น้องหมอ กะ พี่วิศวะ [24]วิศวะสอบเสร็จก่อนหมอ
และแน่นอนว่าหลังสอบเสร็จก็ต้องเป็นการ...ฉลองงงงงง
คอเหล้าอย่างวิศวะ จะเหลือเร๊อะ!! ไม่พลาดอยู่แล้ว
“สอบเสร็จอย่างนี้มันต้องฉลองงงงงง” ไอ้เนศตะโกนลั่นหน้าห้องสอบ
“ด้วยอะไร” ไอ้ดิศถามทั้งๆที่รู้
“ด้วยน้ำแดงผสมโซดามั้งไอ้ควาย” เนศย้อนกลับได้เจ็บแสบ
“ไอ้เหี้ยนี่” ดิศตบหัวไปที
“เออ หลังรถกูมีblackอยู่สองกลมว่ะ” ยูเพิ่งนึกออก
“แหม น้ำลายสอ” ไอ้วิชทำท่าลูบปาก “กูชวนไอ้ฟาสด้วยนะ พวกมึงจะแดกที่ไหนกัน?”
“ห้องไอ้เนศ” ดิศบอกจุดหมายปลายทาง
“ห้องกูอีล๊ะ” เซ็ง
“ก็ห้องมึงมันทำเลดี อยู่คนเดียว ห้องกว้าง” ดิศให้เหตุผลที่น่าเชื่อที่สุด
“ส้นตีนแหนะ เพราะห้องพวกมึงมันเป็นรังรักไปแล้วไง เลยเหลือแค่ห้องกูตะหาก”
“ฉลาดนะมึง” กานเดินเข้าไปลูบหัว
“เหี้ย” สั้นๆจากไอ้เนศ
“จะแดกฟรีแล้วยังพูดมากอีกนะมึง”
“แหมมมมมมมมมม ไอ้ยู๊ ~ ~ ทำยังกับกูไม่มีปัญญาซื้อนะกะอีแค่blackเนี่ย จอกว่ะ”
“คร้าบมึง พ่อคนรวย พ่อลูกชายเจ้าของร้านทอง สาดดดดดด” ไอ้วิชด่า
“แน่น๊อน” ไอ้เนศยักไหล่
“ถุ๊ย!”
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ในห้องของไอ้หมอกับน้องฟาส
เนื่องจากวันนี้เป็นวันสอบเสร็จของคณะวิศวะ
ซึ่งไอ้น้องสอบเสร็จตั้งแต่บ่ายแล้ว เลยกลับมานอนที่ห้องอย่าสบายใจ
ในขณะที่ไอ้น้องหมอยังคงคร่ำเคร่งกับการอ่านหนังสือสอบ
หลังจากที่พี่ยูมาหาแล้ว กำลังใจเพิ่มขึ้นเย้อออออออ
My heart's a stereo
It beats for you, so listen close
Hear my thoughts in every note
Make me your radio
Turn me up when you feel low
This melody was meant for you
Just sing along to my stereoเสียงโทรศัพท์ของฟาสแผดเสียงขึ้น
เจ้าตัวที่นอนคว่ำอยู่ กวาดมือไปมาที่ข้างเตียง
พอคว้าได้ก็กดรับ
“โหลลล” เสียงยานมาก
(โหมึง สอบเสร็จก็นอนเลยรึไง)
“ใครเนี่ยยยย” สติยังไม่ครบ
(ไอ้ห่านี่ มึนจนจำกูไม่ได้เลยรึไง)
“ไม่บอกจะวางแล้วนะ” ก็ยังไม่ครบ คิดดูว่ามึนขนาดไหน ขนาดจำเสียงแฟนตัวเองไม่ได้
(ผัวมึงไง)
“.....” สมองกำลังประมวลผล “อ่าว พี่วิช”
(เออ)
“แต่พี่ไม่ใช่ผัวเค้าซะหน่อย”
(หึ) แทงใจไอ้วิชเลย
“แล้วพี่โทรมามีไรง้า” เริ่มงี่เง่า
(จะชวนไปแดกเหล้าที่ห้องไอ้เนศ)
“แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก เรื่องสำคัญขนาดนี้” ตื่นเต็มตาเลย
(หืมมมม ไอ้เด็กขี้เมา)
“ผมกับพี่ก็พอกันแหละ” ลุกจากเตียงตัวเปล่าๆ ไม่ได้เปลือยหรอกแต่ใส่แค่บ๊อกเซอร์
เดินเกาหัวยุ่งๆ ไปเปิดตู้เสื้อผ้าดึงเสื้ออกจากไม้แขวนลวกๆ จนไม้มันหล่น
(รีบเลยนะมึง) ได้ยินเสียงโครมครามมาจากปลายสายก็เดาได้แล้ว
“พลาดได้ไง อดมาหลายวัน”
(เออ เจอกันที่ห้องไอ้เนศ)
พอวางสายจากพี่วิชไปฟาสใส่เสื้อแขนกุดตัวใหญ่ลายจุดสีชมพูฟ้าที่น้องสาวฝาแฝดเป็นคนซื้อให้
หยิบที่คาดผมคาดซะ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า เดินออกมาก็เจอไอ้หมอก้มหน้าอยู่ที่เดิม
“กูไปกินเกล้าห้องพี่เนศนะ” พูดพลางใส่กางเกงขาสั้น
“อืม”
“ฝากอะไรถึงพี่ยูมั้ย?” หันมาถามก่อนจะออกจากห้อง
“กูหิว” เงยหน้ามองไอ้ฟาสยิ้มๆ
“ก็น่าจะหิวอยู่หรอกแม่ง” บ่นก่อนจะปิดประตูแล้วเดินออกไป ปลายทางคือสวรรค์ชั้นสี่ ห้อง419
....เหล้าจ๋ารอพี่ฟาสก่อนน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา.
.
.
.
.
“เฮลโหลเหล้าจ๋า” ทันทีที่เปิดประตู ฟาสไม่ทักทายแฟน ไม่ทักทายพี่ๆ
พอสายตาเหลือบหันไปเห็นblackสองกลมตั้งเด่นอยู่กลางวง
ฟาสก็ถลาเข้าไปนั่นยิ้มแป้นแล้นอยู่ตรงกลางระหว่างพี่ยูกับพี่กาน
“เสร่อไปนั่งตรงนั้นทำไม มานั่งข้างกูนี่” ไอ้วิชตบที่ว่างข้างๆตัวเอง
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวโดนลวนลาม”
“กลางวงเพื่อนกูนี่ กูไม่ทำหรอกน่า”
“ไม่เห็นจะน่าเชื่อสักนิด พี่วิชหน้าด้านจะตาย”
....เชดดดดดดดดดด กูโดนด่าว่าหน้าด้านเพื่อนๆทุกคนต่างส่งเสียงหัวเราะเยาะไอ้เพื่อนวิชกันยกใหญ่
“เอ้ออออ พี่ยู” ฟาสนึกออก
“หืม” ขานรับในลำคอขณะกระดกเหล้า
“ไอ้คินมันฝากบอกว่ามันหิว”
“ฮิ้วววววววววววววว” ช่วยกันประสานเสียง
“หิวอะไรว่ะนั่น” เริ่มจากไอ้เนศเสริฟ
“สงสัยว่าจะหิว...” ไอ้ดิศเซท
“ตับ ตับๆๆๆ ตับ” ไอ้วิชตบ
“ไอ้คินน่ะมันหิวข้าว ส่วนพวกมึงเนี่ยสงสัยจะหิวตีนกูมากนะ”
....ขอกูกระทืบปากคนละทีสองทีดิ๊!!“ไอ้คินวันนี้ทั้งวันมันยังไม่ได้กินอะไรเลยเนี่ยพี่”
“แล้วป่านนี้จะหาอะไรไปให้มันแดกทันว่ะ ทั้งห้องกูก็มีแต่เหล้าเนี่ย” ไอ้เนศชี้มั่วๆไป แม่งเริ่มเมา ไอ้คออ่อน
“ไม่เป็นไร ห้องกูมีขนมอยู่” พี่ยูเป็นพวกที่ต้องมีขนมปังหรือขนมต่างๆอยู่ในห้องเสมอ “เดี๋ยวกูเอาไปให้มันกินก่อน”
“ไม่ต้องรีบก็ได้นะคร้าบบบบ คืนนี้ไม่กลับกูก็ไม่ว่าอะไร”
“ส้นตีนแหนะ” พี่ยูด่าก่อนจะออกจากห้อง เดินถัดไปอีกสองห้องก็ถึงห้องตัวเอง
เดินเข้าไปหยิบขนมปังที่ซื้อติดห้องไว้แล้วก็ออกไป ลงไปชั้นสอง
.
.
.
พี่ยูเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับไอ้หมอที่นั่งอ่านหนังสือบนโต๊ะที่เดิม กองตำราเล่มหนาๆสูงท่วมหัว
พอไอ้หมอได้ยินเสียงเปิดประตูก็รีบหันไปดู เห็นเป็นพี่ยูก็ยิ้มกว้างออกมา
“เห็นไอ้ฟาสบอกว่าวันนี้ไม่กินข้าวอีกแล้ว” เดินเข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นเกลี่ยผมที่หน้าผากคิน
“ก็มันยังไม่หิวนี่” เงยหน้ามอง ได้กลิ่นเหล้าออกมาจากตัวพี่ยูด้วย
“แล้วฝากไอ้ฟาสไปบอกทำไมว่ามึงหิว” ขมวดคิ้ว
คินลุกขึ้นยืน ยกแขนกอดเอวพี่ยูไว้หลวมๆ จ้องหน้า
“ผมหิวนี่ต่างหาก” ก้มหน้าลงจูบที่ริมฝีปาก เริ่มที่แตะปากกันเบาๆก่อน
พอพี่ยูเริ่มเคลิ้มลิ้นร้อนก็เริ่มแทรกเข้าไปกวาดชิมความหวานผสมกลิ่นเหล้าแรง
แรกๆพี่ยูก็ตัวเกร็งเล็กๆ แต่พอจูบไปนานเข้าก็ผ่อนคลายลง
เดี๋ยวนี้พี่ยูจูบเก่งขึ้น จากที่ครั้งแรกๆจูบแล้วหายใจไม่ทัน
ตอนนี้หายใจตอนจูบเป็นแล้ว เลยจูบกันได้นานขึ้น
“อื้ออ พะ..พอ” พี่ยูเบี่ยงหน้าหลบ ก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ “กูเอาขนมปังมาให้ กินซะหน่อยนะ”
ไอ้คินอมยิ้ม “แหม ทำแถเปลี่ยนเรื่องนะ”
“เอาไว้หลังสอบละกัน” พูดเสียงเบา ก้มหน้าอาย
แต่ไอ้หมอก็ได้ยินอยู่ดี
....พี่จะน่ารักไปแล้ววววววววววววว“ไหนๆ มีอะไรให้ผมกินมั่ง หิวจะแย่แล้วเนี่ย” คินจูงมือพี่ยูให้เดินตามไปที่โต๊ะ
ยูมองแผ่นหลังคิน กระดูกที่ไหล่นูนขึ้นอย่างชัด มันผอมลงอีกแล้ว
คินเป็นคนที่สูงมาก กินเก่งแต่ก็ไม่ได้อ้วน ยิ่งเวลาสอบ
ฟาสบอกว่ามันจะเป็นแบบนี้ประจำ คือไม่กินไม่นอน พอสอบเสร็จก็ป่วย
“นี่..ถ้าจะเป็นหมอน่ะ อย่างแรกคือมึงต้องรักตัวมึงเองก่อน ก็เข้าใจนะว่าเป็นหมอมันต้องเรียนหนัก ถ้ามึงยังทำแบบนี้ กูกลัวมึงตายก่อนว่ะ”
คินอึ้งที่พี่ยูพูดยาวซะขนาด ก่อนจะอมยิ้ม “กลัวผมตายก่อนอะดิ๊”
พี่ยูเบื่อนหน้าหนีก่อนจะตอบสั้นๆว่า “เออ”
.
.
.
“ขอคิสเป็นกำลังใจหน่อยสิ” ก่อนพี่ยูจะออกจากห้องไอ้หมอก็เรียกร้อง
พี่ยูหันกลับมาเผชิญหน้ากับไอ้หมาหน้าเป็น(ไม่ได้พิมพ์ผิดนะ)
คิดในใจว่าจะเอาไงดี ไม่เคยเป็นคนเริ่มก่อนเท่าไหรด้วย
เขินจะตายห่า แต่ไอ้หมอนี่ก็จะตายห่าแล้วเหมือนกัน...
พี่ยูเขย่งปลายเท้าให้ส้นเท้าลอยจากพื้นเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นไปจุ๊บปากไอ้หมอ หน้างี้แดงไปหมด
“อย่าตายก่อนละมึง” พูดจบก็รีบปิดประตูหนีหน้าไอ้หมอ เขินนี่หว่า
ส่วนไอ้หมอก็ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จับปากตัวเองที่โดนพี่ยูจูบไปเมื่อกี้
ถึงมันจะเป็นจูบแบบเด็กๆ แค่จุ๊บๆก็ตาม แต่ก็มีแรงสู้ขึ้นอีกเย้อออออ
อนาคตจะเป็นยังไงต่อไปไม่มีอะไรแน่นอน
แต่ที่จะไม่มีวันเปลี่ยนไปก็คือ ชั่วชีวิตของคินคงจะรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากพี่ยู
อาจจะดูเว่อร์ อาจจะดูไม่น่าเชื่อ คงมีแค่เพียงการกระทำและเวลาเป็นสิ่งยืนยัน
ไม่ว่าความรักของเราจะมีอุปสรรคขวากหนามแค่ไหน
มันจะต้องผ่านไปได้ ถึงจะไม่ราบรื่น แต่จุดสุดท้ายแล้ว
เราสองคนจะต้องมีความสุข
TBC,,,มาช้าอีกแล้วเนอะตะเองงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เค้าขอโต๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ข้อแก้ตัวเยอะแยะมากมาย อยากฟังแบบไหนดีคะคุณ 
ยังคงเป็นนิยายสนุกสนาน(เหรอ??) และไร้สาระเหมือนเดิม
มีอะไรอยากจะถามเรามั้ยคะ?? คันไม้คันมืออยากตอบเม้น กรั่กๆๆๆๆ
ปล. ไจฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ์ 
อ่านแล้วอย่าผิดหวังนะ
เพราะมันคงเป็นนิยายที่ไร้สาระที่สุดเท่าที่ไจฟ์เคยอ่านเลยละ
และอุดมไปด้วยคำหยาบทั้งหลาย เอิ๊กกกก ก ก ก
หัวข้อ: " น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอนจบ หน้า 97 ย้ายได้เลยค่าา (อ่าน 954060 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก