หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[fuku]

สงสารกรณ์
ตีค่าตัวเองต่ำมาก

พยายามเพื่อคนอื่นจนลืมตัวเองไปเลยสินะ
บอกไม่ได้ว่ามันไม่ดี ;______;
เพราะชีวิตมันลำบากมานานเกินไป

[koikoi]

 

[lovely2min]

เหงาเหลือเกิน
ดูแอบรักอ่ะ
ตอนนี้พี่สิงห์เค้ารักตอบแล้วนะ
พี่สิงห์บอกกรณ์ไปดิว่ารัก
จะได้ไม่ดูถูกตัวเองอีก
เฮ้อ

[DasHimmel]

ให้ความรู้สึกเหงามากเลย ><
กรณ์เอ๊ยยยย ทั้งที่เป็นคนดีขนาดนี้แท้ๆ ต้องมาเจอคนแบบกฤษณ์ 
ตอนนี้เป็นของพี่สิงห์โดยสมบูรณ์เเล้ว ลองเปลี่ยนเรื่องคิดมากลงหน่อยน้าาา ~

เป็นกำลังใจให้คุณ P-o-r-m-u-h-M ค่า ^^

[Karn12]

ตอนพิเศษแบบเหงา ๆ เศร้า ๆ

[tuek]

สงสารกรณ์จังเลย
กรณ์ตอนนี้สิงห์ก็รักกรณ์แล้วนะ
แต่ทำไมมันดูเศร้าๆเหงาๆจังเลย
รอตอนต่อไปนะคะ

[bytoey]

สู้นะกรณ์

[ormn]

:impress3:ชีวิตของน้องกรณ์ทำมัยมันเศ้ราอย่างนี้นะ
 :กอด1:พี่สิงห์ได้กรณ์แล้วอย่าทิ้งน้องกรณ์นะ
  :angry2:เกลียดไอ้พี่กฤษณ์ที่สุดเลย
ปล.  เพิ่งได้เข้ามาอ่านอะชอบมากเลยถึงจะเศ้ราไปหน่อยอะนะ

[hotladyanyavee]

สงสารทั้งกรณ์และสิงห์

[CarToonMiZa]

^0^ เหงาได้อีก

บวกเป็ด

[silent_loner]

ไม่รู้จะดีใจดีไหมเนี่ยที่มีNCอารมณ์นี้ 
แอบมาม่าเบาเบา กรณ์ทำอย่างนี้มันไม่ช่วยให้กรรณ์กลับมาได้หรอกนะ
เพราะถึงยังไงสิงห์ไม่มีวันเลิกรักกรณ์ได้หรอก
ทำอย่างนี้สิงห์ก็จะยิ่งปกป้องกรณ์มาก มันก็ดี
แต่ถ้ากฤษณ์รู้กลัวว่าจะเป็นเรื่องใหญ่นะซิ
คราวนี้อาจจะไม่ได้แม้แต่ติดต่อกับกรรณเลยแน่ๆ
ส่วนเรื่องสั้นให้อารมณ์เหงาเศร้าๆจัง

[Pairwha]

NC เบาๆช่วงมาม่า
คนอ่านมีสอบก็ยังอุตส่าห์แว้บมาอ่านได้ 
รอตอนหน้าจ้า 

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่ 15







ภายในห้องนอนที่ดูมีระดับบ่งบอกถึงฐานะของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี บนเตียงขนาดคิงส์ไซส์สีขาวมีร่างของผู้ชายสองคนที่มีขนาดของร่างกายที่แตกต่างกันกอดเกยกันอยู่อย่างรักใคร่ ใบหน้าคมเข้มเริ่มปรือตาตื่นขึ้นมาพร้อมๆกับกระชับวงแขนแกร่งกอดคนที่นอนข้างๆเข้ามากอด อดไม่ได้ที่จะสูดดมกลิ่นหอมจากคนในอ้อมกอดรับขวัญยามเช้า

ยามเช้าที่แม้จะยังอยู่ในช่วงฤดูฝนทำให้ท้องฟ้าที่ควรสดใสกลับกลายเป็นสีเทาแตกต่างจากอารมณ์ของราชสีห์ที่พึ่งตื่นนอนขึ้นมาอย่างลิบลับ ปากหนาของเขายกยิ้มอย่างสุขใจ

ตั้งแต่จำความได้สิงห์ก็รับรู้ได้ถึงปัญหาของครอบครัวที่พ่อและแม่เขามี ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะมอบความรักที่พ่อแม่ควรกระทำอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่มันก็ยังเหมือนมีบางสิ่งที่ ‘ไม่สมบูรณ์’ บางอย่างที่ขาดหายไป

แต่ตอนนี้เขาพบเจอสิ่งนั้นแล้ว

เจอ ‘สิ่งที่ขาดหายไป’

เจอ...หัวใจ...

เรื่องราวเมื่อวานบ่งชัดได้เป็นอย่างดีว่าสิงห์มีความสุขมากขนาดไหน ร่างกายของกรณ์ทำให้สิงห์กลายเป็นเจ้าป่าผู้หิวโหยที่ไม่รู้จักพอ เพราะเมื่อวานไม่ใช่แค่รอบเดียวหรือสองรอบ...แต่สิงห์ ‘ทำรัก’ จนเขาเองยังจำไม่ได้ว่าทำไปเท่าไร

ถ้าความต้องการนี้เกิดขึ้นเพราะได้ทำกับคนที่เรารัก...นั้นก็แสดงว่าตลอดการมีชีวิตอยู่ของสิงห์ เขาไม่เคยมีคนรักมาก่อนเลยซักครั้ง เซ็กส์ที่ผ่านๆมาเป็นสิ่งที่ไร้ค่าสำหรับสิงห์ไปเลยเมื่อผ่านพ้นเมื่อคืน

กรณ์ทำให้สิงห์ได้รู้ว่า ‘รักที่แท้จริง’ เป็นอย่างไร มันทำให้สิงห์มีความสุขมากเหลือเกิน...มากจนอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปลักจูบที่ข้างแก้มนิ่มๆที่ได้แต่จินตนาการมาตลอดว่ามันจะหอมขนาดไหน แต่ในเมื่อเขาและกรณ์ขยับฐานะแล้ว

ต่อไปคงไม่ต้องอดกลั้นอีก...

พอยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อวานก็ยิ่งทำให้รอยยิ้มที่เคยกว้างอยู่แล้วยิ่งกว้างมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ความสุขที่แสดงออกมาทางสีหน้าและท่าทางถ้ามีคนมาเห็นสิงห์ตอนนี้คงจะรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้สิงห์กลายเป็น ‘คนที่มีความสุขมากที่สุดในโลก’

แม้จะแปลกใจอยู่หน่อยๆที่เห็นท่าทีที่แปลกๆของกรณ์แต่เพราะความสุขที่เกิดขึ้นมามันมากเกินไปสิงห์จึงมองข้ามสิ่งผิดสังเกตเล็กๆ เลือกที่จะมองแต่ความสุขที่มีอยู่ตรงหน้า ความสุขของสิงห์ที่เรียกว่า ‘กรณ์’

“กรณ์...กรณ์ครับผม”ไร้วี่แววจากคนตัวเล็กว่าจะตื่น กรณ์ยังนอนนิ่งไม่ตอบรับคำเรียกของสิงห์ สิงห์เลยค่อยๆแกะอ้อมกอดเล็กๆของกรณ์กลัวว่าจะเป็นการปลุกคนที่นอนหลับสบายสิงห์เลยทำแบบเบามือมากที่สุด

สุดท้ายกว่าจะหลุดออกมาได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก มีหลายครั้งที่เหมือนว่ากรณ์จะตื่นแต่ก็แค่ละเมอมาขยับตัวเท่านั้น

สิงห์เดินออกมาที่ครัวที่ปรกติเขาไม่เคยจะได้ใช้มันเลยแต่ก็จะมีพวกอาหารเวฟและของสดพลัดเปลี่ยนมาอยู่ในตู้เย็นของเขาอย่างสม่ำเสมอ ทุกครั้งที่เหมราชสั่งให้แม่บ้านที่บ้านเอาของพวกนี้มายัดใส่คอนโดสิงห์มักจะบ่นกลับด้วยความรำคาญแต่ครั้งนี้คงต้องยกความดีความชอบให้ซักครั้ง

เสียงผิวปากดังขึ้นอย่างนึกอารมณ์ดี ตลอดการทำอาหารมื้อเช้าของสิงห์จึงมีแต่ความรื่นรมย์ เพราะพ่อครัวกำลังอารมณ์ดีเลยทำให้ข้าวต้มแบบแช่แข็งที่ผ่านการเวฟฯแล้วดูน่าทานขึ้นเป็นเท่าตัว

“กรณ์ครับ ตื่นมาทานข้าวก่อนแล้วค่อยนอนต่อ”สิงห์ก้มลงไปพูดด้วยเสียงทุ้มๆข้างหูของกรณ์ ส่งให้คนที่นอนหลับอย่างสบายปัดออกด้วยความรำคาญ แต่สิงห์กลับยิ้มให้กับท่าทางแบบนั้นของกรณ์ ท่าทางที่คล้ายจะ‘เอาแต่ใจ’

เพราะตั้งแต่ได้รู้จักกับกรณ์สิงห์ไม่เคยเห็นกรณ์นึกจะทำตามใจตัวเองซักครั้ง แม้มันอาจจะเป็นผลดีต่อสิงห์ตรงที่สั่งอะไรกรณ์ก็จะไม่ขัด แต่ลึกๆแล้วสิงห์ก็อยากจะให้กรณ์เอาแต่ใจบ้าง อาจจะไม่ต้องเอาแต่ใจกับคนอื่น...แต่มาเอาแต่ใจกับสิงห์คนเดียวก็ได้ เพราะสิงห์เองก็อยากจะ ‘ตามใจ’กรณ์เหลือเกิน

“หือ...ถ้าไม่ตื่นละก็...จะจับจูบให้ปากเจ่อแต่เช้าเชียว”เสียงทุ้มเอ่ยออกมาทั้งๆที่รู้ว่ากรณ์ไม่ตื่นขึ้นมาแน่ๆ สายตาของสิงห์แสดงความเจ้าเล่ห์ชั่วขณะก่อนจะนึกขำที่ตัวเองพูดเองเออเองคนเดียว แต่อย่างน้อยเขาก็จะทำให้สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง...

เพราะกรณ์ไม่ตื่นตามที่เรียก ร่างสูงจึงต้องเลื่อนหน้าตัวเองจากใบหูที่กระซิบบอกมาอยู่ที่ใบหน้าที่เขาหลงใหล ก่อนจะกดจูบแผ่วเบาลงที่กลีบปากบาง ไล่เล็มไปทั่วทั้งปากตามที่ตัวเองต้องการ ความหวาบหวามที่เกินขึ้นในอกส่งผลให้มือทั้งสองข้างลูบไล้ตามลำตัวขาวๆของคนกรณ์จนทำให้คนขี้เซารู้สึกตัวขึ้นมาจนได้

“ค...คุณสิงห์”

“ตื่นแล้วเหรอครับผม”สิงห์ยิ้มให้คนที่พึ่งตื่นนอน เป็นรอยยิ้มที่ทั้งสว่างและสดใสจนทำให้กรณ์ต้องหลบสายตาเพราะความเขินอาย

“พี่ทำข้าวต้มให้ทาน...ทานก่อนแล้วค่อยนอน”

“..ด..เดี๋ยวออกไปทานข้างนอกดีกว่าครับ ทานในห้องนอนมันจะเลอะ”เพราะเห็นว่าสิงห์กำลังจะยกข้าวต้นที่มีควันลอยฉุยขึ้นมาให้ทานบนเตียง ด้วยมารยาทกรณ์เลยต้องรีบปฏิเสธ

“ทานบนเตียงนี่แหละ หรือกรณ์ลุกไหว?”สิงห์ส่งสายตาวิบวับทำเอากรณ์หน้าร้อนขึ้นอีกรอบ

“ว..ไหว...มั้งครับ”

“ทานบนเตียงนี่แหละครับ มีโต๊ะญี่ปุ่นไม่เปื้อนหรอก”

รู้ว่ากรณ์ไม่ขัดแน่ๆ สิงห์เลยจัดการยกโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆขึ้นมาไว้บนเตียงแล้วตัวเองก็ย้ายไปนั่งข้างหลังกรณ์ยึดเอวบางให้เข้ามาชิดกับตัวเองมากกว่าเดิม เล่นเอาคนที่หน้าแดงด้วยความอายอยากจะก้มซ่อนใบหน้าที่คงแดงแข่งกับมะเขือเทศแน่ๆ

“ทานซิครับ ก้มหน้าอยู่ได้...หรืออยากให้พี่ป้อน”

“ม...ไม่ต้อง..ก็ได้ครับ”

“งั้นกรณ์ป้อนพี่นะ”

“เอ่อ...ถ้าคุณสิงห์สั่งผมก็...”

“กรณ์! พี่ไม่ได้สั่ง!”ยังไม่ทันที่กรณ์จะพูดจบประโยคเสียงตวาดจากคนข้างหลังทำเอากรณ์สะดุ้งจนตัวโยน แม้จะไม่เห็นหน้าตาของสิงห์แต่จากน้ำเสียงกรณ์ก็รู้ว่าคงโกรธ

“พี่อ้อน...ไม่ได้สั่ง แค่อยากอ้อนกรณ์ ป้อนพี่นะครับ”

“ค..ครับ”สิ้นคำตอบแรงกอดรัดก็เพิ่มมากขึ้นพร้อมๆกับสัมผัสที่ชวนให้วาบวามที่ต้นคอก่อนที่จะเอาหน้ามาเกยที่ไหล่บาง กรณ์เลยรีบตักข้าวต้มชามโตขึ้นมาเบาไล่ความร้อนแล้วจึงป้อนคนที่ส่งเสียงยานๆ ‘อ้ำ...’ ราวกับเด็กที่รอให้คุณแม่ป้อนข้าว

“กรณ์ก็ทานด้วยซิครับ ป้อนแต่พี่อยู่ได้”

“เดี๋ยวรอคุณสิงห์ก่อนผมค่อยทานก็ได้ครับ”

“เรียกพี่สิงห์ซิ... ‘แบบเมื่อคืน’”

“.......”

“ต่อไปนี้กรณ์ต้องเรียกพี่ว่าพี่สิงห์นะ ไม่เอาแล้วคุณสิงห์น่ะ”

“.........”กรณ์ยังคงเงียบไม่ตอบคำสั่งของสิงห์ เขาไม่อยากจะเรียกสิงห์แบบนั้นมันเหมือนกับว่าไป ‘ตีสนิท’ คนที่อยู่สูงกว่าตัวเอง กับโยรินก็ใช้เวลาตั้งนานกว่าที่กรณ์จะยอมเรียกแบบสนิทสนมไม่มีคำว่า คุณ นำหน้า

“เรียกซิ”เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูจนกรณ์ต้องเอี้ยวตัวหนีแต่ก็ทำไม่ได้มากเพราะตอนนี้กรณ์ถูกกอดจนคล้ายว่าจะจมหายไปในอ้อมกอดของสิงห์

สิงห์พร่ำบอกให้กรณ์เรียกตัวเองว่า ‘พี่สิงห์’ อยู่แบบนั้นพร้อมๆกับกดจูบตามคำคอขาวราวกับไม่รู้จักเบื่อหน่าย แต่กรณ์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมเปิดปากเรียกออกมาง่ายๆ จะมีก็แค่เสียงที่หลุดครางออกมาอย่างเผลอตัวเท่านั้นที่ออกมาจากปากบาง

“สรุปจะไม่เรียกพี่สิงห์จริงๆใช่มั้ยกรณ์?”สิงห์ทำเสียงเข้มหันกรณ์ที่อยู่ข้างหน้าให้มามองตา แต่กรณ์ที่เอาแต่ก้มหน้าซ่อนไม่ยอมให้ใครเห็นทำให้สิงห์ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างนึกหนักใจ เห็นกรณ์ตอนที่ทำหน้าเหมือนแบกโลกเอาไว้ทั้งใบแบบนี้สิงห์ก็นึกเป็นห่วงคนที่ตัวเองรัก อยากจะช่วยแบ่งเบา อยากจะทำให้กรณ์สบายกว่านี้ แต่ติดตรงที่กรณ์ไม่อยากให้ใครก็ตามเข้ามาช่วยเหลือ ปิดกั้นความทุกข์ไว้ในใจเพียงคนเดียว

แต่สิงห์ก็จะพยายาม...ในเมื่อกรณ์ปิดกั้นตัวเองอยู่ข้างหลังกำแพงที่เรียกว่า ‘ความทรมาน’ ไม่ยอมออกมาข้างนอก
สิงห์จะไม่ดึงดันพากรณ์ออกจากความทุกข์ทรมานนั้น…แต่สิงห์จะช่วยทำลายมันให้หมด ทำร้ายความทุกข์ ความทรมานที่กรณ์มี

“โอเคๆ ไม่เรียกพี่สิงห์ก็ได้ กินข้าวต่อดีกว่านะครับ ‘คุณกรณ์ของคุณสิงห์’”

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

บนโต๊ะอาหารหรูภายในคฤหาสน์หลังใหญ่กลับมีคนกำลังทานข้าวกันอยู่แค่ 3 คนเท่านั้น ทั้งสามคนกำลังรอคอยชายหนุ่มที่กำลังจะก้ามมาเป็นเขยของบ้านหลังนี้ เพราะวันนี้เธอนัดให้ชายหนุ่มคนนั้นมาคุยเรื่องรายละเอียดการหมั้นที่อยากจะจัดขึ้นให้เร็วที่สุด

โชคดีของเธอที่มีลูกชายที่มีทั้งรูปร่างและหน้าตาที่เพียบพร้อมและคบหาแต่คนที่จะเกื้อประโยชน์ให้กับความใฝ่ฝันของตัวเองได้ เพราะ ‘รัตนศักดิ์’ ไม่ใช่แค่ครอบครัวนักธุรกิจเพียงอย่างเดียวแต่ยังมีอิทธิพลและอำนาจในอีกด้านของวงการอยู่อีกด้วย นั้นหมายความว่าเมื่อใดก็ตามที่ลูกสาวของเธอ ‘แต่งงาน’ เข้าไปในตระกูลนี้แล้ว ครอบครัวของนารีจะต้องยิ่งใหญ่กว่านี้อีกหลายเท่าตัว

เพราะอย่างนั้นนารีจึงรีบเร่งเร้าเรื่องหมั้นที่ตกลงกันไว้แบบปากเปล่าให้เร็วที่สุด แต่จะให้ไปเอาคำตอบจากผู้ใหญ่ฝ่ายนู้นก็หาเวลาว่างยากซะเหลือเกิน สุดท้ายนารีจึงให้ลูกชายของเธอนัด ‘ราชสีห์’ มาทานข้าวกลางวันด้วยกันให้วันนี้

เสียงรถที่เข้ามาเทียบจอดที่หน้าบ้านพร้อมๆกับสาวใช้ที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาบอกว่าคนที่นัดไว้มาแล้วทำให้นารีและลูกชายคนโตของเธอยิ้มกว้างทันทีผิดกับปริยาภัทรที่นั่งอยู่เงียบๆ ไม่ยินดีหรือยินร้ายอะไรทั้งนั้น

เรื่องการหมั้นหมายของภัทรและสิงห์เป็นเรื่องที่แม่ของเธอจัดการทุกอย่าง แม้ภัทรจะไม่อยากจะถูกคลุมถุงชนแบบนี้แต่ก็เพราะขัดคำสั่งของนารีผู้เป็นแม่ไม่ได้ เลยยอมอยู่เงียบๆทำตามคำสั่งและหวังเอาไว้ว่าสิงห์จะเจอผู้หญิงที่เขารักจริงๆและลุกขึ้นมาคัดค้านการจับคู่ของพวกเขา

“ตาสิงห์! เป็นอะไรหรือเปล่าคะมาซะสายเชียว โทรไปก็ไม่ติด คุณน้านึกว่าเป็นอะไรไปซะแล้ว”นารีร้องอุทานอย่างตกใจ ร้องโวยวายขึ้นราวกับเป็นห่วงสิงห์ซะเต็มประดาทั้งๆที่เมื่อครู่ยังคุยหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับเพื่อนในโทรศัพท์ไม่มีท่าทีเดือดเนื้อร้อนใจเหมือนกับที่ตัวเองพูดออกมาซักนิด

“อ่อ..มีธุระนิดหน่อยครับ พอดีนึกขึ้นได้ว่าคุณน้ามีเรื่องจะคุยด้วยเลยแวะมา ไม่มีของติดไม้ติดมือขอโทษนะครับ”

“ไม่เป็นไรจ่ะ อย่างไรซะเราก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน จะถือของฝากมาทำไม ใช่มั้ยลูกภัทร”

“คะ..”เสียงเรียบๆของภัทรตอบนารีเรียกสายตาไม่พอใจส่งให้ลูกสาวทันที เพราะนารีอุตส่าห์เปิดทางให้แท้ๆแต่ภัทรกลับทำเป็นไม่อยากคุยกับสิงห์เท่าไร...ที่จริงภัทรไม่อยากจะคุยกับใครเลยมากกว่า เธอกำลังร้อนใจเรื่องของ ‘เด็กชาย’ ที่เธอแอบเอามาอยู่ที่เรือนของคุณยาย

วันนี้คุณสุดามีธุระต้องออกไปข้างนอกแต่เช้า จึงมีเหลือแต่ภัทรที่จะคอยดูแลกรรณ์เท่านั้น แต่จู่ๆแม่ของเธอก็เรียกตัวให้ขึ้นมาทานข้าวกลางวันที่เรือนใหญ่อย่างกะทันหัน แถมยังปฏิเสธไม่ได้เพราะกลัวนารีจะเดินมาตามด้วยตัวเองจนเจอกับกรรณ์ภัทรเลยจำใจทิ้งกรรณ์ไว้กับเครื่องเขียนมากมายที่ภัทรซื้อมาให้ และภาวนาในใจว่าอย่าให้เกิดเรื่องอะไรอีกเลย

“งั้นเรามาทานข้าวกันดีกว่านะจ่ะ”

“คุณน้ามีธุระอะไรบอกผมเลยไม่ได้เหรอครับ พอดีผมมีธุระนิดหน่อย”สิงห์บอกหน้านิ่งๆ ที่แวะมาเพราะนึกขึ้นออกกะทันหันตอนที่แวะมาหาคนที่ให้ข่าวว่าเห็นกรรณ์ และเพราะเห็นว่าบ้านของนารีอยู่ในละแวกนี้จึงเข้ามาเท่านั้น สิงห์อยากจะรีบกลับไปหาคนที่บังคับให้กินข้าวกินยาที่รออยู่ที่ห้องของเขา ตอนออกมากรณ์นอนหลับอย่างเหนื่อยอ่อนอยู่บนเตียง อดใจไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมแก้มนิ่มๆของกรณ์ แค่คิดถึงกลิ่นหอมสิงห์ก็อยากจะรีบกลับไปหาเจ้าของแก้มนิ่มๆหอมๆนั่นใจจะขาด

“ธุระอะไรกันจ่ะสิงห์ อย่างนี้ลูกภัทรของน้าก็น้อยใจแย่”

“ธุระส่วนตัวน่ะครับ”สิ่งที่พูดออกมาทำเอานารีถึงกลับหน้าเสีย ในใจนึกแค้นร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า

“มึงจะมีธุระอะไรกันหนักว่ะสิงห์ อยู่ทานข้าวกับที่บ้านกูก่อนดิ”

“กูรีบ ที่แวะมาเพราะมาแถวนี้พอดี มึงก็เถอะเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเจอเลยนะ”

“ก็คอนโดกูมีโจรเข้า ช่วงนี้กูอยู่บ้าน”กฤษณ์ตอบปัด เป็นความจริงที่เมื่อเดือนก่อนคอนโดของเขามีโจรเข้ามารื้อค้นอย่าง ‘น่าสงสัย’ แต่ดันเป็นโชคดีในโชคร้ายของกฤษณ์ที่วันนั้นเป็นวันที่สิงห์อยากจะได้รูปตัดต่อของกรณ์ถึงขนาดตามไปที่ห้องและพบว่าข้าวของในห้องมันกระจัดกระจายจนยับเยินไปหมด และคนที่ควร ‘ถูกขัง’ ที่ห้องเก็บของก็หายไปอย่าง ‘น่าสงสัย’

“เข้ามาทานข้าวทานปลากันก่อนเถอะจ้ะ น้าอยากจะคุยเรื่องการหมั้นหมายของสิงห์กับลูกของน้า”

“อ่อ...ถ้าเป็นเรื่องนั้นไว้ผมจะคุยกับพ่อแม่ของผมเองแล้วกันนะครับ ยังไงก็ต้องขอโทษด้วย”สิงห์ก้มให้นารีอย่างสำนึกผิดเท่าที่ ‘คนอย่างสิงห์จะทำได้’

“เอ่อ...ขอโทษ?? ขอโทษเรื่องอะไรกันจ่ะ”

“เรื่องการจับคู่ของผมกับน้องภัทร ผมว่า...คงเป็นไปไม่ได้”

“เป็นไปไม่ได้!!! หมายความว่าไง!!!”ไม่ใช่ภัทรหรือนารีที่เป็นคนอุทานออกมาเป็นคนแรกแต่กลับเป็นกฤษณ์ที่มีท่าทีที่เดือนร้อนกว่าคนอื่นๆ

“ก็ตามที่พูดนั้นแหละ ผมขอตัวก่อนนะครับคุณน้า เดี๋ยวผมจะให้พ่อกับแม่ผมมาคุยกับคุณน้าอีกที ผมมีธุระจริงๆ”สิงห์เดินออกมาท่ามกลางความเงียบ

มันเป็นความจริงที่ว่าเขาและภัทรไม่ได้มีความรักต่อกันเลย แม้กระทั่งความพิศวาสซักนิดก็ยังไม่มี ที่ยอมให้ผู้ใหญ่จับคู่ก็เพราะสิงห์ยังไม่ได้เจอกับ ‘ความรัก’ แต่ทว่าตอนนี้มันต่างกัน ตอนนี้สิงห์ได้พบกับความรักแล้ว และสิงห์ก็จะไม่ยอมให้กรณ์ต้องหลุดมือไปอย่างแน่นอน

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

เสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้นในห้องนอนใหญ่ภายในคฤหาสน์หลังโต ร่างของชายหนุ่มหน้าตาสำอางกำลังแดงเถือกด้วยความโกรธกริ้ว ข้าวของที่พื้นหล่นกระจัดกระจายไปทั่วทั้งห้อง

กฤษณ์ระบายอารมณ์ออกมาอย่างหนักจนเหนื่อยหอบ สาเหตุที่สิงห์มาพูดบอกแบบนี้ไม่ต้องเดาให้ยากกฤษณ์ก็รู้ได้ว่าเป็นเพราะใคร...เพราะหนึ่งเดือนที่ผ่านมากฤษณ์ยังคอยสั่งให้คนตามกรณ์ทุกฝีก้าว รู้และเห็นตลอดเวลาสิงห์คอยดูแลกรณ์มากขนาดไหน

แค่คิด...มันก็ยิ่ง ‘อิจฉา’

แต่ถึงอย่างนั้นกฤษณ์ก็ไม่คิดว่าสิงห์จะบอกปฏิเสธการหมั้นหมายกับภัทร มันเลยทำให้เขาคับแค้นใจขึ้นไปอีกเมื่อรู้ว่าสิงห์ที่เขาเคยคิดว่า...แม้จะไม่ได้ใกล้ใจ...แต่ก็ขอเก็บไว้ใกล้ตัว...กำลังจะออกห่างเขาไปจนยากที่จะยื้อให้กลับมา

ใจจริงกฤษณ์อยากจะไปจัดการกรณ์ให้หายไปซะตั้งแต่ตอนนี้ แต่กรรณ์ที่เขาลักพาตัวมาดันหายตัวไป การที่จะเข้าใกล้ตัวกรณ์จึงยุ่งยากตามไปด้วยเพราะไม่ใช่มีแค่สิงห์คนเดียวที่คอยดูแลกรณ์เท่านั้น ยังมีกระทั้งครอบครัวของโยรินที่ยื่นมือเข้ามาให้ความช่วยเหลืออย่างทำเต็มที่

กฤษณ์เลยได้แค่มาอาละวาดในห้องเพราะออกไปทำอะไรกรณ์ไม่ได้

“ป้ามี! ยัยภัทรมันไปมุดหัวอยู่ไหน!”กฤษณ์เดินลงมาตะโกนลั่นไปทั่วทั้งบ้านด้วยความหงุดหงิด เมื่อครู่กฤษณ์ตั้งใจจะไปหาน้องสาวเพื่อคุยเรื่องการหมั้นกับสิงห์ อย่างไรซะเขาก็ไม่ยอมที่ต้องเสียสิงห์ให้กับคนอื่นแน่ๆ

ถึงต้องยอมเอา ‘อนาคต’ ของน้องสาวของเขามาแลกก็ยอม

“คงไปเรือนของคุณยายน่ะคะ”

“มันจะไปทำไมกันนักกันหนา บ้านหลังนั้นก็ไม่เห็นจะน่าอยู่ตรงไหนซักนิด!”กฤษณ์บ่นอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเดินมุ่งตรงไปที่บ้านของยายแท้ๆตัวเอง ที่กฤษณ์เองก็จำไม่ได้แล้วว่า...ตัวเขามาเหยียบที่นี่ครั้งสุดท้ายเมื่อไร

“พี่ใจดี!! สวยมั้ย....”

“นี่กรรณ์เริ่มวาดรูปใหม่อีกแล้วเหรอ รูปที่วาดๆก็เต็มบ้านไปหมดแล้วน้า”

“สวยมั้ย....สวยมั้ย....สวยมั้ยๆๆ!!!!”

“สวยจ้าสวย ว่าแต่กรรณ์ทานข้าวรึยัง?”

“...ยัง”

“อ้าว แล้วทำไมไม่ทานล่ะ ถึงวันเสาอาทิตย์ที่ไรชอบไม่ทานข้าวตลอดเลยนะเรา เดี๋ยวพี่ใจดีจะไม่ซื้อสตอเบอรี่ให้กินจริงๆนะ”

“เสาร์...อาทิตย์...ทานข้าว...กับกรณ์”

“เอ่อ....พี่ใจดีขอโทษ พี่กรณ์เขาทำงาน เดี๋ยวพี่กรณ์ทำงานเสร็จก็จะได้เจอกันแล้ว แต่ตอนนี้กรรณ์ต้องดูแลตัวเองนะ ต้องทานข้าวทุกมื้อไม่งั้นเจอพี่กรณ์ดุพี่ใจดีไม่ช่วยจริงๆน้า”

“อือออ....กรณ์ไม่ดุ...กรณ์ใจดี...มาก”

“ฮ่าๆ จ้าๆ ไม่เห็นต้องทำตาดุใส่พี่เลย พี่ไม่ได้ตั้งใจว่าพี่กรณ์ พี่ขอโทษนะคะ”

ภาพตรงหน้าเป็นภาพที่ภัทรกำลังดูแลเด็กชายที่เนื้อตัวเปรอะไปด้วยสีเต็มไปทั้งตัว ทันที่ที่เห็นทำเอาอารมณ์โกรธร้ายของกฤษณ์ยิ่งพุ่งทวีมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว แต่กฤษณ์ก็เลือกที่จะเดินออกมาอย่างเงียบๆแม้ในใจจะร้อนยิ่งกว่าไฟ เพราะรู้ว่าถ้าตัวเองโวยวายที่นี่เรื่องจะต้องเข้าหูนารีผู้เป็นแม่ และคนที่จะซวยที่สุดก็คือกฤษณ์เอง เขาเลยได้แต่เดินออกมาพร้อมกับความโมโห

‘อีน้องเลว!!!’






ตอนต้นเรื่องมันต้องหวานๆ เลยกว่าจะเขียนออกมาได้ก็ปวดตับไปเลย 
แล้วพอมาอ่านเกิดความรู้สึกว่า...หวานแล้วเหรอว่ะ....??????
 



ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ   

[roseen]

อีพี่เลว สัดว่าคนอื่น


 

[Donaldye]

เหนื่อยใจกับไอ้กฤษณ์ 

[gupalz]

สมควรจับมันเข้าโรงบาลรักษา
ยิ่งอ่าน อิกฤษณ์ยิ่งเหมือนเจนจบ
แม้มันจะยังไม่บ้าสั่งฆ่าใครก็ตาม
555555 มันเปนแค่ความนึกคิด
นะจ๊ะคนเขียน

[CarToonMiZa]

ยังดีที่บ้านนี้มีภัทร
ที่เป็นคนดี

บวกเป็ด

[koikoi]

กฤษณ์น่ากลัวจริง ๆแล้วนี่คิดจะทำอะไรกรณ์อีกล่ะ

[naiin]

                                                          มันจะยุ่งตุนังไปถึงไหนกันนี่

[Guill]

ขอ"กรรม"มาตามกฤษเร็วๆนะ

[DasHimmel]

รู้แล้ววววววววววววววว!!!!!!!!!!!!! 
แล้วทีนี้ภัทรจะมำไงละเนี่ย ><
พี่สิงห์รู้เร็วๆที่เถอะ ก่อนที่น้องเมียจะถูกทำร้าย TT
อิกฤษณ์ ซักวันมึงจะโดนยิ่งกว่าที่ทำกับคนอื่น!!!!!!!!! 

[yeyong]

เวรกรรม เจอจนได้ ไม่อยากจะคิดต่อเลยว่าจะเป็นยังไง

[White]

พี่สิงห์ น่ารัก มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ชอบ จังเลย ดู อบอุ่น

[hotladyanyavee]

อยากให้รถสิบล้อเหยียบอิกฟษณ์ตายๆไปซะ เลวได้โล่ๆๆๆๆๆ

[bytoey]

กฤษณ์ แกเป็นอะไรมากปะเนี่ย

[ต่ายน้อย]

อิกฤษณ์ โดนตบแน่ ตอนจบตายชัวร์

[G-NaF]

จะว่าคนอื่น ดูตัวเองรึยัง

[w1234]

เจอกรรณ์จนได้ อย่าให้เกิดอะไรขึ้นเลย ส่งกรรณ์คืนก่อนเถอะภัทร ไปอยู่กับครอบครัวโยรินน่าจะปลอดภัยกว่า เฮ้อ กรณ์ กรรณ์ น่าเป็นห่วงจริงๆๆ

[lovely2min]

เฮ้อ ส่งกรรณ์คืนไปให้ดีกว่ามั้ย
จะปลอดภัยกว่านะ

[Theodore]

อีเหี้ยยยยยยยยยยยย ด่าน้องตัวเองโครตเลว น้องอุตส่าห์หวังดีจะไถ่บาปที่พวกมึงก่อไว้สุดฤทธิ์ อีดอกกกกกกก