น้องหมอ กะ พี่วิศวะ [33]ขณะนี้ พี่ยูกำลังสไกป์กับพี่เนศ ณ.ต่างแดน
“อาทิตย์หน้าเปิดเทอมแล้วนะ มึงจะกลับเมื่อไหร่เนี่ย?”
ตอนนี้วางโน๊ตบุ๊คลงบนโต๊ะญี่ปุ่น ส่วนตัวก็นั่งอยู่ที่พื้นที่มีพรมนิ่มๆปูอยู่
“แหมๆๆ น้องยูคิดถึงพี่เหรอจ๊ะ?”
เห็นใบหน้ายียวนกวนประสาทที่อยู่ในจอนั่นแล้ว ทำเอาเส้นข้อมือกระตุก
ถ้ามันอยู่ตรงหน้าคงจะโดนเล่นด้วยกำลังไปแล้ว
“เออ กูคิดถึ๊งงงง คิดถึงมึง กลับมาให้ตบหัวหน่อยดิ๊”
“แหม เมียจ๋า กลับไปขอจูบปากทีนะ” ทำปากจู๋ใส่
“จูบใครพี่เนศ...”
“โถ๊ะ ไอ้ตัวมาร ผัวเมียเขาจะคุยกัน เสือกจริงเชียว”
“พี่ยูน่ะเมียผมให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ” เข้าไปนั่งซ้อนหลังพี่ยู เอาแขนกอดเอวซะแน่น
พี่ยูหน้าแดงเล็กน้อย
....เดี๋ยวนี้เรียกเมียเปิดเผยเลยเว้ยคุยเล่นกันได้ไม่นาน ก็ต้องปิดไปเพราะที่โน่นตอนนี้เป็นเวลากลางคืน เนศก็กำลังจะเข้านอน
“จะเปิดเทอมแล้วเหรอเนี่ยยย” ไอ้หมอหงายท้องกลิ้งลงไปกับพื้น บิดขี้เกียจ
“เออ”
“พี่ก็ปีสาม ผมก็ปีสอง เรียนหนักขึ้นด้วย”
พี่ยูล้มตัวลงนอนข้างๆ ตะแคงมองหน้าไอ้หมอ “อื้อ”
“ต่อไปผมก็จะไม่ค่อยมีเวลามาหาพี่เท่าไหรแล้วนะ พี่จะเหงามั้ย?”
คินผลิกตัวนอนตะแคง ยกมือขึ้นลูบแก้มของพี่ยู ไล้นิ้วโป้งไปบนแก้มเนียน
“คง...มั้ง”
....ถ้าจะพูดว่าไม่เหงา คงจะเป็นการโกหก“ปีสองเนี่ย จะเรียนหนักกว่าปีหนึ่งอีกนะ แต่ผมสัญญา..ถ้าผมมีเวลาเมื่อไหร ผมจะมาหาพี่ทันทีนะ”
“อื้ม” หลบสายตาหวานเชื่อมของไอ้หมอ
คินขยับเข้าไปใกล้ กอดพี่ยูไว้ จนใบหน้าเล็กๆนั่นแทบจะจมไปกับอกกว้างของตัวเอง
“อย่าน้อยใจนะที่ผมไม่มีเวลาให้”
“อย่านอกใจก็พอ ถ้าทำ..กูเจี๋อนแน่”
“ฮ่าๆๆๆๆ ไม่มีทาง แฟนน่ารักแบบนี้..ทิ้งก็ควายแล้วค้าบบบ”
“หึ” หัวเราะในลำคอ
คินจับๆลูบๆผมของพี่ยู ที่ยาวจนแทบจะประบ่าอยู่แล้ว โคนๆผมก็ดำแล้วด้วย
“พี่ยู ผมยาวแล้วนะ”
“กูก็ว่าจะไปตัดอยู่”
“ห๊ะ”
“ทำไม?”
“คือว่า..ขอทรงเก่าได้ปะ?”
“ทำไมวะ??”
“ก็แบบ..มันน่ารักง่ะ ผมตกหลุมรักเลยนา”
“เรื่องกู หัวกู อย่ายุ่งได้ปะ”
“โด่” ทำปากยื่น
“ไปตัดผมดีกว่า” ว่าแล้วก็ลุกขึ้น เดินไปหยิบกุญแจรถกระเป๋าเงินและโทรศัพท์
“ไปด้วยสิ” ลุกขึ้นนั่งมองตาแป๋ว
“ไม่ต้อง เดี๋ยวมึงไปจุ้นเรื่องหัวกู”
“บู่”
“อย่าทำปัญญาอ่อนไอ้หมอ” ด่ายิ้มๆก่อนจะเดินออกประตูไป
ได้ยินเสียงสตาร์ทรถ คิดภาพตามว่ารุ่นพี่ตัวเล็กขับรถBMWแล้วก็ขำ หน้าแบบนั้นขับBMW
เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้
มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่โดนเสียงที่คุ้นเคยมาปลุกเนี่ยแหละ
“ไปนอนดีๆที่เตียงโน่น”
จากการคาดเดาแล้ว ไอ้ที่สะกิดอยู่ที่ขาเนี่ย คงเป็นเท้าแน่นอน
ไอ้หมอไม่สนใจเสียงเรียก กลับนอนคว่ำหน้าหนี
ได้ยินเสียงจิ๊ปากก่อนจะเดินหายไป
มารู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงเกมส์ที่ดังออกมาจาลำโพงเล็กๆของโน๊ตบุ๊คเครื่องเดิม
ลืมตาขึ้นมาก็เห็นหลังเล็กๆกับผมทรงใหม่
สั้นๆ กลมๆ เห็นต้นคอขาวด้วย ผมสีดำแล้ว
ได้กลิ่นสบู่ลอยมา คงไปอาบน้ำหลังจากตัดผมเสร็จ
ใส่เสื้อยืดตัวใหญ่สีขาว กับกางเกงขาสั้น
เห็นต้นคอขาวๆแล้วก็ทนไม่ไหว ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
จับเอวบางแล้วประทับจูบลงไปที่หลังคอขาวๆ
พี่ยูสะดุ้งก่อนจะหันกลับมาถมึงตาใส่ เลยทำให้เห็นผมทรงใหม่เต็มตา
มัน..เอ่อ..กลมๆ หัวกลมๆ โค้งๆ มันคล้ายๆทรงเห็ด
แต่มันดูน่ารักกว่านั้นเยอะ..มากๆ ผมสีส้มก็โดนย้อมเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท
หน้าก็ขาวๆ
....ตายห่าาาาาา น่ารักเกินไป โฮกกกกกกกกกกกก“น่ารักอ่ะ” เสียงเพ้อๆ
“หึ๊” ทำหน้าเลี่ยนๆก่อนจะหันไปเล่นเกมส์ต่อ
....แหนะ แอบเห็นนะ ว่าหน้าแดง คิคิ/และแล้ววันเปิดเทอมก็มาถึง ทุกคนกลับมาที่หอก่อนวันเปิดเรียนหนึ่งวัน ยุ่งวุ่นวายได้ที่เลยทีเดียวเชียว
“ฟาสย้ายมานอนห้องพี่นะ” ไอ้วิชคลอเคลีย
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจย้ายสัมภาระ” หยิบขนมเข้ามาเขี้ยว ทำหน้าไม่สนใจ
“เชี่ยฟาส แบบนั้นเค้าเรีกสัมภารกแล้วโว้ย ของของมึงน่ะ”
คินนึกถึงสภาพในห้องของตัวเองกับเพื่อนรักแล้ว มันยังกับสมรภูมิรบชัดๆ
เอาแค่ฝั่งของไอ้ฟาสอย่างเดียว ตู้เสื้อผ้านี่รกชิบหาย กระจัดกระจาย
เสื้อผ้าที่ใส่แล้วก็เต็มตะกร้าจนเต็มแล้วเต็มอีก กว่าจะเอาไปส่งซักได้
ไหนจะกองกนังสือ ทั้งหนังสือเรียน นิยาย การ์ตูน สารพัด
เห็นมันเอ๋อๆมึนๆแบบนี้ หน้าไม่ให้ที่จะชอบอ่านหนังสือก็เถอะ
แล้วก็คอมพิวเตอร์ โน๊ตบุ๊ค ไอแพท wii xbox
กองแผ่นเกมส์และแผ่นหนัง
....สมบัติบ้าของเชี่ยฟาสอย่างเยอะอะครับ“ก็ใช่ไง กูถึงขี้เกียจย้ายไงละ” มันตอบลอยหน้าลอยตา
“เดี๋ยวกูย้ายให้” ไอ้พี่วิชโชว์แมน
“คิดผิดแล้วพี่ พี่เข้าไปในห้องผมน่ะ สมบัติกว่า 80% เป็นของมันนะ จะไหวเร้อออออ”
“หุบปากไปเลยไอ้คิน”
สรุปก็คือ ไอ้พี่วิชแม่งโชว์แมนจริงๆ ขนของของฟาสทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว
ส่วนของพี่ยูไม่ค่อยเยอะ เลยโดนโยนไปไว้ห้องไอ้น้องหมอไป สบายใจไอ้หมอคินล่ะ
สรุปแล้ว ไอ้พี่วิชก็ลากเอาน้องฟาสมาอยู่ด้วยกันจนได้
และถีบหัวเพื่อนรักอย่างพี่ยู ให้ไปนอนห้องไอ้หมอแทน
คืนนั้น...ไอ้เชี่ยพี่วิชนอนกอด(อนาคต)เมียยิ้มแฉ่งเลยมึง
/เนศเพิ่งกลับมาจากบ้านพ่อแม่ที่ต่างแดนได้สองวัน อาการผิดเวลายังมีให้เห็นบ้าง
คืนที่กลับมาก็ลองเปิดโทรศัพท์ที่ปิดไปเป็นเดือนดู ว่ามีใครโทรเข้ามาบ้าง
หนึ่งในสิบๆสายที่โทรมา
“ลุงนัน”....จะโทรมาทำไมน่ะ ??คิ้วเรียวขมวดมุ่น โทรมาเพราะอะไรกัน ไม่อยากรับสาย ไม่อยากนึกถึงเลยจริงๆ
ตลอดเวลาที่อยู่เมืองนอก ได้อยู่กับพ่อกับแม่ มันทำให้เขาได้ลืมช่วงเวลานั้นไปได้บ้าง
แต่พอกลับมาเมืองไทย เจอหน้าเพื่อน หน้าน้อง โดยเฉพาะไอ้คินแล้ว
มันก็ทำให้เขา...ลืมไม่ได้
ใครมันจะไปลืมได้ละ ว่าตัวเองโง่แค่ไหน ว่าตัวเองมันบ้าแค่ไหน
คิดแล้วก็โมโหตัวเอง....
เนศกดปิดโทรศัพท์ แล้วล้มตัวลงนอน ในหัวคิดว่า
พรุ่งนี้จะไปกินอาหารข้างนอก อยู่ที่โน่นแทบจะไม่ได้กินเลย
ถึงจะได้กินวัตถุดิบก็ไม่ครบ ไม่สะใจเหมือนบ้านเรา
บอกไอ้พวกบ้าไว้แล้วว่าจะออกไปคนเดียว ไม่ต้องตามหา
แล้วก็หลับไป....
ตื่นมาตอนเช้า เพราะเสียงรัวประตูห้อง
“ไอ้เหี้ยที่ไหนมาแต่เช้าวะ?” โวยวาย
เนศเดินงัวเงีย หัวยุ่งมาเปิดประตู ปากก็ด่าพึมพำๆงึมงำๆ
แล้วแถมดันไปสะดุดกระเป๋าที่ยังไม่เสร็จของตัวเองล้มหน้าทิ่มอีก
“โอ๊ยยย เวรกรรมอะไรนักหนาวะเนี่ยย!!!”
เข่าดันไปกระแทกกับอะไรซักอย่างที่อยู่ที่พื้นไม่รู้
....แต่ตอนนี้ที่กูรู้คือเข่ากูเลือดออกว้อยยยยย
ไอ้คนที่หน้าประตูก็เคาะเหมือนพ่อมันตาย รีบร้อนเหลือเกินนะ เพราะมึงแท้ๆ เพราะมึง....เนศเดินกะเผลกมาเปิดประตู ในใจก็ด่าไอ้คนที่อยู่อีกฝากของประตูอย่างเอาเป็นเอาตาย
มือที่จับลูกบิดกำลังจะบิดประตูออก เสียงเคาะก็ดงขึ้นอีกจนเนศหงุดหงิดเพิ่มขึ้น
“จะเคาะหาพ่อ..”
ยังไม่ทันจะด่าจบประโยค ก็เป็นว่าต้องพับเก็บคำนั้นไป
จ้องหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจ แปลกใจ
....ลุงนันมาได้ยังไง? รู้จักหอเขาได้ยังไง?
แล้วเพื่ออะไรถึงต้องมาหาเขาถึงนี่?
คิดอะไรไม่ออก มีแต่คำว่า ทำไมเต็มไปหมด
“จะยืนมองอีกนานมั้ยไอ้หนู? จะไม่ให้ลุงเข้าห้องเหรอ?”
“อ่ะ..ฮะ” เนศหลุดออกจากห้วงความคิด ไม่ทันได้ยินสิ่งที่ลุงนันพูด
“ถามว่าจะไม่ให้ลุงเข้าห้องเหรอ?” ยิ้ม...แบบเดิม
“แล้ว..คุณมาทำไมล่ะครับ?”
ลุงค่อนข้างตกใจกับสรรพนามการเรียกที่เปลี่ยนไป แต่มันยังคงความสุภาพเอาไว้ ก็เลยไม่ค่อยติดใจเท่าไหร
....ก็ดันไปมีเซ็กส์กันนี่นะ“จะให้พูดตรงนี้เหรอ”
เพราะเป็นตอนเช้า คนเลยเดินผ่านหลังไปมา
เนศเลยเดินกลับเข้าไปในห้อง ไม่ได้พูดอะไร...แต่ก็ไม่ได้ปิดประตู
เดินเข้ามาแล้วเนศพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
เขายืนหันหลังนิ่ง หายใจเข้าออกเพื่อใจจะได้เย็นขึ้น
ได้ยินเสียงปิดประตู เสียงฝีเท้าที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
วงแขนกว้างกอดเขาจากทางด้านหลัง แน่นซะจนรับรู้ถึงเสียงการเต้นของหัวใจ
ทั้งเขาและลุงนันไม่มีฝ่ายใดพูดอะไรออกมา เนศก็ไม่ได้ขืนตัวออก
“คิดถึงนะ” ลุงจูบที่ไหล่เปล่าเปลือยของเนศ เพราะเนศไม่ได้ใส่เสื้อนอน
“หึ” เนศขืนตัวออกมา
ด้วยความที่ไม่ใช่คนตัวเล็กอะไร เลยขืนตัวออกมาได้ไม่ยาก
หรือเพราะลุงนันไม่ได้ออกแรงกอดแน่นๆก็ไม่รู้ มันเลยง่าย
“ออกไป”
“เนศ..”
“ผมขอร้องออกไปเถอะ”
“...”
“เรื่องของคุณกับผม ถือซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ผมก็ผู้ชายไม่ได้เสียหายอะไร”
“แต่วันนั้นลุงไม่ได้ใช้ถุง”
เนศหน้าขึ้นสี “แล้วยังไงล่ะ? ผมไม่แคร์หรอก ถ้าผมจะตายเพราะความง่ายของตัวเอง มันก็สมควร”
เนศพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง ไม่ได้กระโชกโฮกฮากอะไร
“ผมอึดอัดกับความรู้สึกแบบนี้มานานเกินไปแล้ว ดีเลยที่วันนี้จะได้พูดเรื่องนี้ให้มันจบๆไป”
“ไม่มันไม่จบ” เป็นครั้งแรกที่เสียงของลุงนันดูเยือกเย็นขึ้นมา
เนศรู้สึกหวั่นใจ สายตาของลุงนันตอนนี้มันทำให้เขารู้สึกกลัวขึ้นมา
ปกติใบหน้าของลุงนันจะเป็นคนที่ดูยิ้ม ใจดี ขี้เล่น
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ....มันทำให้เขากลัว จนก้าวขาไม่ออก
ลุงนันเมื่อเห็นว่าเนศเริ่มกลัวเขาก็หลบสายตา ถอนหายใจเฮือกใหญ่
ไม่รู้เหมือนกันเวลาเนศบอกว่าขอให้เรื่องทุกอย่างมันจบ ทำไมในอกมันถึงรู้สึกร้อนๆ
ยอมรับว่ารู้สึกดีๆกับเนศ เพราะเซ็กส์ครั้งนั้นมันรู้สึกก็ดีสุดๆ
เวลาที่หายไปนี่ ก็ไม่ได้ลืม คิดอยู่ตลอดว่าทำไมเราเอาแต่ยึดติดกับไอ้เด็กคนนี้
ซึ่งก็ไม่ได้เป็นผู้หญิง เป็นเด็กผู้ชายที่ตัวสูงเกือบๆจะเท่ากัน หน้าตาดี ดูแมนๆ
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม พยายามหาเหตุผลแล้ว แต่ก็...ไม่มี
“อย่าคิดว่าเรื่องมันง่ายแบบนี้สิ” พยายามใจเย็น
“ง่ายสิ เรื่องแบบนี้มันง่ายมาแต่แรกแล้ว ผมมันใจง่าย นอนกันแค่ครั้งเดียว อย่ามาทำแบบนี้ได้มั้ย ตอนผมป่วยคุณไม่ใส่ใจ แต่ตอนนี้คิดอยากจะมีอะไรกับผมอีกใช่มั้ย คิดถึงเซ็กส์ที่มีกับผมล่ะสิ”
ลุงเดินตรงเข้ามากระชากแขนเนศอย่างเร็ว
“อะไรทำให้เราคิดแบบนั้น!!”
“หึ! หรือว่าไม่จริง ถ้าอยากมีอะไรกับผมอีกครั้งก็ได้นะ แต่มันจะต้องเป็นครั้งสุดท้าย แล้วคุณห้ามมายุ่งกับผมอีก”
มือใหญ่ที่บีบแขนอยู่บีบแรงขึ้นจนรู้สึกเจ็บอยู่เหมือนกัน
แต่ตอนนี้....เจ็บที่หัวใจมากกว่าอีก
ลุงนันไม่ตอบ มองหน้าเนศเขม็ง สายตาแบบนี้เนศอ่านไม่ออกว่ามันคืออะไร
“มันจะได้จบๆไปซะที ผมจะได้หาแฟน มีคนรักอย่างทีคนปกติเขามีบ้าง”
ลุงก็ดึงเนศเข้ามาจูบ มันไม่ใช่จูบที่รุนแรง แต่ก็ไม่ได้อ่อนโยนอะไรมาก
สอดลิ้นเข้าไป กวาดชิมความหวานในโพรงปากของเด็กหนุ่มตรงหน้า
เนศไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ลุงนันอยากทำ
โดนดันให้นอนลงกับเตียง ก็รู้อยู่แล้วว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้
เห็นลุงเดินไปหยิบโลชั่นที่โต๊ะแล้วก็ไม่ต้องเดาอะไรอีกต่อไป
ยอมรับก็ได้ว่าครั้งนั้นรู้สึกดีมากจริงๆ แต่ครั้งนี้มันอาจจะไม่ใช่
ลุงนันพรมจูบไปทั่ว ทั้งลำคอ แผงอกราบเรียบ ยอดอกทั้งสองข้างถูกโลมเลียจนแดง
มือข้างหนึ่งของลุงคลึงอยู่ที่เป้ากางเกงบ็อกเซอร์บางๆ และมันก็แข็งตัวขึ้นตามธรรมชาติของมัน
เนศหลับตาเบือนหน้าหนีกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง
นิ้วที่ชโลมด้วยโลชั่นแทรกเข้ามาทางด้านหลังอย่างแผ่วเบา
นึกขอบคุณอยู่ในใจที่ลุงไม่ทำอะไรรุนแรงกับตน ถึงจะไม่อ่อนโยนก็ไม่เป็นไร
จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว จากสามจนกลายเป็นร่างกายของลุงนัน
ร่างกายดูเปิดรับลุงนันง่ายมาก มันไม่เจ็บเท่าครั้งแรก
เนศยกมือขึ้นปิดตาในตอนที่ลุงกำลังแทรกกายเข้าไปอย่างช้าๆ
ไม่อยากจะเห็นอะไรทั้งสิ้น แต่ที่ไม่อยากเห็นที่สุดตอนนี้...สายตาของลุง
พยายามกลั้นเสียงที่น่ารังเกียจของตัวเองเอาไว้ กัดปากจนกลัวว่าเลือดมันจะซึมออกมา
ลุงเห็นแบบนั้นก่อนที่จะขยับกาย เลยเอื้อมมือมาดึงฝ่ามือที่ปิดตาของเนศไว้ออกไป
ก้มลงจูบซับน้ำตา และเลียริมฝีปากที่โดนฟันกัดเอาไว้จนแดงช้ำไปหมด
ทำไมนะ ทำไมถึงรู้สึกว่ามันมีความรักเจือปนมาด้วย รู้สึกแปลกๆ
“ร้องออกมาเถอะ” ลูบผมของเนศสองสามที
พูดแค่นั้นก่อนจะขยับกายเข้าและออกอย่างช้าๆก่อน
เนศยังคงเม้มปากแน่น
ไม่นานนักจังหวะการขยับก็เปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น เนศผวาเอามือจิกผ้าปูที่นอนแน่น
“อะ..ฮ๊า..”
ลุงก้มลงมาจูบริมฝีปากนั้นอย่างดูดดื่มในขณะที่สะโพกยังขยับอยู่
....ไม่พอ กับเด็กคนนี้ เท่าไหรก็ไม่รู้จักพอมันช่างเป็นจูบที่ดูเศร้าเหลือเกิน
วันนั้นเนศกับลุงนันมีเซ็กส์ด้วยกันหลายครั้ง
เนศเหนื่อยจนแทบจะสลบ หมดแรง ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะลืมตา
ตอนที่สติกำลังจะหายไป
ได้ยินเสียงมากระซิบที่หูว่า
“เนศเป็นของลุง ไม่ยกให้ใครง่ายๆหรอก ขอโทษที่ทำให้รู้สึกไม่ดี หลับซะนะเด็กน้อย”
พูดจบก็กดจูบที่ผมและขมับ
แล้วเนศก็หลับไปด้วยความอ่อนล้า ....แต่น้ำตากลับไหลออกมา
....ทำไมกันนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมกัน
....อย่าทำเหมือนว่ารักกันได้มั้ย ผมขอร้องTBC,,,รีบมาลงให้ก่อนที่แบตโน๊ตบุ๊คจะหมดคร่าาาาาาา
ตอนนี้อแดปเตอร์ของNBเสียแน่ๆ ชาร์ทไฟไม่เข้า
คิดว่าคงจะอดแต่งนิยายไปช่วงหนึ่งจนกว่า ช่างประจำตัวจะจัดการให้เราเสร็จนะคะ
แหมมมม มันดันมาเสียเอาตอนที่เข้าได้เข้าเข็มพอดีอีกต่างหาก กรั่กๆๆๆ 
ขอบคุณที่รักกันจ้า 
หัวข้อ: " น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอนจบ หน้า 97 ย้ายได้เลยค่าา (อ่าน 887884 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก