อธิปเห็นจอมขวัญขับรถออกจากบ้านไปแล้ว เขาจึงรีบลงจากรถแล้วแอบเลาะเข้าบ้านจากรั้วทางด้านหน้าหาดที่ค่อนข้างเตี้ยพอจะกระโดดข้ามได้ บ้านหลังเล็กมีประตูออกเพียงทางเดียว คือหน้าเฉลียงที่หันออกสู่ทะเล ชายหนุ่มลองเลื่อนบานประตูดู โชคดีที่มันไม่ติดล็อค เขาจึงรีบเข้าไปในบ้าน บานประตูห้องหนึ่งมีแม่กุญแจคล้องเอาไว้ทำให้อธิปไม่รีรอที่จะรีบเข้าไปทุบ
“น้ำ! น้ำอยู่รึเปล่าครับ?!!”
“พี่อธิป!!!!” เสียงตอบกลับมาทำให้ชายหนุ่มยิ้มออก โล่งใจที่อย่างน้อยเขาก็ตามหาหญิงสาวจนเจอโดยไม่คว้าน้ำเหลว
“พี่อธิป! แล้วคุณจอม…”
“พี่เห็นเขาออกไป พี่จะช่วยน้ำออกมานะ” อธิปหันซ้ายหันขวา ไม่รู้จะเอาอะไรมาทุบแม่กุญแจออกดี ทั้งบ้านมีแค่เฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหญ่น้อยชิ้น เขาตัดสินใจกลับออกไปที่รถแล้วเอาประแจออกมา ก่อนจะรีบกลับมากะเทาะแม่กุญแจออก
แกร๊ก!
อธิปหมุนลูกบิดประตู แล้วผลักบานประตูเข้าไป น้ำทิพย์ก็รีบถลาออกมาทันที
“น้ำ! ไม่เป็นอะไรนะ” หญิงสาวส่ายหน้ารัวๆ
“ไปเถอะ ก่อนที่…”
“ไอ้อธิป!!!!!” จอมขวัญเดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าโกรธแค้น ดีแค่ไหนว่าเขาขับรถกลับมาเพราะคิดว่าตัวเองอาจจะยังไม่ได้ล็อคประตูบ้าน ยังนึกโทษตัวเองว่าเพราะฤทธิ์ไข้จึงมึนหัวและเผลอไผล
ทว่า…พอกลับมา…เขาถึงได้เห็น…อธิปกำลังจะพาน้ำทิพย์หนีไปจากเขา!!!
“มึง!!!!” คนโกรธไม่เหลือสติอีกแล้ว ชายหนุ่มร่างโปร่งที่ถูกพิษไข้รุมเร้าพร้อมๆกับความโมโห ควักปืนออกมาจ่อไปที่อธิปทันที น้ำทิพย์สะดุ้งยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ
“อย่านะคะคุณจอม!” เธอร้องขอเสียงแผ่ว แม้จะถูกอธิปดันเธอให้ยืนอยู่เบื้องหลังเขาแล้วก็ตาม
“มันจะมาเอาคุณไปจากผม!!!!” จอมขวัญตวาดก้อง ดวงตามีแต่ไฟโกรธแผดเผาหัวใจจนร้อนเหมือนตกนรก
…เพราะมีมัน! เพราะมีไอ้อธิป! เขาถึงเหมือนตกนรกหมกไหม้! ถ้าไม่มีมันสักคน แค่ไม่มีมัน…แค่ไม่มีมัน!!...
“ของขวัญ!!!!!” นิ้วที่กำลังจะเหนี่ยวไกชะงักกึกเมื่อเสียงกรีดร้องดังมาจากหน้าประตู จอมขวัญนิ่งงัน เมื่อสามัญสำนึกกำลังร้องบอกว่าใครคือเจ้าของเสียงนั้น
…เจ้าของเสียงที่เลี้ยงดูเขาแทนพ่อแม่ เจ้าของเสียงที่พร่ำสอนอบรม เจ้าของเสียงที่…รักเขา…รักโดยไม่มีเงื่อนไข แม้ว่าเขากับเธอคนนั้นจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลยแม้แต่นิดเดียว มีแค่สถานะทางสังคม…ที่เป็นป้าสะใภ้กับหลานชายกันเท่านั้น…
จอมขวัญค่อยๆเบือนหน้ามามอง ที่ประตูมีทั้งคุณชัย จักรกฤษณ์และ…คุณพัชรีที่กำลังยืนร้องไห้
…เขาทำให้ป้ารีร้องไห้…ทำให้ป้ารีร้องไห้อีกแล้ว…เขาทำชั่วซ้ำๆ ทำเรื่องเลวร้ายซ้ำซาก…เขามันเป็นหลานเลว แต่ป้าก็ยัง…
“ของขวัญ…ฮึก ของขวัญ…” แต่เขาก็ยังเป็น ‘ของขวัญ’ ของป้าเสมอ…
“มาหาป้านะลูกนะ…มาหาป้า…” คุณพัชรีร้องไห้สลับกับเสียงสั่นเครือที่พยายามปลุกสติหลานชาย มืออูมที่เริ่มเหี่ยวย่นยื่นออกไปในอากาศหวังให้จอมขวัญกลับมาหาเธอ
ทว่าจอมขวัญยังยืนอยู่กับที่ แต่คุณพัชรีรู้…สายตาที่จอมขวัญมองตรงมาทางนี้คือหลานชายคนเดิมที่รักและเคารพเธอ
“ของขวัญ…” คุณพัชรีเรียกชื่ออีกครั้ง ก่อนจะทรุดฮวบลงกับพื้น
“แม่!!!/ป้ารี!!!!” ทั้งจักรกฤษณ์ ทั้งจอมขวัญร้องเรียกแทบลั่น สติกลับมาในวินาทีนั้น ก่อนจะรีบทิ้งปืนแล้ววิ่งถลาเข้ามากอดผู้เป็นป้า
“ป้ารี!! ป้ารีอย่าเป็นอะไรนะ! ป้ารี!” ชายหนุ่มพยายามเขย่าร่างของหญิงวัยปลายด้วยหวังว่าคุณพัชรีจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง …แต่…ไม่เลย…คุณพัชรีไม่แม้แต่จะขยับตัว หัวใจของจอมขวัญสั่นเทายิ่งกว่าครั้งไหนๆ เขาเสียพ่อเสียแม่แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว ถ้าจะต้องมาเสียป้าไปอีกคน เขาจะทำยังไง!
“ป้ารี!! ป้ารี!! ป้ารีฟื้นสิป้ารี!!!” จอมขวัญร้องเรียกอย่างบ้าคลั่ง เหงื่อกาฬเม็ดโตผุดขึ้นข้างขมับ มันร้อนรนเสียยิ่งกว่าตอนที่เห็นน้ำทิพย์กำลังจะหนีไปจากเขาเสียอีก
“โอ๊ย!!!!!” แล้วเสียงร้องเรียกของชายหนุ่มก็ถูกขัดด้วยเสียงร้องของจักรกฤษณ์ จอมขวัญหันไปมองทันที ทำเอาจักรกฤษณ์เหวอ
“เอ่อ…อ่า…” พูดไม่ออก จักรกฤษณ์พูดไม่ออก!!...คนเป็นลมแอบหยิกเท้าเขาได้เจ็บมาก!!!!
เมื่อเห็นว่าพี่ชายไม่พูดอะไร จอมขวัญจึงหันไปเขย่าร่างคุณพัชรีอีกครั้ง
“ป้ารี!! ป้ารี!!!!”
“ลุง…ลุงว่า…ลุงว่าพาไปโรง’บาลดีกว่านะ” คุณชัยส่งเสียงบอก และดูเหมือนจอมขวัญจะได้สติ แม้จะไม่สบาย แต่เขากลับอุ้มร่างอวบของผู้เป็นป้าขึ้นได้อย่างว่องไว
“พี่จักร! ไปเอารถออก!!” เขาหันมาสั่งพี่ชายที่ยังนั่งอึ้ง ก่อนจะก้าวขาพรวดๆออกจากบ้านทันที แต่จักรกฤษณ์ก็ยังนั่งนิ่งอยู่กับที่ เพราะไม่คิดว่าน้องชายจะอุ้มแม่ตนลอยเสียขนาดนั้น
“ไอ้พี่จักร!! มาสตาร์ทรถสิโว้ย!!!” จอมขวัญหันมาตะโกนลั่น ใจสั่น ทั้งห่วงทั้งรักป้า แต่จักรกฤษณ์กลับไม่ขยับเสียที
“เอ่อ…เออๆ…เออ! ไปเดี๋ยวนี้แหละ!!” จักรกฤษณ์ร้องบอก ก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งตามน้องชายออกไป
ตอนแรก เขาก็เกือบเต้นไปกับน้องเหมือนกันที่เห็นมารดาล้มลงไปต่อหน้า แต่…ว่ากันว่ามารยาหญิงนั้นร้ายนัก! ทำตัวว่าเป็นลมได้เนียนกริบ แต่ที่ไหนได้!! แอบหยิกเท้าส่งซิกให้เขา!! ส่วนพ่อเขาก็ดูเหมือนจะรู้สถานการณ์ เพราะรีบแยกไปเก็บปืนเรียบร้อย ก่อนจะทำทีแนะนำว่าให้พาเมียตัวเองไปโรงพยาบาล
…งานนี้จักรกฤษณ์ยกนิ้วให้ว่าร้ายทั้งผัวร้ายทั้งเมีย!!!...เล่นเอาลูกอย่างเขาตามไม่ทันเลยวุ้ย!!...
……………………
ไปแล้ว…ตัวต้นเหตุที่ก่อเรื่องพาคุณพัชรีไปโรงพยาบาลเรียบร้อย คุณชัยเชื่อว่าหลานตัวแสบของเขาจะไม่คิดถึงเรื่องอื่นใด จนกว่าป้าของมันจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้งนั่นล่ะ…
เมื่อในบ้านเหลือกันแค่คุณชัย และหนุ่มสาวรุ่นลูก ผู้อาวุโสกว่าจึงเป็นฝ่ายเอ่ย
“ลุง…” แม้จะพยายามคิดคำพูดมากแค่ไหน แต่สุดท้ายคุณชัยก็จนใจจะเอ่ยสิ่งใด ด้วยไม่รู้ว่าก่อนที่จะตามมาเจอเหตุการณ์นี้ น้ำทิพย์ถูกหลานชายตนรังแกไปมากน้อยเพียงใด
น้ำทิพย์เดินเข้ามาหาชายสูงวัยแล้วส่งยิ้มบางเบาอย่างจริงใจ ก่อนจะยกมือไหว้
“น้ำ…กราบขอโทษนะคะคุณลุง…เพราะน้ำเอง น้ำเป็นต้นเหตุให้คุณจอมทำแบบนี้” ยิ่งพูด น้ำทิพย์ยิ่งสะเทือนใจ จอมขวัญเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเพราะเธอทำร้ายหัวใจเขา เธอบอกเลิกเขาโดยไม่แม้แต่จะบอกเหตุผล
“ลุงต่างหาก…ลุงต่างหากที่ต้องขอโทษหนู เพราะลุงกับป้าเลี้ยงของขวัญมาให้ดีไม่ได้…” คุณชัยอับจนจะพูด ภาพที่ปืนอยู่ในมือหลานชายยังคงติดตา เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว จอมขวัญยังเป็นเพียงเด็กชายแสนซุกซนที่ติดตามพ่อและแม่มาเที่ยวเล่นที่บ้านเรือนไทยของเขาและภรรยา เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วจอมขวัญยังคงเป็นเด็กชายที่ร่าเริง
ทว่า…สิบกว่าปีผ่านไป อะไรๆหลายอย่างหล่อหลอมให้จอมขวัญหันมาจับปืนหมายจะเหนี่ยวไกปลิดชีวิตคนอื่น…
คุณชัยน้ำตาคลอเบ้าอย่างเจ็บปวด เพราะรักจอมขวัญเหมือนลูก อยากเห็นลูกคนนี้มีความสุขและยิ้มแย้มแจ่มใส แต่…
“คุณจอมเป็นคนดีค่ะ คุณลุง…สำหรับน้ำ ไม่ว่าใครจะว่ายังไง คุณจอมเป็นสุภาพบุรุษเสมอ” น้ำทิพย์ยิ้มให้ชายชราอีกครั้ง
“ขอบใจนะ…คุณอธิป ฝากพาหนูน้ำไปส่งที่บ้านด้วยแล้วกัน เดี๋ยวผมจะจัดทางนี้เอง…ส่วน…เรื่องที่ของขวัญทำ…ถ้าทั้งคุณทั้งหนูน้ำจะแจ้งความ ทางผมก็พร้อมที่จะให้ทุกอย่างเป็นไปตามกฎหมาย…” คุณชัยตัดสินใจแน่วแน่ ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนที่จอมขวัญทำผู้หญิงท้อง เพราะฉะนั้นถ้าอะไรจะเกิดก็ต้องเป็นไปตามครรลองของมัน
น้ำทิพย์หันไปมองชายหนุ่มที่ยังยืนนิ่งเหมือนจะขอความเห็นใจ
“ผมแค่…ผ่านมาที่นี่เพราะมารับน้ำกลับบ้าน ส่วนน้ำ…เขาก็…” อธิปทิ้งประโยคเอาไว้ให้หญิงสาวเป็นคนตอบ
“…ส่วนน้ำ…แค่มาค้างกับเพื่อนค่ะ ทั้งน้ำทั้งพี่อธิปไม่รู้ไม่เห็นอะไรค่ะคุณลุง” คุณชัยนิ่งงันเพราะไม่คิดว่าสองหนุ่มสาวจะทำเฉยกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว
“ถ้ายังไง น้ำลากลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” น้ำทิพย์และอธิปยกมือไหว้ชายสูงวัย ก่อนจะพากันเดินออกจากบ้านไป ทิ้งให้คุณชัยมองตามอย่างโล่งอกระคนเจ็บปวด
…โล่งอกเพราะทั้งน้ำทิพย์และอธิปให้อภัย…จอมขวัญจะรู้ตัวบ้างไหม ว่าต่อให้ทำผิดถึงขนาดนี้ แต่ก็ยังได้รับการให้อภัย…หลานชายของเขาโชคดีเหลือเกิน โชคดีที่ได้รับโอกาสให้แก้ตัว ได้รับโอกาสให้ยืนขึ้นใหม่ได้อีกครั้ง แม้ว่าจะ…ทำตัวร้ายกาจถึงเพียงนี้…
…แต่ก็ยังเจ็บปวด…เพราะครั้งนี้ จอมขวัญทำเกินไปจริงๆ ถ้าหากว่าพวกเขามาไม่ทัน อธิปจะเป็นยังไง…จะต้องมีการสูญเสียใช่ไหม…ต้องให้อธิปแดดิ้นไปต่อหน้าอย่างนั้นหรือ จอมขวัญถึงจะพอใจ
…คุณชัยหายใจอย่างยากลำบาก เมื่อตัดสินใจจะลงโทษหลานชายที่รัก…แต่จะลงโทษอย่างไร ลงโทษอย่างไรให้เจ้าตัวรู้ซึ้งว่าสิ่งที่เกือบจะทำนั้นคือการปลิดลมหายใจของคนอื่น คนอื่นที่เขามีพ่อมีแม่ มีคนที่เขารักและรักเขารอคอยอยู่…
คุณชัยมือสั่น ได้แต่เงยหน้าเพื่อกลั้นน้ำตา หากเขาปล่อยให้เรื่องทุกอย่างจบลงแบบนี้ โดยไม่ลงโทษจอมขวัญ แล้วตอนที่เขาไปเจอหน้าน้องชายผู้เป็นพ่อของจอมขวัญในโลกหน้า เขาจะสู้หน้าน้องได้อย่างไรกัน…
…ต้องลงโทษ…จะต้องลงโทษเพื่อให้จอมขวัญรู้…
เขาก้มหน้าลงพยายามรวบรวมสติทั้งหมดแล้วปลดลูกโม่เพื่อจะนำไปเก็บให้ปลอดภัย ทว่าชายชราก็ต้องผงะ
…นี่มัน!!!...
…ไอ้ของขวัญ!!!…
…นี่มันปืนปลอมนี่หว่า!!!!!!...
…ไอ้หลานแสบ!!!! เอาปืนปลอมไปท้ายิงคนนั้นคนนี้ได้ยังไง!! ใครสั่งใครสอน!!!!!...
ติดตามตอนต่อไป (ขอวันอาทิตย์นะจ๊ะ)
บอกแล้ววววว…ดราม่ามันมาได้ มันก็จากไปได้ (กร๊ากๆๆๆๆ) 
แอบชอบพี่จักร ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ น่ารัก 
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ กำลังใจ และพื้นที่บอร์ดนะคะ ^.^ป.ล. ขอบคุณคุณ Rafael มากๆนะคะที่สอนวิธีทำลิงค์
กรี๊ดๆ ทำได้แล้วอ่ะ
สปอยล์…
ต่อจากนี้จะเริ่มวายแหละ (นี่เขาเรียกว่าสปอยล์เปล่าอ่ะ ฮ่าฮ่า) 
หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021) (อ่าน 1709212 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก