My sassy, don’t let it B!
ตอน 15 เรา (ในวันสีชมพู)
B’s
วันอังคาร วันสีชมพูของผมอีกครั้ง เปลี่ยนไปเรียกว่าของเราคงไม่ผิดนัก
"กูว่า...กูไปดีกว่า" นั่นดอกแรกของเก้งที่มาแต่เช้า เนื่องจากยังไม่ไว้วางใจในสวัสดิภาพของผม
(ไม่รู้ตัวหรอกครับ กระทั่งเอกสารภาพในอนาคตข้างหน้าโน้น)
คว้าตัวเฟรมที่ยังเงียบมองเราสองคนก็จริง หากยินยอมก้าวตามเก้งง่ายดายและเงียบกริบเหมือนเคย
"สองคนนั้นรีบไปไหน?" ผมถามสารวัตรนักเรียนข้างตัว
"ล็อคเกอร์" เห็นอยู่จากแคนทีน เก้งหยุดให้เฟรมล้วงกุญแจจากกระเป๋าหลังหน้าห้องตู้ใหม่
"เค้า...คงไม่รู้หรอกใช่มั้ย" ผมหวาดเล็กๆ ลอบถามท่านผู้คุมข้างตัว
"ไม่มั้ง"
"จริงเหรอ?" ผมไม่ชัวร์เพราะเก้งแอบลอบมองกลับมาแล้วหลบวูบไม่สบตา ส่อพิรุธชัด
"คิดว่านะ" ให้กำลังใจดีมาก ขอบใจ! (T-T)
คนข้างตัวกวาดโจ๊กเข้าปาก ลิ้นเลียแผล่บ
เย๋ย! ดีลีทความคิดเหลวไหลจากหัวด่วน ต่อจากเฟิร์สทัชก็จะเป็นเฟิร์สคิสแบบใสๆ
ก่อนดิพคิสลึกซึ้งภาคต่อจากเมื่อวาน อ๋าย!
"แล้วถ้ารู้ล่ะ!" ได้หันถามจริงจัง
"รู้อะไร?" ไม่เดือดร้อน ตักหมูสับของตัวเองใส่ชามผม
"ก็...รู้ๆๆ นั่นนะ" ติดอ่างซะงั้น
"นั่นซิ รู้อะไร" มียิ้มพรายเจ้าชู้นัยน์ตาวิบวับ
ผมเขินวูบ รู้สึกความร้อนจากแก้มกระจายถึงหู
"...มึงแกล้งกูอ่ะ"
"หึหึ ไม่ได้แกล้ง"
"แกล้ง!"
"โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว กินเร็ว วันนี้อยู่ประตูหน้า ไม่ได้ไปรับที่ห้องนะ"
"ไม่ต้องหรอก...แค่นี้เอง" ผมเขี่ยก้อนหมูสับไปมา
ทุกครั้งปิดประตูเล็กด้านข้างเสร็จจะแจ้นกลับไปหาที่ห้อง
หรือรอทางออกชั้นล่างของอาคารที่เรียน รับเดินไปเข้าแถวเคารพธงชาติด้วยกัน
ไม่เคยรู้เลยว่าต้องทำเวลาวิ่งรอกขนาดนั้น
นี่ผมโง่หรือดูไม่ออกมาตลอดวะ (-.-)
"อยู่ประตูใหญ่แค่อาทิตย์นี้ อาทิตย์หน้าจะว่างยาว ถ้าอยู่ประตูเล็กต้องประจำทั้งเดือน" ดอร์บอยรายงานแผนการณ์
"อย่าบอกนะว่า---?" ผมเหวอ นึกถึงพักเที่ยงเมื่อวานที่ไปห้องสารวัตรนักเรียน
"ใช่ เพิ่งขอเปลี่ยนกับพวกพี่ ม.5 มา"
"อ่า..." บีอ้าปากค้าง
"ฝึกงานไปในตัว ต้องเก็กโหด โฮ่วววส์! น้องครับ ผิดระเบียบนะครับ ถอดออกเดี๋ยวเน้!"
"555" ผมขำปั้นหน้าตลก ร้องโย่ฝึกทหารท่าทางขึงขัง
เช้านี้ช่างสดใส แต้มสีชมพูกระจ่างหวานจนไม่อยากให้ผ่านเลยไป
...................
......................
พักเที่ยง แคนทีนโต๊ะละแวกประจำ เสียงลมกับเปียโนแว่วๆ
เพลงที่เปิดคลอในห้างคุ้นหู คนที่บอกชื่อได้ถูกต้องว่า 'Fer Elise' คือเฟรม น่าแปลกมาก
"ยิ้มไรคนเดียว?" โจโจ้กับกระเพราหมูสับไข่ดาวสิ้นคิด มาถึงโต๊ะไวเกิน
"ปล๊าว!" ละสายตาจากร่างสูงที่รอคิวข้าวมันไก่ให้ผมจากร้านฝั่งโน้น
โดดเด่นท่ามกลางนักเรียนคนอื่นๆ
ไม่น่าเชื่อว่าอยู่ในเราต่างมีกันละกันอยู่ในแววตาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
ไม่ดูก็มองเห็นหรืออยู่รอให้เห็นก็ไม่ทราบ...ทุกครั้งที่สบตา ชิ้ง!
ใจเต้นตึกตักเล็กๆ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
"แปลกทั้งคู่เลยว่ะ เมื่อคืนไปทำไรกันมาวะ?" โจโจ้ช่างซัก
"ไม่มี๊ ไม่ได้ทำอะไรเล้ย!" ผมคงเก็บอาการดีเยี่ยมนะ หวังว่า
"เหรออออ!?" โจโจ้ลากยาว
"มีไรวะ คุยไรกัน?" เก้งเข้ามาช่วยชีวิตพร้อมเย็นตาโฟ
กินเส้นอีกละวันนี้ เมื่อเช้าแย่งก๋วยจั๊บจากเฟรม ข้าวสวยไม่เคยเอาเข้าปากให้เห็น
มิน่าตัวเล็กกว่าเพื่อน แต่สูงกว่าหนูบีเกือบ 5-7 เซนติเมตรได้มั้ง แซด (Y^Y)
"เด็กนรกหัดมีความลับ" โจโจ้ช่างฟ้อง
"อ๋อ รู้ล่ะ เมื่อเช้าถ้ากูไม่มา มันกับไอ้หัวหน้าห้องคงป้อนกันล่ะ" เก้งใส่ไข่
"เหรอ ทีหลังนั่งตักโชว์ก็ได้ พวกกูไม่ถือ"
"ว๊อย! เชรี่ยโจโจ้!" ผมหาคำด่าไม่ทัน
"โฮ๊ยยยย! หน้าแดงเป็นตูดลิงเลยเว๊ย" โจโจ้เลยเถิด
"คงได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้วมั้ง"
เช๊ดดดดดด!!! อีเก้ง ไอ้ๆๆๆๆ
"เหอะ แต่งเมื่อไหร่บอกกูด้วย" อีอวบสมเสร็จโจโจ้ ฮึ่ม!
"เอ้อ เจริญไส้" ผมปลงปนสงเวช อนาจชีวิตตัวเอง แง่มๆๆๆ
ความลับยังเป็นความลับอยู่ครับ ไม่มีอะไรรระแคะระคาย
เก้งกับเฟรมที่ทำหน้าหน่วงอารมณ์บูดเมื่อก่อนเข้าแถว อารมณ์เปลี่ยนกลับมาเฮฮาเหมือนเดิม
ด้วยมีบุคคลผู้หมาเต็มปากเช่นโจโจ้และข่างเข้าแซวเล่นกับผมเรื่องโน้นเรื่องนี้
วันนี้แป๋มไม่สบาย ไม่มาเรียน ทรายบอกอาจลาถึงพรุ่งนี้หรือมะรืนครบถึงศุกร์
'ไม่สบายเรื่องผู้หญิงน่ะ' ทรายเล่าข่าวผู้หญิงถึงผู้หญิง
พยักหน้าเข้าใจช่วงวันนั้นของเดือน แม่เป็นบ่อย อารมณ์เสียง่าย
ต้องหามันฝรั่งหรือของอร่อยๆ มาอุดปากแล้วปล่อยให้นอนขึ้นอืด
แล้ววันนั้นทั้งวันผมกลายร่างเป็นแจ๋วแสนดีให้แม่ใช้
หุหุ มีกันสองคนแม่ลูกครับ พี่เอ พี่สาวอยู่กับพ่อก็แหมือนไม่อยู่ ด้วยเรียนที่ ม. ในจังหวัดสงขลา
โทรศัพท์กลับมาน้อยมาก เดือนละครั้งได้ นิสัยเรื่อยๆ ไม่ค่อยสนใครเหมือนพ่อ
'สบายดีก็ไม่รู้จะโทรมาทำไม' นั่นล่ะ นิสัยสันโดษปนโดดเดี่ยวพี่คนโตของผม
.....................
มีตัวแถม น้องผู้ชายนักเรียน ม. ต้นตัวเล็กน่ารักเดินเฉียดใกล้เล็กๆ
ส่งยิ้มน้อยๆ ผมแจกสไมล์ตอบกลับตามมารยาทอันดี
'ใครดีมา หนูดีตอบนะลูก...ใครร้าย หนูมาบอกแม่ เดี๋ยวเราไปตบหน้ามัน เอาให้แหกไปข้าง'
โอ้! คุณนายมาเฟียที่บ้านครับ ตอนโอ๋กระต่ายในกรงที่บ้าน มาหาแม่มะจุ๊บๆ
คุณจะรู้ว่าคนละมาดกับนางมารที่ร้านสะดวกซื้อ
จุ๊ๆ นินทาแม่ให้ฟัง อิอิ
"ยิ้มให้ใครวะ เด็กเซเว่น?" โจโจ้อีกล่ะ ดีที่เปลี่ยนประเด็นใหม่
"เอ่อ คุณปากสว่างครับกรุณาเลือกซักอย่าง จะเด็กเซเว่น เด็กกู หรือเด็กนรก เอาชัดๆ" ผมหน่ายจิต
"กูได้หมด ไม่ถือ ไม่ใช่ชื่อกู งั่มๆ" ไม่หุบปากตอนเคี้ยว แหวะ
"จะทั้งวันแล้วนะไอ้เชพเพิร์ดโจโจ้! ไอ้หมาวัดถูกทิ้ง นอกคอกสังกะตัง ขี้ระ---" ผมเหลืออด
"พอๆ กูกินข้าวไม่ลงล่ะ แค่คิดก็จะอ้วก" เก้ง ได้ข่าวว่ามึงกินเส้น ไม่ใช่ข้าว
"เป็นไรจะอ้วก?" เฟรมพร้อมข้าวราด ไก่ผัดพริกแกงโปะไข่เจียว
ความสัมพันธ์ของพวกเราเริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้นครับ
เฟรมไม่ใช่คนปากหนักทองพันชั่งอย่างที่คิด ที่จริงเป็นคนคุยเล่นหัว
เฮฮาป่าไล่ทุ่งเหมือนคนอื่น หากไม่คุ้นกับใครจะไม่เปิดปากก่อน
'จริงๆ มันขี้อาย จังหวะนรกมากกว่ามึงอีก พูดแทรกมาทีวงแตก เลยหุบปากเก๊กหล่อดีกว่า' เก้งแอบกระซิบหลังไมค์อย่างลับๆ กับผม
'เฟรมเป็นคนเล็ก ลูกโดดหลงมา พ่อแม่อายุมากมีมันตอนแก่
พวกพี่ชายพี่สาวโตมีลูกมีหลาน ระดับลุงป้าน้าอากันหมด ลูกพี่ลูกน้องอายุเท่ามัน มากกว่ามันเองยังมีเลย" เก็ทช่วยขยาย
'แรกตอนไปบ้าน มีพี่สาวหุ่นเอ็กซ์ชุดมหาลัยแบบโฟร์โมสต์ล้น กระดุมปริเดินมาเรียก
อาเฟรมปู่เรียกกินข้าว! กูงงพักใหญ่ทำไมเรียกอา มันบอกเป็นอาจริงๆ นั่นหลานสาว ลูกพี่ชายคนโต
หยั่งฮา...ไปบ้านมันกูเป็นน้าโจโจ้ตั้งแต่เด็กด้วยว่ะ ชอบๆๆ 555" โจโจ้เสริมอีกคน
หลังๆ ผมถึงกล้าเปิดปากคุยกับเฟรมก่อน
ไม่รวมความเป็นตัวของตัวเอง สามารถต่อปากต่อคำกับพวกนี้มากขึ้น...
ทิวากรช่างคุยครับ อยู่คนเดียวก็เล่าให้แร้บบี้ลูกพ่อฟัง
ไม่อย่างนั้นเฉาปาก รู้แล้วอย่าเอ็ดไปล่ะ
.....................
"มีไร ทำไมจะอ้วก?" ดูท่าเฟรมห่วงใยเก้งจริงๆ ถามซ้ำอีกครั้ง
"ไม่มีไร เมียไอ้เก็ทยิ้มให้ชายอื่น กูจะฟ้องผัวมึง" เก้งตาดุใส่ผม
"เอ้อ! รีบฟ้องเลยให้ไว กูจะให้มันกระทืบยอดอกซัก 10 ครั้งซ้อน" บีเกกลับ
"โอ๊ะเอ๊ะ! ยอมรับเป็นผัวเมียชัวร์แล้วโว้ย" โจโจ้
"หึหึ" เฟรม ไม่ช่วยก็กรุณายัดเก้ง เฮ้ย! ไก่ผัดพริกแกงของมึงไปเงียบๆ กูขอ!
เก้งเปลี่ยนใจ กลับลำเป็นฮีโร่ของผม...
"โจโจ้ ระวังปากหน่อย เดี๋ยวได้โดนเรียกเหมือนไอ้นั่นหรอก" เก้งเตือนยาว
"โอเช่! ชึ่บ" โจโจ้ว่าง่าย รูดซิปปากฉับ
เรื่องที่ผมพอรู้ ลมแรกเข้ามาถึงก็สนิทกับเก็ทเลย โดนเล่นว่าคู่เกย์ตั้งแต่เด็ก
แม่เก็ทซึ่งเป็นหนึ่งในกรรมการศิษย์เก่าของโรงเรียนนี้เรียกพบ
ทว่าลมกับเก็ทยังคงเส้นคงวาเหมือนเดิม ชิดเชื้อมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
แม่กับครอบครัวเก็ทยอมรับได้ ไร้ปัญหา แต่ถ้ามีข่าวบอยเลิฟกระหึ่มเกินทนเมื่อใด
กลายเป็นลูกชายคนเล็กเป็นฝ่ายถูกแม่ซักซ้อมสะอาดเอี่ยม มาบ่นต่อให้พวกนี้ฟังเกือบทุกครั้ง
รับได้ว่าลูกคนอื่น 'เป็น' แต่กับลูกชายตัวเอง พ่อแม่ที่ไหนก็ไม่ยอมง่ายๆ หรอกครับ...
ยกเว้นแม่เจ้โหดของผม อุอุ
"เด็กนั่นน่ะ 'เป็น' เดินมายิ้มให้เฉยๆ" ผมเฉลยเกย์เรด้าร์ของตัวเอง
"เฮ้ย! แค่มองดูก็รู้เลยเหรอวะ!?" โจโจ้ตื่นเต้น
('แคร้ง!/---ฟุ่บ!')
ส้อมเฟรมกระทบโต๊ะกับลูกชิ้นเต้าหู้ของเก้งหล่นชามเย็นตาโฟ
ล่อกแล่กก้มหน้าง่วนทั้งคู่ ผมไม่ทันสนใจเพราะจะเล่นโจโจ้อยู่
เราสามคนนั่งฝั่งเดียวกันด้วย หันมองตรงๆ ก็กระไรอยู่
"ถึงรู้ไง หยั่งมึงน่ะ สเปคพี่เขียว" ผมใส่ซะ
"แหวะ! อย่าพูดดิ กูได้ชอคโกแลตแอทเลิฟแอทล็อคเมื่อเช้า กินไปถึงรู้ว่ามีหัวใจสีเขียวแปะอยู่หลังกล่อง แม่ม! แทบล้วงคออ้วก" โจโจ้
"สมน้ำหน้าอีกรอบ ไม่แบ่งกู" ผม
"ไส้แอลกอฮอล์นะเว้ย ฟอร์มดูไบสหรัฐอาหรับเอมิเรต ใครจะไปรู้ว่าเป็นอีพี่เขียว" โจโจ้ไม่วายโอ่ของนอก
เอามาโชว์ตอนเช้า มันเททั้งกล่องเข้าปาก
เรื่องที่ผมไม่ชอบแต่ยังไม่แสดงออก พวกนี้แอบดูดบุหรี่ มีกินเหล้าสุดสัปดาห์ ไม่รวมแข่งรถตีผี
โผล่มาเอ่ยเผยเล็กๆ ให้ได้ยินบ้างบางครั้งบางเวลา บีคนดีศรีอยุธยาแค่ไม่เล่าเท่านั้นเองครับ
ไม่ชอบของพรรคนี้ ไม่แนวสำหรับผม
นึกในใจ 'กูก็ได้โว๊ย แอทเลิฟแอทล็อค ตำนานแอบรักล็อคเกอร์อะไรนั่น'
แต่มันไม่ยอมแอบ เล่นวางกล่องนมสตรอเบอรี่เย็นเจี๊ยบต่อหน้าแล้วสบตาซึ้ง
ได้ยิ้มจนอาย ต้องเจาะดูดแก้เขิน ส่วนขนมของขวัญอย่างอื่นที่ไม่มีตรา 'กิดากร'
ผู้คุมกฎโหดเก็บริบหมด เล่าซ้ำเพื่อสั่งสมความคลั่ง บีแค้น
ยอมให้เพราะมันหรอก ^^ ฮิ้ว!!! เค้าอายอ่ะ
..............
กลายเป็นคุยกันสองคน เก็ทกับเอกยังไม่กลับมา
สองคนข้างผมวุ่นเช็ดปาก เช็ดโต๊ะทั้งที่ไม่จำเป็น
"บีรู้..." เก้งเอ่ยเชิงถาม
"หือ รู้ไร?" ผม
"...รู้เรื่อง ใครเป็นไม่เป็นอะไรนั่นน่ะ" เก้งอ่อนเบาลง นั่งกลางระหว่างผมกับเฟรม
ก่อนมาถึงแคนทีนยังจะปะฉะดะเสียงดังกับเฟรมเรื่องบังคับให้กินข้าวสวย
เพราะบ่ายนี้เราจะเริ่มเรียน รด. กันแล้ว ก๋วยเตี๋ยวไม่อยู่ท้อง อีกคนก็ดื้อจะเสวยเส้นอยู่นั่น
ผมปล่อยเพราะกำลังหวีทหวานแหววกับสวีทฮาร์ท
อ๊อย! ไม่ใช่คร้าบ บีไม่ประพฤติเยี่ยงนี้ในสถานที่ราชการ
"อ๋อ บรรดาเก้งกวางน่ะเหรอ โอ๊ะ! ไม่ใช่ ไม่ได้ว่าเก้งนะ" ผมแก้เร็ว
เก้งตะเกียบหล่นลงในชามอีกแล้วครับ ดีที่เฟรมด้านโน้นยกแขนกั้นบังไว้ทัน ไม่อย่างนั้นมีเฮ
"นั่นดิ รู้จริงปะเนี่ย อย่าหลอกเค้านะตัวเอง" ไอ้อวบฝั่งตรงข้าม
"คุณหนูโดเรมี่จ๋า พรสวรรค์บวกพรแสวงของคุณพี่เองจ๊ะ โฮะ โฮะ" ผมเล่นกับโจโจ้
นิคเนมสุนัขตำรวจและน้องอวบโบลายสก็อตของโดเรมอน
มึงว่ากูเป็นเมียไอ้เก็ทก่อนทำไม ยังไม่ใช่ความจริงสักหน่อย
ต้องติดตามต่อคืนนี้ต่างหากล่ะ อ๊า! ไม่ดี ลบข้อความจากย่อหน้านี้ด่วน (>///<)
..............
"บอกหน่อยดิ กูอยากรู้มั่ง" โจโจ้กระตือรือล้น
"เรื่องไร?" ผม
"เกย์เรด้าร์อะไรนั่นนะ"
"โฮะ! ม่ายบอก!" บีน้อยเล่นตัว
"บอกเหอะ อยากรู้จริงๆ"
"ม่ายยยยย"
"กูไม่อยากรู้! พวกมึงเอาน้ำอะไร?" เฟรมจังหวะนรกลุกพรวด
"เอิ่ม.../เอ่อ..." ผมกับโจโจ้ และเก้งคอแข็งอยู่กับที่
เด็ดแอร์ดังติ๊ดดดดดดดดดดดด! เงียบครับเงียบ
ไม่มีเสียงติ๊ดที่ว่านั่นหรอก นอกจากเหล่านักเรียนเซ็งแซ่
นกแตกรังยามพักเที่ยงแค่นั้น
แล้วจังหวะพระเอกออกโรง...
"อะ ข้าวมันไก่ ขอกินน้ำซุปด้วยนะ" ไอ้ตี๋ยิ้มกว้างน่ารัก
ไม่ใช่ล่ะ ชาวบ้านจะแดกหัวเมียมึงอยู่ จะมาจี๋จ๋าดูดน้ำซุปถ้วยเดียวกันทำเตี่ย
"กิน! กะลังหิว" ผมคว้าช้อนเตรียมพร้อม
"งั้นลุย! 555"
แล้วรีเซตฉากสดใส สไตล์เด็ก ม.4 ไม่มีเรื่องฉากอัศจรรย์ที่ว่าหรอก จริงมั้ย
.......................
...........................
จนค่อนจาน หนังท้องเริ่มตึงถึงค่อยสนใจอย่างอื่น
"เชรี่ยเอก อีกล่ะ" โจโจ้มองอีกฝั่ง
"ไร?" ผมคุมด้านนี้ หันมองตามสายตาเพื่อน
"ดีที่กูไม่ซื้อข้าวฟาล์วให้มัน"
"อ๋อ"
ผมเห็นเอกถือสปาร์เก็ตตี้ 2 จาน เดินเกาะกลุ่มกับนิสาและเพื่อนหญิงด้านโน้น
แรกบอกสั่งโจโจ้อย่างดี 'เอาเหมือนมึงด้วย เบิ้ลเลยสองจานจะได้ไม่เสียเวลา' แล้วก็หายหัว
"555 หญิงอีกแล้ว เอกมันท่าจะเอาจริงนะนี่" ไอ้สารวัตรขำไม่ห่วงเพื่อนตัวเอง
ดูก็รู้ว่าผู้หญิงเครซี่ใครถ้าไม่ใช่นักฟุตบอลแข้งทองหุ่นล่ำน่ากินคนนั้น...หมอก
แล้วเจ้าชายสีขาวของผมล่ะ
พูดถึงลม ลมก็มา...
ขณะนั้นเที่ยงครึ่งแล้ว เพื่อนสนิทผู้งดงามดั่งเทพลงมาเข้ากะรับหน้าที่เด็กเก็บจาน
ยืนเด่นหัวโต๊ะฝั่งนี้ระหว่างผมกับเก็ท
"สนูปี้ ตกลงว่า?" ลมถามขณะสวมสายผ้าคล้องคอ หมุนตัวหันหลังให้เก็ทล้วงสายยาวรอบเอว
ผมรี่เข้าช่วยผูกด้านหน้าของลมให้ คุ้นเคยดีเพราะคนค้าขายกับอุปกรณ์เบสิคพื้นฐาน
"ลุงหมายกลับไปเอาไม่ได้จริงๆ แกเตลิดไปชลบุรีกับเลขาแม่กูแล้ว วันนี้กูสองคนกลับเอง" เก็ทบอกเรื่องคนขับรถ
"อ้าว! กลอยใจกูล่ะ เด็กกูทั้งคนนะมึง" ลม
"หึหึ" เฟรมคนแรก
"555" ทุกคนหัวร่อ
ความหมาย 'เด็กกู' ของลมครับ บีพองแก้มงอน (ย้อนไปอ่านเรื่องเด็กลม จะได้ไม่ต้องเล่าซ้ำ)
อานที่นั่งสำหรับเด็กของสนูปี้ฟิคเกียร์ ผมหน้าม้านเล็กๆ
คิดไม่ออกว่าหลุดรอดออกจากห้องนั้นไปนั่งจ๋อง จ้องเจ้าแร๊บบี้บนเตียงตัวเองได้อย่างไร
โปรดอย่าถาม ข้อมูลนี้ไม่สามารถเปิดเผยได้ อุอุ
เมื่อเช้าพอเห็นหน้าเพื่อนสนิท มันตบหน้าผากตัวเองดังป๊าบ
'กูลืม โทษทีว่ะ'
ลมเซ็งเล็กๆ แต่ไม่ว่าอะไร เก็ทโทรตามให้คนขับรถย้อนกลับไปเอาแต่ไม่ได้แล้ว
ลุงงานเข้า ผมเสนอให้แม่บ้านเอามาฝากมอเตอร์ไซค์วินหน้าปากซอยส่งตรงถึงที่นี่
ลมไม่ยอม ว่ายุ่งยากเกินไป จบ!
................
"ไม่จอดไว้นี่ก่อน" โจโจ้ออกความเห็น
"ไม่! ไม่จอด" ลมเด็ดขาด จ้องกลับให้โจโจ้หัวหดขณะสวมถุงมือยางสีชมพูไปด้วยชิลๆ
ไอ้อวบกลัวลมแค่ออกปากประโยคเดียวขณะที่ผมต้องงัดกลยุทธข่มขู่ปางตาย ไม่ยุติธรรม (Y^Y)
ฟิคเกียร์คันนั้นสองหมื่นกว่าไม่ใช่หรือ ทิ้งขว้างแบบนั้นถ้าแม่ไม่ด่า แต่ผมนี่ล่ะจะด่าให้
ลอบมองไอ้ตี๋อดีตเจ้าของ หมายหัวผูกอาฆาตไว้
"เดี๋ยวไปส่ง สองคนนี้แยกกลับเอง" เฟรมพยักหน้าให้ฝั่งเอกกับโจโจ้
เมื่อเช้าก็มาแค่ 2 คนครับ เอกลากคอโจโจ้ไปซื้อดอกไม้ให้นิสา
แอบวางแอทเลิฟแอทล็อค ส่วนรถยนต์รับส่งบ้านเฟรมราคาหลายล้าน
บรรทุกมอเตอร์ไซค์ 3 คันยังเหลือที่ว่างบานเบอะ
"ยังก่อน ไว้เดี๋ยวบอก" ลมสบตาเฟรม ดวงตาสีน้ำตาลสวย ขนตายาว คิ้วโค้งได้รูป ดวงหน้าบุรุษในฝัน
เฟรมมองลมแค่แวบเดียวก่อนเสตักข้าวเข้าปาก
ผมคิดได้ในวันหลังว่าไม่ได้ยินเสียงเก้งเลย และทุกครั้งต่อมาก็ประมาณนี้
ถ้าลมมีเรื่องคุยกับเฟรม เก้งจะเงียบ...เงียบมากจนผิดปกติ
ข้อปริศนารอโคนันไขคดี โย่!
....................
.......................
เย็นนั้นเรากลับกันเอง ลมไม่ได้ให้เฟรมไปส่งเพราะให้เพื่อนพี่เชนที่เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น
ชื่อ 'พี่เท็ตสึ' ขับมอเตอร์ไซค์เป็นสารถี กลอยใจนั่งหน้า พี่แจแปนขับ ซ้อนท้ายคือน้องสาวพี่แกเองชื่อ 'ไอจัง'
ป.6 เรียนโรงเรียนประถมเดียวกัน
เพิ่งรู้อีกข้อคือ พี่เท็ตสึที่ว่าอยู่ซอยถัดมาติดกับบ้านลม ห่างกันไม่ถึง 300 เมตร
ส่วนลมปั่นสนูปี้ตามหลัง แค่ 20 กว่านาทีก็โทรมาบอกว่าถึงบ้านแล้ว เรียบร้อยโรงเรียนแห้ว
ไม่ได้ใช้บริการรถบ้านเฟรม แต่ผมกับเก็ทเป็นฝ่ายใช้ซะเอง
เราติดรถเฟรมมาลง BTS แทนเอกกับโจโจ้ที่แยกไปธุระครับ
ขึ้นรถไฟฟ้าไปเดท ฮิ้ว! (^///^)
ไม่ใช่ล่ะ ไปเอาชีท ซีดีกับคอนเฟิร์มเลขที่นั่งอะไรไม่รู้
อย่าถามเพราะบีโดนลากคอมาอีกล่ะ
..................
ฝ่าฝูงชนที่กำลังกลับบ้าน ตู้นี้พอหลวมแต่ดันร่างผมติดผนังโบกี้ ค้ำแขนแมนไว้
กลิ่นโคโลจญ์เจือจางติดปลายจมูก ความร้อนจากร่างกาย...
คล้ายได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึกตักทั้งของมันและในอกผม
อยู่กลางตู้ให้ดูทีวีฆ่าความตื่นเต้นหน่อยก็ไม่ได้
แว่วเสียงโทรทัศน์โฆษณารถจักรยาน
นึกถึงเรื่องพี่ ม.6 หัวหน้ากลุ่มเล่นจักรยานฟรีสไตล์ คันเล็กแบบบีเอ็มเอ็กซ์
ร่างสูงใหญ่ท่าทางดาวร้ายแต่หล่อโฮก หล่อแบบเอี้ยๆ
เพิ่งรู้ว่าเรียก 'เหี้ย' นำหน้าได้แค่ไม่กี่คน อนุญาตเฉพาะลมเหนือและพี่เกี๊ยวซ่าเป็นหลัก
นอกนั้นโดนอัดปากแตก
สกิลเก่งเทพ เคยไปแข่งที่ต่างประเทศ ได้ที่ 2 ของโลก (เฉพาะในเอเชีย) มาแล้ว
เป็นที่ฮือฮาของวงการจักรยานเอ๊กซ์ตรีมของไทยและดังทั่วโรงเรียนเรา
ก็ทัวร์นาเม้นท์นั้นจัดเป็นครั้งแรก คนสมัครแค่ 6 คน ถ้าไม่ติด 1 ใน 5 จะด่าให้
"เพิ่งรู้ว่าพี่เชนแกเป็นหลานจารย์พ่อธง" ผมชวนคุย
"อ๋อใช่ แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นญาติทางพ่อหรือแม่กันแน่ ทำไมสนใจได้"
"ก็กลอยใจกับน้องเพื่อนแก..." ผมอ้างชื่อเด็กอนุบาล
เอาไหปลาร้ามาชนคางกูทำไม เดี๋ยวก้มดมสักฟอดสนองพระเดชพระคุณท่านหรอก
"หนูไอ ไอจัง พี่เท็ตสึต้องรับส่งทุกวันอยู่แล้ว มันเลยฝากกลอยใจอีกคนซะ เห็นว่านะ"
"พรุ่งนี้ห้ามลืมอีกล่ะ" ผมกำชับเรื่องอานจักรยาน
"555 ไม่ชัวร์ โทรบอกหน่อยสิ" ไอ้หมอนี่เล่นแง่เป็นด้วย
"แอ่ะ! เรื่องดิ"
"นะ แมสเซสก็ได้ จะรอ"
"หึ..." ผมขำแกล้งสะบัดหนี ไม่รู้ตัวว่าอายมากแค่ไหน เพราะมันเอ่อท้นไปหมด
"งั้นฟ้องแม่ดีกว่า ลูกชายแม่ไม่รักเพื่อนคนนี้เลยครับ"
"โอ้วววว!" ผมตาโตเท่าไข่ห่าน
ไม่อยากจะคิดไกลถึงคำว่า 'รัก' ได้ยินผ่านๆ ยังจี๊ดถึงเพียงนี้
คิดภาพถึงเห็นหน้าเฟรมตอนลมบอกจะไม่กลับด้วย เซ็งเป็ดแทนครับ
แบดบอยส์กระทำความดีไม่ขึ้น เก้งก็ตีมึนตึงตลอดบ่าย หุบปากเงียบเกิน
ผมจิ้มต้นแขนเบาๆ กึ่งเตือนว่ามีผู้คนเป็นหนอนกำลังเมียงมองเราอยู่
จังหวะประตูเปิดสถานีอนุสาวรีย์ชัย ประชาชนไหลทะลักเข้ามาเป็นน้ำ โดนดันติดแอ่กมากกว่าเก่า
เอิ่ม ขามึงแทรกเข้าหว่างขากู-สัด (+^+)
"กะ เก็ท..."
"หือ?"
"เอ่อ..." ผมขยับท่อนขาเสียดสีนิดๆ
บอกภาษากายว่าขยับที่ขอยืนเองหน่อย เอนตัวแบบนี้ต้องจับเอวอีกฝ่ายแน่นกลัวล้ม
โพสต์ท่าล่อแหลมติดเรทสูงปรี๊ด
มันตัวงอเล็กน้อย ก้มหน้า กดจมูกปากลงข้างหูผม
หนีบขาที่แทรกแน่นหนึบให้นิ่งมากกว่าเก่า
บีบกูทำไม จะออกไปยืนเอง แนบแน่นแบบนี้ไม่เอา ไม่ตรงเป้าประสงค์
ระบบซีสเตมภายในเรรวน
"อะ!" ผม
"อย่าเพิ่งขยับ แป๊บนะ"
แป๊บพ่อง! จะได้เสียเป็นเมียผัวกับมึงก็ตอนนี้ เด็กนักเรียนโรงเรียนอื่นทั้งโบกี้
หญิงๆ น่ารักอักโข ผูกโบถักเปียละลานตา และประชาชีอีกห่าใหญ่
"เก็ท..."
คำตอบคือเสียงลมหายใจฟึดฟัดข่มกลั้นเหนือใบหู ไม่รวมรู้สึกถึงสัมผัสแปลกใหม่
(ไม่ใหม่เท่าไหร่ เมื่อวานตอนนอนก่ายกอดก็มีบ้าง ผมขยับหนีเนียนๆ ครับ
เราเป็นชายชาตรีที่ดีต้องไม่ยอมเสียแต้มง่ายๆ จริงไหม)
อะไรใต้เข็มขัดของมัน... แย๊ก! ไม่เล่า ข้ามๆๆๆๆๆๆ
..................
เอาเป็นว่า จบวันสีชมพูของผมวันนี้แต่เพียงเท่านี้
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม (
)
**************************TBC by devil B
หัวข้อ: my sassy รักนี้บีบวก:ตอนพิเศษ...till we are (จบ) (1-9-2012) (อ่าน 166800 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก