ข้างบ้านนะตัวแสบ- โดยป้าจุใจ
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ข้างบ้านนะตัวแสบ- โดยป้าจุใจ  (อ่าน 664849 ครั้ง)

ออฟไลน์ baroona59

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 140
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
มารอด้วยคนฮับ  :a12:  :a12:


dawa_11

  • บุคคลทั่วไป
มารอเหมือนกัน  :a4: :a4:

delufy.monkey

  • บุคคลทั่วไป
ต่อแถวรอด้วยใจจดจ่อ........... :m13:

ออฟไลน์ minchy

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 797
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +173/-0
มาต่อแถวด้วยคนค่ะ

อาจารย์..สีฟ้า

  • บุคคลทั่วไป
ป้า..นานแล้วนะ..คิดถึงเชนจะแย่อยู่แล้ว

ด่วนๆๆ ปูเสื่อนอนรอแล้ว...... :m15: :m15: :m15:

kuza..bapunk

  • บุคคลทั่วไป
แว๊บมาดู.. :m22:
และก้อย่องออกไปเหมือนเคย :m7:
+++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++
อาศัยบ้านเพื่อนเล่ง..ช่างลำบากอารายเยี่ยงนี้.. :monkeysad:
ไอ้นี้ก้องกๆๆ....เล่งแค่นี้..คิดนาทีล่ะ5บาท
รวยตายเยย.. :sad4:
 :a14: ขอบ่นหน่อยเหอะ....
เซงๆๆคอมพัง :dont2:

BICHA

  • บุคคลทั่วไป
  แง่มๆๆๆ  วันนี้เข้ามาอ่าน ของคุณป้า วันแรก อ่ะ 

   อ่านรวดเดียวจบเยยย  หนุก มาก มาย   

   มาต่อไว ๆ นะ ค๊าบ

ออฟไลน์ uknowvry

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4438
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +284/-6
สนุกได้อีกกกกก
ชอบมากอ่ะค้าบเรื่องนี้
แต่งได้ซะใจ :m1:

abcd

  • บุคคลทั่วไป
อาศัยบ้านเพื่อนเล่ง..ช่างลำบากอารายเยี่ยงนี้.. :monkeysad:
ไอ้นี้ก้องกๆๆ....เล่งแค่นี้..คิดนาทีล่ะ5บาท
รวยตายเยย.. :sad4:
 :a14: ขอบ่นหน่อยเหอะ....
เซงๆๆคอมพัง :dont2:



หูยยยยยยยย บอกเพื่อนไปจิ ปล้นกันเลยดีกว่ามั้ย นาทีละ5บาท  o7

ออฟไลน์ Poes

  • คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต
  • Administrator
  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 11342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2405/-22
มารอ  :oni2: :oni2:


CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ข้างบ้านนะตัวแสบ- โดยป้าจุใจ
« ตอบ #369 เมื่อ: 31-01-2008 03:15:57 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






coloniser

  • บุคคลทั่วไป
ป้าคับป้า ถ้าป้ายังไม่มาต่อ ต่อไปผมจาเรียกว่า ป้าไม่จุใจละนะงับ  o12

ติดเรื่องนี้มากอะ ไม่ไหวแล้ว

snowblack

  • บุคคลทั่วไป
ไม่ต้องรีไรท์ก็ได้นะครับ

คนอ่าจะได้อ่านจุใจ :m13:

artkung

  • บุคคลทั่วไป
มานั่งรอคุณชายนิคกับนายเชนอยู่คับ

เดี๋ยวไม่จุใจ  :m12:  :m12:

ออฟไลน์ nOn†ღ

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4390
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-6
ได้โปรดมาต่อทีเถอะค่า  :serius2:

อาจารย์..สีฟ้า

  • บุคคลทั่วไป
ป้า...ชักจะไม่จุใจแล้วนา

นั่งรอ  นอนรอแล้ว  ต่อด่วยๆๆ

ja ne

  • บุคคลทั่วไป
 :oni2:เอาตอนพิเศษ ไปอีกตอน
ตอนสุดท้ายที่มีแล้วนา ป้าจุใจ  :m15:(มิฉะนั้น จะไม่รอแล้ว :m14:)

.........................................
ตอนพิเศษ     

เสียงโทรศัพท์ของไอ้เดรดร็อคดังขึ้นหลายรอบจนน่าหงุดหงิด  จะโทรมาทำไมนักหนาเนี่ย  ไอ้คินบ่นอุบ  ก่อนจะคุ้ยอุปกรณ์สื่อสารรุ่นเก๋ากึ๊กที่โดนเจ้าของทอดทิ้งให้เดียวดายอยู่ใต้กองหนังสือวาบหวิวพวกเอฟเอ็ชเอม  แม๊กซิม อะไรทำนองนั้นขึ้นมาดูเบอร์ที่ขึ้นโชว์หน้าจอ   ไม่ได้เมมชื่อไว้เสียด้วย   หรือจะมีเรื่องอะไรด่วน   คิดแล้วก็เดินไปหาไอ้เจ้าของโทรศัพท์ที่ไปสิงอยู่ห้องไอ้คุณนิคตั้งแต่บ่ายแล้ว


“เป้   มีคนโทรหาหลายสิบสายแล้วเนี่ย” 


เคาะประตูห้อง  แล้วโผล่หน้าเข้าไปเรียกไอ้เป้ที่กำลังเพลินอยู่กับโมเดลรถบ้าบออะไรไม่รู้ของมันที่เพิ่งซื้อมาใหม่เมื่อเช้า   ก่อนจะกลับมานั่งสุมหัวไม่สนโลกอยู่กับไอ้คุณนิคได้เป็นวันๆ   ไอ้เป้ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง   มันทำเสียงเล็กเสียงน้อยคล้ายจะรำคาญนิดๆ   ตาก็จ้องอยู่แต่ชิ้นส่วนในมือไม่ให้พลาดแม้แต่วินาทีเดียว    ส่วนไอ้คุณนิครายนี้ก็กำลังใช้สมาธิอย่างหนักในการเพ่งกระแสจิตประกอบชิ้นส่วนอะไรไม่รู้เข้าด้วยกัน   


“ก็รับให้หน่อยสิครับคุณคิน   ผมกับไอ้คุณนิคกำลังยุ่งๆอยู่   คุณก็อย่าเพิ่งขัดสิครับ”   


ธุรกิจพันล้านจริงๆ นะพวกมรึง   ให้มันได้อย่างนี้สิ


“อย่างนี้ทุกทีเลย”


บ่นอะไรต่ออีกเล็กน้อยพอเป็นพิธีก่อนจะกดรับโทรศัพท์    คินอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อปลายสายเป็นผู้หญิงเสียงหวานจ๋อย   ที่สำคัญ  บทสนทนาของสาวเสียงหวานที่ฝากบอกข้อความไปถึงไอ้เป้นั้นแสดงออกอย่างชัดเจนว่ามีความสัมพันธ์ในระดับไหนกับเจ้าของโทรศัพท์
 
ใจเย็นก่อนไอ้คิน  ความจริงอาจจะไม่ได้มีอะไรอย่างที่มรึงคิดก็ได้  พยายามปลอบใจตัวเองอย่างนี้หลังจากที่กดตัดสายไปทั้งๆที่ในใจเริ่มร้อนรน   กลุ้มใจมากเข้าก็พาลนอนไม่หลับ   ทั้งที่ก็รู้ดีว่าตัวเองไม่ได้มีสิทธิ์อะไรจะไปหึงไอ้เป้ได้    หลบไปนั่งซึม  ถอนใจเฮือกๆอยู่คนเดียว   เสียงไอ้คุณนิคที่เคยล้อไอ้โก้ก็ดังขึ้นในความคิดอีก   รักเขาข้างเดียวเหมือนข้าวเหนียวนึ่ง  น้ำท่วมไม่ถึงแห้งตายแหง๋แก๋    เฮ้อ..... แสลงใจจริงๆ   


“มานั่งทำไรมืดๆตรงนี้คนเดียววะคิน  กุนึกว่าผีหลอกซะแล้ว  ฮูย ขวัญเอ้ยขวัญมา ไอ้แม็ค” 


ไอ้แม็คที่เดินฮัมเพลงเข้ามาในบ้านชะงักกึก  แล้วลูบอกปลอบใจตัวเองเป็นการใหญ่  เมื่อเปิดไฟแล้วเห็นว่าไอ้เงามืดตะคุ่มๆที่นั่งจุมปุกอยู่ที่เก้าอี้ไม่ใช่สิ่งลึกลับอย่างที่คิด


“มีผู้หญิงโทรหาเป้  บอกว่าอย่าลืมไปเอาของที่ลืมไว้ที่ห้องเขาด้วย   มันหมายความว่ายังไงวะแม็ค  กุควรจะตัดใจดีมั้ย”


ไอ้คินเสียงซึม  โรคคิดมากของมันนี่รักษาไม่หายเสียที   เทียบกับไอ้คุณนิคแล้ว  รายนั้นแทบจะไม่คิดอะไรเลยแต่มันเล่นลุยเข้าชนเป็นวัวบ้ากระทิงเปลี่ยวอย่างเดียวเท่านั้น   ไอ้แม็คฟังแล้วก็นิ่วหน้านิดๆ


“ปัญหาจริงๆ  คือมรึงไม่บอกความรู้สึกของตัวเองให้อีกฝ่ายรู้ต่างหาก   แล้วถ้ามรึงยังไม่ยอมบอก  มรึงก็ต้องกลุ้มอยู่ต่อไปอย่างนี้เรื่อยๆนั่นแหละ   แล้วที่ถามว่าควรตัดใจหรือเปล่า   กุตอบไม่ได้หรอก  มรึงคนเดียวเท่านั้นที่จะตอบตัวเองได้”


ไอ้แม็คปลดกระเป๋าออกจากไหล่    ทรุดตัวนั่งลงข้างๆเพื่อนหน้าหวาน   แล้วเทศนาให้มันเกิดหนทางสว่าง   


“ไม่ใช่กุไม่อยากบอก  แต่ที่กุไม่บอกเพราะกุไม่แน่ใจ  บางครั้งกุรู้สึกว่ามันก็รักกุเหมือนกัน   แต่บางครั้งก็เหมือนกับว่ามันไม่ได้คิดอะไรเกินเพื่อนธรรมดา   กุเลยไม่กล้าบอก  กุไม่แน่ใจ....” 


“พอๆๆ  โอเค  กุเข้าใจ  มันไม่ใช่เรื่องที่จะบอกกันได้ง่ายๆเหมือนบอกให้เด็กแถวบ้านไปซื้อโอเลี้ยง  โอยั๊วะมาให้   งั้นเอาอย่างนี้  ก่อนจะบอกไป  เราก็ต้องหยั่งเชิงมันดูก่อนสิ”

“มันจะได้ผลเหรอวะ”


ไอ้แม็คไม่ตอบ  แต่ทำหน้าเจ้าเล่ห์  ลูบคางเบาๆ แล้วทำสายตามีเลศนัย  บุ้ยใบ้ไปทางเสียงโครมครามที่ดังมาจากชั้นสอง  ตามด้วยร่างสูงๆของทั้งไอ้คุณนิคกับไอ้เป้ทำสงครามน้ำลาย  เดินลงบันไดมาด้วยกัน


“ปูเป้   ทำไม  ปูเป้คิดไรเชี้ยๆ อย่างนี้ล่ะจ๊ะ  เพื่อนมรึงยืนหน้าตาดีมีสกุลรุนชาติอยู่นี่ทั้งคน  ทำไมมรึงถึงมองข้ามไปได้”


“ไม่ๆๆๆ  กุจะไม่เสี่ยงเด็ดขาด  ขืนพามรึงไปด้วย  มรึงก็ไปหมาใส่น้องเขาให้ไก่ตื่นหมดสิวะ”


แล้วก็หนีไม่พ้นเรื่องเฮฮาหน้าหม้อของไอ้ปากหมากับไอ้เดรดร๊อค   เรื่องของเรื่องคือไอ้เป้มันไปจีบสาวต่างสถาบันไว้แล้วมีนัดเดทกัน    เผอิญสาวเจ้าไม่รู้ไปโดนใครไซโคเรื่องความเจ้าชู้ของไอ้เป้มา  เลยเกิดป๊อด  ไม่ไว้ใจหนุ่มเดรดร๊อคคู่เดท   บอกว่าจะพาเพื่อนไปด้วยอีกสองสามคน   ทีนี้ไอ้เป้เลยเซ็งจิต   ต้องแก้เกมด้วยการหาพวกไปด้วยบ้าง   เพื่อจัดการแยกเพื่อนของฝ่ายหญิงออก  ไม่ให้มาขัดขวางการเดทของมัน


“ไอ้แม็ค  มรึงไปกับกุมั้ย  ไปจัดการกขค.ให้กุหน่อย”  ไอ้เป้หันมาขอร้องเชฟแม็ค


“สบายมาก  ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” 


เชฟแม็คที่ปิ๊งไอเดียบางอย่าง   เห็นเป็นโอกาสอันดี   เลยตอบรับไอ้เป้ไปแบบไม่ต้องคิดมาก   

ปล่อยให้ไอ้สองตัวนิคเป้มันก็เดินทะเลาะกันเอะอะเข้าไปในครัว   เพราะไอ้เป้เอาแต่นั่งยันนอนยันเสียงแข็งว่ายังไงก็จะไม่ให้เพื่อนปากหมาไปด้วยเด็ดขาด   นั่นไงๆ เสียงโครมครามดังมาเป็นระยะๆแล้ว ท่าทางการใช้วิธีเจรจาขอไปร่วมทริปเดทด้วยคำพูดดีๆ ? จะไม่เป็นผล  ไอ้คุณนิคมันเลยเปลี่ยนมาใช้กำลังเจรจาแทน   



ตกเย็นวันเสาร์  ไอ้เป้ก็แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างที่มันเห็นว่ากุหล่อสุดๆแล้วเดินลงมาจากห้อง  พอมันเห็นว่านอกจากไอ้เชฟแม็คแล้ว   ยังมีคนหน้าหวานนั่งรออยู่ด้วยในชุดที่พร้อมจะออกไปข้างนอกด้วยกัน  อารมณ์ดีๆ ที่จะได้ออกเดทก็เปลี่ยนไปทันที    ไอ้เปรตเดรดร๊อคขมวดคิ้วมุ่นมองหน้าไอ้แม็คเป็นเชิงถาม

“ไปด้วยกันเยอะๆจะได้ช่วยๆกันไง   ใช่มั้ยคิน”   


หันไปถามความเห็นไอ้คินที่ทำหน้าลำบากใจไม่น้อย  ก็กว่าจะเกลี้ยกล่อมให้มันยอมไปด้วยกันได้  ก็เล่นเอาน้ำลายแทบจะแห้ง   ทั้งขู่ทั้งปลอบอยู่นาน  กว่ามันจะยอมไปด้วย


“ทำไมมรึงมีปัญหาอะไร  ให้ไอ้คินไปด้วยมันลำบากตรงไหน  หรือมรึงไม่พอใจ” 


“เปล่า”   ไอ้เป้ตอบสั้นๆ


ja ne

  • บุคคลทั่วไป
“งั้นก็ดี   รีบไปได้แล้ว  เดทครั้งแรกต้องรีบไป  สาวๆจะได้ประทับใจ   ป่ะ  คิน”


ไอ้แม็คยิ้มกว้าง   หันไปคว้าข้อมือไอ้คินที่ทำหน้าเหรอหราแล้วถือโอกาสจูงมือเดินออกไปที่รถ   ท่ามกลางสายตาขวางๆของไอ้เป้มองตามหลังมา    เอาแล้วๆ   เห็นทีเงินที่อุตส่าห์เอาไปจ้างไอ้โอให้มันหลอกไอ้คุณนิคไปกินเหล้าด้วยวันนี้เพื่อไม่ให้มาขัดขวางการเดทมหาสนุก   ท่าทางจะไม่เสียเปล่าจริงๆ    ไอ้แม็คยิ้มในหน้าอย่างคนมีแผน    



คู่เดทของไอ้เป้ ชื่อ น้องจิ๊บ  เป็นสาวบัญชีหน้าตาธรรมดา  แต่ก็น่ารักเพราะดูใสๆ ไม่เคลือบสารพิษแบบทาแป้งเหมือนจะโบกปูน   สถานที่นัดเดทของก็ไม่ได้พิสดารต่างจากคนธรรมดาทั่วไป  คือ   พาไปเดินห้าง   ดูหนัง   ต่อด้วยมื้อเย็นสุดแสนจะโรแมนติคในร้านอาหารบรรยากาศดีเป็นที่นิยมของคู่รัก  


“คิน ชิมนี่สิ  อร่อยดีว่ะ”    คนนี้กับไอ้คินไม่ใช่คู่รัก  แต่ทำตัวอย่างกับเพิ่งจีบกันใหม่ๆ


ไอ้เชฟตักกับข้าวให้คนข้างๆ ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มรับอย่างดี    มันบอกว่าจะมาช่วยกำจัดกขค.ให้เขา  แต่ไหงมันถึงได้มาทำท่าเอาอกเอาใจอย่างกับมาเดทกับคนตัวเล็กเสียเองอย่างนี้วะ  


ไอ้เป้ไม่สบอารมณ์มาตั้งแต่รู้ว่าไอ้คินจะมาด้วยแล้ว   ไม่ใช่ว่ารังเกียจอะไร  แต่ไม่อยากให้ไอ้คินมาเห็นตอนที่มันอยู่กับผู้หญิงคนอื่น   พอมีตาสวยๆนั่นมองมา  มันก็พาลจะเลิกสนใจผู้หญิงคนอื่นทุกที    ส่วนไอ้เชฟ   โมโหมันจริงๆ  เอาแต่เนียนจับมือถือแขนไอ้คินอยู่ได้    คอยดูนะมรึง  กุจะฟ้องไอ้คุณนิค   มันยิ่งหวงๆอยู่ด้วย    ไอ้เป้หมดความอดทน   น้องจิ๊บน้องเจิ๊บอะไรกุไม่สนแล้ว  มันขอแลกที่กับน้องเปิ้ล กขค.เบอร์หนึ่งที่นั่งข้างๆคนหน้าหวานทันที
    

“ไอ้คินมันไม่ชอบกินของเผ็ดๆเท่าไหร่   มรึงไม่รู้รึไงไอ้แม็ค”  


“แต่กุชิมแล้ว  ไม่เห็นจะเผ็ดตรงไหนเลย   ใช่มั้ยคิน”  


ไอ้แม็คเอาอีกแล้ว  ส่งยิ้มหวานจ๋อยให้คนข้างๆ  แล้วไอ้คินก็ยิ้มแบบเดียวกันส่งตอบไปให้อีก   ตาต่อตาประสานกัน   เห็นแล้วเป็นที่น่าขัดใจไอ้เดรดร็อคจนมันเริ่มรู้สึกนั่งไม่ติด   รึไอ้เชฟกับไอ้คินจะรู้สึกให้กันมากกว่าคำว่าเพื่อน


“เป็นอะไรของมรึงไอ้เป้  ทำไมไปหักช้อนอย่างนั้นวะ  รึว่าอิจฉาอยากให้กุตักกับข้าวให้มั่ง”

ไอ้เชฟแม็คอยากจะหัวเราะดังๆ  

“อิจฉาบ้านมรึงสิ    คิน  ลองกินนี่ดูสิ”  


แล้วไอ้เชฟกับไอ้เดรดร็อคก็ผลัดกันตักกับข้าวเหมือนจะแข่งกันทำสถิติตักเร็วโอลิมปิค    ให้คนหน้าหวานที่นั่งหน้าเขินอย่างไม่รู้จะทำอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้ว    ส่วนน้องจิ๊บ น้องเปิ้ล และน้องอะไรต่อมิอะไรทั้งหลายแหล่  ก็ได้แต่นั่งทำหน้างงว่าเกิดอะไรขึ้นกับเดทหมู่ทริปนี้ไป
      

ส่งท้ายเดทแสนสนุก    เชฟแม็คก็ยังมีมุกเล็กๆน้อยๆ  ให้ไอ้คินเซอร์ไพรส์เล่นๆอีก


“น้องๆกุหลาบขายยังไง”  กุหลาบของเด็กขายดอกไม้เหลือแค่ดอกเดียวพอดี  
พอจ่ายเงิน  รับดอกไม้มาเรียบร้อย  สาวๆในโต๊ะทั้งหมดก็พากันจ้องกุหลาบแดงดอกเดียวดอกสุดท้ายที่ไอ้แม็คซื้อแบบลุ้นระทึกว่าใครจะเป็นสาวผู้โชคดีได้ครอบครองดอกไม้ดอกสุดท้ายจากชายหนุ่ม   ไอ้แม็คนั้นทำหน้านิ่ว  มองหน้าสาวๆทั้งสามคนสลับไปมาเหมือนคิดไม่ตก  ก่อนจะตัดสินใจได้   ยิ้มออกมา   แล้วส่งดอกไม้ในมือให้คนข้างๆ


“กุให้มรึงแล้วกันนะคิน”   ไอ้คินทำหน้างงๆ   แต่ก็ยอมรับดอกไม้จากเขาแต่โดยดี


“ทำไมมรึงต้องให้ไอ้คินด้วย”   ทำเสียงแข็งใส่กุเชียว   55  ไอ้เชฟเลยตีหน้าตายตอบ


“ก็สาวๆเขามีตั้งสามคน  เกิดกุให้คนหนึ่ง  คนที่เหลือก็เสียใจสิ  กุเลยตัดปัญหาให้ไอ้คินดีกว่า  อีกอย่างกุตั้งใจจะอุดหนุนน้องเขาด้วย   ทำไม    ถามอย่างนี้   หึงไอ้คินรึไง”

ซัดไปหนึ่งดอก  ไอ้คินหน้าแดงแป๊ด  ส่วนไอ้เป้ก็สวนมาแบบร้อนตัว


“หึงเชี้ยอะไรของมรึง   ทำไมกุจะต้องไปหึงไอ้คินมันด้วย  ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ถ้าเป็นน้องจิ๊บล่ะว่าไปอย่าง”  


ไอ้เป้ถือโอกาสหยอดสาวเสียเลย  ไม่ได้สังเกตว่า  ไอ้คินออกอาการถึงขั้นกินไม่ลงเอาดื้อๆ  เล่นเอาไอ้เชฟแทบจะเอาเท้าลูบปากไอ้เดรดร๊อคโทษฐานพูดไม่คิด   บรรยากาศหลังจากนั้นไม่ต้องบอกใครๆก็ต้องเดาได้ว่า   มันเครียดยิ่งกว่าประชุมจัดตั้งคณะรัฐบาลอีก   คนหน้าหวานไม่ยอมพูดกับไอ้เป้สักคำ  อย่างดีก็แค่ส่ายหน้าตอบเท่านั้น  



“เป็นอะไรรึเปล่า   หรือว่าไม่สบายตรงไหน”  

ไอ้เป้แปลกใจ   ยกมือขึ้นจะแตะหน้าผากวัดไข้ตามปกติ   แต่คราวนี้กลับโดนอีกฝ่ายปัดมือทิ้งแรงๆ   พอรถจอดนิ่งสนิทในบ้าน  คนหน้าหวานก็รีบเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินแกมวิ่งเข้าบ้านแบบไม่รอใคร  

“เป็นอะไรของมรึงเนี่ย”  

ไอ้เป้ไม่ยอม  มันตามมาคว้าแขนคนตัวเล็กกว่าไว้   ส่วนเชฟแม็คตัวจุดชนวนเรื่องราวทั้งหมดก็ยืนซุ่มดูอยู่อย่างรอลุ้น  ว่าละครฉากนี้จะจบลงยังไง  

“เป็นอะไรก็ได้  ที่ไม่เกี่ยวกับมรึง”  

“พูดงี้หมายความว่าไงคิน”

“ก็หมายความอย่างที่มรึงได้ยินนั่นแหละ”  

“มรึงอย่ามาทำตัวงอแงเป็นเด็กอย่างนี้   โกรธอะไรก็บอกมาสิ   กุจะได้ขอโทษ”  

ไอ้เป้เสียงนุ่มลง  เหมือนปลอบเด็กๆ

คนที่ซุ่มดูอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก็ถึงกับถอนใจ   ไอ้เป้มันงี่เง่า   แต่ในขณะเดียวกันมันก็อ่อนโยนกับไอ้คินแบบที่ไม่เคยทำให้ใคร   ถ้าสังเกตสักนิดก็จะมองออกไม่ยาก  ว่าสำหรับไอ้เดรดร๊อคแล้ว  ไอ้คินมันมีความสำคัญยิ่งกว่าเพื่อนเสียอีก   แต่ก็อย่างที่บอกว่าไอ้เป้มันงี่เง่า   พยายามจะปฏิเสธความรู้สึกตัวเองด้วยการทำบ้าจีบสาวไปทั่วอยู่ได้    ส่วนไอ้คิน   รายนี้ก็ปากแข็งเป็นหินอ่างศิลา    ไอ้คู่นี้มันยังไงกันวะ    ขืนปล่อยไปตามยถากรรมมีหวังชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่สมหวังแน่   อย่างนี้มันต้องกระตุ้นโดยการเพิ่มตัวเร่งปฏิกิริยาเสียหน่อย  


“จะมาขอโทษกุทำไม   มรึงบอกเองไม่ใช่เหรอว่า  กุกับมรึงไม่ได้เป็นอะไรกัน  แล้วมรึงจะมาใส่ใจอะไรกับความรู้สึกของคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกับมรึงด้วย”


ไอ้คินจ้องหน้าคนตัวสูงตาขวาง    บิดแขนออกจากมือไอ้เป้แล้วเรียกหาไอ้เชฟ

“แม็ค  ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั้ย”  

ไอ้แม็คเลยจำใจต้องโผล่ออกมาจากซอกหลืบที่ใช้เป็นยุทธศาสตร์แอบฟังเรื่องชาวบ้าน   มันเดินตามอีกฝ่ายไปนั่งที่โซฟาด้วยอย่างไม่ขัดข้อง   รู้แล้วล่ะ  ว่าจะคุยเรื่องอะไร

“คุยกันแค่สองคนนะแม็ค”  


ไอ้คินเน้นเสียงหนักใส่  คล้ายจะบอกไอ้เป้ที่ยังยืนนิ่งไม่ไปไหนด้วย    ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากมัน   มีแต่สายตาบอกว่าเสียใจของไอ้เปรตเดรดร๊อคส่งมาให้     นี่แหละน้า    ก่อนพูดไม่รู้จักคิดให้ดีเสียก่อน  ไอ้เชฟลอบถอนใจกับความซื่อบื้อของเพื่อน

พอลับร่างสูงๆของไอ้เป้ไปแล้วไอ้คินก็เริ่มเสียงเครือ


“กุเข้าใจว่ามรึงพยายามจะทำอะไร    แต่ไม่เอาแล้วนะแม็ค   พอแล้วนะ”

“กุทำอะไรล่ะ”

“มรึงอย่ากวนกุได้มั้ย   แค่นี้กุก็จะแย่แล้ว  กุรู้ว่ามรึงแกล้งลองใจไอ้เป้   แต่มรึงอย่าเสียเวลาเปล่าเลย  ไอ้เป้มันได้คิดอะไรกับกุหรอก”  

ไอ้คินน้ำตาคลอ  เสียงเหมือนคนเป็นหวัด

“ใครว่ากุแกล้ง   ที่กุแสดงออกวันนี้ทั้งหมดนี่มรึงไม่รู้จริงๆรึว่ากุรู้สึกยังไง”  

ไอ้แม็คหน้าขรึม   ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศในห้องนั่งเล่น   ไอ้คินนั้นอึ้งไปทันที  น้ำตาแทบหยุดไหล  

“มรึงอย่ามาอำกุ  มรึงก็แค่จะแกล้งลองใจไอ้เป้ต่างหาก”  ไอ้คินเสียงตะกุกตะกัก  แต่แววตาและสีหน้าของอีกฝ่ายบอกว่าไม่ได้ล้อเล่น


“กุไม่ได้อำ   ให้โอกาสกุอีกสักคนไม่ได้เหรอคิน  กุเชื่อว่าตัวเองก็ดูแลเอาใจใส่มรึงได้ดีไม่แพ้ไอ้เป้หรอก”

“แต่.....”


“ที่กุไม่เคยบอกเพราะเห็นว่ามรึงมีคนที่ชอบแล้ว  แต่วันนี้มรึงก็ได้ยินจากปากมันแล้วไม่ใช่เหรอว่ามันรู้สึกยังไง   รักคนที่เขารักเราดีกว่านะคิน   ช่วยเก็บเอาไปคิดด้วย แล้วกุจะมาเอาคำตอบทีหลัง”  
  
ไอ้แม็คยิ้มบางๆ  ก่อนจะลุกออกไป  ทิ้งให้ไอ้คินนั่งจมอยู่กับความคิดอยู่เพียงคนเดียว




หลังเลิกเรียนในวันแรกของสัปดาห์ใหม่   ชาววิดวะคอมก็มีรวมพลแข่งบอลนัดกระชับมิตรกระชากศัตรู   ใครจะอยู่ใครจะไป  ใครจะแพ้ต้องออกตังค์เลี้ยงเหล้าตามที่พนันขันต่อกันไว้  ก็จะได้เห็นกันก็คราวนี้ล่ะ    

ไอ้คุณนิคของเพื่อนๆ ถนัดแต่ใช้แรงงาน  เรื่องกีฬามันเก่งไปเสียทุกอย่าง  ผิดกับเรื่องเรียนที่ได้แมวได้หมามากลับบ้านไปเพาะพันธุ์ด้วยทุกเทอมจับคู่กับไอ้โออยู่ในตำแหน่งกองหน้า  มันสบถโวยวายลั่นเมื่อฝ่ายตรงข้ามชิงทำประตูขึ้นนำไปก่อน   ไอ้คุณชายหันมาด่าไอ้แม็คที่วันนี้สมัครใจขอนั่งอยู่ข้างสนามเป็นคนดูอยู่กับไอ้คินแบบหัวฟัดหัวเหวี่ยง    ทั้งๆที่ปกติไอ้เชฟมันเป็นประตูมือกาวตราช้างของทีม    แต่วันนี้มันดันเบี้ยว    สโมรสรหมาบ้านิคเลยถูกขึ้นนำไปก่อนหนึ่งศูนย์  ขัดใจไอ้คุณชายศูนย์หน้าดาวยิงอย่างยิ่งยวด      


ครึ่งแรกผ่านไป   ไอ้คุณนิคเดินออกจากสนามมาด้วยสีหน้าปานจะล้วงตับทวารบาลจอมอู้งานออกมากิน   มันคว้าเอาน้ำเปล่าในขวดที่ไอ้แม็คถืออยู่ไปราดหัวตัวเองจนหมด    แถมยังโชว์หวิวด้วยการถอดเสื้อออกทิ้งอย่างไม่ไยดี   แล้วไอ้ตะวันกับไอ้โอก็ตามมาหวิวด้วยอีกสองราย   แต่ละคนนี่เหงื่อไหลไคลย้อยอย่างกับไปออกแรงเป็นกรรมกรกันมา   ยิ่งถูกขึ้นนำ   มันก็ยิ่งกระเหี้ยนกระหือกันใหญ่   เสื้อแสงไม่ใส่  ตีหน้าถ่อยกันถ้วนหน้าอย่างนี้    สงสัยคงได้กลับค่ำกันแน่ๆ    


“เป็นเชี้ยอะไรของมรึงวะไอ้แม็ค  กุบอกให้ลงเล่นก็ไม่ลง”  


“ขี้เกียจ   อีกอย่างจะปล่อยให้ไอ้คินนั่งเหงาคนเดียวอยู่ได้ไง”  


ไอ้แม็คจงใจพูดขึ้นดังๆ เมื่อเห็นไอ้เปรตเดรดร็อคเดินเข้ามา   ก็วันนี้ไอ้คุณนิคโทรสั่งให้ไอ้เป้มันมารับคนหน้าหวานเพราะมีนัดเตะบอลกับเพื่อน  เขาก็เลยลางานชั่วคราวจากตำแหน่งผู้รักษาประตูมานั่งเฝ้าไอ้คินดีกว่า  


หลังจากเดทอลหม่าน  และคำสารภาพของเขาในวันนั้นผ่านพ้นไป   ไอ้คินยังโกรธไอ้เป้   พาลไม่ยอมพูดด้วยจนถึงวันนี้   ส่วนท่าทีที่คนหน้าหวานมีต่อเขาก็ดูกระอักกระอ่วน และลำบากใจอยู่ตลอดเวลา   มีสายตาที่บอกว่ารู้สึกให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนที่ดีเท่านั้นส่งมาให้อย่างชัดเจน


“อะไรของมรึงวะไอ้แม็ค  ทำตัวติดไอ้คินเป็นตังเมเลยวะ”  


ไอ้ตะวันตั้งข้อสังเกตได้ถูกใจเชฟจริงๆ  ไอ้เป้มันออกอาการตาขวางมาให้ทันทีที่ไอ้ตะวันถามจบ   นักบอลรายนี้ก็ดูอารมณ์เสียไม่แพ้หัวหน้าทีมของมัน   เพราะฝ่ายตรงข้ามแต่ละคนนี่  ว่าที่คนไข้ตับแข็งทั้งนั้น   กินเหล้าทีอย่างกับจะกินเผื่อไปให้ถึงชาติหน้า   ดูท่าว่าถ้าแพ้ขึ้นมามีหวังได้กินมาม่ากันไปทั้งเดือนแน่


“เออว่ะแมร่ง  กุอุตส่าห์โทรบอกให้ไอ้เป้มารับไอ้คิน  ก็เพราะจะให้มรึงลงเล่นด้วย  นี่ดันเจือกมานั่งเฝ้าไอ้คินแทนที่จะเฝ้าประตูให้พวกกุซะงั้น   นี่ถ้าพวกกุแพ้   มรึงต้องรับผิดชอบด้วยการช่วยออกตังค์ค่าเหล้าด้วยนะว้อย   โทษฐานที่มรึงเบี้ยวไม่ยอมลงเล่น”

ไอ้คุณนิคบ่น    แล้วมันก็หันไปเต๊ะท่าปาดคอใส่ฝ่ายตรงข้ามเป็นการข่มขวัญ    


“ก็กุห่วงไอ้คินนี่  ปล่อยมันไว้คนเดียวได้ซะที่ไหน”  

ไอ้แม็คยิ้มกว้าง    ไอ้คินยิ้มแหยๆ   ส่วนไอ้เป้ก็ยิ้มกับเขาด้วยเหมือนกัน  แต่เป็นยิ้มพิฆาตมาร    มันหัวเราะหึๆ โยนของโครมครามลงบนโต๊ะเหมือนจะระบายอารมณ์ลงกับข้าวของ
  

“เชี้ยเป้   อะไรของมรึงเนี่ย  ทำไมวันนี้พวกมรึงทำตัวแปลกๆกันหมดวะ”  


ไอ้คุณนิคเกาหัวก่อนจะเรียกพรรคพวกกลับไปลงสนามเมื่อถึงเวลาเริ่มครึ่งหลังแล้ว   มันแข่งกันแบบเป็นการเป็นงาน    มีพร้อมทั้งกรรมการ  ทั้งไลน์แมน   เพื่อเหล้ามันทำได้กันทุกอย่างจริงๆ  ไอ้พวกนี้  

“ท่าทางพวกมันคงเล่นกันอีกยาว  ไปหาอะไรกินก่อนมั้ย”   ไอ้แม็คหันไปชวนคนข้างๆ    
หากอยู่ด้วยกันแค่สองคน  เดาไม่ออกว่าไอ้คินมันจะตอบว่ายังไง เพราะดูมันลำบากใจกับความรู้สึกของไอ้เชฟไม่น้อย    แต่นี่มีไอ้เป้มานั่งเสนอหน้าอยู่ด้วย  คนหน้าหวานเลยตอบรับคำชวนแบบไม่ต้องคิด


“นี่มรึงจะไม่ชวนกุสักคำเหรอวะ”  

แทนที่จะโวยคนชวนจริงๆอย่างไอ้แม็ค  แต่ไอ้เป้กลับทำเสียงหงุดหงิดใส่ไอ้คิน  เหตุผลก็เพราะไม่มีทีท่าว่าคนหน้าหวานจะพูดอะไรกับมันสักคำเลยน่ะสิ


“ทำไมจะต้องชวน  ถ้าอยากไปด้วยก็ถามไอ้แม็คดูสิ   กุไม่ได้เป็นคนต้นคิดเสียหน่อย”  
 

“นี่มรึงอย่ามาชวนทะเลาะได้มั้ยคิน  เป็นอะไรนักหนาตั้งแต่วันนั้นแล้ววะ”  


“กุชวนมรึงทะเลาะตรงไหนไอ้เป้    ไปเถอะแม็ค    ขี้เกียจอยู่กับพวกพูดไม่รู้เรื่องว่ะ”  


ไอ้คินคว้าหนังสือกับกระเป๋าเดินดุ่มๆออกไปอย่างหัวเสียไม่ต่างกับไอ้เป้  ที่ตอนนี้หันมาทำตาเขียวตาขวางเป็นหมาบ้าใส่เขา   สงสัยติดเชื้อบ้าไอ้คุณนิคมาแล้วแน่  ไอ้แม็คตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้รีบเก็บของวิ่งตามคนหน้าหวานไป



สถานการณ์ระหว่างไอ้คินกับไอ้เป้ยิ่งดูเลวร้ายเข้าไปเรื่อยๆ เพราะต่างฝ่ายต่างไม่ยอมลงให้กัน
คนที่ซวยไม่รู้เรื่องรู้ราวที่สุดก็คงเป็นไอ้คุณนิค  ที่ต้องทนฟังไอ้สองตัวทะเลาะกันแบบไร้เหตุผล   วันนี้ก็เอาอีกแล้ว   มันต้องไปช่วยพี่กวางขนของย้ายหอพัก   ไอ้คุณชายเลยจัดการสั่งเสียให้ไอ้เป้ดูแลไอ้คิน   เพราะคนหน้าหวานเป็นกำลังหวัดแถมยังมีไข้อีกด้วย  


“ฝากดูมันหน่อยนะไอ้เป้  กุคงกลับดึกๆโน่นล่ะ  ไอ้คินมรึงกินข้าวกินยาแล้วก็นอนซะนะ  ไม่ต้องเจือกฟิตอ่านหนังสือดึกดื่นค่อนคืนอีกหรอก  ถ้ามรึงไม่ได้เกียรตินิยมเดี๋ยวกุจะไปบอมบ์บ้านจารย์แมทให้เอง”

ไอ้นิคสั่งเสียฝากฝังอย่างกับไอ้คินเป็นลูกคนเล็กของมัน  แต่คราวนี้ลูกคนเล็กไม่ได้อยู่ในโอวาทแต่โดยดีเหมือนทุกครั้ง


“ไม่เป็นไรหรอกไอ้คุณนิค   กุเกรงใจไอ้เป้มันว่ะ”  ไอ้คินเสียงเรียบแต่ก็มีแววประชดเล็กๆ

“เกรงใจอะไรของมรึง  เพื่อนกันแท้ๆ”   ไอ้นิคงง  มรึงจะมานึกเกรงใจอะไรขึ้นมาตอนนี้วะ

“เพื่อนเหรอ   มรึงเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าไอ้คุณนิค   กุกับไอ้เป้ไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้นแหละ”


“นี่อะไรนักหนาวะ  มรึงทำไมคิดเล็กคิดน้อยไม่เลิกอย่างนี้  กุก็ขอโทษไปแล้วมรึงจะเอาอะไรกับกุอีก”

ไอ้เป้เริ่มมีน้ำโห  แต่ไม่ทำอะไรเอะอะเพราะไอ้คุณนิคยังไม่ไปไหน  


“พวกมรึงนี่อะไร  ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้   ไปล่ะๆ เดี๋ยวไอ้โก้กับไอ้แม็คคงกลับมาแล้ว  นี่กุคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่บอกให้มรึงดูแลไอ้คินมัน  จะกัดกันตายก่อนรึเปล่าวะ”  


ไอ้นิคบ่นๆแล้วคว้ามอเตอร์ไซค์ฮ่างคู่ชีพออกจากบ้านไป    แล้วพอลับตาไอ้คุณชาย  เท่านั้น ไอ้เป้ก็เป็นฝ่ายเปิดเกมก่อน

“คุยกันก่อนได้มั้ยคิน”  


ไอ้เป้รีบคว้าแขนคนตัวเล็กกว่าไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินหนีเหมือนทุกครั้ง   แต่ไม่ทันจะได้คุยกัน  เสียงไอ้เชฟก็ตะโกนมาจากนอกบ้าน  ทำเอาไอ้เป้ถอนใจเฮือกใหญ่เซ็งๆ   สาเหตุส่วนหนึ่งที่ง้อไอ้คินไม่สำเร็จสักทีก็เพราะไอ้เชฟนี่แหละ    ทำไมมันต้องโผล่มาขัดหูขัดตาได้ตลอด  แถมยังเจือกโผล่มาตอนที่จะเคลียร์กับไอ้คินทุกครั้งเลย

“ช่างเถอะ  กุเลิกสนใจคำพูดของมรึงแล้วล่ะ”


คนตัวเล็กกว่าแกะมือไอ้เป้ออกด้วยสายตาเย็นชาแล้วเดินออกไปหาไอ้แม็ค   แต่คราวนี้ไอ้เป้ไม่ถอยอย่างครั้งก่อนๆแล้ว   อุตส่าห์ขอโทษเป็นสิบๆครั้งก็ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้น  ยังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่องสักที   ร่างสูงก้าวยาวๆสองสามก้าวก็ตามไอ้คินทัน

“ทำไมมรึงต้องมาแคร์คำพูดไร้สาระสองสามคำของกุด้วย  มรึงทำอย่างกับว่ากำลังน้อยใจกุ”

“ใครจะไปน้อยใจมรึง  ปล่อยได้แล้ว  ไอ้แม็คมันเรียกแล้ว”

“ช่างหัวไอ้แม็คเถอะน่า”      ไอ้เป้ขึ้นเสียงใส่  ทีนี้เลย  หมดความอดทนกันทั้งสองฝ่าย

“มรึงฟังนะเป้   กุไม่ได้น้อยใจ  ไม่ได้โกรธ   แต่กุเสียความรู้สึก   เข้าใจมั้ยคำว่า  เสียความรู้สึกน่ะ
มรึงพูดออกมาได้ง่ายๆ  พูดไม่คิด  แล้วถึงจะคิด  มรึงก็คิดว่ามันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ  พูดกันขำๆ”

ไอ้คินเริ่มจมูกแดงๆ  ว่าจะไม่ร้องแล้วเชียว  เกลียดจริงๆไอ้นิสัยบ่อน้ำตาตื้นของตัวเองเนี่ย


“มรึงไม่ผิดหรอกเป้   ไม่ต้องขอโทษแล้ว   คนผิดเป็นกุเองต่างหาก   กุคิดเล็กคิดน้อย  ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่อย่างที่มรึงว่าจริงๆนั่นแหละ   แต่เพราะอะไรรู้มั้ย    เพราะว่ามรึงเป็นคนสำคัญของกุยังไงล่ะ   คำพูดของมรึงทุกคำก็สำคัญสำหรับกุด้วยเช่นกัน   มรึงเข้าใจมั้ย   กุไม่ได้โกรธ  ไม่น้อยใจอะไรทั้งนั้น   เพียงแต่เสียความรู้สึก    แล้วความรู้สึกที่มันเสียไปแล้ว  มันก็เรียกคืนมาได้ยาก   หรือบางที   มันอาจจะเรียกกลับคืนมาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”



ja ne

  • บุคคลทั่วไป
ไอ้คินนึกดีใจที่กลั้นน้ำตาไว้ได้สำเร็จ 


“ต่อไปกุจะไม่ชวนทะเลาะแล้ว  มรึงก็ไม่ต้องมาใส่ใจอะไรกับคำพูดของกุด้วย  ต่างคนต่างอยู่แล้วกัน” 


พอพูดจบก็รีบเดินออกไปหาไอ้เชฟท่ามกลางเสียงสบถคนเดียวของไอ้เป้  ตามด้วยเสียงโครมครามเหมือนมันกำลังระบายอารมณ์กับข้าวของอยู่   


ไอ้แม็คกับไอ้โก้ยืนถือถุงข้าวต้ม  สีหน้าไม่ค่อยดีกันเท่าไหร่   ท่าทางพวกมันคงจะได้ยินคำพูดของเขาหมดทุกอย่างเลยแน่ๆไอ้เชฟมันถึงได้ทำหน้าเศร้าอย่างนั้น    ขอโทษนะแม็ค   กุโง่เองที่รักมรึงไม่ได้   ทั้งๆที่มรึงก็ดีกับกุขนาดนี้   อยากจะบอกมันอย่างนี้  แต่น้ำตาที่กลั้นไม่อยู่แล้วไหลออกมาเสียก่อน   พูดอะไรไม่ออกเหมือนมีอะไรมาจุกอก


“ไอ้คุณนิคมันโทรบอกว่ามรึงไม่ค่อยสบาย  เลยให้กุแวะซื้อยากับข้าวต้มมาให้มรึง  กินข้าว กินยาแล้วนอนนะคิน” 


ไอ้แม็คพยายามปลอบโดยหลีกเลี่ยงที่จะพาดพิงถึงเรื่องไอ้เป้   ยิ่งไอ้คินมันกำลังป่วย  สภาพจิตใจมันคงย่ำแย่หนักพอสมควร   เลยจัดการพาไอ้คนป่วยน้ำตาท่วมไปกินยาแล้วบังคับให้มันเข้านอน 


หลังจากวันนั้นไอ้คินก็ทำตัวเป็นปกติทุกอย่าง   จะเปลี่ยนไปก็มีบ้าง  เช่นว่า   ไอ้คินยืนยันจะกลับบ้านเองไม่ต้องลำบากไอ้เป้คอยรับส่งเหมือนทุกครั้ง  (แต่ไอ้นิคก็ยังบังคับให้ไอ้แม็ค หรือไม่ก็ไอ้โก้  ทำเนียนว่าขับรถผ่านมา เลยแวะมารับไอ้คินที่คณะอยู่ดี)

ไอ้คิน  ยังพยายามดูหนังผีคนเดียวให้ได้   ฝึกไว้  ให้ไม่หลอน  ตอนอยู่บ้านคนเดียวดึกๆจะได้ไม่ต้องรบกวนไอ้เป้ให้รีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อน   (แต่ไอ้นิคก็ยังบังคับให้แม็คหรือไม่ก็ไอ้โก้  ให้รีบกลับบ้านมาอยู่เป็นเพื่อนไอ้คินอยู่ดี)


นอกจากนี้  ไอ้คินยังพยายามออกกำลังสม่ำเสมอ  กินอาหารที่มีประโยชน์   ดื่มนมก่อนนอนทุกวัน  ให้ร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์  จะได้ไม่ป่วยบ่อยๆ  รบกวนไอ้เป้ต้องพาไปโรงพยาบาลหรือคอยดูแลให้เขากินยาตามที่หมอสั่งอีก  (แต่ข้อนี้ไอ้นิคไม่ได้ทำอะไร  เพราะขนาดตัวมันเองยังกินยายากเลย)


และอีกหลายๆข้อ  ตามที่ได้บอกกับไอ้เป้ไว้ว่า   ต่างคนต่างอยู่  จริงๆ


“ทำไมไอ้คินมันยังไม่กลับวะ” 

ไอ้นิคเพิ่งพาหญิงไปดินเนอร์  แต่พอกลับบ้านมาไม่เห็นไอ้คิน  ก็หงุดหงิดงุ่นง่านเหมือนพ่อหวงลูกสาว 


“แล้วจะปิดโทรศัพท์ทำเหวไรวะเนี่ย  ฮึ้ย” 


อาบน้ำกินข้าวไปแล้วจนจะหิวอีกรอบ   ไอ้คินก็ยังไม่กลับ  ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือทุกๆสิบวิฯ  ปกติไอ้คินมันอยู่ที่คณะดึกสุดก็แค่สามทุ่ม   แต่นี่จะสี่ทุ่มแล้วมันยังหายหัว  โทรถามใครก็บอกไม่เห็นๆ  ทีนี้ความอดทนอันน้อยนิดก็สิ้นสุดลง   ไอ้นิคคว้ากุญแจรถจะไปตามหาเพื่อน  พอดีไอ้เป้ขับรถเข้ามาพอดี   ไอ้คุณชายรีบวิ่งออกไปดูเผื่อจะเห็นไอ้คินกลับมากับไอ้เป้


“ไอ้คินล่ะ”  ถามไอ้เป้เร็วๆ 


“ไม่ได้มากับกุ  ทำไม  มันยังไม่กลับเหรอ”  ทีนี้ไอ้เป้ก็เริ่มออกอาการบ้าง 


“เออสิ  แมร่ง  ไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน  ไม่รู้รึไงว่าคนอื่นเขาเป็นห่วง  ไอ้แม็คไอ้โก้  ไปช่วยกันหาไอ้คินหน่อย  เร็ว”


ไอ้นิคออกคำสั่ง  ควบมอเตอร์ไซค์นำออกจากบ้านไปก่อน    เสียงเบรกดังลั่นเมื่อสิงห์นักบิดไซด์โค้งเข้าจอดรถที่หน้าตึกสาขาแบบเหม็นไหม้ตลบ   วิ่งหาจนทั่วก็ไม่เห็นวี่แวว  บนตึกก็ปิดหมดแล้ว พอถามพี่ยามแกก็บอกไม่เห็นใคร  เอาไงดีวะ

“ไม่เจอเลยว่ะ”   


ไอ้แม็ควิ่งไปหาที่ตึกสาขาอื่นมาก็ไม่เจอเหมือนกัน   แยกย้ายกันไปเดินหาอีกรอบจนทั่วคณะก็ยังไม่เจออยู่ดี   ทีนี้แต่ละคนก็เริ่มกระสับกระส่าย   คิดไปต่างๆนานา  โดยเฉพาะคิดกลัวกันไปว่าไอ้คินมันจะโดนใครลากไปรึเปล่า  มันยิ่งหน้าตายั่วใจออกอย่างนั้น

“กุจะไปแจ้งตำรวจ”  ไอ้นิคเตรียมจะพึ่งผู้พิทักษ์สันติราษฎ์แต่โดนดึงตัวไว้ก่อน


“ยังไม่ครบ 24 ชั่วโมง เขาไม่รับแจ้งว้อย”   ไอ้โก้ก็จำๆมาจากในละคร 


“เอาอย่างนี้  ตอนนี้กลับบ้านกันก่อน  เผื่อไอ้คินมันจะกลับถึงบ้านไปแล้ว  ถ้าไม่เจอก็ลองโทรหาเพื่อนคนอื่นๆอีกที  โทรหาให้ครบทุกคน  เผื่อไอ้คินมันจะอยู่กับใครคนใดคนหนึ่งในนั้น”


ไอ้เป้ดูจะมีสติที่สุด  มันบอกเร็วๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างจากคนอื่น  จากนั้นก็พากันยกโขยงกลับบ้านเมื่อไม่เห็นว่าจะมีวิธีไหนที่ดีกว่านี้แล้ว   


เมื่อกลับไปถึงบ้าน  คณะตามหาคนหายก็พากันถอนใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก   ไอ้คินมันยืนคุยอยู่กับไอ้โอหน้าตาไม่ทุกข์ร้อนที่โรงรถ   หันมาถามว่าหายไปไหนกันมา   แต่ละคนเลยมีอาการต่างกันไปคนละอย่าง


ไอ้นิคนั้นแทบจะแล่นเข้าไปบีบคอไอ้คิน  โทษฐานที่ทำให้คนอื่นเป็นห่วง  วุ่นวายกันทั้งบ้าน   ไอ้แม็คกับไอ้โก้ถอนใจโล่งอกเอือกใหญ่  เมื่อเห็นว่าเพื่อนกลับมาครบสามสิบสองไม่มีบุบสลาย 
ส่วนไอ้เป้    มันยืนมองไอ้คินนิ่งๆอยู่ครู่เดียว   ครู่เดียวจริงๆ  แล้วมันก็เดินเข้าบ้านไปเงียบๆไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ 


“เชี้ยโอ  สาดดด  แล้วตอนกุโทรถาม  ทำไมมรึงบอกไม่เห็น”

“อ้าว  ก็มรึงถามว่าเห็นไอ้คินมั้ย  กุก็ตอบว่าไม่เห็นดิ  ก็ไอ้คินมันเข้าห้องน้ำอยู่  กุไม่ใช่ตาซุปเปอร์แมนนี่ จะได้มองทะลุประตูได้”

ดูมันตอบ   ตกลงนี่กุผิดเองใช่มั้ยเนี่ย    กุโง่หรือมันโง่   ไอ้นิคอยากจะลงไปนอนชักดิ้นชักงอกับพื้นให้รู้แล้วรู้รอด   


“แล้วมรึงปิดมือถือทำไมคิน”  หันไปเอาเรื่องกับไอ้คินบ้าง

“แบตหมด”

“แล้วทำไมไม่ใช้โทรศัพท์ไอ้โอโทรมาบอกว่าจะกลับค่ำ”   เสียงเหี้ยมใส่ไม่เลิก

“ไอ้คุณนิค   กุโทรบอกมรึงตั้งแต่หัวค่ำแล้ว  แต่หญิงของมรึงรับแทน  กุก็ฝากบอกไปแล้วว่ากุจะกลับดึกจะไปช่วยไอ้โอทำพอร์ท   พี่เขาไม่บอกมรึงเหรอวะ”

ไอ้คินชี้แจงเสียงหน่าย 


“อ้าวเหรอ  ไม่เห็นพี่ตาลบอกว่ะ   ฮึ้ย  แบบนี้คบกันไม่ยืดแน่  พี่ตาลนะพี่ตาล” 


ไอ้นิคโมโหโทโสกับหญิงในสต๊อคของมัน  แล้วก็ไล่ให้แต่ละคนแยกย้ายกันไปนอนเพราะดูเวลาก็ดึกดื่นค่อนคืนแล้ว   ก่อนจะกลับหอ   ไอ้โอมันก็โดนเจ้าของบ้านไล่เตะตูดไปสองสามที  ข้อหากวนจนได้เรื่อง


ไอ้คินเดินเนือยๆเข้าบ้านไปก่อน   ได้ยินเสียงโวยวายของโอริโอ้กับไอ้คุณชายดังแว่วๆมาจากหน้าบ้านก็อดยิ้มน้อยๆไม่ได้    ถึงจะเศร้าเรื่องไอ้เป้  แต่อย่างน้อยเขาก็โชคดีที่มีเพื่อนดีๆหลายคนคอยเป็นห่วงเป็นใยกันตลอด    ส่วนเรื่องความรัก   ก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามโชคชะตา    ถอนใจบางๆ  กำลังจะเปิดประตูแต่ก็เปลี่ยนใจ   ยืนนิ่งเงียบอยู่หน้าห้อง   ช่วงนี้เขากลับดึกทุกวัน  ตั้งใจจะเลี่ยงไอ้เป้   แต่เพราะเป็นเมดกันก็เลยค่อนข้างลำบาก   จะขอแลกห้องกับพวกไอ้โก้ก็เกรงใจพวกมัน   เลยต้องกลับดึกๆ ออกจากบ้านแต่เช้าอย่างนี้ทุกวัน    เหนื่อยใจพอดู   


“จะยืนอย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่” 

ไอ้เป้เสียงเรียบ  ไม่รู้มายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่  มันเดินหลบคนตัวเล็กกว่าเปิดประตูเข้าไปในห้อง   ไอ้คินเลยต้องเดินตามเข้าไปอย่างเสียไม่ได้   พอปิดประตู   คนตัวสูงก็เริ่มเสียงดังใส่


“ทำไมมรึงต้องทำอย่างนี้   กลับบ้านดึกๆดื่นๆทุกวันอย่างนี้   ไม่รู้รึไงว่ากุเป็นห่วงแทบบ้า  ไอ้นิคก็จะแจ้งความอยู่แล้ว  แต่ละคนนี่วิ่งหามรึงกันให้ทั่ว   จะหลบหน้ากุทำไมต้องให้คนอื่นมาเดือดร้อนด้วย  ไม่อยากเห็นหน้ากุก็บอกตรงๆ  บอกมาเลย  แล้วกุจะเก็บข้าวของออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” 


“ก็เอาสิ  เรื่องของมรึง  ก็บอกแล้วไงว่าต่างคนต่างอยู่”   


“โธ่เว้ย   ทำไมมรึงเข้าใจอะไรยากอย่างนี้วะ” 


ไอ้เป้โวยลั่น  ไอ้คินกำลังจะเถียงแต่ก็ต้องอึ้งไปอย่างนึกไม่ถึง   เมื่อร่างสูงคว้าตัวเขาเข้าไปกอดแน่น  ไอ้เป้ซบหน้าลงกับไหล่เล็ก   เอ่ยปากขอโทษเสียงเครือ


“กุรู้ว่ามรึงเสียความรู้สึกกับคำพูดโง่ๆของกุมากแค่ไหน   แต่กุก็ยังอยากจะขอโทษอยู่ดี  ขอโทษนะคิน  อย่าทำอย่างนี้อีก  อย่าหายไปอย่างนี้อีก  มรึงไม่รุ้หรอกว่ากุเป็นห่วงมรึงมากแค่ไหน  กุแทบบ้าตอนที่หามรึงไม่เจอ  กุพยายามตามหา   แต่ก็ไม่เจอ  กุพยายามตะโกนเรียก  แต่ก็ไม่มีเสียงตอบ”


ร่างในอ้อมแขนนิ่งไปเมื่อสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในน้ำเสียงนั่น   ไอ้เป้ยังคงกอดไม่ปล่อย  เหมือนกับว่าถ้าปล่อยมือแล้ว  ไอ้คินจะหายไปอีก


“กุผิดเองที่พยายามปฏิเสธความรู้สึกตัวเองจนทำร้ายมรึงโดยไม่รู้ตัว  กุขอโทษ  กุขอโทษ”


คินเงียบไปนานกว่าจะเอ่ยปากถาม  มาถึงตอนนี้เขาพอเข้าใจแล้วว่าไอ้เดรดร๊อคมันกำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่
 


“มรึงกังวลอะไรอยู่กันแน่  เป้”   



“กุทั้งกลัว  ทั้งกังวลไปหมด  กุเป็นผู้ชาย  มรึงก็เป็นผู้ชาย  กุไม่อยากให้ใครมองมรึงไม่ดี  บางครั้งกุก็สับสนจนไม่รู้จะทำยังไง   กุมีความสุขที่ได้ดูแลมรึง  กุดีใจเวลาที่ได้เห็นได้เห็นรอยยิ้มของมรึง  อยากกอดมรึงไว้อย่างนี้   แต่ก็ต้องฝืนใจไม่ล้ำเส้นของคำว่าเพื่อน”


“เลยพยายามทำไม่สนใจกุ   แล้วจีบหญิงไปทั่ว”    ไอ้เป้พยักหน้าเบาๆตอบ 



"กุไม่ได้จะบอกให้มรึงไม่แคร์ใคร    แต่บางครั้ง  การที่มรึงเอาตัวเองไปยึดติดอยู่กับสายตา อยู่กับความรู้สึกของคนอื่นมากจนเกินไป  มันก็เหมือนกับผูกมัด  ทำร้าย  ตัวเองทางอ้อม  เท่านั้นไม่พอ  มันยังทำร้ายมาถึงกุด้วย" 



“กุขอโทษที่ทำให้มรึงเสียใจ  เสียความรู้สึก   แต่กุสัญญา   ต่อไปกุจะอยู่ข้างๆมรึง  จะทดแทนความรู้สึกที่เสียไป  จะไม่ทำให้มรึงต้องร้องไห้อีก   ยกโทษให้กุนะ”

"กุบอกแล้วไงว่ากุไม่ได้โกรธมรึงเลย"


ไอ้เป้กระชับร่างในอ้อมแขนให้แน่นขึ้นด้วยความรู้สึกเปี่ยมล้นกับรอยยิ้มที่อีกฝ่ายส่งมาให้   ก่อนที่ทั้งสองจะสบสายตากันเนิ่นนาน  บอกความรู้สึกที่มีทั้งหมดทางแววตาให้แก่กัน    ร่างสูงค่อยๆก้มลงหาริมฝีปากอีกฝ่าย






แต่ทว่า.........


“เฮ้ย !!!”    ประตูเปิดพลั๊วะ  พร้อมกับไอ้โก้กับไอ้แม็คเซถลาลงไปกองกับพื้นห้อง

“มรึงจะดันทำไมวะไอ้โก้  แมร่ง”  ไอ้แม็คด่า

“แล้วมรึงเจือกแง้มประตูทำไมวะ”  ไอ้โก้เถียง

“ก็มันไม่ได้ยินนี่หว่า” 

เถียงกลับไปแล้วก็ต้องหัวเราะแห้งๆ ให้เจ้าของห้องทั้งสองคน  เมื่อเห็นว่าไอ้คินยืนหน้าแดง  แต่ไอ้เป้ยืนหน้าเหี้ยมใส่  แล้วกีฬาฮาเฮก็เกิดขึ้นในห้องเมื่อไอ้เป้วิ่งไล่เตะไอ้โก้ไปรอบๆห้อง   


“ขอบใจ   แล้วก็ขอโทษนะ”  ไอ้คินมายืนอยู่ข้างๆ บอกกับไอ้เชฟเบาๆ

 
“ขอบใจนี่เข้าใจนะ  แต่จะมาขอโทษเรื่องอะไร”  ไอ้เชฟงงๆ

“ก็มรึงบอกว่าจะมาเอาคำตอบไง”   ไอ้คินอึกอักอีกแล้ว   ทีนี้ไอ้เชฟเลยร้องอ๋อ

“กุก็พูดไปงั้นแหละ  ก็ตอนนั้นไอ้เป้มันแอบฟังอยู่นี่  ส่วนมรึงก็ไม่ยอมพูดอะไรสักที  เพื่อนที่ดีอย่างกุเลยเสียสละตัวเองเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาเคมีในตัวพวกมรึงเสียหน่อย  แล้วก็ไม่เสียแรงเปล่า   เฮ้อ.... กุนี่ช่างเป็นคนดีจริงๆเล้ย”

ไอ้เชฟยักไหล่  สีหน้าภูมิอกภูมิใจในความสามารถทางด้านการแสดงอันล้นเหลือของตัวเอง


“นี่มรึงแกล้งอำกุจริงๆใช่มั้ย   ไอ้แม็ค !!!  หลอกให้กุกลุ้มตั้งนาน” 


ถึงจะรอดจากบาทาไอ้เป้เพราะมีไอ้โก้เป็นเป้าหมาย  แต่ในที่สุดไอ้เชฟก็ไม่รอดพ้นเงื้อมมือไอ้คิน


ถ้าใครเอียงหูฟังดีๆ  ก็จะได้ยินเสียงโวยวายโครมครามปนเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขดังมาจากบ้านเลขที่  156/23  ณ  หมู่บ้านศุภฤกษ์ดีศรีสวรรค์  แต่จะชั้นอะไรนั้น  คราวนี้ไม่ขอต่อแล้วเพราะคนเขียนขี้เกียจคิด  555   เอาเป็นว่า ตอนนี้ก็จบลงอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง  มีความสุขสมหวังกันทุ้กฝ่าย 
                                                               

- จบแล้วจ้า -



ลงตอนพิเศษคั่นเวลาอีกแล้ว   ไม่รู้ว่าความรักของสองคนนี้จะเหมือนกับที่แฟนๆคินเป้จินตนาการกันไว้รึเปล่า   สำหรับป้าจุนั้นจิ้นเป็นแบบนี้ค่ะ   อาจจะไม่ค่อยฮาเท่าไหร่  ดูฝืดๆไปหน่อยก็ขออภัยจริงๆเพราะอากาศมันเย็นจับขั้วหัวใจดีแท้   (ไม่รู้เกี่ยวมั้ยเนี่ย)


ตอนต่อไปของนิคเชน   ป้าจุก็ขอติดไว้ก่อนแล้วกันนะคะ  ไม่รู้เป็นอะไร  อาถรรพ์เขาแรงจริงๆตอนใหม่เนี่ย   เขียนไปลบไป  ยังไงก็ไม่ถูกใจป้าเสียที
.................................

หมดแล้วจริงๆ นะ  แล้วจะพยายามติดต่อป้าจุ ให้ได้ไวๆ :m23:
 :pig4: :pig4: :pig4:

three

  • บุคคลทั่วไป
 :pig4:ขอบพระคุณมากๆนะครับผม :pig4:

อาจารย์..สีฟ้า

  • บุคคลทั่วไป
ขอบคุณด้วยใจจริงสำหรับตอนพิเศษ

ค่อยยังชั่วหน่อย ลดอาการหงุดหงิดในใจได้ดีเลย

ยังงัยก็รอนิคกับเชน..นะป้า

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ข้างบ้านนะตัวแสบ- โดยป้าจุใจ
« ตอบ #379 เมื่อ: 31-01-2008 10:30:48 »





ken_krub

  • บุคคลทั่วไป
เป็นกำลังใจให้ครับ

artkung

  • บุคคลทั่วไป
น่ารักกันเจงๆ เลยค้าบ คุณชายนิคแอนด์เดอะแกงค์  :o8:

รอตอนต่อไปของคุณชายนิคกับคุณเชนอยู่นะคับ อิอิ :m4:

ออฟไลน์ -~iK@iZ_KunG~-

  • Tomorrow Never Die!!!
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-2
รอตอนต่อไปครับ  :m1: :m1:

ออฟไลน์ iNklaNd

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 663
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-1
ตอนพิเศษลดอาการเสี้ยน (นิค-เชน) ไปได้หน่อยนึง
ไม่งั้นต้องลงแดงแน่ o9

ขอบคุณป้าและคนโพสต์มากๆ
แต่ยังไงก็รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ
เอาต้นฉบับมาซะดีๆ ป้าจุใจ  o11
จบแบบค้างมากกกกกกกกก
อยากอ่านต่อว่าเชนจะจัการเจ้านิคยังไง
Ps. ตอนนี้สมัครเป็น Fan Club ป้าจุใจไปแย้วน้าาาาา  :give2:

[D]a[D]a [T]oo[N]

  • บุคคลทั่วไป
โห กว่าจะรู้ใจกันนะ

เล่นซะตั้งนานเลยอ่ะ

ออฟไลน์ imon

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 902
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +106/-10
อิอิ :oni1:

wutwit

  • บุคคลทั่วไป
ไม่ได้อ่านนิคกะเชน แล้วจะขาดใจเหมือนอะไรหายๆไปซักอย่าง 55555

รีบมาต่อไวๆๆๆ นะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ

 :pig3: :pig3: :pig3: :pig3: :pig3: :pig3: :pig3: :pig3: :pig3: :pig3:

ออฟไลน์ Simply Blue

  • เป็ดนักโพสมือดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1107
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +120/-3
ตอนพิเศษน่ารักกกกก

คุณชายนิค กลายเป็นคุณป๋านิคไปแระ หุ หุ หุ (แล้วเมื่อไรจะถึงคิวนิคของเชนละ 555)

นู๋คินน่ารักกกกกก

ออฟไลน์ pongsj

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6054
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +213/-9
คู่นี้ก็น่ารักซะ แต่กว่าจะลงเอยได้ลุ้นแทบแย่ ชอบคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
รออ่านนิคกับเชน  :oni1: :oni1: :oni1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด