- STEP 05 -
WAY's Sideผมเดินออกมาคุยโทรศัพท์กับเด็กอักษรที่กำลังตามจีบอยู่ กว่าจะเคลียร์กันรู้เรื่อง ว่าผมมากับเพื่อน ไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่น ก็เสียค่าโทรศัพท์บาน พวกผู้หญิงนี่คิดมากแล้วก็เข้าใจยากชะมัด
เดี๋ยวต้องรีบกลับเข้าไปดูแอล ถ้าเบียร์เข้าปากแอลตอนอยู่กับพวกผมก็ไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าอยู่กับคนอื่นนี่...ไม่อยากจะคิด ขนาดพวกผมยังจัดการจนเหนื่อยเลย กำลังจะเดินกลับเข้าไปกันท่าพี่คราม แล้วก็นั่งเฝ้าไอ้แอล เสียงโทรศัพท์ก็ดังมาอีก
...แต่อย่ามาจิ๊จ๊ะให้มันมากไป มันจะเป็นบ้า เรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่
หากเปลี่ยนเป็นจ๊ะจ๋าจะดีกว่าไหม ฉันว่าเข้าท่า แต่ถ้าจิ๊จ๊ะ ฉันก็ต้องไป...เห็นชื่อคนโทรมาแล้วก็ต้องถอนหายใจ สี่ทุ่มแล้ว พี่ชายผมคงเพิ่งเสร็จจากงานเลี้ยง แล้วโทรหาไอ้แอลไม่ได้ เลยโทรหาผมแทน แม่ง...ซวยอีกแล้ว ขนาดยังไม่ทันเป็นแฟนกันนะ ถ้าเป็นแฟนกันขึ้นมาเมื่อไหร่ ไอ้แอลไม่ได้กระดิกไปไหนแน่
ก็พี่เภาน่ะ...ทั้งขี้หึงทั้งขี้หวงโคตรพ่อโคตรแม่เลยครับ"ว่าไงพี่เภา"
((อยู่ไหนวะเวย์ ทำไมฉันโทรติดต่อแอลไม่ได้ เสียงดังอย่างนี้นี่แกอยู่ผับใช่ไหม แล้วแอลอยู่กับแกหรือเปล่า))
มาเป็นชุดเลย จะตอบคำถามไหนก่อนดีวะ นี่ผมเป็นเพื่อนสนิทมันนะ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนไปขโมยลูกชาวบ้านมา
เมื่อก่อนไอ้แอลมันก็มาเมามารั่วประจำ ก็ไม่มีปัญหาอะไร นี่ผมก็มาเฝ้ามันตามปกติ ไม่ได้ปล่อยให้มาคนเดียว พี่ชายผมนี่แค่ความสัมพันธ์คืบหน้าหน่อย ทำเป็นหวงออกนอกหน้าจนน่าหมั่นไส้
"อยู่ผับ XXX ตรงเอกมัยอ่ะพี่ พอดีพี่รหัสเขาพามาเลี้ยง"
((แอลอยู่ด้วยหรือเปล่า))
เสียงเหี้ยมจริงวุ้ย พี่กู ทำยังกับผัวเผลอ แล้วเมียหนีเที่ยวเลย นี่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะครับพี่ อย่าให้มันออกนอกหน้า ยังไงผมก็ยังหวงเพื่อนผมอยู่
"เอ่อ...อยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้ผมไมได้อยู่กับมัน พอดีออกมาคุยโทรศัพท์"
((ไปกินกับใครมั่ง?))
“ก็มีพี่คราม พี่รหัสผมกับพี่เจตน์ พี่รหัสไอ้แอลอ่ะ”
((แกรีบไสหัวกลับเข้าไปดูแลแอลเดี๋ยวนี้เลย อีกไม่เกินสิบห้านาทีฉันไปถึง))
วางไปแล้ว โชคดีนะว่าคอนโดพี่เภาอยู่แถวนี้ อีกไม่เกินสิบห้านาที ระเบิดลงแน่นอน ผมคิดอย่างปลงๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปข้างใน พอเข้ามาใกล้ถึงโต๊ะก็ต้องชะงัก ไอ้พี่ครามนี่แม่งไว้ใจไม่ได้จริงๆ ออกไปแปปเดียว มานั่งแทนที่ผมละ
เฮ้ย!!...แล้วทั้งไอ้พี่ครามกับไอ้พี่เจตน์ มันจะมานั่งประกบ ลูบหลังลูบไหล่ไอ้แอลทำไมวะ เร็วเท่าความคิด ผมรีบพุ่งตัวไปที่โต๊ะทันที
"ฮึก...ฮึก...ฮือออออออ" ซวยแล้วกู ใครทะลึ่งให้มันกินเบียร์วะ
ผมให้มันถลึงตาใส่พี่คราม ให้มันรีบย้ายก้นตัวเองกลับไปที่เดิม แล้วผมก็ลงไปนั่งแทนที่มัน ดึงไอ้แอลเข้ามาหาตัวผม ตอนนี้มันนั่งตาแดงก่ำ น้ำตาไหลพราก สะอื้นน้อยๆ ยกมือปาดน้ำตาตัวเองป้อยๆ...น่ารักฉิบหายเลย แต่ไม่ใช่เวลามาชื่นชมความน่ารักมันครับ
เวลาแอลมันกินเบียร์ทีไร มันจะต้องร้องไห้เป็นเผาเต่าทุกที ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ผมไม่ได้เดือดร้อนอะไร เวลาที่มันร้องไห้ ถ้าตอนมันร้องไห้ จะไม่น่ารักน่าจับกดพอๆกับตอนที่มันอ้อน ก็ดูมันร้องไห้จนตาแดง ปากแดง จมูกแดง เหมือนเด็กๆ
"ใครเอาเบียร์ให้กินเนี่ยแอล"
"ฮึก...ฮึก...พี่คราม พี่ครามให้กินเบียร์"
ไอ้พี่ครามแม่งสะดุ้งเลยนะมึง พอหันไปตวัดตามอง มันก็รีบแก้ตัวทันที
"ขอโทษที พี่ไม่รู้นี่ว่าแอลกินเบียร์แล้วจะเป็นแบบนี้"
"เออๆ ช่างมันเหอะพี่ รู้แล้วคราวหลังก็อย่าให้มันกินอีก" ผมบอกไอ้พี่ครามเสร็จ ก็ต้องมานั่งลูบหัวลูบไหล่ ปลอบไอ้แอล
ดีมาก...เสื้อเชิ้ตดีเคเอ็นวายผม เปื้อนน้ำตามันเป็นดวงเลย ตัวนี้แม่งแพงซะด้วย
“เวย์...อยากกินยาคูลท์อ่ะ...ฮึก...ฮึก...”
เอิ่ม...มาเที่ยวผับ แล้วกูจะไปหายาคูลท์จากไหนวะ
นอกจากมันจะขี้แงแบบไม่มีเหตุผลแล้ว เหมือนอายุสมองมันจะถอยหลังไปด้วย เพราะมันจะโวยวายหาแต่ของกินประหลาดๆ เท่าที่หัวสมองเบลอๆของมันจะนึกขึ้นได้
“มันไม่มีอ่ะแอล เอาอย่างอื่นแทนได้เปล่า”
มันส่ายหัวด๊อกแด๊กไปมาเหมือนเด็ก และตั้งท่าจะแหกปากร้องเสียงดังกว่าเดิม พี่ครามเลยบอกว่าจะพยายามไปหามาให้ ผมนั่งปลอบอยู่นาน มันก็ยังไม่สงบซะที จนไอ้พี่ครามกลับมาพร้อมยาคูลท์ ซึ่งไม่รู้ว่าพี่แกไปเอามาจากไหน โคตรสามารถอ่ะ
พอยื่นยาคูลท์ให้ปุ๊บ ไอ้แอลก็รับเอาไปแล้วดูดเหมือนเด็กๆ เสร็จแล้วก็ยิ้มตาหยี ไอ้พี่ครามกับไอ้พี่เจตน์แม่งทำหน้าเคลิ้มเลย ไม่ได้สนุกอย่างที่คิดนะเว้ย กว่าจะปลอบมันให้สงบได้เนี่ย
พอดูดยาคูลท์หมด มันก็ส่งขวดเปล่าคืนพี่คราม หันซ้ายหันขวา ทำหน้าเหมือนถูกขัดใจ แล้วก็...แหกปากร้องอีกแล้วกู
"ฮึก...ฮึก...ฮืออออออ...จะกลับบ้านอ่ะ กลับบ้านนนนน"
"เออ เดี๋ยวพากลับ กินน้ำแล้วก็เช็ดหน้าเช็ดตาก่อนนะ"
"ไอ้เวย์!!!..." บอกผมที ว่านี่ไม่ใช่เสียงยมทูต
"แอลเป็นอะไร ใครทำแอลร้องไห้ แกดูแลยังไงแอลถึงได้นั่งร้องห่มร้องไห้!!!"
พี่เภามันมาแบบหน้าเครียด จัดเต็มเลย แล้วยังตะคอกเสียงดัง จนไอ้แอลที่ซบหน้าอยู่กับอกผมสะดุ้ง แล้วมันก็...เริ่มแหกปากร้องไห้อีกครั้ง
"โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ.....ทำไมต้องตวาดกันด้วย จะหาเวย์อ่ะ...ฮึก...ฮึก"
พี่เภามันหน้าเสียนิดนึง ที่เห็นว่าแอลมันร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก ผมเลยต้องรีบกอดปลอบมันใหญ่ พี่เภาก็หันไปกวาดตามองไอ้พี่ครามกับไอ้พี่เจตน์ ไอ้พี่สองคนนั้นก็หลบตาวูบกันเลยทีเดียว แล้วพี่เภามันก็โน้มตัวลงมาถามไอ้แอลเสียงอ่อน ยังกับเมื่อกี้ไม่ได้แหกปากอาละวาด
“น้องแอลเป็นอะไรครับ ใครทำอะไร บอกพี่เภาเร็ว”
"เวลามันเมาแล้วมันจะขี้แงน่ะ เดี๋ยวผมจะเอามันกลับแล้วเนี่ย"
พอผมประคองแอลลุกขึ้นปุ๊บ พี่เภาก็คว้าเอาไอ้แอลไปทันที โยนกุญแจรถมาให้ผม แล้วก็สั่งเสียงเข้ม
"เดี๋ยวฉันพาแอลกลับไปคอนโดฉันเอง แกเดินไปเปิดประตูรถให้ฉัน แล้วเรามีเคลียร์กันยาวแน่"
ผมถอนหายใจยาว หันไปมองหน้า ไอ้พี่รหัสตัวดีก็เอาแต่ยิ้มแหย เป็นใครก็ตกใจครับ จู่ๆเจอเดือนมหาลัยมาอาละวาดกลางผับ
............................................................
.............................................
..............................
PHAO's Sideผมขับรถออกมาจากผับ มีน้องแอลนั่งร้องห่มร้องไห้ยังกับเพิ่งเสียตัวอยู่ข้างคนขับ ข้างหลังคือรถของเวย์ที่ขับตามผมมา ตอนไปถึง ผมยอมรับว่าแค่ได้ยินเสียงสะอื้นก็หัวใจกระตุกวูบ
ใคร...ใครทำอะไรแอล???
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นแอลร้องไห้สะอึกสะอื้น ถึงมันจะดูน่ารักน่าเอ็นดูมากกว่าน่าสงสาร แต่ผมก็ไม่ชอบ ก็เพราะว่าน้องแอลร้องไห้แล้วน่ารักนี่แหล่ะครับ ผมถึงไม่อยากให้คนอื่นมาเห็น โดยเฉพาะไอ้คราม ที่ผมรู้ว่าชอบแอลอยู่
ยิ่งตอนที่แอลเงยหน้าขึ้นมามองผม หน้าขาวนั่นเปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตา จมูกเชิดแดงก่ำ แล้วยังเม้มริมฝีปากแน่นอีก โคตรน่ารักเลยครับ ใครจะว่าผมโรคจิตก็เอาเถอะ แต่ตอนแอลร้องไห้นี่...ผมว่าน่าจับกดมากกว่าน่าปลอบอีก
ผมยื่นมือไปลูบหัวแอล ที่นั่งร้องไห้ซุกตัวอยู่กับเบาะ จนตัวที่เล็กอยู่แล้วยิ่งเหลือนิดเดียว เจ้าตัวก็เบี่ยงตัวหลบผม
"ฮึก...ฮึก...ชอบตวาด เสียงดัง เราไม่ชอบ ฮือออออ..."
"อ่า...ครับ พี่ขอโทษครับ ไม่ตวาดแล้ว เงียบนะครับ...คนเก่ง"
ไม้รู้จะปลอบเด็กขี้แยยังไงเหมือนกัน รู้สึกเหมือนเป็นคุณพ่อที่มีลูกอายุห้าขวบเลย พวกไอ้เวย์นี่มันก็เก่งนะ ที่ดูแลกันมาได้ถึงเจ็ดปี แถมยังกันพวกหน้าม่อหูดำ ไม่ให้เข้ามาถึงตัวแอลได้ซักคน นี่ผมต้องขอบใจพวกมันใช่ไหมเนี่ย
นี่ถ้าม๊าไม่โทรมาบังคับผมไปงานเลี้ยงด้วย ให้ตายผมก็ไม่ไปหรอก ตอนอยู่ที่งานก็สังหรณ์ใจแปลกๆ ยิ่งตอนที่ผมโทรหาแอล แล้วแอลไม่รับ ผมนี่แทบจะพุ่งออกมาจากงาน จนสุดท้ายพอโทรไล่เอากับไอ้เวย์แล้วรู้ว่าอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร ผมเลยรีบลาม๊า แล้วออกจากงานมาทั้งชุดสูทนี่เลย โชคดีที่โรงแรมที่จัดงานก็อยู่บนถนนสุขุมวิท เลยไม่ต้องเสียเวลามาก
พอจอดรถเรียบร้อย หันมาดูอีกที แอลก็ร้องไห้จนหลับไปแล้ว ผมยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู แต่ก็ยังอดเคืองหน่อยๆไม่ได้ รู้ว่าตัวเองกินเบียร์แล้วจะเป็นแบบนี้ แล้วกินไปทำไม
"มัวแต่ยืนยิ้มอยู่นั่นแหล่ะพี่ รีบพาขึ้นไปเถอะ เดี๋ยวตื่นมาก็แม่งแหกปากร้องอีก"
ผมเหล่มองไอ้เวย์ แล้วอยากจะซัดมันซักทีสองที ดูแลว่าที่แฟนผมไม่ดี แล้วยังมีหน้ามาว่าแอลอีก น่าบอกอาเตี๋ยให้หักเงินมันซะเลย
ไอ้เวย์มันเดินมาเปิดประตูรถฝั่งที่แอลนั่งออก แล้วผมก็เลยก้าวเข้าไปช้อนตัวแอลขึ้นมา ปกติแอลก็ดูตัวเล็กอยู่แล้ว ยิ่งมาอุ้มนี่ยิ่งรู้เลยว่า...จะผอมไปไหนเนี่ย วันๆได้กินอะไรมั่งหรือเปล่า
พอขึ้นมาถึงห้อง ผมก็อุ้มแอลไปวางบนเตียงนอนผม เห็นไอ้เวย์มันเหล่ตามองใหญ่เลย แต่ผมไม่สนใจ ยังไงผมก็มีความยับยั้งชั่งใจพอ ผมไม่อยากให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเกิดจากความเต็มใจของแอล ถ้าแอลไม่พร้อม แอลไม่เต็มใจ ผมก็จะไม่บังคับแอล
ไอ้เวย์มันก็ยืนเกะกะไม่ยอมไปไหนซะที นี่ก็จะห้าทุ่มอยู่แล้ว ผมรำคาญเลยต้องออกปากไล่มันไปเอง
“แกก็กลับบ้านไปนอนได้แล้วมั้ง นี่ก็ดึกแล้ว ส่วนแอลเดี๋ยวฉันดูแลเอง”
“ถ้ายังงั้นก็ฝากมันด้วยละกันนะพี่” ปากมันบอกว่าฝาก แต่หน้าตามันไม่ค่อยเต็มใจจะฝากเท่าไหร่เลย
ผมเดินมาส่งไอ้เวย์ที่หน้าประตูห้อง มันจะออกไปแล้วยังมีแก่ใจหันกลับมาสั่งผมอีก
“ตอนเช้าตื่นมามันจะปวดหัวมาก ต้องเตรียมยาแก้ปวดให้มันด้วยนะพี่เภา มันไม่แฮงค์หรอก แต่มันจะปวดหัวเพราะร้องไห้เยอะเกิน ถ้าพรุ่งนี้มันไม่ไหวก็ไม่ต้องให้มันไปหรอก เดี๋ยวผมเลคเชอร์ให้มันเอง”
ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิท จะคิดว่ามันก็เป็นหนึ่งในศัตรูหัวใจผมเหมือนกันนะเนี่ย รู้เรื่องแอลดีเหลือเกิน
“อืม ถ้ามีปัญหาอะไรยังไงจะโทรถามละกัน แต่คิดว่าคงไม่มี”
“งั้นผมไปละ ถ้าเกิดปล้ำมันนะ พรุ่งนี้ผมพาไอ้แทนกับไอ้เพียวมาเหยียบพี่แน่ๆ”
“ไอ้น้องเวร!!!”.
.
.
พอเวย์มันไปแล้ว ผมก็เดินเข้าห้องน้ำมาเอาผ้าขนหนูผืนเล็กมาซัก ว่าจะเช็ดหน้าเช็ดตาน้องแอลหน่อย ปลุกขึ้นมาอาบน้ำคงไม่ไหว จะให้ผมเช็ดตัวให้ ผมก็ยังไม่กล้า กลัวแอลตื่นมาแล้วอาละวาด แค่เช็ดหน้าเช็ดตาก็คงพอล่ะมั้ง แอลจะได้สบายตัวขึ้นหน่อย
นี่แอลเป็นคนแรกเลยนะเนี่ย ที่ผมมาลงทุนทำอะไรแบบนี้ให้ แถมทำด้วยความเต็มใจ
แอลจะรู้ไหม...ว่ามันยากแค่ไหน กว่าที่ผมจะได้มาอยู่ข้างแอลอย่างนี้ กว่าไอ้เวย์มันจะยอมเชื่อว่าผมจริงจัง ไม่ได้แค่คบเล่นไปวันๆ ในเมื่อผมมีโอกาสมาอยู่ตรงนี้แล้ว ผมจะพยายามให้เต็มที่
กว่าผมจะผ่านด่านสำคัญด่านแรกอย่างเวย์ ลูกพี่ลูกน้องผมและเพื่อนสนิทแอล ผมเปลี่ยนตัวเองจนเพื่อนทุกคนตกตะลึง ว่านายภีศเดชเนี่ยนะ จะลงทุนเพื่อเด็กผู้ชายคนหนึ่งมากขนาดนี้ ผมเองยังแปลกใจตัวเองเลยครับ ว่าผมจะเป็นเอามากขนาดนี้
ผมสนิทกับม๊ามาก เราคุยกันทุกเรื่อง ทันทีที่รู้ว่าตัวเองชอบแอล ผมก็ปรึกษากับม๊าทันที แค่ม๊าเห็นรูปน้องแอลที่ผมเอามาจากเวย์ ม๊าก็ตกหลุมรักน้องแอลเหมือนผมทันที ม๊าร่ำร้องอยากเจอแอล อยากรับมาเป็นลูกชายอีกคน แต่...แอลยังไม่รู้จักผมเลยครับม๊า
ม๊าเองก็คิดว่าผมคงจะแค่อยากคบเล่น เพราะผู้ชายอย่างผมมีคนเข้าหาและอยากมาอยู่ข้างกายตลอด แต่ทุกคนหวังอะไรจากตัวผมล่ะ ผมแค่อยากมีซักคน...ที่ผมมอบความรักให้เขาอย่างเต็มที่ และเขาเองก็รักที่ตัวผมเช่นกัน พอมารู้ว่าผมเลิกยุ่งกับทุกคนที่ข้องเกี่ยวอยู่ ม๊าถึงกับออกปากชมน้องแอล(?)
‘ขนาดยังไม่ทันคบกัน น้องแอลยังทำให้เภาเป็นผู้เป็นคนขึ้น ม๊าล่ะดีใจจริงๆ’
หนึ่งปีเต็มครับ ที่ผมแอบชอบแอล และเป็นหนึ่งปีที่ผมไม่มีใคร ไม่มีแฟน ไม่มีกิ๊ก ไม่มีคู่ขา ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวหรือมีความสัมพันธ์กับใครเลย ผมเคลียร์ตัวเองทุกอย่าง เพื่อที่จะได้ไม่มีปัญหามาวุ่นวายทีหลัง หนึ่งปีที่ผมพิสูจน์ตัวเองให้เวย์มันเห็น ว่าถ้าผมเลือกแอล ผมจะมีแค่แอลคนเดียว
แต่ถึงเวย์จะยอมรับผม ผมยังมีอุปสรรคอยู่อีกหลายด่านเลยครับ คนที่ชอบแอลเหมือนผม เพื่อนแอล ครอบครัวแอล หรือแม้แต่ตัวแอลเอง
.
.
.
((พี่เภา...ผมลืมซีดีที่ต้องส่งตอนเช้าที่คอนโดพี่น่ะ เอามาให้ผมที่คณะหน่อย))
ปีที่แล้ว ผมที่ตื่นสายแล้วยังมีควิซตอนเช้า ถูกน้องเวรโทรตามให้แวะเอาซีดีงาน ที่มันแวะมาทำที่คอนโดผมแล้วลืม มาให้มันที่คณะ ผมนี่โคตรหงุดหงิดเลยครับ
พอมาถึงคณะมัน กว่าผมจะวนหาที่จอดรถได้ พอโทรหามัน มันบอกว่ากำลังเร่งแก้งานอยู่ที่โรงอาหาร ช่วยเอามาให้มันที ตั้งใจว่าถ้าเจอหน้ามัน จะเอาแผ่นซีดีฟาดหน้ามันซักทีสองที โทษฐานที่ทำให้ผมลำบากและวุ่นวายแต่เช้า
เดินมาถึงหน้าโรงอาหาร ผมก็มัวแต่กวาดสายตามองหามัน จนเผลอชนร่างเล็กร่วงลงไปกองกับพื้น คนถูกชนก้นกระแทกทำหน้าแหยเล็กน้อย ผมกะว่าเดี๋ยวเด็กนี่ต้องโวยวายแน่ เลยรีบชิงขอโทษก่อน
“ขอโทษด้วยครับ ผมไม่ทันระวัง เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ”
คนถูกชนไม่ตอบผม แต่ก้มลงมองซีดีที่ร่วงอยู่ที่พื้น แล้วก็อ่านชื่อที่พิมพ์อยู่บนปกซีดี
“ศิรวัตร เรืองศิริกุล...อ่า นี่มันเพื่อนผมเองครับ เอามาให้มันเหรอครับ”
“ครับ พอดีเค้าลืมไว้น่ะครับ”
“ขอบคุณมากเลยครับ มันกำลังเดือดร้อนอยู่เลยครับ เพราะอีกสิบนาทีจะหมดเวลาส่งแล้ว ขอบคุณแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ”
เด็กปีหนึ่งตรงหน้าผมพูดรัวเร็ว แล้วก็ฉีกยิ้มกว้าง ที่ทำให้ใจผมกระตุก ผมเห็นเขากำลังจะเดินกลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อน แต่ไม่วายมีพวกปากดีมาแซว
“วันนี้ก็น่ารักอีกแล้วนะครับแอล”
“ผู้ชายบ้านพ่อมึงสิน่ารัก ถ้ายังอยากมีปากไว้แดกข้าว ก็หุบปากไปซะ”
อา...คนน่ารักนี่ดุเอาเรื่องนะครับเนี่ย แต่เห็นพวกที่แซวมันก็ยังไม่สะทกสะท้าน จนกลุ่มเพื่อนของเด็กตรงหน้ามองมานี่แหล่ะ มันถึงสงบปากสงบคำลง
ตอนแอลยิ้มน่ารักมากแค่ไหน ตอนแอลโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงก็น่ารักมากแค่นั้น ปากเชิดๆ จมูกรั้นๆนั่น ดูน่ารักมากกว่าน่ากลัวจริงๆ ไม่ต้องสงสัยเลย ทำไมผมถึงชอบกวนตีนกวนโมโหให้แอลโกรธ ก็เวลาแอลทำปากยื่นๆ มันน่าจับปากแดงๆนั่นมาจูบซะให้เข็ด
ผมมารู้ชื่อแอล จากการไปเค้นคอถามไอ้เวย์กึ่งบังคับ เพราะพอผมทำท่าสนใจแอล ไอ้เวย์มันก็ไม่ยอมคายอะไรให้รู้ ผมถึงเพิ่งรู้ว่ามีคนชอบแอลเยอะขนาดไหน ถึงขนาดแอบตั้งกลุ่มแฟนคลับกันลับๆ เพราะความจริงแล้วแอลเป็นคนอัธยาศัยดีถึงดีมาก ถ้าไม่พูดอะไรขัดหูแอล หรือทำให้แอลรู้สึกว่าตัวเองน่ารัก แม้ว่าแอลจะน่ารักจริงๆก็ตาม
ผมพยายามหาเรื่องมาเจอแอล แต่เป็นไปได้ยาก ปกติพวกรุ่นน้องสามตัวก็คอยประกบแอลไม่ห่างอยู่แล้ว โชคดีที่อีกสองคนเรียนอยู่คนละคณะ แต่ช่วงแรกที่เวย์มันยังหวงแอล มันกีดกันผมทุกวิถีทางเลยครับ เรียกได้ว่าเป็นพ่ออีกคนของแอลเลย
ผมนี่ได้แต่มองอยู่ห่างๆ โอกาสจะเข้าไปแนะนำตัวทำความรู้จักยังไม่มี แล้วก็ไม่รู้ว่าเวย์มันหวังดีประสงค์ร้ายหรือเปล่า มันถึงได้พยายามสรรหาเรื่องแอลมาเล่าให้ผมฟัง ว่ามีใครมาชอบแอลบ้าง แอลจะไปไหน แอลทำอะไร
และแล้วเวลาหนึ่งปีที่ผมอดทนพิสูจน์ตัวเองก็เห็นผล เมื่อตอนที่เวย์มันโทรศัพท์มาบอกว่า มีคนหางานทำอยู่ จะส่งมาเป็นพ่อบ้านดูแลคอนโดผม ตอนแรกผมก็โวยวายปฏิเสธมันไป เพราะผมหวงพื้นที่ส่วนตัวมากถึงมากที่สุด ไม่ชอบให้มีคนมายุ่มย่าม แต่พอเวย์มันบอกชื่อปุ๊บ ผมเรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดห้องครั้งใหญ่ เตรียมต้อนรับแอลเลยครับ หึหึ
.
.
.
ผมถือผ้าชุบน้ำอุ่นกับกาละมังใบเล็กกลับเข้ามาในห้อง จะมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เด็กขี้แย แล้วก็ต้องเป็นฝ่ายตกใจแทน ก็คนที่คิดว่าน่าจะกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่น่ะสิครับ ตอนนี้ตื่นขึ้นมานั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกแล้ว
เอ่อ...เดี๋ยวคนอื่นเขาก็คิดว่าแอลโดนผมขืนใจหรอก
“ฮึกกกก....ฮึกกกก...ฮืออออออออออออออออออ”
คนน่ารักของผมร้องไห้อีกแล้วครับ ทำยังไงดี?
“แอล...แอลครับ แอลเป็นอะไร ฝันร้ายเหรอ” ผมก็ไม่เคยรับมือกับแอลตอนนี้ซะด้วย จะโทรหาไอ้เวย์ก็ไม่อยากจะโทรให้มันเสียหน้า
“ฮืออออ...ใครอ่ะ?” เห้ย...จำพี่ไม่ได้เหรอแอล “อ๋อออออ...ไอ้คุณชาย ฮืออออออ”
นั่นคือสรรพนามที่แอบเรียกผมตลอดเลยใช่ไหม น่าตีจริง เด็กอะไร ผมอายุมากกว่าน้องตั้งสองปี มาเรียกผม... ‘ไอ้คุณชาย’ แต่เขาว่ากันว่า...อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมาครับ ความจริงแอลก็ไม่ได้เมาหรอก เวย์มันบอกว่า...เป็นอาการปกติ(สำหรับแอล)ที่เกิดขึ้นเมื่อกินเบียร์
ผมดึงคนที่นั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งเข้ามาปลอบ เจ้าตัวก็ไม่ขัดขืน เอนตัวเข้ามาให้ผมแต่โดยดี ลูบหลังให้หายสะอื้นแล้วก็ถามเสียงอ่อน
“เงียบนะครับ คนเก่ง แอลจะเอาอะไรครับ เดี๋ยวพี่เภาไปเอาให้”
“เยลลี่ ฮึกๆๆ...”
“อะไรนะครับ?”
“เยลลี่!! แอลจะเอาเยลลี่”
ผมไม่กินเยลลี่ครับ แล้วคุณคิดว่าในห้องผมมันจะมีเยลลี่ไหมล่ะครับ คำตอบคือ...มันก็ต้องไม่มีน่ะสิครับ แล้วผมจะไปเอาจากไหนมาให้เด็กขี้แยล่ะ
ผมเดินไปเปิดตู้เย็น คว้าช็อคโกแลตมาได้แท่งนึง เอามาหลอกเด็กดูก่อนละกัน เผื่อจะได้ผล
“เอาช็อคโกแลตแทนได้ไหมครับแอล พี่มีแต่ช็อคโกแลตอ่ะ”
เจ้าตัวแสบของผมทำหน้าบึ้งทันทีครับ ยกมือขึ้นมากอดอกอีก ดูแล้วน่ารักมากกว่าน่ากลัวนะเนี่ย หน้าบึ้งๆ ปากเชิดๆ ใครจะกลัวครับน้องแอล
“ม่ายยยย...จะเอาเยลลี่ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เอาเยลลี่มาน๊า.....”
กรรม...ปล่อยโฮแล้วครับผม เอาไงดีวะ เหมือนมีลูกเล็กเลย ข้างล่างมีเซเว่นอยู่ มันจะมีเยลลี่ไหมล่ะ ผมเองก็ไม่อยากปล่อยให้แอลอยู่คนเดียวหรอก แต่จะให้นั่งร้องไห้หาเยลลี่ทั้งคืน มีหวังได้คอแห้งแล้วก็ปวดตาไปเรียนไม่ไหวกันพอดี
“งั้นน้องแอลเป็นเด็กดี นั่งรอพี่เภาอยู่ข้างบนนะครับ เดี๋ยวพี่เภาลงไปซื้อให้ แปบเดียว”
เด็กน้อยของผมพยักหน้าหงึกหงิก เห็นน้ำตาไหลเป็นสาย แล้วก็อยากจะดึงมาจูบซับน้ำตาเหลือเกิน แต่ตอนนี้ต้องรีบวิ่งลงไปซื้อเยลลี่มาปลอบเด็กขี้แยก่อนครับ
“เร็วๆนะ”
แน่ะ...กำลังจะก้าวเท้าออกจากห้องแล้วเชียว ยังมีตะโกนสั่งตามหลังมาอีก คกลงใครเป็นเจ้านาย ใครเป็นคุณพ่อบ้านกันครับเนี่ย...คุณหนูแอล??
.
.
.
จากที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะลงมาแปบเดียว แต่เซเว่นเค้ามีเยลลี่เยอะกว่าที่คิดครับ ผมก็กลัวซื้อไปไม่ถูกใจ คุณหนูแอลจะร้องไห้โวยวายอีก ลงท้ายผมเลยนั่งอ่านฉลากเยลลี่ทีละอัน พนักงานกะดึกที่จัดสต็อคอยู่ก็มองผมอย่างขำๆ ผมก็ขำตัวเองครับ ถ้าม๊าผมรู้คงตกใจ ลูกชายมานั่งเลือกเยลลี่ในเซเว่นตอนเกือบเที่ยงคืน
แล้วผมก็ได้เยลลี่รสผลไม้กับเยลลี่รสโคล่ามาอย่างละห่อ ควานหาแบงก์ย่อยแล้วไม่มี เลยต้องเอาแบงก์ห้าร้อยจ่าย กลัวพนักงานจะด่าเหมือนกัน ซื้อของไม่ถึงยี่สิบบาท ผมจ่ายแบงก์ห้าร้อย เลยต้องส่งยิ้มหล่อกระชากใจกันหน่อย
“รับขนมจีบซาลาเปาทานเพิ่มไหมคะ”
“ไม่ครับ ดึกแล้วครับ”
ดึกแล้ว...กินขนมจีบซาลาเปาไม่ได้ แต่กินเยลลี่ได้ สายตาพนักงานบอกผมว่าอย่างนั้น
ซื้อเสร็จผมก็รีบเดินกลับเข้าคอนโด พอดูนาฬิกาก็เพิ่งรู้ตัวว่าเสียเวลากับการเลือกซื้อเยลลี่ไปเกือบครึ่งชม. ป่านนี้เด็กขี้แยไม่ร้องไห้โยเยแล้วเหรอไง ถ้าผมไม่ได้อยู่ชั้น 17 ผมคงวิ่งขึ้นบันไดหนีไฟแทนที่จะมายืนรอลิฟต์แล้วละครับ
เข้าห้องมาได้ก็ต้องแปลกใจ เพราะห้องเงียบสนิท เหมือนกับไม่มีคนอยู่ ด้วยความตกใจผมเลยรีบวิ่งเข้าห้องนอนไปก่อน พอเห็นสภาพแล้ว ก็ต้องตกใจจนปล่อยถุงเซเว่นร่วง...
“แอล...น้องแอล...น้องแอลครับ...”
เงียบสนิท!!อา...เด็กน้อยของผมนอนหลับสนิทเลยครับ แล้วที่คาอยู่ในมือคือช็อคโกแลตแท่งที่ผมยื่นให้ เจ้าตัวกัดไปครึ่งแท่ง แล้วก็นอนหลับคาช็อคโกแลตเลย แล้วจะให้พี่เภาวิ่งลงไปซื้อเยลลี่ทำไมครับ T_T
ผมเอื้อมมือไปดึงช็อคโกแลตจากมือแอลสองที แอลก็ยอมปล่อยช็อคโกแลตให้เป็นอิสระ จัดการเอาของไปเก็บให้เรียบร้อย แล้วก็เอาผ้าที่ตั้งใจว่าจะมาเช็ดหน้าเช็ดตาน้อง มาทำตามความตั้งใจเดิม หวังว่าคราวนี้คงจะหลับยาว ไม่ตื่นขึ้นมาร้องไห้นะ
เสร็จแล้วก็ปิดไฟอะไรให้เรียบร้อย ห่มผ้าห่มให้น้องแอล แอลนอนหลับตาพริ้มเหมือนเด็กๆเลยครับ จะน่ารักมาก ถ้าแอลจะไม่ได้นอนอยู่กลางเตียงพอดี
แล้วคืนนี้ผมจะนอนที่ไหนดีล่ะครับ???
ก. เป็นโจรหื่น จ้องจะปล้นพรหมจรรย์ประตูหลัง นอนเบียดบนเตียงเลย
ข. เป็นสุภาพบุรุษคนดี หนีไปนอนโซฟาห้องรับแขก 
- END STEP 05 -...มาดูมุมมองของพี่เภากันบ้าง ความลำบากลำบนของพี่เภา เดี๋ยวค่อยเล่าทีละนิดนะคะ
ว่าแต่...ทำไมคนอ่านอยากให้น้องแอลเสียตูดจัง เสียวตูดก็พอเนอะ น้องแอลยังเด็กอยู่เลย
ผิดหวังกันไหมคะเนี่ย ที่น้องแอลกินเบียร์แล้วไม่โดนปล้ำ ไม่ยั่ว แต่...ร้องไห้โฮแทน 
ตอนต่อไปยังไม่รู้เลยว่าจะมาเมื่อไหร่ จะพยายามรีบปั่นให้นะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลยค่ะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1504400 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก