ตอนที่ 22 ลาจาก
คีตา
ผมลืมตาขึ้นมา ร่างกายของผมมันเจ็บไปหมด เจ็บเหมือนกับหัวใจผมที่พึ่งถูกขยี้จนแหลกคามือด้วยฝีมือคนที่บอกว่ารักผม
“น้ำ..”ผมพูดก่อนที่จะมีใครส่งน้ำมาให้ผม ผมมองไปที่ใครคนนั้นก่อนจะยิ้มเยาะตัวเอง ยังจะไปหวังอะไรอีก
“กินค่อยๆนะ”เชนบอกผม ผมค่อยดื่ม
“ที่นี่”ผมถามเพราะรู้ว่ามันไม่ใช่ห้องผม
“โรงพยาบาล พี่โชนพาคีย์มา”เชนบอกผม โรงพยาบาล คงใช่ กลิ่นยาฆ่าเชื้อ สายน้ำเกลือที่ติดอยู่กับมือผมมันบ่งบอกได้ดีว่าที่นี่คือที่ไหน
“พอดีพี่โชนมีงานด่วน ก็เลยให้เชนมาเฝ้าคีย์ แต่พี่โชนเขาเฝ้าคีย์ทั้งคืนเลยนะ”เชนบอกผม ผมไม่ต้องการรู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะไปไหนหรืออยู่กับใคร เพราะผมตัดสินใจแล้วว่าผมกับเขา ขาดกัน ผมไม่รอแล้ว สัญญานั้นผมยอมผิดถ้ามันทำให้ผมเจ็บน้อยลงได้ ผมก็จะทำ
“เชนกลับไปก่อนได้ไหม”ผมถามเชนที่ทำสีหน้าลำบากใจ
“ก็ได้ เชนยอมทำตามที่คีย์บอกแต่เชนก็อยากให้คีย์รู้ว่าพี่โชนเขาห่วงคีย์มากนะแต่พี่เขาไม่รู้ว่าจะแสดงออกมายังไง”เชนบอกก่อนที่จะกลับไป
ผมคิดตามที่เชนพูดก่อนที่จะยิ้มอีกครั้ง ห่วงหรือ ถ้าห่วงเขาคงไม่ทำแบบนี้กับผม ถ้าห่วงคงจะอยู่เฝ้าผมตอนที่ผมฟื้น ผมไม่รู้เป็นไร ถึงเขาจะเป็นคนทำร้ายผม แต่ผมก็อยากเห็นหน้าเขาเป็นคนแรก คงเพราะผมคิดว่าอย่างน้อยเขาก็ห่วงผม
“อาการเป็นไงบ้างครับคีย์”ผมหันไปที่ประตูแล้วก็พบกับพี่หมอที่วันนี้แต่งตัวธรรมดา เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยืน เข้ากับใบหน้าพี่หมอมาก แบบผมสีดำตัดสั้น ตาคงสีน้ำตาล แล้วก็ใบหน้ารูปใข่ มันขลับให้ใบหน้าพี่เขาดูหน้าหลงใหลแต่สำหรับผมกับพี่หมอเป็นแค่พี่น้องเท่านั้นครับ
“ไม่เป็นไร”ผมตอบสั้นๆไม่อยากให้คนๆนี้เป็นห่วงผมมาก
“ถ้ามีอะไร ก็บอกพี่ได้นะ พี่พร้อมช่วยเสมอ”พี่หมอบอกผมก่อนที่จะลูบหัวผม
“พี่ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ”ผมบอก พี่เขาก็ยิ้ม
“สำหรับพี่คีย์ก็เป็นน้องชายที่พี่รักเสมอล่ะครับ”พี่หมอบอก
“พี่พูดแบบนี้ไม่กลัวหมีมันโกธรหรือไงครับ”ผมถามออกไป
“ทำไมพี่ต้องกลัวด้วยล่ะครับ”พี่หมอบอกผมพร้อมกับยิ้มเยาะ
“ก็หมีมัน..”ผมพูดไม่ทันจบพี่หมอก็พูดขัดขึ้นมา
“ไม่ว่าเขาจะรู้สึกอะไร สำหรับพี่แล้วเขาก็เป็นแค่คนๆหนึ่งที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่สำคัญอะไร”พี่หมอพูด หน้าตาพี่หมอแสดงออกว่าเขาพูดความจริงแต่ผมดูออกว่าลึกๆแล้วมันไม่เป็นอย่างนั้น ถ้าไม่รักคงไม่มองดูมาต้องนานหรอก
“หวังว่าที่พี่พูดจะไม่จริงนะครับ”ผมพูดออกไป พี่หมอตาโตก่อนจะเอามือลูบหัวผม
“ทำไรกันอยู่”เอสส่งเสียงมาก่อนตัว เขาเดินมากับพี่โดม
“อย่าเสียงดังสิมันรบกวน คนอื่นเขา”พี่โดมเอ็ดแต่เอสกลับยิ้ม
“ไม่มีหรอกน่า จะมีก็แต่สุดที่รักของผมเท่านั้นล่ะ”เอสบอกก่อนที่จะหอมแก้มพี่โดม
“ถ้าจะสวีทกันก็เชิญข้างนอกนะครับ นี่ห้องผู้ป่วย คีย์เขาต้องพักผ่อนนะครับ”พี่หมอบอก
“อย่าล้อเล่นสิ แบบนี้ไม่สมเป็นพี่เลยอะ”เอสบอกก่อนที่พี่หมอจะหลุดหัวเราะออกมา
“ว่าไงเพื่อนสบายดีเปล่า”โถมตัวอันหนักอึ่งมากอดผม แต่กลับถูกมือข้างหนึ่งของใครบางคนกระชากตัวออกไป ก่อนที่จะต่อย
ผลั๊ก
“มึงมายุ่งไรกับเมียกู”โชนพูดออกมาก่อนที่จะโดนเอสสวนหมัดใส่ไป
ผลั๊ก
“มึงมันวรนัส ด้านว่ะยังกล้าพูดอีกนะว่าเมีย ที่เพื่อนกูเนี่ยไม่ใช่เพราะมึงเหรอ”เอสตะคอกใส่ ตอนนี้พี่โดมจับแขนเอสไว้ โชนจะมาต่อยเอสแต่ก็ถูกพี่หมอห้ามไว้
“นี่ห้องผู้ป่วยนะครับ ขอความสงบด้วย”พี่หมอพูดห้ามแต่โชนกลับหันไปทางพี่หมอแล้วก็
ผลั๊ก
โชนต่อยพี่หมอ
“มึงอีกคน มาทำไรที่นี่”
“มาเยี่ยมน้องชาย แต่ในฐานะพี่ชายอยากจะบอกอะไรไว้อย่าง”พี่หมอยิ้มก่อนต่อยโชน
“อย่ามาทำร้ายน้องชายคนอื่น ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอไงว่าในฐานะที่คุณได้ชื่อว่าเป็นสามีควรดูแลภรรยา และ ในฐานะพี่ควรสนใจน้องแต่ดูเหมือนคุณจะจำแต่ไม่ทำนะครับ คีย์พอดีวันนี้พี่มีนัด ขอตัวกลับก่อนนะ”ประโยคสุดท้ายพี่พูดกับผมก่อนที่จะออกไป
“คีย์เราขอตัวกลับก่อนดีกว่าไม่อยากอยู่กับไอบ้าแถมกินหญ้า”เอสบอกแล้วเดินออกไป พี่โดมหันมายิ้มให้ผมก่อนที่จะเดินตามเอสไป
“พอสามีไม่อยู่ก็ร่านเลยเหรอ”โชนพูดกับผม ผมได้แต่อยู่เฉยๆ อาจเพราะชาชิน อาจเพราะไม่ต้องการเจ็บไปมากกว่านี้
“ถามไม่ตอบ”โชนพูด
“ไม่ตอบก็อย่าตอบ”โชนพูดก่อนที่ผมจะรู้สึกอุ่นที่ริมฝีปาก โชนจูบผมมันเป็นจูบที่อ่อนโยน อ่อนโยนจนผมไม่เชื่อ อ่อนโยนจนทำให้น้ำตาผมไหล
“ไม่ร้องนะครับ คนดีของพี่”โชนพูดกอดผมไว้ ผมไม่รู้ว่าอันไหนจริง อันไหนลวง แต่ถ้านี่คือความจริง คงจะดี
“คีตาพี่ขอโทษที่ทำร้าย ขอโทษที่ทำให้เป็นแบบนี้ ขอโทษที่พี่เอาแต่ใจ และขอบคุณที่ยังอยู่กับพี่ พี่รักคีตานะ”คำบอกรักที่ผมเฝ้าคอย แต่ตอนนี้มันคงสาย เพราะผมตัดสินใจได้แล้วตั้งแต่ตื่นมาแล้วไม่เห็นหน้าคนๆนี้
“มันไม่สายไปเหรอ มาบอกรักเอาตอนที่ผมเลิกรัก”ผมยังจำที่เขาทำร้ายผมได้
“ไม่สาย พี่ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น พี่ขอล่ะคีตา ขอให้พี่ได้แก้ตัวในสิ่งที่กระทำ”โชนอ้อนวอนผม
“ไม่และผมก็มีคนที่ผมรักแล้ว”ผมยืนยัน
“งั้นก็ได้ ถ้าคีตาไม่ให้โอกาสพี่ พี่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำให้คีตารัก ถึงพี่จะไม่ได้หัวใจคีตา แต่ขอให้รู้ไว้ว่าพี่จะไม่ปล่อยนายให้ใคร”โชนบอกก่อนที่จะเดินไปล๊อคประตู
“พี่รักนาย”โชนเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วพูดกับผมก่อนที่จะจูบที่ต้นคอผม
“ปล่อยนะ”ผมบอกตอนนี้ผมอยู่ในสภาพที่เรียกว่าเปลือยเปล่า โชนกำลังจับแกนกายผมอยู่ มืออีกข้างก็สอดเข้าไปที่ช่องทางของผม
“ไม่ปล่อยจนกว่าจะบอกว่ารัก”โชนพูด
“ไม่บอกแล้วไงว่าไม่รัก ผมรักคนอื่นแล้ว”ผมบอกโชน
“ใครไอหมอที่พึ่งไปหรือไอหัวแดงนั่น”
“พี่หมอที่แสนดีไม่เหมือนคนเลวๆอย่างนาย”ผมพูดโดยที่ไม่รู้ว่าได้ทำให้เส้นความอดทนของโชนขาดลง
“ถ้าพี่เลวพี่ก็จะเลวให้ถึงที่สุดเพื่อให้นายมา”โชนบอกก่อนที่จะกระทำกับร่างกายผมอย่างป่าเถื่อนโดยที่ไม่สนใจผมว่าจะเจ็บเหรอเปล่า
...................................
ผมตื่นขึ้นมาโดยที่ไม่เห็นใครที่ควรอยู่ด้วยอยู่ข้างๆน้ำตาผมไหลออกมา รัก คนที่ผมรักพูดออกมาแต่มันคงเป็นได้แค่คำหลอกลวง ถ้ารักคงไม่ทำแบบนี้ ทำให้ผมเจ็บไปทั่วร่างกายและที่สำคัญที่สุดเจ็บที่หัวใจ
ผมอยากจะไปจากเขา เขาคนที่บอกว่ารักผม คนที่ทำร้ายผม ผมคิดแล้วร่างกายก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้(โรงพยาบาลมีตู้เสื้อผ้า)แล้วก็รีบออกไปจากห้อง แม้ว่าจะเจ็บตอนที่วิ่งแต่ไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้ ผมวิ่งไป วิ่งอย่างไร้จุดหมายจนกระทั่งมีแสงสว่างจ้าสะท้อนเข้าที่ตาก่อนที่จะล้มลงไป
.....................................................
เอี๊ยด
เสียงเหยียบเบรกดังขึ้นโดยฝีมือผมอยู่มีใครไม่รู้วิ่งมาตัดหน้ารถผม ผมออกจากรถรีบไปดูแล้วก็เจอกับผู้ชายที่ใบหน้านั้นจัดได้ว่าหล่อเสียดายที่ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“คำๆเดียวที่ต้องการคือรัก”เสียงมือถือผมดังขึ้นทำให้ผมกดรับ
“อิจิโระ แกต้องกลับมาภายในวันพรุ่งนี้ไม่งั้นฉันจะตัดพ่อลูกกับแก”เสียงปลายสายดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองคนที่อยู่บนพื้น ผมประคองเขาขึ้นมาบนตักผม
“พ่อผมขอเวลาเป็นอาทิตย์หน้าไม่ได้หรือไง”ผมต่อรองผมคงทิ้งคนที่อยู่บนตักผมตอนนี้ไม่ได้
“ไม่ได้แกต้องมาพรุ่งนี้”เสียงปลายสายยื่นคำขาดก่อนที่จะตัดสายไป
ผมถอนหายใจออกมา “ช่วยไม่ได้ เอาไปด้วยแล้วกัน”
ผมอุ้มผู้ชายคนนั้นขึ้นรถก่อนที่จะรีบบึ่งรถไปสนามบิน ทำไมเครื่องบินเจทก็ของผมแต่ทำไมผมต้องรีบไปก่อนเครื่องออกด้วยเนี่ย ผมสงสัยแต่ก็ยังคงรีบไป
เพื่อไปให้ถึงจุดมุ่งหมายที่ผมต้องไปภายในวันพรุ่งนี้คือ ญี่ปุ่น
TBC……………………….
kuro มาก่อนสามเดือนค่ะ
หวังว่านักอ่านทุกท่านจะไม่ว่ากันนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
หัวข้อ: ช่วยตอบผมที...ใครเป็นพ่อของลูกผม??? THE END (อ่าน 299844 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก