ตอนที่ 9 ทำไมฟลุ๊กมันไม่มาสักทีวะ นี่ห้าทุ่มกว่าแล้วนะ หอปิดเที่ยงคืนด้วย ผมเดินวนไปวนมาในห้องอยู่อย่างนั้นจนไอ้แบงค์มันทนไม่ไหว จับผมไปนั่งที่บนเตียงแล้วมันก็ดึงเก้าอี้มานั้งข้างๆผม มันเอาขายาวๆสองข้างของมันเทินบนท้องแห้งๆของผมแล้วมันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อ่านหนังสือของมันไป หนักนะเว้ยเห้ยหนักกกก
"แบงค์กูหนักนะ!"
"ช่วยไม่ได้ มึงไม่หยุดเดินอะ กูจะอ่านหนังสือ เสียสมาธินะเว้ย"
"ก็ไอ้ฟลุ๊กมันยังไม่กลับอะ"
"เดี๋ยวมันก็กลับ มึงก็ให้มันอยู่คนเดียวบ้างดิวะ เรื่องพวกนี้ไม่ได้ทำใจง่ายๆนะเว้ย"
"แบงค์ กูเลวมากใช่ไหม.. เรื่องไอ้ฟลุ๊ก"
"............"
"กูรักมันไม่ได้ แต่ก็ยังอยากเป็นคนสำคัญของมัน กูจะทำไงดี"
"พูดยากวะ แต่สิ่งที่มึงต้องการมันก็ไม่ถูกนะเว้ย มึงสงสารไอ้ฟลุ๊กหน่อยนะฟินที่ค่อยเคียงข้างมึงทั้งๆที่มันก็ไม่มีหวัง"
"กู.."
"กูเข้าใจมึงไม่ชอบให้ใครมองข้ามมึง แต่เรื่องหัวใจ กูว่าอย่าเอามามันเล่นเลย มึงบอกมันไปตรงๆว่ามึงรู้สึกไง อย่าแกล้งเป็นไม่เห็นความรู้สึกมัน อนาคตข้างหน้าอย่างไงซะมึงก็สำคัญสำหรับพวกกูของคนอยู่แล้ว ไม่มีใครทิ้งหรือเปลี่ยนไปจากเดิมหรอก"
"ฮึก.. ฮึก"
"เห้ยไอ้เปี๊ยก ทำไมขี้แยจังวะ โอ๋ๆๆๆๆ กูพูดให้มึงคิดได้ไม่ได้ยอกย้ำความเลวมึงโว๊ย" ไอ้แบงค์มันคว้าตัวผมไปกอดแล้วก็โยกเยกๆเบาๆเหมือนโอ๋เด็ก พวกมึงอะ ชอบทำให้กูเหมือนเด็กอยู่เรื่อย แหง่
"ฮึก ไอ้เชรี่ยนี้ ฮึก.. หลอกด่ากู"
"ฮ่าๆๆๆ"
"กูรักพวกมึงนะ"
ปึงง!"ฟะ ฟลุ๊ก"
"อื้อ"
"เห้ย เดี๋ยวกูออกไปข้างนอกก่อนนะ คุยกันดีๆนะเว้ย" ไอ้แบงค์มันตบไหล่ไอ้ฟลุ๊กสองสามทีก่อนจะเดินออกห้องไป ทิ้งให้ผมกับให้ฟลุ๊กเผชิญหน้ากันสองคน ผมไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี เอ่อ.. ในห้องมันดูอึมครึมชอบกล ให้ตายสิ ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย เอาวะ หนึ่ง สอง ซั่ม!
"ฟลุ๊ก"
"หืม"
"กูขอโทษ"
"เรื่องอะไร"
"เรื่องที่กู.. เอ่อ คือกูเข้าใจผิด กูคิดว่าไอ้เสาไฟฟ้ามันข่มขืนกู แล้วกูก็คิดว่ามึงทิ้งให้กูโดนแบบนั้น คือกูไม่รู้ กูเพิ่งนึกได้ว่ากู.. กูเป็นคนขอให้มัน.."
".........."
"กูขอโทษที่กูโวยวายใส่มึง และขอโทษที่ทำร้าย.. ทำร้ายจิตใจมึง"
"เอาเถอะ มันผ่านไปแล้ว"
"มึงไม่โกรธกูแล้วนะ"
"อื้อ"
".............."
".............."
"เอ่อฟลุ๊ก"
"หืม"
"เรื่องที่มึงชอบกู เอ่อ.. คือกู"
"กูเข้าใจ ไม่ต้องพูดหรอก กูพอรู้ว่ามึงชอบใครอยู่"
"กูขอโทษ"
"ไม่ใช่ความผิดมึง ที่รักกูไม่ได้.. แต่อย่างน้อยมึงน่าจะบอกกูหน่อยนะ ไม่ใช่แกล้งทำเป็นไม่รู้แต่ก็ไม่ได้แสดงออกว่ารังเกียจกู"
"กูไม่อยากถูกมึงทิ้ง กูกลัวถ้ากูบอกมึงไปแล้วมึงเปลี่ยนไป กูยังยากเป็นคนสำคัญของมึง"
"กูไม่ทิ้งมึงหรอกหน่า คิดมากวะ"
"กูไม่ได้ชอบมึงกลับ แต่อย่างไงมึงก็ไม่ทิ้งกูใช่ปะ"
"เออออออ"
"แล้วมึง.. โอเคหรอ"
"ตอนนี้อย่างไงก็ไม่วะ คงต้องใช้เวลาสักพัก"
"อื้อ ขอบใจมึงมากนะที่เข้าใจกู"
"เอออออออ"
"รักมึงนะเว้ย.. เพื่อนรัก"
วันนี้ตื่นเช้ามาอากาศสดใสกว่าวันไหนๆนัก มองไปที่เตียงไอ้ฟลุ๊กไอ้แบงค์พวกมันยังหลับกันไม่รู้เรื่องรู้ราว อากาศตอนเช้าช่างสดใส พวกมึงพลาดแล้ว ฮ่าๆๆ ผมรีบอาบแต่งตัวเพื่อวันนี้จะไปทำภารกิจแต่เช้า แต่อย่างวันนี้ผมก็ต้องรู้เรื่องให้ได้
ภารกิจของผมวันนี้คือ.. ตามล่าหาเสาไฟฟ้า
"กูไปก่อนนะเว้ย" ผมลาไอ้แบงค์ที่เพิ่งจะตื่นนอนแล้วรีบเดินออกมาจากห้องแต่เช้า วันนี้ผมต้องคุยกับเสาไฟฟ้ามันให้รู้เรื่องสักที ผมไม่อยากสับสนอยู่แบบนี้แล้ว แต่ไม่ทันจะเดินไปไหนผมก็แหงะไปเห็นมินิสีขาวดำที่ผมเคยนั้งมันมาแล้วสองครั้ง จอดเทียบริมฟุตบาทหน้าหออยู่
รถเสาไฟฟ้านี้หว่า มันมาทำอะไรแต่เช้าวะ.. ก็ดีจะได้ไม่เปลื่องแรงหา
ก๊อกๆๆๆ
"นี้ มาทำไมแต่เช้า" มันลดกระจกลงให้เห็นหน้าหล่อๆของมัน หน้ามันดูโทรมๆแห๊ะ แต่ก็ยังหลงเหลือความหล่อให้เห็นอยู่
"เอ่อ.. มาหาฟลุ๊กนะ"
"ไอ้ฟลุ๊กมันยังไม่ตื่นเลย นอนอุตุบนเตียงนู้น"
"อ้อ อืม"
".............."
"ฟิน"
"ห้ะ อะไร"
"มานั้งในรถก่อนไหม"
"อ้อ" ผมเปิดประตูมานั้งในรถมินิของมัน ต่างคนก็ต่างเงียบเหมือนรอให้อีกฝ่ายพูดก่อน ตอนนี้ผมเองก็ยังคิดไม่ตกว่าจะเริ่มจากประโยคไหนดี กลัวเสียหน้าน่ะ ฮ่าๆๆๆ เอาเลยก็ได้วะ
"มึง/ฟิน"
"มีอะไร"
"ไม่เอามึงพูดก่อน"
"แต่ถามว่ายังเจ็บอยู่ไหม"
"จะ..เจ็บอะไร เห้ยย! ไม่เจ็บแล้ว ถามทำไม"
"เปล่า ถามดู"
".............."
"แล้วนี้ไม่โกรธพี่แล้วหรอ"
"อ้อ เออ เสาไฟฟ้า.. เห้ย มึงทำไมไม่บอกกูว่าเริ่องคืนนั้นกูเองที่ขอร้องให้มึงทำ"
"............."
"ทำไมต้องให้กูเข้าใจผิดด้วยว่ามึงทำทั้งๆที่ไม่ใช่"
"เรื่องนั้น พี่ก็มีส่วนผิดอยู่นิ ถ้าพี่ห้ามใจไม่ทำอะไรฟิน ทุกอย่างมันก็จะไม่เกิดขึ้น"
"แต่กูเองที่ขอร้องมึง มึงไม่ได้ผิด"
"พี่มีส่วน..."
"หยุดโทษตัวเองสักทีเถอะน่า ทำไมมึงชอบกูหรือไง"
".............." ผมถามมันด้วยน้ำเสียงธรรมดาๆ ทั้งๆที่ในใจนี้แทบหลุด มันเงียบไปหลังจากที่ผมถาม ทำไมไม่ตอบละเสาไฟฟ้า ตอบสิ กูจะได้รู้สักทีมึงทำแบบนี้ทำไม ใจผมเต้นเป็นจังหวะแทงโก้ ตุบๆต่อมๆ จนผ่านไปเกิบห้านาทีก็ไม่มีคำตอบใดๆออกมาจากปากคนตรงหน้า ใจที่มันเคยเต้นไม่เป็นจังหวะตอนนี้มันรู้สึกหวิวๆแปลกๆ
"อ้อ เข้าใจแล้ว มึงไม่ได้ชอบกู แต่ที่ทำไปเพราะสงสารใช่ไหม"
"ไม่ใช่.."
"แล้วเพราะอะไรละ ให้คำตอบกูดิ กูจะได้ไม่ต้องคิดมากแบบนี้.. มึงทำเหมือนกับว่ามึงชอบกู ทำเหมือนว่าเป็นห่วงกู แคร์กู มึงรับผิดเองคนเดียวกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งๆที่กูผิด พอกูถามว่ามึงสงสารกูหรอ มึงก็บอกไม่ใช่ สรุปมึงอย่างไงกับแน่เนี่ย กูไม่ใช่ควายนะเว้ยที่ต้อนกูไปต้อนกูมาอะ!!"
ว่าจะไม่ระเบิดแล้วเชียว แต่มันทนไม่ไหวจริงๆ ความรู้สึกตอนนี้เหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างจุกอยู่ที่คอ ม่านน้ำตาเริ่มบดบังผู้ชายตรงหน้าจนมองไม่เห็นเป็นรูปร่าง ความรู้สึกมันเจ็บจี๊ดขึ้นมาในอกเมื่อถามคำถามออกไปแล้วไม่ได้คำตอบ น้ำตามันจะไหลให้ได้สะตรงนั้น
"............"
"กูมีความรู้สึกนะเว้ย กูเป็นคน ไม่ใช่ตัวตลกให้ใครมาล้อเล่นกับความรู้สึกกูได้ กูเจ็บเป็น ร้องไห้ได้ ถ้ามึงไม่ได้ชอบกู ก็แค่บอกมาตรงๆ กูจะได้รู้ที่ของกูไง แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นก็ทำเป็นไม่ได้เกิดแล้วกัน กูก็ผู้ชายไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว"
"พี่.."
"ตอบกูสิเสาไฟฟ้า ตอบมา ฮึก.. ว่ามึงก็ชอบกูเหมือน บอกกูสิ ฮึก ว่ากูไม่ได้คิดเองคนเดียว"
"พี่.. ไม่ได้ชอบฟิน" ใบหน้าของผมชาวาบเมื่อได้ยินเสียงของผู้ชายตรงหน้าเอื้อนเอ่ย กะไว้แล้วเชียว ว่ามันต้องไม่ได้ชอบผม มันจะมาชอบอะไรกับคนที่เจอกันสามสี่ครั้งแถมยังหน้าด้านขอให้มันมีอะไรด้วยได้ไง ผมสำคัญตัวเองผิดไปจริงๆ แล้วทำไมตอนนี้น้ำตามันไหลไม่หยุดเลยละ ไหนว่าทำใจไว้แล้วว่าถ้ามันไม่ได้ชอบก็จะกลับไปอยู่ในที่ของตัวเอง ไอ้น้ำตาบ้างเอ้ย หยุดไหลสิวะ!
ไอ้เสาไฟฟ้ามันเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าผมอย่างเบามือ มือหนาของมันเชยคางของผมขึ้น ดวงตาของเราประสานกัน นัยน์ตาไอ้เสาไฟฟ้ามันดูมีความสุขอย่างปิดไม่มิด นัยน์ตามันระริกระรี้ราวกับได้ของที่มันตามหามานาน อะไรของมัน มีความสุขนักหรือไงที่เห็นผมเสียใจเนี่ย ผมปัดมือมันออกจากใบหน้า และเตรียมหัวหลังรถลง
ฟรึบ!!!"เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนละ"
"แล้วจะอยู่ทำไม อยู่ให้คนแถวนี้สมเพชหรือไง"
"พี่ยังพูดไม่จบเลย จะรีบลงได้ไง"
"อะไร" ห้ะ อะไร พูดอะไรไม่จบอีก คำเมื่อกี้ทำร้ายกันไม่พอหรือไง
"พี่ไม่ได้ชอบฟิน.. เพราะความรู้สึกพี่ตอนนี้มันเกินกว่าคำว่าชอบไปเยอะแล้ว"
"ห้ะ!!!!" เห้ย บ้า! บ้าไปแล้ว ต้องบ้าไปแล้ว เมื่อหี้ต้องหูฟาดแน่ๆ
"ฟังไม่ผิดหรอก ความรู้สึกพี่อีกนิดเดียวมันจะเรียกว่ารักแล้ว"
"..............." เห้ย เห้ย เห้ย อึ้งสิครับ ไปไม่เป็นเลยเห้ย
"ยิ้มหน่อยสิ ยิ้มอย่างวัน.. ให้พี่ดูหน่อยสิครับ"
"ไม่เอา ยังไม่มีอารมณ์.. เดี๋ยวสิ ปรับอารมณ์ตามไม่ถูกนะ!" ไอ้บ้า มาให้ยงให้ยิ้ม อารมณ์ดราม่าเมื่อกี้มันยังคละคลุ้งในอากาศอยู่เลย ไอ้เสาไฟฟ้ามันคงสายตาตัดพ้อนิดๆมาให้ผมเมื่อผมไม่ทำตามใจมัน ทำไงได้มันยังเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันนี่หว่า เมื่อกี้ยังร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่เลย เหมือนคนกำลังตกเหวแล้วมีกิ่งไม้มาเกี่ยวเสื้อไว้อะ
"นี่ พูดจริงหรอ"
"เรื่องอะไรละ"
"อย่าแกล้งโง่ได้ปะ ห้ะๆ"
"ฮ่าๆ เตี้ยเอ้ย ไม่เอาไม่บอกแล้ว" ไอ้เสาไฟฟ้ามันเอามือมาขยี้หัวผมจนยุ่งไปหมดก่อนจะออกรถไป แล้วนี่ไปไหนวะเนึ้ย เพิ่งเจ็ดโมงกว่าๆเอง
"ไปไหนเนี่ย"
"ไม่เอาไปขายหรอหน่า"
"หิวข้าวอะ"
"เดี๋ยวพาไปกินต้มเลือดหมูเจ้าอร่อย"
ไอ้เสาไฟฟ้ามันพามาตลาดเช้า มันจูงมือผมเดินเข้าไปในตลาดอย่างชำนาญทาง โดยที่ผมเองเดินตามต้อยๆ เรามาจบกับที่ร้านต้มเลือดหมูร้านหนึ่งในตลาดนั่นแหละ น่ากินดี แต่ยังไม่กินหรอกเดียวเสียฟอร์ม ฮ่าๆๆ
มื้อนั่นเป็นมื้อที่อร่อยที่สุดตั้งแต่ที่กินมาเลยก็ว่าได้ ผมไม่เคยนึกเลยจริงๆครับว่าคนที่ผมชอบแล้วเค้าก็ชอบผมเหมือนกัน รู้แต่ตอนนี้โคตรมีความสุขเลย ไอ้เสาไฟฟ้ามันก็คงมีความสุขเหมือนกัน ตาที่มันมองผมมันดูมีความสุขมาก อยากจะถ่ายรูปเก็บไว้เลยจริงๆครับ
ภาพถ่ายเปรียบเสมือนภาพแห่งความทรงจำที่ทำให้เราไม่สามารถลืมได้..
ดวงตาคู่นี้ที่กำลังมองผม ผมก็ไม่สามารถลืมได้เช่นกัน..
อะไรกันนะที่ทำให้เรามาเจอกัน..
พรหมลิขิตใช่ไหมครับในที่สุดผมก็เจอคุณพรหมที่คอยลิขิตคนอื่น
แต่กว่าจะเจอนี้เล่นผมเจ็บก้นเหมือนกันนะครับ ฮ่าๆๆๆ
"นี่ เสาไฟฟ้า"
"หืม มีไรเตี้ย"
"ชอบกูตั้งแต่ตอนไหนนะ"
"ฮ่าๆ ไม่รู้ รู้อีกทีก็ชอบไปแล้ว"
"เน่า แหวะ!"
ผมมองหน้าเสาไฟฟ้ามันอย่างกรุ้มกริ่มก่อนจะโน้มคอมันลงมาจูบ มันสูงเกินเขย่งไม่ไหว ฮ่าๆ แล้วแทนที่มันจะต้องตกใจเหมือนพระเอกนิยายเรื่องอื่นๆแต่ไอ้นี้ไม่ใช่ครับ มันตอบรับจูบของผมอย่างรวดเร็ว สัมผัสที่มันมอบให้ผมมันช่างอ่อนโยนจนผมหมั่นไส้กัดริมฝีปากล่างมันไปเบาๆทีนึง
"เห้ยเตี้ย พี่เจ็บนะ"
"สำออย โด่ว กัดเบาๆเอง แบร่! ฮ่าๆ"
"เรานี้มันจริงๆเลย"
"อย่าขยี้หัวสิ! ผมยุ่งหมด เดี๋ยวสาวก็ไม่มองกันพอดี"
"ให้มันน้อยๆหน่อยเตี้ย"
"ฮ่าๆๆ"
"........."
"นี้ เสาไฟฟ้า"
"หืม"
"รู้เปล่า ตอนนี้มีความสุขม๊ากมาก"
ผมหันหน้าไปหาไอ้เสาไฟฟ้าแล้วยิ้มอย่างมีความสุขที่สุดให้มัน มันจะได้รับรู้ว่าผมมีความสุขแค่ไหนเมื่อมีมันอยู่ข้างๆผมแบบนี้ และครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นไอ้เสาไฟฟ้ามันยิ้มทั้งปากและตาแบบนี้ แอบหล่อกว่าเดิมหน่อยนึงนะเนี่ย ฮ่าๆๆ ไอ้เสาไฟฟ้ามันเอามือมันมาจับริมฝีปากผมแล้วลูบอย่างแผ่วเบา
"อย่าไปยิ้มแบบนี้ให้ใครอีกนะ.. ยิ้มให้พี่แค่คนเดียวพอ"
___________ E N D ___________
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาตลอด
ตอนนี้กำลังมีโปรเจ็กเรื่องใหม่ ที่ไม่ใช่เรื่องสั้น
ติดตามได้ในอนาคตข้างหน้า ▌◣ EROTIC LOVE ◥ ▌หัวใจปารถนา
นิยายรัก อิโรติก ว๊ายยยย แต่ต้องไปฝึกเขียนเอนซีก่อน ฮ่าๆๆๆ
เจอกันเรื่องหน้าคร๊าบบบบบ : D
_____________
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
