันที่ทิ้งไว้ที่ห้องผมนะ แหม่...มันก็ต้องมีมองบ้าง เอาแค่กระเป๋าเดินทางมันก็มียี่ห้อหราติดอยู่แล้ว ทั้งตัวมันก็แบรนด์ระยับ ถึงไม่ค่อยมีเครื่องประดับเท่าไหร่ก็เถอะ
เดินเข้ามาในคอนโดที่แสนจะคุ้นเคย พนักงานลุกขึ้นต้อนรับ และสวัสดี...ตามมารยาทที่ได้รับการอบรมมา ผมผงกหัวรับทักทายยิ้มโปรยเสน่ห์บ้างจนสุดทางเดิน ขึ้นลิฟท์แล้วกดไปยังชั้นที่ต้องการ 909 ห้องมันอยู่สุดระเบียง ผมกดออดหน้าห้องไอ้เตี้ยอยู่นาน จนแทบจะหงุดหงิดไม่ค่อยคุ้นชินกับอะไรที่ต้องรอ แต่พอมองถุงที่ถือมาให้มือด้วย ก็เหมือนมีอะไรทำให้ใจเย็นลงได้ สักพัก...เตี้ยน้อยกลอยใจก็เปิดประตูมาด้วยท่าทางที่เหวี่ยง ๆ พอสมควร แวบแรกที่ผมเห็นตามันแดง ๆ ก็อยากถามว่ามันเป็นอะไรด้วยความเป็นห่วง แต่พอ...เตี้ยเอ่ยวาจาเพียงเท่านั้น เหอ ๆ อยากทำโทษขึ้นมาดื้อ ๆ เลยฮะ
ทำขนาดนี้หน้าตา...มันยังดูซื่อ ๆ อ่อนต่อโลก ไม่เห็นไวเหมือนปากเลยฮะ 5555+ รีบชิ่งออกมาก่อนสติมันจะกลับคืน แล้วก็กดโทรศัพท์รายงานผลแก่ท่านแม่ทัพทันที
“มันใช้อยู่แล้ว...มันชอบน้ำหอมจะตาย”คิ้วว่ามาตามสาย ผมยิ้มภูมิใจ...หวังว่ามันคงชอบ
“ขอบใจน้องคิ้วมากนะ ถ้าไม่ได้คิ้วพี่แย่เลย...”
“ไม่เป็นไร...ว่าแต่ ถ้าทำให้เพื่อนคิ้วเสียใจล่ะก็ พี่คงรู้นะ...”
“ครับผม...จะไม่ทำให้เสียใจแม้แต่ปลายก้อยเลยทีเดียว”ผมรับคำแข่งขัน ถ้าถามว่าผมจริงจังแค่ไหน...ผมตอบได้เลยว่า ผมไม่รู้!?! ยังจีบไม่ติดเลย จะให้คิดไกลไปขนาดนั้น เหอ ๆ
ออกมาจากคอนโดผมก็มุ่งหน้าเข้าออฟฟิศของพ่อทันที วันนี้มีประชุม ผมไม่ต้องเข้าร่วม...แต่พ่ออยากให้ไปนั่งฟัง เก็บรายละเอียดงาน เหมือนทำหน้าที่เลขาของเลขาอีกที่ ไม่มีปัญหา...ผมตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าภายในปีนี้ต้องรับสืบทอดงานจากพ่อมาบ้าง เพราะก็เข้าใจว่าเขาทำงานหนักมาทั้งชีวิตแล้ว แม้จะมีน้องชายผู้เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงอีกคน แต่ผมก็รู้ว่า...ก็ต้องหวังว่าลูกชายคนโตน่าจะทำหน้าที่นี้ได้ดีกว่า
เอาเป็นว่าถ้าพ่อไว้ใจโอนงานมาให้...ผมก็พร้อมจะทำ และปล่อยมือจากธุรกิจกลางคืนที่ผมชอบทันที
ตกเย็นไปเยี่ยมไอ้ชัดที่ รพ. โดยไม่ลืมซื้อของฝากติดไม้ติดมือไปด้วย พอไปถึงก็เห็น นายตำรวจสองนาย พร้อมไอ้หมวดเพื่อนรัก น้องคิ้ว มากับคุณแม่ และลูกชิ้นอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว ผมยกมือไว้คนสูงอายุท่านรับไว้แล้วยิ้ม ๆ คิ้วยักคิ้วให้ผมอย่างรู้กัน
“หวัดดีครับพี่”ไอ้ชัดนั่งเอนตัวบนเตียงคนไข้ เอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ
“หวัดดี เป็นไงบ้างว่ะ เอานี่มาฝาก”ผมยื่นตระกร้าของบำรุงส่งให้มัน ซึ่งลูกชิ้นก็มารับไปอีกที หมวดเดินอ้อมมายืนข้าง ๆ ผม
“ฉันมาสอบปากคำเพิ่มเติม ได้หลายกระทงเลย มันไม่รอดแน่ แค่ค้ายาก็โดนโทษหนักแล้ว”หมวดพูด ผมพยักหน้ารับ...
“ต้องจับให้ได้เลยนะคะ ไม่ไหว...วัยรุ่นสมัยนี้”แม่น้องคิ้วบ่น เบา ๆ
“นั่นสิ...”
“ไว้ใจตำรวจไทยเถอะครับ”หมวดยิ้ม ๆ แต่ผมมั่นใจมันมาก เชื่อว่ามันต้องจัดการคดีนี้ได้อย่างดีที่สุด
“แล้วชิ้นล่ะ?”ผมหันมาถามลูกชิ้น
“ชิ้นทำไม?”น้องมันทำหน้างง
“ก็...ชิ้นจะไม่มีปัญหาใช่ไหม ถ้า ‘มัน’ ต้องเข้าคุก”ผมถามตรงประเด็นแบบไม่อ้อมค้อม ลูกชิ้นก้มหน้าเบา ๆ แต่ก็เงยมาอีกครั้ง พร้อมพยักหน้ารัว ๆ
“ชิ้นไม่เป็นไรเลย แค่เอาคนชั่วเข้าคุกได้ก็พอ”
“แล้ว……”ผมมองไปที่ท้องอย่างเสียมารยาท คิ้วเดินมาประคองน้องเอาไว้
“แม่คิ้วจะรับเลี้ยงน่ะพี่ติณฑ์ เลี้ยงทั้งแม่ของแม่ เลี้ยงทั้งแม่ของลูกด้วยนั่นแหล่ะ”
ผมพยักหน้า...เห็นไอ้ชัดน้ำตาคลอ ๆ มันยกมือไหว้แม่น้องคิ้วปรก ๆ ผมตบบ่ามันเบา ๆ
“ผมเลยทำให้ทุกคนต้องลำบาก”มันพร่ำ
“ลำบากอะไรกัน...แม่เลี้ยงได้สบาย สิบคนก็เลี้ยงได้”แม่น้องคิ้วว่า
“แต่แม่ไม่เอาไอ้ชัดใช่ไหมแม่ 555+ แม่บอก...ลูกผู้ชายโตเป็นควายแล้วแม่ไม่เลี้ยง”คิ้วพูดแล้วหัวเราะ ทำเอาในห้องครื้นเครงขึ้นมา ลูกชิ้นก็ต้องย้ายไปอยู่กับคิ้ว ส่วนแม่ของทั้งสองคนถ้าออกจากรพ.เมื่อไหร่ก็จะย้ายไปอยู่ที่โน่นด้วยเช่นกัน
แม่น้องคิ้วดูท่าเป็นผู้ดีขนาดนี้ น่าจะเลี้ยงกันไหวละนะ ว่าแต่...ไอ้ตัวแสบของผมมันไปไหนกันล่ะ...ไม่มาวุ่นวายกับเขาด้วย เห็นทุกงานต้องเป็นตัวตั้งตัวตีตลอดไม่ใช่เหรอ
“ชะเง้อมองหา...มันไม่มาหรอกพี่วันนี้”คิ้วดักคอ ผมยิ้มเขิน ๆ ไอ้หมวดมองอย่างจับผิดทันที
“ใครว่ะ?”หมวดถาม ผมไม่รู้ว่ามันไม่รู้จริง ๆ หรือถามแกล้งกันแน่ ผมปัดมือไปมา
“อะไรกันอ่ะพี่...?????”ไอ้ชัดมองหน้าคนโน้นคนนี้ไปมา
“มีอะไรกันอ่ะ...ไม่บอกนะโว้ย”มันหาไปหาคิ้ว ยืนหัวเราะอย่างรู้กันกับลูกชิ้น
“ไรเล่า...ไม่ใช่เรื่องของเด็ก เนอะ”คิ้วหัวเราะคิกคัก จนแม่มันตีแขนเบา ๆ
“มีอะไรแล้วไม่บอก กูอยากรู้”ทุกคนฮากร๊าก...เพราะสีหน้ามัน อยากรู้มาก ๆ เลย ผมส่งสายตาขยิบ ๆ ให้ทุกคน เป็นอันรู้กันว่า จะไม่บอกมันหรอก ให้มันคลั่งตายไปยิ่งดี 5555555555555555+
“เออ ค่อยถามไอ้นาวก็ได้ว่ะ”มันบอก
“หึหึหึ ถามไปมันก็ไม่บอกหรอก”ผมพูด
“อะไรล่ะพี่ ผมไหว้ละ...บอกหน่อยเถอะ ไม่ได้รู้...คืนนี้นอนไม่หลับแน่เลย”
“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ”
“น่านะพี่นะ...นะคร๊าบบบบ พี่สุดหล่อ”ไอ้นี่...พูดจาดี แต่แม่น้องคิ้วอยู่ด้วยเค้าจะตกใจเอา ผมอมยิ้มทำหน้าล้อเลียนมัน ยังไม่พูดดีที่สุด 5555+ คาดว่าตอนนี้มันคงตงิด ๆ อยู่ในใจแล้วแน่นอน
อยู่ที่นั่นสักสองทุ่มกว่า ๆ คิดว่า ตัวแสบคงไม่มาแน่แล้ว เลย...ขอตัวกลับห้องตัวเอง มานอนเอาแรง...ตอนสี่ทุ่มต้องเข้าไปดูร้านตามปกติ
------------------------------------------------------
พาร่างตัวเองกลับคอนโดในเวลา ตีหนึ่งกว่า ๆ หลังจากปิดร้านแล้ว ผมก็แวะซื้อของที่ฟู้ดแลนด์นิดหน่อย แล้วจะไปนอนพักผ่อนละ หลังจากที่เดินออกจากลิฟท์มา ช่องทางเดินไปห้องผม มีร่างเล็กคุ้นตา นั่งสัปหงกอยู่ ผมสาวเท้าให้เร็วขึ้น ขอให้ใช่ที่เถ๊อะ!
“มะนาว”หือ...กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว ผมเรียกจับร่างเล็กที่นั่งก้มหน้าขึ้นมา อ้าว...ไม่ใช่~
“น้องเจ...น้องเจครับ”ผมเรียกพร้อมเขย่าตัวเบา ๆ
“ฮึก ๆ ๆ ๆ ๆ พี่ติณฑ์ ฮือออออออออออออ”
น้องตัวเล็กข้างบ้านที่แสนจะคุ้นเคยกับผม น้องเจ...เรียกว่าน้องโตมากับครอบครัวผมเลยก็ว่าได้ เจน่าสงสาร...พ่อแม่แยกย้ายไปมีครอบครัวใหม่ แล้วต่างก็ทิ้งเด็กน่ารักคนนี้ไว้ข้างหลัง แต่เจไม่เคยขาดความรัก เพราะคุณยายของเจนั้นรักเจมาก ท่านเลี้ยงหลานของท่านอย่างดี แม้กระทั่งตอนที่ท่านเสียชีวิต ท่านยังฝากฝังมรดกมากมายไว้กับครอบครัวผม โดยที่พ่อกับแม่เจ ไม่ได้เลยสักบาท...ตอนนี้ทั้งสองคนเลยอยากจะกลับมา แย่งกันเอาเจไปอยู่ด้วย ดีที่มันโตอายุ 17 แล้ว ปีหน้าก็บรรลุ รอจนอายุครบ 20 ปีเมื่อไหร่ คราวนี้แหล่ะ...จะกลายเป็นเศรษฐีตัวน้อย ๆ ไม่ต้องง้อพ่อแม่มันอีกต่อไป
ผมเคยถามว่า...มันเคยคิดถึงพ่อแม่บ้างไหม อยากไปอยู่กับเขาบ้างรึเปล่า มันบอก...อยู่อย่างนี้ก็มีความสุขดีแล้ว น้องตัวเล็กของผม...เข้มแข็งเกินกว่าที่คิด บ้านผมรักเจมาก แวะเวียนข้ามรั้วไปหาอยู่บ่อย ๆ เพราะบ้านหลังใหญ่ น้องก็อยู่บนตึกคนเดียว แม้จะมีพี่เลี้ยงบ้างสองสามคน แต่ก็ผู้หญิงด้วยกันทั้งนั้น ถ้าแสตนด์หรือน้ำตาล น้องชายน้องสาวผมอยู่ก็ไปเรียกเจมานอนด้วยบ่อย ๆ
บางทีหยุดเสาร์อาทิตย์ผมก็หนีบน้องไปเที่ยวด้วยเลย ระยอง พัทยา ล่าสุดครอบครัวผมเพิ่งไปญี่ปุ่นกันมา แน่นอนต้องมีน้องชายตัวน้อยร่วมทริปด้วย ผมเรียกอีกสองสามที แม่ม...ดูท่าจะคุยไม่รู้เรื่องแน่แล้ว ลากเข้าห้องก่อนเลยดีกว่า ผมอุ้มร่างเล็กนั่นได้อย่างสบาย ในหัวแว้บขึ้นมาเสี้ยวนึง ว่าคนที่ผมให้น้ำหอมไปจะอุ้มได้ไหวเหมือนอย่างนี้ไหม ดูแล้วนาวท่าจะสูงกว่าเจเกือบห้าเซนได้ละมั้ง
“เจครับ เจ....”
“พี่ติณฑ์ ฮือออออออออออออ”
“พี่อยู่นี่แล้ว ไม่ร้องนะคนดี...ชู่วววว”ผมกล่อมน้องเหมือนที่เคย ๆ ทำกันตอนเด็ก ๆ สักพักเจ...เหมือนจะยังมึน ๆ อยู่เลย
“เจปวดหัว ฮึกกกก”น้ำตาไหลน่าสงสาร แต่ก็น่าตีจริง ๆ ไปกินเหล้าที่ไหนมาเนี่ย...
“อยากอ้วกไหม”น้องส่ายหน้า
“เจไปไหนมา แล้วนี่ใครมาส่ง ทำไมไม่โทรหาพี่ก่อนละ ถ้าวันนี้พี่กลับไปนอนบ้านจะทำยังไง”
“ฮึก ๆ ๆ “
“ชู่ววววว....เงียบครับคนเก่ง เงียบ ๆ”
“พี่ติณฑ์......”
“เจเหงา.......เจกลัว พ่อกับแม่มาหาเจ เค้ามาทะเลาะกันให้เจดูอีกแล้ว เจกลัว...เค้าจะมาพาเจไป”
“จะไม่มีใครพาเจไปได้ทั้งนั้น ถึงเค้าพาไปได้...เค้าก็จะได้แต่ตัว ไม่ได้สมบัติอย่างที่เค้าต้องการ”ผมพูด
“เจไม่มีใครต้องการสินะ....”เจพูดเสียงเบา ผมกอดน้องไว้แนบอก
“ครอบครัวพี่ต้องการ พวกเราต้องการเจนะ...”ผมปลอบอยู่อีกพักใหญ่ มั่นใจแน่ ๆ ว่าหยุดร้องแล้ว เลยปล่อยให้นั่งคนเดียว ก่อนจะออกไปเอาน้ำส้มมาให้ดื่ม
“แล้วนี่ไปไหนมาครับ”
“ไปทานข้าวกับ....นั่นแหล่ะ”เจเว้นไว้ ไม่ยอมพูด ผมก็พยักหน้าอย่างเข้าใจดี
“ไปทานอะไรถึงได้เมากลับมาอย่างนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ต้องโทรไปด่าหน่อยละ”
“พี่เค้าห้ามแล้ว แต่เจดื้ออยากกินเอง”ทำปากยื่นอย่างน่ารัก ผมลูบหัวอย่างเอ็นดู
“แล้วมันก็มาทิ้งเจไว้หน้าห้องพี่อย่างนี้เนี่ยนะ!”โมโหครับ...ทำไมไม่เอาไปส่งบ้าน ถึงน้องมันจะไม่อยากกลับบ้าน แต่น่าจะไปส่งบ้านผมก็ได้ ที่นั่นเปิดประตูตอนรับเจตลอด 24 ชม. อยู่แล้ว
“อือ ช่างเค้าเถอะ เจไม่อยากพูดถึงเค้า...”
“ทะเลาะกันอีกล่ะสิครับ”
“อือ...”
“เฮ้อออออ....อะไรอีกล่ะคราวนี้”
“พี่เค้าจะไปสวิสฯ แต่เพิ่งมาบอกเจวันนี้ เจไม่ผิดน้า...เพื่อนพี่นั่นแหล่ะผิด”ตัวเล็กของผมทำตาโต จนอดไม่ได้บีบจมูกรั้น ๆ ไปสองที
“เดี๋ยวพี่เฉ่งให้ ทำกับน้องพี่อย่างนี้ได้ยังไง”
“ฮี่ ๆ ๆ ๆ”ปรบมือชอบใจ สีหน้าก็ยิ้มแย้มขึ้น น่ารักไหม...น้องของผม
“ไปอาบน้ำดีกว่าไป เหม็นว่ะ...กลิ่นแบบนี้พี่ไม่ให้นอนเตียงพี่นะโว้ย”
“ง่ะ อาบก็ดะ พรุ่งนี้เจตื่นสาย ๆ นะ...ปวดหัวอ่า”
“พี่ก็จะตื่นสายเหมือนกัน ตอนเย็น ๆ ค่อยเข้าบ้านเนอะ วันนี้น้ำตาลกลับมาด้วยอ่ะ ปาร์ตี้บาบี้คิวกันดีกว่า ไม่ได้กินนานล่ะ”
“เย้ๆ ๆ เอาเลย ๆ พี่ติณฑ์โทรนัดเลยนะคร๊าบบบบบ”
“เออ ๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว จะหาชุดให้”ร่างเล็กเดินโงนเงนเข้าห้องน้ำ ผมเปิดตู้เอาผ้าขนหนูผืนใหม่มาวางไว้ให้ แล้วดูในลิ้นชัก มีกางเกงในซื้อมายังไม่ได้ใช้อีกโหลกว่า แม่บ้านคนเก่าซื้อมาผิดขนาด ส่วนเสื้อและกางเกง...น้องมันคงใส่ไม่ได้สักตัว เอาเสื้อเชิ้ตสีครีมใส่นอนแล้วกัน ตัวนี้...ผมไม่ค่อยได้ใส่อยู่แล้ว กางเกงไม่ต้องหรอก...เสื้อยาวขนาดนี้
เรียบร้อยทุกอย่างแล้วยกห้องนอนให้หลับได้ตามสบาย ส่วนผม...เดินเข้าห้องที่ก่อนหน้านี้ยกให้อีกคน แล้วหลับเข้าสู่นิทราด้วยความเหนื่อยอ่อน
------------------------------------------------------
[มะนาว]
วันนี้ขับรถมาเองที่คอนโดไอ้โหด จอดไว้ข้างล่างก่อนจะเดินไปหาประชาสัมพันธ์ให้โทรขึ้นไปหาคนชื่อติณฑ์ พนักงานถามว่าติณฑ์ไหนมีตั้งสองติณฑ์ เออ..ผมก็ตอบไม่ถูก ชื่อก็แปลกเจือกจะมีซ้ำอีกนะ ฮา...แต่ผมรู้ว่าเลขที่ห้องคือ 1907 จำได้แม่น เพราะความฉลาดส่วนตัว เลยบอกเค้าไป สักพัก...พนักงานมาบอกว่าไม่มีคนรับสาย ผมก็หงุดหงิดเอาไงดีว่ะ หรือว่าไม่อยู่ แม่ม...กูจะมาเอากระเป๋าเสื้อผ้าสักหน่อย ว่างแค่วันนี้ด้วยสิ ขอเขาขึ้นไปบนห้อง...ทีแรกพนักงานจะไม่ยอม แม่ม...เอ้ย แต่แพ้ลูกอ้อนผมจนได้ คึคึคึ...
ผมยืนอยู่หน้าประตูห้องมันแล้วฮะ กดออดหน้าห้องมันสองสามที ไม่มีใครมาเปิด คิดว่าคงไม่อยู่แน่แล้ว เลยกะว่าจะกลับดีกว่า ที่ผมเองแหล่ะ...เบอร์โทรก็ไม่รู้ จะได้นัดกันก่อนว่าจะมาเอา ผมหันหลังกลับ...เดินจนเกือบถึงแยกที่ต้องเหลียวไปหาลิฟท์ เสียงทุ้มก็ตะโกนเรียก
“เตี้ย!”
หันหลังกลับไปมอง...เห็นโผล่ออกมาแค่หัว มันล่ะครับ...555+ หัวยุ่งเชียว ผมหัวเราะแล้วรีบเดินกลับไปหาทันที
“555+ โทษที ๆ ไม่รู้ว่ามึงจะตื่นสายขนาดนี้”ผมบอก ยืนอยู่หน้าห้องไม่เดินเข้าไปหรอก
“อือ เมื่อคืนนอนดึก...จะมาเอากระเป๋าหรอไง”
“อือหึ~”
“เข้ามาข้างในดิ”มันสั่งเดินไปอยู่กลางห้อง ผมส่ายหัวหวืด...มันก็นิ่งไปสักแปป
“กลัวเหรอ? ไม่ทำไรหรอกน่าเตี้ย!”มันหัวเราะจนตัวโยก โคตรน่าหมั่นไส้...นึกถึงเรื่องที่มันทำแล้วก้อ ใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นเองดื้อ ๆ เลยฮะ
“กูไม่ได้ชื่อเตี้ยมั่งเห๊อะ!!!!! เรียกงั้นอยู่ได้”เหวี่ยงกลบเกลื่อนเลยแมร่ง
“เออ ๆ มะนาว...เข้ามาเด่ะ!”
“นาวเฉย ๆ ก็พอ ไม่สนิทอย่ามาติดตลก....!”ผมบอก มันหัวเราะอีกครั้ง บ้าป่ะว่ะ!!!! ชื่อมะนาวสงวนสิทธิ์ให้เฉพาะเพื่อนและครอบครัวกูเท่านั้นเฟ้ย!
“คร๊าบ ๆ เรื่องมากว่ะ....จะเอาใหม่เนี่ยข้าวของ หรือต้องยกมาประเคนให้”
“ก็ลากออกมาให้หน่อยเด่ะ กระเป๋าแค่ใบเดียว”
“แล้วของที่อยู่หน้ากระจก?”
เออ ๆ กูแมร่ง...เดินเข้าไปเอาเองก็ได้ว่ะ กลัวมันจับโยนลงกระเป๋า ครีมบำรุงต่าง ๆ ของผม แต่กระปุกราคาแพง ๆ ทั้งนั้นเพราะพี่ซื้อมาฝากจากต่างประเทศ ที่สำคัญต้องแยกกระเป๋าเป็นส่วนด้วย จะมายัดใส่มั่ว ๆ เวลาต้องการจะใช้หรือหาของยากผมจะหงุดหงิดมาก ๆ ยอมเสียเวลานิดหน่อยตอนเก็บดีกว่า สบายใจดี
เปิดประตูเข้าห้องเล็กไป เห็นกระเป๋าใบเดิมวางอยู่ที่เดิม เอิ่ม...มีมารยาทเหมือนกันนะ ไม่เปิดกระเป๋าของคนอื่นดูเนี่ย หึหึหึ ผมทำการเก็บทุกอย่างลงกระเป๋าอย่างที่บอก กำลังจะแพ็คให้เรียบร้อย...แม้ของจะมีไม่มาก แต่ก็ต้องใส่ใจในการเก็บรักษา
“วันนี้จะไปหาชัดรึเปล่า”มันถาม
“ไปดิ พรุ่งนี้มันก็ออกจาก รพ.ได้แร่ะ...เหลือแค่ส่วนที่ยังต้องใส่เฝือกที่ขากับที่แขน หมอบอกตั้งเป็นเดือนถึงจะเอาออกได้ เลยจะให้มันไปดร็อปเรียนไว้ก่อน เพราะเดี๋ยวมาม๊าไอ้คิ้วจะพามันไปพักฝื้นที่บ้านเค้า เค้าจะดูแล...”
“แม่น้องคิ้วดีเนอะ...”ผมตวัดตามองมันด้วยอาการตงิดใจเบา ๆ ‘น้องคิ้ว’ ไปเป็นพี่น้องกันตอนไหน ที่กูเรียกไอ้เตี้ย ๆ ๆ ๆ อยู่นั่นแหล่ะ!!!!
“ช่ายยยย...ไม่เหมือนใครบางคนเนอะ เหี้ยยังไงก็เหี้ยอย่างนั้น”
“หมายถึงใครเตี้ยยยยยย”
“กูพูดทั่ว ๆ ไป ทำมะ...ต่อมเหี้ยสะเทือนเหรอ”อันนี้ตั้งใจจะกวนมันจริง ๆ
“เออ...สะเทือนถึงช่วงล่างเลย เส้นเท้าชักกระตุก...รู้สึกอยากเตะปากคน”มันกวนผมกลับ ยืนเท้าสะเอวแต่สีหน้ายังยิ้มอยู่
“หึหึหึ หลบเด้ ยืนวุ่นวายอยู่ได้...”
“อ้าวเตี้ย ห้องกูนะครับ อย่ามาทำเบ่ง...”
“เออรู้แล้ว ก็กำลังจะเก็บของแล้วไปอยู่นี่ไง มึงช่วยขยับออกไปหน่อยได้ไหม เดี๋ยวก็เดินมาเตะของของกูหรอก”ผมวางของทุกอย่างที่พื้นครับ กำลังรีบ ๆ แพ็คให้เสร็จ
“ครีมอะไรว่ะเตี้ยเยอะแยะเลย เป็นผู้.....”
“แมว็กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เหี้ย....มึงอย่าจับตรงกลางขวดเด้!!!!!!!!!!”ผมแทบจะกรี๊ดเสียงดัง มันทำหน้าเหรอหรา...ดูตลก แล้วรีบวางของที่เดิมทันที
“ทำไมว่ะ...!?!?!?!?”เสียงเหมือนคนทำอะไรผิดมาก ๆ แล้วไม่เข้าใจ
“เหี้ยเอ้ย...เป็นรอยนิ้วมือเลย นี่! ส่วนนี้เค้าทำที่ไว้ให้จับ ไม่รู้เรื่อง!!!!!!”โมโหชิปเป้งเลย...มันก็ทำหน้าแบบว่าเหลือเชื่ออะไรประมาณนี้ ผมก็ไม่สนหรอก...ผมรักของผมนี่
“เอาขวดน้ำหอม CK ในห้องน้ำให้หน่อยดิ”ผมบอก จะว่าสั่งก็ได้ เอ๊ะ...ขอร้องดีกว่า 555+ มันคงอยากจะด่าผมแหล่ะ แต่ผมทำหน้านิ่ง ๆ มันก็ไม่มากวน
“แล้วต้องจับส่วนไหนของขวดว่ะ”มันถาม
“ส่วนไหนก็ได้ แค่น้ำหอมกูไม่หล่นลงพื้นก็พอ”ผมรวบของบางอย่างเข้ากระเป๋าเรียบร้อย พับเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ แล้วก็วางลงไป
มันเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วยื่นขวดน้ำหอมโผล่ออกมา ประมาณว่าใช่ขวดนี้รึเปล่า เพราะของในห้องน้ำมันก็มีประมาณนึงเหมือนกัน ไม่รู้ว่าของมันหรือของใคร เพราะเท่าที่ผมดูก็เป็นของใช้ของผู้ชายทั้งหมด
“โหเตี้ย...เหลือแค่ก้นขวดยังจะใช้อีกเหรอว่ะ”มันบ่น
“เอามา!”ผมยื่นมือออกไปรับ แต่มันทำลูกเล่น...เขย่าขวดไปมา
“เอ้า!”
หวืดดดดดดดดดดดดดด~
มันโยนมาให้ ผมรีบถลาทั้งตัวเข้าไปรับ ด้วยอาการตกใจ...ไม่คิดว่ามันจะโยนมา CK สุดที่รัก หวืดผ่านมือไปอย่างรวดเร็ว
เพล้งงงงงงง~ ร่วงลงพื้นไปอย่างงดงาม ขวดแตกกระจาย...ส่งกลิ่นหอมจนฉุนทั่วห้อง ไอ้ที่บอกว่าเหลือแค่ก้นขวด พอมันแตกเห็นน้ำไหลออกมา มันไม่น้อยเลยนะนั่น!!!!!
เงียบ~
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!
ผมสบถลั่นในใจ มองตามันอย่างแค้นเคือง มันก็ทำหน้าไม่ถูกเหรอหราขึ้นทันที ปวดหัวจี๊ดเลยกู!
“เอ่อเตี้ย…..”
“ไอ้เหี้ย...เอ้ย!!!!”ไร้คำจะด่า จะสรรหาคำไหนมาด่ามันดีนะเนี่ย โว้ยยยยยย!!!!
“กูคิดว่ามึงจะรับทัน”แน่ะ....ยังมาแก้ตัว เห็นไหม ๆ ๆ ๆ มันชอบกวนผมแค่ไหน! แมร่งเอ้ย...ผมไม่พูดกับมันล่ะ เล่นกับหมา หมาเลียปากแท้ ๆ
โกรธครับ...โกรธมาก ถ้ามันพูดยิ่งจะโกรธมากกว่านี้ ... ไม่สนแมร่งล่ะ รวบของที่เหลือ...เก็บ ๆ ๆ ๆ ลงกระเป๋ารูดซิป แล้วยกออกมาเลย
“เตี้ย ขอโทษๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวซื้อให้ใหม่เลยก็ได้ เอ้า...”มันตามออกมา ดึงกระเป๋าผมไว้ อะไรหนักหนาว่ะ...ขวดนี้มันเป็นของขวัญ มึงจะเข้าใจไหม ถ้ากูบอกไป...กูรักของที่พี่กูซื้อมาก กูเก็บมันอย่างดี...เหี้ยเอ้ย!!!! กูไม่น่าให้มึงแตะของพวกนี้ของกูด้วยซ้ำ!!!!
“เตี้ยยยยย เอ้ย...นาว กูขอโทษไม่ได้ตั้งใจนะ”น้ำตาคลอไปแร่ะกู โกรธสุด ๆ กัดฟันอยู่ ยังได้ยินเสียงลมหายใจของเองดังมาก ๆ แค้นครับ...แค้น
มันเหนี่ยวกระเป๋าผมไว้ ผมก็ดึง...กลับมา มันก็ดึงกลับไปอีก...มึงจะทำสงครามอะไรกับกูอี๊ก!!!!!!!!
“ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นี่หว่า”มันบอก
“.......!?!??!?!?!”
“นะเตี้ย...”
“ปล่อยไอ้สัส”ผมพูดเสียงนิ่ง โมโหมากแล้ว...มึงนี่มันเหนือคนจริง ๆ มันไม่ยอมจนผมผลักทั้งมันทั้งกระเป๋าล้ม แล้วไปคว้าเอากระต่ายคริสตัลที่วางอยู่บนตู้หน้าทีวี มาถือไว้เหนือหัว เตรียมทุ่มใส่มัน...แต่ไม่กล้าพอแร่ะ
“อย่า!!!!! อย่านะเตี้ย อย่า ๆ ๆ ๆ .....”
มันห้าม ผมก็ปล่อยร่วงเลย เคร้งงงงงงงงงง~ ไม่กระจายว่ะ..แค่หัวหักเปาะเอง =_=
“ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ~”
ผมหน้าไปหาเสียงคนร้องไห้ เด็กผู้ชายผิวขาวหน้าตาดีมาก ยืนอยู่ตรงประตูห้อง แล้วไอ้ติณฑ์ก็รีบถลาเข้าไปหาทันที
“น้องเจ!”
“ทำไมต้องทำกระต่ายด้วย กระต่ายของคุณย่า...กระต่ายที่คุณย่าให้น้องเจ!!!!”
มันกรีดร้อง...จนผมรู้สึกผิด ผิดมาก ๆ ผิดจนแบบ...ยืนกำมือ สะอื้นอย่างไม่รู้ ก็มัน...ทำผมก่อนอ่ะ มันแกล้งผมก่อนอ่ะ ไอ้เหี้ย...เอ้ย มันกอดน้องคนนั้น อย่าทะนุถนอมสุด ๆ ฮึก ๆ ไอ้เหี้ยเอ้ย...ทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนี้เลยว่ะกู ก็มันทำเราก่อนนี่...เราไม่ผิดสักหน่อย
“กระต่าย ๆ กระต่ายของคุณย่า ฮืออออๆๆๆ”ไอ้ตัวเล็กมันร้องไห้สะอึกสะอื้นน่าสงสาร ทำไมต้องรู้สึกไม่ดีด้วยว่ะ
“เดี๋ยวเอาไปซ่อม มันซ่อมได้นะครับ”มันบอกเสียงนุ่ม
“ซ่อมก็ไม่เหมือนเดิม...กระต่ายมันแตกแล้ว”
“เหมือนสิ ไม่เชื่อโทรไปหาพี่พุทดู”มันบอก
“พี่พุทจะรู้อะไร”
“ก็บ้านพี่พุททำคริสตัลใช่มะ พี่พุทก็ต้องรู้วิธีซ่อมสิ...น้องเจโทรไปถามแล้วเดี๋ยวเราค่อยเอาไปให้พี่พุทดู พี่พุทซ่อมมันได้แน่นอน เชื่อพี่...”
“อือ...”
“เข้าใจแล้วนะครับ”ตัวเล็กพยักหน้า มือใหญ่ก็เช็ดน้ำตาให้
“ใจร้าย!!!!”มันหันมาด่าผม แบบว่าชี้นิ้วมาที่ผมเลย หน๊อยยยยย...ไอ้เตี้ย (กว่า) ด่ากูเรอะ!!!!
“กูเปล่า!!!!!!”ผมตอบกลับทันควัน
“ถ้าไม่ใจร้าย แล้วมาทำกระต่ายทำไม...คุณใจร้าย!”
“กูเปล่า!!!!!”
“มาทำลายข้าวของห้องคนอื่น นิสัยไม่ดี...ไม่มีใครรัก เด็กนิสัยไม่ดี!”อิเด็กเวรมันว่า ฮึกกกกก...ก็บอกว่าเปล่าไง ฮึกกกกกก~
ผมสาวเท้าเข้าไปคว้าแขนมันมา แต่มือหนาก็จับมันไว้เหมือนกัน
“อย่า!”มันร้องห้าม
“กูบอกว่าเปล่า ๆ ๆ ๆ ไง!!!!”
“เจ็บนะ!!!”มันร้อง
“กูบอกว่าเปล่าไง...ไอ้เหี้ย!”ผมตะคอกใส่หน้าไอ้เด็กเวรนี่เสียงดังด้วยความโมโห
“มะนาว!!!!!”ไอ้โหดเรียกชื่อซะเต็ม น้ำตาผมร่วงเผาะ...เพราะมันไม่ใช่เหรอไง ที่ทำผมก่อน...ผมทำคืนก็ยุติธรรมแล้วนี่ ไอ้เด็กนี่มีสิทธิ์อะไรมาว่าผมว่าไม่มีใครรัก จะบอกให้...ที่บ้านสวนกูเป็นศูนย์รวมของทุกคนนะโว้ย พี่ชายกูรักกูที่สุดด้วย พี่สาวกูก็รัก...ม๊ากับป๊าโคตรจะรักกูเลย ปู่กับย่าก็รักกู ฮึก ๆ ๆ ๆ ตายายก็รัก รักกูมากด้วย ฮึก ๆ ๆ ๆ ๆ มีสิทธิ์อะไรมาว่า...ฮึก ๆ ๆ
ไอ้โหดแกะมือผมออก...ผมสะอื้นฮึกฮัก...ไอ้เหี้ย!!!!
“ก็มึงทำกูก่อน ฮึก~ มาว่ากูนิสัยไม่ดี ฮึก~ ได้ยังไง ฮึก~”ทั้งสะอื้น ทั้งพูดออกไป ไอ้โหดแตะไหล่ผมบาง ๆ แล้วโน้มกอดผมไว้ทั้งตัว ไอ้เด็กนั่นก็มอง...เหมือนจะรู้สึกผิดอยู่กลาย ๆ
“ขอโทษแทนน้องกูด้วย เจไม่ได้ตั้งใจใช่ไหมเจ...”
“ก็เค้ามาทำกระต่าย~”มันบอกเสียงอ่อย ๆ คงตกใจที่เห็นผมระเบิดน้ำตา
“พี่ติณฑ์แกล้งเค้าก่อนน่ะเจ เค้าเลยโมโห...”อิน้องนั่นพยักหน้า กว่าจะเข้าใจนะมึง
“เจไปอาบน้ำล้างหน้าไป เดี๋ยวพี่จัดการตรงนี้เอง”
“แต่ว่า....”
“เจครับ พี่พูดครั้งเดียวไม่เข้าใจเหรอ”มันสั่งเสียงนิ่ง
“เข้าใจครับ”
“เข้าใจก็ไปทำสิ!”มันสั่งน้องมัน รายนั้นก็ปิดประตูเข้าห้องเงียบ มันจับผมมาห้องเล็ก ล้างหน้า...แล้วยื่นมาให้เช็ด กูก้มหน้าลูกเดียวเลย
“ขอโทษอีกครั้งนะ เดี๋ยวจะชดใช้ให้แล้วกัน”มันบอก
“ไม่ต้อง!”ผมทำของมันพังเหมือนกัน ถือว่าเกมส์กันไปแล้วกัน อีกอย่าง...มันก็เคยซื้อน้ำหอมมาให้แล้วด้วย ถึงจะไม่รู้ว่าซื้อมาให้ทำไมก็เถอะ
“นี่มายังไง...รอก่อนได้ป่ะ เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่ต้อง!”
“ไม่ได้ ๆ รอนี่แหล่ะ ขอไปเปลี่ยนชุดแปป”
“บอกว่าไม่ต้องไงว่ะ!!!!!”ผมด่าลั่น มันชะงักค้าง
“โอเค ๆ ไม่ไปก็ได้ เดี๋ยวเดินไปส่งข้างล่างละกันนะ”
ผมพยักหน้าเนือย ๆ เจอมันทีไรมีเรื่องทุกที เซ็งว่ะ!!!!!!!!!!!
-----------------------------------------------------------------
(ต่อด้านล่าง)
หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17 (อ่าน 436359 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก