หัวข้อ: เด็กชายตะวัน ฝันหวานของเจ้าชายกบกับน้องชายที่ใครบอกว่าไม่มีบทบ้านใกล้ๆ# จบ

[wdaisuw]

โอย.....รัดทน
อ่านไปก็จุก น้ำตาคลอ

ตอนนี้โลกของตะวันกับพี่ขุนก็มีแค่กันและกันเท่านั้น 

[MIkz_hotaru]

ต่างคนต่างเติมเต็มสิ่งที่ขาดให้กันและกัน
ทำให้อีกฝ่ายยิ้มได้เป็นสิ่งที่ดีมากๆ 

หลังจากนี้จะดราม่าแล้วใช่มั้ย 

[aorpp]

+1 

[pahpai]

ตะวันจะเลิกเหงาแล้ว พี่ขุนก็จะมีที่ของตัวเองแล้ว
เป็นส่วนที่เติมเต็มให้กันและกันอย่างนี้นี่เอง เค้าถึงรักกันเสมอ

[malula]

ต่างคนต่างทดแทนส่วนที่ขาดหาย พอดี...

[mutyamania]

ไม่เคยอ่านเรื่องของฉาย  แต่ตกหลุมรักเด็กน้อยตะวันเต็ม ๆ อยากหายตัวแล้วเข้าไปเที่ยวเล่นในสมองของตะวันจัง  คงจะน่าสนุกดีพิลึก 

[love2y]

ชอบอ่ะ ชอบตะวัน >//////<

ปล. คำว่า งั้น ต้องใช้ไม้โทจ้า ^^

[uknowvry]

โอ๊ย... น่ารัก!!! ... คู่นี้มันต้องอย่างงี้!!!

[Nuclear]

ตะวัน อันที่จริงก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย !!

[oaw_eang]

รักขุน

รักตะวัน

แล้วก็รักฉาย

อยากบอกแค่นี่แหละ

[TaEnIaE_CoLi]

เป็นตอนที่อ่านแล้วอมยิ้ม ...

ขอบคุณครับ หายเหนื่อยจากการทำงานเป็นปลิดทิ้งเลย

[THIP]

 

[ภัคD]

ขอบคุณค่า คุณ love2y

****************


เรื่องของเด็กชายตะวัน  ฝันหวานของเจ้าชายกบ  กับน้องชายที่เกือบจะไม่มีบทบ้านใกล้ๆ# 11


...ชีวิตคือความไม่แน่นอน...สัจธรรมของชีวิตที่ว่าไว้และผมค้นพบด้วยตัวเอง...

ทุกอย่างในชีวิตของผม...ไม่มีอะไรแน่นอนเลยสักกะอย่าง...พ่อแม่ แฟน แล้วก็เงินในกระเป๋า...

ตอนอายุ16...พ่อกับแม่ของผมหนีไปเที่ยว...ผมรอแล้วก็รอ ผ่านไปจนครบห้าปี พ่อกับแม่ก็ยังไม่ยอมกลับมา...ผมเลยตัดสินใจรอต่อไป หวังว่าวันหนึ่งพ่อกับแม่จะนึกได้ว่าลืมลูกชายไว้ที่บ้านหนึ่งคน

แฟนคนแรกผมชื่อกบ...คนที่สองชื่อปา ส่วนคนที่สามชื่อขุน...บางครั้งผมก็รู้สึกว่าแปลกดี แปลกจนผมถามพี่ขุน

“พี่ขุนว่า...ถ้าสมมติตะวันมีแฟนคนที่สี่ แฟนตะวันจะชื่ออะไร?”

พี่ขุนมองหน้า แล้วก็มองหน้า แล้วก็มองหน้าจนผมต้องบอกว่า...ตะวันล้อเล่น...นั่นแหละพี่ขุนถึงเลิกมอง แต่ก่อนจะเลิกมองน่ะ พี่ขุนก็ตบหัวผมไปหนึ่งที...

ผมมีแฟนสามคน...บางทีผมก็สงสัย ผมจะมีคนที่สี่หรือเปล่า...ก็ตอนเป็นแฟนพี่กบ ผมไม่ได้คิดสักกะนิดนี่นาว่าต่อไปพี่กบจะไม่ใช่แฟน...

ผมรักพี่ขุน..เวลาผ่านไปยิ่งนานเท่าไหร่ผมก็ยิ่งรัก แต่ผมก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่า...ผมจะมีแฟนคนที่สี่หรือเปล่า...วันนี้ผมรักพี่ขุนมาก...แต่วันพรุ่งนี้มันยังมาไม่ถึงนี่นา...เงินในกระเป๋า เดี๋ยวมี เดี๋ยวไม่มี...ความรักก็ไม่น่าจะต่างกัน...อะไรๆล้วนไม่แน่นอน...สัจธรรมของชีวิต พระท่านยังว่าเอาไว้...ผมเลยแอบอดสงสัยไม่ได้ว่า พี่ขุนจะเป็นความแน่นอนของชีวิตผมหรือยัง...ก็พ่อกับแม่ยังลืมผมทิ้งเอาไว้...ฉายก็ไปเรียนต่อที่กรุงเทพ...พี่กบก็ย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด...มันเหมือนโลกใบโตๆ...ที่เล็กลงๆทุกวัน...ใครๆก็อยู่ห่างผมออกไปทุกที...พี่ขุนที่พี่อ๋อบอกว่าเป็นอภิชาตแฟน...แต่ ให้พูดยังไงๆ  พี่ขุนก็ไม่ยอมย้ายมาอยู่กับผม...อ้างว่าน้าโอ๋น้าเจดจะว่าเอาบ้างล่ะ ทั้งที่ถึงเช่าบ้านอยู่ต่างหากแต่พี่ขุนก็แทบจะมาอยู่กับผมยี่สิบสี่ชั่วโมง...ไม่มาอยู่ผมไม่ว่า แต่ไปๆมาๆพี่ขุนเหมือนอยากจะย้ายตัวเองไปอยู่ไกลยิ่งกว่าเดิม

“พี่กับเพื่อนๆคุยกันว่าจะไปลาว”พี่ขุนพูดแล้วยิ้ม...แล้วก็เล่าถึงโครงการพันแปดร้อยบาท รีสอร์ทพร้อมเสริฟริมแม่น้ำซองที่ฝั่งลาวให้ผมฟัง

ผมนั่งฟังพี่ขุนเล่า...เข้าหูซ้ายแล้วก็ทะลุออกหูขวา...จนพี่ขุนต้องขยับเข้ามานั่งใกล้แล้วเอามือปิดหูขวาผมไว้ แล้วพี่ขุนก็เล่าต่อ

คำว่า...ไป...ของพี่ขุนไม่ใช่แค่ไปเที่ยว แต่หมายถึงไปอยู่...ดูเหมือนเพื่อนๆของพี่ขุนจะไม่ค่อยชอบที่จะอยู่กับที่กันเท่าไหร่...บางครั้งบางคนบอกว่าแค่ไปเที่ยว...แต่พอไปแล้วก็เปลี่ยนใจไม่ยอมกลับมา...

หลายครั้งแล้วที่พี่ขุนคล้ายตัดสินใจว่าจะไป แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ...แต่ครั้งนี้ผมดูออก...พี่ขุนดูมีความสุขกว่าทุกที

คราวก่อนพี่ขุนไปลาวกับเพื่อน...พี่ขุนเล่าให้ฟังเช้ายันเย็น เย็นยันเช้า ว่าสวยอย่างโน้นอย่างนี้...โครงการพันแปดร้อยไม่ถึงล้านของพี่ขุนกับเพื่อนๆมันเริ่มตั้งแต่พี่ขุนกลับจากลาวครั้งโน้น...และวันนี้พี่ขุนตัดสินใจ...ย้ายไปอยู่ลาว

ผมนั่งฟัง...เข้าหูซ้ายออกหูขวา...และเห็นภาพ โลกใบโตแหว่งไปอีกส่วน

“เชื่อพี่สิ...ตะวันต้องชอบแน่ๆ”พี่ขุนบอกและมันวิ่งเข้าหูซ้ายแล้วก็เกือบไหลออกหูขวา...ดีที่สะดุดหู มันเลยไหลขึ้นสมอง

“พี่ขุนจะพาตะวันไปด้วยเหรอ?”ผมถาม...แล้วน้ำตาก็ไหล... เห็นภาพโลกใบโตยังเหลืออยู่เท่าเดิม...

“ถามแปลก!”พี่ขุนพูดแล้วก็เช็ดน้ำตาให้ผม

“ไม่ใช่ไปวันสองวันนี่ จะได้ไม่พาตะวันไปด้วย”

“พ่อกับแม่ยังไม่พาตะวันไปด้วยเลย”ผมบอก พี่ขุนก็ถอนหายใจ

แต่ถึงพี่ขุนจะพาผมไปด้วย สุดท้ายผมก็ไม่ไปกับพี่ขุน

“น้าโอ๋ ถ้าตะวันไม่อยู่น้าโอ๋จะเหงาหรือเปล่า?”ผมถามน้าโอ๋

“เหงาสิ!...ตะวันจะไปไหน?!”น้าโอ๋ตอบแถมถามเสียงสูงปี๊ดๆ

“เปล่า...ตะวันถามเฉยๆ”ผมบอกน้าโอ๋ก่อนกลับไปบอกพี่ขุนว่า...ผมไม่ไปด้วย พอพี่ขุนถามว่าทำไม...ผมก็บอกพี่ขุนว่า...ตะวันจะอยู่กับน้าโอ๋ ถ้าไม่อยู่ น้าโอ๋ น้าเจดก็จะเหงา เพราะฉายก็ไปเรียนตั้งไกล นานๆถึงกลับมาที

“แล้วพี่ล่ะ?”พี่ขุนถาม

“พี่ขุนก็อยู่กับตะวันสิ...”และผมบอก

“ถ้าพี่จะไปจริงๆ ยังไงตะวันก็ไม่ไปกับพี่ใช่ไหม?”พี่ขุนถาม และผมก็พยักหน้า

วันนั้นพี่ขุนไม่ได้อยู่กับผม...พี่ขุนกลับบ้าน และผมก็นั่งร้องไห้...วันพรุ่งนี้พี่ขุนก็จะไปแล้ว...

ผมนั่งร้องไห้จนเช้า จนพี่ขุนเปิดประตูบ้านเข้ามา...

“ร้องไห้ทำไม?”พี่ขุนถาม สะพายเป้ใบโตมาด้วย

“ไปด้วยกัน!”พี่ขุนบอกแล้วก็ฉุดผมให้ลุกขึ้น

“แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นแหละ แล้วก็กลับ”พี่ขุนบอกก่อนจับเสื้อผ้าผมยัดใส่กระเป๋า...

“แล้วตะวันจะกลับยังไง?”

“ก็กลับกับพี่!”พี่ขุนบอกแล้วจับกระเป๋ายัดขึ้นไหล่ผม

“น้าโอ๋!...ตะวันไปเที่ยวกับพี่ขุนนะ!”ผมวิ่งไปเปิดประตูบ้านน้าโอ๋...น้าโอ๋อยู่ไหนไม่รู้ผมเลยตะโกนบอกก่อนวิ่งกลับมากระโดดซ้อนมอเตอร์ไซด์พี่ขุน

“จะไปไหน ตะวัน?!”เสียงน้าโอ๋ตะโกนถามตามหลัง ผมหันไปมองน้าโอ๋...

“ไปลาว อาทิตย์นึง!”ผมก็ตะโกนบอกแต่ไม่รู้ว่าน้าโอ๋จะได้ยินหรือเปล่า...เพราะพี่ขุนเร่งเครื่องซะดัง ผมก็กอดเอวพี่ขุนแน่น กลัวพี่ขุนทำผมหล่น

...อย่างที่พระท่านว่า อะไรๆก็ไม่แน่นอน...วันก่อนๆ ผมนั่งร้องไห้เพราะกลัวพี่ขุนทิ้ง...เผลออีกที ผมก็มานอนหนุนท้องพี่ขุนอยู่ริมแม่น้ำที่พี่ขุนว่าสวยหนักสวยหนาที่ฝั่งลาว

ผมนอนเอาหัวหนุนท้องพี่ขุนที่นอนหนุนแขนตัวเอง ส่วนแขนอีกข้างหนึ่งพี่ขุนก็เคาะหัวผมเล่น...ผมนอนมองภูเขาลูกโตๆ ที่ถ้ากลิ้งมาอีกนิดมันต้องทับผมกับพี่ขุนแบนติดดินแน่ๆ...

“ตะวันเคยได้ยินเรื่องเจ้าชายกบหรือเปล่า?”พี่ขุนถามตอนผมนอนฟังเสียงลม เสียงน้ำแล้วก็เสียงหัวใจพี่ขุนเต้นอยู่เพลินๆ

“เพื่อนพี่คนหนึ่งเขาบอกว่า...”

“เพื่อนคนไหน?”ผมถาม

“ตะวันไม่รู้จักหรอก...”

“คนไหนล่ะ?”

“แฟนเก่า!”พี่ขุนบอก ผมก็ร้องอ๋อในใจ...ไม่รู้จักจริงๆนั่นแหละ...

“เพื่อนพี่เขาบอกว่าจริงๆกบน่ะฝัน มันไม่เคยเป็นเจ้าชาย...”

“ฉายก็เคยบอก ตอนน้าโอ๋เล่าเรื่องเจ้าชายกบ...ฉายบอกว่าผู้หญิงบ้าที่ไหนจะจูบกบ!”

“ก็จริง...ตะวันเป็นกบพี่ก็ไม่จูบ...แต่ถ้าเอาไปผัดเผ็ดก่อนก็ไม่แน่!”

“พี่ขุนกินกบเหรอ?”

“ทำไม?”

“ถ้าพี่ขุนกินกบ ตะวันก็ไม่ให้พี่ขุนจูบเหมือนกัน...”ผมบอก

“ชอบชักใบให้เรือเสีย!”

“อะไร?”

“ช่างมันเหอะ หมดมู้ดพูดแล้ว!”

“พูดต่อก็ได้ ตะวันจะฟัง”

“วันหลังก่อน...”

“เมื่อก่อนมีคนบอกว่าตะวันเป็นกบในกะลา”ผมบอก แต่ไม่ได้บอกว่าใครพูด เพราะเยอะแยะไปหมด...แต่กบที่พี่ขุนพูดกับโลกกว้างๆที่ผมเพิ่งจะเคยเห็น มันทำให้ผมนึกถึงที่คนอื่นเขาว่าเอาไว้

“ถ้าเรารู้จักตัวเอง...กะลาของเราอาจจะใหญ่กว่าโลกของเขาก็ได้”พี่ขุนบอก

“พี่ขุนไม่อยากมาอยู่ลาวกับเพื่อนๆแล้วเหรอ?”ผมถาม...นอนฟังเสียงหัวใจพี่ขุนที่อยู่ใกล้จนได้ยินชัดแจ๋วกว่าเสียงลม

“อยาก...”พี่ขุนบอกแล้วก็เอามือเย็นๆที่เย็นยิ่งกว่าน้ำในแม่น้ำที่ผมนอนเอาเท้าจุ่มเล่นอยู่ตอนนี้ลูบหัวผม

“แต่พี่อยากอยู่กับตะวันมากกว่า”พี่ขุนบอก...

“งั๊นกลับบ้านแล้ว...พี่ขุนมาอยู่กับตะวันนะ?”ผมถามพี่ขุน...ผมถามพี่ขุนบ่อยๆ บ่อยพอกับที่พี่ขุนปฏิเสธ...แต่ครั้งนี้ผมถามด้วยความรู้สึกที่ต่างไป ไม่ใช่แค่เพราะเหงาเท่านั้น

“ตะวันอยากอยู่กับพี่ขุน...”ผมบอก...

พี่ขุนปฏิเธตลอด...แต่ชีวิตคือความไม่แน่นอน ผมนอนหนุนท้องพี่ขุน นอนฟังเสียงหัวใจ นอนรอฟังคำตอบ...วันนี้ตำตอบพี่ขุนอาจเปลี่ยนไปก็ได้นี่นา

“ตะวันอยากอยู่กับพี่ขุน...ตลอดชีวิต”ผมบอก...แล้วก็นอนฟังเสียงหัวใจของพี่ขุนต่อ


จบ
 

[BaoBao]

รักนะ ตะวัน 

[pure_ka]

อ่านๆไปก็คลายเครียดดี ถึงไม่มีฉายเพราะมัวแต่ไปลั๊นลาที่ บางกอก ก็ยังมีตะวันที่ดูจะ....อือม ......
มันก็ฮาไปอีกแบบ แบบว่า ฮาแต่เศร้าเพราะไม่มีฉาย โว๊ะ ยิ่งเม้นท์ ยิ่งเพี้ยนแล้ว

เอาเป็นว่า ขออ่านแล้วกันค่ะ เพราะคิดถึงฉาย ประมาณว่า ถึงฉายไม่มีบท ได้เห็นหลังคาบ้าน ก็เอาแล้ว 555+

[ฮาเดส]

แฟนคนที่สี่เอาชื่อฉายมั้ยตะวัน...555

/วิ่งมาเพ้อ

[StillLoveThem]

...ชีวิตพี่ขุนน่าสงสาร โดนผู้ปกครองจับหันซ้าย หันขวา ตามแต่ใจที่ตัวเองต้องการ และคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเสมอ
...แต่ลืมมองไปว่าลูกก็มีชีวิต จิตใจ มีความต้องการของตัวเองเหมือนกัน แล้วทำไมต้องทำร้ายร่างกายกันขนาดนั้นด้วย
...พ่อแม่ ทำลูกแล้วก็มาเจ็บที่ใจของตัวเอง แต่ลูกเจ็บทั้งใจและกาย แต่คนอึนๆๆอย่างตะวันก็เหมือนน้ำเย็นนะ ใครอยู่ใกล้ก็จะเย็นชุ่มฉ่ำไปตลอดชีวิต
....ชอบจัง พี่ขุนอยากไปลาว แต่พี่ขุนก็อยากอยู่กับตะวันมากกว่า ..คงเป็นรักแท้ของตะวันละมั้งครั้งนี้ คงไม่มีรักครั้งที่ 4 แล้วละ
....เพราะที่แล้วๆมามันเป็นรักฉาบฉวย แต่ครั้งนี้เป็นรักแท้ที่มั่นคง จะได้ทดแทนสิ่งที่ตะวันสูญเสียไปจากที่ตะวันต้องได้จากพ่อแม่
....มันอาจจะทดแทนกันไม่ได้ แต่จะทำให้ตะวันมีความสุข มีความอบอุ่น และรู้สึกเหมือนมีคนคุ้มครองไม่โดดเดี่ยว
....จริงๆต้องบอกว่าทั้งสองคนเป็นส่วนเติมเต็มของกันและกัน เพราะขาดความอบอุ่นจากพ่อแม่ทั้งคู๋

[shabu]

ขอให้ตะวันสมหวังนะคะ ได้อยู่กับพี่ขุน  ตลอดชีวิต 

[XOXO]

อ่านแล้วมันหน่วงๆยังไงไม่รู้ T^T ตะวันกับพี่ขุนมีความสุข เราอ่านแล้วก็ยิ้มตาม แต่พอคิดถึงตอนสุดท้าย คิดถึงฉายที่รักตะวัน ก็กลับมาดราม่าอีก แงๆๆๆ

[MIkz_hotaru]

“ตะวันอยากอยู่กับพี่ขุน...ตลอดชีวิต”

มันคงจะดีนะ ถ้าความฝันของตะวันเป็นจริง

แต่คนอ่านที่รู้ล่วงหน้าเนี่ยสิ มันรวดร้าวววว 

[TaEnIaE_CoLi]

ยอมรับว่าเกือบจะลืมเรื่องตะวันฉายไปหมดแล้ว จำได้เพียงเลาๆ

วันนี้เลยไปนั่งรีวิวเรื่องเดิม
 
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นคือ สำหรับฉายแล้ว ตะวันคือโลกทั้งใบของฉาย แทบไม่มีตอนไหนเลยที่ตะวันไม่คิดหรือพูดถึงฉาย

แต่พอมาอยู่ในมุมของตะวัน ฉายกลับเป็นเพียงเด็กข้างบ้านที่แทบจะไม่มีบท

ก็เหมือนอะไรๆในโลกนี้แหละ ที่สำหรับเราเค้าอาจเปนโลกทั้งใบโดยที่เราไม่เคยได้รู้เลยว่าสำหรับเค้าเราเป็นอะไร...

ยังไงก็ตามก็ยังชอบเรื่องนี้เหมือนเคย เคยรู้สึกจี๊ดๆในอกยังไงตอนอ่าน ก็ยังจี๊ดๆในอกเช่นเคย

ขอบคุณคุณภัคDสำหรับการมาต่ออย่างสมำ่เสมอ 

ปล. ตอนต่อไปขอฉายออกมาบ้างได้มั๊ยค้าบบบบบ คิดถึงฉายมากเลย

[malula]

พี่ขุนทำเพื่อตะวันหลายอย่างเลย
สมแล้วที่ตะวันรักมาก

[THIP]

ตะวันรักพี่ขุน

แต่ฉายรักตะวัน 

[ภัคD]

เรื่องของเด็กชายตะวัน  ฝันหวานของเจ้าชายกบ  กับน้องชายที่เกือบจะไม่มีบทบ้านใกล้ๆ# 12

“ตะวันอยากอยู่กับพี่ขุน...ตลอดชีวิตตะวันเลย”ผมบอกพี่ขุนแล้วก็นอนฟังเสียงหัวใจพี่ขุน...นอนรอคำตอบ...

ที่พี่ขุนเคยบอกว่า น้าโอ๋กับน้าเจดจะว่าเอา ถ้าพี่ขุนย้ายเข้ามาอยู่กับผม...ผมรู้ว่ามันเป็นข้ออ้าง...ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ ผมรู้เพราะผมเป็นแฟนพี่ขุน ผมเลยรู้ใจพี่ขุนทุกอย่าง

...จริงๆผมรู้เพราะผมแอบฟังพี่ขุนคุยกับเพื่อนตะหาก...

‘กูเกิดเป็นลูกพวกเขามายี่สิบกว่าปี กูยังทำให้พวกเขาพอใจในตัวกูไม่ได้เลย...ต้องออกจากที่ที่กูคิดว่าเป็นบ้าน ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว...กูไม่อยากต้องทำอีกเป็นครั้งที่สอง’

ผมได้ยินพี่ขุนพูดกับเพื่อนอย่างนั้น...ตอนที่เพื่อนพี่ขุนถามว่า ทำไมไม่ย้ายเข้ามาอยู่กับผม

ถึงตอนนั้นผมจะอยากบอกพี่ขุนว่า...ผมรักพี่ขุน แต่ผมก็ไม่แน่ใจ พรุ่งนี้ผมจะยังรักหรือเปล่า...แต่ตอนนี้ผมแน่ใจ ผมเลยบอก...ผมอยากให้พี่ขุนอยู่กับผมตลอดชีวิต

ผมเตรียมคำตอบไว้ร้อยแปดเผื่อพี่ขุนจะถามผมว่า ทำไมผมถึงคิดว่าตัวเองจะอยากอยู่กับพี่ขุนไปตลอดชีวิต...แต่ผมก็ภาวนาให้พี่ขุนอย่าถามเลย เพราะมันยาวมากๆ จนผมไม่แน่ใจว่าผมจะพูดให้พี่ขุนเข้าใจได้หรือเปล่า...ผมว่ามันคงยากยิ่งกว่าตอนเขียนเรียงความสมัยเด็กๆที่ครูชอบบอกว่า...ไม่รู้เรื่อง...

แต่พอผมตัดสินใจบอกพี่ขุน...ว่าผมอยากอยู่กับพี่ขุนตลอดชีวิต...พอบอกเสร็จผมก็นอนรอฟังคำตอบ นอนฟังเสียงหัวใจ...แล้วผมก็หลับโดยที่พี่ขุนยังไม่ยอมตอบผม

ตื่นมาฟ้ามืดแล้ว...ภูเขาลูกโตๆที่ผมกลัวมันจะกลิ้งมาทับ ตอนนี้มันก็ยังโต แถมตัวดำ แต่ผมไม่กลัวมันกลิ้งมาทับแล้ว เพราะตอนนี้มันแหงนคอตั้ง นั่งคุยกับดาวดวงเล็กๆเต็มฟ้า...

ผมนอนคิดว่าเมื่อกี้ฝันอะไร แล้วผมก็นึกได้...

“พี่ขุน!”ผมเรียกหาพี่ขุนเพราะเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนและกำลังทำอะไรอยู่แล้วก็อยู่กับใคร...ผมเรียกพี่ขุนแล้วก็รีบลุกขึ้นนั่ง...ก่อนมองซ้ายมองขวาแล้วก็เจอ พี่ขุนนอนอยู่ที่เดิม...พี่ขุนกำลังหัวเราะและมองผม

“ทำไมไม่ปลุกตะวัน?”ผมถาม

“ก็เห็นนอนสบาย”

“พี่ขุนไม่หิวเหรอ?”ผมถามเพราะฟ้ามันมืดแล้ว แล้วพอลืมตาตื่นท้องผมก็ก็เริ่มร้อง

พี่ขุนเลยพยักเพยิดให้ดูขนมปังที่วางอยู่ข้างๆ...ผมก็เอื้อมไปหยิบแล้วก็กลับลงไปนอนหนุนพี่ขุนเหมือนเดิม

ผมอยากจะถามคำตอบพี่ขุน แต่กำลังกินหนมปังอยู่เลยยังไม่ถาม

ผมกินหนมปังไป นอนดูดาวไป แล้วก็นอนฟังเสียงหัวใจพี่ขุนไป จนเกือบจะหลับไปอีกรอบ

“กลับไปแล้วพี่ขุนย้ายไปอยู่กับตะวันนะ”

“ตะวันจะรักพี่ขุนคนเดียวตะวันสัญญา...”

“พี่ก็อยู่กับตะวันจนเหมือนอยู่บ้านตะวันอยู่แล้วไง...”พี่ขุนพูด เอามือลูบหัวผมแต่ตาพี่ขุนมองก็แต่ท้องฟ้า

“ไม่เหมือนหรอก...พี่กิจบอกว่า พี่ขุนไม่มาอยู่กับตะวันเพราะพี่ขุนมีแฟนอีกคนอยู่ที่บ้าน”

“เดี๋ยวเรียกมันมาคุย!”

“ตะวันล้อเล่น...”

“พี่ก็ล้อเล่น...ใครว่าพี่มีแฟนอีกคนอยู่ที่บ้าน...เขาอยู่บ้านเขาเองต่างหาก”พี่ขุนว่างั้น...อย่างกับพูดจริง แต่ผมรู้ว่าพี่ขุนพูดเล่น

“อยู่กับตะวันเถอะนะ...ตะวันสัญญา...จะอยู่กับพี่ขุนตลอดชีวิต...”ผมบอก...ผมอยากบอกพี่ขุนว่า ...ผมน่ะรักพี่ขุน แล้วก็ชอบพี่ขุนถึงจะไม่ได้รู้จักพี่ขุนมายี่สิบปีกว่าๆก็เหอะ และผมก็อยากจะบอกพี่ขุนว่า...ผมไม่มีวันให้พี่ขุนต้องเก็บกระเป๋าออกจากบ้านผมเหมือนที่พี่ขุนต้องออกจากบ้านตัวเอง...แต่ผมก็บอกไม่ได้ เพราะพี่ขุนจะรู้ว่าผมแอบฟังพี่ขุนคุยกับเพื่อน

“ตลอดชีวิตใคร?...พี่หรือว่าตะวัน?”พี่ขุนพูด ยังลูบหัวผม ตาพี่ขุนก็ยังมองแต่ท้องฟ้า...

“ตะวันรู้ไหม...กบไม่เคยเป็นเจ้าชาย...”

“อือ...มีแต่กบผัดเผ็ด”ผมบอก พี่ขุนหัวเราะแต่ก็ยังมองแต่ท้องฟ้าอยู่ดี

“กบตัวนั้น มันแค่ฝัน...แต่มันไม่รู้ตัวว่าฝัน...จนวันนึงมันก็ตื่น...มันเลยรู้ตัวว่ามันไม่เคยได้เป็นเจ้าชาย หรือจริงๆ มันอาจจะไม่ได้เป็นกบเลยด้วยซ้ำ...มันอยากหลับต่อ...แต่ก็ทำไม่ได้ ทำได้ก็แต่เฝ้ามองกบตัวอื่นๆที่ยังนอนฝันอยู่”

“มีคนๆหนึ่งเคยบอกพี่ว่า...คนเราก็เหมือนกบตัวนั้น...ตอนนี้เราทุกคนกำลังฝัน...พี่ฝัน...ตะวันก็ฝัน...”

“แต่เราไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่...เหมือนกบตัวนั้นไง...”

“แล้ว...บางคนก็ต้องตื่นหลังจากหลับฝันอยู่นาน...วันหนึ่งตะวันก็ต้องตื่น...พี่ก็ต้องตื่น...”

“คนๆนั้นเขาบอกพี่ว่า...อย่าเสียใจที่ใครคนหนึ่งจะตื่นไปจากฝันก่อนเรา”พี่ขุนหยุดพูดเท่านั้นแล้วก็ก้มมามองผม...

ผมรอว่าพี่ขุนจะพูดอะไร...ถึงผมจะรู้ก็เหอะว่าพี่ขุนจะพูดอะไร

พี่ขุนดึงผมให้ขยับลุกไปนอนข้างๆพี่ขุน...แล้วพี่ขุนก็กอดผม...ผมนอนนิ่งอยู่กับอกของพี่ขุน...นอนฟัง เสียงหัวใจของพี่ขุนที่เต้นดังกว่าเดิม...

“บางทีตอนนี้...พ่อกับแม่ของตะวันอาจตื่นแล้วก็ได้”

“พี่ขุนหมายความว่ายังไง?”

“มันนานเกินไปแล้วตะวัน...บางคนยังฝัน...บางคนก็ต้องตื่น”

“ถ้าจริง ทำไมพ่อกับแม่ไม่ปลุกตะวัน”

“เพราะตะวันยังหลับสบาย...เหมือนเมื่อกี้พี่ก็ไม่ปลุกตะวัน...ใครฝันก็ต้องฝันต่อไป...”พี่ขุนกอดผม...แล้วผมก็ร้องไห้...มันนานเกินไปแล้วอย่างที่พี่ขุนว่า...ทำไมผมจะไม่รู้...พ่อกับแม่รักผม จะทิ้งผมไว้บ้านคนเดียวได้ไงตั้งนานขนาดนี้...แต่ผมก็ยังอยากรอต่อไป

“ไม่มีใครจากเราไปไหน มีแค่เราที่ยังไม่ตื่น...ยังเป็นเจ้าชายกบที่นอนฝันหวานอยู่บนใบบัว”พี่ขุนบอก  แล้วก็กอดผมไว้แน่นกว่าเดิม

“ร้องไห้ทำไม...บอกแล้วไงไม่มีใครจากใครไปไหน ..มีแต่เราที่ยังหลับฝัน”

“ถ้าตะวันไม่ร้องไห้...พี่จะอยู่กับตะวัน... จนถึงวันที่พี่ตื่น...”

“แล้วถ้าตะวันตื่นก่อนล่ะ?”

“พี่ก็จะนอนฝันถึงตะวันไง...”พี่ขุนก้มกระซิบเบาๆที่หู แขนพี่ขุนก็ยังกอดผม...

“งั้น...ขอตะวันร้องต่ออีกแป๊บนึงนะ?”

“หลายแป๊บก็ได้...”พี่ขุนบอก...ผมเลยนอนให้พี่ขุนกอดแล้วก็ร้องไห้จนหลับไปอีกรอบ

จบ

[BaoBao]

มีกันและกัน.... มันอุ่นใจ

[yolp]

ชอบเรื่องฝันของกบตัวที่ตื่นกับไม่ตื่นมากเลยคะ
ชอบจนอ่านรอบที่สามจบแล้ววิ่งไปเล่าเรื่องกบให้แม่ฟัง 5555

[shabu]

ชอบพี่ขุนคุยกับตะวัน ได้น่ารัก อบอุ่นมากเลยค่ะ
สองคนนี่เขาพูดจาภาษาเดียวกันเนอะ น่ารักอะ

[aorpp]

ซึ้งจัง น้ำตาซึมอ่ะค่ะ
+1 

[uknowvry]

เฮ้อ.... ผมยังต้องฝันไปอีกนานมั้ยนะ... อยากไปเจอคนที่เค้าตื่นก่อนจะแย่อยู่แล้ว

[uknowvry]

เฮ้อ.... ผมยังต้องฝันไปอีกนานมั้ยนะ... อยากไปเจอคนที่เค้าตื่นก่อนจะแย่อยู่แล้ว