น้องหมอ กะ พี่วิศวะ [17]คินรู้สึกตัวเมื่อแสงอาทิตย์ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างกระทบโดนหน้า
เขากวาดมือไปข้างๆตัวทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา เมื่อคนข้างตัวที่เมื่อคืนนอนกอดไว้ไม่อยู่
ก็สะดุ้งตื่นเต็มที่ ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูทั้งที่หน้าหล่อๆยังเยิน ผมเผ้าชี้ไปมาไม่เป็นทรง
มองออกไปก็เห็นพี่ยูนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านพักเกลากีต้าร์ไปเรื่อยเปื่อย
ผมบ๊อบสีส้มของรุ่นพี่ชี้ไม่เป็นทรง แต่พอโดนแสงแดดยามเช้าก็ส่องเป็นประกายสวยดี
น้องหมอยืนพิงระเบียงหน้าห้องมองพี่ยูไปก็อมยิ้มไป
รู้สึกว่าไม่อยากจะได้อะไรอีกแล้วชีวิตนี้ ขอแค่พี่ยูคนเดียวก็พอ
ยูรู้สึกเหมือนมีคนจ้องก็คิดว่าไอ้หมอต้องตื่นแล้วแน่นอน
เลยเงยหน้าขึ้นมามองเห็นหน้ารุ่นน้องยิ้มให้ เลยยิ้มบางๆตอบไป
คินเลยเดินลงมาหาพี่ยู นั่งเก้าอี้ตัวข้างๆกัน
“ตื่นแล้วทำมไมปลุกผมละ??”
“เด็กกำลังกินกำลังนอน นอนไม่พอเดี๋ยวไม่โต”
“งั้นแสดงว่าตอนเด็กๆพี่นอนไม่พอ ตัวเลยได้แค่เนี๊ยะ” ดูหมอมันช่างยอกย้อน
“เดี๋ยวกูทุบหัวมึงด้วยกีต้าร์” ว่าพลางยกกีต้าร์ขึ้นจะทุ่มใส่หัวหมอจริงๆ
“อย่าพี่ เดี๋ยวกลายเป็นม่ายผัวตายหรอก” คินยกมือป้องหัวแต่ปากมันก็ยังคงดีอยู่
“ไอ้เหี้ย!!! ปากมึงนี่มันน่านักนะ ใครผัวใคร ไอ้ส้นตีน!!!”
“เขินอะดิ อิอิอิ”
“กูเลิกกะมึงดีกว่ามั้ย”
“ไม่เอาน๊า พี่.....ผมขอโทษษษษษ” หมอตรงเข้าไปกอดรัดพี่ยู จับหอมแก้มซ้ายขวาไปมา
“เออๆๆ กูล้อเล่นไอ้เหี้ยนี่!!” ยูเอามือดันหน้าหมอให้ห่างจากตัวเองที่สุด
คินเลื่อนมือไปกอดไว้ที่เอวพี่ยู เอาหน้าผากชนกัน คินหลับตาลงรับรู้ความรู้สึกในตอนนี้
“ผมมีความสุขมากๆเลยนะพี่ สุขจนมันจะล้นออกมาอยู่แล้ว ไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้มากเท่าพี่มาก่อน”
ระหว่างที่พูดคินมองหน้าพี่ยูที่แดงขึ้นเรื่อยๆ ยูไม่ได้หลบสายตาเหมือนเคย
“เว่อร์” อมยิ้มหน้าแดง “กูเคยได้ยินนะว่าพวกปากหวานแม่งเชื่อไม่ค่อยได้”
“ต้องทำยังไงพี่ถึงจะเชื่อละเนี่ย??”
“ไม่ต้อง ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น การกระทำมันจะเป็นเครื่องพิสูจน์ทุกอย่างเอง มึงเป็นอย่างที่มึงเป็นแบบนี้แหละ ไม่ต้องฝืนอะไรทั้งนั้น”
คินอมยิ้มก่อนจะตอบรับว่า “ครับ”
ตอนนี้ไอ้หมออยากจะจูบพี่ยูมากๆเลยอ๊ะ!!
แต่ว่าฟันเฟินก็ยังไม่ได้แปรง
ไอ้หมอน่ะไม่ได้รังเกียจขี้ฟันพี่ยูหรอก
แต่คุณพี่เขาจะรังเกียจผมมั้ยอ่าาาา
แต่เหมือนพี่ยูจะรู้ทันความคิดนะว่าไอ้หมอเริ่มละ
รุ่นพี่ตัวเล็กดันมือทั้งสองข้างที่หน้าอกหมอ
“ปล่อยได้ละ จะไปอาบน้ำเว้ย”
“คร้าบบบ” ปล่อยมืออกจากเอว เดินตามหลังพี่ยูที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปต้อยๆ
ยูเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็เสื้อผ้าชุดนักศึกษาชุดเดิมนั่นแหละ
ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนอีก ไอ้หมอพากูมาลำบากจริงๆ
“อาบด้วยสิ”
ยูหันขวับทันที ป้าป!!! ตบหัวเข้าให้
“ทะลึ่งแล้วมึง” ด่าก่อนจะเข้าห้องน้ำปิดประตูใส่หน้าหมอดังปัง!
.....แฟนใครวะ ดุชิบหาย ฮิฮิฮิ/////
พอทั้งสองคนอาบน้ำเสร็จ ไอ้หมอก็ชวนพี่ยูไปกินข้าวก่อนที่จะกลับ
ทางที่พักเขาได้จัดอาหารเช้าไว้ให้กับแขกที่มาพักกับทางบังกะโลเป็นปกติ
คินบอกให้พี่ยูนั่งเฉยๆ ส่วนตัวเองจะเป็นคนไปตักอาหารให้
พี่ยูก็ไม่ยอมบอกว่า “กูไม่ได้มือหักตีนหักซะหน่อย ไม่เห็นต้องให้มึงตักให้”
โอเค จบ! ต่างคนต่างตัก
แล้วก็กลับมานั่งกินกันที่โต๊ะสองคนเงียบๆ
ปกติแล้วคนที่เขาเป็นคู่รักกัน เขาต้องมีป้อนข้าวป้อนน้ำกัน
แต่สองคนนี้”ไม่” แดกใครแดกมันครับ ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตากิน
อาจจะมีสบตากันบ้าง แต่ปากน่ะ ไม่ค่อยเปิดเพื่อพูดหรอก
แดก แดก แดก ยัด ยัด ยัด กองทัพต้องเดินด้วยท้องครับ
“ไอ้คินมาไม่ทักไม่ทายเลยนะ” บุคคลที่สามที่เดินเข้ามาทักทายคินอย่าสนิดสนม
เป็นชายวัยกลางคนที่ยังดูดีอยู่ รูปร่างสูงใหญ่ ผิวที่ออกจะคล้ำหน่อยคงเพราะอยู่ติดทะเลมานาน
เขาทิ้งตัวนั่งลงอีกด้านหนึ่งของโต๊ะ ตรงข้ามกับยู (โต๊ะสี่เหลี่ยมจัตุรัส คินนั่งติดกับยู)
“โอ้ ลุงนัน สวัสดีคร้าบ คินนึกว่าไม่อยู่ซะอีก เห็นเมื่อคืนเด็กบอกว่าลุงไม่อยู่” คินยกมือไหว้
“เมื่อคืนไปร่อนมาน่ะ” ลุงทำยิ้มกรุ้มกริ้ม
“อ๋ออออออ แหมลุง เพลาๆบ้างเหอะ แก่แล้วนา” คินหัวเราะ
“มันก็ต้องมีบ้างสิวะ ถึงจะแก่แต่ก็ยังเพอร์เฟคอยู่เว้ย” ลุงยกมือตบหลังคินป้าปใหญ่ “แล้วพ่อหนุ่มน้อยนี่เป็นใครเนี่ย” หันมาหาพี่ยูที่กำลังกัดขนมปังปิ้งตาโตแป๋วแหว๋วมองสองลุงหลานสลับไปมา
“อ๋อนี่รุ่นพี่ที่มหาลัยน่ะครับ ชื่อพี่ยู”
“สวัสดีครับ” ยูวางขนมปังลงบนจานก่อนที่จะยกมือไหว้
ลุงของคินยกมือรับไหว้ กวาดสายตามองพิจารณารุ่นพี่ของหลาน
ก่อนจะหันไปถามว่า “แค่รุ่นพี่แน่เหร้ออออออ” สายตากรุ้มกริ้มอีกตะหาก
แหกกก!!! สายตาคุณลุงช่างเฉียบขาด มองอะไรได้แม่นมากกกกก
“แล้วลุงคิดว่ายังไงละ” ไอ้หมอยิ้มๆ แม่งลองภูมิคนแก่
“ใครที่ไหนมันจะเอารุ่นพี่มาค้างด้วยกันสองต่อสองละวะ หน้าก็...หวานซะขนาดนี้ บรรยากาศรอบๆตัวพวกมึง มันหวานๆ ออร่าสีชมพูแผ่กระจาย เออ นั่นแหละ”
“โหววว ลึกซึ้ง!! คินขอคารวะ” คู่ลุงหลานปัญญาอ่อนชัดช้าดดดด
พี่ยูได้แต่ทำตัวไม่ถูกเหมือนถูกพามาเปิดตัวยังไงอย่างงั้น
ก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารเช้าต่อ ปล่อยสองคนนั้นให้เม้ามอยกันสนุกไป
“นี่แม่หนู”
....หืมมมมม กูได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย ไอ้คำว่าแม่หนูนี่มันใช่กับผู้หญิงใช่ปะ พี่ยูชะงักค้างไปกับคำว่า”แม่หนู”ของคุณลุงไปเลย
ปากที่กำลังจะกัดครัวซองค้างไว้แบบนั้น
สมองกำลังประมวลผลอยู่
“กร้ากกกกกกกกกก” ทั้งสองคนประสานเสียงหัวเราะกับท่าทางของยูกันเหลือแสน “เออ สนุกจริงๆด้วยว่ะไอ้คิน แฟนมึงน่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
.....
เหมือนกูจะพลาดอะไรไปซักอย่างนะ คุณลุงกับไอ้หลานคินมันเม้าอะไรกูน่ะ!!!ยูหันควับไปค้อนคินตาเขียว คินสัมผัสได้จากสายตานั่นว่า มึงตายแน่
อะไรแบบนั้นน่ะนะ แต่ตอนนี้อยู่กับคณลุง กลัวอะไรล่ะคร้าบ เอิ้กๆๆๆ
“แหมม ไม่ต้องค้อนอะไรขนาดน้านนน รักดอกจึงหยอกเล่น” คุณลุงแซวขำๆ
“รัก...ดอก...” พี่ยูงง
“เด็กนอกน่ะลุง ลูกครึ่งๆ” คินพูดเมื่อเห็นอาการงงของพี่ยู และคุณลุงก็งงกับท่าทางของพี่ยู
“นี่แม่หนู มันก็คล้ายๆกับ รักหรอกถึงหยอกเล่นน่ะ” กลายเป็นครูสอนภาษาซะงั้น
“อ๋อออ” ตอนนี้พี่ยูก็คุ้นหูไปกับว่าแม่หนูของคุณลุงไปแล้วน่ะนะ
“แล้วนี่เป็นลูกครึ่งอะไรน่ะ??”
“ไทย ญี่ปุ่นครับ”
“พ่อหรือแม่เป็นญี่ปุ่นน่ะ??”
“แม่ครับ”
“ที่บ้านทำอะไรเหรอ??”
“ขายพวกเพชรพลอยน่ะครับ”
“ลุงครับจะถามไปทำไมนักครับ” ไอ้หมอขอขัดบทสนทนาหน่อย
“เอ้าเว้ยย หลานสะใภ้กูนะ ถามไม่ได้รึไง!?” ลุงตบโต๊ะฉาดใหญ่ ยูหน้าขึ้นสีกับคำว่าสำใภ้
“โหยยยย” เถียงไม่ถูกเลยได้แต่โอดโอยไป
“แล้วนี่มึงจะกลับตอนไหน?”
“ก็ถ้าลุงไม่มากวนผมกิน ป่านนี้ผมคงได้กลับแล้วละ”
ป้าป! วันนี้โดนสองป้าปแล้วน้า แต่อันนี้ของคุณลุง
“จะตบทำไมอ่ะ เดี๋ยวหมอเรียนไม่รู้เรื่องนะ!”
“กวนตีนกู อยู่ฟรี แดกฟรี แล้วยังทำปากดีอีก”
“แหะๆๆ”
ยูได้แต่มองสองคนสลับกันไปมา
พอเห็นไอ้หมอโดนตบกะบาลก็หัวเราะออกมา
ไม่แปลกใจเลยที่ไอ้คินมันเป็นคนแบบนี้
เพราะมันเติบโตขึ้นมากับครอบครัวแบบนี้นี่เอง
/////
“แล้วกลับมาเยี่ยมลุงอีกนะหนู” ลุงนันยกมือขึ้นลูบผมนิ่มๆของยู
“ครับ ขอบคุณนะครับ” ยูยกมือขึ้นไหว้แล้วยิ้มกลับ
“ผมไปแล้วนะลุง”
“เออไอ้ลูกหมา” ลุงขยี้ผมคินซะเสียทรง
“หู้ววว ผมเสียทรงหมด” คินหยิบๆจับๆผมให้เข้าที่
“ขับรถดีๆนะมึง”
“คร้าบ”
ทั้งสองคนยืนส่งคุณลุงให้เดินกลับเข้าไป
พี่ยูหันมาทางไอ้หมอ “ขอกุญแจ”
“กุญแจอะไรพี่”
“รถ”
“ห๊ะ!”
“กูขับเอง ขามาขับอืดยังกะเต่า” ยูดึงกุญแจมาจากมือน้องหมอทันที แล้วกระโดดขึ้นเบนซ์คันงามองน้องหมอ “เร็วๆซิวะ” เปิดกระจกด่า เพราะหมอไม่ยอมขึ้นรถซะที
ขากลับพี่ยูเหยียบซะ 140 เพลินๆหน่อยก็ 160 น้องหมอหัวใจจะวาย ขับเบนซ์ยังกับ F1
คินนั่งตัวเกร็งไปหมด ปลายเท้าจิกลงกับพื้นด้วยความเกร็ง
.....ต่อไปจะไม่ให้พี่ยูขับรถอีกแล้วววววววววววววววว TT ^ TT TBC,,,จริงๆกะจะลงตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะค่ะ
แต่แหมม เจอแต่เรื่องดังๆทั้งนั้นเลย ดค้าไม่กล้สเข็นออกมาชนอะจ่ะ กรั่กกก
เมื่อวานนี้ฟินมากกับปันงุ่น เรารอคอยใจจดใจจ่อกับคู่นี้ที่สุด ฮิๆๆ
เอ้อ...ไปๆมาๆ ทำไมพูดเรื่องนิยายคนอื่นในนิยายตัวเองละ
เหมือนเดิมค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นมากๆค่า 
ปล. เราอย่ารู้ว่าคนอ่านจิตนาการคาเร็คเตอร์ในเรื่องนี้เป็นใครบ้างอะคะ??
หัวข้อ: " น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอนจบ หน้า 97 ย้ายได้เลยค่าา (อ่าน 954226 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก