หัวข้อ: อ้อนนักรักซะดีแมะ 8/6/2555 : 12.45 น. ตอนจบ

[numay]

กินมาม่าเยอะไปแล้วน่ะ

[$VAN$]

ปืนไม่ยอมแพ้ก็ดีแล้ว ง้อเข้าไปเยอะๆ เด๋วปอก็ใจอ่อนน่า
ยังไงก็รักกันอยู่แล้ว

[cksong2008]

ผมจะให้โอกาสไอ้พี่ปืน กับ ไอ้คุณน้องปอ อีกครั้งเดียว ปรับความเข้าใจกันซะ 
ทำร้ายคนดูมาเกินพอแล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้อีก ผมจะกัดลิ้นตัวเองตาย 
เฮ๊อออออ อะไรจะอินขนาดนี้นะเรา

คุณนูคร๊าบ ถ้าเขียนทำร้ายจิตใจกันอีก ผมจะให้พี่นิวข่มขืน 5 วันติด แล้วขังไม่ให้ออกไปไหนเลย คอยดู 

[NuNew]

^

^

^

ด้วยความยินดีครับคุณ cksong2008   

choijiin  >>      จะมีใครตามมาเตะผมมั้ยเนี่ย

CarToonMiZa  >>   นิยายรักจริง ๆ ครับ ให้ตายเหอะ อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่มีผีโผล่มาซักตัวไง

numay  >>  ผมก็ว่างั้นแหละ 

$VAN$  >>  ฮื่อ...ปอมีพี่เลี้ยงดีครับ   


     


ที่จริงนี่ก็มาถึงท้าย ๆ เรื่องแล้วนะครับ  หลังจากนี้ อาจจะมีการโพสท์ล่าช้าไปบ้าง

เนื่องจากเรื่องเดิมที่เขียนไว้ ตอนท้ายมันยืด ๆ เพราะมีอีกคู่นึงมาแจม 

ที่ต้องแจมเข้าไปเพราะว่า ตัวละครหลักของอีกเรื่องนึงของผมอยากจะมามีบทบาทในเรื่องนี้บ้าง (กลัวถูกลืม) 

แต่ว่า ต่อให้ตัดคู่นั้นออกไป เนื้อหาก็ไม่เสียครับ

ก็แค่กระชับเนื้อหาบางตอนเข้ามาด้วยการตัดบทของตัวประกอบ (หล่อ ๆ) ออกไป

คนที่เคยได้ไฟล์นิยายเรื่องนี้ไปแล้ว อ่านที่นี่แล้วอาจจะงง ๆ นิดหน่อย ก็เลยขออธิบายให้เข้าใจซะก่อนเท่านั้นเองครับ




   





 ปืนขยับตัวด้วยความเมื่อยขบ

แดดยามสายลอดบานกระจกฝ้าเข้ามาทางทิศตะวันออก  แสงจ้าทำเอาปืนต้องหรี่ตา เพราะสู้แสงไม่ไหว

เมื่อคืนกว่าจะหลับตาลงได้ เวลาก็ล่วงไปเกือบย่ำรุ่ง

เขานั่งมอง...จะเรียกว่านั่งเฝ้าก็ได้....ร่างเล็ก ๆที่นอนขดบนโซฟา....

ได้แต่มอง ไม่กล้าแตะต้อง กลัวปอจะตื่น....

ตื่นขึ้นมาไม่พอใจอะไรพี่ปืนเดี๋ยวก็จะหนีไปอีก....

แต่กระนั้นปืนก็ต้องผวา เพราะบนโซฟาไม่มีร่างเล็ก ๆขดตัวอยู่แล้ว ทั้งหมอน ทั้งผ้าห่มหายไปหมดเลย

      “ปอ...”

      เงียบ...ปืนส่งเสียงเรียกออกไป ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา ร่างสูงผลุนผลุนลุกขึ้นทันที หายงัวเงียเป็นปลิดทิ้ง

ที่แรกที่จะไปดูต้องเป็นบนบ้าน เพราะในครัวยังคงมืดสลัว ประตูก็ยังปิดอยู่ ปอคงไม่ได้เข้าไปทำอะไรในนั้นหรอก

      ปืนกระโจนสองสามทีมาถึงหน้าประตูห้องของตัวเอง แต่ไม่เห็นแม้แต่เงา....

หมอนใบที่ปอนอนหนุนเมื่อคืนวางอยู่ที่เดิมของมันเช่นเดียวกับผ้าห่ม เสื้อผ้ายังอยู่

เสื้อกล้ามสีตุ่น ๆ กับกางเกงขาสั้นที่ใส่นอนเมื่อคืน อยู่ในตะกร้าผ้าเตรียมซัก


      ปืนเดินออกจากห้องตัวเองไปที่ห้องข้าง ๆ ไม่มีใครอยู่ในนั้น

เครื่องนอนยังมีผ้าคลุมไว้เหมือนเดิม ไม่มีร่องรอยว่าใครจะเข้ามาใช้

      คิ้วเข้มเริ่มขมวดมุ่นด้วยความกังวล

....ปอไปอยู่ไหน...ปืนเดินหมุนไปหมุนมา อย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อ

หัวหมุนติ้ว จนคิดอะไรไม่ออก พอหมุนตัวอีกทีเพื่อที่จะย้อนกลับมาห้องของตัวเอง เพราะรู้สึกหวิวจนใจสั่น ก็ไม่ทันแล้ว

พื้นบ้านมันโคลงจนทรงตัวไม่อยู่ เอื้อมมือจะคว้าประตูที่เห็นอยู่ใกล้ ๆ ก็พลาดเป้า

แล้วต่อจากนั้น ทุกอย่างก็มืดดับไปหมด....เขาไม่รู้สึกตัวอีกเลย


      ปืนรู้สึกเย็น ๆ ชื้น ๆ ที่หน้า ใครบางคนกำลังวุ่นวายอยู่กับหน้าตา และเนื้อตัวของเขาอย่างเบามือ

สัมผัสอ่อนโยนแบบนี้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก....

      “ปอ”

      เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองคอแห้งผากก็ตอนที่เปล่งเสียงออกไป แล้วแสบคอ มิหนำซ้ำเสียงที่สะท้อนมาเข้าหูตัวเอง ก็แผ่วจนแทบไม่ได้ยิน

      “ไปไหนมา”

      “อย่าเพิ่งพูดอะไรนะครับ พี่ปืนเป็นยังไงมั่ง ปวดหัวมั้ยครับ”

      ปืนส่ายหน้า แล้วก็รีบหลับตาปี๋ เพราะรู้สึกตาลาย ห้องก็โคลงไปโคลงมา เพดานเอียงวูบราวกับจะหล่นทับ

      “บ้านหมุนอ่ะ”

      “พี่ปืนเป็นไข้นะครับ เดี๋ยวผมจะเอายาให้กิน แต่ตอนนี้พี่ปืนต้องกินข้าวต้มก่อนนะ ท้องว่างอยู่กินยาเลยไม่ดี”

      “หิวน้ำ”

      ปอวางผ้าขนหนูเปียกลงในอ่างน้ำใบย่อม หยิบแก้วน้ำยื่นให้จิบ

  “ทีละนิดครับ”

   ปืนค่อย ๆ จิบน้ำจนรู้สึกชุ่มคอขึ้น ก็เอนตัวลงนอน พลางถอนหายใจหนัก ๆ เพราะแทบไม่มี

เรี่ยวแรงเอาซะเลย

   “พี่ปืนรอแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวผมมา”

   ปอบอกแล้วก้าวเร็ว ๆ ออกจากห้อง

       “ปอ”

       “เดี๋ยวผมมานะครับ จะไปเอาข้าวกับยามาให้”

       ปอตอบมา พร้อมกับที่ร่างเล็ก ๆ เดินตัวปลิวลงบันไดไปแล้ว

ปืนจำได้แต่ว่า เขากำลังเดินหมุนไปหมุนมา ตามหาว่าปอไปอยู่ที่ไหน

แล้วก็วูบไปไม่รู้สึกตัวอีก ความจริงอาการหวิว ๆ พื้นโคลงเคลงมันก็เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่ก้าวขึ้นบันไดแล้วล่ะ

แต่คิดว่าตัวเองงัวเงียเพิ่งจะตื่นนอน ก็เลยไม่ได้สนใจ บวกกับอาการร้อนใจว่าปอหายไปไหนมีมากกว่า

ก็เลยไม่ใส่ใจอาการมึนหัวในเวลานั้น

      ปอกลับขึ้นมาพร้อมกับข้าวต้มหมูร้อน ๆ ควันฉุย ได้กลิ่นก็น่าอร่อย

แต่ปืนก็กินเข้าไปได้ไม่กี่คำ ทั้งที่อยากจะกินให้หมดชามอย่างที่ปอคะยั้นคะยอ

      “ผมอุตส่าห์ป้อนอ่ะ กินก็ไม่หมด”

      “ไม่ไหวอ่ะ เดี๋ยวที่กินเข้าไปแล้วมันจะออกมาหมด”

      “งั้นกินยานะครับ มีไข้นิดหน่อย เดี๋ยวผมจะเช็ดตัวให้อีกที”

      ปอลุกขึ้นไปเปลี่ยนน้ำเพื่อมาทำความสะอาดให้ใหม่ ปืนมองตามหลังคนตัวเล็ก ๆ

ที่ไม่ว่าจะโกรธ จะน้อยใจ ยังไงก็ใส่ใจพี่ปืนคนนี้เสมอ

เขาคิดไปได้ยังไงว่าปอจะทิ้งเขาไปเมื่อตื่นเช้าขึ้นมา ถึงขนาดต้องไปนอนเฝ้า

      “พี่ตื่นขึ้นมาหาปอไม่เจอ เลยเดินหาทั่วบ้านเลย”

      “ทำไมต้องหา ผมก็อยู่แถว ๆนี้แหละครับ ไม่ได้ไปไหน”

      “ก็พี่อยากให้แน่ใจว่า ปอยังอยู่”

      “ผมก็เดินเล่น นั่งเล่นอยู่หน้าบ้านไงครับ เช้า ๆอากาศสดชื่นจะตาย อยู่หอไม่เคยจะได้ทำแบบนี้”

      “ก็พี่ไม่เห็นหนิ ประตูบ้านก็ไม่เปิดซักบาน จะรู้ได้ไงว่าปอเดินเล่นอยู่ข้างนอก”

      “หาอะไรไม่เคยจะเจอหรอก”

      โดนปอบ่นใส่ซะอีก...ก็ถูก....คราวก่อนที่ปืนเที่ยววิ่งตามหาปอเกือบทั่วเมือง

แล้วก็มาเจอปอนอนซุกอยู่ในห้องที่อพารท์เมนท์นั่นเอง ก็เพราะหาอะไรไม่เคยเจออย่างปอว่า

ถ้าไม่สติแตก แล้วเดินหาละแวกใกล้ ๆ ซะก่อน ก็ไม่ต้องหัวหมุน หน้ามืดแบบนี้

      “นอนได้แล้วครับ”

      ปอสวมเสื้อ ติดกระดุมให้ปืน คลี่ผ้าห่มมาคลุมให้อย่างเรียบร้อย ถืออ่างใส่น้ำไปเทลงอ่างล้างหน้าในห้องน้ำแล้ว

ยังไม่วายหันมาสั่งต่อ

      “นอนให้หลับนะครับ ผมจะขึ้นมาดูไข้เรื่อย ๆ ถ้าตัวร้อนผมจะเช็ดตัวให้อีก”

      “ไม่อยู่เป็นเพื่อนพี่เหรอ”

      ปอหัวเราะร่วน

      “จะให้ผมมานั่งเฝ้าทำอะไรล่ะครับ พี่ปืนก็นอนไปสิ”

      “อย่าไปไหนนะ”

      “ครับ ก็บอกแล้วไงว่าผมจะขึ้นมาวัดไข้เรื่อย ๆ งอแงเป็นเด็กไปได้”

      ปืนหลับ ๆ ตื่น ๆไปนานเท่าไรไม่รู้ แต่ระหว่างที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น ก็พอจะรู้ว่า มีใครมาเช็ดตัวให้ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้

บางทีก็จับพลิกตัวไปมา อยู่นั่นแล้ว น่ารำคาญ แต่อาการง่วงงุน หัวหมุนมีมากกว่า จนไม่เหลือเรี่ยวแรงจะแสดงอิทธิฤทธิ์อะไร

      เช้าวันใหม่ของปืนดูสว่างสดใส รู้สึกตัวเองว่ามีกำลังวังชามากขึ้น แขนขาไม่เปลี้ย บ้านไม่หมุนแล้ว

แต่อาการเพลียยังตกค้างอยู่นิดหน่อย ก็เลยอยากลองขยับตัวลุกออกจากเตียงบ้าง

      พื้นยังโคลง แต่ปืนก็ค่อย ๆลากเท้าพาตัวเองไปที่หน้าต่างช้า ๆ

มองลงไปที่สนามหญ้า เห็นคนที่เจนตา ใบหน้าที่เจนใจ

แม้แต่ในห้วงที่หลับใหล เขาก็ยังเห็นใบหน้านี้ลอยเด่นอยู่ในความฝัน

ปืนตระหนักว่า ตลอดระยะเวลาที่เขานอนไม่รู้สติอยู่ตรงนี้ ปอไม่เคยห่างหายไปไหน

ชั่วชีวิตที่ผ่านมาจนเลยวัยเบญจเพสเข้านี่แล้ว ไม่เคยเลยที่จะรู้สึกว่าชีวิตถูกเติมเต็มได้เท่าเวลานี้

เกือบสามปีที่เขามีปอวนเวียนอยู่ในชีวิต ลมหายใจของเขามีแค่ปอเท่านั้น จะเป็นยังไงหนอ...ถ้า....

ถ้าวันหนึ่ง ปอไม่อยู่เคียงข้างเขาอีกแล้วตลอดกาล หลายเดือนที่ผ่านมาก็เป็นบทพิสูจน์ได้ดีว่า

ร่างกายที่มีลมหายใจ แต่หัวใจว่างเปล่า มันอ้างว้างขนาดไหน

      ถูกล่ะ....ป๊ากับแม่ไว้วางใจในตัวเขาให้ดูแลลูกชายอันเป็นที่รัก ปืนก็จะดูแลให้

แต่ในแบบอย่างของเขาเองนะ เขาได้เรียนรู้รสชาติความเจ็บปวดมาพอแล้ว

ตัวเองเจ็บปวดยังไม่หนำ ยังทำให้ปอต้องเจ็บซ้ำแล้วซ้ำอีก อย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่

      ปอคิดว่าพี่ปืนไม่รัก ไม่ต้องการ แต่จากนี้ไป พี่ปืนจะพิสูจน์ให้ปอเห็นว่า พี่ปืนคนนี้รักปอยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

ทุกการกระทำในอดีตที่ผ่านมาตั้งแต่เรารู้จักกัน ปอก็ได้ประจักษ์แล้วว่า พี่ปืนรักและห่วงใยปอแค่ไหน


....วันนั้น เราต่างคนต่างแสดงออกต่อกันในฐานะหนึ่ง

วันที่ความรู้สึกของปอเปลี่ยน พี่ปืนอาจจะยังไม่กล้ายอมรับ

แต่วันนี้ พี่ปืนจะเริ่มต้นใหม่...

ความรัก ความห่วงใยที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

พี่ปืนจะเผยให้ปอได้เห็นมันทั้งหมด

[$VAN$]

 
เชียร์ปืน

[StillLoveThem]

...เข้ามาแซว และกดบวกให้จ้า
...ขยันเนอะ มีรอบเช้ารอบบ่ายด้วยยยยย
...พี่นิว มัวแต่ดูแลคุณย่าอยู่หรือไงนี่ (หรือว่ากลับภูเก็ตไปแล้วหว่า)เลยปล่อยให้น้องนู...ว่างงง

ปล.ถ้ามีข่าวคราว ของสองหนุ่มเจ้าของเรื่อง น้องปอกับที่รัก ช่วยขึ้นที่ชื่อเรื่องด้วยนะ จะเข้ามาอ่าน ขอบคุณล่วงหน้าจ้าาาาา

[CarToonMiZa]

รอบนี้พอทน
เริ่มจะเป็นนิยาย
รักขึ้นมาหน่อย555+
เค้าแซวเล่นนะจ๊ะ
ไม่ว่ากันเน้อ

[donutnoi]

จะรอดูว่าพี่ปืนจะแสดงความรักได้ขนาดไหน

+ ให้กับความยาวและความขยันของคนเขียนค่ะ

[choijiin]

choijiin  >>      จะมีใครตามมาเตะผมมั้ยเนี่ย

อันนี้ไม่มีค่า โสดทั้งตัวของแท้แน่นอนค่า
เพราะงั้นตามสบายเลยค่า
 
(แต่คนอ่านนี่สิจะโดนต่อยเหมือนพี่ปืนมั้ยเนี่ย?  )

ตอนนี้อ่านจบแล้วเริ่มเห็นแสงทองรำไรแล้ว
พี่ปืนของเราตาสว่างซะที
ต่อไปก็รับบทหนักและ
ที่จะต้องพิสูจน์ให้น้องปอเห็น
ว่าตลอดมาพี่ปืนทั้งรัก ทั้งห่วงปอมากขนาดไหน
 

ว่าแต่ว่าคุณนู(เสียงอ้อนวอนสุดชีวิต)
อยากอ่านแบบที่ไม่ตัดบ้างอ่ะค่า
อยากอ่านคู่คนหน้าตาดีๆแถวนี้
ที่ชอบมาแย่งซีนและคะแนนนิยมจากคนอ่านบ่อยๆ
ยังไงไว้คุยกันหลังไมค์ได้มั้ยคะ? *ทำตาปิ๊งๆ
 

แจกบวกแจกเป็ดไปโลดค่า
 

[PetitDragon]

ลุยเลยปืน !!

 

[cksong2008]

^
ด้วยความยินดีครับคุณ cksong2008   

เฮ้ออออ เข้าทางคุณนูซะงั้น  สงสัยเรื่องต่อไปต้องเป็น นู&นิว แน่ๆเลย

สำหรับตอนล่าสุด ยังไงก็พอให้อภัยได้ครับ เจ้าปอกับไอ้พี่ปืนเริ่มทำให้ผู้อ่านยิ้มมุมปากได้บ้างแล้ว 

[KuMaY]

พี่ปืนลุยเลย

[mamaNUT]

ให้ความจริงใจและความชื่นชมไปก่อน สำหรับคนแต่ง  เอ้าเฮ ๆๆๆๆๆ

<img src="http://3.bp.blogspot.com/_EyBnPii7U5M/SYzd_yrRvcI/AAAAAAAAAo4/oKzqFfhpccg/s320/rose+peach.jpg" />
.
.
.
“อมพะนำ เล่นซ่อนหากันไปมาซ้าาาา คนอ่านตามลุ้นอย่างแรง คอยท่าว่าเมื่อไหร่ สองคนพี่น้อง( นอกไส้ ) จะลงเอยกัน  ”

มะ มา ตามติดขอบสนาม(จอ..)กันต่อไปว่า ไอ้พี่ปืนจะงัดมาตรการชนิดไหนมาพิชิตใจ( แข็งๆ )ของน้องปอ 

[mild-dy]

รีบๆมาต่อนะ

[NuNew]

    ทำไมมีแต่คนเชียร์ปืน








ใบหน้าใสที่ก้ม ๆเงย ๆอยู่กับกระถางต้นไม้ข้างล่าง เงยขึ้นมองมาเหมือนจะรู้ว่าปืนกำลังจับจ้องอยู่

และพอเห็นว่าปืนโบกมือให้ ก็รีบทิ้งเสียมอันเล็กในมือลง แล้วออกวิ่งตรงเข้าบ้าน เดี๋ยวเดียวก็มายืนกระหืดกระหอบอยู่ต่อหน้า

      “ลุกขึ้นมาทำไมครับพี่ปืน”

      “ก็เมื่อย อยากขยับตัวมั่งอ่ะ”

      ปืนเอนพิงผนังริมหน้าต่าง ขาเริ่มสั่นเพราะยืนนานเกินไป

      “กลับมานั่งนี่สิครับ เดี๋ยวผมตักโจ๊กร้อน ๆให้กิน ผมทำไว้แต่เช้า อุ่นแป๊บเดียวก็กินได้แล้ว”

      “เดินไม่ไหวอ่ะ”

      ปอส่ายหน้า ก่อนจะเป็นฝ่ายเข้าไปโอบประคองกลับมาที่เตียง

      “ตอนจะลุกน่ะไหวนะครับ ทีงี้ล่ะมาทำ......”

(เว้นถ้อยคำที่ฟ้องพฤติกรรมของปืนตอนนี้ไว้หน่อย เดี๋ยวปอจะไม่น่ารัก

....แต่พฤติกรรมนั้นผมเรียกว่า “สำออย” อิอิ : NOO)     

      “ก็ตะกี๊มันไหวหนิ ยืนนาน ๆมันก็เลยเหนื่อยไง”

      “พี่ปืนตื่นนานแล้วเหรอครับ”

      “ซักพักละ”

      “แล้วทำไมไม่เรียกผม”

      “ยังกะเรียกแล้วจะได้ยิน”

      “ดีนะที่ไม่ล้มฟาดลงไปบนพื้น เพิ่งฟื้นไข้ใครเค้าให้ลุกจากเตียง...หือ....”

      “ทำไมต้องเอ็ดด้วยเล่า ก็แค่ลุกออกไปยืนที่หน้าต่างเองนะ”

      “ก็ใช่ครับ คราวนี้น่ะลุกออกไปยืนที่หน้าต่าง แล้วรู้มั้ยว่าระหว่างที่พี่ปืนนอนจับไข้ไม่รู้สึกตัวน่ะ ทำอะไรไว้มั่ง

ผมกับพี่นูสองคนยังเอาไม่อยู่ กว่าจะลากมาขึ้นเตียงได้แทบตาย”

      ....เขาทำอะไรเหรอ.....

      “ไม่ต้องมาทำหน้างง ผมรู้ว่าพี่ปืนไม่รู้สึกตัวหรอก พี่ปืนเพ้อ ละเมอ วุ่นวายไปหมด”

      “พี่เนี่ยนะ....ไม่เห็นจะจำได้เลย”

      “ดีแล้วที่จำไม่ได้น่ะ”

      อ้าว....ดีแล้วทำไมปอต้องหน้าแดงด้วยล่ะ ปืนชะโงกหน้าเข้าไปใกล้เพื่อให้เห็นชัด  ๆว่าเขาตาไม่ฝาด

และปอก็ไม่ได้จับไข้ซะเอง

      “เอาหน้าออกไปนะ”

      ปอกางมือเต็มหน้า แล้วผลักจนปืนหงายลงไปกับเตียง

      “อุ๊ย!...ผมขอโทษครับพี่ปืน”

      “ผลักพี่ทำไมล่ะ ก็แค่อยากรู้ว่าหน้าแดงทำไม”

      “แดงที่ไหน....พี่ปืนนี่...นั่งรอดี ๆ ล่ะ แล้วอย่าลุกไปเดินเพ่นพ่านที่ไหนอีก ผมจะไปตักโจ๊กมาให้”

      “อ้าว...แล้วไม่เล่าเหรอว่าพี่ไปทำอะไรตอนไม่รู้สึกตัวน่ะ”

      “จะรู้ไปทำไมเล่า...”

      ปืนอยากรู้ เพราะเห็นอาการของปอแล้วมันผิดสังเกตอยู่ ก็จำไม่ได้จริง ๆน่ะแหละว่าเขาทำอะไรลงไป

แต่คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายหรอก ไม่งั้นปอก็คงไม่อยู่ให้เห็นหน้าอย่างนี้

      ...คิดได้เท่านี้ก็อดที่ยิ้มออกมาไม่ได้...

      อะไร ๆ มันคงค่อยดีขึ้นบ้างแล้วสิ ปอก็ยังดูดำดูดีเขาอยู่

คงไม่ยากถ้าเขาจะทำให้ปอใจอ่อนแล้วย้ายข้าวของกลับมาอยู่อย่างถาวร

[NuNew]

      ....ที่ไหนได้...

      นึกว่าใจอ่อนแล้วเชียว ปอนี่ใจแข็งเกินกว่าที่ปืนคาดไว้ซะอีก

แค่ปืนโงหัวลุกจากเตียงได้ไม่ทันจะไปทำงานไหวเลย ปอก็เก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับหอแล้ว

      “ไหนบอกจะมาดูแลพี่ตลอดปิดเทอมไง”

      สัญญาไม่เป็นสัญญา

      “นั่นมันก่อนที่พี่ปืนจะป่วยนี่ครับ”

      “แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยอ่ะ”

      “ไม่รู้ล่ะ พี่ปืนหายดีแล้ว ก็อยู่คนเดียวได้แล้วนี่ครับ”

      “ไม่นะ ไม่ใช่แบบนี้ ปอมาหาพี่วันนั้น แล้วก็บอกว่าปิดเทอม จะมาดูแลพี่ จะทำกับข้าวให้พี่กินไง”

      “อ้อ...นี่ยังคิดจะเอาผมไปหมกไว้ในครัวอีกเหรอครับ”

      “ไม่ใช่ ก็....หมกไว้บนเตียงด้วยก็ได้”

      ปืนรีบปฏิเสธคำกล่าวหาแบบพาล ๆ ของปอ แต่ประโยคท้ายแผ่วลงหน่อย

      “อะไรนะ...”

      ปืนส่ายหน้าดิก

      “พี่ปืนพูดอะไรตะกี้น่ะ อีกทีซิ”

      “ไม่มี...อย่าไปเลยนะปอ อยู่กับพี่ก่อนไม่ได้เหรอ”

       ปืนส่งสายวิงวอนมาให้ แต่ปอกลับไม่รับสาส์นเอาซะเลย

ร่างสูงเดินไปใกล้ คว้ากระเป๋าในมือปอมาวางไว้ก่อน การที่ปอยอมปล่อยมือแต่โดยดี

มันทำให้เกิดความหวังขึ้นมาพอให้มีกำลังใจขึ้นบ้าง

      “ผมไม่ค้างนะครับ แต่จะมาดูตอนกลางวันก็แล้วกัน”

      “ตอนกลางวันพี่ไปทำงาน อยู่บ้านที่ไหนล่ะ”

      “โอเคครับ งั้นผมค่อยมาตอนเย็น มาทำกับข้าวให้ พอใจรึยังครับ”

   ปืนถอนใจเฮือก ไม่รู้จะงัดไม้ไหนมาขอร้องกันแล้ว บทจะดื้อ ก็ดื้อไม่รู้เรื่องเลยนะปอ

   “พี่ไม่ได้แค่อยากจะให้ปออยู่ในครัว เรื่องกิน พี่หากินเองได้” 

   “ก็ดีแล้วครับ งั้นว่าง ๆ ผมจะแวะมาดูบ้านให้แล้วกัน ตกลงนะครับ”

    มือเล็ก ๆคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองกลับมาไว้ในมือ แล้วเอ่ยชวน

   “ไปกันได้รึยังครับ รึว่าถ้าพี่ปืนไม่ว่าง ผมหารถกลับเองก็ได้”

     ท้ายที่สุดปอก็ยังยืนยันคำเดิม แล้วหมุนตัวเดินจากไปช้า ๆ....ทิ้งให้ปืนยืนไหล่ห่อคอตก

หมดปัญญาจะหาข้ออ้างใด ๆ ที่จะยึดปอไว้กับตัวเอง สองขาเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง

ร่างสูงทรุดตัวลงทั้งยืนอยู่เบื้องหลังคนที่กำลังเดินออกไป

โดยที่ไม่รู้ตัวว่าได้พาเอาสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของเขาไปแล้ว

      If  you leave me now, you take away the biggest part of me.

      “พี่ต้องทำยังไง ปอถึงจะยอมอยู่กับพี่”

      “อย่าคิดมากสิครับพี่ปืน ผมก็แค่กลับไปอยู่ในที่ ๆ ผมควรอยู่”

      ปืนได้ยินเสียงตอบกลับ แต่นัยน์ตาพร่าจนมองเห็นแค่หลังไหล่เลือน ๆที่เดินไปที่ประตูบ้าน

กำลังก้มตัวหยิบรองเท้ามาสวม โดยไม่หันมามองเลยสักนิด

      “วันไหนที่ผมว่าง รึว่าพี่ปืนอยากให้มาก็โทรบอกผม ผมก็มาได้ทุกวันแหละครับ

แต่ต้องเป็นช่วงปิดเทอมนะ เพราะถ้าเปิดทะ....”

      “พี่ปืน...”

      ปอกำลังนั่งที่ธรณีประตู เพื่อจะผูกเชือกรองเท้า แต่พอหันมาจะส่งยิ้มปลอบใจพี่ปืน

กลับพบกับใครคนหนึ่ง ก้มหน้าค้อมตัวอยู่ตรงที่พี่ปืนยืนอยู่เมื่อกี้ ใครคนนั้นดูราวกับคนสิ้นหวัง

และพร้อมที่จะยอมแพ้ให้แก่โชคชะตา หรืออะไรทั้งหลายที่ทำให้เขาเจ็บปวด ไหล่ไหวจนสะเทือนไปทั้งตัว

      “พี่ปืนครับ”

   ..............

      มีเพียงเสียงสะอึกหนัก ๆ เพราะผลจากการกลั้นก้อนสะอื้น ไม่ให้ตัวเองปล่อยเสียงร้องไห้ออกมา

      ปวดใจสิ้นดี....เมื่อต้องเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วกอดเพื่อปลอบประโลมคนตัวโต ๆ ไม่ให้ร้องไห้เนี่ย

      “อย่าร้องไห้เพราะผมเลยครับ....พี่ปืนปล่อยให้เวลามันเนิ่นนานจนเกินไป

ผมพยายามมานานเหลือเกินที่หยุดรักพี่ปืนให้ได้ มันยากนะครับรู้มั้ย

ผมไม่อยากสูญเปล่าในวันนี้ เพื่อจะรับความเจ็บปวดในวันหน้าอีก”

      ปอโอบกอดพี่ปืนไว้ทั้งตัว รู้สึกได้ถึงหยดน้ำที่ซึมจนเปียกชุ่มที่อกเสื้อ

ปอรู้ว่าพี่ปืนเสียใจมากแค่ไหน ซึ่งความจริงก็ไม่ต่างจากปอนักหรอก

เพียงแต่วันนี้ปอตั้งหลักได้แล้ว ปอจะเป็นฝ่ายหยุดก่อน

ปอไม่อยากก้าวเดินเคียงข้างพี่ปืนไปพร้อมกับความไม่มั่นใจว่า

วันหนึ่งวันใดพี่ปืนจะทำซ้ำแบบที่ผ่านมาอีก ซึ่งไม่แน่ว่า ถ้ามีวันนั้น

แม้แต่ความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องก็อาจจะไม่หลงเหลือแล้ว

      “อยู่กับพี่เถอะ พี่รักปอ”

      “ผมก็รักพี่ปืนเหมือนกันนะครับ แต่ผมกำลังเปลี่ยนตัวเองให้รักพี่ปืนแบบที่ผมควรจะรัก”

      “ไม่....ไม่ต้องเปลี่ยน....รักพี่เถอะปอ”

       พี่ปืนเงยหน้าขึ้นมองปอทั้งน้ำตา ตาคมที่เคยวาววามด้วยแววหวาน ตอนนี้แดงช้ำ

และเศร้าสร้อยจนปอสะท้อนใจ น่าแปลกที่ปอไม่ได้ร้องไห้…

แต่อย่าพูดถึงความรู้สึกที่อยู่ในใจตอนนี้นะ....ปอคิดว่า

ต่อให้เอามีดมากรีดเนื้อเดี๋ยวนี้ ปอก็คงไม่รู้สึกอะไรเลย

เพราะมันคงไม่ได้ซักกระผีกของความเจ็บปวดที่มันเต้นตุ้บ ๆ อยูในหัวใจ

      “พี่สัญญาจะไม่ทำให้ปอต้องร้องไห้อีก พี่จะรักปอ ดูแลปอ

เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปชั่วชีวิต...นะปอ”

      แรงกอดรัดที่แน่นขึ้น เหมือนกับจะไม่ให้มีอะไรมาแยกจากกันได้

อ้อมแขนแข็งแรงของพี่ปืนอบอุ่นเสมอ และคงไม่มีอะไรจะอุ่นได้เท่านี้อีกแล้ว....

แต่มันจะเป็นของปอตลอดไปงั้นหรือ

      “ก็แค่วันนี้แหละครับที่พี่ปืนจะพูดแบบนี้ได้ แต่ใครจะรับประกันวันหน้าได้ล่ะครับว่ามันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป

....อย่าทำให้ผมมีความหวังแบบลม ๆ แล้ง ๆ อีกเลยนะครับ ขอให้ผมได้รักพี่ปืนอย่างเต็มหัวใจ

อย่างที่ผมควรจะรักเถอะ ผมไม่อยากทุกข์ทรมานแบบเดิมอีกแล้ว”

      “แล้วพี่จะทนได้ยังไงล่ะปอ”

      “พี่ปืนของผมเข้มแข็งอยู่แล้ว อีกหน่อยพอพี่ปืนทำใจได้ พี่ปืนก็คงจะนั่งหัวเราะน้ำตาเล็ดไปเท่านั้นเอง”

   ก็เหมือนกับที่พี่ปืนเคยคิดได้มาแล้วนั่นแหละครับ

   “ผมไปนะครับ”

    พี่ปืนสงบนิ่งไปได้สักพักแล้ว ปอถึงลุกขึ้น เพื่อจะทำตามความตั้งใจเดิมของตัวเอง

   “ส่วนเรื่องที่พี่ปืนจะย้ายสาขา ผมขอร้องอะไรอย่างนึงได้มั้ยครับ”

    พี่ปืนมองปอด้วยดวงตาบวมช้ำ แล้วพยักหน้า ก่อนจะเมินมองไปทางอื่น

    “ยกเลิกได้มั้ยครับ”

    “มันเป็นคำสั่ง เพราะที่นี่ไม่มีอัตราตำแหน่งใหม่ที่พี่สอบได้”

    “จำเป็นด้วยเหรอครับ ที่พี่ปืนจะต้องย้ายไปไกลขนาดนั้น”

    “ก็แล้วแต่ความเหมาะสม”

    พี่ปืนนั่งก้มหน้า จับมุมเสื้อม้วนไปม้วนมา อย่างเลื่อนลอย นั่นยิ่งทำให้ปอรู้สึกแย่ไปกว่าเก่า

ที่คิดว่าพี่ปืนเป็นคนสมัครใจที่จะย้าย แต่ที่ไหนได้ พี่ปืนโดนคำสั่งต่างหาก

    “แล้วทางโน้นน่ะ....เป็นไงมั่งครับ”

     “ก็ดี พี่มีโอกาสเลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นได้อีก”

    “ไม่ใช่....ผมหมายถึง....สถานการณ์ทางโน้น พี่ปืนไม่ใช่คนในพื้นที่ จะลำบากนะครับ

มันอยู่ติดชายแดน จะอันตรายรึป่าว”

    “ก็ไม่หนิ ใคร ๆ เค้าก็อยู่กันได้”

    “นั่นน่ะ เค้าอยู่กันมานาน จนรู้แล้วว่าที่ไหน เมื่อไหร่ที่มันอันตราย แล้วพี่ปืนเพิ่งไปอยู่จะทำยังไง

จะมีใครคอยส่งสัญญาณเตือนมั้ยว่า ต้องทำยังไงถึงจะปลอดภัย”

     พื่ปืนรามือจากชายเสื้อ แล้วเงยหน้าขึ้นมองปอ เพื่อจะตอบคำถามอย่างจริงจัง

    “พี่ไม่เห็นว่ามันจะไม่ปลอดภัยตรงไหน จะว่าไปแล้ว ขับรถเช้าไปเย็นกลับก็ยังได้

แต่พี่ไม่รู้ว่าจะต้องอยู่ที่นั่นอีกนานเท่าไหร่ เพราะปอเองก็ไม่ให้ความหวังอะไรกับพี่

พี่ก็เลยจะขายบ้าน แล้วไปหาที่อยู่ใหม่ที่โน่นแต่พี่ก็คิดนะ ว่าถ้าปอกลับมาอยู่กับพี่เหมือนเดิม

พี่จะยอมเหนื่อยขับรถไปกลับทุกวัน พี่จะไม่ปล่อยให้ปออยู่บ้านคนเดียวเด็ดขาด”

    “จะบ้าเหรอพี่ปืน ระยะทางไม่ใช่ใกล้ ๆ จะขับรถไปกลับทำไม เหนื่อยก็เหนื่อย ไหนจะเปลืองน้ำมัน

ต่อให้ผมกลับมาอยู่บ้าน ผมก็ไม่ยอมให้พี่ปืนทำแบบนั้นหรอก”

    “จ๊ะเอ๋....ทำอะไรกันอยู่”

[NuNew]

เสียงขัดจังหวะการโต้เถียงดังขึ้นที่หน้าประตู แขกประจำที่ส่งเสียงทักทายหน้าตาสดใส
 
เดินเข้ามาวางถุงอาหารสองสามอย่างไว้บนโต๊ะ

    “เฮ้อ....ร้อนอ่ะ”

    “มายังไงอ่ะนู นิวล่ะ”

    “หวัดดีครับพี่นู”

    “หวัดดีครับปอ ผมเอามอไซมาครับพี่ปืน พี่นิวไม่ได้มาด้วย วันนี้เค้ามีประชุมพิเศษกับมือขวามือซ้าย”

มือขวา มือซ้าย หมายถึงลูกน้องมือดีที่ไว้ใจได้ของพี่นิว

       “คุยอะไรกัน เครียดเชียว....เอ้อ...ผมซื้อเป็ดย่างมาครับ วันนี้ขอกินข้าวเที่ยงด้วยคนนะ”

       “ได้สิครับ เดี๋ยวผมไปเทใส่จานให้นะ แต่ว่าผมคงจะอยู่กินด้วยไม่ได้”

       “อ้าว....แล้วกัน ทำไมอ่ะ”

        พี่นูถามทำหน้าเสียดาย
       
    “คือผม....”

        “ให้เค้าไปเถอะนู คนที่เค้าไม่อยากอยู่ รั้งเค้าเอาไว้ก็ป่วยการ”

        พี่ปืนพูดแทรก สายตาที่มองปอมีแต่แววตัดพ้อต่อว่า

        “ไม่ใช่ผมไม่อยากอยู่นะครับ แต่พี่ปืนน่าจะรู้ดีว่าทำไมผมถึงไม่อยู่”

       “ปอจะลืมเรื่องที่ผ่าน ๆ มาซะไม่ได้เหรอ พี่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่แล้ว แต่ปอไม่ให้โอกาสพี่เลย”

       “มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะผมจะถอยหลังกลับหรอกครับ อีกอย่าง พี่ปืนก็กำลังจะมีอนาคตที่ดี

ส่วนผมก็ยังต้องเรียนอีกตั้งสองปี จะมามัวเสียเวลากับผมทำไม ยังมีอะไรดี ๆรอพี่ปืนอยู่ข้างหน้าอีกเยอะ

ผมขอแค่พี่ปืนไม่ย้ายไปที่นั่นได้มั้ย หรือไม่ก็ ไปอยู่ซักระยะแล้วค่อยทำเรื่องขอย้ายไปที่อื่น

ที่มันไม่อันตรายแบบนั้น...ได้มั้ยครับ”

      “พี่ก็ไม่เห็นว่ามันจะอันตรายมากมายจนปอจะต้องกลัวขนาดนั้นเลยนะ

ใคร ๆ เค้าก็อยู่กันได้ เพื่อนพี่ที่เค้าเคยไปอยู่ ตอนนี้เค้าก็ยังทำงานได้ อยู่ดีมีสุข

ไม่เห็นจะมีใครตกอยู่ในอันตรายขนาดต้องย้ายหนีไปอยู่ที่อื่นเลยนี่”

       บรรยากาศเศร้าซึมของพี่ปืนเริ่มเจือจาง เปลี่ยนมาเป็นการโต้เถียงแทน

พี่นูนั่งอยู่ระหว่างคนสองคนที่ยิงคำพูดใส่กันไปมา แล้วมองหน้าปอที มองหน้าพี่ปืนที

ก่อนจะถามขึ้นเสียงอ่อย ๆ

      “เอ้อ....คุยเรื่องพี่ปืนย้ายสาขากันอยู่เหรอครับ”

      “ใช่ครับ...พี่นูดูพี่ปืนสิครับ เค้าไม่เคยรับรู้เลยว่าใครจะเป็นห่วงเค้าแค่ไหน

ผมเข้าใจ...ว่ามันเป็นคำสั่ง แต่พี่นูก็ทำงานที่เดียวกัน พี่นูก็ต้องรู้สิว่า ไปแล้วก็ขอย้ายกลับมาได้ ใช่มั้ยครับ”

      “อืม...ก็ใช่”

      “เค้าไม่คิดหรอกว่า พ่อแม่จะเป็นยังไงที่เค้าจะไปอยู่ในที่เสี่ยงอันตรายแบบนั้น ไหนจะตากับยายอีก”

  “ปอ...เอ้อ....พี่ว่า....”

   พี่นูพยายามจะพูดบ้าง แต่ปอยังพูดไม่จบ ดูเหมือนเครื่องจะร้อนแล้ว

  “ทำไมครับ แค่เลื่อนตำแหน่งนี่ ถึงกับต้องเอาชีวิตตัวเองเข้าไปเสี่ยงโดยไม่คิดถึงคนข้างหลังเลยเหรอ

ผมว่าถ้าก้าวหน้าแต่ต้องเข้าไปเสี่ยงชีวิตขนาดนั้น พี่ปืนดักดานอยู่กับที่จะดีกว่ามั้ย

ไม่งั้นก็ลาออกมาหาอย่างอื่นทำยังดีซะกว่า”

      “ปอพูดเรื่องอะไรน่ะ แค่พี่ย้ายสาขาไปที่ XXX มันจะเสี่ยงกับชีวิตพี่ตรงไหน

ปอไปรู้อะไรมาผิด ๆรึป่าว สถานการณ์ไม่สงบน่ะ มันมีแต่เขตจังหวัด YYY เท่านั้นนะ

มันไม่ลุกลามมาถึงที่นี่หรอก ไม่ดูข่าวมั่งรึไง”

      “นั่นน่ะสิ”

      พี่นูพูดสนับสนุน แต่ปอตอนนี้งงกับสิ่งที่เพิ่งออกจากปากพี่ปืนอย่างมาก

ก็ไอ้ที่ปอเข้าใจไปต่าง ๆนานา จากคำบอกเล่าของพี่นูเมื่อวันก่อน มันกลายเป็นคนละเรื่องน่ะสิ

เพราะไอ้สาขา XXX มันก็แค่อำเภอติดชายแดนของจังหวัดนี้แหละ ไม่ใช่เขตจังหวัดอื่นที่ยังเป็นปัญหาสักหน่อย

      “ไหนพี่นูบอกว่าพี่ปืนจะย้ายไปสาขาชายแดนไง”

      ปอหันมาหาตัวต้นเหตุของข่าวที่ทำให้ตัวเองสับสน

      “ก็สาขาที่ XXX มันก็ติดชายแดนนะ”

       พี่นูแก้ตัวไปได้น้ำขุ่น ๆ ปอรู้หรอก และชักจะรู้ทันพี่นูแล้วว่า พี่เลี้ยงที่เคยช่วยปอวางแผนเรื่องพี่ปืน

ตอนนี้หันไปเข้ากับพี่ปืน แล้ววางแผนตลบหลังปอ

      “แต่พี่นูพูดให้ผมเข้าใจว่า พี่ปืนจะย้ายไปแถวจังหวัด YYY พี่นูยังบอกเลยว่า

ที่นั่นมันมีเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน ยังขู่ผมด้วยว่า พี่ปืนมีโอกาสก้าวหน้าแน่ ถ้าไม่ถูกยิงซะก่อนน่ะ”

      “เฮ้ย....แช่งกันเลยเหรอนู”

      ถึงคราวพี่ปืนโวยวายออกมาบ้าง

      “แช่งที่ไหนเล่า ผมก็แค่พูดถึงสถานการณ์ที่ใคร ๆ ก็รู้...”

      “แล้วก็ปล่อยให้ผมเอาสองเรื่องมาปะติดปะต่อกันเอง โดยไม่แก้ความเข้าใจผิดซักคำ งั้นเหรอครับพี่นู”

       ปอหันไปหาเป้าหมายใหม่ ที่เป็นต้นเหตุของความเข้าใจผิดทั้งหมด ทำให้ปอกินไม่ได้นอนไม่หลับ

คิดไม่ตก ตลอดคืน จนสุดท้ายต้องหิ้วกระเป๋ามาบ้านนี้อีกครั้ง     

      “ก็...แล้วไงอ่ะ ปอจะได้รู้ตัวเองไงว่าที่จริงก็ห่วงพี่ปืนมากใช่มั้ยล่ะ บอกเค้าไปสิ ปอรู้สึกยังไง

พี่ปืนก็เหมือนกัน ผมทำให้ขนาดนี้แล้ว ถ้าพี่ปืนไม่มีปัญญายึดปอไว้อีกล่ะก็ ผมก็ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้วนะ”

      “เดี๋ยวนี้พี่นูไม่เข้าข้างผมแล้วใช่มั้ยล่ะ ไหนบอกว่าเข้าใจผมไง ทำไมถึงหลอกให้ผมมาที่นี่”

      “พี่หลอกปอตรงไหน ลองคิดดูดี ๆนะ พี่แค่บอกให้ปอตัดสินใจให้ดี พี่ไม่ได้บังคับปอซักคำ”

       พี่นูพูดเสียงอ่อน ใช้น้ำเย็นเข้าลูบ เมื่อปอเริ่มจะต่อว่าด้วยความน้อยใจจริง ๆ   
   
       “แต่พี่นูก็ใช้ความเข้าใจผิดของผม บีบผมทางอ้อมอ่ะ”

       “รับก็ได้ว่าพี่ผิดที่ปล่อยให้ปอเข้าใจผิดไปเอง แต่มันก็ดีไม่ใช่เหรอ

ที่ปอจะได้รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรแน่ เวลาน่ะนะ มันผ่านไปแล้วมันไม่ย้อนกลับมาให้เราแก้ไขอะไรได้อีกหรอก

แล้วชีวิตเรามันก็ไม่ได้ยืนยาวนักหนา มีอะไรดี ๆผ่านมาแล้วปล่อยให้มันผ่านไปน่ะ ไม่นึกเสียดายมั่งเหรอ

มีใครอีกตั้งเยอะแยะที่อยากมีใครซักคนให้รัก แต่เค้าก็ไม่มี แล้วเราล่ะ

ได้เจอคน ๆนั้นแล้วยังไม่คิดจะไขว่คว้าให้ได้มา มันไม่โง่ไปหน่อยเหรอ”

      ทั้งบ้านมีแต่ความเงียบ...พี่นูกับเสียงหายใจหนัก ๆ เพราะเหนื่อยจากการพูดจนหมดไส้หมดพุงแล้ว

ได้แต่นั่งกลอกตาไปทางปอที ทางพี่ปืนที....พี่ปืนยังนั่งอยู่ที่เดิม แต่ใบหน้าคลายความเศร้าลงบ้าง

คงมีแต่ดวงตาที่ยังเห็นรอยช้ำจากการร้องไห้ ฉายแววแห่งความหวังมาที่ปอ ไม่มีคำพูด

แต่คำถามที่ผ่านออกมาทางสายตา ทำให้ปอต้องคิดหนัก

      “ไปดีกว่า...คุยกันดี ๆ อีกซักครั้งนะปอ พี่ว่าคนบางคนน่าจะได้รับบทเรียนจากสำนึกดีเกินเหตุของตัวเองมั่งแล้ว”

      พี่นูเดินออกจากบ้านไปโดยที่ไม่มีใครทัดทาน

เพราะต่างฝ่ายต่างก็ต้องการเวลาที่จะพูดคุยอย่างเปิดอกตามลำพัง

พี่ปืนคงไม่อยากให้ตัวเองดูอ่อนแอในสายตาของเพื่อนรุ่นน้อง

ส่วนปอก็กำลังชั่งใจตัวเอง...อีกครั้ง

      “พี่นูเค้าพูดเรื่องอะไรเหรอครับ สำนึกดีอะไรนั่นน่ะ”

      “ไม่รู้สิ”

      “ตกลงว่าพี่ปืนจะไม่คุยกันดี ๆใช่มั้ยครับ”

      “ปอ....”

      “ก็ว่ามาสิครับ ถ้านั่นเป็นปัญหาของเรา ผมก็อยากฟัง”

      “มันเป็นปัญหาของพี่เอง ไม่เกี่ยวกับปอหรอก”

      “ถ้าให้ผมเดา ผมว่าปัญหานี้ทำให้พี่ปืนลังเลเรื่องของเราตลอดมาใช่มั้ยครับ”

      พี่ปืนพยักหน้าด้วย สีหน้าสำนึกผิด อย่างไม่ปิดบัง

      “พี่ไม่อยากทำให้ป๊ากับแม่ของปอต้องเสียใจ”

       คิ้วขมวดเข้าหากันทันทีที่ปอได้ยิน นั่นมันควรจะเป็นปัญหาของปอไม่ใช่เหรอ

       “เค้าจะเสียใจเรื่องอะไรล่ะครับ”

       “ปอก็รู้.....ป๊ากับแม่อ่ะเค้าไว้ใจพี่แค่ไหน อุตส่าห์ปล่อยให้ลูกมาอยู่ทางนี้

ก็หวังจะให้พี่ดูแล แล้วถ้าพี่....พี่ทำเหมือนสมภารกินไก่วัด เค้าจะผิดหวังแค่ไหน

ปอเป็นลูกคนเดียวนะ พ่อแม่ทุกคนอยากเห็นลูกมีอนาคตที่ดี ต่อไปก็จะมีครอบครัวเป็นของตัวเอง

แล้วปอก็ต้องไปเป็นหัวหน้าครอบครัว เป็นที่พึ่งให้พ่อแม่ ให้คนในครอบครัว

ถ้าพี่เห็นแก่ตัว เก็บปอไว้เป็นของพี่คนเดียว อนาคตของปอจะเป็นยังไง....

พี่ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ทำลายทั้งอนาคตของปอ ทำร้ายความรู้สึกของป๊ากับแม่ด้วย

...พี่จะมีหน้าไปพบท่านยังไง”

      “เนี่ยเหรอ ปัญหาของพี่ปืน”

      “อย่ามาพูดเหมือนกับมันเป็นเรื่องเล็ก ๆนะ”

      “ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แต่เราก็จัดการได้นี่ครับ ทุกวันนี้ผมก็ไม่เคยรายงานป๊ากับแม่หนิว่า

เราอยู่กันยังไง เป็นยังไงกันมั่ง แล้วต่อให้การอยู่ร่วมกันของเราเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างอื่น

ผมก็ไม่เห็นความจำเป็นว่าเราจะต้องบอก รึพี่ปืนอยากจะไปสู่ขอผมกับป๊ากับแม่ล่ะ”

      ปอพูดจบก็ค้อนวงใหญ่ ใบหน้าแดงก่ำจนเห็นได้ชัด

      “ทำได้ก็ดีสิ”

      “เอ๊ะ...พี่ปืนนี่ พูดเป็นเล่นไปได้ ผมจริงจังนะ”

      “พี่จริงจังซะยิ่งกว่าปออีก ถ้าพี่ไปสู่ขอปอกับที่บ้านได้จริง ๆ

เราคงไม่ต้องประดักประเดิดกันอยู่แบบนี้เป็นนานสองนานหรอก”

      “เพราะอย่างนี้เหรอครับ ผมถึงต้องแยกออกไปอยู่หอพัก”

      “นั่นน่ะเหรอ....ก็ไม่เชิงหรอก”

      พี่ปืนอุบอิบ ไม่ขยายความคำปฏิเสธนั้น เหมือนไม่ค่อยเต็มใจจะพูดถึง

แล้วถ้าไม่พูด ปอจะรู้ได้ยังไงว่า มันสมเหตุสมผลตรงไหน

ระหว่างเรื่องที่พี่ปืนกลัวทางบ้านปอจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไป กับการไล่ปอออกไปอยู่ที่อื่น

      “แปลว่าพี่ปืนไม่อยากให้ผมอยู่ด้วย เป็นความรู้สึกส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่บ้านผมเหรอครับ”

      “ก็ทำนองนั้น”

      “พี่ปืนช่วยพูดอะไรให้ผมเข้าใจง่าย ๆ หน่อยได้มั้ยครับ บางทีผมอาจจะทำใจได้มากกว่านี้

ถ้าได้รู้เหตุผลที่แท้จริงของพี่ปืน”

      “แต่พี่ว่าตอนนี้ปอเข้าใจพี่แล้ว ปอก็น่าจะกลับมาอยู่กับพี่ได้แล้วจริงมั้ย”

       ฟังเค้าซิ....รวบรัดตัดความเอาง่าย ๆ แบบนี้อ่ะนะ

      “ผมเข้าใจว่าพี่ปืนไม่อยากกลายเป็นคนไม่ดีในสายตาป๊ากับแม่....ถูกมั้ยครับ”

       พี่ปืนพยักหน้า พอใจที่ปอเป็นคนเข้าใจอะไรได้ง่าย เพราะบางเรื่องมันก็ยากที่เอ่ยปากออกไป

       “แต่ผมว่ามันไม่เกี่ยวกันเลยกับเรื่องที่ผมถูกพี่ปืนเตะส่งไปอยู่นอกบ้าน”

       “ไม่ได้เตะ”

       “อย่ามาเฉไฉ”

       “พี่ว่าปอย้ายกลับมาอยู่ด้วยกันเหอะ แล้วปอก็จะรู้ว่าทำไมพี่ถึงไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ ปอ”

       “ไม่ดีกว่าครับ จนกว่าพี่ปืนจะบอกว่าเพราะอะไร”

       พี่ปืนเกาท้ายทอย ทำสีหน้าว่ายุ่งยากใจไม่ใช่น้อย อาการนั่งกระบิดกระบวน กระสับกระส่าย

ไม่ทำให้ปอเห็นใจสักนิด แต่ดูจะกลายเป็นพิรุธมากกว่า

      “เอ้อ...พี่...พูดไม่ถูกอ่ะ”

      “ก็พูดอย่างที่พี่ปืนคิดนั่นแหละครับ”

       พี่ปืนสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ทำยังกับทหารกำลังจะออกศึก ถึงได้เรียกขวัญและกำลังใจขนาดนั้น

      “ปอว่า....คนที่เค้ารักกัน....เค้า....เป็นยังไงกันมั่งล่ะ”

       ปอเลิกคิ้วกับคำถามที่กว้างราวมหาสมุทรของพี่ปืน

      “ก็คนที่เค้ารักกัน เค้าก็อยากจะแสดงออกถึงความรักใช่มั้ยล่ะ”

      “ครับ แล้วไงเหรอ”

      “พี่....ก็....ก็เหมือนกัน”

       ปอพยักหน้าหงึกหงัก งั้นปอก็เข้าใจแล้วว่า....ทำไม

[NuNew]

   
   
  ปืนได้แต่กลัดกลุ้มกับท่าทีของปออย่างไม่รู้วิธีที่จะจัดการตัวเองยังไงให้หายกลุ้มได้

เพราะดูว่าปอไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรด้วย ความจริงการที่ปอหิ้วกระเป๋ากลับมาอยู่บ้านอย่างถาวร

(ด้วยการคืนหอพัก) น่าจะทำให้ปืนมีความสุขอย่างที่ต้องการ

 แต่มันก็ยังไม่ใช่อย่างที่เขาคิดว่ามันควรจะเป็น....นี่เขาโลภมากไปหรือเปล่านะ


      เสื้อผ้า อาหาร บ้านช่อง ปอดูแลได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ยิ่งช่วงปิดเทอมแบบนี้ ปอยิ่งมีเวลาว่างมาก

บางครั้งก็โทรหาแม่ปืนบ้าง โทรหาแม่ตัวเองบ้าง ถามหาสูตรของว่าง อาหารหวานคาว

ที่ทำง่าย ไม่ยุ่งยาก มาลองหัดทำ ได้บ้างไม่ได้บ้าง ถึงรสชาติจะผิดเพี้ยนไปบ้าง ปอก็ดูตั้งใจทำ

แต่ปืนว่ามันก็ยังขาด ๆ

      เขารู้ว่าอะไรที่มันขาด แต่เขาเรียกร้องไม่ได้

      “ปอ พี่ว่า เราย้ายมานอนห้องเดียวกันดีกว่า”

      “ทำไมเหรอครับ”

      “ก็...”

      จะบอกว่านอนคนเดียวมันเหงา ปอก็จะหัวเราะเยาะเอา ไม่ใช่ว่าปืนจะทิฐิไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกจริง ๆ ของตัวเองหรอก

แต่เขากลัวว่าปอคงไม่ตามใจกับเหตุผลที่เห็นแก่ตัวของเขาแน่ ๆ เขาก็เลยเลือกเหตุผลที่คนมัธยัสถ์อย่างปอต้องเข้าใจ

และพร้อมจะทำตาม

      “มันเปลืองไฟ เปลืองแอร์อ่ะ ห้องพี่ เตียงก็ออกจะกว้าง นอนสองคนได้สบาย ๆ เลย”

      ปอพยักหน้ารับ แต่ผลที่ได้ไม่ยักใช่ที่ปืนต้องการ....พอตกกลางคืน ปอปิดแอร์นอนซะงั้น

พอปืนถามปอก็ตอบกวนโทโสอย่างร้าย

      “ไม่ร้อนรึไง นอนปิดแอร์น่ะ”

      “ร้อนสิครับ”

      “อ้าว...”

      “ก็พี่ปืนบอกว่าเปลืองไฟ เปลืองแอร์ ผมก็ปิดจะได้ไม่เปลือง ทำไมเหรอครับ ผมทำอะไรผิดเหรอ”

      คำตอบของปอตรงไปตรงมา จนปืนนึกด่าตัวเองในใจว่า....ไม่ควรเลย...

แต่ก็พยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่า    ผ่านไปสักสองสามคืน ปอทนร้อนไม่ได้ก็คงย้ายมาเองน่ะแหละ

แต่ที่ไหนได้ สองสามวันหลังจากนั้น ฝนดันตกซะฟ้าฉ่ำไปหมด เลยนอนสบายไม่ต้องง้อแอร์....

แม้แต่ฟ้ายังไม่เป็นใจกับปืนเลยให้ตาย

      แล้วปืนก็เป็นคนที่ทนไม่ไหวซะเอง

      “ปอ”

      เขาเคาะประตูห้องเบา ๆ ปอก็มาเปิดให้ท่าทางเหมือนจะยังไม่นอน ทั้งที่ดึกมากแล้ว

      “มีอะไรครับพี่ปืน”

      “พี่นอนด้วยนะ”

      ปอมองสัมภาระที่ปืนหอบใส่อ้อมแขนมาด้วยแล้วตอบหน้าตาเฉย   
   
      “เข้ามาสิครับ”

      ปืนงง เดินไปวางหมอนบนเตียงอย่างไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไร หมอนปอยังไม่มีรอยบุ๋มแปลว่าปอคงยังไม่นอนจริง ๆ ด้วย

แล้วเจ้าตัวก็เดินไปนั่งที่เบาะรองนั่งบนพื้นห้อง ปืนถึงได้เห็นว่ามีหนังสือกางไว้บนโต๊ะเตี้ย

      “อ่านอะไรน่ะ”

      “ตำราอาหารครับ”

      “ดึกแล้ว ไม่ง่วงเหรอ มานอนกันเหอะ”

      ที่ปืนชวนให้นอน ไม่ใช่อะไรอื่น แต่เขากลัวว่า พอเขาหลับ ปออาจจะไม่ยอมขึ้นมานอนบนเตียงก็ได้

แล้วก็คงจะมีข้ออ้างว่าเตียงมันแคบ....ก็ทำไงได้อ่ะ ปืนก็รู้ว่านอนสองคนคงจะอึดอัด

แต่ปอไม่ยอมไปนอนห้องเขาหนิ เขาก็เลยเป็นฝ่ายหอบหมอนผ้าห่มมาซะเอง

      แต่ปอก็ทำให้ประหลาดใจอีกครั้ง ด้วยการปิดหนังสือ เดินไปปิดไฟกลางห้อง แล้วมานอนอีกด้าน

โดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

      “ปอ”

      “ครับ”
      “ร้อนอ่ะ”

      “ร้อนก็กลับไปนอนที่ห้องโน้นสิครับ”

      แทนที่ปอจะบอกให้เปิดแอร์ กลับไล่ให้เขากลับไปนอนห้องตัวเอง.....   ได้เลย....ปืนเดินออกไปจากห้อง

เปิดประตูห้องปอทิ้งไว้ แล้วเดินไปเปิดประตูห้องตัวเองอีกที ก่อนจะเดินย้อนกลับมาห้องปออีกครั้ง

เจ้าตัวดียังนอนหันหลังให้ ทำไม่รู้ไม่ชี้ ปืนเดินไปข้างเตียงช้อนปอขึ้นทั้งตัว พาเดินไปห้องของตัวเองซะเลย

      “พี่ปืน....ทำอะไรน่ะ ปล่อยผมลงนะ”

      ปอดิ้นขลุกขลัก แต่ปืนก็ยังรัดตัวไว้แน่น

      “ก็มันร้อนไง ไปห้องพี่ดีกว่า ไม่ร้อน เตียงก็กว้างกว่า”

      “ผมนอนได้ พี่ปืนทนร้อนไม่ได้ก็นอนไปคนเดียวสิ”

      ถึงเตียงใหญ่ปืนก็ค่อยวางปอลง ยืนเท้าสะเอวถอนหายใจแล้วพูดปนอาการหอบ

      “ไม่เอาอ่ะ พี่อยากนอนกับปอ”

      “ก็บอกกันดี ๆสิครับ ทำไมต้องทำยังกะลักพาตัวด้วยเล่า”

      ปอพูดไปค้อนไป แล้วหันไปตบหมอนให้ฟู คว้าหมอนข้างมากอดแล้วล้มตัวลงนอน

      “แค่นี้ใช่มั้ยครับ ที่พี่ปืนต้องการ”

      ปืนทำหน้าอึ้ง ๆ มองปอตาไม่กระพริบ เขาคิดว่าปอจะโกรธ อุตส่าห์เตรียมตั้งรับเต็มที่เลยเชียว

แต่ปอกลับไม่ว่าอะไรสักคำ อาการนิ่ง ๆ แต่รับได้ทุกสภาพของปอทำให้ปืนทำตัวไม่ถูก

บอกตัวเองไม่ได้ว่า นี่จะถือเป็นลางดีของเขาหรือเปล่า ที่ปอดูจะโอนอ่อนผ่อนตามไปซะทุกเรื่อง

      “จะยืนเหม่ออีกนานมั้ยครับ ไปปิดประตูได้แล้ว ผมจะนอน”

       แสงสลัวในห้องมืดลงอีกครั้ง เมื่อปืนเดินไปปิดประตู แล้วกลับมาล้มตัวลงหนุนหมอน

แต่ก็ยังไม่วายหันไปมองคนที่นอนหันหลังให้ ในความแปลกใจระคนไม่เข้าใจ แต่ปืนก็บอกตัวเองว่า

เขามีความสุขแล้วที่มีปอมานอนข้าง ๆ กัน

      ....และเห็นปอเป็นสิ่งแรกเมื่อลืมตาตื่นยามเช้า....

[cinquain]

อยากรู้ว่า(ไอ้)พี่ปืนจะทำไงต่อไป ^ ^

[NuNew]

     


     คืนต่อมา และต่อ ๆมา ปืนไม่ต้องไปอุ้มปอมานอนที่ห้องอีกแล้ว

ถึงเวลานอน ปืนก็จะเห็นปออยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว บางครั้งปอจะอ่านหนังสือฆ่าเวลาก่อนนอนบ้าง

และพอปืนจะนอน ปอก็เก็บหนังสือไว้ข้าง ๆ แล้วก็นอนพร้อมกัน

แต่บางครั้งถ้าปืนเข้าห้องดึกมาก ปอก็จะนอนก่อน

      ดูเหมือนว่าชีวิตเขาจะมีความสุขมากกว่าที่ผ่านมา เขาหลับสนิทได้ตลอดคืน

และยิ้มรับเช้าวันใหม่ โดยมีปอเคียงข้าง....แต่....


      ทำไมมันยังรู้สึกว่างโหวงก็ไม่รู้


      คืนนื้ปืนหวังว่าตัวเองจะคิดออกว่า อะไรที่มันหายไป อะไรที่ทำให้ภายในตัวเขา

เหมือนกับมีพื้นที่ว่างคล้ายหลุมดำที่ไม่เคยถูกเติมเต็ม อะไรที่ทำให้เขาหายใจยังไงก็ไม่เคยเต็มปอด

      ปอเข้านอนแล้ว ร่างเล็ก ๆ นอนหันหลังให้เขาอย่างเคย แต่ปืนไม่เห็นแปลก

เพราะไม่ว่าจะยังไง ทุกเช้าปอก็จะอยู่ในอ้อมกอดของเขาอยู่ดี แต่คืนนี้เขาอยากหลับทั้งที่มีปออยู่ในอ้อมกอด

    ร่างกายตอบสนองความคิดทันทีด้วยการขยับเข้าไปใกล้ ๆ แล้วรั้งร่างเล็ก ๆ นั้นให้เข้ามาในอ้อมแขน

ไม่มีอาการขัดขืนใด ๆ เมื่อปืนสอดแขนเข้าใต้ร่างบาง แล้วให้ปอนอนหนุนไหล่เขาแทนหมอน

ปอแค่ขยับตัวยุกยิกให้นอนในท่าที่ถนัดเท่านั้น....ปืนนอนยิ้มกริ่มอย่างสุขสมอยู่ในความมืด

      กลิ่นตัวผสมกลิ่นสบู่ที่รวยรินมาเข้าจมูก ขับดันอารมณ์บางอย่างของปืนให้กระชับร่างที่อยู่ในอ้อมแขนแน่นขึ้นกว่าเดิม

มือข้างที่ยังว่างเริ่มลูบไล้ ไต่แตะไปมาตามแขนที่เปล่าเปลือย เนื้อนุ่มลมุนมือกระตุ้นอารมณ์หวาม

จนต้องก้มลงสูดกลิ่นหอมจากตัวปอ แต่ยิ่งดอมดม ก็ยิ่งอยากจะได้มากกว่านั้น

ปืนจรดปลายจมูกลงบนแก้มใสแผ่วเบา จากแก้มไปขมับ หน้าผาก แตะไปจนทั่วหน้าก็ยังรู้สึกว่าไม่พอ


      ตาสบกันในความมืด แววตาปอจับจ้อง ตื่นตระหนก

เมื่อนั้นปืนถึงรู้สึกได้ว่าปอตัวสั่นเป็นกระต่ายน้อยที่ตื่นกลัวภัยที่ตัวเองไม่เคยรู้จัก

กลีบปากทื่ปืนจำได้ว่าเป็นสีชมพูราวกุหลาบแรกแย้ม ดูท้าทายให้ลิ้มลอง

ปืนแนบลงไปสัมผัสเพียงริมฝีปากจรดกันพอดี

      ปอสะดุ้ง ปลายนิ้วจิกลงบนแขนปืนพอรู้สึกได้

และเนื้อนุ่มใต้ฝ่ามือปืนก็เต้นระริกรับสัมผัสวาบหวามที่ปืนมอบให้ต่อจากนั้น....

ปอตอบรับริมฝีปากปืนที่กดลงไปอีกครั้ง คราวนี้แนบสนิทกว่าเดิม จุ่มลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นปอให้คุ้นเคย

และหลังจากนั้นปอก็ดูจะเป็นกันเองมากขึ้น ด้วยการส่งลิ้นมาในปากปืนเพื่อเอาคืนบ้าง

      ...เรียนรู้ได้เร็วจริงนะปอ...

ปืนกระหยิ่มใจมากขึ้น มากพอที่จะสัมผัสไปทั่วร่างกายของคนตัวเล็กกว่า

มือใหญ่ลากไปตลอดแนวสันหลัง สัมผัสได้ว่านุ่มเนียนราวกับแพรเนื้อดี

ปอตัวสั่นสะท้านจนต้องผวาโอบกอดปืนไว้ทั้งตัว

      ช่างเป็นราตรีที่สุดแสนหฤหรรษ์เสียนี่กระไร ปืนมอบความหวานผ่านท่วงทำนองแห่งความพิศวาส

ผนึกด้วยหัวใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรัก แด่ปอเป็นครั้งแรก....

ครั้งแรกที่โดยธรรมชาติแล้ว ความหวานลมุนจะตามมาหลังจากริ้วรอยของความเจ็บปวดได้ผ่านพ้นไปแล้ว

      “พี่จะพยายามให้ปอเจ็บน้อยที่สุดนะครับคนดี”

       ดวงหน้าใสพยักหน้าเร็ว ๆ พร้อมกับกัดริมฝีปากเพื่อสะกัดกั้นความเจ็บที่อย่างไรเสียก็หนีไม่พ้น

แต่ปอก็รู้สึกได้ในที่สุดว่า ที่สุดปลายสายรุ้งสาดแสงเจิดจ้าราวกับประกายของดอกไม้ไฟหลากสี

มีน้ำผึ้งอุ่นที่หอมหวานรออยู่ให้ลองลิ้มชิมรสอย่างไม่รู้เบื่อ

[NuNew]

      ปืนคาดว่าเช้านี้เขาต้องสดใสกว่าเดิม

  เพราะเขาได้คำตอบแล้วว่า สิ่งที่รู้สึกขาด ต้องเติมเต็มด้วยอะไรเขาถึงจะไม่รู้สึกว่ามีหลุมดำอยู่ภายในอีกต่อไป

      แต่ปืนยังไม่เข้าใจปออยู่ดี ปฏิกิริยาของปอหลังจากประสบการณ์ครั้งแรก ไม่เป็นไปดังที่คิด

มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่ปอตื่นแต่เช้าอย่างเคย เพื่อที่จะเตรียมอาหารเช้าไว้รอเขา

แต่ดวงตาที่ไร้แววแห่งความสุข อย่างคนที่ผ่านอารมณ์รักหวานลมุนอุ่นหัวใจมาด้วยกัน

มันหมายความว่าอะไร....

เขาไม่ได้ขืนใจปอใช่มั้ย เราสองคนมีความสุขร่วมกันอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะมีได้

....ใช่....หรือมิใช่

      แต่ปืนก็ไม่มีเวลาหาคำตอบนานนัก เขายังต้องไปทำงาน

 แต่ให้ตายเถอะ จิตใจเขาไม่ปกติเลยที่ต้องทิ้งปริศนาในแววตาของปอไว้อย่างนี้




      อาหารมื้อไหนไม่เคยทำให้ปืนอึดอัดได้เท่ามื้อนี้อีกแล้ว

ตั้งแต่กลับจากทำงาน ปืนก็ตรงดิ่งกลับบ้าน ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มมาก็คือ

เขาตรงเข้าหาปอก่อนอื่น แล้วบรรจงจูบแก้มนุ่ม ก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

แล้วลงมากินข้าวด้วยกัน แต่รสชาติอาหารกลับกร่อยสิ้นดี ทั้งที่ทุกอย่างก็เป็นของโปรดของปืน

      เขาไม่เข้าใจว่า จากหนุ่มน้อยที่ตอบสนองเขาทุกบททุกตอนเมื่อคืนนี้ ปอกลายเป็นซอมบี้ไปได้ยังไง

      ปืนรวบช้อนส้อม เขารู้สึกตื้อไปกับอาการเขี่ยข้าวในจานเล่นของปอ มาตั้งแต่เริ่มหยิบช้อนตักข้าวนั่นแหละ

      “อิ่มแล้วเหรอครับ”

      ปอเอ่ยถาม แต่แทนคำตอบ ปืนกลับลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารแล้ว พูดออกไปเป็นเชิงสั่ง

      “พี่ไปรอหน้าบ้านนะ”

      นั่นแปลว่า....เราต้องคุยกัน.....

      ปอเดินมาทรุดตัวลงนั่งเงียบ ๆ ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม สีหน้าไม่แจ่มใส ดวงตามีแววหม่น

จนปืนต้องทอดถอนใจอย่างหนักหน่วง.....เขาคิดว่าเมื่อคืนนี้เป็นสิ่งวิเศษที่สุดสำหรับเรา....

แต่มันอาจจะไม่ใช่สำหรับปอก็ได้ คงมีอะไรบางอย่างที่เขามองข้ามไป

สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคนที่เขารัก

      “พี่ขอโทษ ถ้าเรื่องเมื่อคืนนี้ ปอไม่เต็มใจ”

      “ผมเต็มใจ”

      “แล้วทำไม....”

      “ทำไมผมถึงไม่มีความสุขน่ะเหรอครับ”

      ปอเงยหน้าขึ้นมองปืนเต็มตา ดวงตาเศร้าสร้อยที่เห็นมาตั้งแต่เช้า ยิ่งเศร้าหนักเข้าไปอีก

ตอนที่ปอย้อนถามปืนด้วยคำถามที่เขาอยากรู้เหลือเกิน

      “พี่ปืนรู้มั้ยครับ ทำไมผมถึงกลับมา”

      “ปอเข้าใจพี่แล้วน่ะสิ รู้แล้วใช่มั้ยว่าพี่รักปอแค่ไหน”

      “ไม่ครับ ผมยังไม่เข้าใจพี่ปืนเลย ผมแค่คิดว่าผมเข้าใจต่างหาก ผมถึงกลับมา

แล้วผมก็ได้รู้ว่า ผมไม่เคยเข้าใจพี่ปืนเลย”

      “หมายความว่ายังไง พี่ไม่เข้าใจ”

      “นั่นสิครับ ระหว่างเราไม่เคยมีอะไรที่จะเข้าใจกันได้ง่าย ๆ เลยซักเรื่อง

พี่นูบอกผมว่า คืนที่พี่ปืนเมาแล้วผมก็ฝากพี่ปืนไว้กับพี่นู ก่อนจะออกไปทำรายงานกับเพื่อน

พี่ปืนเผลอทำอะไรพี่นูไปบ้าง”

      ปืนตกตะลึงจนตัวชา....ก็ไหนนูบอกว่าจะไม่บอกใคร แล้วมันก็ยังเป็นความลับอยู่ได้ตั้งหลายเดือน

      “ตอนที่พี่ปืนเป็นไข้สูงมาก ผมเฝ้าพี่ปืนอยู่ตลอดคืน พอตอนเช้าผมก็โทรบอกพี่นูให้มาช่วย

เพราะผมรู้สึกเพลียจริง ๆ พี่นูก็มา แต่ก่อนหน้านั้นพี่ปืนเริ่มเพ้อแล้วก็โวยวายใหญ่เลยว่าผมเอาแต่หนีท่าเดียว

หาว่าผมไม่รัก พี่ปืนไม่รู้ตัวหรอกครับ ว่าทำอะไรลงไป ตอนนั้นผมตกใจมาก แล้วพี่นูก็มาช่วยดึงพี่ปืนออกไป

...เราสองคนแทบแย่เลยรู้มั้ยครับ”

      ปอยิ้มเศร้าจนปืนใจหาย

      “พี่ขอโทษ....พี่ไม่รู้ตัวจริง ๆ”

      “พี่นูหลุดปากออกมาว่า พี่ปืนเป็นอย่างนี้ทุกทีเวลาไม่มีสติ ผมควรจะอยู่ดูแลใกล้ชิดมากกว่านี้

จุดประสงค์ของพี่นูก็แค่จะบอกให้ผมย้ายกลับมาอยู่บ้านนั่นแหละครับ เพียงแต่ผมยังไม่ตัดสินใจ”

    …………

   “ที่ผ่านมาผมไม่เคยรู้ว่าทำไมพี่ปืนถึงไม่อยากให้ผมอยู่ด้วย คอยแต่จะไล่ให้ไปอยู่ที่อื่น

แต่เมื่อหลายวันก่อน ที่เราคุยกัน ที่พี่ปืนบอกผมว่า คนรักกันก็อยากจะแสดงความรักต่อกัน ผมถึงได้เข้าใจ

ไม่ว่าจะเป็นตอนที่พี่ปืนทำอะไรต่าง ๆกับผมหรือพี่นู พี่ปืนก็ไม่มีสติซักครั้ง

พี่นูบอกว่าพี่ปืนเรียกชื่อผมทั้งที่ตอนนั้นพี่นูอยู่กับพี่ปืน แล้วกับผม พี่ปืนก็พร่ำพูดแต่ชื่อของผม

มันทำให้ผมรู้ว่าตลอดเวลา หัวใจของพี่ปืนคงเรียกหาแต่ผม และผมพร้อมที่จะเสี่ยงกับความเจ็บปวดอีกครั้ง”

      “เรื่องนั้นพี่เสียใจนะปอ แต่พี่จะเลิกเหล้าเด็ดขาด พี่จะไม่ทำให้ปอต้องเจ็บอีก พี่สัญญา”

      “ผมบอกแล้วใช่มั้ยครับ ว่าพี่ปืนอย่าสัญญาเลย พี่ปืนรักษามันไม่ได้หรอก

ตราบใดที่พี่ปืนไม่เคยยอมรับความรู้สึกจริง ๆของตัวเองซักที”

      “พี่ก็ยอมรับแล้วไงว่าพี่รักปอ ทำไมปอไม่เชื่อพี่”

      ปอเหมือนไม่ได้ยินที่ปืนพูด

      “ผมอยากอยู่ใกล้พี่ปืนเสมอ แต่ผมก็คิดได้แค่ในส่วนของผม ทำทุกอย่างเท่าที่หัวใจผมบอกให้ทำ

แล้วพี่ปืนล่ะครับ หัวใจของพี่ปืนบอกว่าอะไร แล้วพี่ปืนทำอะไรไปแล้วบ้าง”

      “แล้ว...พี่ต้องทำอะไรอีกเหรอปอ”

      “พี่ปืนก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีนะครับ”

      ปอลุกขึ้นเดินมาหาปืน สายตาแน่วแน่นั้น สบตาปืนไม่วูบไหวเลยแม้แต่น้อย

      “ผมจะยกตัวอย่างให้ฟังนะครับ....เมื่อหลายคืนก่อนที่พี่ปืนเคาะประตูห้องผมกลางดึก

แล้วบอกว่า อยากมานอนด้วย ผมปฏิเสธพี่ปืนหรือเปล่าครับ”

      ปืนส่ายหน้า เขายังไม่เข้าใจว่าปอต้องการบอกอะไรกันแน่

      “นั่นเพราะผมเองก็อยากอยู่ใกล้พี่ปืนด้วยเหมือนกัน แต่จะให้ผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ก็คงไม่ใช่

ผมกลัวการถูกปฏิเสธนะครับ ผมรู้ว่าความจริงพี่ปืนอยากให้ผมไปนอนด้วยตั้งแต่วันที่พี่ปืนสั่งให้ผมปิดแอร์แล้ว”

      “พี่ไม่ได้สั่งนะ ก็แค่....”

      “ครับ พี่ปืนก็แค่ทำเจ้าเล่ห์กับผมตามเคย....ทำไมครับ ยอมรับมาตรง ๆ ว่า อยากอยู่ใกล้ ๆ ผม

ชวนผมไปนอนด้วย มันเสียศักดิ์ศรีมากนักรึไง ทำไมพี่ปืนชอบทำอะไรที่มันตรงข้ามกับความต้องการของตัวเอง

เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยครับ พี่ปืนถึงให้ผมไปให้พ้นจากบ้าน เพราะคิดเอาเองว่า

การแสดงความรักกับผมเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ทั้งที่พี่ปืนไม่เคยถามผมเลยซักคำว่าผมคิดอะไรอยู่”

   ……………

       “คืนที่พี่ปืนทำตัวเป็นผู้ร้าย อุ้มผมไปนอนที่ห้อง ผมก็ไม่โวยวายซักคำ ทำไมรู้มั้ยครับ”

       ปืนรู้แล้ว....อะไรที่ยังคาใจเขาอยู่ ความจริงมันไม่เคยถูกแก้ปมเลย

ปืนแค่ไม่เก็บมาคิด  เพราะคิดว่าตัวเองได้ทุกอย่างสมใจแล้วต่างหาก

ที่แท้ทั้งหมดที่เขาทำไป และคิดว่าเป็นการทุ่มเทความรักทั้งหมดที่มีให้ปอ

กลับกลายเป็นความเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ เขาไม่เคยถามความสมัครใจของปอ

เพราะเข้าข้างตัวเองว่า จะยังไงปอก็รักเขาแน่ ๆ

      ความจริงแล้วปอต่างหากที่รักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเขาเลย

ยิ่งร้ายไปกว่านั้นปอยังซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเอง ในแบบที่ปืนเองไม่เคยคิดจะทำ

ปอแค่ต้องการรักษาศักดิ์ศรีของตัวเองบ้าง แล้วเมื่อคืนนี้ ศักดิ์ศรีของปอก็ถูกเขาย่ำยีจนไม่เหลือดี

....นี่เขาทำกับปอถึงเพียงนี้ได้ยังไง

       ปืนซบหน้าลงกับฝ่ามือ ไม่กล้าสู้หน้าปอแม้แต่น้อย

  คำรักที่เขาบอกปอ มันมีความหมายไม่ถึงครึ่งหนึ่งที่ปอมีให้เขาเลยด้วยซ้ำ

      “ส่วนเมื่อคืนนี้ ผมพูดอย่างไม่อายว่าผมมีความสุขมาก ประสบการณ์ครั้งแรกของผมมันไม่ได้เลวร้ายเลยนะครับ

ตรงกันข้าม....มันวิเศษที่สุด จะบอกให้อีกก็ได้ว่าผมรอเวลานี้เหมือนกัน

รอให้พี่ปืนแสดงความรักต่อผมอย่างคนรักกันจะแสดงต่อกัน เหมือนที่พี่ปืนบอกไงครับ”

      “พอเถอะปอ พี่เสียใจ พี่ขอโทษ”

      ปืนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ อย่างคนที่รู้ถึงความผิดของตัวเองดี   

      “ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับพี่ปืน ผมยังไม่รู้สึกเสียใจซักนิดเลย

อย่างน้อยผมก็พูดได้เต็มปากว่า เมื่อคืนนี้เราแสดงความรักต่อกันจริง ๆ

....แต่สำหรับผม....ทุกอย่างจะหยุดไว้แค่เมื่อคืนนี้เท่านั้น”

      “ปอหมายความว่าไง ไม่จริงใช่มั้ย ปอไม่คิดจะทิ้งพี่ไปไหนอีกแล้วใช่มั้ย”

       ปืนโผลุกขึ้นยืน จับไหล่ปอเขย่าเหมือนคนบ้า เขารับไม่ไหวอีกแล้ว ความรู้สึกเดี๋ยวรัก เดี๋ยวเลิก

เขาพร้อมจะทำทุกอย่างให้ปออยู่ด้วยกันเหมือนเดิม เขาขาดปอไมได้อีกแล้ว

      “ไม่หรอกครับ ผมก็ยังอยู่บ้านนี้ตราบเท่าที่พี่ปืนไม่คิดจะไล่ผมออกไปไหนอีก”

       เหมือนยกก้อนหินก้อนใหญ่ ๆออกจากหัวผุ ๆ ปืนโล่งใจเสียจนต้องตะครุบปอเข้ามาไว้ในอ้อมอก

พูดพร่ำอะไรต่าง ๆ นานา ล้วนแล้วแต่เป็นสัญญาที่บอกว่าจะทำให้ได้ ขอเพียงให้ปออย่าไปไหนอีกเลย



      “แต่พี่ปืนคงต้องย้อนกลับไปเริ่มต้นใหม่”



      ปอถอยออกจากอ้อมกอดที่คลายออกด้วยความงุนงงสงสัย

ปืนไม่รู้แล้วว่าปอจะมาไม้ไหน แต่ไม่ว่าไม้ไหน เขาก็ยินดีจะทำทุกอย่าง เพื่อไถ่โทษจากความเห็นแก่ตัวของตัวเอง

ที่ทำให้ปอต้องเสียใจซ้ำแล้วซ้ำอีก ให้สมค่าความรักที่ปอมีให้เขา

      “พี่ปืนต้องทำให้ผมรักพี่ปืนให้ได้”

      ปืนอ้าปากค้าง กับข้อเสนอที่ไม่ธรรมดาของเด็กหนุ่มวัยสิบเก้าที่ยืนอยู่ต่อหน้า ก็แล้วตอนนี้เขาไม่ได้ถูกรักหรอกหรือ
 
      “ปอไม่รักพี่แล้วเหรอ”

      เสียงที่เปล่งออกมาแหบโหยซะจนฟังแทบไม่ได้ยิน

      “นั่นสิครับ....ถ้าพี่ปืนอยากได้ยินคำนั้นจากผม พี่ปืนก็ต้องเริ่มซะตั้งแต่เดี๋ยวนี้”

[cinquain]

บทจะหวานก็มาดื้อๆแบบนี้เนาะ!!   

ไม่ได้เชียร์(ไอ้)พี่ปืน แต่เชียร์น้องปอค่ะ 55

หวังว่าเช้ามาพายุจะไม่เข้านะคะ ^ ^

[choijiin]

มายกมือเชียร์กับเค้าด้วย
แต่ไม่ใช่เชียร์พี่ปืนนะ
เชียร์คุณนูดีกว่า อุกรี๊ดดดดดด
 

ตอนนี้แอบสงสารพี่ปืนนิดๆ
แต่อย่างว่านะพี่ปืน
เรียนผูกต้องรู้จักแก้นะจ้ะ
 

วันนี้คุณนูมาตอนกลางวันเหมือนเมื่อวานเลย
 
นอนพักผ่อนอยู่บ้านใช่มั้ยคะ

[route rover]

นี่แน่ะสม  ไอพี่ปืน

น้องปอ จัดไปเยอะๆ เลยค่ะ 

[CarToonMiZa]

เชียร์คุนนูดีกว่า
น่ารักกว่าตั้งเยอะ

[cksong2008]

หนุ่มน้อยวัย 19.....พี่ปืนเอ้ยยยยย กินเด็กชัดๆ ฮ่าๆๆๆ  ว่าแต่ปืนอายุเท่าไหร่หว่า ผมจำไม่ได้แล้ว น่าจะอายุเท่าผมน๊า 
แต่ก็สนับสนุน ถ้าใจรัก อายุก็เป็นแค่เพียงตัวเอง อิอิ อย่าได้แคร์ครับพี่ปืนของผม(ของปอนี่หว่า)
สู้ๆ ปืนเป็นไอดอลผมไปซะแล้ว 

[numay]

แล้วจะทำไงให้ปอรักล่ะพี่ปืน อิอ

[PetitDragon]

พี่ปืนสู้ๆ 

[donutnoi]

เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง สู้ๆนะปืน

[nongnote]

อะไรอ่ะ...ค้างงงงงงงงง...อ่านมาจนทันละก็ค้าง