Twitter
‘
@ปอปลาตากลม : ความเหงากำลังทำร้ายผม...มันกำลังทำให้ผมตายอย่างช้าๆ’
ข้อความที่โชว์หราขึ้นไปนั้นทำเอาคนที่เพิ่งกดSend ถอนหายใจเฮือก... ทำไมชีวิตของเขามันถึงได้แห้งแล้งต่างกับช่วงเวลาที่มีสายฝนกระหน่ำลงมาอย่างนี้นะ
ทำไมถึง...
ได้เหงามากมายขนาดนี้กันเล่า... ไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งที่งานก็ยุ่ง นักเขียนในสังกัดก็เวิ่น บ้าให้ปวดหัวอยู่ทุกวัน...แต่พอหลบมุมอยู่คนเดียวเมื่อไหร่ ความรู้สึงโหวงเหวงนี่มัน...
เฮ่อออออ...
‘
@Mafia @ปอปลาตากลม : เพ้อได้ขนาดนี้ไม่ต้องเป็นหรอก บก. เป็นนักเขียนเองเลยไป...’
ข้อความที่เด้งขึ้นมานั้นทำเอาคนอ่านพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ๆ
มันว่าง?
‘
@ปอปลาตากลม @Mafia : ถ้าว่างนัก...ไหนล่ะต้นฉบับ’
เชื่อเหอะมันชิ่งแน่...
‘
@Mafia : กู๊ดบายทวิตเตอร์!!!’
เห็นมั้ย...บอกแล้ว มันชิ่งแน่... ไอ้บ้า!
‘
@DJ_X : ส่งรถฉุกเฉินไปรับเข้าไอซียู^^
RT:@ปอปลาตากลม : ความเหงากำลังทำร้ายผม...มันกำลังทำให้ผมตายอย่างช้าๆ’
น่ารักอ๊ะ!!!
รอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้าทันทีเมื่อมองเห็นทวิตที่ตอบเขามา... ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตอบข้อความนั้นโดยไม่ได้ดูทางที่ตัวเองกำลังก้าวเดิน
‘
@DJ_X : กำลังจะออกไปทานข้าวววววว วันนี้ต้องไปทำงานเร็วอีกนิด ไม่อยากทำกะดึกเลยช่วงนี้ หมูตุ๋นนายรีบหายเปื่อยสักที’
เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำงานอะไร แต่ดูเหมือนดีเจเอ็กซ์ จะไม่อยากทำช่วงดึกๆ นักไม่รู้ว่าเพราะอะไร ว่าแล้วก็ถามดีกว่า
‘
@ปอปลาตากลม @DJ_X : นอกจากรถฉุกเฉินและไอซียู ผมขอคุณหมอหล่อๆ เป็นเจ้าของไข้ผ่าตัดเอาความเหงาออกไปด้วยนะ (ทำไมไม่ชอบทำงานกะดึกเหรอ)’
เขากด Send ก้าวขาตั้งใจจะเข้าลิฟต์ที่กำลังเปิดออกมา แต่ก็หงายหลังเมื่อโดนชนเข้าจัง แรงปะทะทำเอาร่างบางๆ ของเขาเสียหลักดีว่าตั้งตัวได้เลยไม่กดจ้ำเบ้า แต่กระเป๋าใส่แฟ้มงานก็ร่วงลงกับพื้น...และดูเหมือนฝ่ายที่รีบจนชนเขาก็มีของที่กระจายตามพื้นเช่นกัน
“ขอโทษครับ ผมรีบจนไม่ดูทาง” เสียงทุ่มนุ่มของอีกฝ่ายเอ่ยพร้อมกับรีบทรุดตัวลงเก็บของที่กระจายตามพื้น โดยเลือกที่จะเก็บของให้ร่างบางก่อน
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็ไม่ได้มอง” เขาว่า พร้อมกับช่วยกันเก็บของ...
มือถือของเขา...โธ่...พังมั้ยเนี่ย!
หน้าจอมืดสนิทของมือถือทำเอาเขาใจแป้ว ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้น ดูเหมือนมือถือของอีกฝ่ายก็จะนอนอยู่กับพื้นเหมือนกัน...
อนาถ!
“ขอโทษจริงๆครับ” ร่างสูงโค้งให้เขาอีกนิด ก่อนจะเงยหน้ายืดตัวยืนเต็มความสูง!
หนุ่มหล่อข้างห้อง!
“อ่าว/ อ๊ะ” แล้วก็ตามด้วยเสียงหัวเราะขำๆ
“คอหายดีหรือยังครับ?” เขาเป็นคนเอ่ยถามขึ้น...
ไม่รู้ว่าทำไม...
ในชั่ววินาทีที่ได้สบตากันมันเกินช่องว่างระหว่างคนสองคน แต่เป็นช่องว่างที่เหมือนกับว่าอีกฝ่ายก็มีเหมือนกันและมันรวมเข้าหากันได้พอดิบพอดีกับของเขา...
เกี่ยวเนื่องกันเป็นบริเวณเล็กๆ ที่มีความรู้สึกอุ่นหวานบางอย่างไหลเวียนอยู่ในนั้น...ไม่รู้ว่าเพราะอะไร....
“ดีขึ้นครับ ขอบคุณสำหรับยานะครับ” เขายิ้มกับคำขอบคุณนั้น ก่อนจะพยักพเยิดไปทางลิฟต์ที่อยู่ด้านหลังของร่างสูง....
“เออ...อ่อ...” ร่างสูงอ้ำอึ้งแต่ก็ยอมหลีกทางให้แต่โดยดี
ไม่มีคำพูดอะไรมากไปกว่านั้นนอกจากยิ้มให้กัน ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง... เขายืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ขยับตัวหลังจากที่กดชั้นของตัวเองแล้ว...
หัวใจมัน...
ไม่ได้เต้นแรงๆ อย่างนี้มานานแค่ไหนแล้ว... เพียงแค่เสียวเวลาที่ได้สบตาและพูดคุยกันไม่กี่คำ... ทั้งที่ก็เคยเห็นหน้ากันบ่อยครั้ง
แต่ทำไมครั้งนี้มันแตกต่าง...
ความรู้สึกบางอย่างมันรุนแรงเสียจนหายใจติดขัด...เลือดในกายเดือดพล่านจนร้อนไปหมดทั้งตัวและใบหน้า สลับกับเย็นชืด...
จะว่าทรมานก็ใช่...แต่อีกใจหนึ่งกลับเป็นช่วงเวลาที่เขารู้ตัวดีว่า...
โหยหามากแค่ไหน...
“เขาชื่ออะไรนะ”
...............................................
‘
@ปอปลาตากลม : โอ้ว...ไม่นะ ไม่ๆ ๆ ๆ’
ปอร์อยากจะทึ้งหัวตัวเองเมื่อกลับมาถึงที่ห้องและเปิดเครื่องเจ้ามือถือที่ร่วงกับพื้นก่อนหน้า แม้จะเอะใจในนาทีแรกที่ได้ก้มมองมัน
มือถือของตัวเอง แต่ทำไมไม่คุ้นตาเอาเสียเลย...
พอเปิดเครื่องแล้วเท่านั้นแหละ...
มือถือของใคร? แว้กกกกกกกก
พอเรียบเรียงเหตุการณ์ก็พอจะนึกได้ และคาดเดาว่า คงสลับกับคุณข้างห้องตอนที่เดินชนกันเมื่อกี้....
อยากร้องไห้ แต่ทำไงได้ ชั่งใจลองโทรเข้าเครื่องของตัวเองแต่ก็ไม่มีใครรับสาย...ทำไงดีล่ะเนี่ย!
‘
@DJ_X : สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้...มันทำให้ผมแทบเป็นบ้าแล้ว...’
เขากลืนน้ำลายเอือกใหญ่ เมื่อเห็นแอ็คเคาท์ที่พูดคุยกันบ่อยๆ ทวิตข้อความขึ้น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น...อยากจะทึ้งหัวของตัวเอง แต่ก็ทำได้แค่ขดคู้ตัวเองอยู่บนเตียงนอนเอาหมอนมาอุดปากของตัวเองเพราะกลัวว่าตัวเองจะร้องตะโกนออกมาจนชาวบ้านชาวเมืองเขาตกใจ....
‘
@DJ_X : ถ้าคุณเห็น ผมบอกได้มั้ยว่าไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับสายนะ แต่ผม..!#^@$T$#@%^’
ทวิตลอยๆ ที่เขารู้ว่าอีกฝ่ายแม้จะไม่ได้ติดเมนชั่นแต่นั่นคือคำพูดที่บอกเขา....
‘
@ปอปลาตากลม : มันเป็นเรื่องจริงเหรอ? จริงอย่างนั้นเหรอเนี่ย โอ้ยยยย ผมจะเป็นบ้าแล้ว!’
เขาทวิต...หลายคนที่ตามทวิตอยู่คงสับสนว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่ เป็นบ้าอะไร เกิดเรื่องอะไรกับเขา และคงมีแค่เขาและเจ้าของมือถือเท่านั้นที่รู้ว่า...เกิดอะไรขึ้น!
เขาแค่เปิดเครื่อง เมื่อมันทำงานตามปรกติเขาก็แค่กดเปิดทวิตที่ตั้งให้ล็อคอินโดยอัตโนมัติอยู่แล้ว...แต่ หน้าจอที่แสดงผลมันไม่ใช่ทวิตของเขา....
แต่กลับเป็นของผู้ชายคนหนึ่งที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีในโลกของโซเชียลเน็ตเวิร์คนี้.... แต่ที่นึกไม่ถึงก็คือ
แอ็คเค้าท์ @DJ_X จะเป็นคนเดียวกับ...เพื่อนข้างห้องของเขา!นั่นคงไม่ทำให้เขาแทบคลั่ง...หากว่าไม่ได้รับรู้ถึงเรื่องส่วนตัวบางอย่างของอีกฝ่าย...
ข้อความต่างที่ได้อ่าน...ความรู้สึกต่างๆ ที่ได้รับรู้ผ่านตัวอักษรในโลกเน็ตเวิร์คนี้...
เขาจะบ้าตายแล้วววววว.... 
หลังจากที่ทำตัวเสียมารยาทด้วยการอ่านข้อความต่างๆ นานาที่อีกฝ่ายทวิตคุยกับเพื่อน เขาก็ล็อคเอ้าท์ออกมา แล้วเข้าไปใหม่ด้วยแอ็คเค้าท์ของตัวเอง....
ทั้งที่หัวใจสั่น ทั้งที่ใจมันเต้นจนจะระเบิดแล้ว... แต่ก็ยังจ้องมองหน้าจอทวิตเตอร์อยู่ไม่ยอมละสายตา
‘
@DJ_X :ไม่รู้ว่าจะคิดยังไง แต่...อย่ารังเกียจกันเลยนะ’
เขาแทบจะกัดนิ้มโป้งที่งับอยู่ ใจหนึ่งก็อยากจะออกแรงงับ แต่สุดท้ายก็เชื่ออีกใจหนึ่งด้วยการยิ้มออกมาพร้อมกับใบหน้าที่แดงระเรื่อ....
‘
@ปอปลาตากลม :ไม่เคยคิดอย่างนั้นสักหน่อย’
ไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เข้าใจในตัวอีกฝ่ายด้วยว่าทำไมไม่ติดเมนชั่นหากันอย่างทุกทีนะ มันมีบางอย่างที่มาทำให้ปลายนิ้วชะงักงัน ช่องว่างที่เขารู้สึกก่อนหน้านี้....ตอนนี้เขากำลังรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว...
มันคืออะไรกันนะ....
‘
@ปอปลาตากลม : ช่องว่างที่เกี่ยวเนื่องกันเป็นบริเวณเล็กๆที่มีความรู้สึกอุ่นหวานบางอย่างไหลเวียนอยู่ในนั้นเมื่อได้สบตากับใครคนหนึ่งเราจะเรียกมันว่าอะไรดี?’
เมนชั่นที่เด้งขึ้นมาแทบจะทันทีที่เขาทวิตไปนั้น ทำเอาหัวใจแทบจะหลุดจากขั้ว ปลายนิ้วที่กำลังจะจิ้มหน้าจอสั่น ก่อนจะพยายามจ้อมองตัวหนังสือเล็กๆ นั้นอย่างตั้งใจ
‘
@Mafia@ปอปลาตากลม : ทำตัวเป็นสาวน้อยไปได้...
’
ใช่เรื่องมั้ย?
.....
..............
.........................
‘
@ปอปลาตากลม @Mafia : ^^’
แค่นี้พอ...รับรองว่ามันรู้ว่าเส้นตายของจริงเป็นยังไง มาเฟีย...วอน!!!
‘
@DJ_X : อยากเข้าข้างตัวเอง...ได้มั้ย?’
ปัดโธ่เอ้ยยยยยย.... ช่วยติดเมนชั่นมาก่อนได้มั้ย...ไม่ไหวแล้วนะถ้าทวิตลอยๆ กันแบบนี้.... เกิดเขาคิดไปเองเล่า!
ใช่ผมหรือเปล่า? ใช่ผมใช่มั้ย?
‘
@Mafia@ปอปลาตากลม : ช่องว่างของความเขินอาย....’
เมนชั่นอันล่าสุดทำเอาปอร์อยากจะร้องเสียงหลง... มาเฟีย! ตั้งแต่ทำงานร่วมกันมา นี่เป็นครั้งแรกที่พูดจานึกคิดอะไรได้เหมือนนักเขียนมืออาชีพ....
‘
@ปอปลาตากลม : ช่องว่างของความเขินอาย...’
เขาทวิตข้อความทันที ไม่สนใจเมนชั่นของมาเฟียที่มาเรียกร้องค่าลิขสิทธิ์แหยงๆ เพราะเขาสนใจแค่ทวิตของใครคนหนึ่งเท่านั้น!
‘
@DJ_X : รู้สึกแบบนั้นกับผมได้มั้ย? ไม่อยากให้รู้สึกกับใครที่ไม่ใช่ผม’
โอ้ยยย...ไม่ไหวแล้ว...
ไม่ไหวจะทนแล้ววววววว
‘
@ปอปลาตากลม : ถ้าทุกคำที่คุณพูดหมายถึงผม ติดเมนชั่นมาเลยนะ ผมไม่รู้ว่าคุณหมายถึงผมหรือเปล่า! ไม่อยากคิดเองเออเองแล้ว...’
เหมือนจะดุเดือดนะ แต่คนที่ทวิตไปแล้วนั้นกลับนอนขดหนักกว่าเดิม แถมยังรู้สึกว่าแก้มของตัวเองร้อนจนแทบไหม้ หัวใจก็เต้นจนเหนื่อยไปหมดแล้ว
เมนชั่นมาเร็วๆ ซี่...
แต่พอคิดอีกทีก็...
อย่าเพิ่งเมนชั่นมาก็ได้...ของตั้งตัวก่อน....
แล้วถ้าเขาไม่เมนชั่นล่ะ?
“โอ้ยยยย...หัวใจฉันจะระเบิด รับผิดชอบมาเลยนะ!” เขาโวยวาย ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงเตือนของโปรแกรมทวิตมันบอกว่ามีคนเมนชั่นหา...
พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกหมูด้วยยยยยยย‘
@DJ_X @ปอปลาตากลม : เพิ่งรู้ว่าชื่อ ปอร์’
อะไร?
เอาเถอะ...อย่างน้อยก็รู้ละว่าคุยอยู่กับเขา....
‘
@ปอปลาตากลม @DJ_X : เพิ่งรู้เหมือนกันว่าชื่อ เอ็กซ์’
แล้วก็เกิดความเงียบ... เขาลุ้น ลุ้นจนเหนื่อย! จนแบบปวดประสาทไปแล้ว ตอนนี้เลยเหลือแต่อาการนิ่งเงียบ ราวกับคนที่เพี้ยนได้สุดกู่เมื่อสักครู่ไม่เคยมีตัวตนอย่างนั้นแหละ...
ตอนนี้เขากำลังหลุดไปอยู่ในโลกของจินตนาการละมั้ง
ถ้าหากว่า เอ็กซ์ นั่งอยู่ข้างๆ เขา
ตอนนี้...
ในห้องนี้...
เอ็กซ์คงได้ยินเสียงหายใจของเขาแน่นอน เพราะในห้องมันเงียบมากเหลือเกิน พอหลับตาลงก็เหมือนกับว่าหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง...
โลกที่เงียบ แต่...ไม่รู้สึกเหงาอีกแล้ว...
ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้นะ...เป็นเพราะผู้ชายที่ชื่อเอ็กซ์หรือเปล่า...
ผู้ชายที่พูดคุยกับเขาทุกค่ำคืนผ่านตัวอักษรในหน้าจอมือถือ ผู้ชายที่เดินผ่านหน้าห้องของเขาทุกวัน ผู้ชายที่เขาเหลือบตามองตามทุกครั้งเมื่อเดินผ่านกัน...
ผู้ชายที่ผูกพันกับเขาโดยไม่รู้ตัวสักนิด....
เสียงร้องเตือนเมนชั่นจากเครื่องทำให้ปอร์ต้องลืมตามองมือถือ ก่อนที่จมองข้อความต่างๆ จากเพื่อน จากคนที่คอยจะป่วน จากบรรดานักเขียน แต่ที่ตรึงสายตาและทำให้ริมฝีปากของเขาแย้มยิ้มได้...นั่นก็คือ...
‘
@DJ_X @ปอปลาตากลม : ถ้าจะชวนไปทานข้าวจะไปมั้ย?’
‘
@ปอปลาตากลม @DJ_X : อยู่ที่ว่า...ไปไหน? ตอนไหน?’
เขาตอบเมนชั่นนั้นไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม ก่อนที่จะขยับกายไปมาแล้วลุกออกจากเตียง เดินไปที่ประตูเพื่อจะออกไปสูดอากาศนอกห้อง...
จะมาชวนทานข้าวอะไรตอนนี้ เพิ่งทวิตไปแหม่บๆ ก่อนเจอเขาว่าจะออกไปทานข้าว...
‘
@DJ_X @ปอปลาตากลม : ที่ระเบียง...ตอนนี้’
ปอร์ตาโต เมื่อตัวเองเปิดประตูพร้อมกับอ่านทวิตไปด้วย ใบหน้าอ่อนใสของเขาเงยขึ้นแล้วหันไปยังระเบียงของห้องข้างๆ ทันที...
ร่างสูงยืนนิ่ง ก่อนจะหลุบตาลงมองถาดที่มีถ้วยบะหมี่สองถ้วยกำลังโชยกลิ่นหอมอยู่ในมือ จะให้เขาทำหน้ายังไงดีเล่าตอนนี้...
ช่องว่างของความเขินอายมันกำลังขยายพื้นที่ใช่มั้ย?อีกฝ่ายเอาถาดวางบนขอบระเบียงโดยมือมือข้างหนึ่งประคองไว้ ส่วนมืออีกข้างถือมือถือพร้อมกับยกขึ้นลูบที่จอนสั้นๆ ของตัวเองสองสามทีราวกับไม่รู้จะพูดอะไร...
เขามองภาพนั้นพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะพยายามกลั้นยิ้มเมื่ออีกฝ่ายส่งถ้วยบะหมี่มาให้หนึ่งถ้วย เขาก็รับไว้ แล้ว...จะทำยังไงต่อไปดีนะ ก็ในเมื่อต่างฝ่ายต่างทำตัวไม่ถูกกันทั้งคู่
สุดท้ายเขาเลยเลือกที่จะยืนพิงระเบียงหันหลังให้ร่างสูงกินบะหมี่เงียบๆ ทั้งที่ก่อนจะถึงห้องเขาก็ทานมาเรียบร้อยแล้ว...แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้รู้สึกดีกับไอ้เจ้าบะหมี่ถ้วยนี้
เสียงร้องเตือนของเมนชั่นในมือถือทำให้เขาต้องละสายตามาสนใจเจ้ามือถือในมือ ก่อนจะฉีกยิ้มกับข้อความนั้น
‘@DJ_X @ปอปลาตากลม : อร่อยมั้ย?’
‘
@ปอปลาตากลม @DJ_X : อืม...แล้วไม่ไปทำงานเหรอ?’
‘
@DJ_X @ปอปลาตากลม : อีกสักพักน่ะ’
เขาอมยิ้ม ก่อนจะสะดุ้งกับความเย็นวาบที่ข้างแก้มพอหันไปดูก็ตกใจอีกรอบเมื่อเห็นแก้วน้ำเย็นลอยอยู่ตรงหน้า แล้วเมื่อหันหนาไปมองคนให้ก็มีอันต้องยิ้มเขินแล้วหัวเราะออกมาจริงๆ เพราะคนใจดีที่ดูแลเขาอยู่ตอนนี้หน้าแดงซ่าน แถมยังไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ ด้วยซ้ำ....
จะให้เขาบรรยาย อาการ อารมณ์ความรู้สึกตอนนี้ว่ายังไงดีล่ะ...
‘
@DJ_X : ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ...ไม่เหงาแล้วนะ’
ทวิตลอยๆ นั้นทำให้เขายิ้มออกมา หลังจากที่อิ่มกับบะหมี่ถ้วยและน้ำเย็น เขากดนิ้วจิ้มข้อความ หวังจะทวิตบอกแต่ก็เป็นอันชะงักกับ...
“ไปทำงานแล้วนะ ฝันดี” เสียงกระซิบที่ดังอยู่ที่หลังมันทำให้ใจเต้นแรง และกระหน่ำหนักมากกว่าเดิมเมื่อ ลมหายใจอุ่นเป่ารดที่ท้ายทอยก่อนจะตามมาด้วยสัมผัสอุ่นวาบที่หลังคอ....
.....
......
........
แม้จะผ่านไปเกือบสิบนาทีแล้วก็ตาม แต่...ปอร์ยังคงยืนใช้มือแตะที่หลังคอ ใบหน้าอ่อนใสของบรรณาธิการร่างบางยิ้มอย่างที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน...
ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม...อยู่อย่างนั้น....
ตอนนี้...คำที่ทำร้ายเขามันเรียกว่าอะไรนะ...ทำไม....ถึงสะกดไม่เป็น อ่านไม่ออก และไม่เข้าใจความหมายเลยนะ...
คุณรู้มั้ยว่าเพราะอะไร... DJ_X!
THE END
จบหมดแล้วค่ะ ไม่มีแล้ววววววว
ชิ่งหนีค่ะ เรื่องอื่นๆ แปะไว้ก่อนนะคะ ช่วงนี้ยุ่งมากเลยยยยยย
มีความสุขมากๆ ค่ะ คนเหงาก็...เฝ้าทวิตกันต่อไปค่ะ อิอิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
