หัวข้อ: Don't call Me BaBy!! ** You're My BaBy!!

[pp4]

อุ่นร้ายดี ร้ายเดียงสา 55555
เดี๋ยวนี่ไม่ไหวเลยนะ เดี๋ยวเจอเตะ!! 55555
แกล้งนี่ไม่ว่า(?) แต่ทำไมต้องพูดทำร้ายจิตใจด้วยเล่า!!
เดี๋ยวเถอะๆๆ พอถึงขีดจำกัดแล้วจะหนาว หึๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาาา

[Homepage]

เยส ๆ พี่เดี๋ยวเท่ห์อ่ะ น้องอุ่นของเราน่ารักได้ีอีก (:

[Yarkrak]

ม่วนหลายเด้อ แต่อ่านแล้วมึน คำไหนยาก ขออิ๊กกี้ช่วยแปลให้หน่อยนะ บางทีมันเดายากอ่ะ
"โพด" หมายความว่าอย่างไร

[taroni]

น้องอุ่นแผนสูง 

[winndy]

ชอบมากค่ะ ถึงจะไม่เข้าใจบางประโยค
แต่ก็ชอบมาก

[uknowvry]

เป็นเรื่องที่ใช้เวลาอ่านนานมาก 555 แต่สนุกครับ มันฮาตอนอ่านบทพูดเนี่ยแล้

[yunjaelover]

รู้สึกว่าอุ่น จะเป็นประเภทไม่ค่อยพูดหรือ เปล่า ชอบคิดในใจ แล้วก็แสดงอารมณ์ทางสีหน้าแทน แสดงว่าเดี๋ยว ก็แอบมองอุ่นบ่อยๆ เพราะเดาใจได้ถูก
และรู้สึกว่า เดี๋ยวจะไม่ค่อยใช้ความรุนแรง กับอุ่นเท่าไหร่ นอกจากคำพูด แถมมีแกล้งจูบด้วยนะ หึหึ  อยากให้อุ่นแกล้งกลับจังเลย เอาให้เดี๋ยว รู้ตัวสักที +

[eiky]

ม่วนหลายเด้อ แต่อ่านแล้วมึน คำไหนยาก ขออิ๊กกี้ช่วยแปลให้หน่อยนะ บางทีมันเดายากอ่ะ
"โพด" หมายความว่าอย่างไร

โพด เป็นกริยาวิเศษณ์ครับ แสดงให้รู้ถึงระดับที่เพิ่มขึ้น ส่วนมากใช้ในทำนองประชดประชัน เช่น ซาติโพดเนาะ แปลว่า เกินไปจริงๆ โอเวอร์ประมาณนี้ครับ หรือ มาโพดมาเหลือแท้ แปลว่า ช่างทำเกินไปเหลือเกินจริงๆ กล่าวได้ว่า คำว่าโพดในภาษาอีสานมีความหมายว่าเกินไปนั่นเอง (ในด้านลบ)

ปล. ใครสงสัยคำไหนสอบถามได้นะครับผม อิอิ ขอบคุณคร้าบ

[Supermimt]

อ่าววววว  พี่อิ๊กกี้ ไม่ได้ควบหรอ แบบ ภาค อุ่น กับ บักเดี๋ยวอ่า

[CanonDNattari]

อ่านเสร็จไปตอนแีรก เห็นมีภาษาอิสานเยอะ ดีนะเราไม่ต้องพึ่ง subtitle
ฝากบอกน้องอุ่มด้วย อำนาจเจริญก็อยู่เหนือนะ เหนือเขมร  ()

กำลังไล่อ่านให้ทันปัจจุบันจ้า

[CarToonMiZa]

เดี๋ยวตามติดอุ่น
ตลอดเลยน๊า

บวกเป็ด

[eiky]

You’re My BaBy!!

กูเริ่มสงสัยความคิดของกู กูเริ่มระแวงใจกูเอง กูเริ่มคิดว่าสิ่งที่กูคิดว่าแค่อยากจะแกล้งมันกำลังจะบานปลาย นี่กูเป็นเชี่ยไรวะ อย่าบอกนะว่ากูชอบมัน?? ไม่มีทางเว้ย คนอย่างไอ้เดี๋ยวไม่มีทางชอบเกย์ แค่มันขาว ยิ้มน่ารักแล้วยังไง ไม่ใช่คำตอบครับท่าน กูไม่ได้ชอบมัน และกูก็ไม่ได้หวั่นไหว
   “อาบน้ำก่อนนะลูกเดี๋ยว ตากฝนมาพ่อว่าเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ปลัดเขาชวนล่ะครับ ส่วนไอ้เตี้ยมันวิ่งขึ้นไปอาบน้ำแล้ว อาบทำไมวะในเมื่อยังไงกูก็ต้องฝ่าฝนกลับบ้านอยู่ดี ไหนๆก็อาบมันหนเดียวเลยดิ
   “ไม่เป็นไรครับผมไปอาบที่บ้านดีกว่า”
   “เอางั้นเหรอลูก ท่าทางมันกำลังตกลงมาอีกนะ ไม่รอให้มันซาก่อนล่ะหรือไม่ก็นอนนี่เลยก็ได้นะ เดี๋ยวพ่อโทรไปบอกคุณสาวิตรีให้” นี่ปลัดอยากได้กูเป็นลูกเขยมากขนาดนั้นเชียวเหรอวะ ไม่รู้หรือไงว่ากูกำลังแกล้งลูกชายตัวเองอยู่นะเว้ย แกล้งไปแกล้งมาเดี๋ยวกูก็ทำจริงๆเสียนี่ชวนดีนัก กูก็ไม่ได้อยุ่คุยนานหรอกนะหนาวจะตาย คุยอยู่กับปลัดไม่นานก็รีบกลับบ้านล่ะ
   “อ้าวยังบ่อกลับจากร้านจั่กคนติ๊นิ” พอไปถึงบ้านก็ไม่มีคนอยู่ล่ะครับ เอาไงดีวะเนี่ยหนาวก็หนาวอยากอาบน้ำแต่ก็ต้องออกไปเก็บร้านช่วยพ่อกับแม่ ลูกผู้ชายอย่างบักเดี๋ยวสู้ไหววะ เออไปช่วยพ่อกับแม่ก่อนก็ได้ไหนๆก็ต้องเปียกอยู่ดีค่อยกลับมาอาบ แล้วนี่มันจะตกไปถึงไหนวะ
   “อ้าว กลับมาแล้วบ่อลูก พ่อเก็บร้านแล้วถ่าฝนอยู่มันบ่อยอมหยุด” เหมือนว่าร้านจะเก็บแล้วล่ะครับแต่เหมือนพ่อกับแม่ยังไม่กลับรอให้ฝนซามั้ง
   “เป็นไงบ้างเดี๋ยว เข้าค่ายดีไหม ไปเกเรอะไรหรือเปล่า” คุณแม่ครับ แหมนะ
   “โหยไรอ่ะแม่ มองลูกในแง่ดีบ้างก็ได้นะ”
   “ไม่ได้หรอกก็คนมันมีความประพฤติไม่ดีอยู่ แล้วลูกอุ่นล่ะเป็นไงบ้าง เนี่ยแกมาก็ดีแล้วว่าจะเอาไก่ย่างปรุงพิเศษไปให้คุณปลัดลองชิม เอาไปให้คุณปลัดหน่อยสิลูก” หา นี่รอกูมาเพื่อการนี้เนี่ยนะ ไรอ่ะแม่ คนเพิ่งจะมาจากบ้านนั้นนะเนี่ย
   “ไม่เอาอ่ะ หนาวอยากอาบน้ำ”
   “ไปแป๊บเดียวนะนะ เมื่อกี๊แม่บอกคุณปลัดไปแล้วนี่ท่านก็รอไก่ย่างอยู่ยังไม่กินข้าวเย็น”
   “จิ๊” ทำไงได้ล่ะนี่แม่นั่นพ่อสายตาวิ้งๆอยู่
   “ขับคุณปู่นั่นล่ะไปแล้วไม่ต้องแวะมาที่ร้านนะกลับบ้านเลยเดี๋ยวแม่กับพ่อจะกลับแล้ว” ดีมากตัวเองนั่งรถกระบะกลับกันสองคนแล้วให้ไอ้วิชพงศ์พาคุณปู่ไปฝ่ามรสุม แม่นะแม่ สรุปกูก็ต้องกลับไปที่บ้านปลัดล่ะครับ
   “ตายจริงไม่น่าลำบากเลยนะลูก” เออนั่นสิแหมนะ กูปากม่วงแล้วเนี่ยหนาวจะตายห่าน
   “ท่าทางคงจะหนาวไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะลูกเดี๋ยว อุ่นๆ พาเพื่อนไปอาบน้ำหน่อยท่าทางจะหนาวเดี๋ยวจะไม่สบาย” ตั้งใจว่าจะเอาไก่ย่างมาให้แป๊บเดียวนะครับแล้วก็จะรีบกลับแต่ปลัดเองก็ไม่ยอมเพราะว่าฝนมันก็เทลงมาอย่างหนัก คงจะพายุเข้าน้ำตามถนนนี่เอ่อออกมาแล้วครับ
   “เขาจะรีบกลับป่าวอ่ะพ่อ” ป๊าด ดูมันนะครับน้ำใจสักหน่อยก็ไม่มีตอนแรกกูว่าจะไม่อาบ แต่พอได้ยินมันพูด เดินดิ่งไปหามันที่บันได มันเหมือนกำลังจะก้าวลงมาล่ะครับ
   “ไม่รีบหรอก อาบน้ำเสร็จจะได้มาทานข้าวด้วยกัน ไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้เพื่อนสิลูก” สม มันหน้าหักลงทันทีครับมองผมเหมือนตัวแมลงสาปที่หนีน้ำมา หนอยแน่ไอ้นี่
   “เร็วดิ กูหนาวนะเว้ย” ผมเร่งมันครับ
   “มีแต่ผืนใช้แล้วอ่ะ เอาป่ะ” ดูครับดู
   “สัด เดี๋ยวกูบอกพ่อมึงนะว่ามึงไม่มีน้ำใจ” ผมยักคิ้วให้มันครับ มันค้อนใส่ผมแล้วเดินกลับเข้าห้องไป หนาวมากจนไข่หดหมดแล้วเนี่ยกู ตายๆ มือเหี่ยวปากม่วง พอเข้าห้องน้ำได้ก็เปิดน้ำอุ่นอาบ อาสวรรค์จริงๆ เพิ่งจะรู้ว่าการอาบน้ำอุ่นมันดีอย่างนี้นี่เอง โหย ของใช้ในห้องน้ำนี่มันอะไรวะเนี่ย เกลือขัดตัว? ครีมอาบน้ำกลิ่นเชี่ยไรเนี่ย ขี้เกียจอ่านใช้ๆไปล่ะ
   “ไหนล่ะเสื้อผ้าจะให้กูใส่น่ะ” ผมอาบเสร็จก็เดินตรงดิ่งเข้าห้องไอ้เตี้ยนั่นทันทีครับประดุจว่านี่คือบ้านกูเอง ฮ่าๆ
   “อ๊ะ ทำไมไม่เคาะประตู เสียมารยาทนะ” แหมๆ ดูทำท่าดัดจริตตกใจ ถีบหงายท้องดีไหมเนี่ยสัด
   “อ้าว แล้วเสือกไม่ล็อกประตูเองล่ะ แล้วทำไมจะต้องเคาะว่าวอยู่เหรอ ไอ้เจี้ยวอนุบาล ฮ่าๆ”
   “ฮึ ไอ้บ้า” มันไม่มีอะไรจะโต้ตอบครับ เป็นไงล่ะก็มันเรื่องจริงนี่หว่าไม่ล็อกประตูเองกูก็เข้ามาเลยดิ
   “เสื้อเชี่ยไรเนี่ย ไม่เอาเว้ยสีนี้กูไม่ชอบ” มันทำหน้างอใส่ผมแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าล่ะครับ มันหยิบเสื้อผ้ามันออกมา แต่นะสีตุ่นๆไม่เหมาะเลยกับคนอย่างกู
   “ไรอ่ะนี่ของเอ็กเซนจ์นะ”
   “เอ็กเซ็นจ์เชี่ยไรไม่ชอบ มึงไม่มีชุดบอลเหรอ อ้อ กูลืมมึงเป็นตุ๊ดไม่เล่นบอล ฮ่าๆ” “ปึ๊ก” “สัด” มันปาเสื้อใส่หน้าผมครับ หนอยแน่ไอ้เตี้ยนี่ต่อยสักทีดีไหม
   “อ๊ะ อย่านะ เราร้องนะ” ไวเท่าความคิดพอมันปาเสื้อใส่หน้าผม ผมก็กระโจนเข้าหามันทันทีล่ะครับ จะรอให้มันวิ่งหนีเหรอไม่มีทางเว้ย ผมกดคอมันใส่ผนัง กูยิ่งหนาวๆอยู่นะมึง
   “ร้องดิ ฝนตกหนักขนาดนี้มีปัญญาร้องก็ร้องไปดิ” ผมยักคิ้วให้มันทำหน้าเอาจริงครับ เล่นด้วยแล้วลามปามนะไอ้นี่
   “อ่า โอเคๆ เดี๋ยวไปเอาเสื้อพ่อมาให้” มันยอมครับกูเลยปล่อย
   “อย่ามากวนกูนะ กูยิ่งหนาวๆอยู่ หิวด้วย” ทั้งที่เพิ่งจะกินมาแต่ทำไมล่ะกินแค่นั้นกูไม่เรียกว่ากินเว้ย รองท้องๆ
   “เราไม่ได้” “นั่น ยังอีก” พอมันพ้นจากเงื้อมมือของผมมันก็เอาทันทีครับ เห็นไหมว่าไอ้นี่มันกวนตีนมาก มันเดินอ้อมหลังผมไปล่ะครับ
   “อะไรติดหลังอ่ะนาย” กูหันขวับทันทีครับ คิดจะมาหลอกกูเหรอ
   “สัด อย่ามาหลอก นี่กูนะไม่ใช่มึง”
   “มีจริงๆอ่ะ เหมือนล้างสบู่ไม่หมดอ่ะ เช็ดให้เอาป่ะ” มันทำหน้าซื่อๆใส่ผมครับ เออก็ดีวะ
   “เอาดิ” ผมหันหลังให้มันครับ
   “ป๊าบ” “โอ๊ย สัด” ไม่น่าเลยกู จะยังไงล่ะพอหันหลังได้มันก็ถีบเข้าก้นกบกูน่ะสิ หัวขะมำเลยกู หนอยแน่ถีบเสร็จก็วิ่งออกจากห้อง มึงตาย
   “อ่ะเสื้ออ่ะ” ดูมันครับ มันมาแง้มประตูห้องแล้วปาเสื้อกับกางเกงเข้ามา กูรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตามออกไปทันที วันนี้ล่ะจะเตะมันต่อหน้าพ่อมัน หนอยแน่มึงกล้ามากนะมาถีบกู
   “เสร็จแล้วเหรอลูก มาๆมากินข้าว แกงเห็ดโคนกำลังร้อนๆเลย นี่ต้อยเขาตำน้ำพริกอะไรนะต้อย” คุณปลัดครับร้องเรียกตั้งแต่กูก้าวผ่านบันไดไปครับ สายตากูนี่จิกจะกินไอ้เตี้ยนั่นที่นั่งข้างพ่อมัน ดูมันทำหน้านะ มันอ้อนตีนดีเสียเหลือเกิน
   “แจ่วแมงแคงค่า แซ่บเด้เดี๋ยวเอื้อยตำเอง กินกับไก่ย่าง โอ๊ย น้ำลายไหล” เจ้แกบรรยายล่ะครับ แมงแคงมีใครไม่รู้จักไหมครับ จะอธิบายยังไงดี มันตัวสีแดงๆอยู่ตามยอดลิ้นจี่ป่า หรือที่บ้านเรียก บักแงว กลิ่นฉุน ฉี่มันอันตรายมากเพราะถ้าเข้าตาอาจจะตาบอดได้ แต่เอามาตำทำน้ำพริกหอมคล้ายๆแมงดานาแต่รสมันจะออกเผ็ดหน่อยๆ แซ่บครับแซ่บ ฮึ่ม เอาวะกินข้าวเพิ่มกำลังก่อนเดี๋ยวค่อยจัดหนัก
   “ฝนตกหนักขนาดนี้ ค้างที่นี่ล่ะนะลูก เดี๋ยวพ่อโทรไปบอกคุณสาวิตรีให้”
   “พ่อ” “ครับ ได้ครับ” ผมแย่งไอ้เตี้ยพูดครับแล้วหันไปยิ้มให้มันอย่างคนกำลังจะมีชัยชนะ
   “นอนห้องอุ่นนั่นล่ะ แล้วเสื้อพ่อใส่สบายไหม พ่อเพิ่งไปซื้อมาก็ว่าจะเอาไว้ไปเล่นบอลกับเรานั่นล่ะ”
   “อ้อครับ ได้ครับ กับข้าวอร่อยนะครับ แซ่บอีหลีเอื้อย” ผมบอกคุณปลัดแล้วหันไปบอกเจ้แกครับ แล้วหันมายักคิ้วให้ไอ้เตี้ย รีบกินแล้วรีบเดินขึ้นห้องไปเลยครับ ฮ่าๆ ใครจะรอให้มันเข้าห้องก่อน
   “นี่นาย เปิดนะห้องเรานะ เปิดประตู” ฮ่าๆ เรื่องอะไรแกล้งซะให้เข็ดกูก็นอนฟังเพลงเพลินไปเลยสิครับ ห้องมันนี่เพลงเยอะเหมือนกันนะ มีเกมเล่นอีกมีหนังดูเยอะแยะไปหมด เออวะฝนตกๆแบบนี้ดูหนังดีกว่า
   “เป็นหยังล็อกห้องล่ะเดี๋ยว” อ้าว กูลืมไปว่าเจ้แกน่าจะมีกุญแจ พอเปิดห้องเข้ามามันก็ทำหน้าหักใส่ผมล่ะครับ
   “อ้าวล็อกติ๊ นอนพวมหลับบ่อได้ยินแหมะเอื้อย” ผมแถไปครับแล้วยักคิ้วยิ้มให้มัน
   “อยู่กันดีๆเด้อ อย่าสิตีกันเด้” เจ้แกเหมือนรู้ล่ะครับพูดยิ้มๆแล้วออกไป
   “ทำไม” “อย่าๆ ฝนตกแบบนี้ยังมีหน้ามาไล่กูกลับบ้านเหรอมึง ใจดำไปป่ะ” ผมรู้ครับว่ามันจะพูดอะไรเพราะเห็นมันยืนเม้มปากกำหมัดอยู่ ก็จะอะไรล่ะผมแค่นอนพาดเตียงมันทั้งเตียง เอาแผ่นหนังมากระจายแผ่นเพลงมากระจายแค่นั้นเอง
   “แล้วรื้อออกมาไมอ่ะ”
   “กูอยากดูหนัง ทำไมดูไม่ได้ไง” คือทุกคำพูดของผมนี่ผมยักคิ้วให้มันตลอดเวลาล่ะนะครับ กวนมันหน่อยไหนดูซิมันจะทนได้ไหม
   “ดูไมอ่ะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะ”
   “อ้าว มึงจะนอนก็นอนไปดิ กูจะดู”
   “นอนได้ไง กูดูนายนอนดิ” อ้าวนะก็ไม่บอก เออกูยอมหลบให้ก็ได้วะ
   “จะหลับไหมเนี่ย ทำไมวะ” นั่นๆมันบ่นครับพอขึ้นเตียงได้ก็ทำบ่น หนอยแน่
   “อ๊ะ อย่าเอาขามาพาดดิ ไม่ใช่โซฟานะ” พอมันล้มตัวลงนอนกูก็พาดขาไปเลยครับ
   “อยู่เฉยๆเป็นป่ะ  พาดหน่อยกูปวดขา”
   “ไรอ่ะ ไหนบอกจะดูหนัง”
   “ดูดิ ดูเรื่องนี้ดีกว่า ทรานฟอร์เมอร์ มึงไปเปิดให้หน่อยดิ เดี๋ยวกูทำพังมาว่ากูอีกนะ” ผมใช้มันล่ะครับ กระดิกเท้าอย่างสบายใจ
   “ไรอ่ะ เปิดเองไม่เป็นไง”
   “สัดพูดมากนะ เดี๋ยวกูพังแม่งเลยนี่” ผมขู่ล่ะครับ มันจิ๊ปากแล้วยอมลุกไป
   “ดูเรื่องนี้ดีกว่า อิอิ” อ้าว
   “สัด ทำไมไม่เปิดเรื่องนั้นล่ะ มึงดูเรื่องไร” ผมลุกขึ้นมาครับ
   “รักแห่งสยาม” “เชี่ย ไม่ดูเว้ยกูจะดูทรานฟอร์เมอร์” มันทำท่าไม่สนใจครับแล้วเดินขึ้นเตียงมา
   “อยากดูไปเปลี่ยนเองดิ” ป๊าด นี่มันกวนตีนผมนี่หว่า จัดซะหน่อยไหมก่อนนอนไอ้เชี่ยนี่
   “กวนตีนเหรอมึง” “อ๊ะ อย่านะ” ว่าไปแกล้งมันดีกว่า ปล้ำกันกับมันหน่อยก็คงจะดี สรุปกูกับมันก็กำลัจะฆ่ากันล่ะครับ ตอนแรกกูว่าจะปล้ำเบาๆเอาไปเอามาเล่นซะเหงื่อตกเลย
   “อ่า เหนื่อย” มันหน้าแดงมากครับ จะไม่แดงได้ไงก็กูเล่นบีบคอมันกดหัวมันเอาขากดที่เอวบ้างท้องบ้าง สะใจดี ฮ่าๆ
   “เป็นไงล่ะท้าทายกูดีนัก” ผมเองก็เหนื่อยนะ นอนแผ่อยู่ข้างๆมัน คิดไปคิดมาก็คิดออกว่าผมควรจะแกล้งมันมากกว่านี้ดีไหมเนี่ย ท่าทางมันน่าแกล้งออกจะตายไป ผมมองหน้ามันอย่างพิจารณา
   “เฮ้ย เจี้ยวเด็ก” ผมเรียกมันเบาๆครับ มันตะแคงหันหลังให้ผม
   “เรียกน่ะไม่ได้ยินไง” นั่น ทำเฉยครับมันวอนจริงๆนะ
   “เรียกไมอ่ะ พูดมาดิคนจะนอนนะ”
   “หันมาก่อนดิ” ผมกระเถิบเข้าหาครับ
   “อ๊ะ จะเข้ามาทำไมร้อนนะ” มันหันหน้ามาล่ะครับ คราวนี้หน้ามันจ่ออยู่ตรงหน้าผมพอดี ตามันโตขึ้นทำท่าจะถอยออกไปเรื่องอะไรล่ะกูจับบ่ามันไว้ล่ะครับ
   “เรื่องที่กูจูบมึงน่ะ มึงคิดไง” กูถาม เป็นแบบนี้ล่ะนะเป็นคนตรงๆไม่อ้อมค้อมอยากรู้ก็ถาม มันหน้าแดงปั๊ดขึ้นทันที
   “ไรอ่ะ” อ้าว เขินเว้ย ไม่สบตาครับท่าน
   “มึงคิดอะไรกะกูป่ะ” นี่แน่พูดเข้าข้างตัวเองซะเลย
   “คิ เอ้ย บ้าเหรอ ไม่คิดนะ คิดไร” ฮ่าๆ ดูมันตอบครับ แม่งตกลงแปลว่าไรวะเนี่ย
   “มึงไม่คิดก็ช่าง แต่กูคิด” ผมยิ้มครับ
   “อ่า คิดไรอ่ะ นาย นายคิดไร” มันเหมือนคนปัญญาอ่อนมากตอนนี้
   “กูว่ามึงมาเป็นแฟนกูดีกว่าไหม เป็นแบบจริงๆน่ะ” ผมยักคิ้วให้มันครับ
   “อ่า มะได้นะ”
   “ทำไมวะ มึงไม่ชอบกูเหรอ”
   “เรามีแฟนแล้ว”
   “กูไม่สน แฟนมึงอยู่ไกลนี่ ถามจริงๆเถอะ มึงไม่ชอบกูบ้างเหรอ” ผมยิงเข้าประเด็นครับ มันนิ่งแต่หน้านี่แดงมากๆ
   “ว่าไง” มันไม่ตอบครับ นิ่งจนกูรำคาญแล้วเนี่ย
   “เออๆ ไม่ต้องตอบวะ มากูกอดหน่อย” ว่าแล้วก็กอดมันทันทีครับ มันขืนตัวไว้นะ แหมๆมีเล่นตัวนะสัด นี่มึงรู้ไหมว่ากูไม่เคยขอเป็นแฟนใครนะเว้ยสัด ที่คบๆอยู่มีแต่เขาขอเป็นแฟนกูนะเว้ย หนอยแน่ไอ้เตี้ยนี่
   “บักเดี๋ยว มานี่แน่ะ ซุมอ้ายเขาคือว่ามึงมักอุ่นบ่อ” พอไปโรงเรียนสัดเคนก็กวักมือเรียกผมล่ะครับ คือว่าผมไปโรงเรียนกับไอ้เตี้ยนั่นล่ะนะ ตอนเช้ามันก็ทำท่าเป็นไม่สนใจบ้าๆบอๆไปตามเรื่องแต่พอผมจ้องหน้ามันมันก็หน้าแดง
   “มักหยัง มึงเป็นบ้าติ๊ กูบ่อแม่นกะเทยเด้” ผมพูดออกไปครับ ดึงเสื้อออกจากชายกางเกง
   “อ้าว เขาลือกันกะด้อ ว่ามึงน่ะนำจีบอุ่นคั่กคือหยังนี่” สัดไม้ครับ
   “ฮ่วย จีบบ้านมึงติ๊ กูเฮ็ดไปจั่งซั่นล่ะ”
   “กูบ่อเซื่อมึงดอก ตกลงนี่มึงสิมักผู้ซายนำกันติ๊บักห่ามึง” อ้าวด่ากูเพื่อ
   “บ่อแม่น มึงเข้าใจบ่อ อย่าถามอีกกูหนหวย” ผมตวาดใส่มันสองคนล่ะครับ แม่งเอ้ยถามเชี่ยไรเนี่ย
   “เป็นจั่งได๋น้อบักเดี๋ยว ดีบ่อ” พอเดินเข้าห้องไปล่ะครับ เพื่อนในห้องมันก็แซว
   “อีหยังดี” ผมงงครับ
   “ผู้ซายนำกันเด้ ดีบ่อ อิอิ เขาคือว่าคั่กแท้”
   “เชี่ย ปากหมาเด้อมึง อยากตายติ๊ กูสิเอาไผหนักหัวพ่อมึงติ๊” ผมกร่างยืนขึ้นกลางห้องล่ะครับ พวกนี้มาโรงเรียนก่อนก็จะมาสุมหัวกันอยู่บนห้องรอไปเข้าแถวล่ะครับ นี่ไงเหตุผลที่กูไม่อยากมาโรงเรียนเร็ว เบื่อแม่งก็แบบนี้ ทั้งห้องเงียบ
   “อย่ามาเสือกเรื่องของกู กูยังบ่ออยากฮู้เรื่องของสู” แม่งหงุดหงิดว่ะ เดินออกจากห้องเลยครับ มีสัดไม้ตามออกมา สัดเคนมันเอาของไปไว้ที่ห้องมันล่ะครับเลยไม่ได้ตามมา
   “มึงเคียดติ๊บักเดี๋ยว” สัดไม้ถามครับ เชี่ยนี่ก็เข้าใจถามหน้าเหมือนยักษ์ขนาดนี้ยังมีหน้ามาถามอีกนะมึง
   “หนหวย”
   “แต่กูว่าท่าทางมึงมันแปลกๆเด้อ แม่นมึงมักเพิ่นอีหลีบ่อเนี่ย อุ่นน่ะ”
   “ฮ่วย มักบ้านมึงติ๊ กูเป็นพ่อซายบ่อมีทางสิกูจะไปมักพ่อซายนำกัน มึงเข้าใจบ่อ”
   “อ้าว แล้วมึงคือเฮ็ดคือมักเพิ่นนั่นแท้”
   “กูแกล้งมันซื่อๆ คนอย่างบักเดี๋ยวบ่อสิไปมีใจให้กะเทย ฝันติ๊” ผมกับสัดไม้คุยกันหลังแทงค์น้ำล่ะครับ วันนี้เป็นอีกวันสินะที่กูจะไม่เรียนแม่ง
   “เออๆ กูพอเข้าใจ มึงบ่อตาหลูโตนเพิ่นอุ่นบ่อ ห่าเพิ่นคิดนำมึงอีหลีมึงสิเฮ็ดจั่งได๋”
   “ซ่างแม่มันติ๊ กวนตีนดีหลายกูบ่อสน”
   “เออๆ ป่ะไปเข้าแถว เดี๋ยว ผอสิประกาศเรื่องพวกมึงไปเข่าค่าย มีรางวัลพร้อมแม่นบ่อ” กูไม่อยากไปเข้าแถวเลยให้ตายเถอะ ในรอบหลายปีเลยก็ว่าได้ล่ะครับ พอเดินไปเข้าแถวกูเห็นไอ้เตี้ยแวบๆ มันหันมาพอดี กูเลยยักคิ้วให้มันล่ะครับ อ้าว หลบหน้ากูเพื่อ สัดเดี๋ยวเถอะมึง
   “วันนี้ ผอ มีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะประกาศให้นักเรียนทุกคนทราบเรื่องที่เพื่อนๆเราไปเข้าค่ายอบรมภาษาอังกฤษที่จังหวัดมุกดาหารเมื่อวันเสาร์อาทิตย์ที่เพิ่งจะผ่านมา” ไอ้หัวล้านมันก็พูดล่ะครับ เร็วหน่อยได้ไหมเนี่ยร้อนนะเว้ย เมื่อคืนฝนตกหนักตอนเช้าแดดอย่างเปรี้ยงเลยสะท้อนเงาหัวผอแว้บๆจนแสบตา
   “ขอเสียงปรบมือให้เพื่อนๆที่ไปเข้าค่ายอบรมด้วยครับนักเรียน อ้าวนักเรียนที่ไปอบรมภาษาอังกฤษออกมาหน้าเสาธงหน่อย” อ้าวกูสินะ กูเดินออกไปก่อนใครครับ พอทุกคนออกไปครบ ผอก็ให้นั่งลงให้ชมบารมีกูสินะ ฮ่าๆ
   “การอบรมภาษาอังกฤษมีการแสดงละครและคนที่สร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนของเรา จนอาจารย์พรฤดีบอกว่ามีแต่คนถามว่านักเรียนโรงเรียนของเราเก่งภาษาอังกฤษเหมือนกันหมดหรือเปล่า ขอเสียงปรบมือให้อุรดิศหน่อยครับนักเรียน” ไอ้เตี้ยครับ มันไม่หันมามองทางผมเลยนะ พอผอประกาศชื่อมันมันก็เดินออกไปหน้าเพื่อนๆหน่อยนึงแล้วก็ก้มหัวลงโค้งแล้วเดินถอยหลังกลับเข้ามา เสียงคุยกันอื้ออึงล่ะครับ
   “เก่งมากครับ ขอบใจทุกคนมาก” พอให้เข้าไปในแถวผมก็เดินไปกับไอ้เตี้ยล่ะครับ
   “เป็นไรวะ กูมองมึงนานแล้วนะทำไมไม่มองกู” ผมเดินเอาไหล่ไปกระแทกมันครับ
   “เราไม่เคยรู้จักกัน” เอ่อ สายตาแบบนี้ แววตาแบบนี้ น้ำเสียงที่แห้งผากสีหน้าที่กูไม่เคยเห็นจากใบหน้าของมันเลยทำให้กูสะอึกพูดไม่ออกครับ สัดนี่เป็นไรวะเนี่ย กูหยุดอยู่กับที่ส่วนมันเดินกลับเข้าแถวไป กูยืนเอ๋ออยู่พักใหญ่แล้วจึงกลับไปเข้าแถวตัวเอง เชี่ยเอ้ย นี่กูเป็นอะไรวะแล้วมันเป็นเชี่ยไร ทำไมคำพูดมันแทงใจจังเลยวะ แต่ก่อนที่มันทำท่ารำคาญผมแต่สายตามันไม่ได้แห้งผากไร้วิญญาณแบบนี้เลยนี่หว่า กูงงว่ะ

เขียนโดย อิ๊กกี้เด้อ

ปล. เป็นจั่งได๋น้อควมฮัก อิอิ อ่านขำๆเด้อพ่อแม่พี่น้อง อยากให้ทุกคนอารมณ์ดีเด้นี่
จุ๊บๆ

[Supermimt]

พี่อิ๊ก  เอาอีกอ่า  น๊าๆๆๆๆๆๆ


อุ่นได้ยิน ที่ บักเดี๋ยวคุยกับเพื่อนแน่ๆ

เอาอีกอ่า พี่อิ๊ก

หนูจะเอาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[malula]

เดี๋ยวถูกเมิน สม...
คำพูดไม่ดีคงไปเข้าหูอุ่นจนได้
ทีนี้จะได้รู้ว่าแคร์ไม่แคร์

[pp4]

น่านนนน เจอสายตาหนูอุ่นไปหน่อยเดียว จ๋ิอยเลยเว้ย!?~
สมน้ำหน้า~~กร๊ากๆๆๆๆๆ (//วิ่งหนีตีนอิเดี๋ยว)
แล้วนี่จะทำยังไงต่อไป~
รอตอนต่อไปค่ะ

[Homepage]

อุ่นคงผ่านมาได้ยินคำพูดนั้นพอดี น่าสงสาร TT

[bebe]

พี่อิ๊กกี้ ต่ออีกจักหน่อยแน้

[โจ๊กกุ้ง]

เดี๋ยวมันคงพูดไปตามอารมณ์ล่ะนะ แต่มันทำร้ายจิตใจอุ่นน้าเว้ย 

[uknowvry]

จัดหนัก อย่าให้บักเดี๋ยวได้ผุดได้เกิด....หมั่นไส้เหลือเกิน

[taroni]

น้องอุ่นได้ยินที่เดี๋ยวพูดแน่ๆเลย

[gupalz]

อุ่นต้องได้ยินที่เดี๋ยวมันพูดแน่เลย

[CanonDNattari]

สมพื้นบักเดี๋ยวเว้าบ่คึด 

[K2KARN]

สมอิเดี๋ยวมัน หึ !

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

อุ่นได้ยินแล้ว เห้อออออออออออออออออ งานเข้าแล้วละ

[ToffeE_PrincE]

บักเดี๋ยวพูดไปได้ว่าไม่คิดนะ
แล้วอย่ามาคิดทีหลังแล้วกัน

 

[jimmyFG]

เดี่ยวแกทำงานเข้าแล้วไหมล่ะ

[eiky]

Don’t call Me BaBy!!!

   “เป็นหยังอุ่นคือเฮ็ดหน้าแนวนั่น บ่อดีใจติ๊” ไอ้ดำมันถามขึ้นล่ะครับตอนที่ผมเดินกลับเข้าแถวมา ตอนนี้ไม่รู้เหมือนกันสิว่าคิดอะไรอยู่ แต่ว่าผมรู้สึกเหมือนคนโง่ คนที่โง่ซ้ำซ้อนโง่ไม่มีทางไป โง่ดักดาน โง่เป็นควายประมาณนั้น ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ
   “บ่อเป็นหยัง เราไม่เป็นไรนี่” ผมพูดออกไปครับ
   “อีหลีติ๊ หน้าตาคือคนโซแท้”
   “เล็ก นายรู้ใช่ไหมว่าเราเป็นเกย์” พอเลิกแถวผมไปนั่งที่โรงอาหารล่ะครับ อยากกินน้ำเย็นๆตอนนี้เขายังเปิดอยู่ ต้นไทรต้นใหญ่หน้าทางเข้ามันร่มรื่นดีนะร่มรื่นเสียจนจิตใจของผมมันไม่ปกติเอาเสียเลย
   “ฮู้ เป็นกะเป็นไปตั้ว เฮาบ่อได้เป็นนำเด้ล่ะ” มันพูดแล้วหัวเราะครับ
   “นายคบกับเราเพราะอะไรเหรอเล็ก” ผมถามออกไป
   “ฮ่วย เป็นหยังจั่งถามแนวนั้นล่ะอุ่น คบกับโตกะย้อนว่าอยากมีหมู่คือโตท่อนตั้ว” ผมไม่เข้าใจครับผมมองหน้ามันงงๆ
   “กะคบเพราะว่าอยากคบ”
   “นายไม่คบเราเพราะอยากเล่นเกมหรอกเหรอ”
   “ป๊าด ดูถูกกันแท้ ปะสาเกมหาเล่นไสกะได้ตั้ว”
   “ขอบใจนะ อย่าคบเราเพราะเห็นแก่ของพวกนี้เลยนะเล็ก อย่าคบเราเพราะนายสงสาร อย่าคบเราเพราะนายคิดว่าเรารวยหรือแปลกเลยนะ”
   “เฮ้ย เป็นหยังอุ่นไผว่าหยัง” น้ำตาร่วงครับ โอ๊ย มันสะกิดใจเหลือเกิน นี่อย่ามาหาว่าอยู่ดีๆมาดราม่าใส่นะ มันมีมูลเหตุเว้ย ก็ตอนก่อนจะเข้าแถวน่ะไปกินน้ำเออช่างแม่งเถอะ ตอนนี้ไม่คิดอะไรแล้ว
   “นี่อุ่น เราเคยเตือนนายแล้วไม่ใช่เหรอว่าเดี๋ยวน่ะผัวเรานะ ทำไมนายยังวอแวอยู่อีกอยากลองดีหรือไง” พอเดินเข้าห้องไปสาวเพ็ญก็มายืนท้าวสะเอวชี้หน้าส่งเสียงกรี๊ดๆต่อหน้าผมล่ะครับ ผมเม้มปากแน่นไม่สนใจ
   “ใช่หน้าด้าน หน้าตาดีๆไม่น่าจะหาผัวยากเลยนะ มายุ่งของเพื่อนทำไม” สาวสุชาติมาเสริมทัพครับ กูเริ่มหน้าหนักลงเรื่อยๆๆจนจะถึงตะอยู่แล้วนะ
   “อย่าหาว่าเราไม่เตือนนะ จำใส่สมองกลวงๆของเธอไว้นะว่าเดี๋ยวน่ะ ผัวเรา” เธอเน้นคำท้ายครับ เออ กูรู้ผัวมึง แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับกู
   “เซาแน่ะสู อุ่นเพิ่นบ่อเห็นปากหยังจักคำสูคือสิว่าโพดไปแท่ะ” เสียงเพื่อนผู้หญิงดังขึ้นครับ
   “อีหยังจอย โตเป็นหมู่เฮาเด้ เป็นหยังไปเข้าข้างมัน มันมาวุ่นวายกับผัวเฮาเด้ โตกะฮู้” อ้อ จอยนั่นเอง
   “เว้ย โพดหลายอีเพ็ญ แม่นมึงฮู้ซ่ำได๋เดี๋ยวนิจั่งมาว่าเพิ่น” ไอ้เล็กครับ ส่วนกูเหมือนคนโง่หรือควายตัวหนึ่งนั่งก้มหน้าอยู่เรื่องของตัวเองแท้ๆแต่ไม่มีปัญญาแม้จะปริปากอะไรออกไป
   “อย่ามาเว้าบักเล็ก คนเข้าเว้ากันทืดๆอยู่ว่ามันน่ะไปเข้าค่ายกะไปกอดกัน เป็นจั่งซี้บ่อให้เว้าสิว่าจั่งได๋” สาวสุชาติครับ
   “มันแม่นเรื่องจริงหรือบ่อแม่นล่ะ อย่าสิไปว่าเพิ่นหลาย บ่ออยากอายคนติ๊สู” สาวจอยพยายามจะดึงสาวเพ็ญออกไปครับ
   “บ่ออาย เรื่องหยังสิอาย บ่อได้แย่งของไผ มันตั้วจั่งเป็นตาอยากอายแย่งผัวผู้อื่น หน้าด้าน บ่อมีปัญญาหาติ๊ผัวน่ะ อีกะเทยกรุงเทพฯ” สาวเพ็ญเธอเหมือนเสียจริตครับ ผมเม้มปากแน่น
   “พอใจหรือยัง” ผมเงยหน้าขึ้นครับ ไม่นะอย่ามามีน้ำตาแถวนี้มันน่าเกลียด มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาเสียน้ำตากับเรื่องแค่นี้ ผมมองหน้าทั้งสองคน
   “เธอสองคนถามเราหรือยังว่าเรื่องมันเป็นยังไง ผัวเธอ เราไม่เคยคิดอยากได้ เราไม่เคยคิด เราไม่เคยยุ่งกับใครและก็ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเรา” ผมลุกขึ้นพูดแล้วเดินออกมาครับ มันไม่มีหัวใจจะเรียนต่อ มันไม่มีอารมณ์จะมองหน้าใคร ใจเต้นแรงมากถึงมากที่สุดรู้สึกหน้าชามากจนมันถึงขีดที่เขาคงเรียกผมว่า หน้าด้านนั่นเอง
   “เป็นตาซังเนาะ อีห่าเอ้ย มาเว้าโป้งๆว่าเขาเป็นผัวแม่หญิงอีหยังวะ” ไอ้เล็กมันวิ่งตามผมออกมาล่ะครับ
   “อุ่นๆ เฮาขอโทษแทนเพ็ญกับสุชาตินำเด้อ เขาเว้าบ่อทันคิด” สาวจอยก็วิ่งตามออกมาครับ ผมไม่มีที่ไป จะไปไหนดีเนี่ย แล้วจะตามกูออกมาทำไมวะ กูอยากจะแสดงมิวสิคเพลงซึ้งคนเดียวเข้าใจไหมเนี่ย เว้ยนะ
   “แม่นอยู่ ไปบอกมันแน่เด้อจอย เว้าเป็นตาซังหลาย แต่ว่าเรื่องมันเกิดย้อนบักเดี๋ยว ซั่นเฮาสิไปบอกมันเองให้มันมาคุยกันเอง”
   “อย่านะเล็ก ให้มันจบแค่นี้ล่ะเราไม่อยากยุ่งกับใคร” อ้าวกูเสือกมาฟังออกตอนได้ยินชื่อไอ้เชี่ยนั่น แต่ก่อนผมพูดว่าเกลียดมันแต่เอาไปเอามาก็ยังวอแวกับมัน ผมเองล่ะที่ผิด เอาล่ะตอนนี้ก็พอกันที ต่างคนต่างอยู่ไปเถอะ อย่าได้มายุ่งเกี่ยวกันเลยนะ
   “เอออุ่นเฮาสังเกตเบิ่งโดนแล้ว โตเป็นหยังบ่อเว้าแน่เวลามีคนมาว่าหยังโตน่ะ คือให้เขาว่าเอาคั่กแท้” จอยมันถามขึ้นล่ะครับ ตอนนี้เราสามคนนั่งหลบอยู่ที่อาคารศิลปะมีพุ่มต้นไม้อยู่ ผมไม่ได้อยากจะเล่าเรื่องของผมให้ใครฟังหรอกนะ แต่ท่าทางของจอยเธอเองก็ไม่ได้เหมือนเพ็ญ ผมมองหน้าไอ้เล็กให้มันช่วยสงเคราะห์ผมหน่อย ผมไม่มีแรงจะเล่า
   “สงสัยติ๊ เดี๋ยวเฮาบอก” ไอ้เล็กครับมันเป็นคนเล่าเรื่องที่ผมเคยเล่าให้มันฟัง
   “อ้อ เฮาเห็นใจโตเด้ออุ่น ซั่นคั่นมีไผมาว่าหยังให้โตเฮาสิจัดการให้เอง” สาวจอยเธอออกตัวครับผมมองหน้าเธองงๆ ทำไมวะทำไมถึงจะอยากจะมาออกรับแทนผม ผมหันไปมองไอ้เล็กมันก็พยักหน้า
   “เฮ็ดหยังวะ เฮ้ย” เสียงที่คุ้นหูเหลือเกินครับ ผมหันไปมองแค่วินาทีเดียวก็ลุกขึ้นทันที
   “อ้าว มึงจะไปไหนวะ เชี่ยกูมาหนีนะมึง”
   “หยุดบักเดี๋ยว เซาไปวุ่นวายกับเพิ่นได้แล้ว” สาวจอยยืนขวางไว้ครับ นี่อย่าคิดว่าผมอยากจะให้ผู้หญิงเป็นบอดี้การ์ดออกหน้าแทนนะ แต่ผมไม่อยากมองหน้ามันแค่นั้นเอง
   “แม่นหยังจอย” “อีหยังเป็นหยังมึงน่าสิฮู้ดีแก่ใจเด้อบักเดี๋ยว เพิ่นนั่นน่ะ เซาไปวุ่นวายกับเพิ่นได้แล้ว” ไอ้เล็กมันพูดขึ้นอีกคนครับแต่ผมได้ยินแว่วๆแล้ว ผมเดินตรงดิ่งไปยังอาคารสาม ไปไหนล่ะกู ไปทำไม อ้าวนะ
   “เดี๋ยว มึงจะไปไหนมาคุยกับกูให้รู้เรื่องก่อน” เอ่อ มันวิ่งตามมาครับมันกระชากแขนผมไว้แรงๆจนหน้าผมหันกลับไปหามัน
   “อะไร” ผมกระแทกเสียงออกไป
   “มึงเป็นเชี่ยไร ทำไมหนีหน้ากู” มันตะคอกครับ
   “เรา รู้ จักกันเหรอ” ผมบิดมือออกจากมือของมันครับแล้วเดินต่อ อ่านแววตากูออกไหมนะ กูพยายามจะสื่อว่านับจากนี้ เราไม่เคยรู้จักกัน ที่ผ่านมากูปล่อยตัวปล่อยใจไปเองล่ะ พอทีไอ้ควาย
   “หลบเรียนบ่อ” พอหาที่ไปไม่เจอไอ้เล็กมันก็ชวนขึ้นล่ะครับ
   “ไปไหนล่ะ” ผมถามตอนนี้ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าจะให้ไปนั่งเรียนก็คงไม่มีปัญญาจะซึมซับเอาอะไรทั้งที่ปัญญาก็เท่าเม็ดถั่วเขียวอยู่แล้ว
   “ไปนั่งสวนมิ่งมงคลบ่อ” จอยมันออกความเห็นครับ
   “มีสารวัตรนักเรียนเด้อนั่น” ทั้งสองปรึกษากันอยู่แต่ทำไมมันสองคนจะต้องมาโดดเรียนเพราะผมด้วยล่ะ
   “แต่เธอสองคนไม่เรียนเหรอ อย่ามาเสียเวลากับเรา”
   “อุ่น อย่าเว้าจั่งซั่นติ๊ล่ะ โตฮู้บ่อว่าเฮาอยากเป็นหมู่กับโตหลาย ตอนแรกเฮาล่ะอิจฉาบักเล็กคือหยังนี่ที่มันสนิทกับโต” สาวจอยพูดออกมาครับ
   “จั่งซี้ล่ะคนมันมีเสน่ห์ อิอิ” ไอ้เล็กมันหัวเราะขึ้นล่ะครับ จอยก็หัวเราะบ้างผมก็ยิ้มออกมา
   “ซั่นไปไหว้พระมิ่งมงคลบ่อ ตั้งแต่มาอยู่นี่เคยไปไหว้เพิ่นยังล่ะอุ่น” สาวจอยชวนครับผมส่ายหน้า
   “แม่นๆ ไปไหว้แล้วไปกินตำบักหุ่งร้านแม่แต๋วเนาะ อยากกินตำซั่ว” บักเล็กครับตาวาวขึ้นมาทันที สรุปเราสามคนก็แอบหนีออกทางหลังโรงเรียนครับ เดินไปคุยกันไป ผมเพิ่งมองจอยวันนี้เองแบบเต็มๆตา เธอเป็นคนสวยนะดูไม่แรดแต่ดูห้าวๆ จอยเธอเล่าว่าคบกับเพ็ญตั้งแต่ประถมแต่ก่อนเพ็ญไม่แรดแบบนี้แต่พอขึ้น ม.ต้นมาเริ่มแรดแต่ด้วยความที่คบกันมานานจอยจึงไม่ได้อะไรมาก แอบเขินล่ะที่เธอบอกว่าอยากรู้จักผมมากแต่ก็ไม่กล้าเข้ามาคุย เอาเป็นว่าเราสามคนสนิทกันเพิ่มขึ้นก็แล้วกันนะครับ ทางเข้าไปไหว้พระนี่มันคุ้นตาจังเลยนะ เอ่อ
   “เคยมาแล้วติ๊” จอยทักครับเพราะผมหยุดตรงศาลา
   “อ้อ ปะ เปล่า ไม่เคยหรอก โห องค์ใหญ่จัง”
   “มีงานประจำปีนำเด้ เดี๋ยวพวกเฮาสิพามา มีหมอลำซิ่ง มีหนังกลางแปลง”
   “จริงดิ อยากดูๆ” ผมอยากดูหนังกลางแปลงครับ คงจะคลาสสิกดี พระมิ่งมงคลองค์ใหญ่มากทำด้วยกระเบื้องเคลือบระยิบระยับต้องแสงแดดจนแสบตา พวกเราไปบูชาดอกไม้มาล่ะครับ ลานหน้าองค์พระปูด้วยกระเบื้องซึ่งมันร้อนเท้ามากขอบอกต้องเขย่งแล้ววิ่งไปนั่งตรงเสื่อที่เขาปูไว้ พอกราบพระเสร็จก็เดินออกมา ที่จริงบรรยากาศมันร่มรื่นมากล่ะครับตรงทางเข้ามีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่เต็ม ด้านหลังองค์พระมีหินให้กราบไหว้อยู่ พอเดินออกมาผมก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองไปมองตรงศาลา ทำไมต้องมองวะเนี่ย
   “แม่เอาตำซั่วแซ่บๆเด้อ” พอไปถึงร้านขายส้มตำตรงซอยเยื้องๆหน้าโรงเรียนไอ้เล็กมันก็สั่งป้าคนขายล่ะครับ แต่เอ๊ะ ทำไมหน้าคุ้นจังเลย อ่า ป้าคนนั้นแม่ไอ้เชี่ยนั่นนี่
   “ไม่เรียนกันหรือไงพวกมึงน่ะ โดดเรียนกันล่ะสิ นิสัยไม่ดีนะ ทำตัวแบบนี้แล้วจะเรียนจบได้ยังไง เกเรใช้ไม่ได้พ่อแม่เขาลำบากยากเย็นแค่ไหนที่ต้องหาเงินมาให้พวกมึงเรียน ยังมาพากันหลบโรงเรียนอีกเป็นลูกเป็นหลานหน่อยไม่ได้จะจัดการให้หลาบจำ” เอ่อ คุณป้าแก่บ่นซะยาวเหยียดเลยนะครับ ผมนี่อึ้งอ้าปากค้างมองหน้ากันตาปริบๆ
   “ว้าย นี่ลูกอุ่นนี่ ตายแล้วนึกว่าใครว่าอยู่เชียวทำไมวิ้งๆกว่าใคร” ผมรีบยกมือไหว้แกล่ะครับ
   “เพิ่นนี่เด้อแม่อยากกินน่ะ” ไอ้เล็กครับ แหมนะเอาชื่กูเข้าอ้างทันทีเลยนะ
   “ตายจริงไม่บอกล่ะคะลูกอุ่น กินได้เหรอตำซั่วลาวๆน่ะ จะท้องเสียไหมคะ”
   “บ่อเสียดอกแม่ เอาแซ่บๆโลดเพิ่นมั่กคั่ก” สาวจอยเสริมครับ ส่วนกูยืนเอ๋ออยู่
   “จัดไปค่ะ ไม่บอกแม่แต่แรกล่ะคะ แม่จะจัดสุดฝีมือ แล้วไก่ย่างเมื่อคืนอร่อยไหมคะลูก เนี่ยแม่ย่างไว้ พ่อๆ เอาไก่ย่างมาให้ลูกหน่อย เลือกเอาตัวดีๆนะ นี่ไงลูกอุ่นที่แม่เคยเล่าให้ฟัง” เอ่อ เกินไปไหมป้า ผมหันไปหาสามีแกล่ะครับแล้วยกมือไหว้
   “เป็นตาฮักอีหลีเด้อ” แอบขำสำเนียงคุณลุงแกครับเหมือนแกอยากพูดอีสานมากเลยนะแต่สำเนียงมันไม่ใช่ ต่างกับป้าแกที่พยายามจะพูดภาษากลางแต่สำเนียงมันก็ไม่ได้แข็งๆยังไงไม่รู้ น่ารักดีนะผมว่า
   “ฮู้จั่งซี้เอาชื่อโตมาอ้างตาโดนแล้วเด้อ” สาวจอยพูดครับตอนที่เรานั่งลงโต๊ะ ผมเองก็ยิ้มๆไอ้เล็กนี่เดินไปช่วยลุงย่างไก่ล่ะครับ
   “กินข้าวด้วยไหมลูก แม่มีข้าวสวยข้าวหอมมะลิจากเมืองยโส เม็ดขาวงามนุ่มละมุมลิ้น” เอ่อ ที่จริงคุณป้าน่าจะไปเป็นเซลส์นะผมว่า พูดเก่งจัง คุณป้าแกยกจานใส่ตำซั่ว? เอ่อ ทำไมสีมันแดงๆม่วงๆน่ากลัวจังวะ
   “เอ่อ รบกวน” “ว้ายไม่ค่ะลูกขา แม่มีอ่อมฮวกด้วยนะอยากลองกินไหม เมื่อวานไปซ่อนมา”
   “อีหยังล่ะคะแม่ซ่อนน่ะ อุ่นเพิ่นบ่อเข้าใจเด้ค่า” จอยมันแซวครับ
   “ว้าย แม่ตกลาว แม่ไปสวิงมาค่ะลูก เขาเรียกหยังล่ะจอย” ผมงงครับมองทั้งสองตาปริบๆ
   “แม่เอาสวิงไปช้อนมาจ๊ะ” ผมถึงพยักหน้า อ้อ แล้วฮวกนี่อะไรวะ
   “แกงอ่อมลูกอ๊อดน่ะอุ่น จะกินได้เหรอ” แหวะ ได้ยินแค่ชื่อผมก็ทำท่าขนลุกแล้วครับ
   “ลองกินดูนะคะลูก แซ่บอีหลีแม่รับประกันแล้วจะติดใจ” คุณป้าแกเดินไปตักข้าวสวยมาให้ผมแล้วก็แกงฮวกใส่ถ้วยมาครับ ไอ้เล็กมันกลับมาพร้อมไก่ย่างที่สับมาแล้ว หอมน่ากินเชียว ผมมองหน้าจอยประมาณว่ากูควรจะกินดีไหมเนี่ย
   “ลองกะได้จะได้บ่อเสียน้ำใจแม่เพิ่น” สาวจอยบอกครับ ตายกูตายแกงฮวกเกิดมาเพิ่งเคยเห็น ผมเอาช้อนตักตัวฮวกในถ้วยมาแล้วรีบยัดเข้าปากเคี้ยวๆกลืน เอ่อ รสมันแปลกๆนะมันนุ่มๆเหมือนปลาแต่ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว ไม่รู้สิแต่รสน้ำแกงมันออกเค็มหน่อยๆแต่ก็ไม่มากกินกับข้าวก็พอดี อร่อยดีสรุป ฮ่าๆ
   “ฮ่วยกินอ่อมฮวกกะเป็นติ๊นี่” ไอ้เล็กมันแซวครับ
   “กินเป็นหมดล่ะ พวกนายยังกินได้เราก็กินได้ อร่อยดี” ผมพูดยิ้มๆ
   “มื้อใหม่เฮาสิพาไปกินลาบเทา เคยกินบ่อ” สาวจอยพูดแล้วหัวเราะกับไอ้เล้กสองคน ไรอ่ะพวกนี้แกล้งกูอีกล่ะสิ
   “ลาบสาหร่ายน้ำจืดเด้ แซ่บ” ไอ้เล็กเสริมครับมันคงเห็นผมงง เออก็น่าลองนะ
   “ทำไมส้มตำมันเป็นสีม่วงๆล่ะครับ” พอกินเสร็จผมก็เดินไปดูป้าแกตำส้มตำล่ะครับ ท่าทางแกนี่มืออาชีพมากๆ ตำไปเม้าไปดูแกมีความสุขดีนะผมชอบมองคนที่เขามีความสุข ผมรู้สึกว่ามันมีไอหรือรัศมีอะไรบางอย่างชวนให้มอง
   “แม่ใส่มะกอกค่า นี่ไง มะกอกไม่ใช่มะกอกที่เขาเอามาทำน้ำมันมะกอกนะ มะกอกนา” ป้าแกอธิบายครับ แล้วยื่นลูกมะกอกนามาให้ผม ลูกมันออกเหลืองๆลายๆแปลกๆ
   “มันจะเปรี้ยวหอมๆ ลองชิมดูสิคะลูก” ผมก็เหมือนบ้าจี้ล่ะครับลองกัดดู แหวะเปรี้ยวนะแต่ไม่มากมันมีกลิ่นหอมแปลกๆไม่รู้จะบอกยังไง
   “อิอิ ไม่เคยกินล่ะสิ มันทำให้ส้มตำหอมมีรสดีกว่าเดิม มะกอกเอาตำใส่กุ้งก็แซ่บค่ะลูก วันหลังแม่ทำให้กินนะ” ผมยืนมองป้าแกตำส้มตำอย่างมีความสุข แกคุยเก่งมาก น่ารักดีนะผมว่าทำไมต่างกับไอ้บ้านั่นเสียเหลือเกิน คุณลุงก็พูดน้อยแต่ยิ้มเก่งน่ารักเหมือนกัน ไม่มีส่วนไหนหรือตรงไหนที่ไม่น่ารักเลยนะแล้วไอ้บ้านั่นมันไปเอาเชื้อเลวมาจากไหนวะเนี่ย
   “สิกลับเข้าไปโรงเรียนบ่อเล็ก” จอยมันถามตอนที่เราเดินออกมาจากร้านส้มตำล่ะครับ
   “ขี้คร้าน” อ้าวไอ้เล็กมันบอกครับแล้วหันมาทางผม
   “แล้วจะไปไหนกันดีล่ะ” ผมถามครับ
   “ไปกินบักม่วงนาเฮาบ่อ” จอยมันชวนครับ
   “เออดีๆ สิไปนอนเว็นพร้อม” ผมมองหน้าจอยงงๆ
   “มันสิไปนอนกลางวัน นาเฮามีต้นบักม่วง เดี๋ยวสิไปเฮ็ดแจ่วไปกินนำ แซ่บเด้อุ่น” เอ่อ พากูทำอะไรประหลาดๆอีกแล้วนะพวกมึง แต่ก็ดีวะเซ็งๆอยู่เหมือนกัน ไปเปิดหูเปิดตา สรุปจอยมันก็พากลับบ้านมันก่อนล่ะครับ นั่งสองแถวไปบ้านมันอยู่เกือบสุดอำเภอทางไปอุบล พอลงหน้าปากทางก็เดินเข้าไปอีกเป็นกิโล แต่โชคดีหน่อยที่บ้านมันมีรถเครื่องอีกคันแต่โชคร้ายตรงที่มันบอกว่าเดินไปนาได้ เอ่อ พ่อแม่มันไม่อยู่พอดีเห็นจอยมันบอกว่าไปนานั่นล่ะ อ้าวแล้วไปเจอพ่อกับแม่ไม่ด่าเอาตายเลยเหรอเนี่ย
   “บ้านน่าอยู่นะ” ผมเดินดูรอบๆบ้านครับ บ้านมันเป็นบ้านไม้สองชั้น ชั้นล่างเปิดโล่ง มีบันไดขึ้นไปชั้นบน ที่บอกว่าน่าอยู่คือมันมีต้นไม้เยอะ มองออกไปเห็นทิวป่าละเมาะและนาอยู่ไม่ไกล ตอนเช้าอากาศคงดีมากๆเลยนะ
   “ขอบใจจ้า แป๊บนึงเด้อ เฮาเฮ็ดแจ่วก่อน” จอยบอกครับแล้วเดินไปที่เพิงข้างๆบ้านคิดว่าน่าจะเป็นครัว
   “อุ่นๆ เคยกินบ่อบักฮวดข่า” ไอ้เล็กมันเดินไปข้างๆบ้านล่ะครับที่เป็นป่าละเมาะมันเดินกลับมาพร้อมกับพวงของผลไม้ป่าลักษณะเหมือนองุ่นแต่ไม่ใช่เพราะพวงมันชี้ขึ้นฟ้าลูกเล็กกว่าลูกมีทั้งสีแดงและสีม่วงเข้ม
   “ไหนๆ ลองหน่อย” ผมรีบปรี่เข้าหาครับแล้วหยิบมาลูกหนึ่ง อืม รสมันหวานฝาดๆนะ เม็ดใหญ่เนื้อแทบจะไม่มี
   “บ่อแม่นเห็ดสิออกอยู่บ่อจอย เมื่อคืนฝนตกมื้อนี้เอ้าๆ” พอจอยมันทำแจ่วเสร็จเราก็กำลังเดินลงไปยังทางข้างๆบ้านครับ
   “ออกอยู่ดอก ย่างไปเบิ่งไปถ่าพ้อคือสิหมานคั่ก” งงครับท่าน
   “เห็ดน่ะอุ่น ถ้าฝนตกแล้ววันนี้มันอ้าวๆเห็ดจะออก” จอยอธิบายครับผมถึงพยักหน้า
   “อ้อ แล้วเราไม่ขี่รถเครื่องไปเหรอจอย” ผมถามครับยังไม่ละความพยายามที่จะนั่งรถ เริ่มเมื่อยนั่นเอง
   “บ่อไกลดอกย่างแป๊บเดียวก็ฮอด” ระหว่างทางผมก็เพลิดเพลินกับการมองนั่นมองนี่ ผมไม่ได้กระแดะนะแต่ไม่เคยใช้ชีวิตแบบนี้จริงๆ ป่าโปร่งๆมีต้นไม้นานาพรรณมีดอกไม้ป่า ลูกไม้นั่นนี่ที่ไอ้เล็กมันคอยวิ่งไปเก็บมาให้ผมชิม ผมชอบจังเลย มันสงบ มันมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด ไม่รู้สิครับผมว่านี่ล่ะมั้งคือสิ่งที่ผมขาดหายไปจากชีวิตของผม พอเราเดินไปถึงนาก็เห็นพ่อกับแม่ของจอยกำลังง่วนอยู่กับการหว่านปุ๋ยมั้งเห็นจอยบอก ต้นข้าวในนายังต้นไม่ใหญ่มากแต่สีเขียวของต้นข้าวมันคลุมไปทั่วทุกตารางเมตร
   “สูพากันหลบโรงเรียนมาติ๊” คำถามของแม่ที่ได้คำตอบคือรอยยิ้มจากเราทั้งสามคนล่ะครับ จอยมันก็แนะนำผมให้พ่อแม่มันรู้จักผมก็ยกมือไหว้ตามประสา พ่อแม่ของจอยดูขยันขันแข็งมากผิวสีคล้ำแดดดูแข็งแรงกว่าผิวสีซีดๆของผมเสียอีก
   “เพิ่นบ่อเคยเฮ็ด บ่อเคยออกแดดออกนายมึงคือพาหมู่มาแนวนี้” พ่อของจอยหันไปหาจอยครับผมได้แต่ยิ้มเพราะงง เอ้างงจริงจังนะที่เคยฟังออกก็มืดดับไปเลย เขาเรียกว่ามันเป็นภาษาอีสานขั้นสุด ฮ่าๆ
   “เพิ่นมักเด้ล่ะพ่อ บ่อเป็นหยังดอก” จอยมันบอกครับแล้วหันมาอธิบายให้ผมฟัง
   “อ้อ ไม่เป็นไรครับพ่อ ผมชอบ พ่อหว่านปุ๋ยเหรอครับ” พอผมเข้าใจผมก็หันไปถามล่ะครับ
   “แม่นลูก หว่านให้เข่ามันตั้งต้น พอมันมารกะมาหว่านอีกเทื่อ” ผมหันไปหาจอยครับ คราวนี้ไอ้เล็กมันอธิบาย
   “ผมอยากลองหว่านจัง” ผมยิ้มเขินๆ ไม่ใช่สาระแนอยากทำไปหมดนะ ก็ไม่รู้สิเห็นเขาทำแล้วอยากทำก็ผมไม่เคยทำนี่หว่า
   “อยากลองติ๊ บ่อต้องหว่านหลายดอก นี่ๆ กำมาแล้วหว่านข้างคันแทนี่กะได้อุ่น” จอยมันกระโดดลงจากกระท่อมปลายนาที่เราไปนั่งล่ะครับแล้วกำปุ๋ยในถังเดินไปทำให้ผมดู ผมก็ลองบ้าง
   “หว่านให้มันกระจายๆออกแนวนี้” ไอ้เล็กเองก็สอนครับ เออนะ เอาไปเอามาเหงื่อแตกเต็มตัวครับท่าน สนุกดีนะแต่เริ่มปวดแขนล่ะ
   “ป่ะไปขึ้นบักม่วงมากินกับแจ่ว” จอยมันชวนครับเราไปล้างมือที่บ่อขุดข้างๆกระท่อมปลายนา จอยบอกว่าหน้าเสร็จจากนาจะมาวิดน้ำเก็บปลากัน ผมสนใจมากจอยมันสัญญาว่าจะพามา ไอ้เล็กเองก็บอกว่านามันก็มี ผมก็เลยตั้งความหวังไว้ในใจเลยล่ะครับว่าต้องได้วิดน้ำจากบ่อแล้วก็จะได้เก็บปลา โอ๊ย ตื่นเต้นๆ
   “เราว่า เราชอบชีวิตแบบนี้นะ” พอเรามานั่งกินมะม่วงที่กระท่อม มะม่วงแก้วมั้งครับเห็นจอยมันบอกมันขึ้นอยู่ที่คันนาหรือที่จอยมันเรียกว่าคันแทนา ต้นไม่ใหญ่มากลูกดกเต็มต้น ไอ้เล็กเป็นคนปีนครับส่วนผมก็ตื่นตาตื่นใจกับนั่นนี่ตามประสา เห็นปูนาสีม่วงตัวแบบเป้งด้วยล่ะจอยมันเลยจับไปบอกว่าจะเอาไปดองตำใส่ส้มตำ
   “กะเจ้าบ่อเคยเห็นเนาะ อยู่ไปอยู่มากะเบื่อเองล่ะ พวกเฮาเห็นมาเฮ็ดมาแต่น้อย เบื่อ” จอยมันพูดครับแล้วหัวเราะ
   “แม่นอยู่ นี่เลิกโรงเรียนกะสิไปหว่านปุ๋นคือกันเด้นี่” ไอ้เล็กครับ
   “เราว่ามันดูเงียบสงบดีออก ไม่ต้องทำเพราะใครบอกให้ทำ แต่ทำเพราะเราอยากทำ”
   “บ่อแม่นดอก คั่นบ่อเฮ็ดเข่ากะบ่องามเด้อ บ่อได้เกี่ยวนำหมู่ซั่นแหล่ว”
   “แล้วไม่เอาปุ๋ยหมักใส่ล่ะ ทำไมต้องใช้ปุ๋ยเคมี” ผมคงจะเหมือนคนกรุงทั่วๆไปล่ะครับ ถามโน่นถามนี่
   “ใส่คือกัน แต่ว่าปุ๋ยหมักมันบ่อทันใจ เฮามีอีกนาเพิ่นบ่อใส่ปุ๋ยเคมีเลย แต่เข่ามันสิบ่องามสู่ปุ๋ยเคมี เข่านานั้นเพิ่นเอาไว้กิน นี่เพิ่นเอาไว้ขาย” จอยมันอธิบายครับ อ้อ ที่กูกินอยู่ทุกวันนี่ก็ข้าวใส่ปุ๋ยเคมีสินะ เออนะ เราสามคนคุยกันหัวเราะไปเสียงดังลั่นทุ่งล่ะครับ แล้วก็พากันนอนกลางวัน จนบ่ายคล้อยถึงตื่น
   “โอ๊ย โพดเนาะ คนบ่อไปโรงเรียนเป็นหยังบ่อไปซ่อยแม่เพิ่นหว่านปุ๋ยล่ะ” เสียงเด็กมาปลุกให้ตื่นครับ ผมนอนอยู่ข้างๆจอย มันตื่นก่อนแล้ว
   “ฮ่วย ให้มันแลงก่อนสิไปซ่อยดอก เลิกเรียนแล้วติ๊บักโจ้” จอยมันคุยอยู่กับเด็กชายคนหนึ่งล่ะครับผมยังนอนตาปรืออยู่เลย
   “อ้าว อ้ายเล็กกะหลบโรงเรียนคือกันบ่อ นั่นแม่นไผ” ไอ้เด็กคนนั้นมันเดินเข้ามาในกระท่อมครับผมเลยลุกขึ้น
   “อ้อ ฮ่วยหลบเรียนกะเป็นติ๊นี่” มันมองหน้าผมแล้วหัวเราะครับ อะไรเนี่ยไอ้เด็กนี่
   “น้องมันๆ” ไอ้เล็กบอกผมครับ ผมถึงพยักหน้า อ้อ แต่ทำไมมันตัวสูงกว่าจอยวะ อาจจะสูงกว่าผมด้วยซ้ำ
   “บักโจ้ มันอยู่ ม.สาม น้องเฮาเองล่ะอุ่น” จอยมันแนะนำครับผมก็พยักหน้ายิ้มให้แห้งๆ เอาแบบแห้งพอเพราะกูเพิ่งจะตื่น
   “ป่ะกลับกันล่ะยังเดี๋ยวเฮาสิไปส่ง” จอยมันบอกครับ ผมพยักหน้าแล้วเดินไปลาพ่อกับแม่ของจอย
   “สิไปส่งหมู่ติ๊ พ่อว่าสิให้ไปซ่อนนายายมีแน่ะ แม่ว่าเห็นฮวกหลาย” พ่อของจอยบอกครับ
   “เออ ซั่นเล็กไปส่งอุ่นแน่ เฮาสิไปซ่อน อุ่นมื้ออื้นพ้อกันเนาะ” ผมยังงงอยู่เลยนะเหมือนสองคนนี้มันฝากผมหรือให้ใครอะไรไปส่งผมนี่ล่ะ
   “เฮากะว่าสิลัดไปนาเลยเด้นี่ รถยังจอดอยู่โรงเรียนมื้ออื่นพู้นจั่งสิไปเอา” ไอ้เล็กมันทำท่าคิดหนักครับ
   “ซั่นให้บักโจ้ไปส่งเนาะอุ่น โจ้ๆ ไปส่งอ้ายเพิ่นแน่” จอยมันร้องบอกน้องมันล่ะครับ ไอ้นั่นก็เดินมาทำหน้าไม่พอใจ
   “ไปส่งไส” มันทำเสียงห้วนๆครับ อ้าวเอาแล้วไหมล่ะลำบากเพื่อนเฉยเลยกู
   “ไปส่งฮอดเฮือนเพิ่นล่ะเนาะ บ้านปลัดน่ะฮู้จักบ่อ” มันไม่ตอบครับแต่พยักหน้า ผมก็ร่ำลาเพื่อนๆแล้วเดินตามไอ้น้องคนนี้ออกมาจากนา
   “ขี้คร้านเด้” มันร้องขึ้นครับ
   “เดี๋ยวพี่กลับเองก็ได้ครับน้อง ไม่ต้องไปส่งหรอก” ผมพอจะเข้าใจครับ ไม่ได้คิดอะไรคิดว่ากลับเองดีกว่าไม่อยากให้ใครไปส่งหรอก นั่งสองแถวมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยๆก็คงเพลินตาดี
   “บ่อได้ดอก เอื้อยผมมันสิด่าเอา” มันพูดครับ แล้วบ่นทำไมเนี่ย
   “ไม่เป็นไรหรอก พี่อยากนั่งสองแถว” ผมเองก็ไม่อยากไปกับมันนักหรอกครับท่าทางคงจะแว้นน่าดูเชียว
   “ฮ่วย เว้ายากหลาย สิไปส่งกะไปส่งเด้” เอ่อ ตวาดกูเพื่อไอ้เด็กคนนี้นี่
   “ผมขอโทษ ตกใจติ๊” ผมหยุดเฉยๆครับ มันไม่เห็นผมเดินตามไปมันเลยหันกลับมา มันคงเห็นสีหน้าผมล่ะ
   “อืม ไม่เป็นไรครับ ถ้าจะทำอะไรเพราะลำบากใจ อย่าทำนะ พี่ไมได้ขอ” ผมกัดฟันพูดออกไปครับ มันทำหน้าแปลกๆ
   “โอ้ย อ้ายกะดายเนาะ ผมล้อเล่นซื่อๆดอกน่า ดีกะด้อ ผมบ่อต้องหว่านปุ๋ย” มันหัวเราะครับ หนอยแน่ทีแบบนี้ล่ะมาหัวเราะ
   “ว่าแต่เราชื่อไรนะ พี่ชื่ออุ่นนะ” ผมลืมครับเห็นจอยมันบอกล่ะว่าไอ้นี่ชื่ออะไรสักอย่างไม่ได้จำ
   “ฮ่วย คนอีหยังจำกันบ่อได้ ผมซื่อโจ้คร้าบ อ้ายอุ่น” มันล้อเลียนผมครับ แหมนะ หือ ชื่อไรนะ โจ้? เอ่อ ทำไมมัน เออนะ ช่างมันเถอะ
   “อย่าขับเร็วนะ” ผมบอกมันครับตอนไปถึงบ้านแล้วมันก็เอารถเครื่องออกมา
   “ย้านติ๊” มันหันมายิ้มครับ
   “บ่อย้าน แต่พี่จะดูข้างทาง” “ฮ่าๆ เว้าลาวเป็นตาฮักเนาะ” มันพูดครับแล้วมันก็ออกตัวไป มันขับไม่เร็วมากบรรยากาศในเมืองเริ่มวุ่นวายรถราเยอะแยะไม่รู้จะแย่งกันไปไหน วันนี้ผมไม่สบายใจเลยในตอนเช้ารู้สึกเหมือนคนโดนหักหลังแต่พอตอนเย็น ผมสบายใจจังเลย รู้สึกดีอย่างประหลาด นี่น่ะหรือที่เขาบอกว่าสิ่งแวดล้อมรักษาโรค ท่าจะจริงเนอะ

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล. หวังว่าคงจะพออ่านเข้าในนิ อิอิ ภาษาอีสานมันจะเหมือนภาษากลางล่ะครับแต่คำมันจะห้วนๆกว่า สั้นกว่า แต่ก็แอบมีบางคำที่ความหมายเปลี่ยนไปเลย เดี๋ยวจะพยายามบอกไปเรื่อยๆนะคร้าบ

[uknowvry]

หนุกอ่ะ อ่านแล้วอยากทิ้งกรุง....อยากกินตำซั่วแซ่บๆ ....

[gupalz]

มาอีกโจ้นึงแล้ว
อยากรู้อ่ะ อุ่นยังคบกะโจ้อยู่ป่าว

[Donaldye]

เป็นไงเดี๋ยว อุ่นเขาไม่ยุ่งด้วยแล้ว