(ต่อ)
............
.................
ผมนอนไม่หลับจนกระทั่ง 5 ทุ่ม
ยังเตร่อยู่กับพวกพี่ในร้าน แม่อยู่ที่นี่ด้วย ตรวจบัญชี เช็คของ ธุระจิปาถะกับพี่ผู้จัดการสาขา
ชื่อแม่เป็นผู้จัดการสาขาฝั่งธนบ้านพ่อครับ ที่นั่นอู้ฟู่กว่ามาก ขนาด 3 คูหา
มีมุมหนังสือ ซีดี ดีวีดี เบเกอรี่กว้างใหญ่ ของข้างในเพียบ ไม่รวมทำเลที่ตั้ง
ติดรั้วมหาวิทยาลัยใกล้ตลาด ทำเงินมากก็ต้องดูแลมาก
ที่นี่มีห้างค้าปลีกขนาดใหญ่มาตั้งแข่ง ขายเป็นล่ำเป็นสันคือของกินเบ็ดเตล็ด
คนเข้าบ่อยช่วงห้างปิดทำการ โดยเฉพาะเวลากลางคืนจะคึกคักมากเป็นพิเศษ
ไม่ไกลจากตลาดสดเท่าไร พอไหวอยู่
"หนูบี ไปนอนได้แล้วค่า" พี่แต้วกะเทยร่างเล็กนิสัยเลิศ
"คร้าบ แต่บียังไม่ง่วงเลยพี่"
"ไม่ได้นะคะ ถึงจะแค่ซ้อมใหญ่แต่หน้าโทรมให้เห็น พี่แต้วรับไม่ได้ค้า โกสลิปปิ้ง ณ บัดนาว ไปๆๆ"
"โอเช บอกแม่ก่อน"
พี่แต้วทำงานที่นี่มานาน ชอบบอกสอนผมแต่งตัว แต่งหน้าทำผม
แบบไหนมั่น แฟชั่นไหนอินเทรนด์เล่าข่าวไม่พลาด
เข้าหลังร้าน กอดแม่จากข้างหลัง...
"ต๊าย ลูกฉัน จะกู้ดไนท์แล้วเหรอจ๊ะ" แม่ไม่กอดตอบครับ เอนตัวเข้าซบผม มือเปื้อนครับ จับหยิบโน่นนี่ ไม่มีบีบแก้มกอดไซ้สวยหรูหรอก
"จ้ะ ทำงานดีๆ ล่ะแม่"
"ห้ามเล่นเกมส์ ไปถึงเข้านอนทันที เข้าใจไหม"
"อูย ดุยังกะเสือ แม่ใครวะ"
"มันจะใครล่ะ เดี๋ยวเถอะเด็กคนนี้ ไปนอนได้แล้วหนู"
"คร้าบ ไปแล้ว"
แม่ลากยาวเสียงสูงท้ายประโยค หมายความว่าเดี๋ยวนี้และทันที
'Rrrrrrrrrr' ริงโทนเครื่องผม สะดุ้งโหยง
"นั่นแน่ จับได้ล่ะ รออยู่นี่เอง รับเร็วๆ" แม่อิ๊อ๊ะรู้ทัน
"แม่อ้า ไปล่ะ" กดรับสาย ไม่รู้ว่าแก้มใหญ่เท่าไรเพราะมันหย่ายมั่ก (
)
“ทีนี้ล่ะรีบเชียว เอ้อระเหยอยู่ตั้งนานนะ ลูกชายฉัน”
"...ฮัลโหล" ผมกดน้ำเสียงร่าเริงของตัวเองไม่ได้
"...บี" กับคนที่รอ
"ฮิ้ว! บอกพ่อหนุ่มอี-คลาสด้วย แค่ครึ่งชั่วโมงนะ ไม่งั้นพี่แต้วฟ้องแม่ตัวนะเออ" พี่แต้วร้องตามหลังขณะผมแจ้นถึงประตูบานเลื่อนเปิดอัตโนมัติ
"อยู่ที่ร้านเหรอ?" เสียงในสาย
"อืม...ออกมาล่ะ กำลังจะเข้าบ้าน" ผมอดกัดปากตัวเองไม่ได้ ห้ามระริกระรี้ มันโทรมาทุกวัน อย่าตื่นเต้น แค่วันนี้ดึกหน่อยเท่านั้น
"อือหึ มีคนมาส่งเปล่า?"
"เปล่า"
"กลับเข้าร้านไปเดี๋ยวนี้ ให้ใครก็ได้ไปส่ง อย่าดื้อ!" ดังลั่นหูแทบหลุด มาล่ะโหมดเดิม จอมบงการ
"ไม่ดื้อ แค่..."
"นี่อย่าบอกนะว่า จะ---"
"วิ่งงงงงงงงงง! โว้ววววววว!" ผมกู่ก้องยาว สับขาวิ่งแจ้น
ระเบิดข้างในอกพวยพุ่งสีสันสวยงาม กล้ามเนื้อทุกส่วนปะทะกระแสลมเย็น
ความเคร่งเครียดภายในพลันระเบิดออก คงเหลือกองไฟเล็กๆ ค่อยทวีความเร่าร้อน...มากขึ้นและมากขึ้น
"555 เด็กโง่" ปลายสายสดใส
“ไม่โง่ ไม่ดื้อด้วย!”
“ให้ไว เข้าบ้านยัง”
“เดี๋ยวๆ” ผมไขกุญแจกรุ๋งกริ๋ง หอบหายใจหนักหนีบมือถือให้อีกฝ่ายรอฟัง...
แค่ประตูเปิดผลัวะ...
“เปิดไฟในบ้านทุกดวง เดี๋ยวนี้ ทันที!”
“คร้าบ” รภป. ประจำตัว ไกลแค่ไหนเหมือนอยู่ใกล้ ใจเราชิดกัน
..............
ตรวจสอบความเรียบร้อยตามกรรมวิธีอันเข้มงวดของท่านสารวัตรครับ
ไม่รู้จะเข้มดีเดือดไปไหน บ้านตัวเองรึไม่ใช่ อยู่ห่างกันต่างหาก
“กอดแร๊บบี้ยัง?”
“แล้ว---ฟู่!” ทิ้งตัวโครมบนเตียง ห้องนอนรกๆ มันว่าผม รู้ดีกว่ามีตาทิพย์ ในห้องมีกล้องวงจรปิดหรือไร สงสัย
“เด็กโง่แท้ๆ”
“มึงว่ากูสองครั้งแล้ว” ผมขึ้นพ่อขุน
“อ๋อเหรอ กูว่ามึงจริงง่ะ 555” มีสวน เดี๋ยวนี้ปากกล้า
ใกล้กันมาก ความห่างน้อยลง เรื่องทะเล้นทะลึ่งก็เพิ่ม
จริงอยู่ที่ความสัมพันธ์ของเราคล้ายจะเกินเพื่อน บอกไม่ได้ว่าแบบไหน
ไม่เคยพูดจากปาก เราต่างรู้กันเองในใจ หากด้วยการวางตัวในสังคมสิ่งแวดล้อม
เด็กผู้ชายยังเป็นเด็กผู้ชายวันยันค่ำ
ในความสุภาพบุรุษ เก็ทซ่อนลิงทะโมนมากกว่าผมหลายเท่า
ไม่ไนซ์บอยไนซ์กายอย่างที่เขาว่าซักเท่าไหร่หรอก และบีน้อยคนนี้เท่านั้นที่รู้ อิอิ
“เฮ้! พรุ่งนี้ตกลงว่า?” ผมถามเรื่องเรียนพิเศษให้เดินทางยังไง
“เจอกันป้ายรถเมล์ เราไปกันเองสองคน ลุงเอารถออกแต่เช้าเกิน จะวนกลับมารับไม่ทัน โอเคไหม”
“เยี่ยม! จะได้ไม่ต้องหิ้วขนมไปฝาก เมื่อย”
“555 ไว้ไปกินเครปที่โน่นกัน”
“โอ้วววว เยส!” นั่นล่ะที่ต้องการ
พอมีเก็ทอยู่เคียงข้าง ทุกอย่างลื่นไหลและน่าสนุกมากมาย อดใจรอให้ถึงพรุ่งนี้ไม่ไหว
“เก็ท ตกลงสนูปปี้เป็นไร ลมเป็นไร?” ผมเปลี่ยนเรื่องคาใจ
“อ๋อ เรื่องนั้น...”
“มีอะไรกันแน่ ไม่งั้นไม่ให้...ด้วย” ผมยื่นโนติสไม้ตาย
“เฮ่ย! ได้ไง”
“เร็ว!”
“มันจะเปลี่ยนยางใหม่เท่านั้นเอง”
“แล้ว?”
“แล้วยังไม่มีตังค์ แค่นั้น จบ”
ลมเปรยให้ฟังเรื่องนี้อยู่บ้าง บอกจะให้พวกพี่เชนช่วย เก็ทยุ่งเรื่องซ้อม
ช่วยทรายกับเต๋าเตรียมของขาย งานสารวัตรท่วมหัวอีกบาน
แต่ผมยังตะหงิดข้อคาใจ ขึ้งถึงอาการผิดปกติ ช่วงที่ผ่านมานี้ไม่มีเรื่องลมในหัวสมองเท่าใดนัก
พอผ่านแวบๆ ให้สนใจติดตามอัพเดท ทว่ากับหัวหน้าห้องขาวตี๋คนนี้กลับคืบคลาน
ครอบงำระบบเมมโมรี่จนหมดสิ้น
สงสัยว่าผมจะรับมันเข้าเต็มหัวใจแล้วกระมัง
“เก็ท ถามจริง วันนี้เป็นไร?”
“เป็นไร ตอนไหน ไม่มีอะไร้” เสียงสูงแบบนี้ใช่ล่ะ
“ตอนกลับน่ะ หน้าเป็นตูด ไม่บอกไม่ให้แร้บบี้ด้วย!”
รหัสลับไม่ให้กอด กลัวลุงคนขับและใครอื่นจะรู้ ‘ไปเอานั่นนี่ให้แร๊บบี้กัน’ ชวนขึ้นห้องฉิบ
ขอให้มีชื่อกระต่ายน้อยของผม ทิวากรเป็นต้องเสียแต้ม แง่ม!
“พูดจริงง่ะ” มันเสียงตื่นเต้นมาก 555 คำขู่ได้ผลแฮะ
“ที่ซู๊ด บอกมาเดี๋ยวนี้” ผมรุก
“เฮ้อ! ปิดไม่ได้จริงๆ เหรอเนี่ย”
“โฮะๆ ไม่รู้รึไง กูมีตาทิพย์ที่หน้าผากว๊อย”
“เหรอ! นี่กูคุยกับใครอยู่วะ ใช่เด็กนรกรึเปล่า 555” มีหัวเราะขำ เดี๋ยวเถอะ
“เก็ทน่า บอกเร็ว มีความลับอะไร”
“ก็ได้ ต้องแร๊บบี้ 10 ที”
“คอมโบ้เซ็ทเลยมั้ยพี่ ไม่ต้อง 10 ทีหรอก” ผมประชด
“555”
ไม่คิดว่าเก็ทจอมกวนจะมีมุมน่ารักอย่างนี้ เราอยู่กับคนอื่นเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
แต่ถ้าเราอยู่ลำพังสองคน ตัวโตคนนี้อ่อนโยน ไม่ดุอย่างไร้เหตุผล
เก็ทใจดีกับผมมากกว่าใครๆ กระทั่งลมยังไม่เท่า...ผมรู้สึกอย่างนั้น
“อยากรู้อ่ะ” ผมอ้อน
“อ่านะ ไม่อยากโกหกแต่ความลับไม่มีในโลกใช่ไหม”
“ใช่แล้ว”
“เพื่อคอมโบ้เซ็ต ฟังนะ อะแฮ่ม...”
“...” ผมเงียบเงี่ยหูรอฟัง
“รู้เรื่องห้ามนักกีฬามีเซ็กส์ก่อนแข่งไหม?”
“...ก็...พอรู้”
ผมนึกในใจ แล้วมันเกี่ยวอะไร พี่ๆ ทีมบาส ม.5 พี่ภู่ พี่แมว พี่โป๊งเหน่งเป็นหลัก
ม.4 เป็นตัวสำรอง ถึงมันกับเฟรมจะเป็นตัวเรียกแรก อยู่ในแผนการเล่นของโค้ชก็เถอะ...
ที่กว่านั้น แค่จมูกปากชนหัวเหม่งแค่นี้ไม่เรียกว่าเซ็กส์ว๊อย เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า
“นั่นล่ะ พี่ภู่สั่งห้าม เฮ้อ!” พ่นเฮ้ออย่างยาว ผมดังก้อง
“55555”
“หัวเราะไรเล่า เจ้าเด็กโง่”
“นี่อย่าบอกนะว่า 555” ผมหยุดไม่ได้
“เออดิ ไม่อยากพูดแล้ว กฎบ้าอะไรวะ แอบตีหัวพี่ภู่ดีไหมเนี่ย หรือให้พี่ยักษ์ดักฉุดกัปตันดี ได้ลงตัวจริงด้วย ดีเยี่ยมดับเบิ้ล” สบถฮึดฮัด ไม่ต้องอยู่ด้วยก็รู้ว่าคงชกใบไม้ต้นไม้กระถางตั้งระเบียงห้องนอน
“โอย ปวดท้องสัด แร้บบี้มันหัวเราะตกเตียงไปแล้ว 555” ผมก้มเก็บตุ๊กตาสีขุ่น หนูเน่าประจำตัว
“เซ็งมั่ก ฝากแร้บบี้ถีบพ่อมันหน่อยซิ”
“หนอย แร้บบี้ลูกพ่อนิสัยดีว๊อย ไม่เหมือนใครบางคนหรอก” ผม
“เซ็งๆๆๆ” มันกวน
“555 เอาน่า 7 วันเอง สู้ๆ นะคร้าบคุณกิดากร”
“ว๊อย! ใจจะขาด แค่คิด...” แล้วก็เงียบ ไม่ว่าต่อ
ผมยิ้มแก้มแตก ความสุขจุกล้นเต็มอก
ไม่บอกสถานะ ไม่ตั้งสเตตัสใดๆ ขอเก็บความสุขนี้ไว้ ณ วันเวลานี้ก็พอ
“เก็ท...”
“ครับ...”
“จะบอกว่า”
“เอ่อ...เดี๋ยวนะ พี่กายมา”
เสียงเคาะประตูก่อนเปิด รู้ว่าพี่ชายสุดหล่อทางนั้นเข้าพื้นที่ห้องนอน
ไม่เคยเจอตัวจริง พี่ชายเรียนไกล ซ้อมบาสหนักเหมือนกัน ดูรูปผ่านแมกกาซีน
หล่อสะอาดเนี๊ยบกว่าตัวร้ายข้างกายผมเยอะ
"โอเค ว่า?" ปลายสายบอกโล่ง
“จะบอกว่า...คิดถึงนะ” ผม
“อืม เหมือนกัน หึหึ”
“กูดไนท์ เจอกันพรุ่งนี้ คร้าบผ้ม!” ผมตะเบ๊ะแก้เขิน
“เจอกันพรุ่งนี้ครับ...กูดไนท์”
กดตัดสาย ร้องฮิ้วดังก้องกับหมอน กอดซุกตุ๊กตากระต่ายตัวเก่ง
บีบบังคับใจเต้นแรงที่หน้าอกให้หลับไปพร้อมกับฝันดี
************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: my sassy รักนี้บีบวก:ตอนพิเศษ...till we are (จบ) (1-9-2012) (อ่าน 154173 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก