หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]

[YuuYuu]

แอบขำตรงปลายฟ้าไม่รู้จักสะเดา 
คือเอาจริงๆ ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งเคยได้ยินชื่อต้นสะเดาจากฟิคเรื่องนี้เหมือนกัน
เลยเหมือนขำตัวเองไปด้วยว่าทำไมไม่รู้จัก

เค้าเริ่มเปิดใจคุยกันแล้วใช่มั้ยคู่นี้
เปิดใจคุยกันเถอะ ต่างฝ่ายต่างคิดไปเองมันก็เท่านั้น  เนาะ...  มันก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยถ้าจะคิดอยู่คนเดียว
เพราะงั้นหันหน้ามามุ้งมิ้งกันเถอะจ้ะ  ฮ่าๆๆๆ

ว่าแต่ยอดสะเดาเนี่ย  ของใครนะ?  น้องคมหรือเปล่า?
ส่วนน้องดิวเนี่ย...  ชอบปลายฟ้าจริงๆ เหรอ  //จัดยัดให้บอลล่า

[IaminLove]

เค้าเริ่มใจตรงกันละ อิอิ 

[BitterSweet]

ซีรีย์หวานอมขม : ภาค ยอดสะเดา กับ ข้าวโพดต้ม


ต้นที่ 8


ขณะนี้นายปลายฟ้ากำลังประสบปัญหาใหญ่หลวง
เป็นปัญหาซึ่งปรากฏมาในรูปของเด็กผู้หญิงอายุ 5 ขวบ
ใบหน้าจิ้มลิ้มเลอะเกรอะกรังไปด้วยขี้มูก ผมสั้นระใบหู
ดวงตากลมโตใสแจ๋วไร้เดียงสา ปากเงียบนิ่งตลอดเวลา
ดู ๆ ไปแล้วเหมือนเด็กหญิงชาวดอยธรรมดาธรรมด๊า
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ธรรมดาจนเขาต้องแทบยกกุมขมับนั่นก็คือ


....มือคู่น้อยกลับไม่ยอมปล่อยออกจากชายเสื้อยืดของเขา!



ปลายฟ้าเหลือบมองร่างเล็ก ๆ ข้างตัวอีกครั้ง
ก่อนถอนใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น


...เรื่องของเรื่องคงต้องย้อนความกลับไปเมื่อช่วงสายของวันนี้
หลังจากที่เขาจัดการกับภารกิจของหน่วยสวัสดิการเรียบร้อยแล้ว
เลยตั้งใจไว้ว่าจะไปช่วยพวกหน่วยวิชาการเหมือนเช่นเคย
ทว่าขณะที่กำลังจะเดินผ่านหน้าห้องน้ำหูของเขากลับได้ยินเสียงบางอย่าง



“แงงงงง!!”


อ้าว...มันเสียงเด็กผู้หญิงไม่ใช่เหรอ
ทำไมมีน้องมาร้องไห้ดังลั่นอยู่ตรงนี้ได้วะ


คนสงสัยเดินหาตามต้นเสียงอย่างรีบเร่ง
ก่อนพบกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นั่งสะอื้นไห้จนตัวโยนอยู่หน้าห้องน้ำ
หัวเข่า แขนขา ถลอกปอกเปิกเลอะดิน
รองเท้ากระเด็นไปคนละทิศละทาง
จากสภาพถ้าให้เดาคงจะลื้นล้มตรงดินโคลนโดยไม่ทันระวัง

แม้ปลายฟ้าจะไม่ใช่นางงามรักเด็ก
แต่เห็นน้ำตานองหน้าแบบนี้ใครจะทนไหว
เขาจึงรีบถลาเข้าไปช่วยอุ้มลูบหลังปลอบ


“โอ๋ๆ ...ไม่เป็นไรนะครับ
ไม่ร้องนะ คนเก่ง...
....เจ็บนิดเดียวเดี๋ยวก็หายแล้ว
เดี๋ยวพี่ชายจะช่วยทำแผลให้นะครับ”


คนปลอบรีบใช้เสื้อยืดเช็ดโคลนที่เลอะเปรอะตามตัว
ก่อนสำรวจดูบาดแผลที่ได้รับจากร่างเล็ก
มีรอยถลอกตรงหัวเข่ากับแขนคล้ายเลือดออกจาง ๆ

เขาจึงอุ้มร่างที่ยังคงสะอื้นฮักจนน้ำตาเปียกหัวไหล่
ไม่ลืมคว้ารองเท้าคู่เล็กก่อนรีบตรงดิ่งกลับไปยังเต็นท์ที่พัก
เพื่อเอากล่องปฐมพยาบาลออกมารักษา
ปากก็ยังคงพยายามเอ่ยปลอบหลอกล่อให้คนเจ็บหยุดร้องไห้


“จุ๊ ๆ เงียบก่อนเร็ว...
พี่มียาวิเศษจะให้ดูด้วย
....นี่ไงเห็นมั้ย
ถ้าร้องไห้ยาวิเศษจะหมดฤทธิ์เร็วไม่รู้ด้วยนะ”


...ได้ผล

เด็กน้อยหยุดเสียงลงได้บ้างแม้น้ำตาจะยังคงไหลออกมาไม่ยอมเลิก
แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะช่วยประวิงเวลาให้ร่างเล็กอยู่ ๆ นิ่ง ๆ
เขาจึงการหยิบขวดแอลกอฮอล์ที่อ้างว่าเป็นยาวิเศษมาใช้เช็ดแผล
ก่อนใส่ยาแดงรักษา และปิดสำลีกันเชื้อโรคให้เรียบร้อย


“เดี๋ยวพี่จะร่ายมนต์ให้นะ
ยาวิเศษจะได้ออกฤทธิ์ทำให้หายเจ็บไว ๆ
เอานะ...
โอม มะลึกกึกกึ๊ย มะลึกกึกกึ๊ย มะลึกกึกกึ๊ยเพี้ยง!
โอม มะลึกกึกกึ๊ย มะลึกกึกกึ๊ย มะลึกกึกกึ๊ยเพี้ยง!
โอม มะลึกกึกกึ๊ย มะลึกกึกกึ๊ย มะลึกกึกกึ๊ยเพี้ยง!
โอมมมมม.....เพี้ยงงง!!”


ปลายฟ้ารู้สึกตัวเองจะใกล้เคียงกับพิธีกรรายการหลอกเด็กเข้าไปทุกที
เขาแปลงเพลงแม่มดน้อยที่เคยได้ยินสมัยละอ่อนมาร่ายเป็นมนต์
แล้วจบด้วยการเป่าลมฟู่ใหญ่ ๆ ทิ้งท้ายเพิ่มความขลัง


เอาว่ะ...ถึงมันจะดูปัญญาอ่อนไปหน่อย
แต่ยังไงน้องเค้าก็หยุดร้องไปได้ แถมยังทำตาโตสนอกสนใจ
เหมือนมนต์ที่เขาเสกจะช่วยปัดเป่าความเจ็บไปได้จริง ๆ


“เก่งมากเลยครับ เห็นมั้ย.... ไม่เจ็บเลยสักนิด
อ้าว... แล้วดูสิ... หน้าเลอะเทอะไปหมดแล้ว
เดี๋ยวไม่สวยนะ ...มาพี่เช็ดให้”


ปลายฟ้าคว้านหากระดาษทิชชู่ในกระเป๋ายา
มาช่วยซับใบหน้าที่ยังมอมแมมด้วยน้ำตาให้สะอาด
ก่อนจะอุ้มคนเจ็บเตรียมตัวเดินกลับไปส่งที่....


เออ... เดี๋ยวก่อนนะ...


...แล้วจะให้ไปส่งที่ไหนวะ?


ความสงสัยที่ผุดขึ้นทำให้คนกำลังเดินต้องชะงึกกึก
เหลือบมองร่างเล็กที่อุ้มอยู่ในมือ


...จำได้ว่าเมื่อวานที่เขาไปช่วยไอ้แว่นมันสอนน้อง ๆ
มีแต่เด็กโต ๆ ทั้งนั้น เด็กเล็กสุดอย่างน้อยก็สักเจ็ดแปดขวบ
แต่นี่น้องเขาคงเพิ่งจะห้าขวบได้มั้ง?
แถมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนด้วย


แล้วนี่...
น้องเขาเดินออกมาเข้าห้องน้ำคนเดียวได้ยังไง
ปกติต้องมีพี่ค่ายมาช่วยเดินส่งน้องแล้วรออยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ?
ทำไมถึงปล่อยให้คาดสายตามาได้ล่ะ
หรือว่าน้องจะไม่ได้เข้าเรียน?


คำถามมากมายที่เกิดขึ้นคงมีเพียงคนเดียว
ที่สามารถตอบเรื่องราวทั้งหมดนี้ได้
เขาจึงวางเด็กน้อยให้นั่งลงกับเก้าอี้ข้างเต็นท์เมื่อครู่
แล้วหันมาเริ่มพูดคุยหาข้อมูล

“เออ... น้องครับ...
บอกพี่หน่อยได้มั้ยว่าน้องจะไปไหน
...พี่จะได้พาไปส่ง”


“.....................”



...เงียบ


มีเพียงความเงียบและดวงตากลมโตใสแจ๋วที่จ้องกลับมาเป็นคำตอบ


“เดี๋ยวพี่พาไปส่งไม่ถูกนะ
...บอกพี่ก่อนเร็ว
ใช่ตรงแถวห้องเรียนรึเปล่าครับ?”


“.....................”


ยังคงไร้การตอบสนองใด ๆ จากคู่สนทนา

...จะว่าน้องฟังภาษาไทยไม่ออกก็ไม่ใช่
หมู่บ้านนี้แม้จะอยู่บนดอยแต่ก็ยังเป็นคนไทย
แถมตอนที่เขาโม้เรื่องยาวิเศษเจ้าตัวยังตั้งใจฟังอยู่เลย


ปลายฟ้าเริ่มเหงื่อตกกับสถานการณ์ตรงหน้า
หรือว่าน้องเขาจะกลัวคนแปลกหน้าเลยไม่กล้าพูด

“เออ...งั้นเอางี้ น้องชื่ออะไรครับ
พี่ชื่อปลายฟ้านะ
...บอกชื่อน้องให้พี่ปลายรู้ได้มั้ยครับ?”


“......................”


“......................”



...เป็นปลายฟ้าที่เริ่มใบ้แดกบ้างแล้ว


ถามอะไรก็ไม่หือไม่อือสักคำ
เอาแต่นั่งนิ่ง แล้วจ้องมองเขาเงียบ ๆ อยู่อย่างนั้น
แบบนี้ขืนซักไซร้ต่อไปมีหวังเสียเวลาตายชัก


เฮ้อ... สงสัยต้องคิดเอาเองแล้วมั้งว่าจะเอายังไง
งั้นคงต้องเริ่มจากไปห้องเรียนก่อนล่ะกัน
เด็กนักเรียนมีไม่มากอาจจะยังพอมีคนรู้จักน้องบ้าง


คนตัดสินใจได้จึงอุ้มสาวน้อยเดินตรงไปสู่ชั้นเรียนในอาคารหลังเล็ก
ยิ่งเข้าไปใกล้... ก็ยิ่งได้ยินเสียงเด็กนักเรียนกำลังหัวเราะ
คงเป็นวิชาภาษาอังกฤษจากคุณครูบอลล่าและคุณครูแว่น
ซึ่งออกลีลาสอนอยู่หน้าชั้นเรียนอย่างสนุกสนาน

เขาจึงเดินเลี่ยงเข้าไปยังประตูด้านหลังเพราะไม่อยากรบกวนการสอน
แต่ก็ยังไม่วายมีเสียงไอ้เกมส์ตะโกนแซวขึ้นจากข้างห้องจนได้

“อ้าว...ไอ้ปลาย หายหัวไปแป๊บเดี๋ยว
อุ้มลูกมาซะแล้วเหรอ ไวไฟจริง ๆ เว้ย!”

คำทักเรียกให้คนทั้งห้องเหลียวมองผู้มาใหม่เป็นตาเดียว
เขาถึงกับสะดุ้งที่อยู่ ๆ กลายมาเป็นจุดสนใจกะทันหัน
ทว่าก็ยังคงพยายามเรียบเรียงคำเล่าสถานการณ์ให้คนอื่นฟัง

“...คือว่าน้องเขาล้มอยู่หน้าห้องน้ำเลยพาไปช่วยทำแผล
แต่ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบเลยต้องมาที่นี่
ไม่รู้ว่าในห้องนี้ มีใครพอจะรู้จักน้องเขาบ้างมั้ย?”

“หนูรู้ค่ะ”

เด็กผู้หญิงหน้ากลมเกลี้ยง คะเนอายุน่าจะอยู่สักป.ห้า ป.หก
เป็นคนยกมือตอบพร้อมกับพูดอธิบายเสียงเจื้อยแจ้ว

“น้องชื่อ ‘กานดา’ เป็นน้องข้างบ้านหนูเอง
ตอนเช้าเขาตามหนูมาโรงเรียน
แต่พอเข้าแถวเสร็จน้องก็หายไปไหนไม่รู้
หนูต้องเข้าชั้นเรียนเลยออกไปตามหาไม่ได้”

“แล้วที่บ้านน้องเขารู้เรื่องรึเปล่า”

ปลายฟ้าถามขึ้นอีกครั้ง เกิดพ่อแม่เขาไม่รู้เรื่อง
แล้วกำลังออกตามหาอยู่เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่

“อืม...น่าจะรู้นะคะ เพราะทุกคนได้ยินว่าที่โรงเรียนมีพี่ ๆ มาสอน”

คนตอบเอ่ยลังเลแต่แฝงด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

...ก็อาจจะจริงอย่างที่ว่า
ถ้ามีเด็กหายพวกผู้ใหญ่ก็น่าจะมาถามหาแถวโรงเรียนก่อน
แต่นี่ไม่มีใครมาโวยวายอะไร
ไม่แน่ว่าพ่อแม่เขาอาจรู้อยู่แล้วก็ได้
เลยปล่อยน้องให้พี่ ๆ นักศึกษาคอยช่วยดูแลระหว่างที่ตัวเองไปทำงาน


“งั้นก็ฝากน้องเขาวันที่นี่วันหนึ่งล่ะกัน
แล้วเดี๋ยวตอนเย็นหนูช่วยพาน้องกลับไปบ้านทีนะคะ”

บอลล่าเอ่ยสรุปจบพลางเดินเข้ามาใกล้เด็กน้อยที่เพื่อนกำลังอุ้มอยู่

“อุ๊ย! น่ารักจัง มาเล่นกับพี่มา”

หญิงงามประจำกลุ่มยื่นมือบางออกไปรับร่างเล็ก
แต่แทนที่เจ้าตัวจะยอมปล่อยมือโดยดี
เด็กน้อยกลับพยายามขยับหนี
ซุกหน้าเข้ากับอกปลายฟ้าโดยมือเล็กยังคงกำเสื้อเขาไว้แน่น
ไม่ว่าจะบอลล่าจะพยายามหลอกล่อยังไงก็ไม่เป็นผล
มิหนำซ้ำยังเบะปากน้ำตาคลอทำท่าจะร้องไห้อีกด้วย

“อ๋อ...หนูลืมบอกไป น้องเขาค่อยไม่ชอบคนแปลกหน้านะคะ”

เสียงเด็กข้างบ้านเจ้าเดิมดังเป็นแบล็กกราวน์
อธิบายให้เพื่อน ๆ และนายปลายฟ้าเข้าใจ
ถึงสาเหตุที่ร่างเล็กดื้อดึงไม่ยอมไปกับใคร


อ้าวเดี๋ยว...


...แล้วเขาไม่ใช่คนแปลกหน้าเหรอวะ!



“วู้ววว! ไอ้ปลายเนื้อหอมจนสาวติดเลยวะ ฮ่าๆๆ”

ไอ้เกมส์ยังคงรักษาความกวนได้เสมอต้นเสมอปลาย
ร้องแซวจนเรียกเสียงฮาจากคนทั้งห้อง
ลงท้ายบอลล่าจึงหมดความพยายาม
ปล่อยให้พ่อหนุ่มเนื้อหอมคอยดูแลร่างเล็กแต่เพียงผู้เดียว


...นี่คือสาเหตุที่ ‘นายปลายฟ้า’

ต้องมาติดแหง๊กกับ ‘เด็กหญิงกานดา’


กระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงวันก็ยังไม่ยอมหยุด
แม้ว่าเขาชักจะเมื่อยแขนจากการอุ้มจนต้องปล่อยให้น้องลงเดิน
แต่ร่างน้อยก็ยังคงใช้มือของตนเองกำชายเสื้อเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยชนิดไปไหนไปกัน
ไม่ว่าจะเดิน... จะนั่ง... จะยกจานไปวาง... จะถือกระติกน้ำหิ้วไปเสิร์ฟ...
น้องกานดาก็จะคอยเกาะอยู่ข้าง ๆ เหมือนกลัวหลง
จนเป็นที่สังเกตของชาวค่ายไม่น้อย โดยเฉพาะพวกผู้หญิง
ที่คอยมารุมถามพยายามเล่นกับน้อง ทว่าเจ้าตัวก็ยังไม่ปริปากพูด
แถมยังหลบไปแอบอยู่ด้านหลังของเขาเสียด้วยซ้ำ



“สงสัยน้องคงจะขี้อาย”

พี่อ้อมผู้ทดลองชวนน้องเล่นรายล่าสุดพูดเดาทิ้งท้าย
หลังจากเอาตำแหน่งหัวหน้าสันทนาการมาเป็นประกันแต่กลับไม่เป็นผล


“ทำอะไรกันอยู่เหรอครับ?”

เสียงเรียกทักดังขึ้นมาจากนอกวงของกลุ่ม
ก่อนหนุ่มหล่อเกาหลีประจำค่ายจะเดินเข้ามา
พร้อมกับหนุ่มหน้าโหดสุดประจำค่ายเช่นกัน

“อ๋อ... กำลังเล่นกับ ‘ลูกติด’ น้องปลายน่ะจ๊ะ”

พี่อ้อมตอบตลกไปขำ ๆ
แต่คนโดนยิงมุกกับเลิกคิ้วถามอย่างตกใจ

“ห่ะ...อะไรนะครับ!?  ลูกติด?”

สายตาของคนมาใหม่รีบมองไปทางเด็กหญิง
ที่ยังคงเกาะชายเสื้อของปลายฟ้าแน่นไม่ยอมปล่อย
ทว่าคนโดนปรักปรำกลับไม่ทันได้แก้ไขอธิบายอะไร
บอลล่าก็เป็นฝ่ายชิงเล่าขึ้นเสียก่อน

“คืออย่างนี้จ๊ะดิว...พ่อเต่าน้อยเนี่ย
เขาเห็นน้องล้มอยู่หน้าห้องน้ำเลยใจดีพาไปช่วยทำแผล
ที่นี่ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นว่าน้องเขาดันเกาะติดแจไม่ยอมปล่อย
ใครเข้าใกล้ก็ไม่ยอมเล่นด้วย
สงสัยจะเห็นว่าพ่อเต่าน้อยเป็นพระเอกขี่ม้าขาว
เลยยอมให้เข้าใกล้ได้อยู่คนเดียว”

เรื่องของบอลล่าดูดีกว่าคำว่าลูกติดขึ้นมาหน่อย
แต่ก็ยังไม่วายแต่งเติมหยอกเล่นกันสนุกสนานจนปลายฟ้าทำหน้าเซ็ง


....ไม่ใช่ว่าจะรำคาญอะไรน้องเขาหรอก
แต่ถ้าขืนอยู่ด้วยกันตลอดเขาจะทำงานอื่น ๆ ลำบาก
เดี๋ยวต้องวิ่งไปวิ่งมาคอยดูแลพวกชาวค่ายจิปาถะ
มีน้องกานดาไปด้วยงานมันจะช้าลง
แล้วไหนจะต้องคอยระวังไม่ให้น้องบาดเจ็บด้วย
สู้ให้น้องเขาอยู่กับพวกผู้หญิงคอยเล่นอะไรไปดีกว่า


“งั้นให้ปลายคอยดูแลน้องไปจนกว่าน้องจะกลับ
งานอื่นที่มันหนัก ๆ ก็วานให้คนอื่นช่วยทำไปแทนก่อนแล้วกัน”

ประธานค่ายที่เอาแต่นิ่งเงียบมาตั้งแต่เมื่อครู่เอ่ยอนุญาตให้พักงานหลักชั่วคราว
เหมือนคล้ายจะได้ยินเสียงบ่นที่อยู่ในใจจนปลายฟ้าต้องหันไปมอง
ทว่าอีกฝ่ายกลับยังคงทำหน้านิ่งดูดิบเถื่อนเหมือนเดิมจนแทบจะเดาความคิดไม่ได้

ผิดกับอีกคนที่ย่อตัวลงมาเสมอกับเด็กน้อย
พลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
ก่อนยื่นบางสิ่งไปให้ด้วยท่าทางใจดี

“อ่ะนี่... พี่ให้...”

ลูกอมซูกัสสีชมพูเม็ดเล็กถูกยื่นออกมาตรงหน้าร่างเล็กซึ่งยังคงแอบอยู่ข้างหลังเขา
แต่ครั้งนี้ดวงตากลมโตใสแจ๋วกลับมีท่าทางสนอกสนใจ
ใบหน้ากลมชะเง้อมองอย่างอยากรู้ ใช้เวลาเพียงชั่วครู่เหมือนเด็กน้อยกำลังลังเล
ท้ายที่สุดมือเล็กจึงยื่นออกมารับลูกอมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
พอรับเสร็จก็รีบวิ่งไปแอบอยู่ข้างหลังเขาเหมือนเดิม

ทว่าแค่นี้ก็นับเป็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่แล้ว
หลังจากที่ใครหลายคนพยายามให้เด็กหญิงกานดาตอบสนอง
จนทั้งกลุ่มอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มให้กับการกระทำที่เพิ่งประสบผลเป็นครั้งแรก


....จริงอย่างที่เขาว่า


...เด็กกับขนมคงเป็นของคู่กัน


ปลายฟ้าเหลือบมองคนที่ยังดึงชายเสื้อเขาไว้ด้วยความเอ็นดู
ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงของคนตรงหน้า



“เออ...แล้วอันนี้ ผมให้ปลายฟ้านะ”



...ซูกัสสีชมพูอีกเม็ดถูกยื่นส่งมาให้


คนที่ได้รับกระพริบตามองอย่างงง ๆ
แต่ดิวก็ยังถือลูกอมค้างไว้พร้อมรอยยิ้มที่ดูเชื้อเชิญอย่างเป็นมิตร
จนเขาต้องหยิบของจากอีกฝ่ายพลางตอบกลับไปสั้น ๆ

“ขอบใจนะ”

ท่าทีแสดงออกนอกหน้าของคนสองคน
ทำเอาคนรอบข้างที่ยืนรออยู่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากกระเซ้าแหย่

“แหม...ให้แต่พ่อเต่าน้อยคนเดียว
ทีคนอื่นไม่เห็นมีบ้างเลย...
...บอลล่าน้อยใจนะคะเนี่ย”


“อ๋อ พอดีมีเหลืออยู่อีกเม็ดเดียวน่ะครับ”


“อ้าว...แล้วทำไมต้องให้เฉพาะปลายฟ้าล่ะคะ
เอ๊ะ! หรือว่าดิวจะเป็นบัดเดอร์ของพ่อเต่าน้อย”

เสียงหวานกึงแมนสันนิษฐานขึ้นมาลอย ๆ
แต่คนถูกถามกลับย้อนความกลับไปสั้น ๆ
ทว่าเล่นเอาทุกคนต้องหันมามองเป็นตาเดียว



“ถ้าใช่ล่ะครับ”



...เฮ้ย! 


ปลายฟ้ารีบหันขวับมองคนอ้างตัวเป็นบัดเดอร์ทันควัน


...เล่นบอกกันโต้ง ๆ ไม่มีกั๊กอย่างนี้เลยเหรอ
ไม่คิดจะเก็บไว้ให้เขาเดาแบบลุ้น ๆ บ้างสักนิดก็ยังดี
แต่... มันอาจจะจริงก็ได้...
เพราะคราวที่แล้วตอนเจอกัน
ดิวยังแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใยเขามากเกินกว่าปกติเลย


“ว๊ายยยย!! จริงอ่ะ! เสียใจจัง
นึกว่าดิวจับได้บอลล่าเสียอีก แบบนี้ก็อดลุ้นเลยสิ
หว่า....คนสวยเซ็ง!”

บอลล่าเองก็คงคิดเหมือนกัน
นางจึงแสดงท่าทีผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน
ดิวเองแค่ยิ้ม ๆ ยังไม่ทันที่ใครจะตอบว่าอะไร
ประธานค่ายกลับเป็นฝ่ายพูดขึ้นตัดบท

“เดี๋ยวพวกเราไปทำงานต่อแล้ว”
ยังไงที่เหลือก็ฝากด้วยนะ”

ดวงตาคมมองตรงยังปลายฟ้า
ก่อนจะเลยมาที่เด็กน้อยซึ่งโผล่หน้ามาหน่อยหนึ่งจากด้านหลัง
แล้วสองหนุ่มวิศวะจึงพากันเดินห่างออกไป
ปล่อยให้ทั้งกลุ่มซุบซิบถึงเรื่องบัดเดอร์ที่เพิ่งเฉลยตัวออกมาตรง ๆ


ปลายฟ้าเองก็ยังนิ่งอึ้งมึนงงไม่หาย
แต่ชั่วขณะนั้นเขากลับรู้สึกถึงแรงกระตุกจากชายเสื้อจนต้องก้มลงมอง
จึงเห็นมือเล็ก ๆ ยื่นซองลูกอมมาให้

“หือ? ให้พี่แกะให้เหรอ?”

เขาเดาท่าทีของเด็กหญิง
แล้วย่อตัวลงไปแกะห่อพลาสติกออกให้
หูก็ได้ยินเสียงไอ้เกมส์พูดบ่น

“นึกว่าน้องจะไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ซะอีก
แต่พอรองประธานมาปุ๊บดันเล่นด้วยได้ง่าย ๆ เลยซะงั้น
ไอ้เรารึอุตส่าห์พยายามแทบตาย”

“ก็เพราะดิวเขาหล่อกว่าแกไงไอ้เกมส์
...ใช่มั้ยลูก? บอกมาเลยไม่ต้องกลัว....
พี่คนไหนเขาหล่อกว่า... คนนี้หรือคนนู้น...”

บอลล่าย่อตัวลงมาคุยกับเด็กน้อยบ้างพลางชี้ไม้ชี้มือถาม
จนคนโดนเอาชื่อไปเอี่ยวต้องร้องโวยวายเถียงดังลั่น

“อะไรวะ... พี่เกมส์หล่อกว่าเห็น ๆ เนอะน้องเนอะ
ทั้งเท่ห์ มาดแมน เป็นสุภาพบุรุษ มีน้ำใจขนาดนี้
โห...เอามาเทียบกันได้ไง ...ใช้ตาตุ่มมองเหรอเจ๊”
 

“แต่พี่ว่า ถ้าพูดถึงเรื่องความมีน้ำใจเนี่ย
ประธานค่ายเขากินขาดเลยนะ”

พี่อ้อมที่ร่วมวงคุยด้วยเสนอชื่อขึ้นมา
เรียกให้บอลล่าพยักหน้าหงึกหงักตาม

“อือ ๆ ใช่ๆ ถึงหน้าจะดูดุไปหน่อย
แต่ก็คอยช่วยลูกค่ายตลอด ยกโต๊ะบ้าง... เก็บเก้าอี้บ้าง...
บางวันชั้นยังเห็นเขาไปช่วยกวาดพื้นให้ด้วยเลย
ทำมันทุกหน้าที่... มีอะไรบอกประธานจัดให้
คะแนนรับผิดชอบดีเลิศ ...เอาไปเลยเต็มสิบ!”



...มีน้ำใจ


ปลายฟ้าสะดุดหูกับถ้อยคำที่ได้ฟัง
สิ่งนี้ตอกย้ำเรื่องเมื่อวานที่ใครบางคนพูด


....ใครบางคน

...ที่มีสถานะเป็น ‘บัดดี้’ ของตัวเอง


หรือมันแค่มีน้ำใจอยากจะช่วยจริง ๆ
ไม่ได้ตั้งใจมายุ่งเรื่องชาวบ้านแบบที่เขาชอบคิด

นึกถึงเมื่อวานตอนที่ทำแผลให้มัน
แม้จะพยายามหลอกตัวเองว่าเพราะมันเป็น ‘บัดดี้’
แต่เขารู้ว่าเขาก็แค่ทำหน้าตามที่
ไม่ได้มีอะไรปฏิบัติเป็นพิเศษเหมือนอย่างที่บัดเดอร์สมควรทำให้เขา

อย่างดิวเองก็ออกตัวแรงว่าเป็นบัดเดอร์เขาแล้ว
คอยดูแลเทคแคร์ไม่ปิดบังกันโต้ง ๆ
เขาสิยังไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันให้สมฐานะบัดเดอร์บ้างเลย

แล้วอย่างไอ้ระดับประธานค่ายมันจะรับความช่วยเหลือจากเขารึเปล่า?
แต่จะให้ช่วยมันทั้งที่ยังตะขิดตะขวงใจแปลกๆ ก็รู้สึกไม่ดี
จะหาโอกาสให้ของ อยู่บนป่าบนดอยแบบนี้จะให้หาอะไร
หรือจะให้ยอดสะเดา เหมือนที่เขาเคยได้....


...เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อน...

แล้วตกลงดิวเป็นคนให้ยอดสะเดาเขาจริง ๆ เหรอ?
ลืมถามซะด้วยสิ...
ลุคแบบดิวไม่น่าให้ต้นไม้ประหลาด ๆ ได้เลย
...แค่ตั้งใจจะแกล้งเขาเล่น ๆ
หรือจริง ๆ แล้วอาจเป็นใครที่คิดอยากฝากให้เขา
เอายอดสะเดามาทำเป็นกับข้าวมื้อเช้ารึเปล่า?


โอยยยย....แม่งไม่รู้เว้ย!


ปลายฟ้ายกมือกุมขมับยิ่งนึกก็ยิ่งปวดหัว
จนได้แต่ถอนใจถึงปัญหาที่แก้ไม่ตก


เฮ้อ...ไม่น่าปล่อยให้พวกวิศวะมันคิดเลย


...เกมส์อะไรวะยุ่งยากจริง ๆ



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------



คล้อยหลังจากกลุ่มของเด็กเภสัชไปไม่ไกล...
หนุ่มหล่อเดินผิวปากอย่างสบายอารมณ์มุ่งหน้ากลับไปยังที่ก่อสร้าง
ข้าง ๆ กันเป็นหนุ่มหน้าโหดประธานค่าย
ซึ่งสักพักคล้ายกับได้ยินเสียงแกรกกร๊าก
เหมือนแกะอะไรบางอย่างจนดวงตาคมต้องหันไปมอง
ก่อนพบว่าอีกฝ่ายกำลังล้วงหยิบลูกอมซูกัสสีเขียวขึ้นฉีกห่อออก

“ไหนบอกว่าเหลือแค่เม็ดสุดท้าย”

“ก็สีชมพูมันเม็ดสุดท้าย
ที่เหลือมันสีอื่นนี่หวา...
...เอาด้วยหน่อยมั้ย?”

ดิวแค่ยักไหล่ โยนซูกัสเข้าปาก บอกคำตอบอย่างไม่ใส่ใจ
แล้วจึงล้วงหยิบลูกอมหลายสียกเว้นสีชมพูขึ้นมาพูดชวน
ทว่าคมสันกลับส่ายหน้าปฏิเสธ พลางเอ่ยเปลี่ยนประเด็น

“พูดเฉลยออกไปตรง ๆ แบบนั้นจะดีเหรอ”

“อืม ก็นะ... บอกไปให้เจ้าตัวรู้ไปเลยดีกว่า
เวลาทำอะไรหลาย ๆ อย่างมันจะได้ง่ายขึ้นไง
แล้วมึงไม่เฉลยไปบ้างเหรอวะ
...ตกลงจับได้ใคร?”

คนตอบย้อนถามกลับ ดวงตาแวววับด้วยความเจ้าเล่ห์
ร่างสูงใหญ่ชะงักไปชั่วครู่ แต่ก็เพียงแค่นิดเดียว
ก่อนพูดตอบออกมาสั้น ๆ


“เดี๋ยวก็รู้เอง”


ดิวมองคนปากแข็งยิ้ม  ๆ

...รู้อยู่แล้วว่าต่อให้ตายไอ้เพื่อนซี้ก็คงไม่บอกออกมาหรอก
แต่ตรงนี้แหละที่ทำให้มันน่าลุ้น



...ใครกันที่ถูกไอ้คนจิตอาสาจับได้

....แล้วใครกันที่เป็นคนจับได้มัน



หึ จะว่าไป...



...ไอ้เกมส์นี่มันก็สนุกไปอีกแบบดีจริง ๆ



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------



TBC

[tuckky]

 
พี่คมจับได้ใครอ่ะ 

[EverGreen™]

 

[MiSS-U]

ดิวมั่วนิ่มปะเนี่ย  บัดดี้ของปลายน่าจะเป็นพระเอกเราน้า

บวกเป็ด 

[sukie_moo]

ปลายได้ลูกสาวมา 1 คน หาพ่อให้จิอิอิ

[=นีรนาคา=]

ดิวจับได้ปลายจริงอ่ะ? ไม่น่าเชื่อ มั่วอ่ะป่าว

คุณประธานคะ จะนิ่งไปไหนเนี่ย

[PetitDragon]

ดิวมั่วชัวร์

55555+

[nongrak]

อยากให้คมจับคู่กับปลายอ่ะ ไม่ค่อยชอบดิวเลย

[gookgik]

  ดิวเป็นบัดเดอร์เต่าน้อยได้ไง  แล้วคมจิตอาสาจับได้ใครอ่ะ อยากรู้   แต่ยังดีที่ปลายได้คมเป็นบัดดี้

  อยากให้หนูกานดาเป็นกามเทพน้อยให้เต่าปลายกับคมจังเลย


  คนเขียน  รออ่านต้นต่อไป

[why yyy]

ขอบคุณ ^ ^

[YuuYuu]

ดิวขี้โม้ป่าวเนี่ย 

ดิวขี้โม้แน่ๆ เลย  เราว่าคมสันต้องจับได้ปลายฟ้าแน่ๆ เลย (คิดเออเออเอง)
แต่น้องปลายจับได้คมสัน ไม่เห็นจะทำอะไรให้สมกับเป็นบัดดี้เลยนะ

มัวแต่ทำอะไรอยู่เนี่ย  เดี๋ยวก็จะจบเข้าค่ายแล้วนะ
เราลุ้นจนเราเลิกลุ้นละ  ฮ่าาาาาา

[ladymoon_yy]

 

[Maprang_W]

หนุกๆ แต่เรื่องนี้มันคืบหน้าช้าจัง ผ่านมาแปดตอนแล้ว
ดิวยังรุกหนักกว่าพ่อพระเอกอีกนา

[yeyong]

ดิวแอบอ้างหรือเปล่า จะได้จีบน้องเต่าได้ถนัดๆ

[nekko]

ดิวมีเป้าหมายอะไรหรือเปล่า


 

[CarToonMiZa]

ดิวแค่แกล้งพูดใช่มั้ย

[Takarajung_TK]

เราว่าดิวแกล้งตอบว่าเป็นบัดเดอร์ปลาย
เพื่อจะได้จีบปลายได้เต็มที่
แต่บัดเดอร์ตัวจริงคือคม

[Bowbonk]

ไม่ยอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม


ดิวมั่วววววววววววววววววววววววววววววววว

[mr_longza]

สนุกครับ

[bobby_bear]

มารายงานตัวว่าเป็นคนอ่านใหม่ครับ ^^

เรื่องแรก พี่แทนหล่อเวอร์ โคตรดี ใครได้เป็นแฟนคงมีความสุขไปตลอด

เรื่องสอง น้องสาลี่ก็น่ารัก ชอบนายเอกขี้โวยวายเป็นทุนเดิม 555+
ว่าแต่คนเขียนรู้จักคณะสิ่งแวดล้อมฯ ด้วย หายากมากกกกกกกกกกก เด็กศาลายารึเปล่าครับเนี่ยะ เราจบคณะนี้มาแหละ

เรื่องสาม มึนมาก นิยายเรื่องนี้มึนทั้งเรื่อง 5555+
เป็นแฟนกันแบบมึน ๆ

เรื่องสี่ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รอติดตามตลอดนะ

[pooinfinity]

คนอย่างรองประธานน่ะเหรอจะให้ "สะเดา"
หรือว่าดิวเป็นบัดเดอร์จริง แต่คมให้สะเดาไปเพราะเหตุผลส่วนตัว 5555555555
แต่เรื่องจริงคือ เต่าน้อยเป็นบัดเดอร์ของคมนี้แหละ เราไม่สนดิว เพราะซึนๆแบบเต่าน้อยไม่มีทางเข้าใจที่ดิวทำหรอก อิอิ

[seaz]

พี่คมไม่ได้คู่กับปลายฟ้าหรอกหรือ

[bun]

แล้วพี่คมจับได้ใครอะ
คิดว่าจับได้ปลายซะอีก

[Takarajung_TK]

เข้ามารอ

[hongzaa]

เข้าใจนะถ้าอิพี่ดิวมันจะจับได้ปลายฟ้า(ถ้าเกิดมันไม่ได้โกหกอะนะ)
แบบคนมาตั้งเป็นร้อยๆคน โอกาสจับได้กันเอง จริงๆก็น้อยนะ
แค่เต่าจับได้ของควาย เอ้ย ! คม ก็ดวงคู่กันแล้วนะ(หราาาา?555+)
ชอบๆๆ รอตอนต่อป๊ายยยยยยยย

[moredee]

 :a5:จิตตก ถ้าดิวมันจะเป็นพระเอก(ปลอมๆ) ซ้าทุ ให้มันตกหลุมรักน้องเกมส์

[mildmint0]

ชอบอ้ะ บัดดี้ ต้องพี่คมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

[bobby_bear]

คิดถึงพ่อเต่าน้อย