ตอนที่ 23 ผิดที่ฉันเอง 20 %
โชน
ภาพตรงหน้าผมทำให้ผมเสียใจ ห้องว่างเปล่าปราศจากคนที่ๆเคยอยู่
ผมผิดผมรู้ ผมเลวผมรู้ดี สิ่งที่ทำไปทั้งหมดมันไม่ดีแต่ผมก็ทำ
ทำเพื่อให้ผมได้คนที่ผมรักมาเป็นของผม
ผมหาทั่วห้องแล้วก็ไม่พบคีตา ผมวิ่งไปทั่วโรงพยาบาลวิ่งเหมือนคนบ้าไปทั่ว ผมได้แต่วิ่งๆแล้วก็ถามคนที่ผ่านไปมาในโรงพยาบาล แต่ก็ไม่เจอ
ผมวิ่งออกไปนอกโรงพยาบาลแต่ก็ไม่เจอวี่แววของคีตา
ผมล้มทั้งยืนน้ำตาไหลออกมา คีตาหนีผมไปแล้ว คีตาทิ้งผมไปแล้ว
ไปพร้อมกับลูกของผม ผมร้องตะโกนชื่อของคีตาออกมาเพื่อหวังว่าจะเจอ แต่ก็ไม่
“พี่โชน”เสียงทักทำให้ผมหันไปมอง ผมหวังว่านั่นจะเป็นเสียงของคีตาแต่ก็ได้แต่หวัง เพราะคนที่ทักผมคือเชน ผมมองหน้าหมอนั่นแล้วถามออกมาเบาๆ
“คีตาอยู่ไหน”ผมถามจบเชนก็บอกว่าไม่รู้ผมได้แต่พร่ำเพ้อบอกกับเชนว่าผมมันเลว ผมมันไม่ได้เรื่อง ผมมันแย่แค่ไหนน้ำตาผมไหลออกมาเรื่อยๆเหมือนฝนที่คอยตกใส่หัวผม ให้ผมรู้ว่าตอนนี้ผมสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไปแล้ว ผมเจ็บ ผมปวด ผมทรมาน ไม่มีอะไรทำให้ผมเจ็บกว่านี้
“พี่ครับผมว่าไปข้างในโรงพยาบาลกันเถอะ”เชนพูดพร้อมกับจูงมือผมเข้าไปในโรงพยาบาล ระหว่างทางเชนบีบมือผมไว้แน่นเหมือนกับบอกว่ายังมีเขาอยู่
“ผมว่าคีตาคงไปไหนไม่ไกลเราให้คนของพ่อช่วยกันหานะครับ”เชนพูดก่อนที่จะไปกดมือถือโทรหาพ่อส่วนผมได้แต่นั่งนิ่งเฝ้าคิดถึงสิ่งที่ทำลงไป
ผมทำร้ายคีตา ทั้งที่ผมบอกว่าจะปกป้อง เป็นผมเองที่เลว ผมต่อยหน้าตัวเอง มันทำให้ผมเจ็บแต่ไม่เท่ากับที่หัวใจ
ผมต่อยหน้าตัวเองเรื่อยจนเชนมาจับมือผมไว้ ผมหยุดต่อยตัวเองมองหน้าน้องชายผม พวกเราเป็นฝาแฝดกัน หน้าตาของพวกเราเหมือนกัน ความต่างของพวกเราคงมีแค่นิสัย ผมมักคิดแต่เรื่องของตัวเองจนลืมคนสำคัญ น้องชายผม ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เขาสูงน้อยกว่าผม ตอนนี้เขากำลังจะมีลูก ผมไม่รู้จนมีคนมาบอกในวันนั้นผมก็รู้ว่าผมเป็นพี่ชายที่แย่ เป็นพ่อที่นิสัยไม่ดี เป็นคนรักที่เลว ผมเป็นได้แค่นั้น
“พี่โชนไม่ต้องห่วงนะครับ ผมบอกพ่อแล้ว เชื่อว่าไม่นานก็เจอ”เชนบอกก่อนที่จะตามเมมาอยู่เป็นเพื่อนผม จากนั้นก็ไปหาตูนที่ห้อง
“โชนมึงแม่ง...แต่ก็เอาเหอะ กูรู้ว่ามึงเจ็บ กูจะอยู่ด้วยแล้วกัน”เมพูดเธอนั่งข้างๆผม คอยให้กำลังใจผม
..................................................