หัวข้อ: i'm not & you don't - END รีปริ้นท์ถึง15/02/60

[aoihimeko]

รอด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[maru]

รอค่ะ

[✿PIERRE]

The Special Side II [Warm Part]



ผมเดินเรื่อยเปื่อย แล้วแต่ขาจะนำพา มันมืดแล้วก็จริงแต่นั่นไม่ได้เป็นอุปสรรคเลยสักนิด หัวสมองโล่งๆ ปล่อยตัวตามสบาย ไม่อยากคิดอะไร มารู้ตัวอีกทีตอนนี้ผมก็อยู่หน้าหอสมุดแล้ว


เอ่อ...แล้วกูมาทำไรที่นี่วะ?


ผมงงกับตัวเอง หากคิดว่าจะมาอ่านหนังสือซึ่งปัดทิ้งไปได้เลยเพราะตอนนี้หอสมุดมันปิดแล้ว


เอ๊ะ! นั่น...เงาคน ใครวะ?

ไม่เอาแบบที่ไอ้แกนกับพี่พอสมันเจอด้วยกันนะโว๊ยยยยยยย เห็นแบบนี้ผมก็กลัวเป็นเหมือนกันนะครับ ยิ่งเรื่องเล่าที่สืบต่อกันมามันมีเรื่องเกี่ยวกับหอสมุดด้วย

แต่ด้วยความสงสัยที่มีมากกว่า ทำให้ผมเลือกที่จะก้าวขาเข้าไปใกล้มากขึ้น เงาคนอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ มันกำลังเคลื่อนไหว ทำให้ผมสงสัยว่านั่นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดในตอนแรกก็เป็นได้



“เฮ้ยยยยยยยย!!/แว๊กกกกกกกกกก!!”



2เสียงที่ร้องขึ้นมาพร้อมกัน เพราะไอ้เงามืดๆนั่นมันโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้แล้วน่ะสิ เล่นเอาตกอกตกใจหมด ส่วนเงานั่นที่โผล่ออกมาแล้วก็ไม่ใช่ผีเผอแต่อย่างใด มันคือ...


ไอ้น้องหมิง นั่นเอง


“เอ่อ...โทษครับพี่” มันก้มหน้าเหมือนเดิม ไม่ยอมสบตาผม
“ขอโทษเรื่อง?”
“คือผมไม่รู้ว่าพี่ยืนอยู่ตรงนี้”
“ก็กูแค่มาดูว่าใครมันมาทำไรลับๆล่อๆในที่มืดๆแบบนี้น่ะ...แล้วมึงทำไรวะ?” ผมมองเนื้อตัวมันที่เปรอะเปื้อนนิดหน่อยจากคราบดินที่เกาะตามเสื้อนักศึกษาสีขาว
“เอ่อ...ผม ผม...ช่วยกระรอกไว้อะครับ มันตกลงมาจากต้นไม้”
“ช่วยกระรอก?” ผมถามเสียงสูงเพื่อความมั่นใจ
“ครับ”


กระรอกบ้าไรตกลงมาจากต้นไม้วะ


ขณะที่ผมกำลังนึกสงสัย คนที่ช่วยกระรอกไว้หมาดๆก็เอ่ยขึ้นมา


“เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ” แล้วไอ้ขวางโลกมันก็รีบเดินก้มหน้างุดๆจากไป ทิ้งให้ผมยืนงงกับการกระทำของมัน


มันเป็นคนดีเกินไปรึเปล่าวะ?
แต่ช่างเถอะ มันจะช่วยหมาแมวที่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับผมอยู่แล้ว


และโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า ผมลืมความเศร้าที่เพิ่งเผชิญเพราะต้องกลายเป็นพระรองไปโดยปริยาย...
.
.

.


.

วันนี้ผมไม่เจอแผ่นหลังเดินตามฟุตบาทเหมือนอย่างเคย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะยังไงมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องบังเอิญขนาดที่ว่าต้องเจอกันทุกเช้าอยู่แล้ว

แต่มันเริ่มจะแปลก...ตรงที่ว่าผมไม่เห็นไอ้ขวางโลกมันลงจากรถเมล์มา3-4วัน บอกตามตรงว่าสายตาผมที่จะเหลือบไปมองป้ายรถเมล์ทุกครั้งนั้นมันเป็นความเคยชิน พอเมื่อไม่เห็นสิ่งที่คุ้นตาก็กลายเป็นเรื่องผิดปกติไป

รอยยิ้มกว้างที่โชว์เหล็กสีๆนั่นก็ไม่เห็น เพื่อนๆของมันที่จะคอยแอบมองผมก็ไม่เจอ

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อยากใส่ใจอะไร อาจจะเป็นเพราะเข้าใกล้ฤดูสอบมิดเทอม อาจารย์บางท่านอาจจะปิดคอร์ส ทำให้ไม่มีเรียนแล้วก็เป็นได้


“เออไอ้วอร์ม มึงรู้จักพวกซับน้ำมั่งปะวะ?” จู่ๆไอ้โกมันก็ถามผมขณะที่เรากำลังเดินไปส่งงานด้วยกัน
“ก็พอรู้ ทำไมวะ”
“เห็นว่ามีเด็กปีหนึ่งซับน้ำไปลงประกวดร้องเพลงรายการห่าไรสักอย่าง ของช่อง4อะ ชื่อรายการไรวะ...อะไรว๊อยส์ๆมั้ง”
“สัด มึงไม่รู้แล้วกูจะรู้มั้ย” อย่ามาถามผมเลยครับไอ้เรื่องรายการทีวีหรือละครโทรทัศน์เนี้ย ถ้าไม่ดังจริงไม่เป็นกระแสผมก็ไม่แลหรอกครับ
“เอ้า กูก็ถามไปงั้นแหละ เผื่อมึงรู้จัก จะได้มีรุ่นน้องเป็นคนดังไง ฮ่าๆๆๆ” ไอ้โกมันหัวเราะ “ถ้ามึงไปลงประกวดร้องเพลงมั่งนะ กูว่ามึงชนะเลิศ...ในตำแหน่งเสียงยอดแย่ไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เชี่ยโก” คือกูก็รู้ตัวนะว่าเสียงตัวเองแย่ ออกแนวไปทางโหดนิดๆ ดุหน่อยๆ แต่มันคงไม่ร้ายแรงถึงขั้นนั้นมั้ง...


เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้นมา ของไอ้โกเม่ มันกดรับแล้วคุย ท่าทางจะไม่พ้นกิ๊กคนที่178ของมัน


“วอร์มสุดหล่อ”
“ไรของมึง จะใช้อะไรกู” เรียกแบบนี้มีอย่างเดียวครับ
“ฝากส่งงานหน่อยน้า...แหะๆ”
“ผัวตามละสิ”
“อุ๊ย!รู้ดี เค้าไปก่อนนะตัว จุ้บๆ” ทำท่าได้กระแดะมาก “ถ้ามึงยังไม่หยุดส่งจูบกูจะทิ้งงานมึงไว้ตรงนี้แหละ”
“โหดจริงโว๊ยยยยยย ฝากด้วยละกัน กูไปละ เจอกันวันสอบ”


ส่วนตัวผมนั้นไม่มีเรียนแล้ว แต่ที่ต้องมามหาลัยเพราะตามส่งงานที่คั่งค้างไว้ ผมก็ผู้ชายธรรมดาๆทั่วไปนั่นแหละ ไม่ได้เรียนเก่งดีเลิศอะไรมากมาย อยู่ในระดับกลางๆ โดดบ้าง ดองงานบ้างตามประสา


“อาจารย์ครับ มิดเทอมออกสอบเรื่องอะไรบ้างอะครับ?”
“เธอนี่นะ...อาจารย์เคยบอกไปแล้วก่อนปิดคอร์สครั้งสุดท้ายไง ทำไมเธอไม่ฟังห๊ะ?”
“ฟังครับ แต่ผมลืม”

ตอนนี้ผมเข้ามาส่งงานกับอาจารย์เลยตีเนียนถามเรื่องข้อสอบซะเลย

“ในคอร์สซิลลาบัส(course syllabus)ก็มี ไปเปิดดูเอง” แล้วอาจารย์ท่านก็ยื่นเอกสารชุดหนึ่งมาให้ผม “เอ้า เอาไป หน้าอย่างเธอคงหายไปตั้งแต่วันแรกที่แจกแล้วสินะ”

ครับอาจารย์ แม่นมาก

“ขอบคุณครับ”

ผมออกจากห้องพลางเปิดดูเอกสารที่แจ้งว่าเทอมนี้จะเรียนอะไรบ้าง ใครสอน งดวันไหน ลงภาคปฏิบัติเมื่อไหร่ และสุดท้ายคือออกสอบเรื่องอะไรบ้าง

อื้อหืออออ กลศาสตร์ของของไหล

นรกมาเยือนแล้วครับ ไอ้หนังสือที่มีอยู่ (ที่เป็นของพี่แซค พี่รหัสผมอีกที) ไม่อยากจะบรรยายสภาพมันเลยครับ ส่งต่อกันมามากกว่า7รุ่น ทำการลงนามเป็นลายลักษณ์อักษรอย่างชัดเจนไว้ที่ปกใน แต่เนื้อหาในหนังสือนั้น...เอ่อ...มันก็ใช้ได้นะครับ อีกทั้งตามขอบกระดาษหรือที่ที่มันเคยเป็นที่ว่างโล่งๆก็เต็มไปด้วยตัวหนังสือขะยึกขะยือ นั่นเป็นข้อดี แต่ข้อเสียคือไอ้พี่รหัสตัวดีอย่างพี่แซคแม่งเอาไปวาดรูปเล่นครับ วาดในที่ว่างๆไม่เป็น เสือกวาดทับตัวหนังสืออีก

วาดสวยจริงแต่มันไม่ได้ช่วยเหลือกูในยามสอบนะโว๊ยยยยยยย

อยากจะโทรไปด่าพี่แซคตอนนี้แต่คาดว่าผมคงต้องจองโลงในอีก3วันข้างหน้า

ไอ้ตอนเปิดเรียน เค้าก็มีการซื้อหนังสือเล่มใหม่กันนะครับ สำหรับคนที่พี่รหัสไม่มีให้ แต่ตอนนั้นผมยังไม่ได้เปิดดูหนังสือไง เลยคิดว่าไม่ต้องซื้อหรอก ยังไงๆก็มีอยู่แล้ว แต่ที่ไหนได้..พอกลับไปเปิดเท่านั้นแหละ วันต่อมาผมต้องรีบแจ้นติดต่อขอซื้อหนังสือ แต่อนิจจา...ฟ้าไม่เข้าข้าง หนังสือดันขายหมดเกลี้ยงเลยครับ ฮือออออ

สงสารก็แต่ไอ้แกรนด์มัน ดันมาต้องรับเคราะห์หนังสือที่อัดแน่นไปด้วยความรู้ต่อไป


สงสัยผมคงต้องพึ่งหอสมุดที่เป็นแหล่งรวบรวมความรู้ไว้อีกแล้ว จะให้พึ่งเพื่อนก็คงไม่ไหว แต่ละคนก็แทบจะเอาตัวเองไม่รอด ในเวลานี้ตัวใครตัวมัน พึ่งตัวเองไปก่อนนะครับ

ผมเดินเข้าไปในหอสมุด ทำการสแกนบัตรนักศึกษาและตรงดิ่งไปยังหมวดหมู่ที่จัดไว้โดยเฉพาะ


อ้าวนั่น ไอ้ขวางโลกนี่หว่า เหมือนไม่ได้เจอมันนานเลยแหะ


มันกำลังเอื้อมมือไปหยิบหนังสือที่อยู่สูงเหนือหัวมันไปเยอะเลยครับ ปลายนิ้วมันพยายามสะกิดสันหนังสือให้ออกมา แต่ดูท่าความพยายามของมันจะไม่สำเร็จ

ผมเดินตรงไปหามัน ยืนซ้อนหลัง แล้วเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มที่มันต้องการแล้วยื่นให้

ไอ้ขวางโลกมันหันกลับมามองผมหน้าตื่น

“เอ่อ...ขอบคุณครับ”
“หยิบไม่ถึงทำไมไม่ไปเอาบันไดมาต่อวะ” อดไม่ได้ที่จะด่า ขนาดผมยังต้องเขย่งนิดๆเพื่อให้หยิบถึง บันไดที่วางอยู่ตรงมุมก็ไม่ได้ไกลเท่าไหร่ ป่านนี้ถ้ามันไปเอาบันไดมาต่อมันคงหยิบเสร็จไปนานละ
“หยิบมาใช้ได้เลยเหรอครับ?”
“ก็เออสิวะ”
“ง่า..ผมนึกว่าต้องขอเจ้าหน้าที่ก่อนซะอีก”

เออ! ไอ้มารยาทดี

มันกอดหนังสือที่ผมหยิบมาให้พร้อมกับพูดว่า

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณอีกครั้งที่กรุณาหยิบหนังสือให้ครับ”

บางทีผมก็รำคาญกับไอ้คำว่า ‘ครับ’ ที่มันลงหางเสียงทุกครั้งเหมือนกันนะ

ผมไม่ได้สนใจมันอีก เดินหาหนังสือไปอ่านเพื่อเตรียมตัวสอบอย่างที่ตั้งใจ หาอยู่นานกว่าจะได้ เพราะหนังสือมันน้อยๆซะที่ไหนละครับ เยอะจะจนปวดหัว เลือกไม่ถูกกันเลยทีเดียว

เมื่อได้หนังสือที่ต้องการแล้ว ผมหยิบติดมือมา3เล่ม เดินออกจากชั้นหนังสือที่เรียงสูงติดเพดานไปยังโซนที่เค้าให้เป็นสถานที่อ่านหนังสือ มีทั้งแบบโต๊ะกลุ่มแล้วก็แบบโต๊ะเดี่ยวที่จะมีกระจกใสเป็นที่กั้นรอบด้าน ผมเลือกที่จะนั่งเป็นโต๊ะกลุ่มเพราะมันอยู่ใกล้กว่า แถมมีพื้นที่เยอะด้วย

ไม่ได้เลือกเพราะไอ้ขวางโลกมันนั่งอยู่ตรงหน้าต่างเลยนะ

ผมวางหนังสือเลื่อนเก้าอี้มานั่ง ทำการหยิบหูฟังมาเสียบแล้วเปิดเพลงเบาๆ

ได้เวลาอ่านหนังสืออย่างจริงจังแล้วครับ





ผ่านไป5นาที...สายตาเลื่อนไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างก่อนจะหันมาจับจ้องตัวหนังสือที่ร่ายยาวเกี่ยวกับทฤษฎีอะไรสักอย่าง

ผ่านไป12นาที...ทำไมมันนั่งเอียงคอแบบนั้นวะ เดี๋ยวก็สายตาเอียงหรอก

ผ่านไป20นาที...นี่กูกำลังอ่านเรื่องการทำความเย็นหรือการทำความร้อนละเนี่ย?

ผ่านไป27นาที...ไม่ไหวแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย!!

เพราะไอ้ขวางโลก ทำให้กูไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ!



ผมตัดสินใจรวบหนังสือทั้งหมดแล้วลุกขึ้นยืน เก้าอี้เลื่อนไปด้านหลังเสียงดัง ไอ้ขวางโลกที่นั่งขวางหูขวางตาผมหันมามอง แต่ผมไม่สนใจ ตรงดิ่งไปยังเคาเตอร์ที่ให้บริการยืม-คืน

กูกลับไปอ่านที่คอนโดก็ได้วะ






เมื่อมาถึงห้องผมจัดการวางหนังสือไว้บนโต๊ะที่ไว้ทำการบ้าน เข้าห้องนอนไปเปลี่ยนชุด ออกมาด้วยสภาพที่พร้อมรบกับหนังสือเต็มที่ แต่ทว่าจู่ๆคำถามของไอ้โกเม่เมื่อตอนนั้นก็ดังเข้าหู

เด็กปี1ซับน้ำไปประกวดร้องเพลงรายการว๊อยส์ๆ

อะไรบางอย่างทำให้ผมเลือกที่จะเปิดคอม เข้าเว็บที่โด่งดังไปทั่วโลก สามารถหาได้ทุกอย่างที่เราต้องการ เป็นอีกตัวช่วยที่ทำให้ผมมีวันนี้ได้ ถ้าขาดเว็บนี้ไป ผมคงไม่มีงานส่ง

ปลายนิ้วจรดแป้มพิมพ์ แล้วกดค้นหา

คำที่ผมใช้ในการสืบค้นก็คือ


‘หมิง รายการ voice’


อะไรดลใจให้ผมเลือกที่จะพิมแบบนี้ก็ไม่รู้ ซึ่งผลลัพธ์ที่ออกมาก็คือรายชื่อเว็บที่เรียงกันเป็นตับ แต่เว็บแรกที่อยู่บนสุดคือYouTube ชื่อคลิปคือ


‘Voice Awards - “ไกล” หมิง นนทกร’


ผมไม่ลังเลที่จะคลิกเข้าไป เสียงดนตรีเริ่มขึ้น กล้องแพนซูมไปที่ใบหน้าของคนที่ทำให้ผมต้องระเห็จตัวเองมานั่งอ่านหนังสือที่คอนโดแบบนี้


ป่านนี้เธอจะอยู่ไหน เวลาที่ไกลกัน
และแม้มันจะนาน นานเท่าไรที่เฝ้ารอเวลา
ก็รู้ดีว่าเธอเหงา และฉันเองก็ไม่ต่าง
แต่ยิ่งเหงาสักเท่าไร แต่ข้างในยิ่งคิดถึงเธอ

เมื่อเธอ มองไปที่ฟ้าไกลที่ดวงดาวคู่นั้น
ดวงตาของฉันเฝ้ามอง
แสงที่เธอสัมผัส เชื่อมความคิดของเราให้ถึงกัน

ดวงอาทิตย์นั้น ยังอยู่ไกลดวงจันทร์
ดาวนับร้อยนับพันจะไกลกี่ปีแสง
แม้ไม่ได้เจอฉันคิดถึงเธอ
และเฝ้ารอวันเวลาให้พ้นไป

ตราบที่ท้องทะเลยังไกลจากภูเขา
และแม้ว่าเราจะไกลสักแค่ไหน
ฉันยังเหมือนเดิมสิ่งเหล่านั้นยังเหมือนเดิม
ยังเฝ้ารอเธอคนเดียวทั้งหัวใจ



คลิปวิดิโอเล่นไปเรื่อยๆ ผมไม่ละสายตาไปจากจอแม้แต่วินาทีเดียว เสียงร้องที่ทรงพลัง ทั้งนุ่มนวลและชวนฟัง ท่าทางที่อยู่บนเวทีรู้สึกอินไปกับเพลง เสมือนว่าคนรักห่างไกลไปจริงๆ ทุกอย่างดูลงตัว ไม่มีขัด จนเมื่อเพลงจบ ผู้ชมในห้องส่งก็ปรบมือให้พร้อมทั้งส่งเสียงเชียร์


รายการนี้ก็เหมือนรายการประกวดทั่วๆไปที่จะมีคณะกรรมการนั่งดู รอคอมเม้นต์ให้ผู้เข้าประกวดได้นำไปปรับปรุง หรืออาจจะชมอย่างที่ไอ้ขวางโลกในคลิปมันกำลังยิ้มแก้มปริก็ได้ โดยรวมกรรมการบอกว่าร้องได้ดี เพียงแต่อยากให้ไปฝึกการออกเสียงมามากกว่านี้ ออกอักขระให้ชัดเจนเพราะตัวมันดัดฟันเท่านั้นเอง สรุปมันก็ผ่านเข้ารอบไป


คลิปนี้ยังมีคนดูไม่มากนัก เพราะเพิ่งถูกโพสเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมเลื่อนสายตาไปอ่านคอมเม้นต์ด้านล่าง มีแต่คนชื่นชม ส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิง ผู้ชายก็มีบ้าง แต่น้อย


ผมคลิปไปที่ replay เพื่อให้คลิปเล่นซ้ำอีกครั้ง

นี่ขนาดหนีมาอ่านหนังสือที่บ้านแล้วนะ...มันยังตามมาหลอกหลอนได้อะ
.
.

.


.

วันนี้สอบตัวแรกครับ และผมเพิ่งออกจากห้องสอบมาหมาดๆ

“เชี่ยแม้งงงงงงงงงงงงง ดรอปถามหากูอีกแล้ววววววว”
“เทอมที่แล้วมึงก็พูดแบบนี้ แต่เสือกเลี้ยงนกนะมึง” ไอ้รอยด่าโกเม่ครับ ก็จริงของมัน เทอมที่แล้วมันก็บ่นว่าจะดรอปแต่แล้วก็ไม่ได้ดรอป ผลออกมามันได้Bซะงั้น ในขณะที่พวกผมได้C
“แต่คราวนี้กูไม่รอดจริงวะ สงสัยต้องเลี้ยงหมาเลี้ยงแมว”
“เหอๆ กูชินจนหลายเป็นคนรักหมารักแมวไปละ ขออย่างเดียว กูไม่อยากเลี้ยงปลา” ผมบ่นให้พวกมันฟัง “เฮ้อออ กูกลับไปอ่านหนังสือก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันเว้ย”


ผมเดินแยกตัวออกมา ตรงไปยังรถที่ผมใช้ขับมามหาลัยประจำ แต่พอเดินเข้าไปใกล้ๆ…



ไอเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ใครบังอาจมาชนท้ายลูกรักกู!!!!!



แม่งเอ๊ยยยยยยย เจอข้อสอบยากบรรลัยไม่พอ ยังต้องมาเจอกับลูกรักที่โดนชนอีกเหรอวะเนี่ย
ซวยจริงๆ แม่งต้องเป็นมือใหม่หัดขับแหงๆ ยิ่งชนกันตอนเจ้าของไม่อยู่แบบนี้ก็ถือว่าซวยซ้ำซวยซ้อนเลยละครับ



ผมลูบไปตามรอยบุบแถวๆไฟท้ายนิดหน่อย ได้แต่อารมณ์เสียบ่นกับตัวเอง ไปลงกับใครก็ไม่ได้ งานนี้ต้องพึ่งประกันอีกแล้วสินะ เห้ออออออ



ผมเดินไปเปิดประตูรถด้านคนขับ แทรกตัวเข้าไปนั่ง กะจะโทรเรียกประกัน แต่ไอ้สิ่งที่เสียบอยู่กับที่ปัดฝนทำให้ผมต้องชะงัก


นั่งได้ไม่ถึงนาทีก็ต้องลงจากรถเพื่อไปหยิบกระดาษที่เสียบคาไว้ ข้อความถูกเขียนด้วยลายมือที่ไม่ได้เรียบร้อย แต่ก็ไม่ได้หวัดจนอ่านไม่ออก


ขอโทษนะครับ ผมถอยรถมาชน
ติดต่อที่เบอร์นี้ครับ 08x-xxx-xxxx
ขอโทษจริงๆครับ



เออ ก็นับว่ามีจิตสำนึกที่ดีวะ



จากที่จะกดโทรหาประกัน กลายเป็นเบอร์ที่คนชนมันทิ้งไว้ให้



“ฮัลโหล”
/เอ่อ สวัสดีครับ ไม่ทราบว่านั่นใครครับ?/ เสียงนุ่มตอบกลับมาอย่างสุภาพ
“ผมเป็นเจ้าของรถที่คุณถอยมาชน แล้วทิ้งเบอร์ไว้”
/อ่อครับ ผมขอโทษจริงๆครับ เพิ่งได้ใบขับขี่มาไม่กี่วันนี้เอง จะเรียกค่าเสียหายยังไงว่ามาได้เลยครับ/

เออก็ดี ว่าง่าย รถกูอะไหล่ไม่ใช่ถูกๆซะด้วย ถึงจะมีปัญญาจ่ายเอง แต่ในเมื่อไม่ได้เป็นคนทำ ทำไมต้องมาเสียตังค์เองด้วยละวะ

“นัดเจอเลยดีกว่า คุยง่ายดี จะได้เรียกประกันด้วย”
/เอ่อ...โทษนะครับ ผมคงไม่สะดวกไปเจอ เพราะช่วงนี้ผมกำลังสอบครับ/
“หืม? มึงอยู่ปีไร คณะอะไร”
/ปี1 คณะวิศวะครับ/
“เออ กูก็วิศวะ แต่ปี2 มึงชื่ออะไร จะได้ตามตัวถูก ไว้หลังสอบค่อยมาเคลียร์ก็ได้งั้น เห็นแก่ที่อาศัยคณะเดียวกัน”
/ขอบคุณมากครับ ผมชื่อหมิง อยู่ภาคทรัพยากรน้ำครับ สอบเสร็จวันที่10ครับ/


เฮ้ยยยยย
หมิงปี1ซับน้ำ? กูก็ว่าทำไมเสียงมันคุ้นๆเหมือนได้ยินที่ไหนที่แท้ ไอ้ขวางโลกนี่เอง


/พี่ครับ..พี่...แล้วพี่ชื่ออะไรครับ/
“เอางี้วันที่10ตอนเย็นมาเจอกูที่ใต้ตึกคณะ แค่นี้แหละ” ผมไม่บอกชื่อตัวเอง แต่กลับนัดเจอมันทั้งๆอย่างนั้นเลย ผมกดวางสาย เซฟเบอร์เรียบร้อย


สงสัยที่พักหลังนี้ไม่เจอมันลงจากรถเมล์ก็เพราะแบบนี้สินะ มีรถขับสบายเลย แต่มันน่าห่วงตรงที่ยังขับไม่คล่องเนี่ยละ หลักฐานเป็นรอยที่ท้ายรถผมแบบนี้ยิ่งควรระวัง

ส่วนกระดาษที่ทิ้งเบอร์ให้ติดต่อ ผมเก็บพับไว้ตรงที่ให้วางโทรศัพท์ในรถ

รถโดนชน คนร้ายไม่หนี แถมยังทิ้งเบอร์ไว้ให้ จะมีสักกี่คนที่เจอแบบผมละครับ



ไอ้ขวางโลกมันเป็นคนดีจริงๆ






โปรดติดตามตอนต่อไป



สดๆร้อนๆ แต่งเสร็จลงเลย ฮ่าๆ
แพรมาตรงตามวันที่สัญญาไว้นะ อิอิ

อยากให้พาร์ทพี่วอร์มแบบว่าอบอุ่นๆอะ (ให้สมชื่อพี่แกหน่อย แล้วก็หาคนมาดามใจ555)
แต่ทำไมไปๆมาๆถึงเป็นแบบนี้ได้ก็ไม่รู้ T ^ T ได้โปรดให้อภัยในความอ่อนหัดของข้าน้อยด้วยเถิด
คือแบบว่า..พล๊อตในหัวคู่นี้มันเยอะมาก อยากเขียนมันทุกฉากที่คิดไว้ เลยออกมาเละเทะแบบนี้ 555

ขอบคุณที่รอกันค่ะ ^^

ป.ล. เพลง ไกล - musketeers

[Destiny_Kongz]

เย้ๆ มาต่อแล้ว

ตอนต่อไปมาลงเร็วๆน้า เค้ารออยู่ 

[why yyy]

เป็นคนดีแล้วจะรักมั้ยพี่วอร์ม?

[NOoTuNE]

เท่าที่อ่านมา ฉันว่านะ


ไอ้ที่ขวางโลกอ่ะ มันแกมากว่ามั้งอิพี่วอร์มมมมม 


แกว้กก น้องออกจะน่ารัก เป็นคนดี ทำเอาคนแถวนี้่เพ้อแล้วกัน คึคึ

[yeyong]

พี่วอร์มไปชอบน้องเขาก่อนอีกแล้ว

[PetitDragon]

เข้าทางเลยนะพี่วอร์ม 

[iammz]

แอร๊ยยยย!!! พี่วอร์ม-น้องหมิง >/////<

ได้เบอร์น้องเค้าแล้วนิ อีพี่วอร์ม

 

[mystery Y]

หมิงเป็นคนดีจริงๆ ดีจนพี่วอร์มต้องแอบมองบ่อยๆ คิกๆ~

[malula]

ยังไงหละพี่วอร์มตามแอบดูน้องมัน ไม่คิดไรงั้นสิ
นี่บุพเพของจริงเลยเหอะ

[takara]

อัยย๊ะ เริ่มสนใจน้องหมิงอะดิ๊

[yisren.]

พี่วอร์มมม 

คิดถึงน้องแกรนด์แล้ววว5555555555555

[snice_cz]

หมิง คนดีเกิ๊นนนน จะมีสักกี่คนที่ถอยรถชนคนอื่นแล้วทิ้งเบอร์ไว้ให้เนี่ย พี่วอร์มก็โชคดีอ่า อิจฉา อิอิ อยากอ่านคู่หลัก )

[hotladyanyavee]

อ่านไปยิ่งสงสารพี่วอร์มอะ น้ำ้ตาไหลแบบไม่รู้ตัว

[soluna]

น้องหมิงเป็นคนดีจริงๆ พี่วอร์มไม่ต้องเป็นพระรองให้แกรนแล้วนะ
เป็นพระเอกให้น้องหมิงแทนนนนนน!!!

[Ali$a฿eth]

พี่วอร์มคงไม่รอดจากคนดีๆแบบนี้นี้แน่ อิอิ

[ammamooty]

อั๊ยย่ะมาต่อเเล้วเย่ๆๆ

หมิง "ซับ" น้ำ มา "ซับ" ใจ พี่วอร์ม ม๊ะๆๆ (กร๊าก กก )

[nutsumi]

เมื่อไรจะลงเอยกันล่ะเนี่ยคู่นี้ ลุ้นๆ

[jinjin283]

น้องหมิงคนดีที่โลกรอมาปลอบใจพี่วอมใช่ป่าวคะ อิอิ
พี่วอมก็อย่างห้น้องเค้าชดใช้ค่าเสียหายหนักนะคะ ฮ่าๆๆ

[omuya]

 

[[newZy]CASS]

เข้าทางเลย ^__^

 

[bulldog17]

เท่าที่อ่านมา ฉันว่านะ


ไอ้ที่ขวางโลกอ่ะ มันแกมากว่ามั้งอิพี่วอร์มมมมม 


แกว้กก น้องออกจะน่ารัก เป็นคนดี ทำเอาคนแถวนี้่เพ้อแล้วกัน คึคึ

เออว่ะ...เห็นด้วย 55555

[VarainDark]

หมิงเป็นคนดีโครตๆ น่ารักสุดๆไปเลยอ่ะ 

[YounIn]

เป็น คนดี จริงๆ ขอ ให้ ได้ กันไวๆ เฮ้ยยย ไม่ใช่ๆ ขอให้ ได้พบ แต่ สิ่ง ดีๆ คืน กลับ มา สาธุๆๆๆ
 
ต่อ จ้าาาา
 

[udongjay]

ไม่ค่อยเข้าใจหมิง ตอนแรกๆยังกวนวอร์มอยู่เลย
ทำไมหลังขากนั้นถึงดูติ๋มๆหงิมๆไปได้ล่ะ
แต่หมิงน่ารักดีค่ะ ดีแล้วหาคนมาดามใจพี่วอร์มหน่อยเนอะ

[ลุลา]

  ตามอ่านทันแล้ว สนุกมาก ๆ เลยคะ   คิดถึงพี่พอส กับ น้องแกรนด์แล้ว

[m_pop91]

พี่วอร์มอย่าทำอะไรน้องนะ

[RainyMooD]

ความดีเริ่มชักนำความรักมาให้ความอบอุ่นแก่หัวใจ

[kms]

กรี๊ดดดดดด น้องหมิงน่าร๊ากกกกกกกกอ่ะ
ขออีก ๆ ๆ ๆ ๆๆ