- STEP 08 -
“อา...โคตรอร่อยเลย แม่งทำงานบ้านก็เก่ง ทำกับข้าวก็อร่อย ทำขนมก็เป็น ใครได้มึงเป็นเมียนี่สบายไปสิบชาติเลยหว่ะแอล กูล่ะอิจฉาว่าที่สามีมึงจริงๆ”
“กูบอกแล้วไอ้น้องแอล ว่าอย่างมึงนี่เหมาะเป็นเมียมากกว่าเป็นผัวหว่ะ หน้าอย่างมึงเนี่ยนะ...จะไปเป็นผัวใครเขาได้” ถ้าจะพูดกันขนาดนี้ มึงเอามีดมาแทงกูเลยเหอะเวย์ จะดูถูกความเป็นชายกันเกินไปแล้ว
“แม่ง...กวนตีน พวกมึงไม่ต้องแดกกันเลย”
ผมแกล้งดึงถาดพายบลูเบอร์รีออก แต่นิหน่ามันยึดไว้แน่นเลยครับ ตอนนี้มันกับไอ้เวย์กำลังนั่งจ้วงพายบลูเบอร์รีฝีมือผม อานิสงส์จากที่ผมทำให้คุณชายกิน เป็นของหวานหลังมื้อกลางวันกันอยู่ กินกันซะเปรมเชียวนะพวกมึง ผมเป็นคนทำไม่ได้กินซักคำ
“ขนาดกูเป็นผู้หญิงกูยังทำไม่ได้เลยนะมึง” นิหน่ามันไม่เลิกครับ
“มึงเป็นผู้ชายแปลงเพศมาก็บอกกูเหอะนิหน่า กูรับได้เว้ย เพื่อนกัน กูไม่รังเกียจมึงอยู่แล้ว”
เจอหมัดฮุคของผมเข้าไป นิหน่ามันถือช้อนค้าง อ้าปากพะงาบๆเลยครับ เป็นไงล่ะมึง เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับกู เดี๋ยวจัดให้ชุดใหญ่เลย หึหึ ผมนี่ก็ปากหมาน้องๆไอ้เวย์
“ความเป็นแม่ศรีเรือนน้องแอลกินมึงขาดเลยหว่ะนิหน่า จริงมั้ยจ๊ะ คนสวยของพี่เวย์” ไม่พูดเปล่า ยังมีหน้ายื่นมือมาโอบไหล่ผมอีก กูไม่ใช่บรรดากิ๊กของมึงนะ
ป๊าบบบบบบ!!“คนสวยบ้านพ่อมึง!! แค่ชมกูน่ารักก็เกินทนล่ะ อย่าถึงกับต้องเอาคำว่าสวยมาขยายความกูเลย ขนลุกหว่ะ” พูดไปก็ต้องเอามือลูบแขนประกอบ แต่ไอ้เวย์ก็เอาแต่หัวเราะหึหึ
“กูก็อยากจะโอนกรรมสิทธิ์ดาวคณะให้มึงอยู่เนี่ย แม่ง...กูเป็นดาวคณะ แต่ยังไม่ป๊อปปูลาร์เท่ามึงเลย”
“ช่วยไม่ได้ ก็กูมันหล่อนี่หว่า”
“ถุยยยยย!!” เอ่อ...ถึงกับต้องประสานเสียงกันเลยเหรอวะ โคตรหยามอ่ะ
“กูล่ะอยากจะด่ามึงให้หายโง่จริงๆ ไอ้แอล ไอ้น่ารัก ไอ้สวย ไอ้แม่ศรีเรือน ไอ้ลูกแมว ไอ้แอ๊บแบ๊ว ไอ้งามหยดย้อย ไอ้นางฟ้านางสวรรค์ ฯลฯ” เป็นคำด่าที่โคตรเจ็บปวดสำหรับผมเลยครับ
“ถ้ามึงจะด่ากูแบบนี้ มึงพากูไปแปลงเพศง่ายกว่าไหม ไอ้พวกเวร!!” กูประชดนะ อย่าเสือกทำจริงล่ะ ของเดิมที่แม่กูให้มาดีอยู่แล้ว
.
.
.
เมื่อเช้าตอนพี่เภามารับผมที่คอนโด แล้วมาส่งที่มหาลัย ผมโคตรเกรงใจเลยครับ เพราะคุณชายแกมาแบบชุดไปรเวท ผมก็เลยถามด้วยความสงสัย คำตอบคือ...
‘อ๋อ...ช่วงนี้ปั่นโปรเจค ไม่ค่อยเข้าเรียนน่ะ แต่ไม่เป็นไร มาส่งได้’
พอเงยหน้าขึ้นมามองรอบด้านผมก็ต้องตกใจ เฮ้ย...นี่มันเป็นความเคยชิน หรือสัญชาติญาณวะเนี่ย พอเลิกเรียนปุ๊บ ขามันก็พาผมเดินมารอคนขับรถส่วนตัวที่หน้าคณะ...แบบไม่รู้ตัว
เออะ...อาจจะเป็นความเคยชินก็ได้มั้ง เพราะทำมันอยู่ทุกวัน ว่าแต่คืนนี้จะทำกับข้าวอะไรดีล่ะ เดี๋ยวจะได้แวะซื้อของสดถูก เฮือกกก!! อันนี้ก็เป็นเพราะความเคยชินใช่มั้ย ชักจะน่ากลัวมากขึ้นทุกวัน แม่ง...ทำแบบนี้แล้วเหมือนเป็นแฟนกันเลย รอมันมารับ คิดว่าจะทำอะไรให้มันกิน ตายๆๆ
5 นาทีผ่านไป.....
10 นาทีผ่านไป.....
15 นาทีผ่านไป.....
30 นาทีผ่านไป.....นี่เป็นครั้งแรกเลย ที่ผมรอใครซักคนด้วยความอดทนมากขนาดนี้ คิดไปสารพัดสารพัน ถึงเหตุผลที่อีกคนจะมาช้า อาจจะลืมมารับ อาจจะรถติด แม่ง...แค่หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรถามก็จบ จะคิดทำไมให้มันวุ่นวายวะ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
รอบแรก...ดังอยู่นานก็ไม่มีคนรับ จนสายตัดไปเอง
รอบสอง...ก็เหมือนเดิม ไม่มีคนรับ เริ่มใจไม่ดีแล้วแฮะ ก็เป็นห่วงนิดๆตามประสาคนรู้จักกันน่ะ
รอบสาม...
((อืม...แอลเหรอ))
เหวอออออ!! ทำไมเสียงคุณชายถึงดูอ่อนระโหยโรยแรงแบบนั้นล่ะ
“อ่า...พอดีเลิกเรียนแล้ว เห็นยังไม่มารับ เลยลองโทรมาดูน่ะ” ผมอ้อมแอ้มตอบไป หน้าจะร้อนเพื่อ...ทอดไข่เหรอครับ?? ง่ะ...มุกนี้ไม่ขำ (อีกแล้ว)
((อืม...โทษทีนะ...วันนี้ไม่ต้องมาแล้วล่ะ...กลับห้องได้เลย...ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งนะ)) เสียงคุณชายฟังดูแหบๆแห้งๆเหมือน...เหมือนคนไม่สบายเลย
“เอ่อ...ไม่สบายเหรอ” รู้สึกเป็นห่วงยังไงไม่รู้แฮะ
((อืม คงจะนอนไม่พอน่ะ แค่กๆๆ ไม่ต้องมาหรอก เดี๋ยวติด แค่กๆๆ...แค่นี้นะ))
ปลายสายกดวางไปแล้ว แต่ผมยังยืนนิ่ง เอาคิ้วมาชนกัน คิดไม่ตกว่าทำอะไรยังไงต่อดี จะให้ผมกลับบ้านตามที่คุณชายบอกก็ดูจะเห็นแก่ตัวเกินไป ผมเองก็ไม่ใช่คนใจร้าย ที่พอรู้ว่าอีกคนป่วยแล้วจะไม่ยอมไปดูดำดูดี แถม...หมอนั่นยังอยู่คนเดียวอีก จะเอายาที่ไหนกิน ใครจะทำข้าวให้ จะเช็ดตัวเองได้ไหม โอ๊ย...สารพัด
รู้สึกตัวอีกที ขามันก็เดินมาจนถึงรถไฟฟ้าบีทีเอสแล้วครับ คนรู้จักกัน ก็ต้องหัดไปเยี่ยมเยียนกัน จริงมั้ยครับ
.
.
.
ผมมาถึงคอนโดคุณชายพร้อมถุงยาและโจ๊ก คิดเอาเองว่าคนป่วยควรจะกินอาหารอ่อน ก็เลยซื้อโจ๊กมาเป็นอาหารเย็นสำหรับคนป่วย มาถึงก็ต้องแลกบัตรเหมือนคราวแรกที่มา เพราะว่าไม่ได้มากับคุณชาย ไม่มีคีย์การ์ดครับ เลยต้องทำตามกฎของคอนโด เส้นใหญ่แค่ไหนก็ไม่มีข้อยกเว้นครับ
พอมายืนอยู่หน้าประตูห้องที่คุ้นเคย ก็รู้สึกแปลกประหลาด เป็นครั้งที่สองที่มาเองคนเดียว พยายามสะบัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้งไป คนป่วยเขากำลังรออยู่ จะมาคิดเยอะแยะอะไรกัน
เฮ้อ...นี่ต้องเป็นเพราะโดนนิหน่ากับไอ้เวย์แซวทุกวัน แถมบางคนยังชอบพูดจารุกรานความแมนของอีกต่างหาก หัวใจผมถึงได้ปั่นป่วนขนาดนี้ โอย...แล้วยังคู่กรณี ที่ขยันทำตัวเป็นคนดีกับผมอีก
อ่า...เหมือนจะเห็นชีวิตตัวเองโรยด้วยกลีบกุหลาบสีม่วงแฮะ
ติ๊งต่อง...ยืนรออยู่เกือบห้านาทีครับ กว่าคุณชายจะลุกมาเปิดประตู พอเห็นร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงกรอบประตู ผมก็อ้าปากค้าง ห้ามคำพูดที่หลุดออกจากปากไปไม่ทัน
“
เหวอ!!...ทำไมโทรมจังล่ะ?”
คุณชายสวมเสื้อยืดกับกางเกงบอล หน้าแดงก่ำเหมือนคนเป็นไข้ ผมรีบดันคุณชายที่ยืนขมวดคิ้วงงใส่ผมกลับเข้าไปในห้อง คุณชายก็เดินไปนอนแผละอยู่ที่โซฟาทันทีเหมือนคนหมดแรง ท่าทางจะไม่สบายเอาเรื่องอยู่ โชคดีนะเนี่ยที่แวะมาดู
“บอกแล้วว่าไม่ต้องมา เดี๋ยวก็ติดไข้หรอก แค่นอนไม่พอเอง”
คนป่วยยังอุตส่าห์มีแรงมาสั่งสอนผมอีกครับ ผมวางของที่ซื้อมาลงบนโต๊ะกินข้าว ก็รู้อยู่หรอกว่านอนไม่พอ เพราะมัวแต่ทำโปรเจค แล้วยังอุตส่าห์ไปรับไปส่งผมทุกวันอีก ความจริงผมควรจะเอะใจตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ที่คุณชายไปส่งผมแล้วหน้าดูซีดๆผิดปกติ
“เดี๋ยวไปอุ่นโจ๊กให้นะ กินแล้วจะได้กินยา ตัวร้อนจี๋เลยอ่ะ” ผมแตะฝ่ามือลงบนหน้าผากคุณชาย แล้วก็แทบสะดุ้ง ตัวร้อนยังกับไฟ ถ้าผมไม่มาจะเป็นยังไงเนี่ย
คนป่วยเองคงคร้านที่จะเถียงผม หรือไม่มีแรงเถียง เลยพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน เห็นอย่างนั้นผมเลยอดไม่ได้ ต้องสะกิดให้เข้าไปนอนในห้องนอนให้สบายตัว เสร็จแล้วผมก็ออกมายืนอุ่นโจ๊กที่ซื้อมาให้ร้อน
ยอมรับเลยก็ได้ ว่าเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน ป่วยแล้วยังต้องมาอยู่คนเดียวอีก เวลาผมไม่สบาย ผมยังไม่ชอบอยู่คนเดียวเลยครับ ถ้าไม่มีคุณแม่ให้อ้อน อย่างน้อยก็ขอโทรตามเพื่อนมาดูแลหน่อยเถอะ อยากจะบอกเหมือนกันว่า ช่วงนี้ไม่ต้องไปส่งผมก็ได้ รอให้โปรเจคเสร็จก่อน แล้วค่อยไปรับไปส่งผมก็ไม่เป็นไร แต่คุณชายก็ไม่ยอม ไม่รู้จะอะไรนักหนากับการไปรับไปส่งผม
แต่สารภาพอีกก็ได้ว่า ความจริงผมก็เริ่มชินแล้วเหมือนกัน กับการที่มีคนไปรับไปส่ง มีคนคอยเป็นห่วง ไม่ใช่ว่าพวกเพื่อนผมมันไม่ห่วงผมนะครับ แต่ความรู้สึกที่ได้รับมันคนละแบบ เพราะพี่เภาเขาก็ชัดเจน ว่าเขาไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนผมแน่ๆ ผมฉลาดใช่มั้ยครับ เจอหยอดทุกวันอย่างกับที่บ้านขายทองหยอด ถ้าไม่รู้นี่ผมคงต้องกินหญ้าแล้วล่ะ
รอให้ผมมั่นใจกว่านี้ก่อนละกันครับ พี่เภาเป็นคนดี หน้าตาดี ชาติตระกูลดี แต่ผมคงไม่ได้เลือกคบคน แค่เพราะเขาเป็นคนดี หน้าตาดี หรือชาติตระกูลดี ผม...อยากให้เราทำความรู้จัก ค่อยๆเรียนรู้กัน และเข้าใจกันมากกว่านี้ เพราะผมก็ยังรู้จักพี่เภาแค่บางส่วน พี่เภาเองก็ยังไม่รู้จักนิสัยทั้งหมดของผม ความจริงแล้วผมเองก็อาจจะมีบางมุมที่พี่เภาคิดไม่ถึงก็ได้
.
.
.
พอผมอุ่นโจ๊กแล้วเอาลงชามเรียบร้อย ก็ถือวิสาสะเดินเข้าไปดูพี่เภาในห้อง อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด คนที่ไม่สบาย มักจะต้องการการพักผ่อน และพี่เภาก็หลับไปแล้ว
อยากจะปล่อยให้นอนหลับเหมือนกันนะ แต่ถ้านอนก็ไม่ได้กินข้าว ถ้าไม่ได้กินข้าวก็ไม่ได้กินยา ถ้าไม่ได้กินยาก็ไม่หาย เอ่อ...งงไหมครับ เอาเป็นว่า สุดท้ายผมก็ต้องขอขัดจังหวะการพักผ่อนของพี่เภา
“พี่เภา...ลุกมากินโจ๊กก่อนเร็ว จะได้กินยา”
พี่เภาปรือตาขึ้นมามอง แล้วก็ค่อยๆชันตัวขึ้นมานั่งพิงพนักหัวเตียง พอเห็นพี่เภานั่งเรียบร้อยดีแล้ว ผมเลยส่งชามโจ๊กให้ นั่งรอจนคนป่วยกินหมด ผมก็ส่งยาและน้ำตามให้
“ขอบคุณนะ ช่วงนี้ต้องลำบากให้มาคอยดูแลอยู่เรื่อยเลย” พี่เภาพูดเสียงแหบ
“ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่ได้ลำบากอะไรซักหน่อย ยังไงก็เป็นหน้าที่ของผมนี่นา” ตอบแล้วก็ส่งยิ้มกว้างให้ แต่เหมือนคนฟังจะรู้สึกขัดหู ดวงตาคมเลยปรากฏแววไหววูบ ก่อนจะอดตัดพ้อออกมาไม่ได้
“พี่นึกว่าแอลเป็นห่วงกันซะอีก ตกลงที่มาเยี่ยมมาดูแลก็เพราะหน้าที่เหรอ”
จริงหรือเปล่าครับ ที่เวลาคนเราป่วยมักจะอ่อนแอ และก็อยากมีใครซักคนมาดูแล จนเผลอแสดงอาการใจน้อย ผมพยายามกลั้นยิ้มกับการที่คนตัวโตทำท่าน้อยใจผม แหม...จะมีใครได้เห็นมุมนี้ของเดือนมหาลัยบ้างไหม
“แล้วบอกตอนไหนว่าไม่ได้เป็นห่วง”คนป่วยสีหน้าดีขึ้นนิดนึง ดวงตาคู่คมที่มองสบผมกลับมาเป็นประกายอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว แต่ในเมื่ออยู่กันแค่นี้ คำพูดที่คิดว่าเบา มันเลยก้องกังวานชัดเจนในความรู้สึกของผม
“ดีจัง แสดงว่าที่ลงทุนลงแรงไปก็ไม่สูญเปล่า”
แล้วคนป่วยก็ผล็อยหลับไปอีกที ด้วยฤทธิ์ยา และดูท่าแล้วน่าจะนอนยาวจนถึงเช้าเลย ผมขยับผ้าห่มคลุมให้ดีๆ ก่อนจะเอาชามที่กินเสร็จเรียบร้อยแล้วไปเก็บล้าง
.
.
.
ผมไม่ได้เอารถตัวเองออกมาขับอยู่นาน เช้าวันนี้เลยถือโอกาสเอาออกมาแล้วแวะเติมน้ำมัน จุดหมายปลายทางก็คือที่ทำงานผมนั่นแหล่ะครับ จะแวะมาดูซะหน่อยว่าคนป่วยอาการดีขึ้นหรือยัง หลังจากเมื่อคืนพอทำอะไรเรียบร้อย ผมก็ชะโงกหน้าเข้าไปดูอีกรอบ ก่อนจะนั่งรถกลับคอนโดตัวเอง
วันนี้เลยแวะซื้อน้ำผึ้งติดมือมาด้วย สมัยอยู่กับคุณยายได้ใช้ประโยชน์ประจำ สรรพคุณนับไม่ถ้วน เผื่อคุณชายยังไม่หาย จะได้ผสมนมอุ่นให้ดื่มเข้าไปซะ
เมื่อวานตอนกินโจ๊ก พี่เภาบอกให้ผมหยิบคีย์การ์ดสำรองกลับไปด้วย วันนี้เลยไม่ต้องกดออด ให้เจ้าของห้องต้องลากสังขารออกมาเปิด แต่พอเปิดประตูเข้าไป ร่างสูงที่นอนดูทีวีอยู่ตรงโซฟาก็ผงกหัวขึ้นมาดู ก่อนจะส่งยิ้มให้
“มาเช้าจัง...”
ผมเดินเข้าไปดูคนป่วย แตะหน้าผากดูก็รู้สึกว่าไข้จะลดแล้ว แถมหน้าตาก็ดูมีชีวิตชีวากว่าเมื่อวาน แล้วยังอุตส่าห์ลุกมาเปิดทีวีดูอีก เหลือเกินจริงๆ
“อาบน้ำหรือยังเนี่ย” ถามทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว เมื่อวานสวมชุดไหน วันนี้ก็ยังใส่ชุดเดิมไม่มีเปลี่ยน
เพิ่งรู้นะครับเนี่ย ว่าเวลาคนเราป่วย ระดับความดื้อด้านจะเพิ่มขึ้น ขณะที่อายุสมองจะลดลงฮวบฮาบ ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดก็กำลังนอนดูทีวีหน้าตาเฉยอยู่นี่ไงครับ
“ยัง...รอคนมาอาบให้”
“ไม่สบายหรือพิการ ถึงอาบเองไม่ได้ ถ้าอยากได้คนอาบให้ ก็โทรตามพวกสาวๆมาสิ”
คุณชายหันมาคว้าข้อมือผมไว้แน่น เหมือนกลัวผมจะเดินหนี ดวงตาคู่ที่สบตากับผมอยู่ ก็เป็นดวงตาคู่เดิม ที่พอมองอย่างนี้ก็สะท้อนแต่เงาผม แต่วันนี้มันดูจริงจังกว่าทุกที
“อย่าพูดอย่างนี้นะ เพราะมันเป็นการดูถูกความรู้สึกของพี่ที่ให้แอล รู้ไว้เลยนะ...ว่าพี่จีบทีละคนคบทีละคน และแอลยังเป็นคนแรกที่พี่เป็นฝ่ายจีบก่อนด้วย”
“ก็พูดเล่นเองน่า ไม่ได้ทำก็ดีแล้วไง”
“พูดเล่นก็ไม่ได้ เพราะพี่ไม่ใช่คนแบบนั้น เคยพูดให้ฟังแล้วไง ว่ากับแอลน่ะ...
พี่จริงจัง”
“หายดีแล้วก็ไปอาบน้ำเร็ว จะได้สบายตัว
ลุกสิ”
“ทุกวันนี้พี่ยังรุกไม่พออีกเหรอ”“มันคนละลุกกันได้ป่ะ กวนตีนหว่ะ”
คนที่ทำหน้าตาขึงขังจริงจังเมื่อกี้หายไปไหนหว่ะ ไอ้พี่เภาจอมกวนตีนกลับมาอีกแล้ว ผมรีบเดินหนีไปที่ครัวเลย แต่ก็ยังแว่วเสียงของคนเพิ่งหายป่วย ที่ดูเหมือนจะกระดกลิ้นร.เรือซะชัดแจ๋วดังตามมา
“รุกให้ก็ได้ ถ้ารุกแล้วอย่ามาว่ากันทีหลังนะ รุกเลยดีไหม” เออ...กูรู้แล้วว่ามึงจะรุก แม่งย้ำอยู่ได้ว่ารุกๆๆ ถามกันซักคำหรือยังว่าจะรับไหม เดี๋ยวพ่อก็รุกกลับเข้าให้แล้วจะหนาว แม่ง...กวนตีนชิบเป๋ง แช่งให้ไข้กลับดีไหมเนี่ย
“บอกให้ลุกขึ้นมาจากโซฟา ไม่ใช่รุกแบบนั้น ไข้ขึ้นจนต่อมรับรู้บกพร่องเหรอไงวะ”.
.
.
ผมทำข้าวเช้าและกลางวันสำหรับคุณชาย เพราะผมมีเรียนบ่าย เดี๋ยวก็ต้องออกไปเรียนแล้ว พอคุณชายแกบอกจะไปส่ง ผมรีบเบรกเอี๊ยดทันที บอกว่าเอารถมา ไม่ต้องลำบาก พักผ่อนไปเถอะ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นผมจะแวะมาทำข้าวเย็นอีกที
คุณชายมันทำหน้าเหมือนโดนขัดใจ แต่พอเจอผมสวมบทโหดใส่บ้าง ก็ยอมแบบจำใจ ถ้ารู้ว่าโหดใส่แล้วจะไม่กล้าหือนะ พ่อโหดใส่ซะตั้งแต่วันแรกที่เจอเลยดีไหม
“วันอาทิตย์ที่จะถึง ว่างหรือเปล่า?”
“ว่าง ไม่ได้ไปไหน ช่วงนี้ฉันไม่ได้รับนัดใครสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก ไม่รู้จะโดนเจ้านายเรียกใช้งานขึ้นมาตอนไหน” ผมประชดมันกลับไป มันไม่ได้ว่าอะไร ยิ้มรับอีกต่างหาก
“ดีมาก ต่อไปนี้ถ้าใครชวนไปไหนก็มาขออนุญาตพี่ก่อนนะ” ดูมันพูดออกมาหน้าตาเฉยเลยครับ
“น้อยๆหน่อย เป็นแค่เจ้านายอย่างเดียวไม่พอ จะมาเป็นพ่อด้วยเหรอไง”
“ไม่อยากเป็นพ่อหรอก เป็นแฟนแทนได้ไหมล่ะ”กำลังซดแกงจืดอยู่ แทบพุ่งเลยครับ ผมตวัดตามองมันดุๆ นอกจากมันจะไม่หลับสายตา แล้วยังจะมาทำหน้าจริงจังใส่อีก คือกูยังไม่พร้อมไง
“ไหนบอกให้เวลาเดือนนึงไง”
“ถามดู เผื่อตัดสินใจได้แล้ว”
เอิ่ม...คบกันนะ ไม่ใช่ซื้อของ จะได้ตัดสินใจอะไรง่ายดาย ผมไม่อยากเอาเปรียบอีกฝ่าย ตกลงคบไปตอนที่ผมยังไม่ชัดเจนในตัวเองหรอก ในเมื่อเขาชัดเจนและทุ่มเทมาขนาดนี้ ก็รอให้ผมชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเองอีกน้อยละกัน
“ตกลงวันอาทิตย์มีธุระอะไรหรือเปล่า” ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องครับ ยิ่งคุยนานชักจะเลยเถิด เดี๋ยวกู่ไม่กลับยิ่งยุ่ง
“จะพาไปที่บ้านใหญ่น่ะ”
ผมถือช้อนค้างเลยครับ คิ้วขมวดเค้าหากันโดยอัตโนมัติ
“ไปที่บ้านใหญ่ ไปทำไม”
“ก็ตอนกลับบ้านพี่ไปเล่าให้ม๊าฟัง ว่าพ่อบ้านที่จ้างมาทำอาหารอร่อยมาก ที่บ้านก็เลยอยากจะลองชิม นะ...เดี๋ยวไปรับที่คอนโด แล้วไปทำอาหารเย็นกินกันที่บ้านใหญ่”
“แล้วไป จะไปตอนไหนก็มารับที่คอนโดละกัน” ผมตอบแล้วก็ไม่สนใจอะไรอีก ก้มหน้าก้มตากินข้าวให้เรียบร้อยดีกว่า เดี๋ยวจะได้ออกไปเรียนซักที
ว่าแต่...คุณชายมันจะยิ้มกริ่มทำไมครับ สงสัยจะไม่สบายจนเพี้ยน เออ...ฮัมเพลงอีกนะ เอาเข้าไป
.
.
.
ช่วงนี้คิวผมแน่นเอี๊ยดยิ่งกว่าซุปตาร์คิวทองอีกครับ สมัยอยู่โรงเรียน คนรู้จักแก๊งผมกันทั่ว ตั้งแต่ยามยันอาจารย์ปกครอง และวันนี้ไอ้หล่อนิ่งเพียวมันก็นัดพวกผมมาเจอกันที่โรงอาหารคณะนิติ ส่วนเหตุผลที่มันนัดมาเหรอครับ มันบอกแค่ว่า...
‘เมื่อวานตอนเย็น มิสนงนุชโทรมาหากูหว่ะ’
มิสนงนุชคืออาจารย์แนะแนวที่โรงเรียน และเป็นอาจารย์ประจำชั้นของไอ้เพียวด้วย พวกผมเองก็สนิทกับแก เพราะสมัยเรียนชอบไปป่วนประจำ
ผมนั่งอยู่ที่โรงอาหารคณะนิติ ตาก็คอยมองสอดส่องซ้ายขวา ไอ้แทนมันไปต่อคิวซื้อข้าวให้ผม ส่วนไอ้เวย์รับหน้าที่ซื้อน้ำ แต่หน้าที่ผมสำคัญสุดครับ...เฝ้าโต๊ะ ไอ้เวย์มันให้เหตุผลว่า
“เอ๋อๆอย่างมึงอ่ะ นั่งเฝ้าโต๊ะไปเถอะ”
อีกอย่างมันคงวางใจว่าคณะนิตินี่ดูแล้วไม่อันตรายเท่าไหร่ เพราะประชากรผู้หญิงเยอะกว่าผู้ชาย มันเลยพอจะวางใจให้ผมนั่งหง่าวอยู่คนเดียวได้
แปบเดียว ไอ้เวย์ก็ยกถาดที่มีแก้วน้ำ 4 แก้วกลับมาวาง ตามด้วยไอ้แทนที่ซื้อข้าวขาหมูมาสองจาน ของผมกับมัน แล้วก็ข้าวมันไก่อีกหนึ่งของไอ้เวย์
“กูไม่รู้ว่าไอ้เพียวมันจะแดกอะไร รอมันมาซื้อเองละกัน”
“เออ...มันตกส้วมตายหรือเปล่าวะ ตัวเองเป็นคนนัด แม่งยังไม่ยอมโผล่หัวมาเลย กูอุตส่าห์ถ่อมาถึงคณะมัน ไกลก็ไกล ดีนะที่ผู้หญิงเยอะ”
“มึงแม่งขี้บ่นหว่ะน้องแอล”
“แทน มึงดูเพื่อนมึงว่ากูอ่ะ”
“อ้าว...แล้วมันไม่ใช่เพื่อนมึงเหรอ”
“เปล่า มันเป็นขี้ข้ากู หึหึ”
ไอ้เวย์มันเลยตบหัวผมไปทีด้วยความหมั่นไส้ ตอนนี้พวกผมเริ่มกินข้าวแล้วครับ ขี้เกียจรอไอ้เพียวมัน กินจนเหลือคำสุดท้าย ไอ้เพียวมันก็ยังไม่โผล่มาซะที ผมเลยยัดเข้าปาก ไม่สนใจมันแล้วครับ
“ไอ้เพียวมันไปหลีหญิงอยู่ที่ไหนหรือเปล่าวะ”
“กูไม่ใช่ไอ้เวย์นะ ไอ้น้องแอล”
ตายยากครับ มันโผล่มาแล้วพร้อมด้วยมาดหล่อเนี้ยบเหมือนเดิม อืม...มึงโบกมือทักทายรุ่นพี่รุ่นน้องมึงให้เสร็จก่อนก็ได้นะเพียว ผู้หญิงแม่งทักมันเกือบทั้งโรงอาหาร มันทักจนเสร็จแล้วค่อยหันมาสนใจเพื่อน ที่ตอนนี้กินข้าวกันเสร็จหมดแล้ว
“ทำไมพวกมึงกินไม่รอกูกันเลยวะ”
“กินพร้อมมึง ก็ไม่ได้ทำให้ข้าวกูอร่อยขึ้นซะหน่อย” ไอ้เวย์
“มึงอยากกินพร้อมกู มึงก็ซื้อมาให้กูอีกจาน กูจะได้กินพร้อมมึง” ผมเอง
“มึงไม่ต้องสนใจมันสองตัวเลยไอ้เพียว ตกลงมิสนงนุชโทรมาเรื่องอะไรวะ” ไอ้แทนนี่เป็นกรรมการห้ามมวยตลอดอ่ะ
“อ๋อ วันศุกร์ตอนบ่ายพวกมึงว่างกันนี่ มิสนงนุชเขาจะจัดแนะแนวพวกรุ่นน้องที่โรงเรียนอ่ะ ทีนี้เขาติดต่อกูได้ เขาเลยอยากให้พวกเราอ่ะ ไปช่วยแนะแนว ไปเล่าประสบการณ์ในรั้วมหาลัยให้รุ่นน้องฟัง”
“ไอ้เวย์คงมีแต่ประสบการณ์ฟันหญิง”
“กูว่าอันนั้นมันมีตั้งแต่รั้วโรงเรียนแล้วหว่ะ ไม่ต้องรอจนเข้ารั้วมหาลัยหรอก”
หึหึ...สรุปพวกผมจะมาสาวไส้ไอ้หล่อเวย์กันครับ มันเริ่มนั่งทำหน้างอละ อย่ามางอนเลย ยังไงพวกกูก็ไม่ง้อมึงหรอก ไม่ใช่บรรดาผู้หญิงในสต็อคของมันนะ
“สรุปคือพวกมึงว่างนะ กูจะได้คอนเฟิร์มมิสเค้าไป แล้วจะไปกันยังไง”
“ไปพร้อมกันหมดละกันพวกมึง ช่วยลดโลกร้อน ที่โรงเรียนยิ่งหาที่จอดรถยากๆอยู่ อีกอย่าง กูไม่อยากเอารถกูไปจอดล่อลูกฟุตบอลด้วย”
“อ๋อ เหมือนที่สมัยเรียนมึงชอบเตะบอลอัดรถมาสเซอร์ธงชัยบ่อยๆอ่ะนะ”
“ไอ้แอลหว่ะ ที่เห็นรถมาสเซอร์เป็นโกล ไม่ใช่กู มึงอย่ามามั่ว”
“แค่สามครั้งเอง บ่อยๆตรงไหนกันวะ พวกมึงแม่งก็ปรักปรำกูเกินไป ความจริงมันไม่ใช่ความผิดกูเลยนะ ใครเขาเอารถมาจอดข้างสนามบอลกันไงวะ”
“คิดถึงสมัยเรียนเหมือนกันหว่ะ พวกเรานี่แม่งก็คบกันนานน่าดูนะเนี่ย ถ้าจบมหาลัย ก็คบกันมาสิบปีพอดี เกือบครึ่งหนึ่งของชีวิตเลยหว่ะ” ไอ้เพียวดูซาบซึ้งกับมิตรภาพ
“เพราะไม่มีใครคบหรือเปล่าวะ เลยต้องมาคบกันเอง ฮ่าๆๆ”
วันศุกร์ที่จะถึง ผมจะกลับโรงเรียนแล้วครับ พูดแล้วก็คิดถึง ทุกคนรู้จักเด็กชายวีรินทร์และนายวีรินทร์กันเกือบหมด วีรกรรมเยอะจนอาจารย์พากันเอือมระอา มาโรงเรียนสายประจำ เตะบอลอัดรถอาจารย์แบบไม่ได้ตั้งใจ แอบตั้งวงไพ่ในห้องชมรมดนตรี...ง่า อย่าเอาเยี่ยงอย่างนะครับ
- END STEP 08 –
สุขสันต์วันแม่นะคะ...เอามาเสิร์ฟหนึ่งตอนค่ะ ^^
เผื่อมีคนสงสัย ว่าผู้ชายแบบน้องแอลมีอยู่จริงด้วยเหรอ ตอบว่า...มีค่ะ!!
คนรู้จักเราเองค่ะ ทำงานบ้าน ทำกับข้าวเป็นเลิศ ผู้ชายแบบนี้มีจริงนะเออ
คู่อื่นรอก่อนเน๊อ น้องแอลกับพี่เภายังไม่ได้กันเลย >"< ขนาดขายทองหยอดทุกวัน
บางทีก็สงสาร(?)น้องแอล โดนรังแกทางคำพูดบ่อยเกินไป ฮา...
รักน้องแอล รักพี่เภา และรักคนอ่าน...ขอบคุณที่ชอบกันนะคะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1504997 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก