น้องหมอ กะ พี่วิศวะ [32]“น้องดิศ น้องกาน” แม่ของกานเรียกในขณะที่ทั้งสองคนกำลังนอนจมกองหนังสือการ์ตูนในห้องนั่งเล่น
“คร้าบบบ” ขานรับพร้อมกัน
“เตรียมเสื้อผ้าของใช้ลงกระเป๋ากันด้วยนะจ๊ะ”
“ไปไหนอ่ะแม่?” กานเป็นฝ่ายถาม
“แม่คุยกับเดชกับสา(พ่อแม่ของดิศ)แล้วว่าวันเกิดเราสองคนน่ะ จะไปฉลองกันที่ภูเก็ต” แม่ยิ้มซะน่ารัก
“ห๊ะ!!” ทั้งสองคนร้องพร้อมกัน
จากที่นอนจมกองหมอนกับหนังสือการ์ตูนอยู่ กลับเด้งตัวขึ้นมานั่ง
“ห๊ะอะไร ตัวแสบ” แม่เดินไปหยิกแก้มทั้งคู่จนร้องโอ๊ย
“คือ...ดิศนัดเพื่อนไว้แล้ว...”
“แคนเซิลซะนะจ๊ะ” เห็นพูดยิ้มๆแบบนี้ก็เถอะ คุณนายเอาจริง
“ครับ...ผ๊ม” ตอบรับไปแบบช่วยไม่ได้ คุณแม่ได้ยินดังนั้นจึงเดินฮัมเพลงออกไปอย่างอารมณ์ดี
“อดแดกเหล้าเลยสัด” ดิศบ่นเสียงเบา หลังจากที่แม่ของกานหันหลังเดินออกไปจนพ้นแล้ว
“สม” กานอมยิ้ม
ดิศหมันไส้ไอ้หน้าตาน่ารักที่ทำหน้าเหมือนสะใจซะสมประดานั่น เลยผลักกานให้ลงไปนอนที่เดิม
แล้วยกแขนทั้งสองข้างคร่อมเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้
“เฮ้ย เดี๋ยวใครมาเห็น” กานว่าเสียงเบา ส่ายตามองออกไปด้านทางที่แม่เพิ่งเดินออกไป
“ปากดีนักนะ” ยกมือขึ้นบีบแก้มนั่นจนปากยื่น “จูบซะดีมั้ย”
กานส่ายหน้าไปมา สายตาที่แสดงความหวาดกลัวที่ว่าจะมีใครมาเห็น
“ล้อเล่นน่า” ดิศผละออกมายกมือขยี้ผมกานซะยุ่ง
ตอนนี้กานนอนตะแคงหนี ผมยุ่งๆนั่นปิดตาซะจนมองไม่เห็นว่าตอนนี้คนรักของตนแสดงสายตาแบบไหนออกมา
คงจะมีแต่ริมฝีปากที่เม้มแน่นอยู่นั่นแหละ ที่ทำให้รู้ว่า คนข้างล่างไม่ปกติ
“ขอโทษนะ”
“...”
“โกรธเหรอ” เมื่อเห็นว่านิ่ง ไม่ตอบ ดิศเลยถามอีกรอบยกมือขึ้นลูบเส้นผมนิ่มๆนั่นให้เข้าที่
กานส่ายหน้าช้าๆ “เปล่า”
“งั้นกังวลอะไร?” ถามเมื่อเห็นสายตานั่นของกาน
....ปิดอะไรดิศไม่เคยได้เลยจริงๆ“...” ไม่อยากตอบ
“ทำไมไม่ตอบล่ะ?” ถามไปก็ลูบผมไปอย่างผ่วเบา
“....”
....แบบนี้ทุกที ชอบคิดอะไรเองคนเดียว คิดเองเออเอง กังวลอะไรก็ไม่ยอมพูด เอาแต่เงียบ“กูจะไม่บังคับให้มึงพูดหรอกนะกาน แต่กูขอพูดอะไรหน่อย มึงน่ะชอบคิดเองเออเอง อย่าพยายามคิดอะไรในสิ่งที่มันยังไม่เกิด เพราะคนที่จะแย่คือตัวมึงนะ”
สายตาของดิศที่จ้องมอง มันทั้งหนักแน่นและจริงจัง
คำพูดเตือนสติ แต่เขาก็ยังไม่อยากจะพูดอะไรตอนนี้
ในสิ่งที่คิดและกังวล ซึ่งนับวันมันยิ่งจะหนักขึ้นเรื่อยๆ
“ไหนบอกว่าจะพูดหน่อยเดียวไง พล่ามซะยาวเลยนะมึง” พยายามแซวและยิ้มขำออกไป
เขารู้ว่าดิศไม่เชื่อในรอยยิ้มจอมปลอมนี่หรอก แต่ดิศก็รู้จักเขาดีเกินไป และเลือกที่จะมองข้ามผ่านมันไป
“จะว่ากูพูดมากงั้นสิ”
ดิศขยี้ผมกานอีกรอบ ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ก่อนจะล้มตัวนอนบนหมอนใบเดียวกัน
นอนอ่านการ์ตูนได้ไม่นานก็ผล่อยหลับลงไปทั้งคู่เหมือนตอนสมัยเด็กๆ
/กษิดิศ แปลว่า ผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน
ธีรกานต์ แปลว่า นักปราชญ์ผู้น่ารัก
ดิศและกานเกิดวันเดียวกัน เดือนเดียวกัน และปีเดียวกัน
คือวันที่ 5 พฤษภาคม (ที่ไอ้ยูมันเคยบอกว่าเป็นวันเด็กของญี่ปุ่นน่ะนะ)
แต่ดิศเกิดตอน เที่ยงคืนห้านาที คือเข้าวันใหม่ของวันที่ 5 มาได้ห้านาที
ส่วนกานเกิดเวลา ห้าทุ่มสิบห้านาทีของวันที่ 5
อยู่ด้วยกันตั้งแต่จำความได้ เห็นหน้ากันแทบจะทุกเวลา
โตขึ้นมาในวันที่วิ่งเล่นได้ ก็เล่นด้วยกัน
กานไม่ใช่ใช่เด็กที่ร่างกายแข็งแรงเหมือนดิศ อีกฝ่ายเลยโดนสอนมาตลอดว่า
กานเล่นอะไรได้บ้าง ห้ามเล่นอะไรบ้าง และดิศก็ทำตามอย่างไม่มีข้อสงสัยอะไรเลย
ในวัยที่จะต้องเรียนหนังสือ ก็อยู่โรงเรียนเดียวกัน ถึงแม้จะคนละห้องบ้าง แต่ดิศก็จะวิ่งมาหากานทุกครั้งที่ว่าง
กลับมาบ้านก็จะคลุกอยู่ด้วยกันสองคน สุ่มหัวกันทำการบ้านก่อนจะเล่นกันกระจาย
แต่ก็มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ดิศเกิดอาการแหมือนที่เขาเรียกว่าวัยต่อต้าน(รึเปล่า)
ตั้งคำถามกับตัวเองว่า ทำไมต้องอยู่ตัวติดกันกานตลอดเวลาด้วย?
แล้วก็เลยเริ่มเกเร จากที่คอยอยูด้วยกัน ไปกลับด้วยกัน ดิศก็เริ่มห่างออกมา
กานก็ไม่เข้าใจว่าทำไม? ด้วยความที่ยังเด็ก พยายามที่จะถามว่า
ทำไมไม่อยู่ด้วยกัน? พักนี้ไปไหน? ทำไมต้องโดดเรียน? และทำไมถึงไม่สนใจกันบ้าง?
ดิศก็จะทำบ่ายเบี่ยงว่าไม่ว่าง ต้องไปเตะบอลบ้าง เล่นบาสบ้าง ซึ่งเป็นกีฬาที่กานเล่นไม่ได้เลย
กานโทษตัวเองต่างๆนาๆ ทั้งเรามันอ่อนแอ ดีแต่เป็นภาระ นอนร้องไห้
แทบจะไม่ได้นอนเพราะก็นอนไม่หลับ อาหารก็แทบจะไม่แตะเพราะไม่อยาก
นับวันสุขภาพก็ทรุดโทรมลง จนวันนึงที่ดักรออยู่หน้าบ้านดิศ
ในวันนั้น พ่อแม่ของทั้งคู่ไม่อยู่บ้าน ด้วยความที่กานอยากจะคุยกับดิศให้รู้เรื่อง
เลยนั่งพิงกำแพงรออยู่หน้าบ้าน ตั้งแต่เย็นจนค่ำมืด
จากชั่วโมง เป็นสอง เป็นสาม จนกระทั่งรอถึงห้าชั่วโมงดิศถึงกลับมาบ้าน เห็นกานนั่งฟุบหน้ากับหัวเข่า
เห็นกานที่ใส่ชุดนักเรียนอยู่ กระเป๋าหนังสือก็อยู่ข้างตัว รู้สึกใจไม่ดีเท่าไหร่ เลยรีบเดินเข้าไปหา
“กานๆ” เขย่าไหล่บางนั่น
“อื้อ” งัวเงียเงยหน้าขึ้นมาเห็นหน้าดิศก็เบิกตาโตขึ้น “กลับมาแล้วเหรอ!”
“มึงมานั่งตรงนี้ทำไม?!” หน้าแดงๆแบบนี้มีไข้แน่ๆ เลยเอาหลังมือวัดอุณหภูมิที่หน้าผากของกาน
....แม่งเอ๊ย มีไข้จริงๆด้วย“กูมารอมึง”
“ทำไมต้องรอด้วย มานั่งตากน้ำค้างทำไม?” เสียงดุ
“ถ้ากูไม่รอมึงตอนนี้ เดี๋ยวมึงก็หนีหน้ากูอีก กูขอพูดแค่ไม่นานหรอก กูไม่รู้ว่ามึงเป็นอะไรพักนี้มึงถึงหลบหน้ากู แต่..ฮึก..ถ้ากูเป็นภาระมึง..กูขอโทษ..ขอโทษที่กูมันอ่อนแอ..ฮึก..กูไม่ชอบที่มึงหนีหน้ากู..กูเกลียดตัวเองที่เป็นภาระมึง..แค่มึงพูดมา..ว่าเบื่อที่ต้องคอยมาดูแลกู..ว่ามึงไม่อยากอยู่ใกล้กับกู..ฮึก..แค่นั้นก็พอ”
กานร้องไห้หนักมาก พูดไปร้องไห้ไป น้ำตานองหน้า
แต่คำที่พูดออกมาชัด เหมือนเข็มนับพันนับร้อยเล่ม
ทิ่มแทงใจเขา
ดิศเจ็บที่หน้าอก ยามเห็นน้ำตาของกานที่ไหลออกมา ตอนที่กานพูดว่าเกลียดตัวเอง ขอโทษที่เป็นภาระ
ร่างที่สูงกว่านั่งนิ่ง ไม่ทันได้สังเกตุว่า กานดึงแขนออกจากมือดิศที่จับเอาไว้ ก่อนจะลุกแล้วเดินเข้ารั้วบ้านตัวเองไป
มารู้ตัวอีกทีคือ สายฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมา เหมือนน้ำตาของกานที่ไหลออกมาเป็นสาย
วิ่งไปที่รั้วบ้านของกาน หยิบกุญแจบ้านของกานที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาไข
ก่อนจะวิ่งเข้าไปในบ้าน กานเป็นคนกลัวความมืด แต่กลับไม่เปิดไฟภายในบ้านเลยซักดวง
วิ่งตรงเข้าไปตามทางที่คุ้นเคย ห้องนอนของกาน เปิดประตูเข้าไปก็เจอกับเพื่อนสมัยเด็กนอนหันหลังให้
ในห้องมืดสนิด มีเพียงไฟจากดาวข้างนอกที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง เพราะกานไม่ได้ปิดผ้าม่าน
เดินเข้าไปใกล้ๆ ทาบมือลงไปที่แก้ม
....ร้อนกานเริ่มรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่โดนยกตัวขึ้นมา โดนถอดเสื้อนักเรียนออกจากตัว
“ใคร?” ถามทั้งๆที่ตายังไม่ลืม ไม่อยากลืมตา มันหนักไปหมดทั้งเปลือกตา หัว ทั้นแขนขา
“กูเอง”
ลืมตาขึ้นมาก็ยกมือที่อ่อนแรงนั่นขึ้นพลักดิศออก แต่ดิศก็จับต้นแขนทั้งสองข้างนั่นเอาไว้
“อย่าดิ้นสิ จะเช็ดตัวให้”
“ไม่..ไม่ต้อง” ร้องไห้อีกแล้ว “ไม่ต้องมายุ่ง ไม่ต้องการ..กู..ไม่ต้องการ..ฮึก..ไม่ต้องการมึง”
....เจ็บ ใช่..เขาเจ็บในอก ทั้งน้ำตาของกาน แต่ที่เจ็บที่สุดคือ ‘ไม่ต้องการ’
ทั้งหมดเป็นเพราะตัวเองแท้ๆ ทำตัวเองทั้งนั้นดึงกานเข้ามากอดเอาไว้แน่น
“ขอโทษ”
“ฮึก..”
“ขอโทษที่ทิ้งมึง..ขอโทษ..จะให้ทำยังไง..กูยอมหมด..ขอแค่มึงอย่าพูดแบบนั้น..ว่าไม่ต้องการกู..ขอร้อง”
กานส่ายหน้ากับอกของดิศร้องไห้ “มึง..ไม่ใช่รึไง..ที่ไม่ต้องการกู”
“ไม่..กูขอโทษ กูผิดเอง..กูต้องการมึงนะ..”
ดันตัวกานออกมา เอานิ้วโป้งทั้งสองข้างปาดน้ำตาของกานทิ้งไป แต่ไม่ว่าปาดทิ้งไปเท่าไหร่
มันก็ไม่หมด มันยังไหลออกมาไม่หยุด
“ยกโทษให้ได้มั้ย?”
“....”
“สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน..จะไม่ทิ้งไปไหนอีก..ตลอดไป..จนกว่ามึงจะเป็นคนทิ้งกู..นะ”
“กูไม่เคยไม่ต้องการมึงนะดิศ..เราอยู่ด้วยกันตลอด”
“ใช่..ตั้งแต่เกิด”
“ชีวิตกูมีแต่มึง”
“อื้ม”
กานเข้าไปกอดดิศซบหน้าลงกับอก “อย่าทำแบบนี้อีก..”
“กูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว..ขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษแล้ว..กูยกโทษให้”
“ขอบคุณนะ..ขอบคุณ”
TBC,,,เอาไปแค่นี้ก่อนเนอะตัวเอง เค้ามาต่อให้ได้แค่นี้ เพราะว่าอาจจะหายไปอีก
ชีวิตช่างวุ่นวายนะช่วงนี้ 
ไหนจะเรื่องโน้นเรื่องนี้ เมื่อวานก็ไปตัดเหงือกมาอีกรอบ
ได้เปิดซิงหมอด้วยแหละ คริ คริ 
ทำไปมือสั่นไปนะ เหอๆๆ ไอ้เราก็เสียวซิคร้า 
นี่กำลังพูดเรื่อง(ทำ)ฟันอยู่นะ กร้ากกกกกกกกกกก
ดีใจ..มีคนคิดถึงส้มด้วยแหละ อิอิ
ขอบคุณที่รักกันค่ะ 
หัวข้อ: " น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอนจบ หน้า 97 ย้ายได้เลยค่าา (อ่าน 953496 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก