- STEP 07 -
วันเสาร์ คุณชายเขากลับบ้าน ตัวผมเลยว่างงาน แต่ผมดันมีนัดกับน้องเดหลี เกือบลืมเลยครับ ดีที่เมื่อคืนน้องเดหลีโทรมาเตือนนะครับเนี่ย น้องเดหลีเขานัดกับเพื่อนที่เซ็นทรัลเวิลด์ครับ ผมขับรถไปรับน้องที่บ้านตรงถนนเจริญกรุง แล้วก็มาถึงเซ็นทรัลเวิลด์เกือบเที่ยง
วันนี้น้องเดหลีน่ารักอีกแล้วครับ น้องใส่ชุดเดรสสีพาสเทล ดูน่ารักคิกขุเหมือนสาวญี่ปุ่นที่สุดเลยครับ ผมยิ้มปลื้มตอนเดินมาเปิดประตูฝั่งคนนั่งให้น้อง
“ขอบคุณนะคะพี่แอล เดี๋ยวเดหลีขอโทรถามเพื่อนก่อนนะคะ ว่าอยู่ที่ไหนกัน”
เพื่อนเดหลีรออยู่ที่ร้านอาหารเรียบร้อยแล้วครับ ผมกับเดหลีเลยรีบตามไปเจอ สรุปคือเพื่อนเดหลีมากันสองคน เป็นผู้หญิงทั้งคู่ รวมผมกับเดหลีอีกก็เป็นสี่คนพอดี
“พี่แอลค่ะ นี่เจนกับแก้วเพื่อนเดหลีเองค่ะ เจนเรียนเศรษฐศาสตร์ ส่วนแก้วเรียนอักษรเหมือนเดหลีค่ะ แต่อยู่กันคนละเอกค่ะ”
“สวัสดีครับ น้องเจน น้องแก้ว พี่ชื่อแอลนะครับ เป็นเพื่อนรุ่นพี่ของน้องเดหลีน่ะครับ”
“เราสองคนรู้จักพี่แอลอยู่ก่อนแล้วค่ะ คนดังอย่างพี่แอลใครจะไม่รู้จักบ้างค่ะ ตัวจริงดูดีกว่าที่เขาลือกันอีกนะคะเนี่ย” น้องแก้วคุยกับผมอย่างเป็นกันเอง ไม่มีเคอะเขิน
น้องเจนกับน้องแก้วสั่งอาหารมาแล้วบางส่วน ซึ่งผมเห็นว่าน่าจะพอสำหรับสี่คน ผมกับเดหลีเลยไม่สั่งอะไรเพิ่ม เพราะกะว่าเดี๋ยวจะไปนั่งต่อที่ร้านขนมกันอีก เรากินกันไปก็นั่งคุยกันไป ไม่รีบร้อน เพื่อนน้องเดหลีน่ารักและคุยเก่งมาก สามสาวเขาน่ารักกันยกแก๊งค์เลยครับ แอลชอบ...หึหึ
“น้องเจนอยู่เสดสาดก็ต้องรู้จักแทนสิครับ นั่นน่ะเพื่อนสนิทพี่เลยนะ”
“พี่แทนเพื่อนพี่เวย์หรือเปล่าคะ? ถ้าใช่ก็รู้จักค่ะ เจนเป็นน้องรหัสพี่แทนเองค่ะ พี่น่ารักมาก แต่พี่เวย์นิ่...” น้องเขาย่นจมูกเลยครับ เอ่อ...มึงก่อคดีอะไรไว้เนี่ยเวย์
“ทำไมครับ ไอ้เวย์มันทำอะไรน้องๆครับ เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง” โชว์แมนต่อหน้าสาวหน่อยครับ
“พี่เวย์เพื่อนพี่แอลน่ะหน้าหม้อที่สุดเลย จีบแก้วแล้วก็จีบเจนพร้อมกัน แล้วยังผู้หญิงคนอื่นอีก นี่เขาไม่รู้ไงว่าแก้วกับเจนเป็นเพื่อนกัน ความเลยแตก ไม่เหมือนพี่แอลเลยนะคะ รักเดียวใจเดียว”
“ครับ พี่น่ะเป็นผู้ชายมั่นคง คบใครคบทีละคน แล้วก็รักเดียวใจเดียว...จริงไหมครับเดหลี” หันไปทำตาหวานเชื่อมใส่คนน่ารักเขาซะหน่อย
คนน่ารักเขาหัวเราะคิกคัก ส่วนน้องอีกสองคนก็ทำตาวาววับ แล้วน้องเดหลีก็เอ่ยประโยค ที่ทำเอาผมแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้
“จริงค่ะ น่าอิจฉาพี่เภามากเลยะนะคะเนี่ย”.
.
.
“พี่แอลรู้หรือเปล่าคะ ว่าคนอื่นเขารู้กันทั่วว่าก่อนมาจีบพี่แอลเนี่ย พี่เภาเขาไม่ได้คบใครมาเป็นปีเลยนะคะ รักเดียวใจเดียวกันทั้งคู่ น่าอิจฉาที่สุดในโลกเลย” อย่าทำหน้าเคลิ้มครับน้องแก้ว...พี่ขอร้อง
“พี่สองคนเหมาะสมกันมาก คนหนึ่งก็หล่อเท่ห์ ดีกรีเดือนมหาลัย อีกคนก็น่ารักสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก” กิ่งทองใบตำแยหรือเปล่าครับน้องเจน
“ถ้าเป็นคนอื่นเดหลีไม่ยอมนะคะ แต่นี่เพราะเป็นพี่เภา เดหลียอมค่ะ วันก่อนนู้นที่พี่เภามาตามพี่แอลนะ เท่ห์มาก ลุคส์แบบผู้ชายขี้หวงเลย” อ้าว...ตกลงน้องเดหลีไม่ได้มีใจให้พี่เหรอครับ
สามสาวเขาเม้าท์(เรื่องผม)กันมันส์มากเลยครับ ปวารณาตัวจะสนับสนุนความรักของผมกันเต็มที่ ส่วนผมขนาดเจอหมัดเด็ดน็อคไปแล้ว แต่อาฟเตอร์ช็อคที่ตามมาก็ทำเอาเสียศูนย์อยู่เหมือนกัน ตกลงนี่แม้แต่น้องเดหลีคนน่ารัก ก็ยังจะยัดเยียดผมให้กับไอ้คุณชายเหรอครับ
“ถ้าเป็นพี่เภานะคะ เดหลีก็มั่นใจว่าพี่เภาต้องดูแล
'พี่ชาย' คนนี้ของเดหลีดีที่สุดแน่นอนค่ะ”
สรุปคือเราเป็นพี่น้องกัน แล้วเดหลียังอยากจะให้ผมได้ดิบได้ดีไปกับไอ้คุณชายอีก โอ๊ย...คนรอบข้างผมเป็นอะไรกันไปหมดแล้วครับเนี่ย
ตกลงแล้วที่ผ่านมาน้องเดหลีเขาเห็นว่าผมเป็นพี่ชายแสนดี เอาวะ...ก็ยังดีกว่าพี่สาว ผมเพิ่งรู้ว่าที่น้องเดหลีเกาะผมหนึบ เพราะพยายามกันท่าพวกหน้าหม้อให้ผม แต่พอไอ้พี่เภานี่ น้องเดหลีปล่อยไฟเขียวเพราะความลำเอียงส่วนตัว ไอ้เราก็หลงคิดว่ามีใจกันมาตั้งนาน
“แต่พี่กับพี่เภาเป็นผู้ชายนะครับ” เผื่อพวกน้องอาจจะลืม
“เป็นผู้ชายแล้วรักกันไม่ได้เหรอคะพี่แอล ใครคะ...ใครกำหนด รักไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัวนะคะพี่แอล ไม่แบ่งแยกเชื้อชาติ ศาสนา
เพศ ถึงจะเสียดายผู้ชายหน้าตาดีสองคน แต่พี่แอลกับพี่เภานี่เหมือนเกิดมาเพื่อกันและกันเลยนะคะ แบบว่า..เป็นโซลเมทกันเลยอ่ะ”
โซลเมทเลยเรอะ!?! คอฟฟี่เมทแทนได้ไหม สามสาวเขาจริงจังกับชีวิตรัก(?)สีรุ้งของผมมากเลยครับ เห็นพวกน้องเค้าเอาแต่พร่ำเพ้อแล้วผมก็ไม่กล้าขัดจินตนาการ ไอนสไตน์เคยบอกครับว่า...จินตนาการสำคัญกว่าการเรียนรู้ ผมเลยอยากให้น้องเขาได้ใช้จินตนาการกันเต็มที่ครับ
“เสียดายนะเนี่ย ที่เดหลีชวนพี่แอลมาได้คนเดียว ถ้าพาพี่เภามาด้วยนะ ฉันกับเจนกรี๊ดสลบเลย”
ตกลงจุดประสงค์ของน้องเดหลีที่ชวนผมมานี่คือ มาให้น้องเจนกับน้องแก้วดูตัวใช่ไหม
“ยิ่งเห็นพี่แอลใกล้ๆก็ยิ่งรู้ว่าเหมาะกับพี่เภา โอ๊ย...ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่อยู่กันสองคน แค่คิดก็เขินแล้ว”
เดี๋ยวนี้โลกเราเปลี่ยนแปลงจนผมตามไม่ทันเลยครับ ทำไมพวกผู้หญิงเขาถึงอยากให้ผู้ชายหันมาคบกันเองครับ ผมนั่งฟังน้องเขาเม้าท์ สอดแทรกจินตนาการเรื่องผมกับไอ้คุณชายอยู่นาน กว่าเราจะยอมเรียกเก็บเงินกัน แล้วก็ย้ายกันไปร้านขนม
ผมเป็นผู้ชาย อุตส่าห์จะเป็นสุภาพบุรุษแสนดี เลี้ยงน้องๆ ถึงแม้ว่าตัวเองจะต้องกินแกลบ แต่น้องเขาปฏิเสธท่าเดียว ว่าเขาเป็นคนชวนผมมา สรุปแล้ว ผมเลยเป็นเจ้ามือเลี้ยงขนมเค้กแทนครับ
ก่อนจะแยกกัน น้องยังไม่วายบอกว่า ถ้าเกิดผมคบกับพี่เภาเมื่อไหร่ ช่วยพามาเจอพวกน้องๆซักครั้ง น้องๆเขาบอกกันว่า
“อยากเห็นคนโคตรหล่อกับคนโคตรน่ารักอยู่ด้วยกันอ่ะ มีหวังหนูจิ้นจนฟินแน่นอน”ไม่ต้องถามนะครับ ว่าผมจะเดินหน้าจีบน้องเดหลีต่อหรือเปล่า อย่าถามให้ช้ำเลยครับ นึกถึงคำพูดของไอ้เวย์ที่บอกว่าน้องเดหลีเป็นเลสขึ้นมา สงสัยต้องกลับไปแก้ความเข้าใจของมันใหม่ว่า...
น้องเดหลีไม่ได้เป็นเลส แต่น้องเดหลีเค้าเป็นสาววาย.
.
.
“ฮ่าๆๆๆ...ก๊ากกกก...ฮ่าๆๆๆๆ”
เสียงหัวเราะชั่วร้ายนี่เป็นของไอ้เวย์ครับ ส่วนผมกำลังนั่งหน้าบูดเป็นตูดหมึกอยู่ที่โต๊ะขณะ ไอ้เวย์มันหัวเราะขำแบบจริงจังมาก จนแทบจะลงไปนอนดิ้นกับพื้น หลังจากผมเล่าเรื่องน้องเดหลีให้มันฟัง ตอนแรกมันก็งงว่าสาววายคืออะไร นิหน่าเลยช่วยขยายความ แล้วแม่งก็ประสานเสียงหัวเราะกันแบบไม่เกรงใจใคร
“โอ๊ย...บอกน้องเดหลีหาวันว่างมาเลย เดี๋ยวกูพาไปเลี้ยงข้าว โคตรถูกใจกูอ่ะ อยากกระทืบไลค์แรงๆหว่ะมึง”
“นิหน่า มึงอย่าบ้าไปกับไอ้เวย์มัน เพื่อนพวกมึงเป็นผู้ชายนะโว๊ย”
เออ..ยิ่งผมพูด พวกมันสองคนยิ่งแท็คทีมกันขำ นิหน่ามันหัวเราะขำจนน้ำตาไหล แล้วก็บอกผมหน้าตาย
“น้องเค้าก็บอกแล้วนี่มึง ว่า
ความรักมันไม่จำกัดเพศ”
พูดอย่างเดียวไม่พอ มันทำหน้าเหมือนผมทำความผิดร้ายแรงอีก ถ้าผมหักอกไอ้พี่เภาเมื่อไหร่ ผมคงโดนดักตีหัวแน่นอนเลยครับ ผู้ต้องสงสัยเป็นใครเหรอครับ...มีเยอะ!! อย่างน้อยก็ไอ้สองตัวที่นั่งหัวเราะขำอยู่ตรงนี้ สถาปนาตัวเองเป็นผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการเรียบร้อย
ส่วนเรื่องน้องแก้วกับน้องเจน พอผมบอกไอ้เวย์มันก็ยักไหล่ไม่แคร์ แล้วก็ตบท้ายด้วยสโลแกนประจำตัวมัน ที่นิหน่าแทบจะประเคนฝ่ามือให้
“ผู้หญิงมีเป็นร้อย ค่อยๆจีบก็ยังเหลือ” สโลแกนมึงแมนมากครับ ไอ้หล่อเลว!!
“เออนิหน่า แล้วที่มึงบอกว่าคณะเราจะจัดติวความถนัดทางวิศวะให้น้องตอนเดือนตุลา ตกลงรายละเอียดเป็นยังไงวะ? กูสนใจหว่ะ”
ผมถาม เพราะเมื่อเช้าเห็นป้ายประกาศติดรับสมัครรุ่นพี่ มาเป็นติวเตอร์ติวความถนัดทางวิศวะให้กับน้องมัธยมปลาย ความจริงปีที่แล้วผมก็อยากเข้าร่วม แต่ต้องอยู่ปีสองขึ้นไปนี่สิครับ เลยอด
“อ๋อ พี่เจตน์พี่รหัสมึงเป็นประธานโครงการหว่ะแอล ต้องไปลงชื่อ รู้สึกจะรับยี่สิบคนเนี่ยแหล่ะ ติวสิบวัน ติวบวกกับกิจกรรมอ่ะ แบบว่าตอนเช้าติว ตอนบ่ายมีกิจกรรม เป็นค่ายไปเช้าเย็นกลับนี่แหล่ะ”
“ไอ้น้องแอล หน้าอย่างมึงนี่นะจะไปเป็นติวเตอร์ กูว่ามึงได้ไปชวนน้องเล่นเป่ายิ้งฉุบมากกว่า”
“ไอ้เชี่ยเวย์ มึงดูถูกกูหว่ะ ทำไมวะ กูอยากสอนน้องผิดเหรอ ไอ้หน้าภาชนะหุงต้ม!!”
“มึงด่าตรงๆได้ป่ะ จะด่าให้กูต้องคิดเยอะทำไมวะ เปลืองสมองจริงๆ ตกลงมึงจะไปเป็นพี่ค่ายใช่มั้ยเนี่ย กูจะได้ไปเป็นด้วย”
หึหึ รู้อยู่แล้วว่ายังไงไอ้เวย์มันก็ไม่ยอมปล่อยให้ผมเป็นพี่ค่ายคนเดียวหรอก นิหน่าที่อยู่บ้านว่างๆไม่มีอะไรทำ ก็เลยตกลงปลงใจจะมาเป็นพี่ค่ายกับพวกผมด้วย
เดี๋ยวพี่แอลจะถ่ายทอดความรู้ทั้งหมดที่มีให้กับน้องๆเองนะครับ
.
.
.
พวกพี่เจตน์นั่งกันอยู่ที่ซุ้มตรงลานเกียร์ ผม เวย์ กับนิหน่าเลยพาเหรดกันมาที่ซุ้ม เห็นมีเพื่อนและรุ่นพี่ล้อมวงกันอยู่หลายคนเชียวครับ พอเห็นพวกผมเดินมากัน พี่ครามก็ร้องทักทันที
“หวัดดีครับน้องแอล จะมาลงชื่อทำค่ายเหมือนกันเหรอครับ ว่างอีก 5 ที่พอดี มากรอกชื่อตรงนี้เลย” พี่ครามนี่พูดกับผมดี๊ดี สุภาพมาก ไม่เหมือนพวกรุ่นพี่วิศวะคนอื่น โดยเฉพาะพี่รหัสผม
“ฮ่าฮ่าฮ่า พวกมึง น้องรหัสกูมันจะมาเป็นพี่ค่ายหว่ะ กูว่าน้องมันคนสับสน ว่าใครเป็นพี่ใครเป็นน้องหว่ะ หน้าไอ้แอลแม่งอย่างกับเด็กมัธยม ถ้ามึงตัดหัวเกรียนนี่ใช่เลย”
“พี่เจตน์แม่ง ดูถูกกันหว่ะ นี่ขนาดเป็นน้องเป็นนุ่งกันนะ สู้พี่ครามก็ไม่ได้”
พี่ครามทำหน้ายิ้มๆ ส่วนไอ้พี่เจตน์มันทำหน้าแปลกๆ เหมือนแหยงๆ ก่อนจะอุบอิบเสียงเบา
“จะทำอะไร ก็อย่าให้พ่อมึงวิ่งจากสถาปัตย์มาระเบิดวิศวะละกัน กูกลัวเว้ย”
พี่เจตน์มันพูดอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ สรุปแล้วนอกจากพวกผมสามคนที่จะมาเป็นพี่ค่าย ก็มีพี่เจตน์ พี่คราม รุ่นพี่ปีสี่มาช่วยอีก 3 คน ปีสามเหมือนพี่เจตน์อีก 5 คน ที่เหลือก็เป็นพวกรุ่นเดียวกับผมทั้งนั้นเลยครับ
“ตกลงสามคนนะครับ วีรินทร์ ศิรวัตร ณัฐกานต์ ครบเรียบร้อยพอดี”
ความจริงมีพี่เจตน์เป็นประธานโครงการก็ดีนะครับ เพราะพี่เจตน์แม่งฮาเอาโล่ห์ อ้าว...ตกลงทำค่ายวิชาการเหรอ นึกว่าทำค่ายสันทนาการ ขอโทษครับ...
“เฮ้ย กูว่าวันเปิดค่ายให้ไอ้แอลมันเนียนเป็นน้องค่ายดีหรือเปล่าวะ” ไอ้พี่เจตน์ ความคิดพิเรนทร์ไม่มีใครเกิน
“ไม่ใช่วันเปิดบ้านรับน้องนะพี่เจตน์ จะได้มีน้องเนียน ตลกเหอะ”
ถึงจะภูมิใจหน่อยๆที่ตัวเองหน้าเด็ก ใกล้เคียงกับน้องมัธยม แต่มุกนี้แม่ง ตอนวันเปิดบ้านรับน้องก็ให้ผมเล่นไปทีละ ไอ้ที่ทำเนียนเป็นเฟรชชี่ไปอยู่รวมกับรุ่นน้องน่ะ จำได้ว่าตอนนั้นพอเฉลยแล้วโคตรฮาเลย น้องหลายคนแม่งยังไม่เชื่อว่าผมเป็นรุ่นพี่
ไอ้เวย์นี่ก็หัวเราะขำร่วมวงด้วยอย่างเดียว เรื่องสนุกขอให้บอกเถอะ ปกติแม่งก็เห็นผมเป็นของเล่นส่วนตัวของมันอยู่แล้ว ทำไมมีแต่คนชอบแกล้งจังวะ เกิดมาหน้าตาหล่อก็ไม่ดีนะเนี่ย ใครๆก็รุมแกล้งผม อย่าครับอย่า...อย่าเพิ่งอ้วกกันครับ
“กูว่าวันสุดท้าย ที่เลี้ยงปิดค่ายอ่ะ จัดคอนเสิร์ตดีกว่าหว่ะ จะได้เอนเตอร์เทนน้องๆที่เครียดกันมาตลอดสิบวัน”
ไอ้พี่เจตน์มันแปลงค่ายวิชาการ เป็นค่ายสันทนาการเรียบร้อยแล้วครับ แต่มีหลายเสียงเห็นด้วยครับ เรื่องตั้งวงขอให้บอก พวกผมนี่ถนัด จะวงเหล้า วงดนตรี วงไพ่...ไม่มีเกี่ยงเลยครับ
“มึงจะเอาตังค์ที่ไหนมาจ้างวะไอ้เจตน์” พี่ครามสงสัยครับ
“จ้างทำไม นักร้องนำกับมือกีต้าร์สุดฮอตของวงละเมออยู่ตรงหน้ามึงแล้วนี่ไง”
สะดุ้งโหยงเลยครับ ไอ้พี่เจตน์แม่งเล่นผมอีกแล้ว พี่เจตน์มันเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่าด้วยครับ คิดดูสิว่ารักกันขนาดไหนครับ พอเรียนจบผมยังตามมาเป็นน้องรหัสที่นี่อีก
ตอนอยู่โรงเรียนผมกับพวกไอ้เวย์ฟอร์มวงดนตรีกันครับ ผมเล่นกีตาร์ ส่วนไอ้หล่อเลวข้างผมมันเป็นนักร้องนำ เด็กผู้หญิงโรงเรียนข้างๆมาเกาะเวทีกรี๊ดมันประจำ แม้แต่เด็กผู้ชายในโรงเรียนยังเป็นแฟนคลับมันตรึมเลยครับ ไอ้แทนเล่นเบส ส่วนไอ้เพียวเล่นกลอง แต่พอเข้ามหาลัยก็ไม่ได้รวมวงกันเล่นอีก
“มันไม่เป็นวงหว่ะพี่ สองคนมันจะเป็นวงยังไงวะ” เวย์มันถามแบบมึนๆงงๆ
“กูเล่นเบสให้ ไอ้ครามมึงเล่นคีย์บอร์ดได้นี่ ส่วนมึงไอ้บอส มาตีกลองเพื่อคณะ”
“กลองศึกหรือกลองยาวหล่ะมึง”
“ไอ้เชี่ยยยย กวนตีนกู เอาตามนี้นะพวกมึง ใครไม่เห็นด้วยมาเคลียร์กับกูหลังไมค์ เพราะกูเป็นประธานโครงการ แล้วก็รีบแยกย้ายกันไปเรียนได้ละ เดี๋ยวพ่อแม่พวกมึงจะมาด่ากู”
พี่เจตน์แม่งโคตรเอาแต่ใจตัวเอง ใครมอบหมายหน้าที่ให้มันเป็นประธานโครงการวะเนี่ย เอาวะ...เดี๋ยวปิดเทอมก็รู้ ค่ายคราวนี้จะรอดหรือจะล่ม
.
.
.
“อ่านอะไรอยู่?”
พี่เภาเดินออกจากห้องนอนมาถามผม ที่กำลังนั่งอ่านเอกสารรายละเอียดเกี่ยวกับค่ายติวน้อง ผมยื่นให้ดูแทนคำตอบ คุณชายก็รับเอาไป กวาดสายตาอ่านแล้วก็ส่งคืนมา
“จะเป็นพี่ค่าย...ไหวเหรอ?” วะ...ทำไมมีแต่คนดูถูกผมจัง
“ไหวสิ ไปลงชื่อมาแล้วด้วย ทำกับเวย์แล้วก็นิหน่า ไม่ต้องห่วงหรอก”
เดี๋ยวนี้เวลาอยู่ต่อหน้าคุณชายต้องพยายามพูดดีครับ อายุมากกว่าผมสองปีแน่ะ แถมพอผมพูดดี คุณชายมันก็ลดอาการกวนตีนลงไปเยอะ แต่ก็ไม่หายขาดซะทีเดียวหรอกครับ แค่บรรเทาอาการชั่วคราว
“ที่คณะฉันก็มี ติวความถนัดทางสถาปัตย์ให้น้องน่ะ แต่ฉันไม่ได้ไปทำหรอก ปีสี่แล้วงานเยอะ อีกอย่าง...เค้าลงชื่อกันเต็มไปนานแล้วด้วย ยังไงเดี๋ยวตอนทำค่าย จะไปรับไปส่งให้ละกัน”
“เฮ้ย...ทำอย่างกับเป็นแฟนกันเลยแน่ะ”
“แล้วอยากเป็นหรือเปล่าล่ะ แฟนกันน่ะ?”“เอ่อ...ไปดูดฝุ่นดีกว่า รู้สึกฝุ่นจะเยอะผิดปกติ”
พี่เภามันส่ายหน้าให้กับข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้นของผม ทำไมถึงฟังไม่ขึ้นเหรอครับ ก็เมื่อวานผมเพิ่งดูดฝุ่นไปเอง ฝุ่นมันคงไม่เยอะขึ้นภายในหนึ่งวันหรอก แล้วพี่เภาก็เดินกลับเข้าห้อง จะไปทำงานต่อ แต่ไม่วายทิ้งท้าย...
“ให้หลบให้หนีได้แค่ตอนนี้นะ อีกหนึ่งเดือนถ้าถามแล้วต้องมีคำตอบ เพราะพี่รอมานานแล้ว”
“แต่คำตอบที่พี่จะฟัง...มีแต่คำว่า
‘ตกลง’ เท่านั้นนะ”
สรุปคือให้เวลาผมคิดหนึ่งเดือน แต่ห้ามปฏิเสธ ตอบตกลงได้อย่างเดียว ถ้าอย่างนั้นจะถามเพื่อ???
.
.
.
ถึงจะเคืองนายจ้าง แต่ผมก็ยังต้องทำหน้าที่อยู่ดี ช่วงหลังนี่อยู่ห้องพี่เภามากกว่าห้องตัวเองซะอีก แต่ระยะหลังพี่เภาไม่ค่อยมากวนประสาท เพราะงานเยอะมาก กลับมาถึงก็เข้าห้องทำงาน หัวฟู หูลู่ หางตก...เอ่อ ไม่ใช่ละ ผิดประเด็นแล้ว นั่นแหล่ะครับ คือทำงานเยอะมาก
ส่วนผมก็ทำงานของผมไปเรื่อยเปื่อย ปัดกวาดเช็ดถู ดูดฝุ่น จัดห้อง ซักผ้า รีดผ้า ทำกับข้าว...ตกลงนี่ผมเป็นพ่อบ้านหรือเป็นเมียครับเนี่ย ชักจะสับสนตัวเอง
เอาเป็นว่า ผมเป็นพ่อบ้านนะครับ เพราะผมยังทำงานแลกค่าจ้างอยู่ ส่วนเมียไม่ได้ค่าจ้างครับ แต่ได้ค่าเลี้ยงดูตลอดชีวิต ฮิ้วววววว...แป้กได้อีก มุกไม่ฮา พาคนอ่านเครียด (จริงหรือเปล่า??)
ช่วงนี้เห็นคุณชายมันงานหนักก็สงสารเหมือนกันนะครับ เขาว่ากินของหวานแล้วจะหายเครียด เมื่อกี้ก่อนเข้าคอนโดคุณชายมันแวะท็อปส์ให้ผมซื้อของสด แล้ววันนี้รู้สึกคุณชายแกจะมึนหัวนิดหน่อย เลยขอนั่งรอผมอยู่บนลด ผมก็เลยซื้อวัตถุดิบสำหรับทำขนมมาด้วย
คุณแม่และคุณยายสอนไว้ครับ ว่าเราต้องหัดเป็นคนมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่
เอาล่ะ...วันนี้ผมจะขอโชว์ฝีมือทำพายบลูเบอร์รีที่เลื่องลือ ขนาดที่พวกเพื่อนสามตัวของผมมันติดใจกันครับ วิธีทำก็แสนง่ายดาย ยิ่งกว่าปลอกกล้วยเข้าปาก
ผมหยิบอุปกรณ์ออกมาทีละอย่าง...ครีมชีส บลูเบอร์รีสำเร็จรูป เนย โอรีโอ้สำหรับทำครัสต์หรือตัวพายนั่นเอง แล้วก็มะนาว นี่เป็นเมนูหากินของผมเลยครับ ส่วนผสมหาง่าย วิธีทำก็ง่ายดาย
แกะโอรีโอ้ครับ แล้วก็...บิ ชิมครีม จุ่มนม อ้าว...ไม่ใช่เหรอ บิแล้วดึงครีมออกครับ จนเหลือแต่ตัวคุ้กกี้ เอาคุ้กกี้มาบดละเอียด ผสมกับเนย แล้วก็กรุใส่ถาดฟอยล์ ครีมชีสหนึ่งกล่องนี่ผมทำได้ 4 ถาดใหญ่เลยครับ เดี๋ยวผมขอแบ่งกลับบ้านหนึ่งถาดละกันนะครับคุณเจ้านาย
พอกรุโอรีโอ้ลงถาดฟอยล์เรียบร้อย ก็เอาไปเข้าตู้เย็นช่องฟรีซครับ จากนั้นเราก็มาตีครีมชีสให้เหลวกัน ใช้น้ำร้อนช่วยหน่อย ผมล่ะเกลียดขั้นตอนนี้ที่สุด ตีจนกล้ามแขนจะขึ้นทุกที พอตีครีมชีสเสร็จ ก็เอาถาดฟอยล์จากตู้เย็นออกมาครับ ตอนนี้โอรีโอ้เกาะเป็นเนื้อเดียวกันเรียบร้อย
เทครีมชีสใส่ลงบนโอรีโอ้ แล้วก็จับยัดเข้าตู้เย็นเหมือนเดิมเลยครับ ส่วนบลูเบอร์รี รอเวลาจะกินค่อยใส่ครับ ถ้าไม่ชอบบลูเบอร์รี จะเปลี่ยนเป็นสตรอเบอร์รี ราสเบอร์รี กล้วย มะม่วง ทุเรียน ก็แล้วแต่ศรัทธาเลยครับ
.
.
.
ทำอาหารเสร็จเรียบร้อย ผมก็ไปเคาะประตูเรียกพี่เภาออกมาครับ ช่วงนี้เห็นหน้าเครียดทุกวัน วันนี้ผมเลยขอจัดเต็ม บำรุงกำลังซะหน่อย พี่เภาอ้าปากค้างเลย
“จะมีคนมากินข้าวกับเราด้วยเหรอ?”
ผมส่ายหน้าไปมา ก็กินกันสองคนเหมือนทุกวันนั่นแหล่ะ แค่วันนี้ผมทำ...กุ้งชุบแป้งทอด แกงจืดไข่น้ำ ยำปลาทูน่า และหมูผัดขิง สี่อย่างเองนะ
“แล้วจะกินหมดเหรอเนี่ย”
ผมยกจานข้าวมาวาง พี่เภายังนั่งตาโตกับกับข้าวสี่อย่าง สำหรับสองคนอยู่ เอ่อ...ผมก็รู้นะครับว่าทำเยอะไป แต่ทำไงได้ล่ะ มันเพลินไปหน่อยนี่นา
“ไม่หมดก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวใส่ถุงลงไปให้คุณยามข้างล่างก็ได้”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกินให้หมด”
“ขี้งกหว่ะคนเรา...”
“ไม่ได้งก แต่หวงกับข้าวฝีมือแอล”แล้วผมจะตอบว่าอะไรต่อละครับ ก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวกันไป ไม่พูดไม่จา พูดอะไรนี่มันเข้าตัวตลอดเลย ขยันหยอดจริง เป็นนักหยอดทีมชาติเหรอ รู้แล้ว...ว่ารุกเก่ง อะจึ๋ยยยย
สุดท้ายคุณชายก็กินไม่หมดอยู่ดีครับ เหลือยำปลาทูกับหมูผัดพริกขิง ผมเลยเอาเก็บใส่ถุง กะว่าเดี๋ยวตอนจะกลับบ้านค่อยแวะเอาให้คุณยาม เห็นมาทีไร พี่แกก็ทำงานขยันขันแข็งตลอดเลย
พอคุณชายกินอิ่มเรียบร้อย ก็เดินกลับเข้าห้องไปทำงาน ช่วงนี้พี่แกใช้ชีวิตเป็นวัฎจักรเลยครับ ตื่น เรียน ทำงาน กิน นอน ทำมันอยู่แค่นี้ครับ ผมก็ยืนล้างจ้าง เช็ดโต๊ะอะไรให้เรียบร้อย เสร็จแล้วหยิบพายออกมาหนึ่งถาด หั่นออกมาหนึ่งในสี่ส่วน ตักใส่จาน เปิดกระป๋องบลูเบอร์รีแล้วราดลงไป
ผมประคองจานกระเบื้อง ที่มีพายบลูเบอร์รีหน้าตาหน้ากิน ไปหยุดหน้าห้องคุณชาย ที่พี่แกเล่นเปลี่ยนห้องนอนอีกห้อง เป็นห้องทำงานไปเรียบร้อย เคาะประตูสามที คนข้างในก็บอกว่าให้เปิดเข้าไปได้เลย พอเข้าไปแล้วเห็นกำลังนั่งหน้าเครียดอยู่กับโมเดล ผมก็แอบรู้สึกผิดที่เข้ามากวน
“จะกลับแล้วเหรอ รอแปบนะ ขอแก้ตรงนี้ก่อน” พี่เภาถาม โดยไม่ได้เงยหน้ามามองผม
“ยังไม่กลับ พอดีผมทำพายบลูเบอร์รีมาให้ เห็นเค้าบอกว่าถ้ากินของหวานแล้วหายเครียด แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะช่วยได้หรือเปล่านะ” ตอบเสร็จ แล้วผมก็วางจานลงบนโต๊ะ
พี่เภาเงยหน้ามามองผม ทำตาวิบวับแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ เสียวสันหลังวูบเลยแฮะ...ไม่เห็นลูกกะตาแบบนี้มาพักใหญ่แล้วนะ พอมาเจออีกก็ยังไม่ชินอยู่ดี
“เก่งงานบ้านงานเรือนขนาดนี้ เรียกสินสอดเท่าไหร่เหรอ เดี๋ยวจะได้ให้แม่ไปขอ”อ๊ากกกกกกก...ไอ้พี่เภาบ้า หน้าผมร้อนวูบเลย โกรธหรอกนะ ไม่ได้อาย
“ไม่ยุ่งแล้ว ตั้งใจทำงานไปเหอะ กินเสร็จแล้วก็ยกจานไปเก็บด้วยนะ ถ้าจะกลับบ้านแล้วก็จะมาเรียก”
ผมหันหลังเดินหนีออกมาเลย กวนประสาทจริง พอกำลังจะปิดประตูห้อง เสียงทุ้มนุ่มหูก็ดังตามมา เหมือนลอยมากับสายลม แต่มันชัดเจนเหลือเกิน
“ขอบคุณนะแอล”ริมฝีปากมันขยับยิ้มเองโดยอัตโนมัติครับ ห้ามไม่ได้จริงๆ เคยเป็นกันใช่ไหมครับ เวลาทำอะไรให้ใคร แล้วเขาเห็นคุณค่าหรือชอบสิ่งที่เราทำ คนทำอย่างเราก็มีความสุขไปด้วย
- END STEP 07 -
มีใครอยากระทืบไลค์ให้น้องเดหลีบ้างไหมคะ?? น้องเดหลีไม่ใช่เลสเน๊อ
คุณพ่อที่หลายคนสงสัย ยังไม่ออกมาค่ะ อีกนานเลย เพราะยังไม่ได้จ่ายค่าตัว
ส่วนนายแทน...ไม่บอก ปล่อยให้งงก่อนค่ะ หึหึ
พี่เภาเค้ามีหมัดเด็ดมาฮุคน้องแอลตลอดเลย เดี๋ยวส่งแข่งมวยสากลโอลิมปิกเลยนิ่
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลยนะคะ - ไหว้รอบวง - 
จะพยายามลงอย่างสม่ำเสมอนะคะ ช่วงนี้ว่าง เพราะแอบอู้งานมานั่งเขียนนิยาย
รักคนอ่านค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1506547 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก