เรื่องของผม ‘กลสิทธิ์’
ตอน กลัวหมดใจ..ไปไม่หวนกลับ
ผมหายไป 1 พรรษา ไปจำวัด 555++ ล้อเล่นครับ ช่วงเข้าพรรษาไม่สะดวกเท่าไหร่ ไม่ใช่พระแต่ก็เคร่ง(หรือเปล่า?) คืองานบุญเยอะ งานราษฎร์งานหลวง งานพ่อบ้าน เอกชน กีฬาตำบล อำเภอ ฯลฯ ไม่เกี่ยวกับผมแต่ดันไม่สะดวก เอวมันเคล็ดเลยหยุดดันไปพักหนึ่ง..เข้าใจเนอะ
ตั้งใจมาเขียน งมหากระทู้ตั้งนานนึกว่าโดนลบทิ้งแล้ว ยังมีคนคิดถึงถามสารทุกข์สุกดิบไม่ขาด ขอน้อมรับความห่วงใยที่พวกคุณมอบให้ผมกับคุณวี และฝากคืนความรู้สึกดีๆเหล่านี้ ให้พวกคุณเช่นกันครับ
ตอนนี้ผมยังไม่ได้ตอบคอมเม้นท์เป็นการส่วนตัว ขอเล่าเรื่องก่อนครับ กลัวอารมณ์ที่กำลังเกิดมันจะหายหด ไปไม่ถึงจุดไคลแมกซ์พาค้างตาย ห่างการเขียนไปนานอาจติดขัดไปบ้าง อภัยให้กันนะ นักอ่านที่น่ารักของผม
เรื่องของผม ‘กลสิทธิ์’
ตอน กลัวหมดใจ..ไปไม่หวนกลับ
ผมจมปลักสำมะเลเทเมาอยู่หอเก่า เรียกได้ว่าใช้ชีวิตจัญไรดีกว่า ไม่มีสาระไร้แก่นสารอารมณ์ล้วนๆ ประสบการณ์ไม่ต้องเอ่ยถึง ประสบกามคละคลุ้งจนดูสกปรก แต่..อารมณ์ก็ไปไม่สุดมันขาดๆหายๆ
บอกยังไงดี มันเสร็จเหมือนไม่เสร็จ ขาดๆโหวงๆชอบกล(ชอบผมนี่แหละ..ฮิ้ววว!!!) เชื่อว่าผู้ชายบางคนคงเข้าใจอารมณ์ผมตอนนี้ ทำกับคนที่ชอบหรือรักแตกต่างกับคนที่ไม่รัก..มากถึงมากที่สุด เหมือนดูหนังคนละม้วนเลยครับ การทำเพื่อสนองให้คนเสนอ ในขณะที่เราไม่ต้องการมันคนละความรู้สึกคนละเรื่องไปเลย เหมือนกินไอติมกับน้ำพริกเผา ผมไม่เคยกินเดาเอาว่ามันคงรสชาติพิลึก
แล้วคุณวีก็มาหาที่หอ มาตามผมไปพบแม่ จังหวะผมทำจัญไรกับผู้หญิงในห้อง เอาเป็นว่าผมรู้รายละเอียดว่าเขาเจอกับอะไรบ้าง..เขารู้สึกยังไง จากงานเขียนของคุณวีในส่วนของเขา เหมือนพวกคุณได้อ่านแหละครับ
แต่ในส่วนของผม พอเพื่อนสนิท(ในตอนนั้น)เรียกเปิดประตู ด้วยอารมณ์หงุดหงิดจากกิจกรรมเข้าจังหวะไม่คืบหน้า สาเหตุส่วนหนึ่งคือคนที่ผมคิดถึงเป็นอุปสรรคหลอนผมไม่น้อย ดันมายืนอยู่หน้าห้องตัวเป็นๆ
สายตาของเขาที่มองผม ดูผิดหวังสมเพช ก่อนจะว่างเปล่าไม่เหลืออะไรในแววตากลมใสคู่นั้นอีก ทำให้ผมลืมตัวพุ่งเข้าไปรั้งแขนเอาไว้อย่างไม่มีเหตุผล ท่ามกลางอาการอยากรู้ของสิงสาราสัตว์ที่ล้อมวงน้ำเมากันอย่างครื้นเครง เชื่อไหมผมลืมกระทั่งสำรวจตัวเองว่านุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ลมเป่าโหวงเหวงดีชะมัด
แต่สิ่งแวดล้อมเหล่านั้น ไม่มีผลต่อความรู้สึกที่หล่นวูบ เหมือนของสำคัญที่หายไปจากชีวิต ผมหาเจอแล้วตรงหน้า แต่มันกำลังจะหลุดลอยไปจากผมอย่างถาวร ความรู้สึกแบบนั้นเลย ที่ผมมองเห็นในแววตาคุณวีได้เด่นชัด
ผมรั้งเขาไว้เพราะตัดสินใจแน่วแน่ ปล่อยให้ไปไม่ได้ ผมคงสูญเสียเขาไปตลอดกาลแล้วคราวนี้ ก่อนจะถูกหมัดเปลือยของเขาอัดครึ่งปากครึ่งจมูกเต็มๆ ล่อเอาปากแตกเลือดซิบ ท่ามกลางการลุกฮือของบรรดาพวกเพื่อน ที่เตรียมรุมสกรัมยำบาทาหลังเห็นผมโดนต่อยหน้าหงายเลือดซิบ
แต่ผมตวาดห้ามพวกมันได้ทัน ผมไม่ได้รู้สึกโกรธ กลับดีใจเสียอีก อย่างน้อยแววตาว่างเปล่ายังแสดงความรู้สึกให้เห็น ดีกว่าหมดความรู้สึกกับผมแล้ว ไม่นับลงไม้ลงมือกับผมอย่างกล้าหาญ ไม่รู้ผีอะไรเข้าสิง..สงสัย ‘ผีหึงผัว’
ไหนได้เขาโมโหที่ผมยกผู้หญิงให้เพื่อน ซึ่งเป็นเรื่องปกติในกลุ่มเด็กช่าง เธอคนนั้นใช่จะนอนกับผมคนแรก ผ่านพวกมันมาก่อนด้วยซ้ำถ้าผมจำไม่ผิด ค่อยมาวอแวกับผมทีหลัง (ย้อนไปแล้วทุเรศตัวเองเหะ! ทำไปได้?)
แต่ตอนนั้นผมเข้าข้างตัวเองว่าคุณวีหึง เลยมีกำลังใจไม่เจ็บที่โดนต่อย ขืนเป็นเมื่อก่อนคุณวีคงเจ็บหนัก แต่เพราะผมดันรักเข้าแล้วเต็มเปา หมัดนั้นถือว่าหมัดแห่งความรัก ซึ่งมันควรกระแทกกลางใจตรงอกซ้ายผมมากกว่า เพียงแต่มันผิดเป้าคนต่อยคงเขินเพราะมีคนอยู่เยอะ เลยซัดครึ่งดั้งครึ่งปากแทนการจูบเสียเลย เจ็บๆคันๆพิลึก เน้นตรงหัวใจเต้นซะดังจนผมได้ยินเสียงก้องในหัว ทำให้ฮึกเหิม
พอสวมกางเกงกับเสื้ออย่างไม่ใส่ใจเสร็จ ผมลากเขาขึ้นรถให้ไว หน้าขาวดูซีด ยังคงนิ่งสงบ เหมาะเป็นนายชี(ตอนนั้นยังไม่มีจิ๋ม เป็นนายชีถูกแล้ว) ควบคุมตัวเองได้ดีเยี่ยม ใจกล้าตามผมมาอย่างไม่อิดออด คงเพราะมากับผมย่อมปลอดภัยกว่าอยู่ในดงตีนเพื่อนมากกว่า คุณวีเป็นคนฉลาดแต่ไม่พูด เห็นนิ่งๆเงียบๆไหนได้ใจเด็ดพอตัว
ผมกะพามาบ้านแม่ แต่ดันทะเลาะกันเสียก่อน ตั้งใจพาเขาไปพบตากับยายอันเป็นที่รักสุดหัวใจ ไม่เคยพาเพื่อนไปพบพวกท่านสักครั้ง สำหรับคุณวีผมอยากให้พวกท่านได้รู้จักคนสำคัญของผม ซึ่งคงไม่สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นอะไรของผม แค่อยากพาไปเยี่ยมตา
แต่ด้วยคำพูดผิดหูฟังดูแล้วไม่สามารถให้มันยืดเยื้อเรื้อรังได้อีก เขาไม่ยอมไปออกลูกชวนทะเลาะจนต้องเล่นบทตบจูบแบบหนังพิศาล ที่คนมักนึกถึงตอนพระเอกร้ายกับนางเอก ยุคของนาถยา แดงบุหงา เรื่องอุ้งมือมารดังสุดแล้ว 5555+++ (บ่งบอกอายุเลยเว้ย)
ผมขอเขาเป็นแฟน ท่าทางตกใจไม่น้อยถึงกับอึ้งจนนิ่งสนิท ก่อนจะปฏิเสธจนใจผมแป้ว..รูปหล่อครบเครื่องอย่างกลสิทธิ์ โดนผู้ชายตัวขาวหน้าใสปฏิเสธ พูดไปใครรู้เข้าคงต้องเอาปี๊ปคลุมหัว สาวสวยๆยังไม่ได้สิทธิ์คำว่าแฟนจากผมเลย แค่คู่ควงก็หรูสุดแล้ว นี่ผมเอ่ยปากขอตรงๆโดนปฏิเสธ ไม่รู้ผมทำหน้าตาแบบไหน เขาถึงใช้เวลาอึดใจใหญ่ หลังนั่งกันเงียบๆในรถที่จอดข้างทาง
บอกกับผมว่าเขาเปลี่ยนใจแล้ว จะให้ผมพิสูจน์ตัวเองโดยให้โอกาสคบกับเขา ภายใต้เงื่อนไขสามข้อหากผมทำได้ ฟังดูไม่ยากแค่สามข้อ แต่ขอโทษมันครอบจักรวาล เงื่อนไขสามข้อทุกวันนี้ผมยังคงปฏิบัติเคร่งครัด ยกมาคราวๆ
1.ต้องปรับเปลี่ยนแก้ไขตัวเอง รู้จักให้เกียรติตัวเองและผู้อื่น
2.ต้องไม่ข้องเกี่ยวกับยาเสพติด การพนัน เจ้าชู้มั่วผู้หญิง
3.ห้ามใช้อารมณ์ตัดสินปัญหา ระลึกไว้เสมอว่า ของผมเป็นของคุณวี ของคุณวีย่อมเป็นของคุณวี (ข้อนี้ผมตายยันแก่)
บอกแล้วคุณวีฉลาด แต่ผมก็รับปากและมั่นใจว่าทำได้ หากเขาให้โอกาสผมจะใช้โอกาสนี้ให้คุ้มค่าที่สุด ทั้งชดเชยสิ่งเลวร้ายที่ผมทำกับเขา แสดงความรู้สึกจากหัวใจให้เขารับรู้ ยี่ห้อกลสิทธิ์ไม่มีของก๊อปและเลียนแบบ นอกจากผมแล้วเขาจะไม่สามารถรักใครได้อีก
นั่นคือความมุ่งมั่นที่ผมบอกตัวเองเสมอ ปัญหาอื่นผมไม่สน ขอแค่ผ่านตรงนี้ให้ได้ก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง มันเป็นเรื่องของเราสองคนหากผมกับเขาไม่พูดคงไม่มีใครรู้ ยกเว้นคนที่เราอยากบอกให้รู้ ผมจึงเลิกคิดวุ่นวายไม่ให้ปวดหัว อย่ากลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง คิดมากก็เหยี่ยวเหลือง เดี๋ยวโรคดีซ่านมาเยือน
การแลกแหวนแทนใจจึงมีขึ้น ผมใส่แหวนรุ่นคุณวี ในขณะที่เขาสวมแหวนรุ่นของผม เด็กช่างรู้ดีหากมอบแหวนรุ่นให้ใคร คนนั้นคือคนที่เรารักไม่ได้หวังคบเพื่อฟันเล่น แหวนรุ่นของเด็กช่างสั่งได้แค่คนละวง พวกผมงกเสียดายตังค์(สมัยนั้นนะ ไม่รู้ตอนนี้ค่านิยมยังเหมือนเดิมหรือเปล่า)
จากนั้นผมก็พากันไปซื้อของส่วนตัวเล็กน้อย ก่อนตรงดิ่งไปพบแม่เพื่อเดินทางไปเยี่ยมตาที่ป่วยหนักนอนอยู่โรงบาลต่างจังหวัด แล้วผมก็ได้สัมผัสผ้าเหลืองครั้งแรกแบบนุ่งห่ม...??
เปิดใจ..ขอคบ..เพราะพบรัก
เปิดใจ..ขอพัก..เพราะรักวี
เปิดใจ..คนดี..ด้วยวงแหวน
เก็บไว้..เป็นแฟน..กลนิรันดร์
กลสิทธิ์&ปราณวี
ปล.แล้วผมจะมาเล่าใหม่ คุณวีฝากความคิดถึงให้ทุกคนเช่นกัน เราสองคนสบายดี สุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง ยังทำกิจกรรมได้สะดวกเหมือนเดิม 555+++
หัวข้อ: @@@โดย พี่วี {มะขามหวาน..น้ำตาลเปรี้ยว} P.26 ## 14-9-2013 บทสรุป! (อ่าน 187566 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก