เล่ห์พรางรัก
ตอนที่ ๒ ลูกไก่ในกำมือวันต่อมาอลันได้ให้ลูกน้องคนสนิทจัดการกับนายจตุพรที่อ้างชื่อของเขาไปตกลงกับนายพรตเรื่องผ่อนปรนหนี้สินของฝ่ายนั้น
โดยแลกกับการหลับนอนกับลูกชายของนายพรตเอง ตามรสนิยมทางเพศของนายจตุพร แม้นายจตุพรจะยืนกรานปฏิเสธถึงเรื่อง
ดังกล่าว แต่หลักฐานที่มีมันก็ยืนยันถึงความผิดนั้นได้ ทั้งยังพยานผู้รู้เห็น และ... ตัวเด็กปฏิญญานั่นด้วย
เพียงแค่นึกถึงเด็กหนุ่มคนนั้นก็ทำให้อลันเผลอยิ้มกับตนเองหลายครั้งแล้วในวันนี้ คม ลูกน้องคนสนิท ทั้งยังควบตำแหน่ง
บอดี้การ์ดมือขวาลอบมองผู้เป็นนายผ่านกระจกมองหลัง เมื่อตอนที่เขากับผู้เป็นนายกำลังจะเข้าบริษัทในช่วงเช้า แม้แต่
คนขับรถยังหันมามองคมเชิงถามด้วยความสงสัยว่าเจ้านายของตนเองเป็นอะไร ไม่มีคำตอบสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีใครรู้ และ
ไม่มีใครกล้าที่จะถาม
บริษัทการเงินของอลันในช่วงเช้าวันนี้ เพียงชายหนุ่มก้าวเข้ามาในตัวอาคารก็มีสิ่งกวนใจให้อารมณ์ขุ่นมัวแล้ว เมื่อนายจตุพรตรง
เข้ามาหาด้วยสีหน้าเว้าวอน ชายหนุ่มตัวโตถอนหายใจกับสถานการณ์ตรงหน้า ก่อนจะสั่งลูกน้องน้ำเสียงเด็ดขาด
“คม”
“ครับ”
“จัดการซะ”
เพียงสิ้นคำสั่งนายจตุพรก็แทบตาเหลือก เสียงร้องเรียกชื่อผู้เป็นนายยังตามไล่หลัง อลันไม่เหลียวหลังกลับ เมื่อบอกว่าให้ลูก
น้องจัดการแล้วก็คือที่สิ้นสุด
เมื่ออลันเดินพ้นเข้าลิฟท์ไปแล้ว คมจึงหันมาเชิญนายจตุพรให้ออกไปจากบริษัท ไม่อยากจะใช้กำลังกับใครก็ตาม และไม่อยาก
ที่จะกดให้จมลงไปจนหาทางขึ้นไม่ได้ด้วย เพราะฉะนั้น ทางที่ดีนายจตุพรควรอยู่เฉยๆอย่าหาเรื่องใส่ตัวจะดีกว่า เพราะตั้งแต่ที่รู้
ว่านายจตุพรทำอะไรลงไปก็ถูกเลิกจ้างในทันที แม้จะถูกอ้อนวอนร้องขอด้วยเหตุผลที่ว่ายังมีลูกมีภรรยาที่ต้องเลี้ยงดู นั่นยิ่งทำให้
อลันรู้สึกรังเกียจชายผู้นี้จับจิต ทั้งที่มีลูกมีภรรยาอยู่แล้วยังกล้าที่จะทำอะไรเช่นนี้ได้ มันเกินเยียวยาแล้วล่ะแบบนี้ เรื่องลูกและ
ภรรยาของนายคนนี้ที่ต้องเดือดเนื้อร้อนใจตามไปด้วยนั้น ชายหนุ่มไม่ได้นิ่งนอนใจ ได้ให้ค่าตอบแทนตามสมควรไม่ให้ต้องเดือด
ร้อนจนเกินไปนัก เมื่อเสาหลักอย่างนายจตุพรเป็นบุคคลไร้อาชีพ นี่ก็ถือว่าเมตตาที่สุดแล้ว
อลันเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทย-อังกฤษที่รักบ้านแม่อย่างเมืองไทยมากกว่าบ้านพ่อ เขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด ถูกสอนสั่งโดยมารดาและผู้
เป็นตาและยายที่เป็นที่รักมาโดยตลอด ส่วนผู้เป็นบิดานั้นชายหนุ่มไม่ใคร่นึกอยากจะเอ่ยถึงสักเท่าไหร่ เนื่องด้วยท่านแยกทาง
กับมารดาของเขาไปตั้งแต่ที่เขาเพิ่งจำความได้ เพราะมีผู้หญิงคนใหม่แอบซ่อน ทำให้อลันเกลียดการนอกใจเป็นที่สุด การให้
อภัยนายจตุพรจึงไม่ได้อยู่ในสมองแม้สักนิดน้อย
อลันเดินเข้ามาในห้องทำงานของตนเองก็เห็นมีซองเอกสารสีน้ำตาลวางอยู่บนโต๊ะ ชายหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้ก่อนหยิบมาดู หัวคิ้วเข้ม
ขมวดเมื่อเห็นข้อมูลจากแผ่นกระดาษด้านใน ไม่นานต่อจากนั้นคมก็เคาะประตูห้องทำงานแล้วเปิดเข้ามา อลันวางเอกสารที่อ่าน
ลงบนโต๊ะก่อนจะพูดกับลูกน้องมือขวา
“นายจตุพรบอกว่าไปตกลงกับนายพรตว่ายังไงบ้างนะ?”
“เขาแอบอ้างชื่อคุณว่าต้องการให้ลูกชายคนเล็กของทางนั้นมาอยู่ด้วยสักพัก แล้วเรื่องหนี้สินที่มีอยู่จะถูกผ่อนปรนยืดระยะเวลา
การชำระหนี้ออกไปอีกครับ”
อลันมีสีหน้าแปลกใจเมื่อฟังที่ลูกน้องบอก เรื่องนี้มันเป็นมาอย่างไรกันแน่ ทำไมข้อมูลที่เขาได้จากรายงานในซองเอกสารเกี่ยว
กับครอบครัวนายพรตกับข้อมูลที่ได้จากลูกน้องไม่ตรงกัน
“ลูกชายคนเล็กหรือ?”
“ครับ พิชญ ลูกชายคนเล็กของคุณพรต”
ชายหนุ่มครุ่นคิดหนัก พิชญหรือ แต่ที่มาหาเขาคือปฏิญญาบุตรคนรองมิใช่หรือ หรือเด็กคนนั้นจะมาปฏิเสธแทนน้อง แต่ไม่เห็นว่า
ปฏิญญาจะพูดแบบนั้นเลย มีแค่บอกว่าให้พิจารณาเรื่องที่ตนเองจะมาอยู่กับเขา ครอบครัวนี้เล่นตลกอะไรกับเขากันแน่
“คม”
“ครับ”
“สืบเรื่องเด็กคนนี้ให้หน่อย”
หยิบเอกสารแผ่นหนึ่งในซองสีน้ำตาลนั้นส่งให้ลูกน้อง คมรับไปดู เห็นว่าเป็นประวัติของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ดูแล้วเป็นบุตรชายของ
นายพรต สีหน้าเรียบเฉยนั้นปรากฎร่องรอยของความสงสัย แต่ก็ไม่เอ่ยถามออกไปเช่นเคย
“เอาให้ละเอียด” อลันเอ่ยย้ำ
“ครับ”
คมรับคำแล้วจะออกจากห้องไปดำเนินการให้ผู้เป็นนาย แต่อลันก็เรียกเอาไว้เสียก่อน
“อ้อ! เดี๋ยวก่อน บ่ายนี้ฉันจะไปพบนายพรตสักหน่อยนะ เตรียมตัวด้วย”
“ครับ”
ลูกน้องคนสนิทค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนออกไป ชายหนุ่มผู้เป็นนายลุกขึ้นเดินไปยืนหน้าผนังห้องที่เป็นกระจก สามารถมองทะลุ
ออกไปเห็นวิวด้านนอกได้ชัดเจน ครุ่นคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่มันขมวดปมกันอยู่แล้วมุมปากก็ยกยิ้ม เมื่อนึกถึงเด็กน้อยที่กล้า
มาเจรจาต่อรองกับเขา ช่างเป็นเด็กที่น่าสนใจจริง
++++++++++++++
ตกบ่าย อลันกับคมก็ไปที่บริษัทของนายพรตอย่างที่ตั้งใจไว้ ร่างสูงใหญ่ผิวขาวเช่นชาวตะวันตกเดินเข้ามาภายในบริษัทรับเหมา
ขนาดกลางด้วยมาดผู้นำที่คนต้องเกรง ติดตามด้วยหนุ่มไทยผิวเข้มท่าทางเคร่งขรึม เสริมรัศมีความน่ายำเกรงให้ชายหนุ่มด้าน
หน้าขึ้นไปอีก เพียงแค่ก้าวพ้นประตูบริษัทเข้ามา คนของพฤธาการก็รีบมาเชื้อเชิญให้ขึ้นไปยังชั้นผู้บริหารในทันที สายตาของคม
ปรายมองเก็บรายละเอียดของบริษัทนี้ไว้อย่างคร่าวๆ ขณะที่เดินตามผู้เป็นนายเข้าไปในลิฟท์
เมื่อมาถึงห้องของประธานบริษัทอย่างนายพรต ก็เห็นว่าทางนั้นเตรียมต้อนรับตนเองไว้อยู่แล้ว แต่ดูท่าว่านายพรตกับบุตรชายคง
จะแปลกใจที่มิสเตอร์แอลไม่ใช่อย่างที่คิดไว้ ก็แน่ล่ะ ภาพลักษณ์ของมิสเตอร์แอลที่ใครๆสร้างขึ้นคือชายวัยกลางคนที่มีรสนิยม
ทางเพศผิดแผก เขี้ยว และกัดไม่ปล่อย ที่ไหนเลยจะนึกไปว่ามิสเตอร์แอลคนนั้นจะหนุ่มขนาดนี้ ด้วยเพราะต้องการความเชื่อมั่น
ด้านธุรกิจ อลันจึงจำต้องสร้างภาพลักษณ์ให้มิสเตอร์แอลเป็นชายที่มีอายุพอควร แต่สิ่งไม่พึงประสงค์ที่พ่วงมาด้วยคือเรื่อง
รสนิยมชมชอบเด็กหนุ่มนั่น ไม่ใช่เขาที่เป็นคนสร้างขึ้นแน่นอน
“มิสเตอร์แอล เชิญนั่งก่อนครับ”
นายพรตเชิญแขกผู้มาเยือนให้นั่ง อลันผายมือเชิญผู้ที่อาวุโสกว่าให้นั่งลงก่อน ก่อนที่ตนเองจะนั่งตาม
“ผมจะไม่อ้อมค้อมสำหรับจุดประสงค์ที่มาในวันนี้นะครับ คุณพรต”
เมื่อผู้เป็นนายกล่าวนำแล้ว คมจึงวางแฟ้มเอกสารทางการเงินที่นายพรตได้ทำการกู้ยืมลงบนโต๊ะกระจกอย่างรู้หน้าที่ นายพรตกับ
พศกรมองแฟ้มนั้นเล็กน้อย สีหน้ายังไม่แสดงอะไรออกมาให้รู้ว่ากำลังกังวลอย่างที่สุด อลันยิ้มนิดๆก่อนจะเอ่ยต่อ
“ทางคุณได้ทำการกู้ยืมสินทรัพย์จากเรา และได้กำหนดระยะเวลาในการใช้คืนอย่างชัดเจน ทั้งต้นและดอกที่เพิ่มมาจากนั้น ที่ผม
พูดถูกต้องไหมครับ?”
“ครับ” นายพรตตอบรับ สีหน้ายังคงนิ่งอยู่
“แล้ววันนี้ก็เลยกำหนดระยะเวลาที่ต้องใช้คืนแล้ว แต่ทางคุณยังไม่ได้คืนเราจนครบทั้งจำนวนที่กู้ยืมไป แม้แต่ดอกเบี้ยก็ตาม”
อลันจบประโยคเพื่อให้ฝ่ายลูกหนี้ได้พูดบ้าง นายพรตลอบถอนใจอย่างหนักอกก่อนจะพูดอะไรต่อจากนั้น
“ผมกำลังเร่งที่จะหาเงินทุนมาใช้คืนคุณอยู่ครับมิสเตอร์ หากคุณจะให้โอกาสเราสักหน่อย ผมรับรองได้ว่าเงินทุกบาทผมจะใช้คืน
คุณทั้งหมด”
“ผมทราบครับ ผมทราบดีว่าคุณต้องคืนเรามาแน่ๆ แต่ที่ผมต้องมาในวันนี้ เพราะ…” ชายหนุ่มเว้นวรรคคำพูดเล็กน้อยให้ลูกหนี้
สนใจและรู้ว่าสำคัญ “มันเลยกำหนดเวลามาแล้ว และเรายืดระยะเวลาการใช้หนี้คืนของคุณอีกต่อไปไม่ได้”
“แต่คุณรับปากกับทางเราแล้วนี่ครับ เรื่องผ่อนปรนหนี้สินน่ะ”
นายพรตเอ่ยแย้งขึ้นมาถึงเรื่องที่ตนเองได้ตกลงกับนายจตุพรไป โดยที่ไม่ทราบว่านั่นเป็นเพียงสัญญาปากเปล่าที่นายจตุพรให้
กับตนเองไว้ เพราะสนใจในตัวพิชญบุตรชายคนเล็กของตนเอง โดยที่อลันไม่ได้รู้เห็นแต่อย่างใด แต่ในเมื่อกล้าที่จะเอ่ยถึงเรื่อง
นี้ อลันก็ไม่คิดจะปล่อยให้เลยผ่านไป
“อ๋อ เรื่องที่คุณเอาลูกชายตัวเองมาขัดดอกน่ะหรือครับ?”
อลันทำซื่อ แต่คำพูดกลับกระทบให้ลูกหนี้หน้าร้อนไปตามๆกัน แม้คำพูดจะเป็นการดูหมิ่น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ได้ทำเช่นนั้น
นายพรตกัดกรามแน่นที่ถูกเด็กรุ่นลูกลูบคมแต่โต้กลับไม่ได้
“ไม่ใช่ว่าผ่านมือใครมาแล้วมากมายหรอกนะครับ กว่าจะถึงมือผมมันจะไม่สึกหมดแล้วหรือ?”
“ลูกผมไม่เคยทำตัวเหลวไหลที่ไหน” นายพรตเอ่ยแย้งท่าทางหัวเสีย ไม่รู้ว่าโกรธที่ลูกโดนว่า หรือเพราะอะไร
“ของอย่างนี้มันพูดแต่ปากไม่ได้หรอกครับ” อลันแกล้งเอาเหยื่อล่อ และแน่นอนว่าทางนั้นต้องรีบตะครุบโดยไม่ดูเลยว่าเหยื่อนั้นมี
พิษหรือไม่
“ผมยินดีให้คุณพิสูจน์ด้วยตัวเอง”
นายพรตพูดดั่งกำลังซื้อขายอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ลูกของตนเอง อลันอดแปลกใจไม่ได้ว่า เพียงเพื่อจะรักษากิจการของครอบ
ครัวจำต้องยอมขายลูกกินเชียวหรือ แต่ในเมื่ออยากจะเล่นกับมิสเตอร์แอลคนนี้ เขาก็ยินดีจะเล่นด้วย พักนี้ชักจะเบื่อๆอยู่เหมือน
กัน ได้ของเล่นชิ้นใหม่แกะกล่องมาคงดีไม่น้อย ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะดีอย่างที่พูดไหม ปฏิญญา พฤทธาการ
++++++++++++++
เมื่อการพูดคุยกับมิสเตอร์แอลผ่านพ้นไปด้วยความเข้าใจที่ตรงกัน ว่าจะให้เปียว ปฏิญญาไปอยู่รับใช้ใกล้ชิดมิสเตอร์แอล นาย
พรตก็ตรงกลับบ้านมาสั่งการกับบุตรชายทันทีไม่มีรีรอ แม้เปียวอยากจะโต้แย้งหรืออยากจะหนีไปให้พ้นๆจากบ้านหลังนี้ แต่ก็ยาก
เกินกว่าที่จะทำได้ ยากเกินกว่าที่จะอกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ ยากเกินกว่าจะนิ่งดูดายเมื่อครอบครัวเกิดปัญหา ชีวิตที่เกิดมาหน
เดียวและพร้อมที่จะตายหนเดียวนี้เขายอมที่จะยกให้เป็นสิ่งทดแทนบุญคุณที่มีมา หากในอนาคตข้างหน้าต้องพบเจอสิ่งใดก็ต้อง
ยอมรับมัน และสักวันหนึ่งเขาจะต้องลุกขึ้นและยืนหยัดให้ได้ แม้ไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ แต่อย่างน้อยสิ่งนี้ก็ช่วยให้ใจที่ร้อน
รุ่มและรวดร้าวของเขาสงบลง
เช้าวันต่อมา คมลูกน้องคนสนิทของอลันหรือมิสเตอร์แอลก็เป็นผู้มารับเด็กหนุ่มด้วยตนเอง พอถึงเวลาที่จะไปจริงๆเปียวก็ทำ
ยึกยักไม่อยากไปเสียดื้อๆ ถึงอย่างไรมันก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี เด็กหนุ่มจึงแกล้งถ่วงเวลาเล่น เดี๋ยวลืมนั่นลืมนี่จนคมต้องโทรหา
เจ้านายให้ช่วยจัดการ
“คุณปฏิญญา โทรศัพท์ครับ”
คมยื่นโทรศัพท์มือถือของตนเองให้เปียวที่กำลังตั้งท่าจะไปหาของอีกรอบ เด็กหนุ่มเลิกคิ้วแล้วชี้ที่ตนเอง เมื่อคมพยักหน้า
มือเรียวจึงเอื้อมไปรับมาคุย
“ยังหาของไม่เสร็จอีกหรือเด็กน้อย?” เสียงอลันถามกึ่งเย้ามาตามสาย
“ก็คุณมาเร่งผมทำไม ของยังไม่ได้เตรียมเลย ไว้วันหลังได้ไหม?”
ยังมีการต่อรองให้มารับวันหลัง อลันหัวเราะในลำคอกับลูกเล่นแบบเด็กน้อยของเปียว ก่อนจะเอ่ยดักทางคนทำยึกยัก
“ไม่ต้องเตรียมอะไรแล้ว ของทุกอย่างผมเตรียมไว้ให้คุณเรียบร้อย ขาดเหลืออะไรค่อยซื้อเอาใหม่เถอะ ใช่ว่าคุณจะย้ายมาอยู่
กับผมถาวรเสียเมื่อไหร่”
คำอธิบายของอลันยิ่งทำให้จิตใจเปียวห่อเหี่ยวขึ้นไปอีก คำตอบรับจึงแผ่วเบาจนคนปลายสายรู้สึกได้
“ผมเข้าใจแล้ว”
“ปฏิญญา…”
“ผมกำลังจะไปแล้วเนี่ย แค่นี้ก่อนนะครับ ขอบคุณ”
เปียวพูดรัวเร็วไม่ให้ปลายสายทักท้วงได้ทัน ก่อนจะส่งมือถือคืนให้คม แล้วเดินไปเปิดประตูเข้าไปนั่งรอในรถ คมรับโทรศัพท์มา
คุยต่อ รายงานเจ้านายว่าคุณปฏิญญาขึ้นรถไปแล้วก่อนวางสายแล้วตามไปนั่งในรถเพื่อจะเตรียมออกรถกันสักที
เปียวนั่งอยู่เบาะหลัง ไม่ได้สนใจคมที่ขึ้นมานั่งข้างคนขับ แน่นอนว่าคมเพียงมารับแต่ไม่ได้ขับรถเอง เมื่อมีคนทำหน้าที่นี้อยู่
แล้ว เปียวมองผ่านกระจกรถที่เป็นฟิล์มค่อนข้างทึบ แต่สามารถมองเห็นด้านนอกได้ชัดเจน ครอบครัวของเขาที่มายืนส่งนั้นไม่ได้
ทำให้เปียวรู้สึกดีแม้แต่น้อย เมื่อตอนนี้เขากำลังถูกผลักไส ถ้าหากพ่อจะปกป้องเขาสักนิด ถ้าหากแม่จะแสดงออกว่าไม่อยากให้
เขาไปสักหน่อยมันคงจะทำให้เขารู้สึกดีมากกว่านี้ แต่นั่นมันก็เป็นเพียงความฝันลมๆแล้งๆของเขาเท่านั้น
ความจริงที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเขาคือการที่ต้องไปเป็นที่รองรับอารมณ์ของชายคนหนึ่งเพื่อช่วยครอบครัวให้พ้นวิกฤติ นี่มันครบ
กระบวนการนางบำเรอเลยนี่ ไม่สิ อย่างเขาต้องเรียกนายบำเรอถึงจะถูก แต่ไม่ว่าจะเรียกแบบไหนก็ไม่ดีทั้งนั้นนั่นล่ะ
+++++++++++++++
เปียวถูกคมลูกน้องคนสนิทของมิสเตอร์แอลพามาที่คอนโดมิเนียมหรูใจกลางกรุงในย่านธุรกิจ เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในห้องชุดใน
คอนโดมิเนียมแห่งนี้ด้วยความเกร็ง ภายในห้องถูกตกแต่งด้วยสีออกไปทางดำกับขาวเป็นหลัก มันค่อนข้างจะดูหม่นๆอึมครึมๆอยู่
ไม่น้อย หลอนดีพิลึก
“เชิญคุณพักผ่อนได้ตามสะดวกนะครับ”
เสียงพูดของคมเกือบทำให้เปียวสะดุ้ง เห็นเงียบมาตั้งนานนึกว่าอยู่คนเดียวเสียอีก คมเอากระเป๋าสัมภาระใบเล็กของเปียวมาวาง
ไว้ให้ ก่อนจะบอกรายละเอียดของห้องนี้คร่าวๆ
“ห้องนอนของคุณอยู่ขวามือนะครับ พวกเสื้อผ้าข้าวของจำเป็นอยู่ในนั้นหมดแล้ว ส่วนครัว…”
คมเดินไปในส่วนที่แบ่งพื้นที่ซึ่งกั้นไว้เป็นครัวที่มีเครื่องใช้ครบครัน แต่คงไม่ได้ใช้งานนักเพราะเห็นยังใหม่มากทุกอันเลย เปียว
เดินตามมาส่องดูเล็กน้อย เผื่อหิวขึ้นมาจะได้หาอะไรทานได้
“ส่วนนี้ใช้ได้ตามสะดวกครับ ของสดในตู้เย็นก็มีครับ เผื่อคุณอยากทำอาหารทานเอง หรือจะโทรสั่งอาหารเบอร์โทรก็อยู่ข้าง
โทรศัพท์นะครับ”
เปียวพยักหน้ารับรู้ คมจึงอธิบายต่อ
“ถ้าเป็นพวกของกึ่งสำเร็จรูปก็อยู่ตู้ด้านบนนะครับ”
ชายหนุ่มตัวโตผายมือไปที่ตู้ติดผนังด้านบน เปียวแอบสงสัยว่าคนนี้ถูกใส่ถ่านไว้ที่ไหนหรือเปล่า พูดเหมือนท่องสคริปมาเลย
“มีอะไรสงสัยอีกไหมครับ?” เมื่ออธิบายจบคมจึงหันมาถาม
“ไม่มีครับ ขอบคุณ”
เปียวยิ้มขอบคุณคม เมื่อทุกอย่างดูเรียบร้อยดีแล้วคมจึงขอตัวกลับไปทำงานต่อ ส่วนเปียวเองก็เดินสำรวจห้องไปเรื่อย ที่เป็นอยู่
ตอนนี้ไม่ได้เย็นใจแม้แต่น้อย ความรู้สึกเหมือนตนเองถูกครอบครัวทอดทิ้งมันยังคงอยู่ และตอนนี้ยังพ่วงความกังวลที่จะต้องพบ
เจอกับมิสเตอร์แอลเข้าไปอีกด้วย ถ้าจะเจรจากับทางนั้นอีกสักครั้ง มิสเตอร์แอลคนนั้นจะมีความเมตตาให้เขาบ้างหรือเปล่านะ
ระหว่างวัน เปียวที่ต้องอุดอู้อยู่ในห้องที่แม้จะใหญ่โตและกว้างขวาง แต่มันกลับไม่รู้สึกว่าอยู่สบายสักนิด เพราะนี่ไม่ใช่บ้านของ
เขา เปียวทำนั่นนี่ไปเรื่อยจนหมดวัน แต่อลันก็ไม่ได้กลับมาที่คอนโดเลยทั้งวันนี้ เด็กหนุ่มมองนาฬิกาบอกเวลาที่ผนังห้องที่ล่วง
เลยเข้าไปจนดึกดื่น
“ทำไมเราทำเหมือนรอเขาเลยล่ะ?”
ถามตัวเองอย่างหงุดหงิดแล้วจึงตัดสินใจลุกไปปิดโทรทัศน์ที่ดูอยู่ ก่อนจะเข้านอน ไม่รอแล้วมิสเตอร์แอลนั่น
+++++++++++++
กลางดึกคืนนั้นคนที่เปียวรออยู่ทั้งวันก็กลับมา อลันเข้าห้องมาด้วยความรู้สึกล้ากับการทำงานทั้งวันที่ผ่านมา อยากจะอาบน้ำแล้ว
รีบนอนเลย เกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีใครมาอยู่ร่วมห้องด้วยถ้าไม่สะดุดกับรองเท้าแปลกตาบนชั้นวาง ชายหนุ่มมองเข้าไป
ในห้อง ไฟในห้องยังคงเปิดอยู่แต่ห้องกลับเงียบสนิท ขายาวก้าวไปที่หน้าห้องนอนฝั่งขวา มือหนาขยับลูกบิดประตูเบาๆ เมื่อเห็น
ว่าล็อคจึงเอากุญแจห้องมาไข ก่อนจะเปิดเข้าไปด้านใน
ภายในห้องปิดไฟจนมืด ท่าทางเจ้าของที่จับจองห้องนี้จะหลับไปแล้วด้วย ริมฝีปากหยักลึกยกยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เตียง
นอนมากขึ้น ชะโงกเงื้อมใกล้ๆร่างที่นอนหลับอยู่ กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาแตะจมูก ทำให้อลันก้มลงไปใกล้มากขึ้นเพื่อที่จะสูดกลิ่น
นั้นให้เต็มปอด ยิ่งได้กลิ่นยิ่งอยากใกล้ อลันขยับขึ้นไปบนเตียงนอนของคนหลับ แต่การขยับตัวของเขาทำให้เตียงนอนยุบตัวคน
ที่หลับอยู่จึงตื่นขึ้นมา เปียวที่ลืมตามาเห็นเพียงเงาตะคุ่มเหนือร่างกายก็ตั้งท่าจะต่อสู้ตามสัญชาตญาณ
แต่แขนเรียวที่เหวี่ยงไปกลับถูกยึดแล้วกดลงบนที่นอน ริมฝีปากของคนด้านบนโน้มลงมาปิดปากตนเองอย่างจาบจ้วง เปียวเม้ม
ปากต่อต้านการรุกราน ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของไอ้เงาตะคุ่มนั่น
“คุณ!”“ว่าไงเด็กน้อย สู้ยิบตาเลยนะ”
เปียวขยับลุกไปเปิดไฟที่หัวเตียงเมื่อร่างกายเป็นอิสระ เห็นอลันนั่งยิ้มอยู่บนเตียงของตัวเองแล้วก็เริ่มจะโกรธ
“เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”
อลันไม่สนใจคำต่อว่า เหยียดกายลงนอนอย่างสบายอุราเสียอีก เปียวนั่งมองมิสเตอร์แอลอยู่ชั่วครู่ก็คว้าหมอนแล้วขยับลุกจะลง
จากเตียง มือหนาของคนที่นอนอยู่รีบคว้าแขนเอาไว้
“จะไปไหน?”
“นอนโซฟา”
“นอนทำไมที่โซฟา ที่นอนตั้งกว้าง”
“ก็คุณยังไม่อาบน้ำ” เปียวเฉไฉไปเรื่องอื่นทั้งที่จริงแล้วแค่กำลังป้องกันตัวเอง
“รังเกียจ?”
อลันทำเสียงเป็นเชิงถาม เปียวเงียบไม่ตอบอะไรกลับมา จะว่ารังเกียจก็ไม่เชิงหรอก แต่แค่ไม่อยากอยู่ใกล้ให้เสียเปรียบอีกเท่านั้น
อลันมองเด็กหนุ่มตาใสที่กอดหมอนแน่นแล้วถอนใจ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วลงจากเตียงออกไปห้องของตนเอง วันนี้ออกจะเหนื่อย
จนไม่อยากจะต่อกรกับเด็กน้อยนี่เท่าไหร่
เปียวพ่นลมหายใจยาวที่คืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น วิ่งไปจัดการล็อคประตูใหม่ให้แน่นหนา เขายังไม่อยากเสียเอกราชในเร็ววันนี้หรอกนะ
เช้ามาเมื่อเปียวตื่น อลันก็ออกไปทำงานแล้วทำให้คลาดโอกาสที่จะได้คุยกันไป แต่เด็กหนุ่มก็ไม่อยากจะใส่ใจมันเท่าไหร่ เขา
ไม่มายุ่งด้วยก็ดีแล้ว
+++++++++++++
หลายวันต่อมา เปียวที่อยู่แต่ในคอนโดก็ชักจะเบื่อ ไม่รู้ว่าทางมิสเตอร์แอลจะเอาอย่างไรกับตนเองกันแน่ พามาปล่อยไว้ที่ห้องนี่
แล้วก็ไม่เห็นจะทำอะไร หรือจะทำให้ตายใจก่อนก็ไม่อาจรู้ได้ เมื่อทนนั่งๆนอนๆไม่ไหวเปียวจึงตัดสินใจออกไปหาอะไรทำข้าง
นอก พอเด็กหนุ่มเดินพ้นตัวตึกเท่านั้นเรื่องก็ถูกรายงานถึงหูอลันในทันที ใช่ว่าจะปล่อยไว้โดยไม่มีใครเฝ้าเสียที่ไหน แค่ขยับตัว
เจ้าหนี้เขาก็รู้หมดแล้วว่าเปียวจะไปไหนทำอะไรบ้าง
เปียวออกมาเดินห้างสรรพสินค้า ไม่ได้ตั้งใจจะมาซื้ออะไรเป็นพิเศษ แค่เบื่อที่ต้องมานั่งรอเหมือนภรรยารอสามีกลับบ้านทั้งที่ตน
เองเป็นผู้ชายแบบที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เดินตากแอร์ไปเรื่อย แวะร้านนั้นร้านนี้บ้างตามเรื่อง โดยที่ไม่รู้ว่ามีคนคอยตามตั้งแต่ก้าว
ออกจากคอนโดนั้นมาแล้ว พอเดินจนเบื่อแล้วก็หาที่นั่งในห้างสรรพสินค้านั่งดูคนไปเรื่อยเปื่อย ทำไมชีวิตเขามันไม่มีอะไรให้ทำ
ขนาดนี้นะ ตามความเป็นจริงแล้วเขาน่าจะได้ไปทำงานที่ไหนสักที่ อาจจะได้เข้าไปช่วยงานพ่อกับพี่ชายที่บริษัท ได้ทำตัวให้
เป็นประโยชน์กว่านี้ แต่ว่าที่เป็นอยู่ก็กำลังทำตัวเป็นประโยชน์นี่นะ คิดแล้วก็อยากจะหัวเราะกับโชคชะตาที่เล่นตลก มันจะตีลังกา
หกคะเมนไปในทางไหนอีกยังไม่อาจรู้ได้เลย
เปียวออกจากห้างสรรพสินค้ามาโดยที่ไม่มีอะไรติดมือมาสักชิ้น เด็กหนุ่มว่าจะแวะกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่สักหน่อยจึงเดินออกมา
หน้าห้างฯเพื่อเรียกรถ แต่กลับมีชายร่างใหญ่คนหนึ่งมายืนขวางทาง เปียวชะงักกึกเมื่อเกือบชนคนๆนั้น เด็กหนุ่มก้าวถอยโดย
อัตโนมัติเมื่อเห็นหน้าตาชายคนนั้นที่ถมึงทึงน่ากลัว พอจะหันหลังกลับเพื่อเดินหนีก็ชนกับคนด้านหลังเข้าอย่างจัง แขนแข็งแรง
ของคนที่เปียวชนโอบรอบเอวของเขาก่อนเสียงที่คุ้นหูจะดังมาให้ได้ยิน
“จะหนีไปไหนปฏิญญา”
เปียวชะงักนิ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่กอดตนเองอยู่ พอเห็นว่าเป็นใครจึงลดอาการขัดขืนลง แล้วบอกให้คนนั้นปล่อยตนเองเบาๆ
“มิสเตอร์แอล ปล่อยผมก่อน คนมองใหญ่แล้ว”
อลันเหลียวมองรอบกายที่ผู้คนผ่านไปมา มีบ้างที่มองแล้วซุบซิบกัน อ้อมแขนแกร่งจึงค่อยคลายให้คนในอ้อมแขนเป็นอิสระ
เปียวขยับห่างทันทีที่อลันยอมปล่อยทำให้หัวคิ้วชายหนุ่มตัวโตกระตุก ทำท่าทางแบบนี้อีกแล้ว มันคืออะไรกัน รังเกียจหรือ?
“ผมให้คุณอยู่รอที่ห้องไม่ใช่หรือ แล้วนี่จะหนีไปไหน?”
“ก็ผมเบื่อ แค่มาเดินเล่นแค่นี้ไม่ได้เหรอ?”
“มาเดินซะไกลเลยนะ” อลันว่าประชด
“ผมเป็นลูกหนี้นะ ไม่ใช่นักโทษ ย่อมต้องมีสิทธิเสรีภาพอันสมควรบ้างสิ” เปียวยังคงเถียง
“เถียงคำไม่ตกฟาก”
หนุ่มลูกครึ่งฝรั่งหัวใจไทยว่าเข้าให้ เปียวเลยแอบนินทาเบาๆ
“ฝรั่งอะไรรู้สำนวนไทยด้วย”
อลันไม่สนใจหน้างอๆนั่น คว้าแขนเรียวแล้วลากไปที่รถทันที
“กลับไปคุยที่ห้อง”
พอถึงรถ อลันเปิดประตูแล้วจับเด็กน้อยของเขายัดเข้าไปโดยไม่ปรานีปราศรัย เปียวชักสีหน้าใส่เจ้าหนี้จอมโหด ก่อนจะเขยิบไป
นั่งชิดริมประตูรถอีกด้าน เมื่ออลันเข้ามานั่งในรถแล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างนิ่มนวล
“ผมไม่ได้จะหนีสักหน่อย”
“อย่าเถียง”
อลันว่าอย่างนั้น ก่อนเอนกายพิงเบาะรถในท่าสบายแล้วหลับตาลง
“แค่พูดความจริงก็บอกว่าเถียง” เด็กหนุ่มแอบบ่นคนที่หลับตานิ่งอยู่เบาๆ
“เปียว”
คนที่ยังหลับตาเอ่ยเรียกชื่อเล่นเด็กหนุ่มเป็นการปรามมา เปียวจึงจำต้องเงียบปากลง ถึงอย่างไรก็ต้องอยู่ด้วยกัน แถมมิสเตอร์
แอลก็เป็นเจ้าหนี้ หากไม่พอใจขึ้นมาแล้วเรียกให้จ่ายเงินคืนเร็วขึ้นอีกจะแย่เอาได้ ทางที่ดีอย่าหาเรื่องทะเลาะกับเขาเป็นดีที่สุด
TBC
ขออภัยที่มาช้า 
และขอขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้นต์มากๆ จัดบวกตอบแทนทุกบวกค่ะ
เพิ่งเคยเขียนแนวนี้ ขาดตกบกพร่องตรงไหนแนะนำกันได้ค่ะ
ยินดีต้อนรับนักอ่านทุกท่าน 
วันใหม่ค่ะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
