[MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135  (อ่าน 1545204 ครั้ง)

ออฟไลน์ jojobuffy

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 792
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +83/-4
รักพี่เภา อ่ะ



รักน้องแอลสุดๆ

ออฟไลน์ Rukki

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 513
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-2
รู้สึกสะใจยัยหวานมาก
คิดว่าตัวเองเป็นใครกันยะ นางร้ายในละคร ส่วนน้องแอลเป็นนางเอกละครหลังข่าวที่แกจะทำอะไรก็ได้งั้นเส่ะ ! :angry2:
เจอยังงี้ซะบ้าง สม ! เลิกระรานคนอื่นเขาได้ละ = =

ออฟไลน์ Pupay

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 904
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +171/-1
น้องแอลเท่มากค่า
พี่เภาทำดีละค่ะอย่าเศร้าไปเลย  :กอด1:

 :pig4:  นะคะ

ออฟไลน์ monsterkim

  • I think therefore I am. = เพราะฉันคิด ฉันถึงมีอยู่
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 85
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-1
สมน้ำหน้าหวานที่สุดอะ หึหึหึ คิดมาเล่นผิดคนซะแล้ว น้องแอลน่ะเล่นยากนะค้าบ วันหลังจะทำอะไรใครหัด "สำเหนียก" ตัวเองด้วยนะครับน้องหวาน หึหึหึ!!!  o18

ออฟไลน์ railay

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 983
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +117/-0

ออฟไลน์ Renze

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 332
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +423/-25
- STEP 43 -


มีคนบอกว่า...ความรักทำให้คนเราอ่อนแอ แต่ผมว่า...คนเราต่างหากที่ยอมอ่อนแอเพื่อความรัก

เพราะบางที...เราก็ไม่จำเป็นต้องทำเป็นเข้มแข็ง เมื่ออยู่กับคนที่เรารัก แค่เป็นตัวของตัวเองก็พอ



พี่เภานั่งเอนหลังพิงกับพนักหัวเตียง มีตัวผมซุกอยู่กับอกของพี่เภาเหมือนหมีโคอาล่าเกาะต้นยูคาลิปตัส แต่นี่แหล่ะครับ มันคือความอบอุ่นที่ผมคุ้นเคย จนผมแทบจะกลายเป็นพวกติดสัมผัสแล้ว มือหนาลูบหัวผมเล่นอย่างเพลินมือ จับเส้นผมของผมที่เริ่มยาวมาเคลียบ่า ผมเลยพึมพำถามไป

“ผมแอลยาวแล้ว ไปตัดดีไหม”
“ไม่ต้องหรอก พี่ชอบ”

โอเคครับ...ถ้าพี่ชอบ งั้นผมก็ไม่ตัดนะครับ ยาวกว่านี้อีกหน่อยมีหวังต้องหายางรัดผมมารวบแน่เลย แล้วมันจะดูคิกขุอาโนเนะเกินไปไหมเนี่ย พอรู้สึกว่าพี่เภาหยุดมือที่กำลังลูบหัวผม ผมเลยช้อนตาขึ้นมอง พี่เภาก็มองมาอยู่ก่อนแล้ว


“พี่ไม่สามารถคอยปกป้องและดูแลแอลได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่ช่วยสัญญากับพี่หน่อยเถอะนะ ว่าแอลจะดูแลตัวเอง เพื่อพี่และเพื่อทุกคนที่รักแอล พี่กลัว...กลัวมากว่าแอลจะเป็นอะไรไป แล้วยิ่งสาเหตุมาจากพี่ พี่จะยิ่งไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย”


ผมยกมือแตะแก้มพี่เภาแผ่วเบา ก่อนจะขยับปากเอ่ยเป็นถ้อยคำสัญญา ที่รู้ดีว่ามันมีความหมายกับพี่เภามากแค่ไหน


“แอลสัญญา แต่มันไม่ใช่ความผิดของพี่เภาหรอก เพราะแอลเลือกแล้วที่จะรักพี่เภา แอลก็ต้องพร้อมเผชิญหน้ากับทุกอย่างที่จะเกิดขึ้น”


พอผมพูดเสร็จ เราสองคนก็นิ่งเงียบกันอีก ปล่อยความคิดของเราสองคนล่องลอย ทั้งที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะชอบผู้ชาย แต่ตอนนี้กลับรักมาก ทั้งที่ไม่เคยยอมใครมากเท่านี้ แต่ตอนนี้กลับทำได้ทุกอย่าง ทั้งที่เกลียดการถูกปฏิบัติเหมือนเป็นผู้หญิง แต่พอเป็นพี่เภา...ผมกับโหยหาอ้อมกอดที่แข็งแรง ฝ่ามือที่อบอุ่น ผมรักทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นพี่เภา ความรัก...เปลี่ยนแปลงตัวตนของผม จนแม้แต่ผมเองยังคาดไม่ถึง


“พี่...อยากรู้เรื่องแอลสมัยก่อน” พี่เภาพูดเหมือนจะพึมพำ แต่ผมรู้ว่ามันเป็นคำขอ


ผมเงยหน้าขึ้นสบตาพี่เภาที่กำลังมองผมอยู่พอดี ก่อนจะเขย่งตัวจูบปลายคางพี่เภาแผ่วเบา พอจะถอนริมฝีปากตัวเองออกมา ก็มีมือมายึดท้ายทอยผมแน่น แล้วริมฝีปากสีแดงก็ฉกจูบลงมาอย่างเรียกร้องและเว้าวอน เป็นความอบอุ่นที่แสนหวาน มีความรักและความเป็นห่วงแฝงอยู่ทุกอณู จนผมรู้สึกหวงแหน อยากได้มันไว้เป็นของผมคนเดียว บางที...ความรักก็ทำให้คนเราเห็นแก่ตัวด้วยเหมือนกัน แต่ผมก็แค่หวงของที่มันเป็นของผม

ผมหอบเล็กน้อย ตอนที่พี่เภาปล่อยผมเป็นอิสระ ริมฝีปากแดงก่ำของผมเริ่มขยับถ่ายทอดเรื่องราวของตัวเอง คนเราทุกคนก็เหมือนเหรียญที่มีสองด้าน ผมเองก็เช่นกัน ที่ผ่านมาพี่เภาอาจจะเห็นเพียงแค่ด้านเดียว แต่วันนี้...ผมเลือกที่จะหงายอีกด้านออกมาให้พี่เภาได้เห็น


เพราะผมรู้...จะด้านสีดำหรือด้านสีขาว พี่เภาก็ยังรักผมที่เป็นผม เหมือนผม...ที่รับได้กับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่เภาเป็น


พอคิดทบทวนถึงเรื่องที่จะเล่า ก็รู้ดีว่าบางเรื่องพี่เภาอาจจะรู้มาจากเวย์ก่อนแล้ว แต่ผมก็ยังอยากจะเล่า อยากจะคุยกันอย่างเปิดอกเปิดใจ ใช้ความเข้าใจคุยกัน เราสองคนไม่ใช่ช้าง ไม่จำเป็นต้องมีเท้าหน้าหรือเท้าหลัง เพราะเราสองคนต่างก็เป็นคนธรรมดา ที่มีสองมือและสองเท้า ผมแค่อยากเป็นเท้าซ้าย มีพี่เภาเป็นเท้าขวา และเดินไปข้างหน้าพร้อมกัน


“แอลมีเรื่องครั้งแรกตอนอยู่ประถมนู่นแน่ะพี่เภา...” ผมพูดติดจะหัวเราะ ขณะที่กำลังนึกถึงเรื่องเก่า ที่พอนึกทีไรก็ขำเสียทุกที แต่คนที่ต้องมาคอยปวดหัวกับผมอย่างคุณแม่น่ะ ขำไม่ค่อยจะออกหรอกครับ

“หือ? กี่ขวบน่ะ ประถมนี่ยังเด็กมากเลยนะ” พี่เภาทำหน้าตลกเชียวครับ


ผมก็หัวเราะ ก่อนจะเริ่มเปิดปากเล่าเรื่องของตัวเอง ความจริงเรื่องมันเล็กน้อยมาก แต่ผมที่ยังเป็นเด็กก็คิดน้อยด้วยล่ะครับ เพราะมันเหมือนเป็นปมด้อย เกิดมาหน้าตาผิดพี่ผิดน้อง ดันผ่ามาน่ารักเหมือนคุณแม่ เจอพวกหัวโจกที่โรงเรียนมันชอบมาแซวว่าน่ารักเป็นประจำ เพราะผมดันเป็นเด็กเอเชีย ตัวก็เล็ก แล้วหน้ายังหวานอีก เลยตะลุมบอนกับพวกมันเป็นประจำ จนหนักเข้าก็ถึงกับหามส่งโรงพยาบาลกันเลย เพราะล่อกันซะหัวร้างข้างแตก จากนั้นผมก็เลยถูกเตะโด่งมาอยู่ที่ประเทศไทยแทน


“หึหึ...แล้วถ้าพี่ชมว่าแอลน่ารัก แอลจะต่อยหน้าพี่เหรอเปล่า”


พี่เภาแกล้งถามผมทีเล่นทีจริง ผมก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ ถึงพี่เภาจะชมว่าผมสวย ผมก็คงเฉยแล้วล่ะครับ ก็แหม...มันเลยเถิดกันจนถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะ แต่สงสัยพี่เภาจะไม่เชื่อ เลยพิสูจน์ด้วยการกดจมูกลงที่แก้มผม ก่อนจะกระซิบข้างหู ถ้าเป็นคนอื่นทำผมคงต่อยแล้วล่ะครับ แต่นี่...เพราะเป็นพี่เภา ผมเลย...เขินครับ


“น่ารักจังครับ”
“น่ารักก็รักสิครับ” ฮิ้ววววว...ผมก็อุตส่าห์เล่นด้วยเนอะ


พอแล้ว...มุดหน้าเข้าหาอกพี่เภาเหมือนเดิม ถ้าขืนไอ้พวกที่โดนผมกระทืบมาเห็นผมสาวแตกตอนอยู่กับพี่เภา มีหวังพวกมันคงล้อเลียนกันถึงชาติหน้าแน่ เอาเถอะ...ผมก็จะเป็นแบบนี้เฉพาะตอนอยู่กับพี่เภาเท่านั้นแหล่ะ แต่พอกำลังจะแกล้งเนียนหลับ พี่เภาก็สะกิดอีก

“อยากฟังเรื่องตอนอยู่โรงเรียนด้วย อยากรู้ว่าก่อนจะเจอพี่ แอลเป็นยังไง”

.
.

...วาเลนไทน์ ตอนมอห้า...


ช่วงวาเลนไทน์นี่ โรงเรียนมัธยมชายล้วนของผมคึกคักกว่าปกติ เพราะข้างบ้านคือโรงเรียนคอนแวนต์หญิงล้วน ก่อนจะมาถึงโรงเรียนก็เจอร้านขายดอกไม้ ขายช็อคโกแลต ขายสติกเกอร์รูปหัวใจ แต่...


ผมโคตรเกลียดวาเลนไทน์เลยครับ!!
ผมไม่ได้เกลียดเพราะอิจฉาคนที่มีความรัก แต่มันเป็นช่วงเวลาที่มีแต่ผู้ชายมาสารภาพรักกับผม!!



กำลังจะก้าวเท้าเข้าโรงเรียน ก็มีเด็กผู้ชายโรงเรียนอื่นมายืนดักหน้า ผมหรี่ตามองมันอย่างประเมิน ผมไม่มีพี่สาวหรือน้องสาว และโรงเรียนผมก็เป็นโรงเรียนชายล้วน แล้วไอ้ผู้ชายที่บากหน้าหอบกุหลาบมายืนหน้าโรงเรียนชายล้วนนี่ มันคงไม่ได้ฝากให้มิสโรงเรียนผมหรอกครับ


“เราชื่อโจนะแอล” แม่ง...เสือกรู้จักชื่อกูอีก รู้สึกว่าผมนี่จะเป็นที่รู้จักในหมู่นักเรียนชายด้วยกันเหลือเกินนะ เวลาแข่งบอลที มีเด็กโรงเรียนอื่นมาขอดูหน้าผมเป็นประจำ

“มีอะไร” ผมถามเสียงห้วน แค่เห็นหน้าก็รู้จุดประสงค์ของมันละ


ถ้าเป็นคนรอบตัวที่แอบชอบผมไม่ค่อยรับรู้หรอก เพราะผมไม่ค่อยสนใจใคร แต่ถ้าเป็นประเภทที่มาเสนอหน้าและป่าวประกาศความรักนี่ เดี๋ยวรู้ฤทธิ์แน่...

“เราชอบแอล ยังไงก็ช่วยรับดอกไม้เราไว้ด้วยนะ” มันพูด แล้วก็หลับหูหลับตายื่นดอกไม้มาแทบจะทิ่มหน้าผม

แม่ง...ผิดจากที่คิดซะที่ไหนล่ะครับ

“พ่อมึงเหอะ! เอากลับไปให้แม่มึงหรือผู้หญิงคนอื่นเลย กูเป็นผู้ชาย มีทุกอย่างเหมือนมึง จะเสือกเอาดอกไม้มาให้กูทำเหี้ยอะไร แม่ง...ทำกูอารมณ์เสียแต่เช้าเลยนะ ถ้ามีตังค์เหลือมาซื้อดอกไม้ ก็เอาเงินไปซื้อพวงมาลัยแล้วกลับไปกราบแม่ซะ” ด่าเสร็จผมก็เดินเข้าโรงเรียนไม่สนใจมันเลยครับ

เดินเข้าโรงเรียนมา ผมก็รีบมุ่งหน้าขึ้นตึกทันที โรงเรียนชายล้วนตอนวันวาเลนไทน์นี่โคตรอันตรายเลยครับ สายตาแต่ละคนแม่ง มองเหมือนกับผมเป็นช็อคโกแลตวาเลนไทน์ ทำท่าจะจับผมกินซะให้ได้ เห็นแล้วเสียวตูดชิบหาย

พอเข้ามาถึงห้อง ผมก็วางกระเป๋าลงโต๊ะตัวเอง ก่อนจะตะโกนถามไอ้เวย์ที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะ เพราะบ้านมันอยู่ไกล มันเลยต้องตื่นเช้าแล้วก็มานอนต่อที่โรงเรียนเป็นประจำ

“เวย์...มึงทำการบ้านเลขมาหรือยังวะ?” ปากผมถามมัน มือผมก็ควานลงที่ลิ้นชัก เพื่อจะหาสมุดการบ้าน แล้วก็ต้องปรี๊ดของขึ้นกันอีกรอบ


“ไอ้เหี้ย!! ไอ้พวกวิปริต!! กูเป็นผู้ชาย กูไม่ต้องการดอกไม้และช็อคโกแลตจากผู้ชายด้วยกัน หน้าอกไม่ใช่คัพซีอย่าริอาจมาจีบกู”


ไอ้เวย์ที่กำลังเคลิ้มอยู่ แม่งถึงกับสะดุ้งเลย ผมกวาดเอาบรรดาช็อคโกแลตเกือบสิบกล่องกับดอกกุหลาบออกมาจากลิ้นชักตัวเอง แล้วก็หอบทุกอย่างไปทิ้งถังขยะหลังห้อง ไม่ต้องถามว่ารู้ได้ไงว่ามาจากผู้ชาย ผมอยู่โรงเรียนชายล้วนนะครับ แล้วนี่ไม่ใช่ปีแรกด้วยที่ผมเจอแบบนี้ ช่วงแรกมีคนใจกล้าหน้าด้านเอามาให้กับมือ แต่พอเจอฤทธิ์ผม ก็มีฝากมากับเพื่อนบ้าง มาแอบยัดใส่ลิ้นชักผมบ้าง


“มึงยังไม่ชินอีกเหรอวะน้องแอล กูเห็นมึงได้มาเป็นปีที่ห้าแล้วนะ” ไอ้เวย์แม่งยักคิ้วกวนตีนให้ผม
“ชินพ่อมึงเหอะ กูเป็นผู้ชาย กูจะอยากได้ของพวกนี้จากผู้ชายเพื่อ? คอยดูนะ...แฟนกูนี่ต้องขาว สวย หมวย อึ๋ม มึงคอยดู!!” ผมประกาศเสียงกร้าว

“เออ! แล้วกูจะคอยดู”

.
.

ปัจจุบันแฟนคนแรกและดูเหมือนจะเป็นคนสุดท้ายของผมน่ะเหรอครับ...


ขาว...ก็ขาวอยู่นะ ก็ลูกคนจีนนี่นา ขาวแบบคนจีนเลยล่ะ เห็นไหม...อย่างที่ผมพูดเลย
สวย...ตาสวยคมมากเลยครับ จมูกก็โด่งสวยเชียว ริมฝีปากก็สวยน่าจูบ แต่ทำไมพอมารวมกัน มันถึง ‘โคตรหล่อ’ วะครับ
หมวย...ไม่ค่อยหมวยเท่าไหร่แฮะ เพราะเป็นลูกคนจีนเวอร์ชั่นพัฒนาแล้ว ถึงได้หล่อคมเชียว
อึ๋ม...ลูบไปก็เจอแต่กล้ามเนื้อ สรุปแล้วถือว่าอึ๋มได้ไหมเนี่ย


เอาเป็นว่า...สเปคผม ขาว สวย หมวย อึ๋ม พอมาเจอของจริง...สูง หล่อเข้ม มาดแมน และโคตรแฮนด์ซั่ม ต่างกันยิ่งกว่าฟ้ากับเหวอีกครับ

พี่เภาฟังเรื่องกรรมเวรวันวาเลนไทน์ของผมจบ ก็นั่งหัวเราะขำอย่างเดียวเลย ผมเลยเอาผ้าห่มคลุมโปงนอนเลย ใช่สิ...ตัวเองมีแต่ประสบการณ์จีบผู้ชายนี่ ส่วนผมก็มีแต่ประสบการณ์โดนผู้ชายจีบ

“ดีแล้ว...ที่เมื่อก่อนแอลเกลียดผู้ชาย เพราะพี่อยากเป็นผู้ชายคนแรกของแอล”

ผมนึกถึงเรื่องสมัยก่อนได้ ความจริงก็ไม่เก่าอะไรมากมายหรอกครับ แค่สมัยที่เพิ่งเจอพี่เภานั่นแหล่ะ เลยพลิกตัวกลับมาถาม

“พี่เภา เป็นไบเซ็กชวลจริงเหรอ” คำถามนี้ ความจริงเคยถามมาแล้วรอบหนึ่งนะ
“เปล่า...” อ้าว...แปลว่าตอนนั้นหลอกกันล่ะสิ
“ไหนตอนนั้นบอกว่าได้ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายไง”


“อืม...ก็ถูก แต่ผู้ชายที่ได้ก็มีแค่แอลคนเดียวนั่นแหล่ะ คนอื่นพี่ก็ไม่เอาหรอก เห็นไหม...เราเป็นผู้ชายคนแรกของกันและกัน” หน้าตาพี่เภาดูโคตรภูมิใจ


เอาวะ...ผู้ชายคนแรกของกันและกัน ฟังดูดีเหมือนกันนี่หว่า...(เหรอ?)

.
.

“ไอ้เหี้ย!! แม่งวอนตีนกูนะ”


อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดเลยครับ พอไอ้เวย์รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานก็ตะโกนลั่น ทำท่าจะจะถลาออกจากวง จนไอ้เพียวกับไอ้แทนต้องรีบคว้าแขนมันคนละข้าง ไอ้นี่ยิ่งเลือดร้อนอยู่ด้วย


“เชี่ยเวย์ มึงใจเย็นก่อนสิวะ พี่เภาเค้าจัดการเรียบร้อยแล้วนะมึง” ความจริงไอ้แทนกับไอ้เพียวก็โกรธมาก แต่พวกมันยังใจเย็นกว่าไอ้เวย์

“สัด! พวกมึงจะให้กูใจเย็นเนี่ยนะ มันทำอะไรแอล พวกมึงก็ได้ยินอยู่”


ไอ้เวย์มันยังคงฮึดฮัด พยายามจะสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของไอ้เพียวกับไอ้แทน ร้อนถึงผมที่ต้องเป็นคนไปฉุดมันให้นั่งลง แล้วจับมันไว้จนสงบ ก่อนจะตบบ่ามันเป็นการเรียกสติ สรุปคนที่โดนทำร้ายนี่มันหรือผมกันแน่วะเนี่ย

“มึงจะไปทำอะไรวะเวย์ ไอ้สองตัวนั่นมันก็โดนขังอยู่ ส่วนยัยหวานก็โดนไล่ออกไปแล้ว เรื่องคดีความพี่จอมก็ให้พ่อพี่เค้าทำเรื่องอยู่”

“เชี่ย! แต่พวกมันทำร้ายมึงนะ ถ้ากูไมได้เอาเลือดหัวพวกแม่งออกนะ” หน้าไอ้เวย์แม่งแทบจะฆ่าคนได้อยู่แล้ว

“พวกมันจะทำร้ายกู แต่ยังไม่ทันได้ทำต่างหาก มึงก็รู้ว่ากูดูแลตัวเองได้” ผมรีบแก้ความเข้าใจผิดของมัน

ไอ้เวย์มันยังทำหน้าระแวงอยู่ จับผมพลิกซ้ายพลิกขวาหาร่องรอย ระวังจะเจอรอยอื่นนะมึง ผมเห็นพี่เภาเดินมาพอดี เลยรีบเรียกพี่เภามายืนยันกับมัน ว่าเมื่อวานผมไม่ได้ถูกทำอะไรซักหน่อย

“พี่เภา มาบอกไอ้เวย์มันทีดิ ว่าเมื่อวานแอลปลอดภัยดี”

“ตกลงไอ้น้องแอลมันปลอดภัยดีจริงเหรอพี่”

พี่เภาดูดแก้วโค้กที่ถืออยู่ ก่อนจะเอ่ยออกมาชัดถ้อยชัดคำ


“อืม...ปลอดภัยดี ไม่มีส่วนไหนบุบสลาย กูสำรวจมาทุกซอกทุกมุมแล้วเรียบร้อย”


เห้ยๆๆ แค่บอกว่าผมปลอดภัยก็พอ ไม่ต้องมายืนยันว่าสำรวจมาหมดแล้ว แล้วจะมายิ้มกรุ้มกริ่มให้คนอื่นเขาคิดลึกกันทำไมวะเนี่ย มาทางไหน กลับไปทางนั้นเลยไป

.
.


[มีต่อข้างล่าง]


ออฟไลน์ Renze

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 332
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +423/-25
.
.

หลังจากจบเรื่องวุ่นวาย เราก็มานับวันรอการแสดงละครเวทีกันครับ พอวันเสาร์มาถึง พี่เภาก็ต้องออกจากบ้านแต่เช้าเลยครับ ต้องซ้อมเป็นรอบสุดท้าย ต้องแต่งตัว แต่งหน้าทำผมสารพัด พี่เภาบ่นอุบเลยครับ ว่าที่ต้องมาลำบากแบบนี้ก็เพราะผมคนเดียว ก่อนจะออกจากห้อง ยังไม่วายมาคลอเคลียหาเศษหาเลยจนผมตื่น ผมเลยเดินหน้าตางัวเงียมาส่งพี่เภา


“พยายามเข้านะพี่เภา แอลเป็นกำลังใจให้” ผมบอกพี่เภาพร้อมกับอ้าปากหาวไปด้วย
“ขอกำลังใจหน่อยนะครับ”


ผมกำลังจะปฏิเสธว่า เพิ่งขอไปจนผมตื่น พี่เภาก็รีบดึงผมเข้าไปจูบซะจนตาสว่าง ก่อนจะเดินหน้าบานออกจากห้องไป แล้วผมก็ต้องยุติความคิดที่ว่าจะปีนกลับขึ้นเตียงไปนอนทันที ก็โดนจูบจนตาสว่าง แถมน้องชายยังเคารพธงชาติอีกต่างหาก เลยได้แต่คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ

ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ก็เดินมาเปิดตู้เย็นหาของกิน ทำอะไรง่ายๆกินเสร็จ ก็โทรศัพท์หาไอ้เวย์ วันนี้พระเอกละครเวที เขามีแฟนคลับไปเชียร์เกาะขอบเวทีเพียบเลยครับ รอมันรับสายปุ๊บ ผมก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ถามมันทันที


“เวย์...ตื่นหรือยังมึง อยู่บ้านหรือเปล่า”
((ตื่นแล้ว อยู่บ้าน แต่ไม่ใช่บ้านกูนะ บ้านไอ้จีน))


ผมเหลือบตามองนาฬิกาแขวนผนัง เพิ่งจะเก้าโมง มึงไปทำอะไรบ้านคนอื่นแต่เช้าวะ เดี๋ยวนี้มีลับลมคมในนะมึง สงสัยจะไม่ได้โดนกูซักฟอกมานาน เดี๋ยวต้องมีเคลียร์


“มึงไปทำอะไรบ้านน้องจีนแต่เช้าวะ”
((มากินโจ๊กมั้งมึง))
“อ้าว...บ้านน้องจีนขายโจ๊กเหรอ”
((กูประชด มึงอย่าโง่น่าแอล กูขอร้อง เดี๋ยวกูก็เอาปลาคลุกเปปทีนให้มึงกินแทนข้าวหรอก จะได้ฉลาด))


มันด่าว่าผมเป็นแมวหรือเปล่าครับ เป็นแมวก็น่ารักดีนะ อย่างผมก็เป็นแมวเปอร์เซียละกัน เอาปลาคลุกเปปทีน นี่คงคล้ายกับเอาปลาทูคลุกข้าวเนอะ


“เออๆ มึงจะไปพร้อมกับน้องจีนใช่มั้ย เดี๋ยวกูจะออกไปบ้านพี่เภาเนี่ย จะไปเจอกันหรือว่ายังไง”
((เดี๋ยวนี้ก๋ากั่นนะมึง บุกเดี่ยวหาพ่อแม่สามี ไอ้ลูกสะใภ้ดีเด่น มึงไปถวายตัวกับพ่อแม่สามีเถอะ เดี๋ยวกูกับมึงค่อยไปเจอกันที่คณะสถาปัตย์เลย แค่นี้นะ กูก็จะไปเอาใจแม่ยายกูบ้าง))


มันพูดเองเออเองของมันคนเดียว แล้วมันก็วางสายไปโดยไม่ฟังที่ผมพูดเลยซักนิด กูล่ะเอือมมึงจริงๆเลยหว่ะเวย์ ถ้ามึงจะพูดคนเดียว คราวหลังมึงอัดใส่เทปแล้วส่งมาให้กูฟังก็ได้

ผมจัดการสำรวจความเรียบร้อยภายในห้องเป็นรอบสุดท้าย แล้วก็ล็อคห้อง ขับเจ้ารถกระป๋องคู่ใจโดยมีจุดหมายปลายทางเป็นบ้านพี่เภา แอบเขินอยู่เหมือนกัน เพราะนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมมาบ้านพี่เภา โดยที่ไม่มีพี่เภามาด้วย นับวันผมยิ่งทำตัวเหมือนสะใภ้บ้านพี่เภาเข้าไปทุกวัน เปลี่ยนเป็นลูกเขยยังทันไหมครับ?

.
.

ผมขับรถกระป๋องเข้ามาจอดที่โรงรถบ้านพี่เภา เพราะป่าป๊าบอกว่า เดี๋ยวให้ไปด้วยกันเลย เดี๋ยวจะเอารถคันใหญ่ออก พอเข้ามาข้างในบ้านก็ถึงได้เห็นว่า เหลือกันอยู่แค่ป่าป๊ากับภาม พอทักทายป่าป๊ากับภามเสร็จเรียบร้อย โดยการยกมือไหว้ป่าป๊า และแหย่ไอ้น้องภามเล่น ผมก็เลยถามหาสมาชิกอีกสองคนทันที


“แล้วม่าม๊ากับพี่เพิร์ลไม่อยู่เหรอครับ”
“ม๊าเค้าพาเจ๊เพิร์ลไปเสริมสวยน่ะ แค่ลูกชายเล่นละครเวที ทำยังกับลูกชายแต่งงาน” ป่าป๊าไม่ได้ตอบครับ ไอ้น้องภามมันเป็นคนตอบ

ภามครับ...พี่ชายแกยังเรียนไม่จบ จะแต่งงานได้ยังไงวะ

ผมกำลังจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ป่าป๊าก็เหมือนอยากจะสานต่อประเด็นที่ไอ้น้องภามเพิ่งเปิดขึ้นมา เอาวุ๊ย...ดูท่าบ้านนี้จะชอบรุกกันทั้งบ้าน ทำไมพี่เพิร์ลไม่ไปรุกพี่เอฟบ้างล่ะ

“วันก่อนป๊าดูข่าว เห็นว่าเดี๋ยวนี้ที่ต่างประเทศผู้ชายจดทะเบียนกันได้ด้วย”
“ครับป่าป๊า ที่อเมริกาก็ทำได้เป็นบางรัฐครับ อย่างที่นิวยอร์กก็ทำได้ครับ”

เฮ่ย! จะเปลี่ยนหัวเรื่องคุยแท้ๆ แต่ทำไมกลายเป็นว่าผมดันไปคุยเรื่องเดียวกับป่าป๊าได้

“ป๊า...ครอบครัวพี่แอลเค้าอยู่ที่นิวยอร์กกัน”

ไอ้น้องภามก็ขยันชี้โพรงให้กระรอกเหลือเกินนะ เดี๋ยวพี่เภาเป็นเจ้าสาวขึ้นมาแล้วอย่ามาร้องนะ แต่ผมก็ได้แค่คิดครับ พี่เภาคงยอมหรอก...เหอะ

“แล้วครอบครัวแอลจะกลับมาอยู่ที่นี่หรือเปล่า”
“คงไม่แล้วล่ะครับ แต่ถ้าเกิดมาเที่ยวก็พอเป็นไปได้ครับ”
“ป๊าม๊าก็บินไปหาครอบครัวพี่แอลที่นิวยอร์กสิ จะได้คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย”

น้องภามแม่งทำตัวเป็นผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการ กะจะให้ผมแต่งเข้าบ้านมันให้ได้ สำเนียกหน่อยครับว่าผมกับพี่ชายมันยังเรียนไม่จบเลย แล้วเรื่องแบบนี้...พี่เภาต้องเป็นคนมาคุยกับผมก่อนไม่ใช่เรอะ??

“แกเงียบไปก่อนเลยภาม” ป่าป๊าหันไปดุไอ้น้องภาม ก่อนจะหันมาถามผมอีกรอบ “ที่นิวยอร์กนี่ผู้ชายจดทะเบียนกันได้ใช่ไหมแอล”


ผมพยักหน้าแทนคำตอบ เป็นเรื่องที่เรียกร้องกันมาอยู่ซักพัก แล้วก็ผ่านออกมาเป็นร่างกฎหมายเรียบร้อย สำหรับมลรัฐนิวยอร์ก ตอนนี้หลายประเทศเองก็มีการแก้ไขกฎหมาย ให้เพศเดียวกันสามารถจดทะเบียนสมรสกันได้ อเมริกาก็เป็นหนึ่งในหลายประเทศที่ได้รับการยอมรับแล้ว แต่น่าเสียดายว่าเป็นแค่บางรัฐเท่านั้น เพราะกฎหมายของแต่ละรัฐก็มีความแตกต่างกันไป และประเด็นนี้เป็นเรื่องที่ค่อนข้างละเอียดอ่อนและซับซ้อนพอสมควร

การที่ป่าป๊าพี่เภาเปิดประเด็นขึ้นมา นี่ก็เท่ากับว่ายอมรับความสัมพันธ์ของผมกับพี่เภา และคิดว่าเราสองคนจะอยู่ด้วยกันตลอดไป มันก็เป็นเรื่องที่ดีครับ แต่การจดทะเบียนสมรสก็เป็นเรื่องใหญ่พอสมควร ผมว่ามันยังเร็วไปที่เราจะมาคุยกันตอนนี้ เพราะผมกับพี่เภาก็ยังเรียนอยู่ด้วยกันทั้งคู่ ผมกำลังจะขึ้นปีสาม พี่เภากำลังขึ้นปีห้า

ผมสารภาพเลยว่า...ผมไม่เคยคิดถึงอนาคตของผมกับพี่เภา เพราะผมคิดว่า แค่ทุกวันนี้เรามีกันและกัน พี่เภายังจับมือผมเดินไปด้วยกันอยู่ มันก็เพียงพอแล้ว

ถ้าถามว่ารักพี่เภาหรือเปล่า ผมกล้าตอบเลยว่ามาก และถ้าถามว่าอยากอยู่ด้วยกันไหม ผมก็กล้าตอบอีกเช่นกันว่าอยากอยู่ด้วยกัน อยากจะตื่นมาเจอพี่เภาเป็นคนแรกทุกเช้า และอยากจะเห็นพี่เภาเป็นคนสุดท้ายก่อนนอนทุกคืน แต่บางเรื่องมันก็ต้องใช้เวลา เพราะการแต่งงานกัน เท่ากับเรายอมรับอีกฝ่ายเขามาเป็นคู่ชีวิตของเราเลยนะครับ มันไม่ใช่การเล่นขายของที่สามารถตัดสินใจได้ทันทีทันใด

ผมนั่งคุยกับป่าป๊าอีกซักพัก ป่าป๊าก็ขอตัวไปดูต้นไม้ ไอ้น้องภามมันเลยลากผมมานั่งเล่นเกมส์เป็นเพื่อนมัน เด็กผู้ชายกับเกมส์นี่เป็นของคู่กันจริงๆเลยครับ ตอนนี้ผมเลยมานั่งดวลวินนิ่งกับมัน มีเวลากันเหลือเฟือ เพราะเราจะออกจากบ้านกันตอนสี่โมงเย็น

คุณแม่บ้านก็ยกของว่างยกน้ำมาเสิร์ฟตลอด ผมน่ะเกรงใจ คิดว่าตัวเองเป็นแขก เลยพยายามรักษามารยาท แต่ไอ้น้องภามนี่สิ มันลงไปเลื้อยอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้ว นั่งเล่นเกมส์กับมันเพลินจนลืมเวลาเลย มารู้ตัวอีกทีตอนได้ยินเสียงม่าม๊าอยู่ข้างหลัง


“อ้าว...น้องแอลมานานหรือยัง หิวไหมลูก กินอะไรรองท้องก่อนไหม”
“กินของว่างกับภามจนอิ่มแล้วครับ” ผมกดพอสเกมส์ แล้วหันไปยิ้มแฉ่งตอบม่าม๊า

ม่าม๊ากับพี่เพิร์ลนี่สวยเช้งมาเชียว หน้าผมเริ่ด จนผมที่แต่งตัวสบายๆนี่รู้สึกอายไปเลย ผมมันก็ไม่เคยไปดูละครเวทีซะด้วย เลยไม่รู้ว่าต้องแต่งแบบไหนถึงจะพอดี นี่ก็จัดเสื้อเชิ้ตกับยีนส์มาแล้วนะครับเนี่ย


“ไปอาบน้ำได้แล้วภาม เอาแต่เล่นเกมส์อยู่นั่น เดี๋ยวจะออกจากบ้านกันแล้วนะ” ม่าม๊าหันมาดุคนที่นอนเลื้อยอยู่ที่พื้นเป็นงูเหลือม
“โหยม๊า ภามก็เล่นกับพี่แอลอ่ะ ทำไมโดนว่าคนเดียววะ”
“อ้าว...ก็น้องแอลเป็นลูกรักม๊านี่นา” ม่าม๊าว่าแล้วก็ดึงผมเข้าไปกอดใหญ่ ให้ไอ้น้องภามมันอิจฉาเล่นๆ แต่เชื้อมันไม่ทิ้งแถวครับ สมกับเป็นน้องพี่เภาเสมออ่ะ


“อ้าว...นั่นลูกรักม๊าเหรอ ผมนึกว่าลูกสะใภ้ซะอีก”


ม่าม๊าหัวเราะชอบอกชอบใจ แต่ผมนี่ถึงกับไปต่อไม่เป็นเลย
คุณป๋าครับ คุณแม่ครับ...อย่าตกใจนะครับ ถ้ามีคนหอบสินสอดทองหมั้นไปสู่ขอผม

.
.

กว่าครอบครัวดิเรกรุจน์ ที่ขาดลูกชายคนโต แต่มีลูกสะใภ้(?)คนโตมาแทน จะยุรยาตรออกจากบ้านกัน ก็ตอนเกือบสี่โมงเย็น ป่าป๊าสั่งคนขับรถให้เอารถคันใหญ่ออก แล้วป่าป๊ากับม่าม๊าก็ไปนั่งแถวแรกกัน พี่เพิร์ลนั่งแถวสองคนเดียว ผมกับไอ้น้องภามเลยยึดแถวหลังสุด

เดี๋ยวนี้ไอ้น้องภามมันปีกกล้าขาแข็งมาก เพราะมีคนทั้งครอบครัวคอยให้ท้าย มันแกะถุงขนมแล้วก็สะกิดเรียกผม ด้วยสรรพนามที่ทำเอาแทบหัวทิ่ม


“กินไหม ซ้อใหญ่”
แล้วคิดว่าสมาชิกคนอื่นในครอบครัวจะว่ายังไงกันละครับ ม่าม๊ารีบหันมาเลย
“ฝึกเรียกไว้นะภาม อีกหน่อยจะได้ชิน ยังไงน้องแอลกับเราก็ต้องมาเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่ดี”


ในเมื่อทุกคนรู้เห็นเป็นใจแบบนี้ แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะครับ ได้แต่หันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้น้องภาม ที่นั่งกินขนมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

พอมาถึงที่คณะ ผมก็ต้องตกตะลึง เพราะคนเยอะกว่าที่คิดอีกครับ ผมเลยถือโอกาสควงพี่เพิร์ลเลยครับ นานทีจะมีโอกาสได้ควงคนสวย ปกติได้แต่ควงคุณแม่ พี่เพิร์ลก็ไม่ว่าอะไร หัวเราะชอบใจอีกต่างหาก ผู้ชายหลายคนมองมาที่ผมกับพี่เพิร์ลใหญ่เลยครับ แหม...สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยกเลยล่ะสิ หึหึ

ตอนแรกผมนึกว่าผมแต่งตัวเซอร์เกินไป แต่พอเห็นพวกเพื่อนคนอื่นก็มาสไตล์เดียวกันนั่นแหล่ะ อยู่กันครบองก์ประชุมเลย ขาดแต่หัวหน้าคณะ เพราะต้องผันตัวเองไปเป็นเจ้าชายแฮมเล็ต แต่มีลางสังหรณ์ว่าละครเวทีจบ คนไม่จบแน่นอน ได้ไปโต้รุ่งกันต่อชัวร์

“แหม...ไอ้เภาไม่อยู่นี่ควงสาวเลยนะแอล” พี่เชนแซวผมครับ ผมก็ยิ้มรับ แล้วเขยิบตัวเองเข้าไปชิดพี่เพิร์ลอีก พี่เพิร์ลเลยเอามือมาเกาะเอวผมเลย ผมก็เขินสิครับ

พวกเรายืนคุยกันอยู่ตรงหน้าหอประชุม ระหว่างรอประตูเปิด ก็แว่วเสียงเพื่อนรักกับน้องรักมันทะเลาะอะไรกันซักอย่าง พอหันไปมองก็แทบขำกลิ้ง ไอ้คู่รักฮาร์ดคอร์มันแอบหวานครับ มันกระแดะใส่เสื้อคู่รักกันมาด้วย กะเปิดตัวกันเต็มที่เลยล่ะสิ นี่ขนาดน้องจีนมันยังไม่ทันเข้ามหาวิทยาลัยเลยนะ ไอ้เวย์แม่งแสดงความเป็นเจ้าของล่วงหน้า สงสัยชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของน้องจีนคงสุขสันต์น่าดู

เห็นท่าทางที่คู่รักฮาร์ดคอร์มันลากกันเข้ามาแล้วก็ต้องปวดหัวแทน ไอ้เวย์มันล็อคคอน้องจีนไว้กับตัว ส่วนน้องจีนก็ดิ้นปัดไปปัดมา จะให้ไอ้เวย์ปล่อย


“เห้ย!! อยู่นิ่งๆสิวะ”
“ก็ปล่อยสิ จะบ้าเหรอไง มาล็อคคอกันอยู่ได้นั่นแหล่ะ ถ้าเดินดีๆไม่ได้ ก็ไปห่างๆกันเลย”


ไอ้เพียวยืนยิ้มลูกเดียว ผมเห็นมันทะเลาะกันเสียงดังแล้วก็กลัวว่า มันจะมาเลิกกันที่นี่หรือเปล่าวะ เลยต้องสะกิดคุณชายเพียวที่ยืนยิ้มหล่อ


“มึงไม่เข้าไปห้ามหน่อยเหรอเพียว”
“ไม่ต้องหรอก มันก็ทะเลาะกันประจำ เดี๋ยวพอดีกันมันก็มาดูดปากกันเหมือนเดิม”
“มึงไปเห็นพวกมันดูดปากกันตอนไหนเนี่ย”
“ทำไมกูต้องบอกมึงด้วยล่ะ มึงดูดปากพี่เภาให้กูดูก่อนสิ”
“ไอ้เชี่ยเพียว ไอ้เพื่อนเลว”


ไอ้เพียวเดินหนีไปแล้ว ผมถึงได้หันมาสังเกตไอ้เวย์กับน้องจีนต่อ เพิ่งเห็นว่ามันใส่เสื้อพระเอกนางเอกกัน


“เฮ้ย! นี่มึงกะมาขโมยซีนพี่เภาเหรอวะ แหม...กระแดะใส่เสื้อพระเอกนะมึง กูว่าอย่างมึงน่ะ โจรห้าร้อยชัดๆ” ผมแกล้งตะโกนแซวไอ้เวย์ ไอ้หล่อเลวแม่งก็หน้าหนาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
“ถ้ากูไม่ใส่เสื้อพระเอก แล้วก็จะได้คู่กับนางเอกเหรอ” แล้วมันเปลี่ยนมาโอบคนที่ใส่เสื้อนางเอก แสดงความเป็นเจ้าของกันสุดๆเลยนะมึง


น้องจีนอาศัยจังหวะที่ไอ้เวย์กำลังคุยกับผมอยู่ สะบัดตัวเองหลุดจากไอ้เวย์ แล้วก็ฟาดไหล่ไอ้เวย์ดังผัวะเลย พอเสร็จก็เดินมาหาไอ้น้องภามทันที ปล่อยเพื่อนผมเป็นหมาหงอยเลย

ผมเห็นน้องจีนที่ยืนคุยอยู่กับไอ้น้องภามหน้าตูมๆเหมือนไม่สบอารมณ์ เลยแกล้งกระแซะเข้าไปถามไอ้เวย์ทันทีด้วยความอยากรู้อยากเห็น


“มึงทะเลาะอะไรกับน้องจีนวะ ตอนเดินเข้ามากูได้ยินเถียงกันเสียงดังเชียว”
“เรื่องเสื้อคู่” ไอ้เวย์มันทำหน้าเบื่อๆ
“ทำไมวะ น้องจีนไม่ยอมใส่เหรอ กูว่าไม่หรอกน่า น้องมันออกจะรักมึงจะตายไป”
“เปล่า มันก็ยอมใส่นั่นแหล่ะ แต่ว่า...”
“แต่อะไรของมึง”


“แม่งประสาท มันจะใส่เสื้อพระเอก แล้วจะให้กูใส่เสื้อนางเอก คิดว่ากูจะยอมเหรอ”


- END STEP 43 -



๐ เรื่องราวก็คลี่คลายหมดแล้ว แล้วก็จะกลายเป็นนิยายรักกันไปวันๆ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด คิดว่าน่าจะจบภายในปีนี้ค่ะ
๐ แต่กลัวจะไม่จบตามที่กำหนดเหมือนกัน เพราะตั้งแต่เดือนหน้า เรามีโปรแกรมเดินทางเยอะมากเลย
๐ เราวางตอนจบไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ เหลือแค่ดำเนินเรื่องไปถึงจุดที่วางเอาไว้ ยังไงเดี๋ยวพอใกล้ถึงตอนจบ จะบอกอีกทีนะคะ
๐ สารภาพเลยว่า ที่ชอบแต่งให้ค้างเพราะ มันเป็นการกระตุ้นตัวเองให้รีบมาเขียนต่อวิธีหนึ่ง ฮา...ต้องขอโทษด้วยนะคะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ติดตามกันมา ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณทุกคนที่โหวตนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ดีใจมาก  :pig4:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-10-2012 20:09:28 โดย Renze »

ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6
แงบหงุดหงิด จีนอ่ะ ชอบใส่อารมณ์ เหวี่ยงๆยังไงก็ไม่รู้ :m16: :z13:

ออฟไลน์ lunarinthesky

  • ~ My Cutie Candy... ~ Meow
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 738
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +83/-0
น่าร้ากกกกกกกกกกกกก ^^

ออฟไลน์ sayhi11

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 542
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +148/-1
น่ารักอ่ะคู่นั้

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ coon_all

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 471
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-1
รักจัง
เรื่องนี้อ่านเรื่อยๆ สบายๆ
เฮฮาปาจิงโกะกันไป ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
อยุ่คู่เล้าเป็ดไปนานๆได้ไหม ฮ่าๆ คิดถึงน้องแอล อิอิ

ออฟไลน์ Gnannanz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 79
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-3
น่ารักอ้ะ 555555
น้องจีนอย่างฮาอ่ะ
จะให้เวย์ใส่เสื้อนางเอก
ดูหน้ามันบ้าง
 :z2: :z2:

ออฟไลน์ takara

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +379/-13
ฮิ้ว ในที่สุดก้อได้ดูพี่เภาแสดงละครแล้ว

PAAPAENG~

  • บุคคลทั่วไป
ตอนนี้ดูหวานๆลื่นๆ
ชอบค่ะ

ตอนหน้าพี่เภาแสดงละครเวที หุหุ

ออฟไลน์ indy❣zaka

  • กระซิกๆ เบื่อดราม่า...
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4582
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +625/-26
เวย์มันก็เหวี่ยงยอมใครที่ไหน   จีนก็เหวี่ยงได้โล่
ต้องลงๆให้กันบ้างนะคู่นี้  อย่าเอาแต่แรงใส่กันตลอด  เดี๋ยวมันจะไปไม่รอดนะเออ  :กอด1:

ออฟไลน์ gupalz

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4911
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +604/-20
ฮาคู่รักฮาร์ดคอร์จริงๆ
น้องแอลก็หวานกับพี่เภาตลอด

ออฟไลน์ gookgik

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1966
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +341/-6
“อืม...ปลอดภัยดี ไม่มีส่วนไหนบุบสลาย กูสำรวจมาทุกซอกทุกมุมแล้วเรียบร้อย” พี่เภาเป็นคนชัดเจนมากค่ะ :z1:

คุณพ่อพี่เภาคิดอะไรอยู่ป่าวนี่ หรือว่าจะชวนคุณแม่ไปนิวยอร์กสู่ขอน้องแอลค่ะ  ถ้าจะให้ดียกพี่เพิร์ลให้พี่เอฟไปด้วยเลยถ้าจะดี

 :L2: :pig4: คนเขียนค่ะ


ออฟไลน์ jojobuffy

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 792
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +83/-4
ฮ่าๆ :m20: :laugh: น่ารักเว่อร์ๆ o13

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
แงบหงุดหงิด จีนอ่ะ ชอบใส่อารมณ์ เหวี่ยงๆยังไงก็ไม่รู้ :m16: :z13:

แบบต้องเข้าใจว่ามันอยู่ในช่วงเวลาที่เล่นตัวได้  เอ้ยยย  จริง ๆ นะ
ยังงัยก็ยอมอ่อนให้พี่เวย์บ้าง  ให้สมกับที่แอบรักเขาก่อนน่ะนะน้องนะ

ออฟไลน์ bobie

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2182
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +269/-7
หวานกันอีกละพี่เภาน้องแอล
ส่วนจีนเวย์ก็กัดกันตลอดอ่ะ
อยากอ่านคู่นี้จังเลยค่าคนเขียน
ไม่มีสเปเชียลหน่อยหรอคะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ iammz

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2681
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +292/-6
โถ..น้องจีน .. หนูอยากใส่เสื้อพระเอกเหรอคะลูก  :haun5:

ออฟไลน์ warnana001

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 209
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
ควงเจ๊เพิร์ลแบบนั้นเดี๋ยวก็มีการหึงโหดโดยพี่เภาหรอกหนูแอล :laugh:
คู่เวย์จีนน่ารักมาก จีนหนูคงใส่เสื้อพระเอกไม่ได้หรอก ใส่นายเอก เอ๊ย นางเอกไปแหละดีแล้ว
รอดูพี่เภาแสดงละครเวที คิดว่าคงไม่เป็นอันดูหน้านักแสดงคนอื่น จ้องหน้าพี่เภาคนเดียว  :-[

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80
น่ารักอะ ชอบๆ

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80
น่าร้ากกกกกกมากๆ

ออฟไลน์ nongrak

  • ยังไงก็รักคาเมะจังที่สุด
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +912/-14
กลายเป็นคู่รักแห่งปีแน่เลยน้องแอล พี่เภานี่่่่่่่่่่รักน้องแอลยิ่งกว่าอะไร
ขำภามเรียกซ้อใหญ่ แบบครอบครัวสามียอมรับสะใภ้คนนี้

บวกหนึ่งจ้า
คุณRenze เขียนFIC AKAME ด้วยใช่ไหมค่ะ
พอดีเห็นที่บอร์ดซึกะ แล้วจะไปอ่านคาซึกับพี่จินนะ
อ่านคร่าวๆ แล้วน่ารักมากเลย แต่ยังไม่ได้เม้นท์นะ
เดี๋ยวจะเข้าไปอ่านแล้วเม้นท์ให้แน่นอนค่ะ
เราเป็นสาวกAKAMEนะ ถึงจะไม่ชอบจินแต่อ่านคู่นี้ได้คู่เดียว

ออฟไลน์ moobarpalang

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +185/-6
หน้ารักกันเกินไปแล้วนะคู่นี่

ออฟไลน์ Rafael

  • เพราะคนเราเกิดมาเพื่อแตกต่าง
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +685/-7
หุหุ
ชอบคู่ฮาร์ดคอร์อะ
น่ารักดี ฮ่าๆ
ส่วนพี่เภากับน้องแอลก้หวานกันได้ตลอด เห็นแล้วอิจฉาจริงๆ

ออฟไลน์ yeyong

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5857
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +917/-26
น้องภามยังไม่มีคู่ทีน๊า :z2:

ออฟไลน์ kp

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 544
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-3
กรูคิดว่ามึงไม่ยอมแต่สุดท้าย
มึงก็ยอมใช่ป่ะ อิๆๆๆๆ  รักเมียซะขนาดนั้น
แต่ท้ายที่สุดแล้ว เมียสุดที่รักก็คงยอมใส่เองแหล่ะเสื้อนางเอกอ่ะ
เพียงแต่เขาอยากเอาชนะในบางครั้ง ท่อนั่นเองงงงงงงง
 :n1: :n1: :n1:

ออฟไลน์ zelesz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 525
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-4
สนุกจะเป็นลม ติดตามต่อนะคะ รีบมาแต่งเร็วๆ น้า สู้ๆค่านักเขียน คนอ่านรออยู่น้า ชุ้บ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด