คำเตือน กรุณาเตรียมถุงเลือด และกระดาษทิชชู่ ก่อนอ่าน
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*. .*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
บทที่5. ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ
ภาค ได้โปรดรักผมด้วย ( เอมิยะ - รีเอะ )
{ รีเอะ }
อ่าาาา...ดีจะเลยมีคนเลี้ยงขนมด้วย อร่อยๆทั้งนั้นเลย เค้กบ้าง ไอศครีมบ้าง อร่อยๆๆๆ ผมมัวสนใจขนมเลยไม่ทันได้ใส่ใจ อีกฝ่ายที่กำลังเก็บภาพอยู่
"แล้วปกติรีเอะจัง ทำอะไรบ้างล่ะครับ " อีกฝ่ายถาม
"จริงๆแล้วผมเพิ่งจะมีเจ้านายวันนี้ วันแรกน่ะครับ"
"เอ๋! จริงหรอครับ แล้วอีก6วัน ที่เหลือจะทำอย่างไงครับ"
"ฮึก! ......" เล่นถามแบบนี้แล้วใครจะไปตอบได้ล่ะ ก็ผมคิดแค่ว่าอยู่ด้วยกันกับเอมิยะซัง ก็ดีแล้ว ไอ้บ้าเอย เราเป็นอะไรของเรานะ แค่ถูกถามแค่นี่เราก็...ร้องไห้แล้วหรอ อ่อนแอสิ้นดี
'เก็บภาพให้ดีนะ ต้องนี้มันร้องไห้อยู่ เรตติ้งเราขึ้นแน่ 'เขาพูดอะไรบางอย่างกับ อีกคนที่ถือกล้อง
"เราขอตัดโฆษณาก่อนนะครับ ....เป็นอะไรหรือป่าวครับ ปกติเจ้านายที่ซื้อแมวมาจะเป็นพวกที่รู้สึกรักอยู่แล้วไม่ใช่หรอ"
"อือ...ฮือ...อะ...ฮา... "
ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร รู้แต่ว่าพอคิดว่า เอมิยะซังไม่ได้รักผม เขาก็แค่รับเลี้ยงผมไว้ เพราะมีคนเอาฝาก เรื่องเมื่อคืนมันเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด เขาก็แค่ต้องการที่ระบายเท่านั้น ผมคงคิดไปเองคนเดียว เอมิยะซัง เอมิยะซัง เอมิยะ ผมรักคุณนะ รักมาก ทั้งที่เราเพียงเจอกันแค่หนึ่งคืน แต่ผมเหมือนเจอกับคุณมานาน และรู้สึกขาดคุณไม่ได้
"เฮย ทำอะไรรีเอะว่ะ" เสียงตะโกนของคนที่ผมรู้จักดี ทำให้ผมสะดุ้ง เขารู้ได้ไงว่า 'ผมอยู่นี่'
"แล้วคุณเป็นใคร"
"ฉันก็เป็นเจ้าของแมวตัวนี้นะสิ"
"เอ่อ...ขอโทษครับ" ฝ่ายนั้นตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะรีบหนีออกไป
" ออกมาได้ไง ฉันบอกให้รอที่บ้านไม่ใช่หรอ " เอมิยะซังเข้ามากอดปลอบผม ลูบไปบนหัวผม ผมกอดเขาตอบ ชอบเหลือเกิน เวลาที่เขาลูบหัวผม คิดถึงเหลือเกิน ไออุ่นจากร่างของคนตรงหน้า ทั้งที่ห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่เหมือนห่างกันนานแสนนาน เขาจะคิดเหมือนผมบางไหมนะ
" หยุดร้องนะครับ แล้วกลับบ้านกัน"
ผมพยายามแล้วแต่เหมือนร่างกายมันไม่รับฟัง ยิ่งเอมิยะซังปลอบผมมากเท่าไร มันเหมือนสิ่งที่เก็บเอาไว้มันทะลักออกมา เอมิยะซังส่ายหัว เขาคงรำคราญสินะ แล้วเขาก็ช้อนขาผมขึ้น แล้วอุ้มผมออกไปจาก บริเวณนั้น
อย่างน้อยตอนนี้ผมขอคิดว่า เขาห่วงผม และผม ก็ขออยู่ในอ้อมกอดนี้ซักพัก
{ เอมิยะ }
ก่อนหน้านั้น
ผมวิ่งเข้าไปที่ร้านนั้นอย่างรีบร้อน รีเอะยิ่งไร้เดียงสาอยู่ คงตามความร้ายกาจของคนเราไม่ได้หรอก ไปถึงที่ร้านมีคนมุงดูรีเอะอยู่มากมาย แต่ผมแวกพวกเขาเข้าไป...และสิ่งที่เห็นคือ รีเอะ กำลังร้องไห้ เจ้าพิธีกร กับตากล้องกำลังแสยะยิ้มอย่างพอใจอยู่
"เฮย ทำอะไรรีเอะว่ะ" ผมตะโกนออกไปด้วยความโมโห
"แล้วคุณเป็นใคร"
"ฉันก็เป็นเจ้าของแมวตัวนี้นะสิ"
"เอ่อ...ขอโทษครับ" ฝ่ายนั้นมีท่าทีตกใจอย่างมาก รีบหนีออกไปจากร้านอย่างเร็ว
"ออกมาได้ไง ฉันบอกให้รอที่บ้านไม่ใช่หรอ " ผมถามเขาด้วยความเป็นห่วง ไม่ชอบเลยเวลาที่ร้องไห้แบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนผม ดูแลเขาได้ไม่ดี ผมทำได้แค่ลูบหัวเขา แล้วถ้าผมกอดเขา เขาจะผลักผมออก เพราะผมไม่ได้เรื่องไหม
ไวกว่าความคิด ผมยื่นมือออกไป คว้าร่างบางตรงหน้าเข้ามากอด ร่างเล็กๆนี้ ที่ให้ความรู้สึกว่าจะแตกสลายไปได้ทุกเมื่อ ร่างบอบบางนี้ที่ให้ความรู้สึกอยากปกป้องเหลือเกิน ผมไม่น่าทิ้งเขาไว้เลย ทั้งลูบหัวเพื่อปลอบโยนเขา กอดร่างตรงหน้าเอาไว้แน่นเพราะตัวเขาเย็นเหลือเกิน
ดีจังนะที่เขากอดตอบผม รีเอะคงจะไม่โกรษผมหรอกนะที่เป็นคนไม่ได้เรื่องอย่างนี้
" หยุดร้องนะครับ แล้วกลับบ้านกัน"
รีเอะตัวสั่นจนดูท่าจะเดินไม่ไว้ ผมส่ายหัวในความเดียงสาของเขา ผมช้อนขาเขาขึ้นแล้วอุ้มเขาออกไปจากร้านนั้น รีเอะเกาะเสื้อผมเอาไว้แน่น แล้วจากนั้นก็พิงมาบนไหล่ผมก่อนจะหลับไป ตัวก็เล็กแค่นี้ ทำไมถึงได้ดื้อนักนะ เอาไว้กลับถึงบ้านเมื่อไร คงต้องชำระเรื่องทั้งหมด
-------
ผมเอารถเข้าไปจอดที่โรงรถ แล้วอุ้มรีเอะที่ยังไม่ตื่น เข้าไปในบ้าน ตอนนี้เริ่มมืดแล้วไม่น่าเชื่อนี่ผมตามหารีเอะนานขนาดนั้นเลยหรอ ข้าวกลางวันที่เตรียมไว้คงยังไม่ได้ทาน ผมนำออกมาอุ่น แล้วทำจานใหม่ให้รีเอะแทน
จนผมทำอาหารเสร็จแล้วรีเอะก็ยังไม่ตื่น คงเหนื่อยเพราะแอบไปเที่ยวทั้งวัน ผมจึงตัดสินใจไปอาบนำ้เสียก่อน
เจ้าตัวแสบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อผมเดินเข้าไปปลุก เขาลุกขึ้นไปอาบนำ้ ผมไปจัดเสื้อผ้าให้รีเอะ แต่ในกระเป๋าของเขา แต่ชุดที่เหลือมันเป็นชุดที่หนาไม่เหมาะสำหรับนอน งั้นใส่เสื้อผมก็ได้ล่ะมั้ง
รีเอะเดินออกมาทั้งที่ตัวยังเปียก ผมต้องไปเช็ดตัวเช็ดหัวให้เขา เหมือนเด็กๆแล้วใส่เสื้อผ้าให้เขา ....มันก็มีบ้างล่ะที่สายตาผมเผลอมองไปที่ผิวขาวเนียนของรีเอะ เพราะเสื้อของผมใหญ่กว่าตัวเขา จึงกลายเป็นชุดคลุมมากกว่า แต่ก็น่ารักดี
"เอาล่ะ ไปทานข้าวกัน"
"ครับ"
เรานั่งทานกันไปคุยกันไป ผมถามรีเอะว่าออกไปอย่างไร แล้วเดินทางได้อย่างไง เอาเงินมาจากไหน พอผมรู้ก็ถึงกับอึ้ง สมกับเป็นแมวจริงๆ ไม่ว่าจะตัวเล็กตัวใหญ่ก็ชอบหนีเที่ยว ซุกซน และชอบแอบขโมย
"เอาล่ะ ไปเปิดทีวีที่ห้องนั่งเล่นรอไป เดี๋ยวฉันล้างจานเอง"
"ครับ"
รีเอะวิ่งไปที่ทีวีจอใหญ่ในบ้านผม พอได้ยินเสียงทีวีผมจึงเริ่มล้างจาน หลังจากนั้นก็ปิดไฟดวงที่ไม่ได้ใช้ ล็อกบ้าน เวลาร่วงเลยไป เกือบสองทุ่มแล้ว ผมกับรีเอะนั่งดูละครอยู่ แต่ทันใดนั้นก็มีฉากที่ พระเอกจูบนางเอก เขาก็ถามขึ้น
"เอมิยะซังครับ ทำไมเขาต้องเอาปากแตะปากกันด้วยครับ"
"มันเป็นการแสดงความรักน่ะ" อยู่ๆเขาก็หน้าแดง แล้วหันมามองผม เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ไม่พูด แล้วหันกลับไปดูทีวีต่อ เอาหางขึ้นมากอดเอาไว้ อะไรของเขานะ หรือว่า งอน แล้วงอนเรื่องอะไรล่ะ
"นี่รีเอะ เป็นอะไรครับ เมื่อกี้เหมือนจะถามอะไร"
"เปล่าครับ"
....จะรู้บ้างไหมนะ ว่าเวลาทำตัวแบบนี้มันน่ารักแค่ไหน อยากจะกอดแน่นๆให้หายใจไม่ออกไปเลย ผมลองแกล้งเป่าหู เห็นชัดเลยว่าขนที่หางรีเอะลุกตั้ง
"เอมิยะ...ซัง ผมบอก...แล้วว่าอย่างเล่นหู ...มันรู้สึก ..แปลกๆนะครับ"
คราวนี้เขาหน้าแดงกว่าเดิม ตัวสั่นเล็กน้อย หึหึหึ คงได้เวลาลงโทษ เจ้าตัวแสบแล้ว
"แต่เรามีเรื่องต้องชำระนะ วันนี้ใครเอย ที่หนีเที่ยว"
"ก็...อยู่คนเดียว มันเหง...เมี้ยว" เจอเป่าลมเข้าหูไปอีกที รีเอะถึงกับล้มลงไปกับโซฟา เขานอนแผ่เหมือนหมดแรง กระดุมเสื้อหลุดออก 2-3 เม็ด เผยอให้เห็นผิวขาวที่มีรอยแดงจางๆที่ผมทำไว้ ผมก้มลงไปจูบซำ้ที่รอยเดิม ให้มันเด่นชัดขึ้นกว่าเดิม
"แล้วใครแอบขโมยเงินในกระเป๋า"
"ก็แค่..เพื่อ อืม..เอาไว้ เมี้ยว!" ผมเป่าไปที่หูอีกเป็นการลงโทษ ....ความอดทนผมหมดแล้ว ผมไม่น่าไปแกล้งรีเอะแบบนี้เลย เพราะผมนี่ล่ะที่ทรมาณเสียเอง ผมอุ้มเขาไปที่ห้องนอนชั้น2 ว่างเขาลงช้าๆ เดินไปที่มือถือ ปิดเครื่อง ที่โทรศัพท์บ้าน ชักสายออก ผมไม่ต้องการให้อะไรมาขวางผม วันนี้รีเอะ จะต้องเป็นของผมโดยสมบูรณ์
เสื้อผ้าของผมเป็นอีกสิ่งที่น่ารำคาญ ผมถอดมันออกทั้งหมด แล้วเข้าไปหาร่างบางที่นอนหอบอยู่บนเตียง จูบลงไปบนปากนุ่ม กลิ่นหอมผลไม้เริ่มออกมาจากตัว รีเอะอีกครั้ง มันทำให้ผมต้องควานหาความหวานในปากนั้นอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
จนรีเอะเอามือทุบที่แขนผม เหมือนบอกให้ผมหยุด ใครจะยอมหยุดง่ายๆล่ะ แต่ผมก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น ผมแค่ผละออกมาจากปากนุ่ม มาที่เชอรี่สีสวยทั้งสองแทน มือข้างหนึ่งลูบไปที่ใบหูเล็ก อีกข้างก็กอบกุมสิ่งที่แข็งขืนเอาไว้ ชักนำเขาให้ทำตามสิ่งที่ผมสั่งสอน
"เอมิ..ย...ยะซัง ผมจะ...ออก แล้ว"
"ไม่ได้ บอกแล้วไงว่า เด็กดื้อต้องถูกลงโทษ"
เขากำลังจะเสร็จ แต่ทุกครั้งที่เขาจะถึง ผมหยุด แล้วทำต่อเป็นอย่างนั้นไป จนรีเอะคงทนไม่ได้อีกต่อไป เขาเสร็จ ตัวเกร็งสั่น มือกำผ้าที่นอนแน่น
"เอมิยะ...เมี้ยว อ็าา..ไม่ไหว...อ้าาาาา"เขาปลดปล่อยออกมาเต็มมือของผม
"เด็กนิสัยไม่ดี ฉันยังไม่ได้อนุญาติให้ไปเลยน่ะ"
"ขอโทษครับ...ขอโทษ ผม...อืม"
กลิ่นหอมกระจายตัวฟุ้งไปทั่วห้อง จนผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไป ชิมผิวขาวเนียนตรงหน้าที่เริ่มเป็นสีแดงอมชมพู มือเข้าไปสำรวจทางด้านหลัง อย่างเบามือ
"..เจ็บ...เอมิยะ....ซัง ตรงนั้น...ไม่ได้นะครับ"
"ก็เคยบอกไปแล้วไงครับว่า อย่าเกร็ง"
รีเอะยังมีอาการเกร็งอยู่เล็กน้อย ผมจึงต้องก้มลงปลอบโยนเขา แล้วค่อยเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไป เมื่อขยายช่องทางเล็กได้พอสมควรแล้ว ผมจึงบอกเขาให้รู้ว่า ผมกำลังจะเข้าไป
"ฉันจะเข้าไปแล้วนะ"รีเอะเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย เพื่อดูสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
"แต่ว่า...มันใหญ่นะ ...จะเข้าไปได้หรอครับ"
"ครั้งนี้ไม่ว่าอะไรจะมาขวาง ฉันก็เข้าไปในตัวเธอให้ได้"ผมกระซิบข้างหูเขา
เอามือรีเอะมาเกาะไว้ที่ไหล่ผม ให้เขาเป็นหลักยึด ก่อนค่อยๆดันตัวเองเข้าไปช้าจนสุด เขาจิกเล็บลงมา แต่ความสนใจของผมอยู่ที่ข้างล่างเท่านั้น ผมหยุดเอาไว้ซักพัก เพราะเป็นครั้งแรกของรีเอะ จูบไปบนหน้าผากมน แล้วลูบหัวเขาเบาๆ
"เด็กดี เจ็บมากไหมครับ"
"ก็..นิดหน่อยครับ"เขาหลบหน้าไม่มองผม แต่ผมก็เห็น...ว่าเขากำลังหน้าแดง
"งั้นจะขยับแล้วนะครับ"
ผมค่อยๆขยับช้าๆ เหมือนเขายังเจ็บอยู่ ผมต้องจูบปลอบเขาอีกรอบ จนรีเอะเกาะไหล่ผมแล้วค่อยๆยันตัวขึ้นมา ผมต้องประคองเขาจนผมอยู่ในท่านั่งแล้วมีรีเอะทับอยู่
" หายเจ็บแล้วหรือไง"
"....กะ..ก็ แบบนี้มัน ...รู้สึกดี..ก็เลย"
เขาพูดออกมาแบบไม่ได้คิดอะไร แต่คนฟังอย่างผมแค่ได้ฟังแค่นี้ก็ไม่สามารถหยุดได้อีกต่อไป รีเอะรองรับอารมณ์ที่เพิ่มขึ้มของผมได้อย่างดี ทุกครั้งที่ผมกระแทกเข้าไป เขาสวนรับแรงกระแทกนั้น ทุกอย่างเป็นไปตามจังหวะ จนผมทนไม่ได้ปลดปล่อยไปในร่างบางนั้น และรีเอะก็เสร็จตามผมอีกรอบ แต่ก่อนหน้านั้น
" เอมิยะ..ผม..ผม.รักคุณ..รักมาก อ่าาาาา..เมี้ยว"
ฉันเองก็......
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
ตัดฉับ
ขอบคุณนะครับที่ทุกคนติดตาม อีกประมาณ 1-2 ตอน ก็จะจบภาคนี้
แล้วขึ้นภาคใหม่ ขอให้ติดตามต่อนะครับด้วยนะครับขอบคุณทุกกำลังใจ
หลังจากตอนนี้อาจจะต่อช้าหน่อยนะครับ เพราะตอนนี้คนเขียนกำลังไม่สบาย
เพราะทุกวันต้องออกไป ขายของกลางแดด กลางฝนทุกวัน ตอนนี้เลยเป็นไข้
ตอนนี้คงยาวพอนะครับ
หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ (อ่าน 128459 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก