ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]  (อ่าน 843691 ครั้ง)

ออฟไลน์ Bowbonk

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1187
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +112/-4

ออฟไลน์ why yyy

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4561
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +309/-8

ออฟไลน์ BitterSweet

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 235
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +725/-2
ซีรีย์หวานอมขม : ภาค ยอดสะเดา กับ ข้าวโพดต้ม



ต้นที่ 12



เผลอพริบตาเดียว...

ค่ายวิศวะอาสาผ่านมาครบหนึ่งอาทิตย์แล้ว
เหลืออีกเพียงแค่สามวันก็จะถือว่านายปลายฟ้า
ได้เสร็จสิ้นภารกิจในค่ายนี้อย่างสมบูรณ์

ส่วนของการก่อสร้างโรงเพาะเห็ดและซ่อมแซมห้องสมุด
เริ่มเห็นเป็นรูปเป็นร่างชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
แต่ถึงอย่างนั้นชาวค่ายก็ยังคงพยายามเร่งให้ทันช่วงโค้งสุดท้าย
เพราะในวันพรุ่งนี้พวกเขาจะทำพิธีเปิดอย่างเป็นทางการ
โดยเชิญชาวบ้านในหมู่บ้านมาร่วมยินดี
พร้อมกับมีกิจกรรมกีฬาสานสัมพันธ์กับพวกน้อง ๆ ในโรงเรียน


และด้วยเหตุนี้กลุ่มของนายปลายฟ้าจึงถูกโอนให้มาช่วยหน่วยก่อสร้างแทบจะถาวร
ทั้งใช้แรงงาน แบกของ ทาสีอาคาร ปีนหลังคา สารพัด
แต่พวกเขาไม่เคยปริปากบ่นใด ๆ เพราะเต็มใจกันช่วยอยู่แล้ว
ทั้งยังเข้ากับเพื่อนร่วมงานใหม่ ๆ ได้อย่างไม่มีปัญหา
คงเป็นเพราะได้เคลียร์เรื่องกับเด็กคณะวิศวะไปก่อนหน้า
จึงทำให้อะไร ๆ เหมือนจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น
คล้ายกับทุกคนร่วมแรงร่วมใจเป็นหนึ่งเดียวกันมากกว่าเคย


...ยกเว้นอยู่เรื่องหนึ่งที่คนในค่ายพยายามแยกให้เป็นเรื่องของใครของมัน




“บอลล่ามีคนฝากจดหมายมาให้”


ไอ้เกมส์ยื่นกระดาษพับเล็ก ๆ ส่งให้สุดสวยประจำกลุ่ม
ระหว่างกำลังนั่งโต๊ะกินข้าวต้มมื้อเช้ากันอยู่

“ไหนอะไรยะ เอามาสิ”

มือบางคว้ากระดาษมาคลี่เปิดดู
ก่อนส่งเสียงอ่านให้ทุกคนได้ยินกันโดยทั่ว

“อยากเป็นตุ๊กตาหมีให้เธอกอด
อยากเป็นทามาก๊อตให้เธอเลี้ยง
อยากเป็นทูตสวรรค์ข้าง ๆ เตียง
อยากเป็นนกเอี้ยงคอยเลี้ยงเธอ

เทคแคร์นะคัฟ จุ๊บ ๆ 
จาก บัดเดอร์สุดหล่อเองคัฟ”



โห....เน่าสนิท!


ปลายฟ้ามองเพื่อนที่เหลือซึ่งทำหน้าอยากจะอ้วกข้าวต้มออกมา
ยกเว้นบุคคลเดียวที่ดูเหมือนจะถูกใจร้องกรี๊ดกร๊าดดีใจไม่ยอมหยุด

“ว๊ายยย!! น่าร๊อกกอ่ะ!!!
แต่เอ๊ะเดี๋ยวก่อน...
ไอ้อยากเป็นนกเอี้ยงมาคอยเลี้ยงเนี่ย
มันหาว่าชั้นเป็นควายไม่ใช่เหรอย่ะ
กรี๊ดดด!! บังอาจมาว่านางสาวไทยในอนาคตได้ยังไง
หึ แต่ชั้นให้อภัยก็ได้ยะ
เพราะเห็นว่ามันเขียนมาจากบัดเดอร์สุดหล่อหรอกนะ
ไม่งั้นแม่จะจับจูบปากให้ช้ำจนถึงไส้ติ่งเสียให้เข็ด!”

บอลล่าสะบัดหางเสียงส่งท้ายอย่างงอน ๆ
หลังจากเพิ่งตระหนักชัดถึงความหมายที่แฝงนัยยะมา
จนตัวกวนประจำกลุ่มต้องตบบ่าเบา ๆ พลางพูดเอ่ยปลอบ

“เอาน่าเจ๊... ได้แค่นี้ก็ยังดีกว่าเขาไม่ส่งอะไรมาให้
ว่าแต่บัดเดอร์เจ๊เก่งนะเนี่ยเลือกกลอนมาตรงกับตัวเจ๊เป๊ะ!”


“เงียบไปเลยนะยะ ไอ้เกมส์!
ใช่ซี้...ก็แกได้ลูกอมตั้งห่อเบ่อเริ้มเลยพูดได้นี่
ของชั้นอ่ะมีแค่กลอนส่งมาให้ทุกวันเอง
แหม...ไม่คิดจะลงทุนกันบ้างเลย”

บอลล่าพูดประชดกัดตอบตามความจริง

เพราะเมื่อสองสามวันที่ผ่านมา
ไอ้เกมส์เป็นบุคคลหนึ่งเดียวที่ได้รับของฝากจากบัดเดอร์ออกนอกหน้านอกตา
แรก ๆ มันก็บ่นเหมือนกันว่าสงสัยพี่อ้อมจะลืมใส่ชื่อมันลงไป
เลยไม่มีใครคนไหนมาดูแลเทคแคร์กันบ้าง
แต่พอตอนหลัง อยู่ ๆ กลับมีขนมปริศนาห่อใหญ่
ทั้งมันฝรั่งเลย์ โคอาร่ามารช์ สาหร่ายเถ้าแก่น้อย ชาเขียวโออิชิ
ทยอยประเคนฝากคนนู้นคนนี้ส่งให้ต่อกันมาเป็นทอด ๆ
โดยมีกระดาษโพสอิทสีเหลืองแปะข้อความไว้สั้น ๆ ว่า


‘GAME   

...With Love 

BUDDER’


สร้างความอิจฉาตาร้อนและความสงสัยแกผู้พบเห็น
ด้วยไม่รู้ว่าบัดเดอร์แกไปขนขนมมาจากไหนมากมายทั้ง ๆ ที่อยู่บนป่าบนดอย
แต่สิ่งนี้หาได้ส่งผลต่อคนรับไม่
เพราะไอ้เกมส์ดันยิ้มหน้าบานพูดเดาอย่างมั่นใจว่า
บัดเดอร์ตัวเองต้องเป็นผู้หญิงแน่ ๆ
เพราะมีแต่นิสัยผู้หญิงเท่านั้นที่ชอบส่งขนมกระจุกกระจิกมาให้
ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยกับข้อสันนิษฐานเลยทำให้มันยิ่งปลื้มใจเข้าไปใหญ่


“แต่ถึงยังไงก็สู้พ่อเต่าน้อยไม่ได้หรอก
มีบัดเดอร์ดูแลดีแถมยังหล่อแบบดิว
โอยย... ชั้นยังอิจฉาอยู่เลยอ่ะ
ไม่คิดจะแลกกันบ้างเหรอ
ส่งไม้ต่อมาให้เค้าแทนบ้างไรบ้างก็ได้นะ”


บอลล่าเอ่ยแหย่จนคนที่นั่งเงียบมาตลอดถึงกับสะดุ้ง


...นึกว่าจะไม่เข้าตัวแล้วซะอีก
เพราะที่ผ่านมานายปลายฟ้าต้องปวดหัว
กับพฤติกรรมของบัดเดอร์ตัวเองที่โดนรุกหนักใส่ไม่ยั้ง
จนแทบเป็นการเฉลยออกมาโต้ง ๆ ให้ชาวบ้านเขารู้กันทั่วอยู่แล้ว


หึ...ใครจะไม่รู้ก็คงแปลกไปหน่อยแล้วล่ะมั้ง
ดิวเล่นมาคอยดูแลปฏิบัติเทคแคร์ดีเวอร์ซะขนาดนี้
เหนื่อยก็หาน้ำมาให้ ร้อนก็มาช่วยพัด เดินมาส่งถึงหน้าเต้นท์
คอยถามเป็นห่วงเป็นใย แถมป้อนคำหวาน ๆ
อย่างกับคนเป็นแฟนคบกันช่วงโปรโมชั่น
ทำเอาเขาชักทำตัวไม่ถูกแปลก ๆ


...คือถ้าเป็นผู้หญิงมันก็ไม่ประหลาดเท่าไรหรอก
คงยืดอกได้ปลื้มกว่าไอ้เกมส์ด้วยซ้ำ
แต่นี่บัดเดอร์เขามันเป็นผู้ชายนะโว้ยย!!
แล้วนายปลายฟ้าเองก็เป็นผู้ชายแมน ๆ เหมือนกัน
ทำไมถึงไม่มีใครมองว่ามันประหลาดบ้างเลย
ซ้ำยังเอาไปล้อเลียนกันสนุกสนานไปทั้งค่าย
ยิ่งกับพวกกลุ่มพี่อ้อมพี่ฟ้าพอเห็นเขากับดิวเดินผ่านไปทีไร
เป็นต้องจับกลุ่มซุบซิบหัวเราะคิกคัก
เชียร์ให้เขาจับคู่ชู้ชื้นถูกใจพวกพี่ ๆ ซะอย่างนั้น


หว่าเว้ยย!! โลกนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดแล้ววะ!!



แต่เรื่องพวกนี้ยังนับว่าไม่ใช่ปัญหาทั้งหมด
เพราะปัญหาที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นคือ



...นายปลายฟ้ายังไม่ได้เทคแคร์บัดดี้ของตัวเองเลยสักครั้งเดียว!!



ที่ผ่านมาไม่ใช่ไม่มีโอกาส
แต่เขาไม่รู้ว่าจะเข้าไปช่วยเหลือคนมีน้ำใจแบบนั้นได้ยังไง
ทุก ๆ ครั้งที่คิดจะทำกลับถูกอีกฝ่ายชิงช่วยตัดหน้าก่อนเสียนี่
ถึงแม้มันไม่ได้มาทำอะไรให้โจ่งแจ้งแบบดิว
แต่ก็ยังถือว่าเป็นเรื่องมากมายสำหรับเขาอยู่ดี

เขารู้อยู่แล้วว่าอีกคนไม่ได้คิดอะไรมาก
เพราะมันเป็นนิสัยส่วนตัวที่มีจิตอาสาชอบทำแบบนั้น
แต่ถึงยังไงเขาก็ยังมีฐานะเป็นบัดเดอร์
มาปล่อยให้บัดดี้ดูแลตัวเองแทนแบบนี้


...คิดแล้วมันโคตรเสียศักดิ์ศรีฉิบหายเลยเว้ยย!!



ปลายฟ้าปวดหัวจี้ดอิ่มข้าวต้มรวมมิตรขึ้นมาดื้อ ๆ
จากอาการตกค้างของปัญหามากมายที่รุมเร้าในสมอง


มิหนำซ้ำไอ้ตัวปัญหาทั้งสองคน
มันยังเดินออกมาเป็นตัวเป็นตน
ส่งเสียงทักทายที่ใกล้ ๆ โต๊ะเขาอีกด้วย


“อ้าว ยังกินข้าวไม่เสร็จอีกเหรอครับ”


หนุ่มหล่อสไตล์เกาหลีถามนำมาพร้อมรอยยิ้มหวานโปรยเสน่ห์
ตรงข้ามกับหนุ่มหน้าคมที่ยังคงตีหน้านิ่งเฉยแบบเดิม ๆ


“แหม...นึกว่าเสียงหล่อ ๆ ของใคร ที่แท้ดิวกับคมนี่เอง
เรากินกันอิ่มพุ่งกางหมดแล้วค่า แต่มัวเมาส์มอยเพลินไปหน่อย
งั้นเดี๋ยวเก็บจานเสร็จแล้ว จะรีบไปช่วยทำงานต่อนะคะ
...ป่ะ! พวกเราลุก”


คนฟังทั้งหมดเตรียมถือจานลุกขึ้นยืน
ทว่าเสียงของผู้มาเยือนกลับร้องขัดไว้


“อ่ะ! เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่ครับ
เราแค่มีธุระจะคุยด้วยหน่อย”


ทุกคนชะงักเมื่อได้ยินคำห้าม
ก่อนคนพูดจะหลีกทางให้ประธานค่ายเป็นฝ่ายต่อบทสนทนาเอง


“คือเราอยากให้พวกนายช่วยแบ่งกลุ่มไปเยี่ยมคนในหมู่บ้านให้หน่อย
ไปถามผลตอบรับดูว่าพวกเขามีความเห็นยังไงเกี่ยวกับค่ายอาสา
เราจะได้เอาความเห็นมาประเมินทำสรุปผลไว้พัฒนาค่ายครั้งต่อไป
แล้วก็ถือโอกาสชวนพวกเขามางานเปิดโครงการวันพรุ่งนี้ด้วย
เดี๋ยวเราจะให้ไปกับพวกพี่อ้อม แบ่งกลุ่มย่อยสักห้ากลุ่ม
พวกพี่ ๆ เขาคงจัดการกันได้เอง แต่เราอยากให้มีผู้ชายไปด้วย
เพราะมีแต่ผู้หญิงเกิดอะไรขึ้นมาจะลำบาก
ส่วนพวกนายจะให้ใครไปกับใครก็แบ่งกันเอาเองนะ
เออ...งานนี้พอจะช่วยทำให้ได้มั้ย?”


ท้ายประโยคคมสันหันมาถามคู่สนทนาอย่างลังเล

...มันไม่ใช่เป็นการออกคำสั่ง
แต่ที่พูดเพราะต้องการถามความสมัครใจกันก่อน
เหมือนที่เคยได้รับบทเรียนเล็ก ๆ จากเรื่องที่เคยเกิดขึ้น
เลยไม่อยากให้เป็นความบาดหมางระหว่างคณะกันอีก


ทว่าเด็กเภสัชกลับไม่ได้คิดมากแบบนั้น
เพราะพวกเขาพร้อมใจกันตกลงง่าย ๆ
โดยมีเสียงสาวสวยนำมาก่อน


“ได้สิค่า! ประธานออกปากมาขนาดนี้ไม่ให้ทำได้ยังไง
พวกเราเต็มใจช่วยอยู่แล้วค่ะ
เดี๋ยวจะชวนพี่ป้านาอามางานพรุ่งนี้กันให้หมดหมู่บ้านเลย
เชื่อมือบอลล่าเถอะค่ะ บอลล่าจัดให้!!”


คนอื่นที่เหลือพยักหน้ากันหงึกหงัก
เป็นอันเข้าใจงานที่ได้รับมอบหมาย
เพราะการสานสัมพันธ์กับชาวบ้าน
นับว่าเป็นงานหลักที่สำคัญเหมือนกัน


“งั้นก็ฝากด้วยนะครับ
เดี๋ยวพวกผมต้องไปเก็บงานกันต่อ
เออ... ปลายฟ้า...”


ดิวหันมาหาเจ้าของชื่อซึ่งมองกลับไปอย่างงง ๆ
ก่อนดวงตากลมจะเบิกกว้างเมื่อได้ยินประโยคถัดมา



...ประโยคที่มาพร้อมรอยยิ้มหวานบาดใจจากคนพูด



“...ระวังตัวด้วยนะครับ ผมเป็นห่วง”




ฮิ้ววววววว~~~!!


เสียงล้อเป่าปากฟิ้วฟ้าวจากบรรดาเพื่อน ๆ
ทำเอาปลายฟ้ารู้สึกแก้มร้อนๆ ขึ้นมาบอกไม่ถูก


...บัดเดอร์ของบอลล่าว่าเน่าแล้ว
เจอบัดเดอร์ของตัวเองเข้าไปเทียบกันไม่เห็นฝุ่น
ตกลงไอ้ที่เล่นบัดดี้กันนี่ เพื่อจะหาว่าใครมีมุกเสี่ยวสุดใช่มั้ยครับ
โดนเอามาพูดเหมือนโดนจีบซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้
จะไม่ให้เขาอายได้ยังไงไหว


ปลายฟ้าพยักหน้ารับคำเขินเก้ ๆ กัง ๆ
ก่อนเผลอเบนหลบสายตาไปบังเอิญสบกับใครอีกคน
ที่คล้ายกับจะมองอยู่ก่อนแล้ว


นัยน์ตาของเขาประสานกับดวงตาคมตรง

...ไม่รู้ว่าคิดไปเองมั้ย

แต่เหมือนมีบางสิ่งส่งผ่านสายตานั้นมาให้


ทว่าแค่เพียงแวบเดียวร่างสูงก็ละออก
หันไปเรียกเพื่อนของตัวเองให้กลับไปทำงานต่อ
ก่อนหนุ่มวิศวะทั้งสองจะพากันเดินแยกหายไปตามทาง



“เฮ้อ...อิจฉาจริง ๆ แต่งกันเมื่อไรก็บอกกันด้วยนะพ่อเต่าน้อย
ชั้นจะได้ไปช่วยกั้นประตูเงินประตูทองให้ตอนดิวเค้าแห่ขันหมากมาขอ”


อือฮือ...ขอบคุณครับเจ๊ ซึ้งน้ำใจจริง ๆ

พวกมึงที่เหลือนี่ก็ไม่มีช่วยห้ามอะไรกันเลย
เออออเห็นดีเห็นงามเหมือนกันหมด
ถามจริงเป็นเพื่อนกันรึเปล่าวะ!


คนโดนแซวทำหน้าละเหี่ยใจ
กับคำล้อที่ยังคงตามมาอีกเป็นกระบุง
ก่อนไอ้เกมส์จะลุกขึ้นยืนตัดบท


“ไปทำงานเหอะวะเดี๋ยวสาย
มันต้องแบ่งเป็นห้ากลุ่มใช่มั้ย
งั้นพวกเราแยกย้ายกันไปห้าคน
ส่วนที่เป็นเศษเกิน...

...ไอ้ปลาย มึงมากับกู”
 

“อ้าว...แล้วทำไมกูถึงเป็นเศษไปกับมึงล่ะ”


คนที่ถูกทำให้เป็นส่วนเกินถามขึ้นอย่างงง ๆ
ไหนบอกว่าให้มีผู้ชายช่วยกระจายกันไปดูแลทุกกลุ่มไง
ถ้างั้นให้บอลล่าไปแทนเขาไม่ดีกว่าเหรอ
ถึงร่างจะเป็นชายแต่ใจมันเป็นหญิงไปเรียบร้อยแล้ว
แล้วทำไมหวยมันถึงมาออกที่เขาได้วะ


เพื่อนที่เหลือหันมามองคนถามเป็นตาเดียว
ก่อนไอ้เกมส์จะเฉลยข้อสงสัยให้ได้ฟังกระจ่างชัด

ด้วยคำตอบสั้นง่ายได้ใจความ....



“...ก็เพราะมึงมันเป็น ‘ไอ้เต่าปลาย’ ไง”



ขอบคุณครับ

กูได้ข้อสรุปแล้ว


ไอ้เวร พวกมึงแม่งไม่ใช่เพื่อนกู!!!



แม้ปลายฟ้าจะเจ็บช้ำเคืองโกรธมากแคไหน
แต่ท้ายที่สุดก็ต้องจำใจเดินตามพวกเพื่อน ๆ
มารวมตัวกันที่อาคารอเนกประสงค์
เพื่อมาฟังรายละเอียดโดยมีพี่อ้อมเป็นแกนนำในการจัดการ

และนี่เองที่ทำให้เขาได้รู้ว่าเหตุที่แยกกันเป็นกลุ่มเยอะ ๆ แบบนี้
เพราะหนทางไปแต่ละบ้านมันค่อนข้างห่างกันไกล
ถ้าอยู่ในเขตชุมชนก็ไม่ค่อยเท่าไร
แต่ถ้าเลยขึ้นไปบนยอดดอย
มันจำเป็นต้องเดินเท้ากันหลายกิโล
จึงต้องแบ่งกลุ่มเฉลี่ยประมาณสี่ห้าคน
ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงและมีผู้ชายหนึ่งคนประกบตามไป

ยกเว้นกลุ่มของ พี่อ้อม ที่มี พี่ฟ้า ไอ้เกมส์
และปลายฟ้าเป็นหนึ่งติ่งแถมมาด้วย
ซึ่งจะทำการเดินไปตามบ้านไกลกว่ากลุ่มอื่น ๆ

เมื่อแจกงานกันเรียบร้อยก็เข้าเวลาช่วงสาย ๆ พอดี
พวกเขาจึงทยอยแยกย้ายกันไปตามแต่ละทิศ
แน่นอนว่าทางที่จะไปเยี่ยมชาวบ้านในกลุ่มบ้านไกล ๆ
เป็นถนนเดียวกันกับที่นายปลายฟ้าเดินมาก่อนหน้านี้


...ถนนที่เขาเดินไปส่งน้องกานดากลับบ้านกับใครบางคน





หนึ่งกิโลจากตัวค่าย....

บ้านหลังแรกที่พวกเขาหยุดคือบ้านของน้องแก้ม
เด็กผู้หญิงหน้ากลมยิ้มหวานออกมาต้อนรับพร้อมคุยยาย
ซึ่งพอเห็นปลายฟ้าก็ช่วยคุยชวนถามถึงเรื่องน้ำพริกที่เคยกิน
ไอ้เกมส์เลยรู้เหตุผลว่าทำไมเขาถึงเสียพนันสองร้อยให้มันไปวันนั้น
นั่งคุยเฮฮากับยายอย่างสนุกสนานเกือบครึ่งชั่วโมง
พวกเขาจึงค่อยขอตัวเดินไปบ้านหลังถัดไปซึ่งมีระยะห่างอีกห้าสิบเมตร


....บ้านของเด็กหญิงกานดา




“สวัสดีค่ะ พวกเรามาจากค่ายวิศวะอาสา ขอรบกวนเวลาหน่อยค่ะ”


พี่อ้อมส่งเสียงขออนุญาตตามธรรมเนียม
ผู้มาต้อนรับเป็นหญิงสาววัยเกือบสามสิบที่นายปลายฟ้าเคยพบก่อนหน้านี้แล้ว
แต่สิ่งที่เรียกความสนใจจากเขาคือร่างเล็กที่เกาะขาแอบอยู่ข้างหลังผู้เป็นแม่
และทันทีที่ดวงตากลมใสแจ๋วมองเห็นว่าใครเป็นคนมาเยี่ยม
เด็กขี้อายจึงรีบผละออกมาโผเข้าหาพี่ชายที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน
จนปลายฟ้าแทบจะล้มจากการอุ้มยกอีกฝ่ายมากอดไว้
กระนั้นก็ยังอดไม่ได้ที่จะพูดทักทายด้วยความคิดถึง


“หวัดดีครับ น้องกานดาคนเก่ง
เป็นไงบ้าง หืม ...ไม่ดื้อใช่มั้ยเรา
...แล้วคิดถึงพี่ปลายมั้ยครับ”


แต่น้องกานดาก็ยังเป็นน้องกานดาคนเดิม
ที่ยังคงเงียบไม่ยอมเปลี่ยน
มีเพียงแค่มือเล็กที่ดึงเสื้อเขาไว้
เหมือนไม่อยากให้จากไปไหนเป็นคำตอบเท่านั้น
จนคนออกมาต้อนรับต้องเอ่ยดุขึ้นมาเบา ๆ


“ดูสิ ลูกคนนี้ไม่ไหวเลยจริง ๆ ไปกวนพี่เขาได้ยังไง
แหนะ...ว่าแล้วยังไม่ยอมปล่อยอีก”


“ไม่เป็นไรหรอกครับ
วันนี้เรามารบกวนสอบถามอะไรนิดหน่อยด้วยครับ”


เขาชี้แจงจุดประสงค์ซึ่งคนฟังก็พยักหน้าเข้าใจ


“อ๋อ ถ้างั้นเชิญเข้ามาในบ้านก่อนได้เลยจ๊ะ”


พวกเขาจึงยกขบวนพากันเข้าบ้านหลังน้อย
หลังจากนั้นพี่อ้อมจึงเริ่มเปิดฉากเข้าสู่ประเด็นเพื่อถามผลสำรวจ
โดยมีพี่ฟ้าจดรายงานใส่กระดาษไปด้วย


“พวกเราอยากมาสอบถามความเห็นนะคะว่า
ค่ายวิศวะอาสาในมุมมองของคนในชุมชนเป็นยังไง
บอกมาได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ
พวกเราจะได้นำไปพัฒนาปรับปรุงในค่ายครั้งต่อไปได้ถูก”


“ก็ดีนะจ๊ะ น้าเห็นว่ามันเป็นกิจกรรมที่เข้ามาช่วยชุมชน
อย่างโรงเรียนมันก็ค่อนข้างเก่ามากแล้ว
พอได้พวกหนูมาช่วยกันทาสีซ่อมแซมมันเลยน่าอยู่ขึ้น
เด็ก ๆ ก็ดีใจ มีพี่ ๆ มาช่วยสอนช่วยเล่นกับพวกเขา
ดูอย่างลูกน้าสิ ยังไม่ยอมปล่อยมือมาหาแม่เลย”


ประโยคสุดท้ายเรียกเสียงหัวเราะให้คนในวงสนทนา
พวกเราชาวค่ายพอได้ฟังผลตอบรับแบบนี้ก็ปลื้มใจครับ
เราลงทุน ลงแรง เหนื่อยกาย มากเท่าไร
แต่เมื่อเห็นว่ามันมีประโยชน์ต่อคนอื่นโดยไม่สูญเปล่า


...เพียงเท่านี้ก็นับว่าคุ้มค่าพอแล้ว


พวกเขาอยู่ชวนเจ้าของบ้านคุยกันอีกเกือบสิบห้านาที
ก่อนจะขอตัวไปปฏิบัติภารกิจต่อยังบ้านอีกหลัง
แม้จะขลุกขลักเล็กน้อยเพราะน้องกานดางอแงไม่ยอมปล่อยมือจากพี่ชาย
กระทั้งท้ายที่สุดผู้เป็นแม่ต้องงัดไม้ตายใช้ขนมมาล่อ
จึงทำให้ร่างเล็กยอมถอนตัวออกมาแต่โดยดี

ทว่าเมื่อนายปลายฟ้ากำลังจะเดินออกไป
กลับโดนคู่สนทนารั้งไว้เสียก่อน


“เออ...เดี๋ยวก่อนนะ น้ามีอะไรจะให้”


หญิงสาวหายเข้าไปในครัวครู่ใหญ่
ก่อนออกมาพร้อมถุงใส่ข้าวโพดต้ม
อัดแน่นเกือบสามสิบฝักแล้วยื่นส่งมาให้


“นี่จ๊ะ...น้าฝากข้าวโพดต้มกลับไปให้เพื่อน ๆ ด้วย
บังเอิญต้มไว้หลายฟัก เอาไปแบ่ง ๆ กันนะ
แล้วอย่าลืมฝากไปให้เพื่อนหนูที่ตัวสูง ๆ
ที่มาพร้อมกันวันนั้นด้วยนะจ๊ะ”


แม้ปลายฟ้าจะเกรงใจ
แต่จะให้ปฏิเสธน้ำใจเจ้าของบ้านที่อุตส่าห์นึกถึงก็ทำไม่ลง
เขาจึงรับถุงข้าวโพดมาพลางพยักหน้ารับคำ


“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะเอาไปให้เขาเอง

...ขอบคุณมากครับ”


สุดท้ายกลุ่มของนายปลายฟ้าจึงต้องหิ้วถุงข้าวโพดต้มไปตระเวนเยี่ยมชาวบ้านด้วย

และกว่าจะเวียนไปได้ครบตามกำหนดการกลับถึงค่ายก็เกือบเที่ยงแล้ว
เป็นเวลาเดียวกับกลุ่มที่มาถึงก่อนล่วงหน้ากำลังเตรียมทำราดหน้ามื้อกลางวันอยู่พอดี



“อุ๊ย พ่อเต่าน้อยกลับมาแล้วเหรอ
อ้าวแล้วนั่นหิ้วอะไรมาเต็มเลยอ่ะ
ว๊ายยย! ข้าวโพดต้ม!! ของชอบเค้าเลย
กินได้ป่ะ บอลล่าขอสองฝักนะตัวเอง”

เจ๊ใหญ่เรียกทักมาไกล ๆ แต่พอเห็นของในมือ
จึงรีบปรี่มาดูพลางร้องวี๊ดว๊ายด้วยความดีใจ
ชวนให้คนอื่น ๆ ในค่ายมามุงดูเพิ่มด้วย
ข้าวโพดต้มจึงถูกทยอยแจกจ่ายไปคนละฝักสองฝัก


...สามฝัก    


...สี่ฝัก



...อ้าวนั่นเอาไปเจ็ดแล้ว



เฮ้ย!!  ไป ๆ  มา ๆ ทำไมมันลดลงเร็วขนาดนี้วะ


...เดี๋ยวก็ไม่ทันเหลือถึงคนที่ฝากมาก่อนเข้าพอดี



ปลายฟ้าจึงรีบชิงดึงข้าวโพดต้มสองฝักสุดท้ายเอาไว้ได้ทันอย่างหวุดหวิด
ก่อนจะถูกแบ่งไปให้ชาวค่ายจนหมด
ยังไงเขาก็ต้องทำตามที่คุณน้าคนฝากขอมาให้ได้
ว่าต้องเอาฝักหนึ่งไปฝากเพื่อนตัวสูง ๆ ที่มาด้วยกันวันนั้น

ดวงตากลมโตจึงสอดส่องหาเพื่อนที่ว่า
แต่มองหาเท่าไรกลับไม้พบแม้เงา
จนเขาต้องร้องถามคนที่ยืนแทะข้าวโพดต้มข้าง ๆ


“ไอ้เกมส์ เห็นประธานค่ายบ้างป่ะ”


“จะรู้มั้ยวะก็กลับมาพร้อมกัน
สงสัยคุมงานก่อสร้างยังไม่เสร็จมั้ง”


อีกฝ่ายเดาตอบกลับมาส่ง ๆ
ทำให้คนฟังเพิ่งจะนึกขึ้นได้


...ถ้าไม่อยู่ตรงนี้ เขาคงต้องเอาไปฝากไว้ที่อื่นก่อน



“งั้นเดี๋ยวกูมานะ”


“เออ รีบไปรีบกลับล่ะ”


ปลายฟ้าร้องบอกเพื่อนที่กินข้าวโพดเสร็จแล้ว
และเตรียมตัวไปยกจานชามทำหน้าที่สวัสดิการเหมือนเดิม
ซึ่งหัวหน้าหน่วยก็ไม่ลืมเตือนเพราะมีงานเร่งค้างอยู่


ร่างที่ถือถุงข้าวโพดต้มจึงต้องเร่งก้าวออกไปยังทิศทางของที่พัก
ตรงบรรดาเต้นท์นอนเรียงกันอยู่เป็นส่วน ๆ
 
เขามองหาเต้นท์หลังใหญ่ซึ่งจำได้ผ่าน ๆ ว่าใครบางคนนอนอยู่
ก่อนจะตัดสินใจแขวนถุงข้าวโพดต้มไว้ที่เสาหน้าเต้นท์
มั่นใจว่ายังไงตอนมันกลับมาก็คงเห็นเองเหมือนที่มีคนเคยทำให้เขา


แต่... เออ...
แล้วแขวนไว้เฉย ๆ แบบนี้มันจะรู้มั้ยวะ
เกิดมีคนเข้าใจผิดแล้วหยิบไปกินขึ้นมาจะทำยังไง


คนนิสัยลังเลเริ่มคิดมาก
มองถุงข้าวโพดต้มพลางตบกระเป๋ากางเกงเพื่อคว้านหาของบางสิ่ง
ก่อนเจอปากกาลูกลื่นสีน้ำเงินที่ไว้ใช้เขียนแบบประเมินผล


เขาจึงหยิบมันขึ้นมากดเขียนข้อความไว้ตรงหน้าถุงพลาสติก



‘คมสัน’



อืม...ระบุชื่อไว้แบบนี้จะได้รู้
รับรองว่าไม่มีใครกล้าแย้งของไอ้ประธานค่ายหน้าโหดนั่นแน่ ๆ
เว้นก็แต่มันจะเสือกมีน้ำใจแบ่งให้คนอื่นไปกิน


เอ๊ะ...แล้วถ้ามันเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ  ล่ะจะทำไง

เฮ้ย...ไม่ได้ ๆ

คุณน้าเขาอุตส่าห์ตั้งใจต้มมาฝาก
ถ้าไม่กินเองเดี๋ยวจะถือว่าผิดคำสัญญาที่บอกไว้

หรือจะให้เขาเขียนอธิบายที่มาที่ไปทั้งหมดดี
แล้วมันจะไม่ยาวไปเหรอวะ
เนื้อที่ถุงก็มีอยู่แค่เนี่ย


โอย...แม่งยุ่งยากโว้ยย!!


...งั้นแบบนี้เลยล่ะกัน!!



ปลายฟ้าจึงตัดสินใจจับปากกาขึ้นมาเขียนเติมคำสั้น ๆ



‘Budder’



เขายืนมองผลงานของตัวเองที่สถิตอยู่ตรงด้านล่างของถุง

อืม...ค่อยเข้าท่าหน่อย
เขียนไว้แบบนี้มันจะได้รู้ว่าบัดเดอร์ส่งมาให้
และเป็นของที่ให้มันโดยเฉพาะเจาะจง
ไม่ต้องไปมีน้ำใจแบ่งคนอื่นอีก

เออ...แต่ว่ามันจะง่ายไปรึเปล่าวะ
อยู่ ๆ ก็ใส่ไปว่ามาจากบัดเดอร์
ทั้งๆ ที่ไม่เคยเทคแคร์อะไรมาก่อนเลย
เดี๋ยวมันไม่เชื่อขึ้นมาอีกจะทำยังไง

ไหน ๆ ก็รับสมอ้างเป็นคนเอาข้าวโพดมาให้แล้วทั้งที
เขียนอะไรใส่ลงไปเพิ่มอีกหน่อยดีรึเปล่าวะ


ละ...แล้วจะให้เขียนว่ายังไง

ต้องเขียนอะไรถึงจะอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ

ต้องเขียนยาวแค่ไหนถึงจะสื่อถึงความรู้สึกของเขาได้



...ความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อคนคนนั้น



เขาทบทวนความคิดของตัวเองเงียบ ๆ
ปล่อยให้ทุกความรู้สึกแล่นตรงไปสู่มือ
ประทับรอยปากกาบนกลางถุงพลาสติก
ให้ปรากฏเป็นข้อความหนึ่งขึ้นมา


...ข้อความที่เขียนมาจากใจของนายปลายฟ้า





‘คิดถึงและเป็นห่วงนะ’





ฮิ้วววววววว~~!!


คนอ่านทวนรู้สึกหน้าร้อนวูบเขินตัวเองแปลก ๆ
เขียนเองแล้วดันเสือกอายเองอีก
สรุปว่าเขาย้ายเข้ามาเป็นหนึ่งในสมาคมบัดเดอร์เสี่ยวแล้วใช่มั้ยเนี่ย!!


...แต่เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งเข้าใจผิด!!

เขาไม่ได้หมายความตามแบบนั้นนะเว้ย!


...คือไอ้ ‘คิดถึง’ เนี่ยมันแปลว่า
เขาไม่ค่อยมีโอกาสได้เทคแคร์เท่าไร
แต่ก็ยังคอยนึกถึงตลอดไม่ใช่
อยู่ ๆ จะหายหน้าลืมกันไปเลย


...แล้วที่เขียนว่า ‘เป็นห่วง’ เพราะอยากมันให้รู้ว่า
อย่ามัวแต่คอยช่วยคนอื่นจนลืมดูแลตัวเอง
ทำงานหนักเหนื่อย ๆ มาก็ไปพักซะบ้าง
เดี๋ยวจะไม่สบายเอาเปล่า ๆ แล้วจะแย่


ทั้งหมดมันก็แค่นั้นเอง...

...ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษเลยจริ๊งงจริงงง!!



ทว่าต่อให้พลิกตะแคงซ้ายขวายังไง
มันก็ดูออกมาเลี่ยน ๆ แปลก ๆ อยู่ดี
แต่จะให้เขียนอธิบายลงไปเพิ่มเติม
พื้นที่บนถุงก็แทบไม่มีเหลือ


โอยยย!!  ช่างแม่งไม่สนแล้วโว้ยยย!!

...ถือว่าให้แล้วก็จบกัน

มันจะตีความยังไงก็เรื่องของมันล่ะกันเว้ย!!


นายปลายฟ้าจึงปล่อยถุงข้าวโพดต้มสองฝักแขวนไว้ตรงหน้าเต้นท์แบบนั้น
ก่อนจะเดินกลับไปทำต่อหน้าที่สวัสดิการของตัวเองต่อไปอย่างรีบเร่ง
โดยไม่รู้เลยว่าคล้อยหลังไปเพียงสิบนาที
ใครบางคนที่ตัวเองนึกถึงจะเดินกลับมายังสถานที่แห่งนั้น



นายคมสันผู้ทำงานจนเหงื่อท่วมตัว
เดินคู่มากับรองประธานค่ายเพื้อนซี้
ที่กะชวนกันมาเปลี่ยนเสื้ออาบน้ำให้คลายร้อน
ก่อนจะไปกินข้าวเที่ยงแล้วเริ่มลุยงานกันต่อ

ทว่ายังเพียงแค่เดินมาถึงหน้าเต้นท์
หนุ่มหล่อกลับทักเมื่อเห็นสิ่งผิดปกติเข้าเสียก่อน


“ถุงอะไรแขวนอยู่ตรงนั้นวะ ไอ้คม”


คนถูกถามที่เป็นฝ่ายเดินนำจึงหยิบถุงยกขึ้นมาสำรวจ
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันนิด ๆ เมื่อเห็นของข้างในก่อนบอกคำตอบ


“ข้าวโพดต้ม”


“เออ...จริงด้วย เห็นคนในค่ายว่า
พวกที่ไปเยี่ยมชาวบ้านได้ข้าวโพดต้มมา
สงสัยเอามาแบ่งให้มั้ง”


ดิวสันนิษฐานขึ้นมาลอย ๆ ตามที่เห็นคนอื่นพูดกัน
แต่นายคมสันกลับไม่ได้ใส่ใจฟัง
เพราะดวงตาคมกำลังจดจ้องอยู่กับบางสิ่ง


...บางสิ่งที่ทำให้ลมหายใจเขาแทบหยุดชะงัก




‘คมสัน


คิดถึงและเป็นห่วงนะ


Budder’




ประโยคง่าย ๆ ถูกเขียนด้วยปากกาลูกลื่นธรรมดา
แต่มันไม่ธรรมดาเลยสำหรับคมสัน
เพราะข้อความนี้กลับเรียกความทรงจำบางอย่างขึ้นมา


..บัดเดอร์เหรอ

ทำไมบัดเดอร์ถึงให้ข้าวโพดต้มเขา

แล้วยังเป็นข้าวโพดที่ได้มาจากคนที่ไปเยี่ยมชาวบ้าน



หรือว่า...



หากแต่ยังไม่ทันนึก ความคิดทั้งหมดกลับสะดุดลง
เมื่อได้ยินเสียงพูดจากเพื่อนซึ่งเดินผ่านไปเปิดเต้นท์


“เออ กูหิวพอดีเลย เอามาให้กินบ้างดิ”


“ไม่ได้!”


คำบอกปฏิเสธอย่างรวดเร็วเด็ดขาด
ทำให้คนที่กำลังจะเข้าไปในเต้นท์ถึงกับหันมาร้องทวงถามอย่างสงสัย


“ไรว่ะ มีสองฝักไม่ใช่เหรอ
ปกติมึงไม่ขี้หวงนี่หวา”


ดิวขมวดคิ้วมองอย่างงง ๆ
หากแต่คมสันกลับไม่มีท่าทีขยับ
ซ้ำยังคงยืนยันคำเดิมหนักแน่น



“อันนี้ไม่ได้...

...คนสำคัญกูให้มา”



คำพูดที่ฟังมาพร้อมกับแววตาจริงจังแบบที่ไม่ค่อยได้เห็น
ทำให้ดิวเผลอหยุดพิจารณาด้วยความสงสัย
ก่อนจะไหวไหล่เหมือนปล่อยให้มันผ่านไป

เอาเถอะ..
เพื่อนไม่อยากให้เขาก็ไม่เซ้าซี้
ถึงหมู่นี้มันจะทำตัวแปลก ๆ ไปหน่อย
แต่ไว้มีอะไรค่อยไปสืบเองทีหลังก็ได้วะ


หนุ่มหล่อจึงจัดการเข้าเต้นท์ไปหยิบเสื้อผ้าต่อ


ปล่อยให้นายคมสันยืนมองถุงข้าวโพดในมืออยู่อย่างนั้น



....ทั้ง ๆ ที่ไม่มีสิ่งใดรับประกันว่าใครเป็นบัดเดอร์กันแน่

แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้นึกหน้าใครบางคนขึ้นมา



...ใครบางคนที่ชอบทำตัวให้อยากดูแล


...ใครบางคนที่ชอบเงียบเวลาถูกเขาถาม


...ใครบางคนที่เขาชอบมองรอยยิ้มสดใสเหมือนโลกทั้งใบกำลังยิ้มให้


...ใครบางคนที่เขาอยากฝากคำคำนั้นไว้เช่นเดียวกัน



นายคมสันหยิบข้าวโพดต้มขึ้นมาแกะซังออกแล้วจึงกัดลงไปหนึ่งคำ
แม้จะเย็นลงมากแล้ว แต่เนื้อข้าวโพดต้มก็ยังทั้งหอม ทั้งหวาน
จนเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มบางขึ้นมาอย่างถูกใจในรสชาติ
ซึ่งซึมลึกเข้าไปถึงความรู้สึกเช่นเดียวกับข้อความนั้น


....ข้อความที่เขาอยากฝากความรู้สึกไปให้ถึงเหมือนกันว่า




‘คิดถึงและเป็นห่วงนะ’




...ปลายฟ้า




--------------------------------------------------------------------------------------------------------------



TBC


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 23-11-2012 19:52:30 โดย BitterSweet »

ออฟไลน์ tuckky

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 922
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +269/-1
 :z13:
เต่าปลาย ออกมาจากใจใช่มั้ย  :-[

Luk-Pla-Yai

  • บุคคลทั่วไป
 :m1:โอ๊ยยยยยยย อยากหม่ำข้าวโพดต้มมมมมมมม  :m13:
อ่านแล้วเขินไปด้วยเลย อ๊ายๆ~

Milk

  • บุคคลทั่วไป
ข้าวโพดฝักนี้หวานเนอะ :o8:

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
แอร๊ยยยยยแค่ 2 ประโยครู้เลยรึพ่อคม

ออฟไลน์ gookgik

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1966
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +341/-6
...ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษเลยจริ๊งงจริงงง!!


คนสำคัญกูให้มา


ทั้งคู่เริ่มคิดถึงและเป็นห่วงกันแล้ว

ออฟไลน์ Tumz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 448
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-4
โอ้......ที่มาของชื่อเรื่องภาคนี้ o13


 :pig4:

ออฟไลน์ goosongta

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-6
สรุปว่าเค้ารู้ตัวว่าเป็นบัดดี้บัดเดอร์กันเหรอ ไอ้คำว่าบัดเดอร์เพิ่งเคยได้ยินตอนมาอ่านเรื่องนี้นี่แหละ
ข้าวโพดต้มออกมาแล้ว ฮิ้ววววววววววววววววว หายคาใจแล้ว
เค้าคิดถึงและเป็นห่วงกันด้วย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
มนต์รักข้าวโพดต้ม ^^

ออฟไลน์ Takarajung_TK

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 931
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-2

ออฟไลน์ pandorads

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 416
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
โอเค
เข้าใจที่มาของตอน "ยอดสะเดา และ ข้าวโพดต้ม" แล้ว

ขอส่งเสียงทิ้งท้ายหน่อยเหอะ

"ฮิ้ววววววววววววววววว" หวานเกินไปแล้วโว๊ย ><

ออฟไลน์ Bowbonk

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1187
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +112/-4

ออฟไลน์ choijiin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2082
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +445/-5
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววว
เขินแทนว้อย
ผ้าปูที่นอนขาดคามือแล้ว
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
 :o8: :impress2:

ออฟไลน์ MiSS-U

  • {^o^} {^3^}
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2800/-11
เอาล่ะเว้ย  มีเป็นห่วงและคิดถึงกันด้วย

งานนี้บัดเดอร์ บัดดีั งานเข้าทั้งคู่  555

บวกเป็ดค่ะ

ออฟไลน์ patchylove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1585
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-4
 :L3: ฮิ้ววววววววววววว ฮู้วววววววววววววววววว

กลับจากค่ายก็เป็นแฟนกันไปเล้ยยยยยย

little_nok

  • บุคคลทั่วไป
ก็งงๆ เกี่ยวกับคำว่าบัดดี้ บัดเดอร์ เหมือนกันค่ะ
ว่าแต่ คมสันรู้ว่าเป็นปลายฟ้าเหรอค่ะ

ออฟไลน์ yeyong

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5857
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +917/-26
ในที่สุดน้องเต่าปลายก็ได้ทำหน้าที่บัดเดอร์แล้ว

mr.tou_chi

  • บุคคลทั่วไป
น่ารักอ่ะ ทั้งสองคนเป็นบัดดี้ กับบัดเดอร์กันหรือเปล่านะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ saiiisai

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0

ออฟไลน์ ReiSei

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-5
ไม่รุทำไม อ่านแล้วเขินนนนนน   :-[
คิดถึงและเป็นห่วง  ฮื้มมม อยากเห็นตอนเฉลยบัดดี้ชะมัด  :o8:

ออฟไลน์ bobby_bear

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 419
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-5
คนสำคัญ แล้วสำคัญขนาดไหนล่ะพ่อคม อิอิ

พ่อเต่าน้อยก็นะ น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย รักอ่ะ นายเอกแบบนี้รักเลย

ออฟไลน์ PetitDragon

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4126
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +343/-5
ข้าวโพดต้มอย่างเดียวไม่พอหรอกนะปลาย


ต้องเอาทั้งตัวและหัวใจไปเทค   :จุ๊บๆ:

ออฟไลน์ nongrak

  • ยังไงก็รักคาเมะจังที่สุด
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +912/-14
น้องเต่าปลายเริ่มมีพัฒนาการดีขึ้นนะเนี่ย มีเป็นห่วงและคิดถึง
และเหมือนคมจะรู้นะว่ามาจากปลาย

ออฟไลน์ moredee

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-8
พี่คมคะ รู้ด้วยว่าใครให้ข้าวโพด :z2:

ออฟไลน์ nopkar

  • เป็ด indy
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2159
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +163/-3

ออฟไลน์ CarToonMiZa

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +820/-41
ข้าวโพดต้มฝักนี้ถ้าจะหวานน่าดู :z2:

ออฟไลน์ ~MiKi~

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 134
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-0
วรั๊ยยย...น้องเต่าปลายเข้าใจหยอดนะคะ >////<~~~

ออฟไลน์ sukie_moo

  • ปัจจุบัน คือ อดีตของอนาคต
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3488
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +457/-15
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววว

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด