เล่ห์พรางรัก
ตอนที่ ๖ รอยอดีต
อลันตามเปียวขึ้นมาบนห้อง มองลูกหนี้คนขยันที่กำลังเก็บที่นอนที่ยับย่นไม่พูดไม่จา ถามว่าทำอย่างไรถึงได้เรียกแม่กับตา
ยายอย่างสนิทสนมปานนั้น เปียวบอกไม่ได้ทำ ท่านเอ็นดูเขาเอง นะ ก็น่าเอ็นดูอยู่หรอก ยิ่งครอบครัวของเขาแล้วไม่ต้องพูดถึง
“ผมตื่นมาไม่เจอคุณ นึกว่าคุณหนีกลับบ้านไปแล้วเสียอีก”
“คิดอะไรไปเรื่อย”
เปียวปรายตามองแล้วค่อนว่า อลันพยักหน้าอย่างเห็นด้วย คนที่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าตัวเองอย่างเปียวคงไม่ทำเช่นนั้นแน่ล่ะ อลัน
เดินเข้ามาใกล้แล้วรวบกอดคนทำหน้านิ่งเฉยไว้หลวมๆ หอมแก้มคลอเคล้า ก่อนจะลากริมฝีปากมาคลอเคลีย บังคับกรายๆให้เปิด
ปากรับจุมพิตที่จะมอบให้ ดันตัวเพรียวบางให้ลงบนที่นอน แลกจูบแรงร้อนมากขึ้น มือหนาลูบขึ้นวนใกล้จุดอ่อนไหวบนเนื้อผ้า
เปียวรีบตะปบมือนั้นไว้ไม่ให้ล่วงล้ำไปมากกว่านี้ อลันจึงหยุดแล้วมองคนใต้ร่างที่เอ่ยปากเสียงเบา
“...เจ็บ”
ไม่รู้ว่าอลันคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นว่าเด็กน้อยกำลังอ้อน เปียวยอมที่จะบอกว่าเจ็บอย่างหมดรูป เพราะไม่อยากให้มิสเตอร์แอล
ทำอะไรตนเองไปมากกว่านี้ อลันยิ้มขำก่อนจะก้มลงหอมแก้มหนักๆไปที ชายหนุ่มยอมปล่อยลูกไก่ตัวน้อยให้เป็นอิสระ แล้วลุก
ไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงาน ช่วงสายๆวันนี้เขาต้องไปพบลูกค้าสำคัญสักหน่อย
ชายหนุ่มตัวโตกลับเข้าห้องของตนเองทางประตูที่เชื่อมต่อระหว่างห้องเขากับเปียว กลับมาอีกครั้งพร้อมชุดทำงาน แขวนไว้ที่
ห้องเปียวแล้วเข้าไปอาบน้ำ เด็กหนุ่มมองมิสเตอร์แอลที่เดินเข้าเดินออกระหว่างสองห้องแล้วค่อนขอดในใจ เข้าไปแล้วยังย้อน
มาอีกทำไมไม่รู้
เปียวนั่งอยู่บนเตียงมองมิสเตอร์แอลที่ผละเข้าห้องน้ำไปแล้ว เด็กหนุ่มถอนหายใจโล่งอกที่เช้านี้มิสเตอร์แอลยอมปล่อยง่ายๆ แต่
พอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนทำอะไรลงไปบ้างก็รีบดีดตัวลุกจากเตียงนอนอย่างเร็วไว ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาเมื่อทั้งภาพทั้งเสียงตามมา
หลอกหลอน ใครกันที่นอนครางอยู่ใต้ร่างเมื่อมิสเตอร์แอลกระทั้นกายเข้าหา ไม่ใช่เขาหรอกใช่ไหม
“อ๊ากกกกก!!!”
“เป็นอะไรเปียว!?”
อลันที่ได้ยินเสียงร้องรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ เปียวชะงักกึกกับสภาพของมิสเตอร์แอล เด็กหนุ่มรีบเบือนหน้าหนีแล้วบอก
“ผมเห็นเปรตอยู่แถวนี้น่ะ”
อลันเลิกคิ้ว ก่อนจะก้มมองตัวเองแล้วอุทานออกมา
“เฮ้ย!!”
รีบกลับเข้าห้องน้ำไป แต่ยังโผล่หน้ามาบอกอีกว่าเพราะเปียวร้องนั่นล่ะทำให้เขาต้องออกมา เด็กหนุ่มมองประตูห้องน้ำที่ปิดลง
อีกครั้งแล้วก็ไม่รู้ว่าจะโกรธ จะขำ หรือจะอะไรดี แต่สุดท้ายแล้วก็อดที่จะทอดถอนใจไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิต โทษใครไม่ได้
หรอกเพราะเป็นคนยอมเขาเอง
อลันออกมาจากห้องน้ำเพื่อแต่งตัวไปทำงาน วานให้เปียวผูกเน็คไทด์ให้ เด็กหนุ่มแอบบ่นอุบอิบว่าเรื่องแค่นี้ยังต้องให้ช่วย
“ช่วงนี้คุณอยู่ที่นี่ไปก่อนนะปฏิญญา”
อลันเอ่ยบอกคนที่กำลังผูกเน็คไทด์ให้อยู่ เปียวหยุดมือแล้วเงยหน้าขึ้นถามด้วยความแปลกใจ
“ทำไมไม่ให้ผมกลับไปอยู่ที่คอนโดฯล่ะ อยู่ที่นั่นก็น่าจะดีกว่านะ คุณวางใจให้ผมอยู่กับครอบครัวคุณได้หรือ?”
ท้ายประโยคเด็กหนุ่มไม่ได้ต้องการจะขู่ แต่เพียงแค่สงสัยเท่านั้นว่า ในฐานะที่เขาเป็นเพียงลูกหนี้คนหนึ่ง และเป็นคนที่ถูกนำมา
ขัดดอกด้วยซ้ำ แต่มิสเตอร์แอลกลับพาเขามาที่บ้านของตนเอง แนะนำเขาให้รู้จักกับครอบครัว ไม่กลัวว่าเขาจะใช้ความสงสาร
ของคนในครอบครัวมิสเตอร์แอลให้เกิดประโยชน์หรอกหรือ
“อยู่ที่นี่น่ะดีแล้ว พออยู่คอนโดฯเดี๋ยวก็อ้างว่าเบื่อแล้วแอบหนีไปอีก”
“ใครหนี?”
เด็กน้อยของมิสเตอร์แอลถามกลับด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง รู้สึกได้ว่าเน็คไทด์มันรัดๆคออย่างไรไม่รู้ อลันก็เพียงแต่ยิ้มเฉยกับท่าที
ไม่พอใจของเปียว พอเปียวจัดการตามที่สั่งเสร็จแล้วอลันก็หอมแก้มขอบคุณคนหน้างอแล้วให้เดินไปส่งที่รถ พอขึ้นรถไปแล้ว
ก็ยังเรียกอีก เปียวเลยโน้มตัวมาหาคนในรถงงๆ อลันกระตุกแขนเรียวเบาๆให้ก้มลงมาแล้วแนบปากจูบลาก่อนไปทำงาน เด็กหนุ่ม
ตาโตกับการกระทำที่ไม่เกรงสายตาใครของคุณเจ้าหนี้ อยากจะทุบเข้าให้สักที
เปียวถอยออกมายืนห่างๆเมื่อรถเคลื่อนตัวออกไป มองตามคนในรถอย่างเจ็บใจ เห็นว่าเป็นเจ้าหนี้ล่ะเอาเปรียบเขาใหญ่เลยนะ
อย่าให้ถึงทีเขาบ้างละกัน!
++++++++++++++++
ภายในรถคนที่ถูกหมายมั่นว่าจะเอาคืนกลับกำลังยิ้มกระหยิ่มใจ สีหน้าท่าทางของเปียวที่แสดงออกไม่มีปิดบังทำให้อลันรู้สึกสนุก
ที่ได้เห็น คมที่นั่งอยู่ข้างคนขับมองเจ้านายผ่านกระจกมองหลังแต่ไม่ได้พูดอะไร จนอลันเอ่ยทักขึ้นมา
“มีอะไรคม?”
“เปล่าครับ”
คมตอบคำถามเจ้านายด้วยการปฏิเสธ อลันพอจะเข้าใจว่าลูกน้องคนสนิทของตนเองกำลังกังวลเรื่องใด เขาคงเป็นคนที่น่าสงสาร
หรือไม่ก็คงน่าสมเพชเวทนาในเรื่องของความรัก อลันกระตุกยิ้มมุมปากก่อนบอกกับลูกน้อง
“ฉันรู้ ฉันแค่ถูกใจเท่านั้น”
“วันนี้คุณเริ่มถูกใจ รับประกันไม่ได้หรอกว่าวันหน้าคุณจะไม่รัก”
คมเอ่ยแทรกเสียงนิ่งเหมือนเคย แต่อลันกลับฟังว่ามันกวนอารมณ์ชอบกล
“นายนี่มันกวนเหมือนฮิโระไม่มีผิด”
เพียงได้ยินชื่อคนนั้นคมก็เงียบลงไป อลันไม่ได้จับสังเกตว่าลูกน้องคนสนิทมีอาการแปลกใดๆ เพราะยังคงเอ่ยถึงน้องชายอย่าง
ฮิโรยูกิ คาเสะต่ออีก
“เออ พูดถึงฮิโระ ฝากนายช่วยดูๆให้หน่อยนะ รายนั้นน่ะมุทะลุตลอด”
อลันสั่งการแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีกจนถึงบริษัท แต่คนถูกสั่งอย่างคมนี่สิที่ลำบากใจ เหมือนเจ้านายจะไม่รู้ แต่ทำไมคมรู้สึก
เหมือนกับตนเองกำลังถูกแกล้งจากสองพี่น้องตะกูลนี้ก็ไม่ทราบ จนอยากที่จะประชดออกไป
‘ฝากถูกคนมากครับเจ้านาย’
++++++++++++++++
พอมิสเตอร์แอลออกไปทำงานแล้ว คุณแม่อัญชันก็เตรียมจะออกไปมูลนิธิที่ท่านกำลังดูแลอยู่ คุณยายจึงเสนอให้ชวนเปียวไป
ด้วย อยู่กับคนแก่อย่างท่านเดี๋ยวเปียวจะเบื่อเอาเสียเปล่า เปียวบอกว่าไม่เบื่อแต่ก็สนใจงานมูลนิธิของคุณแม่อยู่ไม่น้อย แต่
เพราะวันนี้ได้รับอนุญาตจากมิสเตอร์แอลแล้วว่าให้ไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลได้ ทำให้เด็กหนุ่มเกิดอาการลังเล คุณแม่อัญชัน
เลยบอกว่าเอาไว้วันหลังค่อยไปกับท่านก็ได้ ให้เปียวไปดูแลพ่อเถิด เปียวบอกขอบคุณแล้วเดินมาส่งคุณแม่ของมิสเตอร์แอลที่
รถ ก่อนที่จะขึ้นห้องไปเอาของแล้วออกไปโรงพยาบาลกับลูกน้องของมิสเตอร์แอล
เปียวอยู่เป็นเพื่อนพ่อจนบ่ายถึงได้ไปหาอะไรทาน พอทานข้าวเสร็จก็ขอไปหาพี่ชายที่บริษัท คนของมิสเตอร์แอลไม่ยอมให้ไป
เปียวจึงต่อรองขอโทรหามิสเตอร์แอลก่อนได้ไหม คนของมิสเตอร์แอลจึงให้เปียวโทรไปเอง เด็กหนุ่มต่อสายตามเบอร์ที่บันทึก
ไว้ในเครื่องคนของมิสเตอร์แอล เสียงสัญญาณดังไม่กี่ครั้งปลายสายก็กดรับ
“ปฏิญญาก่อปัญหาอะไรอีกหรือ วสันต์?”
แค่การรับโทรศัพท์ของมิสเตอร์แอลก็ทำให้เปียวอารมณ์ขุ่นได้แล้ว เด็กหนุ่มจึงกระแทกเสียงกลับไป
“ผมไม่ใช่ตัวปัญหานะ!”
อลันนิ่งไปพักเมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาคือเด็กน้อยของเขา ก่อนจะเอ่ยถามออกไป
“อ้าว คุณเองหรือ มีอะไรหรือเปล่าถึงใช้มือถือลูกน้องผมโทรมาได้”
“ผมอยากไปที่บริษัทสักหน่อย”
น้ำเสียงยังติดจะห้วนหน่อยๆ แต่ประโยคพูดนั้นกลับทำอลันเข้าใจไปอีกทาง
“หือ จะมาหาผมหรือ?”
“ไม่ใช่ บริษัทพฤทธาการต่างหาก”
“อ้อ...”
พอได้รับคำตอบไปในทางอื่นอลันก็ทำเสียงรับรู้ ก่อนจะบอกสั้นๆ
“ผมไม่อนุญาต”
“คุณ!”
ดูเหมือนคำตอบจะไม่เป็นที่พอใจ เพราะเด็กน้อยของเขาเสียงดังมาทันทีที่ได้รับคำตอบ แต่ชายหนุ่มตัวโตกลับไม่สนใจ พาเฉ
ไปเรื่องอื่นเสียดื้อๆแบบนั้นเลย
“นี่ออกมาจากโรงพยาบาลแล้วใช่ไหม รีบกลับเลยครับคุณลูกหนี้”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่ เข้าใจนะครับ”
อลันรวบรัดตัดตอน ก่อนวางสายยังทันได้ยินเสียงต่อว่าแว่วมา
“ใจร้าย”
สายถูกตัดไปแล้ว ขณะที่อลันยังถือโทรศัพท์ค้างอยู่ รอยยิ้มที่มีก่อนหน้าก็ยังคงติดริมฝีปาก เขาท่าจะโรคจิตใหญ่แล้ว ทั้งที่โดน
ต่อว่าแต่กลับรู้สึกดี แบบนี้มันแปลกๆนะนี่
เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังเป็นจังหวะ ก่อนที่คมจะเดินเข้ามาในห้อง หนุ่มไทยตัวสูงใหญ่ลอบมองใบหน้าเกลื่อนรอยยิ้มของ
ผู้เป็นนาย พักนี้เจ้านายของเขายิ้มบ่อยเกินไปนะ อลันหันมาสนใจลูกน้องคนสนิท คมจึงรายงานความเคลื่อนไหวบางอย่างให้
เจ้านายได้รับทราบ สีหน้าของชายหนุ่มผู้เป็นนายเรียบเฉยเมื่อรับฟังคำรายงานนั้น ก่อนจะบอกลูกน้องของตน
“ถ้าหมอนั่นไม่อยากที่จะใช้ชีวิตอยู่บนดินด้วยความสงบก็ให้มันมาเถอะ”
“แต่เขามีคนหนุนหลัง” คมเอ่ยเตือน
“จะเก่งสักแค่ไหนกันเชียว”
อลันยกยิ้มมุมปากอย่างที่ชอบทำ ก็แค่นกปีกหักตัวหนึ่ง ที่ไม่อยากรักษาชีวิตเอาไว้เพื่อบินท่องนภาในภายภาคหน้า แต่เลือกที่
จะย้อนรอยราชสีห์ที่เมตตาปล่อยตัวไป หากคราวนี้จะถูกตะปบให้หมดลมก็คงโทษใครไม่ได้นอกจากตนเอง
คมมองเจ้านายที่เห็นเป็นเรื่องสนุกและแสนท้าทายแล้วก็เหนื่อยใจ จะมีเรื่องใดทำให้เจ้านายของเขากริ่งเกรงได้บ้างไหม เรื่องนี้
มันเสี่ยง เขาจึงจำเป็นต้องเตือน
“คุณไม่ควรประมาท”
“ขอบใจที่เตือน ฉันก็อยากจะรู้ ว่านกปีกหักอย่างหมอนั่นจะทำอะไรได้มากแค่ไหน” อลันยังมิวายท้าทาย
“คนเราพอหมดสิ้นหนทาง ผนวกกับความคับแค้นใจ ก็อาจจะทำอะไรได้มากกว่าที่เราคิด”
คมยังคงเตือนเจ้านายด้วยความเป็นห่วง อลันมองท่าทางจริงจังของลูกน้องแล้วก็จำต้องเอ่ยรับปากให้ลูกน้องคลายใจ
“เอาเถอะ ฉันจะระวังให้มาก”
+++++++++++++++
ณ บริษัทพฤทธาการ ฮิโรยูกิเข้าไปดูการทำงานในส่วนต่างๆในฐานะผู้ถือหุ้นรายใหม่ที่มีหุ้นในมือเกือบสามสิบเปอร์เซนต์ พงศกร
ที่รักษาการแทนบิดาก็คอยเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง พอฮิโรยูกิได้ตรวจสอบการทำงานย้อนหลังของบริษัทในแต่ละปี และตรวจเรื่องการ
ประมูลการก่อสร้างแต่ละครั้ง รวมทั้งงบประมาณความน่าจะเป็นต่างๆแล้วก็พอจะรู้ว่ามีรอยรั่วที่ตรงไหน
เมื่อทราบข้อมูลเบื้องต้นแล้วฮิโรยูกิจึงรายงานให้พี่ชายทราบ อลันบอกจะส่งคนมาช่วยดู แม้ฮิโรยูกิจะบอกว่าจัดการเองได้ แต่ผู้
เป็นพี่ก็ยังยืนยันจะส่งคนไป ชายหนุ่มจึงจำต้องยอม
คอนโดมิเนียมของฮิโรยูกิในคืนวันถัดมา คมที่ได้รับมอบหมายให้มาช่วยน้องชายเจ้านายมาถึงหน้าคอนโดฯแล้วแจ้งกับรปภ.ว่า
มาหามิสเตอร์คาเสะ พงศกรที่ช่วงนี้เฝ้าติดตามดูพฤติกรรมของฮิโรยูกิอยู่ เห็นคนของมิสเตอร์แอลมาหาฮิโรยูกิแล้วก็ออกจะ
แปลกใจอยู่ไม่น้อย ฮิโรยูกิ คาเสะ กับ มิสเตอร์แอล มีความสัมพันธ์ต่อกันอย่างไรกันแน่
เสียงกริ่งหน้าประตูห้องพักในคอนโดมิเนียมหรูดังเรียกให้คนในห้องมาเปิด ฮิโรยูกิวางมือจากงานที่ทำอยู่มาเปิดประตู พอเห็นว่า
คนที่พี่ชายส่งมาเป็นคมจึงจะโทรไปหาพี่ชายให้ส่งคนอื่นมาแทน คมรั้งคนที่จะเข้าไปโทรศัพท์ไว้
“นี่คืองาน แยกแยะหน่อย”
ฮิโรยูกิแหงนหน้าแล้วกลอกตาไปมา สีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจกับคำพูดนั้นสักเท่าไหร่ อะไรก็งานๆๆๆ เฮอะ!
ร่างสูงโปร่งนั้นบิดแขนเบาๆคนที่รั้งไว้ก็ปล่อย ฮิโรยูกิจึงเดินเข้าไปในห้องโดยไม่พูดอะไรสักคำ คมปิดประตูแล้วจึงเดินตามเข้า
ไป บอกย้ำกับตนเองเช่นกันว่านี่คืองาน
+++++++++++++++
ทางด้านนายพรตที่ขอแพทย์เจ้าของไข้กลับมาพักรักษาตัวที่บ้านก็ได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว เปียวที่ทราบเรื่องก็ขอ
อนุญาตมิสเตอร์แอลไปรับพ่อ กลับมาถึงบ้านเปียวอยู่ดูแลพ่อไม่นานก็กลับ เพราะท่าทีไม่ยินดียินร้ายของผู้เป็นแม่นั้นทำให้เปียว
ไม่อยากจะอยู่ขวางหูขวางตานานนัก
เมื่อเปียวกลับไปแล้วนายพรตก็ใช้ไม้เท้าพยุงเดินไปที่ห้องทำงานในบ้าน ค้นรูปใบหนึ่งในลิ้นชักโต๊ะที่ปิดล็อคแน่นหนา ซึ่งมันก็ดู
ค่อนข้างเก่าแล้วมาดู รูปของชายหนุ่มผู้หนึ่งที่แสดงสีหน้ามีความสุข แขนข้างหนึ่งโอบประคองหญิงสาวผู้เป็นที่รัก ในอ้อมแขน
ของเธอผู้นั้นคือเด็กทารกน้อยที่อ้วนจ้ำม่ำน่ารักน่าชัง นิ้วมือที่เริ่มเหี่ยวย่นตามกาลเวลาลูบผ่านรูปใบนั้นเบาๆด้วยความรู้สึกบอก
ไม่ถูก นางวลัยเดินเข้ามาหาผู้เป็นสามี ทอดถอนใจกับท่าทางหมดอาลัยตายอยากนั้น แตะบ่าที่งองุ้มของนายพรตแล้วพูด
“มันไม่ใช่ความผิดของเรา ที่เปียวต้องทำเพราะมันจำเป็น”
“คนนั้นเขาไม่ได้ต้องการเปียว แต่เป็นนายพี”
นายพรตย้อนความจึงถูกนางวลัยแหวลั่น
“นั่นลูกเรานะ คุณจะเห็นขี้ดีกว่าไส้ ปล่อยให้ตาพีไปเผชิญชะตากรรมแบบนั้นหรือไง!”
นางวลัยที่รู้สึกไม่ชอบใจความอ่อนแอของสามีต่อว่าเสียงดังแล้วจึงออกจากห้องไป ไม่อยากชวนทะเลาะอีก นายพรตมองตาม
หลังภรรยาที่ร่วมสุขด้วยกันมาหลายปี ใช่ ร่วมสุข เพราะเขาไม่เคยที่จะให้นางกับลูกต้องทุกข์ยากลำบากกายเลยแม้สักครั้ง จน
มาตอนนี้ที่ความทุกข์ความลำบากมันถามหา นายพรตก็ยังโยนความทุกข์นั้นไปให้อีกคน คนที่เขาควรดูแลปกป้อง
นึกย้อนไปถึงวันที่พี่ชายกับพี่สะใภ้ต้องจบชีวิตลง เขาและพี่ชายอย่างพชรมีกันเพียงสองคนพี่น้อง ร่วมกันสานต่อกิจการของ
ครอบครัวจากผู้เป็นบิดาที่ล่วงลับ แต่พี่ชายของเขาทำบุญมาน้อยทำให้จากไปก่อนวัยอันควรทั้งสามีภรรยา เพราะทั้งคู่ไปดูไซส์
งานที่ต่างจังหวัด ขากลับเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์จนต้องจากไปไม่มีวันกลับ ทิ้งลูกชายวัยแบเบาะไว้กับเขาผู้เป็นน้องชาย หลัง
งานฌาปนกิจศพของผู้เป็นพี่ชายแล้ว นายพรตก็รับหลานมาดูแล ถ่ายโอนอำนาจทุกอย่างที่พี่ชายครอบครองอยู่มาไว้ในมือตาม
แรงยุของนางวลัยผู้เป็นภรรยา เพราะเหตุผลที่ว่าหลานชายยังไม่บรรลุนิติภาวะ นายพรตกับนางวลัยทำเรื่องขอรับรองบุตรบุญธรรม
กำชับไม่ให้ใครบอกกับหลานชายคนนี้ว่าเป็นลูกใคร ด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวหลานจะกลายเป็นเด็กมีปัญหา
ก่อนนี้นายพรตเคยคิดที่จะดูแลลูกของพี่ชายให้เหมือนดั่งลูกตน แต่เพราะไม่มีเวลาที่จะมาประคบประหงมทำให้ไม่สนิทใจกันนัก
หลานชายคนนี้จึงถูกเลี้ยงดูมาโดยนางจิตที่เป็นคนรับใช้เก่าแก่ของบ้าน สิ่งที่นายพรตเคยรับปากกับพี่ชายไว้เมื่อเก่าก่อน ต่อ
หน้าร่างไร้วิญญาณของพี่ชายว่าจะดูแลลูกชายของพี่ให้ดีนั้น เขาทำไม่ได้แม้สักข้อ แถมยังทำให้ลูกของพี่ชายกลายเป็นของ
บำเรอกามของเจ้าหนี้เงินกู้ไปเสียแล้ว
กาลเวลาย้อนคืนไม่ได้ แต่หากว่าเขาจะทำให้มันดีขึ้นในเวลานี้ มันจะยังทันท่วงทีอยู่หรือไม่
‘พ่อขอโทษนะ เปียว’
++++++++++++++
เปียวกลับมาที่บ้านของมิสเตอร์แอล วันนี้เด็กหนุ่มรู้สึกได้ว่าพ่ออ่อนลงมาก การป่วยไข้ของท่านคงทำให้ร่างกายและจิตใจปรับ
เปลี่ยน พอเห็นพ่อเปลี่ยนไปเช่นนี้แล้วเปียวก็ได้แต่บอกย้ำกับตนเองว่าต้องอดทน ทุกคนกำลังพยายามด้วยกันทั้งนั้น เขาเองก็
ต้องพยายาม ถึงแม้ว่าความพยายามของเขามันจะอยู่บนความไร้ศักดิ์ศรีก็ตาม
พอกลับเข้าบ้านมาแล้วเปียวก็ไม่รู้จะทำอะไรดี ให้อยู่เฉยๆก็ดูจะเป็นลูกหนี้กิตติมศักดิ์จนเกินไป โบราณว่า ... อยู่บ้านท่านอย่านิ่ง
ดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกชายท่านเล่น ... ว่าไปนั่น
แวะเข้าไปในครัวที่แม่บ้านกำลังเตรียมจะทำอาหารเย็นกันอยู่ ถามว่ามีอะไรให้ตนเองช่วยได้บ้าง แต่หัวหน้าแม่บ้านก็รีบพาออก
มาหาคุณตาคุณยายด้านนอกทันที แถมยังรายงานอีกว่าเปียวจะเข้าไปทำครัว เด็กหนุ่มจึงบอกเหตุผลที่เข้าไปของานแม่บ้านทำ
“ก็เปียวว่าง”
พอบอกมาเช่นนั้นคุณตากับคุณยายเลยให้อยู่เป็นเพื่อน อยู่พูดคุยด้วย คอยบีบนวดให้ คุณยายถึงกับชมเปาะว่านวดดี เปียวจึง
บอกว่าเคยนวดให้คุณยายจิตที่เป็นแม่บ้านเก่าแก่ตั้งแต่สมัยคุณปู่คุณย่าของเปียว แต่ตอนนี้คุณยายจิตท่านเสียไปแล้วเปียวก็ไม่
ได้นวดให้ใครอีก
ตกเย็นวันนั้น ขณะที่ทุกคนกำลังจะทานข้าวเย็นกัน รถยนต์คันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน คุณแม่ที่กลับมาจากมูลนิธิแล้ว
ได้ยินเสียงรถที่คุ้นหูก็ออกจะแปลกใจอยู่ เพื่อความแน่ใจว่าใช่แน่จึงวานให้เปียวช่วยออกไปดูให้ทีว่าใครมา เด็กหนุ่มรับคำแล้ว
ลุกออกมาดูให้คุณแม่อัญชัน ยังไม่ทันจะเดินถึงหน้าบ้านดีชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ก็เดินเข้าบ้านมา เปียวหยุดเท้าก่อนจะหมุนตัวกลับ
แต่ก็ยังช้ากว่าคนตัวโตอยู่ดี อลันคว้าแขนเรียวไว้แล้วดึงเข้ามาหา กดจูบแก้มคนที่ตั้งท่าจะเดินหนีตนเองอย่างหมั่นเขี้ยว
“กลับมาแล้วครับคุณลูกหนี้”
ชายหนุ่มเย้าหยอกลูกหนี้ที่มองมาด้วยแววตาวาววับ แต่เขาหาได้ใส่ใจ กลับเกี่ยวเอวคุณลูกหนี้ที่รักให้เดินเข้าบ้านไปด้วยกัน
การกลับบ้านในวันธรรมดาเช่นนี้ของอลันทำให้ครอบครัวแปลกใจ แต่พอเห็นว่าที่กลับมานั้นเพราะอะไร และมาหาใครก็พากัน
ส่ายหน้ากันเป็นแถบ
แสดงออกน้อยกว่านี้มีอีกไหม มิสเตอร์แอล?
TBC
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม จัดบวกไปทุกบวกค่ะ 
เอิ่ม ... ฉากนั้นน่ะค่ะทุกท่าน มันจะดีรึคะ? เอาไว้ให้เขารักกันก่อนมันจะได้ได้ฟิลมากกว่านี้นะ (เหรอ?)
พี่ choijiin ค่ายพัฒนาความวายมันมีด้วยเหรอคะ ฮะๆ
ความจริงถ้าใหม่เป็นคนอ่านใหม่ก็คิดค่ะว่าสองคนนี้ต้องได้กัน เพราะตอนเขียนก็แอบกังวลว่าจะมีใครคิดแบบนี้เหมือนกัน
แต่จะบอกออกไปก็จะเป็นการสปอยส์อ่ะเนาะ
และที่สำคัญ ใหม่ไม่ชอบผู้ชายอย่างพี่พงศ์เลยสักนิด
ขอบคุณทุกท่าน ทุกการติดตามค่ะ
วันใหม่
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
