เล่ห์พรางรัก
ตอนที่ ๗ หวงรัก
หลังจากที่นายพรตกลับมาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านไม่นาน บริษัทพฤทธาการก็ได้ต้อนรับการกลับมาของนายพรตอีกครั้ง ร่างกายสูง
ใหญ่ของชายวัยกลางคนที่กลับมาสง่าผ่าเผยอีกครั้ง ความมุ่งมั่นที่จะทำให้กิจการทุกอย่างของครอบครัวกลับมาเจริญรุ่งเรืองส่ง
ผลให้จิตใจและร่างกายดีขึ้นในเร็ววัน นายพรตตรงมาที่ห้องทำงานของตนเอง สั่งเลขานุการให้เรียกประชุมบอร์ดบริหาร ทั้งยังได้
ทำความรู้จักกับฮิโรยูกิ คาเสะ พูดคุยกับผู้ถือหุ้นรายใหม่ เพื่อที่จะทำทุกวิถีทางให้บริษัทกลับมามั่นคงเฉกเช่นเดิม
เมื่อถึงวาระการประชุม ฮิโรยูกิได้บอกถึงจุดอ่อนของบริษัทให้ทุกคนในที่ประชุมรับทราบ ว่าที่บริษัทขาดทุนจนต้องไปกู้หนี้ยืมสิน
เขามาอุดรูโหว่ของบริษัทนั้นเป็นเพราะไว้ใจคนมากไป ไม่มีการตรวจสอบให้ดีว่าเงินทุนที่ถูกเบิกจ่ายไปแต่ละบาท มันได้เอาไป
ใช้จริงหรือไม่ และใช้ไปมากน้อยเท่าไหร่ มีเพียงตัวเลขบอกกำกับเอาไว้ในรายงานเท่านั้นที่เป็นหลักฐานชี้วัด แต่ ... เม็ดเงินที่
ใช้กลับหาย และที่มันหายไป มันไปอยู่ในกระเป๋าใครบ้างก็น่าจะรู้กันดี
“คุณเพิ่งเข้ามาที่บริษัทของเราด้วยซ้ำนะครับมิสเตอร์คาเสะ ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะมาวิจารณ์การทำงานของเราเช่นนี้หากคุณไม่รู้จริง”
พงศกรเอ่ยแย้งอย่างไม่เห็นด้วย และมั่นใจอย่างยิ่งว่าการบริหารงานของตนเองดีแล้ว ฮิโรยูกิมองคนพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ไม่ได้
มีแววเคืองโกรธกันแม้แต่น้อย แต่พงศกรกลับเห็นว่านั่นมันคือการกวนอารมณ์เขาอย่างที่สุด
“อ้อ เรื่องรู้จริงไม่จริงนี่มันหมายความว่าผมต้องมีหลักฐานมายืนยันหรือเปล่าครับ?”
“แล้วคุณมีหรือเปล่าล่ะครับ?”
คำถามของพงศกรยังได้รับรอยยิ้มตอบกลับมาดังเดิม แต่รอยยิ้มนี้มันร้ายขึ้นกว่าเดิมเท่าตัวนี่สิ ฮิโรยูกิหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะ
บอกออกไปเนิบช้า
“เยอะไปครับ ถ้าเทียบกันแล้ว อย่างที่มิสเตอร์พงศกรบอก ผมเพิ่งเข้ามาแท้ๆ แต่กลับมีหลักฐานการทุจริตฉ้อโกงอื้อเลย
ไม่ทราบว่าการบริหารงานของคุณดีพอหรือยังครับแบบนี้?”
“คุณ!”
“พงศ์”
พงศกรเดือดกับท่าทีของหนุ่มยุ่น นายพรตเอ่ยปรามลูกชายเอาไว้ไม่ให้เสียการ แล้วเปิดโอกาสให้ฮิโรยูกิพูดต่อ พงศกรมอง
ฮิโรยูกิอย่างไม่พอใจ แต่ทำอะไรไม่ได้เมื่อพ่อส่งสายตาปรามมาให้ จึงได้แต่ฮึดฮัดอยู่เท่านั้น
“คุณบอกว่ามีหลักฐานการฉ้อโกง ไม่ทราบว่าจะแสดงหลักฐานนั้นให้ทางเราดูสักหน่อยจะได้ไหมครับ?”
นายพรตเอ่ยถาม ฮิโรยูกิพยักหน้าเนิบนาบแล้วว่า
“ไม่มีปัญหาหรอกครับ ผมเข้ามาทำงานที่นี่ก็ต้องอยากได้ผลกำไรที่เป็นที่น่าพอใจอยู่แล้ว ไม่ใช่มีแต่หนี้เสียเต็มไปหมด…”
คำพูดประโยคนี้ของฮิโรยูกิเล่นเอาสะอึกไปตามๆกันทั้งห้อง ชายหนุ่มลอบยิ้มในใจกับท่าทีกระอักกระอ่วนของคนในห้องประชุม
แห่งนี้ ก่อนจะหันไปพูดกับนายพรต
“ผมจะให้คนของผมส่งหลักฐานที่ผมมีไปให้คุณ แล้ว ...”
เว้นช่องคำพูดแล้วเบนสายตามาที่พงศกร
“คุณ ... กรุณาช่วยตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนไร้อคติด้วยนะครับ”
ฮิโรยูกิส่งยิ้มมุมปากให้คนอารมณ์ร้อนที่มองเขาราวอยากจะกินเลือดกินเนื้อ เหมือนหยอกเสือในกรง ดุร้าย แต่ทำร้ายเราไม่ได้
สะใจชะมัด
++++++++++++
การใช้ชีวิตอยู่ใต้ชายคาเดียวกันของเปียวและมิสเตอร์แอล ดูจะเป็นเรื่องปรกติของคนในครอบครัวมิสเตอร์แอลมากจนเกินไป
อลันจึงได้พูดคุยกับมารดาของตนเองในวันหนึ่ง ชายหนุ่มถามว่าท่านไม่แปลกใจหรือรู้สึกต่อต้านบ้างเลยหรือกับเรื่องนี้ เปียวเป็น
ผู้ชายนะ เลยถูกผู้เป็นมารดาย้อนเอาว่าอลันก็รู้ว่าเปียวเป็นผู้ชายแล้วทำไมยังทำแบบนั้นอยู่ พอถูกย้อนมาเช่นนั้นอลันเลยไม่มี
คำโต้แย้งใดๆจะตอบโต้กลับไปแม้แต่น้อยเลยทีนี้ คุณแม่อัญชันของมิสเตอร์แอลถอนหายใจแล้วถามคุณลูกชาย
“ยังมีเรื่องไหนที่แม่ควรจะแปลกใจได้มากกว่าที่ผ่านมาอีกหรือ?”
อลันฟังคำถามแล้วก็รู้สึกหนักอึ้งในอก ที่ผ่านมาเขาคงทำให้ท่านทุกข์ใจไปกับเขามากมายนัก
“ผมคงทำให้แม่ทุกข์ใจมาก รวมทั้งคมด้วย คมมันคงจะสงสารเวทนาผมนะ คอยบอกคอยย้ำกับผมอยู่เรื่อยให้ระวังตัวระวังใจ”
“คมเองก็อยู่ ก็ดู ก็รู้ แล้วก็เห็น ในตอนที่อลันเปลี่ยนไปนั่น เขาก็คงเป็นห่วงนั่นล่ะ อย่าตีความความเป็นห่วงของคมไปในทางอื่น
เสียล่ะ”
“ผมทราบครับแม่”
อลันยิ้มบอก คงมีคมคนเดียวนี่ล่ะที่เป็นห่วงและจริงใจกับเขา ทั้งที่เป็นเพียงคนอื่นแต่กลับห่วงใยราวคนในครอบครัว
“อลัน ความรักน่ะ มันไม่ได้ทำร้ายเราหรอกนะ แต่ตัวเราเองต่างหากที่ทำร้ายตัวเอง อย่ายึดเอาเรื่องของพ่อกับแม่เป็นหลักใน
การตัดสินความรัก เพราะความรักที่ดียังมีอยู่มากมาย แม่เพียงก้าวพลาดไปเท่านั้นเอง ถือเสียว่าพ่อกับแม่ไม่ใช่คู่แท้ที่เกิดมาคู่กัน”
คุณแม่สอนสั่ง อลันเพียงยิ้ม ยังรู้สึกเศร้าใจทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านพ้นมา
“จะมีใครมองโลกในแง่ดีเท่าคุณนายอัญชันคงไม่มีแล้วล่ะครับ”
อลันกอดเอวคุณแม่โยกเบาๆ ถึงท่านจะพูดไปเช่นนั้น แต่แท้ที่จริงท่านก็คงจะเจ็บกับรักครั้งนั้นไม่น้อย อาจจะมากกว่าที่เขารู้เห็น
เพราะแม่... คือแม่ที่อ่อนโยนและเข้มแข็ง ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมีน้ำตาให้ลูกชายคนนี้เห็น
“ก็ว่าไป”
คุณแม่หัวเราะกับคำหยอดหวานของลูกชาย ท่านได้แต่หวังว่าถ้าความรู้สึกที่อลันมีต่อลูกหนี้หนุ่มคนนี้คือความรัก ลูกชายของ
ท่านจะได้พบเจอกับรักแท้ ที่จะไม่ทำให้ลูกของท่านคนนี้มองความรักติดลบมากไปกว่าที่เป็นอยู่
++++++++++++++
ทางด้านคมที่ยังต้องไปทำงานกับฮิโรยูกิ ชายหนุ่มอดห่วงผู้เป็นเจ้านายอย่างอลันไม่ได้ทำให้ต้องกำชับเจ้านายให้ระมัดระวังตัว
และสั่งลูกน้องให้ดูแลผู้เป็นนายให้ดี การรวบรวมข้อมูลต่างๆของบริษัทพฤทธาการกินเวลานานกว่าที่คาดไว้ ทั้งคมและฮิโรยูกิก็
เร่งมือเต็มที่ ทั้งยังต้องให้ถูกต้องและไม่มีช่องโหว่ให้ถูกโจมตีกลับได้อีกด้วย
บนโต๊ะทำงานในห้องชุดสุดหรูของฮิโรยูกิเวลานี้ เอกสารต่างๆที่ตรวจค้นและคัดแยกเต็มโต๊ะไปหมด คมจัดเรียงแต่ละหมวดเข้า
แฟ้ม ลงข้อมูลสำรองไว้ในคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คอีกรอบด้วย ก้มหน้าก้มตาทำจนรู้สึกล้าจึงขยับตัวไล่ความเมื่อยขบเล็กน้อย ก่อน
จะชะงักไปเมื่อเห็นผู้ร่วมงานอย่างฮิโรยูกินอนหลับฟุบไปกับโต๊ะ คมมองคนหลับอยู่ชั่วครู่ก่อนลุกขึ้นไปหาผ้ามาห่มให้ สายตา
คมเฝ้ามองคนตรงหน้าตอนหลับแล้วบอกย้ำกับตนเองว่า คนๆนี้ไม่ใช่ของเรา
“มองอะไร?”
เสียงเอ่ยทักนั้นทำให้คมตกใจ ฮิโรยูกิลืมตาตื่นขึ้น บิดกายเล็กน้อย ที่จริงเขายังไม่หลับ เพียงแต่พักสายตาที่ใช้งานมาหลาย
ชั่วโมงแล้วเท่านั้น คมที่ถูกท้วงถามเอาแต่เงียบไม่ตอบ แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ฮิโรยูกิลุกเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า ออกมา
แวะที่ห้องครัวชงกาแฟให้ตนเองและคม กลับมาที่โต๊ะแล้วบอกคมว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องมาแล้ว
“ทำไม?”
คมพลั้งปากถามไปทั้งที่ไม่จำเป็น หรือที่จริงแล้วมันจำเป็นสำหรับเขามากก็ไม่รู้
“งานเสร็จแล้วนี่ สรุปผลทุกอย่างเรียบร้อย ขอบคุณมาก”
ฮิโรยูกิบอกง่ายๆ จิบกาแฟหอมๆในแก้วไปพลาง ก่อนจะชะงักกับคำประชดที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน
“ใช้เสร็จแล้วจะถีบหัวส่งเลยสินะ”
คมเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องประชดประชันไปทำไม พอพูดออกไปแล้วก็มานึกเสียใจทีหลังเช่นนี้ ฮิโรยูกิจ้องคมที่ละความสนใจจาก
ตนเองไป ก่อนจะประชดกลับกรายๆ
“คุณบอกเองว่านี่คืองาน งานเสร็จแล้วก็ทางใครทางมันสิครับ คุณคม”
คมทำไม่สนใจ เก็บเอกสารทุกอย่างรวบรวมเข้าที่แล้วลุกขึ้น ค้อมศีรษะเล็กน้อยเป็นการกล่าวลาก่อนออกจากห้องไป ฮิโรยูกิถอน
ใจหนักหน่วง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วหลับตาลงช้าๆ มือกุมที่หัวใจ เจ็บ ... แต่หัวใจก็ยังเต้นอยู่ เท่านี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว
ยังไม่ทันที่จะได้ปรับอารมณ์ตนเองดี เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นมา ฮิโรยูกิสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เมื่อรู้สึกว่าดีขึ้นจึงลุกไปเปิด
ประตู มองหน้าจอมอนิเตอร์ข้างประตูอย่างแปลกใจที่คมย้อนกลับมา หรือเขาจะลืมอะไร เพียงมือเรียวหมุนลูกบิดประตูให้เปิด
ออก คมก็ก้าวเข้ามาพร้อมดันร่างสูงเพรียวของฮิโรยูกิเข้ามาด้านใน ริมฝีปากหนาประกบจูบเจ้าของห้องอย่างไม่ให้ทันตั้งตัว
ก่อนที่ประตูจะปิดลง
หลังบานประตูที่ถูกปิดกั้น คมดันตัวฮิโรยูกิชิดบานประตูแล้วแลกจูบอย่างดูดดื่ม ราวกับชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ผู้นี้มีความกระหายอยาก
ไม่จบสิ้น มือหนารีบร้อนที่จะถอดเสื้อผ้าเจ้าของห้อง แต่ก็ถูกเจ้าของเขาดึงเอาไว้ไม่ยอมให้ทำได้ง่ายๆ คมถอนจูบผละออกมา
มองตาเรียวรีที่มีแต่แววฉงนนั้น ก่อนก้มลงหาอีกครั้งแล้วเปลี่ยนจุมพิตแสนร้อนเมื่อครู่ให้หวานล้ำและโอนอ่อน ทุกการกระทำดูจะ
ไม่มีที่ติดขัด ราวทั้งคู่รู้จักร่างกายของกันและกันเป็นอย่างดี
คมรั้งขอบกางเกงของฮิโรยูกิให้เลื่อนหลุดลงไปจนพ้นขาเรียวยาวนั้น อยากจะปรนเปรอให้คนๆนี้มีความสุขมากที่สุด ฮิโรยูกิ
กระซิบบอกข้างหูคนที่ซุกไซ้ดูดเม้มซอกคอขาวเสียงพร่า ว่าถ้าเดินหน้าแล้วหยุดอีกเขาจะไม่ให้อภัยคมแล้ว
“ต่อให้พี่ชายคุณเอาปืนมายิงผมให้ตาย ผมก็จะไม่หยุด”
คมว่าอย่างนั้น และดูท่าว่ามันคงเป็นคำตอบที่น่าพอใจ เมื่อริมฝีปากบางสวยเปิดยิ้ม และยอมเปิดปากรับจุมพิตร้อนแรงที่คมมอบ
ให้อย่างไม่ขัดข้อง ยอม ... ที่จะให้คนตัวโตโอบอุ้มและนำพาไปในทุกๆที่ ให้ทุกสิ่งดำเนินไปตามครรลองที่ควรเป็น...
++++++++++++++
บ้านของอลันในช่วงเช้าวันทำงาน ก่อนไปทำงานวันนี้อลันยังเย้าหยอกลูกหนี้อย่างเปียวเช่นทุกที กำชับว่าอย่าดื้อ เปียวเลยแอบ
บ่นว่าตนเองไม่ใช่เด็กแล้ว เมื่ออลันไปทำงานแล้ว เปียวก็ไปมูลนิธิเพื่อเด็กกับคุณแม่อัญชัน ได้พบเจอกับเด็กๆมากมายที่มาจาก
ต่างสถานที่ ทั้งกำพร้าและยากไร้ มูลนิธิของคุณแม่อัญชันท่านรับมาดูแลไว้ หลังจากน้องๆตัวน้อยทานอาหารกลางวันเสร็จ มี
กิจกรรมเสริมทักษะเล็กๆให้เล่น ก่อนจะนอนกลางวันกัน เปียวอยู่เล่นกับเด็กๆ ขณะที่คุณแม่อัญชันเข้าไปตรวจดูงานในส่วนต่างๆ
“ขอโทษนะคะคุณ ไม่ทราบว่าจะติดต่อเรื่องขอบริจาคเงินและสิ่งของต้องไปตรงไหนคะ?”
เสียงหวานใสของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยทักเปียวที่กำลังเล่นกับเด็กน้อยอยู่ คิ้วของเด็กหนุ่มขมวดเล็กน้อยกับเสียงที่ออกจะคุ้นหู
ก่อนจะหันไปตามต้นเสียง แล้วเอ่ยเรียกชื่อเจ้าของเสียงออกมา
“ก้อย…”ดูเหมือนว่าหญิงสาวคนดังกล่าวจะรู้สึกไม่ต่างจากเปียวนัก เมื่อเธออึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยชื่อของเด็กหนุ่มออกมาได้
“เปียว”
+++++++++++++
ด้านหน้ามูลนิธิ เปียวกับหญิงสาวเจ้าของชื่อก้อยนั้นกำลังนั่งคุยกันอยู่ หลังจากวันที่เปียวได้เจอกับก้อย และได้พูดคุยกัน ทั้งคู่ก็ดู
จะได้มาพบกันหลายครั้งต่อจากนั้น ด้วยตัวก้อยเองที่แวะมาหา และเพราะบริษัทที่ก้อยทำงานอยู่ มีของมาบริจาคให้มูลนิธิแห่งนี้
อยู่เรื่อยๆ ครั้งแรกที่ก้อยได้มาไม่นึกว่าจะได้เจอเปียว ทั้งสองคนเคยคบกันอยู่ช่วงหนึ่งและเลิกรากันไป แฟนคนแรกของเปียว
“ตอนนี้เปียวคบใครอยู่หรือเปล่า?”
คำถามหนึ่งของก้อยทำให้เปียวชะงักไป ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตอบกลับไปง่ายดายกว่านี้ว่าไม่มี แม้ตอนนี้ถึงจะไม่ใช่ว่ามีคนที่คบหา
กันอยู่ แต่เขาก็นับว่าไม่ว่างสำหรับใครอื่นแล้ว
“ถ้า... เปียวยังไม่มีใคร เรากลับมาคบกันอีกครั้งดูไหม?”
เปียวยิ้มให้คำถามนั้น เด็กหนุ่มตั้งใจจะละมันเอาไว้ เขาไม่พร้อมจะตอบรับ และไม่อยากปฏิเสธให้หญิงสาวเสียน้ำใจ ทั้งคู่ยังคง
พูดคุยกันอย่างสนิทสนม โดยหารู้ไม่ว่าได้ตกเป็นเป้าสายตาของใครคนหนึ่ง
อลันที่รู้สึกสงสัยในพฤติกรรมของลูกหนี้ที่พักหลังมารู้สึกจะสดใสขึ้นกว่าเดิม จึงอดไม่ได้ที่จะตามมาดูให้เห็นกับตาว่าอะไรทำให้
เปียวเปลี่ยนไป และสิ่งนั้นมันก็กำลังทำให้เขารู้สึกเดือดอยู่ในเวลานี้
‘กล้ามากนะ ปฏิญญา!’
++++++++++++++
อลันกลับมาที่บ้านแทนที่จะออกไปทำงานดังที่ตั้งใจไว้ในคราแรก แน่ล่ะว่าเขาออกไปแล้วรอบหนึ่ง แต่ก็ย้อนกลับมาเพื่อตามดู
เด็กน้อยของเขา ชายหนุ่มเฝ้ารอเวลาที่เปียวจะกลับมา ในใจมันรุ่มร้อนอยากจะโทรตามแต่ก็ต้องอดทนไว้ แต่ยิ่งนับเวลารอไฟ
ในใจยิ่งลุกโหมจนพร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งที่ขวางหน้า
เปียวกลับมาก่อนคุณอัญชัน เด็กหนุ่มเข้าบ้านมาโดยที่ไม่รู้ว่ามีกองไฟรออยู่ เพียงก้าวพ้นประตูหน้าบันไดบ้านก็ถูกกระชากแขน
ให้เดินตามทันที ในตอนแรกเปียวออกจะตกใจจนเกือบร้องออกมา แต่พอเห็นว่าคนทำเป็นใครจากที่จะตกใจมันก็กลายเป็นความ
แปลกใจแทน ไหนมิสเตอร์แอลบอกว่าจะไปทำงาน แล้วนี่ทำไมกลับมาเร็วนัก
อลันลากเปียวผ่านห้องโถงตรงไปที่บันได แม่บ้านที่อยู่แถวนั้นเห็นสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจจึงรีบไปรายงานให้คุณตาคุณยาย
ทราบเรื่อง และโทรรายงานคุณอัญชันด้วย พออลันพาเปียวมาถึงบนห้องนอน หนุ่มลูกครึ่งตัวโตก็ผลักร่างเพรียวนั้นไปที่กลาง
ห้อง กดล็อกประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่แววตาดุดัน เปียวมองแววตาที่ออกจะดุดันนั้นแล้วเผลอก้าวถอยหลัง อลันย่างสามขุม
เข้าหาไม่พูดไม่จา เปียวจึงต้องร้องถามขณะที่หาทางหนีทีไล่ไปด้วย
“คุณเป็นอะไรน่ะ?”
“วันนี้คุณไปไหนมา?”
อลันไม่ตอบคำถามนั้น แต่เลือกที่จะถามกลับ เปียวขยับถอยไปอีกเมื่อมิสเตอร์แอลใกล้เข้ามา
“ไปไหน? ไปมูลนิธิกับคุณแม่คุณไง”
เปียวตอบไปตามจริง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ใช่คำตอบที่มิสเตอร์แอลอยากได้ เพราะท่าทางคุกคามนั้นมันยังไม่หายไป
“ไปพบใครที่นั่น?”
“พบใคร? หมายความว่ายังไง?” เด็กหนุ่มงงหนักกับคำถามที่มาไม่ครบประโยคสักทีของมิสเตอร์แอล
“ผมต่างหากที่ต้องถาม!”
อลันตะคอกถาม มือกระชากแขนเรียวเข้าหาตัว บีบแรงจนเปียวนิ่วหน้า
“โอ๊ย คุณ...”
“คุณไปหาใครที่นั่นปฏิญญา!!” ความดังของเสียงเพิ่มขึ้นเมื่อเปียวยังไม่ตอบคำถาม
“ผมไม่ได้ไปหาใคร ผมไปช่วยงานแม่คุณเท่านั้น!”
“คุณกล้าโกหกเรอะ!”
“คุณเป็นบ้าอะไรไปแล้ว ห๊า!”
เปียวตะโกนกลับ อยากแข่งว่าใครเสียงดังกว่าหรืออย่างไร เด็กหนุ่มมองหน้าคนที่โมโหโกธาไร้เหตุผลอย่างไม่ยอมลงให้ นั่นยิ่ง
ทำให้อลันเดือดขึ้นไปอีก เด็กอวดดี!
“คุณเป็นลูกหนี้ของผม ต้องทำตามที่ผมบอกทุกอย่าง ถ้าผมไม่อนุญาต คุณก็ไม่มีสิทธิ์มองหาใครอื่นทั้งนั้น!”
อลันบอกย้ำสถานะของเด็กหนุ่มด้วยแรงอารมณ์ เปียวเจ็บแปลบกับคำพูดนั้น มองอย่างตัดพ้อต่อว่าคนพูดไม่คิด
“ผมเป็นลูกหนี้ของคุณ แต่ผมก็เป็นคนนะ มีสิทธิ์ที่จะคบใครก็ได้ที่ทำให้ผมสบายใจ”
“แต่ไม่ใช่ตอนนี้ไงปฏิญญา ไม่ใช่ตอนนี้ที่คุณยังต้องใช้ร่างกายนี้ขัดดอกอยู่”
มันช่างเป็นคำที่ร้ายกาจ เปียวนิ่งงันเพราะไม่ทันคาดคิดว่ามิสเตอร์แอลจะพูดคำนี้ออกมา เขาคงนึกไปเองว่ามิสเตอร์แอลจะไม่
ทำร้ายเขาด้วยคำพูดร้ายกาจพวกนี้อีก หรือตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่หยอกล้อ ที่ทำดีด้วย มันเป็นเพียงการแสดงฉากหนึ่งของคน
รวยเท่านั้น
“ผมเข้าใจแล้ว เข้าใจดี…”
เปียวก้มหน้าลงมองเพียงปลายเท้าของตนเอง ไม่อยากให้คนใจร้ายอย่ามิสเตอร์แอลรู้ว่าเขากำลังรู้สึกแย่ อลันมองท่าทางนั้น
อย่างหงุดหงิดใจ สบถออกมาด้วยความหัวเสียก่อนจะออกไปข้างนอก เจอคุณตากับคุณยายมายืนอยู่หน้าประตูทำให้อลันชะงัก
ชายหนุ่มเดินเลี่ยงไป คุณยายเรียกตาม อลันจึงบอกกลับมา
“ผมขออยู่คนเดียวสักพักครับ”
ผู้อาวุโสทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนหันไปมองแม่บ้านที่นำเรื่องมารายงาน ทั้งสามถอนหายใจอย่างหนักอกไม่แพ้กัน มองประตูห้อง
ที่ปิดเงียบแล้วพากันถอนใจอีกรอบ
+++++++++++++
อลันที่ลงมาหาที่สงบจิตใจข้างล่าง พยายามอย่างยิ่งที่จะใจเย็น พยายามไม่เปรียบเทียบเปียวกับใคร จนเวลาล่วงเลยไปคุณแม่
อัญชันก็กลับมา คุณอัญชันที่ได้รับรายงานจากแม่บ้านถึงเรื่องที่ลูกชายทะเลาะกันกับเปียว แต่ยังปลีกตัวออกมาไม่ได้ในทันทีจึง
ฝากแม่บ้านช่วยดูๆไว้ก่อน เมื่อกลับมาถึงแล้วแม่บ้านจึงได้รายงานความเคลื่อนไหวต่อจากนั้นให้ฟัง ว่าเปียวขังตัวเองอยู่ในห้อง
ส่วนอลันก็นั่งนิ่งๆอยู่ที่เก้าอี้ริมสระว่ายน้ำนั่นนานแล้ว
เมื่อได้รับรายงานเช่นนั้นคุณอัญชันไม่ได้ไปคุยกับลูกชายก่อน แต่ขึ้นไปหาคนที่ขังตัวเองอยู่ในห้องแทน ท่านเคาะประตูแล้ว
เรียกเปียวให้มาเปิด พอเปียวมาเปิดประตูให้แล้วท่านก็พาลงมาด้านล่างเพื่อพูดคุย สอบถามได้ความว่าอลันโกรธ ซึ่งโกรธเรื่อง
อะไรนั้นเปียวไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆคืออลันย้ำว่าเปียวเป็นลูกหนี้และไม่มีสิทธิ์คบกับใครถ้าอลันไม่อนุญาต คุณแม่ได้ฟังแล้วก็พอ
คาดเดาอะไรได้เลาๆ บอกให้เปียวไปพักผ่อนและไม่ต้องคิดมาก
พอตกเย็นได้เวลาทานข้าว เปียวก็บอกคุณแม่อัญชันว่าไม่หิวและขอไม่ลงมาทานข้าว อลันที่ไม่เห็นเปียวมาร่วมโต๊ะ และได้รับคำ
ตอบจากคุณแม่ว่าเด็กน้อยของเขาไม่หิวเลยขอไม่ลงมาร่วมโต๊ะ ทำให้อลันไม่พอใจเพราะคิดว่าเปียวหลบหน้าตนเองจึงจะขึ้นไป
ตาม คุณแม่รีบห้าม
“ไม่ต้องเลยอลัน นั่งลงเดี๋ยวนี้”
“แต่แม่ครับ…”
“เดี๋ยวนี้”
คุณแม่เน้นคำทำให้อลันไม่กล้าขัด จำต้องนั่งลงตามที่คุณแม่บอก แต่ก็ไม่วายเอ่ยแย้ง
“แม่ทำไมต้องเข้าข้างเด็กเปียวด้วย เขาเป็นแค่ลูกหนี้ของเราเท่านั้นนะครับ”
“ปากเรานี่นะ สักวันเถอะ จะโดนเขาเกลียดเอา”
คุณแม่ว่า พอได้ยินคำว่าจะถูกเกลียดก็เหมือนจะเป็นการตอกย้ำความคิดของตนเอง เสียงที่แย้งคุณแม่เลยอ่อนลงไปอีก
“ก็ผมพูดความจริง”
“แล้วแม่จะคอยดู วันที่ความจริงที่เราพูดมันย้อนกลับมาทำร้ายเรา แม่จะไม่ช่วยเลย”
โดนหมัดตรงของคุณแม่ มิสเตอร์แอลถึงกับจุกจนพูดไม่ออก
“โตๆกันแล้วนะอลัน อย่าให้แม่ต้องพูดมากเลย”
อลันเงียบไปกับคำพูดของมารดา เขาเป็นอะไรไปแล้ว ไม่มีเหตุและผลอันสมควรเสียเลย ถ้าจะถูกโกรธก็ไม่ผิดหรอกแบบนี้ ดูท่า
ว่าคงโดนโกรธไปเรียบร้อยแล้วด้วย
++++++++++++
หลังจากทานข้าวแล้วอลันก็ยังรีรออยู่ด้านล่างกับคุณแม่และตายาย จนผู้อาวุโสทั้งสองขึ้นบ้านไปอลันก็ยังไม่ยอมที่จะขึ้นห้อง
ตนเองสักทีจนคุณแม่ต้องถาม
“เป็นอะไรน่ะเรา?”
“เปล่าครับ”
“เปล่าก็ไปนอนสิไป๊”
“แม่ขึ้นนอนก่อนเถอะครับ มันยังหัวค่ำอยู่เลย ผมยังไม่ง่วง”
ยังทำยึกๆยักๆไม่ยอมไป คุณแม่หรี่ตามองรู้ทัน ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเตรียมขึ้นห้องไปอาบน้ำนอน
“ทีว่าเขาน่ะว่าได้นะ”
คุณแม่ประชดคนทำยึกยักเล็กน้อย ก่อนจะเดินฉิวขึ้นห้องไป ปล่อยให้ลูกชายนั่งทำใจอยู่ที่เดิม
+++++++++++++
อลันขึ้นบ้านมาหลังจากนั้น ถ่วงเวลาด้วยการนั่งทำงานอยู่ในห้องตนเองไปเรื่อย แต่ใจมันกลับกระหวัดไปถึงคนที่นอนอยู่ห้อง
ข้างๆทำให้ไม่เป็นอันทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เข้าไปอาบน้ำให้ใจเย็นลง ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้องของเปียว
ภายในห้องเปียวปิดไฟนอนแล้ว อลันก้าวขึ้นไปบนเตียง แทรกกายเข้าใต้ผ้าห่มที่คลุมกายของอีกคนอยู่ ชายหนุ่มรู้ว่าเปียวยังไม่
หลับหรอก เพราะเขาก็ไม่ได้ตัวเล็กจนที่นอนจะไม่ขยับไหว อลันนอนลงข้างๆ พาดแขนกอดคนที่นอนนิ่งเอาไว้ ก่อนเอ่ยบอกข้างหู
“เมื่อกลางวันผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจดูถูกคุณ”
“.............” สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบ แต่อลันก็ยังคงพูดต่อแม้จะไม่มีเสียงตอบกลับก็ตาม
“คำพูดที่ผมพูดไปแล้วเอาคืนไม่ได้ แต่ผมสัญญาจะไม่ทำอย่างนั้นอีก”
“คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ ผมมันแค่…”
“ไม่ คุณไม่ใช่แค่นั้น ... ผมขอโทษ”
อลันเอ่ยแทรกเสียงบางเบาที่ตอบเขากลับมานั้น กระชับอ้อมกอด โน้มใบหน้าลงหาแล้วกดจูบขมับบาง ไร้ซึ่งสรรพเสียงใดต่อ
จากนั้น เปียวปล่อยให้ความเงียบโอบล้อมและปลอบประโลมกายใจ ไม่อยากที่จะคิดอะไรให้วุ่นวายอีก และก้าวเข้าสู่ห้วงนิทรา
ภายใต้อ้อมแขนแข็งแรงของมิสเตอร์แอล
TBCโอ๊ย ปวดตับ อีตามิสเตอร์แอล!!! 
เขียนเองก็อยากตบเอง กร๊าก
ขอบคุณทุกๆท่านที่แวะมาอ่านค่ะ จัดบวกกันไปทุกบวกค่ะ 
วันใหม่ 
หัวข้อ: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์) (อ่าน 555308 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก