หัวข้อ: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)

[pukpra]

เพิ่งตามอ่านค่ะ สนุกมาก จะรอติดตามต่อไปนะคะ
เห็นว่าเจ็บตา หายไวๆ นะคะ

[moredee]

:กอด1:กอดเปียวนะ เราหงายเงิบเลยกับคำพูดพระเอก ใจร้ายมากคุณอลัน

[quiicheh.]

เธอจะดีหรือจะร้ายยะอลันนนนน

[cavalli]

“ฝันกลางวันอยู่หรือไงเด็กน้อย เข้าถ้ำเสือแล้ว ถ้าไม่ถูกเสือกินคงเป็นไปไม่ได้มั้ง”


เป็นประโยคที่เคยคิดไว้ เล่นๆ แต่ไม่นึกว่าวันนี้จะได้เจอ อิอิ

 

[JangBouyoung]

กรี๊ดดดดดดดด ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปสิ่นะ  น่ารักอ่า .....แต่สงสารชีวิตเปียว เฮ้ออออออ เมื่อไหร่จะหลุดพ้น สู้ๆนะ

[Mc_ma]

เรื่องนายฮิโรยูกิกว้านซื้อหุ้นเป็นแผนของมิสเตอร์แอลหรอเนี่ย.......   (คนอ่านเข็มขัดสั้นไปเลย)
น้องเปียวถึงขั้นต้องยอมทิ้งศักดิ์ศรีตัวเอง เข้าหามิสเตอร์แอลก่อน ง่า....สงสารเปียวจัง

อ๊ะ อ๊ะ นี่มิสเตอร์แอลถึงกับพาน้องเปียวเข้าบ้านเลยหรอเนี่ย พามาเปิดตัวกับครอบครัวแหงๆเลย 
ตอนนี้ลูกไก่กำลังจะถูกเสือตะปบแล้ว !!???  มิสเตอร์แอลนี่...ร้ายกาจนัก   (แต่คนอ่านช๊อบชอบบบบ...ค่ะ)

+1 ค่ะ คุณวันใหม่ 
    

[Pupay]

นิยายเรื่องใหม่ของคุณวันใหม่ เพิ่งจะเจอ อิอิ 
เรื่องนี้แหวกแนวเดิมมาเลยนะคะ แต่ชอบ 
เปียวน่าสงสารนะ อลันอย่าแกล้งเยอะสิ เรื่องอย่างงั้นใครก็อาย
ครอบครัวนี่ก็ยังไงไม่รู้ แอบฮุบสมบัติพ่อแม่เปียวมาหรือป่าวเนี่ย ตาพรตนี่ 
ชอบเรื่องใหม่ค่ะ กำลังตามเก็บนิยายช่วงนี้ ไม่ว่างตลอด 
วันนี้หยุดเลยเม้นยาวๆ

  นะคะ

[choijiin]

ไอ้คุณอลันเอ๊ย
 
นิสัยก็ดูเป็นผู้ใหญ่ที่พึ่งพาได้อยู่อ่ะนะ
แต่พอมาเจอนิสัยชอบแกล้งคนที่ชอบแบบนี้เข้าไป
นายนี่มันก็ยังเป็นเด็กไม่ยอมโตเหมือนกันนะ
 
หัดทำตัวดีๆมั่งนะ
หนูเปียวเค้าจะได้ใจอ่อนไวๆ

ส่วนอิตาทาเสะนี่คงมาคู่กับคุณพี่ชายนิสัยเสียแน่ๆ
ดีๆคู่นี้เรายุให้แกล้งกันเยอะๆ
แบบว่าลำเอียงอ่ะจ้ะ 555555
 

[shockoBB]

จะรอดรึเปล่าเปียว
 

[p_phai]

 

[CarToonMiZa]

กอดวันใหม่แน่น
อย่าร้ายกับเปียว
นักเลยพ่ออลัน
สงสารกันบ้างเต๊อะ

[พี่วันเสาร์]

อยากรู้จังอลันกำลังวางแผนคิดทำอะไรกับบริษัทของพ่อเปียว
คนแบบอลันน่ากลัวมากน่าสงสารเปียวที่เป็นลูกไก่ในกำมือของอลัน

[$VAN$]

ที่แท้คาเสะนี่ อลันส่งไปนี่เอง ท่าทางจะได้ป๊ะๆฉะๆมันๆกับพงศกรบ่อยๆเนอะ
อลันแกล้งน้องจนน้ำตาจะไหลแล้วนะ กะว่าจะให้ยอมแบบหมอบราบคาบแก้วเลยว่างั้น

[koikoi]

ทำมัยชอบพูดจาทำร้ายจิตใจน้องนักนะคุณอลัน

[greensnake]

อลันนี่ช่างเป็นคนเจ้าเล่ห์อะไรอย่างนี้
ทำทุกวิถีทางให้เปียวยอมถวายตัว
โดยการให้ลูกน้องไปกว้านซื้อหุ้นเค้า
เพื่อเร่งให้เปียวเข้าหาเร็วขึ้นหรืออย่างไร
ดูยังไงๆก็มีแต่ได้กับได้อย่างเดียว
น้องเปียวเราสิ ลูกไก่ในกำมือแท้ๆเลย
ไม่รู้ว่าจะโดนเสืออลันขย้ำเมื่อไร
นี่พามาบ้านด้วย จะรอดม๊ายยยย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
ป.ล. รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

[skysky]

รอติดตามตอนต่อไปค่ะ เปียวน่าสงสารจัง มิสเตอร์แอลนี่ก็ร้ายใช่ย่อย 555

[zero3]

คุณอลัน คนใจร้ายยยยย
ไอ้แผนที่จะให้เปียวยอมน่ะ เข้าใจอยู่นะ
แต่ ไอ้ที่ว่าเปียวร้ายๆนี่ไม่เข้าใจเลย
ตกลงคุณจะรักหรือจะร้าย 555+++

[pukpra]

เปียวน้อยจะรอดมั้ยนี่ ^^

[nongrak]

เด็กน้อยกำลังจะโดนกินแล้ว

[rubymoona]

เอามาอีกนะ!!!อ๊าค!!!!ตัดกันแบบนี้ คุณเสือกำลังจะขย้ำแล้วแท้ๆ อ๊าค!!!!
ว่าแต่ไอ้คุณอลันบ้าเอ๊ย จะบีบเปี้ยวอีกขนาดไหนกันฟ่ะ???แถมพอน้องทำแล้วยังแกล้งอีก โว๊ยวะ!!!

[หัวเเม่มือ]

สนุกดีอ่ะ

[wanmai]

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๕ ลูกหนี้ที่รัก



อลันพาเปียวเข้ามาในห้อง ก่อนจะวางร่างเพรียวนั้นลงบนเตียงนอนแล้วตามทาบทับทันทีไม่ให้ดิ้นหนีไปไหนได้ มือของเด็กหนุ่ม
ดันใบหน้าที่โน้มเข้าใกล้เอาไว้แล้วร้องห้ามเสียงหลง

“เดี๋ยว เดี๋ยวคุณ ผมยังไม่พร้อม ไม่พร้อม!!!”

“แล้วใครกันที่ยั่วผมตอนอยู่คอนโดน่ะฮึ?”

อลันย้อน เอาเรื่องน่าอายนั้นมากล่าวอ้าง รวบมือที่ดันใบหน้าตัวเองเอาไว้แล้วกดจูบกลางฝ่ามือเบาๆ เปียวจะถกมือกลับแต่ก็ถูก
ยึดเอาไว้ พออลันก้มลงมาใกล้อีกจึงทำได้แค่เบี่ยงหน้าหลบแล้วพูดบอกรัวเร็ว

“ก็ตอนนั้นคุณบอกไม่มีอารมณ์ไม่ใช่หรือไง และตอนนี้ผมก็ไม่พร้อมแล้วเข้าใจไหม!?”

“ไม่เข้าใจ”

“มิสเตอร์แอล!!”

เปียวเรียกชื่อคนตอบกวนเสียงหนัก แต่อลันกลับไม่ใส่ใจเด็กน้อยที่กำลังดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดอยู่แม้สักนิด ใบหน้าบึ้งตึงและสาย
ตาขุ่นมัวที่ส่งมาถูกตอบกลับด้วยคำสั่ง

“เรียกอลันสิ... เปียว...”

เปียวชะงักกับชื่อที่มิสเตอร์แอลเรียก แต่ยังคงดื้อแพ่งไม่ยอมทำตามที่ต้องการ

“เปียว”

อลันกระซิบเรียกชื่อข้างหูบาง เลื่อนไล้ริมฝีปากแผ่วเบามาที่แก้มแล้วกดจุมพิตผะแผ่ว

“เปียว…”

เลื่อนไปกดจูบที่หน้าผากนูนเกลี้ยง ไล่ลงมายังเปลือกตาทั้งสองข้าง แผ่วเบา เชื่องช้า ให้คล้อยตาม ขณะที่เอ่ยเรียกชื่อเด็กน้อย
ของเขาไปด้วย ก่อนจะมาจบลงที่ริมฝีปากสวย

“เปียว เด็กดี…”

อลันปล่อยมือเด็กหนุ่มให้เป็นอิสระ มือเรียวจึงกำขยุ้มเสื้อของชายหนุ่มตัวโตเกร็งแน่นเข้า เมื่ออลันค่อยไล้ปลายลิ้นเพื่อเปิดปาก
ส่งลิ้นร้อนเลาะเล็มกวาดไล้ความหวานเมื่อสบโอกาส จุมพิตดูดดื่มเคลิบเคลิ้มเกินต้านทาน มือหนาลูบไล้ขึ้นมาตามต้นขาและ
สะโพกด้านข้าง เลื่อนมายังหน้าท้อง ค่อยสอดมือเข้าไปใต้เนื้อผ้าสัมผัสผิวกายภายใน เปียวสะดุ้งกับสัมผัสนั้น มือที่กำเสื้อของ
อลันจึงเปลี่ยนมาผลักออกด้วยความตกใจระคนตื่นกลัว มองอลันตาโต

อลันมองตาเด็กน้อยของเขาที่ตื่นตกใจนิ่งๆ แล้วค่อยโน้มใบหน้าลงหาอีกครั้ง เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะการสานต่อ อลัน
มองเด็กหนุ่มที่มองตอบเขาตาปริบๆแล้วก็อยากจะจับฟัดเสียตอนนี้เลย ชายหนุ่มยกตัวขึ้นแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกไปเปิด
ประตูอย่างแสนเสียดาย

คนที่มาเคาะคือคุณยายของเขาเอง ท่านยังนอนไม่หลับได้ยินเสียงรถของหลานชายมาตอนกลางดึกเลยมาหา อลันทักทายผู้
เป็นยาย แล้วพาท่านกลับไปที่ห้อง ไหว้คุณตาที่กำลังดูข่าวภาคดึกยังไม่นอนเช่นกัน คุยกับท่านทั้งสองเล็กน้อย ในใจพะวงถึง
ลูกไก่ตัวน้อยในห้องนอน ก่อนที่อลันจะบอกให้ท่านทั้งสองพักผ่อนเพราะดึกมากแล้ว บอกราตรีสวัสดิ์พวกท่านแล้วจึงกลับห้อง

พอกลับเข้ามาในห้องเปียวก็ไม่อยู่เสียแล้ว อลันเกือบจะวิ่งออกไปข้างนอกถ้าไม่ฉุกใจคิดขึ้นมาก่อนว่า เปียวเพิ่งมาที่นี่จะหนีไป
ไหนได้อย่างไร ชายหนุ่มเหลียวมองรอบๆห้องเพื่อหาว่าเด็กน้อยของเขาจะไปเล่นซ่อนแอบอยู่ตรงไหนได้บ้าง ก่อนจะมาจบลงที่
ห้องน้ำที่ปิดประตูเงียบสนิท

“ปฏิญญา คุณอยู่ในนั้นใช่ไหม ออกมาเถอะ”

“อย่ามายุ่งกับผม!”

อลันเคาะประตูเรียกเปียว แต่ก็โดนสวนกลับมาแบบนั้น ชายหนุ่มจึงจำต้องปล่อยให้เด็กดื้ออยู่ในนั้นไป อารมณ์ของเขายังคงค้าง
มาจากเมื่อสักครู่ ใจกลางร่างกายยังกรึ่มๆอยู่ แต่เมื่อครู่ได้มีเวลาคุยกับตา ยาย ก็ทำให้มันสงบลงได้บ้าง เท่านี้ไม่เป็นไรยังพอทน
ได้ ชายหนุ่มไม่ทันได้คาดคิดว่ามันจะเป็นไปในทิศทางนี้ เพียงอยากแกล้งเล่นกลับเกิดอารมณ์จริงๆเสียได้ ท่าจะแย่แล้วแบบนี้อลัน



++++++++++++++++



เช้าวันต่อมา

ฮิโรยูกิ คาเสะมาหาอลันที่บ้าน พูดคุยกันเรื่องการซื้อหุ้นบริษัทพฤทธาการ และได้ไต่ถามในเรื่องที่คมยังไม่กล้าถาม

“ผมถามพี่จริงๆนะอลัน ตกลงพี่กำลังจะทำอะไรกันแน่ ทำไมถึงให้ผมไปซื้อหุ้นของบริษัทนั้นด้วย ไม่สมเหตุสมผลเลย”

ฮิโรยูกิเอ่ยถามอย่างคาใจ เขาและอลันเป็นพี่น้องต่างสายโลหิต เหตุเนื่องมาจากว่าคุณแม่ของอลันเอาเขามาเลี้ยงดูตั้งแต่ยังแบ
เบาะ เพราะแม่แท้ๆเสียชีวิตตอนคลอดเขา ฮิโรยูกิสำนึกในบุญคุณนี้เสมอ ไม่คิดที่จะตีเสมอเหมือน แต่อลันกลับเห็นว่ามันคือโชค
ชะตาที่กำหนดให้ได้มาอยู่ด้วยกัน ให้มารดาของตนเองไป ณ โรงพยาบาลแห่งนั้น ให้ได้พบเจอกับฮิโระตัวน้อย ทำให้เขาเห็นว่า
ฮิโรยูกิคือน้องชาย ไม่ใช่เด็กเก็บมาเลี้ยงอย่างที่ฮิโรยูกิคิด

“อยากหาเหตุผลหรือฮิโระจัง?”

อลันเรียกชื่อน้องชายกวนๆ ฮิโรยูกิไม่ชอบให้เรียกชื่อที่ลงท้ายด้วยคำว่าจัง มันฟังดูหน่อมแน้มเกินไป เหมาะกับผู้หญิงเสีย
มากกว่า

“เหตุผลคือฉันรวยไง คนรวยทำอะไรก็ไม่ผิดนี่”

อลันยักไหล่บอกไปแบบนั้น แต่โดนสายตาคาดคั้นจากน้องชายต่างสายเลือดจึงต้องบอกความจริงออกไป... แต่ก็ไม่ทั้งหมด

“อันที่จริงแล้ว เพราะฉันกลัวว่าหากปล่อยให้บริษัทนั้นตกไปอยู่ในมือใครอื่นแล้วจะยากต่อการยึดครอง และเพื่อเป็นการให้ฮิโระ
ได้เข้าไปดูการทำงานของที่นั่นแบบเนียนๆไง จะได้รู้ว่ามันมีจุดบกพร่องตรงไหน อะไร ยังไง ที่ทำให้ขาดทุนย่อยยับปานนี้ และ
พัฒนามันให้ก้าวหน้าก่อนที่จะถูกถ่ายโอนมาอยู่ในเครือบริษัทการเงินของเรา”

อลันรวบยอดอธิบายเบ็ดเสร็จไม่ให้ผู้เป็นน้องชายมีคำถามใดได้อีก แม้ฮิโรยูกิจะยังสงสัย ความจริงที่พี่ชายบอกมามันไม่ใช่ทั้ง
หมดเขารู้ดี แต่ในเมื่อพี่ต้องการบอกมาเพียงเท่านี้ เขาก็ไม่อยากจะซักไซ้อะไรอีก พี่คงมีเหตุผลของพี่ ฮิโรยูกิจึงเบี่ยงประเด็นไป
พูดคุยเรื่องอื่นแทน

ขณะที่พูดคุยกันอยู่เปียวก็ลงมาจากบนห้องเพื่อที่จะมาขอมิสเตอร์แอลไปเยี่ยมพ่อ แต่พอก้าวเข้ามาในห้องรับแขกแล้วเห็น
มิสเตอร์แอลมีแขกอยู่ เด็กหนุ่มจึงเอ่ยขอโทษแล้วผละไป

ฮิโรยูกิมองตามเด็กหนุ่มที่ผละจากไปแล้วหันมาหาพี่ชายที่ยังคงทำนิ่งเฉย หรี่ตามองจับผิดนิดๆ

“ผมจำได้ว่านั่นคือลูกชายของนายพรต พฤทธาการ”

ฮิโรยูกิว่า เพราะเขาต้องศึกษาข้อมูลทุกอย่างของบริษัทที่จะเข้าไปทำการใดๆอยู่เสมอ ดังนั้น เรื่องของพฤทธาการทุกอย่างจึง
ไม่ใช่ความลับสำหรับเขา แต่เด็กหนุ่มคนเมื่อครู่กลับไม่มีในรายงานว่าจะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้สักนิด

“แล้วยังไง กลับไปได้แล้วไป ฉันหมดธุระกับนายแล้ว”

พอฮิโรยูกิเริ่มจะไล่ต้อน อลันจึงต้องรีบไล่ให้กลับไป เรื่องเปียวมันอยู่นอกเหนืองานที่ให้น้องทำ เพราะเรื่องนี้มันส่วนตัวล้วนๆ



++++++++++++++



คมออกมาส่งน้องชายของเจ้านายที่หน้าบ้าน ชายหนุ่มหน้านิ่งเปิดประตูรถให้ชายหนุ่มอีกคน ไม่มองหน้า ไม่สบตา ไม่แม้จะให้
ความสนใจ ฮิโรยูกิถอนหายใจกับท่าทางนั้น เมื่อก้าวขึ้นไปนั่งบนรถแล้วคมจะปิดประตูฮิโรยูกิจึงดันเอาไว้

“ไม่ได้เจอกันเสียนาน นี่ไม่คิดจะทักทายกันเลยสินะ?”

คมยังคงนิ่งกับคำพูดกึ่งตัดพ้อนั้น ก่อนจะบอกแค่ว่า

“รีบกลับเถอะครับ หากทางพฤทธาการรู้ว่าคุณติดต่อกับมิสเตอร์แอลคงไม่ดี”

“ไล่กันจังนะ ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง?”

“คุณคาเสะ…” คมเอ่ยเรียกราวจะปรามคนพูด

“ครับๆ ผมทราบแล้วครับคุณคม ... อย่าไล่กันนักเลย…”

แม้จะทำน้ำเสียงและสีหน้าให้ดูดีมากเท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะตัดพ้ออยู่ดี ประโยคสุดท้ายก่อนประตูรถจะปิดลงจึงแสน
แผ่วเบา แต่กลับทิ่มแทงใจของคนที่ได้ยินจนเจ็บแปลบ

คมมองตามท้ายรถที่เคลื่อนตัวจากไป สายลมที่พัดผ่านไปไม่มีทางที่จะย้อนคืนมา เขาได้แต่คาดหวังว่า สายลมสายนี้จะพัดไป
พัดสูงขึ้นไป และอยู่ในที่ที่คู่ควร



+++++++++++++++



อลันที่พูดคุยกับคาเสะเสร็จแล้วจึงมาพาเปียวไปพบแม่กับตา ยาย ของเขา เปียวที่ต้องไปพบผู้ใหญ่จึงขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ใหม่เสียก่อน เมื่อเสร็จแล้วจึงเดินตามอลันลงมาด้านล่างอีกหน ชายหนุ่มพาเปียวมาแนะนำกับครอบครัวว่าเป็นใครมาจากไหน
และพอเปียวไหว้ท่านทั้งสามคนแล้วคุณแม่จึงขอคุยกับอลันเป็นการส่วนตัวเล็กน้อย ขณะที่เปียวก็อยู่พูดคุยกับคุณตาคุณยาย
ของอลัน

“เรากำลังจะทำอะไรฮึ พ่อฝรั่ง?”

คำเรียกขานที่คุณอัญชันผู้ซึ่งเป็นมารดาของอลันใช้ บ่งบอกให้อลันรับรู้ได้เป็นอย่างดีว่ามารดาของเขานั้นอยู่ในอารมณ์ไหน

“โธ่ แม่ครับ อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิครับ ผมยังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลยนะ” ชายหนุ่มตัวโต พ่อฝรั่งของคุณแม่เอ่ยแก้ตัว

“แล้วที่ไปพาลูกเต้าคนอื่นเขามาที่นี่ล่ะอลัน นี่ยังไม่เรียกว่าทำอีกหรือ?”

“เขายอมมาเองนะครับแม่”

“ยังไปโทษน้องเขาอีก เห็นว่าแม่ตาบอดเรอะที่จะมองไม่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร”

คุณแม่ใช้เสียงดังเข้าข่ม ไม่มีอะไรจะรอดพ้นหูตาของท่านได้ ข้อนี้อลันรู้ดี

“ผมกำลังช่วยเด็กคนนั้นอยู่นะครับ”

“ช่วยยังไง อย่านึกว่าแม่ไม่รู้นะอลันว่าเด็กเปียวนั่นมาอยู่กับเราในฐานะอะไร ไม่รู้คิดอะไรกัน เล่นกันเป็นเด็กๆ ชีวิตคนทั้งชีวิตนะ
เห็นเป็นของเล่นกันหรือไง”

คราวนี้มิสเตอร์แอลของเปียวถึงกับเงียบ อยู่ต่อหน้าคุณอัญชัน มิสเตอร์แอลก็มิสเตอร์แอลเถอะ จอดทุกราย

“เราก็เหมือนกัน ไปตกปากรับคำเขามาได้ เขาติดเงินก็ให้ใช้เงิน ไม่ใช่เนื้อ”

“..............”

“ไปจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยเสีย ถ้าช่วยเขาได้ก็ช่วย ถ้าไม่เห็นสมควรแล้วก็จบ เพราะการที่อลันเล่นกับชีวิตจิตใจของคนอื่น
แบบนี้ แม่บอกได้คำเดียวว่าแม่ไม่ปลื้ม จบนะ!”

คุณแม่กระแทกเสียงในตอนท้ายถือเป็นการจบบทสนทนา ก่อนจะเดินจากไป ท่านไม่ชอบใจเลยจริงๆที่ลูกชายทำตัวเช่นนี้ เห็น
ชีวิตคนอื่นเป็นผักปลาหรืออย่างไร ต่อให้คนๆนั้นจะเป็นลูกหนี้หรืออะไรก็เถอะ ขึ้นชื่อว่าคนย่อมมีสิทธิในร่างกายและจิตใจของ
ตนเองที่จะคิดหรือตัดสินใจที่จะดำเนินชีวิตไปในทางที่ต้องการได้ ไม่ใช่ว่ามีใครที่ไหนไปขีดเส้นให้เดิน แม้แต่คนเป็นพ่อแม่เอง
ก็ตาม

“โฮ่ พายุลง”

พ่อฝรั่งของคุณอัญชันพ่นลมหายใจยาวตามหลัง เมื่อมีคำสั่งจากคุณแม่ที่รักมาเช่นนี้แล้วเขาคงเพิกเฉยไม่ได้ แต่เรื่องที่กำลัง
ดำเนินการอยู่ก็หยุดลงไม่ได้เช่นกัน คงต้องหาหนทางใหม่เพื่อที่จะกระทำการใดๆต่อไป

ขณะที่อลันถูกพายุถล่ม เปียวก็กำลังสนทนากับคุณตาคุณยายอย่างออกรส ท่านทั้งสองรู้จักคนที่บ้านของเปียวเป็นอย่างดี เพราะ
ท่านบอกว่าเคยอยู่ที่ปากน้ำก่อนย้ายมาอยู่ในเมืองหลวงในขณะนี้ เช่นเดียวกับบ้านของเปียว

“แล้วนี่พ่อเราสบายดีอยู่รึ?” คุณตาเอ่ยถาม

“พ่อไม่ค่อยสบายน่ะครับ ตอนนี้ท่านพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล”

“อ้าว เป็นอะไรไปล่ะ?”

“เครียดสะสมน่ะครับคุณท่าน” เปียวตอบคุณตา รอยยิ้มที่มีมาก่อนหน้านี้ดูจืดเจื่อนลงไปเมื่อเอ่ยถึงผู้เป็นบิดา

“เฮ่ย มาเรียกทงเรียกท่าน เรียกตากับยายเถอะ ตากับยายไม่ได้เจ้ายศเจ้าอย่างขนาดนั้น”

คุณตาเอ่ยแย้งการเรียกขานของเปียว เด็กหนุ่มยิ้มบางก่อนจะเรียกตามที่ท่านบอกอย่างเอาใจ

“ครับ คุณตา”

“ดีๆ”

คุณตาคุณยายยิ้มพอใจที่เด็กหนุ่มว่าง่าย ท่านพูดคุย เล่าเรื่องเก่าๆสมัยท่านยังอยู่ที่บ้านเดิมให้เปียวฟัง เอ่ยถามถึงพี่น้องและ
ลูกชายลุงพชรของเปียว เปียวบอกว่าลุงพชรไม่มีลูก ท่านทั้งสองนิ่งไปนิด ก่อนจะบอกว่าท่าทางจะความจำเลอะเลือนจำผิดจำ
ถูก เปียวก็เพียงแต่ยิ้มไม่ได้เอะใจอะไร

“แล้วนี่เราเป็นอะไรกับอลันล่ะ เจ้าหลานชายมันถึงได้พามาบ้านค่ำมืดดึกดื่นปานนั้น”

เจอคำถามที่ตรงแบบนี้เปียวก็นิ่งไป ก่อนจะบอกท่านทั้งสองตามความเป็นจริง

“เป็น... ลูกหนี้ครับ”

“หือ ลูกหนี้หรือ?”

“ครับ คือ…”

“คุยอะไรกันอยู่ครับ?”

ก่อนที่เปียวจะได้อธิบายอะไรต่อจากนั้นอลันก็เดินเข้ามาร่วมวงสนทนา เด็กหนุ่มเบือนสายตาไปมองทางอื่นเมื่อมิสเตอร์แอลมอง
มาที่ตนเอง อลันนั่งลงที่โซฟานั่งเล่นข้างๆคุณยาย ท่านจึงเอ่ยถามเรื่องที่คุยกับเปียวเมื่อครู่

“อลัน เจ้าเปียวเขาบอกว่าเป็นลูกหนี้ของเราจริงรึ?”

อลันมองหน้าเปียวที่ทำเฉย จับจ้องเขม็งแล้วจึงบอก

“จริงครับ”

“อ้าว แล้วกัน”

ผู้อาวุโสทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกัน คราแรกก็นึกว่าเป็นเพื่อนพี่น้องสนิทกัน แต่มาตอนนี้เรื่องพลิกกลับมาเป็นลูกหนี้กับเจ้าหนี้
เสียแล้ว

“มันเป็นมายังไงล่ะอลัน เราไปลักพาตัวน้องเขามาหรือเปล่านี่”

คุณยายถามอย่างเป็นกังวล เห็นทีท่าเจ้าหนุ่มเปียวนี่ก็ดูไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่ บางทีหลานชายท่านอาจจะบังคับขู่เข็ญมา
หรือเปล่าทำให้เจ้าหนุ่มเปียวเป็นเช่นนี้

“โธ่ ยายครับ ผมจะไปลักพาตัวใครเขามาล่ะ เปียวน่ะติดหนี้ผมอยู่ก็จริง แต่เขาเป็นลูกหนี้ที่รักของผมเลยนะครับยาย”

“เอ้อ มาล้อยายเล่นเรื่องอะไรล่ะเรานี่”

ชายหนุ่มตัวโตหัวเราะ ลอบมองเด็กน้อยที่นิ่งเงียบแล้วก็นึกคิดและต้องตัดสินใจ เขาจะทำอย่างไรกับปฏิญญาดีนะ ปล่อยกลับไป
แล้วให้ครอบครัวนั้นใช้หนี้คืน หรือจะใช้ประโยชน์จากร่างกายนี้ให้คุ้มดี พอคิดแบบนี้แล้วเขาช่างเป็นคนที่ชั่วร้ายสิ้นดีเลยนะ หึหึ



+++++++++++++++



ช่วงสายของวันเปียวถึงได้รับอนุญาตให้ไปเยี่ยมพ่อ เมื่อมาถึงหน้าห้องพักของพ่อและจะเปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินพ่อพูดถึงเรื่อง
บาปกรรมตามทัน พูดเรื่องพี่พัดกับพี่ปิ่นและหลานชายบอกทำกรรมกับเขาไว้ ตอนนี้มันเลยตามมาสนอง พร้อมทั้งเสียงคุณวลัย
แหวมาว่าหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง เปียวที่ได้ยินแล้วก็ชักจะสงสัยว่าที่คุณตากับคุณยายของอลันพูดก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ ลุงพชรมี
ลูกจริงๆ แล้วตอนนี้ลูกของลุงไปอยู่ไหนกันล่ะ แล้วพ่อของเขาทำอะไรกับลุงพชรกับป้าไปรยาถึงได้รู้สึกผิด

“มาทำลับๆล่อๆอะไรอยู่ตรงนี้น่ะเปียว?”

เสียงทักท้วงจากด้านหลังทำให้เปียวตกใจเล็กน้อย ก่อนจะถอยห่างประตูเมื่อเจ้าของเสียงเดินมา พิชญมาเยี่ยมพ่อ เห็นพี่ชาย
คนรองยืนทำลับๆล่อๆอะไรไม่รู้อยู่หน้าประตูห้องพักของพ่อจึงเอ่ยทัก มองท่าทางของพี่แล้วพิชญก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ แต่ไม่
อยากชวนทะเลาะตอนนี้ พ่อยิ่งเครียดๆอยู่

พิชญเปิดประตูเดินเข้าห้องไป เปียวส่ายหน้ากับพฤติกรรมของน้อง ไม่เคยที่จะเห็นเขาเป็นพี่ ไม่ให้ความเคารพนับถือกันแม้แต่
น้อย ตอนยังเด็กทั้งคู่ก็ดีกันอยู่หรอก แต่พอโตขึ้นมาหน่อยพิชญก็เปลี่ยนตามผู้เป็นแม่ไป แก้ไม่ได้แล้วนิสัยแบบนี้



+++++++++++++++



ตกกลางคืนที่บ้านอลัน คุณแม่ของอลันจัดให้เปียวนอนห้องข้างๆอลันแทนที่จะให้นอนห้องเดียวกันให้เป็นที่ครหา แต่ห้องนั้นมันมี
ประตูเชื่อมต่อที่สามารถเปิดประตูเข้าไปหากันได้นี่สิ และเป็นอลันเองที่ทำเอาไว้ นอนคนละห้องก็เหมือนห้องเดียวกันอยู่ดี ปิด
ประตูก็ไม่ได้อีกเพราะกุญแจอยู่กับอลัน

คมที่เป็นกังวลกว่าใครกับเรื่องนี้ จึงเตือนผู้เป็นนายไม่ให้ถลำใจไปกับเปียว เพราะอดีตที่แสนช้ำของนายที่ผ่านมา อลันบอกขอบ
ใจลูกน้องที่คอยเตือนสติ

“อย่าห่วงเลย ฉันไม่มีทางเป็นแบบนั้นอีกแล้ว มันเจ็บเกินทน”

อลันบอกกับลูกน้องคนสนิทด้วยน้ำเสียงราวกำลังเย้ยหยันตนเอง ปิดความขมขื่นที่มีไม่มิด

“หัวใจคน มันก็แค่ก้อนเนื้อก้อนหนึ่ง มีสิทธิ์ไหวเอนไปตามแรงยั่วยุรอบกายได้เสมอ ถ้าคุณคิดจะเล่นกับความรัก ก็ต้องเตรียม
พร้อมที่จะรับความเจ็บปวด”



++++++++++++++



ภายในห้องนอนของเปียว เด็กหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอน ชุดที่ใส่ก็เป็นชุดที่มิสเตอร์แอลพาแวะซื้อก่อนกลับมาที่บ้านนี้
เมื่อเช้ามิสเตอร์แอลให้เด็กเอาไปซักให้แล้วเรียบร้อย เมื่อจัดการกับตนเองเสร็จเปียวก็มายืนมองประตูห้องที่มันเชื่อมต่อไปห้อง
ของมิสเตอร์แอล ครุ่นคิดอยู่นานว่าจะทำอย่างไรกับมันดี แต่ประตูบานนี้ถูกสร้างมาเพื่อเปิดและปิดด้านเดียวนี่นะ เขาจะทำอะไร
ได้ ขณะที่กำลังคิดอยู่ลูกบิดประตูก็ขยับ เปียวก้าวถอยหลังด้วยความตกใจเมื่อบานประตูเปิดออก มิสเตอร์แอลก้าวเข้ามาในห้อง

“โอ๊ะโอ มารออยู่ตรงนี้เลยหรือเด็กน้อย?” อลันเอ่ยเย้าเด็กน้อยที่ก้าวถอยหนี

“ใครรอคุณ?”

“ก็คุณไง”

ไม่พูดเปล่าแต่มือคว้าตัวเด็กหนุ่มเข้ามากอด เปียวขืนตัวไว้ อลันขยับชิดคลอเคลีย ทำไมมือไวอย่างนี้นะมิสเตอร์แอล

“ปฏิญญา คุณว่าเราน่าจะเริ่มทำ อะไรๆ ที่สมควรทำได้หรือยังนะ?”

อลันเน้นคำที่มีความหมายกินนัยลึกให้คนฟังหน้าร้อนผะผ่าว ริมฝีปากหยักจูบไล้ข้างแก้ม ยิ่งเปียวเบี่ยงหนียิ่งเป็นการเปิดโอกาส
ให้อลันซุกไซ้ขบเม้มต้นคอขาวได้อย่างถนัด เปียวจึงต้องดันตัวมิสเตอร์แอลไว้แล้วเริ่มต้นเจรจาหาทางรอด

“ถึงผมจะปฏิเสธ แต่ถ้าคุณจะทำ ต่อให้ปฏิเสธไปมันก็ไร้ประโยชน์ เพราะฉะนั้น ผมจึงมีข้อแม้”

เด็กหนุ่มพูดเร็วเพราะหวั่นใจกับสวัสดิภาพของตนเอง อย่างน้อยถ้าจะต้องเสียไปจริงๆก็อยากได้สิ่งทดแทนกลับมาบ้าง

“ข้อแม้?” อลันเลิกคิ้วเชิงถาม เปียวพยักหน้าแล้วจึงบอก

“ผมจะยอมให้คุณทำตามแต่ใจ แต่คุณต้องสัญญาว่าจะช่วยบริษัทของพ่อผมให้พ้นวิกฤตให้ได้ ไม่ว่าทางใดก็ตาม”

อลันฟังข้อแม้ของเด็กน้อยแล้วก็อยากจะหัวเราะ จะมีใครบ้ามายืนฟังข้อแม้ของคนที่กำลังจะโดนขย้ำอย่างเขาบ้างไหม

“มากไป คำขอของคุณมันมากไปเด็กน้อย”

“ผมไม่ได้ขอ แต่นี่คือข้อแม้ที่คุณต้องทำ หากอยากได้ร่างกายนี้ที่ไม่ใช่แค่ท่อนไม้ที่นอนนิ่งๆ”

เปียวยังทำใจแข็งต่อปากต่อคำกับเจ้าหนี้ทั้งที่กำลังสั่น

“ผมไม่จำเป็นต้องทำตามข้อแม้ของคุณสักนิด เพราะผมมีวิธีที่จะทำให้ท่อนไม้กลายเป็นไฟที่แสนร้อนแรง…”

อลันเชยคางเด็กหนุ่มขึ้นมารับจูบ เพียงแค่ริมฝีปากของอลันปัดผ่านก็ทำให้เปียวแทบเข่าอ่อนแล้ว ทางรอดเขามันไม่มีแล้วจริงๆ
หรือ ยิ่งมองสบนัยน์ตาสีอ่อนแบบหนุ่มลูกครึ่งตะวันตกนั้นยิ่งกว่าตกอยู่ในมนตราเสียอีก ช่างยากแก่การต่อกรกับผู้ชายคนนี้

“จะลองพิสูจน์ดูไหมล่ะ?”

คำถามนั้นไร้ซึ่งคำตอบรับ เมื่อริมฝีปากหยักสวยกดจุมพิตปิดทุกคำทักท้วง เด็กหนุ่มที่อ่อนด้อยประสบการณ์กามาถูกชักจูงไปใน
ทิศทางที่ชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์อยากให้เป็นไปอย่างง่ายดาย...



++++++++++++++



ยามเช้าที่แสงอาทิตย์เริ่มสาดส่อง ร่างสูงใหญ่ที่นอนหลับอยู่บนเตียงหนานุ่มขยับตัวตื่นขึ้นมา มือหนาควานหาคนข้างกาย เมื่อพบ
กับความว่างเปล่าร่างสูงใหญ่นั้นก็ดีดตัวขึ้นนั่ง ที่นอนข้างๆที่เขาสัมผัสเย็นชืด แสดงว่าเปียวออกไปจากห้องนานแล้ว นี่อย่าบอก
นะว่า...

อลันเข้าห้องน้ำจัดการกับตนเองลวกๆ แล้วรีบลงมาด้านล่าง เห็นคุณแม่ที่เดินเข้าบ้านมาก็รีบถามอย่างร้อนรน

“แม่ เปียวล่ะครับ!”

คุณแม่มองท่าทางคุณลูกแล้วก็ถอนใจเบาๆ ก่อนจะชี้ให้ดูที่หน้าบ้านว่าเปียวกำลังพยุงคุณยายมาโน่นแล้ว อลันพ่นลมหายใจ
อย่างโล่งอก นี่เขาคิดไปได้อย่างไรว่าเปียวจะหนีกลับบ้านไปแล้ว คุณแม่อัญชันมองลูกชายแล้วก็ถอนใจอีกรอบ ที่ทำโยกโย้ไม่
ยอมพาเขาไปส่งเพราะอย่างนี้เองหรือ

เปียวพยุงคุณยายขึ้นบันไดมาหลังจากไปใส่บาตรเช้าด้วยกัน อลันจึงรีบลงไปช่วยอีกทาง คุณตาเลยเอ่ยแซวว่าไม่มีคนช่วย
พ่อฝรั่งจึงต้องไปช่วยพยุงคุณตาแทน อลันเดินตามเปียวไปส่งคุณตาคุณยายที่ห้องนั่งเล่น แล้วก็ยังเดินตามเปียวออกมาติดๆ
กระซิบถามคนทำเฉย

“ไม่เจ็บหรือ?”

คำถามกำกวมนั้นทำให้เปียวชะงักเล็กน้อย แต่ไม่ยอมตอบคำถาม อลันจึงตบสะโพกเบาๆ ทำให้เด็กหนุ่มที่ทำนิ่งมาตลอดร้อง
เสียงหลง คุณแม่กับตา ยาย หันมามองตามเสียง

“เป็นอะไรเปียว?” คุณแม่ร้องถามมาอย่างเป็นห่วง

“คุณเขาตีเปียวครับแม่” เปียวตอบตามจริง ก็มิสเตอร์แอลตีเขาจริงๆนี่

“เล่นอะไรเป็นเด็กน่ะอลัน”

โดนคุณแม่ดุเอาที่เล่นเป็นเด็กๆ พออยู่ต่อหน้าครอบครัวแล้วอลันกลายเป็นคนละคนกับมิสเตอร์แอลจอมบงการนั่นเลย ชายหนุ่ม
ไม่ได้โกรธที่เปียวทำให้ถูกคุณแม่ดุสักนิด ก็จุดสนใจเขามันอยู่ที่คำเรียกขานระหว่างเด็กเปียวกับครอบครัวของเขาน่ะสิ ก้าวหน้า
นะลูกไก่ตัวน้อย



TBC

[wanmai]

^
^
ยาวเฟื้อย @_@

ภาษาญี่ปุ่นวันละคำวันนี้ขอเสนอคำว่า คาเสะ

คาเสะ หมายถึง ลม

...ลม... ที่พี่คมคิดว่ามันพัดผ่านเลยไปแล้ว แต่แท้ที่จริง ...สายลม... ยังคงย้อนกลับมาหาพี่คมเสมอ คอยพัดเอื่อยระเรื่อยอยู่
รอบกายให้พี่คมได้เย็นใจ และไม่เคยคิดจะทำร้ายหรือทำลายให้มัวหมอง แม้ตนเองจะต้องเจ็บสักเพียงใดก็ตาม

เอิ่ม ... สปอยส์อีกแล้ว เอิ้ก!

ปล. แอบเห็นคุณ swordtails ไปแนะนำนิยายเรื่องนี้ที่กระทู้นิยายแนะนำด้วย เป็นครั้งแรกเลยที่มีคนแนะนำนิยายของเรา
คุณคือผู้กล้าเลยนะคะนี่>< ขอบคุณมากๆเลยค่ะที่ให้ความสนใจนิยายเรื่องนี้

ปล.2 คุณ love2y ถามกันได้ค่ะ เพราะบางทีใหม่สำบัดสำนวนมากไปอาจจะทำให้ไม่เข้าใจกันได้ หากมีคำใดที่สงสัย
ถามได้นะคะทุกท่าน

ปล.3 คุณพี่ little_nok คำว่าพื้นเสียนี่มันใช้มานานแล้วเหรอคะนี่ แต่ปัจจุบันนี้ใหม่ยังใช้ในงานเขียนของตัวเองอยู่บ่อยๆ
นะคะ นี่เราเกิดยุคไหนกันล่ะเนี่ย ฮะๆ

ปล. (อีกที) เรื่องอื่นที่ใหม่แต่งส่วนมากเป็นแนวน่ารักใสๆน่ะค่ะ เพราะงั้นเลยมีแต่คนแปลกใจที่ใหม่เปลี่ยนแนวมาเขียนแนวนี้ค่ะ

ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามกันด้วยค่ะ จัดบวกไปทุกบวกค่ะ

วันใหม่

[rubymoona]

เขาเสียใจ
เขาอยากอ่านบทบรรยายการเสียบริสุทธิ์ของเปียว!!!
คุณอลันอ่ะ อะฮึก
ว่าแต่เปียวเร็วมาก มาแป๊บเดียวเป็นลูกเป็นหลานเรียนร้อยอ่ะ!!!

[CarToonMiZa]

นู๋เปียวมาถึง
แค่วันเดียว
ได้เป็นลูกหลาน
บ้านนี้เร็วมาก

[nongrak]

น้องเปียวตกลงนี่ยอมคุณอลันแล้วใช่ไหม

+1+เป็ดจ้า

[Tiamo_jamsai]

 .  มีถามด้วยอะแถมตบก้นอีก555555


ขอบคุณคนเขียนค่ะ

[didi]

อยากรู้อดีตของเปียว :z3:ขอบคุณค่ะ

[kojibara]

เปียวน่ารักอ่ะ !!!
 

[Nannie]

แอร๊ยยย ฟินเนเล่ พ่อฝรั่งจ๊ะ คิดถูกแล้วล่ะที่พากลับมาด้วย
น่ารัก หยอกล้อ และ เจ๊าะแจ๊ะกัน
ฮ่าๆ คุณวันใหม่แร่งนิยายให้คิดถึงละครเลยค่ะ
พอจะฉากนั้นก็แพลนกล้องไปหัว้เตียง ฮ่าๆ
เปียวเป้นคนเข้าคนง่ายดีจัง
คุณตาคุณยายและคุณแม่(สามี)ยังเอ็นดู
แต่ท่าทางโลกจะแคบเกินไป ผู้ใหญ่สองท่านรู้จักคุณลุงของเปียวด้วย
เรื่องนี้ชักจะยังไง แง๊า~~ ต่อพรุงนี้เลยได้มั้ยคะ..? ฮ่าๆ
รอตอนหน้าด้วยคนค่ะ