CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: ekuto ที่ 12-07-2012 10:40:08

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 12-07-2012 10:40:08

 ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



**********************************************************

  หลังจากวนเวียนอยู่ในเล้าอยู่นาน เลยขอพื้นที่ตรงนี้สักเล็กน้อยในการลงนิยาย(ที่ไม่รู้ว่าจะสนุกไหม)ให้ทุกคนได้อ่านกัน ผมเพิ่งลงครั้งแรก ถ้ามีอะไรขัดข้องหรือผิดพลาดต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี่ด้วยครับ

**********************************************************

                  คุณเคยได้ยินไหม ว่าเมื่อเรากับแมวจ้องตากันแล้ว แมวตัวนั้นจะรักคุณ และถ้าภายใน 7 วันถ้าแมวตัวนั้นไม่ได้รับความรัก ก็จะตาย

       สารบัญ
                  บทนำ ภาค ได้โปรดรักผมด้วย ( เอมิยะ - รีเอะ ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.0)
                  บทที่1.ตอนความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยนไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.0)

                  บทที่2.   ตอน. อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.0)

                  บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ..... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.30)

                  บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.30)

                  บทที่5. ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.60)

                  บทที่6. ตอน อย่าเอารีเอะไปครับ...เพราะผม... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.60)

                  บทที่7. ดาราแมวเมี้ยว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.60)

                  ตอนพิเศษ ก็แมวมันยั่ว...หรือคุณจะทนไหว (ทาคามิ-เมงุ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.90)

                  ตอนพิเศษ คืนวันหิมะ...ครอบครัวแสนสุข(( เอมิยะ รีเอะ รุนะ )) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.90)

                  ตอนพิเศษ...ลองสลับคู่กับมะ( รีเอะ-เมงุ ? ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.150)


            ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ ( ไคโตะ - มาริ )


           บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.90)

           บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน(ไปโรงเรียนวันแรก I) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.120)

           บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน(ไปโรงเรียนวันแรก II) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.150)

           บทที่2. ผมอยากให้พี่ชาย...ผมทุกคืน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.150)

           บทที่3. พี่ชาย...ผมกลัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.180)

           บทที่4. เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.180)

           บทที่5. บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.210)

           บทที่6. งานวันที่สอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.210)

           บทที่7. ขอบคุณครับที่มาช่วยผม อีกครั้ง พี่ชาย + ตอนพิเศษ อย่างนายน่ะ อยู่แค่บนเตียงนี่ก็พอแล้ว( ฮาจิ - มาซาโตะ ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.210)

           บทที่7. ขอบคุณครับที่มาช่วยผม อีกครั้ง พี่ชาย (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.240)

           บทที่8. แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.270)



           ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น(เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)



           บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.270)

           บทที่2. อย่านะ อย่าใส่เข้ามา ดาเมะ!!!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.300)

           บทที่3 ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.360)

           บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.360)

           บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.390)

           บทที่6 แอบ หนี ท้อง ตอนล่าสุด

           บทที่6.1 แอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.390)

           บทที่6.2 หนี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.420)

           บทที่6.3 ท้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.450)

           บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.450)


          บทพิเศษ วันคริสมาสต์ ถึง วันปีใหม่ ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.330) ตอนนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลักนะครับ แค่ตามรีเควสช่วงปีใหม่

          ตอนพิเศษ ย้อนหลัง คริสต์มาส- ( *: เอมิยะ - รีเอะ - รุนะ :*) - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33933.330)

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทนำ] ลงต่อครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 12-07-2012 10:47:22

                                                         บทนำ
                                  ภาค ได้โปรดรักผมด้วย ( เอมิยะ - รีเอะ )

       ในปัจจุบันการเลี้ยงแมวกำลังเป็นที่นิยมอย่างมาก เพราะแมวในปัจจุบันไม่เดินสี่ขา ไม่ได้ร้องเมี้ยว~เมี้ยว~อย่างเดียว มันสามารถคุยกับเราได้ เดินเหมือนคนทั่วไป แต่มีเพียงอย่างเดียวแมวตัวนั้นไม่สามารถเปลี่ยนเจ้าของได้ เมื่อสบตากันในครั้งแรก แมวตัวนั้นจะผูกสัมพันธ์กับคุณไปจนตาย เขาจะรักคุณ ปราถนาคุณ และภายใน 7 วันถ้าแมวตัวนั้นไม่ได้รับความรัก ก็จะตาย

       แต่ถึงกระนั้นแมวประเภทนี่ก็มีจำกัด เพราะการกำเนิดของแมวพวกนี่ช้ากว่าแมวทั่วไป จึงมีแค่ 69 ตัวเท่านั้นที่ตอนนี่สามารถจำหน่ายได้ ทำให้มีคนต้องการมาก 

       และผมก็เป็นผู้โชคดีได้หนึ่งในนั้น เมื่อผมเข้ามาเจอกับ แมวตัวหนึ่งถูกผูกติดกับเก้าอี้ภายในห้องของผม ที่บนขาของมันมีจดเขียนวางอยู่ ผมเลยหยิบขึ้นมาอ่าน

    ' ถึง เอมิยะ '
                       พอดีน้าไปเจอเข้ากับแมวน้อยน่ารักสองตัว น้าเลยเอามาฝากให้ตัวหนึ่ง
                       เพราะน้าคงเลี้ยงมันไม่ไว้ทั้งสองตัว อย่างไงก็ช่วยรับเอาไว้หน่อยล่ะกัน

                                                                                                                 จาก น้ามิจิรุ

        ผมมองไปที่แมวตัวนั้นอีกครั้ง เหมือนมันจะหายใจไม่ออกเพราะถูกปิดปากเอาไว้ด้วยเทป นี่น้ามิจิรุเห็นผมเป็นอะไรเนี่ย ผมไม่ได้มีรสนิยมมาโซเหมือนน้าซะหน่อย
               "เฮ้อ~ แล้วจะให้ฉันทำอย่างไงเนี่ย"
               "อืม...อืม..."
        ไหนๆแล้วแกะเทปกับเชือกที่มือ ออกให้แล้วกัน แต่ผมลืมเรื่องหนึ่งไปผ้าปิด พอมือถูกแก้มัดออกเธอรีบถอดผ้าปิดตา แล้วเราก็สบตากัน ซวยแล้วไง!
               "สวัสดีครับ เจ้านาย"เธอพูดแล้วยิ้ม เดี๋ยวน่ะ 'ครับ' หรอ
               "เธอเป็น...ผู้ชายหรอ"
               "อ่า...ก็ใช่นะสิครับ"
         บ้าน่ะ! คุณน้าเขาคิดอะไรอยู่เนี่ยให้ตายสิ ผมชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชาย ถึงเจ้านี่จะหน้าหวานเหมือนผู้หญิงก็เถอะ อ้ากกกกกกกกกกกก
               "ผมยังไม่มีชื่อ แต่เพื่อนๆเรียกผมว่า หมายเลข.6ครับ"
               "แล้วไง"
               "ช่วยตั้งชื่อให้ผมหน่อยสิครับ"


               "รีเอะ คงประมาณนี่ล่ะมั้ง"

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทนำ]
เริ่มหัวข้อโดย: rubymoona ที่ 12-07-2012 11:19:37

อั่ยยะ แมวแบบนี้เรอะ รูปร่างเป็นมนุษย์ แล้วมีหูแมวหางแมวรึเปล่าคะ? ถ้ามีนี่ ซี๊ส ความฝันของมวลมนุษยชาติเป็นจริงแล้ว!!!
เงื่อนไขโหดมากๆ 7 วันกับความรักทั้งชีวิต

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทนำ]
เริ่มหัวข้อโดย: mumamayza ที่ 12-07-2012 11:50:44

 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
 เเมวเป็นลูกเเมวเหมียว เมี้ยว !!
 :a2:

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทนำ]
เริ่มหัวข้อโดย: แมวดำ ที่ 14-07-2012 13:31:31

น้องแมวเป็นเซเมะหรืออุเคะอ่าอยากรู้

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่1.ตอนความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยนไป]
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 14-07-2012 19:46:31

                                                         บทที่1.ตอนความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยนไป
                                                        ภาค ได้โปรดรักผมด้วย ( เอมิยะ - รีเอะ )


        เจ้าแมวตัวนั้น...ไม่สิ ต้องเรียกว่า รีเอะ สินะ ก็แก้มัดเชือกมากมายที่ตัวเองโดนพูกเอาไว้ ผมเห็นหางกับหูบนหัวชัดๆก็คราวนี่ล่ะ อืม..ผมสีนำ้ตาลเข้ากับสีตา หางก็นำ้ตาลแต่ปลายหางเป็นสีขาว

                "เจ้านายครับ ผมหิวแล้ว"

                "เลิกเรียกฉันว่าเจ้านายได้แล้ว ฉันชื่อ เอมิยะ แล้วจะกินอะไรล่ะ"

                "ผมกินอะไรก็ได้ที่ เอมิยะซัง กินนั้นล่ะครับ"

                "อ่า...งั้นรอแป็บล่ะกัน"

          ผมก็ยังงงๆตัวเองอยู่เหมือนกัน ที่ปรับตัวได้เร็วขนาดนี่ ก็ทำไงได้ล่ะ ก็ผมเป็นเจ้านายเขาไปแล้วนินะ

{ รีเอะ }


      ผมรู้สึกไม่ชอบใจนักหรอกที่โดนผูกไว้กับเก้าอี้ แต่พอได้เจอกับเจ้านายคนนี้ผมก็รู้สึกว่า...อยากให้เขากอดจัง ผมคงแย่มาก ที่คิดแบบนี้แต่มันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนี่ ใจผมเต้นเร็วไม่ยอมหยุดเหมือนมันจะออกมาจากอกให้ได้ นี่สิน่ะที่ ยูยะ บอกว่าเมื่อเราสบตากับเจ้านาย เราจะรักเขา

      เอมิยะซัง ที่ผมเห็นเวลานี่อยู่ในชุดทำงานเหมือนคนทั่วไป เพียงแต่ถ้าเทียบกับคนอื่นๆแล้วเขาดูเด่นกว่ามาก ทั้งรูปร่างที่สูงใหญ่ หน้าตาที่ดูหล่อเหลาแทบจะเป็น นายแบบได้

               "รีเอะ เสร็จแล้ว ฉันทำได้แต่อาหารง่ายๆนะ"

               "ไม่เป็นไรครับ ผมทานได้ทั้งนั้นถ้า เอมิยะซัง ทำ"

               "....." ผมพูดอะไรผิดหรอ "ฉันจะไปอาบนำ้ รีบกินให้เสร็จล่ะ"

               "ครับ" 

      เอมิยังซังเดินเข้าห้องไปแล้ว เขาโกรษอะไรผมหรอ ไม่เป็นไรงั้นผมจะรีบกินข้าวให้หมด แล้วเข้าไปช่วยถูหลังให้ล่ะกัน

{เอมิยะ}


       ให้ตายสิเจ้าแมวบ้า หัดดูหน้าตาตัวเองบ้างไหมนะว่า เวลาพูดด้วยหน้าตาแบบนั้นแล้วมัน... เฮ้ย! แล้วเราคิดไรอยู่เนี่ย นั้นมันแมวนะ ถึงจะหน้าตารูปร่างจะเหมือนคนก็เถอะ แล้วมันเป็นผู้ชายน่ะ เราชอบผู้หญิงต่างหากถึงหน้าตาจะโคตรสวยอย่างกับผู้หญิง และถ้าดูดีๆ รูปร่างก็เซ็กส์ซี่เหมือนกันนะ นี่ถ้ามีหน้าอกอีกซักนิด เฮ้ย!  ไอ้บ้านี่ เราคิดไรอยู่ว่ะเนี่ย

        ผมสลัดความคิดซุ่มซานออก เข้าไปอาบนำ้ในห้องนำ้ เปิดนำ้เพื่อดับความร้อนในตัวและไล่ความเหนื่อยล้าออกไป แย่ที่สุด ยังไม่ถึงวันเราก็เป็นซะขนาดนี่ แล้วจะทนไหวไหมนี่ ไม่สิ! เราต้องไม่สนใจอะไรทั้งนั้น คิดไว้เรายังชอบผู้หญิงอยู่ ที่แบบหน้าอกอึ้มๆ

         ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นเอง ประตูห้องนำ้ก็เปิดออก

    ครืน~ ปัง~

                  "ผมช่วยถูหลังให้นะครับ เอมิยะซัง"

                  " !!!!!!!!! " เข้ามาได้ไงว่ะ แล้วมันถอดเสื้อผ้าออกทำไม "ถอดเสื้อผ้าออกทำไม"

                  "ก็ผมจะมาถูหลังให้ แต่กลัวชุดจะเปียก ก็เลยถอดพับไว้บนเตียง นั่งลงแล้วหันหลังมาสิครับ"

                  "ไม่ต้อง ฉันทำเองได้" รีบๆออกไปสิ
               
                  "เอมิยะซัง...มะ..ไม่รู้..รักผม...เลยใช่...มาย ฮือ ฮือ ฮือ"

                  "เดี๋ยวๆๆ เป็นอะไร ร้องไห้ทำไหม"

                  "...ก็ตั้งแต่..ตอนกินข้าว...คุณก็ไม่คุย...ฮึก..กับผมเลย..."

        โอ๊ย ให้ตายสิ หูลู่ เอาหางมากอดแล้วร้องไห้ มันจะน่ารักไปหนายยยยยยย โดยไม่รู้ตัวผมเผลอเข้าไปสวมกอด รีเอะเอาไว้ 

                 "ไม่ร้องนะ ฉันไม่ได้โกรษอะไรเธอหรอกน่ะ"
  
                 " แต่...คุณ ไม่ยอมพูด...ฮึก กับผมเลย

                 "ก็...ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าหยุดร้องแล้ว มาถูหลังให้ฉันล่ะกันนะ"

                 "ครับ"

           เหอะ ที่ตอนนี้ล่ะยิ้มร่าเลยนะ ผมนั่งลงกับพื้นแล้วให้รีเอะนั่งบนขอบอ้าง เพราะตัวเขาเล็กมาก มือเล็กๆค่อยลูบไล้ ไปบนหลังผม อืม...มือนิ่มจังอย่างกับมือผู้หญิงแน่ะ ขนลุกเลย ดะ...เดี๋ยวนะเราคิดบ้าอะไรอีกแล้วเนี่ยยยยยยยย

                "รู้สึกไง บ้างครับ"
   
                "........." 

                                  โอ๊ย!  ใครก็ได้ ช่วยผมทีๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่1.ตอนความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยนไป]
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 14-07-2012 20:01:04

สวัสดีทุกคนนะครับ เรื่องแรกนี่ถ้ามีอะไรผิดพลาดขอโทษด้วยน่ะครับ บอกจุดผิดพลาดก็ดีนะครับ

นิยายเรื่องนี้พิมพ์สด เพราะงั้นเลยมาลงช้าพอสมควร

คนที่อ่านแล้วก็ขอคอมเม้นด้วยนะครับ ผมจะได้แก้ไขจุดที่ผิด

ส่วนเม้นที่ลงไว้ ก็อ่านดูนะครับว่ามี หูกะหางไหม ใครเคะใครเมะ

หัวข้อ: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-7-5
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 18-07-2012 12:28:14

                                   บทที่2.   ตอน. อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...
                                    ภาค ได้โปรดรักผมด้วย ( เอมิยะ - รีเอะ )

                  อย่างที่ทุกคนรู้ ผมกำลังเสี่ยงต่อการเป็นเกย์ แต่ผมจะทำไงดีล่ะครับก็พอเห็นรีเอะร้องแล้วมันรู้เจ็บที่หน้าอก ไม่อยากให้เขาร้องไห้เลย รีเอะหยุดมือแล้วเปิดฝักบัว ล้างฟองสบู่ออกจากหลังผม

                  "เสร็จแล้วครับ ต่อไปก็ข้างหน้า"

                  "มะ...ไม่เป็นไร ข้างหน้าฉันทำเองได้"

                  " ...ฮึก "

                 อ่าาาาา จะร้องอีกแล้ว แต่พอดูหน้าตอนนี้แล้วทำไหมมันน่ารักอย่างนี้นะ หน้าแดงๆนำ้ตาคล่อ อึก...สักนิดคงไม่เป็นไรมัง

                 ผมค่อยๆก้มลงไป จูบลงไปที่ปากของรีเอะ แล้วผละออกนิ่มจัง ขออีกนิดล่ะกัน โดยที่ผมไม่รู้สึกตัวผมบดปากเข้ากับปากของเขาส่งลิ้นเข้าไป ควานหาความหวานลำ้ ที่ผมไม่เคยลิมลองที่ไหนมาก่อน มือผมไม่สามารถหยุดอยู่ที่บ่านิ่มอีกได้ต่อไป อืม...หลังเนียนจัง

                 พอผละมาที่คอก็หอม หอมอ่อนๆเหมือนกลิ่นผลไม้ ผลไม้ที่ออกรสหวานจนถ้าได้ลิมลองเพียงเล็กน้อยจะไม่สามารถหยุดได้ เหมือนกับผมตอนนี้ที่ไม่สามารถหยุดได้อีกต่อไป สายตาผมมาหยุดที่เชอรี่สีสวยทั้งสอง แล้วค่อยลองชิม

                  "อ๊ะ...เอมิ..ยะซังตรงนั้น..อ๊า มัน...รู้สึกแปลกๆ"

                  หวานทั้งตัว หางของรีเอะส่ายไปมา เขามองผมเหมือนจะร้องขอบ้างอย่าง จนเมื่อผมมองไปที่ด้านล่างที่บ่งบอกถึงความต้องการ มือของผมค่อยๆสัมผัส กอบกุมส่วนนั้นเอาไว้ลูบไล้ไปมา

                  "อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...ฮา อืม..ผมจะ..จะ"

                  "จะอะไรครับ ถ้าไม่บอกก็ไม่ทำให้หรอกนะ"

                  "ไม่รู้...ผมไม่รู้ แต่มัน... อ๊า เหมือนมีบ้าง...อย่างจะออก..อืม...มา"

                 ช่างไร้เดียงสา เหมือนผ้าขาวที่ยังไม่ถูกย้อมดูสีสันต่างๆ แม้แต่การช่วยตัวเองเขายังไม่รู้จัก ผมค่อยๆชักนำเขาไปตามบทบาทที่ผมเป็นผู้กำหนด รีเอะกอดคอผมแน่น เมื่อไรไม่รู้เขามาอยู่บนตักผม กลิ่นหอมฟุ่งกระจายไปทั่ว จนผมอดไม่ได้ที่จะลิมลองมันอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

                  "เอมิยะ...ซัง ผมจะ...จะออก ผมอยากจะ....อืม อืม"

                  "ไม่ได้ เด็กดื้อต้องถูกลงโทษ"

                  "แต่ผม...ทนไม่ไหวมันทร..ทรมาณ"

                  "งั้นร้องขอสิ"

                  "ได้โปรดช่วย...ผมด้วยนะครับ"

                  เมื่อถึงตอนนี้แมวน้อย ได้ร้องขอสิ่งที่ปราถนา หลับตาแน่น ครวนครางออกมาอย่างอ่อนหวาน

                 "เอมิยะ..ฮะ เมี้ยว เมี้ยว อ๊า!!!!!!!!!!"

                 เสียงหอบกระเส่าของแมวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดผม ผมมองไปที่มือตัวเอง....นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย
แต่ผมก็ไม่สามรถปฎิเสษได้เลยว่าตอนนี้ผมก็รู้สึกปราถนาเขาแล้วเมือนกัน

                                           *********************************************

       มองไปรอบด้าน ผมเห็นแต่เงาเลือนลาง ที่แอบมาดูแล้วหายไป  :sad4: อืม....ผมแต่งไม่ถูกใจหรือป่าวอ๊ะครับ บอกซักนิดก็ดีผมจะได้รู้ว่าจะแต่งต่อดีไหม คือจริงๆแล้วทุกคนคงอาจจะคิดว่าเรานี้ มาม่า แต่รับลองได้ครับว่าไม่ มาม่า แน่นอนครับ เพราะส่วนตัวก็ไม่ชอบเท่าไรอยู่แล้ว

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 18-07-2012 13:34:56

ฮือออออออ
เราชอบแมวววววว ชอบมากกกกกกก
มาเจอเรื่องแบบนี้เข้า...คลั่งตายเลยค่ะ!   :m25:

อยากได้แมวเหมียวแบบนี้มาเลี้ยงบ้างซักตัว
จะปล้ำเช้าเย็นเลย (ห๊ะ?)

พระเอกเริ่มหวั่นไหวแล้วสินะ หึหึ
ก็น๊า~ มีแมวน้อยน่ารักมาให้ชิมถึงตรงหน้า
จะอดใจยังไงไหว
แต่ตอนที่แมวน้อยครางเมี๊ยว เมี๊ยวนี่มัน... คุณพระ!

 :jul1:   :jul1:

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: powderje ที่ 18-07-2012 14:15:06

สนุกจ้า ติดตามๆ มาต่อน้า :call:

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: shockoBB ที่ 18-07-2012 14:42:56

แมวน่ารักอ่าาาา ><

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 18-07-2012 14:56:10

เนื้อเรื่องน่าสนใจคะแปลกดี สนุกด้วย

แต่ว่า ทั้งบทนำและสองตอนที่ผ่านมานี่แบบ มันรวมกันเป็นหนึ่งตอนได้เลยนะคะ เหอๆ

อยากให้ยาวกว่านี้หน่อย แล้วคำผิดก็มีบ้างนิดๆหน่อยเนอะ ^^

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 18-07-2012 15:04:28

อ๊ากกก คุณเหมี้ยววว น่ารัก อยากกินไปทั้งตัวเลย กริ๊ดด

มีเบอร์ไนยังไม่โดนขายมั้งค่ะจะไปซื้อ 55

รอตอนต่อไปนะค่ะ ขอบมากๆเลยจ๊ะ

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 18-07-2012 15:06:00

    ห๊ะ!!? นั่นแมวเรอะ สายพันธุ์ไหนละเนี่ย ทำไมถูกกำหนดมาให้น่ารักสงสารอย่างน้านนน
    มันก็ไม่ค่อยแปลกหรอกนะถ้าเจ้านายมาอยู่ใกล้แล้วจะกลายพันธุ์ตามน่ะ

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 18-07-2012 16:34:00

 :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: น่ารักอ่ะเมี๊ยวว

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: Mookkun ที่ 18-07-2012 16:49:41

ฮว๊ากกกกกกกก!!!!!
น่าวร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก แง๊วววว ><!

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 18-07-2012 17:32:16

เหอะๆ มีแต่คนมามุง ประมาณว่าสนใจแต่ไม่แสดงออก อิอิ

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: taran ที่ 18-07-2012 18:01:10

น้องแมวน่ารักจัง ^^  :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: benzbent ที่ 18-07-2012 18:21:44

ชอบแนวนี้ค่ะ >< แมวน้อยน่ารักอ่า
แต่อยากให้ยาวๆกว่านี้หน่อยนะคะ :)

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: ppp044 ที่ 18-07-2012 18:59:11

สนุกดี ชอบๆ   :m1:
แต่น่าจะ ยาว กว่านี้หน่อยนะ  

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: me_toey ที่ 18-07-2012 19:29:07

อ๊ากกกกกกกกกกกก

จะน่ารักไปไหน
 :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 18-07-2012 20:55:10

อยากได้แมวแบบนี้มาเลี้ยงซักตัวบ้างจัง  :z1:

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 18-07-2012 23:12:09

โอย....ลุงเลือดกำเดาจะไหล.... นี่มัน ฝันเป็นจริงชัดๆ!!! 0,,0

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: chin-ruyze ที่ 19-07-2012 17:03:35

สนุกงับผม :a5:
แมวตัวแรกเป็นฝ่ายรับ o13
งั้นรอเรื่องราวแมวตัวที่ 2 นะ น่าจะเป็นฝ่ายรุก (แมวรุก??)  o22
ฮ่าๆๆๆๆๆ :z2: :z2:
คือว่าสนุกอ่ะ เรื่องแนวนี้สนุกดีงับผม o13

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: Lemon_Tea ที่ 19-07-2012 17:06:43

เจอแมวน่ารักแบบนี้
ก็อดใจไม่ไหวกันนะสิ

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-07-2012 18:03:24

จะดิ้นตายตรงคำว่า'เมี๊ยว'นี่แหละ อยากได้ซักตัวจัง

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyFG ที่ 19-07-2012 18:25:18

มะ เมะ มา แมวววววว
นัารักอจากได้สักตัวแบบนี้บ้าง

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 19-07-2012 18:51:28

แมววววววววว >w<
อยากเลี้ยงแมวแบบนี้ง่ะ !

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 19-07-2012 20:22:31

น้องแมวน่ารัก >////<

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 19-07-2012 20:46:29

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ถ้ามีแมวแบบนี้จริงๆรักตายเลยอ่ะ รีบๆมาต่อเร็วๆเน้อ รออยู่จ้า  o13

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: Namtarn ที่ 19-07-2012 22:02:51

น่ารักค่า มีใครวาดอิมเมจได้มั่ง อยากเห็น อิอิ

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่2. ตอน อย่านะครับ...ตรงนั้นมัน...] Nc 20%(หรือป่าวน่า) 18-
เริ่มหัวข้อโดย: The_Beggar ที่ 19-07-2012 22:59:20

 :-[ :-[น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~ :-[ :-[

หัวข้อ: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 20-07-2012 23:06:40

                                        บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ.....
                                    ภาค ได้โปรดรักผมด้วย ( เอมิยะ - รีเอะ )

         ตอนนี้ผมพาตัวเองเข้ามาในห้องนอน โดยไม่ลืมร่างบางของคนที่ทำให้ผมกำลังคลั่งอยู่ในขณะนี้ เจ้าแมวน้อย รีเอะ เจ้าตัวแสบ กลิ่นหอมอ่อนๆเริ่มจางลงไปบางแล้ว แต่ที่เส้นผมนิ่มที่เปียกชุ้มยังส่งกลิ่นหอมออกมาอย่างรุนแรง จนผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสูดดมอีกครั้ง และผละมาประทับรอยไว้บนหน้าผากมน

          "เอมิยะซัง ผมดีใจจังครับ ที่คุณสัมผัสผมแบบนี้"

          "แล้ว...ถ้าฉันทำมากกว่านี้ล่ะ"

          "...ผมเป็นของคุณนี่ครับ..จะทำอะไรกับผม  ผมก็ไม่ว่าหรอกครับ"

         รีเอะที่อยู่ในอ้อมกอดผมตอนนี้ ยังคงไม่หยุดหอบ การหายใจยังติดขัด หน้าก็ยังแดง ตัวสั่นเล็กน้อย หูลู่ลงแนบกับศีรษะ มวนหางมากอดเอาไว้ ดูอย่างไงก็เหมือนคนกำลังกลัวและตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดไป

         ผมค่อยๆว่างรีเอะลงกับที่นอน ลูบหัวเขาอย่างเบามือ เพื่อให้เขารู้สึกผ่อนคลาย จูบปากเขาแผ่วเบา แล้วผละขึ้นมาดูหน้าตาตอนนี้ ฮึ เขากัดปากแน่น 

         "ไม่เจ็บหรือไง ถ้ากัดล่ะก็กัดนี่สิ" ผมยื่นนิ้วไปแทนปากเขา กัดปากขนาดนั้นไม่แดงก็แปลกแต่พอผมยื่นนิ้วไปให้เขากัดแทน เขากับเอามือขึ้นมากันไว้

         "ไม่เอา เดี๋ยวเอมิยะซังเจ็บ"

         "แล้าเราไม่เจ็บปากหรือไง กัดแรงขนาดนัั้น"

         "แต่...เอมิยะซังจะเจ็บตัว ผมไม่อยากให้เอมิยะซังเจ็บตัว" ไม่พูดเปล่า รีเอะดึงมือผมเข้าไปใกล้แก้ม แล้วเอาลูบกับใบหน้าเขาราวกับจะบอกให้ผมสัมผัสเขาให้มากว่านี้

         "เด็กดื้อ ตอบไม่ตรงคำถาม" ผมเอานิ้วสอดเข้าไปในปากเรียวเล็ก เพราะกลัวเขาจะกัดปากอีก แล้วผละมาให้ความสนใจกับเชอรี่ทั้งสองลูกต่อ

         "อืม!...ไม่เจ็บครับ" เขาดึงนิ้วผมออกจากปาก แล้วค่อยๆเลียนิ้วนั้นด้วยปลายลิ้นเล็ก ฮึก! เห็นอย่างแล้วใครจะไม่ของขึ้นบ้างล่ะ 

         ตอนนั้นผมคิดอะไรอยู่ไม่รู้ ทำให้ผมร้องขอให้รีเอะใช้ปากให้ผม เขาดูงงเล็กน้อย จนผมต้องบอกว่า จะทำให้ดูก่อน ผมค่อยๆชิมและฝากรอยเอาไว้บนหน้าอกของรีเอะ กดทับลงไปซำ้ จนแทบจะไม่มีที่ว่าง ทำไมถึงได้เย้ายวนอย่างนี้นะ

        ลดสัมผัสลงไปเรื่อยๆ จนถึงกลางลำตัวของร่างบาง ส่วนตอบสนองสัมผัสของผมอยู่ก่อนแล้ว ผมเพียงแค่สัมผัสเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้นไปดู ผมสบตากับรีเอะแต่เขาก็เอามือปิดหน้าด้วยความอายเสียก่อน หลังจากนั้นผมคลอบปากลงไปหาส่วนที่อ่อนไหวนั้น

        "นาาาาาาาา...เอมิ...เมี้ยว เมี้ยว...ยะ ตรง..ตรงนั้นมัน"

        "อะไรครับ...รีเอะ"

        "มะ...มัน ...เหมือนกับจะออกอีกแล้ว ผมกลัว ทั้งที่ผมเพิ่งจะออกไปเมื่อกี้แท้...ฮึก"โอ็ย!!!  อะไรจะน่ารัก ไร้เดียงสาขนาดนี่ อย่ามาทำเป็นนำ้ตาคลอตอนนี้นะ

        "ไม่เป็นไร...มันเป็นเรื่องปกติ"

        "แต่เอมิยะซังยังไม่เห็นออกเลย...ผะ..ผมช่วยนะครับ"

        รีเอะพลิกตัวขึ้นมาอยู่ข้างบนตัวผมแทน เขาจูบผมแล้วผละออกอย่างรวดเร็วแล้วก้มลงไปที่ส่วนนั้นของผม สัมผัสนุ่มนิ่มจากมือเล็กทำเอผมขนลุกเขาค่อยๆลูบไล้เหมือนที่ผมสอน ก่อนที่จะค่อยๆคลอบปากลงไป ผมละความสนใจมาอยู่ที่หางของรีเอะแทน

        หางเล็กสะบัดไปมาเหมือนได้ของเล่นชิ้นโปรด ผมหยิบเอาหมอนมาพิงหลัง แล้วยื่นมือออกไปลูบหางนั้น ผมรู้สึกได้เลยว่าขนที่หางของรีเอะลุกชันแสดงอาการตกใจ ค่อยๆลูบไปเรื่อยๆจนไปโดนเข้ากับช่องทางด้านหลัง 

         "อ๊ะ...เอมิยะซัง เจ็บ อย่าครับมันเจ็บ"

        แค่ผมกดนิ้วลงไปเล็กน้อย เขาก็ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ดันอกผมเอาไว้ด้วยความกลัว ผมรวบตัวรีเอะเขามากอด จูบอีกครั้ง สอดลิ้นเข้าไปหาลิ้นเล็ก ไม่นานนักรีเอะก็ตอบกับผมมา ลิ้นของเราสัมผัสกับแลกเปลี่ยนความหวานให้กันและกัน

        รีเอะลงไปนอนอยู่ข้างล่างตัวผมอีกครั้ง ผมค่อยๆปลุกเล้าเขาอีกครั้งแล้วสัมผัสช่องทางนั้นอีกครั้ง เพื่อเตรียมพร้อมให้กับรีเอะ เขาเอาหางมากันเอา จนผมต้องปลอบเขา และบอกให้เขาเข้าใจ

        "ไม่เอา....ผมกลัว"

        "แต่ถ้าไม่ทำอย่างนี้ รีเอะจะเจ็บนะ เพราะงั้นผ่อนคลายอย่าเกร็งแล้วจะได้ไม่เจ็บ"

       รีเอะทำตามอย่างว่าง่าย เขาลงอาการเกร็งลงอย่างที่ผมบอก มีบ้างเล็กน้อยแต่ก็ตอบรับผมเป็นอย่างดี เมื่อขยายช่องทางเล็กได้พอสมควรแล้วผมก็เตรียมตัวเพื่อไปสู่ขั้นต่อไป

        " รีเอะ "

        "ครับ...อ๊ะ"

        "ฉันจะเข้าไปแล้วนะ..."

        " อืม..."

     รีเอะตอบกลับแต่ไม่ยอมมองหน้าผม แต่แก้มเขาแดงไปหมด เมื่อเป็นเห็นว่ารีเอะพอแล้วผมจึง

กริ๊งงงงงงงงง~ กริ๊งงงงงงงงงง~

      เสียงมือถือผมดังขึ้นเสียก่อน ผมลุกขึ้นไปหยิบขึ้นมาดู เป็นเบอร์ของเพื่อนที่ทำงาน 'เจ้าบ้าทาคามิ' นั้นคือชื่อที่ผมตั้งเอาไว้

      "มีอะไร!"
     
      " แหม ทำเป็นเสียงเข้ม ฉันโทรมาขัด ตอนนายเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่หรือไง"

      "........" ก็เออสิ

      "...อะ..เอาจริงดิ ขอโทษงั้นฉันวางล่ะ"

      "เออ...ช่างมันมีไรก็รีบว่ามา"

      "ป่าว! ก็แค่จะโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้ อย่าลืมเอาเอกสารการประชุมไปด้วย"

      "แค่เนี่ย.."

      "อืม..."

       "ไอ้เ_ี้ยยยยยยยยยยย" แล้วผมก็ตัดสายทิ้งอย่างโมโห เฮ้ออออออ! แต่ก็ต้องขอบคุณมันเหมือนกัน ไม่งั้นไม่รู้ว่าผมจะทำอะไรลงไปบ้าง นี่เราอดกั้นขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย สงสัยพรุ่งนี้คงต้องหาใครซักคน

        พอมองไปที่ร่างบางที่อยู่บนเตียง ก็ปรากฏว่าหลับไปแล้ว ผมลูบหัวเขาอีกครั้งก่อนจะหยิบผ้าห่มที่ปลายเตียงขึ้นมา แล้วห่มเราทั้งคู่เอาไว้แล้วหลับไปโดยที่มีเจ้าแมวตัวแสบอยู่ในอ้อมอกยามหลับ

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+

จัดให้อย่างยาวตามคำเรียกร้อง (ยาวหรือป่าวก็ไม่รู้)

อยากจะบอกนักอ่านทุกคนว่าที่ตอนแรกๆเขียนสั้นเพราะเห็นมีคนอ่านน้อย เลยไม่รู้ว่าเขียนต่อดีไหม พอได้รับการตอบรับดีขนาดนี้คนเขียนก็มีกำลังใจมากมายครับ

โดยส่วนตัวแล้วคนเขียนรัก สุนัข แต่ใฝ่ฝันว่าอยากเลี้ยงแมวสักครั้ง เพราะที่บ้านเลี้ยงแต่หมาใหญ่พอจะเอาแมวมาเลี้ยง เย็นวันนั้นก็เห็นมันวิ่งไล่แมวอยู่ โครงการจึงเป็นอันว่าต้องยุบไปตลอดกาล
นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ครับ

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 20-07-2012 23:07:29

ตอบเม้น 

คุณ iPongPaeng
ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยติดตาม 
พระเอกจะหวั่นไหวไหม ต้องติดตามตอนต่อนะครับ

คุณ powderje
ขอบคุณครับ

คุณ chockobb
น่ารักอยู่แล้ว

คุณ kisz
ตอนนี้ผมเพิ่มให้พิเศษแล้วนะครับ 

คุณ yogurtjung
มีอีกหลายเบอร์ที่ยังไม่ได้ขายครับ 
แต่ไม่รู้ทำไหมตัวผู้เริ่มจะหมด แต่ตัวเมียเหลือเต็มเลย

คุณ sunshadow
สายพันธุ์ Cat-human(มั่วเอาครับ 55555+)

คุณ Noo_patchy
นำ้ลายไหลใหญ่เลย

คุณ Mookkun
ขอบคุณครับ

คุณ Whatever it is
ใช่คร้าบบบบบ

คุณ taran
ขอบคุณครับ

คุณ benzbent
ตามต้องการครับ

คุณ ppp044
เพิ่งความยาวให้แล้วครับ

คุณ me_toey
ขอบคุณครับ

คุณthichanorit
จะหาให้ครับ

คุณ uknowvry 
ลุงเป็นใครครับ ไม่ฝันหรอกครับ

คุณ chin-ruyze 
ตามแพลนที่กำหนดไว้มีทั้งหมด 4 คู่ แต่ไม่รู้ว่ามีแมวรุกไหม อิอิอิอิ

คุณ lemon_tea
ขอบคุณครับ ผมเห็นคุณ lemon_tea บ่อยๆไม่คิดเลยว่า เรื่องนี้จะสะดุดตา

คุณ mystery Y 
ดิ้นเลยๆ

คุณ jimmyFG
ผมก็อยากให้แต่มันขอซื้อของขายนี่ครับ 5555+
จริงๆผมเป็นชอบอ่านผลงานที่จบแล้ว ก็เลยชอบเรื่องเมิงเกลียดกะเทย แล้วมายุ่งกะกูทำไมฟร่ะ I&II  มากๆเลยครับ

คุณ ninghyuk 
ขอบคุณครับ

คุณNus@nT@r@
ขอบคุณครับ

คุณ supizpiz
ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 20-07-2012 23:17:29

 :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:อย่าเลิกเขียนเลยน้าาา  เค้าเป็นแฟนคลับนะเมี๊ยวววว

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 21-07-2012 00:10:32

รอดตัวไปเนอะ แมวน้อย ฮ่าๆๆๆ

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-07-2012 00:10:34

ชอบคนเขียนบรรยายอาการของรีเอะจัง หูลู่งี้ เอาหางมากอดงี้ พอจิ้นตามแล้วมัน...อ๊าก!!

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 21-07-2012 01:03:41

^
^
^
จิ้มรีบน คือคนขียนขอบอกไว้ก่อนเลยว่า

ผมไม่เคยเขียนฉาก Nc เลยนะ เรื่องนี่เรื่องแรก

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 21-07-2012 02:37:30

   อ่ะ!! น่าร้ากกกกกกกกกกกก ><"
   น้องเหมียวจริงๆด้วย มีหูมีหางครบ แถมร้องเหมียวๆอีกตะหาก!!
   มามะตื่นแล้วตามพี่มาทางนี้มา พี่มีลูกบอลไหมพรมน้าาาาาา

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 21-07-2012 07:09:10

อ้าวว พระเอกจะนอกใจแล้ว

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 21-07-2012 08:52:27

จะน่ารักเกินไปแล้วนะน้องเหมียว  :o8:

เจ้าเพื่อนบ้าโทรมาทำไมตอนเน้  :angry2:

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 21-07-2012 11:55:27

ฮืออออออ
อยากจะลงไปดิ้นกับพื้น
รีเอะของเก๊า~ #โดนเอมิยะซังตบ

ชอบค่ะชอบ มาต่อตอนใหม่เร็วๆนะคะ

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 21-07-2012 12:18:30

แหมกำลังเข้าได้เข้าก้นแมววน้อยย 55

คุณพระเอกอย่าไปหาใครมาแก้ขักนะเดี๋ยวน้องเมี้ยวงอลแน่ คิคิ

รอตอนต่อไปนะค่ะ ชอบมากๆอ่ะ ^^

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: ppp044 ที่ 21-07-2012 17:20:03

รีเอะ  So cute ~ ♥ ♥ ♥

ชอบๆ รีบๆมาต่อน๊า~  :oni2:

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 21-07-2012 23:42:15

กรี๊ดดดดดดดดดดด คุณเพื่อนเลววว กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแท้ๆเชียว  :sad4:

หัวข้อ: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 23-07-2012 02:32:58

                                บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม
                                    ภาค ได้โปรดรักผมด้วย ( เอมิยะ - รีเอะ )

         เช้าแล้วผมลุกขึ้นมาอาบนำ้ แต่งตัวเตรียมไปทำงานก็ตอนเริ่มสายๆ แต่ไม่ลืมเดินไปปลุกเจ้าตัวแสบลุกมาอาบนำ้...พูดไม่ออก เมื่อเช้าก็ตื่นมาเจออยู่ในอ้อมแขน หลับตาพลิ้มน่ารักจนต้องหอมแก้มไปก็หลายครั้ง แต่ตอนนี่...นอนคดตัวกลม อยู่บนเตียงมีแสงจากหน้าต่างส่องมา น่ารักซะ

        " รีเอะ ตื่นได้แล้ว"เขย่าตัวเล็กน้อย

        "อืม..." เขาครางออกมาเหมือนขัดใจ ผมอดไม่ได้ที่จะลูบหัวเขา หูเขาขยับ...สนุกแฮะ ผมเลยแกล้งโดยเป่าลมไปในหู

         "เมี้ยววววววว....อ๊ะ อะไรอ่ะ" รีเอะลุกขึ้นมาโวยวาย มองไปซ้ายขวา เอามือปิดหู แล้วเขาก็หยุดมองมาที่ผม 

         "เมื่อกี้...เกิดอะไรขึ้นครับ ผมงง"

         "ฉันเห็นเธอนอนอยู่ ก็เลยลองลูบหัว เห็นหูขยับก็เลยลองเป่าลมใส่หูนะ"

        "....ง่าาาาา เอมิยะซัง แค่เรื่องหูเท่านั้นที่ผม...ผม..."

        "อะไรล่ะครับ"

        "ก็มัน...พอโดนแล้วมันจะรู้สึกจักจี้ แล้วก็จะไม่มีแรง แล้วมันจะมึนๆ งงๆนะครับ"

       เขาบอกผมแล้วเอามีลูบหูไปมา ก่อนจะค่อยๆกำมือ เลียมันด้วยเรียวลิ้นเล็ก แล้วลูบไปบนหู อยู่ๆก็ยกหางขึ้นมา แล้ว...เลีย ขึ้น ลง... ไปบนหางยาวนั้น อึก

        "รีเอะ อย่าเลียหางอย่างนั้นสิ"

        "ทำไมล่ะครับ"

        ก็มันเหมือนเธอเลียให้ฉันนะสิ "ไม่มีอะไร เอาเป็นว่าอย่าทำล่ะกัน" ผมอยากจะพูดไอ้ที่นึกไว้ตอนแรก แต่ถ้าขืนผมพูดออกไป...ไม่รู่จะเกิดอะไรขึ้นอีก

        "ลุกไปอาบนำ้ซะ ฉันจะไปทำงานแล้ว ข้าววางอยู่บนโต๊ะนะ"

        "แล้ว...ผมไปด้วยไม่ได้หรอ" นี่ละไม้เด็ด หูลู่ เอาหางมากอด คราวนี้เพิ่มมองแล้วนำ้ตาคลออีก จะรู้ไหมนะว่านอกจากจะทำให้ผมสงสารแล้ว ยังอยากจับกดด้วย...นี่เราคิดอะไรอีกแล้วเนี่ย อ๊ะ... 7.45 แล้วจะสายแล้ว

        "ไม่ได้ อยู่นี่แหละเดี๋ยวฉันก็กลับมา อย่าออกไปไหนนะ ไปละ"

        "เดินทางดีๆนะครับ"

        ....เหมือนภรรยาส่งสามีเลย เฮ้อ~ ไม่ไหวละ แค่วันเดี๋ยวก็ทำผมเป็นเอามาก คงต้องเว้นระยะห่างบ้างแล้ว

         ผมรีบเดินออกมาไม่อยากสนใจอีก เพราะเดี๋ยว เขาจะทำให้ผมไม่อยากไปทำงาน เอาล่ะ ล็อกบ้านแล้ว ไปก่อนนะ รีเอะ

{ รีเอะ }

         เอมิยะซังออกไปแล้ว ผมลุกไปเข้าห้องนำ้ ห้องเดิมที่ผมเข้าไปอาบนำ้กับเอมิซังยูรีเมื่อวาน
อายจังเลยแฮะ เมื่อวานเราให้เอมิยะเลียบนนี่ บนร่างกายของเรา เขาสำรวจตัวผมทุกที่ ทุกตารางนิ้ว ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ได้เลย มันมึนไปหมด

         และพอเอมิยะซังช่วยผมปลดปล่อยออกมา ผมรู้สึกดีจนผมอดไม่ได้ที่จะตอบออกไปแบบนั้น เมื่อเอมิยะซังร้องขอ ผมจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่า เขารักผมแล้ว ผมมองไปที่กระจกบานใหญ่ในห้องนำ้ ตามตัวผมมีรอยแดงมากมาย อย่างน้อยรอยพวกนี่ก็ยืนยันได้ว่า เขาสัมผัสผม

----------

   หลังจากอาบนำ้เสร็จ ผมออกมาแล้วก็เริ่มสำรวจบ้านของเอมิยะซัง เป็นบ้านสองชั้น หลังบ้านเป็นสวนเล็กๆ ที่ใช้นั่งเล่นได้ รอบบ้านมีรั่วล้อมเอาไว้ เพื่อคั้นระหว่างบ้านหลังข้างๆ ที่ผมเห็นหลังบ้านได้เพราะว่ามันเป็นประตูกระจกอย่างไงล่ะ

   แล้วก็มีห้องนั่งเล่นที่มีทีวีจอใหญ่ มีโซฟาที่ผมกับเอมิยะซังนั่งกันสองคนยังเหลือที่...รู้สึกจะปรับนอนได้ด้วย แล้วก็เป็นห้องทานอาหารแล้วก็ห้องครัว ส่วนชั้นสองก็เป็นห้องนอนกับห้องเก็บของ

     สำรวจจนพอใจแล้วผมก็มาที่ห้องอาหารอีกครั้ง เอมิยะซังวานอาหารไว้ให้บนโต๊ะ มีโน็ตใบหนึ่งวางอยู่ มันเขียนไว้ว่า

       ' รีเอะ ฉันทำปลาทอดไว้ให้แล้วนะ กินซะ ส่วนมื้อกลางวันฉันใส่ไว้ในตู้เย็น
                            ถ้าอย่างไงก็เอาออกมาเวฟล่ะกัน'

      พออ่านเสร็จผมก็เห็นว่่ามีกระดาษอีกแผ่นเขียนอยู่ มันเป็นวิธีการใช้ไมโครเวฟ อืม...ถึงผมจะเป็นแมว แต่ก็ไม่ได้แปลว่าผมจะใช้อะไรไม่เป็นนะ ที่ศูนย์ที่ผมเกิดนะเขาสอนมาหมดแล้ว ทั้งเรื่องโลกภายนอก การพูด ภาษา การใช้ชีวิตประจำวัน การใช้เครื่องใช้ไฟฟ้า ฯลฯ

      ผมลงมือทานข้าวจนเสร็จ เอาจานไปล้าง แล้วไปเปิดทีวีดู......น่าเบื่อจัง ทั้งที่ผมได้ออกมาจากศูนย์ที่เหมือนกับกรงได้แล้ว แต่ให้มาอยู่คนเดียวแบบนี้ สู้อยู่ในศูนย์ดีกว่า ถ้าเราออกไปเที่ยวเอมิยะซังคงไม่ว่าอะไรมั้ง แค่แป็บเดียวเอง เดี๋ยวเย็นๆค่อยกลับก็ได้

      เร็วกว่าที่คิด ผมปิดทีวีชักปลักไฟทั้งหมดก่อนออกไป ไม่ลืมที่จะหยิบเงินออกไปด้วย(ที่จริงผมแอบจิกเอมิยะซังไว้เมื่อคืน ตอนลุกไปเข้าห้องนำ้เพื่อเอาใช้อะไร) ล็อกประตูบ้านแล้ว มองไปรอบ อืม ข้างบ้านต่อเติมเป็นโรงรถนี่เอง ถึงว่าทำไมมีหลังคาข้างๆแต่เข้าไปไม่ได้จากในบ้าน

       ประตูรั้วที่ทำจากอลูมิเนียมดัดเป็นลวดลายบานใหญ่ หน้าบ้านถูกล็อกเอาไว้ แต่มันจะขวางแมวอย่างผมได้ไง ก็แค่ปีนออกไป แค่นั้นเอง 

                            "เอมิยะซังครับ ผมไปเที่ยวแปบเดียว แล้วจะรีบกลับนะครับ"

{ เอมิยะ }

      ผมมาถึงที่ทำงานก็ เกือบ 8.30 แล้วก็เลยตอกบัตรเข้าทำงานเลย ปกติผมจะไปทานกาแฟที่ร้านตรงข้ามเสียก่อน แต่วันนี้มัวแต่เล่นกับรีเอะ และวันนี้มีประชุมช่วงเช้าผมเลยต้องรีบไปเตรียมตัว

      ผมก็แค่คนธรรมดาที่ต้องหาเช้ากินคำ่ เป็นแค่หัวหน้าการตลาดที่มีงานยุ่งแถบทุกวัน อย่างวันนี้มีการประชุมเรื่องยอดขายและการสั่งของ ของไตรมาสนี้ ซึ่งเป็นไตรมาสที่สองมันวุ่นวายมาเสียจนผมไม่มีเวลาเที่ยวเล่น

      เมื่อคืนเจ้าทาคามิมันไม่ได้กะจะเตือนเรื่องเอกสารหรอกแต่มันจะชวนไปเที่ยว ทำไหมผมจะไม่รู้ก็ในเมื่อผมเป็นเพื่อนกับมันตั้งแต่อยู่มหาลัย จนได้มาทำงานด้วยกัน ที่เดียวกันอีก มันอยู่แผนกวิจัย ต้องเข้าประชุมครั้งนี้ด้วยเรื่องสินค้าตัวใหม่

      "ไงว่ะ เมื่อคืนต่อหรือป่าวว่ะ" มาถึงก็กวนส้นตีนเลยไอ้นี่

      "ต่อเ_ี้ยอะไรล่ะ นอนเลยต่างหาก"

      "อะไร ทำไมเลือกคนไม่มีแรงไปนอนด้วยว่ะ"ความอดทนผมหมดล่ะ ขอตบหัวสักที

      " เฮ้ย! เจ็บนะ เล่นไรว่ะ"

      " ก็...น้ามิจิรุ เขาเอามาให้"

      " แล้วเกี่ยวอะไรกับยัยไฮโซนั้น"

      "แมวน่ะ เธอมาทิ้งไว้ แล้วบอกว่าซื้อมาฝาก แล้วมันอ้อนก็เลย..."

      "หา...ไอ้ท่ีมันเหมือนคนอ่ะนะ ก็ไม่เห็นเป็นไรนิ มันก็คล้ายผู้หญิงนะละ กค่มีหูกะหาง...ก็น่ารักดี"
 
      "ไอ้น่ารักน่ะใช่ แต่มันเป็นผู้ชาย...แล้วฉันก็เกือบปลำ้มัน"

      "ฮ่าๆๆๆๆๆ นี่แกเก็บกดขนาดนั้นเลย เดี๋ยววันนี้เลิกงานแล้วป๋าพาเที่ยว" เผยธาตุแท้ออกมาจนได้

      "เออๆๆๆๆ"

      "ชิโด้ซัง มาซามุเนะซัง เชิญเข้าห้องประชุมค่ะ"

      "ครับ/ครับ"

-----------

      หลังจากประชุมเสร็จ ผมก็ออกมาทานข้าวที่ร้านอาหารชั้นล่างในตึกที่ผมทำงานอยู่ โดยมีทาคามิตามมาด้วย วันนี้ประชุมเสร็จแล้วกลับบ้านได้เลย แต่มันบอกว่าไปเที่ยวกับมันเลยดีกว่า ผมก็เบื่อๆอยู่ เพราะลืมอย่างไปก็เลยบอกมันว่า ขอกินข้าวก่อน

       ในขณะที่กินข้าวอยู่นั้น ทีวีภายในร้านเปิดเป็นรายการวัยรุ่นที่เดินถามความเห็นเรื่องแมวในปัจจุบัน อ๊ะ...รีเอะอยู่บ้านนี่นา แต่ไปเที่ยวก่อนกลับก็ได้มั้ง อาหารก็เตรียมไว้ให้แล้ว แล้วภาพก็ฉายไปที่ พิธีกรเดินเขาไปสัมภาษณ์คนคนหนึ่ง อืม..หน้าคล้ายรีเอะแฮะ

       'ขอโทษนะครับ ผมขอเวลาซักครู่นะครับ'

       'คร้าบ?' เอียงคอเล็กน้อย

       'คุณคิดอย่างไงครับ ถึงได้แต่งตัวเลียนแบบแมวอย่างนี้ล่ะครับ เท่าที่ผมถามคนอื่นมาแมวพวกนี่ราคาสูง แต่ก็มีคนสั่งจองเยอะ แต่คุณแต่งตัวแบบนี้มันเพราะอะไรครับ"

       'เอ็ะ...คุณพูดเรื่องอะไรนะครับ ผมงง ผมก็เป็นแมวไงล่ะครับ นี่ไงหางกะหูนี่ของจริงนะ'สะบัดหางไปมา แล้วขยับหู

       'หา แล้วคุณมาอยู่นี่ได้ไงล่ะครับ เจ้านายล่ะครับ'

       'อึก...แฮะ แฮะ รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะครับ ผมแอบออกมานะครับ อยู่บ้านคนเดี่ยวมันเหงา'

       'โอ้...ท่านผู้ชมครับ เราได้เจ้าแมวตัวเป็นๆเลยครับ แล้วชื่ออะไรครับ'

       'รีเอะครับ'

       'งั้นรีเอะจัง เราขอคุยด้วยได้ไมครับ เดี๋ยวเลี้ยงขนม'

       'เอ๊ะ...จริงหรือครับ ดีจังเลย เย้'

       รายการนี่มีชื่อว่า ความน่ารักของแมว เป็นรายการสดและ...นั้นมันรีเอะของผมจริงๆซะด้วย

       "เฮย...น่ารักดีว่ะ จริงๆแม่งก็น่ารักดีนะโว้ย เอาไว้กกที่บ้านได้สบายเลย"

       "ไปก่อนนะ"

       "ไปไหนว่ะ ไหนบแกจะไปเที่ยวก่อนไง"

       "ก็ไอ้ที่แก้เห็นนะมันแมวฉัน ฉันจะไปตามมันกลับบ้าน" 

       "จริงหรอ น่ารักว่ะเอามาแบ่งให้กูเล่นมั้งดิ"

       "ไม่มีทาง!!!!"

       "เฮย!  เดี๋ยว รีบไปไหนว่ะ เป็นเอามากแฮะไอ้นี่"

       ผมไม่สนแล้วว่าทาคามิมันจะพูดอย่างไง รู้แต่ว่า ไม่ว่าใครก็ตามให้เห็นรีเอะมากไปกว่านี่ไม่ได้แล้ว ผมโทรไปที่บ้านไม่มีคนรับสาย จะกลับดูก็เสียเวลา แต่ถ้าจำไม่ผิดไอ้ร้านที่รีบไปมันอยู่ใกล้ที่ทำงานเรานี่เองนี่นา อ๊ะนั่นไง

                 แล้วนี่ผมเป็นอะไรกัน...แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไมกัน

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^**^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ บอกตรงเลยว่าตอนแรกกังวลว่าจะมีคนอ่านไหม เห็นมีเม้นแค่สองคน ตอนแรก แล้วก็เงียบแต่มียอดคนอ่านก็เลยตัดสินใจลองลงอีกซักตอนพอรู้ว่า มันสั้น ตอนนี้ผมก็เลยต่อให้อีกยาว

แพลนที่วางเอาไว้คือ จะให้มีทั้งหมด 4 คู่ แต่บอกไว้ก่อนน่ะครับว่าทั้ง 4 คู่จะอยู่ในกระทู้นี้ที่เดียวกัน เพื่อไม่ให้นักอ่านต้องไปควานหาคู่ก่อนๆอ่าน เพราะงั้นใส่ในรายการของโปรดด้วยน่ะครับ 555+

เลยคิดว่า จะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป ดีไหมครับขอความเห็นด้วย แต่ตอนนี้เอาตามปกติก่อน

ปล.ขอบคุณที่ทุกคนติดตามครับ เป็นกำลังให้ทุกคนเช่นกัน

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 23-07-2012 05:15:32

    เหอๆๆๆ แมวน้อยหนีเที่ยวซะแล้ว แถมแอบจ๊กตังเจ้านายออกมาอีกตะหาก
    ที่ศูนย์เค้าสอนมากันยังไงเนี่ย เอาขนมมาล่อก็ตามเค้าไปซะแล้ว
    ไม่ใช่ตามเจอกลับบ้านมาคราวหน้าแล้วโดนล่ามโซ่ไว้นะ

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-07-2012 07:16:43

น่ารัก! ชอบมาก~ เอาอีกๆๆ

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 23-07-2012 10:24:23

ชอบอ่ะ น่ารักมากๆเลย

เจ้าแมวน้อย หนีเที่ยวซะแล้ว

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ ชื่อเรื่องเอาไงก็ได้จ้า

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 23-07-2012 10:38:15

โห รีเอะรอบคอบ มีจิ๊กตังค์ไว้ด้วยอะ

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: benzbent ที่ 23-07-2012 20:49:15

น่ารักมากเลยค่ะ ว่าแต่อีกสามคู่จะเป็นแบบไหนคะ อยากอ่านแล้ววว

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 23-07-2012 21:42:25

คุณพระเอกจับกดไปเลยค่ะดื้อๆ เอาให้หนักกๆเลย  55

รอตอนต่อไปนค่ะ ชอบมากๆๆเลยอ่ะ :3

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: me_toey ที่ 23-07-2012 21:48:54

ริเอะหนีเที่ยวซะแล้ว  :mc1: :mc1:

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 23-07-2012 21:58:31

น่าร๊ากกกกกกกกกกก รีเอะอย่าเชื่อคนง่ายสิ เดี๋ยวโดนลักพาตัวไปน๊าาาา  :z13:

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: powderje ที่ 23-07-2012 22:00:59

น่ารักอ่ะ อยากเลี้ยงมั้งสักตัว :-[

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 23-07-2012 23:35:30

เขียนหัวไว้เลยก็ได้ค่ะว่า [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป ภาค.............(อะไรก็ว่ากันไป)
รบกวนอยากให้แก้ไขพวกคำต่างๆน่ะค่ะ
แบบบางคำยังใช้ไม่ถูกอยู่ เช่นคำว่า นี่ กับ นี้ คือมันออกเสียงต่างกันนะคะ
แล้วพอมาอ่านบางทีมันทำให้สะดุดน่ะค่ะ ถ้าปรับนิดนึงก็โอเคเลย  ^^

ติดตามตอนต่อไปค่า~

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: ppp044 ที่ 24-07-2012 18:39:08

น่าร๊าก ก~♥♥♥
ราคาสูงนี่ ซักเท่าไหร่นะ อยากได้บ้าง
 ชื่อเรื่องยังไงก็ได้ค่ะ เข้ามาอ่านอยู่แล้ว^ ^

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: MoD ที่ 24-07-2012 20:12:31

ชอบบบ -/- ปกติชอบแมวอยู่แล้ว ได้แบบนี้รักเลยย -/-

ดิท. เห็นดิสตัวเองแล้วเห้ย! นี่มันรีเอะชัดๆ 55555555 โมเอ้มาก

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ...] Nc อีก30% = 50% 20-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: ice_painful ที่ 24-07-2012 20:29:02

เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย
ชอบอ่ะ
แมวน้อย เป็นอะไรที่น่าขบมาก เอ๊ย น่ารักมาก

ถ้าเลี้ยงหมาใหญ่แล้ว เปลี่ยนมาเลี้ยง เหมียวน่ารัก จะได้รับอารมณ์ฟินนาเร่ จากความน่ารักของมัน
ลองดูนะ ลองดู

(http://i976.photobucket.com/albums/ae245/aussucha/315398_388569861207822_1504334856_n.jpg)

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: Rosez ที่ 24-07-2012 20:46:19

เพิ่งเข้ามาอ่านน้าา
แมวรีเอะน่ารักมากกกก  :-[ :-[ :-[

 เราชอบแมวอยู่แล้ว...มาเจอเรื่องเกี่ยวกับแมวแล้วแทบคลั่งอ่าาา  :impress2: :impress2: :impress2
อยากได้แมวอย่างนี้มาเลี้ยงบ้างจัง~~~~~

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: JJBoss ที่ 24-07-2012 21:22:12

เนื้อเรื่องคล้ายๆ มังงะ สักเล่มที่เคยอ่านเลยอ่ะ
ที่แบบว่าเอาผ้าปิดตาออกแล้วจะรักคนที่เห็นครั้งแรก
แถมยังเป็นแมวอีก
คล้ายๆกันเลย

ตอนนี้จินตนาการไปไกลแล้วละ
55555555555

หัวข้อ: Re: เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [บทที่4. ตอน แค่แมวหาย...แล้วผมจะตกใจทำไม] 23-7-55
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 24-07-2012 21:52:21

รีเอะซนจังนะ

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 27-07-2012 20:18:19

คำเตือน กรุณาเตรียมถุงเลือด และกระดาษทิชชู่ ก่อนอ่าน

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*.       .*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+

                                    บทที่5. ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ
                                    ภาค ได้โปรดรักผมด้วย ( เอมิยะ - รีเอะ )

{ รีเอะ }

           อ่าาาา...ดีจะเลยมีคนเลี้ยงขนมด้วย อร่อยๆทั้งนั้นเลย เค้กบ้าง ไอศครีมบ้าง อร่อยๆๆๆ ผมมัวสนใจขนมเลยไม่ทันได้ใส่ใจ อีกฝ่ายที่กำลังเก็บภาพอยู่

          "แล้วปกติรีเอะจัง ทำอะไรบ้างล่ะครับ " อีกฝ่ายถาม

          "จริงๆแล้วผมเพิ่งจะมีเจ้านายวันนี้ วันแรกน่ะครับ"

          "เอ๋! จริงหรอครับ แล้วอีก6วัน ที่เหลือจะทำอย่างไงครับ"

          "ฮึก! ......" เล่นถามแบบนี้แล้วใครจะไปตอบได้ล่ะ ก็ผมคิดแค่ว่าอยู่ด้วยกันกับเอมิยะซัง ก็ดีแล้ว ไอ้บ้าเอย เราเป็นอะไรของเรานะ แค่ถูกถามแค่นี่เราก็...ร้องไห้แล้วหรอ อ่อนแอสิ้นดี

          'เก็บภาพให้ดีนะ ต้องนี้มันร้องไห้อยู่ เรตติ้งเราขึ้นแน่ 'เขาพูดอะไรบางอย่างกับ อีกคนที่ถือกล้อง 

         "เราขอตัดโฆษณาก่อนนะครับ ....เป็นอะไรหรือป่าวครับ ปกติเจ้านายที่ซื้อแมวมาจะเป็นพวกที่รู้สึกรักอยู่แล้วไม่ใช่หรอ"

         "อือ...ฮือ...อะ...ฮา... "

         ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร รู้แต่ว่าพอคิดว่า เอมิยะซังไม่ได้รักผม เขาก็แค่รับเลี้ยงผมไว้ เพราะมีคนเอาฝาก เรื่องเมื่อคืนมันเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด เขาก็แค่ต้องการที่ระบายเท่านั้น ผมคงคิดไปเองคนเดียว เอมิยะซัง เอมิยะซัง เอมิยะ ผมรักคุณนะ รักมาก ทั้งที่เราเพียงเจอกันแค่หนึ่งคืน แต่ผมเหมือนเจอกับคุณมานาน และรู้สึกขาดคุณไม่ได้

        "เฮย ทำอะไรรีเอะว่ะ" เสียงตะโกนของคนที่ผมรู้จักดี ทำให้ผมสะดุ้ง เขารู้ได้ไงว่า 'ผมอยู่นี่'

        "แล้วคุณเป็นใคร"

        "ฉันก็เป็นเจ้าของแมวตัวนี้นะสิ"

        "เอ่อ...ขอโทษครับ" ฝ่ายนั้นตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะรีบหนีออกไป

        " ออกมาได้ไง ฉันบอกให้รอที่บ้านไม่ใช่หรอ " เอมิยะซังเข้ามากอดปลอบผม ลูบไปบนหัวผม ผมกอดเขาตอบ ชอบเหลือเกิน เวลาที่เขาลูบหัวผม คิดถึงเหลือเกิน ไออุ่นจากร่างของคนตรงหน้า ทั้งที่ห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่เหมือนห่างกันนานแสนนาน เขาจะคิดเหมือนผมบางไหมนะ

        " หยุดร้องนะครับ แล้วกลับบ้านกัน"
       
       ผมพยายามแล้วแต่เหมือนร่างกายมันไม่รับฟัง ยิ่งเอมิยะซังปลอบผมมากเท่าไร มันเหมือนสิ่งที่เก็บเอาไว้มันทะลักออกมา เอมิยะซังส่ายหัว เขาคงรำคราญสินะ แล้วเขาก็ช้อนขาผมขึ้น แล้วอุ้มผมออกไปจาก บริเวณนั้น 

       อย่างน้อยตอนนี้ผมขอคิดว่า เขาห่วงผม และผม ก็ขออยู่ในอ้อมกอดนี้ซักพัก

{ เอมิยะ }

ก่อนหน้านั้น

       ผมวิ่งเข้าไปที่ร้านนั้นอย่างรีบร้อน รีเอะยิ่งไร้เดียงสาอยู่ คงตามความร้ายกาจของคนเราไม่ได้หรอก ไปถึงที่ร้านมีคนมุงดูรีเอะอยู่มากมาย แต่ผมแวกพวกเขาเข้าไป...และสิ่งที่เห็นคือ รีเอะ กำลังร้องไห้ เจ้าพิธีกร กับตากล้องกำลังแสยะยิ้มอย่างพอใจอยู่

        "เฮย ทำอะไรรีเอะว่ะ" ผมตะโกนออกไปด้วยความโมโห 

        "แล้วคุณเป็นใคร"

        "ฉันก็เป็นเจ้าของแมวตัวนี้นะสิ"

        "เอ่อ...ขอโทษครับ" ฝ่ายนั้นมีท่าทีตกใจอย่างมาก รีบหนีออกไปจากร้านอย่างเร็ว

        "ออกมาได้ไง ฉันบอกให้รอที่บ้านไม่ใช่หรอ " ผมถามเขาด้วยความเป็นห่วง ไม่ชอบเลยเวลาที่ร้องไห้แบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนผม ดูแลเขาได้ไม่ดี ผมทำได้แค่ลูบหัวเขา แล้วถ้าผมกอดเขา เขาจะผลักผมออก เพราะผมไม่ได้เรื่องไหม

        ไวกว่าความคิด ผมยื่นมือออกไป คว้าร่างบางตรงหน้าเข้ามากอด ร่างเล็กๆนี้ ที่ให้ความรู้สึกว่าจะแตกสลายไปได้ทุกเมื่อ ร่างบอบบางนี้ที่ให้ความรู้สึกอยากปกป้องเหลือเกิน ผมไม่น่าทิ้งเขาไว้เลย ทั้งลูบหัวเพื่อปลอบโยนเขา กอดร่างตรงหน้าเอาไว้แน่นเพราะตัวเขาเย็นเหลือเกิน 

        ดีจังนะที่เขากอดตอบผม รีเอะคงจะไม่โกรษผมหรอกนะที่เป็นคนไม่ได้เรื่องอย่างนี้

         " หยุดร้องนะครับ แล้วกลับบ้านกัน"

         รีเอะตัวสั่นจนดูท่าจะเดินไม่ไว้ ผมส่ายหัวในความเดียงสาของเขา ผมช้อนขาเขาขึ้นแล้วอุ้มเขาออกไปจากร้านนั้น รีเอะเกาะเสื้อผมเอาไว้แน่น แล้วจากนั้นก็พิงมาบนไหล่ผมก่อนจะหลับไป ตัวก็เล็กแค่นี้ ทำไมถึงได้ดื้อนักนะ เอาไว้กลับถึงบ้านเมื่อไร คงต้องชำระเรื่องทั้งหมด

  -------

          ผมเอารถเข้าไปจอดที่โรงรถ แล้วอุ้มรีเอะที่ยังไม่ตื่น เข้าไปในบ้าน ตอนนี้เริ่มมืดแล้วไม่น่าเชื่อนี่ผมตามหารีเอะนานขนาดนั้นเลยหรอ ข้าวกลางวันที่เตรียมไว้คงยังไม่ได้ทาน ผมนำออกมาอุ่น แล้วทำจานใหม่ให้รีเอะแทน

          จนผมทำอาหารเสร็จแล้วรีเอะก็ยังไม่ตื่น คงเหนื่อยเพราะแอบไปเที่ยวทั้งวัน ผมจึงตัดสินใจไปอาบนำ้เสียก่อน 

          เจ้าตัวแสบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อผมเดินเข้าไปปลุก เขาลุกขึ้นไปอาบนำ้ ผมไปจัดเสื้อผ้าให้รีเอะ แต่ในกระเป๋าของเขา แต่ชุดที่เหลือมันเป็นชุดที่หนาไม่เหมาะสำหรับนอน งั้นใส่เสื้อผมก็ได้ล่ะมั้ง

         รีเอะเดินออกมาทั้งที่ตัวยังเปียก ผมต้องไปเช็ดตัวเช็ดหัวให้เขา เหมือนเด็กๆแล้วใส่เสื้อผ้าให้เขา ....มันก็มีบ้างล่ะที่สายตาผมเผลอมองไปที่ผิวขาวเนียนของรีเอะ เพราะเสื้อของผมใหญ่กว่าตัวเขา จึงกลายเป็นชุดคลุมมากกว่า แต่ก็น่ารักดี

        "เอาล่ะ ไปทานข้าวกัน"

        "ครับ"

        เรานั่งทานกันไปคุยกันไป ผมถามรีเอะว่าออกไปอย่างไร แล้วเดินทางได้อย่างไง เอาเงินมาจากไหน พอผมรู้ก็ถึงกับอึ้ง สมกับเป็นแมวจริงๆ ไม่ว่าจะตัวเล็กตัวใหญ่ก็ชอบหนีเที่ยว ซุกซน และชอบแอบขโมย

        "เอาล่ะ ไปเปิดทีวีที่ห้องนั่งเล่นรอไป เดี๋ยวฉันล้างจานเอง"

        "ครับ"

        รีเอะวิ่งไปที่ทีวีจอใหญ่ในบ้านผม พอได้ยินเสียงทีวีผมจึงเริ่มล้างจาน หลังจากนั้นก็ปิดไฟดวงที่ไม่ได้ใช้ ล็อกบ้าน เวลาร่วงเลยไป เกือบสองทุ่มแล้ว ผมกับรีเอะนั่งดูละครอยู่ แต่ทันใดนั้นก็มีฉากที่ พระเอกจูบนางเอก เขาก็ถามขึ้น

        "เอมิยะซังครับ ทำไมเขาต้องเอาปากแตะปากกันด้วยครับ"

        "มันเป็นการแสดงความรักน่ะ" อยู่ๆเขาก็หน้าแดง แล้วหันมามองผม เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ไม่พูด แล้วหันกลับไปดูทีวีต่อ เอาหางขึ้นมากอดเอาไว้ อะไรของเขานะ หรือว่า งอน แล้วงอนเรื่องอะไรล่ะ

        "นี่รีเอะ เป็นอะไรครับ เมื่อกี้เหมือนจะถามอะไร"

        "เปล่าครับ"

        ....จะรู้บ้างไหมนะ ว่าเวลาทำตัวแบบนี้มันน่ารักแค่ไหน อยากจะกอดแน่นๆให้หายใจไม่ออกไปเลย ผมลองแกล้งเป่าหู เห็นชัดเลยว่าขนที่หางรีเอะลุกตั้ง

         "เอมิยะ...ซัง ผมบอก...แล้วว่าอย่างเล่นหู ...มันรู้สึก ..แปลกๆนะครับ"

         คราวนี้เขาหน้าแดงกว่าเดิม ตัวสั่นเล็กน้อย หึหึหึ คงได้เวลาลงโทษ เจ้าตัวแสบแล้ว

         "แต่เรามีเรื่องต้องชำระนะ วันนี้ใครเอย ที่หนีเที่ยว"

         "ก็...อยู่คนเดียว มันเหง...เมี้ยว" เจอเป่าลมเข้าหูไปอีกที รีเอะถึงกับล้มลงไปกับโซฟา เขานอนแผ่เหมือนหมดแรง กระดุมเสื้อหลุดออก 2-3 เม็ด เผยอให้เห็นผิวขาวที่มีรอยแดงจางๆที่ผมทำไว้ ผมก้มลงไปจูบซำ้ที่รอยเดิม ให้มันเด่นชัดขึ้นกว่าเดิม

        "แล้วใครแอบขโมยเงินในกระเป๋า"

        "ก็แค่..เพื่อ อืม..เอาไว้ เมี้ยว!" ผมเป่าไปที่หูอีกเป็นการลงโทษ ....ความอดทนผมหมดแล้ว ผมไม่น่าไปแกล้งรีเอะแบบนี้เลย เพราะผมนี่ล่ะที่ทรมาณเสียเอง ผมอุ้มเขาไปที่ห้องนอนชั้น2 ว่างเขาลงช้าๆ เดินไปที่มือถือ ปิดเครื่อง ที่โทรศัพท์บ้าน ชักสายออก ผมไม่ต้องการให้อะไรมาขวางผม วันนี้รีเอะ จะต้องเป็นของผมโดยสมบูรณ์

        เสื้อผ้าของผมเป็นอีกสิ่งที่น่ารำคาญ ผมถอดมันออกทั้งหมด แล้วเข้าไปหาร่างบางที่นอนหอบอยู่บนเตียง จูบลงไปบนปากนุ่ม กลิ่นหอมผลไม้เริ่มออกมาจากตัว รีเอะอีกครั้ง มันทำให้ผมต้องควานหาความหวานในปากนั้นอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

        จนรีเอะเอามือทุบที่แขนผม เหมือนบอกให้ผมหยุด ใครจะยอมหยุดง่ายๆล่ะ แต่ผมก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น ผมแค่ผละออกมาจากปากนุ่ม มาที่เชอรี่สีสวยทั้งสองแทน มือข้างหนึ่งลูบไปที่ใบหูเล็ก อีกข้างก็กอบกุมสิ่งที่แข็งขืนเอาไว้ ชักนำเขาให้ทำตามสิ่งที่ผมสั่งสอน

        "เอมิ..ย...ยะซัง ผมจะ...ออก แล้ว"

        "ไม่ได้ บอกแล้วไงว่า เด็กดื้อต้องถูกลงโทษ"

        เขากำลังจะเสร็จ แต่ทุกครั้งที่เขาจะถึง ผมหยุด แล้วทำต่อเป็นอย่างนั้นไป จนรีเอะคงทนไม่ได้อีกต่อไป เขาเสร็จ ตัวเกร็งสั่น มือกำผ้าที่นอนแน่น

        "เอมิยะ...เมี้ยว อ็าา..ไม่ไหว...อ้าาาาา"เขาปลดปล่อยออกมาเต็มมือของผม

        "เด็กนิสัยไม่ดี ฉันยังไม่ได้อนุญาติให้ไปเลยน่ะ"

        "ขอโทษครับ...ขอโทษ ผม...อืม"

        กลิ่นหอมกระจายตัวฟุ้งไปทั่วห้อง จนผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไป ชิมผิวขาวเนียนตรงหน้าที่เริ่มเป็นสีแดงอมชมพู มือเข้าไปสำรวจทางด้านหลัง อย่างเบามือ

        "..เจ็บ...เอมิยะ....ซัง ตรงนั้น...ไม่ได้นะครับ"

        "ก็เคยบอกไปแล้วไงครับว่า อย่าเกร็ง"

        รีเอะยังมีอาการเกร็งอยู่เล็กน้อย ผมจึงต้องก้มลงปลอบโยนเขา แล้วค่อยเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไป เมื่อขยายช่องทางเล็กได้พอสมควรแล้ว ผมจึงบอกเขาให้รู้ว่า ผมกำลังจะเข้าไป

        "ฉันจะเข้าไปแล้วนะ"รีเอะเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย เพื่อดูสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

        "แต่ว่า...มันใหญ่นะ ...จะเข้าไปได้หรอครับ"

        "ครั้งนี้ไม่ว่าอะไรจะมาขวาง ฉันก็เข้าไปในตัวเธอให้ได้"ผมกระซิบข้างหูเขา

        เอามือรีเอะมาเกาะไว้ที่ไหล่ผม ให้เขาเป็นหลักยึด ก่อนค่อยๆดันตัวเองเข้าไปช้าจนสุด เขาจิกเล็บลงมา แต่ความสนใจของผมอยู่ที่ข้างล่างเท่านั้น ผมหยุดเอาไว้ซักพัก เพราะเป็นครั้งแรกของรีเอะ จูบไปบนหน้าผากมน แล้วลูบหัวเขาเบาๆ

        "เด็กดี เจ็บมากไหมครับ"

        "ก็..นิดหน่อยครับ"เขาหลบหน้าไม่มองผม แต่ผมก็เห็น...ว่าเขากำลังหน้าแดง
        
        "งั้นจะขยับแล้วนะครับ"

        ผมค่อยๆขยับช้าๆ เหมือนเขายังเจ็บอยู่ ผมต้องจูบปลอบเขาอีกรอบ จนรีเอะเกาะไหล่ผมแล้วค่อยๆยันตัวขึ้นมา ผมต้องประคองเขาจนผมอยู่ในท่านั่งแล้วมีรีเอะทับอยู่

        " หายเจ็บแล้วหรือไง"

        "....กะ..ก็ แบบนี้มัน ...รู้สึกดี..ก็เลย"

        เขาพูดออกมาแบบไม่ได้คิดอะไร แต่คนฟังอย่างผมแค่ได้ฟังแค่นี้ก็ไม่สามารถหยุดได้อีกต่อไป รีเอะรองรับอารมณ์ที่เพิ่มขึ้มของผมได้อย่างดี ทุกครั้งที่ผมกระแทกเข้าไป เขาสวนรับแรงกระแทกนั้น ทุกอย่างเป็นไปตามจังหวะ จนผมทนไม่ได้ปลดปล่อยไปในร่างบางนั้น และรีเอะก็เสร็จตามผมอีกรอบ แต่ก่อนหน้านั้น

       " เอมิยะ..ผม..ผม.รักคุณ..รักมาก อ่าาาาา..เมี้ยว"

      ฉันเองก็......

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

ตัดฉับ

ขอบคุณนะครับที่ทุกคนติดตาม อีกประมาณ 1-2 ตอน ก็จะจบภาคนี้

แล้วขึ้นภาคใหม่ ขอให้ติดตามต่อนะครับด้วยนะครับขอบคุณทุกกำลังใจ

หลังจากตอนนี้อาจจะต่อช้าหน่อยนะครับ เพราะตอนนี้คนเขียนกำลังไม่สบาย

เพราะทุกวันต้องออกไป ขายของกลางแดด กลางฝนทุกวัน ตอนนี้เลยเป็นไข้

ตอนนี้คงยาวพอนะครับ

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 27-07-2012 20:55:30

จะบอกแล้ว จะบอกรักรีเอะแล้ว  :-[

หายป่วยเร็วๆนะคนเขียน

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 27-07-2012 21:17:45

เมี้ยววว เสร็จเจ้านายแล้ว

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: Nuclear ที่ 27-07-2012 21:43:53

โฮกกก  :m25: :m25: :m25:

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-07-2012 22:18:02

อ๊ะ! รีเอะจังโดนจนได้อ่านตอนนี้แล้วเขินมาก ชอบ~

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: Lemon_Tea ที่ 27-07-2012 22:33:18

จุดอ่อนอยู่ที่หู ถ้าริเอะเผลอเป็นโดนกดแน่เลย
และแล้วแมวที่น้าฝากเลี้ยงก็อยู่ในกำมือ^^

ไม่สบายเหรอ ขอให้หายไวๆนะ
เพราะคนอ่านก็ไข้ขึ้น(นิดหน่อยเมื่อวาน)
แต่ยังไอค่อยแค่ก TT

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 28-07-2012 00:18:35

ชอบเวลารีเอะร้องเมี้ยวๆที่สุดเลย! >.<

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: ppp044 ที่ 28-07-2012 07:26:25

เลือดหมด เพราะ แมวเมี้ยว~   :m25:

[ยังไงก็ รักษาสุขภาพด้วยน๊า]  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 28-07-2012 08:26:09

   อ่าฮะ ตัดงี้เลยเหรอ แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ T T

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 28-07-2012 20:15:33

หายไวๆนะคะ

 หวังว่าจะบอกรักกันซะทีน้า

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 28-07-2012 21:39:04

อ๊ายยยน้องแมวน้อยเสร็จคุณพระเอกไปแย้ววว

รอตอนต่อไปนะค่ะสู้ๆ

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 28-07-2012 22:30:49

ริเอะน่าร๊ากกกกกกก

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: chin-ruyze ที่ 01-08-2012 12:26:17

อ่า.......
อีก 3คู่ที่เหลือออออ :serius2:
ขอแมวรุกบ้างเซ่ๆๆๆ :angry2:
นะๆๆๆๆๆ :impress2:
ไอ เลิฟ แคทๆๆๆ :กอด1:
 :laugh:

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 01-08-2012 12:49:21

แล้วทำยังไง ถึงจะ ถือ ว่า ได้รับความรัก หน่ะ??

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: jelatin99 ที่ 03-08-2012 18:16:12

 :haun4: น่ารักอ้ะ  :laugh: พอจิ้นตามแล้วให้ความรู้สึกว่า ริเอะ โมเอะมากกก :z1:
เป็นพล็อตเรื่องที่น่ารักมากๆเลยค่าาา ยังไงก็จะติดตามรออ่านตอนต่อไปนะคะ o13
มอบ :L2: เป็นกำลังใจให้ค่ะ ฮ่าๆๆ

ปล อืมม จริงให้ใส่ไว้ว่าเป็น รวมซีรี่ย์ อย่างที่ว่าไว้ก็ดีนะ เพราะว่ามันจะได้สะดวก
ต่อการติดตามอ่านอ่ะนะ :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 03-08-2012 23:46:12

เหมือนการ์ตูนที่เราเคยอ่านเลยอ่ะ เป็นซีรีย์ชุดหูแมว

เรื่องตอนแรกก็เหมือน น้าเป็นคนซื้อแล้วส่งมาให้ทางไปรษณีย์

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: rule ที่ 04-08-2012 00:07:38

น้องเหมียวน่ารัก  น่าฟัด

หัวข้อ: Re: [ซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่5ตอน บทลงโทษที่เจ้าแมวจะได้รับ]Ncอีก 50% =100% 27-
เริ่มหัวข้อโดย: ice_painful ที่ 04-08-2012 02:43:50

 :pig4:
น่ารักมากน้องเมี๊ยวววววววววว

แล้วยังไง คุณเอมิยะ จะบอกรักล่ะเนี้ยะ

รีเอะ ต้องได้อยู่กะเอมิยะซัง ตลอดไปนะ

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่6. ตอน อย่าเอารีเอะไปครับ...เพราะผม...] 7-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 07-08-2012 02:49:34

                                 บทที่6. ตอน อย่าเอารีเอะไปครับ...เพราะผม...
                                    ภาค ได้โปรดรักผมด้วย ( เอมิยะ - รีเอะ )

       เช้าวันต่อมา รีเอะยังอยู่ในอ้อมกอดของผม จะตื่นไหวไหมนะ ก็...5รอบ...ฮ่าๆๆๆ อย่ามองผมอย่างนั้นสิ ก็รีเอะอ้อนนี่นา ผมจูบที่หน้าผากมน ก่อนจะหอมแก้มคนตัวเล็กทั้งสองข้างอีกที แล้วลุกไปอาบนำ้ ออกมารีเอะยังนอนอยู่เหมือนเดิม จนผมอดไม่ได้ที่จะเข้าจูบเขา อีกฝ่ายตื่นขึ้นมา มีอาการต่อต้านผมเล็กน้อยแต่ก็ตอบสนองผมในตอนหลัง

       ลิ้นเล็กเกี่ยวพันกับผมนัวเนีย แล้วรีเอะก็ลุกขึ้นมา กอดคอผมจนผมเองที่เป็นฝ่ายต้องผลักเขาออกไปเอง 

       "ไม่เจ็บหรอไง"ผมกระซิบข้างหู

       "ก็...นิดหน่อย แต่...แต่"เขาก้มหลบหน้าแดง พูดเสียงอ่อย แต่ผมก็ได้ยิน

       "แต่อะไรครับ"จับปลายคางเขาขึ้นมาให้สบตากับผม
   
       "เอมิยะ...ผมเรียกคุณว่า พี่ ได้ไหมครับ"

       "อืม...ก็แล้วแต่สิ แล้วเมื่อกี้เราเป็นอะไร"
 
       "ก็...พี่เอมิยะ มาจูบผมอย่างนั้น มันก็รู้สึก...เหมือนเมื่อคืนน่ะครับ"

       รีเอะขึ้นมานั่งอยู่บนตัก เขายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ผมก็มีแค่ผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวพันอยู่ที่เอว ผมก้มลงไปดูที่กลางลำตัวรีเอะ มันบอกได้ดีว่าเขาต้องการอะไร ยิ่งเขาพูดแบบนั้นอีก...สถานะการล่อแหลม

      "แล้วถ้าฉันทำแบบนั้นอีกล่ะ" ผมถามเขา ถึงผมจะไม่ได้คิดอะไรในตอนแรก แต่ตอนนี้ผมปฏิเสษไม่ได้เลยว่า ผมต้องการ เขามากมาย ผมเงียบเพื่อรอคำตอบจากเขา

      "ก็...ถ้าพี่เอมิยะ ไม่ว่าอะไรผม.. ผมก็อยากให้พี่กอดผมอีกครั้ง"

      และเช้าวันนั้นผมกับรีเอะก็อยู่ด้วยกันในห้องจนถึงบ่าย ผมพาเขาไปอาบนำ้แล้วออกมาทานข้าวด้วยกัน ระหว่างที่ผมกำลังล้างจานรีเอะก็ อยู่ข้างผมกอดผมบาง เอาหางมาแกล้งผมบาง(แย่หู) พอผมหันไปจะไปว่าเขา รีเอะก็ทำตาโต กำมือสองข้างไว้ที่คาง สะบัดหาง กระดิกหู น่ารักแบบนี้แล้วใครจะกล้าว่า

     ช่วงบ่ายผมพารีเอะไปเล่นที่สวนหลังบ้าน(ผมประชุมสรุปงานเมื่อวานแล้ว วันนี้เลยว่าง)รู้สึกเขาจะชอบมากๆ วิ่งเล่นไปทั่ว จนมีคนมากดกริ่งหน้าบ้าน ผมเลยเดินไปเปิดประตู และคนที่ผมเจอก็คือ...น้ามิจิรุ

     "ไง...เอมิยะ"เธอพูออย่างยิ้มแย้ม

     "สวัสดีครับ คุณน้า เข้ามาก่อนสิครับ" ผมไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้เลย

     คุณน้าเข้ามาในห้องนั่งเล่น ผมเอาชาไปให้เธอ เพิ่งสังเกตมีแมวอีกตัวอยู่ข้างๆเธอด้วย รู้สึกว่าจะตัวเล็กกว่ารีเอะซะอีก เมื่อเธอจิบชาจนพอใจแล้ว รีเอะก็เข้ามาพอดี เขาวิ่งเข้ามาหลบหลังผม

     "เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ ฉันอยากได้แมวตัวนั้นคืน" 

             อะ ไร นะ

     "คุณน้าครับ คุณน้าก็มีอยู่แล้วตัวหนึ่ง แล้วอีกอย่างคุณน้ายกรีเอะให้ผมแล้วไม่ใช่หรอครับ"รีเอะกระตุกแขนเสื้อผม

     "แมวตัวนั้น...ผมไม่รู้จัก เขาไม่ได้อยู่ในพวกผม 69 ตัว" ผมตกใจเหมือนกันที่รีเอะบอก

     "ใช่แล้ว เด็กคนนี้อายุยังไม่ถึงกำหนดจำหน่าย แต่ไม่มีอะไรที่ฉันซื้อไม่ได้"

     น้ามิจิรุ เขาเป็นผู้หญิงที่เก่ง ฉลาด และรวย เขาซื้อทุกอย่างด้วยเงิน เธอแต่งงานแล้ว แต่สามีเธอเสียชีวิตไปแล้ว นั่นทำให้เธอยังไม่มีลูก และผมซึ่งเป็นหลานรักของเธอ ก็เป็นเหมือนลูกที่เธอเข้ามาวุ่นวายจัดการ

     "แล้วคุณน้ายังต้องการอะไรอีกครับ"

     "เด็กคนนี่ยังเล็กเกินไป ฉันอยากได้เขาคืนมา เพราะเขาจะได้สอน รุนะ"

     "เขามีชื่อนะครับคุณน้า เขาชื่อ รีเอะ แล้วผมก็ไม่ยกรีเอะคืนให้เด็ดขาด"

     "เอมิยะ เธอก็รู้ว่าอะไรที่ฉันซื้อมามันก็ต้องเป็นของฉัน"

     "พี่เอมิยะ....ฮึก ผม..ผมกลัว"

     รีเอะเริ่มร้องไห้ออกมา ผมดึงเขาเข้ามากอด ใช้นิ้วเกลี่ยนำ้ตาบนหน้าเนียนของคนตรงหน้า ใช่ผมไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะเถียงน้ามิจิรุได้ มีเหตุผลเดียวตอนนี้คือ

     "ผมรักรีเอะ ผมไม่อยากยกเขาให้ใคร เพราะงั้นแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ผมยอมให้คุณน้าไม้ได้" 

{รีเอะ}

      เมื่อกี้พี่เอมิยะพูดว่าอะไรนะ ผมไม่ได้ยินผิดไปใช่ไหม พี่เอมิยะรักผม ดีใจจัง ดีใจจนหยุดร้องไห้ไม่ได้ ผมทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ ได้แต่กอดพี่เอมิยะเอาไว้ กอดเอาไว้แน่น

            ตอนนี้ผมได้รับคำตอบแล้วว่า คนคนนี้ รักผม และผมก็รักเขา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

               รักนะครับ พี่เอมิยะ รักมาก รักที่สุดเลย

{เอมิยะ}

      ผมรู้แล้วว่า สิ่งที่ผมต้องการตอนนี้คืออะไร ก็แค่ต้องการใครซักคนที่จะมาคอยอยู่เคียงข้างผม คนที่ผมรู้สึกอยากปกป้อง คนที่น่ารักแสนซุกซน ถึงจะเป็นเวลาสั้นๆ แต่มันก็แสนลำ้ค่า ผมไม่มีทางคืนรีเอะให้เด็ดขาด

      "....ฮึๆๆๆ เอมิยะ" 

      "....." คุณน้ายิ้ม...ยิ้มที่ไม่ดูร้ายกาจหรือเสแสร้ง ทำไม?

      "ฉันดีใจจริงๆ ที่ในที่สุดเธอก็มีหัวใจกับเขาเสียที"

      "หมายความว่าอย่างไรครับ"

      "เธออาจจะไม่รู้ตัว ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว เพราะเธอเป็นลูกคนสุดท้องของน้องสาวฉัน เลยโดนเปรียบเทียบกับพวกพี่ๆเสมอ เธอมักจะบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร แต่หน้าตาเธอไม่ได้บอกแบบนั้น แต่ตั้งแต่เจอกับรีเอะแค่สองวัน ไม่สิ แค่หนึ่งวันกับอีกสองคืน เธอก็กลับมาเป็น เอมิยะที่แสนสดใสเหมือนเมื่อก่อน ที่ฉันเคยอุ้มเธอ"

     "...แล้ว...ทำไม..ต้องเป็นรีเอะ"

    "เพราะว่า...รีเอะ เขาบริสุทธิ์ไงละ เขาไม่เหมือนกับพวกเราที่เจอโลกที่แสนจะเลวร้ายนี้ ดังนั้นฉันจึงคิดว่า เขานี่ล่ะที่จะทำให้เธอกลับมาเป็นเธออีกครั้ง"

   "..."
    
   ผมมองไปที่รีเอะ ก็จริงอย่างที่คุณน้าว่า ผมรู้สึกว่าเวลาอยู่กับรีเอะแล้ว ผมไม่ต้องกังวลเรื่องอะไร ไม่ต้องกลัวว่าจะโดนเปรียบเทียบกับใคร เพราะสำหรับเขา ผมคือที่หนึ่งของเขา นั้นทำให้ผมรักเขาได้ไม่อยากนัก

   "และอีกอย่างนะ...เธออาจจะไม่รู้สึกตัว แต่น้ามองออกนะ ว่าเธอชอบผู้ชายด้วยกัน...อ๊ะๆๆๆ อย่ามาเถียง สายตาสาววายอย่างน้าน่ะมองออก"

   อะไรของคุณน้าก็ไม่รู้ ผมไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย จากนั้นผมก็นั่งคุยกับคุณน้า ส่วนรีเอะก็วิ่งเล่นอยู่ที่สวนกับรุนะ การมาของคุณน้าครั้งนี้ ทำให้ผมรู้ว่าในครอบครัวของผม คุณน้าเป็นคนเดียวเลยก็ว่าได้ที่รักผมที่สุด

    "นี่...รู้ไหมว่า น้าเอารุนะมาทำไหม"

    "ครับ?"

    "รุนะจะเป็นลูกของพวกเธอ"

    "หาาาา...ได้ไงครับ"

    "ก็พวกเธอมีลูกกันไม่ได้ เพราะงั้นน้าถึงได้หาทางออกให้ไงล่ะ"

    "แต่มัน..." ไม่เร็วไปหรอคร้าบบบบ

    "ไม่ต้องห่วง รุนะยังไม่มาตอนนี้หรอก เพราะเขาถูกพาออกมาก่อนกำหนด เรื่องรัก7วันเลยไม่เกิดขึ้น แต่ก็...มีผลเสียเยอะเหมือนกัน เขาเหมือนเด็กแรกเกิดที่ยังพูดไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่เป็น จะมีก็แต่เดินได้ แล้วก็เล่นซนไปวันๆ ต้องสอนอีกเยอะ"

    รายละเอียดผมไม่ได้สนใจเท่าไรนัก ข้างนอกเริ่มมืดแล้ว ผมเรียกรีเอะให้พารุนะเข้าบ้านได้แล้ว จากนั้นคุณน้าก็กลับบ้านไป ผมพารีเอะไปอาบนำ้ แล้วลงมาทานข้าวระหว่างที่ผมกำลังอ่านหนังสืออยู่นั้น รีเอะก็พูดขึ้นมา

    "พี่เอมิยะครับพูดว่า รักผม อีกครั้งได้ไหมครับ"

    "ทำไมล่ะครับ"

    "ก็ผมอยากฟัง" ผมก้มลงเข้าไปใกล้หูของเขา แล้วกระซิบ

    "รักนะครับ รีเอะ เจ้าตัวแสบของผม"

    "เมี้ยวว ...พี่เอมิ..ยะอ่ะ ผม...บอกแล้ว. ไง..ว่าหูมัน....มัน"

   เอาอีกแล้ว ทำหน้าอย่างนั้นอีกแล้ว แล้วผมจะอยู่เฉยได้ไง ขอตัวอุ้มรีเอะไปบนห้องก่อนล่ะกันนะครับ ส่วนเรื่องหลังจากถึงเตียงแล้ว....คิดเอาเองล่ะกันนะครับ

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

หลังจากหายไปนานวันนี้ก็เอามาลงเพิ่มแล้วนะครับ

สารภาพตรงๆเลยว่า คนเขียนหายจากการเป็นหวัดนานแล้ว และยังวนเวียนอยู่ในเล้าตลอด

แต่เพราะหยุดขายของไปนาน เลยต้องเช็กสต็อกของ สั่งของ ฯลฯ

ทำให้ไม่มีเวลาพิมพ์นิยาย วันนี้เลยชดเชยให้ด้วยการแถมให้อีกตอน เชิญอ่านต่อได้เลยครับ

V
V
V

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 07-08-2012 02:54:03

                                            บทที่7. ดาราแมวเมี้ยว
                                    ภาค ได้โปรดรักผมด้วย ( เอมิยะ - รีเอะ )

     เช้านี้ผมต้องเข้าไปทำงาน แล้วจะปล่อยให้รีเอะอยู่ที่บ้านอีกก็ไม่ได้ เดี๋ยวแอบหนีอีก เลยต้องพามาที่ทำงานด้วย พอพามาถึงเจ้าตัวดีก็ตาเป็นประกาย หางสะบัดไปมาแสดงความดีใจเหมือนได้ของเล่นใหม่

     "มานี่เร็วรีเอะ จะขึ้นลิฟต์แล้ว"

     "ครับ"

     เขาวิ่งมาในลิฟต์ ลิฟต์ที่นี่รอบๆเป็นกระจกเพราะงั้นจึงเห็นวิวรอบๆได้จากมุมสูง แต่เจ้าแมวที่อยู่ข้างๆผมรู้สึกจะกลัวความสูงนะก็เกาะเสื้อผมซะแน่น ลองแกล้งถามละกัน

     "รีเอะ ปล่อยเสื้อสิครับ เป็นอะไร"

     "กะ...ก็มันสูงอ่ะ เมี้ยว กลัวตก"

     ฮ่าๆๆ ไม่ใช่แค่ผมเท่านั้นหรอกที่หัวเราะ คนที่อยู่ในลิฟต์ก็หัวเราะกับความน่ารักของรีเอะไปด้วย พอถึงชั้นที่ผมจะลง รีเอะกลับนิ่งเฉย ผมออกแรงดึงก็แล้ว ลากก็แล้วแต่เจ้าแมวตัวแสบก็ยังไม่ยอมออกมา

     "หลับตา...แล้วค่อยๆก้าวตามมานะ" ผมบอกเขาแล้วจูงมือออกมา "ลืมตาได้"

     "น่ากลัวที่สุดเลย เมี้ยวว พี่เอมิยะอ่ะ แกล้งผม"

     ผมพาเขาเดินไปที่ห้องทำงานผม มีเอกสารมากมายกองอยู่ที่บนโต๊ะ ผมให้ผู้ช่วยเอาขนมมาให้รีเอะทาน แล้วเอามือถือให้เจ้าตัวจิ้มเล่นไปพลางๆ แต่มีหรือจะหยุดความซนของเจ้าแมวได้ ตอนนี้เริ่มวิ่งเล่นไปทั่วห้องแล้ว

     แล้วก็ไปหยุดที่กระจก ค่อยๆเดินเข้าไป...แล้วมองลงไปข้างล่าง แล้วกระโดดห่างออกมา นั่งเอามือกดหูเอาไว้ หางหดเลย ฮ่าๆๆๆ รู้ว่าตัวเองไม่ชอบยังจะมองลงไปอีก ก็ชั้นที่ผมอยู่มันสูงมากนี่นา

     ผมก็ทำงานต่อเพราะจะเร่งให้เสร็จ เที่ยงนี่จะได้พารีเอะไปเดินเล่นที่ห้างบ้าง อยู่แต่ในบ้านแล้วมันอึดอัดจะตายไป ซักพักรีเอะก็ลุกขึ้นมาเอามือถือมาคืนผม แล้วมุดลงไปใต้โต๊ะแล้วแซกตัวขึ้นมานั่งบนตักผม

     "มาทำอะไรตรงนี้ครับ"

     "อยากรู้ว่าพี่เอมิยะทำอะไร"

     "แล้วดูรู้เรื่องไหมล่ะครับ"เขาก้มลงไป มองซ้ายที ขวาที หูก็กระดิกไปมา

     "เหมือนพี่เอมิยะ จะบวกเลขอะไรซะอย่างอยู่ แต่ผมไม่เข้าใจ ไม่เห็นสนุกเลย"

     "ไม่รู้เรื่อง ก็ไปนั่งที่โซฟาสิครับ"

     "ไม่เอา ตรงนี้สบายกว่า พี่เอมิยะตัวอุ่นจัง ขออยู่อย่างนี้ซักพักนะครับ"

      รีเอะเอียงหน้าเล็กน้อยขึ้นมามองผม ก็ทำซะแบบนี้ผมก็ใจอ่อนซะทุกที ผมลูบหัวเขาเป็นการบอกว่าอยู่นิ่งๆละกัน เขาพิงหลังมาที่ตัวผม ตัวเขาเล็กแค่นี่เอง ไม่มีปัญหาสำหรับผมหรอก รีเอะเงียบๆไป พอก้มลงไปดูก็เห็นว่า หลับไปแล้ว

      ผมค่อยๆเลื่อนเก้าอี้ออกจากโต๊ะช้าแล้วอุ้มเจ้าตัวไปที่โซฟา ว่างลงช้าๆก้มลงไปจูบที่หน้าผากมน เขาขยับตัวหันหลังให้ผม แล้วเอาหางขึ้นมากอดเหมือนที่ชอบทำประจำ เมื่อเห็นว่าเขาหลับสนิทแล้ว ผมก็กลับไปเร่งทำงานต่อ

     เลยเวลาพักเที่ยงมาซักพักแล้ว ผมจัดการงานทั้งหมดเสร็จพอดี จึงลุกไปปลุกรีเอะ หึๆ นอนนำ้ลายยืดเลย

     "รีเอะ ตื่นได้แล้วครับ"
  
     "อ๊ะ! นี่ผมหลับไปหรอ"เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมา แล้วมองซ้ายมองขวา

     "ไปครับ ลุกไปล้างหน้าแล้วเดี๋ยวเราไปเที่ยวกัน"

     "จริงหรอครับ เย้!"เขากระโดดกอดผม ในจังหวะเดียวกับที่ เจ้าทาคามิเข้ามาพอดี 

     "แหมๆๆ คุณเพื่อนครับ เห็นผู้ช่วยบอกว่ายังไม่ทานข้าว เราเลยเข้ามาชวนแต่ที่ไหนได้ กำลังกอดกับน้องแมวอยู่นี่เอง"

      "แล้วไง" ดีจริงๆ เข้ามาก็พูดกวนประสาทคนอื่นเขาไปทั่ว

      "นายไม่รู้หรอ ว่าตั้งแต่เมื่อวานที่เจ้าแมวของนายออกทีวีน่ะ ก็เหมือนเป็นดาราไปแล้ว"

      "อะไรว่ะ"มันลากผมออกมาจากห้อง แล้วเข้าไปหาพนังงานหญิงคนหนึ่ง เธอมองมาที่ผมก่อนจะมองไปที่รีเอะอีกครั้ง แล้วก็...หน้าแดง

      "เอ่อ...ขอลูบหัวรีเอะหน่อยได้ไหมค่ะ"เธอถามอย่างกล้าๆกลัว

      "คุณรู้ชื่อรีเอะได้ไง"ผมถามด้วยความงง

      "ก็รีเอะออกทีวีเมื่อวาน แล้วฉันก็ดูจนถึงตอนที่คุณอุ้มรีเอะออกไป"

      โอ็ยยย ให้ตายสิ นี่แสดงว่ามัน(พิธีกร) แอบถ่ายจนถึงตอนผมอุ้มรีเอะออกไปเลยหรอ พอเธอพูดจบก็มีพนักงานหลายคนเริ่มเข้ามารุมผมเรื่อยๆ

      "แค่จับมือ แล้วหลีกทางด้วย ผมจะไปทานข้าว"

      ผมรีบพารีเอะออกไปจากบริเวณนั้น เพราะถ้าอยู่นานกว่านั้นมีหวังผมโดนตืบแน่ๆ มาถึงที่จอดรถ เจ้าทาคามิก็มารออยู่แล้วพอดี ผมเปิดรถพารีเอะเข้าไปนั่งที่ข้างคนขับ แล้วก็ออกรถไปที่ห้างที่อยู่ไม่ไกลนัก

      "แล้วสรุป ได้กะน้องแมวยังว่ะ"ไอ้...บ้า อยู่ๆก็ถามขึ้นมา แต่ผมก็ได้กับรีเอะแล้วจริงๆอ่ะ

      "เออ"

      "เออนี่ เอออะไร"

      "แล้ว" 

      "แล้วไรว่ะ"

      "กรูได้กันแล้ว พอใจยัง"

       " 0[]0 "

       ฝ่ายนั้นอึ้งไปนาน จนผมมาถึงห้างพารีเอะไปที่ร้านอาหารที่อยู่ชั้นสอง ผมมาที่นี่ประจำเพราะว่าที่นี่สามารถมองลงไปเห็นวิวชั้นล่างของห้างนี่ได้ เพราะร้านทำเป็นผนังกระจกอยู่ด้านหนึ่ง แต่น่าแปลกที่รีเอะไม่กลัวเหมือนตอนอยู่ในลิฟต์ แถมนั่งข้างกระจกอีกต่างหาก

       "ไม่กลัวหรือไงครับ นั่งใกล้กระจกน่ะ"

       "ก็นิดหน่อย แต่มันอยู่เฉยๆไม่เหมือนตอนอยู่ในลิฟต์ อันนั้นขึ้นลงแบบเร็วๆ แถมสูงด้วยน่ากลัวจะตาย"

       "งั้นแลกที่กันไหม"

       "ไม่เป็นไรครับ ฝึกเอาไว้เพราะเวลามากับพี่เอมิยะครั้งหน้า จะได้ไม่กลัว"

       ไม่กลัวซะที่ไหนล่ะ หูยังตกอยู่เลย ผมต้องเบนความสนใจของรีเอะไปที่เมนูอาหารแทน และใช่เข้าสนใจอยู่แค่เมนูอาหารเด็ก และขนม จนเลือกที่ถูกใจได้ผมจึงเลือกของผมต่อ พนังงานเขียนเมนูเสร็จแล้วหันไปถามเจ้าทาคามิต่อ อ้าว! มันมาด้วยหรอ

       "ผมเอา...ครับ ลืมผมเลยนะครับคุณเพื่อน"

       "ก็ไม่รู้ นึกว่าไม่ได้เดินมาด้วย"

       "เออดี แต่น้องแมวก็น่ารักจริงๆนา"แล้วจะลูบแก้มทำไมว่ะ ผมเลยตีมือมันไปทีหนึ่ง

       "โอ็ย! เจ็บนะโว้ย ทำไรว่ะ"

       "แล้วของใครล่ะ อยากได้ก็หาเอาเอง"

       "เออ ไม่ได้อยากได้เท่าไรหรอก"

       พวกผมนั่งคุยกับเจ้าทาคามิ ไปได้ซักพักอาหารก็มาเสริฟ เราก็เริ่มลงมือทานกัน แล้วอยู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา แล้วลากเก้าอี้มานั่งด้วย

       "เอ่อ เรานั่งทานอยู่นะครับ ถ้ามีธุระอะไรเอาไว้คุยทีหลังได้ไหมครับ" ทาคามิพูดขึ้น

       "ฉันรู้ค่ะ ฉันก็ไม่ได้มีธุระกับคุณ คนที่ฉันมีธุระด้วยคือแมวตัวนั้น หลังจากเมื่อวานที่แมวตัวนั้นออกทีวี เธอได้ลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งมากมาย(หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาให้ดู)เรตติ้งรายการนั้นพุ่งกระชูดจนรายการที่ออกเวลาเดียวกันเทียบไม่ได้ ฉันเป็นตัวแทนจากท่านประธานมิจิรุ ให้มาพาแมวตัวนั้นเข้าสังกัดของเรา"

       เธอร่ายยาวจนผมเกือบตามไม่ทัน ส่วนเจ้าทาคามิก็... 0[]0 ไปอีกรอบ อืม จริงด้วยสิเมื่อเช้าผมก็ไม่ทันได้อ่านหนังสือพิมพ์ แต่เดี๋ยวน่ะ มิจิรุหรอ คงไม่ใช่น้ามิจิรุหรอกนะ

       "เอ่อท่านประธานนี่ใช่ มานะ มิจิรุ หรือเปล่าครับ"ผมถาม ขอให้ไม่ใช่เถอะ

       "ใช่ค่ะ"

       "ผมไม่ให้"ใครจะให้เอารีเอะไปกันล่ะ

       "ท่านประธานบอกว่า ถ้าคุณมีปัญหาให้โทรไปคุยกับท่านประธานค่ะ"เธอส่งมือถือที่ต่อสายแล้วมาให้ผม แล้วขยับแว่น ผมรับมาแล้วรอให้ปลายสายรับ

       "สวัสดี เอมิยะสินะ ฉันขอพูดสั้นๆนะ รีเอะกำลังเป็นที่สนใจในตอนนี่ถ้าเขาเข้าสังกัดฉัน ก็จะทำรายได้ให้กับฉันได้มากทีเดียว แล้วอีกอย่างมันดีกว่าที่เธอจะพาเขาไปที่ทำงานด้วย รู้ไหมว่าวันนี่มีคนตามเธอกับรีเอะตลอด ดีที่ไม่เข้าไปถึงในที่ทำงานด้วย ฉันจะดูแลรีเอะให้ แล้วอีกอย่างเขาจะได้มีงานทำดีกว่า เกาะอยู่เธอ ไปวันๆ"

        คุณน้ามันไม่สั้นแล้วนะครับ แต่ก็เอาเถอะที่คุณน้าพูดมามันก็มีเหตุผลดี

       "ก็ได้ครับ แล้วจะพาเขาไปตอนไหนครับ"

       "พรุ่งนี้ แล้วฉันจะคนไปรับ"

       หลังจากนั้นรีเอะก็ไปอยู่กับคุณน้า ผมแทบไม่ได้เจอเขา เพราะผมต้องทำงานจะเจอได้ก็ตอนที่ผมหยุด แต่ผมก็ติดตามรีเอะตลอด เขาออกรายการมากมาย เพราะแมวส่วนใหญ่เจ้านายมักจะห่วง จึงไม่ได้ออกรายการแบบนี้ ผมก็ห่วงนะแต่ทำไงได้ ผมไม่ค่อยมีเวลา

      และวันนี้ผมหยุดยาว เลยมาคอยรับคอยส่งรีเอะ วันนี้เขาถ่ายแบบลงปกนิตยสารดาราวัยรุ่น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยทำงานแบบนี้ แต่ครั้งนี้มันรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป จนช่างภาพต้องบอกให้รีเอะไปพักก่อน 

      "วันนี้รีเอะแปลกๆนะเธอ"

      "นั้นสิ ดูไม่ร่าเริงเลย"

      ผมได้ยินพวกสตาฟพูดกัน น้ามิจิรุคงพูดอะไรซักอย่างแน่ๆ รีเอะถึงเป็นแบบนี้ ผมเข้าไปให้ห้องพักของรีเอะ เขากำลังนั่งกุมแก้วนมเอาไว้ แต่นั่งนิ่งราวกับตุ็กตา ผมเข้าไปใกล้ๆลูบหัวเขา เขาสะดุ้งเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว วางแก้วนมลงแล้วจับมือผมไปลูบที่แก้มอย่างที่ชอบทำ แต่อยู่ๆเขาก็สะบัดมือผมออก

      "เป็นอะไรครับ"

      "ก็...น้ามิจิรุบอกว่า ให้วางตัวให้ดีๆอย่าทำตัวดื้อแล้วซน ผมต้อง...ฮึก...เชื่อฟัง"รีเอะเริ่มจะร้องไห้ พอผมลูบหัวเขา เขาก็สะบัดออกอีก

      "รู้ไหมว่ารีเอะนะไม่เหมือนกับคนอื่นนะ"

      "...."รีเอะหันมองผม

      "ฉันดีใจที่เธอดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ทั้งการวางตัว การพูดและอื่นๆ แต่รีเอะรู้ไหมว่า เธอเป็นแมวนะ เพราะงั้นรีเอะไม่จำเป็นต้องวางตัวอย่างนี้หรอก เธอจะวิ่งเล่น จะดื้อ จะซนอย่างไงก็ได้ เพราะเธอเป็นแมว"

      "แต่น้ามิจิรุบอกว่า คนอื่นไม่ชอบที่ผมซน"

      "คนอื่นเขาจะคิดอย่างไงก็ช่าง แต่สำหรับฉัน รีเอะก็คือรีเอะ รีเอะที่จะรักนั้น เขาน่ารัก ซุกซน ดื้อ เอาแต่ใจ และที่สำคัญคือ เป็นเจ้าแมวตัวแสบของฉัน เพราะงั้นเลิกวางตัวได้แล้ว ถ้าอยากจะอ้อน อยากกอด ก็ทำสิฉันรออยู่นะ"

       รีเอะวิ่งเข้ามากอดผม เอาหน้าซุกกับเสื้อผม เอาหน้าถูไปมา ผมลููบหัวเขาให้เขารู้ว่า ผมเป็นห่วงนะ

       "คิดถึง พี่เอมิยะจังเลย คิดถึงมาก "

       "คิดถึงเหมือนกันครับ"

แชะ แชะ แชะ

      พอหันไปตามเสียงก็เห็นช่างภาพกำลังถ่ายรูปผมกับรีเอะอยู่ รีเอะรีบปล่อยมือผม แล้วกลับไปเป็นตุ็กตาอีกครั้ง 

       "เอ่อ....ขอโทษนะครับ รีเอะทำหน้าแบบเมื่อกี้อีกได้ไหมครับ"

       "เขาไม่ชอบที่นี่นะครับ รู้สึกว่าแถวๆนี้จะมีห้างอยู่ ถ้าไงเราไปถ่ายที่นั้นละกันนะครับ"

      ช่างภาพรับฟังผม เพราะเวลารีเอะอยู่กับผมเขาจะแสดงตัวตนของตัวเองออกมาเต็มที่ ไม่เกรงใจใคร ไม่ต้องวางตัว และยังช่างอ้อนอีกด้วย

      เราได้ไปเดินเล่นในห้าง กินข้าวด้วยกัน เล่นเกมส์ด้วยกัน และอีกมากมายจากการถ่ายแค่รูปปกเฉยๆ เลยกลายเป็นหนังสือรวมภาพแทน เพราะทุกถาพที่ถ่าย เจ้าของนิตยสารเขาบอกว่าเสียดาย เลยขอซื้อต่อ

      หลังจากนั้นผมก็พารีเอะมาที่บ้าน เรานั่งทานข้าวด้วยกัน คุยกันเหมือนแต่ก่อน ผมกอดรีเอะเอาไว้ระหว่างที่ดูหนังไปด้วยกัน

      "ผมชอบจังเวลาอยู่กับพี่เอมิยะ"

      "ครับ พี่ก็ชอบ"ผมแกล้งกระซิบที่หู

      "แล้ว...ถ้าผมบอกว่า ว่า อยากให้พี่เอมิยะกอดผมล่ะครับ"

      "ก็กอดอยู่นี่ไง"

      "ไม่ใช่แบบนี้ ผมหมายถึงแบบที่ผมกับพี่เอมิยะเป็นหนึ่งเดียวกับ"

      "งั้นหลับตาสิ"

      ผมค่อยๆก้มลงไประกบปากเข้ากับปากเล็ก มือของรีเอะเกาะที่ไหล่ผม ผมอุ้มเข้าไปที่ห้องนอน ค่อยๆถอดเสื้อออกจากร่างบาง รีเอะยังคงเหมือนเดิม เวลาที่เขาต้องการมักจะมีกลิ่นหอมผลไม้อ่อนๆ

      จนผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปชิมเชอรี่สีสวยทั้งสองลูก ทุกอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป ผมไม่รีบร้อนนัก แต่รู้สึกเหมือนเขา เพราะรีเอะ

      "ได้โปรด พี่ฮะ ผมอยากได้ อยากให้พีมาอยู่ในตัวผม เร็วๆสิครับ อย่างแกล้งผมอีกเลยนะ"

       นั้นทำให้ผมรู้ว่าเขาพร้อมสำหรับผมแล้วเช่นกัน ผมค่อยแทรกตัวเองเขาไป เริ่มจากช้าๆแล้วค่อยๆไต่ระดับขึ้นไป ลดลงบางเพื่อให้ร่างเล็กได้ปรับตัว และเร่งอีกครั้งเมื่อเราทั้งสองใกล้จะเสร็จ ก่อนที่จะเริ่มขึ้นอีก จบลง และเริ่มต้นอีกครั้ง จนกว่าเราทั้งสองคนจะพอใจ ก่อนจะกระซิบเบาๆว่า

                              รักนะ รีเอะ เจ้าแมวตัวแสบของเอมิยะ

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

เย้! จบแล้วนะครับสำหรับภาคนี่

มีคนขอมาให้มีแมวรุก อืมแล้วจะมีไหมหนอ รอติดตามดูนะครับ

ตอนหน้า ยังไม่เข้าสู่ภาคต่อนะครับ เป็นภาคพิเศษของภาคนี่ รอติดตามกันด้วยนะครับ

                      ตัวอย่าง

      "ดีใจด้วยนะครับ คุณได้รางวัล เป็นแมวหนึ่งตัวครับ"

      "หาาาาาาา อะไรนะครับ"

      "พอดีว่าทางศูนย์เขาเอามาให้เป็นรางวัลในงานนะครับ แล้วเขาก็เป็นตัวผู้นะครับ"

      "เอ๋! เดี๋ยวครับ อย่าเพิ่งเปิดผ้าปิดตาครับ อย่าเพิ่ง"

      "เสียใจด้วยนะครับ ผมเห็นคุณแล้ว"

      เหตุการณ์ในตอนนี้มันทำให้ผมนึกถึงคำพูดของเพื่อนผม

      "ว่าแต่ฉันนะ ถ้ามีขึ้นมาบ้างจะรู้ เจ้าทาคามิ"

ตัดฉับ ตัดฉับ ตัดฉับ ตัดฉับ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: ppp044 ที่ 07-08-2012 07:32:43

จบด้วยการเป็นดาราดัง =w='   ไอ้ย้ะๆ
รอๆ คู่ต่อไป แค่ตัวอย่างก็ อยากอ่านแย้ว :m1:
    ยังไงก็ ดูแล สุขภาพ ดีๆ นะค้า :กอด1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 07-08-2012 09:03:25

ตอนต่อไปน่าติดตามมาก!!!

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 07-08-2012 09:25:18

อ้อ ทาคามิก็ได้แมวด้วย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 07-08-2012 10:34:32

นานๆ จะเจอพล็อตเรื่องแปลกๆ บ้าง สนุกดีค่ะ

ริเอะ น่ารักน่ากอดจริง อยากได้ซักตัว :man1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: ๛ナーリバス๛ ที่ 07-08-2012 10:50:07

แมวน่ารักเชียว   แหม อยากได้สักตัวจังเลย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 07-08-2012 10:50:23

ทาคามิก็มีแมวด้วยย ติดตามๆๆๆ

เขียนได้น่ารักมากเลยล่ะ เขาชอบบบ *0*

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ตอนพิเศษ] 7-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 07-08-2012 13:03:22

    ขอบคุณมากๆครับสำหรับการติดตาม
ถ้าตามกำหนดแล้ว ผมคิดว่าจะลงตอนต่อภายในคืนนี้ หรือไม่ก็พรุ่งนี้

         ส่วนตอนนี้เอาอีกนิดไปก่อน

   "จะเอาไงกับฉันกันแน่ เมงุ"

   "ก็ไม่มีอะไรมาก ผมไม่เก็บความรู้สึกเหมือนคนอื่นหรอกนะ"

   "แล้วไง" เขาเข้ามาใกล้ๆผม มือเล็กนิ่มลูบไปตามหน้าอก หูย~ เสียว เฮ้ยๆๆ ทำไรว่ะ

   "ออกไปไกลๆเลย" ผมดันเขาออก

   "พูดดีๆไม่เข้าใจ งั้นก็..."

   ว่าแล้วเขาก็ถอดเสื้อผ้าออก โชว์ผิวขาวเนียนแล้ว.......

------<---------->-------

   "ไหนบอกว่าไม่ชอบไง...อ๊า"

   "แล้วใครมันยั่วล่ะ ซี๊ดดด"

............……….………………
พบกันตอนพิเศษที่ชื่อ ก็แมวมันยั่ว...หรือคุณจะทนไหว

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 07-08-2012 14:23:34

ริเอะน่ารักจัง  :-[

รอติดตามภาคต่อไป  :pig4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: jelatin99 ที่ 07-08-2012 15:07:49

ว้ากกกกกกกกกกกทาคามิXเมงุ ใช่มั้ยยยยยย :a5:

:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:

รออ่านตอนต่อไปค่ะ :z1:

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: powderje ที่ 07-08-2012 16:11:37

อยากอ่านแมวรุกเหมือนกัน มาต่อตอนหน้าไวๆน้า~
ชอบแมวยั่วๆ :haun4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 07-08-2012 18:06:42

ต้อไปทาคามิ คิคิ

อ่านอ่านภาคต่อไป 55 ชอบมากกกอ่ะน่ารักเกินไปแย้วว -..-

ขอบคุณมากนะค่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: benzbent ที่ 08-08-2012 00:10:37

ชอบเมงุๆ ยั่วได้น่ารักมาก
แต่ก็อยากอ่านตอนของรุนะนะ จะมีไหมคะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่6. ตอน อย่าเอารีเอะไปครับ...เพราะผม...] 7-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: ice_painful ที่ 08-08-2012 02:56:33

 :กอด1: :กอด1: :กอด1:

แปะไว้ก่อน ขอเวลาอ่านซักนิด

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 08-08-2012 11:37:46

 :กอด1: :m23:    รอแมวตัวต่อไป อิอิ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ดาราแมวเมี้ยว] 7-8-55 แถมให้อีกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 08-08-2012 11:41:16

น่ารักที่ซู้ดดดดดดดดด ชอบริเอะมากๆเลย รอตอนพิเศษนะคะ :pig4: :pig4: :L2: :L2:

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษ ก็แมวมันยั่ว...หรือคุณจะทนไหว] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 10-08-2012 18:14:02

กรุณาเตรียมกระดาษทิชชู่(?)และเลือดสำลอง

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^

                             ตอนพิเศษ ก็แมวมันยั่ว...หรือคุณจะทนไหว
                                             (ทาคามิ-เมงุ)

         วันนี่เป็นวันหยุด ผมทาคามิ ชายโสดที่ไม่ยึดติดกับอะไร ขอแค่มีข้าวให้กิน มีเงินให้ใช้ มีที่ซุกหัวนอน และก็ที่ขาดไม่ได้ก็สาวๆ แค่นี่สำหรับผมมันก็พอแล้ว มีคนบอกว่า ทำไมไม่มีครอบครัวล่ะ โอ็ย! พี่ใครอยากจะมีภาระกัน เที่ยวไปวันๆแบบนี้ก็ดีล่ะ

          ตอนนี้ผมมานั่งเล่นอยู่ในสถานบันเทิงแห่งหนึ่งที่ผมมากับเอมิยะประจำ แต่ตอนนี่มันมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้ว อืม แถมเป็นแมวเสียด้วย พูดถึงแล้วรีเอะก็น่ารักดี เสียดายถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเสียบต่อมันได้ แต่คนนี้มันรักจริงแล้วใครจะกล้า

          เสียบต่อที่ว่านี่ไม่ใช่ว่าขั้วผู้ชายมาก่อนนะ หมายถึงผู้หญิง เห็นมาเงียบๆสุถาพบุรุษขนาดนั้นน่ะ แต่มันคบแค่ข้ามคืนเท่านั้นล่ะ ฮึๆ ว่าแต่เขาผมก็พอกันแหละอย่างวันนี้ก็คงหาสาวน่ารักสักคนกลับห้องด้วยกัน

          "สวัสดีครับทุกท่านที่มาเที่ยวยามราตรีกันที่นี่"พีธีกรกล่าว เมื่อถึงเวลาดึกๆจะมีเกมส์สนุกๆให้เล่นเสมอ ผมชอบร้านนี่ก็เพราะแบบนี้ล่ะบางทีเขาก็มีประมูลจูบ หรือไม่ก็ดวลดื่ม แล้วก็ของฟรี ที่ใครๆก็ชอบ

           "วันนี้พิเศษกว่าทุกๆวัน ทุกท่านที่เข้ามาที่นี่ทุกคนจะมีไอดีเป็นของตัวเองใช่ไหมครับ เราจะสุ่มเลือกไอดีของท่าน แล้วมอบของรางวัลให้ ส่วนของรางวัลนั้นจะเป็นอะไร เราขออุบเอาไว้ก่อน"

          ไอดีที่สุ่มได้มีทั้งหมดสิบคน และผมก็อยู่ในนั้นด้วย จะได้อะไรน้า แต่ก่อนจะจับรางวัลพิธีกรจะมีคำถามให้ทั้งหมด 2 ข้อ ถามพวกเรา

          คำถามแรก

          "คุณเชื่อเรื่องแมวดำจะนำความโชดร้ายมาให้ไหม"

          "สำหรับผมแล้วเรื่องโชคลางผมไม่ค่อยเชื่อเท่าไรครับ"

          ผมได้ตอบคนแรก แล้วพิธีกรก็ไล่ถามคนอื่นต่อในคำถามเดียวกัน แล้ววนมาที่ผมอีกครั้ง

          "ต่อไปนะครับ เราอยากให้คุณนิยายคำว่า 'รัก' ของคุณให้เราฟังหน่อยครับ"

          "ความรัก พูดตรงๆเลยนะครับ นักเที่ยวราตรีอย่างผมไม่ค่อยจริงจังซักเท่าไรกับเรื่องพวกนี่ แต่ถ้าผมเจอคนที่ใช่จริงๆ ไม่ว่าเขาเป็นใคร ผมก็รับได้ทั้งนั้นแหละครับ"

          "ขอบคุณมากครับ"

          และเหมือนเดิม เขาถามคนต่อๆไป แต่ที่น่าแปลกก็คือ ผมรู้สึกว่าไอ้คำตอบที่ผมตอบออกไปมันฟังเข้าท่ากว่าคนอื่นเขา ก็เราเป็นนักเที่ยวเหมือนกัน แต่คนอื่นเขาจะตอบแบบไม่จริงจังกับความรัก แต่ผมคิดอย่างที่ตอบจริงๆนี่นา

          พอตอบครบทุกคนแล้ว พิธีกรก็ลงไปเชิญคนมอบรางวัลขึ้นมาพร้อมกับของรางวัล เดี๋ยวนะ แมวหรอ แมวสองขา เฮ้ย! ไม่เอาได้ป่าวว่ะ 

         "และรางวัลในวันนี้คือ น้องแมวนัั้นเองครับ และเรายังได้เกียรติจากท่านประธานเจ้าของศูนย์ ' โมเอนะ ' เป็นผู้ตัดสินและมอบของรางวัล"

        ท่านประธานศูนย์ ' โมเอนะ ' หรือ เจ้าของศูนย์แมวสายพันธุ์ใหม่ นาม ' ทาคาระ ' จูงเชือกที่ผูกอยู่ที่คอของแมวตัวนั้นให้เดินตามมา น่าแปลกแม้แมวตัวนั้นจะถูกปิดตาอยู่ แต่ท้วงท่าที่เดินกับดูสง่างามราวกับนางงามกำลังเดินอยู่

        เขามาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ขนาดผมสูง181แล้ว ท่านประธานตรงหน้าคนนี้กลับสูงกว่าผมเสียอีก แต่จะว่าไปแล้วก็สูงไล่กับเจ้าเอมิยะล่ะนะ แต่...เดี๋ยวน่ะ มาตรงหน้าผมทำไม อย่าบอกนะว่า

      "ดีใจด้วยนะครับ คุณได้รางวัล เป็นแมวหนึ่งตัวครับ"

      "หาาาาาาา อะไรนะครับ"พิธีกรส่งไมค์ให้ทาคาระ

      "จากคนตอบทั้งหมด ผมเลือกคุณเพราะตอบได้ดี แล้วเขาก็เป็นตัวผู้นะครับ"

      "เอ๋! เดี๋ยวครับ อย่าเพิ่งเปิดผ้าปิดตาครับ อย่าเพิ่ง"

      "เสียใจด้วยนะครับ ผมเห็นคุณแล้ว" แมวตัวนั้นมองมาที่ผม ถ้าผมยังไม่สบตานะไม่เท่าไร แต่ว่า ผมมองสบตากับเขาไปแล้วนะสิ เหตุการณ์ในตอนนี้มันทำให้ผมนึกถึงคำพูดของเพื่อนผม

      ' ว่าแต่ฉันนะ ถ้ามีขึ้นมาบ้างจะรู้ เจ้าทาคามิ ' นั้นเป็นเหมือนคำสาปแช่งของเจ้าเอมิยะ มันสะท้อนอยู่ในหัวผม

     ' ถ้ามีขึ้นมาบ้างจะรู้ ถ้ามีขึ้นมาบ้างจะรู้ ถ้ามีขึ้นมาบ้างจะรู้ๆๆๆๆๆๆๆ '

     "เอ่อ...คุณชื่ออะไรครับ"แมวตัวนั้นถาม ตอนนี้ผมเพิ่งรู้สึกตัว แล้วเราลงมาจากเวทีเมื่อไรเนี่ย

     "อะไรนะ"

     "ผมถามว่า มาสเตอร์ชื่ออะไรครับ"

     "ฉันชื่อทาคามิ แล้วเธอล่ะ"
 
     "ผมยังไม่มีชื่อครับ เพื่อนๆเรียกว่า หมายเลข 3 ครับ"

     "งั้นก็เกิดก่อนรีเอะสินะ"

     "รีเอะ?" เขาเอี้ยงคอแล้วมองมาที่ผมเหมือนสงสัย ผมเพิ่งจะเห็นเขาเต็มตาก็ตอนนี้ เขาไว้ผมยาวสีดำ ดวงตาดำสนิทแต่กับเหมือนมีประกายสวย ราวกับท้องฟ้ายามราตรี ทั้งหูและหางก็ยังเป็นสีดำ จะมีก็แต่หน้าขาวที่ตอนนี้เหมือนแก้มป่องๆกับต้นขาเท่านั้นแหละที่ขาว
   
     .......เดี๋ยวนะ ต้นขาขาว เนียนด้วยพอมองตาแล้วกับรู้สึกอยากก้มลงไปประทับจูบที่ปากสีสตอเบอรี่นั้นจัง ...เฮ้ย! เป็นไรไปว่ะตรู

      "ใครคือรีเอะอ่ะ"

      "อะ...อ๋อ ก็แมวเพื่อนนะ เห็นว่าหมายเลข 6มั้ง"

      " 6 หรอ อยากเจอจังพาผมไปหน่อยได้ไหม"

      "ตอนนี้เขาคงนอนแล้วล่ะ คงต้องวันอื่นน่ะ"

      "หรอ งั้นๆ ตั้งชื่อให้ผมหน่อยสิ"

      "เรื่องมากจริง เอาเป็น เมงุ ก็แล้วกันวุ่นวายเหมือนน้องฉันชื่อเดียวกันคงได้"

      "ผมน่ารำคาญขนาดนั้นเลยหรอ"เขาคอตกไปเล็กน้อย อ่าไม่ไหวเลยแฮะ ไอ้ผมก็ไม่เคยปลอบใครเขาบ่อยด้วยสิ แค่กุมมือไว้ก็ได้มั้ง ลูบๆอีกหน่อย เมงุเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้ผม แล้วกุมมือผมตอบ ผมมองไปรอบๆตอนนี้ทุกคนกำลังมองมาที่เมงุเป็นตาเดียวกัน ไมชอบเลยเว้ย 

      "ไปเมงุ ลุกขึ้น"ผมดึงมือเขาขึ้น

      "ไปไหนครับ"

      "กลับบ้าน"

      ผมเปิดประตูให้เขาขึ้นไปนั่ง แล้วเดินอ้อมไปที่นั่งคนขับแล้วออกรถ ดูเหมือนเมงุจะชอบวิวยามคำ่คืนมากๆ เขามองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา จนกระทั่งผมมาถึงบ้าน บ้านผมก็ไม่มีอะไรมาก เป็นบ้านหลังเล็กๆชั้นเดียว มีห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องนอน ก็หรูแหละ ใครจะไปมีเหมือนอย่างไอ้เอมิยะได้ล่ะ 

       "เอาล่ะ ไปอาบนำ้ซะนะ"

       "อาบด้วยกันสิครับ"

       "ไม่ล่ะ ฉันจะนอนเลย"

       "นะๆๆๆๆ น่าาาา~" 

       "พอกันที ฉันรำคาญ!" ผมตะโกนออกไม่ด้วยความหงุดหงิด เพราะอะไรไม่รู้ ผมยังโมโหเรื่องก่อนที่จะกลับมาไม่หาย ไม่อยากให้ใครมองแม่งเลย เมงุเงียบไปผมคิดว่าเขาคงกลัวแต่แทนที่เมงุจะกลัว เขากลับตื่นกอดอก เชิดหน้าขึ้น....แล้วแสยะยิ้ม

       "ฉันก็รำคาญนายเหมือนกัน พอกันที ฉันจะเลิกเสแสร้งแหละ เนี่ยคือตัวตนของฉัน ฉันไม่ชอบให้ใครขัดใจ ตอนแรกก็ว่าจะทำดีด้วยเพราะเห็นนายหล่อ แต่ขอโทษทีเถอะ เจ้าหญิงอย่างฉันไม่อยากจะพูดด้วยกับ ไพร่อย่างนายซะด้วยซำ้"

       เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ ไพร่หรอ เจ้าหญิงหรอ บ้ากันไปใหญ่แล้ว

      "งั้นก็ออกไปจากบ้านฉันซะ"

      "เรื่องอะไรฉันต้องทำตามนายสั่งด้วย

      "จะเอาไงกับฉันกันแน่ เมงุ"

      "ก็ไม่มีอะไรมาก ผมไม่เก็บความรู้สึกเหมือนคนอื่นหรอกนะ"

      "แล้วไง" เขาเข้ามาใกล้ๆผม มือเล็กนิ่มลูบไปตามหน้าอก หูย~ เสียว เฮ้ยๆๆ ทำไรว่ะ

      "ออกไปไกลๆเลย" ผมดันเขาออก

      "พูดดีๆไม่เข้าใจ งั้นก็..."

     ว่าแล้วเขาก็ถอดเสื้อผ้าออก โชว์ผิวขาวเนียนที่อยู่ใต้เสื้อผ้าชิ้นบาง อวดผิวขาวอมชมพูที่ตัดกับผมยาวสีดำของเขา เขาเดินไปที่โซฟาแล้วไขว้ขากันแล้วกอดอก สะบัดหางไปมา

     "ทีนี่เข้าใจยัง อย่าว่างั้นงี้เลยนะ ตัวนายตอนนี้มันบอกว่า...อยาก เพราะงั้นเข้ามาสิ ขอฉัน ร้องขอราชินีของนาย"

      โอ้โห อัพเกรดเป็นราชินีแล้ว แต่ลองเล่นด้วยหน่อยก็ได้

      "ผม...ขอจูบคุณได้ไหมครับ"

      "ตำ่...แล้วถ้าขออย่างนั้น ฉันจะยอมให้ครั้งหนึ่งก็ได้"

      ผมค่อยๆเดินเข้าไปคล่อมบนตัวของเขา สายตาขอเขายังเหยียดหย่ามผมอยู่ หึ แล้วฉันจะทำให้ร้องครางไม่หยุดเลย แล้วจะรู้ว่าเล่นอยู่กับใคร

      "แต่ผมไม่ค่อยชอบเท่าไร...กับคุณ"

      "นี่จะหาว่าฉัน...อืม!"

      เสียใจด้วยนะ เสียงหวานๆของเมงุนะ ไว้ใช้ครางอย่างเดียว เอามาใช้พูดพรำ่เพื่อแบบนี้ได้ไง ผมไม่เสียเวลาเถียงกับเขาอีก ปากสีชมพูนุ่มถูกผมบดขยี้ หวานแฮะเจ้าแมวอวดดีนี่หวานใช้ได้เลย เหมือนเจ้าตัวจะหายใจไม่ออกเอามือทุบที่อกผม

      "บะ...บ้า ฉัันหายใจไม่ออกนะ"

      "แสดงว่าคุณยอมแผ้"

      "ราชินีอย่างฉันไม่เคยยอมใครอยู่แล้ว"

      ผมค่อยก้มลงไปที่คอขาว ดูดแล้วกัดเบาๆ แต่มันก็เป็นรอยได้อย่างง่ายดาย เพราะผิวขาวๆแบบนี้ โดนอะไรนิดหน่อยก็แดงแล้ว ยอดอกทั้งสองล่อตาล่อใจจนผมอดไม่ได้ ต้องก้มลงไปชิม 

      "อ็า! ฉันให้...แค่จูบ แล้วนี่นายทำอะไรน่ะ"

      "ก็จูบไงครับ จูบปาก จูบคอ จูบอก แล้วก็..."

      "อย่านะ ตรงนั้นมัน หย่าาาาาา"

      ผมกัดไปที่ขาอ่อนของเจ้าตัวดี  ก่อนจะครอบปากลงไปที่จุดอ่อนไหวของเจ้าแมว ให้ตายสิ ผมทนไม่ไว้แล้วนะ ผมเลิกปุกเร้าเมงุ ถอดเสื้อผ้าขอตนเองออก ตอนนี้เขาไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ เพราะกำลังหอบหายใจอยู่

      "จะทำ...ฮ้า...อะไรนะ"

      "ก็เข้าไปในตัวนายไง"

      "ไหนบอกว่าไม่ชอบไง...อ๊า"

      "แล้วใครมันยั่วล่ะ ซี๊ดดด"

      ผมค่อยแสร้งตัวเข้าไป มันคับแน่นจะผมต้องหยุด ก่อนค่อยๆเขาไปใหม่ น่าแปลก ทั้งที่เลือดออกบริเวณนั้นของเมงุ แต่เจ้าตัวกลับไม่มีอาการเจ็บแต่อย่างใด จนเมื่อผมลองขยับดู

      "โอ็ย! เจ็บจะเจ้าไพร่"

      "เดี๋ยวก็หาย แล้วจะร้องครางไม่หยุด"

      "บ้า...ฉันเป็นถึงราชินีนะ อ๊ะ!  ...เมี้ยวววววว"

      "ตรงนี่สินะ"

     รู้สึกจะโดนเข้าที่จุดของเมงุแล้ว ผมแกล้งเขาด้วยการซำ้ตรงจุดนั้นบ่อยๆ เจ้าตัวครางเสียงหวานออกมาไม่หยุด รู้สึกซะใจที่ได้แกล้งคนที่หยิ่งๆอย่างเขา 

      "ทีนี่รู้หรือยังครับ ราชินี ว่าใครเป็นพระราชา....ซี๊ด..ฉันไงล่ะ เรียกชื่ฉันสิ"

      "อ๊าาาา เมี้ยว...เมงุขอโทษ ทาคามิ ดีจังๆ เมี้ยววว"

      ตอนนี้แววตาของเมงุกลับมามีประกายอีกครั้งไม่ดูหยิ่งเหมือนเมื่อกี้ ผมจึงค่อยๆอ่อนโยนกับเขาบาง จนในที่สุดเราก็เสร็จกันทั้งคู่

*+*+*+*+*+*+*+*+*

     อีกด้านหนึ่ง

         ฮัดชิ้ว~

      "เป็นอะไรไหมครับ เอมิยะ"

      "ไม่รู้สิ รู้สึกหนาวๆแปลก"

      "หรอครับ"

      "เรามาต่อเรื่องของเราดีกว่า"

      "แต่เพิ่งจะได้พักไป ผมยัง...เมี้ยวววว"

      "อย่าดื้อสิครับ"

  คำ่คืนนี้คงอีกยาวไกล

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

       เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอกับเมงุแล้ว แต่ได้ยินเสียงดังที่ในครัวเลยเดินไปดู เห็นเมงุกำลังทำอาหารอยู่

       "อะ...ทาคามิกาแฟครับ"

       "ขอบใจนะ"

       เขาเอากาแฟมาให้ผม ก่อนจะปิดนำ้แล้วยกอาหารเช้ามาให้

       "ผมตื่นมาทำให้น่ะครับ แต่มันมีของสดน้อย เลยทำได้แค่นี่"

       "แค่นี้ก็ดีแล้ว"เราค่อยทานอาหารเช้ากัน ก็อร่อยนี่นา

       "เมื่อคืนขอโทษนะครับ คือ...พอเวลาคิดมากทีไร ผมอีกคนก็จะออกมาทุกที"

       "เป็นสองบุคลิกสินะ"

       "ก็...ครับ แล้วเกียจผมหรือเปล่าครับ"

       "ก็ไม่นี่"

       แต่ฉันรักเธอเข้าแล้วล่ะสิ แต่ถ้าพูดออกไปเดี๋ยวอีกคนรู้เข้าจะได้ใจจนเกินไป ตอนนี้เอาแค่นี่ก็พอแล้ว ผมลูบมือข้างที่อยู่บนโต๊ะของเมงุ ก่อนจะลุกไปจูบบนหน้าผากของเขาแล้ว เดินเข้าห้องไปอาบนำ้

       "ทำบ้าอะไรเนี่ย เจ้าไพร่รรรรรรรรรรร"

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

จบตอนพิเศษแล้วนะครับ ขอโทษที่มาลงช้า เพราะเมื่อวานเป็นวันซวยของคนเขียนมากๆๆๆๆ

เช้ามาของหาย เย็นเจอฝนตกหนัก กลับมาทำกับข้าวมีดบาด กำลังแต่งตัวตู้เสื้อผ้ากระเด้งออกมาโดนหน้า เป็นอะไรที่ซวยสุดๆ เมื่อเช้าเลยไปทำบุญมาวันนี้เลยมาลงให้ครับ

เรื่องของทาคามิกับเมงุไม่ได้รวมอยู่ในคู่หลักนะครับ แต่อยากแต่งให้มี เขียนทาคามิออกเถื่อนนิดหน่อย ส่วนเมงุถ้าปกติจะเป็นแมวที่เรียบร้อยและเป็นแม่บ้านที่ดีอีกต่างหาก(ดีกว่ารีเอะเพราะเกิดก่อน)แต่ทีไม่มีคนรับไปเพราะอีกบุคลิกที่แสนจะเหลือหลาย จนเจ้าของศูนย์ต้องเอามาแจกและคนที่ปราบได้คือ ทาคามินั้นเอง

คนที่ถามถึงเรื่องของรุนะ ตอนแรกไม่ได้คิดเอาไว้ แต่...ขอจัดเป็นคู่สุดท้าย ตอนนี้พลอตเรื่องลงตัวแล้วจะมีรายการดังนี้ 1.คู่ปกติ (เอมิยะ-รีเอะ) 2.คู่แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย(?-?) 3.คุู่แมว...3p! (?-?-?) 4.คู่โชตะค่อน (ทาคาระ-รุนะ)

อย่างไงก็ติดตามด้วยนะครับ :bye2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษ ก็แมวมันยั่ว...หรือคุณจะทนไหว] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: jilantern ที่ 10-08-2012 18:40:43

โอ๊ะ ! เมงุน่ารักอ่ะ ><

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษ ก็แมวมันยั่ว...หรือคุณจะทนไหว] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: benzbent ที่ 10-08-2012 19:25:04

อยากได้แมวแบบเมงุ >< รอรุนะนะคะ
อยากอ่านตอนที่เอมิยะ รีเอะ รุนะอยู่ด้วยกันค่ะ <<เรื่องมาก - -"

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษ ก็แมวมันยั่ว...หรือคุณจะทนไหว] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 10-08-2012 21:32:21

ว้าวๆ น่ารัก 555

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษ ก็แมวมันยั่ว...หรือคุณจะทนไหว] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 10-08-2012 22:50:24

อร๊ายยย ชอบคู่เมงุอ่ะ ขอคู่นี้อีกๆๆๆ  :-[

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษ ก็แมวมันยั่ว...หรือคุณจะทนไหว] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 10-08-2012 23:18:58

แมวเคะราชินีด้วย โฮกกก ก ก ก ก ก ก !!

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษ ก็แมวมันยั่ว...หรือคุณจะทนไหว] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 11-08-2012 00:28:36

555 เมงุน่ารักโฮ๊กก

2 บุคลิกคิคิ

ขอบคุณมากๆนค่ะ

ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลยอ่ะ มันเมี้ยวๆดี -..-

ติดตามเรื่องต่อไปนะค่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษ ก็แมวมันยั่ว...หรือคุณจะทนไหว] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 11-08-2012 00:35:07

 :-[ :impress2:อ๊ากกกกกกกอยากกอ่านต่อแล้วอ่า
ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆ ชอบมากๆๆๆน่ารักทุกคู่เลยยยย o13 :z1: o18

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษ ก็แมวมันยั่ว...หรือคุณจะทนไหว] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 11-08-2012 11:15:21

เยี่ยม!!!!.... คู่นี้แจ่มจริง ไรจริง

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษ ก็แมวมันยั่ว...หรือคุณจะทนไหว] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 11-08-2012 11:30:36

เขาอยากอ่าน แมว 3พี

อั๊ยๆๆๆๆ 5555

เมงุนิ น่ารักดีออกน้าา เคะราชินีซะด้วยย *0*

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษสอง คืนวันหิมะตก] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 11-08-2012 14:25:22

จัดให้ตามคำเรียกร้อง
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*++*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
                           ตอนพิเศษ คืนวัหิมะตก...ครอบครัวแสนสุข.     
                                     (( เอมิยะ รีเอะ รุนะ ))
{รีเอะ}
           วันนี้ผมได้หยุดงานยาวอีกครั้ง แต่ที่แปลกไปคือ วันนี้น้ามิจิรุให้ผมพารุนะไปด้วย เขาบอกว่ามีธุระเอารุนะไปด้วยไม่ได้ คนใช้ก็ลากลับบ้าน ผมจึงต้องดูแลรุนะแทน

           "สวัสดีครับ พี่เอมิยะ"

           "ไงรีเอะ"

           "วันนี้พารุนะไปที่บ้านด้วยได้ไหมครับ"

           "ได้สิ น้ามิจุรุไม่อยู่หรอ"

           "อ้า...ครับ"

           "งั้นรอฉันหน้าตึกนะ"

           ผมพรุนะลงมาข้างล่างแล้วรอที่หน้าตึกให้พี่เอมิยะมารับ เขาตัวเล็กกว่าผมไม่มากนักสูงประมาณ 165 ได้มั้ง ผมสูง172 แต่ก็ยังสู้พี่เอมิยะไม่ได้ เขาบอกว่าสูงแค่นี่ดีแล้ว แต่เวลาจะหยิบของมันลำบากนี่นา

           ซักพักพี่เอมิยะก็เอารถมาจอดเทียบ ผมเปิดประตูให้รุนะขึ้นนั่งด้านหลัง แต่

          "รีเอะ...รุนะขอนั่งตักรีเอะได้ไหม"เขากอดแขนอ้อนผม ผมสีขาวเข้ากันได้ดีกับหิมะที่กำลังตกอยู่ตอนนี้

          "ก็ได้ครับ"

          ผมขึ้นไปนั่งบนเบาะข้างคนขับ แล้วรุนะก็นั่งลงมา ตัวเล็กจัง ทัั้งที่เขาเป็นเด็กผู้ชายแต่กลับนุ่มนิ่มราวกับเด็กผู้หญิง หลังจากที่เงียบไปนานรุนะก็พูดขึ้น

           "รุนะขอเรียกรีเอะว่าแม่ได้ไหม"

           "เอ๋!"

           "ก็น้ามิจิรุบอกว่า รีเอะเป็น แม่ของรุนะ ส่วนเอมิยะเป็น คุณพ่อ"

           "อย่างไงก็ได้ครับ แล้วพี่เอมิยะ"

           "ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่"

           "งั้น...คุณแม่รีเอะฮะ"

           "รู้สึกแปลกแฮะ แต่...ก็น่ารักดี"ผมลูบผมสีขาวของเขาอย่าเอ็นดู

           "คุณพ่อเอมิยะ"

           "ฮะๆ นี่ฉันมีลูกแล้วหรอเนี่ย แถมได้ลูกชายแมวน้อยอีก"

           พี่เอมิยะลูบหัวของรุนะบ้าง อ่าๆๆ เขาอยากให้ลูบบ้าง เหมือนพี่จะรู้เขาเลยลูบหัวผมอีกที จากนั้นเราก็แวะทานอาหารกันที่ร้านอาหารใกล้บ้าน เพื่อฉลองลูกคนใหม่ รู้สึกพี่เอมิยะจะสนใจรุนะมากกว่าผมเสียอีก งอนแล้ว!

          "ไม่งอนสิครับ รักรีเอะที่หนึ่งอยู่แล้ว รักรุนะแบบลูกแบบน้องชายเท่านั้นแหละ"

           พี่เอมิยะกระซิบที่หูของผม

          "เมี้ยว...พี่เอมิยะบ้า"

          "คุณแม่หน้าแดงเลย คุณพ่อแกล้งคุณแม่ นี่แน่ะ ผมแกล้งคุณพ่อคืนให้คุณแม่และ"

          "แกล้งหรอ นี่แน่ะๆๆๆ"

          "555"

          เราทานอาหารกันจนเสร็จแล้วกลับบ้าน พวกเราอาบนำ้ด้วยกัน ดูทีวี จนรุนะหลับไป พี่เอมิยะพาไปที่ห้องนอนวางรุนะลง ผมนอนอยู่ซ้าย รุนะอยู่ตรงกลาง พี่เอมิยะอยู่ขวา ถึงคืนนี่ผมจะไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดของพี่ แต่ในอ้อมกอดผมนี่ยังมีรุนะอีกคน แล้วพี่เอมิยะก็ดึงผ้าห่มมาคลุมให้พวกเรา แล้วกอดผมกับรุนะเอาไว้อีกที

         คืนที่หิมะตกนี่ กลับไม่หนาวอีกแล้ว เพราะปีนี้ ผมมีทั้งคนที่รักผม และคนที่รักผมอีกตั้งสองคนนี่ เมี้ยว

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

ต่อให้อีก กับความน่ารัก ของรุนะตามคำขอ

ถ้ามีคำไหนผิดขอโทษด้วยนะครับ เพราะผมพิมพ์ในiPad. มันชอบแก้คำให้ทุกที

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษสอง คืนวันหิมะตก] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 11-08-2012 14:26:11

 :o8: ครอบครัวแสนสุขสันต์ คิคิ

รุนะใครจะได้ไปเป็นเจ้าของน้า อยากรู้จัง -..-

ขอบคุณมากๆนะค่ะ  :L2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษสอง คืนวันหิมะตก] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 11-08-2012 15:05:56

รุนะอย่างน่ารักอะ!!

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 11-08-2012 15:30:00

ตอนที่แล้วเมงุเซ็กซี่มั่กมาก มาตอนนี้ก็น่ารักแบบครอบครัวสุขสันต์ ชอบ~

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษสอง คืนวันหิมะตก] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: jilantern ที่ 11-08-2012 15:49:25

โอ๊ยยยย มีลูกแล้ว น่ารัก ๆ ><

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษสอง คืนวันหิมะตก] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 11-08-2012 17:39:50

น่ารักอ่ะ
รุนะน่ารักใสๆ  อยากได้บ้างจัง
เมงุก็น่ารักแบบสองบุคลิก เร่าร้อนด้วย
หลงเลย
^^

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษสอง คืนวันหิมะตก] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 11-08-2012 19:39:05

น่ารักจริงๆครอบครัวนี้  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษสอง คืนวันหิมะตก] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 11-08-2012 20:13:30

น่าร๊ากกกก ทุกตอนเลยค่ะ
ชอบเมงุที่ 2 บุคลิกจัง

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษสอง คืนวันหิมะตก] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: benzbent ที่ 11-08-2012 22:06:22

ขอบคุณนะคะ
รูนะน่ารักมากอ่ะ ><
 รออ่านคู่ต่อไปอยู่น้าา

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษสอง คืนวันหิมะตก] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 11-08-2012 22:12:55

 :-[ รุนะ น่ารักจัง อยากอ่านคู่รุนะแล้วอ่าาาาาาา  :o8:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป [ตอนพิเศษสอง คืนวันหิมะตก] 10-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 12-08-2012 23:23:35

อ๊ะ ,,,เป็นครอบครัวที่น่ารักจัง

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 13-08-2012 06:41:58

                                         ชดเชยวันแม่
 ^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^
                                     บทนำ(ขึ้นภาคใหม่)
                   ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ
                                      ( ไคโตะ - มาริ )

         ครอบครัวของผม เคยมีคุณพ่อคุณแม่มาก่อนแต่พวกเขาก็ทิ้งผมกับพี่สาวไป พวกเราอยู่อย่างยากลำบาก แต่ด้วยพรสวรรค์ของพี่สาวผมทำให้เธอถูกแมวมองพาไปเป็นดารา จากนั้นไม่นานเราก็มีบ้าน มีเงิน มีของมากมาย และที่ขาดไม่ได้คือความรัก

         เพราะถึงแม้พี่สาวผมจะทำงานนักแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยที่จะทิ้งผมให้อยู่คนเดี๋ยวนาน เขาเทียวไปเทียวกลับจากที่ทำงานมาบ้านทุกวันเพราะเป็นห่วงผม และผมก็รักพี่สาวผมมาก จนเมื่อไม่นานมานี่ เธอหายตัวไปเป็นเวลาเกือบเดือน แต่ก็ยังติดต่อผมอยู่ ผมคิดถึงเธอมาก แต่ก็ไม่อยากกวนเธอนัก เพราะเธอทำงานอยู่

        ผมจึงได้แต่ใช้ชีวิตของผมอย่างปกติทุกวัน เช้าอาบนำ้ กินข้าวคนเดียวนี่มันเหงาจังเลยนะ แล้วก็ไปโรงเรียน ผมเรียนอยู่ ม.ปลายเมจิน ที่ไม่ไกลจากบ้านนัก ที่นั้นเป็นโรงเรียนที่ดีมาก เป็นโรงเรียนสหแต่เพราะเป็นโรงเรียนหญิงล้วนมาก่อน ทำให้มีนักเรียนชายแค่ไม่กี่พันคน....คุณฟังไม่ผิดหรอกครับ

        เพราะว่าที่นี่เป็นโรงเรียนนานาชาติขนาดใหญ่ มีชอปปิ้งมอลล์ในตัว ทุกตึกจะมีร้านสะดวกซื้อเพื่อให้นักเรียนที่ขาดอุปกรณ์บางอย่างได้มาเลือีกซื้อกันอย่างสะดวก ไม่ต้องเสียเวลาเดินไกล ผมมักนั่งเรียนอยู่หลังห้อง ด้วยเพราะผมเป็นคนขี้อาย ก็เลยไม่กล้าคุยกับใคร

        ไม่รู้เพราะผมตัวเตี้ยเกินไป ตัวซีดเกิน ใส่แว่นตาหนาเตอะ หรือเพราะผมผมสีทองที่ได้มาแต่กำเนิดหรือป่าวไม่รู้ ทำให้บางครั้งผมก็โดนเด็กผู้หญิง(ที่ตัวสูงกว่า)แกล้งเอา แต่ก็ยังดีที่มีเพื่อผู้ชายบางคนช่วยผม แต่ก็ไม่นานเขาก็เผยธาตุแท้ออกมา พวกเกือบจะรุมข่มขืนผม ดีที่พี่สาวให้เครื่องช็อตไฟฟ้าไว้ป้องกันตัว ผมถึงรอดมาได้

        ตอนนี้ผมเลยต้องอยู่ตัวคนเดียว เหงาจังเลย อยากตื่นขึ้นมาแล้วมีคนอยู่ด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน มาโรงเรียนด้วยกัน เรียนด้วยกันเล่นด้วยกัน แล้วกลับบ้านด้วยกัน กลับบ้านคนเดียวแบบนี้มันน่ากลัว แล้ว...เหงา อยากมีคนที่ปกป้องผมได้ทุกเวลา

       ผมดีใจมากๆ ที่กลับมาแล้วที่บ้านเปิดไฟอยู่ พี่สาวผมอยู่ที่บ้าน ผมวิ่งเขากอดเธอเอาไว้ เธอลูบหัวผมแล้วกอดตอบ 

       "พี่มาอยูกับเราได้แค่ถึงเช้านะ"

       "ไม่เอา...ผมไม่ให้พี่ไปนะ"

       "แต่พี่ต้องไปทำงาน...ไม่ต้องห่วง พี่มีคนที่จะมาอยู่กับเราด้วย"

       "ใครกัน ผมอยากได้พี่สาวผมคนเดียว"

       เธอยิ้มแล้วพาผมมานั่งที่โซฟาในบ้าน มีอะไรบ้างอย่างอยู่ในผ้าคุมสีดำด้านหน้าผม พี่สาวค่อยๆเปิดผ้าคลุมออก สิ่งที่ผมเห็นคือ ชายคนหนึ่งเขาน่าจะอายุเท่าๆผม เพียงแต่...เขามีสีผมที่แปลกไม่เหมือนใคร เป็นสีเทาสลับดำและ...มีหู ใช่มีหางด้วย แต่หางเขาเป็นสีขาว ดวงตาสีฟ้า...สวยจัง

       เขาลุกขึ้นมา เขาดูสูงมาเมื่อเทียบกับพี่ผม(ที่สูงกว่าผมอยู่แล้ว)แล้วคุกเขาลงตรงหน้าผม ขว้ามือผมไปจุมพิตเบาๆลงบนหลังมือแล้วเงยหน้าขึ้นมา แล้วสบตากับผม...

       "สวัสดีครับ นายน้อย ไม่ทราบว่านายน้อยชื่อว่าอะไรครับ"

       "ผะ..ผมชื่อ มาริครับ"

       "นายน้อยมาริ ช่วยตั้งชื่อให้ผมได้ไหมครับ"

       "...ไคโตะ แบบผมชอบตัวการ์ตูนชื่อเลย เลย..."

       "ขอบคุณครับ ถ้านายน้อยชอบชื่อนี่ ผมก็ยอมรับครับ"

       เขายิ้มออกมา ดูเหมือนผู้ใหญ่จัง ทั้งที่เขาเป็นแมวแต่ทำไมช่างดูเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีกำลังคุยกับเด็กอย่างผมจังเลยนะ

       "เขาจะมาอยู่ในฐานะ คนดูแล เพื่อนที่ไปโรงเรียนด้วยกัน พ่อบ้านและ...พี่ชาย เพราะงั้นมาริจะเรียกเขาว่า พี่ไคโตก็ได้นะ"

       "อย่าดีกว่าครับ ผมเป็นแค่พ่อบ้านกับผู้ดูแล แค่นั้นก็ดีแล้ว"

       "จ๊ะ...(ติ๊ดๆๆ) ค่ะ มานะพูดค่ะ...ค่ะ แต่ฉันอยู่กับน้อง...ค่ะ ได้ค่ะ จะไปเดี๋ยวนี่ มาริพี่ขอโทษนะ มีงานด่วน พี่ต้องไปแล้ว ไคโตะถ้าอย่างไงก็ดูมาริดีๆนะ"

      "ครับ"

      "เดินทางดีๆนะครับ"

      พี่สาวผมเดินออกไปแล้ว เหลือผมอยู่กับเขา ถึงแม้เขาจะบอกว่า เป็นได้แค่พ่อบ้านและคนดูแลแต่ พี่มานะบอกว่า เขาเป็นเพื่อนแล้วก็.....พี่ชาย มันจะมากไปไม ถ้าผมจะอ้อนเขา

      "พี่ไคโตะฮะ"

      "นะ...นายน้อย อย่า.."

     "ผมดีใจ ที่จะได้มีคนอยู่ปกป้องผม เพราะงั้น...เป็นพี่ชายให้ผมด้วยนะ"

     ผมกอดเขา ของอ้อนหน่อยนะ มันโหยหาไออุ่นแบบนี้เหลือเกิน อุ่นจริงๆ ตัวพี่ชายอุ่นมากๆ แถมสูงใหญ่อีกต่างหาก เขาจะมาอยู่ค่อยปกป้องผม เป็นเพื่อนผมและจะอยู่กับผมตลอดไป...ใช่ไหม

     เขากอดผม แล้วพูดกระซิบเบาๆ

     "ถ้านายน้อยต้องการ ผมจะเป็นพี่ชายให้ครับ"

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
สวัสดีครับ ขึ้นภาคใหม่ ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ ( ไคโตะ - มาริ )

มาริ มาในบทของเด็กขี้เหงา ผู้ต้องการความรัก ความอบอุ่น จากใครซัักคน
ไคโตะ แมวรุกที่ในมาบทพ่อบ้านที่แสนดี และพี่ชายที่แสนอบอุ่น ที่จะมาเติมเต็มช่องว่างในจิตใจให้มาริ

เรื่องราวเป็นอย่างไร มาริจะน่ารักแค่ไหน ไคโตะจะเซ็กซี่แค่ไหน(?) ผู้อ่านจะเลือดอีกออกเท่าไรติดตามกันต่อไปนะครับ

ส่วนรุนะ รอเป็นคู่สุดท้าย ผมให้คู่กับท่านประธานศูนย์ จะโหดหื่นแค่ไหน ก็รอไปอีกนานๆๆๆๆแสนนาน

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 13-08-2012 08:48:40

ขี้อ้อนขนาดนี้เดี๋ยวก็โดนจับกดหรอก

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 13-08-2012 09:16:09

ไคโตะท่าทางจะหื่น!!

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 13-08-2012 09:24:44

อั๊ยยะ มาริโคตรขี้อ้อนอะ

แล้วไคโตะเราจะอดทนได้นานแค่ไหน

หุหุ ต้องเป็นแมวเก็กขรึมแง่มๆๆ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: powderje ที่ 13-08-2012 09:28:57

อ๊ากก ไคโตะนิ่งมากไม่รู้อยู่ไปนานๆความหื่นจะออกเปล่า  :z1:
อยากอ่านรุนะและได้ข่าวเจ้าของศูนย์หื่น อยากไห้ไคโตะหื่น   :haun4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-08-2012 09:33:06

กรี๊ด~พ่อบ้าน พี่ชายที่แสนอบอุ่น...ส่วนมาริก็อ้อนซะ ชอบ~

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 13-08-2012 10:50:00

    เอาแล้วไง มีเจ้านายขี้อ้อนซะอย่างนี้

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ท
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 13-08-2012 10:57:57

น้องมาริน่ารักขนาดนี้ พี่ไคโตะจะอดใจไหวป่าว อิอิ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 13-08-2012 11:04:08

มาริน่ารักจัง ขี้อ้อนซะด้วย  :กอด1:

ไคโตะจะไหวมั้ยเนี่ย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: mameaw_1926 ที่ 13-08-2012 11:48:01

อ่านเพลินๆ น่ารักมากๆเลยค่ะ   อ่านไปก้ออยากเลี้ยงแมวไปกะเค้าด้วยจัง

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: honeystar ที่ 13-08-2012 11:50:38

อุวะ แมวรุกมาเเล้ว
(อ่านจบภาคที่เเล้วตั้งนานเเล้วยังไม่ได้มาเม้น T^T เลย เป็นกำลังใจให้นะคะ)

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: l3esttyOhLunla ที่ 13-08-2012 12:47:44

มารออ่านแมวรุกอย่างเดียวเลยค่ะ 55555555555

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: Firebird ที่ 13-08-2012 15:40:52

บอกคำเดียวว่า รอ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 13-08-2012 19:10:25

โฮกกกกก ติดตามคู่ใหม่ค่ะ เตรียมซับเลือดเต็มที่  :z1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 13-08-2012 21:06:15

อ๊ากกกกกก แมวรุกแล้วววว

มาริขี้อ้อนอ่ะเป็นโยจับกดไปตั้งแต่ 3 วิแรกแล้ว คิคิ

รอตนอต่อไปนะค่ะ

เราชอบเลือดออกเยอะๆจะเป็นโลหิตจางก็ไม่แคร์ -..-

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: ArbanG ที่ 13-08-2012 22:26:20

 :-[ :-[ รอตอนต่อไป อิอิ :haun4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 14-08-2012 04:17:16

มาริขี้อ้อนจังน๊า

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 14-08-2012 04:42:58

มาริน่าร๊ากกก แมวอย่างไคโตะหรือจะทนไหว
เดี๋ยวก็คงให้ความอบอุ่น?มาริอย่างเต็มที่ หุหุ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: sukaz ที่ 14-08-2012 09:58:54

อั๊ยย๊ะ !!!!!~  :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 14-08-2012 10:12:00

อ๊ากกกกกก o18 มาริขี้อ้อนกว่าแมวอีก
แล้วแบบนี้ไคโตะ จะทนไหวไหมนี้   :-[   :impress2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคใหม่-บทนำ] 13-8-55 แมวรุกที่ทุกคนรอค่อย
เริ่มหัวข้อโดย: chin-ruyze ที่ 14-08-2012 13:50:17

อ๊ากกกกกกกกกก  :laugh:
แมวรุกที่รอคอย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ  :oo1:
ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ววววว  o13
ว่าแต่แมวรุกเนี้ยขอแบบแอบๆหื่นได้ป่ะ  :impress2:
อั๊ยย๊ะ มีคนรออ่านตอนแมวรุกด้วย  :a5:
เหอๆ เพิ่งรู้ว่ากระแสแมวรุกมันฟินเกินคาด  o7
อยากได้สักตัว คนเขียนไม่ทำให้ผิดหวังจิงๆขอรับ  :oni1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 15-08-2012 23:40:53

                               บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน
                                    (ไปโรงเรียนวันแรก I)
                   ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ
                                       ( ไคโตะ - มาริ )

        เช้าแล้ว ผมได้กลิ่นหอมๆของอาหารลอยมา พอเดินไปที่ครัวก็เห็นหางสีขาวของพี่ไคโตะสะบัดไปมา ผมเดินเข้าไปด้านหลังแล้วสวมกอดเอาไว้ เขาสะดุ้งเล็กน้อย

       "ตื่นแล้วหรอครับ นายน้อย"

       "ครับ อรุณสวัสดิ์ครับ พี่ไคโตะ"

       "ไปอาบน้ำนะครับ แล้วมาทานข้าว"

       "พี่ไคโตะไปอาบด้วยกันไหมครับ"

       "มะ...ไม่ดีกว่าครับ นายน้อยผมอาบแล้ว รีบไปอาบนะครับ"

       "อืมๆๆ"

       ผมถูหน้าไปบนแผ่นหลังกว้างอีกทีสองทีก่อนจะผละออกไปอาบน้ำที่ห้อง พี่ไคโตะหันหลังมาเคาะหัวผมทีหนึ่งแล้วแล้วไล่ไปอาบน้ำอีกครั้ง ดีใจจังผมชอบแบบนี้ที่สุด ตื่นมามีคนอยู่กับผมทำอะไรร่วมกันในตอนเช้า

       เวลาพี่สาวผมอยู่ ผมก็มักจะเข้าไปกอดเขาแบบนั้นแล้วเอาหน้าถูไปมาเป็นการอ้อน เพราะงั้นทำกับพี่ไคโตะบ้างคงไม่เป็นไรหรอก ผมค่อยๆถอดเสื้อนอนชุดบางออกแล้วเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เพราะผมชินกับการอยู่คนเดียว แก้ผ้าเดินในห้องก็ไม่มีใครดูหรอก

       ผมรีบแต่งตัวเพราะพี่ไคโตะเรียกให้ลงไปทานข้าวได้แล้ว อ๊ะ กระดุมเสื้อยังไม่ได้ติดเลยอ่ะ เดี๋ยวค่อยลงไปติข้างล่างก็ได้ อ่ะๆๆ กระเป๋า ได้ล่ะ

       "นายน้อย! จะรีบไปไหนครับ กระดุมเสื้อยังไม่ได้ติดเลย"

       "ก็พี่ไคโตะเรียกก็เลย..."

       "ผมเห็นหายไปนาน เป็นห่วงก็เลยเรียกนะครับ มาเดี๋ยวติดกระดุมให้ครับ"

       พี่ชายเดินเข้ามาใกล้ผม คุกเข่าลงกับพื้น(เพราะผมเตี้ยกว่า)แล้วค่อยติดกระดุมเสื้อให้ผม หัวของพี่ชายอยูในระดับสายตาผมพอดีกลิ่นหอมๆแบบผู้ชายที่ในบ้านผมไม่มี ก็ผมมีแต่พี่สาวนี่นา ตัวผมเองก็...หาความเป็นผู้ชายแทบไม่ได้

       หอมจังเลยน้า~ โดยไม่รู้ตัว ผมเผลอก้มลงไปกดจมูกลงไปบนผมนุ่มของพี่ชาย หูของพี่ชายกระดิกเหมือนรำคาญที่มีอะไรมาโดนหู แล้วเขาก็ค่อยๆดันผมออก

       "เป็นอะไรครับเนี่ย อ้อนแต่เช้าแล้วนะครับ นายน้อย"

       "หอมจังเลยครับ ผมพี่ชาย"

       "หรอครับ ผมก็ว่าปกตินะ เรื่องนั้นช่างมันเถอะไปทานข้าวได้แล้วครับ"

       ผมเดินตามพี่ชายเข้าไปที่ในครัวอีกครั้งวางกระเป๋าลงข้างๆ ว้าวๆ อาหารน่ากินมากๆเลย เป็นไข่ดาวหนึ่งชิ้น มีไส้กรอกสองอันกับเบคอน มีของล้างปากเป็นสลัดแบบง่ายๆ ขนมปังเนยสำหรับเช็ดจาน ตบท้ายด้วยน้ำมะเขือเทศที่ผมชอบทาน

       "น่ากินจังเลยครับ"

       "ก็ทานเลยสิครับ"

       "แล้วของพี่ชายอยู่ไหนครับ"

       "นายน้อยทานก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมค่อยทานทีหลัง"

       "ไม่ ถ้าพี่ชายไม่กินด้วย มาริก็ไม่กิน"

       "....ก็ได้ครับ"
   
       พี่ชายนำอาหารอีกชุดที่แยกเอาไว้มานั่งทานกับผม ผมยิ้ม เรากินอาหารเช้าไปด้วยคุยไปด้วย เพื่อทำความรู้จักกันเพิ่มขึ้น เมื่อผมทานเสร็จก็ลุกไปรอที่หน้าบ้าน พี่ชายบอกว่าของล้างจานก่อน

       ตอนนี้เขาออกมาแล้ว เราเดินไปโรงเรียนด้วยกัน ผมดีใจที่สุดเลย พอเข้ามาที่บริเวณโรงเรียน ผมรู้สึกได้ว่า มีคนมองพี่ชายมากมาย ไม่ชอบเลยแฮะ พี่ชายบอกให้ผมไปที่ห้องเรียนก่อน เขาจะไปทำธุระนิดหน่อย 

       มาถึงห้องเรียนที่นี่ก็ยังวุ่นวายเหมือนเดิม ผมไปนั่งที่ประจำผมคือท้ายสุดของห้อง ผมนั่งคนเดียวเสมอจะมีบางครั้งที่จอมกวนอย่างฮาจิจะมานั่งด้วย และใช่ เขาไม่ได้มานั่งอย่างเดียวเขามักจะมาลวนลามผมทุกครั้งไป แต่ดีที่ผมมีสเปรย์ผริกไทยอยู่ เขาเคยโดนไปแล้วแต่ก็ไม่ได้กลัวเท่าไร ผมคิดว่าครั้งต่อไปคงต้องเครื่องช็อตไฟฟ้า

       "นี่เธอ เมื่อเช้าที่หน้าโรงเรียนเห็นแมวที่เดินเข้ามาไหม"

       "อืม หล่อมากๆเลย"

       "แต่เห็นเดินมากับนายจืดมาริไม่ใช่หรอ"

       "ไม่หรอก ฉันว่าแค่เผอิญเดินมาข้างๆกันมากกว่า"

       "แล้วเขามาทำอะไรน้า~"

       "เห็นใส่ชุดโรงเรียนเรานะ"

       "ถ้าอยู่ห้องเดียวกันนะ ฉันจะขอเขาเป็นแฟนล่ะ"

       "ฉันต่อด้วย"

       บทสนทนาที่ผมฟังแล้วอยากตรงเข้าไปบอกพวกเธอว่า นั้นพี่ชายฉันนะ แต่ผมก็ไม่มีความกล้าพอ เพราะพวกเธอเป็นดาวประจำห้อง ที่ผู้ชายหลายคนหมายปอง ผมมันก็แค่ไอ้จืดอย่างที่เขาว่า บ้าที่สุดทำไมผมไม่เกิดมาตัวสูงๆนะ อย่างน้อยจะได้สู้พวกเธอได้สักเรื่อง

       อาจารย์ห้องผมเดินเข้ามาเมื่อถึงชั่วโมงแรก เป็นชั่วโมงโฮมรูม อาจารย์บอกว่ามีนักเรียนใหม่มาใครกันนะ แต่ผมไม่ต้องสนใจก็ได้ ว่าแต่พี่ชายอยู่ไหนนะ

       "เอาล่ะ นักเรียนใหม่ แนะนำตัวสิ"

       "ผม ทาคุมิ ไคโตะครับ เป็นพี่ชายของมาริครับ"

       "เอาล่ะ หาที่นั่งเอาเองล่ะกันนะ ทาคุมิคุง ชั่วโมงนี้เรียนกันเอาเองครูจะไปประชุม"

       พี่ชายเดินมาที่ผมแต่โดนพวกดาวประจำห้องดักเอาไว้ เอาอีกแล้ว ผมไม่ชอบนะ แล้วนั้นทำอะไรอ่ะ อย่าจำแขนพี่นะ ลูบแขนพี่ทำไม ผมทำแบบนั้นได้คนเดียวนะ ขณะที่ผมกำลังหงุดหงิดอยู่เจ้าฮาจิก็เขามากวนผมซ้ำอีก

      "เป็นอะไรครับ หนูมาริจัง หน้ามุ้ยเชียว แก้มปองหน้าแดงแล้ว"

      "อย่ายุ่งนะ ไปไกลๆเลย" จะไม่ให้โมโหได้ไง ก็มันเอามือลูบขาผมด้วยอ่ะ

      "เป็นไรอีกล่ะ แค่นี่ก็โกรธไปได้" พอผมจะเถียงเขาต่อ ก็มีเสียงขัดผมขึ้นมาก่อน

      "ขอโทษนะครับ คุณช่วยย้ายที่นั่งได้ไหมครับ"

      "ทำไมต้องย้ายว่ะ ไอ้แมวสีมอม"

      "เพราะนายน้อยมาริของผมเขาไม่ชอบคุณ เพราะงั้นช่วยไปนั่งที่อื่นด้วยครับ"

      "ไม่โว้ย!!!!" 

      ฮาจิลุกขึ้นแล้วปล่อยหมัดออกไปที่พี่ชาย ไม่นะ! แต่...พี่ชายรับหมัดนั้นได้โดยไม่ต้องหลบ แล้วกำหมัดนั้นแน่นกว่าเดิมจนอีกฝ่ายร้องออกมา

      "คุณจะไปดีๆ หรือต้องให้ผมใช้กำลังอีก"

      "โอ๊ย..ก็ปล่อยสิ"พี่ชายปล่อยมือ ฮาจิรีบวิ่งออกไปจากห้อง ผมกำลังจะขอบคุณแต่

      "ทาคุมิคุง เก่งจังเลย"

      "สุดยอดเลย ทำให้ฮาจิแผ้ได้ในหมัดเดียว"

      "ขอโทษนะครับ แต่ ทาคุมิ เป็นนามสกุลของนายน้อยมาริเรียกแบบนี้คงไม่ดี"

      "งั้นไคโตะ"

      "ชื่อนั้น นายน้อยเรียกได้คนเดียวครับ ถ้าจะเรียกต้องขอนายน้อยก่อน"

      "งั้น...มาริเราเรียกได้ใช่ไหม"

      พวกเธอมองมาที่ผม สายตาที่มองมาไม่ได้เป็นมิตรเลยซักนิด มันเป็นสายตาที่บอกว่าถ้าผมไม่ยอม ต้องเจ็บตัวแน่ๆ ผมเคยโดนพวกเธอ...ตบมาแล้ว นั้นทำให้ผมต้องใส่แว่นตาบ้าๆนี่ ที่พวกเธอบังคับให้ใส่ตลอดเวลา แต่ครั้งนี่...นี่มันพี่ผมนะ ใครจะยอมล่ะ

     "ไม่ครับ"

     "แล้วเราจะได้เห็นดีกัน"

     พวกเธอเดินจากไปแล้ว พี่ชายนั่งลงข้างๆผม แต่ผมไม่มีอารมณ์พูดด้วยหรอก เล่นเน็ตบุ๊คดีกว่า...อ๊ะ ไปไหนอ่ะ หรือไม่ได้เอามานะ เซ็งๆๆๆ น่าเบื่อที่สุด

     "หานี่อยู่หรือครับ"

     "อ๊ะ! เน็ตบุ๊คของผม พี่ชายเอามาได้ไงครับ"

     "เมื่อเช้านายน้อยรีบออกมาก่อน ผมเห็นมันวางอยู่ที่วางรองเท้าก็เลยหยิบมาให้...ชอบเล่นไม่ใช่หรอครับ เห็นนั่งเล่นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว หลับไปทั้งที่ยังเปิดเอาไว้ ผมเลยต้องอุ้มไปที่เตียง"

    "พะ...พี่เป็นคนอุ้มผมไปที่ห้องหรอ (*///*) ผมถึงว่า ทำไมผมถึงไปนอนที่ห้องได้ ขอบคุณนะครับ"

     ก็มีพี่ชายดีขนาดนี้ แล้วผมจะโกรธนานๆได้ไง พี่ไคโตะลูบหัวผมเบาๆ ผมเปิดเน็ตบุ๊คแล้วเล่นไปเลยๆ ไม่ใช่ว่าผมไม่สนใจเรื่องเรียนนะ แต่หนังสือพวกนี่ ผมอ่านหมดแล้วนี่น่า ถึงในชั่วโมงผมจะไม่ตั้งใจเท่าไร แต่การเรียนผมก็ไม่เคยตกนะ

     แต่รำคาญแว่นนี่จัง ไม่กล้าถอดเพราะถ้าผมถอดเมื่อไร พวกเธอจะลุกมาหาเรื่องเมื่อนั้น

     "นายน้อย ทำไมต้องใส่แว่นล่ะครับ นี่ไม่ใช่แว่นสายตาด้วย"

     "มัน...ก็ แบบว่า"

     "ผมบอกแล้วไงครับ ว่าไม่ต้องกลัว ผมจะคอยปกป้องนายน้อยเองเพราะฉะนั้นถอดแว่นออกนะครับ เห็นไหม ผมว่าแบบนี่น่ารักกว่าเยอะเลย แล้วก็หวีผมซะหน่อย แค่นี่ก็...สวย..มาก..เลย....ครับ"

     "พี่เป็นอะไรครับ"

      เขาดูตะลึงอะไรบางอย่าง อะไรหรอผมมีอะไรติดหน้าหรือไง หน้าพี่ชายแดงกว่าเก่าเมื่อผมเอามืออังไว้ที่หน้าผาก ก็ไม่ได้เป็นไข้นี่นา 

       "ป่าวครับ"

       "หรอครับ เห็นพี่หน้าแดงๆ"

       ผมกลับมาความสนใจมาที่เน็ตบุ๊คอีกครั้ง 

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

เอาช่วงแรกไปก่อนนะครับ ช่วงต่อไปจะเป็นอย่างไง

มาริจะถูกแกล้งด้วยวิธีไหน ไคโตะจะปกป้องมาริได้ตลอดไหม ติดตามช่วงที่สอง

จริงๆแล้วอยากให้มาริดูอ่อนแอกว่านี่ แต่มันจะดูอ่อนปวกเปียกเกินไป พอสวยแล้ว(น่ารัก)เดี๋ยวก็จะรู้เอง ว่ามาริจะป็อปแค่ไหน

ขอบคุณทุกกำลังใจครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ ไคโตะหื่นแน่ๆ แต่ต้องให้ผ่านช่วงสุภาพบุรุษผู้แสนดีไปก่อน แล้วพระเอกร้ายคารมณ์หื่นค่อยออกมา (ประมาณว่า มาริอย่าได้ออกจากห้องเลย)

ติดตามหน่อยนะครับ เพราะคนเขียน เขียนสดเลยช้านิดนึง 

*แก้ไขคำผิดแล้วนะครับ :เฮ้อ:    :pig4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 16-08-2012 00:45:26

    คุณพี่เหมียวหลงเสน่ห์นายน้อยเต็มๆเลยละสิ
    แต่แมวนี่เข้าโรงเรียนปกติได้ด้วยเหรอ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 16-08-2012 02:08:16

แค่ถอดแว่นไคโตะก็คงคิดว่าจะกดๆๆๆ
แต่ตอนนี้ต้องเป็นพี่ชายที่แสนดีของมาริ
มาริอ้อนน่ารักมากกกก ไคโตะจะทนได้แค่ไหนน่อออ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 16-08-2012 10:47:48

มาริน่ารัก ขี้อ้อนขนาดนี้ ไคโตะจะอดใจอยู่มั้ยนะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: chin-ruyze ที่ 16-08-2012 15:50:19

อ๊ากกกกกกกก :serius2:
นี่แหละๆๆกำลังดีๆๆๆๆๆ :impress2:
ต่อๆๆเลยคร้าบบบบบบ :z2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 16-08-2012 16:01:48

สงสัยไคโตะจะหลงความน่ารักของมาริเข้าให้แล้วนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 16-08-2012 17:51:21

สงสัยไคโตะจะอึ้งที่เห้นหน้ามาริชัดๆ :impress2:
หลงมาริแล้วละซิ :-[  :o8: อิอิ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 16-08-2012 19:34:09

แอร๊ยยยย น้องมาริท่าทางจะน่ารักมากกๆ

แต่ไม่รู้ตัวนะค่ะเนี่ย

คุณพี่แมวเค้าติดใจเข้าซะแล้วสิ

รออีกครึ่งนะค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: P.PIM ที่ 16-08-2012 21:08:32

อ๊ายยยย น่ารัก :bye2: :bye2:

ปล. มีคำผิดนิดนึงนะค่ะ
 เคคอน - เบคอน
จะได้สูงพวกเธอได้สักเรื่อง - จะได้สู้พวกเธอได้สักเรื่อง รึเปล่า? :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 16-08-2012 22:11:05

พล็อตแปลกดีจ้า สนุกดี ชอบๆ แต่เขียนผิดเยอะนะ อย่างคำว่าปฏิเสธ โอ๊ย เขียนแบบนี้เด้อ ลองเช็คก่อนลงหน่อยก็ดีจ้า บางทีพอผิดอ่านแล้วมันขัดๆน่ะ^^

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-08-2012 07:03:14

กรี๊ด~ไปโรงเรียนด้วยกัน น่ารักเนอะ ชอบ~

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 17-08-2012 12:05:11

คุณหนูมาริสวย จนพี่ไคโตะตะลึงเลย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 17-08-2012 17:08:26

เหวอ...... น่าร้าก.... ต่อมโลลิกำเริบ...อัยยะห์!

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: thepopper ที่ 17-08-2012 18:27:12

อ๊ากกก ชอบบ โลลิ โลลิ ~  -///-

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 17-08-2012 20:15:26

มาริน้อยผู้น่ารักกก อย่าให้โดนแกล้งมาน้า สงสาร

ไคโตะเริ่มตกหลุมรัก 555

ปกป้องมาริน้อยให้ได้น้าา *0*

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน /1.1] 15-8-55
เริ่มหัวข้อโดย: sukaz ที่ 18-08-2012 13:39:34

ตกตะลึง อึ๊มกิ๊มกี๊เลยเซะน่ะ ไคโตะ o22 o22

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 26-08-2012 23:41:43

                               บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน
                                    (ไปโรงเรียนวันแรก II)
                   ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ
                                       ( ไคโตะ - มาริ )

      นั่งเรียนมาก็หลายวิชา เป็นเวลาอันสมควรที่นักเรียนทุกคนลงไปพักกินข้าว อย่างที่บอก ว่าที่โรงเรียนของผม มีชอปปิ้งมอลล์อยู่ในตัว เพราะงั้นแค่เดินไปอีกนิดหรือจะนั่งรถรับส่งระหว่างตึกแปบเดียวก็ถึงแล้ว แต่พี่ชายบอกว่า ไม่ต้องไปให้เหนื่ิอย เพราะพี่ชายทำเบนโตะ(ก็ข้าวกล่องนั้นล่ะ)มาให้แล้ว

       พี่ชายหยิบผ้าปูโต๊ะออกมาวางบนโต๊ะเรียน แล้วค่อยๆนำอาหารออกมาเรียง ก็ไม่มีอะไรมานัก เป็นข้าวกล่องธรรมดาที่ตกแต่งเป็นลายการ์ตูนง่ายๆ....แต่ถ้าให้ผมทำคงยาก 

       "พอทานได้หรือป่าวครับ"

       "ได้ครับ แต่...มันน่ารักจนผมไม่กล้ากิน"

       "ทานเถอะครับ ผมทำใหม่ได้"

       "งั้นถ่ายรูปเก็บเอาไว้ล่ะกัน"

       ผมหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูป เก็บเอาไว้ให้พี่มานะดูดีกว่า เมื่อเริ่มลงมือทานอาหารไปได้ซักพักผมก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เลยถามพี่ชาย

       "พี่เข้ามาเรียนที่นี่ได้ไงครับ ที่นี่เข้าเรียนยากนะครับ...แล้วพี่ชายก็เป็นแมวมัน..."

       "ฮ่าๆ ทีละคำถามล่ะกันนะครับ คุณหนูมานะเป็นคนเดินเรื่องให้ครับ ผมถึงเข้ามาเรียนได้ แต่ถึงจะเห็นแบบนี่ แต่แมวอย่างพวกเราก็เข้าเรียนได้นะครับ ผมเรียนมาจากที่ศูนย์ถ้าเทียบแล้ว....คงระดับปริญญามั้งครับ"

        "จริงอ่ะ สุดยอดเลย งั้นผมก็ให้พี่ชายสอนการบ้านได้นะสิ"

        "ก็มันเป็นหน้าที่ผมอยู่แล้วนี่ครับ"

        พี่ชายยิ้มอย่างสุภาพ ว้า~ หล่อจังเลยอ่ะ ผมอยากมีหน้าตาอย่่างนี้บ้างจัง แล้ว...ทำไมเราถึงใจเต้นแรงอย่างนี้นะ ผมพยายามสะบัดความรู้สึกบ้าๆนี่ิออกไป แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป

        หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว เห็นยังเหลือเวลาอีกเยอะผมออกไปเดินที่ด้านล่างตึก ตอนนี้คนยังน้อยเพราะว่าไปทานข้าวกันอยู่ อ๊ะ! ลืมไปที่นี่แบ่งออกเป็นหลายๆแผนก ตั้งแต่ แผนกประถม มัธยมต้น มัธยมปลายที่ผมเรียนอยู่ และก็ ระดับมหาวิทยาลัย เพราะงั้นพวกรุ่นพี่ที่จบม.ปลายเกือบทุกคนยังอยู่ที่โรงเรียนนี่

        "น้องครับ ชื่อไรอ่ะครับ"

        "แล้วพี่เป็นใครอ่ะครับ"

        อยู่ๆก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งเข้ามาทักผม คงอยู่ระดับมหาลัยล่ะมั้ง เพราะว่าดูจากชุดพี่เขาแล้ว อืม จริงๆพี่เขาก็จัดว่าหล่อนะ อิจฉาอ่ะ อยากสูงๆหล่อๆแบบนี่บ้างจัง แล้วจะอยากรู้ชื่อผมไปทำไมว๊า

        "อ้าว! เราเป็นผู้ชายหรอ หน้าตาออกจะน่ารัก แต่ไม่เป็นไรครับ พี่คบได้"

        "คบได้ พี่หมายความว่าไงอ่ะ"

        "เป็นแฟนพี่นะ น้องน่ารัก"

        "อา..เสียใจด้วยครับ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย"

        "ไม่ลองดูหน่อยหรอครับ"

        พี่คนนั้นเข้ามาจับปลายคางผม แล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผม ในขณะที่ผมกำลังจะหยิบกระป๋องสเปรย์กระเทียมขึ้นมา เสียงพี่ชายก็ดังขึ้น

        "คุณครับ ช่วยออกไปไกลๆนายน้อยด้วยครับ"

        "แล้วคุณเป็นใครล่ะครับ"ฝ่ายนั้นถามกลับ

        "ผมก็เป็น...พี่ชายของนายน้อย ยังไงล่ะครับ"

        "แต่ยังไงก็ไม่เกี่ยว นี่มันเรื่องของฉันกับน้องน่ารัก"

        "งั้น...ถ้าพูดด้วยดีๆไม่ชอบ ก็ต้องใช้กำลัง"

        พี่ชายตรงเข้าไปจะจับคอเสื้อของฝ่ายนั้น แต่เขาหลบได้ พี่ชายใช้โอกาศที่เขาหลบรวบมือทั้งสองข้างพลิกไปด้านหลัง เจ็บจนฝ่ายนั้นร้องออกมา

        "โอ๊ย ปล่อยสิโว้ย"

        "...อย่าเข้ามาใกล้นายน้อยมาริอีก ถ้าไม่อยากให้บ้านนายล่มละลาย"

       พี่ชายพูดอะไรซักอย่างกับอีกฝ่ายไม่รู้ แต่ก็ทำให้อีกฝ่ายหน้าซีดไปเลย...คิดไปเองหรือป่าวนา ว่ารอยยิ้มของพี่ชายตอนนี่มันเสือมากกว่าแมวนะ

       อีกฝ่ายสะบัดแขนหลุดแล้ววิ่งหนีไป พี่ชายหันกลับมาหาผมพลิกซ้ายพลิกขวาเหมือนจะดูว่าผมเจ็บตรงไหนหรือป่าว อา~ กลิ่นเหงื่อของพี่ชายหอมจัง คงวิ่งมาสินะ โดยไม่รู้ตัวผมเอามือลูบเหงื่อบนใบหน้าของพี่ชาย นิ่มจัง

       พี่ชายเอามือขึ้นมาจับมือของผม แล้วลูบเบาๆถ้าเป็นคนอื่น ผมคงจับหัวเขาแล้วกระชากลงมาสวนเข่าเข้าให้ แต่สำหรับพี่ชายแล้วมันรู้สึก...ดีจัง ผมกำลังเคลิ้มไปกับบรรยาการแห่งความสุขอยู่ เสียงของพวกดาวประจำห้อง...ก็ดังมาแต่ไกล

       "ไคโตะ"

       "กินข้าวหรือยัง"

       พวกเธอวิ่งเข้ามาพลักผมออกจากพี่ไคโตะ แล้วเกาะแขนทั้งสองข้าง ...แล้วดูสิ แต่งตัวแบบนี้ นี่กะมายั่วพี่ชายชัดๆ กระโปร่งสั้น(กว่าเก่า...คงพับขึ้นไปอีกละสิ) นมจะทะลักเพราะปรดกระดุมออกตั้งสามเม็ด(ปกติสอง) แล้วจะเอาไปดันแขนพี่ชายทำไม

      "ออกมาห่างๆพี่ชายนะ"ผมพยายามกระชากพวกเธอออกมา

      "อย่าคิดว่า พอถอดแว่นออกแล้วน่ารัก จะเทียบพวกเราได้นะ"

      "ใช่ พวกฉันสองคนน่ะ รวยที่สุดในโรงเรียน"
 
      "สวยสุด แถมเป็นผู้อุปถัมภ์โรงเรียนนี่ด้วยนะ เจ้าเอ๋อ"

      หนึ่งในสองคนนั้นเอานิ้วจิ้มหัวผมแล้วพลักผมซ้ำ และก้าวเข้ามาจะตบผม พี่ชายคว้ามือเธอได้ทัน ดันเธอทั้งสองคนเบาๆให้ออกห่างจากผม

     "ขอโทษนะครับ ผมไม่อยากให้นายน้อยมาริต้องเจ็บตัวมากกว่านี่อีกแล้ว"พี่ชายพยุงผมขึ้นมา แต่ไม่ได้ปล่อยให้ผมยืนเอง เขายังคงโอบเอวผมเอาไว้ ..ใช่ เหตุการณ์เมื่อกี้มันทำให้ผมกลัว กลัวว่าเธอจะรุมตบผมเหมือนเมื่อวันนั้น

     "คุณชิซึเนะ โรงงานใหญ่ของคุณกำลังล่มละลาย เพราะเมื่อไม่กี่เดือนมานี่ พ่อคุณเอาเงินไปเล่นพนันกับพวกยากุซ่าในย่านหนึ่ง ตอนนี้พวกนั้นกำลังจะยึดบ้านคุณอยู่แล้วนี่"

     "แก! รู้ได้อย่างไง อย่ามาพูดบ้าๆนะ" แค่พี่ไคโตะพูดขึ้นมา เธอก็ถึงกับเปลี่ยนนิสัยขึ้นมาทันใด

     "ส่วนคุณอายาเนะ ...หุ้นกว่า70%เป็นของทางบ้านคุณ ส่วนอีก30%เป็นของหุ้นส่วนในบริษัท แต่30%นั้นถอนหุ้นออกไปแล้ว เพราะผลกำไรปีนี้ของบริษัทของพ่อคุณกำลังตกลงอย่างมาก เพราะงั้น70%ตนนี้ มันยังพอทำประโยชน์ได้"

     "มะ...หมายความว่าอย่างไง"

     "ผมจะช่วยคุณ ด้วยการซื้อหุ้นจากคุณ50%จากทั้งหมด100% ด้วยเงินของคุณมาริ นั้นหมายความว่า หุ้น50%นั้นเป็นของคุณมาริและทุกเดือนผลกำไร50%จะต้องถูกโอนเข้าบัญชีคุณมาริ"

     "มันจะไปมีิเงินมากขนาดนั้นได้ไง"

     "...ทุกครั้งที่คุณมานะได้เงินมา เขาจะใส่เิงนเข้าบัญชีที่เปิดไว้ให้คุณมาริส่วนหนึ่ง และเงินส่วนนั้นก็ไม่ใช่น้อยๆ ส่วนโรงงานของคุณชิซึเนะ ผมของผลกำไรแค่20%ของทุกเดือนพอ แล้วผมจะช่วยใช้หนี้ที่เหลือ กับให้เงินนิดหน่อย พวกคุณจะรับข้อเสนอนี่ไหม"

    "ฉันรับ"

    "อายาเนะ!"

    "ชิซึเนะ รับเถอะตอนนี้เราต้องการให้ทางบ้านเราอยู่รอด แล้วเธอก็คงไม่อยากเป็นเมียยากุซ่าหรอกใช่ไหม"

    "กะ..ก็ได้"

   "ดีครับ แต่...ต้องได้รับการยืนยันจากนายน้อยมาริก่อน ขอร้องเขาสิครับ"

   "เอ๋!!!!!"

   เขาคุยอะไรกันยืดยาวอยู่ดีๆ แล้วก็มาลงที่ผม อืม ก็อยากช่วยอยู่หรอกนะแต่เงินนั้น พี่มานะไมาว่าหรอ

   "มาริ เราขอโทษนะ ได้โปรดช่วยเราด้วย"

   "นะๆๆๆๆ เราต้องการเงินจริงๆ"ยิ่งเห็นพวกเธอตอนนี้แล้ว แววตาที่ไม่เหลือความเย่อหยิ่งอีกต่อไป และมันบ่งบอกอีกว่า พวกเธอต้องการช่วยเหลือจริงๆ แต่

   "ไม่ดีหรอครับ นายน้อยจะได้มีรายได้ ไม่ต้องขอเงินคุณมานะ แถมยังได้ช่วยพวกเธออีก ไม่แน่คุณมานะอาจจะรับงานน้อยลงแล้วอยู่กับคุณมาริเพิ่มขึ้นนะครับ"

   "งั้นก็ได้ครับ"

   "ขอบคุณนะ"

   "ขอบคุณๆๆๆๆ"

   พวกเธอก้มหัวให้ผม พี่ชายพาผมกลับไปที่ห้องเรียนอีกครั้ง เมื่อมาถึงเขาเหมือนโกรธอะไรผมอยู่ ไม่เอานะ พี่ห้ามโกรธผมนะ แบบนี่มันเหมือนเมื่อก่อน ตอนที่ผมอยู่คนเดียว ผมไม่รู้จะทำอย่างไง เลยเข้าไปกอดเอวพี่ชายที่ยืนมองผมอยู่ตรงหน้า

   "ฮึก...โกรธอะไรผมหรอ ผมขอโทษถ้าทำอะไรผิด แต่..อย่างโกรธผมเลยนะ ฮือออ"

   "มะ...ไม่ร้องนะครับ ตอนแรกก็โกรธนิดหน่อย ก็คุณหนูไม่ยอมดูแลตัวเองเลย ปล่อยให้คนอื่นรังแกได้ไง แล้วยังจะพวกผู้ชายข้างล่างอีก ไม่เห็นหรือไงครับว่าเขามองคุณหนูด้วยสายตาอย่างไง"

   "ขอโทษครับ" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ชาย เขาใช้มือค่อยๆเกลี่ยน้ำตาออกจาหน้าผม

   "หยุดร้องนะครับ" พี่ชายสบตากับผม มันเหมือนมีมนต์สะกด ดวงตาฟ้าน้ำทะเลลึก เหมือนจะดูให้ผมจมลงไป หน้าพี่ชายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ลมหายใจอยู่ใกล้ผมแค่เอื้อม กลิ่นตัวที่หอมอ่อนๆ หูพี่ชายลุ่ลง

    "ตัวพี่ชายหอมจัง"

    "นายน้อยก็ด้วย ผมชอบสีผมของนายน้อยนะ สีทองประกาย"

    "ผมก็ไม่รู้ว่าได้มาจากใคร พ่อหรือแม่"

    "เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังเถอะครับ"

     มือของพี่ชายมาอยู่ที่คอผมเมื่อไรไม่รู้ เขาค่อยๆดึงผมเข้าไปหา ปากของพี่ชายค่อยๆประกบลงมา มันไม่ได้รู้สึกน่าขยะแขยงเหมือนคนอื่น แต่มันให้ความรู้สึกว่าอยากได้อีก มันหอมหวานยิ่งกว่าลูกกวาดที่ผมเคยกินมา

     พี่ชายแทรกลิ้นเขามาชนกับลิ้นเล็กของผม เกี่ยวกวัดเหมือนฉุดให้ผมยื่นลิ้นออกมา จนผมอดไม่ได้ต้องทำตาม พี่ชายเหมือนดีใจที่ผมทำตาม เขาดูดลิ้นผมที่ยื่นออกไปประกบปากอีกครั้ง และในตอนนั้นเอง

     "เฮ้ยๆ เข้าห้องเว้ย"

     เสียงพวกเพื่อนๆในห้องก็ดังขึ้นพอดี ทำให้ผมต้องพลักพี่ไคโตะออกไป แล้วพวกเขาก็ค่อยๆทยอยเข้ามา


      แต่ เมื่อกี้มันอะไร ผมทำอะไรลงไป นั้นมันพี่ชายนะ แต่ความรู้สึกเมื่อกี้มันยังไม่หายไปจนผมอดไม่ได้ที่จะเอามือไปสัมผัสที่ปากอีกครั้ง ยิ่งเห็นพี่ชายมองผมอยู่ยิ่งอายไปกันใหญ่ ใจเต้นแรงไม่หยุดเลย

                   ไม่นะ! ผมเป็นอะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย!

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

ขอโทษที่หายไปนาน(มาก)ครับ เพราะคนเขียน[แนะนำตัวหน่อยล่ะกันเรียก เคย์ ล่ะกันครับ(เพิ่งจะคิดได้)]ทำงานยุ่งๆทุกวัน พอจะกลับมาเขียนพล่อตมันดันตันเพราะว่าวันๆเอาทำงาน ต้องใช้เวลานั่งคิดบ้าง เดินเล่นบ้าง หาเนื้อหาที่น่าสนใจ

ตอนนี้เคย์กะว่าจะให้เป็นตอนที่ให้มาริ ดูน่ารักแลัโดนรังแก แต่เดี๋ยวมาริจะดูอ่อนแอเกินไป จะให้สู้คนก็ดูเถื่อนไปอีก เลยเป็นหน้าที่ของไคโตะ ส่วนความลับอื่นๆของไคโตะต้องติดตามต่อไป ตามคอนเซ็ป พ่อบ้านปริศนา แมวรุก โหด หื่น

สุดท้ายก็ขอให้ทุกคนติดตามตอนต่อไปนะครับ ยังไม่ต้องเตรียมเลือดสำรอง แต่อาจจะได้เสียเลือดกำเดานิดๆ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-08-2012 00:06:14

กรี๊ด~เขาจูบกันแล้วอ่ะ น่ารักมั่กมาก ชอบ~

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 27-08-2012 00:18:39

จูบกันแล้วเว้ย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 27-08-2012 02:22:08

 :o8:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: sukaz ที่ 27-08-2012 06:35:59

 ตึลึงในความงาม


 :L1: :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 27-08-2012 09:01:47

จูบแบบนี้ เด็กน้อยมาริก็เคลิ้มอะจิ
ไคโตะข้อมูลแน่นมาก ไปได้ข้อมูลการเงินมาจากไหนเนี่ย แต่ไคโตะเท่ห์อ๊ายยย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 27-08-2012 09:19:25

อ่าาาา ไคโตะเริ่มหลงนายน้อยมาริไปเรื่อยๆ

แล้วเนี้ย ว้าวววว มีจูบๆๆๆๆ น่ารักเนอะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: alekung103 ที่ 27-08-2012 10:50:57

เพิ่งตามมาอ่านค่ะ น่ารักมากกก

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 27-08-2012 14:28:34

    ไคโตะตอนนี้ก็ดูไม่ค่อยหื่นเท่าไหร่นะ
    แต่ดูพ่อบ๊านพ่อบ้าน กะหลงแล้วก็หวงนายน้อยไปหน่อยเท่านั้นเอง

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 27-08-2012 16:30:43

อ๊ากกกก จูบแล้ววว

ว่าแล้วใครจะไปอดใจไหว ก็มาริเล่นน่ารักซะขนาดนี้ :o8:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 27-08-2012 21:12:52

 :serius2: อ๊ากกมาแล้วๆๆๆ
สงสัยไคโตะจะมีอิทธิพลน่าดูขู่คนอื่นได้ด้วย o13

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: darkeyes1 ที่ 29-08-2012 18:29:36

เหอๆ  อ่านถึงตอนนี้แล้วเหมือนกัน  เนื้อเรื่องมัน..
นึกถึงโดจินวายเลยแฮะ  เคยอ่านเรื่องแมวพวกนี้เหมือนกัน  แต่เรื่องนั้น
ไม่ได้ทำรักภายใน...  กี่วั้นหว่าจำไม่ได้  มันจะตายอะนะ  แต่เห็นแพ้เสน่ห์ทุกที

ก็มันเป้นเรื่องที่เก่ามากแล้วนี่นา  จำไม่ได้ก้ไม่ใช่เรื่องแปลกนิ..  ใช่หรือเปล่าหว่า

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: chin-ruyze ที่ 05-09-2012 15:03:50

ฮุๆ แมวรุกที่ชาญฉลาด :z1:
แถมยังแรงดีไม่มีตก เอ๊ะ? o18
ยังไม่ถึงตอนนั้นนี่หว่า (อิๆจิ้นรอๆ) :impress2:
อั๊ยย๊ะ ไคโตะ ชื่อเท่อ่ะ ฮ่าๆๆ :o8:
ปล.นึกว่าคนแต่งหนีหายไปแย้ววววว :o12:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: powderje ที่ 05-09-2012 16:14:12

ช่วยด้วยใครลักพาตัวคนแต่งไปไหน :o12:
 คนอ่านจะลงแดงแล้วจ้า :z3:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่1.2ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน / ลิ้น?] 26
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 05-09-2012 18:24:19

ไคโตะเท่อ่าาา

โอ๊ยย อิจฉาจริงๆอยากมีแมวแบบนี้อ่ะ ตัวเมียก็เอา 55

รอตนอต่อไปนะค่ะ สู้ๆ

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่2 ผมอยากให้พี่ชาย...ผมทุกคืน]8-9-55ต่อแล้วจ๋
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 08-09-2012 17:20:13

                            บทที่2 ผมอยากให้พี่ชาย...ผมทุกคืน
                   ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ
                                       ( ไคโตะ - มาริ )

      ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว ผมพาพี่ชายมาที่ชอปปิ้งมอลล์ประจำโรงเรียนเรา เพื่อเลือกซื้อของสดที่จะนำไปทำอาหาร และของใช้ต่างๆ ให้ตายสิไม่ใช่ว่าผมไม่คิดอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นหรอกนะ แต่พยายามไม่คิดต่างหากล่ะแต่ เจอพี่ชายอยู่ด้วยตลอดแบบนี้มันก็นึกขึ้นมาทุกที

      "นายน้อยครับ"

      "..."

      "มาริครับ"

      "อ๊ะ!...อะไรครับ"

     อยู่ๆพี่ชายก็กระซิบข้างหูผม งือ ตกใจหมดเลยอ่ะ อย่าเข้ามาใกล้ผมมากได้ไหมครับ ได้กลิ่นพี่ชายทีไรมันอดนึกถึง..จูบนั้นทุกที

     "ผมจะถามว่า กะหล่ำปรีกับกะหล่ำปรีม่วง นายน้อยชอบแบบไหนครับ"

     "แบบไหนก็ได้ครับ"

     "หรอครับ งั้นไปคิดเงินกันครับ"

     พี่ชายถามผมว่าจะเอาอะไรอีกไหม ผมนึกขึ้นมาได้ว่านิตยสารที่พี่มานะถ่ายแบบออกเดือนนี้ เลยขอตัวไปที่ร้านหนังสือ ระหว่างที่กำลังเลือกหนังสืออยู่ ผมก็ได้ยินคนเรียกจากด้านหลัง ชิซึเนะกับอายาเนะนั้นเอง

     "มาริ ขอบคุณนะ"

     "เรื่องอะไรครับ"

     "ก็...ตอนนี้เราไม่ต้องไปเป็นของพวกยากุซ่าพวกนั้นแล้ว เพราะมาริไงแล้วตอนนี้ที่บ้านเราก็กำลังฟื้นตัวอยู่ คุณพ่อก็คงไม่ไปยุ่งกับพวกนั้นอีกแล้วล่ะ"

     "ส่วนเราก็มีทุนต่อเพราะงั้นโรงงานเราก็เลยรอดมาได้ ขอบคุณเหมือนกัน"

     พวกเธอเขามากอดผมกันใหญ่ แต่เพราะตัวผมเล็กกว่าการที่พวกเธอกอดพร้อมกันแบบนี้มาเลยทำให้ผมอึดอัด นมใหญ่ๆมันดันหน้าผมจนจะหายใจไม่ออก แล้วก็มีคนกระชากผมออกมาจากกองนม...พี่ไคโตะนั้นเอง

     "ทำอะไรกันอยู่ครับ"

     "คือว่า..."

     "พวกเธอก็เหมือนกัน เลิกมายุ่งกับนายน้อยได้แล้ว"

     "พี่ครับ พวกเธอแค่มาขอบคุณเองนะครับ"

     "....กลับบ้าน"

     "เอ๋!"

    พี่ชายไม่พูดอะไรต่อ เขาดึกแขนผมให้เดินตาม มือข้างหนึ่งก็ถือของอยู่ไม่หนักหรือไงนะ

    "เดี๋ยว!ไคโตะ"

    "อะไรครับคุณชิซึเนะ" เสียงพี่ชายตอนนี้ได้ยินแล้วน่ากลัวมากๆเลยอ่ะ ถึงหน้าจะยิ้มแต่เสียงมัน...

    "คือ...ให้เราไปส่งก็ได้นะ ของเยอะแบบนั้น"

    "ก็ได้ครับ"

    ของทั้งหมดถูกยัดเข้าไปที่ด้านท้ายของรถ พี่ชายนั่งอยู่ด้านหน้าข้างคนขับ ส่วนผมนั่งอยู่ด้านหลังกับพวกชิซึเนะ ไม่ว่าพวกเธอจะพูดอะไร ผมไม่ได้ใส่ไจเลย เพราะว่าสิ่งที่ผมสนใจที่สุดตอนนี้คือพี่ชายเท่านั้น 

    ผมมาถึงบ้านในเวลาต่อมาไม่นานพี่ชายเอาของเข้าไปเก็บ แต่ไม่คุยอะไรกับผมซักคำ ผมเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำ ได้ยินพี่ชายเรียกลงมากินข้าว แค่นั้นผมก็ดีใจมากๆ แต่พอลงมาก็ไม่เห็นพี่ชายแล้ว ผมต้องนั่งกินข้าวคนเดียวอีกแล้วหรอ

    ผมทานจนเสร็จก็ยังไม่เห็นพี่ชายลงมา เลยเดินไปดูที่ห้องนอนของพี่ชาย เขานอนแล้วคงอาบน้ำแล้วด้วยเพราะเสื้อผ้าที่ใส่ไม่ใช่ชุดเดิม ผมนั่งลงบนเตียงข้างเขา หูพี่ชายขยับเล็กน้อยเหมือนรู้ว่าผมเข้ามา เขาขยับตัวหันหลังให้ผม

   "พี่ไคโตะครับ เป็นอะไรครับ"

   "...."

   "ผมไม่ชอบเลยนะครับ เวลาที่พี่ชายเงียบไป ผมรู้สึกเหมือนผมอยู่คนเดียวอีกแล้ว มันเหงามากเลยนะครับ เพราะงั้นอย่างเงียบไปอย่างนี้สิครับ"

    ผมนอนลงข้างแล้วสอดมือเข้าไปกอดพี่ชายไว้จากด้านหลัง กลิ่นของพี่ชายที่อยู่ใกล้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ อดไม่ได้ที่จะกอดให้แน่นกว่าเดิม พี่ชายค่อยๆแกะมือผมออก แล้วหันกลับมาหาผม ดวงตาที่มองมายังผมทำให้ผมรู้สึกกลัว 

   แต่ไม่อยากให้พี่ชายทำแบบนี้เลย ผมตัดสินใจกอดพี่ชายอีกครั้งซบลงไปบอกอกกว้าง อุ่นจัง แค่คิดว่าถ้าพี่ชายที่แสนอบอุ่นคนนี้หายไป ผมก็...ผมก็คง

     "ฮึก..."

     "ไม่เอาครับ อย่าร้องสิครับ" 
 
     พี่ชายลูบหัวปลอบผม ผมกอดเขาให้แน่นกว่าเดิม อย่าหายไปนะครับ เพราะผมไม่รู้ว่าถ้าผมต้องไปอยู่คนเดียวอีก ผมจะทนได้ไหม เพียงแค่วันเดียวผมก็รู้สึกว่าขาดพี่ชายไม่ได้แล้ว

     พี่ชายค่อยจับหน้าผมให้มองพี่ชาย แล้วค่อยๆจูบลงมาบนตาผม ลงมาที่แก้มแล้วก็ที่ริมฝีปากเผ่วเบาราวกับผีเสื้อที่เกาะบนดอกไม้

     "พี่ชาย...อีก ได้ไหมครับ"

     "อะไรครับ"

     "จูบผมอีกครั้ง แต่...ให้เหมือนกับตอนกลางวันที่โรงเรียน"

     "มันไม่ดีนะครับ"

     "ผมรู้ แต่...ได้โปรดเถอะครับ"

     ผมไม่รู้ว่าผมร้องไห้ทำไม รู้แต่ว่าผมรู้สึกอยากได้สิ่งที่ช่วยยืนยัน สิ่งที่มันลึกซึ้งกว่านี้ ถึงแม้มันจะผิดก็ตาม แต่ถ้าเป็นพี่ชาย...ผมก็ยอม

     พี่ไคโตะค่อยแตะลงมาเบา แล้วกดลงมาหนักขึ้นผละออกเล็กน้อยเลียปากผม แล้วสอดลิ้นเข้ามา ลิ้นของพี่เมื่อเทียบกับผมแล้ว ของผมเล็กกว่าแต่มันก็เข้ามาคว้าในปากของผมได้ พี่เขาทำราวกับว่ากำลังชิมของหวานอยู่ มันอ่อนโยนแต่ก็ยังไม่เหมือนกับเมื่อตอนกลางวัน

     หางสีขาวของพี่ชายอยู่ข้างๆผม ผมค่อยเอือมมือไปคว้ามาผละออกปากพี่ชาย แล้วเลียไปที่หางสีขาวนั้นมันนิ่มราวกับขนมสายไหม จนผมอดไม่ได้ต้องค่อยอมมันเข้าไป หางพี่ชายขยับหนีแต่ผมยึดเอาไว้

     จนพี่ชายดึงมือผมออกจากหาง ดวงตาของพี่ชายแลดูแข็งกล้าว ลมหายใจติดขัดแต่หน้าตอนนี้มันไม่ได้ทำให้ผมกลัวเลย แต่มันกลับดูน่าหลงไหล มือของผมค่อยลูบไปบนหน้าของพี่ชายแล้วพี่ชายก้มลงมา จูบผมอย่างรุนแรง เร้าร้อน ดุดัน เหมือนกับเมื่อตอนกลางวัน

     เขาชักจูงให้ผมทำตามอย่างว่าง่าย ไม่ว่าจะงับหูผมเบาแล้วกระซิบบอกให้ผมครางออกมา แค่เสียงของเขาก็ราวกับผมอยู่ในมนต์สะกด พี่ชายถอดเสื้อผมออกโลมเลียผมตั้งแต่ซอกคอ หน้าอก ลงไปจนถึงหน้าท้อง แล้วพี่ชายก็หยุด

     "ไม่ได้ ไม่ได้นะครับ ถ้าทำมากกว่านี้มันจะไม่ดี"

     "งั้น...แค่นอนกอดผมทั้งคืน แค่นี้ได้ไหมครับ"

     "ครับ"

     พี่ชายกอดผมอีกครั้งแล้วห่มผ้าด้วยกัน แล้วผมก็พล่อยหลับไปในเวลาต่อมา

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

     ยามค่ำคืนที่เงียบสงัด ร่างบางหลับไปแล้วแต่อีกหนึ่งคนยังไม่หลับดี เขายังคงจ้องมองร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดไม่วางตา 

    "นายน้อย ถ้ารู้ว่าผมรักก็อย่าทำตัวน่ารักมากซิครับ ผมจะทนไม่ไหวเอานะครับ แต่ถ้านายน้อยยังไม่รักผมก็จะพยายามอดทนต่อไป แต่ถ้านายน้อยรักผมแล้วเวลานั้น....  เอาไว้เราค่อยว่ากันนะครับ"

     "อืม~..."

    ร่างบางขยับตัวเพราะรู้สึกหนาวๆที่อ้อมกอดคลายออกไป จนเจ้าแมวตัวใหญ่ต้องกระชับกอดให้แน่นกว่าเดิม แล้วทั้งสองก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

ขอโทษผู้อ่านทุกท่านจริงๆครับ คนเขียนไม่มีคำแก้ตัวใดๆ

จริงๆยังวนเวียนในเล้าตลอด แต่ไม่มีเวลาแต่ง

ตอนหน้าอาจมีฉาก.... ถ้าคนเขียนมีเวลานะครับ จะพยายามไม่ให้ผู้อ่านผิดหวัง

เพราะงั้น...เอาตอนพิเศษชดเฉยไปก่อนนะครับ

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-แถมให้อีกตอนพิเศษ]8-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 08-09-2012 17:24:09

                         ตอนพิเศษ...ลองสลับคู่กับมะ
                                 ( รีเอะ-เมงุ ? )

        วันนี้ ก็เป็นอีกวันที่ผมว่างงานแต่พี่เอมิยะต้องไปทำงานอยู่ แล้วตอนนี้ผมจะไปที่ทำงานแบบเมื่อก่อนก็ไม่ได้อีก เพราะเดี๋ยวพวกแฟนๆจะวิ่งเข้ามาหาผมกันหมด ผมเลยต้องอยู่กับรุนะสองคน รุนะน่ารักมากๆ

        เขาเป็นเด็กดีน่ารัก จนตอนนี้ผมคิดว่าเขาเป็นลูกจริงๆไปแล้ว เวลาอยู่ด้วยกันผมจะเรียกเขาว่าตัวเล็ก ตอนนี้ตัวเล็กหลับไปแล้วหนุนตักผมอยู่ ผมก็นั่งดูทีวีอยู่ ซักพักก็มีคนมากดกริ่งหน้าบ้านผมเอาหมอนมาให้รุนะหนุนแทนแล้วเดินไปดู

        ที่ผมเห็นก็คือเมงุนั้นเอง ผมรู้จักกับเมงุเมื่อประมาณสองอาทิตย์ที่แล้ว ทาคามิเขาพามาที่บ้านตอนวันหยุด เขาก็นิสัยดีนะแต่เวลาคิดมากแล้วเปลี่ยนนิสัยทุกที ผมก็เลี่ยงๆเข้าตั้งแต่อยู่ที่ศูนย์ล่ะ แต่เห็นที่คงจะเลี่ยงไม่ได้ล่ะ

       "มีอะไรหรอ เมงุ"

       "ขอเข้าไปหน่อยดิ ยัยโมเอะ"

       "เอ่อ...เป็นอะไรมากไมเนี่ย"

       "เร็วๆสิ ฉันเมื่อยนะ"

       ปกติแล้วเวลาเมงุเรียกผมเขาจะเรียกว่า รีเอะธรรมดา แต่ถ้าเรียกยัยโมเอะล่ะก็ไม่ปกติแล้ว แต่เขาถือขอมาหนักจริงๆก็เลยเปิดให้เข้ามา เจ้าตัวเดินเข้าแล้วปิดประตูอย่างแรงเสียงดัง อ๊ะ รุนะอยู่ข้างในจะตกใจตื่นไหมนะ ผมรีบตามเขาไปเห็นรุนะตื่นขึ้มาขยี้ตาอยู่เลยเข้าไปอุ้มพาไปนอนที่ห้องก่อน

      "ใครมาครับ เสียงดังจัง"

      "น้าเมงุนะครับ นอนนะครับตัวเล็ก"

      "ครับ คุณ..แม่..zzz"

      รุนะหลับไปแล้ว ผมจึงลงไปดูข้างล่างที่ห้องนั่งเล่นเห็นเมงุกำลังลื้อขิงในถุงที่เอามาอยู่ และมันก็คือ เบียร์ นั้นเอง

     "เอามาทำอะไรนะเมงุ"

     "ก็เอามากินนะสิ ยัยโมเอะ"

     "แล้วเคยกินหรอ"

     "ไม่ แต่มันเบื่อนี่น่า...เจ้าไพร่ก็ทำงานตลอด ไปไหนก็ไม่ได้เพราะไม่รู้จัก จำได้แต่ทางมาบ้านเธอนั้นแหละยัยโมเอะ มา มากินกัน"

     "ไม่ล่ะ"

     "ไม่ได้ หล่อนต้องกิน"

     แล้วเมงุก็เอาเบียร์มากรอกปากผม ด้วยความที่ผมไม่เคยดื่มมาก่อน แค่นี่มันก็ทำให้ผมมึนแล้ว พอมองไปก็เห็นเมงุกินหมดไปแล้วขวดหนึ่ง และแล้ว

        "ไอ้ไพร่!!!! นายมันบ้ารู้บางไหมว่าฉันอยากแค่ไหน เวลาแบบนี้ยังไม่ยอมอยู่บ้านอีก ฮึก"

        "อืม เหมือนกันเลย พี่เอมิยะ กลับมาซะทีสิครับ"

        "นี่ ยัยโมเอะ เรามา...ทำกันไม"

        "ทำอะไร"

        "ก็..."

        ผมเห็นลางๆว่าเมงุจูบผม ด้วยความที่ผมเองก็อยากอยู่แล้วเลยเผลอจูบตอบไป แล้วก็...

    {เอมิยะ}

        วันนี้ผมรีบทำงานให้เสร็จแล้วก็กลับบ้านเลย เพราะรีเอะรออยู่เจอเจ้าทาคามิพอดี มันขอติดรถไปด้วย มันบอกว่าเมงุอยู่ที่บ้านผม แย่จัง แค่ตัวเล็กกวนรีเอะก็แย่แล้ว แต่นี้ยังเมงุอีก แย่จัง

         พอมาถึงบ้าน เปิดประตูเข้าไปก็เจอกับกองขวดเบียร์กองอยู่เต็มไปหมด พอไปที่ห้องนั่งเล่นผมก็ถึงกับช็อก เพราะ...

        "อืม อย่าเลียหูเขาสิ เมงุ"

        "ย้าาา ตัวก็อย่าเลียอกเขาสิ"

        "ก็มัน...เมี้ยววว"

        "หยุดดดดดดด" ไอ้ทาคามิพุ่งเข้าไปเอาตัวเมงุออกมาจากรีเอะแล้วกอดเอาไว้

        "ทำบ้าไรเนี่ย เจ้าไพร่"

        "แล้วเจ้าหญิงทำอะไรล่ะครับ" เพียะ

        "เจ็บนะ ตีเขาทำไมเจ้าไพร่นี่"

        "หึหึหึ เดียวเจ้าไพร่จะทำให้เรียกราชาให้ดู กลับก่อนนะเว้ย เอมิยะ"

        "เออ"

        ทาคามิออกไปแล้ว ผมเดินไปหารีเอะ เจ้าตัวค่อยๆคลานเข้ามาหาผมแล้วกอดขาผม เห็นตาเยิ้มแล้วผมก็หายโกรธเลยล่ะ เปลี่ยนเป็นลงโทษบนเตียงล่ะกัน แต่พอจะเข้าห้อง รีเอะก็กระตุกเสื้อผม

        "รุนะอยู่ห้องนี้ ไปห้องข้างๆสิครับ"

        "เจ้าตัวแสบ เดี๋ยวจะเอาให้ไปทำงานไม่ไหวเลย"

        "ก็เร็วๆสิครับ เมี้ยววว"

        พอถึงห้องไม่ต้องพูดถึงผมถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรีบร้อน ส่วนรีเอะรายนั้นเข้าถอดกพร้อมกับเมงุไปตั้งนานแล้ว เพราะงั้นตอนนี้ผมมีหน้าที่แค่ลบลบรอยของเมงุ แล้วก็ลงโทษรีเอะเท่านั้นแหละ

   ( อีกด้านหนึ่ง )

        "อ็า ท่านราชา ฉันขอโทษ ยะ..อย่าแรงสิ อ๊า เมี้ยว"

        "องค์ราชินีอยากยั่วทำไหมล่ะครับ อ่ะ นี่แน่ะ แรงพอไหม"

        "ย๊าาาา เขาเสร็จแล้ว เมี้ยวววว"

        ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล สำหรับบ้านสองหลังที่แสนอบอุ่น(และเร้าร้อน) 

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

ตอนพิเศษ ตอนนี้คงช่วยแก้ขัดไปได้ก่อนนะครับ 

จริงๆแล้วอยากให้ไคโตะกดมาริเลยเหมือนกัน แต่ว่าเรื่องมันจะจบเร็วไป อยากให้เรื่องนี้อยู่ต่ออีกซัก5-6ตอน หรือมีใครอยากให้จบเร็วครับ

จะพยายามมาลงให้บ่อยเหมือนเดิมนะครับ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-แถมให้อีกตอนพิเศษ]8-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 08-09-2012 18:28:23

อั๊กกกก เลือดทะลักกับตอนพิเศษ  :jul1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-แถมให้อีกตอนพิเศษ]8-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 08-09-2012 18:57:16

จัดหนักกันไปเลยทีเดียว

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-แถมให้อีกตอนพิเศษ]8-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 08-09-2012 19:21:49

ง่า คิดถึงแมวราชินี

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-แถมให้อีกตอนพิเศษ]8-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 08-09-2012 19:53:53

 :haun4: ไม่มีคำบรรยาย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-แถมให้อีกตอนพิเศษ]8-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 08-09-2012 20:55:14

 อ๊ากกกก :laugh: มาทีเลือดท่วมจอ  :jul1:
น่ารักดีอ่ะ แต่คู่ 3P ก็อยากอ่านอ่ะ  :เฮ้อ: 

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-แถมให้อีกตอนพิเศษ]8-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 08-09-2012 22:15:44

   หือ. . . ท่านราชินีนี่ช่างหาเรื่องจริงๆ
   แต่เป็นแมวต้องอยู่แต่บ้านนี่ก็น่าสงสารนะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-แถมให้อีกตอนพิเศษ]8-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 08-09-2012 22:30:02

 :haun4: บวกเป็ด

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 08-09-2012 22:41:20

ไคโตะจะทนไม่ไหวแล้วนะมาริจัง รอตอนต่อไปจ้า

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-แถมให้อีกตอนพิเศษ]8-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: benzbent ที่ 08-09-2012 23:58:09

ไม่ได้เข้าเล้าซะนาน ^^
สองคู่นี้ยังเร่าร้อนเหมือนเดิม

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-แถมให้อีกตอนพิเศษ]8-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 09-09-2012 00:12:00

หุหุ ชอบมากเลยคะแมวราชินี

แต่อยากให้พี่ไคโตะเปิด ซิง น้องซักที (เริ่มหื่นละ 55)

รอตอนหลักนะคะ สู้ๆจ๊ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-แถมให้อีกตอนพิเศษ]8-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: hello_lovestory ที่ 09-09-2012 00:39:06

พี่ไคโตะ กับ น้อง มาริ  :z2: :-[

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-แถมให้อีกตอนพิเศษ]8-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: sukaz ที่ 09-09-2012 17:07:42

ตอนพิเศษช่างเราร้อนยิ่งนัก  :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-แถมให้อีกตอนพิเศษ]8-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 09-09-2012 20:21:37

รอตอนต่อไปค่ะ

น่ารักอ่ะ อิอิ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 12-09-2012 22:30:18

                                บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว
                   ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ
                                       ( ไคโตะ - มาริ )

       เช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมาโดยมีพี่ชายกอดผมเอาไว้ ผมรู้สึกแปลกใจที่ตัวเองตื่นก่อนผมจึงมองไปที่นาฬิกาหัวเตียง อืม ยังเช้ามืดอยู่นี่เอง แต่เพราะผมขยับตัวทำให้พี่ไคโตะตื่น

       "ตื่นนานแล้วหรอครับ"พี่ชายถามแล้วจูบที่หน้าผากผม

       "เพิ่งตื่นเมื่อกี้เองครับ" ว้า อายจัง

       "งั้นลุกไปอาบน้ำนะครับ ผมจะลงไปทำอาหารเช้าให้"

       "ครับ"

       พี่ชายลุกไปหยิบผ้าขนหนูมาให้ผม แล้วเดินสะบัดหางอย่างอารมณ์ดีออกไปนอกห้อง ผมก็อารมณดีเหมือนกัน แต่พี่ชายจะอารมณ์ดีเรื่องเดียวกับผมหรือป่าวนะ...ดีใจที่พี่ชายกอดทั้งคืน

       ระหว่างอาบน้ำผมมองไปที่กระจกบานใหญ่ในห้องน้ำก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย เพราะที่คอผมมันมีรอยอะไรไม่รู้แดงตั้ง4-5จุดอ่ะ เราโดนอะไรนะ ผิวยิ่งขาวซีดอยู่ พอโดนแล้วมันแดงชัดเลยอ่ะ เมื่อวานยังไม่มีเลย ส่วนเมื่อคืนก็...แค่จูบพี่ชายเองนี่(-///-) 

        ไม่น่าคิดเลย น่าอายที่สุด ยิ่งมองหน้าตัวเองในกระจกตอนนี้มันแดงมากเลยอ่ะ แล้ว..แล้วปากพี่ชาย ลิ้นแล้วก็หวานมาก เร้าร้อนจนผมยังรู้สึกอยู่เลย อ้าาาา เลิกคิดอาบน้ำดีกว่า 

        พอออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นว่าพี่ชายกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ อ๊ะ! ผมยังอยู่ในห้องพี่ชายอยู่เลยนี่นา เหมือนพี่ชายยังไม่รู้ว่าผมออกมาจากห้องน้ำ เขาก็เลยถอดกางเกงต่อ ส่วนผมอ่ะ ค้างเลยอ่ะ ไมพี่ชายเซ็กซี่งี้อ่ะ หุ่นดีมากๆเลยมีซิกแพ็กด้วย อ๊ะ! ว้าๆๆๆๆ อย่าเพิ่งถอดกางเกงในนะ

        "พี่ชายยยย"

        "อ๊ะ! มะ..มีอะไรครับ แล้วออกมาเมื่อไรครับ"

        ก็ตั้งแต่พี่ถอดเสื้อ ถ้าผมบอกไปอย่างนี้พี่ชายต้องหาว่าผมลามกแน่ๆเลย 

        "เพิ่งออกมาเมื่อกี้นี้เองครับ ผะ...ผมไปที่ห้องก่อนนะครับ"

        "ข้าวเช้าเตรียมไว้ให้แล้วนะครับ ทานก่อนได้เลย"

        "ครับ"

        ......แต่งตัวดีกว่า พอลงมาด้านล่างกลิ่นอาหารก็ลอยออกมาจากในครัว วันนี้มีปลาทอดกะสลัดผัก แล้วก็น้ำผลไม้ เป็นอาหารง่ายแต่พอพี่ชายทำแล้วมันน่ากินมากๆเลย แต่ไม่อยากกินคนเดียวอ่ะ ขึ้นไปตามพี่ชายดีกว่า อ๊ะ ลงมาพอดีเลย 

         "ทานข้าวแล้วหรอครับ"

         "ยังครับ รอพี่ชายทานด้วย"

         "ผมบอกว่าให้ทานก่อนไงครับ"

         "ก็ไม่อยากทานคนเดียว"

         "งั้นไปนั่งครับ"

         มื้อเช้าผ่านไปได้ด้วยดี เพราะวันนี้เราตื่นเช้า เลยมีเวลาเหลืออีกนานกว่าจะเข้าเรียน ผมนั่งดูข่าวเช้าโดยที่มีชายนั่งอยู่ข้างหลัง ก็นั่งตักนั้นล่ะ ตอนแรกพี่ชายก็ไม่ยอม แต่ผมเองล่ะที่เป็นคนบังคับ แต่ใครก็ไม่รู้ เอามือมากอดเอวผมเอาไว้ 

         แต่เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เรามาถึงโรงเรียนในเวลาต่อมา ตั้งแต่ที่เข้ามามีแต่คนมองมาที่ผมกับพี่ชาย จนผมรู้สึกอายๆ อยู่ชิซึเนะก็วิ่งเข้าหาผม

         "มาริ แย่แล้วล่ะ"

         "อะไรหรอ"

         "อีกสองวันจะมีงานเจ้าหญิงและเจ้าชายประจำโรงเรียนเราล่ะ แล้ว..แล้ว"

         "แล้วอะไร"

         "มาริกับ...ไคโตะลงชื่อหรอ"

         "ป่าวนะ"

         "ก็นั้นล่ะ มีคนใส่ชื่อทั้งสองคนลงไปนะสิ ที่รู้ก็เพราะผลโหวตของเธอสองคนมันติด1ใน10คนนะสิ"

         "ถึงว่าทำไมมีแต่คนมองเราแปลกๆ"

         "รีบขึ้นห้องเลย ตั้งแต่วันนี้เราไม่มีเรียนนะ เพราะงานนี้เป็นงานใหญ่"

         "ก็พอรู้แต่"

         "เร็วๆ"

         ทุกคนอาจจะงง แต่ผมอยากบอกว่างานนี้ใหญ่จริงๆนะครับ ใหญ่รองลงมาจากงานโรงเรียน มันเหมือนงานเทศกาลที่คนในแถบนี้ทุกคนจะเข้ามาในโรงเรียนเราได้ มีซุ้ม บูทเกมส์ อาหาร และอื่นๆ แต่อีเวนท์หลักคือการหาเจ้าหญิงและเจ้าชายประจำโรงเรียน

         โดยภายในสองวันนั้นจะมีการโหวตจากเหล่านักเรียนทั้งหมดเพื่อหาคนที่เป็นที่ชื่นชอบ ฝ่ายชายและหญิง ฝ่ายละสิบคน และทั้งสองฝ่ายจะต้องจับคู่กันเพื่อเข้าแข่งขันกันในวันงาน อนึ่ง ผลโหวตทั้ง10อันดับของทั้งสองฝ่าย สามารถจะขึ้นหรือลงได้จนกว่าจะถึงเย็นวันที่สอง

         และผมก็ขอให้อันดับผมตกลงไปเรื่อยด้วยเถอะ ก็ไม่ได้อยากแข่งนี่นา แต่ว่าทั้งผมและพี่ชายได้อันดับหนึ่งตลอดเลยอ่ะ ไม่มีทีท่าว่าจะตกเลยอ่ะ...ไม่ต้องแปลกใจว่าได้ที่หนึ่งทั้งสองคนได้ไง ก็ผมโดนจัดใส่ในฝ่ายหญิงอ่ะ บ้าที่สุด

        "ผมจะสละสิทธิ์"

        "ไม่ได้นะมาริ งานใหญ่แบบนี้มันเสียมารยาทนะ"

        "แต่ว่ามันยังรู้กันแค่ในโรงเรียนไม่ใช่หรอ"

        "ใครบอก ตอนนี้เข้าโหวตกันได้ทุกคนแล้ว ก็มันลงในเว็ปโรงเรียนนี่นา บุคคลภายนอกสามารถโหวตได้ด้วย"

         "งั้นเราก็....งือ ไม่อยากแข่งเลย"

         "ที่สำคัญคือ บ่ายนี้เขาให้คนที่ติด1ใน10อันดับ ไปแสดงตัวที่หอประชุมอ่ะ แล้วก็ให้แต่งชุดไปให้พร้อมด้วย ส่วนเรื่องคู่ก็คงกับไคโตะนั้นล่ะ"

         "ไม่เอา ไม่ไป"

         "นะๆ มาริ"

         "ก็ได้"

         "มาแล้วชิซึเนะ ชุดมาแล้ว"อากาเนะเข้ามาพอดี

         "งั้นพวกผู้ชายออกไปให้หมดเลย"

         "อ้าว ไรว่ะ ผู้ชายเหมือนกัน"

         "แต่สายตาที่มองมาริมันไม่ได้มองผู้ชาย อย่าหื่นรีบๆออกไปเลย ส่วนพวกผู้หญิงขอแค่หัวหน้าห้องกับเวรห้องวันนี้พอ นอกนั้นออกไป" 

         "ก็ได้ๆ"

         แล้วทุกคนก็ออกไปอากาเนะเอาฉากมากั้นให้ผมแต่งตัว ผมเลยไม่เห็นพี่ชาย แต่ที่สำคัญคือชิซึเนะกำลังถอดเสื้อผ้าผมอยู่

        "หยุดก่อน ชิซึเนะ"

        "เชยๆ อ๊ะ! กรี๊ดดดด รอยอะไรอ่ะที่คอมาริน่ะ"

        "ไม่รู้สิ เช้ามามันก็มีอยู่แล้ว"

        "นี่มันคิสมาร์คแน่เลย ใครทำอ๊ะ"

        "แค่ยุงกัดมากกว่า แต่งตัวกันเถอะ"

        แล้วทั้งสองคนก็ช่วยกันลอกคราบผม เปลี่ยนชุดมันเป็นชุดกระโปรงลูกไม้สีดำ รองเท้าส้นสูงสีดำ(ดีที่ไม่สูงมาก ไม่งั้นผมคงใส่แล้วล้ม) ถุงน่องและถุงมือสีดำ ช่อดอกไม้ที่เป็นกุหลาบสีดำ ดูๆไปก็เหมือนโกทิกโลลิต้า

        แล้วอากาเนะก็เก็บฉากั้นออกไป ทำให้ผมเห็นชุดที่พี่ชายใส่ เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมสามเม็ดโชว์อกกว้าง แล้วทับด้วยเสื้อกักสีดำ กางเกงสามส่วนแต่ขากางเกงถูกทำให้ขาด ใส่คอนแทคเลนส์สีแดงทำให้ดวงตาดูดุดัน หางถูยีให้ฟู 

       "เอาล่ะ ถึงจะเป็นการโชว์ตัวเฉยๆ แต่ฉันอยากให้มีการแสดงด้วย มาริเล่นเป็นเด็กสาวผู้ถูกลักพาตัวโดยมนุษย์หมาป่า ส่วนไคโตะก็เป็นหมาป่านั้นล่ะ ดีที่นายมีหูกะหางอยู่แล้ว แค่ยีๆก็ใชได้ล่ะ แสดงตามบทนี่นะ อ๊ะ มาริใส่นมปลอมด้วย"

        "ทำไมต้องใส่อ่ะ"

        "ใส่ไปเถอะน่า"

       ชิซึเนะยัดนมปลอดที่พอใส่แล้วมันพอดีกับชุดผมและยื่นบทมาให้ ผมรับมาอ่านแล้วยังตกใจนิดๆ แต่ก็เอาเถอะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

       ช่วงบ่ายทุกคนมารวมกันที่หอประชุมใหญ่ คนที่ได้อันดับรองจากหนึ่งลงมาถูกส่งออกไปโชว์ตัวก่อน แล้วพวกผมก็ออกไปเป็นคู่สุดท้าย แต่การโชว์ตัวของพวกผมมันต้องแสดงด้วยตามบท

       ผมวิ่งออกไป ทำทีว่าหนีอะไรบางอย่างอยู่ ทุกคนที่อยู่ในหอประชุมเงียบแล้วมองมาที่ผม พวกที่อยู่บนเวทีตกใจเล็กน้อย ผมหันไปทีคนดูแล้วพูดตามบท

       "ไม่นะ ข้าไม่น่าออกมาจากบ้านตอนกลางคืนเลย ยิ่งตอนนี้คืนพระจันทร์เต็มดวง หมุษย์หมาป่า ช่างน่ากลัวนัก ใครก็ได้ช่วยข้าที อ๊ะ!" 
  
        แล้วผมก็สะดุดล้มตามบท พี่ชายค่อยๆก้าวออกมา มองไปที่คนดูแล้วก็มองไปที่พวกที่อยู่บนเวที ตาตอนนี้ของพี่ชายดูดุมาก น่ากลัวราวกับจะฆ่าคนได้ เขาเดินเข้ามาหาผม ก่อนจะหยุดแล้วตะโกนเสียงดัง

        "พวกเจ้า! ออกไปให้ห่างจากเหยื่อของข้าซะ ไปสิ! "

         พวกที่อยู่บนเวทีหนีเข้าไปที่ด้านหลังเวที ก็เขาไม่รู้นี่ครับว่าจะเล่นอะไรกัน มีแค่พวกผมที่รู้เขาก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา ตอนนี้พี่ชายเขามาใกล้ๆผม จับคางผมให้มองสบตากับเขา

        "สาวน้อย เจ้ารู้หรือไม่ ว่าราตรีเป็นราตรีของข้า"

        "ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ ข้าขอร้อง"

        "แต่เจ้าเป็นเหยื่อของข้า และเจ้าก็ช่างงดงามนัก สาวน้อย"

        "ได้โปรดท่าน โปรดปล่อยข้าไป"

        "ข้ามีชื่อ นามของข้าคือ เซน็อต แล้วเจ้าล่ะสาวน้อย"

        "ไม่ ข้ากลัว ปล่อยข้า"

        "มองตาข้าแล้วบอกชื่อเจ้ามา"

        "เอ..เอรีน่า"

        "ช่างไพเราะนัก ข้าขอชิมเจ้าซะนิดนะ เอรีน่า"

        พี่ชายกัดลองมาที่คอของผม ผมรู้สึกว่ามีอะไรไหลอยู่ที่คน คงเป็นเลือดปลอดล่ะมั้ง แล้วพี่ชายก็ผละออกมามองผม 

        "เจ้าช่างหวานนัก แล้วปากสีเบอรี่ของเจ้าล่ะจะหวานหรือป่าว"

        "ไม่นะ อย่า...อืมมมม!"

        จริงๆแล้วฉากนี้ต้องจูบปลอม แต่พี่ชายกลับจูบผมจริงๆ ไม่นะอย่า ลิ้นมัน ผมนอนอยู่กับพื้นเวทีโดยมีพี่ชายคล่อมตัวผมอยู่แล้วจูบ ทำเอาผมหมดแรงเอาดื้อๆเขาผละออก ใช้มือลูบไปบนหน้าผม

        "เจ้าช่างหวานนัก ข้าชักติดใจเจ้าเสียแล้ว ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล ไปกับข้าเถอะสาวน้อย"

        แล้วพี่ชายก็อุ้มผมขึ้น พอมองไปทีคนดูทุกคนกำลังตะลึงหันอยู่ นี่ผมต้องทุเรศมากๆแน่เลย แต่พอการแสดงจบทุกคนกับตบมือให้พวกผม

        "มาริจัง น่ารักที่สุดเลย"

        "พี่ไคโตะ เทที่สุดเลย มากัดหนูสิคะ"

        และเสียงอื่นๆอีกมากมาย แต่ผมกลับไม่ได้ยิ่งอะไรเท่าไรนัก

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*++*+*+*+*+*+*+

เป็นไงบ้างครับตอนนี้ ฉลองก่อนเปิดตัวI-phone5พรุ่งนี้ จริงๆตัวผมเองก็ว่าตอนนี้มันอืดๆ แต่ว่ามันอยู่ในเนื้อเรื่ิองนะครับ

แล้วต่อไป นายน้อยมาริจะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป จะมีทั้งพวกโรคจิต สโตเกอร์ และยากุซ่าเข้ามาเกี่ยวข้อง อ๊ะ แล้วก็บทลงโทษจากพี่ชายด้วย

รออ่านตอนต่อไปนะครับ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 12-09-2012 22:45:45

มาริ ฮ็อตซะแล้ว

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-09-2012 22:58:01

สนุกจังเลย~ มาต่อเรื่อยๆนะคะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 12-09-2012 23:06:39

ต่อไปลำบากแน่พี่ชาย อิอิ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 12-09-2012 23:10:07

ต่อไปมาริจะต้องป๊อปมากยิ่งขึ้น  :L1:
ไคโตะหึงแรงซะด้วย  :เฮ้อ:
จะลงโทษยังไงน้า  :o8:  :-[  :impress2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 12-09-2012 23:40:17

    อะเหอๆๆๆ คอเป็นรอยเลย
    เป็นอาการของการเข้าใกล้แมวตัวใหญ่ยามค่ำคืนหลังจากได้ทำการโปรยเสน่ห์ใส่แมวแล้ว แม้ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 13-09-2012 10:41:53

แอร๊ยยย พี่ชายเล่นนอกบท จูบจริงซะงั้น  :-[

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 13-09-2012 11:04:56

ลำบากแน่พี่ชายยยย 5555

มาริยังคงไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเหมือนเดิม

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: alekung103 ที่ 13-09-2012 17:52:20

เหอๆ มาริ ไร้เดียงสาจริงๆ เลย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 13-09-2012 18:17:37

 :z1: :z1: :z1:
เสร็จแน่

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 13-09-2012 19:41:13

 น่ารักจ๊างงงงงง  :-[
ไคโตะคงวุน่น่าดู :impress2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: benzbent ที่ 13-09-2012 20:11:00

เพิ่งรู้ว่ามาริฮอตมาก  o13

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: sukaz ที่ 14-09-2012 06:56:01

มาริเสร็จแน่  :z1: :z1: :z1: :z1:

จากแมวแปลงร่างเป็นหมาป่าไปซะแล้ว  :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: chin-ruyze ที่ 14-09-2012 11:13:28

หมาป่าแอบหื่น เปลี่ยนจากแมวเป็นหมาป่าไปเล้ยยยย  :m25:
อ่ะ น่าสนใจอ่ะ อิๆ :impress2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: powderje ที่ 14-09-2012 18:58:02

 :z2: รอจ้าๆ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 14-09-2012 21:33:42

กริ๊ดดดดดดดด อยากอ่านบทลงโทษของพี่ชายอ่าาาา

ขอบคุณมากๆๆคะ ชอบอ่ะรักเลย

มาต่อไวไวนะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่3 พี่ชาย...ผมกลัว]12-9-55ต่อแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: hello_lovestory ที่ 16-09-2012 02:34:52

พี่ไคโตะกลายเป็นเจ้าแมวหื่นไปแล้ว

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป]17-5-55
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 17-09-2012 06:21:48

                         บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป
                   ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ
                                       ( ไคโตะ - มาริ )

    หลังจากที่แสดงจบ ก็เป็นการแนะนำตัวซึ่งผมและพี่ชายถูกพวกอากาเนะนำตัวลงมาจากเวทีเสียก่อน เหตุผลคือ ถ้ายังอยู่ต่อจนจบพวกผมจะต้องโดนพวกนักเรียนรุม ส่วนรุมอะไรนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

    และพอกลับมาที่ห้องพวกเพื่อนทั้งชายและหญิงกำลังจัดฉากอะไรซักอย่างอยู่ มันเหมือนยกห้องที่ดูมืดๆ น่ากลัวแต่มีเสน่ห์ กลิ่นไอที่ดูขัดๆอย่างไงไม่รู้ มารู้เอาตอนหลังว่า มันเป็นฉากบ้านของหมาป่านาม เซน็อต หรือก็คือพี่ชายนั้นเอง

    อากาเนะบอกว่า แนะนำตัวทั้งทีจะให้น้อยหน้ากว่าคนอื่นได้ไง แล้วยื่นบทแนะนำตัวให้ผมกะพี่ชายอีกครั้ง อ๊ะ! เอาเข้าไป แล้วผมจะหน้าไปไว้ที่ไหนอ่ะ ผมมองไปทีพี่ชาย เขามองแบบนิ่งๆ ใช่สิก็เมื่อกี้จูบผมซะ....อ้ากกกกก

    "เออ เมื่อกี้จูบจริงหรอไคโตะ"มีเพื่อนคนหนึ่งถาม ฮือออ ตายแน่

    "ก็ในบทมีบทจูบนี่ครับ ผมก็จูบตามบท"

    "กรี๊ดดด ไคโตะ ฉันหมายถึงจูบปลอมๆ แล้วมาริก็เป็นผู้ชายนะ"ชิซึเนะบอก

    "นายน้อยมาริยังไม่ว่าอะไรเลยนี่ครับ แล้วอีกอย่างเราก็จูบกันออกบ่อย"

    "o[]o  o[]o  o[]o o[]o o[]o o[]o"ทุกคน

    "(-///-)"และผม..เดี๋ยวนะ"ไม่ใช่นะครับ พี่ชายพูดอะไรอ่ะครับ"

    "เอาเถอะๆ เรารีบๆดีกว่า เดี๋ยวถ่ายทอดสดไม่ทัน อีก3นาที คิวพวกเรา เร็วๆเข้า"

    "อะไรอ่ะ"

    "มาริไม่รู้หรอ ว่าแนะนำตัววันนี้มันถ่ายทอดสดลงในเว็ปโรงเรียนเราด้วยนะ"

    "ไม่เอาแล้ว ไม่ถ่ายแล้ว" แย่ที่สุดอ่ะ พี่มานะของผมจะเห็นไหมเนี่ย

    "ไม่ได้ สัญญาแล้ว มาริต้องทำ"

    "พี่ชายช่วยด้วยครับ"

    "นายน้อย ต้องรักษาสัญญาสิครับ"ก็ใช่สิ พี่ชายเอาแต่ได้กับได้นี่

    "เอาล่ะ ได้เวลาแล้วเข้าฉากๆ สาม สอง หนึ่ง"

    พี่นั่งอยู่บนโซฟาสีดำตัวใหญ่ โดยมีผมนั่งอยู่ตรงกลางตัวพี่ชายเหมือนเมื่อเช้า แต่คราวนี่ผมต้องนิ่งทำตัวเองให้เหมือนกับตุ๊กตา กล้องตรงหน้าจับภาพพวกผม ทีวีบนกระดานหน้าห้องฉายภาพการแนะนำตัวของคนอื่นๆอยู่บนเวที แล้วโปรเจกเตอร์ขนาดใหญ่ก็เลื่อนลงมาฉากภาพพวกผม แล้วการแสดงก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

    "ราตรีสวัสดิ์ พวกชาวบ้่านทั้งหลาย"พี่ชายกล่าวขึ้น"นามที่ข้าอนุญาติให้พวกเจ้าเรียกคือ เซน็อต แต่สำหรับตุ๊กตาที่น่ารักของข้า ข้าให้เจ้าเรียกเพียง ไคโตะ นามที่แท้จริงแห่งข้า" หลังจากนั้นพี่ชายก็จับคางผมเชยขึ้นให้สบตากับเขา ผมสะบัดน้าหลบเล็กน้อย ทำน้ำตาคลอตามบทแล้วหันหน้าไปที่กล้องเริ่มแนะนำตัวบ้าง

    "ได้โปรดท่านผู้กล้าทั้งหลาย นามที่ข้าเอ่ยกับหมาป่าใช่นามที่แท้จริงของข้าไม่ แต่ข้าจะบอกกับพวกท่าน นามข้านั้ันคือ มาริ ได้โปรดมาช่วยข้าจากปีศาจร้าย"

    "เจ้าคิดว่าจะมีใครมาช่วยเจ้าได้ สาวน้อย อย่านึกว่าข้าไม่รู้ชื่อจริงเจ้า เจ้าเป็นของข้า ไม่ว่าเมื่อไร มาริ สาวน้อยผู้โชคร้าย"

    พี่ชายค่อยๆโน้มหน้าลงมา เพื่อจูบผมแต่ผมเอามือบังเอาไว้เสียก่อน

    "อย่านะ ท่านเซน็อต"

    "ข้าให้เจ้าเรียกข้าว่าอะไร!" พี่ชายตะโกนเสียงดัง

    "ไค...ไคโตะ ท่านไคโตะ"

    "ดีมาก สาวน้อย"

    "อืมมมมม"

    แล้วประกบจูบผมอีกครั้ง ว้าาาาา แย่แล้วๆๆๆ เขาเห็นกันหมดเลย ไม่เอานะ พอแล้ว แต่ถึงผมจะทั้งทุบ ทั้งพลักแต่พี่ชายกลับไม่สนใจ นี่มันเหมือนกับเมื่อคืนเลยนี่นา อ๊ะ ลิ้นมัน...เข้ามาแล้ว ย้าาาา อย่านะ หายใจ   หายใจไม่ออก

    แล้วพี่ชายก็อุ้มผมขึ้นนั่งคล่อมบนตัก ทำให้ผมหันหลังให้กล้อง ค่อยๆรูดซิปที่หลังผมจนเห็นหลังขาวที่ตัดกับผ้าสีดำของผม แล้วเอามือลูบไปมา ไม่เอานะพอแล้ว แต่ผมก็ไม่มีแรงพอจะปฏิเสษ ซ้ำร้ายเพราะหน้าพี่ชายอยู่ตรงคอพอดี เขาเลยงับไปที่คอของผม แล้วมองผ่านคอผมไปที่กล้อง

    "เจ้าเป็นของข้า ใครที่เข้ามาใกล้เจ้า ข้าจะจัดการมันให้หมด"

    แล้วม่านก็ปิดลงบังผมกับพี่ชายเอาไว้ อากาเนะบอกคัตจบการแสดง ชิซึเนะเปิดม่านแต่ผมก็ยังหมดแรงอยู่บนตักของพี่ชาย ทำไมพี่ชายถึงได้ทำแบบนี้นะ พอเริ่มได้สติผมมองไปที่เพื่อนๆ พวกผู้หญิงกำลังมองมาที่พี่ไคโตะตาเป็นประกาย และพวกผู้ชาย...เขาเอามือกุมเป้าไว้ทำไมอ่ะ (- + -?)

    "หยุดหื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ เรื่องจูบจริงต้องเป็นความลับในห้ิงเรา ทุกคนเข้าใจนะ ถ้ามีใครเอาไปบอกนักข้าวโรงเรียนล่ะก็ตาย"อากาเนะบอก

    "แล้วเรื่องจูบบนเวทีล่ะ"หัวหน้าห้องถาม

    "เรื่องนั้นก็บอกเขาไปสิว่าคงตาฝาด ถ้าเรายื่นยังอย่างนี้บ่อยๆทุกคนก็เชื่อไปเองล่ะ"

    "เอาล่ะๆ แยกย้ายกันเก็บฉาก มาริ ไคโตะมาเปลี่ยนเสื้อผ้า"ชิซึเนะบอก

    อากาเนะเอาฉากกั้นมาวางเหมือนเดิม ผมค่อยๆเปลี่ยนเสื้อผ้าเนื่องจากว่าชุดที่ผมใส่อยู่มันค่อนข้างจะถอดยากเพราะมันพอดีตัวผม แต่ทำไมเวลาใส่มันง่ายจังนะ ผมได้ยินเสียงจากอีกฝั่ง พี่ชายคงเปลี่ยนเสร็จแล้ว

    "นี่พวกนาย! ไปเก็บของสิ มาแอบดูมาริทำไม เดี๋ยวๆนายตายแน่" เสียงอากาเนะดังจากข้างนอก

    ผมรีบเปลี่ยนชุดให้เร็วกว่าเดิม แย่ที่สุด ทำไมพวกเขาต้องแอบดูผมด้วยอ่ะ พอเปลี่ยนเสร็จ ผมค่อยๆแอบมองข้างนอกว่าเขาทำอะไรกันอยู่ ทุกคนนั่งประจำที่ของตัวเอง พี่ชายยืนอยู่หน้าฉากกั้นของผม ดูสีหน้าแล้วคงโกรษอยู่ เขาสะบัดหางไปมาเร็วๆเหมือนระบายอารมณ์

    ผมก้าวออกมา พี่ชายมองผมแปลกๆ พวกผู้ชายในห้องก็ด้วย สายตาพวกเขาเหมือน...สายตาที่พี่ไคโตะมองตอนเป็นหมาป่า ผมมองกลับมาที่ตัวเอง อ๊ะ นี่ผมใส่ชุดนักเรียนหญิงอยู่นี่นา แล้วมาได้ไงผมใส่โดยไม่รู้ตัวเลยหรอเนี่ย

   "ชิซึเนะ ชุดเราอยู่ไหน แล้วเอาชุดนี่ให้เราใส่ได้ไงอ่ะ"ผมหันไปถาม

   "ขอโทษนะ แต่เอาทำน้ำหกใส่อ่ะ ชุดเลยส่งไปซักอยู่ เพราะงั้นใส่ชุดนี่ไปก่อนนะ"

   สุดท้ายผมเลยต้องนั่งอยู่ที่ห้องโดยใส่ชุดนั้น หลังจากการแนะนำตัวรู้สึกจะมีคนจากห้องอื่นมาที่ห้องของผมมากมาย ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง แต่ทุกคนในห้องก็ช่วยกัน กันเอาไว้ไม่ให้เข้ามาจนสุดท้ายพวกเขาก็กลับไปกันเอง

   ผมได้โอกาศจึงไปเข้าห้องน้ำ ไปคนเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอกมั่ง แค่แปบเดียวเอง เฮ้อ~ ดีที่ไม่มีคนอยู่ ผมรีบเข้าไปแล้วออกมา แต่ว่ามีเสียงขัดขึ้นมา พอหันไป แย่แล้ว มากันตั้งสามคนเลยหรอ ไม่อยากเจอใครเลยแท้ๆ

   "ว่าไงสาวน้อย ไม่รู้หรือจ๊ะว่านี่มันห้องน้ำชาย"หนึ่งในนั้นพูดขึ้น

   "ก็ผมเป็นผู้ชายนี่นา"

   "ก็ชุดที่ใส่มันไม่ใช่ผู้ชายนี่ เอ๋! เดี๋ยวก่อนนะ เธอใช่ เอรีน่าจังหรือป่าว"

   "โอโห้ โชคดีชิป จัเการเลยดีกว่า"

   "เดี๋ยว กรูก่อน"

   "หยุดนะ จะทำอะไรนะ ปล่อยนะ!"

    พวกเขาพุ่งเขามาหาผม สองคนในนั้นเขามาล็อกแขนผมเอาไว้ ส่วนอีกคนนั้นดูเหมือนเขาจะเป็นหัวหน้าเพราะสั่งทั้งสองคนนี่ได้ ผมต้องจัดการเขาก่อน พอเขาเดินเข้ามา ผมใช่แรงยึดจากทั้งสองคน กระโดดเท้าทั้งสองข้าง และทีบไปที่เจ้าหัวโจกนั้นจนเขาล้อม

    ได้ผล ทั้งสองคนที่เหลือตกใจเล็กน้อย ผมใช่โอกาศตอนนั้น ขัดเท้าคนทางซ้ายมือจนเขาล้มไปอีกคน และใช่จังหวะต่อมาพลิกมืออีกคนไปด้านหลังจนเขาร้อง โอ็ย! แล้วขัดขาให้เขาล้มไปอีกคน แต่เพราะผมไม่ทันได้ระวังตัว เจ้าหัวโจกมาจากไหนไม่รู้ แล้วมันก็ต่อยมาที่ท้องผม ผมจุกจนล้ม

    "ฤทธิ์มาดีนัก อยู่เฉยๆนะแหละดีแล้ว"

     เขาพูด แล้วลงมาคร่อมตัวผมไว้ ซุกไซ้อยู่ที่คอผม น่าขยะแขยงที่สุด ไม่นะ ถึงผมจะอยากขัดขืนอย่างไงแต่ก็ไม่มีแรงเลย มันเจ็บ เจ็บเหลือเกิน ซ้ำร้าย เจ้าสองคนที่เหลือเข้ามาล็อกแขนขาผมทั้งหมดจนขยับแทบไม่ได้ 

    ไม่นะ พี่ชายช่วยด้วย ช่วยผมด้วย ผมกลัวผมสัญญา ว่าจะไม่มาคนเดียวอีกแล้ว ช่วยด้วยครับ

                     " พี่ชาย "

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+

ตัดชับๆๆๆๆ :m20:

ฮ่าๆๆๆ ให้ทุกคนลุ้นว่ามาริจะเป็นไงต่อไป ตอนหน้าพี่ชายคงมาไม่ทันและมาริก็คง...

เรื่องราวเริ่มเลวร้าย พี่ชายโมโหมากจนกักมาริเอาไว้แต่ในห้อง สั่งสอนร่างกายของมาริจนไม่อาจขัดคำสั่งพี่ชายได้ ไม่ว่าเช้า กลางวัน เย็น ถ้าไม่ได้รับอนุญาติจะไม่สามารถออกจากห้องได้เลย :haun4:  :m25:

....ที่พูดมาผมล้อเล่นนะครับ (หรือมีใครอยากให้เป็นแบบนี้)

         รอติดตามตอนต่อไปนะครับ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป]17-5-55
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 17-09-2012 06:33:56

แต่เราอยากให้เป็นจริงนะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป]17-5-55
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 17-09-2012 06:45:21

     อ้าว ได้เรื่องละสิ
     คุณพี่ไคโตะง่า ทำให้น้องเค้าดูน่ารักน่ากินขนาดนี้แล้วก็มาช่วยด้วยสิน้าาาา

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-09-2012 08:40:12

มาริจังแย่แล้ว!ไคโตะอยู่หนายยย~รีบมาช่วยมาริเร็ว

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป]17-5-55
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 17-09-2012 08:55:43

พี่ไคโตะมาเร็วๆๆ  :z3:
น้องมาริจะเสียเอกราชแล้ว  :serius2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป]17-5-55
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 17-09-2012 10:07:12

มาริแย่แล้ว

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป]17-5-55
เริ่มหัวข้อโดย: alekung103 ที่ 17-09-2012 10:34:38

แหม ไม่ยอมเชื่อพี่ชาย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป]17-5-55
เริ่มหัวข้อโดย: powderje ที่ 17-09-2012 13:32:21

ตัดได้ค้างมากกกกก :a5: :o
มาต่อไวๆเลย ชอบมาแล้วก็หาย รู้มั้ยเค้าค้างนะ :m17:
จงมาบ่อยๆ มาไวๆ มาไวๆ :oni3:
ฮิฮิ อยากให้ไม่ได้ออกจากห้องเลย ทั้งวันทั้งคืนเลยจะดีมาก  o14 :interest:


ปล.รีบๆมานะ อยากเห็นพี่ไคโตะลงโทษแบบไหนขอขั้นรุนแรง :oni2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป]17-5-55
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 17-09-2012 14:06:11

อ๊ากกกก พี่ชายมาช่วยมาริด้วย  :serius2:

เพราะไคโตะแท้ๆเลย ทำให้ใครๆก็จ้องจะงาบมาริ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป]17-5-55
เริ่มหัวข้อโดย: hello_lovestory ที่ 18-09-2012 01:39:31

พี่ไคโตะไปช่วยมาริเร็วเข้าเดี๋ยวไม่ทันนะ :z10: :z10:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป]17-5-55
เริ่มหัวข้อโดย: chin-ruyze ที่ 18-09-2012 11:53:34

แน่ะ มีตัดฉับ :a5:
แกล้งกันนี่นา ไม่ยอมๆๆ :serius2:
มาต่อเดี๋ยวนี้นะๆๆ  :angry2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป]17-5-55
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 18-09-2012 14:31:15

ที่พิมตอนท้ายอยากให้เป็นจริงอะ  :haun4:
ไคโตะต้องมาช่วยมาริทันแน่นอน  :call: :call:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป]17-5-55
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 18-09-2012 21:04:30

ม่ายยยยยยยยยยยยยย ตัดได้ทำร้ายจิตฝจมากกกกกกกกกกกกกกกกกก

มาต่ออออออออออออออออ ด่วนนนนนนนนนนนน

แง หนูมาริจะเป็นไงต่อเนี่ย

พี่ชายมาช่วยเร็วๆ -0- รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่4 เมื่อความสงบสุขของผมเลือนหายไป]17-5-55
เริ่มหัวข้อโดย: benzbent ที่ 18-09-2012 23:01:13

ตัดฉับๆเลยอ่ะ ค้างงงง

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย]19-5-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 19-09-2012 22:12:41

                           บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย
                   ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ
                                       ( ไคโตะ - มาริ )

    ไม่นะ พี่ชายช่วยด้วย ช่วยผมด้วย ผมกลัวผมสัญญา ว่าจะไม่มาคนเดียวอีกแล้ว ช่วยด้วยครับ

                     " พี่ชาย "

    เหมือนอ้อนวอนกับสายลม พวกเขาบีบข้อมือจนเจ็บไปหมด เจ้าหัวโจก ล้วงมือเข้าไปใต้กระโปร่งผมแล้วค่อยๆรูดกางเกงในผมลง ผมทั้งถีบทั้งดิ้นแต่ว่ามันกลับทำให้ผมแย่ลง เพราะเขาต่อยท้องผมซ้ำอีกรอบ แล้วอ้าขาผมออก เหมือนกับเขาจะจัดการมันให้เสร็จๆไป

   เขาลงมาไซ้คอผมอีกครั้ง ผมได้ยินเสียงรูดซิปและเหมือนมีอะไรซักอย่างพยายามแทรกตัวผมเข้ามาในตัวผม ไม่นะ อย่า

   "ปล่อยผมนะ ปล่อย"

   "อยู่นิ่งๆสิ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว"

   "อย่าาาาาาาาา"
  
  ปึง!

   มีคนกระแทกประตูเข้ามา พี่ชายนั้นเอง ดีจังที่พี่ชายมาแต่ว่าสภาพผมตอนนี้ผมไม่น่าดูเลย อย่ามองนะครับ แล้วสองคนที่จับแขนผมอยู่ก็ปล่อยมือออก เขาวิ่งเข้าไปต่อยพี่ชาย แต่พี่ชายหลบได้แล้วสกัดขาล้มไปคนหนึ่งแล้วจับแขนอีกบิดไปข้างหลังจนได้ยินเสียงดังกร็อบ แล้วถีบซ้ำจนล้มลงไป

  เดินไปหาอีกคนที่ล้มอยู่ก่อนหน้านั้น ใช่เท้าเขี่ยอีกฝ่ายให้นอนหงายแล้วเตะไปที่ท้องหลายครั้ง แล้วกระทืบที่ขาอย่างแรงจนได้ยินเสียงดังกร็อบอีกครั้ง แล้วเดินมาหาผม เจ้าหัวโจกลุกขึ้นแล้วเอามีดออกมา พุ่งเข้าไม่หาพี่ชาย ไม่นะ

  แต่พี่ชายก็หลบได้อีกครั้ง และจับข้อมืออีกฝ่ายบีบอย่างแรงจนอีกฝ่ายปล่อยมีดลง พี่ชายดัดนิ้วของอีกฝ่ายจนมันผิดรูป ทีละนิ้วๆ แล้วปล่อยมือเจ้านั้นล้มลงไปร้องโอดครวญแต่พี่ชายก็ตามเข้าไปแล้วเอามีดจ่อที่คออีกฝ่าย ไม่นะ พอเถอะครับ

   "พี่ชายครับ...ผม..เจ็บ ฮึก"

   "....แกโชคดีที่วันนี้ไม่ตาย แต่ถ้ามายุ่งกับนายน้อยอีก...แกคงไม่ได้กลับบ้านแบบมีชีวิต"พี่ชายพูด

   แล้วเอามีกรีดหน้าเจ้านั้น พี่ชายเข้ามาหาผมค่อยๆอุ้มผมขึ้นแล้วมองมาที่ผมเล็กน้อย หน้าตาตอนนี้ของพี่ชายน่ากลัวมากเลย จนผมไม่กล้ามอง

   "ขอโทษครับ ผมแค่..."

   "เงียบ! ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว!"พี่ชายว่าผม

   "แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร แล้วจะได้เห็นดีกัน"เจ้าหัวโจกพูดขึ้น

   "ช่างแกสิ ไอ้ลูกยากุซ่าติดพ่อ คิดว่าจะทำอะไรฉันได้"

   ผมไม่เคยเห็นพี่ชายเป็นอย่างนี้มาก่อน แต่ผมก็ได้แต่เงียบ พี่ชายพากลับมาที่ห้องทุกคนมองมาที่ผมอย่างตกใจ จนผมมองไปที่กระจกตรงมุมห้องก็เลยรู้ว่า สภาพผมตอนนี้มันดูไม่ได้้เลย คราบน้ำตาเลอะเต็มหน้า เสื้อผ้าก็หลุดหลุ้ย พี่ชายวางผมลงที่เก้าอี้ ใส่กางเกงขาสั้นที่อากาเนะเอามาให้ผม แล้วจัดเสื้อผ้าผมให้เข้าที่

   "เกิดอะไรขึ้นหรอ ไคโตะ"ชิซึเนะวิ่งเข้ามาถาม

   "มีคนจะข่มขืนนายน้อยในห้องน้ำ นี่ถ้าฉันไปช้ากว่านี้ นายน้อยก็คง....มันน่าฆ่านัก"

   "ว้าย! แล้วมันเป็นใคร"ชิซึเนะทำท่าตกใจ

   "อิคุยะ มาซาโตะ ลูกชายของแก็งอิคุยะ"พี่ชายพูดเสียงเรียบ

   "เจ้ายากุซ่านั้น แล้วมาริไปเจอได้ไง ปกติเขาไม่มาในตึกนี่นิ"หัวหน้าห้อง เข้ามาถาม

   "ผมก็ไม่รู้ครับ"

   "..."ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ

   "ฉันจะพานายน้อยมาริกลับ ฝากพวกเธอจัดการที่เหลือด้วย"

   "ได้ ถ้ามีเรื่องอะไรอีก ฉันจะจัดการที่เหลือให้ อย่างไงเธอก็มีพวกเราอยู่นะมาริ"อากาเนะบอก

   "อืม ขอบใจนะ"

   พี่ชายอุ้มผมออกไป ระหว่างที่ออกมาทุกคนในห้องมองผมด้วยความห่วงใย ผมเพิ่งรู้ว่า จริงๆแล้วผมก็เป็นที่รักของเพื่อนๆเหมือนกัน ผมมาถึงบ้านแล้ว พี่ชายวางผมลงบนเตียง แล้วเข้าไปในห้องน้ำ ซักพักก็ออกมาแล้วบอกผมว่าเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว จะลงไปทำอาหารข้างล่าง แล้วออกไป
   
   ผมลุกขึ้น แต่รู้สึกเจ็บที่ท้องเลยต้องค่อยๆถอดเสื้อผ้า พอเดินไปที่ห้องน้ำที่กระจกบานใหญ่ ผมเห็นผมอีกคนที่ต่างจากเมื่อเช้า คอที่แดงกว่าเก่าเพราะถูกคนที่ชื่อมาซาโตะนั้นกัด ข้อมือที่แดงเป็นจ้ำเพราะถูกบีบอย่างแรง บริเวณท้องของผมเป็นรอยแดงจนน่าตกใจ

   และน้ำตาของผมก็ร่วงลงมาอีกครั้ง น่ารังเกียจที่สุด ร่างกายของผมตอนนี้มันแย่มากๆเลย ถูกคนอื่นสัมผัส มันแตกต่างจากที่พี่ชายสัมผัสผม มันน่ารังเกียจ ขยะแขยง จนผมต้องรีบไปที่อ่างอาบน้ำขัดเอารอยบ้าๆนี่ออกไป

   ผมขัดจนเป็นรอยแดงทั้งตัว แล้วล้างด้วยน้ำสะอาดอีกครั้ง จนผมคิดว่าสะอาดพอแล้วผมเลยออกไปที่ห้อง เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนั่งอยู่ที่เตียงอย่างนั้น พี่ชายเรียกผมลงไปกินข้าวหลายรอบแล้วแต่ผม...ยังไม่กล้าลงไปเจอพี่ชาย

    จนเขาเข้ามาพร้อมถาดอาหาร เอามาวางไว้ที่โต๊ะตัวเล็กข้างๆผม แล้วนั่งลงที่เตียงข้างผม เขาลูบหัวผมแต่ผมสะบัดหนี เพราะว่า...ผมรู้สึกว่าความอบอุ่นของพี่ชาย มันไม่ได้เข้ากับผมในตอนนี้ ผมมันน่ารังเกียจ

    "เป็นอะไรครับ นายน้อย"

    "...พี่ชายตอนนี้ตัวผม มันน่ารังเกียจ คนที่อบอุ่นอย่างพี่ชายไม่ควรมายุ่งกับผมเลยครั..."

    พี่ชายประกบปากมาที่ผม ผมพยายามขัดขืนแต่เขากลับตรึงมือผมเอาไว้จนผมโอนอ่อนตาม ค่อยๆล้มลงไปบนเตียง ลิ้นของพี่ชายไล่ไปทั่วปากก่อนจะหยุดที่ลิ้นของผม เกี่ยวรัดไล่ไปเรื่อยๆแล้วผละออกไป แล้วมองมาที่ผม

    "นายน้อย...มาริ มาริฟังพี่นะ"

    "..." ไม่จริง พี่ชายเรียกชื่อผมแค่นี้...ผมก็ดีใจมากเลย

    "สำหรับพี่แล้ว มาริไม่ได้เป็นเจ้านาย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราสบตากัน พี่ก็สัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วว่าต่อไปนี้พี่จะปกป้องคนที่พี่รัก เพราะงั้นอย่าโทษตัวเอง พี่ผิดเองที่ดูแลมาริไม่ดี และทั้งๆที่บอกกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่คิดกับมาริเกินกว่าน้องชายกับเจ้านาย แต่สุดท้ายพี่ก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ตอนที่พี่เห็นมาริโดนเจ้าพวกนั้นมัน...พี่รู้สึกโกรธมาก จนเกือบฆ่าเจ้าพวกนั้นไปแล้วแต่พี่ได้ยินมาริเรียก แค่นั้นพี่ก็ได้สติแทบทำอะไรไม่ถูกพอเห็นมาริกำลังร้องไห้ อ๊ะ ร้องอีกแล้วอย่าร้องสิครับ"

     พี่ชายกอดผม ผมกอดเขาตอบเขาจูบผมอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันดุดันแววตาที่ดูดุแข็งกร้าว แต่ก็อ่อนโยนอยู่ในที

      "รู้ไหมว่า พี่หึงเราแค่ไหน รอยพวกนี้พี่จะลบมันให้หมด"

      จากคอไล่ไปที่ไหล่ ลงไปที่อกไม่ว่าที่ไหนก็ถูกพี่ชายเลียเหมือนทำความสะอาจมีกัดบ้างบางที่แล้วก็มาหยุดที่ยอดอกผม เขากัดเบาๆแต่ว่าแค่นั้นผมก็รู้สึกแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เหมือนอยากถูครอบครองให้มากกว่านี้

      พี่ชายปลดเสื้อผ้าของเราทั้งสองคนออก ทิ้งรอยไว้มากมายบนตัวของผมแต่...ผมก็ดีใจและอยากให้พี่ชายทำมากกว่านี้ แสดงให้ชัดเจนว่าเราเป็นอะไรกัน พี่ชายจับส่วนนั้นของผมลูบไล้มันไปมา

      "อ่ะ..ดีจังครับ รู้สึกดีจัง"

      "และถ้าเป็นคนอื่นล่ะ"

      "ไม่ กับพี่ชายคนเดียว ผมรู้สึกดีกับพี่ชายคนเดียว"

      ผมสัมผัสอะไรบางอย่างที่มันร้อนๆ และมีขนาดใหญ่กว่าผมมาก มันเสียดสีอยู่กับส่วนนั้นของผม แต่เพราะตอนนี้ผมไม่อาจรับรู้อะไรได้อีก รู้อย่างเดียวคือสัมผัสจากพี่ชายไม่ว่าจะจับส่วนไหนผมก็รู้สึกดีไม่หมด จนผมทนต่อไปไม่ไหว

      "พี่ชายผมจะ...ผมจะ....อ่าาา"

      "มาริ มาริ...พี่ก็....อืม"

      นั้นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก็ที่จะหลับในยามราตรี

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

      หลังจากร่างบางปลดปล่อยไปแล้วก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้าแต่เจ้าแมวตัวดีที่ถึงได้ปลดปล่อยไปแล้วเหมือนกันกลับยังไม่หลับ มันยังรู้สึกค้างๆอยู่

      "หลับอีกแล้ว เอาไว้คราวหน้าล่ะกัน วันนี้พอแค่นี่ก่อนแต่คราวหน้าพี่ไม่ยอมจบแค่นี้แน่ๆ วันนี้หลับๆปก่อนนะครับคนดี"

       เจ้าแมวตัวโตลุกขึ้นไปล้างมือแล้วนำผ้ามาเช็ดตัวนายน้อยผู้น่ารัก เพราะเพิ่งผ่านกิจกรรมอันหนักหน่วงมา แล้วลงไปนอนนำผ้าห่มมาคลุมทั้งตัวเองและร่างบาง จากนั้นทั้งสองก็เข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน

         "ผมจะอยู่ข้างๆนะครับ มาริ นายน้อยของผม"

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

  อย่างที่ผมเคยบอกทุกคนไปคือนิยายเรื่องนี้แต่สด ไม่มีสต็อกเพราะงั้นผมจึงเวลาซัก2-3วันมาต่ออีกหนึ่งตอน คือวันแรกพัก วันที่สองเริ่มแต่งถ้าว่างวันที่สองก็เสร็จ วันที่สามถ้าไม่ว่างวันนี้คืิอวันสุดท้าย

  เอาล่ะครับมาพูดถึงตอนนี้กัน ตอนนี้ผมให้มีNcเล็กน้อย เพราะไม่อยากให้ภาคนี้จบไวนัก ตอนหน้ามาริยังลงประกวดเหมือนเดิม แต่จะมีเรื่องอีกไหม ต้องคอยดู ส่วนท่านที่อยากให้ไคโตะกดมาริก็รอก่อนนะครับ กดแน่ไม่ต้องห่วง o13

   ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดครับ  :bye2: ฝันดีครับ :t3:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย]19-5-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 19-09-2012 22:54:08

ดีนะที่ไคโตะมาช่วยทัน

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย]19-5-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 19-09-2012 23:22:37

และแล้วไคโตะก็มาช่วยมาริทัน

ตอนหน้ามาริจะโดนอะไรอีกไหมน้าดูท่าทางคู่กรณีจะจัดการยากนิดหน่อยนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 20-09-2012 01:12:12

หนอย!ไอ้ยากุซ่าบ้า เลวที่สุด!! ดีนะที่ไคโตะมาช่วยมาริได้ทัน

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย]19-5-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sukaz ที่ 20-09-2012 02:33:06

อ๊ายยยยยยยย  :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ไอ้ชั่วช้า สารเลววววว ไอ้ยากุซ่าบร้า :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย]19-5-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 20-09-2012 04:05:04

    เฮ้อ ในที่สุดก็รอดมาได้ อ๊ะ รอดมาหลายทอดด้วยสิ
    เจ้าแมวตัวโตเล่นสารภาพไปแล้วอย่างนี้
    ต่อไปคงได้เห็นมาริมีเงาติดตามเป็นแมวตัวใหญ่แน่ๆ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย]19-5-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 20-09-2012 09:13:01

หึหึ อยากรู้ว่าใครปล่อยมันเข้ามาห๊าาา

มาริก็เกือบไปแล้ว เกินไคโตะมาไม่ทันจะทำยังไง

ฮึียๆๆ จากแมว เป็นหมาป่าไปแล้วว

แถมหื่นด้วย หึหึ มาริไม่รอดแง่ม

ถ้าไม่หลับไปก่อนก็ไม่รอดหรอกเนี้ย

555

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย]19-5-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 20-09-2012 10:17:00

เฮ้อ!!! และแล้ว ไตโตะก็มาช่วยไว้ทัน

ตอนโกรธน่ากลัวมาก แน่จะนะว่าแมวไม่ใช่เสืออ่ะ ฮ่าๆๆ

จะเกิดไรในงานประกวดรอลุ้นจ้าา

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย]19-5-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: powderje ที่ 20-09-2012 10:28:49

 :pighaun: :pighaun: :pighaun:
เวลไคโตะโกรธน่ากลัวมาก :sad4:
รอดูไคโตะกดมาริ :z1: :m3:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย]19-5-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 20-09-2012 11:18:39

ทำไมไม่ตอนมันเลยะละไคโตะ  :angry2:
เฉือดมันเลย  :z6:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย]19-5-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: tonkhaw ที่ 24-09-2012 18:49:16

เรื่องน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก

ตามมาอ่านทีเดียวรวด

อยากได้เเบบไคโตะสักคนอ่ะ ได้ป่าว ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ค

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย]19-5-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 24-09-2012 20:31:01

โอววว เขินแทน มาริน้อยน่ารัก

เกือบละเกือบละ คิคิ

รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย]19-5-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 25-09-2012 01:01:15

สารภาพรักแว้ววววววว รอตอนต่อไปจ้า

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย]19-5-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: morningflower ที่ 25-09-2012 11:08:38

ไคโตะเล่นงานเจ้ายากูซ่านั้นเลยย เอาหนักๆเลยนะ  :m31:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่6 งานวันที่สอง]27-9-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 26-09-2012 23:39:35

                                        บทที่6 งานวันที่สอง
                      ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ
                                            ( ไคโตะ - มาริ )

     เช้าแล้ว ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ตัวเองไม่ได้อยู่ในชุดนอนเหมือนเมื่อคืน แต่กลับอยู่ในชุดนักเรียน พี่ชายคงอาบน้ำให้ผมมั้ง อ๊ะ! เมื่อคืนเราทำเรื่องแบบนั้นกับพี่ชายไปนี่นา น่าอายที่สุดเลย...แต่ว่ารู้สึกดีจัง...ไม่เอาล่ะลงไปข้างล่างดีกว่า

     ลงมาข้างล่างพี่ชายก็อยู่ในชุดนักเรียนแล้วเหมือนกัน กำลังเตรียมโต๊ะอาหารพอดี ผมเลยไปนั่งที่เก้าอี้ที่พี่ชายเลื่อนให้ พี่ชายหันไปหยิบจานข้าวมาวางให้ผม และของตัวเองก่อนจะลงมือทาน

     "พี่ชาย พี่ชายอาบน้ำให้ผมหรอ"

     "ครับ ขอโทษด้วยนะครับ พอดีตื่นมาแล้วเห็นนายน้อยเหงื่อออกเหมือนไม่สบายตัว ผมเลยอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้"

     "ไม่เป็นไรครับ เอาไว้คราวหน้าเราอาบด้วยกันนะครับ"

     "...แล้วแต่ครับ"

     หลังจากทานอาหารเสร็จผมกับพี่ชายก็ไปที่โรงเรียน และก็เหมือนเดิมมีคนมองผมกับพี่ชายมากมาย แต่รู้สึกว่าจะเยอะกว่า แต่ที่สำคัญ...เหมือนพวกเขาจะค่อยๆเขามาล้อมพวกเรา และอยู่ๆเพื่อนๆห้องผมก็เขามาช่วยกันเอาไว้ 

     "ไคโตะ พามาริไปที่ห้องเร็วๆ ก่อนที่พวกเราจะต้านเอาไว้ไม่ไว้"ชิซึเนะบอก

     "ได้" พี่ชายอุ้มผมขึ้น แล้ววิ่งไปที่ห้องเรียน ทุกคนเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้วล็อกห้อง

     "เฮ้อ~ เกือบไป"

     "เกิดอะไรขึ้นหรอครับ หัวหน้าห้อง"ผมถาม เขามองไปทางอากาเนะ แล้วอากาเนะก็เดินไปเปิดทีวีแล้วเชื่อมต่อเน็ต เปิดหน้าเว็ปโรงเรียนเราให้ผมดู อ่าาาา แย่แล้ว มัน...มันเป็นคลิปที่ผมกับพี่แสดงละครไปเมื่อวานนี้นิ แถมมันยังเปิดซ้ำไปซ้ำมาอีก

     "ตั้งแต่ที่ชมรมหนังสือพิมพ์โรงเรียนเอามาลง คะแนนนิยมของมาริก็พุ่งสูงจนไม่มีใครเทียบได้ เพราะงั้นวันนี้ทั้งชมรมหนังสือพิมพ์ ชมรมนักข่าว นักข่าวที่มาจากนอกโรงเรียน รายการทีวี โอตาคุทั้งโรงเรียนเรา และข้างนอก มาหาตัวมาริตั้งแต่เช้า ดีที่หัวหน้าห้องโทรมาบอกก่อน เราเลยมารวมตัวกันทัน"อากาเนะบอก

     "เพราะงั้นเลยช่วยพวกเธอได้ทัน เอาล่ะ นั่งลงนะ เราจะเริ่มแต่วงตัวให้พวกเธอ กำหนดการวันนี้มีการแสดงตอนบ่าย วันนี้มีการแสดงและเริ่มจะคู่วันนี้ เพราะงั้นเลยมีพวกที่ต้องการตัวมาริ และไคโตะเป็นคู่กับตัวเองหลายคน เพราะงั้นอยู่นี่แหละ"ชิซึเนะบอก

     "แต่ฉันไม่อนุญาติ เมื่อวานมาริเพิ่งโดนทำร้ายไป ทุกคนก็เห็นเพราะงั้นฉันไม่อนุญาติมันอันตรายเกินไป"พี่ชายบอก...จริงๆแล้วผมก็กลัวๆอยู่เหมือนกันนะ แต่พอพี่ชายพูดแบบนั้นแล้วทุกคนก็มีสีหน้าสลดลงไปเลย

     "ไม่เป็นไรครับ ผมจะแสดงต่อเพื่อทุกคน"

     "แต่ว่า..."

     "ไคโตะ ฉันขอคุยด้วยหน่อย"

     "...."

     ขณะที่พี่ชายกำลังจะโต้แย้ง ฮาจิก็พูดขึ้นแล้วพาพี่ชายไปที่หลังห้องแล้วคุยอะไรบางอย่าง ผมไม่มีโอกาศได้ยินเพราถูกชิซึเนะพาไปแต่งตัว วันนี้ผมถูกจับแต่งในชุดกระโปรงสั้นสีฟ้าอ่อนเหนือหัวเข่าเล็กน้อย รองเท้าแบบสวมสีฟ้าอีกเช่นกัน เป็นชุดสบายๆแต่สำหรับผมแล้วมันยังแปลกๆอยู่ดี ยิ่งมันสั้นๆแบบนี่ผมเลยรู้สึกกังวลนิดหน่อย

     ผมออกมาจากฉากกั้นแล้วนั่งรอที่โต๊ะเรียน พี่ชายยังไม่ออกมาผมเลยนั่งอ่านบทที่อากาเนะส่งมาให้เล่นแต่อยู่ๆฮาจิก็เข้ามาหาผม

     "นี่ แต่งตัวแบบนี้ไม่รู้สึกแปลกๆบ้างหรือไง"

     "ก็นิดหน่อย ทำไมหรอ"

     "...ระวังตัวหน่อย พวกในห้องมองนายตาเป็นมันแล้ว กระโปรงนายมันเปิดขึ้นมาจะถึงไหนแล้ว"

     "อ๊ะ!" ผมมองไปที่กระโปรง มันเปิดขึ้นมาจนเห็นขาอ่อนผมเลยอ่ะ แย่จังอายๆๆ

     "พวกนายก็อย่าทำให้มาริตกใจสิ"ฮาจิพูด

     "ก็มาริน่ารักนี่นา จริงๆแต่งชุดนักเรียนหญิงมาน่าจะดีกว่า"หนึ่งในนั้นพูดขึ้น

     "อ่่าาาา ไม่เอาล่ะ เลิกพูดเถอะ (>\\\< )( >///<)"น่าอายจัง

     "พวกนายเลิกหื่นเลยนะ เอ้า ไคโตะนี่บท"

     พอพี่ชายออกมารู้สึกว่า ทุกคนจะเงียบกันไปเลย ยกเว้นก็แต่พวกผู้หญิงที่วีดว้าย...รวมถึงผมด้วย วันนี้พี่ชายถูกจับใส่เสื้อเชิ้ตสีครีม ปลดกระดุมสามเม็ดโชว์อก(อีกแล้ว)และกางเกงขาสั้นสีครีมอีกเช่นกัน และเหมือนเดิม คอนแทคเลนส์สีแดงหางยีให้ฟู เขาเดินเข้ามานั่งลงข้างผมปล้วอ่านบท ผมจึงตั้งใจอ่านบทอีกครั้ง

     "นี่ มาริเจ็บหรือป่าว"หัวหน้าห้องถาม

     "อะไรครับ"

     "ก็ที่ท้องมันมีรอยช้ำ" อ๊ะ ผมลืมไปเลย ...มันก็เจ็บนิหน่อยล่ะนะ

     "ไม่เป็นอะไร ไม่ค่อยเจ็บแล้ว" ผมมองไปที่พี่ชาย ตอนนี้สีหน้าของเขาน่ากลัวมากๆเลยยิ่งตาสีแดงยิ่งทำให้น่ากลัวเขาไปอีก

     "ใจเย็น ไคโตะฉันจัดการให้แน่" ฮาจิเขามาจับไหล่พี่ชาย ทำให้เขาสงบลงไปบ้างแล้วจัดการเรื่องอะไรกันนะ

     "เราล่ะ วันนี้เราไม่ลงไปที่ห้องประชุมนะ เพราะว่ามันเสี่ยงเกินไป แล้วอีกอย่างฉากมันไม่พร้อม เอาที่ห้องเหมือนเดิมนี่ล่ะ ถ่ายทอดสดไปเลยเหมือนเดิม โอเค นะ"ชิซึเนะบอก

     ผมนั่งอ่านบทต่อ เพื่อรอเวลา ....บทแบบนี้อีกแล้วหรอ เฮ้อ~~

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

     ช่วงบ่ายแล้วหลังจากที่ พวกเราทานข้าวกันเสร็จก็มีเสียงมาเคาะประตูมากมาย ทั้งเรียกผมเรียกพี่ชาย จนพวกผู้ชายต้องออกไปไล่ ดีที่พวกข้างนอกยอมออกไป พวกเราเลยเริ่มแสดงกันได้ ฉากถูกแต่งเป็นท้องฟ้าสีครามกับท้องทะเลและตัดด้วยผืนทราย

     "เอ้า เข้าฉาก สาม สอง หนึ่ง"

     ผมค่อยๆเดินราวกับว่าอยู่ที่ชายหาด มีลมพัดมาเบาๆ พี่ชายเขามาจากด้านหลังแล้วกอดเอวผมเอาไว้ แล้วกระซิบข้างหูผมเบาๆ

     "เจ้าชอบไม"

     "ก็ชอบ"

     "ข้าขอโทษที่ดูแลเจ้าได้ไม่ดีพอ เพราะข้า...ทำให้เจ้าต้องเจ็บตัว เพราะข้า...เจ้าถึงถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เลวร้าย "

     "ไม่เป็นไร ข้าดีใจที่อย่างน้อย ท่านก็ยังเป็นห่วงข้า"

     "อย่าพูดอย่างนั้น ถ้าข้าไปช้ากว่าเจ้าก็คง..."

     "แต่ตอนนี้ข้าก็ปลอดภัยแล้วนี่"

     "ถ้างั้นอย่าหนีข้าไปไหนอีก เจ้าอาจจะโดนคนข้างนอกทำอันตรายเจ้าอีกแบบนั้น"ผมหันกลับไปเงยหน้ามองพี่ชาย

     "อืม ข้าไม่ต้องการให้ใครมาช่วยข้าอีกแล้ว ข้ามีแค่ท่านแค่นี้ก็พอแล้ว"ผมกอดเขา และเขาก็กอดผมตอบ แล้วดันออกเล็กน้อย ขุกเข่าลงจับมือผม สวมแหวนสีเงินวงเล็กๆที่นิ้วนางข้างซ้าย

    "แต่งงานกับข้า ถึงข้าจะไม่ใช่ชายที่เพียบพร้อม แต่ข้าสัญญาว่า จะรักและดูแลเจ้า ตลอดไป"แล้วจูบลงบนหลังมือผม แค่นั้นผมก็น้ำตาไหลแล้ว คนๆนี้ที่จะมาดูแลผม ตลอดไป

    "ข้ารับ ข้าจะแต่งงานกับท่าน"พี่ชายลุกขึ้นมา สวมกอดผม ผมสบตากับพี่ชาย เขาก้มลงมาเรื่อยๆแล้วเราก็จูบกัน เพียงแต่ครั้งนี้พี่ชายจูบแค่แผ่วเบา แล้วม่านก็ปิดลงมา ชิซึเนะพาผมออกมาจากฉากแล้วเอาฉากห้องมืดมาเปลี่ยน วางโซฟาไว้ตรงกลาง พี่ชายนั่งอยู่ตรงนั้นแล้วม่านก็เปิดออก

    "...เจ้าพวกไพร่! บังอาจมากที่มาทำร้ายคนของข้า ระวังตัวของเจ้าเอาไว้ให้ดี วันนี้เจ้าจะต้องเจอดีแน่ ข้าขอเตือนเจ้า"

     พี่ชายลุกขึ้นออกมา และม่านก็ปิดลงมาพอดี การแสดงผ่านไปได้ด้วยดี เราได้คิวแสดงเป็นชุดสุดท้ายเพราะงั้นเทปที่อัดเอาไว้จึงถูกนำไปส่งในที่ห้องประชุมในเวลาต่อมา ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมารอพี่ชายข้างนอก เรารีบกลับบ้านโดยเร็วตามคำบอกอากาเนะ แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นจากกองทัพนักเรียนได้เลย

     "กรี๊ดดด ไคโตะกอดฉันหน่อย"

     "จูบฉันสิ จูบฉัน"

     "ขอคุยด้วยหน่อยสิมาริ"

     "มาริ ฉันรักเธอ"

     และเสียงอื่นๆอีกมากมาย พี่ชายพยายามกันผมเต็มที แต่อยู่ก็มีผ้ามาปิดจมูกผมเอาไว้แล้วลากผมออกมาจากพี่ชาย แล้วสติผมก็เลือนลาง

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
     
      มารู้สึกตัวอีกที ผมก็เห็นเพดานสีแปลกตาพอจะขยับตัวก็รู้สึกตึงๆที่แขนกับขา มองไปก็เห็นเป็นสายหนังมัดอยู่ นี่ผมโนจับตัวมาอีกแล้วหรอ ไม่นะ น่ากลัว น่ากลัว พี่ชาย...ช่วยผมด้วย

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

เอาไว้แค่นี้ก่อนดีกว่า....ขอเสียงคนอยากอ่านต่อ ซักสองสามเสียง 

แล้วรับรองว่า ตอนต่อไป เด็ดสุด ซู้ดดดดดดดด. จะต่อให้เลยนะครับ o13

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่6 งานวันที่สอง]27-9-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 26-09-2012 23:59:59

ค่้างอ่ะ กำลังสนุกเลย มาริโดนจับไอลูกยากุซ่าแน่เลยอ่ะ ไคโตะรู้รึยังเนี่ยว่ามาริโดนจับ

มาต่อนะคะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่6 งานวันที่สอง]27-9-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 27-09-2012 00:09:54

ขนาดอยู่ท่ามกลางกองทัพคนยังโดน น่าจ๋งจ่าน

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[ภาคสอง-บทที่6 งานวันที่สอง]27-9-55 อัพๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 27-09-2012 00:23:44

เ้อ้ย,,,โดนลักพาตัวซะงั้น

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7ขอบคุณครับที่มาช่วยผมอีกครั้ง พี่ชาย]27-9-55 N
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 27-09-2012 00:30:12

   ขอโทษจากตอนที่แล้ว. เนื่องจากมีคนบอกว่าในจัดการ มาซาโตะซะ แต่เราจะไปจัดการเขาแรงๆทำไม ในเมื่อเขาเป็นชาย งั้นเรามาเติมคำว่า นาย ผสมกับ เอก ให้เขาเป็น นายเอก กันดีกว่า ตอ ลอ เอีย มอ เตรียม กระดาษทิชชู่กับเลือดสำรองเอาไว้ด้วยนะครับ

                          บทที่7 ขอบคุณครับที่มาช่วยผม อีกครั้ง พี่ชาย
                      ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ
                                            ( ไคโตะ - มาริ )

                         ตอนพิเศษ อย่างนายน่ะ อยู่แค่บนเตียงนี่ก็พอแล้ว
                                            ( ฮาจิ - มาซาโตะ )


    "ตื่นแล้วหรอ เจ้าหญิง"

    ผมมองไปตามเสียง มาซาโตะนั้นเอง นี่เขาอีกแล้วหรอ ตอนนี้เขายืนอยู่ห่างจากผมไม่มากนัก ที่มือของเขาถูกเข้าเฝือกเอาไว้ คงเพราะที่ถูกพี่ชายหักนิ้ว ที่หน้ามีผ้าก็อตปิดเอาไว้คงเป็นแผลที่พี่ชายกีดหน้า แต่ที่หน้ากลัวยิ่งกว่าคือ มีคนอีก5-10 อยู่ในห้องนี้ด้วย 

     "ไม่ต้องตกใจไป พวกเขาเป็นลูกน้องพ่อฉันเอง ฉันแค่ให้พวกเขาช่วยจับตัวนายมาแค่นั้นเอง ไม่ต้องกลัวไปหรอกที่นี่ไม่มีใครมาช่วยนายได้ แล้วอีกอย่างพวกเขาไม่ทำอะไรนายหรอก....แต่หลังจากฉันสนุกกับนายเรียบร้อยแล้วก็ไม่แน่"

     มาซาโตะนั่งลงข้างๆผม ลูบมือมาที่แก้มผม น่าขยะแขยง จริงๆแล้วเขาก็เป็นคนที่จัดว่าน่าตาดีมากๆเลย แต่ผมไม่ได้ชอบ...สัมผัสจากคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ชาย เขาขึ้นมาคล่อมผม ผมรู้สึกแปลกใจที่เขาสามารถเท้าแขนไว้ได้โดยที่มือไม่เจ็บ 

      "มือนี่นะหรอ พี่ชายนายหักมันก็จริงแต่เพราะฉันให้หมอที่บ้านฉีดยาชามาให้ เพื่อมาจัดการนายโดยเฉพาะเลยนะ"

      บ้าที่สุด นี่ผมจะไม่มีทางรอดได้เลยหรอ พี่ชาย ช่วยด้วยครับ ...มีเสียงดังจากข้างนอก แล้วมีคนพังประตูเข้ามา พี่ชายนั้นเอง พวกที่อยู่ข้างประตูสองสามคนพุ่งเข้าใส่พี่ชาย แต่พี่ชายก็หลบและจัดการพวกเขาได้อย่างง่ายได้ พวกพี่เหลือหยุดดู และมีอีกคนเดินตามพี่ชายเข้ามา ฮาจินั้นเอง

      "คะ..คุณหนูฮาจิ มาที่นี่ได้ไงครับ"หนึ่งในนั้นพูดขึ้น

      "พวกนายออกไปให้หมด ส่วนมาซาโตะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง ไคโตะไปพาตัวมาริกลับไปซะ"
  
      พี่ชายเดินเข้ามาหาผมปลดสายหนังออก เขายิ้มให้ผมจูบที่หน้าผม แล้วกระซิบข้างหูผม " หลับซะนะครับ คนดี " และอุ้มผมขึ้น ผมหลับตาลงแล้วผิงไหล่กว้างของพี่ชาย ขอบคุณนะครับที่มาช่วยผม อีกครั้ง พี่ชาย

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

( ฮาจิ )

       "ขอบใจมาก ฮาจิ"

       "ไม่เป็นไร ไคโตะ"

       "งั้น...กลับก่อนนะ"

       "...."

       จริงๆแล้ว ก็เสียดายมาริหรอก แต่ถ้าต้องดวลกับไคโตะ ล่ะก็ ขอบายดีกว่า แล้วอีกอย่าง อรื่งเจ้ามาซาโตะก็สำคัญกว่าเยอะ ประตูก็ล็อกแล้ว ลงมือเลยดีกว่า เดินเข้าไปใกล้ๆมันแล้วจะกลัวมะ
 
      "กะ...แกมาได้ไง ฮาจิ"มาซาโตะ ถอยห่างจาผม คงกลัวสินะ

      "ก็ไม่ไงหรอก แค่มาดูพวกตระกลูเล็กทำเรื่องบ้าๆ"พวกตระกลูสาขาย่อยนะ ถ้าตระกลูหลักอย่างฉันสั่งอะไรก็ต้องเชื่อฟังทั้งนั้นล่ะ

      "ว่าใครว่ะ"

      "อ๊ะๆ นายเจ็บตัวอยู่นะ สู้ฉันไม่ได้หรอก แล้วอีกอย่างพ่อนายไม่รู้ใช่ไหม ว่านายแอบพาลูกน้องออกมาก่อเรื่อง ....แล้วเรื่องที่ไม่สุภาพกับฉันอีก"

      "แล้วไงว่ะ กรูโตกว่ามึงแท้ๆ แล้วต้องกลัวมึงทำไม"

      "มันก็แค่อายุ...เอาล่ะ สงสัยต้องสั่งสอนซะหน่อยละ"

      ว่าแล้วก็ผลักมันลงไปกับเตียง ดูมันตกใจมากพยายามลุกขึ้น แต่แขนข้างเดียวจะทำอะไรได้ล่ะ แค่ผมล็อกแขนข้างมันไม่เจ็บเอาไว้ มันก็ขยับไม่ได้ล่ะ น่าขำทั้งที่มันเป็นพี่ผมถึงสองปี แต่ตัวมันกลับเล็กกว่าผมเสียอีก

       แค่ผมกระตุกไม่กี่ที กระดุมเสื้อเชิ้ตของมันก็หลุดออกหมด ผิวมันขาวมากจนผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปกัดเบาๆ มันดิ้นตลอดจดผมต้องกดแขนอีกข้าง ให้มันเจ็บ

       "โอ๊ย เจ็บโว้ย ปล่อยกรูๆ"

       "แค่นี้ยังน้อย เดี๋ยวได้เจ็บกว่านี้แน่"

       "ไอ้สั_ อืมมมม"

       ก่อนที่มันจะพูดอะไรอีก ผมก็จัดการประกบปากผมซะ ใครจะเชื่อว่าคนที่ผ่านเรื่องแบบนี้มามากมายอย่างมันจะมีรสชาติหวานหอมอย่างได้อย่างนี้ ยิ่งคว้านลึกลงไปเท่าไร มันก็เหมือนกับเจอบ่อน้ำหวาน อร่อย หวานหล้ำ ผมหยอกล้อโดยไม่สัมผัสกับลิ้นของมัน จนมันอดไม่ได้ยื่นลิ้นมาให้ผมแต่ผมก็ผละออกมา

       "อยากล่ะสิ"

       "คะ...ฮ้าาา ใครบอกมึง"

       "ก็ลิ้นมึงไง"

        "ไอ้ ...อุบ"

        เก็บเสียงเอาไว้ครางอย่างเดียวเถอะ ระหว่างที่มันกำลังเคลิ้มกับการไล่จับลิ้นผม ผมเลยใช้โอกาศนั้นถอดกางเกงมันออก มันสะบัดหน้าออกแล้วตะโกนด่า แล้วจะไปสนใจทำไมผมก็เลียไปที่อกมันแทนก็ไป ได้ผล หยุดไปเลย นิ่งๆแต่ก็สั่นหน่อยๆ กัดปากเหมือนอดกั้นอะไรไว้

       "บอกมาดิ ว่ามึงอยาก หรือว่าจะให้ทรมานต่อ"

       "ไปตายซะ"

       "หึๆๆ ได้เลย"

       ผมก้มลงไปที่ยอดอกมัน กัดเบาๆแต่ก็ทำให้มันเจ็บได้ แล้วสัมผัสมาซาโตะน้อยของมันไปด้วย จนมันสู้มือผม แต่ดูเหมือนมันจะยังไม่ยอมรับ ทั้งๆร่างกายมันตอบสนองผมขนาดนี้

      "บอกมาสิ ครางออกมา แล้วจะช่วยให้หายทรมาน"ผมกระซิบข้างหูผมเบาๆ

      "....ไม่"

      "เร็วสิ"แล้วก็ขยับมือกระตุ้นมันไปด้วย จนมันอดทนไม่ไหว

      "อืม อืม ขอร้อง....ช่วย ช่วยด้วย"

      "ไม่เอาสิ พูดแบบนี้ดีกว่า"กระซิบบอกอีกฝ่าย

      "ไม่!"

      "งั้นก็ทรมานต่อไป"

      ผมเล้าโลมมาซาโตะหนักขึ้นกว่าเดิม จนอีกฝ่ายดิ้นพล่านด้วยความทรมาน แต่ความสนุกมันไม่ได้หมดแค่นั้น เพราะพอผมสอดนิ้วเข้าไปด้านหลังแทนที่จะมีการขัดขืน แต่อีกฝ่ายกลับตอบรับนิ้วผมอย่างหิวกระหาย จนผมมั่นใจว่า มาซาโตะจะต้องไม่ปฏิเสธอีกแน่ๆ เลยกระซิบบอกข้างหูไปอีกครั้ง

      "พูดสิ"

      "อืมๆ อ่าาา ก็ได้... ได้โปรดช่วยจัดการส่วนที่น่าอายตรงนั้นของ...ฉันด้วย"

      "แก้ไขตรงไหนหรือป่าว ไม่สุภาพเลยนะ ขอดีๆสิ"

      "ได้โปรด...อา..ใส่เข้ามา ใส่ของฮาจิเข้ามาในตัวมาซาโตะ ได้โปรด...อยากได้...ของฮาจิ"

      "ได้เลย"

      ผมแทรกตัวเข้าไปในตัวของมาซาโตะ มันทั้งแน่น ทั้งอึดอัด แต่ก็รู้สึกดีสุดยอด จนผมอดไม่ได้ต้องจูบมาซาโตะอีกรอบ และเผลอแลกลิ้นกับอีกฝ่าย เกี่ยวพันกันอย่างเผลอไผล จนมาซาโตะทนไม่ได้ เขาไปก่อนผมทั้งที่ไม่ได้สัมผัสส่วนนั้น และตามด้วยผม

      "อ่า ไปแล้ว...ฮาจิ อืมมมมมม"

      "อะไรกัน ฉันยังไม่เสร็จเลยนะ"

      "แต่...แต่ว่า ไม่ไหวแล้ว"

      "อย่างนายน่ะ อยู่แค่บนเตียงนี่ก็พอแล้ว"

      "อ๊ะ! อะไรกัน อยู่ดีๆก็ใหญ่ขึ้นมากว่าเดิม"

      " คืนนี้ยังอีกยาวไกล มาซาโตะ "

     กว่าผมจะได้ออกจากบ้านของมาซาโตะก็ตอนเช้าของอีกวัน

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

 สวัสดีครับ ต้องขอโทษด้วยที่หายไปนาน เพราะว่าเราจะแต่ตอนสุด ซู้ดดดดด

ให้ทุกคนได้อ่านกัน คิดว่าอีกสองตอนก็จบภาคนี้แล้วนะครับ

ขอบคุณที่มีสามเสียงที่มาแสดงตนครับ จริงๆกะจะไม่ใช่คำหยาบ อย่างมึงกู แต่เพราะตัวละครทั้งสองมันนิสัยไม่ดีนี่ครับ

ติดตามตอนต่อไปด้วยนะครับ :bye2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7ขอบคุณครับที่มาช่วยผมอีกครั้ง พี่ชาย]27-9-55 N
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 27-09-2012 02:52:21

     ในที่สุดมาริก็รอดมาได้อีกครั้ง
     ถ้ามาอย่างนี้บ่อยๆคุณพี่ชายต้องสติแตกแน่
     แต่ไม่คิดว่าคนนิสัยไม่ดีอย่างมาซาโตะจะโดนรังแกเองนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7ขอบคุณครับที่มาช่วยผมอีกครั้ง พี่ชาย]27-9-55 N
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 27-09-2012 09:56:26

เฮ้อ!! รอดมาได้

ส่วนหมอนั่นโดนฮาจิจัดการแทน  :haun4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7ขอบคุณครับที่มาช่วยผมอีกครั้ง พี่ชาย]27-9-55 N
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 27-09-2012 10:14:39

เย้ ไคโตะมาช่วยทันด้วย

ปรากฎกลายเป็นว่ามาซาโตะโดนฮาจิรังแกแทน 5555+

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7ขอบคุณครับที่มาช่วยผมอีกครั้ง พี่ชาย]27-9-55 N
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 27-09-2012 10:26:33

อืมม มาซาโตะเสร็จฮาจิรึเนี้ย  :a5:
แล้วที่ผ่านมานั้นคืออะไร สงสารมาริจังจะโดนปล้ำตลอด  :เฮ้อ: 

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7ขอบคุณครับที่มาช่วยผมอีกครั้ง พี่ชาย]27-9-55 N
เริ่มหัวข้อโดย: sukaz ที่ 27-09-2012 10:27:55

 :pighaun: :pighaun: โด๊น โดนแล้วล่ะ  โด๊น โดนแล้วล่ะ  โด๊น โดนแล้วล่ะ  :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7ขอบคุณครับที่มาช่วยผมอีกครั้ง พี่ชาย]27-9-55 N
เริ่มหัวข้อโดย: tonkhaw ที่ 27-09-2012 10:28:53

อารายยย มาซาโตะ โดนกดหรอเนี้ย     :pighaun: :pighaun:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7ขอบคุณครับที่มาช่วยผมอีกครั้ง พี่ชาย]27-9-55 N
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 27-09-2012 10:39:49

อยากอ่านอีก

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7ขอบคุณครับที่มาช่วยผมอีกครั้ง พี่ชาย]27-9-55 N
เริ่มหัวข้อโดย: morningflower ที่ 27-09-2012 11:01:04

เบาหน่อยๆ มาซาโตะบาดเจ็บอยู่น๊า
แลดูน่าสงสารพิกล  :z1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-09-2012 11:07:36

ไคโตะมาช่วยมาริอีกครั้ง ส่วนมาซาโตะก็โดนฮาจิจัดการไป

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7ขอบคุณครับที่มาช่วยผมอีกครั้ง พี่ชาย]27-9-55 N
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 27-09-2012 20:39:55

จัดการไปหนึ่งคู่พิเศษ
อยากให้มาริโดนกดบ้างงงง
มาริเกือบโดนไปสองรอบแล้ว
ท่าทางไคโตะคงไม่ทนอีกต่อไป

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7ขอบคุณครับที่มาช่วยผมอีกครั้ง พี่ชาย]27-9-55 N
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 27-09-2012 23:51:59

= w= ตัวโกงโดนจับสอยไปเรียบร้อยยย

รอพี่ไคโตะปลอบใจหนูมาริอยู่นะคะ ขอบคุณคะ 55

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 04-10-2012 18:21:47

       ขอโทษที่มาต่อช้าสุดๆครับ เพราะตอนนี้เขียนแล้วลบ ลบแล้วเขียนอยู่หลายรอบ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา ไปอ่านกันเลยครับ

** ควรเตรียมทิชชู่ กับเลือดสำรอง ** คนที่รอมาตลอดก็คงสมหวัง

  

                          บทที่7 ขอบคุณครับที่มาช่วยผม อีกครั้ง พี่ชาย 
                      ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ
                                                ( ไคโตะ - มาริ )

    ( ไคโตะ )

    ผมพานายน้อยมาริกับมาที่บ้าน ตกใจเล็กน้อยที่คุณมานะอยู่ที่บ้าน เขาเป็นห่วงมาริจนทิ้งงานมาและแค่ได้ยินเสียงของคุณมานะ นายน้อยก็ตื่นขึ้นมาทันใด ผมวางเขาลงที่โซฟา ปล่อยให้นั่งคุยกันกับคุณมานะตามประสาพี่น้อง ส่วนผมก็จัดการเตรียมน้ำชาสมุนไพร ให้ทั้งสองดื่มก่อนจะขอตัวขึ้นไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า

    ผมรู้สึกแย่มากๆเลยที่ทำหน้าที่ ทั้งคนรับใช้ บอดี้การ์ด และพี่ชายไม่ได้เรื่อง เพราะผมเอาแต่คิดเรื่องส่วนตัว จนลืมเรื่องงานไปเสียสนิท ใช่ ผมหึงนายน้อยมาริ หึงมากจนไม่อยากให้ใครหน้าไหนมามอง หรือมาสัมผัส มันไม่ผิดไม่ใช่หรือที่ผมจะ...รู้สึกแบบนี้

     ก็ผมน่ะ เป็นแมวของคุณมาริรักคุณมาริได้แค่คนเดียวนี่นา ถึงจะพยายามห้ามตัวเองแค่ไหนแต่มันก็อดไม่ได้ทุกที การแสดงที่ผ่านมาทั้งสองวันนี้ ผมตั้งใจแสดงมากๆ...ไม่ใช่เพราะอะไร แค่ต้องการให้ทุกคนรู้ ว่าผมเป็นเจ้าของนายน้อย แต่การที่ผมทำแบบนี้ กับยิ่งทำให้มีคนคลุงคลั่งนายน้อยมากยิ่งขึ้นกว่า

     รวมถึงผม ที่หึงเขามากๆแต่ก็พยายามเก็บเอาไว้จนเกือบทำให้นายน้อยถูกข่มขืน เจ้าฮาจิ ทั้งๆที่มันรู้จักกับมาซาโตะ แต่กลับไม่ห้ามตั้งแต่ครั้งแรก มันก็น่านัก แต่ดีที่มันยังช่วยจัดการให้ครั้งนี้ มาซาโตะมันจะเป็นอย่างไงก็ช่างมัน

     คิดอะไรมามากมาย ผมก็ปล่อยให้สายน้ำเย็นไหลผ่านตัวผมไปด้วย และอยู่ก็มีมือแทรกเข้ามากอดเอวผมจากด้านหลัง กลิ่นนี้ผมจำได้ดี กลิ่นหอมของลูกพีชสุก หอมหวาน กลิ่นของนายน้อย

     "นายน้อย เข้ามาได้ไงครับ และคุณมานะ"

     "เปิดประตูเข้ามา พี่มานะกลับไปที่ทำงานแล้ว"เขาพูดแต่ยังกอดผมอยู่ ผมรู้สึกได้ว่านายน้อยไม่ได้ใส่เสื้อ

     "แล้วเสื้อผ้าไปไหน ทำแบบนี้มันไม่ดีนะครับ"

     "...ผมอยาก ให้พี่ชายช่วยลบรอยสกปรกพวกนี้...เหมือนเมื่อวาน"

     "อยากเลยครับ มันไม่ดี...ทำแบบนั้นผมจะ..."ผมหันไปหานายน้อย

     "จะอะไรครับ"ผมมองลงไปที่ผิวขาวเนียน ยิ่งมันกระทบกับแสงไฟยิ่งทำให้ดูน่ากินเข้าไปอีก

     "จะจับกดนายน้อย"

     "จับกด?" เขาพูดและเอียงคอ น่ารักจัง

     "s_x ไงครับ"

     "อ๊ะ!" เขาตกใจจนผลักผมออกห่าง ท่าทางลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเขามากอดผมอีกครั้ง "ถ้าพี่ชายต้องการ ก็ได้นะครับ"

     "สำหรับผมแล้วขึ้นอยู่กับนายน้อย ....มาริ ถ้ามาริต้องการจริงๆต้องบอกพี่สิ พี่ไม่อยากบังคับมารินะ"

     "...ผมอดทนมาตลอด จริงๆแล้วตั้งแต่ที่พี่ชายมาอยู่กับผม ผมพยายามปฏิเสษตัวเองมาตลอดว่า ผมชอบพี่ชาย ตอนแรกผมก็แค่ชอบ แต่ตอนนี้ผม...ผมรักพี่ชายนะครับ และตอนนี้ผมต้องการพี่ชาย อยากให้มีสิ่งยืนยัน ว่าผมเป็นของพี่ชาย และพี่ชายเป็นของผม"

    เขากอดผมแน่น คำอธิบายมากมายพลั้งพลูนออกมา คำพูดจากร่างบาง จากเสียงที่ออกจะติดหวาน ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ จนอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบเขา รสหวานราวกับผลไม้ที่สุกเต็มที่ แทรกอยู่ภายในปากของมาริ กลิ่นลูกพีชจากตัวและเส้นผมยิ่งกระตุ้นอารมณ์ผมยิ่งขึ้น

   สายน้ำที่ไหลผ่านร่างกายของเรา ไม่อาจดับความร้อนในตัวเราสองคนได้เลย ผมพยายามไม่รุนแรงกับมาริ แต่เขากลับเป็นฝ่ายที่เรียกร้องเอง ผมแค่แตะปลายลิ้นเบาๆเพื่อไม่ให้มาริตื่นตกใจแต่เขากลับเกี่ยวพันกับผม เพื่อจะบอกผมว่า มากกว่านี้ก็ได้

   ผมปิดน้ำแล้วพาร่างของเขาไปที่เตียง หยิบผ้าขนหนูเช็ดหัวและร่างกายเขาให้แห้ง เพราะผมกลัวเขาไม่สบาย เพราะกิจกรรมต่อไปนี้ มันอาจทำให้เขาอ่อนแรง และเหนื่อยล้าจนอาจจะไม่สบายได้ แต่แค่การสัมผัสผ่านเนื้อผ้า ส่วนั้นของมาริก็แสดงความต้องการออกมาแล้ว

   " พี่ชาย ได้โปรดเริ่มเถอะครับ"

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

  ( มาริ )

     ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมต้องการพี่ชาย ต้องการไคโตะ แค่พี่ชายสัมผัสผม...ถึงจะแค่ผ่านผ้าผืนบางแต่ผมก็อดไม่ได้จริงๆที่จะพูดออกไปแบบนั้น ก็ร่างกายเปลือยเปล่าของคนที่ผมชอบอยู่ตรงหน้านี่นา แล้วกลิ่นของพี่ชายอีก กลิ่นของเพศชาย

     พี่ชายลุกขึ้นมาแล้วจูบผมอีกครั้ง ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่พี่ชายจูบ เวลาที่เขาใช้ลิ้นของเขาเกี่ยวพันกับผม มาเหมือนเราได้เป็นหนึ่งเดียวกัน แค่นี้ผมก็รู้สึกดีมากๆแล้ว แล้วถ้าพี่ชายเข้ามาล่ะ มันจะรู้สึกดีแค่ไหนกันนะ

     พี่ชายผละออกไปแล้วจูบลงที่หน้าผากผมเบาๆ เลื่อนลงไปที่ต้นคอกัดเบาๆแต่มันคงเป็นรอยเพราะผิวที่ขาวบางของผม ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า รอยแดงๆที่คอผมเกิดขึ้นได้ไง แค่คิดผมก็ดีใจจนแทบร้องไห้แล้ว

     ไม่ว่าส่วนไหนของร่างกายผมพี่ชายก็สำรวจมันจนหมด จนรู้ว่าตรงไหนที่ผมรู้สึกดี มือของพี่ชายกอบกุมส่วนนั้นของผมเอาไว้ ฉุดรั้งผมไปตามจังหวะที่เขาต้องการ จนผมไม่ทันรู้สึกตัวเลยว่า นิ้วของพี่ชายแทรกเข้ามาตอนไหน มันควานไปทั่วถึงแม้มันจะเจ็บตอนแรกแต่พี่ชายก็ค่อยๆเบามือลง จนผมต้องร้องครางออกมา

     ผมรู้สึกเริ่มชินพี่ชายหยุดแล้วเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ใหญ่โตกว่าเข้ามา เจ็บ แต่ผมก็พยายามอดทนเอาไว้ ก็พี่ชายกำลังเข้ามาเป็นส่วยหนึ่งกับผม ถ้าผมร้องตอนนี้...พี่ชายก็จะหยุด แต่ผมห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้เลย

    "เจ็บหรอครับ ผมหยุดก่อนก็ได้นะครับ"

    "อย่าครับ ได้โปรดอย่างหยุดนะครับ" ผมกอดคอพี่ชายเอาไว้ เพื่อบอกเขาว่า อย่าหยุด

    ทุกครั้งที่แทรกตัวเข้ามา มันเจ็บมาก แต่ผมพยายามบอกตัวเองและคิดเสมอว่า อีกไม่นาน ผมและพี่ชายก็จะได้เป็นหนึ่งเองกัน แค่นั้นผมก็ลืมความเจ็บทั้งหมดแล้ว ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อพี่ชายเข้ามาในตัวผมจนหมด

    "ยิ้มอะไรครับ ไม่เจ็บหรอ"

    "นิดหน่อยครับ...แต่ ดีใจที่พี่ชายกับผมเป็น...ของกันและกันมากกว่า"

    "มันยังไม่จบหรอกครับ"

    "อ็ะ!...อย่าเพิ่ง...ขยับสิครับ...อ๊าาาา"

    เหมือนแกล้งยิ่งผมบอกว่าอย่าพี่ชายกลับยิ่งขยับเร็วกว่าเดิม บ้า! แบบนั้นนะมัน มัน อืมมม ทำไมมันโดนตรงที่ผมรู้สึกดีตลอดเลยอ่ะ ถ้ามองตาพี่ชายตอนนี้จะ้ห็นแววตาที่เปลี่ยนไปได้เลย มันดูแข็งกร้าวและ...หื่นกระหายราวกับตอนที่เขาเล่นเป็นหมาป่า

    ผมลูบไปตามใบหน้าของพี่ชาย เขาจับมือผมแล้วจูบลงไปบนมือผม แล้วค่อยๆประสานนิ้วของเราเข้าด้วยกันและกุมมือของเราไว้ด้วยกัน ก่อนจะเริ่มเร่งจังหวะของเรา มีบ้างที่ผมตามไม่ทัน แต่เขาก็ค่อยลดช้าลง ก่อนจะพาผมไปตามจังหวะที่พี่ชายกำหนดอีกครั้ง

   แล้วเขาก็หยุด ค่อยถอดตัวเองออกไป อ๊ะ! ทำไมล่ะครับ หยุดทำไม เขาไปนั่งที่หัวเตียงเอาหมอนพิงไว้ที่หลัง เหมือนกับพี่ชายจะอ่านใจผมได้เขายื่นมือมาให้ผม ผมจับมันเอาไว้เขาดึงผมเข้ามาในท่าที่ผมนั่งตักของพี่ชาย แล้วกระซิบข้างหูผม

   "ลองขยับเองบ้างสิครับ"

   "มะ...ไม่เอา มัน มันน่าอาย ผมทำไม่ได้หรอกครับ"

   "งั้นเราก็หยุดกันแค่นีี้ล่ะกันนะครับ"เหมือนกับบังคับผม แต่ทำไงได้ ผมค่อยนั่งลงบนแก่นกายของพี่ชาย ครั้งนี้มันเหมือนผมรู้สึกถึงส่วนนั้นของพี่ชายได้อย่างชัดเจน และสมจริงจนผมต้องร้องออกมา อย่างตกใจ แต่ดูเหมือนพี่ชายจะไม่ยอมช่วยผมเลย

   "พี่ชายฮะ ช่วยผม...อย่าหยุดสิครับ"เขายิ้ม

   "ลองขยับเองสิครับ"

    มันเหมือนคำสั่ง และผมก็ทำตาม เพียงแต่ครั้งนี้ผมเป็นคนนำ ส่วนนั้นของพี่ชายเข้ามาลึกมากมันเหมือนกับว่าเขามากกว่าเดิมจริงๆ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเพราะผมิยู่ในท่านี้กันแน่ พี่ชายไม่ได้อยุ่นิ่งแล้ว เขาจับเอวผมไปตามที่เขาต้องการ กระแทกเขามาจนในหัวผมขาวโผน คิดอะไรไม่ออก จนผมกำลังจะเสร็จ

   "พี่ชาย ...อืม ไคโตะ มาริ ..อ็า มาริจะเสร็จแล้ว จะไปแล้ว"

   "มาริ พี่ก็..พี่ก็ อ็าาาา"

   "อืมมมม"

   เกมส์รักที่เพิ่งจบไปไม่ได้ทำให้พวกเราอิ่มได้เลย และเราก็เริ่มมันขึ้นอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้งจนกว่าเราจะเติมเต็มกันและกันจนพอ

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

สวัสดีครับ ตอนหน้าจบแล้วนะครับ รอภาคใหม่....3P มีใครอยากอ่านบางครับ

คงมีคนอยากอ่านนะ เพราะรู้สึกเหมือนหายไปหลายคนเลย ผมเลยรู้สึกเหมือนว่า...เราแต่งนิยายได้ไม่ดีพอ ถ้าไงช่วยบอกด้วยครับ คนเขียนเหมือนตังเองมีความผิด TOT

ตอนหน้าตอนจบภาค มีอะไรน่ารักๆมาฝากด้วยนะครับ

   

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: rinia ที่ 04-10-2012 18:39:45

 :3123:
รอจ้า

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 04-10-2012 18:44:29

ในที่สุด,,,,, >///<

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: powderje ที่ 04-10-2012 18:55:53

รอจิๆ 3p ใครจะเคะใครจะเมะ :z1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 04-10-2012 19:37:06

มาริเสร็จพี่ชายซะแล้ว  อ๊าง! รอ 3p คึคึ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: ampmiya^^ ที่ 04-10-2012 20:30:31

รอ รอ 3 พี :z1:
อย่าคิดมากนะค่ะ เราว่าคุณนักเขียนแต่งดีแล้วค่
ชอบมากอ่านตั้งแต่ภาคแรก :กอด1:
แต่เพิ่งแสดงตัวขอโทดนะคับ
แบบเน็ตเต่าอะเลยเม้นไม่ได้

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 04-10-2012 20:43:03

มาริน่ารักจัง
เรียบร้อยโรงเรียนไคโตะแล้ว

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 04-10-2012 22:05:48

     และแล้วแมวแสนดีก็กลายร่างเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์ O_O"

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 04-10-2012 22:10:40

ตอนหน้าจบแล้วเหรอ

ขำมาซาโตะ เสร็จจนได้555

รอตอนต่อไปจ๊ะ

ปล.ที่คนอ่านให้ มันเป็นกฏธรรมชาติน่ะ ด๊อนบีซีเรียล เดี๋ยวเขาก็กลับมา ^^

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 04-10-2012 22:17:04

 :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 04-10-2012 23:41:23

 :pighaun: น่ารักดีอ่ะ รอๆๆๆ 3P จ้า  o18

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 04-10-2012 23:43:44

อยากคะ 3P ชอบๆๆ

หนูมาริโดนจนได้ขอบคุณมากนะคะ

รอตอนต่อไปจ๊ะ จุฟๆ 555  :L2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 04-10-2012 23:46:58

ไคโตะออกคำสั่งกับมาริด้วยอ่ะ ><

ตอนหน้าจบแล้วหรอ คู่3P ใครเป็นเคะอ่ะคนใช่ป่ะแล้วแมวแฝดเป็นเมะหรือป่าวอ่ะ อยากอ่านนะ

คนเขียนเขียนดีแล้วค่ะ ชอบทุกภาคเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ  :กอด1:   :L1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: tonkhaw ที่ 05-10-2012 01:43:43

nc ฉากนี้มาริดูจะใสๆ

3p ขอจัดเต็มสักดอก ป๊าบบบบบบบ


 :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: KARMI ที่ 05-10-2012 02:15:03

คนเขียนอย่ากังวลไปเลยนะคะ :กอด1:

สนุกมากเลย น่ารักมากๆ  :impress2:

เราจะรอตอนต่อไปเสมอนะ  o13

สู้ๆนะคะ  :L2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 05-10-2012 10:47:38

และแล้วก็ :haun4:

รอติดตามความน่ารักตอบจบ

รอเรื่องหน้า 3p  :z1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-10-2012 13:05:01

กรี๊ด~เขินอ่ะ ว่าแต่ภาคต่อไป 3pเหรอ จะเป็นคน2แมว1หรือแมว2คน1กันน้า~ลุ้นๆ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: tame_tin ที่ 05-10-2012 14:30:03

แต่งน่ารักดีค่ะรออ่านตอน3พีด้วยอ่ะ :impress2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: diduek ที่ 07-10-2012 22:37:41

อ่านแต่แรกรวดดดดดดดดดดดดดดดด สนุกมากค่ะ ชอบมากกกก แมวว น่ารักสุดๆเลยโอยยย ชอบริเอะอ่ะๆๆ เปนกำลังใจให้นะคะ แต่งสนุกมากๆ  o13 o13 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 07-10-2012 23:41:42

และแล้วววว ในที่สุดดด
เด็กน้อยมาริก็รุก?เองเลยยยยยย
ชอบค๊า คนแต่งแต่งดีนะคะ เค้าชอบมากเลยน่าาา
สู้ๆอยากเพิ่งท้อ เค้าจะรอ่านเรื่องต่อๆไปค๊า

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 08-10-2012 00:09:44

อ่อก! มาริ  :jul1: So Hot!

ปูเสื่อรอ 3P จ้าาา อิอิ :haun4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: sk2012 ที่ 09-10-2012 17:43:11

รอ 3p 5555+++ o13 o13 :pighaun:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: Pblshinee ที่ 11-10-2012 02:20:33

ชอบทุกคู่เลยให้ตายสิโดยเฉพาะคู่สุดท้าย เลิฟมั่กๆ :m25:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 11-10-2012 10:08:51

มาริช่างร้อนแรง
ฮึฮึ
^^

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: jelatin99 ที่ 12-10-2012 11:19:19

ยังติดตามอ่านอยู่นะคร้าบบ~555 เพียงแต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้าเล้าอ่ะ...
เนื้อเรื่องยังคงสนุกและน่าติดตามอยู่เช่นเดิมฮะ คุณเคย์แต่งได้โอเคแล้วฮะ อ่านแล้วเห็นภาพตามเลย แล้วก็การเขียนที่ระมัดระวังคำผิด ทำให้เนื้อเรื่องไหลลื่นได้ดี อารมณ์คนอ่านก็ไม่สะดุดฮะ
เป็นกำลังใจให้คุณเคย์ต่อไปครับผม...แล้วก็รอ3Pด้วย555

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: anawas ที่ 12-10-2012 17:34:15

ชอบๆ

:catrun:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่7 ของจริงอะไรจริง Nc100%] 4-10-55 ไคโตะxมาริ
เริ่มหัวข้อโดย: tamako ที่ 12-10-2012 22:51:49

+1
ร้อนแรงมากหนูมาริ :haun4:

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัดเต็ม
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 14-10-2012 14:55:35

      ถ้าไงอยากให้ผู้อ่านที่เคารพรักทุกท่าน เข้าYouTube หาคลิปเพลงสองเพลงนี้รอไว้ดูครับ
                             DMP Clazziquai Edition - tell me
                           [VOCALOID IA] Imagination Farest
              ลอกชื่อได้เลยนะครับ. คำเตือน:กรุณาเตรียมทิชชู่กะเลือดสำรองถังใหญ่

                            บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )
                      ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ
                                        ( ไคโตะ - มาริ )

  ( ไคโตะ )

           ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ อืม...ต้องเช้ามืดสิ เพิ่งตีสี่เอง นายน้อ...มาริของผม ยังคงหลับอยู่ด้วยความเหนื่อย ก็เมื่อคืนตั้งห้านี่นา อ๊ะ! แต่ผมแค่สามเองนะ ว่าแล้วก็รู้สึกอยากขึ้นมาอีกแล้ว แต่มาริยังเหนื่อยอยู่เลย เฮ้อ...ทำงานดีกว่า

           ผมค่อยๆอุ้มมาริไปที่โซฟาแทน แล้วเปลี่ยนผ้าปูที่นอน จากนั้นก็พามาริไปที่ห้องน้ำ อาบน้ำล้างตัวให้ มาริยังคงหลับไม่รู้เรื่องต่อไป จนผมเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดนักเรียนของมาริจนเสร็จ จึงเริ่มลงไปทำอาหารข้างล่าง

          ใช้เวลาไม่มากนักผมก็เตรียมทุกอย่างจนเสร็จ จึงขึ้นไปจัดการอาบน้ำแต่งตัวบ้าง แล้วเลยไปที่ห้องของมาริปลุกเขาให้ลงไปกินข้าว มาริยังมีอาการเจ็บที่สะโพกอยู่เล็กน้อยแต่ก็ต้องให้ผมพยุงเดินอยู่

          เมื่อมาถึงที่โต๊ะแล้วผมก็เริ่มนำอาหารทยอยมาเสริฟ วันนี้ผมทำอาหารแบบหนักท้อง เพราะเมื่อคืนมาริเสียพลังงานไปมาก เป็นแฮมเบิร์กราดซอลบาบิคิว กับสลัดแบบที่มาริชอบ และก็น้ำผลไม้ผสมเกลือแร่

          "พี่ชาย ทำไมในน้ำผลไม้มีเกลือแร่ด้วยล่ะครับ"

          "ก็เมื่อคืนเราเสียเหงื่อกันไปเยอะนี่นา พี่เลยผสมลงไปด้วย"

          "อืม ครับ..ทานข้าวกันดีกว่า" มีอายด้วย หน้าแดงเชียว

          อาหารมื้อนี่เป็นมื้อที่ผมมีความสุขมากๆเลยล่ะครับ ผมทานอาหารเสร็จก่อนเพราะจะไปเตรียมกระเป๋ากับรองเท้าให้มาริ แต่อยู่ๆก็มีคนมากดกริ่งแต่เช้า ใครกันนะ

          "สวัสดีครับ อ้าว! อากาเนะ ชิซึเนะ...มาทำอะไร" บอกตรงๆผมไม่ชอบพวกเธอเท่าไรหรอกครับ ก็พวกเธอนี่แหละที่หาเรื่องให้ผมกับมาริต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ตอนที่ผมสืบรู้คนลงชื่อพวกผม เธอก็บอกผมว่า ตอนแรกกะจะแค่แกล้งให้หน้าแตก แต่พอให้พวกผมแสดงเข้าจริงๆแล้วพวกเธอก็กลับขอร้องให้พวกผมแสดงต่อ เหตุเพราะเธอชอบการแสดงของพวกผม

          "คือ...คือว่า วันนี้แสดงวันสุดท้าย แล้ว...แล้วชุดของมาริกะนาย...คือ"

          "เป็นอะไร"ผมถามชิซึเนะ

          "ง่า ก็เรากลัวอ่ะ ไคโตะตอนนี่น่ากลัวมากๆเลย"

          "ชุดพวกนายวันนี้มันแต่งยาก แล้วเราก็ไม่อยากให้ใครเห็นเพราะงั้นขอเข้าไปแต่งตัวพวกนายหน่อย"อากาเนะบอก รู้สึกยัยนี่จะไม่กลัวฉันเลยแฮะ

          "...ก็ได้ เร็วๆล่ะกัน"ผมหลีกให้พวกเธอเข้ามาในบ้าน

          "อ้าว! ชิซึเนะ อากาเนะ มาได้ไง"มาริทัก หงุดหงิดเว้ย เช้าๆแบบนี้แทนที่จะได้อยู่กับมาริสองต่อสอง

          "มาแต่งตัวให้น่ะ ห้องมาริอยู่ไหนนะ"

          "ชั้นสอง"

          "งั้นลุกไปกัน"ชิซึเนะดึงแขนมาริให้ลุกตาม แต่พอมาริลุกก็เซล้มดีที่ผมเข้าไปรับไว้ทัน

          "อ๊ะ! ขอโทษ เป็นอะไรหรอ ฉันแค่ดึงเบาๆเองนะ"

          "เอ่อ..ก็ เจ็บสะโพกนิดหน่อยน่ะ"

          "ไปทำอะไรมาล่ะ"พวกที่โรงเรียนไม่มีใครรู้หรอกครับว่ามาริถูกลักพาตัว มีก็แค่ฮาจิ...ไม่รู้ว่ามันจัดการมาซาโตะอย่างไง พอถูกถามอย่างนั้น มาริก็หน้าแดงขึ้นมาทันที

          "มีรอยแดงที่คออีกแล้ว"ช่างสังเกตนะอากาเนะ

          "อ๊ะ! อย่า บอก นะ ว่าาา มาริได้กะไคโตะแล้วอ่ะ"ชิซึเนะตะโกนขึ้นมา แล้วมามาทางผมสองคน ผมก็เฉยๆนะแต่พอเห็นมาริหน้าแดงแล้วมันก็...ทำเอาเขินไปด้วย

          "อุ๊ยตาย! แล้วแบบนี้มาริจะแสดงต่อไหวหรอ"ชิซึเนะถาม

          "ก็ถ้าบทมันไม่หนักเกินไป เราก็เล่นได้แค่...ปวดเอวนิดหน่อยเอง ( .///.)

          แล้วก็ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดบ้านแตก แล้วชิซึเนะก็พามาริขึ้นไปบนห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมรับชุดผมจากอากาเนะแล้วเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำชั้นล่าง ชุดมันใส่ยากเล็กน้อยแต่พอแต่งเสร็จแล้วก็ทำเอาผมตกใจ นี่มันชุดทักซิโด้สีขาวที่ใช้ในงานแต่งนิ

          ผมรีบออกไปข้างนอกเห็นอากาเนะกำลังถือบทอยู่ ผมรีบแย่งเอามาอ่านแบบผ่านๆ....ครั้งนี้ต้องแย่แน่ๆเพราะเมื่อสองวันก่อนยังไม่ใช่วันงาน แต่วันนี้มันวันงานคนจะมาเยอะมากแน่ๆ ทั้งนักข่าว คนนอก และอื่นๆอีก บทแบบนี้จะไม่ทำให้แตกตื่นกันหรอกนะ

          "ไม่ต้องห่วง พวกเราจ้างบุคลากรไว้กันฝูงชนแล้ว รับรองมาริไม่โดนลากไปไหนอีกแน่ งานนี้ต้องแนบเนียน แล้วก็พอแสดงเสร็จจะมีรถรอรับทั้งสองมาส่งที่บ้านเลย เพื่อกันไม่ให้เกิดความวุ่นวาย"

            พอได้ยินอย่างนั้นผมก็ค่อยรู้สึกโล่งอก จริงอยู่ที่ผมก็ทำเรื่องแบบนี้ได้แต่ใครจะคิดล่ะว่า วันนี้จะต้องทำถึงขนาดนี้ อากาเนะจัดการรายละเอียดต่างๆให้ผมเช่น ผมกับหาง ที่ต้องยี้ให้ฟู แล้วพาตัวผมไปที่โรงเรียนก่อน บอกว่า มาริจะตามไปทีหลังพร้อมกับชิซึเนะ 

            อากาเนะยื่นชุดฮูดสีดำที่ยาวเลยหัวเข่าลงไป ผมรับมาใส่แล้วออกไปกับอากาเนะ ตอนนี้บริเวณโรงเรียนเต็มไปด้วยรถและผู้คนมากมายที่มาเข้าร่วมงานในครั้งนี้ อากาเนะรีบดึงส่วนหมวกของฮูดที่ผมใส่อยู่มาปิดหน้าผม

            "ก้มๆหน้าไว้ เราไม่อยากให้ใครมาเห็นตัวนักแสดงก่อนเวลา"

            ผมทำตามเพราะไม่อยากเจอรุมเหมือนเมื่อวานอีก แล้วเดินไปหลังเวทีที่ห้องประชุมเจอกับพวกนักแสดงคนอื่นๆที่เข้าชิงตำแหน่งเจ้าชายเจ้าหญิงอะไรนั้น ทุกคนมองมาที่ผมแต่ก็คงไม่รู้ว่าใครก็ชุดมันมิดชิดมากๆดีที่ห้องประชุมติดแอร์ ไม่อย่างนั้นผมคงร้อนตาย 

            ไม่นานนัก พิธีเปิดงานก็เริ่มขึ้น ผอ.กล่าวเปิดงานเจ้าหญิงเจ้าชายหรือก็คือ princess and prince in your heart. ชื่อเต็มก็แบบนี้แหละครับ มันยาวเลยเรียกแค่นั้นหลังจากที่ผอ.กล่าวเสร็จก็เริ่มการแสดงของแต่งละคู่ คู่แรกเริ่มด้วยละครสุดคราสสิก โรมิโอกับจูเลียต แล้วก็ตามด้วยการแสดงอีกมากมายทั้งเต้น มายากล ร้องเพลง เป็นต้น

            และข้ามไปประกาศผลคนที่ได้อันดับหนึ่งของปีนี้ อากาเนะบอกว่า อย่างไง นายกะมาริก็ได้อยู่แล้ว คะแนนสูงจนไม่มีใครเทียบได้ เริ่มประกาศผลจากอันดับสาม โดยพิธีกรกล่าวผลคือประธานนักเรียนนั้นเอง

            "สวัสดีครับ ผม อามากิ พิธีกรวันนี้ ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่ งานprincess and prince in your heart. ทุกท่านคงได้เลือก เจ้าหญิงและเจ้าชายในดวงใจของท่านกันแล้วดังนั้นผมจึงขอประกาศ จากอันดับสาม มินามิจังกับทาเคระคุง ครับ" คู่ที่แสดงการร้องเพลงประสานก้าวออกมา

           "ต่อไปอันดับสอง เรนะ กับ ยาโนะครับ" คู่นี้แสดงโรมิโอกับจูเลียต ก็คือคู่แรกที่ออกมาก่อนนั้นแหละครับ แล้วก็มีการมอบรางวัลให้ดูเหมือนผู้ชมจะสงสัยว่า อันดับหนึ่งคือใครอยู่อากาเนะก็เดินออกไปที่เวที...โดยชุดแซกสีขาวสะอาดตาที่ไม่รู้ว่าไปเปลี่ยนตอนไหน แย่งไมค์จากพิธีกรกระชากเสื้อพิธีกรลงมาแล้วกระซิบข้างหูอะไรบางอย่าง พวกที่อยู่บนเวทีจึงลงไป 

            ดีดนิ้วอีกครั้ง ฉากข้างหลังจากผ้าม่านสีดำก็เปลี่ยนเป็นฉากภายในโบสถ์สีขาว โปรเจกเตอร์เลื่อนลงมาตรงกลางฉากพอดี สปอตไลด์ส่องไปที่ประตูใหญ่ทางเข้าห้องประชุม ด้านล่างคนกลุ่มหนึ่งกันให้ผู้ชมด้านล่างแวกทางตรงกลางให้เดินมาทางเวทีได้ง่าย

           "สวัสดีค่ะทุกท่าน คงจะสงสัยกันใช่ไหมค่ะว่าอันดับหนึ่งคือใคร ดิฉันจะบอกเองค่ะ ผู้ที่ได้อันดับหนึ่งปีนี้ได้แก่ หมาป่าผู้งามสง่า นาม ไคโตะ และสาวน้อยผู้เอาชนะใจหมาป่าได้ นาม มาริ และพบกับ...การแสดงปิดท้าย"

            ผมเดินออกไปตามบท แล้วก็ถอดชุดฮูดออก ชุดสีขาวของผมดูสว่างยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อโดนไฟสปอตไลด์ ต่อมาภาพที่โปรเจกเตอร์ฉายขึ้น เป็นประตูโรงเรียนมีรถคันหนึ่งจอดอยู่ ชิซึเนะที่อยู่ในชุดเดรสสีขาวเปิดประตูของรถ และ....มาริที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวที่กระโปรงมีระบายลูกไม้ทำให้ดูน่ารัก ผ้าผืนบางที่ปิดหน้าของมาริอยู่ไม่ได้ทำให้สงสัยว่า เธอคือใคร เพราะแค่มองครั้งเดียวผมก็รู้แล้วว่าคือมาริ

             มาริก้าวลงมา สวยมาก นั้นคือคำแรกที่ผมนึกได้ ชิซึเนะค่อยพาเธอเดินมาผู้คนมากมายต่างหยุดมองไปที่มาริ ไม่มีใครเข้ามาขวาง เพราะมีคนช่วยกันทางเอาไว้ไห้ ภาพยังฉายต่อไปเรื่อยๆจนมาหยุดที่ประตูห้องประชุม แล้วประตูก็เปิดออก ดนตรีก็เริ่มบรรเลง

             (ใครจะนึกถึงเพลงแต่งงานตามปกติก็ได้นะครับ แต่คนเขียนรอบกวนนิดนึงอยากให้ช่วยเปิดเพลงนี้ฟังก่อนหรือฟังไปด้วย หาใน YouTube ชื่อว่า DMP Clazziquai Edition - tell me เวลา 1:39 ลอกชื่อเพลงได้เลยครับ"

              ฮาจิที่อยู่ในชุดสูทสีขาวรับมาริต่อมาจากชิซึเนะ เดินเคียงข้างมากับมาริและมาหยุดที่หน้าผมก่อนจะส่งมือของมาริมาให้ ผมเปิดผ้าผืนบางที่ปิดหน้าอยู่ออก แล้วเราก็มองหน้าเข้าหากัน แล้วกุมมือกันเอาไว้ ตอนนี้ผมแทบลืมบทไปหมดแล้ว เรียงมันไม่ถูกเลย ...คิดสดเลยแล้วกัน

              "สวยมากเลยมาริ"

              "...ขอบคุณ พี่เองก็...เท่มากเลย"ดูเหมือนมาริเองก็จำบทไม่ได้แล้วแต่ก็ตามน้ำมากับผมได้

              "อะแฮ่ม...ขอขัดหน่อยนะ"อากาเนะก็ตามน้ำผมได้เหมือนกัน"เนื่องจากการเชิญบาทหลวงมาอาจทำให้เกิดปัญหาได้...ก็เราเป็นหมุษย์หมาป่า เพราะงั้นฉันในฐานะแม่ของมาริจะเป็นบาทหลวงให้เอง"เธอหยุดไปครู่นึงก่อนจะพูด

              "วันนี้เป็นวันดีที่ควรฉลอง คู่บ่าวสาวเข้าสู่พิธีอันศักสิทธิ์ ต่อหน้าพยานมากมาย ทั้งพี่น้องพ้องเพื่อนและญาติมิตร และเหล่าเทวดาจากเบื้องบน ก่อนสวมแหวนทั้งคู่มีอะไรจะกล่าวหรือไม่"

              "มีครับ ข้านามว่าไคโตะ....ผม ไคโตะ ผู้เป็นที่รักของน้องชาย นามมาริ วันนี้ พรุ่งนี้ อนาคตต่อจากนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่สัญญาว่าต่อจากนี้จะดูแลมาริ ให้ดียิ่งขึ้น จะไม่ทำให้เสียใจ จะไม่ทำให้ร้องไห้ พี่สัญญา ว่าจะอยู่เคียงข้างมาริ ตลอดไป"ตอนนี้มาริเริ่มน้ำตาคลอแล้วสิ เฮ้อ อยากเข้าไปกอดปลอบจัง

              "...ฮึก...ผม มาริ คนที่ไม่มีค่าในสายตาคนอื่น แต่...ตั้งแต่ที่ได้พบกับพี่ชาย จากวันนั้นจนวันนี้ ไม่มีวันไหนเลยที่มาริ...จะรู้สึกรักพี่ชายน้อยลง เพราะงั้น มาริเองก็สัญญา ว่าต่อจากนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าดีหรือร้าย มาริจะอยู่เขียงข้างพี่...ฮึก...ตลอดไป"

              "ทั้งคู่สวมแหวนได้" ผมรับแหวนมาจากอากาเนะ เป็นแหวนสีเงินที่ทำจากทองคำขาวประดับด้วยไพรินตรงกลาง ผมค่อยๆบรรจงสวมมันลงไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของมาริ พอมันไปอยู่ที่นิ้วเรียวขาวแล้วยิ่งทำให้สีน้ำเงินดูมีประกายยิ่งกว่าเดิม ดูมีค่ามาก...พอๆกับคนที่สวมมันอยู่

               มาริรับแหวนทำจากทองคำขาวเช่นกันเพียงแต่ของผมเป็นแบบเรียบๆมาจากอากาเนะสวมลงมาที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม มือยังสั่นเล็กน้อย เพราะตอนนี้มาริกำลังกลั้นน้ำตาอยู่ จากนั้น ผมก็ค่อยๆใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาของมาริ อากาเนะกล่าว "เชิญคู่บ่าวสาว จุมพิต ได้"

               ผมค่อยๆจูบลงไปบนปากบางสีชมพู่ แผ่วเบาผละออกมามองไปที่มาริ จากนั้น ก็กดจูบหนักลงไป สอดลิ้นเข้าไปหาลิ้นเล็ก เกี่ยวรัดกัน จากนั้นก็มาริก็โยนช่อดอกไม้สีขาวที่ถือมาด้วย ใครจะได้นั้นไม่สำคัญ เพราะตอนนี้ผมอุ้มมาริขึ้นแล้วพาวิ่งไปที่รถ ที่เตรียมรอเอาไว้

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัดเต็ม
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 14-10-2012 14:58:25

            เมื่อมาถึงที่บ้าน ผมไม่รออะไรแล้ว พามาริไปที่ห้อง ล็อกประตูมันซะ ผมไม่ต้องการให้ใครมาขวาง พามาริวางลงที่เตียงช้าๆ จูบมาริอีกครั้ง หวานรสชาติของมาริไม่ว่ากี่ครั้งก็หวาน ไม่เลี่ยนเหมือนพวกขนม แต่หวานแบบผลไม้ นุ่มละมุนลิ้น

             ผมผละออกจากมาริ เราสบตากันหน้าของมาริตอนนี้แดงมากๆเลย แต่ก็...น่ารัก ยิ่งทำให้ผมหลงเข้าไปอีก แมวอย่างผมที่เกิดมาแล้วอยู่แต่ในศูนย์มาตลอด พอมาเจอเจ้านายที่ทั้งน่ารัก น่าทะนุถนอมอย่างมาริ จะอดใจไหวได้ไงครับ

             ชุดเจ้าสาวค่อยๆถูกผมถอดออก แต่แค่รูดซิปด้านหลังแล้วเห็นผิวด้านหลังของมาริที่ออกแดงเพราะความเขินอายตัดกับชุดที่ขาวบริสุทธิ์มันเหมือนกับยิ่งปลุกไฟในตัวผม จนผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบแผ่นหลังเนียน ไล่ตั้งแต่ด้านล่างขึ้นมาจนถึงตรงหัวไหล่แกล้งด้วยการกัดเบาๆที่ไหล่นั้น

               "อ๊ะ! ทำอะไรน่ะครับ"

               "ก็กำลัง 'ชิม' ก่อน 'ทาน' ไงครับ"

               "บ้า พี่ชายอ่ะ พูดอะไรไม่รู้"

             ตอนนี้มาริเขินจนหน้าแดงมากเลยล่ะครับ เพราะชุดมันเป็นชิ้นเดียวกันแค่ผมถอดออกทีเดียวก็ลอกคราบมาริให้เหลือแค่ผิวขาวอมชมพู่ได้ทั้งตัวแล้ว แต่ชั้นในตัวบางนี่มัน...เป็นลายลูกไม้สีดำ อย่าบอกนะว่าชิซึเนะบังคับให้ใส่ ร้ายจริงๆเลย มาริดันอกผมออกผมเลยหยุด เขาก้มลงไปที่ชุดเจ้าสาวและหาอะไรสักอย่าง ระหว่างนั้นผมก็ปลดเสื้อผ้าของตัวเองออก

             เขากลับขึ้นมาอีกครั้ง หยิบอะไรมาด้วยบางอย่าง...ให้ตายสิ ไปเอามาจากไหนนะ ไอ้หูแมวสีขาวเนี่ย แล้ว....แล้วพอใส่ที่หัวแบบนั้นแล้วมันยิ่งดู...เซ็กซี่สุดๆไปเลย อ็าาาาา จะยั่วไปถึงไหนนะ มาริมาใกล้ๆผม ก่อนจะวางมือทั้งสองข้างลงที่อกผม เงยหน้าขึ้นมามองผม

             "ชิซึเนะบอกว่า ให้เอามาใช้ แล้วก็คือ...คือ ผมเป็นแมวตัวเมียของพี่ชายนี่ครับ เพราะงั้น...ใส่แบบนี้ก็ไม่เป็นไรใช่ไหม เมี้ยว"

              พอกันที ผมจะเลิกคุยแล้ว เวลานี่ วินาทีนี่ ให้มาริครางได้อย่างเดียว แค่ดันตัวมาริเบาๆเขาก็ล้มลงไปที่่เตียงอย่างง่ายดาย ผมก้มลงไปที่คอได้กลิ่นหอมอ่อนๆที่เป็นกลิ่นประจำตัวมาริ ไล่ลิ้นลงไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าอกหยุดชิมลูกอมสีสวยทั้งสองแล้วไล่ลงไปเรื่อยๆ มาริร้องครางราวกับขอร้องให้ช่วยจัดการกับส่วนนั้นของเขา แต่ผมก็ยังแกล้งด้วยการละส่วนนั้นเอาไว้ จนเจ้าตัวลุกขึ้นมาถอดชั้นในออกเอง ผลักผมลงกับที่นอนแล้วขึ้นมานั่งทับ

              "พี่ชายนิสัยไม่ดี แกล้งผมทั้งๆที่ผม...ทั้งที่ผม..อยากให้พี่ชายสัมผัสมากๆแต่พี่ชายก็...ฮึก ไม่ยอมสัมผัสผม"

              "ไม่ร้องนะครับ ถ้างั้นมาริช่วยพี่ก่อนได้ไหม"

              "ช่วยอะไรครับ"

              "ใช้ปาก"

              "...ก็ได้ครับ"

              มาริค่อยก้มลงไปสัมผัสส่วนนั้นของผม แค่นิ่มๆนั้นโดนผมก็รู้สึกเหมือนจะเสร็จได้ทุกเมื่อ มือนิ่มกอบกุมส่วนนั้นเอาไว้ ลูบไล้ขึ้นลงเบาๆอย่างที่ผมเคยทำให้ จากนั้นก็ครอบปากลงไปช้าๆลิ้นไล่เลียตั้งแต่ส่วนบนค่อยๆลงไปเลย แต่เพราะเป็นครั้งแรกที่มาริเคยทำ มันเลยดูติดขัดไปบ้างจนผมต้องคอยสอนไปด้วย

              ไม่นานมาริก็สามารถชักนำผมไปตามที่เขาต้องการได้ มันไม่ดูรุนแรงเร้าร้อน แต่อ่อนหวานและซาบซ่านอยู่ในตัว เก่งมาก จนผมเผลอตัวเสร็จในปากนั้น แต่แทนที่มาริจะตกใจเจ้าตัวกลับอมมันไว้ในก่อนจะ...กลืนมันลงไป

              "มาริ กลืนลงไปทำไม"

              "ก็พี่ยังกินของผมเลย มาริก็เลยอยากรู้"

              "แล้วเป็นไงล่ะ"

              "มันก็...แปลกๆ"
    
              เจ้าตัวว่าอย่างนั้นแล้วใช้นิ้วเกลี่ยส่วนที่เหลือของผมที่มุมปากเข้าไปชิมอีกที "รสชาติของพี่ชาย" นำคือคำพูดสุดท้ายของมาริ เพราะผมประกบปากกับเขา ไม่มีการพูดอีกต่อไป มีแต่ภาษากายที่เราใช้ให้กัน

              ผมค่อยๆนิ้วขยายช่องทางคับของมาริ อาการเจ็บดูเหมือนจะหมดไปแต่ก็ยังเหลือเล็กน้อย จนมันขยายได้พอสมควร ผมจึงแทรกด้วยเองเข้าไป มันคับแน่นแต่ก็อ่อนนุ่ม มาริเอามือปิดหน้าเอาไว้ด้วยความเขินอายแต่ก็แอบดูว่าผมเข้าไปสุดหรือยัง เพราะนี่เพิ่งจะสี่โมงเย็น ดังนั้นไม่ว่าจะอย่างไงก็เห็นทุกอย่างชัดแจ่มแจ้ง

              ผมค่อยๆขยับตัวจากช้า ก็เพิ่มเป็นเร็วขึ้น จนมาริสามารถรองรับอารมณ์ผมได้

              "พี่ชาย...อือ...พี่ชายฮะ เดี๋ยว...ก่อน"

              "อะไรครับ"

              "มาริ มาริอยากให้พี่ชายกอดมาริแน่นๆ...ครับ"

              "ทำไมครับ"

              "มาริชอบตอนพี่ชายกอด มันอบอุ่นแล้วก็รู้สึกดี เมี้ยว"

              แค่นั้นผมก็ดีใจที่มาริบอกแบบนั้น มันเหมือนตัวลอยแล้วยังรู้สึกรักเข้าไปอีก ยิ่งผมกอดแน่นมากเท่าไร เสียงครางของมาริก็ยิ่งเปลี่ยนไป เริ่มร้องเมี้ยวๆ บ่อยขึ้นอย่างที่ตัวเขาบอกว่าเป็นแมวตัวเมียของผม

               "พี่ชาย มาริ...มาริ จะไป อือออ จะไปแล้วเมี้ยว"

               "เดี๋ยวครับ อือ อีกนิด...อีกนิดนะครับ"

               "ไม่ไหวแล้ว เมี้ยว เสร็จแล้ว เมี้ยวววววว"

               "อ๊าา" ผมจูบมาริอีกครั้งก่อนจะกระซิบข้างหูมาริว่า "รักนะครับ"

               "รักเหมือนกันครับ พี่ชาย"

         - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

               ข้างนอกมืดแล้วผมปลุกมาริให้อาบน้ำแล้วลงไปทำอาหารเย็นด้านล่าง แต่เจอๆเข้ากับคุณมานะนั่งอยู่พอดี ข้างๆมีอากาเนะ ชิซึเนะ ฮาจิ และมาซาโตะ รวมถึงพวกเพื่อนในห้องด้วย ทุกคนมองมาที่ผม แล้วมาริก็ลงมาพอดีเขาตกใจที่เห็นทุกคนมาอยู่ที่นี่ เลยหลบอยู่หลังผม

               "ไคโตะ จริงอยู่ว่าฉันยกมาริให้ตั้งแต่ที่พาเธอมาแล้ว แต่ว่าแสดงออกแบบนั้นต่อหน้าคนทั้งเมือง มันไม่...เฮ้อ~ เอาเถอะ ก็ดีถือว่าเป็นงานแต่งจริงไปเลยก็ดี มาริมาหาพี่สิ"คุญมานะพูด ผมจูงมาริไปหาพี่เขา เจ้าตัวดูเหมือนจะอายมากๆ

                "พี่มานะกะเพื่อนๆมาตอนไหนครับ"

                "เพิ่งมาเมื่อกี้นี่เอง พี่รีบเครีย์งานแล้วกลับมาที่บ้านพอมาถึงก็เห็นพวกเพื่อนๆมารออยู่ที่หน้าบ้านเขาบอกว่ามารอตั้งแต่หกโมง เห็นข้างในเงียบๆ พี่ก็เลยเปิดให้เข้าพอไปดูที่ห้องก็เห็นหลับกันอยู่...ก็เลยให้เพื่อนจัดงานรอเจ้าของงานตื่น"

                "งาน? งานอะไรครับ"มาริถาม

                "ก็งานเลี้ยงวันแต่งงานไงมาริ"ชิซึเนะพูดขึ้น

                "อ๊ะ (-///- )"

                "ดูดิหน้าแดงใหญ่เลย"หัวหน้าห้องบอก

                "น่ารักว่ะ ไม่น่าให้ไคโตะมาเอาไปเลย"ฮาจิเสริม รู้สึกมาซาโตะจะเงียบๆไงไม่รู้ 

                "เสียใจด้วย คนนี้ของฉัน"ผมดึงตัวมาริเข้าไปกอด

                "เอาล่ะๆ ไปที่สวนกันดีกว่า"คุณมานะเป็นบอกให้ทุกคนออกไป

               (รบกวนอีกรอบครับ เปิดเพลงใน YouTube ชื่อว่า [VOCALOID IA] Imagination Farest ครับ ประกอบไปด้วย ลอกชื่อคลิปไปได้เลยครับ)

(มาริ)

                ในสวนถูกประดับด้วยไฟสีสวยมากมาย มีโต๊ะตั้งอยู่สามสี่ตัวมีอาหารเครื่องดื่มว่างอยู่มากมาย ทุกคนต่างมาแสดงความยินดีให้ผมและพี่ชาย ถึงมันจะเป็นเพียงแค่การแสดง แต่มันก็มีค่ามากๆสำหรับผม พี่ชายเข้ามาสวมกอดผมจากด้านหลัง จูบลงบนหัวผม

                "มีความสุขไหมครับ"

                "ครับ"

                "ตอนนั้นเพราะอยู่ที่เวที มันเลยเหมือนเป็นบทพูด แต่พี่จะพูดให้ฟังใหม่อีกรอบ
       ผม ไคโตะ ผู้เป็นที่รักของน้องชาย นามมาริ วันนี้ พรุ่งนี้ อนาคตต่อจากนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่สัญญาว่าต่อจากนี้จะดูแลมาริ ให้ดียิ่งขึ้น จะไม่ทำให้เสียใจ จะไม่ทำให้ร้องไห้ พี่สัญญา ว่าจะอยู่เคียงข้างมาริ ตลอดไป พี่สัญญา"

                 "มาริเองก็จะดูแลพี่ชายตลอดไป"

                มีเสียงเฮฮาดังขึ้น ทุกคนต่างตบมือให้พวกผม วันนี้เวลานี่ผมมีความสุขที่สุด ผมรักพี่ชายนะครับ จะรักตลอดไป 
              
                                  {พี่เองก็จะรักมาริตลอดไป}

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

       สวัสดีครับบบบบบบ ไม่ได้หายไปนะครับ แต่ว่านี่มันฉากแต่งงาน คนเขียนยังไม่เคยแต่งเพราะงั้นการแต่งสดแบบนี้ก็ต้องการทั้งลบทั้งเขียนตั้งหลายรอบ และไหนจะฉากที่เข้าหออีก 555+
                
       คือจริงๆแล้วการแต่งให้แมวรุก กะ คนรับเนี้ย บอกตรงๆเลยว่ามันสับสนนิดๆ เห็นไหมตอนจบถ้ามาริเป็นแมวอะไรๆมันก็จะง่ายขึ้น ใครชอบยกมือขึ้นครับ แล้วอีกอย่างหนึ่งตอนที่แล้วนะครั้งแรกของไคโตะกับมาริเลยนะ เห็นแบบนี้แต่ไคโตะก็ได้แต่ศึกษาในตำราเท่านั้นแหละ เพิ่งปฏิบัติจริงเมื่อตอนที่แล้ว

        ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ ตัวอย่างภาคต่อไป

        
        ผมมันก็แค่แมวที่หนีออกมาจากศูนย์แล้วใช้ชีวิตอย่างอิสระ ใครจะจับผมได้ไม่มีทาง แต่จริงๆแล้วผมมีค่ายิ่งกว่าเพชรซะอีกนะ แล้วเจอกันครับ 
                                                                   By. จิเอะโกะ

        พวกผมใช้ชีวิตอยู่ในสังคมมืดมานาน เพราะงั้นแค่แมวขโมยตัวหนึ่งทำไมจะไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ถ้าจับได้จะลงโทษเสียให้หนัก เอาให้ไปไหนไม่ได้อีกเลย

                                                         By. ทนายโหด เรียวมะ : หมอเจ้าเล่ห์ เคียวยะ

                                ภาคต่อไปครับบบบ     เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ 3P. รอนะครับทุกคน

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: tamako ที่ 14-10-2012 15:33:09

รอตอนหน้าค่ะ
แต่อย่าให้รอนานนะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: jelatin99 ที่ 14-10-2012 16:33:19

หวานนนอ้ะ~อ่านแล้วเขินแทนเลย อิอิ..รอตอนต่อไปนะฮะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 14-10-2012 16:51:32

มาริช่างน่ารักตั้งแต่ต้นจนจบ

รอตอนหน้า 3p :z1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 14-10-2012 19:06:32

ชอบอ่ะมาริร้องเมี้ยวด้วย
จะรอ3Pนะคะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-10-2012 19:28:55

หวานมาก~อ่านไปเขินไป ตอนต่อไป3p จะรอนะคะ~

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 14-10-2012 22:13:34

ชอบบๆๆๆ :-[
หวานๆๆใส่กันแบบนี้ชอบ  :impress2:
รอลุ้นคู้3Pนะจ๊ะ น่าจะออกแนวด๊ากๆ แน่เลย  o18

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 14-10-2012 22:42:52

แอร๊ยยยยย หวานโคตรอ่ะ มดกัดๆ

รอภาคจ่อไปนะคะ มาเร็วนะคะ

ชอบมากๆอ่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: KARMI ที่ 15-10-2012 00:31:00

น่ารักมากเลย มาต่ออีกนะ  :กอด1:  :pig4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: powderje ที่ 15-10-2012 15:00:03

รอจ้าาาาาา

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 15-10-2012 16:12:49

รอตอนหน้า แมวตัวต่อไปจะเป็นไงน้า?

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: qhanb ที่ 20-10-2012 04:04:46

แต่ละคู่  :jul1:
ตามมาอ่านให้ละน้าาาพี่เคย์ ><  รอภาคต่อไปค่ะ  มาเร็วๆน้า
ชอบคู่รีเอะจังเลย  :-[

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 20-10-2012 07:29:29

หวาน และร้อนแรงไปพร้อมกันแบบนี้ เสียเลือดสองเท่าาาา
รอๆ 3Pจ๊าาา

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: tonkhaw ที่ 20-10-2012 11:37:35

มาริหวานหยด

ไม่รู้ตัวเป็นพวก sm หรือไง พออ่านฉากมหัศจรรย์หวานๆๆเเล้วไม่เร้าใจเลย

รอตอนหน้า 3p ซะด้วย

ดูท่าเเมวตัวนี้จะเเสบในย่อย

ขอเเบบร้อนเเรง เลือดสาดไปเลยนะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 20-10-2012 13:06:19

    ภาคหน้าดูท่าจะโหดใช่ย่อยแฮะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: diduek ที่ 21-10-2012 00:20:38

เลือดหมดตัวค่าาาาา

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป[บทที่8 แต่งงาน...ส่งเจ้าสาวเข้าหอ( ? )] 14-10-55 จัด
เริ่มหัวข้อโดย: lukhia ที่ 21-10-2012 15:46:17

 o13

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป ประกาศแจ้ง
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 31-10-2012 21:05:35

ประกาศเนื่องจากคนเขียน ต้องทำเรื่องเรียนจบ และเครียงานต่างๆ
อย่างไม่มีกำหนด แต่สัญญาว่าจะรีบๆมาต่อให้ครับ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป ประกาศแจ้ง
เริ่มหัวข้อโดย: lukhia ที่ 31-10-2012 21:12:00

คอยให้กำลังใจค่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป ประกาศแจ้ง
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 31-10-2012 21:16:17

สู้ๆนะคะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป ประกาศแจ้ง
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 31-10-2012 21:33:28

จ้ารอนะคะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป ประกาศแจ้ง
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 31-10-2012 23:44:24

สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป ประกาศแจ้ง
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 01-11-2012 16:23:26

     ชะตากรรมเดียวกัน สู้ๆนะ เราต้องรอด!!
      o7 o7 o7

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-การกลับมาอีกครั้งของซีรี่ย์ เรื่องย่อเรียกน้ำย่อย [3
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 02-12-2012 16:56:53

           







           การกลับมาอีกครั้งของซีรี่ย์ เรื่องย่อเรียกน้ำย่อย [3P]

           บทนำ

           เพราะผมขโมยของมามากเกินไป ทำให้ถูกจับตัวได้ แต่ไม่ใช่แค่นั้น ผมถูกข่มขืน ไม่ใช่แค่หนึ่งคน แต่เป็นสอง ซ้ำร้ายยังไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่เขาทำกับผมแบบนี้ และไม่ใช่แค่ในห้องนอน ทั้งที่ระเบียงห้องที่ ถ้าใครมองมาก็สามารถเห็นว่า กำลังทำอะไรกันอยู่ ทั้งในสำนักงานที่มีคนทำงานอยู่ข้างนอก ที่ร้านอาหารซึ่งเป็นที่ๆผมไปซ่อนตัว แล้วยัง....ความสามารถที่ผมมีแตกต่างจากแมวตัวอื่น นั้นคือ.....

                 แล้วพบกัน o18

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-การกลับมาอีกครั้งของซีรี่ย์ เรื่องย่อเรียกน้ำย่อย [3
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 02-12-2012 16:58:15

เฮฮฮฮ /มาปูเสื่อรอ

อิ___อิ   o13 สู้ๆจ้าา

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป - บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย -
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 02-12-2012 20:06:50

                              บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย
                      ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
                                ( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)

      ผมเป็นแมวที่หนีออกมาจากศูนย์ แต่ชีวิตผมนั้นแสนจะสุขสบาย เข้ามาสิครับ ผมจะพาไปดูที่อยู่ของผม ....ที่นี่เป็นตึกร้าง แต่ที่จริงก็ไม่ใช่หรอกครับ ก็แค่ที่นี่เป็นโรงแรมสามดาวแต่ถูกธนาคารยึด  ไม่มีคนอยู่ผมก็เลยเข้ามาอยู่แทน อยู่ที่ชั้นบนสุดเลยครับ

      ที่นี่มีแปดชั้น ที่ชั้นแปดจะเป็นห้องๆเดียว คือชั้นอื่นๆมันจะมีหลายห้องแต่ชั้นเนี่ยมันเป็นแบบ...เหมือนบ้านลอยฟ้าของผมเลย ถึงไฟฟ้าจะโดนตัดแต่ก็ไม่เกินความสามารถผมที่จะแอบต่อไฟมาใช้จากตึกข้างๆ ส่วนเรื่องน้ำใช้ก็เหมือนกัน เพราะที่นี่มีแท้งค์น้ำสำรองอยู่เวลาใช้หมดก็แค่ดึงมาจากตึกข้างๆ 555+

     ส่วนเรื่องอาหาร...ผมเป็นแมวนี่ครับ พอตกกลางคืนก็แอบไปขโมยมาจากร้านค้าบ้าง จากบ้านคนอื่นบ้าง แล้วก็เอากลับมากินที่ห้อง และไม่ลืมที่จะเอาขยะไปทิ้งข้างนอก เพื่อกำจัดหลักฐานการมีอยู่ของผม

     คงงงกันสินะครับว่าผมหนีออกมาได้ไง อืมมมม...จริงๆมันต้องเริ่มตั้งแต่ผมยังเด็กเลยนะ อยากฟังไหม อยากหรอ ก็ได้เขาจะเล่าให้ฟังนะเมี้ยวววว

     คือว่าจริงๆและเขาเป็นแมวต้นแบบล่ะ หมายเลขประจำตัวก็ โค้ดเนม00 ผมไม่เหมือนคนอื่นๆที่เห็นเจ้านายแล้วจะหลงรัก เพราะว่าผมมีพลังอย่างอื่น นั้นคือถ้าใครสบตาผมเขานั้นแหละที่จะเชื่อฟังผมแทน และนั้นเองคือสาเหตุให้ผมถูกพวกเขาจับแช่แข็งเอาไว้ แต่ก่อนที่จะถูกจับแช่แข็งผมมีเพื่อนสนิทยู่สองตัว เขาคือ หมายเลข 2กะ4 พวกเขาเหมือนกับพี่น้องของผม เพราะเกิดจากโครงสร้างดีเอ็นเอ ต้นแบบของผม 

     และเพราะมันบังเอิญว่าตอนนั้นมีการรณรงค์ลดใช้พลังงาน หยุดใช้พลังงานทั่วประเทศสองชั่วโมง และบังเอิญว่าที่ศูนย์เครื่องปั่นไฟสำรองเสีย ผมเลยหนีออกมาได้ และจับยัดหมายเลย2 เข้าไปแทน ผมนี่เก่งมากๆเลยนะครับ ไม่มีใครรู้เลยสักคน

    แต่ก็ต้องขอบคุณพวกเขานะครับ เพราะที่ศูนย์มีการสอนเรื่องต่างๆ เช่น การทำอาหาร งานบ้าน ช่างไฟ และอื่นๆ แล้วแต่ว่าใครจะสนใจเรียนอะไรแต่บางตัวก็ไม่เรียนอะไรเลย ส่วนผม ผมเรียนมันทุกอย่างนั้นแหละ เพราะงั้นเลยขโมยไฟกะน้ำมาใช้ได้นะสิ แต่มันไม่ได้มีแค่นั้น เพราะช่วงหลังมานี้การขโมยอาหารเป็นเรื่องน่าเบื่อ 

     ผมเลยตัดสินใจทำอย่างอื่น นั้นคือ ขโมยของมีค่า เพชรพลอยของคนรวยมีมากมาย หรือของมีค่าเช่นทองที่ทุกคนมักมีติดตัว ผมจึงมีกินสบาย บางทีก็รับงานจากคนที่ต้องการให้ไปขโมยของชิ้นนั้น และงานที่ผมรับชิ้นต่อไปก็คือ เพชรแท้ น้ำหนักหลายกระรัต มูลค่าไม่ต่ำกว่า 15,000,000 ล้าน ค่าแรงก็งามมากๆ ตั้งล้านหนึ่ง

      ติดตรงที่เจ้าของมันเป็นยากุซ่าเนี่ยสิ ระบบรักษาความปลอดภัยก็สุดยอดถ้าเป็นคนเข้าไปคงถูกฆ่าตาย แต่ผมเป็นแมวนี่ครับ เล่นยิมนาสติกด้วย เพราะงั้นแค่พวกที่อยู่รอบๆบ้านผมก็กระโดดข้ามไปอย่างง่ายดาย เข้ามาได้ก็ใส่แว่นที่มองเห็นเลเซอร์ตรวจจับการเคลื่อนไหววิ่งไปมา หลบตรงโน่นทีตรงนี้ที ก็เข้าถึงของแหละ ....สวยมากเลยเมี้ยว แบบนี้คงต้องเก็บไว้เอง

      ไม่บ่อยนักที่ผมจะเก็บของเอาไว้ ยกเว้นของที่สวยถูกใจ หรือมีค่ามากๆ ผมจะเก็บเอาไว้เอง เมื่อได้ของที่ต้องการแล้วผมก็รีบออกมา หายตัวไปไม่ออกมาพบเจอใครสักระยะ

สามวันต่อมา
    
       "บัดสบ เพชรนั้นมีค่าตั้งกี่ล้าน แล้วพวกแกทำงานกันอย่างไง"หัวหน้าแก็ง เคนอิชิ ตะโกนด่าพวกลูกน้อง

       "ขอโทษครับนายท่าน แต่พวกเราไม่เห็นใครเลยนะครับ เซนเซอร์ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยครับ พวกเราเลย...เลย"

       ชายหนุ่มอายุเลขสี่.แต่กลับมีใบหน้าและรูปร่างราวกับคนอายุเพิ่งสามสิบต้นๆมีใบหน้าที่เครียดมากกว่าเดิม เพราะเพชรชิ้นนั้นเขาได้รับมาจากหัวหน้ารุ่นก่อนที่เปรียบเหมือนพ่อของเขา มันเป็นของดูต่างหน้า และเป็นของที่ตกทอดมายังรุ่นต่อรุ่น

       "งั้นพวกแกก็ตายซะ! เป็นการชดใช้ที่ดีที่สุด!"

       "เดี๋ยวก่อนสิครับคุณพ่อ" ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา

       "เฮ้อ~ มีอะไรฮาจิ" หัวหน้าแก็ง ถามลูกชายอย่างเหนื่อยใจ

       "จริงอยู่ว่าพวกเขาสมควรตาย แต่บุคลากรเก่งๆก็ยากนะครับ เพราะงั้นผมว่าเราเรียก พี่เรียวมะกับพี่เคียวยะมาดีกว่าครับ พวกเขาถนัดเรื่องแบบนี้ิอยู่แล้ว"

       "งั้นก็เอาตามนั้น พวกแกรอดตายไป ออกไปซะ"

       "ครับ"หลังจากไล่พวกลูกน้องไม่ได้เรื่องออกไปเรียบร้อย เขาก็สั่งให้ฮาจินั่งลงที่เก้าอี้ข้างหน้าเขา

       "ฮาจิ ฉันได้ข่าวมาว่าแก...รังแกมาซาโตะอย่างงั้นหรอ"คำพูดที่เอ่ยถึงลูกชายของตละกูลรอง ไม่ได้ทำให้ฮาจิรู้สึกอะไรเลยสักนิด

       "คุณพ่อไม่ต้องอ้อมค้อมหรอกครับ ใช่ ผมเป็นผัวของมาซาโตะนั้นแหละ ตอนนี้มันยังอยู่ในห้องผมอยู่เลย นอน...ไม่ได้สติ"

       "แกมัน! ...รู้ไหมว่าแม่ของมาซาโตะ เขาเป็นห่วงลูกชายเขาน่ะ เขามาบอกฉันว่า หลังๆมานี้ลูกชายเขาดูเศร้าๆ กลับบ้านมาก็มีแต่แผลถึงไม่ได้ร้ายแรงแต่ก็ทำเอาลูกเขาสลบทันทีที่ถึงบ้าน"

       "มันอ่อนแอเองต่างหาก"

       "ฉันก็ไม่อยากพูดอะไรหรอกนะ แต่อยากให้แกเลิกทำกับเขาแบบนั้นได้แล้ว อีกประมาณสองเดือน มาซาโตะจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ถ้าไปสภาพร่ากายแบบนั้นมันจะแย่งเอา"

        ตึงงงง!

       "มันจะไปที่ไหนไม่ได้! ถ้าผมไม่อนุญาติ!" ฮาจิทุบโต๊ะต้วยความโมโห ก่อนจะออกไปจากห้อง

       "ไอ้เด็กหัวดื้อ ทำเป็นหวงของ ถ้าเขาไม่อยู่ขึ้นมาจริงๆแล้วจะรู้สึก" ผู้เป็นพ่อพูดอย่างเหนื่อยใจ เขารู้มานานแล้วว่า ฮาจิชอบผู้ชายด้วยกัน และเพราะฮาจิเป็นลูกชายคนที่สามจากทั้งสี่คน การที่ชอบผู้ชายจึงตัดเรื่องแย่งสมบัติไปได้ เขาจึงไม่ว่าอะไร แต่นี่ดันเอามาซาโตะเข้ามาเกี่ยวด้วยแบบนี้มัน....

         เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เรื่องวุ่นวายตอนนี้คือ จัดการเจ้าหัวขโมยที่เอาของสำคัญ ของเขาไป เขากดเบอร์โทรไปหาเรียวมะกับเคียวยะ สั่งงานแล้วว่างสาย .....มองออกไปทางหน้าต่างบานใหญ่ของห้องด้วยสายตายที่เย็นชา

    อีกด้านหนึ่ง บนรถคันหรู

          "เรียวมะ นายท่านสั่งให้ตามหาเพชรที่ถูกขโมยไปด่วน"ชายหนุ่มอายุ23 ในชุดสูทสีดำ บอกน้องชาย หน้าตาที่มีตำหนิตรงคิ้วข้างซ้ายจากการต่อสู้ทำให้เขาดูเป็นยากูซ่ามากกว่าทนายความ แต่เพราะส่วนสูง192เซนฯ รูปร่างที่กำยำสูงใหญ่ บวกกับการว่าคดีความที่ไม่ว่าใครก็ต้องยอมรับ ทำให้้เขาเป็นทนายที่น่ากลัวในสายตาของคู่แข่ง และได้รับฉายาว่า ทนายเถื่อน

          "หรอครับพี่ แต่ผมกำลังจะเจอคนที่ขโมยภาพสีน้ำมันราคา13.5ล้านแล้วนะ" แฝดผู้น้องของเคียวยะ ที่รูปร่าง หน้าตา และส่วนสูงไม่ได้ต่างกันเลย แตกต่างกันที่แฝดผู้น้องมีแผลตรงคิ้วข้างขวาและใส่แว่นตลอดเวลา บวกกับนิสัยขี้เล่น แบบตลกร้ายที่ใครเจอเข้าคงต้องหลีกหนี จนได้ฉายาว่า หมอนรก

          "งั้นรีบทำให้เสร็จ จะได้กลับสำนักงานแล้วปิดงาน รับเงินแล้วรีบไปเครียงานกับนายท่าน"เคียวยะะสั่งก่อนจะจดงานลงไปในสมุดโน็ต

           "ครับๆ เจ้านายยย"ชายหนุ่มลากเสียงยาวกวนแฝดผู้พี่ พวกเขาเปิดสำนักงาน ตามหาของที่สูญหาย ด้วยสมองอันฉานฉลาด(แกมโกง)ของเคียวยะ พ่วงมากับดีกรี ทนายขั้นเทพ ทำให้ขโมยทั้งหลายต่างก็หวาดกลัว ส่วนเรียวมะถึงจะดูขี้เล่นไม่เอาอ่าวอะไร รวมถึงความเจ้าชู้ แต่ถ้าขโมยผู้โชคร้ายยังขัดขืน เขาจะได้เจอกับหมอนรกอย่างเรียวมะแน่นอน

           "แล้วเป้าหมายอยู่ที่ไหน"เคียวยะะถาม

           "ตึกโรงแรมมาจิมะน่ะครับ"

           "มันถูกธนาคารยึดไม่ใช่หรอ"

           "ก็จริงนะครับ แต่เจ้านั้นก็เข้าไปอยู่ได้ ผมตามตั้งนานกว่าจะเจอ เพราะไม่เคยมีใครเห็นหน้า แต่เพราะเจ้าตัวบังเอิญทำหลักฐานชิ้นโตหล่นเอาไว้"

           "อะไรล่ะ"แฝดผู้พี่ถาม

           "ก็ขนแมวไงล่ะครับ"

           "อย่ารีลา เดี๋ยวจะโดนอัด"เคียวยะเลยเริ่มโมโห แต่ก็แค่พักเดียวจนเขาแปลกใจไม่ได้ว่า ทำไมเขาถึงอยากรู้จัง ว่าเจ้าแมวตัวนี้เป็นอย่างไร

           "กลัวแล้วครับๆ ในแฟ้มเขียวของผมอ่ะ หมวดปิดคดี คดีที่สาม มีรูปอยู่ผมถ่ายได้ที่ตลาด ตอนเจ้าตัวนั้นมาซื้อของ ผมก็แปลกใจนะที่เขาไปอยู่ที่ตึกนี้ แต่พอสืบไปเรื่อยๆก็เลยรู้ว่า...เจ้าตัวแอบขโมยน้ำไฟจากตึกข้างๆ เลยอยู่ได้สบาย"เรียวยะมองรูปแมวตัวแสบในรูป ผมและหางสีชมพู่อ่อน ตัดกับผิวสีขาวออกแดงเล็กน้อยราวกับหิมะเปื้อนเลือดสีจางๆ ดวงตาสีน้ำตาลธรรมดาแต่ถ้ามองดูดีๆแล้ว จะเห็นว่ามีสีแดงแสมอยู่

           เคียวยะมองรูปสิบกว่าใบที่เรียวมะถ่ายเอาไว้ แล้วก็สะดุดกึก กับภาพสุดท้าย แมวตัวแสบกำลังเล่นน้ำฝนบนด่านฟ้าของตึก ในสภาพที่ร่างกายเปลือยเปล่า จนเห็นทุกสัดส่วน เขาคิดว่าเจ้าแมวนี่ใจกล้าไม่เบาที่กล้าแก้ผ้าเล่น แต่ถ้าคิดดีๆ ช่วงฝมตกใครจะสนใจเรื่องแบบนี้ ในเมื่อทุกคนกำลังทำงานอยู่

           "แล้วรูปนี้มันอะไรของมึง"เรียวมะหยิบรูปนั้นให้เคียวยะดู ชายหนุ่มยิ้มกวนๆให้พี่ชายก็จะบอกว่า

           "ถึงจะเป็นขโมย แต่ก็สเป็กผมอ่ะ มันก็...นะ เล่นด้วยหน่อยจะเป็นไร"

           "เออๆ แล้วแต่มึงล่ะกัน" แรกเริ่มที่รู้ว่าน้องชายชอบผู้ชายด้วยกันก็ตอนที่มันฟันเพื่อนสนิทเขานั้นล่ะ ตอนนั้นทะเลาะกันแทบตาย แต่มารู้เอาตอนหลังว่าเพื่อนเขานั้นแหละที่จะมอมยาตัวเขาเอง แต่มันดันคิดว่าเคียวยะเป็นเขา ก็เลยฟันกัน

           พอรู้อย่างนั้น เขาก็เลยห่างๆออกมาแต่กลับสนิทกับเรียวมะมากขึ้น เขาก็ไม่ได้เกลียดพวกเกย์อะไร แค่โกรธๆที่แม่งมาฟันคนใกล้ตัว แต่เขาก็ยังนิยมผู้หญิงมากกว่า พวกผู้ชายไม่เคยมองซักครั้ง ไม่เหมือนเรียวมะ รายนั้นได้หมดชายหญิง

           "เอาล่ะถึงแล้ว"เรียวมะเอารถเข้าไปจอดในตึก

           "เข้ามาจอดได้ไงว่ะ เขาปิดตึกห้ามคนนอกเข้านิ"

           "ผมซื้อมาแล้ว แค่ไม่กี่ล้านเอง ปรับปรุงซักหน่อยก็ใช้ได้ล่ะ"

           "แล้วแต่มึง แต่อย่าเอามาโยนให้เหมือนรีสอร์ทนั้นล่ะกัน"

           "ก็อันนั้นมันอยู่ไกลผมก็เลยขี้เกียจไปๆมาๆ แต่ที่นี่มันใกล้ๆ แล้วผมก็จะมาอยู่ที่นี่ด้วย"

           "อืม....เริ่มงานเถอะ"

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

           ขอโทษที่หายไปนานนะครับ จริงๆกะว่าจะพิมพ์ใหเเสร็จภาคนี้ก่อน แต่มีคนเรียกร้องเลยเอามาลงให้หนึ่งตอน เนื้อหาตอนแรกอาจจะงงๆนิดนะครับ แล้วก็ต้องขอโทษไว้ก่อนด้วย เรื่องที่อาจจะมาต่อช้า เพราะว่าตอนอื่นยังไม่เสร็จดีและยังมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องจัดการอีกมากมาย แต่กลัวจะทิ้งไปนานแล้วลืม เลยมาลงก่อน(+มีคนเรียกร้อง)

           พูดถึงเรื่องนี้ ก็ค่อนข้างเขียนยากครับเพราะว่ามันออกsm แถมยัง3pอีก แต่รับรองว่าอ่านแล้วเบื่อncแน่นอน เพราะตอนหน้าก็ที่เตียง ตอนต่อไปก็ที่เตียง แล้วมีสาระนิดหน่อยจบก็ที่เตียง 555 ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด พรุ่งนี้เย็นๆจะเอามาลงต่อให้นะครับ

           อ่านแล้วเม้นด้วยนะครับ เพราะทุกเม้นจะเป็นกำลังใจให้นักเขียน

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป - บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย -
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 02-12-2012 20:37:43

อ้ากกกกกกกกกกก

รีบมาต่อเร็วๆเลยนะ

อดใจรอไม่ไหวแล้ว

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป - บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย -
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 02-12-2012 20:50:04

ภาคนี้ท่าทางจะสนุกนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป - บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย -
เริ่มหัวข้อโดย: tonkhaw ที่ 02-12-2012 21:03:27

เเต่อ่านคุณสมบัติของว่าที่สามีเหมียวน้อยของเรา ก็หยองเเล้ว
เเบบนี้เหมียวเราไม่สลบคาเตียงหรอกหรอ
อย่ารุนเเรงมากนะ เขาขอ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป - บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย -
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 02-12-2012 22:13:07

 :oo1 :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: อยากอ่านแล้วอ่ะ เมี๊ยวว

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป - บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย -
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 02-12-2012 23:40:37

เย้ 3Pมาแล้ว SMซะด้วยต้องติดตามซะแล้ว >3<

สองพี่น้องทำงานง่ายเลย  เพราะคนที่ขโมยเพชรของนายท่านก็คือคนที่กำลังงไปจับเนี่ยแหละ 555+

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป - บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย -
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-12-2012 00:36:18

แมว 3pมาแล้ว~แอบสงสารจิเอโกะสองพี่น้องฝาแฝดตัวอย่างกับตึก สูง192 นี่คนหรือเสาไฟฟ้า!

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป - บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย -
เริ่มหัวข้อโดย: Mookkun ที่ 03-12-2012 04:27:25

อ๋าาา~~
คิดถึงเรื่องนี้จัง

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป - บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย -
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 03-12-2012 04:40:25

    เอ๋ คราวนี้เป็นแมวต้นแบบเลยเหรอเนี่ย
    แล้วไหงแมวที่ไม่ใช่ต้นแบบถึงไม่แสบเหมือนต้นแบบล่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป - บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย -
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 03-12-2012 12:00:24

รอติดตาม เจ้าแมวตัวแสบ อิอิ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป - บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย -
เริ่มหัวข้อโดย: RainyMooD ที่ 03-12-2012 12:12:35

อุ๊ยย  น่าหนุก น่าหนุก !!! :z2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป - บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย -
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 04-12-2012 10:11:01

ว๊ากกกกกกก 3p

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป - บทที่1. เรื่องเล่าของแมวน้อย -
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 04-12-2012 19:07:16

ลูกแมวตัวน้อยๆๆๆ o18
จะโดนรุม2!!!! หรอ กรี๊ดดดด หล่อ ลำ บึก  :-[

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดาเมะ!
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 04-12-2012 21:05:37

                        บทที่2 อย่านะ อย่าใส่เข้ามา ดาเมะ!!!!!
                      ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
                                ( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)

        ชายหนุ่มทั้งสองเข้าไปในตึกอย่างระมัดระวัง เพราะหัวขโมยระดับนี้มักจะอันตรายเนื่องจากคดีก่อนเขาเจอนักแฮ้กกิ้ง แฮ้กเข้าคอมไปขโมยเงินจำนวนหลายล้านของบริษัทหนึ่ง แต่ด้วยความประมาทว่า พวกหนอนคอมพิวเตอร์มักอ่อนต่อการต่อสู้ทำให้พวกเขาเกือบตาย เพราะเจ้านั้นเก่งทั้งการป้องกันตัว และการใช้อาวุธ ดีที่เขาทั้งสองก็มีประสบการณ์พอตัว ทำให้รอดมาได้

        เพราะงั้นการระวังตัวไว้ก่อนจึงดีที่สุด มือของทั้งสองถือปืนเอาไว้ ชั้นแปดตอนนี้เงียบสงบ ทางเดินยาวแต่กลับมีทางเข้าเพียงทางเดียวหรือก็คือทั้งชั้นนี้คือห้องเดียวเท่านั้น แต่ตามผนังมีโคมไฟราคาหลายหมื่นติดอยู่ตลอดทาง ซึ่งไม่ใช่ของที่เจ้าของเก่าติดไว้แน่นอน และยังบานประตูที่ทำจากไม้เนื้อดีราคาสูงริบ

          เรียวมะใช้กุญแจผีไขเข้าไป แล้วต้องตกใจเล็กน้อย เพราะตึกนี้ถูกปิดไปกว่าครึ่งปี สภาพห้องตั้งแต่ชั้นหนึ่งจนถึงชั้นเจ็ดจึงมีสภาพที่ต้องปรับปรุงอย่างมาก แต่สำหรับที่นี่กลับดูสะอาด เรียบร้อย ไม่มีกลิ่นอับเหมือนห้องอื่นๆ แม้แต่ฝุ่นยังไปไม่มี แถมยัง...มีกลิ่นของขนมหวาน

          โดยไม่ทันตั้งตัวเป้าหมายของพวกเขาก็เข้าจู่โจมเข้าหาเคียวยะจากด้านหลัง ใช้สันมือสับเข้าที่ข้อมือขวา จนปืนที่ถืออยู่ร่วงลงไป เตะเข้าที่ขาพับของเคียวยะจนทรุดลงไป กระโดดเหยียบขาเอาไว้แล้วจ่อเล็บแหลมที่คอของชายหนุ่ม ดวงตาสีน้ำตาลบัดนี้กลายสีแดงอย่างน่ากลัว หางสะบัดไปมาเหมือนขู่ให้อีกฝ่ายกลัว

         "พวกนายเป็นใคร เขามาที่นี่ไปอย่างไงกัน"

         "แค่เล็บจะทำอะไรได้"เรียวมะพูดอย่างไม่กลัว ก่อนเดินเข้าไปหา

         "หยุดนะ แกอยากให้ไอ้นี่ตายหรือไง"เล็บเล็กแต่ความคมไม่ได้เล็กอย่่างเล็บเลย แค่ข่วนเบาๆเลือดสีแดงก็ไหลออกมาจากคอของชายหนุ่ม "ถ้าเข้ามาอีก คราวนี้จะเป็นเส้นเลือดใหญ่ได้ตายคาที่แน่"

         "5555+ สุดๆเลยพี่ เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมเห็นพี่ถูกจับเป็นตัวประกันแบบนี้ เด็ดจริงๆ สมแล้วที่ผมเล็งเอาไว้"เรียวมะพูดกับผู้เป็นพี่ แต่สายตากลับมองไปที่เจ้าแมวตัวร้ายอย่างหวานหยด แล้วเลียริมฝีปากอย่างหื่นกะหาย

         "....."

         "ตกลงว่าพวกแกคือใคร บอกมา"เจ้าแมวตะหวาดกลับไป

         "ใจเย็นๆสิ จิเอโกะจัง"เรียวมะยังไม่หยุดทะเล้น

         "ใครจิเอโกะ" แมวน้อยมองค้อนใส่เรียวมะ

         "ก็นายนั้นละ บอกก็ได้ เรามาเอาภาพ ปราสาทแห่งความมืด ที่อยู่กับนาย"

         "ระ...รู้ได้อย่างไง แล้วจะบ้าหรอ ฉันไม่ใช่แมวของนายนะ"

         "พี่ เลิกเล่นได้แล้ว จะได้ปิดงาน ผมจะได้จัดการกับจิเอโกะจังซะที จะกินไม่ให้เหลือเลย"
         
         เรียวมะพูดจบ เคียวยะก็จับแขนข้างที่จ่อคอเขาอยู่ของจิเอโกะเอาไว้ แล้วพลิกตัวกลับจนมือของเจ้าแมวถูกล็อกไปอยู่ด้านหลัง รวบอีกมือมาไว้ด้วยกันแล้วใส่กุญแจมือ ทำให้จิเอโกะขยับตัวไม่ได้เพราะโดนมือของเคียวยะกดลงกับพื้น ชายหนุ่มจิกผมสีนมสตอเบอรี่ขึ้นมา แล้วตบหน้าไปสองสามที

         เพียะ"นี่คือโทษฐานที่บังอาจเตะฉัน" เพียะ "นี่โทษฐานที่ข่วนคอฉัน" เพียะ "และนี่โทษฐานทำให้ฉันเลือดออก" จิเอโกะช็อกที่โดนตบหน้าจนน้ำตาไหลออกมา ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครตบเขาเลย แล้วมันเป็นใคร ทำไมถึงมาตบเขาได้ล่ะ

        "โห พี่ พอแล้วของเล่นผมช้ำหมดพอดี มาครับมา ...ไปที่เตียงดีกว่า"ประโยคแรกราวกับปลอบโยน แต่แค่ได้ยินประโยคต่อมาก็ทำให้รู้สึกหวาดกลัวอย่างที่สุด เรียวมะก้าวเข้ามาช้าๆ แต่โดนผู้เป็นพี่ ห้ามเสียก่อน

         "อย่า ฉันยังจัดการมันไม่เสร็จ" เคียวยะจิกผมของเจ้าแมว แล้วลากไปกับพื้นจนถึงห้องนอน กระชากอย่างแรงแล้วโยนขึ้นไปบนเตียง จิเอโกะรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ มีเพียงสิ่งเดียวตอนนี้คือ ร้องไห้ปล่อยน้ำตาออกมา เคียวยะพลิกร่างของอีกฝ่ายให้นอนหงายแต่เพราะแขนถูกล็อกอยู่ข้างหลังผิดท่า ทำให้จิเอโกะรู้สึกเจ็บมาก ช้ำร้ายเคียวยะกลับตบหน้าเขาซ้ำอีกครั้ง

         เพียะ "บอกมา เอาภาพไปซ่อนไว้ที่ไหน"จิเอโกะหวาดกลัวจนไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไป เขาจึงยอมบอกหมดทุกอย่าง
         
          "ที่..ฮึก...ที่ห้องข้างๆ รหัส 001023 อย่าทำอะไรผมอีกเลยนะ...ฮืออออ"เคียวยะลุกออกไปที่ห้องข้างๆ เรียวมะเดินเข้าแล้วปลดกุญแจมือออกให้จิเอโกะ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดเพียงแค่ข้างเดียวแล้วนำไปล็อกกับหัวเตียง นั้นยิ่งเพิ่มความหวาดกลัวให้กับจิเอโกะมากยิ่งขึ้น

          "จะทำอะไรผม"เรียวมะเพิ่งสังเกตว่า ชุดที่เจ้าแมวใส่คือชุดนักเรียนชายของโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง เพียงแต่กางเกงถูกตัดให้สั้นจนเห็นเรียวขาขาว แล้วยังจะถุงเท้าลายขวางสีขาวชมพู่ที่ยาวขึ้นมาถึงเข่า ยิ่งชวนให้อยากดึงออก

          "ไปเอาชุดนี่มาจากไหนเนี่ย"

          "กะ...ก็ จากร้านเพื่อนที่รู้จัก อย่าทำอะไรผมนะ ฮึก"

          "มาที่เตียงจะทำอะไรละครับ แมวน้อย"

          "ไม่นะ อย่า!!!" จิเอโกะร้องห้าม และเผลอใช้พลังออกมา พลังที่ควบคุมให้ทุกคนยอมเชื่อฟัง ดวงตาสีแดงค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีฟ้าน้ำทะเล สีที่ทำให้ผู้คนลุ้มหลงอยากค้นหา แต่ว่าเรียวมะกลับนิ่งเชย ไม่เพียงแค่นั้น มันกลับยิ่งกระตุ้นให้เขาเลิกสนใจที่โลมเลีย แต่เปลี่ยนเป็นสอดใส่เข้าไปเลย

           ชายหนุ่มกระชากเสื้อผ้าของเจ้าแมวออก อย่างรีบร้อน ฉีกมันออกไม่มีชิ้นดี เรียวมะถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก ร่างหนาตรงหน้าจิเอโกะดูดึงดูดไม่น้อยเลย ผิวสีน้ำผึ้งที่น่าลูบไล้ อกกว้างที่อยากเข้าไปซบ หน้าท้องแกร่งเป็นลอน ส่วนล่างที่กำลังบ่งบอกถึงความต้องการ...ใหญ่โตเกินกว่ามาตราฐานชายญี่ปุ่น แค่เห็นแค่นั้นจิเอโกะก็ต้องหันหน้าหนี

           เรียวมะแยกขาของร่างบางออก แต่เจ้าตัวขัดขืนจนเขาต้องตบหน้าสั่งสอนไปอีกหนึ่งที "อยู่นิ่งๆสิครับ แฮ่ก แฮ่ก ก็ไม่อยากตบหรอกนะ แต่จิเอโกะดื้อนิครับ" เรียวมะสอดตัวเองเข้าไปช้าๆ แต่เพราะว่าไม่ได้นำทางก่อน ทำให้เข้าไปได้ยากและทำให้ร่างบางเจ็บอย่างมาก แต่เรียวมะก็ยังสอดเข้าไปอย่างไม่สนใจ จนเข้าไปได้ครึ่งทางร่างบางเจ็บมากจนต้องเลิกใช้พลัง นั้นทำให้เรียวมะกลับมาได้สติอีกครั้ง เขาแปลกใจมากที่ส่วนนั้นของตนนเข้าไปอยู่ในตัวจิเอโกะแล้ว

           มันไม่ใช่นิสัยของเขา ที่จะบังคับคู่นอนของเขาเพราะเขามักจะชิมไปทุกที่ ที่ต้องการเสียก่อน แต่ดูจากอาการของจิเอโกะ คงจะเจ็บมาก เขาหยุดดึงดันที่เข้าไปในร่างบาง แต่ก็ไม่ได้ถอดตัวเอาออก เขาลูบไปที่ใบหน้าของจิเอโกะ เพื่อปลอบโยน ปลดกุญแจมือออก

           "เป็นเด็กดีนะครับ อย่าดื้อ แล้วเดี๋ยวจะดีเอง" เรียวมะเกี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าขาว จูบลงบนหน้าผากมน จูบซับน้ำตาที่ไหลบนแก้ม ก่อนจะค่อยๆประกบริมฝีปากลงไป ไม่รุนแรงแต่ก็ไม่อ่อนโยน มันเร้าร้อนและชักนำให้ร่างบางตอบสนองตาม นิ้วมือใหญ่ลูบไล้ไปตามหลังเนียนแล้วมาหยุดที่กลางหน้าอก ขยี้เบาแต่ก็ทำให้ร่างบางด้ินพล่าน และใช่จังหวะนั้นดันตัวเองเขาไปจนสุด

           "อ่าาาาาาาาา เจ็บ...เจ็บ อิไต...อิไตโยยยย"เสียงความเจ็บปวดไม่ได้ช่วยให้เรียวมะหยุดแต่อย่างใด ตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกสะใจเสียอีก แต่เขาก็รู้ว่าถ้ายังดึงดันเข้าไปอีก คนตรงหน้าอาจจะช้ำซะก่อน เลยเปลี่ยนไปจูบกับร่างบาง เพื่อให้จิเอโกะผ่อนคลาย เมื่อรู้สึกว่าจิเอโกะเริ่มหายเกร็งและผ่อนคลายบางแล้ว เขาจึงค่อยๆขยับตัว เพราะความตกใจจิเอโกะจึงกลับมาเกร็งตัวอีก จนเขาต้องหยุดตามไปด้วย

           "อย่าเกร็งสิครับ แล้วจะดีเอง ผ่อนคลายเอาไว้ ถ้าเป็นเด็กดีละก็...จะไม่โดนลงโทษอีกนะครับ"คำพูดหวานหูผิดกับหน้าตาเจ้าเลห์ของชายหนุ่ม แต่เพราะร่างบางเจ็บอยู่บางจึงไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เรียวมะเลียไปตามคอขาว กัดเบาๆแต่เพราะผิวคนตรงหน้าบางจึงทำให้เป็นรอยง่าย เรียวมะเริ่มขยับอีกครั้ง ครั้งนี้จิเอโกะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ไม่ใช่เพราะรู้สึกดีแต่เพราะว่าอยากให้เรื่องนี้ผ่านไปเร็วๆ
  
            ถึงอย่างนั้นความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มแทรกเข้ามา มันแปลกใหม่ หวาน ซาบซ่าน จนร่างบางเผลอครางออกมา แล้วเปลี่ยนเป็นเร้าร้อน รุนแรง กระแทกกระทั้น ราวกับพายุที่เกรี้ยวกราด แต่ถึงอย่างนั้น ร่างบางเองก็ปฏิเสษไม่ได้เลยว่ามันรู้สึกดีมากๆ

           "อืม อืมมม"

           "ร้องออกมาสิครับ อย่างเก็บเอาไว้"เรียวมะลูบไปที่ปากของจิเอโกะเบาๆ

           "ไม่ อืม...อึก...อืมมมม"

           "บอกให้ร้องออกมา!"ชายหนุ่มตะคอกแล้วบีบปาก

           "อย่า...เจ็บ อ๊ะ ...อ๊าาาา"

           "ตรงนี้สินะ ต้องอย่างนี้สิ ร้องออกมาดังๆ!"

           "อ๊าา อ้าฮ อย่านะตรงนั้น ตรงนั้น อุบ อืมมม"เรียวมะจูบลงไปอีกครั้ง ครั้งนี้ไปได้ต้องดารเล้าโลม หรือ ปลอบโยน แต่เป็นการลิ้มรส ควานหาความหวานในปากเล็ก ลิ้นใหญ่ค่อยควานหาลิ้นเล็กลูบไหล้ เกี่ยวสัมผัสชักนำร่างบางให้ตอบสนองยิ่งขึ้น มือเล็กกอดรอบคอของชายหนุ่มเอาไว้ เพื่อยึดเกี่ยว แล้วดึงเข้ามาให้แนบชิดยิ่งกว่าเดิม

           ตอนนี้เรียวมะรู้แล้วว่ากลิ่นขนมหอมที่เขาได้กลิ่นตอนเข้ามาในห้องนี้คืออะไร มันคือกลิ่นของเจ้าแมวสีสตอเบอรี่นี่เอง และตอนนี้เขาเองก็ได้ครอบครองเอาไว้แล้ว มันเป็นของเขาแล้ว ยิ่งได้ยินเสียงครวญครางของอีกฝ่าย เรียวมะยิ่งดีใจและเร่งจังหวะยิ่งกว่าเดิม 

          "จิเอ...โกะ อ๊า พร้อมกันนะ"เรียวมะกระซิบข้างๆหู

          "อ๊ะ ไม่นะ...ยะ อย่านะ อืมมม ห้าม...ห้าม..ย้าา..ข้างในนะ"คำพูดของร่างบางกลับกระตุ้นให้เรียวมะกระแทกใส่เข้าไปอย่างแรง

           "ไม่ได้หรอก อืม เพราะว่า....เธอจะต้องเป็นของฉัน โดยสมบูรณ์ ฮ้า"

           "อย่านะ อ๊าาาาาาา"เรียวมะแกล้งร่างบางด้วยการกระตุ้นส่วนนั้นของร่างบางขยับไปตามจังหวะที่เขากำหนด จนจิเอโกะเผลอตอบรับและทำตามอย่างว่าง่าย

           "จิเอโกะ...พร้อมกันนะครับ อ๊า "

           "ผม...ผมเองก็จะไป อืมมม.."เรียวมะปลดปล่อยไปในตัวจิเอโกะตามต้องการ เขารู้สึกดีมาก แต่ก็ยังไม่พอแต่เมื่อกำลังจะเริ่มอีกครั้ง กลับมีคนเข้ามาขัดเสียก่อน

           "ไปเอา เพชร เม็ดนี้มาจากไหน" เคียวยะถือเพชรเม็ดงามที่จิเอโกะเพิ่งขโมยมาไว้ในมือ ด้วยสีน่าที่ราวกับจะฆ่าคนได้

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

          มาต่อแล้วคร้าบบบบ ไม่รู้ว่า จะสนุกหรือป่าว ถ้าไงติชมได้นะครับ เขียนฉากsmครั้งแรกรู้สึกว่ามันไม่ค่อยแรงเท่าไรเลยนะผมว่า แต่มีคนขอว่าอย่ารุนแรงมากไป สงสารแมวน้อย หรือใครอยากให้แรงกว่านี้ บอกได้นะครับ เดี๋ยวให้ เคียวยะซัง จัดให้หนัก หรือเอาแบบหลงแมวน้อยจนอดไม่ได้ที่จะข่มขืนดี

         อย่างไหน ที่คุณชอบ อย่างไหนที่ใช่ บอกมาเลยครับ หลังจากได้รับคอมเม้นแล้ว เราจะจัดให้คุณเอง
 
         และเช่นเคย ทุกคอมเม้นจะเป็นกำลังใจให้นักเขียนนะครับ ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-12-2012 22:28:12

อื้อ~เรียวมะอย่ารุนแรงกับจิเอโกะนักสิ ความจริงแล้วไม่ค่อยปลื้มsmเท่าไหร่ สงสารนายเอกอ่ะ แต่มันเป็นแค่ความคิดเห็น สู้ๆ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: BExBOY ที่ 04-12-2012 22:42:10

อ๊าากกกกก สงสารจิเอโกะ

ไอ้พี่น้องคู่นี้ไม่หัดถนอมของเลย กรี้ดดด แม่ยกไม่ปลื้มมม :laugh:
รอตอนหน้าค่ะ  วะฮ่าๆๆ :z13:

ค้างมากกก

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 04-12-2012 23:03:03

พี่น้องคู่นี้โหดมากเลยอ่ะ แมวน้อยเราจะไหวไหมเนี่ย สงสัยโดนหนักขึ้นแน่เลยเจอเพชรแล้วอ่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: jelatin99 ที่ 05-12-2012 00:02:23

มาแล้วๆๆๆๆ :mc4:

พลังแฝงของจิเอโกะนี่น่ากลัวจริงๆ เรียวมะเลยเผลอรุนแรงใส่เลย :haun4:

แต่เคียวยะโหดมากอ่ะ ตบไปหลายรอบเลย(แอบไปดูแรงเงาก่อนมาจัดการกับจิเอโกะอ๊ะป่าว ฮ่าๆๆ)  :z2:

อยากได้แบบ"พร้อมกันเลยอ่ะ ทั้งสามคน" ฮ่าๆๆ แค่คิดก็ฟินแล้ววว :impress2:

รอตอนต่อไปค่าาาา :pig4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: FFS_Yaoi ที่ 05-12-2012 00:11:59

 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 05-12-2012 00:24:51

สงสารน้องแมว

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: tonkhaw ที่ 05-12-2012 01:24:48

โห โน้ววววว ทำไมรุนเเรงอย่างนี้ อ่านเเล้วผวาเองซะงั้น

ดูท่าเพชรเม็ดนั้นจะต้องเป็นของสำคัญหรืออะไรสักอย่าง

เคียวยะถึงได้โกรธมากขนาดนั้น เเบบนี้เก้าชีวิตของเเมวน้อยจะพอไหมหน๋อ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 05-12-2012 06:39:22

     คุณพี่ดูโหดจังเลยอ่า

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: lukhia ที่ 05-12-2012 11:06:18

รอค่ะ...รอ
อยากจะขอแนะนำให้ใส่เลขหน้าหน่อยนะค่ะ
เพราะเวลาอ่านย้อนหลังมันหายากมากมาย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 05-12-2012 11:13:55

รุนแรงอะ
จิเอโกะช้ำหมดแล้วนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: U_Ton ที่ 05-12-2012 11:18:08

 o22 เคียวยะ โหดร้ายมาก... ตบไปได้ตั้งหลายที มองไม่เห็นความรักของตานี่ได้เลย

เรียวมะยังพอมีทางที่จะรักจิเอโกะจังอยู่บ้าง เพราะอย่างน้อยๆตอนนี้คงเเอบหลงใหลเเล้วล่ะ

เเต่เคียวยะโผล่มาได้น่ากลัวมากเลยนะ... ดูโหดเหี้ยมมาก :เฮ้อ: จิเอโกะบอบช้ำหนักเเน่เลย

ตอนนี้จะมีสติหลงเหลือให้ซักไซ้อะไรรึเปล่าเถอะ โดนเรียวมะจัด(เกือบ)เต็มไปซะขนาดนั้น :z2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 05-12-2012 11:55:04

เคียวยะเมื่อไรจะเข้าไป 3P ล๊าาาาาาา

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: hello_lovestory ที่ 05-12-2012 11:57:00

ตามทันแล้ว หลังจากที่ไม่ได้แวะเข้ามาอ่านนานมาก ยังสนุกเหมือนเดิม รอตอนหน้าอย่างตั้งใจ ชอบจิเอโกะจัง

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 06-12-2012 08:42:38

เจ้าแมวขโมยจะต้องโดนเคียวยะซังจัดหนักๆ เอาให้สะใจไปเลย!!

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: alekung103 ที่ 06-12-2012 09:35:18

แบบว่าขอแค่หอมปากหอมคอพอได้ป่ะคะ

ไม่อยากให้รุนแรงเกิน สงสารน้องแมว ^^

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 07-12-2012 00:38:51

ขออภัยกับถ้อยคำไม่สุภาพ ต้องขอโทษด้วยเพราะอินจัดครับ เฮ้อเศร้าใจจัง เศร้าใจที่เห็น คำว่า sm แล้ว แถมยัง 3p อีก อ่านแล้วเจ็บหัวใจอย่างแรง เฮ้อทำไหมสาดิสกันจัง อยากทำใจได้บางจังจะได้ไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้ จิตตกอย่างแรง สงสารจังโดนย้ำยีทั้งร่างกายและหัวใจไม่มีชิ้นดีเลยอะ แม่งเหี้ยเลวชั่วทั้งพี่ทั้งน้องไม่รู้จะเอาคำไหนมาด่าพวกเหี้ยนี้ดี สงสัยนายเอกผมไม่มีวันได้รับความรักจากพวกเหี้ยสองพี่น้องนี้หลอก แม่งน่าเอาปืนยิ่งทิ้ง โหดเกิน แม่งไม่แมนเลยไม่ปลื้มอย่างแรง ลืมไปมันเป็นสันดานเหี้ยของพวกมันยุแล้ว เฮ้ออยากจะปลงแต่ก็ทำไม่ได้ ทำไหมอ่อนไหว้ง่ายจังเรา เมื่อไหร่จะเลิกเป็นแบบนี้สักที่

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: imissyou ที่ 08-12-2012 06:38:16

อยากเลี้ยงแมว  :haun4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 08-12-2012 10:31:50

โหดมากอ่ะโดยเฉพาะคนพี่  คนน้องแลดูอ่อนโยนกว่าอีก

สงสารแมวน้อยจังเลย :sad4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 08-12-2012 14:54:15

แร๊งงงงง

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-แมวขโมยกับแฝดนรกสุดหื่น-บทที่2อย่านะอย่าใส่เข้ามา ดา
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 08-12-2012 16:15:07

555 เคียวยะมาเห็นฉากเด็ดเลย กิ๊วๆๆๆ

โอ๊ะรุนแรงกันจังภาคนี้ กริ๊ดดด ชอบมากๆๆๆ คะ

รอตอนต่อไปนะจ๊ะสงสารน้องแมวสีสตอเบอร์รี่มากเลย ><

ขอบคุณมากคะ

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง คริสต์มาส หนึ่งวัน 26/12/12
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 26-12-2012 04:55:52

                          ตอนพิเศษ ย้อนหลัง คริสต์มาส

             - ( *: เอมิยะ - รีเอะ - รุนะ :*) -

     { รีเอะ }

             วันนี้ เป็นวันหยุดของทุกคน ...ยกเว้นผม ก็ผมต้องทำงานนี่นา มีงานคอนเสิร์ตที่กลางเมือง แล้วผมก็ต้องไปร้องเพลงอีก เฮ้อ~ ไม่อยากไปเลย อยากไปอยู่กับพี่เอมิยะ อยากให้กอด แล้วก็อยากกอดรุนะ คิดถึงจัง

             "รีเอะจัง ได้เวลาแล้วค่ะ" คนจัดคิวข้างเวทีเดินมาบอกผม ผมเดินขึ้นไป พร้อมรอยยิ้ม อยากให้เอมิยะมาอยู่ตรงนี้ด้วย แต่...ผมไม่ได้บอกเขานี่นาว่า มาแสดงที่นี่ เพราะว่ามันเป็นงานด่วน หิมะตกลงมาอ่อนๆ ไม่มากนัก แต่ก็เข้ากับอารมณ์เหงาผมพอดี ผมเริ่มร้องเพลง ในคำคืนนี้

          บทเพลงแสนเศร้า แสดงความคิดถึง ไม่ใช่เพราะ การเลิกลา ที่ทำให้เราแยกจาก

         แต่เพราะฉัน ต้องห่าง จากความรัก เพื่อรอรักที่แท้จริง ที่ตามหา แม้ว่าการรอคอย อาจไม่มีจุดหมาย

         แต่ฉันเชื่อว่า เราจะเจอกันอีกครั้ง ในคืนที่หิมะ โปรยปรายตัวลงมา เธอจะกลับมา มากอดฉัน อีกครั้งหนึ่ง

         ฉันจะกอดตอบเธอ ไม่คลายออก และจะจับมือเราเดินไปด้วยกัน 

                   ....ฉันรักเธอ....

        "แม่ฮะ~~~~" เสียงที่ผมคุ้นเคยดังขึ้น ร่างเล็กวิ่งเข้ามากอดที่เอวผม ร้องไห้ฟูมฟาย กอดไม่ยอมห่าง รุนะ มาที่นี่ได้ไง หรือว่า

        "รุนะมาได้ไงครับ"ผมถาม โดยที่ลืมไปว่า ไมฯไร้สาย ยังติดอยู่ที่ตัวผม

        "คุณพ่อพามา คุณแม่ผิดสัญญา ..ฮึก ไหนบอกว่า จะทำไก่ตัวใหญ่ให้ผมกิน ไหนจะต้นคริสต์มาส ที่ทำด้วยกัน ผม...ฮึก นั่งรอ ตั้งนาน ฮืออออ" ผมก้มตัวลงไป นั่งคุกเข่าให้ตัวเสมอรุนะ กอดรุนะ แล้วลูบหลังปลอบ

        "ไม่ร้องนะครับ แม่เองก็...คิดถึงเหมือนกัน ไม่ได้ผิดสัญญานะ ดูโน่นสิ ต้นคริสต์มาส ใหญ่มั๊ยครับ" ผมชี้ไปที่ต้นคริสต์มาสที่ถูจัดกลางเมือง "ส่วนไก่ตัวใหญ่...แม่ซื้อไว้แล้ว เดี๋ยวกลับไป เราไปช่วยกันทำนะ"

       "ครับ" ผมค่อยอุ้มรุนะขึ้น แต่มีใครอีกคน เดินเขามากอดผมด้านหลัง กระซิบถ้อยคำหวาน

       "คิดถึงนะ คนดี" โดยที่ผมไม่ต้องหันไปมอง ก็รู้แล้วว่า ใคร คนที่ผมรัก พี่เอมิยะ

        "คิดถึงเหมือนกัน พี่เอมิยะ" แล้วผมก็เพิ่งรู้สึกตัว ตอนที่คนด้า่างเวทีกรี๊ด อ๊ะ ผมยังอยู่ที่ เวที นี่ นา แย่แล้ว

        "เอ่อคือ...ทุกคนคร้าบบบบบ"

        "คร้าบบบบบ"

        "ผม ขอ...กลับบ้านก่อนได้มั๊ยครับ"

        "....."

        "ก็อยากอยูต่อครับ แต่ว่า ครอบครัวผมมาตามถึงทีเลย เพราะงั้น ....รุนะครับ ขอร้องพวกพี่ๆเขาสิครับ" ผมสวมไมฯให้รุนะแทน ดันให้เจ้าตัวเดินออกไปหน้าเวที เขากอดหมีสีน้ำตาลตัวโปรดไว้แน่น

        "พี่ๆครับ ให้คุณแม่ กลับไปกับผมนะครับ"

        "..."

        "ไม่ได้...ฮึก หรอครับ"

        "อย่าร้องนะ รุนะคุง"

        "ก็ได้ พวกเราให้รีเอะกลับกับรุนะก็ได้"

        "ขอบคุณครับ" เอียงคอเล็กน้อยและยิ้มขอบคุณ

        "กรี๊ดดดดดดดด น่ารัก"

        เสียงร้องมากมายดังขี้น ผมพารุนะกับพี่เอมิยะลงจากเวทีแล้ว เรา...ก็ตรงหน้ากลับบ้านของเรา บ้านที่อบอุ่น มีผม รุนะ และพี่เอมิยะ ที่ผมรักทั้งสองคน

             - ( *: ทาคามิ - เมงุ  :*) -

     { ทาคามิ }

         ผมนั่งดูทีวีกับเจ้าแมวยั่วอยู่ แถมมันยังเอาผมเป็นพนักพิงอีก ในทีวีฉายภาพคอนเสิร์ตที่เพิ่งผ่านการแสดงของรีเอะไป เจ้าเอมิยะนี่ก็สุดๆเลย กล้าทำได้ไงว่ะ

         "ผมอยากทำงั้นมั่งอ่ะ"เสียงอ้อนจากคนตัวเล็กที่ตักผมดังขึ้น

         "คงยาก ไม่มีปัญญจัดให้"

         "นะๆ เจ้าไพร่ ขอนิดขอหน่อย"เรียกไพร่อย่างนี้ แสดงว่า จะหาเรื่องอีกแล้ว ไม่ว่าป่าว มันเอาก้นบิดถูน้องผมไปมาอีก

         "อ๋อ คุณราชินี อยากหรอครับ" เมงุลุกพรวดขึ้น

         "ต่ำ ใครบอกย่ะ ว่าฉันอยาก เห็นรีเอะเคยอ้อนเอมิยะแล้วได้หรอก เลยลองมั่ง"

         "ผมคงให้แบบนั้นไม่ได้หรอกครับ แต่ว่า..."ผมค่อยๆลุกไปสวมกอดจากด้านหลังเมงุ แล้วกระซิบบอก "รักนะครับ องค์ราชินีของผม" เมงุก้มหน้าหลบ แต่ผมเห็นนะว่าเขาหน้าแดง

         "รักเหมือนกัน เจ้าไพร่ของฉัน"

         "เรียกไพร่อีกแล้ว เรียกพี่ทาคามิ เหมือนรีเอะเรียกเอมิยะบ้างสิ"

         "เรื่องอะไร เป็นแค่ไพร่ มาเรียกอะไรห่ะ"

         "ได้ ลองดีใช่มั๊ย มานี่"

         "จะทำอะ...อุ๊บ" ไม่ต้องพูดแล้ว ครางอย่างเดียว วันนี้ ฉันจะต้องทำให้เธอเรียกพี่ให้ได้

         "อย่านะ วันนี้ไม่เอา" ผมไม่สนใจ โลมเลียเมงุต่อ จนเริ่มแทรกตัวเข้าไป

         "อ๊าาาา เจ้าไพร่ อย่านะ ตรงนั้นมัน อืม"

         "เรียกพี่สิ แล้วฉันจะหยุด"

         "กะ...ก็ได้ พี่..ทาคามิ พี่ทาคามิครับ หยุดเถอะ อ๊าา"

         "เสียใจด้วย ...ฉันตั้งใจจะไม่หยุดอยู่แล้ว"

         "เจ้าไพร่รรรรรรรรรรรรร อ๊า"


        …..……….....................

             - ( *: ไคโตะ -  มาริ  :*) -

     { มาริ }

            วันนี้พี่ชายพาผมมาที่ห้างแห่งหนึ่งแต่เช้า เลือกซื้อของที่ต้องการ แล้วกลับบ้านไปจัดงาน วันคริสต์มาส ตั้งแต่วันนั้นที่ผม...แต่งงานกะพี่ชาย พวกเราก็มีความสุขมากๆ เราดูแลกันแหละกันอย่างดี แต่ว่า...มันกำลังจะเปลี่ยน

            เมื่อสองวันก่อนผมเห็นพี่ชาย ไปไหนกับผู้หญิงคนหนึ่งไม่รู้ ไม่ใช่พวกอากาเนะแน่ๆ แต่ว่าผมก็เงียบเอาไม่ พยายามไม่คิด เพราะพอกลับมาบ้านเขาก็ยังดูแลผมย่างดี ตอนนี้เรามาหยุดอยู่ที่หน้าบ้าน

           "มาริ"

           "ครับ"พี่ชายเอาผ้ามาปิดตาผม"อะไรครับ"

           "เดี๋ยวก็รู้ครับ"แล้วพี่ชายก็ค่อยจูงมือผมเข้าบ้านไป แล้วก็หยุด

           "ค่อยๆลืมตานะครับ"พี่ชายแก้ผ้าปิดตาออก ภาพตรงหน้าเริ่มชัดเจนขึ้น สวนหลังบ้านที่มีหิมะอยู่ ถูกจัดให้เป็นดั่งห้องสีขาว และมี...รูปผมกับพี่ชายมากมายเต็มไปหมด

           "รักนะครับ คนดีของพี่ คงเห็นใช่มั๊ยครับที่พี่ไปกลับผู้หญิงคนหนึ่ง เขาเป็นคนออกแบบที่นี่ให้ พี่จัดให้มารินะ ให้มาริคนเดียว พี่มีคนรักได้คนเดี๋ยว ไม่มีใคอื่นได้อีก"

           "อืม" น้ำตาผมไหลออกมา ผมกอดพี่ชายแน่น พี่ชายก็กอดผมตอบ

           "พี่จะพูดอีกครั้ง ว่า ข้าพเจ้า นาม ไคโตะ ข้าสัญญาต่อคนรัก และห้องหิมะสีขาว ว่าจะรักและภักดีต่อเขาเพียงคนเดียว จะดูให้ปลอดภัย จะปกป้องจากอันตราย จะโอบกอดยามหนาวเหน็บ และถึงแม้ ห้องสีขาวนี่จะละลายหายไป แต่ผมจะคุณไม่เปลี่ยนแปลง"

           "มาริเอง ก็รัก...ฮึก พี่ชายที่สุดเหมือนกัน อืออออ"

           ผมซบกับอกอุ่นของพี่ชาย ผมก็จะรักพี่ชายตลอดไป ไม่เปลี่ยนแปลงครับ

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*++*+*

           คือจริงๆจะลงตั้งแต่เมื่อคืนไง แต่ว่า ไปเที่ยวววว เลยมาลงเช้า ไม่ว่ากันเนอะ ส่วนเรื่องหลัก ขอเวลาหน่อยนะครับ บอกตรงๆว่าพยายามมากกว่าภาคอื่น เพราะเนื้อเรื่องมากค่อนข้างดาร์ค ซึ่งคนแต่พยายาม แก้ให้มันไวท์อยู่

          รอกันด้วยนะครับ ส่วนคุณ ชัดเจนกาบ ผมไม่ได้แต่งแบบนี้ตลอดหลอกครับ เพียงแต่มันต้องมีจุดเริ่มเรื่อง ก็เลยจำเป็นต้องแต่ง ไม่ได้ชอบสายนี้(SM)เหมือนกัน ขอบคุณคอมเม้นนะครับ ส่วนเรื่องการจัดหน้า ผมทำlinkไม่เป็นอ่ะครับ ช่วยบอกที แต่ถ้าให้บอกหน้าเชยๆ ผมก็กำลังทำอยู่เหมือนกันครับ


           และก็เช่นเคย ลงเม้นด้วยนะครับ เป็นกำลังใจให้นักเขียน แต่งนิยายให้นักอ่านต่อไป

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-12-2012 08:08:45

น่ารักทุกคู่เลย รอตอนต่อไปจ้า~

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง คริสต์มาส หนึ่งวัน 26/12/12
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 26-12-2012 09:00:35

อ๊ากกกกกกกกกกก หวานมาก ^///^

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง คริสต์มาส หนึ่งวัน 26/12/12
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 26-12-2012 10:05:47

ยิ่งอ่าน ยิ่งคิดถึง :กอด1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง คริสต์มาส หนึ่งวัน 26/12/12
เริ่มหัวข้อโดย: hello_lovestory ที่ 26-12-2012 15:14:24

หายไปนานคิดถึงงมากมาต่อไวๆน๊า ตอนนี้หวานเว่อร์ไปแล้ว

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง คริสต์มาส หนึ่งวัน 26/12/12
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 26-12-2012 18:04:50

ชอบคริสต์มาสจัง มีหลายคู่ให้อ่าน

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง คริสต์มาส หนึ่งวัน 26/12/12
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 26-12-2012 19:30:53

น่ารักทุกคู่เลยยย
รอคู่เมนด้วยน้าา ><

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง คริสต์มาส หนึ่งวัน 26/12/12
เริ่มหัวข้อโดย: BExBOY ที่ 27-12-2012 12:51:46

ไม่มีคริสมาส คู่ล่าสุดเหรอ  :laugh:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง คริสต์มาส หนึ่งวัน 26/12/12
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 30-12-2012 16:08:27

กรี๊ดดดด เลือดพุ่ง  :pighaun: :pighaun: :pighaun:


มาต่อไวๆน่ะค่ะ  :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง คริสต์มาส หนึ่งวัน 26/12/12
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 30-12-2012 23:16:39

 o18 รอๆๆจ้า
เขียนตอนพิเศษปีใหม่ด้วยไหมคะ  :-[

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง คริสต์มาส หนึ่งวัน 26/12/12
เริ่มหัวข้อโดย: powderje ที่ 02-01-2013 00:28:41

 :z1: ตอนพิเศษน่ารัก
 :a5: เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ อย่า SM มากไปได้ไหมอ่ะ
เก๊าาาาา สงสารรร  :sad4: อยากได้หวานๆบาง
อยากอ่าน คู่ มาซาโตะxฮาจิ อ่ะ  :เฮ้อ:

มาเร็วๆน้า รออยู่ อุ๊กรี๊ด รอๆ  :oni2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ 6/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 06-01-2013 00:39:18

   ตามรีเควสปีใหม่ ถึงจะช้าไปนิด 55

         วันปีใหม่ที่บ้าน
                 { (เอมิยะ-รีเอะ) x (ทาคาระ-รุนะ) }

        -/ รีเอะ \-
 
              วันนี้ผมว่าง หลังจากที่อัดรายการสุดท้ายเสร็จ ก็ขอลางานทุกอย่าง เพราะผมต้องดูแลครอบครัวของผมด้วย ....ไม่อยากจะเชื่อว่าลูกผมยังไม่ทันโตก็โดนไอ้โลลิค่อนนั้นจ้องจะงาบแล้ว สงสัยสินะครับ คุณจำได้ไหมครับ 

              ทาคาระ ชายหนุ่มรูปงาม ลูกครึ่งเยอรมันญี่ปุ่น ด้วยผมสีเทา ตาสีเขียวมรกต ที่ทำให้สาวๆหลงใหล บวกกับส่วนสูงถึง195 (สูงกว่าเอมิยะ6เซนฯได้)หน้าตาที่โดดเด่น ทำให้เขาเป็นที่น่าจับตามองในวงการนักธุรกิจ แถมยังเป็น...ท่านประธานศูนย์ หรือก็คือ เจ้าของศูนย์แมวนั้นล่ะ ยัง ยังไม่หมด ยังมีประกาศนียบัตร ที่แสดงว่าเขาจบ สาขาวิทยาศาสตร์ อื่นๆอีกมากมายด้วย เกียรนิยมอันดับหนึ่ง ด้วยอายุเพียง 27

             .... .... ....คือเรื่องมันเริ่มต้น เมื่ออยู่เขาก็บุกมาที่บ้านของพวกผม บุกมาจริงๆนะ ชายชุดดำเต็มไปหมด แล้วเขาก็เข้ามาดึงตัวรุนะไปจากผม ทั้งทีผมที่นั่งกอดเขาอยู่ที่โซฟา แล้วก็บอกผมว่า

             "ขอรับตัวทดลองหมายเลข2 ไม่สิรุนะ ไปก่อนนะ"มีหรือผมจะยอม ผมข่วนมือเขา แล้วเอาตัวรุนะกลับมา

             "ท่านประธาน! อย่ามายุ่งกับพวกเรานะ ...รุนะเป็นลูกผม แล้วพวกเราก็มีเจ้าของแล้ว พวกเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณแล้ว คุณก็รู้"

             "มันก็ใช่ แต่เพราะเมื่อไม่นานมานี่ ร่างทดลองที่1กลับมา พร้อมกับผลสำเร็จ เราจึงต้องการตัวรุนะคืน"

             "...คำตอบของคนเป็นแม่คือ ...ม่ายยยยยย"

             "...แล้วผมจะกลับมาอีก" เขาเงียบไปเล็กน้อย แล้วยิ้มให้ผมก่อนจากไป เย็นวันนั้นผมเอาเรื่องนี้ไปบ้านกับเอมิยะ เขาทั้งสงสัย และตกใจมากๆ แต่ก็บอกให้ผมสงบใจเอาไว้ก่อน จนมาถึงช่วงปีใหม่พอดี ทางนั้นก็ติดต่อมาว่า

             "ผมจะไปหาที่บ้านนะครับ คุณแม่"คะ คะ คุณเชื่อมั๊ย ผมขนลุกไปหมดยันหางเลย แล้วเขาก็วางสาย ผมเลยต้องรีบจัดการงานต่างๆแล้วกลับมาที่บ้าน เมื่อมาถึงเอมิยะกับรุนะก็กลับมาถึงแล้ว ดีที่เจ้าตัวปัญหายังไม่มา

             "แม่คร้าบบบ"รุนะวิ่งเขามากอดผม

             "อะไรครับ"

             "ไม่มีอะไรครับ แค่ดีใจที่คุณแม่กลับมาอยู่บ้านได้"

             "ต้องได้สิครับ เพื่อรุนะ"และก็เพื่อจัดการเจ้านั่น

             พวกเราจัดงานปาร์ตี้เล็กๆ จริงๆก็ชวนพวกทาคามิกะเมงุมาด้วย แต่สองคนนั้นบอกว่า ไปเที่ยวกันที่บ่อน้ำร้อน เลยเหลือแค่พวกผม พอทุกอย่างเข้าที่ ทีวีพร้อม อาหารพร้อม พวกเราก็เร่ิมรอนับถอยหลังด้วยกัน แต่แล้ว

            ติ๊ง ต๊อง

            "เดี๋ยวผมไปดูเองครับ"ผมบอกกับพี่เอมิยะ แล้วเดินไปเปิดประตู เพราะผมรู้ว่าเป็นใครไม่ได้นอกจาก ใช่แล้ว เจ้าตัวปัญหานั้นล่ะ 

            "สวัสดีครับ คุณแม่" กึก ผมแข็งเป็นหินเลย เขายิ้มแล้วเดินเข้ามา ผมจำใจต้องพาเขาไปร่วมปาร์ตี้ที่ห้องนั่งเล่นด้วย ระหว่างที่พวกเรารอนับถอยหลังกันอยู่นั้นผมก็มองเขาอยู่ตลอด เขามองรุะนตลอดเวลา ยิ้มเล็กยิ้มน้อย ไม่ว่าเจ้่าตัวเล็กของผมจะทำอะไร จนผมทนไม่ไหว

             "เอาตรงๆเลยนะ คุณต้องการอะไรกันแน่ครับ ทาคาระซัง"ผมถามเขา ในตอนนั้นในทีวีก็นับถอยหลังพอดี 

             5
             4
             3
             2
             1

             "ถ้าเอาเขาไปไม่ได้ ผมก็เลยตัดสินใจ ...มาขอหมั้นรุนะ ครับ คุณพ่อ คุณแม่"
         
        ตู้ม สุขสันต์วันปีใหม่ เย้ๆๆ

             "ย้ากกกกกกกกกก จะบ้าไปแล้วหรอ รุนะเพิ่งอายุ11ขวบ 11ขวบเองนะ เจ้าโลลิค่อนเอย ฉันยังไม่ได้ ฮึก ดูรุนะโตเป็นผู้ใหญ่เลยนะ แล้วอยู่ๆก็จะมาเอาเขาไป ไอ้บ้า ไอ้ ไอ้ ฮือออออ"ผมเข้าไปร้องไห้กับเอมิยะ เขาเองก็ยังตกใจพอๆกับผม แต่ก็ตั้งสติได้ดีกว่าผม

             "คุณคือทาคาระใช่มั๊ย"เอมิยะถาม

             "ครับ"

             "ผมว่าต้องมีอะไรที่คุณอยากได้จากรุนะ บอกพวกผมมาเถอะ"

             เขาหยิบกระดาษกับปากาจากโต๊ะข้างๆมาเขียนลงไป ให้พวกผมอ่าน และ...ผมยอมแพ้ ก็มันจนด้วยเหตุผลกับลูกอ้อนอ่ะ ยิ่งพอเห็นว่ารุนะเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไร ก็เลยยอมๆไป ตอนนี้ทั้งคู่นอนหลับอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ ทาคาระกอดรุนะไว้ซะกลมเชียว ผมแกล้งหยิกทีแขนของคนตัวใหญ่ไปที เจ้าตัวขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะเจ็บ ก่อนจนหลับเหมือนเดิม ผมคลุมผ้าห่มให้ แล้วเดินขึ้นไปชั้นสองหาเอมิยะ

             "นี่ผมกลายเป็น ยัยแก่ แล้วหรือป่าวนะ"

             "ฮ่าๆๆ ไม่หรอกน่าคิดมาก"เอมิยะหัวเราะ ผมค่อยขึ้นไปที่เตียง แล้วนอนลงที่แขนของเขา

             "ก็มัน...หวงรุนะนี่นา"

             "เอาน่า รอหลานเอาแล้วกัน"แล้วก็จูบที่หน้าผากผม
   
             "บ้า เร็วไป พี่เอมิยะก็"

             "งั้น... เรามาฉลองต้อนรับปีใหม่ ด้วยการทำลูกมั๊ย"เขากระซิบข้างหู มือใหญ่ลูบไปในเสื้อผม แลัวลูหน้าอกเบาๆ

             "ถามทำไมครับ ก็พี่เริ่มไปแล้ว" รสจูบหวานชื่นไม่เปลี่ยนแปลง พี่เอมิยะไม่เคยนอกใจผม และดูแลผมดีมากๆ แล้วผมจะดื้นไปทำไม อากาศหนาวข้างนอกยิ่งทำให้เราเบียดเสียดกันยิ่งกว่าเดิม

             "อ๊าาาาา พี่เอ...มิยะ ตรงนั้น แรงๆ ฮาาาาาาา"

             เสียงด้านบนดังลงมาจนถึงด้านล่าง คนตัวใหญ่รู้สึกร้อนๆหนาวๆ 'ไม่คิดว่าเราจะจับกดรุนะเพราะเสียงที่ได้ยินหรือไงนะ' ทาคาระคิด เขาเริ่มควบคุบตนเองไม่อยู่ บนใหญ่ลูบไล้ไปตามผิวขาวภายในเสื้อตัวใหญ่ของรุนะ จนรุนะตื่นขึ้นมา

             "มีอะไรหรอครับ โอนิจัง "รุนะภามขึ้น

             "พี่จะชวนเล่นเกมส์น่ะ"

             "เกมส์อะไรครับ ผมง่วงแล้ว....เอาไว้พรุ่งนี้นะครับ"

             "ไม่ได้ครับ เกมส์นี้ต้องเล่นตอนกลางคืน"

             "เกมส์อะไรล่ะครับ"

             "จูบของเจ้าชาย รุนะต้องหลับตานะครับ พอรู้สึกว่ามีอะไรแตะปาก ก็ค่อยๆอ้าปากออกแล้วยื่นลิ้นออกมา แล้วจากนั้นพี่จะจัดการเอง เอ้า หลับตาครับ"

             "ครับ"เด็กน้อยเชื่อฟังอย่างว่าง่าย เมื่อคนตัวใหญ่กดจูบลงมา ร่างเล็กจึงอ้าปากออกแล้วยังส่งลิ้นให้ตามที่บอก ลิ้นใหญ่เกี่ยวพันลิ้นเล็กดูดกลืนความหอมหวานเฉพาะตัวลงไป รุนะตกใจแต่ไม่ได้ลืมตา เพราะเป็นคำสั่ง จนเมื่อทาคาระพอใจจึงถอดปากออก

               ร่างเล็กเมื่อได้อาการหายใจ จึงค่อยๆสูดเอาอาการเข้าไปให้เต็มปอด แล้วพล่อยหลับไป ทาคาระเห็นแล้วก็หัวเราะเบาๆในความใสซื่อ ก่อนจะดึงตัวร่างเล็กเข้ามากอด แล้วห่มผ้าให้ตนเองกับอีกคน แล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา

                 { (ทาคามิ-เมงุ) }

        -/ เมงุ \-

             หลังจาที่ผมอ้อนทาคามิอยู่นาน เจ้าตัวก็ยอม พาผมมาบ่อน้ำร้อน ถึงคนจะแน่เพราะช่วงปีใหม่ แต่ทาคามิก็จองห้องแบบมีบ่อน้ำร้อนในตัวเอาไว้ เลยไม่ต้องไปยุ่งกับใคร ผมตื่นเต้นมากๆ มันเป็นบ่อกลางแจ้ง ที่เปิดให้เห็นแค่ท้องฟ้า แต่รอบๆปลูกไม้หอมเอาไว้ แล้วกั้นด้วนไม้ไผ่เป็นห้องอีกที

             "สวยจัง"

             "ชอบใช่มั๊ย" ทาคามิเข้ามากอดที่เอวผมจากด้านหลัง

             "มากเลยล่ะ เห็นแต่ในทีวีมาดูของจริงแล้วสุดยอด"

             "ไหนๆก็ไหนแล้ว มีบ่อน้ำร้อนกลางแจ้งในห้องแบบนี้ เราลองไปแช่กันดูนะ"เอมิยะดึงผมไปที่สระ ถอดเสื้อผ้าผมออกไปหมด แล้วกดจูบลงมา

             "เดี๋ยว ทำอะไรอ่ะ "ผมดันอกเขาเอาไว้ แล้วสบตากับอีกฝ่าย และโดนเข้ากับอะไรแข็งๆข้างล่าง เฮ้ย เจ้าไพร่นี่เอาอีกแล้วใช่ไหม

             "ทาคามิน้อยมันบอกว่าอยาก้ข้าไปผจญภัยในถ้ำราชินีนะครับ" ไอ้ ไอ้ เฮ้ยยยย ไม่ตองถูก็ได้
         
             "หยุดเลยนะ วันนี้ผมไม่เล่นด้วยนะ ออกไปเลย"

             "นิดเดียวเอง นะ นะ"

             "ม่ายยยย ออกไปเลย"ทาคามิคอตก แต่ก็ยอมออกไปโดยดี ผมเลยได้แช่น้ำร้อนอย่างสบายอารมณ์ จนเริ่มเบื่อๆเลยลุกออกไปที่ห้อง แต่ก็ไม่เห็นทาคามิอยู่ คิดว่าคงออกไปข้างนอก เดี๋ยวก็กลับมา ผมเลยแต่งตัวแล้วเปิดทีวีในห้องดู ...นี่ก็นานแล้ว แต่ทาคามิก็ยังไม่มาซักที ผมตัดสินใจออกไปตามหา เพราะเริ่มหิวแล้วด้วย

              "ทาคามิซังค่ะ ลองทานนี่สิค่ะ"

              "ครับ เอบิจัง อืมม อร่อยมาเลยครับ"

              "นี่ค่ะ สาเก"

              "ขอบคุณนะ ชิโฮะจัง"

              เสียงที่ผมได้ยิน ดังมาจากห้องข้างๆ และก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากทาคามิ ปกติผมก็ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ แต่นี่มัน...ทำมั๊ยผมหงุดหงิดอย่างนี้นะ มันแทบทนฟังไม่ได้ ผมเลยเปิดประตูเลื่อน ผลักมันอย่างแรง 

              ครืดดดดด ปัง!

              ภาพที่ผมเห็นคือ ผู้หญิงสองคนที่จ้องทาคามิตั้งแต่ล็อบบี้ กำลัง....เรียกว่านัวเนียกันอยู่เลยล่ะ ทาคามิอยู่ตรงกลางโดยมีทั้งสองสาวขนาบข้าง คนหนึ่งกำลังยื่นถ้วยสาเกจ่ออยู่ที่ปาก อีกคนหนึ่งแทบจะเรียกได้ว่านอนก่ายทาคามิอยู่ อีกมือก็ลูบเข้าไปที่อกกว้างในชุดยูกาตะของทาคามิ

              ผมรู้สึกตกใจมากๆ ขาเริ่มไม่มีเรี่ยวแรง ผมต้องเกาะประตูเอาไว้เป็นหลักยึด น้ำตาค่อยๆไหลออกมา ผมเสียใจมากที่ทาคามิทำตัวแบบนี้

              ทำไม


              ทำไม




     
              คิดว่าผมจะนางเอกขนาดนั้นหรือไง ไม่มีทาง ราชินีอย่างฉันไม่ยอมให้ใครมาหยาม และไม่คิดจะง้อใครอยู่แล้ว ผมเดินเข้าหาพวกเขา หยิบถ้วยสาเกที่อยู่บนโต๊ะข้างๆมาแล้วสาดไปที่คนแรกที่จ่อสาเกที่ปากทาคามิอยู่ 

             "ว้าย"จากนั้นก็ผลักเธอลงไปกับพื้น ตรงไปหาอีกคนตบเธอไปครั้งหนึ่งแล้วพลักออกไป

             "กรี้๊ดดด ทำอะไรเนี่ย เจ็บนะ"แล้วมองไปที่ทาคามิ กำลังเมาได้ที่เลย ผมเลยกระชากคอเสื้อแล้วลากกลับห้อง ตรงไปที่บ่อน้ำพุร้อนแล้วโยนลงไป

             "เฮ้ย อะไรกันว่ะ"เขาโวยวาย ผมถอดเสื้อผ้าออกแล้วเข้าไปหาเขาใกล้ จ้องมองไปที่เขา แล้วค่อยใช้เท้าเยียบไปที่กลางเป้า

             "รู้ไว้ซะ ว่าถ้าไม่มีฉันนะ อย่างนายก็ได้แต่เก็บไอ้หนอนเน่านี่ไว้ในกางเกงอย่างเดียวเท่านั้นล่ะ เอาล่ะ บอกมาสิ เจ้าไฟร่ขี้เมา ว่าต้องการฉันนะ" ว่าแล้วก็เอาเท้าขยี้หนอนเน่าเล่นอีกที

             "ว่าใครเน่าว่ะ คิดว่าเป็นราชินีหรือ ไอ้แมวบ้า" อะ ไร นะ เดี๋ยวนี่มีด่าด้วย สาเกนี่แรงขนาดนั้นเลย อ๊ะ ไม่นะ หนอนน้อยมัน ไม่น้อยแล้ว แล้วเขาก็ดึงขาผมลงจนล้มลงไป แล้วขึ้นมาอยู่ข้างบนแทนผม

             "แล้วจะรู้ ว่าไอ้หนอนเน่าที่เรียกน่ะ มันจะเป็นมังกรตัวใหญ่แค่ไหน"

             "อย่านะ เจ้าไพร่ อย่า อ๊าาาาาาา"

            { (ไคโตะ-มาริ }

        -/ ไคโตะ \-

              ผมเคยถาม ว่ามาริอยากได้อะไร เขาบอกว่า แค่ผมอยู่ข้างๆก็พอแล้ว แต่บ้างครั้งผมก็รู้สึกว่าการอยู่ด้วยกันสองคน อาจทำให้มาริเบื่อได้ เพราะงั้นผมก็เลยรับลูกสุนัขที่อยู่ริมถนนตัวหนึ่งมา ...แปลกใช่ไหมครับ ที่แมวเลี้ยงหมา ผมว่าไม่นะ คุณลองดูมิกกี้เม้าส์เลี้ยงพลูโตสิ ไม่แปลกกว่าหรอ หนูเลี้ยงหมา เพราะงั้นผมก็ไม่ได้แปลกอะไร จริงมั๊ย

               มาริตั้งชื่อมันว่า จิบิ เพราะเป็นตัวเมีย ตอนแรกที่ผมเจอ จิบิก็กลัวๆผมอยู่ แต่ก็ไม่ยากนักที่จะพาอยู่ที่นี่ มาริตื่นเต้นมากที่มีจิบิมาอยู่ด้วย วันรุ่งขึ้นเลยชวนผมไปชื้ออาหาร กับปลอกคอ เลือกอยู่นานกว่าจะได้ของที่ถูกใจ แล้วยังได้ลูกสุนัขมาอีกตัว ที่คล้ายๆกับจิบิ แต่เป็นตัวผู้ ชื่อว่า คุโระ มาริบอกว่า อยู่ตัวเดียวมันเหงา

               จากนั้น วันเวลาผ่านไป จิบิกับคุโระ โตขึ้นเป็นสุนัขโตเต็มวัย ทั้งที่คุโระเป็นตัวผู้แท้ๆ แต่กลับถูกจิบิแกล้งบ่อยๆ จนมาช่วงหลังๆที่จิบิเลิกแกล้ง แถมยังเหมือนอ้อนคุโระอีกต่างหาก เจ้าคุโระก็แลจะดูแลจิบิเป็นพิเศษ ถึงขนาดให้กินอาหารของตัวเอง ผมเลยต้องค่อยดูเติมอาหารให้

               จนถึงช่วงปีใหม่พอดี พวกผมก็ได้ของขวัญชิ้นโตจากจิบิและคุโระ นั้นคือ พวกลูกๆของมันนั้นเอง มีทั้งหมดสี่ตัว น่ารักๆทั้งนั้นเลย มาริตื่นเต้นมากๆ ดีที่จิบินั้นแข็งแรงก็เลยสามารถออกลูกเองได้ โดยไม่ต้องถึงมือหมอ เราเลยมีสุนัขให้เลี้ยงถึงหกตัวด้วยกัน นั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมอยู่แล้ว มาริผมยังเลี้ยงได้ แล้วทำไมแค่หมาอีกหกตัวจะไม่ได้กัน(แต่ผมว่าจะพาจิบิไปทำหมั้นปิดอู่5555 T-T)

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

          สุขสันต์วันปีใหม่คร้าบบบบบบ อาจจะช้าไปที่พูด แต่เพราะผมเพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดเลยเพิ่งได้ลงครับ ตอนของไคโตะกับมาริ อาจจะสั้นหน่อยนะครับ แต่ผมคิดว่ามันน่ารักพอแล้ว ส่วนทาคาระกะรุนะ (คู่โชตะค่อนโลลิค่อน)เป็นคู่ต่อไปนะครับ

          ส่วนรีเควสวันคริสมาสวันปีใหม่ของคู่3Pรออีกนิดนะครับ และเช่นเคยครับ ทุกคอมเม้นเป็นกำลังใจให้นักเขียน(ที่แสนมาช้าคนนี้) กรุณาเม้นเป็นกำลังใจด้วยนะครับ บางทีพอเห็นเม้นน้อยๆก็ท้อใจเหมือนกัน อะไรก็ได้ จะติก็ไม่ว่า ขอให้เม้นบางนะครับ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ 6/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: hello_lovestory ที่ 06-01-2013 14:54:37

มาทีไรก็ไม่ทำให้ผิดหวังเลนนะค้าบ จขกท. จะติก็เรื่องเดียว ที่ปล่อยให้รอนานๆ นี่แหละ มารอตอนต่อไปค้าบ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ 6/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 06-01-2013 17:57:34

น่ารักจังเลย แอบชอบคู่โลลิค่อน รอติดตาม ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ 6/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 06-01-2013 19:00:37

แอบเสียใจนิดๆกับคู่ราชินี ทาคามิ นิสัยไม่ดี ไม่ปลื้มแล้ว เฮ้อ ราชินีก็น่าจะหาผู้ชายมานวนเนียบ้างเผื่อจะสำนึก แต่ดูแล้วทาคามิคงไม่แคร์ จากคำพูดก็รู้แล้วว่าไม่แคร์อะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ 6/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 06-01-2013 19:02:30

แอบเสียใจนิดๆกับคู่ราชินี ทาคามิ นิสัยไม่ดี ไม่ปลื้มแล้ว เฮ้อ ราชินีก็น่าจะหาผู้ชายมานวนเนียบ้างเผื่อจะสำนึก แต่ดูแล้วทาคามิคงไม่แคร์ จากคำพูดก็รู้แล้วว่าไม่แคร์อะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ 6/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 06-01-2013 19:03:02

แอบเสียใจนิดๆกับคู่ราชินี ทาคามิ นิสัยไม่ดี ไม่ปลื้มแล้ว เฮ้อ ราชินีก็น่าจะหาผู้ชายมานวนเนียบ้างเผื่อจะสำนึก แต่ดูแล้วทาคามิคงไม่แคร์ จากคำพูดก็รู้แล้วว่าไม่แคร์อะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ 6/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 06-01-2013 19:12:08

555 มาฮาพี่ไคโตะนี่แหละจะพาจิบิไปทพหมั้น 555

เมงุ เด็ดมาก ท่านราชินี โดนตลอด 555555

ขอบคุณมากๆนะคะ รอตอนต่อหลักนะคะ

หายไปซะนานเลย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ 6/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 06-01-2013 19:14:43

 o18 อย่าเพิ่งนอ้ยใจไปคะ
ยังมีคนรอคุณอยู่ทางนี้ "คู่รุนะ" น่ารักจังเลย :-[
ชอบบๆๆมากเลยคะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ 6/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 06-01-2013 19:19:01

น่ารักมากอ่ะ ชอบทุกคู่เลย อยากอ่านต่อคู่3Pแล้วอ่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ 6/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 06-01-2013 20:00:51

รอติดตามคู่โลลิค่อน อร๊ายยยย :-[

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ 6/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-01-2013 00:24:43

ตอนพิเศษน่ารักทุกคู่เลย~

หัวข้อ: Y [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ คู่3P 7/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 07-01-2013 23:11:37

                           บทพิเศษ วันคริสมาสต์ ถึง วันปีใหม่
                      ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
                                ( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)

                    วันคริสมาสต์ 

              ใจกลางเมืองมีงานฉลองครั้งใหญ่ แสงสีละลานตา เป็นประกายวิบวับยามค่ำคืน แต่กลับมีใครบางคนไม่สามารถออกไปไหนได้ เขาขอร้องเจ้าของทั้งสองแล้วแต่คำต้องที่ได้จากทั้งสองคนคือ ไม่ว่าง
 
              "งั้น...ผมออกไปคนเดียวก็ได้ ให้ใครตามไปด้วยก็ได้ แต่ผมอยากดูต้นไม้สีสวยๆที่กลางเมือง...ได้มั๊ยครับ เรียวมะซัง"เขาถามคุณหมอหนุ่ม คนแรกเพราะเขาหาง่ายที่สุด ...แต่ไม่ได้แปลว่าร้ายน้อยที่สุด อีกฝ่ายได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วทันใด เขาไม่ให้คนตรงหน้าออกไปข้างนอก เพราะกลัวจะหนีไป

              "ไม่ได้ ฉันตั้งไปทำงาน รพ.ที่สาขาย่อย คงหลายวันกว่าจะกลับ รอก่อนแล้วกัน"

              "งั้นๆ ...พี่เคียวยะฮะ ไปกับผมนะ"เขาเรียกเคียวยะว่าพี่ ตามที่ชายหนุ่มต้องการเพื่อเป็นการอ้อนและขอร้อง แต่ก็ได้รับการปฎิเศษเช่นกัน 

              "อยู่ที่นี่ดีแล้ว ไม่ต้องไปไหนหรอก อยากได้อะไรก็โทรลงไปที่ล็อบบี้ด้านล่างแล้วกัน ฉันไปนะ มีงานต้องไปทำ" แล้วทั้งสองก็ออกไป ทิ้งให้ใครอีกคนเศร้าและเหงาในคืนคริสมาส จิเอโกะได้แต่อยู่แต่ในห้อง ตึกนี่ถูกปรับปรุงเรียบร้อยแล้ว และยังเป็นโรงแรมระดับห้าดาวได้ในเวลาไม่นาน เพราะการบริหารที่ยอดเยี่ยมของชายหนุ่มทั้งสอง

               ตึกด้านบนสุดเป็นที่จอดคอปเตอร์ส่วนตัวเวลาฉุกเฉิน และมีสระว่ายข้างๆ ชั้นแปดเป็นที่อยู่ของทั้งสามคน ส่วนชั้นอื่นๆถูกเปลี่ยนให้เป็นห้องพักสุดหรู และยังมีคาสิโนที่อยู่ชั้นใต้ดินอีก รวมๆแล้ว ก็เป็นที่ๆคนธรรมดาเข้าถึงไม่ได้เลย

              แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้จิเอโกะดีใจขึ้นเลยซักนิด ถึงจะไม่ต้องอยู่คนเดียว แต่ก็ห้ามไม่ให้ออกจากห้อง น่าเบื่อจัง ร่างบางคิดก่อนจะกลับไปนั่งจ้องที่ทีวีต่ออีกครั้ง

           - - - ก่อนวันปีใหม่ 1 วัน - - -

               ที่สำนักงานสืบหาของที่สูญหาย ตอนนี้เริ่มเงียบเหงา เพราะส่วนใหญ่หยุดช่วงปีใหม่ไปแล้ว เคียวยะยังคงทำงานอยู่ เพราะเขาคิดว่าวันหยุดช่วงปีใหม่นั้นไม่จำเป็น มีเวลาก็ควรทำงานให้เต็มที่มากกว่า ซักพักก็มีพนังงานเข้ามา

               "ขอโทษครับท่านเคียวยะ มีขอส่งมาให้ท่านครับ"

               "จากใคร"

               "จากคุณ...จิเอโกะ น่ะครับ ไม่ได้บอกว่าส่งมาจากไหน"

               "เอามานี่"

               "เอ่อ...จริงๆมันส่งมาตั้งแต่วันที่25ครับ แต่แผนกคัดแยกเอกสารหยุด ผมที่มาทำหน้าที่แทนก็เลยทำงานได้ช้า ต้องขอโทษด้วยครับ"

               "ไม่เป็นไร ไปเถอะ"เขาแกะซองออก ในนั้นมีแผ่นซีดีอยู่ กับช็อกโกแล็ตชิ้นเล็กๆ ชายหนุ่มเปิดโน้ตบุ็ค แล้วใส่แผ่นเข้าไป ภาพที่ฉายขึ้นมาเป็นรูปภายในห้องที่พวกเขาอยู่กันสามคน แล้วตัดภาพไปที่ร่างบางที่มีเรือนผมชมพู่นุ่ม 

                "เคียวยะซัง...พี่เคียวยะ วันนี้วันคริสมาสต์ ถ้าพี่ได้รับเทป ผมอยากให้เราไปเที่ยวงานวันคริสมาสต์ด้วยกัน แค่พี่ให้เวลาผมซักนิด ผมก็พอใจแล้ว แล้วก็กอดผมบ้าง บางครั้งก็ดีครับ ผมรู้ว่าพี่ไม่ชอบให้เรียวมะซังมาแตะต้องตัวผม แต่ว่า...ผมเป็นของพวกพี่ทั้งสองคนนะครับ ถ้าผม... ฮึก ...ถ้าผมขาดใครไปซักคน ...ผมจะ อยู่อย่างไง เพราะงั้น ผมอยากให้พี่อยู่กับผมบ้าง ก็พอแล้ว"

                ภาพฉายไปเรื่อย จนถึงตอนที่จิเอโกะร้องไห้ มือใหญ่เผลอลูบไปที่หน้าของร่างบางในจอ หวังจะช่วยซับน้ำตาให้ แต่ก็ไม่ได้สัมผัสกับแก้มนวลเลย ในใจเขาร้อนรน จนภาพตัดหายไป เขากดอินเตอร์โฟนหาเลขาหน้าห้อง บอกว่าให้เลิกงานได้ และฝากปิดสำนักงานด้วย

                จากนั้น จึงตรงไปที่รถ แล้วตรงไปหาคนที่รอเขาอยู่

      - - - อีกด้านหนึ่ง - - -

                เรียวมะที่เพิ่งตรวจคนไข้คนสุดท้ายเสร็จ กำลังนั่งพักทานข้าวอยู่ที่โรงอาหาร หลังจากถูกส่งตัวไปช่วยงานที่สาขาย่อยได้ไม่นาน เขาก็กลับมาอยู่ที่สาขาใหญ่อีกครั้ง แต่เขาไม่ได้กลับไปที่พัก เพราะยังไม่อยากเจอใครบางคน

                "เฮ้ย เรียวมะ"เพื่อนที่ทำงานทักชายหนุ่ม

                "นี่ของว่ะ มีคนส่งมาให้ ตอนแรกจะให้แล้ว แต่นายไม่อยู่ พอกลับมาฉันก็ไม่ว่างอีก เอ้า เอาไป" เรียวมะรับของมา มันเป็นกล่องของขวัญใบเล็ก ลายหัวใจน่ารัก

                "ขอบใจว่ะ วั้นไปก่อนนะ"เขาขอตัวกลับไปที่ห้องทำงาน แล้วเปิดกล่องออก ในนั้นมีผ้าพันคอ กับซีดีอีกหนึ่งแผ่น เข้าใส่ซีดีลงเครื่องคอมที่อยู่ในห้อง ภาพฉายรูปของใครบางคน ที่เขาหลบหน้ามาหลายวัน กำลังถักผ้าพันคออยู่

               "เรียวมะซัง เห็นผ้าพันคอไหมครับ อันนั้นของเรียวมะซังนะครับ ส่วนอันที่ผมทำอยู่นี่ของผมเอง ทำคู่กัน ไม่เกี่ยวกับพี่เคียวยะนะครับ ...จริงๆผมอยากให้วันคริสมาส เรียวมะซังมาอยู่ข้างๆผมบ้างก็พอ และก็...อ่อนโยนกับผมบ้าง ถึงผมจะเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ก็ตาม แต่ว่า...ถ้าเรียวมะลงอ่อนโยนกับผมซักนิด ไม่รุนแรงเหมือนที่ผ่านมา บางที...ผมอาจจะทำตามที่เรียวมะต้องการก็ได้ และก็...เรียวมะเป็นของขวัญที่ดีมากๆสำหรับผม"

               ภาพตัดหายไป แต่ความรู้สึกยังลงอยู่ มันยังตราตึงเขาเอาไว้ ใบหน้าที่พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ มือที่ถักอยู่สั่นอย่างเห็นได้ชัด จนเขาอยากเข้าไปประคองเอาไว้ ชายหนุ่มลุกขึ้น ออกไปที่ลานจอดรถ สตาทออกตัวไปที่พัก ที่มีใครอีกคนกำลังเศร้าและรอเขาอยํู

        - - - โรงแรม ไมมัตสึ - - - 

              เคียวยะมาถึงก่อนเป็นคนแรก เขาตรงไปที่ล็อบบี้ แล้วถามกับพนักงาน

              "จิเอโกะ ลงมาบ้างมั๊ย"

              "คุณหนูไม่ได้ลงมาค่ะ สั้งแต่อาหารแล้วก็อุปกรณ์ตกแต่งห้องน่ะค่ะ"

              "ตกแต่งห้อง?"

              "ก็พรุ่งนี้เป็นวันปีใหม่ไงค่ะ ก็มีพวกโมบาย อ๊ะ! ยังมีต้นคริสมาสปลอมอีกต้นค่ะ ไม่รู้เอาไปทำไมนะค่ะ นี่ก็เลยคริสมาสมาแล้ว"

              "...ขอบคุณมาก"ชายหนุ่มตรงไปที่ลิฟท์ส่วนตัว ที่ตรงไปชั้นเแปดที่พวกเขาอยู่เพียงชั้นเดียวแต่มีใครอีกคนหยุดไว้ก่อน นั้นก็คือ น้องชายขิเขานั้นเอง

              "เดี๋ยวพี่รอด้วย"

              "....ได้กลับมาที่ห้องบ้างหรือเปล่า เรียว"

              "ผมก็เพิ่งจะกลับมา ยังไม่ได้เข้าห้องเลย"

              "แล้วทิ้งให้มันอยู่คนเดียวเนี่ยนะ!!" เคียวยะขึ้นเสียง ด้วยความหงุดหงิด

              "ผมเพิ่งจะกลับมาจากสาขาย่อยที่ต่างจังหวัดนะพี่ ...ว่าแต่พี่เถอะ อยู่ที่นี่ได้กลับมาบ้างหรือเปล่า" น้องชายย้อน

              "...เฮ้อ ถ้าไม่ได้ซีดี ก็คงไม่กลับมาหรอก"

              "ผมก็เหมือนกัน อยากกอดมันจัง" เคียวยะอารมณ์เสียมากกว่าเดิม เขาไม่ชอบใช้ของร่วมกับใครมาตั้งนานแล้ว แต่เพราะเจ้านั่นเป็นของเรียวมะก่อน ถึงเรียวมะเองจะไม่ได้ถืออะไร แต่เขาก็อดไม่ได้ ....ที่จะคิดว่า ร่างเล็กๆนุ่มนิ่มนั้นเป็นของเขาคนเดียว

              ลิฟท์ เปิดออกทั้งสองตรงไปที่ประตูไม้สุดหรู บิดลูกบิดประตูเข้าไปอย่างรีบร้อน ภายในห้องไม่อะไรเปลี่ยนแปลงไปมากนัก ยังคงสะอาดและมีกลิ่นหอมขนมเหมือนเดิม มีเพียงห้องนั่งเล่น ที่ถูกจัดให้เหมือนวันคริสมาสต์ มีต้นสนปลอมที่ถูกประดับอย่างสวยงาม เพียงแต่ไม่มีของขวัญอยู่ใต้ต้น ที่ผนังห้องมีถุงเท้าสีชมพู่สดใสที่คนตัวเล็กชอบแขวนอยู่ แต่ก็ไม่มีของขวัญชิ้นเล็กใส่อยู่ มันว่างเปล่า ทีวีถูกเปิดค้างเอาไว้ ทุกช่องรายการ ล้วนแต่งเตรียมนับถอยหลังวันปีใหม่ 

               ซีดีมากมายกระจายไปทั่วพื้นหน้าทีวี ชื่อที่เขียนอยู่บนแผ่นล้วนแต่งเป็นรายการวันคริสมาสต์ที่ถูกอันเอาไว้ทั้งนั้น ที่เครื่องเล่นดีวีดีแสดงเวลาที่วิ่งไปเรื่อย บ่งบอกว่ากำลังอ่านแผ่นอะไรบางอย่างอยู่ เคียวยะทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา แล้วเปลี่ยนช่องรายการเพื่อดูสิ่งที่ซีดีแผ่นนั้นบันทึกเอาไว้ภาพของจิเอโกะฉายขึ้นมา นั้นช่วยดึงความสนใจให้เรียวมะที่เดินไปมาหยุดมองได้

               "วันนี้วันคริสมาสต์ล่ะ ถ้าปีก่อนๆที่เราอยู่คนเดียวล่ะก็ เราคงไปเที่ยวที่สวนสนุกได้...แต่ว่าปีนี้ถูกห้ามไม่ให้ไปล่ะ ก็เลยต้องอยู่ในห้อง ...แต่ไม่เป็นไร เราจัดเอาเองก็ได้ ไม่อยากทำตัวดื้อ เดี๋ยวไม่ได้ของขวัญจากสานต้า" คนตัวเล็กเอียงตัวไปมาหน้ากล้องอย่างสนุก ภาพฉายไปเรื่อยๆตั้งแต่ตอนจัดห้องจนไปถึงตอนจัดต้นสน แล้วตัดมาตอนเที่ยงคืนครึ่ง จิเอโกะยังคงนั่งอยู่หน้ากล้อง เพียงแต่...ใบหน้าไม่ได้ยิ้มแย้มเหมือนตอนแรก

               "ฮึก...ทำไมล่ะครับ ผม...ผมทำตัวดีแล้ว แล้วทำไมผมถึงต้องอยู่คนเดียว แล้วยัง...ของขวัญที่ผมต้องได้ทุกปี ถ้าผมไปสวนสนุกได้ก็คงไม่เป็นแบบนี้ พี่เคียวยะ...เรียวมะซังด้วย ทั้งสองคนใจร้าย ทั้งที่...อือ...ทั้งที่ผมขอร้องแล้ว ก็ยังไม่ยอมให้ผมไป แค่อยู่กับผม ก็ยังไม่ได้เลย ถ้าผม..ถ้าผมไม่ดีขนาดนั้น ก็อย่ามาดีกับผมอีก ....แต่ก็คงไม่มีใครสนใจผม ฮึก....ถ้างั้น ผมก็จะไปเอง ลาก่อนฮะ" เคียวยะและเรียวมะลุกขึ้นอย่างร้อนรน ใช่ ตั้งแต่กลับมาพวกเขายังไปไม่เห็นใครเลย ทั้งในห้องนอน ห้องครัว หรือห้องเซฟ ...จะมีก็แต่ ที่สระว่ายน้ำบนด่านฟ้า

                ทั้งสองคนรีบวิ่งไปที่ด่านฟ้า เห็นหลังขาวนวลของคนที่พวกเขาตามหา แต่ก็เพียงครู่เดียว ก่อนที่ร่างเล็กจะกระโดดลงไปในน้ำ ทั้งสองคนตกใจมากจึงรีบกระโดดตามลงไป เห็นร่างนั้นค่อยๆจมลงไป พวกเขารีบว่ายตามไปจนคว้ามือได้คนละข้างแล้วดึงตัวขึ้นมา ร่างเล็กสะลักน้ำ

                "จะทำอะไรน่ะ ฮะ!"เรียวมะตะหวาด เมื้อกี้เขาตกใจ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เพราะการเป็นหมอต้องตั้งสติให้ดี ไม่อย่างนั้นจะอันตรายถึงคนใข้ แต่เมื่อกี้เขา..ขาดสติ จนถึงตอนนี้ เขายังได้แต่ดูพี่ชายผายปอดร่าเล็กอย่างเดียว

                "ฟื้นสิ จิเอโกะ ฟื้น"เคียวยะผายปอดให้ร่างเล็กด้วยความร้อนใจ แค่เขาคิดว่าจะไม่ได้เจอคนที่เขาพยายามหลบหน้า ใจมันก็สั่นอย่างบอกไม่ถูก จนร่างเล็กไอออกมา พวกเขาถึงโล่งใจ

                "ค่อยๆหายใจ หายใจเข้าลึก"เคียวยะลูบหลัง

                "แค่กๆ พี่...เคียวยะ"

                "ทำไมถึงทำแบบนี้ รอพวกฉันไม่ได้หรือไง"เรียวมะถาม

                "ผมขอโทษ ผมขอโทษ ฮืออ"เคียวยะดึงตัวเขามากอดแล้วลูบหลังเพื่อปลอบโยน

                "อย่าร้อง พี่อยู่นี่แล้ว คนดี"เขาอุ้มร่างเล็กนั้นไปที่ห้องนอน เรียวมะหยิบผ้าที่ชั้นมาเช็ดตัวให้ จิเอโกะยังคงตัวสั่นด้วยความตกใจอยู่ เขาไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าตัวตาย ก็แค่ไปว่ายน้ำเล่นเท่านั้น แต่เพราะอาการที่เย็น ทำให้ขาเป็นตะขิวโดยไม่รู้ตัว และเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่เขาเฝ้ารอ ด้วยความรีบ เขาจึงตกลงไป เรียวมะดึงจิเอโกะเข้าไปกอดแน่น

                "ทำไมทำอย่างนั้น"

                "ผมไปเล่นน้ำเชยๆ ..ฮึก แต่ แต่ว่าตะขิวมัน ...ผมเลยจมน้ำ ในนั้นมัน น่ากลัว" น้ำตาของคนตรงหน้าทำให้เขาหวั่นไหว ยิ่งได้กอดแบบนี้ยิ่งได้รู่ว่า คนตรงหน้าตัวเล็กมาขนาดไหน เคียวยะนั่งลงที่ข้าง ใช้มือเกลี่ยน้ำตาออก เรียวมะจูบไปที่เรือนผมนุ่ม ค่อยถอดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายและของตัวเองออก

                 "จะทำอะไรครับ"จิเอโกะถาม เขาไม่เคยมีอะไรกับทั้งสองคนพร้อมกัน แบบนั้นมัน....น่าอาย

                  "คิดว่าจะทำอะไรล่ะ"เรียวมะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

                  "ก็...."ร่างเล็กหน้าแดง

                  "แค่จะพาไปอาบน้ำน่ะครับ แล้วจะพาไปเที่ยวสวนสนุก"เคียวยะบอก

                  "เอ๋?"

                  "ก็ใครก็ไม่รู้ ร้องไห้เป็นเด็กว่าอยากได้ของขวัญ"เคียวยะกระซิบบอกข้างหูแล้วกัดเบาๆ

                  "อยากได้อะไร บอกมาเลย วันนี้ให้หมดเลย"เรียวมะทำบ้าง

                  "จริงหรอฮะ!"จิเอโกะดีใจ รอยยิ้มสดใสเริ่มกลับมา

                  "ครับ แต่ก่อนอื่นต้องโดนลงโทษเสียก่อน"เรียวมะกดจูบลงไป ไม่ได้บังคับเหมือนเมื่อก่อน แต่ค่อยเลียไปตามปากเล็กของอีกฝ่าย ก่อนจะค่อยๆแทรกลิ้นเข้าไปหาความหวานด้านใน...อ่อนโยนอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ เคียวยะเห็นน้องชายทำอย่างนั้น ความรู้สึกหงุดหงิดเข้ามาแทรกอย่างกะทันหัน เขาจึงก้มหน้าลงไปขบกัดซอกคอขาวจนเป็นรอยแดง แล้วสวมกอดอีฝ่ายแล้วดึงตัวร่างเล็กมาจากน้องชาย

                  "ตาพี่แล้วนะครับ"เคียวยะกดจูบลงไป ไม่ได้รุนแรงอย่างเคย แต่ก็ยังคงความเร้าร้อนเอาไว้ กอดกระชับร่างบางให้อยู่แน่นใกล้ตัวมากที่สุด อย่างที่คนตรงหน้าโหยหาย เรียวมะค่อยๆเลียไปตามหลังขาวเนียน มือทั้งสองคอยสะกิดยอกออกทั้งสองข้าง จิเอโกะกำลังจะขาดอาการหายใจ เพราะความหวานที่ชายหนุ่มทั้งสองมอบให้ จึงทุบไปที่บ่าของคนที่ขโมยลมหายใจเขาอยู่

                  "ไหนว่าจะไปเที่ยวสวนสนุกไงครับ"

                  "บอกว่าจะพาไป แต่ก็ไม่ใช่ตอนนี้นี่"เรียวมะว่า ก่อนกัดแลัวดูดไหล่ของร่างบางจนเป็นรอยอีกแห่ง

                  "เหลือเวลาอีกตั้งสองชั่วโมงกว่า สวนสนุกจะเปิดระหว่างนั้น พี่ขอลงโทษเด็กดื้อที่คิดหนีพวกเราไปก่อนก็แล้วกัน"เคียวยะว่า แล้วก้มลงจูบอีกครั้ง

                  "อะ...ยะ..อย่านะ ตรง นั้นมัน ..อืมมมมมม"

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+

                   มาลงให้แล้วนะครับ ตอนพิเศษนี้ไม่มีNCเพราะว่าเนื้อหาหลักยังไม่3p และเคียวยะยังไม่มีทีท่าเท่าไร แต่ตอนนี้คงช่วยเผยความในใจของเคียวยะได้บ้าง จริงๆอยากให้จบภาคก่อน แล้วค่อยทำตอนพิเศษของคู่นั้นๆ อย่างที่เห็น เพียงแต่มีคนเรียกร้อง เราเลยจัดให้ อย่างเอาไปรวมกับเนื้อเรื่องตอนปัจจุบันนะครับ ตอนนี้คือในอนาคต

                  ส่วนคุณชัดเจนกาบ ไม่ต้องห่วงนะครับ ทาคามินะไปไหนไม่รอดหรอก ถ้ากับผู้หญิงนะทาคามิเขาทำคง(ไม่)เป็นหรอก 555 ส่วนเรื่องของฮาจิกับมาซาโตะ ใครอยากอ่าน ของเสียงตอบรับเยอะๆ แล้วคุณจะได้รู้ ว่า เวลาพระเอกตามหาสิ่งรัก ที่หาไปจะเป็นอย่างไร(หรือเอาโหดอีกดี)
คู่โชตะ เป็นคู่หลักคู่ที่สี่ เพราะงั้นรอก่อนนะครับ เพราะคิดว่าภาคสามนี่คงอีกยาว 

                   และก็เหมือนเดิมครับ ขอเม้นและคำติชมด้วยนะครับ อะไรก็ได้ เพราะทุกเม้นคือกำลังใจให้ผม เวลาเปิดมาแล้วเห็นคอมเม้นขึ้นหนึ่งอัน คนเขียนก็มีกำลังใจเขียนได้ซักสองสามบรรทัดแล้วครับ

                  

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ คู่3P 7/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 08-01-2013 10:16:31

อร๊ายยย เขิน  :m25: :m25: :m25:


สนุกมากๆค่ะ มาต่อไวๆน่ะค่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 09-01-2013 00:15:00

จะรออ่านเรื่องหลักนะคะ แล้วก็อยากอ่านคู่ฮาจิกับมาซาโตะด้วย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ คู่3P 7/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 09-01-2013 15:24:04

น่ารักเบาๆ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ คู่3P 7/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: PapermintReal ที่ 09-01-2013 16:36:00

อ๊ากกกกกก ชอบบบบบ :haun4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ คู่3P 7/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 09-01-2013 18:35:31

ดูแล้วคู่3P จิเอโกะน่าสงสารมากเลย ขนาดอยู่ด้วยกันแล้วดูเหมือนเรียวมะกับเคียวยะไม่สนใจเอาใจใส่เลยอ่ะ

ว่าแล้วขาดคู่ฮาจิกับมาซาโตะเนี่ยเอง เราก็ว่ารู้สึกหายไปไหนคู่หนึ่งอ่ะ อยากอ่านเหมือนกันว่าคู่นี้จะเป็นยังไงบ้าง

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ คู่3P 7/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: hello_lovestory ที่ 09-01-2013 21:38:48

สามคนนี้นิ่มนวลลงเยอะเลยอ่า

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ คู่3P 7/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: CheetahYG ที่ 09-01-2013 22:12:58

 :pighaun: :pighaun:   มาต่อเร็วๆนะ รออ่านอยู่ :give2: :give2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-พิเศษย้อนหลัง วันปีใหม่ คู่3P 7/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 10-01-2013 00:41:47

 :z3: อยากอ่านคู่ 3Pก็อยาก
คู่ฮาจิกับมาซาโตะก็อยากทำไงดีเนี้ยย  :z2:  :z2:

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/13u
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 10-01-2013 09:21:35

                                บทที่3 ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ
                      ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
                                ( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)

         "ไปเอา เพชร เม็ดนี้มาจากไหน" เคียวยะถือเพชรเม็ดงามที่จิเอโกะเพิ่งขโมยมาไว้ในมือ ด้วยสีหน้าที่ราวกับจะฆ่าคนได้ เดินเข้าไปหาหมายจะบีบคอเพื่อเค้นเอาความจริง โดยไม่สนใจว่าน้องชายและคู่นอนจะเปลือยอยู่หรือไม่ แต่น้องชายกลับดึงตัวคู่นอนของเขาหลบเสียก่อนที่จะถูกพี่ชายเขาฆ่า

         "พี่เป็นอะไรเนี่ย" น้องชายเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจที่พี่ชายจะทำร้ายคู่นอนของเขา แม้แต่ตัวเขาเองก็เริ่มแปลกใจ เพราะเขาก็ไม่ใช่คนที่จะช่วยใครง่ายๆ ถ้าไม่มีผลประโยนช์ถึงแม้คนที่เขากอดอยู่จะเป็นแค่คู่นอนก็ตาม แต่เขาจะไม่ช่วยก็ได้

          "นายจะทำอะไร เรียวมะ ส่งตัวมันมา!" เคียวยะตะหวาด เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างประหลาด มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจบอกได้ เพราะเพชรเม็ดนี้คือ เพรชที่หายไปของนายท่าน และดันมาอยู่ที่เจ้าหัวขโมยนี่พอดี แต่นั้นยังไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ เขารู้สึกไม่ชอบใจที่ของสำคัญแบบนี้แปดเปลื้อน มันควรจะอยู่ในที่ๆมิดชิดกว่านี้

          "คุยกันดีๆก่อนสิพี่"

          "นายไม่เห็นหรอ ว่าเพชรเม็ดนี้คือเพชรที่หายไปของนายท่าน ส่งมันมา ฉันจะพามันไปหานายท่าน ...ให้เขาจัดการซะ" ได้ยินแค่นั้นตัวของเรียวมะเองเริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมา เพราะถ้าส่งตัวไปให้นายท่านที่ตระกลูหลักล่ะก็ เขาคงไม่มีทางได้เห็น...คนที่กอดอยู่อีกแล้ว

         "ไม่เอาน่าพี่ ในเมื่อได้ของคืนไปแล้วก็ดีนิ ...บอกนายท่านไปก็ได้ ว่าเราจัดการคนขโมยไปแล้ว แล้วๆ...พี่แก้ตัวเก่งอยู่แล้วนิ จัดการให้หน่อยนะ" เคียวยะถอยออกมาเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองไปที่ดวงตาแบบเดียวกันกับเขา ของน้องชาย น้อยครั้งที่น้องชายเขาจะออกรับปกป้องใครแบบนี้ แต่เขาก็คิดว่า คงถูกใจร่างบางที่กอดเอาไว้อยู่ เดี๋ยวเบื่อค่อยจัดการก็ได้

         "เรียว นายแปลกๆนะที่ปกป้องคนอื่นแบบนี้ แถมยังเป็นคนร้ายอีก....  ก็ได้แต่ว่าครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ส่วนเรื่องภาพวาดฉันจะจัดการเอง และก็จะกลับไปเครียงานที่สำนักงานด้วย นายจะไปด้วยไหม"น้องชายมองไปที่คนที่เขากอด เขายังรู้สึกอยากกอดคนตรงหน้านี่อีกซักพัก จึงบอกพี่ชายให้กลับไปก่อน

         เคียวยะหยิบกุญแจรถแล้วออกไปจากห้อง เรียวมะค่อยอุ้มจิเอโกะขึ้นช้าๆ แล้วพาตรงไปที่ห้องน้ำ ซึ่งอยู่ภายในห้อง เปิดฝักบัวให้น้ำไหลผ่านร่างกาย เขาเพิ่งสังเกตว่าทำไมจิเอโกะถึงเงียบไป ที่แท้เจ้าตัวก็หลับแล้วนี่เอง เขาค่อยๆลูบไหลไปตามเนื้อนุ่มนิ่ม ได้กลิ่นอ่อนๆของชูครีมที่สอดไส้สตอเบอรี่ พอมองไปรอบๆเขาก็เห็นแต่ สบู่ ยาสระผม ยาสีฟันที่เป็นกลิ่นสตอเบอรี่ทั้งหมด แม้แต่แปรงสีฟันหรือแม้แต่สีห้องน้ำก็ยังเป็นสีชมพู่อ่อนของสตอเบอรี่ ทำให้คนตรงหน้าดูน่ารักเข้าไปอีก

         แต่กลิ่นขนมนี่สิ เขาไม่รู้ว่ามันมาจากไหนแต่พอมันผสมกับกลิ่นสตอเบอรี่ที่เจ้าตัวชอบแล้ว ก็กลายเป็นขนมแสนอร่อยขึ้นมาทันที หลังจากอาบน้ำเสร็จ ชายหนุ่มอุ้มร่างของเจ้าแมวออกมาด้วย เช็ดตัวจนแห้ง แล้วลงบนที่นอน ปรับระดับแอร์ให้เย็นน้อยลง แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวทั้งคู่ จิเอโกะขยับตัวเข้าหาเหมือนกับจะบอกว่า หนาว ชายหนุ่มจึงดึงตัวเขามากอดเอาไว้ แล้วใช้แขนเป็นหมอนให้ 

         เขามองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกประหลาด จูบเบาๆที่หน้าผาก ยังคงได้กลิ่นชูครีมไส้สตอเบอรี่อ่อนๆอยู่ แล้วเขาก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

     - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

อีกด้านหนึ่ง

        เคียวยะกลับมาที่สำนักงานนานแล้ว เขาโทรไปบอกเจ้าของภาพว่า พรุ่งนี้จะส่งลูกน้องเอาไปคืนให้ และเครียงานต่างๆเรียบร้อย แต่ความหงุดหงิดบางอย่างยังไม่หายไปจากเขา ไม่ใช่แค่เรื่องเพชรที่ทำให้เขาโกรธ ยังเรื่องที่ห้องเซฟของหัวขโมยนั้นมีของชิ้นอื่นๆอีกมากมายที่อยู่ในลิสส์รายชื่อของที่ตามหา 

        ไม่น่าเชื่อว่า หัวขโมยระดับนี้จะอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้ ...เห็นทีคงต้องกวาดล้างพวกนี่ซะแล้ว เพราะที่ๆจิเอโกะอยู่ เป็นเขตที่เขาดูแลอยู่ การที่เกิดแบบนี้ก็เหมือนการหยามเขามากๆ ชายหนุ่มนั่งมองออกไปข้างนอกหน้าต่างบานใหญ่ภายในห้องทำงาน วิวเมืองที่มีแต่แสงสีจนมองไม่เห็นดวงดาว บอกได้ดีว่า ผู้คนส่วนใหญ่ยังคงไม่นอนในราตรีนี้

        เพชรที่ถูกขโมยไปก็ได้กลับมาแล้ว ตอนแรกที่เขารู้ว่าเพรชหายไป เขาก็แทบอยากจะฆ่าคนที่เอาไป ถ้าไม่ติดว่า เรียวมะขอเอาไว้ เขาคงจับเจ้าแมวนั้นหักคอไปแล้ว ...จะไม่ให้โกรธได้อย่างไง ในเมื่อของสิ่งนั้นคือ ของดูต่างหน้าของพ่อเขาเอง เขาไม่ได้อยากได้ตำแหน่งหัวหน้าหรือเป็นตระกูลใหญ่ เข้าชอบชีวิตอิสระแบบนี้มากกว่า

        อีกอย่าง นายท่านคนปัจจุบันก็เป็นคนดี เข้มแข็ง เด็ดขาด และยัง...เหมือนพ่ออีกคนของเขา จะว่าไปแล้วเขากับฮาจิก็อายุห่างกันไม่เท่าไร ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นไงบ้าง ไม่ได้เจอตัวมานานแล้ว ได้ข่าวว่ามีเรื่องกับตระกลูรองของมาซาโตะ

       เขาหลับตาลงชั่วครู่เพื่อพักสายตา แต่สิ่งที่เข้ามาในโสตประสาตของเขาคือ เสียงครวญครางของแมวขโมยตัวโต ผมสีชมพู่สตอเบอรี่ตัดกับแผ่นหลังเนียนสวยน่าลูบไล้ ดวงตาหลากสีที่เขาเห็นแสดงความดื้อรั้นตลอดเวลา แต่เมื่อถูกน้องชายของเขากำหราบ ตาคู่นั้นกลับหวานช่ำจนเขาเองก็อยากลิ้มลอง

       "บ้าชิบ! นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย มันเป็นขโมย แถมยังเป็นตัวผู้อีก เราไม่ได้สนใจเพศเดียวกันอยู่แล้ว เราชอบผู้หญิงต่างหาก" เขาบอกกับตัวเองและพยายามไม่คิด แต่ว่า "อ๊า อย่านะ...ตรงนั้น อย่า ยะ..อ๊าาาาา" โถ่โว้ยยยยยยย
 
       เสียงนั้นยังคงหลอกหลอนเขาทั้งคืนจนเช้า แปดโมงเช้า โทรศัพท์สายแรกดังขึ้นในห้องนอนที่อยู่ในสำนักงานของเขา ชายหนุ่มเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ เพราะอยู่คนเดียวจนชินจึงเดินออกมาโดยไม่ได้สวมใส่อะไร เข้าเดินไปเปิดสปีคเกอร์โพน แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัว

       "พี่ นี่ผมเองนะ เรียวมะ"เสียงของน้องชายดังขึ้น

       "มีอะไร"ชายหนุ่มถามกลับ เขายังรู้สึกง่วงอยู่ เพราะกว่าจะหลับได้ก็สว่างพอดี เขาจึงตัดสินใจไปอาบน้ำเพื่อดับร้อนในตัวไปด้วย

         "ผมมีงานตอนเช้านี้อ่ะ เลยไม่ได้อยู่กับจิเอโกะต่อ ถ้าไงพี่ช่วยมาดูจิเอโกะของผมให้หน่อยได้ป่ะ ผมกลัวเขาหนี เดี๋ยวจะยุ่ง"เคียวยะเงียบไปซักพักก่อนจะตอบตกลง เขาแต่งตัวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนธรรมดา แต่เพราะส่วนสูงและรูปร่างที่แตกต่างจากคนทั่วไป ทำให้เขาโดดเด็นมากๆในกลุ่มคนทั่วไป

           เคียวยะออกมาข้างนอก เขานึกวางแผนที่จะจัดการกับเจ้าแมวตัวร้ายมากมาย 'จะเอาไงดี มัดแล้วเฆี่ยนให้หลังลาย หรือจะบีบคอให้หายใจไม่ออก แล้วค่อยให้อ้อนวอนของชีวิต ก็ไม่เลวแฮะ' โดยไม่ทันรู้ตัว เขาขับรถมาถึงตึกที่เมื่อคืนเพิ่งมาถึงพอดี

           ชายหนุ่มเดินขึ้นไปถึงชั้นแปด เปิดประตูเขาไปเจอเรียวมะกำลังนั่งรออยู่ที่โซฟาพอดี แฝดผู้น้องรับกุญแจจากพี่ก่อนจะเดินออกไปอย่างรีบร้อน เขามีเคสผ่าตัดเช้านี้ จึงต้องรีบไป เคียวยะมองตามหลังจนน้องเขาออกไป จึงตรงไปที่ห้องนอน โดยไม่ลืมหยิบเชือกไปด้วย

          ภายในห้อง ร่างเล็กนอนคดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม หน้าต่างห้องถูกเปิดเอาไว้เพื่อรับลมเย็นๆยามเช้า ผมสีชมพู่ปลิวไปตามแรงลม กลิ่นขนมหวานผสมกับสตอเบอรี่อ่อนๆกระจายไปทั่วห้อง ทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงัก เขาเดินเข้าไปใกล้อย่างหลงไหล

         เชือกในมือหลุดลงไปกองอยู่ที่พื้น ชายหนุ่มจ้องมองไปที่ปากอิ่มน่าจูบ โดยไม่รู้ตัวเขานอนลงข้างๆเจ้าแมวตัวแสบ แล้วจ้องมองอยู่ที่หน้ายามหลับของคนตรงหน้า วงแขนกว้างดึงร่างบางเข้ามาหาแล้วกอดไว้หลวมๆ ไม่รู้เพราะอะไรเขารู้สึกผ่อนคลายเมื่ออยู่กับคนตรงหน้า จนเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยเพลีย จากการไม่ได้นอนทั้งคืน

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

        ช่วงบ่ายวันนั้น แมวสีสตอเบอรี่เริ่มรู้สึกตัว ว่ามีอะไรบางอย่างทับตัวเองอยู่ จึงค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าทำให้เขาตกใจ เพราะชายตรงหน้าคือคนที่...ข่มขืนเขาเมื่อคืน แต่พอมองดีๆแล้วจึงได้รู้ว่าไม่ใช่ แต่เขาคืออีกคนที่ตบหน้าตนเอง นั้นยิ่งทำให้แมวน้อยรีบขยับตัวออกห่าง แต่เพราะถูกวงแขนแกร่งของชายหนุ่มกอดแน่นกว่าเดิม จึงขยับหนีไปไหนไม่ได้

       "อยู่นิ่งๆสิ ฉันจะนอน"เคียวยะบอก แต่ยังไม่ลืมตา

       "แต่..คือผม....หิวนี่ครับ"จิเอโกะหาข้ออ้าง แต่นั้นก็ทำให้เคียวยะยอมปล่อยแต่โดยดี เขาลุกขึ้นมาแล้วเดินออกไปข้างนอกห้อง ร่างบางรีบลุกขึ้นหมายจะออกไปห้อง โดยใช้หน้าต่าง แต่พอลุกขึ้นเขาก็ได้พบว่า ขาไร้แรงจนทรุดลงกับพื้นข้างเตียง และยังตามมาด้วยอาการปวดบริเวณสะโพก

       เคียวยะได้ยิ่งเสียงดังเหมือนของหล่น จึงเดินเข้าไปดูในห้องนอนเจอเจ้าแมวน้อยนั่งทรุดอยู่กับพื้น จิเอโกะเพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่ได้ใช่เสื้อผ้าซักชิ้น พอเห็นชายหนุ่มกำลังจ้องมอง จึงพยายามหาอะไรมาปิดร่างกาย ดวงตาของเคียวยะสำรวจไปทั่งเรือนร่างของคนตรงหน้า

       ผิวสีขาวมีรอยแดงมากมายที่แสดงความเป็นเจ้าของโดยเรียวมะ เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างทันด่วน ตรงเข้าไปกระชากแขนของร่างบางขึ้นมา แต่เพราะจิเอโกะไม่มีแรงลุก เขาจึงต้องช้อนขาของอีกฝ่ายขึ้นมา แล้วพาไปที่ห้องน้ำ เปิดน้ำให้ไหลไปตามตัวของร่างบาง

       "สกปรก ล้างออกให้หมดซะ"เคียวยะสั่ง แต่เพราะจิเอโกะยังเจ็บอยู่จึงทำอะไรตะกุกตะกัก จนชายหนุ่มรำคาญ บีบสบู่เหลวไปที่ตัวของอีกฝ่าย และถูตัวให้ สัมผัสที่จิเอโกะได้รับ ไม่ได้รุนแรงอย่างเมื่อวาน แต่กลับอ่อนโยน นุ่มนวล มีแค่เฉพาะตรงที่มีรอยจุดแดงๆเท่านั้นที่ถูขัดเน้นย้ำราวกับจะลบรอยนั้นออก

       เคียวยะเริ่มรู้สึกแปลก ร่างกายของคนตรงหน้าทำให้เขารู้สึกร้อนรุ่ม ยิ่งได้สัมผัสยิ่งอยากขย้ำให้หายอยาก เขาไม่เคยรู้สึกอย่างนี้ คู่ควงของน้องชายเขามีหลายคน บางคนก็รูปร่าง หน้าตา คล้ายกับคนตรงหน้า แต่...มันก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกแบบนี้ แบบที่อยากครอบครองไว้คนเดียว '....บ้าสิ นี่มันผู้ชายนะเว้ย เราชอบผู้หญิงต่างหาก' เคียวยะคิดในใจ

       มือใหญ่ยังคงลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของร่างบางอย่างหลงไหล โดยไม่รู้ตัว เน้นย้ำบนยอดอกสีสตอเบอรี่ทั้งสองข้างหลายครั้ง จนเจ้าแมวเองก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ไม่ใช่ว่าตัวเองจะไม่เคยถูกลวนลาม เพราะรถไฟฟ้าที่เขาขึ้นประจำมักมีพวกลุงแก่ๆลามก ลวนลามเขาบ่อยๆ มันน่าขยะแขยง หยาบกร้าน แต่เขาก็สามารถไล่ไปได้ทุกราย 

      แต่มือของคนตัวสูงข้างหลังเขามันแตกต่าง แตกต่างจากคนเมื่อคืนด้วย รายนั้นรุนแรง บ้าคลั่งราวกับพายุ ทั้งทีเป็นครั้งแรกของจิเอโกะแท้ๆ ถึงตอนหลังจะอ่อนโยนแต่ก็ยังรุนแรงอยู่ในที ยิ่งโดนเน้นย้ำมากๆ จิเอโกะก็ถึงกับตัวสั่น เคียวยะที่นิ่งไปนานเพิ่งได้สติ ว่าเขาเผลอรุกไล่ร่างบางไปบ้างแล้ว คิ้วเข้มขมวดกัน เขาเลิกที่จะถูตัวให้อีกฝ่าย เปิดน้ำไล่สบู่เหลวออกจากร่างบาง แล้วบอกให้สระผมด้วย ก่อนจะเดินออกไป 

      เคียวยะเดินไปที่ครัว เปิดตู้เย็นสำรวจข้าวของราวกับเป็นบ้านของตน และพบว่ามันว่างเปล่า ไม่รู้ว่า เจ้าของห้องอยู่ได้ไง จึงเดินไปบอกอีกคนที่อยู่ในห้องน้ำ "ฉันจะออกไปข้างนอกซักพัก รออยู่นี่ อย่างไปไหน ถ้าไม่อยากโดนอย่างเมื่อวาน" คำขู่ที่ว่าออกไปทำในร่างขาวตรงหน้ามองเขาอย่างหวาดกลัว นั้นทำให้เคียวยะถึงกับชะงักไปพักหนึ่ง 'นี่เราพูดอะไรออกไปว่ะ' เขาเดินออกไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด

      จิเอโกะที่เพิ่งได้รับการขู่ยังคงตกใจอยู่เล็กน้อย เพราะอารมณ์หวาดกลัวจากเมื่อวานยังคงตกค้างอยู่ เมื่อเริ่มได้สติร่างบางจึงเริ่มทำความสะอาดตัวเองต่อจนเสร็จ แต่งตัว ถึงอย่างไรเขาก็ยังชอบการเลือกเสื้อผ้าที่สวมใส่ เพราะมันเป็นกิจวัตรประจำวัน เลือกอยู่นาน จนได้ชุดที่ถูกใจ หลังจากนั้นคือการหนีออกไป เรื่องอะไรเขาต้องสนใจคำขู่ของอีกฝ่ายล่ะ สู้หนีไปเลยดีกว่า...ดีกว่าอยู่ แล้วทุกข์ใจ

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

        คนเขียนไม่มีไรจะพูดครับ ช่วงนี้เซ็งๆ เบื่อๆๆๆๆ งานที่ทำก็น่าเบื่อๆๆๆๆๆ นอยมากๆ


        และก็สุดท้ายเช่นเดิม ขอเม้นด้วยนะครับ หนึ่งเม้นจะเป็นกำลังใจให้นักเขียน เขียนได้อีกหลายบรรทัด ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: Mookkun ที่ 10-01-2013 11:56:16

อ๋าาาาาา~
จิเอโกะน่ารักชาม๊าดดดดดดดดดด

ส่วนนายเคียวยะก็...หึหึ
:pig4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 10-01-2013 13:04:29

 :m3: เดี๋ยวมาอ่าน

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 10-01-2013 13:32:13

    นายเคียวยะนี่นิสัยพิลึกชะมัด
    หวงแบบแปลกๆ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: lalitalx ที่ 10-01-2013 13:34:09

คนเขียนสู้ ๆ พึ่งเข้ามาอ่านนนน  :mc4:
เคียวยะแอบหวงงง อิอิ แต่เหมือนน้องแมวจะปันใจให้เคียวยะมากกว่างะ -.-; 55555
ยังไงก็รักให้เท่ากันนะคะ เดี๋ยวจะเกิดการน้อยใจ อิอิ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 10-01-2013 18:55:07

หนีไม่รอดหร๊อกแมวน้อย!!

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: CheetahYG ที่ 10-01-2013 19:31:04

จิเอโกะน่าร้ากก 2แฝดจ๋า ถนอมน้องเเมวน้อยหน่อยน๊า    :กอด1: :กอด1:                                                                                                                     ป.ล. คนแต่งสู้ๆนะ  o13         

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 10-01-2013 20:31:31

น่าสงสาร จิเอโกะ จังเลย
โดนแบบนี้ก้แย่เนอะ  :serius2:  :z10:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 10-01-2013 23:36:30

เอาใจช่วยจิเอโกะให้หนีไปได้

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: hello_lovestory ที่ 11-01-2013 00:17:09

น้องแมวหนีไปเลยแล้วอย่าลืมใช้พลังพิเศษกันสองคนนี้ด้วยน๊า

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 11-01-2013 00:32:50

เฮ้อ น่าสงสารจิเอโกะมากเลยอ่ะ หนีไปเดี๋ยวเคียวยะจับได้ต้องโดนทำรุนแรงอีกแน่เลย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 12-01-2013 20:22:57

คนเขียน อย่าพึ่งเบื่อน่ะ   :impress: :impress:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 12-01-2013 21:51:55

แปะๆ ไว้ก่อนนน เดี๋ยวมาอ่าน ><

ปล. คนเขียนค๊าาา คำว่าปฏิเสธ << เขียนงี้เน้อออ
หรือตั้งใจเขียนอย่างนั้น??

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: jing_sng ที่ 12-01-2013 22:17:18

สนุกดีคะ นี่เป็นเรื่องแรกในบอร์ดเลยนะที่อ่าน
(สำหรับการเขียนที่มีคนและฉากเป็นประเทศญี่ปุ่น ปรกติอ่านแต่ไทย แล้วก็มีจีนนิดหน่อย)
ปรกติจะอ่านไม่เกิน 2 บรรทัด พอรู้ว่าเป็นคนญีปุ่นจะเลิกอ่านทันที
แต่เรื่องนี้น่ารักดี หรือเพราะชอบแมวก็ไม่แน่ใจ

มีคำผิดประมาณ 3-4 แห่ง แต่ไม่ทันได้ก๊อปมา ถ้าคนแต่งอ่านอีกรอบ ลองดูแล้วกัน

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: chin-ruyze ที่ 14-01-2013 16:00:04

อ่านตอนนี้แล้วเริ่มจะนอยตามคนเขียน  :a6:

555555+ ก็ว่าไปงั้นเอง
ตอนนี้สนุกจะตาย
เย้ๆ รอตอนต่อปายยย :z2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: CheetahYG ที่ 14-01-2013 20:15:06

คนเขียนหายไปนานเเล้วน๊า เรารออ่านอยู่นะ มาต่อไห้เราเร็วๆๆๆ นะๆๆๆๆ :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -ตอนที่3-ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ - p.13 - 10/1/
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 15-01-2013 17:29:43

555 แมวน้อยเป็นแบบนั้นอยู่แล้วจะหนีไปยังไงละคะนั้น คิคิ

รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1/13
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 16-01-2013 05:56:53

                           บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ
                      ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
                                ( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)

     เพราะเรียวมะเอารถเขาไปใช้งาน เคียวยะจึงโทรเรียกให้ลูกน้องเอารถที่บ้านมารับ เขาไม่ได้จะออกมาซื้อ เพียงอาหาร แต่ตรงไปที่บริษัทรับตกแต่งภายใน และซ่อมแซมอาคาร เพื่อติดต่อเรื่องปรับปรุงตึกที่เรียวมะซื้อ รวมถึงเป็นที่อยู่ของเจ้าแมวขโมย

     หลังจากนั้น ก็ตรงไปที่ โรงน้ำชา 'ฮิเมะ' เขามักจะมาที่นี่เสมอเมื่อรู้สึกอยากปลดปล่อย เขายังเป็นเหมือนกับผู้ชายทั่วไป ที่ต้องมีที่ระบาย ไม่ใช่ว่าเขาจะเลือกใครก็ได้ในนี้ เพราะทุกคนที่นี่ ก็เป็นหญิงบริการทั้งนั้น เขาจึงได้เลือกที่จะมีสิทธิ์ขาดในหญิงเพียงคนเดียวเท่านั้น

     นั้นคือ จิเอโกะ ...ชื่อที่เหมือนกันกับเจ้าแมวขโมย ที่เรียวมะตั้งให้ ทำให้เขารู้ว่าน้องชายของตนก็มีใจให้หญิงสาวที่เขาเป็นเจ้าของ แต่เพราะเขามีสิทธิ์ขาดเพียงคนเดียว รวมถึงได้ครั้งแรกของหญิงสาว นั้นจึงทำให้เขาหวงเธออย่างมาก เขาตรงเข้าไปทักทายกับ มาม่า ประจำโรงน้ำชา แล้วจึงเดินไปหา หญิงสาวด้านบนชั้นสอง

     เมื่อเขามาในห้อง เขาเห็นเธอกำลังนั่งมองออกไปทางหน้าต่าง ไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าเขามายืนอยู่ข้างหลังแล้ว มือใหญ่ค่อนสอดเข้าไปในชุดกิโมโนสีครีม หญิงสาวสะดุ้ง แต่เมื่อเห็นว่าเป็นเคียวยะเธอจึงยอมปล่อยให้เขา ลูบไล้เธอต่อไป

      "เป็นอะไร"ชายหนุ่มถาม

      "เปล่าค่ะ แค่กำลังเบื่อๆ" เคียวยะมองที่ใบหน้าหวานตรงหน้า จูบลงไปอย่างนุ่มนวล เธอตอบรับทุกการกระทำ เคียวยะไม่ได้เล้าโลมอะไรเธอมากนัก เขามาแค่ปลดปล่อยอารมณ์ที่คลั่งค้าง ไม่สนใจอะไรเธอนัก แต่ว่า...บางอย่างแทรกเข้ามาในห้วงอารมณ์ ภาพของหญิงสาวถูกซ้อนทับด้วยเรือนร่างขาวของใครบางคน เสียงร้องหวานที่ได้ยินถูกจินตนาการเป็นเสียงของอีกคน กลิ่นชูครีมไส้สตอเบอรี่ยังติดจมูกของเขา

       ถึงตัวของเคียวยะจะปฏิเสษอย่างไร แต่ในหัวของเขาก็ยังคงมีจิเอโกะอีกคนอยู่ เขากอดหญิงสาวแต่นึกถึงอีกคน 

       หลังจากนั้น ก็จากไปอย่างไม่ใยดีนัก เพราะเธอก็แค่...หญิงบริการ ถึงจะหวงอย่างไร ก็ไม่ได้รัก ถึงจะเป็นเจ้าของ แต่ก็แค่ในฐานะเจ้านาย ไม่ใช่คนรัก โดยไม่รู้ว่ามีสายตาที่เว้าวอนของหญิงสาวมองตามมา 

       "เขาไปแล้วใช้มั้ย"เสียงของชายอีกคนหนึ่งถามหญิงสาว

       "อืม...ออกมาเถอะ เรียวมะซัง" แฝดผู้น้องของเคียวยะออกมาจากผนังกั้น เขาตรงเข้าไปหาหญิงสาว พยุงเธอขึ้นแล้วพาไปที่ห้องอาบน้ำที่อยู่ภายในห้อง เขาแอบชอบเธอมานานแล้ว ชอบที่เธอยิ้มสดใส ร่าเริง เพียงแต่เธอเป็นของพี่ชายเขา เขาจึงได้แต่แอบมีสัมพันธ์กับเธอ ซึ่งตัวหญิงสาวเองก็รักพี่ชายของเขา แต่ใช้เขาเป็นตัวแทนพี่ เขารู้ เขาจึงได้แต่รอให้พี่ชายเบื่อเธอเสียก่อน...แล้วเข้าไปหาเธอในฐานะเจ้าของใหม่ของเธอ

       - - - - - - - - - -

      เคียวยะกลับมาหาแมวขโมย เขาไม่ได้ไว้ใจนักที่ปล่อยให้ขโมยตัวร้ายอยู่เพียงลำพัง แต่มีบ้างอย่างบอกเขาว่า อย่างไรซะ จิเอโกะก็คงจะไม่หนีไปไหน เมื่อไปถึงที่ห้อง เสียงทีวีที่ห้องรับแขกดังออกมา เขาตรงเข้าไปดู เพื่อความแน่ใจ เห็นเรือนผมสีชมพู่พร้อมกับหูที่ขยับไปมา เหมือนกับฟังเสียงว่าเขากลับมาหรือ ...แต่เจ้าตัวกลับไม่หันมามอง

      "หิวไม่ใช่หรอ ฉันซื้อมาแล้ว มาจัดเอาเองแล้วกัน ...วางไว้ในครัว"เคียวยะบอกแล้วหายเข้าไปในครัว

      "อืม"จิเอโกะขานรับ ก่อนจะปิดทีวี แล้วลุกตามไป เขาไม่เข้าใจตัวเอง ทั้งๆที่มีโอกาศหนี...แต่มีบางอย่างบอกเขา ว่าอย่าหนี อย่าออกไป ....อย่าจากไป มันทำให้ตัวเขาต้องมานั่งรอชายหนุ่มอยู่ที่หน้าทีวีแบบนี้ ภายในครัวเคียวยะนั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าว เขามองร่างบางหยิบถุงอาหารไปจัดใส่จาน ก่อนจะเริ่มทานอาหาร

      ไม่มีการพูดคุยใดๆ หลังจากทานเสร็จ จิเอโกะนำจานไปล้างให้ เคียวยะยังคงมองไปที่แผ่นหลังเล็กที่อยู่ตรงอ่างล้างจาน ผมสีชมพู่ที่ยาวอยู่บริเวณบ่าสบัดไปมา เหมือนส่งกลิ่นหอมของสตอเบอรี่ตลอดเวลา จนเขาอดไม่จะเข้าไปหา

     มือใหญ่ที่สอดเข้ามาบริเวณเอวของตน ทำให้จิเอโกะสะดุ้งตกใจ ...แต่ก็ยังปล่อยให้ชายหนุ่มสวมกอดอยู่อย่างนั้น จนเมื่อเขาก้มลงที่คอ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ไม่ใช่ของร่างสูงหน้า มันเป็นของ...ผู้หญิง จิเอโกะสะบัดตัวออกจากการกอดรัดของเคียวยะ เขาไม่ได้ตั้งใจที่จดจำกลิ่นของชายหนุ่มตรงหน้า แต่เพราะ...ไออุ่นที่ได้รับเมื่อเช้า มันยังติดอยู่ที่ปลายจมูกเท่านั้นเอง

    เคียวยะเริ่มชักสีหน้าเล็กน้อย เขาไม่ชอบให้ใครขัดคำสั่งเขานัก แขนใหญ่เอื้อมออกไปคว้าคนตัวเล็กเข้ามา แต่คนตัวเล็กกลับไหวกว่า วิ่งหนีออกไปที่ห้องนั่งเล่น ขาเล็กกำลังจะก้าวเข้าห้องนอน แต่ถูกเสียงเข้มที่ดังมาจากโซฟา ขู่เสียก่อน

    "หยุด! ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ก็เดินมาหาฉัน...เดี๋ยวนี้!" เคียวยะสั่ง

    "...."ร่างบางกลัวการถูกตบตีเหมือนเมื่อคืน จึงหยุดแล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาหนุ่มที่นั่งอยู่ที่โซฟา ร่างบางตรงหน้าสั่นเทา หวาดกลัว จนหูทั้งสองข้างลู่ลง น้ำตาคลอจนแถบร่วง ชายหนุ่มดึงแขนคนตรงหน้าเข้ามาหา จนจิเอโกะเหมือนถูกบังคับให้นั่งลงที่ตักของอีกฝ่าย มือใหญ่ดึงตัวเข้ามาหาอีก แต่ร่างบางดันอกกว้างเอาไว้ 'ไม่เอานะ ไม่อยากได้กลิ่น...ของผู้หญิงคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นใคร ...แต่ ฮึก ไม่อยากได้กลิ่น' จิเอโกะคิด น้ำตาไหลนองหน้า

    "เป็นอะไร รังเกียจฉันถึงขนาดจับตัวไม่ได้เลยหรือไง"

    "ไม่ใช่ ...ฮึก แต่..แต่..  ฮืออ"

    "อย่าร้อง ค่อยๆพูด ...แต่อะไร" มือใหญ่ค่อยๆเช็ดน้ำตาบนแก้ม

    "ตัวของคุณ ...มัน มันมีกลิ่นแปลกๆ ที่ไม่ใช่ของคุณ ถึงผม...ไม่มีสิทธิที่จะห้าม แต่...ฮึก..ผมไม่ชอบ" เคียวยะเงียบไป เขาพอจะรู้ว่ากลิ่นนั้นเป็นกลิ่นของใคร ที่ติดมา แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่า...เขารู้สึกดีใจ ที่อีกฝ่ายหวงเขา

     เคียวยะอุ้มร่างบางขึ้น ตรงไปที่ห้องน้ำ เปิดฝักบัวให้น้ำไหลผ่านตัวเขาและอีกคน ก้มลงจูบปากเล็กรสสตอเบอรี่หวานหอม สายน้ำไหลช่วยล้างกลิ่นน้ำหอมออกไป แต่กลิ่นของร่่างบางไม่ได้จางหายไปเลย เสื้อผ้าที่เปียกชุ่มของทั้งสองถูกเคียวยะถอดออก แล้วโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี ผิวบางสัมผัสกับตัวของชายหนุ่มแนบแน่นตามแรงกอด
 
     จิเอโกะเริ่มคุมสติของตัวเองไม่อยู่ ความวาบหวามที่ชายหนุ่มมอบให้ ทำให้ร่่างกายของตัวเองสั่น จนคุมแทบไม่อยู่ ถ้าไม่ได้ชายหนุ่มประคองเอาไว้ ตัวเองคงลงไปกองกับพื้นเสียแล้ว

     "ทีนี่ยังได้กลิ่นอยู่มั๊ย"เคียวยะถอดจูบออก ก่อนเอยถาม

     "มะ... ไม่ได้กลิ่นแล้ว ปล่อย ..ปล่อยเถอะครับ"ท่าทีเขินอาย กับการพยายามดิ้นให้หลุดออกจากแขนกว้าง ทำให้คนตรงหน้าดูน่ารักขึ้นมาถนัดตา จนเขาอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบปากเล็กอีกครั้ง จิเอโกะรู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกสะกด ด้วยตาคู่สวยของชายหนุ่ม 

      เคียวยะไม่ฟังคำพูดของคนตรงหน้า เขากดจูบแกมบังคับ แต่ก็ดึงให้ร่างบางตอบสนองเขาได้อย่างง่ายดาย มือลูบไปตามผิวนิ่ม เขาแทบไม่เชื่อว่านี่คือผิวของชาย มันนิ่ม เนียน ขาว มือใหญ่ลูบไล้ไปอย่างลุ้มหลง

      สัมผัสที่ได้รับ ทำให้จิเอโกะสั่นไปทั้งตัว เขาไม่ได้ชอบให้ใครมาสัมผัสแบบนี้ มันน่ารำคาญ ขยะแขยง แต่กับชายหนุ่มทั้งสอง มันต่างออกไป ...ความรู้สึกข้างในมันบอก ว่าต้องการ ต้องการมากกว่านี้ แต่ก็สับสน ว่าใครกันที่ตัวเองต้องการ คนตรงหน้า หรืออีกคนเมื่อคืนที่รุนแรง ...แต่ก็เล้าร้อน

      เคียวยะไม่ได้ปล่อยให้ได้คิดอะไรต่อ นิ้วเรียวค่อยๆแทรกเข้าไป ขยายช่องทางคับของร่างบาง

      "อื้ออออออออ"เล็บเล็กเผลอจิกลงไปที่หัวไหล่ของชายหนุ่ม แต่เพียงแค่ครู่เดียว เพราะยังจำได้ดี ว่าการทำให้ชายหนุ่มเจ็บตัว หรือเลือดออก เขาเองจะเจ็บตัวแค่ไหน เคียวยะมองเห็นท่าทีที่ทรมานของจิเอโกะ เล็บเล็กจิกลงมาแต่ไม่แรง ราวกับกลัวว่าตัวเขาจะเจ็บ

      "ถ้าเจ็บ จะจิกไหล่ฉันก็ได้ แต่อย่าแรงแล้วกัน"เสียงกระซิบที่ข้างหูทำให้ร่างบางหายเกร็งไปได้บ้าง แต่สิ่งที่เข้ามาแทนที่กลับทำให้จิเอโกะ ต้องจิกเล็บลงไปที่ไหล่ชายหนุ่มอย่างแรง สิ่งนั้นมันใหญ่โต ดุดัน มันค่อยๆเขามาแต่เพราะความไม่เคยชิน ทำให้เผลอเกร็งตัวจนเจ็บ

      "ได้โปรด หยุดเถอะครับ ....ผมเจ็บ มันเจ็บ"น้ำตาไหลออกมาเพราะความเจ็บปวด ชายหนุ่มเห็นและรู้สึกสงสารนิดๆ จึงก้มลงไป จูบอย่างอ่อนหวาน ...นี่ไม่่นิสัยเขา ถ้าเป็นคนอื่น เขาไม่มีทางสนหรอก ว่าจะเจ็บแค่ไหน แต่ถ้าเป็นคนตรงหน้ามันเหมือนมีอะไรบางอย่าง ค่อยเตือนให้เขาค่อยระวังตลอดเวลา

     "อย่างเกร็งนะครับคนดี ค่อยๆผ่อนคลาย หายใจเข้าลึก ...เราก็เคยกับเรียวมะแล้วนิ"ถึงจะปลอบโยน แต่ก็ยังหยอกล้ออยู่ในที จนร่างบางสับสนขึ้นมาอีกครั้ง ว่าใครกันแน่ ที่ตนเองต้องการ แต่ก็คิดได้แค่นั้น เพราะชายหนุ่มไม่ปล่อยให้ร่างหอมตรงหน้าได้คิดนั้นเอง เขาแทรกตัวเข้าไปตอนที่ร่างบางเผลอ เรียกเสียงกรีดร้องออกมา

      "อ๊าาาาา เจ็บ เอาออกไป เอาออก ได้ โปรด..นะ"จิเอโกะส่งสายตาอ้อนวอน แต่ชายหนุ่มกลับเห็นว่า สายตานั้น ช่างยั่วยวนนัก

      "แล้วจะดีเอง เกาะฉันเอาไว้แน่นนะ จะพาไปที่เตียง"เคียวยะค่อยอุ้มร่างบางขึ้นทั้งๆที่ยังเชื่อมกันอยู่ ร่างเล็กเกาะไหล่คนตัวใหญ่เอาไว้แน่นเพราะกลัวจะหล่น แต่ทุกครั้งที่ชายหนุ่มก้าวเดิน สิ่งนั้นกลับขยับเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆในตัวร่างบางทั้งที่ไม่ตั้งใจ ...หรือตั้งใจกันแน่ มันทำให้รู้สึกหวิวแปลกๆ จนมือไม้เริ่มอ่อนแรง

      ตรงกันข้ามกับชายหนุ่ม เข้าต้องกัดฟันกรอด เพราะความคับแน่นของคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา ตอนแรกเขาทั้งดูถูก ว่าของให้แล้วอย่างนี่ จะมีอะไรดี แต่เอาได้มาสัมผัส ...มันช่างหวานล่ำ เกินกว่าจะห้ามใจ แรกๆแค่แกล้งอยากให้ร่างบางที่พยายามออกห่างจากเขาเข้ามาชิดใกล้ จึงอุ้มขึ้นทั้งที่ยังเชื่อมต่อกันอยู่ แต่ผลลัพธ์คือเขาเองที่ต้องระงับอารมณ์เอาไว้ ยิ่งเดินช้าลงคนตังเล็กยิ่งบีบรัดเขาแน่นกว่าเดิม

      เขาจึงตัดสินใจ ก้าวเดินอย่างรวดเร็วไปที่เตียงใหญ่ที่ห่างออกไปไม่มาก แต่เพราะอย่างนั้นจึงกลายเป็นแรงกระแทกจนร่างบางสั่นคลอน จากนั้นค่อยๆทิ้งร่างบางลงที่เตียง แต่กว่าจะมาถึงนั้น มันก็เหมือนเตรียมร่างบางให้พร้อมสำหรับเขาแล้ว แต่ชายหนุ่มไม่ได้รุนแรง เขาค่อยค่อยๆลิ้มลองทุกส่วนของร่างบาง ดูดเม้นรอยแดงเก่าทับด้วยรอยใหม่ของเขา สัมผัสยอดอกสีสวยทั้งสองข้าง เหมือนแสดงความเป็นเจ้าของ

      และขยับส่วนนั้นของตนเอง เพื่อสัมผัสความหวานด้านใน มองคนตรงหน้าที่เอาแต่กัดเม้มที่ริมฝีปากจนต้องกระซิบถาม

      "เจ็บหรอ"

      "ไม่แล้ว...ครับ แต่มัน...อือออ เคียวยะซัง ค่อยๆ..สิครับ"

      "เรียกพี่เคียวสิ ตอนนี่มีเราแค่สองคน เรียกฉัน เรียกพี่เคียว...ของนาย แล้วฉันสัญญา ว่าจะอ่อนโยน"ถ้อยคำหวาน ถูกส่งมาให้ใจดวงน้อยที่แห้งผาก ได้ชุ่มช่ำ เวลานี่จิเอโกะเข้าใจแล้ว ว่าสิ่งที่เขาต้องการและตามหามาตลอด ไม่ใช่เพชรพลอย แต่คือ ความรัก และอ่อนโยนจากใครสักคน

      "พี่เคียว ได้โปรดอ่อนโยนกับผม ด้วยครับ"แค่นั้นเคียวยะรู้สึกว่าตัวเองคงหยุดไม่ได้แล้ว เขาเข้าหาความหวานล่ำนั้น หลายต่อหลายครั้ง จนใกล้รุ่งเช้าของอีกวัน

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+

     สวัสดีครับทุกคน แค่กๆ คนเขียนของแจ้งนิดหนึ่งนะครับ คือ....ผมไม่สบาย เป็นไข้ตัวร้อน ที่มาตอนช้าด้วยประการฉะนี้ ไม่ได้อู้นะ คือรู้สึกว่า ตอนเป็นคนอ่านนี่เราอ่านได้ยันเที่ยงคืน แต่พอมาเขียนเอง มันเหมือนคำสาป เคยเห็นมั๊ยครับ ว่านักเขียนบางคนจะป่วยบ่อย หรือไม่ค่อยว่าง ทั้งที่แต่ก่อนว่างมาก และมาต่อทุกวัน ผมอยากบอกว่า คงเรื่องจริง เพราะตอนนี้ผมไม่สบายแล้ว ปวดหัวมากๆ ตอนนี้เลยไม่ค่อนหื่น เอ๊ย ไม่ค่อยสนุก แต่เพราะว่าเขียนได้กว่าครึ่งแล้วเลยพยายามเขียนต่อจนจบเพื่อนักอ่าน ถ้าหายดีอย่างไรอาจจะมาแก้ให้นะครับ

     และก็อ่านแล้วติชมด้วยนะครับ ส่วนคำผิด เพราะเล่นเฟสมากไปเลยเขียนผิดบาง จะพยายามแก้นะครับ บาย ครับ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-01-2013 08:25:43

จิเอโกะเสร็จเคียวยะจนได้~

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: CheetahYG ที่ 16-01-2013 09:21:01

เคียวยะหื่นอ่ะ :pighaun: :pighaun:
คนเเต่ง ขอให้หายเป็นหวัดไวๆนะคะ สู้ๆค่ะ :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 16-01-2013 09:29:40

เพิ่งได้เห็นเคียวยะในมุมอ่อนโอน หวานมากๆ  :o8:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 16-01-2013 09:35:37

เคียวยะจะเอายังไงแน่เนี่ย?

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 16-01-2013 11:52:24

จะเป็นยังไงต่อละเนี้ย จิเอโกะจะโดนทำร้ายอีกไหม สงสารรอเลย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 16-01-2013 12:42:27

3P หรือยังน่าาา ชอบๆ เคียวยะดูอ่อนโยนขึ้นนะ
แต่เรียวมะนี่คือ เป็นชู้กับสาวของพี่ใช้มั้ยเนี่ย
เรื่องมันซับซ้อนนนนน 5555

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: hello_lovestory ที่ 16-01-2013 17:31:47

หื่นพอกันเลย สองพี่น้องเนี่ย สงสารจิเอโกะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 16-01-2013 18:19:42

เคียวยะหื่นพอๆกันกับเรียวมะเลย ยังดีที่อ่อนโยนกับจิเอโกะ

ผู้หญิงที่ชื่อจิเอโกะก็น่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: KARMI ที่ 16-01-2013 18:45:31

 :haun4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 16-01-2013 19:02:27

-0- เพลาๆหน่อยคะอิจิโะฉ่ำหมด อร๊ายยยยยย

รอตอนต่อไปนะคะ

 :L2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 16-01-2013 22:21:48

 :sad4: สองพี่มองนี่มันอะไรก๊านนนนน

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 17-01-2013 17:37:24

 :haun4: แล้วจะรอตอนต่อค่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 17-01-2013 23:08:35

หายไวๆนะคะ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลง :กอด1:
อ๊ายยยๆ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ :z3:  :z3:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 18-01-2013 03:07:15

    งือ เป็นพวกโมโหร้ายแต่อ่อนโยนหรอกเหรอเนี่ย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 19-01-2013 01:17:24

 :monkeysad: สงสารจิเอโกะจังเลย
คนแต่งก็ขอให้หายไวๆนะคะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: Chichi Yuki ที่ 07-02-2013 20:44:44

แอบย่องมารอ
คิดถึงแมวน้อยและคู่แฝดจอมโหด
 
 

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -บทที่4 ได้โปรด...หยุดเถอะ ผมเจ็บ- p.13 - 16/1
เริ่มหัวข้อโดย: jidapa ที่ 05-03-2013 14:46:39

จะรอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -กำลังจะกลับมา -ลงลิงค์แต่ละตอนแล้วครับ-
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 29-07-2013 19:48:47

ไม่เกินพรุ่งนี้ มะรืนจะรีบมาลงครับ ผมเริ่มเครียงานได้แล้ว แต่ต้องพิมพ์ในมือถือ เพราะคอมที่บ้านลงwin8แล้วพัง

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -กำลังจะกลับมา -ลงลิงค์แต่ละตอนแล้วครับ-
เริ่มหัวข้อโดย: Chichi Yuki ที่ 29-07-2013 20:12:03

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด (ใครเหยียบหางหล่อน?)
คิดถึงเรื่องนี้ที่สูดดดดด
จะรอนะคะ อิอิ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -กำลังจะกลับมา -ลงลิงค์แต่ละตอนแล้วครับ-
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 29-07-2013 22:21:04

เย้ มาต่อแล้ว อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากอ่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P -กำลังจะกลับมา -ลงลิงค์แต่ละตอนแล้วครับ-
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 29-07-2013 23:49:27

 :katai2-1: รอๆๆ นะคะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 31-07-2013 05:03:42

                              บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา
                      ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
                                ( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)

              แสงแดดอ่อนๆส่องเข้ามากระทบใบหน้าของร่างบาง ทำให้เจ้าตัวรู้สึกตัวขึ้นมา แต่ว่าข้างตัวกลับว่างเปล่า...ไม่มีร่างของคนที่กอดเขาเมื่อคืน ..แตกต่าง เรียวมะที่กอดเขาจนเช้าแต่รุนแรงตอนกอด แต่อีกคนอบอุ่นแต่เย็นชาเมื่อตื่นจากความฝัน

             จิเอโกะค่อยๆประคองตัวเองขึ้น แล้วเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดร่างกาย และพบว่า... เขาอยู่คนละชุดกับเมื่อคืน และอาบน้ำแล้ว คงไม่มีใครที่ทำให้ นอกจาก..คนเมื่อคืน อย่างน้อยตนเองก็ยังได้รับการเอาใจใส่

             หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อย จิเอโกะจึงเริ่มเก็บที่นอน ที่เละเทะจากเมื่อคืนแล้วเอาผ้าปูผืนใหม่มาเปลี่ยน เอาผืนเก่าไปซัก แต่พอออกจากห้องก็ชนเข้ากับร่างสูงของเคียวยะ ทุกการกระทำของร่างบางอยู่ในสายตาของเขาทั้งหมด จิเอโกะเงยหน้ามองตามความสูงของคนตรงหน้า แต่พอสบตากัน เข้าก็ต้องหลบตาเพราะความอาย

             "จะเอาไปไหน"ชายหนุ่มถามขึ้น

             "เอาไปซักที่ห้องซักครับ"

             "ส่งมาสิ หนักไม่ใช่หรอ"เคียวยะดึงผ้าในมือของร่างบางไปถือเอง จากนั้นก็ตามคนตัวเล็กตรงหน้าที่เดินนำหน้าเขาไปยังห้องใกล้ๆระเบียง ในนั้นมีเครื่องซักผ้าอัตโนมัตอยู่หนึ่งเครื่อง จิเอโกะกำลังเทผงสีขาวลงไปในเครื่อง พร้อมน้ำยาที่มีกลิ่นหอมของสตอเบอรี่ แล้วดึงผ้ามาจากร่างสูงลงในเครื่องซักผ้า

             เคียวยะปล่อยให้คนตัวเล็กจัดการที่เหลือ แล้วกลับมานั่งโซฟาหน้าทีวีเหมือนเดิม ทีวีแสดงรายการข่าวยามเช้า แต่ชายหนุ่มกลับไมได้สนใจ เขานั่งคิดอะไรบางอย่างมานานแล้ว ก่อนหน้าที่ร่างบางจะตื่น ทุกการกระทำที่เขาทำ ตั้งแต่อาการหึงหวงคนตัวเล็กจากน้องชายของตน ...ใช่เขายอมรับกับตนเองแล้ว ว่าหึงหวงทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วไหนจะมีอะไรกับเจ้าของกลิ่นสตอเบอรี่แสนหอม แล้วยัง...อาบน้ำให้เมื่อเช้า เขาไม่เคยทำให้กับผู้หญิงคนไหน แม้แต่...จิเอโกะอีกคน ที่เขาเก็บไว้เป็นเจ้าของ

             เสียงกุกกักในครัวเรียกให้ชายหนุ่มตื่นจากภวัง เขาเดินไปหยุดที่หน้าประตูครัว มองคนตัวเล็กที่เปิดตู้เย็นที เปิดตู้เก็บของที แล้วหันมาสบตากับเขา

             "เอ่อ..."
   
             "มีอะไร"ชายหนุ่มถาม

             "ของในตู้เย็น หมดแล้ว...คือ ถ้าไม่ว่าอะไรให้ผมออกไปตลาดได้มั๊ยครับ ...อยู่ใกล้ๆนี่เอง ข้างๆตึกนี่ครั.."

             "ไม่ได้!!!"

              เสียงตะคอกทำให้จิเอโกะตกใจจนตัวสั่น และทำให้นึกถึงเรื่องตอนที่ถูกตบหน้า กว่าจะรู้ว่าทำอะไรออกไป ชายหนุ่มก็ได้แต่มองคนตัวเล็กตรงหน้า ...แค่ไม่อยากให้ออกไปไหน ที่ไกลสายตา เพราะกลัว..กลัวจะไม่ได้เจอกันอีก แต่เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้เผลอตะโกนออกไป

              จิเอโกะเริ่มสะอึก น้ำตาคลอจนแถบหยดออกมา ชายหนุ่มเห็นแค่นั้นก็อยากจะดึงตัวเข้ามากอด ...แต่ทำไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยอ่อนให้ใคร ถึงจะหวงและห่วงใยก็ตาม มือใหญ่ยื่นออกไปลูบสัมผัสเบาๆกับเส้นผมนุ่ม ถ้าแค่นี้ คงเพียงพอ

             "หยุดร้อง แล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวฉันพาออกไป" จิเอโกะปาดน้ำตา แล้วเงยหน้ามองตาชายหนุ่ม เคียวยะเดินออกไป ใส่ชุดเดิมเมื่อวานแล้วออกมารอที่โซฟา ระหว่างที่จิเอโกะเปลึ่ยนเสื้อผ้าอยู่ เรียวมะที่ออกเวร ก็เข้ามาพอดี

            "พี่ แล้วจิเอโกะล่ะ"

            "เปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่"

            "จะไปไหนกันหรอ"

            "ซื้อของกินนะ ของในตู้หมดนะ"เรียวมะแปลกใจกับท่าทีของพี่ชายที่มีต่อจิเอโกะ เมื่อวานยังออกจะเกลียด ขยะแขยง แต่ทำไมตอนนี้....ไม่น่าาาา เขาคงคิดไปเอง

             "งั้นผมไปด้วย"

             "กะ...กลับมาแล้วหรอครับ"ร่างบางทักทายเรียวมะที่เพิ่งกลับมา แต่ชุดที่คนตัวเล็กใส่อยู่กลับสะกดสายตาชายหนุ่มทั้งสองไว้ ชุดเดรสสีชมพูที่ชายกระโปรงประดับด้วยผ้าลูกไม้สีขาว กับรองเท้าท็อปบูมสีครีมแบบแฟชั่น ยิ่งรวมกับผิวขาวอมชมพูและผมสีสตอเบอรี่ยิ่งทำให้ดูน่าหลงไหลยิ่งขึ้น   แต่เพราะช่วงไหล่มีรอยแดงๆหลายจุด จิเอโกะจึงต้องใส่ผ้าคลุมไหล่สีขาวลายจุดสีชมพูปิดเอาไว้

             "ไปหัดแต่งตัวแบบนี้มาจากไหนเนี่ย"เรียวมะถาม

             "คือ...ผมแต่งแบบนี้มานานแล้ว ...มัน...ไม่ดีหรือครับ"
     
             "ป่าว...  น่ารักดี"เรียวมะกระซิบข้างๆหู ก่อนจะก้มลงมาประทับจูบลงไปที่ปากเล็ก จิเอโกะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยามโอนอ่อนตาม เพราะการขัดขืน จะยิ่งทำให้เจ็บตัว แต่การกระทำของทั้งคู่ก็ตกอยู่ในสายตาของชายอีกคน เคียวยะตรงไปที่ร่างบาง กระชากออกจากเรียวมะแล้วพาออกไปที่ลานจอดรถ เรียวมะที่ตามมาก็หงุดหงิด และตกใจกับการกระทำของพี่ชาย แต่ไม่ได้สนใจนัก แล้วดึงมือของคนตัวเล็กไปที่เบาะหลัง

             "ไปนั่งข้างหน้า!" เคียวยะตะโกนใส่ ทำให้จิเอโกะตกใจจนตัวสั่น

             "อะไรของพี่เนี่ย! ผมจะนั่งกับจิเอโกะ"

             "ฉันไม่ชอบ เข้าใจมั๊ย"

             "งั้นผมไปนั่งหน้าเอง"

             ครั้งแรก ที่พวกเขาทะเลาะกันเองอย่างไร้เหตุผล สองพี่น้องนั่งเงียบโดยไม่คุยกันตลอดทางไปห้าง นั้นทำให้อีกคนในรถรู้สึกกลัว และอึดอัด รถเคลื่อนที่ไปยังถนนที่รถมายมากวิ่งสวนไปมา จนเคียวยะขับรถมาจอดยังลานจอดรถ ของห้างที่พวกเขาเป็นหุ้นส่วน ทั้งคู่ยังคงไม่พูดกัน จิเอโกะจึงเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นเสียก่อน
 
              "คือ...ผมไปเลือกของเอง ส่วนพวกเคียวยะ...ก็ ก็ไปนั่งทานข้าวก่อน...ก็ได้น่ะครับ"

              "ไม่ได้!/ไม่ได้!" ทั้งสองตะโกนพร้อมกัน

              "งั้น...ใครก็ได้ซักคนเดินตามดูผมก็ได้ครับ ผมไม่หนีหรอกครับ"

              "ไปด้วยกันหมดนี่ล่ะ"เคียวยะบอก

- - - โซนผัก-เนื้อ - - -

              จิเอโกะเดินเลือกเนื้อที่จะใช้ทำอาหารอย่างกังวลนิดๆ เหตุเพราะเรื่องเงินนั้นเอง เพราะที่ตัวเขามีเงินติดวันแค่ไม่กี่หมื่น จริงอยู่ถ้าเป็นตลาดข้างตึกที่เข้าอยู่ล่ะก็ เงินเหลือแน่นอนแต่ว่าที่ห้างนี่...แค่เนื้อหมูธรรมดายังราคาขีดล่ะ1,200เลย ความกังวลของคนตัวเล็กทำให้เรียวมะเอ่ยถ้าออกไป
           
              "เป็นอะไร ทำไมไม่เลือกซะที"

              "เอ่อ...มัน มัน...แพงจังครับ" เหตุผลที่บอกออกมาช่างไม่เข้ากับหัวขโมยที่มีของราคาหลายล้านอยู่ในห้องเสียเลย

              "อยากได้อะไรก็ซื้อ ฉันออกให้"เรียวมะว่า นั้นทำให้ร่างบางยิ้มออกมาอย่างดีใจ ปนโล่งอก จิเอโกะจึงเริ่มเลือกวัตถุดิบต่อโดยมีชายหนุ่มทั้งสองขนาบข้าง มองชายหนุ่มทั้งสองบ้าง บางครั้ง พอมองดีๆแล้วเวลาที่พวกเขาไม่ดุหรือต่อว่า ก็ดูเป็นคนที่มีเสน่ห์มากเลยทีเดียว ยิ่งมองไปรอบๆจะรู้ได้เลยว่า เขาสองคนแตกต่างจากคนอื่นมากที่เดียว ทั้งความสูง รูปร่าง บุคลิกที่โดดเด่น แถมยังมีผู้หญิงหลายคนมองมาทางนี้อีก ร่างบางตัดสินใจ หันหน้ากลับไปตั้งใจเลือกซื้อของต่อ เพื่อที่ตนเองจะได้รู้สึกไม่หงุดหงิดไปยิ่งกว่านี้...หงุดหงิดหรอ เขาหงุดหงิดเรื่องอะไรล่ะจิเอโกะสลัดความคิดนั้นออกไป ก่อนจะเลือกซื้อของที่ต้องการ

              ตรงกันข้ามกับชายหนุ่มทั้งสอง ที่อารมณ์ตอนนี้อยากลากร่างบางกลับไปขังไว้ที่ห้องเหมือนเดิม ทำไมน่ะหรอ ก็ไอ้พวกตัวผู้มันกำลังมองมาน่ะสิ มองมาที่แมวสีชมพูของพวกเขา ไม่สิ ไม่ใช่แค่มอง แต่แทบจะกลืนกินเลยด้วย

              "เสร็จหรือยัง"เคียวยะถาม เขาเริ่มทนต่อสายตาพวกนั้นไม่ไหว คนของเขา ของของเขา ไม่ควรมีใครได้เห็นหรือแตะต้อง

              "เสร็จแล้วครับ"จริงๆแล้ว ยังขาดพวกเครื่องปรุงอีก2-3อย่าง แต่เพราะสายตาของแคชเชียร์สาวที่มองมายังชายหนุ่มทัั้งสองมัน... ฮึ่ย! อย่ามองอย่างนั้นนะ พวกพี่เขาเป็นของผมนะ ...ของผม หรอ? นี่ผมเป็นอะไรไปนะ เรียวมะแย่งรถเข็นไปจากมือร่างบาง แล้วตรงไปที่แคชเชียร์ แล้วบอกผู้เป็นพี่

              "พี่ ไปที่รถก่อนเลย เดี๋ยวผมตามไป ...อ๋อ เอามันไปด้วย"เรียวมะบุยปากไปทางร่างบางเพื่อบอกพี่ชาย เคียวยะไม่ได้ตอบอะไรกลับ แต่ดึงตัวร่างบางตามไปด้วย จิเอโกะงงว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเขาจับอารมณ์ของคนที่ลากตัวเขามาได้ว่า 'โกรษ' แต่เขาเองก็ควรโกรษเหมือนกันไม่ใช่หรอ ยิ่งเห็นยัยแคชเชียรนั้นระริกระรี ออกมาต้อนรับเรียวมะเกินหน้าเกินตาแล้ว ...ชิ

              เคียวยะเปิดรถก่อนยัดร่างบางเข้าไปที่เบาะหลัง แล้วพาตัวเองไปนั่งที่คนขับ สตาทรถเพื่อรอคนน้องมาที่รถ ...ภายในรถเงียบสนิท มีเพียงเสียงแอร์รถยนต์คันหรูเท่านั้น จิเอโกะทนต่อไปกับบรรยากาศแบบนี้ไม่ไว้ จึงถามเคียวยะออกไป
               "พี่เคียวยะ เป็นอะไรครับ"ชายหนุ่มหันมามอง ก่อนจะหันกลับไปด้านหน้าเหมือนเดิม

               "คราวหลัง ห้ามแต่งตัวออกมาอย่างนี้อีก"

               "ครับ ...พี่เองก็..แต่งตัวอย่าหล่อมากสิครับ"ประโยคหลังแผ่วเบา แต่เพราะความเงียบ คนตัวโตจึงได้ยินชัดเจน

               "แล้วทำไมล่ะ ฉันก็แต่งอย่างนี้ประจำ"ร่างบางสะดุดตกใจ เพราะไม่คิดว่าเคียวยะจะได้ยิน

               "ก็..ผมไม่ชอบ..แล้วก็...คือ...ถึงผมจะไม่มีสิทธิ์ แต่.. ผมหวงครับ"เพียงแค่นั้นบรรยากาศภายในรถก็เปลี่ยนไปทันที กลิ่นหอมหวานๆเฉพาะตัวของร่างบางกลับมาอีกครั้ง ยิ่งกระตุ้นให้คนตัวโตอยากจัดการลงโทษ

               เขาเอนเบาะลงจนสามารถดึงคนตัวเล็กเข้าไปหาได้ แล้วกดจูบลงโทษ ใหัหลาบจำ ...ว่าอย่าทำให้เขาหึงหวงเช่นกัน ปากเล็กตอบรับลิ้นที่สอดเข้ามา ปล่อยให้คนตัวใหญ่สำรวจอย่างเพลิดเพลิน แต่ลิ้นเล็กกลับไม่ได้สัมผัสกับคนตรงหน้า มันทรมานทั้งที่เราจูบกัน แต่เขากลับไม่สัมผัสกันเหมือนอย่างเคย จิเอโกะพลั่กไหล่ชายหนุ่มออกออกห่าง

              "ทำไมล่ะครับ"เขาถาม

              "ลงโทษ ที่นิสัยไม่ดี"เคียวยะตอบ

              "ตรงไหน"

              "ตรงที่..ทำให้ฉันปวดหัว"

              "แต่ผม.."

              "ขอร้องสิ ...ขอร้อง แล้วฉันจะไม่แกล้ง"เคียวยะเสนอ

              "ผม...ได้โปรด พี่เคียวยะ ช่วยอ่อนโยนกลับผมที"เพียงแค่นั้น เสียงของทั้งคู่ก็หายไป เหลือเพียง เสียงจูบ..ที่แสนน่าอาย และเร่าร้อน จนเสียงประตูรถที่เปิดเข้ามาขัดจังหวะ พร้อมกับชายอีกคนที่อารมณ์ขุ่นมัว

              "ทำอะไรกันอยู่!"เรียวมะตะหวาด ร่างบางผละออกเล็กน้อยด้วยความกลัวและตกใจ แต่เพราะได้กอดจากชายหนุ่มคนพี่ เลยทำให้เขาหายกลัวไปได้บ้าง

             "เรียว...พี่ว่าถึงเวลาแล้วเรียว ฉันขอพูดกับนายตรงๆเลยแล้วกัน ...ฉันรู้เรื่องนายกับจิเอโกะมานานแล้ว"เรียวมะสะอึก พี่ชายเขาเปลี่ยนเรื่องแถมยังกอดมันเอาไว้ นี่แสดงว่า...ได้กันแล้ว? แต่ที่เขาข้องใจอีกอย่งคือพี่รู้เรื่องเขากับหญิงสาวได้อย่างไง แต่ก็ยังพยายามหาข้อแก้ตัว

             "อะไรกันพี่ นี่แค่2-3วันเอง แล้วพี่ก็รู้นี่ ว่าผมกับจิเอโกะได้กันแล้ว พี่ต่างหากล่ะ ทำอะไรมันเมื่อกี้"เรียวมะมองมาที่คนตัวเล็กที่ซบอกชายหนุ่มอยู่

             "ฉันหมายถึง จิเอโกะอีกคน ที่โรงน้ำชา'ฮิเมะ' "

             "..."เรียวมะไม่ตอบ แต่นิ่งเงียบฟัง

             "ฉันยกเขาให้นาย แลกกับเลิกยุ่งกับเจ้านี่ ตอนนี้เขาเป็นของฉัน ..เข้าใจนะ"

             "ครับพี่..งั้นผม กลับเองล่ะกัน แยกกันตรงนี้แหละ"เรียวมะลงจากรถแล้วเดินห่างออกไป เขาหันกลับมามองที่รถของพี่อีกครั้ง เห็นเรือนผมสีชมพูขยับไปนั่งหน้ารถแล้ว จากนั้นรถคันหรูก็เคลื่อนตัวออกไป

             ความรู้สึกยังตกค้าง เขาควรดีใจที่ได้ตัวคนที่เขาแอบรักมานาน แต่...เขาแทบจะลืมหญิงสาวไปเลย แต่กลับจำใครอีกคนได้ดี ทั้งรูปร่าง เสียง หรือแม้แต่กลิ่น กลิ่นหอมของสตอเบอรี่ ถ้าถามว่าเขาโกรษพี่ชายมั๊ยที่แย่งของเขาไปดื้อๆ เขากลับรู้สึกไม่โกรษ แต่ก็ยังหึงหวง เรียวมะสลัดเรื่องของจิเอโกะอีกคนออกไป แล้วไปหาหญิงสาวที่ตนเองรักอีกคน 'จิเอโกะ'

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

             หลังจากกลับมาที่ห้อง จิเอโกะนำของที่ซื้อมาไปเก็บ แล้วจึงเริ่มเตรียมอาหาร ระหว่างนั้นเคียวยะกำลังคิดเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนที่เรียวเข้ามาที่รถ เขาแค่ไม่อยากให้จิเอโกะ ถูกดึงไปจากเขา จึงพูดแบบนั้นกับเรียวมะออกไป แต่มันเหมือนกับ...การไล่น้องของเขา ยิ่งคิดตัวเขายิ่งสับสน อยากได้จิเอโกะ แต่ไม่ได้อจากทำร้ายน้องของตน แต่...อย่างไรเรียวก็เป็นน้องชายของเขา ไม่ใช่คนอื่น ถ้างั้น...ถ้าเขาจะใช้ของร่วมกันกับน้อง ก็คงไม่เป็นไรล่ะมั่ง

             ในขณะที่เคียวยะกำลังคิดอยู่ ร่างบางก็เข้ามาสะกิดเขา เพื่อบอกว่าอาหารเสร็จแล้ว เคียวยะเดินไปที่โต๊ะอาหาร รู้สึกประทับใจ ปนอึ้งนิดๆกับอาหารตรงหน้า ที่ไม่ใช่อาหารธรรดา แต่นี่มันระดับโรงแรมเลยด้วยซ้ำ

            "ไปหัดมาจากไหนเนี่ย"ชายหนุ่มถาม

            "ก็ตอนอยู่ที่ศูนย์ผมเรียนเอาน่ะครับ ก่อนจะหนีออกมา"จิเอโกะตอบ

            เรียวมะน่ังลงก่อนจะเริ่มลงมือทาน 'อร่อย ฝีมือไม่เลวเลย' ชายหนุ่มคิด ในระหว่างที่ทานอาหารอยู่ ร่างบางกลับคิดถึงใครอีกคน 'ถ้าเรียวมะซังอยู่ด้วย คงจะดี' เหมือนคำอธิฐานเป็นจริง เมื่อมีเสียงเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับใครอีกคนที่คุ้นเคย

            "ทำอะไรกันอยู่หรอ"เรียวมะถาม

            "กำลังทานข้าวอยู่ ...มานั่งสิเรียว"เคียวยะเชิญคนน้องเข้ามา

            "เดี๋ยวผมตักข้าวให้"จิเอโกะลุกไปตักข้าวกับซุปมิโซะอีกชุดมาให้เรียวมะ ในระหว่างนั้นจิเอโกะก็คิดว่า 'ดีจังที่ได้ทานอาหารด้วยกันสามคน ...เหมือนครอบครัว ครอบครัวของเรา' อีกด้านหนึ่งที่โต๊ะอาหาร

            "พี่เคียว"

            "มีอะไร"เคียวยะหยุดทานแล้วมองไปที่น้อง

            "ทานข้าวเสร็จแล้ว ผมมีเรื่องจะเครียกับพี่"

            "..............."
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

         เอิงเอ๋ยยยยย ขอโทษที่หายลงหลุมไปเลยครับ พอดีงานยุ่งมากๆ ขึ้นเชียงใหม่ ลงกรุงเทพ ลงไประนอง แล้วขึ้นเชียงใหม่อีกที เฮ้อ~~. นี่คือสาเหตุที่หายลงหลุม แต่ช่วงนี้ เริ่มเงียบๆแล้ว งานเริ่มลงตัว กลับมาแต่งได้อีกครั้ง คิดถึงคนอ่านทุกคนนะครับ

          - - - - - - - - - - - - - - - -

   ตอนหน้า


    "นี่กล้าหนีไปงั้นหรอ"

    "พี่ ผมของลงโทษด้วยล่ะกัน"
 
    "ไม่น้าาาาาาา"

    "คุณหมอครับ ผมเป็นอะไรครับ"

    "ตอนแรกทางเราคิดว่า คุณแค่ปวดท้องธรรมดา แต่ร่างกายของคุณแตกต่างจากแมวตัวอื่น คือ...    คุณสามารถตั้งครรภ์ได้ แล้วตอนนี้คุณก็ท้องได้สองเดือนแล้ว หมอแนะนำให้คุณกลับที่ศูนย์นะครับนะครับ


   บายจ้าาาาา :hao7: :hao6: :bye2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 31-07-2013 07:33:08

จะท้องแล้วววว   :hao6:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 31-07-2013 13:43:17

กลับมาพร้อมกับตอนใหม่ อ่านแล้วอยากกรี๊ดดังๆตอนหน้าท้องด้วยอ่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 31-07-2013 14:37:48

ตอนใหม่อ่านแล้วรู้สึกดีมากเลย จิเอโกะเริ่มมีได้รับความอ่อนโยนบ้างแล้ว

ตอนหน้าก็ท้องแล้วหรอและใครเป็นพ่อของเด็กในท้องอ่ะเรียวมะหรือเคียวยะ แล้วจิเอโกะหนีไปหาหมอหรือเปล่าเนี่ย อยากรู้อีถ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 31-07-2013 14:45:18

 :hao6: :hao6: น้องแมวจะถูกลงโทษแล้ว  ไม่น้าาา :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 31-07-2013 15:39:00

มีคำผิดนะจ๊ะ

โกรธ ไม่ใช่ โกรษ นะคะ
เคลียร์ ไม่ใช่ เครีย ค่ะ

มาต่อไวๆ น้าาาาา

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: sukaz ที่ 31-07-2013 20:41:24

อย่าทำอย่างนี้ๆๆๆๆ


มันจะทำให้อยากอ่านมากกว่าเก่า

เดี๊ยวจะลงแดงเอาน่ะ

 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 31-07-2013 21:42:13

ท้อง?? อย่าบอกว่าได้ลูกแฝดนะ อิอิ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: zoe131313 ที่ 01-08-2013 00:03:22

เย้ๆๆ ท้องแล้วๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: BlackArrow ที่ 01-08-2013 10:04:22

 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: Chichi Yuki ที่ 02-08-2013 20:35:33

ว้าวๆ จะท้องงั้นเหรอ
ที่นี่มีหวังแฝดนรกทั้งสองคงจะไม่กล้าทำรุนแรงกับแม่แมวตัวน้อยของเราแน่ๆ

ปล.เป็นลูกแฝดตัวป่วนก็ดีนะคะ อิอิ
ปล2.มารอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 04-08-2013 15:02:55

รอตอนต่อไปจ้า!!

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 01-09-2013 12:33:34

น้องเหมียวท้องได้

อั๊ยยะ พี่ๆสองคนใจดีกับน้องเขาหน่อยนะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 01-09-2013 13:46:30

ท้องลูกแฝดป่าววว อิอิ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา-[31-7-56]
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 02-09-2013 00:49:36

สองคนนั้นจะตกลงกันว่ายังไงนะ แล้วจิเอโกะจะเป็นอะไรไหมเนี่ย แล้วมาซาโตะจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย ฮาจิทำอะไรกับมาซาโตะบ้างนะนั่น

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6 แอบ หนี ท้อง-[17-9-56]
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 17-09-2013 12:05:26

                                   บทที่6 แอบ หนี ท้อง
                      ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
                                ( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)

                                         6.1  : แอบ
    หลังจากมื้ออาหารอันแสนสุขผ่านไป ชายหนุ่มทั้งสองลุกหลบไปยังระเบียงด้านนอก ปล่อยให้ร่างบางล้างจาน ด้านนอกเวลานี้เริ่มมืดแล้ว เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน เมื่อเช้าเพิ่งเกิดเรื่อง จนถึงเรื่องที่ไปจัดการเรื่องจิเอโกะอีกคน เวลาก็ผ่านมาเป็นช่วงเย็นเสียแล้ว เรียวมะหันมองเข้าไปด้านใน เห็นผมสีชมพูนุ่มพริ้วไปตามแรงเจ้าของ  ที่กำลังยุ่งอยู่กับการล้างจาน เขาละสายตาก่อนจะหันมามองพี่ชายของตน
   
     "ถามจริงๆนะ พี่ไป...ชอบเขาตอนไหน"เรียวมะเอ่ยถาม หันไปมองคนพี่อย่างจริงจัง

     "ไม่รู้สินะ ตอนแรกที่เห็นรูปที่นายส่งมาให้ ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราตั้งใจจะทำงานให้เสร็จ แต่...ตอนที่ได้ยินเสียงคราง ก็เลยเผลอเก็บเอาไปคิด พอนายเอามาฝากไว้กับชั้นก็เลยจัดการ"เรียวมะหันไปมองพี่ชายที่เริ่มเปลี่ยนไป

     "พี่ ...ผมปล่อยจิเอโกะอีกคนไปแล้วนะ ผมไปบอกให้เขาใช้ชีวิตได้ตามใจชอบ เพราะผมเอง ก็ไม่ได้รักเขาแล้ว"เรียวมะเข้าประเด็น

     "....   ก็ดีแล้วนิ ถ้าเราไม่ได้รักเขาแล้ว ก็ควรปล่อยเขาให้เป็นอิสระ อย่ากักขังให้เขา ทรมานอีกเลย"เคียวยะบอก

     "แล้วพี่จะว่าอะไรผมมั๊ย ถ้าผม...จะขอดูแลเจ้าแมวด้วยอีกคน"

     "...อืม เอาสิ จริงๆแล้วพอกลับมาถึงห้อง ฉันก็คิดมาตลอดเลยนะ ว่าที่พูดกับนายไป มันเหมือนกับว่าฉันไล่นาย ..แต่จริงๆแล้ว ฉันแค่หวงนะ ไม่อย่าให้ใครมายุ่ง โดยที่ลืมไปว่า นายเป็นน้องชายฉัน อย่างไงเราก็มีกันแค่สองคน เพราะงั้น ขอโทษ ล่ะกัน"

     "ไม่เป็นไร ขอบคุณพี่เหมือนกัน ...เอาล่ะ เข้าไปข้างในดีกว่าครับ"

-------ก่อนหน้านั้น ภายในห้อง-------

       ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
     
       เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กที่ร่างบางซ่อนไว้ดังขึ้น จิเอโกะหยิบออกมาจากที่ซ่อน แล้วรับสาย เพราะเบอร์เครื่องนี้ เป็นเบอร์ที่รู้เฉพาะ ผู้ว่าจ้างเท่านั้น

      "สวัสดีครับ ชินเร"ร่างบางทักทาย

      "หายไปไหนมา ไม่เข้ามาที่ออฟฟิศเลย"เสียงเข้มของคู่สาย เอ่ยออกมาอย่างเครียดๆ

      "มีอะไรหรือหรือป่าว"
 
      "ก็ไม่มีอะไรมาก งานตามปกตินั้นล่ะ เพียงแต่ว่า...คนก่อนหน้านั้นทำงานพลาดนะ เลยอยากวานให้เธอช่วยหน่อย"ชินเรเข้าเรื่องอย่างนักใจ เพราะเขาไว้ใจพวกมือใหม่มากไป งานถึงได้เสียหายแบบนี้

       "แล้วทำไมไม่ให้ผมทำแต่แรกล่ะ"ร่างบางเองก็เริ่มอารมณ์เสีย มันเหมือนกับทิ้งภาระไว้ให้เขา เพราะงานแบบนี้ถ้าพลาดครั้งหนึ่ง ไม่ใช่แค่ตัวคนขโมยจะเดือดร้อน คนที่มาทำต่อด้วยอีกเหมือนกัน เพราะไหนจะระบบรักษาความปลอดภัยที่มากกว่าเดิม และคนที่คุ้มกันเพิ่มขึ้นอีก

       "ก็เธอไม่เข้ามาเลยน่ีน่า แถมโทรเข้าเบอร์นี้ก็กว่าจะรับสาย ลูกค้าก็เร่งอีก เลยให้คนอื่นทำแทน ..แต่ไม่ต้องกลัวนะ งานนี้ถึงพลาดก็ยังง่ายอยู่ เพราะอีกฝ่ายฝากของไว้ที่บริษัทรับฝากนะ งานง่ายๆแต่ฉันก็ไม่อยากให้พลาดอีกพรุ่งนี้10โมงมารับงานที่ ร้านButterFly Dustล่ะกัน

       "พรุ่งนี้หรอ....ถ้าออกไปได้นะ อ๊ะ! แค่นี้ก่อนนะ พวกเขาเข้ามาแล้ว"จิเอโกะรีบวางสายเพราะเห็นชายหนุ่มทั้งสองกำลังเข้ามา เรียวมะเดินเข้ามาในครัวแล้วสวมกอดเอวบางของคนตัวเล็ก

       "เสร็จหรือยังครับ"ชายหนุ่มกระซิบข้างหูแมวสีชมพู แล้วงับเบา คนตัวเล็กสะดุ้งก่อนจะสะบัดหูไปมา
 
      "เสร็จแล้วครับ อ๊ะ! อย่างับหูสิครับ มัน...จักจี้"เรียวมะมองที่หน้าของจิเอโกะที่ตอนนี้แดงจนแถบจะสีเดียวกับผม เคียวยะเดินเข้ามาอีกคน เชยคางของคนตัวเล็กขึ้นมา
 
      "เดี๋ยวฉันจะไปทำงาน พรุ่งนี้เย็นๆถึงจะกลับมา ฝากดูด้วยล่ะเรียว"คำบอกถึงเรียวมะ แต่จ้องที่ร่างบางอยากหลงไหลจนแถบกลืนกิน จนอดไม่ได้...ที่จะฝากรอยจูบเอาโดยไม่สนใจว่าคนเป็นน้องกำลังกอดคนตัวเล็กอยู่
     
      ชายหนุ่มเลียชิมปากนุ่มสีชมพู ก่อนจะสอดเข้าไปหาลิ้นเล็กที่พยายามหนี ชายหนุ่มจึงลงโทษด้วยการละเลยส่วนลิ้นนุ่ม เก็บเลียริมฝีปากแทนอย่างเย้ายวน จนร่างบางตอบสนองยื่นลิ้มออกมาแต่เจ้าตัวกลับผละออก จนลิ้นเล็กหลุดค้าง
       
        "พี่ฮะ ..ได้โปรด อย่างแกล้งผม"ดวงตาฉ่ำหวานน้ำตาคลอที่หางตา ยิ่งทำให้เรียวมะที่อยู่ด้านหลังอดไม่ได้ที่จะกัดลงไปที่ซอกคอขาวเบาๆ แต่เพราะผิวละเอียดของตรงหน้า มันจึงแดงขึ้นมาอย่างง่ายดาย

      "แกล้งหรอ? เราต่างหากที่ต่อต้าน ต้องโดนลงโทษ"เคียวยะบอก และสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงชายลูกไม้แสนน่ารัก ละเลยส่วนอ่อนไหว แล้วสัมผัสที่ยอดอกสีชมพู คนตัวเล็กสั่นเทาเพราะถูกจู่โจมทั่งสองทาง จนต้องใช้มือเกาะที่ไหล่ของเคียวยะเอาไว้ เรียวมะถอดชุดของแสนน่ารักนั้นออกจนเหลือชั้นในลูกไม้ที่ชมพู่อ่อนเพียงตัวเดียว

      "แม้แต่กางเกงในยังน่ารักเลย วันนี้ก็ทำตัวน่ารักๆให้มากๆล่ะ"เรียวมะกระซิบข้างหูแล้วใช้ลิ้นความเข้าไปในใบหูเล็กจนได้ยินเสียงเฉาะแฉะ นั้นยิ่งทำให้ขาของคนตัวเล็กแทบทรุดลงกับพื้น ถ้าไม่ได้ชายหนุ่มประคองเอาไว้

     "อุ้มไปวางบนโต๊ะ"เคียวยะสั่งน้อง ชายหนุ่มช้อนขาเรียวขึ้นมา วางบนโต๊ะทานข้าวที่ปูด้วยผ้าลายสก็อตสีชมพูแดง ผิวขาวของเจ้าแมวเป็นสีชมพูจนแทบกลืนผ้าปูโต๊ะ เจ้าตัวรู้สึกเขินอายที่ต้องนอนเปลือยต่อหน้าชายหนุ่มทั้งสอง 'สะ...สองคนเลยหรอ แค่คนเดียวผมก็... ' ด้วยความเขินอายหางมีชมพูจึงถูกยกขึ้นมาปิดบังส่วนนั้นเอาไว้ ถึงจะช่วยไม่ได้มาก แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรปิดเลย

      "เอาหางออกสิครับ"เรียวมะสั่ง ส่วนตัวเองก็ถอดเสื้อผ้าออกจนหมด โดยไม่อายพี่ชายหรือเจ้าแมวบนโต๊ะเลย 'อายทำไม เขากับพี่ก็เคยอาบน้ำด้วยกันบ่อยๆ ดีเสียอีกได้เห็นเจ้าแมวอายหน้าแดงกว่าเดิม' เคียวยะเองก็คิดแบบนั้น จึงถอดชุดออกเช่นกัน

     "พี่เคียวฮะ จะทำจริงๆหรอ"มือนุ่มแตะเข้าที่แขนของชายหนุ่มคนพี่แกมขอร้อง เคียวยะไม่ตอบ แต่ประกบปากจูบลงแทนคำตอบ คราวนี้ไม่มีการขัดขืน หนี หรือดื้อรั้น ลิ้นเล็กกลับตอบสนองและเชิญชวนชายหนุ่มเลยด้วยซ้ำ

     "เด็กไม่ดี ไม่รักฉันเลยหรอ"เรียวมะบิดยอดอกสีชมพูเล่น แกล้งให้ร่างบางกระตุกเป็นพักๆ
     
     "เรียวมะซัง ได้โปรดอย่างแกล้งผม ...นะครับ"หางตาฉ่ำไปด้วยน้ำตาใส ดวงตาเว้าวอนขอร้อง
 
     "เรียกพี่เรียวสิ เหมือนที่เรียกพี่เคียว"เรียวมะเชยคางขึ้นมาให้มองมาที่เขา

     "พี่เรียว..อืมมมม"เรียวมะจูบซ้ำลงไปที่ปากนุ่ม ควานหาลิ้นเล็กแสนหวาน กลิ่นชูครีมสตอเบอรี่ที่คุ้นเคยกระจายเขามาเต็มปอดเขาไปหมด 'หวานนนน หอมอร่อยกว่าขนมทุกชนิดเลย'
 
      เคียวยะถอดชั้นในชิ้นสุดท้ายของเจ้าแมวออก ส่วนนั้นพร้อมรอคอยให้ชายหนุ่มได้แตะต้อง แต่เขาก็ยังแกล้งละเลยส่วนนั้นไป แล้วกัดเบาที่ขาขาว ตัวเจ้าแมวพยายามเอาหางบังเอาไว้แต่ก็ถูกชายหนุ่นจับเอาไว้ ซ้ำยังเลียหางแกล้งอีกต่องหาก
 
      "อ๊า! ...พี่ฮะ อืมมมม"เคียวยะใส่นิ้วใหญ่ของตนเองเข้าปากนิ่มของเจ้าแมว ลูบสัมผัสลิ้นเล็กก่อนดึงออกมา ย้ายตำแหน่งมาเป็นช่องทางเล็กของร่างบางแทน

      "พี่เคียว! อย่าครับ ตรงนั้นมัน..มัน"เคียวนะมองแต่ไม่สนใจคำพูดของร่างบาง นิ้วใหญ่สอดใส่เข้าไปขยายช่องทาง จากหนึ่ง เป็นสอง และสามจนชายหนุ่มแน่ใจว่าพร้อมแล้ว เขาหยุดก่อนจะถามคนที่ตัวอ่อนเบี้ยเพลี้ยแรงอยู่บนโต๊ะ

      "ต้องการฉันหรือป่าว"เคียวยะขยับนิ้วเพื่อปลุกเร้าอยู่ตลอดเวลาจนหัวของคนถูกกระทำขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก

      "แล้วฉันล่ะ ลืมไปแล้วหรอ"เรียวมะสะกิดยอดอกเพื่อแกล้งอีกคน 'ผมไม่รู้ แต่...แต่ จะผิดมั๊ย ถ้าผมบอกว่าทั้งสองคน ผมชอบอ้อมกอดของพี่เคียว ชอบจูบของพี่เรียวมะ แล้วก็อยาก ให้ทั้งสองคนกลืนกินผม'

       "เร็วสิครับ ไม่อย่างนั้นเราจะหยุดนะ"ไม่เพียงแค่พูดเคียวยะถอดนิ้วออก เรียวมะก็หยุดแกล้งแล้วผละออก จิเอโกะมองไปที่ชายหนุ่มทั้งสองสลับกัน ทั้งสองคนยิ้มรอเขา แต่..ทรมานจัง ตัวผมค่อยๆเย็นลง ความอบอุ่น ความเร้าร้อนกำลังค่อยๆจางหายไป ผม...ผม
   
       "ผมต้องการพี่ทั้งสองคนฮะ ได้โปรดกอดผมที่" เคียวยะเข้ามาใกล้แล้วกระซิบที่ข้างหู"ลองเชิญชวนดูหน่อยสิ"ร่างบางหน้าแดงไปหมด แกล้งกันนี่นา เขาไม่เคยเชิญชวนใครนะ แมวสีชมพูมองอย่างอ้อนวอน"เอ้า เร็วเข้าสิ"

      เจ้าแมวตัดสินใจทำตามที่ชายหนุ่มเรียกร้อง เขาพลิกตัวนอนคว่ำ แลัวยกสะโพกขึ้น ส่ายหางไปมา "ช่วยจัดการส่วนที่หน้าอายของผมทีครับ" เคียวยะพาตัวเองขึ้นไปบนโต๊ะให้อยู่ระดับเดียวกับคนตัวเล็ก แล้วค่อยๆสอดแก่นกายตัวเองเข้าไปอย่างช้าๆ
 
      "พี่ฮะ!!!!! เจ็บ ค่อยๆครับ อย่าทำผม อย่าทำลายกัน"เรียวมะที่เห็นอาการเจ็บก็อดไม่ได้ที่จะขึ้นไปบนโต๊ะ ประคองกอดให้คนตัวเล็กใช้เขาเป็นหลักยึด เคียวยะเคลื่อนตัวเข้าไปเรื่อยจนสุด แล้วหยุดค้างก้มลงกัดใบหูสีชมพูเบาๆ

      "เข้าไปหมดแล้ว แน่นจริงๆนะ"คำพูกหยาบโลน แต่กลับทำให้ร่างกายของจิเอโกะสั่นสะท้าน แต่เพราะถูกเรียวมะจูบอยู่ทำให้เจ้าตัวได้แต่ร้องครางเบาๆ

     "อืมมมมม พี่..เคียวค่อยๆ...ก่อน อ่าาส์" เคียวยะกลับไม่ได้สนใจใยดีกับคำพูดเหล่านั้น ตอนนี้เขากำลังลุ่มหลง ในเรือนผมสีชมพู กำลังมัวเมา กับเรือนร่างขาวเนียนตรงหน้า จนบางครั้งก็คิดขึ้นมา ว่าถ้าขาดคนตัวเล็กนี้ไป เขาจะอยู่อย่างไร

     "ได้ไงล่ะ ข้างในของเธอต่างหากที่เรียกร้องฉัน ...หรือไม่จริง"ชายหนุ่มคนพี่หยุดเคลื่อนไหว แล้วค่อยๆถอดตนเองออก จนร่างบางนิ่งค้าง 'ไม่นะ อีกแล้ว เหมือนตอนนั้นอีกแล้ว ตัวเราค่อยๆเย็นลง ไม่เอานะ อย่าทิ้งผมไปแบบนี้'

    "พี่เรียว ...ช่วยผมด้วย พี่เคียวแกล้งผม ...ตัวผมมัน มันค่อยๆเย็นลงไม่เอานะ ขอร้อง เข้ามาในผมที"

    "เธอนี่นิสัยไม่ดีเลยนะ เมื่อกี้ก็พี่ฉัน แล้วตอนนี้มาเป็นฉัน ตกลงว่าใครกันแน่"บ้าที่สุด ทั้งๆที่ ผมก็บอกแล้วว่าทั้งสองคน แต่เขาก็ยังแกล้ง สายตาที่ชายหนุ่มทั้งสองมองมา ไม่ต่างอะไรกับการมองผู้หญิงที่ใคร่ในกามารมณ์ และต้องการตัวพวกเขามากมาย มันอาจเย็นชาในสายตาของคนอื่น แต่ในนั้น มันเรียกร้อง บอกว่าต้องการคนตัวเล็กเช่นกัน

    "ฮึกก ทั้งสองคน"

    "อะไรนะ"

     "ผมต้องการ ..พี่ทั้งสองคน"

     "ดี ต่อจากนี้ไป ฉันจะสอนให้ร่างกายของเธอขาดพวกเราไม่ได้ เป็นเด็กดี แล้วเชื่อฟังซะ"เคียวยะสั่ง แล้วแทรกตัวเข้าไปในตัวของจิเอโกะอีกครั้ง

    "อ่ะ! ...ขอ...ขอความกรุณา ...ช่วยอบรม อ่าาาา ร่างกายที่แสนน่าอายนี้ด้วยครับ"เสียงหวานร้องครางกระเส่า อย่างอ้อนวอน

    "เก่งมาก แต่ขี้โกงไปหน่อยนะที่มีความสุขอยู่สองคน ช่วยฉันที่สิ ด้วยปากสีชมพูที่น่ารักของเธอ" เรียวมะช้อนหน้าหวานล้ำขึ้นมา สายตาของทั้งสองจ้องมากัน ก่อนที่สายตาของร่างบางจะหยุดมองที่ส่วนนั้นของชายหนุ่ม มือนิ่มสัมผัสแบ่วเบา แล้วค่อยๆใช้ริมฝีปากครอบลงไป
 
    "ใช่ อย่างนั้น เก็บฟันด้วย แล้วค่อยๆใช้ลิ้นเลีย จากล่างขึ้นมา ใช่ อ่าา เด็กดี"ค่ำคืนแสนหวานของทั้งสามยังคงดำเนินต่อไป จนกว่าร่างกายจะหลอมละลายแยกจากกัน

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

   แสงแดดยามเช้า รอดผ่านผ้าหม่านผืนบาง กระทบที่ตาของร่างบาง สัมผัสจากมือที่ลูบอยู่ที่เรือนผมนุ่มและต้นแขนทำให้เจ้าตัว ค่อยๆลืมตา และพบกับ ชายหนุ่มทั้งสองที่แต่งตัวชุดทำงานเรียบร้อยแล้ว
   
    "จะไปไหนหรือครับ"คนตัวเล็กถามแล้วซุกตัวเข้ากับอกกว้างของชายหนุ่มคนพี่

    "วันนี้พวกเรามีงานน่ะ อยู่คนเดียวได้ใช่มั๊ย"ชายหนุ่มคนน้องขยับตัวขึ้นสวมกอดเข้าด้านหลังของร่างบาง กระซิบบอกข้างหูพร้อมสูดกลิ่นหอมอ่อนๆที่ซอกคอ

   "ได้ครับ"เพราะเป็นโอกาศที่เขาสามารถออกไปทำงานได้ด้วย แต่คงไม่บอกทั้งสองคนหรอก .....เดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่

    "งั้นไปก่อนนะ"เคียวยะลุกขึ้นไปรอที่หน้าประตูห้องที่เปิดค้างไว้ เรียวจูบลงที่หน้าผากมนอย่างรักใคร่ แล้วลุกออกไป '....แล้วพี่เคียวล่ะ' ร่างบางมองไปทางชายหนุ่มอย่างเว้าวอน ซักพักเขาเดินกลับมาและจูบลงที่ข้างแก้มของร่างบางเช่นกัน

    "....มากกว่านี้ ฉันกลัวตัวเองจะหยุดไม่ได้ จะไม่ได้ไปทำงานพอดี ..อยู่ที่นี่ แล้วเย็นนี้จะรีบกลับมา"ลูบผมนุ่มอีกครั้ง แล้วออกไป

       ***ทั้งทีี่อยากอยู่ด้วยกันนานกว่านี้ แต่งานก็สำคัญ รอก่อน รอก่อนนะ แล้วฉันจะรียกลับมา*** เคียวยะ

       ***คิดถึงเสียงน่ารักที่ออดอ้อนฉันเมื่อคืน อยากกอดไว้ไม่ห่าง แต่มีคนที่ทุกข์ทรมาณรอเขาอยู่เช่นกัน รอนะ ดลัวจะรีบมาหา*** เรียวมะ

       *** ไม่อยากให้จากผมไป ให้ผมเดียวดายแบบนี้ แต่ว่าก็เป็นโอกาศที่ดี ที่ผมจะได้ทำหน้าที่ดั่งก่อนเจอกัน ขอโทษที่ผิดสัญญา แต่ครั้งนี้คือครั้งสุดท้าย แล้วผม...จะไม่ไปไหน จะค่อย จะรอ พวกพี่ที่ห้องนี้ ของเรา ตลอดไป*** จิเอโกะ

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+

ว้ากกกกก โชคดีนะ โต๊ะไม่หักแต่ผ้าปูโต๊ะคงต้องเปลี่ยนใหม่ 555+

ตอนที่6แบ่งออกเป็น 3สามส่วนนะครับ ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่เป็น3ตอน เหตุเพราะ อยากให้ตอนนี้ คือจุดเริ่มของการ....กำเนิดเด็กน้อย ความลับอีกมากมายกำลังเปิดเผย ส่วนภาคมาซาโตะอ่ะนะ ขอขึ้นเรื่องใหม่ล่ะกัน อาจจะแต่งควบคู่กับเรื่องนี้ เร็วๆนี้ อาจจะเอามาลง เพราะแต่ได้แค่20%เอง

    ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6 แอบ หนี ท้อง-[17-9-56]
เริ่มหัวข้อโดย: zoe131313 ที่ 17-09-2013 12:25:10

งืมๆๆมาต่อไวๆนะ รออยู่

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6 แอบ หนี ท้อง-[17-9-56]
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 17-09-2013 12:29:12

 :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2:  น้องแมวน่ารักสุดๆ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6 แอบ หนี ท้อง-[17-9-56]
เริ่มหัวข้อโดย: Sirada_T ที่ 17-09-2013 20:14:14

น่ารักแมวพันธุ์นี้ 5555

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6 แอบ หนี ท้อง-[17-9-56]
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 17-09-2013 22:26:39

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6 แอบ หนี ท้อง-[17-9-56]
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 17-09-2013 23:22:33

 :o8: :-[ รออ่านนะคะ
ว่าแต่ จิเอโกะจะออกไปทำอะไรนะ
 :ling1:
อยากอ่านต่อออออ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-09-2013 23:49:01

น่ารักจริงๆ รออีกสองพาร์ทที่เหลือจ้า~

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6 แอบ หนี ท้อง-[17-9-56]
เริ่มหัวข้อโดย: sukaz ที่ 18-09-2013 00:23:49

ท้องงงงงงงงงงงงงงงง

 :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: o22 o22 :a5: o22 o22 o22

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6 แอบ หนี ท้อง-[17-9-56]
เริ่มหัวข้อโดย: lalitalx ที่ 18-09-2013 00:25:31

กำลังท้องกำลังไส้ออกไปไหนนะจิเอโกะ  :katai1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6 แอบ หนี ท้อง-[17-9-56]
เริ่มหัวข้อโดย: Chichi Yuki ที่ 18-09-2013 16:35:40

หวังว่าเคียวยะกับเรียวมะคงไม่จับได้นะ
ไม่อย่างนั้นจิอาโกะเราคง...แทบไม่ต้องจะคิดเลย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6 แอบ หนี ท้อง-[17-9-56]
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 18-09-2013 18:29:46

หวังว่าสองพี่น้องคงไม่รู้นะว่าจิเอโกะออกไปก้างนอกอะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6 แอบ หนี ท้อง-[17-9-56]
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 23-09-2013 18:05:01

รอมาซาโตะ แล้วถ้าเคียวกับเรียวรู้ว่าจิอาโกะออกไปทำงานจะยังไงกันเนี่ย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6 แอบ หนี ท้อง-[17-9-56]
เริ่มหัวข้อโดย: lillapinn ที่ 23-09-2013 22:19:57

 :call:คนเขียนมารีบต่อไวๆนะคะ :call:

หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 10-10-2013 19:11:13

                                   บทที่6 แอบ หนี ท้อง
                      ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
                                ( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)

                                         6.2  : หนี
 
         แผ่นหลังของชายหนุ่มทั้งสองลับตาไปแล้ว ร่างบางจึงลุกขึ้นพยุงตัวเข้าไปที่ห้องน้ำ ไม่ใช่ว่าเขาอ่อนล้าจากกิจกรรมเมื่อคืน เพราะอีกหนึ่งความสามารถทางร่างกายของเขาคือ รักษาและฟื้นฟูตัวเองได้อย่างรวดเร็ว เขาไม่รู้ว่าตัวเองมีความสามารถหลายอย่างแบบนี้เพราะอะไร แต่มันก็มีมาแต่เกิด

       และอีกอาการที่เริ่มมีมาหลังจากที่หนีออกมาจากศูนย์ได้3เดือน คือ ทุกๆเดือน ร่างกายจะมีอาการรักษาตัวเองช้าลงกว่าครึ่ง แล้วปวดบริเวณท้องน้อย จนไม่สามารถขยับไปไหนได้ แต่ครั้งนี้ความรู้สึกมันต่างออกไป เหมือนมีอะไรบางอย่าง เป็นกลุ่มก้อนที่กำลังก่อตัวขึ้น

        หลังจากใช้เวลากว่าชั่วโมงในการอาบน้ำแต่งตัวตนเองเขาก็พร้อมที่จะออกไปที่ร้าน ButerFly Dustแล้ว ถึงอาการปวดที่ท้องน้อยยังมีอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้นักหนาเหมือนครั้งก่อนๆ นั่งรอรถประจำทางที่ป้ายรถได้ซักพัก เขาก็เริ่มอึดอัด ทั้งกลุ่มคนจำนวนมาก ที่ต่างรีบร้อนเดินทางไปทำงาน น้ำหอม กลิ่นตัว มันทำให้เขาคลื่นไส้ ร่างบางจึงตัดสินใจเลี่ยงไปใชั แท็กซี่แทน และโชคดีที่แท็กซี่คันนี้ไม่ได้ใช่น้ำหอม และมีกลิ่นเหม็นอับเพียงเล็กน้อย ซึ่งพอจะทนได้

      - - - หน้ารัานButterFly Dust - - -

       การตำแต่งหน้าร้านเป็นร้านกาแฟเล็กๆในช่วงเช้า แต่เมื่อตกกลางคืนภายในร้านจะเปลี่ยนเป็นบาร์เล็กๆ แต่บรรยายกาศน่านั่งทีเดียว และอีกอย่างหนึ่งที่คนทั่วไปไม่รู้  ...ที่นี่คือ...ที่รวมตัวของเหล่าหัวขโมย ทั้งคนที่เริ่มเข้าวนการ และเป็นมานานแลัว เพราะงั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดา ที่นานๆครั้งจะมีคนธรรมดา เข้ามาภายในร้าน

      *~*~*~ กริ๊ง กริ๊ง ~*~*~*

      เสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้น ลูกค้าภายในร้านต่างมองมาที่ร่างบางที่เดินเข้ามาด้วยสายตาอาฆาต ปกติแล้วถ้าเป็นพวกเดียวกันหรือลูกค้าทั่วไป พวกเขาจะไม่สนใจแล้วละสายตา แต่กับเจัาแมวแลัว ทุกคนต่างรู้ดีว่า 'หัวขโมยอันดับหนึ่ง' เขัามาแล้ว เพราะพวกเขาเคยพลาดงานขโมยมาก็หลายครั้ง แต่กับเจ้าแมวตัวนี้ ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะทำพลาด

      จิเอโกะตรงไปที่ประตูที่ใช้ขึ้นไปชั้นสอง แต่ถูกคนตัวสูงขวางเอาไว้

      "ช่วยกรุณาหลีกด้วยครับ"

      "เหอะ นี่น่ะหรอที่จะมาทำงานแทนชั้น"การทักทาย ทำให้ร่างบางได้รู้ว่า คนตรงหน้าคือคนที่ทำงานพลาดแล้วเขาต้องตามเช็ดนั้นเอง

      "คนที่ทำงานพลาด ไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับผม เพราะงั้นกรุณาหลีกด้วยครับ"

      "ถัาบอกว่า 'ไม่' ล่ะ" เมื่ออีกฝ่ายปฎิเสษ ร่างบางจึงเห็นว่าการเจรจาคงไม่สำเร็จ จึงลงมือจัดการอีกฝ่าย เล็บมือยาวออกมาเป็นอาวุธสังหารที่มีความคมเท่ากับมีดผ่าตัด และใช้ความเร็วในการหลบหลีกหมัดของคนตัวสูงตรงหนัา ใช้เล็บตัดเข้าที่เส้นเอ็นขาขวาของอีกฝ่ายจนล้มลง

     "อ้ากกกกก ขาฉัน!!! ขาฉานนนนน"จิเอโกะเดินไปที่บาร์ หยิบผ้าเช็ดมือที่บริการลูกค้ามาเช็ดเลือดที่มือ แล้วเดินข้ามร่างที่นอนร้องครางด้วยความเจ็บ ไปที่ประตูชั้นสอง

     "ถัาใครอยากมีเรื่องอีกก็เข้ามา ทุกอย่างจะได้จบวันนี้ เพราะฉันจะเลิกทำงานนี้แล้ว ไม่ต้องห่วงว่า จะมีใครแย่งงานพวกนายอีก ...รวมถึงค่อยดูแล คุมกันดัวย อ๋อ ส่วนเจ้าขยะที่อยู่ที่พื้นนั้นน่ะ ถัารีบพาส่งโรงพยาบาลอาจจะกลับมาเดินได้อีกนะ เพราะฉันตัดแค่ตื้นๆ"

       หลังจากทิ้งทัายไว้เรียบร้อย จิเอโกะจึงเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ที่นั้นมีประตูอยู่หลายบาน เป็นทั้งห้องเก็บของ อาวุธ ห้องพัก รวมถึง...ห้องทรมาน เมื่อเดินเข้ามาจนสุดทาง ที่นั้นมีประตูบานหนา ที่ถูกสรัางขึ้นเพื่อป้องกันกระสุนโดยเฉพาะ และเปิดได้จากข้างในเท่านั้น
 
       ก๊อกๆ ก็อก ก็อกๆๆ

       ร่างบางใช้จังหวะเคาะประตูเป็นสัญญาน บอกรหัสแสดงตัวเอง ซึ่งแต่ละคนจะเขัามาหัองนี้ได้ต้องเคาะบอกรหัสของตนเอง ที่ไม่เหมือนกันเลย ...แต่คนด้านใน สามารถจำได้ทุกเสียง

        ประตูเปิดออกจากด้านใน ภายในห้องมีเพียงโต๊ะทำงานตัวใหญ่ กับโซฟารับแขก และผูัสีงมอบงานให้ จิเอโกะ  ...'ชินเร'...  ชายหนุ่มอายุประมาณ30 ถึงแม้ต่อหนัาลูกน้องคนอื่นเขาจะดูน่ากลัว แต่กลับร่างบางแล้ว

        "กรี๊ดดดด นึกว่าจะไม่มาแล้วนะฮะ คุณพี่รอตั้งนาน ที่เสียงดังข้างนอกคงเพราะคุณน้องสินะคะ"ชาย ...เอ่อ สาวใหญ่ กระโดดดีใจแลัวเขัาไปกอดร่างบาง เขาไม่รู้ว่า จิเอโกะ มีชื่อแลัว เพราะเรียกร่างบางว่า คุณน้องตลอดเวลา

        "ใจเย็นๆครับ ชินเร ว่าแต่งานอยู่ไหนครับ"

        "แหมมมมม ไม่คิดถึงคุณพี่เลยหรอค่ะ พี่ล่ะคิดถึงคุณนัองสุดๆเลยนะฮะ"ร่างใหญ่ใจสาวกอดร่างบางเหมือนตุ๊กตาด้วยความรักและเอ็นดู และจิเอโกะก็ชินเสียแลัว จึงปล่อยให้ ชินเร กอดต่อไป

        "ผมมาทำงานนี้เป็นงานสุดท้ายครับ แล้วก็จะมาลาออก"

        "เอ๋!! เดี๋ยวๆๆๆ อะไรกัน ถ้าเธอออกไปฉันก็แย่สิ"สาวใหญ่บิดตัวไปมาด้วยความเขือง

        "คือ...ผมมีชื่อแลัวนะ พวกเขาตั้งให้ผม แล้วพวกเขาก็ดุด้วย เพราะงั้น...ช่วยเข้าใจผมด้วยนะครับ"จิเอโกะส่งสายตาอ้อนขอร้อง ซึ่งมันก็ได้ผลเสียทุกครั้งไป

        "เฮ้ออออ~~ มิน่าล่ะ ที่เมื่อวานบอกว่า พวกเขาเข้ามาแลัวคงหมายถึงเจ้านายสินะ ....เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ อะไรนะ 'พวกเขา' หมายถึง สองคน ไม่สิ พวกเขาคงสาม หรือไม่ก็สี่ แล้วๆๆๆๆ"สีหน้าวิตก กังวนของชินเร ทำให้ร่างบางต้องบอก ออกไปก่อนเรื่องจะบานปลายเพราะการคิดไปเองของชินเร

       "แค่สองคนครับ อย่าคิดอะไรเกินจริงสิ แล้วก็เรื่องที่ การคุ้มครองจากผมลดลง ส่วนหนึ่งก็มาจากพวกข้างล่างนั้นแหละครับ แล้วก็พวกผู้ว่าจ้างรายหลัก พอรู้ว่าผมจะออกก็เลย ถอดตัวไปเยอะด้วย" สาเหตุที่ ที่นี่ รุ่งเรืองก็มาจากการทำงานของจิเอโกะ ที่ทำงานดีจนผูัว่าจ้างให้การคุมครองเป็นอย่างดี นั้นทำใหัพวกโจรขัางล่าง ต่างมีสีหน้าที่ตกใจ เมื่อร่างบางประกาศถอนตัวออกจากวงการ

        "เฮ้อ~~ ในเมื่อคุณน้องตัดสิ้นใจแล้ว คุณพี่ก็คงทำอะไรไม่ได้ ถัางั้นคุณพี่เองก็เลิกบัางดีกว่า อยากมีชิวิตสบายๆสงบๆบ้าง"สาวใหญ่ผละกลับไปนั่งคิดที่โต๊ะทำงานของตน

        "แล้วคาซุยะ ไม่มาทำต่อหรอครับ อย่างไงเขาก็เป็นลูกคุณนะ"

        "..... T^T ถ้าได้งั้นก็ดีสิ ตั้งแต่โตเป็นหนุ่ม เจ้านั้นก็ไม่เคยคิดจะมาช่วยฉันเลย แถมยัง จะพาตำรวจมาจับฉันเสียมากกว่า อ่าาาาาาา คุณพี่ล่ะปวดหัว" จิเอโกะได้แต่ยิ้มๆ เขาจำได้ว่าตอนเข้ามาทำงานใหม่ คาซุยะเอาแต่บอกว่าจะมาช่วยพ่อทำงานที่นี่ทุกวัน แต่เมื่อวันหนึ่งเขาเข้ามาเห็นชินเรสาวแตก ....O[]O ....O[]o ....o-o ....=_= คาซุยะจึงเปลี่ยนไป ด้วยประการฉะนี้เอง และตอนนี้เจัาตัวก็กำลังเรียนตำรวจ อย่างตั้งอกตั้งใจที่เดียว และยังตบท้ายให้ฟังอีกว่า 'ซักวัน ผมจะจับพ่อเขัาตารางใหัได้' 555+ มันบัาสิ้นดี
     
        "เอาล่ะๆ ผมของานดัวยครับจะได้รีบทำงาน แล้วกลับบ้านเสียที เพราะนี่ผมก็แอบ'หนี'ออกมาน่ะครับ"

        "จ๊ะๆๆๆ ขอโทษล่ะกัน เอกสารอยู่ที่ตู้นั้นนะ ส่วนรายละเอียดของก็อยู่ที่นั้นแหละ  ขอบคุณมากนะ"ร่างบางเดินไปที่ตู้ หยิบแฟ้มออกมา แล้วเดินออกไปจากห้อง ลงไปด้านล่าง ตอนนี้ไม่มีร่างเปลื้อนเลือดนอนอยู่แล้ว ส่วนรอยเลือดก็มีคนจัดการเรียบร้อย รู้สึกว่าบรรยากาศที่น่าอึดอัดตอนแรกจางหายไปแล้ว จะมีก็แต่ความรู้สึกหวาดกลัว

           หวาดกลัวเพราะถ้าการคุ้มครองที่นี่นัอยลง มันก็ไม่ต่างอะไรกับบัานที่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป ที่นี่มีแต่หัวขโมย เพราะงั้นตำรวจอาจจะเข้ามาได้ง่ายกว่าเก่า รวมถึงพวกที่ต้องการตามตัวหัวขโมยที่ทำงานพลาด จิเอโกะเดินไปที่ประตูไม่สนใจว่าหลายๆคนในนั้นกำลังวิตกจนถึงขั้นหวาดกลัว

          ".....ถ้าไม่อยากทำให้ชินเรเดือดร้อนก็ออกไปซะ เพราะผมเองก็ตัดสินใจแล้วว่าจะเลิกทำงานนี้แล้ว เพราะเจ้านายผมเองคงไม่ชอบ .....แต่ถ้า ยังมีใครต้องการความช่วยเหลือ ให้อยู่ที่นี่ก่อน รอผมแลัวสัญญา ว่าผมจะกลับมาช่วยทุกคน เข้าใจนะ"ร่างบางพูดออกไป ทั้งที่ไม่มองไปด้านหลัง ที่แหววตาเปลี่ยนไปแลัว เป็นดวงตาแห่งความหวัง

        จิเอโกะเดินออกมาแล้วเรียกแท็กซี่ บอกที่หมาย และเปิดดูงานให้แฟ้ม แต่อยู่ๆอาการปวดท้องก็กำเริบ แต่ก็ไม่มากนัก ใช้เวลาไม่นานก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ คงเป็นเพราะรายระเอียดในเอกสาร ...ที่ทำงานของพี่เคียว ...จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเรา 'หนี' ออกมา

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

    ขอประทานโทษทุกคนนะครับ ไม่ได้หายไปไหนนะ แต่เพราะว่าไอโฟนอัพเวอชั่นแลัวพอเข้าเล้ามันกระเด้งตลอดเลยอ่ะ เลยอัพยากมากกกก เอาไปครึ่งหนึ่งก่อนนะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: Chichi Yuki ที่ 10-10-2013 19:25:11

หวังว่าแฝดนรกทั้งสองจะจับไม่ได้นะ
แต่ว่ารู้สึกจะเห็นเค้ารางของเรื่องวุ่นวายที่จะตามมาแล้วสิ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 10-10-2013 22:11:30

 อย่าทำร้ายยยย น้องแมวนะ  :hao5:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: cakecoke ที่ 10-10-2013 22:44:42

 :katai5: :katai5:

หนูมานั่งรอ สนุกๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 10-10-2013 22:54:17

อ้ะ!มาต่อแล้ว ว่าแต่งานชิ้นสุดท้ายก่อนลาออกของจิเอโกะคืออะไรนะ?

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: lillapinn ที่ 10-10-2013 22:59:00

กำลังท้องกำลังไส้เค้าไม่ให้ทำงานนะลูกก

เอ็นดูจิเอโกะมากอะแมวสตรอเบอรรี่<3

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: CheetahYG ที่ 10-10-2013 23:49:51

รอครึ่งหลังอยู่นะคะ :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 11-10-2013 13:09:01

แง้งงง ลุ้นๆว่าสองแฝดจะจับได้มั้ย :hao5:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 11-10-2013 13:27:15

ลุ้น ลุ้น ลุ้น   :katai4:
กลับมาทันพ่อสองคนด้วยนะ ดุเหลือเกิน  :hao7:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: zoe131313 ที่ 12-10-2013 00:35:01

เย้ๆๆๆมาต่อแย้ว

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: sukaz ที่ 12-10-2013 17:17:43

 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 14-10-2013 09:32:36

จิเอโกะทำไมปวดท้องล่ะ??

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 14-10-2013 15:13:40

จิเอโกะจังแอ๊บโหด  :m4:
ว่าแต่จิเอโกะท้องชิมิคะ เหมือนที่เปรยๆเอาไว้ก่อนหน้าจึ๋งนุงอ่า  :confuse:
มาต่อไวๆนะคร๊า รออยู่จ้า o13

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 15-10-2013 01:00:37

งานที่ชินเรให้จิเอโกะทำคืออะไร

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 26-10-2013 08:39:34

 :call:   :call:   :call:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: prince magic ที่ 15-12-2013 10:44:23

รอตอนต่อไปอยู่นะ
 :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.2 หนี {50%} -[10-10-56]
เริ่มหัวข้อโดย: prince magic ที่ 02-02-2014 18:30:29

เมื่อไหร่จะต่อล่ะคะ
รอนานแล้วนะ
 :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - ข้ามปี=_= กลับมาต่อให้จบ
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 22-09-2014 11:14:30

จะมาลงแบบรวดๆแล้วจบเลยนะครับ

ลืมกันแล้วก็ดูที่สารบัญได้นะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.3 หนี {ครึ่งหลัง}
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 26-09-2014 03:37:25

                                   บทที่6 แอบ หนี ท้อง
                      ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
                                ( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)

                                         6.2  : หนี

                                         (ครึ่งหลัง)

   'สำนักงาน ตามหาของที่สูญหายหรือถูกขโมย'

         ร่างบางเดินมาหยุดอยู่หน้าอาคารสูง15ชั้น ตอนนี้เป็นเย็นแล้วพนังงานส่วนใหญ่เดินทางกลับบ้านแล้ว มีเพียงยามเฝัาประตูหน้าอยู่เท่านั้น

        "ขอโทษนะครับ สำนักงานของเราปิดแล้..ว ว "

ตุบ

       เพียงแค่ปลายเล็บอาบยาสลบ จิ้มเบาๆที่คอ ยามเฝ้าประตูสลบลง พร้อมประตูด้านหน้าถูกล็อกจากด้านในกันคนนอกเข้ามา กลิ่นหอมหวานสตอเบอรี่หายไป กลายเป็นกลิ่นของดอกไม้แห่งความตาย เย็นจนใครก็ตาที่สัมผัสหรือไปกลิ่นยังต้องกลัว

       ร่างบางมาถึงที่ขึ้น8ซึ้งเป็นชั้นที่ใช้สำหรับเก็บของที่ตามกลับมาได้ เพียงแค่3นาทีประตูตู้เซฟก็ถูกปลดล็อกอย่างง่ายดาย สิ่งที่เขาต้องการก็คือ รูปตุ๊กตาปั้นหินโบราณอายุกว่า100ปี ที่มูลค่ากว่า20ล้าน ตามที่ผู้ว่าจ้างสั่ง

     อีกดัานหนึ่ง มีใครคนหนึ่งกำลังมอง เจ้าแมวอยู่ทางกล้องที่ซ่อนเอาไว้ กล่องที่เจัาแมวไม่รู้ว่ามี และสัญญานเตือนภัยที่ตัดไปนั้น เป็นแค่ตัวหลอก เพราะเสียงมันไปดังอยู่ที่ห้องนอน ของเจ้าของตึกนี้ เขาจ้องมองเรือนผมสีชมพูและต่อสายหาใครอีกคน

        "...นี่ฉันเอง ..มาที่สำนักงานด้วย ...มาแล้วเดี๋ยวนายก็รู้เอง"

         อีกด้านหนึ่ง ในห้องของ ร่างบางกำลังห่อรูปปั้นอยู่ ...แต่เขากับสังเกตเห็นบางอย่าง นั้นก็คือ.... กล้องตัวเล็กที่ซ่อนอยู่ที่ส่วนขอบของตู้ เจ้าตัวตกใจมาก จึงรีบหันหลังหนี...แต่ก็สายไปแล้ว

         "บอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าให้อยู่ในห้องนะ"เคียวยะพิงประตูมองมาด้วยสายตาที่เย็นชา เรียวมะเดินมาสมทบอีกคนแต่ไม่พูดอะไร

         "....ผมยอมรับผิดทั้งหมด แต่ฟังเหตุผลของผมได้มั๊ยครับ"เรียวมะเดินเข้าไปใกล้ร่างบาง หยิบรูปปั้นจากในมือของเจ้าแมว แล้วเอากลับไปวางในตู้เหมือนเดิม แล้วลูบขัางแก้มเนียน

         "ฉันโกรธมากเลยนะ ที่หนีออกมาแบบนี้ แต่คนผิดต้องโดนลงโทษ"เรียวมะลงมือถอดเสื้อผ้าของร่างบางออก จิเอโกะพยายามขัดขืนแต่เพราะอยู่ๆเคียวยะก็แล้วประกบจูบลงมา หนักหน่วงและรุนแรง ทำให้ร่างบางขัดขืน ซ้ำร้ายเรียวมะพยายามแทรกตัวเข้ามาในตัวเขาโดยที่ไม่ได้ปลอบโยน

          "เจ็บ..ผมเจ็บ...ฮือออ"

          "เจ็บสิดี จะได้จำ ว่าอย่าขัดคำสั่งพวกเราอีก"เคียวยะบอก

          "ไม่...ไม่เอานะ พี่ครับ ได้โปรดอย่าทำแบบนี้ ผมไม่ชอบแบบนี้ กอด...ที่ไม่มีความรัก...มัน อึก มันทรมาน นะครับ"ร่างเล็กอ้อนวอนขอ พยายามยื่นมือออกไปขอความรักจากทั้งสอง และเป็นเคียวยะที่เย็นชานั้นเองที่หมดความอดทนก่อน เขาเข้าไปสวมกอดรับร่างบางและจูบปลอบอย่างอ่อนโยน

           "รู้มั๊ยว่า เป็นห่วง! แล้วก็หวง! เวลาที่ใครๆมองมา"เคียวยะระบายออกมา
 
           "รู้มั๊ย พี่เขาไม่เคยบอกความรู้สึกกับใครหรอกนะ ส่วนฉันก็ไม่เคยรักใครจริง แต่กับเธอแล้ว เป็นข้อยกเว้น เพราะ...ฉันรักเธอ จากใจจริง"เรียวมะกระซิบคำหวาน

           "ผมเองก็...ขาดพี่ทั้งสองคนไม่ได้ เหมือนกันครับ"ทั้งสามคนกอดกันกลมภายในห้องนั้น ก่อนที่เคียวยะจะอุ้มคนตัวเล็กออกไป แล้วทิ้งให้ลูกน้องจัดการเรื่องที่เหลือ เรียวมะเป็นคนขับรถ มุ่งหน้าไปยังที่พักของพวกเขา ระหว่างที่อยู่บนรถนั้น เคียวยะก็ค่อยๆจัดการคายความลับของจิเอโกะ ออกมาทีละนิดพร้อมกับปลุกเร้าร่างบางไปในตัว
 
         รถคันหรูถูกจอดอย่างรวดเร็วและไม่เป็นระเบียบนัก เพราะคนขับไม่ได้สนใจเรื่องในตอนนี้ นอกจากการจัดการกับร่างเปลือยเปล่าของคนตัวเล็กที่ถูกพี่ชายของตน ถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ในขณะที่อยู่ในลิฟท์ เรียวมะได้บรรจงจูบแสนหวานล่ำให้แก่จิเอโกะ จนเจ้าตัวเองยังต้องตกใจ และตัวชายหนุ่มเองก็ได้รู้ว่า ถ้าเขาอ่อนโยนและมอบความรักให้เจัาแมวตัวนี้ เขาจะไปความรักและรสชาติแสนหวานโดนที่ไปอาจปฏิเสษใดๆได้อีกเลย

        เคียวยะเปิดประตูให้น้องชายนำตัวเจ้าแมวมายังเตียงของพวกเขา เพื่อลงโทษ....ที่ทำให้พวกเขารักจนหมดหัวใจ บนรักแสนหวานที่ชายหนุ่มทั้งสองมอบใหั ทำให้จิเอโกะ หลงมัวเมาในรสชาติ ที่ในส่วนลึกต้องการและตามหามาโดยตลอด และค่ำคืนแสนหวานก็ยังคงดำเนินต่อไปจนฟ้าสว่าง

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่6.3 ท้อง
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 26-09-2014 03:39:23

                                   บทที่6 แอบ หนี ท้อง
                      ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
                                ( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)

                                         6.3 ท้อง


           หลังจากนั้น ก็ผ่านมา1เดือน อาคารร้างที่พวกเขาทั้งสามอยู่ ถูกปรับปรุงด้วยเงินจำนวนหลายล้านจนกลายมาเป็นโรงแรมระดับ5ดาว พนักงานที่นี่ทุกคน คือ หัวขโมยมืออาชีพที่เปลี่ยนตัวเองมาทำงานปกติ ด้วยความช่วยเหลือจาก ชายหนุ่มทั้งสอง จากการรับฟังเรื่องต่างๆของคนรักของพวกเขา พนักงานทุกคนที่นี่ จึงให้ความเคารพแก่ จิเอโกะมากๆ พวกเขาจะเรียกเธอว่า คุณหนู หรือ นายน้อย แล้วแต่กันไป

         "วันนี้ ที่โรงแรมเป็นไงบัาง"แฝดผู้น้องเป็นคนเปิดประเด็น บนโต๊ะอาหารมื้อเย็นก่อน

         "ก็ดีครับ ลูกค้าเริ่มเข้ามาใช้บริการมากยิ่งขึ้น ทั้งในส่วนห้องพักและสปา จะมีก็แต่คาสิโน ที่ชอบมีเรื่องทะเลาะกันระหว่างลูกค้าประจำ"หางสีชมพูสะบัดไหวระหว่างรายงาน

         "ไม่โดนทำร้ายตรงไหนใช่มั๊ย"เคียวยะถามด้วยความห่วงใย

         "ไม่หรอกครับ เพราะทุกคนที่นั้นช่วยกันไว้ให้น่ะครับ"หูสีชมพู่กระดิกพร้อมรอยยิ้มที่มอบให้ชายหนุ่มทั้งสอง

         "รู้สึกว่าช่วงนี้จะอ้วนขึ้นหรือป่าว ดูอวบๆนะ"เรียวมะถ้าพร้อมดึงแมวตัวเล็กมานั่งบนตัก

         "ก็...ไม่รู้สิครับ ช่วงนี้ผมหิวมากๆเลย แล้วก็ง่วงบ่อยๆ"

         "ไปหาหมอมั๊ย"เคียวยะถาม มือหนาลูบผมนุ่มและหยุดเล่นหูเล็กน่ารักนั้น

         "อือ... ผมก็อยากไปนะครับ แต่ผมกลัวนี่นา เพราะผมไม่เหมือนคนอื่นเขา ต้องไปที่ศูนย์อย่างเดียว แล้วมันก็... "

         "มีอะไรหรือป่าว"เคียวยะจ้องมองที่แมวตัวเล็กที่กำลังผูกโบว์บนคิ้วตัวเองจนยุ่ง

         "ก็.. ผมหนีออกมา เขาคง...จับตัวผมกลับไปแน่ๆเลย"ดวงตาใสเริ่มคลอไปด้วยน้ำตร

         "ไม่มีอะไรต้องกลัวทั้งนั้น จิเอะมีฉัน แล้วก็พี่อยู่ทั้งคน เพราะงั้นไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น"เรียวมะกระชับกอดยิ่งขึ้น เคียวยะจับมือนุ่มขึ้นมากดจูบเบาๆปลอบใจ 1เดือนที่ผ่านมา การอยู่ด้วยกันมากขึ้นทำให้ทั้งสองรู้ว่า แมวตัวนี้ของพวกเขา ขี้น้อยใจและขี้เหงาแค่ไหน แค่เรื่องเล็กน้อยก็ทำให้ร้องได้ เหมือนกับตอนนี้ พี่พวกเขาต้องช่วยกันปลอบโยน

         "อย่าทิ้ง ฮึก..ผมนะ อย่าไปไหน"

         "ไม่ไปหรอกครับ"แฝดพี่กระซิบบอก

         "น่ารักแบบนี้ จะทิ้งไปได้ไง"ตามด้วยแฝดน้อง ที่ทิ้งท้ายด้วยการงับหูนุ่มเบาๆ

         "ผมรักพวกพี่นะครับ"เสียงหวานอ้อน

         "รักเหมือนกันครับ"

         "ให้ใจทั้งดวงกับแมวตัวนี้เลย"

         ชายหนุ่มทั้งสองพาแมวสีชมพู่นุ่มของพวกเขาไปยังห้องนอน บทเรียนแสนเร้าร้อนถูกนำมาสอนให้แก่แมวตัวนี้อีกครั้ง พร้อมจูบแสนหวานของคนรักที่ช่วยเยียวยาจิตใจ บนชั้นบนสุดของโรงแรมนี้ คือที่ๆพวกเขาอยู่ครองรักกัน

      - - - ศูนย์ฯ - - -

          เช้าวันต่อมา ชายหนุ่มทั้งสองพาคนรักมาหาหมอที่นี่ ตอนแรกเกิดความวุ่นวายมาก เมื่อทุกคนเห็น แมวที่หายไปนานเป็นปี อยู่ๆก็มาปรากฎตัวอีกครั้งพร้อมกับหัวหน้ามาเฟียทั้งสอง ที่เป็นที่รู้จักกันดี แต่ทุกอย่างก็จบลงด้วยดี เมื่อหัวหน้าศูนย์ออกมาคุย ตอนแรกเขาต้องการร่างทดลองคืน เพราะเป็นสิ่งที่ค่ามาก แต่หลังจากที่ตรวจร่างกายเรียบร้อย เขายอมคืนให้ พร้อมรอยยิ้ม

          "ผลตรวจว่าอย่างไงครับ"ร่างเล็กถาม พร้อมมีชายหนุ่มทั้งสองอยู่ข้างๆ

          "อย่างที่ผมคุยกับคุณทั้งสองตอนแรก ว่าเขาไม่เหมือนกันคนอื่นๆ เพราะว่าเขาพิเศษกว่า"

          "อย่ารีรา รีบๆบอกมา"เรียวมะเร่ง เพราะเขาไม่ค่อยชอบน้ำเสียงแบบนี้นัก

          "...เขาท้องได้เดือนครึ่งแล้วครับ"

          ".......อะไรนะ"เคียวยะถามทวนอีกครั้ง

          "คนไข้ตั้งครรท์ได้1เดือน14วันแล้วครับ แล้วก็เป็นแฝด4เสียด้วย เพราะตอนนั้นรังไข่ทั้งสองตกไข่พร้อมกันพอดี ซึ่งหาได้ยาก แต่เพราะคนไข้มียีนของแมวอยู่ด้วย ทำให้มีลูกได้มากกว่า1 และเท่าที่ผมตรวจดูด้วยเครื่องที่ศูนย์ ...ผลแสดงว่า แฝดสี่เกิดจากพ่อสองคน ซึ่งคือคุณ และคุณแสดงความยินดีด้วยครับ"

          "....หมอล้อเล่นใช่มั๊ยครับ"ร่างบางถาม

          "นี่เราจะมีลูกแล้วหรอ"เคียวยะนิ่งๆอย่างใช้ความคิด

          "เย้!! วู้ๆๆ หมอๆแล้วรู้เพศยังครับ"เรียวมะร้องดีใจ

          "อันนั้นก็คือที่ผมกำลังจะบอก โดยปกติ มนุษย์จะตั้งครรท์ประมาณ9เดือน แต่สำหรับคนไข้ ที่ผมบอกว่าพิเศษเพราะเขาตั้งครรท์แค่4เดือนเท่านั้น นั้นหมายความว่า อีกประมาณ2เดือน น่าจะรู้เพศได้"

          " โห เร็วจัง"

          "งั้นหมอขอตัวนะครับ"

          "จิเอะ เป็นอะไรหรือป่าว ไม่ดีใจหรอ"เรียวมะถามเพราะเห็นทั้งเคียวยะ และแมวชมพูเงียบไป

          "ดีใจครับ แต่พี่เคียวเหมือนไม่ดีใจเลย...ผมก็เลย อึก..."มือหนาของแฝดพี่จับมือเล็กขึ้นมากุมไว้

          "พี่ก็ดีใจ แค่กำลังใช้ความคิด ว่าจะแต่งห้องอย่างไง เลือกเตียงแบบไหน แล้วให้ลูกเราใส่ชุดอะไรดี "

          "บ้า!! ลูกเรายังไม่ได้ออกมาเลยนะ ยังอยู่ในท้องผมเลย"

          "ไม่หรอกนะ พี่เคียวคิดถูกแล้ว เดี๋ยวเราไปเตรียมตัวเลยดีกว่าดูของแต่งห้องก่อนอย่างแรกเลย"เรียวมะเสนอ

           "หึหึ งั้นเราไปกันเถอะ"เคียวยะกุมมือร่างบางพาเดินออกไป พร้อมกับเรียวมะที่เดินมากอดเอวบางแล้วลูบไปที่ท้องเบาๆ

         

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 26-09-2014 04:30:54

Cat33
                                   บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์
                        ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
                                ( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)


         - - - 2 เดือนต่อมา - - -

                 หลังจากที่ทุกคนในโรงแรมรู้ข่าว ว่า นายน้อย ของพวกเขาท้อง จิเอโกะ แทบไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะทุกคนบอกว่า เดี๋ยวเด็กในท้องจะกระทบกระเทือน รวมถึงเจ้านายหนุ่มทั้งสอง สั่งห้าม และให้ทุกคนช่วยดูไม่ให้แมวน้อยทำอะไรเด็ดขาด

                 เพียงแค่1เดือนหลังจากรู้ว่าจิเอโกะท้อง ช้ันบนสุดของที่นี้ก็ถูกตกแต่งเต็มไปด้วยของเด็กเล็ก ห้องนอนหนึ่งห้อง มีเตียงนอนสำหรับเด็ก และเตียงเปล ซึ่งดูเหมือนคู่คุณพ่อมือใหม่ไม่รู้ว่า ต้องเตรียมอะไรบ้าง แต่อะไรที่อยากได้ ก็ขนซื้อมาเสียหมด

                 "ผมว่า มันเยอะไปนะ"

                 "ไม่หรอก น้อยไปด้วยซ้ำ"เรียวมะว่า

                 "นั้นสิ ยังขาดรถเข็น"เคียวยะบอก

                 "นั้นสิ ฮัลโหล ช่วยหารถเข็นเด็กให้ด้วยอีก4คัน หืมม มีแบบเด็กนั่งได้สี่คนด้วย ไม่ล่ะ เอาแบบนั่ง2คนพอ จะได้แบ่งกันดู ขอบใจมาก"เรียวมะวางสายที่ต่อลงไปประชาสัมพันธ์ด้านล่าง และเจอสายตาค้อนของจิเอโกะเข้า

                 "พวกพี่จริงจังไปมั๊ยครับเนี่ย ลูกยังไม่เกิดเลย"

                "เตรียมไว้ก่อน ไม่เป็นไรหรอก"เคียวยะเดินเข้าไปกอดจากด้านหลังคนตัวเล็กที่ตอนนี้ท้องใหญ่มากมาย เขาหัวเราะ หึหึ แล้วขโมยหอมแก้มเขาเบาๆ และกระซิบถ้อยคำหวาน

                "รักนะครับ คนดี" แค่นั้น คนในอ้อมกอดก็หน้าขึ้นสีจนเห็นได้ชัด

                "รักเหมือนกัน คุณภรรยา"เรียวมะเดินเข้ามากอดด้านหน้า แม้จะติดท้องกลมเล็กน้อย แต่เขาก็กอดจนได้

                "ผมก็รักทั้งสองคนนะครับ"

               - - เพราะคำบอกรัก คือ 'ยา'
                    ยาที่ค่อยรักษาจิตใจ
                    และค่อยเยียวยาฉันไว้
                    ให้อยู่กับ เธอ ไปแสนนาน - -






       - - - ภายในห้องบนสุดของโรงแรม - - -
 
               "จิเอะ เสร็จหรือยัง รถเตรียมเสร็จแล้วนะ"ชายหนุ่มตะโกนถาม

               "คร้าบบบ ใกล้แลัวครับ เหลือแค่ จิโฮะคนเดียว  เด็กๆไปหาคุณพ่อเรียวนะครับ"เสียงหวานตอบรับ พร้อมสั่งลูกน้อยทั้ง3ให้เดินออกไปก่อน

               "ครัาบบบ" x3 เสียงเล็กทั้งสามตามมาด้วยเสียงวิ่งตุบตับออกไป

               "แม่ฮะ ผะ..ผมไม่อยาก ฮึก ไปที่นั้นเลยครับ "ลูกชายคนสุดท้องร้องงอแง

               "แต่ถัาหนูไม่ไปที่ศูนย์ แล้วฉีกวักซีน หนูจะไม่แข็งแรงนะครับ"จิเอโกะ พยายามบอกลูกน้อย

               "แต่มันเจ็บ...ฮึก ผมกลัว"

               "จิโฮะ แม่รักหนูนะ หนูรักแม่มั๊ยครับ"

               "รักครับ"
         
               "แม่หวังดีนะ อยากให้หนูแข็งแรง ได้วิ่งเล่นกัน พี่ๆไม่อยากให้หนูนอนอยู่กังห้องแบบนี้ แม่...เสียใจนะครับ ที่ดูแลหนูได้ไม่ดี"

               "ฮึก พ่อเรียว บอกว่า ลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ เพราะงั้นผม...ผมจะไม่ร้องฮะ"

               "เก่งมากครับ เด็กดี" ด้วยความกล้าหาญของจิโฮะ จึงได้รับกอดจากคุณแม่ตอบแทน

               หลายปีที่ผ่าน หลังจากคลอดเจ้าตัวน้อยทั้งสี่คน ความวุ่นวาย และรักฟุ้งกระจายไปทั่วโรงแรมแห่งนี้ ทุกอย่างค่อยๆลบตัวไปตามวันเวลา เด็กน้อยโตขึ้นอย่างแข็งแรง ด้วยตอนนี้ อายุ5ขวบแล้ว

                เรียวตะ เป็นพี่คนโต สุขภาพแข็ง และชอบเล่นกีฬามากๆ ผมสีน้ำตาลเหมือนพ่อเรียว และผิวขาวเหมือนแม่ แต่เรียวตะไม่หูแมว มีหูเหมือนเด็กทั่วไป แต่มีแค่หางแมวสีนำ้ตาล ดูธรรมดาจึงคิดว่าเป็นเด็กผู้ชายธรรมดา

                เช่นเดียวกัน เคียวโนะฮาระ ที่มีแค่หางเหมือนกัน แต่เคียวโนะฮาระได้ผมและหางสีดำสลวยเหมือนพ่อเคียวของเขา แต่ได้ตาสีชมพูที่ออกแดงเสียมากว่า มาจากแม่ เคียวโนะฮาระ เกิดต่อจากเรียวตะ ได้1นาที จึงเป็นพี่ชายคนรอง แต่บุคลิกเงียบของเขา ทำให้ดูเป็นพี่มากกว่าเรียวตะ ที่เล่นซุกซนมากกว่า

               รินะ ลูกชายคนที่3 เกิดต่อจากเคียวโนะฮาระ2นาทีกว่า ตัวเล็วกว่าพี่ชายทั้งสองเล็กน้อย แต่แข็งแรงสมบูรณ์ดี รินะได้แม่มาเต็ม ทั้งผิวพันธุ์ สีผม และดวงตา แทบจะเป็นเหมือนจิเอโกะ2 เวอชั่นเด็กเลยก็ว่าได้ และรินะยังชอบดูแล ทุกๆคน
         
               ไม่ว่าเรียวตะ จะเล่นซนจนเจ็บ รินะ จะเป็นทำแผลให้ (แต่จิเอโกะก็ต้องทำใหัอีกที)
               หรือจะชงกาแฟ และโกโก้ ให้พ่อและพี่น้อง (ซึ่งจิเอโกะ ก็ต้องเก็บกวาดอีกอยู่ดี)เพราะความเป็นเด็ก อะไรๆจึงเป็นเรื่องยาก แต่ถ้าโตขึ้น รินะต้องเป็นเด็กที่ดีมากๆแน่นอน
   
               คนสุดท้อง น้องคนสุดท้าย รินะ น้องคนเล็กที่ตัวเล็กที่สุด คุณบอกเคยบอกแล้วตั้งแต่ตอนช่วง6เดือน ว่าน้องอาจไม่รอดเพราะตัวเล็กมา แต่ถึงแบบนี้ น้องก็แข็งแรงดี ไม่แผ้พวกพี่ เพราะได้รับการดูแลที่ดี พี่น้องไม่เคนทะเลาะกัน เพราะมีน้องเล็กที่ต้องดูแล พี่ทั้งสามคนค่อยอยู่ข้างๆเสมอ แม้ยามน้องอ่อนแอ เพราะน้องแตกต่างจากพวกเขา น้องตัวเล็ก ผมสีฟ้าน้ำทะเลใสสะดุดตา ดวงตาสีเขียวมรกต ผิวขาวอมพูและนุ่นนิ่ม พวกเขารักน้องมากๆ

                และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เด็ก ไปเรียนที่ศูนย์ เพราะโรงเรียนทั่วไป ไม่มีการสอนที่รวมถึงการใช้ชีวิตประจำวันเหมือนที่ศูยน์ เคียวยะและเรียวมะ จึงตกลงกันว่าที่นี่ ดีที่สุดแลัว และทุกวัน คุณแม่จิเอโกะ จะมานั่งรอลูกๆที่นี่เสมอ ก่อนที่พวกพ่อๆจะแยกตัวไปทำงาน และตอนเย็นจะมารับ

                "ไปก่อนนะครับ จิเอะ"เคียวยะจูบหน้าผากของคนรักเบาๆ
 
                "ไปนะครับ เด็กๆ เย็นเจอกัน จิเอะ"เรียวมะหอมแก้มคนรัก

                "บายๆครับ คุณพ่อ X4"

                "เดินทางดีๆนะครับ"จิเอโกะโบกมือลา หลังจากชายหนุ่มทั้งสองเดินออกไป คุณแม่แมวจะพาลูกน้องไปที่ห้องเรียน ส่วนตัวเองก็ไปช่วยพวกคนครัวทำอาหารกลางวันให้เด็ก รสมือของคุณแม่เป็นที่ถูกใจเด็กๆที่นี่มากๆ

                และหลังจากกลับบ้านพวกเขาจะใช้เวลา พูดคุยกันในยามเย็นที่ห้องชั้นบนสุด และ เข้านอนในบ้านแสนสุข ของพวกเขา


                        จบ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

   ตัดจบสุดๆ เพราะทิ้งไว้ข้ามปี ด้วยเหตุผม เพราะ ไปต่างประเทศ เข้ามาในเล้าแบบอ่านเรื่องคนอื่นบ้าง แต่ของตัวเองไม่ยอมแต่ง เป็นคนใช้ไม่ได้เลย อนึ่งเพราะเรื่องนี้เป็แบบ แต่งสดด้วย มีแพลนจะลงเรื่องใหม่ แต่ว่าจะทำสต็อกไวัหลายๆตอนก่อน ขอบคุนบางคนที่เข้ามาอ่านน่ะครับ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-09-2014 08:50:56

จบซะแล้ว ขอบคุณนะคะสนุกมากๆเลย

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 26-09-2014 16:06:47

ขอบคุณนะคะ   :pig4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์
เริ่มหัวข้อโดย: Chichi Yuki ที่ 28-09-2014 14:51:30

คนเขียนรวบรัดไปเราตามไม่ทัน 55+
อยากให้เป็นแบบดูที่ล่ะย่างก้าวไป เดือน สองเดือน สามเดือน สี่เดือน อะไรอย่างนี้จะได้รู้ถึงอารมณ์ของคุณแม่จิเอะ แต่ก็เข้าใจว่าว่าคนเขียน ((อดเสียดายไม่ได้))
มารอเรื่องของ...เอ่อ ((จำชื่อหนูแมวไม่ได้)) ลูกชายของคู่แรก อันนี้น่าสนุก

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: plengpit ที่ 05-10-2014 18:41:06

คิดถึงเรื่องนี้จังง

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: nekko ที่ 17-10-2014 19:42:37

ขอบคุณมากๆๆๆ :กอด1: :L2: :pig4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 17-12-2014 21:21:30

 o13

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Sohso ที่ 11-01-2015 22:01:56

สนุกมากเลยครับ ชอบตอนของ 3p ที่สุด

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Blue ที่ 22-01-2015 19:00:33

 :call: รอคู่ ฮาจิ-มาซาโตะ อยู่น๊าาาาาาาาา  :call:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: kaew203 ที่ 08-03-2015 13:56:19

อ่านทันแล้วว ชอบฮาจิกับมาซาโตะสุด มาต่อไวๆนะคะ ขอคู่นี้ก่อนเลยย><
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านค่ะ เหมือนอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นภาคบรรยายเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 08-03-2015 18:40:25

 :L2: น่ารักดีค่ะ สมชื่อตอนครอบครัวสุขสันต์มาก

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 09-03-2015 16:39:16

 :mew1:  ชอบมากค่ะ
อิมเมจน้องแมวในหัวนี่แบบ โอ้ว แต่ละตัวน่ารักละลายจิตใจทาสแมวเหลือเกิน
ขอบคุณนะคะ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 06-04-2015 13:26:16

อยากมีแมวววว

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 06-04-2015 21:10:15

สนุกมากเลย ชอบน้องคนเล็กจัง  :mew2: :mew1:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 08-04-2015 13:31:43

แมว รึ้สึกไคโต๊ะจะแหวกแนวนะ มีลูกด้วยอยากอ่านภาคน้งเล็กสุดอะ น่ารักจัง   :pig4:

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 17-05-2015 15:43:43

สนุกมาก ๆ ครับ น่ารักดี ...... ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: plengpit ที่ 19-05-2015 22:02:43

กลับมาอ่านอีกรอบนึงงงงงงงง>_<

หัวข้อ: Re: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 10-04-2017 22:09:18

อยากมีแมวแบบนี้บ้างจัง

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ