ตอนที่ 21 ภาพลวง...หลอกตา
คีย์
หนึ่งอาทิตย์นับตั้งแต่ที่โชนพามีนกลับมา หมอนั่นแปลกไปจากเดิมมาก อย่างกับกลายเป็นคนละคน
จากเดิมที่ร้ายกับผมตอนนี้เหมือนกับจะดีกับผม แล้วยังคำพูดแปลกๆอีก
ไม่ว่าจะเป็น ถึงจะบ้า ก็บ้ารัก รักงั้นเหรอ คิดว่าผมจะเชื่อหรือไง
ในเมื่อคนๆนั้นก็ไม่เคยเชื่อในตัวผม
คนที่หาว่าผมร่าน
คนที่ทำลายความเชื่อใจ
คำว่ารักสำหรับผมกับโชนคงเป็นได้แค่อดีต
คำพูดของเขาตอนที่แต่งงานกับผมมันยังดังก้องในหัว
‘ไปโยนดอกไม้สิ หวังว่าจะมีคนรับนะ จากนี้ไปผมก็ขอฝากตัวด้วยแล้วกันคุณภรรยาที่ผมไม่ต้องการ...อ้อ ลืมบอกไป ผมจะทำทุกวิถีทางให้คุณไปไกลๆจากชีวิตผม’ ทุกวิถีทางรวมถึงสิ่งที่โชนกำลังทำในตอนนี้
นับจากวันที่เขาทำร้ายผม ผมเคยคิดหาว่าความรักของโชน เคยถามว่ามันยังมีเหลือไหม และตอนที่ผมรู้คำตอบ หัวใจผมก็เจ็บ เจ็บจนชา
ในเมื่อเจ็บ ผมคงต้องจำ และเพราะผมต้องจำถึงได้อยากให้โชนเลิกแกล้งทำดีกับผมสักที เพราะยิ่งทำดีมากเท่าไรมันก็ยิ่งทำให้ผมเจ็บมากขึ้นเท่านั้น เพราะผมไม่โง่จนดูไม่ออกว่าสิ่งที่โชนทำมันเป็นแค่การแสดงละคร สิ่งที่โชนทำมันดูเหมือนฝืนใจทำ โชนคงรอให้ผมตายใจก่อนที่จะทำผมเจ็บซ้ำ
ตอนนี้ผมขอแค่เวลาที่จะทำตามสัญญาและไปจากผู้ชายคนนี้
“วันนี้อยากกินอะไรครับที่รัก”โชนพูดพร้อมกับกอดผมจากด้านหลัง เอาจมูกมาอิงแก้มผม
“กินอะไรก็ได้”ผมตอบ นี่ยังแสดงไม่พอหรือไง อาทิตย์หนึ่งแล้วนะ
“งั้น กินข้าวผักปลาเก๋าแล้วกับ เมื่อว่าพี่พึ่งซื้อปลามา”โชนพูดแล้วก็เดินจากผมไป แววตาตอนที่โชนพูดกับผมมันแปลก มันเหมือนกับเสียใจ ถ้าเสียใจแล้วจะมาฝืนทำแบบนี้ทำไม
“มีนไปไหนหรือ”ผมถามเพราะไม่เห็นมีนที่โต๊ะกินข้าว
“พี่ให้คนพามีนไปเรียนพิเศษน่ะ เย็นๆถึงกลับ”โชนตอบ
“แล้วไม่ไปทำงานหรือไง”ผมถามสามวันมานี้ไม่ไปไหนหรือว่าจะมาคอยเฝ้าผมไม่ให้หนี ซึ่งผมไม่ทำหรอก
“ไปแต่ขอกินข้าวกับสุดที่รักก่อนนะ”โชนพูดพร้อมกับยิ้ม คำพูดแต่ละคำ การกระทำแต่ละอย่างมันสะท้อนถึงความไม่เต็มใจทำ
“กลับมาแล้วครับ วันนี้พี่ซื้อเค้กของโปรดคีตามาด้วย”โชนพูดจูงมือมีนเข้ามาในบ้าน ในมือมีนถือถุงขนมอยู่ มีนเดินมาข้างผม
“ของโปรดพี่คีย์”มีนยื่นมาให้ผมผมก็รับไว้
“ขอบใจนะมีน”ผมพูดมีนยิ้มตอบก่อนที่จะเดินเข้าห้อง แล้วก็ออกมาพร้อมเป้
“พ่อผมไปค้างบ้านนรินนะ อีก สามวันผมจะกลับมา พอดีครอบครัวเขาจะไปทะเลผมเลยไปด้วย”มีนบอกโชน โชนพยักหน้า มีนก็เดินออกจากบ้านไปพร้อมกับคนของโชนที่พึ่งมาถึง โชนยิ้มให้ผม
“เค้กมันเป็นของโปรดของฉันตั้งแต่เมื่อไร”ผมถามโชนที่ยิ้มก่อนที่จะเริ่มหุบ
“ไม่ใช่หรือ พี่ว่าใช่แล้วนะ แล้วคีตาชอบกินอะไรล่ะ ช๊อกโกแล๊ค คุ้กกี้”โชนถามผม นี่คงจะคบกับใครมามากถึงได้จำผิด ไม่สิ คงจะไม่เคยจำเรื่องของผมเลย
“พี่ถามนะคีตา ตอบหน่อย”โชนพูดอย่างไม่พอใจ ถ้าไม่พอใจแล้วทำทำไม ทำเพื่ออะไร ผมเริ่มถามอยากให้หยุดสักที
“เลิกเถอะ”ผมบอก โชนทำท่า งง มองหน้าผม ผมเลยตะโกน
“เลิกเสแสร้งแกล้งมาทำเป็นดีได้แล้ว หยุดแสดงละครสักที”ผมพูดจบก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บที่แก้ม โชนตบผม
“คีตามันจะมากไปแล้วนะ ฉันไม่ได้แกล้งทำเป็นดีกับนาย ที่ฉันทำเพราะฉันอยากให้นายรู้ว่าฉันรักนายและพี่ก็อยากจะรู้ว่านายยังรักพี่”
“รัก เลิกพูดได้แล้วมั้ง นี่ยังจะแกล้งพูดอีกหรือไง ก็ได้ถ้าอยากแกล้งนัก ผมก็จะตอบคุณให้นะคุณภารุต ว่าผมจะไม่มีวันรักคนอย่างคุณอีก คนอย่างผมน่ะเจ็บครั้งเดียวเกินพอ”ผมตอบออกไป จ้องหน้าโชนที่มองผมตาแดงกล้ำ ผมก็จ้องหน้าโชนตอบก้แค่จ้องอย่านึกว่าผมจะกลัว
“ไม่ ได้ รัก พี่”โชนถามทีละคำ
“ใช่ ผมไม่เคยรักคุณเลยแม้สักครั้งเดียว ผมเกลียด ได้ยินไหม ผมเกลียดคุณถ้าผมทำตามสัญญาได้เมื่อไร ผมก็จะไปจากคุณและจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีกเลย”ผมโกหกโชน แต่ถ้ามันทำให้โชนหยุดทำเรื่องบ้านี่ได้และมันทำให้ผมไปจากโชนได้ ผมยอมที่จะโกหก
พลั๊ก
โชนผลักผมลงกับโซฟา ก่อนที่จะขึ้นมาคร่อมตัวผม
“นี่ จะทำอะไร หยุดนะ”ผมบอก เริ่มกลัว โชนจูบผม ไม่มีความอ่อนโยนใดๆอยู่ในจูบนั้น มีแต่ความจาบจ้วงและเอาแต่ใจ
“ไม่ หยุดนะ โชน”ผมบอกอยากให้โชนหยุด แต่โชนกลับไม่สนใจในสิ่งที่ผมพูดเขาถอดกางเกงผมทิ้ง ก่อนที่จะกระแทกเข้ามาในตัวผม
“โอ๊ย”ผมได้แต่ร้องอยู่อย่างนั้น ไม่ว่าผมจะร้องสักเท่าไรโชนก็ไม่ยอมหยุดยังคงขยับเข้ามาในตัวผม
“ในเมื่อไม่รัก ก็ไม่ต้องรัก แต่ฉันจะไม่ปล่อยนายไปหรอก”โชนพูดพร้อมกับกระแทกเข้ามาในร่างผมจนสุดก่อนที่จะทำตามที่ตัวเองต้องการ
ตอนนี้ถึงผมจะเจ็บเท่าไรแต่สิ่งที่ผมห่วงคือลูกในท้อง ผมหวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไร
ผมได้แต่ทนต่อความเจ็บปวดที่ประทังเข้ามาไม่หยุดจนกระทั่งผมสัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นร้อนที่อยู่ในตัว
“ยังไม่จบหรอกนะ”โชนพูดก่อนที่จะเริ่มขยับอีกครั้ง
ไม่ว่าโชนจะทำอะไรต่อไปผมก็ไม่รับรู้แล้ว ตอนนี้ตาที่เต็มไปด้วยน้ำตากำลังจะหลับลงพร้อมกับสติของผม
.............................................
โชน
ผมจ้องมองคีตาพร้อมกับผลงานของตัวเอง ผมโกธร คีตา โกธรมากจนระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่
ทำไมคีตาถึงไม่เข้าใจผม
สิ่งที่ผมทำมาทั้งอาทิตย์มันไม่มีความหมายเลยหรือไง
ทั้งที่บางสิ่งผมยังไม่เคยทำด้วยซ้ำแต่ผมก็พยายามสื่อให้คีตาได้รู้ว่าผมรัก
แล้วถึงผมจะจำผิดและนั่นมันก็ช่วยไม่ได้ ตอนที่ผมเชื่อว่าคีตาทรยศผมก็เสเพลคบกับคนอื่นไปทั่ว ล่าสุดก็ยัยเจนนี่ที่กล้ามาทำร้ายลูกผม ผมเลยให้ลูกน้องไปจัดการจนไม่กล้ามาราวีผม
เพราะผมคบไปทั่วเลยจำไม่ได้นั่นก็ไม่ผิดนิ ที่ผิดคือคีตา
สัญญานั่นมันอะไร ถ้าทำตามแล้วจะไปจากผม
ไม่มีวัน ผมไม่ยอมปล่อยคนที่ผมรักไปเด็ดขาด ไม่ว่าจะต้องทำร้ายคีตามากเท่าไร ถ้ามันทำให้คีตาอยู่กับผมได้ผมก็จะทำ แม้ว่าจะทำให้คนที่ผมรักเจ็บปวดก็ตาม
ผมมองหน้าคีตา “พี่ไม่ปล่อยนายไปหรอกนะ” ผมพูดก่อนที่จะโทรเรียกหมอ
ไม่นานหมอก็มา
“ไอโชนแกจะบ้าหรือไง โทรเรียกฉันตอนตี 3 ฉันก็ต้องนอนนะ เดี๋ยวผิวฉันเสียใครจะรับผิดชอบ”เสียงโวยวายดังมาจากผู้หญิงผมสีน้ำตาลทันทีที่เธอเดินเข้ามาในบ้านผม
“แล้วไหนล่ะคนไข้ที่จะให้รักษา”ผมพาเธอไปหาคีตา
“เมียแกนิ แกทำไรว่ะ”เธอถามก่อนที่จะไปตรวจแล้วทำหน้าตกใจ
“โชนพาเมียแกไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย”เธอตะโกนผมทำตาม
ที่โรงบาลผมนั่งรออยู่ที่ห้องฉุกเฉิน ในใจกระวนกระวาย คิดแต่โทษตัวเอง ผมไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ถึงผมอยากจะทำให้คีตาเจ็บจนไม่กล้าไปจากผมแต่ผมไม่คิดทำร้ายคีตาหนักขนาดนี้
“โธ่เว่ย”ผมตะโกนเอามือชนกำแพงเลือดไหลออกมาจากมือผม
“โชนกำแพงโรงพยาบาลฉัน ไม่ใช่กระสอบทรายของนาย อย่าทำพัง”ทันทีที่ได้ยินเสียงเธอผมรีบวิ่งไปหาเธอ
“เมคีตากับลูกเป็นไงบ้าง ปลอดภัยไหม”ผมถามในใจได้แต่ภาวนาว่าขอให้พวกเขาปลอดภัย
“ปลอดภัยทั้งแม่เล็กเด็กในท้อง โชนแกทำไรว่ะ ควบคุมอารมณ์ไม่เป็นหรือไง แก 24แล้วนะไม่ใช่ 4 ขวบนะ ดีนะที่เมียแกกับลูกแกปลอดภัย”เธอบอกผม แต่ผมไม่สนใจรีบเข้าไปหาร่างของคีตาที่อยู่บนรถเข็นหน้าของคีตาขาวซีดราวกับกระดาษ
ผมเอามือกุมมือคีตาไว้ “พี่ขอโทษ”ผมบอกได้แค่นี้เมก็เอามือมาแตะไหล่ผม “แกรอให้เขาฟื้นขึ้นมาก่อนเถอะ ตอนนี้เขาต้องพักผ่อน”ผมบอกผมผมวางมือคีตาลง แล้วปล่อยให้พยาบาลเข็นเตียงคีตาเข้าห้อง
“โชน จากนี้จะเอาไง”เมถามผมตอนที่ผมเฝ้าคีตาอยู่ที่ห้อง
“อะไร”ผมถาม
“ก็แกบอกว่าจะทำให้เขาเห็นว่าแกรักเขา แต่จากที่ฉันเห็นแกทำร้ายเขาชัดๆ”เมพูดกับผม เมเป็นเพื่อนสนิทผมตั้งแต่เรียนมัธยม ผมเคยปรึกษาเธอเรื่องคีตากับลูก
“ทุกอย่างที่ฉันทำ คีตามองว่ามันเป็นแค่การเสแสร้ง ฉันก็เลยโกรธ”ผมพูดไม่ได้ตอบคำถามเธอ
“แล้วทีนายมองว่าคีตาทรยศนายล่ะ”เธอย้อน คำพูดของเธอทำให้ผมน้ำตาไหล จริงอย่างที่เมพูด ทีผม ผมยังมองได้ แต่ทีคีตาผมกลับโกรธ ผมช่างเป็นผู้ชายที่แย่ ผมบอกว่าจะปกป้องครอบครัว จะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายแต่เป็นผมเองที่ทำ ผมเองที่ผิด
“ฉันว่าเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ตัวแกว่าโชน”เมพูดก่อนที่เธอจะขอตัวกลับบ้าน
ผมได้แต่เฝ้ามองคีตาที่กำลังหลับยู่และขอให้เขาตื่นขึ้นมา
TBC………………………….
หัวข้อ: ช่วยตอบผมที...ใครเป็นพ่อของลูกผม??? THE END (อ่าน 277737 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก