ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคับ
ส่วนจะเป็นเรื่องแต่งรึเรื่องจริง รอจบ หมออิน จะบอกนะคับ
ตอนที่ 43 : SweeT...[3 ม.ค. 51]
ผมยืนพิงประตูที่ตัวเองเป็นคนปิด....จะเสียใจอะไร...ในเมื่อตัดสินใจไปแล้วว่าดีที่สุด...
ผมนั่งลงกับพื้น...มองห้องของตัวเอง...ทำยังไงต่อดี...รู้สึกเหมือนไม่มีอะไรให้ทำ....
เรื่องที่ตอบทีไป...จริงๆไม่เคยอยู่ในหัวเลย...ทีเหรอทำให้เอ็มลำบาก....
เอ็มต่างหากที่คิดอยู่ตลอดว่าทำให้ทีลำบาก...แต่ก็บอกทีไปอย่างนั้นแล้ว...แล้วทำไม...สายตาของที...
มันถึงดูเศร้านัก...ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องดีที่ทีไม่ต้องมาเสียเงินค่าน้ำมัน ค่าข้าวอยู่อย่างเมื่อก่อน...
ผมลุกไปวางเป้...แล้วตัดสินใจอาบน้ำ...ไม่มีอารมณ์อ่านหนังสือ...
เสร็จแล้วก็หยิบมือถือมาถือไว้ในมือ...จะโทรหาใครละ...อาร์ทเหรอ....ไม่ดีกว่ามั้ง...
ขืนคุยกับอาร์ทก็คงเผลอหลุดเรื่องทีออกไป...ตอนที่อยู่โรงพยาบาลอาร์ทยังไม่เชื่อว่าทีพูดเล่นเลย...
เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าผมจะทุกข์ใจมากกว่าเดิม....
แล้วผมก็โทรหาทราย...เพื่อเล่าให้ทรายฟัง...นั้นคงเป็นอย่างนึงที่ผมทำเพื่อยืนยัน
ว่าผมไม่ได้คิดว่าคำตอบของคำถามที่ผมถามทรายไป....ผมจะเอามาใช้เป็นข้ออ้าง...
เพราะผมตัดสินใจทำลงไปแล้ว...พอคุยเสร็จผมก็นอนตัดความกังวลใจไปสะ
ผมตื่นเร็วขึ้นกว่าปรกติ...เพราะต้องกลับไปนั่งรถเมล์เหมือนเดิม...ไม่รุ้ว่ารถจะติดมากมั้ย...
ผมแต่งตัว...จัดตารางเรียน...เช็คความเรียบร้อยของห้องก่อนจะออกมาจากห้องล็อกประต
ูแล้วเตรียมตัวไปมหาลัย...ผมเดินลงบันไดตึก...มองไปเห็นร้านขายน้ำเต้าหู้...ใจก็พาลนึกไปถึง
คนที่ชอบกิน...มันคงอร่อย...ผมเลยเดินไปซื้อ...สั่งน้ำเต้าหู้ถุงนึงแล้วยืนรอ...สักพักก็ได้ยินคนเดินมา
ข้างหลัง...และเสียงคนกระซิบข้างหู
"สั่งให้ทีถุงนึงสิ" ผมฟังแล้วหันหลังขวับตามต้นเสียง...ใบหน้ายิ้มที่ดูเหมือนไม่รู้สึกอะไร
กับสายตาโกรธๆของผม...
"ไม่.." ผมตอบแค่นั้น...ไม่เข้าใจ...ที่พูดไปเมื่อวานก็ไม่น่าจะทำให้ทียังยืนอยู่ตรงนี้ได้...
"งั้นไม่เอาก็ได้..."ทีบ่น...เอื้อมมือไปรับน้ำเต้าหู้ของผมพร้อมจ่ายเงินแล้วดึงผมไปที่รถ
"คิดจะทำอะไร" ผมถาม...นั่งอยู่ในรถและมีถุงน้ำเต้าหู้ในมือ...และที่สำคัญคือกำลังงง...
ทีหันมามองหน้าผมยิ้มกว้าง ก่อนที่จะตอบแบบเน้นทีละคำเหมือนทรายไม่มีผิดว่า
"ที-กำลัง-จะ-จีบ-เอ็ม" ทีตอบแล้วขับรถไปเหมือนเช่นทุกวันส่วนผมได้แต่นั่งอึ้งกับคำตอบ...
ในขณะที่รถเคลื่อนไปเรื่อยๆ
"ล้อเล่นกันหรือไงที" ผมถามบังคับเสียงให้ดูโกรธแต่ตอนนี้ความกดดันเมื่อวานได้จางหายไปแล้ว...
ทันทีที่ทีพูดประโยคเมื่อกี้
"เปล่า....เมื่อวานเอ็มบอกเอง..." ทีพูดหันมาทางผมแวบนึงแล้วหันไปขับรถต่อ
"ไม่กินน้ำเต้าหู้เหรอ...เดี๋ยวเย็นหมดนะ"
"อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!!!" ผมสวนกลับทันทีพร้อมปั้นหน้าโกรธ...แต่ทไม่ียักรู้สึก...ยังคงยิ้มต่อไป
"เอ็มบอกเองว่าจะหาแฟนสักคน...แล้วก็ไม่ให้ทีมารับส่ง....ทีก็มาตามจีบเอ็มแทนไง" ทีตอบ...
เฉยๆ...อย่างกับประโยคบอกเล่า
"ที่ทีบอกว่าจีบเนี่ย...เพราะแค่ต้องการจะมารับส่งเอ็มเหมือนเดิมแค่นี้นะเหรอ" ผมถามกลับ...
ความหวังเล็กๆกำลังโบกไม้โบกมืออยู่ในตัวผม
"ไม่ได้เหรอ" ทีถาม...มองหน้าผมทำสีหน้าสงสัยนิดหน่อย...ความหวังล้มลงไปใหม่
"ไม่ได้" ผมตอบ...รู้สึกว่าตัวเองกำลังหวังคำตอบอะไรบางอย่างจากที...
"แล้วถ้าบอกว่าที่จีบเนี่ย...เพราะต้องการจะมารับส่งคนที่ทีตกหลุมรักละ...
เหตุผลพอจะฟังขึ้นมั้ย"...ทีถามแล้วหันมายิ้มกับผมที่ได้แต่นั่งอึ้ง...มือถือน้ำเต้าหู้ร้อนๆ...
สายตามองทีค้างอยู่อย่างนั้น....จะตอบอะไรออกไปดีหล่ะเนี่ย...
กว่าผมจะพูดอะไรออกไป ทีก็เลี้ยวรถเข้ามหาลัย...และไปจอดข้างโรงอาหาร...
ทีหันมามองผมหลังจอดรถเสร็จ...ยิ้มกว้างให้กับผม
"เอ็มไม่กินงั้นทีกินนะ" พูดแล้วไปพูดเปล่า...คว้าน้ำเต้าหู้จากมือผมไปจิ้มหลอดดูด...
นี่มันอะไรกันเนี่ย...
"ที..." ผมเรียกแค่นั้น...แต่ทีแบมือมากันไว้ที่หน้าผมเพื่อบอกว่าไม่ให้พูดต่อ
"ไม่เอาเช้านี้....ทียังเตรียมตัวไม่พร้อม...ตอนเย็นนี้ทีจะมารับ...แล้วจะคุยกับเอ็ม...
ห้ามเอ็มหนีกลับก่อนนะ...แล้วก็ไม่เอาแบบเมื่อวานแล้วด้วยนะ...ทีไม่ชอบเลยจริงๆ"
ทีทำปากยื่นแสดงอาการงอนเต็มที่....
"เข้าใจนะ" ทีถามเสียงจริงจัง...ผมพยักหน้าอย่างงงๆ...แล้วอยู่ดีๆทำไมทีมาสั่งผมได้เนี่ย...
"งั้นทีไปก่อนนะ....ขอโทษที่ต้องทิ้งเอ็มไว้กินข้าวเช้าคนเดียวนะ...เพราะทีต้องใช้เวลา
เตรียมตัวทั้งวัน" ทีพูดต่อเรื่อยๆ ปล่อยให้ผมนั่งเอ๋ออยู่นั่น...แล้วเขาก็หันซ้ายหันขวามองนอกรถ..
ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าเขามองหาอะไรเลยมองตาม...แต่พอจะหันกลับมามองหน้าทีอีกครั้ง...
คนข้างหน้าก็โน้มตัวมากดจมูกลงบนแก้มของผมทันที...
"ที!!!!" ผมร้อง...แหกปากไม่ออก...กลัวคนอื่นหันมาสนใจ...ใบหน้าร้อนผ่าว...
ถลึงตามองคนข้างหน้าทีทำเหมือนไม่สนใจอะไรเลย
"เอ้า...ไม่รีบลงจากรถเนี่ยแปลว่าจะให้หอมอีกข้างใช่มั้ยเอ็ม" ทีถามแล้วคว้าเป้เบาะหลังก้าวลงจากรถ...ผมรีบลงมาทันที...ทั้งโกรธทั้งอาย...ไอบ้า....ทำอะไรไม่คิดเลย...
"บายๆ...แล้วตอนเย็นจะมารับ"ทีโบกมือลา.. ส่วนผมตอบกลับไปด้วยหน้าตาแปลกๆจะโกรธก็โกรธไม่ลง...
เพราะหัวใจเจ้ากรรมดันเต้นรัวจนซ่อนความรู้สึกไว้แทบไม่อยู่
ผมเดินเข้าโรงอาหารก็ต้องแปลกใจที่เจอทรายนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวนึง...ผมเลยเดินไปนั่งด้วย...
ซึ่งทรายก็ยิ้มมาให้แบบแปลกๆ...ทำไม...แค่ผมมาเช้ามันก็ไม่น่าจะแปลกถึงขนาดนั้น
"เมื่อกี้เห็นรถใครคุ้นๆ" ทรายเปิดบทสนทนาที่ทำให้ผมแทบอยากจะปิดมันลงทันที...
ผมส่งสายตาดุๆมองทราย...ก็รู้อยู่แล้วยังถาม
"ไหนเมื่อวานบอกว่าเลิกให้รับส่งแล้วไง" อ้อ..ถามเพราะเรื่องนี้
"ก็เลิกให้รับส่งแล้ว...นี่ทีเป็นคนตัดสินใจเอง" ผมตอบ
"เอ็ม...เล่ามาเดี๋ยวนี้" ทรายถาม...ดวงตาฉายแววเรื่องสนุก...
แล้วผมเลยเล่าแค่ว่าทีมารับเพราะบอกว่าจะจีบ
"อืม...มิน่าถึงได้เห็นอะไรหวานๆ" ทรายพูดขึ้นมาลอยๆ
"อะไร" ผมถาม...ด้วยที่ว่าลืมไปแล้ว...ทรายไม่ตอบแต่ยกมือแล้วเอานิ้วชี้จิ้มลงบนแก้มอย่างยิ้มๆ...
เท่านั้นผมก็ถึงบางอ้อ...และเถียงอะไรไปไม่ออกอีก
ผมเข้าเรียนช่วงเช้าและบ่ายแบบเบลอๆ...เพราะเผลอเมื่อไหร่ก็กลับไปคิดถึงเย็น ที่จะถึงนี้ทันที....
จะทำยังไงดี...แค่คิดใจก็เต้นผิดจังหวะแล้ว...จะบอกว่าไม่รู้ใจตัวเองก็ไม่ใช่...
แต่เพราะรู้นี้แหละถึงไม่คิดที่จะปล่อยให้ตัวเองทำตามใจได้ง่ายๆ...เพราะถ้าผิดพลาดขึ้นมา
คนที่เจ็บที่สุดก็คงไม่พ้นตัวเองอยู่ดี...แล้วผมก็ต้องถอนหายใจด้วยคิดไม่ตกอีกครั้ง...
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะนะ...ผมเองก็ไม่เคยจะหยุดอะไรได้...ก็ได้แต่หวังว่าคราวนี้...จะไม่เจ็บอีก
จนกระทั่งตอนเย็นผมก็รอทีอย่างกระสับกระส่าย...ทีมารับผมยิ้มๆ...ไม่ได้พูดอะไรมาก...
รับผมแล้วก็ขับตรงไปที่หอของผมทันที...แล้วจะคุยเมื่อไหร่ละเนี่ย...ผมมองหน้าทีอย่างลังเลใจ...
ทีหันมาสบตาเหมือนรู้ว่าผมมองอยู่ทำให้ผมต้องหันไปทางอื่น...ไม่บอกก็ไม่เป็นไรนั่งไปเรื่อยๆก็ได้...
จนกระทั่งถึงหอพัก ทีก็พูดประโยคแรกกับผม
"คุยที่ห้องเอ็มได้มั้ย" ทีถามสายตาอ้อนวอน...ไม่ต้องมองแบบนั้นก็จะให้ขึ้นอยู่แล้ว...
ผมพยักหน้าตอบแล้วเดินขึ้นห้องมีทีเดินตาม...ผมไขกุญแจห้องเดินเข้าไปเก็บกระเป๋า...แล้วทิ้งตัวลงนั่ง...
ทีเดินตามมาวางเป้ไว้ที่ปลายเตียง แล้วยืนด้านหน้าผมที่มองตามตลอดเวลา
"เอ็มทำให้ทีเครียดรู้มั้ย....อย่าจ้องอย่างนั้นสิ...ยังกับโดนสอบสัมภาษณ์เข้าทำงาน"ทีพูดติดตลก...
ผมขำแล้วยิ้มน้อยๆ
"ทีบอกว่าจะจีบ...เอ็มจะสอบสัมภาษณ์ก็ไม่แปลกนี่" ผมย้อน...ทียิ้มรับ
"อย่างแรกก็...คำถามข้อที่สองที่ทียังไม่ได้ตอบ...ตอนนี้ทีตอบได้แล้ว" ผมนั่งมองที...
พยักหน้าบอกให้เค้าตอบได้เลย...
"อย่างแรกเลยก็...อืม...เอาเป็นว่าทีจะขอให้เอ็มเชื่อ...เอ็มถามทีว่า...ถ้าทีต้องการแก้แค้น...
ต้องกี่ครั้งถึงจะพอใช่มั้ย...ก็...สิ่งที่ทีตอบให้เอ็มได้คือ...ที่ทีทำลงไป...วันที่มาที่ห้องเอ็มเนี่ย...
ทีไม่ได้จะทำเพื่อแก้แค้น...จริงๆแล้ว...ทีอาจจะทำลงไปเพราะว่า...ทีหึงเอ็มก็ได้" ทีตอบตะกุกตะกัก...มิน่าถึงบอกว่าขอให้เชื่อ...เพราะที่ทีพูดมามันไม่น่าเชื่อเลยสักนิดเดียว
"หึงเนี่ยนะที...ทียังไม่รู้จักเอ็มเลยแท้ๆตอนนั้น" ผมถาม...ทีเกาหัวแก้เก้อ...
"ก็...ถ้าไม่ใช่หึงก็คงเป็นหวงละมั้ง...ทีเองก็คิดเรื่องที่เอ็มถามมาตลอด...
แล้วคำตอบที่ทีตอบได้ก็เป็นอย่างนี้" ทีตอบผมอีกรอบ
"หวง?"
"ก็..ทีพูดตรงๆเลยละกัน...ตอนนั้นทียังเข้าใจว่าเอ็ม...เอ่อ...ขายตัว...แล้ว...
ทีก็พึ่งจะมีอะไรกับเอ็ม...สองวันถัดมาก็มาเห็นเอ็มไปนั่งกินข้าวอยู่กับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง...
แถมหัวเราะร่า...ทีก็เลยคิดว่า...นั่นเป็นลูกค้า...แล้วก็รูู้้สึกลึกๆว่า...เอ็มควรจะเป็นของที...
คนอื่นไม่มีสิทธิ์ยุ่ง" ทีตอบ...หยุดมองหน้าผมบางครั้ง...แต่ผมก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรให้เขารู้มากมาย
"นายซื้อบริการใครสักคนแล้วคนนั้นจะเป็นของนายเหรอ...เพิ่งเคยได้ยิน" ผมย้อน
"ไม่ใช่อย่างนั้น...ก็เห็นว่าวันนั้นเอ็มปฏิเสธทีหนักหนาแต่พอกับคนนั้นกลับ..." ทีไม่พูดต่อ...
สีหน้าสลด...หึงหรือหวงก็ไม่รู้สิเนอะ
"บอกตรงๆ...อาร์ททำให้ทีหมดความมั่นใจไปเลย...ยอมรับว่าอาร์ทหน้าตาดีจริงๆ"
ผมไม่ได้พยักหน้ารับ...เพราะรู้ใจตัวเองดีว่าต่อให้อาร์ทหน้าตาดีมากแค่ไหน...
ผมก็ไม่เคยคิดกับอาร์ทเกินกว่าเพื่อน
"อาร์ทเป็นเพื่อนสนิทเอ็ม...แล้วก็อย่างที่ทีคงจะรู้แล้ว...เอ็มเคยคบกับอาร์ทตอนมอปลาย"
ผมบอกเขา...ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่ออะไร...แต่ทีก็เงยหน้ามามองแล้วยิ้มน้อยๆ
"แล้วมีอะไรจะบอกอีกมั้ยล่ะ" ผมถาม
"ก็...อยากจะบอก...ว่าเมื่อวานเอ็มทำให้ทีรู้ตัว...รู้ว่าไม่อยากห่างเอ็ม...
การที่เอ็มบอกให้ทีไม่ต้องมารับส่งเอ็มอีก...ทีทนไม่ได้...คิดหลายรอบว่าต้องหาวิธีแก้...พอคิดไปคิดมา
ก็เริ่มมาสังเกตุตัวเองว่า ทำไมถึงพยายามที่จะอยู่ใกล้เอ็มเหมือนเดิม...จึงได้รู้ว่าที่ไม่อยากห่าง...
เพราะเอ็มเป็นคนที่ทีตกหลุมรักไปแล้ว" ......คำที่ีทีเคยบอกผมว่าจะจีบยังไม่เท่ากับประโยคสุดท้ายที่ทีพูด...
คำพูดของทีทำให้ใจเต้นแรง...รู้สึกเหมือนหูจะอื้อ...ยิ่งสายตาที่มองมา...ทำให้ผมต้องหลบสายตาทันที...
แต่ทีก็ยังคงพูดต่อ
"วันแรกที่ทีทำร้ายเอ็ม...ทีติดใจที่ทำไมคนที่ดูดีอย่างเอ็มต้องมาขายตัว...
คำพูดของต้อมดูน่าเชื่อถือสะจนทีไม่คิดไหวตัว...พอสองวันถัดมา...เห็นเอ็มที่โรงอาหาร...
สายตาที่มองมาก็ดูซื่อสะจนทีเริ่มไม่แน่ใจ...แต่เอ็มก็เดินหายไป...ทีเลยตามไปจนถึงร้านหน้ามหาลัย
ที่เอ็มกินข้าวกับอาร์ท...เห็นเอ็มคุยกับอาร์ท...ทีก็เริ่มถูกอารมณ์ครอบงำ...ทั้งโกรธทั้งหวง...
แล้วเลยตามไปจนถึงหอพัก..."ทีหยุดพัก...ผมเงยหน้ามาสบตาเขา...สายตาที่บอกว่าสิ่งที่พูดมาทั้งหมด
เป็นเรื่องจริง...มันทำให้ผมเชื่อ
"แล้วทีเลยได้รู้ว่าเอ็มไม่เคย.....แต่ทีหยุดไม่ได้...มันเหมือนความฝันของที....
หลังจากนี้ทีอาจจะต้องรับกรรมในสิ่งที่ทีทำลงไป...ทีเห็นแก่ตัวทีรู้...ถ้ายังไงๆก็ต้องผิด...
วันนั้นทีก็เลือกที่จะกอดเอ็ม...ทีได้ยินที่เอ็มขอร้อง...บอกให้ทีหยุด...บอกว่าทนไม่ไหวแล้ว...
ตอนนั้นทีเองก็ลังเลใจ...แต่...ทีคงโดนความเลวครอบงำไปแล้ว...หยุดไม่ได้จริงๆ...ได้แต่พยายาม...
พยายามให้คนที่มีความสุขในวันนั้นไม่ได้มีแค่ทีคนเดียว..." ประโยคบอกเล่าที่แทรกมาด้วยประโยคคำถาม...ใช่มั้ย?...ไม่ใช่ทีคนเดียวใช่มั้ย?....
ผมส่ายหัวน้อยๆให้กับประโยคนั้น...ทีมีสายตาสลด...เศร้า...แต่ผมไม่คิดจะโกหก...
ในเมื่อวันนี้ทีเลือกที่จะพูดแต่ความจริงผมก็จะไม่โกหก...
"ที...เรื่องวันนั้น...ช่างมันเถอะ...เอ็มบอกไปแล้วไงว่ายกโทษให้" ผมรู้ว่าทีเศร้าไม่ใช่ว่าคิดว่าผมจะไม่ยกโทษให้...มันซับซ้อนกว่านั้น...
"ทียังมีอะไรปิดบังเอ็มอีกมั้ย...อย่างเรื่องกุญแจห้องที่แอบเอาไปปั๊มเนี่ย" ผมถาม...ทีมองหน้าผม...
สีหน้าครุ่นคิด...
"ถ้ามันไม่ใช่เรื่องสิ่งของล่ะ" ทีถาม
"ทุกอย่าง" ผมตอบ
"ก็...วันที่ทีมาค้างห้องนี้...วันที่มีรัฐประหารหน่ะ....วันนั้น...ทีตั้งใจกอดเอ็มจริงๆ...
ขอโทษนะที่โกหก...ตอนนั้น...อยู่ดีๆก็อยากกอด...ส่วนที่บอกว่ากลัวตก...
ทีพึ่งนึกได้ตอนที่เอ็มถามก็เลยตอบไปอย่างนั้น" ....เจ้าเล่ห์ชะมัด...ผมรอต่ออีก...ยังมีอะไรอีกมั้ย
"แล้วก็.....เอ่อ....วันที่อยู่โรงพยาบาล....ก่อนที่เอ็มจะนอนหน่ะ...จริงๆแล้ว..."
"ทีแค่ยกมาอ้างเฉยๆใช่มั้ย" ผมเริ่มรู้ทัน...แค่อยากจูบอีกละสิ...ทีพยักหน้าอย่างอ่อนแรง...
"มีอีกมั้ย...ไม่มี...เอ็มจะถามบ้างแล้วนะ" ผมถาม...ทีส่ายหัว
"...ทีเคยมีเซ็กส์มาก่อนใช่มั้ย" ผมถาม...ทีดูแปลกใจกับคำถาม...ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย...
"ตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมถามต่อ...ทีมีสีหน้าลังเลใจอย่างมาก
"ก็...ต้องตอบด้วยเหรอ" ทีถาม..ผมพยักหน้ารับอย่างเร็ว
"มอสามขึ้นมอสี่....ก็...ตอนนั้นทีมีเพื่อนสนิทอยู่สองคน...แล้วทีกำลังจะต้องย้ายบ้าน...ก็เลย..."
ทีเว้นไว้ในฐานที่เข้าใจ....เป็นการอำลาจากเพื่อนรักที่ผมไม่เคยได้ยินอย่างนี้มาก่อน
"งั้น...ก่อนหน้าเอ็ม...ทีเคยนอนกับคนอื่นมากี่คนแล้ว" คำถามนี้ทำทีอึ้งอย่างออกนอกหน้า...
ก่อนที่จะละล่ำละลักตอบ
"เอ่อ...ต้องตอบอีกใช่มั้ย"
"ใช่..." ผมตอบเสียงจริงจัง...ทีไม่ได้มีสีหน้าบอกว่ากำลังนึกอยู่สักนิดเดียว...
ไม่ได้เอามือขึ้นมานับด้วยซ้ำ...นั่นทำให้ผมรู้คำตอบอยู่ในใจ...
"นับไม่ไหวหรือไง" ผมถาม...รู้ตัวแล้วว่าตัวเองกำลังแกล้งที...โทษฐานที่เจ้าเล่ห์นัก
"ส่วนมากก็เพื่อนของเพื่อน...แล้วมันก็ฉลองกันตลอดสัปดาห์...อีกอย่างมันก็นานมาแล้วด้วย...เอ่อ..."
ทีรอดจากโรคมาได้ไงว่ะเนี่ย...ผมมองหน้าเค้าอย่างลังเลใจ
"ทีป้องกันตลอดนะตอนนั้น...แล้วหลังจากสัปดาห์นั้นทีก็ไม่เคยแตะใครอีกเลยด้วย"
คนร้อนตัวเริ่มแก้ต่างให้ตัวเอง...ผมแกล้งมองหน้าเขาอย่างจริงจัง ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู...
ทีมองตามผม
"แล้ววันนั้นไม่กลัวว่าเอ็มจะเป็นโรคหรือไง..." ผมถาม...ทีไม่ตอบ...
"เอ็มไม่มีอะไรจะถามแล้ว...เอาเป็นว่า....สองสัปดาห์...ให้เวลาเอ็มหน่อย...แล้วเอ็มจะตอบที"
ผมบอกเขา...ทีดูใจชื้นขึ้นตั้งแต่โดนผมซักเรื่องประสบการณ์เซ็กส์...
"เอ็ม...ทีรักเอ็มจริงๆนะ" ทียืนยันกับผมอีกครั้งก่อนจะเดินจากห้องผมไป...
.....รู้ว่าทีรัก.....
.....แต่ต้องให้เวลาเอ็มหน่อย.....
..........
.....ขอเวลาให้เอ็มแกล้งทีคืนบ้างเหอะ.....
--------------------------------------------------------
InLuSt say : สวัสดีปีใหม่ครับผม...
มีความสุขมากๆนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
