ตอนที่ 4 ผมเป็นคนเอาแต่ใจครับ ข้อนี้ผมรู้ตัวเองเลย ในชีวิตนี้ผมได้รับความรักจากพ่อ ถามว่าผมอยู่ได้ไหม อยู่ได้ครับ ไม่ได้รู้สึกขาดอะไร แต่บางครั้งก็อดรู้สึกว่าความรักที่ได้มานั้นมันยังไม่่เพียงพอกับความต้องการของผม
ผมไม่ชอบให้ใครมองข้ามผม..
ผมไม่ชอบให้ใครมองว่าผมไม่สำคัญ..
ผมไม่อยากเป็นถูกทิ้ง..
ผมไม่อยาก...อยู่คนเดียว
ตั้งแต่วันที่ไอ้ฟลุ๊คมันทิ้งผมจนถึงวันนี้จะร่วมเดือนแล้วครับ หลังจากวันนั้นที่ไอ้ฟลุ๊กมันสัญญา ว่ามันจะไม่ทิ้งผม เวลามันจะไปไหนอะไรอย่างไงมันก็จะลากผมไปด้วยเสมอ อ้อ ไอ้แบงค์ด้วยครับ เราสามคนตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋สามแฉก พวกมันให้คำปรึกษาผมอย่างดีมาก เกือบทุกเรื่องที่เคยเข้ามาในชีวิตผม ผมก็เล่าให้พวกมันฟังหมดทุกอย่าง
จะว่าไปก็นานแล้วนะที่ผมไม่เจอไอ้พี่ภาคย์เสาไฟฟ้านั้นแบบตัวตัว หลังจากวันที่มันมาส่งผมที่หอ ผมก็ได้เจอมันบ่อยขึ้นนะเวลาผมไปหาไอ้ฟลุ๊กที่คณะและไปเดินเล่นในมอ แต่มันไม่เห็นผมหรอก มีแต่ผมนี่แหละที่ชอบมองมันและยังแอบถ่ายรูปมันอยู่เรื่อยๆ ภายใต้หน้ากากที่เรียบเฉย แต่สายตามันยังคงสื่อความคิดของตัวมันเองได้อย่างชัดเจน ไม่ว่ามันจะอยู่อารมณ์ไหน นัยน์ตาคู่นั้นยังทอประกายความอ้างว้างแต่ยังมั่นคงแน่วแน่ออกมาเสมอ
แหนะๆๆ ผมไม่ได้แอบชอบมันหรอกนะ.. แต่ลึกๆแล้วผมก็รู้ตัวว่าแอบหลงไหลในดวงตาคู่นั้นอยู่ไม่น้อยเลย
และผมก็ไม่ได้โง่พอ ที่จะไม่รู้ว่า มันเองก็แอบชอบรอยยิ้มผมอยู่เหมือนกัน
แต่เอาความจริงม้ะ ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่อยากเจอไอ้เสาไฟฟ้านั่นสักเท่าไหร่ ฮ่าๆๆๆๆ
ผลัก!"โอ้ยยย ไอ้แบงค์ มึงเป็นอะไรกับหัวกูนักหนาวะ เจอเป็นผลัก ไอ้บ้าา!"
"ก็มึงอะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว น่าหมั่นไส้" ห้ะ ยิ้มหรอ ผมเอามือมาคลำหน้าตัวเองไปทั่วๆ เออวะ ผมยิ้มอยู่นี่หว่า
"อ้าว กูยิ้มแล้วเกี่ยวไรมึงเล่า โด่ว ไม่มีคนให้ถึงอะเด๊ะ ฮ่าๆๆๆๆ"
"แบงค์ ฟิน วันนี้พี่รหัสกูเลี้ยงเหล้าอะ ไปปะ เค้าให้ชวนพวกมึงไปด้วย"
"เง้อ กูขอบาย พรุ่งนี้กูมีเทสย่อย"
"งั้นไอ้ฟิน มึงห้ามปฎิเสธ กูรู้มึงเรียนปฎิบัติซะส่วนใหญ่ อะ อะ อะ หยุด กูรู้มึงจะพูดอะไร" กำลังจะอ้าปากแย้งเลยครับ โดนดักคอซะก่อน ถึงผมจะแอบปลื้ม(ดวงตา)มันอยู่ แต่ผมก็ไม่ค่อยอยากเจอมันนะ
"เออๆ ก็ได้ เห็นที่มันช่วยกูตอนถูกมึงทิ้งก็ได้"
"โอ๋ ไอ้ฟิน มึงจะพูดเรื่องนั้นอีกทำขี้เกลืออะไรวะ กูขอโทษนะนะนะนะนะ"
"โอ๊ย แคกๆๆ อูอ๋ายใอไอ่ออก อล่อยยยยยยย" รัดคอกูทำมายยยย ไอ้ฟลุ๊ก ปล่อยกู!
"ฮ่าๆๆ โทษทีๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปมึงไป"
นานแล้วครับที่ผมไม่ได้ออกมาเที่ยวผับแบบนี้ ครั้งล่าสุดที่จำได้นี่ตอนจบ ม.หก ไปร้านเพื่อนพ่อครับ เค้าเลยให้เข้า ตอนนั้นหัวยังเกรียนอยู่เลย ฮ่าๆๆ ตอนนี้หล่อแล้วครับ ผมซอยไล่ระดับประบ่า เปิดหู วันนี้ไหนๆก็ไหนๆเลยจัดเต็มซะเลย ผมใส่เสื้อดำข้างใน เชิร์ตสีม่วงทับปลดกระดุมข้างบนสามเม็ด และตามด้วยเสื้อนอกสีชมพูอ่อน เดฟดำ รองเท้า โอเคพร้อม
"จัดเต็มอีกแล้วนะมึง พ่อหนุ่มเกาหลี"
"ฮ่าๆๆ ไม่ได้โว้ย กลัวน้อยหน้ามึงอะ"
"แบงค์ มึงไม่เปลี่ยนใจแน่หรอ อยู่คนเดียวนะมึง" ผมแซวมันครับ ไอ้นี้มันกลัวผี ฮ่าๆ
"เออหน่ากูอยู่ได้ มึงก็อย่าพูดมากดิวะ สาดดดดดดดด กูอุตส่าห์ทำลืมๆ"
"เอองั้นพวกกูไปละ ไปฟินไป"
ผับร้านนี้อยู่ห่างจากมอไปไกลอยู่พอสมควร แค่มองจากหน้าร้านก็รู้ว่าผับนี้หรูไม่ใช่เล่นๆเลยครับ แสดงว่าไอ้เสาไฟฟ้านี้ก็รวยพอตัวอยู่นะเนี่ย แค่นึกว่าจะต้องเจอหน้ามันหัวใจผมก็รู้สึกเต้นแรง ไม่ได้ตื่นเต้นที่ต้องเจอหน้าหรอครับ ผมไม่ใช่แบบนายเอกนิยายนะ แต่ผมกลัวมันเล่นผมอะดิ ผมยังไม่พร้อมเจอหน้ามานนนนนน
"ฟลุ๊ก กูเปลี่ยนใจไม่เข้าไปตอนนี้ทันม้ะ ?"
"บ้าไง มึงมาถึงหน้าร้านแล้วไม่เข้าไปได้ไง ไปเหอะ กูอยู่ด้วย"
"ฟลู๊กกกกกกกก คือกู.. กู กูไม่อยากเจอไอ้เสา เอ้ย ไอ้พี่ภาคย์อะ"
"พี่เค้าไม่มีเวลาสนใจมึงหรอก เค้ามากับเด็กเค้า"
"อะ อ๋อ หรอ.. แห๊ะๆ"
พวกผมเดินเข้ามาในร้านก็มีพนักตอนรับเดินเข้ามานำทางพวกผมไปที่โต๊ะที่ไอ้เสาไฟฟ้ามันนั่งอยู่ก่อนแล้ว เอ๊ะ! แล้วมันรู้ได้ไงวะว่าผมโต๊ะเดียวกับไอ้เสาไฟฟ้า แต่ช่างมันๆ โต๊ะที่ไอ้เสาไฟฟ้ามันเลือกไว้อยู่บริเวณชั้นลอยครับ ค่อนข้างเป็นส่วนตัว คนไม่พุพล่าน ที่โต๊ะมีคนนั้งอยู่ก่อนแล้วห้าคน ชายสามคนหญิงสองคน และแน่นอนผู้หญิงสองคนนั้นเคียงข้างแนบไอ้เสาไฟฟ้าอยู่ทั้งสองข้าง
ไม่เห็นต้องสนใจเลย.."หวัดดีพี่"
"กว่าจะมานะมีง พวกกูกินเหล้าจะครึ่งขวดแล้ว" พี่คนนี้น่ารักแห๊ะ ตัวเล็กๆขาวๆ สีหน้าเริ่มระเรื่อแดงๆนิดๆเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่กินเข้าไป
"โหยพี่ ผมรอไอ้ฟินมันแต่งตัวเนี่ย ฟินนี่พี่เบส ส่วนคนที่นั่งข้างพี่เบสชื่อที่โอม เค้าเป็นแฟนกัน ฮ่าๆ"
"เดี๋ยวเจอตีนกูไอ้ฟลุ๊ก" ไม่พูดอย่างเดียว พี่โอมยกเท้าขึ้นมาขู่ไอ้ฟลุ๊กด้วย เจ๋งมากพี่ คุยกับไอ้ฟลุ๊กต้องปากว่าตีนถึง จะว่าไปพี่โอมก็หล่อดีครับ แต่หล่อแบบเจ้าชู้แปลกๆ
"ส่วนที่นั้งกกสาวอยู่กูคงไม่ต้องแนะนำเน้าะ"
"อื้อ หวัดดีครับพี่เบส พี่โอม... พี่ภาคย์"
"หวัดดีๆ นั่งกันก่อนๆ" พี่เบสว่า
"ว่าไงฟิน ไม่เจอกันนานนิ" ไอ้เสาไฟฟ้ามันถามขึ้นตอนที่ผมยังไม่ทันหย่อนก้นนั่ง
"อ้อ อื้ม" กูเจอมึงบ่อย มึงแหละไม่เห็นกูเอง ฮ่าๆ
"สองคนนี้รู้จักกันมาก่อนด้วยหรอ แหม้ะ ไอ้ภาคย์ มีของดีไม่แนะนำกูบ้าง" พี่โอมว่า แล้วก็ต้องนั้งลูบขาตัวเองเพราะโดนพี่เบสหยิกเข้าให้ที่ขาอ่อน
"เออ ก็พอรู้จัก แต่เจอกันในทางที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่วะ ครั้งแรกแอบถ่ายรูปกู แล้วก็เหยียบตีนกู ครั้งที่สอง ซุ่มซ่ามเดินมาชนแล้วก็ล้มทับกู"
"โหยย มึงพรหมลิขิตชัดๆ ฮ่าๆๆๆ" แล้วพี่เบสก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
พรหมลิขิตอะไร นี่มันกรรมลิขิตชัดๆ พอดีกับไอ้ฟลุ๊กยื่นแก้วเหล้าที่ชงมาให้ ผมรับมาไว้ในมือ แต่ไอ้ฟลุ๊กก็ยังไม่เลิกจ้องหน้าผม ทำไมรึ ? มีอะไรติดหน้าผม ผมวางแก้วเหล้าแล้วจับๆไปที่หน้า ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่หว่า
"ทำไม มีอะไรติดหน้ากูหรอ"
"เปล่า กูแค่ข้องใจ มึงเคยเจอพี่เค้ามาก่อนด้วยหรอ" มันก้มลงมาพูดที่ข้างหู ในร้านเปิดเพลงดังพอควรครับ ถ้าไม่ก้มลงมาคุยข้างหู ก็ต้องตะโกนคุยกัน ผมว่ามันถ้าจะลืม ตอนนั้นที่ผมทะเลาะกับไอ้เสาไฟฟ้า มันก็เอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูด
"ตอนมหาลัยเปิดใหม่ๆอะ กูไปถ่ายรูปในมอ แล้วเจอพี่เค้าพอดี เกิดเรื่องนิดหน่อยอะ"
"อ้อ อื้ม"
พอเหล้าเริ่มเข้าปากผมก็คุยไม่หยุดครับ ผมเคยบอกแล้วว่าผมสนิทคนง่าย จะมีก็แต่ไอ้เสาไฟฟ้าละมั้ง ที่ผมไม่ค่อยได้คุยกับมัน มันถามผมก็ตอบ แต่ก็ไม่ได่คุยเล่นเหมือนกับพี่เบสพี่โอม
"น้องฟินนี้ยิ้มน่ารักจังเลยนะครับ"
"แห๊ะๆ หรอครับพี่เบส ฟินว่าพี่เบสก็น่ารักนะครับ"
"กะแอ่ม"
"อะไรติดคอไอ้โอม" พี่เบสหันไปแว๊ดใส่พี่โอม
ระหว่างที่ผมนั้งกินนั้งคุยกับพี่เบสพี่โอมผมก็รู้สึกได้ว่าพี่ภาคย์เค้าคอยเหลือบมองผมอยู่บ่อยๆ แต่มือและปากก็ไม่ได้ละไปจากผู้หญิงสองคนที่แนบข้าง สายตาที่เค้ามองมาที่ผมแทบจะดูไม่ออกว่าคืออะไร มันมีทั้งความหงุดหงิดและสับสน
เค้าจะเป็นอย่างไงก็ช่างเค้าสิ..
แต่ที่ผมไม่เค้าใจ เค้าหงุดหงิดอะไร ที่ผมถ่ายรูปเค้า เยียบตีน ล้มทับ หรือตะโกนด่าตอนนั้น
ไม่มีเหตุผลอะไรที่มันต้องหงุดหงิดผมสักนิด
สับสนหรอ ?
มองหน้ากูแล้วสับสนอะไรหรอเสาไฟฟ้า ?
"ไอ้ภาคย์โว้ย กูชวนมึงมากินเหล้านะไม่ใช่ชวนมานั่งกกสาว" พี่เบสเริ่มโวยวายครับ
"ฟลุ๊ก เดี๋ยวกูไปห้องน้ำแป๊บ" ผมสะกิดบอกฟลุ๊กทันทีก่อนที่พี่ภาคย์จะตอบ
"ให้กูไปด้วยเปล่า"
"ไม่ต้องๆ แค่นี้เอง"
"อ๊ะ ขอโทษครับ"
"ไม่เป็นไรครับ"
ผมเดินชนผู้ชายคนนึงที่สวนกันตอนจะเข้าห้องน้ำ ผมรู้สึกเย็นวาบๆที่หลังมือข้างที่ชนกับผู้ชายคนนั้นหน่อยๆแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร อาจจะเพราะมือคนนั้นเค้าอาจจะชื้นน้ำมาก็ได้มั้ง
"อ๊ะ!" ผมรู้สึกร้อนวูบๆตามตัว ตอนที่ล้างมือ ไอ้ความรู้สึกเย็นๆเมื้อกี้แน่เลย ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันป้ายยาผม ผมพยายามทำตัวให้ปรกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทั้งๆที่ภายในร่างกายผมเริ่มร้อนระอุพร้อมที่จะปะทุออกมา
ผมพยายามเดินออกไปที่โต๊ะเพื่อชวนไอ้ฟลุ๊กกลับหอแต่ยังไม่ทันจะพ้นออกจากประตูห้องน้ำเท่าไหร่ก็มีมือใหญ่มาจับที่ข้อมือและเอวผมไว้ ผมถูกลากผมออกมาจากในผับทางประตูด้านหลังที่คิดไว้ว่าน่าจะเป็นที่ที่ทางร้านจัดเตรียมสำหรับลูกค้าเพื่อสูบบุหรี่ ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากการกอบกุม แต่ยิ่งผมดิ้นเท่าไหร่ ร่างการก็เสียดสีมากเท่านั่น ตอนนี้ผมยอมรับว่าผมต้องการ และไม่มีแรงใดๆที่จะขัดขืนทั้งสิ้น
ผลั๊วะ!!"มึงเอามือสกปรกๆของมึงปล่อยคนของกูเดี๋ยวนี้!!!!"__________________________________
TBC
แช่มชะแด่มแช่ม ว๊าววว ณ. บัดนาว
ใคร เป็นใคร เสียงของคนคนนั้นเค้าคือใคร
ชุดน้องฟินพร้อมเที่ยว 55555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
