CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: wanmai ที่ 05-07-2012 16:09:45

หัวข้อ: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 05-07-2012 16:09:45

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ,
หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่
ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง
เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูก
เพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่อง
ก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง
ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมาย
ทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน
ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้ง
กระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่
คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลง
มาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่น
ชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้อง
เห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลาน
เข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx



เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน




ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้ายามเย็นย่ำ คลาคล่ำไปด้วยเหล่าผู้คนที่เลิกงานเลิกกิจกรรมที่ทำมาตลอดวันมาหาอะไรรองท้องกันให้อิ่มหนำ กลุ่มนักศึกษาในมุมหนึ่งของร้าน ต่างก็กำลังมีความสุขกับการทานอาหารในวันนี้ เนื่องด้วยเป็นวันที่ทุกคนมาร่วมกันฉลองหลังการสอบระดับปริญญาตรีเสร็จสิ้นลง และผลคะแนนออกมาเป็นที่น่าพอใจแล้ว บรรยากาศการทานอาหารของนักศึกษาที่กำลังจะกลายเป็นบัณฑิตกลุ่มนี้ดำเนินไปด้วยความชื่นมื่น แต่แล้วนักศึกษาชายหนึ่งในนั้นก็จำต้องลุกขอตัวกลับบ้านอย่างเร่งด่วน เมื่อทางบ้านโทรมาตามให้กลับในทันที

เพื่อนๆพากันแสดงความเสียดายที่เพื่อนชายคนดังกล่าวต้องกลับบ้านไปก่อน เด็กหนุ่มยิ้มให้เพื่อนก่อนจะออกจากร้านมา โดยมีเพื่อนอีกคนอาสาขับรถไปส่งบ้าน

“มีอะไรหรือเปล่าเปียว?”

เมื่อมานั่งบนรถแล้ว เจ้าของรถจึงเอ่ยถามเพื่อนที่ต้องรีบกลับ เปียว ปฏิญญา เด็กหนุ่มนักศึกษาที่เรียนเพิ่งจบ ในวันนี้เขาควรมีความสุขกว่าใคร แต่กลับต้องมานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดกับปัญหาของทางบ้านที่เกิดขึ้นมาแบบปัจจุบันทันด่วน

“เราก็ไม่รู้ว่ามีอะไร แต่เสียงของพี่ชายตอนที่โทรมาบอกให้กลับบ้านไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ก็หวังว่ามันจะไม่ใช่เรื่องร้ายแรงจนเกินไป”

เด็กหนุ่มเอนตัวพิงเบาะแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ก็ได้แต่ภาวนาว่ามันจะไม่มีอะไรที่ร้ายแรงเกิดขึ้น ก็หวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น หากจะมีสักวันที่ชีวิตของเขาจะมีความสุขบ้าง ก็อย่าให้ความรู้สึกนั้นมันหายไปเร็วนักเลย

ดูเหมือนว่าคำภาวนาของเด็กหนุ่มจะไม่เป็นผล เมื่อรถของเพื่อนมาจอดลงที่หน้าบ้าน พี่ชายของเด็กหนุ่มก็รีบออกมารับในทันที ไม่มีเวลาแม้แต่จะลาเพื่อน และไม่มีเวลาแม้แต่จะทันสังเกตว่าใกล้ๆบริเวณนั้นมีใครแอบซ่อนอยู่ในเงามืด

เปียวเดินตามแรงดึงของพี่ชายเข้ามาในบ้าน พี่ชายพาตรงไปที่ห้องรับแขก ที่ตรงนั้นมีพ่อกับแม่และน้องชายคนเล็กของเขานั่งอยู่ เมื่อเด็กหนุ่มเดินเข้าไปผู้เป็นพ่อก็บอกให้นั่ง สีหน้าของท่านดูเครียดขึ้งจนเปียวรู้สึกเกร็งไปหมด เมื่อเด็กหนุ่มนั่งลงแล้วท่านจึงเอ่ยถึงเรื่องที่ต้องเรียกลูกชายคนนี้กลับบ้านกะทันหัน

“เปียว”

“ครับ”

“พ่ออยากให้แกฟังพ่อให้ดีนะ”

“ครับ”

“ตอนนี้สถานการณ์ทางการเงินของบ้านเรากำลังแย่”

นายพรตเกริ่นนำแล้วดูปฏิกิริยาของลูกชาย เปียวนิ่งไปที่ได้ยินแบบนั้น เขาไม่เคยรู้ถึงเรื่องนี้ อาจจะมีบ้างที่มารดาคอยค่อนแคะเขาเรื่องเงินๆทองๆ แต่ไม่คิดว่าครอบครัวจะเจอปัญหาจริงๆ

“บริษัทของเราก็กำลังเข้าขั้นวิกฤติ อาจจะถูกฟ้องล้มละลายได้ในเร็ววันนี้”

“ทำไมผมไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยล่ะครับ?”

“แกจะไปรู้อะไร วันๆเอาแต่แรดไปกับเพื่อนน่ะ” นางวลัยแหวขึ้นมาทำให้เปียวหน้าเสีย

“คุณ”

นายพรตปรามภรรยาที่เชิดหน้าคอตั้ง ก่อนจะสะบัดไปทางอื่น ไม่ใคร่อยากจะมองหน้าเปียวสักเท่าไหร่

“พ่อไม่อยากให้แกต้องมาไม่สบายใจตามพ่อไปด้วย แกยิ่งกำลังจะเรียนจบ พ่อถึงไม่เคยบอก แต่ตอนนี้มันเกินกำลังที่พ่อกับพี่พงศ์จะรับไหวแล้ว แกเองก็เรียนจบแล้วก็น่าจะทำอะไรได้อยู่”

“ผมจะช่วยเต็มที่ครับพ่อ มีอะไรที่ความสามารถของผมจะทำได้ ผมจะทำครับ”

คำพูดนั้นทำให้คนในห้องแอบลอบยิ้มสมใจโดยที่เด็กหนุ่มเจ้าของคำพูดไม่มีทางได้รู้

“เรื่องที่ช่วยได้มันก็มีอยู่น่ะนะ ขึ้นอยู่กับว่าแกจะยอมช่วยไหม” คุณพรตเอ่ยถามลองเชิง

“อะไรครับ?”

“พ่อไปกู้เงินเขามาต่อลมหายใจให้บริษัทเราน่ะ แล้วตอนนี้กิจการเรากำลังแย่เลยยังไม่มีส่งคืนเขา เจ้าหนี้เขาเลยจะมาเทคโอเวอร์บริษัทเรา”

“อะไรนะครับ?” สิ่งที่บิดาพูดทำให้เปียวตกใจยิ่งกว่าเก่า นี่ปัญหามันใหญ่เกินไปแล้วไม่ใช่หรือ

“แต่ว่า เขามีข้อเสนอมาน่ะ…”

“ข้อเสนอ?”

“ใช่”

“เขาบอกว่าเขาถูกใจแก อยากให้แกไปอยู่กับเขา แล้วเขาจะผ่อนปรนหนี้ให้”

“นี่ หมายความว่า…” เด็กหนุ่มถึงกับโกรธจี๊ดขึ้นมาเมื่อฟังข้อเสนอของทางนั้น “มันบ้าไปแล้ว ผมเป็นคนนะ คนนั้นเขาคิดอะไรของเขาถึงได้จะเอาผมไปขัดดอกแบบนี้น่ะ เป็นผู้หญิงที่แย่มาก”

“เปล่า”

“ครับ?”

“เขาเป็นผู้ชาย”

เปียวชะงักค้างกับคำที่นายพรตบอก เหมือนจะได้ยินไม่ถนัด ผู้เป็นบิดาจึงย้ำให้ฟังอย่างชัดเจนอีกหนึ่งรอบ

“เจ้าหนี้ของเราเป็นผู้ชาย”


....................


“แม่ว่ามันจะเชื่อที่เราพูดไหมอ่ะ?”

พิชญเอ่ยถามผู้เป็นมารดาเมื่อเปียวขึ้นบ้านไปแล้ว เด็กหนุ่มอายุน้อยกว่าเปียวเพียงปีเดียวเท่านั้น ที่น่าแปลกคือนอกจากผู้เป็นบิดาเช่นนายพรตแล้ว คนบ้านนี้ไม่มีใครที่มีส่วนคล้ายเปียวเลยสักคน และที่สำคัญคือต่างก็แสดงออกว่าเกลียดชังเปียวจับจิต ไม่ใช่เปียวไม่สงสัยว่าตนเองใช่ลูกของบ้านนี้จริงหรือไม่ แต่สงสัยไปแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อคนที่เลี้ยงดูมาตลอดคือคนบ้านนี้ บุญคุณมีก็ต้องตอบแทนกันไป ไม่จำเป็นต้องสงสัยอะไรทั้งนั้น

“เชื่อสิ ลองให้พ่อแกเป็นคนพูด อะไรๆมันก็เชื่อทั้งนั้นล่ะ”

นางวลัยพูดด้วยน้ำเสียงและสายตาเหยียดหยัน นายพรตถอนหายใจเฮือกใหญ่กับท่าทีของภรรยา ก่อนจะลุกหนีไป นางวลัยมองตามสามีแล้วทำปากขมุบขมิบไล่หลัง ทำเป็นทนฟังไม่ได้ โธ่เอ๊ย! มันก็มือถือสากปากถือศีลด้วยกันทั้งนั้นล่ะ

“ผมว่ามันเกินไปหน่อยนะครับแม่ เปียวเขาไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้สักหน่อย เรากลับโยนไปให้เขาแบบนี้มัน…”

“งั้นแกไปแทนมันไหมล่ะ นายมิสเตอร์แอลนั่นคงชอบหรอกมั้งกล้ามใหญ่ๆแบบแกน่ะ”

นางวลัยว่าประชดลูกชายคนโตที่เอ่ยแย้งความคิดของนาง ริมฝีปากที่ฉาบทาด้วยลิปสติกสีแดงสดบิดเบ้หมิ่นแคลนเมื่อเอ่ยถึงบุคคลที่สาม นายเปียวกับนายมิสเตอร์นั่นคงเหมาะกันดี คนหนึ่งก็ตาแก่ตัณหากลับที่มีรสนิยมทางเพศแสนวิปริต ส่วนอีกคนก็แรดร่านไม่แพ้กัน พวกคนสกปรก เหมาะกันดีแท้

“ให้มันไปน่ะดีแล้วพี่พงศ์ พีจะได้ไม่ต้องไป อี๋ ตาแกนั่นวิปริตอ่ะ เรื่องอะไรมาเจาะจงว่าพีต้องไป แหยะ น่ารังเกียจ แค่คิดก็ขนลุกแล้วอ่ะ”

พิชญทำท่าขนลุกขนพองประกอบการพูด พงศกรส่ายหน้าแล้วถอนหายใจอย่างหนักอก สงสารน้องก็สงสารหรอก แต่คนเราย่อมต้องเอาตัวรอดก่อนสิ่งอื่นอยู่แล้ว และก็อย่างที่พิชญว่า คนที่ต้องไปอยู่กับมิสเตอร์แอลที่เอ่ยถึงกันคือพิชญ ไม่ใช่ ปฏิญญา


...................


เปียวที่ได้รับรู้ปัญหาของครอบครัวก็ไม่ยอมอยู่เฉย เด็กหนุ่มพยายามที่จะหาทางรอมชอมกับมิสเตอร์แอลในเรื่องการขัดดอกที่ต้องเอาตัวเข้าแลก แบบนี้มันริดรอนสิทธิกันจนเกินไป ถึงอย่างไรเขาก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีสิทธิเท่าเทียมกับคนอื่นๆ ชีวิตและร่างกายเขาไม่ได้มีไว้ซื้อขายหรือขัดดอก เด็กหนุ่มมาที่บริษัทการเงินของมิสเตอร์แอล เขาไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ว่าประวัติความเป็นมาของชายคนนี้เป็นเช่นไร รู้ เท่าที่บิดาบอกว่าเขาเป็นหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบปลายๆ และมีรสนิยมชอบเด็กหนุ่มๆ เปียวจึงต้องไปหาข้อมูลของมิสเตอร์แอลเพิ่มเติม แต่กลับคว้าน้ำเหลว เพราะเขาไม่เปิดเผยเรื่องส่วนตัวสักเท่าไหร่ มีเพียงประวัติความเป็นมาของบริษัทการเงินเท่านั้นที่หาได้

เปียวมาถึงบริษัทของมิสเตอร์แอลแล้วเข้าไปติดต่อที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ว่าขอพบมิสเตอร์แอล รออยู่นานมากกว่าที่ประชาสัมพันธ์ของบริษัทจะมาเชิญเด็กหนุ่มให้ขึ้นไปชั้นทำงานของผู้บริหาร เมื่อมาถึงก็บอกกับเลขานุการหน้าห้องให้เรียนบุคคลด้านในให้ เธอกดโทรศัพท์เข้าไปในห้องทำงานของมิสเตอร์แอล ก่อนจะลุกไปเปิดประตูให้เด็กหนุ่มเมื่อได้รับอนุญาตจากคนด้านในแล้ว เปียวบอกขอบคุณคุณเลขาฯ ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องดังกล่าว

ชายหนุ่มเจ้าของห้องเมื่อแรกที่ได้รับรายงานว่ามีเด็กหนุ่มนามปฏิญญามาขอพบก็ออกจะแปลกใจอยู่ไม่น้อยว่าตนเองรู้จักเด็กคนนี้ด้วยหรือ แต่พอได้รับรายงานต่อมาว่าเป็นบุตรชายคนรองของบริษัทรับเหมาพฤทธาการกรุ๊ป ถึงได้รู้ว่าเด็กคนนั้นมาหาเขาด้วยจุดประสงค์ใด ก็ดูเป็นคนมุ่งมั่นดี ทั้งที่เขาแกล้งให้นั่งรอนานสองนานยังไม่ถอดใจไปไหน

หลังจากได้รับรายงานผ่านอินเตอร์โฟนจากเลขานุการสาวหน้าห้อง ชายหนุ่มก็เอ่ยอนุญาตให้เด็กคนนั้นเข้ามา เพียงประตูห้องทำงานเปิดออกสายตาของเขาก็จับจ้องไปยังบุคคลที่ก้าวเข้ามาทันที ชายหนุ่มเจ้าของห้องมองแขกที่มาหาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้ากันเลย รูปร่างสูงปราดเปรียว ท่วงท่ามั่นใจเวลาก้าวเดินเข้ามาหาเขานั่นเรียกรอยยิ้มให้จุดบนริมฝีปากหยักลึกได้ดีทีเดียว แอบเห็นแววแปลกใจในดวงตาวาวใสนั้น คงจะแปลกใจที่เขาไม่ได้แก่หงำเหงือกอย่างที่คิดไว้ล่ะสิ ก็คนที่พ่อเด็กคนนี้เห็นนั่นน่ะคือลูกน้องของเขาต่างหากล่ะ

เปียวที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของมิสเตอร์แอลคิ้วขมวดเล็กๆ เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่นั่นคือชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่แบบลูกครึ่งตะวันตก หน้าตาที่ผสมผสานระหว่างเอเชียกับตะวันตกได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ ดูอย่างไรอายุก็ไม่น่าจะถึงสี่สิบปีแม้แต่น้อย หรือเราจะเข้าห้องผิด?

“คุณไม่ได้เข้าผิดห้องหรอกครับ ผมอลัน หรือที่ใครๆรู้จักกันในนามมิสเตอร์แอลครับ”

เหมือนฝ่ายนั้นจะรู้ว่าเปียวคิดอะไรอยู่ถึงได้ตอบมาเสียตรงอย่างนั้น อลันหรือแอล เชื้อเชิญให้เด็กหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้นั่งด้านหน้าโต๊ะทำงานของตนเอง เลขานุการหน้าห้องนำน้ำและของว่างมาให้ก่อนออกไปทำหน้าที่ของตนเอง อลันจึงได้ถามจุดประสงค์ในการมาของเด็กหนุ่มในครั้งนี้

“ผมมีเรื่องอยากจะเจรจากับคุณสักหน่อย มิสเตอร์แอล”

อลันยิ้มมุมปากเมื่อเด็กหนุ่มเปิดประเด็นทันทีที่เขาเปิดโอกาสให้พูด ใจร้อนจริงนะเจ้าหนู

“ผมว่า ก่อนที่เราจะคุยกันนี่ เราน่าจะทำความรู้จักกันก่อนนะครับ หรือคุณว่ายังไง?”

ชายหนุ่มตัวโตเลิกคิ้วถาม เอนกายนั่งสบายๆ มองเด็กหนุ่มตรงหน้าไปด้วย สีหน้าของเจ้าหนูนี่ไม่ค่อยจะปิดอะไรได้สักเท่าไหร่เลย หัวคิ้วของเปียวขมวดมุ่น คนนี้แค่แกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขาหรือไม่รู้จักจริงๆ ไหนพ่อบอกว่าคนๆนี้ถูกใจเขาจนต้องการให้ไปอยู่ด้วยไม่ใช่หรือ เปียวขยับนั่งหลังตรง ก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวตามมารยาท

“ผม ปฏิญญา ลูกชายของคุณพรต พฤทธาการ เจ้าของบริษัทที่คุณจะเข้าไปเทคโอเวอร์”

“อ้อ! ครับ ไม่ทราบว่าลูกชายเจ้าของบริษัทมีธุระอะไรกับผมหรือครับ?”

คำแนะนำตัวที่ตรงและฉะฉานทำให้อลันพอใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ยังคงกวนเด็กหนุ่มตรงหน้าอยู่

“ผมต้องการตกลงกับคุณใหม่ เรื่องหนี้ที่เราติดค้างคุณ เราจะหามาใช้คืนแน่ แต่ข้อตกลงที่ว่าผมต้องมาอยู่กับคุณนั้น ผมขอให้คุณพิจารณาใหม่” เปียวพูดอย่างจริงจังทุกคำ เน้นย้ำชัดเจนถึงเจตนารมณ์ที่ตนเองมา ณ ที่แห่งนี้

“หือ? คุณจะมาอยู่กับผมหรือเด็กน้อย?” อลันเลิกคิ้วแปลกใจอีกครั้ง นี่คงมีการตกลงนอกรอบกันระหว่างนายพรตกับลูกน้องของเขาสินะ

“ผมว่าคุณก็ยังไม่แก่ถึงขั้นจะหลงๆลืมๆนะ” เปียวแอบจิกกัดเล็กๆน้อยๆ

“เมื่อกี้คุณบอกว่าชื่ออะไรนะเด็กน้อย?”

“ปฏิญญา... ครับ”

เด็กหนุ่มบอกชื่อตนเองอีกครั้งอย่างเสียมิได้ เกือบจะไม่ใส่คำลงท้ายแล้ว แต่เห็นสายตาดุมองมาจึงจำต้องรักษามารยาทกันหน่อย อลันลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานแล้วเดินอ้อมโต๊ะมาสำรวจเด็กหนุ่มอย่างถี่ถ้วน แต่มันเป็นการกระทำที่จ้วงจาบหยาบคายมากในสายตาของเปียว

“อืม ดูภายนอกแล้วก็พอใช้ได้ ไม่ผอมจนเกินไปนัก เวลากอดกระดูกคงไม่ทิ่มให้เจ็บ” อลันกอดอกลูบคางมองเด็กหนุ่มราวประเมินพ่อม้าชั้นดี

“นี่คุณ!” เด็กหนุ่มเหมือนโดนตบหน้าอย่างรุนแรงกับคำวิจารณ์ที่ชายคนนี้มีให้ ขยับลุกจากเก้าอี้นั่งมาเผชิญหน้าทันที

“แต่ภายในยังต้องพิสูจน์นะเจ้าหนู”

อลันยังคงเอ่ยเนิบช้า ไม่ได้เต้นไปกับท่าทางฉุนเฉียวของเด็กน้อยตรงหน้า ทั้งยังคลายแขนที่กอดอกไปเกี่ยวเอวของเด็กหนุ่มเข้ามาหาอย่างเร็วไว

“อ๊ะ!!”

“คิดจะมาต่อกรกับเสือ เตรียมใจมาดีรึยังที่จะถูกขย้ำ!”

“อื้อออ”

อลันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ท่าทางคุกคาม ริมฝีปากเฉี่ยวเป้าหมายไปเพียงน้อยนิดเมื่อเจ้าของหันหลบ เปียวยกมือกันริมฝีปากที่ใกล้เข้ามาแล้วหลับตาปี๋ อลันถอยกลับก่อนเปลี่ยนเป้าหมายมางับที่ใบหูบาง ร่างในอ้อมแขนสะดุ้งเฮือกหันมามองหน้าคนทำอย่างตกใจ เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มตัวโตกดริมฝีปากจูบลงไปอย่างถนัดถนี่ เด็กหนุ่มตาโตด้วยความตกใจ เม้มปากแน่นไม่ยอมให้รุกล้ำ มือหนาที่กอดเกี่ยวเอวบางลูบลงไปก่อนจะบีบสะโพกหนั่นแน่นเบาๆทำให้เปียวเผลอร้องอุทาน

อลันสบโอกาสสอดปลายลิ้นเข้าไปเลาะเล็มในโพรงปาก ดูดดุนลิ้นเล็ก หยอกเย้า ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดูดดื่มและร้อนแรงมากขึ้นจนเปียวแทบสำลักลมหายใจ มือเรียวที่ตั้งท่าผลักดันในคราแรกกลับวางนิ่งบนอกหนา ขยุ้มกำเนื้อผ้าจนยับย่นเมื่อชายหนุ่มตัวโตนำพาให้ลอยละล่องไปตามรสจูบที่แสนแรงร้อน เมื่ออลันถอนจูบร่างเด็กหนุ่มก็อ่อนระทวยซวนซบอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง ชายหนุ่มก้มลงกดจูบส่งท้ายหนักๆอีกครั้งก่อนจะปล่อยให้เปียวเป็นอิสระจริงๆ

“หวานใช้ได้ ... ผ่าน”

กระซิบบอกข้างหู หน้าตาเจ้าเล่ห์ เปียวหน้าร้อนวูบกับคำพูดนั้น มือผลัก อลันออกห่างอย่างเจ็บใจ อลันเพียงยกยิ้มมุมปากดังเคย ก่อนจะพูดกับเด็กน้อยที่ใช้หลังมือเช็ดปากอย่างไม่เกรงใจคนจูบอย่างตนเองสักนิด

“นั่งรอที่โซฟาก่อนไหม เดี๋ยวผมเคลียร์งานเสร็จแล้วจะไปส่ง”

“ไม่ ผมมาเองก็กลับเองได้”

เปียวปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ทำหน้าไม่ถูกเมื่อสายตาคมของคนตัวโตมองริมฝีปากที่เจ่อบวมของตนเอง เด็กหนุ่มเม้มปากก่อนจะหันกลับเพื่อจะออกจากห้องนี้ไป แขนเรียวถูกคว้าเอาไว้ ก่อนที่น้ำเสียงยั่วเย้ากวนอารมณ์จะลอยมาหูให้หน้าร้อนขึ้นไปอีก

“หวังว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันในเร็ววัน”

เปียวสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมแล้วตรงดิ่งออกไปจากห้องนี้ในทันที นี่เขามาทำอะไรที่นี่ มาให้เขาลวนลามถึงที่เลยแบบนี้หรือ จะบ้าตาย และที่เหนือกว่าอะไรทั้งหมด ทำไมเขาถึงไม่ได้รังเกียจต่อสัมผัสที่ได้รับเลยล่ะ โอย ท่าจะแย่แล้วเปียว

อลันมองตามเด็กที่รีบออกจากห้องทำงานของตนเองอย่างเร็วไวแล้วยิ้มขำ ก่อนรอยยิ้มที่มีจะกลายเป็นความเคร่งขรึมเย็นชาในเวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่เด็กหนุ่มพ้นประตูห้องไป ชายหนุ่มตัวโตต่อโทรศัพท์หาลูกน้องคนสนิทก่อนจะสั่งการให้จัดการนายพรตกับคนที่ไปตกปากรับคำผ่อนปรนหนี้สินของบริษัทพฤทธาการกรุ๊ปในชื่อของเขา เพียงเพื่อแลกกับเด็กหนุ่มแสนหวานคนนั้น แม้จะน่าสนใจอยู่ไม่น้อย แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาพอใจสักนิดหากลูกน้องคนนั้นจะได้เด็กปฏิญญานี่ไป


................


เปียวกลับมาบ้านในตอนเกือบค่ำเพราะไปปรับอารมณ์ตนเองที่บ้านเพื่อนก่อนกลับมา ไม่อยากเอาความรู้สึกแปลกประหลาดนั้นกลับมาบ้านด้วย โดยที่ไม่รู้ว่าบ้านกำลังวุ่นวายกันเพราะคิดว่าเด็กหนุ่มหนีไปแล้ว พอกลับมาถึงมารดาอย่างนางวลัยก็ด่ากราดทันทีที่เห็นหน้า พี่ชายอย่างพงศกรรีบห้ามผู้เป็นมารดาว่าเดี๋ยวแผนแตก เปียวบอกว่าไปคุยกับทางมิสเตอร์แอลมายิ่งทำให้โดนโวยเข้าไปอีก พี่ชายถามว่าเป็นอย่างไร เปียวจึงบอกไปว่าเขาไม่ยอมยกเลิกยังยืนยันจะให้ไปอยู่กับเขาให้ได้

นายพรตเดินออกมาจากในตัวบ้านด้วยสีหน้าโกรธกรุ่น ก่อนจะเงื้อฝ่ามือตบหน้าลูกชายคนรองเสียงดังจนนางวลัยต้องยกมือปิดปากกันเสียงอุทานวี้ดว้ายของตนเอง ไม่เคยเห็นสามีตบตีนายเปียวมาก่อนเลยสักครั้ง

“แกทำอะไรเปียว แกไปทำอะไรมา แกรู้ไหมว่าทางนั้นเขาเร่งรัดการใช้หนี้คืนมาเร็วขึ้นไปอีก เพราะแก เพราะแกเลยที่ไปทำให้เขาไม่พอใจ ไอ้ลูกชั่ว!!”

เปียวแทบไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าบิดาตนพูดอะไรบ้าง มือเรียวกุมแก้มข้างที่ถูกตบค้างอยู่แบบนั้น

“ฉันจะส่งแกไปอยู่กับเขาให้เร็วที่สุด เตรียมตัวเอาไว้เลย!”

นายพรตพูดจบเท่านั้นแล้วจะผละไป แต่เสียงของเปียวก็หยุดเขาเอาไว้เสียก่อนที่จะได้ก้าวไปไหน

“ผมเป็นลูกพ่อจริงๆหรือเปล่า!”

เปียวตะโกนถามไล่หลังอย่างสิ้นสุดความอดทนทั้งหมดที่มีอยู่ ผู้เป็นบิดาหันมามองหน้าลูกชายช้าๆ ก่อนจะเอ่ยถามแทบเป็นตวาดกลับมาทั้งสีหน้าที่โกรธกรุ่น

“อะไรนะ เมื่อกี้แกว่ายังไงนะไอ้เปียว หา!!?”

“พ่อทำเหมือนผมไม่ใช่ลูก ทำไมต้องผลักไสผมไปให้นายคนนั้นด้วย”

เปียวยังร้องหาเหตุผลอย่างรวดร้าว ทำไมพ่อถึงสละเขาง่ายดายปานนี้ ถ้าคนๆนั้นเจาะจงว่าต้องเป็นพีหรือพี่พงศ์บ้าง พ่อจะยอมให้ไปง่ายๆแบบนี้ไหม

“นี่มันคือความอยู่รอดของบ้านเรานะเปียว ถ้าเกิดแกไม่อยากทำก็ได้ ก็รอดูหายนะที่จะเกิดกับครอบครัวเราแล้วกัน ไอ้เด็กอกตัญญู!!”

เสียงตวาดก้องนั้นไม่เท่าถ้อยคำที่เอ่ยออกมา มันช่างทำร้ายเขาได้มากมายนัก เขาคือคนอกตัญญูอย่างนั้นหรือ หากไม่ยอมทำตามสิ่งที่บิดากับคนๆนั้นต้องการ เขาจะกลายเป็นคนอกตัญญูสินะ เปียวมองตามผู้เป็นบิดาที่ฮึดฮัดออกไปแล้วก็ก้มหน้าลง มันรวดร้าวเหมือนน้ำตาจะไหล แต่มันก็ไม่ไหลออกมาแม้สักหยด

เขาจำต้องยอมให้ผู้ชายคนนั้นเหยียบย่ำศักดิ์ศรีจริงๆน่ะหรือ?





TBC




เปลี่ยนแนวนิดหนึ่ง แนวนี้เรียกแนวอยากเขียน ฮา

ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ o1

แนะนำติชมกันได้เช่นเคยค่ะ

วันใหม่ค่ะ :L2:

แอบย่องมาบอก น้องเปียวมีรวมเล่มแล้วนะคะ ><

(http://i1064.photobucket.com/albums/u379/wanmai28/58855_496249187090217_358123045_n_zps46946e57.jpg)

น้องเปียว แอนด์ มิสเตอร์แอล งามแจ่ม :-[

(http://i1064.photobucket.com/albums/u379/wanmai28/image_1364871328540594_zps91fe8a1a.jpg)

เล่ห์พรางรัก (http://www.hermitandmomiji.com/product/71/%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%AB%E0%B9%8C%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81-by-wanmai)

สารบัญค่ะ  :mew1:

ตอนที่ ๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.30)
ตอนที่ ๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.60)
ตอนที่ ๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.120)
ตอนที่ ๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.150)
ตอนที่ ๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.210)
ตอนที่ ๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.270)
ตอนที่ ๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.330)
ตอนที่ ๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.360)
ตอนที่ ๑๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.450)
ตอนที่ ๑๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.480)
ตอนที่ ๑๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.540)
ตอนที่ ๑๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.600)
ตอนที่ ๑๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.660)
ตอนที่ ๑๕(ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.690)
ตอนที่ ๑๕(ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.720)
ตอนที่ ๑๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.750)
ตอนที่ ๑๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.840)
ตอนที่ ๑๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.870)
ตอนที่ ๑๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.930)
ตอนที่ ๒๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.960)
ตอนที่ ๒๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.1020)
ตอนที่ ๒๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.1080)
ตอนที่ ๒๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.1110)
ตอนที่ ๒๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.1170)
บทส่งท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.1200)
ขอบคุณบวกชี้แจง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.msg2174734#msg2174734)


***ขอบคุณ คุณ udongjay นักอ่านแสนใจดี ที่ทำสารบัญมาให้ค่ะ :pig4: :L1:***

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: nan239 ที่ 05-07-2012 16:30:32

+1อย่าดราม่ามากนะค่ะ อ่านตอนแรกก็น้ำตาตกแล้ว

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 05-07-2012 16:33:44

ดราม่าสุดๆ

น้ำตาแทบร่วง เฮ้อ

 :o12:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: jiw ที่ 05-07-2012 16:39:59

สนุกมากเลยค่ะ รีบมาต่อไวๆๆนะค่ะ :call: :call:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 05-07-2012 16:55:03

คนเขียนยอดขยัน มีเรื่องใหม่มาลงอีกแล้ว
แนวนี้ก็น่าติดตามจ้ะ
นั่นซีนะ เปียวเป็นลูกจริงๆของบ้านนี้ไหม หรือเป็นแค่ลูกติดพ่อ ที่พ่อไม่ค่อยรัก หรืออย่างไร
แล้วมิสเตอร์แอลนั่นตอนแรกเจาะจงเป็นพี น้องคนเล็กใช่รึไม่
จากรูปการณ์แสดงว่ามิสเตอร์แอลอะไรนั่น ไม่รู้จักหน้าค่าตาลูกชายทั้งสามคนของบ้านนี้กันเลยใช่ไหม
รึข้อเสนอนั่นคนของมิสเตอร์แอลเป็นคนยื่นเอง

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: shockoBB ที่ 05-07-2012 17:30:08

น่าติดตามมากค่า
 :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 05-07-2012 17:57:57

โอ๊ววว พระเอกถูกใจมากเลยอ่า มิสเตอร์แอล

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 05-07-2012 18:05:34

จำเลยร๊ากกกก
ถ้าพีเห็นคุณแอลตัวจริง สงสัยคงอยากจะมาขัดดอกแทน

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 05-07-2012 18:05:53

น่าสนุกครับ

รอตอนต่อไปนะครับ

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: honeystar ที่ 05-07-2012 18:17:28

สนุกดีค่า
ชอบเเนวนี้เป็นกำลังใจให้นะคะ : )

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 05-07-2012 18:23:21

ตามมา ๆ ๆ จิ้ม ๆๆๆ  :z13: :z13:
เห็นคุณวันใหม่เปิดเรื่องใหม่ปุ๊บ จิ้มปั๊บเลย ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ  :mc4:

เปิดเรื่องมา คุณอลันเจอเปียววันแรกก็จับจูบเลย หวานกันเบาๆ  (รึเปล่า?) :-[
น่าสงสารเปียวจัง เป็นลูกเลี้ยงแหงๆ แต่เลี้ยงเอาไว้ทำแบบนี้มันก็เกินไปจริงๆ
ถ้าคนที่บ้านไม่รัก ย้ายมาอยู่กับอลันก็จะได้มีคนที่รักเรานะเปียว คุณอลันจะรักเปียวใช่มั้ย :กอด1: :กอด1:


ติดตามด้วยคนนะคะ
+1  :pig4:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyFG ที่ 05-07-2012 18:29:58

ดราม่ามากๆ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: SGL ที่ 05-07-2012 18:42:01

เริศค้าาเรื่องนี้

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 05-07-2012 18:58:55

มาม่า ชอบอะไรอย่างนี้ที่สุด  :m3:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 05-07-2012 19:30:17

ลองเข้ามาอ่านดู
แต่พออ่านจบ...ก็คิดว่าต้องติดแน่
เลยตัดสินใจเมนท์
สงสารเปียวอ่ะ แต่ก็แอบดีใจจะได้ไปอยู่กับพระเอกไว ๆ
อลันอย่าโหดมากเน้อ 

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 05-07-2012 19:33:57

 o13 o13 น่าติดตาม  ชอบแนวนี้มากๆเลยยยรีบมาต่อนะค่ะ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 05-07-2012 19:46:42

รอตอนต่อไป
ดราม่ามารอเชียว อิอิ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 05-07-2012 19:52:12

สงสารเปียวอ่ะ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: dawnthesky ที่ 05-07-2012 20:17:42

ดราม่า น้ำตาไหลพราก T-T อ่านเรื่องของน้องใหม่มาหลายเรื่อง พี่เสียน้ำตาไปเยอะเหมือนกันนะ แต่ก็ยังอ่าน เรื่องนี้แม้จะเป็นเรื่องที่แปลกแหวกแนวการเขียนของน้องใหม่ แต่พี่ว่าก็เป็นการเติบโตอีกขั้นหนึ่งนะคะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 05-07-2012 20:20:41

ครอบครัวของเปียวแสดงความเห็นแก่ตัวออกมาได้ชัดเจนมาก :angry2:
ออกไปจากครอบครัวนี้ได้เร็วเท่าไหร่จะยิ่งดีต่อเปียวมาก
คุณอลันคงจะเป็นพระเอกที่มือเร็วมากไปถึงก็จับเปียวจูบเลย :o8:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: PookPick ที่ 05-07-2012 20:29:59

โอ โยะ โหยววว  o22
ดราม่ากันเลยทีเดียว สงสารหนูเปียวจังเลย   :monkeysad:

ว่าแต่แนวนี้ คนละแนวกะรักใสปิ๊ง เลยนะเนี่ย เป็นกำลังใจ้ให้ค่ะ +เป็ดๆ ><~
 :L2: :กอด1: :3123:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 05-07-2012 20:39:41

เปียววววว
มาตอนแรก ก็ทำเราน้ำตาซึมเลยนะ
สงสัยไม่ใช่ครอบครัวจริงๆแหง
คุณอลัน รีบๆเปียวไปอยู่ด้วยเลยก็ดี
แล้วก็ให้ความรักกับเปียวมากๆ
   พี่ใหม่มาแนวนี้ ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้าเวลาอ่านซะแล้ว 5555+

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Sorso ที่ 05-07-2012 22:27:24

นายเอกรันทดอ่า

ฝากตัวเป็นสมาชิกเรื่องนี้นะฮะ ^^

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: papa ที่ 06-07-2012 01:02:07

อุ๊ย ได้กลิ่นมาม่าลอยลมมา  :monkeysad:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: •ผั๑`|nกุ้va’ด• ที่ 06-07-2012 01:49:35

เห็นชื่อเรื่องกับคนเขียนแล้วร้อง ห๊า~!!!!!!!!!  พอมาอ่านเรื่องอีก ก็ร้อง ห๊า~!!!!!!!!!!!!!! เปลี่ยนแนว แบบว่า ห๊าาาา~!!!!!! มากก แต่เราชอบนะ เอิ๊กๆ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: rubymoona ที่ 06-07-2012 11:04:19

ดะ ได้โปรด!ขอตอนต่อไปที!!!คนอ่านจะลงแดง!!!อั่ก!!!
แย่แล้ว คุณอลันโซฮ๊อตมาก แม้แต่ชื่อยังโซฮ๊อตอ่ะ!เปียวคะ อย่าได้แปลกใจไปที่จะเคลิ้มคะ เขาฮ๊อตขนาดนั้นนนนนนน
ที่บ้านใจร้ายเป็นบ้าเลยอ่ะคะ รู้ว่าเครียดนะคะพ่อ แต่พ่อใจร้ายมาก!ส่วนฝั่งแม่ปล่อยไป เชอะ ชะนี!

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 06-07-2012 12:50:17

เพิ่งเห็นว่าลงเรื่องใหม่
ตามมาเป็นกำลังใจ  :L2:
เริ่มเรื่องมาก็เรียก
ฉากน้ำตากันเลย
น่าสงสารนายเปียวจัง
ที่ครอบครัวเป็นแบบนี้ :impress3:

บวกเป็ดกิ๊บก๊าบ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 07-07-2012 00:06:04

เย้ยยยยย สนุกอ่ะๆๆๆๆ

ปกติไม่ใช่แฟนนิยายดราม่า  คือ อ่านบ้าง แต่จะค่อนข้างหาที่ถูกใจยากหน่อย
แต่เรื่องนี้ แค่ตอนแรกตอนเดียว 

อยากบอกว่า ชอบเลยอ่ะ  o13

อัพเร็วๆนะจ๊ะ คนเขียนสุดน่ารัก   :กอด1: (เขาจะนอกใจน้องแฝดมาเชียร์เรื่องนี้ละ  :laugh: )

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 07-07-2012 10:21:10

อั๊ยย่ะ!!!!
 :interest:
วันใหม่ที่รักเปลี่ยนแนวแล้วเหรอเนี่ย
ออกแนวจำเลยรัก เอ๊ะหรือว่าจะเป็นเรื่องอื่นดี
ตบจูบๆ ดราม่ากระจาย อุวะฮะฮ่า
 :z1:
สะใจคนหื่นๆแบบพี่เป็นยิ่งนัก
ว่าแต่แอบขัดใจอยู่นิดนึง
น้องเปียวผู้น่าสงสารคงไม่ได้มีนิสัยเอิ่ม...
แบบที่อิคุณแม่มันด่าหรอกนะคะ
ไม่งั้นพี่คงรับไม่ได้ กระซิกๆ
เราชอบนายเอกรักนวลสงวน...นะค้า
 :o7:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: nang_nang ที่ 07-07-2012 16:01:03

ชอบค่ะ สนุกดี ชอบอ่านดราม่า ฮ่าๆ
คนเขียนอัพไวๆนะคะ รออยู่ อิอิ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 07-07-2012 16:27:57

เข้ามาบวก
พร้อมกับรอ
ตอนต่อไป :L1:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: smmikie ที่ 07-07-2012 17:14:04

น้ำตาเกือบจะไหล ตอนที่ถามว่าเป็นลูกพ่อจิงๆไหม?

เศร้า อ่า T T  สงสารนายเอก ไม่ชอบพี่น้องอีกสองคนนั้นเลย -0-

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 07-07-2012 17:37:37

 :mc4: :mc4:


มาต่อ ไวไว น่ะ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: tookta ที่ 07-07-2012 19:52:36

ขอบคุณจ้า
อ่ะ อ่ะ อ่ะ มิสเตอร์แอลสนใจในตัวของเปียวแล้วล่ะซิ
แต่กรุณาดูให้ดีดีว่าเปียวมีดีมากกว่าที่คุณต้องการนะ ^^
เป็นกำลังใจใ้ห้ผู้เขียนจ้า ติดตามมาจากหลายๆ เรื่อง
ทุกเรื่องสนุกมากๆ นะจ๊ะ....

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๑ เล่ห์ซาตาน (๕=๗=๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 07-07-2012 20:47:01

เคยอ่านแนวนี้นะ แต่ชอบง่ะ ช้อบชอบ ชอบจัง ชื่อเปียวอีกเอ้ย อ่าฮ่า ถ้าน้องพีเห็นคุณอลันนี่ต้องถูกใจแน่นอน น้องเปียวจะได้เป็นอิสระ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 07-07-2012 21:02:55

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ



วันต่อมาอลันได้ให้ลูกน้องคนสนิทจัดการกับนายจตุพรที่อ้างชื่อของเขาไปตกลงกับนายพรตเรื่องผ่อนปรนหนี้สินของฝ่ายนั้น
โดยแลกกับการหลับนอนกับลูกชายของนายพรตเอง ตามรสนิยมทางเพศของนายจตุพร แม้นายจตุพรจะยืนกรานปฏิเสธถึงเรื่อง
ดังกล่าว แต่หลักฐานที่มีมันก็ยืนยันถึงความผิดนั้นได้ ทั้งยังพยานผู้รู้เห็น และ... ตัวเด็กปฏิญญานั่นด้วย

เพียงแค่นึกถึงเด็กหนุ่มคนนั้นก็ทำให้อลันเผลอยิ้มกับตนเองหลายครั้งแล้วในวันนี้ คม ลูกน้องคนสนิท ทั้งยังควบตำแหน่ง
บอดี้การ์ดมือขวาลอบมองผู้เป็นนายผ่านกระจกมองหลัง เมื่อตอนที่เขากับผู้เป็นนายกำลังจะเข้าบริษัทในช่วงเช้า แม้แต่
คนขับรถยังหันมามองคมเชิงถามด้วยความสงสัยว่าเจ้านายของตนเองเป็นอะไร ไม่มีคำตอบสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีใครรู้ และ
ไม่มีใครกล้าที่จะถาม

บริษัทการเงินของอลันในช่วงเช้าวันนี้ เพียงชายหนุ่มก้าวเข้ามาในตัวอาคารก็มีสิ่งกวนใจให้อารมณ์ขุ่นมัวแล้ว เมื่อนายจตุพรตรง
เข้ามาหาด้วยสีหน้าเว้าวอน ชายหนุ่มตัวโตถอนหายใจกับสถานการณ์ตรงหน้า ก่อนจะสั่งลูกน้องน้ำเสียงเด็ดขาด

“คม”

“ครับ”

“จัดการซะ”

เพียงสิ้นคำสั่งนายจตุพรก็แทบตาเหลือก เสียงร้องเรียกชื่อผู้เป็นนายยังตามไล่หลัง อลันไม่เหลียวหลังกลับ เมื่อบอกว่าให้ลูก
น้องจัดการแล้วก็คือที่สิ้นสุด

เมื่ออลันเดินพ้นเข้าลิฟท์ไปแล้ว คมจึงหันมาเชิญนายจตุพรให้ออกไปจากบริษัท ไม่อยากจะใช้กำลังกับใครก็ตาม และไม่อยาก
ที่จะกดให้จมลงไปจนหาทางขึ้นไม่ได้ด้วย เพราะฉะนั้น ทางที่ดีนายจตุพรควรอยู่เฉยๆอย่าหาเรื่องใส่ตัวจะดีกว่า เพราะตั้งแต่ที่รู้
ว่านายจตุพรทำอะไรลงไปก็ถูกเลิกจ้างในทันที แม้จะถูกอ้อนวอนร้องขอด้วยเหตุผลที่ว่ายังมีลูกมีภรรยาที่ต้องเลี้ยงดู นั่นยิ่งทำให้
อลันรู้สึกรังเกียจชายผู้นี้จับจิต ทั้งที่มีลูกมีภรรยาอยู่แล้วยังกล้าที่จะทำอะไรเช่นนี้ได้ มันเกินเยียวยาแล้วล่ะแบบนี้ เรื่องลูกและ
ภรรยาของนายคนนี้ที่ต้องเดือดเนื้อร้อนใจตามไปด้วยนั้น ชายหนุ่มไม่ได้นิ่งนอนใจ ได้ให้ค่าตอบแทนตามสมควรไม่ให้ต้องเดือด
ร้อนจนเกินไปนัก เมื่อเสาหลักอย่างนายจตุพรเป็นบุคคลไร้อาชีพ นี่ก็ถือว่าเมตตาที่สุดแล้ว

อลันเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทย-อังกฤษที่รักบ้านแม่อย่างเมืองไทยมากกว่าบ้านพ่อ เขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด ถูกสอนสั่งโดยมารดาและผู้
เป็นตาและยายที่เป็นที่รักมาโดยตลอด ส่วนผู้เป็นบิดานั้นชายหนุ่มไม่ใคร่นึกอยากจะเอ่ยถึงสักเท่าไหร่ เนื่องด้วยท่านแยกทาง
กับมารดาของเขาไปตั้งแต่ที่เขาเพิ่งจำความได้ เพราะมีผู้หญิงคนใหม่แอบซ่อน ทำให้อลันเกลียดการนอกใจเป็นที่สุด การให้
อภัยนายจตุพรจึงไม่ได้อยู่ในสมองแม้สักนิดน้อย

อลันเดินเข้ามาในห้องทำงานของตนเองก็เห็นมีซองเอกสารสีน้ำตาลวางอยู่บนโต๊ะ ชายหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้ก่อนหยิบมาดู หัวคิ้วเข้ม
ขมวดเมื่อเห็นข้อมูลจากแผ่นกระดาษด้านใน ไม่นานต่อจากนั้นคมก็เคาะประตูห้องทำงานแล้วเปิดเข้ามา อลันวางเอกสารที่อ่าน
ลงบนโต๊ะก่อนจะพูดกับลูกน้องมือขวา

“นายจตุพรบอกว่าไปตกลงกับนายพรตว่ายังไงบ้างนะ?”

“เขาแอบอ้างชื่อคุณว่าต้องการให้ลูกชายคนเล็กของทางนั้นมาอยู่ด้วยสักพัก แล้วเรื่องหนี้สินที่มีอยู่จะถูกผ่อนปรนยืดระยะเวลา
การชำระหนี้ออกไปอีกครับ”

อลันมีสีหน้าแปลกใจเมื่อฟังที่ลูกน้องบอก เรื่องนี้มันเป็นมาอย่างไรกันแน่ ทำไมข้อมูลที่เขาได้จากรายงานในซองเอกสารเกี่ยว
กับครอบครัวนายพรตกับข้อมูลที่ได้จากลูกน้องไม่ตรงกัน

“ลูกชายคนเล็กหรือ?”

“ครับ พิชญ ลูกชายคนเล็กของคุณพรต”

ชายหนุ่มครุ่นคิดหนัก พิชญหรือ แต่ที่มาหาเขาคือปฏิญญาบุตรคนรองมิใช่หรือ หรือเด็กคนนั้นจะมาปฏิเสธแทนน้อง แต่ไม่เห็นว่า
ปฏิญญาจะพูดแบบนั้นเลย มีแค่บอกว่าให้พิจารณาเรื่องที่ตนเองจะมาอยู่กับเขา ครอบครัวนี้เล่นตลกอะไรกับเขากันแน่

“คม”

“ครับ”

“สืบเรื่องเด็กคนนี้ให้หน่อย”

หยิบเอกสารแผ่นหนึ่งในซองสีน้ำตาลนั้นส่งให้ลูกน้อง คมรับไปดู เห็นว่าเป็นประวัติของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ดูแล้วเป็นบุตรชายของ
นายพรต สีหน้าเรียบเฉยนั้นปรากฎร่องรอยของความสงสัย แต่ก็ไม่เอ่ยถามออกไปเช่นเคย

“เอาให้ละเอียด” อลันเอ่ยย้ำ

“ครับ”

คมรับคำแล้วจะออกจากห้องไปดำเนินการให้ผู้เป็นนาย แต่อลันก็เรียกเอาไว้เสียก่อน

“อ้อ! เดี๋ยวก่อน บ่ายนี้ฉันจะไปพบนายพรตสักหน่อยนะ เตรียมตัวด้วย”

“ครับ”

ลูกน้องคนสนิทค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนออกไป ชายหนุ่มผู้เป็นนายลุกขึ้นเดินไปยืนหน้าผนังห้องที่เป็นกระจก สามารถมองทะลุ
ออกไปเห็นวิวด้านนอกได้ชัดเจน ครุ่นคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่มันขมวดปมกันอยู่แล้วมุมปากก็ยกยิ้ม เมื่อนึกถึงเด็กน้อยที่กล้า
มาเจรจาต่อรองกับเขา ช่างเป็นเด็กที่น่าสนใจจริง



++++++++++++++



ตกบ่าย อลันกับคมก็ไปที่บริษัทของนายพรตอย่างที่ตั้งใจไว้ ร่างสูงใหญ่ผิวขาวเช่นชาวตะวันตกเดินเข้ามาภายในบริษัทรับเหมา
ขนาดกลางด้วยมาดผู้นำที่คนต้องเกรง ติดตามด้วยหนุ่มไทยผิวเข้มท่าทางเคร่งขรึม เสริมรัศมีความน่ายำเกรงให้ชายหนุ่มด้าน
หน้าขึ้นไปอีก เพียงแค่ก้าวพ้นประตูบริษัทเข้ามา คนของพฤธาการก็รีบมาเชื้อเชิญให้ขึ้นไปยังชั้นผู้บริหารในทันที สายตาของคม
ปรายมองเก็บรายละเอียดของบริษัทนี้ไว้อย่างคร่าวๆ ขณะที่เดินตามผู้เป็นนายเข้าไปในลิฟท์

เมื่อมาถึงห้องของประธานบริษัทอย่างนายพรต ก็เห็นว่าทางนั้นเตรียมต้อนรับตนเองไว้อยู่แล้ว แต่ดูท่าว่านายพรตกับบุตรชายคง
จะแปลกใจที่มิสเตอร์แอลไม่ใช่อย่างที่คิดไว้ ก็แน่ล่ะ ภาพลักษณ์ของมิสเตอร์แอลที่ใครๆสร้างขึ้นคือชายวัยกลางคนที่มีรสนิยม
ทางเพศผิดแผก เขี้ยว และกัดไม่ปล่อย ที่ไหนเลยจะนึกไปว่ามิสเตอร์แอลคนนั้นจะหนุ่มขนาดนี้ ด้วยเพราะต้องการความเชื่อมั่น
ด้านธุรกิจ อลันจึงจำต้องสร้างภาพลักษณ์ให้มิสเตอร์แอลเป็นชายที่มีอายุพอควร แต่สิ่งไม่พึงประสงค์ที่พ่วงมาด้วยคือเรื่อง
รสนิยมชมชอบเด็กหนุ่มนั่น ไม่ใช่เขาที่เป็นคนสร้างขึ้นแน่นอน

“มิสเตอร์แอล เชิญนั่งก่อนครับ”

นายพรตเชิญแขกผู้มาเยือนให้นั่ง อลันผายมือเชิญผู้ที่อาวุโสกว่าให้นั่งลงก่อน ก่อนที่ตนเองจะนั่งตาม

“ผมจะไม่อ้อมค้อมสำหรับจุดประสงค์ที่มาในวันนี้นะครับ คุณพรต”

เมื่อผู้เป็นนายกล่าวนำแล้ว คมจึงวางแฟ้มเอกสารทางการเงินที่นายพรตได้ทำการกู้ยืมลงบนโต๊ะกระจกอย่างรู้หน้าที่ นายพรตกับ
พศกรมองแฟ้มนั้นเล็กน้อย สีหน้ายังไม่แสดงอะไรออกมาให้รู้ว่ากำลังกังวลอย่างที่สุด อลันยิ้มนิดๆก่อนจะเอ่ยต่อ

“ทางคุณได้ทำการกู้ยืมสินทรัพย์จากเรา และได้กำหนดระยะเวลาในการใช้คืนอย่างชัดเจน ทั้งต้นและดอกที่เพิ่มมาจากนั้น ที่ผม
พูดถูกต้องไหมครับ?”

“ครับ” นายพรตตอบรับ สีหน้ายังคงนิ่งอยู่

“แล้ววันนี้ก็เลยกำหนดระยะเวลาที่ต้องใช้คืนแล้ว แต่ทางคุณยังไม่ได้คืนเราจนครบทั้งจำนวนที่กู้ยืมไป แม้แต่ดอกเบี้ยก็ตาม”

อลันจบประโยคเพื่อให้ฝ่ายลูกหนี้ได้พูดบ้าง นายพรตลอบถอนใจอย่างหนักอกก่อนจะพูดอะไรต่อจากนั้น

“ผมกำลังเร่งที่จะหาเงินทุนมาใช้คืนคุณอยู่ครับมิสเตอร์ หากคุณจะให้โอกาสเราสักหน่อย ผมรับรองได้ว่าเงินทุกบาทผมจะใช้คืน
คุณทั้งหมด”

“ผมทราบครับ ผมทราบดีว่าคุณต้องคืนเรามาแน่ๆ แต่ที่ผมต้องมาในวันนี้ เพราะ…” ชายหนุ่มเว้นวรรคคำพูดเล็กน้อยให้ลูกหนี้
สนใจและรู้ว่าสำคัญ “มันเลยกำหนดเวลามาแล้ว และเรายืดระยะเวลาการใช้หนี้คืนของคุณอีกต่อไปไม่ได้”

“แต่คุณรับปากกับทางเราแล้วนี่ครับ เรื่องผ่อนปรนหนี้สินน่ะ”

นายพรตเอ่ยแย้งขึ้นมาถึงเรื่องที่ตนเองได้ตกลงกับนายจตุพรไป โดยที่ไม่ทราบว่านั่นเป็นเพียงสัญญาปากเปล่าที่นายจตุพรให้
กับตนเองไว้ เพราะสนใจในตัวพิชญบุตรชายคนเล็กของตนเอง โดยที่อลันไม่ได้รู้เห็นแต่อย่างใด แต่ในเมื่อกล้าที่จะเอ่ยถึงเรื่อง
นี้ อลันก็ไม่คิดจะปล่อยให้เลยผ่านไป

“อ๋อ เรื่องที่คุณเอาลูกชายตัวเองมาขัดดอกน่ะหรือครับ?”

อลันทำซื่อ แต่คำพูดกลับกระทบให้ลูกหนี้หน้าร้อนไปตามๆกัน แม้คำพูดจะเป็นการดูหมิ่น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ได้ทำเช่นนั้น
นายพรตกัดกรามแน่นที่ถูกเด็กรุ่นลูกลูบคมแต่โต้กลับไม่ได้

“ไม่ใช่ว่าผ่านมือใครมาแล้วมากมายหรอกนะครับ กว่าจะถึงมือผมมันจะไม่สึกหมดแล้วหรือ?”

“ลูกผมไม่เคยทำตัวเหลวไหลที่ไหน” นายพรตเอ่ยแย้งท่าทางหัวเสีย ไม่รู้ว่าโกรธที่ลูกโดนว่า หรือเพราะอะไร

“ของอย่างนี้มันพูดแต่ปากไม่ได้หรอกครับ” อลันแกล้งเอาเหยื่อล่อ และแน่นอนว่าทางนั้นต้องรีบตะครุบโดยไม่ดูเลยว่าเหยื่อนั้นมี
พิษหรือไม่

“ผมยินดีให้คุณพิสูจน์ด้วยตัวเอง”

นายพรตพูดดั่งกำลังซื้อขายอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ลูกของตนเอง อลันอดแปลกใจไม่ได้ว่า เพียงเพื่อจะรักษากิจการของครอบ
ครัวจำต้องยอมขายลูกกินเชียวหรือ แต่ในเมื่ออยากจะเล่นกับมิสเตอร์แอลคนนี้ เขาก็ยินดีจะเล่นด้วย พักนี้ชักจะเบื่อๆอยู่เหมือน
กัน ได้ของเล่นชิ้นใหม่แกะกล่องมาคงดีไม่น้อย ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะดีอย่างที่พูดไหม ปฏิญญา พฤทธาการ



++++++++++++++



เมื่อการพูดคุยกับมิสเตอร์แอลผ่านพ้นไปด้วยความเข้าใจที่ตรงกัน ว่าจะให้เปียว ปฏิญญาไปอยู่รับใช้ใกล้ชิดมิสเตอร์แอล นาย
พรตก็ตรงกลับบ้านมาสั่งการกับบุตรชายทันทีไม่มีรีรอ แม้เปียวอยากจะโต้แย้งหรืออยากจะหนีไปให้พ้นๆจากบ้านหลังนี้ แต่ก็ยาก
เกินกว่าที่จะทำได้ ยากเกินกว่าที่จะอกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ ยากเกินกว่าจะนิ่งดูดายเมื่อครอบครัวเกิดปัญหา ชีวิตที่เกิดมาหน
เดียวและพร้อมที่จะตายหนเดียวนี้เขายอมที่จะยกให้เป็นสิ่งทดแทนบุญคุณที่มีมา หากในอนาคตข้างหน้าต้องพบเจอสิ่งใดก็ต้อง
ยอมรับมัน และสักวันหนึ่งเขาจะต้องลุกขึ้นและยืนหยัดให้ได้ แม้ไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ แต่อย่างน้อยสิ่งนี้ก็ช่วยให้ใจที่ร้อน
รุ่มและรวดร้าวของเขาสงบลง

เช้าวันต่อมา คมลูกน้องคนสนิทของอลันหรือมิสเตอร์แอลก็เป็นผู้มารับเด็กหนุ่มด้วยตนเอง พอถึงเวลาที่จะไปจริงๆเปียวก็ทำ
ยึกยักไม่อยากไปเสียดื้อๆ ถึงอย่างไรมันก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี เด็กหนุ่มจึงแกล้งถ่วงเวลาเล่น เดี๋ยวลืมนั่นลืมนี่จนคมต้องโทรหา
เจ้านายให้ช่วยจัดการ

“คุณปฏิญญา โทรศัพท์ครับ”

คมยื่นโทรศัพท์มือถือของตนเองให้เปียวที่กำลังตั้งท่าจะไปหาของอีกรอบ เด็กหนุ่มเลิกคิ้วแล้วชี้ที่ตนเอง เมื่อคมพยักหน้า
มือเรียวจึงเอื้อมไปรับมาคุย

“ยังหาของไม่เสร็จอีกหรือเด็กน้อย?” เสียงอลันถามกึ่งเย้ามาตามสาย

“ก็คุณมาเร่งผมทำไม ของยังไม่ได้เตรียมเลย ไว้วันหลังได้ไหม?”

ยังมีการต่อรองให้มารับวันหลัง อลันหัวเราะในลำคอกับลูกเล่นแบบเด็กน้อยของเปียว ก่อนจะเอ่ยดักทางคนทำยึกยัก

“ไม่ต้องเตรียมอะไรแล้ว ของทุกอย่างผมเตรียมไว้ให้คุณเรียบร้อย ขาดเหลืออะไรค่อยซื้อเอาใหม่เถอะ ใช่ว่าคุณจะย้ายมาอยู่
กับผมถาวรเสียเมื่อไหร่”

คำอธิบายของอลันยิ่งทำให้จิตใจเปียวห่อเหี่ยวขึ้นไปอีก คำตอบรับจึงแผ่วเบาจนคนปลายสายรู้สึกได้

“ผมเข้าใจแล้ว”

“ปฏิญญา…”

“ผมกำลังจะไปแล้วเนี่ย แค่นี้ก่อนนะครับ ขอบคุณ”

เปียวพูดรัวเร็วไม่ให้ปลายสายทักท้วงได้ทัน ก่อนจะส่งมือถือคืนให้คม แล้วเดินไปเปิดประตูเข้าไปนั่งรอในรถ คมรับโทรศัพท์มา
คุยต่อ รายงานเจ้านายว่าคุณปฏิญญาขึ้นรถไปแล้วก่อนวางสายแล้วตามไปนั่งในรถเพื่อจะเตรียมออกรถกันสักที

เปียวนั่งอยู่เบาะหลัง ไม่ได้สนใจคมที่ขึ้นมานั่งข้างคนขับ แน่นอนว่าคมเพียงมารับแต่ไม่ได้ขับรถเอง เมื่อมีคนทำหน้าที่นี้อยู่
แล้ว เปียวมองผ่านกระจกรถที่เป็นฟิล์มค่อนข้างทึบ แต่สามารถมองเห็นด้านนอกได้ชัดเจน ครอบครัวของเขาที่มายืนส่งนั้นไม่ได้
ทำให้เปียวรู้สึกดีแม้แต่น้อย เมื่อตอนนี้เขากำลังถูกผลักไส ถ้าหากพ่อจะปกป้องเขาสักนิด ถ้าหากแม่จะแสดงออกว่าไม่อยากให้
เขาไปสักหน่อยมันคงจะทำให้เขารู้สึกดีมากกว่านี้ แต่นั่นมันก็เป็นเพียงความฝันลมๆแล้งๆของเขาเท่านั้น

ความจริงที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเขาคือการที่ต้องไปเป็นที่รองรับอารมณ์ของชายคนหนึ่งเพื่อช่วยครอบครัวให้พ้นวิกฤติ นี่มันครบ
กระบวนการนางบำเรอเลยนี่ ไม่สิ อย่างเขาต้องเรียกนายบำเรอถึงจะถูก แต่ไม่ว่าจะเรียกแบบไหนก็ไม่ดีทั้งนั้นนั่นล่ะ



+++++++++++++++



เปียวถูกคมลูกน้องคนสนิทของมิสเตอร์แอลพามาที่คอนโดมิเนียมหรูใจกลางกรุงในย่านธุรกิจ เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในห้องชุดใน
คอนโดมิเนียมแห่งนี้ด้วยความเกร็ง ภายในห้องถูกตกแต่งด้วยสีออกไปทางดำกับขาวเป็นหลัก มันค่อนข้างจะดูหม่นๆอึมครึมๆอยู่
ไม่น้อย หลอนดีพิลึก

“เชิญคุณพักผ่อนได้ตามสะดวกนะครับ”

เสียงพูดของคมเกือบทำให้เปียวสะดุ้ง เห็นเงียบมาตั้งนานนึกว่าอยู่คนเดียวเสียอีก คมเอากระเป๋าสัมภาระใบเล็กของเปียวมาวาง
ไว้ให้ ก่อนจะบอกรายละเอียดของห้องนี้คร่าวๆ

“ห้องนอนของคุณอยู่ขวามือนะครับ พวกเสื้อผ้าข้าวของจำเป็นอยู่ในนั้นหมดแล้ว ส่วนครัว…”

คมเดินไปในส่วนที่แบ่งพื้นที่ซึ่งกั้นไว้เป็นครัวที่มีเครื่องใช้ครบครัน แต่คงไม่ได้ใช้งานนักเพราะเห็นยังใหม่มากทุกอันเลย เปียว
เดินตามมาส่องดูเล็กน้อย เผื่อหิวขึ้นมาจะได้หาอะไรทานได้

“ส่วนนี้ใช้ได้ตามสะดวกครับ ของสดในตู้เย็นก็มีครับ เผื่อคุณอยากทำอาหารทานเอง หรือจะโทรสั่งอาหารเบอร์โทรก็อยู่ข้าง
โทรศัพท์นะครับ”

เปียวพยักหน้ารับรู้ คมจึงอธิบายต่อ

“ถ้าเป็นพวกของกึ่งสำเร็จรูปก็อยู่ตู้ด้านบนนะครับ”

ชายหนุ่มตัวโตผายมือไปที่ตู้ติดผนังด้านบน เปียวแอบสงสัยว่าคนนี้ถูกใส่ถ่านไว้ที่ไหนหรือเปล่า พูดเหมือนท่องสคริปมาเลย

“มีอะไรสงสัยอีกไหมครับ?” เมื่ออธิบายจบคมจึงหันมาถาม

“ไม่มีครับ ขอบคุณ”

เปียวยิ้มขอบคุณคม เมื่อทุกอย่างดูเรียบร้อยดีแล้วคมจึงขอตัวกลับไปทำงานต่อ ส่วนเปียวเองก็เดินสำรวจห้องไปเรื่อย ที่เป็นอยู่
ตอนนี้ไม่ได้เย็นใจแม้แต่น้อย ความรู้สึกเหมือนตนเองถูกครอบครัวทอดทิ้งมันยังคงอยู่ และตอนนี้ยังพ่วงความกังวลที่จะต้องพบ
เจอกับมิสเตอร์แอลเข้าไปอีกด้วย ถ้าจะเจรจากับทางนั้นอีกสักครั้ง มิสเตอร์แอลคนนั้นจะมีความเมตตาให้เขาบ้างหรือเปล่านะ

ระหว่างวัน เปียวที่ต้องอุดอู้อยู่ในห้องที่แม้จะใหญ่โตและกว้างขวาง แต่มันกลับไม่รู้สึกว่าอยู่สบายสักนิด เพราะนี่ไม่ใช่บ้านของ
เขา เปียวทำนั่นนี่ไปเรื่อยจนหมดวัน แต่อลันก็ไม่ได้กลับมาที่คอนโดเลยทั้งวันนี้ เด็กหนุ่มมองนาฬิกาบอกเวลาที่ผนังห้องที่ล่วง
เลยเข้าไปจนดึกดื่น

“ทำไมเราทำเหมือนรอเขาเลยล่ะ?”

ถามตัวเองอย่างหงุดหงิดแล้วจึงตัดสินใจลุกไปปิดโทรทัศน์ที่ดูอยู่ ก่อนจะเข้านอน ไม่รอแล้วมิสเตอร์แอลนั่น



+++++++++++++



กลางดึกคืนนั้นคนที่เปียวรออยู่ทั้งวันก็กลับมา อลันเข้าห้องมาด้วยความรู้สึกล้ากับการทำงานทั้งวันที่ผ่านมา อยากจะอาบน้ำแล้ว
รีบนอนเลย เกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีใครมาอยู่ร่วมห้องด้วยถ้าไม่สะดุดกับรองเท้าแปลกตาบนชั้นวาง ชายหนุ่มมองเข้าไป
ในห้อง ไฟในห้องยังคงเปิดอยู่แต่ห้องกลับเงียบสนิท ขายาวก้าวไปที่หน้าห้องนอนฝั่งขวา มือหนาขยับลูกบิดประตูเบาๆ เมื่อเห็น
ว่าล็อคจึงเอากุญแจห้องมาไข ก่อนจะเปิดเข้าไปด้านใน

ภายในห้องปิดไฟจนมืด ท่าทางเจ้าของที่จับจองห้องนี้จะหลับไปแล้วด้วย ริมฝีปากหยักลึกยกยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เตียง
นอนมากขึ้น ชะโงกเงื้อมใกล้ๆร่างที่นอนหลับอยู่ กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาแตะจมูก ทำให้อลันก้มลงไปใกล้มากขึ้นเพื่อที่จะสูดกลิ่น
นั้นให้เต็มปอด ยิ่งได้กลิ่นยิ่งอยากใกล้ อลันขยับขึ้นไปบนเตียงนอนของคนหลับ แต่การขยับตัวของเขาทำให้เตียงนอนยุบตัวคน
ที่หลับอยู่จึงตื่นขึ้นมา เปียวที่ลืมตามาเห็นเพียงเงาตะคุ่มเหนือร่างกายก็ตั้งท่าจะต่อสู้ตามสัญชาตญาณ

แต่แขนเรียวที่เหวี่ยงไปกลับถูกยึดแล้วกดลงบนที่นอน ริมฝีปากของคนด้านบนโน้มลงมาปิดปากตนเองอย่างจาบจ้วง เปียวเม้ม
ปากต่อต้านการรุกราน ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของไอ้เงาตะคุ่มนั่น

“คุณ!”

“ว่าไงเด็กน้อย สู้ยิบตาเลยนะ”

เปียวขยับลุกไปเปิดไฟที่หัวเตียงเมื่อร่างกายเป็นอิสระ เห็นอลันนั่งยิ้มอยู่บนเตียงของตัวเองแล้วก็เริ่มจะโกรธ

“เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”

อลันไม่สนใจคำต่อว่า เหยียดกายลงนอนอย่างสบายอุราเสียอีก เปียวนั่งมองมิสเตอร์แอลอยู่ชั่วครู่ก็คว้าหมอนแล้วขยับลุกจะลง
จากเตียง มือหนาของคนที่นอนอยู่รีบคว้าแขนเอาไว้

“จะไปไหน?”

“นอนโซฟา”

“นอนทำไมที่โซฟา ที่นอนตั้งกว้าง”

“ก็คุณยังไม่อาบน้ำ” เปียวเฉไฉไปเรื่องอื่นทั้งที่จริงแล้วแค่กำลังป้องกันตัวเอง

“รังเกียจ?”

อลันทำเสียงเป็นเชิงถาม เปียวเงียบไม่ตอบอะไรกลับมา จะว่ารังเกียจก็ไม่เชิงหรอก แต่แค่ไม่อยากอยู่ใกล้ให้เสียเปรียบอีกเท่านั้น

อลันมองเด็กหนุ่มตาใสที่กอดหมอนแน่นแล้วถอนใจ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วลงจากเตียงออกไปห้องของตนเอง วันนี้ออกจะเหนื่อย
จนไม่อยากจะต่อกรกับเด็กน้อยนี่เท่าไหร่

เปียวพ่นลมหายใจยาวที่คืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น วิ่งไปจัดการล็อคประตูใหม่ให้แน่นหนา เขายังไม่อยากเสียเอกราชในเร็ววันนี้หรอกนะ

เช้ามาเมื่อเปียวตื่น อลันก็ออกไปทำงานแล้วทำให้คลาดโอกาสที่จะได้คุยกันไป แต่เด็กหนุ่มก็ไม่อยากจะใส่ใจมันเท่าไหร่ เขา
ไม่มายุ่งด้วยก็ดีแล้ว



+++++++++++++



หลายวันต่อมา เปียวที่อยู่แต่ในคอนโดก็ชักจะเบื่อ ไม่รู้ว่าทางมิสเตอร์แอลจะเอาอย่างไรกับตนเองกันแน่ พามาปล่อยไว้ที่ห้องนี่
แล้วก็ไม่เห็นจะทำอะไร หรือจะทำให้ตายใจก่อนก็ไม่อาจรู้ได้ เมื่อทนนั่งๆนอนๆไม่ไหวเปียวจึงตัดสินใจออกไปหาอะไรทำข้าง
นอก พอเด็กหนุ่มเดินพ้นตัวตึกเท่านั้นเรื่องก็ถูกรายงานถึงหูอลันในทันที ใช่ว่าจะปล่อยไว้โดยไม่มีใครเฝ้าเสียที่ไหน แค่ขยับตัว
เจ้าหนี้เขาก็รู้หมดแล้วว่าเปียวจะไปไหนทำอะไรบ้าง

เปียวออกมาเดินห้างสรรพสินค้า ไม่ได้ตั้งใจจะมาซื้ออะไรเป็นพิเศษ แค่เบื่อที่ต้องมานั่งรอเหมือนภรรยารอสามีกลับบ้านทั้งที่ตน
เองเป็นผู้ชายแบบที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เดินตากแอร์ไปเรื่อย แวะร้านนั้นร้านนี้บ้างตามเรื่อง โดยที่ไม่รู้ว่ามีคนคอยตามตั้งแต่ก้าว
ออกจากคอนโดนั้นมาแล้ว พอเดินจนเบื่อแล้วก็หาที่นั่งในห้างสรรพสินค้านั่งดูคนไปเรื่อยเปื่อย ทำไมชีวิตเขามันไม่มีอะไรให้ทำ
ขนาดนี้นะ ตามความเป็นจริงแล้วเขาน่าจะได้ไปทำงานที่ไหนสักที่ อาจจะได้เข้าไปช่วยงานพ่อกับพี่ชายที่บริษัท ได้ทำตัวให้
เป็นประโยชน์กว่านี้ แต่ว่าที่เป็นอยู่ก็กำลังทำตัวเป็นประโยชน์นี่นะ คิดแล้วก็อยากจะหัวเราะกับโชคชะตาที่เล่นตลก มันจะตีลังกา
หกคะเมนไปในทางไหนอีกยังไม่อาจรู้ได้เลย

เปียวออกจากห้างสรรพสินค้ามาโดยที่ไม่มีอะไรติดมือมาสักชิ้น เด็กหนุ่มว่าจะแวะกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่สักหน่อยจึงเดินออกมา
หน้าห้างฯเพื่อเรียกรถ แต่กลับมีชายร่างใหญ่คนหนึ่งมายืนขวางทาง เปียวชะงักกึกเมื่อเกือบชนคนๆนั้น เด็กหนุ่มก้าวถอยโดย
อัตโนมัติเมื่อเห็นหน้าตาชายคนนั้นที่ถมึงทึงน่ากลัว พอจะหันหลังกลับเพื่อเดินหนีก็ชนกับคนด้านหลังเข้าอย่างจัง แขนแข็งแรง
ของคนที่เปียวชนโอบรอบเอวของเขาก่อนเสียงที่คุ้นหูจะดังมาให้ได้ยิน

“จะหนีไปไหนปฏิญญา”

เปียวชะงักนิ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่กอดตนเองอยู่ พอเห็นว่าเป็นใครจึงลดอาการขัดขืนลง แล้วบอกให้คนนั้นปล่อยตนเองเบาๆ

“มิสเตอร์แอล ปล่อยผมก่อน คนมองใหญ่แล้ว”

อลันเหลียวมองรอบกายที่ผู้คนผ่านไปมา มีบ้างที่มองแล้วซุบซิบกัน อ้อมแขนแกร่งจึงค่อยคลายให้คนในอ้อมแขนเป็นอิสระ
เปียวขยับห่างทันทีที่อลันยอมปล่อยทำให้หัวคิ้วชายหนุ่มตัวโตกระตุก ทำท่าทางแบบนี้อีกแล้ว มันคืออะไรกัน รังเกียจหรือ?

“ผมให้คุณอยู่รอที่ห้องไม่ใช่หรือ แล้วนี่จะหนีไปไหน?”

“ก็ผมเบื่อ แค่มาเดินเล่นแค่นี้ไม่ได้เหรอ?”

“มาเดินซะไกลเลยนะ” อลันว่าประชด

“ผมเป็นลูกหนี้นะ ไม่ใช่นักโทษ ย่อมต้องมีสิทธิเสรีภาพอันสมควรบ้างสิ” เปียวยังคงเถียง

“เถียงคำไม่ตกฟาก”

หนุ่มลูกครึ่งฝรั่งหัวใจไทยว่าเข้าให้ เปียวเลยแอบนินทาเบาๆ

“ฝรั่งอะไรรู้สำนวนไทยด้วย”

อลันไม่สนใจหน้างอๆนั่น คว้าแขนเรียวแล้วลากไปที่รถทันที

“กลับไปคุยที่ห้อง”

พอถึงรถ อลันเปิดประตูแล้วจับเด็กน้อยของเขายัดเข้าไปโดยไม่ปรานีปราศรัย เปียวชักสีหน้าใส่เจ้าหนี้จอมโหด ก่อนจะเขยิบไป
นั่งชิดริมประตูรถอีกด้าน เมื่ออลันเข้ามานั่งในรถแล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างนิ่มนวล

“ผมไม่ได้จะหนีสักหน่อย”

“อย่าเถียง”

อลันว่าอย่างนั้น ก่อนเอนกายพิงเบาะรถในท่าสบายแล้วหลับตาลง

“แค่พูดความจริงก็บอกว่าเถียง” เด็กหนุ่มแอบบ่นคนที่หลับตานิ่งอยู่เบาๆ

“เปียว”

คนที่ยังหลับตาเอ่ยเรียกชื่อเล่นเด็กหนุ่มเป็นการปรามมา เปียวจึงจำต้องเงียบปากลง ถึงอย่างไรก็ต้องอยู่ด้วยกัน แถมมิสเตอร์
แอลก็เป็นเจ้าหนี้ หากไม่พอใจขึ้นมาแล้วเรียกให้จ่ายเงินคืนเร็วขึ้นอีกจะแย่เอาได้ ทางที่ดีอย่าหาเรื่องทะเลาะกับเขาเป็นดีที่สุด



TBC



ขออภัยที่มาช้า o1

และขอขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้นต์มากๆ จัดบวกตอบแทนทุกบวกค่ะ

เพิ่งเคยเขียนแนวนี้ ขาดตกบกพร่องตรงไหนแนะนำกันได้ค่ะ

ยินดีต้อนรับนักอ่านทุกท่าน :pig2:

วันใหม่ค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 07-07-2012 21:14:00

พ่อ แม่นี่จิตใจทำด้วยอะไรเนี่ย

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 07-07-2012 21:17:30

หนูเปียวน่าสงสารจัง

มิสเตอร์แอลเลี้ยงดูปูเสื่อน้องให้ดีเลยนะ

เอาให้ครอบครัวที่มัน"ขายลูกกิน"อิจฉาตาร้อนไปเลย

(http://www.smileycodes.info/emo/bofu/10.gif)

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 07-07-2012 21:26:14

 :z1:ไม่รุ้เราโรคจิตรึป่าวนะแต่ทำไมชอบจังเลยที่เขาเถียงกัน. เหมือนพ่อแง่แม่งอนเลย o13.



ขอบคุณนะค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 07-07-2012 21:40:00

มาต่อนะ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 07-07-2012 21:42:19

ไม่ใช่ว่าพอลูกชายคนเล็กเจออลันเกิดชอบขึ้นมาจะมาแย่งอีกล่ะ
ครอบครัวนี้แปลกๆ พิลึก

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 07-07-2012 22:05:34

 :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: Sorso ที่ 07-07-2012 22:06:22

มาแล้วๆๆ ><!!

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 07-07-2012 22:12:48

เปียวย้ายมาอยู่คอนโดฯด้วยแล้ว เร็วไวดีแท้ คุณเจ้าหนี้
รอดูว่ามิสเตอร์แอลจะจัดการกับเปียวยังไง อิอิ  :m1: :m1: :m1:
จริงๆอลันเอาเปียวไปทำงานด้วยก็ดีนะ จะได้ไม่ไกลหูไกลตา เห็นกัน 24 ชมไปเลย ดีออกนะ

เรื่องราวตื่นเต้นดีค่ะ
รอติดตามนะคะ

+1  :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 07-07-2012 22:15:20

พ่อของเปียวไม่น่าจะเป็นพ่อของใครได้เลย
เป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก :angry2:
อลันคงจะทำงานหนักมากเลยดูแล้ว
ไม่ค่อยมีเวลามาสนใจเปียว
ดีแต่ให้ลูกน้องตามดูแล
อย่างว่าอลันตอนนี้แค่ถูกใจเปียว
ยังไม่ถึงขั้นที่จะมารักจะได้ตามดูแล

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: honeystar ที่ 07-07-2012 22:26:10

คิดว่าอีตาลูกชายคนเล็กมาเห็นก็คงชอบมิสเตอร์แอลแน่ๆ เลยอ่ะ
==' มันจะดราม่าตรงนี้เเล...

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 07-07-2012 22:26:36

มาอยู่ด้วยกันแล้วววววววว

แต่...ครอบครัวเปียวนี่แปลก ๆ เนอะ

มันเหมือนละครหลังข่าวเลยอ่ะ....แต่ชอบนะ ชอบ

อ่านแล้วอยากอ่านต่ออีกเรื่อย ๆ

มาต่อบ่อย ๆ นะคะ 

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 07-07-2012 22:45:36

คิดเหมือนกันว่าอิน้องคนเล็กนั่น
ต้องมาก่อดราม่าแย่งคนหล่อ แน่เลยอ่ะ = =

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 07-07-2012 22:52:29

รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
แบบว่าลุ้นมากอ่ะ แอบสงสารเปียวเบาๆ
แสดงว่าพ่อแม่นี่ต้องไม่แท้ เอ๊ะ หรือว่าเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: GUNPLAPLASTIC ที่ 07-07-2012 23:09:44

มาต่อเร็วๆๆๆๆ :mc4:
มิสเตอร์นี่จะดี หรือร้ายเนี่ย
ขอให้ไม่มีมามา่ด้วยเถิ๊ด ดดดด :call:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 07-07-2012 23:23:25

อ๊ายยยยยยยยยย เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ย >_<

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 07-07-2012 23:33:14

แอล จะรออีกนานแค่ไหนถึงจะใช้งานเปียวได้ :z1:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 08-07-2012 03:40:10

คาดว่าเปียวคงจะเสร็จในไม่ช้า

 :z1:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: shockoBB ที่ 08-07-2012 04:29:30

เปียวถ้าจะรอดยากแฮะ
 :z2: :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 08-07-2012 09:24:47

หนูเปียวในความโชคร้ายมันก็มีความโชคดีแฝงอยู่ลึกๆนะ
ถึงจะโชคร้ายที่พ่อแม่ไม่รักเอามาเป็นตัวขัดดอก
แต่อีกหน่อยพอคุณแอลเค้ารู้ตัว
หนูก็จะกลับมาโชคดียิ่งกว่าไม่รู้กี่เท่าเลยแหละ
ตอนนี้ทำได้แค่อดทนและเรียนรู้ซึ่งกันและกันนะ
 :impress:
(วันนี้บ่นเหมือนลูกสาวจะออกเรือน กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก  :laugh:)
โดดกอดวันใหม่
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 08-07-2012 10:30:26

เปียวน่าสงสารจริงๆ :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: kslave ที่ 08-07-2012 11:00:49

ไม่ไหวจะเคลียครอบครัวเปียว ทำเหมือนเปียวไม่ใช่ลูกจริงๆงั้นแหล่ะ
อยากมิสเตอร์แอลดูแลน้องดีดี รักน้องมากมาก เอาให้ครอบครัวนั้นกับน้องคนเล็กอิจฉาไปเลย

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 08-07-2012 11:42:34

รอจ้ารอ :t3:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 08-07-2012 13:30:57

คุณอลัน ให้พี่คมไปสืบเรื่องเปียว ได้เรื่องอะไรรึยัง
ถ้ารู้อะไรแล้ว อย่าอุ๊บไว้นะ บอกกันบ้างก็ได้
เปียวน่าสงสาร
อ่านแล้วหน่วงๆ จุกแบบเจ็บๆ
สงสัยต้องกลับไปให้น้องนีออนน้อย ดูแลซะแล้ว 5555++

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: Nannie ที่ 08-07-2012 14:28:12

อ่านแล้วก็สงสารนายเอก หลังจากเสร็จจากโปรเจ็คควรจะได้ฉลอง
กลับต้องมารับเรื่องร้ายๆ พ่อแม่ที่ไหนเขาขายลูกกินอย่างบ้านนี้กัน
เปียวอย่าท้อนะ แล้วมิสเตอร์แอลก็นะ อย่าทำร้ายน้องเลย
รอตอนหน้าค๊า

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 08-07-2012 14:51:30

เปียวน่าสงสารจัง ครอบครัวแปลกๆ อลันให้คมสืบประวัติเปียว ได้ความว่าไงบ้างอ่ะ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 08-07-2012 17:02:47

โอ๊ย สนุกมาก ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พระเอกยังไม่ทำอะไรเปียวเลย :3 อิอิ
อลันปฏิบัติกับลูกหนี้ดีจังนะ
ชอบที่เปรียบเทียบว่าเหมือนภรรยารอสามีกลับบ้าน >w<

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 08-07-2012 20:55:43

คุณเจ้าหนี้ดูท่าทางเหนื่อยๆนะคะ  ท่าทางงานจะยุ่ง

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 08-07-2012 22:41:15

ลูกเมียน้อยเเน่เลย เปียวเนี่ย

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: KMprince ที่ 08-07-2012 22:49:41

สนุกดีค่ะ
พ่อแม่กับพิชญนี้แบบว่า หึหึ
เป็นคนในครอบครัวกันจริงไหมเนี่ย
สงสารเปียวอะ
มิสเตอร์อลันอย่ารุนแรงกับเเปียวนะเข้าใจปะ 55+

รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: smmikie ที่ 08-07-2012 22:51:32

ทำไม พ่อแม่ ไม่ช่วยลูกตัวเองเลย ทำไม
รักลูกไม่เท่ากันหรอ?? ไม่นะ !!!

เปียวใช่ลูกแท้ๆๆ ของครอบครัวนี้ไหม?
แค่ชื่อก็ต่างแล้ว !!  พระเอกทำไมเย็นชากับนายเอกจัง TT

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 08-07-2012 23:57:53

ยังเป็นข้อสงสัยอยู่ในใจว่า
1.เปียวไม่ใช่ลูกของนายพรตกับนางวลัย
2.เป็นลูก แต่เพราะเป็นลูกคนกลาง(เด็กวันพุธ) ที่มักเจอกับความลำเอียงของพ่อแม่
แต่ถ้าเป็นเหตุผลดังข้อ2.แล้วล่ะก้อ แสดงว่าพ่อแม่เปียวนี่ลำเอียงเข้าขั้นวิกฤตแล้วล่ะ
แต่ดูทีท่าแล้วมิสเตอร์แอลคงเห็นใจ และเอ็นดูเปียวอยู่นะ
(อิ อิ คิดบวกให้เปียวไว้ก่อน เพราะเราสงสารเปียว)

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 09-07-2012 05:25:19

รีบ  ๆ รักกันก่อนที่อีน้องเล็กจะมาแย่งไปนะหนูเปียว

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 09-07-2012 07:46:14

เพิ่งเห็นเรื่องใหม่ น่าสนุกแต่อย่าดราม่านะไม่ชอบเลยยยยยย
อลันรู้เรื่องเปียวที่ไม่ใช่ลูกของบ้านนั้นหรือยังนะ

+1+เป็ดจ้า

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: aehJTS ที่ 09-07-2012 09:57:42

รายงานตัวว่าจะเข้ามาติดตามเรื่องนี้คะ

 :pig4: คะ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: rubymoona ที่ 09-07-2012 10:06:55

ฮือออออออออออออออออออ แงงงงงงงงงงงงงงงงงง ฮือออออออออออออออออออออออออออออ
มันช่างทรมานนักพอเลื่อนลงมาแล้วเจอ
"TBC."
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ขออีก ขอเถอะ ได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สนุกอ่ะ!!!!ชอบจังเลยคะ!!! :กอด1:

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 09-07-2012 12:11:40

น่าอ่าน น่าติดตามค่ะ o13

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: PEENAT1972 ที่ 10-07-2012 06:53:51

น่าสนุก รออ่านตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: ชะรอยน้อย ที่ 10-07-2012 10:32:45

รออ่านตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: ❉เล่ห์พรางรัก❉ ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือ (๗-๗-๒๕๕๕) ++หน้า ๒ จ้า++
เริ่มหัวข้อโดย: PookPick ที่ 10-07-2012 11:42:51

สงสารเปียวจัง ครอบครัวกันทำแบบนี้หรอเนี่ย
เปียวรักและเชื่อในครอบครัว แต่เจอแบบนี้ อยากร้องแทนเปียวจริงๆ
ได้แต่หวังว่าคุณแอลคงเป็นหลักยึดให้เปียวได้นะ หุหุ
ว่าแต่ มีมาตามด้วยตัวเองซะด้วย อิอิ o13

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 10-07-2012 11:58:47

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๓ แสนร้าย



อลันพาเปียวกลับมาที่คอนโดฯ เมื่อกลับมาถึงอลันก็บอกขอบใจลูกน้องแล้วให้ไปพักผ่อน จากนั้นก็ลากแขนเปียวตรงขึ้นห้องใน
ทันที พอเข้ามาในห้องอลันถึงปล่อยมือ ชายหนุ่มเดินเข้าไปด้านใน จัดการเปิดแอร์ เปิดโทรทัศน์ตามความเคยชิน เพื่อไม่ให้
ห้องมันเงียบเหงาจนเกินไป เปียวยังยืนอยู่หน้าประตูไม่ได้ตามเข้ามา ในใจรู้สึกหวั่นๆที่ต้องเผชิญหน้ากับมิสเตอร์แอลเช่นตอนนี้
เขายังไม่พร้อม และไม่มีวันจะพร้อมด้วย

“จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม?”

อลันเอ่ยถามมาจากในห้องขณะที่คลายเน็คไทด์และกระดุมข้อมือไปด้วย เลิกงานแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเนี้ยบอะไร สายตาคมมอง
จ้องเด็กหนุ่มที่ยืนเกร็งตัวเล็กลีบอยู่หน้าประตูห้อง ทำให้คนๆนั้นจำต้องก้าวเดินเข้ามา ใจจริงเปียวอยากจะตอบโต้มิสเตอร์แอล
มากกว่านี้แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่เก็บเอาไว้เพราะสถานะของตนเองไม่เอื้ออำนวย อลันมองเด็กหนุ่มที่ออกอาการเกร็งทุกการขยับ
ตัวของเขาเลยก็ว่าได้ ก่อนสายตาคมจะมองโซฟาตรงที่ว่างข้างๆกาย ถือเป็นการบังคับกรายๆให้เปียวนั่งลง พอเปียวนั่งลงแล้ว
อลันถึงเอ่ยเข้าประเด็น

“ทำไมถึงออกไปข้างนอกโดยไม่บอกผม”

“ผมก็บอกคุณไปแล้วนี่ว่าเบื่อ เลยออกไปเดินเล่น แล้วการที่ผมจะไปไหนจำเป็นจะต้องรายงานให้คุณทราบทุกเรื่องเลยหรือ ทั้ง
ที่ก็ไม่เห็นว่าคุณจะใส่ใจอะไรนัก” เปียวโต้กลับนิ่งๆไม่มองหน้าคนถาม

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่ในฐานะที่คุณเป็นลูกหนี้ที่น่ารักของผม ผมก็ควรคาดเดาเอาไว้ก่อนสิว่าคุณอาจจะหนีไปก็ได้”

“ผมจะหนีไปไหนได้ ครอบครัวผมยังอยู่ที่นี่”

คราวนี้เด็กหนุ่มหันมามองคนพูดตรงๆ อะไรทำให้มิสเตอร์แอลคิดไปได้แบบนั้น ถ้าเขาจะหนีจริงไม่ทำไปตั้งนานแล้วหรือ แววตา
ดื้อรั้นที่มองมานั้นทำให้อลันข้ามเรื่องที่เปิดประเด็นอยู่ไปเรื่องอื่น พอเปียววกมาเรื่องครอบครัวเขาก็จำเป็นต้องหันเหมันออกไป
ท่าทางจะแตะไม่ได้เลยนะเรื่องครอบครัวนี่

“เอาล่ะ งั้นเราจบประเด็นเรื่องหนีไม่หนี แล้วมาพูดเรื่องของเราดีกว่า”

“เรื่องของเราอะไร?” เปียวมองคนพูดอย่างเริ่มระแวง

“ก็... เรื่องที่คุณต้องทำ”

“คือผม…”

“จุ๊ๆ อย่าเพิ่งพูดอะไร แค่ตอบคำถามผมมาสักข้อสองข้อพอ”

พอเปียวจะพูดอลันก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อน ทำให้เปียวต้องเงียบฟัง

“ตอนนี้คุณอายุเท่าไหร่แล้ว?” อลันถามเรื่องพื้นๆจนเปียวเลิกคิ้วแปลกใจ

“ย่างยี่สิบสอง... ครับ” แอบไม่อยากพูดครับเท่าไหร่

“เรียนจบอะไรมา?”

“เศรษศาสตร์การเงิน”

ชายหนุ่มเจ้าของคำถามพยักหน้าเนิบนาบกับคำตอบ ก่อนจะถามต่อ

“เคยมีแฟนมาแล้วกี่คน?”

คำถามนี้เล่นเอาเปียวชะงักกึก สีหน้าแสดงอาการไม่พอใจขึ้นมานิดๆ

“ผมจำเป็นต้องตอบคำถามนี้ด้วยเหรอ?”

“มาก”

อลันทำเสียงให้รู้ว่ามากจริงๆ แต่มันดูกวนอารมณ์อย่างไรไม่รู้ ทั้งยังจ้องรอคำตอบอีก เปียวถอนหายใจเบาๆก่อนจะตอบ

“คนเดียว”

“หือ? คนเดียวเองหรือ?” อลันออกจะแปลกใจที่ได้คำตอบมาแบบนี้

“ทำไม มีแฟนคนเดียวแล้วมันแปลกตรงไหนครับ?”

“แล้วตอนนี้คบกับคนนั้นอยู่หรือเปล่า?”

พอเห็นว่าเด็กน้อยของเขาชักจะเริ่มไม่พอใจหนักขึ้นแล้ว อลันก็ไปคำถามอื่น แต่เท่าที่ถามมานี้มันเกินสองคำถามไปแล้วนะ

“คุณจำเป็นต้องตอบนะคำถามนี้”

เมื่อเปียวยังมองหน้าเขาเฉยอยู่อลันจึงย้ำ เปียวจึงต้องตอบตามที่มิสเตอร์แอลต้องการอย่างเสียมิได้

“เลิกกันแล้ว”

“อือฮึ”

เมื่อได้คำตอบแล้วอลันก็ไม่ได้ซักถามอะไรอีก เหตุผลที่เลิกราเขาไม่อยากรู้ แค่รู้ว่าเด็กน้อยของเขาไม่มีพันธะใดๆเท่านี้ก็พอแล้ว
พูดคุยสอบถามอะไรกันไปเล็กน้อยจนเป็นที่พอใจของอลันแล้ว อลันจึงลุกไปเข้าห้องเพื่ออาบน้ำ เปียวเองก็เข้าห้องของตนเอง
เช่นกัน ก่อนจะออกมานั่งดูโทรทัศน์อยู่ด้านนอก พอใกล้เวลาอาหารเย็นจึงโทรสั่งให้เขาขึ้นมาส่ง พออลันออกมาจากห้องเปียวก็
บอกให้ชายหนุ่มไปทานข้าวที่สั่งมาให้แล้ว แอบเหล่มองคนที่ใส่กางเกงนอนตัวเดียว เสื้อแสงก็ไม่ยอมใส่

“แล้วคุณล่ะ ไม่ทานด้วยกันหรือ?”

“ผมไม่หิวน่ะครับ คุณทานเถอะ”

เปียวบอกแล้วดูข่าวในโทรทัศน์ต่อ จนอลันทานข้าวเสร็จถึงได้ลุกไปเก็บล้างให้ อลันยืนมองเด็กหนุ่มที่ทำอะไรอย่างคล่องแคล่ว
แล้วเอ่ยถาม

“ท่าทางคุณคล่องแคล่วดีนะ”

“ผมเคยทำงานพิเศษที่ร้านอาหารอยู่ช่วงหนึ่ง” ตอบคำถามทั้งมือยังทำงานไปด้วย

“งานอดิเรก?”

“งานพิเศษ”

เปียวเน้นคำให้รู้ว่ามันคืองานพิเศษจริงๆ เก็บจานที่ล้างแล้วเช็ดมือก่อนจะเดินผ่านหน้าคนที่ยืนกอดอกมองอยู่ที่เดิมออกไปด้านนอก

พอจัดการอะไรเสร็จแล้ว เปียวก็ตั้งท่าจะพูดเรื่องที่เขาอยากจะให้วันนี้และวันต่อๆไปมันผ่านพ้นไปโดยไม่มีอะไรกัน เขายังมี
ความสามารถอย่างอื่นที่พอจะช่วยงานมิสเตอร์แอลได้มากกว่าการที่จะร่วมหลับนอนด้วยเป็นไหนๆ แต่อลันกลับบอกออกมาก่อน
ที่เปียวจะทันได้เอ่ยปากว่าง่วงและจะนอนเลย ทำให้เปียวเบาใจขึ้นมาว่าวันนี้ก็จะไม่มีอะไรดังเคย ชายหนุ่มตัวโตขอตัวไปนอน
แล้วบอกให้เปียวปิดโทรทัศน์ปิดไฟให้เรียบบร้อยก่อนเข้านอน เด็กหนุ่มก็รับปากเสียดิบดี แต่พอเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน
ของตนเองก็เห็นว่ามิสเตอร์แอลอยู่ในนั้นก่อนแล้ว

“ไหนคุณบอกจะไปนอนไง?”

“ก็นอนห้องนี้ไงคุณ ได้เวลาทำหน้าที่แสนสำคัญแล้วมั้ง”

มิสเตอร์แอลตอบกลับมาหน้าตายว่าจะนอนห้องนี้ แถมยังเรียกให้เปียวมาทำหน้าที่ของตัวเองด้วยอีก เปียวไม่กล้าเดินเข้าไป
เพราะสภาพล่อแหลมของมิสเตอร์แอล จะไม่ให้เสียเวลาถอดเสื้อผ้าเลยใช่ไหม แน่จริงไม่ถอดกางเกงรอเลยล่ะ

“มาสิ”

อลันเรียกอีกครั้งเมื่อเปียวไม่ยอมขยับ เด็กหนุ่มจึงค่อยก้าวเดินเข้าไปหาด้วยใจที่เต้นระทึก เขาต้องทำจริงๆน่ะหรือ? อลันมอง
เด็กน้อยที่ทำหน้าเหมือนกำลังจะเข้าสู่แดนประหารแล้วอยากจะหัวเราะ ไม่ใช่หัวเราะเยาะเด็กคนนั้นหรอก หัวเราะเยาะตัวเองนี่
ต่างหาก นี่เขาไม่น่าพิสมัยขนาดนั้นเชียว?

เมื่อไม่ได้ดั่งใจอลันจึงคว้าแขนเรียวดึงให้คนที่ค่อยๆขึ้นเตียงมาให้ถลามาหา นั่นทำให้ร่างกายเปียวเกยทับอยู่ด้านบน สองมือ
เรียวค้ำยันที่นอนเอาไว้ไม่ให้แนบชิดกันนัก ดวงตาวาวใสมองใบหน้าหล่อคมที่อยู่ใกล้เพียงนิดด้วยแววตระหนก

“เริ่มสิ”

“ห ... หา?”

เด็กหนุ่มออกอาการเอ๋อเล็กๆ จะให้เปียวเริ่มนี่นะ แล้วมันจะเริ่มยังไงกันล่ะ เขาเคยแต่กับผู้หญิงแค่ครั้งเดียวเองนี่ ความคิดเปียวตี
กันจนหัวชักจะหมุน นี่มันเรื่องยากสำหรับเขาเลย กับคนที่ไม่รักจะทำได้จริงหรือ แต่อลันก็ไม่ปล่อยให้เปียวคิดนาน มือหนาเลื่อน
ลูบลงไปบีบสะโพกหนั่นเนื้อ นวดวนเบาๆก่อนจะเค้นคลึงหนักมือมากขึ้น

“เร็ว”

คำสั่งที่ตามมาอีกทำให้เปียวต้องเคลื่อนริมฝีปากไปแตะกับปากหยักลึกของคนสั่ง แล้วจึงค่อยๆไล้ปลายลิ้นไปตามขอบปากของ
คนตัวโต มันช่างเชื่องช้าและเงอะงะสิ้นดี แต่นั่นก็ทำให้อลันพึงใจไม่น้อย มือเรียวเลื่อนลูบแผ่นอกเปลือย แต่แล้วก็เกิดเปลี่ยนใจ
จะชักมือกลับ แต่ถูกมือของอีกคนจับไว้แล้วนำพาให้ลูบต่ำลง เปียวรีบใช้มืออีกข้างดันตัวมิสเตอร์แอลออกห่างด้วยความตกใจ
ริมฝีปากที่คลอเคลียจึงผละห่างให้ชายหนุ่มตัวโตเสียดายเล่น

“ด... เดี๋ยว... คุณ ผม...”

ยังไม่ทันจะได้เอ่ยห้าม ริมฝีปากของมิสเตอร์แอลก็ไล่ตามติดมาปิดปากนุ่มนั้น พลิกกายเด็กน้อยให้ลงไปด้านล่างแล้วเปลี่ยนเป็น
ขึ้นคร่อมแทน มือหนาลูบขึ้นมาตามสีข้างใต้เนื้อผ้า ปัดผ่านมาที่หน้าอก ไล้วนรอบยอดอก ก่อนจะตามไปลงลิ้นด้วยความกระหาย
อยาก วาดหวังว่าในหูจะได้ยินเสียงครางครวญตอบรับ แต่กลับเป็นเสียงเหมือนสะอึกเบาๆลอดมา อลันชะงักหยุดการกระทำ
ทุกอย่างลง ก่อนถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดปนเซ็งอารมณ์ นี่เขากำลังขืนใจเด็กน้อยอยู่หรืออย่างไรกัน

“มืออาชีพหน่อยสิ แค่นี้ก็ร้องแล้ว” ชายหนุ่มต่อว่าเด็กน้อยที่ขดตัวสะอื้นเบาๆ

“มันไม่ใช่อาชีพของผมนี่ จะให้ผมครางรับหรือไงเวลาที่กำลังจะถูกเชือดแบบนี้น่ะ!” เด็กน้อยของเขายังเถียง ทำให้อลันชักจะ
พื้นเสีย

“มันก็ควรจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือ คุณอย่าลืมนะปฏิญญา ว่าคุณมาที่นี่เพื่ออะไร!?”

พอถูกโต้กลับมาแบบนั้นเปียวก็เงียบ ก็รู้อยู่ว่าอยู่ในฐานะอะไร ทำไมต้องตอกย้ำกันนัก

“ผมจำเป็นไหมที่ต้องเห็นใจคุณ จำเป็นไหมที่ต้องมาเอาใจลูกหนี้แบบคุณ โดยเฉพาะคนที่มีหน้าที่ขัดดอกแบบคุณ!”

ยิ่งกว่าโดนตบหน้าฉาดใหญ่ ดวงตาวาววับตวัดกลับมามองคนพูดเขม็ง อลันมองท่าทางดื้อแพ่งนั้นแล้วถอนใจหนักๆ

“เอาเถอะ วันนี้ผมเหนื่อยมามากแล้ว จะไม่ให้คุณต้องทำหน้าที่ตอนนี้แล้วกัน”

ชายหนุ่มตัวโตขยับลงจากที่นอนด้วยความหัวเสีย ก่อนที่จะออกจากห้องไปยังส่งคำพูดแสนร้ายมาให้เปียวเจ็บใจอีก

“หวังว่าคราวหน้ามันจะไม่เป็นแบบนี้อีกนะ”

เสียงปิดประตูไม่เบานักเมื่ออลันออกจากห้องไป เปียวลุกขึ้นนั่งคว้าหมอนแล้วเขวี้ยงไปกระทบกรอบประตู กัดปากจนเจ็บแปลบ
รู้สึกโกรธจนสั่นไปทั้งตัว ไอ้คนทุเรศ! หึ ไม่สิ เขาต่างหากที่ทุเรศ

ไอ้เปียว ไอ้โสเภณีราคาถูก!



+++++++++++++++



บริษัทรับเหมาพฤทธาการในช่วงนี้ต้องพบกับพายุลูกใหญ่ที่ชื่อฮิโรยูกิ คาเสะ นักธุรกิจหนุ่มจากแดนอาทิตย์อุทัยที่เข้ามากว้าน
ซื้อหุ้นของบริษัทที่ถูกเทขายทอดตลาดในราคาต่ำ เหตุเพราะทางผู้ถือหุ้นรายอื่นไม่มั่นใจต่อการบริหารงานของนายพรตว่าจะทำ
ให้บริษัทกลับมารุ่งเรืองอีกครั้งได้ จึงได้เทหุ้นที่มีอยู่ในมือออกขาย และนายฮิโรยูกิ คาเสะคนนี้ก็เข้ามาซื้อ และยังติดต่อขอซื้อ
หุ้นที่เหลือจากคนอื่นๆในราคาที่มากกว่าท้องตลาดอีกด้วย

เหตุการณ์ที่เกิดทำให้นายพรตเครียดจัด เพราะตนเองไม่มีทุนรอนมากพอจะซื้อหุ้นคืนจากผู้ถือหุ้นรายอื่นได้ ทำให้นายคาเสะคน
นั้นได้หุ้นบริษัทพฤทธาการไปไว้ในมือหลายสิบเปอร์เซนต์แล้ว

“เจ็บใจนัก หมอนั่นมันเป็นใครกันถึงได้ทำอะไรข้ามหัวเราแบบนี้!”

นายพรตกล่าวด้วยความฉุนเฉียว นี่ถ้าหากบริษัทการเงินของมิสเตอร์แอลยอมให้เขากู้ยืมอีกสักหน่อยก็สามารถต่อกรกับนาย
คาเสะนั่นได้แล้ว นายพรตที่ไม่ยอมมองความเป็นจริงกล่าวโทษบริษัทของอลันในใจ เงินที่ค้างชำระตนเองก็ยังไม่ได้คืน แถม
จะไปขอกู้ยืมเพิ่มขึ้นอีก ไม่มีทางที่บริษัทไหนจะให้ยืมได้หรอก เสี่ยงที่จะเสียเงินไปโดยเปล่าประโยชน์ และยากที่จะได้คืนมา
อีกด้วย

“ผมลองค้นประวัตินายคาเสะดูแล้ว นายคนนี้ยังไม่มีประวัติอะไรมากมายให้เราสืบค้น เพราะเพิ่งเป็นนักธุรกิจหน้าใหม่ที่ไฟแรง
เกินจำเป็น”

พงศกรบอกผู้เป็นบิดาตามที่ได้ข้อมูลมา ประโยคท้ายออกจะประชดประชันเยาะหยันเจ้าของชื่อเล็กน้อย ตอนนี้บริษัทกำลังสั่น
คลอนหนัก หนี้ที่กู้ยืมมิสเตอร์แอลมายังไม่ทันจะได้ส่ง นี่ยังจะต้องเสียบริษัทให้ใครอีกก็ไม่ทราบ นายพรตกับพงศกรมืดแปดด้าน
ไปหมด ไม่รู้จะหาทางใดมาต่อลมหายใจให้ตนเองได้แล้ว



+++++++++++++++



เมื่อกลับมาบ้าน คุณวลัยที่พอรู้เรื่องราวคร่าวๆก็จึงให้สามีโทรไปเรียกนายเปียวกลับมาบ้านเพื่อพูดคุยด้วยความร้อนใจไม่แพ้กัน
เด็กหนุ่มที่ได้รับโทรศัพท์จากพ่อออกจะยินดีนัก แต่พอรู้จุดประสงค์ที่พ่อโทรหาความยินดีนั้นก็มลายหาย เปียวไปขออลันกลับ
บ้านไปเยี่ยมครอบครัว อลันก็ให้กลับได้โดยมีคนของตนเองกลับไปด้วย และฝากเปียวให้บอกพ่อของเปียวด้วยว่าให้เร่งหาเงิน
มาคืนในเร็ววัน หากจะให้เปียวไปๆมาๆอยู่แบบนี้ล่ะก็ นั่นทำให้เปียวต้องปฏิเสธพ่อแล้วบอกอย่างที่มิสเตอร์แอลบอก พ่อจึงบอก
เปียวให้ขอร้องมิสเตอร์แอลให้ทางบริษัทพฤทธาการได้กู้ยืมเงินไปต่อทุนอีกครั้ง

“นะเปียว แกขอร้องเขาให้พ่อหน่อย พ่อไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครแล้วจริงๆ”

น้ำเสียงที่ออกจะเครียดและอ้อนวอนอยู่ในทีนั้นทำให้เปียวไม่อยากที่จะปฏิเสธผู้เป็นบิดาบังเกิดเกล้าเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะ
ตนเองก็ไม่ได้มีสิทธิเหนือใครที่จะทำให้มิสเตอร์แอลยอมฟังได้จึงได้บอกปฏิเสธบิดาพร้อมเหตุผล

“แต่ผมเป็นแค่คนขัดดอกนะครับพ่อ มิสเตอร์แอลเขาไม่มีทางยอมหรอก”

พอเปียวบอกออกไปแบบนั้นเสียงแหลมเล็กของคุณวลัยก็ดังมาทันที แสดงว่าเธอก็ฟังเขาอยู่เช่นกันและไม่พอใจในคำตอบของ
เขาเลยสักนิด

“แกก็ตามใจเขาหน่อยสิเปียว นี่ครอบครัวเรากำลังเกิดปัญหานะ มีทางไหนช่วยได้แกก็ควรช่วยสิ แกอยู่กับเขามาน่าจะรู้ว่าเขา
ชอบอะไรไม่ชอบอะไร เอาใจเขาเข้าสิ”

“แม่ นี่แม่จะให้ผม…”

“โอ๊ย! อย่าทำเป็นหน้าบางนักได้ไหม ทีมายืนจูบผู้ชายหน้าบ้านให้ชาวบ้านเขาดูแกยังไม่เคยจะอายเลย ถ้าเรื่องแค่นี้แกทำไม่ได้
ก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีกต่อไป!”

“แม่…!”

คุณวลัยเอ่ยแทรกคำพูดของเปียวแล้วใส่ไม่มียั้งก่อนจะกดตัดสายไปทันทีหลังพูดจบ แถมเธอยังขุดเอาเรื่องตั้งแต่นมนานมาแล้ว
ที่เธอเข้าใจไปเองว่าเด็กหนุ่มทำตัวไม่ดีมาต่อว่าเข้าไปอีก แม้เปียวจะเคยอธิบายกับแม่แล้วว่าเพื่อนคนที่แม่เห็นว่ามาจูบกันหน้า
บ้านนั้นไม่ได้ตั้งใจ เป็นเพราะความเมาทำให้เพื่อนขาดสติยั้งคิด เขาไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับเพื่อนที่แม่บอกว่าทำตัวน่ารังเกียจ
แม้แต่น้อย แต่คุณวลัยที่เชื่อไปแล้วก็ไม่เคยที่จะปรับความเชื่อความเข้าใจของตนเอง ยังคงเห็นว่าเปียวเป็นเด็กที่ทำตัวเหลว
ไหลเหลวแหลกแรดไปกับผู้ชาย ทั้งๆที่เด็กหนุ่มแค่ออกไปทำงานพิเศษหารายได้เสริมช่วยครอบครัวที่คุณวลัยมักพูดว่าเขาใช้
เงินเปลืองอยู่ตลอดเท่านั้นเอง

เปียววางโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกกดดัน ทั้งที่เพิ่งรอดพ้นเงื้อมมือของมิสเตอร์แอลมาได้ไม่นาน แต่ตอนนี้เขากลับต้องเป็นฝ่ายเข้า
หาเสียเองเพียงเพื่ออยากช่วยครอบครัวให้รอดพ้นวิกฤต

บ้าชะมัด นี่เขาต้องทนไปถึงเมื่อไหร่กัน!



++++++++++++++



ในที่สุดประวัติของเปียวมาอยู่ในมืออลันในวันต่อมา สอบถามคมแล้วว่าทำไมถึงช้านัก ก็ได้ความว่าเพราะบางเรื่องมันต้องใช้
เวลารื้อค้นกันอยู่นานพอควรถึงได้มา เนื่องจากมันผ่านมานานมากแล้ว แต่นักสืบที่ให้ไปตามสืบมาก็ทำได้ดีสมกับค่าจ้างที่เสีย
ไป เมื่อสิ่งที่อยู่ในมือของเขาตอนนี้มันทำให้ชายหนุ่มรู้อะไรบางอย่าง เมื่อสายตาไปสะดุดกับชื่อในใบประวัตินั้น

“นายพชร พฤทธาการ นางไปรยา พฤทธาการ”

อลันอ่านชื่อของคนสองคนในกระดาษรายงานประวัติส่วนตัวของเปียว หัวคิ้วเข้มขมวดเล็กๆกับความสัมพันธ์ของสองคนนี้กับเด็ก
น้อยของเขา

“รายงานนี่เชื่อถือได้แค่ไหน?” ชายหนุ่มเอ่ยถามลูกน้องคนสนิท เมื่ออ่านรายงานของนักสืบได้ความคร่าวๆ

“เชื่อถือได้ในระดับหนึ่งครับ คนนี้เป็นนักสืบของบริษัทคุณกรเวกที่บริษัทเราใช้บริการบ่อยๆครับ”

อลันพยักหน้ารับรู้ ถ้าคมบอกว่าเชื่อถือได้ในระดับหนึ่ง นั่นแสดงว่าความเป็นไปได้มีอยู่สูงทีเดียว

‘ชีวิตช่างซับซ้อนจริง ปฏิญญา’



TBC



ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ จัดบวกขอบคุณทุกกำลังใจเมื่อบวกได้ค่ะ :L2:

อ่านคอมเม้นต์ของหลายๆท่านแล้ว... :a5:

เรื่องน้องคนเล็ก ใหม่นึกไม่ถึงเลยอ่ะ นี่มันคือสิ่งที่ควรจะเป็นไปสินะคะ อืมๆ :confuse:

ไม่ได้คิดไปถึงจุดนั้น เพราะเผอิญว่ามิสเตอร์แอลไม่ใช่ณเดชณ์ คูกิมิยะ ฮะๆ

ขอบคุณทุกท่านค่ะ

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 10-07-2012 12:30:58

คุณอลัน...ใจร้ายยยยยยยย
ดูเค้าทำกับเปียวสิ
ไม่สงสารน้องเหรอ เปียวเป็นเด็กดีนะ
อย่ามารักน้องทีหลังแล้วกัน ฮึ่ม!!!!

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: silverphoenix ที่ 10-07-2012 13:02:19

สงสารนายเอกจัง  พ่อแม่ไม่แท้ทั้งคู่ล่ะมั้งนั่น

+1 ให้จ้าา  ติดตามตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 10-07-2012 13:13:24

สงสารเปียวจัง

ว่าแล้ว วลัยกับพรตไม่ใช่พ่อแม่แท้ ๆ 

แถมอลันยังพูดดูถูกทำร้ายจิตใจกันอีก

โถ่เอ้ย...อีกหน่อยอย่ามารักเค้าละกัน(อินจัด)

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 10-07-2012 13:19:10

อ่านรวดเดียวสามตอนเลยค่ะ !

ก่อนอื่นก็ต้องขอชมเชยเรื่องภาษาก่อนเลยค่ะ สละสลวย งดงาม ชวนอ่านมาก ~~
เนื้อเรื่องก็ชวนอิ๊น ชวนอินนนน น้องเปียววววววววววววววววววว ทำไมชีวิตหนูถึงได้เป็นอย่างนี้ลูก !

ยิ่งได้เห็นคำว่า  " ชีวิตช่างซับซ้อนจริง ปฏิญญา " ของมิสเตอร์แอล เรายิ่งแบบ ..
โอย ชีวิตน้องเค้าจะมีอะไรให้มากกว่าที่เป็นอยู่นี่ได้อีกไหมหนอ ... ?
อยากรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของน้องเค้าจังเลยค่ะ !

รอตอนต่อไปนะคะ คุณคนเขียนสู้ ๆ :)

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 10-07-2012 13:21:53

ขอบคุณที่คิดไม่ถึงน้องคนเล็กที่ว่านั่น  พอดีว่าน้องคนที่ว่าออกตัวแรงในตอนแรก
ก็เลยนึกว่าจะมีมาม่าในครอบครัวแบบนั้น  ไม่มีก็ดีค่ะ  เวลาเห็นน้องมาเกรียน ๆ ใส่พี่ทีไร
อยากจะ ... แรง ๆ ซักทีเหอะ  ตอนนี้อยากรู้ว่าคนกว้านซื้อหุ้นคือใครหว่า

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: rubymoona ที่ 10-07-2012 13:25:37

อา คาเสะ คาดว่าจะเกิดดราม่าอีกแน่แท้ เหอๆๆๆ
สงสารอ่ะ จากคนดี เด็กดีกลับต้องมากลายเป็นตัวขัดดอก ล่าสุดนี้ยังจะให้ไปตามใจขอเงินอีก ร้ายกาจ :beat:

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 10-07-2012 13:27:22

ดีแล้วค่ะ ที่น้องคนเล็กมันจะไม่มาดราม่า

ส่วนเปียวนี่ เป็นหลานอะไรงี้รึป่าว แล้วบ้านนี้เขารับมาเลี้ยงตั้งแต่เล็ก มันเลยแลดูเป็นลูกชังชอบกล

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 10-07-2012 13:32:41

พ่อแม่ปัจจุบันโกงเขามาอีกทีรึเปล่า

5555 ชีวิตซับซ้อนจริงๆนะ เปียววว

น่าสงสารอ่าาา

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 10-07-2012 13:49:41

อ้อ ! เข้าใจล่ะว่า ทำไมนายพรตกับนางวลัย ถึงทำเช่นนี้กับเปียวได้
อลัน รู้ประวัติเปียวแล้วก็อย่าใจร้ายกับน้องนักล่ะ

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 10-07-2012 14:16:04

อลันคงขัดใจมิใช่น้อย หุๆ น้องเขาไม่เคย จะกินของอร่อยต้องใจเย็นๆนะเฮีย หุๆ^^
คาเสะนี่ สงสัยจะมีความเกี่ยวข้องไรกับเปียวรึป่าว

+vote+duck

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 10-07-2012 15:10:57

อลันเห็นใจน้องเปียวหน่อยสิ น่าสงสารพ่อแม่ก็ไม่รัก

+1+เป็ดค่ะ

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 10-07-2012 15:30:59

จัดน้องเล็กกับคาเสะ :m20:

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 10-07-2012 16:14:29

น่าสงสารอ่ะ

 :oo1:

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 10-07-2012 16:25:13

รับมาต่อนะ

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 10-07-2012 17:00:45

ฮั่นนั่นแน่ะ!!!
 :a5:
ตรูว่าแล้วว่าไอ้อิสองคนนี้มันต้องไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆของน้องเปียว
ถ้าคนเป็นพ่อแม่ก็ต้องหวงห่วงลูกตัวเองสิ
ไม่ใช่เอะอะเอาเรื่องบุณคุณมาบังคับลูกแบบนี้
อยากให้น้องเปียวรู้จริงๆ
จะได้ไม่ต้องไปทำอะไรตามใจมันอีก
 :z6:
แต่ยกเว้นเรื่องเดียว
คือเรื่องคุณอลันนะค้า
 :impress2:

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 10-07-2012 19:20:27

วิกฤติหนักที่สุดตอนนี้คงเป็นน้องเปียว.... อะไรๆก็มาลงที่ "เปียว" :serius2: :serius2:

น้องเปียวจะหาทางออกยังไง? นอกจากจะต้องมาเป็นคนขัดดอกแล้ว
ครอบครัวยังหาภาระมาเพิ่มให้คือต้องมาขอเค้ากู้เพิ่มอีก 

+1 ค่ะ  :กอด1: :กอด1:
เรื่องนี้มาแนวตื่นเต้น มีเรื่องนั้นเรื่องนี้มาให้ลุ้นตลอด สนุกและชอบมากๆค่ะ
ตอนนี้อยากรู้ประวัติน้องเปียวที่มิสเตอร์แอลให้คนไปสืบมาจะแย่แล้ว...
รอติดตามนะคะ  :yeb: :yeb: :yeb:

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 10-07-2012 19:25:40

สนุกมากเลยค่ะ
เปียวช่างน่าสงสาร
กดดันกันสุดๆ

ทีแรกนึกว่าเปียวเป็นลูกชัง
แต่ไปๆมาๆคงลูกคนละแม่แน่เลย


รอตอนต่อไปจ้า

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 10-07-2012 19:47:09

เป็นไปได้มั้ย เราอยากให้มิสเตอร์แอลมาโซ :laugh:  :laugh: :laugh:
นี่เราพูดอะไรออกไปเนี่ย กริ๊ดดดดดด

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 10-07-2012 20:03:40

 :z13: :z13:

ลุ้นๆๆ รีบมาต่อน่ะ

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: Paracetamol ที่ 10-07-2012 20:15:22

 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 10-07-2012 20:16:05

คืนนี้เปียวยังรอดไปได้
แต่หลังจากนี้สิ คงต้องเป็นฝ่ายทอดสะพานก่อนซะแล้ว

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 10-07-2012 22:11:31

เปียวเ๊อ๊ย จับอลันกดไปเลย 555

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 10-07-2012 22:13:38

อ่านประวัติหนูเปียวแล้วจะเป็นไงต่อเนี่ย

แล้วใครมากว้านซื้อหุ้นหว่า

งง งง งง งง????

 :serius2: :serius2: :serius2:

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 11-07-2012 01:02:15

อ่านตอนแรกก็แอบดราม่าน้ำตาแทบแตก
เปียวน่าสงสารมากเลย พ่อแม่รึยังไงกัน ทำไมทำแบบนี้
แต่พอไปเจออลันก็
แหมๆๆๆๆ  แลดูจะเหมาะสมกันดี เหมือนลิ้นกับฟัน
ฮฺฮฺ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: Nannie ที่ 11-07-2012 10:40:13

อ่านแล้วสงสารเปียว โดนบังคับทุกทาง
คุณแอลก็จ้องแต่นะปล้ำ พ่อแม่ก็จะเอาแต่เงิน
แต่คุณแอลเนี้ย ท่าทางจะสนใจลูกหนี้มากนะคะ
ถึงขั้นสืบประวัติ
รอตอนหน้าด้วยคนคะ รีบมานะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 11-07-2012 11:03:46

เข้ามาติดตามเรื่องใหม่ของคุณวันใหม่ค่ะ
กว่าจะรู้ก็ผ่านไปแล้ว 3 ตอน  o22
เนื้อเรื่องเข้มข้นมากๆ ฉีกแนวจากเรื่องก่อนๆ
แต่สนุกมากค่ะ ชีวิตนายเอกช่างน่าสงสารนัก
สรุปคือเปียวไม่ใช่ลูกของครอบครัวนี้ใช่มั๊ยเนี่ย
ทุกคนถึงดูใจร้ายกับเปียวนัก  :monkeysad:
แต่หวังว่าพระเอกจะเอ็นดูน้องเปียวของเค้านะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 11-07-2012 11:55:57

ว่าแล้วว่าไม่ใช่แม่ลูกกันจริงๆ ยัยวลัยเนี่ยมันน่าโดนะไรสักทีนัก ส่วนน้องเล็กโดนยากูซ่าจับไปทรมานเล่นก็ดีเหมือนกันนะ หึหึ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 11-07-2012 21:45:43

เฮ้ออออ ชีวิตเปียวรันทดเหมือนกันนะเนี่ย >_<

ปล. คุณวันใหม่คะ เราแอบงงกับประโยคนี้ "ทำให้อลันชักจะพื้นเสีย"

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 11-07-2012 23:00:04

อยากอ่านต่อคุณอลันก็เอ็นดูหนูเปียวหน่อยนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: KMprince ที่ 12-07-2012 19:18:58

ไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันสินะ
งั้นไม่ต้องไปช่วยเลย "แรง" 555+

คาเสะคือใคร โปรดติดตามตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 13-07-2012 04:51:04

เอะอะ อะไรก็มาลงที่เปียวคนเดียวครอบครัวนั้น
ถ้าขาดเปียวไปซะคนคงจะเป็นง่อยกันทั้งครอบครัว :angry2:
คุณอลันปากคุณนะพูดแขวะได้น่ากลัวมาก :เฮ้อ:
สงสารเปียว อะไรๆก็เปียวรับเละอยู่คนเดียว :sad4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 13-07-2012 08:23:23

มารอค่ะ อยากอ่านน้องเปียวแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 13-07-2012 10:55:31

เป็นครอบครัวที่........... :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 13-07-2012 11:39:55

อ่านแล้วอินนนน
ทั้งสามตอนทำให้อยากจะติดตามอ่านต่อมากอะ
สงสารเปียว ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนเค้ายอมให้ลูกต้องไปเป็ฯของเล่นใครหรอกนะ
คิดได้ยังไงว่าไม่ทำคือการอกตัญญูอะ
ใจร้ายกันทั้งบ้าน ตัวเองไปกู้เงินเค้าแล้วจ่ายไม่ได้ เอาลูกขัดดอก
พอไม่มีเงินก็จะให้ลูกที่ขัดดอกอยู่แล้ว ไปขอเค้า
มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเรอะ
ยังไม่เห็นจะได้พยายามอะไรเลยอะ มีแต่ขอเงินคนอื่น
แบบน้บริษัทจะรอดได้ไง
(อินไปมั้ยเนี่ย)

หวังว่าคุณอลันจะช่วยเปียวนะ อย่างน้อยก็อย่าทำร้ายจิตใจกันมาก (แต่ถ้า NC เค้าโอเค เหอๆ)
อยากรู้อีตาคาเสะนี่ หวังว่าจะไม่มาถูกใจเปียวนะ

ปล.เป็นกำลังใจให้คนเขียนค๊าาา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 13-07-2012 12:42:49

แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ นะคะทุกท่าน

เนื่องจากว่าใหม่มีปัญหาที่ตาเล็กน้อย เลยทำให้ไม่ได้เข้ามาลงนิยายเลย

แต่ไปหาหมอมาแล้วเมื่อวานไม่ได้เป็นอะไรมาก (แจ้งรายละเอียดไว้ที่รักใสปิ๊ง)

และวันนี้ก็มาลงนิยายเรื่องน้องแฝดน้อยปรกติ

ส่วนเรื่องเล่ห์พรางรักนั้น ใหม่จะลงให้อ่านกันในวันพรุ่งนี้นะคะ สลับกับน้องแฝดเล็กน้อย

ต้องขออภัยในความล่าช้าค่ะ

พรุ่งนี้พบกันแน่นอนค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม

วันใหม่ค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 13-07-2012 13:04:29

รับแซ่บบบ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 13-07-2012 13:12:26

รอได้จ้า :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: rubymoona ที่ 13-07-2012 13:40:18

รับทราบค่า~

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: shockoBB ที่ 13-07-2012 14:08:27

รับทราบจ้าาา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 13-07-2012 16:01:34

มาลงชื่อว่ารอน้องเปียวอีกคนค่ะ T T

คุณใหม่หายไว ๆ นะคะ ~

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Nannie ที่ 13-07-2012 16:06:50

รอค๊า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 13-07-2012 16:26:09

รับทราบจ้า
หายเจ็บตาเร็วๆนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 13-07-2012 16:56:56

รอจ้า หายเร็วๆน้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 13-07-2012 18:03:04

หายเร็วนะค้าาาาาาาาาาา:D:D
รออ่านอยู่อิิ_อิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 13-07-2012 19:14:06

รับทราบจ้าาาาาาาาาาาา

ขอให้หานเร็วๆนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 13-07-2012 20:29:03

ขอบคุณมากค่ะ หายไวๆนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 13-07-2012 21:03:53

ค่าาา...... 

คุณวันใหม่หายไวๆนะคะ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 13-07-2012 21:16:59

รักษาสุขภาพนะคะ

รอได้ค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: phakajira ที่ 13-07-2012 21:44:58

น่ารัก =///=

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ แจ้งวันอัพตอนที่ ๔ ค่ะ (หน้า ๔ วันที่ ๑๓.๗.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 14-07-2012 00:50:22

น้องเปียวเป็นลูกใคร จะได้รู้แล้ว แล้วมาเสะนี่จะเกี่ยวข้องกับเปียวอีกรึเปล่านะ น่าลุ้น

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 14-07-2012 20:22:41

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย



บริษัทพฤทธาการในเวลาต่อมาได้รับความกระเทือนอย่างหนัก เมื่อฮิโรยูกิ คาเสะเข้าแทรกแซงบริษัท จนนายพรตถึงกับล้มป่วย
ด้วยความกดดัน ทำให้ความกดดันทั้งหมดตกมาอยู่ที่เปียว เมื่อไปเยี่ยมพ่อแล้วพี่ชายขอให้ช่วย

พงศกรพาน้องชายไปหาที่นั่งคุยกันที่ร้านกาแฟใกล้โรงพยาบาล หลังจากที่เปียวเข้าไปเยี่ยมผู้เป็นพ่อแล้ว เด็กหนุ่มเดินหน้าซีด
เซียวตามพี่ชายออกมา และตามหลังมาด้วยคนของมิสเตอร์แอลที่ส่งมาคอยดูแลเปียว หรือจะบอกว่าส่งมาคุมก็ไม่ผิดนัก

เปียวที่เห็นสภาพร่างกายและจิตใจที่ทรุดโทรมของพ่อในวันนี้แล้วก็ให้รู้สึกสะท้อนใจ พ่อคงเครียดมากจริงๆถึงได้บอกเขาขอร้อง
มิสเตอร์แอลให้ยอมปล่อยเงินกู้ให้อีกครั้ง แต่หนี้ที่มีอยู่ก้อนโตก็ยังไม่ได้ใช้คืนเขา ถ้าเกิดสร้างหนี้สินมากขึ้นไปอีกภาระผูกพันก็
จะยิ่งเยอะตามไปด้วยไม่มีจบสิ้น แต่ถ้าไม่ทำเช่นนั้นบริษัทก็ไปไม่รอด ไม่ว่าทางไหนก็แย่อยู่ดี

“เปียว”

“ครับ?”

เสียงพี่ชายเอ่ยเรียกทำให้เปียวหลุดจากภวังค์ พงศกรที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับน้องชายในร้านกาแฟ เหลือบไปมองด้านหลังที่มีคน
ของมิสเตอร์แอลนั่งอยู่แล้วเอ่ยถามน้อง

“นายคนนั้นน่ะ ต้องคอยตามเราทุกฝีก้าวเลยหรือ?”

“เขาทำตามหน้าที่น่ะครับพี่ชาย”

เปียวมองข้ามไหล่พี่ชายไป ก่อนจะยิ้มบางแล้วบอกตามจริง เหมือนจะไม่รู้สึกอะไร แต่ที่จริงแล้วเปียวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า
ตนเองเหมือนนักโทษ อาจจะดีกว่าหน่อยก็ตรงที่สามารถออกมาด้านนอกกรงขังได้ แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ยังมีคนมาคอยคุมอยู่ดี

“ลำบากมากไหมเปียว?”

คำถามของพี่ชายทำให้เปียวชะงัก เด็กหนุ่มเพียงแค่ยิ้มแล้วไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

“ขอโทษนะ พี่มันไร้ความสามารถ ทำให้เปียวต้องลำบากไปด้วย” พงศกรพูดกับน้องสีหน้าเศร้า

“พี่ชายทำดีที่สุดแล้วครับ เปียวไม่ค่อยรู้เรื่องบริหารงานอะไรในบริษัทเท่าไหร่ ก็มีพี่คนเดียวที่ช่วยได้นะ เราต้องผ่านมันไปได้แน่”

เปียวให้กำลังใจพี่ชาย ทั้งยังเป็นการปลอบใจตนเองอีกด้วย หวังว่านะ เขาหวังว่ามันจะผ่านไปได้ด้วยดี

พงศกรมองน้องแล้วก็รู้สึกผิด คนทุกคนย่อมมีความเห็นแก่ตัวด้วยกันทั้งนั้น แต่จะมากจะน้อยก็ขึ้นอยู่กับตัวคนๆนั้น และเขาก็เป็น
เพียงคนธรรมดาคนหนึ่งที่ละกิเลสไม่พ้น ก็ได้แต่ขอโทษน้องในใจที่ช่วยเหลืออะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ที่ทำได้ตอนนี้คือต้องต่อ
กรกับนายคาเสะคนนั้นให้ได้ เพื่อความอยู่รอดของตนเองและครอบครัว



+++++++++++++



พงศกรกลับมาที่บริษัทในวันเดียวกันนั้น เพราะได้รับแจ้งจากเลขาฯว่ามีผู้แอบอ้างเป็นนายฮิโรยูกิ คาเสะมาที่นี่ พงศกรเร่งรุดไป
ยังห้องทำงานของบิดา ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ชายหนุ่มผิวขาว หน้าตาออกไปทางตี๋ บ่งบอกได้
เป็นอย่างดีว่ามีเชื้อชาติใด ชายหนุ่มผู้นั้นนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานของพ่อเขาด้วยท่าทีสบายอารมณ์

“คุณมีสิทธิ์อะไรเข้ามาในห้องนี้!”

พงศกรตะคอกถามด้วยความโกรธ เขาพอรู้อยู่ว่านายคนนี้คือใคร และเพราะรู้ถึงได้โกรธมากมายเช่นนี้ หนุ่มตี๋คนนั้นค่อยลุกขึ้น
จากเก้าอี้ช้าๆ ร่างสูงสมส่วนนั้นเดินอ้อมโต๊ะมาประจัญหน้ากับพงศกรอย่างกวนอารมณ์ มุมปากบางยกยิ้มคล้ายเย้ยหยันอยู่ในที
นั่นยิ่งทำให้พงศกรแทบอยากขย้ำคอนายคนนี้ให้ตายคามือ ฮิโรยูกิ คาเสะ!

“คุณอาจจะยังไม่ทราบ ว่าผมคือผู้ถือหุ้นรายใหม่ของบริษัทคุณ”

ชายหนุ่มเจ้าของคำพูดยิ้มเยือน แต่คนฟังกลับคิ้วกระตุก สีหน้ายังถมึงทึงอยู่ไม่เปลี่ยน มือเรียวสวยถูกยื่นมาตรงหน้าพร้อมคำแนะนำตัว

“ผม คาเสะ ฮิโรยูกิครับ มิสเตอร์พงศกร”

พงศกรมองมือที่ยื่นมานิ่ง ก่อนจะยื่นไปสัมผัสด้วยอย่างเสียมิได้ ในเมื่อเขาแสดงมารยาทมาเราจะไร้มารยาทกลับไปก็กระไรอยู่
มองรอยยิ้มมุมปากนั่นแล้วพงศกรก็ยังไม่ชอบใจอยู่ดี และที่สำคัญ นายคาเสะคนนี้คงทำการบ้านมาเป็นอย่างดี ถึงได้กล้ามาที่นี่
ในฐานะผู้ถือหุ้นรายใหม่ ก็จะคอยดู ว่าใครจะแน่กว่าใคร


ขณะที่ผู้เป็นพี่ชายกำลังเผชิญศึกกับนายคาเสะอยู่ ส่วนเปียวเมื่อแยกกับพี่ชายแล้วก็กลับมาที่คอนโดฯ ระหว่างทางก็คิดหนักถึง
สิ่งที่จะทำ มันหมดสิ้นหนทางแล้วจริงหรือ ท่าทางมิสเตอร์แอลก็ไม่ได้ขาดแคลนคู่นอนสักเท่าไหร่ แค่กระดิกนิ้วก็มีมาให้เลือกไม่
ขาดแล้วกระมัง แต่สิ่งที่เขาต้องการจากเปียวก็คือเซ็กซ์มิใช่หรือ เด็กหนุ่มถอนหายใจเมื่อหาทางเลี่ยงไม่ได้อีกต่อไปแล้ว



+++++++++++++



ข่าวการเข้าแทรกแซงบริษัทพฤทธาการของนายคาเสะถึงหูอลันอย่างรวดเร็ว เมื่อคมนำเรื่องนี้มาบอกกับผู้เป็นนาย อลันเพียงยิ้ม
ขำกับสถานการณ์ ก่อนจะเปรยกับลูกน้องคนสนิท

“นายคาเสะนี่ร้ายจริงๆเลยนะ”

“แล้วใครสั่งให้ร้ายล่ะครับ?” คมย้อนถามหน้านิ่ง

“รู้ดี” อลันเพียงตอบกลับสั้นๆอย่างรู้กัน

“ติดต่อฮิโระให้ด้วย ว่าจะให้รางวัลสักหน่อยที่ทำงานดี ผลงานเป็นที่น่าพอใจ”

คมแอบส่ายหน้ากับท่าทางที่เห็นเป็นเรื่องสนุกของผู้เป็นนาย ก็ไม่เข้าใจว่าที่ให้ฮิโรยูกิไปกว้านซื้อหุ้นบริษัทที่กำลังตกต่ำถึงขีด
สุดนั้นไปเพื่ออะไร ที่สำคัญ อีกไม่นานบริษัทนั้นก็จะมาเป็นของเจ้านายเขาโดยสมบูรณ์อยู่แล้ว ไม่เห็นเหตุสำคัญใดที่ต้องเสีย
เงินทองมากมายไปกับการกระทำเช่นนี้เลย หรือจะเป็นเพราะรายงานที่ได้จากนักสืบนั้น หรือเพราะอะไรอื่นที่เขาไม่รู้ เดาใจเจ้า
นายไม่ถูกจริงๆ

ขณะที่คมกำลังต่อสายถึงนายคาเสะเสียงเคาะประตูห้องทำงานก็ดังขึ้น ก่อนที่เลขานุการหน้าห้องจะทันได้รายงานอะไรชายหนุ่ม
เจ้าของหัวข้อสนทนาก็เดินเข้ามา ค้อมศีรษะให้เจ้าของห้องอย่างอลันเล็กน้อย ทีท่าดูจะกวนอารมณ์มากกว่าจะทำเพราะนอบน้อม
จริงจัง พร้อมคำกล่าวที่ตามมา

“ไม่ต้องโทรไปหรอกครับ ผมมาหาถึงที่แล้ว ... เจ้านาย”



+++++++++++++



ณ คอนโดมิเนียมหรูใจกลางกรุง

เปียวที่คิดไม่ตกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นก็เริ่มจะเครียด เด็กหนุ่มเดินวนไปมาหลายรอบด้วยความสับสน ถอนหายใจอีกหลายครั้ง
ด้วยความกลัดกลุ้ม ทำไมมรสุมมันถึงโถมเข้าใส่ชีวิตเขาทุกทางแบบนี้ ทั้งที่เพิ่งเรียนจบปริญญายังไม่ทันจะได้รับด้วยซ้ำ มีเรื่อง
น่ายินดีรอเขาอยู่ แต่ตอนนี้เรื่องไม่น่ายินดีกลับอยู่ตรงหน้าแล้ว

พอมิสเตอร์แอลกลับมาจากที่ทำงานเปียวก็ยังคงทำเฉยอยู่ ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร จะเข้าไปยั่วเลยก็ท่าจะไม่ดีแน่ และที่สำคัญ
เขายั่วใครเป็นเสียที่ไหน ถ้ายั่วโมโหล่ะว่าไปอย่าง

อลันที่กลับเข้าห้องมารู้สึกได้ว่าเด็กน้อยของเขามีท่าทีที่แปลกไป เหมือนมีอะไรจะพูด แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูด พอเห็นว่าเป็นแบบ
นั้นอลันก็ไม่ได้ไปสะกิดอะไร แค่รอ อีกหน่อยพอทนไม่ไหวเด็กนั่นก็พูดออกมาเอง

หลังจากจัดการอาบน้ำอาบท่าเสร็จ ออกมาทานข้าวที่เปียวเตรียมไว้ให้เหมือนทุกที อลันก็ย้ายมานั่งเปิดโน๊ตบุ๊คทำงานอยู่ที่
โซฟาข้างๆเปียว เด็กหนุ่มที่กำลังดูโทรทัศน์หรี่เสียงให้เบาลง ลอบมองมิสเตอร์แอลบ่อยๆจนฝ่ายนั้นจับสังเกตได้ เปียวยังคง
เงียบอยู่อย่างนั้นจนอลันคิดว่าถ้าเขาไม่เปิดประเด็นให้ เด็กน้อยของเขาคงจะเงียบเป็นเป่าสากอยู่แบบนี้ทั้งคืนแน่ ชายหนุ่มจึงปิด
โน๊ตบุ๊คที่ทำงานค้างอยู่ ขัยบนั่งเอนกายสบายๆมือประสานกันบนหน้าตัก มองเด็กน้อยที่เริ่มมีปฏิกิริยาตอบรับเล็กๆแล้วเอ่ยถาม
เข้าประเด็น

“มีอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่า?”

“อ... อะไรครับ?” เปียวรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่มิสเตอร์แอลรู้ความคิดของตนเอง

“ก็ผมเห็นคุณทำท่าทางแปลกๆ เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ยอมพูด เห็นแล้วมันหงุดหงิดน่ะ”

อลันว่าเสียงราบเรียบ สังเกตท่าทีแสนลำบากใจนั้นแล้วก็พอเดาได้ คงมีเรื่องเดียวที่เด็กน้อยของเขาจะเป็นกังวลในตอนนี้

“เรื่องที่บ้าน?”

อลันถามในสิ่งที่คาดเดาได้ เปียวนิ่งไปพักหนึ่งกว่าจะตัดสินใจพูดออกมา

“พ่อผมป่วย”

“อืม วันนี้คุณก็ไปเยี่ยมพ่อมานี่นะ” อลันพยักหน้าเนิบช้าแสดงอาการรับรู้

“ผม…”

เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เหมือนไม่แน่ใจอีกแล้ว อลันจึงต้องกระตุ้นเด็กหนุ่มอีกครั้ง

“พูดได้ ผมรอฟังอยู่”

“ผมอยากขอความกรุณาจากคุณ”

“เรื่อง?”

“ช่วยปล่อยเงินกู้ให้พฤทธาการอีกครั้งได้ไหมครับ?”

คราวนี้อลันทำเสียงในลำคอคล้ายจะหัวเราะ แต่ก็คล้ายจะเป็นการเยาะหยันอยู่ในที ไม่ได้ผิดจากที่คิดไว้ สุดท้ายก็ไม่พ้นเรื่องเงิน

“คุณมีอะไรมาแลก ผมเป็นนักธุรกิจนะ ถ้าผลการแลกเปลี่ยนไม่เป็นที่น่าพอใจก็คงให้ไม่ได้ เพราะคุณน่าจะรู้ดีว่าบริษัทของ
พ่อคุณไม่มีสินทรัพย์มาค้ำประกันกับทางเราได้อีกต่อไปแล้ว”

เปียวนิ่งเงียบ เพราะที่อลันพูดมาก็ถูก พฤทธาการไม่มีสินทรัพย์ใดมาค้ำประกันได้แล้ว ไม่มีเลย

“ทุกอย่างมันต้องเป็นไปตามเกณฑ์นะเด็กน้อย”

“ผมรู้ แต่ว่า... คุณเป็นเจ้าของนี่ คุณช่วยเราหน่อยได้ไหมครับ?”

เปียวยังวอนขอความเห็นใจ แม้รู้ดีว่ามันไม่ง่ายเลยที่ใครคนหนึ่งจะเอาเงินมากมายมาให้กู้ยืมโดยที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันจะกลายเป็น
หนี้สูญ แต่เขาก็ยังอยากจะลองอ้อนวอน ตอนนี้เปียวรู้สึกว่าตนเองเหมือนมีสมองไว้คั่นหู ทั้งที่เรียนมาสูงแต่กลับใช้ประโยชน์จาก
มันไม่ได้เลย

“ไอ้ได้มันก็ได้อยู่หรอกนะ แต่อย่างที่บอก... สิ่งแลกเปลี่ยน...”

อลันยังถามหาสิ่งแลกเปลี่ยน เปียวเม้มปากด้วยความอึดอัด เขาจะเอาอะไรมาแลก ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรจะให้แล้ว นอกจาก...

อลันมองเด็กน้อยที่ท่าทางคิดหนักแล้วถอนหายใจหนักๆให้ได้ยิน ก่อนจะลุกขึ้น แต่เปียวกลับลุกขึ้นแล้วผลักอกหนุ่มตัวโตให้ลง
ไปนั่งที่เดิม อลันแสร้งทำเป็นประหลาดใจ แต่ริมฝีปากหยักกลับยิ้มพรายกับการกระทำที่หาญกล้า

เปียวหลับหูหลับตาถอดเสื้อ ขยับเดินเข้าไปหามิสเตอร์แอลที่นั่งอยู่บนโซฟา ดวงตาคมมีแววระริกไหวราวเจอสิ่งถูกใจ เปียววาด
ขานั่งคร่อมหน้าตัก อลันวาดแขนอ้อมมาด้านหลังเด็กหนุ่ม ลูบผิวเนื้อเปล่าเปลือยปลุกปั่น เปียวเกร็งตัวกับสัมผัสของมือที่ลูบไล้
อลันขยับเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ ใกล้จนลมหายใจรินรด เด็กน้อยของเขาหลับตาแน่นแล้วเบี่ยงหน้าหลบด้วยความเผลอไผล
ริมฝีปากหยักไล้ไปตามแก้มและใบหู ก่อนจะกระซิบบอกเสียงพร่าแผ่ว

“แบบนี้มันก็ดีนะ…”

“.........”

“แต่ผมไม่มีอารมณ์”

จบคำเปียวก็ดีดตัวลุกพรวดราวเจอของร้อน มองอลันเหมือนพบเจอสิ่งประหลาด ความอับอายแล่นพล่านไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย
ลามไปถึงใบหน้าที่เห่อร้อนราวกับมีใครเอาไฟมานาบ ยิ่งรอยยิ้มเย้ยที่ถูกส่งมาจากชายหนุ่มตัวโตนั้นยิ่งทำให้เปียวอยากจะ
ร้องไห้ เด็กหนุ่มก้าวผงะถอย ก่อนจะหันกลับแล้วเดินจ้ำเข้าห้องปิดประตูเสียงดังอย่างเร็วไว ขังตัวเองอยู่ในนั้นไม่ยอมออกมา

เบื้องหลังบานประตูที่ปิดลง เปียวทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง เขาทำอะไรลงไป เขากลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว รู้สึกขยะแขยง
ตัวเองเกินทน มือเรียวกำหมัดทุบพื้นด้วยความเจ็บใจ หมดแล้วศักดิ์ศรีที่มีอยู่ สิ่งที่เขาทำลงไปมันน่าอับอายมากที่สุดในชีวิต
ลูกผู้ชายของเขาแล้ว



++++++++++++++++



ไม่รู้ว่าเปียวนั่งกอดเข่าอยู่หน้าประตูห้องนานเท่าไหร่แล้ว จนมิสเตอร์แอลมาเคาะประตูเขาถึงรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง มิสเตอร์แอล
บอกว่าจะกลับบ้าน ในช่วงเสาร์อาทิตย์นี้จะไม่อยู่แล้วถามว่าเปียวอยู่ได้ไหม พอไม่มีเสียงตอบกลับมาทางนั้นก็ถามไถ่มาอีก

“ปฏิญญา ผมจะกลับบ้านนะ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“คุณกลับไปเถอะ ผมไม่เป็นไร”

ทั้งที่ใจจริงอยากตะโกนใส่หน้าว่าจะไปตายที่ไหนก็ไป ในทุกครั้งที่คิดเช่นนั้นมักจะมีคำว่า ‘แต่’ มาหยุดเอาไว้เสมอ ลูกไก่ใน
กำมือหรือจะสู้ราชสีห์เงินล้าน

เหมือนมิสเตอร์แอลจะได้คำตอบเป็นที่น่าพอใจแล้ว และอาจจะกลับบ้านไปแล้วก็เป็นได้ เพราะเปียวเห็นทางนั้นเงียบเสียงไป
ก็ดี ไปให้พ้นๆก็ดี เด็กหนุ่มลุกจากที่นั่งมาเสียนาน เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำชำระร่างกายให้จิตใจกลับสู่สภาพที่ดีขึ้น ก่อนจะเปิด
ประตูออกจากห้องมา

“อ้าว?”

จะไม่ให้อุทานได้อย่างไร เพราะเมื่อเปียวออกมาแล้วเห็นมิสเตอร์แอลยังอยู่ในห้องนี้ไม่ได้ไปไหน

“ไหนคุณบอกจะกลับบ้าน?”

เด็กหนุ่มอ้อมแอ้มถาม เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมายังไม่ทันข้ามวันทำให้ไม่กล้าที่จะมองหน้าชายหนุ่มตัวโตตรงหน้านัก รู้สึกทั้งอาย
ทั้งโกรธปนเปกันไปหมด

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมจะพาคุณกลับไปด้วย”

“เอ๋?”

เปียวจำต้องอุทานอีกครั้งด้วยความงงงัน เมื่อมิสเตอร์แอลเกิดเปลี่ยนใจปุบปับ นึกอย่างไรไม่รู้จะพาเขากลับบ้านด้วย อลันลุกมา
คว้าแขนของเด็กหนุ่มที่ยังยืนงง เปียวรีบขืนตัวไว้แล้วร้องท้วง

“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนสิคุณ นี่เกิดเปลี่ยนใจจะพาผมกลับบ้านด้วยอะไรตอนกลางดึกนี่!”

“ไม่มีข้อแม้สักเรื่องจะได้ไหมปฏิญญา?” อลันหันกลับมามองเด็กน้อยของเขาท่าทางหน่ายใจจนเห็นได้ชัด

“ก็คุณ…”

“เงียบ แล้วเดินตามมา แค่นี้ทำได้ไหม?”

เปียวอยากบอกเหลือเกินว่าไม่ได้ แต่เก็บปากไว้ทานข้าวน่าจะมีประโยชน์กว่ามาก เมื่อคนถามไม่ได้ต้องการคำตอบ กลับลาก
เขาไปโดยไม่รีรอ

“เดี๋ยว!” เปียวยังยื้ออีก

“อะไรอีก?” คราวนี้อลันชักจะหงุดหงิดขึ้นมาจริงๆแล้ว ปัญหาเยอะจริง

“โทรศัพท์” เปียวบอกเสียงอ่อย ทำไมต้องทำหน้าดุกันด้วยล่ะ

“ให้ไวเลย”

 อลันบอกเด็กเจ้าปัญหาให้รีบไปเอาโทรศัพท์มือถือของเจ้าตัว หวังว่าคราวนี้จะไม่มีปัญหาอะไรอีกนะปฏิญญา



+++++++++++++



อลันพาเปียวแวะซื้อข้าวของเล็กน้อยก่อนตรงกลับบ้าน ดึกดื่นป่านนี้อลันคาดว่าทั้งแม่ของเขาและตายายคงหลับกันไปหมดแล้ว
เปียวมองมิสเตอร์แอลที่ตอนนี้กลายร่างมาเป็นคนขับรถกิตติมศักดิ์อย่างไม่เข้าใจ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วยังดูถูกเขาอย่างร้ายกาจ
อยู่เลย แล้วตอนนี้ที่พาเขากลับมาบ้านด้วยมันหมายความว่าอย่างไรกัน ตบหัวแล้วลูบหลังหรือ?

“มองแล้วไม่พูดนี่หมายความว่าไงปฏิญญา ไม่มีใครสอนหรือว่ามันเสียมารยาท”

“.........” พอถูกตำหนิติติงมาเปียวจึงหันไปมองทางอื่น นึกว่าอยากจะมองนักหรืออย่างไรกัน

รถของอลันเลี้ยวเข้ามาจอดภายในบ้านหลังใหญ่โตหลังหนึ่ง หลังจากที่รปภ.มาเปิดประตูให้แล้ว เปียวเหลียวมองรอบๆแล้วก็ไม่
นึกแปลกใจสักเท่าไหร่ ก็นี่มันบ้านมหาเศรษฐีนี่นะ อลันลงจากรถมาขณะที่คมลูกน้องคนสนิทออกมารับกุญแจไป คมเป็นคนของ
บ้านนี้ อยู่รับใช้ใกล้ชิดกันมาตั้งแต่รุ่นตายายของอลันและคม อลันเองไม่คิดจะให้คมเป็นลูกน้องของตนเองไปจนแก่หรอก คนมี
ความสามารถก็อยากให้ได้ใช้ แต่ตอนนี้คมยังไม่มีแผนจะทำอะไรที่เป็นของตนเองจริงจัง ยังอยากอยู่รับใช้ใกล้ชิดอลันไปเรื่อยๆ
นั่นก็ตามแต่ใจเจ้าตัวเขา

“ลงมาสิปฏิญญา จะนอนในรถหรือไง?”

เปียวมุ่ยหน้าที่โดนค่อนขอดอีกแล้ว จะมีสักวันไหมที่มิสเตอร์แอลจะไม่ปากร้ายแบบนี้ พอเด็กหนุ่มก้าวลงจากรถ คมก็เข้าไปนั่ง
แล้วขับรถไปเก็บที่โรงรถให้ผู้เป็นเจ้านาย อลันรั้งแขนเปียวให้เดินตามเข้าบ้านไป เด็กหนุ่มเหลียวมองรอบๆแล้วเอ่ยถาม

“เราต้องไปทักทายพ่อแม่ของคุณก่อนไหม?”

อลันสะดุดเล็กๆกับคำว่าเราของเปียว เด็กน้อยของเขาอาจจะไม่ตั้งใจ แต่ในความรู้สึกของอลันมันก็ฟังดูดีกว่าการพูดว่าผมกับคุณ
เป็นไหนๆ

“พรุ่งนี้รับรองได้เจอแน่ปฏิญญา แต่ตอนนี้พักผ่อนก่อนดีไหม?”

พอมิสเตอร์แอลบอกให้พักผ่อนเปียวถึงได้รู้สึกตัวว่าเดินมาถึงห้องนอนชั้นบนของบ้านเป็นที่เรียบร้อย เด็กหนุ่มมองเข้าไปในห้อง
นอนที่มิสเตอร์แอลเปิดออกกว้างเพื่อต้อนรับเขา ก่อนจะหันมาถามคนข้างกาย

“จะให้ผมนอนห้องนี้หรือ?”

“อือฮึ” อลันพยักหน้าตอบ

“คนเดียว?”

“ฝันกลางวันอยู่หรือไงเด็กน้อย เข้าถ้ำเสือแล้ว ถ้าไม่ถูกเสือกินคงเป็นไปไม่ได้มั้ง”

อลันบอกแกมขู่เด็กน้อยของเขาที่ทำตาโตทันทีที่เขาพูดจบ รั้งร่างสูงเพรียวนั้นให้เข้าไปในห้อง มือเรียวของลูกไก่ตัวน้อยเกาะ
ขอบประตูไว้ไม่ยอมเข้าไปในถ้ำเสือง่ายๆ อลันจึงต้องเปลี่ยนมารวบขาขึ้นอุ้ม ด้วยความตกใจทำให้ลูกไก่เผลอปล่อยมือ แบบนี้ก็
เสร็จเสืออลันน่ะสิเด็กน้อย หึหึ



TBC



ขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านและเข้ามารอคอยน้องเปียวมากๆค่ะ :pig4:

ขอบคุณสำหรับความห่วงใยกันด้วยค่ะ อาการเริ่มดีขึ้นตามลำดับ ตอนนี้ก็ลดระยะเวลาในการใช้คอมฯลงก็พอช่วยได้บ้างค่ะ

บวกทุกบวกจัดให้ทุกท่านค่ะ :L2:

เรื่องนี้อาจจะมาวันเว้นวันหรือสองวันนะคะ เผื่อเวลาให้เรื่องอื่นที่ใหม่แต่งด้วย สลับๆกันเนาะ

อ้างจาก: love2y ที่ 11-07-2012 21:45:43  

เฮ้ออออ ชีวิตเปียวรันทดเหมือนกันนะเนี่ย >_<

ปล. คุณวันใหม่คะ เราแอบงงกับประโยคนี้ "ทำให้อลันชักจะพื้นเสีย"

คำว่าพื้นเสีย หมายถึง โกรธ อารมณ์เสีย อารมณ์ไม่ดี ประมาณนี้ค่ะ

ชักจะพื้นเสีย หมายความว่า ชักจะอารมณ์ไม่ดี เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว ค่ะ

อธิบายตามความเข้าใจของตัวเอง หากท่านใดมีข้อมูลที่ถูกต้องแม่นยำกว่านี้แนะนำกันได้ค่ะ

วันใหม่ค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 14-07-2012 20:26:23

 :-[.  อุ๊ยจะทำอะไรกันอะมีอุ้มด้วย



ตกใจหมดเลยตอนอลันลุกขึ้นบอกไม่มีอารมณ์โกหกตัวเองอยู่รึป่าววววววว :z1:


สงสัยว่าจะไม่ได้มีเปียวคนเดียวนะที่จะมีคู่. ไม่รุ้เราเข้าใจถูกรึป่าว



ขอบคุณคนเขียนค่าาา :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 14-07-2012 20:42:51

นั่นไง
ท่าทางคืนนี้น้องเปียวจะถูกเสือขย้ำ ๕๕๕๕๕๕
 o18 o18 o18 o18 o18

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 14-07-2012 20:48:23

คืนนี้น้องเปียวจะรอดพ้นไหมนะ
สงสารเปียวมากกก อลันสงสารเด็กหน่อยน้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyFG ที่ 14-07-2012 20:54:48

เปียวน่าสงสารมากๆ :sad4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 14-07-2012 20:55:47

พาน้องเปียวเข้าบ้านเลยเรอะนายอลัน กะจะขังชีวิตน้องเปียวเลยละซี่ รู้น่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 14-07-2012 20:57:13

สารภาพว่า"พื้นเสีย"นี่ เราไม่เข้าใจเหมือนกัน ตอนก่อนอ่านแล้วก็แอบงงไปอย่างเงียบๆ 555+  :m20:



ตอนนี้หมั่นอิตาอลันขี้เก๊กนี่จัง  ถือว่ารวยกว่านิดหน่อย(?) แล้วชอบข่มเหงกันจังนะแก  :angry2: เชอะๆๆๆๆ   :beat:
ส่วนคุณพี่ชาย คู่กับฮิโระรึป่าวคะนั่น  แอบจิ้นไปล่วงหน้าแล้ว  :o8:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 14-07-2012 20:59:24

อ้างจาก: wanmai ที่ 14-07-2012 20:22:41  

คำว่าพื้นเสีย หมายถึง โกรธ อารมณ์เสีย อารมณ์ไม่ดี ประมาณนี้ค่ะ

ชักจะพื้นเสีย หมายความว่า ชักจะอารมณ์ไม่ดี เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว ค่ะ

อธิบายตามความเข้าใจของตัวเอง หากท่านใดมีข้อมูลที่ถูกต้องแม่นยำกว่านี้แนะนำกันได้ค่ะ

วันใหม่ค่ะ :L2:

ขอบคุณค่ะ เพิ่งเคยได้ยินนี่แหล่ะ อายจัง  :o8:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Nannie ที่ 14-07-2012 21:01:27

คืนนี้เปียวจะรอดตัวมั้ยเนี้ย
มิสเตอร์แอลก็จ้องจะขย้ำตลอดเวลา
ยิ่งพระเอกกุมทุกอย่างไว้ในมืออย่างนี้ทางรอดยิ่งน้อย
ปูเสื่อรอค่ะ มาร่อไวๆนะคะ คุณวันใหม่
แล้วก็ขอให้ตาหายเจ็บเร็วๆนะค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: •ผั๑`|nกุ้va’ด• ที่ 14-07-2012 21:01:47

มาแอบลุ้นตอนต่อไป. รอให้ตาหายเร็วๆนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 14-07-2012 21:02:00

น้องเปียวมาแล้ววววววววว

ดูเหมือนจะมีคุ่รองนะ  รอลุ่นๆ รอลุ้นๆ
ชีวิตน้องเปียวทำไมมันน่าสงสารแบบนี้อ่ะ
โดนกดดันสุดๆ
ทุกทางเลย

มิสเตอร์แอลขราาาาาาาาาาาา
คราวนี้จะแกล้งอะไรน้องอีก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 14-07-2012 21:08:18

โอ้ววววว  อยากเข้ัาไปดูในถ้ำเสือด้วยอ่ะ อิอิ   :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 14-07-2012 21:10:12

โอ๊ะ เราเดาโนเวลเรื่องนี้ไม่ค่อยถูกเลยแฮะ

นอกจากเรื่องน้องเปียวที่ยังเดาความเป็นมาของน้องไม่ถูก คราวนี้ก็มางงกับเรื่องคาสะ - คุณอลันเพิ่มอีก

เราเองก็งงเหมือนคมค่ะ ทำไ่มคุณอลันต้องให้คาเสะเข้าไปกว้านซื้อหุ้นของพฤทธาการอีกด้วยล่ะ ?
ดูแล้วก็ไม่เห็นว่า คุณอลันจะได้ประโยชน์อะไรมากไปกว่านี้
หรือเพราะอยากแกล้งความใจร้ายของคนบ้านนั้น และอยากกดดันเปียวไปพร้อม ๆ กัน
เพราะรู้อยู่แล้วว่า เปียวมี " อะไร " ที่พอจะให้กับตัวเองได้ ... ?
จะเพราะอะไรก็ไม่รู้แล้วล่ะ รู้แต่ว่าเราได้กลิ่นไอคู่ของคาเสะกับพี่พงมาเลา ๆ ละ 55555

เราสงสารน้องเปียวจังค่ะ อะไรหนัก ๆ ก็มาลงที่เปียวหมดเลยเนอะ >"<
ถึงเปียวจะเรียนจบแล้วก็จริง แต่ก็เหมือนกับลูกนกที่เพิ่งจะเิริ่มหัดบิน กำลังจะโผขึ้นสู่ท้องฟ้ากว้าง
ไอ้ที่มีอยู่ในหัวก็มีแต่ทฤษฎีทั้งนั้น และเพราะอย่างนั้น เปียวจะทำอะไรได้ จะช่วยอะไรที่บ้านได้
นอกเสียจากทำตามข้อตกลงที่เคยทำไว้กับเจ้าหนี้เงินกู้อย่างคุณอลัน

และพอข่มใจกลั้นอายตั้งหน้าจะทำ ... คุณอลันก็กลับใจร้าย บอกว่า ไม่มีอารมณ์ !

เราเข้าใจความรู้สึกของน้องมากกกกกกกกกกกกค่ะ ว่าน้องจะรู้สึกยังไง
เสนอไปแล้วเขาไม่รับนี่มัน ... เหมือนโดนดูถูกกลาย ๆ เลยนะ T T

แต่คุณอลันก็ใจร้ายไม่นานแฮะ มาชวนน้องไปบ้าน แล้วพอถึงบ้าน ก็ ...
ก็มีอารมณ์ขึ้นมาทันทีเลยเรอะ =_________________= โอ๊ะ บางครั้งเราก็ไม่เข้าใจพระเอกเหมือนกันนะ
เหมือนเล่นตบหัวแล้วลูบหลังเลย อืม สนุกมากไหมคะคุ้ณณณณณ ! >"<

เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียน และน้องเปียวค่ะ

ปล. รู้สึกอยากให้ตอนต่อไปมาไว ๆ จังค่ะ ~~~

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 14-07-2012 21:27:41

อ่านช่วงแรกสงสารเปียวมาก ๆ

พอถึงตอนอลันลุกขึ้นไม่ยอมเปียว....ทั้งโกรธทั้งอายแทนเปียวสุด ๆ

พอถึงตอนท้าย ค่อยรมณ์ดีขึ้นมาหน่อยที่พาเปียวกลับบ้านด้วย...คืนนี้ไม่รอดแน่เปียวเอ๋ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 14-07-2012 21:28:33

สงสารเปียว บ้านนี้มันเป็นอีเห็นกันทั้งบ้านแหงๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 14-07-2012 21:30:56

อลันอยากเปลี่ยนสถานที่นี่เอง :o8:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 14-07-2012 21:33:34

 :เฮ้อ: ชีวิตของน้องเปียว ในเมื่อมันจะต้องเป็นไปแบบนั้น
ก็นะน้องเปียว อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้เกิดก็แล้วกัน
มิสเตอร์แอลก็ไม่ได้ดูร้ายกาจนักหรอกนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: karmdodcom ที่ 14-07-2012 21:42:29

รอดไม่รอด?? หึๆ =w=

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 14-07-2012 21:44:46

ทำไมทุกคนร้ายกับเปียวจัง อลันก็อย่าร้ายกับเปียวเลยนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 14-07-2012 21:53:21

นึกแล้วว่าต้องมีคนงง คำว่า "พื้นเสีย"
อันนี้เป็นคำที่ใช้กันเมื่อนานมาแล้ว
ไม่คิดว่าน้องวันใหม่จะใช้นะคะเนี่ยะ
คนสงสัยเยอะ แปลว่า คนอ่ืานต้องเด็กๆ มากๆ แน่เลย
ส่วนพี่คนอ่านคนนี้ต้องอายุเยอะแล้วแน่เหมือนกัน  เหอๆๆ
ไม่เคยอ่านนิยายของน้องวันใหม่มาก่อนเลย
เดี๋ยวพี่ต้องไปหาอ่านให้หมดซะแล้ว
ส่วนนิยายเรื่องนี้ สนุกมากเลยค่ะ
ดราม่าตามนั้น น้องเปียวของเราก็เป็นเด็กเก็บมาเลี้ยง หรือเป็นลูกน้องชายตาพรต เพราะ่พ่อชื่อพชร นี่น่ะ
ส่วนพ่อพระเอกอลันของเรา ก็ตามฟอร์มมาเฟียจิตใจอ่อนโยน เพราะเขาได้รับการเลี้ยงดูจากแม่และยาย
ที่สุดแม่และยายก็ต้องรักน้องเปียวของเรามากๆ แน่เลย
อุ๊ย ตอนท้ายๆ นี่น้องเปียวต้องทำหน้าที่แล้วเหรอ
ไม่น่ะ ปล่อยน้องไปก่อนเหอะ ให้น้องเต็มใจซะก่อน ให้เปียวรักอลันจนทนไม่ไหวไปเอง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 14-07-2012 22:15:35

ขอให้เปียว ผ่านคืนนี้ อย่าง ตลอดรอดฝั่งนะ 555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 14-07-2012 22:24:55

อะโหชีวิต น้องเปียวจะโดนอะไรอีกนี่
พยายามจะช่วยครอบครัวที่ไม่ใยดีอะไรกับตัวเอง แล้วยังโดนดูถูกอีก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 14-07-2012 22:50:36

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 14-07-2012 23:01:48

อยากรู้ว่าบ้านเปียวมีอะไร??
ทำไมต้องร้ายกับเปียวขนาดนั้น


นั่งอ่านรอเฉลยค่า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 14-07-2012 23:06:00

เพิ่งตามอ่านค่ะ สนุกมาก จะรอติดตามต่อไปนะคะ
เห็นว่าเจ็บตา หายไวๆ นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 14-07-2012 23:18:01

 :กอด1:กอดเปียวนะ เราหงายเงิบเลยกับคำพูดพระเอก ใจร้ายมากคุณอลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 14-07-2012 23:53:45

เธอจะดีหรือจะร้ายยะอลันนนนน :fire: :fire: :fire:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 15-07-2012 00:03:55

“ฝันกลางวันอยู่หรือไงเด็กน้อย เข้าถ้ำเสือแล้ว ถ้าไม่ถูกเสือกินคงเป็นไปไม่ได้มั้ง”


เป็นประโยคที่เคยคิดไว้ เล่นๆ แต่ไม่นึกว่าวันนี้จะได้เจอ อิอิ

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: JangBouyoung ที่ 15-07-2012 00:24:47

กรี๊ดดดดดดดด ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปสิ่นะ  น่ารักอ่า .....แต่สงสารชีวิตเปียว เฮ้ออออออ เมื่อไหร่จะหลุดพ้น สู้ๆนะ :monkeysad:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 15-07-2012 01:14:49

เรื่องนายฮิโรยูกิกว้านซื้อหุ้นเป็นแผนของมิสเตอร์แอลหรอเนี่ย....... :a5: :a5:  (คนอ่านเข็มขัดสั้นไปเลย)
น้องเปียวถึงขั้นต้องยอมทิ้งศักดิ์ศรีตัวเอง เข้าหามิสเตอร์แอลก่อน ง่า....สงสารเปียวจัง

อ๊ะ อ๊ะ นี่มิสเตอร์แอลถึงกับพาน้องเปียวเข้าบ้านเลยหรอเนี่ย พามาเปิดตัวกับครอบครัวแหงๆเลย  :myeye: :myeye:
ตอนนี้ลูกไก่กำลังจะถูกเสือตะปบแล้ว !!???  มิสเตอร์แอลนี่...ร้ายกาจนัก :impress2: :impress2:  (แต่คนอ่านช๊อบชอบบบบ...ค่ะ)

+1 ค่ะ คุณวันใหม่  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
 :pig4:   :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 15-07-2012 01:23:36

นิยายเรื่องใหม่ของคุณวันใหม่ เพิ่งจะเจอ อิอิ  :o8:
เรื่องนี้แหวกแนวเดิมมาเลยนะคะ แต่ชอบ  :impress2:
เปียวน่าสงสารนะ อลันอย่าแกล้งเยอะสิ เรื่องอย่างงั้นใครก็อาย
ครอบครัวนี่ก็ยังไงไม่รู้ แอบฮุบสมบัติพ่อแม่เปียวมาหรือป่าวเนี่ย ตาพรตนี่  :serius2:
ชอบเรื่องใหม่ค่ะ กำลังตามเก็บนิยายช่วงนี้ ไม่ว่างตลอด  :z3:
วันนี้หยุดเลยเม้นยาวๆ

 :pig4: นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 15-07-2012 01:32:44

ไอ้คุณอลันเอ๊ย
 o3
นิสัยก็ดูเป็นผู้ใหญ่ที่พึ่งพาได้อยู่อ่ะนะ
แต่พอมาเจอนิสัยชอบแกล้งคนที่ชอบแบบนี้เข้าไป
นายนี่มันก็ยังเป็นเด็กไม่ยอมโตเหมือนกันนะ
 :laugh:
หัดทำตัวดีๆมั่งนะ
หนูเปียวเค้าจะได้ใจอ่อนไวๆ

ส่วนอิตาทาเสะนี่คงมาคู่กับคุณพี่ชายนิสัยเสียแน่ๆ
ดีๆคู่นี้เรายุให้แกล้งกันเยอะๆ
แบบว่าลำเอียงอ่ะจ้ะ 555555
 :laugh:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: shockoBB ที่ 15-07-2012 04:32:14

จะรอดรึเปล่าเปียว
 :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 15-07-2012 10:09:06

 :sad4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 15-07-2012 10:38:25

กอดวันใหม่แน่น :กอด1:
อย่าร้ายกับเปียว
นักเลยพ่ออลัน
สงสารกันบ้างเต๊อะ :z1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 15-07-2012 11:34:15

อยากรู้จังอลันกำลังวางแผนคิดทำอะไรกับบริษัทของพ่อเปียว
คนแบบอลันน่ากลัวมากน่าสงสารเปียวที่เป็นลูกไก่ในกำมือของอลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 15-07-2012 12:47:36

ที่แท้คาเสะนี่ อลันส่งไปนี่เอง ท่าทางจะได้ป๊ะๆฉะๆมันๆกับพงศกรบ่อยๆเนอะ
อลันแกล้งน้องจนน้ำตาจะไหลแล้วนะ กะว่าจะให้ยอมแบบหมอบราบคาบแก้วเลยว่างั้น

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 15-07-2012 13:02:02

ทำมัยชอบพูดจาทำร้ายจิตใจน้องนักนะคุณอลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 15-07-2012 14:45:31

อลันนี่ช่างเป็นคนเจ้าเล่ห์อะไรอย่างนี้
ทำทุกวิถีทางให้เปียวยอมถวายตัว
โดยการให้ลูกน้องไปกว้านซื้อหุ้นเค้า
เพื่อเร่งให้เปียวเข้าหาเร็วขึ้นหรืออย่างไร
ดูยังไงๆก็มีแต่ได้กับได้อย่างเดียว
น้องเปียวเราสิ ลูกไก่ในกำมือแท้ๆเลย
ไม่รู้ว่าจะโดนเสืออลันขย้ำเมื่อไร
นี่พามาบ้านด้วย จะรอดม๊ายยยย :serius2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: skysky ที่ 15-07-2012 15:18:28

รอติดตามตอนต่อไปค่ะ เปียวน่าสงสารจัง มิสเตอร์แอลนี่ก็ร้ายใช่ย่อย 555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 15-07-2012 18:22:44

คุณอลัน คนใจร้ายยยยย
ไอ้แผนที่จะให้เปียวยอมน่ะ เข้าใจอยู่นะ
แต่ ไอ้ที่ว่าเปียวร้ายๆนี่ไม่เข้าใจเลย
ตกลงคุณจะรักหรือจะร้าย 555+++

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 15-07-2012 22:14:43

เปียวน้อยจะรอดมั้ยนี่ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 16-07-2012 15:16:15

เด็กน้อยกำลังจะโดนกินแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: rubymoona ที่ 16-07-2012 17:30:00

เอามาอีกนะ!!!อ๊าค!!!!ตัดกันแบบนี้ คุณเสือกำลังจะขย้ำแล้วแท้ๆ อ๊าค!!!! :serius2:
ว่าแต่ไอ้คุณอลันบ้าเอ๊ย จะบีบเปี้ยวอีกขนาดไหนกันฟ่ะ???แถมพอน้องทำแล้วยังแกล้งอีก โว๊ยวะ!!! :m31:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๔ เล่ห์รักร้าย (๑๔.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๕ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: หัวเเม่มือ ที่ 16-07-2012 23:08:16

สนุกดีอ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 17-07-2012 17:19:07

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก



อลันพาเปียวเข้ามาในห้อง ก่อนจะวางร่างเพรียวนั้นลงบนเตียงนอนแล้วตามทาบทับทันทีไม่ให้ดิ้นหนีไปไหนได้ มือของเด็กหนุ่ม
ดันใบหน้าที่โน้มเข้าใกล้เอาไว้แล้วร้องห้ามเสียงหลง

“เดี๋ยว เดี๋ยวคุณ ผมยังไม่พร้อม ไม่พร้อม!!!”

“แล้วใครกันที่ยั่วผมตอนอยู่คอนโดน่ะฮึ?”

อลันย้อน เอาเรื่องน่าอายนั้นมากล่าวอ้าง รวบมือที่ดันใบหน้าตัวเองเอาไว้แล้วกดจูบกลางฝ่ามือเบาๆ เปียวจะถกมือกลับแต่ก็ถูก
ยึดเอาไว้ พออลันก้มลงมาใกล้อีกจึงทำได้แค่เบี่ยงหน้าหลบแล้วพูดบอกรัวเร็ว

“ก็ตอนนั้นคุณบอกไม่มีอารมณ์ไม่ใช่หรือไง และตอนนี้ผมก็ไม่พร้อมแล้วเข้าใจไหม!?”

“ไม่เข้าใจ”

“มิสเตอร์แอล!!”

เปียวเรียกชื่อคนตอบกวนเสียงหนัก แต่อลันกลับไม่ใส่ใจเด็กน้อยที่กำลังดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดอยู่แม้สักนิด ใบหน้าบึ้งตึงและสาย
ตาขุ่นมัวที่ส่งมาถูกตอบกลับด้วยคำสั่ง

“เรียกอลันสิ... เปียว...”

เปียวชะงักกับชื่อที่มิสเตอร์แอลเรียก แต่ยังคงดื้อแพ่งไม่ยอมทำตามที่ต้องการ

“เปียว”

อลันกระซิบเรียกชื่อข้างหูบาง เลื่อนไล้ริมฝีปากแผ่วเบามาที่แก้มแล้วกดจุมพิตผะแผ่ว

“เปียว…”

เลื่อนไปกดจูบที่หน้าผากนูนเกลี้ยง ไล่ลงมายังเปลือกตาทั้งสองข้าง แผ่วเบา เชื่องช้า ให้คล้อยตาม ขณะที่เอ่ยเรียกชื่อเด็กน้อย
ของเขาไปด้วย ก่อนจะมาจบลงที่ริมฝีปากสวย

“เปียว เด็กดี…”

อลันปล่อยมือเด็กหนุ่มให้เป็นอิสระ มือเรียวจึงกำขยุ้มเสื้อของชายหนุ่มตัวโตเกร็งแน่นเข้า เมื่ออลันค่อยไล้ปลายลิ้นเพื่อเปิดปาก
ส่งลิ้นร้อนเลาะเล็มกวาดไล้ความหวานเมื่อสบโอกาส จุมพิตดูดดื่มเคลิบเคลิ้มเกินต้านทาน มือหนาลูบไล้ขึ้นมาตามต้นขาและ
สะโพกด้านข้าง เลื่อนมายังหน้าท้อง ค่อยสอดมือเข้าไปใต้เนื้อผ้าสัมผัสผิวกายภายใน เปียวสะดุ้งกับสัมผัสนั้น มือที่กำเสื้อของ
อลันจึงเปลี่ยนมาผลักออกด้วยความตกใจระคนตื่นกลัว มองอลันตาโต

อลันมองตาเด็กน้อยของเขาที่ตื่นตกใจนิ่งๆ แล้วค่อยโน้มใบหน้าลงหาอีกครั้ง เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะการสานต่อ อลัน
มองเด็กหนุ่มที่มองตอบเขาตาปริบๆแล้วก็อยากจะจับฟัดเสียตอนนี้เลย ชายหนุ่มยกตัวขึ้นแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกไปเปิด
ประตูอย่างแสนเสียดาย

คนที่มาเคาะคือคุณยายของเขาเอง ท่านยังนอนไม่หลับได้ยินเสียงรถของหลานชายมาตอนกลางดึกเลยมาหา อลันทักทายผู้
เป็นยาย แล้วพาท่านกลับไปที่ห้อง ไหว้คุณตาที่กำลังดูข่าวภาคดึกยังไม่นอนเช่นกัน คุยกับท่านทั้งสองเล็กน้อย ในใจพะวงถึง
ลูกไก่ตัวน้อยในห้องนอน ก่อนที่อลันจะบอกให้ท่านทั้งสองพักผ่อนเพราะดึกมากแล้ว บอกราตรีสวัสดิ์พวกท่านแล้วจึงกลับห้อง

พอกลับเข้ามาในห้องเปียวก็ไม่อยู่เสียแล้ว อลันเกือบจะวิ่งออกไปข้างนอกถ้าไม่ฉุกใจคิดขึ้นมาก่อนว่า เปียวเพิ่งมาที่นี่จะหนีไป
ไหนได้อย่างไร ชายหนุ่มเหลียวมองรอบๆห้องเพื่อหาว่าเด็กน้อยของเขาจะไปเล่นซ่อนแอบอยู่ตรงไหนได้บ้าง ก่อนจะมาจบลงที่
ห้องน้ำที่ปิดประตูเงียบสนิท

“ปฏิญญา คุณอยู่ในนั้นใช่ไหม ออกมาเถอะ”

“อย่ามายุ่งกับผม!”

อลันเคาะประตูเรียกเปียว แต่ก็โดนสวนกลับมาแบบนั้น ชายหนุ่มจึงจำต้องปล่อยให้เด็กดื้ออยู่ในนั้นไป อารมณ์ของเขายังคงค้าง
มาจากเมื่อสักครู่ ใจกลางร่างกายยังกรึ่มๆอยู่ แต่เมื่อครู่ได้มีเวลาคุยกับตา ยาย ก็ทำให้มันสงบลงได้บ้าง เท่านี้ไม่เป็นไรยังพอทน
ได้ ชายหนุ่มไม่ทันได้คาดคิดว่ามันจะเป็นไปในทิศทางนี้ เพียงอยากแกล้งเล่นกลับเกิดอารมณ์จริงๆเสียได้ ท่าจะแย่แล้วแบบนี้อลัน



++++++++++++++++



เช้าวันต่อมา

ฮิโรยูกิ คาเสะมาหาอลันที่บ้าน พูดคุยกันเรื่องการซื้อหุ้นบริษัทพฤทธาการ และได้ไต่ถามในเรื่องที่คมยังไม่กล้าถาม

“ผมถามพี่จริงๆนะอลัน ตกลงพี่กำลังจะทำอะไรกันแน่ ทำไมถึงให้ผมไปซื้อหุ้นของบริษัทนั้นด้วย ไม่สมเหตุสมผลเลย”

ฮิโรยูกิเอ่ยถามอย่างคาใจ เขาและอลันเป็นพี่น้องต่างสายโลหิต เหตุเนื่องมาจากว่าคุณแม่ของอลันเอาเขามาเลี้ยงดูตั้งแต่ยังแบ
เบาะ เพราะแม่แท้ๆเสียชีวิตตอนคลอดเขา ฮิโรยูกิสำนึกในบุญคุณนี้เสมอ ไม่คิดที่จะตีเสมอเหมือน แต่อลันกลับเห็นว่ามันคือโชค
ชะตาที่กำหนดให้ได้มาอยู่ด้วยกัน ให้มารดาของตนเองไป ณ โรงพยาบาลแห่งนั้น ให้ได้พบเจอกับฮิโระตัวน้อย ทำให้เขาเห็นว่า
ฮิโรยูกิคือน้องชาย ไม่ใช่เด็กเก็บมาเลี้ยงอย่างที่ฮิโรยูกิคิด

“อยากหาเหตุผลหรือฮิโระจัง?”

อลันเรียกชื่อน้องชายกวนๆ ฮิโรยูกิไม่ชอบให้เรียกชื่อที่ลงท้ายด้วยคำว่าจัง มันฟังดูหน่อมแน้มเกินไป เหมาะกับผู้หญิงเสีย
มากกว่า

“เหตุผลคือฉันรวยไง คนรวยทำอะไรก็ไม่ผิดนี่”

อลันยักไหล่บอกไปแบบนั้น แต่โดนสายตาคาดคั้นจากน้องชายต่างสายเลือดจึงต้องบอกความจริงออกไป... แต่ก็ไม่ทั้งหมด

“อันที่จริงแล้ว เพราะฉันกลัวว่าหากปล่อยให้บริษัทนั้นตกไปอยู่ในมือใครอื่นแล้วจะยากต่อการยึดครอง และเพื่อเป็นการให้ฮิโระ
ได้เข้าไปดูการทำงานของที่นั่นแบบเนียนๆไง จะได้รู้ว่ามันมีจุดบกพร่องตรงไหน อะไร ยังไง ที่ทำให้ขาดทุนย่อยยับปานนี้ และ
พัฒนามันให้ก้าวหน้าก่อนที่จะถูกถ่ายโอนมาอยู่ในเครือบริษัทการเงินของเรา”

อลันรวบยอดอธิบายเบ็ดเสร็จไม่ให้ผู้เป็นน้องชายมีคำถามใดได้อีก แม้ฮิโรยูกิจะยังสงสัย ความจริงที่พี่ชายบอกมามันไม่ใช่ทั้ง
หมดเขารู้ดี แต่ในเมื่อพี่ต้องการบอกมาเพียงเท่านี้ เขาก็ไม่อยากจะซักไซ้อะไรอีก พี่คงมีเหตุผลของพี่ ฮิโรยูกิจึงเบี่ยงประเด็นไป
พูดคุยเรื่องอื่นแทน

ขณะที่พูดคุยกันอยู่เปียวก็ลงมาจากบนห้องเพื่อที่จะมาขอมิสเตอร์แอลไปเยี่ยมพ่อ แต่พอก้าวเข้ามาในห้องรับแขกแล้วเห็น
มิสเตอร์แอลมีแขกอยู่ เด็กหนุ่มจึงเอ่ยขอโทษแล้วผละไป

ฮิโรยูกิมองตามเด็กหนุ่มที่ผละจากไปแล้วหันมาหาพี่ชายที่ยังคงทำนิ่งเฉย หรี่ตามองจับผิดนิดๆ

“ผมจำได้ว่านั่นคือลูกชายของนายพรต พฤทธาการ”

ฮิโรยูกิว่า เพราะเขาต้องศึกษาข้อมูลทุกอย่างของบริษัทที่จะเข้าไปทำการใดๆอยู่เสมอ ดังนั้น เรื่องของพฤทธาการทุกอย่างจึง
ไม่ใช่ความลับสำหรับเขา แต่เด็กหนุ่มคนเมื่อครู่กลับไม่มีในรายงานว่าจะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้สักนิด

“แล้วยังไง กลับไปได้แล้วไป ฉันหมดธุระกับนายแล้ว”

พอฮิโรยูกิเริ่มจะไล่ต้อน อลันจึงต้องรีบไล่ให้กลับไป เรื่องเปียวมันอยู่นอกเหนืองานที่ให้น้องทำ เพราะเรื่องนี้มันส่วนตัวล้วนๆ



++++++++++++++



คมออกมาส่งน้องชายของเจ้านายที่หน้าบ้าน ชายหนุ่มหน้านิ่งเปิดประตูรถให้ชายหนุ่มอีกคน ไม่มองหน้า ไม่สบตา ไม่แม้จะให้
ความสนใจ ฮิโรยูกิถอนหายใจกับท่าทางนั้น เมื่อก้าวขึ้นไปนั่งบนรถแล้วคมจะปิดประตูฮิโรยูกิจึงดันเอาไว้

“ไม่ได้เจอกันเสียนาน นี่ไม่คิดจะทักทายกันเลยสินะ?”

คมยังคงนิ่งกับคำพูดกึ่งตัดพ้อนั้น ก่อนจะบอกแค่ว่า

“รีบกลับเถอะครับ หากทางพฤทธาการรู้ว่าคุณติดต่อกับมิสเตอร์แอลคงไม่ดี”

“ไล่กันจังนะ ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง?”

“คุณคาเสะ…” คมเอ่ยเรียกราวจะปรามคนพูด

“ครับๆ ผมทราบแล้วครับคุณคม ... อย่าไล่กันนักเลย…”

แม้จะทำน้ำเสียงและสีหน้าให้ดูดีมากเท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะตัดพ้ออยู่ดี ประโยคสุดท้ายก่อนประตูรถจะปิดลงจึงแสน
แผ่วเบา แต่กลับทิ่มแทงใจของคนที่ได้ยินจนเจ็บแปลบ

คมมองตามท้ายรถที่เคลื่อนตัวจากไป สายลมที่พัดผ่านไปไม่มีทางที่จะย้อนคืนมา เขาได้แต่คาดหวังว่า สายลมสายนี้จะพัดไป
พัดสูงขึ้นไป และอยู่ในที่ที่คู่ควร



+++++++++++++++



อลันที่พูดคุยกับคาเสะเสร็จแล้วจึงมาพาเปียวไปพบแม่กับตา ยาย ของเขา เปียวที่ต้องไปพบผู้ใหญ่จึงขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ใหม่เสียก่อน เมื่อเสร็จแล้วจึงเดินตามอลันลงมาด้านล่างอีกหน ชายหนุ่มพาเปียวมาแนะนำกับครอบครัวว่าเป็นใครมาจากไหน
และพอเปียวไหว้ท่านทั้งสามคนแล้วคุณแม่จึงขอคุยกับอลันเป็นการส่วนตัวเล็กน้อย ขณะที่เปียวก็อยู่พูดคุยกับคุณตาคุณยาย
ของอลัน

“เรากำลังจะทำอะไรฮึ พ่อฝรั่ง?”

คำเรียกขานที่คุณอัญชันผู้ซึ่งเป็นมารดาของอลันใช้ บ่งบอกให้อลันรับรู้ได้เป็นอย่างดีว่ามารดาของเขานั้นอยู่ในอารมณ์ไหน

“โธ่ แม่ครับ อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิครับ ผมยังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลยนะ” ชายหนุ่มตัวโต พ่อฝรั่งของคุณแม่เอ่ยแก้ตัว

“แล้วที่ไปพาลูกเต้าคนอื่นเขามาที่นี่ล่ะอลัน นี่ยังไม่เรียกว่าทำอีกหรือ?”

“เขายอมมาเองนะครับแม่”

“ยังไปโทษน้องเขาอีก เห็นว่าแม่ตาบอดเรอะที่จะมองไม่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร”

คุณแม่ใช้เสียงดังเข้าข่ม ไม่มีอะไรจะรอดพ้นหูตาของท่านได้ ข้อนี้อลันรู้ดี

“ผมกำลังช่วยเด็กคนนั้นอยู่นะครับ”

“ช่วยยังไง อย่านึกว่าแม่ไม่รู้นะอลันว่าเด็กเปียวนั่นมาอยู่กับเราในฐานะอะไร ไม่รู้คิดอะไรกัน เล่นกันเป็นเด็กๆ ชีวิตคนทั้งชีวิตนะ
เห็นเป็นของเล่นกันหรือไง”

คราวนี้มิสเตอร์แอลของเปียวถึงกับเงียบ อยู่ต่อหน้าคุณอัญชัน มิสเตอร์แอลก็มิสเตอร์แอลเถอะ จอดทุกราย

“เราก็เหมือนกัน ไปตกปากรับคำเขามาได้ เขาติดเงินก็ให้ใช้เงิน ไม่ใช่เนื้อ”

“..............”

“ไปจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยเสีย ถ้าช่วยเขาได้ก็ช่วย ถ้าไม่เห็นสมควรแล้วก็จบ เพราะการที่อลันเล่นกับชีวิตจิตใจของคนอื่น
แบบนี้ แม่บอกได้คำเดียวว่าแม่ไม่ปลื้ม จบนะ!”

คุณแม่กระแทกเสียงในตอนท้ายถือเป็นการจบบทสนทนา ก่อนจะเดินจากไป ท่านไม่ชอบใจเลยจริงๆที่ลูกชายทำตัวเช่นนี้ เห็น
ชีวิตคนอื่นเป็นผักปลาหรืออย่างไร ต่อให้คนๆนั้นจะเป็นลูกหนี้หรืออะไรก็เถอะ ขึ้นชื่อว่าคนย่อมมีสิทธิในร่างกายและจิตใจของ
ตนเองที่จะคิดหรือตัดสินใจที่จะดำเนินชีวิตไปในทางที่ต้องการได้ ไม่ใช่ว่ามีใครที่ไหนไปขีดเส้นให้เดิน แม้แต่คนเป็นพ่อแม่เอง
ก็ตาม

“โฮ่ พายุลง”

พ่อฝรั่งของคุณอัญชันพ่นลมหายใจยาวตามหลัง เมื่อมีคำสั่งจากคุณแม่ที่รักมาเช่นนี้แล้วเขาคงเพิกเฉยไม่ได้ แต่เรื่องที่กำลัง
ดำเนินการอยู่ก็หยุดลงไม่ได้เช่นกัน คงต้องหาหนทางใหม่เพื่อที่จะกระทำการใดๆต่อไป

ขณะที่อลันถูกพายุถล่ม เปียวก็กำลังสนทนากับคุณตาคุณยายอย่างออกรส ท่านทั้งสองรู้จักคนที่บ้านของเปียวเป็นอย่างดี เพราะ
ท่านบอกว่าเคยอยู่ที่ปากน้ำก่อนย้ายมาอยู่ในเมืองหลวงในขณะนี้ เช่นเดียวกับบ้านของเปียว

“แล้วนี่พ่อเราสบายดีอยู่รึ?” คุณตาเอ่ยถาม

“พ่อไม่ค่อยสบายน่ะครับ ตอนนี้ท่านพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล”

“อ้าว เป็นอะไรไปล่ะ?”

“เครียดสะสมน่ะครับคุณท่าน” เปียวตอบคุณตา รอยยิ้มที่มีมาก่อนหน้านี้ดูจืดเจื่อนลงไปเมื่อเอ่ยถึงผู้เป็นบิดา

“เฮ่ย มาเรียกทงเรียกท่าน เรียกตากับยายเถอะ ตากับยายไม่ได้เจ้ายศเจ้าอย่างขนาดนั้น”

คุณตาเอ่ยแย้งการเรียกขานของเปียว เด็กหนุ่มยิ้มบางก่อนจะเรียกตามที่ท่านบอกอย่างเอาใจ

“ครับ คุณตา”

“ดีๆ”

คุณตาคุณยายยิ้มพอใจที่เด็กหนุ่มว่าง่าย ท่านพูดคุย เล่าเรื่องเก่าๆสมัยท่านยังอยู่ที่บ้านเดิมให้เปียวฟัง เอ่ยถามถึงพี่น้องและ
ลูกชายลุงพชรของเปียว เปียวบอกว่าลุงพชรไม่มีลูก ท่านทั้งสองนิ่งไปนิด ก่อนจะบอกว่าท่าทางจะความจำเลอะเลือนจำผิดจำ
ถูก เปียวก็เพียงแต่ยิ้มไม่ได้เอะใจอะไร

“แล้วนี่เราเป็นอะไรกับอลันล่ะ เจ้าหลานชายมันถึงได้พามาบ้านค่ำมืดดึกดื่นปานนั้น”

เจอคำถามที่ตรงแบบนี้เปียวก็นิ่งไป ก่อนจะบอกท่านทั้งสองตามความเป็นจริง

“เป็น... ลูกหนี้ครับ”

“หือ ลูกหนี้หรือ?”

“ครับ คือ…”

“คุยอะไรกันอยู่ครับ?”

ก่อนที่เปียวจะได้อธิบายอะไรต่อจากนั้นอลันก็เดินเข้ามาร่วมวงสนทนา เด็กหนุ่มเบือนสายตาไปมองทางอื่นเมื่อมิสเตอร์แอลมอง
มาที่ตนเอง อลันนั่งลงที่โซฟานั่งเล่นข้างๆคุณยาย ท่านจึงเอ่ยถามเรื่องที่คุยกับเปียวเมื่อครู่

“อลัน เจ้าเปียวเขาบอกว่าเป็นลูกหนี้ของเราจริงรึ?”

อลันมองหน้าเปียวที่ทำเฉย จับจ้องเขม็งแล้วจึงบอก

“จริงครับ”

“อ้าว แล้วกัน”

ผู้อาวุโสทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกัน คราแรกก็นึกว่าเป็นเพื่อนพี่น้องสนิทกัน แต่มาตอนนี้เรื่องพลิกกลับมาเป็นลูกหนี้กับเจ้าหนี้
เสียแล้ว

“มันเป็นมายังไงล่ะอลัน เราไปลักพาตัวน้องเขามาหรือเปล่านี่”

คุณยายถามอย่างเป็นกังวล เห็นทีท่าเจ้าหนุ่มเปียวนี่ก็ดูไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่ บางทีหลานชายท่านอาจจะบังคับขู่เข็ญมา
หรือเปล่าทำให้เจ้าหนุ่มเปียวเป็นเช่นนี้

“โธ่ ยายครับ ผมจะไปลักพาตัวใครเขามาล่ะ เปียวน่ะติดหนี้ผมอยู่ก็จริง แต่เขาเป็นลูกหนี้ที่รักของผมเลยนะครับยาย”

“เอ้อ มาล้อยายเล่นเรื่องอะไรล่ะเรานี่”

ชายหนุ่มตัวโตหัวเราะ ลอบมองเด็กน้อยที่นิ่งเงียบแล้วก็นึกคิดและต้องตัดสินใจ เขาจะทำอย่างไรกับปฏิญญาดีนะ ปล่อยกลับไป
แล้วให้ครอบครัวนั้นใช้หนี้คืน หรือจะใช้ประโยชน์จากร่างกายนี้ให้คุ้มดี พอคิดแบบนี้แล้วเขาช่างเป็นคนที่ชั่วร้ายสิ้นดีเลยนะ หึหึ



+++++++++++++++



ช่วงสายของวันเปียวถึงได้รับอนุญาตให้ไปเยี่ยมพ่อ เมื่อมาถึงหน้าห้องพักของพ่อและจะเปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินพ่อพูดถึงเรื่อง
บาปกรรมตามทัน พูดเรื่องพี่พัดกับพี่ปิ่นและหลานชายบอกทำกรรมกับเขาไว้ ตอนนี้มันเลยตามมาสนอง พร้อมทั้งเสียงคุณวลัย
แหวมาว่าหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง เปียวที่ได้ยินแล้วก็ชักจะสงสัยว่าที่คุณตากับคุณยายของอลันพูดก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ ลุงพชรมี
ลูกจริงๆ แล้วตอนนี้ลูกของลุงไปอยู่ไหนกันล่ะ แล้วพ่อของเขาทำอะไรกับลุงพชรกับป้าไปรยาถึงได้รู้สึกผิด

“มาทำลับๆล่อๆอะไรอยู่ตรงนี้น่ะเปียว?”

เสียงทักท้วงจากด้านหลังทำให้เปียวตกใจเล็กน้อย ก่อนจะถอยห่างประตูเมื่อเจ้าของเสียงเดินมา พิชญมาเยี่ยมพ่อ เห็นพี่ชาย
คนรองยืนทำลับๆล่อๆอะไรไม่รู้อยู่หน้าประตูห้องพักของพ่อจึงเอ่ยทัก มองท่าทางของพี่แล้วพิชญก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ แต่ไม่
อยากชวนทะเลาะตอนนี้ พ่อยิ่งเครียดๆอยู่

พิชญเปิดประตูเดินเข้าห้องไป เปียวส่ายหน้ากับพฤติกรรมของน้อง ไม่เคยที่จะเห็นเขาเป็นพี่ ไม่ให้ความเคารพนับถือกันแม้แต่
น้อย ตอนยังเด็กทั้งคู่ก็ดีกันอยู่หรอก แต่พอโตขึ้นมาหน่อยพิชญก็เปลี่ยนตามผู้เป็นแม่ไป แก้ไม่ได้แล้วนิสัยแบบนี้



+++++++++++++++



ตกกลางคืนที่บ้านอลัน คุณแม่ของอลันจัดให้เปียวนอนห้องข้างๆอลันแทนที่จะให้นอนห้องเดียวกันให้เป็นที่ครหา แต่ห้องนั้นมันมี
ประตูเชื่อมต่อที่สามารถเปิดประตูเข้าไปหากันได้นี่สิ และเป็นอลันเองที่ทำเอาไว้ นอนคนละห้องก็เหมือนห้องเดียวกันอยู่ดี ปิด
ประตูก็ไม่ได้อีกเพราะกุญแจอยู่กับอลัน

คมที่เป็นกังวลกว่าใครกับเรื่องนี้ จึงเตือนผู้เป็นนายไม่ให้ถลำใจไปกับเปียว เพราะอดีตที่แสนช้ำของนายที่ผ่านมา อลันบอกขอบ
ใจลูกน้องที่คอยเตือนสติ

“อย่าห่วงเลย ฉันไม่มีทางเป็นแบบนั้นอีกแล้ว มันเจ็บเกินทน”

อลันบอกกับลูกน้องคนสนิทด้วยน้ำเสียงราวกำลังเย้ยหยันตนเอง ปิดความขมขื่นที่มีไม่มิด

“หัวใจคน มันก็แค่ก้อนเนื้อก้อนหนึ่ง มีสิทธิ์ไหวเอนไปตามแรงยั่วยุรอบกายได้เสมอ ถ้าคุณคิดจะเล่นกับความรัก ก็ต้องเตรียม
พร้อมที่จะรับความเจ็บปวด”



++++++++++++++



ภายในห้องนอนของเปียว เด็กหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอน ชุดที่ใส่ก็เป็นชุดที่มิสเตอร์แอลพาแวะซื้อก่อนกลับมาที่บ้านนี้
เมื่อเช้ามิสเตอร์แอลให้เด็กเอาไปซักให้แล้วเรียบร้อย เมื่อจัดการกับตนเองเสร็จเปียวก็มายืนมองประตูห้องที่มันเชื่อมต่อไปห้อง
ของมิสเตอร์แอล ครุ่นคิดอยู่นานว่าจะทำอย่างไรกับมันดี แต่ประตูบานนี้ถูกสร้างมาเพื่อเปิดและปิดด้านเดียวนี่นะ เขาจะทำอะไร
ได้ ขณะที่กำลังคิดอยู่ลูกบิดประตูก็ขยับ เปียวก้าวถอยหลังด้วยความตกใจเมื่อบานประตูเปิดออก มิสเตอร์แอลก้าวเข้ามาในห้อง

“โอ๊ะโอ มารออยู่ตรงนี้เลยหรือเด็กน้อย?” อลันเอ่ยเย้าเด็กน้อยที่ก้าวถอยหนี

“ใครรอคุณ?”

“ก็คุณไง”

ไม่พูดเปล่าแต่มือคว้าตัวเด็กหนุ่มเข้ามากอด เปียวขืนตัวไว้ อลันขยับชิดคลอเคลีย ทำไมมือไวอย่างนี้นะมิสเตอร์แอล

“ปฏิญญา คุณว่าเราน่าจะเริ่มทำ อะไรๆ ที่สมควรทำได้หรือยังนะ?”

อลันเน้นคำที่มีความหมายกินนัยลึกให้คนฟังหน้าร้อนผะผ่าว ริมฝีปากหยักจูบไล้ข้างแก้ม ยิ่งเปียวเบี่ยงหนียิ่งเป็นการเปิดโอกาส
ให้อลันซุกไซ้ขบเม้มต้นคอขาวได้อย่างถนัด เปียวจึงต้องดันตัวมิสเตอร์แอลไว้แล้วเริ่มต้นเจรจาหาทางรอด

“ถึงผมจะปฏิเสธ แต่ถ้าคุณจะทำ ต่อให้ปฏิเสธไปมันก็ไร้ประโยชน์ เพราะฉะนั้น ผมจึงมีข้อแม้”

เด็กหนุ่มพูดเร็วเพราะหวั่นใจกับสวัสดิภาพของตนเอง อย่างน้อยถ้าจะต้องเสียไปจริงๆก็อยากได้สิ่งทดแทนกลับมาบ้าง

“ข้อแม้?” อลันเลิกคิ้วเชิงถาม เปียวพยักหน้าแล้วจึงบอก

“ผมจะยอมให้คุณทำตามแต่ใจ แต่คุณต้องสัญญาว่าจะช่วยบริษัทของพ่อผมให้พ้นวิกฤตให้ได้ ไม่ว่าทางใดก็ตาม”

อลันฟังข้อแม้ของเด็กน้อยแล้วก็อยากจะหัวเราะ จะมีใครบ้ามายืนฟังข้อแม้ของคนที่กำลังจะโดนขย้ำอย่างเขาบ้างไหม

“มากไป คำขอของคุณมันมากไปเด็กน้อย”

“ผมไม่ได้ขอ แต่นี่คือข้อแม้ที่คุณต้องทำ หากอยากได้ร่างกายนี้ที่ไม่ใช่แค่ท่อนไม้ที่นอนนิ่งๆ”

เปียวยังทำใจแข็งต่อปากต่อคำกับเจ้าหนี้ทั้งที่กำลังสั่น

“ผมไม่จำเป็นต้องทำตามข้อแม้ของคุณสักนิด เพราะผมมีวิธีที่จะทำให้ท่อนไม้กลายเป็นไฟที่แสนร้อนแรง…”

อลันเชยคางเด็กหนุ่มขึ้นมารับจูบ เพียงแค่ริมฝีปากของอลันปัดผ่านก็ทำให้เปียวแทบเข่าอ่อนแล้ว ทางรอดเขามันไม่มีแล้วจริงๆ
หรือ ยิ่งมองสบนัยน์ตาสีอ่อนแบบหนุ่มลูกครึ่งตะวันตกนั้นยิ่งกว่าตกอยู่ในมนตราเสียอีก ช่างยากแก่การต่อกรกับผู้ชายคนนี้

“จะลองพิสูจน์ดูไหมล่ะ?”

คำถามนั้นไร้ซึ่งคำตอบรับ เมื่อริมฝีปากหยักสวยกดจุมพิตปิดทุกคำทักท้วง เด็กหนุ่มที่อ่อนด้อยประสบการณ์กามาถูกชักจูงไปใน
ทิศทางที่ชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์อยากให้เป็นไปอย่างง่ายดาย...



++++++++++++++



ยามเช้าที่แสงอาทิตย์เริ่มสาดส่อง ร่างสูงใหญ่ที่นอนหลับอยู่บนเตียงหนานุ่มขยับตัวตื่นขึ้นมา มือหนาควานหาคนข้างกาย เมื่อพบ
กับความว่างเปล่าร่างสูงใหญ่นั้นก็ดีดตัวขึ้นนั่ง ที่นอนข้างๆที่เขาสัมผัสเย็นชืด แสดงว่าเปียวออกไปจากห้องนานแล้ว นี่อย่าบอก
นะว่า...

อลันเข้าห้องน้ำจัดการกับตนเองลวกๆ แล้วรีบลงมาด้านล่าง เห็นคุณแม่ที่เดินเข้าบ้านมาก็รีบถามอย่างร้อนรน

“แม่ เปียวล่ะครับ!”

คุณแม่มองท่าทางคุณลูกแล้วก็ถอนใจเบาๆ ก่อนจะชี้ให้ดูที่หน้าบ้านว่าเปียวกำลังพยุงคุณยายมาโน่นแล้ว อลันพ่นลมหายใจ
อย่างโล่งอก นี่เขาคิดไปได้อย่างไรว่าเปียวจะหนีกลับบ้านไปแล้ว คุณแม่อัญชันมองลูกชายแล้วก็ถอนใจอีกรอบ ที่ทำโยกโย้ไม่
ยอมพาเขาไปส่งเพราะอย่างนี้เองหรือ

เปียวพยุงคุณยายขึ้นบันไดมาหลังจากไปใส่บาตรเช้าด้วยกัน อลันจึงรีบลงไปช่วยอีกทาง คุณตาเลยเอ่ยแซวว่าไม่มีคนช่วย
พ่อฝรั่งจึงต้องไปช่วยพยุงคุณตาแทน อลันเดินตามเปียวไปส่งคุณตาคุณยายที่ห้องนั่งเล่น แล้วก็ยังเดินตามเปียวออกมาติดๆ
กระซิบถามคนทำเฉย

“ไม่เจ็บหรือ?”

คำถามกำกวมนั้นทำให้เปียวชะงักเล็กน้อย แต่ไม่ยอมตอบคำถาม อลันจึงตบสะโพกเบาๆ ทำให้เด็กหนุ่มที่ทำนิ่งมาตลอดร้อง
เสียงหลง คุณแม่กับตา ยาย หันมามองตามเสียง

“เป็นอะไรเปียว?” คุณแม่ร้องถามมาอย่างเป็นห่วง

“คุณเขาตีเปียวครับแม่” เปียวตอบตามจริง ก็มิสเตอร์แอลตีเขาจริงๆนี่

“เล่นอะไรเป็นเด็กน่ะอลัน”

โดนคุณแม่ดุเอาที่เล่นเป็นเด็กๆ พออยู่ต่อหน้าครอบครัวแล้วอลันกลายเป็นคนละคนกับมิสเตอร์แอลจอมบงการนั่นเลย ชายหนุ่ม
ไม่ได้โกรธที่เปียวทำให้ถูกคุณแม่ดุสักนิด ก็จุดสนใจเขามันอยู่ที่คำเรียกขานระหว่างเด็กเปียวกับครอบครัวของเขาน่ะสิ ก้าวหน้า
นะลูกไก่ตัวน้อย



TBC

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 17-07-2012 17:19:41

^
^
ยาวเฟื้อย @_@

ภาษาญี่ปุ่นวันละคำวันนี้ขอเสนอคำว่า คาเสะ

คาเสะ หมายถึง ลม

...ลม... ที่พี่คมคิดว่ามันพัดผ่านเลยไปแล้ว แต่แท้ที่จริง ...สายลม... ยังคงย้อนกลับมาหาพี่คมเสมอ คอยพัดเอื่อยระเรื่อยอยู่
รอบกายให้พี่คมได้เย็นใจ และไม่เคยคิดจะทำร้ายหรือทำลายให้มัวหมอง แม้ตนเองจะต้องเจ็บสักเพียงใดก็ตาม

เอิ่ม ... สปอยส์อีกแล้ว เอิ้ก!

ปล. แอบเห็นคุณ swordtails ไปแนะนำนิยายเรื่องนี้ที่กระทู้นิยายแนะนำด้วย เป็นครั้งแรกเลยที่มีคนแนะนำนิยายของเรา
คุณคือผู้กล้าเลยนะคะนี่>< ขอบคุณมากๆเลยค่ะที่ให้ความสนใจนิยายเรื่องนี้ o1

ปล.2 คุณ love2y ถามกันได้ค่ะ เพราะบางทีใหม่สำบัดสำนวนมากไปอาจจะทำให้ไม่เข้าใจกันได้ หากมีคำใดที่สงสัย
ถามได้นะคะทุกท่าน

ปล.3 คุณพี่ little_nok คำว่าพื้นเสียนี่มันใช้มานานแล้วเหรอคะนี่ แต่ปัจจุบันนี้ใหม่ยังใช้ในงานเขียนของตัวเองอยู่บ่อยๆ
นะคะ นี่เราเกิดยุคไหนกันล่ะเนี่ย ฮะๆ

ปล. (อีกที) เรื่องอื่นที่ใหม่แต่งส่วนมากเป็นแนวน่ารักใสๆน่ะค่ะ เพราะงั้นเลยมีแต่คนแปลกใจที่ใหม่เปลี่ยนแนวมาเขียนแนวนี้ค่ะ

ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามกันด้วยค่ะ จัดบวกไปทุกบวกค่ะ :กอด1:

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: rubymoona ที่ 17-07-2012 17:53:20

เขาเสียใจ
เขาอยากอ่านบทบรรยายการเสียบริสุทธิ์ของเปียว!!! :sad4:
คุณอลันอ่ะ อะฮึก
ว่าแต่เปียวเร็วมาก มาแป๊บเดียวเป็นลูกเป็นหลานเรียนร้อยอ่ะ!!!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 17-07-2012 17:55:32

นู๋เปียวมาถึง
แค่วันเดียว
ได้เป็นลูกหลาน
บ้านนี้เร็วมาก :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 17-07-2012 18:18:10

น้องเปียวตกลงนี่ยอมคุณอลันแล้วใช่ไหม

+1+เป็ดจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 17-07-2012 18:19:05

 :-[.  มีถามด้วยอะแถมตบก้นอีก555555


ขอบคุณคนเขียนค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 17-07-2012 18:26:45

อยากรู้อดีตของเปียว :z3:ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 17-07-2012 19:19:02

เปียวน่ารักอ่ะ !!!
 :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Nannie ที่ 17-07-2012 19:22:47

แอร๊ยยย ฟินเนเล่ พ่อฝรั่งจ๊ะ คิดถูกแล้วล่ะที่พากลับมาด้วย
น่ารัก หยอกล้อ และ เจ๊าะแจ๊ะกัน
ฮ่าๆ คุณวันใหม่แร่งนิยายให้คิดถึงละครเลยค่ะ
พอจะฉากนั้นก็แพลนกล้องไปหัว้เตียง ฮ่าๆ
เปียวเป้นคนเข้าคนง่ายดีจัง
คุณตาคุณยายและคุณแม่(สามี)ยังเอ็นดู
แต่ท่าทางโลกจะแคบเกินไป ผู้ใหญ่สองท่านรู้จักคุณลุงของเปียวด้วย
เรื่องนี้ชักจะยังไง แง๊า~~ ต่อพรุงนี้เลยได้มั้ยคะ..? ฮ่าๆ
รอตอนหน้าด้วยคนค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 17-07-2012 19:41:56

โอย สงสารเปียวจังเลย เมื่อไหร่จะรู้ความจริงเรื่องครอบครัวเนี่ย เฮ้อ.........
แต่โชคดีแล้วที่ตอนนี้ได้ครอบครัวใหม่ อย่าทำให้อลันเสียใจอีกน้า อิอิ

ปล. คนเขียนตัดฉับเลยไม่รู้ว่าสรุปแล้วอลันทำให้เปียวไม่เป็นขอนไม้ได้จริงป่าวเนี่ย อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyFG ที่ 17-07-2012 19:48:38

สนุกมากๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 17-07-2012 19:49:09

พ่อคุ๊ณ พ่อฝรั่ง กลับมาอยู่กับครอบครัวทำตัวได้น่ารักน่าเอ็นดู
แต่ตอนอยู่กับเปียวอีกอารมณ์หนึ่งเลย
ฮะแฮม อะแฮม พ่อฝรั่งทำอะไรน้องเปียวอ่ะ
ถึงได้ถามว่า “ไม่เจ็บหรือ?” :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชะรอยน้อย ที่ 17-07-2012 19:53:10

ใครๆก็เข้าข้างเปียว สมน้ำหน้าพ่อฝรั่ง  o18

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 17-07-2012 20:40:54

แต่ละคนต่างก็มีอดีตที่(น่าจะ)บอบช้ำมาพอดู

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 17-07-2012 20:44:24

แกล้งน้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :laugh:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 17-07-2012 21:01:07

คุณใหม่ลงนิยายไม่หมดหรือเปล่าเราว่ามันหายไปอ่ะแบบว่าตอนก่อนจะตื่นอ่ะ :impress2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 17-07-2012 21:02:12

อั๊ยย๊ะ   ได้อ่านแล้วเริ่มขอบเลยนะครับ  หนุกครับ  อ่านสบายๆดีจังเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 17-07-2012 21:12:33

มีตบสะโพกเบา ๆ หยอกกันด้วยแฮะ

รออ่านอดีตของอลันบ้างดีกว่า...ท่าทางจะเจ็บมาเหมือนกัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 17-07-2012 21:20:28

คุณ rubymoona อยากรู้วิธีการเสียความบริสุทธิ์ของน้องเปียวเหรอ เหมือนกันเลย อลันแกล้งตีก้นน้องเปียวด้วย อ่าฮ่า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: frenzy19 ที่ 17-07-2012 21:23:57

 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ น้องเปียวน่ารักกกกกก 


เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ o13 :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 17-07-2012 21:24:19

คุณใหม่คร้าป ผมอ่านเม้นท์ แล้วเขินแทน มีแต่เสียงเรียกร้องฉากสยิวกิ๊ว ก่อนตื่นนอน อ่าฮ่า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 17-07-2012 21:32:06

หมั่นไส้ตาฝรั่งอ่ะ


ระวังเหอะ วางแผนแล้วเดินตกหลุมเองจะหัวเราะให้

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 17-07-2012 21:57:08

หนูเปียวน่ารักและชีวิตน่าสงสารนะ

มาแปปเดียวสรรพนามเปลี่ยนเลย พ่อฝรั่งตกกระป๋องแน่ ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 17-07-2012 22:03:33

อยากรู้ความหลังของอลัน
แล้วแบบอลันจริงใจปะ คือได้เปียวไปแล้วนะ
โอ้ยคำถามเต็มสมองไปหมดเบย @_@
5555555555555555555555555555555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 17-07-2012 22:24:17

ระวังจะถอนตัวไม่ขึ้นนะอลัน  :m12:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 17-07-2012 22:41:53

ตอนนี้เปียวได้ใจ คุณตา คุณยาย คุณแม่ ไปแล้วใสๆ
แล้ว"พ่อฝรั่ง"ล่ะเผลอให้ใจเปียวไปแล้วเหมือนกันชิมิๆ  แต่ยังเก๊กอยู่ อิ อิ
แท้ที่จริงพ่อแม่ ณ ปัจจุบันนี้ของเปียวคืออาและอาสะใภ้ของเปียวใช่ไหม
แล้วอย่าบอกนะว่าสองคนนี้ได้ฉ้อฉลเอากิจการของพ่อแม่เปียวมาเป็นของตน
(สงสัยเราจะคิดลบไปเองรึเปล่าหนอ คิดแบบนี้แล้วเศร้าเนอะ)

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 18-07-2012 00:35:39

เพิ่งเข้ามาอ่าน

ชอบเรื่องนี้มากเลย

+เป็ดกับทุกตอน  o14

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 18-07-2012 00:43:20

เปียวเข้ากับคนง่ายดีจัง  :กอด1:
พ่อฝรั่งแอบน่ารักนะ  :laugh: ตาพรตเนี่ยต้องทำไรสักอย่างแง่มๆ

 :pig4: นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 18-07-2012 00:49:40

ครอบครัวนี้น่ารักอ่ะ ปลื้มมมมมม >_<

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 18-07-2012 00:53:11

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เขินอ่ะ พี่ทายผิดปล่อยเป็ดไปทั้งเล้าอีกแล้วอ่ะหนูวันใหม่
 :o8:
ตอนแรกคิดว่าฮิโระจะได้คู่กับคุณพี่ชายนิสัยเสีย
ไปๆมาๆกลายเป็นฮิโระจังของคุณคมซะและ
 :z1:
อายจัง เดาผิดตลอดอ่ะช่วงนี้
 :m23:
สงสัยต้องไปเข้าค่ายพัฒนาความวายสักเดือนนึง
 :z1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 18-07-2012 07:43:33

ชีวิตเปียวดูจะรันทดกว่าที่รู้นะเนี่ย
ชีวิตเปียว มีปมอะไรอีกแน่ๆ

คุณอลันพออยู่กับครอบครัวก็กลายเป็นเด็กน้อยเลยนะ
คุณแม่ดุเชียว
เพราะฉนั้นเข้าทางคุณแม่ไว้เปียว
อ้อนคุณแม่ไว้
อลันจะใด้รังแกไม่ใด้

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: trafu ที่ 18-07-2012 08:00:40

มาต่อไวๆนะจ๊ะ
 :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 18-07-2012 09:02:25

เปี่ยวน่ารักอ่ะ  ท่าทางอลันจะตกหลุมรักไปเต็มเปาแล้วล่ะสิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 18-07-2012 12:42:23

555+... น้องเปียวน่ารัก...มากกกกก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 18-07-2012 13:06:43

นึกว่าน้องเปียวจะหาทางรอดไปได้อีกครั้งซะอีก ในที่สุดก็..........  :-[

ครอบครัวอลันน่ารักจัง ทั้งคุณตาคุณยาย และก็คุณแม่เลย
นอกจากอลันจะหลงน้องเปียวแล้ว ท่าทางทั้งครอบครัวอลันก็ตกหลุมรักน้องเปียวด้วยเหมือนกัน :myeye: :myeye:
ที่อลันบอกกับแม่ว่าจะช่วยน้อง ต้องช่วยจริงๆนะ และก็อย่าทิ้งน้องเปียวนะ น้องเปียวน่าสงสาร

เอิ่ม....และแล้วก็พบว่า ฮิโระจังเป็นน้องชาย (เลี้ยง) ของอลันนี่เองและก็มีคู่กะเค้าเสียด้วย ไม่ใกล้ไม่ไกลตัว อิอิ
แต่ดูท่าทางคู่นี้จะปวดตับจับไต...กันอยู่นะนี่

+1 ค่ะ  :กอด1: :กอด1: สนุกจริงจัง
ใกล้จะสอบแต่ก็อดแว๊บมาอ่านนิยายไม่ได้

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 18-07-2012 20:12:16

ยื่นใบสมัครเป็น fcคุณแม่อัญชัน
พ่อฝรั่งของคุณแม่นิสัยไม่ดีมากๆ (เค้าไม่ได้ฟ้องนะ)
ชอบหาเรื่องเปียวด้วยล่ะ หึหึ
รอลุ้นตอนต่อไป....

 

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Orange151987 ที่ 18-07-2012 21:47:43

 :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 18-07-2012 23:29:44

เปียวโดนจิ้มซะแล้วเหรอ อะหึอะหึ  :z1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 18-07-2012 23:51:35

น้องใหม่เกิดยุคไหนไม่รู้
แต่คุณพี่เลยหลักสี่ไปแย๊ววววว
ย้อนกลับมาอ่านนิยายใสๆ ก็สบายใจไปอีกแบบนะคะ
ตามอ่านของน้องใหม่เกือบครบทุกเรื่องแล้วค่ะ
ตอนนี้ก็เหลือกำลังตามอ่านเวย์ข้าวตังหน้าตั้งอยู่จ๊ะ
มาเรื่องนี้กันดีกว่า.. นี่เปียวกลายเป็นคุณลูกคุณแม่คุณหลานบ้านนี้แล้วสิ
ว่าแต่จะเป็นลูกชาย หรือลูกสะใภ้กันดีหนอ
น่ารักจริงเชียว ตอนฟ้องว่า "คุณเขาตีเปียวครับแม่"

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 19-07-2012 09:25:58

ในที่สุดลูกไก่เปียวก็โดนเสืออลันขย้ำจนได้ :o8:
เดี๋ยวเถอะอีตาอลัน อีกหน่อยจะกลายเป็นหมาหัวเน่า
แล้วหนูเปียวก็จะเป็นลูกรักคนใหม่แทน :laugh:
เพราะดูแล้วเปียวจะเป็นที่ถูกอกถูกใจคนบ้านนี้กันหมด
ไม่เว้นแม้แต่อลัน :z1: ได้น้องแล้วอย่าทิ้งขว้างกันนะ
ไม่งั้นนะจะให้คุณแม่จัดการ น้องเปียวมีพวกแล้วนะเออ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดให้น้องเปียวจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 19-07-2012 09:46:24

สนุึกมากเลยค่ะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว มาต่อเร็ว ๆ นะค่ะ o13 o13 o13 o13 :bye2: :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 19-07-2012 12:19:53

อ้อ ที่แท้ คาเสะคู่กับคมนี่เอง หุๆ
เปียวก็เป็นลูกลุงสินะ
และแล้วพระ-นายก็ได้กันแล้ว :mc4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 19-07-2012 13:28:51

รอๆๆๆจ้า สนุกมากๆๆๆเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 19-07-2012 15:13:24

 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 19-07-2012 15:19:55

นึกว่าจะมีฉากหวิว สยิวใจ ด้วยซะอีกอ่ะ 5555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 19-07-2012 15:20:25

สนุกและน่าติดตามคับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: must ที่ 19-07-2012 16:57:00

“หัวใจคน มันก็แค่ก้อนเนื้อก้อนหนึ่ง มีสิทธิ์ไหวเอนไปตามแรงยั่วยุรอบกายได้เสมอ
ถ้าคุณคิดจะเล่นกับความรัก ก็ต้องเตรียมพร้อมที่จะรับความเจ็บปวด”
ประโยคด้านบนที่แสนคมคายประโยคนี้บาดลึกไปถึงขั้วหัวใจเลยทีเดียว

รู้สึกสงสารและเห็นใจเปียวมากที่ต้องมาเผชิญกับชะตากรรมต่างๆ ที่ตัวเองไม่ได้เป็นผู้ก่อขึ้น
มีลางสังหรณ์ว่าคุณพชรกับคุณไปรยาเนี่ยท่านทั้งสองต้องเป็นพ่อและแม่ที่แท้จริงของเปียวแน่ๆ
แล้วคุณพรตคงต้องไปกระทำการอะไรบ้างอย่างที่ไม่ดีต่อพี่ชายและพี่สะใภ้ของตัวเองเอาไว้แน่ๆ
และถ้าหากการคาดเดานี้ถูกต้อง (ซึ่งมั่นใจว่ามันต้องใช่อย่างแน่นอน) ก็ไม่อยากจะคิดต่อเลยว่า
หากเปียวได้รู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆ นี้เพิ่มขึ้นมาอีกจะเจ็บปวดแสนสาหัสมากมายขนาดไหน
เพราะจากที่เข้าใจนั้นเปียวไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวจากคนที่ตัวเองเรียกว่าพ่อและแม่เลย

ส่วนคุณมิสเตอร์แอล ช่วยๆ ลดการวางมาดลงบางก็ได้ สงสารแล้เห็นใจลูกหนี้ที่รักบ้างอะไรบ้าง
แหมๆ ถูกตาต้องใจเค้าซะขนาดนี้ ยังจะมาทำท่าทีกลบเกลื่อนไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกตัวเองอีก
เชื่อว่าหากผู้ชายที่ชื่ออลันคิดจะเล่นๆ ไม่จริงจังกับเปียว เห็นเปียวเป็นแค่ของที่นำมาขัดดอกแล้วล่ะก็
คงไม่มีทางพาเข้าบ้านแนะนำให้ตา ยาย และแม่ตัวเอง ซึ่งเป็นคนที่อลันรักและเคารพรู้จักอย่างเด็ดขาด
แล้วไหนจะไอ้ที่ลงทุนกว้านซื้อหุ้นมหาศาลล้านแปดนั่นอีกล่ะ ถึงไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง แต่รู้ว่ามีนัยแอบแฝง

ส่วนคมและฮิโระจังยังคงมีเงื่อนงำและคลุมเครืออยู่ไม่น้อย แต่จะคอยเอาใจช่วยให้ทั้งคู่ได้กัน เอ้ย รักกันนะ

ตอนนี้เปียวเป็นลูกไก่ตัวน้อยของพ่อฝรั่ง แต่คอยดูเถอะอีกไม่นานพ่อฝรั่งต้องเป็นลูกไก่ในกำมือเปียว ฮ่าๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 19-07-2012 17:58:16

 :z1: :z1:

ทำอะไรกันอ่ะ ทำไม ถึงเจ็บก้น

 :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ooopimmyooo ที่ 19-07-2012 19:33:24

เปียวน่ารักจัง><'

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 19-07-2012 21:35:05

55 ตกเตียงหรือเปล่าเปียว >.<

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: JangBouyoung ที่ 19-07-2012 21:36:14

 :-[การี๊ดดดดดดด ครอบครัวน่ารักม๊ากมาก ต่างจากของเปียวราวฟ้ากะเหว เง้ออออออออออ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 19-07-2012 22:00:42

คิดถึงน้องเปียว   มาต่อเร้วๆๆนะคะ

รอๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Guill ที่ 19-07-2012 22:38:54

น่ารักจริงๆเชียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: PookPick ที่ 20-07-2012 02:01:20

 :-[ ตามมาจองที่ไว้ด้วย อิอิ บ่ายเจอกันนะเรื่องนี้ เพราะคงอ่านรักใสปิ๊งก่อน อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 20-07-2012 15:44:06

ตาอลันมาซึนเพราะอดีตหรอเธอ   :beat:
เดี๋ยวยุให้น้องเปียวไปหาหนุ่มคนอื่นซะเลยนี่   :m14:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 20-07-2012 15:55:11

คิดถึงพ่อฝรั่งจัง  :man1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 20-07-2012 17:24:10

ต่อไปก็จะหลงน้องเปียวมากยิ่งขึ้นไปอีก 5555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 20-07-2012 17:27:49

 
 :m25:
:L2:  :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 20-07-2012 19:22:49

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๖ รอยอดีต



อลันตามเปียวขึ้นมาบนห้อง มองลูกหนี้คนขยันที่กำลังเก็บที่นอนที่ยับย่นไม่พูดไม่จา ถามว่าทำอย่างไรถึงได้เรียกแม่กับตา
ยายอย่างสนิทสนมปานนั้น เปียวบอกไม่ได้ทำ ท่านเอ็นดูเขาเอง นะ ก็น่าเอ็นดูอยู่หรอก ยิ่งครอบครัวของเขาแล้วไม่ต้องพูดถึง

“ผมตื่นมาไม่เจอคุณ นึกว่าคุณหนีกลับบ้านไปแล้วเสียอีก”

“คิดอะไรไปเรื่อย”

เปียวปรายตามองแล้วค่อนว่า อลันพยักหน้าอย่างเห็นด้วย คนที่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าตัวเองอย่างเปียวคงไม่ทำเช่นนั้นแน่ล่ะ อลัน
เดินเข้ามาใกล้แล้วรวบกอดคนทำหน้านิ่งเฉยไว้หลวมๆ หอมแก้มคลอเคล้า ก่อนจะลากริมฝีปากมาคลอเคลีย บังคับกรายๆให้เปิด
ปากรับจุมพิตที่จะมอบให้ ดันตัวเพรียวบางให้ลงบนที่นอน แลกจูบแรงร้อนมากขึ้น มือหนาลูบขึ้นวนใกล้จุดอ่อนไหวบนเนื้อผ้า
เปียวรีบตะปบมือนั้นไว้ไม่ให้ล่วงล้ำไปมากกว่านี้ อลันจึงหยุดแล้วมองคนใต้ร่างที่เอ่ยปากเสียงเบา

“...เจ็บ”

ไม่รู้ว่าอลันคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นว่าเด็กน้อยกำลังอ้อน เปียวยอมที่จะบอกว่าเจ็บอย่างหมดรูป เพราะไม่อยากให้มิสเตอร์แอล
ทำอะไรตนเองไปมากกว่านี้ อลันยิ้มขำก่อนจะก้มลงหอมแก้มหนักๆไปที ชายหนุ่มยอมปล่อยลูกไก่ตัวน้อยให้เป็นอิสระ แล้วลุก
ไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงาน ช่วงสายๆวันนี้เขาต้องไปพบลูกค้าสำคัญสักหน่อย

ชายหนุ่มตัวโตกลับเข้าห้องของตนเองทางประตูที่เชื่อมต่อระหว่างห้องเขากับเปียว กลับมาอีกครั้งพร้อมชุดทำงาน แขวนไว้ที่
ห้องเปียวแล้วเข้าไปอาบน้ำ เด็กหนุ่มมองมิสเตอร์แอลที่เดินเข้าเดินออกระหว่างสองห้องแล้วค่อนขอดในใจ เข้าไปแล้วยังย้อน
มาอีกทำไมไม่รู้

เปียวนั่งอยู่บนเตียงมองมิสเตอร์แอลที่ผละเข้าห้องน้ำไปแล้ว เด็กหนุ่มถอนหายใจโล่งอกที่เช้านี้มิสเตอร์แอลยอมปล่อยง่ายๆ แต่
พอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนทำอะไรลงไปบ้างก็รีบดีดตัวลุกจากเตียงนอนอย่างเร็วไว ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาเมื่อทั้งภาพทั้งเสียงตามมา
หลอกหลอน ใครกันที่นอนครางอยู่ใต้ร่างเมื่อมิสเตอร์แอลกระทั้นกายเข้าหา ไม่ใช่เขาหรอกใช่ไหม

“อ๊ากกกกก!!!”

“เป็นอะไรเปียว!?”

อลันที่ได้ยินเสียงร้องรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ เปียวชะงักกึกกับสภาพของมิสเตอร์แอล เด็กหนุ่มรีบเบือนหน้าหนีแล้วบอก

“ผมเห็นเปรตอยู่แถวนี้น่ะ”

อลันเลิกคิ้ว ก่อนจะก้มมองตัวเองแล้วอุทานออกมา

“เฮ้ย!!”

รีบกลับเข้าห้องน้ำไป แต่ยังโผล่หน้ามาบอกอีกว่าเพราะเปียวร้องนั่นล่ะทำให้เขาต้องออกมา เด็กหนุ่มมองประตูห้องน้ำที่ปิดลง
อีกครั้งแล้วก็ไม่รู้ว่าจะโกรธ จะขำ หรือจะอะไรดี แต่สุดท้ายแล้วก็อดที่จะทอดถอนใจไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิต โทษใครไม่ได้
หรอกเพราะเป็นคนยอมเขาเอง

อลันออกมาจากห้องน้ำเพื่อแต่งตัวไปทำงาน วานให้เปียวผูกเน็คไทด์ให้ เด็กหนุ่มแอบบ่นอุบอิบว่าเรื่องแค่นี้ยังต้องให้ช่วย

“ช่วงนี้คุณอยู่ที่นี่ไปก่อนนะปฏิญญา”

อลันเอ่ยบอกคนที่กำลังผูกเน็คไทด์ให้อยู่ เปียวหยุดมือแล้วเงยหน้าขึ้นถามด้วยความแปลกใจ

“ทำไมไม่ให้ผมกลับไปอยู่ที่คอนโดฯล่ะ อยู่ที่นั่นก็น่าจะดีกว่านะ คุณวางใจให้ผมอยู่กับครอบครัวคุณได้หรือ?”

ท้ายประโยคเด็กหนุ่มไม่ได้ต้องการจะขู่ แต่เพียงแค่สงสัยเท่านั้นว่า ในฐานะที่เขาเป็นเพียงลูกหนี้คนหนึ่ง และเป็นคนที่ถูกนำมา
ขัดดอกด้วยซ้ำ แต่มิสเตอร์แอลกลับพาเขามาที่บ้านของตนเอง แนะนำเขาให้รู้จักกับครอบครัว ไม่กลัวว่าเขาจะใช้ความสงสาร
ของคนในครอบครัวมิสเตอร์แอลให้เกิดประโยชน์หรอกหรือ

“อยู่ที่นี่น่ะดีแล้ว พออยู่คอนโดฯเดี๋ยวก็อ้างว่าเบื่อแล้วแอบหนีไปอีก”

“ใครหนี?”

เด็กน้อยของมิสเตอร์แอลถามกลับด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง รู้สึกได้ว่าเน็คไทด์มันรัดๆคออย่างไรไม่รู้ อลันก็เพียงแต่ยิ้มเฉยกับท่าที
ไม่พอใจของเปียว พอเปียวจัดการตามที่สั่งเสร็จแล้วอลันก็หอมแก้มขอบคุณคนหน้างอแล้วให้เดินไปส่งที่รถ พอขึ้นรถไปแล้ว
ก็ยังเรียกอีก เปียวเลยโน้มตัวมาหาคนในรถงงๆ อลันกระตุกแขนเรียวเบาๆให้ก้มลงมาแล้วแนบปากจูบลาก่อนไปทำงาน เด็กหนุ่ม
ตาโตกับการกระทำที่ไม่เกรงสายตาใครของคุณเจ้าหนี้ อยากจะทุบเข้าให้สักที

เปียวถอยออกมายืนห่างๆเมื่อรถเคลื่อนตัวออกไป มองตามคนในรถอย่างเจ็บใจ เห็นว่าเป็นเจ้าหนี้ล่ะเอาเปรียบเขาใหญ่เลยนะ
อย่าให้ถึงทีเขาบ้างละกัน!



++++++++++++++++



ภายในรถคนที่ถูกหมายมั่นว่าจะเอาคืนกลับกำลังยิ้มกระหยิ่มใจ สีหน้าท่าทางของเปียวที่แสดงออกไม่มีปิดบังทำให้อลันรู้สึกสนุก
ที่ได้เห็น คมที่นั่งอยู่ข้างคนขับมองเจ้านายผ่านกระจกมองหลังแต่ไม่ได้พูดอะไร จนอลันเอ่ยทักขึ้นมา

“มีอะไรคม?”

“เปล่าครับ”

คมตอบคำถามเจ้านายด้วยการปฏิเสธ อลันพอจะเข้าใจว่าลูกน้องคนสนิทของตนเองกำลังกังวลเรื่องใด เขาคงเป็นคนที่น่าสงสาร
หรือไม่ก็คงน่าสมเพชเวทนาในเรื่องของความรัก อลันกระตุกยิ้มมุมปากก่อนบอกกับลูกน้อง

“ฉันรู้ ฉันแค่ถูกใจเท่านั้น”

“วันนี้คุณเริ่มถูกใจ รับประกันไม่ได้หรอกว่าวันหน้าคุณจะไม่รัก”

คมเอ่ยแทรกเสียงนิ่งเหมือนเคย แต่อลันกลับฟังว่ามันกวนอารมณ์ชอบกล

“นายนี่มันกวนเหมือนฮิโระไม่มีผิด”

เพียงได้ยินชื่อคนนั้นคมก็เงียบลงไป อลันไม่ได้จับสังเกตว่าลูกน้องคนสนิทมีอาการแปลกใดๆ เพราะยังคงเอ่ยถึงน้องชายอย่าง
ฮิโรยูกิ คาเสะต่ออีก

“เออ พูดถึงฮิโระ ฝากนายช่วยดูๆให้หน่อยนะ รายนั้นน่ะมุทะลุตลอด”

อลันสั่งการแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีกจนถึงบริษัท แต่คนถูกสั่งอย่างคมนี่สิที่ลำบากใจ เหมือนเจ้านายจะไม่รู้ แต่ทำไมคมรู้สึก
เหมือนกับตนเองกำลังถูกแกล้งจากสองพี่น้องตะกูลนี้ก็ไม่ทราบ จนอยากที่จะประชดออกไป

‘ฝากถูกคนมากครับเจ้านาย’



++++++++++++++++



พอมิสเตอร์แอลออกไปทำงานแล้ว คุณแม่อัญชันก็เตรียมจะออกไปมูลนิธิที่ท่านกำลังดูแลอยู่ คุณยายจึงเสนอให้ชวนเปียวไป
ด้วย อยู่กับคนแก่อย่างท่านเดี๋ยวเปียวจะเบื่อเอาเสียเปล่า เปียวบอกว่าไม่เบื่อแต่ก็สนใจงานมูลนิธิของคุณแม่อยู่ไม่น้อย แต่
เพราะวันนี้ได้รับอนุญาตจากมิสเตอร์แอลแล้วว่าให้ไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลได้ ทำให้เด็กหนุ่มเกิดอาการลังเล คุณแม่อัญชัน
เลยบอกว่าเอาไว้วันหลังค่อยไปกับท่านก็ได้ ให้เปียวไปดูแลพ่อเถิด เปียวบอกขอบคุณแล้วเดินมาส่งคุณแม่ของมิสเตอร์แอลที่
รถ ก่อนที่จะขึ้นห้องไปเอาของแล้วออกไปโรงพยาบาลกับลูกน้องของมิสเตอร์แอล

เปียวอยู่เป็นเพื่อนพ่อจนบ่ายถึงได้ไปหาอะไรทาน พอทานข้าวเสร็จก็ขอไปหาพี่ชายที่บริษัท คนของมิสเตอร์แอลไม่ยอมให้ไป
เปียวจึงต่อรองขอโทรหามิสเตอร์แอลก่อนได้ไหม คนของมิสเตอร์แอลจึงให้เปียวโทรไปเอง เด็กหนุ่มต่อสายตามเบอร์ที่บันทึก
ไว้ในเครื่องคนของมิสเตอร์แอล เสียงสัญญาณดังไม่กี่ครั้งปลายสายก็กดรับ

“ปฏิญญาก่อปัญหาอะไรอีกหรือ วสันต์?”

แค่การรับโทรศัพท์ของมิสเตอร์แอลก็ทำให้เปียวอารมณ์ขุ่นได้แล้ว เด็กหนุ่มจึงกระแทกเสียงกลับไป

“ผมไม่ใช่ตัวปัญหานะ!”

อลันนิ่งไปพักเมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาคือเด็กน้อยของเขา ก่อนจะเอ่ยถามออกไป

“อ้าว คุณเองหรือ มีอะไรหรือเปล่าถึงใช้มือถือลูกน้องผมโทรมาได้”

“ผมอยากไปที่บริษัทสักหน่อย”

น้ำเสียงยังติดจะห้วนหน่อยๆ แต่ประโยคพูดนั้นกลับทำอลันเข้าใจไปอีกทาง

“หือ จะมาหาผมหรือ?”

“ไม่ใช่ บริษัทพฤทธาการต่างหาก”

“อ้อ...”

พอได้รับคำตอบไปในทางอื่นอลันก็ทำเสียงรับรู้ ก่อนจะบอกสั้นๆ

“ผมไม่อนุญาต”

“คุณ!”

ดูเหมือนคำตอบจะไม่เป็นที่พอใจ เพราะเด็กน้อยของเขาเสียงดังมาทันทีที่ได้รับคำตอบ แต่ชายหนุ่มตัวโตกลับไม่สนใจ พาเฉ
ไปเรื่องอื่นเสียดื้อๆแบบนั้นเลย

“นี่ออกมาจากโรงพยาบาลแล้วใช่ไหม รีบกลับเลยครับคุณลูกหนี้”

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่ เข้าใจนะครับ”

อลันรวบรัดตัดตอน ก่อนวางสายยังทันได้ยินเสียงต่อว่าแว่วมา

“ใจร้าย”

สายถูกตัดไปแล้ว ขณะที่อลันยังถือโทรศัพท์ค้างอยู่ รอยยิ้มที่มีก่อนหน้าก็ยังคงติดริมฝีปาก เขาท่าจะโรคจิตใหญ่แล้ว ทั้งที่โดน
ต่อว่าแต่กลับรู้สึกดี แบบนี้มันแปลกๆนะนี่

เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังเป็นจังหวะ ก่อนที่คมจะเดินเข้ามาในห้อง หนุ่มไทยตัวสูงใหญ่ลอบมองใบหน้าเกลื่อนรอยยิ้มของ
ผู้เป็นนาย พักนี้เจ้านายของเขายิ้มบ่อยเกินไปนะ อลันหันมาสนใจลูกน้องคนสนิท คมจึงรายงานความเคลื่อนไหวบางอย่างให้
เจ้านายได้รับทราบ สีหน้าของชายหนุ่มผู้เป็นนายเรียบเฉยเมื่อรับฟังคำรายงานนั้น ก่อนจะบอกลูกน้องของตน

“ถ้าหมอนั่นไม่อยากที่จะใช้ชีวิตอยู่บนดินด้วยความสงบก็ให้มันมาเถอะ”

“แต่เขามีคนหนุนหลัง” คมเอ่ยเตือน

“จะเก่งสักแค่ไหนกันเชียว”

อลันยกยิ้มมุมปากอย่างที่ชอบทำ ก็แค่นกปีกหักตัวหนึ่ง ที่ไม่อยากรักษาชีวิตเอาไว้เพื่อบินท่องนภาในภายภาคหน้า แต่เลือกที่
จะย้อนรอยราชสีห์ที่เมตตาปล่อยตัวไป หากคราวนี้จะถูกตะปบให้หมดลมก็คงโทษใครไม่ได้นอกจากตนเอง

คมมองเจ้านายที่เห็นเป็นเรื่องสนุกและแสนท้าทายแล้วก็เหนื่อยใจ จะมีเรื่องใดทำให้เจ้านายของเขากริ่งเกรงได้บ้างไหม เรื่องนี้
มันเสี่ยง เขาจึงจำเป็นต้องเตือน

“คุณไม่ควรประมาท”

“ขอบใจที่เตือน ฉันก็อยากจะรู้ ว่านกปีกหักอย่างหมอนั่นจะทำอะไรได้มากแค่ไหน” อลันยังมิวายท้าทาย

“คนเราพอหมดสิ้นหนทาง ผนวกกับความคับแค้นใจ ก็อาจจะทำอะไรได้มากกว่าที่เราคิด”

คมยังคงเตือนเจ้านายด้วยความเป็นห่วง อลันมองท่าทางจริงจังของลูกน้องแล้วก็จำต้องเอ่ยรับปากให้ลูกน้องคลายใจ

“เอาเถอะ ฉันจะระวังให้มาก”



+++++++++++++++



ณ บริษัทพฤทธาการ ฮิโรยูกิเข้าไปดูการทำงานในส่วนต่างๆในฐานะผู้ถือหุ้นรายใหม่ที่มีหุ้นในมือเกือบสามสิบเปอร์เซนต์ พงศกร
ที่รักษาการแทนบิดาก็คอยเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง พอฮิโรยูกิได้ตรวจสอบการทำงานย้อนหลังของบริษัทในแต่ละปี และตรวจเรื่องการ
ประมูลการก่อสร้างแต่ละครั้ง รวมทั้งงบประมาณความน่าจะเป็นต่างๆแล้วก็พอจะรู้ว่ามีรอยรั่วที่ตรงไหน

เมื่อทราบข้อมูลเบื้องต้นแล้วฮิโรยูกิจึงรายงานให้พี่ชายทราบ อลันบอกจะส่งคนมาช่วยดู แม้ฮิโรยูกิจะบอกว่าจัดการเองได้ แต่ผู้
เป็นพี่ก็ยังยืนยันจะส่งคนไป ชายหนุ่มจึงจำต้องยอม

คอนโดมิเนียมของฮิโรยูกิในคืนวันถัดมา คมที่ได้รับมอบหมายให้มาช่วยน้องชายเจ้านายมาถึงหน้าคอนโดฯแล้วแจ้งกับรปภ.ว่า
มาหามิสเตอร์คาเสะ พงศกรที่ช่วงนี้เฝ้าติดตามดูพฤติกรรมของฮิโรยูกิอยู่ เห็นคนของมิสเตอร์แอลมาหาฮิโรยูกิแล้วก็ออกจะ
แปลกใจอยู่ไม่น้อย ฮิโรยูกิ คาเสะ กับ มิสเตอร์แอล มีความสัมพันธ์ต่อกันอย่างไรกันแน่


เสียงกริ่งหน้าประตูห้องพักในคอนโดมิเนียมหรูดังเรียกให้คนในห้องมาเปิด ฮิโรยูกิวางมือจากงานที่ทำอยู่มาเปิดประตู พอเห็นว่า
คนที่พี่ชายส่งมาเป็นคมจึงจะโทรไปหาพี่ชายให้ส่งคนอื่นมาแทน คมรั้งคนที่จะเข้าไปโทรศัพท์ไว้

“นี่คืองาน แยกแยะหน่อย”

ฮิโรยูกิแหงนหน้าแล้วกลอกตาไปมา สีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจกับคำพูดนั้นสักเท่าไหร่ อะไรก็งานๆๆๆ เฮอะ!

ร่างสูงโปร่งนั้นบิดแขนเบาๆคนที่รั้งไว้ก็ปล่อย ฮิโรยูกิจึงเดินเข้าไปในห้องโดยไม่พูดอะไรสักคำ คมปิดประตูแล้วจึงเดินตามเข้า
ไป บอกย้ำกับตนเองเช่นกันว่านี่คืองาน



+++++++++++++++



ทางด้านนายพรตที่ขอแพทย์เจ้าของไข้กลับมาพักรักษาตัวที่บ้านก็ได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว เปียวที่ทราบเรื่องก็ขอ
อนุญาตมิสเตอร์แอลไปรับพ่อ กลับมาถึงบ้านเปียวอยู่ดูแลพ่อไม่นานก็กลับ เพราะท่าทีไม่ยินดียินร้ายของผู้เป็นแม่นั้นทำให้เปียว
ไม่อยากจะอยู่ขวางหูขวางตานานนัก

เมื่อเปียวกลับไปแล้วนายพรตก็ใช้ไม้เท้าพยุงเดินไปที่ห้องทำงานในบ้าน ค้นรูปใบหนึ่งในลิ้นชักโต๊ะที่ปิดล็อคแน่นหนา ซึ่งมันก็ดู
ค่อนข้างเก่าแล้วมาดู รูปของชายหนุ่มผู้หนึ่งที่แสดงสีหน้ามีความสุข แขนข้างหนึ่งโอบประคองหญิงสาวผู้เป็นที่รัก ในอ้อมแขน
ของเธอผู้นั้นคือเด็กทารกน้อยที่อ้วนจ้ำม่ำน่ารักน่าชัง นิ้วมือที่เริ่มเหี่ยวย่นตามกาลเวลาลูบผ่านรูปใบนั้นเบาๆด้วยความรู้สึกบอก
ไม่ถูก นางวลัยเดินเข้ามาหาผู้เป็นสามี ทอดถอนใจกับท่าทางหมดอาลัยตายอยากนั้น แตะบ่าที่งองุ้มของนายพรตแล้วพูด

“มันไม่ใช่ความผิดของเรา ที่เปียวต้องทำเพราะมันจำเป็น”

“คนนั้นเขาไม่ได้ต้องการเปียว แต่เป็นนายพี”

นายพรตย้อนความจึงถูกนางวลัยแหวลั่น

“นั่นลูกเรานะ คุณจะเห็นขี้ดีกว่าไส้ ปล่อยให้ตาพีไปเผชิญชะตากรรมแบบนั้นหรือไง!”

นางวลัยที่รู้สึกไม่ชอบใจความอ่อนแอของสามีต่อว่าเสียงดังแล้วจึงออกจากห้องไป ไม่อยากชวนทะเลาะอีก นายพรตมองตาม
หลังภรรยาที่ร่วมสุขด้วยกันมาหลายปี ใช่ ร่วมสุข เพราะเขาไม่เคยที่จะให้นางกับลูกต้องทุกข์ยากลำบากกายเลยแม้สักครั้ง จน
มาตอนนี้ที่ความทุกข์ความลำบากมันถามหา นายพรตก็ยังโยนความทุกข์นั้นไปให้อีกคน คนที่เขาควรดูแลปกป้อง

นึกย้อนไปถึงวันที่พี่ชายกับพี่สะใภ้ต้องจบชีวิตลง เขาและพี่ชายอย่างพชรมีกันเพียงสองคนพี่น้อง ร่วมกันสานต่อกิจการของ
ครอบครัวจากผู้เป็นบิดาที่ล่วงลับ แต่พี่ชายของเขาทำบุญมาน้อยทำให้จากไปก่อนวัยอันควรทั้งสามีภรรยา เพราะทั้งคู่ไปดูไซส์
งานที่ต่างจังหวัด ขากลับเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์จนต้องจากไปไม่มีวันกลับ ทิ้งลูกชายวัยแบเบาะไว้กับเขาผู้เป็นน้องชาย หลัง
งานฌาปนกิจศพของผู้เป็นพี่ชายแล้ว นายพรตก็รับหลานมาดูแล ถ่ายโอนอำนาจทุกอย่างที่พี่ชายครอบครองอยู่มาไว้ในมือตาม
แรงยุของนางวลัยผู้เป็นภรรยา เพราะเหตุผลที่ว่าหลานชายยังไม่บรรลุนิติภาวะ นายพรตกับนางวลัยทำเรื่องขอรับรองบุตรบุญธรรม
กำชับไม่ให้ใครบอกกับหลานชายคนนี้ว่าเป็นลูกใคร ด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวหลานจะกลายเป็นเด็กมีปัญหา

ก่อนนี้นายพรตเคยคิดที่จะดูแลลูกของพี่ชายให้เหมือนดั่งลูกตน แต่เพราะไม่มีเวลาที่จะมาประคบประหงมทำให้ไม่สนิทใจกันนัก
หลานชายคนนี้จึงถูกเลี้ยงดูมาโดยนางจิตที่เป็นคนรับใช้เก่าแก่ของบ้าน สิ่งที่นายพรตเคยรับปากกับพี่ชายไว้เมื่อเก่าก่อน ต่อ
หน้าร่างไร้วิญญาณของพี่ชายว่าจะดูแลลูกชายของพี่ให้ดีนั้น เขาทำไม่ได้แม้สักข้อ แถมยังทำให้ลูกของพี่ชายกลายเป็นของ
บำเรอกามของเจ้าหนี้เงินกู้ไปเสียแล้ว

กาลเวลาย้อนคืนไม่ได้ แต่หากว่าเขาจะทำให้มันดีขึ้นในเวลานี้ มันจะยังทันท่วงทีอยู่หรือไม่

‘พ่อขอโทษนะ เปียว’



++++++++++++++



เปียวกลับมาที่บ้านของมิสเตอร์แอล วันนี้เด็กหนุ่มรู้สึกได้ว่าพ่ออ่อนลงมาก การป่วยไข้ของท่านคงทำให้ร่างกายและจิตใจปรับ
เปลี่ยน พอเห็นพ่อเปลี่ยนไปเช่นนี้แล้วเปียวก็ได้แต่บอกย้ำกับตนเองว่าต้องอดทน ทุกคนกำลังพยายามด้วยกันทั้งนั้น เขาเองก็
ต้องพยายาม ถึงแม้ว่าความพยายามของเขามันจะอยู่บนความไร้ศักดิ์ศรีก็ตาม

พอกลับเข้าบ้านมาแล้วเปียวก็ไม่รู้จะทำอะไรดี ให้อยู่เฉยๆก็ดูจะเป็นลูกหนี้กิตติมศักดิ์จนเกินไป โบราณว่า ... อยู่บ้านท่านอย่านิ่ง
ดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกชายท่านเล่น ... ว่าไปนั่น

แวะเข้าไปในครัวที่แม่บ้านกำลังเตรียมจะทำอาหารเย็นกันอยู่ ถามว่ามีอะไรให้ตนเองช่วยได้บ้าง แต่หัวหน้าแม่บ้านก็รีบพาออก
มาหาคุณตาคุณยายด้านนอกทันที แถมยังรายงานอีกว่าเปียวจะเข้าไปทำครัว เด็กหนุ่มจึงบอกเหตุผลที่เข้าไปของานแม่บ้านทำ

“ก็เปียวว่าง”

พอบอกมาเช่นนั้นคุณตากับคุณยายเลยให้อยู่เป็นเพื่อน อยู่พูดคุยด้วย คอยบีบนวดให้ คุณยายถึงกับชมเปาะว่านวดดี เปียวจึง
บอกว่าเคยนวดให้คุณยายจิตที่เป็นแม่บ้านเก่าแก่ตั้งแต่สมัยคุณปู่คุณย่าของเปียว แต่ตอนนี้คุณยายจิตท่านเสียไปแล้วเปียวก็ไม่
ได้นวดให้ใครอีก

ตกเย็นวันนั้น ขณะที่ทุกคนกำลังจะทานข้าวเย็นกัน รถยนต์คันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน คุณแม่ที่กลับมาจากมูลนิธิแล้ว
ได้ยินเสียงรถที่คุ้นหูก็ออกจะแปลกใจอยู่ เพื่อความแน่ใจว่าใช่แน่จึงวานให้เปียวช่วยออกไปดูให้ทีว่าใครมา เด็กหนุ่มรับคำแล้ว
ลุกออกมาดูให้คุณแม่อัญชัน ยังไม่ทันจะเดินถึงหน้าบ้านดีชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ก็เดินเข้าบ้านมา เปียวหยุดเท้าก่อนจะหมุนตัวกลับ
แต่ก็ยังช้ากว่าคนตัวโตอยู่ดี อลันคว้าแขนเรียวไว้แล้วดึงเข้ามาหา กดจูบแก้มคนที่ตั้งท่าจะเดินหนีตนเองอย่างหมั่นเขี้ยว

“กลับมาแล้วครับคุณลูกหนี้”

ชายหนุ่มเย้าหยอกลูกหนี้ที่มองมาด้วยแววตาวาววับ แต่เขาหาได้ใส่ใจ กลับเกี่ยวเอวคุณลูกหนี้ที่รักให้เดินเข้าบ้านไปด้วยกัน
การกลับบ้านในวันธรรมดาเช่นนี้ของอลันทำให้ครอบครัวแปลกใจ แต่พอเห็นว่าที่กลับมานั้นเพราะอะไร และมาหาใครก็พากัน
ส่ายหน้ากันเป็นแถบ

แสดงออกน้อยกว่านี้มีอีกไหม มิสเตอร์แอล?



TBC



ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม จัดบวกไปทุกบวกค่ะ :L2:

เอิ่ม ... ฉากนั้นน่ะค่ะทุกท่าน มันจะดีรึคะ? เอาไว้ให้เขารักกันก่อนมันจะได้ได้ฟิลมากกว่านี้นะ (เหรอ?)

พี่ choijiin ค่ายพัฒนาความวายมันมีด้วยเหรอคะ ฮะๆ

ความจริงถ้าใหม่เป็นคนอ่านใหม่ก็คิดค่ะว่าสองคนนี้ต้องได้กัน เพราะตอนเขียนก็แอบกังวลว่าจะมีใครคิดแบบนี้เหมือนกัน
แต่จะบอกออกไปก็จะเป็นการสปอยส์อ่ะเนาะ

และที่สำคัญ ใหม่ไม่ชอบผู้ชายอย่างพี่พงศ์เลยสักนิด

ขอบคุณทุกท่าน ทุกการติดตามค่ะ

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 20-07-2012 19:35:53

มิสเตอร์แอลนี่ไม่ได้หลงธรรมดาซะแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 20-07-2012 19:44:12

รีบกลับมาเจอหน้าเมียเลยนะ
สงสัยที่แม่ประหลาดในก็เพราะมิสเตอร์แอล
คงไม่เคยกลับเร็วขนาดนี้

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: ooopimmyooo ที่ 20-07-2012 19:44:44

แหม่ มิสเตอร์คะ
ลูกหนี้หรือภรรยาคะเนี่ย
><

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 20-07-2012 19:47:38

ลูกหนี้ที่รัก = ภรรยาสมบูรณ์แบบ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 20-07-2012 20:07:27

อ่านถึงตอนนี้ก็หงุดหงิดพ่อเปียวต่อไป
ถ้าไม่เกิดเรื่องก็ไม่สำนึกสินะ เฮ่อออออออออออออออ
แต่ที่น่าเกลียดกว่าก็คงเมียนั่นแหละ จิตใจต่ำมาก

ตอนนี้หันไปลุ้นคู่รองไงชอบกล น้องคาเสะกับคุณคม >___<

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: Nunun_B2UTY ที่ 20-07-2012 20:16:26

ชอบเปียวววว  :o8:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 20-07-2012 20:29:02

แค่นี้ก็เข้าขั้นเพ้อตอนทำงาน

และแถมกลับบ้านเร็วอีก

ไม่ใช่หลงธรรมดาแล้ว 5555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 20-07-2012 20:34:21

 :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 20-07-2012 20:41:01

ชอบเขาแล้วยังปากแข็งอีกนะพ่อคุณ เดี๋ยวเถอะเขาไม่รักแล้วจะรู้สึก :laugh:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: frenzy19 ที่ 20-07-2012 20:51:07

 :o8: :o8: :o8: :o8:  เปียวน่ารัก :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 20-07-2012 20:56:10

เมื่อไหร่จะขยับสถานะอ่ะ

อาการออกซะขนาดนี้  :o8:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 20-07-2012 21:05:17

จริงๆเปียวต้องเรียกพ่อว่าคุณอาใช่ใหม??
เข้าใจว่า..ลูกยังไงก็สำคัญกว่าหลาน
อย่างน้อย คุณอาก็เลี้ยงเปียวจนโตล่ะนะ หาสามีให้อีก 5555++
ก่อนที่อะไรๆจะพัฒนาขึ้น มันก็ต้องเริ่มจากถูกใจก่อนทั้งนั้นล่ะคุณอลัน
เปียวเด็กดี ชีวิตน่าสงสารจัง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 20-07-2012 21:10:07

แอลเริ่มหลงเปียวแระ ^  ^ เสน่ห์ใสๆ นี่แหละ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 20-07-2012 21:15:22

ลูกหนี้จริงดิ    :z2: :z2: :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 20-07-2012 21:20:17

พ่อฝรั่งนี่น่ารักอ่าาาาาาาา  :-[
อยากจะได้สักคน หลงรักแล้วก็บอกมาเถอะ  o18

 :pig4: นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 20-07-2012 21:28:42

แหม...มาถึงก็คุณลูกหนี้เชียวน๊า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 20-07-2012 21:34:12

อลันน่ารักอ่ะ  พวกข้าวใหม่ปลามันก็งี้แหละ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 20-07-2012 21:36:10

พ่อฝรั่งออกนอกหน้ามากกกกกกกก
ทีแรกก็นึกว่าครอบครัวไม่รู้
ที่ไหนได้หล่ะ
เค้ารู้กันหมดแล้ว  เพราะอาการออกนอกหน้านี่แหละ

คุณอลันช่วงนี้น้ำตาลในกระแสเลือดสุงเหรอจ๊ะ
อ่อนโยน ละมุนมาเชียว

น้องเปียวน่ารักดีนะ
เหมือนดื้อ รั้นๆ สุดท้ายไปไม่รอดทุกที

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 20-07-2012 21:44:11

พี่ choijiin ค่ายพัฒนาความวายมันมีด้วยเหรอคะ ฮะๆ

ความจริงถ้าใหม่เป็นคนอ่านใหม่ก็คิดค่ะว่าสองคนนี้ต้องได้กัน เพราะตอนเขียนก็แอบกังวลว่าจะมีใครคิดแบบนี้เหมือนกัน
แต่จะบอกออกไปก็จะเป็นการสปอยส์อ่ะเนาะ

และที่สำคัญ ใหม่ไม่ชอบผู้ชายอย่างพี่พงศ์เลยสักนิด


กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 :laugh:
ไอ้ค่ายนี่มันคือค่ายในฝันของพี่เองแหละหนูวันใหม่
อีกหน่อยจะจัดกันเป็นชมรมเลยดีมั้ย
 :impress2:

พี่ก็ไม่ชอบคุณพี่ของน้องเปียวเท่าไหร่เหมือนกัน
เพราะเธอเอาตัวรอดอย่างน่าเกลียดมาก
แถมเหมือนไม้หลักปักขี้เลนเนอะ
ไม่มีความคิดเป็นของตัวเองเท่าไหร่
ได้แต่โดนแม่จูงจมูกต้อยๆ
แบบนี้ต้องหาสามีให้สักคนสิวันใหม่
 :z1:

หมั่นไส้คุณอลันจริ๊ง
ปากแข็งเอาโล่ห์เอาหอกเลยนะพ่อคุณ
แต่ท่าทางน่ะ ใครเค้าดูไม่ออกก็เขางอกแล้ว
 :m12:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 20-07-2012 21:48:21

 :-[ย้อนอดีต อ่าวันนั้น คนอ่านอย่างเราก็ว่าพี่ฝรั่งเขา"เอาอยู่"นะ
ตอนนี้ก็รออยู่ว่าเมื่อไรพี่เขาจะรักและเอ็นดูเปียวสักที มัวแต่ติดใจในเสน่หา จะยุให้เปียวน้อยหนีไปไกลๆเลยนะ :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 20-07-2012 21:55:05

ลูกหนี้ที่รักจริงๆ

ออกหน้าออกตามากๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 20-07-2012 22:06:54

หนี้หัวใจ ฮิฮิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 20-07-2012 22:15:00

แหมๆ   มาถึงก็หอมกันเลยนะ ไม่ค่อยเห่อคุณภรรยาเลยนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: akike ที่ 20-07-2012 22:28:30

มิเตอร์แอลแกคงหลงรักด้วยแล้วล่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 20-07-2012 22:47:42

หวานจังเลย มองอะไรเป็นสีชมพู หลงน้องเปียวหัวปรักแล้วจ้า อลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: must ที่ 20-07-2012 23:05:13

ใครที่ได้รู้จักเปียวแล้วไม่เอ็นดูเปียว คนผู้นั้นต้องเป็นคนจิตใจไม่ปกติอย่างมากอ่ะ

ฮ่าๆ มิสเตอร์แอลเจอลูกไก่อ้อนเข้าหน่อย ถึงกับยอมโดยง่ายและไม่มีท่าทีหงุดหงิดแต่อย่างใด
เปียวจ๋าาาาา~ ถ้าอยากรอด.... เออ นั่นแหละ แล้วละก็ จงหัดงัดลูกอ้อนอมาใช้เถิดจะเกิดผล
แต่ใยหนูเปียวไม่ทำตามที่แนะนำก็ไม่รู้ อยู่ดีๆ ดันไปคิดถึงเรื่องอะไรก็ไม่รู้ แล้วยังมีการแหกปากอีก
มิสเตอร์แอลได้ยินไก่น้อยร้องก็ตกใจ รีบรุดออกจากห้องน้ำอย่างไวเพื่อมาโชว์เปรต เอ้ย มาดูเกิดอะไรขึ้น

“วันนี้คุณเริ่มถูกใจ รับประกันไม่ได้หรอกว่าวันหน้าคุณจะไม่รัก” >>> ให้คมเต็มสิบบวกสองเลยอ่ะ
แล้วดูท่าทางมิสเตอร์แอลคงเห็นด้วย ถึงเอ่ยปากให้รางวัลคม โดยการฝากให้คมช่วยดูฮิโระจังให้

“คนเราพอหมดสิ้นหนทาง ผนวกกับความคับแค้นใจ ก็อาจจะทำอะไรได้มากกว่าที่เราคิด”
เห้ยยย~ จะคมสมชื่อไปแล้วม้างงงงงง~ แต่ละประโยคที่ออกมาถึงได้บาดลึกถึงทรวงซะขนาดนี้

คุณพรตนั้น โดยมีพื้นฐานแล้วเป็นคนที่จิตใจที่ดีมากๆ แต่โชคร้ายเหลือเกินที่ได้คู่ชีวิตที่ไม่ดีเอาซะเลย
ยุยงส่งเสริมให้สามีตัวเองทำผิด แล้วยิ่งตัวเธอเองด้วยแล้ว เป็นคนที่มีความคิดไม่ดี และจิตใจที่ไม่ดีเลย
เหมือนสิ่งที่เธอทำเป็นเวรกรรมที่ย้อนกลับมา พลอยทำให้คนในครอบครัวหาความสงบและความสุขไม่ได้

อร๊ายยยยย~ ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้ระหว่างมิสเตอร์แอลกับหนูเปียว เค้ามีอะไรที่กุ๊กกิ๊กๆ น่ารักๆ พิกลเน๊าะ
อย่าได้แสดงออกน้อยไปกว่านี้เลยนะมิสเตอร์แอล ขอให้แสดงเพิ่มมากขึ้นๆ นั่นแหละเราช๊อบบบบบ~

ว่าแต่ คม ฮิโระจัง พงศกร จะเป็น 3P มั้ยอ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 20-07-2012 23:16:20

โอ้ย มาต่อเร็วเร็วนะค่ะ รออ่านขอบอก อิอิ o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 20-07-2012 23:28:47

รออออ จ้าาา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyFG ที่ 21-07-2012 00:21:37

รอติดตามนะ เปี้ยวน่ารักมาก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: JangBouyoung ที่ 21-07-2012 03:47:51

อร้างงงงงงงงงง ชอบๆๆๆๆ สนุกๆๆ เอาอีกๆ o13
มิสเตอร์แอลเจ้าเล่ห์มาก :o8: น้องเปียวเราช้ำหมด

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 21-07-2012 07:19:30

หลังๆ นี้เจ้าหนี้ตอดเล็กตอดน้อยตลอดเลยนะ  :m12:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 21-07-2012 08:15:55

อ๊าซซซซ เราพลาดเรื่องนี้ไปได้เยี่ยงไร :z3:
อ่านๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 21-07-2012 08:24:47

อลันหลงเปียวหัวปักหัวปำจริงๆ :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 21-07-2012 10:09:12

เฮ้อ....อยากให้เปียวรู้ความจริงจัง เพราะเชื่อว่าถึงจะรู้ ปียวก็คงยังรักคนที่คิดว่าเป็นพ่ออยู่ดี แต่อย่างน้อยก็จะได้มีสติ และรับมือกับคนที่คิดว่าเป็นแม่ได้ เพราะดุท่าทางแล้วไม่มีความเอ็นดูเลย แถมยังจะโกงสมบัติหลานอีก อยากให้ได้รับบทเรียนจริงๆ  :m16: :m16:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: kslave ที่ 21-07-2012 11:18:06

กรี๊ดด มันไม่ใช่ลูกหนี้แล้วค่ะแบบนี้ สามีภรรยากันชัดๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 21-07-2012 11:33:12

เค้ารู้กันหมดแล้วววว อลันเอ๊ยยยย :o8:
คุณพรต เพิ่งจะสำนึกเรอะ โทษว่าเมียยุอีก
ถ้าคุณตั้งใจดีจริง ใครจะยุได้ เอาเหอะ ต่อไปก็คืนสิ่งที่ควรเป็นของเปียวให้กับเปียวด้วยล่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 21-07-2012 12:48:23

อลันเริ่มชอบเปียวแล้วล่ะสิ ถึงได้แสดงออกมาขนาดนี้

+1 +เป็ดให้จ้ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 21-07-2012 12:57:27

มิสเตอร์แอล
แค่หลงนะเนี่ย
ถ้ารักแล้วจะ
ขนาดไหน :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 21-07-2012 13:57:03

ดูท่าแล้ว คุณเจ้าหนี้จะหลงเสน่ห์คุณลูกหนี้ไม่เบาเลย ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 21-07-2012 22:09:51

+เป็ดให้เช่นเคย

ตอนนี้ก็เรื่อยๆดีครับ

ติดตามตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 21-07-2012 22:27:03

นั่นไงนั่นไงยัยวลัยตัวร้ายจริงๆ แล้วอีกนานไหมนี่ที่เปียวจะได้รู้ความจริงว่า
เปียวเป็นหลานไม่ได้เป็นลูกนายพรตน่ะ
ต่อไปนี้สงสัยมิสเตอร์แอลคงไม่ค่อยกลับคอนโดกระมัง
กลับบ้านดีกว่าเนอะ มีคนน่ารักๆอย่างเปียวรออยู่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 21-07-2012 23:40:11

คุณอลันเนียนมากเลยนะนัวเนียเปียวตลอด
คงอีกไม่นานหนูเปียวคงจะกลายเป็นลูกหนี้ที่รักของคุณอลัน :m20:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 21-07-2012 23:48:34

ท่าทางคุณอลันจะหลงเปียวเอามากๆเลยนะ  น้องเปียวน่ารักอ่ะ :m1: :m1:
แม้น้องเปียวจะฝืนใจในบางเรื่อง.....แต่ก็ปฏิบัติตัวน่ารักกับทุกคน แม้แต่กับคุณเจ้าหนี้อลันก็ยังน่ารัก
ชอบฉากผูกเน็คไทด์ ฉากส่งคุณอลันไปทำงาน แล้วยิ่งตอนกลับจากทำงานนะ  มันแบบว่า....หวานเกิน คุณอลันเนี่ย
ไม่ใช่แค่ถูกใจอย่างที่บอกกับคมคนสนิทแล้วมั้ง  :impress2: :impress2:

เปียวเป็นหลานของครอบครัวนี้นี่เอง คุณพ่อคนปัจจุบันเหมือนว่าจะรู้สึกผิดแล้วนะ แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ เปียวเสียหายไปไกลแล้ว
แต่ยังไงก็นะ คุณอลันและครอบครัวก็เอ็นดูเปียวมากๆ เปียวอยู่กับอลันนี่ล่ะ ดีแล้วววว...

+1 ค่ะ  แอบแว๊บมาอ่านนิยาย คลายเครียดจากหนังสือกองโต
สนุกเข้มข้นขึ้นอีกแล้ว รอติดตามความน่ารักของเปียวกับคุณอลันนะคะ

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: silverphoenix ที่ 22-07-2012 01:27:49

เริ่มหวานกันแล้ว

เปียวทำงอนๆน่ารักได้อีกอ่ะ  อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 22-07-2012 03:15:49

ไปส่งทำงานมีจูบลา  กลับมาบ้านมีจูบรับขวัญ    :impress2:

ออกนอกหน้ามากค่ะแอลลี่
ไม่บอกไม่รู้นะนี่ ว่าพวกเธอแต่งงานอยู่กิน กันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว   :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: kabung ที่ 22-07-2012 17:08:18

น่ารักทุกเรื่องเลย เรื่องนี้ก็ชอบ  o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 22-07-2012 22:14:19

อลันหลงเปียวซะแล้วววว ฮ่าๆๆ ซะใจ
สนุกมากเลย :m4: เอาอีกๆ มาต่อไวๆ น๊ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 23-07-2012 00:56:22

พฤติกรรมเจ้าหนี้เริ่มแปลกไป คึคึ

รอลุ้นคู่รอง คึคึ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 23-07-2012 21:20:33

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๗ หวงรัก



หลังจากที่นายพรตกลับมาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านไม่นาน บริษัทพฤทธาการก็ได้ต้อนรับการกลับมาของนายพรตอีกครั้ง ร่างกายสูง
ใหญ่ของชายวัยกลางคนที่กลับมาสง่าผ่าเผยอีกครั้ง ความมุ่งมั่นที่จะทำให้กิจการทุกอย่างของครอบครัวกลับมาเจริญรุ่งเรืองส่ง
ผลให้จิตใจและร่างกายดีขึ้นในเร็ววัน นายพรตตรงมาที่ห้องทำงานของตนเอง สั่งเลขานุการให้เรียกประชุมบอร์ดบริหาร ทั้งยังได้
ทำความรู้จักกับฮิโรยูกิ คาเสะ พูดคุยกับผู้ถือหุ้นรายใหม่ เพื่อที่จะทำทุกวิถีทางให้บริษัทกลับมามั่นคงเฉกเช่นเดิม

เมื่อถึงวาระการประชุม ฮิโรยูกิได้บอกถึงจุดอ่อนของบริษัทให้ทุกคนในที่ประชุมรับทราบ ว่าที่บริษัทขาดทุนจนต้องไปกู้หนี้ยืมสิน
เขามาอุดรูโหว่ของบริษัทนั้นเป็นเพราะไว้ใจคนมากไป ไม่มีการตรวจสอบให้ดีว่าเงินทุนที่ถูกเบิกจ่ายไปแต่ละบาท มันได้เอาไป
ใช้จริงหรือไม่ และใช้ไปมากน้อยเท่าไหร่ มีเพียงตัวเลขบอกกำกับเอาไว้ในรายงานเท่านั้นที่เป็นหลักฐานชี้วัด แต่ ... เม็ดเงินที่
ใช้กลับหาย และที่มันหายไป มันไปอยู่ในกระเป๋าใครบ้างก็น่าจะรู้กันดี

“คุณเพิ่งเข้ามาที่บริษัทของเราด้วยซ้ำนะครับมิสเตอร์คาเสะ ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะมาวิจารณ์การทำงานของเราเช่นนี้หากคุณไม่รู้จริง”

พงศกรเอ่ยแย้งอย่างไม่เห็นด้วย และมั่นใจอย่างยิ่งว่าการบริหารงานของตนเองดีแล้ว ฮิโรยูกิมองคนพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ไม่ได้
มีแววเคืองโกรธกันแม้แต่น้อย แต่พงศกรกลับเห็นว่านั่นมันคือการกวนอารมณ์เขาอย่างที่สุด

“อ้อ เรื่องรู้จริงไม่จริงนี่มันหมายความว่าผมต้องมีหลักฐานมายืนยันหรือเปล่าครับ?”

“แล้วคุณมีหรือเปล่าล่ะครับ?”

คำถามของพงศกรยังได้รับรอยยิ้มตอบกลับมาดังเดิม แต่รอยยิ้มนี้มันร้ายขึ้นกว่าเดิมเท่าตัวนี่สิ ฮิโรยูกิหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะ
บอกออกไปเนิบช้า

“เยอะไปครับ ถ้าเทียบกันแล้ว อย่างที่มิสเตอร์พงศกรบอก ผมเพิ่งเข้ามาแท้ๆ แต่กลับมีหลักฐานการทุจริตฉ้อโกงอื้อเลย
ไม่ทราบว่าการบริหารงานของคุณดีพอหรือยังครับแบบนี้?”

“คุณ!”

“พงศ์”

พงศกรเดือดกับท่าทีของหนุ่มยุ่น นายพรตเอ่ยปรามลูกชายเอาไว้ไม่ให้เสียการ แล้วเปิดโอกาสให้ฮิโรยูกิพูดต่อ พงศกรมอง
ฮิโรยูกิอย่างไม่พอใจ แต่ทำอะไรไม่ได้เมื่อพ่อส่งสายตาปรามมาให้ จึงได้แต่ฮึดฮัดอยู่เท่านั้น

“คุณบอกว่ามีหลักฐานการฉ้อโกง ไม่ทราบว่าจะแสดงหลักฐานนั้นให้ทางเราดูสักหน่อยจะได้ไหมครับ?”

นายพรตเอ่ยถาม ฮิโรยูกิพยักหน้าเนิบนาบแล้วว่า

“ไม่มีปัญหาหรอกครับ ผมเข้ามาทำงานที่นี่ก็ต้องอยากได้ผลกำไรที่เป็นที่น่าพอใจอยู่แล้ว ไม่ใช่มีแต่หนี้เสียเต็มไปหมด…”

คำพูดประโยคนี้ของฮิโรยูกิเล่นเอาสะอึกไปตามๆกันทั้งห้อง ชายหนุ่มลอบยิ้มในใจกับท่าทีกระอักกระอ่วนของคนในห้องประชุม
แห่งนี้ ก่อนจะหันไปพูดกับนายพรต

“ผมจะให้คนของผมส่งหลักฐานที่ผมมีไปให้คุณ แล้ว ...”

เว้นช่องคำพูดแล้วเบนสายตามาที่พงศกร

“คุณ ... กรุณาช่วยตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนไร้อคติด้วยนะครับ”

ฮิโรยูกิส่งยิ้มมุมปากให้คนอารมณ์ร้อนที่มองเขาราวอยากจะกินเลือดกินเนื้อ เหมือนหยอกเสือในกรง ดุร้าย แต่ทำร้ายเราไม่ได้
สะใจชะมัด



++++++++++++



การใช้ชีวิตอยู่ใต้ชายคาเดียวกันของเปียวและมิสเตอร์แอล ดูจะเป็นเรื่องปรกติของคนในครอบครัวมิสเตอร์แอลมากจนเกินไป
อลันจึงได้พูดคุยกับมารดาของตนเองในวันหนึ่ง ชายหนุ่มถามว่าท่านไม่แปลกใจหรือรู้สึกต่อต้านบ้างเลยหรือกับเรื่องนี้ เปียวเป็น
ผู้ชายนะ เลยถูกผู้เป็นมารดาย้อนเอาว่าอลันก็รู้ว่าเปียวเป็นผู้ชายแล้วทำไมยังทำแบบนั้นอยู่ พอถูกย้อนมาเช่นนั้นอลันเลยไม่มี
คำโต้แย้งใดๆจะตอบโต้กลับไปแม้แต่น้อยเลยทีนี้ คุณแม่อัญชันของมิสเตอร์แอลถอนหายใจแล้วถามคุณลูกชาย

“ยังมีเรื่องไหนที่แม่ควรจะแปลกใจได้มากกว่าที่ผ่านมาอีกหรือ?”

อลันฟังคำถามแล้วก็รู้สึกหนักอึ้งในอก ที่ผ่านมาเขาคงทำให้ท่านทุกข์ใจไปกับเขามากมายนัก

“ผมคงทำให้แม่ทุกข์ใจมาก รวมทั้งคมด้วย คมมันคงจะสงสารเวทนาผมนะ คอยบอกคอยย้ำกับผมอยู่เรื่อยให้ระวังตัวระวังใจ”

“คมเองก็อยู่ ก็ดู ก็รู้ แล้วก็เห็น ในตอนที่อลันเปลี่ยนไปนั่น เขาก็คงเป็นห่วงนั่นล่ะ อย่าตีความความเป็นห่วงของคมไปในทางอื่น
เสียล่ะ”

“ผมทราบครับแม่”

อลันยิ้มบอก คงมีคมคนเดียวนี่ล่ะที่เป็นห่วงและจริงใจกับเขา ทั้งที่เป็นเพียงคนอื่นแต่กลับห่วงใยราวคนในครอบครัว

“อลัน ความรักน่ะ มันไม่ได้ทำร้ายเราหรอกนะ แต่ตัวเราเองต่างหากที่ทำร้ายตัวเอง อย่ายึดเอาเรื่องของพ่อกับแม่เป็นหลักใน
การตัดสินความรัก เพราะความรักที่ดียังมีอยู่มากมาย แม่เพียงก้าวพลาดไปเท่านั้นเอง ถือเสียว่าพ่อกับแม่ไม่ใช่คู่แท้ที่เกิดมาคู่กัน”

คุณแม่สอนสั่ง อลันเพียงยิ้ม ยังรู้สึกเศร้าใจทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านพ้นมา

“จะมีใครมองโลกในแง่ดีเท่าคุณนายอัญชันคงไม่มีแล้วล่ะครับ”

อลันกอดเอวคุณแม่โยกเบาๆ ถึงท่านจะพูดไปเช่นนั้น แต่แท้ที่จริงท่านก็คงจะเจ็บกับรักครั้งนั้นไม่น้อย อาจจะมากกว่าที่เขารู้เห็น
เพราะแม่... คือแม่ที่อ่อนโยนและเข้มแข็ง ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมีน้ำตาให้ลูกชายคนนี้เห็น

“ก็ว่าไป”

คุณแม่หัวเราะกับคำหยอดหวานของลูกชาย ท่านได้แต่หวังว่าถ้าความรู้สึกที่อลันมีต่อลูกหนี้หนุ่มคนนี้คือความรัก ลูกชายของ
ท่านจะได้พบเจอกับรักแท้ ที่จะไม่ทำให้ลูกของท่านคนนี้มองความรักติดลบมากไปกว่าที่เป็นอยู่



++++++++++++++



ทางด้านคมที่ยังต้องไปทำงานกับฮิโรยูกิ ชายหนุ่มอดห่วงผู้เป็นเจ้านายอย่างอลันไม่ได้ทำให้ต้องกำชับเจ้านายให้ระมัดระวังตัว
และสั่งลูกน้องให้ดูแลผู้เป็นนายให้ดี การรวบรวมข้อมูลต่างๆของบริษัทพฤทธาการกินเวลานานกว่าที่คาดไว้ ทั้งคมและฮิโรยูกิก็
เร่งมือเต็มที่ ทั้งยังต้องให้ถูกต้องและไม่มีช่องโหว่ให้ถูกโจมตีกลับได้อีกด้วย

บนโต๊ะทำงานในห้องชุดสุดหรูของฮิโรยูกิเวลานี้ เอกสารต่างๆที่ตรวจค้นและคัดแยกเต็มโต๊ะไปหมด คมจัดเรียงแต่ละหมวดเข้า
แฟ้ม ลงข้อมูลสำรองไว้ในคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คอีกรอบด้วย ก้มหน้าก้มตาทำจนรู้สึกล้าจึงขยับตัวไล่ความเมื่อยขบเล็กน้อย ก่อน
จะชะงักไปเมื่อเห็นผู้ร่วมงานอย่างฮิโรยูกินอนหลับฟุบไปกับโต๊ะ คมมองคนหลับอยู่ชั่วครู่ก่อนลุกขึ้นไปหาผ้ามาห่มให้ สายตา
คมเฝ้ามองคนตรงหน้าตอนหลับแล้วบอกย้ำกับตนเองว่า คนๆนี้ไม่ใช่ของเรา

“มองอะไร?”

เสียงเอ่ยทักนั้นทำให้คมตกใจ ฮิโรยูกิลืมตาตื่นขึ้น บิดกายเล็กน้อย ที่จริงเขายังไม่หลับ เพียงแต่พักสายตาที่ใช้งานมาหลาย
ชั่วโมงแล้วเท่านั้น คมที่ถูกท้วงถามเอาแต่เงียบไม่ตอบ แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ฮิโรยูกิลุกเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า ออกมา
แวะที่ห้องครัวชงกาแฟให้ตนเองและคม กลับมาที่โต๊ะแล้วบอกคมว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องมาแล้ว

“ทำไม?”

คมพลั้งปากถามไปทั้งที่ไม่จำเป็น หรือที่จริงแล้วมันจำเป็นสำหรับเขามากก็ไม่รู้

“งานเสร็จแล้วนี่ สรุปผลทุกอย่างเรียบร้อย ขอบคุณมาก”

ฮิโรยูกิบอกง่ายๆ จิบกาแฟหอมๆในแก้วไปพลาง ก่อนจะชะงักกับคำประชดที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน

“ใช้เสร็จแล้วจะถีบหัวส่งเลยสินะ”

คมเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องประชดประชันไปทำไม พอพูดออกไปแล้วก็มานึกเสียใจทีหลังเช่นนี้ ฮิโรยูกิจ้องคมที่ละความสนใจจาก
ตนเองไป ก่อนจะประชดกลับกรายๆ

“คุณบอกเองว่านี่คืองาน งานเสร็จแล้วก็ทางใครทางมันสิครับ คุณคม”

คมทำไม่สนใจ เก็บเอกสารทุกอย่างรวบรวมเข้าที่แล้วลุกขึ้น ค้อมศีรษะเล็กน้อยเป็นการกล่าวลาก่อนออกจากห้องไป ฮิโรยูกิถอน
ใจหนักหน่วง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วหลับตาลงช้าๆ มือกุมที่หัวใจ เจ็บ ... แต่หัวใจก็ยังเต้นอยู่ เท่านี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว

ยังไม่ทันที่จะได้ปรับอารมณ์ตนเองดี เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นมา ฮิโรยูกิสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เมื่อรู้สึกว่าดีขึ้นจึงลุกไปเปิด
ประตู มองหน้าจอมอนิเตอร์ข้างประตูอย่างแปลกใจที่คมย้อนกลับมา หรือเขาจะลืมอะไร เพียงมือเรียวหมุนลูกบิดประตูให้เปิด
ออก คมก็ก้าวเข้ามาพร้อมดันร่างสูงเพรียวของฮิโรยูกิเข้ามาด้านใน ริมฝีปากหนาประกบจูบเจ้าของห้องอย่างไม่ให้ทันตั้งตัว
ก่อนที่ประตูจะปิดลง

หลังบานประตูที่ถูกปิดกั้น คมดันตัวฮิโรยูกิชิดบานประตูแล้วแลกจูบอย่างดูดดื่ม ราวกับชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ผู้นี้มีความกระหายอยาก
ไม่จบสิ้น มือหนารีบร้อนที่จะถอดเสื้อผ้าเจ้าของห้อง แต่ก็ถูกเจ้าของเขาดึงเอาไว้ไม่ยอมให้ทำได้ง่ายๆ คมถอนจูบผละออกมา
มองตาเรียวรีที่มีแต่แววฉงนนั้น ก่อนก้มลงหาอีกครั้งแล้วเปลี่ยนจุมพิตแสนร้อนเมื่อครู่ให้หวานล้ำและโอนอ่อน ทุกการกระทำดูจะ
ไม่มีที่ติดขัด ราวทั้งคู่รู้จักร่างกายของกันและกันเป็นอย่างดี

คมรั้งขอบกางเกงของฮิโรยูกิให้เลื่อนหลุดลงไปจนพ้นขาเรียวยาวนั้น อยากจะปรนเปรอให้คนๆนี้มีความสุขมากที่สุด ฮิโรยูกิ
กระซิบบอกข้างหูคนที่ซุกไซ้ดูดเม้มซอกคอขาวเสียงพร่า ว่าถ้าเดินหน้าแล้วหยุดอีกเขาจะไม่ให้อภัยคมแล้ว

“ต่อให้พี่ชายคุณเอาปืนมายิงผมให้ตาย ผมก็จะไม่หยุด”

คมว่าอย่างนั้น และดูท่าว่ามันคงเป็นคำตอบที่น่าพอใจ เมื่อริมฝีปากบางสวยเปิดยิ้ม และยอมเปิดปากรับจุมพิตร้อนแรงที่คมมอบ
ให้อย่างไม่ขัดข้อง ยอม ... ที่จะให้คนตัวโตโอบอุ้มและนำพาไปในทุกๆที่ ให้ทุกสิ่งดำเนินไปตามครรลองที่ควรเป็น...



++++++++++++++



บ้านของอลันในช่วงเช้าวันทำงาน ก่อนไปทำงานวันนี้อลันยังเย้าหยอกลูกหนี้อย่างเปียวเช่นทุกที กำชับว่าอย่าดื้อ เปียวเลยแอบ
บ่นว่าตนเองไม่ใช่เด็กแล้ว เมื่ออลันไปทำงานแล้ว เปียวก็ไปมูลนิธิเพื่อเด็กกับคุณแม่อัญชัน ได้พบเจอกับเด็กๆมากมายที่มาจาก
ต่างสถานที่ ทั้งกำพร้าและยากไร้ มูลนิธิของคุณแม่อัญชันท่านรับมาดูแลไว้ หลังจากน้องๆตัวน้อยทานอาหารกลางวันเสร็จ มี
กิจกรรมเสริมทักษะเล็กๆให้เล่น ก่อนจะนอนกลางวันกัน เปียวอยู่เล่นกับเด็กๆ ขณะที่คุณแม่อัญชันเข้าไปตรวจดูงานในส่วนต่างๆ

“ขอโทษนะคะคุณ ไม่ทราบว่าจะติดต่อเรื่องขอบริจาคเงินและสิ่งของต้องไปตรงไหนคะ?”

เสียงหวานใสของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยทักเปียวที่กำลังเล่นกับเด็กน้อยอยู่ คิ้วของเด็กหนุ่มขมวดเล็กน้อยกับเสียงที่ออกจะคุ้นหู
ก่อนจะหันไปตามต้นเสียง แล้วเอ่ยเรียกชื่อเจ้าของเสียงออกมา

“ก้อย…”

ดูเหมือนว่าหญิงสาวคนดังกล่าวจะรู้สึกไม่ต่างจากเปียวนัก เมื่อเธออึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยชื่อของเด็กหนุ่มออกมาได้

“เปียว”



+++++++++++++



ด้านหน้ามูลนิธิ เปียวกับหญิงสาวเจ้าของชื่อก้อยนั้นกำลังนั่งคุยกันอยู่ หลังจากวันที่เปียวได้เจอกับก้อย และได้พูดคุยกัน ทั้งคู่ก็ดู
จะได้มาพบกันหลายครั้งต่อจากนั้น ด้วยตัวก้อยเองที่แวะมาหา และเพราะบริษัทที่ก้อยทำงานอยู่ มีของมาบริจาคให้มูลนิธิแห่งนี้
อยู่เรื่อยๆ ครั้งแรกที่ก้อยได้มาไม่นึกว่าจะได้เจอเปียว ทั้งสองคนเคยคบกันอยู่ช่วงหนึ่งและเลิกรากันไป แฟนคนแรกของเปียว

“ตอนนี้เปียวคบใครอยู่หรือเปล่า?”

คำถามหนึ่งของก้อยทำให้เปียวชะงักไป ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตอบกลับไปง่ายดายกว่านี้ว่าไม่มี แม้ตอนนี้ถึงจะไม่ใช่ว่ามีคนที่คบหา
กันอยู่ แต่เขาก็นับว่าไม่ว่างสำหรับใครอื่นแล้ว

“ถ้า... เปียวยังไม่มีใคร เรากลับมาคบกันอีกครั้งดูไหม?”

เปียวยิ้มให้คำถามนั้น เด็กหนุ่มตั้งใจจะละมันเอาไว้ เขาไม่พร้อมจะตอบรับ และไม่อยากปฏิเสธให้หญิงสาวเสียน้ำใจ ทั้งคู่ยังคง
พูดคุยกันอย่างสนิทสนม โดยหารู้ไม่ว่าได้ตกเป็นเป้าสายตาของใครคนหนึ่ง

อลันที่รู้สึกสงสัยในพฤติกรรมของลูกหนี้ที่พักหลังมารู้สึกจะสดใสขึ้นกว่าเดิม จึงอดไม่ได้ที่จะตามมาดูให้เห็นกับตาว่าอะไรทำให้
เปียวเปลี่ยนไป และสิ่งนั้นมันก็กำลังทำให้เขารู้สึกเดือดอยู่ในเวลานี้

‘กล้ามากนะ ปฏิญญา!’



++++++++++++++



อลันกลับมาที่บ้านแทนที่จะออกไปทำงานดังที่ตั้งใจไว้ในคราแรก แน่ล่ะว่าเขาออกไปแล้วรอบหนึ่ง แต่ก็ย้อนกลับมาเพื่อตามดู
เด็กน้อยของเขา ชายหนุ่มเฝ้ารอเวลาที่เปียวจะกลับมา ในใจมันรุ่มร้อนอยากจะโทรตามแต่ก็ต้องอดทนไว้ แต่ยิ่งนับเวลารอไฟ
ในใจยิ่งลุกโหมจนพร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งที่ขวางหน้า

เปียวกลับมาก่อนคุณอัญชัน เด็กหนุ่มเข้าบ้านมาโดยที่ไม่รู้ว่ามีกองไฟรออยู่ เพียงก้าวพ้นประตูหน้าบันไดบ้านก็ถูกกระชากแขน
ให้เดินตามทันที ในตอนแรกเปียวออกจะตกใจจนเกือบร้องออกมา แต่พอเห็นว่าคนทำเป็นใครจากที่จะตกใจมันก็กลายเป็นความ
แปลกใจแทน ไหนมิสเตอร์แอลบอกว่าจะไปทำงาน แล้วนี่ทำไมกลับมาเร็วนัก

อลันลากเปียวผ่านห้องโถงตรงไปที่บันได แม่บ้านที่อยู่แถวนั้นเห็นสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจจึงรีบไปรายงานให้คุณตาคุณยาย
ทราบเรื่อง และโทรรายงานคุณอัญชันด้วย พออลันพาเปียวมาถึงบนห้องนอน หนุ่มลูกครึ่งตัวโตก็ผลักร่างเพรียวนั้นไปที่กลาง
ห้อง กดล็อกประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่แววตาดุดัน เปียวมองแววตาที่ออกจะดุดันนั้นแล้วเผลอก้าวถอยหลัง อลันย่างสามขุม
เข้าหาไม่พูดไม่จา เปียวจึงต้องร้องถามขณะที่หาทางหนีทีไล่ไปด้วย

“คุณเป็นอะไรน่ะ?”

“วันนี้คุณไปไหนมา?”

อลันไม่ตอบคำถามนั้น แต่เลือกที่จะถามกลับ เปียวขยับถอยไปอีกเมื่อมิสเตอร์แอลใกล้เข้ามา

“ไปไหน? ไปมูลนิธิกับคุณแม่คุณไง”

เปียวตอบไปตามจริง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ใช่คำตอบที่มิสเตอร์แอลอยากได้ เพราะท่าทางคุกคามนั้นมันยังไม่หายไป

“ไปพบใครที่นั่น?”

“พบใคร? หมายความว่ายังไง?” เด็กหนุ่มงงหนักกับคำถามที่มาไม่ครบประโยคสักทีของมิสเตอร์แอล

“ผมต่างหากที่ต้องถาม!”

อลันตะคอกถาม มือกระชากแขนเรียวเข้าหาตัว บีบแรงจนเปียวนิ่วหน้า

“โอ๊ย คุณ...”

“คุณไปหาใครที่นั่นปฏิญญา!!” ความดังของเสียงเพิ่มขึ้นเมื่อเปียวยังไม่ตอบคำถาม

“ผมไม่ได้ไปหาใคร ผมไปช่วยงานแม่คุณเท่านั้น!”

“คุณกล้าโกหกเรอะ!”

“คุณเป็นบ้าอะไรไปแล้ว ห๊า!”

เปียวตะโกนกลับ อยากแข่งว่าใครเสียงดังกว่าหรืออย่างไร เด็กหนุ่มมองหน้าคนที่โมโหโกธาไร้เหตุผลอย่างไม่ยอมลงให้ นั่นยิ่ง
ทำให้อลันเดือดขึ้นไปอีก เด็กอวดดี!

“คุณเป็นลูกหนี้ของผม ต้องทำตามที่ผมบอกทุกอย่าง ถ้าผมไม่อนุญาต คุณก็ไม่มีสิทธิ์มองหาใครอื่นทั้งนั้น!”

อลันบอกย้ำสถานะของเด็กหนุ่มด้วยแรงอารมณ์ เปียวเจ็บแปลบกับคำพูดนั้น มองอย่างตัดพ้อต่อว่าคนพูดไม่คิด

“ผมเป็นลูกหนี้ของคุณ แต่ผมก็เป็นคนนะ มีสิทธิ์ที่จะคบใครก็ได้ที่ทำให้ผมสบายใจ”

“แต่ไม่ใช่ตอนนี้ไงปฏิญญา ไม่ใช่ตอนนี้ที่คุณยังต้องใช้ร่างกายนี้ขัดดอกอยู่”

มันช่างเป็นคำที่ร้ายกาจ เปียวนิ่งงันเพราะไม่ทันคาดคิดว่ามิสเตอร์แอลจะพูดคำนี้ออกมา เขาคงนึกไปเองว่ามิสเตอร์แอลจะไม่
ทำร้ายเขาด้วยคำพูดร้ายกาจพวกนี้อีก หรือตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่หยอกล้อ ที่ทำดีด้วย มันเป็นเพียงการแสดงฉากหนึ่งของคน
รวยเท่านั้น

“ผมเข้าใจแล้ว เข้าใจดี…”

เปียวก้มหน้าลงมองเพียงปลายเท้าของตนเอง ไม่อยากให้คนใจร้ายอย่ามิสเตอร์แอลรู้ว่าเขากำลังรู้สึกแย่ อลันมองท่าทางนั้น
อย่างหงุดหงิดใจ สบถออกมาด้วยความหัวเสียก่อนจะออกไปข้างนอก เจอคุณตากับคุณยายมายืนอยู่หน้าประตูทำให้อลันชะงัก
ชายหนุ่มเดินเลี่ยงไป คุณยายเรียกตาม อลันจึงบอกกลับมา

“ผมขออยู่คนเดียวสักพักครับ”

ผู้อาวุโสทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนหันไปมองแม่บ้านที่นำเรื่องมารายงาน ทั้งสามถอนหายใจอย่างหนักอกไม่แพ้กัน มองประตูห้อง
ที่ปิดเงียบแล้วพากันถอนใจอีกรอบ



+++++++++++++



อลันที่ลงมาหาที่สงบจิตใจข้างล่าง พยายามอย่างยิ่งที่จะใจเย็น พยายามไม่เปรียบเทียบเปียวกับใคร จนเวลาล่วงเลยไปคุณแม่
อัญชันก็กลับมา คุณอัญชันที่ได้รับรายงานจากแม่บ้านถึงเรื่องที่ลูกชายทะเลาะกันกับเปียว แต่ยังปลีกตัวออกมาไม่ได้ในทันทีจึง
ฝากแม่บ้านช่วยดูๆไว้ก่อน เมื่อกลับมาถึงแล้วแม่บ้านจึงได้รายงานความเคลื่อนไหวต่อจากนั้นให้ฟัง ว่าเปียวขังตัวเองอยู่ในห้อง
ส่วนอลันก็นั่งนิ่งๆอยู่ที่เก้าอี้ริมสระว่ายน้ำนั่นนานแล้ว

เมื่อได้รับรายงานเช่นนั้นคุณอัญชันไม่ได้ไปคุยกับลูกชายก่อน แต่ขึ้นไปหาคนที่ขังตัวเองอยู่ในห้องแทน ท่านเคาะประตูแล้ว
เรียกเปียวให้มาเปิด พอเปียวมาเปิดประตูให้แล้วท่านก็พาลงมาด้านล่างเพื่อพูดคุย สอบถามได้ความว่าอลันโกรธ ซึ่งโกรธเรื่อง
อะไรนั้นเปียวไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆคืออลันย้ำว่าเปียวเป็นลูกหนี้และไม่มีสิทธิ์คบกับใครถ้าอลันไม่อนุญาต คุณแม่ได้ฟังแล้วก็พอ
คาดเดาอะไรได้เลาๆ บอกให้เปียวไปพักผ่อนและไม่ต้องคิดมาก

พอตกเย็นได้เวลาทานข้าว เปียวก็บอกคุณแม่อัญชันว่าไม่หิวและขอไม่ลงมาทานข้าว อลันที่ไม่เห็นเปียวมาร่วมโต๊ะ และได้รับคำ
ตอบจากคุณแม่ว่าเด็กน้อยของเขาไม่หิวเลยขอไม่ลงมาร่วมโต๊ะ ทำให้อลันไม่พอใจเพราะคิดว่าเปียวหลบหน้าตนเองจึงจะขึ้นไป
ตาม คุณแม่รีบห้าม

“ไม่ต้องเลยอลัน นั่งลงเดี๋ยวนี้”

“แต่แม่ครับ…”

“เดี๋ยวนี้”

คุณแม่เน้นคำทำให้อลันไม่กล้าขัด จำต้องนั่งลงตามที่คุณแม่บอก แต่ก็ไม่วายเอ่ยแย้ง

“แม่ทำไมต้องเข้าข้างเด็กเปียวด้วย เขาเป็นแค่ลูกหนี้ของเราเท่านั้นนะครับ”

“ปากเรานี่นะ สักวันเถอะ จะโดนเขาเกลียดเอา”

คุณแม่ว่า พอได้ยินคำว่าจะถูกเกลียดก็เหมือนจะเป็นการตอกย้ำความคิดของตนเอง เสียงที่แย้งคุณแม่เลยอ่อนลงไปอีก

“ก็ผมพูดความจริง”

“แล้วแม่จะคอยดู วันที่ความจริงที่เราพูดมันย้อนกลับมาทำร้ายเรา แม่จะไม่ช่วยเลย”

โดนหมัดตรงของคุณแม่ มิสเตอร์แอลถึงกับจุกจนพูดไม่ออก

“โตๆกันแล้วนะอลัน อย่าให้แม่ต้องพูดมากเลย”

อลันเงียบไปกับคำพูดของมารดา เขาเป็นอะไรไปแล้ว ไม่มีเหตุและผลอันสมควรเสียเลย ถ้าจะถูกโกรธก็ไม่ผิดหรอกแบบนี้ ดูท่า
ว่าคงโดนโกรธไปเรียบร้อยแล้วด้วย



++++++++++++



หลังจากทานข้าวแล้วอลันก็ยังรีรออยู่ด้านล่างกับคุณแม่และตายาย จนผู้อาวุโสทั้งสองขึ้นบ้านไปอลันก็ยังไม่ยอมที่จะขึ้นห้อง
ตนเองสักทีจนคุณแม่ต้องถาม

“เป็นอะไรน่ะเรา?”

“เปล่าครับ”

“เปล่าก็ไปนอนสิไป๊”

“แม่ขึ้นนอนก่อนเถอะครับ มันยังหัวค่ำอยู่เลย ผมยังไม่ง่วง”

ยังทำยึกๆยักๆไม่ยอมไป คุณแม่หรี่ตามองรู้ทัน ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเตรียมขึ้นห้องไปอาบน้ำนอน

“ทีว่าเขาน่ะว่าได้นะ”

คุณแม่ประชดคนทำยึกยักเล็กน้อย ก่อนจะเดินฉิวขึ้นห้องไป ปล่อยให้ลูกชายนั่งทำใจอยู่ที่เดิม



+++++++++++++



อลันขึ้นบ้านมาหลังจากนั้น ถ่วงเวลาด้วยการนั่งทำงานอยู่ในห้องตนเองไปเรื่อย แต่ใจมันกลับกระหวัดไปถึงคนที่นอนอยู่ห้อง
ข้างๆทำให้ไม่เป็นอันทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เข้าไปอาบน้ำให้ใจเย็นลง ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้องของเปียว

ภายในห้องเปียวปิดไฟนอนแล้ว อลันก้าวขึ้นไปบนเตียง แทรกกายเข้าใต้ผ้าห่มที่คลุมกายของอีกคนอยู่ ชายหนุ่มรู้ว่าเปียวยังไม่
หลับหรอก เพราะเขาก็ไม่ได้ตัวเล็กจนที่นอนจะไม่ขยับไหว อลันนอนลงข้างๆ พาดแขนกอดคนที่นอนนิ่งเอาไว้ ก่อนเอ่ยบอกข้างหู

“เมื่อกลางวันผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจดูถูกคุณ”

“.............” สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบ แต่อลันก็ยังคงพูดต่อแม้จะไม่มีเสียงตอบกลับก็ตาม

“คำพูดที่ผมพูดไปแล้วเอาคืนไม่ได้ แต่ผมสัญญาจะไม่ทำอย่างนั้นอีก”

“คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ ผมมันแค่…”

“ไม่ คุณไม่ใช่แค่นั้น ... ผมขอโทษ”

อลันเอ่ยแทรกเสียงบางเบาที่ตอบเขากลับมานั้น กระชับอ้อมกอด โน้มใบหน้าลงหาแล้วกดจูบขมับบาง ไร้ซึ่งสรรพเสียงใดต่อ
จากนั้น เปียวปล่อยให้ความเงียบโอบล้อมและปลอบประโลมกายใจ ไม่อยากที่จะคิดอะไรให้วุ่นวายอีก และก้าวเข้าสู่ห้วงนิทรา
ภายใต้อ้อมแขนแข็งแรงของมิสเตอร์แอล



TBC


โอ๊ย ปวดตับ อีตามิสเตอร์แอล!!! :m31:

เขียนเองก็อยากตบเอง กร๊าก

ขอบคุณทุกๆท่านที่แวะมาอ่านค่ะ จัดบวกกันไปทุกบวกค่ะ :กอด1:

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 23-07-2012 21:29:20

อลันจะรอช้าอยู่ทำไม เดี๋ยวก็มีใครเอาไปกินหรอก :m26:


คู่ของคมก็ใช่เล่นเลยนะ :m12:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyFG ที่ 23-07-2012 21:33:10

อลันหึง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 23-07-2012 21:44:43

คุณอลันอ่ะชักช้าเดี๋ยวคู่คมกะฮิโระแย่งซีนนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 23-07-2012 21:51:02

เดี๋ยวโดนงาบแน่อลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: iamoumm ที่ 23-07-2012 21:51:48

ฮั่นแน่~~~~~  :-[
รักเขาก็บอกเขาไปสิ้~~~~~~~~~

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 23-07-2012 21:52:22

แค่นี้ก็เห็นแล้วว่าอลันเทใจไปเกินครึ่งแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 23-07-2012 21:54:31

ใช่แล้วววว เปียวเป็นมากกว่านั้นจริงๆ
ถึงจะปากร้ายไปนิด แต่นั่นเพราะหึงมากใช่ป่าววว
คุณอลันก็ขอโทษแล้ว เปียวก็หายโกรษเถอะนะ
คุณแม่อัญชัน น่ารักเสมอเลยคนนี้ 555++
คู่ฮิโระกับคม เริ่มหวานแล้ววุ้ย พี่คมสู้ๆนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 23-07-2012 21:57:33

ขี้หึงโนะมิสเตอร์แอลเนี่ย...อารมณ์ยังกับพายุ น่ากลั๊ว ไม่คิดจะถามเปียวดี ๆ เลยรึ เปียวออกจะเป็นเด็กดีน่ารัก
จนทุกคนในบ้านรักไปหมดแล้วเนี่ย...แล้วก็อย่าคิดนานรักเค้าก็บอกว่ารักดิ

คมกับฮิโรยูกิ กรี๊ดมากค่ะ...ต่อไปจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย มิสเตอร์แอลหวงน้องชายเหรอ ก็คงหวงแหละเนอะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: kabung ที่ 23-07-2012 21:58:10

แอร๊ยยยย บรรยายไม่ถูก เอิ๊กกก ลงตอนใหม่เลยละกัน 555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 23-07-2012 21:58:52

อลันเดี๋ยวปั๊ดตบปากให้

พูดอะไรคิดผ่านสมองหน่อยซี่ แค่นี้ก็สงสารน้องเปียวจะแย่แล้ว

ยังไม่รู้ใจตัวเองใช่ไหมหรือยังไง อาการแบบนี้มันหึงชัดๆรู้ไหม ชิชิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 23-07-2012 22:04:07

ชอบอะ รู้ว่าตัวเองพูดเกินไปก็ขอโทษด้วย น่ารักมากพ่อพระเอก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 23-07-2012 22:07:03

โอ้....อลันหวงหนักอยู่นะเนี่ย

หงุดหงิดคำพูดของอลันที่ใช้พูดกับเปียวช่างแทนตัวได้ห่างเหินจริง ๆ คุณนั่นคุณนี่อยู่ได้ :เฮ้อ:

แต่ชอบคู่ฮิโรยูกิกับคมเหมือนกันแฮะ...น่าค้นหาดี

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 23-07-2012 22:08:51

อลันนี่ขี้หึงเนอะ ให้แมวน้อยยั่วซะให้เข็ดเลยๆ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: skysky ที่ 23-07-2012 22:09:08

อลันตกหลุมรักเปียวเข้าจริงๆซะแล้วววว โฮะโฮะ
คมกับฮิโระก็........... ไวนะ 555  :impress2:
ชอบๆ ติดตามต่อค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 23-07-2012 22:09:42

ไรว้า
เคืองเขาเองก็ต้องตามมาง้อเอง
โกรธอะไร เจ้าตัวเขายังไม่รู้เรื่องเลย
เวลาอลันคุยกับแม่ ภาษามันแปลกๆ คืออ่านแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจจ๊ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 23-07-2012 22:13:16

กิ๊วๆตาแก่ขี้หึง 555

ส่วนนายคมโอ้ววว..ร้อนแรง

สองคู่สองอารมณ์ ><

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 23-07-2012 22:16:21

ปากแข็งนะคุณอลันเดี๋ยวเปียวเกลียดขึ้นมาจะสมน้ำหน้าให้ :laugh:


คุณแฟนเก่าคงจะไม่ใช่ตัวปัญหาใช่ไหม o18หวังว่านะ

ขอบคุณคนเขียนค่า o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 23-07-2012 22:31:52

ฟู่ว กว่าจะรีสตาร์ทเครื่องได้ใช้เวลาเกือบชั่วโมง เน่าจัด :z3:

อ้างจาก: little_nok ที่ 23-07-2012 22:09:42  

ไรว้า
เคืองเขาเองก็ต้องตามมาง้อเอง
โกรธอะไร เจ้าตัวเขายังไม่รู้เรื่องเลย

เวลาอลันคุยกับแม่ ภาษามันแปลกๆ คืออ่านแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจจ๊ะ

^
^
แปลกยังไงบอกได้นะคะ คือใหม่ก็ใหม่สมชื่ออ่ะค่ะ ถ้ามีตรงไหนที่อ่านไม่เข้าใจใหม่จะได้แก้ไขถูกจุด

ขอบคุณพี่ little_nok ที่ช่วยดูให้ด้วยค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: must ที่ 23-07-2012 22:35:44

คำพูดที่มิสเตอร์คาเสะฝากถึงพงศธร >>> “อย่างที่มิสเตอร์พงศกรบอก ผมเพิ่งเข้ามาแท้ๆ
แต่กลับมีหลักฐานการทุจริตฉ้อโกงอื้อเลย ไม่ทราบว่าการบริหารงานของคุณดีพอหรือยังครับแบบนี้?
คุณ ... กรุณาช่วยตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนไร้อคติด้วยนะครับ” (พูดแล้วยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ)

คำพูดที่คมฝากถึงฮิโระจัง >>> “ต่อให้พี่ชายคุณเอาปืนมายิงผมให้ตาย ผมก็จะไม่หยุด”

คำพูดที่คุณนายอัญชันฝากถึงมิสเตอร์แอล >>> “อลัน ความรักน่ะ มันไม่ได้ทำร้ายเราหรอกนะ
แต่ตัวเราเองต่างหากที่ทำร้ายตัวเอง อย่ายึดเอาเรื่องของพ่อกับแม่เป็นหลักในการตัดสินความรัก
เพราะความรักที่ดียังมีอยู่มากมาย แม่เพียงก้าวพลาดไปเท่านั้นเอง ถือเสียว่าพ่อกับแม่ไม่ใช่คู่แท้ที่เกิดมาคู่กัน”

คำพูดที่อลันฝากถึงเปียว >>> “เมื่อกลางวันผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจดูถูกคุณ คุณไม่ใช่แค่นั้น ... ผมขอโทษ”

พ่อหนุ่มฮิโรยูกิ คาเสะเนี่ย ดูๆ ไปแล้วก็เหมือนๆ กับจะเป็นคนที่มีสองบุคลิก อะไรประมาณนั้นนั่นแหละเนอะ
อยู่ต่อหน้าคนอื่นเค้าคือมิสเตอร์คาเสะผู้แข็งแกร่ง แต่เมื่อมาอยู่กับคมทีไรจะแปลงร่างเป็นฮิโระจังที่น่าฟัดทันที

เหนือพงศธรยังมีมิสเตอร์คาเสะ เหนือฮิโระจังยังมีคม เหนืออลันยังมีเปียว เหนือมิสเตอร์แอลยังมีคุณนายอัญชัน
สรุปกันง่ายๆ เลยก็คือ พ่อพระเอกของเราแพ้ราบคาบให้ทั้งคุณแม่และคุณเมีย(ในอนาคต) แววกลัวเมียมันออก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: mr_longza ที่ 23-07-2012 22:54:21

ติดตามอยู่นะครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: jelatin99 ที่ 23-07-2012 23:04:10

แอบเชียร์คู่คมกับฮิโระ ฮ่าๆๆ น่ารักดี o13
 :pig4:คุณคนแต่งค่าา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 23-07-2012 23:11:37

อร๊ายยยยย
แอบหวานกันเบาเบา
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: frenzy19 ที่ 23-07-2012 23:14:13

+1  :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 23-07-2012 23:54:28

หึงเค้าแล้วล่ะสิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 24-07-2012 00:09:56

ตอนนี้ก็น่ารักเบาๆ

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 24-07-2012 00:11:56

 :laugh: :laugh: :laugh:



หวงของน่าดูเลยนะ เจ้่าหนี้   :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 24-07-2012 00:14:27

อุกริ๊ดดดดดดดดดดด  :-[
อลันหึงอ่ะ น่ารักเชียว หึงเอง โกรธเอง ไปง้อเองด้วย  :laugh:
รักเขาก็บอกไปสิจ๊ะ ชักช้าอยู่ไย  o18

 :pig4: นะคะ คุณวันใหม่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 24-07-2012 00:23:16

อยากให้อลันหึงบ่อยๆจังง อิอิ

น่าร๊ากกก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 24-07-2012 00:49:06

ในที่สุดคมก็ทนไม่ไหวแล้ว........นึกว่าฮิโระจังต้องทนปวดใจไปอีกนานซะอีก
ตอนนี้ก็เหลือแค่ฝ่าด่านครอบครัวฮิโระจังไปให้ได้แล้วกันนะคุณคม  เชียร์ๆๆๆ

แค่มีสาวมาคุยกับน้องเปียว คุณเจ้าหนี้อลันก็หึงซะแล้ว 
มาถึงก็ว่าเอาๆ เลยนะ ทำน้องเปียวเสียใจน้อยใจว่าเป็นแค่ลูกหนี้ขัดดอก
งานนี้ต้องปรบมือให้คุณแม่อัญชันที่คอยเตือนสติคุณลูกชายขี้หึง
อลันเองก็ดูเหมือนจะเข้าใจหัวใจตัวเองแล้วว่าเปียวสำคัญมากแค่ไหน
ต่อไปก็ดูแลทั้งกายทั้งใจน้องเปียวให้มากๆนะ

+1 ขอบคุณค่ะคุณวันใหม่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 24-07-2012 01:07:53

รอๆๆๆ เป็นกำลังใจให้จ้า
ปล.อย่าดราม่าก็เป็นพอ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 24-07-2012 02:08:31

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 24-07-2012 06:36:01

 :L1: :L1: :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 24-07-2012 06:40:59

คุณอลันหึงเหรออออ
เวลาหึงทำไมปากร้ายขนาดนี้
น่าสงสารเปียวจริงๆ
แต่คุณแม่คุณตาคุณยาย
ดูเข้าใจอะไรง่ายดีจัง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 24-07-2012 08:12:01

ขออีกคู่ด้วยจะเป็นอย่างไงต่อนะ  :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 24-07-2012 08:12:19

อูยยยยย ฮิโระกับคมถึงไหนถึงหนึ่งเร็วรี่
อลันยังแค่กอดเป็นหมอนข้างเองน้อ
ซ้ำตามหึง หูหนวกไม่ยอมคุยดีๆ
แง่มๆ เปียวจัดหนักเลย เกียมัวเห็น เอิ๊กๆ
เด่นสุดคือความคิดคุณแม่อัญชัน  o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 24-07-2012 08:51:51

ความหึงหวงของอลันทำให้พูดไม่ดีออกไปทำให้เปียวเสียใจ
แต่อลันเป็นคนที่เมื่อมีเวลาคิดทำให้มีเหตุผลและยอมขอโทษเปียว
เห็นคมนิ่งๆไม่คิดว่าจะร้อนแรงเลย :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 24-07-2012 08:58:33

หึงแท้หลาว  อลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 24-07-2012 09:32:26

อลันแกปากร้ายมากพูดจาทำร้ายจิตใจน้องเปียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 24-07-2012 09:39:23

ดีมากค่ะ คุณอลันที่รู้จักขอโทษน่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 24-07-2012 09:46:02

อลัน หึงได้ร้ายกาจ

พอจนมุม ทำอะไรไม่ได้ชอบว่าเปรียวแบบนั้นทุกที

ไม่ไหวเลยนะเธอ ให้เปรียวไปคืนดีกับก้อยดีไหมเนี้ย

อกหักอีกรอบเลยเป็นไง

คมกับฮิโระจังงง *0*

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 24-07-2012 09:59:13

อลันนี่ชอบทำเสีบเรื่องนะ

อยู่ดีๆ ไม่ชอบ หาเรื่องเปียวอยู่ได้

หึงแล้วปากเสียเชียว ชิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 24-07-2012 10:25:14

อย่าว่าแต่คนเขียนเลย เราเองก็ปวดตับกับอิตาอลันด้วย
ปากนี่นะ พูดอะไรไม่คิด โกรธเค้าแล้วก็มาง้อเค้าเองด้วยนะ
ไม่บอกเค้าจะรู้มั๊ยว่าตัวเองโกรธอะไร ไม่พอใจอะไร
เดี๋ยวยุให้น้องเปียวเกลียดซะให้เข็ด :a14:
สู้คู่ของคมก็ไม่ได้ ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้ยุ่งยาก :o8:
เปลี่ยนมาเป็นแม่ยกพี่คมดีกว่า ได้ใจดี :z2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1 และเป็ดไปเบาๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 24-07-2012 11:22:37

คุณอลันทำไม
ปากร้ายจัง :m16:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: fon270640 ที่ 24-07-2012 11:25:10

 :เฮ้อ: เมื่อไหร่อลันจะรู้ใจตัวเองเนี่ยว่าตัวเองหลงรักลูกหนี้น้อยไปแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 24-07-2012 16:45:49

โถ ยังดีที่สำนึก รีบมาขอโทษ ร้องเพลงบอกน้องเขาสิ
ก็คนมันขี้หึง นิดหนึ่งก็คิดไกล :music:

คมกับฮิโระจังตอนนี้เร่าร้อนเชียว :o8:
อ่านบทบรรยายแล้วเหมือนจะบอกว่าคู่นี้ วัวเคยขาม้าเคยขี่ ชิมิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 24-07-2012 19:59:40

อลันหลงรักเปียวซะแล้ววว :-[ อิอิ  รักแล้วก็รีบๆ บอกไป อย่ามัวแต่หึงหน้ามืด
คู่ฮิโระกับคมร้อนแรงมากกก :m25:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 24-07-2012 20:15:55

 :กอด1:พี่ฝรั่งหึงเว้ยเฮ้ย
ตอนนี้คู่เอกเราเปรียบดั่งข้าวมัน
พอมีคมกับฮิโร เหมือนส้มตำ  :laugh:ข้าวมันส้มตำ(ปูปลาร้า)
คุณแม่เหมือนน้ำลอยดอกมะลิ ดื่มแล้วชื่นจายยยยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 24-07-2012 20:19:42

กิ่วกิ๊ว คม บวก คาเสะ เรียบร้อย คุณแม่อัญชัญประเสริฐดีแท้ เข้าใจชีวิตทุกอย่างง่ะ อลันโชคดีจริงที่ได้เกิดเป็นลูก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: BuzZenitH ที่ 24-07-2012 22:01:39

 :o8: น่ารักจริงๆเลยอะคู่นี้....

ความจริงรอลุ้นเรื่องมาม่าของคู่น้องอยู่นะว่าจะซับซ้อนขนาดไหน  :haun5:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 24-07-2012 22:34:01

มิสเตอร์แอล  :-[ มาเฟียติ๊งต๊อง 55555 ขู่เขาว่าเขาแต่ก็ง้อเขา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 25-07-2012 12:47:34

ทุกคนก็มีอดีตด้วยกันทั้งนั้น เราไม่ควรเอาอดีตมาทำลายปัจจุบันของเรานะมิสเตอร์แอล
ควรจะพูดจาดี-ดีกับเปียวบ้าง และก็ปากให้ตรงกับใจหน่อย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 25-07-2012 14:50:20

โอ๊ย ปวดตับ อีตามิสเตอร์แอล!!!

เขียนเองก็อยากตบเอง กร๊าก

อย่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องวันใหม่


อย่าาาาาาาาาาาา

อย่าช้า
 :laugh:
อยากตบอิคุณอลันก็ตบเลย
กวนโอ๊ยดีนัก ปากนี่มิมีหูรูดเลยจริงๆ
 :beat:

หนูฮิโระโดนกินแล้ว
 :z1:
คุณคมนี่เ้ค้าแน่จริงๆ
 o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๗ หวงรัก (๒๓.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๑๐ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 25-07-2012 20:27:27

อลันโดนคู่คมแย่งซีนไปแล้วนะ  :laugh:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 27-07-2012 15:54:04

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้



ช่วงสายของวัน ณ คอนโดมิเนียมหรูของฮิโรยูกิ ภายในห้องนอนที่ปิดม่านกั้นแสงสว่างจากภายนอกทำให้ภายในห้องยังคงมืด
สลัวอยู่ ฮิโรยูกิที่นอนหลับสนิทอยู่ภายใต้ผ้านวมหนานุ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ขยับลุกนั่งแล้วกะพริบตาปรับการมองเห็น ก่อนจะมอง
ไปรอบๆห้อง หัวคิ้วสวยขมวดเมื่อไม่พบสิ่งที่ต้องการ

ชายหนุ่มวาดขาลงจากเตียงนอน เดินไปค้นผ้าขนหนูในตู้มาพันรอบเอว ก่อนเปิดประตูออกไปด้านนอก กวาดสายตามองหาทั่ว
บริเวณก็ยังไม่เห็นวี่แววสิ่งมีชีวิตใดๆในห้องนี้นอกจากตนเอง

“คม... พี่คม อยู่ไหนน่ะ?”

ฮิโรยูกิเรียกหาคนที่อิงแอบมาทั้งคืนนั้น แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบ พอมองหาคมไม่เห็นฮิโรยูกิก็เริ่มใจไม่ดี ใจประหวั่น
เมื่อนึกไปว่าตนเองถูกทิ้งเอาไว้คนเดียวอีกแล้ว ไหนใครกันที่บอกว่าต่อให้พี่ชายเขาเอาปืนมายิงก็จะไม่หยุด มันเป็นเพียงคำพูด
เวลาอยากเท่านั้นหรือ ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่กลางห้อง มันเหมือนเรี่ยวแรงที่ควรมีเหือดหายไปหมด ความสุขสมในค่ำคืนที่ผันผ่าน
ราวกับภาพลวงตา

แกร๊ก

เสียงประตูห้องเปิดออก คมเดินเข้ามาพร้อมถุงข้าวของในมือ ชายหนุ่มเอาถุงไปวางที่โต๊ะทานข้าว ก่อนจะเดินเข้ามาหาคนที่ยืน
ก้มหน้านิ่ง

“ฮิโระ”

คมเอ่ยเรียก แต่ยังไม่มีการตอบรับจากเจ้าของชื่อ

“เป็นอะไร?”

คมแตะแขนเรียวแล้วลูบเบาๆ ก่อนจะรั้งเอวสอบมาใกล้ตัวมากขึ้น ก้มลงเพื่อมองหน้าคนชิดใกล้

“ผมนึกว่าพี่ไปแล้ว ทิ้งผมไว้คนเดียวอีกแล้ว”

เพียงได้ยินเท่านั้นใจก็เจ็บ เขาคือความทรงจำแสนร้ายของฮิโรยูกิ คาเสะ คมรวบกอดคนขวัญเสียมาแนบชิด ก่อนจะเอ่ยบอก
อย่างให้ความมั่นใจอีกครั้ง

“พี่บอกแล้วไง ต่อให้คุณอลันยิงพี่ให้ตาย พี่ก็จะไม่ยอมหยุดอีกแล้ว”

“ผมตื่นมาไม่เจอพี่”

ฮิโรยูกิบอกเสียงเบา แขนเรียวตอบรับอ้อมกอดของคมกระชับแน่น กลัว... ว่าคมจะหายไปอีก กลัว... ที่ต้องอยู่คนเดียวโดยไม่มี
คนๆนี้

“พี่ยังอยู่นะ ยังอยู่กับฮิโระ อยู่ตรงนี้ไง”

คมจูบหน้าผากคนในอ้อมกอด ดันตัวฮิโรยูกิให้ผละมามองตา ฮิโรยูกิ คาเสะที่ใครๆเห็นว่าแข็งแกร่ง กลับเป็นเพียงฮิโระผู้อ่อนแอ
และต้องการการปกป้องเมื่ออยู่กับเขา คมก้มลงจูบฮิโรยูกิแผ่วเบา ฮิโรยูกิหลับตาลง ค่อยๆซึมซับตัวตนของอีกคนที่ชิดใกล้ คม
ยังอยู่ เขาไม่ได้ถูกทอดทิ้ง

“พี่จะไม่ไปไหน... พี่สัญญา”

แผลในใจฮิโรยูกิยังมีอยู่ และเขาเองที่เป็นคนสร้างมันขึ้นมา นับต่อแต่นี้ไป คมจะเป็นคนเยียวยารักษามันด้วยตนเอง



++++++++++++



หลังจากวันที่เปียวกับอลันทะเลาะกัน โดยที่เปียวยังไม่ทราบถึงสาเหตุนั้น อลันก็ดูจะยอมเปียวแบบแปลกๆ แต่เปียวก็ไม่ได้ใส่ใจ
มันมากนัก เพราะไม่รู้ว่าวันไหนพายุจะมาอีก มิสเตอร์แอล คนเอาใจยาก

เปียวจะไปที่มูลนิธิของคุณแม่อัญชันตามปรกติ แต่วันนี้อลันกลับขอตามไปด้วย คุณแม่จึงถามว่าไม่ไปทำงานหรือ ชายหนุ่มจึง
บอกว่าเขาเกงานสักวันคงไม่เป็นไร เพราะนี่มันวันหยุดสุดสัปดาห์แล้ว พอไปถึงมูลนิธิเปียวก็ไม่เห็นก้อยมา รออยู่นานจนอลันถาม
ว่ารอใคร เปียวเลยบอกว่ารอเพื่อน อลันเลยว่าเขาคงไม่มาแล้วล่ะ เปียวถามว่ารู้ได้ไงว่าเขาจะไม่มา อลันจึงทำเฉไฉไปทางอื่น
แอบกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่คนเดียวว่าตนเองสั่งให้บริษัทนั้นห้ามไม่ให้มาเองล่ะ เพราะทางนั้นก็เป็นลูกค้าของบริษัทอลันอยู่ถึงได้มี
ของมาบริจาคที่มูลนิธิของคุณแม่อัญชันบ่อยๆอย่างไรล่ะ ใช้อำนาจในทางที่ผิด แต่ก็จะทำ ดีกว่าปล่อยให้สองคนนี้เจอกันแล้ว
เปียวหลุดมือไป

ช่วงกลางวันเปียวช่วยคนในมูลนิธิตักอาหารใส่ถาดให้เด็กน้อย อลันก็คอยยืนเป็นกำลังใจให้ คอยเช็ดเหงื่อให้อีกด้วย เด็กหนุ่ม
มองอลันอย่างแปลกใจ

“วันนี้มาแปลกนะครับ”

เปียวเปรยขึ้นมาเมื่อกำลังตักอาหารใส่ถาดให้น้องตัวน้อยที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะทานข้าว โดยมีคนของมูลนิธิช่วยยกหม้ออาหารมาวางให้

“ทำไม?”

อลันเอ่ยถามทำให้เปียวหยุดมือแล้วหันมาหาคนถาม เอียงคอทำท่านึกเล็กน้อยก่อนบอก

“ก็... คุณดูแปลกๆ อย่างตอนนี้ที่คอยเช็ดเหงื่อให้ผมน่ะ”

“แล้วไม่ดีหรือ?” อลันถามยิ้มๆ

“ฮึ”

เปียวส่ายหน้า แล้วหันไปตักอาหารให้น้องๆที่มองเขาตาแป๋วต่อ

“แล้วแบบไหนถึงจะดี?”

“แบบไหนก็ไม่ดีทั้งนั้นล่ะครับ... ถอยหน่อยครับ เกะกะ”

เปียวตอบคำถามอย่างขอไปที ก่อนจะบอกให้อลันถอยเมื่อตักอาหารให้น้องคนสุดท้ายแล้ว จะได้เอาหม้อไปเก็บ เปียวเอาหม้อ
ไปเก็บที่โต๊ะกลางอลันก็ยังคงตามมาตอแยไม่เลิก แบบนี้จะไม่ให้บอกว่าแปลกได้อย่างไรกัน

“ใจร้ายนะ”

“ใครกันแน่”

เปียวกระแทกเสียงใส่ ก่อนจะเดินออกไปล้างมือที่อ่างล้างจานด้านข้างโรงอาหาร

“ยังไม่หายโกรธหรือไง?”

“คุณลองโดนใครไม่รู้มาว่าคุณแรงๆโดยที่คุณยังไม่ทันจะทำอะไรให้เขาเลยดูสิ แล้วว่าโดยไม่มีเหตุผลด้วยนะ”

“มีสิ เหตุผลน่ะ”

“เหตุผลอะไร?”

เปียวกอดอกรอคำตอบ แต่อลันก็ไม่ยอมตอบออกมา จะให้บอกได้หรือว่าไม่ชอบให้ไปสุงสิงกับใครเพราะหวงน่ะ บ้าแล้ว

“เห็นไหม สุดท้ายก็แค่ข้ออ้าง” เปียวว่า

“เฮ่ย มากไปหน่อยแล้วนะ กำลังพูดกับใครอยู่รู้เสียบ้าง”

“ผมรู้ว่าคุณคือเจ้าหนี้”

คำพูดกึ่งประชดมาพร้อมสายตาขวางขุ่น ทำให้อลันแทบอยากจะตีปากตัวเองที่ปากพล่อยจนได้เรื่องอีกแล้ว

‘ปากพาซวยแล้วไหมล่ะ’

เปียวเดินหนีคนบ้าอำนาจ ชอบบอกชอบย้ำจริงว่าเขาเป็นใคร กลัวเขาลืมหรืออย่างไรกัน

“เปียว รอด้วย”

เปียวชะงักเท้า หันมามองคนเรียกหน้ามุ่ย อลันเลิกคิ้วเชิงถามว่ามีอะไรหรือ เด็กหนุ่มจึงก้าวเดินต่อ เขาแค่รู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่
มิสเตอร์แอลเรียกชื่อเล่นเท่านั้นเอง



++++++++++++



สถานการณ์ในบริษัทพฤทธาการวันนี้กำลังวุ่นวายได้ที่ เมื่อพนักงานในบริษัทรวมตัวกันประท้วงขึ้นมา เหตุเนื่องมาจากว่าฮิโรยูกิ
นำหลักฐานการฉ้อโกงต่างๆในบริษัทมาให้นายพรต นายพรตก็ได้ตรวจสอบแล้วเห็นว่าเป็นจริงดังที่ว่ามานั้น จึงมีคำสั่งให้ปลด
นายสุรชัยและพรรคพวกที่ร่วมกันกระทำการออกยกชุด และแจ้งความดำเนินคดี ส่วนคนที่ไม่รู้เรื่องตื้นลึกหนาบางพอถูกยุยงก็
ลุกฮือตามเขาไป เพราะคิดว่าบริษัทไม่มีความยุติธรรมให้พนักงานชั้นผู้น้อย ฮิโรยูกิจึงให้พงศกรแสดงศักยภาพที่ว่าแน่จริงออก
มาให้ดูเป็นบุญตาสักหน่อย เสนอแนะให้เรียกหัวหน้ากลุ่มประท้วงนั้นมาเจรจาว่าความ รวมทั้งพนักงานหญิงฝ่ายประชาสัมพันธ์ที่
ชื่อเกสรด้วย

“ทำไมต้องให้คุณเกสรมาร่วมฟังด้วย ทั้งๆที่เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ”

พงศกรเอ่ยถามอย่างอดสงสัยไม่ได้ เท่าที่รู้พนักงานหญิงคนนี้เป็นเจ้าแม่ของวงนินทาเลยก็ว่าได้ ให้มารับฟังเรื่องพวกนี้ด้วยมัน
จะดีหรือ ฮิโรยูกิปรายตามองคนถามแล้วยิ้ม ก่อนจะบอกในสิ่งที่พงศกรคาใจ

“มีสื่ออยู่ในมือก็ให้รู้จักใช้งาน มีคุณเกสรคนเดียวกระจายข่าวได้ดีกว่ามีสื่อทุกสื่อเสียอีกนะ มิสเตอร์”

พอได้ฟังเหตุผลแล้วพงศกรบอกได้เลยว่านึกไม่ถึง จะใช้เกสรเป็นหอกระจายข่าวเพราะเธอช่างนินทา หึ กัดเจ็บไม่เบาเลย
ฮิโรยูกิ คาเสะ

เมื่อทุกคนถูกเรียกมารวมตัวกันแล้ว พงศกรจึงชี้แจงเรื่องทั้งหมดให้ได้รับทราบกัน จงใจเว้นเรื่องที่บริษัทกำลังระส่ำระสายเพราะ
ติดหนี้เอาไว้ ทั้งยังให้ความมั่นใจกับพนักงานทุกระดับว่าจะไม่มีการถูกปลดหากมีผลงานดี

การเจรจาพูดคุยเป็นไปได้ด้วยดี และเป็นไปตามที่ฮิโรยูกิคาด เมื่อข่าวเรื่องฉ้อโกงของนายสุรชัยและพรรคพวกดังไปทั่วบริษัท
อย่างเร็วไวไม่ทันข้ามวันดีด้วยซ้ำ ถือว่าจบเรื่องการประท้วงไปได้อย่างสวยงาม

“ผมต้องขอบคุณมากนะครับมิสเตอร์คาเสะ”

พงศกรที่ทำหน้าที่เดินมาส่งผู้ถือหุ้นรายใหม่ที่หน้าบริษัทเอ่ยบอก ก็ต้องยอมรับว่าที่เรื่องทุกอย่างมันผ่านพ้นไปได้ก็เพราะผู้ชาย
คนนี้

“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก เพราะผมไม่ได้ทำเพื่อใคร แต่ทำเพื่อตัวเอง”

ฮิโรยูกิตอบกลับเสียงเรียบ รอยยิ้มยังติดริมฝีปากอย่างที่เคยมี มันเป็นเพียงรอยยิ้มที่ฉาบทาบนใบหน้า ไม่ใช่รอยยิ้มที่มาจาก
ใจจริง บางครั้งพงศกรก็เคยคิดสงสัยว่าคนๆนี้จะมีรอยยิ้มที่แท้จริงกับใครเขาบ้างไหม หรือทำเป็นเพียงยิ้มพลาสติกเช่นนี้

“ขอตัวนะครับ”

ฮิโรยูกิค้อมศีรษะเล็กน้อยตามมารยาทก่อนจะเดินออกจากตัวอาคารมา ตามมาด้วยเลขาฯหนุ่มที่อลันส่งมาทำหน้าที่ติดตาม
ฮิโรยูกิ พงศกรมองตามร่างสูงเพียวที่ดูมาดมั่นนั้นแล้วยิ้มมุมปาก เขาคงต้องมองฮิโรยูกิ คาเสะด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม
เสียแล้ว



+++++++++++++



เมื่อใกล้วันรับปริญญาของเปียว เด็กหนุ่มขออนุญาตมิสเตอร์แอลไปเตรียมตัวฝึกซ้อมพิธีการต่างๆร่วมกับเพื่อนๆ อลันจึงให้คน
ไปตามรับส่ง เมื่อวันนั้นมาถึง เปียวโทรไปย้ำกับพี่ชายอย่างพงศกรอีกครั้ง อยากจะบอกให้พ่อกับแม่และพิชญมาด้วย แต่ไม่
กล้าพอที่จะเซ้าซี้ เพียงแต่ไปที่บ้านแล้วบอกกล่าวว่าตนเองจะเข้ารับปริญญาบัตรวันไหน ถ้าพ่อกับแม่ว่างก็อยากให้ไปเพียง
เท่านั้น

นายพรตกับพงศกรมาร่วมแสดงความยินดีด้วย เปียวนึกไม่ถึงว่าพ่อจะมา เด็กหนุ่มดีใจกว่าอะไรทั้งหมดที่อย่างน้อยพ่อก็ให้ความ
สำคัญกับเขาบ้าง แต่ผู้เป็นแม่อย่างนางวลัยกับน้องชายอย่างพิชญก็ไม่มา พงศกรบอกว่าแม่กับพีติดธุระเลยมาไม่ได้ เปียวรู้ว่า
พี่ชายโกหก แต่ก็เข้าใจและไม่ได้ว่าอะไร แม้ในใจลึกๆแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจ

ส่วนมิสเตอร์แอลนั้น ถึงตัวไม่ได้มาแต่ก็ยังส่งดอกไม้พร้อมเสียงตามสายมาแสดงความยินดี มันคงจะดีกว่านี้ถ้ามันไม่ตามมาด้วย
คำสั่งแสนเผด็จการ ถ้าเสร็จพิธีการอะไรแล้วอลันบอกให้เปียวกลับมาบ้านเลย ไม่ให้ไปเถลไถลที่ไหนอีก ตนเองจะไปรออยู่ที่
บ้าน ถ้าคนที่เขาส่งไปดูแลเปียวอย่างนายวสันต์รายงานว่าเปียวไปไถลที่ไหนต่อจะโดนดีมิใช่น้อย

“คนอะไรเอาแต่ขู่ นึกว่าไม่กลัวหรือไง?”

เหมือนจะท้าทายแต่กลับฟังดูยอมเขาอย่างไรไม่รู้นะ ก็คนมันกลัวจริงๆนี่

“ก็ลองไม่กลัวดูสิ”

อลันข่มขู่แต่น้ำเสียงกลับกลั้วหัวเราะ พูดคุยอะไรกันสักครู่ เปียวจึงเอ่ยตัดบทสนทนา

“แค่นี้ใช่ไหม ผมจะไปถ่ายรูปกับพ่อแล้ว”

“อืม ผมรออยู่นะเปียว”

ก่อนวางสายอลันยังย้ำอีก เปียวมุ่ยหน้ากับคำเรียกขานที่มันเปลี่ยนไป ฟังอย่างไรก็ไม่คุ้นชิน

“รู้แล้วน่า ย้ำจริง”

เปียวคืนโทรศัพท์ให้นายวสันต์ ก่อนจะเดินไปหาพ่อและพี่ชายแล้วถ่ายรูปร่วมกันในวันสำคัญวันนี้



+++++++++++++



หลังเสร็จพิธีการต่างๆแล้ว เปียวไม่ได้ไปฉลองกับเพื่อนที่ไหน แต่เด็กหนุ่มต้องตรงกลับมาที่บ้านของมิสเตอร์แอลตามคำสั่ง
ประกาศิตเลย คนในบ้านร่วมแสดงความยินดีกับเปียวกันเล็กน้อย ตกเย็นคุณแม่ก็ให้จัดงานเลี้ยงเล็กๆให้เปียวอีกด้วย เด็กหนุ่ม
ถึงกับน้ำตาคลอกับสิ่งที่ท่านทำให้ แม้อาจจะดูว่าเล็กน้อย แต่ถ้าเทียบกันแล้วแม่แท้ๆของเขายังไม่สนใจด้วยซ้ำว่าวันนี้คือวัน
สำคัญใดสำหรับเขา แต่คุณแม่ของมิสเตอร์แอลกลับเห็นความสำคัญของมัน มันช่างเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกเลยจริงๆ

เมื่องานกินเลี้ยงเล็กๆผ่านไปแล้ว เปียวกล่าวขอบคุณ คุณตา คุณยาย แล้วก็คุณแม่อัญชัน รวมไปถึงแม่บ้านและคนสวนคนรถ
ทุกคนเลยที่มาร่วมแสดงความยินดีกับเปียวในครั้งนี้ ไม่ได้ลืมมิสเตอร์แอลที่นั่งยิ้มอยู่นั่นหรอก แต่จงใจละไว้ เด็กหนุ่มไปส่ง
คุณตาคุณยายขึ้นห้อง ก่อนที่ตนเองจะเข้าห้องไปอาบน้ำนอนเช่นกัน

พอเปียวอาบน้ำเสร็จ ออกมาจากห้องน้ำมิสเตอร์แอลก็รออยู่ที่เตียงแล้ว เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่ก็จำต้องก้าวขึ้นเตียง
นอนไป อลันพลิกกายมานอนตะแคงข้างซ้อนหลังเปียว เมื่อเด็กน้อยของเขาเล่นขี้โกงนอนหันหลังให้กันแบบนี้ ริมฝีปากหยักอ้า
งับใบหูที่เป็นจุดอ่อนไหวไวต่อสัมผัสของเปียวเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป่าลมหายใจรินรดให้สยิวกายเล่น

“จะนอนแล้วหรือ?”

“อืม ครับ วันนี้ผมเหนื่อยมาก”

เปียวตอบรับเสียงไม่พ้นลำคอ อยากจะขอความเห็นใจเหลือเกิน แต่ก็ดูท่าว่าจะไม่ได้ผลเมื่อมือของมิสเตอร์แอลลูบมาที่หน้าขา
แล้ว ไวจริง

“แต่ผมยังไม่เหนื่อยเลย”

อลันกระซิบบอกข้างหู กดจูบไล่มาตามลำคอขาว ไล้ปลายลิ้นตามแนวลำคอขึ้นไปที่ใบหูอีกครั้ง รั้งร่างเพรียวให้เบี่ยงกายมาหา
ตนเอง ครอบครองริมฝีปากสวยอย่างหยอกเย้า เพิ่มความดูดดื่มร้อนแรงมากขึ้น ก่อนผละมาที่ยอดอก ขบเบาๆผ่านเนื้อผ้า ก่อน
จะรั้งชายเสื้อขึ้นจนพ้นอกบางแล้วตวัดลิ้นดูดชิมยอดอกสีหวาน มือหนาลูบไล้ไปตามร่างกาย กดเน้นย้ำคลึงเคล้าใจกลางร่างปลุก
ปั่นอารมณ์ เปียวครางรับในลำคอเมื่ออลันหนักมือขึ้น

“มิสเตอร์แอล…”

เด็กหนุ่มอยากที่จะเอ่ยห้ามปราม แต่ดูจะทำได้ยากเย็นเหลือเกินกับสถานการณ์ที่กำลังตกป็นรองเช่นนี้ ร่างกายเขากำลังตื่นตัว
รับสัมผัส…

“หืม เรียกว่าอะไรนะเด็กน้อย เรียกใหม่ซิ”

เหมือนคำเรียกขานของเด็กน้อยจะไม่เป็นที่พอใจ อลันจึงลงลิ้นกับยอดอกสีหวานตรงหน้านั้นหนักขึ้น เปียวเกร็งยะเยือก กัดปาก
กลั้นเสียงครางเครือ มือเรียวพยายามดันคนที่ทาบทับกายออกห่าง พูดบอกเสียงพร่าแผ่ว

“มิ... อลัน ผมเหนื่อย…”

“อย่างนั้นก็อยู่เฉยไว้ที่รัก ผมจัดการเอง”

แม้จะบอกว่าเหนื่อยแต่คนตัวโตก็ไม่มีเวลานอกให้พัก ยังเสนอแนะแนวทางให้อย่างแสนใจดี

“ไม่...”

อลันรั้งเอวกางเกงนอนของคนใต้ร่างลง เจ้าของเขาจะคว้าตามแต่ก็ไม่ทัน ชายหนุ่มตัวโตครอบริมฝีปากลงไปยังกึ่งกลางร่างที่
ร้อนเร่า ทำให้เด็กหนุ่มเจ้าของร่างกายหลุดเสียงร้องออกมาอย่างสุดกลั้น อลันเตรียมความพรั่งพร้อมให้กับร่างกายขาวเนียนนั้น
เปียวบิดกายเกร็งไปทั้งร่างเมื่อจุดสิ้นสุดใกล้เข้ามา มือเรียวสวยดันศีรษะอลันเอาไว้

“อลัน พอที…”

เปียววอนขอเมื่อทนไม่ไหว ร่างกายเขาร้อนรุ่มราวจับไข้ ลมหายใจหอบหนักเหมือนอากาศไม่พอหายใจกระนั้น อลันมองร่างขาว
เนียนที่บิดส่ายน้อยๆนั้นแล้วอยากที่จะโถมกายเข้าใส่ ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเหนียวๆในลำคออย่างยากเย็น สวมใส่เครื่องป้องกัน
ก่อนจะยกสะโพกหนั่นเนื้อเพื่อแทรกกายเข้าหา มองสบนัยน์ตาวาวใสที่คลอคลองหยาดน้ำตานิ่ง เปียวจิกเล็บกับต้นแขนแกร่ง
เกร็งรับการสอดแทรก พยายามผ่อนลมหายใจให้ทุกการเคลื่อนไหวเป็นไปด้วยดี อลันโน้มกายลงหา แนบริมฝีปากประกบจูบ
ค่อยขยับกายถอดถอน ผลักดัน เชื่องช้า กระซิบเสียงพร่าสั่นข้างใบหูบาง

“รางวัลสุดพิเศษสำหรับเด็กดี จะจัดหนักให้ทั้งคืนเลยครับ”

“มิสเตอร์แอล...หื่นกาม อ๊ะ!..” เปียวต่อว่าน้ำเสียงขาดห้วงเมื่อร่างกายถูกครอบครองจนหมดสิ้น

“อันนี้ไม่ปฏิเสธครับที่รัก”

อลันยิ้มพราย จุมพิตริมฝีปากเจ่อบวมของคนใต้ร่าง ค่อยๆจุดไฟรักให้โหมกระพือขึ้นมาอย่างตั้งใจ บรรเลงเพลงรักขับกล่อมเด็ก
น้อยที่น่ารักของเขา จวบจนแทบสิ้นไร้เรี่ยวแรงที่มีบทบรรเลงเพลงนี้จึงจบลง…



TBC



ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ จัดบวกไปหนักๆเลยค่ะทุกท่าน

มาช้ามากมายต้องขออภัย พบกันอีกครั้งในวันจันทร์ หากไม่ติดธุระอะไรนะคะ :monkeysad:

วันใหม่ค่ะ :L2:


ขออนุญาตลงอีกรอบ เผื่อพี่ little_nok ไม่ทันเห็น

อ้างจาก: wanmai ที่ 23-07-2012 22:31:52  

อ้างจาก: little_nok ที่ 23-07-2012 22:09:42  

ไรว้า
เคืองเขาเองก็ต้องตามมาง้อเอง
โกรธอะไร เจ้าตัวเขายังไม่รู้เรื่องเลย

เวลาอลันคุยกับแม่ ภาษามันแปลกๆ คืออ่านแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจจ๊ะ

^
^
แปลกยังไงบอกได้นะคะ คือใหม่ก็ใหม่สมชื่ออ่ะค่ะ ถ้ามีตรงไหนที่อ่านไม่เข้าใจใหม่จะได้แก้ไขถูกจุด

ขอบคุณพี่ little_nok ที่ช่วยดูให้ด้วยค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 27-07-2012 16:16:04

แบบนี้เค้าไม่เรียกรางวัลของน้องเปียวแล้วมั้งอลัน
ได้ข่าวว่าได้ทั้งขึ้นทั้งร่องเลยนะ
 :z1:

ตอนนี้ชอบฮิโระน้อยชะมัด
ทำไมเธอช่างมี 2 บุคลิกได้น่ารักขนาดนี้
 :-[
พี่คมนี่ดูแลน้องดีๆหน่อยนะ
เอาน้องเจ้านายมาทำเมียแล้วต้องดูแลอย่าให้ลิ้นไรมาตอม
ถ้าทำไม่ดีอาจจะมีรูที่หัวได้นะขอบอก
 o18

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 27-07-2012 16:20:08

 :z1: :z1: :z1:   ดูจากอีโมของเรานะ จะรู้ว่า ชอบมากกกก 55555 o13 o13  :impress2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 27-07-2012 16:37:26

รางวัลพิเศษชุดใหญ่  แหม  คิดได้นะอลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 27-07-2012 16:41:03

ตัวเองอยากจัดหนักเองรึป่าวเนี่ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyFG ที่ 27-07-2012 16:50:31

ข้ออ้างของอลันชัดๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: i-love-you ที่ 27-07-2012 16:56:22

ชอบค่ะ  เปียวน่ารัก ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: must ที่ 27-07-2012 17:17:22

สำหรับฮิโระจังแล้ว คมก็คงเปรียบเสมือนเป็นทั้งผู้สร้างและผู้ทำลายในคนๆ เดียวกัน
ด้วยในอดีตฮิโระจังเคยโดนคมทำร้ายจิตใจให้บอบช้ำจนเกิดการการฝังรากลึกในจิตใจ
แต่ทว่าเมื่อใดก็ตามที่คมเข้ามาวนเวียนชิดใกล้ ความเจ็บช้ำที่ฮิโระจังเคยมีอยู่ๆ ก็พลันหายไป
ความรักก็เปรียบได้กับดาบสองคมนั่นแหละ มีทั้งสุขเกินกว่าจะเอ่ยและมีทั้งทุกข์เหลือจะกล่าว

มิสเตอร์แอล ไม่ใช่คนเอาใจยากแต่อย่างใด แถมยังรู้ใจที่จะเอาใจว่าที่ภรรเมียในอนาคตอีกด้วย
ทั้งเกงานเพื่อตามมาเฝ้า ทั้งคอยยืนเป็นกำลังใจให้ ทั้งคอยเช็ดเหงื่อให้ เดินตามทุกฝีก้าว น่ารักอ่ะ

“อืม ผมรออยู่นะเปียว” >>> อดรู้สึกหัวใจพองโตแทนเปียวไม่ได้ แล้วเปียวล่ะจะวูบไหวบ้างหรือเปล่า

“รางวัลสุดพิเศษสำหรับเด็กดี จะจัดหนักให้ทั้งคืนเลยครับ” >>> อ๊ากกกกก~ จัดไปอย่าได้หยุดยั้ง

หว๊าาาานนนนนน หวานนนนนนนนนนนนน เป็นหวานแบบดับเบิ้ล ทั้งคมกับฮิโระจัง และ อลันกับเปียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 27-07-2012 17:42:28

รางวัลอย่างนี่้เปียวคงไม่อยากได้หรอก แต่อลันอยากจัดให้มากกว่า

+1 +เป็ดจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 27-07-2012 18:09:21

 :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 27-07-2012 18:15:37

เหนื่อยทั้งกายและใจเลยนะเปียว  :เฮ้อ:  รางวัลของอลันเอาแต่ใจสุดๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 27-07-2012 18:29:59

 o18 o18

จะน่าเกลียดไหม ? ถ้าขอรางวัลแบบนี้บ้าง ฮ่าๆๆๆ


 :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 27-07-2012 18:42:53

อลันนนน น้องเปียวเหนื๊อยเหนื่อย จัดหนักโต้รุ่ง ชอบน้องคาเสะ
เอะๆๆ พงศกรห้ามหลงนะ น้องคาเสะมีความรักเต็มหัวใจแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 27-07-2012 18:49:40

ชอบเค้า หวงเค้าก็บอก กลายเป็นผู้ใหญ่ไม่มีเหตุผลไปแล้ว
นี่ไม่รวมข้อหาเผด็จการ พูดไม่คิด และข้อสุดท้าย หื่น :z1:
เอาน่า ค่อยเป็นค่อยไป ตอนนี้ครอบครัวอลันก็เอ็นดูเปียว
โดยเฉพาะอลันเอ็นดูน้องเปียวเป็นพิเศษ  :-[
ยังไงก็ขอให้ทุกอย่างคลี่คลายโดยไวนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1 และเป็ดให้น้องเปียวแบบเบาๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 27-07-2012 18:50:40

อลัน นายร้ายมาก
แอบสงสารเปียวเบาๆ
โดนจัดหนักซะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 27-07-2012 19:00:18

 :m25:

รางวัลใหญ่จริงๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 27-07-2012 19:00:28

เป็นรางวัลที่สุดยอดมากอ่ะอลัน ><
ว่าแต่ยังไม่คืบหน้าเท่าไหร่เลย
ไม่เหมือนคู่คมเล้ยยย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 27-07-2012 19:09:04

อิ อิ รางวัลพิเศษจาก :z1: อลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 27-07-2012 19:41:53

จัดรางวัลพิเศษแบบไม่ต้องถามคนรับเลยนะ :m25:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 27-07-2012 19:53:04

ฮิโระจังน่ารักชะมัดไม่อยากให้มาม่ากับคมมากนักนะ

ส่วนรางวัลพิเศษของเปียวนี่ก็นะ....อลันช่างคิดได้จริง ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 27-07-2012 19:54:01

อ๊ากกก จัดหนักจิงป่าวเนี่ย ตัดฉับเลยอ่ะ อิอิ
ว่าแต่รางวัลนี่ ของเปียวหรือสำหรับตัวเองกันแน่จ๊ะ  :haun4: :haun4: :haun4:

ปล. สงสารเปียว เมื่อไหร่อลันจะบอกว่าสองคนนั้นไม่ใช่พ่อแม่จริงๆัสักที

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 27-07-2012 20:16:45

ฮิโระจัง น่าสงสาร พี่คมเคยทำอะไรไว้กันแน่น๊า
คุณอลันหึงเปียวล่ะสิ แหม!! พูดดีๆก็ได้ฟอร์มเยอะตลอดอ่ะคนนี้
ครอบครัวคุณอลันน่ารักจัง มีฉลองให้เปียวด้วย
โชคดีของเปียวแล้วนะ
คุณอลันเริ่มหวานเล็กๆแล้ว
รางวัลของเจ้าหนี้มันกำไรสำหรับตัวเองทั้งน้านนนน น

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Olivia23 ที่ 27-07-2012 20:28:03

ต้องให้รางวัลบ่อยๆนะรู้ไหม คึคึ o13 o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 27-07-2012 20:47:16

จะบอกว่าให้รางวัลตัวเองจะถูกต้องกว่านะคุณอลัน
ตอนนี้ชอบฮิโระมากเลยอ้อนพี่คมแบบน่ารักมาก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 27-07-2012 20:59:38

รางวัลพิเศษนี้ให้กันได้ทุกคืนน๊า :z1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 27-07-2012 21:05:53

ถามเปียวซักคำมั้ย? ว่าอยากได้รึเปล่าน่ะ ฮ่าๆๆ

กอดฮิโระแน่นๆทีนึง อืมมมมมม

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: kabung ที่ 27-07-2012 21:13:43

แฮ่  :haun4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 27-07-2012 21:14:19

 :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:

รางวัลของตัวเเองอะเปล่าแอลไม่ถามเปรียวก่อนเหรอ :pighaun: :pighaun: :pighaun:

แล้ววันจันทร์จะมารอจ้า :bye2: :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: ทานตะวัน ที่ 27-07-2012 21:18:40

อ่านแล้วงสงสารเปียวอ่ะ
ถึงเปียวจะเป็นความอยู่รอดของบ้านแต่ต้นเหตุของการจะล้มละลายมันมาจากเปียวเหรอ
อร้ายยยย กลิ่นอายดราม่า ชอบเรื่องแบบนี้ อ่านต่อ อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 27-07-2012 21:44:41

อลันได้ประโยชน์คนเดียวปะนิ555555555555555555
โอ้ยยยยยยยยยชอบอะตอนนี้ ....
เขินที่สุดดด

แต่คือคุณฮิโรยูกิเวลาอยู่กับพี่คมละน่ารักจัง
แตกต่างกับตอนทำงานเหลือเกิน555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 27-07-2012 22:02:49

เป็นรางวัลพิเศษที่คนอ่านชอบมาก o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 27-07-2012 22:28:17

ของขวัญแบบนี้

มีแต่ได้กับได้ให้ตัวเองนะคุณอลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 27-07-2012 23:00:56

อลันหวงเปียวน่าดูเลยอ่ะ แต่น่ารักม๊าก มาก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: TinyB ที่ 27-07-2012 23:58:19

ก่อนอื่นต้องขอกราบสวัสดีพี่วันใหม่ก่อนนะฮะ _/\_
ผมเพิ่งจะได้มีโอกาสอ่านเรื่องที่พี่เขียน เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก พอได้อ่านแล้วผมรู้สึกชอบมาก
การบรรยายอ่านง่าย ไม่สับสนวุ่นวายจนเกินไป ดำเนินเรื่องได้ดีและน่าติดตามจริงๆ  o13
ผมชอบเรื่องนี้มาก พี่เขียนได้ดีจนทำให้ผมชอบมิสเตอร์แอลและหลงรักเปียวอย่างถอนตัวไม่ขึ้นจริงๆ  :กอด1:

ของคุณพี่วันใหม่ที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะครับ  :L2:
ปล.ว่างๆผมจะไปไล่อ่านนิยายที่พี่แต่งให้ครบจนหมดเลย  :impress2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 28-07-2012 00:37:59

อลันหื่นอ่ะ  :z1:

 :pig4: นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 28-07-2012 00:58:10

อ่อ น้องใหม่จ๊ะ
ขอบคุณที่เอาใจใส่กับข้อความงงงวยของพี่
พี่ได้กลับไปอ่านซ้ำอีกสองรอบ ที่แม่ลูกเขาคุยกัน
ตอนคุณแม่สอนเรื่องความรักให้อลัน บอกถึงความห่วงใยของคม
พี่อ่านแล้วเข้าใจแล้วค่ะ ตอนนั้นพี่อาจจะอ่านเร็วๆ
พอภาำษาที่เขาสนทนากัน เหมือนจะเข้าใจกันสองคน พี่ก็เลยบอกว่า ไม่ค่อยเข้าใจ
ตอนนี้เข้าใจแล้วจ๊ะ ขอบคุณมากค่ะ :D
..
สำหรับตอนนี้ พ่อคุณก็เอาเปรียบเขาอย่างเดียวเลยน่ะ
เขาบอกเหนื่อยๆ ก็ยังเอาแต่ใจตัวเอง
แล้วเมื่อไรจะยอมรับความรู้สึกตัวเองกันน่ะ
..
ปล.สำหรับนักเขียน น้องใหม๋ไม่ใหม่แล้วนะจ๊ะ เขียนได้หลายเรื่องแล้ว
และพี่ก็ตามอ่านเกือบครบทุกเรื่องแล้ว ขาดเรื่องเดียวที่ค้างอยู่
สำหรับเรื่องนี้พล๊อตอาจจะไม่ค่อยแปลกแตกต่างจากคนเขียนอื่นๆ มากนัก
แ่ต่ก็ใช้ได้ทีเดียวค่ะ
เรื่องก่อนๆ นั้น พี่ว่าสนุกมากๆ หลายเรื่องเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 28-07-2012 01:02:05

อลันขราาาาาา
รางวัลสำหรับเปียวตรงไหนเนี่ย
ตัวเองใด้กำไรชัดๆเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 28-07-2012 08:22:39

 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: frenzy19 ที่ 28-07-2012 09:48:18

 :L2: :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 28-07-2012 10:26:20

อลัน นายเนียนได้ใจมั่ก 555
ชอบๆๆๆ ต้องอย่างนี้ รางวัลพิเศษ^^
คนอ่านเลือดรั่วหมดตัวแล้ววววววว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 28-07-2012 11:40:25

รางวัลงี้... เด็กน้อยจะอยากได้มั้ยนะคราวหน้า 55555+

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 28-07-2012 12:21:06

อลันจะให้รางวัลหรือลงโทษ หรืออะไร
น้องเปียวก็โดน :oo1: ทุกข้อหา ทุกวาระโอกาสนั่นแล ทำใจยอมรับมันเถิดน้อง เหอๆๆ
แต่อลันก็ทำตัวดีอยู่นะ เอาอกเอาใจ ทำให้สารพัด เปียวคงใจอ่อนรับความรู้สึกดีๆของอลันในเร็ววันน่า

ฮิโระจังเวลาอยู่กับคมนี่ ขี้อ้อนน่ารักจัง :o8:

พงศกรดูเหมือนจะคิดอะไรๆกับฮิโระซะแล้ว :no2:

บวกๆจ้า^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 28-07-2012 14:05:56

มีรู้สึกว่ารางวัลพิเศษจะเอนเอียงมาทางคุณอลันมากกว่าที่จะไปทางเปียวนะ :laugh:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 28-07-2012 15:49:45

มิสเตอร์แอล.. :z1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 28-07-2012 16:09:53

อลันไม่ค่อยเท่าไหร่เลยนะ :m25:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: slurpee04 ที่ 28-07-2012 16:25:32

หื่นมาก ><

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 28-07-2012 16:46:57

พี่ฝรั่งหื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 28-07-2012 19:32:25

เปียวรับของขวัญซะเละเลย อิอิ :z1:  อิตาอลันนี่เอาแต่ใจจริงๆ
แต่แอบสงสารฮิโระอ่ะ มีความหลังอะไรกันหรอ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 28-07-2012 21:44:38

จัดหนัก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Nannie ที่ 29-07-2012 00:15:37

มิสเตอร์แอลสมเป็นนักธุรกิจจริงๆ
ไม่เคย'ขาดทุน'สักตอนนะค่ะ
รางวัลที่ให้เปียวเนี้ย  ใครได้ค่ะ
ชอบมากค่ะ ชอบจริงๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: shockoBB ที่ 29-07-2012 02:44:28

 :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 29-07-2012 12:18:25

รางวัลแบบนี้ ให้กันบ่อยๆก็ได้ไม่ต้องรอโอกาสพิเศษหรอก  :z1:
แต่ว่าทำไมน้า รู้สึกเอ็นดูคู่น้องสุดน่ารักเสียจริง เอาใจช่วยพี่คมหลบลูกปืนอยู่นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 29-07-2012 14:16:39

คุณอลันคะ น้องเหนื่อยจะแย่แล้วยังจะหื่นกามอีก  :oo1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 29-07-2012 18:04:04

ว่าจะอ่านเรื่องนี้หลายครั้ง พอได้มาอ่านแล้ว
ชอบมากเลยค่ะ ภาษาที่ใช้สวยมาก เหมือนได้อ่านหนังสือดีๆเล่มนึงเลย
คุณอลันนี่ยังไงนะ ชอบแล้วรักแล้วทำไมไม่อกไป ปากแข็งจริงๆ
หยอกเย้าเปียวแต่ละครั้งทำเอาเขินเลยอ่ะ หนูเปียวก็น่ารักด้วย
คู่รอง ฮิโระกับคม คู่นี้น่าลุ้นว่าถ้าพี่อลันรู้จะเกิดอะไรขึ้น
ชอบมากกกกก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: PookPick ที่ 30-07-2012 01:42:14

 :haun4:

กรีดร้อง ><~ หลังจากหายไปจากบอร์ดเพราะธุระล้นหัว กลับมาปุป มาจิ้มอ่านเรื่องนี้ก่อนเลย

อิอิ ตาแอลตกหลุมรักนู๋เปียวของเราโดยไม่ทันตั้งตัวแล้วมั้ง อิอิ

แหม่ะ ถ้าจะเป็นเด็กดีแล้วโดนจัดหนักแบบนี้ เชื่อขนมกินได้เลย ว่านู๋เปียวคงไม่ยอมเป็นเด็กดีแน่ๆ ฮาๆ

ว่าแต่ พอจะรู้เลาแล้วว่าตาแอลรู้สึกยังไง แต่นู๋เปียวนี่สิ ดูไม่ออกเลย เฮ้อ

ปล.ตกลงนู๋้ปียวเป็นลูกลุงช่ะม่ะ แล้วพ่อตอนนี้ก็คืออา(แลเหมือนสับสนในการนับญาติ)

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 30-07-2012 03:57:13

รางวัลใครกันแน่ครับนั้น  o18

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๘ รางวัลพิเศษจากเจ้าหนี้ (๒๗.๗.๒๕๕๕) ..หน้า ๑๒ ค่ะ..
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 30-07-2012 09:43:05

อลันนนนน เธอยังทำตัวไม่น่ารักเลยนะ

จัดหนักซะแล้ววว

แล้วตกลงเปียวจะกลับไปคืนดีกับก้อยไหม

อย่าเลยเนอะเดี๋ยวมิสเตอร์แอลจะโมโห โทโสอีก 55555

พี่ชายของเปียวคิดจะทำอะำไร ฮิโระจังระวังนะ

ให้พี่คมจัดการเลย 3พี กรี๊ดๆๆ555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 30-07-2012 11:52:52

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน



หน้าบ้านพฤทธาการ รถยนต์คันหนึ่งกำลังเลี้ยวเข้ามาในภายในบริเวณบ้าน สายตาของคนในรถเหลือบแลมองบุคคลน่าสงสัยที่
เดินวนไปเวียนมาอยู่แถวรอบบ้าน เป็นชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ

เปียวที่ขอมิสเตอร์แอลมาที่บ้านในวันนี้สังเกตเห็นสิ่งผิดปรกติได้ชัดเจนขึ้นกว่าทุกครั้ง ก่อนนี้เขาเพียงสงสัยว่าคนพวกนั้นมาทำ
อะไรแถวนี้ แต่ ณ วันนี้เขามั่นใจแล้วว่าเป้าหมายของชายฉกรรจ์เหล่านั้นคือบ้านของเขาเอง

“พี่วสันต์ คนพวกนั้นน่ะ…”

เปียวพูดกับคนของมิสเตอร์แอลเชิงถาม วสันต์ก็ตอบกลับมานิ่งๆ

“นักเลงบ่อน”

“นักเลงบ่อน?”

เปียวทวนคำท่าทางตกใจ คนพวกนั้นมาทำอะไรที่นี่ คงไม่มีใครในบ้านไปติดหนี้เขามาหรอกใช่ไหม ขออย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย



+++++++++++++



ดูเหมือนคำขอของเปียวจะไม่เคยได้ผลสักครั้ง เพราะในช่วงดึกของวันเดียวกันนั้นเองเปียวก็ต้องรีบกลับมาที่บ้าน โดยมีมิสเตอร์
แอลติดสอยห้อยตามมาด้วย พอมาถึงที่บ้านสถานการณ์ดูตึงเครียดน่าดู เพราะนายพรตโกรธที่นางวลัยสร้างปัญหาซ้ำซ้อนขึ้นมา
อีกจึงไม่ยอมคุยกันเลย เปียวสอบถามพิชญก็บอกว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน ตนเองไปเที่ยวแล้วกลับมาเจอแม่ถูกรุมทำ
ร้าย พิชญพร่ำว่าทำไมเรื่องร้ายๆมันถึงเกิดกับครอบครัวเราแบบนี้ไม่รู้ เปียวบอกน้องให้ใจเย็น พิชญเลยว่าเปียวก็ใจเย็นได้สิก็
เปียวสบายไปแล้วนี่ แต่คนที่อยู่ที่บ้านต้องดิ้นรนกันแค่ไหนเคยรู้บ้างไหม

“พี ทำไมพูดเหมือนพี่ไม่ได้ช่วยอะไรครอบครัวแบบนี้ล่ะ ที่เป็นอยู่ตอนนี้คิดว่าพี่มีความสุขหรือไง?”

พอน้องว่ามาแบบนั้นเปียวก็ชักฉุน ทำอย่างกับว่าเขาอยู่สนุกสุขสบายไม่มีเรื่องร้อนใจใดๆเลยอย่างนั้น

“แล้วไม่มีเรอะ ฮึ หนุ่มหล่ออย่างมิสเตอร์แอลนั่นมันคงปรนเปรอให้ไม่มีหมด”

พิชญมองไปที่อลันที่ยืนรอเปียวอยู่ไม่ไกลแล้วเบ้ปากหมิ่นพร้อมพ่นวาจาร้ายกาจใส่พี่ชาย

“พี!!”

เปียวเรียกน้องเสียงดังไม่คิดว่าน้องจะพูดจากับตนเองเช่นนี้ พิชญมองเปียวหน่ายๆก่อนโบกมือแล้วว่าอย่างไม่ใส่ใจ

“เออ ช่างเถอะ เลิกพูดเรื่องนี้เสียที ฉันไม่อยากรู้หรอกนะว่านายจะเป็นอยู่ยังไง”

ว่าแล้วก็เดินขึ้นบ้านไปไม่สนใจพี่ชายอย่างเปียวอีก เปียวมองตามน้องอย่างเสียใจ น้องไม่รักเขาพอรู้ แต่ไม่น่าจะคิดกับเขาแบบ
นี้เลย

เปียวที่มัวแต่เสียใจที่น้องว่าตนเองไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของอีกคนแม้แต่น้อย อลันที่ได้ยินว่าเปียวไม่มีความสุขที่ได้อยู่กับตนเอง
ก็รู้สึกเจ็บไม่แพ้กัน เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะได้ใจของเปียวมา ทั้งที่จริงมันไม่ใช่เรื่องยากเลยหากคนอย่างเขาจะทำ เพียง
เพราะอลันไม่ได้คิดว่าหากอยากได้ใจใคร ก็ต้องให้ใจเขาไปเช่นกัน



+++++++++++++



วันต่อมาเปียวก็ยังมาดูแลแม่ สถานการณ์ระหว่างพ่อกับแม่ดูจะดีขึ้นมาหน่อยเพราะแม่ยอมที่จะไปขอโทษพ่อก่อน ทำให้พ่อลด
ความโมโหโกรธาลงบ้าง มหาวิทยาลัยของพิชญปิดภาคเรียนแล้วจึงไม่ได้ไปไหน ก็คอยวนไปเวียนมาอยู่ใกล้ๆนางวลัยนั่นล่ะเผื่อ
อยากให้ช่วยอะไร สภาพร่างกายของนางวลัยก็มีเพียงแผลฟกช้ำไม่ถึงกับสาหัสสากรรจ์อะไร เพราะท่าทางคนพวกนั้นเพียงต้อง
การข่มขู่เท่านั้น นางวลัยไม่ให้แจ้งความเพราะกลัวว่าพวกนั้นจะย้อนมาทำร้ายเอาอีก เนื่องมาจากสาเหตุคือตัวนางเองที่ทำมันให้
เกิดขึ้นมา

เปียวไต่ถามดูได้ความว่าแม่ไปเล่นการพนันหาทุน แต่สุดท้ายก็เสียจนหมดตัวและติดหนี้เขา พิชญที่อยู่ด้วยเลยว่าแม่เสียยกใหญ่

“ครอบครัวเรายังเป็นหนี้เขาไม่พออีกหรือ แม่ถึงได้ไปสร้างหนี้มาอีกน่ะ!”

“ก็แม่... แม่คิดว่าจะได้นี่นา ใครจะไปรู้เล่า!” นางวลัยบอกเสียงออดอ่อย ก่อนจะสะบัดเสียงใส่ในตอนท้าย

“พีรู้ รู้ว่าไม่มีใครรวยเพราะการพนันหรอก ถึงพีจะทำอะไรไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้พีก็รู้ดีล่ะแม่”

พิชญว่าอย่างใส่อารมณ์ เปียวมองสถานการณ์แล้วจึงต้องเอ่ยแทรกบทสนทนาของสองแม่ลูกเพื่อเบี่ยงออกไปอีกประเด็น ซึ่ง
เป็นประเด็นสำคัญเสียด้วยสิ

“แม่ติดเงินเขาอยู่เท่าไหร่ครับ?”

นางวลัยสีหน้าลำบากใจคล้ายไม่อยากจะบอก แต่สุดท้ายก็ยอมยกนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว

“หมื่นหนึ่ง?”

นางวลัยส่ายหน้าแล้วชูเพิ่มเป็นสามนิ้ว

“สามหมื่นหรือ?”

ยังคงส่ายหน้าอีก แล้วบอก

“แสนสาม”

“หา แสนสามหมื่นเลยเรอะ!?”

ทั้งเปียวและพิชญร้องออกมาพร้อมกัน เงินแสนมันไม่ใช่น้อยๆเลย ถึงจะแค่หลักพันหลักหมื่นในสถานการณ์ที่ครอบครัวยังติดหนี้
มหาศาลเช่นตอนนี้แล้วก็ถือว่ามากทั้งนั้น

“เปียว แกต้องช่วยแม่นะ ไม่งั้นพวกนั้นมันต้องมาฆ่าแม่แน่ๆ ขอยืมมิสเตอร์แอลมาให้แม่หน่อยสิ”

นางวลัยจับมือลูกชายคนรองแล้วอ้อนวอนให้ไปขอยืมอลันอีก เปียวที่ได้ยินชื่อมิสเตอร์แอลแล้วก็ให้รู้สึกอับอายเหลือจะกล่าว นี่
เขาต้องบากหน้าไปขอมิสเตอร์แอลอีกกี่ครั้งกี่หนกัน

“แต่หนี้ของบริษัทก็ยังไม่ได้ใช้คืนเลยนะแม่” เปียวเอ่ยแย้งพร้อมเหตุผลอันสมควร

“ก็ช่างบริษัทไปสิ นี่ชีวิตแม่ทั้งชีวิตนะ แกจะไม่ช่วยเรอะ!”

พอไม่ได้อย่างใจนางวลัยก็เล่นบทร้าย ท่าจะพูดดีๆด้วยไม่ได้นะเจ้าลูกนอกไส้คนนี้ แย้งตลอด ไม่เคยเลยที่จะทำตามโดยไม่มีข้อ
โต้แย้งเสียก่อน ช่างชอบขัดใจนางนัก

เปียวมองท่าทีฮึดฮัดของนางวลัยแล้วก็ถอนใจเบาๆ ก่อนจะอธิบายกับแม่ที่นั่งหน้าเชิดเมินมองไปทางอื่นด้วยเหตุผลอย่างใจเย็น

“แม่ ผมไม่อยากให้บ้านเราสร้างหนี้กับมิสเตอร์แอลอีก ผมมีเงินในบัญชีจากการทำงานพิเศษอยู่ มันไม่ถึงแสน แต่คงช่วยแม่ได้
บ้าง ถ้าเราช่วยๆกันมันน่าจะได้อยู่นะครับแม่”

“เงินแค่หยิบมือนั่นน่ะหรือ ไอ้เปียว แกไม่อยากช่วยก็พูดมาดีๆ ไม่ต้องมาทำโยกโย้”

“แต่พีเห็นด้วยกับเปียวนะแม่”

“พี!”

พิชญบอกผู้เป็นแม่ นางวลัยเรียกลูกชายคนเล็กเสียงหลง ไม่คิดว่าพิชญจะเข้าข้างเปียว แท้ที่จริงพิชญก็ไม่อยากจะเข้าข้างใคร
ที่ไหนทั้งนั้นล่ะ แต่เพราะสถานการณ์ที่ต้องเผชิญทุกวันนี้ก็หนักหนาพอดูอยู่แล้ว หากจะสร้างหนี้สินเพิ่มอีกมีหวังแม้แต่เกลือที่จะ
กินกับข้าวก็จะไม่มี อย่าว่าแต่เกลือเลย บ้านจะซุกหัวนอนยังใกล้จะถูกธนาคารยึดแล้วตอนนี้

“เราอย่าสร้างหนี้มากไปกว่านี้เลย เงินที่พ่อให้พีไว้ใช้แต่ละเดือนยังมีอยู่บ้าง พีให้แม่”

“..............”

“แต่แม่ต้องสัญญากับพีก่อนว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ได้ไหม?”

พิชญเอ่ยขอสัญญาจากผู้เป็นมารดา ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของนางวลัยในครั้งนี้ เพราะเขาก็ไม่ชอบเรื่องการพนันพวกนี้
เหมือนกัน นางวลัยมองหน้าลูกชายทั้งสองคนแล้วก็รับปากอย่างเสียมิได้

“ก็ได้ แม่สัญญา”

พิชญยิ้มพอใจในคำตอบก่อนรอยยิ้มจะหุบลงเมื่อหันมาเห็นเปียวยิ้มให้ตนเองอยู่ ถึงอย่างนั้นเปียวก็ยังยิ้มให้น้อง แม้พิชญจะเมิน
มองไปทางอื่น แต่เปียวก็ยังคงยิ้มอยู่ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาและพิชญมีความคิดเห็นตรงกัน



++++++++++++++



เปียวกลับมาบ้านของอลันหลังไปเยี่ยมแม่ อลันถามอาการของแม่เปียว เปียวบอกว่าดีขึ้นแล้วและขออนุญาตไปข้างนอกอีกในวัน
พรุ่งนี้

“ไปข้างนอกบ่อยนะพักนี้”

อลันเอ่ยเหมือนพ้อเล็กๆ เปียวขมวดคิ้วก่อนบอก

“คุณก็รู้ว่าบ้านผมมีปัญหา”

“ก็รู้ แต่ผมก็อยากอยู่ใกล้คุณนี่เปียว”

หนุ่มตัวโตกดจูบหัวไหล่คนที่นั่งอยู่ปลายเตียงย้ำๆ ก่อนรั้งให้ล้มตัวลงมานอนบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมกาย

“แค่นี้ยังใกล้ไม่พออีกหรือ?”

เปียวเอ่ยถามกึ่งต่อว่าคนที่เริ่มกระทำการลวนลามตนเองใหญ่แล้ว อลันแนบกายลงหาก่อนขยับร่างกายเสียดสีอย่างยั่วเย้า จับ
จ้องมองดวงตาวาวใสนั้นสะกดไม่ให้หันหนี กระซิบบอก

“ยัง อยากใกล้มากกว่านี้อีก ให้แนบแน่นมากกว่านี้”

อลันจับต้นขาเรียวให้ชันขึ้นเพื่อให้ร่างกายส่วนล่างได้รับการเสียดสีผ่านเนื้อผ้าอย่างถนัดถนี่มากขึ้น ชายหนุ่มโน้มตัวลงหา เปียว
รีบดันตัวเอาไว้แล้วบอกรัวเร็วดั่งกลัวว่าจะไม่ได้พูด

“เดี๋ยวมิสเตอร์แอล พรุ่งนี้ผมจะไปข้างนอก”

“ก็ไปสิ ผมอนุญาต”

อลันพูดเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาไม่เห็นเป็นปัญหาใด ทั้งที่ตนเองคลอเคลียเขาไม่ห่างเช่นนี้

“แต่ว่าคุณ…”

“ขอนะ นิดเดียวนะเปียว”

ก่อนที่เปียวจะได้แย้งอะไรออกมาอีกอลันก็เอ่ยแทรก ก้มลงประกบจูบโดยไม่ต้องรอคำอนุญาต เล้าโลมตะโบมลูบอย่างมันมือ

“ถ้าผมขอบ้างคุณจะให้ผมไหม?” เปียวยังถามหาทางรอด แต่มันจะมีจริงๆหรือทางที่ว่านั้นน่ะ

“เสียใจ คงให้ไม่ได้แล้วที่รัก”

นั่นปะไร ลองอ้อยเข้าปากช้าง เนื้อลูกไก่ตัวน้อยเข้าปากเสืออลันแบบนี้แล้ว คงยากที่จะรอดไปได้ง่ายๆ

อลันยิ้มเจ้าเล่ห์ ยกสะโพกสอบพาดบนหน้าขาก่อนขยับส่วนที่โป่งนูนฟ้องอารมณ์ความรู้สึกขึ้นมาแนบชิดให้อีกคนรับรู้ว่าถอนตัว
ไม่ทันแล้ว เปียวถอนใจหนักๆ เหลือบมองใจกลางร่างกายของมิสเตอร์แอลจอมหื่นที่แนบชิดสะโพกตนเองอยู่...

ตัดทิ้งเสียดีไหมนี่!?



++++++++++++++



วันต่อมาเปียวก็ได้ออกไปข้างนอกสมใจ แต่สภาพร่างกายเช่นตอนนี้ทำให้ไม่อยากไปไหนเลยจริงๆ เปียวพาแม่กับพิชญไปที่
บ่อนการพนันแห่งนั้นเพื่อเอาเงินไปคืน โดยมีวสันต์ คนของอลันตามเข้าไปดูแลความปลอดภัยให้ด้วย แต่ก่อนที่จะเข้าไปในบ่อน
การพนันนั้นได้ต้องปลดอาวุธทุกชนิด ซึ่งวสันต์ก็เตรียมตัวมาดี ไม่ได้พกอาวุธใดๆที่จะทำให้เข้าไปข้างในไม่ได้ เมื่อตรวจดูเรียบ
ร้อยแล้วคนของบ่อนก็พาสามแม่ลูกกับวสันต์เข้าไปด้านใน ผ่านผู้คนที่เข้ามาเสี่ยงโชคมากมายในนั้นไปที่ชั้นบนสุดที่เป็นห้องทำ
งานของเจ้าของบ่อน

ทั้งสี่คนถูกพาเข้าไปในห้องทำงานที่กว้างขวาง ดูโอ่โถงต่างจากด้านล่างที่เป็นสถานที่เล่นพนันลิบลับ เจรจากับเจ้าของบ่อนเรื่อง
ใช้หนี้ ทางนั้นโกงเพิ่มเงินที่ต้องใช้คืนเป็นสองแสน แม่เปียวต่อต้านเลยจะถูกทำร้าย เปียวจึงต้องตกลงที่จะใช้ตามจำนวน แต่เขา
นำเงินมาไม่พอ วสันต์จึงต่อรองกับคนพวกนั้นขอไปกดเงินเพิ่มสักครู่ เปียวมองตามวสันต์ที่เดินออกไปจากห้องด้วยความรู้สึก
ขอบคุณ เพราะแค่เขากับแม่และน้องคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้ว

วสันต์ออกมานอกบ่อนก็ต่อสายถึงเจ้านายทันที รายงานทุกความเคลื่อนไหวแบบกระชับและเข้าใจกันอย่างรวดเร็ว อลันจึงรีบสั่ง
เลขาฯให้ติดต่อฝ่ายการเงินรีบโอนเงินเข้าบัญชีวสันต์อย่างเร็วไว เพื่อให้ลูกน้องของเขากดเงินไปช่วยเปียวได้ทันเวลา

“ไปที่ตู้กดเงินเลยวสันต์”

“ครับนาย”

อลันสั่งลูกน้องทันที รู้สึกร้อนใจตามไปด้วย วสันต์รับคำและทำตามอย่างเร็วรี่ เมื่อได้เงินครบตามจำนวนแล้ววสันต์จึงจะกลับไปที่
บ่อนอีกครั้ง

“ฝากด้วยนะ”

“ครับ”

อลันเอ่ยฝากฝังก่อนวางสายไป ใจเขาอยากไปอยู่ข้างๆลูกหนี้ตัวน้อยเสียจริง แต่ภาระหน้าที่ก็ทิ้งขว้างไปไม่ได้ จึงจำต้องให้คน
อื่นคอยดูแลอยู่แบบนี้ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะปฏิญญา



++++++++++++++



หลังจากสะสางปัญหาทุกอย่างเสร็จสิ้นเปียวกับแม่และน้องชายก็ออกมาจากสถานที่อโคจรแห่งนั้น นางวัลยแทบจะทรุดที่ต้อง
เสียเงินทองไปด้วยความโลภาของตนเอง พิชญที่เข้าไปเห็นที่แบบนั้นแล้วก็ไม่เข้าใจว่าแม่เข้าไปเล่นได้อย่างไร ดูหน้าคนคุม
บ่อนก็ไม่น่าไว้ใจแล้ว เกิดเคราะห์หามยามร้ายถูกมันฆ่าหมกท่อขึ้นมาใครจะรู้เห็น

เปียวให้พี่วสันต์ช่วยไปส่งแม่กับน้องชายก่อนที่จะตรงกลับบ้านมิสเตอร์แอล พอมาถึงบ้านนางวลัยก็บอกขอบใจเปียวอย่างไว้ท่า
ที แต่เปียวก็รับมันไว้อย่างเต็มใจ



+++++++++++



วสันต์พาเปียวไปที่บริษัทของอลันแทนที่จะตรงกลับบ้าน เด็กหนุ่มแปลกใจแต่ไม่ได้ถามอะไร ลองมารูปแบบนี้คงหนีไม่พ้นคำสั่ง
ของมิสเตอร์แอลแน่ พอมาถึงก็ขึ้นไปหามิสเตอร์แอลที่ห้องทำงาน แต่มิสเตอร์แอลยังประชุมอยู่ เปียวจึงเข้ามานั่งรอในห้องทำ
งานตามที่คุณผู้ช่วยเลขานุการแนะนำ เวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆโดยที่ไม่มีอะไรทำ ทำให้เปียวชักจะเบื่อ จึงออกไปขอหนังสือจาก
คุณผู้ช่วยมาอ่านฆ่าเวลา รอมิสเตอร์แอลไปก็อ่านหนังสือไปพลางๆ พอรอนานก็ชักจะง่วงเลยของีบหลับสักเล็กน้อย ประชุมอะไร
กันไม่รู้นานจัง



อลันที่เพิ่งประชุมเสร็จก็ออกจากที่ประชุมมาพร้อมคม ชายหนุ่มบอกให้คมไปหาฮิโรยูกิเลย เพราะวันนี้ตนเองจะกลับพร้อมวสันต์
คมขมวดคิ้วเล็กน้อยที่ได้ยินชื่อวสันต์ วสันต์ถูกส่งไปดูแลคุณปฏิญญามิใช่หรือ ถ้าวสันต์อยู่ที่นี่ก็แสดงว่า…

อลันเดินกลับมาที่ห้องทำงานของตนเอง โดยที่คมก็ยังคงเดินตามมาไม่ได้ไปไหน ชายหนุ่มตัวโตเปิดประตูเข้าไปในห้อง หวังใจ
ว่าจะเห็นเปียวรออยู่ในนั้น แต่ภายในห้องกลับว่างเปล่าไร้เงาผู้คนเสียนี่

“คุณอ้อม”

อลันเอ่ยเรียกผู้ช่วยเลขาฯสาวน้ำเสียงติดจะเครียด

“คะ?” เจ้าของชื่อรีบมาหาผู้เป็นนายอย่างเร็วไว

“ผมบอกให้พาคุณปฏิญญามารอที่ห้องนี้ไม่ใช่หรือ?”

“ค่ะ ดิฉันก็พามาแล้วนี่คะ”

ผู้ช่วยเลขาฯตอบรับ อลันจึงเบี่ยงกายให้เธอเข้ามาในห้องทำงานแล้วถาม

“แล้วไหนล่ะ?”

“อ้าว? เอ่อ... คุณปฏิญญาเธอไม่ได้ออกไปไหนเลยนะคะ เธอมาขอนิตยสารไปอ่านแล้วก็ปิดห้องเงียบเลยค่ะ”

หญิงสาวยังพยายามอธิบายความเป็นไปที่เกิดขึ้น แต่ดูเหมือนเจ้านายหนุ่มจะเริ่มไม่พอใจแล้ว ใจของเธอแทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
เมื่ออลันตะคอกใส่

“อย่างนั้นหรือ... ถ้าอย่างนั้นแล้วปฏิญญาคงเป็นมนุษย์ล่องหนสินะถึงได้หายไปไร้ร่องรอยแบบนี้น่ะ ห๊ะ!”

ผู้ช่วยเลขาฯสาวหน้าซีด เลขานุการสาวใหญ่ที่อยู่หน้าห้องได้ยินเสียงลอดออกมายังอดสะดุ้งแทนลูกน้องสาวไม่ได้ คมที่เห็น
อลันท่าทางหงุดหงิดจนตะคอกผู้ช่วยไปแบบนั้นจึงต้องเข้ามาช่วยพูดให้ผู้เป็นนายใจเย็นลง

“ใจเย็นก่อนดีกว่าครับ คุณปฏิญญาอาจไม่ได้หายไปไหนก็ได้นะครับ”

“ถ้าไม่ได้หายไปแล้วไหนล่ะคม คนหายไปทั้งคนยังไม่มีใครเห็น บ้าชะมัด!”

“เสียงดังจังมิสเตอร์แอล…”

อลันที่กำลังอารมณ์เสียฟาดงวงฟาดงาใส่ลูกน้องชะงักกับเสียงที่ได้ยิน ก่อนจะมองไปที่โซฟาตัวยาว เปียวโผล่หน้าขึ้นมาท่าทาง
งัวเงียเหมือนเพิ่งตื่นนอน

“ประชุมเสร็จแล้วใช่ไหม กลับได้หรือยังน่ะ?”

เด็กหนุ่มเอ่ยถามก่อนปิดปากหาวหวอด มือเรียวตบแก้มตนเองเบาๆให้ตื่นเต็มที่ อลันบอกให้ผู้ช่วยเลขานุการออกไปได้แล้ว เธอ
ก็รีบออกไปจากห้องโดยไม่ให้ต้องสั่งซ้ำสอง คมเอ่ยขอตัวกับผู้เป็นนายก่อนออกไปแล้วปิดประตูห้องให้ อลันถึงได้เดินเข้ามาหา
เปียวหลังจากนั้น

ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆคนที่ยังคงมีท่าทางง่วงเหงา เปียวพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อให้ตนเองสดชื่นขึ้นมา ก็เขานอนไม่พอ

“กลับได้แล้วครับเด็กน้อย... ง่วงหรือ?”

“ผมแค่พักสายตานิดหน่อย แต่มันกลับหลับไปจริงๆเสียได้”

เปียวบอกเสียงขึ้นจมูกเล็กๆเพราะเพิ่งตื่น แถมมาตื่นเอาตอนใกล้ค่ำแบบนี้ ผิดเวลาไปเยอะเลย เปียวสะบัดศีรษะเล็กน้อยไล่
ความมึนงง

“หึๆ งั้นก็กลับกันเถอะ ไป”

อลันลุกขึ้นยืนก่อนจะส่งมือให้เปียวจับ แต่เปียวกลับรวบหนังสืออ่านเล่นบนโต๊ะที่ตนเองยืมผู้ช่วยเลขาฯมาให้อลันถือแทน

“ไปเถอะครับ”

เปียวบอกยิ้มๆแล้วเดินผ่านมิสเตอร์แอลที่กำลังเข่นเขี้ยวเด็กกวน เปียวเดินออกมาด้านนอกแล้วเปิดประตูค้างไว้ให้มิสเตอร์แอล
ตามออกมา อลันเอาหนังสือไปวางคืนที่หน้าโต๊ะของเลขาฯสาวใหญ่ แล้วจึงคว้าแขนเด็กน้อยของเขาให้ตรงไปที่ลิฟท์ด้วยกัน



+++++++++++++++



พอลงมาด้านล่าง วสันต์ที่คอยอยู่แถวนั้นก็เดินเข้ามาหาคนทั้งสอง คนขับรถรีบกุลีกุจอมาเปิดประตูรถให้เจ้านาย อลันบอกให้
เปียวเข้าไปนั่งก่อนแล้วตนเองจะตามเข้าไป แต่ขณะที่เปียวกำลังจะก้าวขึ้นรถก็มีใครบางคนพุ่งเข้าใส่ทั้งคู่ไม่ให้ตั้งตัวพร้อม
อาวุธปืนในมือ อลันรีบเอาตัวกันเปียวไว้ตามสัญชาตญาณ วสันต์และคนของอลันตื่นตัวกับสถานการณ์ทำให้ความชุลมุนบังเกิด
คนของอลันเข้าชาร์จตัวคนร้ายในทันที ทุกอย่างดูวุ่นวายแต่สุดท้ายก็จบลงได้ด้วยดีในเวลาอันรวดเร็วจนเปียวยังไม่ทันจะตั้งสติ
ได้เลยด้วยซ้ำ

เปียวที่อยู่ในอ้อมแขนของอลันยังคงตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในใจเต้นระรัวสั่นไหวจนแทบคุมไม่อยู่ เมื่อวสันต์จัดการ
ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงรีบกลับมาหาผู้เป็นนาย ตอนนั้นเปียวถึงได้เรียกสติสตังของตนเองกลับคืนมาได้

“มิสเตอร์แอล คุณ…”

“ผมไม่เป็นไร”

อลันบอกอย่างนั้นแต่เปียวกลับรู้สึกว่าช่วงไหล่ของตนเองมันรู้สึกเปียกชุ่ม ความรู้สึกเหมือนของเหลวบางอย่างซึมผ่านเนื้อผ้าเข้า
มา มันอุ่นๆ มือเรียวแตะที่ไหล่ของตนเอง เลือดสีแดงสดกลิ่นคาวคลุ้งติดมือมาทำให้ในใจเปียวยิ่งกว่าเต้นกระหน่ำ เงยหน้าขึ้น
มองคนที่ยังกอดตนเองไม่ปล่อยก็ยิ่งย้ำชัด…


มิสเตอร์แอลถูกยิง!




TBC



แอบแว้บมาลงให้ก่อน

ขอบคุณทุกท่านมากมาย จัดบวกไปเช่นเคยค่ะ :กอด1:

ปล. ขออนุญาตทักทายน้อง misshappy_time ถึงขั้นกราบสวัสดีกันเลยทีเดียว ฮะๆ ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้ และยินดีต้อนรับค่ะ :pig2:

ปล.2 ขอบคุณพี่ little_nok ด้วยค่ะที่เห็นว่างานเขียนของใหม่สนุก ปลื้มอ่ะ (ไม่เคยจะมีมาดนักเขียนกับเขาเล้ย แฮ่ :m23:)

ปล.3 ขอบคุณทุกการติดตาม ทั้งนักอ่านประจำและท่านที่เข้ามาใหม่ทุกท่านเลยค่ะ แนะนำติชมกันได้ค่ะ

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 30-07-2012 12:09:08

การกระทำการแสดงออกว่าพี่ฝรั่งรักมันชัดเจนขึ้นทุกวัน แต่ปากหนักมาค่ะพี่ขา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 30-07-2012 12:15:03

ใครฟระมากระทำการอุกอาจกันแบบนี้

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 30-07-2012 12:20:43

เปียวดูแลด่วน!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 30-07-2012 12:31:41

ใครมาทำร้ายมิสเตอร์แอลเนี่ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 30-07-2012 12:37:33

เปียวคงรู้แล้วว่าอลันปกป้องเปียวแค่ไหน แหม โรแมนติกจัง :o8:
ว่าแต่ใครยิง ยิงเรื่องอะไรหนอ

เรื่องนี้ยัยแม่แย่ที่สุด น้องเปียวช่วยคราวนี้ หวังว่าจะปฏิบัติตัวดีขึ้นบ้างนะ

บวกๆค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 30-07-2012 12:40:25

วิธีบอกรักด้วยการกระทำ คุณแอลยอมถูกยิงแทนเปียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 30-07-2012 12:40:59

 :serius2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 30-07-2012 13:03:39

อลัน :impress2: พระเอกกกกกอ่ะ ฮ่าๆๆ ได้ใจไปเลยตอนนี้  o13
สักวันเปียวคงจะเห็นใจหล่ะนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 30-07-2012 13:17:22

สนุก เปียวน่ารัก อลันปากไม่แข็งนะ จูบน้องเปียวซะตัวอ่อนไปหมดเลย :impress2:


ปล.คนแต่งเขียนอ่านง่าย ใช้ภาษาที่สวยงาม ไม่มีคำผิดเลย เก่งมากๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: Namtarn ที่ 30-07-2012 13:29:42

เพิ่งมาตามอ่าน น่ารักดีค่ะ สนุกมากเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 30-07-2012 13:38:22

อลันเจ็บตัวเพราะช่วยเปียว อย่างนี้คุณลูกหนี้ต้องคอยดูแลอย่างใกล้ชิดนะ

+1 +เป็ดค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 30-07-2012 15:14:27

ใครยิงละ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 30-07-2012 15:33:02

คุณแม่นี่แลยังไม่ค่อยสำนึกเลยน้า

ส่วนอลันโดนยิงแบบนี้ ได้คะแนนจากเปียวไปอีก 55

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 30-07-2012 16:07:55

ว๊ากกกกก!!!
อลันถูกยิง
เกิดอะไรขึ้น ใครผู้ใด๋!!!
 :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 30-07-2012 16:14:58

ขอให้ใจตรงกันเร้ว. รออ่านตอนหวานๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 30-07-2012 16:55:04

อย่างน้อยพีก็คงไม่เกลียดเปียวหรอกมั้ง
พี่น้องเริ่มดีขึ้น คุณวลัยคงต้องใช้เวลาอีกนิด
พ่อฝรั่งถูกยิงเพราะปกป้องเปียว แบบนี้ไม่รักก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
ค่อยๆรักกันเบา เบา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: must ที่ 30-07-2012 17:01:22

ไม่ชอบใจพิชญอย่างแรง แลดูแล้วเป็นคนที่นิสัยค่อนข้างร้ายพอตัวเลยนะ
แต่ถ้าพูดถึงความคิดความอ่านก็ยอมรับว่ามีดีอยู่พอดี รู้จักผิดชอบชั่วดีก็โอเค
และถึงพี่จะไม่ชอบเปียว แต่เชื่อว่าสายใยบางๆ แห่งความเป็นพี่น้องก็ยังมีอยู่

“พี ทำไมพูดเหมือนพี่ไม่ได้ช่วยอะไรครอบครัวแบบนี้ล่ะ ที่เป็นอยู่ตอนนี้คิดว่าพี่มีความสุขหรือไง?”
แอบเจ็บและอดที่จะรู้สึกหน่วงๆ ในใจกับประโยคนี้ของเปียวแทนมิสเตอร์แอลไม่ได้จริงๆ เฮ้อออ~

ส่วนคุณนายวลัยนี่เป็นสุดยอดแห่งหายนะจริงๆ ขยันนำเรื่องปวดหัวเข้ามาในครอบครัวไม่หยุดหย่อน
ตอกย้ำความย่ำแย่ในการเป็นทั้งเมียและแม่ได้น่าอับอายที่สุดแล้ว ขนาดขอบคุณยังมีการไว้ท่าเลยคิดดู

เย้ยยยยยยยยยยยย~ โหดไปนะจ๊ะหนูเปียวจ๋า ถึงขนาดจะตัดทิ้งเลยทีเดียว (เดี๋ยวแอลน้อยสูญพันธุ์นะ)
มิสเตอร์แอลเป็นเอามากกกกก หลงเมียแบบหัวปักหัวปำ หน้ามืดตามัวจนฉุดไม่อยู่กู่ไม่กลับไปเรียบร้อยแล้ว

มิสเตอร์แอลถูกยิง! หวังว่าการเจ็บตัวของมิสเตอร์แอลในครั้งนี้ จะช่วยทำให้เปียวเปิดใจให้อลันของเราบ้าง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 30-07-2012 17:16:57

วลัยเห็นแก่ตัวไปมั๊ย?

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 30-07-2012 17:54:50

เจ็บตัวครั้งนี้คงคุ้มนะ
มิสเตอร์แอล :L1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 30-07-2012 18:00:31

หือออ~ ไอ้นั่นมันต้องการอะไรเนี่ยยยยยย...  :z10:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: slurpee04 ที่ 30-07-2012 18:09:20

อลันถูกยิง   :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 30-07-2012 18:49:36

ตบอิคุณแม่
 :beat:
ทำตัวแบบนี้แล้วยังจะมาพาลใส่หนูเปียวอีกนะยะ
เดี๋ยวแม่ตบล้างน้ำแฟ้บทั้งพ่อทั้งแม่เลยนี่
 :angry2:

แถมคุณอลันก็โดนสอยซะแล้ว
คราวนี้แหละจะได้พัฒนาความสัมพันธ์กับน้องเปียวให้ดีขึ้น
อุตส่าห์ปกป้องลูกหนี้ที่รักซะขนาดนี้
ต้องได้รางวัลบ้างแหละเนอะอลัน
 :z1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 30-07-2012 19:02:48

 :z3: อยากอ่านต่อเจ้าค่าาาาาาา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 30-07-2012 19:14:18

อลันถูกยิง!!

อย่างนี้เปียวก็ต้องคอยดูแลใกล้ชิดเลย....

รอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 30-07-2012 19:23:26

น้องเปียวดูแลด่วน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 30-07-2012 19:55:39

อุปสรรคมีเพื่อพิสูจน์รักแท้

ฟ้าหลังฝนยังคงสดใสอยู่ใช่ไหม  o18

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 30-07-2012 20:03:27

ท่าทาง พี คงไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไรหรอกเนอะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: frenzy19 ที่ 30-07-2012 20:06:34

 :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: bow55 ที่ 30-07-2012 20:13:11

เปียวดูแลมิสเตอร์แอลด้วยน๊า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 30-07-2012 20:24:57

งานนี้มิสเตอร์แอล คงจะอ้อนเปียวน่าดู

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 30-07-2012 20:39:51

ใครบังอาจมาลูบคมมิสเตอร์แอลนะ หวังว่าเหตุร้ายในครั้งนี้ จะส่งผลดีในวันหน้า
 วันนี้แมนมากกกก..เลยครับมิสเตอร์แอล ด้วยสัญชาตญาณของการปกป้องคนรัก
เปียวไม่เห็นใจมิสเตอร์แอลในคราวนี้คงไม่ได้แล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: Sorso ที่ 30-07-2012 21:47:53

เข้ามาอ่าน2ตอนรวดเลย ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: ทานตะวัน ที่ 30-07-2012 21:57:01

คุณแอลคะ จะคึกอะไรก็ขอให้สงสารน้องเปียวบ้างนะ
ถ้าอยากให้น้องมีความสุข บางครั้งก็ต้องพูดนะคะ
เพราะการกระทำบางทีก็ทำให้น้องคงรู้สึกว่าน้องเป็นอะไรของอลัน
แต่ตอนนี้อลันก็ถือว่าทำตัวดีขึ้นเยอะ แล้วหวังว่าจะเข้าใจกันมากขึ้น
หลังจากที่ีอลันดดนยิงนะ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 30-07-2012 22:14:54

หย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
คุณอลันอย่าเป็นไรไปนะ
เปียวดูแลคุณอลันดีๆนะลูก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 30-07-2012 22:48:35

หนูเปียวตัดทิ้งไม่ได้นะนั้นน่ะของสำคัญของคุณอลันเขาเลยนะ :laugh:
คุณอลันดูท่าทางแล้วจะติดเปียวมากๆเลย
รู้จักปกป้องเปียวแล้วด้วย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) :::หน้า ๑๓ ค่ะ:::
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 30-07-2012 23:22:20

บาดเจ็บ เสียเลือด  :z3: :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: แจ้งอัพนิยาย
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 31-07-2012 12:47:29

ขอแจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะทุกท่าน

เนื่องมาจากว่าวันนี้ใหม่ต้องไปเฝ้าไข้เจ้านายที่โรงพยาบาล และไม่ทราบว่าเขาจะต้องนอนโรงพยาบาลกี่วันเพราะเพิ่งไป
โรงพยาบาลเมื่อเที่ยงวันนี้เองน่ะค่ะ หมอกำลังตรวจอยู่

ด้วยเหตุข้างต้นนั้นใหม่จึงขออนุญาตงดอัพนิยายเอาไว้ก่อนนะคะ ไว้กลับมาแล้วจะมาอัพให้ทันทีเลยค่ะ

ต้องขออภัยในความไม่สะดวกด้วยค่ะ o1

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 31-07-2012 12:55:09

รับทราบค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 31-07-2012 13:16:58

ว้าววววว ปกป้องเปียว ไว้ สร้างความประทับใจป่าว

แต่คงเป็นศัตรูของอลันเองป่าว

คราวนี้อ้อนเปียวใหญ่เลยแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 31-07-2012 13:27:50

แอร๊ยยยยยยยย ไม่น้าาาา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: silverphoenix ที่ 31-07-2012 21:31:37

มิสเตอร์แอลอย่าเป็นอะไรเลยนะ
กำลังหวานๆกันอยู่เลยเชียว

สงสารเปียว
+1 ให้จ้ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 31-07-2012 22:04:43

รับทราบค่ะ แต่แอบเศร้าใจเล็กๆ
รอคุณนักเขียนกลับมาแต่งต่อนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 31-07-2012 23:03:10

แว๊กกกก อลันโดนยิง งานนี้บุรุษพยาบาลชื่อเปียวสงสัยต้องรับศึกหนักกับการอ้อนของคนป่วยมั้ยนี่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 31-07-2012 23:28:42

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 01-08-2012 00:59:10

เปียวปัญาเยอะตลอดดดดดน่าสงสาร
คุณอลัน
อาร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยนยย
ทั้งออดอ้อน ทั้งปกป้อง
รอตอนต่อไปจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 01-08-2012 10:45:57

พูดถึงแม่น้องเปียวแล้วก็เหนื่อยใจแทนจริงๆ :เฮ้อ:
ในขณะที่คนอื่นกำลังหาทางปลดหนี้กันอยู่
แต่ตัวเองกลับมาสร้างหนี้เพิ่มซะนี่ เดือดร้อนลูกอีก
หวังว่าจะทำได้อย่างที่พูดไว้นะ สงสารน้องเปียวอ่ะ
แล้วก็สงสารอลันด้วย ปกป้องคนที่ตัวเองรัก :o8:
งานนี้น้องเปียวไม่สนใจก็คงจะไม่ได้แล้วล่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากคะ :กอด1:
+1 และเป็ด แทนคำขอบคุณเช่นกันจ้ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: PookPick ที่ 01-08-2012 17:43:38

 :a5:  เย้ย อลัยเท่มว๊ากกก

งานนี้คงได้ใจนู่เปียวมั่งสักนิดนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 01-08-2012 17:54:06

รับทราบจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: skysky ที่ 01-08-2012 21:03:34

รับทราบค่ะ ขอให้เจ้านายหายไวๆนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 01-08-2012 22:10:38

รับทราบค่า  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 02-08-2012 22:43:14

โอ๊ยๆๆๆๆๆๆ
อลันถูกยิงเพื่อปกป้องนู๋เปียว
แบบนี้ต้องมีพยาบาลสุดของที่สุดพิเศษมาคอยดูแลแล้วเนี้ย
นู๋เปียวต้องเอาใจอลันให้มากๆน๊า
เวลาอลันตามง้อตามเอาใจก็น่ารักดีนะแบบว่า  อยากได้บ้าง  ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

คู๋ของฮิโระกับคมก็น่ารัก
พอทำงานฮิโระก็แบบเป๊ะเนียบแต่พออยู่กับคมแล้วทำไมรู้สึกว่า
ฮิโระเป็นเด็กใสๆน่ารักน่าถนุถนอมมากๆแบบดูเป็นคนละคนเลยอ่ะ
หวังว่าพี่ชายนู๋เปียวคงไม่เกิดสนใจฮิโระขึ้นมาหรอกนะ
^^

ปล.แอบรู้สึกไม่ถูกชะตากับน้องพีกะคุณแม่น้องเค้าเลยเนอะ
แอบเสียดายอะดิพอเจอมิสเตอร์แอลตัวจริงแล้ว
ไม่ได้น่าเกลียดน่าแหยง แต่ Super Perfect เลยล่ะ
เลยกระแทกแดกดันคนอื่น เชอะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 03-08-2012 05:05:07

อลันหื่นกับเปียว อีกแล้ว ปลื้มจัง
นางวลัย กับพีจะมีความรู้สึกดีๆ
ให้เปียวบ้างมั๊ยน้อ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 03-08-2012 07:52:55

ไม่เป็นไร รอได้ :L1:
เปียวก็นะ งานหนักแน่คราวนี้
อยากดูเปียวดูแลคนเจ็บเอาแต่ใจและหวังเคลมขนาดนั้น
อลัน นายถอดเขี้ยวหมาป่าไว้ซักเดี๋ยวนะ
มดจะขึ้น รพ ให้คนอ่านจมความหวานตาย
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 03-08-2012 09:17:46

อลันเหวี่ยง 5555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 03-08-2012 11:55:38

 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 03-08-2012 16:20:30

 :3059:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 03-08-2012 18:31:47

หึ้งเค้าก็บอกเหอะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 04-08-2012 00:08:18

เอ้ยยย ตอนนี้ เสียเลือด...

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 04-08-2012 00:37:14

น้องใหม่ ไม่เป็นไรนะคะ
น้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุดก่อนค่ะ
พวกพี่ๆ น้องๆ แถวนี้รอได้ค่ะ
ไปอยู่แถว ร.พ.ต้องดูแลสุขภาพด้วยนะคะ
เชื้อโรคมันเยอะ ร้ายๆ ก็เยอะ ปิดปากปิดจมูก ล้างมือเยอะๆ นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: PookPick ที่ 04-08-2012 02:16:58

ดูแลตัวเองด้วยน๊อ อย่ามัวแต่ห่วงเจ้านาย

ถึงเจ้านายจะเปฌนคนจ่ายตังให้เราก็เถอะ รอได้ค่ะ
ไว้ให้คุณใหม่สะดวกก่อนละกัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อน (๓๐.๗.๒๕๕๕) หน้า๑๓+แจ้งอัพหน้า ๑๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: must ที่ 04-08-2012 20:03:16

รับทราบค่า

ขอให้เจ้านายหายป่วยไวๆ นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 06-08-2012 14:49:48

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ



หน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล เด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวเดินวนไปเวียนมาอย่างกระวนกระวายอยู่หน้าห้อง ในใจได้แต่ภาวนาให้
คนด้านในปลอดภัย แม้ทุกครั้งคำขอของเขาจะไม่เคยเป็นไปอย่างที่ตั้งใจสักครั้ง แต่เขาก็วาดหวังว่าในครั้งนี้มันจะเป็นจริง ขอให้
มิสเตอร์แอลปลอดภัยด้วยเถิด

“เปียว”

เสียงเรียกชื่อของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินทำให้เจ้าของชื่อหันไปยังที่มาของเสียง ถึงได้เห็นว่ารอบกายตนเองมีคนอื่น
อยู่อีก ทั้งวสันต์และคมยืนอยู่ไม่ห่างจากเขามากนัก คุณแม่อัญชันรีบรุดเข้ามาหาเด็กหนุ่มด้วยท่าทางร้อนใจ

“คุณแม่”

เปียวเอ่ยเรียกคุณแม่ของมิสเตอร์แอล ความรู้สึกเขาราวเจอที่พึ่ง คุณแม่เห็นเสื้อผ้าของเปียวเลอะไปด้วยเลือดก็ถามไถ่ด้วย
ความห่วงใย

“เป็นอย่างไรบ้างลูก เจ็บตรงไหนไหม?”

“ไม่ครับ เปียวไม่เป็นไร แต่คุณเขา…”

เปียวบอกแค่นั้นแล้วก็พูดต่อไม่ออก เหลียวมองประตูห้องฉุกเฉินที่ปิดสนิทด้วยความรู้สึกหน่วงไปทั้งใจ เพราะปกป้องเขา
มิสเตอร์แอลถึงได้...

“ไม่เป็นไรเปียว ไม่เป็นไรนะ มา มานั่งกับแม่ดีกว่า เดี๋ยวอลันก็ออกมาแล้วล่ะ รายนั้นน่ะกระดูกแข็งจะตาย ไม่เป็นอะไรง่ายๆ
หรอก”

คุณแม่เอ่ยปลอบเมื่อเห็นคนของลูกชายท่าทางเสียอกเสียใจ ตบหลังมือเบาๆแล้วจับจูงให้ไปนั่งรอที่เก้าอี้นั่งด้วยกัน

ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยที่ไม่เสแสร้งนั้นอยู่ในสายตาของคุณแม่อัญชันและคมที่ยืนอยู่ไม่ไกล เขามาถึงที่โรงพยาบาลก่อนคุณแม่
อัญชันจึงเห็นอยู่ตลอดว่าเปียวเป็นห่วงอลันแค่ไหน เด็กหนุ่มคนนี้แทบไม่สนใจว่าใครจะไปใครจะมาเพราะเอาแต่จ้องมองประตู
ห้องฉุกเฉินไม่วางตา หากอลันจะวางหัวใจไว้ที่เด็กคนนี้จริง เขาก็คงต้องมองเด็กคนนี้ในมุมมองใหม่ที่ต่างไปจากเดิม

เวลาที่แสนทรมานใจของเปียวมันช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน กว่าแพทย์ที่ทำการรักษามิสเตอร์แอลจะออกมาเปียวก็
แทบจะขาดใจ เขาคงเดินเป็นหนูติดจั่นหากคุณแม่อัญชันไม่จับมือเอาไว้

‘มิสเตอร์แอล อย่าใจร้ายกับผมนักสิ รีบออกมาสักที’

เปียวได้แต่พ้อคนเจ็บในใจ ไม่นานจากนั้นประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก ทุกคนที่อยู่รายรอบขัยบตัวทันที คุณแม่อัญชันกับเปียวลุก
ไปหาคุณหมอที่เดินออกมาอย่างเร็วไว คุณหมอมองทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม ก่อนถ้อยคำที่ทุกคนรอคอยจะถูกเอ่ยบอกต่อจากนั้น

“คนเจ็บพ้นขีดอันตรายแล้วครับ”



++++++++++++++



“อลัน พอได้แล้ว”

“อย่าขยับสิเปียว ผมเจ็บนะ”

บนเตียงผู้ป่วยสีขาวสะอาด ร่างกายสูงใหญ่ของเจ้าของเตียงนั่งพิงหัวเตียงที่ยกสูง ถูกอิงแอบด้วยร่างสูงเพรียวของเด็กหนุ่มอีก
คน มือหนาลูบไล้ร่างเพรียวนั้นอย่างย่ามใจ ริมฝีปากประกบจูบดูดดุนยั่วเย้า ลูบมือลงต่ำจนเจ้าของร่างเพรียวนั้นต้องร้องห้ามเมื่อ
สถานการณ์เริ่มเกินเลยไป พอจะขยับห่างก็โดนท้วงจากคนเจ็บทำให้ไม่กล้าที่จะไหวติง แต่ก็ยังแอบบ่นให้ได้ยิน

“ก็อยากชีกอทำไมล่ะ เจ็บตัวขนาดนี้แล้วยังไม่เจียมสังขารอีก”

เปียวที่นั่งบนเตียงผู้ป่วยพิงอกด้านขวาของมิสเตอร์แอลบ่นว่าหน้างอ ขนาดถูกยิงจนข้างซ้ายเดี้ยงไปข้างก็ยังมีหน้ามาทำชีกอกับ
เขาอีก คนอะไรแบบนี้ไม่รู้

“ไม่ได้หรอก ห่างเปียวนานๆเดี๋ยวแอลน้อยเฉาตายหมด”

อลันหยอดวาจาสองแง่สองง่ามแล้วมองลงต่ำ นำพาสายตาเปียวให้มองตาม เด็กหนุ่มปรายตามองแล้วว่า

“น่าจะเน่าไปเลยยิ่งดี”

“เน่าแล้วจะเอาอะไรใช้ล่ะที่รัก?”

“ก็ไม่ต้องใช้ไงครับที่รัก”

เปียวยิ้มหวาน ไล้นิ้วชี้กับปลายคางมิสเตอร์แอลเชิงหยอกเย้า อลันหรี่ตามองแปลกใจ

“หือ ช่างยอกช่างย้อนนะเดี๋ยวนี้”

อลันว่า ก่อนจะฟัดแก้มคนยอกย้อนอย่างหมั่นเขี้ยว เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้เปียวกระเด้งตัวลุกขึ้นทันทีก่อนที่พยาบาลจะ
เดินเข้ามา อลันยิ้มขำเด็กน้อยที่ยืนหน้าแดงอยู่ข้างเตียง คุณพยาบาลส่งยิ้มให้ญาติคนไข้เล็กน้อยก่อนจะขอเช็ดตัวคนไข้

“คุณพยาบาลครับ ให้น้องชายของผมทำให้ได้ไหมครับ?”

เปียวที่กำลังจะเดินเลี่ยงไปนั่งที่โซฟาชะงักกึก หันมามองมิสเตอร์แอลที่ส่งยิ้มกวนๆมาให้แล้วหน้านิ่ว ก่อนเปียวจะหันไปส่งยิ้ม
แหยให้คุณพยาบาลที่มองมาที่ตนเองอยู่

“ได้ค่ะ น้องชายคนไข้เชิญทางนี้เลยค่ะ” คุณพยาบาลตอบรับแล้วเอ่ยเรียกเปียวให้มาหา

“หา? เอ่อ... ผมทำไม่เป็นหรอกครับ” เปียวเอ่ยเลี่ยง มองอลันที่ทำไม่รู้ไม่ชี้บนเตียงอย่างหมั่นไส้

“อย่างนั้นเดี๋ยวดิฉันลองทำให้ดูก่อน เผื่อคราวหน้าถ้าจะทำเองจะได้ทำได้ค่ะ” คุณพยาบาลยิ้มบอกอย่างใจดีทำให้เปียวยากที่จะ
ปฏิเสธได้อีก

“เอ้า มาดูใกล้ๆสิครับ คุณน้องชายที่รัก”

อลันเอ่ยล้อยิ้มๆ เปียวแอบแยกเขี้ยวใส่คนเจ้าเล่ห์ ก่อนเดินเข้าไปหาคุณพยาบาลที่ตั้งใจสอนน้องชายคนไข้เสียดิบดี



+++++++++++++++



ข่าวการบาดเจ็บของมิสเตอร์แอลไม่สามารถรอดพ้นหูตาของสื่อมวลชนได้ ทุกสำนักก็ต่างอยากได้ข่าวเชิงลึกที่สำนักอื่นไม่ได้
แต่ทางคนของมิสเตอร์แอลก็ให้ข่าวแค่ว่าตอนนี้มิสเตอร์แอลปลอดภัยดีแล้วและคงกลับบ้านในเร็ววัน ส่วนเรื่องผู้ต้องหาทาง
ตำรวจก็กำลังสอบสวนอยู่คงได้รู้รายละเอียดกันในเร็ววันนี้ อลันสั่งทางโรงพยาบาลให้ห้ามคนนอกเยี่ยมเพื่อป้องกันความยุ่งยาก
ที่จะตามมา ยกเว้นคนในครอบครัวและลูกน้องคนสนิทอย่างคมเท่านั้น

ช่วงสายวันนั้นคมก็มาเยี่ยมผู้เป็นนายพร้อมกับฮิโรยูกิ เปียวขอออกไปข้างนอกเพื่อให้อลันคุยกับลูกน้องคนสนิทได้สะดวกขึ้น
เดินผ่านหนุ่มหน้าตี๋ที่มีรอยยิ้มบางๆติดริมฝีปากอยู่ตลอดแล้วเปียวก็ยิ้มให้เล็กน้อย ฮิโรยูกิกระซิบบอกคมว่าจะออกไปข้างนอก
หน่อย คมพยักหน้ารับรู้ฮิโรยูกิถึงหันไปหาพี่ชายที่มองมานิ่งๆแล้วชี้มือไปที่ประตูห้องเป็นเชิงบอกว่าจะออกไปด้านนอก อลัน
พยักหน้า ฮิโรยูกิยิ้มให้พี่ชายแล้วจึงเปิดประตูเดินออกไปนอกห้อง

“ถ้าฉันบอกว่าไม่ใช่ความผิดของนาย นายจะรู้สึกดีขึ้นไหมคม?”

“ไม่ครับ”

อลันถอนใจเบาเมื่อเอ่ยถามลูกน้องแล้วได้คำตอบออกมาเช่นนั้น ยิ่งถ้าเขาบอกว่าไม่ใช่ความผิดของคม คมจะยิ่งคิดมาก เรื่องนี้
เขารู้ดี อลันมองหน้าคมด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนบอกเสียงเรียบ

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย อย่าให้ต้องถึงมือฉัน เข้าใจไหม?”

“ครับ”

คมรับคำแข็งขัน นี่ถือเป็นโอกาสของเขาที่จะได้ทำเพื่อชดเชยความผิดพลาดที่เกิดขึ้น เช่นนั้นแล้วเขาก็จะทำมันให้ดีที่สุดไม่ให้มี
ข้อผิดพลาดได้แม้แต่น้อย



เปียวที่ออกมาด้านนอกก็ลงไปข้างล่างเพื่อเดินดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย โทรหาพี่ชายเพื่อถามไถ่เรื่องของที่บ้านกับสถานการณ์ของ
บริษัทบ้าง พี่ชายก็บอกว่าตอนนี้สถานการณ์ของบริษัทเริ่มดีขึ้น มีผู้ถือหุ้นรายใหม่เป็นชาวญี่ปุ่นเข้ามาช่วยก็ไปได้สวย เปียวเอง
ก็หวังว่ามันจะเป็นเช่นนี้เรื่อยไป สักวันหนึ่งครอบครัวเขาคงจะได้ทุกอย่างกลับคืนมา

เปียวแวะซื้ออาหารที่ร้านในโรงพยาบาล เจอฮิโรยูกิที่นั่นเลยได้พูดคุยกันเล็กน้อย เปียวอดแปลกใจไม่ได้ที่ฮิโรยูกิพูดไทยชัด
มาก นึกว่าจะเหมือนคนญี่ปุ่นทั่วไปที่ติดสำเนียงญี่ปุ่นบ้าง แต่นี่กลับไม่มีเลย เก่งจัง

ถ้าเปียวรู้ว่าฮิโรยูกิเกิดและโตที่ประเทศไทย แถมยังเป็นน้องชายของมิสเตอร์แอล คงได้ประหลาดใจมากกว่านี้อีก



+++++++++++++++



คมกลับมาที่คอนโดมิเนียมพร้อมฮิโรยูกิ ชายหนุ่มรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดกับอลันมันคือความผิดพลาดของตนเองที่ปล่อยให้คนร้ายเข้า
ถึงตัวอลันได้ ถึงมีใครมาบอกว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขา เขาก็ยังจะยืนกรานว่ามันใช่ เพราะความรู้สึกผิดมันฝังลึกลงไปในใจ
เขาแล้วในตอนนี้

ฮิโรยูกิเดินอ้อมเข้ามาด้านหลังคนที่นั่งกุมขมับเคร่งเครียดอยู่ที่โซฟานุ่ม แขนเรียวโอบรอบไหล่หนาที่เครียดเกร็งแล้วเกยคางบน
ลาดไหล่

“พี่อยากให้ผมปลอบใจพี่ไหม?”

มือเรียวลูบหน้าอกแล้วใช้ปลายนิ้วเขี่ยวนไล้รอบยอดอกของคนตัวโตกว่าอย่างยั่วเย้า ปล่อยลมหายรินรดใบหู ไล้มาที่แก้ม คม
เบี่ยงใบหน้าหันไปรับริมฝีปากแล้วแตะจูบ ผละออกมามองตาจอมยั่วอย่างสื่อความนัยที่รู้กันเพียงเราสอง

“ไม่กลัวเหนื่อยหรือ?”

ฮิโรยูกิเชยคางหนุ่มหน้านิ่งที่ตอนนี้อารมณ์ชักจะเริ่มไม่นิ่งอย่างหน้าตาเสียแล้ว ก่อนที่ริมฝีบางสวยของหนุ่มตี๋จะเอ่ยบอก

“ถ้าพี่ต้องการ...”

คมยิ้ม รั้งต้นคอคนช่างยั่วลงมาหา ประกบจูบริมฝีปากช่างจำนรรจานั้นดูดดื่ม ขยับลุกขณะริมฝีปากยังตามประกบไม่คลาย ถอด
เสื้อฮิโรยูกิออกไปจนพ้นศีรษะ ฮิโรยูกินั่งลงที่พนักพิงโซฟาก่อนพาดขาข้ามมาด้านหน้า เอนกายลงนอนราบกับโซฟาหนานุ่ม รั้ง
คมให้ตามลงมาแนบชิด ริเริ่มบทรักแสนร้อนแรงจนร่างกายที่แนบชิดสนิทแน่นแทบมอดไหม้ด้วยไฟรัก



+++++++++++++++



สถานีตำรวจในวันต่อมา

คมมาจัดการเรื่องคดีความให้เจ้านาย ผู้ต้องหาในคดีนี้คือนายจตุพรอดีตพนักงานบริษัทการเงินของอลันที่ถูกให้ออก เพราะนาย
จตุพรรับใต้โต๊ะจากลูกค้าโดยอ้างชื่อของอลัน พอถูกให้ออกไปแล้วด้วยความแค้นใจนายจตุพรจึงขายข่าวของบริษัทอลันให้คู่
แข่งรู้ และได้เข้าทำงานในบริษัทคู่แข่งของอลัน วางแผนทำลายอลันแต่คมก็คอยดักไว้ทุกทาง เคยเตือนนายคนนี้แล้วว่าถ้ายังไม่
เลิกก็จะจัดการขั้นเด็ดขาดลงไป แต่นายจตุพรกลับไม่คิดจะฟังทั้งยังแค้นใจจนหาทางมาทำร้ายอลันจนถูกจับเช่นนี้ แต่เพราะทำ
งานกับบริษัทคู่แข่งของอลัน คราวนี้เลยซัดทอดกันสนุก

คมที่เข้าไปคุยรายละเอียดต่างๆของคดีนี้กับนายตำรวจเจ้าของคดีเดินออกมาหน้าสถานีตำรวจ ภรรยาและลูกของนายจตุพรก็
กำลังมาเยี่ยมนายจตุพร คมหยุดเดินทำให้ฝ่ายนั้นหยุดลงด้วย

“เราเคยให้โอกาสเขาแล้ว”

“ค่ะ”

คมพูดเท่านั้นก็เดินผ่านทั้งสองคนไป ภรรยานายจตุพรไม่กล้าที่จะสู้หน้าคม เพราะทางมิสเตอร์แอลช่วยเหลืออะไรครอบครัวเธอ
หลายอย่าง แต่นายจตุพรกลับไม่สำนึกในบุญคุณนั้น ไปก่อเรื่องจนถูกจับคุมขังในตารางอยู่เช่นนี้



+++++++++++++



พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลแค่วันสองวันอลันก็ขอกลับบ้าน บาดแผลยังไม่หายดีจำเป็นต้องดูแลเป็นพิเศษ ทางโรงพยาบาลจึง
เสนอให้มีพยาบาลพิเศษไปดูแลที่บ้านด้วย อลันไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายจึงบอกว่าแค่น้องชายเขาคนเดียวก็ดูแลได้ แต่เปียวไม่
อยากประมาทหากเขาดูแลไม่ดีแผลเกิดเน่าขึ้นมาล่ะแย่เลย จึงขอร้องมิสเตอร์แอลให้รับพยาบาลพิเศษ นั่นถึงทำให้อลันยอมรับฟัง

พอกลับมาพักที่บ้าน ถึงแม้จะเจ็บตัวแต่อลันก็ยังอยากจะทำงาน ให้เปียวช่วยยกแฟ้มงานไปทำที่โต๊ะกลางสวนที่อากาศโปร่งๆ
เย็นๆหน่อย

“แกล้งกันหรือไง?”

เปียวที่หอบแฟ้มกับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คแสนหนักเดินตามอลันที่เดินฉิวตัวเปล่าไร้กังวลแล้วแอบบ่น อลันถูกยิงที่ไหล่ซ้ายซึ่งเป็น
ข้างถนัด เปียวยังสงสัยว่าแขนข้างถนัดใช้ไม่ได้แล้วมิสเตอร์แอลจะทำงานอย่างไร หรือแค่อยากแกล้งกวนเขาเลยให้เป็นไอ้บ้า
หอบฟางอยู่ตอนนี้

“ถ้าไม่เต็มใจก็เอาวางไว้แถวนี้ล่ะ เดี๋ยวผมถือไปเอง”

อลันแกล้งว่าประชด เปียวเบ้ปากใส่ก่อนเดินลิ่วไปที่โต๊ะแล้ววางของทุกอย่างลง แถมยังมีน้ำใจดีจัดเรียงให้ด้วย อลันมองคนของ
ตนเองทำงานไปเงียบๆแล้วก็ยิ้ม จนเปียวทำอะไรเสร็จอลันถึงเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้

“คุณจะเอาน้ำอะไรไหม เดี๋ยวผมไปเอามาให้” เปียวเอ่ยถามอย่างมีน้ำใจดี

“ใจดีนะนี่”

อลันเอ่ยล้อเลียนยิ้มๆ ทำให้คนมีน้ำใจชักไม่อยากมีน้ำใจแล้ว

“ตกลงว่าไม่เอา?”

“เฮ้ย! เดี๋ยวสิ ใจร้อนจริง”

อลันเสียงหลงจนเปียวยิ้มขำ ก่อนทำท่าคิดแล้วบอก

“งั้นเอาอย่างนี้ ผมเดินเข้าไปในครัวแล้วเจอน้ำอะไรก่อนก็เอาอันนั้นล่ะเนอะ” เหมือนจะเป็นคำถาม แต่ความหมายคือมัดมือชก
ไปแล้วเรียบร้อย

“อ้าว? เอาอย่างนั้นเลย”

เปียวยักคิ้วให้ก่อนลุกกลับเข้าบ้านไปเพื่อหาน้ำกับของว่างมาให้คุณชายอลันท่านทาน เปียวโผล่เข้าไปในครัวขณะที่เหล่าคนรับ
ใช้ชายหญิงกำลังทานข้าวกันอยู่ หัวหน้าแม่บ้านรีบลุกมาหาเปียว เปียวบอกว่าไม่เป็นไรให้ทานข้าวกันตามสบายเดี๋ยวตนเองจะ
จัดการเอง เปียวลองไปเปิดตู้เย็นดูว่ามีของอะไรพอจะใช้ได้บ้าง พอได้ของที่ต้องการแล้วก็ลงมือทำ

จอมทัพ พยาบาลพิเศษที่อลันจ้างมาอาสาถือถาดน้ำผลไม้กับขนมมาให้เปียว เขาถูกจ้างมาดูแลคนเจ็บอย่างอลัน แต่กลับได้ทำ
แค่หน้าที่ล้างแผล ส่วนอย่างอื่นน้องชายนายจ้างอย่างคุณเปียวเป็นคนทำหมด พอไม่ค่อยจะได้ทำอะไรเลยแบบนี้จอมทัพก็ออก
จะเกรงใจเจ้าของบ้านเขาอยู่ไม่น้อยเลยอยากช่วยอะไรบ้าง

ทั้งสองคนเดินเลี้ยวมาตามทางเดินที่ปูด้วยแผ่นหินสวยงาม เสียงรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามาที่หน้าบ้าน เปียวชะงักเท้าแล้วหัน
กลับไปมองแต่เมื่อนึกได้ว่าธุระไม่ใช่ก็ยักไหล่แล้วเดินต่อ


รถยนต์คันดังกล่าวแล่นมาจอดลงที่หน้าบ้าน ผู้ที่ก้าวลงมาจากรถคือหญิงสาวหน้าตาสะสวยและชายหนุ่มที่ดูดีไม่แพ้กัน หัวหน้า
แม่บ้านที่ทานข้าวเสร็จแล้วจะไปดูแลคุณตาคุณยายกำลังจะเดินผ่านไป แต่เมื่อเห็นว่าใครมาก็รีบลงมาหาทันที ท่าทางดีอกดีใจ
ใหญ่ที่ได้พบทั้งคู่

“คุณคี คุณวิตา”

“สวัสดีค่ะป้า พี่อลันอยู่ไหมคะ?”

หญิงสาวแสนสวยเอ่ยถามหัวหน้าแม่บ้านอย่างสนิทสนม

“อยู่ค่ะอยู่ เห็นให้คุณเปียวพากันไปนั่งที่สวนแหนะค่ะ แล้วนี่กลับมานานแล้วหรือคะ?”

แม่บ้านเอ่ยถามทั้งคู่ ท่าทางยังรู้สึกตื่นเต้นดีใจไม่หาย

“เพิ่งกลับมาถึงไม่นานนี้เองครับ ได้ข่าวอลันเลยแวะมาเยี่ยม” เป็นชายหนุ่มอีกคนที่ตอบคำถามนั้น

“ค่ะ”

“แล้วคุณแม่?”

หญิงสาวเอ่ยถามถึงคุณแม่อัญชัน สถานะที่เธอเอ่ยเรียกคุณอัญชันแสดงให้รู้ว่าเธอรู้จักและสนิทกับคนบ้านนี้ในระดับใด

“คุณอัญชันไปมูลนิธิค่ะ เย็นๆโน่นล่ะค่ะถึงกลับมา ส่วนคุณท่านทั้งสองเอนหลังอยู่ค่ะ”

ทั้งสองคนพยักหน้ารับรู้ยิ้มๆ คุยกับแม่บ้านอยู่สักครู่ก็ฝากของไว้ให้เจ้าของบ้านแล้วตรงไปหาอลันที่สวน



+++++++++++++



จอมทัพถือถาดน้ำกับของว่างมาวางลงให้อลันที่โต๊ะ อลันเหลือบมองแล้วเอ่ยขอบใจเสียงนิ่ง จอมทัพออกไปแล้วเปียวถึงนั่งลง
ตรงข้าม ยกแก้วกับจานขนมออกจากถาด เลื่อนแก้วน้ำสีสวยไปตรงหน้าอลัน

“น้ำผลไม้ ดีต่อสุขภาพ แถมมีกลิ่นหอมทำให้ผ่อนคลายดีด้วย”

“หืม สรรพคุณเยอะจริง”

อลันวางมือจากงานแล้วมองแก้วน้ำสีสวยก่อนมองคนตรงข้าม เปียวยิ้มแล้วพยักหน้าให้ลองชิมดู อลันยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นจิบแล้ว
ถามเปียวที่นั่งยิ้มอยู่ตรงข้าม

“ทำเองหรือ?”

เอ่ยถามแล้วยกดื่มอีกครั้ง เปียวยิ้มตาพราวแล้วพยักหน้ารับ

“ถ้าไม่ชมจะว่าอะไรไหม?”

“ไม่ว่า แต่จะไม่มีอีกแค่นั้น”

อลันเอ่ยถามแกมเย้า คนตอบก็ย้อนได้ย้อนดี หนุ่มตัวโตยิ้มขำก่อนบอก

“อร่อยมาก ชื่นใจที่สุด”

อลันเอาความเยอะเข้าว่า ท่าทางก็เยอะเกินจริงจนเปียวยิ้มขำ ชายหนุ่มดื่มน้ำในแก้วอีกครั้งก่อนวางลงแล้วเลื่อนโน๊ตบุ๊คมาทำ
งานต่อ เปียวก็นั่งเป็นเพื่อนไปเงียบๆ

“พี่อลันคะ”

เสียงเรียกนั้นส่งผลให้อลันเกร็งตัวขึ้นมาทันที เปียวหันไปมองที่มาของเสียง เห็นหญิงสาวหน้าตาสวยหวานคนหนึ่งกับชายหนุ่ม
รูปร่างสูงสมส่วนหน้าตาท่าทางดูเป็นคนอบอุ่นใจดี หากทั้งสองคนนี้คือคนรักก็ดูเหมาะสมกันมากในสายตาของเปียว

แก๊ง!!

เสียงแก้วน้ำกับจานใบเล็กกระทบโต๊ะหินอ่อนเพราะความสะเทือนทำให้เปียวถึงกับสะดุ้ง ก่อนค่อยหันไปมองที่มาของเสียง อลัน
กำหมัดแน่นวางอยู่บนโต๊ะแสดงที่มาว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่นี้มาจากที่ใด หน้าตาราวกับโกรธใครเสียมากมาย

“พี่อลันคะ”

หญิงสาวแสนสวยคนที่เปียวมองเมื่อครู่เอ่ยเรียกอลันอีกครั้ง แต่อลันกลับตวาดลั่น

“ออกไป!”

“พวกเราเป็นห่วงพี่นะคะ อย่าทำแบบนี้เลยนะคะพี่อลัน” หญิงสาวยังคงพยายามพูดกับเขา

“ฉันบอกให้ออกไปไง ไปให้พ้นหูพ้นตาฉัน ออกจากบ้านของฉันไปไปได้แล้ว!!”

“วิตา พี่ว่าเรากลับก่อนเถอะ”

ชายหนุ่มที่มาด้วยกันเอ่ยกับหญิงคนรัก เพราะอยู่นานกว่านี้คงไม่เป็นผลดีแน่ เมื่ออลันไม่ยอมรับฟังอะไรเลย ตั้งแต่วันนั้น...

“ไม่ค่ะ วิตาต้องพูดกับพี่อลันให้รู้เรื่อง”

“ไม่ไหวหรอกวิตา”

วิตา หรือ ปวิตาส่ายหน้าเชิงบอกว่าอย่าห้ามเธอเลย คิริ ชายหนุ่มคนรักของเธอถอนใจเบาๆที่เธอยังดื้อจะคุยกับอลันให้ได้

“พี่อลันคะ วิตารู้ว่าพี่เจ็บปวด แต่ไม่ใช่ว่าวิตาไม่เจ็บนะคะ…”

“เลิกพูดสักที!”

เพล้ง!!!

“ว๊าย!”

เสียงร้องอย่างตกใจของปวิตา เมื่อแก้วน้ำลอยวืดเฉียดเปียวที่อยู่ตรงหน้าคนขว้างพอดีไปกระทบกับหินทางเดินที่อยู่ด้านหลังจน
แตกแป็นเสี่ยง ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นถึงกับอึ้ง

“ไปให้พ้น”

อลันพูดเสียงลอดไรฟัน ก่อนตะเบ็งเสียงดังลั่นเมื่อเป้าหมายยังไม่ขยับไปไหน

“ไปให้พ้น!!”

และก่อนที่โน๊ตบุ๊คจะลอยไปอีกอย่าง เปียวจึงรีบเข้าไปคว้ามาให้ห่างมือคนอารมณ์ร้อน ทำเอาคนเขาใจหายใจคว่ำไปหมดแล้ว
มิสเตอร์แอล

คิริมองหน้าเพื่อนที่เคยสนิทอย่างอัดอั้นพูดไม่ออก เพราะความรู้สึกผิดมันจู่โจมเขา ยิ่งเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้ยิ่งคิดว่าตนเองมันเลว
ทรามยิ่งนัก แต่คนเลวคนนี้ก็ยังไม่อยากที่จะปล่อยมือจากคนที่รักที่สุดอย่างปวิตาอยู่ดี

“กลับเถอะวิตา”

ชายหนุ่มแตะข้อศอกคนรักเบาๆเป็นเชิงบอก ปวิตามองอลันด้วยความเจ็บปวดใจ ในขณะที่เขาไม่แม้แต่จะหันมาสบตากับเธอ
เลย…



+++++++++++++++



คิริและปวิตากลับไปแล้วอลันถึงได้เพิ่งสำรวจความเสียหายรอบกาย เปียวนั่งลงไปเก็บเศษแก้วน้ำปั่นที่ตนเองอุตส่าห์ทำมาให้
มิสเตอร์แอลได้ชิม ณ ตอนนี้มันลงไปนอนเล่นอยู่ที่พื้นเป็นเสี่ยงๆแล้วเรียบร้อย อลันเรียกเปียวบอกไม่ต้องเก็บ เรียกให้เด็กใน
บ้านมาเก็บแทน แต่เปียวก็ยังทำเป็นหูทวนลม ทำให้อลันต้องลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะมาหาแล้วดึงแขนคนที่นั่งยองอยู่ขึ้นมาทั้งที่ตน
เองขยับช่วงแขนมากไม่ได้เช่นนี้

“ผมบอกว่าไม่ต้องทำแล้วไงเปียว!”

อลันสั่งซ้ำอีกรอบ ความรู้สึกโกรธกรุ่นจากเรื่องเมื่อครู่ยังไม่ทันคลาย เปียวก็มาดื้อกับเขาให้อารมณ์ยิ่งขุ่นมัวเข้าไปอีก มันน่าไหม
นะเด็กคนนี้

“น้ำแก้วนี้ผมเป็นคนทำมันขึ้นมา ในเมื่อตอนนี้มันหกเลอะเทอะผมก็ต้องเป็นคนเก็บก็ถูกแล้ว”

“เปียว”

อลันเอ่ยเรียกแต่เปียวก็ยังคงเฉย

“ลุกขึ้นมาเถอะผมขอร้อง นะ”

ที่สุดก็ต้องยอมลุกขึ้นมาตามคำขอของมิสเตอร์แอล เปียวลุกขึ้นยืนแต่ไม่ยอมมองหน้าคนข้างๆ

“เปียว…”

“ผมจะไปเรียกพี่จอมทัพมาให้ คุณรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ”

เปียวเอ่ยแทรกแล้วจะผละไปอย่างที่พูด อลันคว้าแขนเอาไว้

“ขอโทษ”

ชายหนุ่มตัวโตถอนหายใจไล่ความหงุดหงิด รู้สึกว่าอยู่กับเปียวแล้วเขาชักจะพูดคำนี้บ่อยขึ้น บอกกับคนที่ยืนนิ่งอยู่อย่างขอลุแก่
โทษทั้งปวง

“ผมโมโหไปหน่อย”

“ไม่หน่อยหรอก มากๆเลยล่ะ” เปียวแย้งความ

“ครับ มากๆเลยอย่างที่เปียวว่า”

อลันเอ่ยตามนั้น รั้งแขนคนหน้าบึ้งมาใกล้แล้วรวบกอดด้วยแขนข้างที่ไม่เจ็บจากด้านหลัง เกยคางบนไหล่แล้วกระซิบถามเบา

“คุณอยากรู้ไหม เรื่อง... เกี่ยวกับผมและพวกเขา”

“ไม่ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ ผมไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับอดีตที่เกิดขึ้นของคุณแม้แต่น้อย”

“นั่นสิ มันคงไม่สำคัญสำหรับคุณสินะ”

คำพูดนั้นมันคล้ายจะตัดพ้ออีกคนอยู่กรายๆ ทั้งคู่นิ่งเงียบกันไปสักพัก ปล่อยให้สายลมเย็นๆพัดผ่านกาย ต่างจมอยู่ในห้วงภวังค์
ของแต่ละคน เหมือนเวลามันผ่านไปเนิ่นนานกว่าที่อลันจะเอ่ยถามแทรกความเงียบระหว่างทั้งคู่ขึ้นมา

“คุณ... จะไม่หักหลังผมใช่ไหมเปียว?”

คำถามนั้นมันคล้ายจะมีนัยยะสำคัญบางอย่างจนเปียวจำต้องเลี่ยงให้มันพ้นตัวไป

“อะไรของคุณน่ะ”

“ช่วยตอบผมหน่อย”

อลันคงไม่รู้ว่าน้ำเสียงที่ตนเองใช้มันฟังดูเว้าวอนเพียงไหน เปียวนิ่งไปกับท่าทางของมิสเตอร์แอล เขาไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัว
เองเลยว่าที่มิสเตอร์แอลพูดแบบนี้เพราะเขาสำคัญ

“ผมจะหักหลังคุณเรื่องอะไร หนี้ยังใช้คืนไม่หมดเลย คิดว่าผมยังจะสร้างปัญหาให้ตัวเองอีกรึไง”

เปียวตอบคำถามที่คิดว่ามันตรงใจตนเองที่สุด แต่ไม่รู้ว่ามันจะตรงใจมิสเตอร์แอลไหม ก็เขาทำได้เท่านี้ หน้าที่ลูกหนี้ที่ดีคือหาเงิน
มาคืนเจ้าหนี้ในเร็ววัน... เพียงเท่านั้นเองที่เขาควรคิด

ต่างกับอลันที่รู้สึกว่ามันหนักไปทั้งใจกับคำตอบนั้น เหมือนศูนย์ถ่วงในใจมันไม่เท่ากันอย่างไรไม่รู้ คำตอบที่เขาต้องการคืออะไร
กันแน่ อยากให้เปียวบอกว่าจะรักและซื่อสัตย์กับเขาคนเดียวอย่างนั้นหรือ แต่เปียวยังไม่ได้รักเขาเลยนี่ เพราะฉะนั้นแล้วมันจึงไม่
ใช่เรื่องแปลกอะไร ถ้าหากเปียวจะจากเขาไปโดยไม่เหลียวกลับมา



TBC



กลับมาซักผ้า เลยแวะมาลงนิยาย คิดถึงอ่ะ :man1:

แต่ว่าเอาความหน่วงมาฝากซะงั้น เขาขอโทษT^T

ขอบคุณทุกๆท่านมากๆนะคะที่อุตส่าห์รอน้องเปียว ปลื้มใจ :m1:

ปล. ติดบวกหนึ่งไว้ก่อนนะคะ เพราะบวกทู้น้องแฝดไปแล้ว ไว้วันหลังมาจิ้มให้นะคะทุกท่าน :กอด1:

ปล.2 เขาว่ากันว่าคนถนัดซ้ายเอาแต่ใจจริงหรือเปล่า? (แต่เราถนัดขวาก็เอาแต่ใจเหมือนกันนะ ใครเป็นคนคิดทฤษฎีถนัดซ้ายกัน?)

ขอบคุณทุกท่าน

วันใหม่ค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 06-08-2012 16:13:59

เฮ้อออออ คุณอลันคะ ถ้าคุณอยากจะให้เปียวรับรู้ ก็บอกเขาไปสิว่ารักอ่ะ รักๆๆๆๆ มันพูดยากตรงไหนกัน
ปากแข็งกันจริงๆ เฮ้อออ หญิงสาวและชายหนุ่มคนนั้น หญิงสาวคือคนที่อลันเคยรักใช่ไหม
อาการออกมากอ่ะ คุณอลันโหดจริงๆ แต่สงสารหนูเปียวอ่ะ แก้วนั้นเป็ยวตั้งใจทำให้นะนายอลัน(สรรพนามที่เปลี่ยนไป)
ฮึ้ยยยย น่าโมโห ตอนนี้อ่านแล้วมันหน่วงจริง คู่รองอย่าคมและฮิโระหวานตลอดดดดด

เป็ดบวกค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 06-08-2012 16:27:04

อยากได้ความรักจากน้อง แต่พี่ฝรั่งให้แต่ความใคร่ แล้วเมื่อไรคลื่นจะตรงกัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 06-08-2012 17:18:24

อลันโมโหร้ายมาก ดีนะที่ไม่โดนเปียว

+1 +เป็ดให้จ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: BBChin JungBB ที่ 06-08-2012 17:20:09

ปมของอลันแน่เลย เธอคนนี้  :a5:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 06-08-2012 17:36:09

อดีตที่เจ็บปวด
ก็ปล่อยมันไปเถอะ
อย่ายึดติดอีกเลยนะ
สงสารเปียวต้องมารองรับ
อารมณ์ร้อนตล้อด :เฮ้อ:
กอดวันใหม่แน่นๆ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 06-08-2012 17:58:12

วิตานี่แฟนเก่าใช่ป่ะ ไม่น่ากลับมาเลย
คนเค้ากำลังหวานๆกันอยู่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 06-08-2012 18:04:07

ก็ทำให้เปียวรักให้ได้สิ อลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 06-08-2012 18:09:29

เฮ้ออออ อลันก็ลองบอกว่ารักดูสิคะ
น่าจะรู้ตัวช้าทั้งคู่เลย  :เฮ้อ:

 :pig4: นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 06-08-2012 18:24:50

อลันโมโหร้ายมากกก
ดีนะไม่ปาโน้ตบุ๊คไปด้วย
ว่าแต่เปียวไม่คิดอะไรกับอลันมั่งหรอเนี่ย
ปล่อยให้อลันคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 06-08-2012 18:26:27

อยากรู้อ่ะ 2 คนนั้นเป็นใคร แล้วทำอะไรให้อลัน

+เป็ด ติดตามตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 06-08-2012 18:34:57

เจ้าอารมณ์จริงนะคุณแอล (＞人＜;) ชอบอะเปียวเริ่มเอาแต่ใจไ่มรู้ตัว มีงอนมีน้อยใจ

งานนี้คุณแอลต้องเอาใจเข้าแลกแล้ว บอกๆไปเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 06-08-2012 18:39:38

โมโหแล้วมาลงกับน้ำสมุนไพรของเปียวได้ไง
พ่อฝรั่งนี่นะ  ทีหลังให้ขว้างโน๊ตบุ้คแทน กรั๊กๆๆๆ
อดีตคือสิ่งที่ผ่านมาแล้ว อย่าเอามารวมกับปัจจุบัน!!!
ถ้าปมคือสองคนที่มาเยี่ยมล่ะก็ เป็นเราก็โกรธ
เหมือนจะโดนหักหลังเนาะ เพื่อนกับแฟนแบบนี้รึป่าว(เดาสุดๆ)
รักกับเปียวดีที่สุดแล้วมิสเตอร์แอล  อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 06-08-2012 18:52:29

โห..แอลโมโหร้ายจริง

สงสารเปียวตอนก้มเก็บเศษแก้วอ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 06-08-2012 19:02:37

ทำตัวให้สมควรรักแล้วรึยังล่ะอลัน  :เฮ้อ:

ก่อนจะเรียกร้อง ก็ย้อนกลับมาดูตัวเองก่อนก็ดีนะ  ว่าทำไมเขาถึงไม่รักสักที 
หัดเห็นอกเห็นใจคนอื่นบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ตัวเองอย่างเดียวนะอลัน 
 :beat:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 06-08-2012 19:10:32

ปมมาอีกแล้ว หลายปมอยู่นะเนี้ย :call: :call: :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ทานตะวัน ที่ 06-08-2012 19:14:32

อลันคะอย่าเรียกร้องคำตอบอะไรจากเปียว
ทั้งๆที่ตัวคุณเองยังมีปฏิกริยากับอดีตของตัวเองอย่างนี้
และทั้งๆที่ตัวคุณเองก็ยังไม่สามารถชัดเจนกับตัวเองได้ว่าต้องการอะไร
เพราะถ้าหากเปียวมอบสิ่งนั้นให้คุณแล้ว แต่คุณไม่สามารถชัดเจนกับเค้าได้ และไมาสามารถจัดการกับความรู้สึกที่อาจยังค้างคาอยู่ได้ คุณจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ทำร้ายคนที่รักคุณค่ะ
รอตอนต่อไป อินจัด ส่งสารเปียวที่อุตส่าห์ทำน้ำผลไม้มาให้ที่ผ่านมาเปียวโดนคนรอบข้างทำร้ายและใช้ประโยชน์จากตัวเค้ามามากพอแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 06-08-2012 19:46:35

อลันโมโหร้ายไปเปล่าเนี่ย
ถ้าเปียวไม่ห้ามสงสัยจะล้มโต๊ะแน่ๆ
เปียวน่ารักอ่ะ
ยั่วมาก็ยั่วกลับ
แถมยังทำให้อลันใจเย็นขึ้นยอมง่ายๆอีก
เริ่มมีพัฒนาการที่ดีแล้ว
อลันอย่ากังวลเยอะ
อย่ามัวแต่หยอด
ปียวเค้าไม่รู้นิน่าว่าอลันคิดอะไรอยู่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Nunun_B2UTY ที่ 06-08-2012 20:12:35

เศร้า  :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 06-08-2012 20:16:43

อลันโมโห น่ากัวมากง่ะ ถ้าทางจะฝังใจเอามาก
จะยังไงก็อย่าเหวี่ยงใส่เปียวละกัน กำลังดีๆ กันอยู่เลย

ปล.  คมกะฮิโระเรียกเลือดกันอีกแร้ววว เอิกกก :m25:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 06-08-2012 20:22:31

เปียวไม่ใช่ถังขยะ

รองรับอารมณ์ร้ายของนายนะ!!!

 :beat:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 06-08-2012 20:30:14

คิดว่าคู่นี้น่าจะเริ่มรักกันแล้วนา
สู้ๆ อลัน เปียวเริ่มเป็นกันเอง สามารถคุยเล่นตอบโต้ได้แบบนี้ถือเป็นนิมิตหมายที่ดีแล้วนะ  o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 06-08-2012 20:44:12

อลันคงจะเจอแบบเพื่อนรักหักเหลี่ยมมาแน่ๆเลยถึงทำให้เป็นคนที่มีอารมณ์ร้าย
อลันปาแก้วเกือบจะโดนเปียวด้วยไม่น่ารักเลยตอนนี้ :angry2:
ดูแล้วเปียวเป็นคนที่เจียมตัวมากไปอยู่กับอลันแต่ไม่คิดหวังเกินตัว
หวังแต่หาเงินที่ติดหนี้อลันมาใช้คืน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 06-08-2012 20:45:33

อีกไม่นานเปียวต้องใจอ่อนแน่ๆ สู้ๆนะคุณอลัน
ถ้าไม่อยากให้เปียวหักหลังตัวเองก็ต้องแสดงความจริงใจออกไปให้เค้ารับรู้ด้วยนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 06-08-2012 20:51:49

พูดถึง 2 คนนี้ก็เหมาะสมกันดีนะจ้ะวันใหม่
ทั้งความรู้สึกช้า ทั้งซื่อบื้อทั้งคู่เลย
 :o9:
จะรักจะชอบก็ไม่บอกไป
รู้สึกยังไงกฌพูดๆกันซะทีสิคะที่รักทั้งสอง
แบบนี้คนอ่านมันอัดอั้นตันใจแทน
ถ้าโดดเข้าไปในนิยายได้ก็จะโดดเข้าไปเคลียร์ให้เองและ
เล่นตัวเรื่องเยอะกันจริงพ่อคุณ
 :laugh:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 06-08-2012 20:57:24

อลันแอบน่ากลัวจัง โมโหร้ายน่าดูเลย >_<"

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 06-08-2012 21:11:56

คนอ่านหายตัวไป 10 วัน จากภารกิจสอบและไป ตจว มา
นึกว่าจะตามอ่านนิยายของคุณวันใหม่ไม่ทันซะแล้ว

คุณอลันนี่นะ เจ็บขนาดนี้ก็ยังจ้องแต่จะรังแกเปียว
เปียวเองก็เป็นห่วงคุณอลันมากๆ แถมยังกล้าทำท่าทียียวนขี้เล่นตอบโต้คุณเจ้าหนี้นั่นอีก
เปียวคงรู้สึกสนิทใจ และรู้สึกอะไรๆ กับคุณเจ้าหนี้บ้างแล้วสินะ
ชอบเวลาอลันอยู่กับเปียวที่สุด มัน อิ๊อ๊ะ ดีจัง  :impress2:
 
มีตัวละครใหม่ออกมาอีก 2 คน แถมเป็นความหลังอันแสนเจ็บปวดของคุณอลันอีก
รอติดตามนะคะ

ขอบคุณคุณวันใหม่ค่ะ
+1+เป็ด+((กอด)) 

 :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 06-08-2012 21:20:49

คู่รองเค้าหวานกันแต่คู่เอกหน่วงสุด

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 06-08-2012 21:37:42

อลันโมโหร้ายน่ากลัวจัง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 06-08-2012 22:00:34

แหม อลันนี้ยังเจ็บอยู่แต่ก็ไม่ทิ้งลายเลยนะ
หื่นได้ตลอดเว ><
เปียวก็น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย
ฮิโระก็ช่างยั่วจริง น่ารักได้อีก
อลันก็โมโหร้ายจนน่ากลัว(น่าโกรธด้วย)
เปียวไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์นะมีอะไรถึงจะได้มาลงกับเปียว
คนเค้ามีหัวใจนะคุณ แล้วเค้าจะยังไม่(รู้ตัวว่า)รักก็ไม่แปลกหรอกทำแบบนี้น่ะ
ทำตัวดีๆ  น่ารักๆ อย่าดื้อ อย่าขี้โมโห ช่างเอาใจเข้าไว้นะคุณอลัน 
เดี๋ยวนู๋เปียวก็รู้ตัวเองว่ารักคุณน่ะ
(ปล. แอบแอนตี้เพื่อนรัก(และคนรัก)หักเหลี่ยมโหดยังไงก็ไม่รู้แลดูเจ็บกว่าปกติเป็นหลายเท่าเลยเนอะ)

ถึงจะหน่วงๆไปบ้างในขณะนี้หรือขณะไหนแต่ก็ติดตามเหมือนเดิมน๊า^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: slurpee04 ที่ 06-08-2012 22:04:43

โมโหร้ายมากอลัน
ไม่รู้จะสงสารใครดี T^T

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 06-08-2012 22:32:59

โอ๊ะโอ อลันเจอเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดหราเนี้ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 06-08-2012 22:34:54

อ๊ากกกกก กลับมาเข้าใจผิดกลับอีกแล้ว งือออออ T^T

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 06-08-2012 22:51:18

แสดงว่ายังรักแฟนเก่านะนี่ o22

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 06-08-2012 23:03:30

อ้าว นี่ยังไม่รักกันอีกเหรอค่ะ
เปียวก็ทั้งห่วงใย อลันก็รักไปแล้ว ใช่ไหม
คนถนัดซ้ายอย่างพี่ ไม่เอาแต่ใจตัวเองจ๊ะ
เอ๊ะ ก็เอาแต่ใจเหมือนกันน่ะ แต่ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้ือน
อาจจะเป็นคนอารมณ์ติสสูงไปสักหน่อย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 06-08-2012 23:13:04

สุดท้าย... มิสเตอร์แอลรันทดสุด!!!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 07-08-2012 08:41:49

พอดีเพิ่งได้เข้ามาอ่านเลยขอแสดงตัวนิสนึง
ชอบมากๆแนวนี้ (รู้สึกเหมือนตัวเองซาดิสพิกล 555+)
รอตอนต่อไปเน้อ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 07-08-2012 09:28:17

อลันยังไม่ทำให้เปียวแน่ใจ

แล้ว จะให้เปียวบอกอย่างที่ใจนายต้องการได้ยังไงล่ะ ยะ

แก บ้ามากไปแล้ว โมโหค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 07-08-2012 09:45:15

อลัน นายก็นะ 
ก็นะ  อย่างน้อยเปียวก็ต้องไฟท์บ้างนะครับ
ตบมันให้แหลกไปข้าง
จะได้รู้ว่าเราเท่านั้นที่คู่ควร อย่ายอม ฮึ่ม!!!
เหว่ย! ไม่ได้ดังใจ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: must ที่ 07-08-2012 10:49:03

ความรักระหว่างอลันและเปียวในตอนนี้เป็นลักษณะที่เรียกว่า 'เริ่มซึมลึก'
ต่างคนต่างก็ยังไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจ และยังไม่ยอมรับรู้ความรู้สึกของหัวใจตัวเอง
แต่มีความใกล้ชิดและความเอาใจใส่ที่ต่างฝ่ายต่างมอบให้แก่กันและกันแบบไม่รู้ตัว

ต้องบอกว่าอลันในตอนนี้มีอารณ์ที่หลายหลากเหลือเกิน ทั้งอ่อนโยน ช่างเอาใจ ขี้เล่น
ทะลึ่ง ทะเล้น ฉุนเฉียว โกรธ โมโห หงุดหงิด หวาดระแวง ออดอ้อน นึกไม่ออก รู้แต่เยอะอ่ะ
ซึ่งอารมณ์ทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้นของอลัน มาจากบุคคลสองคนนั่นคือ เปียว และ ปวิตา
และบุคคลคนทั้งสองที่กล่าวมา มีความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงแบบเห็นได้ชัดเจน นั่นคือ
เปียวเป็นผู้นำพาอารมณ์ในด้านบวกมาสู่อลัน และปวิตาเป็นผู้นำพาอารมณ์ในด้านลบมาสู่อลัน

เกิดความสงสัยและใคร่รู้ขึ้นมาทันทีทันใดเลยว่า ผู้หญิงที่ชื่อ ปวิตา เป็นใคร เกี่ยวข้องอย่างไรกับอลัน

และที่ลืมไม่ได้เลยเห็นจะเป็นคู่รองที่สร้างสีสันและเรียกรอยยิ้มได้เสมอเวลาอ่าน นั่นคือ คมและฮิโระจัง
ฮิโระจังน่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกกก~ แบบชอบตอนที่เธอยั่วยวนพี่คมมากมายอ่ะ >////<

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 07-08-2012 11:05:34

ถ้าเป็นเรา ไม่ว่าจะโกรธมากแค่ไหน
ไม่มีทางเขวี้ยงโน๊ตบุคแน่ (ลูกรักของแม่ ขาดเธอขาดใจตายแหงๆ) 555
อลันพูดอย่างกับเปียวเป็นแฟนกันแล้ว ทั้งที่ยังไม่เคยบอกให้ชัดๆสักที
เปียวก็ต้องตอบแบบป้องกันตัวไว้ก่อนสิเนาะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 07-08-2012 13:35:20

ตอนนี้น่ารักทั้งคู่เลย ทั้งอลันและน้องเปียว
บาดเจ็บแล้วไม่ได้ทำให้ความหื่นลดลงเลย
แต่น้องน้องเปียวดูผ่อนคลายมากขึ้นนะ
ตอนที่อยู่กับอลัน ร่าเริงขึ้น ยิ้มง่ายขึ้นด้วย
อารมณ์สะดุดก็อีตรงท้ายๆนี่แหละ  :เฮ้อ:
แฟนเก่ากับเพื่อนสนิทอลันหรืออย่างไร
รอตอนต่อไปแล้วกันเนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ด ตอบแทนความขยันของวันใหม่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 07-08-2012 15:05:59

ตามอ่านทันแล้ว

********************

อลันก็ทำให้น้องเปียวรักเร็วๆ ก็สิ้นเรื่อง เนาะเปียวเนาะ  :impress2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 07-08-2012 15:32:05

หน่วงเบาๆ
วิตาคือแฟน(เก่า)ของอลันที่ถูกคิริเพื่อนสนิทแย่งไป (บุ้งเข้าใจถูกมั้ยคะ??)

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: jelatin99 ที่ 07-08-2012 15:50:14

สงสารอลัน :m15: เปียวนี่ใจแข็งแฮะ  :เฮ้อ: อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกหน่วงอ่ะ
ยังไงๆก็ตะเอาใจช่วยอลันให้เอาชนะใจเปียวให้ได้ในเร็ววันนะ

ว่าแต่จอมทัพมีคู่มั้ยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
 ขอบคุณค่ะ :3123:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Altasia ที่ 07-08-2012 19:37:42

อยากให้เปียวบอกรัก ก็บอกรักเปียวมันก่อนสิเฟ้ย! แล้วก็หัดควบคุมอารมณ์ตัวเองหน่อย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ใครมันจะไปรู้ล่ะว่านายรู้สึกอย่างไร

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 08-08-2012 00:04:38

โมโหร้ายยยยย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: silverphoenix ที่ 08-08-2012 00:48:31

เป็นคนป่วยก็ดีไปอย่าง  อ้อนได้อ้อนดีจริงๆ  555

วิตาเป็นใครกันล่ะวา  แฟนเก่ารึ? 
เลิกกันไปแล้วแถมท่าทางก็ไม่ได้จบด้วยดีซะด้วย 
จะมาขอโทษอย่างเดียวจริงอ้ะ

เอ...หรือเรามองโลกในแง่ร้ายไปนะ  555

ปล. คู่รอง...เร่าร้อนตลอดๆ  อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 08-08-2012 02:02:17

 :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๐ รอยรักจำหลักใจ (๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๑๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 10-08-2012 14:10:42

เวลาคงจะช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้น

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ พบกับตอนที่ ๑๑ ช่วงสายๆของวันนี้นะเออ (๑๑.๘.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 11-08-2012 06:47:57

แวะมาจิ้มบวกหนึ่งตอนที่ 9 ที่ขอแปะเอาไว้เมื่อคราวก่อน :L2:

และแจ้งข่าวการอัพตอนที่ 11 ในวันนี้~

จะได้กลับไปพักครึ่งวัน เลยถือโอกาสลงให้อ่านกันนะคะทุกท่าน

ตอนนี้ยังอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่ เบื่ออ่ะเลยขอเอาเน็ตมาเล่นที่โรง'บาลด้วย คึคึ

แต่ก็ไม่มีเวลาเล่นเท่าไหร่ จนเมื่อคืนนี้ที่เจ้านายไม่ยอมหลับเลยกลายเป็นว่าเล่นมันทั้งคืนน่ะแหละ เอาให้หนำใจ o18

ช่วงสายๆของวันนี้มาพบกันอีกครั้งนะคะทุกท่าน

วันใหม่ รายงานสดจากศิริราช กร๊าก :laugh3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 11-08-2012 10:14:30

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก



หลังเหตุการณ์ระทึกเมื่อช่วงกลางวันที่ผ่านมา ตกเย็นหลังทานข้าวเสร็จอลันก็ขอขึ้นมาพักบนห้อง จอมทัพตามขึ้นมาทำแผลและ
เช็ดตัวให้ แต่อลันเหนียวตัวจึงอยากอาบน้ำมากกว่า พออาบน้ำเสร็จให้จอมทัพดูแผลให้อีกครั้งอลันก็ถามหาเปียว จอมทัพจึง
บอกว่าอยู่ข้างล่างกับคุณตาคุณยาย ทำแผลเสร็จอลันก็ให้จอมทัพลงไปพักผ่อนได้ไม่ต้องเป็นห่วง

ชายหนุ่มทอดถอนใจก่อนจะนอนครุ่นคิดถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้น เรื่องของเขา กับปวิตา และคิริ

เมื่อก่อนอลันกับคิริคือเพื่อนสนิท ทั้งสองคนมีพื้นนิสัยที่ไม่เหมือนกันสักอย่าง แต่จะคล้ายกันที่ความนึกคิดและความชอบส่วนตัว
รวมไปถึงเสป็คสาว อลันและคิริอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เรียนอนุบาล เล่นโหนโจนทะยานด้วยกันมาตั้งแต่อยู่ที่บ้านเดิมของอลัน จนได้
พบปวิตาตอนเข้าเรียนระดับชั้นมัธยมตอนปลาย

ณ เวลานั้น อลันเป็นพวกวัยรุ่นเลือดร้อน ยอมหักแต่ไม่ยอมงอ เป็นประเภทโดนหยามไม่ได้ กินศักดิ์ศรีแทนข้าวประมาณนั้น มี
เรื่องกับคนอื่นได้ไม่เว้นแต่ละวัน ส่วนคิริเป็นคนที่ใจเย็นกว่าอลัน ถ้าอลันคือไฟ คิริคงเป็นน้ำ เหมือนจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ แต่ทั้งคู่
ก็กลับเข้ากันได้อย่างประหลาด

อลันพอเจอสาวรุ่นน้องจิตใจงามอย่างปวิตาก็เกิดรักชอบ ตามจีบอยู่นานจนสาวเจ้าใจอ่อนยอมคบด้วยเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย คบ
กันได้สักพักอลันก็ต้องไปจัดการธุระเรื่องทรัพย์สินของบิดาที่ในตอนนั้นได้หย่าร้างกับมารดาของเขาไปแล้ว มันเป็นเรื่องที่ค้างคา
มานานนม ทั้งที่เขาไม่ได้อยากได้อะไรจากบิดาแม้สตางค์แดงเดียวด้วยซ้ำ แต่กลับต้องมายุ่งยากเมื่อท่านยืนยันจะยกให้ อลันจึง
ปล่อยให้เพื่อนอย่างคิริช่วยดูแลคนรัก โดยไม่คาดคิดว่าความใกล้ชิดจะทำให้คนสองคนรักกัน

เมื่อจัดการธุระของตนเองเสร็จอลันก็กลับมาก่อนเวลาที่ได้บอกกับทุกคนไว้ และได้เห็นว่าคนรักกับเพื่อนสนิทของตนเองมีความ
สัมพันธ์ที่แปลกไป อลันไม่อยากด่วนสรุป อยากลองถามไถ่ทั้งคู่ดูก่อนจึงได้โทรหา เพราะไม่อยากคิดไปในแง่ร้าย ทั้งยังเคยมีผู้
หวังดีประสงค์ร้ายมาคอยเป่าหูเขาอยู่ตลอดในช่วงที่ไม่ได้อยู่ที่เมืองไทย แต่เขาเลือกจะเชื่อเพื่อนและคนรัก ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาเลือก
เชื่อมันจะเป็นเพียงการหลอกตัวเองไปวันๆเท่านั้นหรือไม่

ใจของเขามันเต้นแรงจนเจ็บไปทั้งอกเมื่อโทรหาเพื่อนสนิทอย่างคิริ ในหูของเขาได้ยินแต่เสียงสะท้อนก้องของหัวใจที่ดังระรัว
ก่อนจะแทบหยุดนิ่งเมื่อเขาถามเพื่อนออกไปว่าอยู่ที่ไหนกับใคร และสิ่งที่ได้ตอบกลับมาคือเพื่อนของเขาอยู่คนเดียว แล้วคนที่
เขาเห็นเดินจับมือกันผ่านหน้าเขาไปนี่ล่ะใครกัน?

“อลัน…”

เขายังจำสีหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทในวันนั้นได้ดี คิริตกใจที่เห็นเขามาอยู่ตรงหน้า แต่เขาเสียใจมากที่สุดที่เพื่อนและ
คนรักทำกับเขาได้ลงคอ

“ไหนมึงบอกอยู่คนเดียวไงคี?”

อลันมองเพื่อนอย่างเสียใจปนเปไปกับความโกรธที่แล่นริ้วขึ้นมา

“พี่อลัน…”

ปวิตายืนหน้าซีดเผือดอยู่ข้างๆคิริ เธอรู้สึกกลัวกับอารมณ์ของอลันในเวลานี้ อลันเป็นพวกโมโหร้าย เธอพยายามจะบิดมือออก
จากการเกาะกุมแต่คิริก็ไม่ยอมปล่อย

“ไหนมึงว่าอยู่คนเดียวไงคี!!”

อลันตะคอกถาม สายตาไม่ได้เหลือบแลไปที่หญิงคนรักอย่างปวิตาแม้แต่น้อย มันเจ็บช้ำเกินกว่าที่จะมองเธอในเวลานี้ คน
เดียวที่เขาจับจ้องอยู่ตอนนี้คือคิริ เขาต้องการคำตอบที่ดีพอจากเพื่อนสนิทของเขา คนที่เขาไว้วางใจมากที่สุด แต่พอเพื่อน
ไม่ยอมพูดอะไรตอบมาอลันก็ยิ่งโกรธ มันน่าแค้นใจนักกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้

“กู…”

คิริพูดไม่ออกเมื่อทุกอย่างมันกระทันหันเช่นนี้ เขาเคยคิดเอาไว้แล้วว่าวันหนึ่งจะต้องบอกอลัน แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้

“มึงทำกับกูได้นะ”

“..............”

“มึงทำกูได้นะ!”

อลันตรงเข้ากระชากคอเสื้อเพื่อน ความเจ็บร้าวแล่นพล่านไปทั้งใจ

“อลัน กูขอโทษ แต่กูรักวิตา”

“มึงเห็นกูตาบอดเรอะ หรือมึงเห็นกูหูหนวกถึงจะไม่รู้ไม่เห็นว่ามึงกำลังกุมมือแฟนกูอยู่ ห๊ะ!!”

อลันตวาดกลับเมื่อเพื่อนบอกว่ารักผู้หญิงของเขา กล้าพูดออกมาได้อย่างไร ทั้งที่รู้ว่าเธอคนนี้คือคนรักของเขา อยากจะฆ่ามันให้
ตายนักไอ้เพื่อนเลวคนนี้!

“พี่อลัน”

เสียงเรียกแผ่วเบาของปวิตาทำให้อลันเบือนสายตาไปมองเธอ มุมปากยกยิ้มเยาะหยัน

“อ้อ ไม่สิ ไม่ใช่แฟนกูแล้วนี่”

เพียงแค่คำพูดนั้นถูกเอ่ยออกมาน้ำตาของหญิงสาวหนึ่งเดียวในที่นั้นก็รินไหล แต่มันไม่ได้ทำให้อลันเจ็บน้อยลงแม้สักนิด

“วิตา ไม่ต้องร้องไห้ ถ้าวิตาอยากไปวิตาแค่บอกพี่ แค่บอกพี่มาว่าวิตาไม่รักพี่แล้วเท่านั้น... หรือที่จริงแล้ววิตาไม่เคยรักพี่เลย”

น้ำเสียงที่ใช้ไม่มีแววต่อว่าแม้แต่น้อย หากแววตากลับเจ็บร้าวเหลือคณา ปวิตาสะอื้นไห้หนักขึ้นเมื่อเห็นอลันเป็นเช่นนั้น

“วิตาขอโทษ” หญิงสาวบอกเสียงเครือปนสะอื้น

“พี่ไม่ยกโทษให้”

“พี่... อลัน…”

ปวิตาถึงกับนิ่งอึ้งกับคำพูดแสนเยียบเย็นนั้น มันไม่ได้มีแววล้อเล่นแม้แต่น้อย อลันไม่ยกโทษให้เธอจริงดังที่เขาพูด เธอรู้ดีว่าสิ่ง
ที่เธอทำมันผิด และมันยิ่งผิดมากขึ้นเมื่อความเป็นจริงแล้วเธอกับคิริแอบมีใจให้กันมานาน นานเกินกว่าที่อลันจะล่วงรู้ และคงไม่มี
วันที่จะได้รู้

อลันพ่นลมหายใจยาวเพื่อระงับความรวดร้าวที่มี หันกลับมามองเพื่อนรักและคนรักที่กำลังจะกลายเป็นเพียงอดีต

หนึ่งคน คือคนรัก ที่เขารักหมดหัวใจ

อีกหนึ่งคน คือเพื่อนรัก ที่เขาเคยคิดว่ายอมแม้จะต้องตายแทนกันได้

และหนึ่งคนสุดท้าย ก็คือเขาเอง... ที่ถูกเพื่อนและคนรักหักหลังอย่างเลือดเย็น


“มึงจำเอาไว้นะคี จำเอาไว้เลย ว่าคนทรยศอย่างมึง กูจะไม่มีวันให้อภัย!”


อลันเน้นชัดทุกถ้อยคำ ไม่มีการตะคอกใดๆแต่กลับกระแทกใจคนฟังจนเจ็บไปตามกัน และนั่นคือประโยคสุดท้ายที่เขาฝากเพื่อน
ทรยศอย่างคิริเอาไว้ ความทรงจำครั้งนั้นเป็นความเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด คนที่เชื่อใจทำกันได้ลงเช่นนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นยิ่งตอก
ย้ำเรื่องแม่กับพ่อของเขา ยิ่งย้ำว่ารักแท้มันไม่มีจริง คนเราอยู่ใกล้ใครก็สามารถไหวเอนไปได้ง่ายๆ

ไม่มีความมั่นคง

ไม่มีความจริงใจ

ไม่มีคำว่า... รักแท้

......................

...................

...........

เสียงกอกแกกจากห้องข้างๆทำให้อลันตื่นจากภวังค์กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง ชายหนุ่มเบือนสายตาไปยังประตูห้องที่เชื่อม
กันอยู่บานนั้น เขากับเปียวเริ่มต้นด้วยเงินตรา แล้วมันจะลงท้ายด้วยความรักได้หรือ

อลันลุกจากเตียงไปหาคนห้องข้างๆ เปิดประตูเข้าไปเปียวกำลังเตรียมจะไปอาบน้ำ เด็กหนุ่มปรายตามองอลันเล็กน้อยก่อนเดิน
เข้าห้องน้ำไปไม่ได้ให้ความสนใจอีก อลันถอนหายใจก่อนก้าวเข้าไปในห้อง นั่งลงบนเตียงเพื่อรอคนที่เข้าไปอาบน้ำเมื่อครู่

หลังจากอาบน้ำเปียวก็ออกมาใส่เสื้อผ้าแล้วมานั่งเป่าผมอยู่ปลายเตียง อลันที่ขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วก็มองดูไปอย่างเงียบๆ
จนเสร็จเปียวถึงมานอนข้างๆ ไม่มีคำพูดใดๆจากปากเด็กน้อยของมิสเตอร์แอล

“เปียว”

“ครับ”

“คุณโกรธหรือที่ผมขว้างแก้วน้ำที่คุณอุตส่าห์ทำมาให้จนแตกไม่มีชิ้นดี”

“เปล่า เรื่องเล็กน้อยอย่างนั้นผมไม่โกรธหรอก”

อลันเอ่ยถามคนที่นอนหันหลังให้ตนเองเช่นทุกที เปียวตอบกลับมาอย่างไม่เห็นเป็นสำคัญ อลันขยับพลิกกายแล้วพาดแขนข้าง
ซ้ายโอบกอดเปียวเอาไว้ นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกตึงๆที่แผล

“ถ้าอย่างนั้น คุณโกรธเรื่องอะไร หืม?”

เปียวเงียบไปกับคำถาม เขาไม่เคยเห็นมิสเตอร์แอลเป็นแบบนั้นมาก่อน ถ้าถามว่าโกรธไหมก็คงไม่โกรธ แต่... ก็มีบ้างที่จะน้อย
ใจ ทั้งที่ไม่ควรเลย

“คุณอารมณ์ร้ายมากเลย”

เปียวที่นิ่งคิดและปล่อยให้มิสเตอร์แอลกอดๆหอมๆอยู่ครู่ใหญ่ก็เอ่ยบอกออกมา

“อืม บางทีผมก็คุมมันลำบาก... คุณกลัวหรือ?”

อลันหยุดการหากำไรจากร่างกายของเด็กหนุ่มแล้วจึงเอ่ยถาม รู้สึกหวั่นใจว่าเด็กน้อยของเขาจะกลัวเขาหรือเปล่าที่เป็นเช่นนั้น
เปียวนิ่งไปเล็กน้อย ขยับตัวอย่างอึดอัดแล้วบอก

“เปล่า ผมแค่... ไม่ค่อยชอบคนแบบนี้เท่าไหร่นัก”

เปียวบอกเสียงเบาราวกลัวว่าคนที่ตนเองอิงแอบอยู่ตอนนี้จะโกรธเอาอีก

“ผมจะพยายาม”

คนฟังคิ้วขมวดกับคำว่าพยายามของมิสเตอร์แอล ก่อนพลิกกายมาถาม

“พยายามอะไร?”

“พยายาม... เป็นในแบบที่คุณชอบ”

อลันมองดวงตาวาวใสของเด็กหนุ่มอย่างสื่อความหมาย แต่เปียวเลี่ยงที่จะทำความเข้าใจกับสิ่งที่อลันต้องการสื่อจึงมีคำถามตาม
มาอีก

“เพื่ออะไรกัน?”

“เพื่อ...”

“?” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วรอคอยคำพูดต่อจากนั้นที่อลันจงใจเว้นเอาไว้

“เพื่อหัวใจของคุณ”

ความหมายของคำพูดนั้นเล่นเอาหัวใจเปียวเต้นผิดจังหวะ ทั้งสีหน้าและแววตาของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยความสับสน คำถามมาก
มายก่อเกิดขึ้นมาในใจ เพื่อหัวใจของเขาหรือ มิสเตอร์แอลอยากได้หัวใจของเขาไปเพื่ออะไรอีก พันธสัญญาที่มีอยู่ตอนนี้ไม่ควร
มีเรื่องหัวใจมาเกี่ยวข้อง หากมอบใจ คงมีแต่เขาเท่านั้นที่เจ็บ

“มิสเตอร์แอล คุณ…”

อลันกุมมือเรียวให้แตะสัมผัสอกด้านซ้ายของตนเอง เปียวมองเลยไปที่แผลจากคมกระสุนภายใต้ผ้าสีขาวที่ปิดทับ ลูบไล้แผ่ว
เบาราวกลัวว่าอีกคนจะเจ็บ ก่อนช้อนสายตามองคนที่โน้มใบหน้าลงมาหา

“ยกมันให้ผมได้ไหม เปียว?”

อลันกระซิบวอนอ้อนขอ อยากได้หัวใจดวงนี้ อยากครอบครองมันแต่เพียงผู้เดียว

“มิสเตอร์แอล…”

เปียวเอ่ยเรียกเมื่อมิสเตอร์แอลเริ่มโลมเล้าเอาแต่ใจ ริมฝีปากกดจูบแล้วลากผ่านทุกตารางนิ้วในร่างกายขาวเนียน มือปลาหมึก
ซุกซนค้นหา กอบกุมกายร้อนของเด็กหนุ่มที่เต้นเร่า เด็กน้อยของมิสเตอร์แอลเผลอแยกขาออกกว้างอำนวยความสะดวกให้อีก
คนรุกไล่อย่างได้ใจ ปลายเท้าเรียวจิกที่นอนหนานุ่มด้วยความซ่านเสียวเมื่อลิ้นอุ่นชื้นลากไล้ดูดดุนยอดอก สะโพกเพรียวถูกยก
ลอย ความผ่าวร้อนด้านล่างนาบผ่านจุดอ่อนไหวจนต้องเกร็งร่างตอบรับ

“เรียกอลันสิที่รัก” อลันเอ่ยวอน ก่อนแทรกร่างกายใหญ่โตเข้าหา

“อื้มมม”

เปียวกัดปากกลั้นเสียง เมื่ออลันถอนกายแล้วผลักดันเข้าหาอย่างลึกล้ำ ขยับกายเชื่องช้าเป็นจังหวะต่อเนื่อง

“เปียว…”

อลันครางเรียกชื่อคนใต้ร่างขณะสวนกายเข้าออกเร่งเร้ามากขึ้น กระตุ้นให้อารมณ์ทั้งคู่สูงขึ้นไปอีก

“เปียว...”

กระทุ้งกายหนักๆให้เด็กหนุ่มหลุดเสียงครางแหบพร่าสมใจ

“ที่รัก เรียกชื่อผมหน่อย”

เอ่ยกระซิบชิดเรียวปาก ปลายลิ้นกวาดไล้ดูดดุนพันพัว ลิ้มรสความหวานอย่างกระหายหิว ขยับกายเข้าออกรุนแรงหนักหน่วงจน
เปียวรู้สึกจุกเสียดไปทั่วช่องท้อง แต่ความกระสันซ่านกลับมีมากกว่าจนเกินต้านทาน เสียงเรียกชื่ออลันจึงพร่าสั่นเกินทนไหว

“อ... อลัน อลัน…อ๊าซ์”

เปียวหยัดกายขึ้นรับไม่รู้ตัวเมื่อมิสเตอร์แอลกระทั้นกายเข้าหา เสียงครางครวญยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ยิ่งใกล้จุดหมายยิ่งยากที่จะ
สะกดกั้นมันเอาไว้ เปียวตอบรับทุกการขยับโยกกาย รู้สึกรวดร้าวทั่วสรรพางค์เมื่ออารมณ์ร้อนพุ่งทะยานแตะปลายฝัน อลันปลด
ปล่อยทุกหยาดหยดแห่งชีวิตจนหมดสิ้น ร่างกายเกร็งสะท้านเมื่อถูกบีบรัดรุนแรงจากคนใต้ร่าง ความสุขสมที่ได้รับในครั้งนี้มันช่าง
หวานแหลมและบาดลึกไปทั่วทั้งร่างกาย ลมหายใจของทั้งคู่หอบถี่ เหนื่อยแทบขาดใจแต่ก็สุขมากกว่าครั้งใดที่เคยร่วมรักกันมา

อลันก้มลงไปแตะจูบริมฝีปากที่เจ่อบวมเพราะฤทธิ์จุมพิตแสนร้อนแรง เลาะเล็มปลายลิ้นไปตามขอบปากอมชมพูที่เผยอโกย
อากาศเข้าปอด เคล้าคลอเคลียไม่ห่างหาย เปียวประท้วงในลำคอทั้งยังคงหลับตานิ่งอยู่ หัวคิ้วขมวดนิดๆกับการคลอเคลียของ
มิสเตอร์แอล อลันหัวเราะในลำคอกับการตอบโต้ของเด็กน้อย

“พักผ่อนนะครับเด็กดี ขอบคุณที่มอบความสุขมากมายนี้ให้ผม”

อลันกระซิบบอก สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบ และเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอจากเด็กดีของเขา



+++++++++++++



ทางด้านฮิโรยูกิที่ได้ไปเข้าร่วมประมูลงานก่อสร้างอาคารของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งภายใต้ชื่อของพฤธาการ เขาและพงศกร
พยายามหาข้อมูลและให้ทุกฝ่ายร่วมเสนอความคิดเห็น ส่วนมากแล้วพนักงานระดับลูกจ้างที่ตำแหน่งเล็กๆมักไม่มีสิทธิ์มีเสียงที่
จะออกความเห็น และคงเป็นเช่นนี้ในทุกๆที่ของการทำงาน แต่เพื่อหาแนวคิดที่แตกต่างและน่าจะเป็นไปได้ที่สุด ฮิโรยูกิจึงเปิด
โอกาสให้ทุกคนได้แสดงศักยภาพของตนเองออกมา เมื่อพิจารณาดูแล้วฮิโรยูกิก็เอากลับมาให้คมช่วยดูอีกทางหนึ่งด้วย

บริษัทพฤทธาการถูกลดความเชื่อมั่นเรื่องมาตรฐานการทำงานไปแล้ว ภาพลักษณ์ของบริษัทท่าทางจะกู้กลับคืนมาได้ยาก เมื่อ
การบริหารงานที่ผิดพลาดมันสั่งสมมานานมากพอจะทำให้ความเชื่อถือของคู่ค้าลดลง การที่จะทำให้ชื่อพฤทธาการกลับมาผงาด
อีกครั้งจึงเป็นเรื่องที่ยากยิ่ง แต่หากได้งานชิ้นนี้ทุกอย่างคงไปได้สวยกว่าที่เป็นอยู่

หลังจากพยายามกันอยู่นานจนในที่สุดพฤทธาการก็ได้งานแรกมา งานในครั้งนี้มีเม็ดเงินที่จะเข้ามาในบริษัทมากพอที่จะยื้อชีวิต
ทุกคนต่อไปได้ และสามารถปลดหนี้ธนาคารได้ส่วนหนึ่งเพื่อให้บ้านของเปียวไม่ต้องถูกธนาคารยึดไป แต่หนี้สินที่ติดมิสเตอร์แอล
เอาไว้ก็ยังคงต้องผลัดผ่อนออกไปอีกอยู่ดี

เมื่องานประสบผลสำเร็จพงศกรจึงนัดฉลองให้กับความเหน็ดเหนื่อยของทุกคนที่ผ่านพ้นมา ก่อนที่จะต้องเหนื่อยกันอีกครั้งใน
การเริ่มทำงานกันอย่างจริงจังต่อจากนี้ สถานที่คือร้านอาหารกึ่งผับ ซึ่งชั้นบนมีบริการห้องนอนให้เช่า มีอาหาร มีเครื่องดื่ม มีความ
บันเทิงครบครัน ฮิโรยูกิได้รับการเชื้อเชิญมางานเลี้ยงเล็กๆครั้งนี้ด้วย ชายหนุ่มจึงต้องมาอย่างรักษามารยาทอันดี ข้างกายก็ยังคง
เป็นเลขาฯคนเก่งที่อลันส่งมาคอยดูแลไม่ห่าง

“ต้องพกไปด้วยทุกที่เลยหรือครับคนนี้น่ะ?”

พงศกรเดินมานั่งข้างฮิโรยูกิพร้อมแก้วเครื่องดื่ม ฮิโรยูกิรับแก้วนั้นมาก่อนยิ้มบอก

“เขาทำหน้าที่ได้ดีใช่ไหมล่ะครับ?”

พงศกรหัวเราะในลำคอกับการย้อนของฮิโรยูกิ คาเสะ ท่าจะเข้าหายากเสียกระมัง ฮิโรยูกิปรายตามองคนที่นั่งอยู่ข้างกาย
ริมฝีปากที่กำลังจิบเครื่องดื่มที่พงศกรถือมานั้นลอบยิ้ม ก่อนเหลือบมองเลขาฯหนุ่มร่างสูงใหญ่ของตนเองที่มีทีท่าไม่สนใจ
ใครอยู่ใกล้ๆ

“ท่าทางคงมีค่ำคืนที่แสนร้อนแรงน่าดูนะครับ”

ฮิโรยูกิเลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจที่พงศกรต้องการสื่อ พงศกรจับปกเสื้อของตนเองแล้วขยับเล็กน้อย ฮิโรยูกินิ่งไปนิดก่อนรอยยิ้ม
พลาสติกจะกลับมาแตะแต้มริมฝีปากคงเดิม ที่คอของเขาคงมีรอยที่พี่คมฝากไว้เป็นแน่พงศกรถึงได้พูดกับเขาแบบนั้น แต่จะให้
ลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อตรวจดูก็คงดูไม่ดีสักเท่าไหร่ ฮิโรยูกิจึงยังคงนั่งอยู่ที่เดิมราวไม่สนใจร่องรอยที่ต้นคอของตนเองเสียอย่างนั้น

ท่าทางคล้ายไม่ใส่ใจของฮิโรยูกิกระตุ้นความอิจฉาในใจของพงศกรขึ้นมาได้ดีทีเดียว เขากำลังอิจฉาใครก็ตามที่ได้ทำร่องรอย
บนร่างกายของชายหนุ่มแดนอาทิตย์อุทัยผู้นี้ เขากำลังแปลกไปจากเดิม เพราะอะไรนั้นมีเพียงเขาที่รู้ดีที่สุด

ทั้งที่คิดว่าจะอยู่ไม่นานก็กลับ แต่ฮิโรยูกิกลับเมาพับไม่รู้เรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แถมยังทำให้เลขานุการของตนเองเลอะเทอะ
ตามไปด้วยอีก เลขาฯหนุ่มจึงฝากฮิโรยูกิไว้กับพงศกรสักครู่เพราะจะไปห้องน้ำ พอกลับมาอีกทีฮิโรยูกิกับพงศกรก็หายไปเสีย
แล้ว เลขาฯหนุ่มรีบติดต่อใครคนหนึ่งทันที



+++++++++++++



พงศกรพาฮิโรยูกิขึ้นมาบนห้องที่ได้ขอเปิดไว้ในคืนนี้ หิ้วปีกคนเมาไปวางที่เตียงนอน ขยับมายืนมองคนบนเตียงอย่างข่มใจ

“ขนาดเมานะนี่ ยั่วอารมณ์ดีชะมัด”

พงศกรถอยออกห่าง โทรติดต่อเลขาฯของฮิโรยูกิให้มารับที่ห้องนี้ ข้างล่างมันวุ่นวายเกินไป แถมพอเมาแล้วฮิโรยูกิยังดูวุ่นวาย
และเอาแต่ใจตัวเองอย่างมากจนพงศกรต้องหาที่ๆเป็นส่วนตัวมากกว่าที่เป็นอยู่ เดี๋ยวลูกน้องได้หมดความนับถือกันพอดีที่นาย
ญี่ปุ่นเมาแล้วเป็นแบบนี้

พงศกรโทรศัพท์บอกเลขาฯของฮิโรยูกิแล้ว พอหันกลับมาคนเมาก็กำลังดึงทึ้งถอดเสื้อของตนเองออก ก่อนล้มตัวลงนอนอย่างไม่
สนใจไยดีเลยว่าคนมองจะรู้สึกอย่างไร พงศกรก้าวเข้าหาอย่างเผลอไผล นั่งลงที่เตียงแล้วมองสำรวจร่างกายขาวเนียนนั้น มือ
หนาเลื่อนเข้าใกล้ อยากแตะสัมผัสร่างกายของคนนี้ แต่ก็ต้องหักห้ามใจ ต่อเมื่อเห็นรอยรักบนตัวของคนเมา ความรู้สึกผิดชอบชั่ว
ดีก็ปลิวหาย ความอิจฉาแล่นพล่าน อิจฉาคนที่ได้แนบชิดร่างกายนี้

พงศกรขยับกายขึ้นคร่อม มองร่องรอยสีแดงช้ำบนแผ่นอกขาวบางแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก โน้มลงไปใกล้ก่อนกด
ซ้ำริมฝีปากของตนเองที่รอยนั้น กวาดลิ้นตวัดเลียวนไล้จนเจ้าของร่างบิดกายเล็กน้อยด้วยความสยิวซ่าน นั่นเพิ่มความลำพองใจ
ให้พงศกรยิ่งขึ้นไปอีก ริมฝีปากหนายกยิ้มก่อนก้มลงจูบปากบางสวยล่อสายตา แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรที่มากกว่านั้น เสียงเคาะ
ประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะ อารมณ์หวามไหวที่มีแตกซ่าน พงศกรถอยห่างร่างกายแสนเย้ายวนตานั้น ลูบใบหน้าด้วยความรู้สึก
ตระหนกกับสิ่งที่ทำลงไป

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้นอีกครั้งหยุดความพุ่งพล่านของพงศกรได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มเดินไปเปิดประตู เลขาฯของฮิโรยูกิจับ
จ้องมองเขานิ่ง พงศกรไม่ค่อยถูกชะตากับนายคนนี้สักเท่าไหร่ แค่เข้ามาอยู่ในระดับสายตาก็รู้สึกหงุดหงิดแล้ว นี่ยังมาจ้องเขาราว
กับเขาทำผิดอะไรมาอย่างนั้น ถึงเขาจะทำจริงก็เถอะ

พงศกรเบี่ยงกายหลบเมื่อเลขานุการหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องแล้วตรงไปช้อนตัวผู้เป็นนายขึ้นอุ้มเพื่อพากลับ ถึงฮิโรยูกิจะสูง แต่ก็
ผอมกว่าที่เห็นจากภายนอก เลขาฯหนุ่มเดินผ่านพงศกรไปด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย พงศกรมองตามท่าทางหยิ่งยโสนั้นแล้วให้หงุด
หงิดใจเหลือกำลัง นึกว่าตัวเองเป็นใครกัน!



+++++++++++++



รถยนต์คันหรูแล่นไปตามท้องถนนในยามค่ำคืน แสงไฟสองข้างทางส่องสว่าง ฮิโรยูกิที่นั่งอยู่ที่เบาะด้านหลังรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วย
ความมึนงง นวดขมับไล่ความมึนอยู่ชั่วครู่ถึงเพิ่งรู้ว่าตนเองนอนอยู่บนตักของคม และมีเสื้อสูทคลุมร่างกายอยู่

“พี่คม”

ฮิโรยูกิเอ่ยเรียกเจ้าของตักที่ตนเองหนุนนอน ก่อนลุกขึ้นมานั่ง

“ประมาทไปแล้วนะฮิโระ”

คมพูดเสียงนิ่ง สีหน้าดูนิ่งเฉย ยังคงเป็นนายคมลูกน้องคนสนิทของมิสเตอร์แอลคนเดิม แต่ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยนั้นฮิโรยูกิรู้ว่า
มันมีอะไรซ่อนอยู่ ร่างเพรียวขยับเข้าใกล้ก่อนกระซิบถามยั่วอารมณ์

“หึงหรือครับ?”

“หวงด้วยต่างหาก”

คำตอบที่สวนกลับมาทันทีทำให้ฮิโรยูกิอมยิ้มพอใจ มือเรียวสวยลูบต้นขาของคนหน้านิ่งเบาๆขณะที่สายตาจับจ้องมองตาของอีก
ฝ่ายไม่หลบลี้ไปไหน

“งั้น... กลับไปพี่คมก็ช่วยลบรอยให้หมดสิครับ”

มือเรียวลูบเลยขึ้นมาถึงจุดหมายปลายทาง ก่อนกดย้ำเบาๆเมื่อรู้สึกถึงอาการตอบรับจากสัมผัสใต้อุ้งมือ

“ยั่วนักนะ”

คมกัดฟันกลั้นความรู้สึกที่ไวกว่าปรกติของตนเอง คนช่างยั่วอมยิ้ม ก่อนเอนศีรษะซบไหล่หนาที่เครียดเกร็งขึ้นมาทันทีที่เขาเข้า
ใกล้ ช่างออดอ้อนน่าจับกดเสียตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด นับวันคมก็ชักจะคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่ ฮิโรยูกิคนนี้ต่างจากฮิโรยูกิตัวน้อยของ
เขาเพียงลักษณะภายนอกที่ใครๆเห็น แต่เนื้อในแล้วก็ยังคงเป็นฮิโระน้อยของพี่คมคนเดิม มีเพียงความยั่วเย้าเร้าอารมณ์หวาม
ไหวที่เพิ่มขึ้นมาเท่าตัว...



+++++++++++++



ภายในห้องนอนของเปียวในค่ำคืนเดียวกันนั้น อลันยกตัวนอนตะแคงข้าง มองคนที่หลับปุ๋ยด้วยความรู้สึกที่แปลกไป มันรู้สึกอุ่น
ข้างในหัวใจ เพียงชั่วเวลาไม่นานเขากลับรู้สึกผูกพันกับเด็กคนนี้มากมาย เคยคิดเพียงว่าอยากให้ได้มาอยู่ใกล้ๆไม่ว่าในสถานะ
ใดก็ตาม แม้แต่ในสถานะของเจ้าหนี้กับลูกหนี้ที่ถูกนำตัวมาขัดดอก ที่สักวันหนึ่งเมื่อถึงเวลาอันสมควรเขาก็ต้องปล่อยเด็กคนนี้
กลับไป

แต่จนถึงวันนี้ที่อะไรๆมันเริ่มจะชัดเจนมากขึ้น เขากลับไม่อยากให้เวลาของการจากลามาถึง อยากจะให้มันคงอยู่กับเขาไปให้นาน
ที่สุด อยากให้มันเป็นเช่นนี้เรื่อยไปในทุกๆวันที่เขาตื่นขึ้นมา มีเด็กคนนี้อยู่เคียงข้าง คอยเป็นน้ำเย็นหล่อเลี้ยงหัวใจที่เคยแห้งแล้ง
ให้ชุ่มเย็น แม้บางทีอาจจะกลายเป็นน้ำร้อนให้เขาต้องร้อนใจบ้างเขาก็ยังยินดีที่จะอยู่ชิดใกล้

อลันเกลี่ยนิ้วมือกับแก้มของคนหลับ เปียวขยับตัวแล้วนิ่วหน้าเล็กน้อยกับสัมผัสแปลกปลอม อลันอมยิ้มเอ็นดูก่อนกดจุมพิตผะแผ่ว
ที่หน้าผากนูนเกลี้ยง ลดกายลงนอนเคียง กระชับอ้อมกอดโอบประคองแนบกาย

อยากหยุดเวลาเหล่านี้เอาไว้... มันจะเป็นไปได้ไหมนะ เปียว



TBC



ขอบคุณทุกกำลังใจ และทุกบวกหนึ่งบวกเป็ดด้วยค่ะ :pig4:

ขอแปะบวกหนึ่งตอนที่ 10 เอาไว้ก่อนนะคะ เพราะเพิ่งบวกตอนที่ 9 ไปเมื่อเช้า

ไว้จะมาบวกให้ใหม่อีกทีนะคะทุกท่าน :กอด1:

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 11-08-2012 10:48:51

ถ้าอยากให้เป็นแบบนั้น อลันก็ต้องทำตัวให้เปียวรักเซ่

ให้อภัยเพื่อน ๆ ด้วยอะ อย่าลืม มีอะไรก็เล่าให้เปียวฟัง

ฮิโระจัง กับพี่คม จะมี 3พีกับพี่ชายเปียวไหม

หรือ พี่ชายเปียวจะร้ายบาดจิตไปเลยย ยังไงดี

รออ่านตอนต่อไปจ้าา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 11-08-2012 10:57:19

ตอนนี้หวานซึ้งแบบหน่วง ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 11-08-2012 11:19:50

พงศกรจะมีคู่มั้ย? อย่ามาทำอะไรฮิโระของพี่คมนะ!!!!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 11-08-2012 11:30:48

วิตาดูเหมือนไม่ได้รักอลัน แค่สงสาร หรือไม่ก็อยากใกล้ชิดศิริ ประมาณนั้น
แต่ไม่ว่าเพราะอะไร หักหลังก็คือหักหลัง ถ้าจะให้อภัย คงต้องทำอะไรเพื่อแสดงความจริงใจ

เปียวรับรู้ว่าอลันต้องการหัวใจ แต่ในเมื่ออลันยังไม่ให้มา เปียวคงต้องกั๊กไว้ เพราะกลัวใจเจ็บ

ฮิโระจังเซะซี่ขึ้นเรื่อยๆ คมหลงหัวปักหัวปำ ฮุๆ^^

+1 + :3123:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 11-08-2012 11:42:51

อลันเริ่มไม่อยากปล่อยเปียวซะแล้ว

ฮิโรยูกิกับคมก็รักกันดี  :o8:

รอตอนต่อไปนะ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 11-08-2012 12:12:49

หวานนนนน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 11-08-2012 12:39:20

นายอลันกับนู๋เปียว
หวานแบบขมๆอ่ะ :L1:
พี่คมกับฮิโระก็
หวานเกิน :z1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 11-08-2012 12:42:52

อลัน :o8:  ง้อขนาดนี้เปียวก็เปียวเหอะ ยอม

พงษ์เหมือนจะดีบ้างแต่ดีแตกซะละ  :z6:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 11-08-2012 14:03:07

อยากให้เปียวรักก็ดีกับเปียวเยอะๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 11-08-2012 14:11:53

อลันมันก็หวานนะ แต่แบบมันมีเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวด้วย  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 11-08-2012 14:15:07

สู้ๆนะ อลัน

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 11-08-2012 14:25:41

อลันกับเปียว หวานเนอะเเต่เหมือนมีติดอะไรสักอย่าง รุ้ใจตัวเองเร้วๆนะ

อีกคู่ก้ระวัง ตัวด้วยนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 11-08-2012 14:27:36

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 11-08-2012 14:48:00

จำได้ว่าอ่านเรื่องนี้เมื่อหลายเดือนก่อน  แล้วมันลืมไปได้ไงไม่รู้  พอมาวันนี้เห็นชื่อเรื่องมันคุ้นๆก็ลองเข้ามาอ่านใหม่  เอ้าเรื่องที่ติดนี่หว่า  แต่ได้อ่านแล้วยิ่งชอบมากๆๆๆๆเลยครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 11-08-2012 14:49:28

เพื่อนกับคนรัก  เจ็บได้อีก
แต่มีนู๋เปียวมาเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจแล้ว
ต้องดูแลดีๆนะอลัน
เรื่องเก่าๆก็ปล่อยมันไปเถอะ
รักกันหวานชื่นไปนานๆ

ส่วนพี่คมกับฮิโระก็น่ารักได้ตลอด
พี่ชายนู๋เปียวนี้ยังไงนะ เดี๋ยวโดนพี่คมเก็บหรอก
ยุ่งกับใครไม่ยุ่ง มายุ่งกับเด็กน้อยของพี่คม ฮึย!

^^  เป็นกำลังใจให้คุณwanmai

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 11-08-2012 14:58:36

อลันก็บอกเปียวไปสิว่า ชอบไม่อยากให้ไปไหน
หมั่นไส้ยัยวิตาทำอลันอย่างนี้ยังมีหน้ามาหาอีก

+1 +เป็ดให้นะค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 11-08-2012 15:30:00

คุณอลันวันนี้อ้อนเหรอ
โอ็ยยยยยยยย
โหมดนี้เปียวขัดใจไม่ลงหรอก


แต่ฮิโระยั่วอ่ะ
ชอบๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: ทานตะวัน ที่ 11-08-2012 17:25:54

แอบมาแบบหวานๆในตอนนี้ แต่เปียวก็คงจะมีมุมไม่มั่นใจเหมือนกันนั่นแหละ เพราะอลันก็ยังไม่ชัดเจนเต็มที่ร้องขอ แต่ก็ยังไม่บอกอะไรให้เปียวมั่นใจมากนัก
ส่วนคู่ของฮิโระกับคมนี่ก็นะ มาดนักธุรกิจกับแมวช่างยั่ว หุหุ แต่คนอ่านชอบค่ะ
รอตอนต่อไป ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 11-08-2012 17:44:01

รู้เหตุผลที่พ่อฝรั่งโมโหล่ะ
ขัดใจนะ ถ้ามีใจให้กันมานาน แล้วเอาอลันไปคั่นกลางทำไมน้อ
ความรักนี่เหตุผลมันยากเข้าใจจริงๆ
เค้ารักกันก็ปล่อยไปเถอะ สองคนนั่นคงไม่มีความสุขเหมือนกันแหล่ะ
เปียวต้องคอยปรามให้อลันโมโหร้ายน้อยลง
คงมีแต่เปียวนี่ล่ะ ที่จะทำได้(ความหวังเดียวของเรา)
คุณอลัน อยากได้หัวใจเปียวต้องพยายามมากกว่านี้ เอาใจช่วย ^^
พี่พงเคลิ้มกับฮิโระจังได้ไง เดี๋ยวโดนพี่คมส่องนะ
ฮิโระจังนี่ก็ร้อนแรงจริงๆ หึหึ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: Sorso ที่ 11-08-2012 17:52:06

พี่คนเขียนช่วยหาคู่ให้พี่พงทีฮะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 11-08-2012 21:07:13

เพิ่งตามเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ
ชอบคู่คมกับฮิโระเป็นพิเศษ
แต่คู่หลักก็ชอบนะ
สงสัยว่าพี่พงษ์เนี่ยตกลง
ชอบฮิโระแล้วจะสร้างปัญหามั้ย
ไม่อยากกินมาม่าอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 11-08-2012 21:23:28

พี่ฝรั่งจะหยุดเวลาเอาไว้ทำไม
ขอยืมคำพูดพิธีกรAF คุณได้(แฟน)ไปต่อ" :m20: :m20:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 11-08-2012 21:32:32

ชอบทั้งสองคู่เลย

อลันต้องพยายามให้มากกว่านี้ เพื่อหัวใจรักของเปียว

ชอบฮิโระ มากมาย น่ารักมากกกกกก


+ 1 บวก เป็ด

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 11-08-2012 22:10:14

เจอตอนนี้เข้าไปยิ่งรู้สึกเลยว่าเรื่องนี้ปราบเซียนได้อีกแล้ว
 :m29:
ตอนแรกก็แอบคิดไงว่าฮิโระคุงจะได้จับพี่ชายเปียวกิน
ไปๆมาๆฮิโระคุงโดนพี่คมจับกินซะแทน
แถมตอนนี้ไอ้พี่พงศมันกะจะเคลมฮิโระคุงอี๊ก!!!!
โอ้ว พระเจ้าอะไรมันจะหักมุมกันได้หลายตลบขนาดนี้ค้าวันใหม่ที่รัก
 :a5:

คุณอลัณกับหนูเปียวก็ได้แต่บึ้ดจ้ำบึ้ด
แต่ใจก็ยังสื่อไม่ถึงกันอยู่ดี
เฮ้อ คนอ่านละเพลียแทน
 o7

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: BlackKnight09 ที่ 11-08-2012 22:13:13

อารมณ์ร้อนไปไหมเนี่ย

เดี๋ยว เสียเรื่องกันพอดี

แล้วจะเป็นอย่างไรต่อละเนี่ย

หว้า....

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: BlackKnight09 ที่ 11-08-2012 22:15:40

โอ๊ะ มีง้อด้วย หวานเสียไม่มีละ

แต่เดี๋ยวก่อน อยากบอกว่า พงศกร ก็ชอบฮิโรกิ ด้วยนะ ไม่เอานะ ขอแค่ คมก็พอแล้ว

ไไไไไไไม่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 11-08-2012 22:25:01

อลันกับเปียวยังคงคลุมเครือ
ส่วนฮิโระก็เกือบไปแล้วววว
ดีที่พี่คมช่วยไว้ทันนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 11-08-2012 22:43:15

อลันน่าสงสารโดนเพื่อนกับแฟนหักหลัง
ถ้าเราเป็นอลันเราจะให้อภัยทั้งสองคน
แต่เราจะไม่สานสัมพันธ์กับคนทั้งคู่อีกต่อไป
คือให้จบกันแค่นั้นสำหรับคนที่หักหลังเรา :seng2ped:
อลันเริ่มมีใจให้เปียวและดูเหมือนว่าจะเสพติดเปียวมากๆด้วย :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 11-08-2012 22:57:58

 :call: :call: :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 11-08-2012 23:04:43

น่าเหนี่ยวซักตุ้บสองตุ้บ  เกลียดจริงพวกฉวยโอกาสเนี่ยะ
คิดว่าในอนาคตพงศธรต้องสร้างปัญหาแน่เลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: Olivia23 ที่ 11-08-2012 23:31:25

น้องเปียวน่ารัก อลันหื่นอ่ะ(แต่ก็ชอบนะ) หิหิ :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 11-08-2012 23:52:59

อลันเอ๋ย
ให้แต่เงิน และเซ็กซ์    :เฮ้อ:

จะมาหวังหัวใจ  ก็หวังต่อไปเรื่อยๆเถอะนะ
ตราบใดที่แค่เปิดใจก็ยังไม่กล้าจะเปิด ก็อย่าคิดที่จะได้ใจใครเขาเลย  :beat:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 12-08-2012 00:05:05

คุณอลันปากแข็ง เปียวก็ใจแข็ง
ต่างจากคู่ของคมกับฮิโระจริงๆ
คิคิ
บวกค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 12-08-2012 02:16:59

หวานๆกันไปทุกคู่แต่กลัวพงศกรหวั่นไหวกับฮิโรยูกิจังเลยอะ
ละก็กลัวอลันกับเปียวจะทะเลาะกันอีก โฮฮฮฮฮ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 12-08-2012 10:09:08

ก็รีบบอกความรู้สึกจริงๆไปซะทีซิคุณอลัน เปียวเค้าก็เอียงมาทางคุณแล้วนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 12-08-2012 11:05:10

หน่วงกับคู่ อลัน'เปียว
แต่ เขินเพราะความร้อนแรงของคู่ ฮิโระ'คม

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 12-08-2012 11:52:26

 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 12-08-2012 15:07:22

อยากให้เวลาหยุดตรงนี้สำหรับเปียวอลัน
เจ็บมากเหมือนเป็นอลันเอง เรื่องโดนหักหลังของปวิตา คีรี
ฮิโระรู้ตัวด้วย อยากลองใจคม กับพงศกรละเซ่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 12-08-2012 15:45:38

+1 ค่ะ
เพิ่งเข้ามาอ่าน ^^ สนุกมากกก
อ่านแล้วก็ลุ้นแบบหน่วงๆ ทำร้ายจิตใจกันมากก T T
เมื่อไรเปียวจะเริ่มรักคุณอลันซะทีเนี่ยย เจ็บปวด
ชอบคู่ฮิโระกับคมอ่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 12-08-2012 18:03:02

โอ้ยหวานจังคุณอลันจะพยายามเปลี่ยนนิสัยเพื่อน้องเปียวหรือนี่


คำว่าลูกหนี้กับเจ้าหนี้มันค้ำอยู่เนี่ย



รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: Kaewkaew ที่ 12-08-2012 20:36:15

น่ารัก♥♥ พึ่งมาตามอ่านวันแรก
ตัวละครน่ารักดี
มึนงงกับสิ่งรอบข้างนิดนึง..
เปียวน่ารักก
มารอตอนต่อไปเจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: vascular ที่ 13-08-2012 00:59:57

แอบชอบคู่พี่คมกับฮิโระ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 13-08-2012 09:21:55

หวานกันทั้งคู่สองคู่เลย
อ่านไปก็เขินไป ><

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 13-08-2012 09:24:02

เบื้องหลังเบื้องลึกอดีตของอลันช่างน่าเห็นใจ
ความใกล้ชิดบวกกับมีใจก็เลยลงเอยอย่างนี้
ที่เจ็บมากจนไม่ให้อภัยก็เพราะทั้งสองเป็นคนสำคัญ
ก็หวังว่าน้องเปียวจะยอมรักษาใจของอลันให้หายดี
แต่คงต้องรอให้สถานะลูกหนี้กับเจ้าหนี้ดีขึ้นซะก่อน
สู้ฮิโระกับพี่คมก็ไม่ได้ ขยันยั่วขยันหยอดกันซะจริง
สรุปคือฮิโระไม่ได้เมา ทำเพื่อลองใจพงศกรใช่ป่าว
อย่างนี้ต้องให้พี่คมลงโทษซะให้เข็ด :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1 และเป็ดน้อย ปลอบใจอลัน :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 13-08-2012 12:57:26

เรื่องราวสนุกมากค่ะ รอติดตามนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๑ อ้อนรัก (๑๑.๘.๒๕๕๕) ::หน้าที่ ๑๗ ค่ะ::
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 13-08-2012 17:23:39

จิ้มบวกหนึ่งตอนที่ 10 เจ้าค่ะ :L2:

บวกทันสักที :impress2:

ตอนหน้าพบกันพรุ่งนี้ตอนค่ำๆค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม :pig4:

วันใหม่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม(๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่๑๙ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 14-08-2012 19:45:41

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม



คมรู้เรื่องที่ปวิตากับคิริมาหาอลัน และเป็นที่แน่นอนว่าเรื่องนี้ต้องถึงหูคนใกล้ชิดอย่างฮิโรยูกิด้วย ฮิโรยูกิออกจะเป็นห่วงพี่ชายที่
ต้องเจอกับสองคนนั้น เพราะเขารู้ว่าพี่ลืมเรื่องในอดีตไม่ลง เป็นเหตุให้ในเวลานี้ทั้งสามคนยังคงมีเรื่องที่ติดค้างภายในใจ และพี่
ชายของเขาอย่างอลันก็เริ่มต้นใหม่กับใครไม่ได้เสียที

คมกลับมาที่บ้านของผู้เป็นนายหลังเลิกงาน ช่วงที่อลันพักรักษาตัวคมเป็นผู้ที่คอยดูแลทุกอย่างให้และเป็นเช่นนั้นเสมอมา ชาย
หนุ่มนำผลสรุปการทำงานแบบละเอียดของฮิโรยูกิมาให้อลัน รวมไปถึงการจัดการต่างๆในบริษัทการเงินที่อลันจำเป็นต้องอ่านและ
พิจารณาลงลายเซ็นด้วย เมื่อมีเวลาพูดคุยกันคมจึงเสนอแนะว่าให้อลันไปพักผ่อนดีไหม ส่วนทางนี้เขาจะจัดการให้เอง

“นายจะให้ฉันหนีไปไหนคม?”

อลันที่กำลังเปิดแฟ้มงานดูเอ่ยถามลูกน้องคนสนิท ความหมายของคำถามเป็นอันรู้กันว่าอลันหมายถึงอะไร ลองคมเป็นคนเสนอ
ให้เขาไปเที่ยวเองแบบนี้คงไม่พ้นอยากให้เขาอยู่ห่างอดีตเข้าไว้ บางทีคมก็เป็นห่วงเขาเกินไปหน่อย ไม่ใช่ว่าไม่ดี แต่บางทีมันก็
ดูเหมือนเขาเป็นคนน่าสงสาร

“ผมไม่ได้ให้คุณหนีไปไหน เพียงแต่เห็นว่าคุณเหนื่อยมามากและเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆมา ควรที่จะมีเวลาหาความสุขใส่ตัวเองเสียบ้าง”

คมอธิบายขยายความให้แจ่มชัด อลันปิดแฟ้มในมือลง มองหน้าลูกน้องแล้วเอ่ยถาม

“โดยการให้ฉันโยนภาระไปให้นายน่ะหรือ?”

“ผมไม่ถือว่ามันคือภาระ และผมเต็มใจที่จะทำมัน”

คมบอกอย่างหนักแน่นจริงจัง เขาไม่เคยคิดว่าสิ่งที่ทำอยู่คือภาระหนักหนาอะไร ในสามคนนี้ ทั้งตัวเขาเอง อลัน และฮิโรยูกิ เขา
ถือว่าเป็นพี่ใหญ่สุด อลันคือน้องชายคนรอง และฮิโรยูกิคือน้องเล็ก ถ้าหากสถานะของเขาไม่ใช่ลูกจ้างที่กินเงินเดือนจากบ้านนี้
อยู่เขาคงพูดคงเตือนอะไรได้มากกว่านี้ ไม่อยากจะก้าวล้ำแต่ก็อดห่วงไม่ได้ทุกที

อลันมองสีหน้าจริงจังจนดูเคร่งเครียดของลูกน้องแล้วยิ้มบาง คมก็ยังคงเป็นคมสิน่า จริงจังมันไปเสียทุกเรื่อง

“ขอบใจ ฉันจะรับไว้พิจารณาละกัน”

อลันเอ่ยขอบคุณในน้ำใจดีของลูกน้องคนสนิท คำตอบรับนั้นทำให้สีหน้าเคร่งเครียดของคมดูผ่อนคลายลง คุยสัพเพเหระกันไป
แล้วทั้งสองหนุ่มก็เข้าเรื่องงานกันอย่างจริงจัง คมรายงานเรื่องพฤทธาการให้อลันรับทราบ อลันโทรหาน้องชายอย่างฮิโรยูกิ สอบ
ถามและให้คำแนะนำน้องเรื่องการทำงานกับคนของพฤทธาการ ทั้งยังชมว่าน้องเก่งที่สามารถทำให้พฤทธาการได้งานแรกมา พอ
จบเรื่องงานฮิโรยูกิก็ทิ้งมาดนักธุรกิจแล้วเปลี่ยนมาเป็นน้องชายตัวแสบของอลัน เอ่ยแซวพี่เรื่องหัวใจที่เริ่มจะยุ่งเหยิง เพราะอดีต
ก็กลับมา ปัจจุบันก็ยังไม่ก้าวหน้าไปไหน อลันเลยไล่ให้วางสายไปเสีย

“แทงใจดำล่ะสิ” ฮิโรยูกิว่า

“ฮิโระ” อลันเรียกชื่อปรามน้องเสียงหนัก แต่กลับได้ยินปลายสายหัวเราะตอบกลับมาพร้อมการขานรับแสนยียวน

“คร้าบ พี่ชาย”

กวนใจพี่ชายอย่างอลันพอหอมปากหอมคอ ก่อนวางสายฮิโรยูกิยังฝากความคิดถึงถึงคุณแม่อัญชันที่น่ารักด้วย บอกว่าอยากไป
หาแต่ตอนนี้ภารกิจยังไม่เสร็จสิ้น อลันเลยว่าเดี๋ยวจะหาโอกาสเหมาะๆไปทานข้าวด้วยกันทั้งครอบครัว ฮิโรยูกิจึงวางสายไป

คุยงานกับคมอยู่อีกสักพักใหญ่ๆถึงได้รามือแล้วบอกให้คมไปพักผ่อน ส่วนเรื่องที่ว่าจะเก็บมาพิจารณานั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้ละเลย
ไป เมื่อได้อยู่กันตามลำพังกับเปียวอลันจึงนำเรื่องนี้มาถาม

“คุณอยากไปเที่ยวที่ไหนไหม?”

เปียวขมวดคิ้วกับคำถาม อลันเองก็รอฟังคำตอบจากเด็กน้อยของเขาอยู่ ถ้าได้ไปที่ไหนด้วยกันสองคนกับเปียว บางทีมันอาจจะดี
ก็ได้ แต่แล้วเปียวกลับไม่รับลูกที่อลันโยนมาให้เลยสักนิด

“อยากกลับบ้าน”

ช่างเป็นคำตอบที่ทำร้ายจิตใจกันเสียจริง อลันกลอกตาไปมา หมดอารมณ์ที่จะไปเที่ยวที่ไหนด้วย เปียวมองมิสเตอร์แอลที่ล้มตัว
ลงนอนแล้วหันหลังให้อย่างไม่เข้าใจ เป็นอะไรของเขาน่ะ?



+++++++++++++



เปียวได้รับอนุญาตให้กลับไปเยี่ยมบ้านหลังจากไม่ได้กลับมาเสียหลายวัน เหตุเพราะอะไรหลายอย่างที่ยังไม่เข้าที่เข้าทาง โดย
เฉพาะเรื่องที่อลันถูกยิง พอกลับมาเห็นบ้านเงียบผิดปรกติจึงเอ่ยถามแม่บ้านว่ามารดาของตนเองไปไหน ทั้งยังน้องชายคนเล็ก
อย่างพิชญด้วย

พอถามไถ่กลับได้ความว่านางวลัยหายไปไหนไม่มีใครรู้ เด็กหนุ่มจึงโทรถามพี่ชายอย่างพงศกร พงศกรเลยว่าเห็นแม่บอกว่าจะ
ไปปฏิบัติธรรมกับพิชญ เรื่องนี้ทำให้เปียวแปลกใจมากมาย

‘แม่นี่นะไปปฏิบัติธรรม? แต่บางทีแม่อาจจะเห็นสัจธรรมของชีวิตจากเรื่องติดหนี้พนันครั้งนั้นก็เป็นได้นี่นะ’

คิดได้ดังนั้นแล้วเปียวก็เบาใจไปได้เปลาะหนึ่ง อย่างไรเสียนางวลัยก็คงยังมีส่วนที่ดีอยู่บ้าง และถ้าเป็นเช่นนั้นจริงมันคงดีกว่า
อะไรทั้งหมดเลยก็ว่าได้



+++++++++++++



ทางด้านนางวลัยกับพิชญที่ใครๆเข้าใจว่าไปปฏิบัติธรรมนั้นกลับไม่ใช่แม้แต่น้อย หากสถานที่ที่ทั้งสองคนอยู่ขณะนี้คือสถานที่
ปฏิบัติธรรมมันก็คงจะดีกว่านี้มากมายนัก

บนท้องฟ้าที่แสนกว้างไกล เครื่องบินส่วนตัวลำหนึ่งบินออกนอกภูมิประเทศของเมืองไทยมาไกลโข ภายในห้องพักของเครื่องบิน
ที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน นางวลัยนั่งอยู่มุมหนึ่งของเตียงนอน พนมมือภาวนาให้ตนเองและลูกอยู่รอดปลอดภัย ข้างกัน
นั้นคือบุตรชายคนเล็กอย่างพิชญที่ต้องมาเผชิญชะตากรรมเดียวกันกับตนเอง พิชญยังคงนอนนิ่งไร้สติอยู่อย่างนั้นตั้งแต่ถูกนำตัว
ขึ้นเครื่องบินมา นางวลัยก็ไม่ได้ขยับไปไกลห่างลูกแม้แต่น้อย หนทางข้างหน้านางวลัยเองก็พอจะรู้อยู่ว่ามันจะเป็นเช่นไร เพราะ
คนที่จะกระทำการอุกอาจเช่นนี้ได้คงเป็นผู้ที่ทรงอิทธิพลอยู่มาก

นางกับลูกกำลังจะไปปฏิบัติธรรมกันจริงดังว่า แต่กลับมีมารมาผจญเสียก่อน รถที่พิชญขับมาระหว่างทางมีรถอีกคันมาขวาง ด้วย
ความหงุดหงิดพิชญจึงลงไปเอาเรื่อง แต่กลับถูกจับตัวจะพาขึ้นรถคันดังกล่าว พอจะดิ้นรนเอาตัวรอดนางวลัยก็เห็นลูกล้มพับไป
กับตา เห็นท่าไม่ดีเช่นนั้นนางวลัยก็คิดอะไรไม่ออก จะโทรแจ้งความก็ถูกลากขึ้นรถมาด้วยกันจนมาจบที่บนฟ้าอย่างเช่นเวลานี้

นางส่งเปียวให้ไปเผชิญชะตากรรมแสนร้ายกับมิสเตอร์แอลแทนลูกชายของนาง แต่สุดท้ายแล้วโชคชะตาก็ยังคงหมุนกลับ ทำ
ให้พิชญต้องกลับมาพบเจอเรื่องที่ไม่ต่างจากเปียวเลยสักนิด มันคือผลแห่งกรรมหรืออย่างไรกัน…



+++++++++++++



ทางด้านคิริกับปวิตาที่การกลับมาบ้านเกิดในครั้งนี้นั้นส่วนหนึ่งมาจากข่าวเรื่องการบาดเจ็บหนักของอลัน ทำให้ปวิตาขอกลับมาที่
ไทย คิริเองก็เป็นห่วงเพื่อนอยู่ด้วยจึงพร้อมใจกันกลับมาเยี่ยมบ้านและเยี่ยมอลันด้วย เขาและปวิตาไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่ที่คิริ
เข้าทำงานและได้ย้ายไปประจำสาขาที่ต่างประเทศ ทั้งคู่หมั้นหมายกันเอาไว้และผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเห็นชอบด้วยกับการอยู่ก่อน
แต่งในครั้งนี้

ในคราแรกนั้นคิริอยากจะแต่งงานกันก่อนไป แต่ปวิตากลับยังยึดติดกับความรู้สึกผิดที่มีต่ออลันทำให้ต้องเลื่อนมาโดยตลอด จน
ปัจจุบันนี้เขาและปวิตาก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะได้แต่งงานกันจนกว่าอลันจะให้อภัย ตอนแรกคิริก็เห็นด้วยกับสาวคนรักเพราะเขาก็
คงมีความสุขได้ไม่เต็มที่หากความรู้สึกค้างคาในใจนี้มันยังไม่ถูกชะล้างไป แต่นานวันเข้าคิริก็เริ่มจะคิดมากเพราะปวิตายังคงให้
ความสำคัญกับอลันอยู่เสมอ แม้ตอนนี้ที่ได้กลับมาที่นี่ ณ ถิ่นฐานของทั้งคู่ ได้อยู่ใกล้อลันเพียงเท่านี้ ยิ่งทำให้ปวิตาอยากจะไป
เยี่ยมอลัน พยายามพูดกับคิริให้คืนดีกับอลันจนทั้งคู่ต้องทะเลาะกันใหญ่โต

“ทำไมวิตาถึงต้องอยากไปเยี่ยมอลันมันนัก?” คิริเอ่ยถามน้ำเสียงหาเรื่อง

“พี่คี พี่อลันน่ะเพื่อนพี่นะคะ”

“ใช่ แล้วก็เป็นอดีตคนรักของวิตาด้วย!”

“พี่คี!!” ปวิตาเรียกชื่อคนรักเสียงหลง ไม่คิดว่าคิริจะพูดกับเธอเช่นนี้เลย

“วิตาอยากกลับไปคืนดีกับมันใช่ไหม อยู่กับพี่มันไม่มีความสุขใช่ไหม วิตารู้สึกว่าตัวเองคิดผิดไปใช่ไหมที่มาคบพี่แทนที่จะ
เป็นมันน่ะ ใช่ไหมวิตา ใช่ไหม!”

เพียะ!!

ปวิตาฟาดฝ่ามือกระทบซีกแก้มคิริสุดแรง หญิงสาวมองคนรักสายตาตัดพ้อก่อนจะก้าวออกจากห้องไป เธอเพียงอยากให้เพื่อนที่
เคยสนิทสนมรักใคร่กันดีกลับไปคบกันเหมือนเดิมเท่านั้น ไม่อยากให้ต้องหมางใจกันอยู่เช่นนี้ แต่มันกลับทำให้เธอและคิริต้องมา
ผิดใจกันแทน

คิริยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ก่อนแหงนเงยหน้าขึ้นแล้วหลับตาลง ในใจมันร้าวรอนจนไม่อยากที่จะทำอะไรแล้ว ยิ่งกลับมาพบเจอ
เพื่อนอย่างอลันก็เหมือนเรื่องในอดีตจะผุดขึ้นมามากมาย ทั้งเรื่องที่ดีและร้าย ซึ่งที่มาก็เป็นเขาทั้งนั้นที่ทำให้มันเกิดขึ้น

เขาเป็นคนแย่งปวิตามา บางทีจนถึงตอนนี้ปวิตาอาจจะยังรักอลันอยู่ก็เป็นได้ ทั้งคู่อาจจะยังรักกัน เขาเองที่เป็นฝ่ายเข้ามาแทรก
ตรงกลางระหว่างคนทั้งสอง แม้ปวิตาจะเคยบอกว่ารักเขามานานก่อนที่จะได้พบเจอกับอลันเสียอีก และเป็นเขาเองที่ใจไม่กล้า
พอจะสู้กับอลันเพื่อชิงเธอมาในตอนนั้น แต่พอสบโอกาสกลับแทงข้างหลังเพื่อน ช่างเป็นผู้ชายที่ขี้ขลาดสิ้นดี

การที่ปวิตาได้คบหากับอลันก็คงทำให้หัวใจหญิงสาวเอนเอียงไปทางนั้นอยู่บ้าง ยิ่งคิดคิริก็ยิ่งเจ็บ ชายหนุ่มทอดถอนใจหนัก
หน่วง เขาควรจะทำเช่นไรกับความรู้สึกนี้ดี



+++++++++++++



อลันออกไปทำงานหลังจากพักเพียงไม่นาน ทั้งที่ตนเองยังไม่หายดีสักเท่าไหร่ เปียวเอ่ยเตือนกลัวแผลจะติดเชื้อขึ้นมาแล้วแย่
เอาได้ แต่อลันกลับบอกว่าราชสีห์อย่างเขาล้มนานไม่ได้ พวกนกแร้งมันคอยเวลาที่จะรุมทึ้งอยู่ เปียวเลยสุดที่จะห้าม

เมื่อถึงเวลาเลิกงานฝนก็ทำท่าว่าจะตก อลันนั่งรถออกจากบริษัทมาฝนก็เริ่มลงเม็ดและแรงขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่รถติดแสนสาหัสจึง
โทรหาเปียว มองดูเวลาที่กะเอาไว้ว่าจะกลับถึงบ้านประมาณกี่โมงแล้วก็บอกให้เปียวรอทานข้าวเย็นพร้อมตนเอง

“ทำไมผมต้องแขวนท้องรอคุณด้วยล่ะ?” เสียงเด็กน้อยของมิสเตอร์แอลเอ่ยแย้งมาตามสาย

“น่านะ รอผมหน่อย”

มิสเตอร์แอลใช้เสียงออดเข้าอ้อน ได้ยินเสียงพึมพำเบาๆดังลอดมาแต่ฟังไม่ได้ศัพท์ ท่าว่าลูกไก่น้อยจะแอบบ่นเขาเข้าให้
แล้วกระมังนั่น

“เท่านี้ใช่ไหม?”

เปียวตัดบทตั้งท่าจะวางสาย ทำให้อลันรีบเอ่ยดักคนใจร้อนค่อนไปทางร้ายเอาไว้

“เดี๋ยวสิ คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม เดี๋ยวผมซื้อเข้าไป”

“ไม่ อาหารที่แม่บ้านทำให้ก็เหลือกินแล้ว แต่ขอบคุณที่อุตส่าห์นึกถึง” ท้ายประโยคดูจะอ่อนลงเล็กน้อยทำให้คนฟังถึงกับอมยิ้ม

“ครับผม”

อลันตอบรับอย่างยินดี เปียวบอกจะวางสายแล้ว ชายหนุ่มจึงกำชับเรื่องให้รอทานข้าวพร้อมตนเอง เด็กหนุ่มก็รับคำอย่างเสียมิได้
แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับอลัน

คมที่นั่งอยู่ข้างคนขับยังคงนิ่งอยู่เหมือนเคย แต่อลันรู้ว่าเรื่องเมื่อครู่คงไม่ได้ผ่านหูคมไปเฉยๆ แต่การที่คมไม่ได้พูดอะไรเช่นนี้ก็
ทำให้ชายหนุ่มแปลกใจไม่น้อย รถเคลื่อนตัวออกมาจากการจราจรที่แออัดเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว ก่อนที่จะติดไฟแดง
อีกครั้งรถของอลันก็ผ่านมาได้แบบเฉียดฉิว เมื่อรถตีโค้งจะย้อนไปอีกทาง สายตาของชายหนุ่มก็เหลือบไปเห็นรถยนต์คันหนึ่ง
จอดเสียอยู่ข้างทาง ข้างตัวรถคือหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนกางร่มดูรถของตนเองอย่างทำอะไรไม่ถูก อลันคงจะไม่ให้ความสนใจมาก
มายหากนั่นไม่ใช่รถของคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี... รถของปวิตา

คมที่เห็นไม่ต่างกันเหลือบมองเจ้านายว่าจะให้ทำเช่นไรต่อไป รถที่อลันนั่งกำลังจะขับผ่านเลยรถคันนั้นไปแล้ว จิตใจของคนใน
รถก็ยิ่งร้อนรน

“จอดรถ!”

อลันสั่งคนขับรถให้จอดเมื่อรถที่ตนนั่งขับผ่านจุดที่ปวิตายืนอยู่มาไม่ไกลนัก สุดท้ายแล้วเขาก็ใจไม่แข็งพอ ทั้งที่จะไม่สนใจแล้ว
เลยผ่านไปเสียก็ได้ เพราะอย่างไรเสียตรงนั้นก็มีตำรวจจราจรอยู่ด้วย แต่เขาก็ทำไม่ได้

“ครับ?” คนขับรถขานรับคำสั่งของอลันงงๆ ยังไม่เข้าใจจุดประสงค์ของผู้เป็นนาย

“จอดรถแล้วถอยกลับไป” อลันสั่งซ้ำเสียงเข้ม

“ครับๆ”

คนขับรถรับคำและปฏิบัติตามอย่างเร็วไวให้ทันใจผู้เป็นนาย ริมฝีปากหนุ่มหน้านิ่งที่นั่งอยู่ด้านหน้าลอบยิ้ม แต่ยังไม่มีคำใดหลุด
รอดมาให้ระคายหูเจ้านายหนุ่ม จนอลันต้องเป็นฝ่ายเอ่ยทักเสียเอง

“แปลกนะ ที่วันนี้นายไม่โต้แย้งสักอย่าง”

“ก็คุณมีเหตุผลที่สมควร และผมก็ไม่ได้ไร้มนุษยธรรมปานนั้น ผู้หญิงคนเดียวท่ามกลางสายฝน แถมรถยังเสียอีก... ท่าจะแย่นะ
ครับ คุณว่าไหม?” ราวถามความคิดเห็นแต่แอบจิกกัดไม่รู้ตัว

“หึ ตั้งแต่ส่งไปอยู่กับฮิโระนี่ ปากร้ายขึ้นเยอะนะ”

รถของอลันขับถอยกลับมาจอดลงใกล้ๆปวิตา คนขับรถส่งร่มให้คมเมื่อชายหนุ่มทำท่าว่าจะลงรถไป คมลงไปหาปวิตา พูดอะไร
กันเล็กน้อยปวิตาก็มองมาที่รถ อลันที่มองเธออยู่เผลอหันหลบไม่รู้ตัว คมพาหญิงสาวมาที่รถเพื่อรอช่างมารับรถ ปวิตาก้าวขึ้นมา
นั่งเบาะหลังข้างๆอลัน ชายหนุ่มเบือนสายตาไปทางอื่นทำให้หญิงสาวหน้าเสีย ด้านนอกฝนก็ยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง และไม่
มีทีท่าว่าจะหยุดในเร็วๆนี้

เวลาในแต่ละวินาทีช่างผ่านพ้นไปอย่างเชื่องช้า บรรยากาศในรถทวีความน่าอึดอัดมากขึ้นไปเรื่อยๆเมื่อไม่มีใครพูดกับใครก่อน
จนปวิตาที่นั่งเงียบตั้งแต่ขึ้นรถจามออกมา มือเรียวลูบแขนตนเองท่าทางคงจะหนาวจากที่ตากฝนมาก่อนหน้านี้ อลันขยับตัวจะ
ถอดเสื้อสูทของตนเองให้หญิงสาว เป็นขณะเดียวกันกับที่คมยื่นเสื้อของตนเองมาให้ปวิตาเช่นกัน ทั้งสามคนชะงักไป มือของ
ปวิตาที่ยื่นไปจะรับเสื้อจากคมหยุดนิ่งก่อนเบือนสายตามาที่อลัน คมเองก็ยังคงค้างอยู่ท่าเดิมเช่นนั้นไม่แน่ใจว่าควรจะส่งเสื้อของ
ตนเองให้ปวิตาดีหรือไม่ ราวเวลาแห่งการตัดสินใจจะผ่านไปช้าเหลือเกิน จนอลันขยับเสื้อสูทสวมใส่เข้าที่เหมือนเดิมแล้วนั่งเอน
กายพิงเบาะรถหันหน้าออกไปมองด้านนอกกระจก ทุกอย่างจึงดูจะเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง

ปวิตารับเสื้อสูทของคมมาคลุมกายเพื่อลดความหนาวเย็น ก่อนบอกขอบคุณคมเสียงค่อย หางตายังคงคอยชำเลืองมองคนที่นั่ง
หันหน้าออกไปมองนอกตัวรถอยู่ตลอด

คมมองเจ้านายที่ทำไม่สนใจใครผ่านกระจกมองหลัง เมื่อครู่อลันเพียงเผลอหรืออย่างไรเขาก็ไม่แน่ใจ อาจจะเป็นเพียงสัญชาตญาณ
ของผู้ชายเช่นที่เขาทำเมื่อครู่ก็เป็นได้ ใครเล่าจะล่วงรู้ใจใครเท่าเจ้าของหัวใจเอง

เวลาที่ผ่านไปช้าๆดูเหมือนเจ้านายของเขาจะลืมอะไรไปบางอย่าง แต่คมก็ไม่คิดจะเอ่ยเตือน อยากจะรู้เหมือนกันว่าคนของเจ้า
นายที่รออยู่ที่บ้านจะทำอย่างไร ถ้าเจ้านายเขาผิดคำพูดเช่นนี้ รออยู่สักพักช่างก็มาถึงแล้วนำรถของปวิตาเข้าอู่ซ่อม เสร็จเรื่อง
แล้วอลันจึงให้คนขับรถขับพาปวิตาไปส่งบ้านก่อนที่จะกลับมาที่บ้านของตนเอง



+++++++++++++

ต่อด้านล่างค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 14-08-2012 19:49:32

อลันกลับเข้าบ้านมาแม่บ้านก็รีบออกมารับหน้าแล้วถามอลันว่าจะทานอะไรสักหน่อยไหม อลันดูเวลาเห็นว่าดึกมากแล้วจึงบอก
ปฏิเสธและจะเดินขึ้นบ้านไป ก่อนจะชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ ตายล่ะหว่า ป่านนี้แล้ว

“ป้าครับ”

อลันเอ่ยเรียกแม่บ้านที่กำลังจะออกไป แม่บ้านหันกลับมาขานรับงงๆ

“คะ?”

“แล้วคุณเปียวล่ะ?”

“คุณเปียวเธอขึ้นไปนอนแล้วล่ะค่ะ”

“อ้อ ครับ ป้าไปพักเถอะไม่มีอะไรแล้ว”

“ค่ะ”

ป้าแม่บ้านเดินออกไปแล้ว อลันมองขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ก็รู้ว่าเขาคงไม่รออยู่แล้วเลยเบาใจลงหน่อย แต่ก็แอบเสียใจนิดๆที่
เปียวไม่รอ



+++++++++++++



เช้าวันถัดมา ก่อนไปทำงานคุณแม่อัญชันก็เอ่ยถามลูกชายว่าเมื่อวานกลับกี่โมง อลันบอกว่าก็ดึกอยู่ เพราะเกิดเหตุสุดวิสัยนิดหน่อย

“แล้วทำไมไม่โทรบอกเปียว ปล่อยให้น้องนั่งรอตั้งนาน นี่แม่ต้องบอกให้หาอะไรทานไปก่อนนะ ไม่งั้นต้องหิ้วท้องรออลันอยู่
แบบนั้นแน่ นี่ไม่รู้ว่าเมื่อวานได้ทานอะไรไหม เรานี่จริงๆเลยนะอลัน คราวหลังถ้าทำไม่ได้ก็อย่านัดใครเขาเข้าใจไหม”

คุณแม่ก็บ่นคุณลูกไปเรื่อย ขณะที่คุณลูกชายอย่างอลันไม่มีกะจิตกะใจจะรับฟังตั้งแต่รู้ว่าเมื่อคืนนี้เปียวรอตนเองอยู่ รอยยิ้มยินดี
แตะแต้มริมฝีปาก คุณแม่อัญชันมองลูกชายอย่างสนเท่ห์

“อะไรกัน ถูกบ่นแต่กลับนั่งยิ้ม ลูกชายฉันท่าจะทำงานหนักมากไปแล้วนะนี่”

คุณแม่ว่ากึ่งประชด อลันก็ยังคงยิ้ม ก่อนลุกขึ้นไปหอมแก้มมารดาอย่างขอบคุณที่ช่วยบอกเขา คุณอัญชันยิ่งงงหนัก มาไม้ไหน
กันนะลูกคนนี้

พอรู้เรื่องอย่างนั้นแล้วอลันก็ตรงขึ้นบันไดเพื่อที่จะไปหาลูกหนี้ที่น่ารัก อุตส่าห์รอเขาด้วยแหนะ นี่ถ้าคุณแม่ไม่บอกเห็นทีเขาคงจะ
ไม่มีทางได้รู้เรื่องนี้จากปากเปียวเป็นแน่ ขณะเดียวกันเปียวก็กำลังเดินลงมาพอดีทำให้อลันหยุดเดิน เด็กหนุ่มเห็นมิสเตอร์แอล
ยืนยิ้มอยู่กลางขั้นบันไดแล้วก็ออกจะแปลกใจ เป็นอะไรของเขา?

“เมื่อคืน... คุณรอผมหรือ?”

อลันเอ่ยถามเมื่อเปียวเดินลงมาใกล้กับที่ตนเองยืนอยู่ เด็กหนุ่มชะงักก่อนจะตอบเสียงเรียบโดยไม่มองหน้าคนถาม

“ก็ใครล่ะที่บอกให้รอ”

“ผมขอโทษ”

อลันบอกอย่างนั้น เปียวถอนใจเบาก่อนหันมามองคนที่เอ่ยคำขอโทษเมื่อครู่แล้วว่า

“คุณพูดคำนี้บ่อยจนผมไม่รู้สึกว่าคุณรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ คุณก็แค่เพียงพูดให้มันผ่านๆไปเท่านั้น”

จบคำเปียวก็เดินสวนลงไป อลันมองตามเด็กหนุ่มอย่างรู้สึกผิด เมื่อครู่เขามัวแต่ดีใจที่เปียวรอ แต่พอมองย้อนกลับไปในมุมของ
เปียวแล้วมันคงแย่มากที่ต้องมานั่งรอคนไม่รักษาคำพูดอย่างเขา ความจริงเขาน่าจะโทรมาบอกเปียวก่อนว่ากลับมาไม่ทัน หรือ
อะไรก็ได้ แต่ ณ เวลานั้นเขากลับลืมเลือนไปแล้วด้วยซ้ำว่าตนเองกำลังจะกลับมาหาคนนี้ ทั้งที่เขาบอกว่าอยากได้หัวใจของ
เปียว แต่พออดีตของตนเองย้อนมาเขากลับขาดการใส่ใจปัจจุบัน จนทำให้อนาคตมันแย่ลงไปอีก



+++++++++++++



ช่องว่างระหว่างอลันกับเปียวดูจะขยายกว้างออกไปอีกทั้งที่มันควรจะดีขึ้นกว่านี้ เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่เปียว
ไม่อยากเก็บมาใส่ใจ แต่ทุกครั้งที่มีอะไรเกิดขึ้นมิสเตอร์แอลก็เพียงแค่เอ่ยขอโทษเท่านั้น ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป
ในทางที่ดีขึ้นสักอย่าง นั่นทำให้เปียวไม่อยากที่จะวางใจให้อยู่ใกล้มือมิสเตอร์แอลอีก หากวันหนึ่งที่เขามอบมันไว้ในมือของ
มิสเตอร์แอลแล้วมันไม่ได้รับการเหลียวแล เขาคงเจ็บน่าดู

เช้าวันถัดมาเปียวก็หายออกจากห้องไปแต่เช้า อลันลงมาเรียกหา ไปเจอเปียวกำลังคุยกับปวิตาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ที่นั่นมีคุณตากับ
คุณยายนั่งอยู่ด้วย ปวิตาบอกว่ามาเยี่ยมและมาขอบคุณอลันที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้เมื่อวานนี้ คุณตาคุณยายท่านก็เป็นผู้ใหญ่ใจดี
มีเหตุและผลอันสมควรที่จะไม่ถือโทษโกรธเคืองปวิตา เพราะเรื่องในอดีตนั้นมันก็ผ่านนานมา และคงไม่มีใครอยากที่จะให้มันเกิด
ขึ้น ต่างคนต่างก็มีเหตุผลของตนเอง ท่านจะคิดและตัดสินใจแทนใครเป็นไม่ได้ เพราะนั่นถือว่าเป็นเรื่องของแต่ละคนที่จะต้อง
จัดการมันด้วยตนเอง

เปียวเพิ่งรู้จากปวิตาว่าที่อลันไม่กลับมาตามที่บอกให้เขารอ เพราะมัวแต่ไปส่งปวิตาอยู่ เปียวเองก็ไม่ได้แล้งน้ำใจถึงขนาดจะให้
อลันปล่อยเธอไว้กลางทางเช่นนั้นหรอก แต่หากจะไม่กลับมาอย่างที่บอกไว้แล้วก็น่าจะโทรมาบอกกันบ้าง นี่กลับเงียบหาย คง
ลืมไปแล้วด้วยซ้ำกระมัง

อลันเอ่ยขอตัวกับปวิตาอย่างรักษามารยาทต่อหน้าผู้ใหญ่แล้วพาเปียวขึ้นมาบนห้อง อลันบอกเปียวว่าอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับปวิตา
อีก เปียวรับรู้ แต่ไม่คิดจะทำตาม เด็กหนุ่มเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดีก่อนถาม

“คำสั่งหรือ?”

“เปียว!”

อลันกระแทกเสียงกับท่าทางดื้อรั้นของเด็กหนุ่ม เปียวถอนใจเบา ไม่อยากต่อความอะไรกับมิสเตอร์แอลแล้ว อยากกลับบ้าน
มากกว่าในเวลานี้

“ผมขอไปบริษัทพ่อผมหน่อยได้ไหม?”

“ไม่ได้”

คำขอของเปียวถูกปฏิเสธในทันที เด็กหนุ่มมองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ

“ทำไม?”

“ผมบอกว่าไม่ก็คือไม่สิ”

อลันยังคงย้ำคำเดิม ความหงุดหงิดเพิ่มขึ้นมาอีกเมื่อเปียวไม่ยอมหยุดกวนอารมณ์เขาให้ขุ่นมัว

“ผมไม่เข้าใจ ผมจะไปบริษัททีไรคุณห้ามตลอด มีอะไรกันแน่”

“แล้วคุณคิดว่ามันมีอะไรล่ะ?”

อลันย้อนถาม เลี่ยงที่จะตอบ เปียวพ่นลมหายใจหนักๆอย่างไม่พอใจก่อนจะผละไปโดยไม่ฟังที่อลันบอก อลันรีบดึงตัวกลับมา

“ผมบอกว่าไม่ให้ไป”

ชายหนุ่มเน้นย้ำ เปียวตวัดสายตากลับมามองคนที่จับแขนตนเองไม่ยอมปล่อยแล้วว่า

“คุณหงุดหงิดเพราะเธอมา”

“เพราะคุณไปวุ่นวายกับเธอต่างหาก”

อลันแก้ความเข้าใจเสียใหม่ เปียวพยักหน้าช้าๆก่อนบอก

“โอเค ผมเข้าใจ”

“ไม่ คุณไม่เข้าใจหรอกเปียว”

“ก็ได้ ผมไม่เข้าใจ ไม่เห็นจะเข้าใจคุณเลย!”

ระดับอารมณ์ของเปียวเริ่มคุกรุ่นขึ้นมาอีก มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เด็กหนุ่มเบือนหน้าไปทางอื่น ทั้งคู่เงียบกันไปชั่วครู่
ก่อนอลันจะพูดขึ้นมา

“เรากำลังทะเลาะกันเรื่องอะไรอยู่?”

“.............” เปียวเงียบไม่ตอบ เพราะตัวเขาเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตนเองกำลังโกรธเรื่องอะไรอยู่กันแน่ รู้แต่ว่ามันอัดอั้นจนแทบทน
ไม่ไหวแล้วในตอนนี้

“คุณโกรธที่ผมไม่ให้ไปบริษัทหรือ?”

“ทำไมคุณต้องห้าม”

เปียวเอ่ยถามหาเหตุผลที่มิสเตอร์แอลเอาแต่โยกโย้ อลันพ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิดไม่แพ้กัน

“ก็ได้ ผมให้คุณไปก็ได้ เดี๋ยวผมจะไปด้วย”

“มิสเตอร์แอล!” เปียวเรียกอย่างเหลืออด

“คุณทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าลงทุกวันแล้วรู้ไหม คุณทำเหมือนผมเป็นนักโทษ จะไปไหนทีต้องมีคนคอยตาม ตัดสินใจ
อะไรด้วยตัวเองก็ไม่ได้ ชีวิตผมวางอยู่ในมือคุณ ไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับมันผมก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะโต้แย้ง ผมเป็นลูกหนี้นี่ มีสิทธิ์อะไร
ที่จะโต้แย้งกัน ผมเหนื่อยแล้ว เหนื่อยเกินทน เมื่อไหร่ผมจะหลุดพ้นจากวงโคจรของคุณเสียที!”

เพราะความอัดอั้นทำให้เปียวหลุดทุกคำพูดที่ค้างอยู่ภายในใจออกมา เขาอึดอัดกับสถานะที่เป็นอยู่นี้จวนจะบ้าอยู่แล้ว มิสเตอร์
แอลชอบทำเหมือนเขาสำคัญ แต่แล้วมันกลับไม่ใช่

อลันนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้รับรู้จากเปียว เขาเคยคิดว่าสักวันเรื่องระหว่างเขากับเปียวมันจะเป็นไปได้ แต่ความจริงจากเปียวมันช่างตอก
ย้ำเขาเหลือเกิน ให้เขารับรู้ว่าเปียวไม่เคยรัก และไม่มีวันจะมอบใจให้เขา

“อยากไปหรือปฏิญญา งั้นก็ไปสิ ไปเลย!”

อลันตะคอกใส่อย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ เปียวเองก็ไม่คิดจะยอมลงให้เหมือนกัน เด็กหนุ่มคว้าโทรศัพท์มือถือเครื่องเดียวที่ติดตัว
มาตั้งแต่แรกแล้วจะออกจากห้องไป ยังไม่ทันที่จะก้าวถึงประตูแขนก็ถูกกระชากกลับ ถูกจับเหวี่ยงไปที่เตียงนอนอย่างไร้ความ
ปรานี เปียวขยับลุกด้วยความจุกแต่กลับถูกกดให้ลงไปนอนอีกครั้ง อลันก้าวขึ้นคร่อมกาย เปียวมองตอบอย่างดื้อรั้น พยายามขืน
ตัวไว้แต่ก็เจ็บร้าวไปทั้งหัวไหล่เมื่อถูกอลันลงแรงกดหนักขึ้น

“คิดจะลองดีกับผมหรือ ทำดีด้วยนี่ไม่ชอบใช่ไหม ชอบที่จะอยู่กันอย่างร้ายๆสินะ ฮึ!”

อลันกดจูบจาบจ้วงไร้ซึ่งเสน่หา มีเพียงความโกรธกรุ่นที่แพร่กำจายไปทั่วสรรพางค์ เพราะความโกรธและความหวั่นกลัวที่ซ่อนลึก
ในหัวใจทำให้อลันขาดการยั้งคิด การกระทำต่อมาถึงได้ไร้ซึ่งความอ่อนโยน ไม่มีความรู้สึกใดนอกจากความเจ็บปวดที่อลันมอบ
ให้กับลูกหนี้อย่างเปียว แต่ถึงอย่างนั้นอลันกลับไม่ได้ยินเสียงวอนขอจากเปียวแม้แต่น้อย มีเพียงร่างกายที่ต่อต้านการรุกรานของ
เขาเท่านั้น

และทั้งที่การกระทำเช่นนี้มันควรจะทำให้เขารู้สึกสาแก่ใจ ที่ได้ทำให้ลูกไก่ในกำมือที่ปีกกล้าขาแข็งริจะลุกขึ้นมาต่อต้านเขาได้
รู้สึกเจ็บปวด ให้รู้และหลาบจำ แต่เขากลับไม่มีความสุขเลยสักนิด ยิ่งเปียวเจ็บ เขายิ่งเจ็บ เขากำลังทำร้ายหัวใจตัวเอง แต่เขาก็
ยังคงปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้มัน…



+++++++++++++



หลังความโหดร้ายของมิสเตอร์แอลผ่านพ้น เปียวก็ยังคงนอนหันหลังให้เหมือนเคย จะมีสักครั้งไหมที่เขาจะได้โอบกอดเด็กคนนี้
ด้วยความเต็มใจของเจ้าตัว อลันจูบหัวไหล่แล้วไล่มาที่แผ่นหลัง มือสากระคายลูบวนที่ต้นขา ก่อนกระซิบถ้อยคำร้ายกาจ

“อยากให้ร้าย งั้นผมก็จะร้ายให้สมใจคุณ”

คำพูดแสนร้ายของมิสเตอร์แอลทำให้เปียวเจ็บ เจ็บไปทั้งหัวใจที่คิดจะรักและมอบใจให้คนๆนี้ สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ได้มีค่ามากพอ
ที่จะทำให้ผู้ชายอย่างมิสเตอร์แอลมองเห็นคุณค่าเขามากขึ้นเลยสักน้อยนิด เปียวหลับตาลงช้าๆ เขาอยากพักทั้งร่างกายและจิต
ใจที่บอบช้ำนี้ ไม่อยากรับรู้ว่ามิสเตอร์แอลจะทำอะไรอีกต่อไปแล้ว



TBC



เขียนไปก็น้ำตาไหลอ่ะ แง :o12:

ต้อนรับการกลับบ้านด้วยน้ำตาซะงั้น ฮา

เพิ่งได้กลับบ้านเมื่อวานนี้ตอนบ่าย หลังจากอยู่โรงพยาบาลมาเสียหลายวันจนเหมือนจะเป็นบ้านของตัวเองอยู่แล้ว :laugh:

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาโดยตลอดค่ะ

จะทยอยบวกให้นะคะ ลงให้ก่อนเดี๋ยวช้า^^

วันใหม่ค่ะ :L2:

++++++++

ดิทค่าาา

จิ้มบวกหนึ่งให้ครบทุกท่านแล้วค่ะ

ได้เจาะไข่คุณAiiSoul ด้วยล่ะ :impress2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: MEMO MINI ที่ 14-08-2012 20:16:37

^
^
^
จิ้ม

 :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:

ใจร้ายง่ะ

 :sad4: :sad4: :sad4:

ทำอย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะไดใจเปียวล่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 14-08-2012 20:19:10

เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก ไม่เข้าใจ บีบหัวใจอย่างแรง
เฮ้อความรัก คือความรักเนอะ คิดว่าเจ็บก็เจ็บ
คิดว่าสวยงามก็สวยงาม
เปียวรีบไปช่วยน้อง และแม่ก่อนดีกว่าระทึกดี

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: ทานตะวัน ที่ 14-08-2012 20:20:44

อันดับแรกต้องบอกว่าดีใจมากที่เรื่องนี้มาต่อ และเสียใจมากที่รู้สึกว่าแอบค้างอยากร้องไห้ T^T
ไม่รู้จะบอกว่าอะไรอีกแล้วนอกจากเพลียกะอิตาอลันจริงๆ
ไม่อธิบายแต่อยากให้เปียวรักเปียวเข้าใจ
สุดท้ายก็กลายเป็นคนที่ทำร้ายเปียวมากขึ้นอีกคน ฮุขัดใจพระเอก
รอตอนต่อไปค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 14-08-2012 20:23:13

โฮ T___T เกลียดอลัน
จนอยากพูดคำหยาบแล้วค่ะ

เบื่อคนแบบนี้ที่สุด เหมือนจะดีแต่ก็แค่เห็นแก่ตัว ตัวเองจะรักใครยังไม่รู้แต่อยากได้ความรักของคนอื่น
โป้ง! อลัน ไปสิบวัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 14-08-2012 20:29:36

สงสารเปียว  :o12:

อลันใจร้าย....

อ่านตอนนี้แล้วบีบหัวใจเหลือเกิน

บวก & บวก 

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 14-08-2012 20:42:18

รอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: ryoushena ที่ 14-08-2012 20:50:10

ตอนนี้เศร้าจัง หม่นๆหน่วงๆ

เป็นเพราะไม่ยอมพูดกันดีๆแท้ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 14-08-2012 20:51:12

อลันนิสัยไม่ดีเลยตอนนี้มีแต่ความลังเล :seng2ped:
อลันเป็นผู้นำคนอี่นแต่เรากลับรู้สึกว่า
อลันขาดความเป็นผู้นำมากตัดสินใจไม่เด็ดขาด
มีแต่ลังเลขาดความมั่นใจในตนเอง
กับอิแค่เจอคนรักเก่าก็ทำให้ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเปียว
ไม่มีใครอยากฝากความหวังไว้กับคนที่ใจโลเลแบบอลัน :angry2:
แถมยังเอาความคิดที่เลวร้ายไปพูดดูถูกเปียวอีก :beat:
เปียวคิดถูกแล้วตอนนี้ที่ไม่ยอมมอบใจให้อลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 14-08-2012 20:53:40

โอ้ยยยยยยย จะทรมานเปียวไปถึงไหน

อย่าให้ถึงตาของเปียวบ้างนะ หึ!!

 :angry2: :serius2: :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 14-08-2012 21:18:56

คุณวันใหม่อ่ะ ใจร้าย มาเสริฟ์ตอนเศร้า  :o12:
อลันไม่รู้สึกตัวหรอว่ารักเปียว หรือให้ความสำคัญเพราะแค่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขเฉยๆกัน  :เฮ้อ:
เปียวจ๋า หนูรักเขาก็พูดไปสิลูก เขารักเราหรือไม่รักเราก็อีกเรื่อง ทำมึนใส่กันตลอด  :serius2:

 :pig4: นะคะ ยินดีด้วยค่า  :L2: ที่ได้กลับบ้านซะที

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 14-08-2012 21:19:30

อลันหนออลัน ทำไมแกถึงทำเยี่ยงนี้เนี่ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 14-08-2012 21:22:04

ทำไมนิสัยอย่างนี้ห่ะอลัน :beat: :beat: :beat:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: slurpee04 ที่ 14-08-2012 21:22:11

อลันทำไมทำอย่างนี้  :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: Nunun_B2UTY ที่ 14-08-2012 21:35:22

ค้างมากมาย อ๊ากกก   :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyFG ที่ 14-08-2012 21:38:18

ค้าง :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 14-08-2012 21:50:52

ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้อ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 14-08-2012 22:21:04

 :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 14-08-2012 22:26:19

โอ๊ยยย.. เหนื่อยใจ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 14-08-2012 22:59:33

เมื่อไรจะเข้าใจกันนะ  :o12:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 14-08-2012 23:01:47

อ่านตอนนี้แล้วงงๆ สรุปสองคนนี้รักกันป่ะเนี่ย ดูงงๆนะ เหมือนจะรักแต่การกระทำเหมือนไม่ใช่ :o12: :o12:
เราอ่านไปเรายังงง 555 :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 14-08-2012 23:19:25

ไม่รู้ว่าจะโทษใครแต่อ่านตอนนี้แล้วให้ความรู้สึกว่าทั้งเปียวทั้งอลันไม่ได้มีความรู้สึกว่ารักกันเลยนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 14-08-2012 23:21:20

คนเขียนเป้นอะไร
ไม่สบายเหรอค่ะ
หายดียังเอ่ย

อลันสงสัยต้องมีหมอผีไว้ข้างตัว
ผีเข้าผีออกตลอด
สงสารเปียว
ช้ำแบบซ้ำไปซ้ำมา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 14-08-2012 23:41:33

ใจร้าย ใจร้ายที่สุด
อลันหวั่นไหวกับการกลับมาของปวิตาหรือเปล่า ยังชอบเธออยู่ใช่ไหม
สงสารเปียวอ่ะ อลันทำไม่ถูก เรื่องนี้อลันผิดคนเดียว!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 14-08-2012 23:48:23

เฮ้ออออ
สรุปว่า น้องเปียวไม่ได้รักอลันใช่ไหม
หรือคิดว่าจะรักได้ แต่ก็เหมือนว่าเขาไม่รัก เอ๊ะยังไง
แล้วอลันยังแคร์อดีตอยู่หรือไร
เจอแฟนเก่า ก็ลืมเปียวสนิทเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 15-08-2012 00:17:17

เอาแล้วไง เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องอ่อนไหวอ่ะ
ไม่เจอกับตัวก็ไม่เข้าใจหรอกเนอะ
ไอ้อาการหึงแล้วก็น้อยใจจนอยากเลิกเนี่ย
เฮ้อ..... เศร้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 15-08-2012 00:19:48

สงสารเปียว !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 15-08-2012 00:38:45

“คุณพูดคำนี้บ่อยจนผมไม่รู้สึกว่าคุณรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ คุณก็แค่เพียงพูดให้มันผ่านๆไปเท่านั้น”
คำนี้ของเปียว  มันโดนมากกกกกกอ่ะ   o7



แต่อิตาอลันก็ไม่ได้สำเนียกตัวเองเลยสักกะนิดเดียว  :z6:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 15-08-2012 01:25:12

ต่างคนก็ไม่เคยพูดอะไรออกไป
แล้วมันจะจูนกันติดตอนไหนวะเนี้ย

.
คือเปียวก็รักอลันแล้วงะะะะะะะโอ้ยยย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: silverphoenix ที่ 15-08-2012 01:33:27

อ่านๆไปน้ำตาซึมค่าาาา  อินจัด
ว่าแต่คุณอลันคะ  คุณยังมีอาลัยกับแฟนเก่าหรือเหรอ
งั้นก็ไม่ต้องมายุ่งกับเปียวสิ  เฮอะๆๆ

ปล.ขอบคุณมากนะคะ  ที่อวยพรวันเกิดให้  มีความสุขมากๆเช่นกันค่า
(ตอบช้ามากเพราะเพิ่งเห็นข้อความจริงๆ 555)
+1 ให้จ้าาา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 15-08-2012 01:37:12

 :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 15-08-2012 06:09:16

ทะเลาะเรื่องอะไรกันน่ะ
แค่เปียวอยากไปบริษัทพ่อ ทำไมคุณอลันไม่ขับรถไปส่งซะเลย
เอ้...คนนิสัยไม่ดี
ที่จริงคุณเธอหาเรื่องปล้ำเปียวอยู่ใช่ป่าว
ไม่เป็นไรนะ รีบคืนดีกันเร็วๆ
อย่าเอาอดีตมาเป็นประเด็นให้ทะเลาะกัน
เอาใจช่วยคุณอลัน ทำให้เปียวรักให้ได้นะ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 15-08-2012 07:31:46

เง้อ ไหงงี้ อลันนายทำไม
เปียวก็ด้วย ไม่คุยกันดีๆ
ลิ้นกับฟันทำไมเป็นเรื่องใหญ่
กดบวกปล่อยเป็ด

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 15-08-2012 08:39:58

อ๊ากกกกกกก!! อลันง๊าาา ปล้ำเปียว!!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: BlackKnight09 ที่ 15-08-2012 08:51:26

แฟนเก่าจะกลับมาไหมเนี่ย

สงสารเปียวอ่ะ ทำไงละเนี่ย

แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ ความร้ายที่เปียวกำลังจะส่งให้อลันมันคืออะไรอ่ะ

อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มาต่อเร็ว ๆ เนออออออออ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 15-08-2012 08:58:08

ตอนที่แล้วหวานนน ตอนนี้ดราม่าซะงั้น

ตกลงเปียวกับอลันโกรธกันเรื่องอะไร

คือ โกรธกัน ก็ไม่คุยกันให้เข้าใจ กั๊กๆ กันไว้ แล้วจะรู้เรื่องไหมเนี้ย สองคนนี้

เฮ้อออ วิ่งไปหาพี่คมกับฮิโระจังดีกว่า *0*

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 15-08-2012 09:44:35

เห็นตอนแรกก็ดีใจที่มาต่อ
แต่อ่านไปอ่านมาชักจะเศร้า
ทำไมอลันเป็นคนแบบนี้กัน ตัวเองทำผิดแท้ๆไปโยนความผิดให้เปียวซะงั้น
แล้วบอกอยากได้หัวใจของเค้าทำแบบนี้ใครเค้าอยากจะให้กัน
ทำแบบนี้เปียวน่าสงสารนะ ทั้งที่คิดว่าอยากจะให้หัวใจเค้าไปแท้ๆ
แต่อลันกลับทำเหมือนเปียวไม่มีค่าอะไรแถมพูดจาร้ายกาจใส่อีก

T^T

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 15-08-2012 10:23:38

อลันชอบใช้อารมณ์กับเปียว ทีทำกับเปียวไม่คิด พอเขาต่อต้านหน่อยก็โมโห

+1 และให้เป็ดค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 15-08-2012 11:13:54

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
 :serius2:
อ่านจบแล้วแอบอยากบ้องหูให้ทั้งคู่
ทำไมทำอะไรไม่ค่อยคิดกันนะ

บางทีคนอ่านก็ไม่เข้าใจการกระทำของเปียวเท่าไหร่
อาจจะเป็นเพราะส่วนมากอลันจะแสดงความรู้สึก(แบบป่วงๆ)ออกมามากกว่าละมั้ง
บางทีเราเห็นเปียวบอกว่ารักอลัน
แต่การกระทำของเปียวไม่ทำให้พี่คิดแบบนั้นเลยนะ
สาบานให้ฟ้าผ่าเลยเอ้า
 :m29:
ดูเปียวแบบไม่แคร์ไม่สนใจไม่ใส่ใจอะไรอลันเท่าไหร่
อาจจะมีบ้างแต่มันก็น้อยครั้งจนนับได้
คนเราเวลาบอกว่ารักใครสักคนแล้ว
น่าจะมีการกระทำอะไรที่สื่อออกมามากกว่านี้หน่อยนะ
นี่มันดูเหมือนไม่ได้คิดอะไรกันยังไงไม่รู้
อาจจะเป็นพี่ที่อุปทานไปคนเดียวก็ได้มั้ง
 :really2:

ตอนนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี
อลันที่คิดเองเออเองเจ้าอารมณ์
กับเปียวที่มีปากก็ไม่ค่อยพูด พูดแต่เรื่องไม่เข้าท่า
คนอ่านกลุ้มใจแทนจริงๆ เมื่อไหร่จะรักกันเฮอะพ่อคุณ
 :เฮ้อ:

ปลล.วันนี้อาจจะเมนท์มึนๆงงๆกวนอารมณ์ไปบ้าง
อย่าถือสาหาความคนแก่เลยนะจ้ะวันใหม่
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 15-08-2012 11:31:17

ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ยย
จะขาดใจแทน สงสารเปียว
สงสารอลันเล็กน้อย แต่หมั่นไส้มากกว่า ชริ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 15-08-2012 12:14:34

หน่วงจริงๆ  :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 15-08-2012 12:53:30

อลันเย็นไว้ก่อนน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: Hikaru23 ที่ 15-08-2012 13:26:36

สงสารเปียว  :sad4: อลันยังลืมอดีตไม่ได้ ยังไงก็ยังตัดไม่ขาดนะสิ
แต่กับเปียวก็ยังไม่ยอมอลันอยู่ดีทั้งที่มีใจกันทั้งคู่ เพราะทิฐิรึเปล่าเลยยังไม่ยอมอ่อนลงทั้งสองคน
รอลุ้นต่อไป

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 15-08-2012 15:04:59

 :เฮ้อ:

แอบเศร้านะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 15-08-2012 15:25:16

T^T
อลันอ่ะ ทำไมนายเป็นคนแบบนี้
เรางอนนายแล้ว ทำแบบนี้ได้ไง ฮือ!!!
สงสารน้องเปียว

ปล. เจาะไข่อะไรค้า ฮ่าๆๆๆๆๆ เขินนะ *บิดๆ*
สู้ๆ นะจ๊ะ มาต่อเร็วๆเน้อ รออ่านอยู่นะ :-[

+ นะจ๊ะ ><

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 15-08-2012 15:34:54

เราเองก็ยังมองไม่เห็นเลยว่าทั้งสองจะดีกันได้ยังไง
อย่าว่าแต่มีใจหรือรักเลย แค่พูดกันดีๆยังยากเลยอ่ะ
อลันนี่ก็นะเป็นผู้ใหญ่ซะเปล่า คุมอารมณ์ไม่ได้เลย
แล้วไอ้ที่โกรธน้องเปียวเค้าเนี่ยมันเรื่องอะไรกันอีก
โกรธที่เห็นแฟนเก่ามาบ้าน หรือโกรธที่เปียวไปนั่งคุยด้วย
หรือจริงๆแล้วอลันยังรักวิตาอยู่ ยังตัดใจไม่ได้หรือยังไง
เรื่องที่ปล่อยให้น้องเปียวคอยก็เรื่องนึงแล้ว นี่ก็อีกเรื่อง
มันน่านัก น่าให้น้องเปียวหายไปไม่ให้หาเจอนักเชียว
โฮ๊ยยยย พูดแล้วก็เหนื่อยใจแทน  :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดให้น้องเปียว  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 15-08-2012 16:06:57

อะไรเนี่ย นึกว่าจะดีขึ้นซะแล้วสิ  :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 15-08-2012 16:16:19

อลันอารมณ์ร้ายง่าาาาาาา  :m8:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 15-08-2012 19:44:10

เฮ้อออออออออออออ....สงสารน้องเปียว

อลันทำไมทำแบบนี้อ่า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 15-08-2012 20:34:28

อะไรกันเนี้ยยยยยยยย :m31:  :angry2: อลั๊นนนนนนนน
 :m16: โกดแล้ว ไม่มีเหตุผลเลย ใจร้ายที่สุดดดด

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 15-08-2012 21:02:48

ตกลงอลันโกรธเปรียวเรื่องอะไร งง
ทำไมอารมณ์แปรปรวนจัง
สงสารน้องเปรียว :monkeysad:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 15-08-2012 21:21:43

สงสารเปียวนะ อลันทำอะไรไม่นึกถึงใจคนอื่นเลย บอกให้เค้ารอแต่ตัวเองก็ดันลืมเค้า
แถมยังมีแฟนเก่ามาอีก เป็นใครจะไปยอมง่ายๆเนี่ย :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 15-08-2012 22:39:57

อ่านแล้วก็สงสารเปียว เหอะๆ
อลัน เอาแต่ความคิด ความรู้สึกของตัวเองเป็นใหญ่ หน่ายใจ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 15-08-2012 22:45:23

โอยยย เจ็บปวด เข้าใจผิดกันอีกแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: pronpailin ที่ 15-08-2012 22:47:02

 :monkeysad: สงสารเปียว    :z6: อลัน   

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 15-08-2012 22:59:36

คนรักเก่านะเฟ้ย  จะให้เปียวไม่รู้สึกอะไรเลยงั้นเหรอ  ชิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: Olivia23 ที่ 15-08-2012 23:13:29

ทำไมอลันทำอย่างนี้ ไม่ชอบเลยที่ทำอะไรแล้วไม่คิดถึงจิตใจคนอื่น  :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: thyme812 ที่ 15-08-2012 23:29:56

สงสารอ่ะ เมื่อไรจะเข้าใจกันละหนอ :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 16-08-2012 08:42:30

ทำไมเศร้าอย่างนี้  :m15:  :sad4: :o12:

สงสารเปียว.......แต่อีกด้านก็เข้าใจอลันนะ
จากความสัมพันธ์ที่คลุมเครือไม่ชัดเจนและความไม่เข้าใจกันแท้ๆ

อลันตั้งหลักตัวเองดีๆ ขอให้เข้าใจกันกับน้องไวๆนะ

ขอบคุณค่ะ คุณวันใหม่
 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 16-08-2012 09:23:55

เฮ้ออออ อลันหนออลัน *ส่ายหน้ารัวๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 16-08-2012 15:13:41

อลันอ่ะ :angry2: บอกให้ทำดีๆกับเปียว พูดไม่รู้เรื่องเล๊ย!!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: LiTTlE [A] ที่ 16-08-2012 16:08:30

แบบนี้เค้าเรียกว่าพาลนะมิสเตอร์แอล
ดีกัน หวานกันไม่กี่ตอน ทำไมกลับมาอิหรอบเดิทอีกแล้วเนี้ยะ :o12:
 :pig4: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 16-08-2012 16:19:07

ถ้าเจอแฟนเก่า
เป็นใครๆ ก็ต้องเฮิร์ทลึกๆ ล่ะ
นะอลัน
เปียวคนเก่งทำใจดีๆ
กดบวกปล่อยเป็ดไปเป็นเพื่อนอีกเพราะรักปียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 16-08-2012 16:57:05

   ง่า. . . จะรังแกกันเกินไปละนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 17-08-2012 00:10:31

อ่านจบแล้วถอนหายใจ พร้อมกับปวดตับปวดไตนำไปก่อนอย่างแรกเลยค่ะคุณวันใหม่ !!!!! T^T

ทำไมอลันเป็นอย่างนี้นะ /กุมขมับ/
ไม่รู้ว่าเราคิดไปเองคนเดียวหรือเปล่า แต่เราอ่านแล้วเรารู้สึกว่า เหมือนอลันยังตัดปวิตาไม่ขาด
คือ ถ้าถึงขนาดเจอปวิตาแล้วถึงกับลืมเปียวนี่นั่งเงกรอกินข้าวอยู่ที่้บ้านนี่ก็เป็นสัญญาณอันตรายแล้วล่ะ

แล้วพอเปียวรู้ว่าที่อลันไม่รีบกลับมาตามสัญญาเป็นเพราะอะไร สาบานได้ว่าตอนอ่านประโยคนั้น ...
ใจแล้วปวดแปลบขึ้นมาเลยทีเดียวค่ะ /ประหนึ่งว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ฝ่ายนายเอกที่พร้อมเจ็บแทนตลอดยังไงอย่างงั้น/
ถ้าเราเป็นเปียว เราคงรู้สึกน้อยใจด้วยเหมือนกัน ทำเหมือนเราไม่สำคัญ ... ทำเหมือนเราเป็นของตาย
และเพราะอย่างนั้น ... ประเด็นที่ว่า " ไอ้เรามันก็เป็นแค่ลูกหนี้ที่มาพลีกายเพื่อขัดดอกให้เขา "
มันก็วกกลับเข้ามาในหัวให้ชวนคิดมาอีก ดังนั้น ก็เลยระเบิดอารมณ์ออกมาแบบนั้นสินะเปียว T T

แล้วอลันที่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ก็คิดเองเออเอง ว่าเปียวไม่ได้รักตัวเองสักนิด
/จะว่าไปแล้ว ณอลันนี่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะโกรธเปียวเลยนะคะ เพราะตัวเองทำตัวไม่ชัดเจนเอง
แล้วก็ทำใ้ห้เปียวมั่นใจด้วยว่า ไม่ว่ายังไงในใจอลันก็ยังคงมีแต่ปวิตาเท่านั้น/
ก็เลยทำตัวร้ายกาจใส่เปียวไป พอเราเห็นเปียวเจ็บทั้งกายทั้งใจ เราก็ ... เฮ้อ ~

แล้วนี่จะต้องเจ็บกันไปนานอีกแค่ไหน เปียวถึงจะได้มีความสุขจริง ๆ เสียที ?

เอาใจช่วยเปียวกับคุณแม่และน้องพิชญค่ะ ! ขอบคุณคุณวันใหม่ด้วยนะคะ ^^

ปล. ขอโทษที่หายไปนานค่ะ เพิ่งจะได้มาแตะคอมนี่ล่ะ T^T

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 17-08-2012 17:39:00

 :z13:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: frenzy19 ที่ 17-08-2012 21:09:20

สงสารเปียวววว
 :o12: :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๒ น้ำผึ้งขม (๑๔.๘.๒๕๕๕) "หน้าที่ ๑๙ ค่ะ"+กลับมาแล้วจ้า+
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 18-08-2012 14:28:35

อลันไม่ใจเย็นลงหน่อยล่่ะ

น่าสงสารเปียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 18-08-2012 20:39:23

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๑๓ พยศรัก



พิชญฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อถูกพาตัวมาที่บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งที่จริงแล้วควรจะเรียกสิ่งปลูกสร้างหลังนี้ว่าคฤหาสน์น่าจะเหมาะกว่า ด้วย
บริเวณที่กว้างขวางและรูปทรงของตัวบ้านที่ราวกับหลุดเข้ามาในเวียงวัง เมื่อเด็กหนุ่มฟื้นขึ้นมาสิ่งแรกที่ได้พบเห็นคือชายหนุ่มรูป
ร่างสูงใหญ่ บรรยากาศเย็นเยียบโอบล้อมรอบกายของชายคนนั้น ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลสะกดให้พิชญไม่กล้าที่จะปริปากด่าทอหรือ
อะไรก็แล้วแต่ที่จะทำให้ชีวิตของเขาไม่ปลอดภัย ช่างเป็นคนที่น่าหวั่นกลัวเหลือเกินในสายตาของพิชญ ยิ่งใบหน้ามีไรเคราขึ้น
บางๆนั้นยิ่งส่งให้คนผู้นี้ดูคมเข้มและดุดันมากขึ้นไปอีก

“ยินดีต้อนรับ พิชญ พฤทธาการ”

ชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าเอ่ยทักทายเด็กหนุ่มที่นั่งมองเขาอยู่บนเตียงนอน พิชญชักสีหน้าใส่คนตรงหน้าเล็กน้อยเมื่อฝ่ายนั้นเอ่ยเรียก
ชื่อเขาเสียเต็มยศ

“คุณต้องการอะไร มีจุดประสงค์อะไรถึงทำแบบนี้”

เด็กหนุ่มเอ่ยถามถึงจุดประสงค์ของชายผู้นี้ เขาจำไม่เห็นได้ว่าตนเองไปสร้างความเดือดเนื้อร้อนใจให้คนๆนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันถึง
ได้ถูกจับตัวมาโดยไม่เกรงกฎหมายบ้านเมืองเช่นนี้ ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่จับจ้องมองพิชญเขม็ง เดินเข้าไปใกล้ด้วยท่าทางคุกคาม
พิชญขยับถอยหนี หมุนกายจะถลาลงจากเตียง แต่ก็ช้ากว่าอีกคนอยู่ดีเมื่อข้อเท้าถูกดึงไว้แล้วลากกลับมา พิชญเตะขาปัดป่ายจึง
ถูกรวบขาทั้งสองข้างแล้วกดลงกับที่นอนแน่นิ่ง

“อย่าแผลงฤทธิ์ให้มากนัก บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ใช่คนใจดี”

หนุ่มตัวโตบอกเสียงลอดไรฟัน หน้าตาก็ไม่ได้แสดงให้เห็นว่าล้อเล่น พิชญหยุดกึกเมื่อฝ่ายนั้นพูดจบ ไม่ต้องบอกพิชญก็พอรู้อยู่
หรอก คนใจดีที่ไหนกันถึงได้จับตัวคนอื่นมาแบบนี้ สาเหตุมันมาจากอะไรเขาไม่รู้ ว่าแต่...

“แม่ผม...”

“ยังอยู่ดี ไม่มีส่วนไหนบุบสลาย”

เอ่ยสวนมาเมื่อพิชญถามนำ มือหนาปล่อยขาของพิชญให้เป็นอิสระ เจ้าของมือก็นั่งลงไม่ไกลจากพิชญนัก เด็กหนุ่มอยากขยับ
กายถอยหนีแต่ก็จำต้องนิ่งเอาไว้ การเจรจาน่าจะเข้าท่ามากกว่าในเวลานี้

“คุณ...” พิชญเปิดคำเชิงถาม ชายหนุ่มตัวโตยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนเอ่ยบอก

“อเล็กซ์... อเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตัน”

พิชญขมวดคิ้วกับชื่อสกุลของชายหนุ่มตรงหน้า เฟอร์ริงตัน ที่จริงคนที่มีชื่อสกุลนี้ก็มีออกถมไป มันคงไม่บังเอิญกลายเป็นคนรู้จัก
ขึ้นมาได้กระมัง พิชญเม้มปากสีหน้ายุ่งยากใจเมื่อคิดไม่ตกว่าเคยรู้จักคนผู้นี้ไหม ก่อนเอ่ยถาม

“มิสเตอร์เฟอร์ริงตัน เรา... เคยรู้จักกันหรือ ผมเคยทำอะไรให้คุณไม่พอใจ...”

“ไม่ ฉันไม่ได้ไม่พอใจเธอหรอกหนุ่มน้อย ลูกน้องฉันอาจจะสะเพร่าเล็กน้อยที่พาตัวเธอมาแทนที่จะเป็น...”

อเล็กซ์ลากเสียงในตอนท้ายทำให้พิชญมองจ้องอย่างอยากรู้ แต่ชายหนุ่มก็พูดค้างไว้เพียงเท่านั้นแล้วเลี่ยงให้พ้นไป

“แต่ไม่ต้องกังวลไป ฉันจะเลี้ยงดูเธออย่างดี... ถ้าเธอเป็นเด็กดีล่ะก็นะ”

อเล็กซ์ยิ้มร้าย ก่อนเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้เด็กหนุ่ม พิชญเอนตัวถอยห่าง แต่ก็ได้เท่านั้นเมื่อไม่มีทางหนีไปไหนได้มากกว่านี้แล้ว
ใจเด็กหนุ่มเต้นระทึกไหว เขากลัว ไม่เคยที่จะพบเจออะไรเช่นนี้มาก่อน ใจประหวัดคิดไปถึงเปียวที่ต้องพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้
เปียวจะกลัวเหมือนเขาไหม ต้องกลัวแน่ล่ะ ใครจะไม่กลัวบ้าง แถมยังน่ารังเกียจอีกด้วยซ้ำ

‘ทำยังไงดี!’

พิชญแทบกลั้นหายใจตายเอาให้ได้เมื่อหนุ่มตัวโตเข้ามาใกล้ชิดยิ่งกว่าเก่า ไม่เอาแบบนี้สิ เขาไม่อยากได้แบบนี้!

“หึ... หึๆ”

เสียงหัวเราะในลำคอนั้นทำให้พิชญที่กำลังจะสติแตกชะงักกึก ก่อนจะกะพริบตามองต้นเสียงปริบๆ อเล็กซ์ขยับลุกขึ้นยืน
ริมฝีปากยังยกยิ้มขำ หันมามองคนที่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียงแล้วบอก

“ไม่ต้องกลัว แข็งทื่อขนาดนี้ ฉันกินไม่ลงหรอก”

ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องไปเฉย เด็กหนุ่มบนเตียงนอนยังคงมึนงงกับสถานการณ์ เมื่อครู่นี้เขาแค่ถูกหลอกเล่นอย่างนั้นหรือ?

“ไอ้ฝรั่งบ้า เฮงซวย!”

พิชญก็ทำปากดีได้แค่ตอนเขาไม่อยู่เพียงเท่านั้นล่ะ ในเมื่อตอนนี้เขายังไม่รู้เหนือรู้ใต้เลย ไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ใดในโลกใบนี้ และ
มารดาของเขาถูกจับแยกไปไว้ที่ไหน พิชญเดินวนไปมาอยู่ในห้อง ครุ่นคิดหาวิธีที่จะออกจากที่นี่ เขาต้องมีสติเข้าไว้ แต่ว่าจะทำ
อย่างไรกัน

ขั้นแรกคงต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าตนเองอยู่ที่ไหน พิชญเหลียวมองหาของที่จะบอกกับเขาได้ เห็นโทรทัศน์จอใหญ่ยักษ์ติดผนังจึง
มองหารีโมทคอนโทรล พอเจอแล้วก็กดเปิดเพื่อจะหาช่องข่าวหรืออะไรก็ได้ที่พอจะบ่งบอกถึงสถานที่แห่งนี้ได้ รออยู่ชั่วครู่ภาพ
บนหน้าจอก็ปรากฏขึ้น เด็กหนุ่มตาเบิกค้างรีบกดปิดแทบไม่ทัน

‘นั่นมันหนังโป๊เกย์อ่ะ ไอ้ฝรั่งชีกอ อเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตัน!!’



++++++++++++



หน้าบ้านของมิสเตอร์แอลในเช้าวันทำงาน เจ้าของบ้านก็ยังคงบังคับให้ลูกหนี้ที่รักออกมาส่งตนเองเช่นทุกที คนขับรถเปิดประตู
ให้ อลันจึงรั้งเอวเปียวเข้ามาชิดแล้วจูบแก้มคนหน้างอหนักๆเป็นการบอกลาก่อนไปทำงาน เปียวทำเสียงค้านในลำคอมองอลัน
อย่างไม่ใคร่จะพอใจเท่าไหร่นัก

“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย”

ชายหนุ่มเอ่ยติงคนที่ยังมีสีหน้างอง้ำไม่คลาย ชักจะดื้อใหญ่แล้วทุกวันนี้

“วันนี้คุณห้ามออกไปที่ไหนนะรู้ไหม ถ้าผมรู้ว่าคุณขัดคำสั่งผมล่ะก็...”

“คุณมันก็ดีแต่ขู่แล้วก็ใช้กำลังกับคนที่อ่อนแอกว่า”

เปียวที่เงียบมาแต่ต้นเอ่ยว่า อลันเลิกคิ้วมองเด็กน้อยที่กำลังแสดงอาการดื้อรั้นให้เห็น

“แล้วจะทำไม ก็คนอ่อนแอมันน่ารังแกจะตาย” อลันเอ่ยยียวนกวนอารมณ์

“สักวันเถอะ”

“ทำไม?”

“เปล่า”

คนเริ่มเรื่องไม่ยอมที่จะพูดต่อ อลันส่ายหน้าให้อากัปกิริยาที่แสนรั้นของเปียว ที่คิดว่าจะยอมเขานี่มันไม่ใช่เลยสินะ ยิ่งบังคับก็ยิ่ง
ต่อต้าน จะทำอย่างไรเด็กคนนี้ถึงจะยอมศิโรราบต่อเขาเพียงผู้เดียว

“ผมไปทำงานนะ”

อลันเอ่ยบอกอีกครั้งก่อนจะขึ้นรถ เปียวพยักหน้ารับแล้วก้าวถอยห่างตัวรถออกมา รถเคลื่อนตัวออกไปแล้วเปียวก็ยังคงยืนอยู่ที่
เดิม มิสเตอร์แอลบังคับขู่เข็นเขาได้ไม่กี่วันก็เลิกแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมเช่นตอนนี้ คงสนุกกระมังที่ได้ทำอะไรเขาตามแต่ใจ
ตน ราวกับเขาคือตุ๊กตาไร้หัวใจที่จะจับพลิกคว่ำคะมำหงายอย่างไรก็ได้

สักวันหนึ่งเถอะ อย่าให้ถึงทีเขาบ้าง เขาจะเอาคืนทบต้นทบดอกเลยทีเดียว มิสเตอร์แอล!



++++++++++++++



อลันให้วสันต์คอยอยู่เฝ้าเปียวเอาไว้ ทำราวกับว่าเปียวเป็นนักโทษจริงๆแล้วในตอนนี้ เด็กหนุ่มนึกอยากจะลุกขึ้นมาต่อต้านบ้าง
เหมือนกัน ถ้าทำได้เขาอยากไปจากที่นี่เสียตอนนี้เลย และดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างเขา เมื่อคุณแม่อัญชันกำลังจะออกไปข้าง
นอก โอกาสของเปียวมาถึงแล้ว

“คุณแม่ครับ”

เปียวเอ่ยทักคุณแม่อัญชัน ท่านหันมาหาเด็กหนุ่มแล้วยิ้มให้

“ว่ายังไงจ๊ะเปียว?”

“คุณแม่กำลังจะไปที่มูลนิธิใช่ไหมครับ ขอเปียวไปด้วยคนนะ”

เปียวเอ่ยขอคุณอัญชันก็พยักหน้ายิ้มๆ เปียวยิ้มกว้างสมใจที่จะได้ออกไปข้างนอกโดยไม่มีใครกล้าขวาง ก่อนจะขอโทษคุณ
อัญชันในใจ

‘คุณแม่ เปียวขอโทษนะครับ แต่เปียวจำเป็น’

เปียวเดินตามคุณแม่มิสเตอร์แอลไปที่รถ วสันต์เข้ามาถามไถ่ คุณแม่เลยออกหน้าให้แทนทำให้วสันต์ไม่กล้าที่จะขัด ได้แต่
โทรบอกอลันให้รับทราบ ทางด้านอลันที่ได้รับการรายงานจากลูกน้องแล้วก็ได้แต่เข่นเขี้ยวเด็กน้อยของเขาในใจ

“ใช้แม่ผมเป็นกันชนหรือ ร้ายจริงนะเปียว”

รอยยิ้มบางแตะแต้มริมฝีปากเมื่อเอ่ยถึง ต่อเมื่อนึกถึงสถานการณ์ระหว่างตนเองกับเปียวเวลานี้แล้วก็รู้สึกแปลบปลาบในใจ
ทุกอย่างมันควรดีขึ้น แต่ก็เป็นเขาอีกนั่นล่ะที่ทำให้มันแย่ลง ยิ่งตอนนี้เปียวคงอยากหนีไปให้ไกลจากเขาเป็นแน่ หากเขายังใช้
อารมณ์ตัดสินปัญหาอยู่เช่นนี้คงไม่มีทางที่เปียวจะยอมเปิดใจต้อนรับเขา รู้ทั้งรู้ แต่ก็ยังทำไม่ได้ เพียงแค่เห็นเปียวอยู่กับปวิตา
อลันก็แทบอยากเข้าไปกระชากให้คนของตนเองลุกออกมาจากที่ตรงนั้น ยิ่งเปียวดื้อไม่ยอมทำในสิ่งที่เขาต้องการก็ยิ่งกระตุ้น
ความรู้สึกที่ต้องเหนือกว่าของเขาขึ้นมา เมื่อไม่ได้ดั่งใจอลันยิ่งอยากจะกดให้อยู่ภายใต้อำนาจของตนเอง และเพิ่งรู้เมื่อสายว่า
การบังคับใช้กับเปียวไม่ได้

เขาคงเป็นคนอ่อนแอน่าสงสารในเรื่องความรัก เพียงอดีตกลับมาก็ทำเอาเขวไปได้ถึงเพียงนี้ ต้องโทษใจเขาที่มันไม่รักดี ยังคง
ผูกติดอยู่กับคนในอดีตทั้งที่ถูกทำร้ายมา บางทีหัวใจคนเราก็ดื้อด้านเกินกว่าจะห้ามปราม



+++++++++++++



เปียวที่ไปมูลนิธิกับคุณแม่อัญชันพยายามหาช่องทางที่พอจะให้ตนเองแอบออกไปโดยที่มิสเตอร์แอลจะไม่รู้เข้าเสียก่อนที่จะได้
กระทำการใดๆ คุณอัญชันเห็นเด็กหนุ่มท่าทางดูกระวนกระวายใจเล้วก็แสร้งทำเป็นงานยุ่งจนไม่มีเวลามาดูแล บอกว่าถ้าเบื่อๆก็
ให้เปียวไปเดินเล่นหรือไปเที่ยวแถวๆนี้ก่อนก็ได้ค่อยกลับมา เปียวขอบคุณท่านและออกไปข้างนอกมูลนิธิ ขัดคำสั่งมิสเตอร์แอล
แอบไปที่บริษัท เขาไม่รู้ผลของการกระทำครั้งนี้ แต่อยากลุกขึ้นสู้บ้างจะเป็นไรไป


ฮิโรยูกิเข้าประชุมกับพฤทธาการในช่วงเช้าของวัน และเพิ่งจะประชุมกันเสร็จเอาเมื่อใกล้เที่ยงเช่นเวลานี้ ชายหนุ่มออกจากห้อง
ประชุมมาพร้อมเลขาฯส่วนตัวคนเดิม พงศกรเดินตามออกมาท่าทางเหมือนมีเรื่องจะคุยด้วย เมื่อเดินมาหยุดลงตรงหน้าฮิโรยูกิ
แล้วพงศกรก็เหลือบมองเลขาฯของฮิโรยูกิ ฮิโรยูกิหันไปมองคนของตนเองก่อนพยักหน้าเป็นสัญญาณให้เดินออกไปก่อน เลขาฯ
หนุ่มค้อมศีรษะรับรู้แล้วก้าวห่างออกไปให้ทั้งสองคนได้พูดคุยกัน เมื่อเลขาฯหนุ่มเดินออกไปแล้วพงศกรถึงได้เริ่มเรื่อง

“ผมอยากขอโทษ”

พงศกรเปิดประเด็นเช่นนี้ทำให้ฮิโรยูกิเลิกคิ้วแปลกใจ ก่อนเอ่ยถาม

“เรื่อง?”

“เรื่องวันนั้น... ที่คุณเมา”

“อ้อ ครับ” ฮิโรยูกิพยักหน้ารับรู้

“ผมขาดสติยั้งคิดจนทำอะไรแย่ๆลงไป ผมเสียใจ”

พงศกรพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ดูจริงจัง เขาคิดว่านายเลขานุการของฮิโรยูกิคงได้บอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับฮิโรยูกิบ้างแล้ว ชาย
หนุ่มรู้สึกติดค้างในใจมาตั้งแต่วันนั้น ทุกครั้งที่พบฮิโรยูกิและได้ทำงานร่วมกันเขาก็มักจะนึกถึงมันอยู่ตลอด แต่ฮิโรยูกิ คาเสะก็ยัง
คงเป็นฮิโรยูกิ คาเสะ ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง คงมีแต่เขาที่เปลี่ยนไป

“เอาเป็นว่าผมรับรู้ความรู้สึกนั้นของคุณแล้ว... อย่าเก็บมาใส่ใจเลยครับ เดี๋ยวบรรยากาศในการทำงานจะเสียเปล่าๆ”

ฮิโรยูกิบอกอย่างไม่ถือสาหาความใดๆ พงศกรมองฮิโรยูกิแล้วออกจะทึ่งกับคนๆนี้ที่สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมแม้แต่น้อย
รอยยิ้มที่มียังคงอยู่เช่นเดิมแม้ในสถานการณ์เช่นตอนนี้ก็ตาม ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ รู้สึกว่าตนเองยังต้องฝึกฝนตัว
มากกว่าที่เป็นอยู่ ถ้าอยากเทียบชั้นกับฮิโรยูกิ คาเสะ

“คุณเป็นคนน่าสนใจมาก”

“ผมจะถือว่านั่นคือคำชม”

ฮิโรยูกิตอบรับอย่างไว้ท่าที คุยกับพงศกรอีกไม่กี่ประโยคก็ขอตัวกลับ ชายหนุ่มเดินออกมาจากจุดนั้นโดยมีเลขาฯเดินตาม เสียง
โทรศัพท์ของพงศกรดังขึ้นเขาจึงละสายตาจากฮิโรยูกิที่กำลังรอลิฟท์อยู่เพื่อกดรับสายสนทนา


เปียวมาถึงบริษัทพฤทธาการแล้วโทรหาพี่ชาย ผู้เป็นพี่บอกว่าเพิ่งประชุมเสร็จจะขึ้นมาหาก็ได้ ดูพี่ชายอย่างพงศกรจะแปลกใจ
ไม่น้อยที่น้องมาหาถึงที่นี่ได้ งานในบริษัทส่วนใหญ่แล้วพงศกรจะเป็นคนดูแล นายพรตเริ่มวางรากฐานในการบริหารงานให้ลูก
ชายคนโต พร้อมทั้งวางอนาคตให้ลูกอีกสองคนอย่างพิชญกับปฏิญญา นี่คงเป็นครั้งแรกที่ชายผู้นี้นึกถึงเปียวอย่างจริงจัง และ
เท่าเทียมกับลูกคนอื่นๆ

เปียววางสายจากพี่ชายแล้วรีบวิ่งเข้าไปรอลิฟท์ที่กำลังจะลงมาถึงชั้นที่ตนเองอยู่ เมื่อตัวเลขบอกชั้นมาหยุดลงตรงที่เปียวยืน
ประตูลิฟท์ก็เปิดออกพร้อมๆกับคนที่เปียวไม่คิดว่าจะได้พบเจอ ณ ที่แห่งนี้จะก้าวออกมาจากตัวลิฟท์ ดูท่าฝ่ายนั้นก็ชะงักไป
เช่นกันที่เห็นเปียวมาอยู่ที่นี่ แต่เพียงเสี้ยวนาทีเท่านั้นรอยยิ้มบางเบาก็กลับมาประดับบนใบหน้าของคนนนั้นอีกครั้ง

ฮิโรยูกิยิ้มให้เปียวเล็กน้อยก่อนเดินสวนออกจากลิฟท์แล้วตรงไปที่ลานจอดรถ เปียวที่ก้าวเข้าไปในลิฟท์มองตามแผ่นหลังของ
ฮิโรยูกินิ่ง ประตูลิฟท์ปิดลงพร้อมความสงสัยของเปียวที่เพิ่มขึ้นมา

‘คุณฮิโระมาทำอะไรที่นี่?’


ทางด้านฮิโรยูกิที่เดินจากมาก็กดโทรศัพท์หาพี่ชายและรายงานเรื่องที่คนของพี่มาอยู่ที่นี่และได้ปะหน้ากันไปแล้วเรียบร้อย ท่า
ทางพี่ชายของเขาจะหัวเสียน่าดู แต่นั่นก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ ในเมื่อพี่ดูแลคนของพี่ไม่ดีเอง



+++++++++++++



อลันที่เพิ่งกลับเข้ามาในบริษัทการเงินหลังจากไปทำธุระเรื่องเงินๆทองๆกับคมมา เมื่อมาถึงหน้าห้องเลขานุการสาวใหญ่ก็
รายงานให้ผู้เป็นนายทราบว่ามีคนมารอพบ อลันคิ้วขมวดกับคำบอกเล่านั้น ผู้ที่มารอพบเขาคือลูกค้ารายหนึ่งของบริษัท ซึ่งค้าง
ชำระหนี้สินกับทางบริษัทของเขามานานแล้ว มีธุระอะไรกับเขากัน

อลันไม่ต้องหาคำตอบนาน เพียงก้าวเข้าไปในภายในห้องทำงานของตนเองเขาก็พอจะรู้ได้เลาๆแล้วว่าลูกค้าของเขาคนนี้มาเพื่อ
จุดประสงค์ใด ชายสูงวัยหน้าตาท่าทางดูเจ้าเล่ห์เพทุบาย กับเด็กหนุ่มหน้าใสที่ใส่จริตกร้านโลกมาอย่างเต็มที่ คนพวกนี้เห็นเขา
เป็นตัวอะไร เห็นเขาหื่นกามจนนึกอยากพาใครมาขัดดอกก็ได้อย่างนั้นหรือ แย่ชะมัด

อลันปั้นสีหน้าให้ดูดีก่อนเดินเข้าไปหาคนทั้งคู่ เชิญให้นั่งแล้วทำการเจรจาพาที และมันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากที่อลันคิดสักนิด
เมื่อชายสูงวัยคนนี้พาเด็กมาให้เขาจริง อลันอยากจะไล่ตะเพิดคนพวกนี้ออกไปให้พ้นๆนักล่ะ และก่อนที่เขาจะได้ทำเช่นนั้นจริงๆ
ก็มีโทรศัพท์สายเข้าจากฮิโรยูกิมาเสียก่อน ชายหนุ่มขอตัวรับโทรศัพท์สักครู่ ถอนหายใจไล่ความหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนกดรับสาย
น้องชาย แต่การที่เขารับสายฮิโรยูกิทั้งที่กำลังหงุดหงิดอยู่เช่นตอนนี้คงเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์ เพราะมันยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดให้
เขามากขึ้นไปอีก

“เปียวไปที่พฤทธาการ!”

เสียงตะคอกของอลันทำให้อีกสองคนภายในห้องสะดุ้งตามไปด้วย แต่คนต้นเสียงกลับไม่ได้ให้ความสนใจไปกว่าสิ่งที่ได้รับรู้
ตอนนี้แม้แต่น้อย ยังคงคุยกับคนปลายสายต่อไป แต่น้ำเสียงที่ใช้ลดระดับลงมามากกว่าเดิม

“แล้วเขาได้เจอนายรึเปล่าฮิโระ... อืม... อืม ขอบใจ เดี๋ยวพี่จัดการเอง”

อลันวางสายจากฮิโรยูกิที่โทรมารายงานเรื่องเปียว ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวออกจากห้องเพื่อไปตามตัวเด็กดื้อกลับมาเสียงลูกค้า
สูงวัยของเขาก็ดังท้วงมา

“เดี๋ยวครับมิสเตอร์แอล!”

อลันหันมามองคนเรียกอย่างหงุดหงิด สีหน้าที่แสดงอาการไม่พอใจของมิสเตอร์แอลทำให้ชายสูงวัยกลืนน้ำลายอย่างหวาดๆ
ก่อนเอ่ยถาม

“แล้วเรื่องที่เราคุยกันไว้…”

“ผมไม่รับ และผมจะบอกให้ว่าการที่คุณพาใครมาเสนอสนองผมแบบนี้มันคือการดูถูกผม และมันทำให้ผมไม่พอใจอย่างมาก
อาจจะส่งผลต่อธุรกิจของคุณก็เป็นได้ ทางที่ดีคุณเอาเวลาไปพัฒนาธุรกิจของตัวเองให้รอดมันน่าจะมีประโยชน์กว่านี้มาก ขอตัว”

อลันเอ่ยบอกเสียงเย็นก่อนเดินออกมานอกห้องแล้วสั่งเลขานุการหน้าห้องให้จัดการต่อ

“คุณนุช ส่งแขกด้วย”

“ค่ะ!”

เลขานุการสาวใหญ่รีบรับคำแข็งขัน พอเจ้านายเดินจากไปแล้วเธอก็เกือบจะได้ยกมือปาดเหงื่อ ใครทำให้พายุมากันนี่?



++++++++++++++
ต่อด้านล่างค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 18-08-2012 20:54:36

ขณะเดียวกัน เปียวที่อยู่อีกบริษัทก็กำลังเก็บข้อมูลเรื่องฮิโรยูกิจากพี่ชาย ฮิโรยูกิคือคนที่เข้ามาช่วยกู้วิกฤตให้พฤทธาการ แต่
ฮิโรยูกิก็เป็นคนรู้จักของมิสเตอร์แอล เปียวอดคิดไม่ได้ว่าทั้งสองคนนี้อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกัน ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงเปียวก็ยัง
เดาไม่ออกว่ามิสเตอร์แอลทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

อลันมาตามเปียวที่บริษัทพฤทธาการ ชายหนุ่มตรงมาที่ห้องทำงานของนายพรตเป็นอันดับแรก แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเปียวจะอยู่ที่นั่น
และยังไม่ทันที่เจ้าของห้องอย่างนายพรตจะได้ถามไถ่อันใด อลันก็เดินลิ่วออกไปเสียก่อน ชายสูงวัยมองตามเด็กรุ่นลูกที่แสนจะ
อารมณ์ร้อนแล้วส่ายหน้า

เปียวออกจากห้องทำงานของพี่ชายมาเมื่อสมควรแก่เวลาที่จะต้องกลับไปที่มูลนิธิของคุณอัญชัน แต่เพียงเปิดประตูออกมาความ
คิดที่จะกลับไปมูลนิธิก็หายวับไปกับตา เมื่อมิสเตอร์แอลมายืนจังก้าอยู่ต่อหน้าเช่นตอนนี้

“มิสเตอร์แอล…”

“ผมบอกอะไรนี่คุณไม่เคยฟังกันเลยใช่ไหม?”

เปียวเงียบไม่ต่อคำ เหลียวมองกลับไปด้านหลังก็เห็นว่าพี่ชายกำลังจะเดินมาหา อลันมองข้ามไหล่เปียวไปที่พงศกรเช่นกัน ก่อน
เบือนสายตามาที่เด็กหนุ่มตรงหน้า

“หรือคุณอยากให้ผมมาตามกลับ เพื่อที่คนทั้งบริษัทนี้จะได้รู้ว่าเราเป็นอะไรกันน่ะฮึ?” อลันโน้มตัวไปกระซิบเชิงข่มขู่

“คุณมันน่ารังเกียจ”

เปียวต่อว่า อลันยืดตัวขึ้นตรง มองตอบเด็กดื้อที่เชิดหน้ามองมาอย่างถือดีนั้น ก่อนคว้าแขนเรียวแล้วลากถูลู่ถูกังไปโดยไม่สนใจ
เสียงร้องประท้วงเลยสักนิด

เมื่อมาถึงรถ เปียวเข้าไปนั่งในรถโดยที่อลันไม่จำเป็นต้องสั่งซ้ำ อลันก้าวเข้าไปนั่งข้างเปียวพร้อมกับที่คมเข้าไปนั่งทำหน้าที่คน
ขับจำเป็นในวันนี้ รถออกตัวไปด้วยความเร็วพอเหมาะ ภายในรถยังคงเงียบสนิทไร้ถ้อยคำใดจากปากผู้โดยสาร คมมองคนทั้งคู่
ผ่านกระจก เห็นพากันหันหน้าหนีไปคนละทางแล้วก็เหนื่อยใจแทน ชายหนุ่มหน้านิ่งถอนใจเบาๆก่อนกลับมาตั้งใจขับรถต่อไปไม่
วอกแวก

รถที่เปียวนั่งเคลื่อนตัวออกนอกเส้นทางที่จะกลับบ้านมิสเตอร์แอล เปียวเห็นวิวข้างทางแปลกไปจึงขยับขึ้นนั่งตัวตรง เหลียวมอง
รอบๆอีกครั้งให้แน่ใจก่อนหันมามองมิสเตอร์แอลที่ไม่ได้ให้ความสนใจกับเส้นทางที่เปลี่ยนไปนั้นเลยสักนิด พอเห็นดังนั้นแล้ว
เปียวจึงเอนหลังนั่งพิงเบาะเหมือนเคย อยากจะพาไปไหนก็ไปเถอะ

รถที่คมขับพาทั้งสามคนมาหยุดลงที่ชายทะเลแห่งหนึ่ง อลันเปิดประตูก้าวลงจากรถเปียวจึงต้องลงตาม ทะเลในช่วงเวลาที่
พระอาทิตย์ใกล้ลาลับขอบฟ้าเช่นนี้ช่างสวยงามราวมีมนต์สะกด มันคงจะดีกว่านี้ถ้าหากเปียวมาที่นี่ด้วยความเต็มใจ อลันจับ
จูงมือเด็กน้อยแสนดื้อของเขาไปที่บ้านพักริมหาด เป็นบังกะโลหลังไม่เล็กไม่ใหญ่สวยงามกำลังดี บรรยากาศรายรอบดูร่มรื่น
ริมระเบียงที่ยื่นออกไปรับลมทะเลก็ตกแต่งด้วยไม้ดอกเล็กดอกน้อยน่ารัก เปียวล่ะอยากจะรู้เสียจริงว่าใครเป็นคนเลือกบังกะโล
หลังนี้ ที่แน่ๆคงไม่ใช่มิสเตอร์แอล

“ชอบไหม?”

อลันเอ่ยถามเมื่อเห็นเด็กหนุ่มกวาดตามองรอบๆราวกำลังสำรวจตรวจตรา ริมฝีปากหยักอมยิ้มบางเบา เปียวมองรอบๆอีกทีแล้ว
โคลงศีรษะไปมา อลันชะงัก รอยยิ้มที่มีเมื่อครู่หุบฉับ

“ทำไม มันไม่สวยหรือ หรือว่ามันหลังเล็กไป?”

“เปล่า มันก็ดูดี... มาก” เปียวบอกตามที่ใจคิด อดยอมรับไม่ได้หรอกว่าที่นี่สวย

“แล้วทำไม…?” อลันถามอย่างไม่เข้าใจ ในเมื่อที่นี่ดีแล้วทำไมยังไม่ชอบใจอีก

“คุณไม่รู้หรือว่าทำไม?”

เปียวเอ่ยย้อน อลันนิ่งไปเมื่อได้คำตอบ ชายหนุ่มตัวโตทำเสียงแปลกๆในลำคอแล้วยิ้มเยาะตัวเอง ที่เขาไม่ชอบก็เพราะมากับเรา
สินะ หึ!

“เอาเถอะ ถือว่าเซ้นต์ผมไม่ดีพอ”

เมื่ออลันพูดมาแบบนั้นเปียวก็เป็นฝ่ายนิ่งไปบ้างที่บังกะโลหลังนี้มิสเตอร์แอลเป็นคนเลือก

“จะเข้าไปดูในห้องหน่อยไหม เผื่อจะถูกใจบ้าง”

อลันเสนอ เปียวส่ายหน้าทำให้อลันยิ่งขุ่นมัว ชายหนุ่มจึงเดินปึงปังเข้าห้องไปเสียเอง เปียวถอนใจเบาๆก่อนเดินออกไปที่
ระเบียงบ้าน เด็กหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้ริมระเบียง มองทะเลสีฟ้าครามที่ตัดกับสีของท้องฟ้ายามเย็นด้วยความรู้สึกหม่นมัวในใจ นั่ง
อยู่ตรงนั้นได้ไม่นานอลันก็เดินออกมาบอกว่าจะกลับไปสะสางงานที่บริษัทสักหน่อย ถ้าเสร็จเร็วคงได้กลับมา

“คุณอยู่ได้ใช่ไหม?” อลันเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“ผมไม่เป็นไร”

เปียวตอบกลับแล้วหันหน้ากลับไปมองท้องทะเลที่ตนเองมองอยู่เมื่อครู่ เห็นแบบนี้อลันก็ไม่อยากจะไปมันแล้ว แต่ก็คงทำไม่ได้
อย่างใจคิด ชายหนุ่มจึงบอกกับเปียวอย่างแบ่งรับแบ่งสู้

“ถ้าทำได้... ผมจะรีบมา”

“ช่างเถอะ ผมอยู่ได้”

เมื่อเปียวย้ำมาอีกครั้งอลันจึงก้าวลงจากบังกะโลไป คมที่รออยู่ด้านล่างหันมาค้อมศีรษะให้คนของนายเล็กน้อยก่อนก้าวตาม
นายไปที่รถ เปียวมองตามคนทั้งคู่ไปเงียบๆ พระอาทิตย์ที่ลาลับฟ้าไปแล้วทำให้รอบบริเวณมืดลง มันช่างดูว้าเหว่และเงียบเหงา
เสียงรถของอลันที่ติดเครื่องแล้วขับออกไปดังมาให้ได้ยิน เปียวถอนหายใจเบาๆก่อนเข้าบ้านพักหลังเล็กนี้ไปพร้อมกับความน้อย
ใจที่ผุดขึ้นมา

‘ถูกทิ้งอีกแล้วสิเรา’



+++++++++++++



เช้าวันต่อมาเปียวก็ยังไม่เห็นว่าอลันจะกลับมาอย่างที่พูดไว้ ก็แน่ล่ะ ก็เขาบอกเองว่าอยู่ได้ แล้วเรื่องอะไรที่มิสเตอร์แอลต้อง
รีบกลับมากันล่ะ คิดไปก็วุ่นวายเปล่า ในบ้านพักมีเสื้อผ้าข้าวของพร้อมสรรพ ไม่รู้ว่ามิสเตอร์แอลเตรียมการเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อ
ไหร่ พออาบน้ำอาบท่าเสร็จเปียวจึงออกไปเดินเล่นที่ชายหาด มีนักท่องเที่ยวออกมาเล่นน้ำบ้างอาบแดดบ้างประปราย เปียวเดิน
เลาะไปตามริมหาด ถอดรองเท้าแล้วใช้เท้าเปล่าสัมผัสพื้นทรายที่ถูกน้ำทะเลซัดสาดพอทำให้ใจสงบลงบ้าง

เดินไปได้สักพักก็รู้สึกว่าก้าวเดินของตนเองเหมือนจะมีใครเดินตามมา เด็กหนุ่มหันกลับไปมองด้านหลังของตนเอง เห็นชายหนุ่ม
คนหนึ่งหยุดยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น รอยยิ้มจริงใจถูกส่งมาให้ เปียวจึงยิ้มตอบไปตามมารยาท

“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยทัก

“ครับ” เปียวผงกศีรษะตอบรับคำทักทาย ชายคนนั้นยิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิม ก้าวเข้ามาข้างเปียวที่ออกเดินอีกครั้งแล้วชวนคุย

“มาเที่ยวหรือครับ?”

เปียวหันมามองคนถาม รู้สึกกระอักระอ่วนใจเล็กๆกับการตอบคำถามคนแปลกหน้า

“คือ... ผมเป็นคนที่นี่น่ะครับ ถ้าเกิดคุณอยากไปเที่ยวที่ไหนแล้วไม่มีคนนำเที่ยวก็เรียกใช้ผมได้นะครับ”

ท่าทางคนพูดดูหวั่นๆอย่างไรไม่รู้ เป็นคนนำเที่ยวได้จริงหรือ เปียวยังแปลกใจอยู่ว่าคนนำเที่ยวเขามีการขายตรงแบบนี้ด้วย ทั้งคู่
เดินเลาะหาดไปข้างกันหนุ่มแปลกหน้าก็คอยแนะนำที่เที่ยวต่างๆในจังหวัดกับเปียวไปตลอดทาง พอเปียวเอ่ยถามจริงจังว่าเป็น
คนนำเที่ยวจริงหรือ หนุ่มคนนั้นก็มีสีหน้าเก้อเล็กน้อยก่อนบอกว่าเขาไม่ได้เป็นคนนำเที่ยวหรืออะไร แต่ที่บอกว่าเป็นคนในพื้นที่นี้
คือเรื่องจริง เห็นเปียวเดินอยู่คนเดียวท่าทางเหงาๆเลยเข้ามาทัก เปียวรับรู้ถึงความจริงใจในคำพูดของคนนี้จึงทักทายแนะนำตัว
กันใหม่ ถือว่าได้เพื่อนใหม่เพิ่มอีกคนก็ไม่เลวนัก

“ผมชื่อเอิร์ท” ทางนั้นเอ่ยแนะนำตัวมาก่อน

“เปียว” เปียวเองก็แนะนำตัวสั้นๆพร้อมรอยยิ้ม ก่อนที่ทั้งคู่จะเอ่ยประโยคต่อมาพร้อมกันอีกครั้ง

“ยินดีที่ได้รู้จัก”

เปียวที่เพิ่งมีเพื่อนใหม่ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่ตนเองไม่ได้อยู่คนเดียวในต่างถิ่น ส่วนทางด้านอลันที่กลับมาแล้วเห็นเปียวไม่อยู่ที่
บ้านพักก็กลายเป็นเรื่องใหญ่อีก จะออกไปตามเปียวก็เห็นเดินกลับมาพอดี จะไม่อะไรเลยถ้าข้างกายไม่มีใครอีกคนอยู่ด้วย และ
ที่สำคัญหมอนั่นกล้าดีอย่างไรมาแตะต้องคนของเขา!

อลันตรงเข้าไปหาคนทั้งคู่ด้วยอารมณ์โกรธเคืองที่เห็นเปียวยอมให้คนอื่นแตะเนื้อต้องตัวแนบชิดขนาดนั้น เปียวที่ได้แผลที่เท้า
มาจากการเล่นน้ำทะเลแล้วเหยียบเศษแก้วที่แตกอยู่ใต้พื้นทรายเข้าทำให้เพื่อนใหม่อย่างเอิร์ทต้องช่วยพยุงกลับมานั้น พอเห็น
มิสเตอร์แอลเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยวก็ให้รู้สึกเหนื่อยหน่ายใจ ถ้ามาแล้วเป็นแบบนี้สู้ปล่อยเขาไว้ที่นี่คนเดียวจะดีกว่า

ด้วยร่างกายที่สูงใหญ่แบบหนุ่มลูกครึ่งทำให้เมื่ออลันก้าวมาหยุดตรงหน้าเปียวและเอิร์ทจึงดูสูงล้ำไปไกล อลันมองหนุ่มแปลก
หน้าที่พยุงเปียวอยู่ด้วยความโกรธกรุ่น เอิร์ทปล่อยแขนเปียวเมื่ออลันดึงแทบเรียกว่ากระชากตัวเปียวออกไป เปียวบอกขอบคุณ
เพื่อนใหม่ที่ช่วยพามาส่งก่อนที่จะถูกอลันฉุดกระชากลากถูไม่ปรานีปราศรัย เอิร์ทอยากเข้าไปช่วยแต่สายตาที่อลันมองเขาเมื่อ
ครู่ทำให้เขาไม่กล้าที่จะก้าวออกไป เพราะสายตาที่มองมานั้นมันเต็มไปด้วยความหึงหวง

“มิสเตอร์แอล โอ๊ะ! เดี๋ยว…”

เปียวร้องค้านคนอารมณ์ร้อนเมื่อรู้สึกเจ็บเท้าขึ้นมา แต่ฝ่ายนั้นก็ยังไม่ยอมหยุดเดิน

“เดี๋ยวก่อน อลัน... เดี๋ยว ผมเจ็บเท้า”

อลันชะงักเมื่อเปียวเรียกชื่อเขา ชายหนุ่มพยายามระงับโทสะที่พุ่งพล่าน ก่อนหันมาหาเปียว เท้าที่เป็นแผลและถูกพันด้วยผ้าสี
ขาวสะอาดตอนนี้มีเลือดซึมออกมาจนเปรอะไปทั่ว เมื่อเห็นเช่นนั้นแล้วอารมณ์โกรธเมื่อครู่ก็ดูจะมลายหาย ความห่วงใยแทรกเข้า
มาแทนที่จนหมดสิ้น ยิ่งเห็นว่ามีเลือดไหลซึมออกมาก็ยิ่งห่วง

อลันย่อกายลงเล็กน้อยก่อนจะช้อนตัวเปียวขึ้นอุ้ม เปียวตกใจจนต้องรีบกอดเกี่ยวต้นคอของอีกฝ่ายเอาไว้กันตก ชายหนุ่มอุ้ม
เปียวกลับไปที่พักโดยไม่มีคำพูดใดๆมาสร้างความหงุดหงิดให้ทั้งคู่อีก พอกลับมาถึงอลันก็พาเปียวเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
เพราะน้ำทะเลเกาะจนตัวเหนียวไปหมด อลันออกมารอด้านนอกพร้อมกล่องอุปกรณ์ทำแผล พอเปียวอาบน้ำเสร็จออกมาอลัน
จึงให้ไปนั่งที่โซฟาเพื่อจะช่วยทำแผลให้ แต่เปียวกลับถกเท้าหนี

“ไม่ต้อง!”

อลันชะงักกับการปฏิเสธของเปียว เปียวเองก็รู้สึกว่าตนเองทำไม่ถูกเท่าไหร่จึงเอ่ยแก้เสียงเบา

“ผมบ้าจี้น่ะ”

เปียวบอกแบบนั้นแล้วจะทำแผลเอง แต่อลันไม่ยอมฟังยึดขาเปียวเอาไว้แล้วจะจัดการทำแผลให้ เปียวยื้อเอาไว้ไม่ยอมให้อลัน
ทำ แต่ยิ่งเกร็งเท้ายิ่งเจ็บจึงต้องอยู่นิ่งให้คนหน้าดุทำแผลให้

ความรู้สึกขัดแย้งในใจเกิดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมิสเตอร์แอลเอาใจใส่ตนเองเช่นนี้อีกแล้ว เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ตามอารมณ์ไม่ถูก แต่เขาก็
เต้นตามเกมของมิสเตอร์แอลทุกทีไป อย่างเช่นตอนนี้ที่หัวใจมันเต้นแรงกว่าปรกติ เปียวก็ยังจะคิดไปได้ว่ามันอาจจะเป็นเพราะ
เสียเลือดจากแผลที่เท้ามากไปก็เป็นได้ ไม่ใช่เพราะมิสเตอร์แอลเสียหน่อย



++++++++++++



อลันวางมือจากงานของตนเองชั่วคราวเพื่อจะใช้เวลาอยู่กับเปียว และเป็นการถามใจตนเองไปในตัวว่าแท้ที่จริงแล้วหัวใจของเขา
อยู่ที่นี่ใช่หรือไม่ คมยังอยู่จัดการงานเร่งด่วนให้เขาและจะตามมาในช่วงค่ำของวันนี้

เหตุจากเมื่อวานเปียวเท้าเจ็บทำให้ทั้งคู่ต้องอยู่แต่ในบังกะโลไปก่อน และเช้าวันนี้เองที่ทำให้อลันที่เริ่มจะอารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว
อารมณ์ขุ่นมัวขึ้นมาอีก เอิร์ทมาหาเปียวแต่เช้า ทั้งคู่คุยกันอยู่ตรงระเบียงบ้านนานสองนานจนอลันชักจะทนไม่ไหว ชายหนุ่มเดิน
ออกไปบอกว่าเปียวควรจะพักผ่อนได้แล้วไม่ควรมานั่งตากลมแบบนี้ ทำให้เอิร์ทต้องขอตัวกลับไป

การกระทำของมิสเตอร์แอลส่งผลให้วันทั้งวันเปียวไม่ยอมพูดด้วยเลยสักนิด ช่างเป็นทริปที่กร่อยสิ้นดี พอตกเย็นอลันจึงอยาก
สร้างบรรยากาศดีๆเพื่อสานสัมพันธ์ให้ดีขึ้น จัดดินเนอร์แสนโรแมนติกมาล่อใจแต่เปียวกลับไม่ให้ความสนใจมันแม้แต่น้อย

“เอาใจยากจริงโว้ย!”

อลันแทบอยากจะล้มโต๊ะทานข้าวที่ถูกจัดมาอย่างดีแต่ไร้คนเหลียวแลเหมือนดังเจ้าของความคิดนั่นล่ะ ชายหนุ่มจึงประชดด้วย
การโทรเรียกแม่สาวแสนสวยให้มาหาถึงที่ เอาให้เจ็บจนตายกันไปข้างเลยดีไหม

“นี่คุณคคนางค์ ผมจะทานข้าวกับเธอที่นี่ ถ้าคุณไม่รังเกียจจะมาร่วมดินเนอร์แสนโรแมนติกกับเราก็ได้นะครับ”

เปียวมองมิสเตอร์แอลที่เอ่ยแนะนำแม่สาวสวยทรงโตอย่างคนเคยคุ้น หญิงสาวที่ถูกเอ่ยแนะนำก็ช่างกระไรเลย กอดแขนซบ
ไหล่ออดอ้อนออเซาะกันเสียเหลือเกิน เด็กหนุ่มเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนบอกเสียงเรียบ

“เชิญตามสะดวกเถอะครับ ผมไม่รบกวนดีกว่า พวกคุณคงอยากมีเวลา...ส่วน-ตัว”

เปียวกระแทกเสียงใส่ในตอนท้าย ก่อนเดินหนีเข้าห้องมา ปิดประตูใส่คนด้านนอกอย่างกระแทกกระทั้น เด็กหนุ่มยืนคว้างอยู่
กลางห้อง รู้สึกเหมือนตนเองเป็นตัวตลกสำหรับมิสเตอร์แอล มันมากจนเกินไปแล้วแบบนี้ เห็นเขาไม่มีทางไปเลยคิดจะทำอะไร
ก็ได้อย่างนั้นหรือ มันก็จริงที่เขาไม่มีทางไป แต่ใช่ว่าจะยอมตลอดไปเสียเมื่อไหร่กัน

เปียวเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือเพื่อนยากที่หัวเตียงแล้วจะออกไปจากห้อง พอมองดูโทรศัพท์ในมือแล้วก็สะท้อนใจ ช่างเป็นคน
ที่มีสมบัติติดตัวน้อยชิ้นเสียจริง เด็กหนุ่มออกมาจากห้อง สายตาก็ยังอดไม่ได้ที่จะเมียงมองคนที่กำลังมีดินเนอร์สุดหวานอยู่ที่โต๊ะ
ทานข้าวนั่น ใจเด็กหนุ่มเจ็บแปลบขึ้นมาพอให้รู้สึกเมื่อเห็นหญิงสาวแสนสวยนั้นแทบจะก่ายเกยอยู่บนตัวมิสเตอร์แอลอยู่แล้ว
วัวเคยขาม้าเคยขี่ล่ะสิ คนบ้า



++++++++++++++



หลังจากเห็นว่าเปียวเงียบหายไปอลันจึงเข้ามาหาในห้อง แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ชายหนุ่มกลับออกมาอีกรอบเพื่อจะ
เดินหาเปียวรอบบริเวณบ้าน คมที่นั่งเล่นอยู่ริมระเบียงบ้านลุกเดินมาหาผู้เป็นนายที่มีทีท่าร้อนใจอย่างเห็นได้ชัด เกิดเรื่องแล้วหรือ?

“เกิดอะไรขึ้นครับ?”

คมที่เพิ่งมาถึงได้ไม่นานนักเอ่ยถามผู้เป็นนาย หลังจากเสร็จงานแล้วเขาก็ตรงมาที่นี่เลย

“ฉันหาเปียวไม่เจอ นายอยู่ตรงนี้ตลอดหรือเปล่าคม?”

“เปล่าครับ ผมเพิ่งมาได้ไม่นาน”

อลันพ่นลมหายใจยาว หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาเปียว แต่ฝ่ายนั้นกลับปิดโทรศัพท์ไปเสียแล้ว เล่นกันแบบนี้ใช่ไหมเปียว!

“เอากุญแจรถมา” อลันเอ่ยขอกุญแจรถจากคม สีหน้าถมึงทึงได้ที่

“คุณจะไปไหน?”

“ไปตามหาเปียวน่ะสิ... เด็กดื้อ อย่าให้เจอเชียว”

ชายหนุ่มคาดโทษเด็กดื้อในตอนท้าย คมจึงเอ่ยเตือน

“ผมว่าคุณควรใจเย็นมากกว่านี้”

“…………...”

“อย่าหาว่าผมสอนเลยนะ”

คมออกตัว อลันมองหน้าคนพูดนิ่งก่อนมีทีท่าที่อ่อนลงจากเดิม ความใจร้อนของเขามันจะทำให้เสียเรื่อง ดังเช่นที่เป็นมาก็เห็นอยู่
ว่ามันแย่แค่ไหน

“ฉันเข้าใจ ฉันเองก็หงุดหงิดที่ตัวเองเป็นแบบนี้เหมือนกัน”

คมยิ้มบางที่อลันยอมฟังที่ตนเองเตือน ก่อนบอก

“ผมจะขับรถให้ แต่…”

“อะไร?”

“คุณแคนดี้…”

คมพูดค้างไว้เท่านั้นอย่างรู้กัน อลันถอนใจหนักๆให้กับความยุ่งเหยิงที่เกิดขึ้น

“ไปส่งเธอก่อน”

“ครับ”

คมรับคำแล้วรีบไปจัดการให้ในทันที ตอนแรกคคนางค์จะไม่ยอมกลับท่าเดียว แต่พอเห็นสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังจนออกจะเป็น
เคร่งเครียดของอลันแล้วเธอถึงได้ยอมไป ไม่อยากเสี่ยงกับอารมณ์ของชายหนุ่มสักเท่าไหร่ ทางที่ดีเธอควรจะเอาใจเขาเข้าไว้
มากกว่าเพื่อผลประโยชน์ของตัวเธอเอง

อลันเพิ่งจะมาสำนึกได้เอาตอนนี้เองล่ะว่าไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย ให้ตายเถอะ ชายหนุ่มสบถในใจด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่านเต็ม
กำลัง ทั้งที่มีโอกาสแต่กลับไม่ใช้ให้เกิดประโยชน์ โง่ชะมัดเลยอลัน นี่หรือมิสเตอร์แอลที่ใครๆก็กล่าวขานถึง เก่งไปเสียทุกเรื่อง
แต่เรื่องหัวใจตัวเองกลับแก้ไม่ตก น่าสมเพชชะมัด

ในขณะที่อลันออกตามหาเปียวอย่างร้อนใจ เปียวก็ได้ขอติดรถของชาวบ้านที่ขับผ่านมาเพื่อไปสถานีขนส่งในพื้นที่ เพราะเงินที่
ติดตัวมาเขาต้องเก็บไว้ใช้ยามจำเป็น และมันมีไม่พอที่จะนั่งเครื่องบินกลับไปได้ เปียวขอบคุณเจ้าของรถแสนใจดีอีกครั้งเมื่อรถ
มาจอดที่สถานีขนส่ง เด็กหนุ่มเข้าไปซื้อตั๋วแล้วนั่งรอเวลาที่รถจะออก จะได้กลับบ้านเสียที ขณะที่อลันแทบจะพลิกแผ่นดินหาก็
ยังไม่เจอเปียว

“พอก่อนเถอะครับ พรุ่งนี้ค่อยให้คนตามหาดีกว่า ผมว่าป่านนี้คุณปฏิญญาคงกลับกรุงเทพฯไปแล้ว”

“ไม่คม ฉันต้องตามตัวเขาให้ได้เดี๋ยวนี้!”

คมบอกนายของตนเมื่อทั้งคู่มาที่ท่าอากาศยานประจำจังหวัด แต่อลันกลับปฏิเสธที่จะทำตาม เที่ยวบินเข้ากรุงเทพฯเพิ่งจะออก
ไปไม่นานก่อนที่พวกเขาจะมาถึงนี่เอง แต่ดูเหมือนเจ้านายของคมจะไม่ปักใจว่าเปียวได้กลับไปแล้วถึงยังวิ่งหาทั่วทั้งพื้นที่ของ
สนามบินอยู่เช่นนี้



+++++++++++++



สถานีขนส่งของจังหวัด รถประจำทางที่จะเข้ากรุงเทพฯสายที่เปียวจะโดยสารไปกำลังจะออก เด็กหนุ่มก้าวขึ้นไปบนรถเพื่อรอ
เวลา ด้านล่างก็ยังมีคนขายของเดินวนไปมา บ้างก็ขึ้นมาถึงบนรถที่เปียวนั่ง เสียงโหวกเหวกจากด้านล่างทำให้เปียวชะโงกตัว
ออกไปมอง เห็นเด็กสาวคนหนึ่งกำลังร้องตามกระเป๋าของตนเองที่ถูกฉกไปต่อหน้าต่อตา ผู้คนรายรอบแตกฮือเมื่อเกิดเหตุ
พนักงานประจำรถทัวร์ขึ้นมาตรวจดูว่าผู้โดยสารมากันครบแล้วหรือไม่เมื่อรถกำลังจะออกตัวไป เปียวยังคงมองสถานการณ์ด้าน
ล่างที่กำลังวุ่นวายกันอยู่ ก่อนที่รถจะออกเด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง…

อลันกับคมมาที่สถานีขนส่งของจังหวัดเป็นที่สุดท้าย ความหวังหนึ่งเดียวที่มีอยู่ พอมาถึงรถที่จะเข้ากรุงเทพฯก็ออกไปเสียแล้ว
อลันรู้สึกเหมือนจะหมดแรง เขาวิ่งวุ่นตามหาคนๆเดียวมาทั้งคืนแล้วในตอนนี้ กวาดสายตามองหารอบบริเวณอย่างคาดหวังแต่ก็ไม่
พบ เมื่อหมดหนทางที่จะตามแล้วอลันจึงจะกลับที่พัก แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มที่ท่าทางคล้ายเปียวนั่งก้มหน้าก้มตา
เล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ที่เก้าอี้รอรถเข้าเสียก่อน อลันรีบรุดเข้าไปหาทันทีทำให้คมรีบก้าวตาม

เปียวเงยหน้าขึ้นมองคนที่ท่าทางเหนื่อยหอบตรงหน้า ก่อนเบือนสายตาไปทางอื่นเมื่อสบกับนัยน์ตาคมที่ฉายแววดุดันนั้น

“สนุกมากไหมเปียว?”

ชายหนุ่มเอ่ยถามน้ำเสียงห้วนจัด มองโทรศัพท์ในมือเปียวแล้วยิ่งหงุดหงิด ตอนเขาโทรหานี่ไม่ยอมเปิดเครื่องนะเด็กบ้า!

“ผมน่าจะถามคุณมากกว่านะ นึกยังไงไปวิ่งเล่นตอนกลางคืน หรือกีฬาในร่มมันไม่เร้าใจพอ?”

เปียวหันกลับมาเอ่ยถามยียวน ปิดท้ายประโยคด้วยการเหยียดรอยยิ้มเยาะเย้ย

“ปากดี”

เปียวยักไหล่ให้คนหน้าดุที่แทบจะกินหัวเขาได้อยู่แล้วในตอนนี้ เด็กหนุ่มลุกขึ้นขยับกายไล่ความเมื่อยเล็กน้อยก่อนออกเดิน

“จะไปไหน!”

อลันกระชากแขนเรียวกลับมาอย่างแรงจนเปียวแทบเซ เด็กหนุ่มมองหน้าคนถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนบอก

“กลับที่พักไงครับ”

“หา?”

“ดึกแล้วนะ แล้วผมก็ง่วงมากด้วย คุณเองก็น่าจะกลับไปอาบน้ำอีกรอบนะ”

เสนอแนะด้วยความหวังดีแล้วเปียวก็หันไปหาคมที่ยืนเงียบอยู่ไม่ห่าง

“รถอยู่ไหนครับคุณคม?”

คมที่มองสถานการณ์เงียบๆมาโดยตลอดกลับดูจะรับมือกับเปียวได้มากกว่าคนใจร้อนอย่างอลัน หนุ่มหน้านิ่งเดินนำคนของเจ้า
นายไปที่รถ อลันยังมึนงงเพราะตามอารมณ์เปียวไม่ทัน ให้เขาเที่ยวตามหาทั้งคืน แต่บทจะกลับก็ง่ายดายปานนี้เลยนี่นะ อลัน
เข่นเขี้ยวเด็กหนุ่มในใจขณะที่เดินตามไปขึ้นรถเพื่อกลับที่พัก เหนื่อยมาทั้งคืนขนาดนี้ต้องเอาคืนเสียให้เข็ด เด็กแสบ!



TBC



นิยายเรื่องนี้มีแต่คนงงอ่ะ เขาเขียนไม่เคลียร์ใช่เปล่า งื้อออ

น้อมรับทุกคำติชม จะปรับปรุงนะคะทุกท่าน o1

ปล. ขอตอบคอมเม้นต์คุณ naamsomm สักเล็กน้อย ใหม่ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แต่ไปเฝ้าไข้เจ้านายที่โรงพยาบาลตั้งสิบกว่าวันแหนะ ลืมวันลืมคืนกันเลยทีเดียว ฮะๆ

แถมยังมึนจนลืมวันแม่อีกต่างหาก รู้อยู่นะว่าวันที่ 12 อ่ะวันแม่ แต่พอถึงวันมันดันลืมสนิท จนค่ำแม่ต้องโทรมาเอง แล้วบอกกับแม่เสียงอ่อยว่าหนูลืมอ่าแม่ เง้อ

อ้างจาก: choijiin ที่ 15-08-2012 11:13:54  

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
 :serius2:
อ่านจบแล้วแอบอยากบ้องหูให้ทั้งคู่
ทำไมทำอะไรไม่ค่อยคิดกันนะ

บ้องหูอลันใช่ไหมคะ ไม่ใช่บ้องหูน้องใช่ไหมอ่ะ>.<

ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตาม และขอบคุณทุกบวกที่ให้กันด้วยค่ะ :pig4:

จะทยอยบวกคืนนะคะ ตอนนี้ยาวจนตาลายเลยอ่ะ

วันใหม่ค่ะ :L2:

++++++++++

Eดิทค่ะ

จิ้มบวกหนึ่งครบทุกท่านแล้วค่า

วันนี้ได้เจาะไข่เป็ดคุณ Hikaru23 ไปอีกใบแล้วล่ะ :impress2:

ปล. ขอบคุณคุณpuppyluv ด้วยนะคะ บวกให้น้องเปียวตั้งสองรอบแหนะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 18-08-2012 21:01:47

เซงอิตาอลันจริงๆเลยมัวแต่ปากแข็งกับโมโหเปียวอยู่นั่นแหละ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 18-08-2012 21:17:17

 :กอด1: วันใหม่ที่รักของพี่
ใครจะกล้าบ้องหูคนเขียนล่ะจ้ะ
พี่ยังอยากอ่านน้องแฝดต่ออยู่นะ คิกๆ
 :m13:

ที่อยากบ้องน่ะก็ทั้งอลันทั้งเปียวแหละ
ยียวนกวนอารมณ์กันทั้งคู่
จะว่าไปก็สมกันดีนะ
 :laugh:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: Nunun_B2UTY ที่ 18-08-2012 21:20:46

ต่อค่ะๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 18-08-2012 21:21:37

โดนเปียวปั่นหัวคืนแล้วมั้ยล่ะ

 o3 o3

รอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 18-08-2012 21:25:04

รอติดตามพายุ(อลัน)ลูกต่อไป

ปล. มาไวไวก็ดีเน้อ คนอ่านคิดถึง 555+

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 18-08-2012 21:30:41

อลัน บ้า..บ้า!

สมน้ำหน้า เปียวเอาคืนได้นิดหน่อยก็ยังดีแฮะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: in_blu ที่ 18-08-2012 21:30:50

เอิ่มมมม ทำตัวหน้าเบื่อทั้งพ่ออลัน และแม่หนูเปียวเลยทีเดียว
ปากอย่าง ใจอย่างกันทุกคู่ เพลียย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: ชะรอยน้อย ที่ 18-08-2012 21:31:15

รู้สึกกลัวอลันจริงๆ ทำไมชอบทำอะไรตามอารมณ์แบบนี้

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 18-08-2012 21:33:56

ดูๆไปแล้วก็พอๆกันล่ะนะ  แต่อลันมากกว่านิดนึง
คนใจร้อน หุนหันพลันแล่น หงุดหงิดง่าย เอาแต่ใจตัวเองแบบอลัน
จะให้ปรับลงมาแบบหน้ามือเป็นหลังมือแบบทันทีทันควันคงจะยาก 

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 18-08-2012 21:36:45

นายอลัน อารมณ์หึงรุนแรงมาก กลัวว่ะ
เปียวนี่ก็สุดยอดดดด ดื้อด้านสิ้นดี
แล้วพิชญโดนจับทำไม สงสัย ขอคำอธิบาย
(ขอบใจน้องวันใหม่ สำหรับเนื้อเรื่องดีๆ ที่บางตอนก็ปวดใจ )

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 18-08-2012 21:49:08

ทุเรศที่สุดที่ประชดโดยนัดผู้หญิงอื่นมาจู๋จี๋ต่อหน้าต่อตา  ถ้าเปียวทำแบบนี้บ้างอลันอาจลงแดงตาย
แค่คนรู้จักพยุงมา  ยังกระชากซะขนาดนั้น  เห็นแก่ตัวชิ๊บเป้งเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: frenzy19 ที่ 18-08-2012 21:49:26

 :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 18-08-2012 21:59:05

บอกตรงๆ

สงสารน้อง....แต่

สมน้ำหน้าอลัน 55555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: smmikie ที่ 18-08-2012 22:03:11

อ๊ากกกกก นึกว่าเปียวจะตายแล้วนะ ิอิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 18-08-2012 22:20:53

อลันทำอะไรไม่เหมาะสมกับอายุของตนเองเลย
ขาดความยั้งคิดและดูไม่น่าให้อภัยกับกับการกระทำ
ดูเหมือนอลันทำอะไรตอนนี้จะไร้เหตุผลสิ้นดี :seng2ped:
เปียวคงจะตามอารมณ์ขึ้นๆลงๆของอลันไม่ถูกแน่ :เฮ้อ:
 

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 18-08-2012 22:30:41

ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา สมน้ไหน้าอลัน
เปียวกวนหน้าตายจริงๆ ชอบๆๆ เอาคืนแบบป่วนประสาทแบบนี้เลยเปียว
เอาให้อลันลนลานไปเลย สะใจจริงๆ ทำอะไรไม่รู้จักคิดให้ดีนะคุณอลัน
บวกจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 18-08-2012 22:53:15

รับทราบจ้าใหม่
ตกใจนึกว่าไม่สบายซะอีก

อลันขี้พาลอ่ะ
อ่านแล้วน่าหมั่นใส้มาก
มันน่านักกกกกกกก
สงสารเปียว จะไหวมั๊ยเนี่ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 18-08-2012 22:57:51

อยากให้อลันใจเย็นกว่านี้ เฮ้อ~~

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 18-08-2012 23:08:51

อลัน ไม่ยอมลงให้เปียวบ้างเลย

ถ้าเปียวหนีจริงๆแล้วจะรู้สึก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 18-08-2012 23:18:16

เบื่ออลันอ่ะ สิ้นคิดตลอดดดดดดดดด  :angry2:
เปียวจ๋า ช่วยเข้าใจตาอลันแกนิดนึงสิ คนอ่านลุ้นตัวโก่งละ  :o12:
จะว่าไปพิชญ์โดนจับผิดตัวแน่เลย

 :pig4: นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: JangBouyoung ที่ 18-08-2012 23:38:53

เย้ๆๆๆๆ ตามอ่านทันแล้ว หลังจากหลายๆตอน :-[
อเล็กซ์นี่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรบางอย่างกับอลันและเปียวหรือเปล่า แต่แอบเชียร์อเล็กซ์ให้น้องพิชญอ่ะ :o8:
อิตาอลันนี่ก็นะ ใช้อารมณ์ตลอด  :angry2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 18-08-2012 23:42:32

โอ๊ยยยยยยยย  :z3: :z3:
เริ่มรำคาญคู่หลักนี่แล้ววววอ่ะ  พ่อแง่แม่งอนกันมากเกิ๊นนนนน   :z6:


อลันงี่เง่ามากๆๆๆๆๆๆๆๆ  :beat:   ส่วนเปียวก็ซึนเกินไปอ่ะ :เฮ้อ:





งั้นขอเปลี่ยนไปเชียร์คู่น้องพิชแทนดีกว่า   :serius2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 19-08-2012 02:41:06

ช่วยทำอะไรตรงตามหัวใจหน่อยนะพ่อคนทั้งสองง
อ่านแล้วก็ลุ้น หัวใจบิด
ตอนแรกนึกว่าเปียวจะกลับกรุงเทพไปแล้วด้วยซ้ำ
555555555555555555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 19-08-2012 06:41:58

จะไม่มีใครยอมใครเลยใช่มั๊ย?

 o6

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 19-08-2012 10:07:03

ถ้าบอกว่าใช้แผนดึงผู้หญิงจู๋จี๋กัน ให้เปียวสนใจล่ะกัน
นายไอคิวน้อยกว่าที่เราคิดว่ะแอล
      ชอบตอนเปียวกลับด้วย
มาดนางพญาตัวราชินีออร่าวิ้ง 555
รอวันเปียวเอาคืน
      ชูป้ายไฟเชียร์น้องพิชญดีก่า
กดบวกให้---น้องพิชญๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 19-08-2012 10:37:20

อ่านแล้วเหนื่อยใจจริงๆ ทั้งที่ัรักกัน แต่กลับไม่บอกกัน แถมยังปฏิบัติตรงกันข้ามกันอีก เฮ้อออ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 19-08-2012 10:41:17

อยากแนะนำให้อลันปรึกษาจิตแพทย์หรือหยุดทำงานซักเดือนนะ
มีอาการควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้จนน่ากลัวแล้ว


คนอยู่ใกล้ๆ ซวยตายเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: ทานตะวัน ที่ 19-08-2012 10:46:18

อ่านตอนนี้แล้วแอบสะใจแทนเปีียว
กวนได้อีกอ่ะตอนี่จะกลับบ้าน คนอย่างอลันต้องทำให้รู้บ้างการที่อยากได้ใจคนอื่นตัวเองก็ต้องใช้ใจแลก ไม่ใช่การบังคับเพื่อให้ได้มาอยู่ตลอดเวลา หุหุ รอตอนต่อไปนะคะ ชอบเรื่องนี้จังเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 19-08-2012 11:33:15

ทำมัยเรายังไม่รู้สึกถึงความรักของสองคนนี้เลยไม่เหมือนคมกับฮิโระหรือเพราะเปียวกับอลันยังไม่ได้รักกันจริง ๆอลันแค่คิดว่าอยากรักเปียวส่วนเปียวก็มีแต่เรื่องว่าตัวเองเป็นตัวขัดดอกในความคิด

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 19-08-2012 13:13:36

 :laugh: ยาวววสะใจ อิอิ :angry2: อลันปรับปรุงตัวด่วนนนน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ทำอะไรไม่คิด มันน่านัก :m16:
สงสารเปียวอ่ะ สู้ๆ นะเปียวอย่าไปยอม แล้วใครเป็นคนจับตัวพิชไปอ่า? น่าสงสัย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: Hikaru23 ที่ 19-08-2012 15:13:58

มัวแต่เป็นยังงี้กันทั้งสองคนแล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกัน  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: the_pupae ที่ 19-08-2012 15:51:16

พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ...หลงรักน้องเปียวเลยเรา :กอด1:
หมั่นไส้ไอ้พี่ฝรั่งวุ้ย :a5:ขัดใจคนอ่านจริง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 19-08-2012 16:41:59

ขออนุญาตอ้างอิงความเดิมจากตอนที่แล้วสักนิดหนึ่ง ...

ตอนที่อลันบอกในช่วงท้ายเรื่องว่า " จะร้ายให้สมใจ " นั่น
บอกตามตรงว่าเราน่ะกังวลแทนเปียวนำหน้าไปก่อนแล้วค่ะ
เพราะกลัวว่าอลันจะ " ร้าย " กับน้องจริง ๆ

แต่พอได้อ่านตอนปัจจุบัน ปรากฏว่า อลันไม่ได้ร้ายกับน้องอย่างที่กังวลแฮะ
อาจจะทำให้แสบ ๆ คัน ๆ บ้าง ตอนชวนสาวมานั่งทานดินเนอร์ด้วยให้เปียวเห็นจะแจ้ง
แต่โดยรวมแล้ว สำหรับเรา เราว่า ... ฝ่ายที่ร้ายน่ะ ดูเหมือนจะเป็นน้องเปียวเสียมากกว่านะคะ
ปั่นหัวอลันซ้า~ ทำเอาเจ้าตัวหัวเสียไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
ไม่ว่าจะเป็นช่วงไปเยี่ยมพฤทธาการ , ยามเดินกินลมชมวิวกับเอิร์ธ แล้วไหนจะตอนหนีไปนั่งเล่นอยู่ที่สถานีขนส่งนั่นอีกเล่า ?
ไม่แน่ใจว่าน้องกำลังคิดอะไร แต่ใจเรามันบอกว่า น้องกำลังหาทางเอาคืน
แล้วก็ทำได้ดีซะด้วยนะ ^^

นอกจากเจ้าตัวเขาจะขยันปั่นหัวเจ้าหนี้เล่น ดูเหมือนคนอื่นก็เป็นใจด้วยนะคะน่ะ
โดยเฉพาะคุณอัญชัน ถึงกับเปิดทางให้หนีกันเลยทีเดียว
แหม่ ... ใคร ๆ ก็เข้าข้างเปียวเนอะ /คนอ่านก็ด้วย/ เกิดเป็นอลันนี่หัวเดียวกระเทียมลีบจริงจริ๊ง ^^

ส่งกำลังใจให้น้องเปียวปฏิบัติการเอาคืนต่อไปค่ะ อย่าได้ยั้งมือ !
จนกว่าใครบางคนจะรู้จักความหมายของคำว่า " รัก " จริง ๆ

ส่งกำลังใจให้คุณวันใหม่ค่ะ  :L2:

ปล. อย่าบอกนะว่า ความจริงแล้วอเล็กซ์ตั้งใจจะจับตัวเปียวไป ไม่ใช่น้องพิชญ  o22

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 19-08-2012 16:43:50

อลันเสียเหลี่ยมสุดๆๆ


เปียวรับมืออยากกว่าที่คิดแหะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 19-08-2012 17:31:47

เมื่อไหร่จะคุยกันรู้เรื่องงง

อลันก็ไม่พูด เปียวก็ไม่พูด

สื่อสารทางโทรจิตใช่ไหมเนี้ย เฮ้อออ

แล้วอเล็กนั้น คู่แค้นอลันใช่ไหมนิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 19-08-2012 17:43:16

เหนื่อยใจคู่อลันกับเปียวจัง :เฮ้อ:

คู่อิตาคมมันส์กว่าเยอะ :laugh:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 19-08-2012 18:10:07

จริงๆแล้ว ถ้าคุณแอลจะยอมเล่าเรื่องปวิตากับบริษัทให้น้องฟังซักนี้ดดด
เปียวอาจจะเข้าใจในระดับนึงอ่ะนะ
นี่อะไร...น้องไม่รู้เหนือรู้ใต้เลยว่าคุณเป็นอะไร
ไม่เป็นไรเนาะ เอาใหม่ให้พี่คมสอนก็ได้ 555++
อยากรักต้องรักให้ถูกสิ ไม่ต้องกลัวว่าเปียวจะซ้ำรอยแผลเดิม
คุณอลันเป็นผู้ใหญ่แล้ว ต้องควบคุมอารมณ์ให้ดีกว่านี้ นะตะเอง
เอาใจช่วยเต็มที่เลยนะ เชียร์อยู่ สู้ๆ
ตอนนี้คุณนายวลัยคงรู้ความรู้สึกของเปียวแล้ว
ได้แต่หวังให้อเล็กซ์เป็นคนดี
ไม่รักกันตอนนี้ แต่ก็หวังให้มีอเล็กซ์ พิชญ  ไม่หวังมากเกินไปเนาะพี่ใหม่ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: greensoda ที่ 19-08-2012 21:10:53

โดนเปียวปั่นหัวถึงกับไปไม่เป็นเลยคับ พี่อลัน 
หวังว่าพี่อลันจะทำคะแนนบวกขึ้น ไม่ใช่เอาแต่ติดลบนะ  :เฮ้อ:
ตอนหน้าอยากได้หวานๆๆ  :z1:

ว่าแต่อเล็กซ์นี่ยังไง คู่กะพิชญ์ใช่ป่ะ
รอลุ้นๆๆฮับบ  :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 19-08-2012 22:26:16

อ่านทันล่ะ
อีตาอลันอาการหนักขึ้นทุกวัน
ต้องปรึกษาจิตแพทย์มั่งนะ เครียดจัด
มาแกล้งน้องเปียวอยู่ได้ เดี๋ยวยุให้หนีจริง ๆ เลยนี่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 19-08-2012 23:15:40

อลันเอ้ย ถ้าใจเย็นกว่านี้หน่อย ค่อยพูดค่อยจา คงไม่ทะเลาะกันเนอะ เอาใจช่วยจ้า สู้ๆ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 19-08-2012 23:53:25

   เข้าใจอารมณ์ยากกันทั้งคู่ เฮ้อ. . .

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 20-08-2012 00:39:36

อลันนายต้องแยกให้ออกนะระหว่างอดีตกับปัจจุบัน
ทำแบบนี้ก็มีแต่จะทำให้คนอื่นเจ็บปวดนะ
ต้องรู้จักเก็บอารมณ์บ้างนิดเดียวก็โมโหล่ะ
ทีตัวเองทิ้งเปียวไปช่วยปวิตาล่ะทำได้แล้วพอคนอื่นมาช่วยเปียว ไปโกรธเค้าซะงั้น
ต้องเรียนรู้จากพี่คมให้มากๆ  ต้องนิ่งๆเนียนๆลึกๆแบบพี่คมนี้ ของจริง
แล้วก็วิธีแกล้งเปียวของนายไม่เวิร์คอ่ะ
เจอเปียวเอาคืนก็ดันโกรธ

ยังไงก็เอาใจช่วยนายนะอลัน
^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 20-08-2012 08:12:33

Sense บางอย่างกำลังบอกว่า  พิชญ กำลังจะมีคู่แล้ว...... คึคึ  :fox2: รึเปล่าค่ะ??

ส่วนคุณพี่พงศ์ คงจะหลงฮิโระเข้าแล้วล่ะสิ แต่ช้าไป 10 ก้าวนะ ฮิโระน่ะของพี่คมเค้า.....โย่วๆ  :m9: :m9:

ด้านเปียวกับคุณอลัน ปวดหนึบๆในใจหนักหน่วง :m15:  :sad4:
ทั้งๆที่ความรู้สึกในใจเริ่มลึกซึ้งต่อกันแล้ว แต่คนมีปมในใจทั้งสองคนก็ยังคงเชือดเฉือนหัวใจกันไปมา
เอาเป็นว่า... เอาใจช่วยให้อลันจัดการกับอารมณ์รุนแรงของตัวเองได้ซักที สงสารเปียวอ่ะ เปียวไม่ได้ผิดอะไรเลย
ดีเท่าไหร่แล้ว ที่เปียวยอมกลับมาด้วย แต่เชื่อเถอะหากอลันยังจัดการตัวเองไม่ได้
ฟางเส้นสุดท้ายของเปียวคงไม่เหลือ....แน่ๆ        ไม่อยากให้ถึงวันนั้น

+1และเป็ด เป็นกำลังใจให้คุณวันใหม่นะคะ
ตอนนี้อ่านแล้วปวดตับ ปวดม้าม ปวดหัวใจ จังเลยค่ะ
แต่ชอบนะคะ เปรี้ยวๆ เผ็ดๆ กำลังดี
ขอบคุณค่ะ
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 20-08-2012 09:15:44

เมื่อไรจะเข้าใจกันซักที่นะ :z2: :z2: :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 20-08-2012 11:35:36

อื้มมม ตอนนี้มันช่าง....อึดอัดดีแท้ :เฮ้อ:
เหมือนอารมณ์สวนทางกันไปสวนกันมา
มันจะดีมากถ้าต่างฝ่ายจะพูดอะไรออกมาสักนี้ด
ให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่บ้างอ่ะนะ
ไม่ใช่คิดกันไปเองอยู่ในใจกันอย่างนี้ :serius2:
อีกฝ่ายก็ร้อนเกิ๊น อีกฝ่ายก็นิ่งซะเดาไม่ออกเลย
อุตส่าห์ได้อยู่ด้วยกันสองคนแล้วนะเนี่ย
มันน่าจับมาตีก้นเสียให้เข็ดจริงๆทั้งสองคนเลย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ด บ่นไปงั้น ยังไงก็รักเรื่องนี้นะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 20-08-2012 11:54:11

อลันเอ๊ย เรียกสาวมาประชดเปียว เพื่อให้เปียวยิ่งโมโห แล้วหนีไปรึไง
เปียวว่าจะไปแล้วลงรถมารออลันทำไมอ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 20-08-2012 17:33:20

อลันจะคุยดีๆกับเปียวไม่ได้เลยเหรอ ชอบใช้แต่อารมณ์
เด็กคงชอบหรอก บางทีอ่านแล้วมันหมั่นไส้อ่ะ
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักที ห๊า

บวกหนึ่งแจกเป็ดค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 20-08-2012 20:37:52

 :กอด1:โตซะเปล่าพยายามมีเหตุผลหน่อยพ่อคุณ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 20-08-2012 23:39:33

 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 21-08-2012 16:03:10

ถ้าความคิดเดินทางโค้งเป็นวงกลม จนทั้งคู่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ก็ดีนะ
แต่เล่นเข้าใจกันคนละทางแล้วไม่คุยกันเลย
คนอ่านโคตรเหนื่อยอ้ะ..เพราะมันลุ้น มันเชียร์ มันแอบหมั่นไส้
แม้แต่คนที่คิดว่านิสัยดีๆอย่างคนรักเก่าของพ่อฝรั่ง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: i-love-you ที่ 21-08-2012 18:07:15

เปียว  นายเจ๋งมาก 555+

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 21-08-2012 18:09:40

รอจ้ารอ :t3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 22-08-2012 21:13:44

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา



เมื่อกลับมาถึงบ้านพัก เปียวก็ตรงขึ้นบ้านไปอาบน้ำอีกครั้งก่อนเข้านอน อลันอยู่คุยกับคมที่หน้าระเบียงบ้านปล่อยให้เด็กแสบ
ของเขาพักผ่อนไป คมถือกระป๋องเบียร์เย็นๆมาให้เจ้านายกับตนเองคนละกระป๋อง อลันบอกขอบใจแล้วรับมาเปิดดื่ม คมนั่งลง
ข้างกัน ลมทะเลยามดึกพัดแรงให้ความเย็นจนเกือบหนาว ทั้งเจ้านายและลูกน้องยังคงนั่งจิบเบียร์กันไปเงียบๆ ปล่อยเวลาให้มัน
ผ่านไปเรื่อยๆ

“บางทีฉันก็รู้สึกเหนื่อยกับตัวเองเหมือนกันนะคม ที่ปล่อยให้โทสะเป็นใหญ่เหนือเหตุผลอยู่เรื่อยๆ”

อลันเปรยกับลูกน้อง ท่าทางดูเหนื่อยล้าจนต้องเอนกายพิงราวระเบียงด้านหลังแล้วหลับตาลง

“คุณแก้ไขมันได้” คมเอ่ยบอก

“ใช่ ฉันแก้ไขมันได้ เพียงแต่ฉันไม่ทำใช่ไหม?”

อลันลืมตามามองคนนั่งข้าง ทำเสียงหึในลำคอเมื่อพูดจบก่อนยกเบียร์ในมือขึ้นดื่มอีกอึก คมมองผู้เป็นนายแล้วซ่อนยิ้ม เบือนสาย
ตากลับไปมองบรรยากาศยามดึกที่มีแสงไฟส่องสว่างเพียงรำไร

“เริ่มตอนนี้ก็ยังไม่สาย เด็กคนนั้นคงยังรับมันได้อยู่”

ได้ยินเช่นนั้นมุมปากอลันก็ยกยิ้ม

“ปลอบใจกันหรือไง?”

“หรือคุณว่าไม่จริง ถ้าเด็กคนนั้นไม่มีใจให้คุณบ้าง เขาคงไม่กลับมา”

คมยังคงชี้ให้เห็นความเป็นไปได้ ดูท่าเจ้านายของเขาจะไม่มั่นใจในตัวเองสักนิดเลยสินะ ความรักมักทำให้คนเปลี่ยนไป จะดีจะ
ร้ายก็ขึ้นอยู่กับใจคนเช่นกัน

“ฉันก็อยากให้มันเป็นแบบนั้น”

อลันถอนใจเบา นิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนอลันจะหันไปมองคมแล้วบอกราวต้องการย้ำกับตนเองเช่นกัน

“ฉันกำลังพยายามอยู่คม จริงๆ”

“ถ้าคุณจะจริงจังกับเด็กคนนั้นก็อย่าใจร้ายกับเขานัก ผมไม่อยากเห็นคุณพลาดพลั้งจนต้องเสียสิ่งสำคัญไป”

“ขอบใจ เหมือนนายจะเป็นพ่อฉันเลยนะ ฉันเคยแก้ปัญหาทุกอย่างได้ง่ายๆ แต่เรื่องนี้ฉันกลับเหมือนคนโง่ที่หาทางออกไม่เจอ
วนเวียนอยู่แต่จุดเดิม และมันก็ย่ำแย่มากจนต้องให้นายคอยบอกคอยสอนเหมือนเด็กอนุบาลเพิ่งหัดท่องกอไก่ แย่ชะมัด”

อลันร่ายยาวแล้วปิดท้ายด้วยอาการหน่ายใจกับตนเองที่เป็นเช่นนั้น ชายหนุ่มลูกครึ่งลุกขึ้นยืนก่อนบอกกับคมที่นั่งหมุนกระป๋อง
เครื่องดื่มในมือ คมก้มหน้าเล็กน้อยซ่อนรอยยิ้มที่มีบางเบา

“นายไปพักเถอะ ขอบใจที่เหนื่อยกับฉันมาทั้งคืนนี้และตลอดมา” อลันเอ่ยขอบคุณแฝงนัยรวม

“คุณก็รู้ ว่าผมยินดีจะทำมัน”

“นายมันพวกภักดี” อลันเอ่ยเย้าลูกน้องแล้วยิ้มขำ คมหัวเราะในลำคอเบาๆ

“ขอบใจมาก”

บอกซ้ำอีกครั้งแล้วอลันก็ผละไป คมผ่อนลมหายใจยาว รอยยิ้มบางๆนั้นยังคงอยู่ ล้วงโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ามากดโทรออก
เมื่อปลายสายกดรับคมก็เอ่ยถาม

“นอนหรือยัง?”

“ยังครับ รอพี่คมโทรมาราตรีสวัสดิ์อยู่”

คนปลายสายหยอดกลับมา เรียกรอยยิ้มหนุ่มหน้านิ่งให้ผุดขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย

“ดูท่าว่าพี่ชายของฮิโระจะเจอปัญหาใหญ่”

“ปัญหา? เกิดอะไรขึ้นครับ?”

พอคมบอกว่าพี่ชายอย่างอลันมีปัญหา ฮิโรยูกิก็ถามกลับมาเร็วไว คมจึงพูดต่อให้ฮิโรยูกิคลายกังวล

“ไม่มีอะไรร้ายแรง แค่…”

“หือ?”

“แค่ลูกไก่น้อยกำลังจะปราบราชสีห์อารมณ์ร้อน”

“จริงน่ะ?”

เสียงปลายสายเอ่ยถามราวไม่อยากเชื่อ ก่อนจะหัวเราะออกมาราวเห็นเป็นเรื่องสนุกแล้วว่า

“ก็ดี พี่อลันจะได้เลิกวางท่าเสียที ว่าแต่…” ฮิโรยูกิค้างคำพูดไว้เพื่อให้คนฟังสนใจ เว้นระยะก่อนพูดต่อ

“เมื่อไหร่พี่คมจะกลับล่ะครับ ผมคิดถึง”

ทางนั้นเอ่ยอ้อนมาทำให้คมหลุดยิ้มอีกครั้ง ก่อนหยอดกลับไปไม่ให้น้อยหน้ากัน

“กลับตอนนี้เลยได้ไหม?”

ฮิโรยูกิหัวเราะกับการหยอดหวานของคม แต่พอฟังดีๆเสียงนั้นกลับพร่าสั่นแปลกๆ ทำให้หนุ่มหน้านิ่งเอ่ยถามออกไปด้วยหัวใจที่
เต้นผิดจังหวะเมื่อได้ยินเสียงสูดปากดังลอดมา

“ฮิโระ ทำอะไรอยู่น่ะ?”

“กำลังคิดถึงพี่คมอยู่ อ๊ะ…!”

เสียงอุทานดังลอดมาตามสายสนทนา พร้อมเสียงครางเครือที่ดังตามมาติดๆกันนั้นทำให้คมชะงักนิ่ง ร่างกายร้อนวูบขึ้นมาอย่าง
ช่วยไม่ได้

“ฮิโระ...”

คมครางเรียกชื่อคนปลายสายแทบจะไม่พ้นคอ แค่เพียงได้ยินเสียงครางเบาๆคมก็รู้สึกตื่นไปทั้งตัว ทั้งที่ไม่อยากจะนึกภาพตาม
ว่าอีกคนกำลังทำอะไรอยู่ แต่ก็อดที่จะจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนไม่ได้ ยิ่งไม่เห็นกับตายิ่งจินตนาการร้อนแรงเร้าอารมณ์มาก
ขึ้นไปอีก คมขยับลุกขึ้นก่อนก้าวเร็วๆเข้าบ้านพักไป เสียงในโทรศัพท์ยังคงดังลอดมากระตุ้นให้เขาตื่นตัวมากยิ่งขึ้น ชายหนุ่มเปิด
ประตูห้องพักเข้าไปแล้วปิดลงอย่างรวดเร็ว...

ฮิโรยูกิคนนี้ ช่างยั่วดีเหลือเกิน!



++++++++++++



อลันเข้ามาในห้องนอนก็เห็นเปียวนอนห่มผ้าท่าทางจะหลับไปแล้วเรียบร้อย ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่ ก่อนขึ้นไปบน
เตียง สอดกายลงนอนเคียงข้างแล้วสวมกอด เปียวเกร็งตัวขึ้นมาทันทีที่ถูกสัมผัสแปลกปลอม เด็กหนุ่มพลิกกายกลับมาแล้วหรี่ตา
ขึ้นมอง ก่อนจะปิดเปลือกตาหลับลงไปเหมือนเดิมเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

“มิสเตอร์แอล…”

“ผมทำคุณตื่นหรือ?”

อลันยกกายขึ้นนอนตะแคงข้าง เปียวยังคงหลับตานิ่งอยู่ไม่ตอบรับอะไรกลับมา อลันจึงก้มลงกระซิบเรียกข้างหู

“เปียว”

“อืม” เปียวขานรับแต่ยังไม่ยอมลืมตา

“ทำไมคุณถึงยอมกลับมา ผมนึกว่าคุณจะหนีผมไปไกลแล้วเสียอีก”

เกลี่ยปลายนิ้วกับแก้มคนทำเป็นหลับตาไม่สนใจอะไรอยู่ เปียวกำนิ้วนั้นไว้แล้วดันให้พ้นหน้าตนเอง

“ไม่ได้อยากกลับมาหรอก แต่ไม่มีตังค์”

“หือ?” อลันเลิกคิ้วกับคำบอกกล่าวของเด็กหนุ่ม

“จริงๆตอนรถกำลังจะออกน่ะเกิดเหตุฉุกเฉินนิดหน่อยเลยทำให้ผมตกรถ อดกลับบ้านเลย” เปียวยังเล่าต่อหน้าตาย เหมือนกับว่า
ที่กำลังพูดนี่ล่ะใช่แน่

“อันไหนจริงอันไหนหลอกกันแน่น่ะ หือ?” อลันหรี่ตามองเด็กน้อยของเขาที่ตอนนี้ยกสถานะกลายเป็นเด็กแสบไปแล้ว

“ไม่ใช่ทั้งหมดนั่นล่ะ ที่จริงแล้วที่ผมกลับมาเพราะ…”

“...?”

“ง่วงจัง”

“อ้าว?”

มายั่วให้อยากแล้วก็มาจากไปหน้าตาเฉย เปียวพลิกตัวไปอีกด้าน หลับตานอนไม่สนใจมิสเตอร์แอลที่คำรามอยู่ด้านหลัง

“เด็กแสบ”

“............” เด็กแสบของมิสเตอร์แอลยังนอนนิ่ง

“เปียว”

“อือ... กวนใจจังมิสเตอร์แอล”

“เปียว”

“เอ๊~ คุณหนิ”

เปียวทำเสียงขัดใจก่อนพลิกตัวกลับมาแล้วดันหน้ามิสเตอร์แอลเอาไว้ อลันรวบมือที่ดันหน้าตนเองนั้นก่อนนำมันมาวางที่หน้าอก
มองสบดวงตาที่แสนรั้นแล้วเอ่ยอ้อน

“วางมันลงได้ไหมเปียว ให้เวลานี้ที่เราได้อยู่ด้วยกัน ให้ผมคืออลันและคุณคือเปียว ไม่ใช่เจ้าหนี้กับลูกหนี้ที่ไหน”

“ความจริงยังไงเราก็หนีไม่พ้น” เปียวบอกตามความเป็นจริงที่แปรเปลี่ยนไม่ได้

“ก็ไม่เห็นต้องหนี แต่เราจะเปลี่ยนแปลงมัน”

เปียวเงียบไปกับคำพูดของมิสเตอร์แอล จะเปลี่ยนแปลงอย่างนั้นหรือ

“นะเปียว ได้ไหม?”

อลันย้ำถามอีกครั้ง เห็นสีหน้านิ่งเฉยของเด็กหนุ่มแล้วพาลใจไม่ดี

“ถ้าผมหลงคารมการออดอ้อนของคุณ แล้วคุณพลิกลิ้นกลับมาทำร้ายผมอีก ก็ไม่พ้นที่ผมต้องเจ็บอีกอยู่ดี”

เปียวยังคงแบ่งรับแบ่งสู้ อยากจะตอบตกลง แต่ก็ยังไม่มีความมั่นใจมากพอที่ทำมัน

“ไม่หรอก คราวนี้มันจะไม่ซ้ำรอยเดิมอีก คุณอาจยังไม่เชื่อใจ เพราะฉะนั้นผมให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ หากผมทำไม่ได้... ผม
พร้อมจะปล่อยมือ”

คำสุดท้ายเอ่ยบอกอย่างยากเย็น แต่เพื่อสร้างความมั่นใจให้เปียวก็ต้องยอมแลก เพราะดูท่าว่าสิ่งที่เปียวต้องการที่สุดในตอนนี้
คืออิสระ อิสระที่เขาไม่สามารถให้กับเปียวได้

“คุณสัญญาแล้วนะ” เมื่อเห็นช่องทางเปียวก็รีบรวบเก็บไว้ทุกเม็ด

“ครับ นอนเสียเด็กดื้อ วันนี้เราเหนื่อยกันมามากแล้ว หวังว่าพรุ่งนี้ที่เราทั้งคู่ตื่นขึ้นมา ทุกอย่างมันจะดีกว่าที่เป็นอยู่”

อลันกดจุมพิตหน้าผากนูน เปียวค่อยหลับตาลงช้าๆพร้อมกับความคาดหวังที่ว่าในวันพรุ่งนี้ที่ตื่นขึ้นมา มันจะมีการเริ่มต้นที่ดีเกิดขึ้น
อย่างที่อลันบอก



+++++++++++++



“พงศ์ ติดต่อแม่กับน้องแกไม่ได้เลยหรือ?”

นายพรตเอ่ยถามลูกชายคนโตในวันหนึ่ง เมื่อเห็นว่าภรรยาและลูกชายคนเล็กที่บอกว่าจะไปปฏิบัติธรรมนั้นหายไปไม่ส่งข่าวมา
ตนเองก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับงานจนลืมเวลา จนวันนี้ก็ผ่านมาเป็นสัปดาห์เข้าไปแล้วที่ขาดการติดต่อไป

“ครับพ่อ นี่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนกันแล้ว ไม่ติดต่อกลับมาเลยด้วย”

พงศกรที่โทรหามารดาและน้องแต่ไม่ได้รับการตอบกลับ ตอบคำถามผู้เป็นบิดาด้วยสีหน้ากังวลใจ จะว่าทางสำนักปฏิบัติธรรมเขา
ไม่ให้ใช้โทรศัพท์ก็ไม่น่าจะใช่ มันน่าจะมีการโทรกลับมาบอกกันบ้างว่าไปถึงหรือยัง หรือตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง แล้วจะกลับวัน
ไหน แต่นี่โทรไปทีไรก็เหมือนจะปิดเครื่องอยู่ตลอด ชักมีอะไรแปลกๆเสียแล้ว

“ชักน่าเป็นห่วงแล้วนะ”

นายพรตเปรยอย่างเริ่มจะหนักใจขึ้นมา ปรกติแล้วนางวลัยไม่เคยไปที่ไหนนานขนาดนี้ แถมนี่ยังมีพิชญติดตามไปด้วยอีกคน ทั้ง
สองคนเป็นผู้ใหญ่จนเอาตัวรอดได้แล้วก็จริง แต่การหายไปเฉยๆโดยไร้การติดต่อกลับนี่มันก็น่าห่วงไม่น้อยเลย

“ผมว่าแจ้งความเถอะครับ” พงศกรเสนอ อย่างไรเสียก็ปลอดภัยเอาไว้ก่อนเป็นดี

“อืม จัดการเลย พ่อเป็นห่วงแม่กับน้องแก”

นายพรตเห็นด้วย รู้สึกหวั่นใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เหตุใดทำไมถึงมีแต่เรื่องเกิดขึ้นกับครอบครัวของเขามากมายและซ้ำซ้อนทับถม
จนหาทางแก้ไม่ตก



+++++++++++++++



ทางด้านพิชญก็กำลังตกที่นั่งลำบากพอควร แต่ในความคิดของพิชญแล้วมันเรียกได้ว่าแสนสาหัสเลยทีเดียว เขากำลังจะถูกไอ้
ฝรั่งชีกอนั่นปู้ยี่ปู้ยำ ใครจะไปยอมกันเล่า เด็กหนุ่มหาทางออกจากที่แห่งนั้น วันก่อนพิชญเพิ่งจะได้เจอหน้าผู้เป็นมารดา ยังไม่
ทันจะได้ถามไถ่ทุกข์สุขอะไรกันมากมายนักก็ถูกพากลับมาที่ห้องขังเสียแล้ว ห้องขังที่ว่ามันก็เป็นห้องนอนสุดแสนจะกว้างขวาง
แต่ต่อให้กว้างเพียงไหนถ้าใจเราคิดว่าเป็นห้องขังมันก็อยู่ไม่สบายอยู่ดีล่ะ

เมื่อพิชญรู้ที่อยู่ของนางวลัยแล้วจึงได้จะลอบออกไปหาเพื่อพากันหาทางหนีต่อไป ไม่ยอมอยู่รอนายอเล็กซานเดอร์นั่นเฉยๆ
อย่างแน่นอน พิชญแอบออกไปพร้อมคนรับใช้ พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้เป็นที่สังเกตของใคร แต่หูตาของอเล็กซานเดอร์มี
มากกว่าสับปะรดเสียอีก ต่อให้เป็นเพียงมดแมงตัวเล็กจ้อยก็หาได้หลุดรอดสายตาไปได้ไม่

พิชญวิ่งลัดเลาะไปตามทางเดิน อันดับแรกเขาต้องไปหาแม่ก่อน คราวที่แล้วที่นายอเล็กซ์ชีกอพาเขามาแม่เขาอยู่ห้องทางปีก
ขวา ปีกขวา... แล้วปีกขวามันอยู่ทางไหนกันเล่า!

เด็กหนุ่มออกจะหงุดหงิดใจที่ห้องหับมันมากมายเหลือเกินแล้ว สุดท้ายพิชญจึงต้องเดาสุ่ม แต่แล้วก็สามารถมาถึงห้องที่นางวลัย
อยู่จนได้ เหมือนจะมีบางอย่างผิดปรกติ แต่พิชญก็ยังไม่เอะใจ จนเมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วพบกับอเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตันอยู่
ในนั้นแทนที่จะเป็นมารดาตนถึงได้รู้สึกว่าพลาดไปเสียแล้ว

พิชญก้าวถอยหลังก่อนจะหันกลับ แต่ก่อนที่จะวิ่งหนีอเล็กซานเดอร์ก็ก้าวมาคว้าตัวเอาไว้ทันท่วงที

“อ๊ากกก ปล่อย ไอ้ฝรั่งบ้า ปล่อย!”

พิชญที่ถูกยกลอยจากพื้นอย่างง่ายดายถูกโยนลงไปบนเตียงนอนที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง อเล็กซานเดอร์โถมกายทาบทับ
ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลนั้นไม่รู้ว่าพิชญอุปทานไปเองหรือไม่ที่เห็นว่ามันดูมืดมัวและน่ากลัวมากกว่าเดิมเสียอีก

“อยากเปลี่ยนที่ก็ไม่บอก”

น้ำเสียงเยียบเย็นทำให้เด็กหนุ่มขนลุกซู่ไปทั้งตัว น่ากลัว ใครก็ได้ช่วยเขาที แต่ต่อให้ร้องออกไปใครที่ไหนจะมาช่วยเขาได้

“หนีไปก็เสียแรงเปล่า เก็บแรงเอาไว้เวลาครางอยู่ใต้ร่างฉันจะดีกว่านะเจ้าหนู”

พิชญมองคนที่โถมกายลงหาด้วยดวงตาเบิกค้าง

“ไม่!!!!”



++++++++++++++



อเล็กซานเดอร์ก้าวลงจากเตียง หยิบชุดคลุมมาสวมใส่ก่อนออกไปจากห้อง พิชญยังคงขดตัวนอนนิ่งอยู่บนเตียงที่ยับย่นอย่าง
นั้น ร่องรอยจากกามกิจที่เพิ่งผ่านพ้นยังปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจนตามร่างกายที่โผล่พ้นผ้าห่มที่ปิดกั้นหมิ่นเหม่ เสียงเปิดและ
ปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง ชายชราในชุดพ่อบ้านกับหญิงสาวร่างท้วมที่ถือข้าวของมาวางข้างหัวเตียงไม่ได้เรียกความสนใจของ
พิชญให้หันไปมองได้สักน้อยนิด เพียงแค่ดึงผ้าห่มมาคลุมปิดทั้งตัวจนมิดถึงศีรษะก็เท่านั้น

พ่อบ้านมองพิชญที่ห่มคลุมร่างกายเสียมิดชิดนั้นด้วยสายตาเรียบเฉยก่อนเอ่ยบอกเสียงเรียบเฉกเช่นใบหน้า

“หากมีอะไรให้ช่วยเหลือกดกริ่งตรงหัวนอนได้เลยนะครับ”

ไร้เสียงตอบรับจากคนบนเตียงนั้น พ่อบ้านนิ่งรอสักครู่เมื่อไม่เห็นว่าพิชญจะสั่งอะไรมาจึงออกจากห้องไป

ภายใต้ผ้าห่มหนา มือเรียวกำหมัดจนเกร็งแน่น ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความเคืองแค้น พิชญกัดริมฝีปากจนเลือดซึม ร่างกายที่ปวด
ร้าวยังเจ็บไม่เท่าใจของเขาที่มันถูกย่ำยี

อเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตัน!!



++++++++++++++

ต่อด้านล่างค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 22-08-2012 21:17:26

สองร่างเปล่าเปลือยเบียดชิดภายใต้สายน้ำ อ่างอาบน้ำถูกเปลี่ยนเป็นสมรภูมิรักแสนร้อนแรง อลันแทรกกายเข้าออกในร่างกาย
ของอีกคนลึกล้ำ มวลน้ำกระเพื่อมไหวปริ่มล้นนองพื้นไม่ได้ทำให้จังหวะการกระทั้นโถมกายลดลงจนกระทั่งปลดปล่อยลาวารัก
ออกมาอีกระลอก

เสียงหอบหายใจสอดประสาน ริมฝีปากร้อนยังรุกไล่กดจูบแผ่นหลังขาวเนียน อยากจะเริ่มบทรักอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายก็เอ่ยประท้วงมา

“อลัน ผมหนาว” เปียวเอ่ยท้วงเสียงสั่นเมื่ออีกฝ่ายตั้งท่าจะขยับสวนกาย

“งั้นก็ขึ้นเถอะ” อลันกัดฟันบอกทั้งที่ตนเองยังไม่อยากให้จากไปไหน

“อื้มมม”

ชายหนุ่มถอนกายออก เปียวขยับลุกจากอ่างอาบน้ำเพื่อล้างตัวอีกครั้งก่อนออกไปข้างนอก ปล่อยให้จอมหื่นอย่างอลันจัดการตัว
เองไป...



ตลอดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันที่ชายทะเลแห่งนี้ อลันพยายามที่จะสานสัมพันธ์กับเปียวให้มันดีขึ้น พยายามลดความกราดเกรี้ยวทาง
อารมณ์ที่มีมากจนเกินจำเป็นนั้น โดยที่มีบทสอบหฤโหดมาให้เขาได้ทำอยู่บ่อยครั้ง เช่นนายเอิร์ทนั่นอย่างไรล่ะ มาหาเปียวบ่อย
อย่างกับว่าที่นี่คือบ้านของตนเอง พอเปียวเริ่มสนิทกับนายเอิร์ทนั่นแล้วก็ถึงได้รู้ว่านายเอิร์ทคือเจ้าของบ้านพักบังกะโลแถบนี้ทั้ง
หมด ให้มันได้อย่างนี้!

ช่วงเวลาเย็นย่ำที่แสงอาทิตย์มอดดับลง ส่งผลให้อากาศเย็นขึ้นมามากกว่าช่วงเช้าอีกเท่าตัว เปียวยืนเท้าแขนอยู่ริมระเบียง อลัน
เดินเข้ามาหา สอดแขนรวบกอดร่างสูงเพรียวนั้นเข้ามาชิด เปียวตกใจเล็กน้อยแต่พอรู้ว่าเป็นอลันก็คลายอาการตกใจนั้นลง อลัน
สูดกรุ่นกลิ่นหอมเย็นหลังอาบน้ำจากกายเด็กหนุ่ม ลมทะเลที่พัดโชยมาบางเบากลิ่นหอมยิ่งกรุ่นกำจายในอก หอมเย็น ทำให้รู้สึก
เย็นใจและผ่อนคลาย

“หอมจังเปียว”

“เหรอ?” ลองยกแขนตัวเองขึ้นมาดมดูแล้วทำสีหน้าเหมือนครุ่นคิด มันก็ไม่ค่อยจะได้กลิ่นหอมเท่าไหร่เลยนะ

“ผมก็ใช้สบู่ที่เขาเตรียมไว้ให้ในห้องน้ำนะ เมื่อกี้คุณก็ใช้ขวดเดียวกันนี่นา แต่ถ้าคุณชอบก็ซื้อไปใช้ที่บ้านบ้างก็ได้นี่”

เปียวเอ่ยแนะ ยังคงพิสูจน์กลิ่นสบู่ที่ติดกายตนเองมาดูอีกครั้ง อลันอมยิ้มก่อนกระซิบบอกข้างหูอย่างหยอกเย้า

“ที่มันหอมเพราะมันอยู่บนตัวคุณต่างหาก”

ว่าแล้วก็งับใบหูบางเล่น ก็รู้ว่ามันเป็นจุดอ่อนของอีกคน เปียวหดคอหนีก่อนเอ่ยปราม

“อย่าเพิ่งมาหื่นตอนนี้ เสียบรรยากาศหมด”

“หึหึ”

อลันหัวเราะในลำคอก่อนจะเลิกแทะโลมเลาะเล็มหากำไร ดุจริงนะลูกไก่น้อย

“ผมอยากอยู่แบบนี้นานๆ ไม่อยากกลับเลย”

“ไม่ทำงานหรือไง?”

“ผมรวยแล้ว”

“เฮอะ!” เปียวทำเสียงขึ้นจมูกก่อนเบ้หน้าใส่คนรวย

“ทำไม ผมพูดผิดตรงไหน?” อลันเอ่ยถามหน้าเป็น ราวไม่รู้เรื่องอะไรจนน่าหมั่นไส้ในสายตาเปียว

“ไม่ผิดหรอก แต่มันขี้โอ่”

เด็กหนุ่มว่า อลันยิ้มขำไม่ได้ว่าอะไร เปียวเลยยิ่งหมั่นไส้พ่อฝรั่งมากขึ้นไปอีก ว่าแล้วยังมายิ้มอีก

อลันคลายอ้อมแขนก่อนจับจูงมือเด็กหนุ่มเข้าบ้านไปเมื่อลมทะเลเริ่มแรงมากขึ้น ทั้งคู่เข้ามาในห้องเตรียมจะนอนกันแล้ว วันนี้พา
กันตะลอนเที่ยวมาทั้งวันแถมยังเสียเหงื่อเพราะกีฬาในร่มไปอีกต้องนอนพักมากๆ เก็บแรงไว้เผื่อวันหน้า

“อลัน ผมขอถามอะไรคุณอย่างได้ไหม?”

เปียวเอ่ยถามเมื่อชายหนุ่มตัวโตปิดไฟในห้องแล้วมาล้มตัวลงนอนข้างกาย

“หืม ได้สิ จะถามอะไรล่ะ?”

แขนแกร่งสอดเข้ามาใต้ศีรษะของเปียวเพื่อรองรับและให้ทั้งคู่ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นไปอีก เมื่อขยับเข้าที่เข้าทางตามใจคนตัวโต
แล้วเปียวจึงเอ่ยถามต่อ

“ที่คุณพาผมมาที่นี่... เพื่ออะไร?”

“แค่มาเที่ยว ทำไมต้องคิดอะไรให้วุ่นวาย” อลันเอ่ยบอกหลังจากเงียบไปเล็กน้อย

“คุณซ่อนความลับอะไรไว้ที่บริษัทพ่อผม?”

ช่างเป็นคำถามที่ตอบยาก เมื่อเห็นว่าอลันเงียบไปอีกครั้งเปียวจึงเอ่ยถามนำตามที่ตนเองเข้าใจในส่วนหนึ่ง

“คุณฮิโระหรือ?”

อลันถอนหายใจยาวทำให้สายตาที่มองจ้องรอคำตอบจากเขาลดระดับไปอยู่ที่อกของเขาแทน อลันก้มมองคนที่อิงแอบแนบชิด
แล้วจึงเอ่ยบอก

“เมื่อถึงเวลาทุกอย่างมันก็จะเป็นไปตามทางของมัน”

“ใช่ ทุกอย่างมันจะเป็นไป... รวมทั้งเรื่องของเราด้วย” เปียวเอ่ยบอกเหมือนพึมพำกับตนเอง

“เปียว เรื่องของเรา... มันจะเป็นไปไม่ได้เลยหรือ?”

“คุณอยากให้มันเป็นแบบไหนกันล่ะ?”

“ผมอยากให้คุณอยู่กับผมแบบนี้เรื่อยไป”

อลันบอกอย่างใจคิด ณ ตอนนี้การได้อยู่ข้างกันคือความสุขอย่างหนึ่งของเขาแล้ว หากได้อยู่แบบนี้เรื่อยไปมันคงจะดีไม่น้อยเลย

“หมายถึงอะไร จะให้ผมเป็นอะไรสำหรับคุณ?” เปียวยังเอ่ยถามต่อ คำถามนี้ถ้าตอบไม่ดีมีจอดสนิทกันบ้างล่ะ

“เป็น... คนสำคัญ”

“ด้วยการกักขังผมอย่างนั้นหรือ?”

คำถามพุ่งตรงจนอลันเงียบไปอีกครั้ง ดวงตาวาวใสยังคงเงยจ้องมองเขา กักขังหรือ ที่เขาทำอยู่ตอนนี้คือการกักขังสินะ

“คุณรู้ไหมว่าไม่มีนกตัวไหนอยากที่จะถูกขังอยู่ในกรงหรอกนะ ต่อให้กรงนั้นมันทำด้วยทองคำฝังเพชรก็ตาม เพราะสิ่งที่มัน
ต้องการที่สุดคืออิสระ”

“เหมือนคุณสินะ”

“ผมว่าใครก็เป็นนะอลัน” เปียวเอ่ยแก้

“ถ้าผมปล่อยนกตัวนั้นออกจากกรงทองฝังเพชร มันก็ต้องหนีผมไปอยู่แล้ว คุณคิดว่าผมควรทำอย่างนั้นหรือไง?” อลันเอ่ยถาม
ต้องการคำตอบ

“ก็ถ้าดูแลมันด้วยหัวใจและทำให้มันเชื่อมั่นในตัวคุณว่ามันจะฝากชีวิตไว้กับคุณได้ และหากมันมีใจให้คุณบ้าง มันก็คงจะกลับมา
หาคุณเอง”

“แล้วถ้ามันไม่กลับมา?”

“ก็แล้วแต่ว่าคุณจะกล้าเสี่ยงไหม เสี่ยงที่จะให้อิสระแล้วได้ใจมัน หรือกักขังมันเอาไว้ให้มันตรอมใจตายไปเอง”

จบคำนั้นความเงียบก็เข้าครอบงำอลันอีกครั้ง ก่อนจะยกยิ้มอย่างยอมแพ้ให้กับคำคมของลูกไก่ที่กลายเป็นลูกนกไปเสียแล้ว

“คุณมันร้าย” อลันว่า

“ไม่ร้ายเท่าคุณหรอก” เปียวแย้งทันควัน

“มีคุณคอยต่อปากต่อคำด้วยก็ดีไปอย่างนะ ไม่เงียบเหงาดี”

“คนประหลาด”

เด็กหนุ่มยังว่าต่อ อลันหัวเราะในลำคอ ความสุขมันกำลังล้นอก ชายหนุ่มตระกองกอดอีกคนเอาไว้ไม่ให้ห่างกาย อยากผูกสมาน
สานสัมพันธ์ให้แนบแน่นมากขึ้นกว่าเก่า และวาดหวังว่ามันจะเป็นความสัมพันธ์ที่ยาวนานไม่สิ้นสุด



++++++++++++++



เสียงรถยนต์โดยสารแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านพฤทธาการในเช้าวันหนึ่ง นายพรตกับพงศกรที่กำลังทานอาหารเช้าก่อนจะออกจาก
บ้านไปทำงานลุกออกไปดู เห็นนางวลัยลงจากรถมาพร้อมน้ำตา นางวลัยโผเข้าหาสามีที่งงงันกับสิ่งที่เกิดขึ้นรวดเร็วนี้แล้วร้องไห้
โฮ พงศกรมองหาน้องชายอย่างพิชญก่อนเอ่ยถามผู้เป็นมารดา

“แล้วนายพีล่ะครับแม่?”

“พี…” เหมือนนางวลัยจะเพิ่งรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งหลังจากเอาแต่ร้องไห้โดยไม่ได้อธิบายอะไรสักอย่าง

“พี... ตาพีถูกจับตัวไปค่ะคุณ ช่วยลูกของเราด้วยนะ ฮือออ” เอ่ยบอกกับสามีแล้วก็ร้องไห้คร่ำครวญต่อไป
   
“อะไรนะ?”

นายพรตแทบไม่เชื่อหูเมื่อภรรยาเอ่ยบอกมาเช่นนั้น ชายสูงวัยหันไปมองหน้าลูกชายคนโตที่มีสีหน้าตกใจไม่ต่างกัน ลูกชายคน
รองเขาก็ยังหาทางช่วยออกมาไม่ได้ นี่ลูกชายคนเล็กยังถูกจับตัวไปอีก เคราะห์กรรมมันช่างซัดโหม

นายพรตพาภรรยาเข้าไปนั่งในบ้านก่อนสอบถามเรื่องราวความเป็นมา นางวลัยก็เล่าให้ฟังพร้อมน้ำตาว่าตนเองกับลูกถูกจับ
ตัวไปได้เช่นไร นางหวาดกลัวเพียงไหนกับการอยู่ที่นั่น และก่อนที่นางจะได้กลับมานั้นก็ได้พบเจอพิชญเพียงครั้งเดียวให้รู้
ว่ายังปลอดภัยดีเท่านั้นเอง

“ทางนั้นเขาบอกว่าให้พานายเปียวไปหาเขา เขาถึงจะปล่อยตาพีกลับมา คุณคะ…”

“ไม่! คุณวลัย ผมจะไม่เอาเปียวไปแลกเด็ดขาด” ก่อนที่นางวลัยจะได้เอ่ยอะไรต่อมา นายพรตก็เอ่ยแย้งเสียงเครียดอย่างรู้เท่าทัน

“คุณพรต! นี่คุณไม่ห่วงลูกหรือไงกัน คุณจะปล่อยลูกเอาไว้ในดงเสือดงตะเข้แบบนั้นรึ!” นางวลัยแหวเสียงลั่น ก่อนจะสะอื้นไห้
อีกครั้ง ทั้งสงสารลูก ทั้งขัดใจสามี

“ผมไม่ปล่อยลูกไว้แบบนั้นหรอกคุณ แต่ผมจะช่วยทั้งพีทั้งเปียวนั่นล่ะ เลิกโยนภาระไปที่เปียวเสียที”

“คุณจะมาเป็นคนดีอะไรเอาตอนนี้ ลูกเรากำลังเจอวิกฤตนะ!” นางวลัยยังโต้แย้ง

“เราควรทำเรื่องที่ถูกที่ควรเสียทีนะคุณวลัย คุณก็เห็นว่าการกระทำของเรามันส่งผลอะไรกับชีวิตเราบ้าง”

คำพูดของนายพรตทำให้ภรรยาคู่ชีวิตพูดไม่ออก ได้แต่ขัดเคืองใจแต่โต้แย้งไม่ได้เมื่อก็เห็นจริงตามนั้นด้วย นายพรตถอนใจยก
ใหญ่ ปัญหาที่เกิดขึ้นแต่ละอย่างมันพัวพันกันยุ่งเหยิงไปหมดแล้วในเวลานี้

“แล้วนี่เขาบอกหรือเปล่าว่าทำไมต้องให้เปียวไป” เอ่ยถามผู้เป็นภรรยาเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นว่านางคงทุกข์ใจไม่แพ้กันที่เกิดเรื่อง

“ฉันก็ไม่รู้” นางวลัยเอ่ยบอกขณะเช็ดคราบน้ำตาไปด้วย

“แล้วคุณรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?”

“เขาบอกชื่อวิคเตอร์ เฟอร์ริงตันบ้าบออะไรก็ไม่รู้ โธ่~ พีลูกแม่ ต้องมารับเคราะห์กรรมแทนคนอื่นเขา…”

พอได้พูดแล้วนางวลัยก็เริ่มจะกลับมาครวญคร่ำอีกครั้ง จนนายพรตต้องรีบหยุดไว้เมื่อสะกิดใจกับชื่อที่ภรรยาบอก

“เดี๋ยวคุณวลัย เมื่อกี้คุณว่าคนนั้นเขาชื่ออะไรนะ?”

“วิคเตอร์... วิคเตอร์ เฟอร์ริงตัน”

“เฟอร์ริงตัน…”

นายพรตทวนคำ สีหน้าแปลกใจจนออกจะเคร่งเครียด พงศกรเองก็คิ้วขมวดกับชื่อสกุลนี้

“ผมว่าเหมือนจะเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนนะครับพ่อ” พงศกรเอ่ยกับผู้เป็นบิดา

“ก็ต้องเคยอยู่แล้วล่ะพงศ์ ก็นั่นน่ะเป็นชื่อของพ่อมิสเตอร์แอลอย่างไรล่ะ”

นายพรตเฉลยความ นางวลัยกับพงศกรชะงักก่อนจะทวนคำของนายพรตเมื่อครู่นี้ออกมาพร้อมกัน

“พ่อมิสเตอร์แอล!?”

ทั้งสามต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด วิคเตอร์ เฟอร์ริงตันที่ให้คนจับตัวพิชญไปคือพ่อของมิสเตอร์แอล แต่เกิดการผิดฝาผิดตัวกันขึ้น
เมื่อแท้ที่จริงแล้วคนที่ทางนั้นต้องการคือปฏิญญาไม่ใช่พิชญ ดั่งกับว่ากงล้อแห่งโชคชะตาของพิชญกับปฏิญญากำลังหมุนกลับ
ทำให้ชะตาชีวิตของพฤทธาการต้องมาพัวพันกับมิสเตอร์แอลอยู่เช่นนี้



+++++++++++++



บรรยากาศยามเช้าที่แสงอาทิตย์เพิ่งสาดส่องอาบไล้ไปทั่วอาณาบริเวณ เปียวนั่งอยู่ริมระเบียงที่เดิมมองดูท้องทะเลที่ต้อง
แสงของพระอาทิตย์ที่ค่อยโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมา พร่างพราวระยิบระยับ บังกะโลหลังนี้ถูกสร้างขึ้นมาสำหรับผู้ที่ต้องการความ
โรแมนติก สำหรับคู่รักที่อยากนั่งมองพระอาทิตย์ตกน้ำด้วยกัน ทำให้เวลาพระอาทิตย์ขึ้นหากไม่โผล่ขึ้นมาจนแสงแผดจ้าคง
ไม่ได้เห็น แต่แสงรำไรที่ลอดผ่านกิ่งก้านใบของต้นไม้เข้ามายังตัวบ้านนั้นก็ให้ความรู้สึกที่ดูอบอุ่นได้อยู่เหมือนกัน

“เปียว”

เสียงเรียกของคนในบ้านทำให้เปียวหลุดจากภวังค์หันกลับไปมอง อลันที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นเปียวอยู่ข้างๆจึงเดินออกมาหา เห็น
ว่าอยู่หน้าระเบียงตรงที่เดิมที่เปียวชอบมายืนบ่อยๆ อลันเดินเข้าไปหาก่อนสวมกอดเอวบางจากด้านหลัง

“คิดอะไรอยู่ หืม?”

อลันเอ่ยถามคนที่ยังคงเอาแต่มองท้องทะเลสีฟ้าครามอยู่

“อลัน”

“หือ?”

“คุณว่าความสุขมันจะอยู่กับเราได้นานแค่ไหน?”

เปียวเอ่ยถามทั้งที่ยังไม่ได้หันมาหา อลันนิ่งไปเล็กน้อยกับคำถามนั้น ก่อนกระซิบตอบคำถามดังที่ใจตนเองคิด

“ตลอดไป”

“จริงหรือ?” เด็กหนุ่มเอี้ยวหน้ามามอง

“อืม จริงที่สุด”

อลันตอบก่อนกดจูบแกมขาวนั้นเบาๆ เปียวเบนสายตากลับไปมองทะเลอีกครั้ง

“ทำไมชอบมายืนตรงนี้นัก” อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้

“ตอนเช้าๆอากาศดีนะ แต่ทะเลมันกลับให้ความรู้สึกเหงา หรือจะเป็นเพราะผมที่รู้สึกไปเอง”

เปียวยิ้มบางแต่กลับให้ความรู้สึกเหงาแปลกๆ ผนวกกับคำพูดที่เอ่ยบอกแล้วยิ่งทำให้อลันรู้สึกสะท้อนสะท้านในใจ

“มันจะไม่เหงา ถ้าเราอยู่ด้วยกัน”

“ลิเกจัง” เปียวว่าแล้วหัวเราะ

“แล้วชอบไหมล่ะ?”

คนนี้ก็ยังหยอดได้หยอดดี เปียวหัวเราะในลำคอก่อนผ่อนลมหายใจช้าๆ รอยยิ้มบางแตะแต้มริมฝีปาก อลันกอดกระชับร่างเพรียว
แน่นขึ้นอีกนิด ลมเย็นๆจากทะเลพัดเอื่อยบางเบา อยากจะปล่อยกายปล่อยใจไปเช่นนี้ ค่อยปรับตัวเข้าหากันช้าๆไม่รีบร้อน ค่อย
เป็นค่อยไป... ค่อยๆรัก



TBC



ขอบคุณทุกท่าน ทุกกำลังใจค่ะ เดี๋ยวมาบวกให้ค่ะ :กอด1:

อ้างจาก: nongrak ที่ 20-08-2012 17:33:20  

อลันจะคุยดีๆกับเปียวไม่ได้เลยเหรอ ชอบใช้แต่อารมณ์
เด็กคงชอบหรอก บางทีอ่านแล้วมันหมั่นไส้อ่ะ
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักที ห๊า

บวกหนึ่งแจกเป็ดค่ะ

เพิ่งเคยเห็นพี่น้องรักใส่อารมณ์ในการเม้นต์ >< อลัน นายต้องรีบปรับปรุงตัวด่วน! :angry2:

อ้างจาก: mentholss ที่ 18-08-2012 21:25:04  

รอติดตามพายุ(อลัน)ลูกต่อไป

ปล. มาไวไวก็ดีเน้อ คนอ่านคิดถึง 555+

จริงๆอยากมาทุกวันเลยล่ะค่ะ เอาไว้จะพยายามมาให้เร็วขึ้นกว่านี้นะคะ^^
ทั้งที่เวลามันมี 24 ชั่วโมงเท่าเดิมทุกวัน แต่ทำไมรู้สึกว่ามีเวลาน้อยกว่าเดิมไม่รู้

จะบอกว่าตอนนี้เขียนนิยายแต่ละตอนต้องอ่านทวนหลายๆรอบ กลัวคนอ่านงง รู้สึกหลังๆมามีแต่คนบอกว่านิยายที่ใหม่เขียนงงๆ
เลยต้องตั้งสติให้ดีก่อนพิมพ์แล้วอ่านทวนซ้ำๆ

คือคนเขียนเขียนแล้วก็เข้าใจอ่ะนะ เพราะรู้ก่อนแล้วว่ามันจะเป็นยังไง แต่คนอ่านยังไม่รู้ ไอ้เราก็เล่นทิ้งปมไว้ซะเยอะเลย
แฮ่ อย่าเพิ่งทิ้งกันน้า :กอด1: เดี๋ยวมันจะค่อยคลายทีละปมเองเน้อ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม และยินดีต้อนรับทุกท่านเช่นเคยเจ้าค่ะ

ปล. ยินดีต้อนรับการกลับมาของคุณ swordtails ด้วยนะคะ (ขออภัยเพิ่งจะมาทัก^^”)

วันใหม่ค่ะ :L2:

++++++++++++++

จิ้มบวกละค่า :give2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 22-08-2012 21:28:23

พ่อของอลันมาเกี่ยวอะไรด้วยว๊า  แล้วทำไมถึงอยากได้ตัวเปียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 22-08-2012 21:32:37

เกลียดยัยวลัยจริงเลย

เปียวจะต้องเจออะไรอีกน้อ... :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: Nannie ที่ 22-08-2012 21:38:45

อยากจะภาวนาให้ความรักของทั้งคู่มีความสุข
แต่ความทุกข์กำลังมา ชอบพระเอกตอนนี้
รู้จักควบคุมอารมณ์มากขึ้น เอาใจคนสำคัญมากขึ้น
แต่อุปสรรคก็มา ตระกูลเฟอร์ริ่งตันต้องการอะไร
ทำมั้ยอยากได้ตัวเปียว สงสัยจริงๆ

รอพาร์ทหน้าด้วยรักค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 22-08-2012 21:57:51

ลูกไก่ปราบราชสีห์ได้แน่เพราะตอนนี้ราชสีห์ก็ไปไม่เป็นถ้าขาดเปรียวแล้วล่ะ
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นมีเหตุการณ์ใหม่ๆเกิดขึ้นตลอด
สมน้ำหน้าไอ้พี

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 22-08-2012 22:15:23

พ่ออลันหรอเนี่ย!!!!

อะไรยังไง เข้มข้นๆๆๆๆ

 :serius2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 22-08-2012 22:19:10

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 22-08-2012 22:28:08

กรรมไปสนองที่แม่ของพีแล้วล่ะ เ้อ้อออออออออออ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 22-08-2012 22:35:04

มาแอบเชียร์คู่ของพี?ดีกว่า ถือว่าซวยไปนะ อิอิ
อเล่กจะเป็นพี่น้องกับอลันรึเผแล่านะ มีพ่อโผล่มาด้วย

อย่าว่างั้นงี้เลยค่ะ แลดูเปียวงี่เว่ายังไงไม่รู้อ่ะ อันควารู้สึกส่วนตัว ขอโทษด้วยค่ะ
เห็นใจอลัน พยายามต่อไปนะ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 22-08-2012 22:39:59

เฮ้อ ก็สงสารพีนะ เหมือนเป็นกรรมตามทันเลยอ่ะ
แต่ฮิโระนี่สุดยอด sexphone กับพี่คม ฮิฮิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: Sorso ที่ 22-08-2012 22:40:51

วันนี้มาดึกจัง = =

แต่ก็หายคิดถึงเปียวล่ะเนอะ ><!!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 22-08-2012 22:43:44

พีได้คู่แก่ขนาดนั้นเลยรึ? >_<

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 22-08-2012 22:49:56

ค่อยๆรัก' ชอบประโยคนี้ =)

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 22-08-2012 22:51:59

   แหม คุณพ่อลงมือเองเลยเหรอเนี่ย
   แล้วจะเป็นอะไรไหมอ่า
   แต่ฮิโระนี่ยั่วเก่งจริงๆนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 22-08-2012 22:55:20

บททดสอบความรักของอลันใกล้จะมาถึงแล้วสินะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 22-08-2012 23:20:16

พิชญ์กับอเล็กซานเดอร์  เป็นอีกคู่หนึ่งใช่ป่าวคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 22-08-2012 23:26:43

“บางทีฉันก็รู้สึกเหนื่อยกับตัวเองเหมือนกันนะคม ที่ปล่อยให้โทสะเป็นใหญ่เหนือเหตุผลอยู่เรื่อยๆ”
หัดรู้ตัวซะบ้างก็ดีนะอลัน กร๊ากกกกก

“แค่ลูกไก่น้อยกำลังจะปราบราชสีห์อารมณ์ร้อน”
งานนี้มีเฮ 555+

“เขาบอกชื่อวิคเตอร์ เฟอร์ริงตันบ้าบออะไรก็ไม่รู้ โธ่~ พีลูกแม่ ต้องมารับเคราะห์กรรมแทนคนอื่นเขา…”
จนป่านนี้ยังไม่สำนึก สมควรแล้วที่กรรมมันตามทันทั้งแม่ทั้งลูก

ว่าแต่เรื่องชักเริ่มยุ่งแล้วจิ อยากได้เปียวกันทั้งพ่อทั้งลูกเลย
รอตอนต่อไปจ้า

+เป็ด+1 ให้กับคนแต่งที่น่ารักจ้ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 22-08-2012 23:29:51

พ่อเลยเรอะ? ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อลันดูแลเปียวดีๆนะ ตอนนี้หวานกันมากกกกก
บวกจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 22-08-2012 23:39:54

พ่อของอลันต้องการตัวน้องเปียว?
 :a5:
จะเอาไปทำไมวะคะ
 :m28:
แล้วอิตาอเล็กซานเดอร์นี่น่าจะเป็นพี่น้องกับอลัน
เพราะชื่อเขียนด้วยอักษรตัวเดียวกัน
ถ้าให้เดาพ่อของอลันไม่น่าจะอยากได้น้องเปียวไปทำเมียเหมือนลูกชายหรอก
น่าจะจับตัวไปเพื่อเรียกร้องอะไรบางอย่างจากอลัน
ดีไม่ดีอาจจะอยากเจอคุณแม่ก็ได้นะ
แต่อิตาอเล็กนี่น่าจะฉวยโอกาสจับไอ้น้องพรตตัวแสบกินเป็นของแถม
ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ได้แต่เดา 55555
 :laugh:
 :กอด1: วันใหม่จ้ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 22-08-2012 23:40:07

เอ....ตกลงว่า อเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตัน นี่เป็นใครกานแน่ เป็นพี่ชายแอลป่าวเนี่ย


ปล. ท่าทางคู่พิชญ เริ่มจะสนุกละ อิอิ :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: BBChin JungBB ที่ 23-08-2012 00:13:04

พี คงได้กับพี่หรือน้องมิสเตอร์แอลนั่นแหละ เพราะชื่อ อเล็คซานเดอร์

ส่วนพ่อ ชื่อ วิคเตอร์

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 23-08-2012 00:57:35

ยังมีสุขเล็กๆ จากอลันเปียว คมฮิโระ
แล้วพ่อของอลันมาเกี่ยวอะไรกับเปียว
แค่เปียวอลันก็ประคับประคอง เอียงแล้วเอียงอีก เฮ้อ
ขอบใจจ้าๆๆๆๆๆ   ยังมีลุ้นอีก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 23-08-2012 01:22:12

 :really2: :really2: :really2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 23-08-2012 01:30:16

จะมีมาม่ามาอีกแล้วง่ะ  :sad4:
ขอให้เปียวกับอลันเข้าใจกันซะทีน้า  :เฮ้อ:

 :pig4: นะคะ  :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 23-08-2012 01:32:02

มิสเตอร์แอล ขอให้ดีตลอดนะ
พีเจอคู่เเล้ว


มีตัวละครเพิ่มขึ้นมา รอต่อไป

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 23-08-2012 03:16:39

เรื่องที่เกิดๆทั้งหมด  เป็นเพราะยัยวลัยนี่เกือบทั้งน๊านนนนน
แต่คุณพรตนี่ก็เนาะ  เมื่อก่อนดันเชื่อเมีย ตามใจเมีย จนเกินไป  ไม่คิดถึงผลที่จะตามมามั่งเลย  :เฮ้อ:


คุณพรตยังดี ที่คิดได้สำนึกได้แล้ว    แต่ยัยป้าวลัยนี่ไม่คิดไม่สำนึก แถมยังโบ๊ยความผิดให้ชาวบ้านเขาตลอด   :o211:


ยัยป้านี่ไม่ทำมาหากินอะไร เอาแต่ผลาญเงินไปวันๆ 
น่าจะลองจับป้าแกไปทำงานหาเงินเองบ้าง จะได้รู้ว่ามันลำบากขนาดไหน   :beat:
จะได้ไม่ต้องมานั่งเชิดหน้าชูคอไปวันๆ  เสียเวลาไปอย่างไร้ค่า  แก่จวนจะลงโลงแล้ว ก็หัดคิดบ้างนะป้านะ  o12

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 23-08-2012 04:32:47

ดูเหมือนวลัยยังเห็นแก่ตัวและใจร้ายไม่เลิกนะ  :m16:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 23-08-2012 05:41:24

อ้าว....พิชญเสียตัวซะแล้ว เหรอออออ
แล้วคุณอเล็กซ์เป็นผู้ใด พี่หรือน้องคุณอลันหว๋า
พ่อนี่ท่าจะไม่ใช่นะ มันจะดูหงำเหงือกเกินไป 5555++
คู่พี่เปียวก็เริ่มหวาน เดาอย่าที่พี่คมว่า ถ้าเปียวไม่มีใจคงไม่กลับมา
จากนี้ไปคุณอลันก็พยายามเข้านะ
ฮิโระจังยั่วพี่คมตลอด เสียงกระเซ่ามาเลย อิอิ เขินนนน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 23-08-2012 08:22:42

อลันเริ่มจะปรับอารมณ์ตัวเองได้บ้างแล้ว แต่ไม่รู้จะเปลี่ยนได้แบบนี้ตลอดไปมั้ย
ต้องให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์?อย่างที่ว่านั่นล่ะ

เวลาหวานชื่นอะไรๆมันก็ดีไปหมด
ชอบช่วงเวลาดีๆที่เปียวอยู่ในอ้อมกอดของอลันแบบนี้จัง รู้สึกได้ถึงออร่าวิ้งๆสีชมพูที่อยู่รอบๆ
แอบกลัวสิ่งที่เปียวรู้สึก ไอ้ที่บอกว่าเหงานี่เป็นลางสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องอะไรรึเปล่า

วิคเตอร์ เฟอร์ริงตัน เป็นพ่อของอลันนี่เอง
จับตัวนายพีไปผิดและนายพีก็ได้รับกรรมแบบที่เปียวเจอ
แต่อาจเลวร้ายกว่า(รึเปล่า?) กรรมมันติดจรวดเร็วไวดีนะ

แล้วพ่อของอลันจะต้องการตัวเปียวไปทำไม??
คนอ่านอยากรู้อีกแล้ว รอตอนต่อไปนะคะ

บวก1บวกเป็ด เป็นกำลังใจให้คุณวันใหม่นะคะ
ปมเรื่องนี้เยอะดีจังค่ะ สนุกและน่าติดตามมากๆ


 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 23-08-2012 08:37:10

คุณพ่อของอลันมาทำไมเนี่ย

หรือมาแกล้งลูกชายเล่นๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 23-08-2012 08:55:33

พ่ออลันแล้วทำไมอยากเจอเปียว

อะไร ยังไง งง แล้วอลันจะทำให้เปียวรักได้ไหมนั้น

เฮ้ออออ สงสารพีเล็กน้อย แต่ถ้ายังโทษเปียวอีกก็นะ

แย่ๆๆๆๆ เฮ้อออ

แล้วจะทำยังไงกันต่อไปละเนี้ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 23-08-2012 09:04:25

ตามต่อ  ตอนต่อไปมาด่วน ๆ ๆ  :call: :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 23-08-2012 12:35:58

คู่เอกเริ่มทำความเข้าใจกันแล้ว
แต่มีเรื่องวิกเตอร์ หรือ อเล็กซ์ แทรกเข้ามา
ทำให้ยังหวานไม่ออก
แล้วเป็นพ่ออลัน ทำไมไม่ไปคุยกับอลันเองอ่ะ
ตอนนี้มีคู่คมกับฮิโระนี่แหละทำให้ยิ้มได้บ้าง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 23-08-2012 13:46:33

หวานๆขมๆก็พอทน
แต่ทำไมมีคุณพ่อมา
ร่วมด้วยอีกเนี่ย :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 23-08-2012 14:32:32

ชักจะทำตัวดีขึ้นนะอลันต้องให้คมสอน
แต่พ่อขออลันมาขอเปียวแลกกับพีได้ยังไง
อยากรู้เรื่องจริงๆ เลย

บวกหนึ่งกะให้เป็ดค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 23-08-2012 15:44:20

ตอนนี้อลันกับเปียวกำลังทำความเข้าใจกับการก่อร่างสร้างรักแบบค่อยเป็นค่อยไป
บรรยากาศคลี่คลาย หวานละมุนกำลังดี
น้องพีช่างน่าสงสาร ที่ถูกหักหาญน้ำใจ
มันคนละกรณีกับเปียวเลย
เปียวเดินชนปัญหาเอง ส่วนพีถูกจับตัวไป
เท่าที่จำได้พ่ออลันตายไปแล้ว ส่วนนายคนนี้คงเป็นน้องคนละแม่กระมัง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 23-08-2012 16:50:16

พ่อของอลันต้องการอะไรเนี่ย


ชอบตอนนี้ น่ารักได้อีก  :o8:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 23-08-2012 19:56:24

หวานนนนนจนทะเลจืด :-[ อย่าทำให้เสียเรื่องอีกนะอลัน
ตอนนี้ร้อนแรงทั้ง 3 คู่เรย :z1: อิอิ
แล้วอเล็กซานเดอร์คือครายยยย? ทำไมต้องการตัวเปียว??

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: ooopimmyooo ที่ 23-08-2012 20:10:42

พ่อกับแม่ อย่าทำอะไรโง่ๆนะ
ถ้าเปียวเป็นอะไรล่ะก็... ฮึ่ม!!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: ooopimmyooo ที่ 23-08-2012 20:24:13

พ่อกับแม่ อย่าทำอะไรโง่ๆนะ
ถ้าเปียวเป็นอะไรล่ะก็... ฮึ่ม!!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 23-08-2012 21:35:44

หวานกันแล้วดีใจจัง
แต่คู่ของพิชญก็น่าสนใจนะ

รอตอนหน้าค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 24-08-2012 11:25:03

อ้าว อย่างนี้ก็สลับคู่กันอ่ะดิ แฮ่~ เค้าล้อเล่นนะอลัน
อลันต้องคู่กับเปียวเท่านั้นเนาะ ส่วนพีก็คู่กับคุณพ่อไป
แต่พ่อของอลันต้องการตัวเปียวทำไมกันอ่ะ เรื่องหนี้หรือเปล่า
อืมมมม มันเป็นปมสินะ :serius2: คงต้องรอดูกันต่อไป
บรรยากาศของอลันกับเปียวดีขึ้นจากตอนที่แล้วเยอะเลย :L1:
ขอให้ดีอย่างนี้ไปตลอดนะ เพราะดูเปียวก็เปิดรับแล้วด้วย
เหลือก็แต่สิ่งที่เปียวเค้าต้องการ อยู่ที่อลันจะกล้าให้หรือเปล่า
ถ้าอิสระแลกกับการได้ใจ ก็น่าลองเสี่ยงดูเหมือนกัน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1 พร้อมเป็ดน้อย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 24-08-2012 17:20:26

อลันในที่สุดก็คิดได้ซะที
แต่จะทำใด้กี่วันเนี่ย


พี่อลันนี่มันอะไรกัน
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเปี่ยว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: YJism ที่ 24-08-2012 22:28:23

 :impress2:
หลังจากที่ตามอ่าน ก็อ่านทันจนได้ เพราะฉะนั้นขออนุญาตเม้นรวบยอดเลยละกันนะคะ แหะๆ

นิยายเรื่องนี้เป็นอะไรที่สนุกมากเลยค่ะ ภาษาและพลอตเรื่องลงตัวสุดๆ ไม่มากไม่น้อย
กำลังพอดีให้รู้สึกสนุก และอินไปกับตัวละครมากๆเลยค่ะ ถ้าไม่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้
ต้องรู้สึกเสียดายมากๆแน่ๆ >/////< ชอบทุกตอนของนิยายเรื่องนี้เลยค่ะ
และยังไงก็เอาในช่วยมิสเตอร์แอลให้เอาชนะใจของเปียวได้ไวไวนะคะ อิอิ

เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งด้วยคร๊าาาาา  :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 24-08-2012 23:55:28

โห พ่ออลันออกตัวแรง ว่าแต่จะต้องการตัวเปียวไปทำอะไร รอติดตามนะค้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๔ ห้วงเสน่หา (๒๒.๘.๒๕๕๕) //หน้าที่ ๒๓ ค่ะ// มาละน้า><
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 25-08-2012 01:30:43

อั๊ยยะ
บทพิสูจน์ของเปียวนี้หนักหนาอยู่แต่ผลก็คุ้มค่าที่จะเสี่ยงนะ
ขอแค่อลันยอมอ่อนลงหน่อย  รู้จักระงับอารมณ์บ้าง และรักเปียวมากๆ  ลืมๆอดีตไปบ้าง
บททดสอบอะไรก็ผ่านไปได้อยู่แล้ว   ทุกอย่างจะเริ่มดีขึ้น
ส่วนพีคู่นายคงไม่ใช่พ่ออลันหรอกเนอะ
อาจจะเป็นพี่ๆน้องๆญาติๆกันมากกว่า ถ้าคู่กับพ่อนี้ก็นะ เอิ๊กๆ
กรรมใครกรรมมันแหละเนอะ
ส่วนฮิโระจะช่างยั่ว  จะน่ารักไปไหน  แค่นี้พี่คมก็ไปไหนไม่รอดแย๊ว
^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 26-08-2012 19:28:14

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา



ทางด้านปวิตาที่ทะเลาะกับคิริไปคราวก่อนและยังไม่มีฝ่ายไหนที่จะเริ่มต้นพูดคุยกัน หญิงสาวได้รับโทรศัพท์จากมารดาของคิริ
บอกว่าคิริไม่สบายให้ปวิตามาช่วยดูแลกันหน่อย อย่าโกรธกันให้นานนักเลย ปวิตาจึงได้ลดทิฐิลงมา เพราะต่อให้โกรธกันอย่างไร
ตนเองก็ยังห่วงใยคนรักอยู่ไม่คลาย

“วิตา?”

ผ้าชุบน้ำบิดหมาดที่ถูกเช็ดลงบนใบหน้าทำให้คิริรู้สึกตัวขึ้นมา เขารู้สึกอ่อนเพลียมาตั้งแต่เช้าแล้วจึงได้นอนพักอยู่ที่บ้านไม่ได้
ออกไปไหน พอลืมตาขึ้นมาเห็นคนรักนั่งอยู่ข้างกายก็เอ่ยเรียกราวไม่เชื่อสายตา

“พี่คงฝัน” ชายหนุ่มทิ้งกายลงนอนอีกครั้งแล้วนวดขมับตนเองไล่ความมึนงง

“อะไรกันคะ เห็นหน้าวิตาแล้วบอกว่าฝัน หรือว่าไม่อยากให้วิตามา”

เสียงที่เคยคุ้นเอ่ยพ้อ เรียกให้คิริมองที่มาของเสียงนั้นอีกครั้ง เมื่อเห็นแน่แล้วว่าเป็นปวิตาจึงเอ่ยเรียกอีกครั้ง ท่าทางยังมึนงงไม่หาย

“วิตา?”

“ก็ใช่สิคะ พี่คีคิดว่าใครล่ะ…”

คำพูดของปวิตาหยุดลงเท่านั้นเมื่อคิริรั้งกายสาวคนรักเข้ามากอดแนบแน่น ปวิตานิ่งไปก่อนจะกอดตอบคนรักของเธอแล้วลูบแผ่น
หลังเขาเบาๆ

“พี่คี เป็นอะไรคะ?”

“พี่ขอโทษนะวิตา พี่ไม่ดีเองที่พูดกับวิตาไปวันนั้น ที่ตีความวิตาไปในทางไม่ดี พี่ผิดทุกอย่าง”

คิริเอ่ยบอกด้วยความรู้สึกผิดมากมาย เขาได้ใช้เวลาคิดทบทวนจนถ้วนถี่แล้ว ผลลัพท์ของความรู้สึกก็ออกมาคงเดิมคือเขาปล่อย
เธอไปไม่ได้ คิริไปหาหญิงสาวที่บ้านหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยได้บอกเธอ เพียงแค่อยากรู้ว่าเธอเป็นอยู่สบายดีเขาก็กลับมา ไม่
นึกว่าปวิตาจะมาหาเช่นตอนนี้

“เรากลับมิลานกันนะวิตา นะที่รัก” คิริเอ่ยวอน เขาสับสนว้าวุ่นไปหมดแล้วเวลานี้ ร่างกายก็อ่อนแอจนน่าหงุดหงิด เกิดอะไรขึ้นกับ
เขาก็สุดจะรู้

“ค่ะ เราจะกลับมิลานกัน”

ปวิตานิ่งไปเล็กน้อยก่อนตอบรับคำเว้าวอนขอ คำตอบรับนั้นไดรับอ้อมกอดที่รัดแน่นยิ่งกว่าเดิม ปวิตาประท้วงเบาว่าหายใจไม่
ออก คิริถึงได้ผละออกห่างแล้วเอ่ยขอโทษ หญิงสาวไม่ถือโกรธ นำน้ำในอ่างเช็ดตัวไปทิ้ง ก่อนเรียกแม่บ้านให้เตรียมอาหารให้
คิริทาน เมื่อกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งคิริก็ให้นั่งลงพูดคุยกันถึงเรื่องที่ทำให้เกิดปัญหาอยู่ในขณะนี้

“เรื่องพี่กับอลันน่ะความเป็นไปได้มันแทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ ถึงเราทำอะไรไปตอนนี้ก็ไม่ทำให้สถานการณ์มันดีขึ้นมาหรอก พี่รู้จัก
อลันดีพอๆกับตัวพี่เอง เราสามคนน่ะยังคงติดค้างเรื่องพวกนี้อยู่ในใจจนก้าวต่อไม่ได้สักคน อลันเองก็คงไม่ได้มีความสุขกับสิ่งที่
เป็นอยู่นี้หรอก แต่มันก็ทำใจลำบากหากจะให้อภัย คงต้องใช้เวลามากกว่านี้เพื่อเยียวยาแผลของเราทุกคน”

“วิตารู้ค่ะ แต่วิตาก็อยากขอคาดหวังสักนิด”

ปวิตาพูดหน้าเศร้า ก่อนจะปรับอารมณ์และสีหน้าให้ดีขึ้นแล้วจึงเปลี่ยนเรื่องมาเอ่ยถามคนรัก

“แล้วนี่พี่คีเป็นอะไรคะ เห็นคุณแม่ว่าไม่สบาย”

“ไม่รู้สิ มันเป็นเหมือนตอนก่อนมาที่นี่นั่นล่ะ ตื่นเช้ามาพี่ก็มึนๆหัว ปั่นป่วนมวนท้องจนอยากอาเจียน”

คิริบอกอาการที่เกิดกับตนเอง ก่อนกลับมาที่เมืองไทยเขาก็มีอาการเช่นนี้ แต่เพราะยุ่งๆเลยไม่ได้ไปให้หมอตรวจดูสักที

“แย่จัง เราไปหาหมอไหมคะ วิตาเป็นห่วง” ปวิตาเอ่ยถามอย่างห่วงใย ใช้หลังมืออังหน้าผากและคอของคนรักดูอีกทีว่าร้อนหรือ
ไม่ คิริยิ้มให้กับความห่วงใยนั้น

“ก็ดีจ้ะ ตอนกลับมิลานจะได้ไม่เอาไข้กลับไปด้วย”

ปวิตาพยักหน้าเห็นด้วย ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ความอบอุ่นอ่อนโยนแทรกเข้ามาในหัวใจเมื่อปัญหาคลี่คลายลงได้ แม้ในตอนนี้มันจะยัง
ขาดๆเขินๆอยู่ แต่ทั้งคู่ก็วาดหวังว่าสักวัน... ความสุขที่มีอยู่นี้มันคงจะถูกเติมให้เต็มได้เสียที



+++++++++++++++



หลังจากใช้เวลาอยู่ด้วยกันที่ทะเลเสียหลายวัน ทั้งเปียวและอลันก็ต่างได้ใช้เวลาเหล่านั้นปรับตัวปรับหัวใจให้ตรงกันมากขึ้น ทั้งคู่
เลือกที่จะวางบทบาทที่ตนเองเป็นอยู่ลง ปล่อยให้หัวใจได้ศึกษากันโดยไม่มีคำว่าแต่มาเป็นข้ออ้างของหัวใจได้อีก

อลันพาเปียวกลับมาที่บ้านเมื่อทุกอย่างดูจะไปได้สวย ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มจะดีขึ้นกว่าก่อน เพียงแค่อลันจะลดความหุนหัน
พลันแล่นลงบ้าง ใจเย็นและรับฟังกันมากขึ้น สิ่งที่ค่อยปรับเปลี่ยนไปนี้ดูจะเป็นที่น่าพอใจของลูกไก่น้อยของเขาไม่เบา

“ลืมอะไรอีกหรือเปล่าเปียว?”

อลันเอ่ยถามเมื่อขนข้าวของมาขึ้นรถเตรียมจะกลับบ้านกันแล้ว เปียวส่ายหน้าให้รู้ว่าไม่ลืมอะไรแล้ว ก็เขามีเพียงโทรศัพท์เครื่อง
เดียวที่ติดตัวมา ไม่มีทางลืมมันได้หรอก คนขับรถของที่บ้านอลันขับรถมารับทั้งคู่ถึงที่ทำให้ไม่ต้องเสียเวลาไปจองตั๋วเครื่องบิน

เอิร์ทที่รู้ว่าเปียวจะกลับบ้านในวันนี้แล้วก็มาส่ง อลันที่เห็นเพื่อนใหม่ของเปียวเดินมาก็เดินเลี่ยงไปรอเปียวที่รถเพราะไม่อยาก
ชวนทะเลาะ

“หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะครับ”

“ที่นี่บริการดี ดูแลต้อนรับแขกดีมาก ไว้ว่างๆผมจะมาเที่ยวอีก” เปียวเอ่ยกระเซ้าเจ้าของบังกะโลยิ้มๆ

“ยินดีต้อนรับเสมอครับผม”

เอิร์ทยิ้มบอก รอยยิ้มยังกว้างขวางเหมือนเคย ช่างเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีเสียเหลือเกินหนุ่มคนนี้ เปียวเอ่ยลาเพื่อนใหม่อีกหน
ก่อนขอตัวไปขึ้นรถ อลันยืนหน้าบึ้งอยู่ข้างตัวรถ เปียวเดินเข้าไปหาแล้วแตะแขนเบาๆเป็นเชิงบอกให้ขึ้นรถได้แล้ว เปียวก้าวขึ้น
รถไปขณะที่อลันยังหันไปมองเอิร์ทอีกครั้ง ทางนั้นก็ส่งยิ้มมาให้ อลันเลยเบือนหน้าหนี มาทำเป็นยิ้ม เฮอะ!

รถยนต์เคลื่อนตัวออกจากชายทะเลเพื่อกลับสู่เมืองหลวงต่อไป ระหว่างทางเมื่อนั่งรถนานๆเปียวก็เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมา อลันจึงให้
เอนศีรษะมาพิงไหล่ตนเองเอาไว้ด้วยความเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง



+++++++++++++



เมื่อกลับมาแล้วอลันก็เริ่มทำงานในทันที วันหยุดพักผ่อนของเขาหมดลงแล้ว ชายหนุ่มไม่ห้ามหากเปียวจะไปที่พฤทธาการ และ
เปียวก็ไปที่นั่นอยู่บ่อยครั้ง อยากรู้ความเป็นไปของบริษัทบ้างว่างานที่ได้รับมาเมื่อคราวก่อนดำเนินการไปถึงไหนแล้ว อยากจะ
ช่วยเหลือบ้างแต่ตนเองเรียนการเงินมาก็คงดูได้แค่เพียงเรื่องนี้ จะไปช่วยคิดเรื่องออกแบบ หรือก่อสร้างคงไม่ได้ เปียวได้พบ
ฮิโรยูกิบ้างในบางครั้ง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป ในเมื่อมิสเตอร์แอลบอกว่ามันจะเป็นไปในทางของมันก็ปล่อยให้มันเป็นไป
อย่างที่ว่า

อลันมีนัดจะต้องไปงานเลี้ยงของบุคคลสำคัญท่านหนึ่ง ชายหนุ่มให้เปียวไปช่วยเลือกของขวัญด้วย เปียวทำหน้าประหลาดเมื่อรู้
ว่าต้องไปเลือกของขวัญในงานสำคัญ แค่ของขวัญให้เพื่อนเขายังคิดแล้วคิดอีกเลือกไม่ได้เสียทีเลย แล้วจะให้ไปเลือกของที่
สำคัญแบบนั้นมันจะดีหรือ

“ผมไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอกนะ เซนส์ต่ำมากด้วย” เปียวรีบออกตัวเมื่ออลันพามาที่ห้างสรรพสินค้า

“ฝึกไว้ เดี๋ยวอีกหน่อยเผื่อคุณได้ออกงานกับพฤทธาการบ้างจะได้รู้แนวทางไง” อลันให้เหตุผล เปียวนิ่งคิดก่อนพยักหน้าเมื่อเห็น
ควรด้วย

ทั้งคู่เข้าร้านนั้นออกร้านนี้จนได้ของที่ต้องการ เมื่อทำธุระเสร็จแล้วอลันจึงจะพาผู้ช่วยจำเป็นในวันนี้ไปเลี้ยงอาหารกลางวันกันสัก
หน่อย แต่ก็กลับเจอปวิตากับคิริที่มาเดินหาซื้อของใช้เช่นกัน อลันหยุดยืนเมื่อได้เผชิญหน้ากัน เปียวลอบมองคนทั้งสามด้วย
ความหวั่นใจ อย่าอาละวาดนะมิสเตอร์แอล

“คุยกันหน่อยได้ไหมอลัน?”

คิริรีบพูดเมื่ออลันจูงมือเปียวจะเดินหนีไป ชายหนุ่มตัวโตเพียงชะงักเล็กน้อยก่อนเดินดุ่มไม่สนใจทั้งสองคนนั้นอีก เปียวที่ถูกลาก
มาด้วยขืนตัวเอาไว้ ทำให้อลันหันมาทำตาดุใส่ เปียวหน้าเจื่อนก่อนอ้อมแอ้มบอก

“ถ้าคุณเอาแต่หนี พวกคุณทั้งสามคนก็ไม่มีทางจะมีความสุขไปได้หรอกนะ แล้วมันก็จะส่งผลให้อนาคตของเราไม่แน่นอนด้วย”

อลันมองเด็กน้อยของเขาที่มองตอบมาไม่มีหลบ ท่าทางดูเหมือนจะหงอแต่ไม่ใช่เลย ดื้อเป็นที่หนึ่งเลยต่างหากล่ะคนนี้ ชายหนุ่ม
ถอนใจหนักๆ ก่อนดึงแขนเปียวเดินย้อนกลับไป

“เดี๋ยว จะไปไหนของคุณน่ะ?” เปียวร้องถามเมื่ออยู่ๆอลันนึกจะพาไปไหนก็ไม่บอกกล่าว

“คุณบอกเองนี่ว่าไม่ให้ผมหนี ว่าแต่คุณเถอะ อย่าหนีละกัน”

“หา?” เปียวอุทานงงๆ ไม่เข้าใจความหมายจากคำพูดของอลัน ต่อเมื่อเห็นว่าอลันกำลังจะพาตนเองไปไหนถึงได้เข้าใจอย่างแจ่ม
ชัด ไม่นะ!

เมื่ออลันเดินย้อนกลับมาคิริกับปวิตาก็กำลังจะเดินแยกไปอีกทาง ชายหนุ่มจึงเอ่ยเรียกทั้งสองคนไว้

“คี!”

คนทั้งคู่หันมามองตามเสียงเรียก ก่อนจะหันไปมองหน้ากันเองอย่างแปลกใจที่อลันย้อนกลับมา เปียวที่เริ่มจะคาดเดาสถานการณ์
คร่าวๆได้กระตุกมืออลันแล้วกระซิบบอก

“ผมไม่เกี่ยวนะ”

“ช้าไปแล้วล่ะเด็กน้อย”

อลันยกยิ้มมุมปากแล้วว่า ก่อนลากเปียวเดินเข้าไปหาปวิตาและคิริ

“คุยกันหน่อยก็ดี”

คิริเลิกคิ้วสูง แปลกใจที่คราวนี้อลันยอมคุยด้วยง่ายๆ ก่อนเบนสายตามามองมือของเพื่อนที่กุมมืออีกคนไม่ปล่อย แม้อีกฝ่ายจะ
พยายามบิดมือออกอยู่ตลอดก็เถอะ เมื่อตกลงว่าจะคุยกันแล้วทั้งหมดจึงพากันเดินเข้าร้านอาหารที่ดูเป็นส่วนตัวร้านหนึ่งไป อลัน
ก็ยังจับจูงเปียวให้มาด้วยกันอีก

เมื่อเข้ามานั่งในร้านอาหารแล้วเปียวก็ได้แต่นั่งเจี๋ยมเจี้ยมเจียมตน อยากจะลุกหนีแต่อลันกุมมือไว้แน่นหนา แถมตอนนี้เปลี่ยนมา
จับแขนไว้แล้วด้วย เขาไม่ใช่ผู้ร้ายนะ!

เปียวรู้สึกอึดอัดที่ต้องมาเป็นส่วนเกินในเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องของทั้งสามคนนี้ไม่ใช่หรือ จะดีหรือที่ให้เขามานั่งแทรกกลางในการ
สนทนาอยู่แบบนี้ ถึงแม้คิริกับปวิตาจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เปียวก็พอรู้ล่ะว่าทั้งคู่คงกระอักกระอ่วนไม่แพ้กันที่มีคนนอกมาร่วม
รับฟัง คงจะมีแต่มิสเตอร์แอลนั่นล่ะที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับใครเขา แล้วให้เขามาทำอะไรตรงนี้กัน บ้าชะมัด

“ฉันกับวิตากำลังจะกลับมิลานกันน่ะ” คิริเอ่ยบอก อลันก็ตอบรับคำสั้นๆ

“อืม”

“เรื่องที่ผ่านมาฉันอยากพูดอยากอธิบายกับนายมาตลอด…”

ลอบสังเกตปฏิกิริยาของเพื่อน เมื่อไม่เห็นว่าอลันจะโต้แย้งในเรื่องที่ตนเองจะพูดคิริจึงเอ่ยต่อ

“แต่เพราะฉันได้ชื่อว่าแย่งคนรักของนายมา ทำให้นายไม่อยากที่จะพบเจอและพูดคุยกัน...”

“อย่าคิดแทนฉันคิริ” อลันเอ่ยแย้งเสียงเข้มไม่แพ้สีหน้า

“ที่ฉันโกรธ ที่ฉันแค้น เป็นเพราะอะไรนายไม่รู้หรือ?”

“............” คำถามของอลันทำให้ปวิตาและคิริสะอึก ไม่ใช่ว่าไม่รู้ และเพราะรู้ชัดถึงได้เจ็บปวดกันอยู่เช่นนี้ อลันมองจ้องคนทั้งคู่
ก่อนเอ่ยบอก

“เพราะนายคือเพื่อนคนสำคัญ คือคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด แต่นายก็ยังหักหลังฉันได้ ทั้งที่เรื่องมันควรจะจบดีกว่านี้หากนาย
มาบอกกับฉันสักนิดว่านายชอบเธอ แล้วเรามาสู้กันแบบแฟร์ๆ แต่มันไม่ใช่ไง...”

พูดเพียงเท่านั้นอลันก็หยุด เขาไม่อยากจะรื้อฟื้นเรื่องนี้ ไม่อยากจะฟื้นฝอยหาตะเข็บอะไรอีกต่อไปแล้ว มันเจ็บเกินทน สีหน้า
ของผู้ร่วมเหตุการณ์ทั้งสามคนดูไม่ดีนัก คงไม่มีใครอยากนึกถึง แต่ในเวลานี้ก็จำต้องนึกถึงมัน เมื่อปล่อยให้ความเงียบโรยตัวอยู่
สักพัก คิริก็พูดกับเพื่อนอย่างจริงจัง

“ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง มันคงน้อยไปและนายคงจะไม่ต้องการมัน แต่ฉันก็อยากจะพูด และอยากจะบอกว่าหากมีโอกาส
อีกครั้ง ฉันก็ยังอยากจะเป็นเพื่อนกับนายเสมอ”

คำพูดนั้นของคิริไม่ได้รับการตอบกลับจากอลัน สีหน้าของหนุ่มลูกครึ่งดูเคร่งเครียดเหมือนกำลังจะระเบิดได้ทุกเวลา เปียวลูบแขน
คนอารมณ์ร้อนเบาๆ คิริที่คอยลอบสังเกตคนทั้งคู่อยู่ตลอดมองปฏิกิริยาของอลันที่ค่อยคลายลงช้าๆนิ่ง และเกิดความสงสัยใคร่รู้
ว่า... เด็กคนนี้เป็นใครกัน?

ใช้เวลาคุยกันเพียงไม่นานคิริกับปวิตาก็กลับไป เมื่อทั้งสองคนนั้นกลับไปแล้วอลันก็เอาแต่นิ่งเงียบ จนออกจากร้านอาหารแล้ว
กลับมาที่รถโดยไม่ได้แตะอาหารกันสักนิด เปียวเองก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร ได้แต่นั่งอยู่เป็นเพื่อนคนสับสน อลันเอื้อมมือมากุมมือ
เปียวที่นั่งข้างกาย สายตายังมองเหม่อออกไปนอกตัวรถที่กำลังวิ่งไปตามท้องถนนเพื่อพาทั้งคู่กลับบ้าน

เปียววางมืออีกข้างกุมทับมือของมิสเตอร์แอลอีกที บีบเบาๆให้กำลังใจ อลันหันกลับมาหาก่อนรั้งตัวคนข้างกายเข้ามากอด เปียว
ยอมโอนอ่อนเพราะเห็นว่ามิสเตอร์แอลกำลังรู้สึกแย่

“ไม่เป็นไรนะ?” เอ่ยถามอย่างห่วงใย

“ไม่ แต่ก็เจ็บนิดหน่อย... ปลอบใจที”

ท้ายประโยคมือปลาหมึกก็ลดลงไปลูบวนที่สะโพก เปียวตะปบมือนั้นเอาไว้ ผละออกมาส่งสายตาเขียวขุ่นให้เจ้าของมือ

“อีกละ ไม่พ้นเรื่องนี้เสียที คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง ตาบ้านี่!”

อลันหัวเราะแล้วกอดรัดคนหน้ามุ่ยแน่นอย่างหยอกเย้า ไม่มีอายคนขับรถเลยมิสเตอร์แอล เปียวร้องโวยวายให้ปล่อย พอดิ้นไป
ดิ้นมาแล้วเปียวก็หยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจของคนตัวโต ไม่รู้จะปลอบใจอย่างไร เพราะตนเองก็ไม่เคยเจอสถานการณ์
แบบนี้เสียด้วย จึงทำได้เพียงนั่งนิ่งๆให้อีกคนกอดอยู่เช่นนั้นจนถึงบ้าน เสียเปรียบชะมัดเลยแฮะ



++++++++++++++



คฤหาสน์เฟอร์ริงตันในยามค่ำคืน รอบบริเวณมีเวรยามคอยเฝ้าสอดส่องไม่ได้ขาด เพราะทำธุรกิจเกี่ยวกับการเงินทำให้มีศัตรูราย
รอบ เรื่องเงินๆทองๆมักไม่เข้าใครออกใคร ป้องกันภัยเอาไว้ก่อนเป็นดี

หน้าห้องนอนของพิชญ อเล็กซานเดอร์ก้าวออกมาจากห้องด้วยสภาพที่ไม่เรียบร้อยนัก ทั้งที่ควรออกมาจากห้องนี้ตั้งนานแล้วแต่
วันนี้เขากลับเผลอหลับข้างพิชญไปเสียได้ เมื่อปิดประตูลงแล้วพอหันกลับมาก็ต้องทำให้อารมณ์ที่เพิ่งจะดีได้ไม่นานของอเล็ก
ซานเดอร์ดิ่งลงเหว เมื่อหน้าห้องนั้นมีหญิงสาวนางหนึ่งยืนอยู่ จะเรียกเธอว่าอะไรดีล่ะ แต่ที่แน่ๆอเล็กซานเดอร์ไม่คิดจะนับเธอ
เป็นแม่เลี้ยง ก็แค่ผู้หญิงของบิดา

นาตาเซีย สาวลูกครึ่งเอเชีย ด้วยเพราะความที่เธอเป็นลูกครึ่งทำให้โครงร่างไม่ใหญ่เหมือนสาวฝั่งยุโรป รูปร่างสูงสมส่วน
ดูอวบอิ่มน่ามอง ทั้งใบหน้าที่แสนยั่วเย้าดึงดูดสายตาส่งให้เธอเด่นมากขึ้นไปอีก แต่นั่นก็เพียงในสายตาของคนทั่วไป แต่
สำหรับอเล็กซานเดอร์แล้ว ความงามของเธอคือยาพิษที่ฉาบทาเอาไว้ล่อหลอกให้ชายหนุ่มกลัดมันหลงกลเธอ และเขาไม่
คิดที่จะเป็นหนึ่งในนั้น

“มาที่ห้องนี้บ่อยนะคะอเล็กซ์”

นาตาเซียกรีดกรายเข้าไปใกล้ มือเรียวสวยที่แต่งแต้มสีสันบนเล็บจับสาบเสื้อคลุมของอเล็กซานเดอร์ ปลายนิ้วค่อยกรีดผ่าน
ร่องอกแกร่งแล้วไล้วนช้าๆ ช้อนสายตามองยั่วยวน เธออยากจะได้ผู้ชายคนนี้ อยากสยบให้เขาอยู่แทบเท้า เขาช่างดูเร่าร้อน
และแสนจะน่าค้นหา

“ถ้าเกวนรู้ว่าคุณโปรดปรานเด็กหนุ่มแบบนี้จะเป็นอย่างไรกันนะ?”

นาตาเซียวางหมาก มือเรียวนั้นสอดเข้าไปลูบไล้แผงอกหนั่นแน่น อเล็กซานเดอร์จับข้อมือเธอเอาไว้ มองแววตาแสนยั่วนั้นแล้ว
เอ่ยถามเสียงเรียบ

“ต้องการอะไร?”

“คุณน่าจะรู้ดี”

รอยยิ้มเย็นปรากฏบนริมฝีปากของชายหนุ่มเมื่อได้รับคำตอบ อเล็กซานเดอร์ดันตัวนาตาเซียไปชิดกำแพงห้องอย่างรวดเร็ว มุม
ปากยกยิ้ม ทางนั้นก็ยิ้มยั่วยวนกลับมา ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงหา ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอรอ อเล็กซานเดอร์หัวเราะในลำคอก่อน
กระซิบบอกด้วยสีหน้าและแววตาเหยียดหยัน

“แค่คิด... ฉันก็อยากจะสำรอก!”

ทิ้งคำพูดนั้นไว้แล้วอเล็กซานเดอร์ก็ผละห่าง ก้าวเดินจากไปไม่เหลียวกลับมามองคนที่ยืนอึ้งอยู่กับที่นั่นแม้แต่น้อย นาตาเซีย
หวีดร้องไล่หลัง สีหน้าขัดเคืองใจเป็นที่ยิ่ง ก่อนสะบัดหน้าหันไปมองประตูห้องที่อเล็กซานเดอร์ก้าวออกมานั้น อยากเปิดเข้า
ไปดูหน้าคนในห้องนั้นสักที ว่าแล้วหญิงสาวก็ทำอย่างใจคิด ไม่นึกถึงผลที่จะตามมาแม้แต่น้อย

เสียงเปิดและปิดประตูทำให้พิชญขยับตัวแล้วขว้างหมอนที่อยู่ใกล้มือที่สุดออกไปโดยไม่ได้มองว่าเป็นใครที่เข้ามาในเวลานี้

“ว๊าย!!”

เสียงร้องของหญิงสาวดังขึ้น พิชญจึงดันตัวขึ้นมาดู เห็นแม่สาวทรงโตอวบอิ่มที่อยู่หน้าประตูนั่นแล้วพิชญก็ชักสีหน้าใส่ เหมือน
นางร้ายในละครหลังข่าวชะมัด

“มีอะไร?” เด็กหนุ่มเอ่ยถามเสียงห้วน ไม่จำเป็นต้องมีสัมมาคารวะกับคนที่ก็เห็นอยู่แล้วว่าไม่ได้มาดี

“อุ๊ยตาย ดูทำเสียงเข้าสิ นึกว่าตัวเองเป็นใครยะ แค่คนสนองความใคร่ของอเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตัน ไม่ต่างจากไอ้ตัวข้างถนน
ยังมาทำเป็นผยอง”

คำพูดส่อเสียดนั้นทำให้พิชญคอแข็ง หน้าชายิ่งกว่าโดนตบเสียอีก แม้ความจริงสิ่งที่เกิดกับตัวเขามันจะไม่ได้ต่างจากที่ผู้หญิงคน
นั้นพูดมา แต่เรื่องที่เกิดขึ้นนี้เขาเต็มใจทำมันหรืออย่างไรกัน

นาตาเซียเดินเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน ดวงตาวาวโรจน์จับจ้องเธอราวจะกินเลือดกิน
เนื้อ แต่ใครจะไปสนกัน ตอนนี้เธอขอแค่ความสะใจเล็กๆน้อยๆก็ยังดี หญิงสาวจึงพ่นน้ำคำทำร้ายจิตใจคนอื่นต่อไปอีก

“รู้เอาไว้ซะนะพ่อหนุ่มน้อย ว่าอเล็กซ์น่ะเขาไม่มีทางจริงจังกับเธอหรอก แค่คิดก็ผิดมหันต์แล้วล่ะ เลิกคาดหวังว่าเขาจะให้เกียรติ
เธอด้วยนะ แค่คนสนองอารมณ์หาได้ถมไป เขามีตัวจริงของเขาอยู่แล้วรู้เอาไว้ด้วย”

“บ้ารึเปล่าป้า พูดเองเออเอง อาการน่าเป็นห่วงนะ”

พิชญเบ้ปากใส่คนที่เอาแต่พูดไม่หยุดตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้อง เห็นเขาเป็นใคร อ่อนแอขนาดจะมานั่งร้องไห้เป็นเผาเต่าเพียง
เพราะคำพูดของเธอหรือย่างไรกัน

“อ๊าย ว่าใครเป็นป้ายะ!” นาตาเซียกรีดร้องอย่างรับไม่ได้

“หนวกหูว่ะ ออกไปได้ไหม?”

เด็กหนุ่มทำท่าแคะหูประกอบการพูด มันช่างดูกวนอารมณ์คนมองสิ้นดี เสียงกรีดร้องจึงดังมาอีกระลอก

“กรี๊ดดดด”

“บอกให้ออกไปไง!” พิชญตะคอกแทรกเสียงกรีดร้องโหยหวนนั้น

“ต่ำ สถุลสิ้นดี!”

“พูดไม่รู้ฟัง บอกให้ออกไป เดี๋ยวพ่อต่อยปากแตก!” กำหมัดแล้วขยับจะลงจากเตียงไปต่อยปากอย่างที่ว่า

“กรี๊ดดด ไอ้เด็กบ้า!!”

พอเห็นพิชญเอาจริงหญิงสาวก็กระฟัดกระเฟียดปึงปังออกไป พิชญถอนหายใจให้กับความวุ่นวายที่เกิดขึ้น ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
คว่ำหน้าซุกหมอน อเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตันทำเขาเจ็บไปทั้งตัวแล้วยังไม่พอ นี่ยังจะมาทำให้ร้าวไปทั้งใจอีก

“เจ็บ...” เด็กหนุ่มพึมพำเสียงแผ่ว

“เจ็บ...”

“เจ็บโว้ย ไอ้ฝรั่งบ้า ไอ้บ้า!”

พิชญร้องตะโกนอย่างอัดอั้น กำหมัดทุบหมอนอย่างขัดเคือง นอนนิ่งๆอยู่อย่างนั้นได้ไม่นานเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมาอีก ทำไม
วันนี้แขกเยอะจริง เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันกลับไปด่าผู้ที่เข้ามาใหม่ด้วยความหงุดหงิด

“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงวะ…”

พิชญชะงักคำพูดเพียงเท่านั้นเมื่อผู้ที่ก้าวเข้ามาคือชายวัยกลางคนผมแซมสีดอกเลากับบอดี้การ์ดตัวใหญ่ยักษ์ เด็กหนุ่มนิ่งค้าง
กลืนน้ำลายอย่างหวาดๆ ใครกันอีกล่ะนี่!???



++++++++++++++



วันต่อมาอเล็กซานเดอร์ก็ตรงมาที่ห้องทำงานของผู้เป็นบิดาด้วยท่าทีเครียดขึ้ง ชายหนุ่มเคาะประตูก่อนเปิดเข้าไป เจ้าของห้อง
ซึ่งเป็นชายวัยกลางคนท่าทางเข้มงวดและดุดันไม่แพ้กันเงยหน้าขึ้นมามอง อเล็กซานเดอร์เดินเข้าไปตรงด้านหน้าโต๊ะทำงาน
ของชายวัยกลางคนผู้นั้น

“พิชญอยู่ไหนครับ?”

ชายหนุ่มเอ่ยถามตรงตามจุดประสงค์ของตนเองในทันที เจ้าของห้องเหลือบมองหน้าผู้ถามแล้วก้มลงอ่านหนังสือในมือต่อขณะที่
ปากก็พูดไป

“มาหาพ่อแทนที่จะทักทายกันก่อน นี่กลับเล่นถามถึงคนอื่น ไม่มีมารยาทเลยนะอเล็กซ์”

ผู้เป็นบิดาเอ่ยติง อเล็กซานเดอร์พยายามระงับอารมณ์ที่ร้อนรนของตนเองก่อนเอ่ยถามย้ำความอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายยังทำโยกโย้

“แล้วตกลงพิชญอยู่ที่ไหนครับ?”

คนถูกถามปิดหนังสือที่อ่านค้างไว้ในมือลง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหมือนสีนัยน์ตาของอลันมองสบกับชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีน้ำทะเล
นิ่ง วิคเตอร์ เฟอร์ริงตัน ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นจิ้งจอกเฒ่าในวงการธุรกิจการเงิน

“เวลานี้สิ่งที่ลูกควรใส่ใจคือหนูเกวนไม่ใช่หรืออเล็กซ์?”

วิคเตอร์เอ่ยถามบุตรชายเสียงเย็น ดวงตายังคงจับจ้องผู้เป็นลูกเขม็ง เกวน เจฟเฟอร์สัน คือชื่อของหญิงสาวที่เป็นคู่หมายของ
อเล็กซานเดอร์ เธอเป็นบุตรสาวของผู้ดีเก่าชาวอังกฤษ ชื่อเสียงของทางบ้านเธอจะช่วยเสริมส่งให้เฟอร์ริงตันยิ่งใหญ่ และแน่
นอนว่าอเล็กซานเดอร์ไม่ได้เป็นผู้ที่มีสิทธิ์เลือก เมื่อผู้เป็นบิดาเห็นควรก็เป็นอันว่าต้องเป็นไปตามนั้น

“ผมทราบว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่” อเล็กซานเดอร์ตอบกลับคำถามของบิดาเสียงเรียบไม่แพ้กัน การพูดคุยของพ่อลูกช่างดู
ห่างเหินและเย็นชาอย่างไม่น่าเชื่อ

“เด็กคนนั้นไม่ใช่คนที่พ่อต้องการตัว” วิคเตอร์กล่าวย้ำถึงความเป็นจริงเรื่องพิชญอีกครั้ง

“แต่ผมต้องการเขา” อเล็กซานเดอร์สวนกลับดังใจคิดทำให้ดวงตาของผู้เป็นบิดาวาววับขึ้นมา

“อเล็กซานเดอร์ ลูกมันช่างอ่อนหัดนัก เด็กหนุ่มเพียงคนเดียวกลับทำให้ลูกรุ่มร้อนได้ถึงเพียงนี้ หน้าที่ของลูกคือสืบทอด
เฟอร์ริงตัน ทำให้มันยิ่งใหญ่ขึ้นมากกว่านี้อีก สานต่อให้ทายาทรุ่นต่อไปได้ตระหนักถึงความยิ่งใหญ่นี้”

วิคเตอร์ตอกย้ำภาระหน้าที่ของบุตรชายคนโต อเล็กซานเดอร์ก่อเกิดจากภรรยาคนแรก เมื่อเธอจากไปด้วยโรคภัย วิคเตอร์ที่ทน
เห็นสิ่งกระตุ้นเตือนให้นึกถึงภรรยาที่เสียชีวิตไปไม่ได้ก็ฝากลูกที่ยังเล็กไว้กับญาติทางฝ่ายภรรยาก่อนหลบไปพักใจที่เมืองไทย
และได้พบรักกับมารดาของอลัน แต่งงานอยู่กินกันจนอลันเติบโตพอที่จะจำความได้ ความลับที่วิคเตอร์ปกปิดเอาไว้ก็ถูกเผย

ก่อนนี้เขาไม่เคยรู้สึกผิดกับการที่จะมีหญิงสาวอื่นใดนอกจากภรรยาตน เพราะมารดาของอเล็กซานเดอร์ที่ป่วยกระเสาะกระแสะ
ไม่เคยที่จะห้ามปราม แต่กับคุณอัญชันมารดาของอลันมันไม่ใช่ การมีเล็กมีน้อยมันคือการไม่ให้เกียรติกัน ท่านทนอยู่กับวิคเตอร์
ที่เป็นเช่นนั้นไม่ได้จึงต้องหย่าร้างทางใครทางมันไป วิคเตอร์จึงกลับประเทศของตนเองมาด้วยความขัดแย้งในใจ ทั้งที่รักกัน แต่
เขาก็ไม่เคยจะทำความเข้าใจกับคำว่ารักให้ถ่องแท้ และไม่คิดแก้ไขปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นเพื่อคุณอัญชัน เพราะถือว่าตนเองถูกจึง
ต้องอยู่โดดเดี่ยวเช่นนี้มาจนแก่เฒ่า ทั้งยังปลูกฝังให้ลูกมองความรักเป็นเพียงเรื่องของธุรกิจเท่านั้นอีก

“พ่อไปยุ่งกับอลันทำไมอีก ในเมื่อพ่อปล่อยมือจากแม่ของอลันแล้ว และยกทรัพย์สมบัติให้เขาไป พ่อก็ไม่ควรเข้าไปละเมิดสิทธิ์
ของอลันนะวิคเตอร์”

อเล็กซานเดอร์เอ่ยถามอย่างคาใจ สิ่งที่ผู้เป็นบิดาทำมันช่างไร้เหตุผล การจับตัวพิชญหรือปฏิญญามาเขาไม่เห็นว่ามันจะสร้าง
ประโยชน์อันใดให้เฟอร์ริงตันสักนิด

“พ่อคือพ่อ มีสิทธิอันชอบธรรมที่จะดูแลลูก ทรัพย์สมบัติที่พ่อให้ลูกทุกคนไม่ได้จะให้เอาไปให้ใครผลาญเล่น ทั้งลูก ทั้งน้องของ
ลูกกำลังถูกความลุ่มหลงบังตา” วิคเตอร์ยังคงให้เหตุผลตามความคิดและอคติของตนเอง

“ผมไม่เรียกมันว่าความลุ่มหลงนะวิคเตอร์” อเล็กซานเดอร์เอ่ยแย้ง

“แล้วมันคืออะไร รักหรือ?”

“ไม่ มันไม่ใช่รัก แต่มันคือความพอใจ”

คำตอบของอเล็กซานเดอร์ทำให้วิคเตอร์หัวเราะในลำคอดั่งกับว่ามันเป็นเรื่องน่าขบขัน แต่สีหน้าและแววตาไม่ได้มีความรื่นเริงนั้น
อยู่แม้แต่น้อย

“ลูกกำลังหลงกลอุบายของความรักแล้วอเล็กซ์ ถ้าไม่อยากกลายเป็นคนอ่อนแอก็ถอยห่างมันซะ!”



++++++++++++++

ต่อหน้าถัดไปค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 26-08-2012 19:34:57

พิชญถูกส่งตัวกลับมาที่พฤทธาการ นางวลัยร้องไห้ดีอกดีใจใหญ่ที่ลูกปลอดภัยกลับมา แต่ก็ต้องมาเป็นกังวลเอาอีกเมื่อลูกชาย
กลายเป็นคนไม่ค่อยพูด ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ทางคนของวิคเตอร์ เฟอร์ริงตันที่มาส่งพิชญบอกเพียงว่าวิคเตอร์จะมาพบเองใน
ไม่ช้านี้ ครอบครัวพฤทธาการต่างไม่เข้าใจว่าทำไมฝ่ายนั้นถึงได้เปลี่ยนใจ โดยที่ไม่รู้ว่านั่นเป็นเพราะพิชญทำให้อเล็กซานเดอร์
เปลี่ยนไปแล้ววิคเตอร์กลัวว่าจะซ้ำรอยอลัน

ปัญหาเหมือนจะยังไม่จบลงเพียงเท่านั้น เมื่อที่ทำงานเกิดปัญหาขึ้นมาอีก งานก่อสร้างที่ทางบริษัทพฤทธาการได้มาถูกป่วน งาน
เดินต่อไม่ได้เมื่อเสป็คของถูกสับเปลี่ยนทำให้ต้องมีการตรวจสอบกันยกใหญ่ ชื่อเสียงที่กำลังจะดีขึ้นก็กลับดิ่งลงเหว ทำให้โรค
เก่าของนายพรตกำเริบจนล้มป่วยลงไปอีกครั้ง

ด้วยวัยที่สูงขึ้น ประกอบกับความเครียดจากทั้งเรื่องงานและเรื่องครอบครัวส่งผลต่อสุขภาพ นายพรตเกิดอาการหน้ามืดจนหกล้ม
ลงไปศีรษะฟาดพื้น นางวลัยที่ได้ยินเสียงโครมครามรีบไปดูที่มาของเสียง ก่อนจะเห็นผู้เป็นสามีนอนแน่นิ่ง เลือดสีแดงฉานนอง
พื้นไปหมด นางวลัยกรีดร้องแทบสิ้นสติทำให้พงศกรและพิชญรีบรุดมาดูและนำตัวนายพรตส่งโรงพยาบาลได้ทันท่วงที



+++++++++++++



เปียวรีบมาที่โรงพยาบาลเมื่อทราบข่าวโดยมีอลันขับรถมาให้ ทำไมช่วงนี้เขาถึงพัวพันอยู่กับโรงพยาบาลอยู่เรื่อยๆก็ไม่รู้ เมื่อไป
ถึงอาการของนายพรตก็น่าเป็นห่วงอยู่มาก ฟังจากที่พงศกรบอกคือพ่อล้มหัวฟาดพื้นและเสียเลือดมาก ตอนนี้คณะแพทย์ก็กำลัง
ช่วยเหลืออย่างเต็มที่ เวลาผ่านไปอย่างยาวนานในความรู้สึกของคนรออย่างครอบครัวพฤทธาการ ทุกคนต่างนั่งไม่ติด ผู้ช่วย
แพทย์เปิดประตูออกมาบอกว่าเลือดกรุ๊ปโอขณะนี้มีไม่พอ ญาติคนไหนพอจะมีเลือดกรุ๊ปนี้บ้าง พงศกรกับพิชญขยับตัวทันที แต่
เปียวกลับนิ่งอึ้งเมื่อตนเองให้เลือดไม่ได้ มันหมายความว่าอย่างไร ทั้งที่เขาคิดว่าพ่อเลือดกรุ๊ปเดียวกับเขา เพราะแม่เป็นบี แล้ว
พ่อ...

“ทำไมล่ะ ทำไมล่ะพี่ชาย ทำไมผมให้เลือดพ่อไม่ได้ล่ะ ทำไม?”

เปียวหันไปคาดคั้นเอากับพี่ชาย เขาเครียดเรื่องพ่อจนควบคุมสติไม่ได้ ยิ่งมารู้ว่าตนเองให้เลือดกับพ่อไม่ได้อีก ในหัวจึงมีแต่คำ
ว่าทำไมอยู่เต็มไปหมด

“เปียว เดี๋ยวเปียว ใจเย็นๆก่อนนะ”

พงศกรพยายามดึงสติน้องกลับมา ชายหนุ่มหันไปมองอลันอย่างขอความช่วยเหลือ อลันเข้าไปรั้งตัวเปียวออกมาให้พงศกรได้
เข้าไปให้เลือดผู้เป็นพ่อ เปียวทำได้แค่มองตามพี่กับน้องของตนเองไปเท่านั้น เด็กหนุ่มเดินตามแรงดึงของอลันมานั่งที่เก้าอี้
ปากก็ยังคงพึมพำถามแต่ว่าทำไม

“ทำไมล่ะอลัน?”

อลันรั้งตัวเปียวมากอดด้วยความสงสาร ลูบแขนเด็กน้อยที่กำลังหลงทางอย่างปลอบโยน นางวลัยเบือนสายตาไปมองประตูห้อง
ฉุกเฉินแทนการมองเปียวกับอลัน เรื่องของเปียว เรื่องที่เธอรู้ดีอยู่แก่ใจแต่พูดออกไปไม่ได้

พงศกรกับพิชญกลับออกมาหลังจากนั้น ทั้งหมดรวมตัวกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอีกครั้ง เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ เปียวยังคงนั่ง
พิงไหล่อลันอยู่อย่างนั้น เจ้าของไหล่เองก็ไม่ได้ขยับไปไหน จนในที่สุดแพทย์ผู้ทำการผ่าตัดก็ออกมาพร้อมกับข่าวดี ทุกคนต่าง
ก็มีรอยยิ้ม นางวลัยถึงกับปล่อยโฮอีกครั้ง พิชญกอดปลอบมารดาทั้งที่ตนเองก็อยากจะร้องไห้เต็มแก่เพราะความดีใจเช่นกัน

เมื่อรู้ว่าบิดาปลอดภัยแล้ว เปียวจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเงียบๆ อลันก็เดินตามเด็กหนุ่มไปช้าๆ พงศกรหันมาเห็นจึงเดินตามน้อง
มาอีกคน ปล่อยให้นางวลัยกับพิชญกอดปลอบกันอยู่หน้าห้อง

“เปียว”

พงศกรเอ่ยเรียกน้องชาย เปียวหยุดเดินแต่ไม่ได้หันกลับมามองผู้เป็นพี่

“ผมอยากอยู่คนเดียว”

“เปียว…”

“นะครับพี่ชาย”

เมื่อน้องย้ำบอกอีกครั้งพงศกรจึงต้องล่าถอย ชายหนุ่มถอนใจบางเบา ก่อนหันไปหาอลันที่ยืนอยู่ใกล้ๆกันนั้น

“ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปนัก ผมฝากน้องผมด้วยนะครับมิสเตอร์แอล”

อลันพยักหน้า ตบบ่าพงศกรก่อนก้าวเดินตามเปียวไป มองตามน้องชายคนรองแล้วพงศกรก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
มากไปกว่าการมองน้องเดินจากไปเท่านั้น เมื่อเปียวกับอลันออกไปแล้วพงศกรก็กลับมาหามารดากับน้องชายคนเล็กอีกครั้ง ทาง
นี้ก็น่าห่วงพอกัน



+++++++++++++



หลังจากที่นายพรตอาการดีขึ้นและถูกย้ายออกจากห้องไอซียูแล้ว เปียวก็มาเฝ้ามาดูแล นายพรตเห็นเช่นนั้นก็นึกสะท้อนใจ ตน
เองไม่เคยได้ใส่ใจดูแลลูกคนนี้เท่าที่ควร ซ้ำยังนำปัญหาไปโยนให้อยู่บ่อยครั้ง แต่เปียวก็ยังไม่เคยทอดทิ้งเขา ไม่เคยทอดทิ้ง
พฤทธาการแม้สักครั้ง เปียวถามนายพรตว่าทำไมไม่บอกเรื่องที่ป่วยหนักขนาดนี้ให้ตนเองรู้บ้าง ต้องให้รู้จากหมอ ทำไมตนเอง
ถึงไม่เคยจะรู้อะไรเลย

“ผมเป็นห่วงพ่อนะครับ คราวหลังถ้าพ่อมีอะไรพ่อก็บอกนะ เราจะได้ช่วยกันหาทางแก้ไข” เปียวบอกพ่อด้วยรอยยิ้ม แต่มันกลับดู
เศร้าหมองเหลือเกินในสายตานายพรต

“แกเป็นเด็กดีนะเปียว ทั้งที่พ่อไม่เคยได้ดูแลแกอย่างจริงๆจังๆสักครั้ง แต่แกก็ยังคอยดูแลพ่ออยู่ตลอด เฮ้อ…” ชายสูงวัยถอน
หายใจหนักหน่วง

“ก็พ่อเป็นพ่อผมนี่ครับ” เปียวบอกออกมาทั้งที่ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามันใช่แน่หรือเปล่า

“เปียว”

“ครับ?”

“ยังมีอีกเรื่องที่พ่อยังไม่ได้บอกแก”

เปียวมองพ่อย่างสงสัย สีหน้าของนายพรตดูเคร่งเครียดจนเปียวหวั่นใจ...



++++++++++++++



เปียวกลับมาที่บ้านเมื่อได้ฟังคำสารภาพจากนายพรต เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขา สิ่งที่เขาเคยคิดและสงสัยมาโดยตลอดว่า
ตนเองนั้นใช่ลูกของบ้านนี้ไหม เหมือนเมฆหมอกที่มันคอยบังตาถูกแสงอาทิตย์กวาดล้างไปหมด ความจริงทุกอย่างที่เคยอยากรู้
วันนี้เขาก็ได้รู้

เด็กหนุ่มตรงไปที่ห้องทำงานของนายพรต ห้องนี้ตั้งแต่ไปอยู่กับอลันเขาก็ไม่เคยได้เข้ามาเลยสักครั้ง ณ ตอนนี้มันเปลี่ยนแปลง
ไป สายตาของเด็กหนุ่มไล่มองรูปครอบครัวของลุงพชรที่ถูกนำมาแขวนไว้ที่นี่ ทั้งยังที่โต๊ะทำงานตัวเก่งของพ่อ ไม่สิ ไม่ใช่พ่อ
ของเขาสักหน่อย


‘ยังมีอีกเรื่องที่พ่อยังไม่ได้บอกแก’ นายพรตเอ่ยนำ สีหน้าหนักใจ

‘อะไรครับ?’

เปียวแทบจะกลั้นใจถามคำถามนั้นออกไป เขาหวาดหวั่นกับสิ่งที่นายพรตกำลังจะบอก อยากจะปิดหูปิดตาต่อไป แต่ใจหนึ่งก็
อยากจะรู้ให้แน่ชัด

‘เปียว ฟังพ่อให้ดี... ความจริงแล้วพ่อกับแม่ที่แท้จริงของแกชื่อพชรกับไปรยา...’

‘…………’ เปียวนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ผู้ที่เคยได้ชื่อว่าเป็นบิดาบอก อยากจะคิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องล้อเล่น แต่เขากลับขำไม่ออก

‘คงรู้ใช่ไหมว่ามันหมายความว่ายังไง?’

นายพรตพูดต่อ มองหน้าเปียวแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจกับสิ่งที่ตนเองได้ทำลงไป เปียวก้มหน้าต่ำสูดลมหายใจเข้าออกหนักๆ
อย่างอัดอั้น ความรู้สึกมันตื้อตันไปหมด กระบอกตาร้อนผ่าวราวกับน้ำตามันจะไหล เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจช้าๆไล่ความรวดร้าวที่
เกิดขึ้นกับตนเอง ก่อนจะบอกความรู้สึกของตนเองออกมา

‘ผมเคยสงสัย เคยอยากรู้ ผมเคยถามพ่อ... ว่าผมใช่ลูกของพ่อแน่ใช่ไหม แต่ในวันนี้... ผมกลับไม่อยากรับรู้มันเลย ไม่อยาก
รู้ว่าผมไม่ใช่ลูกพ่อ ไม่อยากรู้ว่าที่ผมไม่ได้รับความรักจากพ่อ เพราะผมไม่ใช่ลูก’



หยดน้ำตาตกกระทบกรอบรูปในมือเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลนั้น เปียวกวาดสายตามองรอบห้อง ก้าวเดินของเด็กหนุ่มช้า
ลงไป เมื่อมองรูปแต่ละใบแล้วน้ำตาก็รื้นขึ้นมาอีก พาลจะไหลลงมาเสียให้ได้ ยืนนิ่งอยู่กลางห้อง ก้มมองดูรูปในมือ เกลี่ยปลาย
นิ้วกับรูปของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่ที่แท้จริงของตน ผู้ที่เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้เรียกว่าพ่อกับแม่เลยด้วยซ้ำ

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เปียวยังยืนอยู่ในห้องนี้ จนเมื่ออลันตามมาที่บ้านพฤทธาการจากการบอกกล่าวของวสันต์ที่ตนให้ไปรับไปส่ง
เวลาเปียวจะไปเฝ้าพ่อ ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องทำงานที่เปียวอยู่ มองรูปที่ถูกแขวนไว้รอบๆห้องแล้วก็พอจะเดาได้เลาๆว่าเกิด
อะไรขึ้น อลันเดินเข้าไปหาเปียวที่ยืนนิ่งอยู่กลางห้อง เพียงรั้งเบาๆร่างเพรียวนั้นก็โผเข้ามากอด

“ผมไม่เหลือใครแล้วอลัน”

เปียวซุกใบหน้ากับอกของอลันอย่างหาที่พึ่ง เขาเหมือนอยู่ตัวคนเดียวแล้วในเวลานี้ อลันลูบหลังปลอบใจเด็กหนุ่ม คนที่ทำ
ทุกอย่างเพื่อคนในครอบครัวมาโดยตลอด แต่เมื่อวันหนึ่งต้องมารับรู้ว่าสิ่งที่ตนเองเข้าใจมาโดยตลอดนั้นไม่ใช่ มันคงเกินจะรับ
ไหวจริงๆ

“ผมไม่เคยรู้ ไม่เคยรู้เลย”

“ชู่ว ไม่เป็นไรนะเปียว ไม่เป็นไร เด็กดี”

อลันกอดเด็กน้อยของเขาเอาไว้อย่างนั้น คอยกระซิบปลอบใจกันอยู่ไม่ขาด จนเปียวสงบลงได้อลันถึงได้พากลับบ้าน นั่งรถมา
ด้วยกันเปียวก็เอาแต่เงียบ จนรถวิ่งมาได้สักพักเปียวถึงบอกว่าอยากไปมูลนิธิของคุณอัญชัน อลันจึงบอกคนขับรถให้เปลี่ยนทิศ
ทาง

เมื่อมาถึงมูลนิธิตามที่เด็กหนุ่มต้องการแล้วอลันก็ปล่อยให้เด็กน้อยของเขานั่งมองเด็กๆไปเงียบๆ ก่อนแยกตัวไปคุยกับคุณแม่
คุณอัญชันเมื่อรู้เรื่องเข้าก็เป็นกังวลไปด้วย ท่านพอรู้เรื่องของเปียวมาบ้างยังอดสงสารไม่ได้ แต่ตัวเปียวที่คิดมาตลอดว่านั่นคือ
ครอบครัวของตนเองล่ะ เมื่อรู้เรื่องนี้แล้วจะรู้สึกเช่นไรกัน

เปียวนั่งมองเด็กน้อยในมูลนิธิแล้วรู้สึกหมองหม่น มันเหมือนตัวเขาในตอนนี้ มืดมน ไร้หนทางไป คุณแม่อัญชันเดินมานั่งด้วย
เปียวหันมามองคุณแม่ก่อนหันกลับไปมองเด็กๆอีกครั้ง

“เปียวเหมือนกับเด็กๆที่นี่เลยนะครับ เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่”

พอยิ่งพูดก็เหมือนจะยิ่งตอกย้ำตนเอง คุณอัญชันมองเด็กหนุ่มอย่างสงสารจับใจ

“โถ เปียว ไม่เอานะลูก ไม่คิดแบบนั้นนะ อย่างน้อยๆเปียวก็ยังมีแม่นะ ถ้าเปียวไม่รังเกียจผู้หญิงแก่คนนี้ ก็คิดเสียว่าแม่คือแม่
ของเปียวนะลูก” ท่านเอ่ยบอกด้วยความอารี พอมีคนปลอบเปียวกลับยิ่งแย่ พาลจะอ้อนเอาเสียให้ได้

“แม่ครับ เปียวไม่เหลือใครแล้ว ทั้งพ่อทั้งแม่ไม่ใช่ของเปียว ไม่ใช่พ่อแม่เปียว”

คุณอัญชันโอบกอดร่างเพรียวนั้น ความอบอุ่นที่เปียวไม่เคยได้รับทำให้น้ำตาของเด็กหนุ่มรินไหลอีกครั้ง อลันที่ยืนมองสถาน
การณ์อยู่ตลอดเดินเข้ามาหา เปียวที่กอดกับคุณแม่อัญชันอยู่เงยหน้ามามองมิสเตอร์แอลด้วยแววตาแสนเศร้า อลันเช็ดน้ำตาให้
ก่อนเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้หัวใจคนฟังชุ่มชื้นขึ้นมาได้บ้าง

“กลับบ้านกันนะเปียว บ้านของเรา”



++++++++++++++



เปียวกับอลันมาที่บ้านพฤทธาการในวันต่อมา เด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อวานเมื่อรู้สึกว่ายังมีอีกคนคอยอยู่เคียงข้างกัน เมื่อรถมา
จอดลงที่หน้าตัวบ้านก็ให้แปลกใจที่เห็นรถยนต์ยี่ห้อหรูจากฝั่งตะวันตกมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านเช่นนี้ เปียวหันไปมองอลันก่อนจะรีบ
เข้าไปในบ้าน ก้าวเดินของเปียวชะงักเมื่อเห็นว่าพิชญกำลังจะถูกใครคนหนึ่งพาตัวไป

พิชญดิ้นรนจะให้หลุดพ้นจากการฉุดดึงของชายต่างชาติร่างสูงใหญ่คนนั้น คนรับใช้ที่รายรอบอยากที่จะเข้าไปช่วย แต่ชาย
ฉกรรจ์ตัวสูงใหญ่อีกสองคนที่ยืนกางกั้นอยู่นั้นทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าไป

“บอกว่าไม่ไปไง ไอ้ฝรั่งบ้ากาม ปล่อยนะเว้ย!”

เสียงต่อว่าด่าทอของพิชญยังคงดังอยู่อย่างนั้น เด็กหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าคนที่กระทำการฉุดกระชากอยู่นั้นทั้งเตะทั้งถีบเท่าที่โอกาส
จะอำนวย โดนบ้างไม่โดนบ้างก็ช่าง จนเปียวก้าวเข้าไปใกล้แล้วดึงตัวน้องออกมา ดวงตาสีน้ำทะเลมองปราดทำให้เปียวรู้สึก
หนาวยะเยือกไม่ทราบสาเหตุ แต่ก็ยังคงมองตอบไม่ถอย เด็กหนุ่มดันตัวพิชญให้กำบังอยู่ด้านหลังของตนเองมากขึ้น อลันที่
ก้าวเข้ามาถึงหยุดกึกเมื่อเห็นแน่ชัดว่าชายต่างชาติตัวโตคนนั้นเป็นใคร มองจ้องชายหนุ่มคนนั้นราวกับเห็นตัวประหลาด

“อเล็กซ์?”

เสียงของอลันทำให้คนทั้งสามหันไปมอง เปียวแปลกใจที่อลันรู้จักชายคนนี้ด้วย อเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตัน เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำ
ทะเลหันไปตามเสียงเรียก มองตอบคนเรียกด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“มาทำอะไรที่นี่?”

อลันเอ่ยถามอย่างแปลกใจที่เห็นคนๆนี้ที่นี่ ไม่มีคำตอบจากอเล็กซานเดอร์นอกจากเบือนสายตาไปมองพิชญที่ยืนอยู่ด้านหลัง
เปียว พิชญก็มองตอบกลับมาอย่างไม่ยอมกัน ก่อนที่อเล็กซานเดอร์จะเดินออกจากบ้านพฤทธาการไปราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อลันมองตามอย่างรู้สึกเป็นกังวลใจ การที่อเล็กซานเดอร์มาที่นี่ วิคเตอร์ เฟอร์ริงตันย่อมต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยแน่



TBC



ขอบคุณทุกท่าน ทุกกำลังใจ ทุกบวกหนึ่งบวกเป็ดน้อยเช่นเคยค่า เดี๋ยวดึกๆแวะมาบวกคืนค่ะ :กอด1:

ว่าจะมาให้เร็วขึ้น แต่ก็มาเวลาเดิมอีกละ 4 วัน T^T

ปล. สังเกตไหมว่าแต่ละตอนมันยาวขึ้นเรื่อยๆ ไม่อยากตัดแบ่ง กลัวเสียอารมณ์กัน ยิ่งกว่าจะมาแต่ละทีก็แสนนาน

ขอบคุณทุกท่านที่ยังอยู่ด้วยกันนะคะ ยินดีต้อนรับท่านที่เข้ามาใหม่ด้วยค่ะ :pig4:

วันใหม่ค่ะ :L2:

++++++++++

จิ้มบวกให้ทุกท่านเรียบร้อยค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Loveyoujung ที่ 26-08-2012 19:42:24

มาต่อแล้วววว ตอนนี้ยาวมากกก
ขอบคุณนะคะ
กำลังสนุกเลยอะ แต่ว่าเรื่องมันชักอิรุงตุงนังไปหมดแล้วววว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 26-08-2012 19:49:29

แอร๊ยยย เค้าอยากรู้เรื่องของเอล็กซ์กับพิชญ์
แบบละเอี๊ยดด ละเอียดจังเลยอะคนแต่งจ่า
มันแบบหยุบหยิบๆ อยากรู้ซะให้ได้
สงสารน้องเปียว
หนูยังมีป๋าอลันอยู่นะลูก
รออ่านตอนต่อไปจ้าาา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 26-08-2012 19:55:57

อ้อ คุณพ่ออลันยังอยู่ แต่ร้ายนะคะ
ไม่มีเรื่องก็ไม่มีรัก อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 26-08-2012 19:57:03

เอ่อนี่คุณพ่อจะกำจัดความรักออกจากโลกนี้ซินะ
เป็นพ่อที่รักลูกเนอะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 26-08-2012 19:58:49

เรื่องมันดูวุ่นวายไปใหญ่แล้ว

อ่านตอนนี้แล้วสงสารเปียว อลันดูแลเปียวดีๆนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 26-08-2012 19:59:04

อ่านเพลินมากกกกกกก

ไม่รู้สึกว่ายาวเลยกับตอนนี้

รอตอนต่อไปนะครับ ...

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 26-08-2012 20:03:30

ตอนนี้อลันน่ารักมาก คอยอยู่เคียงข้างปลอบใจเปียว

เสียดายตอนนี้ไม่ค่อยมีบทของฮิโระจังกับพี่คม แต่ก็อยากรู้เรื่องของพิชญ์เหมือนกัน

+ & + ให้กับตอนที่ยาวดีมากกกกกกกกกกกก

ขอบคุณค่ะ  :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 26-08-2012 20:07:04

สำหรับตอนนี้หลากหลายอารมณ์มากกก

+1แถมเป็ดให้กับความยาวที่จุใจจ้ะ

ปล. ยาวกว่านี้ก็ได้ คนอ่านรับได้ กร๊ากกกกกก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 26-08-2012 20:07:30

มันช่างซับซ้อนจริงหนอ อเล็กซ์กะอลันเป็นพี่น้องกันป่าวหว่า

อยากรู้เรื่องพิชญ์กะอเล็กซ์แบบเจาะลึกด้วย อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 26-08-2012 20:10:37

อลันหื่นไปมั๊ย  :z1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 26-08-2012 20:12:31

ต้องฝ่าฝันกันอีกแล้ว เอ้อ  :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 26-08-2012 20:19:13

สองหนุ่มไม่น่ามีพ่อแบบนี้เลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 26-08-2012 20:21:01

ตาแก่นี่  แก่จนจะลงโลงอยู่แล้ว ยังห่วงสมบัติไม่เลิกเนาะ  :angry2:

สงสัยกลัวจะไม่มีเงิน ไปบำเรอบรรดาเมียเล็กเมียน้อยหรือชะนีสาวๆ   :z6: :z6: :z6:



เอาเวลาไปดูหนังหน้าด้านๆของเมียใหม่ตัวเองจะดีกว่ามั๊ยคะคุณทวดดดด เหอะๆ  :o211: 

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 26-08-2012 20:29:52

เริ่มเข้มข้นแล้ว สงสารเปียวอ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 26-08-2012 20:33:53

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 26-08-2012 20:39:11

เพราะพ่ออลันเป็นอย่างนี้ถึงต้องอยู่คนเดียวตอนแก่ ไม่ไหวอ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 26-08-2012 20:44:29

คุณพ่อเป็นเอามากนะคะ

ลูกเป็นคนนะย่ะไม่ใช่หุ่นยนต์

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 26-08-2012 20:52:41

อ๊ายยยย ค้างอ่ะ
คุณพ่อได้กับพิชญ์ไปแล้วด้วย
งานนี้สนุกแน่เลย(แอบซาดิสต์)
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 26-08-2012 20:55:47

โอ้ววววววว เรื่องราวยิ่งเข้มข้นขึ้นทุกทีๆ

ในที่สุดก็ปิดปมเคลียปมเรื่องราวของสองเพื่อนรักและหนึ่งสาวได้ซะที

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 26-08-2012 20:56:54

พ่อของอลันไม่มีหัวใจ~~~~~~~~~~~
อย่ามาพรากเปียวจากอลันนะ กร๊าสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
คุณอเล็กซ์ต้องศึกษาคำว่ารักให้เข้าใจนะ ถึงจะแอบหมั่นไส้พิชญไปบ้าง
แต่ก็อดสงสารไม่ได้

ปล.เค้ารอเรื่องนี้มาต่อทุกวัน ><

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: krit24 ที่ 26-08-2012 21:08:07

ลุ้นคู่อเล็กซ์กับพิชญ์
สงสารเปียวอ่า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 26-08-2012 21:19:15

เรื่องเหมือนจะวุ่นกว่าเดิม สงสารเปียวจัง :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 26-08-2012 21:19:34

สงสารเปียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 26-08-2012 21:26:51

อเล็กซ์มาตามพิชญ์แล้วพ่อล่ะว่าไงสงสัยงานนี้พิชญ์กับเปียวซวยอีกแน่ ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 26-08-2012 21:41:13

ดีใจที่เปียวรู้ความจริงสักที

แถมตอนนี้คู่พิชญ น่าติดตามมากเลย ที่ว่าไม่อยากให้ซ้ำรอยอลัน คืออะไรอ่า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 26-08-2012 22:12:37

สมแล้วที่เป็นพี่น้องกัน
ทั้งคุณอเล็กซ์,คุณอลัน อารมณ์ร้อนทั้งคู่เลย
คุณพ่อก็นะ อะไรนักหนาน้อ เอาอะไรมาตัดสินความรักของลูก
แต่ ตอนนี้คุณอลันทำดีมากกกก ถ้าไม่มีคุณอลันช่วยปลอบ
เปียวคงน่าสงสารมากกว่าที่เป็นอยู่
พ่อฝรั่ง พ่อช่างเท่ห์คอดๆเล้ยยยย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 26-08-2012 22:31:41

มิตรภาพของเพื่อนก็กลับมาดีอีกครั้ง อลันเท่มากค่ะ
กำลังลุ้นเลยว่า พีกับอเล็กซ์จะเป็นยังไง ท่าทางคงไม่รอดอีกคู่ คู่นี้แนวป่าเถื่อนรีเปล่าค่ะเนี่ย แอบขอบอเล็กซ์แล้วค่ะ ท่านดูดิบดีจริงๆ แถมยังมีนางร้าย?โผล่มาด้วย แต่ก้างชิ้นใหม่คงไม่พ้นคุณพ่อวิคเตอร์

ปล่อยลูกชายทั้งสองไปเถอะค่ะ คุณพ่อ อิอิ

ในที่สุดเปียวก็รู้ความจริงซะที ตอนนี้เหมือนประเด็นและเนื้อเรื่องเยอะดีจัง

มาเชียร์คู่อเล็กซ์กับพีค่ะ ส่วนอลันกับเปียวก็เป็นกำลังใฯต่อไป
หวังว่าความรักของลูกชายจะพิชิตใจคุณพ่อวิคเตอร์ได้นะค่ะ

รอรตอนหน้าค่ะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 26-08-2012 22:46:44

เป็นโอกาสดีที่อลันจะได้แก้ตัวกับเปียวทีเคยทำไม่ดีเอาไว้
เวลานี้เปียวคงอ่อนแอและต้องการกำลังใจที่สุด อลันดูแลเปียวดีๆนะ
ชอบจัง ประโยค  "กลับบ้านกันนะ บ้านของเรา"

พ่อของอลันกับอเล็กฯ คิดจะทำอะไรกับพิชญ ???


รอลุ้นตอนต่อไป...
ขอบคุณคุณวันใหม่สำหรับตอนยาวๆ
อ่านเพลินไม่อยากเจอ TBC เลยจริงๆ
แปะ +1 ไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มากดให้ค่าา...

 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 26-08-2012 23:39:08

 :o12:สงสารอะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 26-08-2012 23:48:12

เป็นพ่อที่ใช้ไม่ได้เลย...อเล็กซ์กับอลันน่าจะจับมือกันโค่นอำนาจนะ  o18

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 27-08-2012 00:31:11

 :pig4: 

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 27-08-2012 01:01:44

 :3123: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 27-08-2012 02:51:25

คงต้องให้คุณแม่อัญชันยื่นมือมาช่วยแล้วล่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 27-08-2012 09:14:24

พ่อของอลัน มีอคติอะไร เห้ออออ คนนิสัยไม่ดี

ความพอใจของอเล็กซ์ ใช่ความรักหรือเปล่าน้า

เปียวจ้า อย่างน้อย อลันก็ืคือครอบครัวของเปียวนะ

สงสารเปียวอ่าา ฮืออ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 27-08-2012 09:17:49

อคติส่วนตัว  ไม่อยากให้พิชญ์มีความสุข  ก็ดูสิที่มันทำกับเปียวตอนแรก  นิสัยแย่ปานนั้น

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 27-08-2012 11:47:25

เปียวรู้ความจริงในที่สุด แต่คงเศร้าไม่นาน
ก็มีอลันกับแม่อัญชันปลอบใจอยู่นี่นา :กอด1:

ส่วนคู่พิชญกับอเล็กซ์นี่ท่าจะมันส์ แรงทั้งคู่ หุๆ

บวกๆให้กับความขยันของน้องวันใหม่
ยาวๆไม่กลัว กลัวแต่จะไม่ยาว (หมายถึงนิยายนะ ไม่ใช่อย่างอื่น) ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 27-08-2012 12:39:21

 :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:


งานเข้าอีกเเล้วววววววว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 27-08-2012 13:04:29

กว่าจะสมหวังในรัก
ต้องเจออุปสรรคอีกกี่
ยกกันล่ะเนี่ยแถมจะเพิ่ม
ขึ้นมาอีกคู่ระหว่างพิชญ-อเล็กซ์
น่าเหนื่อยใจแทนจริงๆๆ :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 27-08-2012 13:04:51

พ่ออลันจะมายุ่งเรื่องของลูกทำไม หวังว่าคงไม่หาเรื่องให้ยุ่งยิ่งกว่าเดิมนะ
เปียวน่าสงสารมากที่รู้ว่าพ่อแม่ที่เรียกอยู่ทุกวันไม่ใช่พ่อแม่ตัวเอง

บวกหนึ่งให้น้องใหม่ค่ะสำหรับตอนนี้ยาวอ่านสะใจมาก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 27-08-2012 13:16:32

เป็นพ่อที่ไม่มีหัวใจเลยจริงๆ ตัวเองผิดหวังในความรักแล้วมาขัดขวางคนอื่นทำไมเนี่ย
แล้วเค้าต้องการตัวเปียวมาทำไมอ่ะ อย่ามายุ่งกะเปียวน๊า :serius2:
ตอนนี้อลันทำตัวดีขึ้นมากเลยอ่ะ :impress2: เป็นปลื้มมม ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 27-08-2012 14:57:44

พูดถึงคุณพ่อท่าทางจะทานหญ้าเป็นอาหารนะคะ
ดูโง้โง่ เรื่องความรักไม่รู้เอาอะไรคิด
แบบนี้ไม่แปลกหรอกค่าที่เมียจะทิ้ง
ลูกก็ไม่รัก หวายยยยยยย
 :m14:

ตอนนี้ยาวได้ใจมากค่ะคุณน้องวันใหม่
ตอนหน้าคุณพี่นี่คงลุ้นจนตัวโก่งเป็นแน่
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 27-08-2012 15:30:15

สงสารน้องเปียวจังเลย ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้
แต่สุดท้ายกลายเป็นว่าไม่ใช่ครอบครัวตัวเอง
ที่ถูกเพิกเฉยก็ว่าเสียใจแล้วนะ รู้ความจริงยิ่งกว่าอีก
แต่ยังดีที่มีอลันและแม่อัญชันคอยอยู่ข้างๆในเวลานี้
คำว่าบ้านของเรา มันคงทำให้เปียวรู้สึกดีไม่น้อย
แต่ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาซะแล้ว
พี่กับน้องได้เจอหน้ากันแล้วอะไรจะตามมานะเนี่ย
อันนั้นยังไม่น่ากลัวเท่าคนเป็นพ่อสินะ o22
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
กดเป็ดนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 27-08-2012 20:44:57

ไม่ชอบอีตาวิคเตอร์เลย

สุ้ๆนะทุกคน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 27-08-2012 21:14:17

สงสารเปรียวจัง ยังดีนะที่มีอลันอยู่ข้างๆ

เคยเห็นแต่พวกคุณแม่ที่ชอบวุ่นวายกับลูกๆ
ไม่เคยเจอคุณพ่อแบบนี้สักที ใจแคบที่สุด
ตัวเองมีอคติกับความรักแล้วชอบเอาความคิดนี้
มายัดเยียดให้ลูกๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 27-08-2012 22:11:54

ในที่สุดเปียวก็รู้ความจริง สงสารแต่ยังดีที่อลันและแม่ของอลันอยู่คอยดูแลเีปียวในยามที่รู้สึกหมดหวัง

รอติดตามตอนต่อไปค่า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: greensoda ที่ 28-08-2012 18:56:55

เปียวยังมีอลันน้าา อย่าเศร้าไป  :sad11:

อเล็กซ์ติดใจน้องพิชญล่ะสิ ตามมาถึงไทยเลยยย  :impress2:

ไอคุณป๋าวิคเตอร์นี่เลวจริงๆๆ เห็นความรักเป็นธุรกิจได้ไง  :angry2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตา (๒๖.๘.๒๕๕๕) ++หน้าที่ ๒๔+๒๕ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 28-08-2012 19:57:25

มีเรื่องมาให้เปียวได้เศร้าตลอดเลย
มารู้เรื่องพ่อแม่ก็ยิ่งทำให้เปียวเศร้าจนไม่รู้ว่าจะหายเมื่อไหร่ :monkeysad:
ดูแล้วพ่อของอเล็กซ์กับอลันคงจะก่อความวุ่นวายให้ลูกชายทั้งสองอีกเยอะเลย :angry2:
เป็นพ่อที่รักไม่เป็นเผด็จการเห็นแก่ตัว :m16:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 01-09-2012 12:11:44

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์



ณ โรงแรมแห่งหนึ่งในยามค่ำคืน ชายหนุ่มลูกครึ่งร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาภายในโรงแรมแห่งนี้ด้วยความมาดมั่น ตามติดมาด้วยลูก
น้องคนสนิทที่เป็นดั่งเงาตามตัวคนเดิม อลันที่เพิ่งได้รับข้อมูลที่อยู่ของใครคนหนึ่งมา ทำให้ยามนี้เขาจำต้องมาที่นี่ เป้าหมายใน
การมาของเขาในครั้งนี้ก็เพื่อเจรจาพูดคุยกับอเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตัน พี่ชายต่างมารดาของเขา

อลันขึ้นมาบนชั้นที่อเล็กซานเดอร์พักอยู่ เป็นชั้นพิเศษที่มีความเป็นส่วนตัวสูงพอควร สังเกตได้ไม่ยากเลยว่าอเล็กซานเดอร์พัก
อยู่ห้องไหน ก็เล่นให้บอดี้การ์ดเฝ้าหน้าห้องเอาไว้แบบนั้นใครบ้างจะไม่รู้

เมื่ออลันก้าวเข้าไปในรัศมีห้องพักของพี่ชาย บอดี้การ์ดร่างยักษ์หน้าห้องก็ขยับตัวทันที แต่อลันก็ไม่หยุดก้าวเดิน ยังคงเดินเข้า
ไปเผชิญหน้าทั้งที่กระบอกปืนถูกเล็งมาที่ตนเอง คมก้าวไปข้างหน้าเหลื่อมอลันหนึ่งก้าวเพื่อป้องกัน เมื่อมาหยุดยืนหน้าเหล่า
บอดี้การ์ดผู้ภักดีอลันจึงเอ่ยบอกจุดประสงค์ของตนเอง

“ช่วยบอกมิสเตอร์เฟอร์ริงตันด้วย ว่าอเล็กซานเดอร์ แอล เฟอร์ริงตันมาขอพบ”

เมื่ออลันบอกจุดประสงค์ของตนเองออกไปแล้วบอดี้การ์ดของอเล็กซานเดอร์ก็ยังไม่ขยับตัวไปไหน อลันเองก็ยังนิ่งอย่างไว้เชิง
อยู่เช่นกัน บอดี้การ์ดหน้าห้องลดปืนในมือลงแล้วเหลือบมองกันราวกำลังปรึกษา และหนึ่งในนั้นถึงได้ขยับตัวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ต่อสายถึงบุคคลด้านในห้องพักหรูขณะที่ไม่ได้ละสายตาไปจากผู้บุกรุกตรงหน้าแม้แต่น้อย สักครู่หนึ่งก็เลี่ยงหลีกทางเปิดประตู
ให้อลันเข้าไปด้านในโดยกันคมเอาไว้ด้านนอก อลันเหลือบมองลูกน้องคนสนิท พยักหน้าเป็นสัญญาณว่าไม่ต้องห่วงก่อนเดินเข้า
ไปด้านในเพียงคนเดียว

ชายหนุ่มก้าวเข้าไปในห้องพัก อเล็กซานเดอร์ที่ทราบเรื่องแล้วว่ามีแขกคนสำคัญมาหาก็อยู่รอต้อนรับ เมื่อน้องชายต่างมารดา
ก้าวเข้ามาถึงชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องก็ผายมือเชิญให้นั่งที่โซฟารับแขก อลันนิ่งมองผู้เป็นพี่อยู่ชั่วครู่ อเล็กซานเดอร์โคลง
ศีรษะเล็กน้อยให้น้องนั่งลง อลันถึงได้นั่ง

บอดี้การ์ดอีกคนที่อยู่ในห้องนำน้ำมาเสิร์ฟให้อลัน ชายหนุ่มมองบอดี้การ์ดคนดังกล่าวอย่างแปลกใจ แปลกใจที่อเล็กซานเดอร์
ยอมให้มีใครอีกคนอยู่ในห้องด้วย นั่นทำให้อลันต้องลอบสังเกตปฏิกิริยาของบอดี้การ์ดคนดังกล่าวแต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่
ผิดแผกไปสักนิด จนเมื่อบุคคลที่สามก้าวออกไปแล้วอลันถึงได้เข้าเรื่องที่มาหาเจ้าของห้องพักในวันนี้

“ฉันไม่อยากอ้อมค้อมให้มากความนะอเล็กซ์ ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้ วิคเตอร์สั่งให้นายมาทำอะไร?”

คำถามของอลันแสดงให้เห็นถึงจุดประสงค์ในการมาอย่างชัดเจน อเล็กซานเดอร์มองหน้าคนถาม สีหน้าไม่แสดงความรู้สึกใด

“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามไร้สาระพวกนี้ และที่ฉันมาที่นี่... ไม่ใช่เพราะวิคเตอร์สั่ง”

อลันหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อน้ำคำสักเท่าไหร่ ก่อนถามกลับไปอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นแล้วนายมาทำไม?”

อเล็กซานเดอร์ไม่ยินดีที่จะตอบคำถามนี้ ชายหนุ่มใช้ความเงียบมากดดันผู้เป็นน้อง แต่อลันก็ยังดื้อรั้นเกินกว่าจะยอมหยุด
อเล็กซานเดอร์ถอนหายใจก่อนลุกขึ้นยืนแล้วว่า

“ฉันไม่ใช่ลูกไล่ของนายนะแอล กลับไปได้แล้ว”

อลันลุกขึ้นมาเผชิญหน้าผู้เป็นพี่ ด้วยความสูงที่ไม่ต่างกันมากนักทำให้ทั้งคู่ไม่รู้สึกว่าตนเองเป็นฝ่ายด้อยกว่า ถึงแม้อลันจะ
ไม่ได้รูปร่างหนาเท่าผู้เป็นพี่ แต่สายเลือดความเป็นเฟอร์ริงตันในกายก็ไม่ได้ต่างกันแม้แต่น้อย ชายหนุ่มมองประสานสายตา
กับอเล็กซานเดอร์นิ่ง

“ฉันจะไม่วุ่นวายกับนายเลยอเล็กซ์ ถ้านายไม่ยุ่งกับพฤทธาการ”

อลันเอ่ยทิ้งท้าย แต่อเล็กซานเดอร์กลับตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเฉยชาไม่ใส่ใจ

“ฉันคงทำให้นายไม่ได้ กลับไปได้แล้วแอล”

สองพี่น้องมองหน้ากันครู่หนึ่งราวกำลังลองเชิงกันและกัน ก่อนที่อลันจะเป็นฝ่ายผละออกมาเมื่อเห็นแล้วว่าถึงแม้จะดื้อแพ่งเอาให้
ได้อย่างใจก็ไม่มีประโยชน์ เมื่ออเล็กซานเดอร์ไม่มีทางที่จะยอมรอมชอมด้วย เขาจำต้องดูแลระวังภัยคนรอบกายให้ดี แต่ก่อนที่
จะได้ก้าวออกไปเสียงของผู้เป็นพี่ชายต่างมารดาก็ดังแทรกขึ้นมาอีกครั้ง

“ดูแลคนของนายให้ดี”

เมื่ออลันหันกลับไปมองก็เห็นว่าอเล็กซานเดอร์ก้าวเดินเข้าห้องนอนไปแล้ว คิ้วของชายหนุ่มขมวดมุ่นอย่างไม่เข้าใจว่าพี่ชายต้อง
การจะสื่อถึงอะไร หรือจะมีใครมาทำอะไรเปียวอย่างนั้นหรือ?



++++++++++++++



ทางฝ่ายพิชญหลังจากวันที่เกิดเรื่องราวแสนระทึกขึ้นนั้น เปียวที่เทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านมิสเตอร์แอลกับบ้านพฤทธาการก็
ได้เอ่ยถามน้องในวันหนึ่งที่ได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันตามลำพังว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมนายฝรั่งตัวโตคนนั้นถึงมาฉุดกระชากลากถู
พิชญไปแบบนั้น แต่พิชญก็ไม่ยอมบอกอะไร บอกแค่ว่ามันเป็นโรคจิต เปียวต้องอย่าให้มันเข้ามาในบ้านอีกเท่านั้น

“ถ้าพีไม่บอกความจริงกับพี่ พี่คงช่วยอะไรไม่ได้” เปียวเอ่ยบอก เมื่อน้องไม่ยอมเล่ารายละเอียดอะไรให้รู้เลย

“นี่นายขู่ฉันหรือเปียว?”

“พี่ไม่ได้ขู่ แต่ถ้าจะให้พี่ช่วยก็ต้องแลกกัน”

พิชญหน้างอกับข้อแลกเปลี่ยนของเปียว ลำพังเขาจะไปสู้อะไรอเล็กซานเดอร์ได้กัน ถ้าได้เปียวกับมิสเตอร์แอลมาช่วยด้วยก็
น่าจะดีกว่านี้ แต่มันต้องแลกกับการเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องระหว่างเขากับอเล็กซานเดอร์ พิชญจำต้องตัดสินใจว่าจะปกปิด
เรื่องราวเอาไว้ หรือจะเลือกบอกไปแล้วได้รับความคุ้มครองจากพี่ชายและมิสเตอร์แอล

เมื่อเด็กหนุ่มตัดสินใจได้แล้วว่าถึงอย่างไรก็ต้องยืมมือเปียวจึงจำต้องเล่าให้พี่ฟังอย่างเสียมิได้ พิชญจงใจเว้นบางเรื่องที่น่า
อับอายเอาไว้ ให้เปียวรู้แค่ว่าเฟอร์ริงตันมีจุดประสงค์ใดและอเล็กซานเดอร์คนนั้นเป็นคนอย่างไร เปียวที่ได้ฟังแล้วก็คิดตาม
พี่ชายมิสเตอร์แอลมายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวของเขาทำไมกัน แล้วไหนจะพ่อของมิสเตอร์แอลอีก

“ใครจะไปรู้ นายไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่า?” พิชญว่าแล้วเอ่ยถาม หลังจากที่เปียวคิดวนไปมาแล้วไม่ได้คำตอบเสียที

“ไม่นี่” เปียวครุ่นคิดแล้วตอบกลับมาเมื่อไม่เห็นว่าจะมีปัญหาใดๆกับอลันสักนิด

“มิสเตอร์แอลอาจจะพอใจ แต่พ่อเขาอาจจะไม่พอใจก็ได้... ระวังตัวละกัน”

พิชญให้ความเห็น ก่อนจะลงท้ายประโยคราวขอไปที แต่เปียวก็รับรู้ได้ว่าพิชญก็ห่วงตนเองอยู่เหมือนกัน ดูจากปฏิกิริยาหลังการ
พูดที่เมินไปมองทางอื่นนั่นทำให้เปียวเอ่ยขอบคุณน้องด้วยรอยยิ้มบาง

“ขอบใจที่เป็นห่วง”

“เฮอะ!”

ผู้เป็นน้องทำเสียงหึหะในลำคอ แต่เปียวก็ไม่ได้ถือสา หลังจากที่นายพรตล้มป่วยลงแล้วเปียวไม่สามารถให้เลือดผู้ที่ได้ชื่อว่า
เป็นบิดาได้ในครั้งนี้นั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพิชญก็ดูจะดีขึ้นมาในระดับหนึ่ง แม้ไม่ได้เห็นชัดเจนนัก แต่ก็รู้สึกได้ว่าน้อง
อ่อนลงมาก พิชญอาจจะสงสารเห็นใจเขาหรืออะไรไม่ทราบได้ แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้บรรยากาศระหว่างกันไม่ดูห่างเหินและ
หมางเมินจนเกินไปเหมือนเมื่อก่อนนัก ส่วนผู้เป็นมารดาอย่างนางวลัยนั้นคงต้องใช้เวลามากกว่านี้กระมัง เพราะยังไม่เห็นวี่แวว
ว่านางจะเอื้อเอ็นดูเปียวสักเท่าไหร่เลย

หลังจากได้พูดคุยกับพิชญแล้ว เปียวกับพิชญก็พากันไปเยี่ยมนายพรตที่โรงพยาบาลก่อนที่เปียวจะไปที่บริษัทเป็นอันดับต่อมา
พงศกรที่รักษาการแทนบิดาเมื่อน้องชายคนรองมาหาก็พยายามปั้นสีหน้าให้ดูดีขึ้นมา เพราะไม่อยากให้น้องเป็นกังวลตามตนเอง
ไปด้วย เมื่อปัญหาที่เกิดขึ้นยังหาทางออกไม่ได้ ชายหนุ่มเข้าเจรจากับทางเจ้าของงาน แต่ยังไม่มีการตอบกลับมาว่าจะให้
พฤทธาการทำงานนี้ต่อหรือไม่ สถานะความมั่นคงช่างคลอนแคลนเหลือเกินในเวลานี้



++++++++++++++



“อลัน”

เปียวเอ่ยเรียกหาเจ้าของชื่อเมื่อคราวนี้เป็นฝ่ายเข้าไปในห้องนอนของอลันเอง ด้วยความร้อนใจอยากรู้ว่าเรื่องราวมันเป็นเช่นไร
มิสเตอร์แอลกำลังเล่นตลกอะไรกับชีวิตของตนเองอยู่หรือไม่ เปียวมองหาเจ้าของห้องจนทั่วก็ไม่เห็น ก่อนจะไปสะดุดตากับอลัน
ที่ยืนอยู่นอกระเบียง เปียวเดินเข้าไปใกล้เพื่อจะเอ่ยทักอีกครั้ง ได้ยินเสียงพูดคุยโทรศัพท์จึงจะเดินเลี่ยงออกไปก่อน แต่ก็ต้อง
ชะงักเมื่อได้ยินอลันพูดชื่อของตนเอง

“อย่ายุ่งกับเปียว”

“................”

“วิคเตอร์ อย่าทำให้ผมเกลียดคุณไปมากกว่านี้เลย…”

อลันวางสายสนทนาอย่างหงุดหงิด พอหันกลับมาเปียวที่หยุดยืนอยู่ด้านหลังเมื่อครู่ก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ชายหนุ่มเข้ามาในห้อง
ของตนเองพยายามระงับอารมณ์ก่อนจะเข้าไปหาเปียวอีกห้อง แต่กลับเห็นเปียวยืนอยู่ในห้องของตนเองแทนแล้ว

“อ้าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” อลันเอ่ยถามแปลกใจ

“เมื่อกี้... ไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง”

บอกออกไปแล้วเสียงเบาในตอนท้าย อลันมองเด็กหนุ่มที่มีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่ก่อนก้าวเข้าไปจับจูงมือมาที่เตียง รั้งเบาๆให้นั่ง
ลงก่อนถามเสียงนุ่มนวลไม่ชวนทะเลาะเหมือนเคย

“ได้ยินอะไรบ้าง?”

เปียวอึกอัก อลันพยักหน้าให้พูดได้ ไม่มีแววโกรธเคืองใดๆให้เห็น เปียวจึงได้พูดออกมา

“เรื่องคนชื่อวิคเตอร์... เขาจะทำอะไรผมหรือ?”

“ไม่ จะไม่มีใครทำอะไรคุณได้ทั้งนั้น... คุณเชื่อผมไหมเปียว?”

อลันสบตาเด็กหนุ่มที่มีท่าทางสับสน เปียวพยักหน้าเบาๆกับประโยคคำถามนั้น ถามว่าเขาเชื่อไหม เขาเชื่อ เชื่อในคำพูดของ
อลัน เชื่อว่ามันจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะตอนนี้เขาก็ไม่ได้ต่างจากเด็กที่หลงทางแล้วพบที่พักพิงกับเจ้าของพื้นที่แสนใจดี ทำ
ให้เด็กหลงทางคนนี้พร้อมที่จะเชื่อ และไว้วางใจคนผู้นั้นเสมอ

อลันโน้มตัวไปหา เปียวก้มหน้าลงเล็กน้อยเหมือนจะหลบในทีแรก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ผละหนี ชายหนุ่มแตะจุมพิตริมฝีปากบาง
สวย ก่อนเอนกายเพรียวลงนอน เปียวหลับตาลงรับจูบจากอลัน แขนเรียวค่อยเลื่อนไปโอบรอบคอหนา อลันสอดมือเข้าใต้แผ่น
หลังบาง เลื่อนมารั้งลาดไหล่ของอีกคนมาแนบชิดกายมากขึ้น เฝ้าวนจูบไม่รู้เบื่อ ก่อนบอกเปียวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง

“ผมจะปกป้องคุณเอง”



++++++++++++++



เช้าวันต่อมา ฮิโรยูกิมาที่บ้านของอลัน ชายหนุ่มทักทายพูดคุยกับคุณแม่อัญชัน ท่านก็พ้อลูกชายคนโตอย่างอลันว่าใช้งานน้อง
จนไม่มีเวลาพักผ่อน ดูลูกชายคนเล็กของท่านผอมไปเยอะเชียว ฮิโรยูกิเลยว่าตนเองไม่ได้ผอมลงสักหน่อย แต่คุณแม่ที่เห็นว่า
ผอมไปวันนี้จึงจะขุนให้อ้วนกันไปเลย ฮิโรยูกิหัวเราะ หอมแก้มคุณแม่ที่น่ารักของเขา คุยเล่นกับท่านสักพักชายหนุ่มจึงเลี่ยงไป
คุยกับอลัน ไม่อยากให้ท่านรู้ระแคะระคายแล้วกังวลกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่เวลานี้ แม้จะรู้ว่าปิดท่านไม่มิดหรอก แต่ตอนนี้ก็ยังไม่
อยากให้ท่านรู้สักเท่าไหร่ เรื่องวิคเตอร์ เฟอร์ริงตัน

ฮิโรยูกิเข้ามาคุยกับอลันในห้องทำงานว่าด้วยเรื่องธุรกิจของพฤทธาการมีหนอน

“อีกแล้วหรือ?”

อลันทวนถามเหนื่อยใจ ต่อไปคงต้องให้ฮิโรยูกิสอนสั่งนายพงศกรเรื่องบริหารงานและบริหารคนให้มากกว่านี้ ช่องโหว่เยอะจน
แทบตามปิดไม่หมดแล้วตอนนี้ บ้าชะมัด

“จะทำยังไงอลัน พี่จะให้ผมจัดการเลยไหม?” ฮิโรยูกิเอ่ยถาม เขายังทำอะไรวู่วามไม่ได้ ต้องรอคำสั่งจากพี่ชายก่อนถึงลงมือได้

“เอาไว้ก่อนฮิโระ ดูท่าทีไปก่อน แล้วค่อยตลบหลังมันทีเดียวเลย ระหว่างนี้สั่งคนของเราจับตาดูให้ดีด้วยล่ะ”

“ครับ”

“เอาล่ะ ออกไปข้างนอกเถอะ เดี๋ยวคุณนายอัญชันท่านจะสงสัยเอา”

อลันเปลี่ยนอารมณ์กลับมาเย้าหยอกน้อง ฮิโรยูกิหัวเราะอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของพี่ชาย ขืนออกไปช้ากว่านี้มีหวังโดนสายตา
พิฆาตซักจนขาวสะอาดแน่

เมื่อทั้งสองหนุ่มออกจากห้องทำงานมา คุณแม่อัญชันก็ให้เด็กเตรียมตั้งโต๊ะทานข้าว เปียวพยุงคุณตามาที่โต๊ะ โดยมีหัวหน้าแม่
บ้านพยุงคุณยายมาอีกคน อลันเข้าไปรับคุณยายจากหัวหน้าแม่บ้าน เลื่อนเก้าอี้ให้คุณยายนั่งแล้วตนเองจึงไปนั่งข้างๆเปียว คุณ
แม่เอ่ยแนะนำว่าฮิโรยูกิเป็นลูกของท่าน เปียวแปลกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้เพิ่มขึ้นมา แต่ไม่ได้พูดว่าอะไรเพียงแต่ยิ้มให้เท่านั้น อลัน
มองเด็กหนุ่มอย่างไม่ค่อยจะสบายใจสักเท่าไหร่ เพราะการที่เปียวเงียบแบบนี้ก็ทำให้เขาเป็นกังวลได้เหมือนกัน แต่ท่าทางของ
เขามันคงออกมากไปคุณแม่อัญชันถึงได้พยักเพยิดให้ฮิโรยูกิดูพี่ชายตนเองหงอย พออลันหันมาทั้งคุณแม่คุณลูกก็ทำไม่รู้ไม่ชี้
แต่แอบขำกันเองในใจสองคน



++++++++++++++



เมื่อทานข้าวเสร็จ สักพักฮิโรยูกิก็ขอตัวกลับ คุณแม่อยากให้นอนค้างที่นี่เลย แต่เพราะสถานะของฮิโรยูกิในเวลานี้ทำให้ค้างด้วย
ไม่ได้ ฮิโรยูกิจึงหยอดว่าถ้างานที่ทำอยู่เสร็จสิ้นลงคงได้กลับมานอนกอดคุณแม่อัญชันแน่นอน คุณแม่ถึงยิ้มได้

ส่วนเปียวกับอลันที่ขึ้นมาบนห้องหลังจากนั้น อลันเอ่ยถามเปียวเรื่องที่โต๊ะทานข้าวว่ารู้สึกอย่างไร โกรธเขาหรือไม่ที่ไม่ยอม
บอกกล่าว เปียวว่าถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างไรเสียก็พึ่งพาอลันอยู่ตลอดเลยแล้วแต่อลันจะเห็นควร อลันจึงยอม
เล่าให้ฟัง ทุกอย่างที่ตนเองกระทำการลงไปเพื่อเปียว และเรื่องที่ฮิโรยูกิทำอยู่ด้วยว่าเพราะอะไร

ในตอนแรกที่เขาให้น้องชายเข้าไปกระทำการใดๆในบริษัทของพ่อเปียว ที่ให้กว้านซื้อหุ้นที่กำลังถูกเทขายในราคาที่ต่ำนั้นก็
เพราะเกรงว่าจะมีคนซื้อไปแล้วยากต่อการที่จะเข้าไปทำอะไรในอนาคต และเหตุผลในขณะนั้นเขานึกเพียงแต่ว่าจะนำมันมา
พัฒนาและส่งคืนเปียวในอนาคต เพราะเปียวกำลังจะมาเป็นคนของเขา แม้จะอยู่ในฐานะคนขัดดอกก็ตามแต่ แต่ทุกคนที่ให้
ความสุขกับเขาได้มักจะได้สิ่งตอบแทนที่เหมาะสมอยู่เสมอ หากเขาจะยกหุ้นในบริษัทคืนให้เปียวก็ไม่เห็นเป็นเรื่องแปลกอะไร
แต่ ณ ปัจจุบันนี้เขากลับรู้สึกแล้วว่ามันผิดมหันต์ที่คิดเช่นนั้น

“คุณไม่โกรธใช่ไหม?”

เปียวเม้มปากนิ่งเงียบก่อนลุกออกจากห้องไปไม่พูดจา อลันมองตามแล้วใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ใครเขาจะไม่โกรธกันล่ะแบบนี้
เสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น อลันกดรับ เป็นฮิโรยูกิที่โทรมา บอกว่าวันนี้พี่ชายดูหงอไปเลยเมื่ออยู่กับเปียว อลันถามว่าตอนนี้อยู่
ไหน ฮิโรยูกิหันไปมองคมที่นั่งอิงแอบกันอยู่บนเตียงนอน จูบแก้มหนุ่มหน้านิ่งเบาๆแล้วจึงตอบพี่

“อยู่คอนโดสิ พี่มีอะไรหรือเปล่า?”

พอน้องถามมาอลันก็ไม่กล้าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ประเดี๋ยวฮิโรยูกิจะล้อเอาได้อีก เลยเอ่ยตัดบทว่าให้พักเสียแล้วตัดสายไป
ต้องตามง้อเองแล้วอลันเอ๋ย ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินไปเคาะประตูห้องที่เชื่อมต่อกันบานนั้น ทั้งที่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเคาะมัน มี
แต่เปิดเข้าไปเลยโดยไม่ต้องเอ่ยขอ แต่ตอนนี้กำลังจะมาง้อเจ้าของห้องเขานี่นะ ก็ต้องมีกันบ้าง

รออยู่นานเนิ่นก็ไม่เห็นว่าบานประตูนั้นจะเปิดออกสักที อลันจึงเคาะใหม่อีกรอบ คราวนี้ส่งเสียงตามไปด้วย

“เปียว เปียวครับ เปิดประตูให้ผมหน่อย”

“...........”

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากฝั่งตรงข้าม แต่อลันก็ยังไม่ย่อท้อ ว่าแต่... ทำไมเขาทำเหมือนทำความผิดมาแล้วภรรยาไม่ยอมให้เข้า
ห้องอย่างไรไม่รู้?

“เปียว ผมขอโทษนะที่ทำอะไรไม่นึกถึงใจคุณน่ะ ต่อไปมันจะไม่มีอีกแล้วที่รัก เปิดประตูให้ผมเถอะนะ”

อลันเว้าวอนขอ แต่รอบกายก็ยังคงเงียบอย่างต่อเนื่อง ชายหนุ่มตัวโตชักใจฝ่อ นี่โกรธกันจริงจังเลยใช่ไหมนี่

“เปีย…!”

แกร๊ก~

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมเปียวที่โผล่หน้ามา

“เสียงดังอะไรน่ะอลัน?”

อลันมองสำรวจเด็กหนุ่มที่มีผ้าขนหนูผืนเล็กคล้องอยู่ที่คอ เส้นผมที่เปียกหมาดเหมือนเพิ่งจะสระผมมานั่นอีกอย่าง แถมกลิ่นหอม
อ่อนๆของสบู่ที่เปียวชอบใช้อีก เปียวเอียงคอมองอลันที่นิ่งไปก่อนโบกมือไปมาตรงหน้า อลันจับมือเรียวที่โบกไปมานั้นเอาไว้
ก่อนเอ่ยถาม

“นี่คุณ... คุณไปอาบน้ำมาหรือ?”

เปียวพยักหน้ารับ ก่อนถามกลับ “ทำไม?”

“โอ๊ยยย เปียว!” อลันร้องออกมา อยากจะเขย่าคนตรงหน้าให้หัวสั่นหัวคลอนเสียจริง ดูสินั่น ยังมาทำหน้าตาใสซื่อไม่รู้เรื่องอีก

“อะไรของคุณน่ะ?” เปียวเห็นอลันทำท่าทางแปลกๆจึงเอ่ยถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ

“คุณปล่อยให้ผมเพ้อเป็นไอ้บ้าอยู่หน้าประตูนี่ โดยที่คุณไม่รู้เรื่องเพราะเข้าไปอาบน้ำนี่นะ!” อลันโวยวายเพราะทำอะไรไม่ถูก
เสียหน้ามากๆกับการง้องอนโดยที่เขาไม่รู้เรื่องแบบนี้

“แล้วทำไมไม่เปิดเข้ามา บ้าหรือเปล่า?” เปียวยังตอกย้ำซ้ำอีก

“อายตัวเองว่ะ” อลันลูบหน้าตัวเองก่อนวางมือปิดปากท่าทางว้าวุ่นพอดู

“ไม่เห็นต้องอายเลย พูดบ่อยๆก็ได้... ผมอยากฟัง”

“หือ?”

อลันมองคนพูดที่กำลังอมยิ้มแก้มตุ่ยนั่นแล้วถึงเพิ่งรู้ตัวว่าเสียท่าเปียวเข้าให้อีกแล้ว

“นี่คุณ... หึ แสบนักนะ”

“อ๊ะ! อลัน อย่าสิ”

ชายหนุ่มรั้งร่างเพรียวมากอดแล้วฟัดแก้มตัวแสบหนักๆเป็นการลงโทษ ที่จริงได้ยินที่เขาพูดอยู่ตลอดสินะ แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
ได้เนียนมาก เปียวดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของคนตัวโต ไม่ว่าจะหลบไปทางไหนริมฝีปากของอีกคนก็ยังตามจูบตามหอมไม่เคยพลาด
เป้า จนพอใจนั่นล่ะอลันถึงได้หยุด

เปียวมองหน้าเจ้าของอ้อมแขนที่โอบกอด แตะข้างแก้มสากไรเคราแล้วเกลี่ยเบาๆ สบสายตากับอลันนิ่ง ก่อนบอกความรู้สึกของ
ตนเองให้อีกฝ่ายรับรู้

“อย่าทำแบบนั้นอีกนะอลัน เพราะเพียงเท่านี้มันก็ทำให้ผมรู้สึกไม่ต่างอะไรกับไอ้ตัวคนหนึ่งอยู่แล้ว”

“ไม่ใช่เปียว…” อลันจะเอ่ยแย้ง แต่ปลายนิ้วเรียวก็แตะริมฝีปากห้ามเอาไว้

“ผมรู้ ไม่ต้องบอกหรอก เราวางสถานะนั้นเอาไว้แล้ว และเราจะไม่ยกมันขึ้นมาเป็นปัญหาอีก”

อลันกุมมือที่แตะริมฝีปากของตนเองแล้วกดจูบปลายนิ้วนั้นแผ่วเบา

“ผมรู้สึกดีมากเมื่อมีคุณอยู่ใกล้ ผมไม่รู้ว่าจะนิยามความรู้สึกนี้ว่าอะไรดี บางทีมันอาจจะมากกว่าคำว่ารักก็ได้” ชายหนุ่มบอก ไม่
ได้ละสายตาจากอีกคนไปแม้แต่น้อย เปียวยิ้มบางก่อนเอ่ยถาม

“มีด้วยหรือ ความรู้สึกที่มากกว่ารัก”

อลันก้มลงแตะหน้าผากกับอีกคน มองตากันในระยะประชิด ดวงตาวาวหวานตรงหน้าสะกดให้เขาลุ่มหลง กระชับอ้อมกอดมากขึ้น
ก่อนกระซิบบอกถ้อยคำจากใจ

“มีสิ ก็ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณไงล่ะ”



+++++++++++++++

ต่อด้านล่างค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 01-09-2012 12:14:54

ณ คอนโดมิเนี่ยมหรู ฮิโรยูกินั่งอมยิ้มเมื่อวางสายจากพี่ชายแล้ว คมที่นั่งซ้อนหลังร่างเพรียวเลยเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ยิ้มอะไร?”

“พี่อลันบอกให้ผมพักผ่อน”

“แล้วไง?” คมยังไม่เข้าใจว่ามันมีอะไรในประโยคบอกเล่านั้น

“ก็... พี่คมคิดว่าคืนนี้ผมจะได้พักไหม?”

คมหัวเราะในลำคอกับคำพูดที่ชวนคิดลึกนั้น แค่เพียงถูกคนนี้กระตุ้นเพียงเล็กน้อยเขาก็คิดไปไกลแล้ว

“พี่ยังสงสัยว่าฮิโระไปหัดยั่วแบบนี้มาจากไหน?”

คมเอ่ยถาม แต่จอมยั่วของเขาเพียงแต่ยิ้มไม่ตอบคำ โน้มต้นคอคมลงมาหาแล้วประกบปากจูบ

“ก็ต้องมีกันบ้าง”

ฮิโรยูกิยังยั่วอีก คมแอบหวงเมื่อนึกไปว่าเคยมีใครแตะต้องร่างกายนี้ซ้ำรอยเขา

“มีกับใคร?”

เสียงที่ถามห้วนห้าวตามอารมณ์ ฮิโรยูกิหัวเราะแล้วไม่ยอมบอก ทำให้ถูกร่างกายใหญ่โตของอีกคนพลิกกดลงกับเตียงนอน เล้า
โลมตะโบมลูบ ขบเม้มฝากรอยรักตามแรงอารมณ์ที่เริ่มคุกรุ่นร้อนเร่า เสื้อผ้าอาภรณ์หลุดพ้นกาย บทบรรเลงเพลงรักแสนร้อนจึง
เริ่มขึ้น

“กับใคร ฮิโระ?”

คมยังเอ่ยถามเรื่องที่ค้างคาใจขณะแทรกกายเข้าหา ฮิโรยูกิสะดุ้ง ปล่อยเสียงครางออกมาเบาๆ แววตายังยั่วยวนไม่คลาย คมจึง
กระทั้นกายเข้าหาจอมยั่วหนักๆ

“ฮิโระ แอบไปฝึกกับใครมา…”

“ป... เปล่า”

ชายหนุ่มตัวโตขี้หึงยังเอ่ยถาม ฮิโรยูกิหัวหมุนจนคิดหาคำพูดไม่ออกเมื่อคมขยับโยกโถมกายเข้าออกไม่ปรานี ร่างเพรียวสั่น
คลอนจากแรงกระแทกกระทั้น

“เปล่าคืออะไร?” คมกัดฟันถามเมื่ออารมณ์พุ่งสูงจนหยุดไม่ได้แล้ว

“ไม่ได้... อึ่ก ไม่ได้ฝึก... มัน... อ๊าาา”

เสียงร้องครางดังยาวเมื่อจุดสิ้นสุดของอารมณ์รักมาถึง ฮิโรยูกิกระตุกสั่นไปทั้งร่าง คมกอดเกี่ยวร่างเพรียวนั้นแนบแน่น ซุกใบหน้า
กับซอกคอขาวที่มีจุดแดงเป็นจ้ำเต็มไปหมด

เมื่อพายุสงบลงทั้งคู่หอบหายใจแรง  คมผละออกมามองหน้าคนใต้ร่าง ลูบปอยผมชื้นเหงื่อที่ตกระหน้าผาก ฮิโรยูกิยกตัวขึ้นเล็ก
น้อย แตะจูบปลายคางของคม กระซิบเสียงเบาก่อนทิ้งตัวลงหลับตาพักจากความเหนื่อย คำพูดแสนเบาเมื่อครู่นั้นกลับทำให้อีก
คนหัวใจพองโตได้ง่ายดาย

‘ที่เป็นแบบนี้ เพราะรักพี่คมนะ’



++++++++++++++



อลันได้รับรายงานจากสายข่าวของตนเองว่าวิคเตอร์ เฟอร์ริงตันมาถึงที่เมืองไทยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนสถานที่ที่วิคเตอร์จะเข้า
พักคงต้องมีการตรวจสอบกันต่อไป อลันที่ทราบเรื่องก็เตรียมการรับมือผู้เป็นบิดาอย่างเต็มที่ แม้จะรู้ว่าอำนาจในมือของตนเองจะ
มีไม่เท่าบิดาก็ตาม ก่อนไปทำงานชายหนุ่มจึงบอกเปียวให้อยู่ที่บ้าน ระยะนี้ยังไม่ควรออกไปไหน ถ้าจะไปให้ไปกับวสันต์

“อย่าหาว่าผมกักขังคุณเลยนะ ที่ผมทำเพราะผมเป็นห่วง” อลันเอ่ยบอกด้วยอยากให้เข้าใจตรงกัน

“ผมเข้าใจ ผมจะไม่ทำตัวมีปัญหา โอเคไหม?” เปียวยิ้มบอก น้ำเสียงเย้าหยอกในตอนท้าย

“โอเค น่ารักมากเด็กน้อย”

ชายหนุ่มตัวโตยิ้ม ก่อนให้รางวัลเด็กน้อยน่ารักด้วยการหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่ ตามงอนง้อจนเขายอมใจอ่อนแล้วก็ถือโอกาส
ออดอ้อนอยู่บ่อยๆ เฝ้าตามคลอเคลียเลาะเล็มหากำไรอยู่เรื่อยๆ ฝ่ายเด็กน้อยก็ดันตัวคนให้รางวัลออกห่าง อยู่ใกล้เป็นไม่ได้ เสีย
เปรียบทุกทีไป

“ไปทำงานได้แล้วอลัน” เปียวทำเสียงเข้มปรามคนหื่นที่มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว

“ขอชื่นใจหน่อย” อลันเอ่ยวอนชิดเรียวปากสวย เปียวเบี่ยงหน้าหลบไม่ยอมให้กระทำการใดๆได้ง่ายๆ

“กลับมาค่อยทำก็ได้”

พอพูดไปแบบนั้นแล้วเปียวก็แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย ซวยแล้วไง ตาวาวขึ้นมาเชียวนั่น

“จริงน่ะ?”

“รีบไปเลยไป”

“กลับมาให้ทำจริงนะเปียว?” อลันยังท้วงถามล้อเลียน

“หื้มมม คุณนี่ เว้นว่างเสียบ้างเถอะ ไปได้แล้ว”

เปียวดันมิสเตอร์แอลให้ขึ้นรถไปทำงาน ไม่ได้อายใครเขาเลย หอมแล้วหอมอีกอยู่นั่น นี่มันหน้าบ้านนะ เหมือนอลันจะรู้ว่าเด็ก
น้อยของเขาอาย ก่อนไปจึงหอมแก้มตบท้ายเสียอีกที

“ไปแล้วครับ”

อลันบอกก่อนก้าวขึ้นรถด้วยเสียงหัวเราะอารมณ์ดี เปียวมองส่งจนรถของอลันลับตาไปแล้วจึงหมุนตัวจะเดินกลับเข้าบ้านไป ขณะ
เดียวกันนั้นเองก็มีพัสดุมาส่งที่หน้าบ้านทำให้เปียวชะงักเท้าแล้วหันกลับไปมอง เด็กรับใช้วิ่งออกไปเซ็นรับของก่อนวิ่งเอามาให้
เปียวที่ยืนอยู่เชิงบันไดบ้านบอกว่าเป็นของคุณอัญชัน เปียวจึงรับไปเก็บให้คุณแม่แทนเพราะคุณแม่ไปมูลนิธิแล้ว


ช่วงสายของวันนั้นก็มีโทรศัพท์มาบอกให้เปียวเอาของไปให้ที่มูลนิธิ บอกว่าคุณแม่อัญชันเป็นผู้ไว้วานเพราะของที่ท่านสั่งจะมา
ส่งเมื่อเช้าแล้วท่านออกมาก่อน ตอนนี้น่าจะมาส่งแล้วไม่รู้ว่ามาหรือยัง เปียวนึกถึงกล่องพัสดุเมื่อเช้านั้นขึ้นมาได้จึงบอกออกไป
ว่ามีกล่องพัสดุในชื่อของคุณแม่อัญชันมาส่งจริงๆ ทางนั้นจึงบอกให้เปียวช่วยเอามาให้สักหน่อยเพราะเป็นของสำคัญที่ต้องใช้ใน
วันนี้ ด้วยมารยาททำให้เปียวไม่ได้เอ่ยถามว่าของในกล่องที่บอกว่าจำเป็นต้องใช้ในวันนี้นั้นมันคืออะไร เด็กหนุ่มออกไปหาวสันต์
ที่ประจำการอยู่ที่บ้านมิสเตอร์แอลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ขอออกไปข้างนอก วสันต์จึงโทรรายงานให้อลันทราบก่อนพาเปียวไปทำ
ธุระสำคัญ



อลันได้รับโทรศัพท์รายงานจากวสันต์ว่าจะพาเปียวไปที่มูลนิธิของมารดาตนเองทำให้เอ่ยอนุญาตออกไป ต่อเมื่อวางสายจาก
วสันต์ไปแล้วก็ถึงเพิ่งนึกเอะใจขึ้นมา จึงลองโทรถามมารดาของตนเองถึงเรื่องนี้ดู

“แม่ครับ แม่ให้เปียวเอาอะไรไปให้ที่มูลนิธิหรือครับ?”

อลันเอ่ยถามออกไป ก่อนที่สีหน้าของชายหนุ่มจะค่อยแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดเมื่อคำตอบของมารดาคือไม่ได้บอกให้เปียวเอา
อะไรมาให้ แถมท่านยังถามกลับมาด้วยซ้ำว่าเปียวจะเอาอะไรมาให้หรือ ชายหนุ่มสบถยืดยาวเมื่อเสียรู้ศัตรูเข้าให้แล้ว วางสาย
จากมารดาแล้วรีบโทรหาวสันต์ในทันที…



++++++++++++++



ขณะเดียวกันนั้นเองวสันต์กับเปียวก็กำลังหาทางเอาตัวรอดจากการไล่ตามของรถยนต์ติดฟิล์มดำสมรรถภาพดีคันหนึ่ง เมื่อไม่
ทราบจำนวนคนในรถทำให้วสันต์เตรียมการรับมือไม่ถูก เขาขับรถพาเปียวออกมาจากบ้านเพื่อเอาของไปให้คุณนายแม่อัญชันที่
มูลนิธิ ระหว่างทางด้วยสัญชาตญาณในการระวังภัยของตนเองทำให้วสันต์รู้สึกได้ว่ากำลังถูกตาม ชายหนุ่มจึงลองวนรถออกนอก
เส้นทางไปมูลนิธิ และก็เป็นไปดังคาดเมื่อรถคันดังกล่าวยังคงเลี้ยวตามรถที่เขาขับมาไม่ห่าง

“คุณเปียว” วสันต์เอ่ยเรียกเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะหลังเมื่อเห็นท่าไม่ดี

“ครับ?”

“ช่วยก้มต่ำไว้นะครับ ผมรู้สึกว่าเรากำลังถูกตาม”

พอวสันต์บอกว่ากำลังถูกตามทำให้เปียวเผลอตัวจะหันไปมองด้านหลัง
   
“อย่าหันไปครับ เดี๋ยวพวกนั้นรู้ตัวว่าเรารู้แล้วว่ามันตามเราอยู่”

คำทักท้วงของวสันต์ทำให้เปียวชะงักก่อนจะค่อยหันกลับมาทางเดิม เด็กหนุ่มนั่งนิ่งเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง วสันต์มองรถคันดังกล่าว
ผ่านกระจกมองหลัง ค่อยหาทิศทางไปที่จะไม่เสี่ยงต่อการปะทะและสามารถหลบเลี่ยงไปได้ เปียวหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหา
อลันแต่กลับโทรไม่ติดเมื่อฝั่งนั้นก็กำลังใช้สายเช่นเดียวกันนั่นยิ่งทำให้เปียวร้อนใจ เขาจะหาทางเอาตัวรอดอย่างไรดีถึงจะไม่
เป็นภาระของวสันต์ ขณะที่วสันต์เองก็เร่งเครื่องยนต์ให้เร็วขึ้นเมื่อฝ่ายนั้นเริ่มตามกระชั้นชิดมากขึ้นอีก

“พี่วสันต์ ไหวหรือเปล่าครับ?” เปียวเอ่ยถาม ชักใจไม่ดีแล้ว

“ลองดูครับ”

วสันต์แบ่งรับแบ่งสู้ขณะเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วขึ้นอีก รถยนต์อีกคันก็เร่งเครื่องตาม เปียวเริ่มนั่งไม่ติดเมื่อต้องมาพบเจอ
สถานการณ์ที่ยากเกินรับมือเช่นนี้ เด็กหนุ่มกดโทรศัพท์หาอลันอีกครั้ง และครั้งนี้โชคก็เข้าข้างเขาเมื่ออลันกดรับ เปียวรีบเอ่ย
บอกปลายสายทันทีด้วยความดีใจ

“อลัน ช่วย...!”

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด!!

เสียงหยุดรถดังยาวเมื่อวสันต์แตะเบรกกระทันหัน ทำให้ตัวรถไถลไปตามพื้นถนนล้อรถบดไปกับพื้นจนเกิดเสียงดังแสบแก้วหู
เปียวที่กำลังจะขอความช่วยเหลือจากอลันก็จำต้องหยุดแค่นั้นเมื่อตัวเขาถูกแรงเหวี่ยงของรถทำให้ถลาเลื่อนไปอีกทาง เมื่อรถ
หยุดนิ่งแล้วเปียวถึงได้ดึงสติกลับมาอีกครั้ง มองไปรอบๆแล้วก็เห็นว่ารถยนต์ติดฟิล์มดำทึบคันนั้นมาจอดดักตรงหน้ารถของเปียว
เอาไว้ วสันต์เตรียมปืนออกมาทำให้เปียวตื่นตระหนก ใจประหวัดไปถึงวันที่มิสเตอร์แอลถูกยิง เลือดสีแดงฉานนั้นยังคงติดตาเขา
อยู่จนวันนี้

ฝ่ายที่ดักทางรถของเปียวเอาไว้นั้นก้าวลงมาจากรถของฝั่งตนเองแล้วมาล้อมรถที่เปียวนั่งไว้ ชายฉกรรจ์ตัวใหญ่ยักษ์หน้าตาท่า
ทางไม่น่าไว้วางใจเดินมาเคาะกระจกรถด้านข้างเปียว เปียวสะดุ้งเฮือกผงะถอย เหลือบมองวสันต์ เกือบจะลืมไปแล้วว่าตนเอง
พูดกับอลันค้างอยู่จนเสียงของอลันดังลอดมาตามสาย

“เปียว! เปียว! เกิดอะไรขึ้น คุณอยู่ไหนน่ะ เปียว…”

เปียวเพียงเหลือบมองโทรศัพท์ในมือ ไม่กล้าที่จะโต้ตอบออกไปเมื่อภัยอยู่ใกล้ตัวเพียงเท่านี้ กลัวว่าผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์ที่ยืนอยู่
ข้างกระจกรถจะรู้เข้า

วสันต์กัดกรามกรอด แค้นใจที่เสียท่าคนพวกนี้จนได้ ชายหนุ่มเหลือบมองคนของเจ้านายก่อนเปิดประตูรถลงไป เปียวมองวสันต์ที่
ถูกคนเหล่านั้นดันตัวติดกระโปรงหน้ารถแล้วปลดปืนในมือลงด้วยใจระทึก มือเรียวกำโทรศัพท์แน่น สถานการณ์ชักจะเข้าขั้นวิกฤต
เสียแล้ว...




TBC



อลันรีบมาเร็วๆ คนเขียนตื่นเต้นนนนน ><

ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามกันค่ะ :pig4:

อ้างจาก: udongjay ที่ 26-08-2012 20:56:54  

พ่อของอลันไม่มีหัวใจ~~~~~~~~~~~
อย่ามาพรากเปียวจากอลันนะ กร๊าสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
คุณอเล็กซ์ต้องศึกษาคำว่ารักให้เข้าใจนะ ถึงจะแอบหมั่นไส้พิชญไปบ้าง
แต่ก็อดสงสารไม่ได้

ปล.เค้ารอเรื่องนี้มาต่อทุกวัน ><

ขอบคุณค่า ปลื้มปริ่ม :impress2: แต่แอบรู้สึกผิดที่ไม่ได้มาทุกวัน เขาขอโทษT^T

ติดภารกิจที่บ้าน รถไฟฟ้ากำลังจะมาหาเราแล้วววว ลงหน้าบ้านพอดีเลยจอร์จ ทุบกำแพงบ้านกันมันเลยทีนี้=_=

เดี๋ยวแวะมาจิ้มบวกตอบแทนน้ำใจทุกท่านคืนนี้นะคะ มาลงให้ก่อนเพราะมันผ่านมา 5 วันแล้ว เฮือก! o22

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 01-09-2012 13:10:24

อ้าว....อ้าว งานเข้าแล้ววววว
เมื่อกี้กำลังเขินฮิโระกับพี่คมอยู่เลย
ยิ้มแก้มแตกกับเปียวที่แกล้งคุณอลัน
สุดท้าย เปียวกำลังถูกจับพร้อมพี่วสันต์
วิคเตอร์ มาเหนือเมฆ แผนล้ำสุดๆ
แต่ยุ่งเรื่องของลูกๆมาก ไม่ดีนะคุณพ่อ
เดี๋ยว ให้คุณนายอัญชันจัดการซะเลย ฮึ่ม!!!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 01-09-2012 13:17:21

อ๊ากกกกกกมาทั้งที
ตื่นเต้นกันทีเดียว
อิคุณพ่อจะทำอะไร
หล่ะเนี่ย :m16:
อลันนนนนนนนน
รีบมาช่วยด่วนนนนน :3130:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 01-09-2012 13:40:26

โอ้ยรุนระทึกจริง ๆ   :impress3: :impress3: :impress3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 01-09-2012 13:48:58

ตื่นเต้น ๆ ลุ้น ๆ

ปล.ชอบฮิโระจังเลย เก่ง ฉลาด แร๊งส์...อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 01-09-2012 13:55:39

ตาแก่นั่น เอาเวลาไปดูเมียน้อยคนที่ร้อยของแกให้ดีๆก่อนเถอะ   :beat:

จะมายุ่งอะไรกับเรื่องของเด็กๆเขาหนักหนา  :m16:   แก่ก็อยู่ส่วนแก่สิยะ!!!   :angry2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 01-09-2012 14:53:21

คุณสิคเตอร์จะอะไรนักหนาห๊ะ!
มายุ่งกับเปียวทำไม กร๊าสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
อลันรีบมาช่วยเปียวเร็ว ฮือออออ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 01-09-2012 14:55:12

ปรับอารมณ์กันเกือบไม่ทัน หวานกันอยู่ ทั้งคู่พี่ คู่น้อง
มาลุ้นระทึกกันช่วงโค้งสุดท้ายให้หวาดเสียวเล่น
อิตาคุณพ่อนี่ถ้าจะว่างงานมากนะชอบมายุ่งกับ
เรื่องของเด็กๆเค้าซ่ะจริง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 01-09-2012 15:13:22

ใจเต้นตึกตักตามเปียวไปด้วย  ค้างด้วย  อยากอ่านต่อไปเร็ว ๆ จัง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: Olivia23 ที่ 01-09-2012 15:20:45

แงๆ ใครส่งมาฟะ :m16: :m16:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 01-09-2012 15:38:07

โอ้ยยย!! ทำไมตัดค้างง่ะ กำลังมันส์เลย

ชอบพี่คมกับฮิโระจัง มากๆๆๆ จ้า

ส่วนเปียวเดี๋ยวนี้เป็นภรรยาสมบูรณ์แบบเลย 55++


บวก & บวก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 01-09-2012 15:43:05

เรื่องที่เกิดต้องเป็นฝีมืออิตาวิคเตอร์แน่เลย
วัยแง้มฝาโลงแล้วแท้ๆ ยังสร้างเรื่องวุ่นวายได้อีก
มันน่าจับมานั่งถอนหงอกทีละเส้นซะจริงๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 01-09-2012 15:48:08

ลุ้นระทึกมากกกกกกกกกกกกก >_<

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 01-09-2012 16:05:59

อลันนน มาช่วยเปียวเร็วๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 01-09-2012 16:06:20

อะไรเนี่ย อิตาวิคเตอร์มาเจ็บแค้นเคืองโกรธอะไรเปียว มายุ่งกะเปียวทำไม  :beat:

ตื่นเต้นๆ อลันจะช่วยเปียวยังไง ลุ้นๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 01-09-2012 16:08:47

ต้องเป็นวิคเตอร์แน่เลยที่จะมาจับตัวเปียวไป
อลันจะมาทันหรือเปล่านะ ลุ้นมากกกกกกกกกกกกกก

บวกหนึ่งกันไปค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 01-09-2012 16:14:55

โอ๊ยยยยลุ้นนนนนน

ลุ้นจนตัวโก่งแล้วน๊าาาา  :serius2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 01-09-2012 16:23:10

รู้สึกว่าตอนนี้อลันเหมือนผีเข้า???
5555
ทำตัวดี น่ารักเว่อร์จ้าาา


ฝั่งนู้นเริ่มลงมือแล้ว
เปียวจะรอดมั๊ยเนี่ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 01-09-2012 16:49:54

 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 01-09-2012 17:19:17

เง้อออ วิคเตอร์มาหาเปียวแล้ว

อลัน เหาะมาด่วนๆๆเลย

ฮึ๊ยย วิคเตอร์คนใจร้าย พ่อประสาอะไร ชอบคิดแทนลูก

โกรธ

รีบๆมาต่อน้าา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 01-09-2012 17:31:08

ได้เรื่องแล้ว  :sad4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 01-09-2012 17:42:33

ค้างง่า เบื่ออิตาวิกเตอร์จริงๆ
ต่างคนต่างอยู่ก็ไม่ได้

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 01-09-2012 17:43:15

อ้าวเวรแล้ว  o22

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 01-09-2012 18:17:51

งานเข้าแล้วสิอลัน ตามมาช่วยเปียวด้วยนะ  :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 01-09-2012 18:50:42

อร๊ากกกกก เปียวถูกจับตัวไปแล้ว :serius2: วิคเตอร์จะทำอะไรเนี่ย
อลันรีบตามไปช่วยเปียวเร็ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 01-09-2012 20:19:30

น้องใหม่ รถไฟฟ้าจอดหน้าบ้านเลยเหรอค่ะ แหมดีจริง ไม่ต้องเดินไกลเนอะ
อลันจะมาช่วยทันไหม สงสัยจะไม่ทัน
คงต้องไปเจรจากับต้นเหตุ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 01-09-2012 20:26:52

จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 :a6:
อิคุณพ่อ ไอ้แก่ไม่รู้จักแก่
มายุ่งเรื่องอะไรของลูกๆเนี่ย
อลันกับอเล็กซ์ไม่ใช่เด็ก 3 ขวบนะว้อย
จะรักใครชอบใครพ่ออย่ามายุ่งสิฟระ
ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆๆ
 :m31:

ปลล.วันใหม่มีรถไฟฟ้าหน้าบ้านด้วย วาวววววววววววว
 :interest:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 01-09-2012 21:09:51

จบตอนลงด้วยความระทึกใจ และรอต่อไปด้วยใจกระวนปนระทึก :m29:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 01-09-2012 21:27:39

ตอนนี้อลันน่ารักเว่อ. ตอนหน้าก็ลุ้นจริง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 01-09-2012 21:34:48

จิ้มบวกครบทุกท่านแล้วค่า ขอบคุณมากๆที่ติดตามกันค่ะ :L2:

ปล. เรื่องรถไฟฟ้านี่เขาก็กำลังดำเนินการเลยค่ะ เขาจะทำกำแพงรั้วชั่วคราวให้ก่อน ก่อนที่จะทุบกำแพงบ้านที่ใหม่อยู่ ทำมา
ได้3วันแล้ว เสียงดังได้อีก=_=
เมื่อวันที่ 31 ที่ผ่านก็เพิ่งทำพิธีย้ายศาลพระภูมิหนีรถไฟฟ้า วิ่งวุ่นกันแต่เช้าเลย ถ่ายรูปลงเฟซบุ๊ค น้องมันบอกแทนที่จะเอารูป
ดารานักร้องสวยๆหล่อๆมาลง ลงรูปศาลพระภูมิกับรถตักดินนี่นะ เอ้า! ก็มันสิทธิส่วนบุคคลนี่เนาะ ศาลก็ออกจะสวยนา :impress2:

ปล.2 มีรถไฟฟ้าหน้าบ้านจะว่าดีก็ดีนะคะ แต่ว่าบ้านกับสำนักงานมันอยู่ติดกันแค่นี้เองนี่สิ แล้วเราจะนั่งรถไฟฟ้าไปไหนกันล่ะเนี่ย

ขอบคุณทุกท่านอีกครั้ง พบกันอีกทีหลังลงเรื่องน้องแฝดตอนที่26นะคะ :กอด1:

วันใหม่ค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 01-09-2012 22:00:22

ชอบฮิโระตอนอยู่กับพี่คมน่ารักมากเลยส่วนคุณพ่อนี่ทุกคนคงต้องร่วมมือกันสู้แล้วล่ะมั้งเสร็จแล้วก็ปล่อยให้อยู่คนเดียวไปจนแก่ตายเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: mmsad ที่ 01-09-2012 23:10:10

ค้าง ค้าง ค้าง  :z3: :z3: :z3:
 :serius2:

 :z13:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 01-09-2012 23:31:00

ฮึ่ยยยยยยยยยยย อ่านไประทึกไป :m31:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 02-09-2012 00:07:32

อยากอ่านอีกค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: greensoda ที่ 02-09-2012 01:30:42

อลันน รีบมาด่วนนนนน
น้องเปียวจะโดนโฉบไปแล้วว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 02-09-2012 11:54:35

อารายเนี่ย ต้องวางแผนลักพาตัวแฟนลูก
อย่างกับเป็นศัตรู ไม่ใช่พ่อลูกกัน

ส่วนความหวานของทั้งสองคู่ในตอนนี้น่าชื่นใจจัง^^

++

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: jamemy ที่ 02-09-2012 14:10:22

ค้างอย่างแรง :sad4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 02-09-2012 14:37:24

ทุกอย่างกำลังจะคลี่คลาย หรือปมจะพันกันยุ่งเหยิงมากกว่านี้

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 02-09-2012 15:11:32

ตอนนี้หวานปนระทึก อ่านไปใจเต้นไป
พ่อพระเอกบทจะหวานก็มาแบบไม่ตั้งตัว
แต่ก็ทำได้ดีไม่แพ้บทโหดและงี่เง่าเลย
น้องเปียวน่ารักกว่าตอนดื้ออีกนะ :-[
ที่สำคัญเค้าบอกรักกันด้วย เขินอ่ะ :o8:
แต่ไอ้ตอนท้ายนี่สิมันลุ้นระทึกซะจริงๆ
อลันจะตามมาช่วยน้องเปียวทันม๊ายยย :serius2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1 และเป็ดปลอบใจน้องเปียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 02-09-2012 16:55:14

ชักจะวิกฤติจริงๆแล้วสิ เอล็กซ์กับอลันแท็กมือกันโค่นอำนาจพ่อเหอะ ชักจะร้ายเกินไปแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 02-09-2012 18:48:03

ลุงวิคเตอร์ป่ะเนี่ย อย่ามาทำลายความรักของอลันน้าา  :serius2:

 :pig4: นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 02-09-2012 23:00:08

งานนี้คุณพ่อผจญแท้ๆ
คิดว่าคู่ยนองอลันกับเปียวจะราบรื่นก็มาสะดุดอีก พี่อเล็กซ์ก็ทำตัวน่าสงสัย

รอตอนหน้าค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 03-09-2012 00:44:13

จะจัดการลูกสะไภ้เหรอคุณพ่อใจทราม
เดี๋ยวได้เจอเจ้าแม่อัญชัญ จะหดไม่ทันนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 03-09-2012 02:46:52

อ้างจาก: t2007 ที่ 03-09-2012 00:44:13  

จะจัดการลูกสะไภ้เหรอคุณพ่อใจทราม
เดี๋ยวได้เจอเจ้าแม่อัญชัญ จะหดไม่ทันนะ

จิ้มรีนี้ เห็นด้วยอย่างแรง
โดยเฉพาะ "จะหดไม่ทัน" กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๖ เล่ห์รัก กลลวง ดวงใจราชสีห์ (๑.๙.๒๕๕๕) +หน้าที่ ๒๖ ค่ะ+
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 03-09-2012 11:21:47

     กลายเป็นฮิโระขโมยซีน
ได้ใจไปเต็มๆ ชอบตอนอยู่ด้วยกันจะกลายเป็นแมวขี้อ้อน
ลืมความโหดไปเลย
      คุณพ่อจะเข้ามาทำไมคร้าบ
เดี๋ยวเปียวจะราชินีเข้าไปใหญ่นะเออ
อลัน นายอยู่ไหนมาช่วยน้องด่วน
กดบวกเป็ดคิดถึงอเล็กซ์ขาโหด อุอุ

หัวข้อ: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 04-09-2012 08:43:05

เนื่องจากใหม่เกิดปัญหาส่วนตัว ทำให้มาอัพนิยายตามปรกติไม่ได้

และไม่ทราบว่ามันจะยืดเยื้อไปอีกนานแค่ไหน

จึงขออนุญาตงดอัพนิยายไปสักพักนะคะ

ยังไม่ได้แจ้งลบ เพราะยังคาดหวังที่จะได้กลับมาต่อให้จบ

ต้องขอโทษด้วยหากทำให้ทุกท่านเสียความรู้สึก มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความสนใจและติดตามเรื่องนี้มาโดยตลอด

ขอบคุณมากค่ะ

วันใหม่

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pronpailin ที่ 04-09-2012 09:34:39

 :a5:  เป็นกำลังใจให้นะค่ะ และจะรอ ติดตามผลงาน ไปเรื่อยๆ ค่ะ  :L1:

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 04-09-2012 09:43:21

แล้วจะรออ่านนะค่ะ  :bye2: :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: DIIK ที่ 04-09-2012 11:33:00

ขอให้เผ่านเรื่องราวและปัญหาทุกอย่างไปได้ด้วยดีนะค ะแล้วจะรอติตามอ่านต่อไปค่า

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 04-09-2012 13:34:22

มาให้กำลังใจฮับ  สู้ๆ  รออ่านจ้า  :L2:

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 04-09-2012 14:11:51

เป็นกำลังใจให้จ้า
 :กอด1: :L1:

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 04-09-2012 14:33:14

      อ่า. . . รับทราบงับ

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 04-09-2012 16:55:58

เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆนะคะ

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 04-09-2012 18:09:35

รับทราบค่ะ

จะรอคุณวันใหม่นะคะ
เป็นกำลังใจให้กับทุกๆเรื่องค่ะ สู้ๆ ^^

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 04-09-2012 18:16:57

เชื่อว่าสิ่งที่พี่ใหม่ทำเป็นสิ่งดี
ไม่เห็นความดีวันนี้ ....พรุ่งนี้เขาก็คงเห็น
รอน้องเปียว รอคุณอลัน รอพี่ใหม่
เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ (^_^)

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 04-09-2012 18:39:34

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 04-09-2012 23:47:12

ขอให้น้องใหม่ผ่านพ้นปัญหาด้วยความเรียบร้อยในเร็ววันนะคะ เอาใจช่วยค่ะ สู้สู้

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 05-09-2012 07:31:57

 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 05-09-2012 10:46:46

ขอให้ผ่านปัญหาทุกอย่างไปได้ด้วยดีนะคะ
และขอบคุณที่มาส่งข่าวคราวให้ทราบกัน
รักษาสุขภาพกายและใจ เป็นห่วงอยู่เสมอค่ะ :กอด1:
จะรอทั้งน้องเปียวและน้องแฝดกลับมาค่ะ

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 05-09-2012 18:41:36

เวลาจะเยียวยา เข้มแข็ง เพื่อวันข้างหน้าจะต้องเจอเรื่อง ดี ไม่ดี อีกเยอะ
พ่อ แม่ พี่ น้อง คือครอบครัวเรา 
รอ แม้จะนานสักเท่าไร 

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 05-09-2012 19:35:11

ให้กำลังใจนะคะ จะรออ่านต่อไปนะ
 :L2:

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 05-09-2012 21:52:43

จะรอนะคะ

สู้ๆ

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ELMI ELMA ที่ 07-09-2012 18:27:39

อยากอ่านต่อเร็วๆอ่า :m11: เป็นกำลังใจให้คะ  :m1:

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 07-09-2012 20:05:36

ปัญหามีไว้ให้แก้ ทุกปัญหามีทางออกอยู่ที่ช้าหรือเร็ว
ขอให้ผ่านปัญหาทุกอย่างไปได้ด้วยดีนะจ๊ะ
เป็นอีกหนึ่งแรงใจให้เน้อ :กอด1:

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: jinjin283 ที่ 07-09-2012 22:39:17

ว้า บ้างพระเอกนนี้จะมาป่วนบ้านนายเอกทุกคนเลยป่าวคะเนี่ย ฮ่าๆ
พอดีเลยคุณพี่ชายขาดคู่พอดีอะ >,< ชอบอเล็กซ์จังคะ เพราะพีชญก็ร้ายๆคู่นี้ดูสมกันดีอะ

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 07-09-2012 23:25:20

ค้าง ...............

หัวข้อ: Re: เล่ห์พรางรัก...แจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะ... ๔.๙.๒๕๕๕ หน้าที่ ๒๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 08-09-2012 23:44:13

ไม่ได้มาเม้นท์น้องเปียวเสียหลายตอนเลย ขอโทษด้วยนะ /เพิ่งว่างได้วันสองวันนี้ล่ะค่ะ ไล่เม้นท์นิยายซะอุตลุดเลย/

รู้สึกว่าหลังจากกลับมาจากทะเล ได้เอาคืนไปนิด ๆ หน่อย ๆ ดูเปียวกับอลันจะเลิฟ ๆ กันมากขึ้นนะคะ
เหมือนทั้งสองคนเปิดใจรับฟังกันและกันมากขึ้น อลันใจเย็นขึ้น ส่วนเปียวก็ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาอีกนิด
ชอบใจฉากที่อลันร้อนใจไปฝ่ายเดียวนั่นจังค่ะ เข้าใจอารมณ์นะ ความจริงที่ปิดบังไว้ถูกเปิดเผยออกมา
เลยคล้ายกับว่าเพิ่งได้ทำความผิดมาสด ๆ ร้อน ๆ ต้องรีบอธิบายให้เขาเข้าใจโดยไว
รายนั้นก็ฟังนิ่ง ฟังเสร็จก็ชิ่งเข้าห้องตัวเองไป ปล่อยให้ใครบางคนไ่ม่สบายใจนั่งกลืนน้ำลายเอื๊อก ๆ
เอาแต่คิดในหัวว่า เอาไงดีวะ ๆ พอตัดสินใจขอโทษ เขาก็เงียบไม่ตอบกลับอีก
รักเขาไปแล้ว ก็เลยได้ยืนกังวล กลัวไปหมดทุกอย่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กลัวว่าเขาจะไม่ยกโทษให้
แต่ที่ไหนได้ ... เจ้าตัวร้าย หนีไปอาบน้ำดับอารมณ์ แล้วก็ยืนฟังทุกอย่างอยู่หลังประตู

โดนเอาคืนอีกดอกแล้วนะจ๊ะอลัน น่ารักดีค่ะ รักกันไปอย่างนี้นาน ๆ นะ ^^

แต่ทว่า พอเขาหวานกันได้จริง ๆ จัง ๆ เปียวก็โดนลักพาตัวไปแล้ว
ไม่ต้องสงสัยว่าฝีมือใคร แต่ควรสงสัยและสอบถามให้รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร ?
อย่าเพิ่งโทษตัวเองที่ดูแลเปียวไม่ดีนะอลัน ~~~

ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะคุณวันใหม่ เห็นทิ้งข้อความไว้ว่ามีเรื่องส่วนตัวนิดหน่อย >"<
แต่เข้าใจว่าตอนนี้สิ่งที่กังวลใจน่าจะคลี่คลายไปในทางที่ดีแล้วหรือเปล่าคะ ?
เพราะเห็นแว้บ ๆ ว่าคุณวันใหม่ไปอัพนิยายอีกเรื่องหนึ่ง
ถ้าใช่ ก็ดีใจด้วยนะคะ ปัญหาเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ต้องเข้มแข็งอดทนแล้วค่อย ๆ แก้ไขไปทีละเปลาะนะคะ
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ คุณวันใหม่สู้ ๆ !!!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ+ตอนที่ ๑๗ อีกสักครู่ใหญ่ๆ ๑๐.๙.๒๕๕๕
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 10-09-2012 00:55:48

เล่ห์พรางรัก ขอบคุณกำลังใจดีๆ

ก่อนอื่นใหม่ต้องขอขอบคุณทุกกำลังใจที่ทุกคนมอบให้มามากๆค่ะ :pig4:

ตอนนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้วในระดับหนึ่ง

ปัญหายังคงมีอยู่ในทุกวัน แต่ตัวใหม่เองพยายามที่จะไม่ใส่ใจมันให้มาก เพราะมันมีแต่จะทำให้เราจิตตกเท่านั้น
ก็คิดว่าถ้าไม่ไหวจริงๆก็คงต้องกลับไปพัก

แต่ตอนนี้ก็ยังพอสู้ไหวอยู่ ก็อยากจะลองพยายามปรับเปลี่ยนอะไรๆดูเผื่อมันจะดีขึ้น หวังว่านะ^^

คงมีคนงงว่าทำไมกลับมาเร็วจัง (วะ) มันค้างคาใจน่ะค่ะ เลยอยากมาต่อให้จบ

เหมือนเราพานักอ่านเดินมาถึงกลางทางแล้วก็ทิ้งเอาไว้อย่างนั้นไม่ไปต่อ แบบนี้ก็แย่เหมือนกันเนาะ ทำอะไรมันก็คอยแต่จะสะกิดใจ
อยู่เรื่อยๆว่านิยายยังไม่ได้ต่อนะ มีคนคอยอยู่นะ

ต้องขอขอบคุณกำลังใจจากเพื่อนนักอ่านทุกคนมากๆเลยค่ะ ที่ยังรอกันอยู่

•   ขอบคุณ คุณ pronpailin

•   ขอบคุณ คุณ fay13

•   ขอบคุณ คุณ DIIK

•   ขอบคุณ คุณ ASSASSIN

•   ขอบคุณ คุณ CarToonMiZa

•   ขอบคุณ คุณ sunshadow

•   ขอบคุณ คุณ udongjay

•   ขอบคุณ คุณ Mc_ma

•   ขอบคุณ น้องซี zero3

•   ขอบคุณ คุณ koikoi

•   ขอบคุณ พี่ malula

•   ขอบคุณ คุณ Bowbonk

•   ขอบคุณ คุณ greensnake

•   ขอบคุณ พี่ t2007

•   ขอบคุณ คุณ GAZESL

•   ขอบคุณ คุณ ○TeaCafé○

•   ขอบคุณ คุณ ELMI ELMA

•   ขอบคุณ คุณ พี่วันเสาร์

•   ขอบคุณ คุณ swordtails

ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:

เดี๋ยวอีกสักครู่ (ใหญ่ๆ) พบกันค่ะ (ตอนที่ 17) แบบว่ามันยาวมาก ใช้เวลานานนิดนึงนะคะ จะมีใครอยู่ไหมล่ะเนี่ย ดึกป่านนี้แล้ว

สารภาพผิด เขาเผลอหลับไปอ่ะT^T

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ+ตอนที่ ๑๗ อีกสักครู่ใหญ่ๆ ๑๐.๙.๒๕๕๕
เริ่มหัวข้อโดย: Nunun_B2UTY ที่ 10-09-2012 01:06:01

จะนะค่ะ :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ+ตอนที่ ๑๗ อีกสักครู่ใหญ่ๆ ๑๐.๙.๒๕๕๕
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 10-09-2012 01:06:09

สู้นะตัวเอง มารอตอนต่อไปจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ+ตอนที่ ๑๗ อีกสักครู่ใหญ่ๆ ๑๐.๙.๒๕๕๕
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 10-09-2012 01:15:32

ว้าววววว จะมาต่อแล้ว

ขอแปะไว้อ่านพรุ่งนี้มืดๆแล้วกันนะคะ ตอนนี้ง่วงมากกกกก

คนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้  :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ+ตอนที่ ๑๗ อีกสักครู่ใหญ่ๆ ๑๐.๙.๒๕๕๕
เริ่มหัวข้อโดย: carenaka ที่ 10-09-2012 01:44:29

ขอให้ผ่านพ้นปัญหาไปได้ทุกประการนะค่ะ เป็นน้องใหม่ ของบอร์ดนี้ค่ะ ขอบอกว่าเนื้อเรื่องสนุก ๆมากกกกกก แบบ ต้องมาอ่านทุกวัน เฮ้อ จนตาเจ็บแหละ แต่ก็จะตั้งตารอค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ หน้า๒๙
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 10-09-2012 02:02:09

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ



ประตูห้องทำงานเปิดออกพร้อมกับอลันที่ก้าวออกมาอย่างร้อนใจ ในมือยังถือโทรศัพท์แนบหูเพราะเปียวยังไม่ได้วางสายไป
แต่มันก็ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดมาพอที่จะให้จับทางได้นอกจากเสียงปิดประตูรถ คมก้าวตามหลังมาอย่างเร็วไว ต่อสายโทรศัพท์
ประสานงานกับลูกน้องให้เตรียมความพร้อมในการที่จะรับมือกับศัตรูของผู้เป็นนาย ทั้งคู่ก้าวยาวแทบจะเป็นวิ่งจนถึงประตูลิฟท์
เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกก่อนที่จะได้ก้าวเข้าไปคนที่อยู่ภายในลิฟท์นั้นกลับทำให้อลันชะงักอย่างนึกไม่ถึง

“อเล็กซ์?”

อลันเอ่ยเรียกชื่อของคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ นัยน์ตาสีฟ้านั้นยังคงมองเขาอย่างเฉยชาเหมือนเคย อเล็กซานเดอร์มาทำอะไรที่
นี่กัน?

“ฉันมีเรื่องที่จะต้องคุยกับนาย”

“เอาไว้ก่อน ตอนนี้ฉันรีบ”

อลันบอกปัดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะก้าวเข้าลิฟท์ แต่อเล็กซานเดอร์กลับดันไหล่น้องชายเอาไว้ไม่ยอมให้เข้ามา อลันมองพี่ชาย
ต่างมารดาเขม็งที่มาขวางเขา รู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าเก่า ตอนนี้เขาร้อนใจเรื่องเปียวจะแย่แล้ว

“จะหาเรื่องหรือไงวะ ก็บอกว่ารีบไม่ได้ยินหรือไง…”

“เรื่องปฏิญญาใช่ไหม?”

อเล็กซานเดอร์เอ่ยแทรก คำถามนั้นทำเอาอลันชะงักกึก

“ว่าไงนะ?”

“ฉันรู้ว่าเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน... คราวนี้จะฟังฉันบ้างได้หรือยัง?”

อเล็กซานเดอร์เอ่ยถามสีหน้าเรียบเฉย อลันยกมือระดับอกก่อนผ่อนลมหายใจแล้วพยักหน้าช้าๆเป็นสัญญาณว่ายอมแพ้ ก่อนดัน
ตัวพี่ชายกลับเข้าไปในลิฟท์ที่ถูกเปิดค้างเอาไว้ คมก้าวตามเข้ามาแล้วจัดการกดลิฟท์ให้ ด้านในยังมีบอดี้การ์ดของอเล็กซานเดอร์
อีกสองนายยืนคุมเชิงอยู่คนละมุม หนึ่งในนั้นคือคนที่อลันเคยเห็นว่าอยู่ในห้องพักกับอเล็กซานเดอร์เมื่อคราวที่แล้ว ชายหนุ่ม
ลูกครึ่งเพียงปรายตามองแล้วไม่ได้สนใจอีก

“วิคเตอร์เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือเปล่า?”

อลันเอ่ยถามหลังจากเข้ามาอยู่ในลิฟท์ตัวเดียวกันกับพี่ชายแล้ว ผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์ห้าคนในลิฟท์แคบๆ อึดอัดน่าดูทีเดียว

“ก็เกือบใช่...”

“หมายความว่าไง?”

คำตอบของอเล็กซานเดอร์ทำให้อลันขมวดคิ้ว เกือบใช่คืออะไร?

“ใครจะไปคิดว่าคนอย่างวิคเตอร์ก็พลาดเป็น” อเล็กซานเดอร์ว่าแล้วยกยิ้มมุมปาก

“จะพูดอะไรกันแน่?” อลันเหลือบมองพี่ชาย ถอนใจเบากับการเล่นยี่สิบคำถามของผู้เป็นพี่

“มีคนตัดหน้าวิคเตอร์น่ะ”

อเล็กซานเดอร์ยังคงตอบไม่เต็มประโยคเหมือนเคย แต่นั่นก็มากพอจะทำให้อลันเข้าใจมันได้ ลิฟท์หยุดลงเมื่อถึงชั้นล่างสุด
บอดี้การ์ดของอเล็กซานเดอร์ก้าวออกไปยืนคนละด้านของประตูลิฟท์ ตามด้วยสองพี่น้องเฟอร์ริงตัน และปิดท้ายด้วยคม

“หมายความว่านี่ไม่ใช่ฝีมือเขา... แล้วใครกัน?”

อลันสรุปความขณะเดินไปที่ลานจอดรถของบริษัทพร้อมพี่ชาย ก่อนเปรยกับตนเอง คิ้วขมวดปมแน่นเข้าไปอีก พอหันมามอง
พี่ชายอย่างอเล็กซานเดอร์ ฝ่ายนั้นก็เหยียดยิ้มบางเบา ก่อนเอียงศีรษะเล็กน้อย ท่าทางดูยียวนกวนอารมณ์นักในสายตาคนมอง

“อืม... เรื่องนี้คงต้องมีเวลาคุยกันสักหน่อยนะ ว่าไหม?”

เอ่ยถามแล้วเลิกคิ้วมองน้องชาย อลันกลอกตามองสูง สีหน้าเหนื่อยหน่ายกับสภาวะคับขันที่บีบให้เขาต้องจำยอมในขณะนี้เต็มทน
นี่เขาต้องพึ่งพาเฟอร์ริงตันอีกแล้วหรือ?



+++++++++++++



เปียวถูกพาตัวขึ้นรถอีกคันที่จอดดักทางรถของตนเองอยู่ เด็กหนุ่มพยายามจะไม่ทำตัวมีปัญหาจนกว่าจะมีคนมาช่วย วสันต์ถูก
คนพวกนั้นจับมัดไว้ในรถไม่ได้นำตัวมาด้วยกัน เด็กหนุ่มเหลียวมองรถที่ตนเองนั่งมาก่อนหน้านี้ด้วยความเป็นห่วงคนที่ถูกจับมัด
ไว้ด้านในนั้น เขาช่วยเหลืออะไรใครไม่ได้เลย... แม้แต่ตนเองก็ตาม

รถแล่นไปตามทางเรื่อยๆ เปียวนั่งอยู่เบาะหลังมีหนุ่มร่างยักษ์นั่งขนาบทั้งสองข้าง เด็กหนุ่มพยายามทำตัวลีบเล็กไม่อยากโดนตัว
พวกเขาให้มาก มือเรียวแอบซ่อนโทรศัพท์ไว้ใต้แขนเสื้อแขนยาวที่ตนเองใส่ แต่ก็ยังไม่พ้นตาของคนเหล่านั้น โทรศัพท์ถูกแย่ง
ไปแล้วปิดเครื่องต่อหน้าต่อตา เปียวได้แต่กำหมัดแน่นอย่างทำอะไรไม่ได้ หนทางรอดหมดไปอีกหนึ่ง

รถยนต์ที่พาตัวเปียวมาแล่นเข้าไปในบ้านพักหลังหนึ่งแถวชานเมือง เปียวถูกนำตัวลงมาแล้วพาไปที่ห้องหนึ่งในบ้าน ก่อนออก
ไปชายร่างใหญ่ที่พามากำชับบอกให้เขาอยู่ในนี้ไปก่อน อย่าคิดหนีไปไหน เปียวเหลียวมองไปรอบๆ ห้องนี้ไม่ได้เล็กแคบหรือ
สกปรกอะไรแม้แต่น้อย มันคือห้องนอนดีๆห้องหนึ่งภายในบ้านเลยก็ว่าได้ เด็กหนุ่มตรงไปที่ประตูบานเลื่อนที่เป็นกระจก สามารถ
เปิดออกไปตรงระเบียงบ้านได้ เปียวเปิดออกไปชะโงกตัวมองดูรอบบริเวณ อยากจะรู้ว่าตนเองอยู่ที่ไหน แต่รอบๆนั้นกลับดูห่าง
ไกลบ้านผู้คนอยู่มากโข เหมือนมีแต่พื้นที่รกร้างว่างเปล่าเสียมากกว่า

ด้านล่างนั้นถูกจัดเวรยามเฝ้าระวังแน่นหนายากต่อการหลบหนี ครู่หนึ่งก็มีรถยนต์แล่นเข้ามาภายในบริเวณบ้านพัก เปียวเขม้น
มอง เมื่อรถจอดสนิท ประตูรถเปิดออกพร้อมผู้ชายตัวโตสองคนที่ก้าวลงมาแล้วยืนประจำจุดเพื่อรักษาความปลอดภัยให้บุคคล
ในรถที่จะก้าวลงมาต่อจากนั้น ผู้ที่ลงมาจากรถคือชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดสูทลำลองและแว่นกันแดดสีชา นายร่างยักษ์ที่จับตัว
เปียวมารีบวิ่งเข้ามารับหน้าทันทีที่เท้าของชายคนดังกล่าวแตะพื้น พูดคุยอะไรกันสักครู่ชายคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองเปียว
เปียวยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้หลบไปไหน ทางนั้นจ้องมาที่เปียวสักพักถึงได้เข้ามาในตัวบ้าน

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรน่าสนใจแล้วเปียวจึงกลับเข้าไปในห้อง เด็กหนุ่มนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง ถอนหายใจอย่างทดท้อ ดูแล้วรอบๆ
บ้านมีแต่คนเฝ้าเต็มไปหมด จะหาวิธีไหนออกไปจากที่นี่ แล้วจะติดต่อคนภายนอกอย่างไรยังคงมืดมนหนทาง



+++++++++++++



ทางด้านวสันต์ที่ถูกจับมัดมือไพล่หลังไว้ในรถก็พยายามที่จะล้วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมาให้ได้ แต่เพราะสภาพ
รถที่คับแคบไม่เอื้ออำนวยให้กระทำการนั้นได้ง่ายๆ พอจับได้แล้วก็เลื่อนหลุดจากมือลงไปใต้เบาะรถอีก ชายหนุ่มถอนหายใจ
ด้วยความเซ็งตัวเองแต่ก็ยังไม่หมดความพยายาม วสันต์ใช้เท้าเขี่ยโทรศัพท์เจ้าปัญหาแต่เหมือนมันจะไม่ง่ายอย่างใจคิด เมื่อ
ยิ่งเขี่ยมันยิ่งเลื่อนเข้าไปในซอกลึกมากขึ้นอีก ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย พยายามเหลียวมองรอบกายเพื่อหาทางออกไปจาก
รถให้ได้แทน...



+++++++++++++



ภายในรถยนต์ที่อลันนั่งออกมาจากบริษัท หลังจากพยายามเค้นคออเล็กซานเดอร์ให้คายเรื่องที่อยู่ของเปียวในตอนนี้ออกมาแล้ว
ทางนั้นก็ยังโยกโย้ อลันจึงออกจากบริษัทมาหาหนทางเอาเอง มัวแต่รอเวลาถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเปียวขึ้นมาเขาจะทำเช่นไร

ขณะที่กำลังร้อนใจเพราะโทรศัพท์เปียวถูกตัดสายไปแล้วนั้น โทรศัพท์ของอลันก็ดังขึ้น เป็นคุณแม่อัญชันที่โทรเข้ามา อลันผ่อน
ลมหายใจยาวเพื่อไล่ความร้อนรุ่มในหัวใจ ไม่อยากให้มารดาทราบเรื่อง เมื่ออลันกดรับเสียงคุณแม่อัญชันก็ดังมาตามสาย ถามว่า
เกิดปัญหาอะไรขึ้นหรือเปล่า แม่สังหรณ์ใจไม่ดี อลันเลยแอบค่อนขอดคุณแม่ในใจว่าลางสังหรณ์ของคุณแม่มันช่างแม่นยำนัก
ก่อนจะบอกปัดไปว่าไม่มีอะไร

“แล้วที่โทรมาถามเรื่องเปียวกับแม่ล่ะ?”

พอถูกตีตรงจุดอลันก็ปฏิเสธไม่ออก ไม่น่าพลาดเลยให้ตาย คุณนายอัญชันท่านยิ่งรับเรื่องพวกนี้ได้เร็ว ลองให้ได้ระแคะระคายขึ้น
มาแล้วถ้าไม่รู้เรื่องกันวันนี้ไม่มีทางปล่อยแน่

“เรื่องนี้ผมจะจัดการเองครับแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”

“ถ้าไม่อยากให้ห่วงก็บอกความจริงมา”

อลันนิ่งไปนิดกับคำสั่งของมารดา ก่อนที่จะบอกไปเพียงสั้นๆ

“วิคเตอร์มาที่นี่”

พอได้ยินเช่นนั้นคุณอัญชันก็เงียบไปเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถามกลับเมื่อเดาเรื่องโยงกันไปได้เลาๆแล้วว่าคงเกิดปัญหาบางประการ
กับคนของลูกชายแล้วเป็นแน่

“เขาทำหรือ?”

“อเล็กซ์บอกว่าไม่ใช่เขา” อลันตอบตามคำบอกเล่าจากพี่ชาย

“อเล็กซ์ก็มาด้วยหรือ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

ยิ่งพอรู้ว่าไม่เพียงวิคเตอร์เท่านั้น แม้แต่อเล็กซานเดอร์เองก็ยังมาด้วย คุณอัญชันยิ่งไม่เข้าใจใหญ่ เมื่อได้บอกออกไปแล้วอลัน
จึงบอกในสิ่งที่ตนเองรับทราบมาอีก

“ผมเพิ่งทราบว่าเขาเคยให้คนมาลักพาตัวพิชญน้องชายของเปียวกับคุณวลัยไปถึงอังกฤษ”

“เพื่ออะไรกัน?”

“ผมว่าเขาคงต้องการตัวเปียวมากกว่า เพราะเขารู้ว่าเปียวสำคัญต่อผม”

อลันเอ่ยบอกอย่างมั่นใจ น้ำเสียงติดจะกรุ่นโกรธผู้กระทำอยู่ไม่น้อย ผู้เป็นมารดาถอนใจเบาๆ ลูกกับพ่อไม่ค่อยถูกกันเอาเสียเลย
แล้วอีแบบนี้วิคเตอร์ยังมาสร้างปัญหาอะไรให้ลูกอีก เดี๋ยวลูกได้เกลียดเข้าสักวันตาแก่บ้านี่

“แล้วตอนนี้ได้เบาะแสอะไรเกี่ยวกับเปียวหรือยังลูก?” คุณแม่อัญชันเอ่ยถามอย่างเป็นกังวลตามไปด้วย

“ยังเลยครับ ผมกำลังตรงไปหาวสันต์ตามคำบอกของอเล็กซ์”

“อเล็กซ์?” คุณอัญชันทวนคำ ทำไมมีแต่ชื่ออเล็กซานเดอร์

“เขารู้ว่าเปียวอยู่ที่ไหน แต่เขาไม่ยอมบอก โยกโย้ท่ามากจนผมรำคาญ ที่จริงผมไม่อยากพึ่งเขา แต่ก็ร้อนใจเกินกว่าจะสืบหาเอง
ให้เสียเวลามากขึ้นไปอีก... ผมห่วงเปียวครับแม่”

อลันโมโหผู้เป็นพี่ชาย ก่อนเอ่ยยอมรับกับมารดาว่าตนเองห่วงใยเปียวเพียงใด คุณอัญชันให้กำลังใจลูกชายให้หาเปียวให้พบ
โดยไว และหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องไม่ดีอะไรขึ้น อลันวางสายจากคุณอัญชันเมื่อรถมาถึงจุดที่อเล็กซานเดอร์บอกเอาไว้ ที่นั่นนอก
จากวสันต์แล้วยังมีคนของเฟอร์ริงตันอยู่ด้วยอีก ได้ยินจากวสันต์ว่าพวกนี้ผ่านมาเลยช่วยแก้มัดให้ วสันต์เล่าเหตุการณ์คร่าวๆให้
อลันฟัง ก่อนยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้อลัน อลันเลิกคิ้วมองก่อนรับมา

“พวกนั้นมันสอดไว้ที่เชือกครับ”

อลันดูแล้วมันเป็นแผนที่บอกทางไปบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งระบุเอาไว้อย่างชัดเจนว่าเป็นที่ที่เปียวถูกจับไป

“มันเป็นใครกัน!”

อลันกระแทกเสียง คับแค้นใจผู้กระทำเหลือแสน ร่ำๆอยากจะไปช่วยเปียวเสียเดี๋ยวนั้นแต่คมรั้งเอาไว้เพราะยังไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นเป็น
ใครและต้องการอะไร หากบุ่มบ่ามทำอะไรลงไปอาจจะหลงกลอุบายของทางนั้นเอาได้ง่ายๆ

“เราควรเตรียมรับมือให้ดี เพราะศัตรูอยู่ที่มืด เรายังไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นเป็นใครและต้องการอะไรจากเรา”

อลันพยายามข่มใจให้เย็นลง หากไปตอนนี้แทนที่จะได้ช่วยเปียวกลับจะพากันจบเห่ไปกันหมด

“คงต้องยืมมือฮิโระ”

อลันเปรยขึ้นมา คมชะงักไปเล็กน้อยก่อนเก็บอาการเป็นห่วงที่เกิดขึ้นเอาไว้ให้มิดชิด อลันโทรหาฮิโรยูกิทันที

“ฮิโระ พี่มีเรื่องให้ช่วยหน่อย เลขาฯนายอยู่แถวนั้นไหม?”

ฮิโรยูกิอยู่ที่พฤทธาการรับโทรศัพท์จากพี่ชายก่อนจะส่งให้เลขานุการหนุ่มตัวโตของตนเองพูดสาย

“เทวัญ ช่วยตรวจสอบสถานที่ให้ผมหน่อย ผมอยากรู้ว่าพื้นที่นี้ใครคือผู้ถือครอง”

เมื่อเทวัญ เลขานุการของน้องชายรับสาย อลันก็บอกจุดประสงค์ของตนเองไป เทวัญมีความสามารถในการตรวจสอบเรื่องพวกนี้
ได้ดีและรวดเร็วพอสมควร อลันมองกระดาษในมือด้วยแววตาวาววับ อยากจะเผามันให้ราบราวกับว่ามันเป็นตัวเจ้าของกระดาษ
เองอย่างนั้น

ใครที่มันกล้าแตะคนของเขา คงเตรียมใจมาดีแล้วสินะ หากจะไร้ซึ่งตัวตนบนโลกใบนี้!



+++++++++++++++



ทางด้านเปียวที่ถูกจับมายัดไว้ในห้องก็พยายามที่จะข่มความกลัวและความกังวลที่เกิดขึ้นมาให้คลายลง แต่ไม่ว่าอย่างไรมันก็ยัง
คงปะทุขึ้นมาเรื่อยๆ ยิ่งเวลาผ่านไปเขายิ่งหวั่น สถานการณ์เช่นนี้ไม่เคยเกิดกับชีวิตเขามาก่อน เขาไม่รู้จะรับมือกับมันได้เช่นไร

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ชายร่างยักษ์คนเดิมที่พาเปียวมาเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมอาหาร บอกว่าเดี๋ยวทานเสร็จแล้วจะพาไป
พบกับนายของตนเอง เปียวเม้มปากแน่น มองตามหลังนายร่างยักษ์นั่นอย่างหมดอาลัย จะมีใครรู้ไหมว่าเขาถูกจับมาไว้ที่นี่ แล้ว
จะมีใครตามมาช่วยเขาหรือเปล่า

‘อลัน ช่วยผมด้วย’

เปียวได้แต่ร่ำร้องในใจ เมื่อเปียวทานข้าวเสร็จนายยักษ์ก็มาพาออกไปพบกับเจ้านายของตน ผู้ชายคนที่เปียวเห็นที่ระเบียง เขา
บอกกับเปียวว่าเป็นศัตรูกับอลัน อลันทำให้ครอบครัวของเขาย่ำแย่ พ่อเขาต้องฆ่าตัวตาย เมื่อขาดเสาหลักบ้านเขาระส่ำระสายหนัก
จนสุดท้ายแม่ของเขาทนแรงกดดันไม่ไหวก็ตรอมใจตายไปอีกคน อลันเป็นเจ้าหนี้เงินกู้ที่ไร้ความเป็นมนุษย์ กดขี่ข่มเหงคนที่ด้อย
กว่า เขาบ่มเพาะความแค้นมาแสนนาน วันนี้จึงมาแก้แค้นมัน มาฆ่ามัน เปียวบอกว่าสิ้นคิด แทนที่จะเอาเวลาคิดแผนชั่วๆไปทำงาน
ทำการจะได้มีเงินมีทอง หาเรื่องเข้าคุกชัดๆ

“หุบปาก ถ้ามึงไม่อยากเป็นวิญญาณกลับไปหาผัวของมึงล่ะก็ เงียบเอาไว้ซะ เดี๋ยวผัวมึงมาค่อยตายพร้อมมัน!”

นายคนนั้นตะคอกเสียงดัง สีหน้าดูโกรธแค้นจนดูน่ากลัว เปียวมองคนตรงหน้าหวาดๆ นี่เขากำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่ ท่าทาง
หมอนี่จะเป็นโรคจิตด้วย จะทำอย่างไรดี



++++++++++++



จากการสืบค้นของเทวัญทำให้อลันได้รู้ว่าคนที่จับตัวเปียวไปเป็นใคร มีความเกี่ยวเนื่องอันใดกับตนเอง เจ้าของบ้านพักในแผนที่
นั้นเป็นหญิงชาวต่างชาติคนหนึ่ง เธอซื้อที่ดินและสร้างมันให้ชายหนุ่มคนหนึ่งที่เธอเลี้ยงดูอยู่ และคนๆนั้นก็คือคนที่จับตัวเปียวไป
ไม่ผิดแน่ นายนภัทร

เมื่อหลายปีก่อนมีบริษัทแห่งหนึ่งถูกฟ้องล้มละลาย ซึ่งทางบริษัทเป็นลูกค้าของบริษัทการเงินของอลันด้วย เมื่อบริษัทถูกฟ้องล้ม
ละลาย ต่อมาเจ้าของบริษัทนั้นก็ฆ่าตัวตาย ไม่นานจากนั้นภรรยาเจ้าของบริษัทที่ล้มละลายนั้นก็ตรอมใจตามสามีไปอีกคน บุตรชาย
คนเดียวของบ้านอย่างนายนภัทรถูกส่งไปบำบัดฟื้นฟูจิตใจอยู่นานเพราะมีอาการทางจิต เหมือนฝังใจอะไรบางอย่างทำให้กลาย
เป็นคนอารมณ์รุนแรง เมื่อรักษาจนอาการดีขึ้นจนเกือบเป็นปรกติในสายตาแพทย์ผู้ดูแล นายนภัทรก็ได้ออกมาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก
อีกหน และไปถูกตาต้องใจเศรษฐินีแหม่มนางหนึ่งเข้าทำให้ชีวิตเขากลับมาฟู่ฟ่าได้เหมือนเคย

หลังจากที่นายนภัทรได้ใช้ชีวิตที่ร่ำรวย อยากได้อะไรก็เพียงชี้นิ้วสั่งก็ได้ดังใจแล้วนั้นกลับมีข่าวบางอย่างตามออกมา เมื่อคนที่
เกี่ยวข้องกับการล้มละลายของบริษัทของบ้านนายนภัทรค่อยทยอยเกิดอุบัติเหตุ ล้มตาย หายสาปสูญไปทีละคน อลันไม่ได้ใส่ใจ
กับเหตุการณ์นั้นเพราะไม่ได้คิดว่ามันจะเกี่ยวเนื่องมาถึงตนเอง จนมาตอนนี้เมื่อรู้ก็สายไปเสียแล้ว เมื่อศัตรูบุกประชิดถึงตัว

เมื่อได้ข้อมูลของนายนภัทรมา ในวันเดียวกันนั้นฝ่ายนั้นก็ติดต่อมาให้อลันไปที่บ้านหลังดังกล่าวเพื่อแลกกับชีวิตเปียว ห้ามมิให้มี
ผู้ใดติดสอยห้อยตามมาด้วยอย่างเด็ดขาด มิเช่นนั้นแล้วจะไม่รับรองความปลอดภัยของเปียว

อลันกับพวกจึงต้องวางแผนกันให้รัดกุม หากพลาดพลั้งนั่นไม่ได้หมายถึงชีวิตของอลันเพียงเท่านั้น แต่รวมไปถึงเปียวด้วย วิคเตอร์
ที่รู้เรื่องนี้เข้าอยากห้ามลูกชาย แต่คงได้แค่คิดเท่านั้นจึงส่งกำลังคนมาคอยช่วยคุ้มกันลูกแทน



++++++++++++



วันต่อมาอลันมาที่จุดนัดหมายตามที่นายนภัทรบอก คนของเฟอร์ริงตันที่แฝงตัวอยู่รอบๆนั้นคอยดูแลความปลอดภัยให้ ชายหนุ่ม
ก้าวเข้าไปในบ้านพักที่ห่างไกลผู้คนหลังนั้นโดยไม่มีผู้ติดตามสักคนเดียว ภายในนั้นมีคนของนายนภัทรอยู่เพียงไม่กี่คน หลังจาก
ตรวจอาวุธอลันแล้วคนเหล่านั้นก็ออกจากบ้านไปทันที แม้จะแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่อลันก็ยังคงก้าวเดินเข้าไปในบ้านต่อไป
สีหน้าของชายหนุ่มยังหยิ่งทะนง ไม่ได้เกรงกลัวต่อภยันตรายที่รออยู่ข้างหน้า สิ่งที่สำคัญที่สุดในเวลานี้คือต้องช่วยเปียวออกมา
ให้ได้ ต่อให้ต้องแลกกับชีวิตของใครในนี้ก็ตาม

นภัทรยืนมองภาพของอลันผ่านกล้องวงจรปิด มุมปากยกยิ้มแสยะ เขาไม่คิดหรอกว่าคนอย่างมิสเตอร์แอลจะเดินท่อมๆเข้ามาโดย
ที่ไม่เตรียมการอะไรเอาไว้เลย บางทีเวลานี้บริเวณรอบๆบ้านพักคงเต็มไปด้วยคนของมิสเตอร์แอลแล้ว แต่ก็แค่นั้นล่ะ ต่อให้ยกมา
ทั้งเฟอร์ริงตันก็ไม่มีประโยชน์ เผลอๆเฟอร์ริงตันอาจจะหายวับไปภายในพริบตาหากกล้าที่จะย่างกรายเข้ามาในอาณาบริเวณบ้าน
หลังนี้ เพราะเขาได้เตรียมของขวัญสุดพิเศษไว้ต้อนรับแล้วเป็นที่เรียบร้อย

นภัทรเบือนสายตาไปมองของขวัญสุดพิเศษที่เขาเตรียมไว้ให้อเล็กซานเดอร์ แอล เฟอร์ริงตัน... ระเบิด กดสวิตซ์กริ๊กเดียว แหลก
ไม่มีชิ้นดี สีหน้าของนภัทรที่ยิ้มแสยะอยู่แล้วยิ่งดูน่ากลัวมากขึ้นไปอีก ราวกับหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งแล้วกระนั้น

“ตอนนี้ต่อให้ราชสีห์มีปีก ก็คงรอดออกไปยากเสียแล้วล่ะ หึๆ”

นภัทรหัวเราะในลำคอ สีหน้าดูน่ากลัวขึ้นทุกขณะ เสียงหัวเราะในลำคอเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นเสียงหัวเราะที่ดังก้องด้วยความ
สาสมใจ เวลาของการสะสางความแค้นมาถึงแล้ว!



++++++++++++++



อลันก้าวเข้ามาหยุดตรงห้องโถงของบ้าน เหลือบมองรอบกายที่ยังคงเงียบสนิทด้วยความระแวดระวังภัย ตั้งแต่ที่เขาเข้ามาในตัว
บ้านหลังนี้ยังไม่เห็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์เลยสักคนเดียว นี่มันเป็นกับดักอะไรของไอ้โรคจิตคนนั้นอีก

เสียงกุกกักบางอย่างดังมาจากด้านใน อลันขยับตัวตั้งรับ เปียวถูกผลักเข้ามาในห้องนั้น ร่างเพรียวถลาลงมากองอยู่ตรงหน้า อลัน
รีบเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ต้องชะงักเมื่อปากกระบอกปืนถูกเล็งมาตรงหน้า

“หยุดอยู่แค่นั้นล่ะ มิสเตอร์แอล เฟอร์ริงตัน”

นภัทรพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ลดปากกระบอกปืนลงมาที่เปียวที่กำลังขยับลุก หัวใจอลันกระตุกวูบเมื่อเปียวลุกขึ้นมาแล้วถูกปืน
จ่อที่ศีรษะ เปียวนิ่งงัน หัวใจเต้นระทึกไหวรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาเมื่อปลายกระบอกปืนกดแนบศีรษะของตนเองจนรู้สึกเจ็บ

“แกต้องการอะไรนภัทร?” อลันเอ่ยถาม เหลือบมองเปียวด้วยความเป็นห่วง

“อย่าเพิ่งใจร้อนนักสิมิสเตอร์แอล หึๆ กลัวหรือ? ไม่ต้องกลัว” นภัทรส่ายหน้าไปมาช้าๆ ยกยิ้มมุมปาก

“เดี๋ยวไอ้นี่มันได้ตายแน่ๆล่ะ ฮ่าๆๆ”

ขยับเข้าใกล้เปียวอีกนิด มือข้างที่ว่างกำรอบคอด้านหลังเปียวแล้วบีบแรง เปียวสะดุ้งเฮือกมองอลัน แววตาหวาดกลัวต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

“เขาไม่เกี่ยว แกแค้นฉันก็มาลงที่ฉันสิ ทำไมต้องเอาเขามาเกี่ยวด้วยวะ!”

“ทำไมเรอะ! อย่ามาทำไขสือ หรือมึงเห็นว่ากูโง่ มึงคิดว่ากูจะไม่รู้เรอะ ว่าไอ้เหี้ยนี่มันเป็นเมียมึง”

“โอ๊ย!”

นภัทรกำกระตุกเส้นผมเปียวอย่างแรงจนหน้าหงาย เจ็บร้าวไปทั้งศีรษะ อลันยิ่งร้อนรน พยายามที่จะเจรจากับนายนภัทรเพื่อถ่วง
เวลา

“ต้องการอะไร?”

“ถ้ากูบอกว่าต้องการชีวิตมึง มึงจะว่าไง?” นภัทรแสยะยิ้มเมื่อพูดจบ มือยังไม่ปล่อยผมเปียว เด็กหนุ่มพยายามรั้งผมตนเองคืน
เพื่อลดความเจ็บ

“ฝันกลางวันอยู่หรือไง?”

อลันเหยียดยิ้มราวกับว่าเรื่องนี้มันเป็นเพียงเรื่องตลกที่ไม่มีทางเป็นไปได้ แต่นภัทรกลับมาเหนือกว่า เอ่ยบอกด้วยความมั่นใจ

“ไม่หรอก กูให้มึงเลือก ว่ามึงจะตาย…”

“...........”

“หรือจะให้ไอ้นี่ตาย!”

กระชากผมเปียวอีกครั้งเด็กหนุ่มแทบน้ำตาเล็ด อลันมองนภัทรอย่างแค้นใจ


++++++++++++++

ต่อด้านล่างค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 10-09-2012 02:07:48

ด้านนอกคม วสันต์ และฮิโรยูกินำลูกน้องลอบเข้ามาภายในบ้าน กำลังส่วนหนึ่งที่ปักหลักอยู่ด้านนอกรอสัญญาณจากคนที่เข้าไป
ในบ้าน ทุกคนที่เข้ามาด้านในสงสัยไม่ต่างกันว่าทำไมมันถึงได้เงียบเชียบนัก นายนภัทรนั่นมันกำลังวางแผนอะไรอยู่กันแน่

คมสั่งให้วสันต์นำลูกน้องไปสำรวจรอบๆบ้าน เขากับฮิโรยูกิจะแอบเข้าไปด้านใน เมื่อทุกคนแยกย้ายแล้วคมกับฮิโรยูกิจึงเข้าไป
ฮิโรยูกิเรียกคมเอาไว้เมื่อเห็นว่ามันไม่ชอบมาพากลจริงๆ

“มันเงียบเกินไปนะพี่คม ถ้าจะบอกว่ามันจะลอบโจมตีเราภายหลังก็ดูไม่น่าใช่ เพราะดูแล้วเหมือนจะไม่มีใครกลับมาแล้วอย่างนั้น”

คมเห็นด้วยกับที่ฮิโรยูกิบอก นี่มันคือแผนที่จะเอาชีวิตเจ้านายเขาแน่ล่ะ แต่มันด้วยวิธีไหนกันล่ะถึงได้ให้คนออกจากบ้านไปกัน
หมดแบบนี้

“หรือว่า…”

ปัง!!

เสียงปืนดังขึ้นทำให้คำพูดของฮิโรยูกิสะดุด หันไปมองคมที่มองมาที่ตนเองเช่นกัน ก่อนทั้งคู่จะรีบรุดเข้าไปด้านในทันที วสันต์ที่
กำลังสำรวจรอบบ้านได้ยินเสียงปืนก็จะรีบกลับ แต่สายตากลับสะดุดกับของบางอย่าง ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ของสิ่งนั้นมากขึ้น
โดยมีลูกน้องระวังหลังให้ ก้าวเดินหยุดชะงักเมื่อเห็นชัดว่ามันคืออะไร เมื่อเห็นชัดดังนั้นแล้ววสันต์ก็รีบรายงานให้คมรับทราบทันที

“พี่คม นายนภัทรมันวางระเบิดไว้รอบบ้านเลยครับ รีบช่วยนายออกมาให้เร็วที่สุดเถอะ”

เสียงรายงานจากวสันต์ทำเอาคมนิ่งค้าง ฮิโรยูกิที่ติดเครื่องมือสื่อสารด้วยจึงได้ยินเช่นกัน สีหน้าเป็นกังวลฉายชัด

ด้านในตัวบ้านนั้นอลันยืนตัวสั่น กำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจ เปียวหน้าซีดเซียว เหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นมาตามใบหน้า สีหน้าเหยเก
ด้วยความเจ็บปวด แขนเสื้อด้านซ้ายขาดและมีเลือดไหลจากบาดแผลลงมาแล้วหยดลงที่พื้นจนเปรอะไปหมด บาดแผลจากการ
ยิงของนภัทรที่ยืนอยู่ด้านหลัง

สีหน้าของนภัทรตอนนี้มีแต่ความสะใจ วันนี้คือวันตายของมิสเตอร์แอล สิ่งที่เขาเฝ้ารอกำลังจะเป็นจริงแล้ว ศัตรูคนสุดท้ายของ
ครอบครัวเขา คนที่ทำให้ครอบครัวของเขาหมดสิ้นทุกอย่าง ไม่ว่าอย่างไรเขาต้องฆ่ามันให้ได้ แม้ว่าต้องจบชีวิตของตนเองไป
ด้วยก็ตาม

“เป็นยังไงบ้าง สนุกดีไหมมิสเตอร์แอล?” นภัทรเอ่ยถามเย้ยหยัน

“เห็นคนที่ตัวเองรักกำลังจะตายไปต่อหน้า แต่กลับช่วยอะไรไม่ได้ รู้ซึ้งหรือยังว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน รู้หรือยังว่ากูรู้สึกยังไงที่เห็น
พ่อกูฆ่าตัวตายต่อหน้าเพราะคนไร้มนุษยธรรมแบบมึง!”

ปัง!!!!

คมกระสุนเฉียดเปียวไปเพียงเส้นยาแดง เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัว ยกมือขึ้นปิดหู ตัวสั่นเทาจนน่าสงสาร

“เลิกพล่ามสักทีเถอะนภัทร แกดีแต่โทษว่าเป็นความผิดของคนอื่น แล้วแกก็ตามฆ่าคนพวกนั้นเหมือนคนบ้า ทำไมไม่ย้อนกลับ
ไปมองบ้างว่าปัญหาทุกอย่างมันเกิดเพราะอะไร!”

“เกิดเพราะอะไรงั้นเรอะ มันเกิดเพราะพวกมึงไง ไอ้พวกหน้าเลือด!!”

นภัทรตะคอกเสียงดังตอบโต้คำพูดของอลัน อลันมองอีกฝ่ายอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ พอจะก้าวเข้าไปหาเปียวทีนภัทรก็จะยิง
เปียวทุกครั้งที่เขาจะเข้าไป เมื่อครู่ก็เป็นเพราะเขาเปียวถึงถูกยิง ชายหนุ่มมองเปียวอย่างรู้สึกเสียใจและเจ็บปวดไม่แพ้กัน

“กูว่าเลิกเสียเวลาดีกว่า มึงเห็นนี่ไหม? มึงว่าถ้ากูกดสวิตซ์นี่มันจะเกิดอะไรขึ้น?”

นภัทรชูสวิตซ์ที่ควบคุมระเบิด อลันชะงักงันเมื่อรู้ว่านภัทรคิดจะทำอะไร นี่อยากจะกำจัดเขาจนแม้แต่ชีวิตตนเองก็ยังไม่เสียดาย
เลยหรือ มันบ้าไปแล้ว!

อลันเหลือบไปเห็นคมที่อยู่ด้านหลังของนภัทร ชายหนุ่มส่งสัญญาณให้คมมองที่มือของภัทร คมผงกศีรษะรับทราบ อลันเบือน
สายตากลับมามองนภัทรที่ขยับเข้าใกล้เปียวอีกครั้ง นั่นทำให้อลันเผลอขยับตาม ท่าทางเปียวจะทนไม่ไหว มือที่กุมแขนซ้ายนั้น
เลอะไปด้วยเลือดสีแดงสด

“ท่าทางมึงกับเมียจะรักกันมากนะ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวกูจะสงเคราะห์ให้พวกมึงไประเริงรักกันในนรกเอง”

นภัทรผลักเปียวไปหาอลัน อลันรีบก้าวเข้าไปรับ เปียวทรงตัวไม่อยู่ทรุดลงไปนั่งบนพื้น อลันลุกขึ้นเมื่อนภัทรตั้งท่าจะกดระเบิด
แต่ก่อนที่จะได้กระทำการนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้นมา ก่อนที่รีโมตคอนโทรลในมือนภัทรจะหลุดจากมือ เป็นอเล็กซานเดอร์ที่ก้าวเข้า
มาแทนที่จะเป็นคม แต่อลันก็ไม่มีเวลามาแปลกใจนาน ชายหนุ่มฉวยโอกาสที่นภัทรเผลอเข้าไปแย่งปืน ทั้งคู่ชกต่อยกันอุตลุด
จนปืนกระเด็นมาทางเปียว เปียวจับมันขึ้นมาขณะที่คมและฮิโรยูกิเข้ามาเพื่อจะช่วยอลัน แต่ทั้งคู่ก็ยังชุลมุนกันอยู่จนหาจังหวะเข้า
ไปไม่ได้

ไม่มีใครสนใจปืนที่กระเด็นไปตกที่ไหนไม่รู้ แต่ต่างพากันหารีโมตที่หล่นหายมากกว่า เปียวยกปืนในมือขึ้นมา เขารู้ว่าตนเองยิง
ไม่เป็น มันอาจจะโดนหรือาจจะพลาดก็ได้ ถ้าหากมันโดนแล้วอาจจะทำให้คนอื่นเขาตายก็ได้ มือที่จับกระบอกปืนสั่น เลือดที่แขน
ไหลซึมไม่ขาด

นภัทรที่ชุลมุนอยู่กับอลันเหลือบไปเห็นรีโมตสวิตซ์ระเบิดเข้าแล้วจะพุ่งเข้าไปเอา แต่อลันกลับตัดหน้าแย่งไปได้เสียก่อน นภัทร
ล้วงปืนอีกกระบอกออกมาจะยิงอลัน ฮิโรยูกิร้องบอกพี่ชายให้ระวัง อลันหันกลับไปมองอย่างตกใจ


เปรี้ยง!!!!!!




สิ้นเสียงปืนทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เปียวหอบหายใจไม่เป็นจังหวะ มือที่ถือปืนค้างอยู่นั้นสั่นเทาจนควบคุมไม่อยู่ ดวงตาเบิก
โพลงเมื่อเห็นร่างของนภัทรค่อยๆทรุดลงไปกองกับพื้น ลมหายใจเด็กหนุ่มติดขัดหอบถี่ หัวใจเต้นแรงจนเจ็บไปทั้งอก ในหัวก้อง
ไปด้วยคำว่าเขาฆ่าคนตาย... เขาฆ่าคนตาย…!

“ไม่!!!!!”

เปียวกุมศีรษะตนเองหวีดร้องสุดเสียง อลันถลาเข้ามาหา ปลดปืนในมือเปียวลงแล้วรั้งตัวเข้าไปกอด

“เปียว!”

อลันคว้าตัวเด็กหนุ่มมากอดแล้วเอ่ยเรียกสติ เปียวยังคงอึ้งค้าง

“เปียว! เปียว!”

อลันเรียกซ้ำๆเปียวถึงค่อยหันมามองช้าๆ สีหน้าตื่นตกใจอยู่ไม่คลาย

“อลัน ผม... ผมฆ่าเขา ผม…”

“ไม่เปียว ไม่เป็นไร คุณแค่ป้องกันตัว แค่ปกป้องผม เปียว…”

“ผมฆ่าคนตายอ่ะ”

“เปียว”

น้ำตาเด็กหนุ่มไหลลงมาเป็นทาง ทั้งความหวาดกลัว ความเจ็บปวด ตื่นตระหนก มันปนเปทับถมจนแยกไม่ออก อลันกอดเปียว
แน่น รู้สึกเจ็บหนึบในหัวใจ

คมที่เข้าไปสำรวจดูอาการของนายนภัทรเดินเข้ามาบอกว่านายคนนั้นยังหายใจอยู่ อลันลูบหลังปลุกปลอบเปียว กระซิบบอกเด็ก
น้อยที่เสียขวัญ ก่อนค่อยๆพยุงพาเปียวออกไปข้างนอก อเล็กซานเดอร์เหลือบมองร่างนภัทรที่หายใจรวยรินอยู่ที่พื้น ก่อนปืนใน
มือจะเล็งไปที่นภัทร

“อเล็กซานเดอร์!”

ฮิโรยูกิเรียกชายหนุ่มตัวโตเสียงดัง เจ้าของชื่อเพียงปรายตามามอง ก่อนเบือนกลับไปมองนภัทรอีกครั้ง ลดปืนในมือลงก่อนเดิน
ออกไปไม่เหลียวกลับ ฮิโรยูกิมองตามแล้วทำท่าขนลุก น่ากลัวชะมัด

อเล็กซานเดอร์เดินผ่านเปียวกับอลันไป เหลือบมองน้องชายเล็กน้อย รถยนต์มาจอดลงตรงหน้า อเล็กซานเดอร์ก้าวขึ้นรถแล้ว
ตรงกลับบ้านพักของตนเองก่อนที่เจ้าหน้าที่ตำรวจจะมาถึง

สายตาเปียวเริ่มพร่ามัว เหมือนจะวูบแต่ยังคงทรงตัวได้อยู่ คมเข้ามานั่งในรถพร้อมฮิโรยูกิ ทางนี้ปล่อยให้วสันต์กับลูกน้องคนอื่น
อยู่รอจัดการเมื่อเจ้าหน้าที่มาถึง คนของวิคเตอร์เมื่อหมดหน้าที่คุ้มกันอลันแล้วก็สลายตัวกลับไปถิ่นที่พักทันทีเช่นกัน

เมื่อขึ้นมาบนรถอลันใช้เสื้อของตนเองพันแขนเปียวเพื่อช่วยห้ามเลือดเอาไว้ก่อนถึงโรงพยาบาล ชายหนุ่มกอดประคองร่างเพรียว
ที่ดูเล็กจ้อยลงไปอีกเมื่อได้พบเจอสถานการณ์ไม่คาดฝันเช่นนี้ อเล็กซานเดอร์กลับไปแล้วเมื่อหมดเรื่อง ส่วนวิคเตอร์ที่ได้เพียง
สั่งการอยู่เบื้องหลังไม่สามารถมาได้ เพราะจะเป็นประเด็นให้ตำรวจเพ่งเล็ง



+++++++++++++



นายพรตเมื่อทราบเรื่องเปียวก็จะออกจากโรงพยาบาลมาหาลูกชาย ใครห้ามก็ไม่ฟัง พงศกรจึงต้องพาผู้เป็นพ่อมา เปียวที่ทำแผล
เช็ดตัวเรียบร้อยแล้ว หมอก็ให้ยาและน้ำเกลือ ก่อนจะให้นอนพักเนื่องจากเจอเรื่องที่กระทบจิตใจมามากพอควร

นายพรตมาถึงโรงพยาบาลที่เปียวอยู่เปียวก็หลับไปแล้วเรียบร้อย ชายสูงวัยนั่งเฝ้าลูกชายอยู่ชั่วครู่ก็ขอคุยธุระกับอลันสักเล็ก
น้อย นายพรตบอกว่าตนเองจะพาเปียวกลับไปอยู่บ้าน เพราะอยู่กับอลันไม่ปลอดภัย แต่อลันไม่ยอม นายพรตเลยว่ามีเงินมาใช้
ในส่วนดอกเบี้ยแล้ว เพราะเขาขายที่ดินของบ้านเดิมไป เพื่อนำเงินส่วนนั้นมาคืนอลัน


เมื่อเปียวฟื้นคืนสติมาอลันก็รีบพาคนเจ็บกลับบ้านตนเองทันที ไม่ยอมอยู่รอให้ถึงเช้าแล้วมีใครมาเยี่ยมทั้งนั้น เดี๋ยวนายพรตได้
มาพาเปียวกลับไปกันพอดี เด็กน้อยของเขายิ่งว่านอนสอนง่ายอยู่ ลองผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดา แม้ว่าจะไม่ใช่บิดาแท้ๆแต่เปียวก็รัก
และเคารพมาโดยตลอด ถ้าหากนายพรตขอให้กลับไปอยู่ที่บ้านมีหรือที่เปียวจะกล้าปฏิเสธ ดังนั้นต้องตัดไฟเสียแต่ต้นลม ด้วย
การพาลูกชายคนอื่นเขาหนีไปซ่อนที่บ้านตนเองเสียอย่างนั้น

พอเปียวรู้ว่าที่อลันรีบเร่งให้ตนเองกลับมาอยู่ที่บ้านด้วยนั้นเป็นเพราะอะไร เด็กหนุ่มก็ส่ายหน้า เหนื่อยใจกับความคิดของมิสเตอร์
แอลเสียจริง นึกว่าตัวเองเป็นเด็กหรืออย่างไรกันถึงได้พาเขามาซ่อนที่บ้านตัวเองนี่

“พ่อเขาเป็นห่วงน่ะอลัน ผมขอกลับบ้านก่อนได้ไหม?”

เปียวให้เหตุผลก่อนเอ่ยขอคนหน้าบึ้งที่นอนหนุนตักตนเองอยู่ อลันเกิดอาการน้อยใจขึ้นมาที่เปียวไม่เห็นความสำคัญ ก็เขาอยาก
ดูแลเปียวบ้างนี่

“อลัน อย่าเอาตัวเองไปเทียบกับพ่อผมสิ นั่นพ่อนะ คุณไม่ใช่พ่อ…”
 
“แต่เป็นสามี”

คนขี้ใจน้อยเอ่ยแทรก เปียวเบ้หน้ากับคำว่าสามีเต็มปากเต็มคำนั่น พูดมาได้

“เราเพิ่งผ่านเรื่องร้ายมา ผมอยากอยู่ใกล้ๆคุณ ไม่อยากให้คุณอยู่ไกลตา ผมเป็นห่วง” อลันวาดแขนกอดเปียว ออดอ้อนเจ้าลูก
ไก่น้อยไม่ให้หลบลี้หนีไปไหน

“คนร้ายก็ถูกจับไปแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนี่”

เปียวก้มมองคนตัวโตที่ทำเป็นอ้อน เมื่อได้ฟังที่เปียวพูดอลันก็อยากจะเอ่ยแย้งเหลือเกินว่าเรื่องที่น่าเป็นห่วงยังมีอยู่ ก็วิคเตอร์
เฟอร์ริงตันนั่นอย่างไรล่ะ แต่ใครจะกล้าบอกแบบนั้นกันล่ะน่ะ หนุ่มตัวโตเลยได้แต่เงียบไว้ เปียวเอนตัวพิงหัวเตียงในท่าสบาย
ลูบต้นแขนแกร่งของคนที่นอนหนุนตักตนเองเล่นเบาๆ ก่อนเปรยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ

“อลัน พรุ่งนี้ผมกลับบ้านนะ”

“เปียว!”

“ฟังก่อนสิ”

เปียวรีบหยุดคนทำเสียงดัง อลันฟึดฟัดไม่ได้ดั่งใจก่อนพลิกตัวออกมานอนที่เตียงหนุนแขนตนเองแทนหนุนตักเด็กหนุ่ม เปียว
ขยับมานั่งใกล้ๆ อลันก็ทำเป็นไม่มอง แต่ถึงแม้จะแสดงอาการต่อต้านอย่างไรก็ยอมเงียบฟังที่เปียวจะพูดต่อจากนั้นอยู่ดี

“ผมอยากไปทำบุญให้พ่อกับแม่... ตั้งแต่เกิดมาแม้แต่เรียกผมยังไม่เคยได้เรียกเลย ผมอยากทำอะไรให้ท่านบ้าง”
เปียวบอกกับคนที่ทำเมินตนเองอยู่

“ถ้าคุณว่าง... ไปด้วยกันได้ไหม?”

เพียงแค่คำถามแสนธรรมดานั้นกลับทำเอาอลันใจอ่อนยวบ พอได้รู้จุดประสงค์ของเปียวความรู้สึกต่อต้านน้อยใจอะไรสารพัด
สารพันเมื่อครู่ของอลันกลับคลายอย่างง่ายดาย นี่เขากลายเป็นลูกไล่เปียวไปแล้วหรือไร ชายหนุ่มตะแคงข้างมาทางที่เปียวนั่ง
เท้าข้อศอกกับเตียงนอนเพื่อพยุงตัวก่อนเลื่อนมืออีกข้างไปวางทับซ้อนมือของคนตรงหน้าที่วางอยู่ใกล้ๆ

“ผมยินดีไปกับคุณทุกที่”

เปียวยิ้มกับคำพูดนั้น พลิกหงายฝ่ามือขึ้นมาจับมือของอลันตอบ ความอบอุ่นแทรกเข้ามาในหัวใจ ก่อนจะมาสะดุดกับการเล่นมุก
ของคนตัวโต

“ผมอยากไปทำความรู้จักคุณพ่อตา-แม่ยายอยู่เหมือนกันนะ ไปฝากเนื้อฝากตัวกับท่าน”

เปียวส่ายหน้ากับการหยอดของอลันแล้วว่า

“อยากบอกว่า มัน เสี่ยว มาก”

คนตัวโตหัวเราะเสียงดัง รู้สึกขำตัวเองอยู่เหมือนกัน พอความรักเข้าตาอะไรก็ดูหวานจนเลี่ยนไปเสียหมด ชายหนุ่มเงยมองคนที่
นั่งเอนกายเท้าแขนข้างหนึ่งไปด้านหลังแล้วหัวเราะขำเขาอยู่ เปียวชะงักเมื่อเห็นอลันกำลังจ้องตนเองอยู่ เด็กหนุ่มเลิกคิ้วนิดๆ
ก่อนเอียงคอมองอีกคนแล้วยิ้มถาม

“อะไร?”

มือหนาละจากมือที่กุมอยู่แล้วยื่นมาแตะแก้มใส หัวแม่มือเกลี่ยเบาๆ ริมฝีปากหยักยิ้มเยือน เปียวเองก็ยังยิ้มอยู่แต่ออกแนวไม่เข้า
ใจอารมณ์ของอลันมากกว่าในตอนนี้ อลันไม่ได้พูดตอบอะไรไปเพียงแต่ขยับชันกายขึ้นแตะจุมพิตเรียวปากของเด็กหนุ่มตาใส
ก่อนผละออกมา

เปียวกะพริบตามองอลันงงๆ อลันยิ้มขำก่อนจุ๊บปากเด็กน้อยของเขาอีกทีแล้วกระซิบบอก สีหน้าของเปียวจึงค่อยเปลี่ยนจากมึน
งงมามีรอยยิ้มแตะแต้มริมฝีปากแทน

“ผมรักคุณ ปฏิญญา พฤทธาการ”

ช่างเป็นคำสารภาพรักที่แสนจะเป็นทางการเสียจริง ตอนนี้ลูกไก่น้อยปฏิญญาคงได้เข้ามาครอบครองทุกพื้นที่ในหัวใจของราชสีห์
ตัวโตอย่างมิสเตอร์แอลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ใครที่ไหนก็อย่าได้แม้แต่คิดที่จะมาแตะเชียว คนนี้เสือหวง!



++++++++++++++



ณ โรงพยาบาลที่นภัทรพักรักษาตัวอยู่นั้น ตอนกลางดึกได้เกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นจนแตกตื่นกันไปทั้งตึก เมื่อร่างของคนไข้ที่เป็นผู้
ต้องคดีคนหนึ่งร่วงหล่นลงมาจากตึกสูงจนเสียชีวิต เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้เป็นเจ้าของคดีตรงมาที่เกิดเหตุในทันทีที่ได้รับแจ้งจากทาง
โรงพยาบาล อลันผู้เป็นเจ้าทุกข์ได้รับการติดต่อหลังจากที่เจ้าหน้าที่ทำการตรวจสอบอะไรต่างๆเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มตรงมาที่
โรงพยาบาลพร้อมวสันต์และคมที่ถูกเรียกตัวด่วน

ตำรวจพาอลันเข้าไปในห้องที่มีร่างไร้วิญญาณของนภัทรอยู่ที่นั่น เจ้าหน้าที่เปิดผ้าที่คลุมร่างของนภัทรออก อลันมองร่างที่ถูกทำ
ความสะอาดแล้วนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงนั้นด้วยความเวทนา

“อโหสิกรรมให้ฉันด้วยนะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาฉันอโหสิให้นาย ต่อไปเราอย่าได้มีอะไรติดค้างกันอีกเลย”

อลันเอ่ยบอกกับร่างที่ไร้วิญญาณนั้น ก่อนหันหลังกลับแล้วเดินออกไป เจ้าหน้าที่คลี่ผ้าปิดคลุมร่างของนภัทรไว้เหมือนเดิมก่อน
พากันเดินออกไป บานประตูที่ปิดลงไปถือเป็นการจบสิ้นทุกสิ่งอย่าง ความโกรธแค้นที่มันสุมแน่นอยู่ในอกของนภัทร สุดท้ายแล้ว
มันก็เป็นแค่ไฟที่เผาไหม้หัวใจที่รุ่มร้อนของเขาเองให้ทุรนทุราย แม้แต่ตอนที่หมดสิ้นลมหายใจ เขาก็ไม่เคยที่จะได้พบกับคำว่า
ความสุข



++++++++++++



รถของอลันแล่นเข้ามาจอดลงหน้าบ้าน เปียวที่รออยู่อย่างกระวนกระวายใจรีบลุกออกมาหา สีหน้าของเด็กหนุ่มหวาดหวั่นและเต็ม
ไปด้วยคำถาม อลันถอนใจก่อนบอกกับเด็กน้อยของเขาเพียงสั้นๆ

“มันจบแล้ว”

สีหน้าเปียวดูอึ้งไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น สุดท้ายแล้วคนนั้นก็จากไปไร้วันกลับ แม้นภัทรจะไม่ได้จบชีวิตลงเพราะเขา แต่เปียวก็อดไม่
ได้ที่จะรู้สึกแย่ที่ตนเองมีส่วนพัวพันกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ อลันรั้งเด็กหนุ่มมากอดปลอบ หากเขากับเปียวจะรักกันจริง เปียวก็คงต้อง
พร้อมรับมือกับทุกสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น อันตรายมีอยู่รอบด้าน ถ้าอลันไม่แข็งแกร่งพอคงยืนหยัดอยู่ไม่ได้จนทุกวันนี้…




TBC



ขอบคุณนักอ่านทุกท่าน ที่แวะมาอ่านและคอมเม้นต์เป็นกำลังใจ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาจิ้มบวกให้นะคะ ดึกแล้วอ่ะ ง่วง

ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 10-09-2012 02:26:52

อร๊ายยยยยยยยยยยย
ตอนใหม่มาแล้ว

จบเรื่องปวดหัวไปอีกครั้ง อย่าได้มีครั้งใหม่มาอีกเลย

สู้ๆ จ้ะ คุณวันใหม่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 10-09-2012 02:33:39

โล่งอกไปทีนะ  :try2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: doomare ที่ 10-09-2012 02:34:04

แอบหวาน เขินจัง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 10-09-2012 02:34:20

ตอนนี้ยาวได้ใจจริงๆค่ะ   :กอด1:


แต่แอบงงอิตาอเล็กซ์อ่ะ  ทำไมทำตัวกวนประสาทชอบกล    :beat:
เดี๋ยวก็ช่วย เดี๋ยวก็ไม่ช่วย แลดูสับสนในชีวิตแท้เนาะตาคนนี้  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 10-09-2012 02:42:51

นึกว่าตัวพ่อซะอีก ดันมีมือมืดมาจับเปียวไปซะงั้น
สู้ๆนะจ๊ะคนเขียน เป็นกำลังใจให้นะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 10-09-2012 03:29:27

หมดทุกข์หมดโศกเสียทีนะเปียว
ทีนี้ล่ะอลันได้ตามติดเป็นขี้ปลาทองแน่ ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 10-09-2012 10:15:59

เหมือนเรื่องราวร้ายๆทั้งหลายจะเริ่มหมดไปแล้วเนอะ
รอน้องเปียวมีความสุขแบบเต็มๆซะทีนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 10-09-2012 10:21:18

สงสารเปียวเบาเบา ถ้าจะอยู่เคียงข้างอลัยก็ต้องเข้มแข็งเอาไว้

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 10-09-2012 10:28:47

เหลือแต่ที่เป็นปัญหาคือ พ่อของอลัน
เปียวต้องเข้มแข็งนะเพราะอยู่ใกล้อลันที่มีแต่อันตราย

บวกหนึ่งให้กำลังใจน้องใหม่นะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 10-09-2012 10:43:53

อลันบอกรักแล้ว

ทีนี้ก็เหลือแต่เปียวแล้วละว่าจะรู้สึกยังไงกับอลัน

อลันเข้มแข็งเพราะรอบตัวอลันทำให้ต้องเข้มแข็ง

แต่กับเปียวคงค่อยๆสอนกันไปละเนอะ

รออ่านตอนต่อไปจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 10-09-2012 10:47:02

โอ้ยแซดอย่างแรง  :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 10-09-2012 10:58:22

ลุ้นไปกับอลันเลยทีเดียว
สงสารเปียวตอนโดนยิง โชคดีแล้วที่เรื่องจบด้วยดี
เหลือแค่ เรื่องพ่อวิคเตอร์เรื่องเดียว
ตอนนี้ พ่อฝรั่งน่ารักมากกก~ ถึงจะเอาแต่ใจไปนิด
แต่มันทำให้เราอมยิ้ม ไม่ได้หมั่นใส้เหมือนทุกครั้ง บอกรักเปียวด้วย หึหึ
++++แอบรู้สึกว่าพ่ออเล็กซ์ เกิดมาเพื่อเป็นคู่กับพิญ
คนหนึ่งร้ายๆเย็นชา อีกคนก็เหวี่ยงวีน มาดราชินี 555++

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: jinjin283 ที่ 10-09-2012 12:38:36

ตอนนี้ดราม่ามากเลยคะ
แต่เปรียวปลอดภัยก็ดีแล้วอะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 10-09-2012 13:25:08

ยังเหลือเรื่องของพ่ออลัน เฮ้ออออออออออ คุณแม่อัญชันขาาาาา ช่วยน้องด้วยนะค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 10-09-2012 13:32:22

อ่านช่วงแรก ลุ้นค่อดๆ
เปียวโดนทำร้ายนี่อยากชกนภัทรให้บวมเลย
พอตอน 2 คลี่คลาย อ๊า~ ค่อยมีความสุขหน่อย
ขอบคุณคนแต่งที่เขียนเรื่องดีๆ ให้อ่าน
กดบวกปล่อยเป็ด

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 10-09-2012 14:28:21

คู่นี้ดูท่าทางว่าจะลงเอยกันด้วยดีแล้ว
เหลืออีกคู่นึงที่ท่าทางว่าจะเป็นจำเลยรักสอง อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 10-09-2012 14:57:12

เปียวกับอลันผ่านเหตุการณ์ร้าย ๆ มาด้วยกันยิ่งจะรักกันมากขึ้นอีก


ปล. สู้ต่อไป เป็นกำลังใจให้คุณวันใหม่อีกคนนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 10-09-2012 15:02:16

 :กอด1:อลันน่ารักขึ้นทุกวัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 10-09-2012 15:08:04

แล้วเปียวรักอลันมั้ยน้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 10-09-2012 15:58:37

กระโดดกอดคนเขียนและน้องเปียว :man1:
อย่างที่วันใหม่ว่านั่นแหละ แปลกใจเหมือนกันที่เห็นมาอัพ
โล่งอกไปทีที่เรื่องราวจบลงด้วยดี ทุกคนปลอดภัย
และที่โล่งไปอีกก็คือคนที่ก่อเรื่องไม่ใช่พ่อของอลัน
แถมยังคอยช่วยเหลือและดูแลอยู่ห่างๆอีกด้วย
แท้ที่จริงแล้วก็รักลูกและเป็นห่วงลูกอยู่เสมอสินะ
แต่ที่กรี๊ดก็คือ คำบอกรักของอลัน  :m3:
บทจะบอกก็มาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ไม่ไหวแล้ว :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ป.ล. +1และเป็ดเช่นเคยค่ะ
ป.ล.2 หากเหนื่อยนักก็พักก่อนนะคะ ยังรอได้เสมอค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 10-09-2012 16:21:36

อลันเหมือนลูกไก่ในกำมือเปียวกร๊ากๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 10-09-2012 17:03:33

สู้ๆ นะคับบัป็นกำลังใจให้

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 10-09-2012 17:19:23

หวานกันเบาเบา :L1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 10-09-2012 18:30:46

หวานกันนิดๆ พอไม่ให้เครียด จะมีอะไรมาให้เครียดกันอีกไหมน้า

อยากให้หวานกันมากกว่านี้อีก ได้ยินคำบอกรักของอลันแล้วชื่นใจแทนน้องเปียว

บอกน้องบ่อยๆนะคะอลัน

คนเขียน สู้ๆจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: slurpee04 ที่ 10-09-2012 19:15:49

โล่งอก ผ่านไปอีกหนึ่ง
เหลืออีกหนึ่ง วิคเตอร์จะทำอะไรอ่า T^T

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 10-09-2012 19:29:39

จิ้มบวกตอบแทนทุกกำลังใจในตอนที่ผ่านมาค่า :L2:

เจาะไข่เป็ดไปสอง คุณjamamy กับคุณ carenaka ^__^

ปล. ยินดีต้อนรับคุณ carenaka เข้าสู่เล้าเป็ดด้วยค่ะ :pig2:

และขอบคุณทุกๆท่านที่ยังไม่ทิ้งกัน :pig4:

วันใหม่ค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: @BUA@ ที่ 10-09-2012 19:53:03

พึ่งเข้ามาอ่านวันนี้ค่ะ
สารภาพว่าเห็นมานานแล้ว แต่ดูจากชื่อเรื่องแล้วกลัวจะดราม่า เลยขอผ่านไปก่อน
แต่วันนี้มีโอกาส เลยลองอ่านซะหน่อย แล้วก็ปรากฏว่าติด!! หนึบหนับหยุดอ่านไม่ได้เลย
อลันน่ารักกว่าที่คิดเยอะ  :o8:
จากตอนแรกที่เปิดตัวพระเอก ยังแอบคิดในใจว่า ตายละ เรื่องนี้ดราม่าแน่ๆ (เผลอๆ จะมี sm ตบจูบๆ ด้วย)
แต่ก็ต้องเปลี่ยนความคิด เมื่อได้เห็นลูกไก่ของเราสามารถกำหลาบพี่เสือได้อยู่หมัด สะใจชะมัดเลย  :laugh:

จะติดตามต่อไปนะคะ  :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 10-09-2012 20:00:53

มาต่อให้ยาวแบบนี้ขอบคุณนะค่ะ
ลุ้นมากเลยตอนนี้ แต่ทุกอย่างก็
คลี่คลายนึกว่าต้องเศร้าซ่ะแล้ว
สู้ๆค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 10-09-2012 20:50:02

จบไปหนึ่งแต่คิดว่ายังเหลือวิคเตอร์อีกนะคาดว่าคุณพ่อคงยังไม่ยอมรามือง่าย ๆ
อเล็กซ์น่ากลัวกว่าอลันซะอีกพิชคงไม่รอดแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 10-09-2012 22:22:41

เรื่องร้ายๆมันจบแล้ว  o17

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 10-09-2012 22:25:26

ดีใจที่คุณวันใหม่กลับมาค่ะ หวังว่าสิ่งที่ทำให้ไม่สบายใจจะผ่านพ้นไปแล้วนะคะ สู้ๆ ค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 10-09-2012 22:36:23

ผ่านไปได้ด้วยดี

 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 10-09-2012 22:41:02

หวานแล้วก็มีความสุขมากๆสำหรับตอนนี้
ไม่ได้ตามอ่านหลายวันเลย ทั้งงานเยอะ และเน็ตหอเจ๊ง  :serius2:
ผ่านเรื่องราวต่างๆไปได้ด้วยดีก็ยินดีด้วยค่า ไม่ได้แวะเข้ามาเม้นให้กำลังใจ
เหลือเรื่องของคุรพ่อวิคเตอร์อีก คงไม่มีอะไรมากหรอก น่าจะรักลูกพอตัวอยู่  :กอด1:

 :pig4: นะคะ คุณวันใหม่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 10-09-2012 23:24:59

เจอคนเป็นโรคประสาทเนี่ย น่ากลัวกว่าคนชั่วซะอีก

ในที่สุดก็ผ่านมาได้ด้วยดีอีกครั้ง แต่ว่าศัตรูตัวจริง บิ๊กบอสยังไม่ออกโรงเลย
รอตอนหน้าค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: greensoda ที่ 11-09-2012 00:59:16

หมดเคราะห์กันแล้วนะ
ต่อไปอลันก็จะได้ไปไหว้พ่อตาแม่ยายซะที

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 11-09-2012 06:10:27

เย่ๆ
คนแต่งกลับมาแล้วววววววว
ในที่สุดเรื่องร้ายๆก็ผ่านไปซะที
แถมเปียวยังเจ็บตัวอีก
เฮ้อออออ
สงสารน้องจัง
อลันตอนนี้น่ารักมากเลย
แถมตอยท้ายงอแงเป็นเด็กเชียว


ตอนหน้าขอหวานๆนะคะ. ^ ^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 11-09-2012 12:10:58

อลันบอกรักเปียวแล้ววว :mc4:
กว่าจะหลุดออกมาจากปากได้นะ ลุ้นอยู่นาน

ทีนี้ก็มาดูกันต่อ พ่อวิกเตอร์จะแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรบ้าง เหอะๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 11-09-2012 20:33:09

ในที่สุดอลันก็เลิกปากหนักบอกรักเปียวจนได้  :m3:
ปล. น้องวันใหม่เป็นคนที่น่ารักมากรับผิดชอบในฐานะนักเขียนและต่อคนอ่าน :m1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 11-09-2012 20:48:51

 :laugh: อลันเด็กมากกกกก เหมือนเอาของเล่นไปซ้อนอ่ะ
แต่ก็ไม่อยากให้เปียวกลับบ้านนะ เดี๋ยวอดอ่านฉากสวีททท :-[ 555
รอลุ้นคู่อเล็กซ์กับพิชญต่อไป ยินดีที่กลับมานะค๊ะ สู้ๆ :pig2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 11-09-2012 20:57:30

 :กอด1:
มาอ่านอีกที สามตอนรวด ยาวมากกกกกกก ขอบคุณค่ะ

เค้าหวานกันแล้ว :-[ อลันบอกรักเปียวแล้ว. ดีจัง แล้วเปียวละ?

คู่รองอเล็กกะพีท คู่นี้อีกนานแน่ๆเพราะฝั่งพีทแข็งสุดๆ อเล็กจะอ้อนจะหวานเป็นเหมือนน้องชายมั่งมั้ยนะ

คุณพ่อขาจะมาป่วนเพื่ออออ??? ให้คุณแม่อัญชันจัดการเลยค่ะ :angry2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 13-09-2012 23:12:14

อลันได้ทีอ้อนเปียวใหญ่  o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 14-09-2012 11:30:35

 :กอด1: :L1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: bobby_bear ที่ 14-09-2012 14:16:53

ตามทันแล้วจ้า ^^

ก่อนอื่นเนาะ เหมือนคนแต่งจะไม่สบายใจ ยังไงมารับกำลังใจากลูกเป็ดในนี้ก้ได้นะครับ
มาเยี่ยมเยียนมั่ง เอานิยายมาลงมั่ง ยังไงก็สู้ ๆ นะครับ

เปียวนี่น่านับถือนะ โตมากับความรักลุ่ม ๆ ดอน ๆ จากพ่อแม่ที่ไม่ใช่พ่อแม่จริง ๆ
แต่ก็ยังรักได้มากขนาดนั้น เป็นคนดีและไม่เป็นภาระสังคม น่านับถือ

อลัน นับว่าโชคดีที่ได้มาเจอเปียว ได้มาเจออีกขั้วหนึ่งของชีวิตที่จะมาผสมลงตัวกับตัวเอง
ยังไงก็รีบ ๆ ทำให้เปียวมั่นใจวะนะ มีใจให้แล้วขนาดนี้คงไม่ยากแล้วล่ะ

จะเร็วจะช้า แต่ขอแค่มาแต่งต่อให้จบก็พอใจแล้วล่ะจ้า  :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ขอบคุณกำลังใจดีๆ(๒๘)+ตอนที่ ๑๗ เมียข้าใครอย่าแตะ ๑๐.๙.๒๕๕๕ (๒๙)
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 14-09-2012 22:58:15

รอคู่อเล็กซ์ 5555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 15-09-2012 14:02:13

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก



เมื่อเหตุการณ์ร้ายๆในชีวิตได้ผ่านพ้นไป เปียวก็ได้ไปทำบุญให้บิดามารดาของตนเองตามที่เคยบอกอลันเอาไว้ และอุทิศส่วน
กุศลผลบุญเผื่อแผ่ไปยังนายนภัทรด้วย คุณตากับคุณยายที่รู้ว่าเปียวจะไปทำบุญจึงได้ถือโอกาสที่ดีนี้ยกกันไปทั้งบ้าน รวมทั้ง
คุณแม่อัญชันก็ด้วย

ครอบครัวของเปียวที่ประกอบไปด้วยนายพรต นางวลัย และพี่ชายกับน้องชายของเปียวก็ไปด้วยกันทั้งหมด หลังจากผ่าน
ปัญหามาหลายอย่างนางวลัยก็ดูจะสงบเสงี่ยมกว่าเดิม เปียวไม่ค่อยได้คุยกับนางสักเท่าไหร่ ยิ่งพอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วมันก็
เหมือนยิ่งมีเส้นกั้นระหว่างกันมากขึ้น พิชญที่เพิ่งรู้เรื่องที่เปียวไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่ก็อดสงสารเปียวไม่ได้ ถึงอย่างไรก็โตมา
ด้วยกัน ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบเปียวเท่าไหร่ เหตุเพราะมีปัจจัยส่วนใหญ่มาจากผู้เป็นมารดาที่ไม่ชอบเปียว ทำให้พิชญรู้สึกตาม
ไปด้วย

บรรยากาศที่ดูร่มรื่นเย็นใจภายในวัดวาทำให้จิตใจที่ร้อนรุ่มของผู้คนที่ได้มาเย็นขึ้นตาม ความสงบที่ไม่ค่อยจะได้พบเจอมาก
นักในชีวิตประจำวันทำให้ผ่อนคลายลงมาก มีเวลานึกคิดทบทวนในสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตหลายหลาก

หลังจากที่ทุกคนทำบุญกรวดน้ำกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว นายพรตได้พาเปียวมาที่โกศของพ่อกับแม่เปียว อลันเดินตามออกมา
ด้วย เปียวเคยมาที่นี่แล้วแต่เป็นในฐานะหลานชาย ไม่ใช่ลูก เมื่อเดินมาส่งเปียวแล้วนายพรตก็เดินกลับไปรวมกับครอบครัว
ปล่อยให้เปียวมีเวลาส่วนตัวอยู่กับพ่อแม่ เมื่อนายพรตออกไปแล้วอลันก็ก้าวเข้ามายืนข้างกายเปียว เด็กหนุ่มยืนนิ่งอยู่อย่าง
นั้น อลันเองก็ไม่ได้ขยับไปไหนเช่นกัน

ปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างเชื่องช้าแล้วเปียวจึงค่อยๆนั่งลงด้านหน้าโกศของพ่อกับแม่ พนมมือกราบท่านทั้งสอง เมื่อเงยหน้า
ขึ้นมามองรูปของท่านที่หน้าโกศนั้นภายในใจของเด็กหนุ่มก็เหมือนถูกถ่วงด้วยลูกตุ้มแสนหนัก อลันนั่งลงข้างๆ มองเสี้ยว
หน้าด้านข้างของเด็กหนุ่มที่ดูแสนเศร้า อยากจะปลอบประโลมให้หายคลายจากความเศร้านั้นเหลือเกิน

“พ่อครับ แม่ครับ นี่เป็นครั้งแรกที่เปียวได้เรียกพ่อกับแม่แบบนี้ เปียวไม่เคยรู้เลยว่าคนที่เปียวคิดว่าเป็นลุงกับป้าตลอดมานั้น
คือพ่อแม่ของเปียว เปียวขอบคุณที่ทำให้เปียวเกิดมาและมีชีวิตอยู่จนทุกวันนี้ เปียวไม่ได้มีโอกาสทดแทนคุณ หากชาติหน้ามี
จริงขอให้เราได้เกิดมาร่วมภพชาติเดียวกัน ให้เปียวได้แทนคุณพ่อกับแม่นะครับ”

เด็กหนุ่มเอ่ยบอกกับสายลมที่แสนว่างเปล่าด้วยเสียงที่แผ่วเครือ ความร้าวรอนมันกัดกินใจเขาจนยากจะระงับยับยั้งมันได้
หยาดน้ำตาแห่งความเศร้าหมองคลอคลองจะหล่นร่วง เปียวปาดมันออกแต่มันกลับไหลลงมาไม่ขาดสาย อลันเบือนสายตา
จากใบหน้าของเด็กหนุ่ม มองโกศด้านหน้าของตนเองด้วยสายตาแน่วแน่ พนมมือขึ้นระดับอกก่อนเอ่ยคำ

“คุณพ่อคุณแม่ของเปียว ไม่ต้องเป็นห่วงเปียวนะครับ ผมสัญญาจะดูแลเปียวให้ดี ให้สมกับที่เปียวเป็นที่รักของท่านทั้งสอง
ขอท่านจงวางใจ”

เปียวหันมามองคนพูด แค่เพียงคำพูดไม่กี่คำของอลันกลับทำให้หัวใจที่หนาวเหน็บของเขาอุ่นขึ้นมาได้อย่างประหลาด
ดวงตาสีอ่อนหันกลับมาที่เด็กหนุ่มอีกครั้ง รอยยิ้มบางแตะแต้มริมฝีปากหยักอย่างให้กำลังใจกัน เปียวจึงส่งยิ้มตอบกลับไป
พร้อมกับน้ำตาที่แห้งเหือดไปเมื่อไหร่ไม่รู้ การที่มีคนตัวโตคนนี้อยู่เคียงข้าง มันทำให้ชีวิตของเขาแปรเปลี่ยนไปมากจริงๆ

ทั้งคู่เดินกลับมาสมทบกับทุกคนที่หน้าโบสถ์ ก่อนพากันไปที่รถเพื่อตรงกลับบ้าน เปียวกลับรถคันเดียวกับอลัน ขณะที่คุณแม่
อัญชันกับคุณตาและคุณยายกลับรถตู้ เพราะสมาชิกเยอะมีแม่บ้านอีกสองคนติดสอยมาคอยดูแลคุณตาคุณยายด้วย เปียวส่ง
คุณตากับคุณยายของอลันขึ้นรถแล้วก็หันมาไหว้ลานายพรตกับนางวลัย ก่อนไปขึ้นรถอีกคันกลับบ้านของอลัน

บ้าน ที่ยินดีต้อนรับเขาเสมอ แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นคนในครอบครัว ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับที่บ้านหลังนั้นแม้แต่น้อย แต่มัน
กลับอบอุ่นยิ่งกว่าบ้านที่เขาเคยคิดว่ามันเป็นของเขาเสียอีก

“ขอบคุณนะอลัน”

เปียวเอ่ยบอกคนที่นั่งข้างกายเมื่อรถเคลื่อนตัวออกมายังถนนใหญ่แล้ว เขานั่งคิดอยู่นานว่าควรจะพูดบอกกับอลันอย่างไรดี
มันถึงจะดีพอ ณ ตอนนี้คงไม่มีคำไหนดีไปกว่าคำว่าขอบคุณอีกแล้ว

“ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรให้คุณเลยนะ” อลันมองเด็กหนุ่มยิ้มๆ วันนี้ช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนดี เพราะเปียวยิ้มให้เขาบ่อยกว่าทุกวัน

“คุณทำสิ ทำทุกอย่าง ขอบคุณมากนะ ผมไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดีเลย”

เปียวเอ่ยแย้งคำพูดของอลัน ก่อนบอกด้วยความรู้สึกขอบคุณจากใจ อลันจับมือที่วางนิ่งอยู่บนเบาะรถมากุม ก่อนมองตา
เจ้าของมือสื่อความนัย

“ไม่เป็นไร แค่รักผมมากๆก็พอ”

เปียวอมยิ้มกับคำหวานที่อีกคนเอ่ยบอก อลันมองรอยยิ้มที่เด็กน้อยของเขามีให้แล้วยิ้มตาม แค่รอยยิ้มหวานๆที่ให้มา เพียง
เท่านี้ก็ทำให้คนพูดชื่นใจเป็นที่สุดแล้ว



++++++++++++



ทางด้านวิคเตอร์ เฟอร์ริงตัน ที่คอยเฝ้าดูบุตรชายคนเล็กอยู่ห่างๆนั้นก็ยังไม่ได้ลงมือทำการใดลงไป และทั้งที่คิดว่าการมา
เมืองไทยในครั้งนี้เป็นเรื่องส่วนตัว แต่ก็ยังมีนาตาเซียติดสอยห้อยตามมาด้วย วิคเตอร์ไม่ได้อยากให้เธอมา แต่สุดท้ายแล้วก็
แพ้มารยาหญิงจนได้

เรื่องของเด็กหนุ่มที่ชื่อปฏิญญา พฤทธาการมันทำให้เขาต้องมาที่นี่ หลังจากที่ได้ฟังอเล็กซานเดอร์ บุตรชายคนโตของ
ตนเองบอกกล่าวเล่าความเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่อลันเอาตัวเข้าไปเสี่ยงกับเด็กปฏิญญานั่นแล้วก็พอทำให้วิคเตอร์รู้ว่าอลันคงมี
ใจให้เด็กคนนี้อยู่มาก หากจะทำอะไรลงไปคงต้องนึกถึงผลลัพท์ที่จะตามมาให้มากเช่นกัน แต่ไม่ว่าอย่างไรก็แล้วแต่ เขา
อยากพบเด็กปฏิญญาที่ได้ยินเพียงแต่ชื่อคนนี้นักหนาแล้ว

“มิลเลอร์” วิคเตอร์เอ่ยเรียกพ่อบ้านเก่าแก่ที่อยู่รับใช้ด้วยความภักดีต่อกันมาอย่างยาวนาน มิลเลอร์ คาร์ล

“ครับ”

มิลเลอร์ก้าวเข้ามาหาผู้เป็นนายจ้างที่นั่งเอนกายสบายๆอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านพักหลังใหญ่ สถานที่พักชั่วคราวใน
เมืองไทย

“บอกอัลเบิร์ตให้ไปเชิญตัวปฏิญญา พฤทธาการมาที่นี่สักหน่อยสิ” วิคเตอร์เอ่ยบอกกับพ่อบ้านมิลเลอร์ราวกับว่าสิ่งที่พูดนั้น
คือเรื่องธรรมดาและแสนง่ายดายกระนั้น

อัลเบิร์ต คือหลานชายของมิลเลอร์ ที่ได้รับการอุปถัมภ์จากตะกูลเฟอร์ริงตัน ซึ่งคนอุปถัมภ์ก็คือวิคเตอร์เอง เด็กหนุ่มจาก
หมู่บ้านเล็กๆในเคมบริดจ์ เดินทางเข้ามาในเมืองหลวงตามการชี้ชวนของผู้เป็นลุงอย่างมิลเลอร์ และเมื่อศึกษาเล่าเรียนจน
จบอัลเบิร์ตก็ได้เข้ารับการฝึกให้เป็นบอดี้การ์ดชั้นเยี่ยม

วิคเตอร์คิ้วขมวดเมื่อคำสั่งของตนเองได้รับความเงียบตอบกลับมา ชายชรามองพ่อบ้านมิลเลอร์อย่างต้องการคำตอบ

“ทำไม?” วิคเตอร์เอ่ยถาม

“คุณอเล็กซ์ไม่ให้ใช้คนของเธอครับ”

พ่อบ้านมิลเลอร์ตอบคำถามด้วยท่าทีที่นอบน้อมไม่เปลี่ยน วิคเตอร์สบถเบาๆ ไม่ชอบใจกับคำตอบที่ได้รับสักเท่าไหร่

“นี่ก็อีกคน จะหวงบอดี้การ์ดตัวเองไว้ทำไมนักหนาไม่รู้ พ่อจะใช้บ้างนี่ไม่ได้เลย มีลูกแต่ละคนไม่เคยได้ดั่งใจเลยจริงๆ”
วิคเตอร์บ่นบุตรชายคนโตแล้วลามไปถึงบุตรชายคนเล็กด้วยอีกคน ช่างทำอะไรขัดใจเขาเสียจริง

“ใช้เจฟก็ได้นี่ครับ” พ่อบ้านมิลเลอร์เสนอ

“เจฟมันก็คนของอเล็กซ์ไม่ใช่หรือไงกัน?”

“เป็นข้อยกเว้นน่ะครับ”

“หือ?”

วิคเตอร์เลิกคิ้วสูง ไม่เข้าใจว่าจะมีข้อยกเว้นนี้ไปเพื่ออะไร ใช้อัลเบิร์ตไม่ได้ แต่ใช้เจฟฟรี่ที่เป็นบอดี้การ์ดอีกคนของอเล็กซาน
เดอร์ได้

“เออๆ ช่างเถอะ ยุ่งยากนักเดี๋ยวฉันจะไปเอง”

วิคเตอร์เอ่ยตัดบทลดความยุ่งยากน่าปวดกบาล ชายชราลุกออกไปจากห้องนั่งเล่นเพื่อขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องด้านบน นาตาเซีย
เหมือนนกรู้มาได้จังหวะเหมาะ หญิงสาวเลยขอเกาะตามไปด้วยอีกคน วิคเตอร์ชักจะรำคาญที่มีคนตามหน้าตามหลังเสียแล้ว
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อตนเองก็ยังละเรื่องพวกนี้ไม่พ้น มิลเลอร์ส่ายหน้ากับความวุ่นวายนั้น นี่ละนะ หาเรื่องยุ่งยากใส่ตัวตอน
แก่แท้ๆ



++++++++++++



บรรยากาศมืดสลัวภายในห้องนอนห้องหนึ่งไม่ได้ทำให้กามกิจที่กำลังดำเนินไปอย่างร้อนเร่านั้นสะดุดลงแต่อย่างใด บนเตียง
นอนหลังใหญ่สองร่างกำลังกอดเกี่ยวทาบทับจนแทบเป็นเนื้อเดียว ชายหนุ่มที่ถูกทาบทับอยู่ด้านล่างไหล่แนบลู่กับที่นอน
ใบหน้าซุกซบหมอนนุ่มเพื่อสะกดกั้นเสียงครางเครือ ชายหนุ่มอีกคนที่ทาบทับกายของเขาอยู่โถมกายเข้าใส่หนักหน่วงรุนแรง
ริมฝีปากหนากดจูบหัวไหล่ ลากปลายลิ้นไล้เลียไปตามแนวสันหลัง กระแทกกายเข้าออกไม่หยุดพัก

มือหนาของร่างสูงใหญ่ด้านบนนั้นกอบกุมรูดรั้งกึ่งกลางกายร้อนผ่าวของคนใต้ร่างเร็วตามจังหวะกระทั้นกายของตนเอง ส่ง
เสียงครางครึ้มในลำคอด้วยความพึงใจในรสกามา กัดกรามกรอดเมื่อใกล้ถึงที่สุด ความเสียดเสียวแล่นปราดไปทั้งร่างเมื่อการ
กระแทกกระทั้นกายครั้งสุดท้ายมาถึง ปลดปล่อยสายธารอุ่นร้อนพุ่งทะยานทุกหยาดหยด ก่อนทรุดกายลงทับคนใต้ร่าง หอบ
หายใจหนักหน่วง รั้งใบหน้าอีกคนให้หันมาหา กดจูบริมฝีปากที่หอบหนักนั้น คลอเคลียอยู่สักพักค่อยถอดถอนกายแล้วลุก
ลงจากเตียงไป

ร่างกายหนุ่มที่รองรับอารมณ์ดิบที่เพิ่งผ่านพ้นยังคงนอนคว่ำหน้านิ่ง ซุกใบหน้ากับหมอน มือกำขยำผ้าปูที่นอนเกร็งแน่น แม้
เมื่อครู่ที่ผ่านมานั้นมันจะสุขสมสักแค่ไหน แต่ใจของเขามันกลับรวดร้าวเกินทน เมื่อมันมีเพียงความใคร่ แต่ไร้ซึ่งความรัก

เวลาผ่านไปสักครู่หนึ่ง ผู้ที่ลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำนั้นก็กลับออกมา อเล็กซานเดอร์สวมเพียงเสื้อคลุมเนื้อนุ่มปกปิด
ร่างกาย ไม่แม้แต่จะสนใจผูกปมผ้าแต่อย่างใด ชายหนุ่มก้าวขึ้นไปนั่งบนเตียงนอน เอนกายในท่าสบาย บนร่างกายขาวซีด
ภายใต้เสื้อคลุมที่ปกปิดเพียงหมิ่นเหม่นั้นยังคงมีร่องรอยแดงช้ำจากการร่วมรักแสนร้อนแรงเมื่อครู่นี้ปรากฏให้เห็น อเล็กซาน
เดอร์มองคนที่กำลังสวมใส่เสื้อผ้าเงียบๆนั้นไม่วางตา มองสะโพกสอบที่ขยับไหวจากการก้าวเดินไปเก็บเสื้อผ้าที่เกลื่อนพื้น
นั้นอย่างมีความหมายแฝง กึ่งกลางร่างกายมีปฏิกิริยาตอบรับความนึกคิดของเจ้าตัวขึ้นมาอีกครั้ง

“แอลนี่ก็แปลกนะ ไม่รู้นึกยังไงถึงได้เอาใจไปผูกกับคนที่ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้ตนเองสักอย่างแบบนั้น แถมยังจะนำภาระ
มาให้อีกต่างหาก”

อเล็กซานเดอร์เปรยเรื่องของอลันที่เป็นหัวข้อที่เขาต้องรายงานผู้เป็นบิดาอยู่ตลอดในระยะนี้ขึ้นมาเหมือนจะชวนคุย แต่อีกคน
ที่อยู่ภายในห้องนี้กลับไม่ได้ปริปากโต้ตอบกลับมา ยังคงเก็บเสื้อผ้าที่เหลือไปใส่ตะกร้าผ้าเอาไว้รอซัก แล้วกวาดสายตามอง
ความเรียบร้อยรอบๆห้องอีกที

“หรือนายว่าไงอัล?”

อเล็กซานเดอร์เอ่ยถามคนที่ไม่มีทีท่าจะหันมาสนใจตนเองสักนิด อัล หรือ อัลเบิร์ต บอดี้การ์ดแสนใกล้ชิดของเขา

“ผมไม่มีความเห็นครับ” อัลเบิร์ตตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยไม่ใคร่จะนึกใส่ใจกับคำถามเท่าใดนัก

“นายไม่คิดว่าแอลโง่บ้างหรือ ยอมเสี่ยงเพื่อเด็กผู้ชายคนเดียวที่ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้ตัวเองเลย”

“ไม่ครับ”

อัลเบิร์ตตอบกลับมาเพียงสั้นๆ เมื่อจัดการความเรียบร้อยของตนเองเสร็จก็ค้อมศีรษะขอตัว ก่อนหมุนตัวจะเดินออกจากห้องไป

“อัล!”

อเล็กซานเดอร์เรียกชื่อบอดี้การ์ดหนุ่มเสียงเข้ม อัลเบิร์ตหยุดนิ่งก่อนหลับตาลงถอนหายใจด้วยความอึดอัด อเล็กซานเดอร์
มองคนของตนเองด้วยสายตาโกรธกรุ่น กล้าดีอย่างไรถึงหันหลังให้และทำเป็นไม่ใส่ใจเขาแบบนี้

อัลเบิร์ตหันกลับมาช้าๆก่อนเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง หยุดยืนข้างเตียงนอนแล้วโน้มตัวลงไปกดจูบริมฝีปากหนาของ
คนบนเตียงอย่างที่เคยทำเพื่อเป็นการบอกลา เมื่อจะผละออกมาอเล็กซานเดอร์กลับรั้งต้นคอเอาไว้แล้วแทรกลิ้นเข้าไปกวาด
ไล้ในโพรงปาก ใจกลางร่างกายเริ่มแสดงความต้องการมากขึ้นอีก อเล็กซานเดอร์กดจูบจนพอใจแล้วถึงปล่อย ก่อนกระซิบสั่ง

“ทำให้มันสงบสิ”

ดวงตาสีน้ำทะเลจับจ้องอัลเบิร์ตนิ่ง บอดี้การ์ดหนุ่มเบนสายตามองลงต่ำ ก่อนขยับนั่งลงข้างเตียง เลื่อนมือเปิดชายเสื้อคลุม
ออกช้าๆ ขัยบเข้าไปใกล้ส่วนที่ร้อนรุ่มรอการปลดปล่อยนั้นแล้วอ้าปากครอบลงไป อเล็กซานเดอร์สะดุ้งเล็กน้อย สีหน้าเหยเก
เพราะความซ่านเสียว มือหนากดศีรษะบอดี้การ์ดหนุ่มให้ขยับเร็วขึ้นอีก กัดกรามแน่นร่างกายเครียดเกร็งใกล้ปลดปล่อยเต็มที
อัลเบิร์ตย่นหัวคิ้วเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงอาการของผู้เป็นนาย แต่ก็ยังคงกระทำการที่ได้รับคำสั่งต่อไปจนเสร็จสิ้น ลาวาร้อนพ่น
พิษรุนแรงจนบอดี้การ์ดหนุ่มต้องเบือนหน้าออกห่าง เสียงครางทุ้มพร่าในลำคอแสดงถึงความสุขสมที่ได้รับอย่างล้นเหลือ

อัลเบิร์ตยืดตัวยืนขึ้นตรง ใช้หลังมือเช็ดมุมปาก ค้อมศีรษะให้ผู้เป็นนายอีกครั้งแล้วจะผละออกไป แต่คำสั่งจากคนบนเตียงก็
ยังคงดังมากระทบโสตอีกหน

“อย่าทำแบบนี้อีก”

อัลเบิร์ตรู้ว่ามันหมายถึงอะไร เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะทำตัวกระด้างกระเดื่อง แม้ไม่พอใจก็ไม่มีสิทธิ์โต้แย้งทั้งทางวาจาและการ
กระทำ แต่มันยากที่จะทำตามจริงๆ ชายหนุ่มเดินออกจากห้องไปเงียบๆ อเล็กซานเดอร์มองตามบอดี้การ์ดหนุ่มแล้วถอนใจ
เฮือกใหญ่ ไม่รู้ใครเป็นนาย ใครเป็นลูกน้องกันแล้ว

เมื่อปิดประตูลงอัลเบิร์ตยืนนิ่งอยู่หน้าประตูนั้น เม้มปากแน่นก่อนยกหลังมือขึ้นถูจนเจ็บ สกปรก ทั้งร่างกายและจิตใจของเขา
มันสกปรก ไม่ใช่เพราะอเล็กซานเดอร์ แต่เป็นเพราะเขาเองที่กำลังควบคุมหัวใจตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ เป็นบอดี้การ์ดที่บกพร่อง
ต่อหน้าที่ ไม่สมควรอยู่ใกล้ชิดผู้เป็นนายอีกต่อไป…



++++++++++++



ภายในห้องทำงานของพงศกร เปียวและพิชญเข้ามารอฟังข่าวจากผู้เป็นพี่ชายที่ได้ไปเข้าร่วมประชุมกับทางมหาวิทยาลัยผู้
ว่าจ้างงานกับทางบริษัท ถึงเรื่องที่วัสดุในการก่อสร้างถูกสับเปลี่ยนไม่ตรงตามที่ได้ตกลงกันเอาไว้ ว่าทางมหาวิทยาลัยจะ
สรุปผลเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้ออกมาอย่างไร จะให้โอกาสพฤทธาการได้แก้ไข หรือจะยกเลิกสัญญาที่มีร่วมกัน เปียวแทบนั่งไม่
ติดร้อนใจไปกับพี่ชายด้วย ขณะที่พิชญมองพี่ชายคนรองเดินวนไปเวียนมาแล้วก็ปวดหัวแทน

“นั่งลงได้ไหมเปียว เดินไปเดินมาอยู่นั่นล่ะ”

เปียวหันไปมองน้องชายคนเล็ก ก่อนเดินหน้ามุ่ยไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆกัน ไม่นานจากนั้นประตูห้องทำงานของพงศกรก็เปิด
ออกพร้อมกับเจ้าของห้องที่ก้าวเดินเข้ามา เปียวกับพิชญขยับลุกทันที

“เป็นยังไงบ้างครับพี่ชาย?”

เปียวเอ่ยถามท่าทางลุ้นแสนลุ้นกับคำตอบ ขณะที่พิชญเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน พงศกรมองหน้าน้องชายทั้งสองคนแล้วส่ายหน้า
โอกาสมันไม่ได้มีมากขนาดนั้น ทางผู้ว่าจ้างไม่เห็นถึงความคุ้มค่าและความปลอดภัยที่จะได้รับจากพฤทธาการ แม้จะบอกว่า
มันเป็นการกลั่นแกล้งกันของคู่แข่ง แต่หากพฤทธาการไม่มีมาตรการป้องกันในเรื่องดังกล่าวแล้ว ทางผู้ว่าจ้างก็ไม่จำเป็น
จะต้องรอให้พฤทธาการปรับปรุง เพราะยังมีบริษัทอื่นอีกมากมายที่สามารถทำงานชิ้นนี้ได้ และทำได้ดีเสียด้วย ส่วนเงินมัดจำ
ที่ทางนั้นได้ให้ไว้แล้วไม่ได้เรียกคืน เพราะงานก็ดำเนินไปได้ส่วนหนึ่งแล้ว

พงศกรเดินไปนั่งที่โซฟานุ่ม ปลดเน็คไทด์ลงมาเล็กน้อยไล่ความอึดอัด เปียวหน้าเศร้าลงไปถนัดตาเมื่อได้รับคำตอบ พิชญ
ถอนหายใจก่อนนั่งลงข้างพี่ชาย ทั้งสามคนเงียบกันไปสักพักเปียวจึงพูดขึ้นมา

“ไม่เป็นไรหรอก เรามาพยายามกันใหม่ก็ได้เนอะ”

เด็กหนุ่มพยายามจะสร้างกำลังใจให้ตนเองและพี่น้อง แต่อีกสองคนกลับยังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นมาเลย

“พูดมันง่ายนะเปียว แต่เราจะหางานได้จากที่ไหนอีก รู้ไหมว่าเครดิตของบริษัทเรามันย่ำแย่จนไม่มีใครอยากร่วมงานด้วย
แล้ว!” พิชญกระแทกเสียง รู้สึกอึดอัดคับข้องใจไปหมด

“แต่ถ้าเราช่วยกัน คือ... พี่หมายถึงว่าเริ่มจากงานเล็กก่อนก็ได้ สร้างชื่อเสียงของบริษัทขึ้นมาใหม่” เปียวยังพยายามหาทางออก

“ปัญหามันไม่ได้อยู่แค่ตรงนั้นไงเข้าใจไหม เงินน่ะ เงิน ต้องให้พูดด้วยหรือไง”

พอพิชญตอกย้ำเรื่องเงินเปียวก็คอตก นั่นสินะ จะไปหาเงินมาจากไหนกัน หนี้สินก็พะรุงพะรังตามมาเป็นพรวนอยู่แบบนี้

“บริษัทนี้มันเป็นของครอบครัวเรามาตั้งแต่รุ่นคุณปู่ พี่ไม่อยากให้มันต้องมาจบลงที่รุ่นของพี่แบบนี้เลย ลมหายใจของเรากำลัง
จะหมดลงแล้วเปียว”

พงศกรพูดกับน้องชายอย่างหมดอาลัย เปียวได้แต่เงียบ ไม่รู้จะช่วยอย่างไรดี



+++++++++++++



เมื่อกลับมาที่บ้านของอลัน เปียวก็เอาแต่นั่งหน้าหงอย คิดไม่ตกกับปัญหาที่เกิดขึ้น ถ้าเขามีความรู้ด้านบริหารงานก็ดีสิ แต่
เขาก็บริหารเงินได้นี่นา แต่เขายังไม่เคยเข้าไปทำงานในบริษัทเลย ประสบการณ์ด้านการทำงานก็ยังไม่มี แล้วจะมีใครเชื่อถือ
พอจะมอบงานให้เขาจัดการไหม ทำไมถึงต้องมีคำว่าแต่มาหยุดเขาเอาไว้ตลอดเวลาเลยนะ เปียวทอดถอนใจอย่างหนักอก
เรื่องนี้เขาไม่อยากให้อลันรู้แล้วต้องร้อนใจตามไปด้วย แต่ก็คงปิดอลันไม่ได้เพราะคิดอะไรมันก็ออกทางสีหน้าไปหมดแล้วนี่สิ

“มีอะไรปรึกษาผมได้นะ ผมไม่ได้มีดีแค่ไว้เดินควง” อลันเดินมานั่งข้างคนที่เอาแต่ทอดถอนใจ

“ผมไม่อยากกวนคุณน่ะ” เด็กหนุ่มว่าเสียงเบา

“กวนได้ทุกเรื่อง ไม่ต้องเกรงใจ”

“ต้องสิ คุณทำเหมือนทุกอย่างมันเป็นเรื่องง่าย” เปียวเอ่ยแย้งคิ้วขมวดปม

“แล้วมันยากตรงไหนกันล่ะครับ หืม?”

อลันบีบจมูกเด็กน้อยของเขาที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเบาๆ เปียวปัดมือหนาออก สีหน้ายังไม่ดีขึ้นเลยสักนิด

“ถ้าเป็นเรื่องบริษัท ที่นั่นยังมีฮิโระอยู่นะ บอกพงศกรด้วยว่าอย่าลืม” อลันกระตุ้นเตือน

“เห็นไหม รบกวนคุณอีกแล้ว ผมพอจะทำอะไรเองได้บ้างไหมนะ…” ท้ายประโยคเด็กหนุ่มพึมพำกับตนเอง อยากทำอะไรให้
ได้มากกว่านี้ มันจะพอมีหนทางใดบ้าง

“ไปทดลองงานที่บริษัทผมก่อนเป็นไร” อลันเอ่ยชวน

“ได้ค่าจ้างไหม?”

“แหนะ มีถามค่าจ้างด้วย”

พอเสนอ ทางนั้นก็ถามกลับเสียเร็ว หนุ่มตัวโตหัวเราะขำ ไม่ค่อยจะงกเลยที่รัก

“ก็ถามดูเฉยๆหรอกน่า”

เปียวเอ่ยแก้ตัวอุบอิบ อลันมองคนงกล้อๆ ก่อนพูดบอกอย่างเป็นจริงเป็นจัง

“มีสิ อัตราค่าจ้างตามที่ทางบริษัทกำหนดเอาไว้ สนใจไหมล่ะ?”

“แบบนี้มันก็เหมือนอัฐยายซื้อขนมยายเลยน่ะสิ”

คนนี้ก็ยังไม่หมดข้อโต้แย้ง ก็ถ้าไปทำงานที่บริษัทของอลัน เงินที่ได้มาก็ต้องใช้คืนอลันอยู่ดี แบบนี้อลันก็เสียเงินไปโดยเปล่า
ประโยชน์น่ะสิ ก็มันต้องย้อนกลับมาอยู่ในมืออลันอีกอยู่ดี

“ไม่เป็นไร ยายเต็มใจให้ซื้อ” อลันเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มจริงใจ ไม่คิดมาก

“ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆที่ทำเพื่อผมขนาดนี้”

ยิ่งอลันทำเพื่อเขามากเท่าไหร่ เปียวก็ยิ่งรู้สึกเต็มตื้นกับสิ่งที่อีกคนให้มาเท่านั้น มันมากมายเกินกว่าที่ใครคนหนึ่งจะให้ใครอีก
คนได้เสียอีก

“อยากได้คำอื่นบ้างจังน้า”

อลันเอ่ยเย้า เปียวเลิกคิ้วมอง ก่อนอมยิ้มตาพราว อลันขยับเข้าไปใกล้อีกนิด ก่อนเอ่ยอ้อน

“บอกหน่อยสิ”

เปียวหัวเราะแต่ยังไม่ยอมพูดคำที่อีกคนอยากได้ยิน อลันมองตาเด็กหนุ่มก่อนเอ่ยบอกเสียงนุ่ม

“ผมจะรอฟัง”

เปียวยิ้มบางก่อนขยับเข้าใกล้อลัน กอดคนตัวโตเอาไว้แนบแก้มไปกับแผ่นอกหนาอ้อนๆ อลันหัวเราะในลำคอเบาๆ รู้จักอ้อน
ด้วยนะ แค่นี้ก็ไปไหนไม่รอดอยู่แล้วลูกไก่น้อยเอ๋ย



++++++++++++

ต่อด้านล่างค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 15-09-2012 14:07:42

วันต่อมาอลันมีประชุมที่บริษัทแต่เช้า เมื่อส่งอลันไปทำงานแล้วเปียวก็แวะไปที่พฤทธาการเป็นกิจวัตร เรื่องที่คุยกับอลัน
เอาไว้ยังไม่ได้เริ่ม ตอนนี้เข้าไปดูงานที่บริษัทตนเองไปพลางๆก่อน รออลันว่างๆค่อยหาโอกาสพาไปเรียนรู้งานที่บริษัทของ
อลันอีกที

เวลานี้นายพรตยังคงพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านโดยมีนางวลัยคอยดูแลอยู่ นายพรตเองก็อยากจะกลับมาทำงานต่อ แต่ลูกๆพากัน
ไม่ยอม เดี๋ยวได้เจ็บหนักกว่าเดิม ถึงเวลาที่ลูกทั้งสามคนต้องช่วยเหลือกันเองแล้ว พิชญที่ยังเหลือปีสุดท้ายถึงจะเรียนจบมา
ได้อย่างเต็มภาคภูมิ เด็กหนุ่มก็ได้เพียงศึกษางานกับแผนกที่ตนเองกำลังร่ำเรียนมา อินทีเรียดีไซน์ ส่วนเปียวที่เพิ่งจบมายัง
ไม่มีประวัติการทำงานที่ไหน พงศกรก็พาไปแนะนำกับแผนกการเงินของบริษัท ให้รู้จักวิธีการทำงานของแผนกนั้นมากขึ้น
จากที่ไปฝึกงานมาก็เพียงผิวเผิน แต่คราวนี้ที่ต้องลงมือทำอะไรเองก็คงทำให้เปียวรู้อะไรมากขึ้น

ช่วงพักกลางวันคนในแผนกออกไปทานข้าวกัน ส่วนหนึ่งยังคงทำงานกันอยู่ และเปียวก็เป็นหนึ่งในนั้น ขณะที่ก้มหน้าก้มตา
ทำงานก็ได้ยินเสียงคนในแผนกที่เหลืออยู่เอ่ยเรียก เปียวเงยขึ้นมามองงงๆว่ามีอะไรกันหรือ ก่อนที่สายตาจะสบเข้ากับชายสูง
วัยท่าทางน่าเกรงขามคนหนึ่ง วิคเตอร์ก้าวเข้ามาในห้องที่เปียวทำงาน เปียวแปลกใจเป็นอย่างมากที่ได้เจอกับบุคคลท่านนี้

“ขอเวลาคุยกันสักนิดจะได้ไหม ปฏิญญา”

เปียวลุกขึ้นยืนขณะที่คนอื่นถอยออกห่างจุดที่เปียวอยู่เพราะวิคเตอร์พาบอดี้การ์ดร่างยักษ์มาด้วย เปียวเหลือบมองพนักงาน
ของบริษัทตนเองที่ถอยห่างออกไป ก่อนหันกลับมาพูดกับผู้อาวุโสตรงหน้า

“ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไร หรือจะติดต่อเรื่องอะไรหรือครับ?” เปียวเอ่ยถามด้วยมารยาทอันดี

“ฉันมีธุระกับเธอนั่นล่ะ ฉันวิคเตอร์ เฟอร์ริงตัน คราวนี้จะไปด้วยกันหน่อยได้ไหม?”

วิคเตอร์แนะนำตัวกับเด็กหนุ่ม เปียวนิ่งอึ้งเมื่อรู้ว่าคนผู้นี้คือใคร นี่คืออะไร ครอบครัวนี้เขากำลังเล่นอะไรกัน?

วิคเตอร์ เฟอร์ริงตันที่เปียวเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ให้บรรยากาศแสนเยือกเย็นแต่กลับปนเปไปกับความว้าเหว่ที่เปียวคิดว่า
ตนเองคงรู้สึกไปเอง คนที่มีทุกอย่างเพรียบพร้อมอย่างตะกูลเฟอร์ริงตันจะหว้าเหว่ได้อย่างไรกัน

เปียวเดินตามวิคเตอร์ออกมาจากบริษัท วสันต์ที่ยังคงเฝ้าติดตามเปียวอยู่เห็นตั้งแต่วิคเตอร์เดินเข้าไปด้านในนั้นแล้ว ชาย
หนุ่มโทรรายงานผู้เป็นนายไปแล้วแต่ทางนั้นกำลังประชุมงานกันอย่างเคร่งเครียด เขาคงต้องเฝ้าตามไปห่างๆ วสันต์ไม่กล้าที่
จะขวางเพราะนั่นเป็นถึงบิดาของเจ้านาย

ฮิโรยูกิที่ได้ยินเสียงเล่าลือว่ามีชายชรากับบอดี้การ์ดร่างยักษ์มาที่แผนกการเงินของบริษัทก็รีบรุดมาดูให้เห็นกับตาแต่ก็ไม่ทัน
หลังจากสอบถามพนักงานในแผนกคร่าวๆก็พอจะรู้อะไรได้เลาๆ ชายหนุ่มจึงต่อสายถึงใครคนหนึ่ง แค่อลันคงเอาไม่อยู่ ต้อง
พึ่งคนนี้เท่านั้น



++++++++++++++



เปียวถูกพามาคุยถึงที่บ้านพักของวิคเตอร์ ภายในห้องรับแขกเต็มไปด้วยความกดดัน เปียวนั่งตัวลีบอยู่ที่โซฟา ขณะที่พ่อบ้าน
มิลเลอร์คุมการเสิร์ฟเครื่องดื่มให้แขก เมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อยแม่บ้านที่นำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟก็ออกไป มิลเลอร์ยังคงยืนคอย
อยู่ใกล้ๆนั้น นาตาเซียเองก็อยากมาเห็นคนที่ทำให้วิคเตอร์บินมาถึงที่นี่อยู่เหมือนกัน หญิงสาวยืนอยู่ด้านหลังวิคเตอร์ที่นั่งจิบ
ชายามบ่ายสบายๆ เปียวเหลือบมองคนนั้นคนนี้ด้วยความไม่เข้าใจ ตกลงมีอะไรกับเขากันแน่

เปียวสังเกตผู้อาวุโสตรงหน้า บิดาของมิสเตอร์แอล คนยืนบนหอคอยสูงเสียดฟ้า แต่ไร้คนรักคนเข้าใจอยู่เคียงข้าง มีเพียงคน
ที่หวังในทรัพย์สินศฤงคารที่จะได้จากเขา พยายามที่จะหล่อหลอมให้ลูกเป็นไปเช่นที่ตนเองต้องการ

หลังจากปล่อยเวลาให้ผ่านไปจนเปียวอึดอัดจนเกินพอวิคเตอร์จึงเข้าเรื่อง ชายชราบอกว่าเปียวนั้นช่างไม่ต่างอะไรกับปลิง
ที่มาคอยเกาะอลันอยู่ ไม่ได้สร้างประโยชน์แถมยังจะสูบเลือดสูบเนื้ออลันไปจนจะหมดตัว เปียวเอ่ยแย้งว่าเขาไม่เคยทำแบบ
นั้น

“ถ้าอย่างนั้นที่เธอทำมันคืออะไร ใช้ร่างกายตนเองมาปอกลอกแอลไปสักเท่าไหร่ถึงจะพอ ศักดิ์ศรีมันหมดไปแล้วหรือ
อย่างไรกัน”

เปียวหน้าชากับคำที่วิคเตอร์พูด อีกทั้งสายตาและรอยยิ้มเย้ยหยันจากนาตาเซียทำให้เปียวรู้สึกยิ่งกว่าโดนตบ เด็กหนุ่มเชิด
หน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนบอกด้วยถ้อยคำที่ฉะฉานไม่กลัวเกรง

“ศักดิ์ศรีของผมยังมีอยู่ มันไม่ได้มีเป็นตัวเป็นตนให้คุณเห็น แต่มันอยู่ในทุกอณูของร่างกายและจิตใจผม ผมคิดอยู่เสมอว่า
จะต้องหาเงินมาชดใช้คืนมิสเตอร์แอล ไม่เคยคิดจะพร่าผลาญให้เขาต้องเสียทรัพย์สินใดๆให้ผมแม้แต่น้อย ถ้าหากการที่เรา
อยู่ใกล้ชิดและเรียนรู้กันอยู่นี้มันทำให้คุณเข้าใจไปเช่นนั้น ผมก็ต้องขอโทษด้วย จากใจจริง”

วิคเตอร์ยกยิ้มเหยียดมุมปาก ขณะที่เปียวพูดไปแล้วก็แอบหวั่นใจ เขามั่นใจในสิ่งที่พูด แต่ความกดดันรอบกายทำให้เขา
หวาดหวั่น ยิ่งคนตรงหน้าคือบิดาแท้ๆของมิสเตอร์แอลด้วยแล้ว เปียวยิ่งรู้สึกย่ำแย่ไปกันใหญ่

“คำพูดคนเราจะปั้นแต่งให้มันดูดีมากสักเท่าไหร่ก็ย่อมได้ แต่สิ่งที่เห็นและเป็นอยู่มันไม่ได้บ่งบอกสักนิดว่าเธอกับลูกชายฉัน
กำลังศึกษาเรียนรู้กันตรงไหน เธอใช้ร่างกายเข้าแลก ในขณะที่อลันก็แค่เพียงลุ่มหลงร่างกายของเธอ ฉันยังมองไม่เห็นเลย
ว่าตรงไหนกันที่เธอบอกว่ากำลังเรียนรู้กันน่ะพ่อหนุ่มน้อย”

“คุณจะมองอย่างไรผมไม่ทราบ แต่ใจผม... ผมรู้ดีที่สุด” เปียวยืนยันหนักแน่น

“งั้นหรือ เธอมั่นใจว่าเธอรู้ใจตัวเองเป็นอย่างดีสินะ ถ้าอย่างนั้นฉันก็แน่ใจว่าฉันรู้จักลูกชายฉันเป็นอย่างดีเช่นกัน เขาไม่ได้รัก
เธอหรอกปฏิญญา”

ชายต่างวัยมองประสานสายตากันไม่ยอมหลบ



++++++++++++++



อลันรีบก้าวยาวออกจากห้องประชุมเมื่อการประชุมจบลง และเขาได้รับรายงานจากคมว่าวสันต์โทรมาบอกถึงเรื่องที่วิคเตอร์
เฟอร์ริงตันมาพาตัวเปียวออกไปจากพฤทธาการด้วยตนเอง ทำอะไรโจ่งแจ้งแบบนี้ไม่สมเป็นวิคเตอร์เลย แต่นั่นคงเพราะ
ต้องการให้เขาดิ้นพล่านมากกว่า เพราะตอนนี้พอยิ่งรู้ว่าเปียวอยู่ใกล้คนๆนั้นอลันก็ยิ่งร้อนใจ เป็นไปตามที่ผู้เป็นบิดาต้องการ
อย่างเลี่ยงไม่ได้

เมื่อลงมาถึงด้านล่างอลันก็จำต้องหยุดชะงัก เมื่อผู้ที่ลุกขึ้นมาจากโซฟารับแขกตรงด้านหน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์นั้นคือ
มารดาของตนเองและฮิโรยูกิ อลันมองน้องชายอย่างมีคำถาม ฮิโรยูกิผายมือแล้วยักไหล่ อลันคิ้วขมวดก่อนก้าวเข้าไปหา
มารดา

“จะไปหาวิคเตอร์สินะ” คุณแม่อัญชันเอ่ยถาม

“แม่รู้ได้ยังไงครับ?”

“ผมบอกแม่เอง” ฮิโรยูกิยกมือบอก อลันหันไปส่งสายตาดุๆให้น้องชายเลยโดนคุณแม่ติง

“ไม่ต้องมองน้องแบบนั้นเลยอลัน แม่จะไปด้วย”

“แต่แม่ครับ…”

“แม่จะพูดกับเขาเอง”

ยังไม่ทันที่อลันจะเอ่ยแย้งคุณแม่ก็แทรกขึ้นมาก่อน ชายหนุ่มตัวโตออกอาการฮึดฮัดไม่ได้ดั่งใจ เขาไม่อยากให้มารดาไปพบ
กับคนๆนั้น

“อลัน แม่ไม่อยากให้ลูกทะเลาะหรือพูดไม่ดีกับเขา ไม่ใช่ว่าแม่ห่วงใยอะไรเขาหรอก แต่เพราะเขาเป็นพ่อของลูก แม่ไม่อยาก
ให้ลูกสร้างบาปให้ตัวเอง ถึงแม้มันจะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม”

คุณแม่ให้เหตุผล อลันถอนใจเบาอย่างยอมจำนน

“ผมเข้าใจครับ ผมจะพยายามระงับอารมณ์ให้มาก”

“ฟังดูแปลกๆนะ”

ฮิโรยูกิเอ่ยเย้าพี่ชาย อลันส่งสายตาคาดโทษไปให้แต่คนเป็นน้องก็ยังลอยหน้าไม่ใส่ใจ อลันกับคุณแม่จึงไปขึ้นรถ เพื่อตรงไป
หาเปียวกับวิคเตอร์

ทางด้านเปียวที่พูดคุยกับวิคเตอร์อยู่นั้นก็ดูจะเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำเสียแล้ว ใจเริ่มเอนเอียงไปตามคำพูดของวิคเตอร์ สิ่งที่วิค
เตอร์พูดมามันถูกต้องหมดทุกอย่าง ยังมีอะไรให้เขาได้ภูมิใจอยู่อีกบ้าง

“ที่ฉันพูดมามันถูกไหมปฏิญญา?”

เปียวเงียบอย่างไร้ข้อโต้แย้ง แม้จะปฏิเสธอย่างไร แต่สิ่งที่เป็นอยู่มันก็ไม่ได้ต่างจากที่วิคเตอร์พูด เขาไม่ได้ทำประโยชน์ใดๆ
ให้อลัน มีแต่อลันที่ให้เขาทุกอย่าง

“เปียว!”

เสียงเรียกชื่อนั้นทำให้ทุกคนในห้องหันไปมอง อลันเดินเร็วๆเข้ามาในห้อง ตามมาด้วยคุณแม่อัญชัน ชายหนุ่มตรงเข้าไปหาเปียวที่นั่งนิ่งอยู่ที่โซฟาด้านหน้าวิคเตอร์ คว้าแขนเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นมาแล้วจะพาออกจากห้องไป

“เดี๋ยวสิแอล พ่อนั่งอยู่ตรงนี้นี่ไม่เห็นหัวกันสักนิดเลยหรือยังไง”

อลันชะงัก คุณอัญชันแตะแขนลูกเบาๆแล้วก้าวไปเผชิญหน้าวิคเตอร์ที่ลุกขึ้นยืน อลันหันกลับมาตามผู้เป็นมารดา เลื่อนมือ
จากแขนลงมากุมมือของเปียวเอาไว้ เด็กหนุมเงยมองอลันแล้วเม้มปาก สีหน้าสับสนว้าวุ่นใจ

“คุณกำลังเล่นอะไรอยู่คะวิค นึกยังไงถึงพาคนรักของลูกมาที่นี่?”

“ผมต่างหากที่ควรถาม ว่าคุณดูแลลูกยังไงถึงปล่อยให้ลูกผิดเพศแบบนี้?”

คุณอัญชันหน้าม้านกับคำพูดของอดีตสามี ขณะที่อลันฉุนกึกแล้วตอบโต้กลับไปแทนมารดา

“อย่ามาว่าแม่ผม คุณไม่มีสิทธิ์ คนที่ไม่เคยไยดีผมอย่างคุณไม่มีสิทธิ์มาว่าแม่ผม!”

“อลัน”

“แม่ไม่ต้องปกป้องเขาเลย แค่เขาเอาเงิน เอาทรัพย์สมบัติบ้าบออะไรของเขามาให้ผม เขาคิดว่ามันมากพอที่จะให้ลูกคนหนึ่ง
และถือเป็นบุญเป็นคุณ ถ้าผมจะสำนึกในบุญคุณของเขาก็คงเพราะเขาเป็นคนที่ให้กำเนิด เลือดเนื้อในร่างกายผมครึ่งหนึ่งคือ
ของเขา แต่ไม่ใช่เพราะทรัพย์สมบัติที่เขายกให้อย่างแน่นอน หากกลัวว่าผมจะเอาไปผลาญเล่น เชิญคุณเอากลับไปได้เลย
ทุกบาททุกสตางค์ ผมขอคืนให้!”

“อลัน พอที!”

คุณอัญชันเสียงดังอย่างเหลืออด ยิ่งพูดกันลูกชายของท่านยิ่งก้าวร้าวผู้เป็นพ่อมากขึ้น ทั้งที่ท่านเตือนก่อนมาแล้วแท้ๆทีเดียว

“มันอะไรกันนักหนาฮึ พ่อลูกคู่นี้ อายเด็กบ้างไหมนี่!?” คุณอัญชันมองปราดทั้งพ่อทั้งลูกก่อนเอ่ยถาม ไม่มีใครตอบคำถาม
ท่านได้ ทิฐิเต็มคอกันทั้งนั้น

“คุณแก่แล้วนะวิคเตอร์ ถึงคุณจะไม่อยากยอมรับมันแค่ไหน แต่คุณก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าตัวเองอายุมากขึ้นทุกวัน แทนที่จะ
เอาเวลาที่เหลืออยู่ไปทำอะไรที่มีประโยชน์ทั้งกับตนเองและผู้อื่น กลับมาทำให้ลูกร้อนใจแบบนี้ดีนักหรือ?”

“ในฐานะที่ผมเป็นพ่อ ผมมีสิทธิ์ที่จะห่วงใยลูกนะอัญ” วิคเตอร์เอ่ยแย้งอดีตภรรยาเสียงขุ่น

“ฉันไม่ได้บอกว่าคุณไม่มีสิทธิ์นะคะวิค แต่สิทธิที่คุณมีมันไม่ได้หมายความว่าจะมากำหนดกะเกณฑ์ชีวิตของลูกและคนรัก
ของลูกให้ดำเนินไปตามแต่ใจคุณได้ เขามีชีวิตจิตใจ รักเป็น เสียอกเสียใจเป็น ให้เขาได้คิดได้ตัดสินใจเองเถอะว่าเขาจะ
เลือกไปในหนทางใด”

“หนทางที่คุณว่าคือแบบนี้น่ะหรือ?”

ชายชราทำน้ำเสียงหมิ่นทั้งสายตาดูแคลนที่ส่งไปยังเปียว เด็กหนุ่มหน้าร้อนวูบกับคำพูดและสายตาที่บ่งบอกถึงการดูถูกไม่
ปิดบังนั้น

“แล้วมันไม่ดีตรงไหนกันฮึ ฉันถามคุณหน่อย อย่างน้อยลูกก็รักเดียวใจเดียว ไม่ได้เที่ยวไข่ทิ้งเรี่ยราดแล้วไม่รับผิดชอบเสียที่
ไหน”

คุณอัญชันเอ่ยแก้แทนทั้งคู่ ถึงอย่างไรท่านก็เข้าข้างลูกชายเต็มที่ล่ะ เปียวเองก็ใช่ว่าจะเป็นเด็กไม่ดีที่ไหน กตัญญูรู้คุณคนน่า
นับถือ ดีกว่าสาวๆแถวๆนี้ตั้งเยอะ ว่าแล้วคุณอัญชันก็ใช้หางตามองนาตาเซีย คนอื่นเขากำลังเครียดกัน แต่แม่นี่กลับเอาแต่
มองลูกชายของท่านอย่างกับจะจับกินไม่นาทีใดก็นาทีหนึ่งอย่างนั้น

“ว่ากระทบผมหรือเปล่านี่?” วิคเตอร์ร้อนตัวกับคำพูดของคุณอัญชัน

“ใครจะกล้ากันล่ะคะ”

คุณอัญชันว่าประชดเข้าให้ กางปีกปกป้องลูกเต็มที่ วิคเตอร์ถอนใจยาวก่อนบอก

“ผมเป็นห่วงเขา”

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะวิค ลูกโตแล้ว รู้จักแยกแยะดีชั่ว เราแค่มองเขาอยู่ห่างๆพอ” คุณอัญชันเอ่ยแนะ แต่ดูเหมือนวิคเตอร์จะ
ทำใจยอมรับในสิ่งนั้นไม่ได้

“ผมทำไม่ได้ ผมยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ ยอมให้ลูกจมปลักอยู่ในวังวนนี้ไม่ได้”

“เลิกพูดกับเขาเถอะครับแม่ คนที่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของคนอื่น ต่อให้อธิบายให้ตายเขาก็ยังไม่สน”

คุณอัญชันมีสีหน้าเหนื่อยใจขึ้นมาทันทีที่ลูกชายพูดจบ พอกันทั้งพ่อทั้งลูก

“แค่เด็กผู้ชายคนเดียวทำให้ลูกพูดกับพ่อแบบนี้หรืออลัน?”

วิคเตอร์เอ่ยตัดพ้อผู้เป็นลูกก่อนเบนเข็มไปยังเปียวที่ยังคงมึนงงกับสถานการณ์ ก่อนทิ้งระเบิดใส่เด็กหนุ่มที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
กับตนเองด้วย

“เห็นหรือยังว่าเธอกำลังทำให้พ่อลูกเขาผิดใจกันน่ะปฏิญญา?”

“ยังกล้าโทษคนอื่นอีกหรือวิคเตอร์!” อลันตะคอกเสียงดังอย่างเหลืออด แต่เหมือนผู้เป็นบิดาจะมีแววเสียใจให้เห็นวูบหนึ่งทำ
ให้อลันชะงัก

“อลัน”

คุณแม่ปรามลูกชายอีกหน เปียวที่ยืนข้างกันนั้นแตะแขนชายหนุ่มแล้วลูบเบาๆ อลันหันกลับมามองเด็กหนุ่ม เปียวส่ายหน้าไม่
อยากให้มีเรื่องกัน อลันจึงผ่อนลมหายใจยาวระงับความโกรธเกรี้ยว วิคเตอร์หรี่ตามองทั้งคู่ นี่มันเกินกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสีย
อีก ปฏิญญามีผลกับความนึกคิดและอารมณ์ของอลัน ชายชรามองภาพเหล่านั้นแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ เท่าที่ได้พูดกับเปียว
ก็ดูเป็นคนแข็งนอก แต่ท่าจะอ่อนใน ถ้ายังไม่มีความมั่นคงทางจิตใจมากพอ กับอลันคงไปกันไม่รอด ต่อจากนี้ก็คงต้อง
แล้วแต่เด็กคนนี้แล้วล่ะว่าถูกดูถูกและต่อว่าถึงเพียงนี้แล้วจะยังอยากยืนหยัดอยู่ข้างอลันอีกไหม ถ้ายังอยู่ตัวเขาก็คงไม่มีอะไร
จะมาทัดทานอีก แต่ถ้าไม่ นั่นก็ถือว่าเหมาะสมแล้วที่เด็กคนนี้จะต้องจากไป เพราะไม่คู่ควรกับลูกของเขาสักนิด

นี่เป็นเพียงความคิดของวิคเตอร์ฝ่ายเดียวเท่านั้น แม้จะรู้ว่าไม่ควรกะเกณฑ์ชีวิตลูก แต่ในส่วนลึกแล้วก็อดไม่ได้ที่อยากจะให้
ลูกได้ดี เพราะไม่มีโอกาสได้ดูแลใกล้ชิด โดยไม่มองดูตนเองเลยว่าเป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูกแล้วหรือยัง

“คุณคุยกับเปียวเสร็จหรือยัง ผมจะได้พากลับ”

“เรียบร้อย จะกลับก็ได้ เชิญ”

วิคเตอร์ว่าแล้วยักไหล่เล็กน้อย อลันทิ้งสายตาขุ่นเคืองไว้ให้ผู้เป็นบิดาก่อนจับมือเปียวก้าวเดินออกไปไม่เหลียวหลัง เมื่อทุก
คนก้าวออกจากบ้านไปแล้วคุณอัญชันจึงหันมาพูดกับวิคเตอร์ เฟอร์ริงตัน เป็นการปิดท้าย

“ช่วยดูแลแม่ภรรยาสาวไฟแรงสูงของคุณให้ดีด้วยนะ เห็นมองลูกชายฉันเสียตาวาว”

คุณอัญชันพูดกับวิคเตอร์ก่อนปรายตามองแม่สาวลูกครึ่งที่กอดอกมองท่านอยู่ ท่าทางเจ้าหล่อนเย่อหยิ่งอวดดีจนอยากจับมา
สั่งสอนกิริยามารยาทเสียใหม่จริงเชียว คุณอัญชันก้าวเข้าไปหานาตาเซียอีกเพียงครึ่งก้าว เท่านี้ก็เกินพอแล้วกับการจะพูดกับ
คนแบบเธอ

“จะบอกให้นะ ว่าอย่างหล่อนน่ะ ไม่เป็นที่นิยมชมชอบของฉันหรอก เพราะฉันไม่นิยมให้พ่อลูกมีเมียคนเดียวกัน!”

“คุณไม่นิยม ก็ใช่ว่าลูกชายของคุณจะไม่นิยมตามไปด้วยสักหน่อยนี่คะ” นาตาเซียเหยียดปาก ลอยหน้าเอ่ยยอกย้อน

“หรือจ๊ะ แล้วเธอคิดว่าฉันจะไม่สั่งสอนลูกของฉันหรือว่าอะไรคือของดี... อะไรคือของเน่า”

คุณอัญชันย้อนคืนน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทั้งใบหน้ายิ้มหวานปานน้ำตาลเชื่อม แต่คำพูดกลับเจ็บแสบไปถึงทรวงในจนนาตาเซีย
แทบดิ้น

“อะ…”

“หยุด!”

คุณอัญชันชี้นิ้วสั่ง นาตาเซียที่กำลังจะอ้าปากกรีดร้องโหยหวนถึงกับหยุดกึก งับปากที่อ้าค้างลงแทบไม่ทัน

“ถ้าจะกรี๊ดก็เก็บเอาไว้กรี๊ดคนเดียวดีกว่านะ... มันเสียมารยาทน่ะ”

ตบท้ายประโยคแสนเจ็บด้วยรอยยิ้ม แล้วคุณอัญชันก็ก้าวออกจากห้องมาด้วยท่วงท่าแสนสง่าผ่าเผย ใบหน้าเชิด หลังตั้งตรง
พร้อมก้าวเดินที่มาดมั่นจนพ่อบ้านมิลเลอร์ยังอดเอ่ยชื่นชมคุณอัญชันไม่ได้ว่าท่านไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ยังคงมีความ
มั่นใจในตนเองอย่างเต็มเปี่ยม และมันยังคงดูมีเสน่ห์มากอีกด้วย วิคเตอร์ยิ้มพรายเห็นด้วยกับความคิดนี้ พ่อบ้านเหลือบมองผู้
เป็นนายแล้วเปรยขึ้นมาลอยๆ

“คนที่ทอดทิ้งเธอไปหาคนใหม่ ช่างโง่เขลานัก”

จบคำพ่อบ้านก็ก้าวฉับๆออกจากห้องไปอีกคน ปล่อยให้วิคเตอร์นิ่งอึ้งกับประโยคเด็ดของตนเองอยู่กับนาตาเซียที่ฟึดฟัด
อารมณ์เสียอย่างนั้น เหมาะกันดีแล้ว คนที่เห็นกรวดเป็นเพชรก็สมควรอยู่กับสิ่งนั้นต่อไป เพราะเพชรที่ได้ปล่อยให้หลุดมือไป
ไม่มีทางที่จะย้อนกลับคืนมาได้อีกต่อไปแล้ว



+++++++++++++



เมื่อออกมาด้านนอกเปียวก็ยังคงเงียบอยู่อย่างนั้นจนอลันร้อนใจ ก่อนที่เขาจะมาวิคเตอร์พูดอะไรกับเปียวไปบ้างไม่รู้เด็กน้อย
ของเขาถึงได้ซึมขนาดนี้ เปียวอ่อนไหวง่ายเพราะไม่เคยได้รับความรักจากคนที่ตนเองคิดว่าเป็นครอบครัวตลอดมา หากจะมี
ความรักเป็นของตนเองสักครั้งหนึ่งย่อมต้องกังวลใจมากยิ่งกว่ามาก กลัวว่าความรักที่ตนเองคิดว่ามีนั้น มันจะกลายเป็นเพียง
แค่ความฝันลมๆ

“เขาพูดอะไรกับเปียวบ้าง?”

อลันจับมือเรียวมากุมไว้แล้วเอ่ยถาม เปียวมองตาคนตัวโตตรงหน้าด้วยสีหน้าลำบากใจ อึดอัดใจที่จะเอ่ยถึง อลันแตะข้าง
แก้มเด็กหนุ่มผะแผ่ว มองตาวาวใสที่ตอนนี้มีแววหวาดหวั่นเข้ามาปะปน อยากจะให้ความมั่นใจกับคนตรงหน้ามากกว่านี้ แต่
ก็ไม่รู้จะทำเช่นใดดี

“อย่าใส่ใจเลยนะ อะไรก็ตามที่เขาพูด แค่รู้ไว้ว่าผมรักคุณก็พอ”

ยิ่งได้ยินคำบอกรักเปียวยิ่งหวั่น มันเพราะอะไรกัน ทั้งที่เขาควรเชื่อมั่นในตนเอง ควรเชื่อมั่นในตัวอลันที่บอกว่ารักเขา แต่เขา
กลับสลัดความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาในหัวใจออกไปไม่พ้น เพราะอะไรกัน ทำไมเป็นคนอ่อนแอแบบนี้ ยิ่งถูกรัก ยิ่งหวาดกลัว

“เปียว…”

“ขึ้นรถเถอะ ผมอยากกลับบ้านแล้ว”

เด็กหนุ่มเอ่ยแทรกเมื่อสุดจะฝืน อลันถอนหายใจเบาก่อนพากันขึ้นรถกลับบ้านเมื่อคุณอัญชันตามออกมาสมทบ เปียวนั่งเงียบ
ไปตลอดทาง ในหัวคิดวกวนวุ่นวายอยู่แต่เรื่องที่พูดกับวิคเตอร์ไปก่อนหน้านี้ ถึงจะทำเป็นปากเก่งไปแบบนั้น แต่แท้ที่จริงแล้ว
ก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นไหว

คำพูดของวิคเตอร์ตามมาตอกย้ำให้เขาต้องคิด เขาเหมาะสมกับอลันแน่หรือ คู่ควรกับการถูกรักหรือเปล่า ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่า
ตนเองกลายเป็นคนน่าดูถูกไปแล้ว เพราะแม้แต่ตัวเขาเองยังดูถูกตนเองเลย แล้วแบบนี้จะไม่ให้คนอื่นมาดูถูกเขาได้อย่างไร
เปียวถอนหายใจยาว รู้สึกแน่นขนัดไปทั้งอก

เขาไม่ชอบความรู้สึกนี้... ไม่ชอบเลย



TBC



หวานๆ ขมๆ ปะปนกันไป o18

ตอนนี้ยาวที่สุดในสามโลก ตั้งแต่เขียนนิยายมาถือว่ายาวสุดละ

ปล. คิดว่าอีโมตัวนี้ขายดีเกินไปแล้ว>> :เฮ้อ: จับอุ้มใส่ถุงเอาไปซ่อนก่อน :mc1:

ปล.2 ขอบคุณคุณ○TeaCafé○ ด้วยนะคะ ที่ไปแนะนำเรื่องนี้ให้ด้วย :กอด1:

เดี๋ยวค่ำๆแวะมาจิ้มบวกขอบคุณทุกท่านที่ยังคอยติดตามกันอยู่ค่ะ และยินดีต้อนรับท่านที่เข้ามาใหม่ด้วยนะคะ

วันใหม่ค่ะ

++++++++++

จิ้มบวกไปเรียบร้อยค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ทานตะวัน ที่ 15-09-2012 14:31:53

แอบค้งเล็กๆนะคะเนี่ย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สู้ๆ เรารออยู่ อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 15-09-2012 14:42:14

คุณพ่อนี่ยังไงกันค้า
แก่แล้วแก่เลยจริงๆ ไม่ได้มีความคิดดีๆเหมือนคุณแม่บ้างสักนิด
 :m31:
เปียวก็อย่าคิดอะไรให้มันมากเลย
มัวแต่ชอบดูถูกตัวเองอยู่แบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกนะคุณหนู
ทีไอ้เรื่องที่อลันอยากให้พูดอยากให้ทำทั้งที่ตัวเองจะทำได้
ก็ไม่เห็นสนใจใยดีจะทำเลยจริงมั้ยหนูเปียว?
อย่าคิดว่าตัวเองถูกรักแล้วไม่จำเป็นที่จะต้องบอกรักตอบนะ
เชอะ แอบหมั่นไส้เปียวเพราะเราชอบอลัน  :laugh: :laugh: (อ้าวอีนี่!!!)

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 15-09-2012 15:04:58

เปียววว อย่าคิดมากก :)

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 15-09-2012 15:07:21

เหมือนเรื่องร้ายๆจะไปจากเปียวแล้ว แต่มันยังไม่หมดหรือนี่ โอ้วววว

ปล.คิดมาโดยตลอดว่าพิชญ์จะจับคู่กะอเล็กซ์ซะอีก แหง่ว!! 555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 15-09-2012 15:17:09

อย่าดูถูกตัวเองซิเปรียว เข้มแข็งหน่อย
คู่ของอเล็กซ์นี่ ตกลงยังงัย แอบสงสาร
บอดี้การ์ดของอเล็กซ์อ่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 15-09-2012 15:40:05

แบบว่าตอนนี้ทำไมตรูโฟกัสทั้งหมดไปที่ อเล็กซ์กับอัลเบิร์ตฟระ


อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: jinjin283 ที่ 15-09-2012 15:51:22

แอบดราม่าเล็กๆแต่เราชอบนะคะ ตอนนี้ดูๆเปลี่ยวจะแสดงออกว่ารักอลันมากๆเลย
แล้วก็คู่พ่อกะแม่อลันก็น่าลุ้นอะ (แอบลุ้นคู่คุณพี่ชายด้วยอะ น่าสนมากๆเลยคู่นี้)

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 15-09-2012 15:53:44

นิยายดีๆต้องแนะนำค่ะ  o13

ตาลุงวิคเตอร์มาทำเสียเรื่องหมด ทำเอาบรรยากาศระหว่างอลันกับเปียวกลับมาอึมครึมอีกครั้ง

สงสารอัลมากเลยค่ะ อเล็กซ์คู่กับอัลใช่ไหมคะ ถ้าไม่ใช่จะสงสารอัลมากกว่าเดิมอีก  :sad4:

แต่คิดว่าน่าจะใช่แหละ รักกันเร็วๆน้า

ปล.คุณนายอัญชันเป๊ะมากค่ะ ชอบ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 15-09-2012 16:01:52

 :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 15-09-2012 16:14:10

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 15-09-2012 16:17:29

หาเรื่องปวดหัวอีกแล้วววว :seng2ped:

คุณพ่อกับยัยนาตาเซียดูเหมาะกันม๊ากมากกกก o18

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 15-09-2012 17:00:40

เปียวต้องเข้มแข็ง เชื่อมั่นในความรักของอลันนะ
แม่อัญชัญสุดยอด คุณพ่อตาโดนน็อคจากพ่อบ้านมิลเลอร์ สะใจ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 15-09-2012 17:09:47

อเล็กซ์..นึกว่าคู่กับพิชญซะอีกแน่ะ  :really2:
รู้สึกกลุ้มไปกับเปียว ทั้งเรื่องงานและความรัก

บวกๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 15-09-2012 17:14:51

จะมีสักตอนมั้ย
ที่ไม่ขมปนหวาน
ขอหน่อยได้ป่าว :3123:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 15-09-2012 17:35:47

ว่าแล้วอเล็กซ์ต้องมีอะไรกับคนสนิท แล้วพิชญล่ะคงโดนทิ้งแน่เลยเห็นบอกจะเอาตัวไปไม่ใช่หรือ
วิคเตอร์นี่สร้างความร้าวฉานให้เปียวกับอลันจริงๆ สมแล้วที่อลันไม่สนใจคนเป็นพ่อ

บวกหนึ่งให้เปียวมั่นใจในความรักของอลันสักที

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 15-09-2012 17:39:55

งืดดดดดดดดดดดดดด มันหน่วงอ่ะ T^T

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 15-09-2012 19:03:05

อิคุณพ่อนี่ ความคิดแย่มากอ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 15-09-2012 20:26:38

ลงโลงไปได้แล้วนะตาแก่   :angry2:

ทำตัวให้เด็กมาด่าหัวหงอกอยู่ได้  แก่แล้วคิดไม่เป็นเลยหรือไง   :m16:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 15-09-2012 20:30:54

คุณแม่เด็ดมาก
ชอบๆๆๆๆ
แต่ไม่ชอบหวานปนขมอย่างงี้เลยอ่า
ชอบแบบหวานๆอย่างเดียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 15-09-2012 20:48:24

เปียวคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นแต่อย่าลืมนึกถึงความรู้สึกของอลันด้วยนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 15-09-2012 20:48:58

คุณแม่เจ๋งมาก

เปียวต้องหนักแน่นไว้นะ

เชื่อในความรักของตัวเองและอลันมาก ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 15-09-2012 21:45:55

เปียวเข้มแข็งไว้นะ :m15: อย่ายอมแพ้คนแก่เด็ดขาดดด
สุดยอดดด o13 มีคุณแม่อัญไว้ใช้ อุ่นใจกว่า 555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 15-09-2012 23:05:27

ความประสบความสำเร็จในด้านความสุขของชีวิต คุณวิคเตอร์ยังไม่มีเลย

แล้วยังมีหน้ามาลากคนอื่นให้เจ็บไปด้วย ส่วนยัยผู้หญิงคนนั้น แค่ไล่ไปเนี่ย มันทำยากนักเรอะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 16-09-2012 00:24:07

งานนี้คุณแม่ออกตัวแรงค่ะ อิอิ
ถ้าจะย้ายฝ่ายมาเขียร์อัลเบิร์ตกับอเล็กซ์ จะผิดมั๊ย ชอบอ่ะ

รอตอนหน้าค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bobby_bear ที่ 16-09-2012 01:04:27

เพลียใจกับคุณวิคเตอร์
ลูกมีความสุขดี ๆ ไม่ชอบ ไม่ได้เลี้ยงดู กะเกณฑ์เอาเองว่าอย่างไหนจะดี โดยไม่ได้ถามลูกซักคำ
สมแล้วล่ะ ได้เมียท่าทางคล้ายแกงญี่ปุ่น-อินเดียแบบนั้นน่ะ

 :m16:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 16-09-2012 01:46:40

เปียวต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้ ต้องเชื่อใจอลันสิ
เปียวสู้ๆๆๆๆๆ
ว่าแต่สับสนกับอเล็กซ์ ตกลงนายนั่นจะได้ใครกันแน่นะ
บอดี้การ์ดหรือพิชญ แต่เค้าเชียร์พิชญมากกว่า
รอคนเขียนมาเฉลย คิคิ
ปล.แอบคิดถึงคู่พี่คมกับฮิโระจังเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 16-09-2012 01:51:21

 :เฮ้อ:

รวยๆ กันทั้งนั้น แทนที่จะอยู่ไห้สบาย หาเรื่อง !!!

เปียว อย่าได้แคร์ เพราะคนที่ว่าและดูถูก ไม่ได้มีอะไรดีไปมากกว่าคนๆนึงเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 16-09-2012 02:00:07

เปียววว หนูอย่าเขวสิจ๊ะ มั่นคงหน่อยคุณลูกขาา :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 16-09-2012 02:57:35

อย่าถอดใจนะเปียว ไม่งั้นฉันจะดักทำร้ายเธออออออ
อลันดีด้วยขนาดนี้ ยังไม่พอให้มั่นใจอีกหรอ?  :angry2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 16-09-2012 03:13:25

คุณแม่เด็ดไปเลยค่ะ  o13
เปียวจ๋าอย่าคิดมากน้า  :กอด1:

 :pig4: นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 16-09-2012 04:30:25

สมภารกินไก่วัด ด้วยหรอนี้ อิตาอเล็กซานเดอร์ แล้วจะเอาไงกับพิชญล่ะ
แต่แอบสมน้ำหน้าพิชญนิดๆที่เป็นได้แค่ของเล่น

คุณแม่อัญชันแอบแรง สะใจมากกก


“คนที่ทอดทิ้งเธอไปหาคนใหม่ ช่างโง่เขลานัก”
จบคำพ่อบ้านก็ก้าวฉับๆออกจากห้องไปอีกคน ปล่อยให้วิคเตอร์นิ่งอึ้งกับประโยคเด็ดของตนเองอยู่กับนาตาเซียที่ฟึดฟัด
อารมณ์เสียอย่างนั้น เหมาะกันดีแล้ว คนที่เห็นกรวดเป็นเพชรก็สมควรอยู่กับสิ่งนั้นต่อไป เพราะเพชรที่ได้ปล่อยให้หลุดมือไป
ไม่มีทางที่จะย้อนกลับคืนมาได้อีกต่อไปแล้ว

เห็นด้วยเป็นที่สุด คนประเภทนี้สมควรแล้วที่อุปกรณ์การเกษตร(ควาย)เรียกพี่ หุหุ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 16-09-2012 09:52:51

รอจ้า :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 16-09-2012 11:06:09

เด็กน้อยขี้กังวล
อย่าคิดมากนะยังไงคุณอลันก็รักอยู่แล้ว
ลุงวิคเตอร์โดนไป1ดอก
สมๆน้ำหน้า.

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 16-09-2012 13:12:36

คุณวิคเตอร์ กดดันเปียวน่าดู
สมแล้วที่โดนคุณแม่อัญชันด่า น่าจะด่าอีกเยอะๆ
เปียวก็เอาแต่เงียบ แล้วแบบนี้คุณอลันจะรับมือไหวรึปล่าวน้อ
สุดท้าย สงสารน้องพิญกับพี่บอดี้การ์ดอัล
เพราะคุณอเล็กซ์ ไม่รู้จักความรักเหมือนพ่อเปี๊ยบ เฮ้อ...

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 16-09-2012 14:14:25

ง่าส

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 16-09-2012 18:10:21

เปียวต้องเข้มแข็งกว่านี้นะ

อย่าหวั่นไหวง่ายๆ สู้ๆนะจ๊ะ

อลันดูแลเปียวให้ดีเน้ออ

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องเชื่อใจกันนะ

รู้สึกสงสารอัล อะ อเล็กซ์ใจร้ายยย 3พีเลยดีมะ 555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 16-09-2012 18:33:58

จะเป็นทุกข์ก็ความคิดของเปียวเองนี่แหละ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 16-09-2012 19:20:50

อ่า ไหงเคราะซ้ำกรรมซัดยังไม่หมดจากเปียวอีกหรือ
อ้าว พิชญ์ อาซซซซซซ :a5:
(อ่านไปหงายเงิบ)
กดบวกปล่อยเป็ด

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 16-09-2012 20:11:18

เปียวอย่าคิดตามวิคเตอร์เลยนะ

 :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 17-09-2012 13:12:03

เพิ่งจะผ่านเหตุการณ์ไม่น่าจดจำมาหมาดๆ
คล้ายจะหมดเคราะห์หมดโศก แต่ก็ไม่นะนี่
เคราะห์อาจจะไม่แล้ว แต่โศกนี่สิยังไม่ไปไหน
เมื่อไรน้องเปียวจะสุขจริงๆซะทีหนอ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ  :กอด1:
จิ้มบวก 1 และเป็ดให้น้องเปียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: honeyhoon ที่ 17-09-2012 14:51:34

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: honeyhoon ที่ 17-09-2012 20:28:22

 :pig4: เข้ามาบวกเป็ดให้คนเขียน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 17-09-2012 21:34:32

เข้ามาอ่านได้ 2 วันตามทันแล้วค่ะ

สนุกนะคะ ชอบ :pig4:

สงสารเปียว  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 17-09-2012 23:55:57

เปียวต้องเข้มแข็งและเท่ให้ได้อย่างแม่อัญสิ
ก็เข้าใจว่าพ่อรักและห่วงลูกชาย แต่มันสายเกินไปหรือเปล่า
เพราะสิ่งที่เขาทำและเป็นอยู่ มันดีอยู่แล้ว อย่าชักใบให้เรือเสียเลย
ส่วนคุณพี่อเล็กซ์นั่นยังไงกัน มั่วนี่หว่า ยังงี้ไม่ยกน้องพีให้แล้ว ถึงน้องจะขี้เหวี่ยงไปนิดก็เหอะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๘ ม่านหมอก ((๑๕.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 18-09-2012 13:56:03

อเล็กซ์คิดอะไรกับพีกันแน่นะ แต่พีคงต้องมีอะไรที่พิเศษสำหรับอเล็กซ์บ้างเพราะถ้าคาดไม่ผิดอเล็กซ์มาเนี่ยเพราะพีใช่ไหม แล้วอัลล่ะอเล็กซ์คิดยังไง ทำไมทำอะไรไม่คิดถึงจิตใจคนอื่นบ้างนะ อเล็กซ์อยากจะเป็นเหมือนพ่อตัวเองงั้นหรือ ต้องรอให้อัลทนไม่ไหวก่อนหรือไง เปียวอย่าคิดมากสิ ถ้าเปียวคิดมากที่โดนว่า เปียวก็ต้องทำตัวให้คนที่ว่าไม่สามารถว่าเปียวได้ เปียวต้องทำให้เห็นว่าเปียวสามารถช่วยอลันได้ อลันก็ต้องทำให้เปียวเชื่อมั่นในตัวอลันให้ได้ แม่อลันได้ใจมาก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 20-09-2012 02:33:27

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ



หน้าโกดังเก็บของของพฤทธาการ เปียวกับพงศกรมองการขนวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้างเข้ามาเก็บไว้ด้านในโกดัง เมื่อการขน
ย้ายเสร็จสิ้นลงสองพี่น้องก็ยืนมองของที่กองพะเนินอยู่ด้านใน ของพวกนี้ไม่สามารถส่งกลับคืนได้ และทางผู้ว่าจ้างก็ไม่ขอ
รับผิดชอบต่อค่าใช้จ่ายส่วนนี้ที่มันไม่ตรงตามที่กำหนดไว้ แค่ที่ไม่เรียกเงินมัดจำคืนก็ดีเท่าไหร่แล้ว พฤทธาการจึงต้อง
รับผิดชอบค่าใช้จ่ายพวกนี้เองทั้งหมด

“ของพวกนี้มันส่งคืนไม่ได้หรือพี่ชาย เรายังไม่ได้ใช้เลยนะ” เปียวเอ่ยถามพงศกร รู้สึกเสียดายเงินที่ต้องจ่ายไป

“แต่เราก็เบิกจ่ายไปแล้วของถึงได้มาอยู่ที่เราไงล่ะ มันผิดพลาดเพราะพี่ไม่ตรวจสอบให้ดีเอง”

พงศกรถอนใจกับความผิดพลาดที่มันเกิดขึ้น เขาหละหลวมเพราะคิดว่าคนที่ฉ้อโกงยักยอกเงินของบริษัทไปนั้นก็ถูกจับ
ดำเนินคดีไปแล้ว และที่อยู่ด้วยกันตอนนี้ก็ไม่น่าจะมีปัญหาใดเกิดขึ้นอีก แต่สุดท้ายเรื่องมันก็เกิดขึ้นมาอีกจนได้

“แล้วมาตรฐานมันห่างจากที่เราต้องการมากเลยหรือ?” เปียวยังคงเอ่ยถามพี่ชายถึงวัสดุก่อสร้างที่ถูกสับเปลี่ยนนั้น

“เสป็คมันไม่ได้ ของพวกนี้มันใช้สำหรับสร้างที่พักจำพวกบ้านที่ไม่ต้องรับน้ำหนักมาก ใช้กับตึกใหญ่ๆที่ทั้งสูงทั้งต้องรับ
น้ำหนักอุปกรณ์และคนอีกนับพันมีแต่จะพังเท่านั้น”

“แล้วแบบนี้เราจะทำยังไงล่ะครับ?”

“คงต้องเก็บไว้ในโกดังของเราก่อน มันส่งคืนไม่ได้แล้ว”

เปียวมองของที่กองรวมกันอยู่ตรงหน้าแล้วก็หนักใจ เม็ดเงินมากมายที่ต้องเสียไปโดยเปล่าประโยชน์

“เขาไม่น่าทำแบบนี้เลยนะครับ”

เด็กหนุ่มที่ไม่เคยได้ผ่านโลกมามากนัก นอกจากโลกแคบๆในห้องเรียนเอ่ยกับพี่ชายเสียงหงอย โลกนี้ยังมีอะไรอีกมากมาย
ให้เขาได้เห็นและเรียนรู้มัน

“เงินมันไม่เข้าใครออกใครหรอกเปียว”

พงศกรถอนหายใจอีกครั้งเมื่อนึกถึง ลูกน้องที่ร่วมงานกันมานาน คนที่คิดว่าจะไม่หักหลังกัน แต่สุดท้ายแล้วมิตรภาพมันก็แพ้
น้ำเงินอยู่ดี

ฮิโรยูกิรับจัดการเรื่องของพนักงานคนนี้เอง ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาก็เสียผลประโยชน์เช่นกัน พงศกรเคยสงสัยว่าฮิโรยูกิกับ
มิสเตอร์แอลมีส่วนเกี่ยวข้องใดต่อกัน แต่เมื่อปัญหาหลายอย่างมันประเดประดังเข้ามาเขาก็ละความสนใจเรื่องนี้ไป ดังนั้น
เรื่องฮิโรยูกิเป็นน้องชายของอลันจึงมีเพียงเปียวที่รู้ และเด็กหนุ่มก็ไม่ได้บอกใครในเรื่องนี้ ส่วนเรื่องพนักงานที่เป็นหนอนใน
บริษัทที่ฮิโรยูกิบอกว่าจะจัดการนั้น จนตอนนี้ก็ยังไม่รู้ความคืบหน้าว่าเจ้าตัวเขาดำเนินการไปถึงไหนแล้ว



+++++++++++++



พักหลังมานี้เปียวใช้เวลาอยู่ที่บริษัทของครอบครัวมากขึ้น ที่เคยพูดคุยกับอลันเรื่องเข้าไปศึกษางานในบริษัทของอลันนั้นก็
ต้องพับไปตามระเบียบ การใช้เวลาอยู่ที่พฤทธาการนั้นก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เปียวเลิกฟุ้งซ่านได้ พอกลับไปบ้านอลันทีไร
สถานที่ที่เขาเคยรู้สึกอุ่นใจกลับทำให้เขาว้าวุ่นจนแทบบ้า ไม่ว่าทำอย่างไรคำดูถูกของวิคเตอร์ก็ไม่ยอมเลือนหายออกไปจาก
ความนึกคิดเสียที สิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้ปัจจัยส่วนหนึ่งก็มาจากเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้น พยายามที่จะลบคำดูหมิ่น แต่ยิ่งทำเขากับ
อลันก็ยิ่งห่าง ช่องว่างระหว่างกันกว้างขึ้นเรื่อยๆจนเปียวหาทางย่นมันกลับมาไม่ได้

“เปียว หมอนัดตัดไหมเมื่อไหร่น่ะ?” อลันเอ่ยถามเด็กหนุ่มที่พักหลังมานี้ยุ่งอยู่แต่กับบริษัทของครอบครัวตลอด

“อีกสองวันครับ”

เปียวตอบกลับไปขณะที่ช่วยผูกเน็คไทด์ให้อลันก่อนไปทำงาน เขามีนัดตัดไหมที่แขน แผลที่ได้จากการถูกยิงครั้งที่ผ่านมา

“เดี๋ยวผมพาไปเองนะ” อลันรั้งเอวเด็กหนุ่มเข้ามาชิด หอมแก้มขอบคุณอย่างที่ชอบทำทุกครั้ง

“คุณงานยุ่ง ผมไม่อยากกวน”

คำปฏิเสธกลายๆนั้นทำให้อารมณ์ดีๆเมื่อครู่ปลิวหาย รอยยิ้มจากใบหน้าของอลันเองก็หายไปด้วย

“ผมไม่ชอบคำว่าไม่อยากกวนของคุณเลย แค่ยอมรับน้ำใจจากผมแล้วบอกว่าขอบคุณแค่นั้น ทำได้ไหม?”

ชายหนุ่มเอ่ยถามน้ำเสียงติดจะหงุดหงิด เปียวเงียบเพราะไม่อยากทะเลาะ อลันก้าวออกจากห้องไปด้วยอารมณ์กระแทก
กระทั้น เปียวถอนใจเบาก่อนเดินตามลงไปส่งที่หน้าบ้านเช่นทุกที



+++++++++++++



มีโครงการสร้างคอนโดมิเนียมแห่งใหม่เกิดขึ้นมาในช่วงเวลาที่พฤทธาการกำลังต้องการความช่วยเหลือ บริษัทพฤทธาการ
เป็นหนึ่งในผู้ที่ได้เข้าร่วมประมูลด้วย หวังเป็นอย่างยิ่งว่าครั้งนี้มันจะออกมาดีได้ เพราะทางเจ้าของโครงการเขาต้องการคนรุ่น
ใหม่ไฟแรงมาร่วมงาน ดูเรื่องมาตรฐานงานเป็นสำคัญด้วยว่ามีมากน้อยแค่ไหน เจ้าของเขาอยากสร้างที่พักที่มีรูปแบบแปลก
ใหม่ไม่ซ้ำใคร ด้วยงบประมาณในการสร้างที่มากมายพอดู

เปียวเข้ามาช่วยดูเรื่องเงินเรื่องค่าวัสดุต่างๆไม่ให้พลาดอีก พนักงานส่วนหนึ่งของบริษัทได้ทำเรื่องขอลาออกไปบ้างแล้ว
เพราะไม่มั่นใจกับทางบริษัทว่าจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้อีก ได้รับเงินชดเชยตามสัญญาจ้างงานครบถ้วน ส่วนคนเก่าๆที่อยู่
ด้วยกันมานานยังคงเป็นที่ปรึกษาที่ดี ฮิโรยูกิช่วยจัดการเรื่องหนอนในบริษัท เห็นว่าครอบครัวของทางนั้นมีปัญหาเลยเลือก
หนทางผิด รู้สึกผิดต่อบริษัทอยู่ตลอดเมื่อทำลงไปเช่นนั้นแล้ว ฮิโรยูกิจึงเสนอหนทางให้ได้แก้ตัว ถ้างานที่กำลังจะร่วมมือกัน
ทำนี้ออกมาดี ทางพฤทธาการสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่อง ภรรยาของพนักงานคนดังกล่าวบอกให้สามีพยายามทำให้ได้ พฤทธา
การจึงได้คนมีฝีมือมาร่วมสู้ด้วยกัน

พิชญที่ไม่เคยต้องทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากทำงานส่งอาจารย์ก็ต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์ที่ตนเองมีช่วยคิดแบบสำหรับ
ตกแต่ง ประกอบกับโครงสร้างของตึกที่ทางผู้ว่าจ้างอยากได้ นำเสนอความคิดแปลกใหม่ เน้นอนุรักษ์วัฒนธรรมโดยการ
แทรกสอดศิลปะแบบไทยๆเข้าไปในเนื้องาน ทุกคนต่างพยายามในส่วนที่ตนเองคิดว่าทำได้ดีที่สุด ร่วมกันสู้เต็มที่

เมื่อวันที่ต้องนำเสนอผลงานของแต่ละบริษัทเพื่อประมูลงานให้ได้มาถึง ในครั้งนี้เปียวกับพงศกรและพิชญเป็นผู้ออกโรงเอง
ฮิโรยูกิก็หลีกทางให้สามหนุ่มได้แสดงฝีมือกันเต็มที่ นายพรตเอ่ยแนะและให้กำลังใจลูกชายทั้งสามคนของตนเอง เมื่อทั้ง
สามหนุ่มจากพฤทธาการมาถึงสถานที่ประมูลงานนั้น คู่แข่งคนสำคัญของพฤทธาการก็ตามมาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน นายคนนี้
ชอบเล่นไม่ซื่อ ชอบวางใต้โต๊ะกรรมการให้ช่วยให้ตนเองได้งานอยู่บ่อยๆ พงศกรเตือนน้องชายทั้งสองให้ระวังตัวจากนายคน
นี้ให้มาก

พอคู่แข่งเห็นคนของพฤทธาการทางนั้นก็แทบผิวปากหวือ ชายร่างท้วมท่าทางขี้โกงตามลักษณะนิสัยเดินกร่างเข้ามาหา
ตามหลังมาด้วยลูกน้องคนสนิทที่เป็นธุระจัดการเรื่องต่างๆให้เสมอ พงศกรก้าวออกมารับหน้าขณะที่น้องชายทั้งสองคนยืน
เยื้องอยู่ด้านหลัง

“ขนกันมาทั้งพฤทธาการเลยหรือ แต่จะบอกอะไรให้นะ... กลับไปเถอะ ขายหน้าเขาเปล่าๆ”

ชายร่างท้วมที่เป็นคู่แข่งของสามหนุ่มว่า แล้วพากันหัวเราะเยาะกับลูกน้องที่เป็นลูกคู่รับกันอย่างดี นายว่าขี้ข้าพลอยเสียจริง

“ใครกันแน่ที่ต้องกลับไป เรามาที่นี่เพื่อใช้ความสามารถและมาตรฐานของงานเข้าแลก ไม่ได้เล่นตุกติกเหมือนใครบางคน
แถวนี้”

พิชญสวนกลับ เหยียดปากหมิ่นผู้ใหญ่ใจคด อีกฝ่ายหน้าร้อนวูบกับคำพูดของพิชญ

“เฮ้ย! เก็บปากไว้กินข้าวดีกว่าไหมเจ้าหนู ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมกันทั้งนั้น อย่าริอ่านมาต่อกรกับคนที่เขาอยู่มาก่อนน่า มัน
จะเจ็บตัวเปล่าๆ”

ลูกน้องคนสนิทของฝ่ายนั้นออกหน้าแทนเจ้านาย พงศกรแสร้งถอนใจยาวก่อนเอ่ยวาจาเนิบนาบกวนอารมณ์

“ท่าทางคุณคงไม่ได้ดูคอนเซปของงานนี้นะ เขาต้องการคนรุ่นใหม่ไฟแรงมาร่วมงาน คนที่มีหัวคิดทันสมัย ไม่ใช่พวกเล่นไม่
ซื่อ ไม่พัฒนาแล้วแถมยังถอยลงคลองอีก”

จบคำของพงศกร ชายร่างท้วมก็ออกอาการฮึดฮัด แต่ด้วยสถานที่นี้ไม่ได้มีเพียงตนเองและอีกฝ่ายทำให้ชายร่างท้วมจำต้อง
เก็บอารมณ์ขุ่นมัวไว้ภายใต้สีหน้าท่าทางที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่า แต่ก็ทำได้ไม่ดีสักเท่าไหร่ การถูกเด็กรุ่นลูกรุมด่าเอาแบบนี้มันทำ
ให้เขาแค้นใจนัก

“ปากเก่งไปเถอะ พวกแกมันก็เก่งแต่ปากนั่นล่ะ!”

“เดี๋ยวก็รู้”

พงศกรทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มมุมปากก่อนเดินผ่านนายคนนั้นไปอย่างมีมาด พิชญหัวเราะในลำคอ ทิ้งสายตาหมิ่นแคลนไว้ให้
คู่แข่งได้เจ็บใจเล่นเสียเต็มที่ เปียวที่เดินรั้งท้ายเหลือบมองแล้วยกยิ้มมุมปาก ทางนั้นโกรธจนตัวสั่น ควันแทบออกจากหู

“เมื่อกี้แอบยิ้มใช่ไหมเปียว?” พิชญเอ่ยถามพี่ชายคนรองเมื่อเดินเข้ามาใกล้กัน

“ทำไมล่ะ ทีพียังยิ้มได้เลยนี่” เปียวย้อนถามอย่างไม่เห็นแปลกตรงไหน

“ริจะร้ายหรือ?”

“มันก็ต้องมีบ้าง”

เปียวยักไหล่ก่อนยกยิ้มมุมปาก พิชญทำเสียงหึในลำคอก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินเข้าห้องประมูลงานไป อนาคตอยู่ในกำมือ
ของพวกเขา วาดหวังว่ามันจะออกมาดีที่สุด

เมื่อทุกบริษัทมารวมกันครบทั้งหมดแล้ว เจ้าของโครงการก็ก้าวเข้ามาภายในห้อง นายคู่แข่งส่งสายตาพิฆาตเคืองขุ่นมาให้
สามพี่น้อง ทั้งสามหนุ่มก็ยิ้มเยาะกลับไปอย่างไม่กลัวเกรง ก่อนจะเลิกให้ความสนใจ เพราะผู้ที่ก้าวเข้ามาในห้องนั้นทำให้ทุก
คนต้องหันไปให้ความสนใจแทน เปียวเหลียวมองตามพี่ชายแล้วก็ถึงกับอึ้ง นึกไม่ถึงว่าโลกมันจะกลมแบบนี้ ชายหนุ่มที่ก้าว
เดินมาหยุดตรงหัวโต๊ะแล้วส่งรอยยิ้มเป็นมิตรมาให้กับทุกคนคนนั้น... เอิร์ท



++++++++++++++



เปียวกลับมาที่บ้านของอลันเมื่อการเสนองานต่างๆเป็นที่เสร็จสิ้น นึกไม่ถึงว่าเจ้าของโครงการจะเป็นเอิร์ท เพื่อนใหม่ผู้มี
มนุษยสัมพันธ์อันดีคนนั้น นอกจากเป็นเจ้าของกิจการบังกะโลริมหาดแล้วยังขยายกิจการมาสร้างคอนโดมิเนียมในเมืองกรุง
อีกต่างหาก ไม่ธรรมดาเลยจริงๆกับหนุ่มคนนี้ แต่ถึงแม้ว่าเปียวกับเอิร์ทจะเป็นเพื่อนกันก็ใช่ว่าน้ำหนักในการตัดสินใจจะเทมา
ทางบริษัทของเปียว เพราะทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับมาตรฐานของเนื้องาน การออกแบบที่ตรงตามความต้องการและลงมือทำ
ได้จริง

กลับมาที่บ้านอลัน เปียวกับอลันก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ อลันเองก็ไม่มีอารมณ์จะมากวน เหมือนมีเส้นบางๆกางกั้น อลัน
อยากทำลายมันลง แต่อีกคนกลับไม่ให้ความร่วมมือเลย มีแต่จะถอยห่างออกไปเรื่อยๆ

เมื่อถึงเวลาตัดไหม อลันพาเปียวไปที่โรงพยาบาล นั่งรอจนถึงคิวของเปียว เด็กหนุ่มจึงเดินเข้าไปในห้องตามที่พยาบาลบอก
อลันรออยู่ด้านนอก หญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องสูติฯแล้วมานั่งลงข้างๆกัน อลันย่นหัวคิ้วเล็กน้อยก่อนหันมาหา
หญิงสาวที่นั่งข้าง เธอหันมามองเขาพอดีจึงเอ่ยทัก ทำให้อลันต้องทักตอบ

“อ้าว สวัสดีค่ะพี่อลัน” หญิงสาวเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดี วิตา”

อลันทักหญิงสาวกลับ ออกจะแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่ปวิตายังอยู่ที่เมืองไทย ไหนเคยบอกว่าจะกลับมิลานกันแล้วไม่ใช่หรือ

“พี่อลันไม่สบายตรงไหนหรือคะ?”

“เปล่าหรอก เปียวเขามาตัดไหมน่ะ”

“เปียว อ๋อ คนที่อยู่กับพี่เมื่อคราวนั้นใช่ไหมคะ?”

หญิงสาวทำท่านึกอยู่ชั่วครู่ก่อนอุทานออกมาเมื่อนึกได้ อลันพยักหน้าตอบคำถามของหญิงสาว ปวิตาเองก็ยังคงแย้มยิ้ม
อารมณ์ดี เมื่อไม่รู้จะคุยอะไรอลันจึงเอ่ยถามหญิงสาวกลับไปบ้าง

“แล้วนี่วิตาเป็นอะไรล่ะ?”

“เอ่อ...”

ปวิตาอึกอักเล็กน้อย ท่าทางขวยเขินก่อนแตะมือที่หน้าท้องที่ยังคงแบนราบของตนเองแล้วยิ้มบอก ดวงตาพราวไปด้วย
ความสุข

“วิตากำลังจะมีน้องค่ะ”

อลันอึ้งไปกับสิ่งที่ไดรู้ สายตาของชายหนุ่มเลื่อนมามองที่หน้าท้องของหญิงสาวผู้เป็นอดีตคนรัก เมื่อครู่ใจเขากระตุกวูบ
อย่างไม่รู้สาเหตุ บางทีอาจเพราะความรู้สึกที่ยังติดค้างต่อกันอยู่กระมังที่ทำให้เขารู้สึกไปเช่นนั้น

ปวิตาบอกว่าเพราะเธอท้องเลยทำให้ต้องเว้นการเดินทางไกลออกไป ทำให้มีเพียงคิริที่กลับมิลานไปคนเดียว และคิริเองเมื่อรู้
ว่ากำลังจะได้เป็นคุณพ่อก็ตื่นเต้นใหญ่ เพิ่งรู้ด้วยว่าอาการที่ตนเองเป็นมาตลอดนั้นเพราะแพ้ท้องแทนปวิตา ชายหนุ่มบินไป
บินกลับระหว่างเมืองไทยกับอิตาลีเป็นว่าเล่น ว่าจะขอย้ายกลับมาที่ไทยเลยเหมือนกันเพราะจะได้ดูแลปวิตากับลูกได้ดีกว่านี้

“วิตามีความสุขดีใช่ไหม?”

เมื่อฟังปวิตาเล่าเรื่องราวของตนเองด้วยรอยยิ้มอลันจึงเอ่ยถามขึ้นมา หญิงสาวชะงักไปก่อนส่งยิ้มบางเบาแต่ปะปนไปด้วย
ความเหงาเศร้ามาให้อลัน

“วิตาควรถามพี่มากกว่า เพราะหากพี่ไม่มีความสุข วิตาก็คงสุขไม่ได้”

หญิงสาวเอ่ยบอกเช่นนั้นก่อนที่ทั้งคู่จะเงียบไป เปียวที่ตัดไหมเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้อง เห็นอลันคุยกับใครอยู่ไม่ทราบจึง
เลี่ยงไปจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลเอง ก่อนรับใบกำกับภาษีแล้วกลับมาหาอลัน ทันได้ยินที่ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาวที่นั่งข้าง

“ต่อไปวิตากับคีไม่ต้องคิดเรื่องพี่อีกแล้วนะ เราจะไม่มีอะไรติดค้างต่อกันอีก พี่ให้อภัยวิตา ให้อภัยคี ขอให้วิตาเป็นแม่ที่ดี
เลี้ยงเขาให้ดี ให้เป็นเด็กน่ารัก ให้มีความสุข ให้ชีวิตของวิตามีแต่ความสุข”

“พี่อลัน”

ปวิตาเอ่ยเรียกชื่อของอดีตคนรักอย่างรู้สึกเต็มตื้น ความผิดของเธอได้รับการให้อภัยแล้ว หญิงสาวน้ำตาคลอกับสิ่งที่ได้ยิน
อลันกุมมือเรียวแล้วบีบเบาๆ

“พี่รักวิตานะ”

น้ำตาของหญิงสาวร่วงหล่น ไม่สามารถเก็บกักความรู้สึกได้อีกต่อไป เปียวก้าวผ่านคนทั้งคู่ไปโดยไม่เอ่ยทัก อลันเหลือบไป
เห็นหลังไวๆเลยรีบเอ่ยเรียก

“เปียว เดี๋ยวเปียว!”

เด็กหนุ่มไม่ยอมหยุดเดินตามเสียงเรียกของอีกคน อลันผวาลุกจะรีบตามเปียวไป ปวิตารั้งมือของชายหนุ่มเอาไว้

“พี่อลันคะ”

อลันหันมาหาคนเรียก

“ขอบคุณมากนะคะ ขอให้พี่อลันมีความสุขกับคนที่พี่รักอย่างแท้จริงเช่นกันค่ะ” หญิงสาวยิ้มบอกอย่างจริงใจทั้งน้ำตา

“ขอบใจ”

ชายหนุ่มตอบรับความจริงใจนั้นก่อนรีบตามเปียวให้ทัน ปวิตามองตามแผ่นหลังของอดีตคนรักแล้วยิ้ม รู้สึกโล่งใจกับสิ่งที่
ได้รับจากอลันมา มือเรียวสวยลูบหน้าท้องของตนเองแผ่วเบา



++++++++++++++



อลันวิ่งออกมาหน้าโรงพยาบาลแต่ก็หาเปียวไม่เจอ ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนมาโทรตาม เมื่อเปียวกดรับอลันก็รีบละล่ำละลักบอก
เปียวต้องได้ยินที่เขาพูดกับปวิตาเป็นแน่

“เปียว คุณกำลังเข้าใจผิด…”

“คุณรู้หรือว่าผมเข้าใจว่าอะไร?” เปียวถามกลับมาเสียงเรียบ

“โธ่! คือผม... เอาเป็นว่าเรากลับไปคุยกันที่บ้านนะ นะครับ”

“ผมจะกลับบ้านผม”

“เปียว!” ชายหนุ่มตัวโตตะคอกเสียงดังเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าจะกลับบ้าน

“ผมรับปากพ่อเอาไว้แล้ว” เปียวเอ่ยบอก

“วันหลังไม่ได้หรือ?”

อลันเอ่ยถาม แต่อีกฝ่ายกลับมีเพียงความเงียบตอบกลับมา

“ก็ได้ๆ อยากกลับก็กลับ!” ชายหนุ่มประชดอย่างหงุดหงิดก่อนเป็นฝ่ายตัดสายสนทนาเสียเอง

“ตามใจหน่อยชักจะเอาใหญ่แล้วนะเด็กบ้า”

อลันพ่นลมหายใจยาวยืด พยายามไม่ให้ตนเองโมโหมากไปกว่านี้ ทำตัวดีมาตลอดจะมาตกม้าตายตอนนี้ไม่ได้ อดทนไว้อลัน
อดทนไว้!

ทางด้านเปียวเมื่ออลันวางสายไปแล้วนั้น เด็กหนุ่มก็เรียกรถโดยสารกลับบ้านของตนเอง ภายในใจยังคงคิดวกวนถึงสิ่งที่
ตนเองได้ทำลงไป การดื้อแพ่งตะแบงเอาแบบนี้ไม่ส่งผลดีอะไรกับตัวเขาเลยสักน้อยนิด เขาเองก็หงุดหงิดตนเองไม่แพ้กัน
การจะรักใครสักคนมันยากขนาดนี้เชียวหรือ หรือเป็นเพราะเขาเองที่ทำให้มันยาก แย่จริงเปียว เด็กหนุ่มหน้าม่อยเมื่อคิดไป
คิดมามันก็ยังคงวนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

‘ไม่มีใครสามารถลบอดีตได้อย่างแท้จริงหรอก’



+++++++++++++

ต่อด้านล่างค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 20-09-2012 02:39:21

เปียวกลับมาที่บ้านของตนเอง นายพรตเอ่ยถามลูกชายอย่างแปลกใจว่าเหตุใดวันนี้จึงกลับมาได้ ไหนมิสเตอร์แอลบอกไม่
ยอมให้กลับอย่างไรล่ะ นายพรตได้ทำการจ่ายหนี้สินในส่วนของดอกเบี้ยคงค้างและต้นทุนส่วนหนึ่งไปแล้วเรียบร้อย ถึงได้
กล้าบอกกับมิสเตอร์แอลว่าจะพาเปียวกลับ แต่เรื่องที่คิดไว้นั้นก็จำต้องพับเก็บไปเมื่อมิสเตอร์แอลไม่ยอมให้เปียวกลับมา
และเปียวเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ยังคงอยู่กับมิสเตอร์แอลอย่างนั้น นายพรตจึงทำอะไรไม่ได้ แต่มาวันนี้ทำไมเปียวถึงกลับมาค้าง
ที่บ้านได้กันเล่าหนอ คำถามนั้นไม่มีการตอบกลับจากเปียว เด็กหนุ่มขึ้นบ้านไปแล้วไม่ได้ลงมาร่วมโต๊ะทานอาหารเย็นกับ
ครอบครัวด้วย นางวลัยอดแขวะลูกชายนอกไส้ไม่ได้ว่าไม่มีมารยาท แต่พอถูกนายพรตเอ่ยปรามนางก็เงียบเสียงไป

ขณะที่เปียวกำลังจะเข้านอนพิชญก็เข้ามาคุยด้วย ท่าทางเด็กหนุ่มดูเป็นกังวลมาก บอกกับพี่ชายว่ามีคนคอยตามแล้วขอให้
พี่ชายอย่างเปียวช่วยบอกให้มิสเตอร์แอลช่วยได้ไหม เปียวบอกปฏิเสธว่าทำไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้มีสิทธิ์อะไรขนาดนั้น พิชญ
เลยว่าเปียวไม่อยากช่วยมากกว่า

“พี ต่อไปเราต้องช่วยตัวเองแล้วนะ พึ่งพาเขาไม่ได้แล้ว ถ้าเราไม่ลุกขึ้นสู้เอง อีกหน่อยเราคงทำอะไรไม่เป็นเลย” เปียวให้
เหตุผลกับคนเป็นน้อง มัวแต่พึ่งพามิสเตอร์แอลอยู่อย่างนี้ถึงได้มีคนเขาดูถูกเอา

“ทำเป็นพูดดี เรามันตัวเล็กจ้อย จะไปคานอำนาจคนใหญ่คนโตเขาได้ยังไงกัน”

พิชญว่าเสียงสะบัด บอกให้สู้เองอย่างนั้นหรือ สู้กับอเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตันนี่นะ แค่คิดก็ผิดแล้ว

“ถ้าไม่ลอง แล้วจะรู้หรือ?” เปียวเอ่ยแย้ง

“รู้ตั้งแต่ยังไม่ได้ลองแล้ว!”

พิชญกระแทกเสียงแล้วลุกขึ้นยืน เปียวเงยมองน้องด้วยความอึดอัด ใช่ว่าเขาไม่อยากช่วย แต่ให้ไปขอร้องมิสเตอร์แอลเขา
ทำไม่ได้ พิชญมองพี่ชายคนรองอย่างหงุดหงิด ขอให้ช่วยอะไรไม่เคยได้เลย ให้ตายเถอะ!

“เออๆ ไม่ช่วยก็ไม่ต้องช่วย ถ้าฉันหายตัวไปนายก็ไม่ต้องสงสัยเลยนะ มันเป็นเพราะนายนั่นล่ะ”

“พี…”

“ไม่ฟัง! ไม่ต้องมาพูด!”

พิชญเอ่ยตัดบทไม่ยอมฟังคำใดจากพี่ชายก่อนเดินปึงปังออกไปจากห้องของผู้เป็นพี่ เปียวส่ายหน้าก่อนทอดถอนใจอย่าง
หนักอก ได้แต่บอกย้ำกับตนเองในใจว่าพึ่งพาเขาไม่ได้แล้วจริงๆ



++++++++++++++



วันต่อมาอลันขับรถมารับเปียวกลับบ้านด้วยตนเอง นายพรตออกจะแปลกใจอยู่สักหน่อยที่มิสเตอร์แอลเป็นคนมาเองแบบนี้
พอเห็นเช่นนี้แล้วชายสูงวัยก็พอจะเข้าใจอะไรได้อยู่บ้าง แม้จะไม่เห็นควรกับเรื่องนี้นัก แต่เรื่องของหัวใจมันก็ห้ามกันลำบาก
ยิ่งเขาเองเคยทำไม่ดีกับเปียวเอาไว้มากมายนัก ยิ่งเหมือนน้ำท่วมปากที่จะเอ่ยทัดทาน คงต้องแล้วแต่เปียวว่าจะตัดสินใจ
อย่างไรกับเรื่องนี้

นางวลัยให้เด็กรับใช้นำน้ำมาให้แขกก่อนบอกให้ขึ้นไปตามเปียวลงมา อลันนั่งรอเปียวอยู่ด้านล่างกับนายพรตและนางวลัย
จิตใจของชายหนุ่มร้อนรุ่มจนกลัดกลุ้มมาทั้งคืนที่ไม่มีอีกคนข้างกาย มันไม่ใช่ห่างกันไม่ได้ แต่นี่ห่างกันแถมยังมีเรื่องค้างคา
ในใจกันทั้งสองฝ่ายแบบนี้มันทำให้เขาอยู่ไม่สุข เปียวลงมาด้านล่างเมื่อเด็กในบ้านไปตาม เด็กหนุ่มมองหน้าคนที่มารับ
ตนเองนิ่ง ก่อนไหว้ลาพ่อกับแม่แล้วเดินออกไปที่รถของอลัน ชายหนุ่มตัวโตลุกตาม ไหว้ผู้อาวุโสทั้งสองแล้วก้าวเร็วๆมา
จนถึงตัวเด็กหนุ่ม เปียวขึ้นไปนั่งด้านหน้าข้างคนขับเมื่ออลันปลดล็อคประตูรถให้ อลันก้าวขึ้นมานั่งข้างแล้วสตาร์ทรถออกตัว
ไป ขับมาได้สักระยะอลันจึงเอ่ยแทรกความเงียบภายในรถขึ้นมาเสียงเรียบ

“พอใจหรือยัง?”

“อะไร?” เปียวเอ่ยถามกลับโดยที่ไม่ได้หันมามองอีกคนข้างกาย

“เรียกร้องความสนใจจนพอใจหรือยัง?”

อลันเฉลยความยียวน ตบไฟเลี้ยวก่อนเลี้ยวรถออกถนนใหญ่ เปียวหันขวับมามองคนพูด ก่อนเบือนกลับไปมองถนนด้านหน้า
รถเช่นเดิม

“ผมจะย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านนะ”

เด็กหนุ่มเอ่ยบอก อลันชะงักกับสิ่งที่ได้ยินก่อนเอ่ยแย้งเสียงดัง

“ไม่! ผมไม่ให้มา”

คำโต้แย้งของเขาเหมือนสายลมพัดผ่านเมื่อเปียวยังคงนิ่งเงียบ ท่าทางดื้อดึง

“มันอะไรกันนักหนาวะ!!”

ตบพวงมาลัยด้วยความหงุดหงิด ก่อนเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทาง เหยียบเบรคจนคนที่นั่งมาด้วยแทบหัวทิ่ม

“ไหนลองบอกมาซิว่ามันมีปัญหาอะไรอีก”

อลันหันมาถามพยายามข่มโทสะของตนเอง พยายามที่จะพูดคุยกันดีๆ แต่เปียวกลับไม่ให้ความร่วมมือเลยสักนิดเมื่อเด็กหนุ่ม
ยังคงใช้ความเงียบมาป่วนอารมณ์เขาให้คุกรุ่นขึ้นมาอีก

“เอาแต่เงียบแล้วมันจะรู้เรื่องกันไหม หา!!”

กำปั้นของอลันทุบเบาะที่เปียวนั่งเต็มแรง เด็กหนุ่มสะดุ้งกับอารมณ์ของอลัน ชายหนุ่มหอบหายใจแรงด้วยโทสะที่มันพุ่งสูง

“อลัน”

“.........”

“คุณแน่ใจแค่ไหนว่าเราจะรักกันได้จริงๆ ผมกับคุณไม่มีอะไรที่เท่าเทียมกันเลย…”

“ผมไม่ได้ต้องการความเท่าเทียม!” อลันเอ่ยแทรก

“ที่ผมต้องการคือหัวใจคุณต่างหาก”

สีหน้าเจ็บปวดของอลันทำให้เปียวเม้มปากสีหน้าอึดอัดใจ ก่อนพูดออกมาเสียงเบา

“คุณรักเธอ”

“ใช่ ผมเคยรัก” อลันเอ่ยยอมรับ ก่อนขยายความเมื่อรู้สาเหตุที่เด็กน้อยของเขาออกอาการดื้อดึงขึ้นมา

“แม้แต่ตอนนี้”

“ไม่ ตอนนี้ผมมีแต่คุณ”

เปียวเงียบ หมดคำพูดที่จะแย้ง ข้อโต้แย้งหรือจะเรียกว่าข้ออ้างดี จะอะไรก็ช่างเถอะ สิ่งที่เปียวนำมาพูดในวันนี้มันกำลังบอก
กับอลันว่าเปียวอยากจะไป นี่เขาต้องถูกทอดทิ้งอีกแล้วหรือ

“คุณยังมีเรื่องอะไรให้กังวลอีกหรือเปียว ยังมีอะไรที่คุณต้องการอีก บอกผมสิ ผมให้คุณได้ทุกอย่าง”

“ปล่อยผมไป ช่วยปล่อ…”

อลันกดจูบปิดกั้นทุกคำปฏิเสธที่จะได้รับ บดขยี้รุนแรงตามแต่ใจตัว อยากจะให้หูมันดับไปเสียเดี๋ยวนี้จะได้ไม่ได้ยินคำปฏิเสธ
หากตาบอดไปตอนนี้ก็จะได้ไม่รู้เห็นว่าคนที่เขารักกำลังจะตีจาก เมื่อถูกบดจูบรุนแรงเช่นนี้แต่เปียวก็ไม่ได้ต่อต้านหรือผละหนี
ไปไหน รู้ว่าใจของคนทำคงเจ็บไม่ต่างจากเขา อลันถอนจูบ แตะหน้าผากของตนเองกับอีกคน เอ่ยวอนเสียงพร่าแผ่ว จนคน
ฟังเจ็บปวดไปทั้งใจ

“ผมทำไม่ได้ ได้โปรดเถอะ อย่าทำแบบนี้กับผม”



++++++++++++++



อลันพาเปียวกลับมาที่บ้าน อยากยื้อเวลาออกไปอีกสักนิดก็ยังดี ชายหนุ่มให้เหตุผลว่าเปียวควรจะได้ลาคุณแม่อัญชันกับคุณ
ตาคุณยายด้วยตนเอง ซึ่งเปียวก็ไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอแนะนั้น ตลอดทางที่กลับมาบ้านนั้นมีเพียงความเงียบงันและบรรยากาศ
แสนหนักลอยวนอยู่รอบกายของทั้งคู่ เปียวโทรบอกพี่ชายให้มารับที่บ้านอลันเพราะไม่อยากรบกวนให้อลันต้องย้อนกลับไป
กลับมาหลายรอบ แต่การทำเช่นนั้นยิ่งทำให้อลันเจ็บ เมื่อคิดไปว่าเปียวไม่อยากอยู่ใกล้ตนเองถึงขนาดต้องเรียกพี่ชายมารับ
กลับ ต้องทำร้ายจิตใจเขามากเท่าไหร่ถึงจะพอใจ

เมื่อมาถึงที่บ้านอลันแล้ว เปียวลงไปหาคุณตาคุณยายเป็นอันดับแรก บอกท่านแต่เพียงว่าจะกลับไปอยู่ที่บ้านแล้วเพราะต้อง
ช่วยงานของที่บ้าน ขอบคุณท่านทั้งสองที่ให้ความรักและเมตตาเอ็นดูเขาตลอดมา คุณตาคุณยายบ่นใจหายกันใหญ่ที่จะ
ไม่ได้เจอเปียวทุกวันอย่างที่เคย คนที่เคยอยู่ด้วยกันมาจนคุ้นชิน พอวันหนึ่งต้องหายหน้าหายตาไปมันก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึง
เปียวยิ้มเศร้ากับคำพูดของคุณตาคุณยาย เขาเองก็คงคิดถึงใครบางคนที่นี่เช่นกัน

นอกจากบอกลาคุณตากับคุณยายแล้วเปียวยังบอกกล่าวกับทุกคนในบ้านด้วย ทั้งแม่บ้านและคนสวน คนรถ ที่ให้ความเอ็นดู
เปียวมาโดยตลอด ส่วนคุณแม่อัญชันที่อยู่มูลนิธิเปียวก็จะให้พี่ชายพาแวะไปหาท่านเอง พอจะไปจริงๆก็อดใจหายไม่ได้ เปียว
สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะเดินลงไปหาพี่ชายที่มารอรับที่หน้าตัวบ้านแล้ว อลันคว้าข้อมือเด็กหนุ่มเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้
ลงบันไดไป

“ถ้าผมขอร้อง คุณจะยอมอยู่ที่นี่ไหม?” อลันเอ่ยถามเหมือนนี่คือเดิมพันครั้งสุดท้ายสำหรับเขาแล้ว

“จะให้ผมอยู่ในฐานะอะไร?”

“ทำไมต้องถามหาสถานะของคุณในบ้านหลังนี้ด้วย เราอยู่ด้วยกันมาแบบเดิมไงเปียว อยู่ด้วยกันแบบที่เป็นมา…”

อลันเว้าวอน เขารู้สึกร้าวไปทั้งใจแล้วตอนนี้ แม้จะพยายามเท่าไหร่ แม้จะทำดีแค่ไหน แต่เปียวก็ยังคงทำใจแข็งไม่รับรู้ถึงมัน
เด็กหนุ่มบิดข้อมือตนเองออกจากการเกาะกุม ก่อนก้าวเดินจากไปไม่เหลียวกลับ ปล่อยให้อีกคนมองตามโดยทำอะไรไม่ได้
อยู่อย่างนั้น

รถที่เปียวนั่งเคลื่อนจากไปช้าๆ เหมือนกับหัวใจของอลันที่มันเต้นช้าลงทุกที ชายหนุ่มก้มมองมือของตนเองอยู่อย่างนั้น ราว
กับว่ามันมีลายแทงสมบัติล้ำค่าผุดมา มือของเขา... มือที่ฉุดรั้งเปียวเอาไว้ แต่สุดท้ายแล้วก็จำเป็นที่จะต้องปล่อยมือไป ทำ
ได้แค่เพียงมองเบื้องหลังของคนที่ก้าวเดินจากไปโดยไร้หัวใจ

คำว่ารักที่เขาเคยบอกมันคงไม่มีค่าพอที่จะทำให้ได้ใจคนนั้นมา เพราะถ้ามันมีค่าจริง คนๆนั้นเขาคงไม่จากไป…




TBC



โปรดอย่าปล่อยมือฉัน อย่าจากไปไหนเลย แค่อยากให้เธอรู้ ฉันยังรักเธอเหมือนเคย เสียงร้องของหัวใจ ร่ำร้องหาแต่เธอ
อยากมีเธอเคียงข้างฉัน เหมือนเดิม... ตลอดไป…
 (http://www.youtube.com/watch?v=L_VqN5vfvbA&feature=colike)

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ ขอบคุณทุกๆบวกที่ให้กันด้วยค่ะ เดี๋ยวค่อยทยอยจิ้มบวกคืนพรุ่งนี้นะคะ :กอด1:

มาช้าจริงจัง แต่ยืนยันว่าไม่ทิ้งไปไหนแน่ค่ะ ต่อจนจบแน่นอนเน้อ :m17:

ปล. ตอนตรวจคำผิดเพิ่งร้องไห้มาล่ะ หนูเปียวทำเขาร้องไห้อ่ะ แง เขียนเอง อินเอง ดีเนอะ 555+

ปล.2 เรื่องเฮียอเล็กซ์ ติดตามเฮียแกได้ในเล่ห์พรางรัก ภาค2 หัวใจซ่อนรัก ไม่อยากจะบอกเลยว่า... เตรียมผักกับไข่ไว้ใส่
มาม่าด้วยนะคะทุกท่านนน :o12:

วันใหม่ค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: doomare ที่ 20-09-2012 02:50:58

ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 20-09-2012 05:26:07

อ้างจาก: wanmai ที่ 20-09-2012 02:39:21  

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ ขอบคุณทุกๆบวกที่ให้กันด้วยค่ะ เดี๋ยวค่อยทยอยจิ้มบวกคืนพรุ่งนี้นะคะ :กอด1:

มาช้าจริงจัง แต่ยืนยันว่าไม่ทิ้งไปไหนแน่ค่ะ ต่อจนจบแน่นอนเน้อ :m17:

ปล. ตอนตรวจคำผิดเพิ่งร้องไห้มาล่ะ หนูเปียวทำเขาร้องไห้อ่ะ แง เขียนเอง อินเอง ดีเนอะ 555+

ปล.2 เรื่องเฮียอเล็กซ์ ติดตามเฮียแกได้ในเล่ห์พรางรัก ภาค2 หัวใจซ่อนรัก ไม่อยากจะบอกเลยว่า... เตรียมผักกับไข่ไว้ใส่
มาม่าด้วยนะคะทุกท่านนน :o12:

วันใหม่ค่ะ

อยากบอกว่าเหมือนกันเลย อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเศร้าๆ
ส่วนเรื่องของเฮียอเล็กนั้น ไม่อยากได้เลยมาม่า แต่ก็
เอาเถอะ จะเตรียมต้มน้ำร้อนไว้รอท่า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 20-09-2012 06:02:45

ถ้าเสิร์ฟมาม่า   
เค้าขอเป็นยำมาม่าได้มั๊ยอ่ะคะ
จัดจ้านถึงใจดี  อิอิ   :laugh:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 20-09-2012 06:17:47

เปียววววววววววววววว!! ทำไมทำแบบนี้ TT

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 20-09-2012 07:11:10

สงสารอลันอ่า
เปียวไม่น่าไปเลยยยย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 20-09-2012 07:14:18

เข้าใจความรู้สึกของเปียวตอนนี้นะ
ความรักที่มีพื้นฐานอยู่บนความไม่แน่นอน
ที่อลันมีให้เปียวบางครั้งทำให้รู้สึกว่า
รักเปียวจริงหรือเปล่าลืมอดีตได้แน่แล้วเหรอ
เพราะดูเหมือนว่าอลันใช่ว่าจะลืมได้ง่าย
เงาอดีตยังคงโผล่มาทำร้ายทั้งอลันและเปียวอยู่เสมอ
เปียวตัดสินใจไปตอนนี้ทำถูกต้องที่สุดแล้ว
จะได้มีเวลาคิดทั้งเรื่องของตัวเองและอลัน
ส่วนอลันก็จะได้มีเวลาคิดว่าอะไรเป็นต้นเหตุให้เปียวจากไป
เป็นเพราะพ่อหรือเป็นเพราะอลันเองที่จิตใจไม่มั่นคง :angry2:
++ให้เน้อ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 20-09-2012 07:22:53

หน่วงสุดๆ  :m15:

ขอให้มาม่าขึ้นราคาเร็วๆ อย่าต้มนานนะคะ

 :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 20-09-2012 07:29:54

เปียวใจแข็งจังไม่สงสารคนที่ตัวเองรักหรือไง
แต่บางทีก็หมั่นไส้อลันเหมือนกันนะ รักยังไงของมันว่ะ

บวกหนึ่งให้เปียวกลับมาอยู่กับอลันโดยไว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 20-09-2012 08:53:55

เขาเตรียมลูกชิ้นไว้ใส่มาม่าด้วยแหละ

5555 เปียวจ้า ถ้าคิดมากไป หนูจะไม่มีความสุขเลยนะ

เราไม่ได้ให้เขาทำให้ทุกอย่างนิ คนรักกันเราสามารถช่วยเหลือกันและกันได้อยู่แล้ว

ถ้าหนูคิดมาก หนูก็เจ็บ คนที่รักหนูก็เจ็บนะจ้าา

ตอนหน้าขอไม่มาม่าแบบนี้น้า ฮืออออ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 20-09-2012 10:27:41

สงสารทั้งสองคนเลย เกือบร้องไห้ตาม
ปัญหาของเปียวหลายเรื่องเกิน
อย่างที่บอกถ้ามัวพึ่งพาคนอื่นไปซะหมด ก็ยืนด้วยตัวเองไม่ได้ซะที
ไหนจะปมปัญหาหัวใจอีก ไม่แปลกที่น้องจะไม่มั่นใจ
เอาเป็นว่าให้แต่ละคนเคลียร์ปัญหา เคลียร์ใจตัวเองซะก่อน
ใช้แต่อารมณ์มีแต่จะเผาไหม้กันซะเปล่า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 20-09-2012 10:36:58

อืมมมมมมมมมมม :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: bobby_bear ที่ 20-09-2012 11:07:42

ไม่เข้าใจความรักเลยจริง ๆ ให้ตายเหอะ
ทำให้อะไร ๆ ที่ง่ายมันยากตลอดอ่ะ
ปวดใจแทนอลัน จะบอกว่าโมโหเปียวก็ถูก
แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะคืนดีกันล่ะนี่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: ทานตะวัน ที่ 20-09-2012 11:27:17

อ่านแล้วบีบหัวใจ
เจ็บปวดกับเรื่องที่ต้องเป็นอย่างนี้ เข้าใจความรู้สึกของเปียวนะ แต่เปียวยังไม่มั่นคงพอ
 บางครั้งการยอมเปิดปากพูดกับอลันอาจจะมีอะไรดีขึ้นกว่านี้
เปิดอกคุยกันสิ งึ่มๆๆๆๆ
อ่านแล้วแอบอึมครึมตามเนื้อเรื่องอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 20-09-2012 11:35:26

เปียวใจแข็งมากอ่ะ ออกจะดื้อไปหน่อยด้วยซ้ำ
แต่เราเข้าใจนะ เหมือนเปียวถูกกดดันอยู่เลย
เรื่องที่วิคเตอร์พูดก็ยังคงวนเวียนไม่ไปไหน
ไหนจะมาได้ยินอะไรแบบนี้อีกก็เลยไปกันใหญ่
แต่อลันเองก็ยังคงใจร้อนและตีขลุมอยู่นั่นแหละ
บางทีการที่แยกกันอาจจะทำให้ต่างคิดถึงกัน
และมีเวลาได้คิดอะไรๆมากขึ้นก็ได้ หวังว่านะ
หรือไม่ก็เปียวอาจจะแค่ถอยเพื่อไปตั้งหลัก
และพิสูจน์ตัวเองให้วิคเตอร์ได้เห็นก็ได้นะเออ
ก็ได้แต่เดาไปเรื่อย ยังไงก็ต้องได้อยู่ด้วยกันล่ะน่า
ขอบคุณวันใหม่มากค่ะ  :กอด1:
ป.ล.ถึงจะน้ำตาซึมเล็กน้อย แต่ก็ไม่ลืม +1และเป็ดเช่นเคย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 20-09-2012 11:56:43

 :o12: :o12: :o12: :sad4: :sad4: :sad4: :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 20-09-2012 12:08:11

:o12: เปียว ทำอะไรลงไปเนี้ย
ปกติสงสารเปียว วันนี้ย้ายข้างมาสงสารคุณอลันแทน :sad4

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 20-09-2012 13:02:18

เฮียอลันเนี่ย ก็บอกไปสิว่าจะให้อยู่ในฐานะ
"ภรรยาจ้ะ"
แค่นี้ หนูเปียวคงไม่จากไปแร้ววว :o8:

บวกๆ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 20-09-2012 13:33:46

คือถ้าจะเศร้าขนาดนี้!!!!!!!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 20-09-2012 13:39:50

เศร้าจัง สงสารทั้งคู่เลย : :monkeysad:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: Hikaru23 ที่ 20-09-2012 13:49:25

ตอนนี้อึนและหนักใจที่สุด เฮ้อ... :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 20-09-2012 14:12:10

เศร้าจริงๆ ปากหนักกันเหลือเกินอ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 20-09-2012 14:47:53

สงสารอลันเบาเบา

ทำไมเปียวไม่พูดไม่อธิบายมากกว่านี้

T^T

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 20-09-2012 15:16:03

เปียวคงจะต้องการเวลาคิด เพราะสิ่งที่พ่ออลันพูดมาและก็ปัญหาต่าง ๆ ที่บ้าน รวมไปถึงตัวอลันเอง แต่จริง ๆ เปียวก็คิดมากนะนั่น เปียวจะไปพบแม่อลันใช่ไหม แม่อลันน่าจะพูดอะไรที่ทำให้เปียวคิดได้บ้าง ่สวนอลันอย่าอารมณ์ร้อนเกินไป ให้เวลาเปียวบ้าง อเล็กซ์รู้สึกยังไงกับพีนะ อเล็กซ์ให้คนตามพีใช่ไหมนั่น รออ่านตอนอเล็กซ์

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 20-09-2012 15:36:15

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 20-09-2012 15:38:44

ทำไมเปียวทำแบบนี้

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 20-09-2012 15:54:17

แล้วจะพูดทำไมล่ะคำนั้นน่ะ  เอาไว้พูดกับเปียวคนเดียวก็พอแล้วนี่
เป็นเราก็ไม่เข้าใจหรอกเว้ยเฮ้ย   

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: slurpee04 ที่ 20-09-2012 17:46:38

เปียว!ทำไมทำกันแบบนี้ :z3:

สงสารอลัน  :m15:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 20-09-2012 17:51:55

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 20-09-2012 18:26:08

 :o12: :o12: :o12: :o12:
สงสารทุกคน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 20-09-2012 18:32:16

แวะมาจิ้มบวกขอบคุณทุกคอมเม้นต์ในตอนที่18ที่ผ่านมา

ขอบคุณมากค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 20-09-2012 18:37:21

 :m15:

เหนื่อยใจ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 20-09-2012 18:58:52

เปียวกลับบ้านแล้ว
พยายามทำหัวใจตนเองให้เข้มแข็ง เพื่อหวนสู่รักกับอลันอีกครั้งนะ
อย่าปล่อยมือตลอดไปเลยนะ มันเจ็บง่ะ
ขอบคุณน้องวันใหม่คร้าบบบบบบ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 20-09-2012 19:54:50

สงสารอลันมากกกกกกกกก

เปียวทำไมมันเป็นแบบนี้หละลูก กลับมาก่อน มาเคลียร์กันก่อน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 20-09-2012 19:56:00

แม่ของอลันเป็นคนขอเลิกเองไม่ใช่หรอ แล้วทำไมพูดเหมือนวิคเป็นคนขอเลิกเองล่ะ
 :really2: :really2: :really2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 20-09-2012 19:56:21

ทำมัยเป็นแบบนี้เปียวทำมัยทำแบบนี้หรือว่าจริง ๆแล้วเปียวเองไม่ได้รักอลันเลยถึงไม่สนใจความรู้สึกของอลันซักนิดโดนทิ้งตั้งสองครั้งความรู้สึกมันคงแย่มาก ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 20-09-2012 19:57:10

รอจ้า :)

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 20-09-2012 20:02:01

โอ๊ยยยย
โดนน้องเปียวทำร้ายจิตใจ
คงต้องปล่อยให้อยู่กับตัวเองซักพักนะคุณอลัน
ค่อยตื้อ
อย่าลืมตื้อเท่านั้นที่ครองโลก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 20-09-2012 20:10:07

ผมเค้าร่วงหมดแล้วน๊าาาา

อีกเรื่องก็มาม่าหรอ

โอเคขอไปบำรุงผมก่อน...ติดตามแน่นอนจ้ะ

 :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 20-09-2012 21:48:59

ทำไมเปียวใจแข็งแบบนี้ล่ะ สงสารอลันมากเลย

ช่วงนี้เสพแต่มาม่า อืดไปหมดแล้วค่ะ 5555++


 :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 20-09-2012 22:54:26

เข้าใจความรู้สึกไม่เท่าเทียมของเปียวนะ แต่นั้นก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะมาทำร้ายคนที่รักเราขนาดนี้นะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 20-09-2012 23:23:04

คำว่ารักคงยังไม่พอ เธอคงไม่รับฟัง....

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 21-09-2012 21:12:09

เปียววววว อย่าไปปปป :sad4: อย่ายอมแพ้ตาแก่วิคเตอร์น๊ะ
ทำไมเป็นแบบนี้อีกแล้วอ่ะ :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 22-09-2012 01:25:34

เปียวใจร้ายยยยยยยยย  :sad4:

อลันมาทางนี้ นายยังมีเรานะ (ไม่ใช่ละ... ผั๊วะ เจอเท้าคนเขียน  :z6: )

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 22-09-2012 09:59:57

ห่างกันครั้งนี้คงคิดได้บ้างนะ
ทั้งอลันและเปียวเพราะก็เจ็บปวด
ด้วยกันทั้งคู่ :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 22-09-2012 10:32:55

เป็นเราเราก็ไปนะอลัน ถึงแม้จะดูว่าอลันรักเปียว
แต่คำพูดนั้นคนที่เพิ่งเข้ามาได้ยินก็ต้องเจ็บเป็นธรรมดา
ขอให้ง้อเปียวได้สำเร็จ แต่หนูเปียวก็น่าจะเข้มแข็งสักหน่อย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 25-09-2012 17:27:01

 :3059: :L1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ ((๒๐.๙.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๒ ค่ะ+ย่องมากลางดึก+
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 25-09-2012 19:04:04

รอออออออ  คุณอลันอยู่นะ
อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปล่ะ อดทนไว้!!!
เมียของเรา ก็คือเมียของเรา
ฉันใดก็ฉันนั้น (ไม่เกี่ยว) ^_____________^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 26-09-2012 19:09:02

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก



พนักงานบริษัทการเงินของอลันแปลกใจกันหนักหนา เมื่อผู้เป็นเจ้าของบริษัทอย่างมิสเตอร์แอลลงมือทำงานเองแทบทุก
หน้าที่ ออกจะอกสั่นขวัญผวาว่าตนเองทำงานผิดพลาดหรือไม่ดีตรงไหน อย่างไร อาจจะถูกปลดออกกันทั้งบริษัทเลยหรือไม่
คมที่เป็นผู้ติดตามใกล้ชิดได้แต่มองผู้เป็นนายอยู่ห่างๆอย่างห่วงใย ผิดหวังในรักครั้งก่อนนี้ผู้เป็นนายแทบเสียผู้เสียคน งาน
การไม่คิดจะใส่ใจจะทำ ละทิ้งทุกสิ่งอย่าง ใช้ชีวิตเสเพลน่าเป็นห่วง แต่มาคราวนี้ไม่มีแบบนั้นแล้ว แต่กลับกลายเป็นอีกด้าน
หนึ่งไปเสีย หลังจากต้องแยกกันกับเปียว อลันก็เอาแต่ทำงานไม่มีเว้นพัก แม้แต่คุณแม่อัญชันเองก็ยังอดหนักใจตามไปด้วย
ไม่ได้

วันที่เปียวไปลาท่านที่มูลนิธินั้นคุณแม่อัญชันก็ได้คุยกับเปียวถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว เปียวบอกว่ามันมีปัญหาหลายอย่างเกิด
ขึ้นมาในชีวิตของตน และปัญหาเหล่านั้นมันก็มาจากตัวเขาเองที่ทำให้มันเกิด อยากที่จะใช้เวลาอยู่กับตนเองให้มากกว่านี้
อยากให้ทั้งตนเองและอลันได้คิดและทบทวนดูว่าที่เป็นอยู่นี้มันใช่แล้วหรือยัง อลันลืมอดีตไม่ได้ ไม่มีใครลืมได้เปียวรู้ดี แต่
ถ้าหากมันยังคงเป็นปัญหาคาค้างใจกันอยู่เช่นนี้ ซึ่งผ่านไปพักหนึ่งเรื่องเดิมก็เกิดซ้ำอยู่แบบนี้ เปียวกลัวว่าตนเองจะไม่มีความ
เข้าอกเข้าใจให้อลันมากพอ และอาจจะทะเลาะกันจนสุดท้ายต้องร้างลากันไปจริงๆ

“เปียว คนเราไม่มีใครสามารถที่จะลบอดีตออกไปได้หรอก แม้แต่คนที่เขาความจำเสื่อม สักวันหนึ่งเขาก็ยังจำอดีตได้ ยิ่งคน
ที่ความจำดีๆอย่างเราแล้วยิ่งไม่มีทางลืม แต่อยู่ที่ว่าจะเอามันมาเป็นปัญหากับปัจจุบันไหม บางทีการคุยกันน้อยจนเกินไปก็
อาจทำให้ความเข้าใจมันคลาดเคลื่อนไปได้นะ”

“เปียวเข้าใจครับ เข้าใจในสิ่งที่คุณแม่ต้องการจะบอก แต่ตอนนี้...”

เด็กหนุ่มพูดแล้วเงียบไป สีหน้าดูหมองเศร้า เรื่องนั้นคงต้องใช้เวลาสักหน่อย ถึงแม้จะบอกว่าเข้าใจดี แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะ
กังวลใจ

“เปียวอยากยืนด้วยขาของตัวเอง ไม่อยากให้ใครมาว่าได้ว่ายืมจมูกใครหายใจ”

นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เป็นปัญหาสำหรับเขา มันติดค้างในใจจนสลัดไม่หลุด คุณแม่อัญชันถอนใจเบา เรื่องรักใคร่มันก็พูดกันยาก
ใจเขาใจเรามันไม่เหมือนกัน คงต้องให้เวลาทั้งเด็กหนุ่มตรงหน้าและลูกชายของท่านได้คิดทบทวนดูเอง

“เปียวอาจจะอยากได้เวลาในการคิดทบทวนหรือทำอะไรให้สบายใจ เอาเถอะ แม่เองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปห้ามหวงอะไรใครได้
แต่ถ้าเปียวสบายใจเมื่อไหร่ก็ให้กลับมานะลูก แม่เชื่อ... ว่าสิ่งที่เปียวต้องการจากอลันน่ะ อลันมีให้ได้มากกว่านั้นมากนัก”

“ขอบคุณครับแม่”

เด็กหนุ่มไหว้ขอบคุณคุณแม่อัญชันก่อนกอดท่านแน่น เอ่ยลาท่านแล้วจึงเดินไปหาพี่ชายอย่างพงศกรที่กำลังคุยกับหญิงสาว
คนหนึ่งอยู่ เปียวเอ่ยทักทายหญิงสาวเมื่อเห็นว่าเป็นใคร สุวิญชา เธอมักเอาของมาบริจาคที่มูลนิธิบ่อยๆ แต่พงศกรกลับเข้า
ใจว่าเธอเป็นเจ้าหน้าที่ของที่นี่ไปเสียอย่างนั้น



++++++++++++++



อลันที่มุทำแต่งาน พอกลับมาบ้านแล้วเห็นแต่ภาพเปียวอยู่ทั่วทุกพื้นที่ภายในบ้านจึงย้ายไปนอนที่คอนโดมิเนียมแทน แต่
แทนที่ทำเช่นนั้นแล้วมันจะดีขึ้นกลับกลายเป็นว่าที่นั่นก็ยังมีเปียวคอยตามมาก่อกวนหัวใจอีก ภาพที่เปียวเตรียมอาหารไว้ให้
ทานเมื่อเขากลับมาจากทำงานทุกวัน แล้วเจ้าตัวก็เดินเลี่ยงมานั่งดูโทรทัศน์เงียบๆตอนเขาทานข้าว ภาพเก่าๆเหล่านั้นมันยัง
คงย้อนกลับมาให้คิดถึง แต่อลันก็ยังถือทิฐิในใจไม่ยอมเป็นฝ่ายไปง้อก่อน ด้วยกลัวว่าจะถูกปฏิเสธกลับมาให้ช้ำใจยิ่งกว่าเก่า
คราวนี้เขาคงลุกขึ้นใหม่ได้ยากยิ่ง

อลันที่ทำใจแข็งไม่ย่างกรายเข้าใกล้ห้องนอนที่ยกให้เด็กหนุ่มนอนเมื่อครั้งยังอยู่ด้วยกันที่คอนโดฯนี้นั้น มาตอนนี้เขากลับมา
ยืนอยู่หน้าประตูห้องพร้อมกุญแจในมือเป็นที่เรียบร้อย อลันเปิดห้องนอนของเปียวเข้าไปช้าๆ กวาดสายตามองรอบห้องที่ว่าง
เปล่าก่อนก้าวเดินไปที่เตียงนอน นั่งลงที่เตียงแล้วอยู่เงียบๆแบบนั้นสักพักอลันก็เอนกายลงนอน แม้แต่ในห้องนี้ เรื่องที่เขา
เกือบมีความสัมพันธ์ทางร่างกายกับเด็กหนุ่ม แล้วฝ่ายนั้นร้องไห้เขาก็ยังจำได้ดี

เขาเคยคิดว่าการถูกทิ้งครั้งนี้มันคงจะไม่เจ็บสักเท่าไหร่เพราะเคยผ่านสถานการณ์เช่นนี้มาแล้ว อาจจะชินชา แต่ก็ไม่ เขาไม่มี
ทางจะชินกับเรื่องเช่นนี้ อลันขดตัวกอดตนเองดังกับว่าในอ้อมแขนมีร่างกายของใครอีกคน ที่แม้อยากตระกองกอดไว้แนบ
กายแต่ก็ทำไม่ได้ ครั้งนี้มันทรมานมากกว่าครั้งแรกที่ถูกทิ้งเสียอีก

‘คิดถึง คิดถึงเหลือเกินเปียว กลับมาหาผมเถอะ…’



++++++++++++++



เปียวเข้าไปช่วยงานพงศกรที่บริษัทอย่างเต็มตัว พิชญที่ยังคงเรียนอยู่ก็เข้ามาช่วยบ้าง เพราะโครงการสร้างคอนโดมิเนียมที่
ทำค้างไว้นั้นยังไม่เป็นที่ตัดสินใจของเจ้าของว่าบริษัทใดจะได้ไปครอง ได้ยินข่าวแว่วมาว่าทางคู่แข่งคนสำคัญของพฤทธา
การยังใช้ไม้เดิม เล่นตุกติกจะเอางานมาเป็นของตนให้ได้ แต่บังเอิญว่านี่คืองานของเอิร์ทที่ไม่ได้หุ้นกับใครนอกจากครอบ
ครัวของเขาที่ช่วยกันดูให้ ทำให้ใช้แผนเดิมไม่ได้จึงหาทางเอาอกเอาใจเอิร์ทในทางอื่น พงศกรว่าให้คู่แข่งทำแบบนั้นก็ดี
เจ้าของงานเขาจะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่คู่ควรจะได้งานนี้มา

พงศกรได้รับการกดดันจากพ่อแม่ให้ไปดูตัว พวกท่านบอกกล่าวแก่เขาว่าอายุอานามก็สมควรแก่เวลาที่จะมีคู่ครองได้แล้ว
หากงานทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นดี พ่อกับแม่ก็อยากให้พงศกรแต่งงานมีครอบครัวสักที พอได้รับความคาดหวังมาเช่นนั้น
แล้วพงศกรก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ แต่ภายในใจของชายหนุ่มกลับพะวงถึงแต่คนที่ไม่สมควรจะนึกถึง ฮิโรยูกิ คาเสะ

แม้ไม่อยากจะยอมรับว่าตนเองคิดอะไรเกินเลยกับฝ่ายนั้น แต่เขาก็รู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ แต่ก็ต้องยั้งใจเพราะตน
เองกำลังจะแต่งงานในอีกไม่ช้าไม่นานนี้แล้ว ไม่อยากทำให้พ่อแม่ผิดหวังในตัวเขา

เมื่อถึงวันนัดทานข้าว หรือเรียกให้ถูกคือนัดดูตัวนั้น พงศกรก็ขับรถออกจากบ้านเพื่อไปให้ถึงก่อนเวลานัดหมาย ถือเป็นการ
ให้เกรียติฝ่ายหญิงด้วย แม้ใจจริงจะไม่อยากมาเลยก็ตาม พงศกรวนรถหาที่จอดเมื่อมาถึงร้านอาหารที่นัดกับน้องวินนี่ของ
มารดาเขา ท่านช่างเอ็นดูน้องวินนี่คนนี้หนักหนา ชายหนุ่มวนรถมาถึงที่จอดเมื่อจะเลี้ยวเข้าไปในช่องจอดนั้นกลับมีหญิงสาว
คนหนึ่งโผล่มาตัดหน้ารถเขาเข้าอย่างกะทันหัน พงศกรเกือบเหยียบเบรคไม่ทัน กะว่าจะลงไปต่อว่าเจ้าหล่อนสักหน่อย แต่
ฝ่ายนั้นกลับเปิดประตูโดดขึ้นรถมานั่งอย่างเรียบร้อยเสียอย่างนั้น

“เฮ้ยคุณ! ขึ้นมาทำไม?” พงศกรเอ่ยถามเสียงหลง

“พาฉันออกไปจากร้านนี้ที... อ้าว คุณพงศกร?”

หญิงสาวที่อาจหาญโดดขึ้นมาบนรถเขาออกอาการงงเมื่อเห็นว่าคนที่ตนเองเข้ามาขวางทางรถแล้วขึ้นมานั่งบนรถเขานั้นเป็น
ใคร พงศกรเองก็อึ้งไปเช่นกันที่เห็นว่าหญิงสาวคนดังกล่าวคือคนรู้จัก

“คุณสุวิญชา?”

พงศกรเอ่ยเรียกชื่อหญิงสาว สุวิญชา คนที่พงศกรเคยเจอที่มูลนิธิของคุณอัญชันมารดาของมิสเตอร์แอล หญิงสาวส่งยิ้ม
เจื่อนไปให้ชายหนุ่มเจ้าของรถ บรรยากาศมันชักแปลกๆพิกล

“เอ่อ... มีปัญหาอะไรกับทางร้านหรือเปล่าครับ ให้ผมช่วยเคลียร์ให้ไหม พอดีผมมีธุระที่ร้านนี้พอดี” พงศกรเอ่ยถามไถ่ด้วย
ความหวังดี แต่สุวิญชากลับเอ่ยเร่ง

“ไม่ค่ะ ไม่ต้องเคลียร์ ถ้าคุณอยากช่วยฉัน กรุณาพาฉันไปให้พ้นๆร้านนี้เร็วๆเลยค่ะ ไปเร็ว”

“หา? เอ่อ... ครับๆ”

พงศกรตอบรับ ชักจะงงว่าตกลงใครเป็นเจ้าของรถกันแน่ แต่สุดท้ายแล้วชายหนุ่มก็ยอมขับรถออกมาตามที่สุวิญชาสั่ง ใจจริง
เขาก็ไม่อยากเข้าไปในนั้นอยู่แล้ว ถือว่านี่เป็นข้ออ้างให้เขาไม่ต้องไปพบน้องวินนี่ของคุณแม่เขาแล้วกัน


. . . . . . . . . . . . . . . . .


เมื่อพงศกรกลับมาที่บ้านนางวลัยก็ตรงเข้ามาทักลูกชายในทันที พงศกรแอบถอนใจ ก่อนหันกลับไปยิ้มรับคำทักถามจากผู้
เป็นมารดา

“พงศ์ เป็นไงลูก ไปเจอหนูวินนี่มา น้องน่ารักใช่ไหม?”

ท่าทางนางวลัยจะตื่นเต้นแทนลูกชายเสียจริง ก็เธอถูกใจลูกสาวเพื่อนคนนี้นักหนา เห็นควรว่าเหมาะสมกับพงศกรลูกของเธอ
ยิ่งกว่าอะไร

“พอดีผมเกิดเหตุสุดวิสัยระหว่างทางนิดหน่อยน่ะครับแม่ เลยทำให้ไปไม่ทัน น้องเขากลับไปก่อนแล้วล่ะครับ”

อันนี้เขาไม่ได้โกหก หลังจากพาสุวิญชาไปส่งที่ร้านของเพื่อนเธอ พงศกรก็ย้อนกลับมายังร้านอาหารที่นัดกับน้องวินนี่เอาไว้
แต่น้องวินนี่คนนั้นก็กลับไปแล้วดังคาด ชายหนุ่มถึงกับโล่งอกที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากัน

“อ้าว? ตายจริง ฮึ่ม! ตาพงศ์นี่ แบบนี้ต้องโทรไปขอโทษทางนั้นก่อนแล้ว แย่จริงเชียว…”

นางวลัยอดอุทานอย่างเสียดายไม่ได้ พงศกรยิ้มแหย นางวลัยทำสีหน้าขัดเคืองส่งให้ผู้เป็นลูก ก่อนค้อนลูกวงโตแล้วบ่นเป็น
หมีกินผึ้งเมื่อเดินเข้าไปด้านในเพื่อที่จะต่อสายโทรศัพท์หาเพื่อนของตนเอง ในใจคิดเอาไว้แล้วว่าจะต้องให้ลูกชายของตน
ได้พบหนูวินนี่ให้ได้ หมายมั่นปั้นมือกับเรื่องนี้เป็นอย่างยิ่ง

“อะไรน่ะพี่พงศ์?”

พิชญที่เพิ่งกลับจากมหาวิทยาลัยมาทันที่จะได้ยินมารดาเดินบ่นเข้าบ้านไป เด็กหนุ่มจึงเอ่ยถามผู้เป็นพี่ พงศกรยักไหล่ไม่ตอบ
แล้วเดินหนีเข้าบ้านไปอีกคน

“อะไรวะ ถามไม่ตอบ” พิชญย่นหัวคิ้วเมื่อพี่ชายทำกวน ก่อนหันมาหาใครอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“นายกลับไปได้แล้วไป เบศ”

“โหย พอหมดประโยชน์แล้วเขี่ยทิ้งเลยนะ”

หนุ่มตัวโตที่พิชญเรียกว่า เบศ เอ่ยพ้ออย่างน้อยอกน้อยใจ กระเง้ากระงอดไม่เหมาะกับตัวโตๆนั่นเลยสักนิด

“เอ้า ก็ฉันถึงบ้านแล้วนี่ ขอบใจที่มาส่ง พอใจรึยัง?” พิชญกอดอกแล้วลอยหน้าบอก

“ยัง”

ฝ่ายนั้นเอ่ยบอกเสียงห้วนท่าทางขึงขัง พิชญชักสีหน้าใส่ทำให้เด็กหนุ่มยิ้มเจื่อน กลับมาเป็นหมาน้อยตัวโตเหมือนเคย

“พอแล้วก็ได้ จำไว้เลยนะ”

“ไม่จำเว้ย รกสมอง กลับไปได้แล้ว”

พิชญเอ่ยไล่ซ้ำอีก อีกฝ่ายหน้ามุ่ยก่อนเอ่ยเรียก

“พี”

“บอกให้เรียกพี่ไง พูดไม่เคยฟังเลยนะนายนี่ ชักจะปีนเกลียวใหญ่แล้ว”

พิชญทำเสียงดุ แต่ดูเหมือนว่าคนถูกดุจะไม่ได้ฟังเลยเพราะยังคงไม่เรียกพิชญว่าพี่ตามที่เจ้าตัวเขาบอกสักนิด

“พี”

“อะไรเล่า!”

“ชอบนะ”

เด็กหนุ่มตัวโตเอ่ยบอก ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าดูจริงจังจนพิชญอึ้งไป พิชญกะพริบตาถี่ๆ ท่าทางประดักประเดิดกับสถานการณ์
ตรงหน้า กระแอมเบาๆไล่ความรู้สึกแปลกประหลาดนั้นแล้วว่า

“กลับไปได้แล้วเบศ”

พิชญบอกน้ำเสียงเบาลงกว่าเมื่อครู่มาก เด็กหนุ่มอีกคนถอนใจยาวก่อนกลับหลังหันแล้วเดินออกจากบ้านไป พิชญมองตาม
แล้วหันกลับเดินเข้าบ้านบ้าง ได้แต่บอกกับตนเองว่าอย่าเพิ่งไหวหวั่นจนหวั่นไหวง่ายดายขนาดนั้น แค่ถูกอเล็กซานเดอร์มอง
ว่าเป็นของเล่นชั่วครั้งชั่วคราวยังเจ็บไม่พออีกหรือ...


. . . . . . . . . . . . . . . . . . .


ทางด้านสุวิญชาที่กลับบ้านของตนเองมาหลังจากนั้น มารดาของหญิงสาวเอ่ยถามถึงเรื่องที่ให้เธอไปทานข้าวกับลูกชาย
เพื่อน หรืออีกนัยหนึ่งคือให้ไปดูตัวนั้นได้ความว่าอย่างไรบ้าง หญิงสาวบอกผู้เป็นมารดาว่าไม่เห็นคู่นัดดูตัวจะมาเลย ไม่ตรง
ต่อเวลา ไม่เอาแล้วคราวหน้าน่ะ ทั้งที่เธอเองที่เป็นฝ่ายแอบหนีออกมาก่อน แต่หญิงสาวกลับแสร้งทำเป็นโกรธฝ่ายนั้นเสีย
มากมายก่อนขอตัวขึ้นห้อง พอหลังจากที่เธอเดินขึ้นบ้านไปเท่านั้นโทรศัพท์มารดาของเธอก็ดังตามมาติดๆ สุวิญชาคิดว่า
ฝ่ายนั้นคงโทรมาขอโทษเป็นแน่ ดี รู้เสียบ้างว่าใครเป็นใคร



++++++++++++++



ช่วงบ่ายวันทำงาน เปียวจำต้องมาที่บริษัทการเงินของอลันพร้อมกับผู้จัดการฝ่ายการเงินของพฤทธาการ เพราะพงศกรไม่ว่าง
ที่จะมาติดต่องานได้ เนื่องจากมีธุระส่วนตัวกับน้องวินนี่ว่าที่สะใภ้คนโปรดของนางวลัย เมื่อจัดการธุระเสร็จเปียวจึงจะรีบกลับ
ทันที แต่ผู้จัดการฝ่ายยังต้องอยู่จัดการเอกสารอีกเล็กน้อย เปียวจึงจะอยู่เป็นเพื่อนแล้วค่อยกลับพร้อมกัน ผู้จัดการฝ่ายบอก
ให้เปียวกลับก่อนได้เพราะแค่ตรวจสอบความเรียบร้อยอีกเล็กน้อยเท่านั้น เปียวบอกไม่อยากให้คุณผู้จัดการต้องเหนื่อยคน
เดียวจึงอยู่ตรวจเอกสารด้วยกันจนเสร็จ

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วทั้งสองคนจึงถือแฟ้มเอกสารต่างๆตรงไปที่ลิฟท์โดยสารเพื่อจะลงไปด้านล่าง ลิฟท์มาหยุดลงตรง
ชั้นที่เปียวอยู่ พอประตูเปิดออกเท่านั้นเปียวที่กำลังจะก้าวเข้าไปก็แทบจะเดินหนี แต่มือของคนในลิฟท์กลับคว้าแขนเอาไว้
แล้วดึงเข้ามาด้วยกันก่อนกดปิดประตูไม่ให้ใครเข้ามาได้อีก เปียวเงยหน้ามองคนที่ดึงตนเองเข้ามาภายในลิฟท์ตัวเดียวกัน
หน้าตาตื่น... อลัน

บรรยากาศภายในลิฟท์มันช่างแสนกระอักกระอ่วน เปียวขยับไปชิดผนังอีกด้าน อลันฉุนกับการแสดงท่าทีนั้นของเด็กหนุ่ม
ทั้งที่เขาออกจะยินดีที่ได้เจอ แต่อีกฝ่ายกลับแสดงท่าทีอย่างนี้หรือ ชายหนุ่มตัวโตก้าวเข้าใกล้เปียวก็ยิ่งขยับหนี แต่มันชิดมุม
ด้านในแล้วทำให้หนีต่อไม่ได้ อลันใช้มือค้ำผนังลิฟท์คร่อมตัวเปียวไว้ก่อนโน้มใบหน้าลงหา เมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายจะแตะ
สัมผัสเปียวก็เบี่ยงหน้าหนี อลันชะงักรู้สึกโกรธขึ้นมานิดๆ มือหนาบีบคางของเด็กหนุ่มบังคับให้หันมารับจูบ เปียวปล่อยแฟ้มที่
ถือมาเพื่อดันตัวอลันออก แต่มือตุ๊กแกอย่างอลันก็ยึดผนังลิฟท์ไว้แน่น บดเบียดริมฝีปากลงไปแรงๆให้อีกฝ่ายเปิดปากต้อนรับ
เลื่อนมือมาที่สะโพกสอบก่อนจะบีบเบาๆ เปียวสะดุ้งเผลออุทานทำให้อลันฉกฉวยโอกาสแทรกลิ้นเข้าไปกวาดไล้ ตะกรุม
ตะกรามเอาตามแต่ใจ เสียงลิฟท์เปิดออกทำให้เปียวสะดุ้งตกใจ อลันผละจูบก่อนรีบเอาตัวบังเปียวไว้ คนด้านนอกมองมาอึ้งๆ
อลันกดปิดลิฟท์ทันที ลิฟท์เลื่อนลงชั้นล่างอย่างรวดเร็ว

เมื่อกลับมาเหลือกันสองคนเหมือนเมื่อครู่แล้วเปียวจึงก้มลงเก็บเอกสาร เขารู้สึกลนจนทำอะไรไม่ถูก อลันนั่งยองลงช่วยเด็ก
หนุ่มเก็บทำให้เปียวชะงักถอยมือกลับ ให้ชายหนุ่มตรงหน้าช่วยเก็บไป เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนเมื่อลิฟท์เปิด อลันค่อยยืดตัวตาม
ขึ้นมา ส่งกระดาษในมือให้ เปียวรับไปแล้วเอ่ยขอบคุณเร็วๆก่อนก้าวออกจากลิฟท์

อลันมองตามหลังคนที่เดินกึ่งวิ่งออกไปแล้วเช็ดมุมปากที่มีเลือดซึม แปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกโกรธคนต้นเหตุแต่กลับยิ้มเสีย
ยังฤทธิ์เยอะเหมือนเดิมนะที่รัก

เปียวกลับมาถึงที่รถจอด เปิดประตูก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ โยนเอกสารไว้บนเบาะข้างกายแล้วทุบพวงมาลัยรถยนต์อย่างอัดอั้น
ซบหน้าลงไปแล้วนิ่งอยู่อย่างนั้น ยอมเขาไปได้อย่างไรกัน แย่ชะมัดเลย…



+++++++++++++



ทางด้านคม ลูกน้องคนสนิทที่แสนภักดี หลังจากผู้เป็นนายอย่างอลันเอาแต่ทำงานไม่หยุดพัก คมเองก็ไม่มีเวลาพักตามไป
ด้วย ช่วงนี้งานทางพฤทธาการก็เริ่มลงตัวทำให้ฮิโรยูกิไม่ต้องลงมืออะไรเอง ปล่อยให้สามหนุ่มจากพฤทธาการเขาแสดง
ศักยภาพที่มีกันเอง ทำให้คมไม่ต้องคอยช่วยอีกจึงเอาเวลามาทุ่มกับอลันแทน

คมกลับมาที่บ้านของบิดาเมื่อวันหยุดมาถึง คุณปู่กับคุณย่าที่ก่อนนี้เคยอยู่ที่บ้านของอลัน มาตอนนี้ก็ย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นที่
เรียบร้อย เพราะมีลูกหลานอยู่เยอะจะได้มีคนคอยช่วยดูแล คุณปู่กับคุณย่าเคยทำงานอยู่ที่บ้านอลันมาก่อน คอยดูแลรับใช้
ใกล้ชิดคุณตากับคุณยายของอลันมานมา จนถึงรุ่นของเขาทางบ้านอลันก็ส่งเสียจนจบมหาวิทยาลัย คุณปู่ของคมจึงสำนึกใน
บุญคุณนั้นอยู่เสมอ

เมื่อตอนที่คมไปไหว้ท่าน ท่านก็ได้เอ่ยถึงฮิโระน้อยที่กลับมาอยู่ที่ไทยแล้ว และได้มาเยี่ยมท่านเสียหลายครั้ง ยังคงเป็น
คุณหนูฮิโระน้อยที่น่ารักไม่เปลี่ยน เมื่อหลายวันก่อนก็ยังมาเยี่ยมท่านอีก คุณปู่ปลื้มใจเป็นอย่างมากที่ชายหนุ่มที่ตนเองเคย
ดูแลมาแต่อ้อนแต่ออกนั้นยังคงระลึกถึงตาแก่คนนี้อยู่ คมงงเพราะไม่เห็นฮิโรยูกิจะบอกเขาเลยว่ามาที่บ้านเขาหลายครั้งแล้ว
คุณปู่บอกคมให้ดูแลฮิโรยูกิให้ดีเพราะท่านเอ็นดูเด็กคนนี้มาก คมรู้สึกลำบากใจขึ้นมา

หากปู่รู้ว่าเขามีอะไรเกินเลยกับเจ้านายน้อยคนนี้ของปู่ไปเสียแล้ว และแถมตัดใจไม่ได้เสียด้วย ท่านจะว่าอย่างไร

หลังจากกลับไปเยี่ยมบ้านมาแล้วคมก็มาที่คอนโดมิเนียมของฮิโรยูกิ ชายหนุ่มเอ่ยถามเรื่องของผู้เป็นปู่ที่ได้รู้มาวันนี้ ฮิโรยูกิ
เลยว่าคิดถึงท่านเลยแวะไปเยี่ยม ดูท่านยังแข็งแรงดี คมเลยว่าท่านมีโรคประจำตัวคือโรคหัวใจ ก็ต้องคอยดูแลใกล้ชิดกันอยู่

คมนั่งมองฮิโรยูกิที่ทำอะไรก๊อกๆแก๊กๆอยู่หน้าเตา ก่อนที่ชายหนุ่มจะลุกเดินเข้าไปรวบกอด เกยคางบนลาดไหล่ของร่าง
เพรียวตรงหน้า ฮิโรยูกิหันมามองคนที่กอดเอวตนเองจากด้านหลังแล้วยิ้มให้ ก่อนลงมือทำอาหารง่ายๆบนเตาต่อ

“พี่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งฮิโระ”

คำพูดของคมทำให้ฮิโรยูกิชะงัก มือที่หยิบจับของเลยพลอยหยุดนิ่งไปด้วย ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยกลั้วหัวเราะกลบเกลื่อน
อาการที่เกิดขึ้นกับตนเอง

“อะไรกันครับ พูดแบบนี้ผมกลัวนะ”

“เปล่า พี่เพียงอยากจะย้ำให้ฮิโระมั่นใจว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะไม่ถอยอีกแล้ว” คมแก้ความเข้าใจให้หนุ่มในอ้อมแขนเสีย
ใหม่

“เช้าที่ตื่นขึ้นมาโดยไม่มีพี่ข้างกาย มันแย่มาก”

ฮิโรยูกิพูดเหมือนเปรยเสียงเบา สีหน้าดูเศร้าหมองลงไปเมื่อพูดประโยคนั้น เขาไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว ไม่อยากตื่นขึ้น
มาแล้วพบว่าคนที่ตนเองรักจะจากไปโดยไม่ลา เหลือทิ้งไว้เพียงไออุ่นที่เริ่มเย็นชืดลงทุกขณะ สุดท้ายก็เหลือเพียงความ
หนาวเหน็บที่เกาะกินใจทุกครั้งที่นึกถึง ฮิโรยูกิยิ้มเศร้าก่อนหันไปดูอาหารบนเตาต่อ คมจับมือเรียวที่กำลังสาละวนกับการ
หยิบจับของใส่ลงไปในหม้อเอาไว้ ฮิโรยูกิค่อยหันมามอง สบนัยน์ตาคมของหนุ่มหน้านิ่งที่ตอนนี้มีแววเศร้า

“ลืมมันได้ไหมฮิโระ... อาจฟังดูเห็นแก่ตัว แต่พี่อยากให้ฮิโระมีแต่ความทรงจำดีๆ เราจะสร้างมันร่วมกันได้ไหม?”

คมเอ่ยวอน ก่อนนี้เขาเพียงแค่คิดว่าทุกอย่างที่ทำลงไปมันจะเป็นผลดีกับฮิโรยูกิ แต่มันกลับไม่ใช่เลย ทั้งเขา ทั้งฮิโรยูกิ
ไม่มีใครมีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้น แถมสิ่งที่พ่วงมากับการตัดสินใจของคมในครั้งนั้นก็คือบาดแผลที่เกิดขึ้นมาภายในใจของ
ฮิโรยูกิ ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาด้วยกัน ฮิโรยูกิมักจะมองหาเขาอยู่เสมอ ทั้งที่เขาอยู่ข้างกายเพียงแค่นี้ พอเห็นแล้วว่าเขาไม่ได้
หายไปไหน ฮิโรยูกิก็จะโผเข้ามากอดเขาเอาไว้เสียแน่น ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ เขาเจ็บปวดมากเชียวล่ะ อยากจะ
ปัดเป่าให้ความทุกข์ของคนที่ตนรักนั้นหายไป

ฮิโรยูกิวางมือทาบข้างแก้มของคมแผ่วเบา แตะสัมผัสด้วยความรักที่มี ก่อนเอ่ยคำพูดที่ทำให้คมรู้สึกเต็มตื้นไปทั้งใจ

“แค่วันนี้ยังมีพี่คมอยู่ข้างกายผม ไม่ว่าอดีตจะเลวร้ายแค่ไหน ผมก็ลืมมันไปจนหมดแล้วล่ะครับ”

“ที่รักของพี่ ฮิโระ รักนะ รักฮิโระที่สุด”

คมโอบกอดร่างเพรียวแนบแน่น ฮิโรยูกิเอียงซบแก้มกับไหล่หนา รอยยิ้มบางแตะแต้มริมฝีปาก ความผิดพลาดในอดีตมันลบ
ไปจากใจไม่ได้ แต่ในวันนี้พวกเขากำลังจะทำทุกๆวันเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันให้มันดีที่สุดเท่าที่คนๆหนึ่งจะทำได้ เผื่อในวันข้าง
หน้าพอมองย้อนกลับมาจะได้มีแต่เรื่องดีๆให้นึกถึง



+++++++++++++++



ผลการตัดสินในโครงการก่อสร้างคอนโดมิเนียมของเอิร์ทได้เปิดเผยออกมาแล้วเป็นที่เรียบร้อย บริษัทรับเหมาพฤทธาการ
ได้รับความไว้วางใจให้มาร่วมงานกัน นายชัยชัช คู่แข่งคนสำคัญของพฤทธาการไม่ยอมรับผลการตัดสินนั้น พร้อมทั้งบอกว่า
บุตรชายคนรองของพฤทธาการอย่างเปียว กับเอิร์ทที่เป็นเจ้าของโครงการนั้นรู้จักกัน มันไม่ยุติธรรมเลยกับคนอื่นๆ เมื่อเอิร์ท
ตัดสินด้วยความลำเอียงเช่นนี้ เอิร์ทที่ถูกครหาเรื่องการตัดสินของเขานั้น ทั้งที่จริงแล้วเขาไม่จำเป็นจะต้องใส่ใจกับคนที่แพ้
แล้วพาลเพียงคนเดียวนี้เลยแม้แต่น้อย แต่เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจจึงได้ให้พฤทธาการนำเสนอรูปแบบและความคิดสร้าง
สรรค์ที่มีให้ทุกคนได้เห็น และทุกบริษัทที่เข้าร่วมประมูลนั้นก็ยอมรับในการตัดสินใจของเอิร์ทผู้ซึ่งเป็นเจ้าของงานเป็นอย่างดี
ทุกคนมีน้ำใจนักกีฬามากพอ ทำให้นายชัยชัชที่ไร้พวกโต้แย้งไม่ได้อีก

เมื่อพฤทธาการได้งานชิ้นนี้มาทุกอย่างก็ดูจะเข้าที่เข้าทางมากขึ้น เหมือนเป็นช่วงขาขึ้นของบริษัทเลยก็ว่าได้ หลังจากตกต่ำ
ถึงขีดสุดในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา สามพี่น้องแห่งพฤทธาการเองก็ได้ร่วมกันทำหน้าที่ของตนเองอย่างเต็มความสามารถ มี
งานเล็กๆน้อยๆเข้ามาพฤทธาการก็ไม่ได้ปล่อยทิ้งให้ผ่านเลยไป ตอนนี้ไม่ว่างานจะเล็กจะใหญ่ การสร้างความเชื่อมั่นให้กลับ
มาดีเหมือนเดิมคือส่วนสำคัญที่สุดของบริษัท ดังนั้นการรับงานเล็กที่คนอื่นทิ้งขว้างไม่ใช่เรื่องเสียเกรียติแต่อย่างใด

พงศกรนำเงินมาใช้คืนบริษัทของอลัน เรื่องนี้เขาจำเป็นที่จะต้องทำและตรวจดูความเรียบร้อยด้วยตนเอง หากวันไหนที่ไม่
สามารถมาได้เปียวก็เป็นอีกคนที่ทำเรื่องนี้ได้ อลันแอบคาดหวังกับการมาของพงศกรในครั้งนี้ เขาหวังว่าจะได้พบเปียวด้วย
แต่ก็มีเพียงพงศกรที่มา จนเมื่อลงมาชั้นล่างของบริษัทถึงได้เห็นว่าเปียวรอพงศกรอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ถึงจะ
เห็นเช่นนั้นแต่อลันก็ไม่ได้เข้าไปพูดคุยด้วย เปียวเองก็เดินเลี่ยงไปหาพี่ชายอย่างพงศกร ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ทั้งคู่ถึงจะได้คุยกัน
เปิดอกอย่างจริงจังเสียที



+++++++++++++

ต่อด้านล่างค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 26-09-2012 20:00:09

งานเลี้ยงเปิดตัวโครงการคอนโดมิเนียมที่กำลังทำการก่อสร้างของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชื่อดัง ซึ่งก็คือบริษัทของครอบครัว
เอิร์ทนั่นเอง งานถูกจัดขึ้นที่บ้านหลังใหญ่ราวคฤหาสน์ เชิญแขกผู้มีเกรียติมากหน้าหลายตา รูปแบบของงานเน้นความเป็น
กันเอง ช่วงเช้าได้ให้สัมภาษณ์กับนักข่าวไปแล้ว ช่วงค่ำจึงมีเลี้ยงตอบแทน

อลันเองก็เป็นหนึ่งในแขกของงานนี้ เพราะก็เคยได้ทำความรู้จักกับทางเจ้าของบริษัทอยู่เช่นกัน ชายหนุ่มเพิ่งรู้ว่าโครงการ
ที่พฤทธาการได้มาเป็นของบ้านเอิร์ทนี่เอง เมื่อเข้ามาในงานสิ่งแรกที่อลันมองหาหลังจากทักทายเจ้าของงานแล้วนั้นคงหนี
ไม่พ้นบุตรชายคนรองของพฤทธาการที่มาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย แม้ในงานจะมีแขกเหรื่อมากมาย แต่เขากลับหาเปียวพบได้
ไม่ยาก อลันยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายนั้น แต่ถูกกลุ่มผู้อาวุโสในงานดึงตัวเอาไว้เสีย
ก่อน อลันเหลียวมองเด็กน้อยของเขาอย่างแสนเสียดาย

เปียวที่อยู่ภายในงานได้ไม่นานก็เดินเลี่ยงออกมานอกพื้นที่จัดงานที่แสนวุ่นวาย เขาไม่ค่อยชอบงานที่มีผู้คนมากมายเช่นนี้สัก
เท่าไหร่ ต้องปั้นสีหน้าให้ดูยิ้มแย้มและเป็นมิตรอยู่ตลอดเวลาแบบนั้น เปียวเดินมานั่งที่ม้านั่งในสวนของบ้านเอิร์ท เอิร์ทเดิน
ตามออกมานั่งคุยเป็นเพื่อน ทั้งคู่คุยกันเรื่องสัพเพเหระ รวมทั้งเรื่องที่ตอนนี้ได้ร่วมงานกันโดยไม่คาดคิด

ขณะที่คุยกันอยู่นายชัยชัชที่เป็นหนึ่งในแขกของงานคืนนี้ก็เดินออกมาจากงาน และตรงมาที่ที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ เปียวกับเอิร์ท
จึงหยุดการสนทนาลงเพียงเท่านั้น เอิร์ทลุกขึ้นยิ้มให้นายชัยชัชก่อนขอเข้าไปในงาน เปียวจะผละไปด้วย แต่นายชัยชัชกลับ
เอ่ยดักเปียวเอาไว้

“รู้จักเจ้าของงานมันก็ดีอย่างนี้ล่ะนะ” ชายร่างท้วมเอ่ยขึ้นมาลอยๆ แต่สีหน้าท่าทางกลับแสดงออกว่ากำลังดูหมิ่นเปียวเต็มที่

“คุณจะพูดอะไรกันแน่?”

เปียวเอ่ยถามกลับ พยายามข่มอารมณ์ฉุนเฉียวของตนเองไม่ให้แสดงออกมาให้นายคนนี้มองว่าเขาเป็นไก่อ่อน

“เปล่านี่ ผมไม่ได้คิดหรอกว่าคุณเอาอะไรเข้าแลกบ้าง”

นายชัยชัชลอยหน้ากวนอารมณ์ สายตาดูถูกมองเปียวตั้งแต่หัวจรดเท้า เปียวต้องนับหนึ่งถึงสิบในใจ อย่าเพิ่งโมโหตอนนี้
เดี๋ยวได้กลายเป็นฝ่ายแพ้นายคนพาลคนนี้แน่ เมื่อบอกกับตนเองดังนั้นแล้วเปียวจึงยกยิ้มมุมปาก เอ่ยโต้ตอบนายชัยชัช
กลับไปพอให้แสบๆคันๆ

“หึ คงไม่ต้องคิดหรอกมั้ง เพราะคุณก็เคยทำมาก่อนนี่ ใช่ไหมครับ?”

จบคำพูดของเปียวนายชัยชัชก็ชักสีหน้าทันที เปียวยังคงยิ้ม แต่ภายในใจกลับกำลังกรุ่นด้วยโทสะ

“อย่าเพิ่งโกรธสิครับ แค่พูดความจริงเอง”

เด็กหนุ่มตอกย้ำลงไป แต่ดูเหมือนนายชัยชัชจะตั้งหลักได้แล้วจึงกลับมามีทีท่าเหนือกว่าเปียวอีกหน พร้อมกับพ่นคำดูหมิ่น
มาอีกครา

“หึ ผมรู้นะว่าคุณเคยเป็นเด็กของมิสเตอร์แอลอยู่พักหนึ่ง เพราะอย่างนี้หรือเปล่าเลยทำให้คุณไม่ตะขิดตะขวงใจเวลาจะนอน
กับใคร...”

เปียวหน้าร้อนวูบกับเรื่องที่นายชัยชัชยกมา สีหน้าของชายร่างท้วมแสนเจ้าเล่ห์ดูสาสมใจเมื่อเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าอึ้งไป ชาย
ร่างท้วมกอดอกก่อนเหยียดปากยิ้มเย้ยหยัน

“ที่จริงพฤทธาการก็แค่ซ่องดีๆนี่เองนะ”

เปียวกำหมัดแน่น รู้สึกโกรธจนแทบระงับไม่อยู่ นายชัยชัชลอยหน้าเยาะเย้ย ก่อนที่ดวงตาแสนเจ้าเล่ห์นั้นจะเบิกกว้างด้วย
ความตกใจ...


. . . . . . . . . . . . . . . .


อลันที่อยู่ภายในงานมองหาเปียวเสียทั่วงานก็ไม่เห็น ไม่น่าคลาดสายตาเขาไปเลย ชายหนุ่มได้ยินเสียงโหวกเหวกดังมาจึง
หันไปให้ความสนใจ ทางด้านพงศกรที่ก็กำลังตามหาน้องชายคนรองอยู่เช่นกันเมื่อเจอเอิร์ทจึงได้รู้ว่าเปียวนั่งอยู่ที่สวนด้าน
นอกบ้านนี่เอง พิชญรุดมาบอกพี่ชายว่าเปียวกำลังมีเรื่อง พงศกรกับเอิร์ทหันมามองหน้ากันก่อนที่ทั้งหมดจะรีบไปยังที่เกิด
เหตุ

เมื่อไปถึงก็เห็นว่ามีคนรายล้อมอยู่กลุ่มใหญ่ บ้างก็ซุบซิบกันไปต่างๆนานา เจ้าของบ้านอย่างคุณอิทธิศักดิ์บิดาของเอิร์ทก้าว
เข้ามากลางวงที่มีเปียวกับนายชัยชัชยืนประจันหน้ากันอยู่ โดยที่นายชัยชัชมีสีหน้าโกรธเกรี้ยวอย่างเห็นได้ชัด มุมปากของ
เขาเริ่มปรากฏร่องรอยช้ำบวมให้เห็น คุณอิทธิศักดิ์บอกให้ทั้งสองฝ่ายตามเข้าไปในบ้านเพื่อที่จะสอบถามทั้งคู่ว่าเกิดอะไรขึ้น
พงศกรกับพิชญ และอลันกับเอิร์ทก็ตามเข้าไปในบ้านด้วย

เมื่อเข้ามาในห้องที่เป็นส่วนตัวกันแล้วนายชัยชัชก็สร้างเรื่องโยนความผิดมาให้เปียวอย่างหน้าไม่อาย บอกว่าเปียวไม่รู้จัก
ระงับอารมณ์ ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ ตนเองเพียงเข้ามาคุยเพราะเห็นว่าเป็นเด็กหนุ่มรุ่นใหม่ที่ท่าทางจะอนาคตไกล ในฐานะที่
ตนเป็นผู้ใหญ่กว่าจึงอยากแนะนำและทำความรู้จักกันเอาไว้ เผื่อภายภาคหน้ามีอะไรช่วยเหลือเกื้อกูลกันได้ แต่ทางนั้นกลับ
ตั้งแง่กับตนเองคิดว่าตนเองมาหาเรื่อง พอจะอธิบายเปียวก็ไม่ฟังแล้วยังมาทำร้ายร่างกายเขาอีก

ทางด้านเปียวก็ยังคงนิ่งเงียบ ปล่อยให้นายชัยชัชร้องแรกแหกกระเชออยู่ฝ่ายเดียว อลันก้าวเข้ามายืนข้างเปียว เด็กหนุ่มหัน
มามองคนข้างกาย นายชัยชัชเองก็หันมาด้วยเช่นกัน ชายร่างท้วมเหยียดยิ้มดูถูก เปียวรู้สึกฉุนขึ้นมาอีก

“เกิดอะไรขึ้นเปียว เขาทำอะไรคุณหรือเปล่า?”

เสียงอลันเอ่ยถามอย่างห่วงใยทำให้อารมณ์โกรธของเปียวชะงัก เด็กหนุ่มเหลือบมองเจ้าของคำถามแล้วส่ายหน้า พิชญเข้า
มายืนข้างพี่ชาย ตามด้วยพงศกรที่เข้ามายืนเคียงข้างน้อง

“เปียว อย่ามาทำเป็นคนดีตอนนี้ มันว่าอะไรก็บอกไปสิ”

พิชญเอ่ยกระตุ้นพี่ชาย ไม่บ่อยนักหรอกที่จะเห็นเปียวโกรธจนคุมอารมณ์ไม่อยู่ พิชญคาดว่านายอ้วนคนนี้ต้องว่าอะไรเปียว
มากกว่าที่มันบอกแน่

เมื่อนายชัยชัชเอ่ยฟ้องจบไป คุณอิทธิศักดิ์จึงเปิดโอกาสให้เปียวได้พูดบ้าง เด็กหนุ่มหันไปมองพงศกร ผู้เป็นพี่จึงเป็นผู้เอ่ย
ความแทนน้อง

“ทางเราต้องขอโทษด้วยนะครับคุณชัยชัช น้องผมอาจจะใจร้อนไปสักหน่อย แต่ถ้าคุณไม่ได้ไปกระตุ้นให้เขาโกรธ…”

“นี่ ผมเป็นผู้เสียหายนะคุณ ครอบครัวนี้มันยังไง ทำผิดแล้วยังมาโยนความผิดให้คนอื่นแบบนี้ พ่อแม่ไม่สั่งสอนเลยหรือไงกัน”

ทั้งสามหนุ่มที่ถูกว่ากระทบถึงพ่อแม่ชะงักกึก อารมณ์โกรธกรุ่นเริ่มปะทุในใจ แม้แต่คุณอิทธิศักดิ์เองยังรู้สึกไม่ชอบใจนักกับ
การพูดของนายชัยชัช ผู้อาวุโสสุดในที่นี้มองสามพี่น้องอย่างนับถือใจ ถูกว่าพาดพิงถึงพ่อแม่เช่นนี้ไม่ว่าใครก็คงโกรธล่ะ แต่
ทั้งสามหนุ่มก็ยังคงเก็บอาการได้ดีไม่แสดงความกักขฬะออกมาให้เห็นเช่นคนที่บอกปาวๆว่าตนเป็นผู้ใหญ่

“เอาล่ะๆ ในเมื่อเด็กเขาก็ขอโทษแล้วก็แล้วต่อกันเถอะนะ ผมไม่อยากให้งานที่ผมจัดมันกร่อยเพราะคนไม่กี่คนหรอกนะ”

คุณอิทธิศักดิ์เอ่ยสรุปความตัดปัญหาก่อนเอ่ยติงในตอนท้าย ทั้งสามหนุ่มจากพฤทธาการยกมือไหว้ขอโทษท่าน พอเจ้าของ
บ้านและเจ้าของงานในวันนี้เขาสรุปมาเช่นนั้นนายชัยชัชจึงโต้แย้งไม่ได้อีก เมื่อทุกอย่างจบลงได้ด้วยดีแล้วงานจึงดำเนินต่อ
ไป แม้จะมีเสียงพูดคุยซุบซิบกันแว่วมาแต่ก็ไม่มีใครอยากใส่ใจกับมัน


. . . . . . . . . . . . . . .


“ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ เปียว?”

เอิร์ทเอ่ยถามเมื่อเดินออกมาส่งสามพี่น้องแห่งพฤทธาการที่กำลังจะกลับกันแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอกเอิร์ท ขอบคุณที่เป็นห่วง”

เปียวยิ้มขอบคุณในความห่วงใยนั้นก่อนเอ่ยลากลับ อลันที่ตามออกมาจากในงานยืนมองเปียวเงียบๆ ก่อนขึ้นรถเด็กหนุ่มจึง
หันมาหาอลันแล้วเอ่ยบอก

“ขอบคุณนะครับ”

อลันอึ้งไปนิดก่อนยิ้มบาง มองตามเปียวที่ก้าวขึ้นรถไป ในใจรู้สึกเจ็บที่ต้องทำได้แค่ยืนมอง ถึงเวลาหรือยังที่เขาจะลดทิฐิที่มี
แล้วเป็นฝ่ายเข้าหาเด็กน้อยของเขาก่อน...


. . . . . . . . . . . . . . . .


“หา! มันว่าเราขนาดนี้เลยเรอะ หน็อยยย พี่โต กลับรถ!!”

“เฮ้ย! พี!”

เสียงพิชญสั่งคนขับรถให้ย้อนกลับไป แทรกกับเสียงเปียวที่ดังขึ้นมาไล่ๆกัน เมื่อขึ้นมาบนรถแล้วพิชญก็ซักถามเอาความจาก
ปากพี่ชายคนรองมาจนได้เรื่อง และมันก็คงจะได้เรื่องจริงดังว่าเมื่อเด็กหนุ่มร้องสั่งให้คนขับรถวนรถย้อนกลับไปทางเดิมเมื่อ
ครู่นี้

“ใจเย็นน่าพี ใครเขาจะพูดอะไรก็ปล่อยเขาเถอะ ถ้าเราไม่ได้เป็นแบบนั้นก็อย่าไปดิ้นตามเขา” พงศกรที่นั่งข้างคนขับเอี้ยวตัว
มาเอ่ยกับน้อง

“มันเจ็บใจนะพี่พงศ์!” พิชญกระแทกเสียง สีหน้าบึ้งตึง

“รู้ แต่เจ็บใจเราก็แค่เก็บไว้ในใจ ถ้าเราเอาคืนเขาพีก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ เครดิตเราจะติดลบ เรากำลังทำงานใหญ่นะ
ไตร่ตรองให้ดี”

พงศกรเอ่ยเตือนน้อง คนอย่างนายชัยชัชเล่นซึ่งหน้าแบบนี้มีแต่เจ็บตัวเปล่า เปียวหน้าหมองเมื่อฟังพี่ชายพูด เขาเป็นต้นเหตุ
ทำให้ภาพลักษณ์ของบริษัทย่ำแย่เสียแล้ว

“ผมขอโทษนะครับพี่ชาย”

“ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก ถือเสียว่าเป็นบทเรียนที่หาไม่ได้ในห้องเรียนละกัน ค่อยเรียนรู้ไป พี่เองก็ใช่ว่าจะเก่งกล้ามาจากไหน
เราคงต้องเรียนรู้ที่จะทำความเข้าใจกับวงการนี้ใหม่ด้วยกันแล้วล่ะนะ”

มือหนาเอื้อมมาโยกศีรษะน้อง รอยยิ้มของเปียวยังคงจืดเจื่อน พิชญที่นั่งข้างกันกลอกตามองสูงแล้วผลักไหล่เปียวเสียแรง
เปียวหันไปมองน้องกะต่อว่าเต็มที่แต่ก็ต้องหยุดไว้แค่ความคิด เมื่อรู้ว่ามันเป็นการแสดงความเป็นห่วงของพิชญที่มาในรูป
แบบแปลกประหลาดจนคนที่ไม่เคยอยู่ด้วยกันมาคงไม่มีทางรู้ อาจจะคิดไปว่าพิชญกำลังหาเรื่องอยู่เป็นแน่ เด็กหนุ่มหัวเราะ
ในลำคอกับท่าทางเก้อกระดากของน้องชายคนเล็ก ถอนใจเบาแล้วยิ้ม ความรู้สึกที่ว่าตนเองยังมีพวกมันดีอย่างนี้เองนะ ไม่ว่า
จะเจอกับอะไรก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอีกต่อไป

ความรักจากคนในครอบครัว สิ่งที่เขาโหยหาและอยากได้มันตลอดมา แม้ว่ามันจะมาช้าไปสักนิด แต่มันก็ยังคุ้มค่าที่ได้มา
ครอบครอง



+++++++++++++



ทางด้านคุณแม่อัญชัน พอเห็นลูกชายอย่างอลันเอาแต่ทำงานหัวไม่ได้วางหางไม่ได้เว้นคุณแม่จึงได้บอกให้อลันไปพักผ่อน
ไม่ต้องทำแล้วงานพักไว้ก่อน ให้คมกับฮิโรยูกิช่วยดูแลให้ชั่วคราว แต่อลันกลับไม่ยอมไป

“แม่สั่ง” คุณแม่อัญชันเอ่ยเสียงเข้ม

“โธ่ แม่ครับ” อลันทำเสียงออด เขาไม่อยากไปไหนทั้งนั้นนั่นล่ะน่า

“ไม่ต้องมาธ่งมาโธ่ หายใจเข้าออกก็เป็นงานไปหมดแล้ว ไปพักเสีย แล้วให้ฮิโระกับคมช่วยดู ระหว่างที่น้องยังไม่กลับญี่ปุ่น”
คุณแม่เอ่ยแจกแจง

อลันถอนใจเฮือกใหญ่ คำสั่งประกาศิต ไปก็ไปวะ!

ชายหนุ่มยอมตกลงทำตามใจคุณแม่อัญชันที่รัก โดยที่ไม่รู้ว่าการไปเที่ยวพักผ่อนตามคุณแม่สั่งในครั้งนี้จะพบเจอกับอะไรที่
คาดไม่ถึง



++++++++++++++



กระเป๋าเสื้อผ้าถูกตระเตรียมมาวางที่หน้าบ้านพฤทธาการอย่างพร้อมสรรพ เปียวยืนมองพี่ชายกับน้องชายของตนเองที่เป็น
โต้โผใหญ่ในการส่งเขาไปเที่ยวพักผ่อนในครั้งนี้ ด้วยเหตุผลที่ทั้งคู่ให้มาตรงกันว่าเปียวควรพักผ่อนให้สบายใจจะได้กลับมา
ลุยงานได้เต็มที่ ตัวเขาเองยังไม่เห็นว่าตนเองจะไม่เต็มที่กับงานตรงไหน เด็กหนุ่มยืนกอดอกมองพงศกรขนกระเป๋าเข้าเก็บที่
กระโปรงท้ายรถด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ พิชญหันมาเห็นพี่ชายคนรองยืนหน้าบูดหน้าบึ้งแล้วขัดใจ จะไปเที่ยวทั้งทีทำหน้าให้
มันดีกว่านี้ก็ไม่ได้

“ส่งไปเที่ยวนะเปียว ไม่ได้ส่งไปประหาร” พิชญอดแดกดันผู้เป็นพี่ไม่ได้

“แล้วทำไมไม่ให้พี่อยู่ช่วยกันที่นี่เล่า” เปียวยังโต้แย้งจนวินาทีสุดท้าย พิชญพ่นลมหายใจแรงๆก่อนว่า

“ขอถามหน่อยว่าตื่นมานายเคยส่องกระจกดูหน้าตัวเองบ้างไหมเปียว ถ้ายังไม่เคยเห็นว่ามันเป็นยังไงฉันจะบอกให้รู้ มันดู
เศร้า! เศร้า! และเศร้า! เห็นแล้วมันทำให้คนมองอย่างฉันหดหู่!”

“ใส่หน้ากากปิดปากไปทำงานก็ได้ แถมแว่นให้ด้วยอ่ะ”

“เป็นเด็กหรือไง?”

พงศกรมองน้องสองคนตอบโต้กันไปมาแล้วก็เลยเดินมาแทรก กอดคอน้องคนรองและน้องเล็กเอาไว้ พิชญกอดอกเบือน
หน้าไปทางอื่น เปียวก้มหน้าเล็กน้อยแล้วเหลือบสายตามองน้องเล็กด้วยความขัดเคือง พงศกรตบบ่าทั้งคู่ให้ใจเย็นๆ ก่อนพูด
กับน้องคนรองอย่างเปียว

“ไปเถอะเปียว ไปเปิดหูเปิดตา พักผ่อนให้สบายใจ นะ”

“แต่ว่า…”

เปียวจะเอ่ยแย้งอีกแต่พิชญเหล่ตามามอง ทั้งสายตากดดันจากพี่ชายอย่างพศกรที่มองมาอีกด้วย เปียวเม้มปาก ก่อนเดินไป
ขึ้นรถที่คนขับเปิดประตูรอท่า เด็กหนุ่มเข้าไปนั่งในรถด้วยความไม่เต็มใจ เขาไม่อยากไปไหนทั้งนั้นล่ะ ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน
มันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกเขาดีขึ้นมาหรอก แต่เพราะไม่อยากให้ครอบครัวเป็นห่วงจึงจำต้องทำตาม ถึงการแสดงความเป็น
ห่วงของแต่ละคนจะออกมาไม่เหมือนกัน แต่เปียวก็รู้ว่าพงศกรกับพิชญห่วงตนเอง

รถพาเปียวไปที่สนามบิน เด็กหนุ่มเข้าไปที่อาคารของสายการบินในประเทศ เช็คอินและจัดการทุกอย่างตามขั้นตอนของ
สนามบินแล้วนั่งรอเวลาเครื่องบินออก เมื่อถึงเวลาเปียวก็เตรียมไปขึ้นเครื่อง เด็กหนุ่มขึ้นไปบนเครื่องบินแล้วเดินหาที่นั่งของ
ตนเอง เมื่อพบแล้วจึงเอากระเป๋าเข้าไปเก็บและนั่งลงรัดเข็มขัดให้เรียบร้อย ผู้โดยสารคนอื่นๆก็ทยอยเข้าที่กันไป เปียวนั่งเอน
พิงเบาะแล้วหันออกไปมองนอกหน้าต่าง ในนี้มันไม่มีอะไรน่าสนใจ ที่ที่จะไปก็ไม่ได้น่าสนใจสักนิดเช่นกัน

“ขอโทษนะครับ...”

เปียวละสายตาจากหน้าต่างเครื่องบินแล้วหันกลับมาเมื่อมีเสียงของผู้ร่วมเดินทางคนหนึ่งดังขึ้นมาข้างกาย...

. . . . . . . . . . . .

อลันมาถึงสนามบินก็แทบจะไม่ทันเวลาเครื่องออก ไหนยังจะมัวตรวจเช็คโน่นนี่อีกมากมาย ใจจริงเขาก็ไม่ได้อยากมาอยู่แล้ว
ด้วย เลยไม่ใส่ใจกับเวลาสักเท่าไหร่ แต่คุณแม่อัญชันนี่สิ คุณนายท่านไม่ยอม ลากคุณลูกชายมาที่สนามบินจนได้

เมื่อจัดการอะไรเสร็จสรรพอลันก็ขึ้นเครื่องมา ชายหนุ่มเดินหาที่นั่งของตนเองตามที่พนักงานบนเครื่องบอก เมื่อเจอแล้วจะ
เข้ามานั่งกลับมีคนนั่งแทนที่ไปเสียแล้ว เบาะนั่งมันก็มีสองเบาะ และเขาได้เบาะที่อยู่ติดหน้าต่าง แต่ผู้ที่มาก่อนกลับจับจอง
มันไปแล้วเสียนี่ ก็ไม่ได้จะอะไรกับที่นั่งนักหนา นั่งตรงไหนมันก็เหมือนๆกันนั่นล่ะ แต่ตอนนี้เขากำลังหงุดหงิดเลยอยากจะ
พาลพาโลไปกับทุกสิ่งอย่างที่ขวางหน้า อลันถอนใจแรงๆก่อนเอ่ยกับผู้โดยสารที่มาแย่งที่เขา

“ขอโทษนะครับ ช่วยขยับ…” อลันชะงักคำพูดค้างอยู่แค่นั้นเมื่อผู้โดยสารคนดังกล่าวหันกลับมา ก่อนเอ่ยเรียกราวกับเพ้อไป

“…เปียว”

เปียวที่หันมาตามเสียงของผู้ร่วมเดินทางคนหนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมอง เด็กหนุ่มอึ้งไปเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร

‘อลัน เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?’





TBC




เน็ตหลุดอ่ะ ต้องรีสตาร์ทเครื่องใหม่เลยช้ามากเลยอ่ะ กว่าจะต่อได้T^T

ขอบคุณทุกๆท่าน ทุกการติดตามค่ะ เดี๋ยวทยอยจิ้มบวกคืนเน้อ :L2:

ขออนุญาต

อ้างจาก: $VAN$ ที่ 20-09-2012 13:02:18  

เฮียอลันเนี่ย ก็บอกไปสิว่าจะให้อยู่ในฐานะ
"ภรรยาจ้ะ"
แค่นี้ หนูเปียวคงไม่จากไปแร้ววว :o8:

บวกๆ^^

555 แค่นึกถึงอลันตอนพูดคำนี้ก็ฮาแล้วอ่ะ มันแบบ... ไม่ไหวแล้ว :m20:

อ้างจาก: nunnan ที่ 20-09-2012 19:56:00  

แม่ของอลันเป็นคนขอเลิกเองไม่ใช่หรอ แล้วทำไมพูดเหมือนวิคเป็นคนขอเลิกเองล่ะ
 :really2: :really2: :really2:

อันนี้หมายถึงตรงไหนคะ ตรงที่พ่อบ้านมิลเลอร์พูดป่ะ? คือ... (ตั้งท่าอธิบายเต็มที่ 55)

คุณแม่อัญชันเป็นคนขอเลิกจริงค่ะ แต่ที่พ่อบ้านบอกว่าคนที่ทิ้งคุณแม่ไปนั้นช่างโง่เขลา หมายถึงวิคเตอร์ที่ไม่เห็นค่าของ
เพชร(คุณแม่อัญชัน)ในมือ แล้วไปคว้ากรวดสีสวย(นาตาเซียและสาวน้อยทั้งหลาย)มาครอบครอง สุดท้ายแล้วเพชรก็หลุด
มือไป หากวันหนึ่งเกิดนึกเสียดายอยากได้คืน มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว อะไรแบบนี้น่ะค่ะ

โดยสรุปก็คือว่าวิคเตอร์นอกใจ คุณแม่เลยขอเลิกน่ะค่ะ

ปล. ใหม่ว่าคงมีแต่นิยายเรื่องนี้ล่ะมั้งนะที่ลงนิยายไป อธิบายให้คนอ่านเข้าใจไป :try2:

ปล.2 ขอบคุณ คุณCarToonMiZa กับน้องซี zero3 ด้วยน้าที่ช่วยดัน :กอด1:

วันใหม่ค่ะ

+++++++++++

บวกหนึ่งครบแล้วล่ะ เย้~

บวกไปเน็ตหลุดไป อ๋อย@_@

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 26-09-2012 20:31:59

ขอให้การไปเที่ยวครั้งนี้เปียวกับอลันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเหอะ
แบบนี้อึดอัดอ่า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 26-09-2012 20:46:51

เอิ่มมมมม อยากเอาหัวเปียวกับอลันมาโขกกันแรงๆๆ

สักหลายๆทีด้วยอะ เฮ้อออ รักแต่ก็ทำเหมือนไม่รัก

ต้องรอให้แน่ใจ หรืออะไรเนี้ย อ่านแล้วขัดใจ ฮาาาา

เราไม่ได้ไม่ชอบนะ แต่แค่ขัดใจพระเอก นายเอก ปากหนักทั้งคู่

แล้วจะเจออะไรล่ะเนี้ย ไปเที่ยวกันสองคน หึหึ

ใครวางแผนบอกมาเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: tookta ที่ 26-09-2012 20:55:54

ขอบคุณจ้า
บททดสอบของเปียวมาเยืนแล้วหรือ
เปียวจะผ่านบททดสอบนี้ไปได้้ด้วย
นายอลันที่มีความรักที่จริงใจ จริงจัง
เรียนรู้กับความรักที่มี แล้วอดีตจะเป็นเพียงบทเรียนเท่านั้น

ปล. เป็นกำัลังใจให้นักเขียนจ้า ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 26-09-2012 20:57:09

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 26-09-2012 21:58:47

วางแผนกันสินะ ดีแล้วๆ
จะได้คืนดีกันไวๆเนอะ คิคิ
บวกจ้า
ปล.อยากรู้เรื่องของอเล็กซ์ พี แล้วก็นายคนนั้นอ่า(จำชื่อไม่ได้ TT)

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 26-09-2012 22:02:30

แผนใครรึป่าวววเอ่ยยยยย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ทานตะวัน ที่ 26-09-2012 22:22:53

อ่านจบตอนนี้แล้วความรู้สึกแรกเลยคือ
อยากอ่านต่ออ่ะ ชอบเรื่องนี้มาก อ่านแล้วแอบอึดอัดแทนทั้งคู่นะเนี่ย
อ่านภาคนี้ยังไม่จบ ความรู้สึกอยากอ่านภาคสองแล้ว โอ้ยยย หลายเรื่องจริง
รอตอนต่อไปนะคะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 26-09-2012 22:28:34

วางแผนกันให้คืนดีแน่ๆ วะฮ่าๆๆๆๆ~ :z1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 26-09-2012 22:41:52

เจอกันสักทีจะได้เคลียร์ๆแล้วกลับมาอยู่ด้วยกัน
แบบนี้มันทรมานเน้อออออออ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Hikaru23 ที่ 26-09-2012 22:43:30

เจอกันโดยบังเอิญ?(หรืออาจจะเป็นแผนของใคร) ก็ปรับความเข้าใจกันซะนะ แอบหวังว่าหลังจากนี้คงเข้าใจกันเสียที :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 26-09-2012 22:45:41

บางทีก็โกรธเปียวนะที่ทำร้ายจิตใจอลันมากเลย  :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 26-09-2012 23:17:41

พีน่ารักขึ้นหรือเปล่านะ พีเหมือนจะเริ่มสนใจเบศใช่ไหมนะ แล้วอเล็กซ์จะว่ายังไง อลันเปียวนั่งติดกัน ไปเที่ยวที่เดียวกัน เป็นแผนการของแม่อลันและพี่น้องของเปียว หรือบังเอิญ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 26-09-2012 23:22:03

ฮันนีมูนน่าอลัน ทำคะแนนด่วนนนนนนน  :z1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 26-09-2012 23:25:07

ตัดฉับ ' TT  ค้างงง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 26-09-2012 23:27:11

แหม่ะ เตี๊ยมกันสุดๆเลย แต่ยังไงแอลกับน้องเปียวก็ได้ไปเที่ยวด้วยกันแหล่ะเนอะ อิอิ

ปล.ภาคของพิชญ์นี่ ท่าทางจะยุ่งอิรุงตุนังนะเนี่ย 555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 26-09-2012 23:36:51

จะมีความสุขกันสักที เย้ๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 26-09-2012 23:41:21

คนรอบข้างวางแผนป่าวเนี่ย
รอตอนใหม่ และเป็นกำลังใจให้วันใหม่เสมอจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 26-09-2012 23:56:59

หวังว่าจะเข้าใจกันได้นะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 27-09-2012 01:06:59

โอ๊ยยยยยยย
แผนใครเนี่ย
น่ารักสุดๆ
จับใส่เครื่องบินไปด้วยกันเลย
น้องพี  แสดงความห่วงใยแปลกๆนะรุนแรงดี  5555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 27-09-2012 01:25:13

หลังๆนี่ เริ่มหงุดหงิดกับนิสัยเปียวมากกกกกก  :m16:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: bobby_bear ที่ 27-09-2012 01:54:43

อึดอัดจริง ๆ จนใกล้จะวีนเปียวละนะ
ปากไม่ตรงกับใจ มีอะไรไม่พูดกันคุยกันจะรู้เรื่องมั้ยจีะหนู
ถามสิจีะ คุยสิจีะ คนรักกันนะ ไม่ใช่รักข้างเดียวจะได้คุยกันไม่ได้
อยากแหกอกเปียวจริง ๆ ชิชิชิ
ดูวิ อลันเครียดใกล้บ้าแล้วนะนั่น เค้าสงสารอลัน

ไปดีกว่า อีนี่เม้นไปก็สติแตกไป อินเกิน  :laugh:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 27-09-2012 02:11:43

ดีใจกับเปียวที่พี่น้องกลับมากลมเกลียวกัน ความอบอุ่นในครอบครัวจะเป็นกำลังใจให้ฟันฝ่าอุปสรรคไปได้
การไปเที่ยวครั้งนี้เหมือนมีคนจัดการเลย
เราชอบให้น้องได้เรียนรู้อะไรบ้าง แม้จะเจ็บปวด อย่างน้อยก็ได้พยายามด้วยตัวเอง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 27-09-2012 02:37:10

เปียวอ๊า
 :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 27-09-2012 09:36:48

ค้างมากมาย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 27-09-2012 10:18:17

เฮ้อออ ชุลมุนได้อีกนะตอนนี้

อยากโดดเตะปากไอเวรตะไลชัชซะจริงๆ

ดูเหมือนการพักผ่อนทริปนี้จะมีการวางแผนมานะ อิอิ
อลันง้อเปียวให้สำเร็จเน้อ หัดใจเย็นซะบ้าง

+1ให้กับความยาวที่จุใจจ้ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 27-09-2012 10:46:20

อยากตื้บคนปากไม่ดีต้องทำยังไงบ้าง หมั่นไส้มันมากมาว่าเปียว
ทำไมเปียวไม่บอกอลันล่ะ เค้าจะได้บอกคนอื่นว่าตัวเองเป็นสามีเปียว
แล้วไม่ยอมคุยกันสักที เดียวมีรายการหมั่นไส้พระเอกนายเอกกันบ้างล่ะ

บวกหนึ่งให้ตอนหน้าดีกันสักที

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 27-09-2012 11:18:10

ขอให้เป็นทริปฮันนิมูนเถอะนะ :really2: :impress3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 27-09-2012 18:38:05

อั๊ยยะ!!!! ทริปนี้หวานแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 27-09-2012 19:28:44

หน่วงมาก มันหนึบๆในหัวจายยย
เปียว....เป็นคนที่เข้าใจยากจริง
จะทรมานคนแก่ทำไม สงสารอลันบ้างไรบ้าง....หึหึ
ถูกจัดให้ไปเที่ยวด้วยกัน ก็รีบๆดีกันเถอะนะ
ถ้าเปียวไม่ดีด้วย คุณอลันก็ปล้ำเลย กร๊ากกกก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 27-09-2012 20:35:19

โธ่ ต่างฝ่ายต่างก็โหยหาและคิดถึงกันอยู่แท้ๆ
อิตาลุงอลันน่ะเป็นหนักเลยล่ะอยากให้เปียวรู้จัง
แต่เด็กดื้ออย่างหนูเปียวจะยอมฟังไหมหนอ
ยังไงโอกาสก็มาถึงแล้วรีบคว้าไว้นะทั้งสองคน
บางทีนี่คงเป็นแผนของใครสักคนหรือหลายคน
เรารอให้เปียวกลับไปซบอกตาลุงอยู่นะ :กอด1:
อยากบอกว่าเราชอบพี่คมกับฮิโระมากๆเลยล่ะ
เวลาอยู่ด้วยกันเค้าน่ารักและดูมีความสุขกันมาก
เมื่อไรเด็กน้อยเปียวจะออดอ้อนตาลุงอลันบ้างน้า~
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :man1:
+1และเป็ดแทนคำขอบคุณวันใหม่ค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 27-09-2012 20:43:09

วางแผนกันใช่ไหมเนี่ย น่ารักจริงๆ

ขอให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ชอบฉากหวานๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Ali$a฿eth ที่ 28-09-2012 01:19:25

ฮิ๊วววววววววววววววววววววววววววววว

(เพิ่งเข้ามาอ่านฝากตัวด้วยคะ)

ชมเลย เป็นเรื่องแนวดร่าม่าที่ชอบมาก อ่านไปยิ้มไปกับการดราม่าในเรื่อง//ยิ้ม

ภาษาที่ใช้สวยมาก บางคำยังไม่เคยเห็นเลย ชอบๆ กับภาษาแบบนี้

อ่านแล้วไม่ติดไม่ขัด ไม่หวานจนเลี่ยน พอดีๆ อ่านไปยิ่งอยากอ่านอีก //ลุ้นๆทุกตอน

ตอนนี้ก็รอคะรอ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ทริปนี้ไปเที่ยวด้วยกัน ช่างวางแผนกันจริงๆ

เป็นกำลังใจให้คนแต่ง มีอุปสรรคอะไร ขอให้ก้ามผ่านอย่างสวยงามนะคะ

ปล. ผู้แต่ง ถึกมากstrท่านยอดเยี่ยมเหลือเกิน ลงนิยายแต่ละตอน คนอ่านจุใจ และไม่ผิดหวังจริงๆ

สุดท้ายนี้ก็ต้อง ขอขอบคุณมากๆคะ  :L2: :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 28-09-2012 12:25:26

แหม สงสัยจะเป็นการโคกันของสองบ้าน :laugh:
แบบว่าเห็นอาการสองหนุ่มแล้วเพลียใจแทน
ก็หวังว่าจะปรับความเข้าใจกันได้เนาะ

ตอนนี้ สิ่งที่ชอบคือความรักความผูกพันของสามพี่น้องพฤทธาการ ซึ้งๆอุ่นๆดี :กอด1:

บวกๆ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: pakkad ที่ 28-09-2012 16:00:03

ทำตามหัวใจเถอะนะ

ปล. สู้ๆนะคะคนเขียน :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 28-09-2012 16:12:31

ฮันนี่มูน :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 28-09-2012 21:20:14

อึดอัดแทนเปียวกับอลัน

ตอนหน้าดีกันน้าาาาา  :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 28-09-2012 23:11:35

อยากให้คืนดีกันเร็วๆ
บวกเป็ดให้คนแต่งค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 29-09-2012 00:43:58

ไม่กล้าอ่าน รอให้ดีกันก่อนแล้วค่อยกลับมาอ่านทีเดียวค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๐ ห่างรัก ((๒๖.๙.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๓ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 30-09-2012 20:26:28

ใครเป็นคนจัดเนี่ย? แผนนี้ 5555 กลับมาคงจะคืนดีกันซะทีนะ :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 01-10-2012 11:51:54

ง่ะ เห็นขึ้นหัวว่าตอนใหม่มา แต่เนื้อเรื่องหายไปไหนนนนนนนนน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 01-10-2012 11:52:24

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ



‘อลัน เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?’

เปียวร้องถามตนเองในใจเมื่อเห็นผู้ร่วมเดินทางเป็นคนแสนคุ้นเคย ไม่เพียงแค่เปียวเท่านั้นที่ออกอาการแปลกใจที่เห็นคน
ตรงหน้า แต่อลันเองก็แปลกใจเช่นกันที่มันประจวบเหมาะขนาดนี้ ต้องมีใครเล่นตลกกับเขาแน่ มิน่าถึงได้คะยั้นคะยอให้ไป
พักผ่อนนัก ตอนนี้เขาชักจะรู้สึกว่ามันไม่ตลกเลยสักนิดเดียว

ผู้โดยสารคนอื่นที่ทยอยขึ้นเครื่องมาสะกิดอลันเพื่อขอทาง ทำให้ชายหนุ่มต้องค้อมศีรษะเพื่อเป็นการขอโทษขอโพยก่อน
ขยับเข้ามานั่งลงข้างเปียว เปียวทำหน้าไม่ถูกเมื่อได้มาเผชิญหน้ากันแบบไม่คาดหมายเช่นนี้

“คุณ... กำลังจะไปไหนหรือ?”

อลันทำใจกล้าเอ่ยถามขึ้นมาก่อน เปียวเหลือบมองคนข้างกายก่อนเอ่ยบอกสถานที่ที่ตนเองกำลังจะไป นั่นยิ่งทำให้อลัน
มั่นใจมากขึ้นไปอีกว่ามันไม่ใช่ความบังเอิญที่ได้มาเจอเปียวที่นี่ ก็ในเมื่อที่ที่เปียวจะไปมันเป็นที่เดียวกับที่เขากำลังจะไปน่ะสิ
อะไรมันจะบังเอิญได้ทุกเรื่องขนาดนั้นจริงไหม?

“แล้วคุณ...”

เปียวกำลังจะเอ่ยถามกลับบ้างว่าอลันกำลังจะไปที่ไหน แต่เสียงกัปตันและพนักงานผู้ให้บริการบนเครื่องบินก็ดังขึ้นเรียกความ
สนใจจากผู้โดยสาร เปียวจึงเงียบเสียงลงแล้วค่อยหันไปให้ความสนใจการอธิบายเรื่องความปลอดภัยจากพนักงานบนเครื่อง
อลันอดเสียดายไม่ได้ เกือบจะได้คุยกันอยู่แล้วเชียว

เมื่อเห็นเด็กหนุ่มหันไปให้ความสนใจทางอื่นแล้วอลันจึงหันตามบ้าง พอเปียวเหลียวมามองจึงเห็นว่าอลันมองตรงไปด้าน
หน้าไม่ได้มองมาที่ตนเอง เด็กหนุ่มรู้สึกผิดหวังเล็กๆโดยที่ไม่รู้ว่าอลันเองก็ลอบมองมาบ่อยๆ เมื่อเขาหันกลับไปให้ความ
สนใจการอธิบายของพนักงานบนเครื่องบินแล้วเช่นกัน

เมื่อเครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ความเงียบก็กลับมาครอบงำอลันกับเปียวอีกครั้ง เหมือนความห่างจะทำให้ทั้งคู่ดูเก้อ
กระดากที่จะมีปฏิสัมพันธ์ต่อกัน อลันจึงเป็นฝ่ายชวนคุยทั้งที่ตนเองก็ใช่ว่าจะคุยเก่งอะไร พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่โยงเรื่องงาน
มาข้องเกี่ยว ก็เขามีเรื่องพูดอยู่ไม่กี่อย่างหรอกนอกจากเรื่องงานน่ะ

“คุณไปเที่ยวหรือ?”

“อ่า... อ๋อ ครับ แล้วคุณไปทำงานหรือครับ?” เปียวพูดตะกุกตะกักเพราะไม่ทันตั้งตัว ก็คนมันประหม่านี่นา

“เปล่าหรอก คุณแม่ท่านให้ผมไปพักผ่อนน่ะ” อลันแอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทางเอ๋อเหรอของเด็กหนุ่ม

“ที่ไหนครับ?”

“ที่เดียวกับคุณนั่นล่ะ”

“หือ?”

เปียวทำเสียงในลำคอเป็นเชิงถาม สีหน้าออกจะฉงนเล็กๆกับสิ่งที่อลันบอก ก่อนเอ่ยถามเพื่อความกระจ่าง

“หมายถึงอะไรน่ะ?”

“คุณคิดว่าไงล่ะ?”

อลันย้อนถามกลับมายิ้มๆ เปียวทำท่านึกตาม สีหน้าไม่ค่อยอยากเชื่อกับสิ่งที่ตนเองคิดได้สักเท่าไหร่

“คุณจะบอกว่าที่ผมกับคุณมาเจอกันเพราะมีคนวางแผน…?”

อลันยักไหล่ท่าว่าก็น่าจะเป็นเช่นนั้น เปียวบุ้ยปาก กอดอกแล้วเอนตัวพิงเบาะ

“ผมว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า”

เปียวว่าอย่างนั้นแล้วนิ่งไป ก่อนโคลงศีรษะไปมาแล้วเอาหูฟังมาใส่เพื่อฟังเพลงจากเครื่องเล่นขนาดจิ๋ว อลันยิ้มมุมปากกับ
ท่าทีไม่ใส่ใจของเด็กหนุ่ม ก่อนเอนหลังพิงเบาะนั่งในท่าสบายแล้วค่อยๆเลื่อนมือไปกุมมือของเปียว เด็กหนุ่มเจ้าของมือ
เหลือบมอง แต่อลันก็ทำไม่สนใจ และยังไม่สนใจด้วยว่าจะมีใครมองมาที่เขาหรือไม่ เพราะถึงใครจะมองก็ช่างแล้วตอนนี้

เปียวเองก็แค่เกร็งมือเหมือนจะดึงกลับแต่ก็ไม่ได้ทำ เช่นนั้นจึงทำให้ชายหนุ่มข้างกายจับกุมมือของตนเองไปตลอด จนถึง
สนามบินปลายทาง


… … … … … … … …


“มิสเตอร์แอลขึ้นเครื่องบินไปกับลูกชายคนรองของพฤทธาการแล้วครับ”

คำรายงานจากคนของเฟอร์ริงตันทำให้ชายชราอย่างวิคเตอร์ เฟอร์ริงตัน ถอนใจยาว ขณะที่เขายังคงอยู่ที่เมืองไทยนี้เขาก็
ยังคงเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของอลันไม่ได้ขาด สุดท้ายแล้วอลันก็ยังคงไม่ยอมตัดใจจากเด็กคนนั้น แถมยังมีกองหนุนจาก
คนใกล้ชิดคอยผลักคอยดันให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกันเสียอีก

“วางมือได้แล้วกระมังครับคุณวิคเตอร์”

พ่อบ้านมิลเลอร์ผู้รับรู้ความเป็นไปทุกสถานการณ์เอ่ยแนะผู้เป็นนายจ้างของตนเอง ถึงจะเป็นห่วงเป็นใยหรืออะไรก็แล้วแต่
อย่างไรเสียชีวิตของใครคนนั้นก็จำต้องจัดการกับมันเอง ไม่มีใครสามารถเข้าไปจัดการชีวิตหรือบังคับจิตใจใครได้ แม้ว่าคนๆ
นั้นจะเป็นลูกของตนก็ตาม

วิคเตอร์ทอดถอนใจอีกครา ตอนนี้เขาเริ่มเหนื่อยล้ามากขึ้นทุกวัน ก็อย่างที่อดีตภรรยาของเขาว่า เขาควรยอมรับความจริงได้
แล้วว่าอายุอานามที่เพิ่มขึ้นทุกวันนั้น มันทำให้สังขารที่ไม่เที่ยงนี้ถดถอยลงไปทุกทีแล้ว

“พักผ่อนเถอะวิคเตอร์ ปล่อยให้เขาได้เผชิญเรื่องราวต่างๆ ทั้งดีและร้ายด้วยตัวเขาเองเถิด”

“โลกนี้มันโหดร้ายนัก มิลเลอร์”

วิคเตอร์เปรยกับพ่อบ้านเก่าแก่ของตนด้วยความห่วงใยลูกชายทั้งสองคน แต่ต่อให้ห่วงใยเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองสักปาน
ใด หากสักวันหนึ่งไร้ซึ่งวิคเตอร์ เฟอร์ริงตันคนนี้แล้ว สุดท้ายคนที่จะอยู่และดำเนินชีวิตต่อไปก็คือตัวของพวกเขาเองอยู่ดี



+++++++++++++



เมื่อถึงที่หมาย หลังจากที่เปียวกับอลันลงจากเครื่องบินมาแล้ว พนักงานของโรงแรมที่เปียวจะไปพักก็มารับ เปียวเดินตาม
พนักงานคนดังกล่าวเพื่อที่จะไปขึ้นรถ อลันเองก็ตามมาด้วย เปียวหยุดเดินก่อนหันมาถาม ทำให้พนักงานโรงแรมต้องหยุด
ตาม

“คุณจะตามผมมาทำไม?”

“เปล่าสักหน่อย ผมก็พักที่โรงแรมนี้ด้วยต่างหาก”

อลันตอบกลับยิ้มแย้ม เปียวเลิกคิ้วก่อนหันมามองพนักงานโรงแรมที่มารับตนเอง ทางนั้นก็ส่งยิ้มมาให้แล้วบอกว่าเป็นจริง
อย่างที่อลันบอกมา เปียวย่นคิ้ว หันกลับมามองอลัน

“ผมว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า”

อลันยกเอาคำพูดของเด็กหนุ่มมาย้อน เปียวหน้าง้ำ เดินไปขึ้นรถไม่พูดไม่จา อลันยิ้มขำก่อนก้าวตาม พอขึ้นมานั่งบนรถ ชาย
หนุ่มตัวโตก็ขยับมานั่งเบียดเด็กหนุ่มหน้างอ ทั้งที่มีที่ออกกว้าง เปียวนั่งเฉยทำให้อลันรู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกนิด เมื่อเปียว
ไม่ได้ทำท่ารังเกียจหรือขยับหนีไปไหน นับเป็นการเริ่มต้นที่ดี

เมื่อรถนำพาทั้งคู่มาถึงโรงแรมเปียวก็ต้องเหวอไปอีกรอบ เมื่อห้องที่เขาพักมันอยู่ติดกับห้องของอลันอย่างกับจัดวาง

“ผมว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า” อลันว่าอย่างล้อเลียนอีกหน

“คุณน่ะ ล้ออยู่ได้”

“ถ้าไม่รังเกียจ... ย้ายมานอนห้องเดียวกันก็ได้นะครับ”

อลันเอ่ยชวนพร้อมขยิบตาเจ้าชู้ให้ เปียวกลอกตามองสูงแล้วปิดประตูเสียงดัง อลันอมยิ้ม กอดอกมองบานประตูที่ปิดสนิทนั้น
พร้อมคิดในใจแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ การมาพักผ่อนครั้งนี้ ท่าจะสนุก

หลังจากนั้นไม่ว่าเปียวจะไปเที่ยวที่ไหน อลันก็คอยตามติด ทำให้ได้พูดคุยกันมากขึ้น ทั้งคู่เหมือนเริ่มต้นเรียนรู้กันใหม่ เพราะ
ต่างก็รู้สึกได้ว่าความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นนี้ไม่เหมือนที่ผ่านมา


… … … … … … … …


หน้าห้องพักของเปียว หลังจากที่ทั้งคู่ได้เข้าร่วมกิจกรรมต่างๆของโรงแรมกลับมาแล้ว เมื่อกลับมาถึงอลันก็ยืนรอส่งเด็กหนุ่ม
เข้าห้อง รอยยิ้มยังคงแตะแต้มริมฝีปาก เปียวเงยมองอลันยิ้มๆ แต่พอเห็นอลันเอาแต่จ้องก็กลายเป็นยิ้มแบบงงๆไปเหมือนกัน

อลันเอื้อมคว้ามือเรียวมากุม เปียวมองตามมือของตนเองที่อยู่ในอุ้งมือใหญ่ ก่อนเงยมองหน้าเจ้าของมือ อลันสบนัยน์ตาวาว
ใสนั้นแล้วจึงเอ่ยคำที่อยู่ภายในใจ

“เปียว ตอนนี้คุณก็รู้แล้วนะว่าการมาเที่ยวของเราในครั้งนี้ไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ”

“................” เปียวเงียบฟังว่าคนตรงหน้าจะว่าอย่างไรต่อ ก็รู้ล่ะว่าสถานการณ์ที่เหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญจนเกินไปนั้นมัน
ไม่จริง เพราะตนเองได้โทรไปเค้นถามเรื่องนี้จากพี่ชายอย่างพงศกรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“พวกเขาคงอยากให้เราคืนดีกัน เพราะฉะนั้น...”

“...............”

“เรามาทำความหวังของพวกเขาให้เป็นจริงดีไหม?”

เปียวยิ้มขำกับท่าทางเหมือนจะไม่ค่อยมั่นใจของมิสเตอร์แอล ก่อนตอบรับง่ายดาย

“ครับ”

อลันเปิดยิ้มกว้างกับการตอบรับนั้น อยากจะคว้าตัวเด็กหนุ่มมากอด แต่กลับถูกดันตัวเอาไว้ เปียวยิ้มแล้วบอกว่านี่มันหน้า
ประตูห้องในโรงแรมแห่งหนึ่ง ไม่ใช่ที่บ้าน อย่าทำรุ่มร่ามเดี๋ยวเสียชื่อมิสเตอร์แอลหมด แม้จะถูกปรามมาเช่นนั้นแต่อลันก็
ยังคงยิ้มอยู่ เมื่อคนตรงหน้ายอมที่จะกลับมาคืนดีกันแล้ว บทจะง่ายก็แสนง่ายปานนี้เชียว



+++++++++++++



สระว่ายน้ำขนาดใหญ่ของโรงแรม พื้นที่พักผ่อนอีกแห่งสำหรับนักท่องเที่ยวที่มาพัก อลันชวนเปียวไปว่ายน้ำด้วยกัน เปลี่ยน
บรรยากาศจากการเที่ยวข้างนอกมาพักผ่อนสบายๆริมสระบ้าง ชายหนุ่มยืนรอเปียวอยู่หน้าห้อง เมื่อเปียวเตรียมตัวเสร็จแล้ว
ทั้งคู่จึงเดินลงมาที่บริเวณสระน้ำด้วยกัน แขกที่มาพักในโรงแรมก็ลงเล่นกันประปราย เมื่ออลันก้าวเข้ามาในบริเวณนั้นก็กลาย
เป็นเป้าสายตาของใครคนหนึ่งในนั้นทันที

“ทากันแดดก่อนไหมเปียว?”

อลันเอ่ยถามเด็กหนุ่มเมื่อทั้งคู่จับจองเก้าอี้ริมสระกันคนละตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ผมทามาแล้ว”

เปียวยิ้มบอก อลันพยักหน้ารับก่อนเอาโลชั่นกันแดดที่ถือติดมือมาทาตัวเอง เปียวเหลียวมองรอบกายไปเรื่อยขณะรอให้อลัน
ทาโลชั่นเสร็จ

“เปียว”

อลันเอ่ยเรียก ทำให้เด็กหนุ่มหันกลับมาให้ความสนใจคนข้างกายอีกครั้ง

“ครับ?”

“ช่วยทาหลังให้หน่อย”

“หา?”

“ทาหลัง ผมทาเองไม่ถึง”

เปียวชี้ที่ตนเองเป็นเชิงถาม อลันพยักหน้าแล้วยื่นขวดโลชั่นให้ เด็กหนุ่มรับขวดโลชั่นกันแดดมาแล้วมองขวดโลชั่นในมือ
สลับกับมองอลัน ก่อนยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ เปียวหันตัวมาทางอลันก่อนบีบโลชั่นใส่มือแล้วลูบไล้ทั่วแผ่นหลังกว้าง มือ
อุ่นๆที่ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังทำให้อลันรู้สึกแปลกๆ ร่างกายเกิดปฏิกิริยาตอบสนองจนชายหนุ่มตกใจ นี่เขาคิดอะไรกันนี่
อาจจะเป็นเพราะห่างหายเรื่องเหล่านี้ไปนานทำให้ควบคุมมันลำบาก อลันหลับตาข่มอารมณ์ สงบใจไว้ลูกพ่อ

“...ลัน อลัน”

“หึ... หืม?”

เสียงเปียวแทรกเข้ามาในความคิด อลันขานรับเด็กหนุ่มทั้งที่สติสตังยังกลับมาไม่ครบ

“เสร็จแล้ว เดี๋ยวผมไปว่ายน้ำก่อนนะ” เปียวเอ่ยบอกขณะที่ยื่นขวดโลชั่นคืนเจ้าของ

“อืม”

เด็กหนุ่มมองอลันอย่างแปลกใจกับท่าทางเหมือนจะเบลอ เมาโลชั่นกันแดดหรือเปล่าน่ะ ก่อนที่จะลุกขึ้นถอดชุดคลุมวางไว้ที่
เก้าอี้ยาวแล้วลงสระน้ำไป อลันผ่อนลมหายใจยาวไล่ความคิดบ้าบอในหัว ก่อนที่จะลุกตามเปียวไปแล้วว่ายน้ำแข่งกัน

หลังจากเล่นน้ำกันจนตัวจวนจะเปื่อยเปียวจึงชวนอลันขึ้น พอขึ้นมาด้านบนแล้วเปียวก็เอาชุดคลุมมาสวมทับก่อนที่จะเดินกลับ
ห้องพัก ขณะที่สองหนุ่มกำลังจะผละไป ผู้ที่คอยเฝ้ามองอลันมาโดยตลอดตั้งแต่ที่ชายหนุ่มก้าวเข้ามา ณ ที่นี้นั้นก็เดินนวย
นาดเข้ามาทายทัก

“อลันคะ”

อลันกับเปียวชะงักก่อนหันกลับไปมองตามเสียงเรียก คคนางค์ หรือ แคนดี้ อดีตคู่ควงของอลันที่เขาเคยพาเธอมาเมื่อครั้งที่
อยากประชดเปียวเมื่อคราวก่อนนั้น โลกมันช่างกลมเสียจริง ชายหนุ่มหันมามองเปียว ขณะที่คคนางค์เดินเข้ามาคล้องแขน
อลัน แสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ เปียวปรายตามองตามแขนที่เธอเกาะเกี่ยวอยู่เล็กน้อย

“มาเที่ยวหรือคะ?” หญิงสาวเปิดยิ้มหวานหยด ไม่ได้สนใจอีกคนที่ยืนอยู่ด้วยแม้แต่น้อย

“ครับ”

อลันตอบรับสั้นๆ ใจหวั่นๆกลัวเปียวจะโกรธเอาอีก เปียวมองทั้งคู่นิ่ง คคนางค์ซบแขนอลันทำให้สถานการณ์ดูจะเลวร้ายลงไป
อลันมองเปียวที่มีสีหน้าเรียบเฉยอย่างเว้าวอน ไม่อยากให้เปียวต้องหมองใจอีก เด็กหนุ่มหันกลับก่อนเดินเข้าไปในตัวตึกของ
โรงแรม ไม่สนใจทั้งคู่อีก พออลันจะตามกลับถูกคคนางค์ดึงรั้งเอาไว้

“ปล่อยครับแคนดี้” อลันเอ่ยบอก น้ำเสียงติดจะหงุดหงิดขึ้นมา

“เดี๋ยวสิคะอลัน เพิ่งเจอกันเอง อยู่เป็นเพื่อนแคนดี้ก่อนนะคะ”

“แคนดี้”

หญิงสาวเอ่ยออดอ้อน แต่อลันไม่มีอารมณ์จะมาตามใจใครในตอนนี้ ทำให้น้ำเสียงที่เอ่ยเรียกหญิงสาวดูเย็นเยียบ คคนางค์
ชะงักกับท่าทางไม่พอใจของอลัน ก่อนจะยอมปล่อยแขนของชายหนุ่มแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดหน้างอไปหากลุ่มเพื่อนของ
เธอ

อลันตามเปียวขึ้นไปบนห้อง ชายหนุ่มออกจากลิฟท์แล้วเดินมาหยุดที่หน้าประตู ยกมือขึ้นจะเคาะเรียกแต่กลับยั้งมือไว้ ก่อน
เปลี่ยนใจเดินเข้าห้องตนเองเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ให้เวลากับเปียวและให้เวลากับตนเองสักนิดเพื่อให้ใจเย็นลง แล้วถึง
ออกมาที่หน้าห้องพักของเปียวอีกครั้ง ชายหนุ่มเคาะประตูเรียกเจ้าของห้อง รออยู่นานเปียวก็ไม่ยอมมาเปิดให้ อลันถอนใจ
หนักหน่วงก่อนผละจากหน้าห้องเปียวลงมาด้านล่างเพื่อหาอะไรทาน แล้วเผื่อจะเอาไปฝากเปียวบนห้องสักหน่อย


… … … … … … … …


เมื่อลงมาด้านล่างอลันถึงได้เห็นว่าเด็กหนุ่มลงมาทานข้าวอยู่ที่ห้องอาหารของโรงแรมนี่เอง มิน่า เคาะตั้งนานไม่ยอมมาเปิด
อลันเข้าไปนั่งโต๊ะเดียวกันกับเปียว เด็กหนุ่มที่กำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยเงยหน้าขึ้นมามองผู้ร่วมโต๊ะ อลันที่นั่งอยู่ฝั่ง
ตรงข้ามยิ้มให้คนมอง เปียวเพียงชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะทานอาหารตรงหน้าต่อ

เมื่อรับประทานเสร็จเปียวจึงลุกออกไปเดินย่อยที่ริมหาด อลันเดินตามออกมาห่างๆ เปียวเดินไปได้สักพักก็หยุดเท้าแล้วหัน
กลับมาหาคนที่เดินตามมาเงียบๆนั้น อลันเองก็หยุดเดิน เว้นระยะห่างเอาไว้เท่าที่เดินตามเมื่อครู่

“ผมไม่ได้ติดต่อกับเธอแล้ว”

ชายหนุ่มเอ่ยบอก เขาไม่ได้จะแก้ตัว แต่อยากให้อีกคนเข้าใจตรงกัน เพราะเขากับคคนางค์ไม่ได้ติดต่อเพื่อสานสัมพันธ์ใดๆ
ต่อกันมานานแล้ว เปียวที่หยุดนิ่งอยู่กับที่เบือนสายตาจากคนตรงหน้า ก่อนจะหมุนกายเปลี่ยนทิศแล้วก้าวเดินฉับๆไม่รั้งรอ
อลันพอเห็นว่าเด็กหนุ่มก้าวหนีเขาไปก็ชักฉุน ทำไมเป็นเด็กเข้าใจยากแบบนี้ แล้วนี่มันเรื่องอะไรถึงได้มาเดินหนีเขาเช่นนี้กัน
ชายหนุ่มตัวโตก้าวตาม ด้วยช่วงขาที่ยาวกว่าทำให้ถึงตัวเปียวอย่างรวดเร็ว มือใหญ่นั้นคว้าแขนเปียวเอาไว้ก่อนที่จะได้หนีไป
ไหนไกล กระตุกให้ร่างเพรียวที่เสียหลักจากการดึงของเขาเมื่อครู่ให้เซมาหา

“โอ๊ะ!”

ท่อนแขนแข็งแรงโอบรอบเอวเปียวเป็นหลักกันเปียวล้ม เด็กหนุ่มตวัดสายตามามองหน้าอลันอย่างไม่พอใจ และพร้อมจะ
ผลักไสให้ไกลห่าง แต่คนตัวโตนั้นกลับไม่สะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย แถมยังรัดร่างเพรียวนั้นแน่นเข้าไปอีก ใบหน้าหล่อ
เหลาโน้มลงหาจนแทบชิดคนในอ้อมกอด เปียวขืนตัวไว้แล้วยืดตัวออกห่าง แต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้นเมื่อตกอยู่ในอ้อมแขน
ของอลันแบบนี้

“ทำไมต้องทำท่ารังเกียจกันเสียขนาดนั้นล่ะเปียว ไหนยังท่าทีห่างเหินนี่อีก?”

“ผมไม่จำเป็นต้องทำอะไรที่มันฝืนใจตัวเองนี่ครับ”

“อยู่ใกล้ชิดผมนี่คุณฝืนใจมากเลยว่างั้น?”

เปียวเงียบ อลันถอนฉุนกับความดื้อดึงของเด็กหนุ่ม เขาไม่เคยต้องตามงอนง้อใครมากเท่าเด็กคนนี้เลยให้ตาย มีแต่คนที่จะ
ยอมศิโรราบต่อเขาทั้งนั้น แต่นี่... ใช่สิ เพราะนี่คือปฏิญญา พฤทธาการอย่างไรล่ะ เพราะเป็นลูกไก่น้อยแสนดื้อดึงคนนี้
อย่างไรล่ะ มันถึงได้เป็นเช่นนี้ นึกแล้วก็ให้หงุดหงิดหัวใจเหลือกำลัง

“มันยากมากหรือไงเปียว กับการที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม?”

“.................”

“คุณอยากรู้อะไร คุณข้องใจตรงไหน ผมพร้อมจะอธิบาย หรือหากคุณไม่ชอบใจในสิ่งที่ผมทำ ผมก็พร้อมที่จะปรับปรุงมัน”

“...................”

“ต้องทำยังไงคุณถึงจะพอใจ ต้องทำยังไงคุณถึงจะกลับมา!!”

อลันเอ่ยถามแทบเป็นตะคอก แต่ทุกคำที่เอ่ยถามออกไปมีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมา อลันพยักหน้าเร็วๆหลายๆที
ก่อนยกยิ้มมุมปากเยาะหยันตนเอง ปล่อยเด็กหนุ่มออกจากอ้อมแขนช้าๆ เมื่อเป็นอิสระแล้วเปียวก็ก้าวเดินเร็วๆจากไป เพราะ
ไม่อยากมองสีหน้าเจ็บปวดของอลัน

ยิ่งเห็นอลันเจ็บเขาก็ยิ่งเจ็บ แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ดื้อดึงไม่ยอมรับฟังอะไรเช่นนี้ ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ แย่จริงๆเลยเปียว

อลันยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเมื่อเปียวเดินจากไป อีกครั้งแล้วที่เปียวหันหลังให้เขา ที่เคยคิดว่าเปียวไม่มีใจให้มันคงจะจริง
เปียวไม่เคยรักเขาจริงๆสินะ ไม่เคยรัก...



++++++++++++++



“ในฐานะที่เราเป็นพี่น้องกัน ฉันขอถามนายตรงๆนะ และนายก็ช่วยตอบกลับมาให้ตรงกับใจของนายด้วย โอเคไหม?”

พิชญเอ่ยกับเปียวขึ้นมาในวันหนึ่ง หลังจากที่ผู้เป็นพี่กลับมาจากการไปเที่ยวพักผ่อนที่เขาเป็นคนส่งไปนั้นแล้วอาการทางใจดู
จะหนักขึ้นกว่าเดิม เมื่ออดรนทนไม่ไหวพิชญจึงต้องออกโรงมาพูดเองเช่นนี้ มันอึดอัดแทนเข้าใจไหม!

เปียวที่นั่งปล่อยอารมณ์อยู่ริมสระว่ายน้ำในยามเย็นย่ำหลังจากเลิกงานมาแล้วนั้น มองน้องชายที่มานั่งลงข้างกันแล้วเอ่ย
ข้อเสนอท่าทางจริงจังด้วยความแปลกใจก่อนพยักหน้ารับ ฝ่ายนั้นจึงเอ่ยถามออกมา

“นายรักมิสเตอร์แอลใช่ไหม?”

เปียวถึงกับนิ่งอึ้งกับคำถามที่แสนตรงของน้องชาย ก่อนเฉหลบสายตาไปมองน้ำในสระที่กระเพื่อมไหวตามแรงลมที่พัดโชย

“แล้วยังไง ทำไมมันเป็นแบบนี้ล่ะเปียว นายรักเขา ชอบเขา แล้วไม่ต้องถามเลยนะว่าเขารักนายหรือเปล่า เพราะสิ่งที่เขาทำ
มันก็พอจะบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขาเองก็รักชอบนายอยู่ไม่น้อยเลย แล้วทำไมอ่ะ ทำไมมันเป็นแบบนี้ล่ะเปียว?”

พิชญกระหน่ำถาม มีแต่คำว่าทำไมอยู่เต็มไปหมด ก็เขาอยากรู้นี่ว่าทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้ไปได้

“พี่ก็ไม่รู้”

“โอ๊ย! เลิกได้ไหมไอ้คำว่าไม่รู้น่ะ ทำไปโดยไม่รู้สาเหตุแล้วจะทำไปทำไมวะ!” พิชญเริ่มเสียงดัง เพราะเริ่มรำคาญท่าทาง
อ้อยสร้อยของพี่ชาย

“ตกลงจะมาถามเขา หรือจะมาหาเรื่องเขากันแน่นายพี?”

พงศกรเดินออกมาหาน้องชายทั้งสอง ก่อนเอ่ยเย้าน้องชายคนเล็กอย่างพิชญ ให้สองคนนี้คุยกันคงได้เรื่องแน่ คนหนึ่งก็ดื้อ
ดึง มีอะไรก็ไม่ค่อยพูดค่อยบอก อีกคนก็ใจร้อนจะเอาให้ได้อย่างใจ ช่างเป็นพี่น้องที่เข้ากันได้ดีเสียจริงๆ

“ก็พีหงุดหงิด เบื่อคนดีแถวนี้ ไปแล้ว!”

พิชญว่ากระทบเปียวก่อนลุกเดินหนีไป พงศกรจึงเข้ามานั่งข้างเปียวแทน

“เป็นไงล่ะเรา นั่งซึมเชียว”

ผู้เป็นพี่เอ่ยถาม เปียวเพียงแต่ยิ้มเจื่อนตอบกลับไปเท่านั้น พงศกรมองท่าทางเหม่อลอยของน้องชายคนรองแล้วถอนใจ ก่อน
ที่จะโอบบ่าน้องแล้วเอ่ยแนะ

“ถ้ารักเขาแล้วทำไมไม่บอกเขาล่ะเปียว ทำไมไม่คุยกัน มันมีปัญหาอะไรอย่างนั้นหรือ?”

พงศกรเอ่ยถามน้องด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน กับเปียวใช้การบังคับไม่ได้ ยิ่งบังคับให้พูดเด็กดื้อย่างเปียวก็จะยิ่งไม่ยอมพูด ต้อง
ทำให้เขารู้สึกว่าเป็นพวกเดียวกันแล้วจึงค่อยตะล่อมถาม นั่นล่ะ มีอะไรเปียวยอมบอกหมด พงศกรเข้าใจถึงจุดนี้ดี เพราะฉะนั้น
จึงทำให้เปียวชอบเรียกพงศกรว่า พี่ชาย มากกว่าจะเรียกว่า พี่พงศ์ อย่างที่พิชญเรียก เพราะพี่ชายคนนี้รู้จักที่จะเอาใจน้องชาย
แสนดื้อเงียบคนนี้อย่างไรล่ะ

“ผม... ไม่รู้สิพี่ชาย บางทีผมอาจจะงี่เง่าไปเอง แต่ผมก็ไม่อยากให้ใครมาดูถูกได้ว่าเกาะเขากินไปวันๆ”

“แต่ตอนนี้เปียวก็ยืนได้ด้วยตัวเองแล้วนี่ ไม่มีใครสามารถดูถูกน้องของพี่ได้แล้วนะ ยังกังวลอะไรอีก?”

เปียวเงียบไปเมื่อพี่ชายเอ่ยถาม สิ่งที่พี่พูดมามันก็ถูก ณ ตอนนี้ไม่มีใครสามารถมาว่าเขาได้แล้วว่าคอยแต่จะเกาะอลัน แล้วสิ่ง
ที่เขากำลังกังวลจริงๆมันอยู่ที่ตรงไหนกัน

“ผมไม่คู่ควรกับเขา” เปียวเอ่ยบอกเสียงหงอย

“เฮ้อ ถ้าเป็นพี่นะ ได้ฟังคำนี้จากคนที่ตัวเองรักคงเจ็บน่าดู มันแย่ยิ่งกว่าการบอกมาตามตรงว่าไม่รักเสียอีก”

“...............” เด็กหนุ่มหันมามองพี่ชาย

“หรือที่จริงแล้วเปียวไม่ได้รักเขา…”

“รักสิ!”

เปียวเอ่ยแย้งแล้วก็ชะงักไป ทำหน้าไม่ถูกเมื่อพี่ชายมองมายิ้มๆ

“บอกกับพี่ก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ” พงศกรโยกศีรษะน้องไปมาก่อนว่า

“เขาช่วยเหลือเราหลายอย่าง” เปียวบอกเสริมน้ำเสียงอุบอิบ

“คนรักกันช่วยเหลือกันบ้างก็ไม่แปลกหรอกเปียว มิสเตอร์แอลเขาช่วยด้วยใจบริสุทธิ์ เปียวเองก็รับมันมาด้วยใจบริสุทธิ์
เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว คนจะมองยังไงก็ช่างเขา แค่เราที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไรก็พอแล้วนี่ ใช่ไหม?”

“ใช่!” พิชญโผล่มาด้านหลังแล้วเอ่ยตอบแทนเปียว

“อ้าว ยังอยู่อีกเรอะ?”

พี่ชายทั้งสองหันไปมองตามเสียง เด็กหนุ่มก้าวฉับๆเข้ามา นั่งลงข้างเปียวอีกด้านแล้วเอ่ยถาม

“ตกลงเอาไง?”

“เอาไงอะไร เรื่องตัวเองอ่ะ เอาให้รอดก่อนเถอะ” เปียวลอยหน้าบอก

“เรื่องอะไร อย่ามามั่ว”

“ก็เรื่องนายเบ...”

“เฮ้ยๆๆๆๆ”

พิชญรีบดีดตัวผลุงขึ้นยืนเมื่อพี่ชายคนรองกำลังจะพูดเรื่องต้องห้าม

“อะไรจะเฮ้ยเยอะขนาดนั้นพี?”

พงศกรเอ่ยเย้าน้องชายแล้วยิ้มขำ พิชญหันซ้ายหันขวาลนๆ ก่อนเดินหนีเอาดื้อๆเมื่อสถานการณ์มันเข้าตัว

“ไปดีกว่า”

“อ้าว กลับมาคุยกันก่อนสิ ไม่อยากรู้แล้วเหรอ?” เปียวเอ่ยแซวน้องชาย

“ไม่อยากรู้เว้ย!”

พิชญตอบกลับเสียงดัง ไม่แม้แต่จะหันมา เปียวหัวเราะขำผู้เป็นน้อง ก่อนสีหน้ายิ้มแย้มนั้นจะเจื่อนลงเมื่อหันมาหาพี่ชายคนโต

“พี่ชายรู้สึกไม่ดีหรือเปล่าที่ผมกับพี...”

“กังวลอีกแล้วนะเราน่ะ” พงศกรเขกหัวเด็กคิดมากไปที

“โอ๊ย!” เปียวร้องอุทานแล้วลูบหน้าผากของตนเองป้อยๆ

“อะไรที่ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะ ถึงเปียวกับพีจะเป็นอะไร ไม่ว่ายังไงทั้งสองคนก็ยังคงเป็นน้องของพี่อยู่ดีนั่นล่ะ”

พงศกรเอ่ยบอกกับน้องชาย ถึงแม้น้องจะเป็นอะไรเขาก็ไม่เคยคิดจะรังเกียจรังงอน เพราะเขาเข้าใจดีถึงความรู้สึกที่น้องมี ไม่
สามารถที่จะต่อว่าอะไรน้องได้ในเมื่อเขาเองก็เคยมีใจกับเพศเดียวกัน

“แล้วกับน้องวินนี่ของคุณแม่เป็นไงบ้างครับ?” เปียวเอ่ยถามไถ่พี่ชายคนโตถึงเรื่องว่าที่คู่หมั้นของพี่บ้าง

“รายนั้นน่ะซ่ากว่าที่คิดเสียอีก เจอครั้งแรกนึกว่าจะเป็นคนหงิมๆเสียอีก ที่ไหนได้ แสบน่าดู” ถึงจะบอกว่าแสบ แต่แววตาคน
พูดกลับมีแววเอ็นดู

เปียวหัวเราะ พงศกรเองก็อดขำตามไปด้วยไม่ได้เช่นกันเมื่อนึกถึงวีรกรรมของว่าที่คู่หมั้นสาว เธอเคยแม้กระทั่งปีนรั้วบ้าน
เพื่อที่จะหนีหน้าเขามาแล้ว ลงทุนน่าดู แต่สุดท้ายก็มาจุดไต้ตำตอ เพราะคนที่เจอเธอเป็นคนแรกก็คือเขาอยู่ดี ชายหนุ่มนึก
ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้วก็ยิ้ม ถึงแม้จะพลาดหวังจากใครคนนั้นมาแล้ว แต่คนที่เข้ามาในชีวิตของเขาตอนนี้ก็ทำให้ชีวิตของ
เขามีสีสันขึ้นจมเลยทีเดียว สุวิญชา

สองพี่น้องคุยกันอีกเล็กน้อยพงศกรก็ลุกไป เมื่อพี่ชายลุกออกไปแล้วเปียวก็นั่งคิดคนเดียวแล้วถอนใจ เฮ้อ เขาคิดมากจริงๆ
นั่นล่ะนะ



++++++++++++++



“ไม่ได้เรื่องเล้ย!”

เสียงฮิโรยูกิต่อว่าพี่ชายที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ที่โต๊ะทำงานพลางส่ายหน้า เมื่อพี่ชายอย่างอลันกลับมาพร้อมความผิดหวัง ทั้งที่
อุตส่าห์หาโอกาสให้ได้อยู่ด้วยกันแล้วแท้ๆ

“พี่มัวทำอะไรอยู่อลัน?” คนเป็นน้องเอ่ยถามพี่ชายมาอีก ราวจะเยาะเย้ยกระนั้น

“ถ้ามันง่ายฉันคงได้เขากลับมาแล้วล่ะฮิโระ” อลันว่า น้ำเสียงหงุดหงิด

“ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย ถ้าง้อยากนัก... ฉุดเลย!”

“เฮ้ย!!”

เสียงอุทานสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน อลันหันไปมองคมที่อุทานเสียงดังกว่าเขาอีก เจ้าของความคิดอย่างฮิโรยูกิหัวเราะขำ
ก่อนยักคิ้วให้พี่ชาย คมส่ายหน้าขำกับความคิดนั้นของฮิโรยูกิ ส่วนอลันหรี่ตาคิดตามน้อง นั่นสินะ ง้อยากนักดักฉุดเลยเป็นไร



++++++++++++++


ต่อด้านล่างค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 01-10-2012 11:54:06

เมื่ออลันออกมาจากบริษัท ฝนที่ทำท่าจะตกก็เทกระหน่ำลงมา พอสภาพอากาศเป็นเช่นนี้การจราจรบนท้องถนนจึงติดขัดจน
แทบขยับไม่ได้ ชายหนุ่มถอนใจเหนื่อยหน่ายกับสภาวะการจราจรของคนเมือง

บนถนนสายเดียวกันนั้น รถยนต์ที่เปียวขับมาเกิดงอแงไม่ยอมขยับเสียดื้อๆ เด็กหนุ่มโทรตามช่างที่ศูนย์ให้รีบมาช่วย แต่ด้วย
สภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวยเช่นนี้ทำให้กว่าช่างจะมาถึงได้ก็คงต้องใช้เวลานานทีเดียว เปียวโทรบอกที่บ้านว่าตนเองรถเสีย
อยู่กลางทางคงอีกนานเลยกว่าจะกลับไปถึง พงศกรบอกจะออกมารับ แต่เปียวปฏิเสธไปเพราะถึงพี่ชายของเขาออกมาจาก
บ้านก็คงติดแหง็กอยู่บนถนนไม่ได้มาถึงที่เขาอยู่ง่ายๆแน่ เปียวนั่งรอช่างอยู่ในรถ เหม่อมองรถยนต์คันแล้วคันเล่าที่ผ่านไป
เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจยาวยืด เริ่มเบื่อขึ้นมาบ้างแล้ว ยิ่งมองสายฝนที่เทลงมายิ่งส่งให้บรรยากาศเหงียบเหงามากขึ้นไปอีก

กว่าจะหลุดออกมาจากการจราจรที่แสนติดขัดได้ก็เล่นเอาอลันหงุดหงิดอย่างหนัก ก่อนที่ความหงุดหงิดนั้นจะสะดุดลงเมื่อ
เห็นรถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่ข้างทาง ข้างตัวรถคือเด็กหนุ่มที่แสนเคยคุ้นกับชายอีกคนที่คาดว่าน่าจะเป็นช่างที่มารับรถไปซ่อม
เหตุการณ์นี้มันช่างคุ้น เหมือนจะเคยเกิดเหตุเช่นนี้ขึ้นมาก่อน แต่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดกับปวิตาไม่ใช่เปียว มาคราวนี้อลันไม่คิด
จะลังเลใจที่จะบอกให้คนขับรถจอดรถอย่างเร็วไว เมื่อรถของอลันเลี้ยวเข้าไปจอดใกล้กับรถของเปียวที่จอดเสียอยู่ เจ้าของ
รถอย่างเปียวมองรถยนต์ของผู้มาใหม่อย่างแปลกใจ จนเมื่ออลันก้าวลงมาจากรถพร้อมร่มกันฝนในมือเด็กหนุ่มก็ถึงกับตาโต
ทำไมเขาถึงจำไม่ได้กันนี่ว่าเป็นรถของมิสเตอร์แอล

อลันลงไปอยู่เป็นเพื่อนเปียวจนช่างเขาจัดการอะไรเสร็จแล้วกำลังจะเอารถไปซ่อมให้ อลันจึงบอกเด็กหนุ่มให้ไปขึ้นรถของ
ตนเอง

“เปียว ไปขึ้นรถ”

“เดี๋ยวผมเรียกแท็กซี่ดีกว่าครับ ไม่รบกวนดีกว่า ขอบคุณ”

เปียวเอ่ยบอกเช่นนั้นทำเอาความหงุดหงิดของอลันกลับมาอีกครั้ง จะดื้ออย่างนี้ใช่ไหม ได้ อลันดึงแขนเปียวแล้วลากไปขึ้น
รถ ช่างที่มารับรถหันมามองทั้งคู่แปลกๆ

“อลัน ปล่อย อายเขา”

“ช่างหัวมันสิ!”

ชายหนุ่มกระแทกเสียงดุอย่างไม่สนใจ แล้วลากเปียวไปที่รถจนได้ เปียวยังดื้อไม่ยอมขึ้นอีก อลันก็จับยัดเข้าไปเลย เด็กหนุ่ม
หันมาส่งสายตาเขียวขุ่นให้คนที่ก้าวเข้ามาแล้วปิดประตูเสียงดัง เมื่อผู้เป็นนายขึ้นมาบนรถแล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไป

จากที่โดนฝนมาเมื่อครู่ พอเข้ามาเจอเครื่องปรับอากาศแสนเย็นเยียบภายในรถทำให้เปียวจามออกมา อลันจะถอดเสื้อให้แต่ก็
ชะงักไปเล็กน้อยแล้วเหลือบไปมองคม แต่คมกลับทำเฉยเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอลันจึงถอดออกมาให้เปียวใส่ เปียวจะเอ่ยปฏิเสธ

“ใส่ซะ”

อลันสั่งเสียงดุ เปียวจึงค่อยรับมาสวมแล้วบอกขอบคุณชายหนุ่ม เมื่อนั่งไปได้สักพักเปียวก็เริ่มผิดสังเกต เด็กหนุ่มมองฝ่า
สภาพอากาศที่พร่ามัวเพราะฝนตก ก็เห็นว่ารถไม่ได้พากลับมาทางบ้านของตนเอง

“นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านผมนี่??”

เปียวหันมามองคนนั้น คนนี้ แต่ก็ไม่เห็นจะมีใครเขาจะสนใจคำทักท้วงนั้นสักนิด

“อลัน นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านผม” เปียวเอ่ยทักท้วงกับเจ้าของรถอีกหน

“ไม่ใช่หรือคม?”

อลันทำซื่อ เอ่ยถามลูกน้องคนสนิท คมก็รับลูกกันอย่างดีว่าทางที่มานี้มันคือทางกลับบ้านที่ถูกต้องแล้ว เปียวถึงเพิ่งจะรู้ว่า
ตนเองเสียรู้เข้าให้แล้ว รู้สึกโกรธทุกคนบนรถคันนี้

“จอด พี่สมานผมบอกให้จอดไง!”

พอทำอะไรไม่ได้เด็กหนุ่มเลยพาลคนขับรถไปด้วย จะเขย่าคอนายสมาน คนขับรถของบ้านอลัน จนคมต้องร้องห้าม นาย
สมานมีสีหน้าลำบากใจจนเห็นได้ชัด

“จอดรถ!” เปียวร้องสั่งอีก

“กล้าจอดหรือสมาน?”

อลันเอ่ยแย้งเสียงเรียบ ทำให้เปียวตวัดสายตากลับมามองคนที่ทำเป็นเก๊กหน้าขรึม ส่วนนายสมานเหงื่อแตกซิกเพราะไม่รู้จะ
ทำตามคำสั่งของใครดี ถึงคราวซวยของนายสมานแล้ว

เปียวเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเองไม่น่าขึ้นมาบนรถคันนี้เลย เด็กหนุ่มพยายามจะแงะประตูรถ แต่มันเป็นระบบล็อคแบบอัตโนมัติทำให้
เปิดไม่ได้ จึงเปลี่ยนมาทุบประตูแรงๆระบายอารมณ์ ก่อนนั่งกอดอกหน้าบึ้งตึง

อลันลอบยิ้มกับท่าทางฮึดฮัดขัดใจของเด็กหนุ่ม ก่อนยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มคนหน้าบึ้งเร็วๆทีหนึ่ง เปียวหันมามองหน้าคน
ทำที่ยังคงเก๊กหน้าขรึมอยู่ด้วยแววตาเขียวขุ่น โกรธก็โกรธที่เสียรู้ รถเลี้ยวเข้ามาภายในบ้านของอลัน นายสมานค่อยหายใจ
หายคอคล่องขึ้นมาหน่อย

พอรถจอดเปียวก็ถอดสูทของอลันโยนไว้แถวนั้นแล้วเปิดประตูลงจากรถ อลันรีบถลาตามมากระชากแขนไว้

“จะไปไหน!” ชายหนุ่มตะคอกถามเสียงดัง ยังไม่หมดฤทธิ์อีกนะ

“ผมจะกลับบ้าน!” เปียวเองก็ตอบกลับฝ่าสายฝนมาเสียงดังไม่แพ้กัน

“ดึกดื่นแถมฝนตกอย่างนี้น่ะเรอะ ไม่กลัวรึไง!?” อลันย้อนเสียงห้วน

“จะกลัวทำไมผมเป็นผู้ชายนะ”

“ผู้ชายโดนทำมิดีมิร้ายไม่ได้รึไง... อย่าบอกนะว่าไม่เคยโดน?”

เปียวคอแข็งกับคำพูดนั้น แววตาขัดเคือง ไม่พูดพร่ำให้มากความอลันก็ฉุดกระชากเด็กหนุ่มให้เดินตามมา เปียวยังดื้อขืนตัว
ไว้แต่ก็สู้แรงคนที่ตัวโตกว่าไม่ไหว คุณแม่อัญชันเดินออกมายืนกางร่มอยู่บนเชิงบันไดหน้าบ้านแล้วเอ่ยเรียกทั้งสองคนให้รีบ
เข้ามาในบ้าน อลันดึงแขนคนที่แสนดื้อดึงให้เข้ามาจนถึงที่คุณแม่อัญชันท่านอยู่จนได้ เปียวยกมือไหว้ท่าน เนื้อตัวเปียกโชก
คุณแม่อัญชันสำรวจเนื้อตัวเด็กหนุ่ม พอเห็นรอยที่แขนแดงเป็นปื้นจึงหันไปดุลูกชาย

“ตายแล้วอลัน นี่ลูกทำอะไรน้องกันนี่!?”

อลันมองแขนขาวซีดของเปียวที่คุณแม่กำลังจับพลิกดูรอยแดงจางๆนั้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยขอโทษ

“ขอโทษครับ”

“ขอโทษใคร?”

คุณแม่เอ่ยถามพ่อลูกชายตัวดี อลันมองเปียว แต่เด็กหนุ่มกลับไม่ยอมมองตอบมาเลยสักนิด ดื้อเอ้ย!

“ขอโทษนะเปียว เจ็บหรือเปล่า?”

ชายหนุ่มตัวโตอารมณ์แสนร้อนเอ่ยขอโทษเด็กดื้อที่แสนร้ายไม่แพ้กัน เปียวส่ายหน้าก่อนบอกว่าไม่เป็นไร คุณแม่ยิ้มพอใจ
ก่อนจะเอ่ยชวนเปียวให้พักที่นี่ในคืนนี้

“ยังไงซะวันนี้มันก็มืดค่ำแล้วนะเปียว ฝนก็ตกด้วย คืนนี้ก็พักด้วยกันเสียที่นี่ก่อนแล้วกันนะลูก”

“เปียว... ไม่อยากรบกวนน่ะครับแม่”

เปียวเอ่ยบอกเสียงเบา ท่าทางเกรงใจ คุณแม่เห็นทีว่าจะไม่ได้การเลยงัดไม้เด็ดออกมาใช้

“รบกงรบกวนอะไรกัน หรือว่าที่จริงแล้วเปียวรังเกียจคนแก่”

“เปล่านะครับแม่!”

เปียวรีบเอ่ยปฏิเสธพัลวันเมื่อคุณแม่อัญชันท่านเล่นบทโศก ท่าทางน้อยอกน้อยใจจนเปียวหน้าจ๋อย ก่อนเอ่ยตอบรับด้วย
น้ำเสียงออดอ่อย

“ก็ได้ครับ คืนนี้เปียวจะค้างที่นี่ ขอบคุณคุณแม่มากครับ”

“ดีจ้ะ อย่างนั้นเราก็เข้าบ้านกันดีกว่านะ ป่ะ”

เมื่อได้ดังใจแล้วสีหน้าคุณแม่ท่านก็แช่มชื่นขึ้นมาทันใด ก่อนเอ่ยชวนคนรักของลูกเข้าบ้านด้วยกัน คุณแม่จูงมือเปียวให้เข้า
ไปในบ้าน เรียกแม่บ้านให้มาเช็ดทำความสะอาดพื้นที่เปียกน้ำเป็นทางตามรอยเท้าเปียวกับอลัน เด็กหนุ่มยิ้มแหยก่อนหันไป
มองอลันที่เดินตามมาด้านหลัง ฝ่ายนั้นก็ยิ้มมุมปากแล้วยักไหล่กวนๆส่งมาให้

คุณแม่อัญชันเดินมาส่งเปียวที่หน้าห้องอลันก่อนที่ท่านจะแยกไปพักผ่อน เมื่อคุณแม่ไปแล้วเปียวก็ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตู
ห้อง อลันเปิดประตูเข้าไปแล้วเด็กหนุ่มก็ยังคงยืนลังเลอยู่อย่างนั้นจนอลันต้องเอ่ยทักท้วงแกมประชดเล็กน้อย

“จะยืนตรงนี้อีกนานไหม พื้นเลอะหมด”

เมื่อถูกต่อว่ามาเปียวจึงก้าวเข้าห้องไป เมื่อเข้ามาแล้วก็ยังคงทำอะไรไม่ถูก อลันเดินไปถอดเสื้อแล้วโยนใส่ตะกร้าผ้าที่อยู่
แถวนั้น ก่อนคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวสอบ เหลือบมองคนที่อยู่ร่วมห้องในตอนนี้ก็ยังเห็นว่ายืนบิดตัวไปมาอยู่หน้าประตู
นั่นล่ะ

“อลัน”

เปียวเอ่ยเรียกคนที่เดินไปเดินมาจนจะทั่วห้องอยู่แล้ว จะเดินไปไหนของเขา อลันหันมาหาคนเรียก เปียวจึงเอ่ยถาม

“ห้องเดิมไม่ว่างหรือ?”

เอ่ยถามไปเช่นนั้นแล้วเปียวก็หันไปมองประตูห้องที่เชื่อมต่อกันอยู่บานนั้น อลันปรายตามองตามก่อนบอก

“ไม่ได้ให้คนทำความสะอาดไว้... ก็เจ้าของเขาทิ้งไปแล้วนี่”

ประโยคท้ายประชดอีกคนเต็มที่ เปียวมุ่ยหน้ากับคำประชดประชัน อลันเอาเสื้อผ้ามาให้เปียวแล้วบอกให้ไปอาบน้ำ เปียว
อิดออดเพราะอยากกลับบ้านมากกว่า ทำให้ถูกอลันประชดเอาอีก

“จะยืนทำไมอีก หรือจะให้อาบให้?”

“แน่จริงทำไมไม่มาอาบให้เสียเลยล่ะ” พอถูกประชดประชันมากเข้าเปียวเลยประชดกลับบ้าง

“อย่ามาท้า”

อลันหรี่ตามองคนท้าทาย เปียวตาโตตั้งท่าเตรียมวิ่งแต่ก็ช้าไป เมื่ออลันเข้าช้อนตัวเปียวขึ้นอุ้มพาดบ่าแล้วพาเข้าห้องน้ำ
อย่างรวดเร็ว

“ว้ากกกก!!”

เบื้องหลังบานประตูห้องน้ำนั้น มีเพียงเสียงโวยวายของเปียวกับเสียงหัวเราะอย่างสะใจของอลันเท่านั้นที่ดังลอดออกมา…


… … … … … … … … ...


ผนังห้องน้ำเย็นเฉียบถูกทาบด้วยแผ่นหลังภายใต้เสื้อที่เปียกปอนแนบลู่ ไอร้อนจากสายน้ำอุ่นที่รินรดพื้นฟุ้งกำจายไปทั่วทั้ง
ห้อง ใบหน้าเด็กหนุ่มที่แนบร่างไปกับผนังห้องน้ำนั้นบิดเบ้เหยเก เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสะท้อนก้อง ขาเรียวถูกยกพาดเอว
สอบที่ขยับโยกกายเข้าออกถาโถมหนักหน่วง กางเกงที่สวมใส่ถูกถอดกองอยู่ที่ปลายเท้าอีกด้าน แขนเรียวโอบกอดคนตัวโต
เป็นหลักยึด กัดปากครางอื้ออึงในลำคอเมื่อแรงส่งจากอีกคนรุนแรงขึ้น แผ่นหลังไถลลื่นไปตามผนังห้องน้ำที่เย็นเฉียบทุก
การขยับกายกระแทกกระทั้นรุนแรง ก่อนที่สายธารรักอุ่นร้อนจะถูกปลดปล่อยพุ่งทะยานเข้าไปลึกล้ำ ทั้งสองร่างที่บดเบียด
แนบชิดกระตุกเกร็งอย่างสุขสม ขาเปียวสั่นจนต้องกอดอลันเอาไว้แน่น เสียงหอบหายใจยังไม่ซาเด็กหนุ่มก็ต่อว่าอีกคนปน
หอบ

“คนเขาพูดเล่น”

“แต่ผมไม่ชอบทำอะไรเล่นๆ”

อลันพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน ก่อนกระทุ้งกายที่ยังคงฝากฝังอยู่ในร่างกายของอีกคนหนักๆ เปียวสะดุ้งเฮือก ผวากอดอลัน
แน่น อลันเฝ้าวนกดจูบแก้มเด็กหนุ่มเน้นหนัก

“หนาว”

เปียวเอ่ยบอกเสียงสั่น เมื่อศึกรักที่ผ่านพ้นกินเวลานานจนร่างกายที่เปียกปอนเริ่มหนาวสั่น อลันวางขาเรียวของเด็กหนุ่มลง
ก่อนถอนกายออก เปียวกัดฟันกลั้นเสียงครางที่ดังลอดมาผะแผ่ว ชายหนุ่มตัวโตผละออกมาแกะกระดุมเสื้อของเปียวแล้ว
ถอดออกให้พ้นกาย ใจกลางร่างกายยังคงประท้วงเจ้าของถึงความต้องการที่ยังไม่หมดสิ้น อลันก้มลงอ้าปากงับดูดยอดอกสี
ระเรื่อ ตวัดลิ้นไล้เลียอย่างย่ามใจ เปียวบิดกายรับความกำซาบซ่านที่เกิดขึ้นมาอีกระลอก เสียงพร่าสั่นเอ่ยประท้วงคนที่กำลัง
มัวเมากับยอดอกของตนเอง

“อลัน หนาว…”

“เดี๋ยวก็ร้อนแล้วที่รัก”

เปียวเอนหลังพิงผนังห้องน้ำมากขึ้นเพื่อเป็นหลักให้ตนเองทรงตัวอยู่ได้ เมื่ออีกคนนั่งลงในระดับเดียวกับความรุ่มร้อนที่พอง
ตัวขึ้นมาอีกครั้ง เปียวรีบดันศีรษะของอลันไว้เมื่ออีกฝ่ายเคลื่อนริมฝีปากเข้าหาจุดอ่อนไหวที่เต้นตุบราวรอรับสัมผัสที่กำลังจะ
เกิดขึ้นต่อจากนั้น ริมฝีปากสวยร้องห้าม

“อลัน อย่า อึ่ก…!”

เปียวใช้หลังมือปิดปาก บิดกายอย่างอึดอัดเมื่อความเสียวซ่านจากการปรนเปรอของอลันแล่นริ้วไปทั้งกาย มืออีกข้างขยุ้ม
เส้นผมของอลันที่เปียกชื้นจากสายน้ำที่ไหลรินจากฝักบัว

“อลัน อื้มมมม อะ…!”

ร่างสูงเพรียวหยัดเกร็งก่อนกระตุกไปทั้งร่าง ลาวารักพุ่งทะยานออกมาอีกครั้ง ความสุขสมครั้งนี้เล่นเอาเปียวแทบทรุด อลัน
ขยับลุกขึ้นมาโอบประคองเด็กหนุ่มเอาไว้

“คนบ้า ทะลึ่งจริงๆเลย”

คนถูกต่อว่าหัวเราะในลำคอ ก่อนที่จะพาเปียวไปอาบน้ำกันจริงๆจังๆเสียที ก็ได้สมใจแล้วนี่นะ อารมณ์ของมิสเตอร์แอลเลยดี
ขึ้นมาทันตา


… … … … … … … … … …


พอออกมาจากห้องน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเปียวก็มานั่งบนเตียงให้อลันเป่าผมให้ ไม่มีแรงจะขัดแล้วเพราะเริ่มรู้สึก
มึนๆขึ้นมา ก่อนจะจามแล้วสูดจมูกฟุดฟิดแสดงอาการว่าไข้หวัดกำลังจะถามหาเสียแล้ว

“เป็นหวัดหรือ?”

อลันปิดเครื่องเป่าผมแล้วเอ่ยถาม จับไหล่เด็กหนุ่มให้เอนตัวมาพิงตนเองที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลัง เปียวสูดจมูกเบาๆก่อนว่าเสียง
เง้างอด

“เพราะใครล่ะ บอกว่าหนาวๆก็ไม่เชื่อ”

อลันหอมแก้มคนงอนแรงๆก่อนเอาแก้มแนบแก้มเพื่อวัดไข้

“วัดไข้ที่ไหนเขาทำกันแบบนี้?” เปียวเอ่ยถามเมื่อเห็นวิธีวัดไข้แบบแปลกๆของมิสเตอร์แอล

“ที่นี่ล่ะ”

คนวัดไข้วิธีแปลกๆเอ่ยบอกแล้วยิ้ม ก่อนลุกขึ้นเอาเครื่องเป่าผมไปเก็บ แล้วจึงกลับมานั่งที่เดิม แขนแกร่งโอบกอดร่างเพรียว
ไว้หลวมๆแล้ววางคางเกยบนไหล่

“เปียว”

“หือ?”

“กลับมาอยู่ด้วยกันได้ไหม?”

“............”

คำถามที่ถูกเอ่ยมาทำให้เปียวชะงักไป ก่อนที่เจ้าตัวจะส่ายหน้าช้าๆ อลันกอดเปียวเอาไว้แล้วนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น ยอมรับว่า
เสียใจกับลักษณะท่าทางที่เปียวตอบกลับมา

“ผมทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือ?”

“...เปล่า”

น้ำเสียงที่เอ่ยถามแฝงแววเจ็บปวดทำให้เปียวตอบกลับไปเสียงแผ่ว รู้สึกแย่ที่ตนเองเป็นคนทำให้อลันเจ็บอีกแล้ว

“ผมเคยบอกคุณไปแล้วว่า... ผมรักคุณ”

อลันเอ่ยย้ำคำพูดของตนเองให้อีกคนรับรู้ ใจคนฟังกระตุกสั่นไหวกับคำรัก อลันยิ่งกอดกระชับร่างในอ้อมแขนมากขึ้นเมื่อเอ่ย
ประโยคต่อมา

“ผมรักคุณนะเปียว... รัก”

“....................”

“รักที่คุณคือคุณ ไม่ว่าคุณจะดื้อแค่ไหน หรือบางทีคุณอาจจะแสบจนทำเอาผมหัวปั่นเท่าไหร่ หรือว่าบางครั้งคุณอาจจะ
กลายเป็นลูกไก่ตัวน้อยแสนบอบบาง จนผมอยากจะปกป้อง อยากดูแล อยากโอบกอดเอาไว้ อยากให้คุณได้พักพิงในอ้อม
กอดของผม อยู่กับผม... รักผม”

“...................” เปียวก้มหน้าลงมองมือตนเอง หูเขาได้ยิน ใจเขารับรู้ ว่าทุกสิ่งที่อลันพูดมันออกมาจากใจ

“เปียว รักผมไหม รักผมบ้างไหมคนดี?”

ชายหนุ่มตัวโตเอ่ยอ้อนวอนถามหาความรักจากอีกคน เฝ้าวนสูดกลิ่นแก้มหอม ในใจหวั่นกลัวว่าจะได้รับคำปฏิเสธอีกครา
เปียวเม้มปาก รู้สึกอัดอั้นในอก ก่อนพยักหน้ารับ

“พยักหน้า... แปลว่าอะไรครับที่รัก หืม?” อลันหอมแก้มเด็กหนุ่มไปอีกทีแล้วเอ่ยถาม

เปียวเงียบไปชั่วครู่ราวกำลังครุ่นคิดใคร่ครวญก่อนเอ่ยคำพูด เสียงสูดจมูกยังดังมาให้ได้ยิน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการเริ่มต้นของ
ไข้หวัด หรือเพราะอย่างอื่น

“ผมอวดดี” เด็กหนุ่มต่อว่าตนเองเสียงเครือ

“อืม”

“ผม... เอาแต่ใจด้วย”

“อือฮึ” อลันทำเสียงในลำคอรับคำอีก

“ผมดื้อ” เปียวยังว่าต่อ

“ใช่ แล้วมีอะไรอีก?” อลันเห็นด้วยก่อนเอ่ยถามต่อ

“ผมงี่เง่าไม่ฟังใคร…” เด็กหนุ่มเอียงคอเหมือนนึกแล้วถึงพูดต่อ “...ผมจนด้วย”

“แต่ผมรวยนะ”

อลันย้อนยิ้มๆ เปียวเหลือบตามามองหน้ามุ่ยแล้วเงียบไป

“หมดแล้วหรือ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามเด็กดื้อที่ทำเหมือนกำลังสารภาพผิด

“ผม...”

เปียวเริ่มต้นประโยคแล้วก็หยุด มองสบตาอลันท่าทางหวั่นใจ อลันเลิกคิ้วมองเด็กหนุ่มที่มีท่าทีว้าวุ่นให้เห็น เลิกคิ้วรอฟังว่า
เด็กน้อยของเขาจะพูดต่อว่าตัวเองว่าอะไรอีก เปียวเม้มปากแล้วปล่อยอยู่หลายรอบ สูดลมหายใจลึกก่อนบอก

“ผมรักคุณ”


“.............”


“...............”


“..............”

อลันอึ้งไปชั่วครู่กับถ้อยคำที่ไม่คาดฝัน ก่อนค่อยเปิดยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกหัวใจมันพองฟูคับอก

“ชื่นใจที่สุดเลยครับ ที่รักของผม”

อลันกระซิบบอก จูบแก้มเด็กหนุ่มผู้เป็นที่รักดังว่า คำที่เขาอยากได้ คำที่อยากฟังมาตลอด ในที่สุดแล้วก็ได้มันมาโดยไม่
คาดคิด ดวงตาวาวใสที่มองมาที่เขานั้นยิ่งทำให้อลันมั่นใจว่าตนเองไม่ได้ฝันไป เปียวบอกว่ารักเขาจริงๆ

“พูดให้ผมฟังอีกครั้งได้ไหม?”

ชายหนุ่มเอ่ยขอถ้อยคำยืนยัน เปียวยิ้มบางก่อนเอ่ยบอกในสิ่งที่ตนเองรู้สึกอีกครั้ง

“ผมรักคุณ”

“อีกทีสิ”

“ผมรัก…”

ริมฝีปากหยักประทับปิดสนิทแนบกลบกลืนถ้อยคำรัก เปียวตอบรับจูบจากอลันอย่างเต็มอกเต็มใจ เปิดโอกาสให้คนตัวโตตัก
ตวงความหวานได้อย่างเต็มที่ อลันถอนจูบ มองสบนัยน์ตาที่พร่างพราวไปด้วยความรัก ยิ้มให้กันก่อนมอบจุมพิตแสนหวาน
ให้แก่กันอีกครั้ง และอีกครั้งไม่รู้เบื่อ เปียวขยับเบี่ยงกายสอดแขนโอบคล้องรอบคอของอลันเอาไว้ ทำให้โน้มเอนกายตามลง
ไปด้วยกัน

“รักนะเปียว ผมรักคุณ”

อลันกระซิบชิดเรียวปาก เปียวแตะจูบริมฝีปากหยักเบาๆแล้วยิ้ม อลันก้มลงจูบเด็กหนุ่มอีกครั้ง ริมฝีปากที่มอบจุมพิตแสนดื่ม
ด่ำไม่ห่างหาย ผลัดกันกระซิบบอกรักกันและกัน ให้ความรักที่มีมันซึมซาบเข้าสู่หัวใจที่เคยต้องปวดร้าวจากทุกสิ่ง ทุกเรื่อง
ราวที่ผ่านมา ให้หัวใจที่มีรักเป็นเครื่องนำทางของสองเรา...





TBC





ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ เดี๋ยวคืนนี้มาทยอยจิ้มบวกให้ทุกท่านนะคะ :L2:

วันใหม่ค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 01-10-2012 12:08:55

เด็กดื้อปากหนัก บอกรักพี่ฝรั่งแล้วววววววววววว :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 01-10-2012 12:25:22

“ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย ถ้าง้อยากนัก... ฉุดเลย!”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ถูกใจแม่ยกอย่างมากกับคำแนะนำนี้ของฮิโรยูกิ ได้ใจไปเต็มๆ

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเห็นใจ นายสมาน คนขับรถเหมือนกันแห๊ะ
อีกคนก็เจ้านาย อีกคนก็ภรรเมียเจ้านาย เหอๆ

+1 ให้จ้ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 01-10-2012 12:41:32

อ่านไปเขินไป ><

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: day9day ที่ 01-10-2012 12:46:24

ต้องขอฝากเนื้อ ฝากตัว กับคนแต่งก่อนนะครับ พึ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรกเลยครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 01-10-2012 12:51:02

ไปเที่ยวด้วยกันทั้งที
เหมือนจะดี แต่กิ๊กเก่าคุณฝรั่งทำเสียเรื่อง มันน่านัก!!!
เปียวกับพี พูดกันน่ารักดี จริงๆพีก็น่าเอ็นดูนะ รักพี่แต่ไม่แสดงออก 55+
ฮิโระจังบอกให้พี่ฝรั่งฉุด รถเปียวก็เป็นใจดีจริงๆ
สุดท้าย เค้าก็สารภาพรักกัน
ให้....คนอ่าน สุขจายยยยยยยยยยยย~

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 01-10-2012 13:09:07

หุหุหุ วิธีจัดการกับเด็กดื้อ ต้องฉุดลูกเดียว สมใจแล้วนะอลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: honeyhoon ที่ 01-10-2012 13:15:18

ว้าวๆๆมาต่อตอนใหม่แล้ว กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลยค่ะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: feili ที่ 01-10-2012 13:19:20

 :z1: :z1: :z1:อ๊ากกกกกกหลังจากอึมครึมมานาน...ถึงเวลาหวานซะที..ดีใจจังเลยยยย 555555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ali$a฿eth ที่ 01-10-2012 13:24:49

ว่าแล้วก็ ฮิ๊วววววววววววววววววววววววววววววววววว

ปรับความเข้าใจกัไนด้เสียที

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 01-10-2012 13:26:37

ยาวจุใจมากกก.  เย้ๆๆ.เข้าใจกันเเล้ว ต่อไปก้มีความสุขได้เเล้วนะ เขิน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 01-10-2012 13:36:45

หวานกันให้นานๆยาวๆนะจ๊ะ    :o8:
อย่ามามัวทำซึน ทำตัวอึมครึมกันอีกล่ะคู่นี้  o18

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bobby_bear ที่ 01-10-2012 14:05:13

ในที่สุดก็คืนดีกันซะที

มีคนแบบเปียวเยอะไปนะที่ใช้เหตุผลมากกว่าหัวใจในเรื่องความรัก
แต่ไม่ใช่ว่าเค้าไม่รักอีกคน เพราะรักจึงคิดและเพราะรักจึงตัดสินใจเพื่อคนที่รัก
แม้ว่าอีกคนจะไม่ได้ต้องการแบบนั้นก็เถอะ มันจึงลงเอยกันไม่ได้ซักที

ยินดีที่ได้กลับมาคืนดีกัน แต่ไม่รู้ว่าอะไรรออยู่ข้างหน้า เรารู้คนแต่งเตรียมไว้รอแล้วแน่ ๆ อิอิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: puu142 ที่ 01-10-2012 14:17:49

เยี่ยม...........

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 01-10-2012 14:34:26

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 01-10-2012 14:38:30

ดีใจด้วยนะอลัน เปียวบอกรักแล้ว
ไปเดทกันนนนน~ (กะลังบ้าดูtake me out 555)

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 01-10-2012 14:54:59

เขิลแทนจริงๆอ่ะ
ในทีสุดมันก็เข้าใจกันแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 01-10-2012 14:58:05

...ผมรักคุณ...  ฟินเลย
ว่าแต่นายพีนี่เขาญาติดีกับเปียวแล้วเหรอ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 01-10-2012 15:09:55

ขึ้นต้นมาทำเอาใจเสียนึกว่าจะง้อไม่สำเร็จ
แต่สุดท้ายก็กลับมาหวานกันจนได้ เขิน :o8:
บวกเป็ดให้กับความยาวของตอนนี้ค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 01-10-2012 15:10:39

อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากภาษาดีอ่านเข้าใจง่าย และในที่สุดก็เข้าใจและเข้ากันได้สักที หุหุ o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 01-10-2012 15:13:40

 :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 01-10-2012 15:54:47

บทจะคืนดีกันก็นะ
เล่นเอาหวานซะน้ำตาลท่วมเลย ><

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 01-10-2012 16:03:32

ดีกันแล้ววว  :กอด1:

 :pig4: นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 01-10-2012 16:12:45

หวานน้ำตาลท่วมจอ ชอบบบบบบ

จะไม่มีมาม่าแล้วใช่ไหมคะ ฮ่าๆๆๆ อยากอ่านหวานๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 01-10-2012 16:32:59

พอคืนดีกันอะไรก็หวานเนอะ ตอนแรกว่าเปียวเล่นตัวจัง
ชอบพิชญจังขัดใจเปียวที่ไม่ยอมคืนดีกับอลัน

บวกหนึ่งที่คืนดีกันสักที

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 01-10-2012 16:37:19

เข้าใจกันซะทีนะคู่นี้
อึดอัดมานานแล้วววววว :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 01-10-2012 17:33:19

ในที่สุดก็หมดบรรยากาศอึมครึมซะที
เปียวได้เลิกหนีหัวใจตัวเองแล้ว
แต่ที่ปรึกษาแบบพิชญ์นี่ไม่ไหวนะ
ออกแนวชวนหาเรื่องมากกว่าอีก
(แต่เรื่องหัวใจ พิชญ์น่าสนนะ
ว่าปันใจให้ฝรั่งผู้พี่หรือน้องนายแบบ 555
จริงๆแล้วฮิโรกิน่าจะแนะนำนานแล้วนะ
เวลาคุยกันบนเตียงง่ายเชียว 
แต่คนอ่านแทบละลายและตาลุกเป็นไฟ
อลันจ๋าาาาาา
หวานก็เป็นนะ  ^ ^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pakkad ที่ 01-10-2012 18:09:18

ความจริงอยากให้ฉุด แต่พอเด็กดื้อบอกรัก.....อ๊ายยยยย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 01-10-2012 18:10:12

หวานๆๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 01-10-2012 18:20:29

เปิดเผยความในใจกันซึ่งๆหน้าแล้ว
จะมีเหตุการณ์อะไรมาทำให้ขุ่นเคืองอีกไหมหนอ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 01-10-2012 18:35:22

หูยยย..คุณอลันกับหนูเปียว ทำเอาคนอ่าน :-[ :-[และเคลิ้มตามเลยจร้าาา
หนูเปียวจ๋า ชีวิตคนเรามันสั้นนัก อะไรที่ทำแล้วทำให้เราและคนที่เรารักมีความสุข ก็...
เร่งทำเข้าเถอะจ้ะ จะไปคิดมากทำไม และสิ่งที่เราทำมันก็ไม่ได้ผิดอะไรนี่นา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 01-10-2012 18:36:28

คืนดีกันแล้วววววววววววว :mc4: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MEMO MINI ที่ 01-10-2012 18:39:30

คืนดีกันแล้ว เย้ๆๆ :mc4: :mc4:

อลัน & เปียว น่ารัก :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 01-10-2012 20:08:52

เข้าใจกันได้ซะทีต้องยกให้กับความตื้อและความอดทนและความรักของอลันนะถ้าไม่งั้นคงไม่มีวันนี้แน่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: slurpee04 ที่ 01-10-2012 20:44:11

ตอนนี้ฟินสุดๆ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 01-10-2012 20:52:49

จิ้มบวกและบวกให้ทุกท่านเจ้าค่ะ :L2:

อ้างจาก: mentholss ที่ 01-10-2012 11:51:54  

ง่ะ เห็นขึ้นหัวว่าตอนใหม่มา แต่เนื้อเรื่องหายไปไหนนนนนนนนน

แหะๆ พอดีรีบเลยเปลี่ยนหัวข้อเรื่องก่อนน่ะค่ะ(จริงๆติดนิสัย ฮ่า) เปลี่ยนแล้วถึงไปจัดหน้าและกอปเนื้อหาที่จัดหน้าไว้มาลงทีละครึ่ง :o8:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 01-10-2012 20:53:24

อ๊ายยยยยยยยยยยยย เขาดีกันแล้ว >/////<

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: frenzy19 ที่ 01-10-2012 20:59:38

เปียวน่ารักอ่ะ    ดีกันแล้วๆๆ เย้ๆ :กอด1: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 01-10-2012 21:54:07

ในที่สุดก็ใจอ่อนจนได้นะเปียว ลุ้นอทบแย่ ดีใจอทนอลันเลยอะ :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 01-10-2012 22:13:56

ในสุดก็คืนดีกันแล้ว แม้จะผิดขั้นตอนไปหน่อยก็ตาม ฮ่าๆๆๆ
ชอบคำแนะนำของฮิโระจริง ฮามากอ่ะ
ส่วนพิชญก็รักพี่นะ แต่ปากแข็งไปนิดนึง แต่น่ารักมากกกกก
ขอให้ความรักหวานชื่นกันไปตลอดนะอลันเปียว คิคิ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 01-10-2012 22:24:28

ทำสารบัญมาให้ค่ะ   :L1:

ตอนที่ ๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.30)
ตอนที่ ๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.60)
ตอนที่ ๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.120)
ตอนที่ ๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.150)
ตอนที่ ๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.210)
ตอนที่ ๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.270)
ตอนที่ ๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.330)
ตอนที่ ๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.360)
ตอนที่ ๑๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.450)
ตอนที่ ๑๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.480)
ตอนที่ ๑๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.540)
ตอนที่ ๑๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.600)
ตอนที่ ๑๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.660)
ตอนที่ ๑๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.690)
ตอนที่ ๑๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.720)
ตอนที่ ๑๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.750)
ตอนที่ ๑๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.840)
ตอนที่ ๑๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.870)
ตอนที่ ๑๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.930)
ตอนที่ ๒๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.960)
ตอนที่ ๒๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.1020)

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 01-10-2012 22:38:38

ทำไมเหมือนพระเอกแกล้งนายเอกตลอดเลยอะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 01-10-2012 22:45:37

คืนดีกันแล้ว อบอุ่นหัวใจ เปียว อลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 01-10-2012 23:18:54

ในที่สุดก็ลงเอย  :mc4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 01-10-2012 23:39:02

 :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 01-10-2012 23:43:53

หวานไม่รู้จะว่าไงแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 01-10-2012 23:47:12

 :laugh:



กรี้สสส ผนังบ้านแทบแตก รักกันไปนานๆ นะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 02-10-2012 00:44:43

เปียวดื้อนะเนี่ย พีเหมือนจะน่ารักขึ้นเรื่อย ๆ พงศกรชอบวินนี่แล้วใช่ไหมนั่น

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 02-10-2012 06:54:15

ว้าววว หวานมากๆเลยดีใจที่เข้าใจกันสักทีนะ ส่วนอีกคู่นี้เป็นไงเนี่ยพิชญ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 02-10-2012 10:26:25

หนูเปียวก็ยังคงดื้อจนหยดสุดท้ายสิน่า
ตาลุงก็ยังใจร้อนอยู่บ้าง แต่คราวนี้ดีแฮะ
บางทีวิธีนุ่มนวลอาจจะไม่ได้ผลเท่านี้
ง้อยากนักฉุดซะเลย ได้ผลจริงๆด้วย :laugh:
ต้องให้รางวัลเจ้าของความคิดด้วยนะอลัน
รู้อย่างนี้ไม่ต้องเปลืองตังค์ไปเที่ยวหรอกเนาะ
ฉุดมาง้อกันที่บ้านซะแต่แรกก็จบแล้ว :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดให้อลัน ตอนนี้ทำถูกใจมาก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 02-10-2012 19:23:31

เขารักกันแล้วเว้ยเฮ้ย

หลังจากอารมณ์เสีย 5555 เพราะปากแข็ง ไม่ยอมพูดกันสักที

เปียวอย่าคิดมากเลย อลันไม่ได้มองเปียวอย่างที่เปียวกลัว

ถ้าใส่ใจคนอื่นมากไป เราก็จะไม่มีความสุขนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: the_pupae ที่ 02-10-2012 20:38:20

กว่าจะดีกันได้ทำเอาคนอ่านลุ้นๆๆๆจนเริ่มจะเซ็งนู๋เปียว :เฮ้อ:

แต่สุดท้ายหวานนนนนนนนนซะไม่มี :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 02-10-2012 21:26:16

ในที่สุดก็ตอบรักรับกันแล้ว
รอตอนหน้าจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 03-10-2012 13:14:29

อ้างจาก: udongjay ที่ 01-10-2012 22:24:28  

ทำสารบัญมาให้ค่ะ   :L1:

ตอนที่ ๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.30)
ตอนที่ ๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.60)
ตอนที่ ๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.120)
ตอนที่ ๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.150)
ตอนที่ ๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.210)
ตอนที่ ๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.270)
ตอนที่ ๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.330)
ตอนที่ ๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.360)
ตอนที่ ๑๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.450)
ตอนที่ ๑๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.480)
ตอนที่ ๑๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.540)
ตอนที่ ๑๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.600)
ตอนที่ ๑๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.660)
ตอนที่ ๑๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.690)
ตอนที่ ๑๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.720)
ตอนที่ ๑๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.750)
ตอนที่ ๑๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.840)
ตอนที่ ๑๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.870)
ตอนที่ ๑๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.930)
ตอนที่ ๒๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.960)
ตอนที่ ๒๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.1020)

+1 ให้คุณudongjayจ้ะ สำหรับสารบัญที่สะดวกสำหรับคนอ่าน แต่ให้ดีกว่านี้ อยากรบกวนให้คนแต่งช่วย
เอาไปวางไว้ที่หน้าแรกหรือรีพลายแรกของนิยายที

หัวข้อ: เล่ห์พรางรัก
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 03-10-2012 17:27:23

ขอบคุณคุณudongjay มากๆนะคะสำหรับสารบัญ ให้ทำเองใหม่ก็ทำไม่เป็นหรอกค่ะ แฮ่^^"

ขออนุญาตเอาไปแปะที่หน้าแรกนะคะ

แล้วเดี๋ยวคืนนี้มาจิ้มบวกขอบคุณค่ะ

................................

ขอบคุณคุณmentholss ด้วยค่ะที่ช่วยดูและช่วยเตือน ต้องขอโทษด้วยที่ทำอะไรล่าช้า

เมื่อเช้าแอบแว้บมาดูเพราะเห็นคุณทิพย์บอกส่งพีเอ็มถึงนักเขียน อ่านแล้วก็แว้บออกไป ต้องขออภัยที่ไม่ได้จัดการอะไรให้เรียบร้อย

ขอบคุณทั้งสองท่านจริงๆค่ะ

วันใหม่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 03-10-2012 17:56:47

ในที่สุดเปียวก็บอกรักอลัน ><
น่ารักจัง!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 03-10-2012 19:55:17

โอย ช่วงท้ายหวานมาก

ในที่สุดบอกรักกันสักทีนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 04-10-2012 16:35:39

ดันหน่อย :3059:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 04-10-2012 23:18:47

เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆๆๆ
ชอบอลันกับเปียวมากๆ
+1 กับเป็ดนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: boboaje ที่ 05-10-2012 14:14:17

เม้นก่อนอ่านค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 05-10-2012 14:43:29

โอยยยยยยย ในที่สุดเปียวก็พูดสักที
ปากหนักจริงๆเลยเด็กดื้อคนนี้
แต่ตอนนี้น่ารักมากกกกกกค่ะ
อ่านแล้วจะกรี๊ด เวลาคนเขารักกันนี่มันดีจริงๆเล้ยยย
รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sunsatoh ที่ 05-10-2012 15:23:18

น่ารักสุดๆเลยค่ะคืนดีกันซะทีนะนี่  :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๑ อ้อนรักคืนใจ ((๑.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๓๕ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin_23 ที่ 05-10-2012 21:23:42

รอ รอ รอ  :3123:
อยากอ่านแล้ววววว^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 07-10-2012 09:57:43

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา



อลันนอนตะแคงเท้าศอกกับที่นอนมองหน้าเปียวตอนหลับ ทั้งปาก คอ คิ้ว คาง ทุกอย่างที่รวมเป็นเด็กคนนี้มันทำให้เขามองได้
ไม่รู้จักเบื่อ ไม่นึกว่าคนที่เขาเพียงถูกตา จะกลายมาเป็นถูกใจ และรักเข้าไปเต็มเปาในที่สุด ชายหนุ่มแตะจูบหน้าผากนูนเกลี้ยง
แผ่วเบาแล้วยิ้มกับตนเอง เปลือกตาของคนหลับขยับเล็กน้อยก่อนค่อยลืมตาขึ้นมา เมื่อเห็นว่าอลันมองจ้องตนเองอยู่เปียวก็ส่ง
ยิ้มไปให้

“ไปอาบน้ำครับที่รัก เดี๋ยวไปทำงานสายพฤทธาการตัดเงินเดือนไม่รู้ด้วยนะ”

อลันเอ่ยเย้าเด็กหนุ่ม เจ้าตัวเขายิ้มกับคำเย้าหยอกนั้นก่อนขยับลุกขึ้นแล้วบิดกายเล็กน้อยไล่ความเมื่อยขบ อลันลุกขึ้นนั่งตาม
เด็กหนุ่มแล้วเอ่ยถาม

“ลุกไหวไหม หรือจะให้ผมอุ้ม?”

“บ้า แค่นี้เอง”

เปียวหัวเราะน้อยๆเมื่ออลันเอ่ยล้อ เด็กหนุ่มลองขยับตัวดูในขณะที่คนตัวโตลงไปยืนข้างเตียงแล้วกอดอกเลิกคิ้วมองมายิ้มๆ
เปียวหันมองอลันแล้วยิ้มแหย

“แต่ช่วยหน่อยก็ดีครับ”

อลันขำกับท่าทางของลูกไก่น้อย ก่อนเข้าไปช่วยพยุงคนบนเตียงไปเข้าห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำแล้วพาไปส่งบ้านก่อนที่ตนเองจะไป
ทำงานเช่นกัน

หลังจากที่อลันกับเปียวกลับมาคืนดีกันดังเดิมแล้ว ทั้งคู่ก็ดูจะหวานและต่างก็ปรับตัวเข้าหากันมากขึ้น รับฟังกันมากขึ้น แต่เปียว
ก็ยังคงขออยู่ที่บ้านของตนเอง เพราะยังสะสางปัญหาต่างๆไม่ลงตัว โครงการก่อสร้างน้อยใหญ่ที่ทำค้างไว้อยู่ก็ยังไม่เสร็จสิ้น
เด็กหนุ่มบอกอลันว่าไม่ต้องช่วย เพราะอยากให้ครอบครัวของตนเองได้พยายามกันเองบ้าง ส่วนหุ้นของบริษัทพฤทธาการที่
ฮิโรยูกิถือครองอยู่นั้น เปียวก็จะหาทางซื้อคืนเอง จะได้ไม่ติดค้างในใจต่อกัน และรักกันได้บนพื้นฐานที่มั่นคงไม่ใช่ด้วยน้ำเงิน



… … … … … … …



เมื่ออลันกับเปียวลงมาชั้นล่างก็เห็นคุณแม่อัญชันกำลังจะออกไปข้างนอก ผู้เป็นลูกชายจึงเอ่ยทัก

“แต่งตัวซะสวย จะไปเดทที่ไหนกันครับ?”

อลันเอ่ยเย้ามารดาก่อนเข้าไปกอดเอวแล้วหอมแก้มท่านเบาๆ เปียวก็ก้าวเข้ามายืนข้างกัน

“ไปดงไปเดทอะไรกันล่ะ แค่ทานข้าวธรรมดา” คุณแม่อัญชันบอกปัดเสียงสูงอย่างมีจริตจะก้าน

“ทานข้าวแล้วทำไมต้องเสียงสูงด้วยล่ะครับ?” อลันแสร้งหรี่ตาทำท่าจับผิด

“เอ๊ พ่อคนนี้ มาจับผิดอะไรแม่กันนี่?”

คุณแม่อัญชันทำน้ำเสียงกระเง้ากระงอด อลันรีบเอ่ยเอาใจว่าไม่ได้จับผิด แต่น้ำเสียงที่ใช้มันสูงไปคุณแม่ท่านเลยไม่เชื่อ เปียว
อมยิ้มมองสองแม่ลูกเขาคุยหยอกล้อกันจึงถูกคุณแม่ค้อนให้วงโต เด็กหนุ่มตาโตก่อนเข้าไปโอบเอวท่านอีกข้างอย่างเอาใจ

“คุณแม่จะไปไหนหรือครับ?”

เปียวเอ่ยถามขณะพาคุณแม่อัญชันไปที่รถ อลันเดินตามหลังมาไม่ห่างเพราะคุณแม่งอนเลยไม่ยอมให้อยู่ใกล้

“แม่จะไปทานข้าวกับวิคเตอร์สักหน่อยน่ะ”

“เดี๋ยว ใครนะครับ?”

อลันรีบเอ่ยถามทันทีที่ได้ยินว่ามารดาของตนเองกำลังจะไปไหนกับใคร ชายหนุ่มเดินมาดักหน้ามารดาขณะที่ท่านกำลังจะก้าว
ถึงรถยนต์ที่จอดรอท่าอยู่ คุณแม่อัญชันมองลูกชายก่อนเอ่ยบอก

“วิคเตอร์ วิคเตอร์ เฟอร์ริงตันน่ะ รู้จักเขาไหมล่ะ?”

“แม่!” อลันเอ่ยเรียกมารดาด้วยน้ำเสียงขัดใจ

“แค่ทานข้าวเองอลัน” คุณแม่ก็หาได้ใส่ใจต่อน้ำเสียงของลูกชาย ยังคงยืนยันเจตนารมณ์ของตนเองเช่นเดิม

“แม่คืนดีกับเขาแล้วหรือ?” อลันเอ่ยถามมารดา สีหน้าบึ้งตึง

“ไม่ใช่คืนดีอะไรหรอก เขาเชิญมา แล้วแม่ก็มีเรื่องจะคุยกับเขานิดหน่อย”

ถึงคุณแม่จะอธิบายไปเช่นนั้น แต่คุณลูกก็ยังคงหน้าบึ้งหน้าบูดไม่คลาย เมื่อเห็นเช่นนั้นคุณแม่อัญชันจึงเอ่ยเสริมติดตลก

“ถ้ากลัวว่าถ่านไฟเก่าจะคุ ไม่ต้องกลั๊ว ปูนนี้แล้ว ไม่มีคุ”

ทั้งสีหน้าท่าทางของคุณแม่เล่นเอาเปียวหัวเราะขำ ทำให้อลันหลุดยิ้มออกมาด้วย ก่อนชายหนุ่มจะหยิกแก้มลูกไก่น้อยที่ทำให้
เขาเผลอยิ้มออกมาแบบนี้

“ผมเป็นห่วงน่ะครับ ไม่รู้เขาจะมาไม้ไหนอีก”

อลันเอ่ยบอก รั้งแขนเปียวให้มายืนข้างๆแล้วโอบเอวไว้ คุณแม่มองลูกชายอย่างหมั่นไส้

“อย่าไปอะไรกับเขาเลย แค่ตาแก่คนหนึ่ง”

“ตาแก่เจ้าเล่ห์น่ะสิ”

“อลัน”

คุณแม่เอ่ยปรามเมื่ออลันเอ่ยถึงผู้เป็นบิดาเช่นนั้น ท่านบอกแล้วไม่รู้กี่ครั้งกี่หน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้มุมมองที่ลูกชายท่านมีต่ออดีต
สามีเปลี่ยนไปได้ จนตอนนี้ท่านคร้านจะพูดจะเตือนแล้ว คุณแม่อัญชันจึงมองเปียวแล้วว่า

“สอนกันบ้างนะเปียว ไม่ไหวๆ”

คุณแม่ว่าแล้วส่ายหน้าเหนื่อยใจก่อนก้าวขึ้นรถที่จอดรอนานแล้วนั้น เมื่อรถของคุณแม่เคลื่อนตัวออกไปแล้วอลันก็ก้มลงมอง
เด็กหนุ่มข้างกายแล้วเอ่ยถาม

“คุณจะสอนผมหรือ?”

เปียวปรายตามอง ริมฝีปากระตุกยิ้มเล็กน้อย

“ยังต้องสอนอีกหรือ ปูนนี้แล้ว”

“นี่คุณว่าผมแก่เรอะ?”

“ผมเปล่านะ ยังไม่ได้พูดอะไรเลยสักนิด”

เปียวแสร้งทำตาใส จะผละหนีแต่อลันก็หนีบเอวเอาไว้เสียแน่น ชายหนุ่มตัวโตตวัดแขนเพียงเล็กน้อยร่างสูงเพรียวก็เข้ามาอยู่ใน
วงแขนอย่างง่ายดาย ก้มหน้าลงแทบชิดคนในอ้อมแขนแล้วอลันก็เอ่ยถามเอาความ

“แล้วที่บอกว่าปูนนี้ล่ะ?”

“อะไร? ใครพูด? ไม่มี้~”

เปียวส่ายหน้าไม่รู้ไม่เห็น อลันมองเด็กหนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก หมายจะหอมแก้มเด็กหนุ่มสักฟอดสองฟอด

“ใครพูดเหรอ หื้มมม”

เด็กหนุ่มรีบยกมือกัน อลันก็ยิ่งแกล้งจะหอมให้ได้ คมเดินเข้ามาบอกให้เจ้านายเตรียมขึ้นรถไปทำงานได้แล้วอลันถึงได้ยอม
ปล่อยตัวเด็กหนุ่มให้เป็นอิสระ

แต่พอขึ้นมาบนรถแล้วอลันก็ยังใช้ทีเผลอหอมแก้มเปียวอยู่ดี คมกระแอมกระไอทำให้อลันเหลือบตามอง ก่อนจะยักคิ้วให้แล้ว
วางแขนพาดไปด้านหลังเปียวเหมือนจะโอบเด็กหนุ่มกลายๆ เปียวมองคมที่กระแอมเมื่อครู่แล้วยิ้มให้อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวกับเขา




++++++++++++++




เมื่อคุณอัญชันไปถึงที่ร้านอาหารที่วิคเตอร์นัดหมายเอาไว้ วิคเตอร์ก็รออยู่ก่อนแล้ว ทั้งคู่ได้ร่วมรับประทานอาหารและพูดคุยถาม
ไถ่ทุกข์สุขกัน คราวแรกคุณอัญชันยังอดถามแกมประชดเล็กๆไม่ได้ว่าแม่ภรรยาสาวของวิคเตอร์ไม่ว่าเอาหรือที่เขามาทานข้าว
กับอดีตภรรยาเช่นท่าน

“เฮ่ย ช่างเขาเถอะ ผมก็ส่วนผม เขาก็ส่วนเขา ไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายชีวิตผมหรอก”

วิคเตอร์บอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ ใครที่ไหนจะมาบงการเขาได้

“คุณนี่เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยนะ ผู้หญิงเขาต้องการการเอาใจใส่และให้เกียรติ” คุณแม่อัญชันเอ่ยแนะอดีตสามี

“เขาไม่เหมือนคุณไปเสียทุกคนหรอกน่า”

พอพูดเช่นนั้นแล้ววิคเตอร์ก็ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อคุณอัญชันชักสีหน้า ชายชราจึงเอ่ยเลี่ยงหาทางรอด เรื่องแบบนี้แตะไม่ได้
เพราะเขาเคยทำเช่นนั้นกับผู้หญิงตรงหน้ามาก่อน จึงได้แยกทางกันเช่นนี้อย่างไรล่ะ

“มา ทานข้าวดีกว่านะ อย่าพูดเรื่องเครียดๆกันเลย”

วิคเตอร์เลี่ยงบรรยากาศอึดอัดด้วยการเอ่ยชวนคุณอัญชันทานอาหาร คุณอัญชันถอนใจเบาก่อนลงมือทานอาหารที่ถูกนำมาวาง
เรียงรายตรงหน้า ได้รับการบริการจากวิคเตอร์เป็นอย่างดี คอยดูแลตักนั่นนี่ให้ไม่ขาด เมื่อเริ่มอิ่มกันแล้วคุณอัญชันจึงเอ่ยสนทนา
กับอดีตสามีถึงเรื่องที่คาใจ

“คุณก็อยู่ที่ไทยนานแล้วนะคะวิค ธุรกิจพันล้านของคุณจะไม่เป็นไรหรือ อเล็กซ์ก็อยู่ที่นี่ด้วยนี่”

“ที่ผมเชิญคุณมาทานข้าวกันก็เพราะจะบอกเรื่องนี้ล่ะ ผมจะกลับอังกฤษแล้ว”

วิคเตอร์ยิ้มบอก คุณอัญชันหยิบผ้ามาเช็ดปากก่อนพยักหน้ารับรู้

“ค่ะ”

เมื่ออาหารคาวผ่านไปจึงต่อด้วยของหวานล้างปากสักนิด พนักงานบริการเอาของหวานมาวาง คุณอัญชันเอ่ยขอบคุณ วิคเตอร์
มองอดีตภรรยาราวกับมีอะไรจะพูดสักอย่าง คุณอัญชันหันความสนใจมาที่คนตรงหน้า วิคเตอร์จึงเอ่ยถาม

“ลูก... อลันเป็นไงบ้าง เขา... มีความสุขดีใช่ไหม?” ชายชราเอ่ยถามราวไม่แน่ใจกับคำถามของตนเอง

“ลูกกับคนรักของลูกมีความสุขกันดีค่ะ คุณไม่ต้องเป็นกังวลไป” คุณอัญชันยิ้มบอก

“อืม ดีแล้ว”

วิคเตอร์พยักหน้าหงึกหงัก สีหน้าชายชราดูหมองหม่นเมื่อเอ่ยถึงลูกชายคนเล็ก

“ลูกคงรักคุณมากนะ”

คำถามลอยๆที่วิคเตอร์เอ่ยออกมาทำให้คุณอัญชันชะงักไป ก่อนส่งยิ้มบางเบาไปให้แล้วเอ่ยแนะ

“ถ้าอยากให้ลูกรักก็ทำตัวให้สมกับเป็นพ่อสักหน่อยสิคะ”

วิคเตอร์ทอดถอนใจกับคำแนะนำ ถึงต่อให้เขาทำดีกับอลันตอนนี้ก็คงหนีไม่พ้นคำครหาว่าสร้างภาพ สู้เขาคอยเป็นห่วงอยู่ห่างๆ
เช่นนี้จะดีเสียกว่า ลูกคงจะรู้สึกสบายใจมากกว่าอีก

คุณอัญชันมองอดีตสามีอย่างเห็นใจ วันนี้ท่านได้เห็นแล้วว่าวิคเตอร์ต่างไปจากเดิม สังขารที่เริ่มร่วงโรยเมื่อเข้าสู่ช่วงวัยที่มาก
ขึ้น ต่อให้อยากต่อต้านมันสักเพียงไหน สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครหลีกหนีพ้น ไม่มีใครสู้กาลเวลาได้ ท่าจะจริง


เมื่อทั้งสองคนออกมาจากร้านอาหารนั้นแล้ว วิคเตอร์เสนอตัวจะไปส่งอดีตภรรยา แต่อีกฝ่ายเอ่ยปฏิเสธไปเพราะถึงอย่างไรเสีย
วิคเตอร์ก็มีภรรยาเป็นตัวเป็นตน แม้จะไม่ใช่ทางนิตินัยแต่ก็ควรจะให้เกียรติเธอบ้าง วิคเตอร์จึงเพียงแค่เดินมาส่งคุณอัญชันที่รถ
เมื่อรถของคุณอัญชันขับออกไปแล้วชายชราก็ขึ้นรถกลับบ้านเช่นกัน



… … … … … … …



เมื่อกลับมาถึงบ้านพักวิคเตอร์ก็ได้คุยกับพ่อบ้านมิลเลอร์เรื่องการเตรียมตัวกลับอังกฤษ นาตาเซียไปเที่ยวที่ไหนไม่รู้ ตั้งแต่มาที่
ไทยเจ้าหล่อนก็ไม่เคยจะอยู่ติดบ้านสักทีนอกจากช่วงแรกๆที่มาถึงเท่านั้น วิคเตอร์ก็ไม่ได้ใส่ใจจะท้วงถาม

ยามบ่ายพ่อบ้านมิลเลอร์นำน้ำชากับของว่างมาเสิร์ฟเจ้านายที่กำลังนั่งอ่านหนังสือสบายอารมณ์ วิคเตอร์เอ่ยขอบใจก่อนขยับนั่ง
ตัวตรงเพื่อที่จะทานของว่างที่พ่อบ้านนำมาให้ จิบน้ำชาไปได้สองอึกวิคเตอร์ก็เอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้

“เออ มิลเลอร์ เรื่องอัลเบิร์ตว่าอย่างไรบ้างล่ะ?”

“เขายังยืนยันคำเดิมครับ”

พ่อบ้านตอบกลับมาท่าทีนอบน้อม วิคเตอร์พยักหน้ารับรู้ช้าๆ สีหน้าครุ่นคิด

“อืม ชีวิตใครชีวิตมันสินะมิลเลอร์ แต่ว่า... จะเป็นอะไรไหมหากฉันจะห่วงใยอัลเบิร์ตบ้าง?”

ชายชรายิ้มมุมปากเมื่อเอ่ยความ มิลเลอร์ คาร์ลเคยบอกกับเขาว่าชีวิตใครก็ให้เป็นเรื่องของคนนั้นที่จะกำหนด แต่ตอนนี้เขานึก
สนุกอยากจะกำหนดชีวิตของคนอื่นขึ้นมาอีกแล้วสิ

“ผมกลัวคุณจะถูกอเล็กซ์ถอนหงอกเอาน่ะสิ” พ่อบ้านมิลเลอร์ว่า

“เฮอะ!”

ชายชราทำเสียงประหลาดในลำคอ สีหน้าไม่ยี่หระต่อคำกล่าวของพ่อบ้าน ในใจหมายมาดที่จะทำบางเรื่อง ครั้งนี้เขาจะยื่นมือ
เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของลูกชายสุดที่รักเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็ยังไม่ใช่ท้ายที่สุด เพราะอย่างไรเสียเขาก็ยังตัดความกังวลเรื่อง
ลูกชายทั้งสองไปไม่พ้น แม้จะยอมรับกับตนเองแล้วว่า ทั้งอเล็กซานเดอร์และอลันต่างก็มีหนทางชีวิตเป็นของตนเอง ถึงกระนั้น
เขาก็ยังอยากจะเป็นผู้ชี้ทางให้ลูกชายอยู่ดี โดยเฉพาะคนหัวแข็งอย่างอเล็กซานเดอร์




+++++++++++++++




พิชญมาหาอลันที่ทำงาน อลันแปลกใจที่คราวนี้คนที่มาหาเขาเป็นพิชญ จนเมื่อได้รับรู้ถึงปัญหาที่พิชญนำมาขอให้เขาช่วยนั่นล่ะ

“คุณช่วยผมได้ไหมมิสเตอร์แอล ช่วยกันพี่ชายของคุณออกห่างจากผมหน่อย”

อลันแปลกใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าอเล็กซานเดอร์มายุ่งวุ่นวายกับพิชญ ที่พี่ชายต่างมารดาของเขาเคยบอกว่าที่มาไทยครั้งนี้ไม่
เกี่ยวกับวิคเตอร์ผู้เป็นบิดา แสดงว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงคือพิชญสินะ

“เดี๋ยวผมจะช่วยคุยให้ แล้วนี่เปียวรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”

“เปียวรู้แล้ว แต่ตอนนั้นเขายังไม่ดีกับคุณ เขาเลยไม่ยอมช่วยผม”

อลันเลิกคิ้วข้างหนึ่ง เปียวน่ะหรือจะไม่ยอมช่วยถ้ารู้ว่าน้องกำลังเกิดปัญหา แต่ที่พิชญพูดมาก็น่าจะใช่ เด็กหัวดื้อแบบนั้นคงไม่มี
ทางมาขอให้เขาช่วยเป็นแน่ เพราะตอนที่พิชญบอกเรื่องมีคนคอยตามกับเปียวเป็นช่วงที่เด็กหนุ่มยังไม่คืนดีกับอลัน เปียวคงรู้สึก
ลำบากใจที่จะเอ่ยขอร้องเขา

เมื่ออลันเอ่ยปากว่าจะช่วย พิชญจึงขอบคุณอีกฝ่ายแล้วลากลับบ้าน เขาคงสบายใจไปได้อีกหน่อย เมื่อมีมิสเตอร์แอลคอยให้
ความช่วยเหลือ เพราะคนอย่างอเล็กซานเดอร์ไม่เคยเกรงกลัวแม้แต่กับกฎหมาย ดูอย่างที่ลักพาตัวเขาข้ามประเทศนั่นปะไร
หากจะหนีให้พ้นจากคนๆนี้คงเป็นไปได้ยากยิ่ง น้องชายอย่างมิสเตอร์แอลคงช่วยเขาได้บ้าง

แต่นั่นก็ดูจะเป็นเพียงความคิดในแง่ดีของพิชญเพียงฝ่ายเดียว เพราะเมื่อเด็กหนุ่มก้าวออกมาจากบริษัทของอลันเพียงไม่กี่ก้าวก็
มีรถคันหนึ่งแล่นมาจอดเทียบ คนในรถเปิดประตูลงมาใช้ผ้าโปะยาสลบเด็กหนุ่มแล้วอุ้มขึ้นรถอย่างรวดเร็วไม่ให้ทันตั้งตัว ไม่แม้
แต่จะได้ร้องขอความช่วยเหลือสักน้อยนิด และก่อนที่สำนึกสุดท้ายจะขาดหาย พิชญก็ได้รู้ว่า...

ต่อให้อีกสิบมิสเตอร์แอล ก็ช่วยเขาจากคนๆนี้ไม่ได้ อเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตัน...



… … … … … … …



ทางด้านอลัน เมื่อพิชญลากลับไปแล้วชายหนุ่มก็ได้สั่งการให้ลูกน้องช่วยติดตามป้องกันพิชญให้อย่างทันท่วงที แต่เมื่อเขาจะ
ลงมือทำงานที่ทำค้างไว้ต่อนั้น คมก็ก้าวเข้ามาในห้อง พร้อมกับเปิดคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานให้เชื่อมต่อกับวิดีโอจากกล้อง
วงจรปิดของบริษัท ชายหนุ่มมองภาพในกล้อง คิ้วขมวดเล็กน้อย มองการกระทำที่แสนอุกอาจของพี่ชายผ่านกล้องวงจรปิดที่
คมเอามาให้ดู แบบนี้มันเกินไปหน่อยแล้วมั้งอเล็กซ์?




++++++++++++++




พิชญถูกพาตัวขึ้นมาบนรถ ศีรษะเด็กหนุ่มวางพักอยู่บนตักของอเล็กซานเดอร์ที่นั่งนิ่งสีหน้าเรียบเฉยดังเดิม เบาะนั่งด้านหน้าคือ
บอดี้การ์ดข้างกายของอเล็กซานเดอร์สองนาย เจฟฟรี่เป็นคนขับรถให้ ในขณะที่อัลเบิร์ตนั่งเงียบอยู่ข้างกัน

“มีอะไร?”

จู่ๆอเล็กซานเดอร์ก็เอ่ยถามขึ้นมา เจฟฟรี่ชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะหันเหความสนใจไปที่การขับรถอย่างเดิมเมื่อเพื่อนบอดี้การ์ด
อย่างอัลเบิร์ตเอ่ยตอบผู้เป็นนายไปว่า ‘เปล่า’

“เปล่าก็อย่าหันมามองบ่อย มันน่ารำคาญ”

สิ้นคำสั่งอัลเบิร์ตก็มองตรงไปด้านหน้าไม่เหลือบแลมองด้านหลังอีก อเล็กซานเดอร์เองก็เมินมองออกนอกหน้าต่าง บรรยากาศ
ในรถเงียบแสนเงียบ แต่เจฟฟรี่ที่นั่งร่วมอยู่ในรถด้วยก็ไม่ได้อึดอัดแต่อย่างใด เรียกได้ว่าชินเสียแล้วที่เจ้านายอย่างอเล็กซาน-
เดอร์ เฟอร์ริงตันจะดุอัลเบิร์ต บอดี้การ์ดเพื่อนซี้ของเขาเช่นนี้ เจฟฟรี่ไม่คิดหาเหตุผลว่าทำไมอัลเบิร์ตถึงต้องถูกดุบ่อยๆ เพราะ
นั่นไม่ใช่หน้าที่ หน้าที่ของเขาเพียงอย่างเดียวที่ต้องทำให้ดีที่สุดคือคุ้มกันผู้เป็นนายเท่านั้น


เมื่อรถยนต์ที่อเล็กซานเดอร์นั่งมาจอดลงที่หน้าบ้านพัก อเล็กซานเดอร์ก้าวลงมาจากรถ ขณะที่อัลเบิร์ตลงมาแล้วอ้อมไปอีก
ด้าน เพื่อที่จะเข้าไปช้อนอุ้มพิชญลงมาจากรถ แต่อเล็กซานเดอร์กลับก้าวเข้ามาแทรกทำให้อัลเบิร์ตชะงัก ผู้เป็นนายปรายตา
มองบอดี้การ์ดหนุ่มก่อนเข้าช้อนตัวพิชญอุ้มลงจากรถแทน

อัลเบิร์ตก้าวหลบเมื่ออเล็กซานเดอร์พาพิชญเดินผ่านหน้าตนเองไป สีหน้าบอดี้การ์ดหนุ่มยังคงฉาบทาด้วยความเรียบเฉย เมื่อผู้
เป็นนายก้าวเข้าบ้านไปแล้วอัลเบิร์ตจึงก้าวตามผู้เป็นนายไปในบ้านพักหลังใหญ่นั้น

เมื่ออเล็กซานเดอร์พาพิชญมาถึงห้องนอนห้องหนึ่งภายในบ้านแล้ววางเด็กหนุ่มลงบนที่นอนอย่างเบามือ กิริยาท่าทางเช่นนั้น
อเล็กซานเดอร์ไม่เคยแสดงออกกับใคร นั่นทำให้อัลเบิร์ตหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้อง

“จะยืนมองอยู่ตรงนั้นอีกนานไหมอัลเบิร์ต หรือต้องให้ฉันบอกถึงจะรู้ว่าควรอยู่ตรงไหนเวลาฉันมีธุระกับคนอื่น?”

อัลเบิร์ตหน้าม้านกับคำพูดของผู้เป็นนาย บอดี้การ์ดหนุ่มค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนก้าวถอยหลังแล้วหมุนตัวกลับออกจากห้องไป
แล้วปิดประตูลงแผ่วเบา ดวงตาสีน้ำทะเลไม่ได้มองตาม แต่ก็รับรู้ได้ว่าอีกคนออกไปจากห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สีหน้าของชาย
หนุ่มเครียดเคร่งจนทำให้บรรยากาศกดดันกระจายไปทั่วทั้งห้อง


ทางด้านอัลเบิร์ตที่ออกจากห้องนั้นมาแล้ว ชายหนุ่มมาหาวิคเตอร์ เฟอร์ริงตันที่ห้องทำงานภายในบ้าน ชายชรามองบอดี้การ์ด
หนุ่มที่ก้าวเข้ามาในห้องด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ก่อนเอ่ยถามธุระของผู้มาเยือน

“ว่ายังไงอัล?”

อัลเบิร์ตมองวิคเตอร์ด้วยสายตาแน่วแน่ ก่อนเอ่ยบอกในสิ่งที่ตนเองตัดสินใจมาแล้ว…



… … … … … … … …



ตกค่ำอเล็กซานเดอร์เดินหาบอดี้การ์ดใกล้ชิดของตนเองเสียทั่วบ้าน ทั้งที่จะเรียกคนไปตามให้ก็ได้แต่เขากลับไม่ทันคิด พอหา
ไม่เจอก็ชักจะเริ่มหงุดหงิด ชายหนุ่มจึงเรียกบอดี้การ์ดที่อยู่แถวนั้นมาถาม

“อัลไปไหน?” อเล็กซานเดอร์เอ่ยถามน้ำเสียงหงุดหงิด

“กลับไปกับคุณวิคเตอร์แล้วครับ”

“อะไรนะ!!”

ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังเมื่อได้รับคำตอบ จากที่เพียงแค่หงุดหงิดตอนนี้เขากลับรู้สึกโกรธเจ้าของชื่อขึ้นมาติดหมัด ให้มันได้
อย่างนี้สิน่า!

อเล็กซานเดอร์ต่อสายโทรศัพท์ทางไกลถึงวิคเตอร์ เฟอร์ริงตัน ผู้เป็นบิดาบังเกิดเกล้าทันที แต่สัญญาณที่ขาดหายทำให้รู้ว่าอีก
ฝ่ายคงยังไม่ถึงอังกฤษเป็นแน่ ยิ่งติดต่อไม่ได้เช่นนี้อเล็กซานเดอร์ยิ่งร้อนรุ่ม ความโกรธเกรี้ยวที่มียิ่งมากขึ้นตามลำดับ พาลโทษ
ว่าเวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเสียเหลือเกิน!

เข็มวินาทีที่ค่อยๆเดินไป เทียบเท่ากับโทสะของอเล็กซานเดอร์ที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นเช่นกัน จนเมื่อเห็นควรแก่เวลา เมื่อคาดว่าบิดากับ
บอดี้การ์ดเจ้าปัญหาของตนเองคงถึงบ้านเกิดเมืองนอนแล้ว อเล็กซานเดอร์จึงต่อสายถึงบิดาอีกหน เมื่อผู้เป็นบิดากดรับเท่านั้น
อเล็กซานเดอร์ก็สวนกลับด้วยคำถามในทันที

“วิคเตอร์ พ่อพาอัลกลับไปด้วยทำไม!?”

“โวยวายอะไรน่ะอเล็กซ์ อัล มาคุยกับเจ้านายเราหน่อยสิ มา”

“ครับ”

เสียงวิคเตอร์เอ่ยเรียกอัลเบิร์ตก่อนที่เจ้าตัวเขาจะขานรับดังลอดมาอเล็กซานเดอร์ยิ่งร้อนเป็นไฟ เมื่อโทรศัพท์ถูกเปลี่ยนมือ
อเล็กซานเดอร์จึงฉะไม่มียั้ง

“เล่นอะไรอัล คิดว่าฉันจะต้องตามนายกลับไปด้วยไหม?”

“ไม่คิดครับ”

“กวนโมโหหรือวะ!”

เมื่ออัลเบิร์ตตอบกลับมาเสียงเรียบ นั่นยิ่งทำให้อเล็กซานเดอร์เดือด อัลเบิร์ตนิ่งไปเล็กน้อยก่อนเอ่ยบอกคนอารมณ์ร้อน แต่คำ
บอกเล่านั้นมันกลับยิ่งไปกระตุ้นโหมให้อีกฝ่ายเดือดจัดขึ้นไปอีก

“อเล็กซานเดอร์ ผมขอลาออกจากการเป็นบอดี้การ์ดของคุณ นับแต่วันนี้เป็นต้นไป”

“ว่าไงนะ?”

“ผมบอกวิคเตอร์แล้ว เขาอนุญาต”

“แต่นายเป็นคนของฉัน!!” อเล็กซานเดอร์ตะคอกเสียงดัง

“ผมเป็นคนของเฟอร์ริงตัน และผู้ที่มีอำนาจสิทธิ์ขาดในการสั่งการทุกอย่างคือวิคเตอร์” อัลเบิร์ตเอ่ยแย้ง

อเล็กซานเดอร์สูดหายใจเข้าลึก พยายามระงับอารมณ์อย่างถึงที่สุด ก่อนเอ่ยถามลอดไรฟัน

“จะเอายังไง จะให้ฉันเลือกระหว่างพิชญกับนายให้ได้ใช่ไหม?”

“ไม่ครับ ผมไม่ได้ต้องการให้คุณเลือก เพราะผมจะเป็นคนเลือกเองว่าจะอยู่หรือจะไป ขออนุญาตวางสายครับ”

“ถ้านายวาง นายตายแน่อัล!”

“ขอโทษครับ”

ตื้ด ตื้ด

เสียงสัญญาณตัดสายสนทนานั้นทำให้อเล็กซานเดอร์กำหมัดแน่น สีหน้าโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด เป็นแค่บอดี้การ์ดกระจอก
งอกง่อย กล้าดีอย่างไรมาทำแบบนี้กับเขา หนีกลับไปโดยไม่บอกยังไม่พอ นี่กล้าดีถึงขนาดมาบอกลาเขาอีกหรือ มากเกินไป
แล้ว มันจะมากเกินไปแล้ว อัลเบิร์ต คาร์ล!!

“เจฟฟรี่ กลับอังกฤษ เดี๋ยวนี้!!”




+++++++++++++

ต่อด้านล่างค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 07-10-2012 16:02:28

พิชญถูกส่งตัวกลับมาที่บ้านพฤทธาการ เด็กหนุ่มมึนงงกับสถานการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้นอีก พาตัวเขามาแล้วก็ส่งกลับไป เห็นเขา
เป็นตัวอะไรกันแน่ ด่าอเล็กซานเดอร์ว่าทำอะไรตามอำเภอใจจนเคยตัว ไม่มีใครอยู่กับคนอย่างเขาได้หรอกแบบนี้

เมื่อกลับมาถึงบ้านพิชญก็ออกอาการฮึดฮัดจนเปียวต้องเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น คนเป็นน้องเลยพาลพาโลเอากับพี่ชาย

“เพราะนายนั่นล่ะเปียว เพราะนายไม่ยอมบอกให้มิสเตอร์แอลช่วยฉัน ฉันเลยต้องถูกจับตัวไปทำเหมือนเป็นของเล่นแบบนี้
โอ๊ย! เจ็บใจโว้ย!!”

เด็กหนุ่มร้องอย่างเหลืออด หลายครั้งหลายหนที่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างของคนนั้น ทั้งที่เขาอยากจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน แต่ก็
ต้องถูกดึงกลับไปในวังวนของคนๆนั้นอีกจนได้ แย่ที่สุด

“พี่ขอโทษ”

เปียวเอ่ยบอกน้องอย่างรู้สึกผิด ไม่รู้ว่าน้องต้องพบเจอกับอะไรมา แต่ดูจากลักษณะท่าทางของน้องชายแล้วมันคงไม่น่าพิสมัย
สักเท่าไหร่ พิชญถอนใจหนักหน่วงก่อนบอก

“ช่างมัน ปล่อยมันไป ฉันไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้ว เพราะยังไงก็คงไม่ได้เจอกันแล้วล่ะ”

พูดจบเด็กหนุ่มก็ก้าวเข้าบ้านไปทันที เปียวมองตามน้องชายแล้วงงว่าน้องพูดถึงใคร เมื่อเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาอลันก็ดูเหมือนอีก
ฝ่ายจะรู้อะไรบางอย่างแต่ไม่ยอมบอก เปียวจึงคาดคั้นจนได้คำตอบมาว่าอเล็กซานเดอร์ พี่ชายต่างมารดาของอลันจับตัวพิชญ
ไป และทั้งคู่ก็มีความสัมพันธ์บางอย่างที่ซับซ้อน อลันเองก็ไม่แน่ใจว่าที่พี่ชายของตนเองทำอยู่นี้เพราะอะไร เพราะแค่นึกสนุก
เพราะมีใจ หรือเพียงแค่เพราะหวงของ…




++++++++++++++




“แกว่าไงนะ เจ้าคม!!”

เสียงตวาดก้องดังมาจากในห้องคุณปู่ของคม เจ้าของเสียงตวาดนั้นหอบหายใจหนัก สีหน้าดูเครียดขึ้ง มือเหี่ยวย่นกุมหน้าอก
ด้านซ้ายของตนเอง คมก้าวเข้าไปหาหมายจะช่วยพยุงคุณปู่ไปนั่งพัก แต่ท่านกลับปัดมือหลานชายอย่างเขาออก คุณย่าคู่ชีวิตผู้
แสนดีจึงเป็นคนพาท่านไปนั่งที่เก้าอี้แทน เมื่อท่านนั่งลงแล้วคมจึงคุกเข่าลงกับพื้น คุณปู่มองหลานชายด้วยหางตา รู้สึกโกรธจน
ความดันจะขึ้น

“ผมรักฮิโระครับปู่ ถึงยังไงผมก็เลิกกับฮิโระอย่างที่ปู่ต้องการไม่ได้”

คมเอ่ยบอกคุณปู่ด้วยน้ำเสียงแฝงแววเป็นกังวล อยากให้ผู้มีพระคุณยอมรับความรักระหว่างตนเองกับชายหนุ่มอีกคน คนที่เป็นที่
รักของเขา และเป็นที่เอ็นดูของคุณปู่เช่นกัน

“ผู้หญิงดีๆมันหายากนักหรืออย่างไร แกถึงได้ต้องมารักชอบคนเพศเดียวกันเช่นนี้น่ะ หา เจ้าคม?” คุณปู่เอ่ยถามหลานชาย
อาการหายใจติดขัดเริ่มดีขึ้นมาแล้ว

“ความรัก มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าหญิงหรือชาย แต่เพราะคนๆนั้นคือคนที่เรารู้สึกว่ารัก ต่อให้เขาคือเพศเดียวกัน ผมก็ยังจะรัก” คม
ยังยืนยันความรู้สึกที่ตนเองมีให้คุณปู่ได้รับรู้

“แล้วทำไมถึงต้องเป็นคนนี้ เขาอยู่ที่สูง แต่แกกำลังจะทำให้เขาตกต่ำไปกับแกด้วยนะเจ้าคม เคยคิดบ้างไหม!?”

“ปู่ครับ ความรักของผมมันน่าดูถูกขนาดนั้นเลยหรือ ความรักของหลานชายปู่คนนี้นมันน่าดูถูกใช่ไหมครับปู่?”

คมเอ่ยถามแกมตัดพ้อคุณปู่ ชายชรานิ่งไปกับคำตัดพ้อของหลานชาย ก่อนโบกมือไล่ให้หลานชายออกไปจากห้อง คมยิ่ง
รู้สึกย่ำแย่ ชายหนุ่มกราบลาคุณปู่ที่ตักแล้วจึงลุกเดินออกไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เหตุเพราะเขาไม่อยากปิดบังซ่อนเร้นเรื่องราว
ระหว่างตนเองกับฮิโรยูกิ เนื่องด้วยเห็นว่าปู่เองก็เอ็นดูฮิโรยูกิไม่น้อย เอ่ยถามถึงอยู่ทุกบ่อย แต่ผลสุดท้ายเมื่อเอ่ยบอก ผลลัพธ์
ที่ออกมาคือผู้มีพระคุณบอกให้เขาเลิกกับอีกคนไปเสีย ให้ดูแลในฐานะนายกับลูกน้องที่ภักดี หาใช่ให้รักชอบกันในเชิงชู้สาวไม่


เมื่อคมเดินออกจากห้องไปแล้ว คุณย่าที่รู้สึกสงสารหลานชายยิ่งนักจึงเอ่ยพ้อคุณปู่ที่ทำให้หลานเศร้าโศกเช่นนั้น

“ทำไมปู่ต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ เจ้าคมมันโตแล้วนะปู่ ถึงมันจะเป็นอะไรยังไงมันก็ไม่เคยทำให้ปู่ผิดหวังสักครั้งเลยไม่ใช่หรือ?”

“ย่าพูดแบบนี้แสดงว่าย่ายอมรับได้หรือไงที่เจ้าคมมันมีคนรักเป็นผู้ชายน่ะ หา?” คุณปู่ย้อนถามคู่ชีวิต

“มันก็... ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ย่าคิดว่าย่ารับได้” คุณย่าอึกอักก่อนเอ่ยบอกอย่างมั่นใจ

“แต่ปู่รับไม่ได้!”

“เอ๊ะ! ปู่นี่ยังไงกัน?”

“เรื่องเจ้าคมน่ะช่างมันเถอะ ที่ปู่รับไม่ได้เพราะมันไปรักใคร่ชอบพอกับนายน้อยฮิโระต่างหาก ปู่ทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยง เลี้ยงดูมา
กับมือ มันน่าไหมที่เจ้าคมจะมาทำแบบนี้ ยังไงปู่ก็รับไม่ได้!”

จบคำพูดคุณปู่ คุณย่าก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามเมื่อเข้าใจในสิ่งที่คุณปู่พูดเมื่อครู่

“เดี๋ยว... เดี๋ยวนะจ๊ะปู่ นี่ปู่อย่าบอกนะว่าที่ขัดขวางความรักของเจ้าคมมัน ไม่ใช่เพราะปู่หวงหลานชายตัวเอง แต่เป็นเพราะปู่หวง
หลานเจ้านายน่ะ?”

คุณปู่ไม่ตอบคำถาม แต่คุณย่าก็พอจะเข้าใจได้ว่าสิ่งที่ท่านคิดนั้นมันเป็นจริง

“โธ่ถัง ไอ้เราก็หลงเครียดไปทำไมนะนี่ เฮ่ย ไปหาอะไรเย็นๆทานสักหน่อยดีกว่า”

“อ้าว? ทิ้งปู่เฉยเลย เดี๋ยวก่อนสิย่าเอ้ย~”

คุณปู่ลุกตามคุณย่าที่ก้าวออกจากห้องไป หากคมรู้ว่าที่ตนเองคิดมากเป็นกังวลไปนั้นมันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอย่างที่คิดไว้จะ
เป็นเช่นไรกันหนอ?




+++++++++++++




หลังจากวันที่คมได้คุยกับคุณปู่เรื่องของตนเองกับฮิโรยูกิไปแล้วนั้น หลายวันต่อมาคุณปู่ก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลเพราะโรค
หัวใจที่ท่านเป็นอยู่กำเริบขึ้นมา มันเป็นไปตามสภาพร่างกายของท่านที่แก่ชราลง แต่นั่นมันกลับทำให้คมคิดไปว่าที่ท่านเป็น
เช่นนั้นสาเหตุอาจจะมาจากตัวเขา ทั้งเขาและปู่ไม่ได้คุยกันถึงเรื่องดังกล่าวอีก พยายามเลี่ยงให้ถึงที่สุด

เมื่อคมเปลี่ยนไป นับวันที่อยู่ใกล้ชิดกันฮิโรยูกิก็ยิ่งสังเกตเห็นถึงความผิดปรกตินั้น แต่ในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่ยอมบอกออกมาว่าเกิด
อะไรขึ้น ฮิโรยูกิจึงต้องคาดเดาเอาว่าคงเป็นเพราะคุณปู่เข้าโรงพยาบาลคมจึงเป็นกังวล แต่นั่นอาจจะเป็นเพียงส่วนหนึ่ง สาเหตุ
หลักเขาคงต้องหาความจริงเอาเอง เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วชายหนุ่มจึงไปหาคุณปู่ของคมที่โรงพยาบาล

คมได้ลางานมาดูแลคุณปู่เพราะอลันไม่อยากใช้คมในขณะที่คมกำลังมีปัญหาเช่นนี้ อลันจึงได้ให้ลูกน้องคนสนิทลาได้โดยไม่
กระทบกับวันลาพักร้อนของคม เมื่อฮิโรยูกิมาถึงที่โรงพยาบาลที่คุณปู่ของคมพักรักษาตัวอยู่ ชายหนุ่มไหว้ผู้อาวุโสในห้อง ทั้งคุณ
ปู่และคุณย่าของคม นำกระเช้าเยี่ยมไข้ส่งให้คมเอาไปเก็บ ก่อนที่ตนเองจะเข้าไปถามไถ่อาการของชายชราที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่
บนเตียงคนไข้ คุณปู่เอ่ยใช้ให้คมออกไปซื้อของให้ท่านที่ห้างสรรพสินค้านอกโรงพยาบาล ก่อนไปคมก็อดไม่ได้ที่จะเหลียวมอง
หนุ่มตี๋ที่นั่งอยู่ข้างๆปู่ของตนเอง

เมื่อคมออกไปแล้วฮิโรยูกิที่พูดคุยกับคุณปู่อยู่เมื่อครู่ก็นั่งเงียบ บรรยากาศในห้องดูอึดอัดและเงียบจนเพียงแค่ขยับตัวก็ได้ยินทั่ว

“คุณปู่รู้เรื่องผมกับพี่คมแล้วสินะครับ”

ฮิโรยูกิเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน เมื่อสังเกตได้ถึงปฏิกิริยาที่คมมีต่อตนเองเมื่ออยู่ต่อหน้าปู่ ผู้อาวุโสมองชายหนุ่มตรงหน้า เงียบฟัง
ในสิ่งที่อีกฝ่ายจะพูดต่อไป

“ผมรู้ว่ามันคงทำใจลำบากที่จะยอมรับเรื่องนี้ แต่ว่า…” ฮิโรยูกิหยุดถ้อยคำที่จะพูดเมื่อรู้สึกแน่นในอกขึ้นมา

“แต่ว่าผมก็อยากจะบอกว่าผมกับพี่คมรักกันจริงๆ ไม่ใช่แค่ความรู้สึกวูบวาบชั่วครั้งคราว”

เมื่อเอ่ยจนจบประโยคฮิโรยูกิก็เงียบลงอีกครั้ง คุณปู่ที่มองชายหนุ่มนิ่งอยู่นั้นจึงเอ่ยบ้าง

“นายน้อยก็รู้ใช่ไหมว่าแบบนี้มันไม่ปรกติ?”

“แต่ถ้าเรามองให้มันปรกติมันก็ปรกติได้นี่ครับปู่”

ฮิโรยูกิเอ่ยแย้งอย่างดื้อดึง คุณปู่มองหน้าหลานชายเจ้านายแล้วถอนใจก่อนเอ่ย

“พูดน่ะมันง่าย แต่นายน้อยก็น่าจะรู้ว่ามันยากนักที่ใครๆจะเข้าใจมันได้ ต่อให้บอกว่ารักกันแค่ไหน แต่นั่นมันก็แค่ความเข้าใจของ
คุณกับเจ้าคมเท่านั้น”

“............” ฮิโรยูกินั่งเงียบเมื่อคุณปู่สอนสั่ง

“ปู่ไม่อยากให้คุณถูกมองไม่ดี คุณมีหน้าที่การงานที่ดี มีครอบครัวที่ดี เป็นบุคคลที่จะเป็นหน้าเป็นตาให้กับวงศ์ตระกูล แต่กลับ
ต้องถูกหลานของปู่ดึงให้ต่ำลงมา ปู่ไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น”

“ผมเข้าใจแล้วครับ เข้าใจดี เพราะผมเป็นผู้ชาย ผมถึงรักพี่คมไม่ได้”

“..............”

“ถ้าเลือกเกิดได้ผมก็อยากเลือกเป็นอะไรก็ได้ที่จะทำให้ปู่ยอมรับ แต่มัน...”

“………………”

“มันก็แค่ความคิดเพ้อเจ้อของผมฝ่ายเดียว”

“………………”

“ที่จริงแล้วปู่รังเกียจสินะที่ผมไม่มีพ่อมีแม่ เป็นลูกตาสีตาสาที่ไหนก็ไม่รู้ เป็นแค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง”

“ปู่ไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลยนะครับนายน้อย ตาแก่คนนี้ไม่เคยคิดดูถูกคุณสักนิด ตาแก่คนนี้ที่เคยกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูคุณมาไม่เคย
คิดร้ายกับคุณแม้สักครั้ง แม้แต่ในตอนนี้ก็ตาม ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อคุณทั้งนั้น”

“ปู่ ผมขอโทษ ผมรักปู่นะ แต่ผมก็รักพี่คมด้วย ปู่ให้เราคบกันไม่ได้หรือครับ ให้เราได้รักกัน ได้อยู่ด้วยกันไม่ได้หรือครับ?”

ฮิโรยูกิเอ่ยวอน น้ำเสียงที่เอ่ยฟังดูเจ็บปวดไม่แพ้สีหน้า คุณปู่มองชายหนุ่มตรงหน้า ตอนนี้คนที่อยู่ต่อหน้าท่านไม่ใช่เด็กผู้ชายตัว
น้อยๆอีกต่อไปแล้ว เป็นชายหนุ่มเต็มตัว เป็นนักธุรกิจหนุ่มผู้มีความสามารถ ไม่จำเป็นที่ท่านจะต้องห่วงกังวลอะไรอีกต่อไปแล้ว



… … … … … … … …



คมกลับเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยอีกครั้งพร้อมของใช้ที่คุณปู่สั่งให้ออกไปซื้อ สถานการณ์ภายในห้องพักกลายกลับ มีแต่เสียง
หัวเราะและรอยยิ้มของปู่กับย่าและฮิโรยูกิ

หนุ่มตี๋หันไปมองคมที่เปิดประตูเข้ามาแล้วยิ้มให้ คมยิ้มตอบด้วยความงวยงง ชายหนุ่มวางของไว้บนชั้นเก็บของ ก่อนเลี่ยงไปนั่ง
ที่โซฟาสำหรับนอนเฝ้าไข้ สายตาจับจ้องมองฮิโรยูกิที่กำลังคุยกับปู่ย่าของเขาอย่างออกรส ไม่นานจากนั้นพ่อกับแม่ของคมก็
มาถึง คมจึงขออนุญาตพาฮิโรยูกิกลับที่พัก

เมื่อทั้งสองออกจากโรงพยาบาลมาแล้วต่างก็ยังไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมาก่อน จนเมื่อรถของคมจอดลงที่ใต้คอนโด-
มิเนียมของฮิโรยูกิ แล้วปล่อยให้ความเงียบโอบล้อมรอบกายอยู่นานคมถึงได้เอ่ยขึ้นมา

“ฮิโระ พี่มีเรื่องจะถาม”

“ครับ?” ฮิโรยูกิหันมาเลิกคิ้วเชิงถาม

คมมองหน้าคนรักอย่างตัดสินใจ ก่อนเอ่ยคำถามออกไป แต่กลับดูไม่แน่ใจในสิ่งที่ถามสักเท่าไหร่นัก

“สมมติว่า... ความรักของเราไม่ได้รับการยอมรับจากคนในครอบครัว... ฮิโระจะทำยังไง?”

“ผมว่าพี่คมคงมีคำตอบสำหรับเรื่องนี้อยู่แล้ว”

ฮิโรยูกิมองตาคมไม่มีหลบ รู้ว่าคมเองก็คงเป็นกังวลกับเรื่องที่เอ่ยถามไม่น้อย แต่ก็ไม่อยากจะให้กระทบใจเขาจึงได้เกริ่นนำว่า
มันคือเรื่องสมมติ รอยยิ้มบางแต่ปนเศร้าแตะแต้มริมฝีปากหนุ่มตี๋ ไม่ว่าคมจะตัดสินใจอย่างไร เขาก็ยินดีจะยอมรับมัน เขาคิดว่า
อย่างนั้นนะ

คมมองรอยยิ้มของฮิโรยูกิแล้วพลอยรู้สึกหน่วงในอกตามไปด้วย มือหนาเอื้อมจับมือของอีกคนมากุม มองตาคนตรงหน้าอย่าง
แน่แน่ว ก่อนที่จะเอ่ยถ้อยคำต่อมาด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงไม่คลอนแคลน

“ไม่ว่ายังไง ความรู้สึกของพี่ก็ไม่เปลี่ยน ฮิโระจะฝ่าฟันมันไปพร้อมพี่ได้ไหม?”

“พี่คม”

ฮิโรยูกิโผเข้ากอดคนรักแน่น ความรู้สึกหน่วงจนหนักในอกเมื่อครู่มันมลายหายเพียงเพราะคำถามเดียวจากคนรักเท่านั้น อยาก
จะบอกกับคมเหลือเกินว่า ต่อให้อุปสรรคมันหนักหนายิ่งกว่านี้ ฮิโรยูกิ คาเสะคนนี้ก็พร้อมจะฝ่าฟันมันไป แค่เพียงคนที่ร่วมฟันฝ่า
คือคมเท่านั้น


สองหนุ่มเดินเคียงกันไปที่ลิฟท์เพื่อขึ้นห้องพัก เมื่อเข้ามาในห้องแล้วฮิโรยูกิก็ไปหาน้ำหาท่าเย็นๆมารับแขกกิตติมศักดิ์ วางแก้ว
น้ำลงบนโต๊ะกระจกเตี้ยๆหน้าโซฟาแล้วฮิโรยูกิก็นั่งลงบนที่เท้าแขน คมยกน้ำหวานเย็นชื่นใจขึ้นดื่ม

“พี่คม ผมมีอะไรจะบอก”

“หืม อะไร?”

“ปู่ยอมให้เราคบกันแล้วนะ”

“หือ ว่าไงนะ?” คมถือแกวน้ำที่ยกขึ้นดื่มค้างเมื่อได้ฟังคำบอกเล่านั้น

“ปู่ใจดี ยอมรับความรักของเราแล้ว” ฮิโรยูกิเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ล้อพี่เล่น?”

“..............” ฮิโรยูกิส่ายหน้ายิ้มๆ

“จริงหรือ?”

คมเอ่ยถามซ้ำอีกอย่างไม่อยากเชื่อ หนุ่มตี๋พยักหน้ายืนยันว่ามันเป็นจริงดังที่ตนเองได้ว่าไป ที่จริงแล้วคุณปู่ของคมก็ไม่ได้ใจ
แข็งอะไรขนาดนั้น แล้วยิ่งท่านเอ็นดูฮิโรยูกิอยู่แล้วด้วย ยิ่งทำให้เรื่องมันง่ายขึ้น ที่ท่านห่วงก็เพราะท่านรักทั้งสองคน แต่เมื่อเห็น
ว่าการที่จะพรากทั้งคู่ให้ห่างกันนั้นมันไม่ได้ทำให้ใครมีความสุขได้เลย อีกทั้งคมกับฮิโรยูกิก็โตๆกันแล้ว คุณปู่ของคมจึงไม่ได้
คัดค้านเรื่องนี้อีก

“ทำได้ไง พี่พยายามพูดอธิบายแทบตายปู่ยังไม่ยอมฟังเลย”

เมื่อฟังที่อีกคนเล่าคมยิ่งไม่อยากจะเชื่อ ฮิโรยูกิคุยกับปู่ของเขาแค่ไม่ถึงชั่วโมง เรื่องที่ว่ามันยากนักหนาสำหรับเขากลับ
กลายเป็นเรื่องง่ายๆเพียงเท่านี้เอง

“เพราะปู่รักผมไง” ฮิโรยูกิเอ่ยบอก

“แสดงว่าปู่ไม่รักพี่งั้นสิ?” คมเอ่ยถาม แสร้งทำเสียงน้อยใจ

“อย่าน้อยใจนะครับ พี่คมคนดี”

ฮิโรยูกิลุกจากที่เท้าแขนมานั่งคร่อมซ้อนตักของคม หันหน้าเข้าหาชายหนุ่มตัวโตก่อนคล้องแขนเรียวโอบรอบลำคอหนา

“ถึงใครไม่รัก แต่ผมรักพี่นะ”

ฮิโรยูกิแตะจูบริมฝีปากคนรักเบาๆ ก่อนผละออกมาแล้วอมยิ้มตาพราว คมวาดแขนโอบรอบเอวของหนุ่มตี๋ ฮิโรยูกิเคลื่อนใบหน้า
เข้าไปหาจนริมฝีปากของทั้งคู่แตะกันอีกครั้ง ต่างแลกจุมพิตแสนร้อนให้แก่กัน

ร่างสูงเพรียวขยับสะโพกที่นั่งทับบนตักของคม ให้ร่างกายส่วนล่างเสียดสี คมครางครึ้มในลำคอขณะที่คนทำหัวเราะในลำคอผะ
แผ่ว คมรวบจับสะโพกสอบที่ขยับไหวให้อยู่นิ่งเมื่อเริ่มทานทนไม่ไหว ก่อนช้อนใต้สะโพกแล้วเบี่ยงกายของคนรักให้นอนราบไป
กับโซฟา ฮิโรยูกิหัวเราะ คมจึงจูบปิดปากเสียอีกที ช่างยั่วดีนัก

คมผละจูบมามองหน้าคนที่นอนยั่วเขาอยู่ตรงหน้า เท้าศอกข้างหนึ่งกับโซฟา ขณะที่มืออีกข้างลูบไล้ต้นขาภายนอกเนื้อผ้า
ฮิโรยูกิไล้ปลายนิ้วไปตามโครงหน้าของคม ระเรื่อยลงมาที่ต้นคอแกร่ง วนมาที่หน้าอก สายตาโลมไล้ตามปลายนิ้ว กัดปาก
ตนเองอีกนิดส่งให้อารมณ์ของคมกระเจิดกระเจิงไปกันใหญ่ ก่อนลากปลายนิ้วมาที่ริมฝีปากหนา คมอ้างับปลายนิ้วนั้น ฮิโรยูกิ
ยิ้มชอบใจ ก่อนเอ่ยบอกกับคนที่งับนิ้วเขาเล่นด้วยน้ำเสียงแปร่งปร่า

“ตอนนี้ปู่พี่คมยอมรับเราแล้ว ที่เหลือพี่คมต้องจัดการเองแล้วล่ะครับ”

“อลัน?” คมทำน้ำเสียงเชิงถาม ฮิโรยูกิพยักหน้า

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนได้ไหม ยั่วพี่ขนาดนี้เตรียมใจมาดีหรือยังที่จะโดนจัดหนัก?” คมบอกปัดก่อนเอ่ยถามคนช่างยั่ว

“เตรียมมาทุกวันนั่นล่ะครับ เพราะไม่เห็นพี่จะทำเบาๆสักที…”

คำตอบที่ได้ทำเอาคมแทบจะดิ้นตาย ทั้งสีหน้า ทั้งน้ำเสียง ทั้งคำพูด ทำไมถึงได้ดูยั่วยวนเขาขนาดนี้กัน โอย จะทนไม่ไหวแล้ว
นะที่รัก

ฮิโรยูกิเชิดหน้าขึ้นสูงเมื่อคมโน้มหน้าลงหา เปิดพื้นที่ให้คมได้โลมเล้าอย่างเต็มที่ ลิ้นสากลากไล้ลงมาตามไหปลาร้า งับยอดอก
ผ่านเนื้อผ้าแล้วตวัดลิ้นดูดดุนจนเปียกชุ่ม คมขยับกายขึ้นถอดเสื้อตนเองออก ตามด้วยเข็มขัดที่เอว สายตาชายหนุ่มยังจับจ้อง
คนรักไม่ห่างหาย ฮิโรยูกิแลบลิ้นไล้เลียริมฝีปากตนเอง ลิ้นสีแดงสดตวัดเลียจนคนมองขนลุกซู่ไปทั้งกาย ก่อนโถมตัวลงหาไม่มี
รีรออีกต่อไป...




+++++++++++++++




“ฮัดเช้ย!!”

เสียงจามของชายหนุ่มตัวโตที่นั่งตรวจเอกสารงานอยู่ที่โต๊ะทำงาน ทำให้เปียวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟารับแขกหันไปมอง
อลันจามแล้วถูจมูกไปมาก่อนเปรย

“ใครนินทาวะ?”

“เป็นหวัดหรือเปล่า?”

เปียวเอ่ยแย้งยิ้มๆ ก่อนหันมาให้ความสนใจกับหนังสือที่อ่านค้างไว้ในมือต่อ อลันเหลือบตามองสูงท่าทีครุ่นคิดก่อนส่ายหน้า
อาจจะเป็นอย่างที่เปียวว่าก็ได้

อลันลงมือทำงานต่อ วันนี้งานเดินไวทั้งที่ไม่มีผู้ช่วยอย่างคมอยู่ นั่นเพราะมีกำลังใจดีๆมานั่งคอยอยู่ในห้องด้วย เปียวนั่งรออลัน
ทำงานให้เสร็จเพื่อที่จะได้ไปทานอาหารเย็นด้วยกัน ใช้เวลาช่วงสั้นๆในหนึ่งวันด้วยกัน ก่อนที่ต่างคนก็ต่างแยกกลับบ้านของแต่
ละคนไป เป็นเช่นนี้มาพักหนึ่งแล้ว แต่ทั้งคู่ก็มีความสุขดี ห่างกันบ้าง เพื่อให้ได้คิดถึงกันสักนิดก็ไม่เลวนัก





TBC




ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาตลอดค่ะ

เดี๋ยวมาจิ้มบวกให้นะคะ :กอด1:

ปล. ขอบคุณ คุณudongjay ด้วยนะคะที่ทำสารบัญมาให้ เอาไปแปะที่หน้าแรกแล้วเน้อ ขอบคุณหลายๆ :pig4:

ปล.2 ขอบคุณทุกท่านที่นึกถึงและช่วยเชียร์นิยายทุกเรื่องของใหม่ด้วยนะคะ ขอบคุณๆ :pig4:

วันใหม่ค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: day9day ที่ 07-10-2012 16:48:01

ติดตามต่อไปครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: honeyhoon ที่ 07-10-2012 16:59:05

บวกเป็ดก่อนอันดับแรก

เราสงสัย อเล็กซ์ อัล พิช จะ3Pหรอคนเขียน แต่ถ้าจะพลิกเป็นอเล็กซ์อัล เราก็ยินดีอ่านอย่างเต็มใจนะ
อ่า เหมือนว่าตอนเดียวจะไม่พอ คนอ่านโลภอ่ะคนเขียน อยากอ่านตอนต่อไป ต่อไป ต่อไป ต่อไป

สุดท้าย เป็นกำลังใจให้คนเขียนไม่ว่าตอนนี้จะมีเรื่องดี หรือ ไม่ดีนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 07-10-2012 17:52:02

คำถามแรก อเล็กซ์ นายเป็นเด็กหวงของ นิสัยไม่ดี สงสารอัล

ทิ้งพิช เพื่อไปหาอัล แล้วนายจะร่ำร้องหาพิชทำไม

เปียวกับอลันยังจากคืนดีกัน ดูยิ้มได้ขึ้นเยอะเลยอ่า น่ารัก

ส่วนฮิโระกับ พี่คม ยังคงรักกันอย่างร้อนแรง ฮาคุณปู่นะ ไม่ได้หวงพี่คมหรอก

หวงฮิโระมากกว่า 5555 โดนคุณปู่แกล้งซะแล้วว

ฮิโระคงโดนจัดหนัก หลายยกแน่เลย อยากแอบดู กรี๊ดๆๆ

รอตอนต่อไปจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 07-10-2012 18:02:40

ทำไมท้ายๆ มันติ่งๆ งี้ล่ะค่ะ
อลันเปียวมาแว๊บๆ เดียวเอง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 07-10-2012 18:22:40

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 07-10-2012 18:26:59

 :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 07-10-2012 18:52:23

คาวาอิมากมาย ชอบเปียว♥

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 07-10-2012 19:13:17

เกรียติ>>>เกียรติ
ผลลัพท์>>>ผลลัพธ์

คู่อลัน-เปียว ลงเอยเรียบร้อย
คู่คม-ฮิโระ ร้อนแรงไม่มีตก ฮิโระอ้อนก็ได้ เซ็กซี่ก็สุด ๆ ไปเลย
ส่วนอเล็กซ์นายโลภว่ะ ดีแต่บังคับ ไม่ถนอมน้ำใจ สักวันจะไม่เหลือใคร

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 07-10-2012 19:15:10

อ่านแล้วโคตรหมั่นไส้อเล็กซ์เลย สงสารอัลมากกกกกก
อัลลาออกไปอะดีแล้ว อย่ามาอยู่เป็นของตายเลย
ถึงจะไม่มั่นใจเท่าไหร่แต่เราว่าอเล็กซ์ต้องคู่อัลแหงงง
ใช่มั้ยคะ ใช่มั้ยคะ? ฮ่าๆ ก้เดากันไป
ยังไงจะรอตอนหน้านะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 07-10-2012 19:31:20

อเล็กซ์อย่ามาเยอะได้ไหม เอาสักคนเถอะ

นิสัยเสียจริงนะพ่อคุณ เฮ้อออ... สงสารอัลมากอ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 07-10-2012 19:31:40

บวกเป็ดค่ะ มาให้ยาวมากขอบคุณค่ะ
คู่อลันไม่มีปัญหาแล้ว คู่ของคมก็ไปได้ดี
เหลือแต่คู่ของอเล็กซ์จะเอายังงัยดี
รอตอนหน้าค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 07-10-2012 20:18:05

สนุกมากเลย
มีหลายคู่ด้วย คนละสีสัน
รออ่านตอนต่อไปน่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 07-10-2012 20:26:22

ชื่อตอน น่าตกใจทีเดียว หึหึ
พี่คมรักฮิโระจังมาก  คุณปู่ยอมรับแล้วเหลือแค่อลัน
หวังว่าพ่อฝรั่งคงไม่ใจร้าย ปูนนี้แล้วน่าจะได้คิดอะไรบ้าง กั๊กๆๆๆๆ
ชอบพี่อัล แบบนี้แหล่ะที่อยากได้ เราจะไม่ยอมถูกเลือก เราเลือกเองเน้อ
พี่อัล เท่ห์~

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 07-10-2012 20:29:08

จิ้มบวกให้ทุกท่านเรียบร้อยค่ะ :L2:

อ้างจาก: day9day ที่ 01-10-2012 12:46:24  

ต้องขอฝากเนื้อ ฝากตัว กับคนแต่งก่อนนะครับ พึ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรกเลยครับ

ยินดีต้อนรับค่ะ คนเขียนเองก็ต้องฝากเนื้อฝากตัวด้วยเช่นกันนะคะ o1

อ้างจาก: malula ที่ 07-10-2012 19:13:17  

เกรียติ>>>เกียรติ
ผลลัพท์>>>ผลลัพธ์

ขอบคุณพี่malula ด้วยค่ะ สำหรับคำผิด :pig4: แก้ไขเรียบร้อยค่ะ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 07-10-2012 20:36:21

อย่าบอกนะว่าอเล็กซ์ รักบอดีการ์ดตัวเอง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 07-10-2012 20:43:27

อเล็กซ์นี่ยังไง จะเลือกใคร  :m31:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 07-10-2012 20:55:58

ดูท่าจะสมหวังกันทุกคนละนะ ถ้าไม่จัดมาม่าอีก แค่นี้กำลังสวยงาม

อ่านแล้วยิ้ม ปริ่มมาก  :impress3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: frenzy19 ที่ 07-10-2012 21:09:37

พิชญ พิชญ พิชญ


รัก เปียว กะ พิชญ :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: bobby_bear ที่ 07-10-2012 21:15:27

แลคล้ายจะจบแล้ว
ชีวิตรักเปียวอลันดูเข้าใจกันแล้ว
คมกับฮิโระก็หวานอ่ะ ชอบ
แต่อเล็กซ์กับพิชญะนี่สิ อะไรยังไง คลุมเครือสุดฤทธิ์

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: doomare ที่ 07-10-2012 21:15:45

เชียร์อัลเบิร์ต สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: tookta ที่ 07-10-2012 21:28:12

ขอบคุณนะจ้า
กรี๊ด !!!! คืนดีกันแล้วดีใจจังเลย...
แบบนี้ก็ค่อยเป็นค่อยไป สานสัมพันธ์ต่ออย่างเหนียวแน่นหนึบ ^^

เอ่อส่วนคุณพี่ชายอเล็กซ์ ก็ตัดสินใจดีๆ นะ บางทีอาจจะมองข้าม
สิ่งสำคัญที่สุดไปก็ได้ ทิฐิ วางไว้ก่อนก็ได้....

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 07-10-2012 21:55:58

มันแฮปปี้แปลกๆ  เหมือนจะจบแล้วใช่มั๊ยนี่  :m21:
เพราะปกติ เขาต้องเถียงต้องทะเลาะกันตลอด    พอหวานกันเลยแอบกังวลซะงั้น 555+  :laugh:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 07-10-2012 22:08:52

ชอบฮิโระ

เพลียกะอเล็กซ์ไม่น่ามายุ่งกับพิชญ์ตั้งแต่แรก

ทำร้ายจิตใจคนอื่นอย่างเลือดเย็น

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 07-10-2012 22:47:05

ไม่ชอบวิธีที่เอล็กซ์ทำกับ อัลเบิรตและพิชญ์ คิดว่าจุดศูนย์กลางของระบบสุริยะอยู่ที่ตัวเองรึไง
จะได้ข่มเขาโคขืนใครๆได้ ถ้า้อยากได้หัวใจใคร ก็คงต้องเอาหัวใจเข้าแลก
นาทีนี้ รู้สึกไม่ดีกับเอล็กซ์นะ ถึงจะอ่านเอ็นซี แบบขืนใจพิชญ์ก็รู้สึกแย่ หรือเอ็นซีแบบใช้อัลเบิรตเป็นที่ระบายอารมณ์ก็ยิ่งรู้สึกแย่ใหญ่ คนอย่างงี้จ่ายตังค์ซื้อกินก็พอ อย่าไปครองคู่กะใครเล้ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 07-10-2012 23:17:41

อ่านแล้วชักอยากรู้ว่าตกลงคู่อเล็กจะเป็นยังไง เพราะตอนนี้เชียร์ทั้งอัลและพิชญ แต่ก็ไม่อยาก 3P อ่ะ ฮือๆๆๆ :sad4: :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 07-10-2012 23:36:30

ตอนหน้าขอตอนอเล็กนะ+++ค่ะ...อยากรู้จักว่าจะเลือกใคร

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 08-10-2012 00:00:55

อเล็กซ์ แลดู วุ่นวาย นะ

เยอะ !!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mio ที่ 08-10-2012 01:01:53

ถ้าเชียร์อเล็กซ์พิชญนี่จะแหวกกระแสไปหรือเปล่า  :laugh:
ดูโหงวเฮ้งของน้องพิชญแล้วเหมาะแก่การเป็นคู่นายอเล็กซ์ดี เฮี้ยวนิดๆ น่าสงสารมากๆ - -;;
เอ่อ...อันนี้เซ้นของนางฟ้าเฉยๆนะ  ลุ้นๆ
สามคำ>>>แม่ ยก พิช :z10:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 08-10-2012 03:45:00

สงสารพิชญ กะ อัล นะ 
แต่สงสัยต้องรอภาค2

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 08-10-2012 06:01:23

คู่ของอลัน-เปียว ก็ดีกันแล้ว
คม-ฮิโระ ก็สุดๆไปเลย
ก็เหลือแต่อเล็กซ์แล้วแหละ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 08-10-2012 07:57:36

ลงตัวไป2คู่
เหลือแต่อล็กซ์
จะเป็นไงต่อเนี่ยลุ้นๆๆๆ :z2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 08-10-2012 09:01:29

ต่างคนต่างก็เริ่มเลือกทางเดินของตัวเองแล้วสินะ
ความรักของเปียวและอลันเริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น
ไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวันแต่กลับทำให้ใกล้กันกว่าเดิม
เว้นระยะห่างแต่ช่วยกันเติมช่องว่างให้มันเต็ม :L1:
คู่คมกับฮิโระก็ถือว่าผ่านด่านสำคัญไปได้อย่างดี
ทั้งนี้ต้องยกความดีความชอบให้ฮิโระนะเนี่ยพี่คม
สุดท้ายก็คงจะเป็น อเล็กซ อัล และพี อ่านแล้วกลุ้ม
คนที่ต้องกลายเป็นตัวเลือกนี่่น่าสงสารมากๆเลยนะ
เพราะถ้าหากเค้าไม่เลือกเราก็ต้องเลือกทางเดินของเราเอง
เหมือนอัลเบิร์ตที่ถอยออกมาคงจะเจ็บน้อยกว่าที่อยู่ใกล้กัน
ถูกใจอัลเบิร์ตแล้วล่ะ แต่ไม่ว่าจะลงเอยยังไงก็จะรออ่านค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1 และเป็ดน้อยจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 08-10-2012 09:46:51

ตอนแรกที่ยังไม่รู้เรื่องอัล ก็แอบเชียร์พีนะ

แต่พอมาตอนนี้แล้วแอบปวดใจแทนอัล

แล้วดูเหมือนพีก็เริ่มๆจะหลงรัก(?)อเล็กซ์แล้วซะด้วยซิ

คู่นี้จะจบยังไงเนี่ย ไม่อยากให้ใครอัลกับพีเจ็บเลย

ถีบหัวอเล็กซ์ส่ง แล้วให้พีกับอัลมารักกันแทนได้มั้ย? คุณวันใหม่~~~ >_<

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: ListeL ที่ 08-10-2012 09:48:24

ชอบบบบบบบคมฮิโรกิที่สู๊ดๆ
แบบว่าดูรักกันโคตรๆ

เปียวอลันก็ดูเหมือนแต่งงานกันแล้วแน่ะ55

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 08-10-2012 09:53:14

 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Ali$a฿eth ที่ 08-10-2012 10:53:31

อเล้กนสัยไม่ดี

อัลก็จะเอา พิชก็จะเอา  สุดท้ายอัลทนไม่ไหวถึงหนี


ไปหาตอนนี้สายไปแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


คู่หนูเปียวก็หวานขึ้นๆ คนอ่านละแสนจะฟิน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 08-10-2012 11:59:28

อลันกับเปียวหวานได้อีก น่ารักมากเลย
คู่พี่คมกับฮิโระจังแอบตกใจ กลัวดราม่า แต่ก็ไม่
คู่สุดท้าย อเล็กซ์ นายต้องเลือกมาสักคนสิ จะว่ารักพีก็ใช่ จะว่ารักอัลลก็ใช่อีก
สรุปนายรักใครกันแน่ สงสารอัลที่สุดอ่า พีก็น่าเห็นใจ ดูท่าจะชอบอเล็กซ์ไปแล้วนะนั่น
บวกค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ =]

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 08-10-2012 14:37:06

ดูเหมือนทุกคู่จะไปได้สวย
ยกเว้นเรื่องของพิชญ อเล็กซ์ อัล
ที่ท่าทางจะลงตัวยาก

คุณปู่คุณย่าน่ารักเนาะ^^

บวกๆจ้ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 08-10-2012 14:38:33

พออัลหนีกลับไป อเล็กซ์ไม่สนพิญชที่จับตัวมา รีบกลับอังกฤษเลย
อย่างนี้ัต้องคู่กันแน่ ทำไม่สนใจพอเขาไม่สนบ้างเกิดเดือดเนื้อร้อนใจทันที
เปียวกับอลันก็เข้าใจกันดีแล้ว ฮิโระกับคมก็ได้การยอมรับแล้วเหลือแต่อลัน

บวกหนึ่งเป็นกำลังใจให้คมบอกกับอลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 08-10-2012 15:57:51

เชียร์อเล็กซ์กับอัลอ่ะ  ไม่เอาพิชญะ
ยังไม่ค่อยชอบพิชญะเหมือนเดิม  แบบฝังใจอ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 08-10-2012 16:19:11

ดูเหมือนสำหรับตอนนี้ คลื่นลมกำลังสงบ (แต่แอบภาวนาว่า อย่ามีพายุตามมาภายหลัง)

แอบเซ็งกับอิคุณอเล็กซ์ อีกคนก็ทำเป็นเหมือนว่าหวง อีกคนก็ทำเหมือนว่าเป็นของเล่น
เฮ้อออออ เพลียจิต

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 08-10-2012 20:52:33

อร๊าาาาา ร้อนแรงกันจริงๆ คมกะฮิโระ :m25:
แล้วพิชญ อเล็กกะอัลเบิตเอาไงอ่ะ รักสามเส้าหรอออ :m15:
และแล้วก็คืนดีกันซะทีเปียวกะอลัน :impress3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 08-10-2012 22:09:14

อยากบอกดังๆ สงสารอัลมากกกกกกกก ตั้งแต่ตอนที่แล้ว
ทำไมอเล็กทำกับอัลอย่างนี้ 
ขอบคุณน้องวันใหม่ครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 08-10-2012 22:42:42

เรื่องของอเล็กซ์มันช่างงงงวยยิ่งนัก :really2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 09-10-2012 20:44:03

น่าจะเรียบร้อยไปสองคู่แล้วล่ะเนอะ

เหลืออีกคู่>>แอบเชียร์อัลเบิร์ตกับอเล็กซ์   อัลน่ารักมากมาย

เอาพิชญ์ไปไกล ๆ เลย เชอะ!

บวกไปค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๒ ขีดเส้นชะตา ((๗.๑๐.๒๕๕๕)) ++หน้าที่ ๓๗ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: railay ที่ 10-10-2012 17:41:48

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 12-10-2012 15:23:32

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ)



การดำเนินงานทุกอย่างของพฤทธาการเป็นไปด้วยดี ทุกอย่างดูจะเข้าที่เข้าทางแล้วจึงทำให้พงศกรได้หมั้นหมายกับสุวิญชา
หรือน้องหนูวินนี่ของนางวลัย ทุกคนต่างร่วมแสดงความยินดีกับทั้งคู่ บรรยากาศเป็นไปอย่างชื่นมื่น นางวลัยเองก็ยิ้มแก้มจะปริ
ปลื้มอกปลื้มใจไปกับลูกชายคนนี้ที่ตามใจนางดีเหลือเกิน

โครงการก่อสร้างคอนโดมิเนียมของเอิร์ทที่เริ่มดำเนินการมาได้สักระยะแล้วนั้นก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง อาจจะติดขัดเรื่องสภาพ
อากาศที่แปรปรวนเล็กน้อยแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร หากไม่มีปัญหาอะไรอีก สักพักก็คงส่งมอบงานได้แล้ว พนักงานทุก
คนในบริษัทก็ต่างยินดีกันถ้วนหน้า เมื่อทุกอย่างดีขึ้นพฤทธาการจึงได้ทำการเปิดรับสมัครพนักงานใหม่ และเพิ่มอัตราค่าจ้าง
ของพนักงานเก่าที่อยู่ด้วยกันมาให้ปรับขึ้นไปอีก เพราะทุกคนต่างก็ช่วยเหลือกันในยามยากหลายอย่างจริงๆ

พงศกรเรียกประชุมทุกฝ่ายในบริษัทถึงเรื่องดังกล่าว เมื่อแจกแจงถึงเรื่องราวที่ตนเองได้คิดและตัดสินใจมาแล้วจนได้ผลสรุปเป็น
ที่น่าพอใจของทุกฝ่าย วาระการประชุมในครั้งนี้จึงได้สิ้นสุดลง พิชญที่ไม่มีเรียนในวันนี้ได้เข้าร่วมการประชุมพร้อมพี่ชายทั้งสอง
ด้วย เมื่อออกจากห้องประชุมกลับมาที่ห้องทำงานของพี่ชายอย่างพงศกรโทรศัพท์ของพิชญก็ดังขึ้น พี่ชายทั้งสองหันมามอง
พิชญจึงเอ่ยขอตัวแยกไปคุยที่มุมหนึ่งใกล้ผนังกระจกภายในห้อง

“ฮัลโหล”

เมื่อเด็กหนุ่มกดรับเสียงของปลายสายก็เอ่ยทักกลับมาน้ำเสียงรื่นเริง พิชญเบ้ปากหมั่นไส้คนปลายสาย ขณะที่เปียวคอยื่นคอยาว
มองพิชญจนพงศกรขำ

“อยู่บริษัท... จะมาหาหรือไง?... ไม่ต้องมาเลยนะ ถ้านายมาฉันจะโกรธ”

พิชญสนทนากับคนปลายสาย ท่าทางฝ่ายนั้นจะอยากมาหา เด็กหนุ่มจึงเอ่ยห้ามแกมข่มขู่ในตอนท้าย นิ่งฟังเสียงของอีกฝ่าย
ชั่วครู่พิชญก็เริ่มหน้างอก่อนบอกเสียงแข็ง

“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นเลย ไม่ สน เว้ย!”

เด็กหนุ่มย้ำคำท้ายทีละคำก่อนกดวางสายสนทนา ย่นจมูกใส่โทรศัพท์ ขณะที่พี่ชายอย่างเปียวเดินเฉียดเข้ามาใกล้แล้วว่าลอยๆ

“ใจร้ายจังน้อ~”

พิชญปรายตามามองผู้เป็นพี่ชายที่ทำลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้แล้วต่อว่า

“แอบฟัง นิสัยไม่ดี”

“ไม่ต้องแอบก็ได้ยินหรอก” เปียวเอ่ยแก้หน้าตาเฉย

พิชญถอนใจ สีหน้าดูยุ่งเหยิงก่อนเดินเลี่ยงเปียวไปนั่งที่โซฟา วางโทรศัพท์มือถือของตนเองไว้ที่โต๊ะด้านหน้าที่นั่งนั้น เปียวเดิน
ตามน้องชายมาแล้วนั่งลงที่โซฟาอีกตัว

หลังจากวันที่พิชญกลับบ้านมาแล้วโวยวายเอากับเปียว และเปียวได้ไต่ถามอลันแล้วได้ความมาว่าพี่ชายต่างมารดาของอลันมี
ความสัมพันธ์ซับซ้อนกับพิชญ เมื่อได้รู้ดังนั้นแล้วเปียวก็ออกจะกังวลใจแทนน้องชาย เพราะไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นคิดจริงจังกับน้องหรือ
ไม่ จนสุดท้ายแล้วเปียวก็ได้ข่าวจากอลันว่าอเล็กซานเดอร์พี่ชายของอลันนั้นกลับอังกฤษไปแล้ว เปียวก็ค่อยโล่งใจไปได้สัก
หน่อย แต่ก็ยังคงอดเป็นห่วงน้องชายอย่างพิชญไม่ได้อยู่ดี

แม้พิชญจะไม่ได้แสดงท่าทีซึมเศร้าหรืออะไร แต่ก็ดูไม่ได้มีความสุขนัก จนเมื่อมีรุ่นน้องหนุ่มหล่อคนหนึ่งมาคอยวนเวียนข้าง
กายน้องชาย เปียวก็แอบคิดไปว่านี่อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ เพราะพิชญมีปฏิกิริยาแปลกไปจากเดิมทุกครั้งที่เห็นว่าทั้งคู่อยู่ใกล้กัน

“พี่ไม่คิดจะเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของพีหรอกนะ แต่พี่ว่าเขาก็เป็นคนดีอยู่นะ” เปียวเกริ่นนำ ก่อนพูดเหมือนจะสนับสนุนคนที่โทรมา
หาน้องชายอย่างไรอย่างนั้น

“จะให้ฉันเป็นแบบนายหรือไง?”

พิชญมองพี่ชายแล้วเหยียดปาก เปียวจึงเอาบ้าง

“พูดอย่างกับว่าตัวเองไม่ได้เป็น”

“เปียว!”

“อะไร!”

“เฮ้ๆ ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะเราสองคน”

พงศกรเอ่ยแทรกสงครามระหว่างน้องชายทั้งสองคน คุยกันดีๆได้ไม่กี่คำ ทะเลาะกันอีกแล้ว เปียวยื่นหน้าท้าทายน้อง ขณะที่
พิชญกอดอกหน้าบึ้ง เสียงข้อความเข้ามาในโทรศัพท์ของพิชญทำให้สองพี่น้องหยุดทะเลาะกันชั่วคราว เปียวโผล่หน้าเข้าไปดู
เมื่อพิชญหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะมาเปิดดูข้อความ

“ท่าทางเขาจะงอนเสียแล้วนะนี่” เปียวว่าเมื่อเห็นข้อความที่ถูกส่งมาในเครื่องของน้องชาย

“ช่างมันสิ” พิชญโต้ แล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมอย่างไม่ใส่ใจ

“แน่เร้อ~” เปียวยังไม่หยุดล้อเลียนน้อง

“กวนประสาทว่ะ”

พอโดนว่าเปียวก็โคลงศีรษะไปมาไม่ใส่ใจ พิชญกอดอกหน้างอ เหลือบมองโทรศัพท์ที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะกระจกแต่แล้วก็ทำเป็น
ไม่สนใจ เปียวมองน้องชายแล้วลอบยิ้ม

‘โธ่เอ้ย ที่แท้ก็แคร์เขาเหมือนกันล่ะว้า~’



… … … … … … … … …



ทางด้านฮิโรยูกิก็ยังคงช่วยดูงานให้พฤทธาการบ้าง แต่ส่วนมากแล้วชายหนุ่มจะปล่อยให้สามพี่น้องพฤทธาการเขาช่วยกันเอง
เพราะอีกไม่นานก็คงหมดวาระซ่อนเร้นที่ไม่ได้เร้นลับอีกต่อไปครั้งนี้แล้ว แต่หากลูกค้าที่มาติดต่อเป็นรายใหญ่ ฮิโรยูกิก็จะเป็น
คนช่วยดูและทำการติดต่องานร่วมกับพงศกร

เช่นวันนี้หลังจากประชุมกันในช่วงเช้าที่ผ่านเสร็จ ฮิโรยูกิกับพงศกรก็มีนัดรับประทานอาหารในช่วงกลางวันนี้ เพื่อเจรจาตกลงทำ
ธุรกิจร่วมกันกับบริษัทอสังหาฯแห่งหนึ่ง หลังจากร่วมทานอาหารแล้วเจรจาว่าความจนตกลงกันได้แล้ว ก่อนจากกันฮิโรยูกิกับ
พงศกรจึงลุกขึ้นจับมือกับอีกฝ่าย

“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันครับ มิสเตอร์คาเสะ”

ฝ่ายลูกค้าเอ่ยบอกขณะจับมือทำสัญญากับฮิโรยูกิ ชายหนุ่มจากแดนอาทิตย์อุทัยยิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ยตอบรับไมตรีนั้นอย่างมีชั้นเชิง

“เช่นกันครับ หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันเรื่อยไปนะครับ”

“แน่นอนครับ”

เมื่อทุกอย่างเป็นอันตกลงกันได้ด้วยดี ฮิโรยูกิกับพงศกรจึงกลับบริษัท เมื่อหมดภาระหน้าที่แล้ว การได้อยู่ใกล้ชิดฮิโรยูกิเช่นนี้
ทำให้พงศกรชักจะรู้สึกหวั่นๆกับใจตนเอง แต่พอนึกถึงคู่หมั้นสาวก็ทำให้ความรู้สึกประหลาดของพงศกรเบาลงบ้าง เพียงแค่นึก
ถึงรอยยิ้มแสนซุกซนของคู่หมั้นก็ทำให้เขารู้สึกอยากจะยิ้มตาม บางทีเขาควรจะเรียงลำดับความสำคัญให้ถูกมากกว่านี้ ความ
รู้สึกวูบวาบที่เกิดกับฮิโรยูกิ คาเสะคนนี้ มันจะได้หายไปเสียที




++++++++++++++




เช้าวันหยุด อลันไปรับเปียวมาที่บ้านของตนเอง วันนี้สมาชิกทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า ทั้งคุณตา คุณยาย คุณแม่ และฮิโรยูกิ
อลันให้คนไปตามคมที่ห้องพักให้มาทานข้าวด้วยกัน เมื่อคมมาถึงทุกคนจึงเริ่มลงมือทานอาหารกัน ขณะที่ร่วมโต๊ะกับทุกคน
คมก็ลอบมองฮิโรยูกิอยู่บ่อยๆ เนื่องจากวันนี้เขาตัดสินใจมาแล้วว่าจะบอกกับอลันถึงความสัมพันธ์ที่ตัวเขากับฮิโรยูกิมีต่อกัน

จนเมื่อทานข้าวเสร็จคมจึงได้เข้าไปขอเวลาเพื่อคุยกับอลันสักเล็กน้อย หนุ่มลูกครึ่งเลิกคิ้วมองลูกน้องคนสนิทก่อนพยักหน้ารับ
แล้วพากันเดินไปที่ห้องทำงานที่เป็นส่วนตัวสักหน่อย ฮิโรยูกิมองตามสองหนุ่มด้วยความเป็นกังวล เผลอหันมาสบตากับเปียวที่
นั่งอยู่ข้างคุณตาคุณยายแล้วฮิโรยูกิก็ชะงักไป ในใจเริ่มคิดว่าเด็กน้อยหน้าตาใสซื่ออย่างเปียวพอจะช่วยอะไรเขาได้บ้างไหม
หนุ่มตี๋หันกลับไปหาเปียวอีกรอบฝ่ายนั้นก็ยังคงส่งยิ้มมา…



ภายในห้องทำงานบรรยากาศกำลังขมุกขมัวเหมือนว่าพายุลูกใหญ่กำลังจะมา คมยืนตัวตรงอยู่ต่อหน้าผู้เป็นนาย รู้สึกหายใจไม่
ทั่วท้องเมื่อสายตาดุดันของผู้เป็นนายมองจ้องมา

“ลองพูดใหม่อีกทีซิ คม?”

เหมือนคมจะได้ยินเสียงคำรามมากกว่าคำถาม ชายหนุ่มหน้านิ่งเก็บอาการนิ่งไม่อยู่ กลืนน้ำลายหวาดหวั่นกับสถานการณ์ ก่อน
ทำใจดีสู้เสืออลันที่คำรามฮึ่มฮั่มอยู่ต่อหน้า

“ผมรักฮิโรยูกิ น้องชายของคุณ...!”


ผลัวะ!!!


คมยังพูดไม่จบประโยคดีหมัดหลุนๆก็ซัดมาเสียเต็มเหนี่ยว กระทบแรงจนคมหน้าหัน ฮิโรยูกิกับเปียวก็ช่างมาได้จังหวะเหมาะ
ทั้งสองหนุ่มเบิกตาโตอย่างตกใจกับสถานการณ์ตรงหน้า ฮิโรยูกิเข้าไปดูอาการของคม ขณะที่เปียวเข้าไปยืนข้างอลันที่มี
บรรยากาศทะมึนรอบกายอย่างหวาดๆ

“พี่ทำอะไรอลัน ทำไมต้องใช้กำลังกันด้วย!?”

ฮิโรยูกิต่อว่าพี่ชาย อลันมองที่คมนิ่ง ไม่ได้ตอบอะไรน้องชายอย่างฮิโรยูกิ แต่เลือกที่พูดกับคม ทั้งสองหนุ่มตัวสูงใหญ่ต่างจ้อง
ตากันอย่างวัดใจ ก่อนที่อลันจะเอ่ยคำ

“ไปให้พ้นหน้าฉันซะคม”

“อลัน!!”

ฮิโรยูกิเรียกชื่อพี่ชายตนเองด้วยความตกใจ คมถึงกับนิ่งอึ้งไปกับคำพูดนั้นของผู้เป็นนาย เปียวมองทั้งสามคนไปมาด้วยความ
เป็นห่วงทุกคน เพราะรู้สึกว่าภายในห้องนี้จะมีแต่ความเครียดที่เขาเข้าไม่ถึงทั้งนั้น

“ผมยังยืนยันว่าผมรักฮิโระ และผมจะทำให้คุณยอมรับมัน”

คมบอกกับอลันอย่างหนักแน่น ค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนจับมือฮิโรยูกิให้เดินออกไปด้วยกัน ฮิโรยูกิมองพี่ชายด้วยความผิดหวัง
และเสียใจ อลันเชิดหน้าสูง สีหน้าเครียดขึ้งไม่คลาย เปียวยืนกระสับกระส่ายอยู่ใกล้ๆแต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกมา ดูจาก
สถานการณ์เมื่อครู่และคำพูดประโยคสุดท้ายของคมเปียวก็ตีความได้คร่าวๆ คมรักฮิโรยูกิ แต่พี่ชายอย่างอลันไม่ยอมรับความรัก
ของทั้งคู่

เสียงถอนหายใจของอลันเรียกให้เปียวหันไปให้ความสนใจอีกครั้ง สุดท้ายเด็กหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

“แบบนี้มันไม่แรงไปหรืออลัน สงสารคุณคมออก” เปียวเอ่ยถามเสียงเบา หวั่นใจกับอารมณ์ของอลันในตอนนี้

อลันตวัดสายตามามองคนพูด เปียวสะดุ้งเล็กน้อยทำให้คนมองหัวเราะ เด็กหนุ่มเลิกคิ้วสูง มึนงงกับสถานการณ์ อลันหัวเราะ??
พอเห็นลูกไก่น้อยงงหนักอลันจึงเอ่ยเฉลยความว่าตนเองแค่แกล้งเล่น

“ใครจะกล้าทำอะไรเด็กในคอนโทรลของฮิโระกันล่ะ”

ชายหนุ่มว่า ยิ้มมุมปากแล้วยักคิ้วให้เปียว เปียวยืนงง อลันบอกว่าแกล้ง แต่มันแกล้งสมจริงไปไหม คุณคมเลือดตกยางออก
ขนาดนั้นน่ะนะ?




+++++++++++++




พอถูกอลันโกรธคมก็ดูจะซึมไป ฮิโรยูกิเกงานมาหาคนรักก่อนลากไปเที่ยวทะเลลำลึกความหลัง ไหนๆคมก็ถูกอลันสั่งไม่ให้ไป
ให้เห็นหน้าแล้ว ฮิโรยูกิจึงถือโอกาสพาเที่ยวมันเสียเลย บ้านพักที่ฮิโรยูกิจับจองเอาไว้ถูกแยกออกมาให้มีความเป็นส่วนตัวมาก
ขึ้น คนเขามาเที่ยวพักผ่อนกับคนรักนี่นะ จะต้องไปอยู่รวมกับคนอื่นเขาทำไมกัน

วันแรกที่มาถึงดูเหมือนอากาศจะไม่เป็นใจให้ไปพักผ่อน เหตุเพราะฝนที่เทกระหน่ำลงมา ช่างเป็นฝนผิดฤดูที่มาได้ถูกจังหวะเสีย
จริง แต่ถึงฝนจะตกก็ใช่ว่าจะทำให้ความหวานของคู่รักหล่นหายไปไหน ยิ่งเพิ่มความร้อนแรงให้ทั้งคู่เสียมากกว่า เพราะมันทำให้
นึกถึงอดีตเมื่อครั้งที่มาเที่ยวทะเลกันยามที่ทั้งคู่ยังเป็นเด็กวัยรุ่น วัยกระเตาะ



… … … … … … … …



ครอบครัวของอลันพากันมาเที่ยวทะเลในวันหยุดยาว ในฐานะที่คุณปู่ของคมในสมัยนั้นยังคงเป็นคนสนิทของคุณตาคุณยายอลัน
ทำให้คมได้ติดสอยห้อยตามมาด้วย ฮิโรยูกิในวัยเด็กน้อยมัธยมต้นดีใจใหญ่ที่พี่คมได้มาเที่ยวด้วยกัน อลันแอบแขวะน้องชายว่า
ที่ดีใจที่คมมาเพราะจะได้ใช้ให้คมพาไปที่นั่นที่นี่เสียมากกว่า น้องชายอย่างฮิโรยูกิแก้ต่างให้ตนเองว่าเพราะพี่ชายอย่างอลันไม่
เอาใจใส่ต่างหาก พอเห็นตนเองมีพี่คมอยู่ด้วยเลยอิจฉาน่ะสิ อลันได้แต่ส่ายหน้ากับความคิดเข้าข้างตัวเองของน้องชาย ในขณะ
ที่ผู้ที่เป็นประเด็นสนทนาได้แต่ยืนฟังเงียบๆ

สถานที่ที่ครอบครัวของอลันพักอยู่นั้นอยู่ใกล้กับประภาคารสำหรับส่องไฟเดินเรือแห่งหนึ่ง แต่มันก็ถูกปล่อยทิ้งร้างไปแล้วทำให้
เวลากลางคืนมันดูน่ากลัว และคนอยู่ไม่สุขอย่างฮิโรยูกิพอมีพวกอย่างคมแล้วก็อยากไปเที่ยวเล่นที่ประภาคารร้างบ้าง ถ้าขอให้
อลันพาไปคงไม่มีทางจะได้ไปเป็นแน่แท้ ฮิโรยูกิจึงคะยั้นคะยอให้พี่คมของเขาพาไปเที่ยวเล่นที่นั่น พอคมบอกว่ามันอันตราย
เพราะไกลหูไกลตาผู้ใหญ่ฮิโรยูกิก็มีคำโต้แย้งมาอีกว่าไปแค่ครู่เดียวก็กลับมา เมื่อคมทนลูกตื้อของเด็กดื้อไม่ไหวจึงได้พาเจ้า
นายตัวน้อยของบ้านไปที่ประภาคารร้างหลังนั้น

เมื่อไปถึงฮิโรยูกิก็เดินสำรวจมันไปทุกซอกทุกมุม ข้าวของทุกอย่างยังคงอยู่ครบ แต่มีฝุ่นเกาะหนาเนื่องจากไม่ได้รับการดูแลมา
นาน คมเอ่ยเตือนให้นายน้อยรีบกลับเพราะตอนขามาท้องฟ้าเริ่มจะมีเมฆครึ้ม ฝนทำท่าว่าจะตกในอีกไม่ช้าไม่นาน แต่เพราะลูก
เดี๋ยวของฮิโรยูกิทำให้ไม่ได้กลับกันสียที จนเมื่อเด็กชายสำรวจจนพอใจแล้วถึงได้ยอมกลับ แต่พอเดินออกจากประภาคารมาได้
ไม่เท่าไหร่ฝนก็ลงเม็ด และเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ คมคว้าแขนนายน้อยวิ่งกลับเข้าไปหลบอยู่ในประภาคารอีกครั้ง ไม่ได้กลับกันล่ะ
คราวนี้

“ฝนตกอ่ะ” ฮิโรยูกิว่าเสียงออด กระพือเสื้อที่เปียกชุ่มให้มันไม่แนบไปกับร่างกายตนเองมากนัก

“พี่บอกแล้วว่าให้รีบกลับ ดูสิเปียกไปหมดแล้ว…”

คมชะงักคำพูด เมื่ออีกคนเลิกชายเสื้อขึ้นมาทำท่าจะถอดออก แต่พอเห็นคมมองฮิโรยูกิจึงดึงลงมาสวมไว้เหมือนเดิม ทำไมไม่
รู้ฮิโรยูกิตัวน้อยถึงได้รู้สึกเขินสายตาของพี่ชายคนนี้ คมที่ชะงักเมื่อครู่ก็ยังคงมองเหม่อมอง

อา... ผิวขาวเนียนน่าสัมผัสนั้น ริมฝีปากบางสวยได้รูปที่เผยอน้อยๆนั่นก็น่าบดขยี้เสียจริง แม้เขาจะยังไม่ได้โตเป็นหนุ่มเต็มตัว
แต่ช่วงวัยนี้คมก็รู้จักเรื่องอารมณ์ทางเพศบ้างแล้วเหมือนกัน

“พี่คม... พี่คม!”

“ห... หา?”

เสียงของฮิโรยูกิที่แทรกเข้ามาทำให้คมตื่นจากภวังค์ เห็นฮิโรยูกิมองมางงๆ คมก็กระแอมเล็กน้อย ปรับท่าทีให้กลับมาเป็นปรกติ
ก่อนเอ่ยกับนายน้อย

“พี่ว่าฮิโระไปนั่งพักตรงนั้นก่อนดีกว่า รอฝนหยุดตกเราค่อยกลับกัน”

คมชี้บอกเจ้านายตัวน้อยให้หลบไปนั่งมุมหนึ่งในห้อง ห้องที่พวกเขาอยู่มีโต๊ะยาวกับเก้าอี้ไม้อยู่สองสามตัว คมไม่แน่ใจในความ
แข็งแรงของมันนักจึงไม่อยากเสี่ยงให้ฮิโรยูกิมานั่ง เด็กชายตัวผอมบางทำตามที่คมบอก เดินไปนั่งแปะที่มุมหนึ่งนั้นแล้วกอดอก
มือเรียวสวยลูบแขนตนเองเมื่อความเปียกชื้นมันทำให้ไม่สบายตัว

คมยืนพิงขอบโต๊ะตัวยาวที่ตั้งอยู่ในห้องนี้ ฝนด้านนอกก็ยังคงตกลงมาไม่ลืมหูลืมตา สายตาของเด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะคอยแต่
ลอบมองอีกคน ทั้งที่เป็นเด็กผู้ชายตัวผอมบาง แต่ผิวขาวๆภายใต้เสื้อผ้าที่เปียกชื้นนั้นมันก็ล่อตาล่อใจเขาเหลือเกิน คมยืนบิดตัว
เล็กน้อยเมื่อเริ่มรู้สึกแปลกๆ เบือนสายตาออกห่างจากจุดอันตราย ฟ้าร้องฟ้าแลบแปลบปลาบทำให้ฮิโรยูกิต้องลุกขึ้นแล้วเขยิบ
เข้ามาใกล้คม แขนเย็นชื้นแตะกับแขนของคมทำให้คมสะดุดกึก นิ่งเกร็งไปทั้งตัว

“พี่คม ผมกล้ว พี่…”

ยังไม่ทันที่ฮิโรยูกิจะบอกถึงความรู้สึกหวั่นกลัวของตนเองจบ คนเป็นพี่ที่ตนเองจะมาพึ่งพิงกลับคว้าตัวเขาไปกอดแล้วประกบจูบ
ริมฝีปากบางไม่ให้ทันตั้งตัว ฮิโรยูกิตกใจยกมือดันตัวพี่คมของตนเองออก แต่แขนเรียวเล็กนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มที่กำลัง
กลัดมันอย่างคมกระเทือนแม้แต่น้อย เรี่ยวแรงที่น้อยนิดไม่สามารถต้านแรงอารมณ์จากเด็กที่ตัวโตกว่าได้ ความไร้เดียงสาก็ยัง
ทำให้คล้อยตามผู้เป็นพี่ได้อย่างง่ายดาย

คมเลิกชายเสื้อที่เปียกชื้นขึ้นสูง ก้มลงรวบดูดยอดอกสีระเรื่อนั้นอย่างกระหายหิว ความต้องการพุ่งสูงเกินระงับ ยกตัวฮิโรยูกิขึ้น
นั่งบนโต๊ะยาวนั้นก่อนดันให้นอนราบกับโต๊ะ ผิวขาวๆของเด็กน้อยถูกเชยชิมจนเกิดร่องรอยแดง คมไล่จูบตามหน้าท้อง แล้วไล่
ระดับต่ำลงมาเรื่อยๆ มือของเด็กหนุ่มรั้งขอบกาเกงขาสั้นที่ฮิโรยูกิสวมใส่อยู่ลง ก่อนดึงรูดให้หลุดพ้นกาย คมวกกลับไปแลกจูบ
ร้อนแรงกับนายน้อยของตนเองต่อ ขณะที่ดันขาเรียวให้งอขึ้นเปิดทางให้ตนเองสอดแทรกกายเข้าหา

“เจ็บ! พี่คม ฮึก... เจ็บ…”

ความรู้สึกเจ็บร้าวแล่นไปทั่วร่างเมื่ออีกคนแทรกกายเข้ามา น้ำตาเม็ดโตไหลซึมที่หางตา คมโน้มกายลงหาก่อนจูบซับน้ำตาให้
เด็กน้อย พยายามที่จะใจเย็นกว่านี้แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก เมื่อความอุ่นร้อนที่บีบรัดทำให้ยากเกินห้ามใจ เด็กหนุ่มขยับโยกกายเอา
แต่อารมณ์ เสียงครางเครือของทั้งคู่ดังแข่งเสียงฝนตกด้านนอกประภาคาร ฮิโรยูกิกอดคมแน่น ตัวผอมบางสั่นคลอนถลาเลื่อน
ตามแรงกระแทกกระทั้นกายทุกครั้ง พายุฝนด้านนอกโหมกระหน่ำ ขณะที่พายุอารมณ์ด้านในก็ยังคงดำเนินไปอย่างร้อนแรงไม่
แพ้กัน จวบจนพายุอารมณ์แสนร้อนนั้นจะสงบลง…



คมหอบหายใจหนักหน่วงเมื่อปลดปล่อยความร้อนรุ่มจนหมดสิ้น เด็กหนุ่มค่อยถอดถอนกายออกช้าๆ ฮิโรยูกิเกร็งตัวเพราะความ
เจ็บ เด็กชายพลิกกายตะแคงแล้วนอนนิ่ง คมลูบสะโพกขาวเนียนนั้นแผ่วเบาก่อนก้มลงจูบ ฮิโรยูกิสะดุ้งเล็กน้อยก่อนนอนนิ่งอยู่
เช่นเดิม

คมถอดเสื้อของตนเองออกก่อนนำมันมาเช็ดคราบคาวบนร่างกายของเจ้านายตัวน้อย ฮิโรยูกิยังคงนอนนิ่งๆ ดวงตาเรียวรีนั้น
ไม่ได้มองว่าคมทำอะไรกับร่างกายตนเองบ้าง เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยคมจึงรั้งให้ร่างผอมบางนั้นลุกขึ้นมา สวมใส่เสื้อผ้า
ให้แล้วพาไปนั่งพิงผนังห้องรอจนกว่าฝนด้านนอกจะหยุดตก ทุกการกระทำเป็นไปด้วยความเงียบเชียบ คมให้เจ้านายตัวน้อย
ของเขานั่งพิงอก กระซิบแผ่วกับใบหูเล็กราวจะกล่อมนอน

“พักนะครับ ฮิโระคนดี”

แขนของเด็กหนุ่มโอบกอดร่างผอมบางนั้นเอาไว้ เป็นที่พักพิงให้อีกคนได้นอนพัก…



เมื่อฝนหยุดตกดีแล้วคมจึงพาฮิโรยูกิออกมาจากประภาคาร บรรยากาศขมุกขมัวของท้องฟ้าเริ่มคลาย แสงอาทิตย์เริ่มกระจาย
บนฟ้ากว้าง คมเอาเสื้อที่ตนเองใช้เช็ดตัวฮิโรยูกิไปขยี้ซักในทะเล ก่อนที่จะให้ฮิโรยูกิช่วยถือ เด็กหนุ่มย่อกายลงให้เจ้านายน้อย
ขึ้นขี่หลังเพื่อจะพากลับบ้านพัก ป่านนี้ทุกคนคงเป็นห่วงแย่แล้ว

“เจ็บก้นจัง”

ขณะที่คมพาฮิโรยูกิเดินเลาะไปตามหาด ฮิโระตัวน้อยก็พึมพำเสียงเบา แต่มันใกล้หูจนคมได้ยินชัดเจน ก้าวเดินของคมชะงัก
ก่อนจะเดินต่อ เมื่อได้ยินว่าตนเองทำให้อีกคนเจ็บความรู้สึกผิดที่เด็กหนุ่มมีจึงเพิ่มมากขึ้นไปอีก ฮิโรยูกิเห็นพี่คมเงียบผิดปรกติ
เอียงคอมองหน้าพี่ก็เห็นว่าพี่มีสีหน้าเครียด ฮิโรยูกินิ่งคิด อาจจะเป็นเพราะตนเองบอกว่าเจ็บ พี่คมเลยทำหน้าเครยีดแบบนี้ก็เป็น
ได้ เมื่อได้ข้อสรุปฮิโระน้อยจึงทำเหมือนพูดกับตนเอง แต่จงใจให้คนใจดีที่ให้เขาขี่หลังอยู่นี้ได้ยิน

“แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ เพราะ...”

“?”

“เจ็บแต่เสียว”

“ฮิโระ!”

คมเรียกอีกคนเสียงหลง ฮิโรยูกิหัวเราะ กลายเป็นคมเสียอีกที่เป็นฝ่ายอายจนหน้าแดงแทนเด็กเซี้ยว


เด็กหนุ่มตัวโตพาเด็กชายตัวเล็กกลับถึงบ้านพักก็โดนคุณปู่ของตนเองเทศนากัณฑ์ใหญ่ที่พานายน้อยไปเที่ยวเล่นจนติดฝนแล้ว
กลับมาไม่ได้เช่นนี้ นายน้อยของคุณปู่แก้ต่างแทนพี่คมของตนเองว่าคนเป็นพี่ไม่ผิด เป็นเขาเองที่คะยั้นคะยอให้พี่คมพาไปเที่ยว
ไกลๆจนเกิดเรื่อง ขอคุณปู่อย่าโกรธพี่คมของตนเองเลย คุณปู่ของคมล่ะเอ็นดูนายน้อยยิ่งนัก มีน้ำใจเอื้อเฟื้อต่อผู้อื่น แถมออก
รับแทนหลานชายของตนเองอีก งานนี้พี่คมของฮิโระน้อยถึงรอดมาได้อย่างหวุดหวิดเพราะความรักความเอ็นดูที่คุณปู่พี่คมมีต่อ
นายน้อยฮิโระเลยทีเดียว



++++++++++++++

ต่อด้านล่างค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 12-10-2012 15:26:34

เวลาผ่านเนิ่นนานไปจนทั้งคู่เติบโตขึ้นมา มีหน้าที่ของแต่ละคนให้รับผิดชอบ คมเข้าทำงานที่บริษัทของอลันหลังจากเรียนจบ
อลันได้บริษัทนี้มาจากวิคเตอร์ เฟอร์ริงตันผู้เป็นบิดา ตั้งแต่ที่อลันยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ คมที่เข้ามาทำงานที่บริษัทได้คอยช่วย
เหลือผู้เป็นนายมาโดยตลอด จนเมื่อฮิโรยูกิเรียนจบมาและได้รับการสอนเชิงธุรกิจจากพี่ชายอย่างอลัน อลันก็ได้จัดการให้
น้องชายของตนเองไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศ สร้างบริษัทลูกขึ้นมาเพื่อคอยรองรับงานจากบริษัทของอลันอีกที

เมื่อคราวแรกที่ให้น้องไป อลันได้ส่งให้คมไปช่วยดูแลต่อจากตนเอง ทั้งคมและฮิโรยูกิก็ยังคงมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งยาวนาน
ตลอดมา โดยที่คมปกปิดมันเอาไว้ แต่ยิ่งเขาปิดบัง ความรู้สึกผิดในใจก็ยิ่งก่อเกิด ฮิโรยูกิเองก็เห็นคมเป็นเหมือนจุดศูนย์กลาง
ของทุกสิ่ง มันอาจจะดีที่เป็นเช่นนั้น แต่เมื่อได้อยู่ใกล้ชิดฮิโรยูกิตลอดเวลาที่ช่วยงานอยู่ต่างประเทศนั้น คมได้เห็นฮิโรยูกิในอีก
มุมหนึ่งที่ไม่ใช่ฮิโระตัวน้อยของเขา เป็นชายหนุ่มนักธุรกิจหน้าใหม่ที่ได้รับการยอมรับ มีใครต่อใครหมายปอง อยู่ในโลกที่เขา
เข้าไม่ถึง และทุกคนที่รายล้อมฮิโรยูกิก็ต่างมีฐานะและชาติตระกูลที่แสนยิ่งใหญ่ คมอดไม่ได้ที่จะเกิดการเปรียบเทียบกับตนเอง
เขาไม่มีอะไรเลย เป็นเพียงลูกน้องคนหนึ่งในบริษัท เวลานี้เหมือนตนเองกำลังฉุดดึงฮิโรยูกิลงมามากกว่าที่จะคอยช่วยผลักดัน

แม้ตลอดเวลาที่ผันผ่านฮิโรยูกิจะไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องพวกนี้ ไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำว่าใครอยู่สูง ใครอยู่ต่ำ นั่นอาจจะเพราะว่าโลกของ
ฮิโรยูกิมีแต่คม เพราะคมทำให้มันเป็นเช่นนั้น เป็นคนก้าวเข้าไปหาเด็กชายฮิโรยูกิ เป็นคนทำให้เด็กชายคนนั้นได้เรียนรู้โลกของ
ผู้ใหญ่ที่เด็กน้อยอย่างฮิโรยูกิในเวลานั้นไม่เคยพบเห็น นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ฮิโรยูกิรักเขา เมื่อความกังวลมากมายเกิดขึ้น
ทำให้คมตัดสินใจจากลา เพราะคิดว่ามันคือหนทางที่จะทำให้ฮิโรยูกิได้ก้าวเดินอย่างสง่าในระดับชั้นที่คู่ควร…



“พี่คม พี่อลันบอกว่าพี่จะกลับไปหรือ!?”

เสียงฮิโรยูกิเอ่ยถามตั้งแต่ก้าวแรกที่เดินเข้ามาภายในบ้านของตนเอง วันนี้เขาได้รับเชิญจากท่านทูตให้ไปร่วมรับประทานอาหาร
กัน หรืออีกนัยหนึ่งก็คงอยากให้ได้ทำความรู้จักกับลูกสาวของท่านเองด้วย งานนี้มันเป็นส่วนตัวคมจึงไม่ได้ตามเขาไปด้วย จน
เมื่อถึงเวลาที่เขาจะกลับมาที่บ้าน ฮิโรยูกิก็ได้รู้ข่าวจากอลันว่าคนที่รออยู่ที่บ้าน ณ เวลานี้กำลังจะเดินทางกลับไทยในไม่ช้า นั่น
ทำให้เขาร้อนใจจนต้องรีบเร่งกลับมาเพื่อถามไถ่

คมก้าวเข้าไปรับหน้าคนที่พุ่งตัวเข้ามาในบ้านท่าทางร้อนใจ ฮิโรยูกิมองคมอย่างว้าวุ่น ไม่อยากให้คำตอบมันเป็นไปในทางที่
ตนเองได้รู้มา แต่ก็คงจะเป็นไปไม่ได้เมื่อคมเอ่ยบอก

“ใช่ ตอนนี้ฮิโระก็จัดการงานทุกอย่างด้วยตนเองได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องมีพี่คอยดูแลแล้วล่ะ ฮิโระเก่งอยู่แล้ว”

คมฝืนยิ้มให้ แต่อีกคนกลับมีสีหน้าราวกับจะร้องไห้เมื่อได้ฟังเช่นนั้น

“ไม่ พี่จำเป็นสำหรับผมนะ อยู่กับผมเถอะ”

ฮิโรยูกิวอนขอ คมมองคนตรงหน้า พยายามหักใจแล้วให้เหตุผลซึ่งเขารู้ดีว่ามันเป็นเพียงข้ออ้าง

“พี่ต้องกลับไปช่วยงานอลันนะ”

“อลันมีคนช่วยเยอะแยะ ถึงไม่มีพี่เขาก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่ผมต้องการพี่นะครับ” ฮิโรยูกิเอ่ยแย้ง พยายามจะรั้งคนที่กำลังจะจาก
ไปเอาไว้ให้ได้

“ฮิโระ พี่ขอโทษนะที่ทำให้ฮิโระเป็นแบบนี้”

พอคมพูดมาเช่นนนั้นฮิโรยูกิก็ชะงัก สีหน้าหนุ่มตี๋เจื่อนลงไปเมื่อเริ่มรับรู้อะไรบางอย่างจากคำพูดนั้น

“มะ... หมายความว่าไงครับ?”

ฮิโรยูกิเอ่ยถามเสียงแผ่ว คมมองหน้าอีกคนนิ่งราวกับกำลังรวบรวมความกล้าที่จะพูดบางอย่างที่คิดไว้ออกมา ความเงียบเริ่มปก
คลุมรอบกายของทั้งคู่ ฮิโรยูกิกัดปากตนเองจนเจ็บ หัวใจสั่นสะท้านขึ้นมาไม่รู้สาเหตุ

“พี่ผิดเอง ฮิโระควรจะมีชีวิตที่ดี อยู่ในสังคมที่ดี และมีคู่ครองที่ดีและเหมาะสม”

“พี่คม”

ฮิโรยูกิเอ่ยเรียกคนพูดน้ำเสียงรวดร้าว พอๆกับใจเขาที่เริ่มเจ็บแปลบ คมสูดลมหายใจเข้าลึก

“ฮิโระควรได้อยู่ในที่ๆคู่ควร ไม่ใช่มาจมปลักอยู่กับคนอย่างพี่ที่ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้ฮิโระเลยสักอย่าง”

“ผมไม่ได้ต้องการให้พี่ทำประโยชน์อะไรให้ ไม่ได้ต้องการความคู่ควรเหมาะสมอย่างที่พี่บอก แต่ที่ผมต้องการคือการมีพี่อยู่เคียง
ข้างเท่านั้น”

“................”

“ถ้าผมเป็นคนไม่ดี ถ้าผมดื้อ พี่จะดุผมก็ได้ จะตีผมก็ได้ แต่อย่าพูดเหมือนจะผลักไสผมแบบนี้…”

คมคว้าร่างเพรียวมากอด รู้สึกสะเทือนใจกับคำพูดของคนตรงหน้า ฮิโรยูกิยืนนิ่งให้คมกอด แต่เขากลับไม่ไดรู้สึกว่าอ้อมแขนนี้
มันอุ่นแม้แต่น้อย ความอบอุ่นที่เคยมีทุกครั้งที่ถูกโอบกอดมันหายไปแล้ว เพราะในเวลานี้เขากำลังจะถูกทอดทิ้ง…


ฮิโรยูกิตื่นมาในเช้าวันใหม่ก็ไม่เห็นคมอีกแล้ว ชายหนุ่มเหลียวมองหาคนที่โอบกอดกันมาทั้งคืนแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา มือเรียว
คว้าโทรศัพท์ข้างหัวเตียงมาเพื่อที่จะต่อสายถึงคนที่จากไปโดยไม่ลานั้นแต่กลับต้องชะงัก กระบอกตาร้อนผ่าวน้ำตาพาลจะไหล
เมื่อรู้สำนึกแล้วว่าตนเองถูกทิ้งไว้คนเดียวเสียแล้ว จากที่จะโทรหาฮิโรยูกิก็วางมันลงอย่างหมดแรง เหมือนฝัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่
เกิดกับตัวเขามาแสนนานนั้นราวกับแค่ฝันไป และตอนนี้เขาก็ตื่นขึ้นมาจากความฝันนั้นแล้ว กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่ไร้
คนข้างกาย และบอกย้ำกับตนเองว่าที่ผ่านมาคงแค่ฝันไป…



… … … … … … …



ความทรงจำที่มีทั้งดีและร้ายปะปนมันจบลงไปนานแล้ว เมื่อกลับมาสู่ปัจจุบัน ณ เวลานี้ทั้งสองไม่ได้แยกจากกันไปไหน มีกัน
และกันในอ้อมกอด หัวใจที่เหน็บหนาวของฮิโรยูกิมีอ้อมแขนอบอุ่นของคมคอยปลอบประโลมให้คลายหนาว คำมั่นสัญญาที่ว่า
จะไม่มีวันทอดทิ้งให้ต้องอยู่โดดเดี่ยวอีกแล้วนั้น ก็คอยโอบประคองให้ความรักที่มีมั่นคง

คมเฝ้าเวียนจูบคนในอ้อมแขนที่หลับตาพริ้ม ริมฝีปากแต่งแต้มรอยยิ้มเปี่ยมสุข จะปกป้องคนนี้ให้ดี ไม่ให้ต้องเจ็บช้ำซ้ำรอยเดิม
อีก และต่อให้ปัญหาที่พบเจออยู่ ณ ตอนนี้จะหนักหนาเพียงไหน เขาก็จะไม่มีทางยอมแพ้โดยเด็ดขาด จะไม่มีทางปล่อยมืออีก
เด็ดขาด…




++++++++++++++




อีกด้านหนึ่ง ณ บริษัทการเงินของอลัน

ภายในห้องทำงานของผู้บริหาร อลันนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ ขณะที่แขกประจำอย่างเปียวนั่งอยู่อีกฝั่ง เปียวที่ได้รู้เรื่องราวระหว่างคม
กับฮิโรยูกิจากอลันแล้วเด็กหนุ่มก็หน้าเศร้า อลันรู้ทุกอย่าง แต่ไม่เคยเข้าไปแทรกแซงเรื่องระหว่างทั้งคู่

เมื่อได้รู้ดังนั้นแล้วเปียวก็รู้สึกว่าเรื่องราวของคมกับฮิโรยูกิช่างเป็นความรักที่เจ็บปวดเสียจริง ทั้งที่รักกันแต่ก็ต้องแยกจากแบบนี้
มันทรมานเกินไป ยิ่งพอกลับมาพานพบกันอีกหนแต่ก็ต้องหักห้ามใจอีกยิ่งแย่ไปใหญ่ เปียวอยากให้เขาทั้งสองสมหวังกันสักที
เด็กหนุ่มมองอลัน จนอีกฝ่ายต้องเงยหน้าขึ้นมาจากงานที่ทำอยู่

“อะไร ไม่ต้องมามองเลย เรื่องนี้ยอมไม่ได้!” อลันทำขึงขังทั้งสีหน้าและน้ำเสียง

“คุณน่ะ~”

เปียวทิ้งเสียงกระเง้ากระงอดเล็กๆอย่างขัดใจ อย่างนี้ทุกทีล่ะอลันน่ะ พอพูดเรื่องคมกับฮิโรยูกิทีไรต้องมามาดนี้ทุกที เด็กหนุ่ม
กอดอกหน้ามุ่ย อลันมองอย่างอ่อนใจ ไม่น่าเล่าให้ฟังเลยจริงๆ

ชายหนุ่มปิดแฟ้มงานที่ทำอยู่ลงก่อนลุกขึ้นเดินอ้อมมาหาคนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม หมุนเก้าอี้ที่เปียวนั่งมาทางที่ตนเองยืน เปียวเงย
มองเมื่ออีกฝ่ายเท้าแขนกับที่วางแขนของเก้าอี้กันตัวเขาไว้

“ปล่อยให้เป็นเรื่องของพวกเขาไปเถอะน่า มาพูดเรื่องของเรากันดีกว่า…” ชายหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“เรื่องของเรา?” เปียวเลิกคิ้วแล้วเอียงคอมองอีกฝ่าย

“ใช่ เรื่องของเรา”

อลันตอบรับคำ ปลดแขนเรียวที่กอดอกอยู่นั้นออก รวบมือข้างหนึ่งของเปียวยกขึ้นมาจูบ มองสบดวงตาวาวใส โน้มใบหน้าลง
ใกล้ชิด

“เมื่อไหร่คุณจะกลับมาอยู่ด้วยกันสักที ผมไม่อยากห่างคุณนานๆแบบนี้เลยนะที่รัก” คนตัวโตเอ่ยอ้อน เปียวอมยิ้มน้อยๆแล้วว่า

“คุณรู้สึกตัวไหมว่าตัวเองเลี่ยนขึ้นทุกวันแล้ว”

“เป็นแค่กับคุณนะ”

“จริงน่ะ?”

เด็กหนุ่มทำน้ำเสียงเหมือนไม่เชื่อ อลันโน้มใบหน้าลงใกล้อีก หมายจะมอบจุมพิตและเลาะเล็มให้พอชื่นใจ นิ้วเรียวของเด็กหนุ่ม
จิ้มหน้าอกมิสเตอร์แอล ริมฝีปากสวยเปิดยิ้มก่อนเอ่ยประท้วง

“นี่มันที่ทำงานนะครับมิสเตอร์แอล”

“คิดถึง” อลันทำเสียงออดให้อีกคนเห็นใจ

“คิดถึงอะไร เจอกันเกือบทุกวัน” เปียวเอ่ยแย้ง

“คิดถึง...”

ชายหนุ่มตัวโตลากเสียง มือปลาหมึกเริ่มลามไปที่ต้นขาของเด็กหนุ่ม สายตามองลงต่ำตามมือที่ลูบไล้ เปียวมองตามแล้วส่าย
หน้าหน่ายคนหื่น เด็กหนุ่มดันตัวอลันออกก่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ อยู่ท่านี้เสียเปรียบที่สุดเลย เมื่อลุกขึ้นมาแล้วเปียวก็เขยิบ
เลี่ยงอ้อมแขนของอลัน

“กลับดีกว่า”

“จะรีบไปไหนเล่า ขอกอดให้หายคิดถึงก่อน มา”

ยังไม่ทันจะเลี่ยงไปไหนไกล มือหนาก็คว้าแขนคนทำเนียนจะเดินหนีแล้วดึงให้เข้ามาในอ้อมแขนแข็งแรงของตนเอง อลันกด
จมูกทั้งหอมแก้มเนียนของเด็กหนุ่ม ปัดผ่านเลยมาที่ซอกคอขาวๆจนเปียวจั๊กจี้คอ

“อลัน ไม่เล่นนะ อะ… ฮ่าๆๆ ไม่เอา~”

เด็กหนุ่มหัวเราะ ขณะที่เอวถูกกอดเกี่ยว ทั้งแก้ม ทั้งปาก ทั้งคอก็โดนปากกับจมูกของอีกคนประทุษร้ายไปจนครบ เสียงเคาะ
ประตูดังขึ้นทำให้ทั้งคู่ที่หยอกล้อกันอยู่ชะงัก ยังไม่ทันที่จะได้ผละออกห่างจากกันประตูก็เปิดผางเข้ามา ไม่แม้แต่จะรอฟังคำ
อนุญาตจากเจ้าของห้อง

อลันและเปียวมองผู้ที่ก้าวเข้ามาในห้องแล้วขมวดคิ้ว เลขานุการสาวใหญ่หน้าห้องยืนหน้าเจื่อนอยู่ตรงประตู ขณะที่แขกผู้ไม่ได้
รับเชิญก้าวฉับๆเข้ามา อลันปล่อยเอวเปียวแล้วยืดตัวยืนตรง มองหญิงสาวที่เข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาและเปียวด้วยสีหน้าเรียบ
เฉย ขณะที่เปียวมองผู้มาใหม่งงๆ


‘นาตาเซีย เธอมาทำอะไรที่นี่???’





TBC




ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ ขอบคุณทุกๆบวกที่ให้กันด้วยค่ะ คืนนี้มาบวกให้เช่นเคย :กอด1:

ขออนุญาตตอบคอมเม้นต์กันสักนิด (อยากตอบทุกอันเลย แต่มันจะเยอะไปเนาะ^^)

@gupalz >> คนนี้เขารู้จริงเพราะอ่านมาตั้งแต่เรื่องแรก เริ่มรู้แกวกันแล้วว่าจะพาไปแนวไหน เอิ้กๆ

@huneyhoon+zazoi >> ถึงจะชอบอ่านสามพี แต่เรื่องแต่งสามพี... ไม่สามารถค่ะ (ปาดเหงื่อ)

@love2y >> ให้อัลคู่พิชญ คงพลิกล็อคกันน่าดูล่ะงานนี้ ฮ่า สงสารเฮียอเล็กซ์แกเถอะค่ะ ไม่มีใครรักแกเลย น่าสงสารออก
เนาะ (พี่love2yบอก แต่ตูไม่สงสารมันเฟร้ย! 555)

@indy❣zaka+bobby_bear >> ลางสังหรณ์ดีทั้งคู่เลยอ่ะ แฮ่^^” ไม่เคยแต่งได้ยาวเป็นร้อยๆตอนเหมือนคนอื่นเขาสักที
ฝึกต่อไป โย่ว!

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ :pig4:

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 12-10-2012 15:35:04

เธอมาจากไหน กลับไปทางนั้นนะ นาตาชา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: honeyhoon ที่ 12-10-2012 15:50:07

ยังได้อีกนะ คมกะฮิโระอ่ะ 555 คนอ่านอิน
ผู้หญิงคนนั้นโผล่มาไม่รู้เวล่ำเวลา จะหวีทกันซะหน่อย เฮ้ออออออออออออออ -_-;;
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว(ทั้งๆที่เพิ่งอ่านไป)
บวกเป็ดให้จ้า
คนแต่งสู้ๆ o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 12-10-2012 17:00:48

ตกลงอลันนี่เขาจะไม่ขัดขวางคมกับฮิโระใช่ไหม
แล้วยัยนาตาเซียเนี่ยมาหาใคร อย่าบอกนะว่าอลัน
เดี๋ยวน้องเปียวก็ชีช้ำใจอีกหรอก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 12-10-2012 17:13:39

พี่คมพรากผู้เยาว์หรือนี่ เหอ ๆ
ดีแล้วที่หาคู่ใหม่ให้น้องพี ไม่ปลื้มอเล็กซ์อย่างแรง
อลันเวลานี้เรียกได้ว่าหลงเปียวหัวปักหัวปำสินะ
แล้วแม่คนนั้นมาทำไร

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 12-10-2012 17:17:15

ใครอีกล่ะนั่น หวังว่าคงไม่ใช่ตัวปัญหาอีก
ทั้งคู่กำลังหวานกันอยู่ ฮึ้ยยย
แต่อลัน นายไปต่อยคมทำไม!~ ขอเหตุผลสักข้อสิ ไม่เข้าใจจริงๆ
บอกเรื่องของเขา ท่าทางเหมือนยอมรับ แต่คงแอบหมั่นไส้สินะ คิคิ
ส่วนเรื่องนายพีกับอเล็กซ์และอัล สรุปยังไงอ่า งงมากเลยค่ะ
ใจจริงก็อยากให้อเล็กซคู่กับพีนะ แต่ก็สงสารอัล เพราะอัลมาก่อน
แต่มาก่อนมาหลังไม่สำคัญหรอก ยิ่งเห็นอเล็กซ์กลับอังกฤษเพื่อตามอัล มันก็คิดได้ว่าอเล็กซ์คงรักอัล
แล้วนายพีของฉันล่ะห๊ะ! แต่พีก็ยังมีรุ่นน้องมาขายขนมจีบ เฮ้ออออออ
ยังงงๆกับสี่คนนี้จริงๆนะ ช่วยสรุปให้เค้าหน่อยนะคะ
(สรุปมาเม้นหรือมาเพ้อเนี่ย 5555)

บวกจ้าาาา
อยากบอกว่าค้างมาก!

ปล.เอ่อะ! พี่คมกินฮิโระตั้งแต่ยังเรียนอยู่ม.ต้น แม่เจ้า! หื่นไปไหนคะพี่ เกือบได้เป็นตาลุงแกกินเด็กแล้วนะ
ออกโชตะนิดๆแหะ 55555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: aiaea83 ที่ 12-10-2012 17:36:41

ว่าอลันหื่นแล้วนะ เจอคมถึงกับลงข้างทาง เขาหื่นมาแต่เล็กแต่น้อย แถมพรากผู้เยาว์อีก ฮ่าๆๆ

แต่ว่าแต่ ยัยนาตาเซียมาทำไมยะ เดี๋ยวเจอเปียวตบ????

 :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 12-10-2012 17:37:01

 :กอด1:เริ่มลงตัวแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 12-10-2012 18:18:59

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 12-10-2012 18:47:41

เค้ากำลังหวานๆกัน มีชะนีโผล่มาอีกและ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: NOoTuNE ที่ 12-10-2012 20:08:11

ขออนุญาต ติดตามด้วยอีกคนค่ะ

มาอ่านทันตอนเค้าหวานกันไปแล้ว แต่ยังเหลืออีก คู่ให้ลุ้นอยู่


เราชอบจัง เขียนเพลินอ่านสบาย สำหรับเรา คนเขียนเขียนเข้าใจง่าย แก้ปมไปทีหล่ะเรื่อง ในตอนแรกเราอาจจะงงอารมณ์ ของเปียวกับอลันนิดหน่อย แต่พออ่านต่อไป ก็เข้าใจว่า มันเป็นนิสัยของสองคนนี้นี่เอง


ส่วนคู่คมกับฮิโระก็ไม่มีไรน่าห่วง สบายใจได้เพราะคมเคลียร์ใจตัวเองเรียบร้อยพร้อมกับมั่นใจในใจตัวเองอยู่แล้ว


แต่คู่สุดท้าย ท้ายสุดนี่ซิ เราขอเดา จากที่อ่าน เราคิดว่าอเล็กซ์หน่ะคู่อัล แน่นอน  ส่วนพิชญน่าจะคู่กับรุ่นน้องที่ชื่อเบสท์ใช่เปล่าหว่า


แต่ถ้าทายผิดก็เงิบบบไป กร๊ากกก  :laugh:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 12-10-2012 20:24:57

เอานาตาเซียไปฝังดินที

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 12-10-2012 20:28:57

ทำไมชอบมีคนมาขัดจังหวะทุกทีเลย
เอานางไปเก็บทีได้มั้ยเนี่ย
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 12-10-2012 21:23:48

คมกับฮิโระกว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้มันคงจะเลวร้ายน่าดู

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 12-10-2012 21:26:42

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 12-10-2012 21:51:03

จิ้มบวกขอบคุณทุกท่านครบถ้วนค่ะ :L2:

ส่วนอันข้างล่างนี้สปอยส์+เวิ่นเว้อเบาๆค่ะ


หากท่านใดกลัวว่าต่อจากนี้จะเกิดดราม่า หรือพระเอก-นายเอกมันจะง้องแง้งกันอีกหรือเปล่า? ขอให้ท่านสบายใจได้
เพราะดราม่าเราจบไปแล้วเจ้าค่ะ

เหตุเพราะเรื่องนี้ใกล้จะจบลงแล้วนั่นเอง (พูดแบบนี้แล้วใจหายจังอ่ะ ยังไม่ถึงปีเราเขียนนิยายไปกี่เรื่องแล้วฟระเนี่ย?)

และที่สำคัญน้องเปียวก็โดนยำใหญ่ใส่สารพัดไปเสียหลายรอบ ตอนนี้ก็ควรจะมีความสุขกันได้แล้วเนาะ

สำหรับนักอ่านทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจให้กันตลอดมา ใหม่ก็ต้องขอขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ ตอนนี้ก็กำลัง
รวบรวมรายชื่อนักอ่านอยู่ เรื่องนี้นักอ่านเยอะ ทั้งเจ้าประจำและขาจร(?)

ต้องขอบคุณทุกท่านที่นึกถึงนิยายเรื่องนี้ที่คนเขียนอย่างใหม่เพิ่งเคยเปลี่ยนแนวมาเขียนเป็นครั้งแรก สังเกตได้ว่าแต่ละแนวคน
อ่านก็คนละกลุ่มเนาะ แล้วจะเรียกเรื่องนี้ว่าเป็นแนวไหนดีล่ะ? จะเรียกว่าดราม่ามันก็ไม่ได้ดราม่ามากเนอะ แบบว่าเป็นคนอ่านที่
ค่อนข้างจะอ่อนไหว(มาก) พอมาเป็นคนเขียนยิ่งไปกันใหญ่ เขียนเองร้องไห้เองมาหลายรอบ ฮ่าๆ

แล้วตอนนี้ก็กำลังเร่งเก็บงานทุกชิ้นของตัวเองให้จบโดยสมบูรณ์ เพราะไม่มีเวลาเข้าเล้าเท่าไหร่ อย่างที่เคยบอกว่าใหม่จะกลับ
มาต่อเรื่องนี้ให้จบ และมันก็เป็นเช่นนั้น เพราะอยากให้นิยายทุกเรื่องของตัวเองถูกเก็บเอาไว้ที่ห้องจบแล้ว และเป็นนิยายที่จบ
โดยสมบูรณ์ไม่มีอะไรค้างคาใจอีก

แล้วเรื่องภาคต่อของเรื่องนี้ล่ะ? เรื่องนั้นใหม่ก็จะผลักจะดันให้เป็นนิยายอีกเรื่องที่ได้เก็บเอาไว้ในห้องจบแล้วเช่นกันค่ะ ไม่ต้อง
เป็นห่วงว่าจะปล่อยทิ้งไว้ให้ค้างคาเน้อ

((แอบนอกเรื่อง)) เห็นชาวบ้านเขาเล่นเฟสกันเลยลองเปิดบ้าง เผื่อจะมีแฟนผ่งแฟนเพจกับเขา แต่อินี่ก็เปิดเองเล่นเองอยู่คนเดียว สุดท้ายก็งงว่าตัวเองจะเปิดทำไมฟะ??? ไม่มีเพื่อนเลยเนี่ย :serius2:

เวิ่นเว้อมาเสียเยอะแยะตาแปะขายไข่ เปลืองพื้นที่จริงๆเลยเนาะ^^

สุดท้ายนัก(หัด)เขียนมือใหม่คนนี้ก็ต้องขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านจากใจอีกครั้งค่ะ :pig4: :L1:

วันใหม่ค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 12-10-2012 22:51:43

ดีใจที่ไม่มีมาม่าใ้ห้เปียวแล้วค่า ว่าแต่ถ้าพิชญเจอคนใหม่แล้ว ตกลงอเล็กคู่กัลอัลใช่ป่าวคะ ดีใจอ่ะ แอบเชียร์อัล อิอิ
ว่าแต่เค้าไปง้อกันถึงไหนแล้ว อยากให้อเล็กได้รับบทเรียนบ้าง ที่ผ่านมาสงสารอัลอ่ะค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ali$a฿eth ที่ 12-10-2012 23:30:41

แล้วเธอมาทำไมเอาป่านนี้



กลับไปลงหลุมที่เธอจากมาเถอะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 13-10-2012 00:12:12

คมหื่นม๊ากกกกกก ตั้งแต่เด็กเย้ย ฮ่าๆๆๆๆ
ทุกอย่างเริ่มจะลงตัวน่ะ
แต่นั้นใครมาขัดจังหวะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 13-10-2012 00:33:38

 :z6:


คือไม่ชอบนาตาเซีย มานานแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ลิงน้อยสุดเอ๋อ ที่ 13-10-2012 07:44:55

เพิ่งเข้ามาจ้า อยากบอกว่าอ่านถึงตอนที่ 14

พระเอกเป็นคนอารมณ์ร้ายจริง

แต่เดี๋ยวมาอ่านต่อเน้อ ตอนนี้ขอไปนอนก่อน เพราะนั่งอ่านตั้งแต่ 5 ทุ่ม ตอนนี้ 7 โมงกว่าแล้ว
 5555+

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: day9day ที่ 13-10-2012 09:15:28

อ่านตามใก้ลจะทันแล้วอ่ะ สนุกดีครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 13-10-2012 10:42:22

 :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 13-10-2012 11:28:22

ฮิโระจังตอนเด็กน่าร้าก~ :-[
คมอยู่ๆก็เปิดซิงน้องหน้าตาเฉยเลย
แต่น้องก็ให้เฉยเลยเหมือนกัน ชอบอีกต่างหาก  :z1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tookta ที่ 13-10-2012 12:52:05

วี๊ดวิ๊ว....หลังฝนตกฟ้าย่อมสดใสเสมอ
ยินดีกับ อลัน & เปียว ด้วยนะจ๊ะ
และก็คู่ของผู้ช่วยคนสำคัญ คม & ฮิโระ
ยังไงถ้ารักกัน อุปสรรคไม่ว่าจะมากน้อยยังไง
ก็ต้องผ่านไปได้แน่นอน

เป็นกำลังใจวันใหม่ผู้แต่งจ้า ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 13-10-2012 16:16:59

นังตัวทำบ่อนแตก โผล่มาอีกแระ

+1ให้จ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 13-10-2012 17:35:26

พ่อฝารั่ง ล้อเล่นกับพี่คมแรงจัง ถ้าโดนฮิโระจังเอาคืน จะสมน้ำหน้าให้
เปียวกับพิชญเถียงกันน่ารัก พี่น้องเริ่มมีอะไรดีๆออกมาให้เห็น
ฮิโระจังรักกับพี่คมนานมากกกก 

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 13-10-2012 19:39:27

อเล็กซ์เป็นคนเอาแต่ใจจริง ๆ นะนั่น

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 13-10-2012 20:14:27

รอจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 13-10-2012 20:41:45

นาตาเซียทิ้งพ่อ เข้าหาลูก รึว่าโดนพ่อเฒ่าทิ้งไว้ที่เมืองไทย ก๊าก
อลันรู้ทุกอย่าง คมกับฮิโระ ยังแกล้งอีก เฮ้อ เดี๋ยวก็ให้เปียวแกล้งคืนซะให้เข็ด
ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 13-10-2012 20:58:59

ที่แท้ก็หวงน้อง แต่แสดงได้แนบเนียนจริงๆ
เนียนจนเราแอบเคืองแทนฮิโระนิดๆไม่ได้เลย
ยังไงก็สมหวังล่ะน่า แต่แค่มีอุปสรรคพอกรุบกริบ
จะว่าไปถ้ายอมง่ายๆก็ไม่สมเป็นอลันน่ะสิเนาะ
เลยได้เห็นเปียวกระเง้ากระงอด น่ารักนะเนี่ย
เดี๋ยวนี้เปียวพูดและแสดงออกมากขึ้นด้วย
อย่างนี้สิถึงจะมีสีสัน เอาอลันซะอยู่หมัด :laugh:
ว่าแต่ ผู้หญิงคนนั้นเป็นไคร มาทำอะไร :serius2:
อย่างนี้ต้องรอติดตามตอนต่อไปสินะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
กดเป็ดน้อยจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 13-10-2012 21:46:50

ที่แท้เป็นพี่คมนี่เองที่ชี้ทางสายนี้ให้ฮิโระน้อย 555+++

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 14-10-2012 00:25:09

คนเข้ากำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม

เธอมาทำอาร๊ายยยย นาตาเซีย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 14-10-2012 00:50:40

ตัวปัญหา(?)มาพร้อมปัญหารึเปล่าหนอ?

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ลิงน้อยสุดเอ๋อ ที่ 14-10-2012 01:38:58

ในที่สุดก็อ่านจนจบถึงตอนปัจจุบัน

เฮ้ย! แม่นาตาเซียเนี่ยมารผจญเหรอค่ะ

จะมาก่อปัญหาไรล่ะเนี่ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 15-10-2012 00:59:20

ในที่สุดอลันกับเปียวก็ดีกันซะที
แต่แป๊ปๆก็ดูเหมือนตัวปัญหาจะมาก่อกวนซะละ
(คุณเธอใช่ภรรเมียคุณพ่ออะป่าวหว่า)
อย่ามาทำตัวมีปัญหานะแม่คุณเดี๋ยวเจอจัดหนักเลย
คนเค้ากำลังอินเลิฟกันอยู่ดีๆ  เสียบรรยากาศหมด

คู่พี่คมกับฮิโระ  อั๊ยยะมีซัมติงกันตั้งแต่ยังวัยกระเตาะเลยหรือนี้
ก็ฮิโระน่ารักนี่เนอะพี่คมเลยอดใจไม่ไหว
ฮิโระก็ช่างยั่วได้น่ารักน่าชมขนาดนั้น
แต่พี่อลันไม่เข้ามายุ่งเพราะแอบเตี๊ยมกับฮิโระไว้แล้วอ่ะป่าว
ถ้าพี่คมมารุ้ทีหลังมีอาจจะมีการทำโทษแบบเต็มรูปแบบก็ได้น๊า  ฮฺฮฺ
(อันนี้แอบหวังเอง  ไม่ได้เกี่ยวกับใครเค้าหร๊อก ฮ่าๆๆๆ)

ส่วนอัลกับอเล็กซ์  อยากให้คู่กันเนอะอย่าไปยุ่งกับพีอีกเลย
ให้พีเค้าได้ไปเจอคู่ที่ดีๆเถอะกะพ่อหนุ่มคนนั้นน่ะ  ฮฺฮฺ
เค้าออกจะจริงใจเปิดเผย ชอบก็บอกว่าชอบ (อยากได้เอง  เอิ๊กๆ)
ถ้าอเล็กซ์ได้คู่กับพีคงสงสารอัลน่าดูล่ะคราวนี้
ขอให้อเล็กซ์ได้คู่กับอัลด้วยเถอะ  สาธุๆๆๆๆๆ
อเล็กซ์ก็แลดูหวงอัลอยู่  อาจจะเป็นการสับสนในความรู้สึกกับพีก็ได้แต่ความจริงรักอัลอ่ะแหละ


ปล.พึ่งเสร็จจากธุระปะปังอันยุ่งเหยิงและค้างคาเลยพึ่งได้อ่านและได้อ่านสามตอนรวด
เลยขอร่ายยาวเลยไม่ว่ากันน๊า
^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 15-10-2012 07:03:44

ขัดจังหวะมากเลย
เอาใจช่วยคมกะฮิโระนะคะ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 17-10-2012 15:55:00

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก




อลันมองนาตาเซียที่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตด้วยความนิ่งเฉย ชายหนุ่มแตะข้อศอกเปียวให้เดินนำไปที่โซฟารับแขก ก่อนที่
จะรั้งให้เด็กหนุ่มนั่งลงแล้วเอ่ยเชิญแขกผู้มาเยือนให้นั่งตามมารยาท นาตาเซียกรีดกรายมาที่โซฟาอีกตัวก่อนนั่งลงแล้วบอกธุระ
ของตนเองว่าหล่อนจะคุยกับอลัน

เปียวขยับจะลุกแต่อลันจับแขนไว้ไม่ให้เปียวออกไป นาตาเซียปรายตามามองกดดันให้เปียวต้องออกไปจากห้องตามมารยาทที่
ควรทำ เด็กหนุ่มส่ายหน้าให้อลันที่ส่งสายตากดดันมาให้อีกคน อลันพ่นลมหายใจหนักๆก่อนปล่อยแขนเด็กหนุ่ม เปียวจึงเดิน
เลี่ยงออกจากห้องไปรออลันที่ชุดรับแขกด้านนอกแทน เมื่อบุคคลที่สามออกจากห้องไปแล้วนาตาเซียจึงเปิดประเด็นในการมา
ของเจ้าหล่อนในครั้งนี้

“คุณจำฉันได้ไหมคะแอล?”

หญิงสาวเอ่ยถามอลันเป็นการเกริ่นนำ ก่อนเข้าสู่เนื้อหาธุระของตนเอง อลันขมวดคิ้วกับชื่อที่หล่อนใช้เรียกเขา แต่ไม่ได้เอ่ยแย้ง
อะไรออกไป ยังคงรักษามาดของมิสเตอร์แอลอยู่เช่นเดิม

“คุณมีธุระอะไรหรือครับมิสนาตาเซีย?”

เมื่อฝ่ายนั้นอยากให้เขาจำได้เขาก็คงต้องเล่นด้วยสักหน่อย อยากจะรู้เหมือนกันล่ะว่าผู้หญิงของบิดามาทำอะไรที่นี่ นาตาเซีย
มองไปรอบห้องด้วยท่าทีสบายๆ ดั่งกับว่าที่นี่คือที่ที่หล่อนคุ้นเคยแล้วกระนั้น

“บริษัทคุณนี่ดูยิ่งใหญ่ดีนะคะ”

หญิงสาวเอ่ยปาก แต่เมื่อเห็นว่ามิสเตอร์แอลนิ่งขรึมไม่ได้มีทีท่าว่าจะผ่อนคลายไปกับหล่อนแม้สักนิด นาตาเซียจึงเอ่ยเข้า
ประเด็นหลัก

“พอดีฉันจะมาเปิดกิจการที่ไทยน่ะค่ะ แต่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องเกี่ยวกับลู่ทางการทำธุรกิจในไทยสักเท่าไหร่ แล้ว…”

“.............”

“แล้วฉันก็เห็นว่าคุณก็ทำธุรกิจพวกนี้อยู่เลยอยากได้คำปรึกษาสักหน่อย คงไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”

หญิงสาวยิ้มหวานส่งให้อลัน ชายหนุ่มยังคงนิ่งขรึมอยู่เช่นเดิม ยิ่งได้ฟังในสิ่งที่นาตาเซียกล่าวมาอลันยิ่งเกิดข้อกังขา

“วิคเตอร์ให้คุณทำหรือ?”

ที่ต้องถามเช่นนี้เพราะชายหนุ่มไม่คิดว่าบิดาตนจะให้หญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาผู้นี้ต้องมาทำอะไรให้ลำบาก หากจะเลี้ยงดู
ใครสักคนวิคเตอร์คงแทบจะไม่ให้เท้าต้องแตะพื้นด้วยซ้ำ

“นี่มันเป็นธุรกิจส่วนตัวนะคะ วิคเตอร์ไม่มีเอี่ยว” นาตาเซียขยายความ อลันพยักหน้ารับรู้เนิบช้าก่อนเอ่ย

“ผมว่าคุณไม่น่าข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลถึงที่นี่เลยนะครับ หากจะทำธุรกิจจริง คนใกล้ตัวคุณน่าจะให้คำปรึกษากับคุณได้ดีกว่า
ผมมาก”

“แหม ก็ฉันจะมาทำที่ไทยนี่คะ แล้ววิคเตอร์เขาคงไม่มีเวลามาสอนหรอกค่ะมัวแต่หลงสาวน้อยอยู่ที่โน่นแหนะ”

นาตาเซียเหยียดปากเมื่อเอ่ยถึงวิคเตอร์กับสาวน้อยที่เจ้าหล่อนว่า เพราะฝ่ายนั้นมีใหม่นั่นล่ะเธอจึงต้องกระเสือกกระสนหาลู่ทาง
ที่จะทำให้ตนเองอยู่รอด นาตาเซียเลือกที่จะแสดงให้อลันเห็นถึงความน่าเห็นใจของหล่อน แต่อลันกลับรู้สึกรำคาญมากกว่าที่
ต้องมารับรู้ปัญหาในครอบครัวของบิดา

“เราก็คนกันเองนะคะแอล แค่คำปรึกษานิดๆหน่อยๆคงได้” หญิงสาวเอ่ยอ้อนออด ในขณะที่อลันถอนใจเบา

“ผมไม่มีเวลามาทำเรื่องแบบนี้หรอกนะ แต่เอาเถอะ ผมจะให้คนของผมช่วยให้คำแนะนำแก่คุณแล้วกันนะครับ น่าจะได้
ประโยชน์กว่า”

ชายหนุ่มร่ายยาวก่อนขยับลุก

“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมครับ?” อลันเอ่ยถามแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา “ได้เวลาเลิกงานของผมแล้ว คงต้องขอตัว… เชิญ
ครับ”

ชายหนุ่มผายมือเชิญนาตาเซีย หญิงสาวออกจะขัดใจอยู่ไม่น้อยที่มิสเตอร์แอลทำเช่นนี้ แต่หล่อนกำลังจะทำงานใหญ่ ไม่ควร
ให้เรื่องเล็กน้อยมาทำให้เกิดปัญหา ร่างอวบอัดนั้นขยับลุก เปิดยิ้มหวานให้อลันก่อนเดินหน้าเชิดออกจากห้องไป อลันส่ายหน้า
หน่ายใจก่อนก้าวตามเจ้าหล่อนออกไปบ้าง

นาตาเซียก้าวออกจากห้องทำงานของอลันมา เท้าเรียวหยุดใกล้ตรงที่เปียวนั่งอยู่ เมื่อรู้สึกว่ามีคนมองเปียวจึงเงยหน้าขึ้นมอง
บ้าง หน้าตาซื่อใสของเด็กหนุมยิ่งสร้างความขัดเคืองให้หญิงสาว ทำให้เธอสะบัดหน้าแล้วก้าวฉับๆออกไป

อลันออกมาจากห้องทำงานตามหลังนาตาเซียมาติดๆ เลขาฯหน้าห้องกับผู้ช่วยไหว้ผู้เป็นนายเมื่ออีกฝ่ายกำลังจะกลับ อลันยก
มือรับไหว้ เปียวเอาหนังสือที่อ่านฆ่าเวลาไปเก็บก่อนเดินมาหาอลันที่ยืนรออยู่

“ปวดหัว”

ชายหนุ่มตัวโตเอ่ยเสียงอ่อน เปียวแตะต้นแขนคนหน้าเครียด เงยมองอย่างอยากให้กำลังใจ

“วันนี้ค้างที่บ้านได้ไหมเปียว?”

อลันเอ่ยถามเด็กหนุ่ม ท่าทางเปียวลังเลเล็กน้อย ก่อนพยักหน้ารับ

“ครับ”

คำตอบรับนั้นทำให้อลันพอจะยิ้มออกบ้าง ทั้งคู่พากันลงลิฟท์ไป เพื่อที่จะกลับบ้านของอลันในวันนี้




+++++++++++++




บ้านพักตาอากาศส่วนตัวแถวชายทะเลในยามเช้าตรู่ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นน่าหนวกหู บนเตียงหนานุ่มฮิโรยูกิงัวเงีย
ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์นั้น ควานมือหาเมื่อเจอจึงคว้ามาดูแล้วกดรับ

“มีอะไรน่ะอลัน พี่รู้ไหมว่าตอนนี้มันเพิ่งเช้าน่ะ หา!?” ชายหนุ่มโวยปลายสายที่โทรมาไม่รู้เวล่ำเวลา คนจะนอน

“มันเช้าแล้วต่างหากฮิโระ ลุกมาคุยกับพี่เดี๋ยวนี้เลย”

เสียงของอีกฝ่ายดังมาสั่งให้ลุก ฮิโรยูกิครางในลำคออย่างขัดใจก่อนจะต่อว่าพี่ชายอย่างอลันอีกหน

“บ้าอำนาจว่ะ”

ก็บ่นไปอย่างนั้นเอง เพราะสุดท้ายก็ขยับจะลุกตามคำสั่งอยู่ดี แต่พอจะลุกจริงๆก็ลุกไม่ขึ้นเพราะคมกอดเอาไว้อยู่ ฮิโรยูกิเลย
นอนลงใหม่

“มีอะไรพูดมาเลย ผมจะนอนต่อ” บอกกับปลายสายหลังจากนอนแผ่หลาลงไปที่เดิม

“พาคมกลับมาทำงาน” อลันบอกเสียงเข้ม

“เฮอะ! เรื่องอะไร พี่ไล่พี่คมมาเองนะอลัน อยู่ๆก็เรียกกลับ ใครจะไปกันครับพี่ชาย?” ฮิโรยูกิว่าอย่างกวนอารมณ์

“คมไง ไม่เชื่อนายให้ฉันคุยกับหมอนั่นไหม?”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวผมถามให้ตอนนี้เลย”

พูดไปอย่างนั้น แต่ฮิโรยูกิกลับพลิกกายนอนตะแคงซุกอ้อมกอดของคมเฉย ไม่อนาทรต่อคำสั่งของพี่ชายแต่อย่างใด อลันได้
ยินเสียงสวบสาบไม่รู้ว่าน้องชายของตนเองกำลังทำอะไรอยู่ สักครู่หนึ่งเสียงของฮิโรยูกิก็ลอดมา

“พี่คมบอกว่าไม่กลับ เสียใจด้วยนะครับพี่ชายที่รัก แค่นี้ก่อนนะ ผมง่วงมากกกก สวัสดี”

“ฮิโระ…!”

ว่าจบแล้วฝ่ายนั้นก็วางสายไป อลันจะห้ามก็ไม่ทันเสียแล้ว ได้แต่เรียกชื่อน้องชายค้างอยู่อย่างนั้น พอต่อสายใหม่ก็ไม่ติดเสียแล้ว

“ตัวแสบ” อลันเข่นเขี้ยวน้องชาย งานนี้เขาคงต้องรับมือเองเสียแล้วสิ

‘โว้ย! ไม่น่าเข้าไปยุ่งเรื่องน้องชายตัวแสบเลยให้ตาย วู้!’

อลันคิดอย่างหัวเสีย เพราะอยากจะแกล้งน้อง แต่พอโดนฮิโรยูกิเอาคืนเวลาที่มีเรื่องวุ่นวายเข้ามาเช่นนี้แล้วอลันก็ยากจะบ้าตาย


ทางด้านฮิโรยูกิที่ปิดโทรศัพท์หนีพี่ชายอย่างอลันไปแล้ว ชายหนุ่มโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้แถวๆนั้นก่อนนอนซุกอ้อมกอดของคมแล้ว
หลับไปอีกรอบ ปล่อยให้พี่ชายบ้าอำนาจหัวปั่นกับสถานการณ์ยุ่งเหยิงไปเพียงลำพัง




++++++++++++++




หลังจากที่นาตาเซียเข้ามาขอคำปรึกษาด้านการลงทุนทำธุรกิจอลันก็ปวดหัวกับเจ้าหล่อนแทบทุกวัน เรื่องที่ว่าไม่ค่อยจะรู้อะไร
มากนักมันก็พอจะกล้อมแกล้มไปได้บ้างหรอก แต่เจ้าหล่อนกลับขยันสร้างปัญหาให้เขานี่สิ การจะเจรจาติดต่อทางธุรกิจกับใคร
ที่ไหนเขาไม่ว่าเลย แต่การที่เธอใช้ชื่อของเขาไปอ้างกับคนอื่นๆแบบนี้มันก็เกินไปหน่อย อลันคิดว่าบิดาของเขาชักจะละเลย
ผู้หญิงคนนี้มากจนเกินไปแล้ว

การมาของนาตาเซียหนนี้ใช่เพียงเพื่อธุรกิจส่วนตัวอย่างเดียวเสียเมื่อไหร่ มิสเตอร์แอล เฟอร์ริงตันก็เป็นหนึ่งในเป้าหมายของ
เธอเช่นกัน ในเมื่อเฟอร์ริงตันผู้พ่อไม่ไยดีเธอ คงไม่ผิดอะไรหากเธอจะหาหลักยึดให้ตนเองเสียใหม่




++++++++++++++




ในช่วงที่เร่งงานให้เสร็จสิ้นทันกำหนดการ สามหนุ่มจากพฤทธาการไม่มีใครได้ว่างเว้นจากการทำงานสักคน พงศกรกับพิชญเป็น
ฝ่ายเข้าไปดูการดำเนินงานก่อสร้างอยู่บ่อยๆ ในขณะที่เปียวต้องคอยควบคุมงบประมาณไม่ให้มันบานปลาย การเข้าร่วมงานเลี้ยง
ทางธุรกิจก็เป็นอีกอย่างที่ทั้งสามหนุ่มต้องทำ เพื่อให้ชื่อเสียงของพฤทธาการเป็นที่รู้จักมากขึ้น

“เปียว พี งานนี้พวกเราไปแทนพี่หน่อยนะ”

พงศกรยื่นบัตรเชิญให้น้องชายทั้งสองดู เมื่อทั้งหมดมารวมตัวกันที่ห้องทำงานของพงศกรดังเช่นทุกครั้ง

“งานอะไรครับพี่พงศ์?”

พิชญรับบัตรเชิญนั้นมาแล้วส่งให้เปียวเปิดดูด้วย

“เป็นงานเปิดตัวโรงแรมแห่งใหม่น่ะ พวกนักธุรกิจหน้าใหม่ไปกันเยอะ เพราะเป็นงานยักษ์น่าดู”

เปียวกับพิชญพยักหน้ารับรู้เมื่อพี่ชายขยายความ

“เขาให้ผู้ร่วมงานพักในโรงแรมเขาหนึ่งคืน เป็นการโปรโมตโรงแรมไปในตัวด้วยมั้งว่าการบริการดีแค่ไหน”

พงศกรคาดการณ์อีก งานนี้เขาไปร่วมด้วยไม่ได้เพราะยังมีเรื่องอื่นให้ทำในวันถัดไปจากงานดังกล่าว ดังนั้นให้เปียวกับพิชญไป
น่าจะสะดวกกว่า เพราะตอนนี้พิชญเองก็อยู่ในช่วงรอผลสอบก่อนจบ คิดๆดูแล้วเวลามันก็ช่างผ่านไปรวดเร็วดีเหลือเกิน เหมือน
เปียวเพิ่งจะเรียนจบมาได้ไม่นาน นี่พิชญก็จบมาอีกคนแล้ว

“ตกลงเราสองคนไปแทนพี่นะ” พงศกรเอ่ยถามน้องชาย

“ครับ” ทั้งสองหนุ่มตอบรับการไหว้วานนั้น


ตกเย็น เปียวมาที่บริษัทของมิสเตอร์แอลดังเช่นปรกติ เมื่อถึงเวลาเลิกงานอลันกับเปียวก็ออกจากบริษัทแล้วแวะซื้อข้าวของเพื่อ
กลับไปทานข้าวที่บ้านอลัน เนื่องจากวันนี้รับปากคุณแม่อัญชันเอาไว้แล้วว่าจะไปทานข้าวด้วย ขณะที่ทั้งคู่กำลังกลับบ้านอลันก็
เอ่ยกับเปียวขึ้นมา

“เปียว พรุ่งนี้ผมไม่อยู่นะ”

“ครับ”

คำตอบรับแสนง่ายโดยไม่มีคำถามต่อท้ายนั้นทำให้อลันคิ้วขมวด

“ไม่ถามหน่อยหรือว่าผมจะไปไหนน่ะ?”

“แล้วจะไปไหนล่ะครับ?”

“เปียว~~”

อลันลากเสียงยาว เรียกชื่อเด็กหนุ่มอย่างขัดใจ บอกให้ถามก็ถาม กวนจริงเด็กคนนี้ เปียวมองมิสเตอร์แอลตัวโตที่ทำงอนแล้วยิ้ม

“พรุ่งนี้ผมก็จะไปงานเลี้ยงแทนพี่ชายผมเหมือนกัน เพราะฉะนั้น ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ”

พอเด็กหนุ่มว่ามาเช่นนั้นอลันจึงเลิกคิ้ว ก่อนเอ่ยถาม

“งานเลี้ยงที่ไหนน่ะ จัดวันเดียวกันเลย?”

“หือ?”

เมื่ออลันถามเปียวก็สงสัยขึ้นมาเช่นกัน พอได้คุยกันจึงสรุปได้ว่าสถานที่ที่ทั้งสองคนจะไป มันก็เป็นที่เดียวกันนั่นเอง ดังนั้น อลัน
ที่คาดเอาไว้ว่าจะไม่พักที่โรงแรมแห่งนั้น แต่จะตีรถกลับมาเลยทันทีที่งานจบจึงเปลี่ยนใจ สรุปความเอาเองว่าจะเปิดห้องพักเอง
อีกห้อง เพื่อที่เปียวจะได้มาพักกับตนเอง เมื่อมิสเตอร์แอลเขาสรุปมาเช่นนั้นแล้วเปียวก็ไม่ได้แย้งอะไร ว่าอย่างไรก็ว่าตามกัน




+++++++++++++




เมื่อวันงานมาถึง อลันอยากให้เปียวกับพิชญติดรถไปด้วยกัน แต่ติดที่ว่ามันคงไม่เหมาะเท่าไหร่หากจะเกิดประเด็นอะไรขึ้น
มาอีก เพราะงานครั้งนี้มีนักธุรกิจหลากหลายสาขาไปร่วมด้วย เพราะเจ้าของรู้จักคนมากมาย และแน่นอนว่าคู่แข่งคนสำคัญ
ของพฤทธาการอย่างนายชัยชัชก็คงไม่พลาดที่จะไปร่วมงานครั้งนี้ ทำให้ต่างต้องแยกกันไป แล้วจึงค่อยไปเจอกันในงานแทน

คมกับฮิโรยูกิได้รับคำสั่งประกาศิตจากมิสเตอร์แอลให้รีบกลับมา หากมีเพียงฮิโรยูกิที่รู้คงไม่มีทางได้กลับ แต่เพราะอลันโทรหา
คมเอง ดังนั้นเป็นไปได้ยากที่คมจะไม่ยอมกลับมา ฮิโรยูกิจึงจำต้องกลับมาด้วย ทั้งสองคนได้มาร่วมงานในฐานะคนของพฤท-
ธาการและคนของมิสเตอร์แอล ภายใต้ฉากหน้าที่เป็นการเป็นงานเช่นนี้ทั้งคู่ก็ต่างทำหน้าที่ของตนเองไม่มีบกพร่อง

นายภูเบศวร์ รุ่นน้องตัวโตของพิชญ พอรู้ว่าพิชญจะไปร่วมงานเลี้ยงที่โรงแรมใหญ่ แถมยังต้องพักค้างคืนที่นั่นด้วย เด็กหนุ่มก็จึง
รีบจับจองห้องพักในโรงแรมดังกล่าวเอาไว้ทันที พิชญจะห้ามก็ไม่ได้เสียด้วย รายนั้นพอจะทำอะไรทีนี่ไม่มีให้ตั้งตัว



งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตพอดู นาตาเซียที่เริ่มทำธุรกิจของตนเองในไทยก็มาร่วมในงานครั้งนี้ด้วย นายชัยชัชมองเปียว
กับอลันตั้งแต่ที่ทั้งสองคนก้าวเข้างานมา แต่เปียวก็ไม่ได้ใส่ใจคนพรรค์นั้นนัก เมื่อวาระการต่างๆของงานในครั้งนี้ดำเนินไปเรื่อยๆ
จวบจนวาระสุดท้ายของงานสิ้นสุดลง หลังจากนั้นจึงเป็นเวลาส่วนตัวของแขก อลันยังคุยเรื่องธุรกิจกับนักธุรกิจเจ้าอื่นอยู่
โดยมีคมคอยยืนขนาบอยู่ไม่ไกล ฮิโรยูกิเองก็ยังไม่ไปไหน ชายหนุ่มจับจ้องนาตาเซียที่ขยับเข้าใกล้พี่ชายของตนเองมากขึ้น
ทุกทีไม่วางตา เปียวกับพิชญที่ไม่ค่อยชอบการปั้นหน้าสักเท่าไหร่เมื่อเห็นว่าแขกท่านอื่นทยอยออกไปบ้างแล้วจึงขอตัวไปพัก
ผ่อนกันบ้าง

หลังจากที่เปียวกลับมาที่ห้อง เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆจนเปียวจะหลับอลันก็ยังไม่ขึ้นมาที่ห้องพักเสียที เปียวจึงไปที่ห้องของพิชญ
บอกให้น้องไปเป็นเพื่อนตนเองหน่อย ภูเบศวร์จะตามไปด้วยแต่พิชญสั่งให้เฝ้าห้องห้ามออกไปไหน เด็กหนุ่มจึงต้องอยู่ในห้อง
ตามคำสั่ง

เมื่อสองหนุ่มเดินไปที่ลิฟท์ก็สวนกับคมและฮิโรยูกิที่ขึ้นมาบนชั้นนี้พอดี ฮิโรยูกิเอ่ยถามทั้งสองคนว่าจะไปไหนกัน เปียวบอกว่า
จะลงไปดูอลันสักหน่อย ไม่รู้ว่าดื่มจนเมาแล้วขึ้นมาไม่ไหวหรือเปล่า ฮิโรยูกิมองหน้าคมเมื่อได้ฟังที่เปียวว่ามา อลันออกจาก
ห้องจัดงานมาแล้ว เขาก็นึกว่าอลันจะขึ้นมาบนห้องแล้วเสียอีก

“งานนี้... ท่าจะต้องถึงมือเราแล้วมั้งครับพี่คม?”

ฮิโรยูกิว่า ริมฝีปากบางสวยนั้นแสยะยิ้ม เปียวกับพิชญได้แต่มองฮิโรยูกิกับคมอย่างไม่เข้าใจว่าพูดอะไรกัน คมมีสีหน้าเรียบเฉย
แต่กลับแฝงแวววิตกจนจับสังเกตได้…



ฮิโรยูกิต่อสายถึงใครบางคน คุยกันไม่กี่คำหนุ่มตี๋ก็พาอีกสามคนไปที่ห้องพักห้องหนึ่ง ทั้งหมดมาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง รออยู่
ชั่วครู่ผู้จัดการโรงแรมก็นำกุญแจสำรองของห้องนี้มาไขให้ด้วยตนเอง สองพี่น้องพฤทธาการมองหน้ากันอย่างแปลกใจ ฮิโรยูกิ
บอกขอบใจก่อนให้ผู้จัดการโรงแรมกลับไปได้ จนเมื่อทุกคนก้าวเข้าไปด้านในเปียวถึงได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

ภาพสองหนุ่มสาวที่โรมรันพันตูกันอยู่นั้นทำให้เปียวกำหมัดแน่น เด็กหนุ่มตรงเข้าไปดึงตัวอลันออกมาจากการสมรภูมิแสนร้อน
นั้น พอถูกกระชากออกมาอลันก็เปลี่ยนทิศทางมากอดจูบเปียวมั่วไปหมด ปากก็พร่ำบอกว่านี่ต่างหากคือกลิ่นที่ตนเองคุ้นเคย

เปียวส่งอลันต่อให้คมกับฮิโรยูกิช่วยจับตัวเอาไว้ให้มั่น ก่อนที่ตนเองจะเดินเข้าไปหานาตาเซียที่ขยับเสื้อแสงให้เข้าที่เข้าทาง
แล้วเชิดหน้าสูงอย่างไม่อายสายตาใครจะมอง

“ถ้าคุณยังไม่รู้ก็รู้เอาไว้ซะ ว่าอลันเป็นของผม!”

เปียวประกาศให้นาตาเซียรับรู้ด้วยความเดือดดาล มันมากเกินไปกับการกระทำของเธอในครั้งนี้ ดูอย่างไรอลันก็ไม่น่าจะมีสติ
ครบสมบูรณ์ด้วยซ้ำ นาตาเซียเหยียดปากหมิ่นกับคำพูดของเด็กหนุ่ม

“ช่างกล้ามากนะ ที่มาประจานตัวเองแบบนี้ เป็นผู้ชายเสียเปล่าแต่ยอมให้เขาเอา!” นาตาเซียโต้กลับอย่างเผ็ดร้อน

“ก็ดีกว่าคนที่เขาไม่เอา แต่ก็ยังมาเสนอให้เขาถึงปากล่ะว้า~”

พิชญแทรกอย่างทนไม่ไหว เมื่อครั้งที่เขาอยู่อังกฤษก็ทีหนึ่งแล้ว นี่ยังตามมาระรานพี่ชายของเขาอีก ไม่อยากเชื่อว่าคนแบบนี้ก็
มีในโลก นาตาเซียที่เพิ่งเห็นว่าไม้เบื่อไม้เมาของตนเองก็อยู่ที่นี่ด้วย มือเรียวจึงยกขึ้นชี้หน้าพิชญทันที

“แก!”

“ชี้หน้าคนอื่น เสียมารยาทมากเลยป้า”

“…………!!”

พิชญย้อน นาตาเซียแทบเต้น แต่ละคำที่พิชญพูดไม่เคยเข้าหูเธอสักครั้ง หญิงสาวกราดมองทุกคนที่เข้ามาขวางทางเธออย่าง
เคืองแค้น จุดหมายใหม่ของเธอหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา หญิงสาวมองหน้าเปียวที่มองมาที่เธอย่างโกรธกรุ่นไม่แพ้กันเขม็ง
พิชญแตะแขนพี่ชายก่อนรั้งเบาๆให้ก้าวออกมา เพราะฮิโรยูกิกับคมฉุดดึงอลันให้ออกไปจากห้องแล้ว แต่ก่อนไปพิชญก็ยังไม่
วายทิ้งคำพูดเจ็บแสบไว้ให้เจ้าของห้องอีก

“คราวหน้าคราวหลังดูให้ดีก่อนนะว่า... ผัวใคร!”

“อ๊ายยยย ไอ้พวกบ้า! บ้า!!”

เสียงร้องโหยหวนของหญิงสาวไม่ได้ทำให้พิชญรำคาญแต่อย่างใด กลับเพิ่มความสะใจให้เด็กหนุ่มากกว่า เท่าที่รู้ผู้หญิงคนนี้
เป็นภรรยาวิคเตอร์ เฟอร์ริงตัน จะทางไหนนั้นเขาไม่ได้สนใจ และมิสเตอร์แอลก็เป็นลูกชายของวิคเตอร์คนนั้น แต่เธอยังกล้ามา
ทำเช่นนี้อีก คนบางคนมันก็ช่างไม่มีความพอดีเอาเสียเลย




+++++++++++++

ต่อด้านล่างค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 17-10-2012 15:58:03

พอออกมาจากห้องของนาตาเซียได้อลันก็คว้าเปียวไปกอด นัวเนียกันไปใหญ่ ฮิโรยูกิทุบท้ายทอยไปปั้กใหญ่จนพี่ชายของ
ตนเองสลบเหมือด เปียวถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เด็กหนุ่มขอบคุณฮิโรยูกิที่ช่วย ขณะที่คมลอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นฮิโรยูกิ
คาเสะในรูปแบบนี้ ทำให้โกรธไม่ได้แล้วคมเอ๋ย

เมื่อพาอลันกลับมาถึงห้องพัก ทั้งสามหนุ่ม คม ฮิโรยูกิ และพิชญจึงกลับห้องพักของแต่ละคน เปียวแอบบ่นคนเมายาก่อนขึ้น
เตียงมานอนข้างๆ พอจะเคลิ้มหลับกลับรู้สึกว่ามีอะไรไต่ยุกๆยิกๆไปตามร่างกาย เมื่อลืมตามาดูก็เห็นว่าอลันกำลังซุกไซ้ร่างกาย
ตนเองอยู่เลย เปียวเบิกตาโตอย่างตกใจ จะขยับหนีก็โดนคนตัวใหญ่กว่ากดเอาไว้ ทำได้แค่ดิ้นกระแด่วๆอยู่อย่างนั้น แย่แล้ว~~

“อลัน! นี่... เดี๋ยวสิ ลืมตาดูก่อนไหมว่าใครน่ะ!”

เปียวร้องตะโกนเสียงดัง หวังว่ามันจะทำให้อลันคืนสติสตังมาบ้าง แต่ก็ไม่ เพราะอีกฝ่ายยังคงซุกไซ้ดูดเม้มไปตามผิวเนื้อขาวๆ
ของเขาไม่ยอมหยุด มือเรียวดันหน้าอลันออก อยากยกขาขึ้นช่วยอีกอย่างแต่ถูกทับเอาไว้ราวกับอีกฝ่ายจะรู้ทัน

“เปียว เปียว ช่วยที... ร้อนเหลือเกิน อยากรักเปียว... ที่รัก”

อลันเว้าวอนขอ เปียวเม้มปากสีหน้าหนักใจ พยายามดันตัวอลันไว้สุดใจขาดดิ้น แต่พอเห็นว่าอีกคนท่าทางจะทนไม่ไหวแล้วก็
ชักจะลังเล แต่.. คำว่าแต่ของเปียวถูกลบเลือนหายเมื่ออลันรุกหนักขึ้น สุดท้ายแล้วลูกไก่น้อยก็ยอมให้ราชสีห์(เมายา)รักอีกจนได้

แพ้ตลอดศกเลยเปียว…



… … … … … … … … …



เมื่อตื่นขึ้นมาในเวลาของวันใหม่เปียวก็แทบลุกไม่ขึ้น อลันเอ่ยขอโทษ เปียวเลยว่าไม่ต้องมาขอโทษ มันไม่หายเจ็บ ชายหนุ่ม
ตัวโตก้มหน้าสำนึกผิด แต่อดไม่ได้หรอกที่จะรู้สึกดี ก็ทำกับเปียวนี่นะ ดีกว่านาตาเซียแน่ๆล่ะ ถึงตอนนี้แล้วอลันก็อดรู้สึกดีใจ
ไม่ได้ที่ลูกไก่น้อยของเขาไม่ได้เชื่อในสิ่งที่เห็น แต่เลือกที่จะเชื่อและไว้ใจเขามากขึ้น

อลันให้เปียวนอนพักต่อ ขณะที่ตนเองเข้าไปอาบน้ำแล้วออกมาจัดการกับพื้นห้องที่มันเกลื่อนไปด้วยเสื้อผ้าของเขาและเด็ก
หนุ่ม มองสภาพเตียงที่เปียวนอนอยู่แล้วก็ถอนใจ คงต้องจ่ายเงินเพิ่มเสียแล้วสิ




+++++++++++++




“ช่วยดูแลภรรยาของคุณด้วยนะครับวิคเตอร์ อย่าให้เที่ยวมาวุ่นวายกับผมแบบนี้ เพราะผมไม่ใช่คนใจดีมีเมตตาเท่าไหร่”

อลันออกมานอกระเบียงเพื่อต่อสายโทรศัพท์ทางไกลถึงวิคเตอร์ เฟอร์ริงตันผู้เป็นบิดา ให้ทางนั้นรีบมาจัดการก่อนที่ตนเองจะได้
ลงมือทำอะไรลงไป

“เธอไปทำอะไรให้ลูกหรือแอล?” เสียงวิคเตอร์ถามกลับมา ท่าทางชายชราจะร้อนใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าภรรยาสาวของตนเองไปยุ่ง
วุ่นวายกับบุตรชาย

“ผมว่าคุณควรถามเธอดูเองนะ ให้ผมพูดคงจะไม่ดีเท่าไหร่”

อลันบอกเสียงเรียบ ชายชรารับปากว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้เอง แต่ก่อนที่อลันจะได้วางสายเสียงของบิดาก็ดังขึ้นมาอีก ทำให้ชาย
หนุ่มต้องนิ่งฟัง

“แอล... ลูกสบายดีไหม?”

คำถามนั้นทำให้อลันชะงัก เหมือนโดนค้อนทุบหัวอย่างไรไม่รู้ เขาโทรหาวิคเตอร์เพียงเพื่อจะให้อีกฝ่ายช่วยจัดการธุระให้ ไม่ได้
ทักทายหรือเอ่ยถามสารทุกข์สุขดิบของผู้เป็นบิดาสักนิด เมื่อฝ่ายนั้นทักถามมาทำให้อลันรู้สึกสะท้อนในอก

“ผมสบายดี หวังว่าคุณก็คงสบายดีเช่นกัน”

อลันตอบกลับอย่างพยายามรักษาระดับน้ำเสียงไม่ให้มันดูแข็งกระด้างมากจนเกินไป ทางด้านวิคเตอร์ที่ได้ยินลูกตอบกลับมา
เช่นนั้นก็รู้สึกว่าดีมากแล้ว เพราะไม่นึกว่าอลันจะโต้ตอบกับเขาเช่นนี้เลย

“อืม ก็ดีตามประสาคนแก่น่ะ”

“ยอมรับด้วยหรือว่าตัวเองแก่?”

อลันเผลอกระเซ้าแกมเหน็บแนมเล็กๆ พอรู้ตัวว่าตนเองพูดอะไรออกไปอลันก็ชะงัก วิคเตอร์หัวเราะในลำคอกับคำพูดของลูก
ชายคนเล็ก วันนี้อลันมาแปลก ยอมพูดดีๆด้วย แถมยังพูดเล่นกับเขาอีกแหนะ

“ช่วยจัดการให้ผมด้วยนะครับวิคเตอร์” อลันเอ่ยย้ำก่อนที่จะวางสาย

“โอเค ลูกรัก”

เมื่อวางสายจากวิคเตอร์แล้วอลันจึงจะกลับเข้าห้อง ขณะที่กำลังเลื่อนประตูกระจกให้เปิดออก เสียงของคนในห้องก็ดังแว่วมา

“อลัน…”

“ครับ”

เสียงเรียกของคนในห้องทำให้อลันต้องเร่งฝีเท้าก้าวเข้าไปหาโดยไว ชายหนุ่มนั่งลงข้างเด็กหนุ่มที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนเตียงพร้อม
เอ่ยถาม

“ว่าไงครับที่รัก?”

“ผมอยากเข้าห้องน้ำ”

เปียวบอกเสียงเบา เหมือนอลันจะได้ยินเสียงแหบหน่อยๆหรือเปล่านะ ชายหนุ่มพาเปียวไปเข้าห้องน้ำ จัดการธุระเสร็จจึงให้อาบ
น้ำด้วยเลยทีเดียว ก่อนให้แช่น้ำอุ่นหลังจากอาบน้ำเสร็จ อลันนั่งอยู่ข้างอ่างอาบน้ำที่เปียวกำลังแช่อยู่ เด็กหนุ่มเอนพิงขอบอ่าง
แล้วหลับตานิ่ง อลันมองรอยแดงบนตัวของเปียว ไม่เพียงรอยจูบแต่ยังมีรอยกัดด้วย นี่เขาทำถึงขนาดนี้เลยหรือ?

เห็นเช่นนั้นแล้วอลันยิ่งรู้สึกผิด มือหนาลูบรอยเหล่านั้นแผ่วเบาด้วยกลัวว่าอีกคนจะเจ็บ เปียวสะดุ้งเล็กน้อยกับสัมผัสบนร่างกาย
ก่อนลืมตาขึ้นมามอง อลันมองสบตาเด็กหนุ่มก่อนเอ่ยถามเสียงแผ่ว

“เจ็บมากไหมคนดี?”

น้ำเสียงห่วงใยปนรู้สึกผิดนั้นทำให้เปียวก้มมองตามมือของอลัน เด็กหนุ่มแตะร่องรอยบนร่างกายของตนเองแล้วส่ายหน้า

“ไม่เป็นไรหรอก แต่อย่าเผลอแบบนี้อีกแล้วกัน”

เปียวบอกอย่างไม่ถือโกรธให้อีกคนสบายใจ แต่ยังมีแอบข่มขู่ปิดท้าย

“ผมแค่อยากยุติการวุ่นวายของเธอ เลยไม่ได้นึกถึงว่าเธอจะทำแบบนี้”

อลันเอ่ยแก้ ในงานเลี้ยงนั้นนาตาเซียตามติดเขาจนน่ารำคาญ เมื่อเธอชวนดื่มเขาเลยตัดปัญหาโดยการดื่มเป็นเพื่อนเธอเพียง
แก้วเดียวแล้วจะได้ขึ้นมาหาเปียวที่ห้อง แต่นั่นมันก็เป็นความคิดที่ไม่รอบคอบเอาเสียเลย ทำให้เสียท่าผู้หญิงคนนั้นไปเสียได้
เปียวมองหน้าคนพูดแล้วถอนใจ ก่อนยักไหล่

“ไม่อยากตอกย้ำ”

“อะไรล่ะ พูดได้” อลันเอ่ยกลั้วหัวเราะ

“ก็... คุณเป็นถึงมิสเตอร์แอล เชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้มากด้วยไม่ใช่หรือไง?”

“มิสเตอร์แอลก็คนนะครับ พลาดไม่เป็นหรือไง?”

ชายหนุ่มบีบจมูกเด็กกวนอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนปล่อย

“พลาดได้ แต่อย่าพลาดซ้ำสองแล้วกันนะครับ มิส เตอร์ แอล” เด็กกวนยังคงลอยหน้าว่ากระทบมิสเตอร์แอลของตนเอง

“คร้าบ”

อลันตอบรับเสียงทะเล้น ก่อนเอ่ยถามเด็กหนุ่มว่าจะขึ้นจากน้ำหรือยัง เมื่อเปียวพยักหน้า อลันจึงช่วยเป็นหลักให้เด็กหนุ่มพยุงตัว
ลุกขึ้นมา จัดการปล่อยน้ำออกจากอ่าง ก่อนพาเปียวออกจากห้องน้ำ



เปียวนั่งใส่เสื้อผ้าอยู่บนเตียง เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นอลันจึงเดินไปเปิด เปียวชะเง้อมองตามขณะที่สวมเสื้อไปด้วย หน้าประตู
เป็นคมกับฮิโรยูกิและพิชญ อลันมองทั้งสามคนนิ่งๆแต่ยังไม่ได้เชิญเข้าห้อง พิชญขอเข้าไปหาพี่ชาย อลันจึงเบี่ยงกายเปิดทาง
ให้เด็กหนุ่ม ฮิโรยูกิกอดอกมองพี่ชายตนเองยิ้มๆ

“อะไร?”

“เปล้า~”

พออลันเอ่ยถามคนเป็นน้องก็ยักไหล่พลางตอบกลับเสียงสูง อลันจึงเบนสายตาไปมองหน้าคม

“อย่ามาหาเรื่องพี่คมนะอลัน” ฮิโรยูกิขู่ฟ่อทันทีที่พี่ชายหันมามองพี่คมของตนเอง

“ปกป้องกันจริ๊ง ฮะ!”

อลันเขกหัวน้องชายที่ออกหน้าออกตาเหลือเกิน ฮิโรยูกิโอดโอยก่อนบุ่นอุบว่าตนเองโตแล้วยังมาเขกหัวอีก เสียภาพพจน์ฮิโร-
ยูกิ คาเสะหมด อลันส่ายหน้า ก็ดูเอาเถอะ ฮิโรยูกิ คาเสะที่ไหนเป็นแบบนี้ กวนก็เท่านั้น แสบจนเกินจะบรรยาย

หนุ่มลูกครึ่งหันสายตามาที่คมอีกรอบหลังจากถูกน้องชายป่วนไปเมื่อครู่

“ขอบใจที่ไปช่วย”

คมยิ้มรับ แต่ฮิโรยูกิเอ่ยแทรก

“แค่นี้?”

“แล้วจะเอาแค่ไหนกันฮึ? เดี๋ยวกลับไปงานรอนายอยู่เต็มพะเนินเลยคม”

เมื่ออลันเงื้อมืออีก ฮิโรยูกิจึงดันคมมาด้านหน้า ไม่ค่อยเอาตัวรอดเลย

“ไม่ยุติธรรมเลยว่ะอลัน” ฮิโรยูกิต่อว่า

“หรือไม่เอา?” พี่ชายเอ่ยถามกลับกวนพอกัน

“เอาสิ แต่ผมสงสัย... พี่แกล้งเราใช่ไหมอลัน?”

คนเป็นน้องหรี่ตามองอย่างจับผิด เมื่อสถานการณ์มันดูแปลกๆ ก่อนมาที่นี่พี่ชายยังฝากรอยชกเอาไว้บนหน้าคม แถมยังไล่ไป
ให้พ้นหน้าอีกด้วย แล้วตอนนี้ทำไมมันกลับกลายจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้กัน มันง่ายไปหน่อย เหมือนว่าตนเองกับคมกำลัง
โดนอลันปั่นหัว

“มั่วว่ะ”

“มั่วอะไร อย่าเพิ่งไป มาคุยกับผมให้รู้เรื่องเลยนะอลัน”

ฮิโรยูกิร้องตามพี่ชายที่เดินหนีเอาดื้อๆ คมปิดประตูห้องก่อนเดินตามสองหนุ่มเข้าไปด้านใน อลันเข้าไปหาเปียวที่นั่งดูรายการ
โทรทัศน์อยู่ ข้างกันนั้นคือน้องชายอย่างพิชญ เด็กหนุ่มทั้งสองหันมาทางอลันเมื่อฝ่ายนั้นเอ่ยเรียก

“เปียว”

“ครับ?”

“เดี๋ยวผมลงไปข้างล่าง คุณอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม?”

อลันเอ่ยถามเด็กหนุ่ม เปียวหันมาถามน้องชายอย่างพิชญต่ออีกทอดว่าจะเอาอะไรไหม พอน้องบอกว่าไม่เอาอะไรเพราะมีคนไป
ซื้อให้แล้ว เปียวจึงส่ายหน้า

“ไม่เอาครับ ขอบคุณ”

“อยู่กับน้องคุณไปก่อนนะ ผมไปแป๊บเดียว”

ชายหนุ่มตัวโตเอ่ยบอก ฮิโรยูกิส่ายหน้าอย่างรับไม่ได้กับพี่ชายมาดนี้ มาดกลัวเมีย…

เมื่อทั้งสามหนุ่มออกจากห้องพักไปแล้ว เปียวจึงหันมาคุยกับพิชญ

“ขอบใจนะพี”

เปียวเอ่ยบอกแล้วยิ้มให้น้อง พิชญเหลือบมองพี่ชายเล็กน้อย ก่อนหันไปเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ต่อแล้วเอ่ยถาม

“เรื่องอะไร?”

“เรื่องเมื่อคืนน่ะ”

เมื่อเปียวบอกพิชญก็พยักหน้ารับรู้

“อืม แค่นี้เอง”

พูดเท่านั้นแล้วสองหนุ่มนั่งดูรายการโทรทัศน์กันไปเงียบๆ รอคนที่ลงไปซื้อของข้างล่างขึ้นมา พิชญลอบมองเปียวบ่อยๆเพราะ
เหมือนพี่ชายของตนเองทำท่าจะหลับอยู่เรื่อย

“แล้วนี่นายเบศเขาไปซื้อของถึงไหนแล้วล่ะ ไม่เห็นมาตามพีเลย”

เปียวเอ่ยถามน้องชายกึ่งล้อ พิชญชะงัก ปรายตามามองเปียวแล้วว่า

“ต้องให้หมอนั่นตามฉันทุกฝีก้าวเลยหรือไง?”

เปียวขยับตัวมานั่งทับขา ยืดตัวไปด้านหน้า กระแซะพิชญที่ทำเนียนดูรายการโทรทัศน์ที่เปิดไว้ต่อ

“แล้วตกลงเอาไง?”

พิชญมองสีหน้าท่าทางอยากรู้ของพี่ชายคนรองแล้วถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนตอบกลับราวไม่ใส่ใจเท่าไหร่

“ก็ดูๆอยู่”

“ดู?” เปียวทวนคำ พิชญเลยตอบมาเสียงสูง

“เอ๊อ นั่นแหละ”

“ดีแล้ว” คนเป็นพี่ว่ายิ้มๆ เหยียดขาออกมาแล้วนั่งเท้าแขนไปด้านหลังในท่าสบาย

“ไม่เห็นดีเลย อีกอย่างนะ แม่ทำท่าจะเป็นลมทุกทีที่เห็นหน้าฉัน”

พิชญมีสีหน้าเซ็งอารมณ์ให้เห็นเมื่อเอ่ยถึงเรื่องดังกล่าว นางวลัยผู้เป็นมารดานั้น พอรู้ว่าพิชญกำลังคบหากับรุ่นน้องที่มหา-
วิทยาลัยก็ทำท่าว่าอยากเจอตัว ให้พิชญชวนน้องเขามาทานข้าวที่บ้าน พิชญพยายามเลี่ยงแล้วแต่นางก็อยากเจอให้ได้ พอเอา
เรื่องนี้ไปบอกรุ่นน้องที่ว่าก็กลายเป็นเรื่องเลยทีนี้ เพราะฝ่ายนั้นรีบกุลีกุจอหาข้าวของเพื่อที่จะมาไหว้ฝากตัวกับนางวลัยเป็นการ
ใหญ่ พอนางวลัยได้เจอรุ่นน้องของพิชญดังใจหวังนางแทบลมจับ เมื่อมโนภาพที่คิดไว้ว่ารุ่นน้องคนดังกล่าวคงเป็นเด็กสาวหน้า
ตาน่ารักคนหนึ่ง แต่เมื่อได้พบเจอจริงๆกลับกลายเป็นเด็กหนุ่มตัวโตไปแทนเสียนี่

“ยังไม่ชินอีก?”

เปียวเอ่ยแซวน้องถึงเรื่องที่นางวลัยทำท่าจะลมใส่ทุกทีที่เจอหน้าพิชญ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน

“ยากจะทำใจ”

พิชญว่า ก่อนที่สองพี่น้องจะหัวเราะออกมา การจะทำให้นางวลัยยอมรับเรื่องดังกล่าวคงเป็นไปได้ยากยิ่ง แต่เมื่อทั้งพิชญและ
เปียวได้เลือกเส้นทางของตนเองแล้วก็ไม่ได้คิดว่าอยากจะเปลี่ยนแปลงมันไปตามแต่ใจใคร

ส่วนนายพรตเองไม่เคยเข้ามาก้าวก่ายในเรื่องชีวิตส่วนตัวของลูกๆ ได้แต่มองอยู่ห่างๆและให้คำแนะนำบ้างเมื่อเห็นว่าไม่ควร
เวลาส่วนใหญ่ของนายพรตที่วางมือจากงานที่บริษัทโดยถาวรแล้วนั้นหมดไปกับการศึกษาเรื่องธรรมะ ใช้ธรรมะกล่อมเกลาจิตใจ
เปียวว่ามันก็ดีไปอย่าง เพราะโรคประจำตัวของนายพรตถ้าเครียดขึ้นมาก็จะไม่ส่งผลดีกับร่างกาย ให้ผู้เป็นบิดาหันเข้าหาธรรมะ
บ้างก็ดีจะได้มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ

เรื่องในอดีตที่ผ่านมานั้นเปียวพยายามที่จะไม่นึกถึงมัน ในทุกครั้งเมื่อมีเวลาว่างเปียวมักจะไปทำบุญให้บิดามารดาที่ล่วงลับ และ
เผื่อมาถึงบิดามารดาในปัจจุบันนี้ของเขาเองด้วย

แม้ว่านางวลัยกับนายพรตจะไม่ได้เลี้ยงดูเปียวมาดีสักเท่าไหร่ แต่เพราะมีทั้งสองคนนี้เขาถึงได้เติบโตมาจนทุกวันนี้ ยังนับว่าทั้งคู่
มีเมตตาอยู่บ้างที่ไม่ทิ้งเด็กตาดำๆอย่างเขาไว้ที่สถานสงเคราะห์สักแห่งหนึ่งให้พ้นๆไป




+++++++++++++




อลันกลับขึ้นมาบนห้องพักอีกครั้งพร้อมกับเด็กหนุ่มตัวโตที่ติดสอยห้อยท้ายมาด้วย นายภูเบศวร์ เจ้าหมาน้อยของพิชญ พฤท-
ธาการ เด็กหนุ่มมาพาพิชญกลับห้อง พิชญจึงบอกกับอลันว่าพี่ชายของตนเองหลับไปแล้ว ตัวรุมๆเหมือนจะไม่สบายหรือเปล่า
ไม่รู้ ก่อนบอกลาอลันแล้วเดินตามแรงดึงของภูเบศวร์ไป

เมื่อสองหนุ่มออกจากห้องไปแล้วอลันจึงเดินไปหาเปียว เห็นเปียวหลับไปแล้วอย่างที่พิชญว่า อลันใช้มืออังหน้าผากคนหลับ
เห็นว่าตัวร้อนกว่าอุณหภูมิปรกติ เมื่อเช้าอาบน้ำเสียด้วยสิ ดีที่เมื่อครู่ตอนลงไปซื้อของฮิโรยูกิซื้อยาแก้ไข้แก้อักเสบมาให้ด้วย
อลันจึงปลุกเปียวลุกขึ้นมาทานข้าวก่อนทานยา ว่าจะให้เปียวนอนพักต่ออีกสักหน่อยเดี๋ยวบ่ายๆค่อยกลับบ้านกัน

พอเปียวทานข้าวและทานยาเสร็จอลันจึงให้เด็กหนุ่มนอนพักต่อ เปียวนอนลงอย่างว่าง่าย ขณะที่อลันนั่งอยู่เป็นเพื่อน มือหนา
กุมมืออุ่นๆของคนป่วยเอาไว้ เปียวที่สะลึมสะลือเพราะพิษไข้เอ่ยเรียกคนที่อยู่ข้างกาย

“อลัน…”

“หืม?”

“ขอบคุณนะ… ทุกอย่างเลย”

เด็กหนุ่มพูดราวละเมอ อลันกดจูบหน้าผากอุ่นๆของเด็กหนุ่ม ก่อนกระซิบแผ่ว

“ครับ พักเถอะ เดี๋ยวเราค่อยกลับบ้านกันนะ”

“บ้านเราหรือ?”

เปียวเอ่ยถามทั้งที่ใกล้จะหลับเต็มที แต่ก็ยังคงฝืนตัวเองเอาไว้อยู่ อลันลูบศีรษะทุยแผ่วเบา ก่อนเอ่ยตอบเด็กขี้สงสัย

“ครับ บ้านของเรา”

เปียวยิ้มกับคำตอบรับ เสียงทุ้มนุ่มนั้นราวกับจะกล่อมให้เขาหลับ เด็กหนุ่มตาปรือปรอย ค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆแล้วหลับไป
พร้อมกับรอยยิ้ม...





TBC





ขอบคุณทุกท่านทุกกำลังใจและยินดีต้อนรับทุกท่านที่เข้ามาใหม่ด้วยค่ะ บวกๆ :L2:

ปล.@ คุณMooJi เม้นต์ยาวกว่านี้ก็ได้ค่ะ ไม่ว่าหรอก ชอบบบบบบ><

ขอบคุณทุกท่าน พบกันตอนหน้า บทส่งท้าย

วันใหม่ค่ะ :L2:



ปล. อาจจะมีคนสงสัยว่ามันจะจบแล้วรึ? ไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยนิ เผื่อเปิดข้ามๆมา จิ้มไปหน้าที่ 39 ได้นะเจ้าคะ

แต่ถ้าใครไม่อยากอ่านนักเขียนเวิ่นเว้อก็อย่ากดไปเน้อ เดี๋ยวเสียอารมณ์ ^^;;

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 17-10-2012 16:28:23

 :กอด1:เกือบไปอลัน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 17-10-2012 16:37:50

ตบมือให้เปียว เก่งมากลูก ของ ๆ เราอย่าให้ใครมาเอาไปได้

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 17-10-2012 16:50:57

เกือบไปแล้วอลัน
เสียชื่อมิสเตอร์แอลหมดเลย
โดนผู้หญิงมอมยาเนี่ย
ว่าแต่จบแล้วแล้วจะมีตอนพิเศษของอเล็กซ์มั้ยอ่าคะ
อยากอ่านของคู่นี้ด้วยอ่า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 17-10-2012 16:52:24

โอยยยย โล่งอก  :เฮ้อ: เกือบเสร็จยัยนาตาเซียไปแล้วไหมละ อลัน
ชอบเปียวจัง แสดงความเป็นเจ้าของแบบนั้นละดีแล้ว หึหึ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Mio ที่ 17-10-2012 16:58:55

 :-[ เกือบไปแล้ววววว  แต่ดีที่เปียวช่วยไว้ กรั่กๆ
สามคำ>>>จะ จบ แล้ว T_T

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 17-10-2012 17:05:57

อลันเกือบพลาดท่าเสียทีแล้ว เปียวไม่ตบยัยผู้หญิงนั่นซะหน่อย
ดีนะที่เข้าไปจับอลันแยก แต่โดนอลันกินแทนจนไข้ขึ้นเลยเหรอ

บวกหนึ่งกับพัฒนาการของเปียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 17-10-2012 18:01:42

เฮ้อ ค่อยยังชั่วที่ปลายไม่หนีปัญหา
นึกว่าจะเป็นเหมือนเก่าที่เอาแต่วิ่งหนี
รออ่านตอนต่อไปจ้าาา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tookta ที่ 17-10-2012 19:55:21

ขอบคุณจ้า
หึหึหึ ยัยนาตาเซียต้องเจอของจริง จัดการให้เด็ดขาดเลยนะ !!!
เปียว ~~ ความเชื่อใจ ไว้ใจ เป็นสิ่งที่ดีมากๆ เลยจ๊ะ
อลัน ~~ อย่ามั่นใจอะไรมากนัก แ้ม้ยิ่งใหญ่ขนาดไหนก็พลาดได้
คิม & ฮิโระ ~~ จัดหนักๆ อีกได้ไหม ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 17-10-2012 19:57:27

ใกล้จะจบแล้ว  คิดแล้วใจหายเหมือนกันนะ ตามมาตั้งแต่ตอนแรกเลย

ชอบฮิโระจัง  น่ารักค่ะ

บวกค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: NOoTuNE ที่ 17-10-2012 19:58:05

น่ารัก เกือบไปแล้วว นังชะนีฝรั่ง  :angry2: แต่เ้ปียวก็น่ารักนะ เ้ชื่อใจอลัน แถมสะใจพีมาก เริ่ด


หึหึ พีกับเบศ ตามคาดด อยากกอ่าน อีกคู่จัง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 17-10-2012 20:00:42

อร๊าาาาา อลันกะน้องเปียวจะจบแล้วหรอ? ไล่ตามเรื่องน้องแฝดไปติดๆเลยเนอะ แอบใจหายเล็กน้อย

พอหมดดราม่าแล้วก็พากันหวานเลย ฮิฮิ้วววว >///<
แล้วน้องพีจะคู่กะคนนี้จริงไหมเนี่ ท่าทางภาคต่อไปจะชุลมุนวุ่นวายกันน่าดูเนอะ

รอส่งท้ายตอนหน้าด้วยคนครับ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 17-10-2012 20:52:39

แป๊บเดียวจะจบแล้วหรอ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 17-10-2012 21:10:06

อ๊ากก อลัน นายทำดีมาก ที่ดูแลเปียว หึหึ

แต่ก็พลาดเนอะ อย่าให้พลาดอีกนะอลัน นาตาเซียนั้นไม่จบเท่านี้แน่ๆ

ละมั้ง 5555

พิชกับเบศหรอ มันคงไม่มีอเล็กมาเอี่ยวอีกใช่ไหม

ไปเคลียร์กับอัลเุถอะ นายนะ เชอะ

รอตอนต่อไปนะจ้าา ตอนนี้หวานดี

ป.ล. เปียวเนี้ย ดุเหมือนกันนะ 555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 17-10-2012 21:27:01

ตายแล้วนางชะนีป่าเกือบจะได้กินพญาเสือแล้ว....

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: slurpee04 ที่ 17-10-2012 22:06:45

เกือบไปแล้วนะอลัน   :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 17-10-2012 22:15:16

 :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 17-10-2012 22:58:47

ดีใจกับพิชด้วย  ที่เจอคนใหม่ อวยพรให้หนุ่มคนนี้เป็นคนดี และรักพิชจริงๆก็แล้วกัน  :กอด1:


ส่วนอิตาอเล็กซ์เนี่ย  ปล่อยมันไปตามทางเหอะ 
อิตานี่นิสัยก๊อปคนพ่อมาชัดๆเลย  ทำตัวแบบนั้น  สุดท้ายจะไม่เหลือใคร  ดูวิคเตอร์ไว้เป็นตัวอย่างนะอเล็กซ์    o18

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 17-10-2012 22:58:47

พิชญสุดยอดชอบพิชญตอนนี้

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 17-10-2012 23:35:03

ตอนนี้มีความสุข  :-[

 :pig4: นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: udongjay ที่ 18-10-2012 00:31:54

หลงรักเรื่องนี้อย่างจริงจัง
หลงอลันรักเปียว น่ารักมากเลยค่ะ
ตอนนี้นึกว่าจะมีดราม่าซะแล้ว แต่ชอบมากเลย เปียวประกาศความเป็นเจ้าของ
ดีมากลูก อย่าไปยอม น่าจะตบยัยนั้นด้วยนะ ฮึ้ยยย หมั่นไส้
สรุปแล้ว พีคู่กับเบศใช่ไหมอ่า เฮ้อออ แต่ก็ดีแล้วล่ะ ในเมื่ออเล็กซ์มีอัลอยู่แล้ว
แม้จะรู้สึกผิดหวังนิดๆ แต่ก็ชอบมากเลยค่ะที่พีกล้าเดินหน้าต่อไป ไม่หยุดอยู่กับที่

บวกค่ะ
รออ่านตอนต่อไปน๊าาาาา
ปล.จะจบแล้วเหรอคะ? ฮือออ ยังไม่อยากให้จบเลยอ่า อยากอ่านบทหวานๆของอลันกับเปียวอีกเยอะๆเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 18-10-2012 00:34:09

นาตาเซีย สมควรลาโลก ไปได้แล้ว


รกโลก เปลืองพื้นที่ เสียดายอากาศ ยิ่งoxygen มีน้อยๆอยุ่

หงุดหงิด

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 18-10-2012 00:35:29

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ali$a฿eth ที่ 18-10-2012 01:04:46

ครบคู่ซักทีเนาะ คุณวิคเตอร์กะคุณอลันก็ดูดีขึ้น


อรั๊ยยยยยยยย คิดถึงจังเล้ย


มาต่อไวๆนะคะ รอค่ารออย่างใจจดใจจ่อ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 18-10-2012 01:40:35

พีชอบภูเบศท์จริง ๆ สินะนั่น อเล็กซ์คงไม่วุ่นวายอะไรอีกนะ อเล็กซ์คงจะรู้ตัวสักทีว่ารู้สึกยังไงกับอัล เปียวยอมกลับไปอยู่บ้านกับอลันแล้วใช่ไหมนั่น

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 18-10-2012 01:51:16

อยากอ่านคู่พิชญ์บ้าง  :impress3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ella ที่ 18-10-2012 02:22:36

โชคดีที่ อลัน ไม่เสร็จ นาตาเซีย
อยากรู้เรื่องของคู่ของพี่ชายอลันอะ  :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ลิงน้อยสุดเอ๋อ ที่ 18-10-2012 06:36:13

ชอบประโยคนี้จัง
“มิสเตอร์แอลก็คนนะครับ พลาดไม่เป็นหรือไง?”

ใช่แล้ว ถึงจะเก่งกาจขนาดไหน สักวันหรือสักครั้งคนเราก็พลาดกันได้ เนอะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 18-10-2012 08:05:21

ยังไม่อยากให้จบเลยอะสนุกมากๆ
+1 นะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 18-10-2012 10:39:25

นั้นไง  ยัยตัวปัญหา
โดนพีด่าแค่นั้นยังน้อยไป
อลันเกือบเสร็จยัยนั้นไปแล้ว
ดีนะเนี้ยที่ฮิโระรู้ทันเลยตามไปช่วยไว้ได้
ไปแกล้งฮิโระไว้ก็ต้องโดนเอาคืนบ้างแหละอลันดีนะเนี้ยที่ฮิโระยังใจดีมาช่วยน่ะ
ถ้าไม่ไปแกล้งฮิโระคมคงจัดการยัยนาตาเซียนั้นได้ก่อนแล้ว
เปียวเลยได้ประกาศตัวอย่างเป็นทางการเลย
ต้องแบบนี้แหละนู๋เปียว อย่าไปยอมเค้ามาก  เราต้องต่อสู้เพื่อคนของเรา
แต่อลันนี้โดนยากับไม่โดนยาก็คงไม่ค่อยแตกต่างกันเท่าไหร่
ก็หื่นพอๆกันนั้นแหละเนอะ
คู่พีกับเบศก็มีแววน่ารัก  ก็อยากจะมีเจ้าหมาน้อยมาคอยตามบบนี้บ้าง(ถ้าจะไม่มีอเล็กซ์มาสร้างปัญหาอ่ะนะ)

จะจบแล้วหรือนี้  เผลอแป๊ปเดียวเองเนอะ
^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 18-10-2012 11:06:22

เกือบไปแล้วอลัน ดีนะที่เปรียวเชื่อใจอลัน
ไม่งั้นเรื่องคงยุ่ง อยากรู้เรื่องของพีจัง
ตกลงจะคบกับรุ่นน้องแล้วอเล็กซ์จะ
ตามมาวุ่นวายอีกมั้ย
ยังไม่อยากให้จบเลย :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 18-10-2012 11:08:35

ดีแล้วล่ะที่หาคู่ให้พิชญ์ได้  แต่อยากอ่านคู่อัลอ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 18-10-2012 11:28:16

เป็นครั้งแรกที่เปียวแสดงความเป็นเจ้าของอลันนะเนี่ย
พิชญ เยี่ยมมาก ฉะยัยนาตาเซียให้เละ o13
ฮิโระจัง เผ็ด สวย ดุ :impress2:

++

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 18-10-2012 14:26:44

เกือบเสียเรื่องเพราะ นัง(ดอก)อุตพิดแล้วมั้ยล่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 18-10-2012 18:38:28

มีความสุขสักทีนะเปียว :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 18-10-2012 21:27:12

สมแล้วที่เป็นลูกรักคนใหม่ ของคุณแม่อัญชัน
เปียวเปิดเผยน่าดู 555+
พ่อฝารั่งไม่ระวังตัวเลย เกือบได้เมียคนเดียวกันกับพ่อแล้ว
ดีนะที่สมาคมแม่บ้านมาช่วยทัน เอิ้กๆ
พีก็น่ารัก แต่ ท่านฮิโระแอบน่ากลัว
ลูกแมวตัวน้อยๆของพี่คม ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย
ใกล้จบแล้ว รอภาคของน้องพีนะพี่ใหม่
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ มีครบทุกรสเลย 555+

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: boboaje ที่ 19-10-2012 09:33:30

ให้กำลังใจวันใหม่ค่ะ  :กอด1:  ขอเล่าความคิดที่ได้อ่านเรื่องยาวของวันใหม่ เรื่องก่อนก็น้องตาต้าพี่โซล พอมาเรื่องนี้ เปียวกะอลัน เปรียบความรู้สึกตัวเองตอนอ่านเรื่องสั้น มันส์กว่าอ่านเรื่องยาวค่ะ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า ว่าเรื่องสั้นมันมีประเด็นให้เล่นให้เล่า ดำเนินเรื่องอย่างมีจุดมุ่งหมายชัดเจน บ่งบอกนิสัยที่เราอ่านแล้วรู้สึกชัดเจน พอลงล็อคปั๊บจบมีตอนพิเศษให้ได้หวานๆ กันมันก็สนุกและน่าติดตาม แต่พอมาเรื่องตาต้ายอมรับว่าแรกๆ สนุกนะคะ แต่มันยังไม่ตรึงเท่าไหร่ เปียวอลันก็อธิบายไม่ถูกมันเหมือนจะซึ้งนะแต่พอตัดไปทุกมุมมันก็เลยไปไม่ถึงน่ะค่ะ ขอบคุณสำหรับการเปิดใจคำคิดเห็นนะคะ

ปล. ชอบเรื่องเวย์กะข้าวตังมากค่ะ ตอนเศร้าก็จริงๆ ดราม่า(แม้จะแป็บเดียว)ก็จริงๆ ยิ่งตอนพิเศษคุณพ่อมือใหม่นี่ อ่านแล้วอินสุดๆ ป๋าเวย์อ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 19-10-2012 21:10:07

กำลังอ่านอยู่เพลินๆเลื่อนลงมาเจอคำว่า TBC :a5:
แล้วตอนหน้าก็จะส่งท้ายอลันกับลูกไก่น้อยอีก :serius2:
พูดคำนี้กับนิยายหลายเรื่องแล้ว คราวนี้มาใช้กับเรื่องนี้บ้าง
ไม่อยากให้จบเลย เรื่องราวของทุกคู่กำลังน่ารักเลยเชียว
โดยเฉพาะน้องเล็กในที่สุดก็ได้เริ่มต้นกับคนที่รักเราเสียที
อดใจหายใจคว่ำกับอลันไม่ได้ เกือบไปแล้วไหมล่ะลุงเอ๋ย
ดีนะที่ฮิโระกับพี่คมอยู่ด้วย ถ้าเป็นก่อนหน้านี้อาจมีดราม่า
แต่ได้เห็นเปียวประกาศความเป็นเจ้าของอลัน ก็ถือว่าคุ้ม
เปียวเค้าพัฒนาแล้ว นอกจากจะกล้าพูดแล้วยังกล้าขู่อลันด้วยนะ
เรื่องเกรงใจเมียมันเป็นเรื่องธรรมดาของคนรักเมียเนาะอลันเนาะ
ขอบคุณวันใหม่มากๆเลยค่ะ :กอด1:
+1 และเป็ดแทนคำขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 19-10-2012 22:01:01

อลันเกือบไปแล้ววววววว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 19-10-2012 22:10:51

*ขออนุญาตเม้นท์รวบยอดค่ะคุณวันใหม่*

ตอนพิเศษของคมกับฮิโระทำเราอมยิ้มค่ะ ^^

ฉากอัศจรรย์ของสองคนนั้นชวนให้เรานึกถึงสูตรหนังไทยอย่าง ฝนตกหนัก และกระท่อมร้างกลางป่าค่ะ 555555
แต่แม้ว่า ฉากที่ว่าจะไม่ได้เกิดในป่า แต่บรรยากาศที่ฟ้ากำลังพรำฝน และหนูฮิโระตัวเปียกโชก
ก็ให้ฟีลโรแมนติกปนวาบหวามได้ไม่แพ้กัน /แล้วก็ทำเอาพี่คมอดใจไม่ไหว ตบะแตกมันตรงนั้น  :o8:/

อ่านแล้วก็รู้สึกนับถือและเหลือเชื่อไปพร้อม ๆ กันค่ะ นับถือที่ทั้งสองคนรักกันมายาวนาน
และก็เหลือเชื่อเหลือเกินที่ไม่มีใครระแคะระคายความสัมพันธ์ของสองคนนี้ จนกระทั่งถึงปัจจุบัน

แต่ ... มันรอดหูรอดตาพี่ชายอย่างอลันไปได้จริง ๆ น่ะหรือ เราอ่านแล้วก็ยังสงสัยไม่กล้าฟันธง
เพราะทันทีที่คมไปสารภาพว่ารักน้องชายอย่างฮิโระ แล้วยอมให้อลันฟาดปากมาโครมใหญ่
หลังลับสายตาคู่รักคู่นั้นไป เจ้าตัวก็หันมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเปียว คล้ายกับว่ารู้ดีอยู่แล้ว
แต่ไอ้ที่แกล้งวีนเหวี่ยงใส่คมกับน้องชายตัวเองก็แค่อยาก " แกล้ง " เท่านั้น
เราก็เลยอดคิดไม่ได้ว่า นี่รู้อยู่แล้วจริง ๆ ด้วยใช่ไหมเนี่ย อลัน !

ตอนปัจจุบันตลกดีอ่ะค่ะคุณวันใหม่ เราชอบใจฉากที่ทุกคนพังประตูเข้าไปช่วยอลันให้รอดพ้นจากเงื้อมมือนาตาเซียจัง
โดยเฉพาะฉากปะฉะดะระหว่างพีกับนาตาเซีย แหม ถ้าฉากนั้นมีปุ่มให้กดไลค์ เราคงกดให้ไม่ยั้งล่ะ
/แต่ในเมื่อไม่มีไลค์ให้กด ก็เลยได้แต่กดบวกน้องเป็ดก้าบ ๆ ให้ไปก่อนนะคะ ^^/
น้องพีนี่เกิดมาเพื่อเปรี้ยวจริง ๆ บทนี้อย่างเกิดอ่ะค่ะ ชอบที่น้องสู้คนจริง ๆ เล่นเอาคนอ่านกับเปียวปลื้มปริ่มกันเลยทีเดียว

ใกล้จบแล้วจริง ๆ หรือคะ ? ถ้าเรื่องนี้จบเราคงใจหายเหมือนกันแฮะ
แม้ว่าจะเข้ามาเม้นท์บ้างไม่เม้นท์บ้าง แต่ก็อยากบอกให้รู้ว่า ตามอ่านอยู่เสมอนะคะ
/อ่านผ่านมือถือ เวลายุ่งวุ่นวายอยู่ตจว.ซึ่งไม่มีคอมให้เล่น/

เป็นกำลังใจให้คุณวันใหม่ค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 20-10-2012 12:32:54

กำลังสนุกอยุ่เลย
อยากอ่านหลายๆๆคุ่จังเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๔ พ่ายรัก ((๑๗.๑๐.๒๕๕๕)) หน้าที่ ๔๐ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 22-10-2012 01:13:46

อลันพูดกับลูกไก่น้อยน่ารักดีจัง ครับตลอดเลย... :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 22-10-2012 08:34:15

เล่ห์พรางรัก

บทส่งท้าย เพียงเราสอง




หลังจากที่กลับมาจากงานเลี้ยงเปิดตัวโรงแรม เปียวก็ได้ตกลงใจที่จะย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านของอลันเหมือนก่อน เจ้าของบ้านดู
จะปลื้มใจใหญ่ที่ลูกไก่น้อยกลับมาอยู่เคียงกาย ทุกคนในบ้านก็ยังรักและเอ็นดูเปียวอยู่เสมอ ยิ่งคุณตากับคุณยายยิ่งชอบใจใหญ่
เพราะหลานชายคนใหม่คนนี้รู้จักเอาอกเอาใจคนแก่ คุณยายท่านเคยเหน็บแนมพ่อฝรั่งตัวโตว่าเพราะเปียวรู้จักเอาใจคนแก่จึงไม่
ต้องสงสัยเลยว่าทำไมอลันถึงรักถึงหลง หลานชายสุดที่รักแทบหาทางไปไม่เป็น โดนเล่นเสียแล้วไหมล่ะอลัน

“แม้แต่คุณยายยังล้อผมเรื่องนี้เลยนะ นี่ผมแก่ขนาดนั้นเลยหรือเปียว?”

อลันเอ่ยถามเด็กหนุ่มขณะที่กำลังเตรียมตัวจะไปทำงานในยามเช้าเช่นทุกวัน เปียวที่กำลังค้นเน็คไทในตู้มาเทียบกับเสื้อเชิ้ตของ
อลันยิ้มขำก่อนบอก

“ก็แก่กว่าผมแล้วกัน”

“โธ่ เปียว”

อลันโอดครวญ เปียวส่ายหน้ากับอาการของคนตัวโต ขยับเข้าไปผูกเน็คไทให้เมื่อเลือกได้แล้ว แขนแกร่งของคนตัวโตก็คว้าโอบ
เอวเด็กหนุ่มมาแนบชิดกาย เขามันพวกขาดความอบอุ่นน่ะ

“คุณจะใส่ใจเรื่องอายุทำไมกัน จะมากจะน้อยผมก็รักคุณล่ะน่า ไม่ดีหรือไง?”

เปียวจัดเน็คไทที่ผูกเสร็จแล้วให้เป็นระเบียบ เงยมองคนที่กำลังน้อยอกน้อยใจที่โดนล้อเรื่องอายุแล้วเอ่ยถามก่อนหยอดยาหอมปิด
ท้าย เล่นเอาคนฟังยิ้มไม่หุบ

“ได้ฟังแบบนี้แล้วมันชื่นใจจริงๆเลยที่รัก”

ว่าแล้วก็กดจมูกกับแก้มเนียนไปฟอดใหญ่ ให้มันชื่นใจดังว่า ก่อนที่ทั้งคู่จะลงไปด้านล่างเพื่อไปทำภาระหน้าที่ของแต่ละคนให้
เสร็จสิ้น

พอเปียวมาอยู่ที่บ้านด้วยเช่นนี้ก็ทำให้อลันกลับมาอยู่ที่บ้านโดยถาวร ชายหนุ่มจึงปรึกษาเปียวว่าควรจะขายคอนโดมิเนียมสุดหรู
ใจกลางกรุงนั่นดีไหม เพราะเขาก็ไม่ค่อยได้ไปพักเท่าไหร่แล้ว เปียวว่าแล้วแต่เจ้าของอย่างอลันดีกว่า แต่ถ้าถามความเห็นเขา เขา
ก็คิดว่าอยู่บ้านมันก็น่าจะอุ่นใจกว่า แต่หากกลับบ้านดึกดื่นนอนพักที่คอนโดฯมันก็น่าจะสะดวกกว่าเหมือนกัน

“ผมไม่กลับดึกแล้ว กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน”

อลันเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ก็นะ ที่จริงอยากกลับก่อนเวลาด้วยซ้ำ จะได้มีเวลาอยู่กับลูกไก่น้อยของเขานานๆ ไม่ค่อยจะ
หลงเมียเท่าไหร่เลยมิสเตอร์แอล

“ครับ เชื่อครับว่ากลับตรงเวลา” เปียวว่าอย่างเห็นด้วยแล้วหัวเราะเบาๆ

สุดท้ายก็เป็นอันตกลงว่าอลันจะขายห้องชุดสุดหรูในคอนโดมิเนียมแห่งนั้น เมื่อวันหยุดมาถึงชายหนุ่มจึงได้ให้เด็กรับใช้ที่บ้าน
ไปช่วยกันขนข้าวของสำคัญกลับมาไว้ที่บ้านให้เป็นที่เรียบร้อย




--------------------------------




หลังจากล้มป่วยลงจนแทบเอาชีวิตไม่รอดนายพรตก็ได้คิดทบทวนเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านเข้ามาหลายอย่าง ด้วยวัยที่ชรามากขึ้น
ทุกวันจิตใจที่เคยเข้มแข็งก็คอยแต่จะฝ่อลง ร่างกายที่เคยแข็งแรงก็เสื่อมถอยลงตามกาลเวลา ความผิดบาปในใจที่ตามติดทุกย่าง
ก้าวนั้นยิ่งส่งผลให้สภาพร่างกายและจิตใจย่ำแย่ นายพรตจึงได้หันหน้าเข้าหาพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า เข้าวัดปฏิบัติ
ธรรมเพื่อลบล้างความผิดบาป แม้ว่ามันจะเป็นไปได้ยากก็ตาม แต่อย่างน้อยก็อยากให้บุญกุศลที่ทำในบั้นปลายของชีวิตนี้ดลให้
พี่ชายและพี่สะใภ้ของตนได้พานพบกับความสุขในโลกหน้า อยากชดใช้บุญบาปที่กระทำมาแต่หนหลัง นายพรตพยายามโน้ม
น้าวนางวลัยให้เข้าวัดฟังธรรมด้วยกัน แต่รายนั้นยังตัดกิเลสไม่พ้น ยังคงเที่ยวจัดแจงชีวิตของพงศกร เป็นหัวแรงใหญ่ที่จะคอย
จัดงานแต่งงานให้ลูกชายคนโต นายพรตก็ได้แต่ปล่อยไป



เมื่อเวลาผ่านพ้นทุกคนก็ได้ค้นพบก้าวเดินที่มั่นคงของตนเอง งานก่อสร้างคอนโดมิเนียมของเอิร์ทซึ่งเป็นงานใหญ่ในรอบปี
ของพฤทธาการในที่สุดก็ได้เสร็จสิ้นลง สามารถส่งมอบงานให้เจ้าของได้ทันกำหนด และมาตรฐานของงานออกมาเป็นที่พอใจ
ของเอิร์ท ชื่อเสียงของพฤทธาการกลับมาดีอีกครั้งเมื่องานเปิดตัวโครงการคอนโดมิเนียมของเอิร์ทมาถึง ผู้มีอันจะกินทั้งหลาย
ต่างเข้ามาจับจองกันมากหน้า งานประสบผลสำเร็จด้วยดี

หลังจากงานเปิดตัวคอนโดมิเนียมแห่งใหม่ของเอิร์ทสิ้นสุดลง พฤทธาการก็ได้จัดงานเลี้ยงในบริษัทเพื่อตอบแทนพนักงานทุก
คนที่เหนื่อยยากมาด้วยกัน พร้อมกับประกาศปรับผังต่างๆในบริษัทไปในตัวด้วย ภูเบศวร์มาร่วมแสดงความยินดีกับพิชญพร้อม
ดอกไม้ช่อโต พนักงานในบริษัทต่างหันไปมองเด็กหนุ่มตัวโตที่มาพร้อมช่อดอกไม้แสนสวยช่อใหญ่ ต่างก็ซุบซิบกันไปว่าเด็ก
หนุ่มจะนำมันมาให้ใคร หรือเป็นคนรักของใครในพนักงานด้วยกันนี้ พิชญเห็นเจ้าหมาน้อยที่ยิ้มยิงฟันขาวมาแต่ไกลแล้วถอนใจ
เฮือก ก่อนตรงไปลากแขนเด็กหนุ่มตัวโตนั้นให้ออกมาด้านนอกห้องที่ใช้จัดงานของบริษัท ท่ามกลางเสียงซุบซิบของพนักงาน
สาวหลายนาง

“กลัวไม่เด่นหรือไง...”

นิ้วเรียวยาวแตะปากพิชญที่กำลังจะพูดทำให้เจ้าตัวคนพูดหยุดกึก

“อย่าเพิ่งด่า”

ภูเบศวร์ทำสีหน้าจริงจัง พิชญจึงเงียบเสียงลงแล้วกอดอกฉับ มองหน้าภูเบศวร์นิ่ง ภูเบศวร์ยิ้มก่อนยื่นช่อดอกไม้ให้อีกฝ่าย

“ยินดีด้วยนะ”

ดอกไม้ช่อโตพร้อมรอยยิ้มกว้างขวางดูจริงใจนั้นทำให้พิชญกลอกตาไปมาก่อนยิ้มอย่างยอมแพ้

“ขอบใจ”

พิชญละมือที่กอดอกไปรับดอกไม้แสดงความยินดีของภูเบศวร์ เจ้าหมาน้อยเลยยิ้มแฉ่ง

“ก็รู้นะว่านายอยากแสดงความยินดี แต่คราวหน้าคราวหลังดูสถานการณ์บ้างนะครับคุณภูเบศวร์” พิชญเอ่ยติง

“แหะ ก็ผมอยากเป็นคนแรกที่พูดคำนี้กับพีนี่นา” ภูเบศวร์ยิ้มเจื่อน เอ่ยแก้ตัวเสียงค่อย

“แล้วเมื่อคืนที่โทรมานั่นล่ะ” พิชญเอ่ยถาม ภูเบศวร์โบกมือวืดเอ่ยบอกฉับไว

“ไม่นับ”

“เออ จะได้จำไว้ว่าปล่อยให้เราดีใจเก้อ”

“หา เดี๋ยวๆๆๆ อันนั้นก็นับด้วย แต่เพิ่มอันนี้ด้วยไง”

พอได้ยินว่าอีกคนดีใจที่ตนเองโทรไปแสดงความยินดีเมื่อคืนเจ้าหมาน้อยก็รีบกลับลำ ท่าทางละล่ำละลักกลัวว่าพิชญจะเข้าใจ
ตนเองผิดไป

“ติงต๊อง”

พิชญว่า ยิ้มขำท่าทางของอีกฝ่าย ก่อนเดินไปที่ลานจอดรถของบริษัทเพื่อเอาดอกไม้ที่ได้รับมาไปเก็บไว้ในรถของตนเองก่อน

“มันจะเหี่ยวไหม?”

ภูเบศวร์เอ่ยถามเมื่อพิชญกำลังวางช่อดอกไม้ของตนเองไว้บนเบาะรถ ท่าทางหมาน้อยจะเป็นกังวล

“แล้วจะให้ถือเข้าไปในงานหรือไง?”

พิชญเอ่ยถามกลับ คิ้วขมวดนิดๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองช่อดอกไม้ในมือเขาแล้วจ๋อยไป

“เบศ” พิชญเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงหนัก

“ก็ผมกลัวมันเหี่ยวนี่นา ในรถร้อนจะตาย”

ภูเบศวร์ว่าก่อนคว้าช่อดอกไม้จากมือพิชญมาถือ

“จะเอาไปไหน?”

“ถ้าพีไม่กล้า งั้นผมถือเอง”

หมาน้อยว่า ท่าทางจะเริ่มงอนแล้ว พิชญถอนใจเบาแล้วว่า

“เออ แล้วแต่เถอะ”

พิชญปิดประตูรถแล้วก้าวออกไปเพื่อที่จะกลับเข้าไปในงานเลี้ยงของบริษัทอีกครั้ง ภูเบศวร์ก้าวตามไม่ห่างในทันที ดูอย่างไรมัน
ก็เหมือนกับว่าหมาน้อยกำลังเดินตามเจ้าของ น่ารักน่าชังเสียไม่มีล่ะภูเบศวร์




---------------------------------




หลังจากที่ทุกอย่างในพฤทธาการเริ่มจะอยู่ตัวดีแล้ว ฮิโรยูกิจึงได้เวลาที่จะต้องกลับญี่ปุ่น เพราะงานทุกอย่างที่ได้รับมอบหมาย
จากพี่ชายเสร็จสิ้นลงแล้ว หุ้นของพฤทธาการที่เขากว้านซื้อมาในชื่อของตนเองนั้นก็ถูกถ่ายโอนไปอยู่ในมือของอลันเพื่อให้พี่ชาย
ได้จัดการทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อไป

คมรู้สึกใจหายไม่น้อยที่ต้องห่างจากฮิโรยูกิผู้เป็นที่รักของตนเองอีกครั้ง แม้ว่าอีกไม่นานอีกคนต้องได้กลับมาอยู่เคียงข้างกันอีก
ครั้ง แต่ช่วงเวลาที่ยังต้องอยู่ห่างไกลกันมันก็คงจะทรมานเขาน่าดู คมนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ขณะที่มีหนุ่มตี๋ฮิโรยูกินอนอิง
ซบอกแกร่ง ผิวกายขาวผ่องของคนซบช่างตัดกับสีผิวเขาเสียเหลือเกิน มือสากลูบไล้ผิวเรียบเนียนเล่นอย่างเพลินมือ

“พี่คม”

“หืม?”

ฮิโรยูกิเอ่ยเรียกคนที่ตนเองอิงแอบแนบชิด ช้อนสายตาขึ้นมองหนุ่มหน้านิ่งที่ขานรับมาก่อนเอ่ยถาม

“พี่ไปกับผมไหม ไปอยู่ด้วยกันที่โน่น”

ฮิโรยูกิเอ่ยถามแล้วมองหน้าคมอย่างคาดหวังในคำตอบ คมยิ้มบางเบาให้คนรักก่อนตอบในสิ่งที่ตนเองคิดทบทวนมาแล้ว

“ไม่ล่ะ”

“ทำไมล่ะครับ?” ฮิโรยูกิเอ่ยถามเสียงตื่น

“เพราะพี่จะพาฮิโระกลับมาอยู่ที่นี่น่ะสิ”

“หือ?”

จากน้ำเสียงแตกตื่นเมื่อครู่ที่คมบอกปฏิเสธ คราวนี้ฮิโรยูกิเปลี่ยนมาเป็นฉงนกับคำขยายความของคมแทน คมหัวเราะในลำคอกับ
ท่าทางฉงนฉงายนั้นก่อนอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง

“อลันเคยพูดกับพี่หลายทีแล้วว่าพี่ควรจะทำอะไรเป็นของตัวเองบ้าง เพราะพี่ชายของฮิโระไม่อยากให้พี่ต้องจมปลักอยู่กับคำว่า
ลูกจ้างหรือลูกน้องของคนอื่นแบบนี้ตลอดไปหรอก แต่พี่ยังไม่นึกอยากจะทำอะไรในตอนนั้น แต่เวลานี้พี่ควรที่จะเริ่มต้นมันได้
แล้ว เพื่อที่จะ…”

“จะ?”

“เพื่อที่จะได้มีฮิโระมาอยู่เคียงข้างพี่ตลอดไป”

ฮิโรยูกิอมยิ้มกับคำอธิบายของพี่คม วางศีรษะลงที่เดิม แนบแก้มราบไปกับอกแกร่ง ฟังเสียงหัวใจเจ้าของแผงอกเต้นเป็นจังหวะ
เงียบๆ นิ้วเรียววาดวนไปตามร่องอก คมจับมือซนเอาไว้แล้วยกขึ้นแตะจูบเบาๆ

“พี่คม”

“ครับ”

“ผมรอพี่อยู่นะ”

คำพูดนั้นทำให้คมยิ้มออกมา คำว่ารอจากคนที่เขารัก

“ครับที่รัก”

ริมฝีปากหนากดจูบเส้นผมนุ่ม รอยยิ้มสุขใจเกลื่อนใบหน้าคนทั้งสอง แค่เพียงฮิโรยูกิบอกว่าจะรอเขา แค่เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
สำหรับกำลังใจให้คมสู้ต่อ เพื่อวันข้างหน้า วันที่จะได้อยู่เคียงข้างกันอย่างแท้จริง



วันเดินทางของฮิโรยูกิ ชายหนุ่มไปลาคุณตากับคุณยายอีกครั้งก่อนออกจากบ้าน ท่านทั้งสองก็อวยพรให้เดินทางแคล้วคลาด
ปลอดภัย ทำธุระ หรือกิจการใดก็ให้ประสบแต่ผลสำเร็จ ฮิโรยูกิกราบขอบคุณท่าน ก่อนที่คุณแม่อัญชัน อลัน เปียว และคมจะ
ตามมาส่งชายหนุ่มถึงสนามบิน คุณแม่อัญชันไม่อยากให้ลูกชายคนเล็กต้องห่างอกเลย ไปอยู่เมืองไกลแบบนี้ท่านอดเป็นห่วง
ไม่ได้ แต่เพราะหน้าที่การงานที่ต้องทำทำให้ท่านต้องจำยอมเข้าใจในความจำเป็นนั้น หากเป็นไปได้ท่านอยากให้ฮิโรยูกิกลับมา
อยู่ด้วยกันเสียที่บ้านเกิดเมืองนอนนี้มากกว่า

“คุณแม่ไม่ต้องเป็นกังวลนะครับ อีกไม่นานผมก็จะได้กลับมาอยู่ใกล้ๆคุณแม่แล้วล่ะครับ จริงไหมครับพี่คม?”

ฮิโรยูกิเอ่ยบอกกับคุณแม่อัญชัน ก่อนโยนลูกให้พี่คมของตนเองต่อ ทำให้ทุกสายตาต่างจับจ้องเจ้าของชื่อ คมยิ้มแหยเมื่อทุกคน
มองมาที่เขา ขณะที่ฮิโรยูกิที่โยนคำถามมาที่เขาแอบหัวเราะขำ

“จริงหรือคม?”

คุณแม่อัญชันเอ่ยถามหนุ่มหน้านิ่งเสียอีกคน คมอึกอักเล็กน้อยก่อนบอกกับคุณแม่ท่าน

“จริงครับ อีกไม่นานน้องฮิโระจะได้กลับมาอยู่ที่นี่แน่นอนครับ”

คมเอ่ยบอกคุณแม่ ขณะที่สายตาก็คอยแต่จะมองคุณลูก เมื่อได้รับคำตอบรับแสนแน่นหนักจากปากคม คุณแม่อัญชันก็ยิ้ม รู้สึก
ว่าฮิโรยูกิของท่านต้องได้กลับมาอยู่ใกล้ชิดท่านเป็นแน่ ฮิโรยูกิเองก็ยิ้มปลื้มกับคำพูดพี่คม ขณะที่อลันทำเป็นส่ายหน้าหน่าย เปียว
ตีแขนมิสเตอร์แอลเบาๆที่ล้อเลียนฮิโรยูกิกับคุณคม ทุกคนที่มาส่งอยู่รอจนเมื่อฮิโรยูกิขึ้นเครื่องไปแล้วถึงได้กลับบ้านกัน




----------------------------------




หลังจากที่น้องชายอย่างฮิโรยูกิกลับไปทำงานที่ญี่ปุ่นแล้ว อลันก็เริ่มคัดเลือกและเริ่มฝึกลูกน้องใหม่ เพื่อที่จะให้คมมีเวลาทำงาน
ของตนเองได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังกับเขาอีก ในขณะที่วสันต์ก็ถูกดึงตัวมาทำงานใกล้ชิดอลันชั่วคราว ลูกน้อง
ที่จะถูกเลือกมาทำงานแทนคมก็ถูกฝึกสอนงานไปเรื่อยๆ แต่ไม่มีใครรู้ใจอลันเท่าคมเลยนี่สิ

“ใจเย็นๆนะครับอลัน คุณกับคุณคมน่ะทำงานด้วยกันมานานก็ย่อมต้องรู้ใจกันทุกอย่างอยู่แล้ว อย่าเอาคุณคมเป็นบรรทัดฐานสิ
ใครเขาจะทำได้ขนาดนั้นกัน”

เปียวที่เลิกงานก่อนมาหาอลันที่บริษัทเช่นทุกที เด็กหนุ่มให้เลขาฯของอลันช่วยยกเครื่องดื่มเย็นๆมาให้อลันดื่มเผื่อจะใจเย็นลง
บ้าง รู้สึกว่าจะหงุดหงิดเกินไปแล้วเดี๋ยวนี้

“มันไม่ได้อย่างใจ!”

อลันว่าเสียงดังจนเลขาฯที่นำเครื่องดื่มมาให้สะดุ้ง เธอรีบนำแก้วเครื่องดื่มสองแก้วมาวางที่โต๊ะกระจกหน้าโซฟาที่เปียวกับอลัน
นั่งอยู่ แล้วรีบออกไปทันทีด้วยกลัวว่าพายุจะลง เปียวยกแก้วน้ำมาให้อลันดื่ม มองอลันที่ท่าทางหงุดหงิดแล้วยิ้มขำ

“มาขำผมนะคุณน่ะ”

อลันว่า แต่เปียวทำไม่สนใจ ยกแก้วน้ำของตนเองขึ้นดื่มบ้าง

“เออ เปียว” อลันเอ่ยเรียกเด็กหนุ่มเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ

“ครับ?” เปียวเลิกคิ้วมองคนเรียกด้วยคำถาม

“คุณมาทำงานกับผมไหม?”

สีหน้าอลันดูจะตื่นเต้นกับสิ่งที่ตนเองถามออกไปเหลือเกิน เปียวยิ้มขำก่อนตอบกลับไป

“แล้วงานที่บริษัทผมล่ะครับ มิสเตอร์แอล?”

เจอคำตอบด้วยประโยคคำถามเช่นนี้ทำเอาอลันเอนหลังพิงโซฟาอย่างหมดแรง เครียดเลยทีนี้

“ใจเย็นน่า เดี๋ยวดีเองเนอะ”

เปียวเอ่ยปลอบชายหนุ่มตัวโต อลันเหล่ตามองคนปลอบแล้วว่า

“พูดเหมือนหลอกเด็ก”

“ไม่เด็กหรอก ปูนนี้แล้ว”

“อีกแล้วนะ ว่าผมแก่อีกแล้ว”

อลันขยับลุกทำให้เปียวเด้งตัวขึ้นจากโซฟาแล้วอ้อมไปอยู่ด้านหลังทันทีเหมือนกัน ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธแต่น้ำเสียงกลับฟังดู
ล้อเลียนอย่างไรชอบกล

“โถ ใครจะกล้าว่ากันครับ ไม่มีหรอก”

อลันยิ้มมุมปากก่อนจะก้าวไม่กี่ทีก็ถึงตัวเด็กทะเล้น คว้าร่างสูงเพรียวนั้นเข้ามากอด เปียวดันอกอลันเอาไว้เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะ
โน้มลงมาหอมแก้มอย่างที่ชอบทำเมื่อรู้สึกหมั่นเขี้ยว

“ที่ทำงานนะครับ เดี๋ยวก็มีคนเปิดประตูเข้ามาอีกหรอก เออ... จะว่าไปตอนนี้คุณนาตาเซียเขาจะเป็นยังไงบ้างนะ?” พอเอ่ยถึงเรื่อง
มีคนเปิดประตูเข้ามาแล้วก็เหมือนเปียวจะเพิ่งนึกขึ้นได้

“อย่าไปสนใจเขาเลยน่า ให้พ่อผมเขาจัดการกันเองเถอะ” อลันชักจะอารมณ์ขุ่นเมื่อเอ่ยถึงเรื่องของผู้หญิงคนนั้น

“น่าสงสารเธอออก”

เปียวยังว่าอย่างเห็นใจเธอ ถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง ถ้าคุณพ่อของอลันทำอะไรรุนแรงจะทำอย่างไรกันล่ะ อลันมองลูกไก่
ขี้สงสารแล้วถอนใจ ก่อนเอ่ยเรียกร้องความสนใจเพื่อจะเลี่ยงเบี่ยงประเด็นไปทางอื่น

“สงสารผมเถอะที่รัก อย่ามัวแต่สงสารคนอื่นเลย”

“คุณน่าสงสารตรงไหนกัน?” เปียวเอียงคอมองคนพูด แต่ถามมาเช่นนั้นอลันเลยได้ทีตบมุก

“ก็ตรงที่อยู่ใกล้คุณแต่ทำอะไรไม่ได้นี่ไงล่ะ”

“หมดกัน มิสเตอร์แอล”

เปียวว่าแล้วถอนใจ ท่าทางกวนอารมณ์จนอลันอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ หอมแก้มเนียนไปอย่างไม่ให้ทันตั้งตัวแล้วเอ่ยชวนสีหน้า
จริงจัง

“กลับบ้านเถอะ”

“หา งานเสร็จแล้วหรือครับ?” เปียวเอ่ยท้วงถามงงๆ

“ไม่เสร็จ แต่อยากกลับไปกอดเมีย” แอบหยอดเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าท่าทางกรุ้มกริ่ม

“คุณนี่”

เปียวยิ้มเขินก่อนเดินตามแรงดึงของอลันออกไปข้างนอก อลันสั่งเลขานุการหน้าห้องว่าให้ช่วยดูแลเก็บเอกสารบนโต๊ะให้ด้วย
วันนี้เจ้านายอย่างเขาขอเกงานกลับบ้านก่อนเวลาหนึ่งวัน เลขานุการสาวใหญ่กับผู้ช่วยสาวถึงกับมึนไปตามๆกัน เพราะต่างก็
ตามอารมณ์เจ้านายของพวกเธอไม่ทัน เมื่อครู่อย่างกับพายุบุแคม ตอนนี้มันลมอะไรกันล่ะนี่??




--------------------------------

ต่อด้านล่างค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 22-10-2012 08:37:42

งานแต่งงานของพงศกรและสุวิญชาถูกจัดขึ้นหลังจากที่ทั้งคู่คบหาดูใจในฐานะคู่หมั้นกันมาระยะหนึ่ง และพงศกรมีความพร้อม
มากพอที่จะดูแลหญิงสาวได้แล้ว ทำให้ชายหนุ่มเอ่ยขอเธอแต่งงาน และคนที่ดีใจที่สุดก็คงหนีไม่พ้นนางวลัย ที่หมายหมั้นปั้นมือ
มาแสนนาน พลาดหวังจากลูกชายคนเล็กอย่างพิชญแล้วนางจึงทุ่มเทแรงกายแรงใจให้ลูกชายคนโตที่ตามใจนางทุกอย่างเช่น
พงศกรอย่างเต็มที่ คอยดูแลจัดแจงทุกอย่างในงานจนแทบไม่ได้พักได้ผ่อนจนเปียวชักจะเป็นห่วงว่าจะล้มหมอนนอนเสื่อก่อน
วันงานจะมาถึง แต่แม้แต่นายพรตเอ่ยเตือนแล้วนางยังไม่ยอมวางมือบ้างเปียวก็สุดที่จะเอ่ยเตือนได้

จนวันงานมาถึงทุกคนในบ้านพฤทธาการต่างต้องตื่นกันแต่เช้ามืดเพื่อที่จะเตรียมตัวแห่ขันหมากไปยังบ้านของเจ้าสาวอย่าง
สุวิญชา นางวลัยก็ยังคงตื่นเต้นกับงานอยู่เช่นเคย เปียวกับพิชญคอยเดินประกบผู้เป็นมารดาไม่ห่าง จนพิธีการในช่วงเช้าเสร็จ
สิ้นลงไป และถึงเวลาที่แขกทุกคนจะได้รับประทานอาหารกันแล้ว แขกที่มาร่วมงานในช่วงเช้านั้นล้วนแล้วแต่เป็นญาติสนิท
และเพื่อนๆของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวที่สนิทกันจริงๆเท่านั้น เพราะยังมีงานเลี้ยงตอนกลางคืนสำหรับแขกอีกส่วนหนึ่งที่ไม่ได้
มาร่วมงานในเช้าวันนี้ด้วย

เปียวยกสำรับกับข้าวไปให้พ่อกับแม่ถึงที่โต๊ะ ขณะที่พิชญเองก็ช่วยบริการเครื่องดื่มให้ พงศกรดูแลแขกส่วนอื่นอยู่ทำให้สองพี่
น้องเปียวกับพิชญต้องคอยดูแลนางวลัยกับนายพรตด้วยตนเอง เปียวจัดวางจานอาหารลงบนโต๊ะก่อนเอ่ยชวนนางวลัย

“แม่ทานอะไรสักหน่อยสิครับ เหนื่อยมาแต่เช้าแล้ว”

นางวลัยมองหลานชายสามีที่มีน้ำใจห่วงใยเธอแล้วก็รู้สึกกระดากปนละอาย ทั้งที่เธอทำไม่ดีกับเด็กคนนี้ก็ตั้งหลายอย่าง แต่อีก
ฝ่ายกลับไม่ถือโกรธแถมยังห่วงใยเธอเสียอีก หญิงสูงวัยเอ่ยขอบใจเปียว ก่อนจะตักอาหารที่เปียวยกมาให้ทาน เปียวหันไปมอง
พิชญแล้วก็ยิ้มให้กันเมื่อเห็นท่าทีของผู้เป็นมารดาอ่อนลง



“นายนี่มันเป็นคนดีจริงๆเลยนะเปียว ดีเกินไปด้วยซ้ำ”

พิชญพูดกับพี่ชายคนรองเหมือนจะเป็นการบ่นมากกว่าหรือเปล่าไม่แน่ใจ เมื่อทั้งคู่กลับมาจากงานแต่งงานของพี่ชายคนโตใน
ช่วงเช้า ก่อนเตรียมไปงานเลี้ยงมงคลสมรสในตอนค่ำนี้ ขณะที่เดินเข้าบ้านมาด้วยกันแล้วพิชญตามพี่ชายขึ้นมาที่ห้อง

“พูดอะไรแปลกๆ” เปียวพูดกลั้วหัวเราะ

“ก็นายน่ะนอกจากจะไม่โกรธที่พ่อกับแม่ทำกับนายเอาไว้ รวมทั้งฉันด้วยที่ทำไม่ดีกับนาย... นายยังเป็นห่วงพวกเรา ดูแล ช่วย
เหลือพวกเราทุกอย่างอีก ทั้งที่นายจะอยู่สบายๆกับมิสเตอร์แอลของนายแล้วไม่สนใจคนใจร้ายอย่างพวกเราก็ได้ แต่นายก็ไม่ทำ”

“ก็เพราะเราคือครอบครัวไงพี พี่จะเพิกเฉยแล้วปล่อยให้ทุกคนเดือดร้อนไม่ได้หรอก” เปียวให้เหตุผล

“นั่นไงล่ะ ฉันถึงได้บอกว่านายมันเป็นคนดี”

พิชญว่า ท่าทางทึ่งกับพี่ชายคนนี้อยู่เหมือนกัน เป็นเขาหน่อยไม่ได้ จะเอาคืนให้สาสมเลยทีเดียว เปียวส่ายหน้ายิ้มๆ พิชญมอง
เปียวที่เอาชุดสูทชุดใหม่จากตู้เสื้อผ้ามาวางบนเตียง ก่อนจะเอ่ยบอกเมื่อพี่ชายคนรองหันมาทางตนเอง

“ขอบใจนะเปียว ที่นายไม่ทิ้งพวกเรา”

เปียวชะงักไปเล็กน้อยก่อนเปิดยิ้ม

“ก็เราคือครอบครัวเดียวกันนี่”

พิชญหัวเราะในลำคอเบาๆ นี่ล่ะนะถึงจะสมเป็นเปียว ปฏิญญา คิดแล้วเด็กหนุ่มก็ยิ้มกับการมองโลกในแง่ดี และความคิดดีๆของ
พี่ชาย



ตกค่ำ งานเลี้ยงฉลองสมรสของพงศกรถูกจัดขึ้นที่โรงแรมแห่งหนึ่ง อลันเป็นหนึ่งในผู้ที่ได้มาร่วมงานเพื่อแสดงความยินดีกับคู่
บ่าวสาวด้วย ชายหนุ่มอยู่รอจนงานเลิกเพื่อที่จะได้กลับบ้านพร้อมกับเปียว

เมื่อทยอยส่งแขกเหรื่อที่มาร่วมงานจนเกือบหมดแล้วพงศกรจึงให้เปียวกลับบ้านไปกับอลันก่อน เพราะนี่ก็ให้อลันรอนานมาก
แล้ว เปียวจึงไปไหว้ลานายพรตกับนางวลัยก่อนกลับ

“ต้องขอบคุณคุณเช่นกันนะครับมิสเตอร์แอล ถึงจะรู้ว่าทุกอย่างที่คุณทำก็เพื่อเปียว แต่มันก็ส่งผลดีต่อครอบครัวผมอย่างมาก
เหลือเกิน”

พงศกรเอ่ยกับอลันเมื่อตามมาส่งที่หน้าห้องจัดงาน อลันยิ้มรับคำขอบคุณนั้น

“ถือเสียว่าคนกันเอง”

ชายหนุ่มตบบ่าเจ้าบ่าวหมาดๆก่อนมองเปียวที่ยืนอยู่ข้างๆ เปียวจึงส่งยิ้มไปให้ เอ่ยลาพงศกรและเจ้าสาวอย่างสุวิญชาแล้วสอง
หนุ่มจึงออกจากโรงแรมมาเพื่อมุ่งตรงกลับบ้านกัน




----------------------------------




เมื่อกลับมาถึงบ้านอลันก็เกิดมีความคิดแปลกๆขึ้นมา เอ่ยชวนเปียวไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์อย่างคู่รักคู่แต่งงานใหม่เขา เปียวที่
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก้าวขึ้นมาบนเตียงนอนที่อลันนั่งขัดสมาธิอยู่บนนั้น

“เราไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อย พี่ชายผมต่างหากที่แต่ง สับสนนะนี่มิสเตอร์แอล”

เปียวว่าก่อนล้มตัวลงนอน อลันเอนตัวลงนอนข้างกัน ก่อนตะแคงข้างหันไปมองเด็กหนุ่มแล้วเอ่ยอ้อน

“ไปไม่ได้หรือเปียว นะ”

“เกเรใหญ่แล้วนะครับ ตั้งแต่พี่คมไม่อยู่นี่โยนงานให้ลูกน้องทำจนหลังอานหมดแล้วมั้งน่ะ”

“รับน้องไง” อลันไม่ปฏิเสธ ทั้งยังยอมรับด้วยรอยยิ้มอีกต่างหาก

“เล่นอะไรเป็นเด็ก”

เปียวส่ายหน้าเบาๆก่อนพลิกตัวหันหลังให้มิสเตอร์แอลที่ทำท่าว่าจะเซ้าซี้ไม่เลิก อลันเขยิบเข้าไปชิดแผ่นหลังเด็กหนุ่ม ก่อนโน้ม
หน้าลงกระซิบข้างหู

“นะเปียว”

“อะไรครับ?” เปียวแสร้งทำเป็นไม่รู้ตาใส

“ไปฮันนีมูนกัน”

“เพ้อเจ้อ”

“ไม่เพ้อ อยากไป นะครับ”

“ประหลาดคน”

“ไม่ประหลาดสักหน่อย นะ นะครับ”

อ้อนไปอ้อนมาอลันก็ชักจะลามไปทั่ว งับใบหูบางที่ตนเองกระซิบขอ ก่อนจะรั้งคางเรียวให้เด็กหนุ่มหันมารับจูบ เปียวพลิกกาย
มานอนหงายแล้วจูบตอบมิสเตอร์แอลที่ทำตัวขี้อ้อน พออีกฝ่ายผละออกเปียวจึงเอ่ยถามหาข้อดีของการไปฮันนีมูนที่ว่านี้

“ถ้างั้นบอกหน่อยสิครับว่าฮันนีมูนที่ว่านี่มันมีอะไรพิเศษนอกจากเรื่องที่คุณทำอยู่ทุกวันน่ะ?”

“คุณนี่รู้ไปหมดทุกอย่างเลยน้า สมแล้วที่เป็นลูกไก่ตัวน้อยๆของผม” อลันบีบจมูกโด่งสวยของลูกไก่น้อยเบาๆ

“ไม่เกี่ยวเลย” เปียวย่นจมูกแล้วว่า แต่อลันเอ่ยแย้งทันควัน

“เกี่ยวสิ เพราะเป็นลูกไก่ตัวน้อยที่ผมรักที่สุด”

“จริงน่ะ?”

“ชัวร์เลย”

เปียวอมยิ้มกับคำยืนยัน ก่อนจะเบี่ยงหน้าหลบเมื่ออลันก้มลงมาอีกหน อลันกระซิบถามเด็กหนุ่มข้างหูก่อนงับใบหูให้จั้กจี้เล่น

“ตกลงไปนะ”

ชายหนุ่มเอ่ยอ้อนแต่เปียวหัวเราะ หดคอหนีริมฝีปากหยักที่คอยแต่จะเลาะเล็มและงับใบหูเขา

“นะครับ”

อลันยังอ้อนไม่หยุด เปียวชักจะเริ่มสั่นเมื่อลิ้นอุ่นชื้นตวัดเลียใบหูแทนการงับเล่น ก่อนที่อลันจะใช้กลวิธีอ้อนรักฉบับมิสเตอร์แอล
ต่อไป แล้วลูกไก่น้อยจะหนีรอดไปไหนเสีย...




--------------------------------




ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ สายการบินภายในประเทศ



เครื่องบินลำใหญ่ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เพื่อนำพาคู่รักไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์แสนหวานฉ่ำ การเดินทางของอลันและเปียวในครั้งนี้
อลันเลือกที่จะกลับไปยังสถานที่แห่งความทรงจำ ที่ที่เขาและเปียวได้วางสถานะแสนวุ่นวายและเปิดใจรับกันและกันเป็นครั้ง
แรก ที่ที่มีความทรงจำดีๆร่วมกันมากมาย บ้านพักแสนสวยหลังเล็กริมชายทะเลของเอิร์ทนั่นเอง

ทั้งคู่ได้ใช้เวลาทุกคืนวันร่วมกัน มีความสุขจนแทบล้นไปทั้งอกเมื่อมีกันและกันอยู่เคียงข้าง หาดทรายสวยๆกับแสงแดดรำไรใน
ยามเช้ายิ่งส่งให้บรรยากาศของความหวานเพิ่มระดับมากยิ่งขึ้น มือที่จับกุมกันเวลาเดินเล่นบนทรายเม็ดละเอียด น้ำทะเลเย็นฉ่ำที่
ซัดสาดเข้าหาฝั่งทำให้เย็นเท้าเวลาก้าวเดินย่ำเหยียบ เสียงหัวเราะและรอยยิ้มกว้างเพิ่มสีสันให้ความรักนี้ยิ่งดีแสนดีขึ้นไปอีก

เปียวยืนรับลมทะเลอยู่ที่ระเบียง ที่เดิมที่เขาชอบมายืนมองทะเลทุกครั้งเมื่ออยู่ที่บังกะโลแสนสวยหลังนี้ อลันก้าวออกมาจากตัว
บ้านพักเห็นเด็กหนุ่มยืนมองทะเลที่ชานระเบียงเหมือนเดิมอีกแล้วก็เดินเข้าไปหา รวบกอดเด็กหนุ่มเอาไว้ เปียวเอนตัวมาพิงคน
ด้านหลังมากขึ้นเมื่อถูกสวมกอด ลมทะเลพัดเอื่อยทำให้เด็กหนุ่มปล่อยความรู้สึกไปตามสายลมที่พัดพาเข้ามากระทบกาย

“คุณเคยบอกว่าเวลามองทะเลแล้วรู้สึกเหงา ตอนนี้ยังเป็นแบบนั้นอยู่ไหม?”

อลันเอ่ยถามคนในอ้อมแขนที่ยังคงมองท้องน้ำสีฟ้านั้นเงียบๆ เปียวส่ายหน้าเบา สายตาจับจ้องมองน้ำทะเลสีฟ้าใสที่กระทบ
แสงแดดระยิบยาวไกลสุดลูกหูลูกตา ความรู้สึกที่ว่าเงียบเหงาว้าเหว่นั้นในวันนี้มันได้ต่างออกไป อาจจะเพราะอ้อมกอดแสน
แข็งแรงที่คอยโอบกอดเขาเอาไว้ทุกครั้งที่ต้องการความอบอุ่นนี้ก็เป็นได้

“คุณบอกเองนี่ว่ามีเราอยู่ด้วยกันแล้วจะไม่เหงา ใช่ไหม?”

เด็กหนุ่มเอี้ยวหน้ากลับมาถามอลันที่ยืนซ้อนหลัง ดวงตาวาวใสนั้นพราวระยับด้วยความสุขจนคนมองต้องยิ้มตาม อ้อมกอดนั้น
กระชับแน่นก่อนที่เจ้าของอ้อมกอดจะเอ่ยกระซิบ

“ใช่ แค่มีเรา ไม่ว่าความเหงาหรืออะไรก็จะไม่สามารถทำร้ายคุณได้อีก คุณเชื่อผมไหม?”



“ที่สุด”



คำตอบรับพร้อมรอยยิ้มทำให้อีกคนยิ้มตามด้วยความรู้สึกเป็นสุขไม่ต่างกัน แม้วันวานที่ผ่านมานั้นจะพบเจอกับเรื่องร้ายใดๆ
อุปสรรคและปัญหาที่แสนวุ่นวายและยุ่งเหยิงในชีวิต จนบางครั้งในบางเหตุการณ์ก็เกือบเอาชีวิตแทบไม่รอด ทั้งคู่ผ่านเรื่องต่างๆ
มาด้วยกันมากมาย

ในวันนี้ทั้งอลันและเปียวได้ค้นพบในสิ่งที่ตนเองต่างต้องการ ด้วยเพราะมีอีกคนเข้ามาเติมเต็มในส่วนที่ขาดหาย ชายหนุ่มที่เจ็บ
ช้ำมาเพราะรัก มีความทรงจำและอคติที่ไม่ดีต่อความรัก คนที่เคยคิดว่าความรักที่แท้จริงนั้นมันไม่เคยมีอยู่ จนเมื่อมาพานพบกับ
เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาเผชิญหน้ากับปัญหาที่ตนเองไม่ได้ก่อ ยอมแม้จะต้องตกเป็นเหยื่อของใครก็ตามเพียงเพื่อต้องการให้
ครอบครัวของตนเองผ่านพ้นวิกฤติ คนที่ก้าวเข้ามาเปลี่ยนแปลงความรู้สึกที่ถูกปิดกั้นของเขาให้แปรเปลี่ยนไป ก่อเกิดเป็นความ
รักครั้งใหม่ที่มั่นคง

สำหรับเปียวแล้วเขาก็เป็นเพียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่โหยหาความรักจากใครสักคนมาโดยตลอด เฝ้าคอยถามตนเองทุกครั้งว่าเคย
เป็นที่รักของใครบ้างไหม จนเมื่อในวันหนึ่งที่เขาได้รับความรักมากมายจากผู้คนรายรอบข้างนั้นเขารู้สึกได้ถึงความสุข และที่
มากกว่านั้น... ความรักจากคนที่อยู่เคียงข้างเขาในยามนี้คือยาวิเศษที่สุดที่ช่วยให้หัวใจที่โหยหาของเขาได้รับการเติมจนเต็ม




หัวใจของทั้งคู่ต่างมีรักให้กันและกัน มันจะไม่มีวันหมดลง และจะคงอยู่ตราบนานเท่านาน...







                                                                 จบบริบูรณ์







กำลังรวมรายชื่อนักอ่านของเรื่องนี้อยู่ค่ะ นับไปนับมาก็งงตัวเองว่าเขียนชื่อคนนี้ไปหรือยัง มึนได้อีก เดี๋ยวรวมเสร็จแล้วคืนนี้มา
ขอบคุณอีกทีพร้อมบวกให้ทุกท่านด้วยนะคะ มาลงให้อ่านกันก่อน เพราะเว้นมาหลายวันแล้ว^^

ขอบคุณทุกท่านค่ะ

วันใหม่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 22-10-2012 08:50:13

เย้ๆๆ แฮปปี้กันทุกคน

จบแล้ววววว หวังว่าจะได้อ่านเรื่องใหม่อีกนะคะ >_<

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Mio ที่ 22-10-2012 09:12:35

อ้าว จบแล้วง่ะ TT  แต่มีความสุขกันก็ดีแล้วค่ะ : )
สามคำ>>>ขอบ คุณ ค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bobby_bear ที่ 22-10-2012 09:21:22

หลังจากผ่านมรสุมชีวิตกันมาพักใหญ่
ชีวิตของทุกคนก็เข้าสู่ความสงบเช่นเดิมและมีความสุขมากกว่าเดิม ^^
เรื่องอขงน้องพีกับเบศน่าสนุกอ่ะ อิอิ  วันใหม่จะแต่งมาไหมน้อออ

ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุก ๆ มาให้อ่านนะตรับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 22-10-2012 09:37:24

มีความสุขกันทุกคู่
เอาเรื่องใหม่มาให้อ่านอีกนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 22-10-2012 09:54:46

จบแล้วอ่าาา เรายังอยากอ่านต่ออยู่เลย >.<
ยังไงก้ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ o13
จะติดตามผลงานเรื่อยๆค่ะ
กดบวก1ฉลองตอนจบจ้าาา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 22-10-2012 09:59:19

จะมีโอกาสได้อ่านคู่ของพี่ชายอลันหรือเปล่าค่ะ อยากอ่านจัง  :bye2: :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 22-10-2012 10:05:14

จบแล้วหรอเนี่ย เป็นเรื่องที่น่ารักเรื่องนึง ที่เราชอบมากกกกกกกกกกก

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ เรื่องนี้มีภาค 2 เรื่องของพี่อลันใช่ไหมค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 22-10-2012 10:09:29

คลี่คลายและลงตัวอย่างสวยงามมาก
ขอบคุณน้องใหม่สำหรับนิยายดี ๆ อีกเรื่อง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 22-10-2012 10:19:13

แฮปปี้เอ็นดิ้งงงงง ><
จบได้หวานทุกคู่เลย
ว่าแต่จะมีภาคของอเล็กซ์มั้ยอ่าคะ
อยากอ่านๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ella ที่ 22-10-2012 10:35:12

จบซะแล้ว กับนิยายดี ๆ อีกเรื่อง ...แต่ยังเหลือคู่ของพี่อลัน นิหน่า จะมีมาต่อไหมค่ะ  :call: :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ali$a฿eth ที่ 22-10-2012 10:44:27

รู้สึกอิ่มเอมหัวใจเหลือเกิน ฮร๊าาาา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 22-10-2012 11:45:28

แฮป&ปี้ ไปอีก1เรื่อง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: rinia ที่ 22-10-2012 12:33:36

จบแล้ว  น่ารักมากๆเลย  รอเรื่องต่อไปค่ะ
จะเป็นหนังสือไมไหมค๊ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 22-10-2012 12:38:05

จบแล้ว  :จุ๊บๆ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 22-10-2012 12:49:44

 :L1:หวานหยาดเยิ้มและน่ารักมากมาย
ขอบคุณที่มีให้ได้อ่าน
กดบวกปล่อยเป็ด
ปล. 1 ถ้ามีเรื่องใหม่จะรอติดตามอ่านแน่นอน^^
ปล. 2 ชอบคู่ฮิโระ โดยเฉพาะที่คมบอกน้อง
         ฮูยยยยยยย~~~น้ำตาลกระจายท่วมโลก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 22-10-2012 13:16:55

ในที่สุดเปียวก็สุขพร้อม ทั้งเรื่องครอบครัว และคนรัก การงาน
พี่พงศ์ก็แต่งงานกับสาวสวย รวย เก่ง
น้องพีก็มีหมาน้อยมาตามต้อยๆ (น่ารัก^^)
แฮปปี้กันทั้งบ้าน
ขอบคุณน้องวันใหม่สำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้ค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 22-10-2012 14:04:20

 :L2:มีความสุข
ขอบคุณสำหรับนิยายน่าอ่านอีกเรื่อง
รู้ตัวรึเปล่า วาคุณแต่งแบบเผ็ดร้อน ก็"แซ่บ"นะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 22-10-2012 15:00:46

จบแล้วทุกคู่มีความสุขโดยเฉพาะอลันกับเปียว
แต่อยากอ่านคู่ของอเล็กซ์นะ ขอตอนพิเศษนะค่ะ

บวกหนึ่งค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tame_tin ที่ 22-10-2012 15:22:57

ขาดคู่อเล็กอ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 22-10-2012 15:30:44

นิยายที่อ่านแล้วมีความสุขจบบริบูรณ์ไปอีกเรื่อง :L1:
ทุกอย่างลงตัวและเป็นไปอย่างที่มันควรเป็น
มีความสุขกันถ้วนหน้า เราอ่านแล้วก็มีความสุขไปด้วย
แล้วก็เป็นธรรมเนียม จบแล้วก็ร้องหาตอนพิเศษ :-[
แต่ไม่ว่ายังไงก็จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องค่ะ :กอด1:
กดเป็ดให้น้องเปียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 22-10-2012 15:47:52

จบแบบสวยๆ สุขกันถ้วนหน้า  o13 (นับเฉพาะหนุ่มไทยก็พอเนอะ อิอิ) 

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่แต่งขึ้นมาให้พวกเราได้อ่านกันนะคะ   :กอด1:
แล้วจะรอเรื่องใหม่เน้อ  จุ๊บๆ  :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 22-10-2012 16:38:07

Happy Ending
รออ่านภาค 2 นะวันใหม่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 22-10-2012 16:38:47

 o13 สนุกมากค่ะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 22-10-2012 17:09:09

 :กอด1:จบซะแล้ว  เป็นกำลังใจนะครับ :3123:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: slurpee04 ที่ 22-10-2012 17:26:30

แฮปปี้เอนดิ้ง  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 22-10-2012 17:49:54

หวานๆๆๆๆๆๆๆ  อยากมีคู่กับเค้าบ้าง  :-[

อ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่าอลันมีความสุขมากขนาดไหน ได้เจอคนรู้ใจและถูกใจมากๆ แบบเปียว โอ๊ยยยยยย อิจฉาอลันจริงๆ  :o8:


ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่ะ  Happy Ending แบบนี้ คนอ่านชอบมากกกกกกกกก  :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tookta ที่ 22-10-2012 19:33:21

ขอบคุณจ้า
เย้ เย้ เย้ !!! จบแบบสวยงามที่สุด
ยินดีกับทั้ง 3 คู่ด้วยนะจ๊ะ มีความสุขซะที
หลังฝนตกฟ้าย่อมสดใสเสมอ ^^

เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nokkaling ที่ 22-10-2012 19:38:14

 :m2: :m2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 22-10-2012 19:50:09

มีความสุขกันทุกคน :L1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 22-10-2012 20:26:17

อ่านแล้วปริ่ม มีความสุขมาก  :impress3:

ขอบคุณผู้แต่งมากนะคะ ที่แต่งนิยายดีๆ มาให้ได้อ่านกันอย่างมีความสุข  :กอด1: :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: @rnon ที่ 22-10-2012 20:31:33

 o13

ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ ให้อ่านนะครับ

ถึงแม้จะจบแล้ว .. แต่ .. อลันกับเปียว ... จะเป็นความทรงจำที่ดีตลอดไป

 :pig4:  :pig4:  :pig4:  :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 22-10-2012 20:50:53

ป๋าอลัน หวานกับเปียวตลอดๆๆ
เปียวเป็นคนดีอย่างที่พีบอกจริงๆ คิดตามนั้นเหมือนกัน
ทุกคนมีความสุขจริงๆซะทีแล้ว  ดีจัง
ขอบคุณนิยายดีๆอีกเรื่อง
รอเรื่องใหม่ ฮ้าบบบบบ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kabung ที่ 22-10-2012 20:53:22

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆๆและน่ารัก(อีกแล้ว)

ไม่ค่อยได้เม้น แต่อ่านหมดแล้วทุกเรื่องนะเออ ชอบมากๆๆๆๆๆ รอเรื่องหน้าน๊า สู้ๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 22-10-2012 21:00:27

จบแล้วแฮปปี้กันถ้วนหน้า
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ
อิ่มใจคะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: NOoTuNE ที่ 22-10-2012 21:29:12

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ  :pig4:


ยังรอคู่พี่ชายอยูนะคะ เพราะไม่มีอยู่ในบทสรุป หวังว่าจะได้พบกัน :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง (จบบริบูรณ์) ๒๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๔๑ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 22-10-2012 21:35:16

แฮปปี้ แฮปปี้  อ่านแล้วมีความสุขไปกับตอนจบจังเลยค่ะ

แล้วคู่พี่ชายจะเป็นยังไงต่อน้า ฮ่า ๆ แอบอยากรู้

ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ
บวก ค่ะ  :L2:

หัวข้อ: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 22-10-2012 22:48:08

และแล้วก็จบลงไปแล้วนะคะทุกท่าน สำหรับเรื่องของลูกไก่น้อยปฏิญญา กับ มิสเตอร์แอล เหมือนจะผ่านไปแป๊บๆเองเนอะ^^

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ชื่นชอบเรื่องนี้ ขอบคุณทุกการติดตาม ทุกคอมเม้นต์ ทุกบวกหนึ่ง และบวกเป็ดน้อย ขอบคุณมากมายค่ะ :pig4: :L1:

สำหรับเรื่องเฮียอเล็กซ์ ทีแรกลังเลว่าจะต่อทู้นี้ดีหรือเปล่า แต่พอดูเนื้อหาที่ตัวเองแต่งไว้ก็เลยตกลงใจว่าเปิดเป็นอีกเรื่องเลยจะดีกว่า
เพราะมันเป็นเรื่องของเฮียแกจริงๆ ไม่อิงใครเลย เหอๆ

ปล. ขอบคุณคุณboboaje ด้วยนะคะสำหรับความคิดเห็นเรื่องนิยายของใหม่ จริงๆก็รู้สึกว่านิยายตัวเองมันแผ่วปลายอยู่เรื่อยเหมือนกัน
ค่ะ เพราะคนที่อ่านตอนแรกๆจะค่อยๆหายไปเมื่อตอนเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ อยากแต่งให้ได้อย่างคนอื่นเขาเหมือนกันค่ะ แต่เป็นคนผูกเรื่อง
ไม่เก่ง ถ้าเป็นเรื่องสั้นมันก็ปุบปับฉับไว มาแป๊บๆก็จบปึ้ง! แล้วต่อตอนพิเศษ อันนี้น่ะถนัด อย่างเรื่องน้องข้าวตังมาเกือบทุกวัน 8 ตอน
ก็แปด-เก้าวันก็จบ บางท่านมาอ่านตอนแรกแล้วหายไป พอกลับมาอีกที อ้าว จบแล้ว มาไวไปไว อย่าได้คลาดสายตา ฮ่า

เขียนไปเรื่อยๆค่ะ อยากพัฒนาฝีมือตัวเองให้มากขึ้น^^

แอบเห็นมีคนถามเรื่องหนังสือด้วยอ่ะ ถ้าทำจริงมันจะขายออกไหมล่ะนั่น ฮ่าๆ ขอบคุณที่ถามถึงค่ะ ที่จริงแค่คนเขียน เขียนแล้วมี
ความสุข คนอ่าน อ่านแล้วมีความสุข เท่านี้ก็พอแล้วค่ะ^^



สุดท้ายนี้ก็ต้องขอขอบคุณเล้าเป็ด สำหรับพื้นที่ดีๆให้ลูกเป็ดน้อยหัดเขียนอย่างเราได้มีที่วิ่งเล่น ได้ทำอะไรหลายๆอย่างที่อยากจะทำ
ขอบคุณมากๆค่ะ o1

ต่อมาก็ต้องขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามให้กำลังใจกันมาโดยตลอด เวลามีปัญหาก็ไม่ได้ทิ้งกันไปไหน ขอบคุณมากๆเช่นกันค่ะ o1

ขออนุญาตไล่รายชื่อตามจำนวนคอมเม้นต์ค่ะ

ขอบคุณ :L2:

CarToonMiZa , gupalz , zero3 , Onlymin ,$VAN$ , nongrak , indy❣zaka , love2y , greensnake , koikoi , t2007 , Pupay , fay 13

naamsomm , Ju , udongjay , iforgive , inspirer_bear , mentholss , พี่วันเสาร์ , moredee , Bowbonk ,bulldog17 , PetitDragon , choijiin

GAZESL , Mc_ma , yeyong , cavalli , pukpra , puppyluv , ruby , malula , yayee2 , zazoi , ○TeaCafé○ , Pakbung Mazo , little_nok

cattydoggy , MooJi , quiicheh , silverspoon , frenzy19 , bobie , ทานตะวัน , konnarak , Tiamo_jamsai , เฉาก๊วย , nemesis , slurpee04

SnowyJJ , jimmyFG , Nannie , swordtails , must , coon_all , PookPick , rubymoona , pooinfinity , fuku , myd3ar , roseen , marionatte

pahpai , bobby_bear , maru , shockoBB , Sorso , tookta , p_phai , mild-dy , silverphoenix , kojibara , Nunun_B2UTY , Kalamall

honeyhoon , Ali$a฿eth , route rover , IIMisssoMII , uknowvry , qq_oo , ooopimmyooo , goosongta , Olivia23 , Hikaru23 , sunshadow

greensoda , อากาศใต้ผ้าห่ม , smmikie , ชะรอยน้อย , JangBouyoung , skysky , supizpiz , kabung , ๊าNeFuji , Black Knight09

MaNaSsAwEe , fannan , AiiSoul , anuruk97 , jinjin283 , doomare , day9day , Ball , kun , ลิงน้อยสุดเอ๋อ , tuek , honeystar

•ผั๑`|nกุ้va’ด• , kslave , KMprince , iamnan , didi , som , west , jelatin99 , i-love-you , zombi , goonglovenut , BBChin JungBB

a_tapha , MEMO MINI , pronpailin , the_pupae , namngern , SuSaya , pakkad , boboaje , นางฟ้า , NOo TuNE , nan 239 , jiw , SGL

ณ ที่เดิม™ , k00_eng^^ , AprilSnow , papa , nang_nang , GUNPLAPLASTIC , bozang , kanunsak  , aehJTS , PEENAT1972

Paracetamol , Ryoooo , phakajira , karmdodcom , insomniac , หัวแม่มือ , trafu , Orange151987 , Guill , akike , iamoumm , patsaporn

mr_longza , fon270640 , BuzZcnitH , ormn , misshappy_time , G-NaF , Namtarn , bow55 , takara , Altasia , Kaewkaew , vascular

ryousheha , kokoro , thyme812 , LiTTlE [A] , aeecd , in_blu , Mengjie_JJ , YJism , Loveyoujung , krit24 , mmsad , jamemy , DIIK

ASSASSIN , EMI ELMA , carenaka , @BUA@ , patee , nunnan , feili , puu142 , ao16 ,sunsatoh , Pumpkin_23 , ListeL , railay

aiaea83 , Ella

ปล. รายชื่อนักอ่านทั้งหมดนี้ จากตอนแรกจนถึงตอนที่ 24 นะคะ พอดีใหม่นับไว้ถึงตรงนี้ สำหรับท่านที่เข้ามาอ่าน
ตอนจบก็ต้องขอบคุณเช่นเดียวกันค่ะ และบวกให้กับคอมเม้นต์ในตอนที่ 24 ด้วยค่ะ

หากตกหล่นท่านใดไปบอกได้ค่ะ

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: iamoumm ที่ 22-10-2012 22:57:21

เรื่องสนุกมากคะ ประทับใจสุดๆเลย
จบแล้ว ฮะๆเป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆคะ  :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 22-10-2012 23:12:45

ขอบคุณมากนะค่ะ....ที่แต่งเรื่องดีๆๆๆให้พวกเราอ่านสนุกมากๆๆเลยค่ะและเราก็ชอบมากด้วย  อยากบอกอย่างนึงนะค่ะ พวกเรา :L1:รักคนเขียนค่ะและจะติดตามอ่านเรื่องเอียเล็กนะค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 23-10-2012 02:25:26

จบซะแล้ว ยังอยากจะรู้เรื่องของคุณพี่ชายมิสเตอร์แอลต่ออ่ะ  :z1:
จบได้หวานมากๆค่า ผูกไทด์  :-[ เหมือนสามีภรรยาเลยอ่ะ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆอีกหนึ่งเรื่องค่ะ คุณวันใหม่ แล้วจะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 23-10-2012 02:35:14

รออเล็กซ์อัลค่ะ ภูเบศร์พีก็น่ารักนะเนี่ย ภูเบศร์ท่าทางจะขี้น้อยใจนะนั่น คมเท่นะนั่น ดูแลฮิโระดี ๆ นะ อลันก็เหมือนกันดูแลเปียวดี ๆ นะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ลิงน้อยสุดเอ๋อ ที่ 23-10-2012 02:40:09

โอ้

จบแล้ว แต่งได้สนุกมากเลยค่ะ

แล้วจะรอนิยายเรื่องใหม่นะค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 23-10-2012 03:05:28

เอวัง จึงมีด้วยประการฉะนี้ แล


ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะคะ


 :impress2: :bye2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Nannie ที่ 23-10-2012 04:34:04

มิสเตอร์แอลน่ารักเนอะ  มีชวนภรรยาไปฮันนีมูนด้วย
โอ้ว นี่ล่ะนะเพราะความดีของเปียวถึงได้เจอคนรักที่ดี
มีความสุขกับนิยายเรื่องนี่ค่ะ
พี่คมกับฮิโระก็น่ารัก

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ภาษาสวยๆคะ
รอเรื่องหน้าคุณวันใหม่ด้วยคนนะค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 23-10-2012 05:22:12

 o22


รออ่านเรื่องใหม่นะครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 23-10-2012 09:06:56

จบได้หวานมากกกก
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านน่ะ
จะรออ่านเฮียเล็กต่อน่าาาา ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: day9day ที่ 23-10-2012 09:25:12

ต้องบอกว่าคอยติดตามเรื่องนี้ตลอดเลยนะครับ แต่ไม่ค่อยได้เม้นอ่ะ T_T
เป็นเรื่องราวที่แต่งแบบครบทุกรสจริงๆ สนุกมากครับ
ที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดคือ คนแต่งอัพนิยายแบบต่อเนื่องสม่ำเสมอ (อันนี้น่ารักที่สุด)

ปล.จะมีเรื่องต่อไปมั้ยครับ จะรอนะครับ

 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
 :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 23-10-2012 10:34:52

น้องเปียวกับอลันก็จบซะแล้ว
 :impress:
ถือว่าเป็นการเดินทางที่ค่อนข้างยาวนานของวันใหม่เลยนะเนี่ย
เรื่องนี้ทั้งแหวกจากแนวน่ารักที่วันใหม่เคยเขียน
แถมยังพ่อแง่แม่งอนกันอย่างนานจนคนอ่านนั่งลุ้นกันซะตัวโก่ง
คนอ่านคนนี้ก็ขอแสดงความยินดีด้วย
 :a1:
ที่ความพยายามทั้งหมดของวันใหม่ประสบผลสำเร็จอย่างสวยงาม
นอนรอดูน้องเข็นพี่อเล็กซ์ตัวแสบออกมาให้คนอ่านยำ
ขอบคุณค่า
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 23-10-2012 14:40:59

อั๊ยย๋าาาาา
หนีเที่ยวไม่กี่วันจบแล้วหรือนี้
อลันนี้ขี้อ้อนได้โหล่เลยนะเนี๊ย
คงจะแลดูน่ารักในสายตาของลูกไก่น้อยอยู่หรอก
เปียวก็ทำหน้าที่ศรีภรรยาได้ไม่ขาดตกบกพร่อง
หว๊านหวานอ่ะ  แต่ไม่เลี่ยนนะ  ฮฺฮฺ
ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้งกันซะที
หวานได้อีกเนอะแต่ละคู่
แต่จะว่าไงดีอ่ะ บอกได้แค่  ชอบเบศศศศศศศศศศศศศศ
เด็กอะไรก็ไม่รู้น่ารักน่าชังม๊าก  เดินตามเจ้าของต้อยๆ 
อยากได้บ้างจังแบบนี้น่ะ

ขอบคุณสำหรับอีกหนึ่งเรื่องแห่งความประทับใจที่คุณวันใหม่มอบให้
และจะรอติดตามผลงานไปเรื่อยๆขอให้มีเรื่องดีๆน่ารักๆแบบนี้ต่อไปน๊า
(ปล. เพราะส่วนตัวไม่ค่อยชอบแนวดราม่าซักเท่าไหร่  แต่ก็คงต้องมีบ้างชิมิเค๊ะ
 ดังนั้นทำให้เรื่องนี้เป็นหนึ่งเรื่องที่ชอบเพราะมีดราม่าพอดีคำ ไม่เยอะ  แต่ไม่ขาด มันลงตัว ปลาบปลื้ม)
^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 23-10-2012 14:49:13

เรื่องนี้สนุกมากค่ะชอบทั้งคู่อลัน-เปียวกับพี่คมน้องฮิโระเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 23-10-2012 17:48:18

จบแบบหวานๆ :impress2:

รอตอนพิเศษกับเรื่องใหม่นะครับ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 23-10-2012 18:09:17

ไม่ได้เข้าวันเดียว เล่ห์พรางรักจบแล้วอะ

งง 5555 ยังนึกว่าจะมีต่อ

น่ารักดีเนอะ ความรักระหว่างมิสเตอร์แอลกับ ไ่ก่้น้อย

ดูมีความสุข ชีวิตแฮปปี้

รอเรื่องของเฮียอเล็กซ์เน้อ

ป.ล.เีฮียอเล็กซ์มันจะไม่ดราม่าเข้มข้นใช่ไหม

รออ่านเรื่องต่อไปจ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: honeyhoon ที่ 23-10-2012 18:54:07

จบได้หวานมากค่ะ บวกเป็ดก่อนอย่างแรง
รออ่านเรื่องใหม่ ตอนแรกนึกว่าเรื่องใหม่คงเปนคู่อเล็กซ์ พี แต่พีมีคนที่ชื่อภูเบศแล้ว
เสียดายนิดหน่อย );
แต่ไม่เป็นไรหรอก แค่คนเขียนแต่งเรื่องใหม่ยังไงคนอ่านก็อ่าน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 23-10-2012 19:46:46

 :-[  :กอด1:  :man1:  o13 ชอบมากกกก แต่ยังยากอ่านของอเล็กซ์ กะ อัล อ่ะ ถ้าคนเขียนจะกรุณา  :impress2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 23-10-2012 21:23:13

จบลงด้วยดีทุกชีวิต

การให้อภัยมันดีอย่างนี้นี่เอง

ขอบคุณค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: praseat ที่ 24-10-2012 00:48:38

อ่านทีเดียวจบเลย..ตาเเฉะ..แต่สนุกมากครับ....ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 24-10-2012 21:11:41

ขอบคุณน้องวันใหม่ครับ
มีความสุขที่สุด ความรัก ครอบครัว พ่อ แม่ พี่ น้อง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 24-10-2012 21:37:25

สนุกมากๆเลยค่ะ อยากอ่านคู่คุณพี่ชายจัง เอล็กซ์กับคุณบอร์ดี้การ์ดน่ะ อยากรุ้ว่าจะจบยังไง ขอตอนพิเศษได้ไหมเอ่ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 25-10-2012 03:59:00

ขอบคุณนะคับสำหรับนิยายดีๆ สนุกมากเลยคับ
จะรอเรื่องต่อไปนะคับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mnara ที่ 25-10-2012 13:51:43

สนุกมากเลยคะ o13
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่สนุกสนานนี้นะคะ :pig4:
จะเป็นกำลังใจในเรื่องต่อๆ ไปนะ :bye2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Hikaru23 ที่ 25-10-2012 14:32:22

อ่า...จบซะแล้ว แต่ก็จบอย่างมีความสุขที่สุด :L2: :กอด1:
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Dee15 ที่ 25-10-2012 14:39:13

 :pig4: :pig4: :pig4:
สนุกคะ ดร่ามา พอประมาณ
ขอบคุณสำหรับนิยาย ที่นำมาแบ่งปันนะคะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: preaw2806 ที่ 25-10-2012 15:03:41

สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบ

 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Fujitaga ที่ 25-10-2012 16:58:30

พึ่งรวบรวมความสามารถในการอ่าน รวดเดียว
จนจบได้ น่ารักมากคับ เป็นนิยายที่สนุกมากเลยคับ
น่ารัก แถมมีให้ลุ้นกันด้วย
ขอบคุณมากนะคับ สำหรับนิยายน่ารัก ๆ อย่างนี้

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 25-10-2012 17:22:48

รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ  :bye2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: lovely1714 ที่ 26-10-2012 00:00:36

ชอบทุกคู่เลย  น่ารักมาก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 26-10-2012 00:24:06

รอเรื่องของคุณพี่ชายค่ะ

คงจะได้กินมาม่าเป็นกะละมัง T^T

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: timtam ที่ 26-10-2012 00:28:32

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ แต่อ่านจบเรียบร้อยแล้วค่ะ สนุกมากค่ะ ตอนแรกก็หงุดหงิดที่อลันงี่เง่า แต่ตอนหลังก็สงสารอลัน ที่เปียวทั้งดื้อดึงดันทุรังจนน่าจับมาตีก้น ส่วนคู่ของคมกับฮิโระก็หวานกันตลอดฮิโระก็จะช่างยั่วไปไหนกันค่ะ  แต่ตอนอ่านเรื่องอเล็กซ์แล้วบอกตามตรงค่ะเชียร์ให้อเล็กส์คู่กับพิชญซะมากกว่าค่ะดููพิชญ์เค้าร้ายดี ถ้าได้เป็นนายเอกก็คงจะน่ารักดี ชอบนายเอกแบบพิชญ แต่ก็คงทำใจเพราะดูแววแล้วอเล็กซ์คงลงเอยกับอัลโดยไม่ต้องสงสัย ทิ้งพิชญตามง้ออัลขนาดนั้น :เฮ้อ:(คงได้แต่จิ้นต่อเอง :laugh:) แต่ต้องขอบคุณคนแต่งมากๆน่ะค่ะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน เป็นคนแต่งนิยายนี่ต้องมีความอดทนสูงมากเลยน่ะค่ะ ขอบคุณมากจริงๆที่ทำให้ได้อ่านิยายสนุกๆ :กอด1: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 26-10-2012 20:50:25

หวานนนนนนซ้า :impress2: แฮ๊ปปี้เอนดิ้งทุกคู่ อิอิ
แต่ฮิโระยังไม่ได้อยู่กับพี่คมเลยอ่ะ เอาตอนพิเศษ o11

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: The_Beggar ที่ 26-10-2012 21:27:28

อ่านจบแล้ว...สนุกมากๆเลยค่ะ ลุ้นได้ตลอดทั้งเรื่อง คอยเชียร์พระเอกบ้างสงสารนายเอกบ้าง
แล้วเมื่อกี้ก็เห็นว่ามีภาค 2 ด้วยถ้ายังไงก็ขอตัวไปอ่านก่อนนะคะ!!

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Umiko ที่ 26-10-2012 23:04:38

จบแล้ว....^^

น่ารักสนุกด้วย... o13 o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: M33A ที่ 27-10-2012 01:51:24

สนุกมากๆเลยคะ

อ่านแล้วได้อารมณ์แบบนิยายไทยๆ แต่ก็ไม่ได้ติดขัดกับความวายเลย



จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ  o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: rinrose ที่ 27-10-2012 15:00:30

เนื้อเรื่องน่ารักดี
จะรอเรื่องต่อไปค่ะ
 :3123:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: shizuruviola ที่ 27-10-2012 17:19:41

สนุกมากๆครับ อ่านรวดเดียวจบเยย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Mrl● ที่ 28-10-2012 01:22:42

อ่านจบแล้วค่ะตามอ่านมา3วัน
สนุกมากกกกกๆๆๆๆ ชอบทุกคู่เลย
อยากอ่านคู่ของพีกับเบศจัง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 28-10-2012 15:55:37

จบแล้ววววววว
ไม่อยากให้รีบเลย
อลันยิ่งนานยิ่งหื่นนะเนี่ย
มีอยากฮันนีมูนกับเค้าด้วย
55555

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 28-10-2012 16:54:24

เพิ่งได้มาอ่าน แต่งได้สนุกมากค่ะ

อลันเปียว, คมฮิโระ, เบศพี น่ารักจังเลย

แอบอยากรู้คู่อเล็กซ์ ^^

 :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Phing ที่ 28-10-2012 19:51:17

อ่านจบแล้ว
สนุกมากๆๆ เปรียวน่ารักดี
รอคู่อเล็กซ์นะคะ
 :กอด1: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: BlackKnight09 ที่ 28-10-2012 20:38:56

โอ้ หายไป เกือบเดือน คอมพัง

จบเสียแล้วเหรอ
งั้นขออ่านก่อนนะ
เอาให้ช่ำใจแล้วกัน

ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: munbinkun ที่ 29-10-2012 01:40:15

มาตามอ่านตั้งแต่แรกจนจบภายในวันเดียว
เป็นเรื่องที่ทิ้งข้ามวันอ่านกันไม่ได้เลยทีเดียวค่ะ ติดงอมแงม 5555
ชอบมากๆที่เปียวเป็นแบบนี้  ไม่ยอมอลันจนเกินไปแต่ก็ขัดอะไรไม่ค่อยจะได้
จริงๆก็แอบลุ้นกับคู่อเล็กซ์กับอัลมากมายเหมือนกัน จะไปติดตามในเรื่องใหม่นะคะ
แต่ก็อยากให้มีคู่พิชญกับเบศเหมือนกันนะเนี่ย 5555
ชอบมากๆเลยค่ะเรื่องนี้  ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 29-10-2012 13:42:19

ชอบอ่ะ  :-[ :-[
สนุกมากกกก o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 29-10-2012 14:09:49

ว้าวๆจบแล้ว หวานจุง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: culom ที่ 02-11-2012 00:30:27

สนุกมากค่ะ

เสียดายจบซะแล้ว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: away3g ที่ 02-11-2012 13:49:13

 :haun4: :haun4: :haun4: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 02-11-2012 23:30:27

หวานจังง ><

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 04-11-2012 10:52:42

 :pig4: ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kamikame ที่ 09-11-2012 19:07:04

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 11-11-2012 00:19:32

กว่าจะลงเอยกันได้ แต่ละคู่
อยากรู้ว่าอเลกซ์นี่คู่กับอัลจริงๆใช่มั้ยอ่ะ
แล้ววิคเตอร์จะทำอะไรกับคู่นี้กัน
อยากอ่านตอนพิเศษที่คาเสะกับคมกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งจัง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)หน้า๔๑+ขอบคุณและชี้แจงหน้า๔๒ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: krit24 ที่ 20-11-2012 22:57:15

อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากค่า
มีอีกหลายคู่ที่อยากอ่านต่ออ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: ekonut ที่ 24-11-2012 09:06:33

เพิ่งเข้ามาอ่าน จบแล้วค่ะ

สนุกมากๆๆเลย  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Bejae ที่ 25-11-2012 00:41:57

อ่านรวบยอดวันเดียวจบ วางไม่ลงจริงๆ
สนุกมากค่ะ ทุกคู่เลย
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้ค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: yumsonteen ที่ 26-11-2012 00:53:46

เรื่องน่ารักมาก ขอบคุณคับ o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 27-11-2012 16:18:09

จบได้หวานมากมาย น่ารักจริงๆ  :o8:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 27-11-2012 21:44:38

บวกขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่ะ :L2:

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและชอบเรื่องนี้ค่ะ^^

วันใหม่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: aezac ที่ 03-12-2012 14:02:50

  o13 o13 o13

หวานนนนนนนน

 :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: FFS_Yaoi ที่ 05-12-2012 21:22:02

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Vavaviz ที่ 08-12-2012 08:11:26

เปียวเป็นคนดีจริงๆๆๆๆๆๆ



 :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Number1_90 ที่ 10-12-2012 15:15:51

สนุกมากค่ะ

ปลื้มหนูเปียวมาก น่ารัก ดื้อด้วย

618+1 = 619  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 19-12-2012 15:30:43

แวะมาบวกขอบคุณเพิ่มเติมสำหรับทุกคอมเม้นต์ ทุกบวกหนึ่ง บวกเป็ด และทุกกำลังใจที่แวะเวียนมาค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: rainfall ที่ 20-12-2012 10:26:15

แฮปปี้ เอ็นดิ้งทุกคู่เลยยย
 :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 20-12-2012 19:11:38

 o13 o13

เนื้อเรื่องสมบูรณ์แบบสุดๆ
อ่านรวดเดียวจบเลย
เรื่องนี้มีหลากหลายอารมณ์มาก ทั้งรักทั้งเศร้า
ชอบมากๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: taroni ที่ 20-12-2012 19:30:38

อ่านรวดเดียวจบ
+1 +เป็ด จ้า  :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 04-02-2013 01:48:35

อ่านจบแล้ววว สนุกมากเลยค่า ^+++^
จริงแล้วเราตามมาจากเรื่องหัวใจซ่อนรักแหละ (อ่านภาคต่อก่อนภาคต้น)
เรื่องนั้นก็สนุก เรื่องนี้ก็สนุก เป็นกำลงใจให้คนเขียนต่อไปนะค้าาาา
ขอบคุณที่สร้างสรรค์เรื่องราวดีๆ มาให้เราอ่านค่ะ ฮี่ๆๆๆๆ  :m4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: โดดเดี่ยวแต่ไม่ ที่ 06-02-2013 19:06:04

แปะไว้ตอนที่7 :L1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ สอบถามความคิดเห็นเรื่องรวมเล่มค่ะ *หน้า ๔๕* (๘.๒.๒๕๕๖)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 08-02-2013 20:37:53

สวัสดีนักอ่านทุกท่านค่ะ

ขออนุญาตสอบถามเรื่องรวมเล่ม ✽เล่ห์พรางรัก✽ ค่ะ

เนื่องจากว่าใหม่กำลังจะทำเรื่องนี้ออกมาเป็นหนังสือน่ะค่ะ อยากจะเก็บไว้เป็นรูปเล่ม จึงอยากถามความคิดเห็นของนักอ่านทุกท่านว่ามีใครอยากมีเก็บไว้สักเล่มไหมคะ

หากว่ามีใหม่จะได้ตัดสินใจทำเพิ่ม เพราะในตอนแรกเพียงคิดว่าอยากทำเก็บไว้เองเท่านั้น แต่หากมีท่านใดสนใจใหม่ก็จะให้สำนักพิมพ์เป็นผู้ดำเนินเรื่องทุกอย่างภายในเล้าให้ เพราะใหม่ไม่ได้สมัครไอดีเป็ดนักขาย

เพราะฉะนั้น หากท่านใดอยากมีเก็บไว้เป็นของตนเอง ช่วยยกมือแสดงตัวกันสักนิดนะคะ

ขอบคุณค่ะ

วันใหม่ :L2:




ปล. จิ้มบวกให้ทุกท่านที่เพิ่งแวะมาอ่านเพิ่มเติมด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ สอบถามความคิดเห็นเรื่องรวมเล่มค่ะ *หน้า ๔๕* (๘.๒.๒๕๕๖)
เริ่มหัวข้อโดย: yokerohz ที่ 08-02-2013 20:56:28

สนใจค่ะ แต่เปิดจองนานๆหน่อยนะคะ

ช่วงนี้ซื้อหนังสือเยอะมากกกก

ประสบปัญหาการเงินอย่างรุนแรง  :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ สอบถามความคิดเห็นเรื่องรวมเล่มค่ะ *หน้า ๔๕* (๘.๒.๒๕๕๖)
เริ่มหัวข้อโดย: manami1155 ที่ 08-02-2013 21:01:56

สนใจอย่างแรงเลยจ้า ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ สอบถามความคิดเห็นเรื่องรวมเล่มค่ะ *หน้า ๔๕* (๘.๒.๒๕๕๖)
เริ่มหัวข้อโดย: waan_warunee ที่ 08-02-2013 23:04:41

ถ้าไม่ติดอะไร ก็คาดว่าน่าจะมีไว้ในครอบครองล่ะนะ ^^

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ สอบถามความคิดเห็นเรื่องรวมเล่มค่ะ *หน้า ๔๕* (๘.๒.๒๕๕๖)
เริ่มหัวข้อโดย: keem ที่ 10-02-2013 18:17:05

สนุกดีครับ ขอบคุณมากครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ สอบถามความคิดเห็นเรื่องรวมเล่มค่ะ *หน้า ๔๕* (๘.๒.๒๕๕๖)
เริ่มหัวข้อโดย: TinyB ที่ 10-02-2013 21:03:17

เค้าขอ1เล่ม  :o8:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ สอบถามความคิดเห็นเรื่องรวมเล่มค่ะ *หน้า ๔๕* (๘.๒.๒๕๕๖)
เริ่มหัวข้อโดย: Aleleni ที่ 11-02-2013 00:31:47

สนใจเหมือนค่ะ รวมเล่มนะคะๆ ><

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ สอบถามความคิดเห็นเรื่องรวมเล่มค่ะ *หน้า ๔๕* (๘.๒.๒๕๕๖)
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 11-02-2013 13:25:37

เรื่องนี้น่ารักดี
ชอบค่ะ รอเรื่อง
พี่อเล็กซ์นะคะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ สอบถามความคิดเห็นเรื่องรวมเล่มค่ะ *หน้า ๔๕* (๘.๒.๒๕๕๖)
เริ่มหัวข้อโดย: GF_pp ที่ 12-02-2013 12:31:36

เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ



  สนุกจัง  :z1:


    ชอบทุกคู่เลยอะ   :-[      :-[



   เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรือง  หัวใจซ่อนรัก  นะคะ   :3123:   :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ สอบถามความคิดเห็นเรื่องรวมเล่มค่ะ *หน้า ๔๕* (๘.๒.๒๕๕๖)
เริ่มหัวข้อโดย: ตูน ที่ 12-02-2013 17:56:54

  สนใจคะจอง  1  เล่มเปิดจองนานๆๆๆน้าชอบทุกคู่

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 15-02-2013 10:16:47

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามายกมือค่ะ ลองพูดคุยกับตัวแทนสำนักพิมพ์คร่าวๆแล้ว ได้เรื่องยังไงจะมาแจ้งให้ทราบอีกทีนะคะ

วันใหม่ค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 10-03-2013 14:46:55

สวัสดีค่ะ คุณวันใหม่

เรามาอ่านเรื่องหลังจากที่เรื่องอเล็กซ์ กับอัลจบไปแล้วเสียอีก แต่ประทับใจอะะะะ

น่ารักที่สุดเลยยยยยยย

ขอเพ้อนิดนึงนะคะ อิอิ

สนุกมากเลยค่ะ :))

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Aini_es ที่ 10-03-2013 17:36:55

ขอบคุณนักเขียนนะคะ^^ o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: preaw-sm ที่ 11-03-2013 01:46:26

เฮ จบแล้ว ลุ้นนานมาก อุปสรรครักเยอะเอาการเลยล่ะค่ะ
ขอบคุณคนแต่งมากค่า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 12-03-2013 01:17:11

สนุกมากๆๆๆ
ชอบแอลมากเลยยยย
น้องเปียวดื้อมากๆน่ารักดี
ขอบคุนค่าาาา o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: genki ที่ 18-04-2013 17:08:19

วันนี้ได้อ่านนิยายเรื่องนี้เป็นครั้งแรก เพราะตามลิงค์มาจาก Hermit book ค่ะ
ชอบมาก ๆ อ่านแล้วติดงอมแงม วันนี้ตามอ่านจนจบ งานการไม่ได้ทำ ^^"
สนุกมาก ๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่เขียนสนุก ๆ แบบนี้ให้อ่าน ยกมือสูง
อีก 1 เสียง สนใจหนังสือและจะอุดหนุนแน่นอนค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: pee122 ที่ 25-04-2013 22:05:22

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ

 :bye2: o13 o13 o13 :bye2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Chk~a ที่ 26-04-2013 03:14:44

ขอบคุณค่า เพิ่งได้อ่านจบไป อ่านทีเดียวรวดเลย
จะอุดหนุนหนังสือนะคะ

แต่เรื่องภาคต่อ เรื่องหัวใจซ่อนรัก หายไปไหนแล้วอะคะ หาไม่เจอเลย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: NIMME ที่ 28-04-2013 00:21:48

ชอบเรื่องนี้มาก สนุกอ่ะ ถึงจะมีดราม่า แต่มันก็โอเค มีแบบพอดีเหมาะกับตัวเรื่อง
มีหลายรสชาดในเรื่องดี ชอบๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: ปลาน้อย ที่ 30-04-2013 03:46:55

อ่านยาวไม่หลับไม่นอน ยังไม่จบเลย เดี๋ยวมาอ่านต่อนะคะ
อลันกะหนูเปียวว น่ารักจริงๆ สำนวนเขียนดีมากๆเลยค่ะ
ชอบมาก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: loverken ที่ 02-05-2013 12:39:56

 :mew1:
จบแบบหวานๆ....
อยากรู้เรื่องมิสเตอร์แอลต่ออีกคะ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: AB^Ton^ ที่ 01-06-2013 16:24:00

สงสารเปียวจังเลย แต่สุดท้าย
ความดี ก็สามารถชนะทุกสิ่ง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Magis ที่ 25-06-2013 03:17:44

จบซะละ เรื่องของอเล็กกับพิชญ์ละ แล้วก้เรื่องของพงศกรอีก รู้สึกค้างคาแฮะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 01-07-2013 19:14:08

 :z13:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: wargroup ที่ 07-07-2013 21:52:35

เป็นเรื่องที่ชวนอ่านมาก อยากรู้อยากเห็นตามไปซะทุกตอน
อารมณ์ไม่ได้โครมคราม ชิงรักหักหาญน้ำตาเล็ด หรือระเบิดภูเขาเผากระท่อม 
แต่มันส์คิ้วกระตุกดีทีเดียว ทำให้อ่านรวดเดียวจนจบได้ โดยคนอ่านไม่เขวเลย
พึ่งเคยอ่านงานเขียนของคุณวันใหม่ สงสัยต้องตามอ่านเรื่องอื่นๆของคุณซะแล้ว
ปล. ติดใจคู่ อเล็กซ์-อัลเบิร์ต เป็นพิเศษ ผู้ร้ายปากแข็ง เจอขบถเข้าให้ สนุกดี
เห็นว่าจะแยกคู่นี้เป็นอีกเรื่องไปเลย อิอิ ดีใจๆ จะรอติดตามนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 31-08-2013 09:40:46

จบไปอีกเรื่องแล้ว อ่านสนุกเพลิดเพลินเหมือนเดิม
ฉีกแนวไปจากเรื่องอื่นเลยเนอะ ^.^

ส่วนตัวแล้วชอบตัวละคร "พิชญ์" มากเลยนะ  //แหวกกระแสนิดนึง ^_~
รู้ตัวเองเลย ว่าอ่านไปๆ นี่แอบมองหาบทของพิชญ์อยู่ตลอด
ไม่รู้ทำไมตั้งแต่ตอนแรกเลยที่พิชญ์โผล่มา ก็รู้สึกเลยว่า
ถึงเด็กคนนี้จะดูร้ายแต่สักวันเค้าต้องเปลี่ยนไปแน่ เปลี่ยนไปในแบบของเค้า
แล้ววันใหม่ก็เขียนการเปลี่ยนแปลงของพิชญ์ได้ถูกใจเรามาก คือ
ความคิด สำนึกดีขึ้น แต่ยังคงความแสบเซี้ยวไม่ยอมใครไว้ คุมบุคลิกตัวละครได้ดีค่ะ
ฉะนั้นการที่อเล็กซ์ มาทำเหมือนพิชญ์เป็นของเล่นแบบนี้ เราไม่ปลื้มมากถึงมากที่สุด
ไม่ชอบเลยอ่ะคนแบบนี้!!! 
อ่านไปอินไป ก็เลยปลงซะ ว่ามันคงเป็นกรรมของพิชญ์ที่ไปร้ายใส่เปียวแล้วกัน เฮ้อ...
แถมตอนหลังๆดูเหมือนว่าพิชญ์จะเผลอไปมีใจให้อีตาอเล็กซ์อีกด้วย แม่ยกคนนี้ทำใจไม่ได้  T_T
ยังดีหน่อยที่มีเบศเข้ามาพิชญ์จะได้ลืมๆอเล็กซ์ไปซะ แม้พิชญ์จะใช้คำว่า ดูๆกันอยู่
แต่ตอนจบก็มีพัฒนาการที่ดีนะ คงไม่มีอเล็กซ์เข้ามาวุ่นวายอีกนะ

ร่ายมาซะยาว ประเด็นมันอยู่ตรงนี้... วันใหม่จ๋าาาา อยากอ่านเรื่องของพิชญ์บ้างอ่ะ
อาจจะไม่ได้ฮอทขนาดเปิดเรื่องใหม่ได้ แต่ตอนพิเศษก็ยังดี
เราว่าเรื่องของพิชญ์มันยังมีให้เขียนถึงอีกมาก เพราะมันเพิ่งเริ่มต้นเองนะกับความรักครั้งนี้
แสบๆอย่างพิชญ์มาเจอกับหมาน้อยแต่ตัวโตอย่างเบศ มันต้องมีกระบวนการยังไงบ้างน๊อ?

ที่เม้นมาทั้งหมดนี้คือปักใจแล้วนะว่า พิชญ์คู่เบศ อเล็กซ์คู่อัล
ยังไม่ได้อ่านภาค2 เค้าจะเงิบมั๊ยเนี่ย  อิอิ

ตามงานของวันใหม่มาหลายเรื่อง เรื่องนี้เม้นยาวมากกกกก
แบบว่าอินมาก เลยเวิ่นเว้อไปหน่อย วันใหม่คงไม่ตาลายเนอะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆอีกครั้งค่ะ ⌒.⌒

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: ikoolpaul ที่ 02-09-2013 00:44:28

กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังสนุกเหมือนเดิม
คุณอลันนี่โซ ฮ๊อตจริงๆลย > <
เอาจริงๆอยากอ่านเรื่องของอิตาอเล็กกับคุณบอดี้การ์ดอัลอะ
มีให้อ่านต่อไหมคะๆ TT

อย่างไรก็ตามเป็นอีกเรื่องที่สนุกมากๆ
อ่าน 3 รอบแล้วก็ยังไม่เบื่อ 555
ขอบคุณคุณนักเขียนที่เขียนเรื่องดี ๆ มาให้อ่านกันนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 02-09-2013 18:35:42

แวะมาบวกและบวก ขอบคุณทุกท่านค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: missmemory ที่ 06-09-2013 02:20:05

พึ่งเคยอ่านเรื่องของผู้แต่ง  เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก  ยังไม่จบค่ะ  แต่คิดว่าถ้าจบเรื่องนี้แล้วต้องตามไปอ่านเรื่องอื่นๆของผู้แต่งด่วนนนนน 

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: shijino ที่ 08-09-2013 21:02:09

ตามมาอ่านค่า เรื่องนี้ครบทุกรสชาติเลย อ่านไปลุ้นไป
ชอบคู่ของเปียวกับอลันที่สุด แม้แรกๆจะลุ้นไปหน่อย แต่พอตอนหลังๆหวานแล้วค่อยยังชั่ว  :mew2:
ขอบคุณนักเขียน สำหรับอีกหนึ่งนิยายดีๆที่ประทับใจค่า  :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: ►MoNkEy-PrInCe◄ ที่ 15-09-2013 22:19:35

หลงรักเลยจ้าาา ชอบอลันนนนน ลูกครึ่งฝาหร่างงง  :impress2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: kinly ที่ 20-09-2013 18:42:14

ขอบคุณครับ ที่เขียนนิยายที่อ่านแล้วแทบจะหยุดอ่านไม่ได้เลยนะครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: miyuujung ที่ 04-11-2013 13:51:24

ชอบค่ะ อยากอ่านเรื่องของอเล็กซ์ต่อเลย แอบได้กลิ่น มาม่า

ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: nichytaec ที่ 24-11-2013 23:48:13

โอ้ววววว~ สนุกมากเลยค่ะเรื่องนี้ กดอ่านเพราะชื่อเรื่องโดยเฉพาะเพราะคิดว่ายังไงๆ ต้องออกหน่วงๆ อารมณ์เราแน่ๆ แล้วก็ไม่ผิดหวัง สำหรับเราคิดว่าไม่มาม่ามากนะ ซดแล้วยังชุ่มคออยู่ ชอบน้องเปียวพ่อลูกไก่น้อยของอลันจริงๆ สองคนนี้เคมีเกิดปฎิกิริยากันตั้งแต่เริ่มๆ เรื่อง อ่านไปลุ้นไปว่าหนุ่มเปียวจะรอดไปได้อีกสักกี่ตอน แต่ตอนจะถึงตอนนั้นรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลของครอบครัวเปียวมากๆ คิดเหมือนกันว่าคงไม่ใช่ลูกของพรตหรอก ยิ่งพฤติกรรมคุณแม่ด้วยแล้ว ละครหลังชัดๆ สุดท้ายน้องเปียวก็ถูกส่งไปขัดดอกจนได้แหละ ชอบนะตอนที่น้องกล้าบุกไปหาเจ้าหนี้เพื่อพูดคุยน่ะ มันแบบเด็ดเดี่ยวจนเข้าตามิสเตอร์แอลเข้าให้เหมือนที่โดนใจเราอะ ดีแล้วที่กล้าเข้าชนไม่อย่างนั้นได้ตาแก่ที่รับสมอ้างเป็นเจ้าหนี้สวมรอยตีหน้าด่านล่ะเสร็จกัน อ่านแล้วมีความสุขจังค่ะ มีหนึบๆ ก็ที่เปียวโดนจับตัวไปโดยคนที่แค้นอลัน หนึบผุดๆ เล่นยิ่งเปียวที่น่ารักรับไม่ได้ ดีนะที่เปียวยิงไม่ถึงตายทั้งที่น่าจะตายแต่ก็แหล่ะ สงสารน้องถ้าต้องมาตกอยู่ในฐานะฆาตกรด้วยเหตุจำเป็น...สามีข้าให้อย่าแตะ

มีแอบหวังให้น้องพีคู่กับตาอเล็กซึ่งรู้เลยว่าไม่มีหวังหลังจากอัลกับเบสโผล่ออกมา อยากให้พีเจอคนจริงไรงี้ ที่ผ่านๆ มาเจอแต่เทวดา นางฟ้าทั้งนั้น ก๊ากกกกกกกกเพ้ออะไรเนี่ยฉัน แต่ท่าทางเรื่องของอเล็กจะเคล้าน้ำตา(ตกใน) เราจึงขอถอยห่างออกมาก่อนจะถลำลงไปอ่าน 555+ เมื่อพร้อมเราจะเจอกันนะคะ

จริงๆ อยากคอมเมนท์อะไรอีกเยอะเลยแหละ แต่จู่ๆ เราก็แฮงค์ซะงั้น เลยต้องสรุปย่อๆ แบบเข้าใจง่ายว่า...สนุกมากค่ะ และขอบคุณนะคะนี่จะเป็นอีกเรื่องที่เราจะตองกลับมาอ่านซ้ำทั้งยังแนะนำให้เพื่อนมาอ่านด้วยล่ะคะ

 :mew1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Thep503 ที่ 28-11-2013 01:33:48

สนุกมากครับ ขอบคุณมากๆๆๆ จะรออ่านเรื่องของคนพี่น่ะครับ 

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 09-12-2013 02:46:54

สนุกมาก  :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: M.J. ที่ 14-12-2013 11:04:21

มาอ่านรวดเดียวจบเลย ชอบมากๆ ขอบคุณนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: maybe-yy ที่ 26-12-2013 01:52:36

 :z3: จบแล้วถึงแม้ใจโครตลุ้นอเล็กซ์+พี คู่หลักก็แฮปปี้กันไป

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 29-12-2013 23:57:10

อ่านมาราธอนมาก ในที่สุดก็จบแล้ว  :mc4:

เปียวงี่เง่าแต่น่ารักดีครับ ส่วนตาพระเอกปากร้ายแต่ตอนสุดท้ายกลายเป็นหมีใหญ่ขี้อ้อนซะงั้น  :hao3:

สงสารพีกับอัล โดนย่ำยีโดยคนชั่วๆอย่างอเล็กซ์  :z6: (ถึงแม้ว่าจะไม่ชอบพีเท่าไหร่หล่ะนะ)


ขอบคุณคุณวันใหม่ที่เขียนเรื่องราวความรักหวานฉ่ำเรื่องนี้ให้ได้อ่านนะครับ  :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: mook0007 ที่ 30-12-2013 22:29:56

สนุกมากเลย ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีให้อ่านนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 03-02-2014 15:35:04

ขอบคุณสำหรับเรื่องคะ
 :pig4: :pig4:  :pig4:
เรื่องสนุก ลุ้นเอาใจช่วยน้องเปรียวตลอด จบได้หวาน  :impress3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: nanazaa002 ที่ 06-02-2014 10:55:13

สนุกมากๆ  o13 น่าจะมีตอนพิเศษนะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 19-05-2014 16:08:45

คิคิคิ  ชอบจังเรื่องนี้

คิดแล้วโกรธตัวเอง ทำไมพลาดผลงานคุณวันใหม่ไปหลายเรื่องเรยอ่ะ อย่า่งนี้ต้องไปตามเรื่องอื่นต่อ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Noostar ที่ 08-06-2014 10:53:38

พึ่งเข้ามาอ่านต้องบอกว่าสนุกจิงๆคะ  :katai2-1:  :oo1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: ckk ที่ 11-06-2014 21:09:03

สนุกมากเลยค่ะ ชอบมาเลยเรื่องนี้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :mew1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: rainwolf12 ที่ 12-06-2014 20:40:58

คำเดียว!!!!!!
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก อร๊ายยยยยยยยยย :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Chichi Yuki ที่ 21-06-2014 13:20:31

สนุกค่ะ แต่ไม่ค่อยชอบความคิดของเปียวเท่าไหร่
ทำไมต้องมัวแต่มองคนอื่น คนที่อยู่ข้างตัวมีก็น่าจะใส่ใจและดูแลให้ดีพอ เพราะคนอื่นไม่ได้อยู่ข้างเรายามที่เราทุกข์หรือท้อ ถ้ามัวแต่สนใจคำพูดของคนอื่น และกังขาในความรักที่คนที่จริงใจมีให้เราอาจจะพลาดความสุขที่ดีที่สุดในชีวิต ถ้าเราเป็นอลันเราก็เหนื่อยนะ เหนื่อยที่ต้องมาคอยคิดว่าอีกฝ่ายคิดอะไร อีกฝ่ายเป็นอะไร อีกฝ่ายเงียบทำไม อีกฝ่ายทำไมต้องตีจาก ทั้งๆ ที่อลันก็บอกว่าพร้อมที่จะปรับปรุง คนเราจะจูนแค่ฝ่ายเดียวไม่ได้นะ ต้องจูนกันทั้งสองฝ่าย ตัวอลันก็พยายามปรับปรุงตัว แต่เราไม่เห็นเลยว่าเปียวจะปรับตัวให้เข้ากับอลันเลย มีแต่อลันพยายามอยู่คนเดียว
อ่านไปก็เหนื่อยใจเปียวไปคิดว่าจะอะไรกันนักหนาก็รู้นะว่าอยากได้ความเชื่อมั่น แต่อลันก็ทุ้มให้ซะขนาดนั้นยังต้องการอะไรอีก นี่ถ้าอลันถอดใจตั้งแต่อยู่ที่ญี่ปุ่น เชื่อเลยว่าเปียวไม่มีทางมายืนอยู่จุดๆ นี้หรอก
ไม่ชอบคนที่เหยียบตัวเองให้จมดิน คนที่ดูถูกตัวเองว่าด้อยค่า ความรักมันไม่ได้เอาฐานะมาตัดสินนะ เค้าใช้ใจ ความรู้สึกที่มีให้กันในการตัดสิน ไม่ได้ใช้ฐานะหรือเม็ดเงินของแต่ละฝ่าย แต่เปียวก็ยังเอาเรื่องนี้มาทับถมให้ตัวเองต่ำลงไปเรื่อยๆ บอกได้เลยว่าเราไม่ปลื้มเลย

ปล.นี่เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ ถ้าหากล่วงเกินคนเขียนก็ขออภัยด้วยนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: TrebleBass ที่ 05-07-2014 16:35:27

อ่านรวดเดียวจบเลย  เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่านเรื่องนี้  โดยรวมดีคะ มีปม มีปัญหาให้ต้องแก้ไข
แต่เหมือนยังไม่สุด รอลุ้นเรื่องต่อไปนะคะ 

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 01-08-2014 07:34:03

อลันบอกอยากได้หัวใจเปรียวแต่กลับยึดติดอยู่กับอดีตกับชะนีพอชะนีเดือนร้อนแล้วหน่อยกลับลืมเปรียวซะงั้น กำ :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 28-11-2014 23:41:43

ตามอ่านอยู่จ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: miniminiXD ที่ 21-04-2015 16:51:52

 :katai2-1: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: littlepink ที่ 22-04-2015 16:39:44

จบแล้วววววว น่ารักมากเลย ^^ จะติดตามเรื่องของพี่ชายต่อน๊าาา :)

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: am_am ที่ 01-05-2015 20:00:30

อ่านจบแล้ววววว  แอบเคืองเปียวอยู่หน่อย ๆ นะเนี่ย
ทิ้งอลันได้ลงคอ อยากอ่านตอนพิเศษพิชญ์จังเลย
ขอบคุณนะคะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 07-09-2015 00:08:56

 :pig4: ชอบมากๆเลย  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 07-09-2015 11:48:58

สนุกมาก ๆ ...... ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 09-09-2015 10:07:37

ดำเนินเรื่องรวดเร็วดีครับ อ่านง่าย สนุกดีครับ อ่านเพลิน
ขอบคุณผู้แต่งนะครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Misakiiz ที่ 17-09-2015 18:32:28

อ่านเรื่องนี้จบเเล้ว เย้ๆ สนุกมากเลยค่ะ หยุดอ่านไม่ได้เลย ช่วงเเรกๆเสียน้ำตาไปเป็นปิ๊บๆอ่ะ สงสารเปียว แต่สุดท้ายก็หวานกันมากน่ารักจีจี  :m3: :m3:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 21-09-2015 07:19:07

เย้ๆๆ สนุกดี o13 คนแก่แรงดีนะบอกเลย มิสเตอร์แอล :hao5:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: papazazaaa ที่ 22-10-2015 19:54:24

 :mew1:สนุกมากกกกกกก ขอบคุณนะคะ :call: :call:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 23-10-2015 01:34:16

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Legpptk ที่ 24-10-2015 11:11:25

จบหวานมาก ชอบคู่นี้ที่สุด  :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: TORORO-PD ที่ 25-10-2015 01:00:22

งงกับความรุสึก พี กับอเลก อ่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 26-10-2015 20:17:07

 o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 02-01-2016 13:18:51

ปีใหม่ว่าง



กลับมาอ่านอย่างเป็นจริงเป็นจัง



สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 21-01-2016 22:19:16

อ่านจบแล้ว อ่านมา 3 วัน
สนุกมาก เปียวนี่ดีจริงๆ ดีเกินไป
ดีว่าภาคนี้อลันนิสัยคือนข้างดี ไม่เหมือนพี่ชาย
รายนั้นก็จะยอมรับหัวใจตัวเองก็นานเกิน ทำคนอื่นเจ็บจนต้องหนีไปไกล
เลยชอบเรื่องนี้มากกว่า  o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 25-01-2016 18:39:29

อ่านวันเดียวจบเลย สนุกมาก มิสเตอร์แอลนี่รักเมีย หลงเมีย จนคนอ่านเขินแทน

 :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: whyrockstarx3 ที่ 07-02-2016 00:56:05

เราชอบแนวนี้แหละค่ะ สนุกมากกกก

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 28-08-2016 19:44:06

 o13 o13 o13 o13 o13

 :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 06-09-2016 19:40:14

ชอบเรื่องนี้จังน่ารักดี
ชอบคู่ฮิโระกับคม ร้อนแรงกันตลอด อิอิ :hao6: :hao6:
อยากรู้เรื่องราวคู่ของอเล็กซ์กับอัลด้วยว่าเป็นยังไง
ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ
 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 06-09-2016 23:56:55

 :o8:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: kimhamwong ที่ 07-09-2016 17:10:15

เปียวเป็นคนดีมาก ดื้อมากเช่นกัน  o13 o13

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: AngPao1932 ที่ 29-05-2017 12:41:30

อยากรู้ผลของนังนาตาเซียนจุง แต่จบแบบนี้ก็ดีแล้ว ขอบคุณคนเขียนด้วยจ้า มีความอยากให้น้องเปียวงี่เง่ากว่านี้อีกนิดอ่าาาาาา :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Charmy ที่ 30-05-2017 17:36:59

อิจฉาเปียว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: bojaemyboo ที่ 12-06-2017 22:48:09

ราชสีห์ผู้ที่ให้ดวงใจแกลูกไก่ตัวน้อย :-[

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 25-06-2017 12:46:30

 :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 01-07-2017 11:33:02

เล่นกับหัวใจคน พลาดโดนหัวใจตัวเอง
เขียนได้รุกเร้า น่าติดตามมากครับ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 14-07-2017 17:10:37

 :pig4:  :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงในเงามืด ที่ 16-07-2017 01:06:36

เรื่องของอเล็กซ์ชื่ออะไรคะ อยากอ่านมาก โปรดบอกทีค่เ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 17-07-2017 10:08:40

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 21-11-2017 17:38:26

 o13 o13 o13

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: immekaoz ที่ 24-12-2017 16:27:46

"ผมจน…"

"แต่ผมรวยนะ"

5555555 จบ แค่นั้นแหล่ะะะะ โคตรฟิน

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Nobodylove ที่ 29-12-2017 12:51:30

 :o8:  :katai2-1: สนุกมากกกกก ชอบ ช่วงหน่วงก็หน่วงจริงๆ

ช่วงหวานก็หวานอ่ะ ชอบ

แต่อยากรู้เรื่องของอเล็กซ์กับอัล อ่าาาาา  :z3:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: romeo2000 ที่ 03-01-2018 11:34:16

 อ่านสนุก เป็นเรื่องที่น่ารักค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: sk_bunggi ที่ 07-02-2018 21:15:30

อ่านจบแล้วววววว

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 25-06-2018 21:01:36

 :o8: :o8:  พระเอกรักนายเอกมากกกกกก
น่าอิจฉา

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: BEERRRR ที่ 07-08-2018 22:41:50

ขอถามนะคะ เรื่องของเวย์กับข้าวตังนักเขียนลบไปแล้วเหรอค่ะ หาไม่เจอเลยค่ะ ฮืออออออออออ~ :sad4: :sad4: :hao5:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: BEERRRR ที่ 08-08-2018 12:33:21

อยากทราบว่านิยายที่นายเอกชื่อข้าวตัง พระเอกชื่อเวย์ ทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่เวย์ชอบเพื่อนใหม่ที่ชื่อข้าวฟ่าง นักเขียนลบเรื่องนี้ไปแล้วหรือเปล่าค่ะ เพราะค้นหาแล้วไม่เจอเลยค่ะ  :sad4: :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 17-08-2018 08:31:50

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: LoveAlone ที่ 17-08-2018 15:45:08

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ☼เล่ห์พรางรัก☼ ตอนที่ ๓ แสนร้าย (๑๐.๗.๒๕๕๕) **หน้า ๓ ค่ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 19-11-2018 03:26:52

อ้าว ที่แท้ก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆ จริงด้วย อาจเป็นลูกพี่หรือน้องที่รับเลี้ยง

สมบัติอาจเป็นของเปียวทั้งหมดก็ได้ เรื่องมันมีเงื่อนงำ   o8

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก (๑๗.๗.๒๕๕๕) ++หน้า ๖ ค่ะ++
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 19-11-2018 03:51:34

ใช่จริงๆ ด้วย มีแววที่บริษัทจะเป็นของพ่อแม่เปียว ที่เสียนี่โดน

ฆาตกรรมไหมเนี่ย หรืออุบัติเหตุจริงๆ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๖ รอยอดีต (๒๐.๗.๒๕๕๕) >>หน้า ๘ ค่ะ<<
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 19-11-2018 04:00:59

อ้อ เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๒๓ เร้นรัก (คม x ฮิโระ) ๑๒.๑๐.๒๕๕๕ หน้าที่ ๓๘ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 19-11-2018 16:36:57

อ้าวยายแม่เลี้ยงมาทำอะไรที่นี่คะ?

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 19-11-2018 17:14:39

 :mc3: เย้ๆ จบแล้ว ขอบคุณมากนะคะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 19-11-2018 19:04:03

ชอบลูกเลยตามมาอ่านพ่อกะแม่จ้า

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: sira_nann ที่ 04-12-2018 10:37:44

 :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 16-04-2020 05:04:17

 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 16-04-2020 20:19:45

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: Pitachio ที่ 08-09-2020 15:07:57

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ ตอนที่ ๑๓ พยศรัก (๑๘.๘.๒๕๕๕) ...หน้าที่ ๒๑ ค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: Musashi ที่ 17-02-2022 00:29:01

อ้างจาก: wanmai ที่ 18-08-2012 20:54:36  

นิยายเรื่องนี้มีแต่คนงงอ่ะ เขาเขียนไม่เคลียร์ใช่เปล่า งื้อออ

ชั่ย

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 17-02-2022 21:19:35

 :L1:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 14-06-2022 20:55:15

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: partner_soulmate ที่ 24-08-2022 09:42:17

งงๆอยู่ค่ะ แค่ดีมากกกก ขอบคุณค่า^^