นายเอกไม่ใช่คู่เเรก
“ไอ้หยา มึงอะ มึง คบกับกูเถอะ”
เสียงเว้าวอนกับร่างหนานามกุ๊กกิ๊กว่า แมลงเม่า
กำลังคุกเข่าส่งสายตาปิ๊งๆมาให้ ไม่ได้ทำให้ไอ้หยาคนนี้ใยดีเลยสักนิด
“ฝันเอาเหอะ”
“โห หยาอย่างสวยอะ เราอิจฉาเลยนะเนี่ย” อีกเสียงที่ยืนอยู่ไม่ไกลเป็นของสาวน้อยนามว่า
ดล ไม่ผิดหรอก นี่ผู้หญิงจริงๆ ชื่อจริงชื่อ ดลใจ
“อย่าอิจฉาเราเลย ดล เราโคตรเกลียดเลยอะ”
“ตะก่อนกูยังเห็นมึงเป็นเด็กชายวิ่งแก้ผ้ากระโดดน้ำคลองอยู่เลย โตเป็นสาวแล้วเหรอมึง”
และคนสุดท้ายในก๊วนเพื่อนสนิทของหยา ไอ้ปากหมาบราซิล
“กูโตมาเป็นเจ้ากรรมนายเวรมึง”
“ก็ออกจะน่ารัก คาวาอี้ขยี้ใจ ทำไมทำหน้าแบบนั้นว๊ะ” แล้วคนที่หลงไอ้หยาหัวปักหัวปำถึงขั้นสถาปนาเป็นเมียทูนหัว
อย่างไอ้เม่าก็แอบทำเนียนเอามือมาจับแก้มไอ้หยายืดไปยืดมา
จนเจ้าตัวต้องสะบัดหน้าออกพร้อมลูกถีบไปอีกหนึ่งทีจนร่างหนากระเด็นไปร้องสำออยโอดโอยอยู่บนพื้น
แต่ไม่วายส่งสายตา ยักคิ้วล้อเลียนเขา จนไอ้หยาเริ่มทนไม่ไหวตวาดชี้หน้าขู่เพื่อนจอมกวนประสาทของตัวเองแต่ละคน
“พวกมึง มึง มึง แล้วก็มึง! เสร็จงานนี้เมื่อไหร่กูเล่นพวกแน่”
“มึงอ่า แต่งหญิงแค่นี้ทำเป็นบ่น มึงดูกู ต้องอยู่ในถังขยะตลอดเวลา รันทดกว่ามึงอีก”
บราซิลโอดครวญก้มมองเสื้อที่ทำจากถุงดำขาดๆของตัวเอง เพราะมันอยู่ซุ้มเกี่ยวกับพลาสติกและการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม
ที่หยาได้เเต่งหญิงเเบบนี้มันเป็นเพราะไอ้พวกทั้งหลายล่อลวง(ด้วยค่าจ้าง)ปนข่มขู่(ด้วยอิเจ๊)
ในตอนเเรกเขาคิดว่าเเค่ให้ยืนเเจกเเผ่นผับ เเต่ที่ไหนได้พวกเพื่อนดันเล่นพิเรนทร์เสนอให้เขาเเต่งหญิงกับอิเจ๊หัวหน้างานซะงั้น
“งั้นมึงมาเปลี่ยนกับกูมา”
“ฮี่ๆ ไม่เอาอะ กูเหมาะที่จะอยู่ในถังขยะแล้ว เพราะตอนนี้กูรู้สึกเหมือนคนที่มึงทิ้ง” พูดจบก็ยักคิ้วทำหน้าทะเล้น
ดล หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่ม เอามือตบหน้าผากทำท่าสิ้นหวังไว้อาลัยแด่มุกเสื่อมและเสี่ยวของไอ้บราซิล
“ไปยืนตรงระเบียงแล้วกระโดดลงตึกไปเล่นข้างล่างนั่นนะ”
ดลชี้นิ้วออกไปทางประตู เป็นเวลาพอดีกับที่เจ๊หัวหน้างานมาตามตัวพอดิบพอดี
“เฮ้ย ได้เวลาโชว์ตัวแล้ว ไปมึงๆ”
ถึงเวลาตายแล้วสินะ….
“เฮ้ย พี่ไอ้เม่ามา”
"พี่ไอ้เม่ามาๆ"
"พี่ไอ้เม่าๆ"
"เลิกเรียกกูเเบบซ้ำๆทีเหอะ เล่นอะไรของพวกมึง"
เพื่อนในซุ้มของหยาพากันส่งเสียงเฮเมื่อรู้ว่าใครมาเยือน และพยายามลากแขนลากขาคนตัวสูงหน้านิ่งที่เดินเอื่อยๆถือแก้วน้ำแดงเขามาในซุ้มของพวกเขา ก็พี่มันได้รับความนิยมไปทั่วจากทั้งพวกเพื่อนๆของหยาและคนทั้งมหาลัย ถึงแม้จะเรียนจบไปแล้วก็เถอะ
พี่มันมองหน้าหยานิ่งๆ อยู่นาน ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย น้อยจริงๆ
“นี่พี่จำผมไม่ได้”
“ฮ่าๆ พี่กูตาอย่างวาวอะ พี่ นี่ไอ้หยาไง”
“หืม?” ส่งเสียงต่ำๆในลำคอ ก่อนจะเดินเข้ามาลูบผมปลอมสีน้ำตาลยาว กับชุดกระโปรงฟูฟ่องสีชมพูอ่อน
“หยา ทำไมมึงแต่งตัวแบบนี้”
“พวกแม่งอะพี่ มันรวมหัวกันทำร้ายผม โคตรน่าเกลียดอะ”
นอกจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมาจะหันมามองแล้วพากันซุบซิบนินทา
ก็โดนสายตาไอ้พวกชั่วทั้งหลายล้อเลียนพลางจิกกัดไปด้วย อายเรือหายมากเลยกู!
“พี่ว่าเราแต่งแบบนี้ก็น่ารักดีนะ อุ๊บ”
“หัวเราะทำไมเล่า พี่ก็อีกคนอะ!”
“เฮ้ย พี่ทำไร ไอ้หยาของผม อย่าแกล้งมันนะเว้ย” แล้วคนหวงเพื่อนเกินหน้าเกินตาก็เดินเข้ามาผลักพี่ชายแท้ๆของตัวเองออก มือเนียนลูบหัวลูบหางปลอบเพื่อนหยาสุดที่รักของตัวเองอย่างกับจะบุบสลายไปง่ายๆ
“ทำอย่างกับมึงไม่แกล้งมัน”
“ก็ของผม ผมแกล้งได้คนเดียว พี่ไปไกลๆเลย”
“หึ ไอ้หยามันไม่ใช่สเปคกู”
“พวกมึงสองคนอะ อย่าพูดอะไรบ้าๆเกี่ยวกับกูนะ”
หยามองพี่น้องทั้งสองคนแล้วแทบจะกระโดดถีบ ชอบพูดให้อายชาวบ้านเค้าอยู่เรื่อย
แต่ติดที่ว่าอิเจ๊หัวหน้างานยืนเท้าสะเอว มองแรงอยู่
“ไปทำงานได้แล้วพวกมึง มัวแต่แย่งไอ้หยากันอยู่นั่นแหละ กูอิจค่ะ”
อิเจ๊ดันร่างเล็กของไอ้หยาออกไปยืนหน้าซุ้มอย่างเก้ๆกังๆ มือก็พยายามดึงกระโปรงสีหวานสั้นๆของตัวเอง
ส่วนพี่ไอ้เม่าก็กำลังจะถูกลากไปอีกทาง
“แล้วพี่กูเกี่ยวอะไร”
“พี่มึงหล่อ ไปถือป้ายเรียกคนหน้าซุ้มทางนู้นค่ะพี่ ช่วยกันทำมาหนากินหน่อย ส่วนมึงไอ้หยา
ถ้าอายมาก ก็ไม่ต้องเอาค่าจ้าง กลับบ้านไป”
“อิเจ้แม่_โหดตลอด เออ กูทำก็ได้” หยาจิ๊ปากไม่พอใจ
แต่ทำไงได้หลวมตัวมาทำแล้วก็รับเงินค่าจ้างมาแล้วด้วย
ยืนแจกใบปลิวเชิญชวนผู้คนเข้าซุ้มอยู่ได้ไม่นาน ก็มีเด็กๆทั้งผู้หญิงผู้ชายมาขอถ่ายรูป รวมถึงพี่คนนี้ด้วย
“นะ น้องครับ พี่ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหม” พี่ผู้ชายตัวเล็กๆแต่สูงกว่าหยาหน่อยนึง ผิวขาวอมเหลือง ตาตี่ๆ
แก้มป่องๆที่กำลังขึ้นสีแดงเรื่อจากอากาศยามบ่ายที่ร้อนพูด
มือก็ยืนโทรศัพท์ระบบกดปุ่มรุ่นเกือบเก่า ที่สามารถถ่ายรูปได้มาตรงหน้าเขา
“ฮิ้วๆ ฮอตเหรอจ๊ะ” พวกหมาแม่งก็แซว
“ฮอตพ่องมึง”
“ถ้าพ่อกู ก็ ฮอทดอก สิ อิอิ”
“หุบปาก! พวกมึงจัดการ” หยาหันไปสั่งเพื่อนๆในซุ้มให้หันไปจัดการคนชอบแซวอย่างไอ้เม่าให้ปีกมันหักแล้วสงบปากสงบคำซะ ก่อนจะสวมหน้ากากเทวดาหันมาพูดกับพี่เตี้ยตรงหน้าอีกครั้ง
“อ่า…คือ…ผมไม่ใช่ผู้หญิงหรอกนะครับพี่ ผมโดนไอ้พวกนี้มันแกล้งให้แต่งหญิง”
“ไม่เป็นไร พี่แค่อยากขอถ่ายรูปน่ะ นะๆ”
“ไอ้นี่ก็เล่นตัวจัง ให้พี่เค้าถ่ายไปสิว๊ะ” เม่าฟื้นคืนชีพ….
“อ่า…ก็ได้ครับ”
พี่เค้ายืนหมุนหามุม ยื่นแขนออกไปทำท่าถ่ายเซลฟี่ ที่ไม่อาจเห็นได้ว่าตัวเองทำหน้ายังไง เพราะมันเป็นกล้องหลัง
จนได้ยินเสียง แชะ! แล้วพี่เค้าก็ผละตัวออกไป
“ขอบคุณมากนะครับ…น้อง…?”
“เอ่อ หยา ครับ”
“ขะ..ขอ เฟส ได้ไหมครับ”
“ไม่ครับ” ให้ตาย! อย่ายุ่งกับกูเลย
“งั้น…ไม่เป็นไร พะ พี่ไปก่อนนะ น้องหยา”
พี่เค้าโบกมือปอยๆ ส่งสายตาหวานเยิ้มแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กไปอีกทาง
ทำตัวเหมือนพวกโรคจิตเลยแม่ง
“พี่เตี้ยนั่น ชอบมึงชัวร์”
“ไม่เอาน้า ไอ้หยาของกู!” ไอ้เม่าเงยหน้ามาจากพื้นที่ตอนแรกมันจมลงไปด้วยแรงกระทืบแล้ว ส่งเสียงกระเง้ากระงอด
“ถ้าพวกมึงทำมันหุบปากได้ กูเลี้ยงน้ำปั่น”
“เฮ้ย มึงกูโสดนะ จีบได้” เม่าเดินยิ้มกระหย่องถือชามก๋วยเตี๋ยวเข้ามาแล้วเตะเก้าอี้ออกเพื่อจะนั่ง
“รู้ว่าโสด โปรโมทซะเป็นกะรี้เลยนะมึง”
“หยาอ่า”
“ไอ้เม่า วันเกิดพี่มึงอะ” บราซิลที่นั่งจิ้มโทรศัพท์จนข้าวราดแกงเย็นชืด เงยหน้าขึ้นมาพูด
โอ้สวรรค์ ในที่สุดมันก็เงยหน้าหล่อๆขึ้นมาเป็นบุญตาแก่พวกผู้หญิงสักที
“เออ ลืม วันนี้วันเกิดพี่กู พวกมึงครับวันนี้พี่กูเลี้ยงวันเกิดที่ร้านครับ”
“พี่มึงบอก?”
“เปล่า กูบอกเอง เอาน่า…ร้านพี่กูก็เหมือนร้านกู”
“กูไป กูอยากแดกของฟรี”
“สัด! ทุ่มหนึ่งนะมึง”
“เฮ้ย!พี่ครับ เฮชบีดี นะครับ มีความสุขมากๆ” บราซิลก้าวเข้ามาอวยพรกับหนุ่มเจ้าของร้านทันทีที่มาถึง
ซึ่งพี่มันก็รออยู่หน้าร้านแล้วด้วย
“เออ ทียู นะมึง”
“ฮ่าๆ พี่ก็บ้าเล่นตามมัน”
“พวกมึงก็เอ๋อกันทั้งกลุ่ม ไปๆไอ้เม่ามันบังคับให้พี่ทำอาหารให้พวกมึงกินฟรีเต็มโต๊ะแล้ว”
“โหยพี่ น่าร็อคอะ มีผัวแบบนี้รักตายถวายตัวเลยจ๊ะ” บราซิลดัดเสียง
เอาตัวใหญ่ๆกับหัวเน่าๆของตัวเองไปถูๆไถๆกับไหล่ของพี่มัน
“พี่ไม่ชอบควาย”
“แรง!”
“ไอ้หยา ช้านะมึง” ทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะ เพื่อนคนอื่นๆก็นั่งรออยู่แล้ว บางส่วนก็ตั้งวงก๊งเหล้าเบียร์ไปก่อนแล้ว ส่วนไอ้เม่าก็แทบวิ่งเข้ามากอด จูบ ลูบ ไล้ จนหยาต้องเอาเท้าสะอาดๆมายันไว้
“เมียจ๋า มาแล้วเหรอ”
“ตีนกูม่ะ”
“เออ พี่ สุขสันต์วันเกิด ขอให้เจอเนื้อคู่ไวๆ จะได้ไม่ต้องนั่งเหงาเป็นตาแก่แบบนี้”
เท้าข้างหนึ่งก็ยันไอ้เม่าไว้ ส่วนปากก็หันไปอวยพรเจ้าของวันเกิด
“เออ ขอบใจ ขอให้มึงเจอไอ้เม่าเสียบไวๆล่ะกัน”
“โห พี่ วันนี้ผมโคตรรักพี่เลยอะ มาจุ๊บที” บอกพี่มัน แต่ดันพุ่งตรงมาทางไอ้หยาซะงั้น
“อี๋ ไอ้เม่า มึงจูบกูกระทืบ”
“อู้ว รุนแรงจังเลยนะจ๊ะที่รัก”
“กูเบื่อมึงล่ะ จะไปห้องน้ำ”
“เฮ้ย แค่เห็นหน้ากูน้ำมึงเดินเลยเหรอ มาม้ะ กูช่วย ฟินกว่า”
“ไอ้….” สอ ไม่หันอากาศ ตอ วอ การัณย์
หยาพูดแบบไม่ออกเสียง แทนที่คนโดนด่าจะโกรธกลับหัวเราะชอบใจซะงั้น บ้ามากอะมึง
หลังจากที่ทำธุระเสร็จหยาก็ออกมาล้างมือ ปากก็บ่นงึมงำกับสารพัดความวุ่นวายของไอ้เม่า แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจเพราะมีคนมาสะกิดเนี่ยแหละ
“อะ เอ่อ…”
“เฮ้ย!”
“อะ โทษทีนะ จำพี่ได้ไหม” ไอ้เตี้ย ตาตี่ นี่ใครวะ?
“มะ…มีอะไรรึเปล่า”
“เอ่อ น้องหยาช่วยอะไรหน่อยสิ”
“ระ…รู้จักผมได้ไง!”
“พี่…ตามส่องเฟสน้อง แต่ตอนนี้ช่วยพี่ได้ไหม” มันทำหน้าตื่นๆ แล้วเอื้อมมือมาจับแขนผมไว้ จนต้องรีบสะบัดออก
ท่าทีคุกคามแบบนี้ น่ากลัวเกินไป ไอ้หยาไม่ขอเสี่ยง
“ขอโทษนะพี่ ผมช่วยพี่ไม่ได้แล้วเราก็เพิ่งเคยเห็นกันเอง”
“พี่ไง พี่ที่ไปขอถ่ายรูปน้องหยาตอนนั้น จำได้ไหม”
มันว่าแล้วขยับเข้ามาประชิดตัวหยามากขึ้น จนต้องถอยกรูดไปชิดกำแพงห้องน้ำ
“ไม่ ผมจำไม่ได้ ถอยหน่อยครับ ผมจะออกไปแล้ว” หยาก็พยายามผลักออก ส่วนมันก็พยายามลากเขาไปให้ได้
“จำไม่ได้เหรอ แย่จัง งั้นน้องช่วยไปกับพี่หน่อยนะ”
“ปล่อยนะ! พี่ครับ! ปล่อย! กูบอกให้ปล่อยไง!”
“ทำไมพูดกูมึงกับพี่แบบนั้นล่ะ”
“ก็มึงไม่ปล่อยกูเอง ไอ้เชี่ย! ปล่อยนะ ไม่งั้นกูต่อยมึงจริงๆแน่” บิดข้อมือออกได้ ก็เงื้อหมัดจะต่อยหนักๆสักที
ส่วนคนตรงหน้าก็ล้วงอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วยัดเข้าปากหยาก่อน
“งั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ กินนี่หน่อยนะน้องจะได้อารมณ์ดีขึ้น”
“มึงเอาอะไรให้กูกิน! ไอ้เวร ปล่อยกู! ชะ…ช่วยด้วย อุบ”
“อย่าเสียงดังสิ ช่วยให้พี่สมหวังหน่อยนะ ถ้าน้องช่วยพี่ พี่จะต้องมีความสุขมากแน่ๆ” มันปิดปากหยาเอาไว้แน่น
แล้วลากออกจากห้องน้ำ ไม่รอดแน่กรู
“อือ อือ…อือ อ่อย อ้อยย!!”
“เฮ้ยมึง ทำไรเพื่อนกู!” แต่เพื่อนที่รักก็เข้ามาเห็นพอดี ให้ตายเหอะ ช้าชิบหาย
“โหย ไอ้เวรเอ้ย มึง! กูจะฆ่ามึง!”
มันตกใจรีบปล่อยตัวหยา ส่วนไอ้เม่าก็พุ่งเข้ามากระชากตัวมันออกไปแล้วปล่อยหมัดใส่ทันที
จนมันล้มลงไปกองกับพื้น
ผลัก
ตุบ
“โอ้ย! ยอมแล้วๆ ขอโทษครับ ขอโทษ อย่าทำอะไรผมเลย”
“ขอโทษเหรอ ไอ้โรคจิต มึงข่มขืนเพื่อนกูแบบนี้ จะให้กูยกโทษ? ตายเหอะมึง”
ก่อนที่ไอ้เม่าจะได้กระทืบไอ้โรคจิตอีกที เทพบุตรอีกคนก็เข้ามาช่วย
“เกิดอะไรขึ้น!”
“พี่! เออมาก็ดี ไอ้เชี่ยนี่มันจะข่มขืนไอ้หยา ฝากจัดการต่อด้วย”
เม่ามองหน้าคาดโทษมัน พี่ไอ้เม่าเข้ามาจัดการลากไอ้โรคจิตไปอีกด้าน เม่าผละออกมาดูอาการหยา
ลูบนั่น หันนี่ สำรวจไปทั่วร่างกาย
“ไอ้หยา มึงเป็นอะไรไหมว๊ะ เจ็บตรงไหนไหม”
“ไม่ กูไม่เป็นไร มึงมาทัน” จะมีนิดหน่อยก็ข้อมือนี่แหละ ไอ้บ้านั่นบีบซะแรง
“แน่นะ?”
“ไอ้โรคจิต!”
“ด่ากูทำไมอ่ะ”
“เปล่า กูด่าไอ้นั่น กรรมอะไรของกูว๊ะ จะโดนผู้ชายข่มขืนเนี่ย”
“ก็มึงไม่ยอมกูเอง”
“กูไม่ฮา”
“อ้าว ง่ะ กูขอโทษ…. ไปเหอะ เดี๋ยวกูพาออกไปข้างนอก ที่เหลือเดี๋ยวให้พี่กูจัดการ”
ไอ้เม่าประคองหยาออกไปข้างนอก เพื่อนที่เห็นก็งงๆกัน แล้วจะวิ่งเข้ามา
ไม่ติดว่าไอ้เม่ามันส่งสายตาห้ามๆไว้ พวกมันเลยได้แต่มองมาอย่างเป็นห่วง
“เอ่อ…มึงรู้สึกแบบว่า…”
“แบบอะไร”
“แบบว่ามึง…รู้สึกมีอารมณ์อย่างว่าปะ กูช่วยได้นะ”
“พ่_งมึง! กูปกติดี”
“จริงดิ แต่เมื่อตอนนั้นกูเห็นมันยัดยาใส่ปากมึงอะ”
“ฮอล์ล”
“ห๊ะ!?”
“มันให้กูกินลูกอมฮอล์ล ตอนแรกกูก็ตกใจจะคายทิ้งแต่พอโดนลิ้นเท่านั้นแหละกูเคี้ยวต่อเลย”
“ไอ้นี่ ทำไมไม่รู้จักระวังตัว ถ้าเกิดมันเป็นยาปลุกรสขึ้นมาจริงๆมึงจะทำไง”
“ก็พูดไป ‘ไงกูก็ไม่โดนนี่”
“ไอ้นั่นแม่งดูเซ่อๆว่ะ ไม่น่าทำอะไรแบบนี้ได้เลย”
“คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจหรอก แค้นไม่หาย ไอ้ห่าเอ้ย!”
“เออน่า พี่กูจัดการให้แล้ว ไม่ตายก็เดี้ยงล่ะว๊ะ”
“พากูกลับหอที หมด’รมณ์เที่ยวล่ะ”
“ไม่บอกก็พากลับ ไม่พามึงตะลอนต่อหรอก”
หัวข้อ: เรื่องสั้น นายเอกไม่ใช่คู่เเรก [ตอนเดียวจบ] (อ่าน 3057 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก