ดันน้องแฝดสู้กับน้องเปียว ย๊ากกก
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (22) แพ้ทาง (ทิม x กร)
บนเตียงนอนนุ่มของทิวากรในเวลาเช้าตรู่ เจ้าของเตียงยังคงหลับสนิทและไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาในเวลานี้ ผ้าห่มที่คลุมกายร่นลงไปกองที่ปลายเท้าจากการนอนดิ้นของหนุ่มน้อย เตียงนอนข้างกายยุบยวบเมื่อมีอีกคนก้าวขึ้นมา มือปริศนาลูบไล้ไต่มาตามต้นขาที่มีเพียงกางเกงขาสั้นกั้นเอาไว้ บุคคลปริศนาชะโงกเงื้อมอยู่เหนือร่างกาย ก่อนที่จะโน้มตัวลงมาจูบคนหลับ สัมผัสแปลกปลอมทำให้เจ้าของริมฝีปากตื่นขึ้นมา ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดเท้าของกรก็ยกสูงแล้วส่งลูกถีบออกไปจนบุคคลปริศนานั้นแทบจะตกเตียง
“ทิม!”
ทิวากรเรียกชื่อคนทำชีกอกับตนเองแต่เช้าเสียงดัง ทิมในชุดนักเรียนมัธยมปลายนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง มือกุมท้องที่ถูกกรถีบเข้าให้เมื่อครู่นี้
“ถีบมาได้ เจ็บนะ!”
ทิมเอ่ยพ้อเพื่อนรักหน้างอ ทิวากรส่ายหน้า ลุกขึ้นมานั่งแล้วดึงขากางเกงที่ถูกถลกขึ้นให้เข้าที่เข้าทาง เผลอเป็นไม่ได้เลยหมอนี่หนิ
“ก็ใครจะไปรู้ว่าเป็นนายอ่ะ นึกว่าผีอำ”
กรพูดเหมือนจะบ่นไปในตัว ลงจากเตียงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ทิมนั่งเซ็งอยู่บนเตียงที่ทำอะไรเพื่อนไม่ได้อยู่ชั่วครู่ก่อนตามไปที่ห้องน้ำด้วย ทิมยืนค้ำกรอบประตูมองคนที่กำลังถอดเสื้อจะอาบน้ำ ก็ดูเอาเถอะ ชอบยั่วไม่รู้ตัวแบบนี้บ่อยๆใครมันจะอดใจได้วะ แต่ต่อให้อดใจไม่ได้ก็ต้องอด เพราะกรไม่ยอมให้เสียที เซ็งเป็ด!
กรเหล่มองคนที่ยืนขวางประตูเล็กน้อยก่อนจะก้าวมาเพื่อปิดประตู ทิมรีบดันไว้ทำให้กรเลิกคิ้วมอง
“อะไร?”
“มันตื่นแล้วอ่ะ”
“หา?”
ไอ้การพูดไร้รูปประโยคนั่นทำให้กรงง แต่พอเห็นว่าคนพูดคือทิมเพื่อนรักแล้วก็พอเดาได้ สายตาจึงกวาดลงต่ำขณะที่หูได้ยินคำถามตามมาติดๆ
“ขอได้ป่ะ?”
“เชี่ยยยยยยยยย!!!”
นั่นเป็นเพียงคำสุดท้ายจากปากทิวากร ก่อนเสียงร้องโหยหวนของคนหื่นจะดังตามมา ท่าทางจะศพไม่สวยแล้วล่ะทิมเอ๋ย
“มือหนักชะมัด”
เสียงบ่นของทิมดังมาตามทางตั้งแต่หน้าบ้านของกรเลยก็ว่าได้ กรเหล่มองเพื่อนที่ลูบมุมปากที่เริ่มช้ำแล้วยิ้มเยาะ กะว่าจะเตะผ่าหมากคนหื่นอยู่เหมือนกัน แต่ก็แอบสงสารเดี๋ยวไม่มีใช้ล่ะแย่เลย มองทิมที่บ่นพึมพำแล้วส่ายหน้า ไอ้ที่เห็นกันว่าทิมไม่ค่อยพูดนั่นมันหลอกตาทั้งนั้นล่ะ พออยู่กับเขาไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลย
“บ่นอะไร?”
กรเอ่ยถาม ทั้งน้ำเสียงทั้งท่าทางกวนอารมณ์ ทิมทำปากขมุบขมิบแล้วสะบัดบ็อบเดินนำหน้าไป กรหัวเราะขำท่าทางบ้าบอนั้น มันจะเสกหนังควายเข้าท้องเขาป่ะวะนั่น
หากจะย้อนความกันแล้วทิมกับกรก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กเพราะบ้านอยู่ในละแวกเดียวกัน พ่อแม่ของกรไปทำงานที่เมืองกรุงทั้งคู่ น้องสาวของกรที่ยังเล็กอยู่พ่อกับแม่ก็พาไปอยู่ด้วย และก็เรียนอยู่ที่นั่นเลย มีเพียงกรที่อยู่ที่บ้านเกิดกับตายาย เพราะไม่อยากไปเพิ่มภาระค่าใช้จ่ายให้พ่อกับแม่อีกคน
ปรกติทิมเป็นคนไม่ค่อยพูด ชอบมองแล้วก็เงียบ แต่พออยู่กับกรแล้วชอบพูดมาก เหมือนเก็บกดมานานเลยต้องพูดออกมาอย่างนั้น ตอนเด็กกรมักชื่นชมพี่ไทม์ให้ทิมฟังอยู่เสมอ อะไรๆพี่ไทม์ก็ดีไปหมดทุกอย่างจนทิมหมั่นไส้ พอกรบอกว่าพี่ไทม์เล่นกีฬาเก่งและเท่มากๆ ทิมก็เอาบ้าง แต่ไม่เคยได้รับคำชมนั้นสักทีหรอก ก็เขามันคนนอกสายตา
“วันนี้กูมีซ้อมวิ่ง มึงกลับไปก่อนป่ะ”
ทิมในวัยประถมเดินเข้ามาหาทิวากรที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งข้างสนาม เขาเป็นนักกรีฑาของโรงเรียน ก่อนแข่งก็จำต้องฝึกซ้อมอยู่บ่อยๆ ทั้งในช่วงเช้าก็ต้องตื่นตั้งแต่ตีสามตีสี่มาซ้อมวิ่ง ก่อนกลับก็ต้องซ้อมอีกรอบ เป็นอะไรที่เหนื่อยมากเหมือนกัน
“มึงก็วิ่งไปสิ เดี๋ยวกูนั่งรอ” ทิวากรยิ้มบอก
“กูไม่อยากให้มึงอยู่”
“ทำไมอ่ะ?”
เด็กชายทิวากรย้อนถามหน้ามุ่ยที่ถูกไล่ ทิมมองท่าทางอย่างนั้นของเพื่อนแล้วพึมพำเบาๆ
“ถึงอยู่ดูก็ไม่เห็นว่าเราเท่ จะอยู่ทำไมวะ…”
“อะไรนะ?”
กรได้ยินเพื่อนพึมพำอะไรไม่รู้เลยเอ่ยถาม ทิมชะงักไปเล็กน้อยก่อนบอกปัด
“เออ ช่างเหอะ อยากอยู่ก็อยู่ แต่บอกไว้ก่อนว่านานนะเว้ยยย” ทิมเตือนแกมขู่เอาไว้ก่อน
“อื้อ รอได้”
คนนี้ก็ยังไม่ย่นระย่อ พยักหน้าหงึกหงักประมาณว่าแค่นี้สบายมาก ทิมมองรอยยิ้มของเพื่อนแล้วแอบรู้สึกคันในหัวใจ
‘ชิ! มาทำเป็นน่ารัก’
เหมือนจะเป็นการว่าเพื่อนในใจ แต่ดูอีกทีก็เหมือนจะชม ที่แน่ๆรู้สึกว่ากรเขาจะน่ารักอยู่ก่อนแล้วหรือเปล่าทิม ไม่อย่างนั้นทิมคงไม่ไล่เพื่อนกลับก่อน ก็กลัวมีคนมาเหล่เพื่อนของเขานี่นา
ทิมเดินไปรวมกลุ่มกับนักกีฬาคนอื่นๆ กรก็ยังคงนั่งมองอยู่ที่เดิม รอยยิ้มน่ารักนั้นไม่ได้หายไปไหน ยิ่งเห็นทิมที่ซ้อมวิ่งอยู่วิ่งเข้าเส้นชัยเป็นคนแรกรอยยิ้มนั้นยิ่งกว้างกว่าเดิม
‘ทิมนี่ก็เท่เหมือนกันนะ’
----------------
เมื่อทั้งคู่ขึ้นมัธยม เริ่มก้าวเข้าสู่วัยรุ่น เริ่มรู้ว่าความรู้สึกรักชอบมันเป็นเช่นไร กรก็บอกทิมว่าชอบพี่ไทม์และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เด็กน้อยจึงเอาเรื่องนี้มาปรึกษาเพื่อนอย่างทิม ทิมเลยว่าพี่ไทม์ต้องเกลียดแน่ถ้ารู้ว่ากรชอบ กรเลยได้แต่ลอบมองพี่ไทม์อยู่บ่อยๆ ทิมออกจะไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ พยายามกันให้ออกห่างจากพี่ชายทุกวิถีทาง บอกให้เลิกชอบ มันไม่ปกติ แต่กรก็ยังชอบอยู่ เลยไล่กรไม่ให้มาบ้านอีก
“ทำไมต้องไล่กันด้วยวะ!” กรถามหาเหตุผลเสียงดัง
“ก็มึงไม่ปกติอ่ะ”
“กูไม่ปกติตรงไหน?” ทิวากรท่าทางเริ่มจะไม่พอใจ ตั้งท่าจะมีเรื่องกับเพื่อนได้ทุกเมื่อ
“ตรงที่มึงชอบผู้ชายน่ะแหละที่ไม่ปกติ” ทิมว่า สีหน้าสะใจที่เห็นเพื่อนอ้าปากค้างไปแล้ว ดี จะได้เลิกชอบพี่ไทม์สักที
“ไอ้ทิม อยากมีเรื่องเหรอวะ!?” ทิวากรผลักไหล่เพื่อน
“ทำไม!” ทิมก็ผลักคืนท่าทางไม่ยอมกัน
ทั้งสองคนตั้งท่าจะทะเลาะกันจริงจัง ไทม์ที่เพิ่งกลับเข้าบ้านมาเอ่ยทักคู่เพื่อนซี้ที่ท่าว่าจะกำลังมีปัญหา
“อ้าวๆ ทะเลาะอะไรกันน่ะเราสองคน?”
กรที่เห็นว่าพี่ไทม์มาจึงลดระดับความโกรธเกรี้ยวลง ทิมเองก็เมินมองไปอีกทาง
“เปล่าครับ”
กรบอกเสียงเบา ก้มหน้าลงเล็กน้อยไม่กล้าประสานสายตากับพี่ไทม์มากนัก ทิมยิ่งหงุดหงิดกับท่าทางของเพื่อน ไทม์เห็นบรรยากาศแปลกๆระหว่างน้องชายกับเพื่อนสนิทของน้อง มองสองคนสลับกันไปมา ก่อนโยกศีรษะทิวากรที่อยู่ใกล้ตนเองเบาๆด้วยความเอ็นดูแล้วว่า
“เป็นเพื่อนกันต้องสามัคคีกันไว้นะรู้เปล่า?”
“ครับ” กรอมยิ้มเขินพี่ไทม์ก่อนตอบรับ
“โธ่เว้ย! กลับบ้านมึงไปเลยไป”
ทิมเข้ามากระชากแขนเพื่อนที่ทำหวานกับพี่ชายของตัวเองออกมา แล้วดันให้ออกไปอย่างที่ว่า
“ไอ้เชี่ยทิม!” กรปัดมือเพื่อนออก มองหน้าเพื่อนที่ก็มองมาที่ตนเองอย่างไม่พอใจเหมือนกัน
“ทิม ทำไมไปไล่เพื่อนแบบนั้นล่ะ?”
“พี่ไทม์อย่ายุ่ง!”
ไทม์เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีจึงเข้าไปจะช่วยไกล่เกลี่ย แต่น้องกลับเหวี่ยงตนเองเพิ่มไปด้วยอีกคน
“ทิม”
ไทม์เรียกชื่อปรามน้องเสียงหนัก ทิมจิ๊ปากขัดใจก่อนเดินปึงปังหนีขึ้นบ้านไป ไทม์ถอนใจเบาๆกับอารมณ์ฉุนเฉียวของน้อง ก่อนหันมาถามคู่กรณีที่เหลืออยู่ในที่นี้
“ทะเลาะอะไรกันน่ะ หืม?”
กรมองตามทิมไม่วางตา หันกลับมาหาพี่ไทม์เมื่อพี่เขาถาม มองพี่ไทม์นิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ชั่วครู่ก่อนบอก
“ผมกลับบ้านดีกว่าครับ”
“อ้าว?”
ไทม์อุทาน งงกับเด็กสองคนนี้ พอเห็นเพื่อนน้องไม่อยากพูดถึงไทม์จึงไม่เซ้าซี้ต่อ
“ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วย บอกพี่ได้นะครับ”
กรพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากบ้านไป พอออกมาพ้นรั้วบ้านกรก็หันกลับไปมองที่หน้าต่างห้องของทิม ทันเห็นผ้าม่านตรงหน้าต่างถูกปิดตอนที่เขาเหลียวไปมองพอดี เด็กน้อยถอนหายใจ รู้สึกแย่กับสถานการณ์ในตอนนี้ที่สุด
------------
พอได้ทะเลาะกันไปแล้วก็เหมือนทั้งทิมและกรจะมีช่องว่างระหว่างกันเกิดขึ้น ก่อนนี้เคยสนิทกันมากมาย ไปไหนมาไหน จะนอนบ้านใครก็ไม่เห็นว่ามีปัญหา แต่พอทิมรู้ว่ากรชอบพี่ไทม์ สิ่งที่มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ทำมาโดยตลอดนั้นกลับกลายเป็นปัญหาขึ้นมา ทำให้ทะเลาะกันอยู่โดยไม่มีสาเหตุก็ออกบ่อย ยิ่งพอทิมเห็นว่าพี่ไทม์ของตนเองไปปลอบกรก็ยิ่งโกรธแล้วไปต่อว่าเพื่อนอีก
“สำออย”
ทิมตามมาหาเรื่องกรถึงที่บ้าน แน่ล่ะว่าเขาเข้านอกออกในบ้านนี้ได้ตามสะดวก ไม่มีใครเคยห้ามเขาอยู่แล้ว
“มึงว่าไงนะ!?” กรทวนถามทั้งที่ได้ยินเต็มสองหู
“มึงอ่ะ สำออย อยากให้พี่กูปลอบใจ โห่ โคตรอ่อยเลยว่ะ…!”
ผลัวะ!!
กำปั้นเน้นๆถูกต่อยออกไปเต็มแรง ผลลัพธ์คือทิมหน้าหันตามแรงชกจากหมัดของกร
“กูเกลียดที่มึงเป็นแบบนี้ที่สุด ไม่เห็นเหมือนพี่ไทม์เลย!”
พอถูกเปรียบเทียบทิมยิ่งโมโห กระชากคอเสื้อเพื่อนมาแล้วดันไปชนผนังห้องเสียแรงก่อนประกบริมฝีปากจูบดุดัน พอกรขัดขืนก็ยิ่งเจ็บเพราะใช่ว่าทิมจะจูบเก่งที่ไหน ยิ่งทำเพราะอารมณ์โกรธด้วยแล้วยิ่งเพิ่มความเจ็บขึ้นไปอีก
“กูจะไปเหมือนพี่ไทม์ได้ยังไง มึงไม่ได้รักกูนี่ อะไรกูก็ดูไม่ดีทั้งนั้นล่ะในสายตามึงอ่ะ”
ทิมตัดพ้อ มองเพื่อนที่อยู่ใกล้กันเท่านี้ ริมฝีปากที่มีรอยยิ้มแสนน่ารักให้เขาอยู่เสมอนั้นตอนนี้กลับมีเลือดซึมเพราะเขาเป็นคนทำ ก่อนมันจะขยับพูดถ้อยคำทำร้ายจิตใจเขามากขึ้นไปอีก
“เกลียด…” กรมองเพื่อนด้วยแววตาผิดหวัง คำที่เอ่ยบอกแผ่วเบาแต่ร้าวไปทั้งใจ พอเห็นทิมนิ่งอึ้งไปกรก็ยิ่งตอกย้ำคำเดิมเสียงดัง
“เกลียด!!”
“เงียบ!”
ทิมตะคอกกลับ ไม่อยากฟังมันเลยสักนิด แต่กรก็ยังไม่ยอมหยุด
“กูเกลียดมึง”
“กูบอกให้มึงเงียบ!”
ทิมกำหมัดแล้วเงื้อง่าสุดแขน อีกมือกำคอเสื้อของกรเอาไว้ กรมองเพื่อนไม่มีหลบ ก่อนจะพูดคำที่ทิมไม่อยากได้ยินออกมาอีก
“เกลียด…”
ทิมสะบัดมือที่กำคอเสื้อเพื่อนออกแรงๆ แล้วหุนหันออกไปจากห้อง กรยืนนิ่งอยู่ที่เดิม น้ำตาคลอเบ้าด้วยความเจ็บใจ
“เกลียด เกลียด เกลีย…”
กรบอกย้ำกับตนเองซ้ำๆ แต่สุดท้ายก็หลอกใจตัวเองไม่ได้ เขาไม่ได้เกลียดทิม แต่ทิมคงเกลียดเขาถึงได้ทำแบบนี้ เป็นเพราะเขาชอบพี่ไทม์หรือ มันผิดมากหรือไงกัน
ตั้งแต่วันที่ทะเลาะกันนั้นกรกับทิมก็ไม่ได้พูดกันไปเป็นเดือน เวลาล่วงเลยไปจนปิดภาคเรียนฤดูร้อน ทั้งคู่จะขึ้นมัธยมปีที่3 ในภาคเรียนใหม่ที่จะมาถึงนี้ ช่วงที่ทะเลาะกันพอมีใครถามถึงเรื่องว่าทิมกับกรทะเลาะกันหรือ ทิมก็จะบอกว่าเลิกคบกันแล้วทุกที ทั้งที่ตัวติดกันจนโดนเพื่อนแซวว่าเป็นคู่ผัวตัวเมียกันมาตลอด บทจะทะเลาะกันก็รุนแรงขนาดนี้เลย
------------------
ปิดภาคเรียนได้ไม่กี่วันพ่อกับแม่ของกรก็กลับมาที่บ้าน ทิมที่มัวแต่ยึดทิฐิที่มีไม่ยอมไปง้อเพื่อนก่อนทำให้พลาดที่จะรู้เรื่องอะไรมากมายเกี่ยวกับกร จนวันหนึ่งที่เห็นว่าหน้าบ้านของกรมีรถยนต์มาจอดและมีคนขนของขึ้นรถกันอยู่ ทิมถึงเพิ่งสำนึกได้ว่าอะไรเป็นอะไร กรกำลังจะย้ายตามแม่กับพ่อไปอยู่กรุงเทพฯ เพราะงานที่ท่านทั้งสองทำมันเข้าที่เข้าทางดีแล้ว และให้ลูกชายอย่างกรอยู่ทางนี้ก็ไม่มีใครดูแล ลุงกับป้าพี่ของแม่กรที่ดูแลตายายอยู่ก็ใช่ว่าจะมีเวลาดูหลาน
ทิมที่เพิ่งรู้เรื่องนี้เมื่อมันกำลังจะสายรีบไปบอกแม่ให้ไปขอร้องพ่อแม่กรไม่ให้กรไป เห็นลูกท่าทางร้อนรนคุณแม่ของทิมก็จึงมาตามคำขอของลูกชาย ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายคุยกันทิมก็เลยพากรแยกไปคุยอีกทาง
“เพราะมึงเกลียดกูมึงเลยจะหนีกูไปใช่ไหม?” ทิมยิงคำถามตรงประเด็นทันที เขาร้อนใจเกินกว่าจะมาอ้อมค้อมแล้วตอนนี้
“คิดอะไรของมึง กูไปอยู่กับพ่อแม่กูต่างหาก” กรเอ่ยแย้ง
“ก่อนนี้มึงยังอยู่ที่นี่ได้เลยนี่ แล้วทำไมตอนนี้มึงถึงอยู่ไม่ได้เล่า!” ทิมเริ่มใช้เสียงดังตามอารมณ์ของตนเอง
“เอ๊ะ กูก็บอกแล้วว่าต้องไปอยู่กับพ่อแม่มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ!?”
“ไม่รู้ กูรู้แต่ว่ามึงเกลียดกูแล้ว เลยจะไปจากกู”
“ทิม มึงลองคิดดูดีๆหน่อยว่าใครกันแน่ที่เริ่มก่อน”
“ถ้ามึงไม่ชอบพี่ไทม์เรื่องมันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก”
“อ๋อ นี่มึงโทษว่าเป็นความผิดกูว่างั้น?”
“ก็ไม่ใช่หรือไง เพราะมึงชอบพี่ไทม์แหละ”
“ถ้ากูผิด งั้นก็ไม่ต้องมาพูดกับกูเลย ถอย!”
“กร!”
ทิมรีบคว้าตัวเพื่อนไว้ก่อนที่จะผละจาก ต่างคนต่างเถียงโดยไม่มีใครยอมใคร ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วทิมอยากจะพูดอะไรที่มันดีกว่านี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดจะบอกอย่างไรดีถึงจะทำให้กรไม่ไปจากเขา
“มึง... ไม่ไปไม่ได้เหรอ?”
ทิมรั้งให้เพื่อนหันมาหาตนเอง กรยังคงเงียบไม่มีคำตอบใดๆให้ ทิมจึงพูดต่อ
“จริงๆแล้วกูไม่ได้เกลียดมึงนะ”
ทิมเอ่ยบอกอย่างไม่ค่อยแน่ใจในผลลัพธ์ที่จะตามมา แต่มันคือสิ่งสุดท้ายที่คนอย่างเขาทำได้ในเวลานี้ ถ้าหากว่ามันจะพอช่วยเขาได้ล่ะก็...
“กร กูชอบมึง... ทิมชอบกร อย่าไปเลยนะ”
ทิวากรหันมามองเพื่อนอย่างตกตะลึง ทิมบอกว่าชอบเขา หัวใจทิวากรเต้นแรงโลด แต่ก็กลับห่อเหี่ยวลงเหมือนลูกโป่งถูกเจาะ เมื่อความเป็นจริงในตอนนี้คือเขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว กรก้มหน้าลงต่ำก่อนบอกเพื่อนเสียงเบาหวิว
“ไม่ได้หรอกทิม”
น้ำเสียงที่แสนเบานั้นทิมกลับได้ยินมันชัดเจน มันคือคำปฏิเสธ การสารภาพรักของเขาครั้งนี้ถูกปฏิเสธเสียแล้ว
“เหรอ”
“...........”
ทั้งคู่ต่างเงียบกันไป มือของทิมที่จับมือเพื่อนเอาไว้เริ่มคลายออก ใจของกรกระตุกไหวเล็กๆ อยากจะจับมือนั้นเอาไว้แต่ก็ไม่ได้ทำเมื่อทิมปล่อยมือไป
“ขอโทษที”
ทิมพึมพำเสียงเบาไม่แพ้กัน ก่อนหันหลังให้เพื่อนช้าๆ ทิมยังยืนอยู่อย่างนั้นไม่ได้ก้าวไปไหน กำลังรอ รอให้เพื่อนเอ่ยรั้งตนเอง แต่ก็ไม่มีคำใดหลุดลอดออกมาให้ได้ยิน ทิมจึงก้าวห่างออกไป ทิวากรมองตามหลังเพื่อนหน้าเศร้า ก่อนจะเดินกลับไปหาพ่อกับแม่ ส่วนทิมก็เดินเข้าบ้านไปและไม่หันกลับมามองกรอีก
“พ่อ แม่ กรขออะไรอย่างได้ไหมครับ?”
เมื่อทิมก้าวพ้นไปแล้วกรจึงเอ่ยกับพ่อและแม่ ท่านทั้งสองมองลูกชายด้วยความสงสัย รอฟังในสิ่งที่ลูกจะขอ…
-------------------
หลังจากที่ทิวากรจากไปแล้วทิมก็ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนอีกจนเปิดเทอมครั้งใหม่ในเดือนต่อมา โรงเรียนของทิมก็มีเด็กเข้าใหม่มามากมาย แต่ห้องเขาคงไม่มีเด็กใหม่ที่ไหนเพราะอยู่ม.3 กันแล้ว พอได้กลับมาในสถานที่เก่าๆที่ได้อยู่ด้วยกันกับกร ทิมก็ยิ่งรู้สึกคิดถึง ก่อนที่กรจะไปเพื่อนๆในห้องก็พากันรู้หมดและพากันร้องไห้ที่เพื่อนจะไปอยู่ที่อื่น คงมีแต่ทิมที่ไม่ยอมรับรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับทิวากรจนมันสายเกินจะแก้ไขแบบนี้
เด็กนักเรียนจัดห้องกันใหม่ ทิมจองโต๊ะคู่ข้างหน้าต่างเหมือนทุกที ตัวเขานั่งด้านในส่วนตรงข้างหน้าต่างนั้นเว้นที่ไว้ให้ใครอีกคน คนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ป่านนี้คนนั้นเขาคงมีเพื่อนใหม่ไปแล้ว คงลืมคนทางนี้ไปแล้วด้วยล่ะมั้งนะ
“มึงเว้นที่ไว้ให้ใครวะทิม เขาไม่อยู่แล้วมึงรู้บ้างไหมเนี่ย?” ฟลุค หนึ่งในเพื่อนกลุ่มเดียวกับทิมและกรเดินมานั่งคร่อมเก้าอี้ของโต๊ะด้านหน้าทิมแล้วถามกวน
“เฮ้ย! มึงอย่าไปพูดกับมันแบบนั้น เมียมันทิ้งไปแบบนี้เดี๋ยวมันโดดตึกลงไปทำไงวะ ยิ่งนั่งใกล้หน้าต่างอยู่ นี่มันชั้นสี่เลยนะเว้ย ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะงานนี้”
เพื่อนอีกคนก็เป็นลูกคู่คอยรับส่งลูกกันเป็นอย่างดี ตอนนี้รอบโต๊ะของทิมเลยกลายเป็นแหล่งรวมพลไปแล้ว
“พวกมึงนี่มันปากหวานกันจริงๆ อยากกินลูกถีบสักทีสองทีไหมวะ ห๊ะ!”
ทิมลุกขึ้นท่าทางเอาเรื่องทำให้เพื่อนถอยกรูดแล้วพากันหัวเราะเฮฮาตามประสา ทิมเองก็หลุดยิ้มขำตาม ฟลุคที่นั่งอยู่ใกล้ๆเบ้ปากใส่เพื่อนแล้วว่า
“โห่ ทำเป็นเข้มนะ”
ทิมชูกำปั้นใส่คนพูด เล่นหัวกันไม่นานอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องก็เข้ามา เด็กนักเรียนต่างเข้าที่ของตนเอง หลังจากสวัสดีทักทายกันไปแล้วอาจารย์ก็บอกว่าจะแนะนำเพื่อนใหม่ให้ทุกคนได้รู้จัก เรื่องนี้ทำเอาทิมหูผึ่ง ใจเต้นแรงขึ้นมาวูบหนึ่ง แต่พอนึกถึงความเป็นจริงที่ว่ากรไปเรียนที่อื่นแล้ว ความตื่นเต้นเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นซึมเซา และยิ่งห่อเหี่ยวมากขึ้นไปอีกเมื่อคนที่ก้าวเข้ามาในห้องเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ เห็นบอกชื่อเป้ชื่อเป็ดอะไรสักอย่างนี่ล่ะไม่ได้สนใจ
นายเป้หรือนายเป็ดอะไรนั่นเดินมาหาที่นั่ง เห็นที่นั่งข้างทิมยังว่างอยู่จึงอยากจะขอนั่งด้วย แต่ทิมใช้สายตาข่มขู่นายเป้จึงเดินเลยไปนั่งที่อื่น
“ขอโทษครับ ผมมาสาย!”
เสียงที่ดังมาจากหน้าห้องทำให้ทิมหันขวับกลับไปมองทันที คนที่ท่าทางเหนื่อยหอบจนแก้มขาวๆขึ้นสีระเรื่อนั่นมัน... ใช่จริงๆใช่ไหม ทิวากร
“เอ้า เข้ามาเลยลูก อาจารย์ก็ว่าอยู่ว่าไม่เห็นเรามาเสียที”
อาจารย์เอ่ยเรียกคนที่ยืนยิ้มแหยอยู่หน้าห้องให้เข้ามา กรไหว้อาจารย์อีกครั้งแล้วกล่าวขอโทษ เพราะเขาเพิ่งกลับมาถึงเมื่อใกล้รุ่งเลยทำให้ง่วงแล้วหลับไปอีก ตื่นมาอีกทีก็สายแล้ว
ก่อนไปกรขอพ่อกับแม่เอาไว้แล้วว่าขออยู่ที่นี่ต่อจนกว่าจะจบมัธยมปลาย เพราะตอนนี้ก็ม.3แล้ว อยากต่อให้จบที่เดียวไปเลยจะดีกว่าย้ายไปมา แล้วหลังจากนั้นค่อยพูดกันเรื่องเรียนต่ออีกครั้ง พ่อกับแม่ก็เข้าใจ แต่ก็อยากมีเวลาได้อยู่ด้วยกันบ้าง กรเลยตามพ่อกับแม่ไปอยู่เมืองกรุง ได้อยู่ด้วยกันตลอดช่วงปิดภาคเรียน และเพราะพ่อของเขายังไม่ได้ทำเรื่องย้ายที่เรียนใหม่ทำให้กรสามารถกลับมาเรียนที่นี่ได้อีกครั้งจนจบมัธยมปลายตามที่ต้องการ
อาจารย์ที่ปรึกษาบอกให้กรแนะนำตัวเองกับเพื่อนๆ บรรดาเพื่อนสนิทมิตรสหายที่คบกันมานานต่างส่งเสียงโห่แซวกันใหญ่ กรเพียงยิ้มให้เพื่อนๆเท่านั้น เพราะจุดรวมสายตาของเขาในตอนนี้คือคนที่มองตรงมาทางเขาอยู่ตลอดตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องนั่นต่างหาก แต่พอเขามองตอบฝ่ายนั้นกลับหันหนี กวนชะมัด
“ชื่อกรนะ ทิวากร ฝากเนื้อฝากตัวด้วย” กรเอ่ยแนะนำตัวกับเพื่อนใหม่ที่แสนจะสนิทกันมานาน ก็เขาได้อยู่ห้องเดิมตั้งแต่ ม.1นี่นา
“เฮ้ย! เชี่ยกร ไหนว่าไปอยู่กรุงเต้บแล้วไม่ใช่รึไร วู้วว ทำกูร้องไห้ฟรีละแสรดดดด”
เสียงฟลุคโห่แซวแหวกอากาศมาทำให้เพื่อนหัวเราะกันครืน นึกสภาพตอนนายฟลุคร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วยังขำไม่หาย
“นายพนมทวน พูดกับเพื่อนแต่ละคำนี่นะ!” อาจารย์ปรามลิงทโมน
“โธ่ อาจารย์คร้าบ มันเป็นการทักทายของวัยสะรุ่นครับ’จารย์ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย~”
“เดี๋ยวเถอะๆ ลามปามนะเธอ”
อาจารย์คาดโทษไม่จริงจังนัก แล้วอย่างนี้มีหรือที่ฟลุคจะหวั่น คนอย่างนายฟลุคไม่หวั่นแม้วันมามากอยู่แล้ว อาจารย์ส่ายหน้าหน่ายๆให้เด็กกวน กวนตั้งแต่ ม.1 ยัน ม.3 นี่ยังดีที่ท่านไม่ต้องตามไปสอนจนถึงมัธยมปลายด้วย เท่านี้ก็ปวดหัวจะแย่
“ทิวากรไปหาที่นั่งไปลูก” อาจารย์เอ่ยบอกเมื่อกรแนะนำตัวแล้ว
“ครับ”
กรรับคำแล้วไหว้ขอบคุณอาจารย์ เดินผ่านเพื่อนๆก็มีแต่เสียงทักทายอย่างยินดีที่กรกลับมา กรก็ยิ้มให้เพื่อนไปเรื่อย เดินผ่านโต๊ะของฟลุคเพื่อนเลิฟก็ตบหัวทักทายด้วยความรักใคร่ ก่อนที่จะมาหยุดที่โต๊ะของทิม เสียงเพื่อนในกลุ่มแซวมาว่าคู่รักคู่เพี้ยนกลับมาหากันอีกแล้ว แต่กรก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป เพราะตอนนี้เขากำลังให้ความสนใจทิมมากกว่า
“ขอนั่งด้วยคนนะ”
กรเอ่ยถามคนที่ทำท่าหมางเมินตนเอง ทิมเหลือบมองแล้วปฏิเสธเสียงเรียบ
“ไม่ได้”
กรยักไหล่นิดๆแล้วเดินอ้อมหลังทิมไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างกันโดยไม่สนใจคำปฏิเสธ
“ก็บอกว่าไม่ได้...”
“คิดถึงกูไหม?”
กรเอ่ยแทรกคำค้านของทิม ทำให้ทิมชะงักแล้วเงียบไป
“กูคิดถึงมึงทุกวันเลยนะ แล้วมึง...”
“คิดถึง”
“......”
ทิวากรอมยิ้มกับคำพูดนั้น บรรยากาศเขินอายลอยวนอยู่รอบกาย ภายใต้โต๊ะเรียนที่นั่งคู่กันนั้น มือของคนข้างกายก็เอื้อมมากุมมือเรียวเล็กของทิวากร สอดปลายนิ้วประสานแล้วกุมทับไว้ บีบเบาๆแล้วคนทำก็อมยิ้ม กรหัวเราะในลำคอแต่ไม่ได้หันกลับไปมองคนจับ
เป็นทิมที่หันสายตามามองคนข้างกาย ใบหน้าที่แสนคุ้นเคย รอยยิ้มน่ารักกับลักยิ้มข้างแก้มนั้นก็ยิ่งพาใจหวั่นไหว ต่อให้โกรธหรืองอนกันแค่ไหน ใจที่ว่าแข็งสักเท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็ต้องอ่อนและยอมลงให้คนนี้อยู่ดี เรียกได้ว่าแพ้หมดรูปกันเลยกับคนนี้ ทิวากร
จบพาร์ทพิเศษ แพ้ทาง (ทิม*กร)TBCตอนนี้ไม่มีหื่นเนาะ คุณBeeRY อดกดอีโมนี้เลย 
เอาไว้รอกดตอนของนีออนดีกว่าค่ะ 
อ๊ากก สปอยส์
ขอบคุณทุกท่านที่คอยติดตามกันตลอด จัดบวกไปทุกบวกค่ะ 
แก้คำผิดละจ้า 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
